Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 wrzesnia 2013 r. w sprawie języków europejskich zagrożonych wymarciem oraz różnorodności językowej w Unii Europejskiej (2013/2007(INI))

P7_TA(2013)0350 A7-0239/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 oraz art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 21 ust. 1 oraz art. 22 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając badanie EUROMOSAIC Komisji Europejskiej, które potwierdza, że języki europejskie zanikają, gdyż aktualnie obowiązujące regulacje nie zapewniają ich ochrony,

–  uwzględniając Konwencję Unesco w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego z dnia 17 października 2003 r., która uwzględnia tradycje i przekazy ustne, w tym język jako nośnik niematerialnego dziedzictwa kulturowego,

–  uwzględniając Konwencję Unesco z dnia 20 października 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego,

–  uwzględniając atlas języków zagrożonych wymarciem Unesco,

–  uwzględniając rezolucję Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy z dnia 18 marca 2010 r. pt. „Języki mniejszościowe – atut dla rozwoju regionalnego” (301/2010)(1),

–  uwzględniając sprawozdanie Rady Europy nr 12423/2010, rezolucję nr 1769/2010 oraz zalecenie nr 1944/2010,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 września 2008 r. zatytułowany „Wielojęzyczność: atut dla Europy i wspólne zobowiązanie” (COM(2008)0566),

–  uwzględniając zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie(2),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów „Ochrona i rozwój historycznych mniejszości językowych zgodnie z Traktatem z Lizbony”(3),

–  uwzględniając rezolucję Rady z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz wielojęzyczności(4),

–  uwzględniając Europejską kartę języków regionalnych lub mniejszościowych Rady Europy z dnia 5 listopada 1992 r.,

–  uwzględniając powszechną deklarację dotyczącą praw językowych (1996),

–  uwzględniając Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych (1995),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 stycznia 2004 r. w sprawie zachowania i wspierania różnorodności kulturowej: rola regionów Europy i organizacji międzynarodowych takich jak UNESCO i Rada Europy(5) oraz swoją rezolucję z dnia 4 września 2003 r. w sprawie europejskich języków regionalnych i rzadziej używanych – języków mniejszości w UE – w kontekście rozszerzenia i różnorodności kulturowej(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 stycznia 2003 r. w sprawie roli regionalnych i lokalnych władz w integracji europejskiej(7) oraz zawarte w tej rezolucji odniesienie do różnorodności językowej w Europie,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie wielojęzyczności: atut dla Europy i wspólne zobowiązanie(8),

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 25 września 2008 r. w sprawie mediów społecznych w Europie(9),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A7-0239/2013),

A.  mając na uwadze, że Traktat z Lizbony kładzie jeszcze większy nacisk na cel ochrony i wspierania dziedzictwa kulturowego i językowego Unii Europejskiej z pełnym uwzględnieniem różnorodności;

B.  mając na uwadze, że różnorodność językowa i kulturowa stanowi jedną z zasad podstawowych Unii Europejskiej, potwierdzoną w art. 22 Karty praw podstawowych: „Unia szanuje różnorodność kulturową, religijną i językową.”;

C.  mając na uwadze, że różnorodność językowa jest prawem przyznanym obywatelom w art. 21 i 22 Karty praw podstawowych, co oznacza, że próba wprowadzenia wyłączności danego języka stanowi ograniczenie i naruszenie podstawowych wartości Unii;

D.  mając na uwadze, że języki zagrożone wymarciem należy postrzegać jako część europejskiego dziedzictwa kulturowego a nie jako narzędzie służące do osiągania politycznych, etnicznych lub geograficznych celów;

E.  mając na uwadze, że wszystkie języki europejskie posiadają taką samą wartość i godność, że stanowią integralną część kultur i cywilizacji, do których należą, oraz że prowadzą do wzbogacania ludzkości;

F.  mając na uwadze, że spójne społeczeństwa wielojęzyczne, które zarządzają swoją różnorodnością językową w sposób demokratyczny i zrównoważony, zwiększają pluralizm, są bardziej otwarte i są w stanie w większym stopniu przyczyniać się do bogactwa związanego z różnorodnością językową;

G.  mając na uwadze, że wszystkie języki, w tym także te zagrożone wymarciem, odzwierciedlają wiedzę historyczną, społeczną i kulturową oraz sposób myślenia i tworzenia, które stanowią część bogactwa i różnorodności Unii Europejskiej oraz podstawę tożsamości europejskiej; w związku z tym różnorodność językową oraz obecność w państwie języków zagrożonych wymarciem powinno się postrzegać jako atut a nie obciążenie i dlatego należy je wspierać i promować;

H.  mając na uwadze, że UNESCO w swoim atlasie języków zagrożonych wymarciem wskazuje, że język jest zagrożony wymarciem, jeśli nie spełnia jednego lub kilku z następujących kryteriów naukowych: proces przekazywania języka następnym pokoleniom; liczba osób posługujących się danym językiem w stosunku do całej populacji; zakres użycia języka w różnych dziedzinach życia publicznego i prywatnego; reakcja na nowe media; istnienie materiałów służących do nauki i nauczania języka; postawa i polityka językowa na poziomie władz państwowych i instytucji – posługiwanie się językiem i jego oficjalny status; nastawienie użytkowników do swojego języka; rodzaj i jakość sporządzonej dokumentacji;

I.  mając na uwadze, że zgodnie z Konwencją UNESCO z 2005 r. w sprawie różnorodności kulturowej państwa członkowskie mogą podjąć stosowne kroki w celu ochrony działań, dóbr i usług związanych z kulturą, w tym także języka używanego do realizacji tych działań, dóbr i usług, celem promowania różnorodności form wyrazu kulturowego na swoim obszarze, a także w ramach umów międzynarodowych;

J.  mając na uwadze, że Europejska karta języków regionalnych lub mniejszościowych Rady Europy, ratyfikowana przez 16 państw członkowskich UE, służy za punkt odniesienia w sprawie ochrony języków wymierających oraz stanowi mechanizm ochrony mniejszości określonych w kryteriach kopenhaskich, które muszą spełnić państwa przystępujące do UE;

K.  mając na uwadze, że według UNESCO we wszystkich krajach europejskich, w europejskich terytoriach zamorskich oraz wśród społeczności wędrownych istnieją języki, które są przekazywane wyłącznie ustnie z pokolenia na pokolenie, i które należy uznać za zagrożone; mając na uwadze, że niektóre zagrożone wymarciem języki europejskie, którymi posługują się społeczności przygraniczne, są objęte ochroną w różnym stopniu w zależności od państwa członkowskiego lub regionu, w którym zamieszkują posługujące się nimi osoby;

L.  mając na uwadze, że w niektórych krajach i regionach są zagrożone wymarciem lub wymierają takie języki mniejszościowe lub regionalne, które w innych – sąsiadujących – krajach uznawane są za język urzędowy czy większościowy;

M.  mając na uwadze, że różnorodność języków i kultur europejskich stanowi, podobnie jak naturalna różnorodność biologiczna, część żywego dziedzictwa, niezbędnego do trwałego rozwoju naszych społeczeństw, i że z tego powodu należy je chronić i strzec przed ryzykiem wymarcia;

N.  mając na uwadze, że poszanowanie różnorodności językowej ma pozytywny wpływ na spójność społeczną, wzmacniając wzajemne zrozumienie, poczucie własnej wartości i otwartość, a także mając na uwadze, że ułatwia ono dostęp do kultury oraz wzmaga kreatywność i zdobywanie kompetencji interkulturowych oraz przyczynia się do zacieśnienia współpracy pomiędzy krajami i narodami;

O.  mając na uwadze, że art. 167 Traktatu z Lizbony wyraźnie stanowi, że „Unia przyczynia się do rozkwitu kultur Państw Członkowskich, w poszanowaniu ich różnorodności narodowej i regionalnej” oraz że zachęca się w nim do podejmowania działań zmierzających nie tylko do zachowania i ochrony bogactwa unijnego dziedzictwa językowego stanowiącego część jego różnorodności, lecz również do poczynienia dalszych kroków we wzmacnianiu i promowaniu tego dziedzictwa w uzupełnieniu do polityki państw członkowskich;

P.  mając na uwadze, że pojęcie różnorodności językowej Unii Europejskiej obejmuje zarówno języki urzędowe, jak i języki współurzędowe, języki regionalne oraz języki, które nie są oficjalnie uznane na terenie państw członkowskich;

Q.  mając na uwadze, że kategorią języków zagrożonych wymarciem objęte są także języki zagrożone wymarciem jedynie na danym obszarze, na którym znacząco zmniejsza się liczba osób w danej społeczności posługujących się takim językiem, jak również przypadki, w których statystyki pochodzące z kolejnych spisów pokazują drastyczny spadek liczby osób posługujących się danym językiem;

R.  mając na uwadze, że języki urzędowe państw członkowskich mogą być na terenie Unii zagrożone wymarciem;

S.  mając na uwadze pilny charakter sytuacji, w jakiej znajdują się te języki, należy zwrócić szczególną uwagę na języki zagrożone wymarciem, uznając wielokulturowość i wielojęzyczność, wprowadzając środki polityczne służące zwalczaniu istniejących uprzedzeń wobec zagrożonych wymarciem języków, a także przyjmując podejście antyasymilacyjne na szczeblu krajowym i europejskim;

T.  mając na uwadze, że proces nauczania jest najbardziej efektywny w języku ojczystym;

U.  mając na uwadze, że opanowany naturalnie język ojczysty i poznany dodatkowo język urzędowy dają dziecku naturalną zdolność do późniejszej nauki wielu języków obcych i że pluralizm językowy jest atutem dla młodych Europejczyków;

V.  mając na uwadze, że zagrożenie dla języków zagrożonych wymarciem w Europie można zmniejszyć, stosując zasadę, zgodnie z którą w działalności publicznej i wymiarze sprawiedliwości dany język traktuje się proporcjonalnie w oparciu o zasadę równości oraz w interesie różnorodności;

W.  mając na uwadze, że zachowanie i przekaz danego języka często odbywa się kanałami edukacji nieformalnej i pozaformalnej i że należy uznać rolę stowarzyszeń i środowisk artystycznych, podobnie jak rolę artystów;

X.  mając na uwadze, że w polityce wielojęzyczności Komisji nie poświęcono szczególnej uwagi kwestii dotyczącej języków zagrożonych wymarciem; mając na uwadze, że w czasie obowiązywania dwóch ostatnich wieloletnich ram finansowych (2000–2007 i 2007–2013) znacznemu zmniejszeniu uległy środki europejskie przyznawane tym językom, co spowodowało wzrost ich trudności, a także mając na uwadze, że należy czuwać nad tym, aby sytuacja nie powtórzyła się w przypadku kolejnych wieloletnich ram finansowych 2014–2020;

1.  wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do zwracania większej uwagi na ekstremalne zagrożenie, jakie dotyczy wielu europejskich języków zakwalifikowanych do kategorii języków zagrożonych wymarciem, a także do pełnego zaangażowania się w ochronę i propagowanie niepowtarzalnej różnorodności dziedzictwa kulturowego i językowego Unii, wdrażając ambitną politykę czynnego ożywienia odnośnych języków i przeznaczając racjonalne środki na jej realizację; zaleca, by ta polityka miała również na celu wspieranie wzrostu świadomości obywateli UE związanej z bogactwem językowym i kulturowym reprezentowanym przez te społeczności; zachęca państwa członkowskie do opracowania planów działania mających na celu wspieranie języków zagrożonych wymarciem w oparciu o wspólne dobre praktyki obecnie dostępne w wielu europejskich wspólnotach językowych;

2.  wzywa rządy państw członkowskich do potępienia wszelkich praktyk, które poprzez dyskryminację językową lub poprzez narzuconą bądź ukrytą asymilację zwracały się lub zwracają przeciwko językowi, tożsamości oraz instytucjom kulturalnym wspólnot językowych zagrożonych wymarciem;

3.  wzywa te państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania i wdrożenia Europejskiej karty języków regionalnych lub mniejszościowych; zauważa, że karta ta stanowi wzorzec porównawczy do celów ochrony języków zagrożonych wymarciem oraz jeden z mechanizmów ochrony mniejszości określonych w kryteriach kopenhaskich, które muszą spełnić państwa pragnące przystąpić do UE;

4.  wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do przestrzegania zobowiązań powziętych wraz z przystąpieniem do Konwencji UNESCO z 2005 r. w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego zarówno na swoim terytorium, jak i w umowach międzynarodowych;

5.  wzywa władze Unii do ustanowienia skutecznego poszanowania różnorodności językowej, w szczególności ochrony najbardziej zagrożonych języków europejskich, jako warunku wymaganego od wszystkich państw, które starają się o uzyskanie statusu państwa członkowskiego UE;

6.  wzywa Komisję Europejską, rządy państw członkowskich i władze regionalne do zainicjowania programów, które będą służyć tolerancji wobec wspólnot językowych lub etnicznych zagrożonych wymarciem, promować poszanowanie ich wartości kulturalnych i językowych oraz zwiększać uznanie społeczne dla nich;

7.  zwraca uwagę rządów państw członkowskich i władz regionalnych na to, że przetrwanie języka zagrożonego wymarciem jest jednoznaczne z przetrwaniem i rozwojem wspólnoty posługującej się tym językiem i w związku z tym przy kształtowaniu polityki ochrony należy wziąć pod uwagę nie tylko aspekty kulturowe i oświatowe, lecz także wymiar gospodarczy i społeczny;

8.  zwraca się do Komisji o przedstawienie konkretnych środków w ramach polityki mającej na celu ochronę języków zagrożonych wymarciem; zwraca się również do Komisji i Rady, aby w ramach swoich kompetencji określonych w Traktacie dostosowały politykę i opracowały programy UE w celu wspierania zachowania zagrożonych języków i różnorodności językowej za pomocą instrumentów wsparcia finansowego UE na lata 2014–2020, w tym: programów w dziedzinie dokumentowania tych języków, a także edukacji i szkolenia, włączenia społecznego, młodzieży i sportu, badań i rozwoju, programu na rzecz kultury i mediów, funduszy strukturalnych (Funduszu Spójności, EFRR, EFS, Europejskiej Współpracy Terytorialnej, EFRROW), a także wszystkich instrumentów i platform wymiany otwartych na nowe technologie, media społecznościowe i platformy multimedialne, obejmujące wsparcie w tworzeniu treści i aplikacji; jest zdania, że narzędzia te powinny skupiać się na programach i działaniach uwzględniających pozytywny, szerzej zakrojony plan, czy to pod względem kulturowym, czy ekonomicznym, swoim zakresem sięgający dalej niż ich wspólnota i region; zwraca się do Komisji o zainicjowanie refleksji nad przeszkodami natury administracyjnej i ustawodawczej, na jakie napotykają projekty dotyczące języków zagrożonych wymarciem ze względu na małą liczebność wspólnot językowych, których te zagadnienia dotyczą;

9.  mając na uwadze brak możliwości przedłużenia działania, wnosi, aby finansowanie na rzecz ochrony języków zagrożonych wymarciem było łatwo dostępne i możliwie jak najprostsze, tak aby podmioty, które będą chciały z niego skorzystać, mogły rzeczywiście w ustalonym przedziale czasowym wspomóc języki zagrożone wymarciem;

10.  uznaje, że UE powinna wspierać i promować państwa, które stosują podejście do nauki języków umożliwiające już w najmłodszym wieku przyswajanie języka zagrożonego jako języka ojczystego; wskazuje, że taka polityka promowania dwóch lub więcej języków niosłaby korzyści i sprzyjałaby nauce przez dzieci kolejnych języków w przyszłości, co jest naukowo potwierdzone, wspierając jednocześnie językowy przekaz pokoleniowy, oraz stanowiłaby konkretne wsparcie dla osób posługujących się językami zagrożonymi wymarciem przy ożywianiu przekazu pokoleniowego, tam gdzie jest on zagrożony;

11.  wspiera intensywniejsze nauczanie języków zagrożonych wymarciem wśród uczniów w każdym wieku przy zastosowaniu odpowiednich metod, w tym nauczania na odległość, na rzecz wzmocnienia prawdziwego obywatelstwa europejskiego opartego na wielokulturowości i pluralizmie językowym;

12.  odnotowuje programy Komisji w dziedzinie wielojęzyczności; uważa, że promotorzy projektów powinni móc korzystać z oferowanych przez nie możliwości i – przypominając, że wspólnoty posługujące się językiem zagrożonym walczące o ochronę języków zagrożonych wymarciem są często mało licznymi społecznościami – kładzie nacisk na fakt, że Komisja ma czuwać nad nieblokowaniem kwalifikowalności programów ich dotyczących ze względu na niski poziom zaangażowania finansowego, małą liczbę beneficjentów lub nieznaczny obszar zasięgu oraz nad ułatwianiem dostępu do tych programów i nagłaśnianiem ich, dostarczając wytycznych dotyczących ich kwalifikowalności do finansowania; wzywa państwa członkowskie do działania w charakterze pośredników i zwolenników wspólnot językowych, które mają otrzymać wsparcie finansowe pochodzące ze środków unijnych oraz przypomina, że nie należy przekierowywać środków unijnych przeznaczonych na wspieranie różnorodności językowej ani też wykorzystywać ich w celu wspierania działań, w których języki zagrożone wymarciem wykorzystuje się jako narzędzie do realizacji szerzej zakrojonych celów politycznych;

13.  jest zdania, że polityka ożywienia językowego jest zadaniem długoterminowym, które musi opierać się na zaplanowaniu zróżnicowanych i skoordynowanych działań na wielu płaszczyznach, w szczególności takich jak edukacja, w tym edukacja przedszkolna i szkolna, które stanowią prawdziwy atut, wraz z nauczaniem języka przez samych rodziców, administracja, programy medialne (również z możliwością instalowania i odbierania stacji radiowych i telewizyjnych), twórczość kulturalna, i musi obejmować wszystkie formy życia publicznego, co wiąże się z udostępnieniem długoterminowych środków; uważa, że należy wspierać opracowanie takich programów, wymianę dobrych praktyk pomiędzy wspólnotami językowymi oraz zastosowanie procedur oceny;

14.  przypomina znaczenie wspierania starań zmierzających do standaryzacji języków mających głównie charakter ustny;

15.  zwraca się do państw członkowskich o poświęcenie wzmożonej uwagi szkolnictwu wyższemu i badaniom koncentrującym się szczególnie na językach zagrożonych wymarciem oraz o ich wsparcie;

16.  jest zdania, że nowa technologia może być narzędziem wspierania wiedzy, rozpowszechniania, nauki i ochrony języków europejskich zagrożonych wymarciem;

17.  kładzie nacisk na znaczenie przekazu pokoleniowego języków zagrożonych wymarciem w obrębie rodzin oraz na znaczenie wspierania, w razie konieczności, nauczania języków zagrożonych wymarciem w ramach poszczególnych systemów edukacyjnych; zachęca państwa członkowskie i władze regionalne do opracowywania polityki edukacyjnej i materiałów dla nauczycieli;

18.  jest zdania, że z punktu widzenia polityki ożywienia językowego równie ważne jest, by języki zepchnięte na margines, używane głównie w zamkniętym kręgu rodzinnym mogły być powszechnie stosowane;

19.  wzywa Komisję do współpracy z organizacjami międzynarodowymi opracowującymi programy oraz inicjatywy mające na celu ochronę i promocję języków zagrożonych wymarciem, w szczególności z UNESCO i Radą Europy;

20.  zaleca, aby państwa członkowskie monitorowały rozwój języków najbardziej zagrożonych, które powinny być wspierane zarówno przez władze państwowe, jak i władze z obszarów, na których używane są języki własne bez względu na to, czy są one urzędowe, czy nie;

21.  jest zdania, że media, w szczególności nowe media, mogą odegrać ważną rolę w ochronie języków zagrożonych wymarciem, zwłaszcza na rzecz przyszłych pokoleń; podkreśla ponadto, że do realizacji tych celów można wykorzystać nowe technologie;

22.  mając na uwadze, że śmierć ostatniego użytkownika języka jest zwykle równoznaczna z wyginięciem tego języka, pilnie wzywa w szczególności władze lokalne do podjęcia działań rewitalizacyjnych, które mogą zmienić ten stan rzeczy;

23.  zauważa, że jednym ze sposobów na powstrzymanie wymierania języków może być digitalizacja, zachęca w związku z tym władze lokalne do gromadzenia i umieszczania on-line książek i nagrań w tych językach oraz wszelkich innych form dziedzictwa językowego;

24.  sugeruje, że społeczność międzynarodowa i państwa członkowskie powinny uświadomić wspólnotom posługującym się językami zagrożonymi wymarciem, że używanie i zachowywanie ich własnego języka stanowi atut zarówno dla samych wspólnot, jak i dla całej Europy;

25.  wzywa Komisję do wspierania w sposób ciągły i poprzez swoje różne programy ponadnarodowych sieci współpracy oraz inicjatyw i działań o wymiarze europejskim, mających na celu promocję języków zagrożonych wymarciem, i podkreśla konieczność aktywnego działania na rzecz uzupełnienia i utrwalenia atlasu języków zagrożonych wymarciem na świecie opracowanego przez UNESCO oraz rozbudowania zestawu jednorodnych wskaźników, który umożliwi monitorowanie stanu każdego języka i wyników strategii politycznych stosowanych w celu zapobieżenia jego wymarciu;

26.  wzywa Komisję do kontynuowania badań rozpoczętych w ramach projektu Euromosaic oraz do zidentyfikowania przykładów działań podjętych na szczeblu krajowym, które przyczyniły się do znaczącego zmniejszenia poziomu zagrożenia wymarciem języków europejskich; zaleca, by w celu wspierania wymiany wiedzy, wiedzy specjalistycznej i najlepszych praktyk między poszczególnymi wspólnotami językowymi, europejskie sieci językowe przeprowadzały ocenę polityki prowadzonej przez państwa członkowskie z myślą o zachowaniu, ochronie i promocji języków zagrożonych wymarciem, a także by Komisja wydała stosowne zalecenia;

27.  wzywa Komisję do wspierania badań w zakresie przyswajania i ożywiania języków zagrożonych wymarciem oraz kognitywnych i społecznych korzyści, jakie reprezentują dwu- i wielojęzyczni obywatele europejscy;

28.  wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do podpisania i ratyfikowania Europejskiej karty języków regionalnych i mniejszościowych (1992) oraz Ramowej konwencji na rzecz ochrony mniejszości krajowych (1995);

29.  wzywa Komisję do rozważenia możliwych działań dotyczących ochrony języków zagrożonych wymarciem w Unii;

30.  wzywa Komisję do wspierania projektów pilotażowych, które prowadzą do promowania używania języków zagrożonych wymarciem, a także planów działania opracowanych przez poszczególne wspólnoty językowe;

31.  uważa, że Unia powinna wspierać różnorodność językową w stosunkach z państwami trzecimi, zwłaszcza z tymi, które pragną przystąpić do UE;

32.  wzywa Komisję do refleksji nad wdrożeniem działań na szczeblu europejskim dotyczących zachowania, ochrony i promocji języków zagrożonych wymarciem;

33.  jest zdania, że programy związane z promowaniem wielojęzyczności mają istotne znaczenie dla strategii dotyczących polityki krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących do UE;

34.  jest zdania, że wsparcie Komisji dla ożywienia językowego powinno dotyczyć w szczególności inicjatyw w dziedzinie mediów cyfrowych, w tym mediów społecznych, mających na celu wzbudzenie zainteresowania młodszych pokoleń językami europejskimi zagrożonymi wymarciem;

35.  uważa, że Komisja powinna zwrócić uwagę na to, że polityka niektórych państw członkowskich i regionów stwarza zagrożenie dla zachowania języków istniejących na ich poszczególnych obszarach, nawet jeżeli języki te nie należą do zagrożonych w kontekście europejskim;

36.  podkreśla znaczenie użytecznych stron internetowych informujących o programach UE, które mogą finansować projekty promujące języki zagrożone wymarciem, i wzywa Komisję do ogłoszenia zaproszenia do składania projektów dotyczących uaktualnienia tych stron internetowych poświęconych nowym programom na lata 2014–2020 oraz do szerszego rozpowszechniania informacji związanych z tą tematyką, szczególnie wśród zainteresowanych tematem wspólnot językowych;

37.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) https://wcd.coe.int/ViewDoc.jsp?id=1671947&Site=DC (2) Dz.U. L 394 z 30.12.2006, s. 10. (3) Dz.U. C 259 z 2.9.2011, s. 31. (4) Dz.U. C 320 z 16.12.2008, s. 1. (5) Dz.U. C 92 E z 16.4.2004, s. 322. (6) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004, s. 374. (7) Dz.U. C 38 E z 12.2.2004, s. 167. (8) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 59. (9) Dz.U. C 8 E z 14.1.2010, s. 75.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. zawierające zalecenia dla Komisji w sprawie praw przysługujących Parlamentowi w procedurze mianowania przyszłych dyrektorów wykonawczych Europejskiej Agencji Środowiska – zmiana art. 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 401/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska (2013/2089(INL))

P7_TA(2013)0351 A7-0264/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 225 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 9 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 401/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska(1),

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie agencji zdecentralizowanych,

–  uwzględniając wspólne podejście do agencji zdecentralizowanych UE, dołączone do wspólnego oświadczenia z dnia 19 lipca 2012 r.,

–  uwzględniając art. 42 i 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0264/2013),

A.  mając na uwadze, że w rozporządzeniu (WE) nr 401/2009 nie ma przepisu gwarantującego Parlamentowi Europejskiemu formalne prawo do przesłuchania kandydata na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Środowiska;

1.  zwraca się do Komisji, by w oparciu o art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej jak najszybciej przedstawiła wniosek w sprawie aktu zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 401/2009, jeżeli chodzi o procedurę mianowania dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Środowiska, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami określonymi w załączniku do niniejszego dokumentu;

2.  potwierdza, że zalecenia te są zgodne z prawami podstawowymi i zasadą pomocniczości;

3.  uważa, iż wspomniany wniosek nie pociąga za sobą skutków finansowych;

4.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, a także szczegółowych zaleceń przedstawionych w załączniku Komisji i Radzie oraz Europejskiej Agencji Środowiska.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI

SZCZEGÓŁOWE ZALECENIA DOTYCZĄCE SPORZĄDZENIA ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY ZMIENIAJACEGO ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 401/2009 W SPRAWIE EUROPEJSKIEJ AGENCJI ŚRODOWISKA ORAZ EUROPEJSKIEJ SIECI INFORMACJI I OBSERWACJI ŚRODOWISKA, POD WZGLĘDEM PROCEDURY MIANOWANIA DYREKTORA WYKONAWCZEGO

A.  ZASADY I CELE PROPONOWANEGO WNIOSKU

1.  Celem wniosku jest dostosowanie procedury mianowania dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Środowiska do procedur stosowanych w przypadku powoływania dyrektorów wykonawczych innych agencji, takich jak Europejska Agencja Chemikaliów, Europejska Agencja Leków i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, szczególnie w celu przyznania Parlamentowi Europejskiemu formalnego prawa do przesłuchania kandydata wybranego przez zarząd Europejskiej Agencji Środowiska na to stanowisko przed mianowaniem go.

B.  TEKST PROPONOWANEGO WNIOSKU

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 401/2009 w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska, pod względem procedury mianowania dyrektora wykonawczego

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Parlamentu Europejskiego skierowany do Komisji Europejskiej(2),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(4),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Artykuł 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 401/2009 w sprawie Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska(5) nie zawiera przepisów gwarantujących Parlamentowi Europejskiemu formalne prawo do przesłuchania kandydata zaproponowanego na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Środowiska przed mianowaniem go na to stanowisko.

(2)  Zgodnie z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską(6) kandydaci na stanowisko dyrektora wykonawczego agencji regulacyjnych powinni być przesłuchiwani przez komisje parlamentarne.

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 401/2009 jest ujednoliconą wersją rozporządzenia Rady (EWG) nr 1210/90 z dnia 7 maja 1990 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Agencji Środowiska oraz Europejskiej Sieci Informacji i Obserwacji Środowiska(7). Od czasu wejścia w życie tego aktu, do innych rozporządzeń powołujących inne agencje, takich jak w szczególności rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 w sprawie Europejskiej Agencji Chemikaliów(8), rozporządzenie (WE) nr 726/2004 w sprawie Europejskiej Agencji Leków(9) oraz rozporządzenie (WE) nr 178/2002 w sprawie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności(10), wprowadzono przepis, że kandydat nominowany przez zarząd agencji proszony jest o złożenie oświadczenia w Parlamencie Europejskim oraz o udzielenie odpowiedzi na pytania posłów.

(4)  Zgodnie z przyjętą praktyką kandydat wybrany przez zarząd Europejskiej Agencji Środowiska na stanowisko dyrektora wykonawczego zapraszany jest niezwłocznie na przesłuchanie przed właściwą komisją Parlamentu Europejskiego.

(5)  W przeciwieństwie do późniejszych rozporządzeń powołujących do życia inne agencje, np. Europejską Agencję Chemikaliów, Europejską Agencję Leków oraz Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, art. 9 rozporządzenia (WE) nr 401/2009 nie zawiera wymogu dokonania przez Komisję wyboru kandydata na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiej Agencji Środowiska po opublikowaniu zaproszenia do wyrażenia zainteresowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w innych periodykach lub na stronach internetowych.

(6)  Dlatego też właściwe jest dostosowanie procedury mianowania przyszłych dyrektorów wykonawczych Europejskiej Agencji Środowiska do procedur powoływania dyrektorów wykonawczych innych agencji, szczególnie pod względem praw przysługujących Parlamentowi Europejskiemu.

(7)  Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 401/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zmiana rozporządzenia (WE) nr 401/2009

W art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 401/2009 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„1. Na czele agencji stoi dyrektor wykonawczy powoływany przez zarząd w oparciu o listę kandydatów zaproponowanych przez Komisję po opublikowaniu zaproszenia do wyrażenia zainteresowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz w innych periodykach lub na stronach internetowych. Kadencja dyrektora wykonawczego trwa pięć lat i jest odnawialna jednokrotnie.

Przed powołaniem na stanowisko kandydat wyłoniony przez zarząd proszony jest o możliwie najszybsze złożenie oświadczenia przed Parlamentem Europejskim oraz o udzielenie odpowiedzi na pytania posłów do Parlamentu.

Przed przesłuchaniem przed Komisją Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności kandydat przedstawi pisemny program obejmujący proponowaną przez niego strategię na okres pięcioletniej kadencji.”

