Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. na temat roli UE w promowaniu szerszego partnerstwa transatlantyckiego (2012/2287(INI))

P7_TA(2013)0280 A7-0173/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie stosunków transatlantyckich, w szczególności rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie poprawy stosunków między UE a USA w ramach porozumienia o partnerstwie transatlantyckim(1), rezolucję z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie stosunków transatlantyckich po wyborach w USA(2), a także rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie szczytu UE–USAz dnia 28 listopada 2011 r.(3),

–  uwzględniając wyniki szczytu UE–USA, który odbył się w dniu 28 listopada 2011 r. w Waszyngtonie D.C.,

–  uwzględniając wspólne oświadczenia w ramach 71. Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców w grudniu 2011 r. w Jacksonville, 72. Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców w czerwcu 2012 r. w Kopenhadze i Strasburgu oraz 73. Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców w listopadzie 2012 r. w Waszyngtonie D.C.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi(4), w której wyrażono poparcie dla idei rozpoczęcia negocjacji z myślą o zawarciu kompleksowego porozumienia gospodarczego, oraz swoją rezolucję z dnia 23 maja 2013 r.(5) w sprawie mandatu negocjacyjnego,

–  uwzględniając oświadczenie prezydenta USA Baracka Obamy, przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya i przewodniczącego Komisji Europejskiej José Manuela Barroso z dnia 13 lutego 2013 r., w którym ogłoszono, że Stany Zjednoczone i Unia Europejska uruchomią wewnętrzne procedury niezbędne do rozpoczęcia negocjacji w sprawie transatlantyckiego partnerstwa w dziedzinie handlu i inwestycji,

–  uwzględniając deklarację ze szczytu Rady Północnoatlantyckiej w Chicago w dniu 20 maja 2012 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(6), rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony(7) oraz rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie bezpieczeństwa cybernetycznego i cyberobrony(8),

–  uwzględniając wspólne oświadczenie wydane przez Unię Europejską i Stany Zjednoczone Ameryki na temat regionu Azji i Pacyfiku w dniu 12 lipca 2012 r.,

–  uwzględniając dokument Ministerstwa Obrony Stanów Zjednoczonych pt. „Utrzymanie globalnego przywództwa USA – priorytety obronne w XXI w.” ze stycznia 2012 r., w którym przedstawiono zmiany w strategii wojskowej USA,

–  uwzględniając drugie przemówienie inauguracyjne prezydenta USA Baracka Obamy z dnia 21 stycznia 2013 r., jego orędzie o stanie państwa z dnia 12 lutego 2013 r. oraz uwagi wiceprezydenta USA Josepha Bidena z dnia 2 lutego 2013 r., skierowane do uczestników monachijskiej konferencji poświęconej kwestiom bezpieczeństwa,

–  uwzględniając strategiczne partnerstwo UE z Brazylią (2007) i Meksykiem (2008), układy o stowarzyszeniu UE z Meksykiem, Chile i Ameryką Środkową, porozumienia handlowe z Kolumbią i Peru, negocjacje w sprawie porozumienia o partnerstwie strategicznym oraz kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej, prowadzone z Kanadą, a także toczące się obecnie negocjacje z Mercosurem,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 czerwca 2012 r. w sprawie określenia nowej współpracy na rzecz rozwoju z Ameryką Łacińską(9), w której podkreślono wsparcie UE na rzecz procesu integracji regionalnej w Ameryce Łacińskiej, który reprezentują: CELAC, UNASUR, Mercosur, Wspólnota Andyjska, SICA, CARICOM oraz Sojusz Państw Regionu Pacyfiku,

–  uwzględniając regularne spotkania na szczycie, jakie UE i USA odbywają z krajami Ameryki Łacińskiej, organizowany dwa razy w roku szczyt UE–CELAC oraz szczyt obydwu kontynentów amerykańskich, z których obydwa są przewidziane na rok 2015,

–  uwzględniając stosunki UE z afrykańskimi regionalnymi i subregionalnymi organizacjami wybrzeża Atlantyku, zwłaszcza z Unią Afrykańską, Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej, Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Środkowej i Południowoafrykańską Wspólnotą Rozwoju,

–  uwzględniając oświadczenia przywódców krajów G20, dokument końcowy Zespołu Zadaniowego Systemu NZ ds. Planu Działania NZ na rzecz Rozwoju po 2015 r. (Dążenie ku przyszłości, jakiej pragniemy dla wszystkich) oraz dokument końcowy konferencji Narodów Zjednoczonych na temat zrównoważonego rozwoju (Przyszłość, jakiej pragniemy),

–  uwzględniając swoje rezolucje m.in. w sprawie wiosny arabskiej, Mali, Bliskiego Wschodu, Syrii, Iranu, Afganistanu, Partnerstwa Wschodniego, Rosji i Chin,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0173/2013),

A.  mając na uwadze, że w basenie Oceanu Atlantyckiego najważniejsze stosunki polityczne i gospodarcze łączą UE i USA; mając na uwadze, że początek drugiej kadencji prezydenta Obamy powinien przyczynić się do wzmocnienia tych stosunków dzięki nowemu ambitnemu programowi;

B.  mając na uwadze, że podstawą partnerstwa transatlantyckiego są silne więzi polityczne, kulturalne, gospodarcze i historyczne, a także wspólne wartości, takie jak wolność, demokracja, prawa człowieka i praworządność oraz wspólne cele, takie jak dobrobyt, otwarte i zintegrowane gospodarki, postęp społeczny i integracja, trwały rozwój i pokojowe rozwiązywanie konfliktów;

C.  mając na uwadze, że światowe pogorszenie koniunktury spowodowało znaczne cięcia wydatków na obronę zarówno w UE, jak i w USA;

D.  mając na uwadze, że w globalnym, złożonym i w coraz większym stopniu wielobiegunowym świecie UE i USA mimo światowego kryzysu powinny nadal odgrywać kluczową i konstruktywną rolę na arenie światowej polityki, w światowej gospodarce i w dziedzinie kształtowania środowiska międzynarodowego, a także wspólnie rozwiązywać konflikty regionalne oraz stawiać czoła globalnym wyzwaniom w oparciu o wielostronne podstawy, zwłaszcza w ramach organizacji międzynarodowych; mając na uwadze, że w związku z tym UE i USA powinny również zadbać o zaangażowanie nowych ważnych mocarstw, w tym dwóch strategicznych partnerów UE w Ameryce Łacińskiej, jakimi są Brazylia i Meksyk, oraz Kanady;

E.  mając na uwadze, że równocześnie ze zmianami zachodzącymi w globalnym krajobrazie politycznym, wywołanymi pojawieniem się nowych mocarstw w Azji, ośrodki analityczne, organizacje międzynarodowe i niektóre rządy podkreślają od niedawna coraz większe znaczenie basenu Oceanu Atlantyckiego jako całości, w tym jego wymiaru południowego, jak i potrzebę współpracy między krajami wchodzącymi w jego skład, aby umożliwić rozwiązywanie wspólnych problemów całego regionu;

F.  mając na uwadze, że Ameryka Łacińska to region, który łączy z UE i USA wiele wspólnych wartości, interesów, historia i coraz ściślejsze powiązania gospodarcze; mając na uwadze, że kraje Ameryki Łacińskiej powołały wiele regionalnych i subregionalnych organizacji; mając na uwadze, że użyteczne wydaje się analizowanie ewentualnych dziedzin, w których możliwe byłoby nawiązanie różnych rodzajów współpracy w ramach trójkąta; mając na uwadze, że współpraca ta mogłaby objąć kraje afrykańskie należące do basenu Oceanu Atlantyckiego; mając na uwadze, że ważne jest oparcie współpracy w przestrzeni transatlantyckiej na zasadzie kompromisu uwzględniającej różnorakie interesy, a także mając na uwadze, że wszystkie strony powinny zachować prawo realizacji własnych priorytetów krajowych i stosowania własnego podejścia do kwestii rozwoju;

G.  mając na uwadze, że niektóre kraje, zwłaszcza Chiny, ale również Indie są coraz aktywniejsze w obszarze basenu Oceanu Atlantyckiego, zwłaszcza na południowym Atlantyku, gdzie na ich działania wpływ ma ich zapotrzebowanie na surowce i żywność;

H.  mając na uwadze, że w ramach szerszego partnerstwa atlantyckiego należy zająć się kwestiami takimi jak rozwój, bezpieczeństwo, energia i imigracja, jak również wspierać stopniową konwergencję gospodarczą i polityczną;

I.  mając na uwadze, że oprócz szerokiej perspektywy atlantyckiej istnieją inne bieżące sprawy i konflikty, w związku z którymi zasadnicze znaczenie mają skoordynowane działania UE i USA;

J.  mając na uwadze, że wzrost liczby i coraz bardziej zaawansowany charakter szeroko zakrojonych ataków cybernetycznych doprowadziły do przeglądu odnośnego prawodawstwa, przy czym USA ustanowiły dobrowolne mechanizmy sprawozdawczości, podczas gdy UE planuje przyjąć bardziej restrykcyjne obowiązkowe środki;

Stosunki dwustronne

1.  gratuluje Barackowi Obamie ponownego wyboru na prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki; zaprasza go do wystąpienia w Parlamencie Europejskim w trakcie sesji plenarnej w Strasburgu podczas kolejnej wizyty w Europie;

2.  wzywa do jak najszybszego zorganizowania spotkania na szczycie między UE a USA, aby uzgodnić wspólny program obejmujący cele krótko- i długoterminowe w zakresie spraw dwustronnych oraz kwestii globalnych i regionalnych;

3.  dostrzega długotrwałe konsekwencje, jakie dla partnerstwa transatlantyckiego ma reorientacja geopolityczna USA na rzecz Azji; podkreśla konieczność konstruktywnej, spójnej i strategicznej odpowiedzi ze strony UE; uważa, że umożliwia to także UE aktywniejsze zaangażowanie się w regionie Azji i Pacyfiku i występowanie jako niezależny globalny podmiot, ale w bliskiej współpracy z USA, a tym samym pogłębianie strategicznego wymiaru partnerstwa transatlantyckiego;

4.  wyraża zadowolenie z powodu oficjalnego ogłoszenia negocjacji w sprawie transatlantyckiego partnerstwa na rzecz handlu i inwestycji; podkreśla, że porozumienie to będzie oznaczać silny bodziec dla gospodarki UE i USA oraz ożywi stosunki między UE a USA; zwraca uwagę, że jego globalne skutki będą wykraczać poza wymiar dwustronny, gdyż będzie ono podstawą wspólnego podejścia do zasad i norm w dziedzinie globalnego handlu, inwestycji i kwestii związanych z handlem; podkreśla znaczenie silnej woli politycznej i konstruktywnego podejścia, aby negocjacje były prowadzone skutecznie; oczekuje, że proces transatlantyckiego partnerstwa na rzecz handlu i inwestycji będzie źródłem nowego politycznego bodźca w stosunkach transatlantyckich, który można by i należy wykorzystać do pobudzenia bliższej współpracy w innych obszarach, w tym w polityce zagranicznej;

5.  wzywa wysoką przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa / wiceprzewodniczącą Komisji Europejskiej, Radę, Komisję i państwa członkowskie UE do ściślejszej koordynacji polityki UE wobec rządu USA, aby utrwalić przekonanie, że UE jest konsekwentnym i skutecznym partnerem na arenie międzynarodowej; z uwagi na niebezpieczeństwo wystąpienia różnych sytuacji kryzysowych w regionach sąsiadujących z UE oraz doktrynę USA polegającą na odgrywaniu roli „zakulisowego przywódcy” podkreśla znaczenie wzmocnienia również wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

6.  przypomina własną propozycję utworzenia transatlantyckiej rady politycznej, która byłaby organem systematycznych konsultacji oraz koordynacji polityki zagranicznej i polityki bezpieczeństwa pod przewodnictwem wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej oraz sekretarza stanu USA;

7.  docenia wkład transatlantyckiego dialogu ustawodawców – jako konstruktywnego i merytorycznego organu – we wzmacnianie stosunków między UE a USA poprzez zapewnianie forum dla dialogu parlamentarnego, określanie celów i koordynację w zakresie kwestii będących przedmiotem wspólnego zainteresowania; z zadowoleniem przyjmuje otwarcie biura łącznikowego Parlamentu Europejskiego w Waszyngtonie i zaprasza Kongres USA do otworzenia podobnego biura w Brukseli; apeluje o kontynuowanie wymian pracowników między obiema instytucjami;

8.  zdecydowanie potępia ataki terrorystyczne, jakie miały miejsce w Bostonie w dniu 15 kwietnia 2013 r.; zachęca obu partnerów do kontynuowania walki z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną przy jednoczesnym poszanowaniu i przestrzeganiu praw człowieka i podstawowych swobód; jest głęboko zaniepokojony ostatnimi doniesieniami na temat amerykańskich operacji inwigilacji i zbierania danych w ramach programu PRISM i ich skutkami dla ochrony swobód obywatelskich obywateli UE; wzywa Komisje i Radę do podniesienia tej kwestii na nadchodzącym spotkaniu ministerialnym UE-USA dotyczącym WSiSW w dniu 14 czerwca; odnotowuje fakt, że weszło już w życie porozumienie w sprawie rejestrów nazwisk pasażerów oraz umowa dotycząca programu śledzenia środków finansowych należących do terrorystów (porozumienie SWIFT), które Parlament zatwierdził; wzywa partnerów do zacieśnienia współpracy w zakresie porozumienia w sprawie prywatności i ochrony danych w celu zakończenia negocjacji, tak aby zapewnić odpowiednią przejrzystość procesu przetwarzania danych i wystarczającą ochronę danych osobowych;

9.  zwraca uwagę na rosnące znaczenie stosowania bezzałogowych statków powietrznych; podkreśla potrzebę ożywionej debaty na temat uzbrojonych bezzałogowych statków powietrznych, przejrzystości i kontroli; z zadowoleniem przyjmuje obecną debatę w USA i oczekuje, że już niedługo możliwe okaże się ustanowienie kompleksowych ram prawnych; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje decyzje ogłoszone przez prezydenta Baracka Obamę w swoim przemówieniu w dniu 23 maja 2013 r. dotyczące oficjalnego ustanowienia nowych ograniczeń w zakresie wykorzystania samolotów bezzałogowych jako broni śmiertelnej i zaangażowania Kongresu w zbadanie możliwości w zakresie zwiększenia kontroli tego wykorzystania;zachęca obydwu partnerów do prowadzenia dyskusji na temat uzbrojonych bezzałogowych statków powietrznych i podkreśla potrzebę podjęcia działań zmierzających do wprowadzenia w przyszłości regulacji międzynarodowych ze względu na globalne konsekwencje;

10.  ponownie wyraża pogląd, że UE musi w dalszym ciągu przywoływać w rozmowach z USA na szczeblu politycznym i technicznym nienową kwestię dotyczącą wymogu posiadania wiz przez obywateli czterech państw członkowskich UE;

11.  ponownie podkreśla rosnące znaczenie cyberobrony i z zadowoleniem przyjmuje utworzenie na szczycie w 2010 r. grupy roboczej ds. bezpieczeństwa cybernetycznego i cyberprzestępczości; uważa, że UE i USA powinny priorytetowo traktować współpracę w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego oraz zwracać szczególną uwagę na kwestię odpierania ataków cybernetycznych, jak i podejmować wspólne starania na szczeblu międzynarodowym celem opracowania kompleksowych i przejrzystych międzynarodowych ram prawnych, które będą zawierać minimalne normy w zakresie polityki bezpieczeństwa cybernetycznego i jednocześnie chronić podstawowe wolności;

12.  ubolewa nad tym, że UE i USA planują wdrożenie różnych poziomów czujności w zakresie bezpieczeństwa cybernetycznego w momencie, gdy NATO apeluje o zintensyfikowanie współpracy; podkreśla, że takie niespójności nie tylko zagrażają cyberobronie, ale mogą również spowodować problemy w zakresie handlu dla przedsiębiorstw prowadzących działalność w obu jurysdykcjach;

13.   z zadowoleniem przyjmuje ponowną obietnicę zamknięcia obozu w Guantánamo złożoną przez prezydenta Baracka Obamę w swoim przemówieniu w dniu 23 maja 2013 r.; ponownie wzywa prezydenta Baracka Obamę do jak najszybszego umożliwienia więźniom, którym nie zostaną postawione zarzuty, powrotu do kraju pochodzenia lub innego bezpiecznego kraju, a także do bezzwłocznego osądzenia tych więźniów Guantánamo, wobec których istnieją wystarczające dopuszczalne dowody, w ramach sprawiedliwego przesłuchania publicznego prowadzonego przez niezależny i bezstronny trybunał, a w przypadku ich skazania – do dopilnowania, by zostali umieszczeni w więzieniu na terytorium Stanów Zjednoczonych zgodnie z właściwymi międzynarodowymi normami i zasadami;

14.  podkreśla ciągłe znaczenie NATO jako fundamentu bezpieczeństwa transatlantyckiego; ponownie apeluje o umocnienie partnerstwa strategicznego między UE a NATO;

Agenda atlantycka i globalna

15.  wzywa obydwu partnerów do zbadania dziedzin i ram, dzięki którym możliwa byłaby szersza współpraca transatlantycka w wymiarze pragmatycznym, a także do poddania analizie – wraz z innymi krajami basenu Oceanu Atlantyckiego – kwestii przydatności takiej rozszerzonej współpracy; podkreśla, że z perspektywy UE do takich ewentualnych dziedzin należą kwestie gospodarcze i społeczne, globalne zarządzanie, proces demokratyzacji, prawa człowieka, współpraca na rzecz rozwoju, zmiana klimatu, bezpieczeństwo i energia; wzywa partnerów do przeanalizowania – z myślą o tych rozmowach trójstronnych – możliwości skorzystania z regionalnych i subregionalnych struktur utworzonych w Ameryce Łacińskiej, które UE tradycyjnie wspiera;

16.  sugeruje, aby partnerzy prowadzili ze sobą regularną wymianę poglądów na temat szczytów odbywanych z krajami Ameryki Łacińskiej w kontekście regionalnym, tzn. organizowanego dwa razy w roku szczytu UE–CELAC i szczytu obydwu kontynentów amerykańskich organizowanego przez Organizację Państw Amerykańskich;

17.  podkreśla, że istnieją już różnorodne wielostronne ramy utworzone z myślą o konkretnych zagadnieniach, które charakteryzują się silną cechą trójstronności, takie jak regionalna inicjatywa na rzecz bezpieczeństwa w Ameryce Środkowej;

18.  przypomina o pozytywnej roli, jaką Kanada – z którą obaj partnerzy utrzymują solidne relacje – może odgrywać w szerszej współpracy transatlantyckiej;

19.  wzywa również obydwu partnerów do zbadania możliwości szerszej współpracy obejmującej kraje afrykańskie położone u wybrzeży Atlantyku, a także do określenia odnośnych obszarów i ram przy uwzględnieniu odpowiednich organizacji afrykańskich;

20.  wzywa UE i USA do skoordynowanych działań z myślą o przyczynieniu się do stabilnego pokoju i współpracy w skali międzynarodowej w oparciu o skutecznie wdrażaną zasadę wielostronności i udziału krajów wschodzących, w tym również z południowych wybrzeży Oceanu Atlantyckiego; wzywa partnerów do kontynuowania prac nad ONZ-owskim programem reform przy jednoczesnym zaangażowaniu pozostałych krajów atlantyckich i uwzględnieniu ich interesów; wyraża potrzebę ściślejszej współpracy między UE a krajami obydwu kontynentów amerykańskich w ramach ONZ;

21.  przypomina, że Międzynarodowy Trybunał Karny staje się w coraz większym stopniu niezbędnym instrumentem prawa międzynarodowego i podstawową składową polityki zagranicznej UE w dążeniu do realizacji celu, jakim jest położenie kresu bezkarności; wyraża uznanie dla działalności MTK z okazji 10. rocznicy jego istnienia; wyraża zadowolenie z działań podjętych przez administrację prezydenta B. Obamy w celu przywrócenia stosunków roboczych z Trybunałem i oczekuje dalszych kroków ze strony USA zmierzających do ponownego podpisania i ratyfikowania statutu rzymskiego;

22.  wzywa UE i USA do współpracy na rzecz wzmocnienia organizacji regionalnych i subregionalnych w basenie Oceanu Atlantyckiego, zwłaszcza że organizacje te odgrywają ważną rolę w promowaniu integracji gospodarczej i politycznej;

23.  wzywa partnerów do nadania nowego impulsu G20, m.in. dzięki jednoczesnemu równoprawnemu zaangażowaniu pozostałych państw atlantyckich biorących udział w tym forum; podkreśla, że w związku z ponownym wyborem B. Obamy na prezydenta oraz wyłonieniem nowych liderów wśród najbardziej wpływowych krajów grupy G20 nadszedł czas, by następne posiedzenie G20 było ambitniejsze i skuteczniejsze oraz oczekuje, że kwestia ta zostanie poruszona na następnym szczycie dwustronnym;

24.  podkreśla, że ewentualne zawarcie transatlantyckiego partnerstwa na rzecz handlu i inwestycji stworzy perspektywę powstania ogromnego obszaru gospodarczego obejmującego Amerykę Północną, UE i wiele krajów Ameryki Łacińskiej, z którymi obydwaj partnerzy wynegocjowali porozumienia gospodarcze;

25.  podkreśla, że integracja dwóch spośród największych gospodarek rynkowych może stworzyć geopolityczny wzorzec promowania wartości demokratycznych;

26.  podkreśla, że demokracja, praworządność i poszanowanie praw człowieka muszą mieć kluczowe znaczenie dla krajów basenu Oceanu Atlantyckiego; zachęca do dalszej współpracy między UE i USA w ramach programów promujących demokrację, wolne i uczciwe wybory oraz ochronę praw człowieka;

27.  podkreśla znaczenie skoordynowanych działań w celu przeciwdziałania zagrożeniom dla globalnego bezpieczeństwa, takim jak terroryzm, upadłe państwa, handel ludźmi, bronią i narkotykami, przestępczość zorganizowana, piractwo i cyberprzestępczość, z których wszystkie stanowią obecnie niebezpieczeństwo w basenie Oceanu Atlantyckiego; podkreśla potrzebę pogłębienia kompleksowej współpracy między wszystkimi krajami basenu Oceanu Atlantyckiego w ramach zwalczania handlu narkotykami, który rozprzestrzenia się w całej Afryce Zachodniej i w Sahelu; z zadowoleniem przyjmuje wsparcie partnerów na rzecz regionalnego planu działania Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej w dziedzinie narkotyków;

28.  zwraca uwagę na szczególnie ważną rolę bezpieczeństwa morskiego w przestrzeni atlantyckiej; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez partnerów w ścisłej współpracy ze Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej i Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Środkowej w celu przeciwdziałania piractwu i promowania bezpieczeństwa na morzu w Zatoce Gwinejskiej;

29.  podkreśla znaczenie różnicowania dostawców energii, źródeł i szlaków transportowych; podkreśla coraz większe znaczenie krajów basenu Oceanu Atlantyckiego w produkcji energii i gromadzeniu jej rezerw, a także w produkcji surowców, co stwarza znaczne możliwości dywersyfikacji; sugeruje, aby unijno-amerykańska Rada ds. Energii wraz z innymi krajami basenu Oceanu Atlantyckiego zbadała możliwość współpracy w kwestii bezpieczeństwa energetycznego i zrównoważoności, co obejmuje również technologie w dziedzinie pozyskiwania energii ze źródeł odnawialnych; w tym samym duchu sugeruje także zbadanie możliwości ściślejszej współpracy w dziedzinie wydajnego wykorzystywania surowców i w zakresie recyklingu;

