Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa (COM(2011)0425 – C7-0198/2011 – 2011/0195(COD))

P7_TA(2013)0040 A7-0008/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0425),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0198/2011),

–  uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 4 maja 2012 r.(2),

–  uwzględniając art. 55 i art. 37 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Budżetowej, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0008/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  przypomina swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej(3); ponownie podkreśla, że w następnych WRF należy przewidzieć wystarczające dodatkowe środki finansowe, aby umożliwić Unii realizację aktualnych priorytetów politycznych oraz nowych zadań przewidzianych w Traktacie z Lizbony, jak również reagowanie na nieprzewidziane wydarzenia; wzywa Radę, aby, w przypadku gdy nie zgadza się ona z tym podejściem, wskazała w sposób wyraźny te priorytety polityczne lub projekty, z których można w pełni zrezygnować pomimo ich potwierdzonej europejskiej wartości dodanej;

3.  zwraca uwagę, że szacunkowy wpływ finansowy wniosku stanowi jedynie wskazówkę dla władzy ustawodawczej i nie może zostać uznany za ostateczny do czasu osiągnięcia porozumienia co do wniosku w sprawie rozporządzenia ustanawiającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020;

4.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lutego 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmiany rozporządzeń Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 768/2005 oraz uchylenia rozporządzeń Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzji Rady 2004/585/WE

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(4),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(5),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(6),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002(7) ustanowiono wspólnotowy system ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.

(2)  Wspólna polityka rybołówstwa obejmuje ochronę żywych zasobów morza,oraz zarządzanie nimi oraz ich eksploatacjęukierunkowanymi na nie połowami. Ponadto zakres wspólnej polityki rybołówstwa zostaje rozszerzonyobejmuje on, w odniesieniu do środków rynkowych i finansowych pomagających realizować jej cele, żywych zasobów słodkowodnych i działania na rzecz akwakultury oraz przetwarzanie i wprowadzanie do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, jeśli taka działalność jest prowadzona na terytorium państw członkowskich lub na wodach Unii, w tym przez statki rybackie pływające pod banderą i zarejestrowane w państwach trzecich lub unijne statki rybackie bądź przez obywateli państw członkowskich, bez uszczerbku dla głównej odpowiedzialności państwa bandery, z uwzględnieniem przepisów art. 117 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. [Popr. 2]

(3)  Wspólna polityka rybołówstwa powinna gwarantować przyczynianie się działalności w zakresie rybołówstwa i akwakultury do długoterminowych zrównoważonych warunków środowiskowych, gospodarczych i społecznych. Powinna ponadto przyczyniać się do większej wydajności,długoterminowego zrównoważonego rozwoju środowiskowego, gospodarczego i społecznego. Polityka ta powinna obejmować zasady mające zapewnić identyfikowalność, bezpieczeństwo i jakość produktów przywożonych do Unii, odpowiedni poziom życia w sektorze gospodarki rybnej, bezpieczeństwo żywnościowe, stabilne rynki, a także dostępność zasobów oraz zaopatrywanie konsumentów w żywność po przystępnych cenach. [Popr. 3]

(4)  Unia jest umawiającą się stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. (Unclos)(8) oraz podpisała Porozumienie Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi z dnia 4 sierpnia 1995 r. (porozumienie Narodów Zjednoczonych o zasobach rybnych)(9). Unia przyjęła również Porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa o wspieraniu przestrzegania przez statki rybackie międzynarodowych środków ochrony i zarządzania na pełnym morzu z dnia 24 listopada 1993 r. (Porozumienie FAO)(10). W powyższych instrumentach międzynarodowych przewiduje się głównie obowiązki w zakresie ochrony, obejmujące m.in. obowiązek podjęcia środków ochronnych i zarządzania w celu zachowania zasobów morskich na poziomach umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu zarówno na obszarach morskich podlegających jurysdykcji krajowej, jak i na morzu pełnym, lub odbudowy zasobów morskich do takich poziomów oraz współpracy z innymi państwami w tym celu, obowiązek powszechnego stosowania podejścia ostrożnościowego do ochrony i eksploatacji stad oraz zarządzania nimi, obowiązek zapewnienia zgodności środków ochronnych i zarządzania w przypadku, gdy zasoby morskie występują na obszarach morskich podlegających jurysdykcji różnych państw, a także obowiązek należytego przestrzegania innych zgodnych z prawem form korzystania z mórz. Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do właściwego wywiązywania się przez Unię z jej zobowiązań międzynarodowych wynikających z powyższych instrumentów międzynarodowych. Jeżeli państwa członkowskie przyjmują środki ochronne i zarządzania, do czego zostały uprawnione w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, wówczas powinny również działać w sposób całkowicie zgodny z międzynarodowymi obowiązkami w zakresie ochrony i współpracy wynikającymi z wymienionych instrumentów międzynarodowych.

(5)  Na Światowym Szczycie Zrównoważonego Rozwoju w Johannesburgu w 2002 r. Unia i jej państwa członkowskie zobowiązały się do przeciwdziałania stałemu procesowi pomniejszania się wielu stad. Unia powinna zatem udoskonalić wspólną politykę rybołówstwa, aby zagwarantować, że w ramach priorytetu poziomy eksploatacji stad żywych zasobów morza zostaną do 2015 r. odbudowane i zachowane na poziomach umożliwiającychwskaźniki śmiertelności połowowej zostaną ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu z populacji poławianychoraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach. W sytuacji, w której dostępne informacje naukowe są ograniczone, może to wymagać zastosowania zastępczych wskaźników maksymalnego podtrzymywalnego połowu. [Popr. 5]

(5a)   Koncepcja maksymalnego podtrzymywalnego połowu zawarta w Unclos stała się prawnie wiążącym celem zarządzania rybołówstwem w Unii od chwili jej ratyfikacji w 1998 r.[Popr. 6]

(5b)   Przyjęcie wskaźnika śmiertelności połowowej poniżej poziomu niezbędnego dla utrzymania stad ryb powyżej poziomów niezbędnych do zachowania maksymalnego podtrzymywalnego połowu jest jedynym sposobem zagwarantowania, że przemysł rybny stanie się długoterminowo ekonomicznie opłacalny bez konieczności polegania na pomocy publicznej. [Popr. 232]

(5c)   Plany wieloletnie powinny być głównym instrumentem zagwarantowania, by do 2015 r. wskaźniki śmiertelności połowowej zostały ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu oraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach. Jedynie jasne i wiążące zobowiązanie do zachowania tych terminów może zagwarantować natychmiastowe podjęcie działań oraz to, że proces odbudowy nie będzie dłużej opóźniany. W przypadku stad, co do których nie przyjęto jeszcze planu wieloletniego, należy zapewnić, by ustalając uprawnienia do połowów dla tych stad, Rada w pełni przestrzegała celów wspólnej polityki rybołówstwa.[Popr. 7]

(5d)   Aby stworzyć bardziej stabilne warunki dla sektora rybołówstwa plany wieloletnie mogą również zawierać postanowienia ograniczające roczne wahania całkowitego dopuszczalnego połowu odbudowanych stad. Dokładne ograniczenia tych wahań powinny zostać określone w planach wieloletnich.[Popr. 8]

(5e)   Decyzje w zakresie zarządzania dotyczące maksymalnego podtrzymywanego połowu w rybołówstwie wielogatunkowym powinny uwzględniać trudności w połowach wszystkich stad w rybołówstwie wielogatunkowym przy maksymalnym podtrzymywanym połowie w tym samym czasie, w przypadku gdy dowody naukowe wskazują, że bardzo trudno jest uniknąć koncentracji na jednym gatunku, zwiększając selektywność stosowanych narzędzi połowowych. W takiej sytuacji należy się zwrócić do ICES i Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) o poradę na temat odpowiednich poziomów śmiertelności połowowej.[Popr. 9]

(5f)   W przypadku, gdy w okresie przejściowym uprawnienia do połowów muszą zostać znacząco zmniejszone w celu osiągnięcia maksymalnego podtrzymywalnego połowu, Unia i jej państwa członkowskie powinny zapewnić wprowadzenie odpowiednich środków społecznych i finansowych mających na celu podtrzymanie wystarczającej liczby przedsiębiorstw w ramach całego łańcucha produkcji, aby po osiągnięciu maksymalnego podtrzymywalnego połowu zapewnić równowagę między zdolnością połowową a dostępnymi zasobami.[Popr. 10]

(6)  Cele dla rybołówstwa zostały określone w decyzji Konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej w sprawie strategicznego planu na lata 2011–2020 dotyczącego różnorodności biologicznej(11). Wspólna polityka rybołówstwa powinna zapewnić spójność z celami bioróżnorodności przyjętymi przez Radę Europejską(12) oraz celami komunikatu Komisji „Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny - unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.”(13), w szczególności w celu osiągnięcia maksymalnego podtrzymywalnego połowu do 2015 r.

(7)  Zrównoważona eksploatacja żywych zasobów powinna zawsze być oparta na podejściu ostrożnościowym, które wynika z zasady ostrożności, o której mowa w pierwszym akapicie art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), przy uwzględnieniu dostępnych danych naukowych. [Popr. 12]

(8)  Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do ochrony środowiska morskiego, do zrównoważonego zarządzania wszystkimi gatunkami eksploatowanymi w celach handlowych oraz w szczególności do osiągnięcia dobrego stanu środowiska najpóźniej do 2020 r., jak określono w art. 1 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej)(14). [Popr. 13]

(8a)   Wspólna polityka rybołówstwa powinna również przyczyniać się do zaopatrywania rynku unijnego w żywność o zwiększonych wartościach odżywczych, zmniejszając poziom uzależnienia żywnościowego od rynku wewnętrznego, a także do bezpośredniego i pośredniego tworzenia miejsc pracy oraz rozwoju gospodarczego obszarów przybrzeżnych.[Popr. 14]

(9)  Należy wdrożyć podejście ekosystemowe do zarządzania rybołówstwem, ograniczyć wpływtak aby przyczynić się do ograniczenia wpływu działalności połowowej na środowiskoczłowieka na ekosystem morski do minimum oraz zminimalizowa do zapobiegania, utrzymywania na jak najmniższym poziomie i w miarę możliwości eliminowania niechcianych połowów, a także by stopniowo wyeliminować niechciane połowy doprowadzić do sytuacji, w której następuje wyładunek wszystkich połowów. [Popr. 15]

(10)  Ważne jest, aby zarządzanie wspólną polityką rybołówstwa było oparte na zasadach dobrych rządów. Zasady te obejmują proces decyzyjny oparty na najlepszym dostępnym doradztwie naukowym, duże zaangażowanie zainteresowanych stron i perspektywę długoterminową. Skuteczne zarządzanie wspólną polityką rybołówstwa zależy również od jasnego zdefiniowania zakresu obowiązków na poziomie unijnym, krajowym, regionalnym i lokalnym oraz od wzajemnej zgodności i spójności środków podejmowanych w ramach innych rodzajów polityki Unii.

(11)  Wspólna polityka rybołówstwa powinna w pełni brać pod uwagę, tam gdzie to konieczne, zdrowie zwierząt, dobrostan zwierząt oraz bezpieczeństwo żywności dla ludzi i pasz dla zwierząt.

(12)  Wspólna polityka rybołówstwa powinna być wdrażana z zachowaniem ogólnej spójności z innymi politykami Unii oraz, w szczególności, powinna uwzględniać interakcje z innymi aspektami gospodarki morskiej, jak określono w zintegrowanej polityce morskiej(15) –, uznając, że wszystkie zagadnienia związane z oceanami i morzami Europy są wzajemne powiązane, w tym również morskie planowanie przestrzenne. Należy zapewnić spójność i integrację w zarządzaniu poszczególnymi rodzajami polityki sektorowej w obrębie basenów Morza Bałtyckiego, Morza Północnego, Morza Celtyckiego, Zatoki Biskajskiej i wybrzeża Półwyspu Iberyjskiego, Morza Śródziemnego i Morza Czarnego. [Popr. 17]

(13)  Unijne statki rybackie powinny mieć równy dostęp do wód i zasobów Unii z zastrzeżeniem przepisów WPRyb.

(14)  Istniejące przepisy ograniczające dostęp do zasobów w obrębie stref 12 mil morskich państw członkowskich funkcjonowały w sposób zadowalający, przyczyniając się do zachowania zasobów poprzez ograniczenie nakładu połowowego w najbardziej wrażliwych strefach wód Unii. Przepisy te chroniły również tradycyjną działalność połowową, od której w znacznej mierze zależy społeczny i gospodarczy rozwój niektórych społeczności stref przybrzeżnych. Przedmiotowe przepisy powinny więc nadal mieć zastosowanie i powinny być w miarę możliwości wzmocnione w celu zapewnienia preferencyjnego dostępu dla łodziowego rybołówstwa tradycyjnego lub przybrzeżnego. [Popr. 18]

(14a)   Definicja łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego powinna zostać rozszerzona, z uwzględnieniem kryteriów poza ścisłym kryterium rozmiarów jednostek pływających, w tym między innymi przeważających warunków pogodowych, wpływu technik połowowych na ekosystem morski, czasu przebywania na morzu oraz właściwości podmiotu gospodarczego eksploatującego zasoby. Małe wyspy przybrzeżne uzależnione od rybołówstwa powinny być szczególnie traktowane oraz wspierane zarówno finansowo, jak i dzięki przydziałowi dodatkowych zasobów, tak aby umożliwić im przetrwanie i przyszły rozwój. [Popr. 19]

(15)  Żywe zasoby morza wokół Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich nadal powinny być szczególnie chronione, ponieważ przyczyniają się do zachowania lokalnej gospodarki tych wysp, biorąc pod uwagę ich sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą. Należy zatem utrzymać ograniczenie określonych rodzajów działalności połowowej w tych wodach do statków rybackich zarejestrowanych w portach Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich.