Artykuł 2

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie jest wiążące w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. L 126 z 21.5.2009, s. 13. (2) Dz.U. … (3) Dz.U. … (4) Dz.U. … (5) Dz.U. L 126 z 21.5.2009, s. 13. (6) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47. (7) Dz.U. L 120 z 11.5.1990, s. 1. (8) Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1). (9) Rozporządzenie (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiające wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiające Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136 z 30.4.2004, s. 1.) (10) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 2/2013 na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja (11693/2013 – C7-0245/2013 – 2013/2056(BUD))

P7_TA(2013)0352 A7-0287/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1),

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2012 r.(2),

–  uwzględniając wspólne oświadczenia w sprawie płatności za rok 2012 i 2013 podpisane przez Parlament, Radę i Komisję w grudniu 2012 r.,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając decyzję Rady nr 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich(4),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 2/2013 przedłożony przez Komisję dnia 27 marca 2013 r. (COM(2013)0183),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 2/2013 przyjęte przez Radę dnia 9 lipca 2013 r. (11693/2013 – C7-0245/2013),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego br. dotyczących wieloletnich ram finansowych(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. dotyczącą porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(6),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0287/2013),

A.  mając na uwadze, że w projekcie budżetu korygującego nr 2/2013 do budżetu ogólnego na rok 2013 proponuje się wzrost przewidywanych dochodów pochodzących z grzywien i kar o 290 mln EUR oraz wzrost przewidywanych środków na płatności o 11 200 mln EUR w działach 1a, 1b, 2, 3a, 3b i 4 wieloletnich ram finansowych (WRF) w celu zaspokojenia potrzeb płatniczych do końca roku przez zabezpieczenie płatności wynikających z przeszłych i bieżących zobowiązań;

B.  mając na uwadze, że ogólna kwota wniosków o płatność z tytułu polityki spójności (2007–2013) na koniec 2012 r. wynosząca 16 200 mln EUR musiała zostać przeniesiona na rok 2013, co w efekcie doprowadziło do obniżenia poziomu środków na płatności dostępnych w budżecie na rok 2013 na pokrycie potrzeb płatniczych w tym roku;

C.  mając na uwadze, że Parlament, Rada i Komisja na mocy wspólnego oświadczenia zobowiązały się w grudniu 2012 r. do pokrycia wszystkich nieuregulowanych wniosków o płatność za 2012 r. w drodze korekty budżetu na wczesnym etapie w 2013 r.;

D.  mając na uwadze, że osiągnięte dnia 27 czerwca 2013 r. na najwyższym szczeblu politycznym porozumienie polityczne między Parlamentem, prezydencją Rady a Komisją w sprawie WRF na lata 2014–2020 zawierało zobowiązanie polityczne ze strony Rady do podjęcia wszystkich koniecznych środków zapewniających pełne wywiązanie się Unii ze zobowiązań za rok 2013, do formalnego przyjęcia projektu budżetu korygującego nr 2/2013 na kwotę 7 300 mln EUR oraz do bezzwłocznego przyjęcia kolejnego projektu budżetu korygującego, który ma zostać zaproponowany przez Komisję wczesną jesienią, w celu uniknięcia jakichkolwiek braków uzasadnionych środków na płatności;

E.  mając na uwadze, że w dniu 9 lipca 2013 r. Rada formalnie przyjęła stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 2/2013 na kwotę 7 300 mln EUR, która pokryje potrzeby związane z nieuregulowanymi płatnościami w działach 1a, 1b, 2, 3a, 3b i 4;

F.  mając na uwadze, że Parlament w swojej rezolucji z dnia 3 lipca 2013 r. łączy przyjęcie przez Radę kolejnego projektu budżetu korygującego wczesną jesienią z przyjęciem rozporządzenia w sprawie WRF lub budżetu na rok 2014;

1.  przyjmuje do wiadomości projekt budżetu korygującego nr 2/2013 zaproponowany przez Komisję i stanowisko Rady w sprawie tego projektu, które jest spójne z porozumieniem politycznym osiągniętym podczas negocjacji dotyczących WRF na lata 2014–2020;

2.  rozumie, że Komisja zaproponowała pierwotnie ogólny wzrost w wysokości 11 200 mln EUR, aby nie podważać pułapu płatności na rok 2013 przewidzianego w WRF, a tym samym aby uniknąć zmiany bieżących WRF; obawia się jednak, że kwota ta może nie wystarczyć na pokrycie wszystkich wniosków o płatność złożonych do końca 2013 r.; przypomina w szczególności, że państwa członkowskie zazwyczaj przedkładają większość faktur w ramach działu 1b pod koniec każdego roku budżetowego, aby uniknąć ewentualnego umorzenia w wyniku zastosowania zasad N+2 i N+3;

3.  podkreśla, że wspólne oświadczenia z grudnia 2012 r. stanowiły integralną część porozumienia w sprawie budżetu na rok 2013 i oznaczają formalne zobowiązanie ze strony trzech instytucji, które musi być w pełni przestrzegane jako znak wzajemnego zaufania i lojalnej współpracy; rozumie jednak ograniczenia finansowe, jakim podlegają państwa członkowskie i dlatego zgadza się, aby potrzeby związane z nieuregulowanymi płatnościami do końca 2013 r. (według szacunków Komisji wynoszące 11 200 mln EUR) zostały pokryte w dwóch kolejnych etapach;

4.  przypomina Radzie o formalnym zobowiązaniu – które przyjęła na wyraźny wniosek Parlamentu w ramach porozumienia politycznego w sprawie WRF na lata 2014–2020 – do zapewnienia pokrycia również drugiej transzy zaległych płatności, co zagwarantuje uregulowanie kwestii płatności, zanim rozpocznie się kolejny okres WRF; wzywa Komisję do przedstawienia wczesną jesienią kolejnego budżetu korygującego dotyczącego tylko tej kwestii;

5.  przypomina swoje stanowisko przedstawione w rezolucji z dnia 3 lipca 2013 r. dotyczącej porozumienia politycznego w sprawie WRF na lata 2014–2020, w którym stwierdza się, że Parlament nie wyda zgody na przyjęcie rozporządzenia w sprawie WRF ani nie przyjmie budżetu na rok 2014 rok, dopóki Rada nie przyjmie w pełni tego nowego budżetu korygującego, pokrywającego pozostały deficyt płatności za rok 2013 określony przez Komisję;

6.  uważa kwotę 11 200 mln EUR za absolutne minimum na pokrycie rzeczywistych potrzeb do końca 2013 r.; wzywa trzy instytucje do przedstawienia konkretnego, wiążącego rozwiązania, w razie gdyby zasilenie zaproponowane w dwóch transzach przewidzianych w projekcie budżetu korygującego nr 2/2013 okazało się niewystarczające i nie zapobiegło w pełni przeniesieniu pewnych płatności na kolejne WRF;

7.  uważa, że Komisja jest jedyną instytucją, która może dostarczyć władzy budżetowej dokładnych danych dotyczących przewidywanych potrzeb płatniczych w oparciu o wnioski państw członkowskich z roku N i ich prognoz na rok N+1; wskazuje, że Rada nie ma żadnej obiektywnej podstawy, aby kwestionować liczby przedstawiane przez Komisję, które opierają się na zagregowanych danych z 27 państw członkowskich; przypomina, że każde państwo członkowskie jest odpowiedzialne wyłącznie za własne dane i w związku z tym są to jedyne liczby, które może podważyć;

8.  przypomina, że przyjęcie projektu budżetu korygującego nr 3/2013 zmniejszyłoby udział składek opartych na DNB wnoszonych przez państwa członkowskie do budżetu Unii, a tym samym częściowo skompensowałoby ich wkład do budżetu korygującego nr 2/2013; podkreśla w związku z tym, że oba akty mają wspólny harmonogram przyjęcia, gdyż są ściśle powiązane z politycznego punktu widzenia;

9.  zatwierdza stanowisko Rady w sprawie projektu budżetu korygującego nr 2/2013;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 2/2013 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

11.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0304.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 3/2013 na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja (11694/2013 – C7-0246/2013 – 2013/2070(BUD))

P7_TA(2013)0353 A7-0284/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 18,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2012 r.(2),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając decyzję Rady nr 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu środków własnych Wspólnot Europejskich(4),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 3/2013 przedłożony przez Komisję dnia 15 kwietnia 2013 r. (COM(2013)0224),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 3/2013, przyjęte przez Radę dnia 9 lipca 2013 r. (11694/2013 – C7-0246/2013),

–  uwzględniając art. 75b i art. 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0284/2013),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 3/2013 ma na celu wprowadzenie do budżetu na rok 2013 nadwyżki środków finansowych z roku budżetowego 2012 wynoszącej 1 023,3 mln EUR;

B.  mając na uwadze, że główne składniki tej nadwyżki to niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 244,3 mln EUR, dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący ponad 719,1 mln EUR oraz dodatnie różnice kursowe w wysokości 59,9 mln EUR;

C.  mając na uwadze, że po stronie dochodów podwyżka pochodzi głównie ze zwrotów i składek powiązanych z porozumieniami i programami Unii (350 mln EUR), ze zwiększenia zasobów własnych rzeczywiście zebranych w porównaniu z wysokością uwzględnioną w budżecie (231 mln EUR) oraz z kar i odsetek z tytułu spóźnionych płatności (159 mln EUR);

D.  mając na uwadze, że niewykorzystane środki po stronie wydatków wynoszą 244 mln EUR, z czego 168 mln EUR pochodzi ze środków budżetowych z 2012 r., a 76 mln EUR – z przeniesień z 2011 r.;

1.  odnotowuje projekt budżetu korygującego nr 3/2013 poświęconego wyłącznie rozdysponowaniu nadwyżki środków budżetowych z 2012 r. wynoszącej 1 023,3 mln EUR zgodnie z art. 18 rozporządzenia finansowego i stanowiskiem Rady w tej sprawie;

2.  przypomina, że przyjęcie budżetu korygującego nr 3 obniży udział składek z DNB państw członkowskich w budżecie Unii, a tym samym częściowo zrównoważy ich wkład w finansowanie budżetu korygującego nr 2/2013; podkreśla w związku z tym, że oba akty mają wspólny harmonogram przyjmowania, gdyż są ściśle powiązane z politycznego punktu widzenia;

3.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2013;

4.  zobowiązuje swego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 3/2013 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 4/2013 na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (11696/2013 – C7-0247/2013 – 2013/2084(BUD))

P7_TA(2013)0354 A7-0285/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 18,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2012 r.(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3),

–  uwzględniając decyzję Rady nr 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich(4),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2013 przedłożony przez Komisję dnia 29 kwietnia 2013 r. (COM(2013)0254),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 4/2013, przyjęte przez Radę dnia 15 lipca 2013 r. (11696/2013 – C7-0247/2013),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając pismo Komisji Kultury,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0285/2013),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 4/2013 ma na celu wprowadzenie zmian do planu zatrudnienia Agencji Europejskiego GNSS poprzez dodanie 20 stanowisk w związku z dodatkowymi zadaniami powierzonymi Agencji, do planu zatrudnienia Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) poprzez dodanie 2 pracowników zatrudnionych na czas określony i 13 pracowników kontraktowych w związku z rozszerzeniem mandatu Agencji oraz zmian do planu zatrudnienia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez dodanie 7 stanowisk potrzebnych dla dodatkowych rzeczników generalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że zaproponowane zwiększenie liczby stanowisk przedstawiono jako niemające wpływu na budżet, ponieważ planuje się, że zostanie w pełni zrównoważone przez odpowiadające mu ograniczenia w sekcji budżetu dotyczącej Komisji, a w przypadku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dzięki środkom dostępnym w jego sekcji;

C.  mając na uwadze, że obsadzenie 20 dodatkowych stanowisk w Agencji Europejskiego GNSS powinno się odbyć w trybie pilnym, aby umożliwić Agencji przygotowanie się do nowych zadań począwszy od stycznia 2014 r.;

D.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego zawiera jedynie część pierwotnego wniosku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej opartego na Deklaracji nr 38 załączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony i nie uwzględnia 9 prawników, o których wnioskował Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

E.  mając na uwadze, że dodatkowi prawnicy mogliby zmniejszyć dodatkowe obciążenie Trybunału wynikające z tego, że jak dotychczas Radzie nie udało się uzgodnić systemu umożliwiającego zwiększanie liczby sędziów w Sądzie (pomimo tego, że konieczność takiej reformy nie jest kwestionowana); mając na uwadze, że te stanowiska zostały rzeczywiście uwzględnione w przedstawionym przez Komisję projekcie budżetu na 2014 r.;

1.  przyjmuje do wiadomości przedstawiony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 4/2013 oraz stanowisko Rady dotyczące projektu;

2.  w odniesieniu do zwiększenia liczby stanowisk w Agencji Europejskiego GNSS zauważa, że zrównoważenie przez ograniczenia w personelu Komisji nie rozpocznie się natychmiast w 2013 r., ale zostanie całkowicie zrealizowane dopiero podczas kolejnych wieloletnich ram finansowych;

3.  wyraża zaniepokojenie w związku z wprowadzającą w błąd prezentacją oszczędności w zakresie personelu w odniesieniu do planu zatrudnienia Komisji; odnotowuje, że w bezpośrednich służbach Komisji uwolniono 13 pracowników kontraktowych i 2 stanowiska, ale dodano je do planu zatrudnienia EACEA; zauważa, że ponieważ wszystkie agencje wykonawcze są częścią administracji Komisji, wbrew temu co jest sugerowane nie można mówić o zmniejszeniu budżetu Komisji; jest świadomy, że personel zatrudniony w agencjach wykonawczych opłacany jest całkowicie ze środków operacyjnych;

4.  zamierza poprzeć dodatkowe stanowiska dla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które Komisja pominęła w swoim projekcie, w kontekście rocznej procedury budżetowej na 2014 r.;

5.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2013;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 4/2013 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zgodnie z pkt 26 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (COM(2013)0259 – C7-0116/2013 – 2013/2085(BUD))

P7_TA(2013)0355 A7-0283/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0259 – C7–0116/2013),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1), w szczególności jego pkt 26,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(2),

–  uwzględniając wspólną deklarację Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą podczas posiedzenia pojednawczego w dniu 17 lipca 2008 r., dotyczącą Funduszu Solidarności,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0283/2013),

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zgodnie z pkt 26 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/714/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 5/2013 na rok budżetowy 2013, sekcja 3 – Komisja (11697/2013 – C7-0248/2013 – 2013/2086(BUD))

P7_TA(2013)0356 A7-0286/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  względniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1),

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 12 grudnia 2012 r.(2),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 26,

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2013 r. zmieniającą porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami w odniesieniu do wieloletnich ram finansowych w celu uwzględnienia potrzeb w zakresie wydatków wynikających z przystąpienia Chorwacji do Unii Europejskiej(4),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 5/2013 na rok budżetowy 2013, przyjęty przez Komisję dnia 2 maja 2013 r. (COM(2013)0258),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 5/2013, przyjęte przez Radę dnia 15 lipca 2013 r. (11697/2013 – C7-0248/2013),

–  uwzględniając art. 75b i 75e Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0286/2013),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2013 odnosi się do uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) na kwotę 14 607 942 EUR środków na zobowiązania i środków na płatności w związku z intensywnymi opadami deszczu, które spowodowały katastrofę powodziową w Słowenii, Chorwacji i Austrii jesienią 2012 r.;

B.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2013 służy formalnemu wprowadzeniu tej korekty do budżetu na rok 2013;

1.  przyjmuje do wiadomości przedłożony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 5/2013 oraz stanowisko Rady dotyczące tego projektu;

2.  podkreśla konieczność uruchomienia za pośrednictwem FSUE pomocy finansowej dla państw dotkniętych tą klęską żywiołową: ubolewa nad tym, że Rada – przed przyjęciem stanowiska w sprawie przedmiotowego budżetu korygującego – ponownie postanowiła nie skracać ośmiotygodniowego okresu przewidzianego na przekazanie odnośnych informacji parlamentom narodowym, mimo że art 4. protokołu nr 1 załączonego do Traktatu wyraźnie umożliwia skrócenie tego okresu w pilnych przypadkach;

3.  z zadowoleniem przyjmuje stanowisko Rady, które stanowi zatwierdzenie wniosku Komisji bez zmian i zapewnia pokrycie budżetu korygującego nr 5/2013 z nowych środków; podkreśla, że niedobór środków na płatności na 2013 r., który spowodował przedstawienie projektu budżetu korygującego nr 2/2013, z góry wykluczał znalezienie środków na budżet korygujący nr 5/2013 w drodze przesunięcia;

4.  zatwierdza zatem stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 5/2013;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 5/2013 został ostatecznie przyjęty, oraz do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 66 z 8.3.2013. (3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (4) Dz.U. L 209 z 3.8.2013, s. 14.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (COM(2012)0595 – C7-0337/2012 – 2012/0288(COD))

P7_TA(2013)0357 A7-0279/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0595),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0337/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 kwietnia 2013 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0279/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 11 września 2013 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/…/UE zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1, w związku z jego art. 114 w odniesieniu do art. 1 ust. 2–9 i art. 2 ust. 5–7 niniejszej dyrektywy,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Na mocy art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE(4) wymaga się od państw członkowskich dopilnowania, aby udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w tych państwach. Jedną z metod osiągnięcia tego celu, którą mogą stosować państwa członkowskie, jest stosowanie biopaliw jako domieszki (mieszanie paliw) i przewiduje się, że metoda ta będzie stanowiła główny wkład w jego realizację. Inne dostępne metody stosowane, aby osiągnąć cel, to ograniczenie zużycie energii, co jest niezbędne, gdyż wiążący cel dotyczący procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych będzie prawdopodobnie coraz trudniej osiągnąć w sposób zrównoważony, jeśli całkowity popyt na energię w transporcie wciąż będzie rosnąć, oraz wykorzystanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii. [Popr. 123]

(2)  Mając na uwadze dążenie Unii do dalszego ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz znaczący udział paliw stosowanych w transporcie drogowym w tych emisjach, art. 7a ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/70/WE(5) zobowiązuje dostawców paliw do ograniczenia do dnia 31 grudnia 2020 r. o co najmniej 6 % emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw w przeliczeniu na jednostkę energii („natężenie emisji gazów cieplarnianych”) uzyskanej z paliw stosowanych w Unii w pojazdach transportu drogowego, maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających, gdy nie znajdują się na morzu. Jedną z Do metod ograniczenia natężenia emisji gazów cieplarnianych z paliw kopalnych, która może które mogą być stosowana stosowane przez ich dostawców, jest ich mieszanie z biopaliwami biopaliw powodujących niewielką emisję gazów cieplarnianych lub niepowodujących jej wcale z innymi paliwami pochodzącymi z nieuniknionych gazów odlotowych otrzymanymi z wychwytywania i wykorzystania dwutlenku węgla na potrzeby transportu. [Popr. 2]

(3)  W art. 17 dyrektywy 2009/28/WE ustanowione zostały kryteria zrównoważonego rozwoju, które muszą być spełnione, aby biopaliwa i biopłyny mogły być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie oraz kwalifikowały się do objęcia programami wsparcia publicznego. Kryteria te obejmują wymagane minimalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych uzyskane dzięki zastosowaniu biopaliw i biopłynów w stosunku do emisji, których źródłem byłyby paliwa kopalne. Identyczne kryteria zrównoważonego rozwoju ustanowiono w odniesieniu do biopaliw w art. 7b dyrektywy 98/70/WE.

(3a)  Chociaż w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE zamieszczono terminy „biopaliwa i biopłyny”, przepisy tych dyrektyw, w tym odpowiednie kryteria zrównoważonego rozwoju, stosują się do wszystkich paliw odnawialnych zdefiniowanych w tych dyrektywach. [Popr. 4]

(4)  W sytuacji gdy użytki zielone lub użytki rolne przeznaczone wcześniej do produkcji na potrzeby rynków żywnościowych, paszowych i włókien są przeznaczane pod produkcję biopaliw, zapotrzebowanie na ten pierwszy rodzaj produktów będzie musiało zostać zaspokojone albo przez intensyfikację bieżącej produkcji, albo w drodze przeznaczenia pod tę produkcję innych gruntów, niebędących użytkami rolnymi. Ten ostatni scenariusz stanowi pośrednią zmianę sposobu użytkowania gruntów i – jeżeli wiąże się z przekształceniem obszarów o dużych ilościach pierwiastka węgla – może prowadzić do znaczących emisji gazów cieplarnianych. Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE powinny zatem zawierać przepisy zapobiegające pośredniej zmianie sposobu użytkowania gruntów, z uwagi na fakt że obecne biopaliwa są produkowane głównie z roślin uprawianych na istniejących użytkach rolnych. [Popr. 124]

(4a)  Art. 19 ust. 7 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 6 dyrektywy 98/70/WE przewidują odpowiednie środki dotyczące przeciwdziałania wpływowi pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na emisję gazów cieplarnianych przy jednoczesnym uwzględnieniu konieczności ochrony poczynionych już inwestycji. [Popr. 126]

(5)  Z prognoz dotyczących zapotrzebowania na biopaliwa przedstawionych przez państwa członkowskie i szacunków dotyczących emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w przypadku różnych surowców do produkcji biopaliw wynika, że emisje gazów cieplarnianych związane z pośrednią zmianą sposobu użytkowania gruntów są prawdopodobnie znaczne i mogą niwelować zniwelują część lub całość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przypisywanego poszczególnych biopaliwom. Powodem tego jest fakt, że na biopaliwa, których produkcja wymaga użytkowania gruntów, przyznano dotacje publiczne w dużej kwocie (10 000 000 000 EUR rocznie), w wyniku czego niemal cała produkcja biopaliw w 2020 r. będzie prawdopodobnie pochodzić z roślin uprawianych na gruntach, które można by wykorzystać do zaspokajania potrzeb rynków żywnościowych i paszowych. Ponadto produkcja biopaliw z upraw roślin spożywczych przyczynia się do wahań cen żywności oraz może mieć znaczny negatywny wpływ społeczny na środki utrzymania i zdolność do realizowania praw człowieka, w tym prawa do pożywienia lub dostępu do gruntów w lokalnych społecznościach żyjących w ubóstwie w krajach poza Unią. W celu ograniczenia tych emisji i złagodzenia takich negatywnych skutków społecznych oraz zmniejszenia negatywnego wpływu na bezpieczeństwo żywnościowe właściwe jest wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy grupami upraw takimi jak, odpowiednio, uprawy roślin oleistych, zbóż, roślin cukrowych i innych roślin skrobiowych skupienie się w szczególności na obniżeniu zakładanego stopnia wykorzystania biopaliw uprawianych na gruntach oraz uwzględnienie emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów podczas obliczania ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wymaganego na podstawie kryteriów zrównoważonego rozwoju ustanowionych w dyrektywie 2009/28/WE i dyrektywie 98/70/WE. Ponadto, aby znaleźć rozwiązanie w perspektywie średnio- i długookresowej, konieczne jest wspieranie badań i rozwoju w sektorze nowych zaawansowanych biopaliw, które nie konkurują z uprawami roślin spożywczych, a także dalsze badanie wpływu poszczególnych grup upraw zarówno na bezpośrednie, jak i pośrednie zmiany sposobu użytkowania gruntów. [Popr. 8]

(6)  Sektor transportu będzie prawdopodobnie wykazywał zapotrzebowanie na płynne paliwa ze źródeł odnawialnych, aby zmniejszyć swoje emisje gazów cieplarnianych. Zaawansowane biopaliwa takie jak paliwa produkowane z odpadów i alg umożliwiają znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niskim ryzyku pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów i nie konkurują bezpośrednio z rynkami żywnościowymi i paszowymi o użytki rolne. Właściwe jest zatem zachęcenie do zwiększenia produkcji tych zaawansowanych biopaliw, ponieważ nie są one obecnie dostępne w handlu w dużych ilościach, co wynika częściowo z konkurencji o dotacje publiczne z tradycyjnymi technologiami produkcji biopaliw z upraw roślin spożywczych. Należy zapewnić dodatkowe zachęty poprzez nadanie zaawansowanym biopaliwom większego – w porównaniu z konwencjonalnymi biopaliwami – znaczenia w realizacji 10 % celu wyznaczonego sektorowi transportu w dyrektywie 2009/28/WE. W związku z tym w ramach polityki w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych po 2020 r. wspierać należy jedynie zaawansowane biopaliwa, których szacowane skutki w postaci pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów są ograniczone i które zapewniają znaczne całkowite ograniczenie emisji gazów cieplarnianych.

(6a)  W celu zapewnienia skuteczności środków zachęcających, szczególnie środków promujących korzystanie z zaawansowanych biopaliw, konieczne jest, aby w polityce i mechanizmach wsparcia ustanowionych przez państwa członkowskie przewidziano identyfikację, uwierzytelnianie i kontrolę jakości ilości biopaliw, aby zapobiec nieuzasadnionym lub wprowadzającym w błąd roszczeniom dotyczącym pochodzenia danego produktu z biopaliw i powstrzymać składanie powielanych deklaracji dotyczących ilości biopaliw jednocześnie w dwóch lub więcej systemach krajowych lub międzynarodowych systemach akredytacji. [Popr. 11]

(6b)  Chociaż biopaliwa i biopłyny produkowane z odpadów i pozostałości wykazują potencjał umożliwiający znaczne ograniczanie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niewielkim negatywnym wpływie na środowisko naturalne oraz oddziaływaniu ekonomiczno-społecznym, należy prowadzić dalsze badania nad ich dostępnością oraz powiązanymi korzyściami i zagrożeniami m.in. na potrzeby polityki po 2020 r. Niezbędne jest też pozyskanie dalszych informacji na temat korzyści w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego płynących ze stosowania biopaliw konwencjonalnych i zaawansowanych, szczególnie w kontekście bezpośredniego lub pośredniego wykorzystywania w procesie ich produkcji paliw kopalnych. Komisja powinna otrzymać mandat do przedstawienia sprawozdania oraz – w odpowiednich przypadkach – przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosków dotyczących tej kwestii. Sprawozdanie powinno obejmować środowiskowe i społeczno-ekonomiczne alternatywne koszty stosowania surowców do celów innych niż produkcja biopaliw i biopłynów, dzięki czemu w sprawozdaniu zawarte zostaną informacje o całości pozytywnych i negatywnych aspektów oddziaływania. [Popr. 12]

(6c)  Konwencjonalne i zaawansowane biopaliwa o stałej i wysokiej jakości powinny być dostępne we wszystkich państw członkowskich. Aby osiągnąć ten cel, Komisja powinna w trybie pilnym przyznać Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN) wyraźny mandat do przygotowania technicznych norm emisji dla zaawansowanych biopaliw oraz końcowych mieszanek paliw i, w razie konieczności, do dokonania przeglądu norm biopaliw konwencjonalnych, aby zagwarantować, że jakość końcowych produktów paliwowych nie pogorszy parametrów emisji dwutlenku węgla ani ogólnych osiągów operacyjnych pojazdów. [Popr. 13]

(7)  W celu zapewnienia długookresowej konkurencyjności sektorów przemysłowych opartych na biotechnologii oraz zgodnie z komunikatem z 2012 r. pt. „Innowacje w służbie zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy” i Planem działania na rzecz zasobooszczędnej Europy, wspierającymi w całej Europie zintegrowane i zdywersyfikowane biorafinerie, na mocy przepisów dyrektywy 2009/28/WE należy ustanowić większe zachęty, które prowadziłyby do preferowania stosowania surowców z biomasy, które nie mają wysokiej wartości gospodarczej w przypadku innych zastosowań niż biopaliwa lub które nie wywierają takiego wpływu na środowisko, który miałby negatywne skutki dla lokalnych ekosystemów w związku z uszczuplaniem zasobów gruntów i wody przeznaczonych na uprawę roślin spożywczych. [Popr. 129]

(7a)  Aby wykorzystać synergię i zwiększyć pewność prawa, należy poprawić spójność dyrektyw 98/70/WE i 2009/28/WE z przepisami w innych obszarach polityki Unii. Do celów dyrektywy 98/70/WE i dyrektywy 2009/28/WE należy zharmonizować definicje odpadów i pozostałości z definicjami ustanowionymi dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE(6). Strumienie odpadów i pozostałości wymienione w dyrektywie 98/70/WE i dyrektywie 2009/28/WE powinny być lepiej identyfikowane przy pomocy kodów odpadów z europejskiego katalogu odpadów ustanowionego decyzją Komisji 2000/532/WE(7) w celu ułatwienia stosowania tych dyrektyw przez właściwe władze w państwach członkowskich. Propagowanie biopaliw i biopłynów zgodnie z dyrektywą 98/70/WE i dyrektywą 2009/28/WE powinno być spójne z założeniami i celami zawartymi w dyrektywie 2008/98/WE. Aby osiągnąć unijny cel przejścia na społeczeństwo recyklingu, należy w pełni wdrożyć hierarchię postępowania z odpadami określoną w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE. Aby to ułatwić, wykorzystanie odpadów i pozostałości do produkcji biopaliw i biopłynów powinno być częścią planów gospodarowania odpadami i programów zapobiegania powstawaniu odpadów ustanowionych przez państwa członkowskie zgodnie z rozdziałem V dyrektywy 2008/98/WE. Pełne wdrożenie dyrektywy 2008/98/WE nie powinno być zagrożone przez zastosowanie dyrektywy 98/70/WE i dyrektywy 2009/28/WE. [Popr. 16]

(8)  Należy zwiększyć ze skutkiem od dnia 1 lipca 2014 r. minimalny próg ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw i biopłynów produkowanych w nowych instalacjach w celu poprawy ich całkowitego bilansu gazów cieplarnianych, jak również w celu zniechęcenia do dalszych inwestycji w instalacje o słabych parametrach ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Zwiększenie tego progu zapewnia ochronę inwestycji w zdolności produkcyjne w zakresie produkcji biopaliw i biopłynów, zgodnie z art. 19 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 2009/28/WE.

(8a)  Wspierając rozwój rynku odnawialnych nośników energii i paliw, należy wziąć pod uwagę ich wpływ nie tylko na klimat, ale także na regionalne i lokalne możliwości rozwoju i zatrudnienia. Produkcja biopaliw drugiej generacji i biopaliw zaawansowanych ma potencjał, jeżeli chodzi o tworzenie miejsc pracy i generowanie wzrostu, szczególnie na obszarach wiejskich. Samowystarczalność energetyczna i bezpieczeństwo dostaw energii regionów Unii stanowią również cele promowania rynków paliw i energii ze źródeł odnawialnych. [Popr. 17]

(9)  Aby przygotować proces przestawienia się na zaawansowane biopaliwa i zminimalizować całkowite skutki pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w latach do 2020 r., właściwe jest ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów uzyskiwanych z upraw roślin spożywczych w części A załącznika VIII do dyrektywy 2009/28/WE i części A załącznika V do dyrektywy 98/70/WE, które mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE. Nie ograniczając całkowitego zużycia tych biopaliw, dopuszczalny udział biopaliw i biopłynów wyprodukowanych z upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, cukrów oraz upraw roślin oleistych, który może być zaliczony na poczet realizacji celów dyrektywy 2009/28/WE, należy ograniczyć do wysokości udziału tych biopaliw i biopłynów, które zostały zużyte w 2011 r.

(10)  Określony w art. 3 ust. 4 lit. d) dyrektywy 2009/28/WE limit 5 % 6 % nie ma wpływu na swobodę decyzyjną państw członkowskich, które mogą ustalić własną ścieżkę osiągnięcia wymaganego udziału konwencjonalnych biopaliw w ramach łącznego celu wynoszącego 10 %. W ten sposób biopaliwa wyprodukowane przez instalacje, które działały przed końcem 2013 r., mają w dalszym ciągu nieograniczony dostęp do rynku. Niniejsza dyrektywa zmieniająca nie wpływa zatem na uzasadnione oczekiwania podmiotów prowadzących takie instalacje. [Popr. 183]

(10a)  Należy zapewnić zachęty na rzecz wykorzystania w sektorze transportu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ponadto należy propagować efektywność energetyczną i środki służące oszczędności energii w sektorze transportu. [Popr. 133]

(11)  Szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów należy uwzględnić w sprawozdawczości na temat emisji gazów cieplarnianych z biopaliw wymaganej na mocy dyrektyw 98/70/WE i 2009/28/WE. Biopaliwom wytwarzanym z surowców, które nie powodują dodatkowego zapotrzebowania na grunty, takim jak biopaliwa produkowane z odpadów, należy przypisać zerowy wskaźnik emisji.

(11a)  Państwa członkowskie powinny mieć prawo do przekierowania swoich zasobów finansowych przeznaczonych aktualnie w całości lub częściowo na osiągnięcie odpowiedniego udziału energii pochodzącej z biopaliw wytwarzanych z upraw zbóż oraz innych roślin wysokoskrobiowych, cukrów, roślin oleistych oraz innych roślin energetycznych uprawianych na gruntach na zwiększanie udziału energii ze źródeł odnawialnych, w szczególności energii wiatrowej, słonecznej, energii fal i geotermalnej, których odnawialny i zrównoważony charakter już wykazano. [Popr. 22]

(11b)  Dobrowolne systemy uznane przez Komisję są głównymi instrumentami wykorzystywanymi przez podmioty gospodarcze w celu wykazania zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b dyrektywy 98/70/WE i w art. 17 dyrektywy 2009/28/WE. Jednak brak jest kryteriów, które muszą spełniać te systemy, aby mogły zostać uznane. Należy zatem ustanowić jaśniejsze zasady. Tylko systemy, które dysponują skutecznymi mechanizmami gwarantującymi niezależność i wiarygodność audytów oraz zaangażowanie społeczności lokalnych i tubylczych, powinny zostać uznane za zgodne z niniejszą dyrektywą. Ponadto systemy te powinny zawierać jasne i surowe zasady dotyczące wyłączenia z systemu dostaw biopaliw i biopłynów w przypadku niezgodności z przepisami. W celu monitorowania i egzekwowania skutecznego funkcjonowania systemów Komisja powinna mieć możliwość dostępu do wszystkich odnośnych dokumentów, które dają powody do obaw co do nadużyć, i ich ujawnienia. [Popr. 23]

(11c)  Dyrektywa 98/70/WE i dyrektywa 2009/28/WE nie zawierają żadnych przepisów dotyczących procedury uznawania tych dobrowolnych systemów, w związku z czym nie gwarantują, że są one skuteczne w zapewnianiu zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju i przejrzyste. Dlatego też wskazane jest, by Komisja określiła dla tych systemów obowiązkowe minimalne wymogi, których spełnienie będzie podstawą uznania zgodności systemów z kryteriami zrównoważonego rozwoju. [Popr. 24]

(11d)  Przeznaczenie gruntów pod uprawy surowców do produkcji biopaliw nie powinno prowadzić do przemieszczania społeczności lokalnych i tubylczych. Należy zatem wprowadzić specjalne środki służące ochronie gruntów społeczności tubylczych. [Popr. 25]

(11e)  Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE wprowadzają odmienne sposoby postępowania z surowcami w zależności od tego, czy zostały one sklasyfikowane jako odpady, pozostałości czy produkty uboczne. Jednakże obecny brak definicji tych kategorii powoduje niepewność, która może być przeszkodą w skutecznym stosowaniu i zachowaniu zgodności. Należy zatem sporządzić orientacyjny wykaz surowców wchodzących w zakres poszczególnych kategorii. [Popr. 27]

(12)  Komisja powinna dokonywać przeglądu metodyki szacowania wskaźników emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów zawartych w załączniku VIII do dyrektywy 2009/28/WE i załączniku V do dyrektywy 98/70/WE w świetle dostosowań do postępu naukowo-technicznego. W tym celu, jeżeli będzie to uzasadnione na podstawie najnowszych dostępnych dowodów naukowych, Komisja powinna rozważyć możliwość zmiany proponowanych wskaźników odnoszących się do pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w przypadku danej grupy upraw oraz wprowadzenie wskaźników takich jak wyższe poziomy dezagregacji i włączenie dodatkowych wartości w przypadku wejścia na rynek nowych surowców do produkcji biopaliw.

