Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, oraz Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim dotyczącej ogólnych zasad udziału Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w programach unijnych (12138/2012 – C7-0008/2013 – 2012/0108(NLE))

P7_TA(2013)0415 A7-0305/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski:

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12138/2012),

–  uwzględniając projekt protokołu do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, oraz Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim dotyczącej ogólnych zasad udziału Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w programach unijnych (12135/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 217 w związku z art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0008/2013),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0305/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  podkreśla, że istotne znaczenie ma dalsze działanie na rzecz ścisłej współpracy i dialogu z Jordańskim Królestwem Haszymidzkim w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa oraz poczynienie postępów w dialogu politycznym i gospodarczym między Unią a Jordanią;

3.  przypomina, że według oceny władz jordańskich w Jordanii schroniło się ponad 500 000 uchodźców z Syrii oraz że kryzys syryjski poważnie wpływa gospodarkę i budżet Jordanii, ze względu na zasoby finansowe potrzebne do zapewnienia uchodźcom pomocy humanitarnej; z żalem zauważa jednak, że od sierpnia 2012 r. granica jordańska jest zamknięta dla palestyńskich uchodźców z Syrii;

4.  w związku z tym podkreśla znaczenie zapewnienia Jordanii dostatecznego wsparcia finansowego, technicznego i humanitarnego;

5.  w najwyższym stopniu docenia okazane przez Jego Wysokość Króla Jordanii Abdullaha II zaangażowanie w działania na rzecz bardzo szeroko zakrojonego procesu reform z korzyścią dla Jordanii i jej obywateli; podkreśla znaczenie osiągnięcia dzięki tym reformom stabilnych rezultatów, zwłaszcza pod względem sprawiedliwości społecznej;

6.  ponadto z zadowoleniem przyjmuje i popiera proaktywną i konstruktywną rolę Jordanii jako mediatora w wysiłkach zmierzających do wypracowania trwałych rozwiązań różnych konfliktów na Bliskim Wschodzie;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejski system nadzoru granic (EUROSUR) (COM(2011)0873 – C7-0506/2011 – 2011/0427(COD))

P7_TA(2013)0416 A7-0232/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0873),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. d) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7–0506/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 14 czerwca 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Budżetowej (A7–0232/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza swoje oświadczenie załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 października 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 ustanawiającego europejski system nadzorowania granic (EUROSUR)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1052/2013.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego

Parlament Europejski podkreśla, że instytucje UE powinny dążyć do stosowania właściwej i neutralnej terminologii w aktach prawnych dotyczących obywateli państw trzecich, którzy nie posiadają zezwolenia władz państw członkowskich na przebywanie na terytorium państw członkowskich lub których zezwolenie w tym zakresie straciło ważność. W takich przypadkach instytucje UE powinny unikać stosowania przymiotnika „nielegalny”, jeżeli można znaleźć inne sformułowanie, a we wszystkich przypadkach, kiedy jest mowa o osobach, powinny one używać sformułowania „migranci o nieuregulowanym statusie”.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2006/66/WE w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów w odniesieniu do wprowadzania do obrotu baterii i akumulatorów przenośnych zawierających kadm przeznaczonych do użytku w elektronarzędziach bezprzewodowych (COM(2012)0136 – C7-0087/2012 – 2012/0066(COD))

P7_TA(2013)0417 A7-0131/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0136),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 192 ust. 1 i art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0087/2012),

–  uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie stosowania aktów delegowanych oraz proponowanej podstawy prawnej,

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 24 maja 2012 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 14 czerwca 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 i 37 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7–0131/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 października 2013 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/.../UE zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/66/WE w sprawie baterii i akumulatorów oraz zużytych baterii i akumulatorów w odniesieniu do wprowadzania do obrotu baterii i akumulatorów przenośnych zawierających kadm przeznaczonych do użytku w elektronarzędziach bezprzewodowych i ogniwach guzikowych o niskiej zawartości rtęci, oraz uchylająca decyzję Komisji 2009/603/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2013/56/UE.)

(1) Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 140.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA (2013/2702(RSP))

P7_TA(2013)0418 RC-B7-0378/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 13 grudnia 2012 r., w którym Trybunał skazuje byłą jugosłowiańską republikę Macedonii (FYROM) za bardzo poważne naruszenia europejskiej konwencji praw człowieka (art. 3, 5, 8 i 13) podczas wydawania w trybie nadzwyczajnym Khaleda El-Masriego,

–  uwzględniając następujące sprawy toczące się przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka: Al-Nashiri przeciwko Polsce, Abu Zubaydah przeciwko Litwie, Abu Zubaydah przeciwko Polsce oraz Nasr i Ghali przeciwko Włochom; uwzględniając skargę złożoną przez Al–Nashiriego przeciwko Rumunii w sierpniu 2012 r. oraz skargę złożoną przez Human Rights Monitoring Institute oraz Open Society Justice Initiative przeciwko Litwie w grudniu 2012 r. za naruszenie ich prawa do informacji i prawa do skutecznego środka odwoławczego,

–  uwzględniając orzeczenie włoskiego Sądu Najwyższego z września 2012 r. podtrzymujące wyrok skazujący 23 obywateli Stanów Zjednoczonych w związku z uprowadzeniem w 2003 r. Abu Omara, wśród nich byłego szefa jednostki CIA w Mediolanie Roberta Seldona Lady’ego, który został skazany na dziewięć lat więzienia,

–  uwzględniając orzeczenie sądu apelacyjnego w Mediolanie z lutego 2013 r. skazujące trzech innych agentów CIA(1) poprzednio uznawanych za objętych immunitetem dyplomatycznym na sześć do siedmiu lat więzienia; uwzględniając orzeczenie tego samego sądu skazujące byłego dyrektora włoskich wojskowych służb bezpieczeństwa i wywiadu SISMI Nicolò Pollariego na 10 lat więzienia, byłego zastępcę dyrektora SISMI Marca Manciniego na dziewięć lat więzienia, a trzech agentów tych służb na sześć lat,

–  uwzględniając decyzję prezydenta Włoch z dnia 5 kwietnia 2013 r. o ułaskawieniu amerykańskiego pułkownika Josepha Romano, skazanego we Włoszech za uprowadzenie Abu Omara w tym kraju,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA: działania podejmowane w następstwie sprawozdania komisji TDIP PE(2),

–  uwzględniając dokumenty przekazane sprawozdawcy przez Komisję, w tym pisma o takiej samej treści wysłane w marcu 2013 r. do wszystkich państw członkowskich, na które odpowiedzi udzieliły jedynie niektóre państwa członkowskie (Finlandia, Węgry, Hiszpania i Litwa),

–  uwzględniając swoje rezolucje w sprawie Guantánamo, w tym ostatnią rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie strajku głodowego więźniów w Guantánamo(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie stanu praw podstawowych w Unii Europejskiej (2010–2011)(4),

–  uwzględniając dane o lotach otrzymane od organizacji Eurocontrol do września 2012 r.,

–  uwzględniając skierowany przez sprawozdawcę w kwietniu 2013 r. do Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego w Afryce i na Madagaskarze (ASECNA) wniosek o współpracę nad ujawnieniem danych o lotach, a także uwzględniając pozytywną odpowiedź tej agencji z czerwca 2013 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie praw podstawowych i praworządności oraz w sprawie sprawozdania Komisji za rok 2012 dotyczącego stosowania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (Luksemburg, 6–7 czerwca 2013 r.),

–  uwzględniając program sztokholmski zatytułowany „Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli (2010–2014)”,

–  uwzględniając liczne doniesienia mediów i dziennikarzy śledczych, między innymi program śledczy wyemitowany na kanale Antena 1 telewizji rumuńskiej w kwietniu 2013 r.,

–  uwzględniając badania i dochodzenia przeprowadzone przede wszystkim przez Interights i Redress and Reprieve, a także sprawozdania przedstawione przez niezależnych badaczy, organizacje społeczeństwa obywatelskiego oraz krajowe i międzynarodowe organizacje pozarządowe od czasu przyjęcia wspomnianej wyżej rezolucji Parlamentu z dnia 11 września 2012 r., w szczególności sprawozdanie Open Society Justice Initiative pt. „Globalising Torture: CIA Secret Detention and Extraordinary Rendition” („Globalizacja tortur: tajne więzienia CIA i wydawanie w trybie nadzwyczajnym”, luty 2013 r.), niezależną, bezstronną ekspertyzę przeprowadzoną w USA przez Constitution Project’s Task Force on Detainee Treatment (kwiecień 2013 r.), bazę danych o lotach w celu wydania osób (Rendition Flights Database) opublikowaną na brytyjskiej akademickiej stronie internetowej projektu zajmującego się kwestią wydawania osób (maj 2013 r.), sprawozdanie Amnesty International pt. „Unlock the truth: Poland’s involvement in CIA secret detention” („Odkryć prawdę: udział Polski w tajnych więzieniach CIA”, czerwiec 2013 r.) oraz pismo Human Rights Watch do władz litewskich (czerwiec 2013 r.),

–  uwzględniając pytania zadane przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisję Spraw Zagranicznych (O-000079/2013 – B7–0215/2013 and O-000080/2013 – B7–0216/2013),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że poszanowanie praw podstawowych stanowi czynnik o zasadniczym znaczeniu dla powodzenia polityki zwalczania terroryzmu;

B.  mając na uwadze, że Parlament potępił prowadzone przez USA i realizowane przez CIA programy wydawania osób i tajnego przetrzymywania, przy okazji których dochodziło do wielu przypadków łamania praw człowieka, w tym do bezprawnego i samowolnego przetrzymywania, torturowania i innego okrutnego traktowania, naruszeń zasady non-refoulement oraz wymuszonych zaginięć, przy wykorzystaniu przez CIA europejskiej przestrzeni powietrznej i europejskiego terytorium; mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie apelował o pełne dochodzenia w sprawie współpracy krajowych rządów i agencji w programach CIA;

C.  mając na uwadze, że Parlament zobowiązał się do dalszego wykonywania mandatu udzielonego mu przez komisję tymczasową zgodnie z art. 2, 6 i 7 Traktatu o Unii Europejskiej oraz zobowiązał właściwe komisje do zabrania głosu na sesji plenarnej Parlamentu poświęconej temu zagadnieniu w rok po przyjęciu wyżej wspomnianej rezolucji z dnia 11 września 2012 r., gdyż uznał, że przeprowadzenie kontroli stopnia wdrożenia wytycznych przyjętych przez Parlament jest niezbędne;

D.  mając na uwadze, że odpowiedzialność za wydawanie osób jest niezbędnym warunkiem skutecznej ochrony i upowszechniania praw człowieka w wewnętrznej i zewnętrznej polityce UE oraz zapewniania legalnych i skutecznych strategii bezpieczeństwa opartych na praworządności; mając na uwadze, że instytucje UE niedawno zaangażowały się w debatę na temat tego, co UE może zrobić, aby lepiej chronić i promować prawa podstawowe i praworządność;

E.  mając na uwadze, że ani Rada, ani Komisja nie udzieliły merytorycznej odpowiedzi na zalecenia Parlamentu;

F.  mając na uwadze, że władze litewskie wielokrotnie potwierdzały swoje zobowiązanie do ponownego otwarcia śledztwa w sprawie udziału Litwy w programie CIA, gdyby pojawiły się nowe okoliczności, lecz jak dotąd nie wypełniły tego zobowiązania; mając na uwadze, że władze litewskie w swoich uwagach do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Abu Zubaydaha wykazały poważne uchybienia w swoich dochodzeniach oraz nieumiejętność zrozumienia znaczenia nowych informacji; mając na uwadze, że Litwa przewodniczy Radzie Unii Europejskiej w drugim półroczu 2013 r.; mając na uwadze, że w dniu 13 września 2013 r. do litewskiego Prokuratora Generalnego wpłynęła skarga, w której wzywa się do zbadania zarzutów dotyczących nielegalnego przeniesienia oraz tajnego przetrzymywania i torturowania na Litwie w ramach programu CIA Mustafy Al–Hawsawiego, który obecnie odpowiada przed komisją wojskową w Zatoce Guantánamo;

G.  mając na uwadze, że program śledczy wyemitowany na kanale telewizyjnym Antena 1 w kwietniu 2013 r. zawierał dalsze informacje wskazujące na główną rolę Rumunii w sieci więzień; mając na uwadze, że były krajowy doradca ds. bezpieczeństwa Ioan Talpeş stwierdził, że Rumunia zapewniała CIA wsparcie logistyczne; mając na uwadze, że były rumuński senator przyznał, że w poprzednim śledztwie parlamentarnym występowały ograniczenia oraz wezwał prokuratorów do wszczęcia postępowania sądowego;

H.  mając na uwadze, że w dniu 11 czerwca 2013 r. zwrócono się z wnioskiem do prokuratorów w Polsce o oficjalne uznanie trzeciej osoby, Jemeńczyka Walida Mohammeda Bin Attasha, za ofiarę po tym, jak został on bezprawnie aresztowany w Pakistanie w 2003 r., był przetrzymywany w tajnym więzieniu w Polsce od czerwca do września 2003 r., a następnie przeniesiono go do Guantánamo, gdzie nadal przebywa; mając na uwadze, że polscy prokuratorzy przedłużyli toczące się śledztwo do października 2013 r.;

I.  mając na uwadze, że władze brytyjskie mnożą przeszkody proceduralne w sprawie pozwu cywilnego wniesionego przeciwko Wielkiej Brytanii przez Libijczyka Abdela Hakima Belhadja, który został rzekomo wydany na tortury w Libii przez CIA z pomocą brytyjską, oraz wyraziły zamiar wysłuchania dowodów na posiedzeniu utajnionym;

J.  mając na uwadze, że w grudniu 2012 r. Włochy wydały międzynarodowy nakaz aresztowania Roberta Seldona Lady’ego, którego aresztowano w Panamie w lipcu 2013 r.; mając na uwadze, że wnioski o ekstradycję wystosowane następnie przez Włochy nie zostały zaakceptowane przez Panamę, a Robert Seldon Lady został odesłany do Stanów Zjednoczonych w lipcu 2013 r.; mając na uwadze, że prezydent Włoch w dniu 5 kwietnia 2013 r. podjął decyzję o ułaskawieniu amerykańskiego pułkownika Josepha Romano, skazanego przez włoski sąd za uprowadzenie Abu Omara w tym kraju;

K.  mając na uwadze, że w listopadzie 2012 r. parlamentarny Rzecznik Praw Obywatelskich w Finlandii wszczął dochodzenie w sprawie wykorzystania fińskiego terytorium, przestrzeni powietrznej i systemów rejestracji lotów w programie wydawania osób prowadzonym przez CIA, wysłał do 15 agencji rządowych szczegółowe wnioski o udzielenie informacji oraz zwrócił się do władz litewskich o konkretne informacje na temat odnośnych lotów;

L.  mając na uwadze, że dochodzenie prowadzone w Danii do maja 2012 r. nie stanowi niezależnego, bezstronnego, dogłębnego i skutecznego dochodzenia wymaganego międzynarodowymi przepisami i standardami praw człowieka ze względu na brak wystarczających uprawnień i ograniczony zakres dochodzenia;

M.  mając na uwadze, że tylko dwa państwa członkowskie (Niemcy i Zjednoczone Królestwo) odpowiedziały na pisma przesłane do ośmiu państw członkowskich (Francji, Niemiec, Włoch, Litwy, Polski, Rumunii, Szwecji i Zjednoczonego Królestwa) w ramach procedur specjalnych ONZ, w których to pismach zwrócono się o udzielenie dodatkowych informacji w związku ze wspólną ekspertyzą ONZ na temat stosowanych na świecie praktyk tajnego przetrzymywania w związku ze zwalczaniem terroryzmu(5);

N.  mając na uwadze, że prezydent USA Barack Obama ponowił zobowiązanie do zamknięcia Guantánamo, ogłaszając w dniu 23 maja 2013 r., że wznowi uwalnianie osadzonych oraz zniesie moratorium na zwalnianie więźniów jemeńskich, których rzekomo można było bezpiecznie przetransportować do Jemenu pomimo oporu Kongresu USA; mając na uwadze, że władze USA muszą dotrzymać swoich zobowiązań międzynarodowych i postawić przed sądem Roberta Seldona Lady’ego;

O.  mając na uwadze, że we wstępnym oświadczeniu, które wysoka komisarz Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka Navi Pillay wygłosiła podczas 23. posiedzenia Rady Praw Człowieka (Genewa, maj 2013 r.), zacytowano wspomnianą wyżej rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2012 r. i zaapelowano o „wiarygodne i niezależne dochodzenia” jako „zasadniczy pierwszy krok w kierunku rozliczalności” oraz wezwano „państwa do priorytetowego potraktowania tej kwestii”;

P.  mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu rocznym za 2013 r.(6) Ben Emmerson, specjalny sprawozdawca ONZ ds. promocji i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności podczas zwalczania terroryzmu, powołał się na prace Parlamentu i opowiedział się za niektórymi zaleceniami sformułowanymi w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 11 września 2012 r.;