(16)  Cel zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów morza osiągnie się skuteczniej przy wieloletnim podejściu do zarządzania rybołówstwem, ustanawiającym. W tym celu państwa członkowskie powinny w ścisłej współpracy z organami publicznymi i Komitetami Doradczymi stworzyć warunki dla zrównoważonego rozwoju, w tym na szczeblu lokalnym, ustanawiając jako priorytet plany wieloletnie odzwierciedlające specyfikę poszczególnych łowisk. Można to osiągnąć dzięki wspólnym działaniom na szczeblu regionalnym oraz w bardziej wiążący sposób, poprzez procedury decyzyjne mające na celu opracowanie planów wieloletnich.[Popr. 20]

(17)  Plany wieloletnie powinny w miarę możliwości obejmować większą ilość stad, jeżeli takie stada są eksploatowane wspólnie. W planach wieloletnich należy ustanowić podstawę do wyznaczania uprawnień do połowów i wymiernych celów dla zrównoważonej eksploatacji właściwych stad i ekosystemów morskich, określając wyraźne ramy czasowe i mechanizmy zabezpieczające na wypadek nieprzewidzianych wydarzeń. Ponadto plany wieloletnie powinny być podporządkowane ściśle określonym celom w zakresie zarządzania, aby przyczyniały się do zrównoważonej eksploatacji odpowiednich stad i ekosystemów morskich. Jeżeli scenariusze dotyczące zarządzania mogą mieć konsekwencje społeczno-gospodarcze dla danych obszarów, plany te powinny być przyjmowane w porozumieniu z podmiotami sektora rybołówstwa, naukowcami i partnerami instytucjonalnymi.[Popr. 21]

(18)  Konieczne są środki służące obniżeniu i wyeliminowaniu obecnych wysokich poziomów niechcianych połowów i stopniowemu wyeliminowaniu odrzutów. Niechciane połowy i odrzutyNiestety wcześniejsze prawodawstwo często nakładało na rybaków obowiązek odrzucania cennych zasobów. Odrzuty stanowią w istocie znaczne marnowanie zasobów i negatywnie wpływają na zrównoważoną eksploatację żywych zasobów morza i ekosystemów morskich oraz rentowność rybołówstwa. Należy ustanowić i stopniowo wdrożyć obowiązek wyładunku wszystkich połowów stad będących przedmiotem zarządzania, połowionych w trakcie działalności połowowej na wodach Unii lub przez unijne statki rybackie. Opracowanie, promowanie oraz wprowadzenie środków i zachęt mających na celu przede wszystkim unikanie niechcianych połowów powinno mieć charakter priorytetowy. [Popr. 22]

(18a)   Obowiązek wyładunku wszystkich połowów należy wprowadzić w odniesieniu do poszczególnych rodzajów rybołówstwa. Rybacy powinni mieć nadal możliwość odrzucania tych gatunków, które według najlepszych dostępnych opinii naukowych wykazują wysoki wskaźnik przeżywalności po uwolnieniu do morza w warunkach określonych dla danego łowiska.[Popr. 23]

(18b)   Aby umożliwić wywiązanie się z obowiązku wyładunku wszystkich połowów, a także by złagodzić wpływ zróżnicowania rocznego składu połowów, państwom członkowskim zezwala się na przenoszenie kwot między latami do pewnej wartości procentowej.[Popr. 24]

(19)  Wyładunki niechcianych połowów nie powinny przynosić pełnych korzyści gospodarczych podmiotowi gospodarczemu. W przypadku wyładunków połowów ryb poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony przeznaczenie takich połowów powinno być ograniczone i powinno wykluczać sprzedaż do spożycia przez ludzi. Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość podjęcia decyzji o zezwoleniu na darmową dystrybucję wyładowywanych ryb na cele dobroczynne lub charytatywne.[Popr. 25]

(20)  Z myślą o ochronie zasobów oraz dostosowaniu flot i łowisk należy wprowadzić jasne cele w stosunku do niektórych środków technicznych, a także dostosować poziomy sprawowania rządów do wymogów zarządzania. [Popr. 26]

(21)  W odniesieniu do stad, wobec których nie ustanowiono jakiegokolwiek planu wieloletniego, należy zapewnić wskaźniki eksploatacji prezentujące maksymalny podtrzymywalny połów poprzez wyznaczenie limitów połowowych lub nakładów połowowych. Jeśli dostępne dane są niewystarczające, łowiskami należy zarządzać przy użyciu norm zastępczych.[Popr. 27]

(21a)   Unia powinna zwiększyć swoje starania na rzecz ustanowienia skutecznej współpracy międzynarodowej oraz gospodarowania zasobami w morzach, które graniczą zarówno z państwami członkowskimi Unii, jak i państwami trzecimi, zapewniając utworzenie, tam gdzie jest to możliwe, regionalnych organizacji ds. rybołówstwa na takich obszarach. UE powinna w szczególności promować utworzenie regionalnej organizacji ds. rybołówstwa w regionie Morza Czarnego. [Popr. 28]

(22)  W świetle niejasnego stanu gospodarczego uprawnień do połowówniepewnej sytuacji gospodarczej części sektora rybołówstwa oraz faktu, że niektóre społeczności stref przybrzeżnych zależą od działalności połowowej, konieczne jest zapewnienie względnej stabilności tej działalności poprzez przydzielanie państwom członkowskim uprawnień do połowów w oparciu o przewidywalny udział każdego państwa członkowskiego w stadach. [Popr. 29]

(23)  Taka względna stabilność działalności połowowej, biorąc pod uwagę tymczasową sytuację biologiczną stada, powinna zabezpieczać szczególne potrzeby regionów, w których społeczności lokalne są szczególnie zależne od rybołówstwa i związanej z nim działalności, jak zdecydowała Rada w rezolucji z dnia 3 listopada 1976 r. w sprawie niektórych aspektów zewnętrznych utworzenia dwustumilowej strefy połowów we Wspólnocie(16) z mocą od dnia 1 stycznia 1977 r., w szczególności w załączniku VII do niej. W tym sensie należy zatem rozumieć pojęcie względnej stabilności, do której należy dążyć.

(24)  Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedstawienia Komisji uzasadnionych wniosków w celu opracowania, w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, środków uznanych przez państwa członkowskie za niezbędne do wywiązania się z obowiązków w zakresie obszarów specjalnej ochrony na mocy art. 4 dyrektywy Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa(17) oraz specjalnych obszarów ochrony na mocy art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(18), a także chronionych obszarów morskich na mocy art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE .

(25)  Po zasięgnięciu opinii komitetów doradczych i zainteresowanych państw członkowskich Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia środków tymczasowych w razie poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza lub dla ekosystemu morskiego, które wymaga niezwłocznego działania i wynika z działalności połowowej. Środki te należy wprowadzić w określonym terminie oraz stosować przez określony czas. [Popr. 30]

(26)  Państwa członkowskie, kierując się opinią właściwych komitetów doradczych oraz zainteresowanych stron, powinny również mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i technicznych służących wdrożeniu wspólnej polityki rybołówstwa, aby umożliwić lepsze ukierunkowanie polityki na realia i specyfikę poszczególnych basenów morskich i łowisk oraz zapewnić lepsze stosowanie się do polityki. [Popr. 31]

(26a)   Należy zachęcać państwa członkowskie do współpracy na szczeblu regionalnym.[Popr. 32]

(27)  W ramach swojej strefy 12 mil morskich państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i zarządzania mających zastosowanie do wszystkich unijnych statków rybackich, pod warunkiem że jeśli środki te mają zastosowanie do unijnych statków rybackich z innych państw członkowskich, przyjęte środki są niedyskryminujące, były wcześniej przedmiotem konsultacji z innymi zainteresowanymi państwami członkowskim, oraz że Unia nie przyjęła środków ukierunkowanych w szczególności na ochronę i zarządzanie w obrębie przedmiotowej strefy 12 mil morskich.

(28)  Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i zarządzania w odniesieniu do stad w wodach Unii, mających zastosowanie wyłącznie do unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą.

(28a)   Dostęp do rybołówstwa powinien opierać się na przejrzystych i obiektywnych kryteriach środowiskowych oraz społecznych rozumianych jako środki mające na celu promowanie odpowiedzialnego rybołówstwa, co pozwoli zagwarantować, że wspierane będą podmioty prowadzące połów w sposób najmniej zagrażający środowisku oraz zapewniający społeczeństwu największe zyski. [Popr. 234]

(29)  System przekazywalnych koncesji połowowych dla większości stad będących przedmiotem zarządzania w ramach wspólnej polityki rolnej należy wdrożyć nie później niż w dniu 31 grudnia 2013 r. dla wszystkich statków o długości co najmniej 12 metrów i wszystkich pozostałych statków rybackich stosujących do połowów narzędzia ciągnione. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z systemu przekazywalnych koncesji połowowych statki o całkowitej długości co najmniej 12 metrów inne niż statki używające narzędzi ciągnionych. Taki system powinien przyczyniać się do zmniejszenia, z inicjatywy sektora, rozmiarów flot oraz lepszych wyników ekonomicznych przy jednoczesnym tworzeniu pewnych prawnie i wyłącznych przekazywalnych koncesji połowowych w ramach rocznych uprawnień do połowów danego państwa członkowskiego. Ponieważ żywe zasoby morza stanowią dobro wspólne, przekazywalne koncesje połowowe powinny ustanawiać wyłącznie uprawnienia użytkownika do tej części rocznych uprawnień do połowów danego państwa członkowskiego, które mogą zostać wycofane zgodnie z ustanowionymi przepisami. [Popr. 33]

(29a)  Zgodnie z zasadą pomocniczości należy pozostawić poszczególnym państwom członkowskim wybór metody przyznawania przydzielonych im uprawnień do połowów, nie narzucając systemu podziału na szczeblu unijnym. W ten sposób państwa członkowskie zachowają swobodę w zakresie wprowadzenia przekazywalnych koncesji połowowych.[Popr. 37]

(30)  Koncesje połowowe powinny być przekazywalne i możliwe do oddania w dzierżawę w celu zdecentralizowania zarządzania uprawnieniami do połowów w kierunku sektora rybołówstwa i dopilnowania, by rybacy opuszczający sektor nie potrzebowali publicznej pomocy finansowej z tytułu wspólnej polityki rybołówstwa. [Popr. 35]

(31)  Specyficzne cechy charakterystyczne i trudna sytuacja społeczno-gospodarcza flot łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego uzasadniają ograniczenie obowiązkowego systemu przekazywalnych koncesji połowowych do dużych statków. System przekazywalnych koncesji połowowych powinien mieć zastosowanie do stad, dla których przydzielone zostały uprawnienia do połowów. [Popr. 36]

(31a)  Komisja powinna przeprowadzić ocenę floty w celu uzyskania wiarygodnych danych dotyczących dokładnego stopnia nadmiernej zdolności połowowej w Unii, co umożliwi jej zaproponowanie właściwych i odpowiednio ukierunkowanych instrumentów w celu jej obniżenia.[Popr. 34]

(31b)   Należy wprowadzić wiążący system oceny rejestrów floty i kontroli pułapów zdolności połowowej z myślą o tym, aby poszczególne państwa członkowskie przestrzegały pułapów przyznanej im zdolności połowowej, oraz w celu wzmocnienia systemu kontroli połowów, tak aby dostosować zdolność połowową do dostępnych zasobów.[Popr. 38]

(32)  W przypadku unijnych statków rybackich, które nie funkcjonują w ramach systemu przekazywalnych koncesji połowowych, można niektórych przypadkach państwa członkowskie nadal muszą podejmować szczególne środki, aby dostosować liczbę unijnych statków rybackich swoją zdolność połowową do dostępnych zasobów. Takie środkiDlatego też zdolność połowową powinno się mierzyć dla każdego stada i basenu morza w Unii. Podstawą takiego pomiaru powinny wprowadzać obowiązkowe pułapy maksymalnejbyć wspólne wytyczne. Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość wyboru środków i instrumentów, jakie zamierzają wprowadzić w celu ograniczenia nadmiernej zdolności połowowej i ustanawiać krajowe systemy wprowadzania/wycofywania w odniesieniu do środków na wycofanie z eksploatacji przyznanych w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego. [Popr. 39]

(33)  Państwa członkowskie powinny prowadzić rejestr minimalnych informacji na temat cech charakterystycznych i działalności unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą. Rejestry te powinny być udostępniane Komisji do celów monitorowania wielkości flot państw członkowskich.

(34)  Zarządzanie rybołówstwem w oparciu o najlepsze dostępnewyczerpujące i precyzyjne doradztwo naukowe wymaga zharmonizowanych, wiarygodnych i dokładnych zestawów danych. Dlatego też państwa członkowskie powinny gromadzić dane na temat flot i ich działalności połowowej, w szczególności dane biologiczne na temat połowów, w tym odrzutów, pochodzące z ankiet informacje o stadach oraz potencjalnym wpływie działalności połowowej na środowisko ekosystemu morskiego. Komisja powinna stworzyć niezbędne warunki umożliwiające harmonizację danych w celu promowania interpretacji ekosystemowej zasobów.[Popr. 40]

(35)  Gromadzenie danych powinno obejmować dane, które ułatwiają ekonomiczną ocenę wszystkich przedsiębiorstw działających w sektorze rybołówstwa, akwakultury i przetwarzania produktów rybołówstwa i akwakultury, niezależnie od ich wielkości, oraz tendencji w zatrudnieniu w tych sektorach, a także dane dotyczące wpływu takich wydarzeń na społeczności rybackie. [Popr. 41]

(36)  Państwa członkowskie powinny zarządzać zgromadzonymi danymi oraz udostępniać je użytkownikom końcowym danych naukowych w oparciu o wieloletni program Unii, przedstawiając odpowiednie wyniki zainteresowanym stronom. Należy zwiększyć zaangażowanie władz regionalnych w działania związane z gromadzeniem danych. Państwa członkowskie powinny także współpracować ze sobą w celu koordynacji działalności w zakresie gromadzenia danych. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny również współpracować w zakresie gromadzenia danych z państwami trzecimi, w obrębie tego samego basenumiarę możliwości poprzez powołany w tym celu organ regionalny, z uwzględnieniem konieczności przestrzegania prawa międzynarodowego, w szczególności Unclos. [Popr. 42]

(37)  Wiedza naukowa na temat rybołówstwa ukierunkowana na politykę powinna zostać wzmocniona poprzez przyjmowane na poziomie krajowym programy gromadzenia danych naukowych na temat rybołówstwa i niezależne programy badań i innowacji w zakresie rybołówstwa w koordynacji z innymi państwami członkowskimi oraz za pomocą unijnych narzędzi badań i innowacji, jak również poprzez niezbędną harmonizację i usystematyzowanie danych, które Komisja ma przeprowadzić. [Popr. 43]

(38)  Unia powinna promować cele wspólnej polityki rybołówstwa na poziomie międzynarodowym. W tym celu Unia powinna dążyć do poprawy wyników organizacji regionalnych i międzynarodowych w zakresie ochrony międzynarodowych stad i zrównoważonego zarządzania nimi poprzez promowanie procesu decyzyjnego opartego na wiedzy oraz lepsze przestrzeganie przepisów, większą przejrzystość i udziałzapewnienie efektywnego udziału zainteresowanych stron, a także poprzez zwalczanie nielegalnej, nieraportowanej i nieuregulowanej (NNN) działalności połowowej. [Popr. 44]

(39)  Porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem zawarte z państwami trzecimi powinny gwarantować, że działalność połowowa Unii na wodach państwa trzeciego opiera się na najlepszym dostępnym doradztwie, zapewniając zrównoważoną eksploatację i ochronę żywych zasobów morza z poszanowaniem zasady nadwyżki zawartej w Unclos. Porozumienia te, zapewniając prawa dostępu w zamian za finansowy wkład Unii, powinny przyczyniać się do ustanowienia wysokiej jakości systemu gromadzenia danych naukowych oraz ram wysokiej jakości administracji w celu zapewnienia w szczególności skutecznych środków monitorowania, kontroli i nadzoru. [Popr. 45]

(40)  Wprowadzenie klauzuli dotyczącej praw człowieka do porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem również powinno być w pełni zgodne z ogólnymi celami Unii w zakresie polityki rozwoju.