(13)  Przepisy art. 19 ust. 8 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 8 dyrektywy 98/70/WE zachęcają do uprawy roślin wykorzystywanych do produkcji biopaliw na terenach poważnie zdegradowanych i silnie zanieczyszczonych, co stanowiło tymczasowy środek zapobiegający pośredniej zmianie sposobu użytkowania gruntów. W swojej obecnej formie przepisy te nie są już wystarczające i muszą zostać włączone w podejście przyjęte w niniejszej dyrektywie, aby zapewnić utrzymanie spójności wszystkich działań mających na celu ograniczenie do minimum emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów.

(14)  Właściwe jest dostosowanie zasad stosowania wartości standardowych w celu zapewnienia równego traktowania producentów niezależnie od miejsca produkcji. Chociaż państwa trzecie mogą stosować wartości standardowe, to producenci UE mają obowiązek stosować wartości rzeczywiste w przypadkach, gdy są one wyższe od wartości standardowych lub gdy państwo członkowskie nie złożyło sprawozdania, co zwiększa obciążenia administracyjne producentów. Obecne zasady należy zatem uprościć, tak aby stosowanie wartości standardowych nie ograniczało się do obszarów na terenie Unii objętych wykazami, o których mowa w art. 19 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 2 dyrektywy 98/70/WE.

(14a)  Aby zrealizować cel dotyczący energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu, jednocześnie minimalizując negatywne skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, należy wspierać energię elektryczną z odnawialnych źródeł, zmianę transportu, większe wykorzystanie transportu publicznego oraz efektywność energetyczną. Zgodnie z białą księgą w sprawie transportu państwa członkowskie powinny zatem dążyć do zwiększenia efektywności energetycznej oraz do zmniejszenia całkowitego zużycia energii w transporcie, a równocześnie do zwiększenia udziału samochodów elektrycznych w rynku i wykorzystania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w systemach transportowych. [Popr. 29 i 139]

(15)  Ponieważ Cele niniejszej dyrektywy, to jest zapewnienie jednolitego rynku powinny zapewniać jednolity rynek paliw stosowanych w transporcie drogowym sektorze transportu oraz w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i zagwarantowanie przestrzegania gwarantować przestrzeganie minimalnych norm ochrony środowiska dotyczących stosowania tych paliw, a także uniknięcie szkodliwego wpływu na bezpieczeństwo żywnościowe i prawa korzystania z gruntów w związku z produkcją i stosowaniem biopaliw. Ponieważ cele te nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. [Popr. 30]

(16)  W związku z wejściem w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uprawnienia powierzone Komisji na mocy dyrektyw 2009/28/WE i 98/70/WE należy dostosować do postanowień art. 290 tego Traktatru.

(17)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011(8).

(18)  W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 98/70/WE do postępu naukowo-technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do mechanizmu monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych, metodycznych zasad i wartości niezbędnych do oceny spełnienia przez biopaliwa kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanawiania kryteriów i zasięgu geograficznego obszarów trawiastych o dużej różnorodności, metodyki obliczania i zgłaszania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw, metodyki obliczania emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, dozwolonego poziomu zawartości dodatków metalicznych w paliwach, dopuszczalnych metod analitycznych związanych ze specyfikacją paliwa oraz dozwolonym przekroczeniem poziomu ciśnienia pary w benzynie zawierającej bioetanol.

(19)  W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 2009/28/WE do postępu naukowo-technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wykazu surowców do produkcji biopaliw, wobec których stosuje się mnożnik na potrzeby obliczeń dotyczących celu określonego w art. 3 ust. 4, wartości energetycznej paliw transportowych, ustanawiania kryteriów i zasięgu geograficznego obszarów trawiastych o dużej bioróżnorodności, metodyki obliczania emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, oraz metodycznych zasad i wartości niezbędnych do oceny biopaliw i biopłynów pod kątem spełniania kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(20)  Komisja powinna dokonać przeglądu skuteczności środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, jak również zbadać sposoby dalszego zmniejszenia tego wpływu, które mogą obejmować włączenie od dnia 1 stycznia 2021 r. szacowanych wskaźników emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów do systemu kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(21)  Szczególnie ważne jest, aby stosując niniejszą dyrektywę, w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(22)  Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(23)  Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zmiany dyrektywy 98/70/WE

W dyrektywie 98/70/WE wprowadza się następujące zmiany:

-1. w art. 2 dodaje się punkty w brzmieniu:"

„9a. »niespożywczy materiał celulozowy« oznacza uprawy energetycznych roślin niespożywczych uprawianych na gruntach w celu produkcji bioenergii, w tym miskantu, innych traw energetycznych, niektórych odmian sorgo i konopi przemysłowych, z wyłączeniem upraw o wysokiej zawartości ligniny, takich jak drzewa; [Popr. 34]

9b.  »niespożywczy materiał lignocelulozowy« oznacza uprawy drzewiastych roślin energetycznych uprawianych na gruntach, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji lub uprawy leśne o krótkiej rotacji; [Popr. 35]

9c.  »bezpośrednia zmiana sposobu użytkowania gruntów« oznacza każdą zmianę sposobu użytkowania działki gruntu w odniesieniu do sześciu klas pokrycia terenu stosowanych przez IPCC (grunty leśne, grunty uprawne, pastwiska, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty) oraz dodatkowej, siódmej klasy upraw trwałych, obejmującej w szczególności uprawy roślin wieloletnich, których łodygi zazwyczaj nie są zbierane co roku, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej; [Popr. 36]

9d.  »odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego« oznaczają paliwa ciekłe lub gazowe inne niż biopaliwa, których wartość energetyczna pochodzi z odnawialnych źródeł energii innych niż biomasa i które są stosowane w transporcie.”;

[Popr. 37]

-1a. art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:"

„3. Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do końca 2018 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom bezpośrednio przy dystrybutorach paliwa należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw. W tym zakresie na wszystkich stacjach benzynowych w całej Unii przestrzega się zaleceń normy EN228:2012 dotyczących oznakowania.”;

[Popr. 38]

-1b. w art. 4 ust. 1 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:"

„W przypadku, gdy zawartość procentowa FAME w oleju napędowym przekracza 7 % objętości państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom bezpośrednio przy dystrybutorach paliwa należytych informacji dotyczących zawartości FAME.”;

[Popr. 39]

1)  w art. 7a wprowadza się następujące zmiany:

—a)  w ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:"

„W przypadku dostawców biopaliw przeznaczonych do użytku w lotnictwie państwa członkowskie zezwalają takim dostawcom na podjęcie decyzji o ich udziale w realizacji obowiązku określonego w ust. 2 w zakresie, w jakim dostarczane biopaliwa będą zgodne z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b.”;

[Popr. 40]

—aa)  w ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:"

„Państwa członkowskie dopilnowują, aby maksymalny udział biopaliw wyprodukowanych z upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, cukrów oraz upraw roślin oleistych lub upraw roślin z przeznaczeniem na energię, służący realizacji celu określonego w akapicie pierwszym, nie przekraczał maksymalnego udziału ustanowionego w art. 3 ust. 4 lit. d) dyrektywy 2009/28/WE.”;

[Popr. 184/REV]

a)  w ust. 5 zdanie wprowadzaące otrzymuje brzmienie:"

„5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 10a, w szczególności jeżeli chodzi o:”;

b)  dodaje się ust. w brzmieniu:"

„6. Do dnia 31 marca każdego roku dostawcy paliw przekazują organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie sprawozdania na temat ścieżek produkcji biopaliw, ilości oraz emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym określonych w załączniku V szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów. Państwa członkowskie zgłaszają te dane Komisji.”;

2)  w art. 7b wprowadza się następujące zmiany:

a)  ust. 2 otrzymuje brzmienie:"

„2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzystaniu biopaliw uwzględnianych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu 1 lipca 2014 r. Instalacja «działa», jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw.

W przypadku instalacji, które działały w dniu 1 lipca 2014 r. lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa muszą przynieść ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw oblicza się zgodnie z art. 7d ust. 1.”;

b)  ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:"

„Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących kryteriów i zakresów geograficznych służących określeniu, jakie obszary trawiaste są objęte przepisami akapitu pierwszego lit. c), zgodnie z art. 10a.”;

ba)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„4a. Biopaliwa i biopłyny uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z gruntów, chyba że prawa osób trzecich do użytkowania i prawa własności gruntów są przestrzegane, w tym przez uzyskanie uprzedniej, dobrowolnej i świadomej zgody stron trzecich, z udziałem ich instytucji przedstawicielskich.”;

[Popr. 49]

bb)  w ust. 7 akapit drugi zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie: "

„Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny w Unii i w państwach trzecich, wpływu produkcji biopaliw na zmniejszenie dostępności białek pochodzenia roślinnego w Unii, a także wpływu polityki Unii w zakresie biopaliw na dostępność żywności w przystępnych cenach, zwłaszcza dla ludzi […] w krajach rozwijających się, oraz ogólniejszych kwestii rozwojowych.”;

[Popr. 50]

2a)  w art. 7c wprowadza się następujące zmiany:

a)  ust. 3 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:"

„Komisja opracowuje, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach. Dąży do zapewnienia maksymalnej zgodności z istotnymi zobowiązaniami określonymi w niniejszym ustępie, a jednocześnie stara się zminimalizować nadmierne obciążenia administracyjne podmiotów, zwłaszcza mniejszych podmiotów.”;

[Popr. 53]

b)  ust. 3 akapit piąty otrzymuje brzmienie:"

„Państwa członkowskie przekazują Komisji w zagregowanej formie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, w tym sprawozdania sporządzone przez niezależnych audytorów. Komisja publikuje te informacje […] na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w art. 24 dyrektywy 2009/28/WE.”;

[Popr. 54]

c)  ust. 4 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: "

„1. Unia podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające obligatoryjne zobowiązania odnoszące się do postanowień dotyczących kryteriów zrównoważonego rozwoju równoważne przepisom niniejszej dyrektywy. Takie umowy powinny również określać zasady gwarantujące, że procedury celne państw trzecich nie prowadzą do nadużyć związanych z przywozem i wywozem biopaliw i biopłynów, a także przepisy dotyczące ułatwień w handlu. Unia dąży również do zawarcia z państwami trzecimi umów zawierających zobowiązania do ratyfikacji i wdrożenia konwencji MOP i wielostronnych porozumień dotyczących środowiska (MEA), o których mowa w art. 7b ust. 7. W przypadku gdy Unia zawrze umowy zawierające obligatoryjne zobowiązania odnoszące się do postanowień dotyczących kwestii objętych kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 7b ust. 2–5, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa i biopłyny wytworzone z surowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 7b ust. 7 akapit drugi.”;

[Popr. 55]

d)  dodaje się ustępy w brzmieniu:"

„9a. Do [rok od wejścia w życie niniejszej dyrektywy] Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ocenia funkcjonowanie umów i dobrowolnych systemów, w odniesieniu do których przyjęto decyzję na podstawie ust. 4, oraz określa najlepsze praktyki. Sprawozdanie oparte jest na najlepszych dostępnych informacjach, w tym uzyskanych w wyniku konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, oraz na praktycznych doświadczeniach zdobytych w trakcie stosowania umów lub systemów. Sprawozdanie uwzględnia odpowiednie, uznane w skali międzynarodowej normy i wytyczne, w tym opracowane przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) i sojusz ISEAL. W sprawozdaniu analizuje się w odniesieniu do każdej umowy i systemu między innymi:

—  niezależność, warunki i częstotliwość audytów;

—  dostępność i doświadczenie w stosowaniu metod wykrywania braku zgodności i postępowania w takim przypadku;

—  przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na języki urzędowe krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów, dostępność sprawozdań z audytu;

—  udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza, jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi podczas sporządzania i prowadzenia przeglądu systemu, a także podczas audytów;

—  ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich jednostek systemu;

—  rynkową aktualizację systemu.

Jeśli jest to właściwe w świetle sprawozdania, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w sprawie zmiany postanowień niniejszej dyrektywy dotyczących dobrowolnych systemów w celu promowania najlepszych praktyk.

[Popr. 58]

9b.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących szczegółowych przepisów w zakresie niezależnej kontroli i certyfikacji przestrzegania zasady zgodności z hierarchią postępowania z odpadami ustanowionej w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady*, zgodnie z art. 10a. Te akty delegowane zostaną przyjęte do dnia 30 czerwca 2016 r.

______________________

* Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).”;

[Popr. 59]

3)  w art. 7d wprowadza się następujące zmiany:

—a)  w ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:"

„Do celów art. 7a począwszy od 2020 r. emisje gazów cieplarnianych z biopaliw w całym cyklu życia oblicza się, dodając odpowiednią wartość ujętą w załączniku V do wyniku otrzymanego zgodnie z akapitem pierwszym.”;

[Popr. 60]

—aa)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„1a. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących włączenia do załącznika IV procedury obliczania emisji gazów cieplarnianych z odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego w celu sprawdzenia ich zgodności z art. 7b, zgodnie z art. 10a. Te akty delegowane zostaną przyjęte do dnia 31 grudnia 2015 r.”;

[Popr. 61]

a)  ust. 3–6 otrzymują brzmienie:"

„3. Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być zgłaszany Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w art. 7d ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w równoważnych sprawozdaniach w przypadku terytoriów poza Unią.

4.  Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3, że sprawozdania określone w ust. 3 zawierają dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw, które są najczęściej produkowane na tych obszarach, do celów art. 7b ust. 2.

5.  Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja przygotowuje i publikuje sprawozdanie dotyczące szacunkowych wartości typowych i standardowych określonych w załączniku IV części B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji gazów cieplarnianych spowodowanych transportem i procesami technologicznymi. [Popr. 62]

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących korygowania szacowanych wartości typowych i standardowych w załączniku IV części B i E, zgodnie z art. 10a.

6.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załącznika V do postępu naukowo-technicznego, w tym poprzez zmianę proponowanych wartości pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów przypisanych do danej grupy upraw; wprowadzenie nowych, zgodnie z art. 10a. Do celów oceny modeli gospodarczych stosowanych do oszacowania wartości wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów Komisja uwzględnia w przeglądzie najnowsze dostępne informacje dotyczące podstawowych założeń wpływających na wyniki modelowania, w tym zmierzonych trendów w wydajności i produkcyjności rolnictwa, przydziału produktów ubocznych i zaobserwowanych globalnych zmian w sposobie użytkowania gruntów oraz wskaźników wylesiania. Komisja zapewnia udział zainteresowanych stron w procesie przeglądu. Pierwszy taki przegląd zostanie zakończony nie później niż dnia 30 czerwca 2016 r.

W stosowanych przypadkach Komisja proponuje nowe wartości wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na wyższych poziomach dezagregacji; włączenie dodatkowych wartości, w stosownych przypadkach, gdy na rynek wejdą nowe surowce do produkcji biopaliw; przegląd kategorii, w których do biopaliw są przypisane zerowe emisje wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów; oraz opracowanie wskaźników dotyczących surowców uzyskiwanych z niespożywczego materiału celulozowego i z materiału lignocelulozowego, zgodnie z art. 10a.”;

[Popr. 189]

b)  ust. 7 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"

„7. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załącznika IV do postępu naukowo-technicznego, w tym poprzez dodanie wartości dotyczących innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców oraz przez zmianę metodyki określonej w części C, zgodnie z art. 10a.”;

c)  uchyla się ust. 8;

ca)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„8a. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących ustalania szczegółowych definicji, w tym specyfikacji technicznych, wymaganych dla kategorii określonych w załączniku IV część C pkt 9, zgodnie z art. 10a.”;

[Popr. 65]

4)  w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

a)  ust. 1 otrzymuje brzmienie:"

„1. Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych określonych w obowiązującej wersji norm europejskich, odpowiednio, EN 228 i EN 590.”;

b)  ust. 3 otrzymuje brzmienie:"

„3. Każdego roku do dnia 30 czerwca państwa członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane o jakości paliw za poprzedni rok kalendarzowy. Komisja ustanawia wspólny wzór podsumowania danych krajowych dotyczących jakości paliw w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Pierwsze sprawozdanie jest przekazywane do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., wzór tego sprawozdania musi być zgodny z wzorem opisanym w odpowiedniej normie europejskiej. Dodatkowo państwa członkowskie podają w sprawozdaniu łączne ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Poza tym państwa członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.”;

5)  art. 8a ust. 3 otrzymuje brzmienie:"

„3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących zmiany limitu zawartości MMT w paliwie, określonego w ust. 2, zgodnie z art. 10a. Zmiana ta jest dokonywana na podstawie wyników oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1. Limit ten może zostać zmniejszony do zera w przypadkach, w których jest to uzasadnione oceną zagrożenia. Limit ten nie może zostać zwiększony, chyba że jest to uzasadnione oceną zagrożenia.”;

5a.  w art. 9 dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„2a. Komisja powinna dokonywać przeglądu wydajności biopaliw we wszystkich sezonowych warunkach występujących w całej Unii w celu dopilnowania, aby jakość biopaliw używanych w pojazdach nie przyczyniała się do zwiększenia emisji substancji zanieczyszczających, CO2 lub pogorszenia ogólnych osiągów pojazdu.

W razie konieczności Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załączników I i II do niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego celem wprowadzenia szczególnych parametrów, limitów i metod badań, zgodnie z art. 10a.”;

[Popr. 66]

6)  art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"

„1. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania do postępu naukowo-technicznego dopuszczalnych metod analitycznych, o których mowa w załącznikach I, II i III, zgodnie z art. 10a.”;

7)  dodaje się w brzmieniu:"

„Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Przekazania uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7, art. 7d ust. 7 8a, art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1, dokonuje się na czas nieokreślony od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7, art. 7d ust. 7 8a, art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7, art. 7d ust. 7 8a, art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

[Popr. 149]

8)  w art. 11 uchyla się ust. 4;

9)  w załącznikach wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

Zmiany dyrektywy 2009/28/WE

W dyrektywie 2009/28/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  w art. 2 dodaje się litery w brzmieniu:"

„p) «odpady» są zdefiniowane jak w art. 3 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE*. Substancje, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone, aby spełniały tę definicję, nie są objęte tą kategorią;

q)  »niespożywczy materiał celulozowy« oznacza uprawy energetycznych roślin niespożywczych uprawianych na gruntach w celu produkcji bioenergii, w tym miskantu, innych traw energetycznych, niektórych odmian sorgo i konopi przemysłowych, z wyłączeniem upraw o wysokiej zawartości ligniny, takich jak drzewa; [Popr. 69]

r)  »niespożywczy materiał lignocelulozowy« oznacza uprawy drzewiastych roślin energetycznych uprawianych na gruntach, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji lub uprawy leśne o krótkiej rotacji; [Popr. 70]

s)  »produkty uboczne« oznaczają surowce posiadające wartość rynkową lub alternatywne zastosowania oraz materiały stanowiące znaczący efekt danego procesu pod względem wartości ekonomicznej albo w przypadku, gdy główny proces został celowo zmieniony w celu zwiększenia produkcji lub uzyskania innej jakości materiału kosztem głównego produktu; [Popr. 71]

t)  »odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego« oznaczają inne niż biopaliwa paliwa ciekłe lub gazowe, które są otrzymywane z odnawialnych źródeł energii i które są stosowane w transporcie; [Popr. 72]

u)  »bezpośrednia zmiana sposobu użytkowania gruntów« oznacza każdą zmianę sposobu użytkowania działki gruntu w odniesieniu do sześciu klas pokrycia terenu stosowanych przez IPCC (grunty leśne, grunty uprawne, pastwiska, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty) oraz dodatkowej, siódmej klasy upraw trwałych, obejmującej w szczególności uprawy roślin wieloletnich, których łodygi zazwyczaj nie są zbierane co roku, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej; [Popr. 74]

v)  »wychwytywanie i wykorzystanie dwutlenku węgla (CCU) na potrzeby transportu« oznacza proces polegający na wychwytywaniu odpadów zawierających duże ilości związków węgla (CO/CO2) i gazowych strumieni pozostałości z nieodnawialnych źródeł energii oraz przekształcaniu ich w paliwa wykorzystywane w sektorze transportu; [Popr. 75]

w)  »pozostałości z przetwarzania« to substancje, które nie są produktami końcowymi, stanowiącymi właściwy, bezpośredni cel procesu produkcji. Nie stanowią one podstawowego celu procesu produkcji, a proces produkcji nie został celowo dostosowany do ich wytwarzania.

_______________________

* Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3).”; [Popr. 76]

2)  w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

a)  tytuł otrzymuje brzmienie:"

„Wiążące krajowe cele i środki w zakresie stosowania energii ze źródeł odnawialnych”;

b)  w ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:"

„Na potrzeby osiągnięcia celu, o którym mowa w akapicie pierwszym, maksymalny łączny wkład biopaliw i biopłynów produkowanych z upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, cukrów oraz upraw roślin oleistych nie może przekraczać ilości energii odpowiadającej maksymalnemu wkładowi określonemu w art. 3 ust. 4 lit. d).”;

c)  w ust. 4 wprowadza się następujące zmiany:

(-i)  w akapicie pierwszym dodaje się następujące zdanie:"

„Każde państwo członkowskie dba o to, aby jego udział energii ze źródeł odnawialnych w benzynie w 2020 r. wynosił co najmniej 7,5 % ostatecznego zużycia energii wykorzystującej benzynę w tym państwie członkowskim.”

(-ii)  po akapicie pierwszym dodaje się akapity w brzmieniu:"

„W 2016 r. co najmniej 0,5 % końcowego zużycia energii w sektorze transportu stanowi energia pochodząca z zaawansowanych biopaliw.

W 2020 r. co najmniej 2,5 % końcowego zużycia energii w sektorze transportu stanowi energia pochodząca z zaawansowanych biopaliw”.

[Popr. 152/REV]

(i)  w akapicie drugim lit. b) dodaje się zdanie w brzmieniu:"

„Przepisy niniejszej litery stosuje się, nie naruszając przepisów art. 17 ust. 1 lit. a) oraz lit. d) niniejszego ustępu;”;

(ii)  w akapicie drugim dodaje się litery w brzmieniu:"

„d) do celów obliczeń biopaliw w liczniku, udział energii z biopaliw wyprodukowanych z upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, cukrów oraz, upraw roślin oleistych i innych roślin energetycznych uprawianych na gruntach nie może przekraczać 5 % 6 % – która to wartość stanowi szacowany udział na koniec 2011 r. – końcowego zużycia energii w sektorze transportu w 2020 r.

Udział energii z zaawansowanych biopaliw wymienionych w załączniku IX część A i C wynosi co najmniej 2,5 % końcowego zużycia energii w sektorze transportu w 2020 r.

[Popr. 181]

e)   wkład:

(i)  biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX część A jest uznawany za czterokrotność równowartość ich wartości energetycznej;

(ii)  biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX część B jest uznawany za dwukrotność ich wartości energetycznej;

(iii)  odnawialnych paliw gazowych i ciekłych pochodzenia niebiologicznego biopaliw wyprodukowanych z surowców wymienionych w załączniku IX część C jest uznawany za czterokrotność ich wartości energetycznej.

Państwa członkowskie dopilnowują, aby surowce nie były w sposób zamierzony modyfikowane, tak aby obejmowały je kategorie określone w ppkt (i)–(iii).

W celu zminimalizowania ryzyka, że wobec pojedynczych przesyłek będą wysuwane w Unii wielokrotne roszczenia, państwa członkowskie i Komisja dążą do zacieśnienia współpracy pomiędzy krajowymi systemami oraz między krajowymi systemami i dobrowolnymi systemami utworzonymi na podstawie art. 18, w tym w stosownych przypadkach do wymiany danych. W celu zapobiegania zamierzonej modyfikacji materiałów, aby można było je objąć załącznikiem IX, państwa członkowskie zachęcają do opracowania i stosowania systemów śledzenia ruchu i pochodzenia surowców oraz pochodzących z nich biopaliw w całym łańcuchu wartości. Państwa członkowskie dopilnowują, aby w przypadku wykrycia nadużycia podjęte zostały odpowiednie działania.

Wykaz surowców określony w załączniku IX może zostać dostosowany do postępu naukowo-technicznego, aby zapewnić prawidłowe wdrażanie przepisów niniejszej dyrektywy dotyczących obliczeń. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących wykazu surowców określonego w załączniku IX, zgodnie z art. 25b”;

[Popr. 185]

ca)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„4a. Najpóźniej dnia [rok od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy] Komisja wydaje zalecenia dla państw członkowskich dotyczące dodatkowych środków, jakie mogą one przyjąć w celu propagowania efektywności energetycznej i oszczędności energii w sektorze transportu oraz sprzyjania im. Zalecenia te obejmują oszacowanie potencjału w zakresie oszczędności energii w związku z wdrożeniem poszczególnych środków. Ilość zaoszczędzonej energii odpowiadająca środkom wdrożonym przez państwo członkowskie uwzględnia się w celu dokonania obliczeń, o których mowa w lit. b).”;

[Popr. 153]

2a)  w art. 4 dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„3a. Najpóźniej dnia [rok od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy] każde państwo członkowskie publikuje i przekazuje Komisji prognozę wskazującą środki dodatkowe, jakie zamierza przyjąć zgodnie z art. 3 ust. 4a.”;

[Popr. 154]

3)  w art. 5 ust. 5 zdanie ostatnie otrzymuje brzmienie:"

„Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania do postępu naukowo-technicznego wartości energetycznej paliw transportowych określonych w załączniku III, zgodnie z art. 25b.”;

4)  uchyla się art. 6 ust. 1 akapit drugi;

4a)  art. 15 ust. 2 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:"

„Gwarancja pochodzenia nie ma żadnej funkcji w rozumieniu spełniania przez państwa członkowskie wymogów art. 3 ust. 1. Przenoszenie gwarancji pochodzenia, oddzielnie lub razem z fizycznym przekazaniem energii, nie ma wpływu na decyzję państw członkowskich w sprawie stosowania transferów statystycznych, wspólnych projektów lub wspólnych systemów wsparcia, pozwalających osiągnąć wyznaczone cele, nie ma też wpływu na obliczanie końcowego zużycia brutto energii ze źródeł odnawialnych zgodnie z art. 5.”;

[Popr. 88]

5)  w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

—a)  ust. 1 akapit pierwszy część wprowadzająca otrzymuje brzmienie:"

„1. Niezależnie od tego, czy surowce były uprawiane na terenie Wspólnoty, czy poza jej terytorium, energię z biopaliw i biopłynów uwzględnia się do celów, o których mowa w lit. a), b) i c) tylko wtedy, gdy spełniają one kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2–7 i nie przekraczają wartości wkładu podanego w art. 3 ust. 4 lit. d):”;

[Popr. 89]

a)  ust. 2 otrzymuje brzmienie:"

„2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzystaniu biopaliw i biopłynów uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw i biopłynów wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu 1 lipca 2014 r. Instalacja «działa», jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw lub biopłynów.

W przypadku instalacji, które działały w dniu 1 lipca 2014 r. lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa i biopłyny muszą przynieść ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw i biopłynów oblicza się zgodnie z art. 19 ust. 1.”;

b)  ust. 3 akapit drugi otrzymuje brzmienie:"

„Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych w celu ustanowienia kryteriów i zakresów geograficznych służących określeniu, jakie obszary trawiaste są objęte przepisami akapitu pierwszego lit. c), zgodnie z art. 25b.”;

ba)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„4a. Biopaliwa i biopłyny uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), nie pochodzą z surowców uzyskanych z gruntów, chyba że prawa osób trzecich do użytkowania i prawa własności są przestrzegane, w tym poprzez uzyskanie uprzedniej, dobrowolnej i świadomej zgody stron trzecich, z udziałem ich instytucji przedstawicielskich.”;

[Popr. 96]

bb)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„5a. Surowce wykorzystywane do produkcji biopaliw i biopłynów dla celów, o których mowa w ust. 1, produkowane są zgodnie z zasadami zrównoważonego gospodarowania gruntami,”;

[Popr. 97]

6.  w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

a)  dodaje się ustępy w brzmieniu:"

„2a. Eurostat gromadzi i publikuje szczegółowe informacje związane z handlem dotyczące biopaliw produkowanych z upraw roślin spożywczych, takich jak uprawy zbóż i innych roślin wysokoskrobiowych, cukrów i upraw roślin oleistych. Dostępne informacje obejmują zdezagregowane dane handlowe dotyczące zarówno etanolu, jak i biodiesla, gdyż obecnie dane są publikowane w postaci zagregowanej, gdzie przywóz i wywóz etanolu i biodiesla są przedstawiane w formie łącznych danych pod nagłówkiem „biopaliwa”. Dane dotyczące przywozu i wywozu muszą określać rodzaj i ilość biopaliw importowanych i zużywanych przez państwa członkowskie. Dane zawierają również kraj pochodzenia lub kraj eksportujący te produkty do Unii. Dane dotyczące przywozu i wywozu biosurowców lub półproduktów będą dokładniejsze, gdy Eurostat będzie gromadził i publikował informacje o przywozie i wywozie surowców, rodzaju i kraju pochodzenia, w tym o surowcach lub półproduktach będących przedmiotem obrotu wewnętrznego. [Popr. 98]

2b.  Eurostat gromadzi i publikuje szczegółowe informacje na temat zatrudnienia uwzględniające liczby, okresy oraz wynagrodzenia związane z bezpośrednim, pośrednim oraz indukowanym zatrudnieniem generowanym w przemyśle biopaliw Unii. Komisja Europejska powinna opracować ustaloną metodykę służącą ocenie stanowisk, która zapewniłaby systematyczną analizę oraz monitoring poziomu zatrudnienia w państwach członkowskich oraz na szczeblu Unii. Dane dotyczące zatrudnienia powinny być zdezagregowane w rozbiciu na dane dotyczące sektora etanolu i biodiesla wraz z wyjaśnieniami obejmującymi określenie lokalizacji danego stanowiska w obrębie łańcucha dostaw biopaliw. Aktualnie dane dotyczące zatrudnienia w sektorze biopaliw nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach, przy czym szacunkowe dane dostępne dla decydentów odpowiedzialnych za przyjęcie odpowiedniej polityki są zróżnicowane w zależności od odnośnej definicji lub metodologii przyjętej w danym studium, podejścia zastosowanego do liczenia stanowisk oraz stopnia, w jakim studia te uwzględniają powiązania działalności rolniczej z sektorem biopaliw. Formalna procedura, na podstawie której wymagane byłoby potwierdzenie danych liczbowych dotyczących zatrudnienia na podstawie odnośnych danych oraz przejrzystych założeń, wpłynęłaby na poprawę dostępu do informacji.”;

[Popr. 99]

b)  art. 18 ust. 4 akapit pierwszy i akapit drugi otrzymują brzmienie:"

„4. Unia podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające obligatoryjne zobowiązania odnoszące się do postanowień dotyczących kryteriów zrównoważonego rozwoju równoważne przepisom niniejszej dyrektywy. Takie umowy powinny również określać zasady gwarantujące, że procedury celne państw trzecich nie prowadzą do nadużyć związanych z przywozem i wywozem biopaliw i biopłynów, a także przepisy dotyczące ułatwień w handlu. Unia dąży również do zawarcia z państwami trzecimi umów zawierających zobowiązania do ratyfikacji i wdrożenia konwencji MOP i wielostronnych porozumień dotyczących środowiska (MEA), o których mowa w art. 17 ust. 7. W przypadku gdy Unia zawrze umowy zawierające obligatoryjne zobowiązania odnoszące się do postanowień, które obejmują kwestie objęte kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 17 ust. 2–7, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa i biopłyny wytworzone z surowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 17 ust. 7 akapit drugi. [Popr. 100]

Komisja może zdecydowaćdecyduje, że dobrowolne międzynarodowe lub krajowe systemy określające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane do celów art. 17 ust. 2 lub wykazują, że partie biopaliwa lub biopłynów spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju określone w art. 17 ust. 3–5ust. 3–5a oraz że surowce nie były w sposób zamierzony modyfikowane, tak aby mogły być objęte art. 3 ust. 4 lit. e) ppkt (i)–(iii). Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), ochrony gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także do celów informacji o elementach, o których mowa w art. 17 ust. 7 akapit drugi.