1.  wyraża głębokie ubolewanie z powodu niewdrożenia przez Radę, Komisję, rządy państw członkowskich, krajów kandydujących i krajów stowarzyszonych, NATO i władze Stanów Zjednoczonych zaleceń zawartych w ww. rezolucji z dnia 11 września 2012 r., w szczególności w świetle poważnego naruszenia praw podstawowych, którego się dopuszczono względem ofiar programów CIA;

2.  uważa, że klimat bezkarności w odniesieniu do programów CIA umożliwił dalsze łamanie praw podstawowych przy realizacji polityki zwalczania terroryzmu przez UE i USA, co ujawniły programy inwigilacji na szeroką skalę prowadzone przez amerykańską Krajową Agencję Bezpieczeństwa i organy inwigilacji w różnych państwach członkowskich, które to działania są obecnie przedmiotem dochodzenia Parlamentu;

Proces rozliczania osób odpowiedzialnych w państwach członkowskich

3.  ponawia apel do tych państw członkowskich, które nie wypełniły swojego pozytywnego zobowiązania, o przeprowadzenie niezależnych i skutecznych śledztw w sprawie łamania praw człowieka, przy uwzględnieniu wszystkich nowych dowodów, które się pojawiły, oraz o ujawnienie wszelkich niezbędnych informacji o wszystkich podejrzanych samolotach związanych z CIA i ich terytorium; wzywa w szczególności państwa członkowskie do zbadania, czy miały miejsce operacje, w których ludzie byli przetrzymywani w ramach programu CIA w tajnych obiektach na ich terytorium; wzywa zainteresowane państwa członkowskie (Francję, Włochy, Litwę, Polskę, Rumunię i Szwecję) do odpowiedzi na pisma wystosowane w ramach procedur specjalnych ONZ;

4.  wzywa Litwę do wznowienia śledztwa w sprawie tajnych więzień CIA oraz do drobiazgowego badania w ramach śledztwa wszystkich dowodów rzeczowych, które zostały ujawnione, a w szczególności dowodów dotyczących toczącej się przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka sprawy Abu Zubaydah przeciwko Litwie; zwraca się do Litwy o umożliwienie śledczym szczegółowego zbadania sieci lotów przewożących osoby przeznaczone do wydania oraz skontaktowania się z osobami, o których powszechnie wiadomo, że organizowały te loty lub w nich uczestniczyły; zwraca się do władz litewskich o przeprowadzenie sądowego badania terenu więzienia oraz analizy zapisów połączeń telefonicznych; wzywa je do pełnej współpracy z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w sprawie Abu Zubaydah przeciwko Litwie i Human Rights Monitoring Institute przeciwko Litwie; wzywa Litwę w związku ze wznowieniem śledztwa do rozpatrzenia wniosków o włączenie do śledztwa/udział w śledztwie złożonych przez inne potencjalne ofiary; wzywa Litwę do wyczerpującej odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji skierowane przez inne państwa członkowskie UE, a zwłaszcza na wniosek fińskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczący lotu lub lotów, które mogły odbywać się pomiędzy Finlandią a Litwą i przewozić osoby przeznaczone do wydania; wzywa litewskiego Prokuratora Generalnego do przeprowadzenia śledztwa w sprawie skargi dotyczącej Mustafy Al-Hawsawiego;

5.  wzywa władze rumuńskie do niezwłocznego wszczęcia niezależnego, bezstronnego, drobiazgowego i skutecznego śledztwa, do zlokalizowania brakujących dokumentów ze śledztwa parlamentarnego oraz do pełnej współpracy z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w związku ze sprawą Al-Nashiri przeciwko Rumunii; wzywa Rumunię do wywiązywania się w pełni ze swoich zobowiązań w zakresie praw podstawowych;

6.  zwraca się do Polski o kontynuację śledztwa w warunkach większej przejrzystości, a zwłaszcza o przedstawienie dowodów na konkretne podjęte działania, o umożliwienie pełnomocnikom ofiar ich faktycznego reprezentowania poprzez udzielenie im prawa dostępu do wszelkich mających związek ze śledztwem utajnionych materiałów oraz przestrzeganie ich prawa do powoływania się na zgromadzone materiały; wzywa władze polskie do wniesienia oskarżenia przeciwko wszelkim podmiotom państwowym zamieszanym w tę sprawę; wzywa polskiego Prokuratora Generalnego do pilnego ponownego rozpatrzenia wniosku Walida Bin Attasha i podjęcie decyzji w jego sprawie; wzywa Polskę do pełnej współpracy z Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w związku ze sprawami Al-Nashiri przeciwko Polsce i Abu Zubaydah przeciwko Polsce;

7.  wzywa władze brytyjskie do pełnej współpracy w ramach toczących się śledztw oraz do umożliwienia w pełni przejrzystego rozpatrywania skarg cywilnych w celu zakończenia tych śledztw i rozpatrzenia skarg w sprawie wydawania obcych obywateli za granicę; zwraca się do władz brytyjskich o wszczęcie, w poszanowaniu praw człowieka, śledztwa w sprawie wydawania, torturowania i okrutnego traktowania osadzonych za granicą;

8.  zachęca władze włoskie do kontynuowania wysiłków w celu wymierzenia sprawiedliwości za łamanie praw człowieka przez CIA na terytorium Włoch, w szczególności poprzez domaganie się ekstradycji Roberta Seldona Lady’ego oraz wnioskowanie o ekstradycję pozostałych 22 obywateli Stanów Zjednoczonych skazanych we Włoszech;

9.  zachęca fińskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, by przeprowadził swoje dochodzenie na gruncie przejrzystości i odpowiedzialności, oraz wzywa w tym celu wszystkie władze krajowe do pełnej współpracy; zwraca się do Finlandii o zbadanie wszelkich tropów, które wskazują na udział fińskich podmiotów państwowych w programie wydawania osób;

Odpowiedź instytucji UE

10.  jest głęboko rozczarowany brakiem merytorycznej odpowiedzi Komisji na zalecenia Parlamentu oraz uważa, że pisma wysłane przez Komisję do państw członkowskich są niewystarczającym środkiem osiągnięcia rozliczalności z powodu ich ogólnikowego charakteru;

11.  powtarza swoje szczegółowe zalecenia skierowane do Komisji:

12.  wzywa władze litewskie do wykorzystania swojej prezydencji w Radzie UE do zapewnienia pełnego wdrożenia zaleceń zawartych w sprawozdaniu Parlamentu, a tym samym do uwzględnienia tej kwestii w programie prac Rady ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych przed końcem tej prezydencji;

13.  Powtarza swoje szczegółowe zalecenia skierowane do Rady:

14.  wzywa Radę i Komisję do włączenia do ich odnośnych programów wieloletnich następujących po programie sztokholmskim konkretnych środków służących zapewnieniu praworządności i pociąganiu sprawców, zwłaszcza służb wywiadowczych i organów ścigania, do odpowiedzialności za łamanie praw podstawowych; zwraca się do Komisji o włączenie kwestii rozliczalności do programu konferencji „Assises de la Justice”, która ma się odbyć w listopadzie 2013 r.;

15.  przypomina, że dla zagwarantowania wiarygodności Parlamentu kluczowe znaczenie ma istotne zwiększenie jego uprawnień śledczych, by mógł badać przypadki łamania praw podstawowych w UE, co powinno obejmować pełne uprawnienia do wysłuchiwania zeznań pod przysięgą składanych przez zamieszane osoby, w tym ministrów(7);

16.  wzywa organizację Eurocontrol by, idąc za przykładem amerykańskiej federalnej administracji lotnictwa (Federal Aviation Authority), uznała, że informacje dotyczące trasy lotu w żadnym wypadku nie powinny być poufne oraz by ujawniała takie dane konieczne do celów skutecznego prowadzenia śledztwa;

17.  spodziewa się, że w wyniku śledztwa Parlamentu dotyczącego programu inwigilacji prowadzonego przez amerykańską Krajową Agencję Bezpieczeństwa oraz organów inwigilacji w różnych państwach członkowskich zaproponowane zostaną środki na rzecz skutecznego demokratycznego nadzoru parlamentarnego nad służbami bezpieczeństwa, uznając, że demokratyczna kontrola tych agencji i ich działalności dzięki odpowiedniemu nadzorowi wewnętrznemu i wykonawczemu oraz niezależnemu nadzorowi sądowemu i parlamentarnemu jest niezbędna;

18.  wyraża ubolewanie z powodu faktu, że państwa członkowskie UE nie osiągnęły żadnych postępów w kierunku przystąpienia do Międzynarodowej konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem, z wyjątkiem ratyfikowania tej konwencji przez Litwę w sierpniu 2013 r.; wzywa 21 państw członkowskich, które jeszcze tego nie uczyniły, do bezzwłocznego ratyfikowania ww. konwencji;

19.  wzywa Belgię, Finlandię, Grecję, Irlandię, Łotwę, Litwę i Słowację do bezzwłocznego ratyfikowania protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur (OPCAT); wyraża ubolewanie z powodu bardzo ograniczonego wsparcia udzielonego zarządzanemu przez ONZ specjalnemu funduszowi OPCAT oraz wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspierania pracy tego specjalnego funduszu dzięki znacznym dobrowolnym składkom; wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i Komisję do dołożenia starań na rzecz ułatwienia ustanowienia i funkcjonowania krajowych mechanizmów prewencji działających w ramach OPCAT w krajach trzecich;

20.  wzywa UE do przeprowadzenia szczegółowego przeglądu postępów byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii (FYROM) w wykonywaniu orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie El-Masri przeciwko byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii, które Komitet Ministrów poddał procedurze dokładniejszej kontroli w kontekście ubiegania się przez byłą jugosłowiańską republikę Macedonii o członkostwo w UE; wzywa władze byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii (FYROM), by wszczęły śledztwo dotyczące udziału podmiotów państwowych w sprawie El-Masriego oraz by pociągnęły sprawców do odpowiedzialności;

21.  wzywa rząd USA do współpracy przy wszystkich płynących z państw członkowskich UE wnioskach o informacje lub ekstradycję w związku z programem CIA; wzywa rząd USA do zaprzestania stosowania drakońskich środków zabezpieczających, które nie pozwalają prawnikom działającym na rzecz przetrzymywanych w Zatoce Guantánamo ujawniać informacji dotyczących jakichkolwiek szczegółów ich tajnego przetrzymywania w Europie; apeluje do rządu USA o realizację jego planu natychmiastowego zamknięcia więzienia w Zatoce Guantánamo;

22.  apeluje do państw członkowskich UE o zwiększenie wysiłków na rzecz przesiedlania więźniów niebędących Europejczykami zwolnionych z więzienia w Zatoce Guantánamo, którzy nie mogą zostać repatriowani do swoich ojczyzn, ponieważ grożą im tam śmierć, tortury lub okrutne i nieludzkie traktowanie(8); wzywa UE do ożywienia wspólnych inicjatyw z 2009 r. przez określenie ram przesiedlania więźniów z Guantánamo w państwach członkowskich UE oraz do rozpoczęcia dialogu w sprawie konkretnych planów współpracy z nowym specjalnym wysłannikiem USA ds. transferu więźniów z Guantánamo Cliffordem Sloanem;

23.  wzywa Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego w Afryce i na Madagaskarze do jak najszybszego przystąpienia do współpracy z Parlamentem i udzielenia mu żądanych informacji na temat danych dotyczących lotu;

24.  wzywa Parlament w nowym składzie (2014–2019) do dalszego wykonywania mandatu udzielonego przez komisję tymczasową i tym samym do dopilnowania, by jej zalecenia zostały wypełnione, do zbadania mogących się pojawić nowych okoliczności oraz do pełnego wykorzystania i rozwoju jego uprawnień śledczych;

o
o   o

25.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Wśród nich Jeffrey W. Castelli, były szef jednostki CIA w Rzymie. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0309. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0231. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0500. (5) A/HRC/13/42. (6) Framework Principles for securing the accountability of public officials for gross or systematic human rights violations committed in the context of State counter-terrorism initiatives (Ramowe zasady zapewniania odpowiedzialności urzędników publicznych za rażące lub uporczywe łamanie praw człowieka w związku z państwowymi inicjatywami antyterrorystycznymi), A/HRC/22/52, 1 marca 2013 r. (7) Zob.wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego w sprawie szczegółowych przepisów regulujących wykonywanie przez Parlament Europejski uprawnień śledczych i zastępujący decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, (Dz.U. C 264 E z 13.9.2013, s. 41). (8) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka, (Dz.U. C 258 E, z 7.9.2013, s. 8).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie zacieśnienia transgranicznej współpracy w zakresie ścigania w UE: wdrażanie decyzji w sprawie konwencji z Prüm i europejski model wymiany informacji (2013/2586(RSP))

P7_TA(2013)0419 B7-0433/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie zacieśnienia współpracy organów ścigania w UE: europejski model wymiany informacji (EIXM) (COM(2012)0735),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie wdrażania decyzji Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej („decyzja Prüm”) (COM(2012)0732),

–  uwzględniając program sztokholmski, strategię bezpieczeństwa wewnętrznego oraz strategię zarządzania informacjami do celów ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego UE,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie strategii bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 87,

–  uwzględniając skierowane do Komisji pytanie w sprawie zacieśnienia współpracy organów ścigania w UE: wdrażanie decyzji w sprawie konwencji z Prüm i europejski model wymiany informacji (EIXM) (O-000067/2013 – B7–0501/2013),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w programie sztokholmskim uznano potrzebę zwiększenia spójności i konsolidacji szerokiej gamy narzędzi służących gromadzeniu informacji, ich przetwarzaniu i dzieleniu się nimi między organami ścigania w UE, aby zwiększyć bezpieczeństwo obywateli UE;

B.  mając na uwadze, że w strategii bezpieczeństwa wewnętrznego wezwano do opracowania kompleksowego modelu wymianu informacji;

C.  mając na uwadze, że wymiana informacji o transgranicznej działalności przestępczej jest podstawą współpracy organów ścigania w UE i że jest ona szczególnie istotna na obszarze wolnym od kontroli na granicach wewnętrznych; mając na uwadze, że w UE rośnie przestępczość transgraniczna, w związku z czym należy położyć jeszcze większy nacisk na konieczność skutecznej i bezpiecznej wymiany informacji w zakresie ścigania, przestrzegając przy tym zasad ochrony danych i praw podstawowych;

1.  stwierdza, że w komunikatach podsumowano różne istniejące obecnie instrumenty, kanały i narzędzia transgranicznej wymiany informacji w zakresie ścigania w UE; uważa, że obecny „krajobraz” różnych instrumentów, kanałów i narzędzi jest skomplikowany i rozproszony, co powoduje brak skuteczności tych instrumentów i nieodpowiedni nadzór demokratyczny na szczeblu UE, a w niektórych przypadkach prowadzi także do „zakłóceń w działaniu i dostępie”;

2.  wzywa Komisję do sporządzenia mapy ustawodawstwa unijnego i krajowego, w tym również (dwustronnych) porozumień międzynarodowych regulujących transgraniczną wymianę informacji w zakresie ścigania; zgadza się z Komisją co do tego, że potrzebne są bardziej wymowne statystyki, aby ocenić prawdziwą skuteczność tych instrumentów, i wzywa do niezależnej, zewnętrznej oceny istniejących obecnie instrumentów służących wymianie informacji w zakresie ścigania w UE, aby ocenić ich rzeczywiste oddziaływanie;

3.  popiera zalecenia Komisji mające na celu sprawniejsze wykorzystywanie istniejących obecnie instrumentów i kanałów (np. standardowe stosowanie kanału Europolu i utworzenie zintegrowanych krajowych pojedynczych punktów kontaktowych) oraz poprawę szkoleń i zwiększenie świadomości w zakresie transgranicznej wymiany informacji; jest jednak rozczarowany faktem, że Komisja nie przedstawiła bardziej ambitnej i sięgającej w przyszłość wizji – czego domagano się w programie sztokholmskim i strategii bezpieczeństwa wewnętrznego – która mogłoby zapoczątkować polityczną debatę nad sposobem kształtowania i usprawnienia wymiany danych w zakresie ścigania w UE, przy jednoczesnym zagwarantowaniu solidnego poziomu ochrony danych i prywatności; gorąco zachęca Komisję do przedstawienia takiej wizji i do określenia właściwie dostosowanych ram wymiany informacji w zakresie ścigania w UE, opartych na zasadach takich jak konieczność, jakość, proporcjonalność, skuteczność i odpowiedzialność oraz przewidujących odpowiednią ocenę zasady dostępności oraz koncepcji krzyżowego zestawiania danych;

4.  zwraca się do Komisji Europejskiej o automatyzację ręcznych procesów wdrażania istniejących instrumentów, aby zwiększyć ich skuteczność, na wzór badania prowadzonego przez kilka państw członkowskich w ramach DAPIX, a także o zbadanie możliwości stworzenia jednolitego formatu wymiany informacji, aby przyspieszyć rozpatrywanie dopuszczalnych wniosków;