(41)  Poszanowanie zasad demokratycznych i praw człowieka, określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i innych właściwych międzynarodowych instrumentach w dziedzinie praw człowieka, oraz rządy prawa powinny stanowić istotny element porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem i podlegać szczególnej klauzuli dotyczącej praw człowieka.

(41a)   Z uwagi na poważny problem piractwa dotyczący unijnych statków, które dokonują połowów w krajach trzecich na podstawie dwustronnych lub wielostronnych porozumień, a także ze względu na szczególne narażenie takich statków na piractwo należy wzmocnić środki i działania w celu ich ochrony.[Popr. 46]

(42)  Akwakultura powinna przyczyniać się do utrzymania potencjału produkcji żywności na zrównoważonym poziomie w całej Unii, aby zagwarantować długoterminowe bezpieczeństwo żywnościowe, w tym dostawy żywności, a także wzrost i zatrudnienie dla obywateli europejskich oraz przyczynić się do zaspokojenia rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność pochodzenia wodnego. [Popr. 47]

(43)  W strategii zrównoważonego rozwoju europejskiej akwakultury Komisji(19), przyjętej w 2009 r., którą z zadowoleniem odebrała i zatwierdziła Rada oraz z zadowoleniem przyjął Parlament Europejski, zauważono potrzebę utworzenia i promowania równych warunków działania dla akwakultury jako podstawę jej zrównoważonego rozwoju.

(44)  Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do Strategii Europa 2020 na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu(20) oraz uczestniczyć w realizacji celów ustanowionych w tej strategii.

(45)  Działalność w zakresie akwakultury w Unii jest uwarunkowana różnymi czynnikami w poszczególnych państwach, dotyczącymi m.in. zezwoleń dla podmiotów gospodarczych. Należy opracować strategiczne wytyczne unijne dla krajowych planów strategicznych w celu poprawy konkurencyjności sektora akwakultury, wsparcia jego rozwoju i innowacyjności oraz promowania działalności gospodarczej, dywersyfikacji i poprawy jakości życia na obszarach przybrzeżnych i wiejskich, jak również mechanizmy wymiany informacji i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi poprzez otwartą metodę koordynacji krajowych środków dotyczących bezpieczeństwa działalności gospodarczej, dostępu do wód i przestrzeni Unii oraz administracyjnego uproszenia procesu wydawania licencji.

(46)  Szczególny charakter akwakultury wymaga Komitetu Doradczego ds. Konsultacji z Zainteresowanymi Stronami w zakresie elementów unijnej polityki, które mogłyby wpływać na akwakulturę.

(46a)   Ze względu na specyfikę regionów najbardziej oddalonych, zwłaszcza na ich oddalenie geograficzne i znaczenie rybołówstwa dla ich gospodarki, należy utworzyć komitet doradczy ds. regionów najbardziej oddalonych, dzielący się na trzy sekcje dla: wód południowo-zachodnich, wód południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego i wód basenu Antyli-Gujany. Jednym z celów tego komitetu doradczego powinno być przyczynianie się do zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów w skali światowej.[Popr. 48]

(47)  Konieczne jest zwiększenie konkurencyjności unijnego sektora rybołówstwa i akwakultury oraz wezwanie do uproszczenia w celu lepszego zarządzania działalnością sektora w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu. Należy przy tym zapewnić wzajemność w handlu z państwami trzecimi, tak aby stworzyć równe szanse na rynku Unii, nie tylko pod względem zrównoważonego rozwoju rybołówstwa, lecz także ocen funkcjonowania; wspólna organizacja rynków dla produktów rybołówstwa i akwakultury powinna zapewniać równe szanse dla wszystkich produktów rybołówstwa i akwakultury wprowadzanych do obrotu w Unii, bez względu na to, czy pochodzą one z Unii czy z państw trzecich, umożliwiać konsumentom dokonywanie bardziej świadomych wyborów w oparciu o identyfikowalność, oraz wspierać odpowiedzialną konsumpcję, a także zwiększać wiedzę ekonomiczną i zrozumienie unijnych rynków w całym łańcuchu dostaw. Część niniejszego rozporządzenia poświęcona wspólnej organizacji rynków w niniejszym rozporządzeniu powinna zawierać przepisy mające na celu uzależnienie przywozu produktów rybołówstwa i akwakultury od przestrzegania norm społecznych i środowiskowych uznanych w skali międzynarodowej.[Popr. 49]

(48)  Przy wdrażaniu wspólnej organizacji rynków należy zachować zgodność z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, w szczególności w odniesieniu do przepisów Światowej Organizacji Handlu. Sukces wspólnej polityki rybołówstwa wymaga efektywnego systemu kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, w tym zwalczania działalności połowowej NNN. Dlatego też, należy skutecznie wdrożyć obowiązujące w tym zakresie przepisy oraz ustanowić unijny system kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, aby zapewnić przestrzeganie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. [Popr. 50]

(49)  W ramach unijnego systemu kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa należy promować wykorzystanie nowoczesnych i skutecznych technologii. Państwa członkowskie lub Komisja powinny mieć możliwość przeprowadzenia projektów pilotażowych w zakresie nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi. [Popr. 51]

(50)  Aby zapewnić zaangażowanie właściwych podmiotów gospodarczych w unijny system kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania od posiadaczy licencji połowowej unijnych statków połowowych o długości całkowitej co najmniej 12 metrów, pływających pod ich banderą,swych podmiotów gospodarczych proporcjonalnego udziału w kosztach operacyjnych takiego systemu. [Popr. 196]

(51)  Cele wspólnej polityki rybołówstwa nie mogą zostać odpowiednio zrealizowane przez państwa członkowskie, biorąc pod uwagę trudności napotykane w rozwoju przemysłu rybnego i zarządzaniu nim oraz ograniczone zasoby finansowe państw członkowskich. Stąd też, w celu przyczynienia sie do realizacji tych celów, powinna zostać przyznana wieloletnia pomoc finansowa Unii ukierunkowana na priorytety wspólnej polityki rybołówstwa i dostosowana do specyfiki przemysłu rybnego w poszczególnych państwach członkowskich. [Popr. 52]

(51a)   Wsparcie finansowe z Unii powinno umożliwiać rozwijanie dóbr i usług publicznych w sektorze rybołówstwa, a w szczególności wspierać środki kontroli i monitorowania, gromadzenie danych oraz badania i rozwijanie działań mających na celu utrzymanie ekosystemu morskiego w dobrym stanie. [Popr. 245]

(52)  Unijna pomoc finansowa powinna być uzależniona od przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie i podmioty gospodarcze, w tym właścicieli statków. Tym samym taka pomoc finansowa powinna zostać przerwana, zawieszona lub skorygowana w przypadku nieprzestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie oraz poważnych naruszeń tych przepisów przez podmioty gospodarcze. [Popr. 53]

(53)  Dialog z zainteresowanymi stronami okazał się kluczowy dla osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa. Biorąc pod uwagę zróżnicowane warunki na wodach Unii i większą regionalizację wspólnej polityki rybołówstwa, komitety doradcze powinny być w stanie umożliwić wykorzystanie we wspólnej polityce rybołówstwa wiedzy i doświadczenia wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza podczas sporządzania planów wieloletnich. [Popr. 54]

(54)  Komisję powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w odniesieniu do tworzenia nowych komitetów doradczych i zmiany obszarów kompetencji istniejących komitetów doradczych, w szczególności uwzględniając specyfikęMając na uwadze specyfikę regionów najbardziej oddalonych, akwakultury, rybołówstwa śródlądowego, rynków, a także Morza Czarnego, właściwe jest stworzenie nowego komitetu doradczego dla każdego z tych obszarów. [Popr. 55]

(55)  Aby osiągnąć cele wspólnej polityki rybołówstwa, Komisji należy przekazać uprawnienie do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w zakresie określenia środków dotyczących połowów mających na celu zmniejszenie wpływu działalności połowowej w specjalnych obszarachzmniejszania poważnego zagrożenia dla ochronyżywych zasobów morza lub dla ekosystemu morskiego – jeżeli wymaga tego pilna potrzeba, dostosowania obowiązku wyładunku wszystkich połowów w celu wywiązania się z międzynarodowych zobowiązań Unii, domyślnych środków ochronnych w ramach planów wieloletnich lub środków technicznych, ponownego przeliczania pułapów zdolności połowowej, określenia informacji na temat cech charakterystycznych i działalności unijnych statków rybackich, zasad przeprowadzania projektów pilotażowych dotyczących nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi, zmian do załącznika III w zakresie obszarów kompetencji komitetów doradczych oraz składu i funkcjonowania komitetów doradczych. [Popr. 56]

(56)  Szczególnie istotne jest, aby Komisja przeprowadzała odpowiednie konsultacje w trakcie prac przygotowawczych do przyjęcia aktów delegowanych, w tym na poziomie ekspertów.

(57)  W trakcie przygotowania i opracowania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić jednoczesne i odpowiednie przekazanie na czas właściwych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(58)  Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania technicznych wymogów operacyjnych w zakresie warunków przekazywania informacji dotyczących rejestrów flot rybackich i dotyczących wymogów w zakresie danych odnośnie do zarządzania rybołówstwem, Komisji należy przyznać uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(21).

(59)  Dla osiągnięcia podstawowego celu wspólnej polityki rybołówstwa, jakim jest zapewnienie długoterminowych zrównoważonych warunków środowiskowych, gospodarczych i społecznych dla sektorów rybołówstwa i akwakultury oraz przyczynianie się do bezpieczeństwa dostaw żywności, konieczne i właściwe jest ustanowienie zasad w zakresie zachowania i eksploatacji żywych zasobów morza, a także przepisów, które zapewnią zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny sektora rybołówstwa i połowu skorupiaków w Unii, przy jednoczesnym zadbaniu o dostateczne finansowanie w stosownych przypadkach. [Popr. 57]

(60)  Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w art. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, niniejsze rozporządzenie nie wychodzi poza to, co konieczne dla osiągnięcia tego celu.

(61)  Decyzja Rady 2004/585/WE z dnia 19 lipca 2004 r. ustanawiająca Regionalne Komitety Doradcze w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa(22) powinna zostać uchylona po wejściu w życie odpowiadających jej przepisów na mocy niniejszego rozporządzenia.

(62)  Należy uchylić rozporządzenie Rady (WE) nr 199/2008 z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowych ram gromadzenia danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania w sektorze rybołówstwa oraz w sprawie wspierania doradztwa naukowego w zakresie wspólnej polityki rybołówstwa(23), ale nadal powinno mieć ono zastosowanie do programów krajowych przyjętych w odniesieniu do gromadzenia danych i zarządzania nimi na lata 2011–2013. [Popr. 58]

(63)  Ze względu na liczbę i wagę zmian, które mają zostać wprowadzone, należy uchylić rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1.  Wspólna polityka rybołówstwa obejmuje:

2.  Wspólna polityka rybołówstwa obejmuje działalność, o której mowa w ust. 1, jeśli jest ona prowadzona:

Artykuł 2

Cele ogólne

1.  Wspólna polityka rybołówstwa dopilnowuje, by działalność w zakresie rybołówstwa i akwakultury zapewniała długookresowe zrównoważone warunki środowiskowe, gospodarcze i społeczne oraz przyczyniałabyła zrównoważona w perspektywie długoterminowej pod względem ochrony środowiska oraz zarządzana w sposób spójny z celem osiągania korzyści gospodarczych, społecznych i korzyści w dziedzinie zatrudnienia, przyczyniania się do bezpieczeństwa dostaw żywności i możliwości w zakresie rybołówstwa rekreacyjnego, a także umożliwiania funkcjonowania sektora przetwarzania i działalności na lądzie, bezpośrednio związanych z działalnością w zakresie rybołówstwa, przy jednoczesnym uwzględnieniu interesów konsumentów i producentów.

2.  Wspólna polityka rybołówstwa stosuje wobec zarządzania rybołówstwem podejście ostrożnościowe i ma na celu dopilnowaćdopilnowuje, by eksploatacja żywych zasobów morza odbudowała i zachowała populacje poławianych gatunków powyżej poziomów pozwalających wytworzyć maksymalny podtrzymywalny połów do 2015 r. wskaźniki śmiertelności połowowej zostały ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu oraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach.

3.  Wspólna polityka rybołówstwa wdraża podejście ekosystemowe do zarządzania rybołówstwem i akwakultury, tak aby zapewnićrybołówstwo i akwakultura przyczyniały się do realizacji celu, jakim jest ograniczenie skutkówwpływu człowieka na ekosystem morski do minimum, by nie pogłębiały degradacji środowiska morskiegoczłowieka na ekosystem morski do minimum, a także by nie pogłębiały degradacji środowiska.

3a.   Wspólna polityka rybołówstwa wspiera zrównoważony rozwój i dobrostan społeczności stref przybrzeżnych oraz zatrudnienie, warunki pracy i bezpieczeństwo podmiotów prowadzących działalność połowową.

4.  Wspólna polityka rybołówstwa integruje wymogi wynikające z unijnego prawodawstwa dotyczącegojest spójna z unijnym prawodawstwem dotyczącym środowiska i z innymi unijnymi strategiami politycznymi.

4a.   Wspólna polityka rybołówstwa zapewnia dostosowanie zdolności połowowej flot do poziomów eksploatacji zgodnych z treścią ust. 2.

4b.   Wspólna polityka rybołówstwa przyczynia się do gromadzenia kompleksowych i wiarygodnych danych naukowych.[Popr. 60]

Artykuł 3

Cele szczegółowe

Artykuł 4

Zasady dobrych rządów

Artykuł 5

Definicje

CZĘŚĆ II

DOSTĘP DO WÓD

Artykuł 6

Ogólne zasady w zakresie dostępu do wód

1.  Unijne statki rybackie mają równy dostęp do wód i zasobów na wszystkich wodach unijnych, z wyjątkiem tych określonych w ust. 2 i 3, z zastrzeżeniem środków przyjętych na mocy części III.