Komisja może również uznać obszary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 17 ust. 3 lit. b) ppkt (ii). [Popr. 101]

Komisja i państwa członkowskie zapewniają wzajemne uznawanie systemów weryfikacji gwarantujących zgodność z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów, jeżeli te systemy zostały ustanowione zgodnie z niniejszą dyrektywą.”;

[Popr. 102]

d)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„9a. Po[ trzech latach od wejścia w życie niniejszej dyrektywy] Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym oceni funkcjonowanie dobrowolnych systemów, w odniesieniu do których przyjęto decyzję na podstawie ust. 4, oraz określi najlepsze praktyki. Sprawozdanie oparte jest na najlepszych dostępnych informacjach, w tym uzyskanych w wyniku konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, oraz na praktycznych doświadczeniach zdobytych w trakcie stosowania systemu. Sprawozdanie uwzględnia zmiany odpowiednich, uznanych w skali międzynarodowej norm i wytycznych, w tym opracowanych przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną i sojusz ISEAL. W sprawozdaniu analizuje się w odniesieniu do każdego systemu między innymi:

—  niezależność, warunki i częstotliwość audytów;

—  dostępność i doświadczenie w stosowaniu metod wykrywania braku zgodności i postępowania w takim przypadku;

—  przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na języki urzędowe krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów, dostępność sprawozdań z audytu;

—  udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza, jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi podczas sporządzania i prowadzenia przeglądu systemu, a także podczas audytów;

—  ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich jednostek systemu;

—  rynkową aktualizację systemu.

Komisja, jeśli jest to właściwe w świetle sprawozdania, przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek w sprawie modyfikacji kryteriów wymienionych w art. 18 ust. 5.”;

[Popr. 103]

7)  w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

—a)  dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„1a. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących włączenia do załącznika V procedury obliczania emisji gazów cieplarnianych z odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego w celu sprawdzenia ich zgodności z art. 17, zgodnie z art. 25b. Te akty delegowane zostaną przyjęte do dnia 31 grudnia 2015 r.”;

[Popr. 106]

a)  ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:"

„3. Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być zgłaszany Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w art. 19 ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w równoważnych sprawozdaniach w przypadku terytoriów poza Unią.

4.  Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 3, że sprawozdania określone w ust. 3 zawierają dokładne dane do celów pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw i biopłynów, które są najczęściej produkowane na tych obszarach, do celów art. 17 ust. 2.”;

b)  w ust. 5 zdanie ostatnie otrzymuje brzmienie:"

„W tym celu Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 25b.”;

c)  ust. 6 otrzymuje brzmienie:"

„6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załącznika VIII do postępu naukowo-technicznego, w tym: zmiany proponowanych wartości pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów przypisanych do danej grupy upraw; wprowadzenia nowych, zgodnie z art. 25b. Do celów oceny modeli gospodarczych stosowanych do oszacowania wartości wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów Komisja uwzględnia w przeglądzie najnowsze dostępne informacje dotyczące podstawowych założeń wpływających na wyniki modelowania, w tym zmierzonych trendów w wydajności i produkcyjności rolnictwa, przydziału produktów ubocznych i zaobserwowanych globalnych zmian w sposobie użytkowania gruntów oraz wskaźników wylesiania. Komisja zapewnia udział zainteresowanych stron w procesie przeglądu. Pierwszy taki przegląd zostanie zakończony nie później niż dnia 30 czerwca 2016 r.

W stosowanych przypadkach Komisja proponuje nowe wartości wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na wyższych poziomach dezagregacji (np. na poziomie surowca); włączenia uwzględnienie emisji gazów cieplarnianych związanej z transportem surowców; włączenie dodatkowych wartości, w stosownych przypadkach, gdy na rynek wejdą nowe surowce do produkcji biopaliw; oraz opracowania opracowanie wskaźników dotyczących surowców uzyskiwanych z niespożywczego materiału celulozowego i z materiału lignocelulozowego, zgodnie z art. 25b.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących ustalenia w załączniku VIII wartości emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów dla surowców uzyskiwanych z niespożywczego materiału celulozowego i lignocelulozowego, zgodnie z art. 25b, oraz włączy te wartości do metody obliczania wpływu biopaliw i biopłynów na gazy cieplarniane przewidzianej w niniejszym artykule. Te akty delegowane zostaną przyjęte do dnia 30 czerwca 2016 r.”;

[Popr. 107 i 190]

d)  ust. 7 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:"

„7. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załącznika V do postępu naukowo-technicznego, w tym poprzez dodanie wartości dotyczących innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców oraz przez zmianę metodyki określonej w części C, zgodnie z art. 25b.”;

e)  uchyla się ust. 8;

8)  uchyla się art. 21;

9)  art. 22 ust. 2 otrzymuje brzmienie:"

„2. Przy szacowaniu wartości netto ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikającego z wykorzystania biopaliw państwa członkowskie mogą, do celów sprawozdań, o których mowa w ust. 1, zastosować wartości typowe określone w załączniku V części A i B i dodają szacunkowe wartości wszelkich emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, które mają być określone w załączniku VIII.”;

9a.  w art. 23 dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„8a. Do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja przedstawi sprawozdanie na temat pozytywnego i negatywnego wpływu na środowisko i gospodarkę biopaliw produkowanych z odpadów, pozostałości, produktów ubocznych i surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów. Analiza wpływu na środowisko obejmuje emisje gazów cieplarnianych, różnorodność biologiczną, wodę i żyzność gleby. Należy uwzględnić potencjalne lub utracone korzyści wynikające ze stosowania tych surowców do innych celów, w szczególności do produkcji. Analizowany wpływ na gospodarkę obejmuje koszty produkcji, koszty alternatywne związane z wykorzystaniem tych surowców do innych celów, jak również zwrot energii z inwestycji, jaki można uzyskać dzięki zastosowaniu tych surowców do produkcji zaawansowanych biopaliw i biopłynów w całym cyklu życia.”;

[Popr. 109]

10)  uchyla się art. 25 ust. 4;

11)  dodaje się artykuł w brzmieniu:"

„Artykuł 25b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7, powierza się Komisji na czas nieokreślony od [dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy].

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

12)  w załącznikach wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Przegląd

Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, skuteczność środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą pod względem ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, które są związane z produkcją biopaliw i biopłynów. Sprawozdaniu temu towarzyszy, w stosownym przypadku, wniosek ustawodawczy, opierający się na najlepszych dostępnych dowodach naukowych, mający na celu włączenie szacowanych wskaźników emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów do odpowiednich kryteriów zrównoważonego rozwoju, które mają być stosowane od dnia 1 stycznia 2021 r., oraz

Sprawozdanie obejmuje również przegląd skuteczności zachęt na rzecz biopaliw z surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów, oraz upraw niespożywczych, zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. d) dyrektywy 2009/28/WE. Sprawozdanie zawiera ocenę dostępności takich biopaliw oraz ich wpływu na środowisko i oddziaływania ekonomiczno- społecznego. Analizuje między innymi wpływ produkcji biopaliw na dostępność zasobów drzewnych oraz na sektory wykorzystujące biomasę.

Sprawozdanie zawiera ocenę dostępności takich biopaliw oraz ich wpływu na środowisko i oddziaływania ekonomiczno- społecznego. Analizuje między innymi wpływ produkcji biopaliw na dostępność zasobów drzewnych oraz na sektory wykorzystujące biomasę.

Inwestorzy biorą pod uwagę fakt, iż technologie produkcji biopaliw są wciąż w fazie rozwoju oraz że na dalszym etapie mogą zostać przyjęte dalsze środki mające na celu złagodzenie negatywnych skutków. [Popr. 111]

Artykuł 4

Transpozycja

1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [dwanaście miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy] r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 5

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 6

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

W załącznikach do dyrektywy 98/70/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  w załączniku IV część C wprowadza się następujące zmiany:

a)  pkt 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Emisje w ujęciu rocznym spowodowane zmianami ilości pierwiastka węgla wynikającymi ze zmiany sposobu użytkowania gruntów, el, oblicza się, równo rozdzielając całkowitą emisję na 20 lat. Do obliczenia wielkości tych emisji stosuje się następującą zasadę:

el = (CSR – CSA) × 3,664 × 1/20 × 1/P,

gdzie

el = emisje gazów cieplarnianych w ujęciu rocznym spowodowane zmianami ilości pierwiastka węgla wynikającymi ze zmiany sposobu użytkowania gruntów (mierzone jako masa (w gramach) równoważnika CO2 w przeliczeniu na jednostkę energii wytworzonej z biopaliwa (w megadżulach));

CSR = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związana z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzona jako masa (w tonach) pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę, jak i roślinność). Referencyjne użytkowanie gruntów oznacza użytkowanie gruntów w styczniu 2008 r. lub 20 lat przed uzyskaniem surowca, w zależności od tego, która data jest późniejsza;

CSA = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związana z rzeczywistym użytkowaniem gruntów (mierzona jako masa (w tonach) pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę, jak i roślinność). W przypadkach gdy ilości pierwiastka węgla gromadzą się przez okres przekraczający jeden rok, wartość CSA jest obliczana jako szacowana ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni po 20 latach lub kiedy uprawy osiągną dojrzałość, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej; oraz

P = wydajność upraw (mierzona ilością energii wytwarzanej przez biopaliwo na jednostkę powierzchni w jednym roku).”;

b)  skreśla się pkt 8 i 9;

2)  dodaje się załącznik w brzmieniu:

„Załącznik V

Część A. Szacowane emisje spowodowane biopaliwami, wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów

Część B. Biopaliwa, w przypadku których szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów są uznawane za zerowe

W przypadku biopaliw produkowanych z następujących kategorii surowców uznaje się, że ich szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów wynoszą zero:

a)  surowce niewymienione w części A niniejszego załącznika;

b)  surowce, których produkcja prowadzi do bezpośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, np. zmiany jednej z następujących klas pokrycia terenu stosowanych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC): grunty leśne, użytki zielone, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, na klasę gruntów uprawnych lub upraw trwałych(9). W takim przypadku «wartość emisji wynikającej z bezpośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów» (el) należy obliczać zgodnie z załącznikiem IV część C pkt 7.”.

ZAŁĄCZNIK II

W załącznikach do dyrektywy 2009/28/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)  w załączniku V część C wprowadza się następujące zmiany:

a)  pkt 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Emisje w ujęciu rocznym spowodowane zmianami ilości pierwiastka węgla wynikającymi ze zmiany sposobu użytkowania gruntów, el, oblicza się, równo rozdzielając całkowitą emisję na 20 lat. Do obliczenia wielkości tych emisji stosuje się następującą zasadę:

el = (CSR – CSA) × 3,664 × 1/20 × 1/P,

gdzie

el = emisje gazów cieplarnianych w ujęciu rocznym spowodowane zmianami ilości pierwiastka węgla wynikającymi ze zmiany sposobu użytkowania gruntów (mierzone jako masa (w gramach) równoważnika CO2 w przeliczeniu na jednostkę energii wytworzonej z biopaliwa (w megadżulach));

CSR = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związana z referencyjnym użytkowaniem gruntów (mierzona jako masa (w tonach) pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę, jak i roślinność). Referencyjne użytkowanie gruntów oznacza użytkowanie gruntów w styczniu 2008 r. lub 20 lat przed uzyskaniem surowca, w zależności od tego, która data jest późniejsza;

CSA = ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni związana z rzeczywistym użytkowaniem gruntów (mierzona jako masa (w tonach) pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni, obejmująca zarówno glebę, jak i roślinność). W przypadkach gdy ilości pierwiastka węgla gromadzą się przez okres przekraczający jeden rok, wartość CSA jest obliczana jako szacowana ilość pierwiastka węgla na jednostkę powierzchni po 20 latach lub kiedy uprawy osiągną dojrzałość, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej; oraz

P = wydajność upraw (mierzona ilością energii wytwarzanej przez biopaliwo lub biopłyn na jednostkę powierzchni w jednym roku).”;

b)  skreśla się pkt 8 i 9;

2)  dodaje się załącznik VIII w brzmieniu:

„Załącznik VIII

Część A. Szacowane emisje spowodowane surowcami do produkcji biopaliw i biopłynów, wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów

Część B. Biopaliwa i biopłyny, w przypadku których szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów są uznawane za zerowe

W przypadku biopaliw i biopłynów produkowanych z następujących kategorii surowców uznaje się, że ich szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów wynoszą zero:

a)  surowce niewymienione w części A niniejszego załącznika;

b)  surowce, których produkcja prowadzi do bezpośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, np. zmiany jednej z następujących klas pokrycia terenu stosowanych przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC): grunty leśne, użytki zielone, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty, na klasę gruntów uprawnych lub upraw trwałych(10). W takim przypadku «wartość emisji wynikającej z bezpośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów» (el) należy obliczać zgodnie z załącznikiem V część C pkt 7.”;

[Popr. 164]

3)  dodaje się załącznik IX w brzmieniu:

„Załącznik IX

Część A. Surowce pochodzące z odpadów i pozostałości, których wkład w realizację celu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, jest uznawany za czterokrotność równy ich wartości energetycznej i które przyczyniają się do realizacji celu 2,5 %, o którym mowa w art. 3 lit. d) ppkt (i)

(a)  Algi

b)  Frakcja biomasy zmieszanych odpadów komunalnych, ale nie segregowanych odpadów z gospodarstw domowych, z zastrzeżeniem celów recyklingu lub selektywnego zbierania na mocy art. 11 ust. 1 i art. 11 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2008/98/WE; państwa członkowskie mogą przyznać odstępstwa od przepisów w odniesieniu do selektywnie zebranych bioodpadów, jeśli procesy umożliwiają produkcję zarówno kompostu, jak i biopaliw.

c)  Ulegająca biodegradacji frakcja biomasy odpadów przemysłowych oraz odpadów pochodzących z handlu detalicznego i hurtowego, ale nie odpady podlegające selektywnemu zbieraniu na mocy art. 11 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE, i pod warunkiem że przestrzegana jest hierarchia postępowania z odpadami i zasada użytkowania kaskadowego

d)  Słoma

e)  Obornik i osad ściekowy

f)  Ścieki z zakładów wytłaczania oleju palmowego i puste wiązki owoców palmy

g)  Smoła oleju talowego

h)  Gliceryna surowa

i)  Wytłoczyny z trzciny cukrowej

j)  Wytłoki z winogron i osady winne z drożdży

k)  Łupiny orzechów

l)  Łuski nasion

m)  Kolby

n)  Kora, gałęzie, liście, trociny i strużyny

(na)  Materiał lignocelulozowy z wyjątkiem kłód tartacznych i kłód skrawanych.

Część B. Surowce pochodzące z odpadów i pozostałości, których wkład w realizację celu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, jest uznawany za dwukrotność ich wartości energetycznej

a)  Zużyty olej kuchenny

b)  Tłuszcze zwierzęce sklasyfikowane jako surowiec kategorii 1 i 2 zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1774/2002*

c)  Niespożywczy materiał celulozowy

d)  Materiał lignocelulozowy z wyjątkiem kłód tartacznych i kłód skrawanych”.

Część C. Surowce, których wkład w realizację celu, o którym mowa w art. 3 ust. 4, jest uznawany za czterokrotność ich wartości energetycznej i które przyczyniają się do realizacji celu 2,5%, o którym mowa w art. 3 lit. d) ppkt (i)

a)  Algi (autotroficzne)

b)  Odnawialne paliwa ciekłe i gazowe pochodzenia niebiologicznego

c)  Wychwytywanie i wykorzystanie dwutlenku węgla na potrzeby transportu

d)  Bakterie

––––––––––––––––––––––––––––––

* Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 273 z 10.10.2002, s. 1).”

[Popr. 186]

(1) Dz.U. C 198 z 10.7.2013, s. 56. (2) Dz.U. C 198 z 10.7.2013, s. 56. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. (4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 16). (5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 98/70/WE z dnia 13 pazdziernika 1998 r. podnosząca się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 93/12/EWG (Dz.U. L 350 z 28.12.1998, s. 58). (6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3). (7) Decyzja Komisji 2000/532/WE z dnia 3 maja 2000 r. zastępująca decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzję Rady 94/904/WE ustanawiającą wykaz odpadów niebezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/EWG w sprawie odpadów niebezpiecznych (Dz.U. L 226 z 6.9.2000, s. 3). (8) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). (9) Uprawy trwałe są określane jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej, zgodnie z definicją w komunikacie Komisji 2010/C 160/02. (10) Uprawy trwałe są określane jako uprawy wieloletnie z łodygami zwykle niepodlegającymi corocznym zbiorom, takie jak zagajnik o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej, zgodnie z definicją w komunikacie Komisji 2010/C 160/02.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2007 ustanawiające środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego (COM(2012)0413 – C7-0202/2012 – 2012/0201(COD))

P7_TA(2013)0358 A7-0242/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0413),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7‑0202/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A7-0242/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 11 września 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2007 ustanawiające środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(-1) Na podstawie informacji, które będą przekazywane przez państwa członkowskie, Komisja powinna przedstawić sprawozdanie na temat efektów, które przyniosło wdrożenie planów gospodarowania zasobami węgorza, i w razie konieczności zaproponować w trybie pilnym stosowne środki, które z dużym prawdopodobieństwem zapewnią odbudowę zasobów węgorza europejskiego. [Popr. 1]

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2007(4) nadaje Komisji uprawnienia w zakresie wykonania niektórych przepisów tego rozporządzenia.

(2)  Na skutek wejścia w życie traktatu lizbońskiego uprawnienia powierzone Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 1100/2007 muszą zostać dostosowane do postanowień art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. [Popr. 2]

(3)  W celu stosowania niektórych przepisów rozporządzenia (WE) nr 1100/2007 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do podjęcia środków w związku ze znacznym spadkiem średnich cen rynkowych węgorzy wykorzystywanych do celów zarybieniowych w porównaniu z cenami węgorzy wykorzystywanych do innych celów. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, opierając się na najnowszych opiniach naukowych i zaleceniach naukowców, w szczególności na poziomie ekspertów, tak aby zagwarantować, że posiadane przez nią informacje są obiektywne, szczegółowe, wyczerpujących i aktualne. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne i terminowe przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 3]

(4)  Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych do przyjęcia aktów delegowanych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów.[Popr. 3]

(5)  Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 4]

(6)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania przepisów rozporządzenia (WE) nr 1100/2007 odnośnie do zatwierdzania przez Komisję planów gospodarowania zasobami węgorza na podstawie danych najlepszych i najnowszych dostępnych informacji technicznych i naukowych należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011(5). [Popr. 5]

(6a)  W 2013 r. ICES powinna sformułować nowe i bardziej wszechstronne opinie dotyczące stanu zasobów węgorza. Przy przygotowywaniu takich opinii ICES powinna uwzględniać wszystkie przyczyny zmniejszania się zasobów węgorza, w tym w związku z tarliskami. Jeżeli ICES potwierdzi, że stan zasobów węgorza pozostaje krytyczny, Komisja powinna jak najszybciej przedstawić wniosek w sprawie nowego rozporządzenia dotyczącego odbudowy zasobów węgorza europejskiego. Rozporządzenie powinno również obejmować rozwiązania długoterminowe, takie jak sposoby na odblokowanie szlaków migracyjnych. [Popr. 6]

(7)  Komisja nie mogła przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania ze środków podjętych w celu odnowy zasobów, w tym zmian cen rynkowych, w terminie do dnia 1 lipca 2011 r. z uwagi na późne przekazanie przez niektóre państwa członkowskie odnośnych informacji. Dlatego termin złożenia tego sprawozdania należy przedłużyć do dnia 31 grudnia 2012 r.

(7a)  Istotne jest, aby Komisja nakładała kary na państwa członkowskie, które nie przekazały lub nie przeanalizowały wszystkich dostępnych im danych, aby umożliwić sporządzenie wyczerpującego i popartego naukowo bilansu sytuacji dotyczącej węgorza europejskiego. [Popr. 7]

(8)  Przepis rozporządzenia (WE) Nr 1100/2007 dotyczący uprawnień do przyjmowania alternatywnych środków zmierzających do osiągnięcia docelowego współczynnika spływania węgorzy powierza uprawnienia do zmiany tego, innego niż istotny, elementu tego rozporządzenia Radzie. Zgodnie z TFUE taka procedura podejmowania decyzji nie jest już możliwa i przepis ten należy skreślić.

(9)  Decyzją Komisji 2008/292/WE(6) ustanowiono, że do celów rozporządzenia (WE) Nr 1100/2007 Morze Czarne i systemy rzeczne z nim połączone nie są wodami, w których węgorz europejski występuje naturalnie. Dlatego art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia zdezaktualizował się i należy go skreślić.

(10)  Decyzją Komisji 2009/310/WE(7) zatwierdzono wnioski Cypru, Malty, Austrii, Rumunii i Słowacji o zwolnienie z obowiązku przygotowania planu gospodarowania zasobami węgorza. Aktualnie żadne wnioski o zwolnienie z tego obowiązku nie oczekują na rozpatrzenie. Dlatego art. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1100/2007 zdezaktualizował się i należy go skreślić.

(11)  Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1100/2007,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 1100/2007 wprowadza się następujące zmiany:

1)  w art. 1 skreśla się ust. 2;

1a)  art. 2 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"

„1. Państwa członkowskie stwierdzają, w których dorzeczach na ich terytorium krajowym węgorz europejski występuje naturalnie (zwanych dalej „dorzeczami, w których występuje węgorz”), i określają te dorzecza; mogą do nich zostać także zaliczone wody morskie.”;

[Popr. 9]

1b)  art. 2 ust. 10 otrzymuje brzmienie:"

„10. W ramach planu gospodarowania zasobami węgorza każde państwo członkowskie jak najszybciej wdraża odpowiednie środki w celu ograniczenia śmiertelności węgorza spowodowanej czynnikami spoza dziedziny rybołówstwa, w tym turbinami elektrowni wodnych i pompami. Podejmuje się dalsze środki w celu ograniczenia śmiertelności wynikającej z innych czynników, jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia celu planu.”;

[Popr. 10]

2)  skreśla się art. 3;

3)  art. 5 ust. 1 otrzymuje brzmienie:"

„1. Plany gospodarowania zasobami węgorza są zatwierdzane przez Komisję w drodze aktu wykonawczego przyjmowanego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 12b ust. 2.”;

3a)  art. 5 ust. 4 otrzymuje brzmienie:"

„4. Jeżeli do dnia 31 grudnia 2008 r. państwo członkowskie przedstawi Komisji do zatwierdzenia plan gospodarowania zasobami węgorza, który nie może zostać zatwierdzony przez Komisję zgodnie z ust. 1 lub który nie spełnia warunków w zakresie składania sprawozdań i oceny określonych w art. 9, państwo to redukuje nakład połowowy co najmniej o 50 % w stosunku do średniego nakładu z lat 2004–2006 albo redukuje go tak, by połowy węgorza zmniejszyły się co najmniej o 50 % w stosunku do średnich połowów z lat 2004–2006, i w tym celu skraca okres połowów węgorza albo stosuje inne środki. Redukcji nakładu połowowego dokonuje się w terminie trzech miesięcy od dnia podjęcia decyzji o niezatwierdzeniu planu lub w ciągu trzech miesięcy od niedotrzymania terminu przekazania danych.”;

[Popr. 11]

3b)  w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu:"

„7. Od dnia 1 stycznia 2014 r. wszystkie plany gospodarowania zasobami węgorza są poddawane przeglądowi i aktualizowane co dwa lata, przy uwzględnieniu najnowszych opinii naukowych.”;

[Popr. 12]

4)  art. 7 ust. 6 i 7 otrzymują brzmienie:"

„6. W przypadku znacznego spadku średnich rynkowych cen węgorzy wykorzystywanych do celów zarybieniowych, w porównaniu z cenami węgorzy wykorzystywanych do innych celów, dane państwo członkowskie informuje o tym Komisję. Komisja – w drodze aktów delegowanych przyjmowanych zgodnie z art. 12a oraz w celu zaradzenia sytuacji – może tymczasowo zmniejszyć określoną procentowo ilość ryb przeznaczanych na zarybianie, o której mowa w ust. 2 w przypadku, gdy plan gospodarowania zasobami węgorza jest zgodny z art. 2 ust. 4.

7.  Najpóźniej do dnia 31 grudnia 20122013 r. Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie i oceni środki służące zarybianiu, uwzględniając rozwój najnowsze opinie naukowe w sprawie warunków, w których zarybianie może przyczyniać się do zwiększenia biomasy stada tarłowego. W sprawozdaniu tym Komisja dokonuje przeglądu rozwoju cen rynkowych.”;

[Popr. 13]

4a)  art. 7 ust. 8 otrzymuje brzmienie:"

[Popr. 14]

5)  w art. 9 skreśla się ust. 3; otrzymuje brzmienie:"

„Artykuł 9

Sprawozdawczość i ocena

1.  Państwa członkowskie gromadzą dane naukowe w celu ilościowego ujęcia oddziaływania środków podejmowanych względem zasobów węgorza, znalezienia rozwiązań minimalizujących szkody i zalecania celów gospodarowania zasobami. Państwa członkowskie składają Komisji sprawozdanie początkowo co trzy lata, przy czym pierwsze sprawozdanie należy przedstawić do dnia 30 czerwca 2012 r., oraz udostępniają informacje wyznaczonym organom naukowym. Następnie, po pierwszym sprawozdaniu za okres trzech lat, częstotliwość ich składania zwiększa się do jednego sprawozdania co dwa lata. W sprawozdaniach przedstawia się w zarysie system monitorowania, wdrażanie, skuteczność działań i ich efekty, a w szczególności zawiera się możliwie najbardziej dokładne osiągalne dane szacunkowe pokazujące:

2.  Do dnia 31 października 2013 r. Komisja przedstawia Parlamentowi i Radzie sprawozdanie przedstawiające statystyczną i naukową ocenę wyników osiągniętych dzięki wdrożeniu planów gospodarowania zasobami węgorza wraz z opinią STECF. Na podstawie stwierdzeń zawartych w tym sprawozdaniu Komisja może przedstawić propozycje dotyczące rozszerzenia zakresu stosowania rozporządzenia w celu uwzględnienia czynników innych niż rybołówstwo powodujących śmiertelność węgorzy.

3.  Do dnia 31 grudnia 2013 r. Komisja przedstawia ocenę unijnego i międzynarodowego handlu węgorzem europejskim, koncentrując się w szczególności na kwestii przestrzegania przez Unię zobowiązań wynikających z konwencji CITES oraz na oszacowaniu skali nielegalnego handlu węgorzem europejskim w państwach członkowskich. W takim sprawozdaniu należy określić niezgodności między różnymi dostępnymi zestawami danych i zasugerować środki mające na celu usprawnienie procesu monitorowania handlu, w tym zmianę obowiązujących kodeksów celnych, tak aby umożliwić bardziej skuteczne monitorowanie.”;

[Popr. 15]

5a)  dodaje się artykuł w brzmieniu:"

„Artykuł 9a

Środki następcze

Uwzględniając stwierdzenia zawarte w sprawozdaniach, o których mowa w art. 7 ust. 7 i art. 9 ust. 2 i 3, jak również wszelkie nowe i szerzej zakrojone opinie sformułowane przez ICES w kwestii stanu zasobów węgorza europejskiego w 2013 r., Komisja, najpóźniej do dnia 31 marca 2014 r., przedstawia Parlamentowi i Radzie nowy wniosek ustawodawczy, którego celem jest doprowadzenie, z dużym prawdopodobieństwem, do odbudowy zasobów węgorza europejskiego. Czyniąc to Komisja może rozważyć sposoby rozszerzenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia w celu uwzględnienia czynników innych niż rybołówstwo powodujących śmiertelność węgorzy.”;

[Popr. 16]

6)  dodaje się art. 12a i 12b w brzmieniu:"

„Artykuł 12a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 7 ust. 6, powierza się Komisji na czas nieokreślonyokres trzech lat od dnia …(8). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu trzech lat. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na okresy o tej samej długości, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem danego okresu.

[Popr. 17]

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7 ust. 6, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7 ust. 6 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada, poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 12b

Procedura komitetowa

1.  Komisję wspiera Komitet ds. Rybołówstwa i Akwakultury powołany na mocy art. 30 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady* (WE) nr 2371/2002. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

_________________

* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).”

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 86. (2) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 86. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. (4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1100/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiające środki służące odbudowie zasobów węgorza europejskiego (Dz.U. L 248 z 22.9.2007, s. 17). (5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). (6) Decyzja Komisji 2008/292/WE z dnia 4 kwietnia 2008 r. stanowiąca, że Morze Czarne i systemy rzeczne z nim połączone nie są wodami, w których węgorz europejski występuje naturalnie do celów rozporządzenia Rady (WE) nr 1100/2007 (Dz.U. L 98 z 10.4.2008, s. 14). (7) Decyzja Komisji 2009/310/WE z dnia 2 kwietnia 2009 r. zatwierdzająca wnioski Cypru, Malty, Austrii, Rumunii i Słowacji o zwolnienie z obowiązku przygotowania planu gospodarowania zasobami węgorza zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1100/2007 (Dz.U. L 91 z 3.4.2009, s. 23). (8) * Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego unijny kodeks celny (przekształcenie) (COM(2012)0064 – C7-0045/2012 – 2012/0027(COD))

P7_TA(2013)0359 A7-0006/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza – przekształcenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0064),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 33, 114 oraz 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0045/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom państw członkowskich,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 maja 2012 r.(1),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2),

–  uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 12 lipca 2012 r. skierowane do Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów zgodnie z art. 87 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 22 maja 2013 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 87 i 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0006/2013),

1.  uchwala poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 11 września 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 ustanawiającego unijny kodeks celny

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 952/2013.)

(1) Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 68. (2) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1217/2009 ustanawiające sieć zbierania danych rachunkowych o dochodach i działalności gospodarczej gospodarstw rolnych we Wspólnocie Europejskiej (COM(2011)0855 – C7-0468/2011 – 2011/0416(COD))

P7_TA(2013)0360 A7-0179/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0855),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0468/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 lutego 2012 r.(1),

–  uwzględniając zobowiązanie przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 27 maja 2013 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7-0179/2012),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 11 września 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 1217/2009 ustanawiającego sieć zbierania danych rachunkowych o dochodach i działalności gospodarczej gospodarstw rolnych we Wspólnocie Europejskiej

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1318/2013.)

(1) Dz.U. C 143 z 22.5.2012, s. 149.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego dyrektywy 1999/4/WE, 2000/36/WE, 2001/111/WE, 2001/113/WE oraz 2001/114/WE w odniesieniu do uprawnień, jakie mają zostać przekazane Komisji (COM(2012)0150 – C7-0089/2012 – 2012/0075(COD))

P7_TA(2013)0361 A7-0045/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0150),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 i art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0089/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez austriacki Bundesrat, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 maja 2012 r.(1),

–  uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 28 maja 2013 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0045/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 11 września 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 zmieniającego dyrektywy 1999/4/WE i 2000/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz dyrektywy Rady 2001/111/WE, 2001/113/WE i 2001/114/WE w odniesieniu do uprawnień, jakie mają zostać przekazane Komisji

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1021/2013.)