30.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w swoim przemówieniu inauguracyjnym prezydent B. Obama położył nacisk na przywrócenie Stanom Zjednoczonym zdolności zarządzania w warunkach kryzysu za granicą, a także ma nadzieję, że współpraca, jaką UE i USA podjęły już w zakresie zarządzania kryzysowego i zapobiegania kryzysom w Afryce Wschodniej, zostanie rozszerzona na wybrzeże Oceanu Atlantyckiego; w tym kontekście zachęca obu partnerów do pełnego i konstruktywnego wykorzystania umowy ramowej z 2011 r. dotyczącej udziału USA we wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony; wzywa państwa członkowskie UE do poważnego zaangażowania we wspólne projekty łączenia i udostępniania zasobów pozwalające niezależnie wypełniać zadania opisane w art. 43 traktatu z Lizbony;

31.  wzywa UE i USA do dalszego pogłębiania dialogu i współpracy w dziedzinie rozwoju, aby poprawić jakość i skuteczność pomocy rozwojowej; nawołuje obu partnerów do dalszego wsparcia na rzecz realizacji milenijnych celów rozwoju do roku 2015; wyraża zadowolenie, że partnerzy powołali grupę analityczną, która zajmie się kwestią milenijnych celów rozwoju po roku 2015; wzywa partnerów do ścisłej koordynacji z krajami wybrzeża Atlantyku z myślą o realizacji tych celów z uwagi na ich szczególne znaczenie dla wspomnianej grupy krajów; nawołuje UE i USA do zastanowienia się w tym procesie analizy, w jaki sposób w okresie po roku 2015 milenijne cele rozwoju można powiązać z celami zrównoważonego rozwoju;

32.  z zadowoleniem przyjmuje odnowienie przez prezydenta B. Obamę zobowiązania do przeciwdziałania zmianom klimatycznym; wzywa partnerów do jak najszybszego osiągnięcia – najpóźniej do 2015 r. – porozumienia w sprawie wiążących celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, zgodnie z celem powstrzymania zmiany klimatu, tak by wzrost temperatury nie przekroczył 2°C; oczekuje, że kwestia ta zostanie poruszona na następnym szczycie dwustronnym; podkreśla potrzebę zaangażowania w te wysiłki krajów atlantyckich, zwłaszcza ze względu na szkodliwy wpływ zmian klimatu – w tych krajach i na całym świecie – na produkcję żywności, bioróżnorodność, pustynnienie i ekstremalne zjawiska pogodowe; uznaje za kluczowe, by w kontekście posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego ICAO UE i USA dążyły do zawarcia ogólnoświatowej umowy w sprawie uregulowania problemu emisji pochodzących z transportu lotniczego; potwierdza potrzebę bliskiej współpracy transatlantyckiej w dziedzinie wydobycia gazu łupkowego;

33.  wzywa UE i USA do przyjęcia wspólnej strategii na forach międzynarodowych, zwłaszcza na forum ONZ, w zakresie redukcji broni masowego rażenia i broni konwencjonalnej, a także do zaangażowania w te wysiłki krajów atlantyckich; oczekuje od USA i Rosji dalszych postępów w związku z rozbrojeniem jądrowym; z wielkim zadowoleniem przyjmuje niedawne zatwierdzenie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ traktatu o handlu bronią oraz wzywa państwa członkowskie UE i Stany Zjednoczone do szybkiego podpisania tego traktatu;

34.  zachęca ośrodki analityczne i badaczy do dalszych badań nad szerszą współpracą transatlantycką, co sprzyja również idei szerszej społeczności atlantyckiej;

35.  podkreśla, że wymiana kulturowa za pośrednictwem programów edukacyjnych ma kluczowe znaczenie dla kultywowania wspólnych wartości i tym samym dla budowania więzi między partnerami basenu Oceanu Atlantyckiego;

Bieżące sprawy i konflikty

36.  wzywa partnerów do priorytetowego traktowania kwestii ścisłej koordynacji działań mających na celu wspieranie przemian demokratycznych w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie w oparciu o kompleksową i przewidującą określone warunki strategię pomocy i zachęt do prowadzenia reform demokratycznych; wzywa partnerów do jak najściślejszej koordynacji we wspieraniu opozycji w Syrii oraz do dalszego wywierania presji na Rosję i Chiny w celu pilnego znalezienia politycznego rozwiązania tragicznego w skutkach kryzysu w tym kraju; popiera apel o zwołanie konferencji pokojowej w sprawie Syrii w Genewie; podkreśla potrzebę znalezienia wspólnej odpowiedzi na brak politycznej stabilności i grożący kryzys gospodarczy w Egipcie; zachęca do współpracy w celu wspierania programów demokratyzacji w tym regionie;

37.  podkreśla potrzebę koordynacji działań między UE, jej państwami członkowskimi, USA, Unią Afrykańska, Wspólnotą Gospodarczą Państw Afryki Zachodniej, ONZ i innymi podmiotami w celu poparcia wdrożenia planu przemian w Mali oraz potrzebę udzielenia pomocy finansowej i logistycznej międzynarodowej misji wsparcia w Mali pod dowództwem sił afrykańskich, która zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 2100, przyjętą w dniu 25 kwietnia 2013 r., jest gotowa do przekazania swojego mandatu wielowymiarowej zintegrowanej misji stabilizacyjnej ONZ w Mali;

38.  wyraża ubolewanie w związku z tym, że proces pokojowy na Bliskim Wschodzie utknął w martwym punkcie; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prezydent B. Obama podczas swojej pierwszej podróży zagranicznej po ponownym wyborze na urząd odwiedził Izrael, Autonomię Palestyńską i Jordanię oraz z zadowoleniem przyjmuje fakt, że proces pokojowy na Bliskim Wschodzie ponownie stał się najważniejszym priorytetem, na co wskazują obecnie podejmowane wysiłki przez sekretarza stanu Johna Kerry'ego; wyraża zadowolenie z powodu zaangażowania prezydenta B. Obamy na rzecz rozwiązania przewidującego istnienie dwóch państw; wzywa stronę amerykańską do wywarcia nacisku w celu zaprzestania budowy osiedli i do współpracy z UE w celu wznowienia negocjacji izraelsko-palestyńskich; podziela poglądy prezydenta B. Obamy dotyczące ciągłego budowania osiedli przez Izrael oraz wagi, jaką ma kwestia zapewnienia bezpieczeństwa Izraelowi;

39.  wzywa obu partnerów do dalszych działań służących dyplomatycznemu rozwiązaniu problemu irańskiego programu jądrowego w celu szybkiego wypracowania w ramach negocjacji kompleksowego i trwałego porozumienia, które wzmocniłoby przekonanie społeczności międzynarodowej o wyłącznie pokojowym charakterze irańskiego programu jądrowego przy jednoczesnym poszanowaniu uzasadnionego prawa Iranu do pokojowego wykorzystania energii jądrowej zgodnie z Układem o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej; wzywa UE i USA do rozważenia – w kontekście negocjacji z Iranem (UE 3+3, P5+1) – skoordynowanego i warunkowego zniesienia sankcji w zamian za wspólnie ustalone i podlegające weryfikacji działania rządu irańskiego zmierzające do uregulowania wszystkich zaległych kwestii dotyczących jego programu jądrowego w pełnej zgodności z postanowieniami Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, wymogami ustanowionymi przez zarząd Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej oraz żądaniami wysuwanymi przez tę agencję; wzywa obu partnerów do przyjęcia bardziej kompleksowego podejścia w stosunkach z Iranem, które obejmie również problematykę praw człowieka oraz szerszy obraz bezpieczeństwa w regionie, a także do zaangażowania w stosownych przypadkach irańskiego społeczeństwa obywatelskiego i organizacji pozarządowych;

40.  wzywa partnerów do wspólnego opracowania kompleksowego podejścia do kwestii Afganistanu na okres po roku 2014 w ramach działań koordynowanych z rządem tego kraju; podkreśla, że właściwie wyszkolona i wyposażona afgańska armia i siły bezpieczeństwa – tak samo jak strategie na rzecz rozwoju społecznego i społeczno-gospodarczego, dobrych rządów i praworządności – będą miały kluczowe znaczenie dla utrzymania pokoju, stabilności i bezpieczeństwa w tym kraju, podobnie jak o wiele większe zaangażowanie krajów sąsiadujących z Afganistanem w realizację tych celów; podkreśla również potrzebę przeprowadzenia demokratycznego i pluralistycznego procesu politycznego w tym kraju; uznaje zasadniczą rolę, jaką NATO odgrywało w koordynowaniu działań w zakresie bezpieczeństwa w odpowiedzi na zagrożenie terrorystyczne w Afganistanie, w tym w procesie odbudowy i rehabilitacji, a także wskazuje na rolę, jaką NATO będzie mogło odgrywać po roku 2014;

41.  podkreśla znaczenie Partnerstwa Wschodniego dla UE; podkreśla potrzebę zbliżenia krajów tego sąsiadującego regionu do UE pod względem politycznym i gospodarczym oraz przybliżenia im wspólnych wartości partnerów transatlantyckich; wzywa UE i USA do aktywnej koordynacji w tej dziedzinie oraz podkreśla potrzebę podjęcia skoordynowanych starań w celu wsparcia reform demokratycznych, umocnienia instytucji demokratycznych i poprawy pokojowego rozwiązywania konfliktów; docenia stałe wsparcie, jakiego Stany Zjednoczone udzielają procesowi rozszerzenia UE o kraje Bałkanów Zachodnich, oraz zachęca obu partnerów do utrzymania skoordynowanego podejścia wobec krajów tego regionu;

42.  wzywa obydwu partnerów do lepszego koordynowania polityki w zakresie krytycznego zaangażowania w sprawy Rosji; podkreśla znaczenie współpracy z Rosją w zakresie globalnych wyzwań, które obejmują również rozbrojenie i nierozprzestrzenianie; wzywa UE i USA do wniesienia wkładu w proces modernizacji Rosji ze szczególnym naciskiem na kwestię konsolidacji demokracji, wzmocnienia praw człowieka i praworządności oraz promowanie zróżnicowanego i sprawiedliwego społecznie wzrostu gospodarczego; podkreśla znaczenie promowania kontaktów międzyludzkich; w związku z tym wyraża ubolewanie z powodu nowych restrykcyjnych ustaw dotyczących organizacji pozarządowych oraz z powodu rosnącej presji, jaką władze Rosji wywierają na biura organizacji pozarządowych działających w Rosji; podkreśla, że wypełnienie zobowiązań podjętych przez Rosję w związku z przystąpieniem do WTO stanowi istotną część programu modernizacji tego kraju; wzywa obu partnerów do podjęcia z Rosją konstruktywnej dyskusji w sprawie zamrożonych konfliktów; wyraża zadowolenie z zatwierdzenia przez Kongres USA listy Magnickiego i przypomina o swojej własnej rezolucji z października 2012 r.;

43.  odnotowuje przesunięcie uwagi społeczności międzynarodowej na kraje Azji Wschodniej ze względu na rozwój polityczny i wzrost gospodarczy w regionie Azji i Pacyfiku; z zadowoleniem przyjmuje niedawne rozpoczęcie bliższych konsultacji między UE a USA w sprawie tego regionu i uważa, że może to doprowadzić do ściślejszej współpracy między UE a USA z myślą o Azji; dostrzega w szczególności potrzebę skoordynowanych działań w odpowiedzi na problemy, które mogą ewentualnie zagrozić pokojowi w tym regionie, zwłaszcza w przypadku konfliktu dotyczącego Morza Południowochińskiego i Wschodniochińskiego, który jest źródłem agresywnego nacjonalizmu w niektórych krajach azjatyckich i stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa na morzu;

44.  zdecydowanie potępia eskalację wojennej retoryki przez Koreę Północną i jej bezpośrednie pogróżki pod adresem Stanów Zjednoczonych w odpowiedzi na niedawną rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ (nr 2087), na mocy której przyjęto surowsze sankcje; apeluje do Pjongjangu o zastosowanie się do odpowiednich rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ wzywających do wstrzymania realizacji programów w dziedzinie broni jądrowej i pocisków balistycznych; nawołuje obie strony do zachowania rozwagi i utrzymania pokoju za pośrednictwem kanałów dyplomatycznych; wzywa UE, USA oraz Koreę Południową do utrzymania bezpośredniego dialogu z Chinami w celu powstrzymania reżimu z Pjongjangu;

45.  wzywa UE i USA do podjęcia skoordynowanych wysiłków na rzecz zobowiązania nowych przywódców chińskich do aktywniejszego zajmowania się kwestiami i konfliktami o charakterze globalnym; wyraża zadowolenie wobec faktu, że UE i Chiny postanowiły prowadzić stały dialog w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony, a także utrzymywać regularne kontakty między specjalnymi przedstawicielami i wysłannikami; przypomina, jak ważne jest utrzymanie otwartego dialogu z Chinami na temat dobrego zarządzania i poszanowania praw człowieka;

o
o   o

46.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także administracji i Kongresowi USA.

(1) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 226. (2) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 198. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0510. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0388. (5) Teksty przyjęte, P7_ TA(2013)0227. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0334. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0455. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0457. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0235.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie odbudowy i demokratyzacji Mali (2013/2587(RSP))

P7_TA(2013)0281 B7-0254/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 20 kwietnia 2012 r. w sprawie sytuacji w Mali(1) oraz z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji w regionie Sahelu pod względem praw człowieka i bezpieczeństwa(2),

–  uwzględniając strategię Unii Europejskiej na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju w regionie Sahelu przyjętą w marcu 2011 r.,

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) nr 2056 (2012) i nr 2071 (2012) w sprawie sytuacji w Mali,

–  uwzględniając rezolucję RB ONZ nr 2085 (2012) zezwalającą na rozmieszczenie w Mali międzynarodowej misji wsparcia pod dowództwem sił afrykańskich (AFISMA),

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie Mali z dnia 22 marca, 26 marca, 7 kwietnia, 21 i 23 grudnia 2012 r., a także z dni 11 stycznia 2013 r., 7 marca 2013 r. i 7 czerwca 2013 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady UE w sprawie Sahelu z dnia 23 marca 2012 r., w których zatwierdzono koncepcję zarządzania kryzysowego dla cywilnej misji doradczej, pomocowej i szkoleniowej WPBiO w regionie Sahelu,

–  uwzględniając konkluzje Rady UE w sprawie Mali z dni 31 stycznia 18 lutego, 23 kwietnia i 27 maja 2013 r.,

–   uwzględniając pismo z dnia 25 marca 2013 r. skierowane przez tymczasowe władze w Mali do sekretarza generalnego ONZ, w którym zwrócono się o rozmieszczenie operacji Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu ustabilizowania i przywrócenia władzy i zwierzchnictwa państwa malijskiego na całym terytorium kraju,

–   uwzględniając pismo z dnia 26 marca 2013 r. skierowane przez przewodniczącego Komisji ECOWAS do sekretarza generalnego ONZ, w którym zwrócono się o przekształcenie AFISMA w misję stabilizacyjną Narodów Zjednoczonych,

–   uwzględniając rezolucję ONZ nr 2100 (2013) przyjętą przez Radę Bezpieczeństwa na jej 6952. posiedzeniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. w sprawie ustanowienia sił pokojowych,

–  uwzględniając harmonogram transformacji w Mali jednogłośnie zatwierdzony przez malijskie Zgromadzenie Narodowe w dniu 29 stycznia 2013 r.,

–  uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,

–  uwzględniając wszystkie podpisane przez Mali afrykańskie i międzynarodowe konwencje dotyczące praw człowieka,

–  uwzględniając pytania pisemne O-000040 – B7-0205/2013 i O-000041 – B7-0206/2013, skierowane odpowiednio do Rady i Komisji, w sprawie odbudowy i demokratyzacji Mali,

–   uwzględniając konferencję darczyńców na rzecz rozwoju zatytułowaną „Together for a New Mali” (Razem na rzecz nowego Mali), które odbyła się w Brukseli w dniu 15 maja 2013 r.,

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że skutki wojskowego zamachu stanu w Mali w marcu 2012 r. oraz zajęcie północnej części kraju przez zbrojne grupy dżihadystycznych rebeliantów, a następnie konflikt zbrojny na północy Mali są odczuwalne daleko poza granicami Mali i regionem Sahelu, i mają reperkusje również w Afryce i Europie;

B.  mając na uwadze, że Mali jest jednym z dziesięciu najuboższych krajów na świecie i plasuje się na 182 pozycji wśród 187 krajów według wskaźnika rozwoju społecznego UNDP za rok 2013; mając na uwadze, że zanim nastał obecny kryzys, w Mali istniał już problem rozbieżności społeczno-gospodarczych między północą a południem kraju oraz słabości demokratycznych instytucji, nieskutecznych rządów, korupcji i przestępczości zorganizowanej;

C.  mając na uwadze, że kapitan Amadou Haya Sanogo mianowany szefem wojskowego komitetu na rzecz reformy sił zbrojnych i sił bezpieczeństwa, stanowi nadal zagrożenie, gdyż wciąż ma możliwość czynienia szkód, między innymi w związku z nowymi funkcjami, które zapewniają mu bezpośredni kontakt z wojskiem;

D.  mając na uwadze, że harmonogram transformacji został zatwierdzony przez władze malijskie oraz że powołano komisję ds. dialogu i pojednania; mając na uwadze, że UE wraz z tymczasowymi władzami Mali i innymi organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi rozpoczęła prace nad wdrażaniem harmonogramu mającego na celu zapewnienie trwałego pokoju;

E.  mając na uwadze, że dialog polityczny i pojednanie między grupami etnicznymi – w celu utrzymania pokoju i zapewnienia gotowości różnych grup etnicznych w kraju, do współistnienia – stanowi wyzwanie przy odbudowie Mali; mając na uwadze, że sytuacja w regionie Kidal, który jest wciąż kontrolowany przez Tuaregów z Narodowego Ruchu Wyzwolenia Azawadu (MNLA), mogłaby narazić na szwank proces pojednania; mając na uwadze, że tylko te grupy, które przestrzegają malijskiej konstytucji i integralności terytorium tego kraju, będą mogły uczestniczyć w pracach komisji ds. dialogu i pojednania;

F.  mając na uwadze, że na konferencji darczyńców zorganizowanej przez Unię Afrykańską w Addis Abebie w dniu 29 stycznia 2013 r. darczyńcy obiecali 337,2 miliona EUR w celu zakończenia kryzysu w Mali, w tym UE zobowiązała się przekazać 50 milionów EUR na rzecz AFISMA i dodatkowe 20 milionów EUR w ramach Instrumentu na rzecz Stabilności z przeznaczeniem na bezpośrednie wsparcie malijskich organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości, władz lokalnych, dialogu i pojednania oraz pierwszego etapu zbliżającego się procesu wyborczego;

G.  mając na uwadze, że Komisja ogłosiła stopniowe wznawianie pomocy rozwojowej w kwocie 250 milionów EUR na wsparcie takich aspektów, jak pojednanie i zapobieganie konfliktom, wsparcie procesu wyborczego, świadczenie podstawowych usług, w tym usług zdrowotnych, dostęp do wody i infrastruktury sanitarnej, a także zwiększenie bezpieczeństwa żywnościowego i ożywienie gospodarki;

H.  mając na uwadze, że wiele organizacji międzynarodowych i pozarządowych działa na terytorium Mali, aby udzielać wsparcia w świadczeniu podstawowych usług, takich jak pomoc żywnościowa, dostęp do wody i opieki zdrowotnej, na rzecz społeczności lokalnych;

I.   mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa i Mali zgodziły się co do tego, że plan na rzecz trwałej odbudowy Mali (PRED) stanowi solidną podstawę wspólnych zobowiązań; mając na uwadze, że wdrażanie PRED wymaga monitorowania i oceny planowanych programów i wydatków; mając na uwadze, że wsparcie PRED przez darczyńców zależy od honorowania przez Mali swych zobowiązań, w szczególności w odniesieniu do wdrażania reform niezbędnych dla demokratycznego sprawowania rządów;

J.  mając na uwadze, że w wyniku udanej francuskiej operacji zbrojnej „Serwal”, rozpoczętej w dniu 11 stycznia 2013 r. w celu wsparcia armii malijskiej w odpowiedzi na ofensywę radykalnych grup islamistów, zdobyto wiele miast i obszarów na północy opanowanych przez rebeliantów, oraz mając na uwadze, że według rządu francuskiego oddziały francuskie od kwietnia 2013 r. stopniowo opuszczają Mali;

K.  mając na uwadze, że zatwierdzona przez ONZ międzynarodowa misja wsparcia w Mali pod dowództwem sił afrykańskich (AFISMA) ma już w kraju 6 500 żołnierzy; mając na uwadze, że sekretarz generalny ONZ Ban Ki-moon nawoływał do rozmieszczenia sił pokojowych ONZ w Mali w dążeniu do stabilizacji sytuacji w tym kraju;

L.  mając na uwadze, że w dniu 25 kwietnia 2013 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła na mocy rozdziału VII Karty rezolucję nr 2100 (2013), ustanawiającą zintegrowaną misję stabilizacyjną ONZ w Mali (MINUSMA) zgodnie z zaleceniami sekretarza generalnego ONZ; mając na uwadze, że licząca 12 600 osób MINUSMA przejmie zadania AFISMA w dniu 1 lipca 2013 r., a oddziały francuskie są upoważnione do interwencji na wniosek sekretarza generalnego ONZ w celu wsparcia oddziałów MINUSMA w przypadku bezpośredniego poważnego zagrożenia;

M.  mając na uwadze, że pomimo iż od czasu francuskiej interwencji sytuacja w północnym Mali poprawiła się, nadal trwa walka z grupami radykalnych islamistów; mając na uwadze, że należy pozostawać w gotowości w obliczu zagrożenia pojedynczymi atakami terrorystycznymi – jak niedawne ataki w Timbuktu i Gao – na niektórych północnych obszarach, a gotowość ta wymaga użycia sił stabilizacyjnych i zdolności do szybkiej reakcji; mając na uwadze, że uzbrojeni ekstremiści coraz częściej stosują asymetryczną taktykę, taką jak zasadzki zastawiane przez partyzantów, ataki samobójcze, podkładanie bomb pod samochody oraz użycie min przeciwpiechotnych; mając w związku z tym na uwadze, że utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa w perspektywie średnio- i długoterminowej stanowi wyjątkowe wyzwanie;

N.  mając na uwadze, że sytuacja w Mali stanowi zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz wymaga działań wykraczający poza eliminowanie zagrożeń dla bezpieczeństwa, w tym długoterminowego zobowiązania społeczności międzynarodowej oraz zdecydowanego działania w celu sprostania poważnym wyzwaniom politycznym i związanym z zarządzaniem, wyzwaniom w zakresie rozwoju i wyzwaniom humanitarnym;

O.   mając na uwadze, że przez ostatnie dwadzieścia lat w Mali regularnie odbywały się wybory, a także mając na uwadze, że przed zamachem stanu kraj ten w oczach obserwatorów był dowodem na sukces demokracji w Afryce, choć jego gospodarka nigdy nie rozwinęła się na tyle, aby zapewnić lepszą przyszłość młodemu pokoleniu (wielu młodych ludzi zostało zmuszonych do emigracji) lub ogólnie poprawić warunki życia ludności;

P.  mając na uwadze, pobudzenie rozwoju gospodarki w Mali wymaga ukierunkowanej pomocy skoncentrowanej na rzeczywistych potrzebach tego kraju;

Q.   mając na uwadze, że kryzys w Mali ma różnorodne aspekty i jest skomplikowany oraz że nie można go zredukować do konfliktu o podłożu etnicznym; mając na uwadze, że wobec tego rozwiązania muszą być kompleksowe i spójne oraz obejmować politykę gospodarczą, społeczną i środowiskową, której celem jest podniesienie stopy życiowej ludności, oraz że osiągnięcie tego celu wymaga zrozumienia błędów popełnionych w przeszłości, co umożliwi analiza wewnętrznych i zewnętrznych czynników niepowodzenia Mali w dziedzinie rozwoju gospodarczego;

R.  mając na uwadze, że niekonstytucyjna zmiana rządu stanowi główną przeszkodę dla pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju; mając na uwadze, że art. 25 Afrykańskiej karty na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów stanowi, iż sprawcy przestępstw nie mogą uczestniczyć w wyborach przeprowadzanych w celu przywrócenia porządku demokratycznego ani zajmować odpowiedzialnych stanowisk w instytucjach politycznych ich państwa;

S.  mając na uwadze, że sytuacja w zakresie praw człowieka w Mali pogorszyła się gwałtownie po wybuchu rebelii w północnej części kraju i przewrocie wojskowym w dniu 22 marca 2012 r.;

T.  mając na uwadze, że potrzeby w zakresie pomocy humanitarnej w Mali są ogromne – pomocy żywnościowej potrzebuje do 1 miliona osób, w tym 174 129 uchodźców w krajach sąsiadujących i 300 783 przesiedleńców wewnątrz kraju; mając na uwadze, że na czas, gdy warunki na północy będą wreszcie sprzyjały bezpiecznym, dobrowolnym i godnym powrotom, wymagana jest zintegrowana strategia powrotów;

U.  mając na uwadze, że 750 000 osób potrzebuje natychmiastowej pomocy żywnościowej, a 660 000 dzieci grozi niedożywienie, w tym 210 000 z nich poważne niedożywienie; mając na uwadze, że dostęp do podstawowych usług socjalnych jest nadal ograniczony, zwłaszcza na północy kraju;

V.  mając na uwadze, że podczas międzynarodowego posiedzenia ekspertów zorganizowanego przez UNESCO w lutym 2013 r. przyjęto plan działań na rzecz odbudowy dziedzictwa kulturowego i zabezpieczenia starych rękopisów w Mali;

W.  mając na uwadze, że poszanowanie praw człowieka jest dla Unii Europejskiej niezwykle ważne; mając na uwadze, że społeczność zamieszkująca północ Mali żyje w atmosferze strachu, a prawa człowieka są regularnie łamane przez grupy radykalnych islamistów;

X.   mając na uwadze, że dnia 15 maja 2013 r. w Brukseli odbyła się organizowana na wysokim szczeblu konferencja darczyńców pod hasłem „Together for a New Mali” (Razem na rzecz nowego Mali), która zgromadziła delegacje ze 108 krajów, w tym 13 szefów państw i rządów, wielu ministrów spraw zagranicznych i wysokich rangą przedstawicieli instytucji regionalnych i międzynarodowych, a także przedstawicieli władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że darczyńcy zobowiązali się w ciągu najbliższych dwóch lat przekazać Mali 3,25 mld EUR, a UE odegra wiodącą rolę w tej inicjatywie, deklarując pomoc w wysokości 520 mln EUR;

Y.   mając na uwadze, że UE łącznie przyzna 1, 35 mld EUR na wsparcie planu na rzecz trwałej odbudowy Mali (PRED), a w ramach tej kwoty wkład Komisji wyniesie 523,9 mln EUR, w tym 12 mln EUR przeznaczonych zostanie na pomoc humanitarną w celu zaspokojenia najpilniejszych potrzeb;

Z.   mając na uwadze nadal niepewną sytuację w regionie Kidal, która grozi zakłóceniem zbliżających się wyborów prezydenckich mimo wysiłków mediacyjnych ze strony Burkina Faso;

1.  podkreśla, że respektuje suwerenność, jedność i integralność terytorialną Mali; z zadowoleniem przyjmuje interwencję francuską mającą na celu wsparcie tych zasad jako pierwszy krok do odbudowy i demokratyzacji Mali; nawołuje UE do zdecydowanego zaangażowania się w ten proces;

2.  wspiera malijski proces polityczny umożliwiający temu krajowi osiągnięcie trwałej stabilności politycznej i dobrobytu; podkreśla znaczenie, jakie obejmujący wszystkie grupy dialog narodowy oraz proces pojednania mają dla wypracowania rzeczywistego i demokratycznego rozwiązania politycznego nawracających kryzysów w kraju; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem powołanie krajowej komisji dialogu i pojednania w dniu 6 marca 2013 r. oraz wyraża nadzieję, że będzie ona jak najszybciej funkcjonowała w pełni; wyraża zadowolenie w mianowania kobiety i Tuarega wiceprzewodniczącymi tej komisji, co stanowi znak integracji społecznej i pluralizmu w procesie politycznym;

3.  wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją w regionie Kidal, gdzie Tuaregowie z MNLA nadal odmawiają przekazania kontroli armii malijskiej, tym samym poważnie utrudniając proces odbudowy; zwraca się do rządu i do MNLA o przeprowadzenie wstępnej dyskusji na temat udziału MNLA w komisji ds. dialogu i pojednania narodowego;

4.  wzywa do szybkiego wdrożenia tego harmonogramu, aby wspierać transformację do czasu ponownego ustanowienia porządku konstytucyjnego w całym kraju w drodze organizacji demokratycznych, wolnych, uczciwych i przejrzystych wyborów w 2013 r.; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie władz malijskich do zorganizowania wyborów w dniach 28 lica i 11 sierpnia 2013 r., a także oświadczenia przywódców rządu przejściowego, iż nie będą oni kandydować w wyborach; przyznaje, że organizacja wyborów niesie ze sobą wyzwania, w tym takie zadania, jak zapewnienie bezpieczeństwa na północy kraju, przygotowanie biometrycznych kart do głosowania, rejestracja uchodźców na listach wyborców, w związku z czym wzywa UE i jej partnerów międzynarodowych do większego wsparcia przyszłego procesu wyborczego; w związku z powyższym z zadowoleniem przyjmuje zamiar wysłania unijnej misji obserwacji wyborów, o co zwrócił się rząd malijski;

5.  potwierdza, że wybory prezydenckie i parlamentarne są postrzegane jako pierwszy krok w kierunku powrotu do demokracji oraz że przeprowadzenie wyborów to kluczowy element zapewniający wiarygodność i legitymację przyszłych rządów;

6.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki mediacyjne podejmowane przez prezydenta Burkina Faso w ramach prowadzonych obecnie między rządem malijskim a tuareskimi rebeliantami negocjacji w Wagadugu; wzywa do szybkiego zakończenia negocjacji i ponownie podkreśla swój zdecydowany zamiar niesienia wsparcia na rzecz ponownego ustanowienia administracji państwowej na całym terytorium malijskim, a także przeprowadzenia w bliskiej przyszłości wyborów, również w regionie Kidal i w obozach uchodźców;

7.  utrzymuje, że w celu poprawy warunków życia ludności politycznym rozwiązaniom służącym odbudowie Mali musi towarzyszyć jasna i zrównoważona strategia rozwoju gospodarczego, która rozwiąże problem bezrobocia, oraz podkreśla, że należy wznowić świadczenie podstawowych usług, takich jak ochrona zdrowia, edukacja, dostawa wody i zapewnić infrastrukturę sanitarną, gdyż mają one zasadnicze znaczenie dla stabilizacji w kraju; uważa, że reformy instytucjonalne są niezbędne dla zapewnienia stabilizacji politycznej i umożliwienia zaangażowania całego społeczeństwa malijskiego w budowę przyszłości kraju; podkreśla również, że dla osiągnięcia lepszych wyników w zakresie rozwoju konieczne jest wzmocnienie demokratycznego procesu i rozliczalności w całym kraju;

8.   z zadowoleniem przyjmuje plan na rzecz trwałej odbudowy na lata 2013-2014, który stanowi część harmonogramu transformacji z dnia 29 stycznia 2013 r. oraz strategiczne ramy na rzecz wzrostu i zmniejszenia ubóstwa na lata 2012-2017 z grudnia 2011 r. (CSCRP 2012-2017);

9.   jest przekonany, że sukces planu na rzecz trwałej odbudowy Mali wymaga uwzględnienia wymiaru regionalnego i subregionalnego, w szczególności poprzez konsolidację dobrego sprawowania rządów i większą integrację gospodarczą, rozwój infrastruktury gospodarczej, rozwój zasobów ludzkich w opiece zdrowotnej i edukacji, a także ustanowienie partnerstwa w celu uruchomienia zasobów oraz monitorowania i oceny;

10.  wzywa rząd malijski do współpracy z właściwymi organizacjami międzynarodowymi oraz organizacjami pozarządowymi w celu udzielenia ludności Mali odpowiedniego i skoordynowanego wsparcia;

11.  jest zdania, że aby podjąć wyzwania związane z rozwojem Mali, konieczne jest zarówno odpowiednie finansowanie, jak i lepsza koordynacja zarówno na poziomie UE, jak i w odniesieniu do innych międzynarodowych darczyńców; zdecydowanie popiera indywidualnie dostosowane podejście, które koncentruje się na potrzebach kraju i które odzwierciedla postępy poczynione we wdrażaniu planu działania i w przywracaniu rządów prawa;

12.  wzywa UE i jej międzynarodowych partnerów do udzielenia pomocy rządom państw Afryki Zachodniej w walce z przemytem narkotyków i rozprzestrzenianiem broni; wzywa kraje tego regionu do umieszczenia równoważonej i trwałej strategii rozwoju w centrum ich polityki na rzecz rozwoju w celu świadczenia podstawowych usług publicznych na rzecz ogółu społeczeństwa i tworzenia miejsc pracy, w szczególności dla osób młodych;

13.  wzywa UE i ONZ oraz poszczególne państwa do udzielania Malijczykom logistycznego i technicznego wsparcia w walce z przemytem narkotyków i rozprzestrzenianiem broni; wzywa wszystkie kraje w regionie Sahelu do skoordynowania ich odpowiednich strategii politycznych w dziedzinie bezpieczeństwa w celu podjęcia zdecydowanych działań w odpowiedzi na problem przemytu;

14.  podkreśla, że bezpieczeństwo i rozwój w regionie Sahelu wzajemnie się wzmacniają; z zadowoleniem przyjmuje początkową interwencję Francji, wzmocnioną przez AFISMA (oraz począwszy od dnia 1 lipca 2013 r. również przez MINUSMA) i mającą na celu powstrzymanie dalszej destabilizacji oraz przeciwstawienie się siłom ekstremistycznym; podkreśla znaczącą i uzupełniającą rolę misji szkoleniowej UE (EUTM Mali) w udzielaniu pomocy o decydującym znaczeniu w budowaniu trwałego potencjału malijskich sił zbrojnych; przypomina, że długotrwała stabilność, bezpieczeństwo i integralność terytorialna kraju wymagają nie tylko pokonania stosujących przemoc radykalnych ekstremistów oraz osób zajmujących się przemytem broni, narkotyków i ludźmi, ale także propagowania rozwiązań będących alternatywą dla nielegalnej działalności prowadzonej przez zubożałą ludność i bezrobotną młodzież;

15.  podkreśla konieczność znalezienia rozwiązania o zasięgu regionalnym, opartego na regionalnym porozumieniu popartym przez konferencję państw tego podregionu, w szczególności przez Algierię i Mauretanię;

16.  wzywa do przyspieszenia reformy malijskich sił zbrojnych i szerzej rozumianych służb bezpieczeństwa pod demokratyczną i cywilną kontrolą, aby zapewnić stabilność i budować zaufanie do sektora bezpieczeństwa pełniącego funkcje przyczyniające się do osiągnięcia trwałego pokoju i demokracji w kraju;

17.  wzywa rząd Mali do zwrócenia szczególnej uwagi na propagowanie praw człowieka w na całym swoim terytorium oraz do ścigania wszystkich osób, które dopuściły się poważnego naruszenia praw człowieka, bez względu na to, czy osoby te należą do radykalnych grup islamistycznych czy też znajdują się w szeregach armii malijskiej;

18.  pochwala wysiłki podjęte przez kraje afrykańskie, które przyczyniły się do AFISMA i z zadowoleniem przyjmuje jej rozmieszczenie w Mali; z zadowoleniem przyjmuje również przyjęcie rezolucji nr 2100(2013) Rady Bezpieczeństwa ONZ ustanawiającej zintegrowaną misję stabilizacyjną ONZ w Mali (MINUSMA) – operację, której powierzono zadanie stabilizacji kraju, niesienia pomocy we wdrażaniu harmonogramu transformacji, ochrony ludności cywilnej, propagowania i ochrony praw człowieka oraz wspierania pomocy humanitarnej, ochrony dóbr kultury i działania na rzecz krajowego i międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości; wyraża nadzieję, że MINUSMA będzie wkrótce w pełni operacjonalna i że stan bezpieczeństwa pozwoli na jej rozmieszczenie w dniu 1 lipca 2013 r.;

19.  z zadowoleniem przyjmuje rozmieszczenie w dniu 18 lutego 2013 r. EUTM w Mali oraz zadanie tej misji polegające na wspieraniu reform w malijskich siłach zbrojnych pod demokratyczną kontrolą cywilną; przypomina o pilnej potrzebie wsparcia rządu malijskiego przez dopilnowanie, by był on w stanie utrzymać integralność terytorialną w dłuższej perspektywie, co obejmuje posiadanie środków pozwalających przezwyciężyć główne asymetryczne zagrożenia ze strony radykalnych grup islamistycznych oraz grup nielegalnie handlujących ludźmi, towarami i bronią; jest zdania, że UE powinna rozważyć włączenie do programów szkoleniowych adresowanych do malijskich sił zbrojnych modułów poświęconych dobrym praktykom, prawom człowieka i zwalczaniu korupcji;

20.  zwraca uwagę na uzupełniające prace misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Nigrze (EUCAP Sahel Niger) służące zapewnianiu szkoleń mających na celu wzmocnienie sektora bezpieczeństwa w krajach sąsiednich oraz koordynacji z EUTM Mali za pośrednictwem oficera łącznikowego w Bamako; wzywa wysoką przedstawiciel / wiceprzewodniczącą do określenia możliwości niesienia podobnego wsparcia na rzecz reform szerzej rozumianego sektora bezpieczeństwa w Mali (w tym policji, straży narodowej, żandarmerii i sektora sprawiedliwości), między innymi poprzez ocenę możliwości dokonania tego w drodze rozszerzenia mandatu EUTM Mali lub EUCAP Sahel Niger, lub w drodze utworzenia nowej misji WPBiO poświęconej szerszej reformie sektora bezpieczeństwa cywilnego;

21.  potępia łamanie praw człowieka i wzywa do pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) o wszczęciu dochodzenia i wzywa władze malijskie do współpracy z MTK; z zadowoleniem przyjmuje rozmieszczenie pierwszych obserwatorów praw człowieka w Mali zgodne z decyzjami podjętymi przez Radę Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej i ECOWAS; podkreśla, że odbudowa polityczna i jej wiarygodność zależy również od ustanowienia mechanizmów sprawiedliwości okresu przejściowego;

22.  apeluje o dalsze świadczenie pomocy humanitarnej na rzecz ludności w potrzebie oraz o podjęcie działań mających zapewnić wolny i dobrowolny powrót uchodźców; podkreśla konieczność zachowania jasnego rozróżnienia programu humanitarnego i programu politycznego w dziedzinie bezpieczeństwa w celu zapewnienia bezstronności działań humanitarnych, bezpieczeństwa pracowników humanitarnych oraz dostępu do pomocy tym, którzy są w potrzebie;

23.  wzywa wszystkie malijskie siły bezpieczeństwa do zapewnienia bezpieczeństwa w Mali, tak aby pomoc humanitarna mogła docierać do wszystkich mieszkańców;

24.  ponownie potępia plądrowanie i dewastowanie obiektów dziedzictwa kulturowego; z zadowoleniem przyjmuje środki przyjęte niedawno przez UNESCO w celu odbudowy dziedzictwa kulturowego Mali;

25.  jest zdania, że w związku z kryzysem malijskim UE powinna wprowadzić niezbędne zmiany do europejskiej strategii na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju w regionie Sahelu; podkreśla konieczność silniejszego połączenia filarów tej strategii związanych z rozwojem i bezpieczeństwem, a także lepszej koordynacji jej instrumentów politycznych; podkreśla potrzebę udoskonalenia unijnych systemów wczesnego ostrzegania, tak aby mogły one urzeczywistniać prewencyjny wymiar strategii;

26.  z zadowoleniem przyjmuje pozytywny wynik i konkluzje konferencji wysokiego szczebla darczyńców pod hasłem „Razem na rzecz nowego Mali”, którą Unia Europejska i Francja wraz z Mali zorganizowały w dniu 15 maja 2013 r. w Brukseli w celu wsparcia planu na rzecz trwałej odbudowy Mali; apeluje do Unii Europejskiej i jej partnerów międzynarodowych, by zrealizowali swoje wzajemne zobowiązania w ramach skutecznego i skoordynowanego wdrażania wniosków z konferencji; podkreśla w związku z tym znaczenie rozpoczęcia globalnej reformy zarządzania w Mali, ustanowienia nowej polityki decentralizacji oraz stworzenia warunków do trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego w Mali;

27.  podkreśla potrzebę ściślejszej współpracy regionalnej i wyraża przekonanie, że UE powinna wykorzystać swój polityczny wpływ i stymulujący efekt finansowy, by zachęcać swoich partnerów w regionie do harmonizacji ich często rozdrobnionych inicjatyw politycznych, dyplomatycznych i wojskowych w celu bardziej skutecznego podjęcia wieloaspektowych wyzwań stojących przed regionem Sahelu;

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Mali, Unii Afrykańskiej, ECOWAS, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0141. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0263.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie negocjacji dotyczących umowy o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między UE i Afganistanem (2013/2665(RSP))

P7_TA(2013)0282 RC-B7-0274/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając poprzednie sprawozdania i rezolucje w sprawie Afganistanu, w szczególności rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie nowej strategii dla Afganistanu(1), z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie kontroli budżetowej pomocy finansowej UE dla Afganistanu(2) oraz z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie sytuacji kobiet w Afganistanie i Pakistanie(3),

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Afganistanu, w tym rezolucję 2096 z marca 2013 r.,

–  uwzględniając konkluzje międzynarodowych konferencji na temat Afganistanu w 2011 i 2012 r., w tym konferencji w Bonn z grudnia 2011 r., w Chicago z maja 2012 r., w Kabulu z czerwca 2012 r. i w Tokio z lipca 2012 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wydane w dniu 19 listopada 2012 r. przez delegaturę UE w Afganistanie w porozumieniu z szefami misji UE w Afganistanie, dotyczące egzekucji osób skazanych na śmierć,

–  uwzględniając decyzję ministrów spraw zagranicznych UE z dnia 27 maja 2013 r. przedłużającą misję policyjną Unii Europejskiej w Afganistanie (EUPOL) do dnia 31 grudnia 2014 r.,

–  uwzględniając art. 110 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że od 2002 r. UE wspiera odbudowę i rozwój Afganistanu i wciąż angażuje się na rzecz pokojowych przemian w Afganistanie, zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz na rzecz stabilności i bezpieczeństwa całego regionu;

B.  mając na uwadze, że w okresie 2011–2013 pomoc świadczona przez UE skupiała się na kluczowych sektorach rządów (w tym policji), rolnictwie, rozwoju obszarów wiejskich, zdrowiu i ochronie socjalnej;

C.  mając na uwadze, że wkrótce UE i Afganistan zakończą negocjacje nad umową o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju, która nada nowy, kompleksowy wymiar oraz nowe ramy prawne współpracy UE z Afganistanem;

D.  mając na uwadze, że Parlament zwracał się o pięcioletni plan działań na rzecz zaprzestania uprawy opium w Afganistanie dzięki alternatywnym możliwościom rozwoju;

E.  mając na uwadze, że UE wspiera szkolenie sił policyjnych i budowanie potencjału w Afganistanie, oraz mając na uwadze, że od 2007 r. misja EUPOL wspiera zrównoważoną i skuteczną policję cywilną, która pomoże w ustanowieniu systemu wymiaru sprawiedliwości, za który odpowiedzialność będą ponosić Afgańczycy;

F.  mając na uwadze, że według Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości liczba uzależnionych od narkotyków obywateli Afganistanu stale rośnie, powodując znaczące konsekwencje społeczne dla ludności;

G.  mając na uwadze, że mimo aktywnej roli, jaką UE odgrywa we wspieraniu działań antynarkotykowych, rezultaty są bardzo ograniczone;

H.  mając na uwadze, że brak koordynacji między darczyńcami na rzecz Afganistanu a jego rządem podważa skuteczność wkładu UE na rzecz tego kraju;

I.  mając na uwadze, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego Parlament odgrywa kluczową rolę w udzielaniu zgody na nowe umowy o współpracy;

1.  potwierdza swoje nieustanne wsparcie na rzecz budowy państwa afgańskiego o silniejszych instytucjach demokratycznych zdolnych do zabezpieczenia narodowej suwerenności, jedności państwowej, integralności terytorialnej i dobrobytu narodu afgańskiego; ponownie stwierdza, że pokojowa przyszłość Afganistanu zależy od budowy stabilnego, bezpiecznego i zrównoważonego gospodarczo państwa wolnego od terroryzmu i narkotyków oraz opartego na rządach prawa, solidnych instytucjach demokratycznych, poszanowaniu rozdziału władz i silnym parlamencie oraz zagwarantowaniu praw podstawowych; docenia w związku z tym istotny wkład współpracy UE na rzecz rozwoju oraz misji EUPOL w Afganistanie oraz odnosi się przychylnie do rozszerzenia tych wysiłków;

2.  przyjmuje z zadowoleniem podjęte starania i postępy dokonane w ostatnim dziesięcioleciu; ponownie wyraża jednak zaniepokojenie stanem bezpieczeństwa i powtarzającymi się aktami przemocy w Afganistanie, które stanowią zagrożenie dla miejscowej ludności, w tym kobiet i dzieci, a także krajowych sił bezpieczeństwa oraz międzynarodowego personelu wojskowego i cywilnego;

3.  apeluje do rządu afgańskiego o przygotowanie się do przejęcia pełnej odpowiedzialności za bezpieczeństwo po wycofaniu sił międzynarodowych; wzywa UE i jej państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków na rzecz wsparcia budowania potencjału militarnego i cywilnego rządu afgańskiego i jego krajowych sił bezpieczeństwa, tak aby zaprowadzić stabilność i bezpieczeństwo jako zasadniczą podstawę rozwoju społeczno-gospodarczego oraz uniknąć powstania próżni, gdy kraj przejmie po 2014 r. pełną odpowiedzialność za własne bezpieczeństwo; zwraca uwagę na ryzyko powstania luki gospodarczej po wycofaniu sił międzynarodowych w 2014 r.;

4.  popiera negocjacje nad umową o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju oraz podkreśla, że powinna ona prowadzić do bardziej strategicznego podejścia i wsparcia władz Afganistanu podczas wycofywania sił międzynarodowych i po jego zakończeniu;

5.  podkreśla znaczenie tej nowej umowy zakładającej wszechstronne i zrównoważone podejście do wzajemnie powiązanych wyzwań dotyczących bezpieczeństwa, gospodarki, zarządzania i rozwoju, przed jakimi stoi Afganistan;

6.  zwraca się do władz afgańskich o złagodzenie wszystkich wyroków śmierci i o ponowne wprowadzenie moratorium na egzekucje w perspektywie trwałego zniesienia kary śmierci;

7.  ubolewa z powodu braku politycznego impulsu do zakończenia negocjacji w sprawie umowy o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju; wzywa zatem Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i afgański rząd do szybkiego ich zamknięcia;

8.  wzywa UE, aby w ramach nowej umowy kontynuowała starania na rzecz wspierania wartości demokratycznych, rządów prawa, solidnego systemu zarządzania (co obejmuje walkę z korupcją), niezależnego sądownictwa, praw człowieka i utworzenia prawdziwego społeczeństwa obywatelskiego;

9.  ubolewa nad faktem, że mimo ciążącego na ESDZ obowiązku informowania Parlamentu o wszystkich etapach negocjacji Parlament nie był odpowiednio informowany; przypomina o swoich nowych uprawnieniach w dziedzinie spraw zagranicznych, określonych w traktacie lizbońskim, i domaga się pełnej współpracy ESDZ i Rady w kwestii tak wielkiej wagi;

10.  wskazuje na konieczność dalszego rozwoju społeczno-gospodarczego oraz dywersyfikacji gospodarczej; podkreśla w związku z tym potencjał pobudzenia wzrostu dzięki wykorzystaniu źródeł energii i położeniu większego nacisku na przemysł wydobywczy; podkreśla jednak, że przemysł wydobywczy musi być przejrzysty oraz że należy stosować normy określone w międzynarodowej inicjatywie przejrzystości w branżach wydobywczych;

11.  zauważa, że mimo pewnych postępów poczynionych w ostatniej dekadzie w dziedzinie równości płci i praw podstawowych kobiety w Afganistanie nadal stanowią najbardziej narażoną grupę społeczną, padają ofiarą gróźb, zastraszania i przemocy oraz cierpią z powodu dyskryminujących przepisów; podkreśla konieczność – zarówno z perspektywy prawnej, jak i praktycznej – pełnego włączenia kobiet do społeczeństwa i zapewnienia ich pełnego udziału oraz konieczność osiągnięcia rzeczywistego upodmiotowienia kobiet; stanowczo potępia fakt, że wiele kobiet pada ofiarą stale utrzymujących się zagrożeń i przemocy oraz że w kilku ostatnich latach kobiety będące znaczącymi postaciami życia publicznego w Afganistanie zostały zamordowane lub przeprowadzono zamachy na ich życie, a sprawcy tych czynów nie zostali postawieni przed sądem;

12.  podkreśla konieczność nieustannego wspierania rozwoju infrastruktury w wielu sektorach, w tym w szkołach, szpitalach, transporcie, sieciach energetycznych, rolnictwie, a także upodmiotowienia kobiet w Afganistanie, zgodnie z zasadami udzielania unijnej pomocy rozwojowej jeszcze przed interwencją z 2001 r.;

13.  ubolewa nad faktem, że inicjatywa antynarkotykowa UE nie przyniosła dotychczas zadowalających wyników; wskazuje, że produkcja narkotyków i handel nimi stanowi źródło utrzymania grup „rebeliantów” i potęguje korupcję na różnych poziomach; podkreśla, że głównym elementem działań antynarkotykowych powinno być wspieranie alternatywnych źródeł zarobkowania dla rolników; w związku z tym podkreśla konieczność szerszej strategii w zakresie zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich i gospodarki wodnej;

14.  przypomina, że ponad 90 % heroiny w Europie pochodzi z Afganistanu i że związane z tym koszty dla zdrowia publicznego w krajach europejskich liczy się w miliardach dolarów; zauważa jednak, że produkcja opium stanowi poważny problem społeczny, gospodarczy i z zakresu bezpieczeństwa; ubolewa nad faktem, że w porównaniu z 2010 r. produkcja opium wzrosła w 2011 r. o 61 % i stanowiła 9 % PKB Afganistanu w 2011 r.;

15.  zauważa, że w okresie 2009–2011 Stany Zjednoczone i społeczność międzynarodowa przeznaczyły 1,1 mld USD na działania antynarkotykowe, co nie wywarło żadnego znaczącego wpływu na produkcję i handel; przypomina, że Parlament wielokrotnie wzywał do ustanowienia pięcioletniego planu wyeliminowania opium, zawierającego konkretne terminy i punkty odniesienia, który byłby wdrażany przez specjalne biuro z własnym budżetem i personelem oraz w oparciu o współpracę między UE, USA i Federacją Rosyjską – jako że ta ostatnia jest główną ofiarą afgańskiej heroiny i największym światowym rynkiem opium;

16.  przypomina, że w okresie od 2002 r. do końca 2011 r. UE przeznaczyła na pomoc dla Afganistanu ok. 2,5 mld EUR, w tym 493 mln EUR z tytułu pomocy humanitarnej; ubolewa nad faktem, że mimo ogromnych nakładów finansowych w ramach pomocy zagranicznej wpływ tej pomocy jest ograniczony; zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o sporządzenie sprawozdania specjalnego na temat skuteczności pomocy UE dla Afganistanu w ostatnim dziesięcioleciu, podobnego do sprawozdania w sprawie misji EULEX w Kosowie;

17.  wyraża najgłębsze zaniepokojenie nieskutecznością międzynarodowego wsparcia finansowego i afgańskich struktur rządowych, a także brakiem przejrzystości i ograniczonymi mechanizmami egzekwowania odpowiedzialności darczyńców;

18.  z ubolewaniem przyjmuje fakt, że niebagatelna część europejskiej i międzynarodowej pomocy finansowej przepada w procesie rozdzielania środków, i zwraca uwagę na cztery główne przyczyny tych strat: marnotrawstwo, nadmierne koszty pośrednictwa i bezpieczeństwa, zawyżanie kosztów i korupcję;

19.  ponownie zauważa, że podstawowe znaczenie ma koordynacja pomocy UE w oparciu o wspólne podejście, które skupia państwa członkowskie i podmioty międzynarodowe wokół wspólnej strategii; przyjmuje z zadowoleniem strategiczny konsensus między rządem Afganistanu a wspólnotą międzynarodową w sprawie odnowionego i trwałego partnerstwa na kolejne dziesięciolecie, jak określono w konkluzjach tokijskiej konferencji na temat Afganistanu oraz w tokijskich ramach wzajemnej rozliczalności;

20.  podkreśla znaczenie wszechstronnego i całościowego – prowadzonego przez stronę afgańską i na jej odpowiedzialność – podejścia do pojednania w Afganistanie dla wszystkich tych, którzy rezygnują z przemocy, szanują konstytucję, w tym jej postanowienia dotyczące praw człowieka, a zwłaszcza praw kobiet, i są skłonni wspólnie budować pokojowy Afganistan; podkreśla, że proces pokojowy powinien obejmować opozycję polityczną, społeczeństwo obywatelskie ogółem, a kobiety w szczególności, i powinien angażować jak najwięcej podmiotów; apeluje o wzmocnienie roli Wysokiej Rady Pokoju w tym obszarze oraz o to, aby bardziej skupiła się ona na samym procesie pokojowym;

21.  przypomina o zobowiązaniach podjętych przez rząd afgański na międzynarodowych konferencjach na temat Afganistanu w Kabulu i Tokio, dotyczących wzmocnienia i udoskonalenia procesu wyborczego w Afganistanie, w tym poprzez długoterminową reformę wyborczą, w celu zagwarantowania, że przyszłe wybory będą spełniać międzynarodowe standardy; przyjmuje z zadowoleniem ogłoszenie terminu wyborów prezydenckich i wyborów do rad prowincji w 2014 r., a także przygotowania Afganistanu do tych wyborów; podkreśla potrzebę mobilizacji wyborców, która może zależeć od stanu bezpieczeństwa, zwłaszcza w północnych i wschodnich prowincjach; przypomina władzom afgańskim o konieczności nadzorowania przez obserwatorów krajowych i międzynarodowych krajowej listy wyborczej oraz organizacji i monitorowania procesu głosowania podczas nadchodzących wyborów; wzywa UE do udzielenia wsparcia, na wniosek władz afgańskich, przy organizacji nadchodzących wyborów;

22.  podkreśla potrzebę współpracy regionalnej, mającej na celu promowanie stabilności i bezpieczeństwa w całym regionie; podkreśla potrzebę zwiększonej współpracy z Rosją, Pakistanem, Azją Środkową, Indiami i Iranem w ramach regionalnych, tak aby zająć się wyzwaniami związanymi z kwestiami bezpieczeństwa, transgranicznego handlu ludźmi i towarami oraz walką z nielegalną produkcją narkotyków i handlem nimi;

23.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do usprawnienia współpracy z Parlamentem w odniesieniu do unijnej pomocy dla Afganistanu, w tym do postępów w negocjacjach; oczekuje dokładnych informacji o warunkach negocjacji i regularnych sprawozdań po przyjęciu umowy;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Afganistanu, a także Radzie Europy i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 108. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0578. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0591.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – określenie ram po 2015 r. (2012/2289(INI))

P7_TA(2013)0283 A7-0165/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r.,

–  uwzględniając rezolucję zatytułowaną „Dotrzymanie obietnicy: zjednoczeni z myślą o osiągnięciu milenijnych celów rozwoju”, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne na posiedzeniu plenarnym wysokiego szczebla Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie milenijnych celów rozwoju, podczas 65. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w 2010 r.,

–  uwzględniając IV światową konferencję w sprawie kobiet, która odbyła się w Pekinie we wrześniu 1995 r., deklarację i platformę działania przyjętą w Pekinie, a także późniejsze dokumenty końcowe przyjęte na sesjach specjalnych ONZ „Pekin +5”, „Pekin +10” i „Pekin +15”, dotyczące dalszych działań i inicjatyw mających na celu wdrożenie pekińskiej deklaracji i platformy działania, odpowiednio z dnia 9 czerwca 2000 r., 11 marca 2005 r. i 2 marca 2010 r., w których państwa członkowskie zobowiązały się podjąć działania na rzecz wspierania równouprawnienia kobiet i mężczyzn w 12 dziedzinach,

–  uwzględniając stambulski program działania na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych na lata 2011–2020,

–  uwzględniając realizację programu działań Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju ustanowionego w Kairze w 1994 r., i uznając, że zdrowie reprodukcyjne i seksualne oraz prawa reprodukcyjne stanowią podstawę osiągnięcia zrównoważonego rozwoju,

–  uwzględniając raport Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju zatytułowany „Bilans półmetka – realizacja milenijnych celów rozwoju”, który opublikowano w styczniu 2010 r.,

–  uwzględniając raport Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju zatytułowany „Rozwój społeczny 2010. Prawdziwe bogactwo narodów: ścieżki rozwoju społecznego”,

–  uwzględniając raport Organizacji Narodów Zjednoczonych zatytułowany „Równouprawnienie płci: tabela postępów. Rok 2012”, w którym ocenia się poprawę w zakresie kwestii dotyczących równouprawnienia w ramach ośmiu milenijnych celów rozwoju,

–  uwzględniając raport Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) w sprawie rozwoju społecznego w 2011 r.,

–  uwzględniając deklarację końcową przyjętą na Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju (Rio+20), która odbyła się w Rio de Janeiro, w Brazylii, w dniach 20–22 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) przyjętą w 1979 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, określającą co stanowi dyskryminację kobiet i ustanawiającą plan działań krajowych mających na celu ukrócenie tej dyskryminacji,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka i ramy prawne w dziedzinie praw człowieka,

–  uwzględniając pracę zespołu ONZ ds. zadań systemowych w zakresie agendy rozwoju ONZ po 2015 r., realizowaną wspólnie przez Departament Spraw Gospodarczych i Społecznych ONZ (DESA) oraz UNDP, przy wsparciu wszystkich agencji ONZ i w porozumieniu z właściwymi zainteresowanymi stronami,

–  uwzględniając sprawozdanie ONZ dla sekretarza generalnego ONZ z czerwca 2012 r. zatytułowane „Dążenie ku przyszłości, jakiej pragniemy dla wszystkich”,

–  uwzględniając pracę panelu wysokiego szczebla ds. agendy rozwoju na okres po 2015 r. powołanego przez Sekretarza Generalnego ONZ oraz wyniki konferencji Rio+20,

–  uwzględniając konsensus z Monterrey przyjęty na międzynarodowej konferencji w sprawie finansowania rozwoju, która odbyła się w dniach 18 – 22 marca 2002 r. w Monterrey w Meksyku,

–  uwzględniając deklarację i plan działania przyjęte w grudniu 2011 r. na spotkaniu wysokiego szczebla w Pusanie poświęconym skuteczności pomocy rozwojowej,

–  uwzględniając deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy oraz program działania z Akry,

–  uwzględniając Konsensus europejski w sprawie polityki rozwoju(1) oraz Unijny kodeks postępowania w sprawie komplementarności i podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju(2),

–  uwzględniając art. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który potwierdza, że Unia zapewnia spójność poszczególnych polityk i działań, uwzględniając wszystkie swoje cele,

–  uwzględniając art. 208 TFUE, który stanowi, że: „Przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 kwietnia 2005 r. zatytułowany „Spójność polityki na rzecz rozwoju” (COM(2005)0134) oraz konkluzje Rady zatytułowane „Spójność polityki na rzecz rozwoju”, 3166. posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 14 maja 2012 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Unijne zasady ramowe dotyczące wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym” (COM(2010)0127),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 31 marca 2010 r. zatytułowany „Pomoc humanitarna w zakresie żywności” (COM(2010)0126),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 października 2012 r. zatytułowany „Podejście UE do kwestii odporności: wyciąganie wniosków z kryzysu bezpieczeństwa żywnościowego” (COM(2012)0586),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 marca 2013 r. zatytułowany: „Zwiększenie roli żywienia matek i dzieci w pomocy zewnętrznej: ramy polityki UE” (COM(2013)0141),

–  uwzględniając Europejskie sprawozdanie dotyczące rozwoju z dnia 19 września 2008 r. zatytułowane „Milenijne cele rozwoju w połowie drogi: gdzie jesteśmy dziś i w jakim kierunku powinniśmy iść jutro?”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2013 r. zatytułowany „Godne życie dla wszystkich: eliminacja ubóstwa i zapewnienie światu zrównoważonej przyszłości” (COM(2013)0092),

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Partnerstwa na rzecz współpracy z państwami trzecimi (COM(2011)0843, SEC(2011)1475, SEC(2011)1476),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (COM(2011)0840),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r. zatytułowany „Budżet z perspektywy ”Europy 2020„” (COM(2011)0500) oraz dokument roboczy Komisji z tego samego dnia zatytułowany „Budżet z perspektywy ”Europy 2020„ – obecny system finansowania, aktualne wyzwania, wyniki konsultacji z zainteresowanymi podmiotami i różne możliwości dotyczące zasadniczych elementów horyzontalnych i sektorowych” (SEC(2011)0868),

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 grudnia 2011 r. zatytułowany „Globalny wymiar Europy: Nowe podejście do finansowania działań zewnętrznych UE” (COM(2011)0865),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 grudnia 2011 r. zatytułowany „Przygotowanie wieloletnich ram finansowania współpracy UE z państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku oraz krajami i terytoriami zamorskimi w latach 2014–2020” (COM(2011)0837),

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie wsparcia UE na rzecz zrównoważonych przemian w społeczeństwach w okresie transformacji, 3218. posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 31 stycznia 2013 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady zatytułowane „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju: program działań na rzecz zmian”, 3166. posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 14 maja 2012 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 12 września 2012 r. zatytułowany „Korzenie demokracji i zrównoważonego rozwoju: Współpraca Europy ze społeczeństwem obywatelskim w dziedzinie stosunków zewnętrznych” (COM(2012)0492),

–  uwzględniając konsultacje społeczne Komisji w sprawie przygotowania stanowiska UE „W kierunku ustanowienia ram rozwoju po 2015 r.”(3), które odbyły się w terminie 15 czerwca 2012 r. – 15 września 2012 r. i w których mogły wziąć udział wszystkie zainteresowane strony, osoby prywatne, organizacje (rządowe/pozarządowe, parlamentarne, akademickie, z sektora prywatnego itd.) i kraje,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 kwietnia 2010 r. zatytułowany „Dwunastopunktowy plan działań UE na rzecz milenijnych celów rozwoju” (COM(2010)0159),

–  uwzględniając swoja rezolucję z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju: przegląd śródokresowy w ramach przygotowań do posiedzenia wysokiego szczebla ONZ we wrześniu 2010 r.(4),

–  uwzględniając badanie ze stycznia 2013 r. zatytułowane „Milenijne cele rozwoju po 2015 r. – silne zaangażowanie UE”,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0165/2013),

A.  mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju – dzięki ograniczonej liczbie konkretnych i terminowych celów – zwiększyły świadomość tego, że eliminacja światowego ubóstwa jest pilnym wyzwaniem i priorytetem dla działań globalnych; mając na uwadze, że dwa lata przed upływem ostatecznego terminu osiągnięcia milenijnych celów rozwoju w 2015 r. odnotowuje się znaczące postępy; osiągnięty został zarówno cel polegający na ograniczeniu o połowę skrajnego ubóstwa, jak i cel polegający na zmniejszeniu o połowę proporcji ludzi, którzy nie mają pewnego dostępu do ulepszonych źródeł wody pitnej; ponadto polepszono warunki życia ponad 200 mln ludzi żyjących w slumsach, liczba dziewcząt zapisanych do szkół podstawowych równa się liczbie chłopców, można również dostrzec przyspieszenie postępów w ograniczaniu umieralności dzieci i matek; mając jednak na uwadze, że bieżące milenijne cele rozwoju nie zajmują się w wystarczającym stopniu pierwotnymi przyczynami ubóstwa, takimi jak nierówności wewnątrzkrajowe i pomiędzy krajami, wykluczenie społeczne, różnorodność biologiczna i decyzje polityczne;

B.  mając na uwadze, że konsensus europejski na rzecz rozwoju, podpisany przez Komisję, Radę i Parlament Europejski, należy do wspólnotowego dorobku prawnego; mając na uwadze znaczenie i zakres tego dokumentu, w którym zawarto europejski plan działania w dziedzinie rozwoju, jak również o wynikające z niego przepisy i wytyczne;

C.  mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju pomogły określić ubóstwo jako wielowymiarową deprywację obejmującą edukację, zdrowie, środowisko, żywność, zatrudnienie, warunki mieszkaniowe i równość płci;

D.  mając na uwadze, że nadal mamy do czynienia z wyzwaniami o wymiarze globalnym, które – jak się oczekuje – staną się jeszcze poważniejsze: ubóstwo, głód i niedożywienie, brak dostępu do odpowiedniej opieki zdrowotnej dla wszystkich, ograniczony dostęp do lekarstw, brak odpowiednich, bezpiecznych warunków sanitarnych i higieny, niedostateczny poziom edukacji podstawowej i ponadpodstawowej, wysoki poziom bezrobocia − szczególnie wśród młodzieży, brak ochrony socjalnej i poszanowania praw człowieka, nierówności, w tym nierówność płci, degradacja środowiska i zmiany klimatyczne; wyzwania te powodują potrzebę znalezienia nowych ścieżek rozwoju, które mogą doprowadzić do zrównoważonego rozwoju we wszystkich obszarach;

E.  mając na uwadze, że blisko miliard ludzi na świecie cierpi na niedożywienie, a ponad 200 mln nie ma pracy; mając na uwadze, że tylko 28% populacji światowej objęte jest kompleksowymi systemami ochrony socjalnej, co odzwierciedla wysoki poziom zatrudnienia w szarej strefie, i że około 1,4 mld ludzi nie ma dostępu do odpowiednich usług energetycznych, przez co nie mogą wyrwać się z ubóstwa;

F.  mając na uwadze, że z powodu niedożywienia w krajach rozwijających się każdego roku umiera około 2,6 mln dzieci oraz że z powodu skutków zmian klimatycznych spodziewany jest wzrost liczby osób niedożywionych;

G.  mając na uwadze, że do 2020 r. około 140 mln dziewcząt zostanie przymusowo wydanych za mąż, jeżeli utrzyma się obecna liczba wczesnych małżeństw;

H.  mając na uwadze, że trzy czwarte ubogich ludzi na świecie żyje w krajach o średnim dochodzie, a wedle opracowanych przez Bank Światowy wskaźników rozwoju światowego z 2008 r. wewnątrzkrajowe nierówności pod względem dochodów i zamożności zwiększyły się od wczesnych lat 80., także w krajach o wysokim dochodzie; mając na uwadze, że wzrosła również niepewność dochodów i zatrudnienia ze względu na procesy globalizacji oparte na outsourcingu i słabszej ochronie pracy;

I.  mając na uwadze, że zgodnie z przewidywaniami w 2015 r. ponad 600 mln ludzi nadal będzie korzystać z nieulepszonych źródeł wody, co stanowi zagrożenie dla zdrowia, że miliard ludzi, z czego 70% to kobiety, będzie utrzymywać się za mniej niż 1,25 USD dziennie, szczególnie w wielu krajach afrykańskich, ale również w krajach wschodzących, oraz że jeśli obecne tendencje będą się utrzymywać, milenijne cele rozwoju w zakresie zmniejszenia o połowę liczby ludzi żyjących bez podstawowych usług sanitarnych nie zostaną zrealizowane do 2049 r.; mając na uwadze, że obecnie prawie 200 mln ludzi pozostaje bez pracy − około 74 mln z nich ma od 15 do 24 lat − a jedynie 20% populacji światowej jest objętych odpowiednią ochroną socjalną, podczas gdy ponad połowa nie jest objęta żadną ochroną; mając na uwadze, że ogłoszenie roku 2015 Europejskim Rokiem Rozwoju umożliwi podniesienie wiedzy obywateli europejskich na temat znaczenia nowych milenijnych celów rozwoju;

J.  mając na uwadze, że światowy kryzys żywnościowy, energetyczny i finansowy w latach 2007-2010 oraz osłabienie sytuacji gospodarczej na świecie i zmiany klimatyczne uwypukliły kruchość światowych systemów dostaw żywności i odsłoniły błędy w działaniu rynków finansowych i towarowych, a także w mechanizmach globalnego zarządzania;

K.  mając na uwadze, że kwestie zrównoważonego rozwoju, m.in. pilna potrzeba zmniejszenia globalnych emisji gazów cieplarnianych oraz osiągnięcia bardziej sprawiedliwego i zrównoważonego gospodarowania i zarządzania zasobami naturalnymi, stanowią kluczowe wyzwanie dla planu transformacji;

L.  mając na uwadze, że Deklaracja o prawie do rozwoju z 1986 uznaje rozwój za podstawowe prawo człowieka; mając na uwadze, że deklaracja ta zobowiązuje do podejścia „opartego na prawach człowieka”, charakteryzującego się realizacją wszystkich praw człowieka (gospodarczych, społecznych, kulturowych, obywatelskich i politycznych), a także do wzmocnienia współpracy międzynarodowej;

M.  mając na uwadze, że osiągnięcie milenijnych celów rozwoju przed ostatecznym terminem będzie zależało głównie od urzeczywistnienia globalnego partnerstwa na rzecz rozwoju, a także mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie powinny trzymać się swych zobowiązań i nie powinny pozwolić obecnemu kryzysowi gospodarczemu i finansowemu na hamowanie dokonywanych postępów;

N.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 208 TFUE zmniejszanie i – w perspektywie długoterminowej – likwidacja ubóstwa są głównym celem polityki rozwojowej UE;

O.  mając na uwadze, że pięćdziesiąt lat polityki rozwoju zależnej od darczyńców doprowadziło do nadmiernego uzależnienia i niesamodzielności(5);

P.  mając na uwadze, że ONZ współpracuje ściśle ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, sprzyjając ich włączeniu do tego procesu, w celu pełnego wykorzystania impulsu uzyskanego w związku z MCR oraz realizacji ambitnej agendy rozwoju na okres po 2015 r., która powinna opierać się na lepszej jakości pomocy, usprawnionej koordynacji oraz poszanowaniu zasad spójności polityki;

Q.  mając na uwadze, że zobowiązanie UE do zapewnienia spójności polityki na rzecz rozwoju, zgodnie z konkluzjami Rady Europejskiej z 2005 r., zostało potwierdzone w jej konkluzjach z dnia 14 maja 2012 r.(6);

R.  mając na uwadze, że UE, jako największy na świecie darczyńca, jest zdecydowana osiągnąć na czas milenijne cele rozwoju i jest mocno zaangażowana w negocjacje dotyczące agendy rozwoju na okres po 2015 r.;

S.  mając na uwadze, że Parlament Europejski przywiązuje szczególne znaczenie do tego procesu i uważa, że UE powinna pełnić funkcję siły napędowej w odniesieniu do ram na okres po 2015 r.;

T.  mając na uwadze, że znaczna liczba państw, które są niestabilne lub objęte konfliktem, nie osiągnęła nawet jednego milenijnego celu rozwoju(7);

U.  mając na uwadze, że brak pokoju, bezpieczeństwa, poszanowania praw człowieka, demokracji i stabilności politycznej w połączeniu z korupcją i naruszeniami praw człowieka uniemożliwia krajom biednym osiągnięcie ich potencjału rozwojowego;

V.  mając na uwadze, że 75% ludzi ubogich na świecie żyje w krajach o średnim dochodzie, pomimo wzrostu gospodarczego, jaki ma miejsce w tych krajach, a także mając na uwadze, że w związku z tym podczas przeglądu milenijnych celów rozwoju nie należy pomijać sytuacji panującej w krajach o średnim dochodzie, jednocześnie uwzględniając zasadę zróżnicowania uzgodnioną w nowej agendzie rozwoju;

I.Milenijne cele rozwoju i nowe wyzwania

1.  potwierdza, że milenijne cele rozwoju określone w 2000 r. są jednym z wielu sukcesów w krajach o średnim dochodzie i krajach rozwijających się; uważa, że należy dokładnie przeanalizować te wyniki w odniesieniu do przyszłych ram w celu osiągnięcia bardziej globalnych i trwałych wyników;

2.  podkreśla, że globalne realia uległy w ostatnim dziesięcioleciu radykalnej zmianie, tak samo jak charakter ubóstwa, co doprowadziło do tego, że rosnąca przepaść i nierówność wewnątrzkrajowa i pomiędzy krajami stała się głównym problemem w kontekście eliminacji ubóstwa;

3.  zwraca uwagę, że choć niektóre kraje rozwijające się stały się darczyńcami, inne w dalszym ciągu borykają z wysokimi i rosnącymi poziomami nierówności porównywalnymi z tymi w innych krajach rozwijających się; zwraca uwagę, że do kompleksowych i powiązanych ze sobą wyzwań zalicza się, między innymi, zmianę klimatu, brak bezpieczeństwa żywnościowego, bezrobocie, zmiany demograficzne, korupcję, ograniczone zasoby, wzrost niezgodny z zasadą zrównoważonego rozwoju, kryzys finansowy i gospodarczy oraz naruszenia praw człowieka;

4.  przypomina, że degradacja środowiska zagraża realizacji milenijnych celów rozwoju, w tym celu eliminacji skrajnego ubóstwa i głodu; przypomina w szczególności, że utrzymujące się nierówności i walka o skąpe zasoby należą do jednych z głównych sił napędowych konfliktów, głodu, brak bezpieczeństwa oraz przemocy, które z kolei są głównymi czynnikami wstrzymującymi rozwój społeczny i działania na rzecz osiągnięcia zrównoważonego rozwoju; wzywa do przyjęcia bardziej holistycznego podejścia odzwierciedlającego wyniki konferencji Rio+20 w sprawie zrównoważonego rozwoju oraz działania podjęte w jej następstwie;

5.  przypomina o potrzebie zachowania spójności między polityką handlową UE i strategiami politycznymi w zakresie rozwoju, zwłaszcza w odniesieniu do regionów najbardziej oddalonych;

6.  wzywa UE do przewodzenia jednym silnym głosem podczas dyskusji nad ramami na okres po 2015 r. do czasu szczytu ONZ, a także do przyjęcia wspólnego, skutecznego i ambitnego stanowiska w sprawie zasad i celów, które powinny być częścią nowych ram rozwoju po 2015 r.; jednocześnie zwraca uwagę, że powinny istnieć jednolite, kompleksowe i zintegrowane ramy, zawierające jasne punkty odniesienia obejmujące kluczowe kwestie związane ze zrównoważonym rozwojem, i że ramy te muszą mieć charakter uniwersalny i globalny, a także muszą promować dobrobyt, prawa człowieka i dobrostan dla wszystkich oraz określać bezpośrednie i aktywne zaangażowanie krajów rozwijających się w ich tworzenie i wdrażanie, zwracając uwagę na rolę i zadania krajów bogatszych – oprócz finansowania – w ich sukcesie;

7.  zwraca uwagę, że należy przeformułować globalne partnerstwo na rzecz rozwoju w celu uwzględnienia zmienionego kontekstu oraz że należy je ściśle powiązać z nowymi aspektami agendy na okres po 2015 r.; podkreśla, że zmienione i wzmocnione globalne partnerstwo na rzecz rozwoju będzie miało kluczowe znaczenie dla wdrożenia agendy na okres po 2015 r. i zapewnienie efektywnych mechanizmów odpowiedzialności na wszystkich szczeblach;

8.  uważa, że to ujednolicone podejście wymaga odpowiedniego współdziałania UE i jej państw członkowskich przed jego prezentacją na jesiennym szczycie w Nowym Jorku oraz należytego wyeksponowania w trakcie procesu negocjacyjnego pod kierownictwem unijnego komisarza ds. rozwoju; wzywa UE, która jest głównym darczyńcą na całym świecie, do pełnego wypełniania swych zadań jako głównego podmiotu w odniesieniu do agendy na okres po 2015 r.;

9.  apeluje, aby cele ram rozwoju na okres po 2015 r. obejmowały milenijne cele rozwoju i cele w zakresie zrównoważonego rozwoju, a także aby propagowały dobrobyt i dobrostan dla wszystkich, w tym grup znajdujących się w mniej korzystnej sytuacji, takich jak kobiety, dzieci, osoby starsze oraz osoby niepełnosprawne; podkreśla, że przy określaniu celów krajowych należy w elastyczny sposób podejść do dostępnych możliwości, przy bezpośrednim i aktywnym udziale krajów rozwijających się i partnerów rozwojowych, szczególnie społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla, że bogate kraje muszą przyjąć na siebie większe zobowiązania, zarówno związane z ich własnym rozwojem, jak i z ich polityką mającą wpływ na inne kraje;

10.  podkreśla, że brak postępów w realizacji milenijnych celów rozwoju związanych z pozycją kobiet jest spowodowany nie tylko przeszkodami finansowymi i technicznymi, lecz także w dużej mierze brakiem woli politycznej;

II.Eliminacja ubóstwa

11.  apeluje, aby eliminacja ubóstwa, która jest głównym celem unijnej współpracy na rzecz rozwoju, oraz osiągnięcie zrównoważonego rozwoju społecznego i środowiskowego w granicach naszej planety były obowiązkowymi priorytetami globalnymi w kontekście agendy rozwoju na okres po 2015 r.;

12.  podkreśla, że nierówność utrudnia rozwój gospodarczy i działania na rzecz zmniejszenia ubóstwa; przypomina w szczególności, że wysoki poziom nierówności utrudnia stworzenie szeroko zakrojonych, redystrybucyjnych i stabilnych finansowo systemów opieki społecznej, które opierają się na zasadzie solidarności społecznej, i że wysoki poziom nierówności może doprowadzić do wzrostu poziomu przestępczości lub wywołać konflikt siłowy, szczególnie w społeczeństwach wieloetnicznych; uważa, że należy zająć się strukturalnymi przyczynami ubóstwa w celu umożliwienia prawdziwych zmian w społeczeństwie;

13.  dostrzega, że rozwój i eliminacja ubóstwa są na wiele sposobów powiązane z wyzwaniami w zakresie pokoju i bezpieczeństwa, środowiska, praw człowieka, równości płci, demokracji i dobrego sprawowania rządów; apeluje zatem o zmianę podejścia do eliminacji ubóstwa, z uwzględnieniem znaczenia rozwoju i wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, redystrybucji dobrobytu za pomocą środków budżetowych, godnej pracy, skutecznych szkoleń zawodowych, zrównoważenia środowiskowego, praw człowieka i dobrego sprawowania rządów;

14.  apeluje o to, by „plan działań po zrealizowaniu milenijnych celów rozwoju” opierał się na Deklaracji o prawie do rozwoju z 1986 r., która nie tylko potwierdza, że rozwój jest podstawowym prawem człowieka, lecz również traktuje kwestię rozwoju jako proces;

15.  apeluje o uwzględnienie aspektu płci w ramach podejścia ukierunkowanego na wzrost, mającego na celu eliminację ubóstwa, a także o włączenie kwestii równości płci do wszystkich unijnych programów, polityk i strategii, jak również ram rozwoju na okres po 2015 r.;

16.  podkreśla, że integracja jest pojęciem dynamicznym, wykraczającym poza strategię na rzecz ubogich i wymagającym poszerzenia podejścia tak, aby objąć słabsze grupy ludności, których źródło utrzymania jest niestabilne, co wymaga wpisania strategii rozwoju w ramy makroekonomiczne; uważa, że określenie jakościowych wskaźników będzie miało decydujące znaczenie dla śledzenia, w jakim stopniu postępy w rozwoju sprzyjają włączeniu społecznemu i są zrównoważone, a także w jakim stopniu poruszane są kwestie dotyczące potrzeb grup najsłabszych i znajdujących się w największej potrzebie;

17.  w związku z tym apeluje o poszerzenie definicji ubóstwa w stosunku do definicji uwzględniającej jedynie produkt krajowy brutto (PKB); podkreśla, że średnie światowe i krajowe wykluczają dużą liczbę osób ubogich osób na świecie;

Zdrowie, odżywianie, edukacja i ochrona socjalna

18.  przyznaje, że zajęcie się niedożywieniem dzieci i matek wymaga długoterminowych strategii skupionych na sektorach, które mają wpływ na niedożywienie, takich jak zdrowie, edukacja, woda, warunki sanitarne i rolnictwo;

19.  przypomina, że należy w pełni uznać, że dobrobyt człowieka ma wiele wymiarów; przypomina w związku z tym, że zdrowie, odżywianie, ochrona socjalna, równość płci i edukacja są głównymi czynnikami warunkującymi eliminację ubóstwa i rozwój gospodarczy sprzyjający integracji społecznej;

20.  podkreśla znaczenie zniwelowania różnic między kobietami i mężczyznami w obszarze edukacji, aby zwiększyć średnią jakość kapitału ludzkiego, oraz w obszarze zdrowia, aby osiągnąć większy postęp w zakresie poprawy zdrowia matek i zmniejszania odsetka śmiertelności wśród dzieci;

21.  zwraca się do UE, aby stanowczo broniła prawa do możliwie najwyższego poziomu ochrony zdrowia, w tym zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanym z tym praw, oraz aby uwzględniła walkę z AIDS, oferując między innymi świadczenie takich usług jak dobrowolne planowanie rodziny, bezpieczne usuwanie ciąży i środki antykoncepcyjne;

22.  podkreśla, że ramy dla milenijnych celów rozwoju na okres po 2015 r. obejmują konkretny cel dotyczący likwidacji wszelkich form przemocy wobec kobiet;

23.  podkreśla, że za główne cele agendy na okres po 2015 r. należy uznać: dostęp do powszechnej opieki zdrowotnej (obejmującej zarówno leczenie, jak i zapobieganie), powszechny dostęp do żywności o odpowiedniej wartości odżywczej, a także wysokiej jakości szkolnictwo dla wszystkich i na wszystkich poziomach, sprzyjające zatrudnieniu;

24.  podkreśla, że ramy na okres po 2015 r. muszą obejmować: po pierwsze – cele w zakresie dostępności i przystępności finansowej wysokiej jakości opieki zdrowotnej, kładącej szczególny nacisk na promocję zdrowia, zapobieganie i interwencje medyczne, także w odniesieniu do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z tym praw, jak również HIV/AIDS, a po drugie – konkretne działania zmierzające do utworzenia systemów podstawowej opieki zdrowotnej, gwarantujących zapobieganie, leczenie, opiekę i wsparcie wszystkim osobom, w tym również grupom najbardziej marginalizowanym i najmniej uprzywilejowanym, takim jak mniejszości, więźniowie, migranci, osoby bez dokumentów, osoby świadczące usługi seksualne oraz narkomani;

25.  wzywa do przyspieszenia ogólnoświatowych działań mających na celu ograniczenie umieralności okołoporodowej kobiet, noworodków i umieralności dzieci oraz ponownie potwierdza zasadnicze znaczenie powszechnego dostępu do ochrony zdrowa reprodukcyjnego;

26.  nawołuje do dalszego wspierania badań dotyczących skuteczniejszych i bardziej zrównoważonych programów zapobiegania i leczenia, w tym badań i rozwoju w zakresie skutecznych interwencji medycznych, obejmujących użycie szczepionek, leki i diagnostykę;

27.  podkreśla, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w dziedzinie żywienia i bezpieczeństwa żywnościowego, gdyż to one odpowiadają za 80% działalności rolnej w Afryce, chociaż wciąż prawie nie mają możliwości posiadania na własność uprawianych przez nie gruntów; w związku z tym podkreśla, że eliminacja głodu zależy od wsparcia oferowanego drobnym rolnikom, aby wytwarzali wystarczającą ilość żywności dla siebie i dla swoich rodzin; przypomina, że większość drobnych rolników to kobiety; wzywa do stosowania podejścia uwzględniającego aspekt płci, zintegrowanego ze wszystkimi elementami programowania w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego; podkreśla potrzebę zapobiegania niedożywieniu i leczenia go poprzez interwencje oparte na dowodach, dając pierwszeństwo kobietom w ciąży i małoletnim dzieciom;

28.  podkreśla potrzebę opracowania i realizacji programów zdrowotnych, aby wzmocnić systemy ochrony zdrowia, biorąc pod uwagę, że światowy kryzys gospodarczy zahamował postępy dokonujące się w zakresie HIV/AIDS, gruźlicy, malarii i zaniedbanych chorób tropikalnych;

29.  zwraca uwagę na znaczenie celu związanego z poprawą zdrowia matek dla zmniejszenia ich śmiertelności i na zagwarantowanie powszechnego prawa do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz zapewnienie możliwości planowania rodziny; podkreśla znaczenie edukacji i poprawy świadomości w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego jako nieodzownych elementów strategii na rzecz zdrowia kobiet;

30.  zauważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na edukację obu płci w kwestiach dotyczących płci, i to od początku nauki szkolnej, by stopniowo zmieniać postawy i stereotypy społeczne oraz doprowadzić do powstania sytuacji, w której równouprawnienie kobiet i mężczyzn stanie się podstawową zasadą, na której opierają się społeczeństwa we wszystkich krajach świata;

31.  domaga się, aby dostarczanie przez UE pomocy humanitarnej, która przyczynia się do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, powinno być skutecznie zwolnione z ograniczeń nakładanych na pomoc humanitarną przez USA lub innych darczyńców, w szczególności poprzez zapewnienie dostępu do aborcji kobietom i dziewczętom, które padły ofiarą gwałtu podczas konfliktów zbrojnych;

32.  przyznaje, że możliwości znalezienia godnej pracy pozwalają ubogim gospodarstwom domowym wyjść z ubóstwa i są kluczowymi czynnikami, dzięki którym pojedyncze osoby i rodziny zdobywają poczucie własnej wartości, rozwijają poczucie przynależności do społeczeństwa i mogą wnosić pożyteczny wkład w społeczeństwo; domaga się, aby w pełni produktywne zatrudnienie i godna praca były głównymi celami agendy rozwoju na okres po 2015 r. i domaga się wspierania tych celów poprzez stosowanie właściwie opracowanych krajowych poziomów ochrony socjalnej, mających na celu zmniejszenie ubóstwa i zapewnienie odporności;

33.  podkreśla, że informowanie o kwestiach zdrowotnych oraz edukacja zdrowotna to ważne elementy przyczyniające się do poprawy zdrowia ludności;

34.  domaga się, aby poświęcić szczególną uwagę również zwalczaniu chorób niezakaźnych, takich jak nowotwory;

35.  domaga się, aby w ramach dla milenijnych celów rozwoju na okres po 2015 r. wzmocnić pozycję kobiet i zwiększyć równość płci dzięki zmniejszeniu różnic między kobietami a mężczyznami na wszystkich poziomach kształcenia, wyznaczając konkretne cele, między innymi powszechny dostęp do edukacji wysokiej jakości i możliwość jej ukończenia (na szczeblu podstawowym, średnim i wyższym), szkolenia zawodowe w warunkach sprzyjających tworzeniu miejsc pracy dla młodych osób, likwidacja analfabetyzmu wśród kobiet oraz dostęp do kompleksowej edukacji seksualnej w szkole i poza nią;

III.Dobre sprawowanie rządów

36.  podkreśla, że ramy zrównoważonego rozwoju na okres po 2015 r. wymagają poszanowania zasady demokratycznych rządów i praw człowieka, skuteczności, jawności i odpowiedzialności instytucji i podmiotów na wszystkich szczeblach oraz silnego społeczeństwa obywatelskiego, systematycznie biorącego udział w procesie demokratycznym; podkreśla, że te ramy muszą się kierować zasadniczymi pojęciami demokracji uczestniczącej i faktycznego obywatelstwa dzięki pełnemu i wyraźniejszemu wykonywaniu praw obywatelskich i politycznych;

37.  wzywa UE do dzielenia się swoim doświadczeniem i wiedzą z krajami rozwijającymi się, udostępniając wiedzę w odpowiednich dziedzinach zrównoważonego rozwoju, w szczególności wykorzystując doświadczenie nabyte przez państwa członkowskie UE w okresie przejściowym;

38.  uważa, że trwające obecnie negocjacje i debaty muszą przebiegać tak, aby odzwierciedlać i kontynuować wyraźne zaangażowanie na rzecz demokratycznych rządów w nowych ramach rozwoju;

39.  podkreśla, że zmiana klimatu, niedawny kryzys cen żywności oraz światowy kryzys finansowy mogą być związane z brakiem właściwego zarządzania globalnego; dlatego też podkreśla, że globalne zarządzanie powinno stanowić kluczową część agendy rozwoju na okres po 2015 r.;

40.  ubolewa nad brakiem spójności między działaniami instytucji zajmujących się zarządzaniem globalnym, w szczególności w zakresie handlu wielostronnego, finansów i struktur w zakresie ochrony środowiska; uważa, że niedociągnięcia w zarządzaniu globalnym doprowadziły państwa do poszukiwania rozwiązań regionalnych w odpowiedzi na specyficzne dla danego regionu potrzeby w zakresie rozwoju, takie działania wymagają jednak koordynacji, aby uniknąć rozczłonkowania polityki i braku spójności z wielostronnymi systemami i standardami międzynarodowymi; mówiąc bardziej ogólnie, uważa, że potrzebne jest działanie na szczeblu globalnym, aby uzupełnić działania prowadzone na szczeblu krajowym;

41.  stwierdza, że chociaż format ram dla milenijnych celów rozwoju pozwala wyznaczyć konkretne cele i terminy ich realizacji, które będzie można monitorować za pomocą wiarygodnych wskaźników statystycznych, brak jest odpowiedzialności za realizację tych celów; w tym kontekście ostrzega przed narzuceniem jednowymiarowego podejścia i uważa, że globalne cele muszą być dopasowane i dostosowane do początkowych warunków oraz kontekstu krajowego i regionalnego;

42.  zwraca uwagę, że władze na wszystkich szczeblach odgrywają kluczową rolę w realizacji agendy zrównoważonego rozwoju, biorąc udział w debatach orientacyjnych, przenosząc podjęte zobowiązania do ustawodawstwa, rozliczając rządy z realizacji strategii polityki społecznej, środowiskowej i sądowniczej oraz opierając się na zasadzie odpowiedzialności;

43.  apeluje do wspólnoty międzynarodowej o zwrócenie szczególnej uwagi na stworzenie odpowiednich warunków, aby organizacje społeczeństwa obywatelskiego, sektor prywatny, fundacje dobroczynne i inni niezależni partnerzy rozwojowi, jak również parlamenty krajowe i organy władzy na poziomie lokalnym, krajowym i regionalnym mogły zaangażować się w planowanie strategii politycznych i monitorowanie ich realizacji, a tym samym aby mogły one odgrywać należytą rolę w kontekście ram na okres po 2015 r.;

44.  nalega ponadto, aby umożliwić młodzieży, w szczególności dziewczętom i młodym kobietom, odegranie kluczowej roli w kontekście ram rozwoju na okres po 2015 r., przypominając, że udział młodzieży w zarządzaniu może przynieść wielkie korzyści, między innymi wzmocnienie struktur i procesów podejmowania demokratycznych decyzji oraz poprawę dobrobytu młodzieży i ich wspólnot;

Podejście oparte na prawach człowieka

45.  apeluje o to, aby poszanowanie praw człowieka stanowiło podstawę dla ram na okres po 2015 r., które muszą zająć się w szczególności takimi kwestiami jak nierówności, szkodliwe praktyki tradycyjne, dyskryminacja, przemoc na tle płciowym, uczestnictwo osób zmarginalizowanych i znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej i wzmocnienie pozycji tych osób, zwracając przy tym szczególną uwagę na prawa młodzieży, kobiet, migrantów, osób chorych na AIDS, osób będących przedmiotem dyskryminacji o charakterze kastowym, osób LGBT oraz osób niepełnosprawnych;

46.  w związku z tym wzywa do wyznaczenia odrębnego celu, polegającego na zwalczaniu utrzymujących się nierówności, jakim muszą stawiać czoła kobiety i dziewczęta, poprzez wzbudzenie niezbędnej woli politycznej, zadbanie o odpowiednie zasoby oraz przyjęcie odpowiedzialności, tak aby podjąć zrównoważone i skuteczne działania;

47.  podkreśla, że plan działania ONZ na rzecz rozwoju po 2015 r. powinien przyjąć podejście oparte na prawach człowieka, obejmujące prawa socjalne i ekonomiczne, a jednocześnie prawa obywatelskie i polityczne związane z pokojem i bezpieczeństwem oraz prawo do rozwoju;

48.  zaleca, aby wyznaczyć ogólny cel w zakresie równości;

49.  zachęca UE do wspierania krajów rozwijających się we wzmacnianiu ich woli politycznej oraz w zwiększaniu wysiłków mających na celu poprawę poziomu ratyfikacji i wdrażania instrumentów prawnych w zakresie praw człowieka, aby zakazać dyskryminacji lub wszelkich barier prawnych, politycznych i regulacyjnych oraz przepisów karzących ze względu na wiek, płeć, pochodzenie rasowe, etniczne, kastowe lub kulturowe, religię, poglądy, stan cywilny, niepełnosprawność, zakażenie wirusem HIV, pochodzenie krajowe, status migracyjny, umiejętności językowe, orientację seksualną, tożsamość płciową lub jakiekolwiek inne czynniki lub status; zachęca również UE do wspierania krajów rozwijających się we wprowadzaniu odpowiednich poziomów ochrony socjalnej;

50.  domaga się ratyfikacji Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet przez wszystkie kraje w celu promowania równouprawnienia płci;

Pokój, bezpieczeństwo i rozwój

51.  podkreśla, że konflikty zbrojne i sytuacje pokonfliktowe są jednymi z głównych przeszkód utrudniających rozwój i ograniczanie ubóstwa oraz że zagrażają demokracji; podkreśla również, że pokój i bezpieczeństwo, rozwój i prawa człowieka są ze sobą powiązane i że wzmacniają się wzajemnie; dlatego zachęca Unię do wykorzystania wszystkich stosownych instrumentów, takich jak Powszechna deklaracja praw człowieka lub instrumenty przewidziane w ramach umowy z Kotonu, aby lepiej zapobiegać konfliktom;

52.  w tym kontekście apeluje, aby w pierwszej kolejności budować potencjał w krajach dotkniętych konfliktami i w krajach niestabilnych; uważa, że dla stabilizacji i rozwoju tych państw konieczne są skuteczne partnerstwa międzynarodowe, metody dzielenia się wiedzą i budowania potencjału oparte na doświadczeniach nabytych przez państwa członkowskie UE w okresie przejściowym oraz bazujące na modelu nowego ładu na rzecz państw niestabilnych, zainicjowanego na czwartym forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy, które odbyło się w Pusanie;

53.  wzywa UE, aby nadal silnie angażowała się w państwach niestabilnych, zapewniając zintegrowane rozwiązania związane z polityką rozwoju, dostarczając pomoc humanitarną i przyczyniając się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia katastrof, zapobiegania konfliktom i budowania państwowości;

54.  uważa, że ramy rozwoju na okres po 2015 r. muszą odzwierciedlać wyznaczone w Pusanie cele dotyczące budowania pokoju i państwowości;

55.  podkreśla, że zapobieganie przemocy i dyskryminacji, w szczególności przemocy na tle seksualnym wobec dziewcząt i kobiet, powinno zostać ujęte w ramach rozwoju na okres po 2015 r. oraz że należy utworzyć lub wzmocnić dostępne dla wszystkich systemy kompleksowej ochrony;

IV.Zrównoważony rozwój

56.  apeluje do UE o wniesienie wkładu – w sposób przejrzysty i sprzyjający włączeniu społecznemu – we wzmacnianie spójności między celami zrównoważonego rozwoju w dziedzinie społecznej i środowiskowej i celami związanymi z rozwojem po 2015 r.;

57.  podkreśla, że aby uniknąć powielania wysiłków i zasobów, ostatecznie należy dążyć do „jednej agendy rozwoju”; podkreśla, że ze względu na fakt, że istnieje światowa tendencja do osobnego rozpatrywania kwestii ochrony środowiska i kwestii rozwoju, UE powinna poszukiwać nowych dróg, aby uniknąć takiego rozdzielenia i budować mosty między tymi ściśle powiązanymi z sobą dziedzinami, w tym z instytucjonalnego punktu widzenia;

58.  podkreśla, że zrównoważony rozwój jest ogromnym wyzwaniem, a niepowodzenie w tym zakresie może zagrażać rozwojowi ludzkości w każdym wymiarze; uznaje w szczególności nieodłączne powiązania między żywnością, trwałym i bezpiecznym dostępem do energii, gospodarką wodną, zrównoważonym użytkowaniem gruntów, efektywnym wykorzystaniem zasobów naturalnych, ochroną środowiska morskiego i innych ekosystemów, różnorodnością biologiczną, wylesianiem, łagodzeniem skutków zmiany klimatu, dostosowaniem i ograniczeniem ryzyka katastrof, zrównoważoną produkcją i konsumpcją, integracją społeczną i godną pracą w kontekście ram przeciwdziałania ubóstwu;

59.  zwraca uwagę, że eliminacja ubóstwa i zrównoważony wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu w dużej mierze zależą od zapewnienia powszechnego dostępu do wody pitnej, urządzeń sanitarnych, które są podstawowymi usługami społecznymi niezbędnymi do realizacji wszystkich innych celów, a także od nowoczesnych, niezawodnych, przystępnych, przyjaznych dla klimatu oraz zrównoważonych usług energetycznych dla wszystkich;

60.  podkreśla, że bezpieczeństwo energetyczne wymaga wdrożenia strategii opartych na dywersyfikacji źródeł, w tym wykorzystywania energii słonecznej, ochronie ekosystemów i zasobów naturalnych, ograniczaniu ryzyka wystąpienia katastrof, zintegrowanym gospodarowaniu zasobami wodnymi oraz na udoskonalaniu rynków, infrastruktury i środków regulacyjnych;

61.  wzywa również do podjęcia konkretnych działań w zakresie promowania i rozwoju zdrowych ekosystemów morskich, zrównoważonego rybołówstwa i zrównoważonej akwakultury, ponieważ mogę one odgrywać ważną rolę dla bezpieczeństwa żywności i odżywiania oraz w zrównoważonym rolnictwie;

62.  podkreśla, że ogromnie ważne jest właściwe wdrożenie zasady zróżnicowania określonej w nowej agendzie rozwoju; wzywa kraje o gospodarkach wschodzących do wzięcia na siebie odpowiedzialności za redystrybucję dochodów wśród obywateli w ramach budżetu krajowego w celu zniwelowania różnic między bogatymi a biednymi;

V.W kierunku wypracowania stanowiska UE w sprawie ram rozwoju na okres po 2015 r.
Finansowanie milenijnych celów rozwoju po 2015 r.

63.  przypomina o zobowiązaniu do przeznaczenia 0,7% dochodu narodowego brutto na oficjalną pomoc rozwojową (ODA) do 2015 r.; podkreśla, że taki poziom należy utrzymać w przyszłych ramach i wzywa wszystkie państwa członkowskie, aby wprowadziły wiążące przepisy w tej sprawie i przyjęły wieloletnie harmonogramy budżetowe, aby osiągnąć ten cel;

64.  podkreśla, że bardzo ważne jest, aby budżet UE umożliwił sprostanie wyzwaniom, jakie przed nami stoją, w szczególności w czasie kryzysu, szczególnie w zakresie finansowania rozwoju; w związku z tym, aby budżet Unii nie był już więcej zakładnikiem jedynej kwestii poziomu środków na płatności, wzywa do wprowadzenia zasobów własnych, takich jak podatek od transakcji finansowych, których część należy przeznaczyć na wydatki zapisane w tytule IV budżetu UE;

65.  nalega, aby finansowanie zwalczania skutków zmiany klimatu i dostosowania się do nich było rzeczywiście dodatkowe w stosunku do istniejących zobowiązań; w związku z tym wzywa UE, aby zaproponowała źródła finansowania inne niż ODA w celu finansowania działań związanych z klimatem, co podczas debaty dotyczącej okresu po 2015 r. pozwoli wyjaśnić role, jakie odgrywają fundusze ODA i fundusze adaptacyjne w zrównoważonym zwalczaniu ubóstwa.

66.  wzywa Komisję do zainicjowania dyskusji z wszystkimi zainteresowanymi stronami na temat mechanizmów finansowania w celu spełnienia potrzeb finansowych w obszarze rozwoju po 2015 r.;

67.  przypomina, że na Forum Współpracy Rozwojowej ONZ, które odbyło się w 2012 r., wyraźnie podkreślono potrzebę zmniejszenia konkurencji i zwiększenia koordynacji między różnymi mechanizmami pomocy i darczyńcami; wzywa UE do wspierania programu dotyczącego skuteczności pomocy, ponieważ UE i jej państwa członkowskie ponoszą wspólną odpowiedzialność za ograniczenie rozdrobnienia pomocy;

Innowacyjne mechanizmy finansowania

68.  wzywa Komisję, aby kontynuowała współpracę z innymi darczyńcami na szczeblu globalnym w zakresie dalszego rozwijania innowacyjnych mechanizmów finansowania działań na rzecz rozwoju, ponieważ mechanizmy te – obok nowych partnerstw – będą odgrywać kluczową rolę w nowym systemie działań na rzecz rozwoju, uzupełniając inne źródła finansowania zrównoważonego rozwoju oraz kompromisowe rozwiązania w tym zakresie; przypomina państwom członkowskim UE, że zgodziły się ustanowić podatek od transakcji finansowych, aby przeznaczyć część tych funduszy na zrównoważony rozwój oraz walkę ze zmianą klimatu;

69.  zwraca uwagę, że UE powinna propagować zintegrowane i uzupełniające podejście do finansowania, w tym za pośrednictwem partnerstw publiczno-prywatnych;

70.  wzywa UE, aby sprzyjała społecznym, etycznym i nieszkodliwym dla środowiska zamówieniom publicznym na szczeblu międzynarodowym jako narzędzie wdrożenia ram na okres po 2015 r.;

71.  wzywa UE do właściwej oceny mechanizmu łączenia pożyczek i dotacji – w szczególności pod względem rozwoju i dodatkowości finansowej, przejrzystości i rozliczalności, współodpowiedzialności lokalnej i ryzyka zadłużenia – która poprzedzałaby dalsze rozwijanie praktyki łączenia pożyczek i dotacji w celu zwiększenia środków finansowych na rzecz rozwoju oraz promowania mikrokredytów; wzywa Komisję, aby opublikowała wytyczne i precyzyjne kryteria, które będą opierać się na zharmonizowanych strategiach ograniczania ubóstwa i które po wdrożeniu tych nowych ustaleń wyraźnie i trwale wpłyną na rozwój;

Zwiększenie dochodów krajowych poprzez skuteczne opodatkowanie i walkę z korupcją

72.  ponawia apel, aby walka z korupcją, praniem pieniędzy, rajami podatkowymi, nielegalnymi przepływami kapitału i szkodliwymi strukturami podatkowymi stanowiła nadrzędny priorytet agendy UE w międzynarodowych instytucjach finansowych i rozwojowych, tak by umożliwić krajom rozwijającym się zwiększenie dochodów wewnętrznych;

73.  podkreśla pilną potrzebę większej mobilizacji dochodów wewnętrznych, w związku z czym wzywa UE i wspólnotę międzynarodową do zwiększenia wsparcia dla krajów rozwijających się, jeżeli chodzi o ustanawianie skutecznej polityki budżetowej i zrównoważonej bazy podatkowej oraz wzmacnianie zdolności, umiejętności i kwalifikacji ich administracji w celu zwalczania nielegalnych przepływów finansowych, walki z unikaniem opodatkowania i uchylaniem się od opodatkowania i oszustwami podatkowymi, a także w celu poprawy poboru podatków;

74.  przypomina, że jakość sprawozdawczości finansowej ma zasadnicze znaczenie dla skutecznej walki z unikaniem zobowiązań podatkowych; w związku z tym podkreśla znaczenie pełnej przejrzystości sprawozdań przedsiębiorstw dotyczących zysków i opłaconych podatków, zwłaszcza – lecz nie wyłącznie – sprawozdań sporządzanych przez przedsiębiorstwa zaangażowane w wydobywanie zasobów naturalnych; zwraca się zatem do Komisji o wspieranie włączenia do międzynarodowego standardu sprawozdawczości finansowej nałożonego przez Radę Międzynarodowych Standardów Rachunkowości wymogu zgłaszania przez wszystkie przedsiębiorstwa wielonarodowe dochodów i podatków płaconych w poszczególnych krajach; przypomina, że żądanie to jest zgodne z wymogiem zwiększenia społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wielonarodowych;

Mechanizmy i wskaźniki monitorowania

75.  podkreśla pilną potrzebę stosowania odpowiedniego połączenia ilościowych i jakościowych miar rozwoju;

76.  zwraca uwagę, że nowy zestaw wskaźników innych niż PKB jest niezbędny, aby zapewnić dobrą koniunkturę gospodarczą i rozwój, a także aby sprostać nowym wyzwaniom społecznym i środowiskowym, powinien on zatem obejmować takie wskaźniki jak wskaźnik rozwoju społecznego, wskaźnik wielkości ubóstwa, indeks luki dochodowej ubogich oraz współczynnik Giniego;

77.  zwraca uwagę, że jasne i mierzalne wskaźniki, w tym wskaźniki wydajności i wyników, mają kluczowe znaczenie dla monitorowania i składania sprawozdań dotyczących postępów osiągniętych w takich obszarach jak eliminacja ubóstwa oraz rozwój gospodarczy i społeczny, a także uważa, że wskaźniki te powinny obejmować równouprawnienie płci, zatrudnienie, zabezpieczenie społeczne (np. dostęp do opieki zdrowotnej oraz emerytur i rent, ochrona na wypadek bezrobocia oraz ochrona przed szczególnym pozbawieniem środków do życia kobiet, dzieci i osób starszych) niepełnosprawność, migrację i status mniejszości;

78.  wzywa UE, aby opracowała odpowiednie poziomy bazowe, wskaźniki i cele służące mierzeniu wpływu spójności polityki na rzecz rozwoju;

Sektor prywatny

79.  podkreśla potrzebę wdrożenia wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; w związku z tym wzywa wszystkie kraje do ustanowienia rzeczywistych ram regulacyjnych dotyczących działalności gospodarczej, propagujących pełne i produktywne zatrudnienie, zapewniających poszanowanie praw człowieka, w tym norm Międzynarodowej Organizacji Pracy, przejrzystość oraz spełnianie norm społecznych i środowiskowych;

80.  jest zdania, że głównym celem wsparcia na rzecz sektora prywatnego powinno być wydźwignięcie z ubóstwa ludzi z krajów rozwijających się oraz pomoc we wzmacnianiu sektora prywatnego w krajach rozwijających się, zważywszy że brak takich działań doprowadziłby do niezrównoważonego rozwoju i wzrostu;

81.  apeluje, by przedsiębiorstwa posiadające siedzibę w UE, a zakłady produkcyjne w krajach rozwijających się, wywiązywały się z zobowiązań w zakresie poszanowania praw człowieka i wolności, przestrzegania norm społecznych i środowiskowych, równouprawnienia płci, podstawowych norm pracy, umów międzynarodowych oraz opłacania podatków w przejrzysty sposób;

82.  zwraca uwagę na znaczenie ochrony własności prywatnej w celu wzmocnienia środowiska sprzyjającego inwestycjom i praworządności;

83.  podkreśla, że mimo iż sektor prywatny odgrywa kluczową rolę w gospodarce, zapewnienie obywatelom podstawowych usług wysokiej jakości, a tym samym przyczynienie się do ograniczenia ubóstwa, należy do głównych obowiązków państwa;

84.  podkreśla, że podmioty działające w sektorze publicznym i prywatnym muszą znaleźć nowe sposoby na połączenie swoich interesów, zdolności i wysiłków w celu wniesienia wkładu w realizację agendy na okres po 2015 r.;

85.  podkreśla, że rozwój i wzrost gospodarczy powinien być zrównoważony, sprzyjać włączeniu społecznemu i przyczyniać się do wzmocnienia zdolności produkcyjnych i tworzenia godnych miejsc pracy oraz integracji społecznej wszystkich obywateli w celu umożliwienia transformacji gospodarczej krajów rozwijających się; apeluje o ustanowienie zdefiniowanych na szczeblu krajowym poziomów ochrony socjalnej w krajach rozwijających się i położenie kresu wszelkim formom pracy dzieci;

86.  przypomina, że sprawiedliwy handel jest partnerstwem handlowym opartym na dialogu, przejrzystości i poszanowaniu, poszukującym większej równości w handlu międzynarodowym(8); uważa, że sprawiedliwy handel jest przykładem udanego partnerstwa, w ramach którego wiele zainteresowanych stron na całym świecie i na różnych etapach łańcucha dostaw zapewnia dostęp do rynku producentom znajdującym się w niekorzystnym położeniu, gwarantuje trwałe środki do życia, przestrzega norm pracy, eliminuje pracę dzieci i sprzyja ekologicznym praktykom rolnym i produkcyjnym;

Spójność polityki na rzecz rozwoju oraz koordynacja między darczyńcami

87.  wzywa UE, aby – zapewniając trwałe włączenie spójności polityki na rzecz rozwoju do ram dotyczących okresu po 2015 r. – nadal zwracała szczególną uwagę na następujące obszary priorytetowe: handel i finanse, zdrowie i edukacja, zmiana klimatu, zasoby naturalne, rolnictwo, rybołówstwo, opieka zdrowotna, odżywianie i bezpieczeństwo żywnościowe, migracja, energia, polityka pokoju i bezpieczeństwa oraz prawa człowieka;

88.  zwraca uwagę, że handel może być podstawową siłą napędową ograniczania ubóstwa, prowadzącą do większej równości i przejrzystości oraz sprzyjającą zrównoważonemu rozwojowi społecznemu i wzrostowi gospodarczemu; w tym kontekście wzywa UE do zapewnienia spójności swojej polityki handlowej z celami rozwojowymi UE;

89.  jest zdania, że niewątpliwy sukces milenijnych celów rozwoju, jakim jest skoncentrowanie uwagi na pomocy na rzecz rozwoju, nie wystarczy; uważa, że potrzebne jest nowe podejście obejmujące globalne zarządzanie z dużym naciskiem na spójność polityki na rzecz rozwoju oraz zapewnienie globalnych dóbr publicznych;

90.  uważa, że w agendzie rozwoju na okres po 2015 r. należy wskazać podstawowe globalne dobra publiczne i sposoby ich finansowania, a także określić, które instytucje mogą odpowiadać za ich zapewnienie;

91.  jest zdania, że spójność polityki na rzecz rozwoju, zarówno w Europie, jak i poza nią, nie powinna ograniczać się do zasady „przede wszystkim nie szkodzić”, lecz powinna ewoluować w kierunku bardziej zintegrowanego podejścia, zgodnie z którym handel międzynarodowy, środowisko i międzynarodowa architektura finansowa rozumiane są jako globalne publiczne strategie polityczne pomagające w osiągnięciu globalnych celów rozwoju; w tym kontekście popiera pomysł ustanowienia Światowej Rady Gospodarczej w ramach systemu ONZ;

92.  zwraca uwagę, że spójność polityki na rzecz rozwoju może przynieść faktyczne i skuteczne rezultaty wyłącznie poprzez wspólne wysiłki oraz aktywne zaangażowanie krajów rozwiniętych i rozwijających się, gospodarek wschodzących i organizacji międzynarodowych;

93.  podkreśla, że przyszłe ramy rozwoju powinny zawierać odniesienie do pomocy oraz koncepcji „skuteczności rozwoju”; w szczególności jest zdania, że przejście od „skuteczności pomocy” do „skuteczności rozwoju” oznacza połączenie pomocy na rzecz rozwoju, wsparcia w zakresie zapewniania globalnych dóbr publicznych i dostosowania istniejących struktur ładu światowego, tak aby móc lepiej reagować na globalne wyzwania;

94.  wzywa UE do pełnienia funkcji siły napędowej oraz zapewniania komplementarności i podziału pracy w ramach procesu rozwoju w sposób przejrzysty i sprzyjający włączeniu społecznemu, między innymi dzięki większemu wykorzystaniu wspólnego planowania;

Wszechstronne wskazówki dotyczące ram rozwoju na okres po 2015 r.

95.  z zadowoleniem przyjmuje ambitny i zajmujący komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2013 r. zatytułowany „Godne życie dla wszystkich”;

96.  podkreśla, że podczas definiowania spójnego stanowiska UE w sprawie negocjowania nowych ram rozwoju należy uwzględnić następujące zasady:

97.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

(1) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1. (2) Konkluzje Rady 9558/07 z dnia 15.5.2007 r. (3) http://ec.europa.eu/europeaid/what/millenium-development-goals/index_en.htm (4) Dz.U. C 236 E z 12.8.2011, s. 48. (5) http://www.ecdpm-talkingpoints.org/african-consultations-post2015-development-agenda. (6) Dok. 9317/12. (7) OECD i in., 2011 r., „Konflikty, niestabilność i przemoc zbrojna są głównymi czynnikami uniemożliwiającymi osiągnięcie MCR”. (8) Zgodnie z definicją zawartą w Karcie zasad sprawiedliwego handlu Światowej Organizacji Sprawiedliwego Handlu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie rządów prawa w Rosji (2013/2667(RSP))

P7_TA(2013)0284 RC-B7-0269/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Rosji, w szczególności rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie rządów prawa w Rosji(1), rezolucję z dnia 13 września 2012 r. w sprawie wykorzystywania w Rosji wymiaru sprawiedliwości do celów politycznych(2) oraz rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. zawierającą zalecenia Parlamentu dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie nowej umowy UE- Rosja(3),

–  uwzględniając istniejącą umowę o partnerstwie i współpracy ustanawiającą partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony, a Federacją Rosyjską z drugiej strony (UPiW), a także trwające negocjacje w sprawie nowego porozumienia UE-Rosja,

–  uwzględniając „Partnerstwo na rzecz modernizacji” zainicjowane podczas szczytu UE-Rosja w 2010 r. w Rostowie nad Donem oraz podjęte przez przywództwo Rosji zobowiązanie do stosowania rządów prawa jako podstawy modernizacji Rosji,

–  uwzględniając konstytucję Rosji, w szczególności jej art. 118, który stanowi, że sprawiedliwość w Federacji Rosyjskiej sprawują wyłącznie sądy, oraz art. 120, który stanowi, że sędziowie są niezawiśli, a podlegają tylko konstytucji Federacji Rosyjskiej i prawu federalnemu,

–  uwzględniając roczne sprawozdanie UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie,

–  uwzględniając wyniki szczytu UE-Rosja w dniach 3-4 czerwca 2013 r. oraz konsultacje w sprawie praw człowieka w dniu 19 maja 2013 r.,

–  uwzględniając oświadczenia wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa na temat stowarzyszenia GOŁOS, sytuacji organizacji pozarządowych w Federacji Rosyjskiej oraz sprawy Magnickiego,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Deklarację ONZ o obrońcach praw człowieka oraz Deklarację ONZ o przynależnych jednostkom, grupom i podmiotom społecznym prawie i obowiązku propagowania i ochrony powszechnie uznanych praw człowieka oraz podstawowych wolności,

–  uwzględniając przyznanie w 2009 r. Nagrody im. Sacharowa na rzecz Wolności Myśli Memoriałowi, rosyjskiej organizacji pozarządowej walczącej m.in. o prawa więźniów politycznych w Rosji, a także uwzględniając rosnące poparcie w Parlamencie Europejskim dla Memoriału jako kandydata do Pokojowej Nagrody Nobla,

–  uwzględniając opinie Komisji Weneckiej w sprawie rosyjskiej ustawy federalnej nr 65 z dnia 8 czerwca 2012 r. dotyczącej zgromadzeń, zebrań, demonstracji, marszów i pikietowania oraz kodeks wykroczeń administracyjnych, w sprawie rosyjskiej ustawy federalnej dotyczącej zwalczania działalności ekstremistycznej i rosyjskiej ustawy federalnej dotyczącej Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska podtrzymuje swoje zobowiązanie do dalszego pogłębiania i rozwijania stosunków pomiędzy UE i Rosją w oparciu o zasady partnerstwa na rzecz modernizacji, w oparciu o głębokie wzajemne zobowiązanie do przestrzegania zasad demokracji, praw podstawowych i praw człowieka, rządów prawa, wolności wypowiedzi, wolności słowa, wolności zgromadzeń, poszanowania ludzkiej godności i równości;

B.  mając na uwadze, że jako członek Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), a także jako sygnatariusz deklaracji ONZ Rosja zobowiązała się do ochrony i wspierania praw człowieka, podstawowych wolności i rządów prawa;

C.  mając na uwadze, że poważny powód do niepokoju wciąż dają wydarzenia w Federacji Rosyjskiej w związku z poszanowaniem i ochroną praw człowieka oraz przestrzeganiem wspólnie uzgodnionych zasad, przepisów i procedur demokratycznych;

D.  mając na uwadze, że wolność prasy i mediów, zarówno w internecie, jak i poza nim, jest kluczowym aspektem demokratycznego i otwartego społeczeństwa, a także ma zasadnicze znaczenia dla przeciwdziałania korupcji i ochrony praw człowieka oraz rządów prawa; mając na uwadze, że niezależna prasa, która stanowi zbiorowy symbol wolności wypowiedzi, jest jednym z głównych podmiotów krajobrazu medialnego, stojąc na straży demokracji;

E.  mając na uwadze, że szereg procesów i postępowań sądowych toczących się w ciągu ostatnich lat, takich jak sprawy Magnickiego, Chodorkowskiego czy Politkowskiej, poddały w wątpliwość niezawisłość i bezstronność instytucji sądowych Federacji Rosyjskiej; mając na uwadze, że przytoczone wyżej głośne przypadki to jedynie sprawy najbardziej znane poza Rosją, świadczące o systemowej niewydolności rosyjskiego państwa w odniesieniu do utrzymania rządów prawa i sprawiedliwego traktowania swoich obywateli;

F.  mając na uwadze, że uznany prawnik, działacz przeciw korupcji i aktywista społeczny, Aleksiej Nawalny, jest obecnie sądzony w Rosji na podstawie zarzutów, które jego zdaniem stanowią motywowaną politycznie próbę ukarania go jako jednego z najbardziej znanych przeciwników rządu; mając na uwadze, że Aleksiej Nawalny konsekwentnie ujawniał masową korupcję na najwyższych szczeblach aparatu państwowego Rosji;

G.  mając na uwadze, że prokuratorzy w wciąż ścigają działaczy opozycji, którzy uczestniczyli w „Marszu milionów” w dniu 6 maja 2012 r., dzień przed objęciem urzędu przez prezydenta Putina; mając na uwadze, że według wiarygodnych niezależnych relacji, demonstracja została siłowo stłumiona na placu Błotnym (Bołotnaja płoszczad) przez oddziały prewencji, które użyły wobec uczestników niewspółmiernej siły i samowolnej przemocy; mając na uwadze, że sprawozdania Prezydenckiej Rady Praw Człowieka, rzecznika praw obywatelskich oraz niezależnej komisji śledczej, w skład której weszły osobistości życia publicznego, winą za użycie przemocy obarczyły władze rosyjskie i policję;

H.  mając na uwadze, że przyjęcie w ostatnich kilku miesiącach przepisów dotyczących rejestracji partii politycznych, finansowania organizacji pozarządowych, ekstremizmu, pomówienia i restrykcji w zakresie filtrowania internetu przyczyniło się w znaczący sposób do pogorszenia klimatu w odniesieniu do rozwoju autentycznego społeczeństwa obywatelskiego w Rosji;

I.  mając na uwadze, że w lipcu 2012 r. rosyjski parlament uchwalił ustawę nadającą status „zagranicznych agentów” rosyjskim organizacjom niekomercyjnym prowadzącym działalność polityczną i finansowanym z zagranicy; mając na uwadze, że w ostatnich latach przepisy dotyczące organizacji pozarządowych i przepisy dotyczące wolności zgromadzeń były wykorzystywane do tłumienia działalności społeczeństwa obywatelskiego, dławienia opozycyjnych opinii politycznych oraz nękania organizacji pozarządowych, demokratycznej opozycji i mediów;

J.  mając na uwadze, że władze federalne nie uczyniły niczego, by zapobiec wejściu w życie w dziewięciu regionach Rosji przepisów o charakterze dyskryminującym, zakazujących „propagandy homoseksualnej”; mając na uwadze, że Duma niedawno przyjęła podobne przepisy na szczeblu krajowym;

K.  mając na uwadze, że członkowie Prezydenckiej Rady Praw Człowieka skarżyli się na prześladowania, zastraszania, przesłuchania, przeszukiwania ich biur i mienia oraz inne działania podejmowane przez rosyjskich funkcjonariuszy organów ścigania;

L.  mając na uwadze, że dalszy rozwój stosunków UE-Rosja nadal wstrzymywany jest przez to, że Rosja nie przyjęła w pełni wartości demokratycznych i nie wzmocniła rządów prawa;

1.  przypomina o znaczeniu pełnego przestrzegania przez Rosję, jako członka Rady Europy, jej międzynarodowych zobowiązań prawnych oraz podstawowych praw człowieka i rządów prawa zapisanych w Europejskiej konwencji praw człowieka oraz w Międzynarodowym pakcie praw obywatelskich i politycznych (ICCPR);

2.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu ostatnich represyjnych przepisów i ich arbitralnego egzekwowania przez władze rosyjskie, prowadzącego często do prześladowania organizacji międzynarodowych, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, obrońców praw człowieka oraz mniejszości;

3.  jest głęboko zaniepokojony faktem, że Rosja nie wywiązuje się ze swoich międzynarodowych zobowiązań prawnych do ochrony wolności stowarzyszania się, słowa i zgromadzeń, co stanowi zagrożenie zarówno dla wiarygodności prężnego rosyjskiego społeczeństwa obywatelskiego, jak i współpracy Rosji z UE;

4.  po raz kolejny wyraża rozczarowanie ustawą nadającą status „zagranicznego agenta” rosyjskim organizacjom niekomercyjnym zaangażowanym w działalność polityczną i finansowanym z zagranicy; wzywa rosyjskie władze, do zaprzestania rejestrowania organizacji pozarządowych jako „zagranicznych agentów” w oparciu o ustawę, która wzmacnia kontrolę państwa nad tymi organizacjami, do zaprzestania stosowania niejasnych definicji działalności politycznej określonych w tym prawie, stygmatyzowania organizacji pozarządowych i tworzenia wrogiej atmosfery wobec społeczeństwa obywatelskiego;

5.  uważa, że powszechne, ukierunkowane i natarczywe inspekcje, konfiskata mienia i kary administracyjne nałożone na rosyjskie organizacje pozarządowe i ich działaczy rzekomo otrzymujących fundusze z zagranicy są niedopuszczalne i łamią prawo do wolności zrzeszania się; krytykuje ponadto przeszukania i presję stosowaną wobec międzynarodowych fundacji politycznych; wyraża głębokie ubolewanie z powodu faktu, że klika organizacji międzyrządowych, takich jak Memoriał w Sankt Petersburgu, oczekuje już na proces lub, jak GOŁOS i Centrum Lewady, zostało ukaranych; jest zaniepokojony dochodzeniem prowadzonym przeciwko międzynarodowym organizacjom pozarządowym pracującym nad budową demokracji w Rosji, w tym instytutom międzynarodowym;

6.  wzywa rosyjskie władze, by zajęły się tymi kwestiami dopilnowując, by ww. ustawy były zgodne z międzynarodowymi normami i odzwierciedlały międzynarodowe i konstytucyjne zobowiązania Rosji dotyczące praw człowieka, w tym jej własną konstytucję, w szczególności dzięki usunięciu nieuzasadnionych ograniczeń prawnych, administracyjnych i innego rodzaju w odniesieniu do prowadzenia działalności przez organizacje pozarządowe;

7.  wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, ESDZ i Komisję, by uwzględniły w czasie trwających negocjacji w sprawie kolejnych wieloletnich ram finansowych i w czasie etapu programowania pogarszającą się sytuację społeczeństwa obywatelskiego, wymuszone wycofanie się innych międzynarodowych darczyńców oraz nasilone apele o wsparcie z UE, oraz przeznaczyły znacznie więcej środków z budżetu Unii na pomoc odpowiednio organizacjom międzyrządowym i społeczeństwu obywatelskiemu;

8.  jest głęboko zaniepokojony z powodu negatywnych konsekwencji przyjęcia ustawy federalnej dotyczącej „homoseksualnej propagandy”, która może przyczynić się do nasilenia dyskryminacji i przemocy wobec osób LGBTI;

9.  wzywa rosyjskie władze do zagwarantowania politycznego pluralizmu, wolności mediów, praworządności, niezależności i bezstronności władzy sądowniczej, wolności słowa i zgromadzeń, w tym w internecie, skutecznych i niezależnych związków zawodowych i niedyskryminacji, jako niezbędnych warunków wstępnych pozwalających Rosji na dalszy rozwój i modernizację w sposób uznający i chroniący prawa indywidualne i zbiorowe wszystkich obywateli; przypomina, że zgodnie z prawem międzynarodowym państwa mają obowiązek pośredniego lub bezpośredniego wspierania finansowania działań społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności stwarzając sprzyjające warunki i nie ingerując w ich niezależność;

10.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu doniesień o politycznie motywowanych procesach, niesprawiedliwych procedurach i braku dochodzeń w sprawie poważnych przestępstw, takich jak zabójstwa, nękanie i inne akty przemocy, czego dowodzą między innymi przypadki Siergieja Magnickiego, Michaiła Chodorowskiego, Anny Politowskiej; wzywa rosyjskie instytucje sądowe i organy ścigania do pełnienia swoich obowiązków w sposób skuteczny, bezstronny i niezawisły w celu pociągnięcia sprawców do odpowiedzialności,

11.  przypomina o swoich zaleceniach dotyczących ustanowienia wspólnych ograniczeń wizowych dla przedstawicieli rosyjskiego rządu zamieszanych w sprawę Siergieja Magnickiego i wzywa Komisję do wprowadzenia w całej UE zakazu wydawania wiz oraz zamrożenia aktywów finansowych w UE w odniesieniu do wszystkich rosyjskich urzędników zamieszanych w śmierć Siergieja Magnickiego, przeciw któremu pośmiertnie jest prowadzony proces, oraz do wszystkich innych osób poważnie naruszających prawa człowieka w Rosji; podkreśla, że osoby te nie mogą korzystać z żadnych umownych ułatwień wizowych między UE a Rosją;

12.  wzywa państwa członkowskie, by usprawniły proces przyznawania wiz i pozytywnie rozpatrywały wnioski wizowe prześladowanych rosyjskich działaczy politycznych;

13.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne wznowienie procesu w sprawie zamordowania Anny Politkowskiej, ponad sześć lat po tym, jak została ona zastrzelona, jednak podziela zaniepokojenie, że znalezienie w tym procesie zleceniodawcy zabójstwa jest kwestią wątpliwą;

14.  wyraża głębokie zaniepokojenie sprawą Aleksieja Nawalnego i ubolewa nad domniemanym politycznym charakterem jego oskarżenia; wzywa rosyjskie władze do zagwarantowania, że otrzyma on pełne prawa, a jego proces spełni międzynarodowo przyjęte normy rzetelnego procesu sądowego; wzywa w związku z tym, by misje delegacji UE i państw członkowskich w Rosji monitorowały procesy wszystkich obrońców praw człowieka, w tym Nawalnego i innych, w szczególności na szczeblu regionalnym;

15.  w związku z „Marszem milionów” wzywa Rosję do przeprowadzenia niezależnego dochodzenia w sprawie przemocy na Placu Błotnym i, w szczególności, zbadania zarzutów nadmiernego użycia siły przeciwko demonstrującym; wyraża zaniepokojenie z powodu domniemanego politycznego charakteru oskarżeń w wyniku wydarzeń na Placu Błotnym;

16.  wzywa rosyjskie władze do zagwarantowania wolności prasy i mediów, zarówno w internecie, jak i poza nim, do promowania pluralistycznego sektora mediów, do pozwolenia na tworzenie platform medialnych, zezwolenia dziennikarzom i blogerom na niezależne odegranie kluczowej roli w społeczeństwie rosyjskim, do ochrony swobodnego przepływu informacji i zagwarantowania wolności słowa; podkreśla znaczenie przepisów o dostępie do informacji, które są podstawą pracy dziennikarzy oraz mają podstawowe znaczenie dla społeczeństwa obywatelskiego stojącego na straży demokracji;

17.  wzywa Rosję pełnej współpracy w obrębie procedur specjalnych Rady Praw Człowieka ONZ, w tym przez wydanie stałego zaproszenia na wizyty w kraju i pozytywną odpowiedź na nierozpatrzone wnioski o dostęp dla specjalnych sprawozdawców ONZ ds. ochrony obrońców praw człowieka, wolności zgromadzeń i zrzeszania się oraz wolności słowa w Rosji; wzywa również Rosję do przyjęcia zaleceń wydanych w kontekście przeprowadzonego przez Radę Praw Człowieka powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w Rosji, do uchylenia bądź zmiany przepisów zakłócających prace organizacji pozarządowych oraz do zaprzestania blokowania działalności na rzecz praw człowieka;

18.  wzywa Radę do przyjęcia konkluzji Rady do Spraw Zagranicznych UE dotyczących praw człowieka w Rosji, które mogłyby stać się decydującym wsparciem dla wszystkich obrońców praw człowieka w Rosji oraz połączyć 27 państw członkowskich UE i instytucje UE we wspólnym przekazie i podejściu do sytuacji praw człowieka w Rosji;

19.  wzywa Rosję do przedsięwzięcia wszelkich możliwych środków, aby zagwarantować, że wszyscy członkowie Prezydenckiej Rady Praw Człowieka, a ogólniej wszyscy ci, którzy działają w obszarze ochrony praw człowieka w Rosji, będą chronieni przed nękaniem i zastraszaniem;

20.  wzywa przewodniczących Rady i Komisji, oraz wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do dalszego ścisłego monitorowania tych spraw, do poruszenia tych kwestii na różne sposoby i podczas różnych spotkań z Rosją oraz do składania Parlamentowi sprawozdań w sprawie wymiany poglądów z rosyjskimi władzami;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, przewodniczącemu, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej, Radzie Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

(1) Dz.U. C 188 E z 28.6.2012, s. 37. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0352. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0505.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie Azerbejdżanu: sprawa Ilgara Mammadowa (2013/2668(RSP))

P7_TA(2013)0285 RC-B7-0289/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji w Azerbejdżanie, w szczególności te dotyczące praw człowieka i praworządności,

–   uwzględniając wspólne oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton i komisarza Štefana Füle z dnia 9 lutego 2013 r. w sprawie aresztowania Tofika Yakublu, komentatora dziennikarskiego i wiceprzewodniczącego opozycyjnej partii Musavat, oraz Ilgara Mammadowa, przywódcy politycznego i kandydata na prezydenta z ramienia partii Alternatywa Republikańska (REAL),

–  uwzględniając wspólne oświadczenie wygłoszone przez rzeczników Catherine Ashton i komisarza Štefana Füle w dniu 7 czerwca 2013 r. dotyczące ograniczeń wolności słowa w Azerbejdżanie,

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego Rady Europy Thorbjørna Jaglanda z dnia 3 maja 2013 r. w sprawie nowych zarzutów przedstawionych Ilgarowi Mammadowowi;

–  uwzględniając oświadczenie Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych członków Rady Europy z dnia 18 marca 2013 r.,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie, złożone przez 52 azerbejdżańskie organizacje społeczeństwa obywatelskiego, w którym domagają się one uwolnienia Ilgara Mammadowa i Tarika Yakublu,

–  uwzględniając stosunki nawiązane między UE a Azerbejdżanem, które obowiązują od 1999 r. i przedstawiają się jako realizacja planu działania w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), utworzenie partnerstwa wschodniego (EaP), negocjacje nad układem o stowarzyszeniu UE-Azerbejdżan oraz udział Azerbejdżanu w Zgromadzeniu Parlamentarnym Euronest,

–  uwzględniając trwające obecnie między UE a Azerbejdżanem negocjacje w sprawie zawarcia układu o stowarzyszeniu,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE(1),

–  uwzględniając sprawozdanie z dnia 20 marca 2013 r. w sprawie postępów poczynionych przez Azerbejdżan w ramach EPS,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Ilgar Mammadow, przywódca opozycyjnego ruchu REAL i dyrektor Szkoły Nauk Politycznych Rady Europy w Baku, oraz Tofik Yakublu, zastępca przewodniczącego opozycyjnej partii Musavat, zostali zaaresztowani przez władze azerbejdżańskie w dniu 4 lutego 2013 r. i że od tej daty są oni nielegalnie przetrzymywani; mając na uwadze, że Ilgar Mammadow po wizycie w tym mieście Ismaili został oskarżony o wzniecanie rozruchów w tym mieście;

B.  mając na uwadze, początkowy areszt tymczasowy Ilgara Mammadowa był dwukrotnie przedłużany, co wydaje się być próbą przetrzymania go za kratkami przed zbliżającymi się wyborami; mając na uwadze, że według ostatnich doniesień Ilgar Mammadow został umieszczony w celi karnej, co wywołuje obawy, że znajduje się w odosobnieniu;

C.   mając na uwadze, że pomimo przyjęcia planu działania w ramach EPS, ogólna sytuacja w zakresie praw człowieka w Azerbejdżanie ulega ciągłemu pogorszeniu w ostatnich pięciu latach, z coraz większymi naciskami na instytucje pozarządowe i niezależne środki przekazu oraz zastraszaniem ich, co stworzyło wśród sił opozycyjnych, obrońców praw człowieka, młodzieży i działaczy sieci społecznych powszechną atmosferę strachu i już spowodowało, że dziennikarze poddają się autocenzurze;

D.   mając na uwadze, że zanim Mammadow został aresztowany, potwierdzono, że będzie on kandydatem opozycyjnej partii REAL w azerbejdżańskich wyborach prezydenckich przewidzianych na październik 2013 r.

E.   mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka i przedstawiciele społeczeństwa obywatelskiego uważają, że aresztowanie Mammadowa było nielegalne, miało polityczne podłoże i stanowi próbę zastraszenia opozycji;

F.   mając na uwadze, że Komisja Europejska, Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy i rządy państw członkowskich wyraziły głębokie zaniepokojenie tą sprawą;

G.   mając na uwadze, że UE wyraziła poważne zaniepokojenie wybiórczym używaniem wymiaru sprawiedliwości do celów politycznych;

H.  mając na uwadze, że nie zezwolono na obecność przedstawiciela Rady Europy w Baku na wstępnym przesłuchaniu w sądzie w lutym 2013 r. oraz mając na uwadze, że oprócz tego nie zezwolono grupie ambasadorów Rady Europy, która niedawno odwiedziła Azerbejdżan, na spotkanie się z Ilgarem Mammadowem;

I.  mając na uwadze, że wolność prasy i środków przekazu, zarówno online jak i offline, jest głównym aspektem demokratycznego i otwartego społeczeństwa, i że ma ona podstawowe znaczenie dla obrony praw człowieka i praworządności;

J.   mając na uwadze, że w Azerbejdżanie nadal istnieją poważne ograniczenia wolności słowa dziennikarzy, blogerów, działaczy i innych niezależnych myślicieli, którzy są ścigani na podstawie fałszywych zarzutów, gnębieni, zastraszani i są ofiarami fizycznych napaści;

K.  mając na uwadze, że demonstracje są praktycznie zakazane w centrum Baku od 2006 r. oraz że ostatnio wprowadzono nowe surowe grzywny i dłuższe okresy zatrzymania administracyjnego dla organizatorów lub uczestników niedozwolonych zgromadzeń publicznych;

L.  mając na uwadze, że władze azerbejdżańskie zwróciły się niedawno o sprowadzenie misji Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) w Baku do statusu „biura koordynacji projektów”, co zostało uznane za próbę ograniczenia oczekiwanych krytyk OBWE odnośnie do wyborów prezydenckich przewidzianych na październik 2013 r.;

M.  mając na uwadze, że wbrew zaciągniętym zobowiązaniom parlament Azerbejdżanu Milli Mejlis przyjął poprawki do kodeksu karnego, które przewidują kary do trzech lat pozbawienia wolności za zniesławienie opublikowane w internecie, co stanowi dodatkowo utrudnia działalność niezależnych i bezstronnych środków przekazu w Azerbejdżanie;

N.  mając na uwadze, że Azerbejdżan prowadzi obecnie z Komisją Wenecką Radą Europy konsultacje w sprawie reformy obowiązujących w kraju przepisów w sprawie zniesławienia, która jest niezbędna, aby wykonać dwa wyroki wydane przeciwko Azerbejdżanowi przez Europejski Trybunał Praw Człowieka; mając jednak na uwadze, że parlament Azerbejdżanu przyjął nowe poprawki mające na celu ułatwienie stosowania przepisów w sprawie zniesławienia do wypowiedzi publikowanych w internecie;

O.  mając na uwadze, że Azerbejdżan jest członkiem Rady Europy i że w 2014 r. przejmie rotacyjne przewodnictwo oraz że jest on stroną europejskiej konwencji praw człowieka;

P.  mając na uwadze, że Azerbejdżan bierze aktywny udział w europejskiej polityce sąsiedztwa i partnerstwie wschodnim, uczestniczy w negocjacjach nad układem o stowarzyszeniu i promowaniu inicjatyw w zakresie współpracy opartych na partnerstwie wschodnim, że jest członkiem założycielem Euronestu i jest zobowiązany do poszanowania demokracji, praw człowieka i praworządności, które są głównymi wartościami tych inicjatyw;

Q.  mając na uwadze, że Azerbejdżan przyjął nowe ustawy, które poszerzają definicję karną zniesławienia, zaostrzają przepisy regulujące zakładanie organizacji pozarządowych (NGO) i wprowadzają bardziej surowe kary za przestępstwa związane ze zgromadzeniami publicznymi;

R.  mając na uwadze, że w okresie 2012-2013 Azerbejdżan jest niestałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ i zobowiązał się do przestrzegania wartości zapisanych w Karcie Narodów Zjednoczonych i Powszechnej deklaracji praw człowieka;

S.  mając na uwadze, że 2013 r. jest ważnym rokiem wyborczym dla Azerbejdżanu, który zobowiązał się do ulepszenia ogólnego klimatu dla demokratycznych wyborów;

1.  podkreśla, że pełne przestrzeganie praw człowieka, podstawowych wolności i praworządności jest podstawą współpracy w ramach partnerstwa wschodniego i zobowiązań podjętych przez Azerbejdżan w Radzie Europy i OBWE;

2.   stanowczo potępia aresztowanie Ilgara Mammadowa, wzywa do jego natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia oraz położenia kresu prześladowaniom, a także wzywa władze Azerbejdżanu do szybkiego, przejrzystego i niezależnego zbadania stawianych mu zarzutów;

3.   wzywa UE do pomagania Republice Azerbejdżanu i wspierania jej wysiłków zmierzających do konsolidacji demokracji i praworządności oraz zreformowania systemu sądownictwa i prawa karnego, zwracając przy tym szczególną uwagę na ochronę praw człowieka;

4.   wyraża poważne zaniepokojenie doniesieniami obrońców praw człowieka oraz krajowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych, dotyczącymi domniemanego stawiania politykom, działaczom i dziennikarzom fałszywych zarzutów;

5.   potępia wszelkie zastraszanie, aresztowania, przetrzymywanie lub prześladowanie przywódców partii opozycyjnych lub ich członków, działaczy, dziennikarzy lub blogerów tylko dlatego, że wyrażają swoje poglądy i wykonują przysługujące im podstawowe prawa i wolności zgodnie z międzynarodowymi normami;

6.   wzywa władze Azerbejdżanu do jednoznacznego przestrzegania wolności prasy i środków przekazu zarówno online jak i offline, oraz do zapewnienia wolności słowa;

7.   wzywa władze Azerbejdżanu do zreformowania obowiązujących w kraju przepisów dotyczących zniesławienia, tak aby podlegało ono proporcjonalnym grzywnom, a nie karze pozbawienia wolności;

8.   wzywa władze Azerbejdżanu do pełnego poszanowania wolności zgromadzania się ludności Azerbejdżanu;

9.   popiera trwające obecnie negocjacje nad układem o stowarzyszeniu UE-Azerbejdżan i potwierdza swoje stanowisko, zgodnie z którym taki układ musi zawierać klauzule i wzorce odniesienia dotyczące ochrony i promowania praw człowieka, w szczególności odnośnie do wolności środków przekazu, wolności słowa, wolności stowarzyszania się i zgromadzania się, które odzwierciedlają zasady i prawa zapisane w konstytucji Azerbejdżanu oraz zobowiązania podjęte przez Azerbejdżan w Radzie Europy i OBWE;

10.  wzywa władze Azerbejdżanu, aby dostosowały przepisy dotyczące wyborów, wolności zgromadzania się, stowarzyszania się i wolności środków przekazu do międzynarodowych standardów oraz aby zadbały o pełne stosowanie tych przepisów;

11.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) do ścisłego stosowania zasady „więcej za więcej”, zwracając przy tym szczególną uwagę na integracyjne, wolne i sprawiedliwe wybory, niezawisłość sądów, demokratyczne reformy oraz podstawowe prawa i wolności, a także do jasnego określenia konsekwencji, jakie przyniesie opóźnianie tych reform;

12.  wzywa władze Azerbejdżanu do nasilenia wysiłków zmierzających do zreformowania wszystkich aspektów systemu sądownictwa; dochodzeń, rozpraw, wyroków, przetrzymywania w więzieniu i składania odwołań;

13.  wzywa przewodniczącego Komisji Europejskiej José Manuela Barroso, aby w trakcie planowanej wizyty prezydenta Ilhama Alijewa w Brukseli dał wyraz obawom UE dotyczącym przestrzegania praw człowieka w Azerbejdżanie, zawartym w ostatnim sprawozdaniu z postępów poczynionych przez Azerbejdżan w ramach EPS;

14.  popiera prace ESDZ i wzywa delegację UE w Baku, aby w trakcie zbliżającego się cyklu wyborczego nadal zwracała szczególną uwagę na kwestie dotyczące praw człowieka, udzielała poparcia obrońcom praw człowieka poprzez uczestniczenie w wydarzeniach organizowanych przez społeczeństwo obywatelskie i występowanie w ich imieniu, uważnie monitorowała rozprawy sądowe i wspierała wolność środków przekazu, m.in. domagając się wiarygodnego transmitowania przez niezależne stacje radiowe i telewizyjne w trakcie kampanii wyborczej;

15.  wzywa władze Azerbejdżanu, aby udzieliły azerbejdżańskiemu Domowi Praw Człowieka bezwarunkowego zezwolenia na ponowne otwarcie oraz aby bez dodatkowej zwłoki i bez dodatkowych obciążeń administracyjnych zarejestrowały Ośrodek Monitorowania Wyborów i Badań nad Demokracją oraz Klubu Praw Człowieka;

16.  wzywa władze Azerbejdżanu do zastosowania się do wszystkich orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Azerbejdżanu;

17.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Komisji, rządowi i parlamentowi Republiki Azerbejdżanu, Radzie Europy, OBWE i Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0470.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie sytuacji muzułmanów Rohingya (2013/2669(RSP))

P7_TA(2013)0286 RC-B7-0295/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Birmy/Mjanmy, w szczególności rezolucje z dni 20 kwietnia 2012 r.(1), 13 września 2012 r.(2) i 22 listopada 2012 r.(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie przywrócenia dostępu Republiki Związku Mjanmy do ogólnych preferencji taryfowych(4),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych UE w sprawie Republiki Związku Mjanmy z dnia 22 kwietnia 2013 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 27 listopada 2012 r. w sprawie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 2012 r. w sprawie sytuacji pod względem praw człowieka w Republice Związku Mjanmy,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 1 czerwca 2013 r. w sprawie porozumienia zawartego między rządem Mjanmy/Birmy a Organizacją Wyzwolenia Kaczinu,

–  uwzględniając oświadczenie Kristaliny Georgievej, komisarz UE ds. współpracy międzynarodowej, pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego, z dnia 9 sierpnia 2012 r. w sprawie sytuacji muzułmanów Rohingya,

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe delegacji Podkomisji Praw Człowieka PE do Birmy/Mjanmy, która odbyła się w dniach 3–5 kwietnia 2013 r.,

–  uwzględniając zestaw podjętych przez Unię Europejską środków ograniczających określonych w decyzji Rady 2010/232/WPZiB z dnia 26 kwietnia 2010 r., a ostatnio zmienionych rozporządzeniem Rady (UE) nr 1083/2011 z dnia 27 października 2011 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 23 marca 2013 r. w sprawie gwałtownych starć w mieście Miktila w Birmie/Mjanmie,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 2 kwietnia 2013 r. w sprawie doniesień o śmierci 13 dzieci w wyniku pożaru w muzułmańskiej szkole w Birmie/Mjanmie,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 1966 r.,

–  uwzględniając Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r. oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 67/233 z dnia 24 grudnia 2012 r. w sprawie sytuacji pod względem praw człowieka w Republice Związku Mjanmy,

–  uwzględniając apel Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców z dnia 13 listopada 2012 r. do rządów państw Azji Południowo-Wschodniej o otwarcie granic dla osób uciekających z Birmy/Mjanmy drogą morską,

–  uwzględniając raport specjalnego sprawozdawcy Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 6 marca 2013 r. w sprawie sytuacji pod względem praw człowieka w Republice Związku Mjanmy oraz jego oświadczenie z dnia 11 czerwca 2013 r., że „naruszenia praw człowieka,

–  uwzględniając oświadczenie Aun San Suu Kyi z dnia 27 maja 2013 r. w sprawie polityki zezwalającej muzułmanom Rohingya na posiadanie najwyżej dwojga dzieci,

–   uwzględniając podjętą na szczycie ASEAN w listopadzie 2011 r. decyzję o przekazaniu przewodnictwa w ASEAN w 2014 r. Republice Związku Mjanmy,

–   uwzględniając sprawozdanie organizacji Human Rights Watch z dnia 22 kwietnia 2013 r. zatytułowane „”All You Can Do is Pray„: Crimes Against Humanity and Ethnic Cleansing of Rohingya Muslims in Burma’s Rakhine State” (Została już tylko modlitwa: Zbrodnie przeciw ludzkości i czystki etniczne wobec muzułmanów Rohingya w stanie Arakan w Birmie/Mjanmie),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że prześladowanie mniejszości Rohingya oraz przemoc wobec niej nadal przybierają na sile, przejawiając się zwłaszcza w niszczeniu mienia i miejsc kultu, masowych aresztowaniach, arbitralnych uwięzieniach, torturach, gwałtach oraz ograniczaniu swobody przemieszczania się, praw do zawierania małżeństwa i dostępu do edukacji;

B.  mając na uwadze, że przemoc na tle religijnym, która zaczęła się w stanie Arakan, nadal szerzy się w całym kraju; mając na uwadze, że w okresie od marca do maja 2013 r. zanotowano szereg antymuzułmańskich ataków w prowincji Rangun, Mandalaj i Pegu, a także w stanach Kaczin i Szan, czego wynikiem było 46 ofiar śmiertelnych i przesiedlenie ponad 14 000 osób;

C.  mając na uwadze, że przemoc na tle religijnym ogarnęła już nowy obszar w Birmie/Mjanmie, jako że w dniu 28 maja 2013 r. tłum spalił sklepy w mieście Lasho w stanie Szan, a w dniu 4 czerwca 2013 r. policja zabiła trzy kobiety Rohingya w miejscowości Parein podczas starć na tle zakwaterowania przesiedlonej mniejszości;

D.  mając na uwadze, że ponad 130 000 przesiedlonych członków grupy etnicznej Rohingya pozostaje w obozach i innych miejscach, a rząd Birmy/Mjanmy zezwolił tylko na bardzo ograniczony i niewystarczający dostęp organizacji humanitarnych do zagrożonej ludności Rohingya; mając na uwadze, że członkowie grupy Rohingya są odizolowani na obszarach o zwiększonym zagrożeniu powodziowym, w których są narażeni na opady monsunowe i cyklony; mając na uwadze, że nie mogą oni powrócić do swoich domów z uwagi na ciągłe akty przemocy oraz na fakt, że ich domy zostały zniszczone lub że siły bezpieczeństwa uniemożliwiają im opuszczanie obozów, w których są przetrzymywani;

E.  mając na uwadze, że dziesiątki tysięcy członków grupy Rohingya uciekły drogą morską, aby uniknąć prześladowań, oraz że setki zginęły na zatopionych łodziach lub w wyniku zepchnięcia do morza; mając na uwadze, że według doniesień niemal 1700 członków grupy Rohingya, którzy uciekli z Birmy/Mjanmy, jest przetrzymywanych w potwornych warunkach w tajskich ośrodkach detencyjnych dla imigrantów;

F.  mając na uwadze, że w dniu 23 kwietnia 2013 r. niezależna komisja śledcza, powołana w sierpniu 2012 r. w celu zbadania przemocy na tle religijnym w stanie Arakan, wydała sprawozdanie z zaleceniami pod kątem złagodzenia napięć, ale odmówiła uznania odrębnej tożsamości grupy Rohingya, nie zdołała wskazać sprawców naruszeń praw człowieka w trakcie zamieszek, opowiedziała się za „tymczasowym oddzieleniem” społeczności buddyjskiej i muzułmańskiej oraz zaleciła wobec muzułmanów wprowadzenie programów kontroli urodzin, co jest niedopuszczalne;

G.  mając na uwadze, że chociaż prezydent Birmy/Mjanmy Thein Sein zobowiązał się w przemówieniu z dnia 6 maja 2013 r., że rząd zagwarantuje podstawowe prawa muzułmanów w stanie Arakan, oraz podjął pewne kroki w celu zwiększenia swobód obywatelskich w kraju, dramatyczna sytuacja ludności Rohingya oraz ogólnie stosunki między grupami etnicznymi mogą potencjalnie zagrozić całemu procesowi reform w Birmie/Mjanmie; mając na uwadze, że wiarygodne niezależne sprawozdania wskazują na udział władz Birmy/Mjanmy w zbrodniach przeciw ludzkości wobec ludności Rohingya, które doprowadziły do znacznych podziałów religijnych w stanie Arakan;

H.  mając na uwadze, że rząd Birmy/Mjanmy ogłosił niedawno, iż przywróci politykę zezwalającą na posiadanie najwyżej dwojga dzieci; mając na uwadze, że działanie to zostało potępione przez Tomása Ojeę Quintanę, specjalnego sprawozdawcę ONZ ds. praw człowieka w Birmie/Mjanmie, jako dyskryminujące i represyjne wobec ludności Rohingya w stanie Arakan oraz naruszające jej podstawowe prawa człowieka, a także międzynarodowe zobowiązania Birmy/Mjanmy w zakresie praw człowieka;

I.  mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa wezwała rząd Birmy/Mjanmy do zmiany ustawy o obywatelstwie z 1982 r., aby zagwarantować, że członkowie grupy Rohingya nie będą już bezpaństwowcami, oraz zaradzić przyczynom wieloletniej dyskryminacji wobec ludności Rohingya;

J.  mając na uwadze, że w czerwcu 2012 r. dr Tun Aung, 65-letni lekarz i szanowany przywódca społeczności w stanie Arakan, został aresztowany i skazany na 17 lat pozbawienia wolności pod zarzutami, które – jak szeroko donoszą stowarzyszenia obrony praw człowieka, w tym Amnesty International – były umotywowane politycznie;

K.  mając na uwadze, że według sprawozdania organizacji Human Rights Watch pt. „”All You Can Do is Pray„: Crimes Against Humanity and Ethnic Cleansing of Rohingya Muslims in Burma’s Rakhine State”, opublikowanego dnia 22 kwietnia 2013 r., nadużycia wobec ludności Rohingya mające miejsce w zeszłym roku z domniemanym udziałem agend państwowych noszą znamiona zbrodni przeciw ludzkości i czystek etnicznych; mając na uwadze, że w sprawozdaniu tym przedstawiono też dowody na istnienie w stanie Arakan czterech masowych grobów z 2012 r.;

L.  mając na uwadze, że wolność prasy i mediów, zarówno internetowych, jak i tradycyjnych, odgrywa kluczową rolę w wykrywaniu i dokumentowaniu przypadków łamania praw człowieka oraz w pociąganiu rządów do odpowiedzialności za takie działania;

M.  mając na uwadze, że zgodnie z Powszechną deklaracją praw człowieka każdy ma prawo do poszukiwania azylu, jeżeli grozi mu prześladowanie;

1.  potępia poważne przypadki przemocy i łamania praw człowieka w stosunku do muzułmanów Rohingya w Birmie/Mjanmie oraz wzywa wszystkie strony, by powstrzymały się od stosowania przemocy;

2.  składa kondolencje ofiarom przemocy i bezprawnych prześladowań w Birmie/Mjanmie;

3.  docenia działania, jakie w minionym roku podjął prezydent Thein Sein i inni reformatorzy w Birmie/Mjanmie, by przeprowadzić demokratyczne reformy; ubolewa jednak, że rząd nie zdołał ochronić mniejszości Rohingya przed zorganizowanymi aktami przemocy, i wzywa go, podobnie jak całe społeczeństwo Birmy/Mjanmy, do niezwłocznych działań na rzecz położenia kresu łamaniu praw człowieka oraz do postawienia przed sądem sprawców brutalnych ataków i innych nadużyć;

4.  apeluje do rządu Birmy/Mjanmy o zagwarantowanie, że jego siły bezpieczeństwa zrobią wszystko, co w ich mocy, by chronić muzułmanów Rohingya przed aktami przemocy; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu doniesień o udziale członków birmańskich sił bezpieczeństwa w aktach przemocy i ponawia gorący apel o przeprowadzenie z pomocą ONZ pełnego i niezależnego śledztwa w sprawie tych doniesień;

5.  podkreśla pilną potrzebę działania w celu zapobieżenia niebezpiecznej sytuacji humanitarnej, jaka grozi w Birmie/Mjanmie wszystkim wysiedleńcom, a zwłaszcza ludności Rohingya; ponawia apel do rządu Birmy/Mjanmy, aby zapewnił agendom ONZ i humanitarnym organizacjom pozarządowym, jak również dziennikarzom i dyplomatom, nieograniczony wstęp do wszystkich rejonów kraju, w tym do stanu Arakan, i zagwarantował pełny i nieograniczony dostęp do pomocy humanitarnej wszystkim społecznościom dotkniętym konfliktem i przemocą o podłożu religijnym; wzywa władze Birmy/Mjanmy, by w trybie pilnym poprawiły warunki w obozach dla przesiedlonej ludności Rohingya;

6.  apeluje do wszystkich krajów w regionie, by wypełniły swoje międzynarodowe zobowiązania dotyczące praw uchodźców, otworzyły granice dla ubiegających się o azyl osób należących do mniejszości Rohingya i zapewniły im przynajmniej tymczasową ochronę, a zarazem wspierały rząd Birmy/Mjanmy w poszukiwaniu długoterminowych, sprawiedliwych rozwiązań eliminujących głębokie przyczyny konfliktu;

7.  wzywa rząd Tajlandii, by niezwłocznie położył kres nieludzkiemu przetrzymywaniu co najmniej 1700 ubiegających się o azyl osób należących do mniejszości Rohingya oraz by zapewnił im dostęp do agend ONZ ds. uchodźców; ubolewa, że rząd Tajlandii nie zezwolił jak dotąd Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Uchodźców na przeprowadzenie procedur ustalenia statusu uchodźcy wśród ubiegających się o azyl osób należących do mniejszości Rohingya;

8.  wzywa rząd Birmy/Mjanmy, by zezwolił na utworzenie w tym kraju biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka oraz jego oddziałów w poszczególnych prowincjach z myślą o umożliwieniu odpowiedniego monitorowania stanu poszanowania praw człowieka w kraju;

9.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prezydent Thein Sein złożył obietnicę, iż wszyscy sprawcy aktów przemocy będą ścigani, a także fakt, że zaangażował się on na rzecz wielokulturowego, wieloetnicznego i wielowyznaniowego społeczeństwa; wzywa prezydenta do dalszych działań na rzecz egzekwowania zasad praworządności oraz do zajęcia się głębokimi przyczynami przemocy;

10.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prezydent Thein Sein ogłosił w dniu 4 czerwca 2013 r., iż wszyscy więźniowie polityczni w Birmie/Mjanmie zostaną uwolnieni; przypomina swoje stanowisko, iż uwolnienie wszystkich więźniów politycznych, wśród których znajduje się dr Tun Aung, powinno nastąpić niezwłocznie i bezwarunkowo oraz że zwolnieniu temu powinno towarzyszyć przywrócenie im pełni praw i swobód;

11.  wzywa rząd, by nadal poszukiwał trwałych rozwiązań eliminujących przyczyny napięć i wdrażał te rozwiązania, co obejmuje zajęcie się problemem statusu mniejszości Rohingya; ponawia swoje wcześniejsze apele o zmianę lub uchylenie ustawy o obywatelstwie z 1982 r., by zapewnić ludności Rohingya równy dostęp do obywatelstwa Birmy/Mjanmy, co oznacza zarówno prawa, jak i obowiązki, oraz o dostosowanie zmienionej lub zastąpionej ustawy do międzynarodowych norm w dziedzinie praw człowieka i do zobowiązań, jakie nakłada na ten kraj art. 7 Konwencji o prawach dziecka ONZ;

12.  krytycznie ocenia oświadczenie, jakie wygłosił birmański minister ds. imigracji Khin Yi w dniu 11 czerwca 2013 r. , wyrażając poparcie dla przywrócenia „polityki dwojga dzieci”;

13.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne oświadczenie przywódczyni opozycji Aung San Suu Kyi, w którym zaprotestowała ona przeciwko przywróceniu „polityki dwojga” dzieci w odniesieniu do ludności Rohingya, i apeluje do rządu Birmy/Mjanmy o niezwłoczne odwołanie tych przepisów oraz innych represyjnych lub dyskryminacyjnych działań politycznych, zasad, regulacji i ustaw;

14.  podkreśla znaczenie wprowadzenia zmian legislacyjnych i administracyjnych niezbędnych do zapewnienia jak najpełniejszego udziału mieszkańców Birmy/Mjanmy, w tym mniejszości, w wyborach, które odbędą się w 2014 r.;

15.  wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel do zajęcia się tą sprawą na jak najwyższym szczeblu politycznym w jej stosunkach z Birmą/Mjanmą oraz innymi państwami należącymi do ASEAN;

16.  przypomina, że Unia Europejska niedawno przywróciła ogólny system preferencji (GSP) dla Birmy/Mjanmy; przypomina o warunkowym charakterze tych preferencji, uzależnionych od przestrzegania podstawowych wolności i praw człowieka; wzywa Komisję do uważnego monitorowania postępów czynionych przez władze Birmy/Mjanmy w przestrzeganiu wspomnianych warunków;

17.  zwraca się do Komisji, by przedkładając Parlamentowi i Radzie akt delegowany w sprawie przedłużenia systemu GSP dla Birmy/Mjanmy na okres po 31 grudnia 2013 r., dołączyła do niego sprawozdanie, w którym wykaże brak poważnych i systematycznych naruszeń zasad określonych w konwencjach wyszczególnionych w rozporządzeniu w sprawie GSP, ze szczególnym uwzględnieniem mniejszości Rohingya;

18.  apeluje do Komisji, aby przed sformułowaniem wniosku w sprawie wytycznych negocjacyjnych przeprowadziła skuteczną i całościową ocenę wpływu przewidywanego dwustronnego porozumienia w sprawie inwestycji na prawa człowieka oraz aby w trakcie tego procesu szczegółowo konsultowała się z Parlamentem i ze społeczeństwem obywatelskim;

19.  oczekuje, że ESDZ będzie się konsultować z Parlamentem i informować go regularnie o postępach w nawiązywaniu z Birmą/Mjanmą dialogu na temat praw człowieka; zwraca się do ESDZ i do państw członkowskich o sporządzenie wykazu precyzyjnych punktów odniesienia w dziedzinie praw człowieka, na których podstawie będzie można ocenić postępy poczynione przez władze Birmy/Mjanmy w procesie reform; podkreśla, że dalszy rozwój stosunków między UE a przywódcami Birmy powinien być uzależniony od namacalnych postępów, zwłaszcza jeśli chodzi o sytuację mniejszości Rohingya;

20.  apeluje o znaczny i widoczny udział społeczeństwa obywatelskiego, w tym przedstawicieli ludności Rohingya, w pracach grupy zadaniowej UE-Birma, która ma powstać w tym roku, i uważa, że działania tej grupy powinny bazować na doświadczeniach grupy zadaniowej UE-Egipt;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Birmy/Mjanmy, Sekretarzowi Generalnemu ASEAN, Międzyrządowej Komisji ASEAN ds. Praw Człowieka, Specjalnemu Przedstawicielowi ONZ ds. Praw Człowieka w Mjanmie, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw człowieka, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz rządom i parlamentom innych państw w regionie.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0142. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0355. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0464. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0218.