2.  W przypadku pasów wodnych do 12 mil morskich od linii podstawowej podlegających suwerenności lub jurysdykcji państw członkowskich państwa te są uprawnione od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. do ograniczenia połowów do statków rybackich, które tradycyjnie łowią na tych wodach z przyległych portów, bez uszczerbku dla uzgodnień dotyczących unijnych statków rybackich pływających pod banderą innych państw członkowskich w ramach istniejących stosunków sąsiedzkich między państwami członkowskimi oraz uzgodnień zawartych w załączniku I, ustalającym dla każdego państwa członkowskiego strefy geograficzne w ramach pasów przybrzeżnych innych państw członkowskich, na których prowadzi się działalność połowową, oraz odnośne gatunki. Państwa członkowskie mogą wprowadzić wyłączny lub preferencyjny dostęp dla tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego, uwzględniając czynniki społeczne i środowiskowe, w tym ewentualne korzyści płynące z przyznania wyłącznego lub preferencyjnego dostępu dla lokalnych przedsiębiorstw lub mikroprzedsiębiorstw oraz rybaków prowadzących selektywną działalność połowową o niskim wpływie na środowisko. Państwa członkowskie informują Komisję o ograniczeniach ustanowionych na podstawie niniejszego ustępu. [Popr. 251]

3.  W pasach wodnych do 100 mil morskich od linii podstawowej Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. państwa członkowskie są uprawnione do ograniczenia rybołówstwa do statków rybackich zarejestrowanych w portach tych wysp. Ograniczenia te nie mają zastosowania do statków unijnych, które tradycyjnie łowią na tych wodach, o ile te statki nie przekraczają tradycyjnie wykorzystywanych nakładów połowowych. Państwa członkowskie informują Komisję o ograniczeniach ustanowionych na podstawie niniejszego ustępu.

3a.   Definicję statusu istniejącego obszaru biologicznie wrażliwego zawartą w art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie zarządzania nakładem połowowym, odnoszącego się do niektórych obszarów i zasobów połowowych Wspólnoty(29)zachowuje się w obecnej formie.[Popr. 99]

4.  Przepisy nawiązujące do uzgodnień określonych w ust. 2 i 3 zostaną przyjęte do dnia 31 grudnia 2022 r.

CZĘŚĆ III

ŚRODKI OCHRONY I ZRÓWNOWAŻONEJ EKSPLOATACJI ŻYWYCH ZASOBÓW MORZA [Popr. 100]

TYTUŁ I

RODZAJE ŚRODKÓW

Artykuł -7

Przepisy ogólne dotyczące środków ochrony

1.   Aby osiągnąć ogólne cele wspólnej polityki rybołówstwa określone w art. 2, Unia przyjmuje środki ochrony i zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów morza zgodnie z art. 7 i 8. Środki te przyjmuje się w szczególności w formie planów wieloletnich zgodnie z art. 9, 10 i 11.

2.   Środki te są zgodne z celami określonymi w art. 2 i 3 i są przyjmowane z uwzględnieniem najlepszego dostępnego doradztwa naukowego oraz opinii przekazanych przez odpowiednie komitety doradcze.

3.   Państwa członkowskie są upoważnione do przyjmowania środków ochrony zgodnie z art. 17–24 oraz z innymi właściwymi przepisami niniejszego rozporządzenia.[Popr. 101]

Artykuł 7

Rodzaje środków ochronnych

Artykuł 7a

Ustanowienie obszarów odbudowy zasobów rybnych

1.   Aby zapewnić ochronę żywych zasobów wodnych i ekosystemów morskich, jak również w ramach podejścia ostrożnościowego, państwa członkowskie ustanawiają spójną sieć obszarów odbudowy zasobów rybnych, na których wszelka działalność połowowa jest zakazana, w tym obszarów istotnych dla reprodukcji ryb.

2.   Państwa członkowskie określają i oznaczają obszary, które są niezbędne do ustanowienia spójnej sieci obszarów odbudowy zasobów rybnych.[Popr. 103]

Artykuł 8

Rodzaje środków technicznych

TYTUŁ II

ŚRODKI UNIJNE

Artykuł 9

Plany wieloletnie

1.  Jako priorytetowe ustanawia sięDziałając zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, Parlament Europejski i Rada ustanawiają w trybie priorytetowym i najpóźniej do dnia …(30) plany wieloletnie, w których przewidzianoopierające się na doradztwie naukowym STECF i ICES i obejmujące środki ochronne mające , które mają na celu zachowanie lub odbudowę stad powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu zgodnie z art. 2 ust. 2. Plany wieloletnie umożliwią również realizację innych celów określonych w art. 2 i 3.

2.  Plany wieloletnie powinny zawierać:

3.  W miarę możliwości plany wieloletnie obejmują łowiska eksploatujące stada jednogatunkowe lub łowiska eksploatujące różne stada, uwzględniając interakcje między stadami i, łowiskami i ekosystemami morskimi.

4.  Plany wieloletnie opierają się na podejściu ostrożnościowym do zarządzania rybołówstwem i uwzględniają ograniczenia dostępnych danych i metod oceny, w tym oceny stanu stad, na temat których brakuje danych, oraz wszystkie określone ilościowo źródła niepewności w sposób rzetelny naukowo. [Popr. 105]

Artykuł 10

Cele planów wieloletnich

1.  W planach wieloletnich przewiduje się dostosowanie wskaźnikawskaźników śmiertelności połowowej, tak aby w rezultacie taki wskaźnik zapewniałdo 2015 r. wskaźniki te zostały ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę i zachowanie poziomów wszystkich stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu do 2015 roraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach.

2.  Jeżeli niemożliwe jest określenie zgodnie z ust. 1 wskaźnika śmiertelności połowowej, zapewniającego odbudowę i zachowanie poziomów stad powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu, w planach wieloletnich przewidujestosuje się podejście ostrożnościowe do zarządzania rybołówstwem i określa normy zastępcze oraz środki ostrożności zapewniające porównywalny poziom ochrony odpowiednich stad.

2a.   Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1 i 2, środki, które mają wejść w zakres planów wieloletnich, oraz harmonogram ich wdrażania są proporcjonalne do realizowanych zadań i celów oraz przewidywanych ram czasowych. Przed włączeniem środków do planów wieloletnich należy uwzględnić ich prawdopodobny wpływ gospodarczo-społeczny. Z wyjątkiem przypadków pilnych, środki takie należy wprowadzać stopniowo.

2b.  Plany wieloletnie mogą zawierać przepisy, których celem jest rozwiązanie konkretnych problemów połowów wielogatunkowych związanych z odbudową i utrzymaniem stad powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu, jeżeli z doradztwa naukowego wynika, że nie można osiągnąć wzrostu selektywności z myślą o uniknięciu koncentracji na jednym gatunku.[Popr. 106 i 107]

Artykuł 11

Treść planów wieloletnich

1.  Plan wieloletni zawiera:

1a.  Aby dokonać oceny postępów w realizacji celów określonych w planach wieloletnich, plany te przewidują okresowe przeglądy. Takie okresowe przeglądy uwzględniają w szczególności nowe elementy, np. zmiany w doradztwie naukowym, tak aby umożliwić wprowadzenie niezbędnych dostosowań przejściowych.[Popr. 108 i 239]

Artykuł 12

Zgodność z obowiązkami w ramach unijnego prawodawstwa środowiskowego w odniesieniu do obszarów chronionych

1.  WWspólna polityka rybołówstwa i wszystkie późniejsze środki przyjęte przez państwa członkowskie w sprawie specjalnych obszarach ochrony w rozumieniuobszarów chronionych są w pełni zgodne z dyrektywą 92/43/EWG, dyrektywą 2009/147/WE i dyrektywą 2008/56/WE. Jeżeli państwo członkowskie wyznaczyło obszary wymienione w art. 6 dyrektywy 92/43/EWG. art. 4 dyrektywy 2009/147/WE i art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE państwa członkowskie prowadzą, państwo to, w porozumieniu z Komisją, komitetami doradczymi i innymi właściwymi zainteresowanymi stronami, reguluje działalność połowową w sposób zmniejszający wpływ tej działalności w wymienionych obszarachw pełni zgodny z celami tych dyrektyw. [Popr. 109]

1a.  Wszystkie działania podejmowane przez Unię i państwa członkowskie w ramach WPRyb są w pełni zgodne z Konwencją z Aarhus , rezolucją nr 61/105, 64/72 i 66/68 Zgromadzenia Ogólnego ONZ oraz Porozumieniem Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony i zarządzania międzystrefowymi zasobami rybnymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi.[Popr. 257]

1b.  W przypadku działalności połowowej prowadzonej w całości na wodach podlegających suwerenności i jurysdykcji jednego państwa członkowskiego zainteresowane państwo członkowskie jest uprawnione do przyjmowania środków niezbędnych do wypełnienia zobowiązań wynikających z ustawodawstwa Unii w dziedzinie środowiska w odniesieniu do obszarów chronionych. Takie środki są zgodne z celami określonymi w art. 2 i nie mniej rygorystyczne niż obowiązujące prawodawstwo Unii. [Popr. 258]

1c.  Państwa członkowskie, które posiadają bezpośredni interes połowowy na obszarach, na których mają zostać zastosowane środki, o których mowa w ust. 1, współpracują ze sobą zgodnie z art. 21 ust. 1a. Każde z tych państw członkowskich może zwrócić się do Komisji, aby przyjęła środki, o których mowa w ust. 1.[Popr. 111]

1d.  Działając na wniosek, o którym mowa w ust. 1c, Komisja otrzymuje od wnioskującego państwa członkowskiego lub państw członkowskich wszelkie istotne informacje na temat wnioskowanych środków, w tym uzasadnienie wniosku, dane naukowe oraz szczegółowe informacje na temat praktycznego wdrożenia środków. Przyjmując środki, Komisja uwzględnienia wszelkie dostępne jej zalecenia naukowe na ten temat.[Popr. 260]

2.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu określenia środków związanych z połowami, tak aby zmniejszyć wpływ działalności połowowej w specjalnych obszarach ochrony. [Popr. 114]

2a.  Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, na wniosek Komisji przyjmują środki służące złagodzeniu możliwych konsekwencji społecznych i gospodarczych wypełnienia zobowiązań, o których mowa w ust. 1. [Popr. 262]

Artykuł 13

Środki Komisji na wypadek poważnego zagrożenia dla żywych zasobów morza

1.  W oparciu oprzypadku gdy istnieją oparte na wiarygodnych danych naukowych dowody poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza lub dla ekosystemu morskiego, które wymaga niezwłocznego działania, Komisja może na uzasadniony wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy podjąć decyzję o wprowadzeniu tymczasowych środków jest upoważniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 55, służących zmniejszeniu zagrożenia.

Te akty delegowane przyjmowane są wyłącznie, gdy wymaga tego szczególnie pilny charakter sprawy; zastosowanie ma wówczas procedura, o której mowa w art. 55a.

2.  Państwo członkowskie przedkłada uzasadniony wniosek, o którym mowa w ust. 1, jednocześnie do Komisji, innych państw członkowskich i zainteresowanych komitetów doradczych. [Popr. 115]

Artykuł 13a

Środki nadzwyczajne państwa członkowskiego

1.   Jeżeli istnieje dowód poważnego i nieprzewidzianego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów wodnych lub dla ekosystemu morskiego, wynikającego z działalności połowowej na wodach będących pod zwierzchnictwem lub jurysdykcją państwa członkowskiego, w przypadku gdy nadmierne opóźnienie mogłoby spowodować trudną do naprawienia szkodę, państwo to może podjąć środki nadzwyczajne na okres nie dłuższy niż trzy miesiące.

2.   Przed przyjęciem środków nadzwyczajnych państwo członkowskie, które zamierza je podjąć, powiadamia o tym zamiarze Komisję, pozostałe państwa członkowskie oraz zainteresowane komitety doradcze, przesyłając projekt tych środków wraz z uzasadnieniem.

3.   Państwa członkowskie oraz odpowiednie komitety doradcze mogą przedstawić swoje uwagi na piśmie Komisji w terminie pięciu dni roboczych od daty powiadomienia. Komisja przyjmuje akty wykonawcze potwierdzające, odwołujące lub zmieniające środek nadzwyczajny. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 56 ust. 2.

W przypadku należycie uzasadnionej szczególnie pilnej potrzeby związanej z poważnym i nieprzewidywalnym zagrożeniem ochrony żywych zasobów wodnych lub ekosystemu morskiego, wynikającym z działalności połowowej, Komisja w trybie natychmiastowym przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 56 ust. 3.[Popr. 116]

Artykuł 14

Ramy środków technicznych

Artykuł 14a

Unikanie i ograniczanie do minimum niechcianych połowów

1.   Przed wprowadzeniem obowiązku wyładunku wszystkich połowów w danym łowisku zgodnie z art. 15 państwa członkowskie prowadzą w stosownych przypadkach projekty pilotażowe, w oparciu o najlepsze dostępne doradztwo naukowe i z uwzględnieniem opinii odpowiednich komitetów doradczych, mając na celu pełne zbadanie wszelkich możliwych do zastosowania metod uniknięcia, ograniczenia do minimum i wyeliminowania niechcianych połowów w danym łowisku. Te projekty pilotażowe prowadzone są w stosowanych przypadkach przez organizacje producenckie. Wyniki takich projektów pilotażowych są odzwierciedlone w wieloletnich planach zarządzania poszczególnymi łowiskami w formie dodatkowych zachęt do korzystania z dostępnych narzędzi i metod połowowych o najwyższym stopniu selektywności. Państwa członkowskie opracowują również atlas odrzutów ukazujący poziom odrzutów dla każdego łowiska objętego art. 15 ust. 1. Atlas ten opiera się na obiektywnych i reprezentatywnych danych.

2.   Unia udziela wsparcia finansowego na rzecz opracowania i wdrażania projektów pilotażowych wprowadzanych zgodnie z ust. 1 oraz na rzecz stosowania narzędzi selektywnych w celu ograniczenia niechcianych połowów i połowów bez zezwolenia. Przyjmując środki wsparcia finansowego, należy zwrócić szczególną uwagę na rybaków podlegających obowiązkowi wyładunku wszystkich połowów i rybaków prowadzących połowy wielogatunkowe.[Popr. 118]

Artykuł 15

Obowiązek wyładunkui rejestrowania wszystkich połowóweksploatowanych i regulowanych gatunków

1.  Wszystkie połowy eksploatowanych i regulowanych gatunków złowionych w następujących stad podlegających limitom połowowym złowionełowiskach w trakcie działalności połowowej na wodach unijnych lub przez unijne statki rybackie poza wodami unijnymi wprowadza się na pokłady statków rybackich i zatrzymuje na nich oraz rejestruje i wyładowuje, z wyjątkiem przypadków, w których są one stosowane jako żywa przynęta, zgodnie z następującymi ramami czasowymi:

a)  najpóźniej od dnia 1 stycznia 2014 r.:

b)  najpóźniej od dnia 1 stycznia 20152016 r.: dorsz, morszczuk, sola;

c)  najpóźniej od dnia 1 stycznia 20162017 r.: łupacz, witlinek, smuklica, żabnicowate, gładzica, molwa, czarniak, rdzawiec, złocica, turbot, nagład, molwa niebieska, pałasz czarny, buławik czarny, gardłosz atlantycki, halibut niebieski, brosma, karmazyn i stada głębinowe Morza Śródziemnego., nieujęte w ust. 1 lit. a) połowy na wodach Unii i wodach nienależących do Unii.