(1) Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 143.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia umowy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej (05674/2013 – C7-0110/2013 – 2012/0271(NLE))

P7_TA(2013)0362 A7-0266/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (05674/2013),

–  uwzględniając projekt umowy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz krótkoterminowych obywatelom Republiki Zielonego Przylądka i Unii Europejskiej (14203/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0110/2013),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0266/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Zielonego Przylądka.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka o readmisji osób przebywających nielegalnie (14546/2012 – C7-0109/2013 – 2012/0268(NLE))

P7_TA(2013)0363 A7-0267/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14546/2012),

–  uwzględniając projekt umowy pomiędzy Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w sprawie readmisji osób przebywających nielegalnie (14759/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 79 ust. 3 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0109/2013),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0267/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Zielonego Przylądka.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wdrażania strategii UE na rzecz młodzieży na lata 2010–2012 (2013/2073(INI))

P7_TA(2013)0364 A7-0238/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 września 2012 r. zatytułowany: „Projekt wspólnego sprawozdania Rady i Komisji z 2012 r. w sprawie realizacji odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (strategii UE na rzecz młodzieży na lata 2010–2018)” (COM(2012)0495) oraz odpowiedni dokument roboczy służb Komisji (SWD(2012)0256),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18.5.2010 r. zatytułowaną „Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania – strategia UE na rzecz młodzieży”(1),

–  uwzględniając art. 165 i 166 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 23 listopada 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego „ERASMUS DLA WSZYSTKICH” – Program UE na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu (COM(2011)0788),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 listopada 2012 r. pt. „Nowe podejście do edukacji: Inwestowanie w umiejętności na rzecz lepszych efektów społeczno-gospodarczych” (COM(2012)0669),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 września 2010 r. pt. „Mobilna młodzież” – Inicjatywa na rzecz uwolnienia potencjału młodzieży ku inteligentnemu, trwałemu i sprzyjającemu włączeniu społecznemu wzrostowi gospodarczemu w Unii Europejskiej” (COM(2010)0477),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 kwietnia 2009 r. pt. „Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania – strategia UE na rzecz młodzieży. Odnowiona otwarta metoda koordynacji na potrzeby wyzwań i możliwości stojących przed młodzieżą” (COM(2009)0200) oraz odpowiedni dokument roboczy służb Komisji (SEC(2009)0549),

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 5 grudnia 2012 r. zatytułowany: „W kierunku ram jakości dla staży – Drugi etap konsultacji z partnerami społecznymi na szczeblu europejskim” (COM(2012)0728),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany: „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 grudnia 2010 r. zatytułowany: „Europejska platforma współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym: europejskie ramy na rzecz spójności społecznej i terytorialnej” (COM(2010)0758),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie strategicznych ram europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia („ET 2020”)(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie programu „Mobilna młodzież” – ramy dla ulepszania europejskiego systemu kształcenia ogólnego i zawodowego(3),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji, a także opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz Komisji Rozwoju Regionalnego (A7–0238/2013),

A.  mając na uwadze, że przyszłość Europy zależy od zdolności do uwolnienia potencjału młodych ludzi;

B.  mając na uwadze, że kryzys doprowadził do coraz częstszego zatrudniania młodych ludzi na niepewnych warunkach – umowach krótkoterminowych lub w niepełnym wymiarze czasu pracy czy też praktyk bez wynagrodzenia, zbyt często zastępujących istniejące miejsca pracy;

C.  mając na uwadze, że ogólna stopa bezrobocia wśród młodzieży w UE w lutym 2013 r. wynosiła 23,5%; mając na uwadze, że w 2011 r. 7,5 mln osób młodych w wieku 15–24 lat i 6,5 mln osób w wieku 25–29 lat nie kształciło się, nie pracowało ani nie szkoliło się (młodzież NEET);

D.  mając na uwadze, że w 2011 r. straty ekonomiczne wynikające z wycofania młodych ludzi z rynku pracy oszacowano na 153 mld EUR, co odpowiada 1,2% unijnego PKB(4);

E.  mając na uwadze, że wszyscy młodzi ludzie stanowią nieodłączną część społeczeństwa i powinni być tak postrzegani; mając na uwadze, że nierówności i wszelkiego rodzaju dyskryminacje nadal istnieją oraz mają znaczący wpływ na życie młodych ludzi i ich późniejszy rozwój w społeczeństwie;

F.  mając na uwadze, że trwający kryzys gospodarczy ma silny wpływ na życie młodych ludzi w zakresie ich dobrobytu i włączenia społecznego, zatrudnienia, dostępu do mieszkań, zdrowia, kształcenia i szkolenia, aktywności kulturalnej, rekreacji i sportu, oraz prowadzi do bezprecedensowego braku możliwości wśród młodzieży w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że w znacznej części Europy istnieje poważne ryzyko narodzin „straconego pokolenia”; mając na uwadze, że ten alarmujący stan rzeczy wymaga podjęcia natychmiastowych kroków, strategii i działań, jak również przeprowadzenia reform strukturalnych; mając na uwadze, że pogarszające się warunki gospodarcze, w szczególności w krajach mocno dotkniętych kryzysem, zmuszają młodych ludzi do migracji, co w średniej i dłuższej perspektywie może objawić się „drenażem mózgu” na ogromną skalę prowadzącym do zwolnienia tempa wzrostu i rozwoju oraz zmniejszenia potencjału innowacyjności ich kraju pochodzenia;

G.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na kryzys gospodarczy kilka państw członkowskich wprowadziło surową politykę oszczędnościową opierającą się na ostrych cięciach wydatków na kształcenie, szkolenie oraz programy kształcenia ustawicznego; mając na uwadze, że wspomniana polityka ma niekorzystny wpływ zwłaszcza na zatrudnianie młodzieży w niektórych państwach członkowskich, w szczególności w Europie południowej, co w większości przypadków prowadzi do znaczącego drenażu mózgów z tych regionów i uwypukla nierówności w ramach UE;

H.  mając na uwadze, że aby sprostać wyzwaniom, przed którymi stoi nowe pokolenie, należy nadal udoskonalać istniejące narzędzia na szczeblu UE, nie zapominając o możliwości wprowadzania do nich dalszych ulepszeń; mając jednak na uwadze, że dotychczas poczyniono w tym względzie znikome postępy; mając na uwadze, że strategia UE na rzecz młodzieży stanowi kompleksowe ramy, z których państwa członkowskie muszą w pełni skorzystać;

I.  mając na uwadze, że liczba młodzieży NEET drastycznie wzrosła w całej UE; mając na uwadze, że stopa bezrobocia wśród młodzieży w kilku państwach członkowskich jest niedopuszczalnie wysoka, średnia stopa bezrobocia w Unii osiąga rekordowy poziom, a jej rzeczywista wartość może być wyższa ze względu na wyraźny wzrost emigracji wśród młodych ludzi, co stanowi jeszcze większy powód do niepokoju, jeżeli uwzględni się niekorzystne warunki zatrudnienia i zatrudnienie nierejestrowane; mając na uwadze, że okres trwania bezrobocia wciąż się wydłuża;

J.  mając na uwadze, że młode kobiety w dalszym ciągu stają w obliczu przerażająco złych warunków rynku pracy oraz stanowią znaczną większość pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz pracowników tymczasowych;

K.  mając na uwadze, że straty ekonomiczne spowodowane wpływem młodych ludzi, którzy nie uczęszczają do szkół, nie pracują i nie odbywają szkoleń, oszacowano na 153 mld EUR w 2011 r., co odpowiada 1,2% unijnego PKB(5); mając na uwadze, że stanowi to poważne społeczne i gospodarcze obciążenie;

L.  mając na uwadze, że kryzys w UE wpływa na rozprzestrzenianie się ubóstwa oraz wykluczenia społecznego, co dotyka w szczególności młodsze pokolenia; mając na uwadze, że skutki kryzysu ograniczają zdolność młodych ludzi do prowadzenia samodzielnego życia, a w skrajnych przypadkach mogą prowadzić do niedożywienia lub problemów ze zdrowiem psychicznym;

M.  mając na uwadze, że stopa bezrobocia wśród młodych ludzi do 25 roku życia osiągnęła w marcu 2013 r. poziom 23,5%, a z powodu niedopasowania umiejętności w Europie pozostaje ponad dwa miliony nieobsadzonych miejsc pracy, zwłaszcza w sektorze ICT oraz opieki zdrowotnej; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji pod nazwą „Unijna panorama umiejętności”;

N.  mając na uwadze, że zarówno w poszczególnych państwach członkowskich, jak i pomiędzy nimi można zaobserwować niedopasowanie geograficzne pomiędzy podażą a popytem na zatrudnienie i umiejętności;

O.  mając na uwadze, że wielu młodych ludzi jest zatrudnianych na nieformalnych, tymczasowych i niepewnych stanowiskach, niezwiązanych z ich kwalifikacjami lub celami zawodowymi oraz bez jasno określonych długoterminowych perspektyw; mając na uwadze, że wielu młodych ludzi traci również szansę na zdobycie umiejętności i nabrania pewności siebie, co jest niezbędne dla rozwoju kariery;

P.  mając na uwadze, że młodzi ludzie napotykają duże trudności związane z adaptacją do warunków pracy po zakończeniu edukacji z powodu rozbieżności miedzy dostępnymi programami kształcenia a rynkiem pracy; mając na uwadze, że inicjatywy kształcenia ustawicznego i projekty międzypokoleniowe stanowią przydatne narzędzia, dzięki którym młodzi ludzie w całej UE mogą nabyć umiejętności niezbędne do wejścia na rynek pracy;

Q.  mając na uwadze, że grupy demograficzne, które nie są w wystarczającym stopniu reprezentowane w społeczności przedsiębiorców, w szczególności założycieli nowych przedsiębiorstw, obejmują młodzież, kobiety, osoby niepełnosprawne oraz imigrantów;

R.  mając na uwadze, że rozwój osobisty i społeczny młodych ludzi jest tak samo ważny jak ich rozwój akademicki i zawodowy; mając na uwadze, że młodzi ludzie odgrywają aktywną rolę w infrastrukturze społecznej państw członkowskich i mają zasadnicze znaczenie dla zrównoważonych i dynamicznych społeczności;

S.  mając na uwadze, że infrastruktura szerokopasmowa w państwach członkowskich musi zostać udoskonalona, aby udostępnić młodzieży szkoły wyposażone w sprzęt cyfrowy;

T.  mając na uwadze, że otwarte zasoby edukacyjne podnoszą jakość, zwiększają dostępność i równy dostęp do kształcenia oraz umożliwiają, poprzez stosowanie ICT i nowych technologii, interaktywny, kreatywny, elastyczny i zindywidualizowany proces kształcenia; mając na uwadze, że otwarta edukacja zwiększa utrzymanie zdolności do zatrudnienia poprzez wspieranie kształcenia ustawicznego;

U.  mając na uwadze, że nowe technologie i platformy mediów społecznościowych to ważny środek docierania do młodych ludzi oraz rozwijania ich zdolności do uczestnictwa w społeczeństwie oraz wywierania wpływu na procesy polityczne i społeczne;

V.  mając na uwadze, że problemy gospodarcze i społeczne, pogłębiane reakcją oszczędnościową UE na kryzys, potęgują eurosceptycyzm wśród obywateli; mając na uwadze, że młodzi ludzie stanowią najbardziej podatną grupę społeczną;

W.  mając na uwadze, że skuteczna polityka na rzecz młodzieży może przyczynić się do rozwoju świadomości obywatelskiej wśród młodych ludzi, co ma największe znaczenie dla ich usamodzielnienia się oraz ich aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie jako obywateli;

X.  mając na uwadze, że usystematyzowany dialog powinien być postrzegany jako pierwszy krok na drodze do nawiązania skutecznego i owocnego dialogu pomiędzy młodymi ludźmi, organizacjami młodzieżowymi oraz instytucjami krajowymi i UE, który należy stale usprawniać i rozwijać;

Ocena skuteczności strategii UE na rzecz młodzieży

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie realizacji odnowionych ram europejskiej współpracy na rzecz młodzieży (strategii UE na rzecz młodzieży na lata 2010–2018);

2.  przywołuje wniosek Komisji, w którym stwierdzono, że w kontekście trwających negocjacji dotyczących wieloletnich ram finansowych należy zwiększyć środki na realizację strategii politycznych na rzecz młodzieży i kształcenia, aby stawić czoła obecnym i przyszłym wyzwaniom; podkreśla również, że komunikacja pomiędzy grupami zadaniowymi ds. młodzieży ma kluczowe znaczenie i powinna być promowana, podobnie jak komunikacja dotycząca przedsięwziętych działań i ich dotychczasowych rezultatów;

3.  uważa, że budżet przeznaczony na walkę z bezrobociem wśród młodzieży w przyszłych wieloletnich ramach finansowych w wysokości 6 mld EUR jest niewystarczający i powinno się go znacząco zwiększyć w toku negocjacji;

4.  wzywa Radę do zwrócenia większej uwagi na ludzi młodych poprzez uznanie spraw młodzieży za priorytet we wszystkich programach UE objętych przyszłymi wieloletnimi ramami finansowymi;

5.  uważa za godne ubolewania, że ambitne zapowiedzi Rady Europejskiej dotyczące zobowiązań na rzecz młodzieży nie przekładają się na proporcjonalne zobowiązania finansowe; stwierdza, że znaczną część „Pakietu na rzecz wzrostu” ogłoszonego w 2012 r. stanowiła częściowa realokacja funduszy strukturalnych, które zostały już obiecane i przydzielone;

6.  wyraża ubolewanie z powodu ambiwalencji ze strony Rady, która zaleca dodatkowe środki dla młodych ludzi, lecz opóźnia negocjacje w sprawie wypłat z budżetu korygującego na rok 2013, co zagraża wypłatom stypendiów z programu Erasmus; wzywa Radę do przyjęcia bardziej konstruktywnego podejścia poprzez zaprzestanie pogłębiania rozdziału pomiędzy środkami na płatności a środkami na pokrycie zobowiązań w każdym budżecie rocznym;

7.  postrzega otwartą metodę koordynacji (OMK) jako stosowny środek umożliwiający określanie strategii politycznych na rzecz młodzieży; ponownie nawołuje do ściślejszej współpracy instytucji UE w kwestiach związanych z młodzieżą; wzywa do większego zaangażowania Parlamentu Europejskiego; podkreśla, że OMK wymaga ze strony państw członkowskich silnej woli politycznej, tak aby zapewnić jej maksymalną skuteczność;

8.  wyraża rozczarowanie, że mimo iż państwa członkowskie zostały wezwane do podjęcia określonych kroków w pierwszym cyklu realizacji strategii UE na rzecz młodzieży, osiągnięty postęp był nieznaczny; zauważa, że w kilku przypadkach sytuacja uległa pogorszeniu, a w wielu państwach członkowskich strategia na rzecz młodzieży nie jest realizowana;

9.  odnotowuje wpływ pierwszego cyklu strategii na rzecz młodzieży (2010–2012); podkreśla, że ramy ponadsektorowego zaangażowania Komisji, państw członkowskich i zainteresowanych podmiotów to dobry początek, lecz że należy je w przyszłości umocnić poprzez poprawę dostępu do zatrudnienia, edukacji i szkolenia, zwalczając tym samym ubóstwo i wykluczenie, i wykorzystując jednocześnie również ponadsektorowe podejście w celu upowszechniania praktyk w odnośnych sektorach;

10.  podkreśla znaczenie zorganizowanego dialogu; wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania koncepcji i zapewnienia znaczących i spójnych działań następczych wynikających z zaleceń przygotowanych przez młodych ludzi i ministerstwa oraz instytucje; sugeruje ponadto bezpośrednie dotarcie do organizacji na rzecz młodzieży i osób indywidualnych, zarówno na poziomie lokalnym, jak i regionalnym, poprzez zapewnienie, że ich głos nie został pominięty oraz że wdrażanie polityki prowadzi do pozytywnego rozwoju młodych ludzi i umocnienia ich pozycji;

11.  uważa, że opracowywanie jasnych i łatwych do stosowania wskaźników dotyczących sytuacji młodych ludzi i strategii na rzecz młodzieży można jeszcze bardziej udoskonalić, zwłaszcza jeśli chodzi o niezależność i uczestnictwo młodzieży, w celu skuteczniejszej oceny skutków środków podejmowanych w ramach strategii UE na rzecz młodzieży;

12.  wzywa państwa członkowskie do wydania opartych na wiedzy i dowodach sprawozdań dotyczących sytuacji społecznej i warunków życia młodych ludzi oraz do sporządzenia krajowych planów działania i ich konsekwentnego wdrożenia;

13.  podkreśla, że – od wczesnego dzieciństwa – należy zwrócić szczególną uwagę na słabsze grupy społeczne zagrożone wysokim ryzykiem wykluczenia społecznego, w tym młodzież NEET oraz młodych ludzi znajdujących się w trudnej sytuacji, zapewniając im rzeczywiste i namacalne możliwości zatrudnienia i zachęcając ich do czynnego udziału w życiu społecznym;

14.  uznaje potrzebę zastosowania międzysektorowego i zrównoważonego podejścia do ośmiu obszarów działań w ramach strategii UE na rzecz młodzieży; wzywa, by w czasach kryzysu ustalona została hierarchia priorytetów politycznych dotyczących młodzieży, na kształt której wpływ będzie mieć głos młodych ludzi oraz ich cele;

Wyzwania kolejnego cyklu:

kształcenie, szkolenie, innowacyjność i finansowanie

15.  z zadowoleniem przyjmuje nowy program UE na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu; podkreśla potrzebę solidnego finansowania tego programu i stworzenia osobnej sekcji oraz odrębnego budżetu na działania związane z młodzieżą;

16.  podkreśla, że państwa członkowskie i przedsiębiorstwa powinny inwestować większe środki w odpowiednie umiejętności oraz urozmaicać rodzaje szkoleń odpowiadających zapotrzebowaniu na rynku pracy, zwłaszcza w sektorach technologicznych, poprzez tworzenie bardziej elastycznych programów nauczania oraz łączenie przedsiębiorczości i umiejętności przekrojowych w celu lepszego dostosowania do przyszłych kierunków rozwoju rynku pracy; podkreśla znaczenie poprawy mobilności młodzieży, w szczególności poprzez wczesne rozpoczęcie nauki języków obcych; wzywa państwa członkowskie do stworzenia dwutorowego systemu kształcenia zawodowego i szkolenia jako skutecznego sposobu dostosowywania wymogów nauczania do wymogów rynku pracy oraz ograniczania bezrobocia wśród młodzieży;

17.  zwraca się do państw członkowskich o zagwarantowanie całkowitej przekazywalności praw socjalnych, aby nie podważać ochrony socjalnej młodych ludzi przemieszczających się w związku z pracą zawodową;

18.  podkreśla korzyści związane z trójkątem wiedzy i wzywa państwa członkowskie do podejmowania większej liczby inicjatyw oraz wzmacniania oddziaływania trzech elementów trójkąta wiedzy, zapewniając w ten sposób wsparcie tworzenia stanowisk pracy oraz rozwój poprzez interakcję pomiędzy badaniami, kształceniem i innowacją;

19.  uznaje, że nowy program „Horyzont 2020” to odpowiednie ramy wspierania badań, innowacyjności i wybitnych osiągnięć naukowych; ostrzega jednak, że cięcia wydatków na kształcenie w niektórych państwach członkowskich zagrażają jego celom; wzywa państwa członkowskie, aby wyznaczyły kluczowe priorytety w ramach programu i w pełni z niego korzystały;

20.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania i zaproponowania metod zwiększających innowacyjność w programach nauczania na szczeblu krajowym;

21.  wzywa państwa członkowskie do poprawy możliwości szkolenia zawodowego, przeszkalania, przyuczania do zawodu, odbywania praktyk oraz staży, a także do likwidacji istniejących barier transgranicznych, które utrudniają do nich dostęp, tak aby można było oceniać te formy kształcenia w oparciu o kryterium równości, łączyć je w większym stopniu z innymi ścieżkami edukacyjnymi w perspektywie kształcenia ustawicznego, a także lepiej dopasować podaż i popyt w zakresie możliwości kształcenia zawodowego dla ludzi młodych, zwiększając tym samym ich mobilność i szanse na rynku pracy, zwłaszcza w regionach przygranicznych;

22.  podkreśla wagę rozwiązania problemu niedopasowania geograficznego pomiędzy podażą pracy i popytem na nią, zarówno w poszczególnych państwach członkowskich, jak i pomiędzy nimi, w szczególności poprzez dokonanie zmian w Europejskim Portalu Mobilności Zawodowej (EURES), w celu zwiększenia szans młodzieży na znalezienie zatrudnienia;

23.  podkreśla znaczenie strategicznego inwestowania funduszy strukturalnych UE w rozwój regionalny, konkurencyjność i tworzenie możliwości wysokiej jakości praktyk, przyuczania do zawodu oraz zrównoważonych i trwałych miejsc pracy, które dałyby młodym ludziom możliwie największe szanse na zatrudnienie, w ramach którego przestrzegane są prawa pracownika obowiązujące w poszczególnych państwach członkowskich, tak aby w znacznym stopniu ograniczyć niepewność i zagrożenie ubóstwem; ponadto podkreśla wagę zróżnicowania gospodarczego w kierunku sektorów o wysokiej wartości dodanej, w stosownych przypadkach, a także konieczność zwrócenia szczególnej uwagi na obszary wiejskie oraz obszary znajdujące się w niekorzystnym położeniu;

24.  uważa, że aby rozwiązać problem bezrobocia wśród młodzieży, podstawą jest zaangażowanie władz regionalnych i lokalnych w opracowanie i wdrożenie odpowiedniej kombinacji polityki budżetowej i monetarnej;

25.  uważa, że można było uniknąć obecnych wysokich stóp bezrobocia w niektórych państwach członkowskich poprzez intensywne krajowe i regionalne strategie pobudzania przedsiębiorstw do zatrudniania młodej siły roboczej;

26.  zauważa, że wraz z unijnymi strategiami zatrudnienia miasta i regiony pełnią ważną rolę w ocenie lokalnych rynków zatrudnienia, przewidywaniu potrzeb tych rynków i opracowywaniu programów dla młodzieży oraz podkreśla znaczenie młodych ludzi w ich społecznościach, w tym w społecznościach wysp i regionów najbardziej oddalonych; wzywa władze lokalne i regionalne do wspierania aktywności obywatelskiej oraz do dopilnowania, by przedstawiciele młodzieży lub stowarzyszeń młodzieżowych uczestniczyli w różnych inicjatywach proponowanych przez UE;

27.  podkreśla pozytywną rolę, jaką w procesie kształcenia i zaopatrywania studentów, w tym młodych osób dorosłych, w nowe umiejętności niezbędne do walki z bezrobociem, odgrywają uniwersytety otwarte oraz otwarta edukacja; podkreśla, że kształcenie ustawiczne to dynamiczny środek kształcenia, który odpowiada obecnym potrzebom i zainteresowaniom osób z niego korzystających;

28.  podkreśla znaczenie nabywania umiejętności przekrojowych, takich jak umiejętności ICT, przywódcze, krytycznego myślenia oraz znajomość języków, również poprzez studiowanie za granicą, tak aby zwiększyć szanse młodzieży na rynku pracy oraz ich możliwości przystosowywania się do przyszłych zmian na rynku pracy;

29.  podkreśla znaczenie uczenia się nieformalnego i pozaformalnego dla rozwoju wartości, umiejętności i kwalifikacji w odniesieniu do ludzi młodych, jak również do nauki obywatelstwa i uczestnictwa w życiu demokratycznym; wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania systemów uznawania kompetencji zdobytych poprzez nieformalne i pozaformalne uczenie się, wolontariat, staże i prace społeczne, oraz do udzielania wsparcia dla takich działań w ramach nowych programów dotyczących kształcenia, młodzieży i obywatelstwa;

30.  uważa, że jest jeszcze miejsce na rozwój wzajemnego uczenia się w dziedzinie kształcenia i szkoleń jako środka umożliwiającego wymianę dobrych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi;

31.  z zadowoleniem przyjmuje ostatnie zobowiązania państw członkowskich i Rady do realizacji nowych inicjatyw na rzecz młodzieży z dokładnie określonymi środkami finansowania; wzywa Radę do zainicjowania podobnych strategii we wszystkich państwach członkowskich w ramach „Nowego ładu” dla młodych ludzi;

32.  podkreśla potrzebę zachęcania kobiet do decydowania się na kariery zawodowe, które są powszechnie uznawane za typowo „męskie”, zwłaszcza w sektorze technologii informacyjnych;

33.  uważa, że podejmowanie działań na wczesnym etapie oraz aktywne strategie polityczne dotyczące rynku pracy stanowią przejście od podejścia polegającego na łagodzeniu symptomów wielopokoleniowej deprywacji do podejścia opartego na wskazywaniu zagrożeń i eliminowaniu ich na wczesnym etapie życia w celu zapobiegania bezrobociu i ułatwiania reintegracji; zwraca szczególną uwagę na osoby najbardziej marginalizowane i w największym stopniu zagrożone bezrobociem;

34.  zwraca uwagę na problem nierówności na poziomie szkolnym, nieobecności w szkole oraz potrzebę ograniczenia w całej UE liczby osób porzucających naukę; podkreśla znaczenie zwiększonych funduszy na rzecz zagwarantowania równego dostępu do edukacji oraz ograniczenia przedwczesnego kończenia nauki; zwraca uwagę na potrzebę zacieśnienia powiązań i współpracy pomiędzy podmiotami zajmującymi się kształceniem, szkoleniami zawodowymi i pracą z młodzieżą; wzywa do wprowadzenia elastycznych ścieżek kształcenia na poziomie krajowym oraz unijnym;

35.  uważa, że przejście od etapu edukacji do etapu pracy to dla młodych ludzi szczególnie ważny moment, biorąc pod uwagę, że rozpoczęcie kariery zawodowej ma znaczący wpływ na ich dalszy rozwój; podkreśla w związku z tym istotną rolę, jaką rozwój we wczesnym dzieciństwie może odgrywać dla przerwania błędnego międzypokoleniowego cyklu niskiego poziomu rozwoju ludzkiego dzieci w niekorzystnej sytuacji; apeluje do państw członkowskich o wzmocnienie usług doradztwa i orientacji na wczesnym etapie, aby zwiększyć zdolność młodych ludzi do podejmowania wystarczająco świadomych decyzji o przyszłej karierze zawodowej, ułatwiając tym samym młodym ludziom nabycie niezbędnych umiejętności i znalezienie pracy odpowiadającej potrzebom rynku pracy; podkreśla potencjał tworzenia miejsc pracy w takich sektorach jak ekologiczna gospodarka, opieka zdrowotna, usługi społeczne i ICT;

36.  podkreśla znaczenie udoskonalenia strategii politycznych mających na celu ułatwienie przejścia od edukacji do zatrudnienia poprzez zapewnienie wysokiej jakości praktyk i staży;

37.  wzywa państwa członkowskie do zwrócenia uwagi na młodych ludzi, którzy nie mają pracy i nie uczestniczą w kształceniu ani szkoleniu, do zaoferowania im wysokiej jakości nauczania i szkolenia, tak aby mogli zdobyć umiejętności i doświadczenie, które są im potrzebne do podjęcia zatrudnienia, w tym w przypadku niektórych osób, poprzez zaoferowanie możliwości ponownego przystąpienia do nauki w ramach systemu kształcenia;

38.  wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na populację młodych ludzi przebywających w więzieniach w celu umożliwienia im ponownej integracji ze społeczeństwem;

39.  wzywa Komisję do wsparcia istniejącej sztandarowej inicjatywy „Mobilna młodzież” nowymi hasłami, takimi jak „Edukacja dla wszystkich młodych ludzi” czy „Praca dla wszystkich młodych ludzi”;

40.  przypomina o ryzyku pozbawienia niektórych państw członkowskich ich utalentowanej młodzieży, stwarzając możliwość pojawienia się zjawiska drenażu mózgów; podkreśla, że może on utrudniać ożywienie gospodarcze i wzrost w takich państwach członkowskich; wzywa Komisję i Radę, aby w pełni uwzględniły ten aspekt w przyszłych pracach nad propozycjami strategii oraz podczas ich wdrażania;

41.  podkreśla, że sektor kreatywny może oferować młodym ludziom dalsze i nowe możliwości rozwoju talentu oraz umiejętności; przypomina Komisji i państwom członkowskim, że nowe technologie pobudzają kreatywność młodych ludzi;

42.  podkreśla, że kultura w Europie stanowi istotny udział w PKB i wzywa państwa członkowskie do dalszego wspierania inicjatyw promujących tworzenie trwałych miejsc pracy dla młodych ludzi właśnie w tym sektorze;

Zatrudnienie i przedsiębiorczość wśród młodzieży

43.  podkreśla znaczenie spójności społeczno-gospodarczej i terytorialnej Unii Europejskiej, określonej w art. 174 TFUE, w dążeniu do realizacji celów strategii UE na rzecz młodzieży, przewidującej w szczególności stwarzanie większych, a przy tym równych szans dla wszystkich młodych ludzi poprzez propagowanie włączenia społecznego, równości płci i solidarności wszystkich młodych ludzi, poprzez ograniczanie zagrożenia ubóstwem i zwiększanie wskaźnika zatrudnienia w kontekście wprowadzanych obecnie środków redukcji długu, wzrastającego bezrobocia wśród młodzieży i niejednolitych poziomów wykształcenia i wyszkolenia;

44.  wzywa państwa członkowskie do pełnego wykorzystania funduszy strukturalnych UE na lata 2007–2013, w szczególności Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS); wzywa Komisję, aby regularnie informowała Parlament o postępie poczynionym przez państwa członkowskie;

45.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do uruchomienia wszystkich dostępnych środków, zwłaszcza w ramach funduszy strukturalnych, na rzecz programu pobudzania inwestycji w szkolenia i miejsca pracy, w tym wspierania rozwoju biznesu poprzez przedsiębiorczość i z myślą o młodych ludziach, w celu zwalczania niedopuszczalnie wysokiej stopy bezrobocia wśród młodzieży; z zadowoleniem przyjmuje Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych i apeluje do zainteresowanych państw członkowskich i regionów o pełne wykorzystanie dostępnych środków z EFS oraz do specjalnej alokacji środków;

46.  z zadowoleniem przyjmuje nową inicjatywę UE dotyczącą gwarancji dla młodzieży, która ma także objąć młodych ludzi poniżej 30. roku życia i która powinna zapewnić im poszukiwane na rynku pracy umiejętności, dzięki którym będą mogli korzystać z wysokiej jakości, znaczących i stosownych możliwości; wzywa państwa członkowskie, by zobowiązały się do skutecznego i punktualnego wprowadzenia tego systemu oraz by w pełni korzystały z możliwości oferowanych przez nowy fundusz na rzecz zatrudniania młodzieży, udostępniony w ramach nowych wieloletnich ram finansowych; podkreśla potrzebę odpowiedniego poziomu finansowania tej inicjatywy z Europejskiego Funduszu Społecznego oraz innych byłych i przyszłych unijnych funduszy strukturalnych; uważa, że budżet zaproponowany przez Radę na okres siedmiu lat jest niewystarczający;

47.  podkreśla jednak, że gwarancja dla młodzieży nie może zastąpić wysiłków i reform strukturalnych, które mają na celu dostosowanie systemów kształcenia i rynków pracy w niektórych państwach członkowskich do przyszłych wyzwań;

48.  wzywa Komisję, aby wprowadziła zachęty i zapewniła wsparcie techniczne dla młodych ludzi w celu zakładania własnych firm pod hasłem „Jeśli nie możesz znaleźć pracy, stwórz ją sobie”;

49.  proponuje wspierać ducha przedsiębiorczości wśród ludzi młodych, zapewniając im łatwiejszy dostęp do mikrokredytów i instrumentów mikrofinansowych;

50.  uważa, że konsolidacja budżetowa nie powinna być realizowana w sposób, który wpływa na miejsca pracy dla młodzieży; wzywa państwa członkowskie, aby zapewniały więcej środków zachęcających do wspierania wysokiej jakości zatrudnienia dla ludzi młodych, takich jak ulgi podatkowe i ulgi na składki na ubezpieczenie społeczne oraz tworzenia odpowiednich przepisów dotyczących rynku pracy;

51.  uznaje, że przedsiębiorstwa społeczne mogą odgrywać ważną rolę w promowaniu wysokiej jakości miejsc pracy oraz zwalczaniu ubóstwa i wykluczenia społecznego poprzez inwestowanie w kształcenie oraz szkolenie młodych Europejczyków;