5.  podkreśla, że różne instrumenty transgranicznej wymiany informacji w zakresie ścigania, w tym umożliwianie transgranicznego dostępu do krajowych baz danych, powodują, że system ochrony danych jest rozproszony i niejasny, często oparty na najniższym wspólnym mianowniku zgodnie z podejściem wyrywkowym; w związku z tym podkreśla, że należy jak najszybciej przyjąć proponowaną dyrektywę w sprawie ochrony danych;

6.  zwraca się do Komisji, by w celu ujednolicenia i usprawnienia systemu wymiany informacji przyjęła ona środki służące ugruntowaniu skutecznego systemu i zapewnieniu ochrony danych, zgodnie z wnioskami zawartymi w opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD), przyjmując za punkt odniesienia wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europolu i uchylającego decyzję 2009/371/WSiSW;

7.  odnotowuje, że dla coraz większej grupy państw członkowskich decyzja z Prüm stała się rutynowym narzędziem transgranicznej współpracy policyjnej i transgranicznego ścigania przestępstw; ubolewa, że w wielu państwach członkowskich wdrożenie decyzji Prüm znacznie się opóźnia; zgadza się z Komisją co do tego, że dopóki instrument ten nie zostanie w pełni wdrożony, nie należy rozważać możliwości dalszego jego rozwijania; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do pełnego i właściwego wdrożenia decyzji z Prüm, aby maksymalnie wykorzystać jej potencjał;

8.  podkreśla, że decyzja z Prüm została przyjęta w ramach byłego trzeciego filaru i że jej wdrożenie nie podlega odpowiedniemu nadzorowi ani demokratycznej kontroli ze strony Parlamentu; wzywa Komisję do szybkiego przedstawienia wniosków mających na celu włączenie istniejących instrumentów w dziedzinie transgranicznej współpracy policyjnej, przyjętych w ramach poprzedniego trzeciego filaru – takich jak decyzja w sprawie konwencji z Prüm i inicjatywa szwedzka – do ram prawnych Traktatu z Lizbony;

9.  przypomina, że europejskie szkolenia policyjne przyczyniają się do wzmocnienia wzajemnego zaufania między siłami policji, a tym samym do poprawy wymiany informacji i współpracy transgranicznej, w związku z czym należy je utrzymać, a nawet wzmocnić;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 264 E, 13.9.2013, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową (2013/2676(RSP))

P7_TA(2013)0420 B7-0434/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucje z 13 grudnia 2012 r. w sprawie dyskryminacji ze względu na przynależność kastową w Indiach(1), z 17 stycznia 2013 r. w sprawie przemocy wobec kobiet w Indiach(2), z 1 lutego 2007 r. w sprawie sytuacji dalitów w zakresie przestrzegania praw człowieka w Indiach(3) oraz z 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka(4),

–  uwzględniając międzynarodowe konwencje dotyczące praw człowieka, w tym międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej i ogólne zalecenie XXIX Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej do tej konwencji,

–  uwzględniając projekt zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie(5), opublikowany przez Radę Praw Człowieka,

–  uwzględniając poważne zastrzeżenia, uwagi i zalecenia wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka w sprawie dyskryminacji o podłożu kastowym,

–  uwzględniając ostatnie zalecenia w sprawie dyskryminacji na tle kastowym wydane przez organy traktatowe ONZ oraz osoby upoważnione w ramach specjalnych procedur ONZ,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ w sprawie współczesnych form rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i pochodnych form nietolerancji z dnia 24 maja 2011 r.(6), a także sprawozdania zawarte w powszechnych przeglądach okresowych krajów dotkniętych podziałem kastowym,

–  uwzględniając analizę Parlamentu Europejskiego „Przegląd praw człowieka i ubóstwa: działania UE na rzecz zaradzenia dyskryminacji o podłożu kastowym”,

–  uwzględniając zapytanie ustne do Komisji w sprawie dyskryminacji o podłożu kastowym (O‑000091/2013 – B7‑0507/2013),

–  uwzględniając art. 115 ust. 5 i art. 110 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że pojęcie kasty ma wymiar społeczno-religijny, tak jak w Azji, gdzie osoby znajdujące się poza systemem kastowym są uważane za „nieczyste” i „nietykalne” z natury, lecz mając na uwadze, że w szerszym kontekście system kastowy oznacza sztywny podział społeczeństwa na zhierarchizowane grupy określone ze względu na pochodzenie i pracę; mając na uwadze, że dyskryminacja ze względu na pracę i pochodzenie, w szerszym pojęciu stosowanym przez ONZ, jest formą dyskryminacji zakazaną przez międzynarodowy system praw człowieka, co stwierdzono w Powszechnej deklaracji praw człowieka, międzynarodowym Pakcie praw obywatelskich i politycznych, międzynarodowym Pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, międzynarodowej Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji, międzynarodowej Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet, Konwencji o prawach dziecka oraz konwencji nr 111 Międzynarodowej Organizacji Pracy;

B.  mając na uwadze, że w czerwcu 2011 r. Githu Muigai, Specjalny Sprawozdawca ONZ ds. Rasizmu, podkreślił, że istotne jest, aby unikać ustanawiania jakiejkolwiek hierarchii między różnymi przejawami dyskryminacji, nawet jeśli mogą one mieć różny charakter i stopień w zależności od kontekstów historycznych, geograficznych i kulturowych, w tym dyskryminacji „społeczności romskiej w Europie i ofiar systemów kastowych w Afryce, Azji i na Bliskim Wschodzie”;

C.  mając na uwadze, że mimo działań podejmowanych przez rządy niektórych krajów borykających się z problemem kastowym w celu zapewnienia konstytucyjnej i ustawowej ochrony oraz specjalnych środków przeciwko dyskryminacji kastowej i „nietykalności”, dyskryminacja o podłożu kastowym nadal pozostaje rozpowszechniona i trwała, a jej oddziaływanie obejmuje wedle szacunków 260 mln ludzi na całym świecie;

D.  mając na uwadze, że dyskryminacja o podłożu kastowym występuje w wielu krajach na całym świecie, przy czym najwięcej jej ofiar zamieszkuje w Azji; mając na uwadze jednak, że również na innych obszarach, w tym w Afryce i na Bliskim Wschodzie, istnieją duże ilości ofiar;

E.  mając na uwadze, że niewdrożenie przepisów ustawowych i strategii politycznych oraz brak skutecznych środków i sprawnie działających instytucji państwowych, w tym wymiaru sprawiedliwości i policji, wciąż są głównymi przeszkodami na drodze do likwidacji dyskryminacji o podłożu kastowym;

F.  mając na uwadze, że w wielu krajach borykających się z problemem kastowym wciąż nie rozwiązano kwestii gromadzenia posegregowanych danych oraz nie zaspokojono potrzeby szczegółowego prawodawstwa i środków ochrony przed dyskryminacją kastową;

G.  mając na uwadze, że mimo wysiłków rządów i coraz większych starań niektórych agencji międzynarodowych kasty nadal cierpią z powodu surowych form wykluczenia społecznego, ubóstwa, przemocy, segregacji, nadużyć fizycznych i słownych związanych z przesądami i pojęciami czystości i nieczystości;

H.  mając na uwadze, że praktyka nietykalności wciąż jest szeroko stosowana i przybiera nowoczesne formy; mając na uwadze, że wspólnoty dotknięte dyskryminacją borykają się z ograniczeniami w życiu politycznym oraz poważną dyskryminacją na rynku pracy;

I.  mając na uwadze, że w niektórych krajach, takich jak Indie, obowiązkowe działania pozytywne do pewnego stopnia przyczyniły się do włączenia dalitów do sektora publicznego, lecz brak środków ochronnych na rzecz niedyskryminacji na rynku i w sektorze prywatnym przyczynia się do wzrostu wykluczenia i nierówności;

J.  mając na uwadze, że wedle szacunków MOP zdecydowana większość ofiar pracy za długi w Azji Południowej pochodzi z kast i szczepów zarejestrowanych; mając na uwadze, że praca przymusowa i za długi jest szczególnie rozpowszechniona w rolnictwie, sektorze wydobywczym i odzieżowym, które dostarczają wyrobów wielu przedsiębiorstwom wielonarodowym i europejskim;

K.  mając na uwadze, że niedyskryminacja w dziedzinie zatrudnienia jest jednym z czterech podstawowych praw pracowniczych, ujętym również w międzynarodowych wytycznych i ramach dla przedsiębiorstw, takich jak wytyczne ONZ w dziedzinie biznesu i praw człowieka, wytycznych OECD i wytycznej ISO 26000 w sprawie społecznej odpowiedzialności, przy czym w tej ostatniej dyskryminacja o podłożu kastowym jest wspomniana konkretnie jako poważna forma dyskryminacji;

L.  mając na uwadze, że rządy i władze krajów dotkniętych problemem kastowym wzywa się do uwzględnienia projektu zasad i wytycznych ONZ dotyczących likwidacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie oraz do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu likwidacji i zapobiegania dyskryminacji o podłożu kastowym, a także do zaradzenia wszelkim brakom we wdrożeniu na szczeblu federalnym, państwowym, regionalnym i lokalnym, by wdrażać, zmieniać lub wprowadzać specjalne przepisy prawa i środki polityki służące ochronie i wspieraniu praw dalitów oraz grup w podobny sposób dotkniętych problemem kastowym;

1.  potępia ciągłe naruszenia praw człowieka popełniane wobec ludzi cierpiących z powodu segregacji kastowej i dyskryminacji o podłożu kastowym, w tym odmowy równego traktowania, dostępu do systemu prawnego i zatrudnienia, ciągłej segregacji i wynikających z podziałów kastowych barier, które uniemożliwiają poszanowanie podstawowych praw człowieka i rozwój;

2.  uważa, że dokumenty tożsamości nie powinny zawierać informacji o pochodzeniu kastowym, ponieważ jest to sprzeczne z zasadami równego traktowania i mobilności społecznej;

3.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Githu Muigai, Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Rasizmu, oraz podkreśla, że wszystkie ofiary dyskryminacji na tle kastowym na całym świecie należy traktować z jednakową uwagą i zapewnić im jednakową ochronę; w szerszym kontekście podkreśla, że wszystkie formy rasizmu i dyskryminacji powinny być zwalczane z takim samym zaangażowaniem i determinacją, również w Europie;

4.  wyraża poważne zaniepokojenie, że społeczne wykluczenie dalitów i wspólnot borykających się z podobnymi problemami prowadzi do głębokiego ubóstwa w danych grupach ludności oraz wykluczenia lub ograniczenia korzyści z procesów rozwojowych; podkreśla, że ponadto uniemożliwia włączenie tych grup w podejmowanie decyzji i rządy oraz ich rzeczywisty udział w życiu publicznym i obywatelskim;

5.  wciąż jest zaniepokojony utrzymującą się dużą liczbą zgłaszanych i niezgłaszanych aktów okrucieństwa i praktyką nietykalności w krajach borykających się z problemem kastowym, m.in. w Indiach, oraz powszechną bezkarnością sprawców przestępstw wobec dalitów i innych ofiar naruszeń praw człowieka o podłożu kastowym; przypomina, ze w niektórych krajach sprawcy tego rodzaju dyskryminacji zajmują wysokie stanowiska rządowe;

6.  ponownie podkreśla poważne zaniepokojenie przemocą wobec kobiet dalickich i innych kobiet ze wspólnot borykających się z podobnymi problemami społeczeństwach posiadających systemy kastowe, które to kobiety często nie składają skargi z obawy o swoje bezpieczeństwo osobiste i ze strachu przed wykluczeniem społecznym, licznymi i wielopłaszczyznowymi formami dyskryminacji o podłożu kastowym, płciowym i religijnym, dotykającymi kobiety dalickie i kobiety ze społeczności mniejszościowych, które skutkują przymusowymi nawróceniami, uprowadzeniami, przymusową prostytucją i nadużyciami seksualnymi ze strony członków kast dominujących;

7.  podkreśla, że należy wspierać sprzyjające otoczenie dla działaczy społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka, którzy pracują z ludźmi dotkniętymi problemem dyskryminacji kastowej, żeby zagwarantować im bezpieczeństwo i uniknąć wszelkich przeszkód, stygmatyzacji i ograniczania ich działalności; podkreśla, że takie otoczenie powinno obejmować dostęp do finansowania, współpracy z organami praw człowieka ONZ i akredytację Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ;

8.  wzywa UE, żeby popierała projekt zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie jako wytyczne ramowe dla likwidacji dyskryminacji kastowej oraz żeby działała na rzecz poparcia projektu w Radzie Praw Człowieka ONZ;

9.  wzywa Komisję do uznania kast za odrębną formę dyskryminacji zakorzenioną w uwarunkowaniach społecznych lub religijnych, której UE musi zaradzić poprzez wysiłki na rzecz zwalczenia wszelkich form dyskryminacji, opartych m.in. na pochodzeniu etnicznym, rasie, religii, płci czy orientacji seksualnej; wzywa UE, żeby w swoich programach i strategiach politycznych ludzi borykających się z dyskryminacją o podłożu kastowym traktowała jako identyfikowalną grupę;

10.  nalega na Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), by do głównego nurtu prawodawstwa unijnego, polityki i dokumentów programowych włączały walkę z dyskryminacją o podłożu kastowym oraz żeby przyjęły wytyczne operacyjne dla jej realizacji; wzywa ESDZ, by wzmocniła mechanizmy monitorowania i oceny, tak aby skutecznie oceniać wpływ działań UE na sytuacje ludzi dotkniętych tą formą dyskryminacji;

11.  zaleca UE, by przeprowadzała systematyczną ocenę wpływu handlu lub umów inwestycyjnych na grupy dotknięte dyskryminacją kastową oraz by rozwiązywała te problemy z przedstawicielami przemysłu, władzami rządowymi i odpowiednimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego;

12.  wzywa do ujęcia dyskryminacji o podłożu kastowym w przyszłych unijnych założeniach politycznych, strategiach i planach działań w dziedzinie praw człowieka;

13.  wzywa Komisję, by silniej wspierała projekty rozwojowe zakładające przeciwdziałanie dyskryminacji o podłożu kastowym jako poważnego naruszenia praw człowieka, które nasila ubóstwo, oraz żeby uwzględniała tę formę dyskryminacji we wszystkich projektach skupiających się na edukacji, kobietach, dostępie do wymiaru sprawiedliwości, udziale w polityce i zatrudnieniu w odpowiednich krajach;

14.  wzywa Komisję, żeby opracowała i stosowała podejścia uwzględniające problem kastowy w okresie kryzysu humanitarnego, dzięki czemu zapewni, że pomoc humanitarna będzie udzielana wszystkim grupom marginalizowanym, m.in. ludziom borykającym się z dyskryminacją na tle kastowym;

15.  wzywa UE, by na dwustronnych szczytach i innych spotkaniach międzynawowych podnosiła kwestię dyskryminacji o podłożu kastowym na najwyższym szczeblu i w stosunkach z rządami krajów dotkniętych tym problemem;

16.  zachęca ESDZ, by nasiliła dialog polityczny i dotyczący praw człowieka oraz wspierała wspólne inicjatywy na rzecz likwidacji dyskryminacji kastowej z rządami krajów takich jak Indie, Nepal, Pakistan, Bangladesz, Sri Lanka, w których względem wspólnot dotkniętych problemem kastowym stosuje się tzw. praktykę nietykalności, oraz w szerszym kontekście, by zwalczała dyskryminację związaną z pracą i pochodzeniem, która ma miejsce w wielu krajach, w tym w Jemenie, Mauretanii, a także Nigerii, Senegalu i Somalii; przypomina, że w porozumieniach podpisywanych z wieloma z tych państw brak jest zapisu dotyczącego dyskryminacji kastowej;

17.  wzywa Komisję i ESDZ, by w razie potrzeby we wszystkich umowach handlowych i o stowarzyszeniu zamieszczała „klauzulę o dyskryminacji na tle kastowym”;

18.  zaleca, aby UE promowała niedyskryminacyjne i integracyjne strategie polityczne i procedury w operacjach biznesowych z krajami dotkniętymi problemem kastowym, w tym działania pozytywne na rynku i w sektorze prywatnym na rzecz dalitów i ludzi dotkniętych podobnymi problemami;

19.  wzywa UE, żeby wspierała regularne i szerokie konsultacje ze społeczeństwem obywatelskim w sprawie dyskryminacji na tle kastowym oraz przeznaczała odpowiednie zasoby dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego w celu przeciwdziałania dyskryminacji kastowej;

20.  wzywa UE, by wspierała agendę rozwoju na okres po -2015 r., w której należycie uwzględnia się problem kastowy i wyznacza kluczowy i wymierny cel zmniejszenia nierówności opartych na podziałach kastowych i przez nie nasilanych, dzięki czemu dyskryminacja na tle kastowym będzie wyraźnie wskazana jako główny czynnik strukturalny leżący u źródeł ubóstwa oraz pierwotna przyczyna nierówności strukturalnych;

21.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE ds. praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ i Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0512. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0031. (3) Dz.U. C 250 E z 25.10.2007, s. 87. (4) Dz.U. C 258 E z 7.9.2013, s. 8. (5) A/HRC/11/CRP.3. (6) A/HRC/17/40.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w roku 2012 (2013/2013(INI))