1a.  Niezwłocznie po wprowadzeniu w danym łowisku obowiązku wyładunku wszystkich połowów, wszystkie połowy gatunków objętych tym obowiązkiem są rejestrowane i w stosownych przypadkach odliczane od kwoty danego rybaka, danej organizacji producentów lub grupy zbiorowego zarządzania, z wyjątkiem gatunków, które mogą być uwalniane do morza na podstawie ust. 1b.

1b.  Z obowiązku wyładunku określonego w ust. 1 zwolnione są następujące gatunki:

1c.  Aby uprościć i zharmonizować proces wdrażania obowiązku wyładunku wszystkich połowów, uniknąć niekorzystnych zakłóceń docelowych połowów oraz zmniejszyć ilość niechcianych połowów, plany wieloletnie, o których mowa w art. 9 lub w szczególnych aktach prawnych Unii dotyczących wdrażania obowiązku wyładunku bądź w innych aktach prawnych przyjętych przez Unię, określają w stosownych przypadkach:

2.  UstanawiaW oparciu o najlepsze dostępne oraz najdokładniejsze i najbardziej aktualne doradztwo naukowe oraz w przypadkach, gdy jest to konieczne w celu ochrony młodych osobników poprzez zniechęcanie rybaków do ich celowych połowów, ustanawia się minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony oparte na najlepszym dostępnym doradztwie naukowym dla stad ryb, odpowiadające wiekowi i rozmiarom właściwym na etapie pierwszej reprodukcji dla stad ryb objętych obowiązkiem wyładunku wszystkich połowów, określonych w ust. 1. Sprzedaż połowów zPołowy takich stad ryb, których rozmiar jest mniejszy od minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony, jest ograniczona do przetwarzania jedynie na mączkę rybną lub karmęsą ograniczone do zastosowań innych niż spożycie przez ludzi, np. do wytwarzania mączki rybnej, oleju z ryb, karmy dla zwierząt domowych lub przynęt. Zainteresowane państwo członkowskie może również zezwolić na przekazanie takich ryb na darowizny w celach dobroczynnych lub charytatywnych.

3.  W odniesieniu do stad podlegających obowiązkowi wyładunku, państwa członkowskie mogą skorzystać z marginesu elastyczności pomiędzy poszczególnymi latami do wysokości 5 % wyładunku, na który otrzymały zezwolenie, bez uszczerbku dla wyższych wskaźników elastyczności ustanowionych na mocy przepisów specjalnych. Normy handlowe dla i zasady handlowe mające zastosowanie do połowów ryb w ilościach przekraczających ustalone uprawnienia do połowów mogą zostać określone zgodnie z art. 2739 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 z dnia ... w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury(31)(32).

4.  Państwa członkowskie zagwarantują, że unijne statki rybackie pływające pod banderą tych państw są odpowiednio przygotowane, aby zapewnić pełną dokumentację całej działalności połowowej i przetwórczej do celów monitorowania zgodności z obowiązkiem wyładunku wszystkich połowów. W ramach tych działań państwa członkowskie przestrzegają zasad skuteczności i proporcjonalności.

5.  Ustęp 1 stosuje się, nie naruszając zobowiązań międzynarodowych.

6.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu określenia środków ustanowionychustanawiających środki określone w ust. 1, aby zapewnić zgodność ze zobowiązaniami międzynarodowymi Unii. [Popr. 119]

Artykuł 16

Uprawnienia do połowów

1.  Przy określaniu i przyznawaniu uprawnień do połowów Rada działa zgodnie z art. 2, 9, 10 i 11, stosując perspektywę długoterminową i postępując zgodnie z najlepszym dostępnym doradztwem naukowym. Uprawnienia do połowów przydzielonesą przydzielane państwom członkowskim zapewniająw taki sposób, aby zapewnić każdemu państwu członkowskiemuz nich względną stabilność działalności połowowej w odniesieniu do każdego stada lub łowiska. Przy przydzielaniu nowych uprawnień do połowów uwzględnia się interesy każdego państwa członkowskiego.

Rada ustanawia uprawnienia do połowów dostępne dla państw trzecich na wodach Unii i przydziela te uprawnienia tym państwom trzecim.

Przydział uprawnień do połowów państwom członkowskim lub państwom trzecim jest uzależniony od przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa.

1a.  Przy podejmowaniu decyzji dotyczących corocznego przydziału kwot Rada w pełni uwzględnia regiony, w których społeczności lokalne są szczególnie zależne od rybołówstwa i związanej z nim działalności, jak postanowiła Rada w rezolucji z dnia 3 listopada 1976 r. w sprawie niektórych aspektów zewnętrznych utworzenia dwustumilowej strefy połowów we Wspólnocie z mocą od dnia 1 stycznia 1977 r., a w szczególności w załączniku VII do tej rezolucji.

2.  Uprawnienia do połowu do celów przyłowu mogą być zarezerwowane w ramach ogólnych uprawnień do połowów.

3.  Uprawnienia do połowów są zgodne z wymiernymi celami w odniesieniu do połowów, ramami czasowymi i marginesami ustanowionymi w ustanowionymiplanach wieloletnich zgodnie z art. 9 ust. 2 oraz art. 11 lit. b), c) i h). Jeżeli w odniesieniu do stada ryb wykorzystywanego do celów handlowych nie przyjęto żadnego odpowiadającego mu planu wieloletniego, Rada dopilnowuje, by najpóźniej do 2015 r. poziomy całkowitych dopuszczalnych połowów zostały ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu oraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach.

3a.   Delegacje Parlamentu Europejskiego i komitetów doradczych są obecne przy podejmowaniu przez Radę decyzji w sprawie ustanowienia uprawnień do połowów.

3b.   W przypadku gdy dla określonych stad ze względu na brak danych nie można ustalić wskaźników wykorzystania, zgodnych z maksymalnym podtrzymywalnym połowem:

3c.  Każde państwo członkowskie decyduje o metodzie przydziału statkom rybackim pływającym pod jego banderą uprawnień do połowów przyznanych temu państwu członkowskiemu zgodnie z prawem Unii. Państwo członkowskie informuje Komisję o metodzie przydziału.

4.  Po zgłoszeniu tego faktu Komisji państwa członkowskie mogą wymieniać się całością lub częścią przydzielonych im uprawnień do połowów.

4a.  Jeżeli w wyniku oceny przeprowadzonej zgodnie z art. 19 lub art. 23 Komisja uzna, że dane państwo członkowskie nie przyjęło odpowiednich środków zgodnie z art. 17-24, skutkuje to w następnym roku lub w kolejnych latach ograniczeniem uprawnień do połowów przydzielonych temu państwu członkowskiemu przez Unię oraz przerwaniem lub zawieszeniem płatności na rzecz tego państwa członkowskiego bądź zastosowaniem korekty unijnej pomocy finansowej w ramach wspólnej polityki rybołówstwa na mocy art. 50. Takie środki są proporcjonalne do charakteru, zakresu, czasu trwania i liczby powtórzeń stwierdzonej niezgodności.

4b.  Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne zawierające ocenę skuteczności aktualnych uprawnień do połowów pod względem odbudowy i zachowania populacji poławianych gatunków na poziomach powyżej poziomów umożliwiających osiągnięcie celu określonego w art. 2 ust. 2.[Popr. 120, 264, 293 i 301]

Artykuł 16a

Kryteria przyznawania przez państwa członkowskie uprawnień do połowów

Państwa członkowskie, przyznając dostępne dla nich uprawnienia do połowów, o których mowa w art. 16, stosują przejrzyste i obiektywne kryteria środowiskowe i społeczne, takie jak wpływ połowów na środowisko, dane dotyczące dotychczasowego przestrzegania wymogów oraz wkład w gospodarkę lokalną. Można stosować również inne kryteria, takie jak dane historyczne na temat połowów. W ramach przydzielonych uprawnień do połowów państwa członkowskie stwarzają zachęty dla statków rybackich wyposażonych w selektywne narzędzia połowowe lub stosujących techniki połowu o ograniczonym wpływie na środowisko, takie jak techniki powodujące mniejsze zużycie energii lub mniejsze zniszczenia siedlisk. [Popr. 227]

TYTUŁ III

REGIONALIZACJA

ROZDZIAŁ I

PLANY WIELOLETNIE

Artykuł 17

Środki ochronne przyjmowane zgodnie z planami wieloletnimi

1.  W planie wieloletnim ustanowionym na podstawie art. 9, 10 i 11 państwa członkowskie mogą zostaćprowadzące wspólną działalność połowową są upoważnione, zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym artykule, do przyjmowania środków zgodnych z tym planem wieloletnim, w których określa się środki ochronne mające zastosowanie do statków pływających pod ich banderą w odniesieniu do stad w wodach unijnych, w stosunku do których przydzielono im uprawnienia do połowów.

2.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby środki ochronne przyjęte na podstawie ust. 1:

2a.  Państwa członkowskie współpracują ze sobą, aby zagwarantować przyjęcie spójnych środków wpisujących się w cele określone w planach wieloletnich, i wspólnie koordynują wdrażanie tych środków. W tym celu, gdy jest to praktyczne i właściwe, państwa członkowskie wykorzystują istniejące regionalne struktury i mechanizmy współpracy instytucjonalnej, również te istniejące w ramach regionalnych konwencji morskich obejmujące dany obszar lub łowisko.

Wysiłki koordynacyjne państw członkowskich prowadzących wspólną działalność połowową kwalifikują się do finansowania w ramach Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR) zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego(34)(35).

2b.  Państwa członkowskie zasięgają opinii odpowiednich komitetów doradczych, ICES oraz STECF, przesyłając im projekt środków, które mają zostać przyjęte, wraz z uzasadnieniem. Jednocześnie projekty te są zgłaszane Komisji i innym państwom członkowskim prowadzącym wspólną działalność połowową. Państwa członkowskie dokładają wszelkich starań, aby włączyć do tych konsultacji – na wczesnym etapie, w sposób otwarty i przejrzysty – inne stosowne zainteresowane strony z danego łowiska, aby określić poglądy i wnioski wszystkich stosownych stron podczas przygotowywania przewidywanych środków.

Państwa członkowskie udostępniają do wiadomości publicznej streszczenia projektów środków ochronnych, które proponują wdrożyć.

2c.  Państwa członkowskie w sposób należyty uwzględniają opinie przekazane przez stosowne komitety doradcze, ICES i STECF oraz w przypadku, gdy ostateczne przyjęte środki nie są zbieżne z tymi opiniami, przekazują szczegółowe powody tych rozbieżności.

2d.  Jeżeli państwa członkowskie chcą zmienić przyjęte środki, zastosowanie mają także ust. 2–2c.

2e.  Komisja przyjmuje wytyczne określające szczegóły obowiązującej procedury stosowania ust. 2a, 2b i 2c, aby zapewnić spójność i koordynację przyjętych środków na szczeblu regionalnym i zgodnie z ustanowionymi planami wieloletnimi. W wytycznych tych można również określić lub ustanowić ramy administracyjne, takie jak regionalne grupy robocze ds. rybołówstwa, w celu zorganizowania w praktyce współpracy państw członkowskich, zwłaszcza w celu propagowania i ułatwiania przyjmowania środków przez poszczególne państwa członkowskie.

2f.  Państwa członkowskie prowadzące wspólną działalność połowową mogą współpracować ze sobą i uzgodnić wdrożenie wspólnych środków na mocy wieloletnich planów zarządzania przyjętych przed 2014 r., zgodnie z procedurą określoną w art. 25.

2g.  W przypadku działalności połowowej prowadzonej w całości na wodach podlegających suwerenności i jurysdykcji jednego państwa członkowskiego zainteresowane państwo członkowskie tworzy co najmniej jedną współzarządzającą komisję składającą się ze wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron. Z taką komisją należy się konsultować w sprawie środków, jakie mają zostać przyjęte. Jeżeli państwo członkowskie zamierza w jakikolwiek sposób odstąpić od porady uzyskanej od takiej komisji, publikuje ocenę ze szczegółowym wskazaniem powodów odstąpienia od porady.[Popr. 121]

Artykuł 18

Zgłaszanie środków ochronnych państw członkowskich

Państwa członkowskie przyjmujące środki ochronne na podstawie art. 17 ust. 1 publikują je i zgłaszają takie środkije Komisji, innym zainteresowanym państwom członkowskim i odpowiednim komitetom doradczym. [Popr. 122]

Artykuł 19

Ocena

1.  Komisja może w każdej chwili przeprowadzić ocenę zgodności i skuteczności środków ochronnych przyjętych przez państwa członkowskie na podstawie art. 17 ust. 1i w każdym przypadku dokonuje oceny i przedstawia sprawozdanie dotyczące tych kwestii nie rzadziej niż raz na trzy lata lub zgodnie z wymogiem przewidzianym w odpowiednim planie wieloletnim. Ocena opiera się na najlepszym dostępnym doradztwie naukowym.

Zgodnie z dyrektywą 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiającą infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (Inspire)(36)i w celu wspomagania Komisji przy wdrażaniu wspólnej polityki rybołówstwa państwa członkowskie zapewniają Komisji, prawo do dostępu i korzystania z materiałów przygotowanych w związku z opracowaniem i wprowadzaniem w życie krajowych środków ochronnych, przyjętych zgodnie z art. 17, oraz wykorzystanych w tym kontekście danych.

W odniesieniu do dostępu do informacji o środowisku zastosowanie mają dyrektywa 2003/4/WE(37) oraz rozporządzenia (WE) nr 1049/2001(38) i (WE) nr 1367/2006(39).[Popr. 123]

1a.  Komisja publikuje wszystkie oceny przeprowadzone na podstawie niniejszego artykułu oraz podaje do wiadomości publicznej dotyczące ich informacje, publikując je na odpowiednich stronach internetowych lub podając bezpośredni link do nich. W odniesieniu do dostępu do informacji o środowisku zastosowanie mają rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i (WE) nr 1367/2006.[Popr. 124]

Artykuł 20

Domyślne środki ochronne przyjmowane w ramach planów wieloletnich

1.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu sprecyzowania środków ochronnych w przypadku łowisk objętych planem wieloletnim, jeżeli państwa członkowskie upoważnione do podejmowania środków zgodnie z art. 17 nie zgłoszą tych środków Komisji w terminie trzechprzewidzianym w planie wieloletnim, a w przypadku jego braku w terminie sześciu miesięcy po dacie wejścia w życie planu wieloletniego.