52.  podkreśla potrzebę stworzenia przez państwa członkowskie mechanizmu zabezpieczającego w przypadku nieudanej próby rozpoczęcia działalności; wzywa państwa członkowskie do ograniczenia biurokracji;

Nowe technologie i media społecznościowe

53.  wzywa Komisję do przeprowadzenia ankiety mającej na celu zbadanie wpływu nowych technologii i mediów społecznościowych na życie młodych ludzi;

54.  Podkreśla potrzebę wprowadzenia przez państwa członkowskie strategii wspierających dostęp młodych ludzi do ICT;

55.  wzywa Komisję do wykorzystania dynamizmu mediów społecznościowych w kształceniu, szkoleniu i udziale młodzieży, aby doprowadzić do wzrostu zatrudnienia, przedsiębiorczości, innowacyjności oraz rozwoju kultury;

56.  podkreśla potrzebę ochrony młodych ludzi przed wszelkimi formami nadużycia, w tym atakami internetowymi oraz nadużyciami związanymi z ich danymi osobowymi i zdrowiem;

57.  podkreśla, że Komisja, za pośrednictwem sieci społecznościowych oraz poprzez większe zaangażowanie w organizacje młodzieżowe i kontakt z ich przedstawicielami, powinna lepiej informować o podejmowanych inicjatywach na rzecz młodzieży (np. Europejski Portal Młodzieżowy), i lepiej wykorzystywać te informacje;

58.  Z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie inicjatywy na rzecz otwarcia edukacji służącej poprawie skuteczności, równości i zwiększeniu dostępności systemów kształcenia, szkolenia i nauki poprzez zwiększoną integrację ICT i nowych technologii w kształceniu i szkoleniach; wzywa państwa członkowskie do wspierania działań na rzecz otwarcia edukacji, na przykład poprzez wprowadzanie licznych otwartych kursów internetowych (MOOC);

Udział młodzieży i obywatelstwo europejskie

59.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rok 2013 został ogłoszony Europejskim Rokiem Obywateli; podkreśla potrzebę większego zaangażowania młodych ludzi poprzez zachęcanie ich do dzielenia się swoją wizją przyszłości UE;

60.  wzywa Komisję do dalszego udzielania jeszcze większego wsparcia w zakresie europejskiej karty młodzieżowej ułatwiającej dostęp młodych ludzi do kultury na terenie całej UE;

61.  podkreśla istotne znaczenie sportu, ćwiczeń fizycznych oraz działań społecznych wspierających udział młodzieży jako narzędzi, które mogą mieć duży wpływ na lokalne społeczności i mogą pomóc w pokonywaniu wielu wyzwań społecznych, przed którymi staje młodzież, takich jak radzenie sobie z wykluczeniem społecznym i rozwijanie w młodych ludziach poczucia dumy i własnej wartości; podkreśla ponadto, że korzyści fizyczne i psychiczne płynące z ćwiczeń fizycznych pomagają przygotować młodych ludzi do pracy;

62.  podkreśla znaczenie wysyłania przez UE wyraźnych sygnałów kierowanych do młodzieży, popartych rzeczywistymi strategiami politycznymi z uwagi na wybory do Parlamentu Europejskiego w 2014 r.;

63.  wzywa Komisję do opracowania szeregu inicjatyw w celu wzmacniania integracji UE; nalega, aby państwa członkowskie zawarły w programach nauczania kierunki studiów europejskich;

64.  podkreśla znaczenie wykorzystywania ICT, w tym sieci społecznościowych, w określonym celu - zwiększaniu uczestnictwa;

65.  podkreśla potrzebę opracowania liczniejszych programów pomocowych dla grup zmarginalizowanych oraz udzielania wsparcia dla sektora młodzieży w rozwijaniu jego struktur i kanałów komunikacji, aby dotrzeć do większej liczby młodych ludzi, w szczególności tych zagrożonych wykluczeniem społecznym;

66.  podkreśla znaczenie programu „Młodzież w działaniu”, który wspiera aktywność obywatelską młodzieży, rozwija solidarność i promuje tolerancję wśród młodych ludzi;

67.  podkreśla rolę organizacji na rzecz młodzieży jako głównego kanału uczestnictwa oraz rolę wolontariuszy, którą należy dalej wzmacniać poprzez mechanizmy wsparcia, odpowiednie ramy prawne i jasno określone prawa i obowiązki, zgodnie z Europejską kartą praw i obowiązków wolontariuszy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zabezpieczenia wsparcia politycznego i finansowego dla pracy z młodzieżą, a w szczególności dla organizacji na rzecz młodzieży zaangażowanych w projekty UE;

68.  uważa, że możliwość prowadzenia samodzielnego życia przez młodych ludzi powinna być nadrzędnym priorytetem strategii na rzecz młodzieży w nadchodzącym okresie; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, aby skoncentrowały współpracę dotyczącą młodzieży na jej niezależności i uczestnictwie wszystkich młodych ludzi w społeczeństwie;

Zasady ogólne

69.  podkreśla znaczenie wyeliminowania wszelkiego rodzaju dyskryminacji wśród młodych ludzi, w tym dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, wyznanie, niepełnosprawność, wiek czy orientację seksualną;

70.  podkreśla, że walka ze zróżnicowaną sytuacją kobiet i mężczyzn oraz walka ze stereotypami powinna stanowić nieodłączny element skutecznej polityki na rzecz młodzieży w celu zapobieżenia i wyeliminowania w szczególności przemocy przeciwko kobietom;

71.  podkreśla znaczenie uznania młodych ludzi za grupę priorytetową w ramach społecznej wizji Unii Europejskiej i bezpośredniego angażowania się w ich sprawy, zwiększając tym samym ich wpływ, a także wspierając rozwój, dobrobyt oraz włączenie społeczne;

72.  podkreśla potrzebę zapewnienia skutecznego i zindywidualizowanego wsparcia dla młodych ludzi z niepełnosprawnością;

o
o   o

73.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 21. (2) Dz.U. C 119 z 28.5.2009, s. 2. (3) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 77. (4) Eurofound (2012), NEETs – młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: Characteristics, costs and policy responses in Europe” (Młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: charakterystyka, koszty i rozwiązania polityczne w Europie), Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg (5) Eurofound (2012), NEETs – młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: Właściwości, koszty i rozwiązania polityczne w Europie. Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie walki z bezrobociem osób młodych: możliwe rozwiązania (2013/2045(INI))

P7_TA(2013)0365 A7-0275/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie wspierania dostępu młodzieży do rynków pracy, poprawy statusu osób odbywających staże i praktyki zawodowe(1),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie inicjatywy „Szanse dla młodzieży” (COM (2011)0933) i rezolucję Parlamentu z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie inicjatywy „Szanse dla młodzieży”(2) oraz pytanie Parlamentu wymagające odpowiedzi ustnej skierowane do Komisji na temat tej inicjatywy(3),

–  uwzględniając komunikat Komisji o wdrażaniu inicjatywy „Szanse dla młodzieży” (COM(2012)0727),

–  uwzględniając komunikat Komisji pt. „Mobilna młodzież” (COM(2010)0478),

–  uwzględniając przyjęte w Luksemburgu w dniu 17 czerwca 2011 r. konkluzje Rady dotyczące wspierania zatrudnienia młodzieży z myślą o realizacji celów strategii „Europa 2020”,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 7 lutego 2013 r. dotyczące inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych,

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 5 grudnia 2012 r. pt. „W kierunku ram jakości dla staży – Drugi etap konsultacji z partnerami społecznymi na szczeblu europejskim na podstawie art. 154 TFUE” (COM(2012)0728),

–  uwzględniając wniosek Komisji w sprawie zalecenia Rady z dnia 5 grudnia 2012 r. w sprawie ustanowienia gwarancji dla młodzieży (COM(2012)0729),

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofund z dnia 13 czerwca 2012 r. zatytułowane „Gwarancje dla młodzieży: doświadczenia Finlandii i Szwecji”,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2013 r. w sprawie gwarancji dla młodzieży(4),

–  uwzględniając porozumienie polityczne osiągnięte w Radzie w dniu 28 lutego 2013 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie ustanowienia gwarancji dla młodzieży,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 kwietnia 2009 r. pt. „Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania – strategia UE na rzecz młodzieży. Odnowiona otwarta metoda koordynacji na potrzeby wyzwań i możliwości stojących przed młodzieżą” (COM(2009)0200),

–  uwzględniając wniosek dotyczący zmiany dokumentu Komisji dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006 (COM(2011)0607),

–  uwzględniając oświadczenie członków Rady Europejskiej z dnia 30 stycznia 2012 r. pt. „Ku konsolidacji sprzyjającej wzrostowi i wzrostowi sprzyjającemu tworzeniu miejsc pracy”,

–  uwzględniając sprawozdanie z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010–2020(5),

–  uwzględniając Europejską kartę na rzecz jakości staży i praktyk zawodowych opracowaną przez Europejskie Forum Młodzieży wspólnie z partnerami społecznymi i innymi zainteresowanymi stronami,

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofound z dnia 22 października 2012 r. pt. „NEETs – młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: właściwości, koszty i rozwiązania polityczne w Europie”(6),

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofound z dnia 21 grudnia 2012 r. pt. „Skuteczność środków z zakresu polityki mających na celu zwiększenie zatrudnienia osób młodych”(7),

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofound z dnia 29 kwietnia 2011 r. pt. „Pomaganie młodym pracownikom w czasie kryzysu: uwagi partnerów społecznych i władz publicznych”(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie integracji migrantów, jej wpływu na rynek pracy oraz na zewnętrzny wymiar koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego(9),

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofound z dnia 7 lutego 2012 r. zatytułowane „Ostatnie zmiany w zakresie polityki dotyczącej młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (młodzieży NEET)”(10),

–  uwzględniając sprawozdanie Eurofound z dnia 15 stycznia 2013 r. zatytułowane „Aktywne włączenie młodzieży z problemami zdrowotnymi lub młodzieży niepełnosprawnej”(11),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a także opinie Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0275/2013),

A.  mając na uwadze, że w styczniu 2013 r. 23,5 % aktywnych młodych ludzi było bezrobotnych, przy czym stopa bezrobocia waha się od 10 % lub poniżej tej liczby w Austrii i Niemczech do 64,2 % a w Grecji, co wskazuje na wyraźne różnice geograficzne, zarówno między państwami członkowskimi, jak i w samych państwach członkowskich; mając na uwadze, że najnowsze dane i prognozy wskazują na dalsze pogarszanie się sytuacji osób młodych w niektórych państwach członkowskich;

B.  mając na uwadze, że bezrobocie wśród kobiet poniżej 25 roku życia wciąż wzrasta – z 18,8 % w 2009 r. do 22,1 % w 2012 r. – i według najnowszych dostępnych danych wynosi obecnie 22,9 %; mając na uwadze fakt coraz większego rozpowszechniania się takich zjawisk jak zniechęcenie, samowykluczenie i zobojętnienie związane z pracą; mając na uwadze, że młodym kobietom oferuje się nadal gorsze warunki na rynku pracy niż młodym mężczyznom, czego skutkiem jest znacząca utrata potencjału wzrostu gospodarczego Europy poprzez niedostateczne wykorzystanie umiejętności wysoko wykwalifikowanych kobiet;

C.  mając na uwadze, że w 2011 r. 7,5 mln młodych ludzi w wieku od 15 do 24 lat oraz 6,5 mln w wieku od 25 do 29 lat należało do kategorii osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się (młodzież NEET), a wśród nich znaleźli się przedstawiciele słabszych grup społecznych; mając na uwadze, że może to pociągać za sobą poważne skutki osobiste i społeczne, takie jak niepewne szanse zatrudnienia w przyszłości oraz ubóstwo i wykluczenie społeczne, a nawet zaburzenia psychiczne i fizyczne; mając na uwadze, że problemy te najprawdopodobniej nasilą się w niedalekiej przyszłości, przynosząc poważne skutki finansowe dla systemów socjalnych państw członkowskich;

D.  mając na uwadze, że fakt istnienia 14 młodzieży NEET wymaga od państw członkowskich i instytucji europejskich podjęcia zdecydowanie większego wysiłku na rzecz reintegracji młodych ludzi na rynku pracy; mając na uwadze, że potrzeby młodych ludzi w Europie są bardzo zróżnicowane, w związku z czym działania podejmowane na rzecz integracji na rynku pracy muszą odpowiadać potrzebom każdej z poszczególnych grup i w miarę możliwości obejmować również strategie oceny personalnej;

E.  mając na uwadze, że w 2011 r. straty ekonomiczne z powodu wycofania młodych ludzi z rynku pracy oszacowano w państwach członkowskich na 153 mld EUR, co odpowiada 1,2 % unijnego PKB(12); mając na uwadze, że ta suma jest znacznie większa niż szacowane 10 mld EUR potrzebne na stworzenie 2 milionów nowych miejsc pracy dla młodych ludzi(13); mając na uwadze, że stanowi to poważne długofalowe społeczne i gospodarcze obciążenie dla całej UE;

F.  mając na uwadze, że bezrobocie osób młodych stanowi czynnik, który w znacznym stopniu przyczynia się do ostrego wzrostu migracji, obserwowanego w wielu państwach członkowskich; mając na uwadze, że jedynie bardzo niewielka mniejszość osób, które decydują się na mobilność i migrację, wybiera tę opcję dobrowolnie, a nie raczej z konieczności;

G.  mając na uwadze, że w UE konieczne są poważne inwestycje mające na celu stworzenie wzrostu gospodarczego i pobudzenie popytu wewnętrznego; mając na uwadze, że dla znaczącej poprawy krótkoterminowej sytuacji gospodarczej i sytuacji na rynkach pracy państw członkowskich niezbędny jest pakiet inwestycyjny w wysokości 2% PKB UE; mając na uwadze, że środek ten byłby w pierwszej kolejności korzystny dla młodych ludzi jako grupy najbardziej dotkniętej kryzysem;

H.  mając na uwadze, że ludzie młodzi są w szczególności w niekorzystnej sytuacji w czasie kryzysu gospodarczego, bardziej niż większość grup; mając na uwadze, że dla wielu ludzi młodych obecne bezrobocie może przekształcić się w długotrwałe bezrobocie, co znacznie zwiększa ryzyko wykluczenia społecznego; mając na uwadze, że ma to niepokojące konsekwencje dla młodych osób: obniża ich poczucie własnej wartości, powoduje niespełnione ambicje, obniża ich zarobki, prowadzi do odkładania decyzji o rozpoczęciu samodzielnego dorosłego życia, włącznie z założeniem rodziny, co w konsekwencji wpływa także negatywnie na społeczną, gospodarczą i demograficzną sytuację w Europie zarówno w perspektywie krótko-, jak i długoterminowej, oraz zwiększa zagrożenie ubóstwem na starość w związku z niezdolnością do opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne w latach aktywności zawodowej;

I.  mając na uwadze, że art. 13 Traktatu WE w sposób wyraźny upoważnia Wspólnotę do zwalczania dyskryminacji ze względu na płeć, rasę lub pochodzenie etniczne, religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną; mając na uwadze, że mimo dyrektywy 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy, wchodząc na rynek pracy, młode kobiety wciąż są dyskryminowane ze względu na wiek i płeć;

J.  mając na uwadze, że mimo ogólnie wysokiego poziomu bezrobocia osób młodych, około 4 mln stanowisk w UE(14) pozostaje nieobsadzonych w wyniku niedopasowania umiejętności; mając na uwadze, że w niektórych dziedzinach, takich jak ICT i badania i rozwój, występuje utrzymujące się i coraz większe zapotrzebowanie na wysoko wykwalifikowanych pracowników, które nie jest zaspokojone;

K.  mając na uwadze, że Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) zaleca, aby budżet przeznaczony na pełne wdrożenie gwarancji dla młodzieży w UE wynosił 21 mld EUR, co odpowiada 0,5 % wydatków strefy euro;

L.  mając na uwadze, że w kontekście strategii „Europa 2020” UE podjęła się podniesienia poziomu wykształcenia, ograniczenia odsetka osób przedwcześnie kończących naukę do poziomu poniżej 10 % do roku 2020, podwyższenia odsetka osób w wieku 30 do 34 lat kończących studia wyższe lub ich ekwiwalent do poziomu co najmniej 40 %, zaś współczynnika aktywności zawodowej osób w wieku 20 do 64 lat do 75 %;

M.  mając na uwadze, że kryzys doprowadził do wzrostu liczby przede wszystkim młodych ludzi zatrudnionych na niepewnych warunkach oraz że wiele istniejących miejsc pracy w pełnym wymiarze czasu zostało zastąpionych stanowiskami pracy dla osób zatrudnianych na podstawie umów zawieranych na krótki czas, w niepełnym wymiarze czasu pracy lub bez wynagrodzenia;

N.  mając na uwadze, że młodzi ludzie coraz częściej muszą korzystać z bezpłatnych i płatnych staży, co dyskryminuje osoby w gorszej sytuacji finansowej; mając na uwadze, że konieczne jest dostrzeżenie problemu wyzysku stażystów jako taniej siły roboczej oraz opracowanie w związku z tym zestawu kryteriów jakości dla staży;

O.  mając na uwadze, że MŚP i mikroprzedsiębiorstwa, które są siłą napędową wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy i realizacji celów strategii „Europa 2020”, zlikwidowały w wyniku kryzysu gospodarczego ponad 3,5 mln miejsc pracy oraz znacząco ograniczyły rekrutację, oraz że zamknięcie miejsc pracy dotknęło wszystkich pracowników, najbardziej jednak uderzając w młodych ludzi;

P.  mając na uwadze, że młodzi ludzie mają prawo do zatrudnienia wysokiej jakości zgodnego z ich umiejętnościami oraz że zatrudnienie wysokiej jakości ma fundamentalne znaczenie dla godności i samodzielności europejskiej młodzieży;

Q.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy, który stał się widoczny w 2008 r., negatywnie wpłynął zarówno na popyt, jak i podaż na rynku pracy, zatem zwiększył znacząco niepewność dotyczącą perspektyw zawodowych, przez co konieczne jest, aby wszyscy bezrobotni zostali lepiej poinformowani o perspektywach zatrudnienia; mając na uwadze, że edukacja, szkolenie i rozwój umiejętności są często niedostępne dla osób w najmniej korzystnej sytuacji, w tym młodych osób niepełnosprawnych;

R.  mając na uwadze, że dwutorowy system kształcenia łączący zajęcia teoretyczne ze szkoleniem zawodowym oraz studia łączące zajęcia akademickie i zawodowe, istniejące w niektórych państwach członkowskich, sprawdziły się dobie kryzysu; mając na uwadze, że Komisja wielokrotnie podkreślała, że skuteczne dwutorowe systemy edukacji mogą gwarantować stałą podaż wykwalifikowanej siły roboczej, przy jednoczesnym utrzymaniu niskiego poziomu bezrobocia osób młodych;

S.  mając na uwadze, że przejście z systemu oświaty na rynek pracy stanowi jeden z decydujących momentów w życiu młodych ludzi, który ma podstawowe znaczenie dla ich przyszłych szans zawodowych, dochodu uzyskiwanego przez całe życie, a także sytuacji społecznej w dłuższej perspektywie; mając na uwadze, że w związku z tym polityka edukacyjna stanowi element polityki rynku pracy;

T.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy, który rozpoczął się w 2008 r., negatywnie wpłynął zarówno na popyt, jak i na podaż na rynku pracy, drastycznie zwiększając niepewność co do perspektyw zatrudnienia, w związku z czym należy zająć się kwestią inwestycji państw członkowskich w tworzenie miejsc pracy, szkolenia i kształcenie; mając na uwadze, że skutki kryzysu mogą obejmować nasilenie się konfliktów i niepokojów społecznych;

U.  mając na uwadze, że służby zatrudnienia odgrywają główną rolę na rynku pracy i że w związku z tym konieczne jest spełnienie przez nie wysokich standardów jakości, które powinny być kontrolowane przez właściwe organy; podkreśla, że wspomniane standardy jakości oraz ich odpowiednia kontrola powinny odnosić się w jednakowym stopniu do publicznych i prywatnych służb zatrudnienia;

V.  mając na uwadze, że częściowym rozwiązaniem problemu bezrobocia może być rozwój wysokiej jakości systemów kształcenia zawodowego i szkoleń, zakładający wykorzystanie wysoce wykwalifikowanych nauczycieli i szkoleniowców, innowacyjnych metod nauczania i wysokiej jakości infrastruktury i wyposażenia oraz użyteczność dla rynku pracy, umożliwiając dalsze kształcenie i szkolenie;

W.  mając na uwadze, że młodzi ludzie, stanowiący 40 % osób zatrudnionych na umowach czasowych, to raptem 13 % ogółu zatrudnionych, oraz że jeden na pięciu młodych ludzi obawia się utraty pracy;

X.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich można dostrzec zwiększającą się rozbieżność pomiędzy umiejętnościami absolwentów a umiejętnościami wymaganymi na rynku pracy;

Y.  mając na uwadze, że uwzględnianie potrzeb rynku pracy nie powinno odbywać się kosztem uniemożliwiania dzieciom zdobywania możliwie najszerszego początkowego zasobu wiedzy, ponieważ zasób ten stanowi najlepszą gwarancję odpowiedzi na nieoczekiwane zmiany na rynku pracy oraz ogólnie trudności życiowe; mając na uwadze, że większość badań wskazuje na wagę wysokiej jakości kształcenia od pierwszych lat nauki, która pozwala zapobiegać przedwczesnemu przerywaniu nauki i sprzyja lepszemu włączaniu dzieci pochodzących z najmniej uprzywilejowanych środowisk;

Z.  mając na uwadze, że otwarte zasoby edukacyjne podnoszą jakość i poprawiają dostępność kształcenia oraz równy dostęp do niego, a także umożliwiają, poprzez stosowanie ICT i nowych technologii, interaktywny, kreatywny, elastyczny i zindywidualizowany proces kształcenia; mając na uwadze, że otwarta edukacja wzmacnia trwałe szanse zatrudnienia wspierając uczenie się przez całe życie;

AA.  mając na uwadze, że zarówno nauczyciele szkolni, jak i akademiccy stoją przed bezprecedensowymi wyzwaniami związanymi z gwałtownie zmieniającym się światowym otoczeniem gospodarczym, w którym rozwój nowych umiejętności i kompetencji, podejść innowacyjnych i nowoczesnych metod nauczania stanowi kluczowy czynnik gwarantujący skuteczne kształcenie i szanse zatrudnienia ludzi młodych;

AB.  mając na uwadze, że choć 60 % osób kończących studia stanowią kobiety, to są one często zatrudniane na stanowiskach poniżej swoich kwalifikacji lub z zaniżonym wynagrodzeniem; mając na uwadze, że młodych kobiet dotyczy również problem nierównych warunków w kontekście bezrobocia i zatrudnienia, czego wynikiem są różnice w wynagrodzeniu (obecnie rozbieżność ta wynosi 16,2 %) oraz w rentach i emeryturach;

AC.  mając na uwadze, że zjawiska elastyczności i niepewności pracy w większym stopniu dotyczą zatrudnienia kobiet niż mężczyzn; mając na uwadze, że w trzecim kwartale 2012 r. około 60 % wszystkich pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy w grupie wiekowej 15–24 lata stanowiły kobiety, podczas gdy w tej samej grupie wiekowej wśród pracowników tymczasowych z wykształceniem wyższym (po studiach magisterskich i podyplomowych) kobiety stanowiły 64 %;

AD.  mając na uwadze, że mimo postanowień zawartych w art. 19 TFUE, dyrektywie 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. oraz dyrektywie 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. młode kobiety wchodzące na rynek pracy są nadal dyskryminowane ze względu na wiek i płeć; mając na uwadze, że kobiety należące do słabszych grup społecznych, w tym mniejszości etnicznych, napotykają większe trudności w zakresie dostępu do oficjalnego rynku pracy;

AE.  mając na uwadze, że macierzyństwo stanowi często przeszkodę utrudniającą młodym matkom dostęp do rynku pracy, a więc przyczynia się do zwiększenia różnicy pomiędzy płciami w dziedzinie zatrudnienia;

AF.  mając na uwadze, że działania w zakresie zatrudnienia młodych ludzi muszą zostać zintegrowane w ramach spójnej, przyszłościowej i ukierunkowanej na inwestycje strategii makroekonomicznej, która może zapewnić warunki dla tworzenia stabilnych miejsc pracy na miarę XXI wieku, a także skutecznego przechodzenia z kształcenia do zatrudnienia;

1.  podkreśla, że krajowe i unijne środki polityczne na rzecz pobudzenia zatrudnienia osób młodych powinny być spójne i wzajemnie się umacniać, a także powinny szczególnie uwzględniać wysokiej jakości kształcenie (zawodowe), szkolenie i zapewnienie doświadczenia zawodowego, umożliwiając dzięki temu młodym ludziom stabilne zatrudnienie dobrej jakości; podkreśla, że tworzenie możliwości podjęcia uczciwie wynagradzanych staży i wolontariatu w interesie społecznym może pozwolić młodym ludziom na zaangażowanie się w cenną działalność społeczną i zdobycie doświadczenia zawodowego;

2.  ubolewa nad tym, że stosowane obecnie środki pomocy związane z kryzysem, które są ukierunkowane na obniżanie wydatków publicznych w państwach dotkniętych kryzysem, okazały się mieć bezpośredni negatywny wpływ na młodzież w związku z cięciem wydatków na edukację oraz usługi w zakresie tworzenia i wspierania miejsc pracy;

3.  podkreśla, że młodzi bezrobotni pochodzą z różnych grup i dlatego, aby zwiększyć skuteczność podjętych działań, należy sklasyfikować te osoby zgodnie z ich potrzebami i umiejętnościami; należy wskazać najważniejsze umiejętności, które umożliwią osobom młodym szybszy, bardziej stabilny i trwały dostęp do rynku pracy; szczególną uwagę należy zwrócić na osoby młode, które nie są absolwentami, nie uczą się, nie pracują ani nie są objęte szkoleniem;

4.  wzywa Komisję do zwalczania, wspólnie z państwami członkowskimi, w których stopa bezrobocia osób młodych w regionach przekracza 25 %, bezrobocia osób młodych poprzez utworzenie miejsc pracy dla co najmniej 10 % poszkodowanej młodzieży;

5.  podkreśla potrzebę przyjęcia aktywnej, kompleksowej i integrującej polityki dotyczącej rynku pracy, służącej tworzeniu miejsc pracy, obejmującej specjalne środki na rzecz młodzieży, tak aby z jednej strony uniknąć trwonienia dostępnych zasobów, a z drugiej strony obniżyć bezrobocie osób młodych zamiast jedynie je „przetwarzać”; wzywa państwa członkowskie do rozważenia możliwości wykorzystania przykładów najlepszych praktyk z innych państw członkowskich na ich własnym rynku pracy oraz do wykorzystania potencjału tych środków, które spełniają potrzeby ich działań na rzecz zwalczania bezrobocia osób młodych; wskazuje na dobre doświadczenia krajów stosujących systemy kształcenia i szkolenia zawodowego i dwutorowej edukacji w zakresie usprawnienia przejścia ze szkoły do pracy, wypełniając tym samym lukę między umiejętnościami zawodowymi a potrzebami rynku pracy; podkreśla, że zadaniem Komisji jest czynne wsparcie takich dążeń i wzywa tę instytucję do regularnego informowania o reformach w państwach członkowskich dotyczących systemów szkolenia zawodowego; podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na słabsze grupy społeczne zagrożone wysokim ryzykiem wykluczenia społecznego, w tym młodzież NEET;

6.  wzywa Komisję do zbierania informacji o tym, jakie wykształcenie przyniosło sukces młodym ludziom oraz do opublikowania tych danych w formie poradnika dla innych państw członkowskich;

7.  wzywa Komisję do tego, aby corocznie przedkładała sprawozdanie w sprawie reformy systemów kształcenia w państwach członkowskich, co stanowić będzie strukturalny, długofalowy wkład w poprawę szans zatrudnienia młodych ludzi;

8.  wzywa Komisję do opracowania wytycznych jakościowych dla nowoczesnego dwutorowego systemu kształcenia, wraz z listą kluczowych szeroko zdefiniowanych niedydaktycznych zawodów w Europie;

9.  podkreśla znaczenie poprawy standardu jakości kształcenia na poziomie wyższym i zawodowym i dostępu do niego; podkreśla znaczenie nauki języków obcych w edukacji szkolnej, kształceniu i szkoleniu zawodowym;

10.  podkreśla, że udział wszystkich właściwych zainteresowanych podmiotów na szczeblu lokalnym, regionalnym i europejskim, wraz z partnerami społecznymi, służbami na rzecz zatrudnienia, organami ds. szkolenia i kształcenia, poszczególnymi pracodawcami, organizacjami pozarządowymi, a w szczególności także z organizacjami studenckimi i młodzieżowymi, ma zasadnicze znaczenie dla zintegrowanego skutecznego opracowywania, wdrożenia i kontrolowania szeregu środków wspierających zatrudnienie osób młodych i szanse zatrudnienia; podkreśla, że środki na rzecz wspierania trwałej, wysokiej jakości pracy dla młodych ludzi muszą być elastyczne, tak aby dostosować się do stale zmieniających się potrzeb rynku pracy; dostrzega potrzebę elastycznych i jednocześnie wiarygodnych stosunków umownych, skutecznych strategii politycznych na rzecz reintegracji oraz nowoczesnych systemów zabezpieczenia społecznego; podkreśla szczególną wartość wczesnego doradztwa zawodowego dla młodych ludzi, w okresie znacznie poprzedzającym zakończenie szkoły średniej, ponieważ wymaga to od rodziców i szkół większej zdolności do pomocy i doradzania uczniom w wyborze ścieżki edukacji i późniejszej kariery zawodowej;

11.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań nadających priorytetowe znaczenie w programach kształcenia naukom ścisłym, technologii, inżynierii i matematyce w celu dostosowania się do oczekiwanych zmian na rynku pracy;

12.  zauważa kluczową rolę rokowań zbiorowych w odniesieniu do promocji i poprawy warunków pracy osób młodych;

13.  uznaje, że inwestowanie w odpowiednie umiejętności stanowi istotny czynnik wspierający innowacyjność państw członkowskich oraz pomagający im odzyskać konkurencyjność;

14.  wzywa państwa członkowskie do uznania bezprecedensowych wyzwań związanych z gwałtownie zmieniającym się globalnym otoczeniem gospodarczym, którym muszą sprostać zarówno nauczyciele szkolni, jak i akademiccy; zauważa, że głównym czynnikiem wspierającym dobre kształcenie młodzieży i jej szanse na zatrudnienie jest rozwój nowych umiejętności i szeregu kompetencji, innowacyjne podejścia i nowoczesne metody nauczania i uczenia się;

15.  wzywa państwa członkowskie do promowania i wspierania – za pośrednictwem kształcenia, społeczeństwa obywatelskiego oraz wysokiej jakości inicjatyw na rzecz młodzieży – udziału młodych ludzi, zwłaszcza kobiet, w życiu demokratycznym, oraz do wykorzystywania zarówno istniejących, jak i nowych narzędzi, aby przyczynić się do rozwoju polityki, zapewniając tym samym lepszy rozwój, zwiększając dobrobyt i włączenie społeczne młodych ludzi;

16.  wyraża głębokie zaniepokojenie dokonanymi przez państwa członkowskie cięciami budżetowymi wydatków na edukację, szkolenia zawodowe i sprawy młodzieży, co może spowodować zamknięcie przed młodymi ludźmi drzwi zarówno w sferze edukacji, jak i zatrudnienia, oraz przypomina, że środki budżetowe na kształcenie i szkolenie zawodowe są niezbędną i bezcenną inwestycją w przyszłość;

17.  wzywa do udoskonalenia kształcenia oraz szkolenia zawodowego kadry nauczycielskiej, przede wszystkim w zakresie nowoczesnych metod dydaktycznych, jak również zastosowania nowych technologii; podkreśla, że uczenie się przez całe życie rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie i podkreśla konieczność wspierania zwłaszcza kompetencji językowych przez zabawę;

18.  podkreśla rolę zaproponowanego unijnego instrumentu gwarancji kredytowych dla studentów pełnych studiów magisterskich w UE i krajach trzecich, aby jeszcze bardziej ułatwić mobilność młodzieży i wnieść wkład w wielowymiarowy ranking uczelni;

19.  jest zdania, że należy brać pod uwagę lokalne potrzeby i specyficzne warunki terytorialne, aby w ramach zintegrowanych strategii na rzecz rozwoju terytorialnego umożliwić identyfikację miejsc pracy, zwłaszcza w sektorach innowacyjnych, takich jak przedsiębiorstwa ekologiczne i społeczne;