P7_TA(2013)0421 A7-0299/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie działalności Komisji Petycji,

–  uwzględniając art. 10 i 11 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 24, 227, 228, 258 i 260 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 48 i art. 202 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A7-0299/2013),

A.  mając na uwadze, że w oparciu o protokół 30 do Traktatu Karta praw podstawowych Unii Europejskiej nabyła już prawnie obowiązujący charakter wraz z wejściem w życie Traktatu z Lizbony; mając na uwadze, że we wspomnianym Traktacie ustanowiono również podstawę prawną dla przystąpienia UE do Europejskiej konwencji praw człowieka oraz dla wprowadzenia europejskiej inicjatywy obywatelskiej;

B.  mając na uwadze, że Komisja Petycji ma obowiązek nieustannie rewidować i, jeśli to możliwe, zwiększać swoją rolę, zwłaszcza w odniesieniu do rozwoju zasad demokratycznych, takich jak zwiększone uczestnictwo obywateli w procesie decyzyjnym UE oraz poprawa przejrzystości i rozliczalności; mając na uwadze, że w ramach swojej zwykłej działalności Komisja Petycji współpracuje ściśle z państwami członkowskimi, Komisją, Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich oraz innymi organami w celu zagwarantowania pełnego przestrzegania zarówno litery, jak i ducha prawa UE;

C.  mając na uwadze, że w 2012 r. do Komisji Petycji wpłynęło 1 986 petycji, głównie dotyczących tematyki praw podstawowych, środowiska, rynku wewnętrznego oraz kryzysu gospodarczego i społecznego; mając na uwadze, że 1 406 petycji uznano za dopuszczalne, z czego 853 przekazano Komisji do dalszego zbadania na mocy art. 258 i 260 Traktatu, natomiast 580 petycji uznano za niedopuszczalne; mając na uwadze, że problemy poruszone w co najmniej pięciu petycjach złożonych w 2012 r. skierowano do Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z art. 258 i 260 Traktatu; mając na uwadze, że wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 14 września 2011 r. w sprawie T-308/07 wyraźnie pokazał, że decyzje proceduralne Parlamentu dotyczące petycji również podlegają kontroli sądowej; mając na uwadze, iż zgodnie z analizą statystyczną zawartą w niniejszym sprawozdaniu najwięcej petycji odnosi się do UE rozumianej jako całość (27,3%), a kolejne pozycje zajmują odpowiednio sprawy z Hiszpanii (15,0%), Niemiec (12,5%) i Włoch (8,6%);

D.  mając na uwadze, że w dziedzinie praw podstawowych w 2012 r. Komisja Petycji poświęciła wiele uwagi prawom osób niepełnosprawnych, prawom dziecka, prawom konsumentów, prawom własności, prawu swobodnego przemieszczania się bez dyskryminacji na jakimkolwiek tle, ochronie wolności słowa i prywatności, a także prawu dostępu do dokumentów i informacji oraz prawom związanym z wolnością zrzeszania się w organizacjach politycznych i związkowych; mając na uwadze, że kryzys gospodarczy wywołał dużą liczbę petycji dotyczących problemów społecznych, takich jak kwestie mieszkaniowe, problem bezrobocia oraz nadużycia w sektorze bankowym względem klientów;

E.  mając na uwadze, że petycje składane przez obywateli świadczą o tym, że ciągle dochodzi do dyskryminacji obywateli ze względu na ich niepełnosprawność, przynależność do mniejszości lub określonych grup etnicznych, płeć, wiek lub orientację seksualną;

F.  mając na uwadze, że inicjatywy UE służące zwalczaniu dyskryminacji, takie jak unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów na rok 2011, muszą zostać bezzwłocznie włączone do strategii krajowych i muszą być poddawane nieustannemu przeglądowi i monitorowaniu w świetle zmieniającej się sytuacji ekonomiczno-społecznej;

G.  mając na uwadze, że w związku z ochroną środowiska należy stale zwracać uwagę na zagrożenie powodowane przez zanieczyszczenia oraz niewłaściwe praktyki w zakresie ochrony środowiska, ponieważ wynikają z niego zagrożenia dla różnorodności biologicznej i ekosystemów, a także zagrożenia dla zdrowia publicznego, przy czym każde z zagrożeń jest długotrwałe i często zagraża życiu; mając na uwadze, że w odniesieniu do różnorodności biologicznej niektóre państwa członkowskie do tej pory nie określiły minimalnej liczby obszarów ochrony w ramach programu Natura 2000 oraz nie zadbały o skuteczną ochronę tych obszarów; mając na uwadze, że trzeba w należyty sposób uwzględnić takie cele, jak walka z zanieczyszczeniami i walka ze zmianami klimatu; mając na uwadze, że w 2012 r. Komisja Petycji poświęciła wiele uwagi wdrażaniu przepisów dotyczących odpadów i wody, a także ocenie oddziaływania projektów i działań na środowisko oraz zdrowie publiczne;

H.  mając na uwadze potrzebę ochrony zasobów naturalnych w celu uniknięcia zagrożeń dla przyszłości planety; mając na uwadze konieczność kierowania się zasadą ostrożności, jeśli chodzi o innowacje technologiczne, takie jak GMO i nanotechnologia;

I.  mając na uwadze, że w odniesieniu do kwestii gospodarowania odpadami wizyta informacyjna przeprowadzona we Włoszech uwydatniła potrzebę pilnego zaangażowania wszystkich władz włoskich w poszukiwanie zrównoważonego rozwiązania problemów związanych z gospodarowaniem odpadami w prowincji Rzym w celu zapewnienia poszanowania zdrowia i godności obywateli; mając na uwadze, że pomimo zakończenia sytuacji nadzwyczajnej w Neapolu w regionie Kampania aktualnych pozostaje wiele wyzwań wiążących się z kompleksowym podejściem do gospodarowania odpadami w związku z hierarchią odpadów określoną w dyrektywie 2008/98/WE (dyrektywie ramowej w sprawie odpadów) oraz z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z marca 2010 r.;

J.  mając na uwadze, że choć Komisja może w pełni kontrolować przestrzeganie przepisów unijnych dopiero po podjęciu ostatecznych decyzji przez władze krajowe, to jednak należy na jak najwcześniejszym etapie sprawdzać, szczególnie w odniesieniu do kwestii środowiskowych, czy władze lokalne, regionalne i krajowe właściwie stosują wszystkie odnośne wymogi proceduralne przewidziane prawem UE, włącznie ze stosowaniem zasady ostrożności;

K.  mając na uwadze, że prace Komisji Petycji doprowadziły Parlament do uznania wody za dobro publiczne; mając na uwadze, że europejska inicjatywa obywatelska „Prawo do wody” była pierwszą, która osiągnęła próg miliona podpisów obywateli europejskich;

L.  mając na uwadze, że nie wolno dopuścić do dalszej nieodwracalnej utraty różnorodności biologicznej, szczególnie na obszarach należących do sieci Natura 2000; mając na uwadze, że państwa członkowskie zobowiązały się do zapewnienia ochrony specjalnych obszarów ochrony zgodnie z dyrektywą 92/43/EWG (dyrektywą siedliskową) oraz dyrektywą 79/409/EWG (dyrektywą ptasią);

M.  mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie nowego, zrównoważonego i konkurencyjnego przemysłu hutniczego, sporządzonej na podstawie otrzymanej petycji(1), Parlament opowiedział się za zasadą „zanieczyszczający płaci”;

N.  mając na uwadze, że pomimo porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem a Komisją Komisja sprawia wrażenie niechętnej do bezzwłocznego przekazywania informacji o charakterze obrad oraz decyzji podejmowanych w ramach postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w odniesieniu do petycji i w zakresie wdrażania przepisów środowiskowych; mając na uwadze, że jest to głównym źródłem niepokoju, zważywszy na nieodwracalne szkody i zniszczenia, na jakie mogą być narażone nasze ekosystemy oraz zdrowie; mając na uwadze, że instytucje europejskie powinny dostarczać więcej informacji i zachować większą przejrzystość wobec obywateli UE;

O.  mając na uwadze, że rok 2013 został ogłoszony Europejskim Rokiem Obywateli i to właśnie obywatele i mieszkańcy UE, pojedynczo oraz w ramach stowarzyszeń, są odpowiednimi osobami do oceniania skuteczności europejskich przepisów w praktyce oraz sygnalizowania możliwych luk prawnych, które utrudniają prawidłowe wdrażanie przepisów i pełne egzekwowanie praw; mając na uwadze treść Europejskiego programu na rzecz konsumentów – zwiększanie zaufania i pobudzanie wzrostu gospodarczego; mając na uwadze, że w tym przypadku podstawowym warunkiem jest udostępnianie obywatelom informacji o ustawodawstwie europejskim w sposób praktyczny;

P.  mając na uwadze, że z tego względu Komisja Petycji poświęciła w 2012 r. znaczną ilość czasu i wysiłku na omówienie znaczenia obywatelstwa europejskiego, które jest ściśle powiązane z całkowitą swobodą przemieszczania się i zamieszkania w UE, zgodnie z definicją zawartą w części III TFUE, oraz obejmuje wiele innych praw przysługujących obywatelom, którzy nie opuszczają kraju pochodzenia; mając na uwadze, że petycje świadczą o tym, że obywatele i mieszkańcy Unii nadal napotykają powszechne i konkretne przeszkody w egzekwowaniu w szczególności swoich praw transgranicznych, co ma bezpośredni i codzienny wpływ na życie i dobrostan tysięcy gospodarstw domowych;

Q.  mając na uwadze, że procedura składania petycji może stanowić uzupełnienie innych instrumentów europejskich, jakimi dysponują obywatele, takich jak możliwość składania skarg do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich lub Komisji Europejskiej; mając na uwadze, że Komisja Petycji ściśle współpracuje z Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich, innymi komisjami Parlamentu Europejskiego, instytucjami, agencjami i sieciami europejskimi, a także z państwami członkowskimi;

R.  mając na uwadze, że procedura składania petycji może i powinna pozostać procedurą uzupełniającą wobec innych dostępnych obywatelom mechanizmów dochodzenia roszczeń, takich jak składanie skarg do Komisji Europejskiej lub do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich; mając na uwadze, że szczególnie SOLVIT stanowi ważne narzędzie, z którego obywatele UE mogą korzystać w celu znalezienia szybkiego rozwiązania problemów spowodowanych niewłaściwym stosowaniem prawa rynku wewnętrznego przez organy publiczne; mając na uwadze, że w związku z tym należy uzyskać postęp, jeżeli chodzi o wspólne rozstrzyganie sporów sądowych wszczętych przez konsumentów i ich organizacje; mając na uwadze, że portal internetowy „Dochodzenie swoich praw” zawiera ważne informacje skierowane do obywateli chcących złożyć skargę dotyczącą właściwego stosowania prawa unijnego;

S.  mając na uwadze, że zakres oraz tryb funkcjonowania prawa do składania petycji przysługującego wszystkim obywatelom UE i jej mieszkańcom na mocy Traktatu różni się od innych środków dostępnych obywatelom, takich jak np. składanie skarg do Komisji lub do Rzecznika Praw Obywatelskich;

T.  mając na uwadze potrzebę zwiększenia uczestnictwa obywateli w procesie decyzyjnym w Unii Europejskiej, by wzmocnić jego legitymację i rozliczalność;

U.  mając na uwadze, że nowy instrument demokracji uczestniczącej, jakim jest europejska inicjatywa obywatelska, wszedł w życie 1 kwietnia 2012 r., a w ciągu roku od tej daty wpłynęło ogółem szesnaście inicjatyw; mając na uwadze, że wielu inicjatorów europejskich inicjatyw obywatelskich zgłaszało obawy dotyczące technicznych przeszkód napotkanych w praktyce podczas zbierania podpisów; mając na uwadze, że Komisja Petycji będzie odgrywać zasadniczą rolę w organizowaniu wysłuchań publicznych na temat udanych inicjatyw;

V.  mając na uwadze, że oczywiste jest, iż brakuje zarówno przejrzyście uporządkowanych i szeroko rozpowszechnianych informacji, jak i świadomości obywateli UE na temat przysługujących im praw; mając na uwadze, że stanowi to decydujące przeszkody w realizowaniu aktywnego obywatelstwa unijnego; mając na uwadze, że w związku z tym państwa członkowskie powinny w sposób bardziej kompleksowy wypełniać swój obowiązek udzielania informacji i podnoszenia świadomości obywateli;

W.  mając na uwadze, że uzasadnione są oczekiwania obywateli i mieszkańców UE, by kwestie, które kierują oni do Komisji Petycji, były rozwiązywane bez zbędnej zwłoki na podstawie ram prawnych Unii Europejskiej, a w szczególności by członkowie Komisji Petycji bronili środowiska naturalnego, zdrowia, swobody przemieszczania się, godności oraz podstawowych praw i wolności osób składających petycje; mając na uwadze, że skuteczność pracy w Komisji Petycji wynika w głównej mierze z szybkości i dokładności działania jej sekretariatu, możliwe są jednak dalsze usprawnienia, zwłaszcza poprzez optymalizację czasu rozpatrywania petycji oraz usystematyzowanie procedury ich oceny; mając na uwadze, że w perspektywie stopniowo rosnącej liczby petycji otrzymywanych rocznie, na ten cel powinno się przeznaczyć więcej zasobów oraz większą ilość czasu podczas posiedzeń komisji; mając na uwadze konieczność zachowania ciągłości rozpatrywania petycji również na przełomie kadencji i pomimo wynikających stąd zmian w składzie personelu; mając na uwadze liczne petycje złożone przez ofiary reżimu Franco oraz liczne petycje dotyczące uprowadzania dzieci w Hiszpanii;

X.  mając na uwadze, że niektóre petycje wędrują między Komisją, Parlamentem, Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości a organami krajowymi i nadal nie ma rozwiązania poruszanych w nich kwestii, a osoby składające petycje są pozostawione w niepewności i bez widoków na zakończenie;

Y.  mając na uwadze, że znacznie wzrosła liczba petycji dotyczących naruszania w państwach członkowskich podstawowych praw demokratycznych oraz zasad państwa prawa, które chroni Traktat o Unii Europejskiej, co pokazuje, iż obywatele europejscy z coraz większym zaufaniem odnoszą się do instytucji unijnych jako gwaranta praw podstawowych;

Z.  mając na uwadze, że indywidualni obywatele i wspólnoty lokalne, jak również organizacje społeczne i przedsiębiorstwa mogą najlepiej ocenić efektywność prawodawstwa UE, jako że dotyczy ono ich samych, i najlepiej zasygnalizować możliwe luki prawne, które powinny zostać przeanalizowane, tak aby zapewnić lepsze, bardziej jednolite i porównywalne wdrożenie prawa UE we wszystkich państwach członkowskich;

1.  odnotowuje, że petycje otrzymane w 2012 r. od obywateli i mieszkańców Unii Europejskiej dotyczyły głównie domniemanych naruszeń przepisów prawa unijnego w dziedzinie praw podstawowych, środowiska, rynku wewnętrznego oraz praw własności; uważa, że petycje świadczą o tym, iż nadal częste i powszechne są przypadki niepełnej transpozycji lub niewłaściwego stosowania prawa unijnego;

2.  zauważa, że prawa podstawowe pozostają kluczowym tematem składanych petycji, podnoszących w szczególności kwestie związane z prawami osób niepełnosprawnych, prawami dziecka, prawami własności, prawem do swobodnego przemieszczania się, w tym przeniesieniem praw do świadczeń socjalnych, bez doświadczania dyskryminacji na jakimkolwiek tle, ochroną wolności słowa i prywatności, wolnością zrzeszania się i prawem dostępu do dokumentów i informacji; wzywa państwa członkowskie do odpowiedniego stosowania i poszanowania tych praw zgodnie z postanowieniami Traktatu i zwraca się do Komisji o podjęcie niezbędnych środków służących zobowiązaniu państw członkowskich uchybiających swoim obowiązkom do zlikwidowania rozbieżności między przepisami krajowymi a prawami podstawowymi obywateli Unii Europejskiej; uważa, że należy poświęcić szczególną uwagę prawu do pamięci historycznej i prawu do prawdy, sprawiedliwości i zadośćuczynienia dla rodzin, które ucierpiały pod dyktaturą Franco, a także prawu skradzionych dzieci w Hiszpanii do poznania tożsamości swoich biologicznych rodziców;

3.  uważa, że interaktywny przewodnik, który Parlament Europejski umieści w internecie, oraz materiały opublikowane w internecie przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich mogą doprowadzić do zmniejszenia liczby petycji dotyczących spraw, które nie wchodzą w zakres kompetencji UE;

4.  potwierdza, że Komisja Petycji pełni kluczową rolę we wskazywaniu obywatelom środków pozasądowych, a przez to pozwala na sprawdzenie w praktyce, jak Unia Europejska jest postrzegana przez Europejczyków, co z kolei pozwala ustalić, czy prawodawstwo europejskie rzeczywiście przynosi spodziewane rezultaty i spełnia oczekiwania ludzi wobec Unii;