2.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu sprecyzowania środków ochronnych w przypadku łowisk objętych planem wieloletnim, jeżeliJeżeli zdaniem Komisji:

2a.  W przypadku gdy Komisja wyda opinię na podstawie ust. 2, zainteresowane państwo członkowskie powinno w ciągu trzech miesięcy zmodyfikować swoje środki, tak aby spełniały one cele planu wieloletniego i były z nimi zgodne.

2b.  W przypadku gdy państwo członkowskie nie zmodyfikuje swoich środków zgodnie z ust. 2a, Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu ustanowienia środków ochronnych w przypadku łowisk objętych planem wieloletnim.

3.  Środki ochronne przyjęte przez Komisję mają na celu zapewnienie osiągnięcia zadań i celów ustanowionych w planie wieloletnim. Z chwilą przyjęcia przez Komisję aktu delegowanego środki państw członkowskich tracą moc.

3a.  Przed przyjęciem aktów delegowanych, o których mowa w niniejszym artykule, Komisja zasięga opinii odpowiednich komitetów doradczych, ICES i/lub STECF w sprawie projektu środków, jakie zostaną przyjęte wraz z uzasadnieniem.[Popr. 125]

ROZDZIAŁ II

ŚRODKI TECHNICZNE

Artykuł 21

Środki techniczne

1.  W ramach środków technicznych ustanowionych na mocy art. 14 państwa członkowskie mogą zostać upoważnionesą uprawnione do przyjmowania środków zgodnych z tymi ramami, w których określa się środki techniczne mające zastosowanie do statków pływających pod ich banderą w odniesieniu do stad w wodach unijnychUnii, w stosunku do których przydzielono im uprawnienia do połowów. Państwa członkowskie dopilnowują, aby przedmiotowe środki techniczne:

1a.  Państwa członkowskie współpracują ze sobą, aby zagwarantować przyjęcie spójnych środków na rzecz realizacji celów określonych w ramach środków technicznych, i wspólnie koordynują wdrażanie tych środków. W tym celu, gdy jest to praktyczne i właściwe, państwa członkowskie wykorzystują istniejące regionalne struktury i mechanizmy współpracy instytucjonalnej, również te w ramach regionalnych konwencji morskich obejmujące dany obszar lub łowisko.

1b.  Państwa członkowskie zasięgają opinii odpowiednich komitetów doradczych, ICES i/lub STECF w sprawie projektu środków wraz z uzasadnieniem. Jednocześnie projekty te są zgłaszane Komisji i innym państwom członkowskim prowadzącym wspólną działalność połowową. Państwa członkowskie dokładają wszelkich starań, aby włączyć do tych konsultacji – na wczesnym etapie, w sposób otwarty i przejrzysty – inne stosowne zainteresowane strony z danego łowiska, aby określić poglądy i wnioski wszystkich stosownych stron podczas przygotowywania przewidywanych środków.

1c.  Państwa członkowskie w sposób należyty uwzględniają opinie przekazane przez stosowne komitety doradcze, ICES i/lub STECF oraz w przypadku, gdy ostateczne przyjęte środki nie są zbieżne z tymi opiniami, przekazują szczegółowe wyjaśnienia przyczyn tych rozbieżności.

1d.  W przypadku, gdy państwa członkowskie chcą zmienić przyjęte środki, zastosowanie mają także ust. 1a, 1b i 1c.

1e.  Komisja przyjmuje wytyczne określające szczegóły obowiązującej procedury stosowania ust. 1a, 1b i 1c, aby zapewnić spójność i koordynację przyjętych środków na szczeblu regionalnym i zgodnie z ustanowionymi ramami środków technicznych. W wytycznych tych można również określić lub ustanowić ramy administracyjne, takie jak regionalne grupy robocze ds. rybołówstwa, w celu zorganizowania w praktyce współpracy państw członkowskich, zwłaszcza w celu propagowania i ułatwiania przyjmowania środków przez poszczególne państwa członkowskie.[Popr. 126]

Artykuł 22

Zgłaszanie środków technicznych państw członkowskich

Państwa członkowskie przyjmujące środki techniczne na podstawie art. 21 publikują je i zgłaszają Komisji, innym zainteresowanym państwom członkowskim i odpowiednim komitetom doradczym. [Popr. 127]

Artykuł 23

Ocena

1.  Komisja może w każdej chwili przeprowadzić ocenę zgodności i skuteczności środków technicznych przyjętych przez państwa członkowskie na podstawie art. 21 i w każdym przypadku dokonuje oceny i przedstawia sprawozdanie dotyczące tych kwestii nie rzadziej niż raz na trzy lata lub zgodnie z wymogiem przewidzianym w odpowiednich ramach środków technicznych.

1a.  Zgodnie z dyrektywą 2007/2/WE i w celu wspomagania Komisji we wdrażaniu wspólnej polityki rybołówstwa państwa członkowskie zapewniają Komisji prawo do dostępu i korzystania z materiałów przygotowanych w związku z opracowaniem i wprowadzaniem w życie środków technicznych zgodnie z art. 21 oraz wykorzystanych w tym kontekście danych.

W odniesieniu do dostępu do informacji o środowisku zastosowanie mają dyrektywa 2003/4/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i (WE) nr 1367/2006.[Popr. 128]

1b.  Komisja publikuje wszystkie oceny przeprowadzone na podstawie niniejszego artykułu oraz podaje do wiadomości publicznej dotyczące ich informacje, publikując je na odpowiednich stronach internetowych lub podając bezpośredni link do nich. W odniesieniu do dostępu do informacji o środowisku zastosowanie mają rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 i (WE) nr 1367/2006.[Popr. 129]

Artykuł 24

Domyślne środki przyjmowane zgodnie z ramami środków technicznych

1.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu określenia środków technicznych objętych ramami środków technicznych, jeżeli państwa członkowskie upoważnione do podejmowania środków zgodnie z art. 21 nie zgłoszą tych środków Komisji w terminie trzechprzewidzianym w ramach środków technicznych lub, a w przypadku jego braku w terminie sześciu miesięcy po dacie wejścia w życie ram środków technicznych.

2.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu określenia środków technicznych, jeżeli – na podstawie oceny przeprowadzonej na mocy art. 23 –Jeżeli zdaniem Komisji środki uchwalone przez państwa członkowskie zostaną uznane za:

2a.  W przypadku gdy Komisja wyda opinię na podstawie ust. 2, zainteresowane państwo członkowskie powinno w ciągu trzech miesięcy zmodyfikować swoje środki, tak aby spełniały one cele ram środków technicznych i były z nimi zgodne.

2b.  W przypadku gdy państwo członkowskie nie zmodyfikuje swoich środków zgodnie z ust. 2a, Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w celu ustanowienia środków technicznych objętych ramami środków technicznych.

3.  Środki techniczne przyjęte przez Komisję mają na celu zapewnienie osiągnięcia celów ram środków technicznych. Z chwilą przyjęcia przez Komisję aktu delegowanego środki państw członkowskich tracą moc.

3a.  Przed przyjęciem aktów delegowanych, o których mowa w niniejszym artykule, Komisja zasięga opinii odpowiednich komitetów doradczych, ICES i STECF w sprawie projektu środków, jakie zostaną przyjęte wraz z uzasadnieniem.[Popr. 130]

TYTUŁ IV

ŚRODKI KRAJOWE

Artykuł 25

Środki stosowane przez państwa członkowskie mające zastosowanie wyłącznie do statków rybackich pływających pod banderą tych państw

1.  Dane państwo członkowskie może przyjmować środki na rzecz ochrony stad w wodach unijnych, pod warunkiem że środki te:

1a.  Do celów kontroli państwo członkowskie powiadamia inne zainteresowane państwa członkowskie o przepisach przyjętych na mocy ust. 1.[Popr. 132]

1b.  Państwa członkowskie udostępniają do wiadomości publicznej informacje na temat środków przyjętych zgodnie z niniejszym artykułem.[Popr. 133]

Artykuł 26

Środki państw członkowskich w strefie 12 mil morskich

1.  Państwo członkowskie może podjąć niedyskryminacyjne środki na rzecz ochrony stad i zarządzania nimi oraz w celu zminimalizowania wpływu połowów na ochronęz myślą o realizacji celów odnoszących się do innych żywych zasobów morza i utrzymania lub poprawy stanu ochrony morskich ekosystemów w strefie 12 mil morskich od linii podstawowej, pod warunkiem że Unia nie przyjęła środków ukierunkowanych w szczególności na ochronę i zarządzanie w odniesieniu do tej strefy lub ukierunkowanych w szczególności na rozwiązanie problemu wskazanego przez to państwo członkowskie. Środki państwa członkowskiego są zgodne z celami określonymi w art. 2 i 3 i nie mniej rygorystyczne niż środki istniejące w prawodawstwie unijnym. [Popr. 134]

2.  Jeżeli środki ochrony i zarządzania, które mają zostać przyjęte przez państwo członkowskie, mogą mieć wpływ na statki rybackie innych państw członkowskich, środki takie przyjmuje się jedynie po konsultacji z Komisją, zainteresowanymi państwami członkowskimi i odpowiednimi komitetami doradczymi w sprawie projektu środkówpowiadomieniu Komisji, zainteresowanych państw członkowskich i odpowiednich komitetów doradczych o środkach wraz z uzasadnieniem, w którym wykazuje się również, że środki te są niedyskryminujące. [Popr. 135]

2a.  Państwa członkowskie udostępniają do wiadomości publicznej informacje na temat środków przyjętych zgodnie z niniejszym artykułem.[Popr. 136]

CZĘŚĆ IV

DOSTĘP DO ZASOBÓW

Artykuł 27

Ustanowienie systemów przekazywalnych koncesji połowowych

1.  Każde państwo członkowskie ustanawia system przekazywalnych koncesji połowowych nie później niż w dniu 31 grudnia 2013 r. dla

2.  Państwa członkowskie mogą rozszerzyć system przekazywalnych koncesji połowowych na wszystkie statki rybackie o całkowitej długości poniżej 12 metrów posiadające narzędzia inne niż narzędzie ciągnione i informują o tym Komisję.

Artykuł 28

Przydział przekazywalnych koncesji połowowych

1.  Przekazywalna koncesja połowowa ustanawia prawo do stosowania indywidualnych uprawnień do połowów przydzielonych zgodnie z art. 29 ust. 1.

2.  Każde państwo członkowskie przydziela przekazywalne koncesje połowowe w oparciu o przejrzyste kryteria odnośnie do każdego stada lub grupy stad, dla których przydzielono uprawnienia do połowów zgodnie z art. 16, z wyjątkiem uprawnień do połowów uzyskanych w ramach porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem.

3.  W przypadku przydziału przekazywalnych koncesji połowowych odnoszących się do połowów wielogatunkowych państwa członkowskie uwzględniają prawdopodobny skład połowów statków biorących udział w tych połowach.

4.  Przekazywalne koncesje połowowe mogą zostać przydzielone przez państwo członkowskie właścicielowi statku rybackiego pływającego pod banderą tego państwa członkowskiego bądź osobom prawnym lub fizycznym jedynie dla wykorzystania ich na takim statku. Przekazywalne koncesje połowowe można łączyć do celów zbiorowego zarządzania przez osoby prawne lub fizyczne lub przez uznane organizacje producentów. Państwa członkowskie mogą ograniczyć kwalifikowalność do otrzymania przekazywalnych koncesji połowowych w oparciu o obiektywne kryteria.

5.  Państwa członkowskie mogą ograniczyć okres ważności przekazywalnych koncesji połowowych do okresu co najmniej 15 lat w celu ponownego przydziału takich koncesji. Jeżeli państwa członkowskie nie ograniczyły okresu ważności przekazywalnych koncesji połowowych, mogą one wycofać te koncesje z okresem wypowiedzenia wynoszącym co najmniej 15 lat.

6.  Państwa członkowskie mogą wycofać przekazywalne koncesje połowowe z krótszym okresem wypowiedzenia w przypadku ustalenia, że posiadacz koncesji popełnił poważne naruszenie. Takie wycofania dokonywane są w sposób zapewniający pełną skuteczność wspólnej polityki rybołówstwa, zasady proporcjonalności oraz, o ile to konieczne, ze skutkiem natychmiastowym.

7.  Nie naruszając przepisów ust. 5 i 6, państwa członkowskie mogą wycofać przekazywalne koncesje połowowe, których nie wykorzystano na statku rybackim przez okres trzech kolejnych lat.

Artykuł 29

Przydział indywidualnych uprawnień do połowów

1.  Państwa członkowskie przydzielają indywidualne uprawnienia do połowów posiadaczom przekazywalnych koncesji połowowych, jak określono w art. 28, w oparciu o uprawnienia do połowów przydzielone państwom członkowskim lub jak ustalono w planach zarządzania przyjętych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1967/2006.

2.  Państwa członkowskie określają uprawnienia do połowów, które w oparciu o najlepsze dostępne doradztwo naukowe można przydzielić statkom rybackim pływającym pod banderą tych państw dla gatunków, w odniesieniu do których Rada nie ustaliła uprawnień do połowów.

3.  Statki rybackie prowadzą działalność połowową jedynie wtedy, gdy posiadają wystarczające indywidualne uprawnienia do połowów, aby obejmowały one całe ich możliwe połowy.

4.  Państwa członkowskie mogą zarezerwować do 5 % uprawnień do połowów. Ustanawiają cele i przejrzyste kryteria przydziału takich zarezerwowanych uprawnień do połowów. Przedmiotowe uprawnienia do połowów mogą zostać przydzielone wyłącznie kwalifikowalnym posiadaczom przekazywalnych koncesji połowowych, jak określono w art. 28 ust. 4.

5.  Podczas przydziału przekazywalnych koncesji połowowych zgodnie z art. 28 i podczas przydziału uprawnień do połowów zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu dane państwo członkowskie może zapewnić zachęty dla statków rybackich wyposażonych w selektywne narzędzia połowowe, które eliminują niechciany przyłów w ramach uprawnień do połowów przydzielonych temu państwu członkowskiemu.

6.  Państwa członkowskie mogą ustanowić opłaty za stosowanie indywidualnych uprawnień do połowów w celu przyczynienia się do pokrycia kosztów związanych z zarządzaniem rybołówstwem.

Artykuł 30

Rejestr przekazywalnych koncesji połowowych i indywidualnych uprawnień do połowów

Państwa członkowskie ustanawiają i utrzymują rejestr przekazywalnych koncesji połowowych i indywidualnych uprawnień do połowów.