20.  wzywa państwa członkowskie oraz władze lokalne i regionalne do opracowywania zintegrowanych strategii na rzecz rozwoju terytorialnego, uwzględniających aspekt szkoleniowy i kwestię zatrudnienia, zaczynając od środków mających na celu zwalczanie zjawiska przedwczesnego kończenia nauki, a także budowę ścieżek zatrudnienia dla młodzieży;

21.  dostrzega szczególnie trudną sytuację w niektórych regionach, gdzie stopa bezrobocia ludzi młodych przekracza 25%; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wsparcie UE na rzecz zatrudnienia młodzieży zostanie zwiększone dzięki zaproponowanej inicjatywie UE na rzecz zatrudnienia młodzieży, której budżety wynosi maksymalnie 8 mld EUR na siedmioletni okres 2014–2020; podkreśla jednocześnie, że zgodnie z danymi MOP na skuteczną realizację europejskiej gwarancji dla młodzieży w samej tylko strefie euro konieczne będzie kwota 21 mld EUR; zgadza się, że należy wysunąć specjalną pulę środków budżetowych dla tej inicjatywy na rzecz zatrudnienia młodzieży wraz z odpowiednim przydziałem środków z EFS;

22.  podkreśla, jak ważne jest podjęcie natychmiastowych działań na rzecz zwalczania bezrobocia osób młodych i długotrwałego bezrobocia; ponadto podkreśla konieczność zapewnienia młodym ludziom długotrwałego i stabilnego zatrudnienia na miejscach pracy wysokiej jakości;

23.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że ustawodawstwo krajowe mające wpływ na młodzież, w szczególności ustawodawstwo krajowe oparte na dyrektywie w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (2000/78/WΕ), nie jest wykorzystywane do dyskryminowania młodych pracowników pod względem dostępu do świadczeń socjalnych; uważa, że trzeba zrobić więcej, aby zagwarantować, że zarówno pracownicy, jak i pracodawcy są świadomi swoich praw i obowiązków wynikających z tego ustawodawstwa;

24.  wzywa państwa członkowskie do zaktualizowania strategii rozwoju regionalnego, tak aby uwzględniały one środki na rzecz pobudzenia zatrudnienia, w tym zatrudnienia młodzieży;

25.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady EPSCO z dnia 28 lutego 2013 r. o przyjęciu zalecenia Rady dotyczącego wdrażania gwarancji dla młodzieży oraz zwraca się do państw członkowskich, aby podjęły działania na rzecz ambitnego wprowadzenia gwarancji dla młodzieży na szczeblu krajowym; apeluje o rozszerzenie grupy docelowej tak, aby włączyć młodych ludzi do 30. roku życia, w tym absolwentów i osoby opuszczające system szkolenia bez uzyskania dyplomu; podkreśla, że sukces tego środka będzie w dużej mierze zależeć od wielu różnych czynników i ram politycznych, takich jak odpowiednie inwestycje w kształcenie i szkolenie, infrastruktura i wydajność usług na rzecz zatrudnienia, dostępność dostępności miejsc dla studentów i absolwentów oraz wysokiej jakości praktyki i staże, a także od ogólnych strategii politycznych na rzecz tworzenia miejsc pracy; apeluje o odpowiednie działania następcze w ramach krajowych programów reform państw członkowskich i w kontekście europejskiego semestru, aby ułatwić monitorowanie, ocenę i ciągłe usprawnianie krajowych gwarancji dla młodzieży; podkreśla, że gwarancje dla młodzieży muszą zostać włączone w szersze ramy krajowej aktywnej polityki dotyczącej rynku pracy;

26.  informuje państwa członkowskie, że Parlament Europejski zamierza ściśle monitorować wszystkie działania państw członkowskich, aby urzeczywistnić gwarancje dla młodzieży, i zachęca organizacje młodzieżowe do informowania Parlamentu o ich analizach dotyczących działań państw członkowskich;

27.  wzywa parlamenty narodowe do tego, aby wspólnie z organizacjami młodzieżowymi, egzekwowały odpowiedzialność rządów za realizację gwarancji dla młodzieży, a także do zapewnienia podjęcia poważnych kroków w celu dopilnowania, aby każda młoda osoba (bezrobotna lub porzucająca formalne kształcenie) otrzymała – w terminie czterech miesięcy – wysokiej jakości ofertę zatrudnienia, kontynuowania nauki, praktyki lub stażu;

28.  podkreśla, że wysiłki i środki na rzecz wdrożenia gwarancji dla młodzieży nie powinny zniechęcać do działań i reform strukturalnych, które są konieczne, aby przystosować systemy kształcenia i rynki pracy w niektórych państwach członkowskich do wyzwań przyszłości;

29.  zwraca się do Komisji Europejskiej o włączenie do wszystkich programów środków walki z bezrobociem wśród ludzi młodych w oparciu o zintegrowane globalne podejście zgodne z inicjatywą przewodnią „Mobilna młodzież” w kontekście strategii „Europa 2020”;

30.  przypomina Komisji i państwom członkowskim o ich zobowiązaniu w ramach strategii „Europa 2020” dotyczącym osiągnięcia 75 % stopy zatrudnienia zarówno wśród kobiet, jaki mężczyzn, i ostrzega, że obecna stopa bezrobocia osób młodych może grozić wykluczeniem z rynku pracy całego pokolenia kobiet, co osłabi ich pozycję i sprawi, że będą jeszcze mniej zauważalne;

31.  wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do monitorowania i ujawniania wszystkich danych dotyczących polityki walki z bezrobociem wśród osób młodych (w tym wdrażania gwarancji dla młodzieży), a także sporządzania statystyk dotyczących regionów poszczególnych państw członkowskich, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii płci;

32.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do opracowania jasnych norm i wskaźników jakości odnośnie do rozwoju krajowych gwarancji dla młodzieży, a także do zwiększenia wsparcia dla wszystkich podmiotów kluczowych dla realizacji tego systemu, takich jak krajowi partnerzy społeczni, władze samorządowe i regionalne, służby zatrudnienia oraz podmioty świadczące usługi szkoleniowe i edukacyjne; apeluje o ułatwienie gwarancji dla młodzieży poprzez zachęty finansowe, w tym zachęty w zamówieniach publicznych, oraz środki finansowe na szkolenia na miejscu, które będą wspierać przedsiębiorstwa w zapewnianiu wysokiej jakości i trwałych ofert zatrudnienia, stanowiących skuteczną i ukierunkowaną inwestycję w potencjał młodzieży; podkreśla szczególną odpowiedzialność przedsiębiorstw w zakresie udostępniania takich ofert;

33.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania, wspólnie z przedstawicielami młodzieży i Parlamentem, planu działania na rzecz zatrudniania młodzieży, w którym wskazano by środki krótko-, średnio- i długoterminowe; ubolewa, że w ramach obecnej debaty działania w perspektywie długoterminowej są przedstawiane jako rozwiązania krótkoterminowe; podkreśla, że w krótkiej perspektywie należy skupić się na pilnych działaniach pomocowych związanych z kryzysem, ukierunkowanych zarówno na osoby znajdujące się na rynku pracy, jak i poza nim, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności zagwarantowania środków do życia i możliwości wejścia na rynek pracy; podkreśla, że inwestycje w kształcenie i szkolenia, tworzenie miejsc pracy, programy praktyk oraz zachęty dla przedsiębiorców stanowią głównie działania w perspektywie średnioterminowej, ale także długoterminowej, które wymagają poważnego uzgodnienia między wszystkimi podmiotami oraz utrzymania przez co najmniej pięć lat; podkreśla, że zwłaszcza tworzenie systemu dwutorowego kształcenia, praktyki, szkolenia w miejscu pracy oraz integracja młodych ludzi na rynku pracy stanowią działania w perspektywie długoterminowej, które wymagają bardziej długotrwałego zaangażowania niż dotychczasowe;

34.  zaleca, aby w państwach członkowskich, w których funkcjonuje system dwutorowego kształcenia, młodzi ludzie w wieku do lat 18, którzy nie mogą uzyskać praktyki, mieli możliwość skorzystania z „zastępczej praktyki”, a tym samym z gwarancji na rzecz młodzieży, w postaci szkolenia zawodowego u co najmniej jednego pracodawcy; w państwach, w których nie funkcjonuje system dwutorowego kształcenia, należy podjąć kroki na rzecz stworzenia odpowiednio dostosowanego systemu;

35.  podkreśla, że w ramach różnych grup wiekowych konieczne jest zastosowanie różnych podejść uwzględniających kwestie zatrudnienia i skupionych na wchodzeniu na rynek pracy przez członków młodszych grup wiekowych oraz poprawie bezpieczeństwa pracy i zabezpieczenia społecznego dla członków starszych grup wiekowych;

36.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do stworzenia warunków dogodnych dla zbliżenia środowisk pracy i edukacji, aby można było projektować ścieżki szkolenia takie jak dwutorowy system, które łączą zagadnienia teoretyczne z doświadczeniem praktycznym, aby zapewnić młodym ludziom zdobycie wymaganych umiejętności ogólnych i szczegółowej wiedzy specjalistycznej; zachęca ponadto Komisję i państwa członkowskie do inwestycji w kampanię społeczną dotyczącą kształcenia i szkolenia zawodowego (VET) oraz studiów technicznych i biznesowych;

37.  wzywa instytucje europejskie, aby dały dobry przykład, usuwając reklamy bezpłatnych staży ze swoich stron internetowych, i wypłacały minimalne wynagrodzenie w oparciu o koszty życia w miejscu stażu;

38.  wzywa państwa członkowskie do tworzenia nowej integracyjnej i ukierunkowanej polityki rynku pracy, zapewniającej młodym ludziom godną integrację i merytoryczne zatrudnienie, np. poprzez tworzenie motywujących sieci możliwości, systemów staży wraz z pomocą finansową, tak by stażysta mógł się przenieść i zamieszkać blisko miejsca odbywania stażu, międzynarodowych ośrodków ds. kariery zawodowej i ośrodków indywidualnego doradztwa dla młodzieży, ze szczególnym uwzględnieniem takich kwestii, jak organizacja zbiorowa i znajomość aspektów prawnych odnoszących się do stażu;

39.  wzywa państwa członkowskie do opracowania, we współpracy ze wszystkimi właściwymi podmiotami i zainteresowanymi stronami, bardziej konkretnych i dalekosiężnych strategii dotyczących młodzieży NEET, łączących skuteczne formy reintegracji osób przedwcześnie opuszczających szkołę w systemie szkolnictwa lub na rynku pracy; wzywa w związku z tym państwa członkowskie do przedstawienia w ramach semestru europejskiego propozycji sposobów, w jaki zamierzają osiągać postępy w zakresie lepszego włączenia młodzieży NEET za pośrednictwem gwarancji dla młodzieży i innych instrumentów; podkreśla potrzebę zwiększenia szans zatrudnienia i udziału młodzieży poprzez pobudzenie uczenia się przez całe życie i zapewnienie bardziej włączających i aktywizujących systemów zabezpieczenia społecznego; apeluje o usunięcie praktycznych i logistycznych barier napotykanych przy wchodzeniu na rynek pracy przez osoby młode o bardziej złożonych potrzebach lub z niepełnosprawnością;

40.  wzywa państwa członkowskie do zwiększenia starań zmierzających do ograniczenia zjawiska przedwczesnego kończenia nauki, tak aby osiągnąć cel określony w strategii „Europa 2020”, tj. poziom osób przedwcześnie kończących naukę nieprzekraczający 10% do 2012 r.; zachęca państwa członkowskie do wykorzystania szerokiej gamy środków w celu zwalczania zjawiska przedwczesnego zakończenia nauki, np. zmniejszenie liczby uczniów w klasie, pomoc uczniom, których nie stać na ukończenie obowiązkowego cyklu nauczania, zwiększenie nacisku na aspekty praktyczne w programie nauczania, wprowadzenie mentorów we wszystkich szkołach i bezpośredniej obserwacji osób, które przedwcześnie zakończyły naukę; wskazuje na przykład Finlandii, której udało się ograniczyć liczbę osób przedwcześnie kończących naukę poprzez analizowanie z nimi możliwości wyboru nowych kierunków; zachęca Komisję do skoordynowania projektu dotyczącego najlepszych praktyk;

41.  stwierdza, że już w edukacji wczesnodziecięcej możliwe jest nakierowanie dziecka poprzez zabawę na skuteczną ścieżkę edukacji i podkreśla szczególne znaczenie, jakie mają w tym kontekście podstawowe wyszkolenie i dalsze specjalistyczne szkolenia zawodowe nauczycieli;

42.  wzywa państwa członkowskie, aby – uwzględniając nadzwyczajne okoliczności społeczne wynikające z kryzysu – opracowały strategię stwarzania zachęt, w tym ekonomicznych, dla uczniów ze słabszych grup społecznych, aby nie porzucały nauki przed ukończeniem szkoły średniej;

43.  podkreśla znaczenie istnienia dobrej sieci państwowych domów studenckich;

44.  popiera utworzenie programu „Erasmus dla wszystkich” i stworzenie osobnego działu dla młodzieży z oddzielną linią budżetową oraz zwiększenie wsparcia dla tych, którzy działają na rzecz aktywizacji młodzieży, zarówno w ramach zinstytucjonalizowanych, jak i poza nimi; uważa, że zdobywanie umiejętności o charakterze ogólnym (np. w dziedzinie ICT i języków obcych), na przykład poprzez studiowanie, pracę lub wolontariat za granicą, może wspierać udział młodzieży w życiu społecznym, a zatem i integrację europejską, i może zwiększyć szanse młodych ludzi na rynku pracy, a także w ogóle zwiększyć mobilność pracowników w całej Unii;

45.  podkreśla zasadniczą rolę, jaką w walce z bezrobociem osób młodych powinien odgrywać Europejski Fundusz Społeczny, oraz wzywa państwa członkowskie i instytucje zarządzające wszystkich programów operacyjnych do dopilnowania, by uwzględniono środki zmierzające do osiągnięcia tego celu;

46.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia środków przewidzianych w krajowych gwarancjach dla młodzieży, z uwzględnieniem perspektywy równości płci na wszystkich etapach przygotowywania, tworzenia programów i wdrażania tych środków; wzywa państwa członkowskie do utworzenia ośrodków pracy z odpowiednio przeszkolonym personelem, tak by mogły one prowadzić skuteczną politykę na rzecz zwiększania świadomości i zapewnić konkretne rozwiązania dla kobiet, również w celu ich ochrony przed długotrwałym bezrobociem i ryzykiem wykluczenia społecznego;

47.  podkreśla, że aby gwarancja dla młodzieży była realna, konieczne jest przestrzeganie układów zbiorowych i zasady równego wynagrodzenia za taką samą pracę lub pracę o równej wartości;

48.  podkreśla znaczenie nabywania przez młodzież umiejętności o charakterze ogólnym, takich jak umiejętności w dziedzinie ICT, umiejętności przywódcze, krytyczne myślenie, umiejętności językowe i przedsiębiorczość, także poprzez okresy nauki za granicą, w celu zwiększenia szans młodzieży na rynku pracy oraz poprawy jej zdolności dostosowania się do zmian na rynku pracy w przyszłości; wzywa państwa członkowskie do nadania większego znaczenia takim umiejętnościom w programach nauczania;

49.  dostrzega trudności napotykane przez młodych ludzi przy zakładaniu i rozwijaniu własnej działalności; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania młodych przedsiębiorców i młodych samozatrudnionych, poprzez ułatwienie dostępu do finansowania, zmniejszenie obciążeń administracyjnych, uwzględnienie prawa upadłościowego oraz stworzenie ogólnych preferencyjnych warunków, które powinny obejmować skuteczne doradztwo i mentoring oraz stworzenie inkubatorów przedsiębiorczości;

50.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia niezbędnych działań w celu zachęcania kobiet do rozpoczynania własnej działalności, promowania przedsiębiorczości i wspierania kobiet, które chcą zostać przedsiębiorcami, poprzez zapewnienie im szkoleń, doradztwa oraz ułatwionego dostępu do kredytów i mikrokredytów, przy zapewnieniu korzystnych warunków i ulg podatkowych, w szczególności dla MŚP;

51.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia środków niezbędnych do zwalczania stereotypu, w myśl którego prowadzenie własnej działalności jest ryzykowne i jest domeną mężczyzn; podkreśla, że aby wzmocnić ogólną pozycję kobiet na rynku pracy i skuteczniej promować przedsiębiorczość, należy przyjąć środki służące wsparciu regionalnej i międzyregionalnej współpracy kobiet-przedsiębiorców, zachęcać do tworzenia sieci grupujących platformy wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk;

52.  z zadowoleniem przyjmuje, w kontekście promocji samozatrudnienia wśród młodzieży, proponowaną kontynuację instrumentu mikrofinansowego Progress zawartego w Programie na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych na lata 2014–2020, w celu lepszego zaspokojenia popytu, również wśród młodych ludzi zakładających małe przedsiębiorstwa, w tym studentów uniwersytetów zakładających nowe przedsiębiorstwa; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie EBI do zwrócenia szczególnej uwagi na inwestycje, które zwiększają szanse młodych ludzi na uzyskanie dostępu do produktywnych miejsc pracy; odkreśla, że wszystkie trzy osie Programu na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych umożliwiają zwalczanie bezrobocia osób młodych;

53.  podkreśla, że w ramach gospodarki internetowej na każde zamykane miejsce pracy poza tym sektorem tworzonych jest 2,6 miejsc pracy, dlatego też istotne jest, aby młodzi ludzie przekuli swoje umiejętności elektroniczne w zakresie programowania, projektowania lub marketingu społecznościowego w zatrudnienie, korzystając przy tym z dostępnych środków europejskich i krajowych;

54.  wzywa do wprowadzenia – zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym – ambitnego kompleksowego podejścia politycznego, które uwzględniałoby edukację, szkolenia, dobrej jakości zatrudnienie, samozatrudnie oraz inicjatywy na rzecz mobilności zawodowej dla wszystkich młodych ludzi na wszystkich poszczególnych poziomach w zintegrowany sposób; zachęca państwa członkowskie do podjęcia szerokich konsultacji z uczelniami i innymi placówkami edukacyjnymi w celu jak najlepszego dostosowania ich oferty edukacyjnej i szkoleniowej do potrzeb rynku pracy; w świetle zbliżającego się okresu programowania 2014–2020 proponuje Komisji, aby przeprowadziła szczegółową analizę programów unijnych programów i źródeł finansowania dotyczących kształcenia, szkolenia i walki z bezrobociem osób młodych w okresie programowania 2007–2013, oraz aby przedstawiła Parlamentowi i Radzie wyniki tej analizy; podkreśla, że bezrobocie osób młodych jest związane z niskim wzrostem gospodarczym w większości państw członkowskich; podkreśla w związku z tym pilną potrzebę nadania priorytetowego charakteru wzrostowi sprzyjającemu tworzeniu miejsc pracy, z którego skorzystają także młodzi ludzie, oraz zajęcia się kwestią barier strukturalnych utrudniających młodym ludziom wejście na rynek pracy;

55.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego programu europejskiego korpusu młodzieży, umożliwiającego młodym ludziom z całej Europy poniżej 30. roku życia wolontariat w innym państwie członkowskim niż ich własne przez okres do trzech miesięcy; zauważa, że ideą takiego europejskiego korpusu młodzieży jest stworzenie młodym ludziom szansy wykorzystania i zwiększenia umiejętności edukacyjnych i społecznych, zwiększenia wiedzy na temat innego państwa członkowskiego, oraz promowanie przyjaźni i integracji w całej UE; podkreśla, że praca wykonywana przez członków korpusu młodzieży musi być pracą wolontariacką i świadczoną bez wynagrodzenia, i nie może zastępować miejsc pracy istniejących w odwiedzanym państwie; uważa, że taki europejski korpus młodzieży powinien zostać powołany do życia w formie partnerstwa publiczno-prywatnego, którego celem będzie utworzenie programu, w ramach którego młodzi ludzie będą mogli otrzymać indywidualne stypendium pokrywające koszty podróży i utrzymania przez okres do trzech miesięcy;

56.  uważa, że instytucje oświatowe i/lub szkoleniowe powinny zapewnić swoim studentom staże stanowiące uzupełnienie programu nauczania, tak aby mogli oni zdobywać doświadczenie w wybranej przez siebie dziedzinie, ugruntować wiedzę i związać się z miejscem pracy;

57.  wzywa państwa członkowskie do usprawnienia współpracy i zacieśnienia partnerstwa pomiędzy przedsiębiorstwami a sektorem edukacji na wszystkich szczeblach w celu lepszego powiązania programów nauczania z wymaganiami rynku pracy, na przykład poprzez rozszerzenie sojuszy na rzecz umiejętności sektorowych oraz sojuszy na rzecz wiedzy;

58.  podkreśla znaczenie podwyższenia jakości kształcenia i szkolenia zawodowego w celu prowadzenia równowagi pomiędzy edukacją a wymogami rynku pracy; uważa, że propagowanie kształcenia i szkolenia zawodowego nie może odbywać się kosztem kształcenia na poziomie wyższym; podkreśla, że wzajemne oddziaływanie między kształceniem zawodowym a kształceniem wyższym oraz stwarzanie ścieżek od kształcenia i szkolenia do szkolnictwa wyższego wymagają usprawnienia; podkreśla również, że konieczne jest uelastycznienie programów nauczania, aby ułatwić młodym ludziom dostęp do rynku pracy oraz lepsze dostosowanie się do rozwoju sytuacji na tym rynku w przyszłości;

59.  wzywa Komisję do przedstawienia propozycji ram jakości dla staży, w oparciu o jej wcześniejszy wniosek dotyczący europejskiej karty jakości staży i praktyk(15), zawierającej definicję wysokiej jakości staży i kryteria odpowiedniego wynagrodzenia, warunków pracy oraz norm BHP; wzywa państwa członkowskie i partnerów społecznych do zapewnienia odpowiednich norm jakości staży, dopilnowując, by staże były dostosowane do potrzeb młodych ludzi w zakresie zdobycia właściwych umiejętności, wraz z obowiązkowym monitorowaniem, oraz do zagwarantowania norm jakości dla miejsc pracy, między innymi aby zapobiec wykorzystywaniu młodych ludzi jako taniej siły roboczej w zastępstwie pracowników; podkreśla, że należy czynnie wspierać oraz zwiększać znajomość takich norm;

60.  wzywa państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na wysokie bezrobocie wśród młodych migrantów oraz do priorytetowego uwzględnienia kwestii integracji na rynku pracy i polityki na rzecz integracji, ponieważ praca jest kluczem do udanej integracji; podkreśla konieczność uwzględnienia trudności, z jakimi borykają się młodzi migranci, aby uzyskać poradnictwo zawodowe, oraz konieczność monitorowania i oceny integracji młodych migrantów w społeczeństwie i na rynku pracy;

61.  apeluje do Komisji, państw członkowskich i europejskich partnerów społecznych o przyjęcie ambitnego podejścia do rozwoju sojuszu na rzecz przygotowania zawodowego, który zostanie uruchomiony w lipcu 2013 r., a także o wsparcie europejskich, krajowe, regionalnych i lokalnych kampanii na rzecz zmiany postrzegania kształcenia zawodowego; uważa, że sojusz na rzecz przygotowania zawodowego powinien zorganizować stałe forum dyskusyjne nad monitorowaniem europejskiej strategii na rzecz praktyk z udziałem wszystkich właściwych zainteresowanych podmiotów na szczeblu europejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym; podkreśla, że należy zapewnić dostęp do finansowania, aby ułatwić transgraniczne działania szkoleniowe, pozwalające przedsiębiorstwom i organizacjom partnerów społecznych na udział w tworzeniu dwutorowego systemu kształcenia;

62.  wzywa państwa członkowskie do ustanowienia w porozumieniu z Komisją środków i ułatwień w zakresie umów o praktyki zawodowe oraz bonusów na rozpoczęcie działalności dla firm zakładanych przez ludzi poniżej 35. roku życia;

63.  podkreśla potrzebę zacieśnienia ram partnerstwa społecznego i odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw i spółek w celu lepszego wdrożenia przez nie karty na rzecz dobrej jakości staży i praktyk zawodowych oraz gwarancji dla młodzieży;

64.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby podejmując decyzje dotyczące programów na lata 2014–2020, wprowadziły bardziej rygorystyczne i weryfikowalne kryteria dotyczące wyznaczania, oceny i monitorowania celów funduszy strukturalnych, z konkretnymi celami w zakresie walki z bezrobociem osób młodych, wymiernymi również w odniesieniu do kwestii płci (w latach 2007–2011 52 % beneficjentów funduszy strukturalnych stanowiły kobiety);

65.  zwraca się do Komisji o rozważenie dalszego dostosowania europejskich funduszy strukturalnych w celu zapewnienia dodatkowego wsparcia w zakresie szkoleń dla młodych kobiet, dostępu do zatrudnienia oraz opieki nad dziećmi;

66.  uważa, że polityka spójności UE ukierunkowana na wspieranie i uzupełnianie działań państw członkowskich dążących do pobudzenia gospodarki i wzrostu zatrudnienia na swoim terytorium, jest jednym z podstawowych instrumentów, dzięki którym Unia może pomagać w przezwyciężeniu obecnej sytuacji przez nadzór nad wdrażaniem koniecznych reform strukturalnych, koncentrowanie inwestycji na działaniach priorytetowych w celu maksymalizacji wpływu inwestycji na sytuację społeczno-gospodarczą w danym regionie lub państwie członkowskim, stymulowanie gospodarki i pomoc w tworzeniu nowych miejsc pracy dla młodych ludzi; wzywa zatem państwa członkowskie, aby w pełni i w sposób skoordynowany wykorzystywały dostępne środki UE (z EFRR, EFS, Funduszu Spójności, EFRROW i EFMR) w celu umożliwienia młodym ludziom odgrywania aktywnej roli w gospodarce i społeczeństwie; podkreśla, że należy wziąć pod uwagę specyfikę regionalną, ponieważ może ona przesądzać o powodzeniu lub porażce inicjatyw młodych ludzi w całej UE, a w szczególności w regionach najmniej uprzywilejowanych i najbardziej oddalonych, gdzie konieczne są inwestycje dla zapewnienia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej;

67.  zachęca państwa członkowskie do wspierania lokalnych szans zatrudnienia młodych ludzi oraz do uzupełnienia tych działań poprzez ułatwianie mobilności zainteresowanych młodych pracowników do innych państw UE i poza nią(16); zachęca do przyjęcia środków na rzecz lepszego szkolenia i zdobywania doświadczenia, w tym do usunięcia istniejących przeszkód dla transgranicznych praktyk i staży; oczekuje dalszych postępów w zakresie wzajemnego uznawania kwalifikacji i umiejętności oraz zacieśnionej koordynacji krajowych systemów zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza w odniesieniu do systemów emerytalnych, jak również dalszych znacznych inwestycji w naukę języków od wczesnego dzieciństwa;

68.  wzywa państwa członkowskie do kontynuowania procesu reform i rozwoju skutecznych publicznych usług pośrednictwa pracy, będących podstawowym ogniwem każdej strategii gwarancji dla młodzieży, tak aby lepiej ukierunkowały swoją działalność i podejście do młodych ludzi; podkreśla także potrzebę wprowadzenia reform w EURES w celu proaktywnego kojarzenia osób poszukujących pracy i osób chcących zmienić pracę z dostępnymi ofertami pracy, a także w celu zwiększenia wiedzy na temat EURES, w tym jego sieci doradczej, tak aby zwiększyć jego rozpoznawalność i dostępność jako systemu doradztwa zawodowego, który pomaga studentom w lepszym poznaniu istniejących możliwości zatrudnienia; podkreśla konieczność ściślejszej koordynacji pomiędzy EURES i innymi portalami oraz usługami dla obywateli i przedsiębiorstw (takimi jak np. „Twoja pierwsza praca z EURES”, punkty informacyjne „Europe Direct” czy sieć „Enterprise Europe Network” dla MŚP) w celu zwiększenia wydajności i skuteczności świadczonych usług; z zadowoleniem przyjmuje pracę szefów publicznych służb zatrudnienia i wspiera ich instytucjonalizację;

69.  apeluje do państw członkowskich, aby wobec braku konkretnych danych liczbowych dotyczących migracji młodzieży stworzyły mechanizmy badania, monitorowania i oceny takiej mobilności, które mogłyby zostać przeniesione do EURES w celu lepszego uwzględnienia tego zjawiska;

70.  podkreśla ponadto znaczenie większego uświadomienia młodych ludzi w kwestii korzystania z doradztwa oferowanego w ramach publicznych usług zatrudnienia, zacieśnienia partnerstwa ze szkołami i uczelniami oraz działania na rzecz lepszej integracji z siecią EURES;

71.  wzywa państwa członkowskie do należytego uznawania i zatwierdzania kształcenia nieformalnego oraz pozaformalnego i zdobytych kompetencji, wraz z innym doświadczeniem zawodowym, jako sposobu uwierzytelniania umiejętności, tak aby młodzi ludzie mogli pełniej wykazywać się wykształceniem i kompetencjami w związku z wymogami pomyślnego wejścia na rynek pracy;

72.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do stosowania przejrzystości i ujednolicenia uznawania kwalifikacji na terenie Unii, w szczególności za pomocą europejskiego systemu transferu osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym, Europassu i europejskich ram kwalifikacji, a także do pełnego wdrożenia zalecenia Rady w sprawie walidacji kształcenia pozaformalnego i nieformalnego, a przede wszystkim zapewnienia transgranicznego uznawania kształcenia pozaformalnego i nieformalnego; podkreśla znaczenie terminowego wdrożenia tych inicjatyw oraz składania sprawozdań w ich sprawie;

73.  podkreśla, że należy zająć się problemem „marnotrawstwa mózgów”, gdyż wysoko wykwalifikowani i uzdolnieni młodzi ludzie zatrudnieni poniżej ich potencjalnych możliwości nie wykorzystują swych prawdziwych umiejętności ani kwalifikacji, co ma negatywne skutki nie tylko społeczne, ale również psychologiczne;

74.  uznaje, że transgraniczna mobilność zawodowa może być w części skutecznym rozwiązaniem powiązania popytu na pracę z jej podażą w całej Unii; wzywa jednocześnie państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych działań, aby zapobiec zjawisku drenażu mózgów poprzez trwałe środki, które zapewnią szanse zatrudnienia dla wysoko wykwalifikowanych pracowników w ich państwach członkowskich lub regionach;

75.  uznaje przejście ze szkoły do pracy za szczególnie ważny moment dla młodych ludzi; podkreśla znaczenie środków sprzyjających bezpiecznemu przejściu między tymi etapami; wzywa zatem państwa członkowskie do opracowania indywidualnego doradztwa zawodowego oraz do umocnienia środków dotyczących wytycznych i poradnictwa, a także skrojonych na miarę usług w zakresie pośrednictwa pracy, począwszy już od wczesnych lat szkoły średniej, w celu umożliwienia młodym ludziom dokonywania świadomych wyborów odnośnie do dalszej edukacji czy szkolenia zawodowego, wprowadzając jednocześnie mechanizmy umożliwiające monitorowanie ofert i ocenę liczby tych młodych osób, które z powodzeniem znajdą następnie pracę;

76.  podkreśla konieczność zachęcania wszystkich przedsiębiorstw określonej wielkości, z wyjątkiem przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej, do oferowania staży w ramach systemu dwutorowego kształcenia oraz do zatrudniania stażystów po zakończeniu staży;

77.  wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania, że młodzi ludzie, którzy wyrażą taką chęć, będą mogli otrzymać skuteczną pomoc w wyborze kariery zawodowej i uzyskaniu informacji o przysługujących im prawach i minimalnym wynagrodzeniu;

78.  wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by podstawowe szkolenie z zakresu poszukiwania pracy było włączone do programu kształcenia wyższego;

79.  uważa, że systemy edukacyjne UE powinny promować zasadę sprawiedliwości i równości szans; apeluje, by wspierać wszystkie niezbędne umiejętności, aby ułatwić dostęp do uczenia się przez całe życie, które stanowi warunek konieczny funkcjonowania w społeczeństwie opartym na wiedzy;

80.  podkreśla, że środki finansowe przeznaczone na aktywne zwalczanie bezrobocia osób młodych powinny zostać skutecznie wykorzystane; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia sytemu monitorowania i oceny wdrażanych środków w zakresie zatrudnienia, który byłby ogólnie i łatwo dostępny dla obywateli, a także systemu sprawdzania skuteczności tych środków, w celu zintensyfikowania pracy na rzecz opracowania strategii politycznych opartych na sprawdzonych informacjach, które mogą być wspólnie wykorzystywane na poziomie UE; zaznacza w tym zakresie, że wprowadzenie wspólnego systemu wskaźników wyników i oddziaływania przyczyniłoby się do ilościowej i jakościowej oceny postępów dokonanych w ramach poszczególnych programów;

81.  podkreśla, że organizacje młodzieżowe powinny odgrywać uznaną rolę w monitorowaniu, a w stosownych przypadkach także we wdrażaniu, polityk i inicjatyw ukierunkowanych na kwestię walki z bezrobociem osób młodych;

82.  podkreśla potrzebę inwestowania w tworzenie stabilnych zielonych miejsc pracy wysokiej jakości, co umożliwi młodym ludziom godne życie; zwraca się do ponadto Komisji i państw członkowskich o uruchomienie wszystkich dostępnych środków w celu pobudzenia inwestycji w szczególności w zielone miejsca pracy, aby przeciwdziałać niedopuszczalnie wysokiej stopie bezrobocia osób młodych;

83.  uważa, że potrzebne są bardziej atrakcyjne strategie pedagogiczne, bardziej uwzględniające regionalną specyfikę, oraz stworzenie sieci platform wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk między regionami i państwami członkowskimi, z uwzględnieniem różnych sytuacji, umożliwiających większą elastyczność w zależności od potrzeb i charakterystyki każdego regionu, określających priorytetowe obszary dla rozwoju każdego regionu;

84.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia środków pozwalających rozwiązać problem nierównego traktowania kobiet i mężczyzn, które uwzględniałyby słabsze grupy społeczne, w tym osoby niepełnosprawne, migrantów i samotne matki;

85.  wzywa państwa członkowskie do prowadzenia polityki, która wspiera obecność i karierę zawodową kobiet w tych sektorach, w których są one niedostatecznie reprezentowane, takich jak na przykład nauka i technologia (w 2009 r. kobiety stanowiły w UE tylko 33% badaczy) czy ekonomia i finanse, ponieważ wybór takich ścieżek kariery pozwoliłby zwiększyć konkurencyjność kobiet na rynku pracy;

86.  nawołuje Komisję i państwa członkowskie do zwalczania podziałów ze względu na płeć, zarówno w edukacji, jak i na rynku pracy, poprzez określenie konkretnych ścieżek kształcenia i szkolenia oraz opiekę pedagogiczną opartą na stałym monitorowaniu, zgodnie z wnioskami zawartymi w komunikacie Komisji z dnia 28 listopada 2012 r. pt. „Nowe podejście do edukacji” (COM(2012)0669), łączących politykę edukacji i szkoleń z ukierunkowanymi strategiami na rzecz zatrudnienia młodych kobiet, promocją i zachęcaniem do zatrudniania kobiet w strategicznych sektorach rozwoju;

87.  wzywa państwa członkowskie do ułatwienia młodym kobietom dostępu do rynku pracy, podjęcia środków umożliwiających im zachowanie pracy, przy jednoczesnym zapewnieniu jakości zatrudnienia i rozwoju zawodowego, a także do zlikwidowania różnic w dostępie do rynku pracy, w zakresie kariery zawodowej i wynagrodzenia, które zawsze cechowały relacje między kobietami a mężczyznami w miejscu pracy;

88.  uważa, że wsparcie powrotu kobiet na rynek pracy wymaga wielowymiarowych rozwiązań politycznych, łączących uczenie się przez całe życie, zwalczanie niepewnego zatrudnienia i promowanie zatrudnienia z przysługującymi prawami, zróżnicowane praktyki organizacji pracy, na wniosek kobiet, tak aby kobiety nie musiały rezygnować z kariery zawodowej lub ją przerywać;

89.  wzywa państwa członkowskie do opracowania odpowiednich strategii, które są w pełni zgodne z europejskimi i krajowymi przepisami, oraz do wprowadzenia konkretnych środków, w tym szkoleń ukierunkowanych na pracę i programów zatrudnienia, w celu zapewnienia młodym mężczyznom i kobietom równych szans zdobycia rzeczywistego doświadczenia zawodowego;

90.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania i wdrożenia polityki służącej uwzględnieniu aspektu płci i jego monitorowaniu, która umożliwiłaby bezrobotnym obywatelom dostęp do usług rekrutacyjnych i wsparcia socjalnego;

91.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 351 E z 2.12.2011, s. 29. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0224. (3) O-000106/2012; B7-0113/2012. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0016. (5) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 9. (6) Eurofound (2012 r.), NEETs – młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: właściwości, koszty i rozwiązania polityczne w Europie, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg (7) Eurofound (2012 r.), Skuteczność środków z zakresu polityki mających na celu zwiększenie zatrudnienia osób młodych, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg. (8) Eurofound (2011 r.), Pomaganie młodym pracownikom w czasie kryzysu: uwagi partnerów społecznych i władz publicznych, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0092. (10) Eurofound (2012 r.), Ostatnie zmiany w zakresie polityki dotyczącej młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (młodzieży NEET), Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg (http://www.eurofound.europa.eu/docs/erm/tn1109042s/tn1109042s.pdf). (11) Eurofound (2013 r.), Aktywne włączenie młodzieży z problemami zdrowotnymi lub młodzieży niepełnosprawnej, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg (http://www.eurofound.europa.eu/publications/htmlfiles/ef1226.htm). (12) Eurofound (2012), NEETs – młodzież niekształcąca się, niepracująca ani nieszkoląca się: właściwości, koszty i rozwiązania polityczne w Europie. Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg. (13) Austriackie Federalne Ministerstwo Pracy, Spraw Socjalnych i Ochrony Konsumentów, styczeń 2012 r. (14) http://europa.eu/rapid/press-release_IP-12-380_en.htm?locale=fr (15) COM(2012)0728. (16) Poprzez takie inicjatywy jak program MobiPro

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wewnętrznego rynku usług: stan prac i dalsze działania (2012/2144 (INI))

P7_TA(2013)0366 A7-0273/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 9, 49 i 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie wdrożenia dyrektywy usługowej – partnerstwo na rzecz nowego wzrostu w dziedzinie usług 2012–2015 (COM(2012)0261) i związane z nim dokumenty robocze służb Komisji,

–  uwzględniając badanie Komisji zatytułowane „Wpływ dyrektywy usługowej na gospodarkę: pierwsza ocena po wdrożeniu” (opracowania gospodarcze „Economic Papers”, nr 456),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Na drodze do lepiej funkcjonującego jednolitego rynku usług – wykorzystanie wyników procesu wzajemnej oceny przewidzianego w dyrektywie usługowej” (COM(2011)0020) i związany z nim dokument roboczy służb Komisji w sprawie procesu wzajemnej oceny przewidzianego w dyrektywie usługowej (SEC(2011)0102),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Akt o jednolitym rynku II – Razem na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” (COM(2012)0573),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Lepsze zarządzanie jednolitym rynkiem” (COM(2012)0259),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Akt o jednolitym rynku. Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania” (COM(2011)0206),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „W kierunku Aktu o jednolitym rynku” (COM(2010)0608),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 14–15 marca 2013 r. w sprawie wkładu europejskich strategii politycznych we wzrost gospodarczy i zatrudnienie,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 28–29 czerwca 2012 r. w sprawie Paktu na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie lepiej funkcjonującego jednolitego rynku usług – proces wzajemnej oceny przewidziany w dyrektywie usługowej,

–  uwzględniając dyrektywę 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącą usług na rynku wewnętrznym(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2013 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie zarządzania jednolitym rynkiem(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2012 r. w sprawie dwudziestu głównych obaw europejskich obywateli i przedsiębiorstw w związku z funkcjonowaniem jednolitego rynku(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie procesu wzajemnej oceny przewidzianego w dyrektywie usługowej(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie zarządzania i partnerstwa na jednolitym rynku(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie wydajniejszego i bardziej sprawiedliwego rynku detalicznego(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie wdrażania dyrektywy o usługach (2006/123/WE)(7),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0273/2013),

A.  mając na uwadze, że jednolity rynek jest kluczowym elementem procesu budowy Europy, jego sprawne działanie jest niezbędne do odpowiedniego wdrożenia strategii politycznych UE i stanowi on podstawę ożywienia gospodarczego;

B.  mając na uwadze, że sektor usług wytwarza ponad 65% unijnego PKB, że miejsca pracy w tym sektorze stanowią ponad 65% całkowitego zatrudnienia w UE i że jest on filarem naszej gospodarki; mając na uwadze, że usługi objęte zakresem dyrektywy usługowej stanowią 45% unijnego PKB;

C.  mając na uwadze, że pełne wdrożenie dyrektywy znacznie poprawi działanie jednolitego rynku usług, zwłaszcza przez ułatwienie dostępu do rynku małym i średnim przedsiębiorstwom oraz osobom samozatrudnionym, zwiększenie możliwości wyboru dla konsumentów, a równocześnie przyczynienie się do poprawy konkurencyjności w UE, zwiększenia wzrostu gospodarczego i podniesienia poziomu zatrudnienia;

D.  mając na uwadze, że europejski przemysł, europejskie przedsiębiorstwa (zwłaszcza MŚP) i konsumenci potrzebują funkcjonalnego, sprawnego i bardziej konkurencyjnego rynku usług;

E.  mając na uwadze, że od czasu jej przyjęcia w 2006 r., dyrektywa usługowa przyniosła konkretne korzyści, ułatwiając przedsiębiorstwom i konsumentom dostęp do rynku, lecz że nie przyniosła ona jeszcze wszystkich spodziewanych wyników ze względu na niedociągnięcia w jej wdrożeniu;

F.  mając na uwadze, że fragmentaryczna interpretacja i niewłaściwe wdrażanie dyrektywy nadal utrudniają swobodny przepływ usług przez granice;

G.  mając na uwadze, że przedsiębiorstwa, szczególnie MŚP, muszą nadal spełniać wiele różnych wymogów administracyjnych i biurokratycznych, stanowiących dla nich poważne obciążenie, do którego dochodzą trudności związane z dostępem do kredytów;

H.  mając na uwadze to, że ryzyko zmęczenia tematem dyrektywy usługowej nie powinno zmniejszać naszych wysiłków na rzecz wykorzystania pełnego potencjału tej dyrektywy;

I.  mając na uwadze, że nadszedł czas działania, ponieważ w obliczu rosnącego bezrobocia i pogorszenia się stanu finansów publicznych, sektor usług staje się bardziej niż kiedykolwiek źródłem konkurencyjności, wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, którego nie można lekceważyć;

Niewykorzystany potencjał usług na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

1.  podkreśla, że niepotrzebne i nieproporcjonalne obciążenia administracyjne, dyskryminacyjne praktyki i nieuzasadnione ograniczenia w świadczeniu usług w całej UE blokują ważne źródła wzrostu, hamują tworzenie miejsc pracy i powodują utratę szans przez przedsiębiorstwa;

2.  zwraca uwagę na to, że jeśli państwa członkowskie byłyby gotowe do właściwego i pełnego wdrożenia dyrektywy usługowej i usunięcia niepotrzebnych ograniczeń, według optymistycznych szacunków Komisji UE w ciągu 5–10 lat mogłaby doprowadzić do wzrostu PKB nawet o 2,6%.

3.  zauważa, że Komisja powinna skupić swoje wysiłki na sektorach usług o dużym znaczeniu gospodarczym i potencjale wzrostu powyżej średniej, np. na usługach dla przedsiębiorstw, budownictwie, usługach turystycznych i handlu detalicznym, by uzyskać w krótkim czasie namacalne wyniki w dziedzinie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

4.  podkreśla, że efektywne wdrożenie istniejących zasad jest doskonałym i szybkim sposobem przyczyniania się do wzrostu gospodarczego bez wydatków publicznych; zwraca uwagę na pilną potrzebę praktycznego wprowadzenia dyrektywy w życie z myślą o wykorzystaniu jej pełnego potencjału i przyczynieniu się do wprowadzenia europejskiego modelu zrównoważonej i trwałej społecznej gospodarki rynkowej;

5.  podkreśla znaczenie, jakie ma opracowanie lepszych wskaźników wyników jednolitego rynku opartych na rzeczywistych doświadczeniach i oczekiwaniach przedsiębiorstw i konsumentów, aby zwiększyć funkcjonalność i podnieść ich znajomość różnych praw, na które można się powoływać w celu zapewnienia dostępu do jednolitego rynku usług;

6.  z zadowoleniem przyjmuje rozwój jednolitego rynku cyfrowego i nowe formy usług, takie jak usługi cyfrowe i mobilne, a także mieszane pakiety dóbr i usług; podkreśla konieczność wdrożenia dyrektywy w jej pełnym zakresie stosowania, zgodnie z jej literą i duchem i w sposób ukierunkowany na przyszłość, tak aby sprzyjać innowacjom;

7.  zachęca również do stopniowego otwierania rynku wewnętrznego usług w sektorze opieki społecznej, przy jednoczesnym poszanowaniu przepisów dyrektywy usługowej;

8.  przypomina, że dyrektywa usługowa nie wymusza liberalizacji usług, lecz otwiera drogę zarówno przedsiębiorstwom, jak i konsumentom do pełnego wykorzystania potencjału jednolitego rynku w ramach konkurencyjnej społecznej gospodarki rynkowej;

9.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie wdrożenia dyrektywy usługowej zatytułowany „Partnerstwo na rzecz nowego wzrostu w dziedzinie usług 2012–2015” (COM(2012)0261), który jest odpowiedzią na obowiązek sprawozdawczości określony w art. 41 dyrektywy; ponownie zwraca uwagę na potrzebę uwzględnienia średnio- i długoterminowych skutków dyrektywy usługowej dla zatrudnienia w UE;

Bariery, granice i ograniczenia w swobodnym przepływie

10.  wyraża ubolewanie z powodu tego, że stwierdzono liczne przypadki odwoływania się przez państwa członkowskie w nieodpowiedni sposób do powodów leżących w nadrzędnym interesie publicznym (art. 15 dyrektywy usługowej) jedynie w celu ochrony i promowania rynków krajowych; uważa, że odwoływanie się do nadrzędnego interesu publicznego powinno być zawsze obiektywnie uzasadnione i ściśle proporcjonalne do celu, do którego się dąży, a także spójne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości; podkreśla, że uciążliwa forma prawna i ciężkie wymagania w odniesieniu do udziałowców, ograniczenia terytorialne, testy potrzeb ekonomicznych i stałe taryfy stwarzają nieuzasadnione przeszkody w wydajnym prowadzeniu transgranicznych przedsiębiorstw i niszczą wewnętrzny rynek usług;

11.  ubolewa nad tym, że rzadko wykonuje się ocenę proporcjonalności; zwraca się do Komisji o wyjaśnienie pojęcia proporcjonalności i o wydanie, w oparciu o obowiązujące orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, praktycznych wytycznych dla państw członkowskich, aby pomóc im je stosować;

12.  usilnie wzywa państwa członkowskie do rzeczywistego i pełnego wdrożenia swobody świadczenia usług (art. 16 dyrektywy usługowej) i do wyeliminowania podwójnych obciążeń regulacyjnych;

13.  zauważa, że w przypadku działalności, dla których liczba dostępnych zezwoleń jest ograniczona ze względu na niedobór dostępnych zasobów naturalnych lub możliwości technicznych, w dyrektywie usługowej podkreśla się konieczność zapewnienia usługodawcy amortyzacji inwestycji oraz uczciwego zwrotu zainwestowanego kapitału, bez ograniczania ani zakłócania wolnej konkurencji;

14.  jest zaniepokojony zwiększającą się liczbą przypadków dyskryminacji zgłaszanych przez konsumentów; usilnie wzywa państwa członkowskie do właściwego i pełnego wdrożenia art. 20 ust. 2 dyrektywy usługowej i wzywa przedsiębiorstwa do powstrzymywania się od stosowania nieuzasadnionych dyskryminacyjnych praktyk ze względu na przynależność państwową czy miejsce zamieszkania; podkreśla jednak, że jakiekolwiek zmuszanie do sprzedaży jest sprzeczne z podstawową zasadą wolności umów; z zadowoleniem przyjmuje zatem prowadzone przez Komisję prace nad sprawozdaniem zawierającym wytyczne dotyczące niedyskryminacji, ustanawiające właściwą równowagę z korzyścią dla konsumentów i przedsiębiorstw; z zadowoleniem przyjmuje również rolę, jaką odgrywają Europejskie Centra Konsumenckie w określaniu i rozwiązywaniu zaobserwowanych nieprawidłowości;

Inteligentne zarządzanie wewnętrznym rynkiem usług

15.  podkreśla, że sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego usług wymaga pogodzenia zasad właściwych dla różnych sektorów, co może się wiązać z koniecznością wydawania dodatkowych zezwoleń i przez to prowadzić do kumulowania się kosztów zwłaszcza przedsiębiorstw; podkreśla, że zależy to również od wdrożenia innych aktów prawnych UE; wzywa zatem państwa członkowskie do przyjęcia zintegrowanego podejścia do wewnętrznego rynku usług w celu stworzenia pewności prawa dla konsumentów i przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP;

16.  wzywa Komisję do zapewnienia spójności między wzajemną oceną w ramach dyrektywy usługowej a wzajemną oceną w ramach dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych; podkreśla, że należy dokonać starannej oceny poszczególnych przypadków, w tym przedstawionych przez państwa członkowskie uzasadnień dotyczących powodów, dla których niektóre wymogi zostały zachowane, w celu określenia szczególnych obszarów, w których państwa członkowskie dysproporcjonalnie regulują wykonywanie danego zawodu lub blokują dostęp do niektórych zawodów; usilnie wzywa państwa członkowskie do zniesienia takich nieuzasadnionych wymagań;

17.  zwraca się do państw członkowskich o większe wykorzystanie procedury wzajemnego uznawania w celu ułatwienia swobodnego przepływu usług w przypadkach, w których nie wprowadzono jeszcze zharmonizowanych zasad;

18.  zauważa, że różnorodność krajowych standardów powoduje rozdrobnienie i niepewność; wspiera opracowanie dobrowolnych standardów europejskich dotyczących usług objętych dyrektywą usługową w celu zwiększenia porównywalności transgranicznej i usprawnienia handlu;

19.  uważa, że Komisja Europejska i europejskie organizacje normalizacyjne powinny ściśle współpracować na rzecz zapewnienia, w odpowiednich przypadkach, spójności stosowanej terminologii, tak aby przepisy były stosowanie w sposób jednolity w całej UE;

20.  podkreśla również fakt, że nieodpowiednia transgraniczna ochrona ubezpieczeniowa usługodawców jest główną przeszkodą w swobodnym przepływie; usilnie wzywa zainteresowane strony do znalezienia rozwiązań poprzez dialog;

21.  zachęca do powszechniejszego korzystania z systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym między państwami członkowskimi w celu sprawdzenia zgodności z wymaganiami dyrektywy, zwłaszcza w przypadkach transgranicznego świadczenia usług, a także z Europejskich Centrów Konsumenckich oraz z systemu SOLVIT w celu udzielenia wsparcia przedsiębiorstwom i konsumentom w przypadku kolizji przepisów i niezgodności; podkreśla w związku z tym znaczenie, jakie ma zapewnienie pełnego dostępu stowarzyszonych partnerów do sieci SOLVIT na poziomie technicznym;

22.  zauważa, że narzędzia jednolitego rynku, w tym SOLVIT, powinny działać sprawniej, jeśli chodzi o czas, jaki zabiera załatwienie spraw; podkreśla znaczenie lepiej wyznaczonych celów i kluczowych wskaźników skuteczności działania w tym zakresie; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji mającą na celu przegląd ram prawnych SOLVIT-u;

23.  usilnie wzywa państwa członkowskie to wprowadzenia pojedynczych punktów kontaktowych drugiej generacji, które będą w pełni funkcjonalnymi, wielojęzycznymi i przyjaznymi dla użytkownika portalami administracji elektronicznej; podkreśla znaczenie przyjmowania podejścia skoncentrowanego na usługodawcy i obejmującego cały cykl biznesowy; uważa, że procedury elektroniczne wesprą uproszczenie, zmniejszą koszty związane z zapewnieniem zgodności i zwiększą pewność prawa; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia pełnej interoperacyjności ich punktów kontaktowych i rozpowszechniania informacji na ich temat ponad granicami oraz do informowania obywateli europejskich o ich prawach i możliwościach wynikających z dyrektywy usługowej; wzywa ponadto Komisję do ustalenia jasnych kryteriów odniesienia dla oceny pojedynczych punktów kontaktowych, w tym danych dotyczących poziomów korzystania z nich, oraz do systematycznego informowania Parlamentu o poczynionych postępach;

Lepsze wdrażanie na rzecz zmaksymalizowania efektów gospodarczych

24.  podkreśla to, że tam, gdzie właściwie wdrożono dyrektywę usługową, przyniosła ona konkretne wyniki w dziedzinie zatrudnienia i wzrostu gospodarczego; popiera w związku z tym wymianę najlepszych praktyk między państwami członkowskimi, w tym innowacyjnych rozwiązań między właściwymi władzami w regionach przygranicznych;

25.  wskazuje, że niewłaściwe wdrażanie wywiera skutki bez względu na granice, a ich cenę muszą płacić obywatele w całej UE; podkreśla, że wszystkie państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność wobec siebie nawzajem i za to, by Unia skutecznie wdrożyła dyrektywę, i powinny wywiązywać się ze swoich obowiązków na takich samych zasadach;

26.  wzywa Komisję, aby pomagała państwom członkowskim w rozwiązywaniu głównych problemów, które napotykają w związku z wdrażaniem i stosowaniem prawa UE w zakresie jednolitego rynku, w tym w znalezieniu sposobów poprawienia transpozycji, eliminowania braków zgodności oraz umożliwienia szybkiego i skutecznego dochodzenia roszczeń na drodze sądowej;

27.  podkreśla, że właściwe władze regionalne i lokalne także muszą ponieść ciążącą na nich wspólną odpowiedzialność za pełne i jakościowe wdrażanie litery i ducha dyrektywy, w świetle ogólnego celu, jakim jest pobudzanie działalności gospodarczej i zatrudnienia; podkreśla w tym kontekście konieczność zmniejszenia obciążeń administracyjnych;

28.  zdecydowanie popiera politykę „zerowej tolerancji” wobec nieuzasadnionych ograniczeń, przedstawioną przez Komisję; zachęca Komisję do wykorzystania wszelkich dostępnych jej środków w celu zapewnienia pełnego i odpowiedniego wdrożenia istniejących zasad, we współpracy na równych warunkach z państwami członkowskimi; wzywa do stosowania przyspieszonych procedur postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, które zostałyby zakończone nie później niż w ciągu 18 miesięcy, we wszelkich stwierdzonych przypadkach niewłaściwego lub niewystarczającego wdrożenia lub naruszenia dyrektywy ze strony państw członkowskich;

29.  wzywa Komisję, aby wykorzystała „miesiąc jednolitego rynku” jako okazję do zwrócenia uwagi na korzyści jednolitego rynku usług dla przedsiębiorstw;

Zwiększenie przejrzystości i odpowiedzialności

30.  zwraca się do Komisji, aby na podstawie wyników wzajemnych ocen sporządziła wykaz najbardziej uciążliwych ograniczeń, zaproponowała ukierunkowane reformy i na bieżąco informowała Radę i Parlament;

31.  zachęca Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na sektor usług w rocznych analizach wzrostu gospodarczego i sprawozdaniach opisujących stan integracji jednolitego rynku oraz do włączenia kwestii usług do zaleceń dla poszczególnych państw; uważa, że Komisja i Rada powinny nadal zachęcać państwa członkowskie – za pomocą tych szczegółowych zaleceń dla poszczególnych państw – do przyjmowania i wdrażania długoterminowych strategii na rzecz wzrostu;

32.  wzywa parlamenty narodowe do aktywnego angażowania się we wspieranie wdrażania dyrektywy i do korzystania z przysługujących im uprawnień kontrolnych wobec władz krajowych na wszystkich szczeblach;

33.  apeluje do zainteresowanych stron, środowisk biznesowych i partnerów społecznych, aby i oni uczestniczyli w rozliczaniu rządów z ich działań w zakresie ożywienia europejskiego sektora usług i tworzenia stabilnych miejsc pracy;

34.  zwraca się do Rady i jej prezydencji o systematyczne umieszczanie kwestii wewnętrznego rynku usług w porządkach dziennych posiedzeń Rady ds. Konkurencyjności; proponuje przywrócenie sprawozdań Komisji w sprawie zgodności jako środków służących ocenie poczynionych postępów w zakresie ułatwiania dostępu do rynku;

35.  usilnie wzywa członków Rady Europejskiej do poniesienia pełnej politycznej odpowiedzialności za sprawne funkcjonowanie wewnętrznego rynku usług; zwraca się do przewodniczącego Rady Europejskiej o uwzględnianie tej kwestii w porządkach dziennych posiedzeń Rady Europejskiej tak długo, jak to będzie konieczne, w ramach wspólnie uzgodnionego planu działania, zawierającego szczegółowe punkty odniesienia i harmonogram dla państw członkowskich w zakresie nadania nowego impulsu i usuwania pozostałych przeszkód utrudniających pełne wdrożenie dyrektywy usługowej;

o
o   o

36.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie i Komisji, a także parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36. (2) Tekst przyjęty, P7_TA(2013)0054. (3) Tekst przyjęty, P7_TA(2012)0395. (4) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 46. (5) Dz.U. C 296 E z 2.10.2012, s. 51. (6) Dz.U. C 33 E z 5.2.2013, s. 9. (7) Dz.U. C 188 E z 28.6.2012, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2013 r.zawierająca projekt zalecenia dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Malezją (2013/2052(INI))

P7_TA(2013)0367 A7-0235/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 1440/80 z dnia 30 maja 1980 r. dotyczące zawarcia Umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Indonezją, Malezją, Filipinami, Singapurem i Tajlandią – państwami członkowskimi Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej(1),

–  uwzględniając negocjacje dotyczące umowy o partnerstwie i współpracy pomiędzy UE a Malezją, na które Rada zezwoliła w listopadzie 2004 r. i które rozpoczęły się w Brukseli w październiku 2010 r., przy okazji ósmego szczytu UE-Azja (ASEM8),

–  uwzględniając dziewiąty szczyt ASEM, który odbył się w Wientianie (Laos) w dniach 5–6 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając szczyt Stowarzyszenia Narodów Południowo-Wschodniej Azji (ASEAN), który odbył się w Kambodży w dniach 18–20 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając rezolucję z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie projektów decyzji Komisji ustanawiających krajowe dokumenty strategiczne oraz programy orientacyjne dla Malezji, Brazylii i Pakistanu(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie Malezji – kara chłosty(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie niedawnych ataków na wspólnoty chrześcijańskie(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej polityki handlowej dla Europy w ramach strategii „Europa 2020”(5),

–  uwzględniając przystąpienie Unii Europejskiej do Traktatu o wzajemnych stosunkach i współpracy w Azji Południowo-Wschodniej w lipcu 2012 r.(6),

–  uwzględniając trwające negocjacje w sprawie umowy o wolnym handlu między UE a Malezją,

–  uwzględniając umowę pomiędzy Wspólnotą Europejską a rządem Malezji dotyczącą pewnych aspektów usług lotniczych, podpisaną w 2007 r.(7),

–  uwzględniając negocjacje w sprawie umowy o dobrowolnym partnerstwie z Malezją dotyczącej planu działań na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT), które rozpoczęły się w 2007 r.,

–  uwzględniając dokument strategiczny dotyczący stosunków między Wspólnotą Europejską a Malezją na lata 2007–2013,

–  uwzględniając art. 90 ust. 4 oraz art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A7–0235/2013),

A.  mając na uwadze, że Malezja jest członkiem-założycielem ASEAN oraz będzie przewodniczyć organizacji w 2015 r.; mając na uwadze, że Malezja jest dla UE drugim najważniejszym partnerem handlowym w ASEAN;

B.  mając na uwadze, że Malezja jest aktywnym członkiem forum Współpracy Gospodarczej Azji i Pacyfiku (APEC), Organizacji Współpracy Islamskiej (OWI), Ruchu Państw Niezaangażowanych (NAM), Azjatyckiego Banku Rozwoju (ADB), Komisji Gospodarczo-Społecznej ds. Azji i Pacyfiku ONZ (UNESCAP), planu z Colombo na rzecz rozwoju gospodarczo-społecznego w regionie Azji i Pacyfiku, Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), dialogu Azja-Europa (ASEM) oraz Wschodnioazjatyckiej Strefy Wzrostu Brunei – Indonezja – Malezja – Filipiny (BIMP-EAGA); mając na uwadze, że Malezja jest również członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO) od czasu jej założenia w 1995 r., a także między innymi członkiem Grupy 77 (G77) krajów rozwijających się, grupy ośmiu islamskich państw rozwijających się (D-8), Grupy 15 (G15) oraz Rady Praw Człowieka ONZ;

C.  mając na uwadze, że w październiku 2010 r. Malezja przystąpiła do Partnerstwa Transpacyficznego utworzonego w 2005 r. w celu zawierania umów o wolnym handlu, co może mieć istotny wpływ na politykę handlową UE; mając na uwadze, że negocjacje prowadzone przez Partnerstwo Transpacyficzne nabrały szczególnego znaczenia po przystąpieniu do niego Stanów Zjednoczonych w lutym 2008 r., Meksyku w czerwcu 2012 r. i Kanady w październiku 2012 r.;

D.  mając na uwadze, że Malezja często uczestniczy w misjach pokojowych ONZ oraz innych organizacji, w tym w misjach w Libanie, Timor-Leste, na Filipinach, w Indonezji, Pakistanie, Sierra Leone, Sudanie, na Saharze Zachodniej, w Nepalu i Kosowie, oraz rozmieściła oddział medyczny w Afganistanie;

E.  mając na uwadze, że Malezja jest wielokulturowym, wielojęzycznym, wielowyznaniowym i wieloetnicznym społeczeństwem, w którym większość stanowią muzułmańscy Malezyjczycy, a mniejszość wspólnoty indyjskich, chińskich i niemalezyjskich ludów tubylczych;

F.  mając na uwadze, że 5 maja 2013 r. w Malezji odbyły się wybory parlamentarne;

G.  mając na uwadze, że Malezja – będąca gospodarką wschodzącą – wdrożyła następujące po sobie społeczno-gospodarcze programy restrukturyzacji, począwszy od Nowej Polityki Gospodarczej (NEP) w 1971 r., która została zastąpiona w 1991 r. przez Krajową Politykę Rozwoju, a następnie w 2001 r. przez Krajową Politykę Wizji w ramach „Nowego modelu gospodarczego” dla długoterminowego celu rozwoju Malezji, dzięki któremu do 2020 r. Malezja ma stać się krajem rozwiniętym („Wizja 2020”);

H.  mając na uwadze, że dnia 20 grudnia 2011 r. w Malezji przyjęto ustawę o pokojowych zgromadzeniach;

I.  mając na uwadze, że współpraca pomiędzy UE a Malezją w zakresie praw kobiet, praw dziecka, praw ludów tubylczych, migracji, wolności prasy i obrońców praw człowieka jest zacieśniana poprzez regularne kontakty ze społeczeństwem obywatelskim oraz malezyjską Komisją Praw Człowieka (SUHAKAM); mając na uwadze, że UE stopniowo ustanawia współpracę z Malezją w obszarach podlegających wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB), takich jak bezpieczeństwo na morzu i nierozprzestrzenianie broni masowego rażenia;

J.  mając na uwadze, że w celu rozwinięcia dalszych relacji parlament malezyjski ustanowił w listopadzie 2010 r. Forum UE i Malezji w ramach Unii Międzyparlamentarnej, której członkowie reprezentują zarówno koalicję rządową, jak i opozycję;

1.  zaleca Radzie, Komisji oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, aby:

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenia Parlamentu Europejskiego Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz parlamentowi Malezji.

(1) Dz.U. L 144 z 10.6.1980, s. 1. (2) Dz.U. C 287 E z 29.11.2007, s. 507. (3) Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 132. (4) Dz.U. C 305 E z 11.11.2010, s. 7. (5) Dz.U. C 56 E z 26.2.2013, s. 87. (6) Dz.U. L 154 z 15.6.2012, s. 1. (7) Dz.U. L 414 z 30.12.2006, s. 85.