5.  wzywa Komisję Petycji do przeanalizowania wpływu orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Equal Rights Trust na dopuszczalność petycji, gdyż orzecznictwo to zapewnia obywatelom Unii, nawet w przypadkach dotyczących wyłącznie prawa krajowego, wyższy poziom ochrony w przypadku krajowego wyroku mającego wpływ na wykonywanie przez nich praw związanych z obywatelstwem UE; wzywa do zbadania, jakie przeszkody faktycznie utrudniają obywatelom Unii, w sprawach rozpatrywanych przez sądy krajowe, uzyskanie wiarygodnej interpretacji prawodawstwa europejskiego w drodze złożenia do Trybunału Sprawiedliwości wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym;

6.  w ramach usprawnienia pracy Komisji Petycji domaga się opracowania procedury organizacji misji informacyjnych, która z jednej strony zapewni wszystkim uczestnikom misji informacyjnej prawo do przedstawiania faktów z własnej perspektywy, a z drugiej umożliwi wszystkim członkom Komisji Petycji udział w procesie decyzyjnym dotyczącym wniosków formułowanych przez Komisję Petycji;

7.  zdecydowanie chce zapewnić większą skuteczność, przejrzystość i bezstronność procedury dotyczącej petycji, przy zachowaniu praw uczestnictwa przysługujących członkom Komisji Petycji, aby kontrola sądowa nie wykazywała nieprawidłowości dotyczących procedury rozpatrywania petycji;

8.  zwraca uwagę na utrzymującą się dyskryminację obywateli ze względu na religię lub wyznanie, niepełnosprawność, przynależność do mniejszości, wiek lub orientację seksualną; w szczególności ostrzega, że ludność romska na terenie Unii Europejskiej w dalszym ciągu napotyka przeszkody utrudniające integrację społeczną; zwraca się zatem do Komisji o ułatwienie współpracy międzyrządowej w tym zakresie, zapewnienie odpowiednich funduszy na wdrażanie krajowych strategii integracji społecznej ludności romskiej oraz aktywne monitorowanie skuteczności wdrażania tych strategii w państwach członkowskich;

9.  zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku legislacyjnego, który ostatecznie rozwiąże problemy związane z wzajemnym uznawaniem przez państwa członkowskie aktów stanu cywilnego oraz ich skutków przy jednoczesnym poszanowaniu tradycji polityki społecznej poszczególnych państw członkowskich zgodnie z zasadą pomocniczości;

10.  ponawia swoje wcześniejsze wezwania do państw członkowskich o zapewnienie swobody przemieszczania się wszystkim obywatelom UE i ich rodzinom, bez żadnej dyskryminacji ze względu na ich orientację seksualną lub przynależność państwową; ponownie wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia praw przyznanych na mocy art. 2 i 3 dyrektywy 2004/38/WE nie tylko małżonkom różnej płci, ale także zarejestrowanemu partnerowi, członkowi gospodarstwa domowego lub partnerowi, z którym obywatel UE pozostaje w odpowiednio poświadczonym, stałym związku, w tym osobom tej samej płci pozostającym w związkach, w oparciu o zasady wzajemnej uznawalności, równości, niedyskryminacji, godności oraz poszanowania życia osobistego i rodzinnego; zwraca się w związku z tym do Komisji o dopilnowanie, aby dyrektywa ta była rygorystycznie stosowana, a następnie aby w razie potrzeby została poddana przeglądowi pod kątem jej celu, a także o dopilnowanie, by w koniecznych przypadkach wszczynano postępowanie w sprawie uchybienia zobowiązaniom przeciwko państwom członkowskim, które uchylają się od stosowania tej dyrektywy;

11.  dostrzega, że ochrona środowiska stanowi kolejne kluczowe zagadnienie poruszane w petycjach, co świadczy o tym, że organy publiczne w państwach członkowskich ciągle nie zapewniają ochrony różnorodności biologicznej, zasobów naturalnych i ekosystemów ani nie gwarantują najwyższych standardów zdrowia publicznego; w szczególności wskazuje na liczne petycje dotyczące gospodarki odpadami, wody, możliwych zagrożeń płynących z korzystania z energii atomowej i inżynierii genetycznej, gatunków chronionych, a także oceny oddziaływania inwestycji i działalności na środowisko oraz zdrowie publiczne, np. w odniesieniu do wydobywania gazu łupkowego za pomocą szczelinowania; wzywa Komisję do wzmocnienia ram prawnych w zakresie ochrony środowiska i zwalczania zmian klimatu, a w szczególności do zapewnienia ich właściwego wdrażania; ubolewa, że niektóre państwa członkowskie pomimo wysiłków nie są w stanie znaleźć zrównoważonych rozwiązań problemów związanych z gospodarką odpadami;

12.  wzywa Komisję Europejską do przedsięwzięcia właściwych środków, by państwa członkowskie uznały wodę za dobro publiczne; uważa, że zasada ostrożności powinna być skrupulatnie przestrzegana w przypadku stosowania biotechnologii i nanotechnologii w produktach, które mogą znacząco wpływać na zdrowie konsumentów;

13.  oczekuje, że poprawiona dyrektywa w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, zmieniająca dyrektywę 2011/92/UE, nie tylko zostanie poprawiona dzięki wprowadzeniu bardziej zrozumiałych parametrów, lecz przede wszystkim będzie należycie wdrażana przez państwa członkowskie;

14.  uważa, że należy opracować procedury dla pilnych petycji, w przypadku których misje informacyjne będzie można również przeprowadzać podczas długich okresów „białych”, tj. okresów bez działalności parlamentarnej, w czasie wyborów europejskich oraz – w razie konieczności ze względu na charakter petycji – w okresie letniej przerwy w obradach (przykład: Damüls, gdzie miesiące letnie były jedynym możliwym okresem na przeprowadzenie misji informacyjnej);

15.  z zadowoleniem przyjmuje zakończenie sytuacji nadzwyczajnej w Neapolu oraz nowe inicjatywy w zakresie gospodarowania odpadami i oczekuje, że utrzymujące się problemy w regionie Kampania zostaną należycie rozwiązane, np. dzięki otwarciu regionalnego zakładu kompleksowego gospodarowania odpadami zgodnie z hierarchią dyrektywy ramowej w sprawie odpadów oraz orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 2010 r.; nadal ma poważne obawy dotyczące podejścia do gospodarowania odpadami w regionie Lacjum, w szczególności w kontekście zamknięcia składowiska odpadów Malagrotta;

16.  zauważa ponadto, że obywatele Unii Europejskiej nadal napotykają bariery na rynku wewnętrznym, szczególnie przy korzystaniu ze swobody przemieszczenia się jako osoby prywatne, jako dostawcy i konsumenci towarów i usług oraz jako pracownicy, tak jak w przypadku pracowników z Rumunii i Bułgarii, którzy nadal napotykają ograniczenia na rynku pracy w niektórych państwach członkowskich; w szczególności sygnalizuje, że obszarem budzącym najwięcej obaw jest transgraniczna współpraca sądowa oraz jej efektywność; wnioskuje ogólnie, że wzmocniona współpraca transgraniczna i harmonizacja zapewniają znaczne korzyści z perspektywy ochrony praw obywateli oraz stymulacji gospodarki;

17.  wzywa Komisję Europejską do podjęcia działań na rzecz ułatwienia konsumentom dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych, wraz z właściwymi gwarancjami bezpieczeństwa i przejrzystości, a w szczególności do zadbania o dostępność do stron internetowych organów sektora publicznego;

18.  wskazuje na wysiłki poczynione przez Komisję Petycji na rzecz przekazania wniosku wielu obywateli dotyczącego ram prawnych UE, które oferowałyby ściślejszą ochronę i poprawę dobrostanu zwierząt, w tym zwierząt domowych i bezpańskich;

19.  podkreśla znaczenie utworzenia grupy roboczej ds. hiszpańskiej ustawy o strefie przybrzeżnej, która może być wzorem dla kolejnych podobnych inicjatyw i która uważnie śledzi odnośne petycje i zmiany przepisów; ponownie podkreśla znaczenie bezpośredniego kontaktu w tej kwestii z hiszpańskimi władzami krajowymi i podkreśla pilną konieczność dalszej wzmożonej współpracy w celu znalezienia lepszej równowagi między prawami własności a ich funkcją społeczną, a także znalezienia lepszych rozwiązań w przypadkach, kiedy ostateczny cel, jakim jest ochrona środowiska, wymaga wywłaszczenia; wyraża obawę, iż nowa ustawa o strefie przybrzeżnej, przyjęta przez hiszpański parlament, nie rozwiewa obaw osób składających petycje, a jednocześnie nie ma żadnych planów dotyczących dalszej ochrony środowiska strefy przybrzeżnej w Hiszpanii;

20.  podkreśla potrzebę skutecznego uregulowania ochrony wybrzeży, zaznaczając, że ustawa o strefie przybrzeżnej nie jest spójna z wyznaczonymi jej celami, ponieważ wpływa negatywnie na dziedzictwo historyczne i tradycyjne społeczności, a także na mieszkańców małych miejscowości przybrzeżnych, którzy zawsze w sposób zrównoważony współistnieli z morzem i jego ekosystemami;

21.  z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji Petycji z wizyty informacyjnej w Berlinie poświęconej kwestiom dobrostanu młodzieży i rodzin, w szczególności w kontekście transgranicznych postępowań o przyznanie opieki nad dzieckiem; zauważa jednak, obserwując ciągły napływ petycji tego rodzaju, że problem transgranicznych postępowań o przyznanie opieki nad dzieckiem nadal istnieje oraz że podobne sprawy są zgłaszane Komisji Petycji również z innych państw członkowskich, szczególnie Danii; zauważa, że w przypadku Danii niektóre sprawy dotyczą cudzoziemców mieszkających w tym kraju oraz dowiedzionych przypadków uprowadzenia dzieci (również z zagranicy);

22.  jest zdania, że lepsze zarządzanie i bardziej efektywne mechanizmy dochodzenia roszczeń są bezpośrednio związane z przejrzystością i dostępem do informacji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001;

23.  uważa, że należy zacieśniać współpracę z parlamentami i rządami państw członkowskich w oparciu o zasadę wzajemności i, jeśli to konieczne, zachęcenie władz państw członkowskich do transponowania i stosowania prawodawstwa UE z zachowaniem pełnej przejrzystości; podkreśla znaczenie współpracy między Komisją Europejską a państwami członkowskimi i ubolewa nad zaniedbaniami wielu państw członkowskich w transponowaniu i egzekwowaniu przepisów prawa europejskiego z dziedziny ochrony środowiska;

24.  zwraca w związku z tym uwagę na Eurobarometr opinii publicznej, który wskazuje, że jedynie 36 % obywateli UE uważa się za dobrze poinformowanych o przysługujących im prawach, a jedynie 24 % czuje się dobrze poinformowanych o tym, co mogą zrobić, jeżeli ich prawa nie są przestrzegane; podkreśla zatem pilną konieczność poprawy dostępu do informacji oraz jaśniejszego rozdzielenia funkcji poszczególnych instytucji krajowych i europejskich, co pozwoli na kierowanie petycji i skarg do właściwych organów;

25.  zwraca się konkretnie do Komisji Europejskiej o to, by uczyniła portal internetowy „Dochodzenie swoich praw” bardziej przyjaznym użytkownikom i zwiększyła świadomość jego istnienia wśród obywateli UE;

26.  jest zdecydowany uruchomić do końca 2013 r. bardziej praktyczny i bardziej widoczny portal internetowy dotyczący petycji, aby ułatwić dostęp do procedury składania petycji oraz dostarczać cennych informacji na temat petycji, jak również zapewnić rozpowszechnianie takich informacji wśród opinii publicznej i interaktywny dostęp do procedury składania petycji oraz innych mechanizmów dochodzenia roszczeń; apeluje, aby prawo do składania petycji było bardziej uwidocznione na stronie głównej portalu Parlamentu Europejskiego;

27.  podkreśla, że Komisja Petycji obok innych instytucji, organów i instrumentów, np. europejskiej inicjatywy obywatelskiej, Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, Komisji Europejskiej i komisji śledczych, pełni oddzielną i jasno określoną funkcję punktu kontaktowego dla każdego obywatela; podkreśla ponadto, że Komisja Petycji musi nadal pełnić funkcję punktu, do którego zwracają się obywatele, których prawa są rzekomo naruszane;

28.  z zadowoleniem przyjmuje konstruktywną współpracę Komisji Petycji i Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, na przykład w przypadku sprawozdania specjalnego Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie wiedeńskiego lotniska w odniesieniu do odpowiedniego zastosowania dyrektywy w sprawie oceny oddziaływania na środowisko; popiera działania Rzecznika w przypadkach nieprawidłowości administracyjnych w funkcjonowaniu instytucji, organów, urzędów lub agencji UE; oczekuje, iż takie działania będą kontynuowane z zachowaniem pełnej niezależności, tak jak to miało miejsce do tej pory;

29.  zwraca uwagę, że nie wszyscy obywatele UE posiadają na szczeblu krajowym rzecznika praw obywatelskich posiadającego rozległe uprawnienia, co oznacza, że nie wszyscy obywatele UE mają takie same możliwości wniesienia środków odwoławczych; uważa, że europejska sieć rzeczników praw obywatelskich, posiadająca krajowego rzecznika praw obywatelskich w każdym państwie członkowskim, zapewniłaby istotne wsparcie Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich;

30.  z zadowoleniem przyjmuje dalszą współpracę z Komisją Europejską w odniesieniu do rozpatrywania petycji w zakresie stosowania przepisów UE przez państwa członkowskie; podkreśla jednak, że Komisja Petycji oczekuje, iż będzie należycie i bezzwłocznie informowana o postępach dotyczących postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; zwraca się do Komisji o jednakowe podejście do petycji i skarg dotyczących funkcjonowania procedur w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; wzywa ponadto Komisję do dostarczania Komisji Petycji szczegółowych informacji oraz statystycznych danych dotyczących wszystkich rozpatrywanych skarg; podkreśla, iż aby zapewnić pełne poszanowanie prawa do składania petycji, kluczowe znaczenie ma, w przypadku gdy zachodzi taka potrzeba, rzetelna analiza i odpowiedź Komisji zapewniająca nie tylko ocenę kwestii formalnych lub proceduralnych, ale również ocenę sedna sprawy;

31.  podkreśla, że dostęp do informacji posiadanych przez instytucje UE, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001, leży w podstawowym interesie obywateli, by mogli oni lepiej zrozumieć proces decyzyjny, szczególnie w przypadku projektów mających wpływ na środowisko; jest zdania, że Komisja mogłaby zapewnić szerszy dostęp do informacji o dochodzeniach i sprawach dotyczących naruszeń bez zagrożenia dla celu dochodzenia oraz że nadrzędny interes publiczny może znakomicie uzasadniać dostęp do akt tych spraw, przede wszystkim w sprawach, które mogą dotyczyć praw podstawowych, zdrowia ludzkiego lub zwierzęcego i ochrony środowiska przed nieodwracalnym zniszczeniem, lub w toczących się postępowaniach związanych z dyskryminacją mniejszości lub naruszaniem godności ludzkiej, o ile zapewniona jest ochrona tajemnicy handlowej i danych szczególnie chronionych związanych ze sprawami sądowymi, sprawami z zakresu konkurencji i aktami osobowymi;

32.  zwraca się do Komisji o zastosowanie podejścia ostrożnościowego i prewencyjnego przy ocenie projektów mających potencjalny negatywny wpływ na środowisko lub zdrowie publiczne na wczesnym etapie współpracy z zainteresowanymi państwami członkowskimi; zwraca uwagę na możliwość wydania nakazu sądowego w trakcie rozpatrywania sprawy w przypadkach, w których przewiduje się nieodwracalne szkody;

33.  odnotowuje w szczególności znaczącą rolę sieci SOLVIT w wykrywaniu i rozwiązywaniu problemów związanych z wdrażaniem przepisów rynku wewnętrznego; zachęca do rozwijania tego narzędzia UE poprzez dopilnowanie, aby państwa członkowskie zapewniały odpowiednie zaplecze osobowe w krajowych punktach SOLVIT; uważa również, że potrzebna jest procedura powództwa zbiorowego w celu rozwiązywania sporów wszczętych przez konsumentów i ich organizacje;

34.  podkreśla, że – jak potwierdził Wydział Prawny w opinii z dnia 29 lutego 2012 r. – dziedziny działalności instytucji Unii Europejskiej, jak wskazano w Traktacie, wykraczają poza sumę kompetencji sprawowanych przez Unię; zwraca uwagę na opinię Wydziału Prawnego Parlamentu, według której Parlament ma prawo przyjmować wewnętrzne decyzje administracyjne mające na celu ustanowienie procedury rozpatrywania dokumentów składanych przez obywateli; w związku z powyższym ubolewa, że odpowiednie służby Parlamentu nie wdrażają rezolucji Parlamentu z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie działalności Komisji Petycji(2); ponadto zwraca uwagę na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sprawa T-280/09) precyzujący, że petycja musi być sporządzona w wystarczająco jasny i precyzyjny sposób, tak aby możliwe było jej właściwe zrozumienie zgodnie z warunkami zawartymi w art. 227 TFUE;