Artykuł 31

Przekazywanie przekazywalnych koncesji połowowych

1.  Przekazywalne koncesje połowowe mogą być w całości lub w części przekazywane w danym państwie członkowskim między kwalifikującymi się posiadaczami takich koncesji.

2.  Państwo członkowskie może zezwolić na przekazanie przekazywalnych koncesji połowowych do innych państw członkowskich i z tych państw.

3.  Państwa członkowskie mogą regulować przekazywanie przekazywalnych koncesji połowowych, ustalając warunki przekazywania na podstawie przejrzystych i obiektywnych kryteriów.

Artykuł 32

Dzierżawa indywidualnych uprawnień do połowów

1.  Indywidualne uprawnienia do połowów można w całości lub w części wydzierżawić w danym państwie członkowskim.

2.  Państwo członkowskie może zezwolić na dzierżawę indywidualnych uprawnień do połowów na rzecz innych państw członkowskich i od innych państw członkowskich.

Artykuł 33

Przydział uprawnień do połowów niepodlegających systemowi przekazywalnych koncesji połowowych

1.  Każde państwo członkowskie decyduje o tym, w jaki sposób przypisane mu zgodnie z art. 16 uprawnienia do połowów, które nie podlegają systemowi przekazywalnych koncesji połowowych, można przydzielać statkom pływającym pod banderą tego państwa. Państwo członkowskie informuje Komisję o metodzie przydziału. [Popr. 137]

CZĘŚĆ V

ZARZĄDZANIE ZDOLNOŚCIĄ POŁOWOWĄ

Artykuł 34

Dostosowanie zdolności połowowej

1.  PaństwaW razie konieczności państwa członkowskie wprowadzają środki służące dostosowaniu zdolności połowowej swojej floty wdo celu osiągnięcia faktycznejtrwałej równowagi między przedmiotowąjej zdolnością połowową a uprawnieniami do połowów zgodnie z ogólnymi celami określonymi w art. 2.

1a.  Aby osiągnąć cel określony w ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają roczną ocenę zdolności i w terminie do 30 maja każdego roku przekazują Komisji wyniki tej oceny. Ocena zdolności obejmuję analizę całkowitej zdolności floty według rodzaju połowów i segmentu floty w czasie oceny oraz jej wpływ na stada i na cały ekosystem morski. Obejmuje ona również analizę długoterminowej opłacalności floty. W celu zapewnienia jednolitego podejścia do takiej oceny we wszystkich państwach członkowskich dokonuje się jej zgodnie z wytycznymi Komisji dotyczącymi usprawnienia analizy równowagi między zdolnościami floty a uprawnieniami do połowów, a także bierze się pod uwagę opłacalność floty. Wyniki oceny są podawane do wiadomości publicznej.

1b.  Jeżeli ocena wykazuje rozbieżność pomiędzy zdolnością połowową a uprawnieniami do połowów, państwa członkowskie przyjmują w ciągu roku od oceny szczegółowy program – wraz z wiążącym harmonogramem – ustanawiający wszelkie zmiany zdolności połowowej swej floty pod względem liczby statków oraz ich cech niezbędne w celu osiągnięcia trwałej równowagi pomiędzy zdolnością połowową a uprawnieniami do połowów. Państwa członkowskie przekazują ten program Parlamentowi Europejskiemu, Komisji oraz innym państwom członkowskim.

1c.  Jeżeli państwo członkowskie nie przedstawi oceny lub jeżeli zobowiązane jest ono do przyjęcia programu mającego na celu ograniczenie zdolności połowowej i tego nie uczyni lub jeżeli państwo członkowskie nie wdroży takiego programu, wypłata unijnej pomocy finansowej w ramach wspólnej polityki rybołówstwa na rzecz tego państwa zostaje wstrzymana.

W ostateczności i jedynie wówczas, gdy realizacja któregokolwiek z tych etapów, o których mowa w ustępie pierwszym jest opóźniona o co najmniej dwa lata, Komisja może zawiesić uprawnienia do połowów danych segmentów floty.

2.  Nie zezwala się na żadne wycofanie z floty połowowej wspieranej przez pomoc publiczną przyznaną w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego na okres programowania 2007-2013, chyba że zostanie ono poprzedzone wycofaniem licencji połowowej i zezwoleń połowowych.

3.  Nie zastępuje się zdolności połowowej odpowiadającej statkom rybackim wycofanym przy zastosowaniu pomocy publicznej.

4.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby od dnia 1 stycznia 2013 r. zdolność połowowa ich floty w żadnym momencie nie przekraczała pułapów zdolności połowowej ustanowionych zgodnie z art. 35.

4a.  Aby otrzymać licencję połowową lub zezwolenie połowowe, statki unijne muszą posiadać ważny certyfikat silnika wydany zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1224/2009. [Popr. 138 i 241 ]

Artykuł 34a

System wprowadzania/wycofywania

Państwa członkowskie zarządzają wprowadzaniem statków do swoich flot oraz ich wycofywaniem w taki sposób, aby dodatkowe zwiększanie zdolności floty bez korzystania z pomocy publicznej było równoważone uprzednim obniżeniem zdolności o co najmniej tę samą wielkość bez korzystania z pomocy publicznej.[Popr. 139]

Artykuł 35

Zarządzanie zdolnością połowową

1.  Pułapy zdolności połowowej określone w załączniku II ściśle obowiązują flotę każdego państwa członkowskiego.

2.  Państwa członkowskie mogą zwrócić się do Komisji z wnioskiem o wyłączenie statków rybackich podlegających systemowi przekazywalnych koncesji połowowych ustanowionych zgodnie z art. 27 z pułapów zdolności połowowej określonych zgodnie z ust. 1. W takim przypadku ponownie oblicza się pułapy zdolności połowowej, aby uwzględnić statki rybackie, które nie podlegają systemowi przekazywalnych koncesji połowowych. Do dnia 31 grudnia …(40) Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w sprawie zmiany załącznika II do niniejszego rozporządzenia oraz rozporządzenia (EWG) nr 2930/86 w celu określenia zdolności połowowych w odniesieniu do wszelkich wymiernych parametrów statku, które mogą mieć wpływ na jego zdolność do połowu ryb.

Nowa definicja uwzględnia kryteria społeczne i gospodarcze, a także działania kontrolne podejmowane przez państwa członkowskie. We wniosku takim zdolność floty każdego państwa członkowskiego jest określana dla poszczególnych jej segmentów, w tym jest odrębnie określana dla statków prowadzących działalność w regionach najbardziej oddalonych oraz dla statków prowadzących działalność wyłącznie poza wodami Unii.

3.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w odniesieniu do ponownego obliczania pułapów zdolności połowowej, o których mowa w ust. 1 i 2. [Popr. 140]

Artykuł 36

Rejestry floty rybackiej

1.  Państwa członkowskie rejestrują  publikują z zachowaniem odpowiedniej ochrony danych osobowych informacje o cechach statków i narzędzi, prawach własności oraz i działalności unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą, które są niezbędne do zarządzania środkami ustanowionymi w ramach niniejszego rozporządzenia.

2.  Każde państwo członkowskie udostępniaprzedstawia Komisji informacje określone w ust. 1.

3.  Komisja tworzy rejestr unijnej floty rybackiej, który zawiera informacje otrzymane na podstawie ust. 2.

4.  Informacje zawarte w rejestrze unijnej floty rybackiej są udostępniane państwom członkowskim i Parlamentowi Europejskiemu. Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w odniesieniu do definicji informacji, o których mowa w ust. 1.

5.  Komisja ustanawiaprzyjmuje akty wykonawcze wprowadzające techniczne wymogi operacyjne w odniesieniu do warunków przekazywania informacji, o których mowa w ust. 2, 3 i 4. PrzedmiotoweTe akty delegowanewykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 56 ust. 2. [Popr. 141]

CZĘŚĆ VI

PODSTAWY NAUKOWE ZARZĄDZANIA RYBOŁÓWSTWEM

Artykuł 37

Wymogi dotyczące danych w zakresie zarządzania rybołówstwem

1.  PaństwaOchrona, zarządzanie i zrównoważone wykorzystywanie żywych zasobów morza musi opierać się na najlepszych dostępnych informacjach. W tym celu państwa członkowskie gromadzą biologiczne, techniczne, środowiskowe i społeczno-gospodarcze dane niezbędne do zarządzania rybołówstwem w oparciudla rybołówstwa opartego o pojęcie ekosystemu, zarządzają nimi i udostępniają je użytkownikom końcowym danych naukowych, w tym organom wyznaczonym przez Komisję. Unia zapewnia za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego wystarczające środki na finansowanie zakupu tych danych. Dane te umożliwiają w szczególności ocenę: [Popr. 142]

2.  Państwa członkowskie:

2a.  Państwa członkowskie co roku przedkładają Komisji sprawozdanie podsumowujące zawierające wykaz łowisk, w przypadku których wymagane jest gromadzenie danych, oraz ustalenia dotyczące zgodności z wymogami dla każdej kategorii i każdego przypadku. Sprawozdanie podsumowujące jest dostępne publicznie.[Popr. 151]

3.  Państwa członkowskie zapewniają krajową koordynację gromadzenia danych naukowych, w tym danych społeczno-gospodarczych, w zakresie zarządzania rybołówstwem i zarządzania tymi danymi. W tym celu wyznaczają krajowego korespondenta i organizują coroczne krajowe posiedzenie koordynujące. Parlament Europejski i Komisja jest informowanasą informowane o krajowych działaniach koordynujących i zapraszanazapraszane na posiedzenia koordynujące. [Popr. 152]

4.  Państwa członkowskie, w ścisłej współpracy z Komisją, koordynują swoją działalność gromadzenia danych z innymi państwami członkowskimi w tym samym regionie i dokładają wszelkich starań, aby skoordynować swoje działania z państwami trzecimi, które mają suwerenność lub jurysdykcję nad wodami w tym samym regionie. [Popr. 153]

5.  Gromadzenie i stosowanie danych oraz zarządzanie danymi odbywa się w ramach programu wieloletniego od 2014 r. W takim programie wieloletnim zawiera się cele na rzecz precyzji danych, które mają być gromadzone, i poziomy agregowania do celów gromadzenia i stosowania powyższych danych oraz zarządzania nimi.

6.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55, aby określić cele na rzecz precyzji danych, które mają być gromadzone, oraz wskazać poziomy agregowania do celów gromadzenia i stosowania powyższych danych oraz zarządzania nimi na potrzeby programu wieloletniego, o którym mowa w ust. 5, oraz aby zapewnić koordynację gromadzenia i przedstawiania danych między państwami członkowskimi. [Popr. 154]

7.  Komisja ustanawia techniczne wymogi operacyjne dla warunków przekazywania zgromadzonych danych. Przedmiotowe akty delegowane przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 56.

7a.  Jeżeli państwo członkowskie nie spełnia wymogów związanych z gromadzeniem danych, skutkuje to cofnięciem pomocy publicznej, a następnie nałożeniem dodatkowych kar przez Komisję.[Popr. 155]

Artykuł 37a

Konsultacje z organami naukowymi

Komisja zasięga regularnie opinii właściwych organów naukowych w kwestiach dotyczących ochrony zasobów rybołówstwa i gospodarowania nimi, włącznie z zagadnieniami biologicznymi, gospodarczymi, środowiskowymi, społecznymi i technicznymi, zwracając uwagę na właściwe gospodarowanie publicznymi środkami finansowymi, tak aby uniknięcia powielania prac prowadzonych przez poszczególne organy naukowe.[Popr. 156]

Artykuł 38

Programy badawcze

1.  Państwa członkowskie przyjmują krajowe programy gromadzenia danych naukowych, badań i innowacji w zakresie rybołówstwa i akwakultury. Ponadto koordynują gromadzenie danych, badania i innowacje w zakresie rybołówstwa z ramamiinnymi państwami członkowskimi w kontekście unijnych ram badań i innowacji, w ścisłej współpracy z Komisją,innych państw członkowskich oraz Uni, angażując w stosownych przypadkach odnośne komitety doradcze. Unia zapewnia odpowiednie finansowanie tych programów dzięki instrumentom dostępnym w dziedzinie badań i rybołówstwa. [Popr. 157 i 285]

2.  Państwa członkowskie zapewniają przy zaangażowaniu odnośnych podmiotów naukowych dostępność właściwych kompetencji i zasobów ludzkich, jakie mają być zaangażowane w proces doradztwa naukowego. [Popr. 158]

2a.  Państwa członkowskie dostarczają Komisji sprawozdania roczne w sprawie postępów we wdrażaniu krajowych programów na rzecz gromadzenia danych naukowych, badań i innowacji w zakresie rybołówstwa.[Popr. 159]

2b.  Wyniki programu badań udostępnia się całemu europejskiemu środowisku naukowemu. [Popr. 160]

CZĘŚĆ VII

POLITYKA ZEWNĘTRZNA

TYTUŁ I

MIĘDZYNARODOWE ORGANIZACJE DS. RYBOŁÓWSTWA

Artykuł 39

Cele

1.  Mając na uwadze zagwarantowanie zrównoważonego wykorzystywania morskich zasobów biologicznych i zrównoważonego gospodarowania nimi, Unia wspiera skuteczne wdrażanie międzynarodowych instrumentów i przepisów w dziedzinie rybołówstwa, uczestniczy w działaniach organizacji międzynarodowych zajmujących się rybołówstwem, w tym regionalnych organizacji ds. rybołówstwa, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami i celami politycznymii wspiera te działania, przestrzegając międzynarodowych zobowiązań, obowiązków i celów politycznych oraz spójniedziałając w sposób spójny z celami ustanowionymi w art. 2, 3 i 34 niniejszego rozporządzenia oraz w innych strategiach politycznych UE.

2.  Stanowisko Unii w organizacjach międzynarodowych zajmujących się rybołówstwem i regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa opiera się na najlepszym dostępnym doradztwie naukowym w celu zapewnienia utrzymania lub odbudowania zasobów rybnych powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu.Unia w szczególności:

2a.  Unia aktywnie wspiera opracowywanie sprawiedliwych i przejrzystych mechanizmów przydzielania uprawnień do połowów.

3.  Unia aktywnie przyczynia się do rozwoju wiedzy naukowej i doradztwa oraz wspiera je w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa i w organizacjach międzynarodowych. [Popr. 161]

3a.  Unia wspiera współpracę między regionalnymi organizacjami ds. rybołówstwa w celu dostosowania, harmonizacji i poszerzenia ram dla wielostronnych działań i przyczynia się do rozwoju wiedzy naukowej i doradztwa w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa i w organizacjach międzynarodowych oraz stosuje się do wynikających z nich zaleceń.[Popr. 162]

Artykuł 40

Zgodność z przepisami międzynarodowymi

Unia współpracuje przy wsparciu Europejskiej Agencji Kontroli Rybołówstwa z państwami trzecimi i z organizacjami międzynarodowymi zajmującymi się rybołówstwem, w tym z regionalnymi organizacjami ds. rybołówstwa, w celu zwiększenia zgodności ze środkami, w szczególności dotyczącymi zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów, przyjętymi przez te organizacje międzynarodowe w celu zapewnienia ścisłego ich przestrzegania.