35.  wzywa państwa członkowskie do transponowania i stosowania prawa UE z zachowaniem pełnej przejrzystości i, mając to na uwadze, uznaje, że należy koniecznie poprawić współpracę Komisji z rządami i parlamentami państw członkowskich na wczesnym etapie, na zasadzie wzajemności;

36.  wyraża ubolewanie z powodu przeszkód biurokratycznych, jakie napotykają europejskie inicjatywy obywatelskie i które wynikają z braku wsparcia informatycznego; przede wszystkim wyraża ubolewanie, że tego rodzaju instrument dla obywateli stosowany jest w tak różny sposób przez różne administracje krajowe ze względu na odmienne procedury operacyjne w państwach członkowskich;

37.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rok 2013 jest Europejskim Rokiem Obywateli; nawołuje wszystkie instytucje i organy, zarówno Unii Europejskiej, jak i państw członkowskich, do poprawy obsługi obywateli i mieszkańców UE oraz do szerszego propagowania swoich usług w ciągu tego roku, w świetle zasad zawartych w traktatach oraz faktów przytoczonych w niniejszym sprawozdaniu;

38.  zauważa, że mechanizm składania petycji nie jest jedynie usługą, lecz prawem wszystkich obywateli i mieszkańców UE; zobowiązuje się do zapewnienia większej wydajności, przejrzystości i bezstronności procedury rozpatrywania petycji, przy jednoczesnym zachowaniu praw uczestnictwa członków Komisji Petycji, tak aby kontrola sądowa nie wykazywała nieprawidłowości nawet na poziomie proceduralnym;

39.  podkreśla kluczową rolę, jaką w procedurze rozpatrywania petycji odgrywają wizyty informacyjne, traktując je nie tylko jako parlamentarne prawo uczestnictwa, lecz również jako zobowiązanie względem składających petycję; ponownie potwierdza stwierdzoną już w poprzednim sprawozdaniu Komisji Petycji konieczność wprowadzenia bardziej precyzyjnych, pisemnych zasad proceduralnych związanych z przygotowaniem, wdrażaniem i ewaluacją wizyt, z jednej strony zapewniających, że wszyscy członkowie wizyty informacyjnej będą mieli prawo do przedstawienia faktów ze swojego punktu widzenia, a z drugiej strony gwarantujących wszystkim członkom Komisji Petycji możliwość uczestniczenia w procesie podejmowania decyzji dotyczących wniosków i zaleceń sporządzanych przez Komisję Petycji;

40.  zwraca się do Konferencji Przewodniczących Parlamentu Europejskiego o wzmocnienie roli dochodzeniowej Komisji Petycji;

41.  uznaje organizację wysłuchań publicznych za przydatny sposób dogłębnego zapoznawania się z kwestiami podnoszonymi w petycjach; pragnie zwrócić uwagę chociażby na wysłuchanie publiczne dotyczące poszukiwania i wydobywania niekonwencjonalnych źródeł energii, które zwracało uwagę na obawy obywateli UE zgłaszane w tym zakresie w petycjach; uznaje prawo państw członkowskich do wyboru własnego koszyka energetycznego oraz potrzebę lepszej koordynacji w całej UE przy realizacji trzech celów polityki energetycznej UE jako całości, jakimi są konkurencyjność, zrównoważony rozwój i bezpieczeństwo dostaw;

42.  z niecierpliwością oczekuje na wysłuchania publiczne dotyczące udanych europejskich inicjatyw obywatelskich organizowane wraz z właściwą komisją ustawodawczą zgodnie z art. 197a Regulaminu Parlamentu Europejskiego; ponownie wyraża przekonanie, że to nowe narzędzie wzmocni demokratyczne instytucje Unii i nada realne znaczenie pojęciu obywatelstwa europejskiego;

43.  niemniej jednak wyraża zaniepokojenie przeszkodami biurokratycznymi i technicznymi, które wyniknęły dla obywateli w pierwszych miesiącach praktycznego stosowania europejskiej inicjatywy obywatelskiej; w związku z tym wzywa Komisję, by poważnie rozważyła przyspieszenie terminu przeglądu określonego w art. 22 rozporządzenia (UE) nr 211/2011;

44.  podkreśla potrzebę regularnego przeglądu sytuacji odnośnie do europejskich inicjatyw obywatelskich w celu poprawy procedury oraz jak najszybszego znajdowania skutecznych rozwiązań problemów towarzyszących każdemu jej etapowi;

45.  uważa, że najlepszym sposobem na to, by Komisja Petycji jeszcze lepiej odgrywała swoją rolę, jeszcze lepiej wykonywała swoje uprawnienia, a jej działania były jeszcze bardziej widoczne, skuteczne, odpowiedzialne i przejrzyste, jest ulepszenie dostępnych jej środków umożliwiających wprowadzenie do porządku obrad plenarnych kwestii mających znaczenie dla europejskich obywateli, a także zwiększenie jej uprawnień w zakresie powoływania świadków, prowadzenia dochodzeń i organizowania wysłuchań;

46.  postanawia sprawdzić, w jakim zakresie konieczne są zmiany w Regulaminie w celu wdrożenia powyższych wymogów formalnych dotyczących wizyt informacyjnych oraz rezolucji przyjmowanych na posiedzeniu plenarnym zgodnie z art. 202 Regulaminu;

47.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz komisjom petycji i rzecznikom praw obywatelskich lub odpowiadającym im organom w państwach członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0510. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0445.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie niedawnych przypadków stosowania przemocy wobec chrześcijan i prześladowania ich, zwłaszcza w Maaluli (Syria) i Peszawarze (Pakistan) oraz w sprawie pastora Saeeda Abediniego (Iran) (2013/2872(RSP))

P7_TA(2013)0422 RC-B7-0449/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie poważnych wydarzeń zagrażających istnieniu wspólnot chrześcijańskich oraz innych wspólnot religijnych(1), rezolucję z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie niedawnych ataków na wspólnoty chrześcijańskie(2), rezolucję z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie masowych aktów okrucieństwa w Jos w Nigerii(3), rezolucję z dnia 20 maja 2010 r. w sprawie wolności wyznania w Pakistanie(4) oraz rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie Iraku: kary śmierci (w szczególności sprawy Tarika Aziza) i ataków na wspólnoty chrześcijańskie(5), rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania(6), rezolucję z dnia 27 października 2011 r. w sprawie sytuacji w Egipcie i Syrii, zwłaszcza w odniesieniu do wspólnot chrześcijańskich(7), oraz rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie(8),

–  uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie projektu wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań(9),

–  uwzględniając wytyczne UE dotyczące propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań,

–  uwzględniając wydane dnia 23 września 2013 r. oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton potępiające atak na wspólnotę chrześcijańską w Peszawarze w Pakistanie,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2011 r. dotyczące nietolerancji, dyskryminacji i przemocy na tle religijnym lub wynikającej z przekonań, a także konkluzje Rady z dnia 16 listopada 2009 r. podkreślające strategiczne znaczenie wolności religii lub przekonań oraz przeciwdziałania religijnej nietolerancji,

–  uwzględniając art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

–  uwzględniając deklarację ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania z 1981 r.,

–  uwzględniając sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ dotyczące wolności religii lub przekonań,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska niejednokrotnie wyrażała swoje zaangażowanie w sprawę wolności religii, sumienia i myśli oraz podkreślała, że obowiązkiem rządów jest zagwarantowanie tych wolności na całym świecie; mając na uwadze, że liderzy polityczni i religijni mają obowiązek zwalczania ekstremizmu na każdym szczeblu i promowania wzajemnego szacunku między obywatelami i wśród wspólnot religijnych; mając na uwadze, że rozwój praw człowieka, demokracji i swobód obywatelskich stanowi wspólny fundament, na którym Unia Europejska buduje swoje stosunki z państwami trzecimi i który jest przewidziany w klauzulach demokratycznych dołączanych do układów UE z państwami trzecimi;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z międzynarodowymi przepisami w zakresie praw człowieka, a w szczególności zgodnie z art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, każdy człowiek ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; mając na uwadze, że prawo to obejmuje wolność zmiany wyznania lub przekonań oraz swobodę głoszenia swojego wyznania lub przekonań, indywidualnie lub we wspólnocie z innymi osobami, publicznie lub prywatnie, poprzez uprawianie kultu, przestrzeganie obyczajów, praktyki religijne i nauczanie; mając na uwadze, że według Komitetu Praw Człowieka ONZ wolność religii lub przekonań chroni wszystkie przekonania, w tym przekonania teistyczne, nieteistyczne i ateistyczne;

C.  mając na uwadze szereg rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ, w których wezwano wszystkie państwa, aby w oparciu o prawo krajowe i międzynarodowe instrumenty dotyczące praw człowieka podejmowały wszelkie odpowiednie kroki w celu zwalczania nienawiści, dyskryminacji, nietolerancji i aktów przemocy, zastraszania i wymuszania z powodów nietolerancji religijnej, w tym zamachów w miejscach kultu, a także aby szerzyły zrozumienie, tolerancję i szacunek w kwestiach związanych z wolnością przekonań i religii;

D.  mając na uwadze, że według różnych sprawozdań coraz częściej dochodzi do rządowych represji i wrogości społecznej wobec jednostek lub grup różnych wyznań lub przekonań, co dotyczy w szczególności Pakistanu, państw arabskiej wiosny i niektórych regionów Afryki; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach sytuacja, w jakiej znajdują się wspólnoty chrześcijan, zagraża ich przyszłemu istnieniu, a ich zniknięcie oznaczałoby utratę istotnej części spuścizny religijnej krajów, których problem ten dotyczy;

Maalula, Syria

E.  mając na uwadze, że w dniu 4 września 2013 r. bojownicy z Dżabhat al-Nusra – grupy powiązanej z Al-Kaidą – przypuścili atak na syryjską miejscowość Maalula;

F.  mając na uwadze, że Maalula jest symbolem chrześcijańskiej obecności w Syrii i domem dla różnych wspólnot religijnych, które współistniały pokojowo przez setki lat; mając na uwadze, że co roku we wrześniu Syryjczycy wszystkich wyznań uczestniczyli w odbywającym się w tej miejscowości święcie Dnia Krzyża; mając na uwadze, że Maalula jest jedną z trzech miejscowości w Syrii, których mieszkańcy nadal używają języka aramejskiego;

G.  mając na uwadze, że gwałtowne starcia w Maaluli są pierwszymi – od początku brutalnego kryzysu w Syrii – atakami wymierzonymi konkretnie w powszechnie znaną wspólnotę chrześcijańską; mając na uwadze, że co najmniej cztery osoby – Michael Thaalab, Antoine Thaalab, Sarkis Zakem i Zaki Jabra – poniosły śmierć w tych starciach, a inne osoby – Shadi Thaalab, Jihad Thaalab, Moussa Shannis, Ghassan Shannis, Daoud Milaneh i Atef Kalloumeh – zostały porwane lub zaginęły; mając na uwadze, że od początku starć w Maaluli większość spośród jej pięciotysięcznego grona mieszkańców uciekła, chroniąc się w ościennych miejscowościach lub w Damaszku; mając na uwadze, że wydarzenia w Maaluli świadczą o tym, iż konflikt syryjski przybiera coraz bardziej sektariański charakter;

H.  mając na uwadze, że klasztor św. Tekli (Mar Takla) był od wieków domem dla zakonnic oraz sierot wyznających zarówno chrześcijaństwo, jak i islam; mając na uwadze, że mimo gwałtownych starć około 40 zakonnic i sierot pozostało w Maaluli i obecnie są one uwięzione w klasztorze w pogarszających się warunkach wskutek braku wody i innych produktów;

Peszawar, Pakistan

I.  mając na uwadze, że dnia 22 września 2013 r. co najmniej 82 osoby poniosły śmierć, a ponad 120 odniosło rany w podwójnym samobójczym zamachu bombowym na kościół Wszystkich Świętych w dzielnicy Kohati Gate na przedmieściach Peszawaru;

J.  mając na uwadze, że islamistyczne ugrupowanie Jundullah powiązane z organizacją zbrojną Tehrik-i-Taliban Pakistan przyznało się do tego zamachu, twierdząc, iż będzie kontynuowało ataki na chrześcijan i wyznawców innych religii niż islam, ponieważ są oni wrogami islamu, i nie zaprzestanie tych ataków, dopóki Stany Zjednoczone nie zakończą ataków na Pakistan prowadzonych przy użyciu bezzałogowych statków powietrznych; mając na uwadze, że organizacja Tehrik-i-Taliban Pakistan zaprzeczyła, jakoby była zaangażowana w ten zamach, oraz wyparła się jakichkolwiek powiązań z ugrupowaniem Jundullah;

K.  mając na uwadze, że premier Pakistanu Nawaz Sharif potępił atak, stwierdzając, że obieranie za cel niewinnych ludzi jest wbrew naukom islamu;

L.  mając na uwadze, że chrześcijanie, stanowiący ok. 1,6% ludności Islamskiej Republiki Pakistanu, cierpią z powodu uprzedzeń i sporadycznych przypadków publicznego samosądu;

M.  mając na uwadze, że większość pakistańskich chrześcijan żyje w niepewności, często w obawie przed oskarżeniami o bluźnierstwo, który to temat może powodować wybuchy przemocy w społeczeństwie;

N.  mając na uwadze, że w dniu 9 marca 2013 r. muzułmanie w Lahaur podpalili ponad 150 domów chrześcijan i dwa kościoły w reakcji na rzekome bluźnierstwo;

O.  mając na uwadze, że pakistańskie prawo zakazujące bluźnierstwa sprawia, iż dla mniejszości wyznaniowych niebezpieczne jest swobodne wyrażanie poglądów lub otwarte angażowanie się w działalność religijną;

Przypadek pastora Saeeda Abediniego, Iran

P.  mając na uwadze, że w dniu 27 stycznia 2013 r. Saeed Abedini, irańsko-amerykański pastor uwięziony w Iranie od dnia 26 września 2012 r., został skazany przez sąd rewolucyjny w Iranie na osiem lat pozbawienia wolności pod zarzutem zakłócania bezpieczeństwa publicznego w postaci tworzenia sieci chrześcijańskich kościołów w prywatnych domach; mając na uwadze, że Saeed Abedini padł w więzieniu ofiarą przemocy fizycznej i psychicznej;

Q.  mając na uwadze, że specjalny sprawozdawca ONZ ds. sytuacji praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu stwierdza, iż chrześcijanie nie powinni być karani za manifestowanie i praktykowanie swojej wiary, w związku z czym jest zaniepokojony doniesieniami o aresztowaniach chrześcijan, którzy praktykują swoją wiarę, i oskarżaniu ich o niejasno sprecyzowane przestępstwa przeciw bezpieczeństwu narodowemu;

1.  zdecydowanie potępia niedawne ataki na chrześcijan i wyraża solidarność z rodzinami ofiar; ponownie wyraża głęboki niepokój w związku z mnożeniem się przypadków nietolerancji, represji i aktów przemocy skierowanych przeciw wspólnotom chrześcijańskim, w szczególności w krajach Afryki, Azji i Bliskiego Wschodu; wzywa zainteresowane rządy, by zapewniły postawienie przed sądem i sprawiedliwy proces sprawców tych zbrodni oraz wszystkich osób odpowiedzialnych za te ataki, a także za inne akty przemocy wobec chrześcijan lub innych mniejszości religijnych;

2.  zdecydowanie potępia wszelkie formy dyskryminacji i nietolerancji na tle wyznania lub przekonań oraz akty przemocy przeciwko wszelkim wspólnotom religijnym; raz jeszcze podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania należy do podstawowych praw człowieka;

3.  ponownie wyraża zaniepokojenie masowym opuszczaniem przez chrześcijan w ostatnich latach różnych krajów, zwłaszcza krajów Bliskiego Wschodu;

Maalula, Syria

4.  wyraża zaniepokojenie obecną sytuacją chrześcijan w Syrii; potępia działania ugrupowania Dżabhat al-Nusra i powiązanych z nią bojowników w miejscowości Maalula i w jej okolicy; zauważa, że dotychczas w miejscowości tej chrześcijanie i muzułmanie współżyli pokojowo, nawet w trakcie konfliktu, i byli zgodni co do tego, że należy tam zachować pokój; uznaje, że atak na Maalulę jest tylko jednym z aspektów syryjskiej wojny domowej;

5.  podkreśla, że klasztory w Maaluli muszą podlegać ochronie, tak aby chronić życie, działalność religijną i skarby architektury oraz aby umożliwić chrześcijanom i muzułmanom pokojowe współżycie;

6.  wzywa do natychmiastowego wsparcia i pomocy humanitarnej na rzecz zakonnic i sierot uwięzionych w klasztorze św. Tekli (Mar Takla); wzywa wszystkie zaangażowane strony, aby umożliwiły organizacjom humanitarnym dostęp do klasztoru;

7.  jest zaniepokojony konsekwencjami tych ataków i możliwym zagrożeniem dla wspólnoty chrześcijańskiej; jest świadom, że wspólnota chrześcijańska i inne wspólnoty dostały się w krzyżowy ogień i są zmuszone do zajęcia stanowiska w wojnie, która przybiera coraz bardziej sektariański charakter;

8.  podkreśla, że wszystkie podmioty mają obowiązek ochrony wszystkich mniejszości obecnych w Syrii, w tym szyitów, alawitów, Kurdów, druzów i chrześcijan;

Peszawar, Pakistan

9.  zdecydowanie potępia atak na kościół Wszystkich Świętych w Peszawarze oraz inne niedawne ataki terrorystyczne;

10.  przyjmuje z zadowoleniem powszechne potępienie tych ataków przez podmioty polityczne i podmioty pakistańskiego społeczeństwa obywatelskiego;

11.  wzywa rząd Pakistanu do uczynienia wszystkiego, co w jego mocy, aby postawić przed sądem sprawców ataku na kościół Wszystkich Świętych w Peszawarze; wzywa do bardziej zdecydowanych działań dla zapewnienia ochrony wszystkim obywatelom Pakistanu niezależnie od religii lub przekonań oraz do postawienia przed sądem wszystkich grup lub indywidualnych osób odpowiedzialnych za podżeganie do aktów terroru i ich popełnianie;

12.  wzywa rząd Pakistanu, aby podjął działania na rzecz ochrony ofiar samosądów na tle religijnym, by aktywnie zajął się wrogością religijną podmiotów społecznych, zwalczał nietolerancję religijną, akty przemocy i zastraszanie oraz przeciwdziałał poczuciu bezkarności;

13.  jest głęboko zaniepokojony rosnącym zagrożeniem chrześcijan w Pakistanie, mając na względzie niedawną eskalację ataków na tę mniejszość, w tym marcowe prześladowania setek chrześcijan przez islamskich fanatyków w Lahaur pod pretekstem bluźnierstwa wobec islamu;

14.  jest głęboko zaniepokojony ogólną sytuacją mniejszości religijnych w Pakistanie, zwłaszcza kościołów chrześcijańskich, które otrzymały pogróżki ze strony talibów i innych ekstremistycznych ugrupowań;

15.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że kontrowersyjne prawo zakazujące bluźnierstwa jest podatne na nadużycia, które dotykają ludzi wszystkich wyznań w Pakistanie; wyraża szczególne zaniepokojenie, że prawo zakazujące bluźnierstwa – wobec którego publiczny sprzeciw wyrazili nieżyjący minister Shahbaz Bhatti oraz nieżyjący gubernator Salman Taseer – wykorzystuje się w coraz większym stopniu przeciw chrześcijanom w Pakistanie;

16.  wzywa rząd Pakistanu do przeprowadzenia dogłębnego przeglądu prawa zakazującego bluźnierstwa i jego obecnego stosowania, a w szczególności sekcji 295 B i C kodeksu karnego, w których przewiduje się obowiązkową karę dożywotniego więzienia (295 B i C) lub nawet karę śmierci (295 C) za domniemane akty bluźnierstwa;

17.  przypomina, że konstytucja Pakistanu gwarantuje wolność wyznania i prawa mniejszości; zachęca wszystkich Pakistańczyków do współpracy na rzecz propagowania i zapewnienia tolerancji i wzajemnego zrozumienia;

18.  przyjmuje z zadowoleniem środki, które od listopada 2008 r. rząd Pakistanu przyjął w interesie mniejszości religijnych, takie jak zagwarantowanie mniejszościom 5% miejsc pracy w sektorze publicznym, uznanie świąt niemuzułmańskich za dni wolne od pracy i ustanowienie Dnia Mniejszości Narodowych;

Przypadek pastora Saeeda Abediniego, Iran

19.  jest głęboko zaniepokojony losem pastora Saeeda Abediniego, który jest uwięziony od ponad roku i został skazany w Iranie na osiem lat pozbawienia wolności pod zarzutami związanymi z jego przekonaniami religijnymi;

20.  wzywa rząd Iranu do oczyszczenia z zarzutów i natychmiastowego uwolnienia Saeeda Abediniego i wszystkich innych osób uwięzionych lub oskarżonych w związku z wyznawaną religią;

21.  ponownie wzywa Iran do podjęcia działań mających zapewnić pełne poszanowanie prawa do wolności religii i przekonań, w tym przez zapewnienie pełnej zgodności ustawodawstwa i praktyk z art. 18 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych; wskazuje, że wymaga to również pełnego i bezwarunkowego zagwarantowania prawa każdego człowieka do zmiany religii w oparciu o własną decyzję;

22.  przyjmuje z zadowoleniem słowa nowego prezydenta Hasana Rouhaniego dotyczące umiarkowania i tolerancji religijnej; uważa, że UE powinna zaangażować się w dialog z Iranem w zakresie praw człowieka;

23.  ponownie wzywa Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/ wiceprzewodniczącą Komisji Europejskiej do zwrócenia większej uwagi na kwestię wolności wyznania oraz na sytuację społeczności religijnych, m.in. chrześcijan, w ramach porozumień i ustaleń dotyczących współpracy z państwami trzecimi, a także w sprawozdaniach dotyczących praw człowieka;

24.  przyjmuje z zadowoleniem przyjęcie przez Radę w dniu 24 czerwca 2013 r. wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań; wzywa Komisję, ESDZ i państwa członkowskie, aby wdrożyły te wytyczne w całości oraz w pełni wykorzystały wszelkie przedstawione tam narzędzia i sugestie;

25.  popiera wszelkie inicjatywy zmierzające do wspierania dialogu i wzajemnego poszanowania między wspólnotami; wzywa wszystkie władze religijne do propagowania tolerancji i podejmowania inicjatyw przeciwko nienawiści oraz naznaczonej przemocą i ekstremizmem radykalizacji postaw;

o
o   o

26.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, zespołowi UN Women, rządowi Syrii, Syryjskiej Radzie Narodowej, rządowi i parlamentowi Pakistanu oraz rządowi i parlamentowi Iranu.

(1) Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 474. (2) Dz.U. C 305 E z 11.11.2010, s. 7. (3) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 143. (4) Dz.U. C 161 E z 31.5.2011, s. 147. (5) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 115. (6) Dz.U. C 136 E z 11.5.2012, s. 53. (7) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 108. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0503. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0279.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie starć w Sudanie i późniejszej cenzury mediów (2013/2873(RSP))

P7_TA(2013)0423 RC-B7-0444/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 30 września 2013 r. w sprawie przemocy w czasie trwających protestów w Sudanie,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 27 września 2013 r., w którym wzywa on do zachowania powściągliwości, ze względu na rosnącą liczbę zabitych w protestach paliwowych w Sudanie,

–  uwzględniając sprawozdanie niezależnego eksperta Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 18 września 2013 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Sudanie,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 6 września 2013 r. w sprawie szczytu z udziałem prezydentów Sudanu i Sudanu Południowego, który odbył się w Chartumie w Sudanie,

–  uwzględniając uzgodniony rezultat posiedzenia trójstronnego mechanizmu koordynacji z udziałem rządu Sudanu, Unii Afrykańskiej i Narodów Zjednoczonych poświęconego UNAMID, które odbyło się w dniu 28 września 2013 r.,

–  uwzględniając plan działania dla Sudanu i Sudanu Południowego nakreślony w komunikacie wydanym przez Radę Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej w dniu 24 kwietnia 2012 r., który UE w pełni popiera,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.,

–  uwzględniając podstawowe zasady ONZ dotyczące użycia przymusu i broni palnej przez funkcjonariuszy organów ścigania,

–  uwzględniając zasady johannesburskie dotyczące bezpieczeństwa krajowego, wolności słowa i dostępu do informacji, dok. ONZ nr E/CN.4/1996/39 (1996),

–  uwzględniając sudańskie kompleksowe porozumienie pokojowe z 2005 r.,

–  uwzględniając Afrykańską Kartę Praw Człowieka i Narodów,

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu (Benin) dnia 23 czerwca 2000 r., zmienioną następnie w 2005 r. i 2010 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie wolności prasy i mediów na świecie(2),

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 oraz art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w Sudanie narastają fale protestów ludności, a sytuacja polityczna w tym kraju jest niepewna;

B.  mając na uwadze, że w dniu 23 września 2013 r. w całym Sudanie wybuchły protesty i odbyły się demonstracje po oświadczeniu prezydenta Omara Al-Baszira o obniżkach dotacji do paliwa w ramach reformy gospodarki, co spowodowało drastyczny 75% wzrost cen benzyny i gazu;

C.  mając na uwadze, że tysiące demonstrujących wyszły na ulice miast w całym kraju, między innymi w Wad Madani, Chartumie, Omdurmanie, Port Sudanie, Atbarze, Kadarifie, Nijali, Kosti i Sinnarze, w geście protestu przeciwko wprowadzonym przez rząd środkom oszczędnościowym, które wraz podwojeniem cen paliwa najbardziej uderzyły w biednych,

D.  mając na uwadze, że odkąd Sudan Południowy dwa lata temu zyskał niepodległość, zagarniając około 75 % byłej produkcji ropy naftowej w niepodzielonym Sudanie, sytuacja gospodarcza Sudanu nadal jest wyjątkowo trudna i charakteryzuje się rosnącą inflacją, osłabieniem waluty oraz poważnym brakiem dolarów na opłacenie importu;

E.  mając na uwadze, że brak porozumienia między Sudanem a Sudanem Południowym, jeśli chodzi o tymczasowe ustalenia gospodarcze dotyczące między innymi wykorzystania ropy, był wykorzystywany przez obie strony jako groźba, co znacznie podsyciło obecny kryzys; mając na uwadze, że brak zaufania między dwoma sąsiadującymi ze sobą krajami w sprawie podziału długu narodowego oraz kwestia ceny, jaką pozbawione dostępu do morza Południe powinno płacić za transport swojej ropy naftowej przez terytorium Sudanu, to jedne z wielu nierozstrzygniętych spraw;

F.  mając na uwadze, że według doniesień w czasie trwających demonstracji aresztowanych zostało co najmniej 800 działaczy, w tym członków partii opozycji i dziennikarzy, a do 100 osób zostało zabitych przez siły bezpieczeństwa, co skłoniło biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka do wystosowania apelu o wykazanie się przez funkcjonariuszy organów ścigania „jak największą powściągliwością”; mając na uwadze, że według doniesień większość zabitych osób była w wieku 15-25 lat oraz że siły bezpieczeństwa strzelały nawet do dzieci w wieku 10-12 lat;

G.  mając na uwadze, że ministerstwo oświaty oświadczyło, iż szkoły pozostaną zamknięte do dnia 20 października 2013 r.;

H.  mając na uwadze, że brutalne stłumienie protestów przez władze Sudanu wiązało się z użyciem ostrej amunicji przeciwko pokojowo nastawionym demonstrantom oraz zatrzymaniami na szeroką skalę; mając na uwadze, że część działaczy, członków partii opozycji i liderów społeczeństwa obywatelskiego, w tym nauczycieli i studentów, została aresztowana we własnych domach lub przetrzymywana bez prawa kontaktu, a ich domy zostały przeszukane przez agentów krajowych służb wywiadowczych i bezpieczeństwa; mając na uwadze, że przeprowadzano skrócone procesy, jak po aresztowaniu znanego obrońcy praw człowieka Majdiego Saleema, a od końca września społeczeństwo jest odcięte od informacji przez nasiloną cenzurę mediów drukowanych i brak dostępu do internetu;

I.  mając na uwadze, że Sudan znajduje się wśród najgorszych państw na świecie jeśli chodzi o poszanowanie wolności informacji; mając na uwadze, że w dniu 25 września 2013 r. służby wywiadowcze i bezpieczeństwa zastosowały cenzurę w niespotykanej dotąd skali, zabraniając redaktorom głównych gazet publikacji na temat protestów jakichkolwiek informacji, które nie pochodzą z rządowych źródeł;

J.  mając na uwadze, że wiele razy naruszono wolność prasy, między innymi przez odcięcie od internetu, przejmowanie kontroli nad gazetami, nękanie dziennikarzy i cenzurowanie nowych stron internetowych; mając na uwadze, że zamknięto biura stacji Al-Arabija i arabskiej sekcji Sky News; mając na uwadze, że dzienniki takie, jak Al-Sudani, Al-Meghar, Al Gareeda, Almash’had Alaan, Al-Siyasi i rządowa Al-Intibaha, mają zakaz publikacji od 19 września 2013 r., a wydania trzech dzienników, w tym Al-Intibahi, zostały przejęte po opuszczeniu drukarni;

K.  mając na uwadze, że nieocenzurowany dostęp do otwartego internetu, telefonów komórkowych i technologii informacyjno-komunikacyjnych ma pozytywny wpływ na prawa człowieka i podstawowe wolności, ponieważ zwiększa zakres wolności słowa, dostęp do informacji i wolność zgromadzeń na całym świecie; mając na uwadze, że cyfrowy zbiór i rozpowszechnianie dowodów na łamanie praw człowieka mogą się przyczynić do ogólnoświatowej walki z bezkarnością;

L.  mając na uwadze, że dostęp do internetu jest prawem podstawowym, takim samym, jak inne podstawowe prawa człowieka, uznanym przez Radę Praw Człowieka ONZ, i tym samym powinien być chroniony i utrzymany;

M.  mając na uwadze, że krajowy organ regulacyjny powołał specjalną jednostkę ds. monitorowania i wdrażania systemów filtrowania, a sudańskie władze otwarcie przyznają, że filtrują treści, które stanowią wykroczenie przeciwko etyce i publicznej moralności;

N.  mając na uwadze, że w dniu 25 września 2013 r. władze odcięły dostęp do internetu w całym kraju na ponad 24 godziny, czyli w niespotykanej skali od czasu rewolty w Egipcie w 2011 r.; mając na uwadze, że szybkość internetu poważnie spadła w czerwcu 2012 r. w czasie fali protestów;

O.  mając na uwadze, że w raporcie Freedom House zatytułowanym „Wolność w sieci w 2013 r.”, opublikowanym dnia 3 października 2013 r., Sudan został wymieniony jako kraj „nie wolny” i zajmuje 63 miejsce na 100 krajów; mając na uwadze, że Sudan znajduje się na 170. miejscu z 179 krajów w indeksie wolności prasy 2013 r. sporządzonym przez Reporterów bez Granic; mając na uwadze, że Reporterzy bez Granic potępili środki przedsięwzięte przez rząd;

P.  mając na uwadze, że większość działaczy korzysta z internetu do komunikowania się między sobą, przekazywania informacji poza kraj oraz wyrażania opinii i obaw; mając na uwadze, że obywatele donoszą, iż w czasie przerwy w dostępie do komunikacji zablokowana była nawet usługa przesyłania SMS-ów;

Q.  mając na uwadze, że w kwietniu 2010 r., w pierwszych od 1986 r. wielopartyjnych wyborach powszechnych w Sudanie, na prezydenta państwa wybrano Omara al-Baszira; mając na uwadze, że według unijnej misji obserwacji wyborów, która wykryła liczne nieprawidłowości i niedociągnięcia w procesie wyborczym, wybory te nie spełniały norm międzynarodowych;

R.  mając na uwadze, że Międzynarodowy Trybunał Karny (MTK) wydal w 2009 i 2010 r. dwa nakazy aresztowania prezydenta al-Baszira, oskarżając go o zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i akty ludobójstwa, a także mając na uwadze, że chociaż Sudan nie jest stroną statutu rzymskiego, to w rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1593(2005) zażądano od niego współpracy z MTK, musi zatem zastosować się do nakazu aresztowania wydanego przez MTK;

S.  mając na uwadze, że według szacunków ONZ 50% ludności Sudanu (liczącej łącznie 34 miliony osób) ma mniej niż 15 lat, a około 46% mieszkańców żyje poniżej progu ubóstwa;

T.  mając na uwadze, że konflikt na obszarach przejściowych Sudanu dotknął ponad 900 000 osób, z czego ponad 220 000 uciekło do Etiopii i Sudanu Południowego, a także mając na uwadze, że liczbę osób wysiedlonych od początku 2013 r. w wyniku walk plemiennych w Darfurze szacuje się na 300 000;

U.  mając na uwadze, że w 2012 i 2013 r. UE przyznała ponad 76 mln EUR na pomoc humanitarną dla Sudanu (liczby z dnia 20 sierpnia 2013 r.); mając na uwadze, że Sudan nie ratyfikował umowy z Kotonu zmienionej w 2005 r., w związku z czym nie może otrzymać wsparcia finansowego z 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogarszającej się, naznaczonej przemocą sytuacji politycznej, gospodarczej i społecznej w Sudanie, która w wyniku protestów, jakie w ostatnim czasie przetoczyły się przez ten kraj, przyniosła liczne ofiary śmiertelne;

2.  potępia zabójstwa, przemoc wobec demonstrantów, cenzurowanie mediów, polityczne zastraszanie i nękanie oraz arbitralne aresztowania obrońców praw człowieka, działaczy politycznych i dziennikarzy;

3.  wzywa rząd Sudanu, by zaprzestał nękania i niezwłocznie uwolnił wszystkich uczestników pokojowych demonstracji, działaczy politycznych, członków opozycji, obrońców praw człowieka, pracowników służby zdrowia, autorów blogów i dziennikarzy aresztowanych w chwili, gdy wykonywali przysługujące im prawo do wolności słowa i zgromadzeń; podkreśla, że wszystkim zatrzymanym należy zagwarantować sprawiedliwy proces w oparciu o wiarygodne dochodzenie, prawo do adwokata i poszanowanie zasady domniemania niewinności, a rząd musi zezwolić zatrzymanym na kontakt z rodziną i dostęp do opieki lekarskiej;

4.  wyraża ubolewanie, że przeciwko protestującym użyto ostrej amunicji, co doprowadziło do zabójstw, niewspółmiernego użycia siły i – według doniesień – umyślnego zabijania protestantów przez siły bezpieczeństwa; z naciskiem wzywa rząd Sudanu, by niezwłocznie położył kres represjom, a także bezkarności, z jakiej korzystają funkcjonariusze krajowych służb wywiadowczych i bezpieczeństwa; apeluje o uchylenie drakońskiej ustawy o bezpieczeństwie narodowym z 2010 r.;

5.  wzywa sudańskie siły bezpieczeństwa do przestrzegania podstawowych zasad ONZ dotyczących użycia przymusu i broni palnej przez funkcjonariuszy organów ścigania, w których to zasadach określono warunki uprawnionego użycia przymusu bez naruszania praw człowieka, w tym prawa do życia;

6.  wzywa władze Sudanu, by przywróciły i przestrzegały praw człowieka i podstawowych wolności zapisanych w prawie międzynarodowym, w tym wolności słowa (w internecie i poza nim), wolności zgromadzeń, wolności wyznania, praw kobiet i równouprawnienia płci, a także by niezwłocznie zniosły wszelkie ograniczenia w dostępie do technologii informacyjno-komunikacyjnych;

7.  wzywa z naciskiem rząd Sudanu, by zaprzestał wszelkich form represji wobec osób korzystających z prawa do wolności słowa, zarówno w internecie, jak i poza nim, a także by chronił dziennikarzy; podkreśla rolę mediów w dostarczaniu obywatelom informacji oraz oferowaniu im miejsca do wyrażania ich uprawnionych obaw, dlatego też zdecydowanie potępia odcięcie dostępu do informacji w dniu 22 września 2013 r. oraz operację zastraszania prowadzoną przez funkcjonariuszy krajowych służb wywiadowczych i bezpieczeństwa;

8.  wzywa rząd Sudanu, by zezwolił mieszkańcom na swobodny i stały dostęp do internetu; podkreśla, że dostęp do internetu jest prawem podstawowym uznanym przez Radę Praw Człowieka ONZ, które należy utrzymywać i chronić podobnie jak inne prawa człowieka;

9.  wzywa rząd Sudanu, by kontynuował wdrażanie reform politycznych niezbędnych, by rozwiązać występujący w tym kraju problem chronicznej niegospodarności, ubóstwa, narastającej korupcji i braku bezpieczeństwa na zachodzie i na południu kraju, a także zaleca, by władze Sudanu oraz wszyscy partnerzy regionalni i międzynarodowi wdrażali programy na rzecz ludzi młodych mające wspierać edukację, szkolenie i zatrudnienie;

10.  apeluje do władz Sudanu o rozpoczęcie procesu autentycznego i całościowego ogólnokrajowego dialogu z opozycją, zwłaszcza w Darfurze; stanowczo wzywa rząd Sudanu i Sudanu Południowego, by zawarły porozumienie w nierozwiązanej kwestii tymczasowych ustaleń gospodarczych między obydwoma krajami, w tym korzystania z ropy naftowej, gdyż kwestia ta przyczyniła się do obecnych niepokojów w Sudanie;

11.  przypomina o konkluzjach Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z czerwca 2008 r., w których odniesiono się do faktu, że rząd Sudanu wciąż nie współpracuje z Międzynarodowym Trybunałem Karnym (MTK), chociaż ma obowiązek – i zdolność – nawiązania takiej współpracy, i wskazano konieczność przestrzegania wszelkich nakazów aresztowania wydanych przez MTK; z naciskiem wzywa Omara al-Baszira do przestrzegania prawa międzynarodowego i stawienia się przed MTK, by odpowiedzieć za zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo;

12.  wzywa rząd Sudanu, by przeprowadził przegląd ustawy o bezpieczeństwie narodowym, umożliwiającej zatrzymywanie podejrzanych nawet na cztery i pół miesiąca bez żadnej formy kontroli sądowej, a ponadto apeluje do rządu Sudanu o zreformowanie systemu sądownictwa zgodnie z międzynarodowymi normami praw człowieka;

13.  wzywa rząd Sudanu, by zniósł obowiązującą nadal karę śmierci i zamienił wyroki śmierci na odpowiednie inne kary;

14.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję władz o utworzeniu komisji śledczej w celu postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za zabójstwa i apeluje o przeprowadzenie całościowych, niezależnych dochodzeń w sprawie wszystkich doniesień o zabójstwach;

15.  wzywa Unię Afrykańską, by w ścisłej koordynacji ze specjalnymi procedurami Rady Praw Człowieka ONZ w trybie pilnym wysłała komisję śledczą w celu zbadania zarzutów niewspółmiernego i umyślnego użycia śmiercionośnej broni przez władze Sudanu, a także do zbadania okoliczności, które doprowadziły do śmierci protestantów, w tym obrońców praw człowieka;

16.  wzywa Komisję, by w trybie pilnym wprowadziła ograniczenia prawne w wywozie technologii masowej kontroli z krajów UE w przypadkach, gdy technologie te zostaną prawdopodobnie wykorzystane do naruszania wolności cyfrowych i innych praw człowieka;

17.  ubolewa, że wysoka przedstawiciel UE podjęła decyzję o zakończeniu mandatu specjalnego przedstawiciela UE ds. Sudanu i Sudanu Południowego, zważywszy na poważne niepokoje polityczne w Sudanie i konflikty zbrojne, podczas których siły sudańskie oraz wspierane przez rząd milicje nadal bezkarnie popełniają zbrodnie wojenne; uważa, że nie mając wyznaczonego specjalnego przedstawiciela UE ds. Sudanu i Południowego Sudanu, UE zostanie odsunięta na boczny tor międzynarodowych negocjacji i starań, zwłaszcza wobec faktu, że specjalnych wysłanników mają w Sudanie USA, Rosja i Chiny; w związku z tym wzywa wysoką przedstawiciel do zmiany decyzji i przedłużenia mandatu specjalnego przedstawiciela ds. Sudanu i Sudanu Południowego;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi Sudanu, Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, współprzewodniczącym Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE oraz Parlamentowi Panafrykańskiemu.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0470. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0274.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. w sprawie niedawnych aktów przemocy w Iraku (2013/2874(RSP))

P7_TA(2013)0424 RC-B7-0446/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iraku, zwłaszcza rezolucję z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie Iraku: trudna sytuacja grup mniejszościowych, w tym irackich Turkmenów(1),

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy zawartą między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Iraku oraz swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem(2),

–  uwzględniając wspólny dokument strategiczny Komisji Europejskiej dotyczący Iraku (2011-2013),

–  uwzględniając raport w sprawie przestrzegania praw człowieka w Iraku za okres od stycznia do czerwca 2012 r., przedstawiony wspólnie przez misję wsparcia Narodów Zjednoczonych dla Iraku (UNAMI) i Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka w dniu 19 grudnia 2012 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowej Grupy ds. Sytuacji Kryzysowych w sprawie Bliskiego Wschodu nr 144 z dnia 14 sierpnia 2013 r. zatytułowane „Make or Break: Iraq’s Sunnis and the State”,

–  uwzględniając opublikowane dnia 1 października 2013 r. dane ONZ dotyczące liczby ofiar w miesiącu wrześniu,

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Bana Ki-Moona z dnia 29 lipca 2013 r., w którym wzywa przywódców do zawrócenia Iraku znad przepaści,

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ Bana Ki-Moona z dnia 1 września 2013 r. w sprawie tragicznych wydarzeń w obozie Ashraf, w wyniku których zginęły 52 osoby,

–  uwzględniając deklarację ONZ z 1981 r. w sprawie likwidacji wszelkich form nietolerancji i dyskryminacji ze względu na wyznanie lub przekonania,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego Irak jest stroną,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 5 września 2013 r. w sprawie niedawnych aktów przemocy w Iraku,

–  uwzględniając art. 122 ust. 5 i art. 110 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że przed Irakiem nadal stoją poważne wyzwania polityczne, społeczno-gospodarcze i w zakresie bezpieczeństwa, oraz mając na uwadze, że jego scena polityczna jest wyjątkowo rozczłonkowana i naznaczona przemocą i polityką o podłożu religijnym, co bardzo niekorzystnie wpływa na uzasadnione dążenia narodu irackiego do pokoju, dobrobytu oraz prawdziwego przejścia na demokrację;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z opublikowanymi przez UNAMI danymi dotyczącymi liczby ofiar w wyniku aktów terrorystycznych i przemocy, które miały miejsce we wrześniu 2013 r., łączna liczba zabitych Irakijczyków wynosi 979, natomiast liczba rannych 2133; mając na uwadze, że najbardziej dotkniętą prowincją we wrześniu 2013 r. był Bagdad, gdzie liczba ofiar wśród ludności cywilnej wyniosła 1429 osób (418 ofiar śmiertelnych i 1011 rannych), a następnie Niniwa, Dijala, Salah ad-Din i Al-Anbar; mając na uwadze, że ofiary odnotowano również w prowincjach Kirkuk, Irbil, Babil, Wasit, Zi Kar i Basra;

C.  mając na uwadze, że wpływ przemocy na ludność cywilną pozostaje niepokojąco silny i wciąż rośnie: od początku 2013 r. liczba ofiar śmiertelnych wśród ludności cywilnej wynosi do 5 tys., a osób rannych - do 10 tys.; jest to najwyższa liczba w ostatnich pięciu latach;

D.  mając na uwadze, że poważne problemy społeczne i gospodarcze, takie jak powszechne ubóstwo, wysokie bezrobocie, stagnacja gospodarcza, degradacja środowiska i brak podstawowych usług publicznych, nadal dotykają dużą część społeczeństwa; mając na uwadze, że liczne pokojowe demonstracje na rzecz zwiększenia praw społecznych, gospodarczych i politycznych w dalszym ciągu spotykają się z bardzo systematycznymi i dokonywanymi bezkarnie represjami ze strony sił bezpieczeństwa;

E.  mając na uwadze, że w konstytucji irackiej zagwarantowana jest równość wszystkich obywateli wobec prawa, jak również „prawa administracyjne, polityczne, kulturowe i do edukacji, które przysługują poszczególnym narodowościom”;

F.  mając na uwadze, że w umowie o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem, a w szczególności w klauzuli dotyczącej praw człowieka, podkreślone jest, że dialog polityczny między UE a Irakiem powinien skupiać na prawach człowieka i na wzmocnieniu instytucji demokratycznych;

1.  stanowczo potępia niedawne akty terroryzmu i coraz częstsze przejawy przemocy na tle religijnym, niosące ze sobą niebezpieczeństwo, że kraj ponownie popadnie w konflikt na tle religijnym i powodujące poważne obawy wystąpienia poważniejszych konfliktów na tle religijnym w całym regionie; podkreśla, że mimo iż przemoc ma miejsce w oparciu o podziały religijne, jej przyczyny mają podłoże polityczne, a nie religijne;

2.  składa kondolencje rodzinom i przyjaciołom osób zmarłych i rannych;

3.  potępia niedawne zamachy: zamach z dnia 3 września 2013 r., w którym zginęło przynajmniej 60 osób w głównie szyickich dzielnicach Bagdadu; z dnia 15 września 2013 r., w którym zginęło ponad 40 osób w wybuchach w całym Iraku, głównie na obszarach szyickich; z dnia 21 września 2013 r., w którym zginęło przynajmniej 60 osób podczas pogrzebu w dzielnicy As-Saura, w Bagdadzie; z dnia 30 września 2013 r., w którym zginęły przynajmniej 54 osoby w wybuchach samochodów, w których podłożono bomby, głównie w szyickich dzielnicach Bagdadu; z dnia 5 października 2013 r., w którym zginęło przynajmniej 51 osób, a ponad 70 zostało rannych w wyniku ataku terrorysty samobójcy skierowanego na pielgrzymów szyickich w dzielnicy Adhamiyah, podczas gdy przynajmniej 12 osób zginęło, a przynajmniej 25 zostało rannych, gdy inny samobójca wysadził kawiarnię w Balad, na północy Bagdadu tego samego dnia; z dnia 6 października 2013 r., w którym zginęło przynajmniej 12 dzieci w wieku 6-12 lat, a wiele więcej zostało rannych, po tym jak terrorysta samobójca wysadził się w powietrze przy szkole podstawowej w mieście turkmeńskich szyitów Qabak; z dnia 7 października 2013 r., w którym zginęły przynajmniej 22 osoby w wyniku nowej fali wybuchów w Bagdadzie; z dnia 8 października 2013 r., w którym zginęło przynajmniej 9 osób w wyniku wybuchu samochodu-pułapki w Bagdadzie i ataków na siły bezpieczeństwa na północy kraju;

4.  zdecydowanie potępia dokonany przez siły irackie atak na obóz Ashraf z dnia 1 września 2013 r., w wyniku którego zginęło 52 irańskich uchodźców, a 7 rezydentów, w tym 6 kobiet, zostało uprowadzonych i według wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton jest prawdopodobnie przetrzymywanych w Bagdadzie, a także apeluje o ich natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie; wyraża swoje poparcie dla prac misji UNAMI, która próbuje przenieść ok. 3000 rezydentów poza Irak;

5.  wyraża głębokie zaniepokojenie w związku z nowym wzrostem niestabilności i wzywa wszystkich irackich przywódców politycznych, ze wszystkich środowisk etnicznych i religijnych, do połączenia sił na rzecz położenia kresu przemocy na tle wyznaniowym i nieufności oraz zjednoczenia Irakijczyków;

6.  wzywa rząd Iraku oraz rządy regionalne do potępienia zamachów oraz do ułatwienia przeprowadzenia szczegółowego i szybkiego niezależnego międzynarodowego dochodzenia w sprawie ostatnich zamachów terrorystycznych popełnionych w regionie, a także apeluje do rządu Iraku o pełną współpracę w ramach tego dochodzenia, aby postawić winnych przed sądem;

7.  jest zaniepokojony rozprzestrzenieniem się aktów przemocy z Syrii do Iraku, gdzie rebelianci dżihadystyczni powiązani z Islamskim Państwem w Iraku – sunnicką bojową organizacją patronacką, w której skład wchodzi Al-Kaida – osiągnęli znaczącą pozycję;

8.  pilnie apeluje do przywódców politycznych, religijnych i społecznych oraz do służb bezpieczeństwa o rozpoczęcie współpracy w celu położenia kresu przelewowi krwi i dopilnowania, by wszyscy obywatele iraccy czuli się równie chronieni;

9.  wzywa rząd Iraku i wszystkich przywódców politycznych do podjęcia działań niezbędnych do zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony wszystkim osobom w Iraku, zwłaszcza członkom mniejszości najbardziej narażonych; apeluje do rządu Iraku o zapewnienie przestrzegania przez służby bezpieczeństwa zasad praworządności i norm międzynarodowych;

10.  wzywa społeczność międzynarodową i UE do wsparcia rządu Iraku poprzez promowanie inicjatyw na rzecz dialogu narodowego, konsolidacji praworządności i zapewniania podstawowych usług, mając na celu zbudowanie bezpiecznego, stabilnego, zjednoczonego, dostatniego i demokratycznego Iraku, w którym chronione są prawa człowieka i prawa polityczne wszystkich ludzi;

11.  w związku z tym, że sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w regionie zaostrzyła problemy grup najbardziej narażonych, czyli kobiet, młodych ludzi i działaczy na rzecz praw podstawowych, w tym działaczy związkowych, zwraca się do władz Iraku o podjęcie pilnych działań na rzecz kierowania większych zasobów na programy mające na celu poprawę sytuacji;

12.  zachęca do dialogu religijnego między duchownymi sunnickimi a szyickimi, który jest niezbędnym narzędziem służącym rozwiązaniu konfliktu; uważa, że niedawne rozmowy między USA a Iranem również stworzyły Irakowi okazję do działania w charakterze pomostu, zważywszy że to jedno z niewielu państw utrzymujących silne relacje z obiema stronami; apeluje do przywódców irańskich o konstruktywne zaangażowanie się na rzecz stabilizacji w regionie;

13.  wzywa swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Radzie Reprezentantów Iraku, regionalnemu rządowi Kurdystanu, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) P7_TA(2013)0101. (2) P7_TA(2013)0022.