Państwa członkowskie zapewniają przestrzeganie przez ich podmioty gospodarcze środków, o których mowa w pierwszym ustępie.[Popr. 163]

TYTUŁ II

POROZUMIENIA W SPRAWIE ZRÓWNOWAŻONEGO ZARZĄDZANIA RYBOŁÓWSTWEM

Artykuł 41

Zasady i cele porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem

1.  W porozumieniach w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem z państwami trzecimi ustanawia się ramy zarządzania prawnego, gospodarczego i środowiskowego w przypadku działalności połowowej prowadzonej przez unijne statki rybackie na wodach państw trzecichzgodnie z odpowiednimi środkami przyjętymi przez organizacje międzynarodowe, w tym regionalne organizacje ds. rybołówstwa. Ramy takie mogą obejmować:

Ponadto ramy te zawierają przepisy zapewniające prowadzenie działalności połowowej w warunkach pewności prawa.[Popr. 164]

1a.  Aby zapewnić zrównoważoną eksploatację żywych zasobów morza, Unia kieruje się zasadą, zgodnie z którą porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem z państwami trzecimi mają być zawierane dla wspólnego dobra obu stron oraz mają służyć kontynuowaniu działalności flot Unii poprzez uzyskanie udziału w nadwyżce państwa trzeciego, proporcjonalnego do interesu flot Unii.[Popr. 165]

2.  Unijne statki rybackie łowią jedynie nadwyżki dopuszczalnych połowów określone przez państwo trzecie, o których mowa w art. 62 ust. 2 Unclos, i ustanowione w sposób jasny i przejrzysty w oparciu o najlepsze dostępne doradztwo naukowe oraz właściwe informacje dotyczące całkowitego nakładu połowowego w odniesieniu do przedmiotowych stad wymieniane przez wszystkie floty między Unią a zainteresowanymi państwami trzecimi, aby zapewnić zachowanie zasobów rybnych powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu. [Popr. 166]

2a.  Porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem i porozumienia w sprawie wzajemnego dostępu obejmują:

2b.  Porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem i porozumienia w sprawie wzajemnego dostępu przewidują, że unijne statki rybackie mogą prowadzić działalność połowową na wodach państwa trzeciego, z którym została zawarta umowa, tylko wówczas, gdy posiadają zezwolenie połowowe wydane zgodnie z procedurą uzgodnioną przez obydwie strony umowy.[Popr. 168]

2c.  Statki pływające pod banderą państwa członkowskiego Unii, które czasowo wycofały się z rejestru państwa członkowskiego w celu ubiegania się o uprawnienia do połowów gdzie indziej, tracą na okres 24 miesięcy prawo do korzystania z uprawnień do połowów w ramach porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem lub protokołów obowiązujących w czasie, gdy opuszczały rejestr w przypadku powrotu do rejestru Unii; to samo dotyczy czasowej zmiany bandery podczas prowadzenia połowów w ramach regionalnych organizacji ds. rybołówstwa.[Popr. 169]

2d.  Porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem przewidują, że zezwolenia połowowe jakiegokolwiek rodzaju przyznaje się tylko nowym statkom rybackim oraz statkom rybackim, które pływały uprzednio pod banderą państwa członkowskiego Unii przez co najmniej 24 miesiące poprzedzające złożenie wniosku o zezwolenie na łowienie gatunków docelowych wymienionych w porozumieniu w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem.[Popr. 170]

2e.  Określając uprawnienia do połowów w przypadku porozumień dotyczących międzystrefowych zasobów rybnych lub zasobów rybnych masowo migrujących, należycie uwzględnia się oceny naukowe przeprowadzone na szczeblu regionalnym oraz środki ochrony i zarządzania przyjęte przez regionalną organizację ds. rybołówstwa.[Popr. 171]

2f.  Unia monitoruje działania statków rybackich UE prowadzących działalność na wodach poza Unią nieobjętych porozumieniami w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem. Statki takie muszą przestrzegać tych samych głównych zasad, które mają zastosowanie do statków prowadzących działalność połowową w Unii.[Popr. 172]

2g.  Unijne statki rybackie prowadzące połowy poza wodami Unii wyposażone są w kamery telewizji przemysłowej lub podobne, aby umożliwić pełną dokumentację praktyk połowowych i połowów.[Popr. 173]

2h.  Przed udzieleniem Komisji mandatu do negocjacji w sprawie następnych protokołów przeprowadzane są niezależne oceny wpływu każdego protokołu, które obejmują informacje dotyczące połowów i działalności połowowej. Oceny te są podawane do wiadomości publicznej.[Popr. 174]

2i.  Aby zagwarantować, by zasoby dzielone z krajami sąsiadującymi były zarządzane w sposób zrównoważony, powinny one koniecznie wchodzić w zakres niniejszego rozporządzenia.[Popr. 175]

Artykuł 42

Pomoc finansowa

Artykuł 42a

Działalność połowowa Unii poza porozumieniami w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem

Państwa członkowskie uzyskują informacje na temat wszelkich porozumień zawartych pomiędzy swoimi obywatelami a państwem trzecim, na mocy których statki rybackie pływające pod banderą tego państwa członkowskiego mogą prowadzić działalność połowową na wodach podlegających jurysdykcji lub zwierzchnictwu państwa trzeciego, a także szczegóły dotyczące odnośnych statków i prowadzonej przez nie działalności. Państwa członkowskie informują o tym Komisję. [Popr. 230]

CZĘŚĆ VIII

AKWAKULTURA

Artykuł 43

Wspieranie zrównoważonejakwakultury [Popr. 177]

1.  Do 2013 r. Komisja opracuje niewiążące strategiczne wytyczne unijne dotyczące wspólnych priorytetów i celów rozwoju działań w zakresie zrównoważonej akwakultury w celu promowania zrównoważonego rozwoju i przyczyniania się do bezpieczeństwa żywnościowego, dostaw żywności, wzrostu i zatrudnienia. Takie strategiczne wytyczne, w których uwzględnia sięzostanie wprowadzone rozróżnienie między akwakulturą na małą i średnią skalę a akwakulturą na skalę przemysłową, uwzględniają właściwe pozycje wyjściowe i różne uwarunkowania w całej Unii,oraz stanowią podstawę wieloletnich krajowych planów strategicznych i mają na celu: [Popr. 178]

2.  Państwa członkowskie ustanawiają wieloletni krajowy plan strategiczny na rzecz rozwoju działań w zakresie akwakultury na ich terytorium do 2014 rUnia wspiera wytwarzanie i konsumpcję unijnych produktów zrównoważonej akwakultury przez:

3.  Wieloletni krajowy plan strategiczny zawiera cele państw członkowskich i oraz środki służące ich osiągnięciui harmonogramy konieczne do ich osiągnięcia. [Popr. 180]

4.  Wieloletnie krajowe plany strategiczne mająuwzględniają w szczególności następujące celepotrzeby:

5.  Państwa członkowskie wymieniają się informacjami i najlepszymi praktykami za pośrednictwem otwartej metody koordynacji krajowych środków zawartych w wieloletnich planach strategicznych.

Artykuł 44

Konsultacje z komitetami doradczymi

Ustanawia się Komitet Doradczy ds. Akwakultury zgodnie z art. 53.

CZĘŚĆ IX

WSPÓLNA ORGANIZACJA RYNKÓW

Artykuł 45

Cele

1.  Wspólną organizację rynków produktów rybołówstwa i akwakultury ustanawia się w celu:

2.  Wspólna organizacja rynków ma zastosowanie do produktów rybołówstwa i akwakultury wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr .../2013 w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury(43), które wprowadza się do obrotu w Unii.

3.  Wspólna organizacja rynków obejmuje w szczególności:

CZĘŚĆ X

KONTROLA I EGZEKWOWANIE

Artykuł 46

Cele

1.  Zgodność z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa zapewnia się poprzez skuteczny system kontroli rybołówstwa unijnego, w tym zwalczanie połowów NNN.

2.  System kontroli rybołówstwa unijnego w szczególności opiera się na:

2a.   Państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar, obejmujących wstrzymanie wypłat środków z EFMR, uwzględniając stosunek kosztów do korzyści oraz zasadę proporcjonalności.[Popr. 195]

Artykuł 46a

Komitet ds. Przestrzegania Przepisów

1.   Ustanawia się Komitet ds. Przestrzegania Przepisów UE, którego członkami są przedstawiciele państw członkowskich, Komisji oraz Agencji Kontroli.

2.   Komitet ds. Przestrzegania Przepisów UE:

Artykuł 47

Projekty pilotażowe dotyczące nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi

1.  Komisja i państwa członkowskie mogą przeprowadzać projekty pilotażowe dotyczące nowych technik kontroli i systemów zarządzania danymi.

2.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 w odniesieniu do zasad przeprowadzania projektów pilotażowych dotyczących nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi.

Artykuł 48

Wkład w koszty kontroli, inspekcji i egzekwowania

Państwa członkowskie mogą wymagać od posiadaczy licencji połowowej w przypadku statków rybackich o całkowitej długości co najmniej 12 metrów, pływających pod banderą tych państw,swych podmiotów gospodarczych wnoszenia proporcjonalnego wkładu w koszty operacyjne wdrażania unijnego systemu kontroli rybołówstwa i gromadzenia danych. [Popr. 196]

CZĘŚĆ XI

INSTRUMENTY FINANSOWE

Artykuł 49

Cele

Unijną pomoc finansową można przyznać w celu przyczynienia się do osiągnięcia długofalowych celów związanych ze zrównoważonym rozwojem w kontekście środowiskowym, gospodarczym i społecznym, określonych w art. 2 i 3. Unijnej pomocy finansowej nie przyznaje się na wspieranie działań stwarzających zagrożenie dla równowagi i ochrony żywych zasobów morza, różnorodności biologicznej, siedlisk i ekosystemów. [Popr. 197]

Artykuł 50

Warunki pomocy finansowej na rzecz państw członkowskich

1.  Unijna pomoc finansowa na rzecz państw członkowskich jest przejrzysta i uzależniona od przestrzegania przez państwa członkowskie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, dyrektyw środowiskowych wymienionych w art. 12 oraz stosowania zasady ostrożności.

2.  Nieprzestrzeganie przez państwa członkowskie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa może spowodować oraz aktów prawnych, o których mowa w ust. 1, a także niestosowanie zasady ostrożności powoduje niezwłoczne przerwanie lub zawieszenie płatności lub zastosowanie korekty finansowej unijnej pomocy finansowej w ramach wspólnej polityki rybołówstwa. Takie środki są proporcjonalne do charakteru, zakresu, czasu trwania i liczby powtórzeń stwierdzonej niezgodności. Opracowane zostaną metody określające cele, wskaźniki oraz jednolite i przejrzyste sposoby pomiarów dla wszystkich państw członkowskich. [Popr. 302]

Artykuł 51

Warunki pomocy finansowej na rzecz podmiotów gospodarczych

1.  Unijna pomoc finansowa na rzecz podmiotów gospodarczych jest uzależniona od przestrzegania przez podmiotynie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa oraz prawa krajowego transponującego dyrektywy w dziedzinie środowiska, o których mowa w art. 12. Pomocy finansowej nie udziela się na realizację działań stwarzających zagrożenie dla równowagi i ochrony żywych zasobów morza, różnorodności biologicznej, siedlisk i ekosystemów.

2.  Poważne naruszenia przepisów wspólnej polityki rybołówstwa i prawa krajowego, o którym mowa w art. 1, przez podmioty gospodarcze spowodują tymczasowy lub trwały zakaz dostępu do unijnej pomocy finansowej lub zastosowanie obniżek finansowych. Takie środki, podejmowane przez państwo członkowskie, są zniechęcające, skuteczne i proporcjonalne do charakteru, zakresu, czasu trwania i liczby powtórzeń poważnych naruszeń.

3.  Państwa członkowskie gwarantują, że unijna pomoc finansowa jest przyznawana wyłącznie w przypadku, gdy na zainteresowany podmiot gospodarczy nie nałożono żadnych sankcji za poważnedopuścił się poważnego naruszenia w ciągu 1 rokutrzech lat przed datą wniosku o unijną pomoc finansową. [Popr. 199]

CZĘŚĆ XII

KOMITETY DORADCZE

Artykuł 52

Komitety doradcze

1.  Komitety doradcze ustanawia się dla każdego z obszarów geograficznych lub zakresów kompetencji ustanowionych w załączniku III, aby promować zrównoważoną reprezentację wszystkich zainteresowanych stron, zgodnie z przepisami art. 54 ust. 1, i przyczynić się do osiągnięcia celów określonych w art. 2 i 3.

1a.   W szczególności tworzy się następujące nowe komitety doradcze zgodnie z załącznikiem III:

2.  Komisja jest upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 55 dotyczących zmian do tego załącznika w celu zmiany obszarów kompetencji, utworzenia nowych obszarów kompetencji komitetów doradczych lub utworzenia nowych komitetów doradczych.

3.  Każdy komitet doradczy ustanawia własny regulamin wewnętrzny. [Popr. 200]

Artykuł 53

Zadania komitetów doradczych

-1.   Przed zakończeniem wewnętrznych procedur mających na celu złożenie – zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą – wniosku ustawodawczego na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE, takich jak plany wieloletnie lub ramy środków technicznych, albo mających na celu przyjęcie aktów delegowanych zgodnie z art. 55, Komisja zasięga opinii danych komitetów doradczych. Konsultacje te odbywają się bez uszczerbku dla konsultacji z ICES lub innymi właściwymi organami naukowymi.

1.  Komitety doradcze mogą:

2.  Komisja i w stosownych przypadkach zainteresowane państwa członkowskie odpowiadają w rozsądnym terminie na wszelkieuwzględniają opinie, zalecenia,i sugestie lubkomitetów doradczych oraz wszelkie informacje otrzymane na podstawie zgodnie z ust. -1 i 1 oraz ustosunkowują się do nich w terminie nie dłuższym niż 30 dni roboczych, a w każdym przypadku przed przyjęciem ostatecznych środków. W przypadku gdy ostateczne środki odbiegają od opinii, zaleceń i sugestii otrzymanych od komitetów doradczych zgodnie z ust. -1 i 1, Komisja i zainteresowane państwo członkowskie podają szczegółowe przyczyny takiego stanu rzeczy. [Popr. 201]

Artykuł 54

Skład, funkcjonowanie i finansowanie komitetów doradczych

1.  Komitety doradcze składają się z: