Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego na lata 2014−2020 program „Sprawiedliwość” (COM(2011)0759 – C7-0439/2011 – 2011/0369(COD))

P7_TA(2013)0519 A7-0396/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0759),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 81 ust. 1 i ust. 2, art. 82 ust. 1 oraz art. 84 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7‑0439/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 18 lipca 2012 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 6 listopada 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając wspólne posiedzenia Komisji Prawnej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zgodnie z art. 51 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, a także opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0396/2013),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeżeli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 ustanawiającego program „Sprawiedliwość” na lata 2014–2020

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1382/2013.)

(1) Dz.U. C 299 z 4.10.2012, s. 103. (2) Dz.U. C 277 z 13.9.2012, s. 43.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego na lata 2014-2020 program „Prawa i obywatelstwo” (COM(2011)0758 – C7-0438/2011 – 2011/0344(COD))

P7_TA(2013)0520 A7-0397/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0758),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 19 ust. 2, art. 21 ust. 2, art. 114, art. 168, art. 169 oraz art. 197 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0438/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 kwietnia 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 18 lipca 2012 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 6 listopada 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Prawnej, Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz Komisji Petycji (A7-0397/2013),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 ustanawiającego program „Prawa, równość i obywatelstwo” na lata 2014–2020

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1381/2013.)

(1) Dz.U. C 191 z 29.6.2012, s. 108. (2) Dz.U. C 277 z 13.9.2012, s. 43.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 55/2008 wprowadzające autonomiczne preferencje handlowe dla Republiki Mołdowy (COM(2013)0678 – C7-0305/2013 – 2013/0325(COD))

P7_TA(2013)0521 A7-0422/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0678),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0305/2013),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 5 grudnia 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0422/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 55/2008 wprowadzające autonomiczne preferencje handlowe dla Republiki Mołdowy

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 1384/2013.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, protokołu między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Porozumieniu o partnerstwie w sektorze rybołówstwa pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Marokańskim (14165/2013 – C7-0415/2013 – 2013/0315(NLE))

P7_TA(2013)0522 A7-0417/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14165/2013),

–  uwzględniając projekt protokołu między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Porozumieniu o partnerstwie w sektorze rybołówstwa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Marokańskim (14162/2013),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0415/2013),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 14 grudnia 2011 r. dotyczącą projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu między Unią Europejską a Królestwem Maroka ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Porozumieniu o partnerstwie w sektorze rybołówstwa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przyszłego Protokołu między Unią Europejską a Królestwem Maroka ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Porozumieniu o partnerstwie w sektorze rybołówstwa pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Maroka(2),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A7-0417/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  przypomina o prawie Parlamentu Europejskiego do bycia na czas i wyczerpująco informowanym o stosowaniu protokołu i jego skutkach, dlatego ponownie kładzie nacisk na umożliwianie udziału przedstawicieli Parlamentu Europejskiego w charakterze obserwatorów w posiedzeniach wspólnego komitetu przewidzianego w art. 10 umowy w sprawie połowów. Domaga się tym samym, by udostępniono mu dokumentację dotyczącą orientacji, celów i wskaźników odnośnie do rozdziału poświęconego wsparciu polityki sektora rybołówstwa Maroka, a także wszelkich niezbędnych informacji pozwalających na odpowiednie śledzenie aspektów zawartych w art. 6 protokołu, w tym sprawozdania końcowego, które ma przedłożyć Maroko w sprawie realizacji programu wsparcia sektorowego. Ponawia również swój apel do Komisji o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu – przed rozpoczęciem negocjacji nad nowym protokołem – pełnego sprawozdania dotyczącego wyników i funkcjonowania obowiązującego protokołu.

3.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Królestwa Marokańskiego.

(1) Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 155. (2) Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 8.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania, w interesie Unii Europejskiej, Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej bezpieczeństwa przy używaniu substancji i preparatów chemicznych w pracy z 1990 r. (konwencja nr 170) (11463/2013 – C7-0236/2013 – 2012/0320(NLE))

P7_TA(2013)0523 A7-0400/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (11463/2013),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 114 ust. 2 w powiązaniu z art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt v) oraz art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0236/2013),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0400/2013),

1.  wyraża zgodę na projekt decyzji Rady;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, uzupełniającego Konwencję przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej (12324/2013 – C7-0379/2013 – 2013/0083(NLE))

P7_TA(2013)0524 A7-0359/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12324/2013),

–  uwzględniając Protokół przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, uzupełniający Konwencję Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej,

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 114 ust. 1 i art. 207 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7‑0379/2013),

–  uwzględniając program sztokholmski i plan działań służący jego realizacji(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie drugiego sprawozdania dotyczącego realizacji strategii bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2013 r. w sprawie przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy: zalecenia dotyczące potrzebnych działań i inicjatyw (sprawozdanie końcowe)(3),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0359/2013),

1.  wyraża zgodę na podpisanie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Europolowi i Eurojustowi.

(1) COM(2010)0171. (2) Teksty przyjęte w tym dniu, P7_TA(2013)0384. (3) Teksty przyjęte w tym dniu, P7_TA(2013)0444.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Chińską Republiką Ludową na podstawie art. XXIV ust. 6. oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (16112/2012 – C7-0285/2013 – 2012/0304(NLE))

P7_TA(2013)0525 A7-0332/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (16112/2012),

–  uwzględniając projekt porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Chińską Republiką Ludową na podstawie art. XXIV ust. 6. oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Bułgarii i Rumunii w związku z ich przystąpieniem do Unii Europejskiej (16118/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0285/2013),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0332/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia zmienionego protokołu ustaleń ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącego przywozu wołowiny pochodzącej ze zwierząt, którym nie podawano niektórych hormonów wzrostu, i zwiększonych ceł nakładanych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty z Unii Europejskiej (14374/2013 – C7-0377/2013 – 2013/0324(NLE))

P7_TA(2013)0526 A7-0427/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14374/2013),

–  uwzględniając zmieniony protokół ustaleń ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczący przywozu wołowiny pochodzącej ze zwierząt, którym nie podawano niektórych hormonów wzrostu, i podwyższonych ceł nakładanych przez Stany Zjednoczone na niektóre produkty z Unii Europejskiej (14375/2013),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7-0377/2013),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A7–0427/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie zmienionego protokołu ustaleń;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia Protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (lata 2013-2018) (08701/2013 – C7-0216/2013 – 2013/0102(NLE))

P7_TA(2013)0527 A7-0416/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08701/2013),

–  uwzględniając projekt protokołu ustalającego uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w umowie między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (lata 2013-2018) (08699/2013),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0216/2013),

–  uwzględniając art. 81 i art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A7-0416/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi Europejskiemu informacji dotyczących posiedzeń wspólnego komitetu przewidzianego w art. 9 umowy, w tym odpowiednich protokołów i wniosków, a także rocznego sprawozdania w sprawie wyników faktycznej realizacji wieloletniego programu wsparcia sektorowego, o którym mowa w art. 3 protokołu; zwraca się również do Komisji, aby w ostatnim roku obowiązywania protokołu i przed rozpoczęciem rokowań w celu jego odnowienia przestawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z oceny ex post zawierające analizę kosztów i korzyści związanych z wdrażaniem tego protokołu;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady otwierającego autonomiczne kontyngenty taryfowe Unii na przywóz niektórych produktów rybołówstwa na Wyspy Kanaryjskie w okresie od 2014 do 2020 r. i ustanawiającego zarządzanie tymi kontyngentami (COM(2013)0552 – C7-0262/2013 – 2013/0266(CNS))

P7_TA(2013)0528 A7-0415/2013

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2013)0552),

–  uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C7-0262/2013),

–  uwzględniając art.55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A7-0415/2013),

1.  zatwierdza wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2013/001 FI/Nokia Salo z Finlandii) (COM(2013)0707 – C7-0359/2013 – 2013/2264(BUD))

P7_TA(2013)0529 A7-0411/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0707 – C7–0359/2013),

–  uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0411/2013),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.  mając na uwadze, że Finlandia złożyła wniosek EGF/2013/001 FI/Nokia w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 4 509 pracowników Nokii w okresie referencyjnym od dnia 1 sierpnia 2012 r. do 30 listopada 2012 r., przy czym wobec 3 719 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

D.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.  zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Finlandia ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że w dniu 1 lutego 2013 r. władze fińskie przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 16 października 2013 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; ubolewa nad tak długimi okresami oceny wniosków i dopytuje, dlaczego do oceny tego konkretnego wniosku potrzeba było aż ośmiu miesięcy, podczas gdy poprzedni wniosek z 2012 r. dotyczący przedsiębiorstwa Nokia Salo został oceniony w ciągu trzech miesięcy;

3.  jest zdania, że zwolnienia w Nokia plc, Nokia Siemens Networks i w 30 przedsiębiorstwach z branży telefonii komórkowej będących ich dostawcami i podwykonawcami są powiązane z poważnymi zmianami w strukturze handlu światowego spowodowanymi globalizacją, w szczególności przenoszenia funkcji w ramach tego sektora do państw trzecich oraz zmniejszenia się udziału Nokii w rynku podstawowych modeli telefonów komórkowych i smartfonów;

4.  zauważa, że w 2012 r. w przedsiębiorstwie Nokia Finland (region Salo) przeprowadzono już wcześniej zwolnienia na dużą skalę (EGF/2012/006 FI/Nokia Salo), a wskutek najnowszej fali zwolnień liczba zwolnionych pracowników wzrośnie do ponad 6 000, co stanowi ogromne wyzwanie dla miejscowości w regionie i dla całej fińskiej gospodarki;

5.  ubolewa nad tym, że zwolnienia w Nokii są spowodowane korporacyjną decyzją tej firmy dotyczącą przeniesienia zakładów produkcyjnych oraz działań związanych z projektowaniem i rozwojem produktów do Azji oraz są częścią jej planu zmniejszenia globalnego zatrudnienia w korporacji Nokia o 17 000 pracowników do końca 2013 r.; zauważa, że decyzja ta doprowadziła już do trzykrotnego uruchomienia EFG na rzecz 6 138 pracowników Nokii;

6.  przypomina, że EFG już interweniował na rzecz 1 337 pracowników zwolnionych w wyniku przeniesienia Nokii z Niemiec do Rumunii w 2008 r; zauważa, że obecnie, tj. po pięciu latach, EFG jest uruchamiany po raz czwarty z powodu zwolnień w firmie Nokia;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze fińskie rozpoczęły wdrażanie skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług już kiedy zaczęły się zwolnienia w dniu 1 sierpnia 2012 r., aby udzielić wsparcia pracownikom przed zakończeniem przez nich pracy w Nokii;

8.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje środki służące reintegracji zawodowej 3 719 zwolnionych pracowników, takie jak działania opiekuńczo-doradcze i inne działania przygotowawcze, szkolenie i przekwalifikowanie, promowanie przedsiębiorczości i usługi dla początkujących przedsiębiorców, wsparcie z tytułu rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej, wsparcie z tytułu kosztów podróży, służby zatrudnienia w punkcie świadczenia usług, dopłaty do wynagrodzeń i program gromadzenia danych umiejscowiony w przedsiębiorstwie;

9.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pakiet ten zawiera nowatorskie środki, takie jak usługa Protomo dla podmiotów rozpoczynających działalność gospodarczą;

10.  stwierdza, że dotacje finansowe pokrywane ze środków EFG są ograniczone, a większość pomocy zostanie przeznaczona na szkolenia i promowanie przedsiębiorczości;

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przeprowadzono konsultacje w sprawie przygotowania wniosku o wsparcie z EFG z partnerami społecznym, tj. z Radą Fińskich Związków Zawodowych (m.in. związku zawodowego Pro, Związku Zawodowego Fińskich Pracowników Metalurgii), oraz że na kolejnych etapach wdrażania EFG i w zakresie dostępu do EFG realizowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

12.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zarówno kwestią zwolnień, jak i przygotowaniem skoordynowanego pakietu wyspecjalizowanych usług zajmuje się specjalnie w tym celu utworzona grupa robocza, w której skład wchodzą partnerzy społeczni (w tym przedstawiciele Nokii) i władze regionalne;

13.  przypomina, jak ważne jest zwiększanie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznawanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

14.  odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze fińskie potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

15.  zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej dokonanej przez Komisję oceny kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków z EFG; wyraża nadzieję, że w nowym rozporządzeniu w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) zostaną wprowadzone dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

16.  podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do stabilnego, długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

17.  z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte w Radzie porozumienie co do ponownego wprowadzenia do rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, które pozwala na objęcie pomocą finansową, oprócz pracowników tracących pracę z powodu zmian w strukturze handlu światowego, również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego;

18.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania niniejszej decyzji wraz z przewodniczącym Rady i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2013/001 FI/Nokia Salo z Finlandii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/788/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2013/003 DE/First Solar z Niemiec) (COM(2013)0706 – C7-0358/2013 – 2013/2263(BUD))

P7_TA(2013)0530 A7-0408/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0706 – C7–0358/2013),

–  uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.)(1), w szczególności jego pkt 28,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0408/2013),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.  mając na uwadze, że Niemcy złożyły wniosek EGF/2013/003 DE/First Solar w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 959 pracowników w First Solar Manufacturing GmbH w okresie referencyjnym od dnia 15 listopada 2012 r. do 15 marca 2013 r., przy czym wobec 875 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

D.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.  zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Niemcy mają prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że władze niemieckie przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG w dniu 12 kwietnia 2013 r., a Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 16 października 2013 r.; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący 6 miesięcy;

3.  zauważa, że zwolnienia w przedsiębiorstwie First Solar Manufacturing GmbH prowadzą do natychmiastowego wzrostu stopy bezrobocia o 4 punkty procentowe, podczas gdy w przedmiotowym regionie (Brandenburgia) stopa bezrobocia już wcześniej kształtowała się powyżej średniej (11,3% w porównaniu ze średnią krajową wynoszącą w lutym 2013 r. 7,4%);

4.  jest zdania, że zwolnienia w przedsiębiorstwie First Solar Manufacturing GmbH zajmującym się produkcją energii słonecznej są powiązane z poważnymi zmianami w strukturze światowego handlu, z budową olbrzymiej nadwyżki potencjału modułów fotowoltaicznych w Chinach i ze spadkiem popytu na świecie, co doprowadziło do spadku cen o około 40% w stosunku do ubiegłego roku, a w konsekwencji do zamknięcia dwóch zakładów w 2013 r.;

5.  zwraca uwagę, że zwolnienia, o których mowa, stanowią część szeroko zakrojonego planu restrukturyzacji, w ramach którego ogólną liczbę pracowników w przedsiębiorstwie First Solar Manufacturing GmbH zredukowano o 30%, aby drastycznie ograniczyć jego całkowite zdolności produkcyjne, oraz który skutkował zamknięciem obydwu fabryk w Niemczech; podkreśla wartość dodaną działań w ramach EFG stanowiących odpowiedź na zwolnienia spowodowane nieoczekiwanymi zmianami na rynku, które są związane z globalizacją;

6.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze niemieckie postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 stycznia 2013 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet; zauważa, że zwolnieni pracownicy skorzystali również ze wsparcia z EFS, zanim zostali objęci środkami w ramach EFG; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze niemieckie potwierdziły, iż podjęto konieczne środki zapobiegawcze, aby uniknąć podwójnego finansowania z funduszy Unii;

7.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, który ma być współfinansowany, obejmuje środki na rzecz reintegracji 875 zwolnionych pracowników na rynku pracy, takie jak szkolenia umożliwiające uzyskanie kwalifikacji, zarządzanie szkoleniami, warsztaty i zajęcia grupowe, usługi wsparcia i poszukiwanie pracy za granicą, szczegółowe doradztwo przy zakładaniu przedsiębiorstw, poszukiwanie pracy, dodatek motywacyjny, działania następcze i późniejsza opieka, świadczenia krótkoterminowe;

8.  zwraca uwagę, że ponad połowa wsparcia w ramach EFG zostanie przeznaczona na zasiłki: 875 pracowników ma otrzymywać dietę na utrzymanie (szacowany koszt to 2 714 EUR na jednego pracownika w ciągu dziewięciu miesięcy) podczas aktywnego korzystania z proponowanych środków; ponadto zauważa, że wniosek obejmuje ryczałtową kwotę w wysokości 1 869 EUR jako premię aktywacyjną dla 200 pracowników, którzy szybko znajdą pracę bez dalszej pomocy po skorzystaniu z proponowanych środków;

9.  przypomina, że wsparcie z EFG należy przeznaczać głównie na poszukiwanie zatrudnienia i programy szkoleniowe, a nie na bezpośrednie świadczenia finansowe; zauważa, że jeżeli wsparcie z EFG zostanie uwzględnione w pakiecie, powinno ono mieć charakter uzupełniający i nigdy nie powinno zastępować świadczeń, za które odpowiadają państwa członkowskie lub przedsiębiorstwa na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych; podkreśla w tym kontekście, że nowe rozporządzenie w sprawie EFG na lata 2014–2020 ograniczy uwzględnianie w pakiecie świadczeń finansowych do 35% kosztów związanych z proponowanymi środkami oraz że niewspółmierny poziom świadczeń nie powtórzy się podczas obowiązywania nowego rozporządzenia;

10.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że partnerzy społeczni przyjęli plan socjalny w związku ze zwolnieniami w przedsiębiorstwie First Solar Manufacturing GmbH oraz że spółka transferowa przygotuje skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług i będzie nim zarządzać; zwraca uwagę, że w pierwszych sześciu miesiącach koszty jej działalności ponoszą First Solar Manufacturing GmbH i EFS za pośrednictwem programu federalnego oraz że usługi świadczone przez spółkę transferową będą również obejmować nowe środki finansowane z EFG; zwraca uwagę, że na kolejnych etapach wdrażania EFG i w zakresie dostępu do EFG wdrażana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

11.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie dzięki dostosowanym szkoleniom oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie całej kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

12.  odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze niemieckie potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

13.  zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych w celu szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia usprawnioną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej dokonanej przez Komisję oceny kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków z EFG; ma nadzieję, że dalsze usprawnienia procedury zostaną włączone do nowego rozporządzenia w sprawie EFG (2014–2020) oraz że zostanie osiągnięta większa skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

14.  podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

15.  z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte w Radzie porozumienie co do ponownego wprowadzenia do rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, które pozwala na objęcie pomocą finansową, oprócz pracowników tracących pracę z powodu zmian w strukturze handlu światowego, również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego;

16.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

17.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania niniejszej decyzji wraz z przewodniczącym Rady i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2013/003 DE/First Solar z Niemiec)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/789/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/011 DK/Vestas z Danii) (COM(2013)0703 – C7-0357/2013 – 2013/2262(BUD))

P7_TA(2013)0531 A7-0410/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0703 – C7‑0357/2013),

–  uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.), a w szczególności jego pkt 28,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 porozumienia międzyinstytucjonalnego z 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0410/2013),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.  mając na uwadze, że Dania złożyła wniosek EGF/2012/011 DK/Vestas w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 611 pracowników w przedsiębiorstwie Vestas Group w okresie referencyjnym od dnia 18 września do 18 grudnia 2012 r., przy czym wobec 611 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG,

D.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.  zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Dania ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że w dniu 21 grudnia 2012 r. władze duńskie przedłożyły wniosek o uruchomienie środków finansowych z EFG i że Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 16 października 2013 r.; zwraca uwagę, że ocena tego wniosku trwała o wiele dłużej niż w przypadku wniosku przedłożonego przez Danię w sprawie Vestas w maju 2012 r.;

3.  uważa, że zwolnienia w przedsiębiorstwie Vestas Group produkującym turbiny wiatrowe wynikają z poważnych zmian w strukturze handlu światowego będących następstwem globalizacji, w szczególności stagnacji popytu na instalację turbin wiatrowych w Unii oraz rozwoju rynku azjatyckiego, penetracji rynku Unii przez chińskich producentów turbin wiatrowych oferujących swoje produkty po bardziej konkurencyjnych cenach oraz znacznego zmniejszenia udziału Unii w rynku (odnośnie do całkowitych zdolności produkcyjnych) z 66% w 2006 r. do 27,5% w roku 2012(3);

4.  uważa, że rynek energii wiatrowej w Unii będzie w dalszym ciągu wzrastał i generował popyt na wyroby unijnych producentów turbin wiatrowych i powiązanych branż dzięki stałej promocji energii ze źródeł odnawialnych na szczeblu unijnym; w związku z tym zwraca uwagę na obowiązkowe cele krajowe w zakresie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych do roku 2020; wyraża wobec tego zaniepokojenie z powodu tego szczególnego przeniesienia zakładów i podkreśla ryzyko importowania na rynek unijny turbin wiatrowych produkowanych w Azji;

5.  zwraca uwagę, że przedmiotowe zwolnienia są bezpośrednim skutkiem strategicznej decyzji o zmianie swojej struktury i przybliżeniu się do klientów na rynkach regionalnych, zwłaszcza w Chinach, podjętej przez grupę Vestas w listopadzie 2011 r.; zauważa, że dotknięty region Ringkøbing-Skjern poczynił znaczące inwestycje w infrastrukturę w celu przyciągnięcia innowacyjnego przedsiębiorstwa, jakim jest Vestas, wobec czego decyzja Vestas Group oznacza trudności dla tego regionu;

6.  zwraca uwagę, że w przedsiębiorstwie Vestas Group już w latach 2009–2010 doszło do zwolnień na dużą skalę, a nowa fala zwolnień zapoczątkowana w 2012 r. sprawiła, że liczba zwolnionych pracowników Vestas doszła do ok. 2 000, co stanowi poważne wyzwanie dla władz samorządowych już i tak borykających się z problemem szybko rosnącego bezrobocia(4);

7.  zauważa, że to już trzeci wniosek do EFG dotyczący Vestas Group oraz czwarty w związku z branżą produkcji turbin wiatrowych (EGF/2012/003 DK/Vestas(5), EGF/2010/022 DK/LM Glasfiber(6), EGF/2010/017 DK/Midtjylland Machinery(7));

8.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Danii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 marca 2013 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

9.  zwraca uwagę, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, który ma być przedmiotem współfinansowania, obejmuje środki dotyczące ponownej integracji 611 zwolnionych pracowników na rynku pracy, takie jak poradnictwo, opieka i doradztwo, indywidualne i ukierunkowane pakiety szkoleniowe (kursy kompetencji międzykulturowych, kursy językowe, szkolenie z zakresu przedsiębiorczości, kursy standardowe i programy szkoleniowe), dodatki na rzecz przedsiębiorczości, środki dla pracowników mających 55 lub więcej lat przewidujące specjalną opiekę i zwolnienie monitorowane oraz diety na utrzymanie;

10.  wyraża zadowolenie, że pracownicy będą mogli skorzystać z indywidualnych i ukierunkowanych pakietów szkoleniowych dopasowanych do ich potrzeb, które określono na etapie doradztwa i opieki;

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w skoordynowanym pakiecie przewidziano środki obejmujące specjalną opiekę i zwolnienie monitorowane dla pracowników w wieku co najmniej 55 lat, którzy z uwagi na swój wiek najprawdopodobniej będą mieli szczególne trudności ze znalezieniem nowej pracy;

12.  zwraca uwagę, że pakiet zawiera istotne zachęty finansowe do podejmowania własnej działalności gospodarczej (w wysokości do 25 tys. EUR), które będą ściśle uzależnione od udziału w kursach przedsiębiorczości i od wyników kontroli pod koniec realizacji projektu EFG;

13.  ubolewa jednak, że ponad połowa wsparcia z EFG zostanie przeznaczona na świadczenia finansowe, gdyż wszyscy pracownicy mają otrzymać dietę na utrzymanie, której wysokość szacuje się na 10 400 EUR na jednego pracownika;

14.  przypomina, że wsparcie z EFG należy przeznaczać głównie na poszukiwanie zatrudnienia i programy szkoleniowe, a nie na bezpośrednie świadczenia finansowe; zwraca uwagę, że w przypadku uwzględnienia ich w pakiecie świadczenia takie powinny mieć charakter uzupełniający i nigdy nie powinny zastępować świadczeń, za które odpowiadają państwa członkowskie lub przedsiębiorstwa na mocy prawa krajowego lub umów zbiorowych; podkreśla w tym kontekście, że nowe rozporządzenie w sprawie EFG na lata 2014–2020 ograniczy maksymalną wysokość świadczeń finansowych, które nie będą mogły przekraczać 35% kosztów pakietu, oraz że w związku z tym nieproporcjonalny poziom świadczeń nie powtórzy się podczas obowiązywania nowego rozporządzenia;

15.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że z partnerami społecznymi, w tym związkami zawodowymi, przeprowadzono konsultacje na etapie przygotowywania wniosku o wsparcie z EFG oraz że na kolejnych etapach wdrażania środków w ramach EFG i w zakresie dostępu do nich prowadzona będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz stosowana zasada niedyskryminacji;

16.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

17.  odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z europejskich funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Danii potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

18.  zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych celem szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia usprawnioną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej dokonanej przez Komisję oceny kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków z EFG; ma nadzieję, że dalsze usprawnienia procedury zostaną włączone do nowego rozporządzenia w sprawie EFG na lata 2014–2020 oraz że zostanie osiągnięta większa skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

19.  podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

20.  wyraża zadowolenie z porozumienia wypracowanego w Radzie w kwestii ponownego wprowadzenia do rozporządzenia EFG na okres 2014–2020 kryterium uruchomienia związanego z kryzysem, które oprócz pracowników tracących pracę z powodu zmian strukturalnych w handlu światowym pozwala na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego;

21.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

22.  zobowiązuje swego przewodniczącego do podpisania niniejszej decyzji wraz z przewodniczącym Rady i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/011 DK/Vestas z Danii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/787/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1. (2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1. (3) World Wind Energy association, The World Wind Energy Association 2012 Annual Report, Bonn, maj 2013 r. (Roczne sprawozdanie Światowego Stowarzyszenia Energetyki Wiatrowej za rok 2012); http://www.wwindea.org/webimages/WorldWindEnergyReport2012_final.pdf . (4) www.dst.dk . (5) COM(2012)0502 – decyzja 2012/731/UE (Dz.U. L 328 z 28.11.2012, s. 19). (6) COM(2011)0258 – decyzja 2011/469/UE (Dz.U. L 195 z 27.7.2011, s. 53). (7) COM(2011)0421 – decyzja 2011/725/UE (Dz.U. L 289 z 8.11.2011, s. 31).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. zawierające zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych w sprawie negocjacji dotyczących umowy o partnerstwie strategicznym między UE a Kanadą (2013/2133(INI))

P7_TA(2013)0532 A7-0407/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając toczące się między UE a Kanadą negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie strategicznym,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie klauzuli dotyczącej praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez Unię Europejską(1),

–  uwzględniając swoje niedawne rezolucje w sprawie stosunków z Kanadą, zwłaszcza z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie szczytu UE–Kanada(2), z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie stosunków handlowych UE–Kanada(3) oraz z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie roli UE w promowaniu szerszego partnerstwa transatlantyckiego(4),

–  uwzględniając Umowę ramową dotyczącą współpracy handlowej i gospodarczej między Wspólnotami Europejskimi a Kanadą z 1976 r.(5),

–  uwzględniając deklarację transatlantycką Wspólnoty Europejskiej i Kanady z 1990 r.,

–  uwzględniając wspólną deklarację polityczną z 1996 r. oraz wspólny plan działania,

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie stosunków UE z Kanadą (COM(2003)0266),

–  uwzględniając Agendę Partnerstwa UE–Kanada z 2004 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie Wspólnego Komitetu ds. Współpracy UE–Kanada z 2011 r.,

–  uwzględniając wyniki posiedzenia międzyparlamentarnego UE–Kanada z kwietnia 2013 r.,

–  uwzględniając art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 90 ust. 4 oraz art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0407/2013),

A.  mając na uwadze, że UE utrzymuje z Kanadą historyczne, bliskie i oparte na wspólnych interesach i wartościach stosunki; mając na uwadze, że wspólne wartości w zakresie demokracji i ochrony praw człowieka powinny stanowić podstawowy element każdej umowy między dwiema stronami, której celem będzie stworzenie ram dla stosunków UE i Kanady;

B.  mając na uwadze, że UE i Kanada mogą poszczycić się wieloletnią ścisłą współpracą polityczno-gospodarczą, która formalnie sięga 1976 r., kiedy to UE podpisała z Kanadą umowę ramową, tj. pierwszą taką umowę z krajem należącym do OECD; mając na uwadze, że umowa ta przez długi czas stanowiła odpowiednie ramy pogłębiania stosunków, wzmacniania stowarzyszenia politycznego oraz dalszej współpracy;

C.  mając na uwadze, że w Kanadzie utrwalony jest ustrój demokracji parlamentarnej; mając na uwadze, że Kanada dzieli z UE podobne wartości i zasady demokratyczne;

D.  mając na uwadze, że obecnie negocjowana umowa o partnerstwie strategicznym mogłaby doprowadzić do odświeżenia i ożywienia stosunków między UE a Kanadą i znacznie przyczynić się do pogłębienia stosunków politycznych, gospodarczych i kulturowych oraz do poprawy obustronnej współpracy w wielu obszarach; mając na uwadze, że umowa ta stanowi kodyfikację statusu UE i Kanady jako partnerów strategicznych;

E.  mając na uwadze, że umowa o partnerstwie strategicznym – w połączeniu z umową CETA – oprócz poprawy struktury instytucjonalnej stosunków przyniosłaby obywatelom Europy i Kanady wymierne korzyści i szanse, gdyby w procesie tym uczestniczyły wszystkie zainteresowane strony; mając na uwadze, że otwarcie rynków oraz współpraca regulacyjna może przynieść znaczne korzyści gospodarcze i może mieć pozytywny wpływ na zatrudnienie zarówno w Kanadzie, jak i w UE, a ze względu na rozszerzanie partnerstwa transatlantyckiego i biorąc pod uwagę istniejące ramy NAFTA, może prowadzić do utworzenia transatlantyckiego rynku, co przyniesie korzyści wszystkim zainteresowanym podmiotom, o ile nie obniżą się obecne normy społeczne i środowiskowe;

F.  mając na uwadze, że korzyści i szanse płynące z zacieśnionych stosunków UE i Kanady powinny mieć równomierne przełożenie na wszystkie europejskie i kanadyjskie grupy społeczne zgodnie z ich warunkami życia i wymaganiami; mając na uwadze, że należy uwzględnić odmienne warunki gospodarcze i przemysłowe panujące w UE i Kanadzie; mając na uwadze, że należy zagwarantować poszanowanie dla zrównoważonego i odpowiedzialnego wykorzystania zasobów;

G.  mając na uwadze, że dnia 18 października 2013 r. przewodniczący Komisji i premier Kanady osiągnęli polityczne porozumienie co do kluczowych elementów kompleksowej umowy gospodarczo-handlowej (CETA), a negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie strategicznym nadal się toczą; mając na uwadze, że umowa o partnerstwie strategicznym oraz umowa CETA wzajemnie się dopełniają pod względem wzmocnienia stosunków UE–Kanada;

H.  mając na uwadze, że równolegle z prowadzonymi negocjacjami w sprawie umowy o partnerstwie strategicznym wynegocjowano porozumienie UE–Kanada w sprawie PNR, które ma pogłębić stosunki również w zakresie zwalczania terroryzmu oraz zapewnić odpowiednią ochronę przed nieproporcjonalnymi praktykami profilowania opartymi na zatrzymywaniu danych dotyczących pasażerów z UE;

I.  mając na uwadze, że Kanada formalnie wycofała się z protokołu z Kioto w 2011 r.; mając na uwadze, że UE wielokrotnie wzywała Kanadę do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zgodnie z podjętymi przez nią zobowiązaniami międzynarodowymi;

J.  mając na uwadze, że należy sprawnie rozwiązać problem całkowitego zniesienia wiz, zapewniając wszystkim osobom fizycznym i przedsiębiorstwom ze wszystkich państw członkowskich UE – w tym z Rumunii i Bułgarii – równe szanse na współpracę z partnerami w Kanadzie;

K.  mając na uwadze, że partnerstwo strategiczne UE–Kanada powinno być należycie odzwierciedlone na forach i w organizacjach międzynarodowych; mając w związku z tym na uwadze, że popierana przez Kanadę decyzja Rady Arktycznej w sprawie statusu UE jako obserwatora jest godna ubolewania; mając na uwadze, że UE zaangażowała się we współpracę z kanadyjskimi władzami w celu rozwiązania tej kwestii;

1.  zaleca Radzie, Komisji oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, aby zadbały o:

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenie Parlamentu Europejskiego Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, państwom członkowskim oraz rządowi i parlamentowi Kanady.

(1) Dz.U. C 290 E z 29.11.2006, s. 107. (2) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 64. (3) Dz.U. C 380 E z 11.12.2012, s. 20. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0280. (5) Dz.U. L 260 z 24.9.1976, s. 2.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji pozabankowych (2013/2047(INI))

P7_TA(2013)0533 A7-0343/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając sprawozdanie konsultacyjne Komitetu ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych z lipca 2012 r. w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji infrastruktury rynku finansowego,

–  uwzględniając sprawozdanie konsultacyjne Komitetu ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych z sierpnia 2013 r. w sprawie naprawy infrastruktury rynku finansowego,

–  uwzględniając sprawozdania Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego z lipca 2013 r. pt. „Światowi ubezpieczyciele o znaczeniu systemowym – metodologia wstępnej oceny” oraz „Światowi ubezpieczyciele o znaczeniu systemowym – środki polityczne”,

–  uwzględniając publikację Rady Stabilności Finansowej z dnia 18 lipca 2013 r. pt. „Światowi ubezpieczyciele o znaczeniu systemowym oraz środki polityczne, które będą mieć do nich zastosowanie”(1),

–  uwzględniając sprawozdanie konsultacyjne Rady Stabilności Finansowej z sierpnia 2013 r. w sprawie stosowania kluczowych atrybutów skutecznych systemów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji finansowych instytucji pozabankowych,

–  uwzględniając konsultacje przeprowadzone przez służby Komisji na temat możliwych ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji finansowych instytucji pozabankowych,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji(2);

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usprawnienia rozrachunku papierów wartościowych w Unii Europejskiej i w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych (CDPW) oraz zmieniającego dyrektywę 98/26/WE (rozporządzenie w sprawie CDPW),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (COM(2012)0280) oraz sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej w tej sprawie(3),

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A7-0343/2013),

A.  mając na uwadze, że oceny infrastruktury rynku finansowego są obecnie włączane do programów oceny sektora finansowego opracowywanych przez MFW i Bank Światowy;

B.  mając na uwadze, że skuteczne plany naprawy oraz narzędzia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji są niezbędne do poprawy stabilności sektora finansowych instytucji pozabankowych;

C.  mając na uwadze, że infrastruktura rynku finansowego charakteryzuje się dużą różnorodnością organizacyjną; mając na uwadze, że aby ułatwić przygotowanie właściwych planów naprawczych, a przede wszystkim planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, należy wprowadzić rozróżnienia między nimi ze względu na stopień złożoności struktury organizacyjnej, geograficzny obszar działania i model biznesowy;

D.  mając na uwadze, że choć rozporządzenie w sprawie infrastruktury rynku europejskiego (EMIR) oraz rozporządzenie w sprawie CDPW mają ograniczać ryzyko systemowe dzięki prawidłowo regulowanej infrastrukturze rynkowej, istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia niezamierzonych konsekwencji;

E.  mając na uwadze, że chociaż obowiązkowe centralne rozliczanie przyczynia się pozytywnie do zmniejszenia ogólnego ryzyka systemowego na rynkach finansowych, to jednak zwiększyło równocześnie koncentrację ryzyka systemowego u kontrahentów centralnych, a należy przypomnieć, że wszyscy kontrahenci centralni mają znaczenie systemowe na swoich rynkach;

F.  mając na uwadze, że najwięksi uczestnicy rozliczający są zazwyczaj uczestnikami więcej niż jednego kontrahenta centralnego, a zatem jeżeli jeden z kontrahentów centralnych nie wykona zobowiązań, również inni mogą mieć trudności;

G.  mając na uwadze, że niedotrzymanie zobowiązań przez wielu uczestników kontrahentów centralnych wpłynie bardzo negatywnie nie tylko na uczestników rynku finansowego, lecz także na dane społeczeństwa ogółem;

H.  mając na uwadze, że uzasadnieniem korzystania z pośrednictwa kontrahenta centralnego jest ograniczenie ryzyka kontrahenta dzięki prawidłowemu zabezpieczeniu produktów przed zaoferowaniem ich centralnego rozliczenia, tak aby niewykonanie zobowiązania przez którąkolwiek ze stron nie wpłynęło na pozostałych uczestników rynku;

I.  mając na uwadze, że z procesów zarządzania ryzykiem wynika, iż kontrahenci centralni zmniejszają ryzyko kontrahenta i niepewność, a także zapobiegają wystąpieniu „efektu domina”;

J.  mając na uwadze, że rozporządzenie EMIR nie rozwiązuje w pełni problemu ryzyka wynikającego z dokonania przez kontrahenta centralnego niewłaściwej oceny wymagań w zakresie zabezpieczenia dla całej klasy produktów;

K.  mając na uwadze, że dla kontrahentów centralnych korzystne finansowo jest stosowanie niższych zabezpieczeń w celu zainteresowania klienta, zwłaszcza przy wprowadzaniu nowych produktów lub klas aktywów; mając na uwadze, że skuteczność funduszy na wypadek niewykonania zobowiązania w rozbiciu na produkty i klasy aktywów wymaga jeszcze oceny;

L.  mając na uwadze, że ryzyko wynikające z krzyżowego zabezpieczania produktów (zabezpieczenia portfela) przez wyodrębnienie aktywów w ramach funduszu kontrahenta centralnego na wypadek niewykonania zobowiązania nie zostało dotąd zbadane, w związku z czym choć ograniczenie wymogów w zakresie zabezpieczeń może w krótkiej perspektywie czasu obniżyć koszty, to stosowanie krzyżowego zabezpieczania nie powinno zagrażać zdolności kontrahenta centralnego do prawidłowego zarządzania ryzykiem i powinno uwzględniać ograniczenia analizy wartości zagrożonej;

M.  mając na uwadze, że jedną z kluczowych korzyści, jaką czerpią klienci od członka rozliczającego, wynika z zapewnienia zapory chroniącej przed ryzykiem kontrahenta w odniesieniu zarówno do kontrahenta centralnego, jak i do innych uczestników rozliczających;

N.  mając na uwadze, że międzynarodowe centralne depozyty papierów wartościowych Unii Europejskiej jako podmioty wspomagające rynek euroobligacji strefy euro są instytucjami systemowo ważnymi w perspektywie globalnej i obecnie działają na podstawie zezwoleń na prowadzenie działalności bankowej;

O.  mając na uwadze, że centralne rozliczanie zwiększyło zapotrzebowanie na zarządzanie zabezpieczeniami oraz powiązane usługi, które w tej chwili są świadczone przez CDPW, a także przez banki depozytariuszy;

P.  mając na uwadze, że perspektywa wprowadzenia Target2Securities spowodowała zainteresowanie CDPW nowymi usługami;

Q.  mając na uwadze, że bez wdrożenia prawa papierów wartościowych standardowe zasady postępowania w przypadku stwierdzenia niewypłacalności nie zapewnią kompleksowych ram postępowania z aktywami klientów w przypadku niewykonania zobowiązań przez CDPW;

R.  mając na uwadze, że Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego przedstawiło w lipcu 2013 r. sprawozdanie w sprawie światowych instytucji ubezpieczeniowych o znaczeniu systemowym oraz stwierdziło, że choć tradycyjny model biznesowy działalności ubezpieczeniowej okazał się znacznie mniej podatny na zagrożenia w warunkach kryzysu finansowego niż model przyjęty w działalności banków, to jednak duzi, w znacznym stopniu wzajemnie powiązani transgraniczni ubezpieczyciele, w szczególności ci, których działalność w znacznym stopniu wykracza poza zakres tradycyjnego ubezpieczania, obejmując np. gwarancje kredytowe i inwestycyjne, mogą być źródłem istotnego ryzyka systemowego; mając na uwadze, że w oparciu o metodę oceny Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego Rada Stabilności Finansowej uznała dziewięciu dużych ubezpieczycieli za ubezpieczycieli o znaczeniu systemowym, przy czym pięciu z nich ma siedzibę w Unii Europejskiej;

S.  mając na uwadze, że chociaż ryzyko systemowe związane z niewykonaniem zobowiązań przez podmiot zarządzający aktywami nie jest tak wyraźne, jak w przypadku krytycznej infrastruktury rynkowej, rozwój modeli biznesowych podmiotów zarządzających aktywami może sprawić, że staną się one ważniejsze pod względem systemowym, co Rada Stabilności Finansowej brała pod uwagę, pracując nad zagadnieniem równoległego systemu bankowego;

1.  wzywa Komisję do priorytetowego potraktowania kwestii naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji kontrahentów centralnych oraz tych CDPW, które są narażone na ryzyko kredytowe, a przy rozważaniu, czy należy opracować podobne przepisy dotyczące innych instytucji finansowych – do wprowadzenia odpowiednich rozróżnień między nimi, przy należytym uwzględnieniu tych spośród nich, które mogą być źródłem ryzyka systemowego dla gospodarki;

2.  podkreśla znaczenie tworzenia unijnych przepisów w oparciu o zasady uzgodnione na szczeblu międzynarodowym, zgodnie z ustaleniami Komitetu ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych, Rady Stabilności Finansowej i Międzynarodowego Stowarzyszenia Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego;

3.  podkreśla znaczenie jasnych przepisów dotyczących stopniowania interwencji we wszelkich przepisach dotyczących naprawy finansowych instytucji pozabankowych, zgodnie z którymi właściwe organy monitorują odpowiednio opracowane wskaźniki kondycji finansowej oraz są uprawnione do wczesnej interwencji w przypadku napięć finansowych u danego podmiotu i żądania od tego podmiotu podjęcia środków naprawczych zgodnie z uprzednio zatwierdzonym planem naprawczym w celu uniknięcia potencjalnie niekorzystnej ostateczności, jaką jest restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja takiego podmiotu;

4.  uważa, że to same finansowe instytucje pozabankowe powinny opracować kompleksowe i konkretne plany odbudowy określające krytyczne operacje i usługi, a także okreslić strategie i środki konieczne do zapewnienia ciągłości wykonywania krytycznych operacji i świadczenia krytycznych usług; uważa też, że te plany naprawcze powinny być weryfikowane przez właściwy organ nadzoru; jest zdania, że organ nadzoru powinien mieć możliwość zażądania wprowadzenia zmian w planie naprawczym oraz powinien wskazywać kierunek działań i konsultować się z organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który – jeżeli będzie innym organem niż organ nadzoru – będzie mógł udzielać zaleceń organowi nadzoru;

5.  uważa, że organy nadzoru powinny mieć prawo interweniować w oparciu o argumenty dotyczące stabilności finansowej, a także wymagać wdrożenia części planów naprawczych, których realizacja nie została jeszcze rozpoczęta lub, w razie potrzeby, podjąć inne działania; organy te powinny jednak mieć świadomość ryzyka spowodowania niepewności na rynku, na którym panują już trudne warunki;

6.  jest zdania, że organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz organy nadzoru w poszczególnych krajach powinny dążyć do współpracy i wymieniać się informacjami;

7.  uważa, że w odniesieniu do grup składających się z podmiotów z siedzibą w różnych jurysdykcjach poszczególne organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uzgodnić między sobą plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji grupy; tego rodzaju plany powinny być oparte na założeniu współpracy między organami z różnych jurysdykcji;

8.  wyraża opinię, że w ramach środków restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy zapewnić rozróżnienie między różnymi usługami i działaniami, do których świadczenia lub wykonywania uprawniona jest dana instytucja infrastruktury rynku finansowego;

9.  podkreśla potrzebę unikania konfliktów między planami naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a obowiązującym ustawodawstwem, w szczególności z dyrektywą w sprawie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych oraz z rozporządzeniem EMIR, gdyż konflikty takie mogą prowadzić do ograniczenia lub uniemożliwienia skutecznego wykonywania przez kontrahentów centralnych i CDPW ich uprawnień w zakresie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

10.  w kontekście dokonywania oceny odpowiedniości określonych systemów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do infrastruktury rynkowej, instytucji finansowych oraz podmiotów równoległego systemu bankowego podkreśla pilną potrzebę stworzenia narzędzi skutecznego monitorowania – w czasie zbliżonym do rzeczywistego – papierów wartościowych i przepływu ryzyka finansowego w ramach i pomiędzy granicami działalności przedsiębiorstw, granicami sektorowymi i granicami państw w Unii Europejskiej oraz pomiędzy Unią a innymi regionami na świecie; wzywa Komisję do zagwarantowania, że odpowiednie dane dostarczane zgodnie z przepisami dotyczącymi banków, ubezpieczeń i infrastruktury rynkowej są w tym celu efektywnie wykorzystywane przez Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego, Europejskie Urzędy Nadzoru i inne właściwe organy;

Kontrahenci centralni

11.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że kontrahenci centralni dla wszystkich produktów rozliczanych za pośrednictwem kontrahenta centralnego mają opracowaną strategię zarządzania na wypadek niewykonania zobowiązań, stanowiącą element szerzej zakrojonego planu naprawczego zatwierdzonego przez organ nadzoru, ze szczególnym uwzględnieniem tych produktów, które podlegają obowiązkowemu centralnemu rozliczaniu, ponieważ w tym przypadku istnieje większe prawdopodobieństwo koncentracji ryzyka;

12.  podkreśla znaczenie monitorowania ryzyka, na jakie narażeni są kontrahenci centralni w związku z koncentracją członków rozliczających, i wzywa organy nadzoru do przekazania EUNB informacji o 10 największych członkach rozliczających każdego kontrahenta centralnego, aby takie ryzyko, jak np. ryzyko związane ze współzależnością, efektem domina i możliwością upadku więcej niż jednego kontrahenta centralnego równocześnie, mogło być monitorowane i oceniane centralnie;

13.  wzywa Komisję do opracowania narzędzi do mierzenia ryzyka śróddziennego kontrahenta centralnego celem zagwarantowania, że śróddzienny bilans środków przechowywanych przez kontrahenta centralnego w bankach komercyjnych na potrzeby zarządzania rachunkami i usług płatniczych nie przekracza ustalonych wcześniej limitów, gdyż mogłoby to zagrażać funkcjonowaniu kontrahenta centralnego;

14.  jest zdania, że aby utrzymać zachęty skłaniające kontrahentów centralnych do dobrego zarządzania, kaskadowe pokrywanie strat w przypadku niewykonania zobowiązania ustanowione w rozporządzeniu EMIR musi być przestrzegane w taki sposób, że pokryte z góry środki własne kontrahenta centralnego są wykorzystywane w pierwszej kolejności, a dopiero potem wykorzystuje się wkład na wypadek niewykonania zobowiązań wniesionych przez członków wykonujących zobowiązania;

15.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że kontrahenci centralni działają w interesie publicznym oraz odpowiednio dostosowują swoje strategie biznesowe, by znacznie zmniejszać prawdopodobieństwo urzeczywistnienia się scenariuszy działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

16.  wzywa Komisję do uznania, że chociaż celem wyodrębniania klas aktywów w ramach funduszu kontrahenta centralnego na wypadek niewykonania zobowiązania jest ograniczenie efektu domina, nie ma jasności co do tego, czy w praktyce będzie to wystarczający krok, aby zapobiec takiemu efektowi, zważywszy że handlowe środki zachęty związane z zabezpieczaniem krzyżowym mogą zwiększyć ryzyko w systemie; wzywa Komisję do zaproponowania kolejnych środków mających minimalizować wspomniane ryzyko efektu domina;

17.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że zostaną ustanowione rozsądne zasady regulujące postanowienia umowne między kontrahentem centralnym a jego członkami rozliczającymi oraz sposób przekazywania przez członków rozliczających strat ich klientom, tak aby straty mogły być przeniesione z członka rozliczającego niewykonującego zobowiązania na klienta dopiero wówczas, gdy wyczerpane zostaną środki z funduszu członka rozliczającego na wypadek niewykonania zobowiązania w ramach przejrzystego procesu podziału strat;

18.  jest zdania, że wszelkie postanowienia umowne między kontrahentem centralnym a jego członkami rozliczającymi powinny zawierać rozróżnienie między stratami będącymi skutkiem niewykonania zobowiązania przez członka a stratami powstałymi z innych powodów, na przykład z powodu podjęcia przez kontrahenta centralnego złych decyzji inwestycyjnych; wzywa Komisję do dopilnowania, by w celu utrzymania odpowiedniego nadzoru komisja ds. ryzyka kontrahenta centralnego była w pełni informowana o inwestycjach dokonywanych przez tego kontrahenta centralnego; uważa, że narzędzia naprawcze, takie jak zawieszenie wypłacania dywidend, wypłacanie zmiennego wynagrodzenia czy dobrowolna restrukturyzacja zobowiązań przez zamianę długu na udziały w kapitale własnym, należy uznać za najbardziej odpowiednie instrumenty, z których należy korzystać w tych warunkach;

19.  uważa, że wszyscy kontrahenci centralni powinni stosować kompleksowe ustalenia dotyczące działań naprawczych, zapewniające ochronę wykraczającą poza wysokość środków i zasobów wymaganych przez rozporządzenie EMIR; jest zdania, że te plany naprawcze powinny zapewnić ochronę na wypadek wszystkich dających się przewidzieć okoliczności oraz powinny być uwzględnione i opublikowane w regulaminie kontrahenta centralnego;

20.  zapewnia, że granica między naprawą a restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją w przypadku kontrahentów centralnych zostaje przekroczona wówczas, gdy wyczerpuje się możliwość kaskadowego pokrywania strat w przypadku niewykonania zobowiązania oraz wyczerpuje się zdolność kontrahenta centralnego do absorpcji strat; jest zdania, że w takiej sytuacji organ nadzoru powinien poważnie rozważyć możliwość odwołania zarządu kontrahenta centralnego oraz przeniesienia krytycznych usług kontrahenta centralnego lub przekazania kontroli operacyjnej nad kontrahentem centralnym innemu dostawcy usług; jest zdania, że organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny mieć niezbędny margines oceny sytuacji i pewne pole manewru, umożliwiające im uzasadnianie ich decyzji:

21.  uważa, że korzystając z takiej swobody decyzyjnej, organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny stosować następujące kryteria specjalne:

22.  podkreśla potrzebę traktowania „ciągłości świadczenia usług” jako głównego celu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

23.  podkreśla, że udział członków rozliczających w stracie przed odwołaniem zarządu kontrahenta centralnego nie powinien pochodzić z pieniędzy lub aktywów klientów pośrednich lub bezpośrednich, a organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, gdy zostanie powołany, może zastosować narzędzia służące do podziału straty, takie jak obcięcie zmiennego depozytu zabezpieczającego lub uzupełnienie funduszu na wypadek niewykonania zobowiązania przez członków rozliczających wykonujących zobowiązania;

24.  jest zdania, że jeżeli organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji miałby możliwość zawieszenia praw do wcześniejszego rozwiązania umowy, aby zatrzymać działalność kontrahenta centralnego na okres maksymalnie dwóch dni, umożliwiłoby to rynkowi właściwe ponowne ustalenie cen kontraktów, zapewniając tym samym bardziej uporządkowane rozłożenie ryzyka; dostępność takiego uprawnienia oraz korzystanie z niego należy dokładnie rozważyć, tak aby było ono uzależnione przynajmniej od stwierdzenia organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, że zawieszenie jest konieczne do zapewnienia stabilności finansowej, z uwzględnieniem celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wzajemnych oddziaływań z odpowiednim bankiem lub innymi systemami restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji stosowanymi w odniesieniu do członków rozliczających, zarządzania na wypadek niewykonania przez kontrahenta centralnego zobowiązania i zarządzania ryzykiem oraz z uwzględnieniem wpływu na poszczególne rynki kontrahenta centralnego, uczestników rozliczających i rynki finansowe ogółem; musi temu towarzyszyć uprawnienie do zniesienia obowiązku rozliczenia jako ostateczny środek po rozważeniu przynajmniej, czy w krótkim okresie inny kontrahent centralny może zapewnić rozliczanie;

25.  uznaje, że członkowie rozliczający kontrahentów centralnych pochodzą z wielu krajów; uważa w związku z tym, że ramy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji kontrahentów centralnych będą skuteczne pod warunkiem ich skuteczności we wszystkich jurysdykcjach, których dotyczą; uważa, że należy zatem uaktualnić krajowe ramy dotyczące niewypłacalności w celu ich dostosowania do nowego europejskiego systemu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

26.  uważa, że kontrahenci centralni działający na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej powinni podlegać specjalnemu systemowi dla kontrahentów centralnych, a nie proponowanemu zgodnie z dyrektywą w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków systemowi naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków; jest zdania, że szczególnie istotny w tym kontekście jest fakt, iż proponowany w odniesieniu do banków system wymagałby od nich utrzymywania łącznej kwoty długu, który można zamienić na kapitał; uważa, że posiadanie takiego prawa przez kontrahentów centralnych działających na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej byłoby niewłaściwym rozwiązaniem, bowiem zwykle nie emitują oni takich instrumentów dłużnych;

Centralne depozyty papierów wartościowych

27.  uznaje, że to CDPW ma obowiązek zagwarantować, że jego plan naprawczy wyraźnie zakłada kontynuowanie działalności w rozsądnych sytuacjach kryzysowych w taki sposób, że nawet przy zbyciu innych części przedsiębiorstwa pełnienie podstawowej funkcji rozrachunkowej, jak również świadczenie innych podstawowych usług CDPW może być kontynuowane przez CDPW lub istniejącego dostawcę zewnętrznego na mocy rozporządzenia w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych;

28.  wzywa – o wkrótce nie zostaną złożone odrębne wnioski ustawodawcze – do włączenia do rozporządzenia w sprawie centralnych depozytów papierów wartościowych wymogu zagwarantowania przez właściwe organy krajowe ustanowienia odpowiednich planów naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z międzynarodowymi standardami Rady Stabilności Finansowej, Komitetu ds. Systemów Płatności i Rozrachunku oraz Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych, w odniesieniu do wszystkich CDPW, w tym odwołań do artykułów dyrektywy w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków, które powinny mieć zastosowanie w przypadku tych CDPW, które działają na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej;

29.  w kontekście braku prawa papierów wartościowych wzywa państwa członkowskie do opracowania i koordynowania ich istniejących specjalnych zasad administracyjnych odnoszących się do CDPW w celu poprawienia pewności prawnej, jeśli chodzi o tryb kontynuowania działalności w sytuacji kryzysu, szczególnie przez zapewnienie dostępu do rejestrów, danych lub rachunków CDPW, umożliwiającego organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji lub właściwemu organowi krajowemu łatwe zidentyfikowanie właścicieli aktywów;

30.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że wniosek dotyczący ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do CDPW zapewni – w jak najszerszym zakresie – ciągłość działalności CDPW podczas naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

31.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że wniosek dotyczący ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do CDPW zapewni ciągłość otoczenia legislacyjnego CDPW, w szczególności przez przestrzeganie dyrektywy o ostateczności rozrachunku, ustaleń dotyczących dostawy w zamian za zapłatę, funkcjonowania dowolnego połączenia operacyjnego CDPW oraz umów z krytycznymi dostawcami usług podczas naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

Zakłady ubezpieczeń

32.  zauważa, że w UE od dawna istnieje regulacja ostrożnościowa dotycząca ubezpieczeń; podkreśla znaczenie spójnego i zbieżnego podejścia państw członkowskich do wdrożenia dyrektywy Wypłacalność II w rozsądnym terminie, jak określono w dyrektywie zbiorczej II; wzywa zakończenia negocjacji w sprawie dyrektywy zbiorczej II, by można było ukończyć w terminie poziom drugi i trzeci dyrektywy Wypłacalność II, a tym samym ograniczyć do minimum prawdopodobieństwo konieczności interwencji organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

33.  wzywa Komisję do należytego uwzględnienia dokumentu IAIS na temat naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ubezpieczycieli oraz do rozpatrzenia go w kontekście poziomu drugiego dyrektywy Wypłacalność II, przepisów dotyczących konglomeratów finansowych oraz dyrektywy w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego, a także do współpracy z międzynarodowymi partnerami w celu przestrzegania harmonogramu określonego przez Radę Stabilności Finansowej w celu wdrożenia zaleceń politycznych, w tym wymogu, by ubezpieczyciele o znaczeniu systemowym dysponowali planami naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ocenami możliwości restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, wzmocnionym nadzorem nad grupą oraz surowszymi wymogami dotyczącymi zdolności pokrywania strat; uznaje, że długoterminowy charakter zobowiązań ubezpieczeniowych, poszczególne harmonogramy, długie okresy uwalniania oraz charakter działalności ubezpieczeniowej w porównaniu do działalności banków, a także oraz narzędzia dostępne organom regulacyjnym już dziś zapewniają skuteczność praktyk w zakresie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji; uważa, że należy zatem skoncentrować się na działaniach naprawczych;

34.  wyraża ubolewanie, że Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego oraz Rada Stabilności Finansowej przesunęły na lipiec 2014 r. publikację wytycznych w sprawie oceny statusu systemowego reasekuratorów oraz zaleceń dotyczących polityki w odniesieniu do nich; wzywa Komisję do dokładnego przyjrzenia się ryzyku systemowemu generowanemu przez reasekuratorów, w szczególności w odniesieniu do ich centralnej roli w zakresie zarządzania ryzykiem ubezpieczeniowym, wysokiego stopnia ich wzajemnych powiązań oraz słabej substytucyjności;

Zarządzanie aktywami

35.  wzywa Komisję do uważnego dokonania oceny stwierdzającej, czy podmioty zarządzające aktywami powinny być uznane za istotne w perspektywie systemowej, przy uwzględnieniu zakresu ich działalności oraz z wykorzystaniem pełnego zestawu wskaźników, takich jak ich wielkość, model biznesowy, profil ryzyka, zdolność kredytowa, działalność handlowa na własny rachunek, podleganie wymogom dotyczącym segregacji aktywów klientów oraz inne istotne czynniki;

36.  zauważa, że aktywa klientów są rozdzielane i przechowywane przez depozytariuszy, zatem możliwość przeniesienia tych aktywów do innego podmiotu zarządzającego aktywami stanowi istotne zabezpieczenie;

37.  jest zdania, że skuteczne zasady w zakresie prawa papierów wartościowych mogłyby załagodzić wiele problemów związanych z niewykonaniem zobowiązań przez duży transgraniczny podmiot zarządzający aktywami;

Systemy płatnicze

38.  wzywa Komisję do współpracy z odnośnymi międzynarodowymi organami i instytucjami nadzoru finansowego w celu wskazania słabości w systemach płatności istotnych pod względem systemowym w perspektywie globalnej, a także istniejących ustaleń gwarantujących ciągłość usług w przypadku niewykonania zobowiązań;

39.  jest zdania, że skoro systemy płatności są podstawowym elementem wszystkich przekazów gotówkowych, to perturbacje na rynku mogą w oczywisty sposób wywołać w takim systemie znaczne finansowe skutki uboczne, które dotkną innych uczestników rynku finansowego; zauważa, że już dyrektywa o ostateczności rozrachunku z 1998 r. ma na celu ograniczenie potencjalnych zagrożeń w systemach płatności, jednak nie porusza ona w wystarczającym stopniu kwestii naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a zatem należy wprowadzić szczegółowe przepisy, by umożliwić odpowiednie reagowanie przez systemy płatności na wypadek niekorzystnych okoliczności;

o
o   o

40.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) http://www.financialstabilityboard.org/publications/r_130718.pdf (2) Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1. (3) A7-0196/2013.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie kosmicznej polityki przemysłowej EU – uwolnienie potencjału wzrostu gospodarczego w sektorze kosmicznym (2013/2092(INI))

P7_TA(2013)0534 A7-0338/2013

Parlament Europejski,

—  uwzględniając tytuł XIX art. 189 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczący polityki w zakresie badań i rozwoju technologicznego oraz przestrzeni kosmicznej, który zwraca szczególną uwagę na opracowanie europejskiej polityki przestrzeni kosmicznej w celu wspierania postępu naukowo-technicznego, konkurencyjności przemysłowej i realizacji polityk UE,

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 lutego 2013 r. zatytułowany „Kosmiczna polityka przemysłowa UE” (COM(2013)0108),

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 października 2010 r. zatytułowany „Zintegrowana polityka przemysłowa w erze globalizacji. Konkurencyjność i zrównoważony rozwój na pierwszym planie” (COM(2010)0614),

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 października 2012 r. zatytułowany „Silniejszy przemysł europejski na rzecz wzrostu i ożywienia gospodarczego” (COM(2012)0582),

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Ku strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli” (COM(2011)0152),

—  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 listopada 2012 r. zatytułowany „Ustanowienie odpowiednich stosunków między UE a Europejską Agencją Kosmiczną” (COM(2012)0671),

—  uwzględniając decyzję Rady 2004/578/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie zawarcia umowy ramowej między Wspólnotą Europejską a Europejską Agencją Kosmiczną(1),

—  uwzględniając konkluzje Rady z dnia: 11 października 2010 r., 31 maja 2011 r., 2 grudnia 2011 r. i 30 maja 2013 r.,

—  uwzględniając rezolucję z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli(2),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7‑0338/2013),

A.  mając na uwadze, że w art. 189 TFUE powierzono Unii Europejskiej wyraźne zadanie opracowania polityki przestrzeni kosmicznej w celu wspierania postępu naukowo-technicznego, konkurencyjności przemysłowej i realizacji strategii politycznych UE;

B.  mając na uwadze, że w obliczu rosnącej konkurencji ze strony nowych potęg kosmicznych, takich jak Chiny i Indie, wpływy polityczne poszczególnych państw członkowskich UE nie są już wystarczające, by państwa te w pojedynkę mogły sprostać przyszłym wyzwaniom w tym sektorze;

C.  mając na uwadze, że polityka przestrzeni kosmicznej stanowi kluczowy element strategii „Europa 2020”;

D.  mając na uwadze, że liczne usługi, z których obywatele korzystają każdego dnia, takie jak telewizja, szybki internet, systemy nawigacji lub ogólnoeuropejski automatyczny system powiadamiania o wypadkach drogowych „eCall”, uzależnione są bezpośrednio lub pośrednio od przemysłu kosmicznego;

E.  mając na uwadze, że skonsolidowana wartość obrotów europejskiego przemysłu kosmicznego wynosi około 6,5 mld EUR oraz że w przemyśle tym zatrudnionych jest 34,5 tys. wysoko wykwalifikowanych pracowników; mając na uwadze, że w okresie trudności gospodarczych należy dostrzec znaczenie branży kosmicznej jako sektora o dużym potencjale wzrostu i innowacyjności zapewniającego miejsca pracy o wysokiej wartości dodanej;

F.  mając na uwadze, że obecna koordynacja środków w dziedzinie przestrzeni kosmicznej między UE, państwami członkowskimi a Europejską Agencją Kosmiczną (ESA) jest nadal niewystarczająca, w wyniku czego dochodzi do powielania struktur i nie ma możliwości wydajnego wykorzystania synergii; podkreśla, że ustanowienie jasnych ram zarządzania przestrzenią kosmiczną umożliwi ogromną poprawę skuteczności;

G.  mając na uwadze, że jako organizacja międzyrządowa ESA nie jest w żaden sposób formalnie powiązana z Parlamentem Europejskim, przez co nie ma bezpośrednich kontaktów z obywatelami, podczas gdy kontakty takie mają zasadnicze znaczenie w przypadku wszystkich dziedzin polityki Unii;

H.  mając na uwadze, że przemysł kosmiczny wymaga dużych nakładów inwestycyjnych i charakteryzuje się nadzwyczaj długimi cyklami rozwoju, dlatego też decydujące znaczenie dla przemysłu kosmicznego ma spójność planowania; mając na uwadze, że przejrzystości tej w dużym stopniu przysłuży się stabilność ram regulacyjnych oraz jasne ramy zarządzania;

I.  mając na uwadze, że wykorzystanie europejskiego systemu wynoszącego może przyczynić się do zapewnienia niezależnego dostępu do przestrzeni kosmicznej;

J.  mając na uwadze, że UE jest obecnie uzależniona od nieeuropejskiego GNSS o charakterze wojskowym oraz że wymyślono i opracowano system Galileo, który będzie podlegał kontroli cywilnej;

K.  mając na uwadze, że dla europejskiego przemysłu kosmicznego sprzedaż na warunkach komercyjnych ma istotnie większe znaczenie niż dla jego głównych konkurentów międzynarodowych;

L.  mając na uwadze, że usługi oparte na wyposażeniu satelitarnym odgrywają ważną rolę w kontekście przekazywania informacji dla rozwijających się sektorów społeczeństwa cyfrowego oraz przyczyniają się do realizacji celów unijnej agendy cyfrowej;

M.  mając na uwadze, że według szacunków ekspertów rynek usług w zakresie nawigacji satelitarnej i obserwacji Ziemi może za dziesięć lat osiągnąć wartość 300 mld USD oraz że obecnie od 6% do 7% PKB krajów zachodnich UE zależy od nawigacji satelitarnej;

N.  mając na uwadze, że – z uwagi na rosnący popyt na usługi łączności bezprzewodowej oraz właściwości fizyczne rozchodzenia się fal radiowych, a także związany z tym ograniczony zakres widma radiowego – coraz większe znaczenie zyskuje zapewniana na szczeblu międzynarodowym koordynacja wykorzystania widma;

Dostosowanie polityki przestrzeni kosmicznej do europejskich priorytetów

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie kosmicznej polityki przemysłowej UE; jest zdania, że Komisja powinna skoncentrować się na kilku wspomnianych w komunikacie środkach w ramach kosmicznej polityki przemysłowej w celu zapewnienia rzeczywistego uwolnienia potencjału wzrostu w przemyśle kosmicznym;

2.  podkreśla, że wszystkie podmioty uczestniczące w zarządzaniu przyszłymi strategiami politycznymi UE dotyczącymi przestrzeni kosmicznej, w tym Komisja, Europejska Agencja GNSS, ESA, agencje krajowe i agencje wyspecjalizowane, takie jak Europejska Organizacja Eksploatacji Satelitów Meteorologicznych (EUMETSAT), muszą być wzajemnie powiązane i działać w perspektywie długoterminowej;

3.  jest zdania, że agencje krajowe mogą zgłosić konkretne propozycje w tym zakresie, tak by Komisja mogła zharmonizować wkład państw członkowskich i określić wizję ogólnounijną;

4.  podkreśla, że Komisja musi jak najszybciej przedstawić nam jasny plan dla GMES/Copernicus oraz dotyczący rozwoju i rozmieszczenia rozmaitych satelitów Sentinel, a także zaproponować prawne i operacyjne ramy dla tego złożonego systemu;

5.  wspiera działania Komisji, która zamierza przedsięwziąć środki mające na celu utworzenie na szczeblu UE spójnych ram regulacyjnych dotyczących przestrzeni kosmicznej; wyraża poparcie dla utworzenia rzeczywistego unijnego rynku wewnętrznego produktów i usług kosmicznych; jest zdania, że politykę należy rozwijać i kształtować w taki sposób, aby jej realizacja nie miała negatywnego wpływu na warunki rynku komercyjnego ani ich nie wypaczała; zauważa, że neutralność w zakresie konkurencji oraz przejrzystość w tej dziedzinie to dwie kwestie mające podstawowe znaczenie dla kształtowania europejskiej polityki przestrzeni kosmicznej;

6.  stwierdza, że do tej pory Komisja nie wypracowała jeszcze horyzontalnego podejścia na rzecz uwzględnienia polityki przestrzeni kosmicznej oraz jej celów w różnorodnych dziedzinach unijnej polityki; wzywa Komisję, by w przyszłości podjęła działania w tym względzie, uwzględniając politykę przestrzeni kosmicznej również w takich dziedzinach polityki jak telekomunikacja, transport, środowisko naturalne, rolnictwo, bezpieczeństwo czy kultura;

7.  z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji, że telekomunikacja, nawigacja i obserwacja Ziemi oparte na wykorzystaniu przestrzeni kosmicznej dostarczają UE strategicznie ważnej wiedzy, która stanowi podstawę dla stosunków zewnętrznych UE w dziedzinie pomocy rozwojowej i pomocy humanitarnej;

8.  zwraca się do Komisji o przyznanie pierwszeństwa takim kwestiom jak: zagadnienia instytucjonalne; system Galileo i program Copernicus; przemysł kosmiczny jako siła napędowa wzrostu gospodarczego i zatrudnienia; ocena wpływu działań związanych z przestrzenią kosmiczną; niezależny dostęp do przestrzeni kosmicznej; znaczenie badań i rozwoju; łączność satelitarna; obserwacja i śledzenie obiektów kosmicznych; oraz śmieci kosmiczne;

9.  podziela zdanie Komisji co do tego, że wiele komponentów systemów kosmicznych ma podwójne zastosowanie lub wojskowy charakter, wobec czego podlegają one przepisom dyrektywy 2009/43/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie(3), zmienionej na mocy dyrektywy 2012/47/UE z dnia 14 grudnia 2012 r. w odniesieniu do wykazu produktów związanych z obronnością, jak również przepisom rozporządzenia Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania(4) lub wspólnemu stanowisku w sprawie eksportu broni; z zadowoleniem przyjmuje zawarty w komunikacie wniosek dotyczący przedstawienia Parlamentowi formalnego sprawozdania w sprawie systemu kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania przed końcem 2013 r.; wzywa Komisję, państwa członkowskie i Grupę Roboczą ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej do wyjaśnienia, które ramy regulacyjne należy stosować w odniesieniu do poszczególnych kategorii produktów i technologii;

Zagadnienia instytucjonalne

10.  uznaje sukcesy, jakie ESA osiągnęła dla Europy w ubiegłych dziesięcioleciach w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, i zachęca państwa członkowskie niebędące członkami ESA, by rozważyły przystąpienie i rozwój współpracy; zwraca jednak uwagę, że większą skuteczność operacyjną oraz koordynację i odpowiedzialność polityczną w dłuższej perspektywie czasowej można osiągnąć dzięki zacieśnieniu stosunków między ESA a UE w drodze współpracy, między innymi aby uniknąć powielania podejmowanych wysiłków i nakładania się na siebie zadań; wzywa Komisję do bardzo dokładnego zbadania, czy ESA mogłaby w przyszłości zostać powiązana z unijnymi strukturami sprawowania rządów jako organizacja międzypaństwowa, aż do momentu, gdy przekształcenie jej w europejską agencję uznane zostanie za stosowne;

11.  uważa, że w międzyczasie Unia Europejska powinna – w ścisłej współpracy z ESA – w większym zakresie niż dotychczas koordynować strategie polityczne dotyczące przestrzeni kosmicznej i programy kosmiczne państw członkowskich w celu zapewnienia prawdziwie ogólnoeuropejskiego podejścia, przy jednoczesnym poszanowaniu interesów ESA i jej państw członkowskich; jest zdania, że jedynie dzięki ogólnoeuropejskiemu podejściu przemysł kosmiczny może stać się i pozostać konkurencyjny;

12.  wzywa Komisję, państwa członkowskie i ESA do utworzenia swego rodzaju grupy koordynacyjnej, której członkowie podczas regularnych posiedzeń będą wspólnie koordynować strategie i środki w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, aby uniknąć powielania struktur oraz wypracować wspólne podejście do spraw i forów międzynarodowych;

13.  zwraca uwagę, że intensywniejsze wykorzystywanie potencjału kosmicznego przez wojsko nie może prowadzić do ograniczenia cywilnego wykorzystania przestrzeni, a w przyszłości do ograniczenia ewentualnych nowych zastosowań cywilnych; wzywa państwa członkowskie i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do zainicjowania przeglądu przestarzałego już układu o przestrzeni kosmicznej z 1967 r. lub do wprowadzenia nowych ram regulacyjnych, które uwzględniałyby postępy technologiczne poczynione od lat 60. XX w.;

System Galileo i program Copernicus

14.  podkreśla konieczność nadania najwyższego priorytetu procesowi ukończenia systemu Galileo oraz kontynuowania programu Copernicus, które stanowią flagowe projekty europejskiej polityki przestrzeni kosmicznej, tak aby pierwsze usługi Galileo mogły być w praktyce udostępnione obywatelom w 2014 r.;

15.  podkreśla fakt, że EGNOS jest pierwszym operacyjnym, europejskim programem GNSS; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wspierały i wdrażały wykorzystywanie EGNOS w rozmaitych dziedzinach, takich jak transport;

16.  wyraża ubolewanie w związku z opóźnieniami, do jakich dochodziło w przeszłości podczas rozwoju europejskiego systemu nawigacji satelitarnej Galileo; z zadowoleniem przyjmuje umieszczenie czterech satelitów na orbicie okołoziemskiej; podkreśla, że społeczeństwo musi być lepiej informowane o zaletach i korzyściach wynikających szczególnie z systemu Galileo i ogółem z europejskiego przemysłu kosmicznego, i wzywa Komisję, aby przy okazji przyszłych startów satelitów Galileo przeprowadzała w europejskich stolicach UE zakrojone na szeroką skalę akcje o charakterze publicznym dla celów promowania systemu Galileo i jego możliwości zastosowania;

17.  podkreśla, że UE musi informować ludzi, przyciągać przyszłych inżynierów, rozpowszechniać informacje o unijnej nawigacji satelitarnej oraz zaproponować zestaw zachęt dla wszystkich użytkowników do korzystania z technologii opartych na Galileo i EGNOS;

18.  jest przekonany, że docelowa pełna zdolność operacyjna, oparta na konstelacji 27 satelitów wraz z odpowiednią liczbą zapasowych satelitów i stosowną infrastrukturą naziemną, jest warunkiem wstępnym uzyskania wartości dodanej systemu Galileo, szczególnie w zakresie wysokiej precyzji i nieprzerwanego funkcjonowania, i w związku z tym osiągnięcia licznych korzyści gospodarczych i społecznych;

19.  ubolewa, że obecnie Unia Europejska nie jest w całości objęta systemem EGNOS; apeluje o rozszerzenie tego systemu na Europę Południową, Wschodnią i Południowo-Wschodnią, co umożliwi jego stosowanie w całej Europie;

20.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do informowania Parlamentu o planach wykorzystania programu Copernicus oraz usługi publicznej o regulowanym dostępie programu Galileo w ramach wspierania misji i operacji WPBiO;

Przemysł kosmiczny jako siła napędowa wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

21.  stwierdza, że w szczególności – chociaż nie wyłącznie – małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) potrzebują swego rodzaju szybko uruchamianego finansowania ze strony organów publicznych, tak aby przedsiębiorstwa te mogły dysponować wystarczającymi środkami finansowymi na długoterminowe inwestycje w badania i rozwój; jest przekonany, że finansowanie publiczne i istnienie publicznych odbiorców produktów i usług przemysłu kosmicznego umożliwia pobudzanie innowacji, a tym samym wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy;

22.  ponownie zaznacza, że UE nie może stracić okazji do rozwoju rynku niższego szczebla w dziedzinie nawigacji satelitarnej, oraz podkreśla znaczenie planu działań w sprawie europejskiej agencji GNSS w celu poszerzania rynku GNSS, co będzie miało kluczowe znaczenie dla przyszłości gospodarki UE;

23.  przypomina, że nowe zastosowania nawigacji satelitarnej mogą poprawić bezpieczeństwo, wydajność i niezawodność w takich obszarach jak lotnictwo, żegluga, sektor drogowy i rolnictwo, bezpieczeństwo drogowe, pobieranie opłat, zarządzanie ruchem i parkowaniem, zarządzanie flotą, telefony alarmowe, śledzenie i oznaczanie towarów, rezerwacja internetowa, bezpieczeństwo morskie, tachografy cyfrowe, transport zwierząt i zrównoważone gospodarowanie ziemią;

24.  zwraca uwagę na fakt, o którym wspomina się w komunikacie, że 60% komponentów elektronicznych znajdujących się na pokładzie europejskich satelitów importuje się obecnie ze Stanów Zjednoczonych; wzywa w tym kontekście do podjęcia inicjatywy dotyczącej sposobu ochrony danych poufnych lub osobowych, a także do wykorzystania obowiązujących procedur w zakresie zamówień publicznych w celu dopilnowania, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe, by zakup infrastruktury kosmicznej od państw członkowskich służył jako dodatkowa siła napędowa wzrostu gospodarczego w sektorze;

25.  wzywa Komisję, Europejską Agencję Kosmiczną, Europejską Agencję Obrony i państwa członkowskie do określenia technologii o krytycznym znaczeniu w kontekście wspólnego europejskiego procesu niezawisłości oraz do opracowania rozwiązań alternatywnych, które charakteryzują się mniejszą zależnością od państw trzecich; przypomina o istnieniu ryzyka polegającego na tym, że w razie braku porozumienia Stany Zjednoczone mogłyby zlikwidować lub zablokować europejską infrastrukturę kosmiczną;

26.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do tworzenia zachęt dla przemysłu europejskiego do opracowywania na szczeblu europejskim komponentów wykorzystywanych w przestrzeni kosmicznej w celu zmniejszenia zależności od produktów przywożonych z państw trzecich;

27.  zwraca uwagę, że przedsiębiorstwa spoza przemysłu kosmicznego mogą odnosić korzyści z produktów powstałych w wyniku badań w dziedzinie przestrzeni kosmicznej; wzywa zatem wszystkie zainteresowane strony do zwiększenia wymiany wiedzy między podmiotami przemysłu kosmicznego a podmiotami spoza tego przemysłu oraz do współpracy partnerskiej w zakresie rozwoju technologii, która może doprowadzić do przełomowych innowacji z korzyścią dla społeczeństwa; podkreśla, że należy lepiej informować o wymiernych korzyściach przemysłu kosmicznego dla codziennego życia europejczyków;

28.  podkreśla, że w szczególności przemysł usług kosmicznych oraz sektor robotyki stwarzają liczne szanse rynkowe w pierwszym rzędzie dla MŚP;

29.  podkreśla, że samodzielne i inteligentne systemy robotyczne stanowią kluczowe technologie umożliwiające dalszą eksplorację przestrzeni kosmicznej; zwraca w tym kontekście uwagę na skuteczne wykorzystanie środków europejskich z programu „Horyzont 2020”, zwłaszcza na działania ściślej związane z rynkiem;

30.  podkreśla, że kluczem do zapewnienia konkurencyjnego europejskiego przemysłu kosmicznego jest odpowiednia liczba wysoko wykwalifikowanych pracowników; zwraca się zatem do wszystkich zainteresowanych stron o zacieśnienie współpracy między uniwersytetami i przedsiębiorstwami, a także o zachęcanie młodych talentów, zwłaszcza utalentowanych kobiet, do zaangażowania się w działalność tego sektora (np. poprzez uruchomienie krajowych programów studiów i kształcenia oraz zorganizowanie konkursów dla badaczy z Europy i spoza jej terytorium); stwierdza ponadto, że zasadnicze znaczenie ma również pozyskiwanie talentów z państw trzecich (w tym także zachęcanie do powrotów europejskich talentów);

Dostęp do przestrzeni kosmicznej

31.  podkreśla znaczenie dostępu do przestrzeni kosmicznej dla wszystkich państw członkowskich oraz sprzedaży na warunkach komercyjnych dla europejskiego przemysłu kosmicznego; zwraca jednocześnie uwagę na częściowy brak dostępu przemysłu europejskiego do rynków instytucjonalnych państw trzecich; podkreśla znaczenie zapewnienia przemysłowi europejskiemu równych warunków wstępnych na szczeblu międzynarodowym; zwraca się zatem do Komisji o wspieranie wzajemności i zapewnienie równych szans i uczciwych warunków konkurencji w ramach umów handlowych (np. transatlantyckiego partnerstwa handlowego i inwestycyjnego – TTIP);

32.  podkreśla znaczenie, jakie dla niezależnego dostępu do przestrzeni kosmicznej ma rozwój i wykorzystanie europejskich systemów wynoszących; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, aby – wspólnie z ESA – zapewniły w dłuższej perspektywie czasowej utrzymanie i rozbudowę europejskiego systemu wynoszącego oraz systemu usług wynoszenia;

33.  jest zdania, że europejski przemysł kosmiczny powinien korzystać z istniejącej europejskiej infrastruktury kosmicznej, która została częściowo sfinansowana z europejskich środków publicznych;

Znaczenie badań i rozwoju

34.  ponadto wyraża zadowolenie z faktu, iż w nowym programie ramowym w zakresie badań „Horyzont 2020” na badania i innowacje w dziedzinie przestrzeni kosmicznej przeznaczone ma zostać 1,5 mld EUR; wzywa w związku z tym Komisję, aby – w ramach programu „Horyzont 2020” – udostępniła część tego budżetu na badania i rozwój zastosowań łączności satelitarnej;

35.  jest zdania, że zwłaszcza w ramach działalności badawczej niezbędne jest zwiększenie koordynacji między UE, ESA i państwami członkowskimi; wzywa wszystkie te strony do opracowania wspólnego planu działania w zakresie badań, obejmującego okres do 2020 r., oraz do zdefiniowania priorytetów i celów polityki przestrzeni kosmicznej, które należy wspólnie osiągnąć, w celu zapewnienia zainteresowanym podmiotom, głównie podmiotom działającym w przemyśle, spójności planowania; podkreśla znaczenie współpracy z państwami trzecimi w dziedzinie badań naukowych;

36.  podkreśla, że rozwój zastosowań i usług GNSS ma podstawowe znaczenie dla zagwarantowania, że inwestycja infrastrukturalna, jaką jest Galileo, będzie w pełni wykorzystywana oraz że system Galileo będzie rozwijany do jego pełnej zdolności; zwraca uwagę na konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu finansowania z przeznaczeniem na badania naukowe i rozwój w zakresie GNSS, a także na jego wdrażanie; ubolewa, że ograniczenie funduszy przeznaczonych na badania i innowacje w zakresie zastosowań opartych na systemach EGNOS lub Galileo znacznie opóźnia postęp technologiczny i wzrost potencjału przemysłowego UE, a także wydajne dla środowiska wdrażanie, i w związku z tym wzywa Komisję do wprowadzenia rozwiązań zapewniających MŚP łatwiejszy dostęp do finansowania;

37.  zwraca uwagę, że rozwój innowacyjnych zastosowań w Europie jest spowalniany przez różnorodne przeszkody; w tym kontekście przypomina Komisji o istnieniu nieodkrytego rynku komercyjnego wykorzystania danych kosmicznych uzyskiwanych dzięki programom obserwacji Ziemi i nawigacji satelitarnej; wzywa Komisję do przeprowadzenia badania w celu określenia tych przeszkód (takich jak odpowiedzialność za szkody spowodowane przez obiekty/śmieci kosmiczne, niepewność co do dostępności usług, obawy związane z bezpieczeństwem i ochroną danych, niedostateczna wiedza o potencjale tych zastosowań i brak interoperacyjności) oraz przedstawienia możliwych propozycji rozwiązań umożliwiających otwarcie tych rynków;

Łączność satelitarna

38.  podkreśla, że łączność satelitarna odgrywa znaczącą rolę w europejskim przemyśle kosmicznym, ponieważ zamówienia w tej branży zapewniają stałą eksploatację statków kosmicznych i systemów wynoszących, przyczyniając się tym samym do realizacji celu niezależnego dostępu UE do przestrzeni kosmicznej; w tym kontekście wskazuje również na znaczenie niezależnych możliwości w zakresie ładunku użytkowego, dostępnych w związku z wynoszeniem satelitów komercyjnych (mowa tu o tzw. dodatkowym ładunku użytkowym), które można wykorzystać do wypróbowania w przestrzeni kosmicznej nowych produktów i technologii i które przyczyniają się w ten sposób do zmniejszenia kosztów i oszczędności czasu, aby możliwe było oferowanie nowych usług;

39.  podkreśla, że łączność satelitarna umożliwia skuteczne dostarczanie usług multimedialnych również tym podmiotom gospodarczym i obywatelom, którym dotychczas nie można było ich zapewnić poprzez technologie naziemne;

40.  podkreśla, że sieci satelitarne służące rozpowszechnianiu internetu szerokopasmowego w całej UE, a zwłaszcza na obszarach oddalonych, przyczyniają się do osiągania celów unijnej agendy cyfrowej; w związku z tym wzywa Komisję do dopilnowania, by ze względu na neutralność technologiczną odpowiednio uwzględniono internet satelitarny w koszyku technologii przewidzianym do celów rozbudowy łączy szerokopasmowych, jak np. w polityce spójności UE;

41.  uważa, że łączność satelitarna zyskuje coraz większe znaczenie logistyczne w sytuacjach kryzysowych, takich jak klęski żywiołowe, lub w działaniach na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa wewnętrznego, ponieważ wykorzystywane w jej ramach łącza transmisji danych i łącza komunikacyjne są absolutnie niezbędne w sytuacji, gdy infrastruktura naziemna nie istnieje lub uległa zniszczeniu;

42.  wzywa zatem Komisję do przeprowadzenia analizy obecnej dostępności częstotliwości radiowej służącej do łączności satelitarnej oraz przyszłego na nią zapotrzebowania, a także do zapewnienia podczas następnej światowej konferencji radiokomunikacyjnej właściwej ochrony interesów UE oraz interesów branży łączności satelitarnej w zakresie przeznaczania częstotliwości radiowych na szczeblu globalnym i regionalnym;

43.  jest zdania, że potencjał innowacji w dziedzinie łączności satelitarnej bynajmniej nie został jeszcze wyczerpany; wskazuje na możliwości najnowszych technologii, takich jak terminal umożliwiający przesyłanie danych za pomocą lasera (ang. Laser Communication Terminal, LCT) lub satelity o wysokiej przepustowości (ang. High Throughput Satellites, HTS), dzięki którym można zaspokoić potrzeby związane z coraz intensywniejszą wymianą danych przy coraz szybszej transmisji danych;

44.  podkreśla, że Europa może utrzymać przewagę technologiczną w zakresie łączności satelitarnej tylko wówczas, gdy na szczeblu europejskim będą kontynuowane prace badawcze w tej dziedzinie;

Śmieci kosmiczne

45.  podkreśla, że infrastruktura kosmiczna stanowi podstawę szerokiego wachlarza usług, z których podmioty gospodarcze i obywatele korzystają każdego dnia; zwraca uwagę, że utrata dostępu do tej infrastruktury, przykładowo w wyniku kolizji satelitów z innymi obiektami lub odpadami kosmicznymi, może mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo podmiotów gospodarczych i obywateli;

46.  jest zdania, że śmieci kosmiczne stają się coraz większym problemem; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia działań na rzecz globalnego zarządzania przestrzenią kosmiczną; wzywa jednocześnie Komisję i państwa członkowskie, by wszystkimi kanałami dyplomatycznymi zachęcały państwa trzecie do podpisania opracowanego przez Unię Europejską Kodeksu postępowania dotyczącego działań w przestrzeni kosmicznej;

47.  zwraca się do Komisji o jak najszybsze wsparcie dla ustanowienia na szczeblu europejskim zaproponowanego na początku bieżącego roku programu wsparcia obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych, aby zapewnić większą niezależność od instytucji w Stanach Zjednoczonych, które publikują ostrzeżenia o ryzyku kolizji;

o
o   o

48.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 63. (2) Dz.U. C 227 E z 6.8.2013, s. 16. (3) Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 1. (4) Dz.U. L 134 z 29.5.2009, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wykorzystania potencjału chmury obliczeniowej w Europie (2013/2063(INI))

P7_TA(2013)0535 A7-0353/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 września 2012 r. zatytułowany „Wykorzystanie potencjału chmury obliczeniowej w Europie” (COM(2012)0529) oraz towarzyszący mu dokument roboczy,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 maja 2010 r. pt. „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie nowej agendy cyfrowej dla Europy: 2015.eu(1),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 243/2012/UE z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie ustanowienia wieloletniego programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego,

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 stycznia 2012 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i swobodnym przepływem takich danych (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (COM(2012)0011),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 19 października 2011 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego instrument „Łącząc Europę” (COM(2011)0665),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności,

–  uwzględniając prace Europejskiego Instytutu Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) w zakresie wyznaczania standardów odnoszących się do chmury;

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę Parlamentu i Rady 1999/44/WE oraz uchylającą dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę Parlamentu i Rady 97/7/WE,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu i Rady 1999/44/WE w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji(2),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu i Rady 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(3),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu i Rady 2001/29/WE z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym(5),

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7-0353/2013),

A.  mając na uwadze, że zdalne usługi przetwarzania danych w różnych formach, obecnie powszechnie znane jako „chmura obliczeniowa”, nie są nowością, natomiast znaczący postęp w dziedzinie technologii informacyjno‑komunikacyjnych dokonał się w związku ze skalą i wydajnością chmury obliczeniowej, a także w związku z zawartymi w niej treściami;

B.  mając na uwadze, że pomimo tego chmura obliczeniowa przyciąga w ostatnich latach uwagę w związku z rozwojem nowych i innowacyjnych modeli biznesowych na dużą skalę, dużym naciskiem ze strony dostawców usług w chmurze obliczeniowej, innowacjami technicznymi i rozwojem możliwości przetwarzania danych, niższymi cenami i szybkimi łączami, jak również z potencjalnymi korzyściami gospodarczymi oraz korzyściami w zakresie efektywności, w tym odnoszącymi się do zużycia energii, oferowanymi przez usługi przetwarzania w chmurze wszystkim typom użytkowników;

C.  mając na uwadze, że stosowanie i rozwój usług chmury obliczeniowej na obszarach słabo zaludnionych i odległych może ograniczyć stopień ich izolacji, ale jednocześnie stanowi poważne wyzwanie z uwagi na niedostateczną dostępność niezbędnej infrastruktury;

D.  mając na uwadze, że korzyści dla dostawców usług w chmurze wiążą się na przykład z opłatami za świadczenia, monetyzacją niewykorzystanego nadmiaru zasobów przetwarzania danych, ekonomią skali, możliwością przejmowania baz klientów (tzw. efekt lock‑in) oraz wtórnego wykorzystania informacji dotyczących użytkowników, np. w celach reklamowych, z zastrzeżeniem ochrony prywatności i bezpieczeństwa danych osobistych; mając na uwadze, że efekt uzależnienia od jednego dostawcy może przynieść niekorzystne z punktu widzenia konkurencyjności skutki, którym można jednak zaradzić poprzez racjonalne działania normalizacyjne oraz poprzez większą przejrzystość umów dotyczących licencjonowania własności intelektualnej;

E.  mając na uwadze, że korzyści dla użytkowników usług w chmurze obejmują potencjalnie niższe koszty, dostęp z dowolnego punktu, wygodę, niezawodność, skalowalność i bezpieczeństwo;

F.  mając na uwadze, że przetwarzanie w chmurze wiąże się również z zagrożeniami dla użytkowników, zwłaszcza w odniesieniu do danych wrażliwych, a użytkownicy muszą zdawać sobie sprawę z tych zagrożeń; mając na uwadze, że jeżeli przetwarzanie w chmurze odbywa się w danym kraju, władze tego kraju mogą mieć dostęp do danych; mając na uwadze, że Komisja powinna uwzględnić ten fakt podczas opracowywania wniosków i zaleceń dotyczących chmury obliczeniowej;

G.  mając na uwadze, że usługi w chmurze obliczeniowej obligują użytkowników do przekazywania informacji dostawcy usług przechowywania w chmurze, który jest osobą trzecią, co budzi obawy co do ciągłości kontroli nad informacjami dotyczącymi użytkowników indywidualnych oraz co do dostępu do nich i ochrony ich przed samym dostawcą, przed innymi użytkownikami tych samych usług oraz przed innymi stronami; mając na uwadze, że popieranie usług, w ramach których wyłącznie użytkownik jest w stanie uzyskać dostęp do swoich informacji, a dostawcy usług przechowywania w chmurze nie mają do nich dostępu, mogłoby rozwiązać niektóre problemy związane z tym zagadnieniem;

H.  mając na uwadze, że powszechniejsze użytkowanie usług w chmurze obliczeniowej dostarczanych przez ograniczoną liczbę dużych dostawców oznacza, że rosnąca ilość informacji jest gromadzona w rękach tych dostawców, co podnosi ich efektywność, ale jednocześnie zwiększa ryzyko katastrofalnej utraty informacji oraz powstania scentralizowanych punktów krytycznych, które mogą osłabić stabilność internetu oraz dostępu do informacji stron trzecich;

I.  mając na uwadze, że należy doprecyzować odpowiedzialność i obowiązki wszystkich zainteresowanych stron w obszarze usług w chmurze obliczeniowej, w szczególności w zakresie bezpieczeństwa i poszanowania wymogów ochrony danych;

J.  mając na uwadze, że rynek usług w chmurze obliczeniowej jest podzielony na linię konsumencką i linię biznesową;

K.  mając na uwadze, że dla użytkowników biznesowych znormalizowane usługi w chmurze obliczeniowej mogą być, pod warunkiem spełnienia specyficznych potrzeb użytkownika, atrakcyjnym sposobem na przekształcenie kosztu inwestycji w koszt operacyjny oraz na umożliwienie szybkiego dostępu do dodatkowych możliwości przechowywania i mocy przetwarzania oraz ich skalowania;

L.  mając na uwadze, że dla konsumentów fakt, iż w szczególności dostawcy systemów operacyjnych dla różnych typów sprzętu dla konsumentów w coraz większym stopniu nakierowują konsumentów, poprzez użycie ustawień domyślnych itd., na używanie prawnie zastrzeżonych usług w chmurze, oznacza, iż ci dostawcy tworzą jednocześnie bazę klientów na własne potrzeby i gromadzą informacje o użytkownikach usług;

M.  mając na uwadze, iż korzystanie z zewnętrznych usług w chmurze obliczeniowej w sektorze publicznym należy uważnie rozważyć pod względem jakiegokolwiek zwiększenia ryzyka w odniesieniu do informacji na temat obywateli oraz pod względem zagwarantowania działania funkcji usług publicznych;

N.  mając na uwadze, że z perspektywy bezpieczeństwa wprowadzenie usług w chmurze obliczeniowej oznacza, że odpowiedzialność za zapewnienie bezpieczeństwa informacji należących do poszczególnych użytkowników indywidualnych zostaje przeniesiona z użytkownika usług na dostawcę usług, co zwiększa potrzebę zadbania o to, aby dostawcy usług byli w stanie – z prawnego punktu widzenia – oferować bezpieczne i solidne rozwiązania komunikacyjne;

O.  mając na uwadze, że rozwój usług w chmurze obliczeniowej doprowadzi do zwiększenia ilości przesyłanych danych oraz popytu na przepustowość internetu, a także do większych potrzeb w zakresie wyższych prędkości wysyłania oraz szerszej dostępności szybkich łączy szerokopasmowych;

P.  mając na uwadze, że osiągnięcie celów europejskiej agendy cyfrowej, w szczególności w zakresie korzystania z łączy szerokopasmowych oraz dostępu do nich dla wszystkich, transgranicznych usług publicznych oraz celów związanych z badaniami i innowacją, jest krokiem niezbędnym, aby UE mogła w pełni wykorzystać korzyści oferowane przez chmurę obliczeniową;

Q.  mając na uwadze, że w ostatnim czasie miały miejsce pewne wydarzenia dotyczące kwestii naruszeń bezpieczeństwa, w szczególności skandal szpiegowski PRISM;

R.  mając na uwadze brak farm serwerów w Europie;

S.  mając na uwadze, że cyfrowy rynek wewnętrzny ma kluczowe znaczenie dla realizacji celów strategii Europa 2020, co w znacznym stopniu przyczyniłoby się do realizację celów Aktu o jednolitym rynku i miało kluczowe znaczenie w reagowaniu na kryzys gospodarczy i finansowy w UE;

T.  mając na uwadze, że dostępność sieci szerokopasmowych na całym obszarze UE, powszechny i równoprawny dostęp wszystkich obywateli do usług internetowych oraz zagwarantowanie neutralności sieci stanowią podstawowy warunek rozwoju europejskiego systemu opartego na modelu chmury obliczeniowej;

U.  mając na uwadze, że instrument „Łącząc Europę” ma między innymi przyczynić się do szerszego korzystania z łączy szerokopasmowych w Europie;

V.  mając na uwadze, że technologia chmury obliczeniowej powinna zachęcać do integracji MŚP dzięki ograniczeniu barier utrudniających wchodzenie na rynek (np. obniżeniu kosztów infrastruktury IT);

W.  mając na uwadze, że europejski system oparty na modelu chmury obliczeniowej wymaga zagwarantowania europejskich norm prawnych w zakresie ochrony danych;

X.  mając na uwadze, że rozwój modelu chmury obliczeniowej powinien przyczynić się do promowania kreatywności z korzyścią dla posiadaczy praw i użytkowników; mając ponadto na uwadze, że w ramach tego procesu należy unikać zakłóceń na jednolitym rynku oraz dążyć do wzmocnienia zaufania konsumentów i przedsiębiorstw do koncepcji chmury obliczeniowej;

Informacje ogólne

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie wykorzystania potencjału chmury obliczeniowej w Europie i popiera plany Komisji w zakresie opracowania spójnego podejścia do usług w chmurze obliczeniowej, ale uważa, że z uwagi na ambitne cele tej strategii w kontekście niektórych aspektów odpowiedniejszym rozwiązaniem byłby instrument ustawodawczy;

2.  podkreśla, iż polityka wspierająca łącza o dużej przepustowości oraz bezpieczną infrastrukturę łączności jest kluczowym elementem dla wszystkich usług opierających się na łączności, łącznie z usługami w chmurze obliczeniowej, ale podkreśla, że z uwagi na ograniczony budżet instrumentu „Łącząc Europę” wsparcie rozbudowy sieci szerokopasmowych musi być uzupełnione z wykorzystaniem pomocy dostępnej w ramach innych programów i inicjatyw Unii, w tym europejskich funduszy strukturalnych i funduszy inwestycyjnych;

3.  podkreśla, że usługi w chmurze obliczeniowej muszą zapewniać bezpieczeństwo i niezawodność proporcjonalne do zwiększonego ryzyka płynącego z koncentracji danych i informacji w rękach ograniczonej liczby dostawców;

4.  podkreśla, że przepisy unijne powinny pozostać neutralne oraz, za wyjątkiem istotnych przyczyn związanych z interesem publicznym, nie powinny być one przystosowywane w celu ułatwiania bądź utrudnienia funkcjonowania jakichkolwiek modeli biznesowych czy usług;

5.  podkreśla, że strategia dotycząca chmury obliczeniowej powinna obejmować aspekty równoległe, takie jak zużycie energii przez centra danych oraz powiązane kwestie środowiskowe;

6.  zwraca uwagę na szerokie możliwości wynikające z dostępu do danych z każdego urządzenia podłączonego do internetu;

7.  podkreśla oczywisty interes, jaki UE ma w większej liczbie farm serwerów na swoim obszarze z dwóch względów: w zakresie polityki przemysłowej umożliwiłoby to osiągnięcie większych efektów synergii w związku z celami rozwojowymi w dziedzinie sieci dostępu nowej generacji, określonymi w agendzie cyfrowej, a w odniesieniu do systemu ochrony danych w Unii – wzmocniłoby zaufanie, gdyż pieczę nad serwerami sprawowałaby UE;

8.  podkreśla znaczenie umiejętności cyfrowych dla wszystkich obywateli i wzywa państwa członkowskie do opracowywania koncepcji propagowania bezpiecznego korzystania z usług internetowych, w tym z chmury obliczeniowej;

Chmura obliczeniowa jako narzędzie wspomagające rozwój i zatrudnienie

9.   podkreśla, że z uwagi na potencjał gospodarczy chmury obliczeniowej w zakresie zwiększania konkurencyjności Europy na arenie międzynarodowej może ona stać się istotnym narzędziem wspomagającym rozwój i zatrudnienie;

10.  w związku z tym podkreśla, że w sytuacji braku lub niewystarczającej dostępności infrastruktury szerokopasmowej rozwój usług w chmurze obliczeniowej może zwiększyć przepaść cyfrową istniejącą między obszarami miejskimi a wiejskimi, co jeszcze bardziej utrudni spójność terytorialną i regionalny rozwój gospodarczy;

11.  podkreśla, że Unia mierzy się jednocześnie z licznymi naciskami w zakresie wzrostu PKB w czasie, w którym zakres stymulowania rozwoju w oparciu o finansowanie publiczne jest ograniczony z uwagi na wysokie poziomy długu i deficytu, oraz wzywa instytucje europejskie i państwa członkowskie do uruchomienia wszelkich możliwych dźwigni rozwoju; zwraca uwagę, że przetwarzanie w chmurze może stać się podłożem do rozwoju opartego na transformacjach we wszystkich sektorach gospodarki, ze szczególnym uwzględnieniem takich obszarów jak ochrona zdrowia, energetyka, usługi publiczne oraz edukacja;

12.  podkreśla, że bezrobocie, łącznie z bezrobociem osób młodych oraz bezrobociem długotrwałym, osiągnęło w Europie niedopuszczalnie wysoki poziom i prawdopodobnie pozostanie na wysokim poziomie w najbliższej przyszłości oraz że konieczne są stanowcze i pilne działania na szczeblu politycznym; zwraca uwagę, że działania w zakresie umiejętności cyfrowych oraz edukacji cyfrowej w ramach rozwoju chmury obliczeniowej mogą, na późniejszym etapie, nadzwyczajnie zyskać na znaczeniu w zmaganiach z rosnącym bezrobociem, w szczególności wśród osób młodych;

13.  podkreśla potrzebę zdecydowanej poprawy umiejętności cyfrowych użytkowników, a także potrzebę szkoleń, aby zwrócić uwagę na korzyści wynikające z chmury obliczeniowej; przypomina o potrzebie ustanowienia większej liczby programów zdobywania kwalifikacji przez specjalistów zarządzających usługami w ramach chmury obliczeniowej;

14.  podkreśla, że MŚP są kluczowym elementem gospodarki UE i że należy podjąć więcej działań mających na celu wspieranie konkurencyjności europejskich MŚP na arenie międzynarodowej oraz stworzenie otoczenia możliwie najbardziej sprzyjającego dla przyjęcia nowych, obiecujących osiągnięć technologicznych, takich jak chmura obliczeniowa, które mogą mieć ogromny wpływ na konkurencyjność przedsiębiorstw z UE;

15.  podkreśla pozytywny wpływ usług związanych z chmurą obliczeniową na MŚP, zwłaszcza na przedsiębiorstwa mające siedzibę na obszarach odległych lub peryferyjnych, lub w krajach borykających się z trudnościami gospodarczymi, gdyż usługi takie przyczyniają się do obniżenia kosztów stałych MŚP poprzez możliwość wynajęcia mocy obliczeniowej i pamięci, a także wzywa Komisję do rozważenia odpowiednich ram prawnych umożliwiających MŚP zwiększenie wzrostu i wydajności, ponieważ MŚP mogą skorzystać z ograniczenia kosztów początkowych i łatwiejszego dostępu do narzędzi analitycznych;

16.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do informowania zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw o gospodarczym potencjale chmury obliczeniowej;

17.  przypomina, że UE powinna wykorzystać stosunkową nowość tej technologii i postawić na jej rozwój z myślą o osiągnięciu spodziewanych korzyści skali i ożywić w ten sposób swoją gospodarkę, zwłaszcza w sektorze ICT;

Rynek UE a chmura obliczeniowa

18.  podkreśla, że rynek wewnętrzny powinien pozostać otwarty na wszystkich dostawców spełniających przepisy UE, z uwagi na fakt, że globalny wolny przepływ usług i informacji zwiększa konkurencyjność Unii oraz możliwości dla jej przemysłu, jak również korzyści dla obywateli Unii;

19.  ubolewa nad zaleceniami masywnego, wszechobecnego i nieograniczonego dostępu dla władz do przechowywanych w chmurach obliczeniowych państw trzecich informacji na temat użytkowników z Unii, i domaga się, aby dostawcy usług w chmurze obliczeniowej otwarcie wyjaśnili, jak zarządzają informacjami przekazywanymi im przez konsumentów w toku korzystania z usług w chmurze obliczeniowej;

20.  nalega, aby w celu ograniczenia ryzyka bezpośredniego lub pośredniego dostępu do informacji ze strony obcych rządów, w przypadkach, w których taki dostęp nie jest dozwolony w ramach prawa unijnego, Komisja:

21.  z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji dotyczący ustanowienia ogólnounijnego systemu certyfikacji, który stworzy zachętę dla podmiotów opracowujących i świadczących usługi chmury obliczeniowej do inwestowania w lepszą ochronę prywatności;

22.  wzywa Komisję, aby we współpracy z sektorem przemysłowym Unii oraz innymi zainteresowanymi stronami wskazała obszary, w których szczególne podejście Unii mogłoby okazać się szczególnie atrakcyjne na szczeblu globalnym;

23.  podkreśla znaczenie konkurencyjnego i przejrzystego rynku Unii mającego na celu zapewnienie wszystkim użytkownikom na terenie Unii bezpiecznych, zrównoważonych, przystępnych i niezawodnych usług; domaga się prostej, przejrzystej metody pozwalającej na identyfikowanie usterek w systemie bezpieczeństwa w taki sposób, aby działający na europejskim rynku dostawcy usług mieli wystarczający i odpowiedni bodziec do usuwania takich usterek;

24.  podkreśla, iż wszyscy dostawcy usług w chmurze działający na terenie Unii muszą konkurować na równych warunkach oraz na jednakowych zasadach mających zastosowanie do wszystkich z nich;

Zamówienia publiczne i zamówienia innowacyjnych rozwiązań a chmura obliczeniowa

25.  podkreśla, że wdrożenie usług w chmurze obliczeniowej przez sektor publiczny ma potencjał do obniżenia kosztów administracji publicznej oraz zagwarantowania obywatelom bardziej efektywnych usług, podczas gdy efekt dźwigni cyfrowej mógłby okazać się nadzwyczaj korzystny dla wszystkich sektorów gospodarki; zwraca uwagę, że sektor prywatny również może skorzystać z tych usług w chmurze obliczeniowej do zamawiania innowacyjnych rozwiązań;

26.  zachęca administracje publiczne do wzięcia pod uwagę bezpiecznych, niezawodnych i pewnych usług w chmurze w zakresie zamówień w sektorze technologii informacyjnej, podkreślając jednocześnie ich szczególną odpowiedzialność w odniesieniu do ochrony informacji dotyczących obywateli, dostępności oraz ciągłości usług;

27.  wzywa w szczególności Komisję do rozważenia możliwości korzystania z usług w chmurze tam, gdzie jest to zasadne, tak aby dać innym przykład;

28.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia prac nad Europejskim partnerstwem na rzecz chmur obliczeniowych;

29.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do nadania modelowi chmury obliczeniowej priorytetowego charakteru w ramach programów naukowych i rozwojowych oraz do promowania go zarówno w administracji publicznej jako innowacyjnego rozwiązania w dziedzinie administracji elektronicznej, które służy obywatelom, jak i w sektorze prywatnym jako innowacyjnego narzędzia rozwoju przedsiębiorstwa;

30.  podkreśla, że korzystanie z usług w zakresie chmury obliczeniowej przez organy publiczne, w tym organy ścigania i instytucje UE, wymaga szczególnej uwagi i koordynacji między państwami członkowskimi; przypomina, że należy zagwarantować integralność i bezpieczeństwo danych oraz zapobiec niedozwolonemu dostępowi, w tym przez obce rządy i ich organy wywiadowcze, które nie działają na mocy podstawy prawnej w prawie Unii lub państw członkowskich; podkreśla, że ma to również zastosowanie w przypadku szczególnej działalności związanej z przetwarzaniem danych w związku z pewnymi kluczowymi usługami pozarządowymi – zwłaszcza przetwarzaniem szczególnych kategorii danych osobowych – świadczonymi przez podmioty takie jak banki, towarzystwa ubezpieczeniowe, szkoły i szpitale; podkreśla również, że powyższe ma szczególne znaczenie w przypadku przesyłania danych (poza Unię Europejską między różnymi jurysdykcjami); dlatego uważa, że do czasu wprowadzenia satysfakcjonujących światowych zasad dotyczących ochrony danych organy publiczne, służby pozarządowe i sektor prywatny powinny podczas przetwarzania wrażliwych danych i informacji w jak największym stopniu polegać na unijnych dostawcach chmur obliczeniowych w celu zapewnienia bezpieczeństwa wrażliwych danych i baz danych w posiadaniu organów publicznych;

Standardy a chmura obliczeniowa

31.  wzywa Komisję do przejęcia roli przywódczej w rozpowszechnianiu standardów i specyfikacji wspierających sprzyjające zachowaniu prywatności, niezawodne, w wysokim stopniu interoperacyjne, pewne i energooszczędne usługi w chmurze obliczeniowej będące integralną częścią przyszłej unijnej polityki przemysłowej; podkreśla, że niezawodność, bezpieczeństwo i ochrona danych są niezbędne dla zapewnienia zaufania konsumentów i konkurencyjności;

32.  podkreśla, że normy są oparte na przykładach najlepszych praktyk;

33.  nalega, aby standardy umożliwiły łatwe i kompletne przenoszenie danych i usług, a także wysoki stopień interoperacyjności między usługami w chmurze w celu zwiększenia konkurencji, a nie jej ograniczania;

34.  z zadowoleniem przyjmuje wyznaczanie standardów powierzone Europejskiemu Instytutowi Norm Telekomunikacyjnych i podkreśla znaczenie ciągłego przestrzegania otwartych i przejrzystych procedur;

Konsumenci a chmura obliczeniowa

35.  wzywa Komisję do zadbania o to, aby urządzenia konsumentów nie korzystały domyślnie z usług przetwarzania w chmurze ani nie były ograniczone wyłącznie do konkretnego dostawcy takich usług;

36.  wzywa Komisję do zapewnienia pełnej zgodności wszystkich umów handlowych między operatorami telekomunikacyjnymi a podmiotami świadczącymi usługi chmury obliczeniowej z prawem UE w zakresie konkurencji oraz umożliwienia konsumentom pełnego dostępu do wszelkich usług chmury obliczeniowej za pośrednictwem połączeń internetowych oferowanych przez dowolnego operatora telekomunikacyjnego;

37.  przypomina Komisji o prawie przewidzianym na mocy dyrektywy 1999/5/WE (dyrektywa w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności), z którego Komisja jeszcze nie skorzystała, a które daje jej możliwość wprowadzenia wymogu zadbania o to, aby sprzęt obejmował zabezpieczenia chroniące informacje użytkowników;

38.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia wśród konsumentów świadomości wszystkich zagrożeń związanych z korzystaniem z usług w chmurze obliczeniowej;

39.  wzywa Komisję do zagwarantowania, że konsument w przypadku nakłaniania do skorzystania z usług w chmurze obliczeniowej lub jakiegokolwiek innego proponowania takich usług w pierwszej kolejności uzyska wszelkie informacje niezbędne do podjęcia przemyślanej decyzji, szczególnie w odniesieniu do systemu prawnego, któremu podlegają dane przechowywane w ramach usług w chmurze obliczeniowej;

40.  podkreśla, że informacje dostarczone zgodnie z powyższym powinny wskazywać, między innymi, kto jest dostawcą końcowym usług w chmurze obliczeniowej oraz w jaki sposób usługi są finansowane; podkreśla ponadto, że w przypadku finansowania usług w oparciu o wykorzystanie informacji użytkownika w celach reklamowych lub udostępnienia informacji w takich celach innym podmiotom, użytkownik powinien zostać o tym poinformowany;

41.  podkreśla, że informacje powinny być ujęte w znormalizowanym i przenośnym formacie łatwym do zrozumienia i porównania;

42.  wzywa Komisję do przeanalizowania odpowiednich środków w celu opracowania minimalnego akceptowalnego poziomu praw konsumenta w zakresie usług w chmurze obliczeniowej, który uwzględniałby między innymi kwestie ochrony prywatności, przechowywania danych w państwie trzecim, odpowiedzialności za utratę danych, a także inne zagadnienia o dużym znaczeniu dla konsumentów;

43.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby przyjęły konkretne środki dotyczące wykorzystywania i wspierania usług chmury obliczeniowej w odniesieniu do zasobów udostępnianych w ramach otwartego dostępu i otwartych zasobów edukacyjnych;

Własność intelektualna, prawo cywilne itp. a chmura

44.  wzywa Komisję do podjęcia działań na rzecz dalszej harmonizacji przepisów w państwach członkowskich w celu uniknięcia nieporozumień sądowniczych i rozwarstwienia oraz w celu zapewnienia przejrzystości na jednolitym rynku cyfrowym;

45.  wzywa Komisję do dokonania przeglądu innych obszarów prawodawstwa unijnego w celu zniwelowania luk związanych z chmurą obliczeniową; w szczególności wzywa do doprecyzowania systemu praw własności intelektualnej i do przeglądu dyrektywy w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych, dyrektywy w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz dyrektywy w sprawie handlu elektronicznego, które są najważniejszymi aktami unijnego prawodawstwa odnoszącymi się do chmury obliczeniowej;

46.  wzywa Komisję do sporządzenia jasnych ram prawnych w zakresie chronionych prawem autorskim treści chmury obliczeniowej, ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących wydawania licencji;

47.  przyznaje, że pojawienie się usług przechowywania dzieł chronionych w chmurze obliczeniowej nie powinno poddawać w wątpliwość prawa europejskich podmiotów prawa autorskiego do sprawiedliwej zapłaty za wykorzystywanie ich dzieł, lecz w związku z tym pojawia się pytanie, czy usługi te można traktować na równi z tradycyjnymi i cyfrowymi nośnikami oraz urządzeniami rejestrującymi;

48.  zwraca się do Komisji o przeanalizowanie różnych rodzajów usług związanych z chmurą obliczeniową i zbadanie, w jaki sposób przechowywanie w chmurze dzieł chronionych wpływa na systemy pobierania należności z tytułu praw autorskich, a zwłaszcza na mechanizmy opłat za kopiowanie na użytek prywatny, które w przypadku niektórych rodzajów usług związanych z chmurą obliczeniową są znaczące;

49.  wzywa Komisję do rozwijania wspólnie z zainteresowanymi stronami zdecentralizowanych usług opartych na bezpłatnym i otwartym oprogramowaniu, które przyczynią się do ujednolicenia praktyk dostawców chmury obliczeniowej i umożliwią obywatelom UE odzyskanie kontroli nad dotyczącymi ich danymi i prywatną korespondencją, np. dzięki szyfrowaniu od jednego nadawcy do jednego odbiorcy;

50.  podkreśla, że – z powodu niepewności co do mającego zastosowanie prawa i jurysdykcji – umowy są głównymi narzędziami tworzenia relacji między dostawcami chmury obliczeniowej a ich klientami oraz że istnieje w związku z tym wyraźna potrzeba wspólnych unijnych wytycznych w tym zakresie;

51.  wzywa Komisję do współpracy z państwami członkowskimi w celu opracowania unijnych wzorów umów w oparciu o najlepsze praktyki (lub „umów wzorcowych”), które zapewnią całkowitą przejrzystość dzięki udostępnieniu wszystkich warunków w bardzo jasnej formie;

52.  wzywa Komisję do opracowania wraz z zainteresowanymi stronami dobrowolnego systemu certyfikacji dla dostawców systemów bezpieczeństwa, który przyczyni się do ujednolicenia praktyk dostawców chmury obliczeniowej i uświadomi klientom, czego powinni oczekiwać od dostawców usług związanych z chmurą obliczeniową;

53.  podkreśla, że z powodu problemów związanych z jurysdykcją raczej mało prawdopodobne jest, by konsumenci w UE mogli dochodzić roszczeń od dostawców usług związanych z chmurą obliczeniową w innych jurysdykcjach; wzywa zatem Komisję do zapewnienia odpowiednich środków umożliwiających dochodzenie roszczeń w zakresie usług konsumenckich, gdyż istnieje wyraźna dysproporcja pomiędzy konsumentami a dostawcami chmury obliczeniowej;

54.  wzywa Komisję do zapewnienia szybkiego wdrożenia alternatywnych sposobów rozwiązywania sporów i internetowych sposobów rozwiązywania sporów oraz do zagwarantowania, że konsumenci będą posiadali odpowiednie narzędzia służące zbiorowemu dochodzeniu roszczeń w przypadku naruszeń bezpieczeństwa i prywatności oraz w przypadku nielegalnych przepisów umownych dotyczących usług związanych z chmurą obliczeniową;

55.  wyraża ubolewanie w związku z tym, że użytkownicy nie dysponują obecnie żadnymi skutecznymi środkami naprawczymi w przypadku niedotrzymania postanowień umowy;

56.  wzywa do systematycznego uwzględniania w propozycjach zawieranych umów informacji przeznaczonych dla konsumentów, a dotyczących czynności w zakresie przetwarzania danych osobowych, a także do obowiązkowego uzyskiwania zgody użytkowników przed zmianą warunków umowy;

57.  wzywa Komisję, aby podczas dyskusji w grupie ekspertów zobowiązała podmioty świadczące usługi chmury obliczeniowej do umieszczania w umowach pewnych kluczowych klauzul gwarantujących jakość usługi, takich jak obowiązek modernizacji w razie potrzeby oprogramowania i sprzętu komputerowego, określenia postępowania w przypadku utraty danych oraz czasu, jaki zajmie rozwiązanie problemu, i jak szybko usługodawca może usunąć obraźliwe materiały w przypadku wystąpienia przez użytkownika chmury obliczeniowej z odpowiednim wnioskiem;

58.  przypomina, że w przypadku gdy dostawca usług w chmurze wykorzystuje dane dla celów innych niż uzgodnione w umowie o świadczeniu usług lub rozpowszechnia te dane, lub wykorzystuje je w sposób sprzeczny z warunkami umowy, takiego dostawcę należy uznać za administratora i pociągnąć do odpowiedzialności za wszelkie naruszenia;

59.  podkreśla, że porozumienia dotyczące usług związanych z chmurą obliczeniową muszą określać – w sposób jasny i przejrzysty – obowiązki i prawa stron w kwestii działalności związanej z przetwarzaniem danych przez dostawców usług w chmurze; zwraca uwagę, że zobowiązania umowne nie powinny pociągać za sobą uchylania zabezpieczeń, praw i ochrony przyznanych na mocy unijnych przepisów w sprawie ochrony danych; wzywa Komisję do opracowania wniosków dotyczących przywrócenia równowagi między dostawcami usług w chmurze obliczeniowej a ich klientami w zakresie warunków świadczenia usług w chmurze, w tym przepisów:

60.  podkreśla, że zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem unijnym rolę, jaką pełni dostawca usług w chmurze, należy określać osobno dla każdego przypadku, ponieważ dostawcy mogą działać zarówno w charakterze podmiotów przetwarzających dane, jak i administratorów danych; wzywa do poprawy warunków dla wszystkich użytkowników poprzez opracowanie międzynarodowych modeli najlepszych praktyk dotyczących umów oraz poprzez wyjaśnienie, gdzie dostawca usług przechowuje dane i pod jaką jurysdykcję w UE podlega;

61.  podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na sytuacje, w których brak równowagi w zakresie praw i obowiązków stron umowy, tj. klienta i dostawcy usług w chmurze, prowadzi do tego, że klient musi podpisać umowę, w której to dostawca określa cele, warunki i sposoby przetwarzania danych(6); podkreśla, że w takich przypadkach dostawcę usług w chmurze należy uznawać za „administratora”, który ponosi odpowiedzialność wspólnie z klientem;

Ochrona danych, prawa podstawowe i egzekwowanie prawa a chmura obliczeniowa

62.  uważa, że dostęp do bezpiecznego internetu to podstawowe prawo każdego obywatela, a chmura obliczeniowa będzie nadal odgrywać w tej kwestii ważną rolę; w związku z tym ponownie wzywa Komisję i Radę, by jednoznacznie uznały swobody cyfrowe za prawa podstawowe oraz za niezbędne warunki korzystania z powszechnych praw człowieka;

63.  ponownie stwierdza, że co do zasady poziom ochrony danych w środowisku chmury obliczeniowej nie może być niższy niż ogólnie wymagany poziom ochrony danych w przypadku innego rodzaju przetwarzania danych;

64.  podkreśla, że przepisy Unii dotyczące ochrony danych, ponieważ są technologicznie neutralne, już dziś w pełni stosują się do usług związanych z chmurą obliczeniową oferowanych w UE i w związku z tym należy ich w pełni przestrzegać; podkreśla, że należy wziąć pod uwagę opinię grupy roboczej art. 29 w sprawie chmury obliczeniowej(7), ponieważ zawiera ona jasne wytyczne na temat stosowania zasad i przepisów unijnego ustawodawstwa w dziedzinie ochrony danych do usług w chmurze obliczeniowej, takich jak pojęcia administratora/przetwarzającego, ograniczenia celu i proporcjonalności, integralności i bezpieczeństwa danych, korzystania z podwykonawców, podziału obowiązków, naruszeń danych i międzynarodowego przekazywania danych; podkreśla konieczność uzupełnienia wszelkich luk w ochronie w związku z chmurą obliczeniową podczas trwającego przeglądu ram prawnych Unii dotyczących ochrony danych na podstawie dalszych wytycznych Europejskiego Inspektora Ochrony Danych i grupy roboczej art. 29;

65.  przypomina o poważnych obawach związanych z niedawnymi doniesieniami o programach inwigilacji Agencji Bezpieczeństwa Narodowego USA i podobnych programach realizowanych przez służby wywiadowcze w różnych państwach członkowskich, uznając, że jeżeli dotychczas dostępne informacje miałyby się potwierdzić, programy te wiążą się z poważnym naruszeniem podstawowych praw obywateli i mieszkańców UE do prywatności i ochrony danych, a także życia prywatnego i rodzinnego, poufności komunikowania się, domniemania niewinności, swobody wypowiedzi, swobody informowania oraz swobody prowadzenia interesów;

66.  ponownie wyraża poważne zaniepokojenie w odniesieniu do obowiązku bezpośredniego ujawniania danych i informacji osobowych obywateli UE, które są przetwarzane w ramach umów o świadczenie usług w chmurze obliczeniowej, władzom krajów trzecich przez dostawców usług w chmurze podlegających prawu krajów trzecich lub wykorzystujących serwery znajdujące się na terenie tych krajów, a także w odniesieniu do zdalnego dostępu do danych osobowych i informacji przetwarzanych przez organy ścigania i służby wywiadowcze krajów trzecich;

67.  ubolewa, że taki dostęp jest zazwyczaj osiągany za pomocą bezpośredniego egzekwowania przez organy krajów trzecich ich własnych przepisów, bez uciekania się do instrumentów międzynarodowych służących współpracy prawnej, takich jak porozumienia w sprawie wzajemnej pomocy prawnej lub inne formy współpracy sądowej;

68.  podkreśla, że takie praktyki podnoszą kwestie zaufania w odniesieniu do dostawców usług w chmurze obliczeniowej i usług internetowych spoza UE, a także w odniesieniu do krajów trzecich, które nie korzystają z międzynarodowych instrumentów współpracy prawnej i sądowej;

69.  oczekuje, że Komisja i Rada podejmą konieczne kroki w celu rozwiązania tej sytuacji i zapewnienia poszanowania podstawowych praw obywateli UE;

70.  przypomina, że wszystkie przedsiębiorstwa świadczące usługi w UE muszą bez wyjątku przestrzegać prawa UE i że są odpowiedzialne za wszelkie naruszenia;

71.  podkreśla, że usługi w chmurze, które podlegają pod jurysdykcję kraju trzeciego, a z których korzystają użytkownicy znajdujący się w UE, powinny zawierać jasne i wyraźne ostrzeżenie, że przetwarzane dane mogą podlegać kontroli wywiadowczej i kontroli do celów ścigania ze strony władz kraju trzeciego na mocy tajnych rozkazów lub nakazów sądowych, oraz w stosownym przypadku wniosek o wyraźną zgodę osoby, której dane dotyczą, na przetwarzanie danych osobowych;

72.  wzywa Komisję, by podczas negocjacji porozumień międzynarodowych, które dotyczą przetwarzania danych osobowych, zwracała szczególną uwagę na zagrożenia i wyzwania, jakie niesie chmura obliczeniowa dla praw podstawowych, a zwłaszcza – ale nie wyłącznie – prawa do prywatności i ochrony danych osobowych zgodnie z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; ponadto wzywa Komisję do zwrócenia uwagi na te przepisy obowiązujące w kraju partnera w negocjacjach, które dotyczą dostępu organów ścigania i agencji wywiadowczych do danych osobowych przetwarzanych w ramach usług w chmurze obliczeniowej, zwłaszcza wymagając, by udzielanie takiego dostępu organom ścigania i służbom wywiadowczym miało miejsce jedynie w następstwie rzetelnego procesu sądowego i na mocy jednoznacznych podstaw prawnych, a także by określono szczegółowe warunki udzielania takiego dostępu, środki bezpieczeństwa stosowane w momencie przekazywania danych, prawa jednostek, a także przepisy dotyczące nadzoru i efektywnych środków naprawczych;

73.  podkreśla swoje głębokie zaniepokojenie pracami działającej przy Radzie Europy komisji na rzecz konwencji o cyberprzestępczości, która ma na celu opracowanie dodatkowego protokołu w zakresie interpretacji art. 32 Konwencji o cyberprzestępczości z dnia 23 listopada 2001 r. dotyczącego „ponadgranicznego dostępu do przechowywanych danych, za zgodą lub gdy są one publicznie dostępne”(8) w celu „ułatwienia ich efektywnego wykorzystywania i wdrażania z uwzględnieniem warunków prawnych, politycznych i technologicznych”; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia – z myślą o nadchodzącym rozpatrzeniu przez Komitet Ministrów Rady Europy – zgodności postanowień art. 32 Konwencji o cyberprzestępczości i ich interpretacji w państwach członkowskich z prawami podstawowymi, w tym ochroną danych i w szczególności przepisami dotyczącymi transgranicznych przepływów danych osobowych, tak jak to zapisano w Karcie praw podstawowych UE, dorobku UE w dziedzinie ochrony danych, europejskiej konwencji praw człowieka i Konwencji Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, które są prawnie wiążące dla państw członkowskich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do stanowczego odrzucenia wszelkich środków, które mogłyby zagrozić stosowaniu tych praw; jest zaniepokojony faktem, że w razie przyjęcia takiego dodatkowego protokołu jego wdrażanie mogłoby doprowadzić do nieograniczonego zdalnego dostępu przez organy ścigania do serwerów i systemów komputerowych umiejscowionych w innych jurysdykcjach bez stosowania porozumień w sprawie wzajemnej pomocy prawnej i innych instrumentów współpracy sądowej wprowadzonych w celu zagwarantowania podstawowych praw jednostki, w tym ochrony danych i rzetelnego procesu;

74.  podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na małe i średnie przedsiębiorstwa, które w coraz większym stopniu podczas przetwarzania danych osobowych korzystają z technologii chmury obliczeniowej, a które nie zawsze mają wystarczające zasoby lub wiedzę, by odpowiednio stawić czoła wyzwaniom związanym z kwestiami bezpieczeństwa danych;

75.  podkreśla, że kwalifikacje administratora lub podmiotu przetwarzającego dane muszą odpowiadać obecnemu posiadanemu przez nich poziomowi kontroli nad środkami przetwarzania, aby umożliwić jasny podział obowiązków związanych z ochroną danych osobowych z wykorzystaniem chmury obliczeniowej;

76.  podkreśla, że przy przetwarzaniu danych osobowych dostawcy usług w chmurze obliczeniowej muszą brać pod uwagę wszystkie zasady wynikające z prawa UE o ochronie danych, takie jak uczciwość i zgodność z prawem, zasada celowości, proporcjonalność, dokładność czy krótkie okresy zatrzymywania danych;

77.  podkreśla znaczenie efektywnych, proporcjonalnych i zniechęcających kar administracyjnych, które można nakładać za niezgodność usług w chmurze obliczeniowej z normami ochrony danych UE;

78.  podkreśla, że aby móc określić najodpowiedniejsze zabezpieczenia, które należy wdrożyć, wpływ każdej usługi w chmurze na ochronę danych należy oceniać na bieżąco;

79.  podkreśla, że europejski dostawca usług w chmurze powinien zawsze działać w zgodzie z unijnym prawem o ochronie danych, nawet jeżeli stoi to w sprzeczności z poleceniami klienta lub administratora z kraju trzeciego lub gdy osoby, których dane dotyczą, są (wyłącznie) mieszkańcami krajów trzecich;

80.  podkreśla potrzebę rozwiązania na szczeblu międzynarodowym problemów związanych z chmurą obliczeniową, zwłaszcza kwestii kontroli wywiadowczej rządu i stosowania odpowiednich zabezpieczeń;

81.  podkreśla, że obywatele UE podlegający kontroli wywiadowczej kraju trzeciego powinni mieć prawo przynajmniej do takich samych zabezpieczeń i środków naprawczych jak obywatele tego kraju trzeciego;

82.  ubolewa nad podejściem Komisji, która w swym komunikacie nie uwzględniła zagrożeń i wyzwań związanych z chmurą obliczeniową, i nalega, by Komisja kontynuowała prace nad chmurą obliczeniową i przygotowała bardziej holistyczny komunikat na temat chmury obliczeniowej, uwzględniający interesy wszystkich zainteresowanych stron i zawierający – oprócz standardowego odesłania do ochrony praw podstawowych i zgodności z wymogami dotyczącymi ochrony danych – przynajmniej:

83.  wzywa Komisję, aby zbadała zasadność przeglądu umowy „bezpiecznej przystani” między UE i USA w celu dostosowania jej do rozwoju technologicznego, zwłaszcza w odniesieniu do aspektów związanych z chmurą obliczeniową;

o
o   o

84.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 45. (2) Dz.U. L 171 z 7.7.1999, s. 12. (3) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31. (4) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1. (5) Dz.U. L 167 z 22.6.2001, s. 10. (6) Zwłaszcza w przypadku konsumentów i MŚP korzystających z usług w chmurze. (7) Opinia 5/2012, WP 196 jest dostępna pod adresem: http://ec.europa.eu/justice/data-protection/article-29/documentation/opinion-recommendation/index_en.htm#h2-1. (8) http://www.coe.int/t/dghl/cooperation/economiccrime/Source/Cybercrime/TCY/TCY%202013/T CY(2013)14transb_elements_protocol_V2.pdf http://www.coe.int/t/DGHL/cooperation/economiccrime/cybercrime/default_en.asp (9) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2271/96 z dnia 22 listopada 1996 r. zabezpieczające przed skutkami eksterytorialnego stosowania ustawodawstwa przyjętego przez państwo trzecie oraz działaniami opartymi na nim lub z niego wynikającymi (Dz.U. L 309 z 29.11.1996, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. zawierające opinię na temat sprawozdania z oceny BEREC i Urzędu (2013/2053(INI))

P7_TA(2013)0536 A7-0378/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 23 kwietnia 2013 r. w sprawie sprawozdania z oceny Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) i Urzędu (SWD(2013)0152),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 maja 2010 r. zatytułowany „Europejska agenda cyfrowa” (COM(2010)0245),

–  uwzględniając art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie nowej agendy cyfrowej dla Europy: 2015.eu(1),

–  uwzględniając ramy łączności elektronicznej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1211/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. ustanawiające Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Urząd(2),

–  uwzględniając art. 119 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinię Komisji Budżetowej (A7-0378/2013),

A.  mając na uwadze, że Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) utworzono, by brał udział w kształtowaniu wytycznych technicznych i politycznych co do ukończenia rynku wewnętrznego, uwzględniając jego podwójny cel: nadawanie regulatorom najwyższego poziomu niezależności oraz poprawa spójności wdrażania ram regulacyjnych na szczeblu UE przez tych regulatorów;

B.  mając na uwadze, że sprawozdanie z oceny uznaje i docenia znaczenie BEREC i Urzędu BEREC, szczególnie w odniesieniu do procedur z art. 7/7a i w obszarze neutralności sieci i roamingu międzynarodowego;

C.  mając na uwadze, że od utworzenia BEREC i Urzędu BEREC minęło niewiele czasu;

D.  mając na uwadze, że ukończenie rynku wewnętrznego to ciągły proces, któremu najlepiej służy usprawnianie przepisów obowiązujących na poszczególnych rynkach krajowych, a także mając na uwadze, że najbardziej solidnym i trwałym sposobem na osiągnięcie tego celu (a tym samym dopilnowanie, aby rynki krajowe postrzegały decyzje regulacyjne jako uzasadnione) jest podejście oddolne, reprezentowane obecnie przez BEREC;

E.  mając na uwadze, że warunkiem skuteczności działań podejmowanych przez BEREC jest zagwarantowanie jego niezależności względem państw członkowskich i instytucji UE;

F.  mając na uwadze, że uwarunkowania krajowe mogą skomplikować definiowanie wspólnych stanowisk, powodując, że osiąganie porozumień stanie się trudniejsze;

G.  mając na uwadze, że BEREC odgrywa zasadniczą rolę w zwiększaniu spójności stosowania ram regulacyjnych UE we wszystkich państwach członkowskich, co jest niezbędne dla sprawnego rozwoju rynku wewnętrznego sieci i usług łączności elektronicznej;

H.  mając na uwadze, że niedawne inicjatywy podejmowane na szczeblu krajowym, szczególnie w odniesieniu do procesu rewizji wydatków, mogą wpłynąć na wdrażanie zasady niezależności;

I.  mając na uwadze, że krajowe organy regulacyjne nie są jednolite, ponieważ mają czasem bardzo odmienne uprawnienia na terenie swoich państw – niektóre zajmują się tylko regulacją rynku, inne zajmują się także takimi zagadnieniami, jak regulacja rynku, bezpieczeństwo sieci, prywatność, rejestracja domen, usługi częstotliwości widma i usługi dla użytkowników;

J.  mając na uwadze, że możliwe jest, że obecnie Urząd BEREC nie jest wykorzystywany w stopniu optymalnym;

K.  mając na uwadze, że niektóre agencje Unii mające siedzibę w innych państwach mają także biuro pomocnicze w Brukseli;

L.  mając na uwadze, że większość posiedzeń eksperckich grup roboczych odbywała się w Brukseli lub na zaproszenie krajowego organu regulacyjnego, oraz że należy rozwijać wideokonferencje;

M.  mając na uwadze, że korzyść dla konsumenta jest jednym z głównych celów rynku wewnętrznego łączności elektronicznej;

N.  mając na uwadze, że decyzje podejmowane przez BEREC na szczeblu europejskim powinny tworzyć europejską wartość dodaną;

1.  uważa, że sprawozdanie z oceny jest ogólnie rzeczowe i wyważone;

2.  uważa, że niezbędna współpraca, koordynacja i nieformalne aspekty zarządzania wymagają czasu, aby w pełni się rozwinąć;

3.  uważa, że można jeszcze usprawnić sposób funkcjonowania BEREC i Urzędu BEREC, przy czym stwierdza, że dostępne zasoby są ograniczone; podkreśla jednak, że dobrze funkcjonowało stosowanie nowej procedury, o której mowa w art. 7/7a dyrektywy 2009/140/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, co uzasadnia strukturę dwustopniową;

4.  podkreśla, że BEREC jest najmniejszą agencją UE, dla której wkład z budżetu wynosi tylko 3 768 696 EUR i która ma tylko 16 stanowisk przewidzianych w budżecie UE na 2013 r., służących przede wszystkim administracyjnemu wsparciu struktury BEREC, składającej się z krajowych organów regulacyjnych;

5.  przypomina opinię Komisji Budżetowej z 29 maja 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Urząd ds. Rynku Łączności Elektronicznej (COM(2007)0699 – C6-0428/2007 – 2007/0249(COD)), w której odrzucono pomysł ustanowienia nowej agencji;

6.  uważa, że krajowe organy regulacyjne odrywają istotną rolę w systemie regulacyjnym, jako że rynki krajowe cechują się niezmiennymi różnicami związanymi z typologią sieci i różnią się także w odniesieniu do modeli popytu konsumenta, demografii itd.; podkreśla, że dla zapewnienia ustrukturyzowanej współpracy w ramach Unii Europejskiej, a przez to prawidłowego funkcjonowania jednolitego rynku fundamentalne znaczenie ma istnienie niezależnych, wyspecjalizowanych i wyposażonych we właściwe środki organów regulacyjnych;

7.  uważa, że BEREC odgrywa znaczącą rolę w systemie regulacyjnym jako jednostka odpowiedzialna za zmniejszanie krajowych różnic faktycznych i regulacyjnych w celu ukończenia rynku wewnętrznego łączności elektronicznej;

8.  zaleca lepsze określenie roli BEREC, szczególnie w stosunkach z krajowymi organami regulacyjnymi, oraz jej zwiększenie poprzez powiększenie zakresu odpowiedzialności, tak by ułatwiać definiowanie wspólnych stanowisk w celu wzmacniania podejścia opartego na rynku wewnętrznym, w tym poprzez ocenę skuteczności obecnej współpracy z krajowymi organami regulacyjnymi i Komisją zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 7/7a;

9.  uważa, że większa harmonizacja zadań prowadzonych przez krajowe organy regulacyjne w państwach członkowskich, tak by miały one uprawnienia w istotnych aspektach bezpośrednio związanych z bezpieczeństwem i odpornością rynku wewnętrznego łączności elektronicznej, przyczyniłaby się do lepszego funkcjonowania BEREC i zapewnienia przewidywalności uczestnikom rynku;

10.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do zwiększenia niezależności krajowych organów regulacyjnych na szczeblu krajowym i europejskim, a nie jej zmniejszania, zważywszy, że to jedyny sposób na zapewnienie ogólnej niezależności BEREC;

11.  uważa, że rola i struktura BEREC i Urzędu BEREC powinna być dostosowana do stopnia realizacji rynku wewnętrznego łączności elektronicznej;

12.  wzywa Komisję Europejską do zagwarantowania niezależności BEREC względem instytucji europejskich w przyszłych wnioskach dotyczących zakresu działalności i zadań BEREC;

13.  uważa, że BEREC powinien działać w interesie obywateli europejskich, i że należy wzmocnić mechanizm odpowiedzialności przed Parlamentem Europejskim, który jest jedyną instytucją UE bezpośrednio wybraną do reprezentowania interesów europejskich obywateli;

14.  zaleca, by BEREC poprawił swoją wewnętrzną odpowiedzialność przez jasne określanie swoich celów w rocznym programie prac i przedstawianie w sprawozdaniu rocznym osiągnięć i postępów na podstawie tych celów;

15.  uważa, że dla zapewniania spójności i zgodności działań BEREC niezmiernie ważne jest lepsze ustalanie priorytetów i wspieranie komunikacji z wszystkimi zainteresowanymi podmiotami na etapie opracowywania programu prac;

16.  uważa, że BEREC powinien mieć więcej możliwości podejmowania decyzji strategicznych, co oznacza m.in., że BEREC powinien opracowywać własne analizy i ekspertyzy umożliwiające podejmowanie takich decyzji, aby uczynić proces podejmowania decyzji w większym stopniu odgórnym i niezależnym;

17.  podkreśla, że powinna zostać usystematyzowana rola doradcza BEREC w zakresie wniosków ustawodawczych dotyczących sektora łączności elektronicznej;

18.  uważa, że komunikacja zewnętrzna BEREC powinna zostać doprecyzowana i usprawniona, aby wspierać uczestnictwo zainteresowanych podmiotów na wszystkich etapach procesu kształtowania polityki;

19.  zaleca sformalizowanie roli Niezależnej Grupy Regulatorów (IRG) w Brukseli i zweryfikowanie, czy nie wkracza ona w zakres zadań powierzonych Urzędowi BEREC;

20.  zaleca częstsze korzystanie z telepracy, wideokonferencji i innych technik pracy na odległość, jakie umożliwia łączność elektroniczna, aby obniżyć koszty i zmniejszyć emisję CO2;

21.  zaleca Komisji i państwom członkowskim zapewnienie odpowiedniego finansowania zarówno dla BEREC, jak i dla krajowych organów regulacyjnych;

22.  uważa, że lokalizacja Urzędu BEREC nie stanowi przeszkody w śledzeniu codziennej aktywności instytucji UE w odniesieniu do łączności elektronicznej, co jest szczególnym przedmiotem zainteresowania BEREC, oraz że nie utrudnia to skutecznego korzystania z Urzędu BEREC, pod warunkiem że wzrośnie poziom użycia elektronicznych technologii łączności;

23.  uważa, że należy dokonać przeglądu, wzmocnienia i doprecyzowania misji Urzędu BEREC, biorąc szczególnie pod uwagę dotyczące tej kwestii przyszłe wyniki przeprowadzonego w BEREC audytu;

24.  zaleca dokonanie niezbędnych zmian i rozważenie możliwości zapewnienia niezbędnych zasobów umożliwiających Urzędowi BEREC skuteczniejsze i efektywniejsze wspieranie zasadniczych działań BEREC, a nie zapewnianie wyłącznie wsparcia administracyjnego;

25.  uważa, że refleksji na temat lokalizacji Urzędu BEREC powinien towarzyszyć zamiar zwiększenia jego niezależności w stosunku do instytucji UE i państw członkowskich oraz należyte poszanowanie zasady równomiernego rozmieszczenia siedzib instytucji, agencji i innych jednostek UE;

26.  uważa, ze potrzebna jest większa konsolidacja w celu umożliwienia operatorom pełniejszego wykorzystania korzyści skali, a BEREC powinien odgrywać w tym procesie znaczącą rolę;

27.  uważa, że usprawnienie rynku wewnętrznego, skutkujące zwiększeniem konkurencji i polepszeniem usług dla konsumentów, wymaga jasnych i stabilnych ram prawnych;

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 45. (2) Dz.U. L 337 z 18.12.2009, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu z myślą o przyjęciu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 639/2004 i decyzję Rady 2004/585/WE (12007/3/2013 – C7-0375/2013 – 2011/0195(COD))

P7_TA(2013)0537 A7-0409/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (12007/3/2013 – C7-0375/2013),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 4 marca 2012 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0425),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.72 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rybołówstwa (A7-0409/2013),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu i Rady oraz wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji, które załączono do niniejszej rezolucji;

3.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze wspólnym stanowiskiem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje sekretarza generalnego do podpisania aktu po stwierdzeniu należytego zakończenia wszystkich procedur oraz do zlecenia, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, publikacji aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie gromadzenia danych

Parlament Europejski i Rada zwracają się do Komisji o przyspieszenie przyjęcia wniosku zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 199/2008, tak aby zasady i cele gromadzenia danych, które mają podstawowe znaczenie dla wsparcia zreformowanej wspólnej polityki rybołówstwa i są zawarte w nowym rozporządzeniu w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, mogły jak najszybciej zostać zastosowane w praktyce.

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie planów wieloletnich

Parlament Europejski, Rada i Komisja zobowiązują się do współpracy na rzecz rozwiązania kwestii międzyinstytucjonalnych i uzgodnienia działań, które uwzględniałyby sytuację prawną zarówno Parlamentu, jak i Rady, by uprościć opracowywanie i wprowadzanie planów wieloletnich na zasadach priorytetowych zgodnie ze wspólną polityką rybołówstwa.

Parlament Europejski, Rada i Komisja powołały międzyinstytucjonalną grupę zadaniową w składzie przedstawicieli trzech instytucji z myślą o pomocy w znalezieniu rozwiązań praktycznych i określeniu najodpowiedniejszego sposobu dalszego działania.

(1) Dz.U. C 181 z 21.6.2012, s. 183. (2) Dz.U. C 225 z 27.7.2012, s. 20. (3) Teksty przyjęte dnia 6.2.2013, P7_TA(2013)0040.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. dotyczące stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury, zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 1184/2006 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 104/2000 (12005/2/2013 – C7-0376/2013 – 2011/0194(COD))

P7_TA(2013)0538 A7-0413/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (12005/2/2013 – C7‑0376/2013),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 4 maja 2012 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0416),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.72 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rybołówstwa (A7-0413/2013),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu i Rady załączone do niniejszej rezolucji;

3.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania aktu wraz z przewodniczącym Rady, zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje sekretarza generalnego do podpisania aktu po stwierdzeniu należytego zakończenia wszystkich procedur oraz do zlecenia, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, publikacji aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zasad kontroli w dziedzinie identyfikowalności produktów i informacji dla konsumentów

Jako działanie w następstwie reformy rozporządzenia w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury, Parlament Europejski i Rada zwracają się do Komisji Europejskiej o przekazanie im wniosku mającego na celu zmianę rozporządzenia w sprawie kontroli (rozporządzenie (WE) nr 1224/2009). Taka zmiana powinna uwzględniać potrzebę uregulowania przekazywania informacji o rodzaju narzędzi stosowanych w połowach ryb dziko żyjących.

Parlament Europejski i Rada zwracają się również do Komisji, aby w odpowiednim czasie przyjęła niezbędne zmiany do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 404/2011 w odniesieniu do informacji, jakie należy obowiązkowo podać do wiadomości konsumenta, aby uwzględnić przepisy niniejszego rozporządzenia, zmienionego rozporządzenia w sprawie kontroli oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

(1) Dz.U. C 181 z 21.6.2012, s. 183. (2) Dz.U. C 225 z 27.7.2012, s. 20. (3) Teksty przyjęte dnia 12.9.2012, P7_TA(2012)0333.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego szczegółowe warunki dotyczące połowów stad głębinowych na północno-wschodnim Atlantyku oraz przepisy dotyczące połowów na wodach międzynarodowych północno-wschodniego Atlantyku i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 2347/2002 (COM(2012)0371 – C7-0196/2012 – 2012/0179(COD))

P7_TA(2013)0539 A7-0395/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0371),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0196/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 13 lutego 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając Kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa FAO oraz Kodeks zrównoważonych i odpowiedzialnych praktyk rybołówstwa Komisji Europejskiej,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A7-0395/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2014 ustanawiającego szczegółowe warunki dotyczące połowów stad głębinowych na północno-wschodnim Atlantyku oraz przepisy dotyczące połowów na wodach międzynarodowych północno-wschodniego Atlantyku i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2347/2002

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 2371/2002(4) należy ustanawiać wspólnotowe środki, które regulują dostęp do wód i zasobów oraz zrównoważone prowadzenie działalności połowowej i są niezbędne do zapewnienia racjonalnej i odpowiedzialnej eksploatacji zasobów zgodnie z zasadami zrównoważenia. W art. 2 tego rozporządzenia nałożono obowiązek stosowania podejścia ekosystemowego i zasady ostrożnego zarządzania zasobami przy podejmowaniu środków, tak aby jak najbardziej ograniczyć oddziaływanie działalności połowowej na ekosystemy morskie.

(1a)  Zgodnie z art. 11 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przy ustalaniu i realizacji polityki i działań Unii, w tym ochrony łowisk głębinowych, muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska, w szczególności w celu wspierania zrównoważonego rozwoju; [Popr. 1]

(2)  Unia zamierza wprowadzić rezolucje przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne ONZ – zwłaszcza rezolucje 61/105 i 64/72, w których wezwano państwa i regionalne organizacje ds. rybołówstwa do zapewnienia ochrony wrażliwych ekosystemów głębinowych przed niszczycielskim oddziaływaniem dennych narzędzi połowowych, jak również do zrównoważonej eksploatacji głębinowych stad ryb. Zalecenia wraz ze środkami opracowanymi i przyjętymi przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) z myślą o ochronie wrażliwych głębinowych ekosystemów morskich przed niekorzystnym oddziaływaniem dennych narzędzi połowowych, zgodnie z ust. 83 lit. a) rezolucji 61/105 oraz ust. 119 lit. a) i 120 rezolucji 64/72, powinny zostać formalnie włączone do ogółu prawodawstwa Unii. [Popr. 2]

(2a)  Unia powinna ponadto działać na arenie międzynarodowej jako lider w zakresie ustanawiania i wdrażania środków związanych z dobrymi rządami na rzecz zrównoważonego zarządzania połowami głębinowymi, zgodnie z rezolucjami przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne ONZ oraz FAO i odzwierciedlonymi w niniejszym rozporządzeniu. [Popr. 3]

(3)  Komisja poddała ocenie rozporządzenie Rady (WE) nr 2347/2002(5). W szczególności Komisja stwierdziła, że zakres odnośnej floty jest zbyt duży, że brakuje wytycznych w zakresie kontroli w wyznaczonych portach i programów pobierania prób, a także że jakość sprawozdawczości państw członkowskich dotyczącej poziomów nakładu połowowego jest zbyt zróżnicowana.

(3a)  Zdolność połowowa statków mających zezwolenia na połowy głębinowe jest ograniczona od 2002 r. do łącznej zdolności wszystkich statków, które złowiły ponad 10 ton dowolnej mieszanki gatunków głębinowych w roku 1998, 1999 lub 2000. Ocena Komisji wykazała, że ten limit zdolności połowowych nie przyniósł istotnych pozytywnych skutków. Biorąc pod uwagę przeszłe doświadczenia oraz brak dokładnych danych w odniesieniu do wielu połowów głębinowych, nie należy zarządzać tymi połowami, wykorzystując jedynie ograniczenia nakładów połowowych. [Popr. 4]

(4)  Aby zachować niezbędne ograniczenia zdolności połowowej, które do tej pory wprowadzono w połowach głębinowych, należy ustanowić przepisy nakładające obowiązek posiadania upoważnienia do połowów gatunków głębinowych, w którym ogranicza się zdolność połowową statków mogących wyładowywać gatunki głębinowe. Aby środki zarządzania dotyczyły tej części floty, która prowadzi połowy głębinowe, upoważnienia do połowów należy wydawać zgodnie z połowami docelowymi lub przyłowami. Należy jednak uwzględnić obowiązek wyładunku wszystkich połowów ustanowiony w rozporządzeniu (UE) nr .../2013 Parlamentu Europejskiego i Rady(6) tak aby statki, które poławiają niewielkie ilości gatunków głębinowych, a które nie są obecnie objęte zezwoleniem na połowy głębinowe, nie były pozbawione możliwości dalszego prowadzenia swoich tradycyjnych działań połowowych. [Popr. 5]

(5)  Posiadacze upoważnienia do połowów głębinowych powinni współpracować w ramach działań naukowo-badawczych zmierzających do dokładniejszego oceniania stad głębinowych i badania ekosystemów głębinowych. [Popr. 6]

(6)  W przypadku poławiania innych gatunków na obszarach stoku kontynentalnego, gdzie zezwala się również na połowy głębinowe, właściciele statków powinni posiadać upoważnienie do połowów dopuszczające przyłowy gatunków głębinowych.

(7)  Połowy głębinowe przy pomocy włoków dennych wiążą się z najwyższym zagrożeniem dla wrażliwych ekosystemów morskich spośród różnych stosowanych narzędzi i odznaczają się najwyższymi poziomami niepożądanych połowów gatunków głębinowych. Należy zatem bezterminowo zakazać stosowania włoków dennych do ukierunkowanych połowów gatunków głębinowych. [Popr. 7]

(8)  Stosowanie sieci skrzelowych stawnych jest obecnie ograniczone w połowach głębinowych rozporządzeniem Rady (WE) nr 1288/2009 ustanawiającym przejściowe środki techniczne na okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r.(7) Z uwagi na wysokie poziomy niepożądanych połowów wskutek stosowania wspomnianych sieci na dużych głębokościach w sposób niezapewniający zrównoważenia oraz ze względu na oddziaływanie utraconych i porzuconych narzędzi połowowych na środowisko należy również bezterminowo zakazać stosowania tych narzędzi połowowych w połowach gatunków głębinowych. [Popr. 8]

(9)  Jednak aby zapewnić Konieczne jest zapewnienie rybakom odpowiedni czas odpowiedniego czasu na dostosowanie się do nowych wymogów, obecne upoważnienia do połowów włokami dennymi i sieciami skrzelowymi stawnymi powinny zachować ważność przez określony okres, co zmniejszy negatywne skutki dla floty zaangażowanej w tą działalność połowową. [Popr. 9]

(10)  Ponadto statki, które muszą chcą zmienić narzędzia połowowe, aby móc nadal prowadzić odnośne połowy, powinny kwalifikować się do objęcia pomocą finansową z Europejskiego Funduszu Rybackiego, pod warunkiem że nowe narzędzia zmniejszą oddziaływanie połowów na gatunki niekomercyjne oraz że krajowy program operacyjny umożliwia wnoszenie wkładu w takie środki. [Popr. 10]

(11)  Statki prowadzące połowy gatunków głębinowych przy użyciu innych narzędzi dennych nie powinny poszerzać pola działania zgodnie z upoważnieniem do połowów na wodach Unii, chyba że uzna się po przeprowadzeniu oceny zgodnie z Międzynarodowymi wytycznymi FAO dotyczącymi zarządzania połowami dalekomorskimi z 2008 r. („wytyczne FAO z 2008 r.”) udowodni się, iż rozszerzenie nie powoduje znacznego zagrożenia związanego ze szkodliwym oddziaływaniem na wrażliwe ekosystemy morskie. [Popr. 11]

(12)  Opinie naukowe dotyczące niektórych stad ryb występujących w głębokich warstwach morza wskazują, że takie stada są szczególnie wrażliwe na skutki eksploatacji, oraz że w ramach środka ostrożności połowy tych stad powinny zostać ograniczone lub zredukowane i powinny mieć na celu osiągnięcie poziomów wyższych, niż te umożliwiające uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu. Uprawnienia do połowów stad głębinowych nie powinny przekraczać poziomów zalecanych przez naukowców jako poziomy zapobiegawcze. Jeżeli z powodu braku wystarczających informacji o stadach lub gatunkach nie można sporządzić opinii naukowej, nie należy przyznawać żadnych uprawnień do połowów. Należy jednak zaznaczyć, że szereg stad gatunków głębinowych o dużym znaczeniu komercyjnym, takich jak buławik czarny (Coryphaenoides rupestris), molwa niebieska (Molva dypterigia) i pałasz czarny (Aphanopus carbo) według ICEF ustabilizowało się w ostatnich trzech latach. [Popr. 12]

(13)  Opinie naukowe wskazują również, że ograniczenia nakładu połowowego stanowią właściwe narzędzie określania uprawnień do połowów w przypadku połowów głębinowych. Z uwagi na dużą różnorodność narzędzi i metod połowowych w zakresie połowów głębinowych oraz na konieczność opracowania środków wspomagających dotyczących słabych punktów pod względem ochrony środowiska w poszczególnych rodzajach połowów ograniczenia nakładu połowowego powinny zastąpić limity połowowe dopiero gdy można zapewnić ich dostosowanie do konkretnych połowów. Brak dokładnych danych w odniesieniu do większości połowów głębinowych oraz mieszany charakter większości z nich sprawia, że konieczne jest wdrożenie uzupełniających środków w zakresie zarządzania. W stosownych przypadkach limity połowowe należy połączyć z ograniczeniami nakładu połowowego. Powinny być one ustanowione na poziomach, które minimalizują wpływ, lub zapobiegają mu, na gatunki niedocelowe i wrażliwe ekosystemy morskie. [Popr. 13]

(14)  Aby zapewnić zindywidualizowane zarządzanie konkretnym rodzajem rybołówstwa, zainteresowane państwa członkowskie powinny mieć uprawnienia do podejmowania wspomagających środków ochrony oraz do corocznej oceny zgodności poziomów nakładu połowowego z opiniami naukowymi dotyczącymi zrównoważonej eksploatacji zasobów. Ponadto ograniczenia nakładu przyjmowane na poziomie regionalnym powinny zastąpić obecne globalne ograniczenie nakładu połowowego uzgodnione przez NEAFC.

(15)  Jako że informacje biologiczne najlepiej gromadzić za pomocą zharmonizowanych norm gromadzenia danych, należy zintegrować gromadzenie danych dotyczących metier połowów głębinowych z ogólnymi ramami gromadzenia danych naukowych, zapewniając jednocześnie dodatkowe informacje niezbędne do zrozumienia dynamiki sektora połowów. W celu uproszczenia należy zrezygnować ze sprawozdawczości dotyczącej nakładu w podziale na gatunki i zastąpić ją analizą danych naukowych przesyłanych systematycznie przez państwa członkowskie, zawierających odrębną część dotyczącą metier połowów głębinowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić przestrzeganie zobowiązań w zakresie gromadzenia danych i sprawozdawczości, w szczególności tych związanych z ochroną wrażliwych ekosystemów morskich. [Popr. 14]

(15a)  W połowach głębinowych pozyskuje się dużą liczbę gatunków, w tym wrażliwe gatunki rekinów głębinowych. Należy zatem zagwarantować, by obowiązek wyładowywania wszystkich połowów głębinowych obejmował gatunki niepodlegające limitom połowowym oraz by postanowienia de minimis nie miały zastosowania do tych połowów. Całkowite wdrożenie obowiązku wyładunku może znacznie przyczynić się do uzupełnienia niepełnych danych dotyczących tych połowów oraz do lepszego zrozumienia wpływu tych połowów na szerokie spektrum poławianych gatunków. [Popr. 15]

(16)  W rozporządzeniu Rady (WE) nr 1224/2009(8) określono wymogi w zakresie kontroli i egzekwowania dotyczące planów wieloletnich. Gatunkom głębinowym, które ze względu na swoje cechy są wrażliwe na skutki eksploatacji, należy poświęcać taką samą uwagę pod względem kontroli jak innym gatunkom objętym ochroną, dla których uzgodniono wieloletni plan zarządzania.

(17)  Jeżeli posiadacze upoważnienia do połowów dopuszczającego połowy gatunków głębinowych nie przestrzegają odpowiednich środków ochrony, powinni tracić upoważnienie w zakresie połowów gatunków głębinowych.

(18)  Decyzją Rady 81/608/EWG(9) zatwierdzono Konwencję o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, która weszła w życie w dniu 17 marca 1982 r. Konwencja stanowi właściwe ramy dla wielostronnej współpracy w zakresie racjonalnej ochrony zasobów ryb i zarządzania nimi w wodach międzynarodowych północno-wschodniego Atlantyku. Środki zarządzania przyjęte przez NEAFC obejmują środki techniczne w zakresie ochrony gatunków regulowanych przez NEAFC i zarządzania nimi oraz w zakresie ochrony wrażliwych siedlisk morskich – w tym środki zapobiegawcze.

(19)  Komisja powinna posiadać uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE, aby określić środki uzupełniające roczne ograniczenia nakładu połowowego, jeżeli państwa członkowskie ich nie przyjmą lub jeżeli przyjęte przez nie środki uznano za niezgodne z celami niniejszego rozporządzenia lub niewystarczające w odniesieniu do celów wskazanych w niniejszym rozporządzeniu.

(20)  Komisja powinna posiadać uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE, które mogą być konieczne do zmiany lub uzupełnienia innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia w przypadku braku lub niewystarczającego zakresu środków wspomagających przyjętych przez państwa członkowskie i związanych z rocznymi ograniczeniami nakładu połowowego, jeżeli zastępują one limity połowowe.

(21)  Należy zatem wprowadzić nowe przepisy regulujące połowy stad głębinowych na północno-wschodnim Atlantyku oraz uchylić rozporządzenie (WE) nr 2347/2002.

(22)  Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Cele

Cele niniejszego rozporządzenia polegają na:

a)  zapewnieniu zrównoważonego zarządzania i zrównoważonej eksploatacji gatunków głębinowych przy jak największym ograniczeniu oddziaływania połowów głębinowych na środowisko morskie; [Popr. 16]

aa)  zapobieganiu znaczącemu niekorzystnemu oddziaływaniu na wrażliwe ekosystemy morskie i zapewnieniu długotrwałej ochrony głębinowych stad ryb; [Popr. 17]

b)  poszerzeniu wiedzy naukowej dotyczącej gatunków głębinowych i ich siedlisk do celów, o których mowa w lit. a);

ba)  zminimalizowaniu przyłowów i, tam gdzie to możliwe, ich ograniczeniu; [Popr. 18]

c)  wprowadzeniu środków technicznych dotyczących zarządzania rybołówstwem zalecanych przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC);

ca)  stosowaniu w zarządzaniu rybołówstwem podejścia ostrożnościowego i ekosystemowgo oraz zapewnieniu tego, by środki Unii służące ochronie wrażliwych ekosystemów morskich i zrównoważonemu zarządzaniu głębinowymi stadami ryb były zgodne z rezolucjami przyjętymi przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, zwłaszcza rezolucjami 61/105 i 64/72. [Popr. 19]

Artykuł 2

Zakres

Rozporządzenie ma zastosowanie do działań połowowych lub planowanych działań połowowych na następujących wodach:

a)  wody Unii podobszarów II-XI Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) oraz obszary 34.1.1, 34.1.2 i 34.2 Komitetu ds. Rybołówstwa na Środkowym i Wschodnim Atlantyku (CECAF), w tym działania połowowe prowadzone lub planowane przez statki rybackie pływające pod banderą państw trzecich lub w nich zarejestrowane; [Popr. 20]

b)  wody międzynarodowe obszarów CECAF 34.1.1, 34.1.2 i 34.2 oraz

c)  obszar podlegający regulacji NEAFC.

Artykuł 3

Definicje

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje znajdujące się w art. 3 4 rozporządzenia (WE) nr 2371/2002 .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa] i art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 734/2008(10). [Popr. 21]

2.  Ponadto stosuje się następujące definicje:

a)  „obszary, podobszary, rejony i podrejony ICES” w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 218/2009(11); [Popr. 22]

b)  „obszary, podobszary i rejony CECAF” w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2009(12); [Popr. 23]

c)  „obszar podlegający regulacji NEAFC” oznacza wody objęte Konwencją o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku, które leżą poza wodami podlegającymi jurysdykcji w zakresie rybołówstwa umawiających się stron konwencji;

d)  „gatunki głębinowe” oznaczają gatunki wymienione w załączniku I;

e)  „najbardziej wrażliwy gatunek” oznacza gatunek głębinowy oznaczony w trzeciej kolumnie „Najbardziej wrażliwy gatunek (x)” tabeli w załączniku I;

f)  „metier” oznacza działania połowowe ukierunkowane na określone gatunki i prowadzone przy użyciu określonych narzędzi na określonym obszarze;

g)  „metier połowów głębinowych” oznacza metier ukierunkowany na gatunki głębinowe zgodnie z wyznacznikami określonymi w art. 4 ust. 1 niniejszego rozporządzenia;

h)  „centrum monitorowania rybołówstwa” oznacza centrum operacyjne utworzone przez państwo członkowskie bandery i wyposażone w sprzęt i oprogramowanie komputerowe pozwalające na automatyczne odbieranie danych, ich przetwarzanie i elektroniczne przesyłanie;

i)  „naukowy organ doradczy” oznacza międzynarodowy organ naukowy zajmujący się rybołówstwem, który spełnia międzynarodowe normy w zakresie doradztwa naukowego opartego na badaniach;

ia)  „zrównoważone zarządzanie” oznacza eksploatację stada lub grupy stad w sposób umożliwiający odbudowanie i zachowanie populacji stad ryb powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu oraz niewywierający negatywnego wpływu na ekosystemy morskie; [Popr. 24]

j)  „maksymalny podtrzymywalny połów” oznacza maksymalny połów, jaki można ustawicznie uzyskiwać ze stada. [Popr. 25]

Artykuł 3a

Przejrzystość, udział społeczeństwa i dostęp do wymiaru sprawiedliwości

1.  Przy wdrażaniu niniejszego rozporządzenia stosuje się postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE(13) oraz rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1049/2001/WE(14) i nr 1367/2006/WE(15) dotyczących dostępu do informacji o środowisku.

2.  Komisja i państwa członkowskie zapewniają, by wszelkie zarządzanie danymi i podejmowanie decyzji na mocy niniejszego rozporządzenia było w pełni zgodne z Konwencją Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska („konwencja z Aarhus”), zatwierdzoną w imieniu Unii decyzją Rady 2005/370/WE(16). [Popr. 26]

Artykuł 3b

Identyfikacja gatunków głębinowych i najbardziej wrażliwych gatunków

1.  Do dnia …(17), a następnie co dwa lata Komisja dokonuje przeglądu wykazu gatunków głębinowych w załączniku I, w tym wskazuje na najbardziej wrażliwe gatunki.

2.  Komisja jest upoważniona do przyjęcia zgodnie z art. 20 aktów delegowanych zmieniających wykaz gatunków głębinowych w załączniku I, w tym wskazujących najbardziej wrażliwe gatunki, aby uwzględnić nową informację naukową pochodzącą z państw członkowskich, od naukowego organu doradczego oraz z innych istotnych źródeł informacji, w tym z Czerwonej księgi IUCN. Przyjmując takie akty delegowane Komisja bierze pod uwagę w szczególności kryteria Czerwonej księgi IUCN, rzadkość występowania gatunków, ich wrażliwość na eksploatację oraz fakt zalecenia przez naukowy organ doradczy zerowego przyłowu.[Popr. 27]

ROZDZIAŁ II

UPOWAŻNIENIA DO POŁOWÓW

Artykuł 4

Rodzaje upoważnień do połowów

1.  Działania połowowe ukierunkowane na gatunki głębinowe i prowadzone przez statek rybacki Unii podlegają wymogowi posiadania upoważnienia do połowów, wydanego przez państwo członkowskie bandery, na którym wskazano gatunki głębinowe jako gatunki docelowe. [Popr. 28]

2.  Na potrzeby ust. 1 działania połowowe uważa się za ukierunkowane na gatunki głębinowe, jeżeli:

a)  gatunki głębinowe figurują jako gatunki docelowe w kalendarzu połowów statku, lub

b)  na statku znajdują się narzędzia przeznaczone wyłącznie do połowów gatunków głębinowych lub narzędzia takie stosuje się na obszarze działania, lub

c)  kapitan statku odnotowuje w dzienniku odsetek gatunków głębinowych określonych w załączniku I, który łowiony jest na wodach objętych zakresem niniejszego rozporządzenia, i który jest równy lub wyższy od 10 % jednego z następujących progów:

—   15 % łącznej masy połowów w danym dniu połowów, lub

—  8 % łącznej masy połowów w danym rejsie połowowym, lub

wybór progu wedle uznania kapitana statku, lub [Popr. 29]

ca)  statek korzysta z narzędzi dennych na głębokości równej lub większej niż 600 metrów. [Popr. 30]

2a.  Do celów określenia wartości procentowych, o których mowa w ust. 2 lit. c), gatunki w załączniku I objęte odroczonym stosowaniem, zaznaczone w jego czwartej kolumnie, są uwzględniane tylko od dnia ...(18). [Popr. 31]

3.  Działania połowowe nieukierunkowane na gatunki głębinowe ale poławiające gatunki głębinowe jako przyłów, prowadzone przez statek rybacki Unii, podlegają obowiązkowi posiadania upoważnienia do połowów, na którym wskazano gatunki głębinowe jako przyłów. [Popr. 32]

4.  Dwa rodzaje upoważnień do połowów, o których mowa odpowiednio w ust. 1 i 3, muszą być łatwe do odróżnienia w elektronicznej bazie danych, o której mowa w art. 116 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009.

5.  Niezależnie od przepisów ust. 1 i 3 statki rybackie mogą poławiać, zatrzymywać na burcie, przeładowywać lub wyładowywać dowolną ilość gatunków głębinowych bez upoważnienia do połowów, jeżeli ilość ta nie przekracza progu, który wynosi 100 kg dowolnej mieszanki gatunków głębinowych na rejs połowowy. Szczegółowe informacje dotyczące wszystkich takich połowów, niezależnie od tego, czy połów zostaje zatrzymany na burcie, czy odrzucony, w tym skład gatunkowy, masę i rozmiar, rejestruje się w dzienniku połowowym statku i przekazuje właściwym organom. [Popr. 33]

Artykuł 5

Zarządzanie zdolnością połowową

1.  Łączna zdolność połowowa mierzona w pojemności brutto i w kilowatach wszystkich statków rybackich posiadających upoważnienie do połowów wydane przez dowolne państwo członkowskie i dopuszczające połów gatunków głębinowych – jako gatunków docelowych lub jako przyłów – w żadnym momencie nie może przekroczyć łącznej zdolności połowowej statków tego państwa członkowskiego, które wyładowały co najmniej 10 ton gatunków głębinowych w ciągu dowolnego roku z dwóch lat kalendarzowych poprzedzających wejście niniejszego rozporządzenia w życie latach 2009-2011, w zależności od tego, w którym roku odnotowano wyższą ilość. [Popr. 34]

1a.  Aby osiągnąć cel określony w ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają doroczną ocenę zdolności zgodnie z art. 22 rozporządzenia (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa]. W sprawozdaniu na ten temat, określonym w ust. 2 niniejszego artykułu, należy dążyć do określenia zdolności strukturalnych w podziale na segmenty i ocenić długoterminową rentowność w podziale na segmenty. Sprawozdania te są podawane do wiadomości publicznej. [Popr. 35]

1b.  W przypadku gdy oceny zdolności połowowych, o których mowa w art. 1 lit. a), wykazują, że śmiertelność połowowa stad głębinowych przekracza zalecane poziomy, dane państwo członkowskie przygotowuje i uwzględnia w sprawozdaniu plan działania dotyczący właściwego segmentu floty, tak aby zapewnić to, że śmiertelność połowowa, która charakteryzuje stada, jest zgodna z założeniami art. 10. [Popr. 36]

1c.  Oceny zdolności połowowej i plany działania, o których mowa w niniejszym artykule, podawane są do wiadomości publicznej. [Popr. 37]

1d.  W przypadku dokonania wymiany uprawnień do połowów dla gatunków głębinowych pomiędzy państwami członkowskimi, zdolność połowowa odpowiadająca wymienionym uprawnieniom przyznawana jest, do celów ustanowienia łącznej zdolności połowowej zgodnie z ust. 1., przekazującemu państwu członkowskiemu. [Popr. 38]

1e.  Niezależnie od przepisów ust. 1, w regionach najbardziej oddalonych, gdzie nie istnieje szelf kontynentalny i właściwie nie istnieją alternatywy dla połowów stad głębinowych, w odniesieniu do gatunków głębinowych zezwala się flotom regionalnym na łączną zdolność połowową, która w żadnym momencie nie może przekroczyć łącznej zdolności połowowej aktualnej floty każdego z regionów najbardziej oddalonych. [Popr. 39]

Artykuł 6

Wymogi ogólne dotyczące wniosków o wydanie upoważnień do połowów

1.  Każdy wniosek o wydanie upoważnienia do połowów dopuszczającego połów gatunków głębinowych – jako gatunków docelowych lub jako przyłów – oraz wniosek o jego coroczne odnowienie musi zawierać opis planowanego obszaru prowadzenia działań połowowych, wskazując wszystkie objęte nim podobszary, rejony i podrejony ICES i CECAF, rodzaju i ilości narzędzi, głębokości, na których będą prowadzone działania i poszczególnych gatunków docelowych, a także planowanej częstotliwości i długości działalności połowowej. Informacje te są podawane do wiadomości publicznej. [Popr. 40]

1a.  Wszystkim wnioskom o upoważnienie do połowów towarzyszy rejestr przeprowadzonych w latach 2009-2011 przez dane statki rybackie połowów gatunków głębinowych w obszarze, którego dotyczy wniosek. [Popr. 41]

Artykuł 6a

Wymogi szczegółowe dotyczące ochrony wrażliwych ekosystemów morskich

1.  Państwa członkowskie wykorzystują najlepsze dostępne informacje naukowe i techniczne, w tym informacje biogeograficzne, w celu określenia miejsca występowania lub prawdopodobnego występowania wrażliwych ekosystemów morskich. Ponadto naukowy organ doradczy przeprowadza coroczną ocenę miejsca występowania lub prawdopodobnego występowania wrażliwych ekosystemów morskich.

2.  W przypadku określenia – na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1 – obszarów występowania lub prawdopodobnego występowania wrażliwych ekosystemów morskich, państwa członkowskie i naukowy organ doradczy powiadamiają Komisję w odpowiednim terminie.

3.  Do dnia ...(19), przy wykorzystaniu najlepszych dostępnych informacji naukowych i technicznych oraz w oparciu o oceny i identyfikację przeprowadzone przez państwa członkowskie i naukowy organ doradczy, Komisja ustanawia wykaz obszarów występowania lub prawdopodobnego występowania wrażliwych ekosystemów morskich. Komisja co roku dokonuje przeglądu tego wykazu, na podstawie zaleceń otrzymanych od naukowego organu doradczego.

4.  Połowy za pomocą narzędzi dennych są zakazane na obszarach określonych zgodnie z ust. 3.

5.  Zamknięcie, o którym mowa w ust. 4 ma zastosowanie do wszystkich unijnych statków, jeśli wprowadza się je na morzu pełnym, oraz do wszelkich statków w przypadku zamknięcia na wodach unijnych.

6.  W drodze odstępstwa od postanowień ust. 4, jeżeli Komisja − w oparciu o ocenę skutków i po zasięgnięciu opinii naukowego organu doradczego − podejmie decyzję, iż wystarczająco dowiedziono, że wrażliwe ekosystemy morskie nie występują w danym obszarze uwzględnionym w wykazie, o którym mowa w ust. 3, lub iż przyjęto wystarczające środki ochrony i zarządzania zapobiegające znaczącemu niekorzystnemu oddziaływaniu na wrażliwe ekosystemy morskie w tym obszarze, może ponownie zezwolić na prowadzenie w tym obszarze połowów z wykorzystaniem narzędzi dennych.

7.  W przypadku gdy w trakcie prowadzenia operacji połowowych statek rybacki napotka dowód występowania wrażliwego ekosystemu morskiego, niezwłocznie zaprzestaje połowów na danym stanowisku. Statek rybacki wznawia działania jedynie po dotarciu do alternatywnego stanowiska znajdującego się w odległości nie mniejszej niż 5 mil morskich od miejsca odkrycia ekosystemu.

8.  Statek rybacki niezwłocznie zgłasza każdy przypadek napotkania wrażliwego ekosystemu morskiego właściwym organom krajowym, które z kolei niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

9.  Obszary, o których mowa w ust. 4 i 7, pozostają zamknięte dla połowów do chwili przeprowadzenia przez naukowy organ doradczy oceny obszaru i stwierdzenia przez niego braku wrażliwych ekosystemów morskich, lub że przyjęto wystarczające środki ochrony i zarządzania zapobiegające znaczącemu niekorzystnemu oddziaływaniu na wrażliwe ekosystemy morskie w tym obszarze, po czym Komisja może ponownie zezwolić na prowadzenie połowów w tym obszarze. [Popr. 42]

Artykuł 7

Wymogi szczegółowe dotyczące wniosków o wydanie upoważnień do połowów dopuszczających stosowanie narzędzi dennych w działaniach połowowych ukierunkowanych na gatunki głębinowe oraz dotyczące wydawania takich upoważnień

1.  Oprócz wymogów określonych w art. 6 każdy wniosek o upoważnienie do połowów ukierunkowanych gatunków głębinowych, o którym mowa w art. 4 ust. 1 wydane zgodnie z art. 4, umożliwiające stosowanie narzędzi dennych na wodach Unii, o których mowa w art. 2 lit. a), lub na wodach międzynarodowych, o których mowa w art. 2 lit. b) i c), obejmuje dostępny do wiadomości publicznej szczegółowy plan połowów określający: [Popr. 43]

a)  miejsca planowanych działań ukierunkowanych na gatunki głębinowe w metier połowów głębinowych. Miejsca związanych z połowami gatunków głębinowych, które muszą być określone za pomocą współrzędnych zgodnie z globalnym geocentrycznym układem odniesienia 1984 oraz zawierać wskazanie wszystkich podobszarów, rejonów i podrejonów ICES i CECAF uwzględnionych w planie; [Popr. 44]

b)  jeżeli dotyczy – miejsca działań w metier połowów głębinowych podczas ostatnich pełnych trzech lat kalendarzowych. Miejsca w latach 2009-2011, które muszą być określone za pomocą współrzędnych zgodnie z globalnym geocentrycznym układem odniesienia 1984, które muszą możliwie najdokładniej ograniczać operacje połowowe oraz zawierać wskazanie wszystkich podobszarów, rejonów i podrejonów ICES i CECAF uwzględnionych w planie; [Popr. 45]

ba)   rodzaj narzędzi połowowych oraz głębokość, na jakiej będą one stosowane, wykaz gatunków docelowych oraz środków technicznych, które mają być zastosowane, zgodnych ze środkami technicznymi dotyczącymi zarządzania rybołówstwem zalecanymi przez Komisję ds. Rybołówstwa Północno-Wschodniego Atlantyku (NEAFC) i środkami na mocy rozporządzenia (WE) nr 734/2008, a także konfigurację profilu batymetrycznego dna morskiego na łowiskach, na których planuje się połowy, jeśli informacja ta nie jest już dostępna właściwym organom zainteresowanego państwa bandery. [Popr. 46]

1a.  Przed wydaniem upoważnienia państwa członkowskie sprawdzą w dotyczącym danego statku wpisie w satelitarnym systemie monitorowania statków (VMS), czy informacje dostarczone zgodnie z ust. 1 lit. b) są poprawne. Jeżeli informacje dostarczone zgodnie z ust. 1 lit. b) nie są zgodne z informacjami zawartymi we wpisie w systemie VMS, upoważnienie nie zostanie wydane. [Popr. 47]

1b.  Dozwolone działania połowowe są ograniczone do istniejących obszarów połowowych ustanowionych na mocy ust. 1 lit. b). [Popr. 48]

1c.  Wszelkie zmiany w planie połowów podlegają ocenie państwa członkowskiego bandery. Zmieniony plan połowów przyjmowany jest przez państwo członkowskie bandery tylko wtedy, jeżeli nie pozwala na operacje połowowe w obszarach, w których występują wrażliwe ekosystemy morskie, lub zachodzi prawdopodobieństwo ich wystąpienia. [Popr. 49]

1d.  Nieprzestrzeganie planu połowów skutkuje wycofaniem przez państwo członkowskie bandery upoważnienia do połowów wydanego przedmiotowemu statkowi rybackiemu. [Popr. 50]

1e.  Statki prowadzące połowy na małą skalę, które ze względu na czynniki techniczne, takie jak rodzaj stosowanych narzędzi lub zdolność połowowa statku, nie mają zdolności do złowienia więcej niż 100 kg gatunków głębinowych na dany rejs połowowy, są zwolnione z obowiązku przedstawienia planu połowów. [Popr. 51]

1f.  W odniesieniu do wniosku o odnowienie upoważnienia do połowów ukierunkowanych na gatunki głębinowe, przedstawienie szczegółowego planu połowów nie jest obowiązkowe, chyba że planowane są zmiany w operacjach połowowych, co wymaga przedłożenia zmienionego planu połowów. [Popr. 52]

2.  W każdym upoważnieniu do połowów wydanym na podstawie wniosku złożonego zgodnie z ust. 1 należy określić stosowane narzędzia denne i ograniczyć dozwolone działania połowowe do obszaru, na którym planowane działanie połowowe, o którym mowa w ust. 1 lit. a), pokrywa się z prowadzonym działaniem połowowym, o którym mowa w ust. 1 b). Obszar planowanego działania połowowego może zostać jednak rozszerzony poza obszar prowadzonego działania połowowego, jeżeli państwo członkowskie oceniło i udokumentowało – na podstawie opinii naukowych – że takie rozszerzenie nie spowodowałoby znaczącego niekorzystnego oddziaływania na wrażliwe ekosystemy morskie. Bez uszczerbku dla przepisów ust. 1, połowy przy użyciu narzędzi dennych, które mają mieć miejsce na wodach, na których połowy głębinowe nie były prowadzone w latach 2009-2011, określonych w ust. 1 lit. b), wymagają upoważnienia do połowów ustanowionego zgodnie z art. 4. Nie wydaje się upoważnień do połowów na gatunki głębinowe, o ile państwo członkowskie nie przeprowadziło oceny i nie udokumentowało - na podstawie najlepszych dostępnych danych i opinii naukowych - że dana działalność połowowa nie będzie miała znaczących niekorzystnych skutków dla ekosystemów morskich. Tę ocenę przeprowadza się zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i wytycznymi FAO z 2008 r. oraz podaje się do wiadomości publicznej. Komisja w porozumieniu z danym państwem członkowskim i naukowym organem doradczym dokonuje przeglądu tej oceny, tak aby zagwarantować, że wyznaczono wszystkie obszary występowania lub prawdopodobnego występowania wrażliwych ekosystemów morskich oraz że proponowane środki w zakresie łagodzenia wpływu i zarządzania są wystarczające, by zapobiec znaczącemu niekorzystnemu oddziaływaniu na wrażliwe ekosystemy morskie. [Popr. 53]

2a.  Do dnia …(20) nie wydaje się i nie odnawia się upoważnień do połowów ukierunkowanych na gatunki głębinowe, w tym w obszarach, o których mowa w ust. 1 lit. b), o ile państwo członkowskie nie przeprowadziło oceny i nie udokumentowało − na podstawie najlepszych dostępnych opinii naukowych − że dana działalność połowowa nie będzie miała znaczących niekorzystnych skutków dla ekosystemów morskich. Ocenę prowadzi się zgodnie z wytycznymi FAO z 2008 r., w tym zgodnie z zapisami załącznika IIa, oraz podaje się ją do publicznej wiadomości. [Popr. 54]

2b.  Przy sporządzaniu swoich ocen skutków państwa członkowskie stosują podejście ostrożnościowe. Zakazuje się stosowania narzędzi dennych w obszarach, w których nie przeprowadzono oceny skutków lub w których ocena skutków nie została przeprowadzona zgodnie z wytycznymi FAO z 2008 r. [Popr. 55]

2c.  Nie udziela się upoważnienia do połowów na mocy art. 4 w odniesieniu do obszarów, w których występują lub prawdopodobnie występują wrażliwe ekosystemy morskie, chyba że Komisja, po zasięgnięciu opinii naukowego organu doradczego, stwierdzi, że wystarczająco dowiedziono, iż przyjęto odpowiednie środki ochrony i zarządzania zapobiegające znaczącym niekorzystnym skutkom dla wrażliwych ekosystemów morskich. [Popr. 56]

2d.  Wymagane są nowe oceny skutków, jeżeli występują znaczące zmiany w sposobie prowadzenia działań połowowych przy użyciu narzędzi dennych lub wykorzystywanej technologii, lub w przypadku pojawienia się nowych informacji naukowych wskazujących na występowanie wrażliwego ekosystemu morskiego na danym obszarze. [Popr. 57]

2e Oprócz spełnienia wymogów określonych w art. 6, przekazywane są szczegółowe informacje dotyczące wszystkich połowów gatunków głębinowych, niezależnie od tego, czy połów zostaje zatrzymany na burcie, czy odrzucony, w tym skład gatunkowy, masę i rozmiar. [Popr. 58]

Artykuł 8

Udział statków w gromadzeniu danych dotyczących połowów głębinowych

Państwa członkowskie przyjmują środki zapewniające, by wszystkie statki prowadzące połowy gatunków głębinowych, bez względu na to, czy odbywa się to zgodnie z upoważnieniem do połowów wydanym na mocy art. 4, rejestrowały wszystkie połowy takich gatunków i przedstawiały sprawozdania o nich odnośnym właściwym organom. [Popr. 59]

Państwa członkowskie włączają do wszystkich upoważnień do połowów wydanych zgodne z art. 4 warunki niezbędne, aby zapewnić udział odnośnego statku – we współpracy z odpowiednią instytucją naukową – w każdym programie gromadzenia danych, którego zakres obejmowałby działania połowowe, których dotyczą upoważnienia.

Państwa członkowskie tworzą niezbędne systemy w celu zapewnienia, by – o ile to możliwe – gromadzone dane były przekazywane odnośnym właściwym organom równolegle do ich gromadzenia, aby zmniejszyć zagrożenia dla wrażliwych ekosystemów morskich, jak najbardziej ograniczyć przyłów oraz umożliwić lepsze zarządzanie połowami dzięki „monitorowaniu w czasie rzeczywistym”. [Popr. 60]

Właściwe dane, rejestrowane i przekazywane zgodnie z niniejszym artykułem, obejmują co najmniej masę i skład gatunkowy wszystkich połowów głębinowych. [Popr. 61]

Artykuł 9

Wygasanie upoważnień do połowów ukierunkowanych na gatunki głębinowe dla statków stosujących włoki denne lub sieci skrzelowe stawne

Upoważnienia do połowów, o których mowa w art. 4 ust. 1, dla statków stosujących włoki denne lub sieci skrzelowe stawne wygasają najpóźniej dwa lata po wejściu niniejszego rozporządzenia w życie. Po tym terminie upoważnienia do połowów ukierunkowanych na gatunki głębinowe przy użyciu powyższych narzędzi nie mogą być wydawane ani odnawiane. Do dnia ...(21) Komisja dokonuje oceny wdrożenia niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 21. Stosowanie wszystkich rodzajów narzędzi połowowych ukierunkowanych na gatunki głębinowe oceniane jest ze szczególnym uwzględnieniem wpływu na najbardziej wrażliwe gatunki i wrażliwe ekosystemy morskie. Jeżeli ocena ta wykazuje, że stada głębinowe wymienione w załączniku I, z wyłączeniem gatunków w załączniku I objętych odroczonym stosowaniem art. 4 ust. 2 lit. c), nie są eksploatowane na poziomie maksymalnego podtrzymywalnego poziomu odpowiedniego dla odbudowy i utrzymania stad gatunków głębinowych powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu, i że wrażliwe systemy morskie nie są chronione przed znaczącym niekorzystnym oddziaływaniem, do dnia ...(22)+ Komisja przedkłada wniosek dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia. Wniosek ten zapewnia, że upoważnienia do połowów dla statków ukierunkowanych na połów gatunków głębinowych, o których mowa w art. 4, stosujących włoki denne i sieci skrzelowe stawne, wygasają i nie są odnawiane, oraz że wszelkie niezbędne środki w odniesieniu do narzędzi dennych, w tym sznury haczykowe, są stosowane w celu zagwarantowania ochrony najbardziej wrażliwych gatunków. [Popr. 62]

ROZDZIAŁ III

UPRAWNIENIA DO POŁOWÓW ORAZ ŚRODKI WSPOMAGAJĄCE

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 10

Zasady

1.  Uprawnienia do połowów ustanawia się na takim poziomie eksploatacji odnośnych gatunków głębinowych, który jest zgodny z maksymalnym podtrzymywalnym połowem zapewnia stopniową odbudowę stad gatunków głębinowych i utrzymanie na poziomach biomasy mogących zapewnić maksymalny podtrzymywalny połów. Ten poziom eksploatacji przyczynia się do osiągnięcia i utrzymania dobrego stanu ekologicznego w środowisku morskim Unii do 2020 r. oraz opiera się na najlepszych dostępnych informacjach naukowych. [Popr. 63]

2.  Jeżeli na podstawie najlepszych dostępnych informacji naukowych nie można określić poziomów eksploatacji zgodnych z maksymalnym podtrzymywalnym połowem ust. 1, uprawnienia do połowów ustanawia się w następujący sposób: [Popr. 64]

a)  jeżeli zgodnie z najlepszymi dostępnymi informacjami naukowymi określono poziomy eksploatacji odpowiadające zasadzie ostrożnego zarządzania zasobami rybołówstwa, nie można ustanowić uprawnień do połowów na odnośny okres zarządzania rybołówstwem, które są wyższe niż wspomniane poziomy;

b)  jeżeli z powodu braku wystarczających danych o danym stadzie lub gatunku zgodnie z najlepszymi dostępnymi informacjami naukowymi nie można określić poziomów eksploatacji zgodnych z zasadą ostrożnego zarządzania zasobami rybołówstwa, w odniesieniu do tych połowów nie można przyznać żadnych uprawnień do połowów uprawnienia do połowów na dany okres zarządzania połowami nie przekraczają wskaźników ustanowionych w ramach podejścia ICES w odniesieniu do stad, dla których dostępne są jedynie ograniczone dane. [Popr. 65]

2a.  Jeżeli ICES nie jest w stanie określić poziomów eksploatacji, o których mowa w ust. 2 lit. a) lub b), w tym dla stad lub gatunków, dla których dostępne są jedynie ograniczone dane, w odniesieniu do tych połowów nie przyznaje się żadnych uprawnień do połowów. [Popr. 66]

2b.  Przy wydawaniu uprawnień do połowów gatunków głębinowych uwzględnia się prawdopodobny skład połowów i zapewnia długotrwałą ochronę wszystkich poławianych gatunków. [Popr. 67]

2c.  Przy przyznawaniu uprawnień do połowów dostępnych gatunków głębinowych państwa członkowskie przestrzegają kryteriów określonych w art. 17 rozporządzenia (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa]. [Popr. 68]

2d.  Środki w zakresie zarządzania, w tym przyznawanie uprawnień do połowów dotyczących gatunków docelowych lub poławianych jako przyłów w połowach gatunków mieszanych, zakazy połowów w określonych obszarach lub okresach oraz stosowanie selektywnych narzędzi, są opracowywane i ustanawiane w celu jak największego ograniczenia przyłowu gatunków głębinowych, zapobiegania mu i eliminowania go, oraz zapewnienia długoterminowego zachowania wszystkich gatunków, na które działalność połowowa ma niekorzystny wpływ. [Popr. 69]

Artykuł 10a

Środki ochronne

1.  Państwa członkowskie stosują w zarządzaniu rybołówstwem podejścia ostrożnościowe i ekosystemowe oraz przyjmują środki zapewniające długoterminową ochronę głębinowych stad ryb i gatunków niedocelowych oraz zrównoważone zarządzanie nimi. Celem tych środków jest odbudowa uszczuplonych stad, jak największe ograniczenie przyłowu, zapobieganie mu i – o ile to możliwe – eliminowanie go, aby chronić tarliska oraz zapewnić odpowiednią ochronę i zapobieganie znaczącym niekorzystnym skutkom dla wrażliwych ekosystemów morskich. Takie środki mogą obejmować wydawane w czasie rzeczywistym, sezonowe lub trwałe zakazy prowadzenia niektórych rodzajów działalności połowowej lub stosowania narzędzi w niektórych obszarach.

2.  Niniejsze rozporządzenie przyczynia się do wdrażania dyrektywy Rady 92/43/EWG(23) i dyrektywy Parlamentu Europejskiego 2009/147/WE(24) oraz do osiągnięcia i utrzymania najpóźniej do 2020 r. dobrego stanu środowiska, jak określono w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE(25), w tym w szczególności by wszystkie zasoby gatunków odławianych wykazywały rozmieszczenie ze względu na wiek i rozmiar populacji świadczące o dobrym zdrowiu zasobów, oraz wskaźniki 1, 2, 3, 4, 6, 9 i 10. [Popr. 70]

Artykuł 10b

Obowiązek wyładunku wszystkich połowów

1.  W drodze odstępstwa od art. 15 rozporządzenia Rady (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa] wszystkie połowy ryb i innych organizmów morskich, niezależnie od tego, czy są one objęte limitami połowowymi, dokonane przez statek rybacki mający upoważnienie do połowów gatunków głębinowych przyznane na mocy art. 4 ust. 1 lub art. 4 ust. 3 wprowadza się na burtę statków rybackich, zatrzymuje na niej, odnotowuje w dzienniku połowowym oraz wyładowuje. Postanowienia de minimis nie mają zastosowania do tych statków. [Popr. 71]

Sekcja 2

Zarządzanie za pomocą ograniczeń Ograniczenia nakładu połowowego i środki wspomagające [Popr. 72]

Artykuł 11

Uprawnienia Ustalenie uprawnień do połowów wyłącznie na podstawie ograniczeń nakładu połowowego

1.  Rada – działając zgodnie z Traktatem – może podjąć decyzję o zmianie ustanawiania rocznych uprawnień Uprawnienia do połowów dla gatunków głębinowych na podstawie zarówno ograniczeń nakładu połowowego jak i limitów połowowych na ustanawianie wyłącznie ograniczeń nakładu połowowego dla określonych rodzajów rybołówstwa odpowiadają całkowitym dopuszczalnym połowom (TACs). [Popr. 74]

1a.  Oprócz całkowitych dopuszczalnych połowów mogą zostać ustanowione ograniczenia nakładu połowowego. [Popr. 75]

1b.  Przyznawanie uprawnień do połowów na mocy ust. 1 i 1a jest zgodne z celami określonymi w art. 16 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa]. [Popr. 76]

2.  Na potrzeby ust. 1 1a poziomy nakładu połowowego dla każdego metier połowów głębinowych, które stosuje się jako poziom odniesienia dla wszelkich dostosowań wymaganych w celu przestrzegania zasad określonych w art. 10, stanowią poziomy nakładu połowowego uznane – na podstawie informacji naukowych – za zgodne z połowami dokonanymi w ramach metier połowów głębinowych w ciągu dwóch poprzednich lat kalendarzowych latach 2009-2011.

W celu oceny poziomów nakładu połowowego, o których mowa w pierwszym akapicie, gatunki w załączniku I objęte odroczonym stosowaniem art. 4 ust. 2 lit. c), zaznaczone w czwartej kolumnie tego załącznika, są uwzględniane tylko od dnia ....(26). [Popr. 77]

2a.  W ograniczeniach nakładu połowowego ustalonych dla gatunków głębinowych uwzględnia się prawdopodobny skład połowów i ustanawia poziom pozwalający na zapewnienie długotrwałej ochrony wszystkich poławianych gatunków. [Popr. 78]

3.  Ograniczenia nakładu połowowego ustanowione zgodnie z ust. 1 i 2 określają:

a)  konkretne metier połowów głębinowych, do których ograniczenie nakładu połowowego ma zastosowanie, poprzez odesłanie do narzędzia regulowanego rodzaju i ilości narzędzi, gatunków i konkretnych stad docelowych, głębokości i obszarów ICES lub obszarów CECAF, na których można stosować dozwolony nakład; oraz [Popr. 79]

b)  jednostkę nakładu połowowego stosowaną lub połączenie jednostek stosowanych do celów zarządzania; oraz [Popr. 80]

ba)  metody i protokoły odnoszące się do monitorowania i raportowania poziomów nakładu połowowego w danym okresie zarządzania połowami. [Popr. 81]

Artykuł 12

Środki wspomagające

1.  W przypadku gdy roczne ograniczenia nakładu połowowego zastępują limity połowowe zgodnie z art. 11 ust. 1, Państwa członkowskie utrzymują lub wprowadzają następujące środki wspomagające w odniesieniu do statków pływających pod ich banderą: [Popr. 82]

a)  środki zapobiegające wzrostowi ogólnej przełowieniu i nadmiernej zdolności połowowej odnośnych statków za pomocą ograniczeń nakładu połowowego połowowe oraz likwidujące je; [Popr. 83]

b)  środki zapobiegające wzrostowi przyłowów przyłowom i jak najbardziej zmniejszające je, szczególnie przyłowy najbardziej wrażliwych gatunków; oraz [Popr. 84]

c)  warunki skutecznego zapobiegania odrzutom. Warunki te powinny zmierzać do zapobiegania przede wszystkim odławianiu niechcianych gatunków i wymogu wyładowywania wszystkich ryb na burcie, chyba że byłoby to sprzeczne z obowiązującymi przepisami wspólnej polityki rybołówstwa lub jeżeli gatunki charakteryzują się dowiedzionym wysokim wskaźnikiem długoterminowej przeżywalności po odrzuceniu; [Popr. 85]

ca)  środki zapobiegające nielegalnym, nieuregulowanym i nieraportowanym połowom w metier połowów głębinowych oraz powstrzymujące i eliminujące takie połowy. [Popr. 86]

2.  Środki obowiązują, dopóki występuje konieczność zapobiegania zagrożeniom określonym w ust. 1 lit. a), b) i c) lub łagodzenia ich skutków. [Popr. 87]

2a.  Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o środkach przyjętych zgodnie z ust. 1. [Popr. 88]

3.  Po przyjęciu przez państwa członkowskie środków wspomagających, a następnie co roku, Komisja ocenia ich skuteczność. [Popr. 89]

Artykuł 13

Środki podejmowane przez Komisję w przypadku braku lub niewystarczalności środków wspomagających przyjętych przez państwa członkowskie

1.  Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20, aby określić środki wspomagające roczne ograniczenia nakładu połowowego, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a), b) lub c):

a)  jeżeli dane państwo członkowskie nie zgłosi Komisji żadnych środków przyjętych na podstawie art. 12 w ciągu trzech miesięcy od dnia ...(27) [Popr. 90]

b)  jeżeli środki przyjęte na podstawie art. 12 tracą ważność, pomimo że nadal występuje konieczność zapobiegania zagrożeniom określonym w art. 12 ust. 1 lit. a), b) i c) lub łagodzenia ich skutków.

2.  Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20, aby określić środki wspomagające roczne ograniczenia nakładu połowowego, o których mowa w art. 12 lit. a), b) lub c), jeżeli na podstawie oceny przeprowadzonej zgodnie z art. 12 ust. 3:

a)  środki państw członkowskich uznano za niezgodne z celami niniejszego rozporządzenia; lub

b)  środki państw członkowskich uznano za niewystarczające w odniesieniu do celów określonych w art. 12 ust. 1 lit. a), b) lub c).

3.  Środki wspomagające przyjęte przez Komisję zmierzają do zapewnienia osiągnięcia zadań i celów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Z chwilą przyjęcia przez Komisję aktu delegowanego wszelkie przyjęte środki państwa członkowskiego przestają obowiązywać.

Artykuł 13a

Szczególne środki unijne

W celu zapobiegania przyłowom oraz jak największego ich zmniejszenia, szczególnie przyłowów najbardziej wrażliwych gatunków, może zostać podjęta decyzja o zmianie narzędzi lub wydawaniu w czasie rzeczywistym zakazów połowów w obszarach o wysokim poziomie przyłowu. [Popr. 91]

ROZDZIAŁ IV

KONTROLA

Artykuł 14

Stosowanie przepisów dotyczących kontroli w przypadku planów wieloletnich

1.  Niniejsze rozporządzenie odczytuje się jako „plan wieloletni” do celów rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa]. [Popr. 92]

2.  Gatunki głębinowe traktuje się jak „gatunki objęte planem wieloletnim” oraz „stada objęte planem wieloletnim” do celów rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 (UE) nr .../2013 [w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa]. [Popr. 93]

Artykuł 15

Wyznaczone porty

1.  Państwa członkowskie wyznaczają porty, w których odbywa się wyładunek lub przeładunek gatunków głębinowych w ilości przekraczającej 100 kg. Do dnia …(28) państwa członkowskie przekazują Komisji listę wyznaczonych portów. [Popr. 94]

2.  Nie można dokonywać wyładunków jakiejkolwiek ilości mieszanki gatunków głębinowych przekraczającej masę 100 kg w miejscach innych niż porty, które wyznaczono do wyładunku gatunków głębinowych państwa członkowskie wyznaczyły na mocy ust. 1. [Popr. 95]

3.  Dla poprawy spójności i koordynacji w całej Unii Komisja ustanawia środki w odniesieniu do statków, wyznaczonych portów i odnośnych właściwych organów w zakresie procedur kontroli i nadzoru niezbędnych dla wyładunku lub przeładunku gatunków głębinowych oraz rejestrowania i przekazywania danych dotyczących wyładunku i przeładunku, w tym co najmniej masy i składu gatunkowego. [Popr. 96]

4.  Statki, na których dokonuje się wyładunku lub przeładunku gatunków głębinowych, przestrzegają zasad i warunków rejestrowania i przekazywania informacji o masie i składzie gatunkowym wyładowywanych lub przeładowywanych gatunków głębinowych oraz wszystkich procedur inspekcji i nadzoru związanych z wyładunkiem lub przeładunkiem gatunków głębinowych. [Popr. 97]

Artykuł 16

Zgłoszenie z wyprzedzeniem

W drodze odstępstwa od art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009 Kapitanowie wszystkich statków rybackich Unii, niezależnie od ich długości, zamierzający wyładować co najmniej 100 kg gatunków głębinowych – niezależnie od długości statku – muszą zgłosić ten zamiar właściwemu organowi swojego państwa bandery oraz organowi państwa portu. Kapitan lub inna osoba odpowiedzialna za działanie statku mającego co najmniej 12 metrów długości powiadamia właściwe organy na co najmniej 4 godziny przed szacowanym terminem wejścia do portu, zgodnie z art. 17 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009. Niezależnie od tego statki prowadzące połowy na małą skalę nieposiadające elektronicznych dzienników połowowych oraz tradycyjne statki rybackie są zwolnione z obowiązku dokonywania takich zgłoszeń. [Popr. 98]

Artykuł 17

Wpisy w dzienniku połowowym na głębokich wodach

Nie naruszając przepisów art. 14 i 15 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, kapitanowie statków rybackich posiadających upoważnienie zgodnie z art. 4 ust. 1 lub 3 niniejszego rozporządzenia, uczestnicząc w metier połowów głębinowych lub podczas połowów poniżej 400 m:

a)  wprowadzają w papierowym dzienniku połowowym nowy wiersz po każdym zaciągu; lub

b)  jeżeli podlegają elektronicznemu systemowi rejestracji i raportowania – rejestrują dane osobno po każdym zaciągu.

Artykuł 18

Wycofywanie upoważnień do połowów

1.  Nie naruszając przepisów art. 7 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1224/2009, upoważnienia do połowów, o których mowa w art. 4 ust. 1 i 3 niniejszego rozporządzenia, wycofuje się na co najmniej rok w każdym z następujących przypadkach przypadków: [Popr. 99]

a)  nieprzestrzeganie warunków określonych w upoważnieniu do połowów w odniesieniu do ograniczeń stosowania narzędzi, dozwolonych obszarów operacji lub – w odpowiednich przypadkach – limitów połowowych lub ograniczeń nakładu połowowego dotyczących dozwolonych gatunków docelowych; lub [Popr. 100]

b)  nieprzyjęcie na statek obserwatora naukowego lub niedopuszczenie do pobrania prób połowów do celów naukowych zgodnie z art. 19;

ba)  niezbieranie, nierejestrowanie i nieprzekazywanie danych zgodnie z art. 8; [Popr. 101]

bb)  niespełnianie wymogów wspólnej polityki rybołówstwa; [Popr. 102]

bc)  jakikolwiek przypadek określony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1005/2008(29), w szczególności określony w rozdziałach VII-IX. [Popr. 103]

2.  Nie stosuje się ust. 1, jeżeli sytuacje, o których w nim mowa, zostały spowodowane działaniem siły wyższej. [Popr. 104]

ROZDZIAŁ V

GROMADZENIE DANYCH

Artykuł 19

Zasady dotyczące gromadzenia i sprawozdawczości danych

1.  Państwa członkowskie gromadzą dane dotyczące każdego metier połowów głębinowych zgodnie z zasadami dotyczącymi gromadzenia danych i poziomów dokładności określonymi w wieloletnim wspólnotowym programie gromadzenia danych biologicznych, technicznych, ekologicznych i społeczno-gospodarczych, zarządzania tymi danymi i ich wykorzystywania przyjętym zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 199/2008(30) oraz w innych środkach przyjętych na podstawie wspomnianego rozporządzenia. Państwa członkowskie zapewniają istnienie niezbędnych systemów ułatwiających składanie sprawozdań o gatunkach docelowych i poławianych jako przyłów oraz o dowodach napotkania wrażliwych ekosystemów morskich. Składanie sprawozdań odbywa się, o ile to możliwe, w czasie rzeczywistym. [Popr. 106]

1a.  Państwa członkowskie ustanawiają program obecności obserwatorów, aby zapewnić gromadzenie wiarygodnych, aktualnych i rzetelnych danych o połowach i przyłowach gatunków głębinowych, sytuacjach napotkania wrażliwych ekosystemów morskich oraz innych istotnych kwestiach z myślą o skutecznym wdrażaniu niniejszego rozporządzenia. Na statkach stosujących włoki denne i sieci skrzelowe stawne, które posiadają upoważnienie do połowów gatunków głębinowych – jako połowów ukierunkowanych – wymaga się stuprocentowej obecności obserwatorów. Na wszystkich innych statkach posiadających upoważnienie do połowów gatunków głębinowych wymagana jest dziesięcioprocentowa obecność obserwatorów. [Popr. 107]

2.  Kapitan statku lub każda inna osoba odpowiedzialna za działania statku musi przyjąć na statek obserwatora naukowego, którego państwo członkowskie oddelegowało na ten ich statek, chyba że ze względów bezpieczeństwa nie jest to możliwe zgodnie z warunkami określonymi w ust. 4. Kapitan umożliwia obserwatorowi naukowemu wykonywanie jego zadań. [Popr. 108]

3.  Obserwatorzy naukowi:

a)  prowadzą zadania polegające na systematycznym gromadzeniu danych zgodnie z ust. 1 posiadają kwalifikacje do wykonywania swoich obowiązków i zadań jako obserwatorzy naukowi, w tym umiejętność identyfikacji gatunków występujących w ekosystemach głębinowych; [Popr. 109]

aa)  odnotowuje niezależnie w takim samym formacie, jak stosowany w dzienniku połowowym, informacje na temat połowów, zalecane w rozporządzeniu (WE) nr 1224/2009; [Popr. 110]

ab)  odnotowuje wszelkie przypadki zmiany planu połowowego, o których mowa w art. 7; [Popr. 111]

ac)   dokumentuje wszelkie przypadki nieprzewidzianego napotkania wrażliwych ekosystemów morskich, w tym zbiera informacje, które mogą być użyteczne w odniesieniu do ochrony danego obszaru; [Popr. 112]

ad)  odnotowuje głębokości, na jakich stosowane są narzędzia; [Popr. 113]

ae)  w ciągu 20 dni po zakończeniu okresu obserwacji przedstawia sprawozdanie właściwym organom państwa członkowskiego bandery, a kopia tego sprawozdania przesyłana jest do Komisji przez te organy w terminie 30 dni od otrzymania pisemnego wniosku Komisji; [Popr. 114]

b)  określają i dokumentują masę wszystkich koralowców kamiennych, korkowców, gąbek lub innych organizmów należących do tego samego ekosystemu, złowionych przez narzędzia połowowe statku.

3a.  Obserwator naukowy nie może być:

(i)  krewnym kapitana statku lub innego oficera pracującego na statku, na który obserwator został przydzielony;

(ii)  pracownikiem kapitana statku, na który został przydzielony;

(iii)  pracownikiem przedstawiciela kapitana statku;

(iv)  pracownikiem przedsiębiorstwa kontrolowanego przez kapitana statku lub jego przedstawiciela;

(v)  krewnym przedstawiciela kapitana statku. [Popr. 115]

4.  Oprócz obowiązków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie obowiązują szczegółowe wymogi dotyczące gromadzenia i sprawozdawczości danych określone w załączniku II w odniesieniu do metier połowów głębinowych.

4a.  Gromadzenie danych może umożliwiać ustanawianie partnerstwa między naukowcami i rybakami oraz wnosić wkład w dziedzinie badań naukowych w zakresie środowiska morskiego, biotechnologii, nauki o żywności, przetwórstwa i gospodarki. [Popr. 116]

5.  Dane gromadzone w związku z metier połowów głębinowych, w tym wszystkie dane gromadzone zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia, traktuje się zgodnie z procesem zarządzania danymi ustanowionym w rozdziale III rozporządzenia (WE) nr 199/2008.

6.  Na wniosek Komisji państwa członkowskie składają miesięczne sprawozdania dotyczące wykorzystanego nakładu połowowego lub połowów, w podziale na poszczególne metier. Sprawozdania te są publicznie dostępne. [Popr. 117]

ROZDZIAL Va

POMOC FINANSOWA [Popr. 118]

Artykuł 19a

Pomoc finansowa na zmianę narzędzi połowowych

1.  Statki rybackie korzystające z włoków dennych lub sieci skrzelowych stawnych w metier połowów głębinowych są uprawnione do otrzymania pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego na zmianę narzędzi połowowych i związane z tym modyfikacje statku oraz na uzyskanie niezbędnej wiedzy praktycznej i szkoleń, pod warunkiem, że nowe narzędzia charakteryzują się wyraźnie lepszą selektywnością pod względem wielkości i składu gatunkowego, niższym i ograniczonym oddziaływaniem na środowisko morskie i wrażliwe ekosystemy morskie oraz nie zwiększają zdolności połowowej statku, ocenianej przez Komisję po zasięgnięciu opinii właściwego niezależnego organu naukowego.

2.  Statki rybackie są uprawnione do otrzymania pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego do celów jak największego ograniczenia i – o ile to możliwe – eliminacji niepożądanego połowu gatunków głębinowych, zwłaszcza najbardziej wrażliwych.

3.  Pomocy danemu statkowi Unii nie udziela się więcej niż jednokrotnie.

4.  Dostęp do pomocy finansowej z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego jest uwarunkowany pełną zgodnością z niniejszym rozporządzeniem, wspólną polityką rybołówstwa i postanowieniami Unii w zakresie ochrony środowiska. [Popr. 119]

ROZDZIAŁ VI

AKTY DELEGOWANE

Artykuł 20

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3b ust. 2 i art. 13, powierza się Komisji na czas nieokreślony okres trzech lat od ...(31). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanych uprawnień najpóźniej dziewięć miesięcy przed upływem okresu trzech lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.. [Popr. 120]

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3b ust. 2 i art. 13, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3b ust. 2 i art. 13 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

ROZDZIAŁ VII

OCENA I PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 21

Ocena

1.  W ciągu sześciu lat od wejścia niniejszego rozporządzenia w życie Do dnia …(32) Komisja – na podstawie sprawozdań państw członkowskich i opinii naukowych, o które Komisja się zwraca w tym celu – ocenia oddziaływanie środków określonych w niniejszym rozporządzeniu i określa, w jakim stopniu zrealizowano cele, o których mowa w art. 1 lit. a) i b). [Popr. 121]

2.  Ocena obejmuje tendencje dotyczące następujących kwestii:

a)  statki, które zaczęły stosować narzędzia połowowe o ograniczonym oddziaływaniu na dno morskie, oraz zmiany w poziomach odrzutów dokonywanych przez te statki postępy w zakresie zapobiegania, jak największego ograniczania oraz − o ile to możliwe − eliminacji niepożądanych połowów; [Popr. 122]

b)  zakres działania statków uczestniczących w każdym metier połowów głębinowych;

c)  kompletność i wiarygodność danych, które państwa członkowskie przesyłają do organów naukowych w celu oceny stada lub do Komisji w ramach wniosku o przesłanie danych szczegółowych;

d)  stada głębinowe, w przypadku których poprawiono dokładność opinii naukowych;

e)  rodzaje połowów, które są zarządzane jedynie na podstawie ograniczeń nakładu połowowego, oraz skuteczność środków wspomagających w eliminowaniu odrzutów i ograniczaniu połowów najbardziej wrażliwych gatunków; [Popr. 123]

ea)  jakość oceny skutków przeprowadzonej zgodnie z art. 7; [Popr. 124]

eb)  ilość statków i portów Unii bezpośrednio dotkniętych przez wejście w życie niniejszego rozporządzenia; [Popr. 125]

ec)  skuteczność środków przyjętych w celu zapewnienia długoterminowego zachowania głębinowych stad ryb oraz zapobiegania przyłowom gatunków niedocelowych, zwłaszcza przyłowom najbardziej wrażliwych gatunków; [Popr. 126]

ed)  zakres skutecznej ochrony wrażliwych ekosystemów morskich dzięki ograniczeniu dozwolonych działań połowowych do istniejących obszarów połowów głębinowych, zamykaniu obszarów, zasadzie oddalenia się i/lub innym środkom; [Popr. 127]

ee)  stosowanie ograniczenia głębokości do 600 metrów. [Popr. 128]

2a.  W oparciu o oceny, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja do dnia ...(33) przedstawia w razie potrzeby wnioski dotyczące zmian do niniejszego rozporządzenia. [Popr. 129]

Artykuł 22

Środki przejściowe

Specjalne upoważnienia do połowów wydane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2347/2002 zachowują ważność do czasu zastąpienia ich upoważnieniami do połowów dopuszczającymi połów gatunków głębinowych wydanymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ale w żadnym wypadku nie są ważne po dniu 30 września 2012 r ...(34). [Popr. 130]

Artykuł 23

Uchylenie

1.  Rozporządzenie (WE) nr 2347/2002 traci moc.

2.  Odesłania do uchylonego rozporządzenia są traktowane jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku III.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

[…] […]

Załącznik I

Sekcja 1: Gatunki głębinowe

Sekcja 2: gatunki dodatkowo regulowane przez NEACF

[Popr. 131]

Załącznik II

Szczegółowe wymogi dotyczące gromadzenia i sprawozdawczości danych, o których mowa w art. 18 ust. 4

1.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby dane gromadzone dla obszaru, który obejmuje zarówno wody Unii jak i wody międzynarodowe, były następnie dzielone tak, aby odnosiły się osobno do wód Unii albo do wód międzynarodowych.

2.  Jeżeli działanie w metier połowów głębinowych pokrywa się z działaniem w innym metier na tym samym obszarze, gromadzenie danych dotyczących tego pierwszego działania należy prowadzić osobno w stosunku do gromadzenia danych dotyczących drugiego działania.

3.  We wszystkich metier połowów głębinowych pobiera się próby odrzutów. Strategia pobierania prób w przypadku wyładunków i odrzutów obejmuje wszystkie gatunki wymienione w załączniku I jak również gatunki należące do ekosystemu dna morskiego, takie jak korale głębinowe, gąbki lub inne organizmy należące do tego samego ekosystemu.

4.  Jeżeli odpowiedni wieloletni plan gromadzenia danych wymaga gromadzenia danych dotyczących nakładu połowowego w ujęciu godzin poławiania włokami oraz czasu zanurzenia narzędzi biernych, państwo członkowskie gromadzi i jest gotowe przedstawić – wraz z takimi danymi dotyczącymi nakładu połowowego – następujące dane dodatkowe:

a)  położenie geograficzne działań połowowych w podziale na poszczególne zaciągi, na podstawie danych z systemu monitorowania statków przekazywanych przez statek do centrum monitorowania rybołówstwa;

b)  głębokości połowu, na których stosuje się narzędzia, w przypadku gdy statek podlega sprawozdawczości za pomocą elektronicznego dziennika połowowego. Kapitan statku musi zgłosić głębokość połowu zgodnie ze standardowym formatem sprawozdawczości.

4a.  Komisja zapewnia gromadzenie danych w sposób terminowy i ujednolicony we wszystkich państwach członkowskich oraz dokładny, rzetelny i obszerny. [Popr. 132]

4b.  Komisja zapewnia bezpieczne przechowywanie gromadzonych danych, upubliczniając je z wyjątkiem sytuacji, w których wymagana jest stosowna ochrona i w których przedstawiono powody takich ograniczeń. [Popr. 133]

Załącznik IIa

Oceny skutków, o których mowa w art. 7 ust. 2

Oceny skutków służące ustanowieniu głębinowej działalności połowowej, o których mowa w art. 7 ust. 2, omawiają między innymi:

1.  rodzaj(-e) prowadzonych połowów, w tym rodzaje statków i narzędzi połowowych, obszary połowowe i zakres głębokości, na których prowadzona będzie działalność, poszczególne gatunki docelowe i gatunki potencjalnego przyłowu, poziomy nakładu połowowego i czas trwania połowów;

2.  najlepsze dostępne informacje naukowe na temat aktualnego stanu stad ryb i podstawowe informacje na temat ekosystemów i siedlisk w obszarach połowowych, z którymi porównywane będą przyszłe zmiany;

3.  określenie, opis i rozmieszczenie wrażliwych ekosystemów morskich, które występują lub prawdopodobnie występują na obszarze połowów;

4.  dane i metody stosowane do określenia, opisania i przeprowadzenia oceny skutków działalności, identyfikację luk w wiedzy oraz ocenę wątpliwości co do informacji przedstawionych w ocenie;

5.  identyfikację, opis i ocenę występowania, skali i czasu trwania prawdopodobnych skutków działalności połowowej, w tym skumulowanych skutków działań połowowych, zwłaszcza dla wrażliwych ekosystemów morskich i zasobów ryb o niskiej produktywności na danym obszarze połowowym;

6.  proponowane środki ograniczające ryzyko i środki w zakresie zarządzania, jakie należy stosować, aby zapobiec znacznym niekorzystnym skutkom dla wrażliwych ekosystemów morskich i zapewnić długotrwałą ochronę i zrównoważone zarządzanie zasobami ryb o niskiej produktywności, a także środki, które mają być wykorzystane do monitorowania wpływu działalności połowowej. [Popr. 134]

(1) Dz.U. C 133 z 9.5.2013, s. 41. (2) Dz.U. C 133 z 9.5.2013, s. 41. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. (4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002 z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 358 z 31.12.2002, s. 59). (5) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2347/2002 ustanawiające szczególne wymagania dostępu oraz warunki z tym związane mające zastosowanie do połowów zasobów głębokowodnych (Dz.U. L 351 z 28.12.2002, s. 6). (6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2013 z dnia ... o wspólnej polityce rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 oraz (WE) nr 639/2004 i decyzję Rady 2004/585/WE (Dz.U. L …). (7) Dz.U. L 347 z 24.12.2009, s. 6. (8) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1). (9) Decyzja Rady z dnia 13 lipca 1981 r. dotycząca zawarcia Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (Dz.U. L 227 z 12.8.1981, s. 21). (10) Rozporządzenie Rady (WE) nr 734/2008 z dnia 15 lipca 2008 r. w sprawie ochrony wrażliwych ekosystemów morskich na pełnym morzu przed niekorzystnym wpływem przydennych narzędzi połowowych (Dz.U. L 201 z 30.7.2008, s. 8). (11) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 218/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na północno-wschodnim Atlantyku danych statystycznych dotyczących połowów nominalnych (Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 70). (12) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie przekazywania przez państwa członkowskie prowadzące połowy na określonych obszarach, innych niż północny Atlantyk, danych statystycznych o połowach nominalnych (Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 1). (13) Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26). (14) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43). (15) Rozporządzenie (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. w sprawie zastosowania postanowień Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska do instytucji i organów Wspólnoty (Dz.U. L 264 z 25.9.2006, s. 13). (16) Decyzja Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (Dz.U. L 124 z 17.5.2005, s. 1). (17) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (18) Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. (19) Jeden rok od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (20) Dwa lata od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (21) Cztery lata po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. (22) + Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. (23) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7). (24) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz.U. L 20 z 26.1.2010, s. 7). (25) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiająca ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) (Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19). (26) Pięć lat po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (27) Trzy miesiące od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (28) 60 dni od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (29) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania (Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1). (30) Rozporządzenie Rady (WE) nr 199/2008 z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowych ram gromadzenia danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania w sektorze rybołówstwa oraz w sprawie wspierania doradztwa naukowego w zakresie wspólnej polityki rybołówstwa (Dz.U. L 60 z 5.3.2008, s. 1). (31) Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (32) Cztery lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. (33) Pięć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. (34) Rok od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (COM(2011)0934 – C7-0519/2011 – 2011/0461(COD))

P7_TA(2013)0540 A7-0003/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0934),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 196 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7‑0519/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 19 lipca 2012 r.(1),

–  uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 9 października 2013 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Budżetowej i Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0003/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

4.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2013/UE w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 1313/2013/UE.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOULCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Parlament Europejski, Rada i Komisja odnotowują podejście przedstawione w art. 19a UST. 4-6 i w załączniku I, które stanowi odpowiedź na szczególny charakter niniejszej decyzji i nie ustanawia precedensu w odniesieniu do innych instrumentów finansowych.

Oświadczenie Komisji

Nie naruszając rocznej procedury budżetowej, Komisja ma zamiar przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu – począwszy od stycznia 2015 roku – roczne sprawozdania dotyczące wdrażania przedmiotowej decyzji, w tym podziału środków budżetowych określonego w załączniku I. Podejście to wynika ze szczególnego charakteru polityki dotyczącej ochrony ludności i nie ustanawia precedensu w odniesieniu do innych instrumentów finansowych

(1) Dz.U C 277 z 13.9.2012, s. 164.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi (COM(2011)0142 – C7-0085/2011 – 2011/0062(COD))

P7_TA(2013)0541 A7-0202/2012

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2011)0142),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C7-0085/2011),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 18 sierpnia 2011 r.(1),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 lipca 2011 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismami z dnia 8 maja 2013 r. i z dnia 27 listopada 2013 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, jak również Komisji Prawnej (A7-0202/2012),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/.../UE w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającej dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz Rozporządzenie (UE) Nr 1093/2010

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2014/17/UE.)

(1) Dz.U. C 240 z 18.8.2011, s. 3. (2) Dz.U. C 318 z 29.10.2011, s. 133. (3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 10 września 2013 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0341).

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przywozu ryżu pochodzącego z Bangladeszu (COM(2012)0172 – C7-0102/2012 – 2012/0085(COD))(1)

P7_TA(2013)0542 A7-0304/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Tytuł Wniosek dotyczący ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie przywozu ryżu pochodzącego z Bangladeszu Wniosek dotyczący ROZPORZĄDZENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY w sprawie przywozu ryżu pochodzącego z Bangladeszu i uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3491/90 Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 (3)   W celu zapewnienia wiarygodności i skuteczności preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu powinny zostać przekazane Komisji, aby ustanowić przepisy, które uzależnią udział w preferencyjnych ustaleniach dotyczących przywozu od wniesienia zabezpieczenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. (3)   W celu zapewnienia wiarygodności i skuteczności preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu, aby ustanowić przepisy, które uzależnią udział w preferencyjnych ustaleniach dotyczących przywozu od wniesienia zabezpieczenia zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1964/2006 z dnia 22 grudnia 2006 r. ustanawiającym szczegółowe zasady otwierania i zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz ryżu pochodzącego z Bangladeszu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3491/901. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. ______________ 1 Dz.U..L 408 z 30.12.2006, s. 21. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)   W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów niniejszego rozporządzenia należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te, o ile przepisy wyraźnie nie stanowią inaczej, należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję. Ponadto, jeżeli konieczne będzie zawieszenie preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, Komisja powinna być upoważniona do przyjęcia aktów wykonawczych bez stosowania rozporządzenia (UE) nr 182/2011. (4)   W celu zapewnienia jednolitych warunków przyjmowania niektórych środków dla celów wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te, o ile przepisy wyraźnie nie stanowią inaczej, należy wykonywać zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję. Ponadto, jeżeli konieczne będzie zawieszenie preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, Komisja powinna przyjąć akt wykonawczy bez stosowania rozporządzenia (UE) nr 182/2011. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 (7)   Aby zapewnić, że korzyści związane z preferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu są ograniczone wyłącznie do ryżu pochodzącego z Bangladeszu, państwo wywozu powinno wystawić świadectwo pochodzenia oraz pobrać podatek wywozowy w kwocie odpowiadającej wysokości obniżonego cła przywozowego; (7)   Aby zapewnić, że korzyści związane z preferencyjnymi ustaleniami dotyczącymi przywozu są ograniczone wyłącznie do ryżu pochodzącego z Bangladeszu, powinno zostać wystawione świadectwo pochodzenia. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 a (nowy) (7a)  Niniejsze rozporządzenie jest elementem wspólnej polityki handlowej Unii i musi być spójne z celami unijnej polityki w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju, określonymi w art. 208 traktatu i dotyczącymi w szczególności eliminacji ubóstwa oraz wspierania zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów w krajach rozwijających się. W związku z tym powinno ono być też zgodne z wymogami Światowej Organizacji Handlu (WTO), w szczególności z decyzją w sprawie zróżnicowanego i bardziej uprzywilejowanego wzajemnego traktowania oraz pełniejszego uczestnictwa krajów rozwijających się („klauzula dopuszczająca”) przyjętą na mocy Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) w 1979 r., zgodnie z którą członkowie WTO mogą przyznać zróżnicowane i korzystniejsze traktowanie krajom rozwijającym się. Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 b (nowy) (7b)  Podstawą niniejszego rozporządzenia jest również uznanie prawa drobnych producentów rolnych i pracowników z obszarów wiejskich do godnych zarobków oraz bezpiecznego i zdrowego środowiska pracy, które to prawo ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia ogólnych celów związanych z udzielaniem preferencji handlowych krajom rozwijającym się, w szczególności krajom najsłabiej rozwiniętym. Celem Unii jest określenie wspólnych strategii politycznych i prowadzenie wspólnych działań wspierających zrównoważony rozwój gospodarczy, społeczny i środowiskowy krajów rozwijających się, przy czym celem nadrzędnym jest eliminacja ubóstwa. W tym kontekście niezwykle ważna jest ratyfikacja i skuteczne wdrożenie kluczowych międzynarodowych konwencji dotyczących praw człowieka i praw pracowniczych, ochrony środowiska oraz dobrego zarządzania, co odzwierciedla szczególne rozwiązanie motywacyjne zapewniające dodatkowe preferencje taryfowe zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzającym ogólny system preferencji taryfowych1. _______________ 1 Dz.U. L 303 z 31.10.2012, s. 1. Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 c (nowy) (7c)  Przepisami niniejszego rozporządzenia powinien być objęty jedynie ryż produkowany, zbierany i przetwarzany zgodnie z konwencjami Międzynarodowej Organizacji Pracy wymienionymi w załączniku VIII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012, w szczególności z Konwencją dotyczącą pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29), Konwencją dotyczącą wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87), Konwencją dotyczącą stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98), konwencją dotyczącą jednakowego wynagrodzenia (nr 100), Konwencją dotyczącą zniesienia pracy przymusowej (nr 105), Konwencją dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111) oraz konwencją dotyczącą najgorszych form pracy dzieci (nr 182) w celu zapewnienia, że niniejsze rozporządzenie jest zgodne z ogólnymi postanowieniami określonymi w art. 208 TFUE. Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 a (nowy) 1a.  W niniejszym rozporządzeniu uznaje się prawo drobnych producentów rolnych i pracowników z obszarów wiejskich do godnych zarobków oraz bezpiecznego i zdrowego środowiska pracy, a poszanowanie tego prawa uważa się za podstawową kwestię w osiąganiu ogólnych celów związanych z udzielaniem preferencji handlowych krajom rozwijającym się, w szczególności krajom najsłabiej rozwiniętym. Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 3 3.   Ma mocy aktu wykonawczego przyjętego bez wsparcia Komitetu, o którym mowa w art. 323 ust. 1 rozporządzenia nr XXXX/XXXX, Komisja zawiesza stosowanie preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, z chwilą stwierdzenia, że w czasie danego roku przywóz kwalifikowalny zgodnie z wspomnianymi warunkami osiągnął ilość wskazaną w ust. 2. 3.   Komisja przyjmuje akt wykonawczy zawieszający stosowanie preferencyjnych ustaleń dotyczących przywozu, określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, z chwilą stwierdzenia, że w czasie danego roku przywóz kwalifikowalny zgodnie z wspomnianymi warunkami osiągnął ilość wskazaną w ust. 2 niniejszego artykułu. Ten akt wykonawczy przyjmuje się bez zastosowania procedury, o której mowa w art. 5a ust. 2. Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 – litera a a)  przedstawiono dowód pobrania przez Bangladesz podatku wywozowego w kwocie odpowiadającej obniżce, o której mowa w ust. 1. skreślona Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 2 2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. 2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia ...*. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. ___________ * Data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 5 5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. 5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o cztery miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 a (nowy) Artykuł 5a Procedura komitetowa 1.  Komisję wspomaga Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych ustanowiony na mocy art. [323 ust. 1] rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [xxxx/yyyy] z dnia ... ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku)1. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 3.  Jeżeli opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, gdy przed upływem terminu na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to większość zwykła członków komitetu. _______________ 1 COD 2010/0385.

(1) Sprawa została odesłana do właściwej komisji w celu ponownego rozpatrzenia zgodnie z art. 57 ust. 2 akapit drugi regulaminu (A7-0304/2013).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wyjaśnienia przepisów dotyczących harmonogramu aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych (COM(2012)0416 – C7-0203/2012 – 2012/0202(COD))

P7_TA(2013)0543 A7-0046/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0416),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0203/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 listopada 2012 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając rezolucję z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 20 listopada 2013 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0046/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2013/UE zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE w celu wyjaśnienia przepisów dotyczących harmonogramu aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji nr 1359/2013/UE.)

(1) Dz.U. C 11 z 15.1.2013, s. 87. (2) Dz.U. C 251 E z 31.8.2013, s. 75. (3) Niniejsze stanowisko odpowiada poprawce przyjętej dnia 3 lipca 2013 r. (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0310).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie projektu rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia kryteriów określających, kiedy makulatura przestaje być odpadem, na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE w sprawie odpadów (D021155/01 – 2012/2742(RPS))

P7_TA(2013)0544 B7-0553/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia kryteriów określających, kiedy makulatura przestaje być odpadem, na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE w sprawie odpadów (COM(2013)0502),

–  uwzględniając raport naukowo-techniczny JRC pt. „Kryteria zniesienia statusu odpadu dla odpadów papierowych: propozycje techniczne” opublikowany w marcu 2011 r.,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE w sprawie odpadów oraz uchylającą niektóre dyrektywy(1), a w szczególności uwzględniając jej art. 6 ust. 1,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przemieszczania odpadów(2), w szczególności jego art. 49,

–  uwzględniając decyzję Komisji 2011/753/UE ustanawiającą przepisy i metody obliczeń w odniesieniu do weryfikacji zgodności z celami określonymi w art. 11 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE(3), w szczególności jej art. 2 ust. 2;

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 stycznia 2011 r. pt. „Europa efektywnie korzystająca z zasobów – inicjatywa przewodnia strategii »Europa 2020«” (COM(2011)0021),

–  uwzględniając opinię wydaną dnia 9 lipca 2012 r. przez komitet, o którym mowa w art. 39 dyrektywy 2008/98/WE,

–  uwzględniając art. 5a ust. 4 lit. e) decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(4),

–  uwzględniając art. 88 ust. 2 i 3 oraz ust. 4 lit c) Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że określenie kryteriów zniesienia statusu odpadu zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE może być istotnym instrumentem promowania recyklingu i rynku surowców wtórnych, a tym samym zwiększenia efektywnego wykorzystania zasobów;

B.  mając na uwadze, że proponowane rozporządzenie Rady stanowi, iż odpad papierowy o niepapierowej zawartości mniejszej lub równej 1,5 % powietrznie suchej masy przestaje być odpadem, gdy jest przeznaczony do wykorzystania włókien papierowych do produkcji papieru, pod warunkiem spełnienia pewnych dodatkowych kryteriów;

C.  mając na uwadze, że wielomateriałowy papier o zawartości materiałów niepapierowych wynoszącej ponad 30 % powietrznie suchej masy uznaje się w całości za składnik niepapierowy; mając na uwadze, że typowe wielomateriałowe opakowanie papierowe zawiera zaledwie 30 % lub mniej składników niepapierowych (24 % polietylenu, 6 % aluminium) i że w związku z tym nie będzie uznawane za składnik niepapierowy; mając na uwadze, że w rezultacie strumień odpadów papierowych może zawierać dowolne ilości wielomateriałowych opakowań papierowych (przy znacznej zawartości w nich składników niepapierowych oraz pokaźnej zawartości resztek płynów, żywności i znajdujących się na nich innych substancji organicznych) i nie być już postrzegany jako odpad, lecz jako produkt;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 pkt 17 dyrektywy 2008/98/WE „recykling” jest zdefiniowany jako „jakikolwiek proces odzysku, w ramach którego materiały odpadowe są ponownie przetwarzane w produkty, materiały lub substancje wykorzystywane w pierwotnym celu lub innych celach”;

E.  mając na uwadze, że w projekcie rozporządzenia moment zniesienia statusu odpadu zdefiniowano jako moment, gdy makulatura zostaje przeznaczona do wykorzystania włókien papierowych do produkcji papieru, a zatem przewidziano, że nastąpi on przed faktycznym jej przetworzeniem w papierni; mając na uwadze, że jest to sprzeczne z obowiązującą definicją recyklingu, która wymaga ponownego przetworzenia odpadów;

F.  mając na uwadze, że takie odpady uzyskane po zebraniu i posortowaniu ulegają jedynie wstępnemu przetworzeniu (a nie ponownemu przetworzeniu) i nie mogą być użyte bez dalszego ponownego przetworzenia;

G.  mając na uwadze, że fakt, iż zgodnie z definicją zniesienie statusu odpadu następuje przed faktycznym recyklingiem, zrodzi problemy w związku z obowiązującym obszernym prawodawstwem wspólnotowym, takim jak przepisy dotyczące oznakowania ekologicznego, udzielania zamówień publicznych, ekoprojektu oraz rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH), w którym o recyklingu jest mowa jako o procesie, który dotychczas miał prowadzić do uzyskania gotowego do użycia produktu po recyklingu, a także mając na uwadze, że jest to sprzeczne z art. 2 pkt 2 decyzji Komisji 2011/753/UE, gdzie wstępne przetwarzanie wyraźnie odróżniono od ostatecznego recyklingu;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 6 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE niektóre określone rodzaje odpadów przestają być odpadami, gdy zostaną poddane procesowi odzysku (w tym recyklingowi) i spełniają ścisłe kryteria opracowane zgodnie z warunkami określonymi w tym artykule; warunki te brzmią następująco: a) dana substancja lub przedmiot spełniają wymagania obowiązujących przepisów i norm mających zastosowanie do produktów (art. 6 ust. 1 lit. c)) oraz b) zastosowanie danej substancji lub przedmiotu nie prowadzi do ogólnych niekorzystnych skutków dla środowiska lub zdrowia ludzkiego (art. 6 ust. 1 lit. d));

I.  mając na uwadze, że próg zawartości niepapierowej wynoszący 1.5 % jest oparty na europejskiej normie EN 643; mając na uwadze, że zgodnie z raportem JRC norma ta „jest centralnym elementem handlu odpadami papierowymi” i „określa wykaz europejskich standardowych klas odpadów”; mając na uwadze, że oparcie się na tej normie w celu określenia kryteriów zniesienia statusu odpadu bezsprzecznie narusza przepisy art. 6 ust. 1 lit. c) dyrektywy 2008/98/WE, które wyraźnie odnoszą się do „norm mających zastosowanie do produktów”, a nie do norm mających zastosowanie do odpadów;

J.  mając na uwadze, że odnośne normy dotyczące wyrobów papierowych, takie jak ISO 1762 dla zanieczyszczeń nieorganicznych, ISO 5350/1 i 5350/2 dla widocznych zabrudzeń oraz ISO 624 dla ekstraktów (węglowodanów o niskiej masie cząsteczkowej) wymagają czystości na poziomie 1 ppm, a więc 15 000 razy niższym od proponowanego;

K.  mając na uwadze, że włączenie w zakres rozporządzenia papieru wielomateriałowego jest sprzeczne z wyraźnym zaleceniem zawartym w raporcie JRC, w którym wielowarstwowe odpady papierowe wyłączono z zakresu stosowania kryterium zniesienia statusu odpadu ze względu na dodatkowe swoiste zagrożenie dla środowiska powstające w przypadku wywozu tego materiału, szczególnie poza UE;

L.  mając na uwadze, że jak stwierdzono w art. 49 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 w razie wywozu poza granice UE właściwy organ wysyłki w Unii wymaga i podejmuje starania w celu zapewnienia, by wszelkie wywożone odpady były zagospodarowane w sposób racjonalny ekologicznie w państwie trzecim miejsca przeznaczenia, m.in. poprzez zdolność wykazania, iż instalacja, która odbiera odpady, będzie zarządzana zgodnie z normami ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego, zasadniczo równoważnymi z normami określonymi w przepisach unijnych;

M.  mając na uwadze, że w związku ze zniesieniem statusu odpadu w przypadku zużytego papieru, w tym wielowarstwowych odpadów papierowych, na etapie, gdy jeszcze nie uległ odpowiedniemu recyklingowi, materiał ten będzie przedmiotem swobodnego handlu na światowych rynkach i nie będą już miały zastosowania klauzule ochronne dotyczące racjonalnego ekologicznie gospodarowania ustanowione na mocy rozporządzenia w sprawie przemieszczania odpadów; mając na uwadze, że zwolnienie strumieni odpadów o wysokiej zawartości materiałów niepapierowych – która może ponadto znacznie przekraczać próg 1,5 % ze względu na pominięcie papieru wielomateriałowego zdefiniowanego obecnie jako taki – z wymogów zawartych w rozporządzeniu o przemieszczaniu odpadów wyraźnie grozi naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1 lit. d dyrektywy 2008/98/WE zawierających warunek, że zastosowanie danej substancji nie prowadzi do ogólnych niekorzystnych skutków dla środowiska;

N.  mając na uwadze, że system gospodarowania zaproponowany, aby wykazać zgodność z kryteriami, o których mowa w art. 3 projektu rozporządzenia Rady, a w szczególności z przepisem, który mówi o tym, że materiały niepapierowe w przesyłkach wielomateriałowego papieru maja być przeznaczone do odzysku, będzie prawie niemożliwy do zastosowania do odpadów, które przestały być odpadami i w związku z tym są przedmiotem swobodnego obrotu, prawdopodobnie wielokrotnie przechodzącym z rąk do rąk, i które w każdym razie nie wymagają już przyjaznego dla środowiska przetwarzania odpowiedniego materiału;

O.  mając na uwadze, że ożywienie światowego handlu tym „papierem niebędącym już odpadem” poprzez obejście środków ochronnych z zakresu ochrony środowiska i ochrony zdrowia miałoby nie tylko dodatkowy negatywny wpływ na środowisko podczas transportu, lecz mogłoby również doprowadzić do spadku europejskiego współczynnika recyklingu papieru ze względu na ograniczoną dostępność odpadów papierowych, a zatem producenci papieru w Europie mogliby musieć zastępować je przynajmniej po części produkcją opartą w większej mierze na włóknach pierwotnych przy większym zużyciu energii i powiązanych z nią emisjach CO2, co znów mogłoby być w sprzeczności z warunkiem unikania ogólnych niekorzystnych skutków dla środowiska;

P.  mając na uwadze, że w komunikacie Komisji „Europa efektywnie korzystająca z zasobów” przedstawiono strategię na rzecz przekształcenia UE w „gospodarkę obiegową”, która będzie się opierać na społeczeństwie stosującym recykling i dążącym do ograniczenia wytwarzania odpadów oraz wykorzystywania odpadów jako surowca; mając na uwadze, że zaproponowane kryteria zniesienia statusu odpadu mogą poważnie zagrozić dalszemu zwiększeniu współczynników recyklingu w UE, a zatem obecny wniosek nie byłby zgodny z art. 6 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2008/98/WE;

1.  sprzeciwia się przyjęciu rozporządzenia Rady w sprawie ustanowienia kryteriów określających, kiedy makulatura przestaje być odpadem, na podstawie art. 6 ust. 1 dyrektywy 2008/98/WE w sprawie odpadów;

2.  uważa, że ten projekt rozporządzenia Rady jest niezgodny z celem i treścią aktu podstawowego;

3.  uważa, że ten projekt rozporządzenia Rady przekracza powierzone Komisji uprawnienia wykonawcze przewidziane w akcie podstawowym;

4.  uważa, że Komisja nie przeprowadziła należytej oceny skutków projektu rozporządzenia w sprawie recyklingu papieru, w sprawie łańcucha wartości odpadów papierowych, w sprawie przemieszczania odpadów papierowych oraz w sprawie ogólnego wpływu projektu rozporządzenia na środowisko naturalne; wzywa Komisję do ponownego rozpatrzenia projektu rozporządzenia i ulepszenia proponowanych kryteriów zniesienia statusu odpadu w świetle zastrzeżeń zawartych w niniejszej rezolucji;

5.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3. (2) Dz.U. L 190 z 12.7.2006, s. 1. (3) Dz.U. L 310 z 25.11.2011, s. 11. (4) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie problematyki płci w odniesieniu do europejskich ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów (2013/2066(INI))

P7_TA(2013)0545 A7-0349/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności art. 1, 14, 15, 21, 23, 24, 25, 34 i 35,

–  uwzględniając międzynarodowe przepisy dotyczące praw człowieka, w szczególności Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej; Deklarację ONZ o prawach osób należących do mniejszości narodowych lub etnicznych, religijnych i językowych przyjętą w 1992 r.; Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet; oraz Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka,

–  uwzględniając europejskie konwencje w sprawie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC); Europejską kartę społeczną i związane z nią zalecenia Europejskiego Komitetu Praw Społecznych; Konwencję ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych oraz Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,

–  uwzględniając art. 2, 3 i 6 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 8, 9 i 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów do 2020 r.” (COM(2011)0173) i konkluzje Rady Europejskiej z dnia 24 czerwca 2011 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Krajowe strategie integracji Romów: pierwszy etap wdrażania unijnych ram” (COM(2012)0226),

–  uwzględniając wniosek dotyczący zalecenia Rady w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich (COM(2013)0460),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Postępy we wdrażaniu krajowych strategii integracji Romów” (COM(2013)0454),

–  - uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(1),

–  - uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(2),

–  - uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie sytuacji kobiet romskich w UE(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie strategii UE w dziedzinie integracji Romów(4),

–  uwzględniając analizę wyników badania Romów w rozbiciu na płeć, przeprowadzoną przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej i przedstawioną przez tę agencję na wniosek złożony zgodnie z art. 126 Regulaminu,

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0349/2013),

A.  mając na uwadze, że strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010-2015 wymaga od Komisji propagowania „równości płci we wdrażaniu projektów przewodnich strategii Europa 2020” oraz że w konkluzjach Rady w sprawie unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów (NRIS) znajduje się wniosek o „uwzględnienie perspektywy płci we wszystkich obszarach polityki i działaniach na rzecz postępów w integracji Romów”;

B.  mając na uwadze, że kobiety romskie często doświadczają dyskryminacji wielokrotnej i krzyżowej ze względu na płeć i pochodzenie etniczne oraz mają często ograniczony dostęp do zatrudnienia, edukacji, opieki zdrowotnej, opieki społecznej i procesów decyzyjnych; mając na uwadze, że kobiety romskie są często ofiarami rasizmu, uprzedzeń i stereotypów, które negatywnie wpływają na ich rzeczywistą integrację;

C.  mając na uwadze, że kobiety romskie na skutek tradycji patriarchalnej i szowinizmu płciowego nie mają wolnego wyboru w zasadniczych kwestiach dotyczących ich życia, takich jak edukacja, praca, zdrowie seksualne i reprodukcyjne, a nawet małżeństwo; mając na uwadze, że dyskryminacji kobiet romskich nie można usprawiedliwiać tradycjami, lecz należy się zająć tym problemem przy jednoczesnym poszanowaniu tradycji i różnorodności;

D.  mając na uwadze, że ryzyko ubóstwa romskich kobiet jest większe niż takie samo ryzyko w odniesieniu do romskich mężczyzn, oraz że romskie rodziny mające czworo lub więcej dzieci są najbardziej zagrożone ubóstwem w UE;

E.  mając na uwadze, że powszechnie stosowane wskaźniki raczej pomijają takie problemy, jak ubóstwo pracujących, ubóstwo energetyczne, przemoc wobec kobiet i dziewcząt, ubóstwo rodzin wielodzietnych i samotnych rodziców, ubóstwo dzieci oraz społeczne wykluczenie kobiet;

F.  mając na uwadze, że starsze kobiety romskie są narażone na większe ryzyko ubóstwa ze względu na fakt, że większość z nich pracowała w gospodarce nieformalnej, bez wynagrodzenia lub zabezpieczenia społecznego;

G.  mając na uwadze, że zdecydowana większość dorosłych Romów sklasyfikowanych jako „nieaktywni” to kobiety, zaś liczba romskich kobiet w wieku produkcyjnym wykonujących pracę za wynagrodzeniem – częściowo ze względu na tradycyjny podział pracy między kobiety i mężczyzn oraz z powodu rasizmu i seksizmu na europejskich rynkach pracy – stanowi jedynie połowę liczby romskich mężczyzn w wieku produkcyjnym, przy czym liczby te są podobne w przypadku samozatrudnienia;

H.  mając na uwadze, że dane pochodzące z wszystkich państw pokazują, że kobiety romskie doświadczają dotkliwych form wykluczenia w dziedzinie zatrudnienia, a także dyskryminacji w miejscu pracy, podczas szukania pracy lub jej wykonywania; mając na uwadze, że kobiety romskie są także wykluczone z gospodarki formalnej i napotykają trudności ze względu na ograniczone możliwości edukacji, nieodpowiednie warunki mieszkaniowe, niskiej jakości opiekę zdrowotną, tradycyjny podział ról między kobietami a mężczyznami i ogólną marginalizację, a także ze względu na dyskryminowanie przez społeczności stanowiące większość; mając na uwadze, że krajowe sprawozdania z wdrażania unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów (NRIS) nie skupiają się odpowiednio na kwestii równouprawnienia płci;

I.  mając na uwadze, że na obszarach wiejskich w niekorzystnym położeniu matkom w rodzinach wielodzietnych i samotnym matkom jest zdecydowanie trudniej pracować poza domem i z dala od rodzin;

J.  mając na uwadze, że wskaźnik umiejętności czytania i pisania oraz wyniki kształcenia kobiet romskich są o wiele gorsze niż podobne wskaźniki i wyniki zarówno romskich mężczyzn, jak i nieromskich kobiet, oraz że większość romskich dziewcząt przedwcześnie kończy naukę, a duży ich odsetek w ogóle nie uczęszcza do szkoły;

K.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy ma negatywny wpływ na zdrowie i dobrostan romskich kobiet, pogarszając ich długotrwałą, godną ubolewania sytuację, zważywszy że ponad jedna czwarta wszystkich romskich kobiet musiała ograniczyć codzienne czynności z powodu problemów zdrowotnych;

L.  mając na uwadze, że nieprzestrzeganie kompleksowych praw seksualnych i reprodukcyjnych, w tym antykoncepcji, stanowi przeszkodę dla wzmocnienia pozycji kobiet romskich i równouprawnienia płci oraz prowadzi do nieplanowanych ciąż, także wśród nastolatek, co prowadzi do przerwania nauki i pozbawia kobiety i dziewczęta możliwości podjęcia pracy; mając na uwadze, że wczesne macierzyństwo są w dużej mierze spowodowane brakiem odpowiedniego dostępu do usług opieki społecznej oraz nieodpowiednią strukturą opieki zdrowotnej, która nie jest dostosowana do potrzeb kobiet romskich;

M.  mając na uwadze, że romskie kobiety ze względu na ich niski status społeczno-ekonomiczny i dyskryminację w opiece zdrowotnej nie są świadome większości swoich praw i korzystają z usług medycznych w znacznie mniejszym zakresie niż większość ludności;

N.  mając na uwadze, że romskie kobiety i dziewczęta w sposób nieproporcjonalnie częsty cierpią na ciężkie choroby, w tym HIV/AIDS, lecz programy profilaktyczne dla nich są powszechnie niedofinansowane i nie są traktowane priorytetowo, a dostępność badań przesiewowych pozostaje niska;

O.  mając na uwadze, że skrajne ubóstwo, brak równouprawnienia płci oraz przejawy wewnętrznej dyskryminacji powodują, że kobiety romskie są w większym stopniu narażone na stanie się ofiarami handlu ludźmi, prostytucji, przemocy domowej i wyzysku, a jednocześnie napotykają one dodatkowe przeszkody w dostępie do ochrony;

P.  mając na uwadze, że ogromna liczba kobiet romskich pada ofiarą przemocy domowej z rąk swoich mężów, teściów i innych członków rodziny; mając na uwadze, że znacząca większość przypadków stosowania przemocy i naruszeń praw człowieka wobec kobiet romskich nie jest zgłaszana ze względu na to, że przemoc wobec kobiet jest wciąż akceptowana w społeczeństwach patriarchalnych jako legalne sprawowanie władzy, ale także ze względu na to, że sprawcy przemocy wobec kobiet są rzadko pociągani do odpowiedzialności za swoje czyny, co zraża kobiety do szukania pomocy prawnej;

Q.  mając na uwadze, że akty przemocy wobec kobiet romskich są często popełniane przez organy władzy we wszystkich państwach członkowskich UE, przejawiające się głęboką dyskryminacją i wyraźnym naruszaniem europejskiej konwencji praw człowieka mogącym przybierać różnorakie postacie, takie jak gromadzenie i przechowywanie w rejestrach danych o dzieciach romskich i dorosłej ludności romskiej wyłącznie ze względu na pochodzenie etniczne lub też eksmitowanie setek ludzi bez zaoferowania im żadnego odpowiedniego mieszkania zastępczego lub wsparcia, co jest działaniem godnym potępienia i bezdusznym, całkowicie sprzecznym z międzynarodowymi zobowiązaniami państw członkowskich w dziedzinie praw człowieka;

R.  mając na uwadze, że na wszystkich instytucjach UE i państwach członkowskich spoczywa odpowiedzialność za eliminowanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt, a także za ukrócenie bezkarności i postawienie przed sądem sprawców przestępstw z nienawiści, osób nawołujących do nienawiści oraz winnych dyskryminacji i przemocy wobec kobiet i dziewcząt romskich;

S.  mając na uwadze, że dyrektywa Rady 2000/43/WE zakazuje dyskryminacji ze względu na pochodzenie rasowe lub etniczne; mając na uwadze, że Komisja wszczęła około 30 postępowań w sprawie naruszenia zobowiązań państw członkowskich UE z powodu niewłaściwej transpozycji dyrektywy o równości rasowej do prawa krajowego;

1.  podkreśla, że NRIS muszą być ukierunkowane wzmocnienie pozycji kobiet romskich, tak aby mogły one objąć kontrolę nad własnym życiem, stając się widocznym motorem zmian w swoich społecznościach i zabierając głos, aby wywrzeć wpływ na strategie polityczne i programy, które ich dotyczą, a także muszą być ukierunkowane na poprawę odporności społeczno-ekonomicznej romskich kobiet, tj. ich zdolności dostosowania się do szybko zmieniającego się otoczenia gospodarczego poprzez oszczędzanie i zapobieganie spadkowi dochodów;

2.   z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie okresowe Komisji(5) i wniosek dotyczący zalecenia Rady w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich z dnia 26 czerwca 2013 r.(6), w którym szczególny nacisk położono na dostęp do zatrudnienia, mieszkań, kształcenia i opieki zdrowotnej, i wezwano państwa członkowskie do podjęcia działań pozytywnych i uwzględnienia strategii integracji Romów w ramach walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym;

3.  wzywa te państwa członkowskie, które w ramach europejskiego semestru otrzymały dodatkowo konkretne zalecenia dotyczące kwestii związanych z sytuacją Romów, do szybkiego wdrożenia tych zaleceń oraz do walki z dyskryminacją, między innymi w miejscu pracy, do zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji romskich, w proces decyzyjny, a także do wykorzystywania nie tylko funduszy unijnych, lecz również funduszy krajowych i innych na rzecz wypełniania zobowiązań zawartych w krajowych strategiach integracji Romów (NRIS);

4.  wyraża ubolewanie, że pomimo przyjętej w 2006 r. rezolucji w sprawie sytuacji kobiet romskich oraz opracowanych przez Radę 10 wspólnych podstawowych zasad dotyczących integracji Romów, z których jedna dotyczy świadomości problematyki równego statusu płci, europejscy i krajowi politycy wciąż praktycznie nie zajęli się kwestią szczególnego narażenia kobiet romskich i kobiet należących do społeczności wędrownych;

5.  podkreśla, że skuteczność unijnych ram dotyczących NRIS można by znacznie poprawić dzięki większemu zaangażowaniu Komisji, z racji jej potencjału w zakresie poprawy jakości regulacji i innych instrumentów, wspomagania większej spójności strategii politycznych i promowania nadrzędnych celów wspomnianych ram;

6.  wzywa państwa członkowskie do opracowania krajowych planów działania w czterech najbardziej priorytetowych dziedzinach: opieka zdrowotna, zakwaterowanie, zatrudnienie i edukacja, z uwzględnieniem konkretnych założeń i celów, finansowania, wskaźników i harmonogramu realizacji; wzywa także do przeprowadzenia oceny postępów poprzez weryfikację wyników wdrażania;

7.  wzywa rządy i władze lokalne państw członkowskich do włączenia kobiet romskich za pośrednictwem organizacji kobiecych, romskich organizacji pozarządowych oraz odpowiednich zainteresowanych stron w przygotowywanie, wdrażanie, ocenę i monitorowanie NRIS oraz w tworzenie powiązań między organami odpowiedzialnymi za równouprawnienie, organizacjami zajmującymi się prawami kobiet a strategiami włączenia społecznego; wzywa Komisję do rozwiązania w spójny sposób problemu równouprawnienia płci podczas wdrażania strategii Europa 2020 i krajowych programów reform;

8.  wzywa Komisję do przedstawienia schematu procesu integracji Romów w UE obejmującego osiągnięcia, cele oraz szczególne środki służące ich realizacji, a także do przedstawienia aktualnego stanu wdrażania środków i kolejnych kroków;

9.  wzywa państwa członkowskie do zwalczania problemu segregacji przestrzennej, przymusowych eksmisji i bezdomności wśród mężczyzn i kobiet romskich oraz do opracowania skutecznej i przejrzystej polityki mieszkaniowej;

10.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o to, aby prawa podstawowe romskich kobiet i dzieci były przestrzegane oraz – również za pomocą kampanii uświadamiających – aby kobiety i dziewczynki romskie były świadome przysługujących im praw w ramach obowiązującego prawodawstwa krajowego dotyczącego równouprawnienia płci i dyskryminacji ze względu na płeć, aby zwalczać patriarchalne tradycje i szowinizm płciowy;

11.  wzywa Komisję, by doprecyzowała instytucjonalny podział zadań i obowiązków pomiędzy zaangażowanymi organizacjami, forami i organami oraz by jasno określiła rolę tych podmiotów – takich jak grupa zadaniowa WE ds. Romów, sieć krajowych punktów kontaktowych, platforma europejska na rzecz integracji Romów, Agencja Praw Podstawowych UE oraz jej grupa robocza ad hoc ds. integracji Romów – w nadzorowaniu, kontrolowaniu i koordynowaniu unijnych ram dotyczących NRIS;

12.  wzywa Komisję, by wspierała NRIS poprzez poszukiwanie wspólnych, porównywalnych i wiarygodnych wskaźników oraz opracowanie zestawu wskaźników dotyczących integracji Romów w UE, tak aby przedstawić jasne i jednoznaczne wyniki, dzięki którym będzie można zmierzyć postępy i sprostać wymogowi skutecznego monitorowania;

13.  wzywa państwa członkowskie do zadbania o to, aby środki oszczędnościowe nie miały nieproporcjonalnie dużego wpływu na kobiety romskie i należące do społeczności wędrownych oraz aby decyzje budżetowe opierały się na zasadach dotyczących praw człowieka;

14.  zwraca się do Komisji o ponaglenie państw członkowskich, aby w swoich krajowych strategiach przedstawiły wskaźniki określające rezultaty, wartości wyjściowe i główne cele liczbowe w odniesieniu do najważniejszych obszarów priorytetowych, co posłuży za punkt wyjścia do mierzenia postępów;

15.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zadbały o gromadzenie we wszystkich systemach administracyjnych danych segregowanych według kryterium płci i pochodzenia etnicznego oraz o wykorzystywanie tych danych do opracowania strategii politycznych; podkreśla, że gromadzenie danych musi się odbywać zgodnie z odpowiednimi zasadami dotyczącymi praw człowieka;

16.  wzywa państwa członkowskie, by zgodnie ze zobowiązaniami zapisanymi w polityce krajowej przeznaczyły odpowiednie środki finansowe na realizację NRIS, a także by strategie na rzecz integracji znalazły odzwierciedlenie w krajowej polityce budżetowej;

17.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by ustanowiły odpowiednie ramy dla konsultacji, wzajemnej nauki oraz wymiany doświadczeń między decydentami politycznymi a organizacjami romskimi, a także by rozpoczęły zorganizowany dialog w celu włączenia organizacji romskich i organizacji pozarządowych do procesu planowania, wdrażania, monitorowania i oceny europejskich, krajowych i lokalnych strategii integracji Romów;

18.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia równych praw obywatelskich oraz równego dostępu do opieki zdrowotnej, kształcenia, zatrudnienia i warunków mieszkaniowych, przy jednoczesnym poszanowaniu praw człowieka, niedyskryminacji i kompatybilności z wędrownym trybem życia w stosownych przypadkach;

19.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zawarły w umowach o partnerstwie instrumenty zintegrowanych inwestycji terytorialnych i rozwoju lokalnego kierowane przez społeczność, wykorzystywały je w odniesieniu do słabo rozwiniętych mikroregionów i regionów najbardziej potrzebujących, a także by uwzględniły rozwój lokalny kierowany przez społeczność w zestawie opracowywanych programów operacyjnych;

20.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zadbania o to, aby określone i kompleksowe przepisy zapobiegające dyskryminacji były przyjmowane i wdrażane zgodnie ze standardami międzynarodowymi i europejskimi we wszystkich państwach członkowskich, zapewniając przygotowanie organów odpowiedzialnych za walkę z dyskryminacją do propagowania równego traktowania i mechanizmów składania skarg dostępnych dla kobiet i dziewcząt romskich;

21.  wzywa państwa członkowskie do położenia w strategiach krajowych większego nacisku na terytorialny charakter włączenia społecznego oraz do skupienia się na najbardziej potrzebujących mikroregionach za pomocą całościowych i zintegrowanych programów rozwoju;

22.  wzywa państwa członkowskie, by skupiły się także na miejskim wymiarze polityki spójności, zwracając szczególną uwagę na miasta, które są niewspółmiernie dotknięte nierównościami społecznymi – takimi jak bezrobocie, wykluczenie społeczne czy polaryzacja – oraz aby pomagały im w rozwijaniu infrastruktury, by wykorzystać ich potencjalny wkład we wzrost gospodarczy, a także umocnić powiązania pomiędzy obszarami miejskimi i wiejskimi w celu promowania rozwoju sprzyjającego integracji społecznej;

23.  wzywa państwa członkowskie do lepszego uwzględniania aspektu płci przy wdrażaniu NRIS dzięki zastosowaniu podejścia opartego na równouprawnieniu płci do wszystkich strategii politycznych i praktyk dotyczących kobiet romskich oraz do połączenia ich wdrażania z istniejącymi strategiami w zakresie równouprawnienia, określając wyraźne cele, w szczególności takie jak eliminacja różnic w wynagrodzeniach i świadczeniach emerytalnych kobiet i mężczyzn w społecznościach romskich i likwidacja przemocy wobec kobiet i dziewczynek, oraz podejmując konkretne działania w tym celu;

24.  wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do zadbania o to, by włączyć do NRIS szczególne środki dotyczące praw kobiet i uwzględniania aspektu płci oraz aby uwzględniały one perspektywę płci oraz sytuację w zakresie dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie i dyskryminacji krzyżowej, których doświadczają kobiety romskie w szczególności w zakresie zatrudnienia, warunków mieszkaniowych i edukacji, oraz by w ocenie i corocznej kontroli przeprowadzanych przez Komisję Europejską, a w szczególności Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, uwzględnić prawa kobiet i perspektywę równości płci w każdej sekcji NRIS; domaga się, by te wyniki były przedstawiane Parlamentowi Europejskiemu;

25.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o to, aby szczególne prawa i potrzeby kobiet romskich znalazły odzwierciedlenie w NRIS, oraz do opracowania konkretnych wskaźników ich wdrażania, prowadzenia działań następczych i ich monitorowania, np. w oparciu o wskaźnik rozwoju uwzględniający płeć (GDI) Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP), który zwraca uwagę na aspekty takie długie życie w dobrym zdrowiu, wiedza i godne warunki życia, wskaźnik zaangażowania społecznego (GEM) obejmujący np. udział w życiu politycznym i politycznych procesach decyzyjnych, udział w gospodarce i gospodarczych procesach decyzyjnych oraz kontrolę nad zasobami gospodarczymi; wzywa Komisję i państwa członkowskie do sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci jako jednego z narzędzi uwzględniania aspektu płci;

26.  wzywa państwa członkowskie do opracowania krajowych ram monitorowania i oceny NRIS, obejmujących aspekty takie jak monitorowanie budżetu i oraz inne formy monitorowania przez społeczeństwo obywatelskie (przez krajowe organizacje pozarządowe, sieci organizacji pozarządowych lub organizacje parasolowe), ocena ekspertów (dokonywana przez niezależnych ekspertów posiadających sprawdzoną wiedzę specjalistyczną w tej dziedzinie) oraz monitorowanie administracyjne;

27.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby przy opracowywaniu specjalnych środków w ramach NRIS przeprowadzały oceny wpływu z uwzględnieniem aspektu płci;

28.  wzywa Komisję do wprowadzenia skuteczniejszych instrumentów pomiaru rzeczywistej sytuacji społeczno-ekonomicznej romskich kobiet, np. poprzez włączenie ilościowego oszacowania „ekonomii życia” oraz uznanie sektora gospodarki nieformalnej w projekcie „Wyjść poza PKB”; ponadto wzywa Komisję do opracowania i monitorowania wskaźników dotyczących NRIS uwzględniających aspekty płci i politykę włączenia społecznego;

29.  zachęca organizacje pozarządowe działające w tej dziedzinie w państwach członkowskich do opracowania zindywidualizowanych planów działania mających na celu pomaganie kobietom i młodzieży w znalezieniu pracy, udzielanie porad psychologicznych, aby zachęcić ludność romską do udziału w kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz do rozpoznania swoich osobistych umiejętności i zdolności, aby zwiększać włączenie społeczne na rynku pracy; do działania jako pośrednicy między podmiotami oferującymi szkolenia służące zdobyciu lub zmianie kwalifikacji oraz pracodawcami a kobietami romskimi/ludnością romską; do promowania edukacji kobiet i dziewcząt romskich poprzez przyznawanie pomocy finansowej i stypendiów, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady równości szans, ponieważ powszechnie wiadomo, że dziewczęta zawierają związki małżeńskie wcześniej niż chłopcy;

30.  wzywa państwa członkowskie do wyraźnego nakierowania przyjmowanych środków na romskie kobiety znajdujące się w sytuacji skrajnego ubóstwa społeczno-ekonomicznego oraz do równoczesnego skupienia się na grupach ryzyka poprzez przeciwdziałanie ubożeniu i radzenie sobie z tym zjawiskiem;

31.  wzywa państwa członkowskie do zwiększenia liczby i widoczności programów na rzecz Romów i społeczności wędrownych, a także zwiększenia liczby beneficjentów wśród Romów i społeczności wędrownych, w tym szczególnego wspierania organizacji Romów i społeczności wędrownych, które działają na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet, oraz do udostępniania funduszy strukturalnych organizacjom pozarządowym;

32.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania mechanizmów finansowych mających na celu wspieranie społeczeństwa obywatelskiego i społeczności w monitorowaniu polityki włączenia społecznego, inicjatyw i projektów dotyczących kobiet romskich i kobiet należących do społeczności wędrownych;

33.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia do unijnego procesu integracji Romów celu polegającego na ograniczeniu ubóstwa dzieci, do uwzględnienia praw dzieci w środkach włączenia społecznego, do monitorowania postępów pod względem ubóstwa dzieci, a także do określenia i opracowania priorytetowych działań w tym zakresie;

34.  podkreśla, że należy zapobiegać marginalizacji od wczesnego dzieciństwa; uważa, że zasadnicze znaczenie ma przyjęcie podejścia skierowanego do poszczególnych pokoleń kobiet, aby położyć kres przenoszeniu ubóstwa z pokolenia na pokolenie;

35.  wzywa państwa członkowskie do włączenia do NRIS skrojonych na miarę programów aktywnego włączenia romskich kobiet w rynek pracy poprzez zapewnienie kobietom i dziewczętom romskim dostępu do wysokiej jakości programów edukacyjnych i udostępnienie im kształcenia ustawicznego, aby umożliwić zdobycie poszukiwanych na rynku kwalifikacji; wzywa państwa członkowskie, aby włączyły do horyzontalnych celów wszystkich priorytetowych dziedzin NRIS celów polegających na budowaniu potencjału kobiet romskich i umocnieniu ich pozycji poprzez wspieranie aktywnego udziału kobiet romskich w życiu społecznym na szczeblu lokalnym, krajowym i europejskim;

36.  wzywa państwa członkowskie do ustanowienia środków działania pozytywnego, aby ułatwić romskim kobietom i mężczyznom dostęp do miejsc pracy w administracji publicznej;

37.  wzywa państwa członkowskie do opracowania specjalnych środków ukierunkowanych na rodziny wielodzietne (z czwórką lub większą liczbą dzieci), a także gospodarstwa domowe prowadzone przez samotnych rodziców, ułatwiających wejście na rynek pracy, przewidujących uzgodnienia w zakresie dostosowanej do indywidualny potrzeb opieki społecznej, poszerzających dostęp do placówek opieki nad dziećmi, zapewniających integrację romskich dzieci w lokalnych szkołach i placówkach opieki nad dziećmi oraz dających pełny i równy dostęp do edukacji obowiązkowej, co pomoże przeciwdziałać wykluczeniu społecznemu i powstawaniu gett;

38.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia równego dostępu do wysokiej jakości i dostępnych finansowo placówek opieki nad dziećmi oraz placówek edukacji wczesnoszkolnej, usług w zakresie wczesnego wspomagania rozwoju dzieci oraz edukacji dzieci romskich opartej na partnerskiej współpracy z rodzicami, aby ponownie wprowadzić cele barcelońskie w zakresie opieki nad dziećmi i rozwinąć łatwo dostępne, finansowo przystępne i wysokiej jakości usługi opieki przez cały okres życia;

39.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków, aby zapobiegać zwalniania pracownic w czasie ciąży lub urlopu macierzyńskiego oraz do rozważenia możliwości uznania okresu wychowywania dzieci za okres liczący się do celów świadczeń emerytalnych;

40.  wzywa państwa członkowskie do zbadania przeszkód utrudniających kobietom romskim samozatrudnienie, do umożliwienia dostępnej, szybkiej i niedrogiej rejestracji romskich kobiet prowadzących przedsiębiorstwa oraz do rozwinięcia systemów mikropożyczek na zakładanie nowych małych przedsiębiorstw i przeznaczonych dla przedsiębiorców, o prostych, przyjaznych dla przedsiębiorcy procedurach administracyjnych obejmujących pomoc techniczną i środki wspierające oraz specjalne licencje uznające pracę sezonową lub tymczasową za „pracę za wynagrodzeniem”, uprawniającą do świadczeń z systemu zabezpieczeń społecznych; zachęca państwa członkowskie i władze lokalne do uruchomienia europejskiego instrumentu mikrofinansowego na rzecz zatrudnienia i włączenia społecznego;

41.  wzywa państwa członkowskie, by opracowały ukierunkowane środki zorientowane na integrację w dziedzinie wsparcia dla osób bezrobotnych (np. kształcenie w celu zmiany kwalifikacji, tworzenie miejsc pracy i pośrednictwo pracy poprzez dotowanie wynagrodzeń, wsparcie systemu opieki społecznej, ulgi podatkowe itp.) – zamiast jak obecnie niemal wyłącznie skupiać się na programach prac publicznych;

42.  wzywa do wspierania i promowania zawodowej integracji ludności romskiej; stwierdza, że w celu odpowiedniego stosowania usług i środków oraz rozwijania procesów kierowania rozwojem zawodowym przez urzędy pracy należy zatrudniać asystentów i pracowników o pochodzeniu romskim zajmujących się konkretnymi sprawami;

43.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do utworzenia specjalnego systemu mentoringu i wsparcia w zakresie kształcenia poprzez świadczenie w ramach społeczności usług edukacyjnych i społecznych na rzecz młodzieży romskiej od wczesnego dzieciństwa do uniwersytetu, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii związanych z płcią;

44.  zwraca się do państw członkowskich o pełne wykorzystanie możliwości w ramach funduszy strukturalnych, zwłaszcza Europejskiego Funduszu Społecznego, aby poprawić sytuację Romów w zakresie edukacji i zatrudnienia oraz dać im prawdziwą szansę na włączenie społeczne i uniknięcie ubóstwa, którego wskaźniki są nadal wysokie; wzywa państwa członkowskie do regularnego monitorowania postępów, zwłaszcza w odniesieniu do edukacji i szkolenia młodych Romów, a w szczególności kobiet;

45.  zachęca państwa członkowskie do zwalczania stereotypów, aby zapobiegać piętnowaniu tej grupy etnicznej, co zniechęca pracodawców do zatrudniania ludności romskiej i prowadzi do dyskryminacji w administracji publicznej i szkołach, a także ma negatywny wpływ na relacje z władzami i poszukiwanie pracy;

46.  ponownie podkreśla, że braki edukacyjne Romów mają ważny wymiar płciowy, ponieważ z danych wynika, że średnio 68 % kobiet romskich potrafi czytać i pisać, podczas gdy wśród mężczyzn odsetek ten wynosi 81 %, oraz że współczynnik skolaryzacji dziewcząt romskich na poziomie edukacji podstawowej wynosi jedynie 64 %, a podobnie dzieje się w odniesieniu do uczestnictwa w programach podnoszenia kwalifikacji zawodowych; zauważa jednak, że istnieją duże rozbieżności w powyższych danych statystycznych między państwami członkowskimi;

47.  wzywa państwa członkowskie do opracowania specjalnych programów, aby zapewnić kontynuację nauki przez romskie dziewczęta i młode kobiety, zarówno na szczeblu podstawowym, jak i średnim i wyższym, a także do wprowadzenia specjalnych środków aby wspierać w szczególności nieprzerywanie nauki, dotując ich wchodzenie na rynek pracy oraz zapewniając szkolenia zawodowe; ponadto wzywa państwa członkowskie i Komisję do uwzględnienia tych środków przy koordynowaniu i ocenie NRIS;

48.  wzywa państwa członkowskie do opracowania strategii przeciwdziałania dyskryminacji, aby zapobiegać rasistowskiemu zachowaniu w sferze publicznej, w szczególności na rynku pracy, i potępiać takie zachowanie, dbając o ścisłe przestrzeganie praw romskich kobiet i mężczyzn na rynku pracy;

49.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby inwestowały zasoby w zachęcanie osób uczących się w sposób nietradycyjny do kontynuowania edukacji oraz aby wspierały organizacje pozarządowe i programy, których celem jest wzmocnienie integracji osób uczących się w sposób nietradycyjny poprzez kształcenie i programy edukacyjne dla osób dorosłych;

50.  wzywa państwa członkowskie do promowania sieci studentów romskich, wzmacniania solidarności między nimi, zwiększania widoczności przypadków osób odnoszących sukcesy oraz przezwyciężenia izolacji romskich studentów;

51.  wzywa państwa członkowskie, by zachęcały romskie rodziny do udziału w życiu szkolnym, do oceniania szkół, w których uczą się romskie dzieci i młodzież, oraz do wprowadzenia wszelkich niezbędnych zmian zapewniających integrację na płaszczyźnie edukacji oraz możliwość zdobywania osiągnięć przez wszystkich; podkreśla, że potrzebne są szczególne środki na rzecz romskich dziewcząt, oparte na przypadkach osób odnoszących sukcesy potwierdzone przez społeczność akademicką;

52.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przeznaczanie środków na budowę szkół, przedszkoli i żłobków o większej ilości miejsc, tak aby romskie dzieci mogły brać udział w zajęciach szkolnych wraz z innymi, nieromskimi dziećmi i aby nie spotykały się z dyskryminacją i pomijaniem w trakcie procesu edukacji ani odrzuceniem przez nauczycieli ze względu na pochodzenie etniczne;

53.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wprowadzenia programów systematycznego szkolenia w zakresie uwrażliwiania na kwestie płci i uwarunkowań kulturowych dla podmiotów świadczących usługi socjalne i usługi w zakresie opieki zdrowotnej;

54.  podkreśla, że edukacja dziewcząt romskich pomaga w poprawie życia społeczności romskiej na różne sposoby, ponieważ jest to m.in. warunek decydujący o poprawie możliwości zatrudnienia kobiet romskich, ułatwiający im dostęp do rynku pracy i dający pewną stabilność dochodów, a także mający kluczowe znaczenie dla wychodzenia z ubóstwa i przezwyciężania wykluczenia społecznego; zauważa ponadto, że uzupełnianie wiedzy nauczycieli o kulturze Romów pomaga ograniczać zjawisko wykluczenia społecznego; dlatego wzywa państwa członkowskie do zwalczania segregacji, do zadbania o większą dostępność edukacji oraz o poprawę jej zdolności integracyjnych, a także do zapewnienia metod nauczania uwzględniających aspekty kulturowe, co obejmuje asystentów szkolnych pochodzenia romskiego oraz zaangażowanie rodziców w życie szkoły, jednocześnie traktując priorytetowo poprawę kwalifikacji zawodowych z myślą o dopasowaniu ich do zapotrzebowania na rynku pracy;

55.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do określenia kobiet romskich jako wyraźnej grupy docelowej w inicjatywach z zakresu opieki zdrowotnej, zwłaszcza w odniesieniu do chorób, które są wyraźnie powiązane z kobiecym układem hormonalnym lub ubóstwem, takich jak osteoporoza, schorzenia mięśniowo-szkieletowe i choroby ośrodkowego układu nerwowego; ponadto zachęca do zapewnienia pełnej dostępności badań przesiewowych i profilaktycznych w kierunku nowotworów piersi i szyjki macicy, włącznie ze szczepieniami przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego, a także do dążenia do objęcia opieką zdrowotną kobiet w ciąży już w pierwszych trzech miesiącach ciąży;

56.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dostępu do opieki zdrowotnej, w szczególności poprzez udział organizacji pozarządowych kobiet romskich w pracach nad przygotowywaniem, wdrażaniem i oceną programów w dziedzinie opieki zdrowotnej, tak aby kobiety i dziewczęta romskie mogły dokonywać własnych wyborów co do życia seksualnego, zdrowia i macierzyństwa poprzez promowanie planowania rodziny, udostępnienie pełnej gamy usług opieki zdrowotnej w dziedzinie zdrowia seksualnego, oraz poprzez ochronę dzieci i nastolatków przed wykorzystywaniem seksualnym i wczesnym zawieraniem małżeństw, zapobiegając śmiertelności noworodków i matek oraz zjawisku przymusowej sterylizacji;

57.  wzywa państwa członkowskie do ułatwienia i propagowania zrównoważonego pod względem płci udziału wspólnot romskich w opracowywaniu, wdrażaniu, monitorowaniu i ocenie programów profilaktyki, leczenia, opieki i wsparcia, a także w ograniczaniu stygmatyzacji i dyskryminacji w systemie opieki zdrowotnej;

58.  wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do opracowania i wdrożenia strategii politycznych zapewniających wszystkim kobietom romskim, także tym pochodzącym z najbardziej wykluczonych społeczności, dostęp do usług podstawowej opieki zdrowotnej, pomocy lekarskiej w przypadkach nagłych oraz profilaktyki zdrowotnej; wzywa także do organizowania skierowanych do pracowników służby zdrowia działań edukacyjnych służących zwalczaniu uprzedzeń wobec Romów;

59.  wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie pośredniej i bezpośredniej dyskryminacji kobiet romskich przy korzystaniu z praw podstawowych i dostępie do usług użyteczności publicznej, do zakazania i ścigania przejawów takiej dyskryminacji, a także do zapobiegania wszelkim innym formom dyskryminacji; podkreśla znaczenie, jakie ma prowadzenie kampanii uświadamiających, by zwalczać dyskryminację i rasistowskie stereotypy wobec Romów, a w szczególności kobiet romskich;

60.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania Romów, a w szczególności kobiet romskich, za szczególną grupę docelową programów operacyjnych i programów rozwoju obszarów wiejskich w kolejnym okresie programowania;

61.  wzywa Komisję do opublikowania sprawozdania z oceny wdrożenia dyrektywy Rady 2000/43/EC w każdym państwie członkowskim; wzywa także Komisję do opracowania konkretnych zaleceń dla każdego państwa członkowskiego z myślą o objęciu ramami dyrektywy również wymiaru płci;

62.  wzywa Radę do osiągnięcia porozumienia w sprawie dyrektywy dotyczącej równego traktowania i wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientacje seksualną, aby zdelegalizować dyskryminację na każdym tle i dyskryminację wielokrotną we wszystkich sferach życia; wzywa także wszystkie instytucje UE do zadbania o to, aby dyskryminacja krzyżowa została objęta przepisami niniejszej dyrektywy;

63.  wzywa państwa członkowskie do zajęcia się wszelkimi formami przemocy wobec kobiet, takimi jak przemoc domowa, wykorzystywanie seksualne i handel ludźmi, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet romskich, oraz do wspierania ofiar poprzez włączenie do NRIS szczególnych celów w zakresie walki z handlem kobietami romskimi oraz poprzez zapewnienie odpowiednich środków na odpowiednie usługi użyteczności publicznej oraz poprzez udzielanie pomocy również w ramach podstawowych usług, takich jak system opieki zdrowotnej, organizacje pracownicze i system edukacji; zwraca się ponadto do Komisji o wsparcie tych inicjatyw rządowych i inicjatyw społeczeństwa obywatelskiego dotyczących tych problemów, gwarantując jednocześnie przestrzeganie praw podstawowych ofiar;

64.  wzywa państwa członkowskie do współpracy z kobietami romskimi przy projektowaniu strategii służących wzmacnianiu ich pozycji i uwzględniających ich wielowymiarową tożsamość oraz do promowania działań przeciwstawiających się stereotypom płciowym, obejmujących zarówno kobiety i mężczyzn, jak i dziewczęta i chłopców;

65.  zauważa, że aranżowane małżeństwa, małżeństwa dzieci i małżeństwa z przymusu to wciąż szeroko rozpowszechnione „tradycyjne praktyki”; podkreśla, że te praktyki stanowią pogwałcenie praw człowieka i mają nie tylko znaczący wpływ na zdrowie romskich dziewcząt, zwiększając zagrożenie komplikacjami podczas ciąży i porodu, ale także narażają dziewczęta na nadużycia seksualne i wykorzystywanie oraz przekreślają ich szanse na zdobycie edukacji i zatrudnienia;

66.  wzywa państwa członkowskie, aby ratyfikowały i wdrożyły konwencję Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, a także aby w pełni transponowały postanowienia dyrektywy 2011/36/UE w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz ochrony ofiar(7), w szczególności poprzez ulepszenie sposobów identyfikacji, zwiększenie ochrony oraz niesionej pomocy, w szczególności w odniesieniu do dzieci;

67.  zwraca się do państw członkowskich i Komisji, by opracowały na szczeblu europejskim rozwiązania problemów dotyczących ludności romskiej, uwzględniając prawo do swobodnego przemieszczania się, przysługujące tej ludności jako obywatelkom i obywatelom europejskim, oraz konieczność współpracy między państwami członkowskimi, aby rozwiązać problemy, z jakimi boryka się ta grupa etniczna;

68.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania wymiany informacji i dobrych praktyk w odniesieniu do integracji kobiet romskich we wszystkich sferach życia społecznego;

69.  zaleca państwom członkowskim, aby podjęły odpowiednie działania mające na celu przerwanie praktyki oddawania młodych kobiet romskich w aranżowane małżeństwa, co uwłacza ich godności;

70.  wzywa państwa członkowskie do pilnego zajęcia się potrzebami starszych kobiet romskich, które są jedną z najbardziej narażonych grup, ponieważ nie mają wystarczających dochodów i w miarę starzenia się wymagają długoterminowej opieki zdrowotnej;

71.  wzywa Komisję, by uruchomiła kompleksową strategię zwalczania przemocy wobec kobiet, zgodnie z apelami Parlamentu zawartymi w szeregu rezolucji; zwraca się do Komisji o dostarczenie narzędzi prawnych, w tym europejskiej dyrektywy w sprawie zwalczania przemocy ze względu na płeć;

72.  wzywa do promowania i rozwijania języka romskiego i kultury romskiej, tworzenia struktur administracyjnych zajmujących się sprawami ludności romskiej oraz do wzmacniania polityki dotyczącej ludności romskiej i jej wdrażania, a także do większego zaangażowania we współpracę międzynarodową związaną z kwestiami dotyczącymi ludności romskiej;

73.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22. (2) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16. (3) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 283. (4) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 112. (5) COM(2012)0226. (6) COM(2013)0460. (7) Dz.U. L 101 z 15.4.2011, s.1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wysiłków społeczności międzynarodowej na rzecz rozwoju i budowania państwowości Sudanu Południowego (2013/2090(INI))

P7_TA(2013)0546 A7-0380/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji w Sudanie i Sudanie Południowym(1),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie przyszłości wsparcia budżetowego UE na rzecz krajów rozwijających się(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie IV Forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie perspektyw rozwoju dotyczących budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej w regionach po konfliktach zbrojnych(4),

–  uwzględniając misję rozpoznawczą Komisji Rozwoju do Sudanu Południowego z lipca 2011 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe unijnej misji obserwacji wyborów w sprawie referendum w Sudanie Południowym w dniach 9-15 stycznia 2011 r.(5),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(6), zmienioną po raz pierwszy w Luksemburgu dnia 25 czerwca 2005 r.(7), a następnie w Wagadugu dnia 22 czerwca 2010 r.(8),

–  uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE w sprawie sytuacji w Sudanie i Sudanie Południowym, wydane w Horsens (Dania) w maju 2012 r.(9),

–  uwzględniając deklarację UE i jej państw członkowskich z dnia 9 lipca 2011 r. w sprawie niepodległości Republiki Sudanu Południowego(10),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 lipca 2013 r. w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego(11),

–  uwzględniając oświadczenie komisarz K. Georgijewej z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego(12),

–  uwzględniając opracowany przez Dyrekcję Generalną ds. Pomocy Humanitarnej plan wdrażania dotyczący pomocy humanitarnej dla Sudanu i Sudanu Południowego na rok 2013 i zmiany do niego(13),

–  uwzględniając oświadczenia rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 18 czerwca 2013 r. w sprawie śmiertelnego ataku na tymczasowe pokojowe siły zbrojne ONZ w Abyei (UNISFA) w Południowym Kordofanie(14), z dnia 1 maja 2013 r. w sprawie konfliktu w sudańskich prowincjach Południowego Kordofanu i Nilu Błękitnego(15), a także z dnia 8 stycznia 2013 r. w sprawie niedawnego rozwiązania organizacji społeczeństwa obywatelskiego w Sudanie(16),

–  uwzględniając oświadczenie wydane lokalnie przez delegację UE w dniu 25 lipca 2013 r. w następstwie rozwiązania przez prezydenta rządu Republiki Sudanu Południowego(17),

–  uwzględniając deklarację z Dili zatytułowaną „Nowa wizja budowania pokoju i państwowości” z dnia 10 kwietnia 2010 r.(18),

–  uwzględniając Nowy ład na rzecz państw niestabilnych przedstawiony podczas czwartego forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy, które odbyło się w Pusan w 2011 r.(19),

–  uwzględniając sprawozdanie OECD za rok 2011 na temat międzynarodowego zaangażowania w państwach niestabilnych – Republika Sudanu Południowego(20),

–  uwzględniając raport Banku Światowego w sprawie rozwoju z 2011 r.: konflikty, bezpieczeństwo i rozwój(21),

–  uwzględniając raport panelu wykonawczego wysokiego szczebla Unii Afrykańskiej w sprawie Sudanu i Sudanu Południowego (AUHP), opublikowany w dniu 31 lipca 2013 r.(22),

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika sekretarza ONZ z dnia 8 marca 2013 r. w sprawie utworzenia bezpiecznej zdemilitaryzowanej strefy granicznej między Sudanem i Sudanem Południowym oraz reaktywacji wspólnego mechanizmu weryfikacji i monitorowania granic(23),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 27 czerwca 2013 r. przyjętą przez Radę Praw Człowieka ONZ w sprawie pomocy technicznej i budowania potencjału dla Sudanu Południowego w dziedzinie praw człowieka (A/HRC/21/L.7/Rev.1),

–  uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie ustaleń politycznych i dotyczących bezpieczeństwa w prowincjach Nilu Błękitnego i Kordofanu, podpisane w dniu 28 czerwca 2011 r.(24),

–  uwzględniając konkluzje sprawozdań Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka, przedstawionych Radzie Praw Człowieka na jej 21. i 23. posiedzeniu(25),

–  uwzględniając porozumienia zawarte w dniu 27 września 2012 r. w Addis Abebie między Republiką Sudanu i Republiką Sudanu Południowego(26),

–  uwzględniając raport Amnesty International za 2013 r. w sprawie sytuacji praw człowieka w Sudanie Południowym(27),

–  uwzględniając sprawozdanie organizacji Human Rights Watch zatytułowane „This old man can feed us, you will marry him” (Ten starzec może nas wyżywić, poślubisz go)(28),

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0380/2013),

A.  mając na uwadze, że w rezolucji 1966 (2011) Rada Bezpieczeństwa ONZ z zadowoleniem przyjęła utworzenie Republiki Sudanu Południowego w dniu 9 lipca 2011 r., a także mając na uwadze, że Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało w dniu 14 lipca 2011 r. przyjęcie Sudanu Południowego jako państwa członkowskiego (A/RES/65/308);

B.   mając na uwadze, że problemy ciągłego braku bezpieczeństwa, zacofania i słabych rządów dotykające region Sahelu aż po Róg Afryki można rozwiązać jedynie dzięki całościowemu podejściu;

C.  mając na uwadze, że nowe państwo Sudanu Południowego jest również jednym z najuboższych krajów na świecie, w którym 50% ludności żyje poniżej progu ubóstwa, a samo nowe państwo, powstałe w wyniku konfliktu wojennego i usytuowane w niestabilnym regionie, może ponieść klęskę, jeżeli wspólnota międzynarodowa i lokalne podmioty nie osiągną porozumienia w sprawie zastosowania strategii czyniącej zeń państwo demokratyczne i obejmujące wszystkich;

D.  mając na uwadze, że przedsięwzięto pewne środki w kontekście reformy sektora bezpieczeństwa (RSB), takie jak ustanowienie narodowej policji południowosudańskiej (SSNPS), Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Rozbrojenia (NSDC) oraz Rady Demobilizacji i Reintegracji (DRC);

E.  mając na uwadze, że dobrobyt i przetrwanie nowego państwa, jakim jest Sudan Południowy, w dużej mierze zależy od konstruktywnych i pokojowych stosunków z wszystkimi krajami sąsiedzkimi, w szczególności z Republiką Sudanu, oraz od zdolności tych dwóch krajów do pogodzenia swoich różnic, a także uzgodnienia i realizowania wykonalnych rozwiązań, zwłaszcza w odniesieniu do konfliktów granicznych, dochodów z ropy naftowej, ostatecznego statusu Abyei, długu państwowego i obywatelstwa;

F.  mając na uwadze, że budowanie państwowości oraz pokonanie słabości wymaga długoterminowej perspektywy, a także solidnego, przewidywalnego i stabilnego zaangażowania wspólnoty międzynarodowej;

G.  mając na uwadze, że Sudan Południowy, który jako nowe państwo stawia czoła wielu poważnym wyzwaniom, równocześnie osiągnął znaczny postęp w kluczowych wskaźnikach dotyczących rozwoju od czasu wdrożenia całościowego porozumienia pokojowego z 2005 r., o czym świadczy sześciokrotny wzrost zapisów do szkół podstawowych, spadek śmiertelności wśród dzieci o 25%, a także powołanie podstawowych instytucji państwowych na szczeblach federalnym i państwowym;

H.  mając na uwadze, że dzieci jako pierwsze doznają krzywd w wyniku braku bezpieczeństwa i konfliktów, które dotykają Sudan Południowy; mając na uwadze przemoc seksualną, której doświadczają kobiety i dzieci, jak również wcielanie tych ostatnich w szeregi ugrupowań zbrojnych;

I.  mając na uwadze, że kiedy więcej kobiet uczestniczy w procesie rozstrzygania konfliktów i w podejmowaniu decyzji politycznych, rozszerza się zakres demokratycznej odbudowy;

J.  mając na uwadze, że uzależnienie Sudanu Południowego od produkcji ropy naftowej, która dostarcza około 88% dochodu krajowego, jest duże i całkowicie związane z eksportem z Republiki Sudanu; mając na uwadze, że to zbyt duże uzależnienie jest zagrożeniem dla gospodarki kraju, ale też stanowi narzędzie nacisku na ten nowy kraj, co wywołuje dodatkowe napięcie, a nawet konflikty, zwłaszcza z Sudanem, lub konflikty międzyetniczne, jak można było zaobserwować przez ostatnie dwa lata; mając na uwadze, że Sudan Południowy zawarł z sąsiednimi krajami (Kenią, Etiopią i Dżibuti) porozumienia o zbadaniu możliwości budowy dwóch nowych rurociągów łączących jego pola naftowe z Zatoką Adeńską oraz Oceanem Indyjskim;

K.  mając na uwadze zaprzestanie produkcji ropy naftowej przez rząd południowosudański przez przeszło rok, a także zamknięcie rurociągów w Sudanie, co w konsekwencji pozbawiło kraj głównych dochodów i pogrążyło go w poważnym kryzysie finansowym, po którym nastąpił wciąż trwający okres oszczędności budżetowych;

L.  mając na uwadze, że według wskaźnika zarządzania zasobami naturalnymi za rok 2013 Sudan Południowy – mając „ambitne ramy prawne, których celem jest propagowanie przejrzystego zarządzania sektorem naftowym” – znajduje się na 50. miejscu (na 58 ocenianych państw), gdyż władzom tego państwa nie udało się przekazać informacji o tym sektorze, ani też wprowadzić właściwych mechanizmów monitorowania i kontroli;

M.  mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa udzieliła znaczącego politycznego i materialnego wsparcia dla niepodległości i przetrwania Sudanu Południowego, a także jego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz mając na uwadze, że UE odegrała bardzo pozytywną rolę w tym względzie; mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie zobowiązały się z okazji niepodległości Sudanu Południowego do nawiązania bliskiego i długoterminowego partnerstwa z Republiką Sudanu Południowego i jego ludnością;

N.  mając na uwadze, że w dniu 23 maja 2011 r. Rada zatwierdziła pakiet finansowy w wys. 200 mln EUR dla Sudanu Południowego, który jest finansowym wkładem UE do wspólnego krajowego dokumentu strategicznego (strategia reagowania) dla Sudanu Południowego na lata 2011-2013;

O.  mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa i międzynarodowe organizacje humanitarne w szerokim zakresie zareagowały na potrzebę złagodzenia cierpień ludności w tym regionie, chociaż dostęp do niektórych regionów okazał się niemożliwy z powodu działań ugrupowań rebelianckich i rządu sudańskiego, a UE dostarczyła i nadal dostarcza tam znacznej pomocy humanitarnej, której wartość w samym tylko roku 2012 wyniosła 110 mln EUR;

P.  mając na uwadze, że perspektywy długoterminowego rozwoju i budowania państwowości w Sudanie Południowym są nierozerwalnie powiązane z regionalną współzależnością w Rogu Afryki, zwłaszcza jeśli chodzi o rozwiązywanie problemów bezpieczeństwa z sąsiednim Sudanem (w tym w regionach Darfuru, Kordofanu i Nilu Błękitnego) oraz inwestowanie w integrację ekonomiczną z innymi partnerami regionalnymi;

Q.  mając na uwadze, że Sudan Południowy jest jednym z pierwszych krajów, w którym wspólne planowanie działań Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ), Komisji i państw członkowskich w połączeniu z planem rozwoju Sudanu Południowego zostało wprowadzone w życie w formie jednolitego unijnego dokumentu strategii krajowej, uzgodnionego w grudniu 2011 r. i opiewającego na łączną kwotę 830 mln EUR pomocy rozwojowej;

R.  mając na uwadze, że Sudan Południowy nie przystąpił jeszcze do Umowy z Kotonu, gdyż jego rząd wyraża obawy co do ewentualnych skutków dla stosunków tego kraju z Republiką Sudanu; mając na uwadze, że przystąpienie do Umowy z Kotonu nie zobowiązałoby Sudanu Południowego do natychmiastowego przystąpienia do statutu rzymskiego; mając na uwadze, że niechęć do przystąpienia do Umowy z Kotonu prowadzi do problemów w planowaniu pomocy UE od 2014 r. w ramach 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju, co potencjalnie może spowodować wykluczenie Sudanu Południowego nie tylko z przydziału kwot krajowych, ale także z funduszy regionalnych i znacznych zasobów Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), które poprawiłyby infrastrukturę tego kraju i zwiększyły regionalną integrację gospodarczą; mając na uwadze, że poprzez ratyfikację umowy z Kotonu Sudan Południowy zwiększyłby swoją zdolność przyciągania inwestorów z europejskiego sektora prywatnego; mają na uwadze, że dodatkowe instrumenty finansowe, do których Sudan Południowy miałby dostęp po przystąpieniu do umowy z Kotonu, w równym stopniu mogłyby pomóc we wdrażaniu porozumień z Addis Abeby;

S.  mając na uwadze, że Rada w sierpniu 2010 r. mianowała Rosalind Marsden specjalną przedstawiciel Unii Europejskiej w Sudanie, a następnie rozszerzyła i przedłużyła jej mandat, lecz w czerwcu 2013 r. zgodziła się o przedłużenie jedynie o cztery miesiące do dnia 31 października 2013 r. z myślą o włączeniu go do mandatu specjalnego przedstawiciela w Rogu Afryki pomimo jej niedokończonych prac oraz ważnej roli odgrywanej przez nią w propagowaniu umiejętnego korzystania z różnych unijnych narzędzi, a także wpływu na rozwój sytuacji w tym regionie; mając na uwadze, że bez wyznaczonego Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Sudanie/Sudanie Południowym UE pozostanie z boku podczas międzynarodowych negocjacji i starań;

T.  mając na uwadze pomoc udzieloną przez Unię Europejską Panelowi Wykonawczemu Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej pod przewodnictwem byłego prezydenta Republiki Południowej Afryki Thabo Mbeki, a także pomoc udzieloną przez Unię Europejską misjom ONZ, tj. misji ONZ w Sudanie (UNMIS), misji ONZ w Republice Sudanu Południowego (UNMISS), wspólnej misji UA i ONZ w Darfurze (UNAMID) oraz tymczasowym siłom bezpieczeństwa ONZ w Abyei (UNISFA);

U.  mając na uwadze, że Nowy ład na rzecz państw niestabilnych został sformułowany przez grupę państw G7+ (łącznie z Sudanem Południowym) oraz Międzynarodowy dialog na rzecz budowania pokoju i państwowości (IDPS), a następnie przyjęty przez UE wraz z 36 innymi krajami na zorganizowanym w Pusan w grudniu 2011 r. czwartym forum wysokiego szczebla poświęconym skuteczności pomocy;

V.  mając na uwadze, że w Waszyngtonie w kwietniu 2013 r. odbyło się forum partnerów gospodarczych, na którym ogłoszono zamiar zawarcia porozumienia w sprawie nowego ładu (new deal compact), określającego ramy nowych zobowiązań wspólnoty międzynarodowej na rzecz pomocy rozwojowej dla Sudanu Południowego;

W.  mając na uwadze, że zewnętrzne działania związane z budowaniem państwowości i rozwojem mogą być udane jedynie wtedy, kiedy przywódcy Sudanu Południowego zaangażują się w nie i będą w stanie rozwinąć odpowiedzialne, reaktywne i obejmujące wszystkich zarządzanie, a także przezwyciężyć krótkoterminowe lub grupowe interesy; mając na uwadze, że Sudan Południowy nie został jeszcze objęty większością wskaźników zarządzania i że wciąż dostępnych jest bardzo niewiele danych liczbowych dotyczących zakresu korupcji w tym kraju; mając na uwadze, że wspólnota międzynarodowa, prywatna i publiczna, nie toleruje korupcji i w związku z tym musi zagwarantować, że udzielanie pomocy lub inwestycje nie prowadzą do szkodliwych praktyk lub im nie sprzyjają;

X.  mając na uwadze, że brak jest sieci zabezpieczenia społecznego, a dostęp do takich usług, jak opieka zdrowotna, zaopatrzenie w energię elektryczną czy wodę pozostaje nadzwyczaj ograniczony; mając na uwadze, że według niektórych szacunków jedynie jedna trzecia ludności ma dostęp do czystej wody, a także mając na uwadze, że kwestie dostępu do wody nasiliły konflikty gminne;

Y.  mając na uwadze, że w Sudanie Południowym odnotowuje się wśród kobiet i dziewcząt najwyższy na świecie wskaźnik umieralności okołoporodowej matek oraz że co siódma kobieta w tym kraju umiera w trakcie porodu lub tuż po nim(29); mając na uwadze, że do głównych przyczyn śmiertelności okołoporodowej matek należą infekcje i/ lub krwawienia oraz że w Sudanie Południowym występują poważne braki podstawowego sprzętu medycznego, wykwalifikowanych pielęgniarek/ pielęgniarzy oraz położnych,

Z.  mając na uwadze, że w Sudanie Południowym szacunkowo 48 % dziewcząt w wieku 15-19 lat jest zmuszanych do zawarcia związku małżeńskiego, oraz mając na uwadze, że według doniesień do zawarcia związku małżeńskiego zmuszane są również dwunastoletnie dziewczęta, co bezpośrednio wpływa na uczęszczanie dziewcząt do szkół, gdyż stanowią one zaledwie 39% uczniów szkół podstawowych i 30% uczniów szkół średnich,

AA.  mając na uwadze, że przekonanie o tym, że dziewczęta i kobiety są własnością swych ojców lub mężów, jest skostniałym elementem systemu posagowego, który obowiązuje w Sudanie Południowym,

AB.  mając na uwadze, że przemoc w rodzinie uważa się za skostniałą normę społeczną w całym Sudanie Południowym, a 82 % kobiet oraz 81 % mężczyzn jest zdania, że kobieta powinna tolerować przemoc domową oraz zachować ten problem w kręgu rodzinnym(30),

AC.  mając na uwadze, że wskaźnik analfabetyzmu jest szacowany na ponad 80% ludności (najwyższy wskaźnik na świecie w przypadku kobiet), a wskaźnik dostępu dziewcząt do edukacji należy do najniższych na świecie, gdyż dziewczęta stanowią jedynie 25% dzieci objętych kształceniem; mając na uwadze brak nauczycieli;

AD.  mając na uwadze wysoki deficyt nauczycieli oraz naglące zapotrzebowanie na absolwentów szkół zawodowych, jak również na placówki oświatowe, które kształciłyby wykwalifikowaną siłę roboczą;

AE.  mając na uwadze duże obszary gruntów rolnych w Sudanie Południowym, co oznacza nie tylko bardzo obiecujący potencjał sektora rolnego w dziedzinie korzystnych perspektyw handlowych i tworzenia lokalnych miejsc pracy, ale też pomogłoby zaspokoić potrzeby żywnościowe samego kraju, a także – z czasem – krajów sąsiednich;

AF.  mając na uwadze, że kobiety stanowią kluczową siłę zdolną usprawnić rozwiązywanie problemu braku bezpieczeństwa żywnościowego i pewności wyżywienia, a także mogą przyczyniać się do podnoszenia wydajności rolnictwa;

AG.  mając na uwadze prawie całkowity brak stałej drogowej, kolejowej i wodnej infrastruktury transportowej w Sudanie Południowym; mając na uwadze, że rozwój tej infrastruktury jest konieczny do napędzenia wzrostu gospodarczego kraju, a także rozwoju handlu, dostępu do rynków oraz do tworzenia miejsc pracy;

AH.  mając na uwadze, że liczbę min przeciwpiechotnych i niewybuchów znajdujących się jeszcze na terytorium Sudanu Południowego od czasu wojny domowej szacuje się na wiele milionów;

AI.  mając na uwadze, że bezpieczeństwo wewnętrzne pozostaje jednym z kluczowych wyzwań dla Sudanu Południowego, gdzie wybuchają liczne konflikty o niewielkim natężeniu, prowadząc do poważnych problemów humanitarnych; mając na uwadze, że powtarzają się doniesienia o nadużyciach popełnianych przez siły bezpieczeństwa Sudanu Południowego, takich jak egzekucje pozasądowe, gwałty i torturowanie podczas akcji rozbrajania ludności cywilnej; mając na uwadze, że podjęte po 2005 r. działania demobilizacyjne, rozbrojeniowe i reintegracyjne przeciągają się, a także mając na uwadze, że brak jest możliwych do zaakceptowania systemów emerytalnych dla weteranów;

AJ.  mając na uwadze, że ludność jest narażona na poważne ryzyko związane z brakiem bezpieczeństwa żywnościowego, który w tym roku dotknął 4,1 mln mieszkańców Sudanu Południowego; mając na uwadze bardzo ograniczony dostęp do opieki medycznej, wysoki deficyt personelu i sprzętu medycznego oraz potrzeby humanitarne ludności przesiedlonej z powodu konfliktów; mając na uwadze najwyższy na świecie wskaźnik umieralności okołoporodowej matek i wskaźnik umieralności dzieci do 5 roku życia;

AK.  mając na uwadze, że Sudan Południowy spadł o 12 miejsc w rankingu organizacji Reporterzy bez Granic z 2013 r. dotyczącym światowego wskaźnika wolności prasy – państwo to zajmuje 124. miejsce spośród 180 ocenianych państw;

AL.  mając na uwadze, że trwałą i długoterminową stabilizację w Rogu Afryki można osiągnąć tylko w oparciu o silne instytucje, właściwą rolę i przestrzeń dla społeczeństwa obywatelskiego, praworządność oraz poszanowanie praw człowieka, w szczególności wolności wypowiedzi, oraz w oparciu o solidne perspektywy rozwoju gospodarczego dla ogółu społeczeństwa; mając na uwadze, że odłączenie się Sudanu Południowego od Sudanu według doniesień doprowadziło do konfliktu religijnego; mając na uwadze, że wielu uchodźców uciekło z Sudanu do Sudanu Południowego, który w znacznej mierze zamieszkują chrześcijanie; mając na uwadze, że szacunkowa liczba uchodźców, którzy przedostali się z Sudanu do Sudanu Południowego, w czerwcu 2013 r. wyniosła 263 000(31);

AM.  mając na uwadze, że dziennikarzom często grożono, a także aresztowano ich i przetrzymywano w zamknięciu bez powodu; mając na uwadze, że donoszono o nękaniu i nielegalnym przetrzymywaniu dziennikarzy przez siły bezpieczeństwa; mając na uwadze, że władzom Sudanu Południowego nie udało się przeprowadzić szybkich, skutecznych i bezstronnych dochodzeń w sprawie ataków na dziennikarzy lub w przypadkach takich, jak zabójstwo krytyka rządu i dziennikarza Isaiaha Abrahama;

AN.  mając na uwadze, że słabości wymiaru sprawiedliwości prowadzą do poważnych naruszeń praw człowieka; mając na uwadze, że zachodzi wyraźna potrzeba specjalistycznego przeszkolenia osób wykonujących zawody prawnicze w zakresie praw człowieka; mając na uwadze, że w celu rozwiązania problemu bezkarności należy zwiększyć wiedzę na temat kluczowych instrumentów praw człowieka, co umożliwi ich stosowanie; mając na uwadze, że prawie całkowicie brak jest pomocy prawnej w systemie sądownictwa karnego;

AO.  mając na uwadze, że językiem urzędowym Sudanu Południowego jest angielski, który nie jest w powszechnym użyciu, a większość mieszkańców tego kraju jest niepiśmienna oraz mając na uwadze, że język angielski głównie używany jest w urzędach publicznych, systemie sądowniczym, prywatnych przedsiębiorstwach i największych mediach kraju; mając na uwadze, że poszczególne ludy zamieszkujące Sudan Południowy posługują się łącznie ponad 60 językami i dialektami; mając na uwadze, że język stanowi istotny czynnik jedności narodowej, w związku z czym ważna jest właściwa polityka językowa;

AP.  mając na uwadze, że w Sudanie Południowym wciąż stosuje się karę śmierci, dopóki do konstytucji tego państwa nie zostaną wprowadzone poprawki z tym związane;

AQ.  mając na uwadze, że przeważające występowanie ślubów dzieci – blisko połowa wszystkich dziewcząt w Sudanie Południowym w wieku 15-19 lat jest zamężna – stwarza warunki zwiększające ich narażenie na fizyczne, seksualne, psychologiczne i ekonomiczne nadużycia;

AR.  mając na uwadze, że sprawiedliwy udział kobiet w sferze publicznej zagwarantowany jest prawem konstytucyjnym wspieranym przez wprowadzenie parytetu na poziomie 25%; mając na uwadze, że pomimo zaangażowania rządu Sudanu Południowego na rzecz zwiększania udziału kobiet w sektorze publicznym odnotowano niewielkie postępy w tym zakresie; mając na uwadze, że skuteczne zaangażowanie mieszkanek Sudanu Południowego w działania na rzecz zaprowadzania pokoju, sprawowanie rządów i rozwój gospodarczy mogą pomóc w umacnianiu pokoju i bezpieczeństwa w kraju;

1.  z zadowoleniem przyjmuje niedawne sygnały świadczące o złagodzeniu napięcia między rządami Sudanu Południowego i Republiką Sudanu, zademonstrowane podczas wizyty prezydenta Sudanu Południowego w Republice Sudanu na początku września 2013 r., a także deklaracje dobrej woli po obu stronach złożone przy tej okazji; podkreśla, że rozwój gospodarczy i społeczny obu krajów w dużej mierze zależy od pokojowych i nastawionych na współpracę stosunków między obydwoma krajami;

2.  wzywa rządy obu krajów oraz wspólnotę międzynarodową do kontynuowania i zintensyfikowania działań zmierzających do rozwiązania problemów pozostawionych bez rozwiązania po wygaśnięciu całościowego porozumienia pokojowego z 2005 r. i nastaniu niepodległości Sudanu Południowego w lipcu 2011 r., które to problemy wciąż są przeszkodą w nawiązaniu dobrosąsiedzkich stosunków, a także do całkowitego zaprzestania używania gróźb i sił zbrojnych oraz wspomagania nielegalnych ugrupowań wojskowych w tym regionie;

3.  wzywa władze Sudanu Południowego, by podporządkowały się postanowieniom rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2109, by stały na straży rządów prawa, wypełniły swój obowiązek ochrony ludności cywilnej oraz by zapewniały poszanowanie praw podstawowych swoich obywateli; apeluje również do władz Sudanu Południowego o zintensyfikowanie działań mających na celu zwalczanie masowych, brutalnych kradzieży bydła, do jakich tradycyjnie dochodzi na wiejskich obszarach kraju;

4.  ubolewa, że zalecenie Unii Afrykańskiej wydane dla rządów w Chartumie i Dżubie, by w październiku 2013 r. zorganizować referendum dotyczące spornego regionu Abyei nie przyniosło rezultatów; zwraca się do władz Sudanu Południowego, by umożliwiły udział w referendum wędrownemu ludowi Misseriya, ponieważ w przeciwnym przypadku Chartum przeciwstawia się zorganizowaniu referendum; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie władz Sudanu Południowego, w którym przypomina się, że lud Misseriya miał zawsze wolny dostęp do wody i pastwisk w regionie Abyei oraz że w przyszłości członkowie tego ludu będą nadal mogli korzystać z tego prawa;

5.  występuje wobec rządów Sudanu i Sudanu Południowego z propozycją zwrócenia się w ostatniej instancji do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS) w sprawie sądowego i pokojowego rozwiązania ostatnich sporów granicznych między tymi dwoma krajami;

6.  apeluje do Republiki Sudanu i Republiki Sudanu Południowego o całkowite przestrzeganie porozumień zawartych we wrześniu 2012 r. w Addis Abebie;

7.  ponawia swoje poparcie dla regionalnego zaangażowania Unii Europejskiej w kontekście unijnych ram strategicznych dla Rogu Afryki, jak również całościowego podejścia do Sudanu i Sudanu Południowego; zwraca ponadto uwagę na zbliżone warunki geograficzne w regionie Sahelu oraz na wzajemnie powiązane wyzwania polityczne, gospodarcze i społeczne w tym regionie; wzywa zatem Unię Europejską do skuteczniejszej koordynacji strategii w szerzej pojmowanym regionie, szczególnie poprzez powiązanie celów i zakresu ram strategicznych UE na rzecz Rogu Afryki z celami i zakresem strategii UE na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju w regionie Sahelu; zachęca do uwzględnienia praw człowieka w ściśle powiązany sposób w ramach obu instrumentów; ponadto wzywa Unię Europejską do współpracy ze Specjalnym Przedstawicielem Unii Europejskiej (SPUE) w regionie Sahelu i SPUE ds. Praw Człowieka, w uzupełnieniu do współpracy ze SPUE w regionie Rogu Afryki, przy jednoczesnym stawianiu czoła wyzwaniom, z którymi wciąż zmaga się ten region, oraz do zobowiązania się do nawiązania pełnego dialogu z partnerami regionalnymi z myślą o wzmocnieniu współpracy i rozwoju;

8.  uznaje i w pełni popiera pozytywne działania specjalnej przedstawiciel UE w Sudanie i Sudanie Południowym, a także innych partnerów UE; wzywa wszystkie instytucje UE i państwa członkowskie do nawiązania lub utrzymania konstruktywnego dialogu z obydwoma państwami, a także do przyczynienia się do rzeczywistego procesu prowadzenia kompleksowego dialogu narodowego z myślą o przyszłości narodu sudańskiego i południowosudańskiego;

9.  apeluje do władz Sudanu i Sudanu Południowego o pełne wdrożenie całościowego porozumienia pokojowego, w którym wezwano oba państwa do rozwiązania kwestii dotyczących podziału władzy, obywatelstwa, dochodów z ropy naftowej i podziału długu; podkreśla, że pomimo istotnych różnic między rządami w Chartumie i Dżubie, zwłaszcza jeśli chodzi o kontrowersyjne referendum w sprawie Abyei, które miało się odbyć w październiku 2013 r., odnotowuje się pozytywne oznaki współpracy między tymi rządami, jak inicjatywa dotycząca umożliwienia ruchu transgranicznego, stanowiąca krok przygotowujący do zawarcia porozumień handlowych między obydwoma państwami; z uznaniem wyraża się o postępach poczynionych przez Unię Afrykańską w zakresie nakłaniania prezydentów Sudanu i Sudanu Południowego do współpracy z myślą o wspieraniu wdrażania umów o współpracy; wzywa Sudan i Sudan Południowy do wznowienia negocjacji w sprawie zaopatrywania Północy w ropę naftową;

10.  apeluje do Sudanu Południowego i Sudanu o jak najlepsze wykorzystanie bogactwa i możliwości, jakie oferują temu regionowi zasoby ropy naftowej, oraz o osiągnięcie porozumienia w sprawie niewyjaśnionych przejściowych uzgodnień gospodarczych między obydwoma krajami;

11.  podkreśla znaczenie umowy o współpracy, w tym umów sektorowych, między Sudanem a Sudanem Południowym podpisanych dnia 27 września 2012 r. w Addis Abebie; wyraża jednak obawy w związku z jednostronnym oświadczeniem rządu Sudanu o zaprzestaniu eksportu ropy naftowej z Sudanu Południowego i o zamrożeniu wszystkich umów sektorowych, co zaszkodzi gospodarkom obu państw i nasili napięcie w regionie; wzywa oba rządy do współpracy z panelem wykonawczym wysokiego szczebla z ramienia Unii Afrykańskiej na rzecz powrotu do umowy o współpracy, do zaprzestania wspierania uzbrojonych grup rebeliantów, do pełnego przestrzegania umowy o bezpiecznej zdemilitaryzowanej strefie granicznej kontrolowanej przez rozszerzone tymczasowe siły bezpieczeństwa ONZ w Abyei oraz do przygotowania referendum w sprawie przyszłego statusu Abyei;

12.  wzywa wszystkie grupy i strony w Sudanie Południowym do opracowania wspólnej wizji dla kraju i jego pokojowego, pomyślnego i zrównoważonego rozwoju; przedstawia rządowi Sudanu Południowego propozycję rozpoczęcia krajowej uwzględniająceh wszystkich debaty w celu zakończenia konfliktów etnicznych i nawiązania pokojowych relacji;

13.  podkreśla znaczenie pokazania ludności Sudanu Południowego wartości i skuteczności jej nowego demokratycznego państwa, również poprzez utworzenie stabilnego rządu, który nie będzie funkcjonował w oparciu o arbitralne dekrety prezydenckie i zapewni rozdział władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej, poszanowanie praw człowieka i wolności mediów, zapobieganie korupcji i zwalczanie jej oraz świadczenie usług publicznych i budowę infrastruktury, w tym także na obszarach wiejskich poza Dżubą; ubolewa nad skutkami korupcji dla tego nowego państwa i wzywa międzynarodową społeczność darczyńców, w tym Unię Europejską, do dokładnej oceny zdolności Sudanu Południowego do rozwiązania tego problemu; ponadto apeluje do Sudanu Południowego o zintensyfikowanie starań na rzecz zwalczenia korupcji, co obejmuje inicjatywy prezydenta S. Kiira przeciwko wyższym urzędnikom, jednocześnie zachęcając rząd do dalszego wdrażania planu rozwoju, w tym również w drodze dywersyfikacji gospodarki, aby nie była już zależna od eksportu ropy naftowej;

14.  apeluje do Sudanu Południowego o ratyfikowanie Umowy z Kotonu zawartej między UE a krajami AKP, co umożliwi długoterminowe zaangażowanie się UE na rzecz rozwoju Sudanu Południowego, i podkreśla, że przystąpienie Sudanu Południowego do tej umowy w żaden sposób nie wpłynie na pojednanie i konstruktywne relacje w Republiką Sudanu, w którego długofalowym interesie leży pomyślny rozwój wszystkich jego sąsiadów;

15.  apeluje do Sudanu Południowego o jak najszybsze ratyfikowanie międzynarodowych konwencji poświęconych ochronie praw człowieka;

16.  wzywa kluczowych partnerów międzynarodowych, a zwłaszcza państwa członkowskie UE, Komisję oraz ESDZ do utrzymania ich zaangażowania na rzecz rozwoju i budowania państwowości, a także bezpieczeństwa ludzi dla całej ludności Sudanu Południowego; podkreśla potrzebę powiązania budowania pokoju, w tym kwestii rozliczenia się z przeszłością, z wysiłkami związanymi z budowaniem państwowości w celu zapewnienia zrównoważonego budowania państwowości; popiera zaangażowanie UE jako kluczowego partnera w kontekście Nowego ładu za pośrednictwem State Building Compact (Porozumienia w sprawie budowania państwowości);

17.  wzywa kluczowych partnerów międzynarodowych, a zwłaszcza państwa członkowskie UE, Komisję oraz ESDZ do utrzymania ich zaangażowania na rzecz rozwoju i budowania państwowości, a także bezpieczeństwa ludzi dla całej ludności Sudanu Południowego; popiera zaangażowanie UE jako kluczowego partnera w kontekście Nowego ładu za pośrednictwem State Building Compact (Porozumienia w sprawie budowania państwowości);

18.  podkreśla znaczenie Unii Europejskiej, współpracującej z wielostronnymi partnerami i darczyńcami, we wspieraniu Sudanu Południowego na drodze do demokracji; w zwiazku z tym z zadowoleniem przyjmuje wkład Unii Europejskiej (4,9 mln USD) dla Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji, który ułatwi dialog i komunikację między poszczególnymi plemionami i klanami na temat sposobów podziału ograniczonych zasobów (wody, pastwisk) w kontekście eskalacji przemocy między społecznościami; z zadowoleniem przyjmuje prace Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (Unesco) w zakresie ochrony archiwów historycznych stanowiących dla Sudanu Południowego ważne narzędzia w procesie budowania tożsamości narodowej; biorąc pod uwagę coraz wyższy poziom świadomości społeczności międzynarodowej w odniesieniu do broni chemicznej, nalega, aby rząd Sudanu Południowego jak najszybciej podpisał i ratyfikował Konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów, jak i inne traktaty o kontroli broni i rozbrojeniu, w tym traktaty mające na celu zwalczanie nielegalnego i niekontrolowanego przepływu broni strzeleckiej i lekkiej;

19.  przypomina, że wszelkie formy wsparcia budżetowego dla krajów rozwijających się wymagają swoistych narzędzi zarządzania ryzykiem, powinny uzupełniać inne rodzaje pomocy, muszą być poparte właściwą kontrolą parlamentarną budżetu krajowego w kraju przeznaczenia oraz innymi formami odpowiedzialności i udziałem obywateli, a także że środki te wymagają zagwarantowania i wsparcia ze strony zarówno rządu krajowego, jak i odnośnych darczyńców pomocy;

20.  zachęca ESDZ, specjalną przedstawiciel UE w Sudanie i Sudanie Południowym oraz Komisję do podniesienia poziomu świadomości na temat bardzo pozytywnego wkładu UE w pokojowe, demokratyczne przemiany oraz w rozwój ekonomiczny i społeczny Sudanu Południowego, a także do zwiększenia widoczności tych działań; jest zaniepokojony, że zakończenie mandatu specjalnej przedstawiciel UE w Sudanie i Sudanie Południowym w czasie, gdy pewna liczba zobowiązań zawartych w całościowym porozumieniu pokojowym z 2005 r. oraz w porozumieniu z Addis Abeby z września 2012 r. nadal nie jest zrealizowana, mogłoby zmniejszyć tę widoczność i ograniczyć wpływ UE i jej państw członkowskich; wnioskuje o rozszerzenie mandatu Specjalnego Przedstawiciela zamiast planowanego włączenia Sudanu do mandatu Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej w Rogu Afryki, która to funkcja jest już nadmiernie obciążona obowiązkami;

21.  apeluje o regularne przeglądy unijnych ram strategicznych dla Rogu Afryki i całościowego podejścia UE do Sudanu i Sudanu Południowego z myślą o dopilnowaniu, by instrumenty i zasoby polityki umożliwiały wspieranie procesu pokojowego i budowanie demokracji, co obejmuje również przygotowania do wyborów w 2015 r.; zauważa, że przyszłe mandaty specjalnych przedstawicieli UE w tym regionie, w tym decyzje o połączeniu stanowisk, powinny być rozpatrywane w kontekście takiego przeglądu polityki oraz w odpowiedzi na realia polityczne w regionie;

22.  z zadowoleniem przyjmuje fakt przyznania przez UE Sudanowi Południowemu – w uzupełnieniu do pomocy humanitarnej – pomocy rozwojowej w wys. 285 mln EUR od 2011 r., kiedy to Sudan Południowy zdobył niepodległość (z wyłączeniem pomocy państwa członkowskiego);

23.  wzywa organy państwa do zaprzestania działań, które uniemożliwiają organizacjom pozarządowym i humanitarnym przedostanie się do ludności przebywającej w strefach konfliktów; przypomina, że stawianie organizacjom pozarządowym i humanitarnym tego rodzaju przeszkód stanowi naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego;

24.  popiera skoncentrowanie pomocy UE dla Sudanu Południowego na rolnictwie, demokratycznych rządach i praworządności, edukacji oraz zdrowiu; stwierdza, że pomimo istnienia przepisów i rozporządzeń ich wdrażanie jest opóźnione; z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji mające na celu udzielenie wsparcia przy budowaniu potencjału systemu sądowego, a zwłaszcza dostarczenie pomocy technicznej wymiarowi sprawiedliwości i sądowi najwyższemu; z zadowoleniem wita wsparcie UE dla Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego Sudanu Południowego;

25.  wzywa Komisję, państwa członkowskie i władze Sudanu Południowego do współpracy z władzami lokalnymi oraz organizacjami kobiet w celu zapewnienia i propagowania dostępu do edukacji, praw dotyczących zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego dziewcząt i kobiet oraz usług opieki zdrowotnej w tej dziedzinie, w tym antykoncepcji, testów na nosicielstwo HIV/AIDS oraz leczenia;

26.  wzywa do regularnego monitorowania i oceniania przedsięwzięć finansowanych przez Unię Europejską, również pod względem postępów w dziedzinie równości kobiet i mężczyzn, a także do przekazywania Parlamentowi Europejskiemu stosownych informacji;

27.  wzywa do uwzględnienia opinii lokalnych społeczności, zwłaszcza kobiet, by wyznaczyć wyraźniejsze cele dla projektów i móc dostosować je do sytuacji na miejscu i zmieniających się okoliczności;

28.  apeluje do społeczności międzynarodowej, zwłaszcza do UE i państw członkowskich, by w swoich działaniach zewnętrznych i we współpracy z miejscowymi partnerami i organizacjami pozarządowymi kładły nacisk na dostęp dziewcząt do szkolnictwa podstawowego i na przeciwdziałanie analfabetyzmowi wśród dorosłych, który pozbawia Sudan Południowy cennego kapitału ludzkiego potrzebnego do jego rozwoju i umocnienia go jako demokratycznego państwa;

29.  zaleca jak najszybsze wdrożenie systemu edukacji, który dostarczałby wykwalifikowanych pracowników do budowania i utrzymania infrastruktury Sudanu Południowego, w tym dróg, budownictwa mieszkaniowego, systemu uzdatniania wody, oczyszczalni ścieków, sieci elektrycznych, informatycznych, telefonicznych itp.;

30.  z zadowoleniem przyjmuje wsparcie UE dla Panelu Wykonawczego Wysokiego Szczebla Unii Afrykańskiej (AUHIP), wzywając jednocześnie do przeprowadzenia przeglądu panelu celem dokonania oceny jego skuteczności; ubolewa, że wsparcie UE nie zawsze było w pełni widoczne;

31.  podkreśla konieczność wspierania mechanizmów, które umożliwią właściwy i przejrzysty podział dochodów z ropy naftowej oraz gospodarowanie nimi; apeluje do władz Sudanu Południowego oraz Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego, a także do partnerów międzynarodowych i firm obecnych w Sudanie Południowym o przyczynienie się do większej przejrzystości w generowaniu i wykorzystywaniu tych dochodów; z zadowoleniem przyjmuje niedawne przegłosowanie przez Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze ustawy o gospodarowaniu dochodami z ropy naftowej; wzywa do szybkiego uprawomocnienia ustawy przez prezydenta i do szybkiego spełnienia wszystkich warunków przewidzianych w ustawie;

32.  podkreśla konieczność dokonania większych i zrównoważonych inwestycji w infrastrukturę, świadczenie podstawowych usług oraz rozwój rolnictwa w Sudanie Południowym; kładzie nacisk na fakt, że rozwój rolnictwa powinien mieć przede wszystkim na celu zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego ludności oraz zróżnicowanie gospodarki krajowej, czemu może zagrozić przekazywanie żyznych ziem prywatnym spółkom zagranicznym wydobywającym i eksportującym duże ilości surowców; podkreśla w związku z tym znaczenie struktury rolnictwa, kwestii znacznie zaniedbanej w Sudanie Południowym, co doprowadziło do sporów o grunty, będących jedną z głównych przyczyn konfliktu w kraju; wzywa UE do wspierania starań na rzecz gospodarowania gruntami i wzmocnienia bezpieczeństwa struktury rolnictwa w kraju, przy jednoczesnym uwzględnieniu nieformalnych uzgodnień lokalnych dotyczących rozwiązywania sporów i uznawania zwyczajowych tytułów prawnych do gruntów;

33.  zachęca rząd Sudanu Południowego do wspierania dywersyfikacji gospodarki i ograniczenia uzależnienia od węglowodorów; zachęca Sudan Południowy do zwiększenia lokalnej produkcji żywności, promowania przemysłu eksportowego i rozwijania infrastruktury transportowej, aby ułatwić dostęp do rynków.

34.  podkreśla udział, jaki mogłyby wnieść kobiety w rozwój rolnictwa i w gospodarkę obszarów wiejskich; zachęca Sudan Południowy do wdrożenia środków sprzyjających zaangażowaniu kobiet w tym sektorze działalności gospodarczej;

35.  przypomina o konieczności rozwoju i doskonalenia infrastruktury umożliwiającej korzystanie z ulepszonej wody pitnej w całym kraju, zaleca ulepszenie planów inwestycyjnych w dziedzinie energii wodnej;

36.  podkreśla, że zagwarantowanie bezpieczeństwa całej ludności Sudanu Południowego wymaga wciąż nowych działań rządu tego kraju i jego międzynarodowych partnerów, podejmowanych wraz z rozbrojeniem, demobilizacją i reintegracją grup zbrojnych, przeprowadzenia szerszych reform sektora bezpieczeństwa prowadzących do zmniejszenia liczebności stałej armii oraz do jej profesjonalizacji, pełnego poszanowania kontroli cywilnej i hierarchii dowodzenia, a także większego poszanowania praw człowieka przez siły zbrojne; podkreśla potrzebę częstego i konstruktywnego zachęcania społeczeństwa obywatelskiego Sudanu Południowego i stowarzyszeń kobiet do zajęcia się problemem braku bezpieczeństwa oraz do promowania poszanowania praw człowieka, w tym praw kobiet;

37.  wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że przeważającą większość osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców z powodu konfliktów zbrojnych w Sudanie Południowym stanowią kobiety i dzieci; wzywa do skutecznego monitorowania praw człowieka, w tym wszelkich przypadków przemocy na tle seksualnym i płciowym, a także naruszeń lub nadużyć w stosunku do dzieci; wzywa walczące ugrupowania do położenia kresu bezkarności sprawców;

38.  wzywa rząd Sudanu Południowego do zapewnienia równouprawnienia płci i zagwarantowania korzystania przez kobiety z ich praw i wolności bez dyskryminacji wynikającej z takich powodów, jak płeć, rasa, przekonania religijne lub kulturowe, pochodzenie narodowe lub społeczne;

39.  wzywa władze Sudanu Południowego do przyjęcia prawa rodzinnego określającego minimalny wiek zawierania małżeństwa i warunki opieki nad dziećmi oraz ustawy rozwiązującej problem przemocy na tle płciowym, zwłaszcza poprzez uznanie za przestępstwo bolesnych tradycyjnych praktyk, takich jak okaleczanie kobiecych narządów płciowych;

40.  apeluje do rządu Sudanu Południowego o ratyfikowanie Konwencji w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) i Konwencji ONZ o prawach dziecka;

41.  apeluje do rządu Sudanu Południowego o kontynuowanie pełnej współpracy z misją ONZ w Republice Sudanu Południowego (UNMISS) oraz o udzielenie ONZ-owi pomocy w wypełnianiu mandatu, zwłaszcza w zakresie ochrony ludności cywilnej; wzywa państwa członkowskie ONZ do utrzymania ich zobowiązań w ramach UNMISS przy jednoczesnym realistycznym dostosowywaniu – w miarę potrzeby – jej mandatu z uwzględnieniem zmieniającej się zdolności władz południowosudańskich do zapewnienia bezpieczeństwa ludności w najbliższych latach;

42.  wyraża zdziwienie faktem, że ONZ nie przyznało UE, pomimo jej wkładów do budżetu ONZ, uprzywilejowanego statusu w czasie misji wyborczych i tym samym nie zagwarantowało ochrony obserwatorów i wsparcia dla ich właściwego funkcjonowania (bezpiecznego zakwaterowania, dostępu do opieki medycznej);

43.  podkreśla konieczność zastąpienia tymczasowej konstytucji stałą konstytucją opartą na konsultacjach z ludnością i jej wsparciu; wyraża zaniepokojenie w związku z brakiem woli politycznej ze strony rządu Sudanu Południowego; usilnie przypomina rządowi o obowiązkach nałożonych na niego dekretem prezydenckim w zakresie przeprowadzenia procesu rewizji konstytucji i wzywa rząd do podjęcia tych działań przed wyborami w 2015 r.; wzywa Unię Europejską i jej państwa członkowskie do pomocy i wspierania lokalnie prowadzonych procesów tworzenia konstytucji, w które muszą być zaangażowane wszystkie grupy społeczne, w tym kobiety i mieszkańców oddalonych regionów; z myślą o wyborach prezydenckich w 2015 r. wzywa delegację Unii Euroipejskiej w Dżubie do czuwania nad wprowadzeniem środków przewidzianych w sprawozdaniu unijnej misji obserwacji wyborów z 2011 r.;

44.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie prezydenta Sudanu Południowego do osiągnięcia celu, jakim jest przynajmniej 25-procentowy udział kobiet w rządzie, oraz zachęca go do zwiększenia udziału kobiet w trwającym procesie konstytucyjnym; przypomina, że kobiety odgrywają kluczową rolę w rozwiązywaniu konfliktów, w procesach pokojowych i w budowaniu stabilnej państwowości; zachęca w związku z tym władze Sudanu Południowego do zapewnienia pełnego udziału kobiet w realizacji procesu pokojowego w Sudanie; apeluje do społeczności międzynarodowej o dalsze wspieranie udziału kobiet w życiu publicznym wszystkich szczebli;

45.  apeluje do rządu Sudanu Południowego o nasilenie działań zmierzających do opracowania planu działań wspierających przejście do okresu, gdy porządek konstytucyjny i praworządność zostaną przywrócone w całym kraju w wyniku zorganizowania demokratycznych, wolnych, uczciwych i przejrzystych wyborów w 2015 r.; wzywa UE i jej międzynarodowych partnerów do zwiększenia wsparcia dla nadchodzącego procesu wyborczego;

46.  zauważa, że od czasu zawarcia całościowego porozumienia pokojowego w 2005 r. trwają wysiłki na rzecz zwalczania korupcji, lecz antykorupcyjne ramy prawne Sudanu Południowego wciąż są w niewielkim stopniu rozwinięte; zauważa również, że nawet jeśli istnieją instrumenty prawne, brak kompetencji, zasobów i woli politycznej może utrudniać ich wdrażanie; zachęca Sudan Południowy do ratyfikowania międzynarodowych konwencji antykorupcyjnych i wzywa władze Sudanu Południowego do rozwijania i wdrażania zintegrowanej strategii antykorupcyjnej; podkreśla, że społeczność międzynarodowa i UE powinny wspierać Sudan Południowy w jego staraniach w tym zakresie, w szczególności poprzez wzmożone wsparcie dla budowania potencjału;

47.  wzywa rząd Sudanu Południowego do wdrożenia ustaw medialnych w celu ochrony wolności mediów i zagwarantowania im bezpieczeństwa podczas przekazywania wiadomości;

48.  wzywa narodową służbę bezpieczeństwa Sudanu Południowego do zaprzestania prześladowania działaczy praw człowieka i dziennikarzy oraz bezprawnego przetrzymywania i cenzurowania dziennikarzy, gdyż stoi to w sprzeczności z konstytucją Sudanu Południowego, która wymaga od rządu zapewnienia wolności prasy;

49.  apeluje do władz Sudanu Południowego o przeprowadzenie szybkich, skutecznych oraz bezstronnych dochodzeń w sprawie wszystkich domniemań zagrożeń i ataków na działaczy praw człowieka i dziennikarzy, a także o pociągnięcie winnych do odpowiedzialności zgodnie z normami międzynarodowymi; z zadowoleniem przyjmuje podjęcie przez władze dochodzeń w sprawie zabójstw osób cywilnych i oskarżeń o naruszanie praw człowieka przez siły zbrojne;

50.  apeluje do rządu Sudanu Południowego o podjęcie wszelkich leżących w jego mocy działań zmierzających do zaprzestania egzekucji pozasądowych oraz postawienia przed sądem oficerów służby bezpieczeństwa oskarżonych o zabójstwo dziennikarza Isaiaha Abrahama;

51.  wzywa władze Sudanu Południowego, aby bardziej zdecydowanie zwalczały bezkarność, wyposażając pracowników wymiaru sprawiedliwości i organów ścigania w narzędzia mające powstrzymać przemoc wobec kobiet oraz zapewniając skuteczne skazywanie sprawców;

52.  zaleca Radzie Praw Człowieka ustanowienie skutecznego mechanizmu monitorowania sytuacji praw człowieka w Sudanie Południowym, takiego jak niezależny ekspert;

53.  stanowczo sprzeciwia się karze śmierci we wszelkich okolicznościach i wzywa Sudan Południowy do podjęcia konkretnych działań w celu jej zniesienia;

54.  podkreśla, że kobiety w Sudanie Południowym spotykają się z licznymi przejawami dyskryminacji i łamania ich praw podstawowych, takimi jak powszechne zmuszanie do małżeństw w młodym wieku, brak prawa rodzinnego, ograniczony udział kobiet w życiu politycznym na wszystkich szczeblach władzy oraz przemoc domowa i seksualna; wzywa rząd Sudanu Południowego do wyeliminowania wszystkich form dyskryminacji kobiet, do zwalczania analfabetyzmu poprzez poprawę dostępu kobiet do edukacji, co polepszy ich rolę w społeczeństwie oraz w budowaniu nowego państwa; wzywa rząd Sudanu Południowego do opracowania krajowego planu działania mającego na celu zaprzestanie praktyki małżeństw dzieci poprzez wspieranie m.in. dostępu dzieci do edukacji; wzywa w związku z tym rząd Sudanu Południowego – zważywszy, że tradycyjne praktyki odgrywają ważną rolę w społeczeństwie Sudanu Południowego – do położenia kresu wszelkim dyskryminującym tradycyjnym praktykom wymierzonym w kobiety poprzez np. zaangażowanie organizacji pozarządowych w edukację pracowników wymiaru sprawiedliwości w zakresie poszanowania praw człowieka;

55.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie pierwszego kolegium pielęgniarstwa i położnictwa przy szpitalu uniwersyteckim w Dżubie, jednak zauważa, że potrzeba więcej wykwalifikowanych pielęgniarek/pielęgniarzy i położnych, aby znacznie polepszyć stan zdrowia macierzyńskiego kobiet i zdrowia dzieci; trzeba także budować drogi i założyć w całym kraju więcej ośrodków zdrowia w oparciu o ten model;

56.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi Sudanu Południowego, rządowi Sudanu, komisarzowi Sudanu Południowego ds. praw człowieka, Narodowemu Zgromadzeniu Ustawodawczemu Sudanu Południowego, Zgromadzeniu Narodowemu Sudanu, Unii Afrykańskiej oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

(1) Dz.U. C 332 E z 15.11.2013, s. 49. (2) Dz.U. C 33 E z 5.2.2013, s. 38. (3) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 80. (4) Dz.U, C 45 E z 23.2 2010, s. 74. (5) http://eeas.europa.eu/eueom/pdf/missions/final-report-eueom-referendum-south-sudan-2011_en.pdf. (6) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (7) Dz.U. L 209 z 11.8.2005, s. 27. (8) Dz.U. L 287 z 4.11.2010, s. 3. (9) http://www.europarl.europa.eu/intcoop/acp/2012_horsens/pdf/soudan_en.pdf. (10) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/EN/foraff/123591.pdf. (11) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/138254.pdf (12) http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-12-524_pl.htm (13) http://ec.europa.eu/echo/files/funding/decisions/2013/HIPs/Sudan-SouthSudan_en.pdf. (14) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/EN/foraff/137507.pdf. (15) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/136969.pdf (16) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/134590.pdf (17) http://eeas.europa.eu/statements/local/local_statement_south_sudan_24072013_en.pdf. (18) http://timor-leste.gov.tl/wp-content/uploads/2010/04/Dili_Declaration_FINAL_12.04.20101.pdf. (19) http://www.oecd.org/dac/effectiveness/Final%20file.pdf, strona 39. (20) http://www.oecd.org/countries/southsudan/48697972.pdf. (21) http://wdronline.worldbank.org/worldbank/a/c.html/world_development_report_2011/abstract/WB.978-0-8213-8439-8.abstract. (22) http://appablog.wordpress.com/2013/07/31/report-of-the-african-union-high-level-implementation-panel-for-sudan-and-south-sudan/. (23) http://www.un.org/sg/statements/index.asp?nid=6644. (24) http://www.sudantribune.com/IMG/pdf/Two_Areas_Agreement.pdf. (25) http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/RegularSession/Session21/A-HRC-21-34_en.pdf.http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/RegularSession/Session21/A.HRC.21.62_en.pdf.http://www.ohchr.org/Documents/HRBodies/HRCouncil/RegularSession/Session23/A-HRC-23-31_en.pdf. (26) http://www.rssnegotiationteam.org/historic-september-27-peace-agreements.html. (27) http://www.amnesty.org/en/region/south-sudan/report-2013. (28) http://www.hrw.org/reports/2013/03/07/old-man-can-feed-us-you-will-marry-him-0. (29) Analizy i informacje z zakresu pomocy humanitarnej, sprawozdanie dotyczące bezpieczeństwa kobiet w Sudanie Południowym z 2012 r. (30) Conflict and Health, marzec 2013 r. (31) Agenda ONZ ds. Uchodźców, „Skonsolidowany program apeli o wsparcie (CAP) dla Sudanu Południowego, przegląd śródroczny 2013”.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie CARS 2020: w kierunku silnego, konkurencyjnego i zrównoważonego przemysłu motoryzacyjnego w Europie (2013/2062(INI))

P7_TA(2013)0547 A7-0391/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając tytuł XVII art. 173 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 157 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską) dotyczący polityki przemysłowej UE i odnoszący się m.in. do konkurencyjności przemysłu Unii,

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „CARS 2020: Plan działania na rzecz konkurencyjnego i zrównoważonego przemysłu motoryzacyjnego w Europie” (COM(2012)0636),

–  uwzględniając sprawozdania grupy wysokiego szczebla CARS 21 w sprawie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju przemysłu motoryzacyjnego w Unii Europejskiej (2012 r.)(1) oraz w sprawie konkurencyjnego systemu regulacyjnego dla przemysłu motoryzacyjnego w XXI w. (2006 r.)(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji pt. „Silniejszy przemysł europejski na rzecz wzrostu i ożywienia gospodarczego” (COM(2012)0582),

–  uwzględniając konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z dnia 10 i 11 grudnia 2012 r. w sprawie sytuacji europejskiego przemysłu i w sprawie szczególnej sytuacji przemysłu motoryzacyjnego,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisji Transportu i Turystyki (A7–0391/2013),

A.  mając na uwadze, że przemysł motoryzacyjny jest jednocześnie niezbędnym ogniwem łańcucha produkcji przemysłowej oraz kluczowym dla Europy czynnikiem konkurencyjności, wzrostu i zatrudnienia;

B.  mając na uwadze, że europejski przemysł motoryzacyjny, pomimo niebywałego dotąd kryzysu gospodarczego i finansowego o niebywałym zasięgu, ma do odegrania ważną rolę w utrzymaniu pewnych umiejętności branżowych i sektorów produkcji przemysłowej w Europie, a to wymaga podjęcia skoordynowanych działań w UE;

C.  mając na uwadze, że sytuacja gospodarcza nie jest jedyną przyczyną tego kryzysu i że należy całkowicie na nowo przemyśleć nasze podejście do mobilności w XXI w., gdyż jest ona istotnym czynnikiem sprzyjającym wzrostowi gospodarczemu;

D.  mając na uwadze, że przemysł motoryzacyjny odczuwa skutki dokonującej się rewolucji na szczeblu światowym przy spadku lub zastoju popytu w Europie, podczas gdy następuje przesunięcie popytu ku gospodarkom wschodzącym i przenoszenie produkcji do tych krajów, następują stopniowe, lecz odczuwalne zmiany źródeł wykorzystywanej energii oraz cyfryzacja części i funkcji, w wyniku czego wzrasta poziom produktywności, co z kolei powoduje istotne zmiany w łańcuchu wartości;

E.  mając na uwadze, że europejski sektor motoryzacyjny nadal jest światowym liderem w dziedzinie badań i innowacji, a zatem musi odzyskać konkurencyjność oraz przywrócić zrównoważoną produkcję w całym łańcuchu produkcji i wartości;

F.  mając na uwadze, że jednym z rozwiązań problemu nadwyżek produkcji jest przekierunkowanie zdolności produkcyjnych na inne sektory przemysłowe, jak transport publiczny i energie odnawialne, oraz inwestowanie w zrównoważoną infrastrukturę;

Zarządzanie polityczne

1.  popiera nową strategię Komisji polegającą na podjęciu nowej europejskiej polityki przemysłowej, zwłaszcza na rzecz zrównoważonego przemysłu motoryzacyjnego, umieszczonego w sercu gospodarki europejskiej;

2.  oczekuje od Komisji do skuteczniejszej koordynacji jej wysiłków, aby zalecenia „CARS 2020” rzeczywiście weszły w fazę operacyjną i były monitorowane przez grupę wysokiego szczebla, tak aby nie powtórzyło się niepowodzenie pierwszej fazy procesu „CARS 21” (z grudnia 2005 r.), kiedy to po sformułowaniu wniosków nie nastąpiły niezbędne działania; w tym celu zwraca się do Komisji o przygotowanie jasnego harmonogramu przyspieszonych działań oraz, w ramach jej kompetencji, o posłużenie się prawem inicjatywy, zwłaszcza poprzez opracowanie wytycznych, w celu koordynowania i uzupełniania działań podejmowanych przez państwa członkowskie i przedsiębiorstwa, z myślą o zapewnieniu europejskim obywatelom godnego poziomu życia, jak i wzmocnienia przemysłu UE z myślą przede wszystkim o wzroście gospodarczym i wzroście zatrudnienia oraz o ożywieniu gospodarczym;

3.  wzywa Komisję do opracowania przekrojowych planów działania, które obejmą rozwój sektora energetyki, sektora transportu i sektora ICT;

4.  uważa, że negatywny wpływ na działania Komisji w tym obszarze mają różne ograniczenia oraz brak mechanizmów koordynacji polityki; wzywa Komisję do przedstawienia oceny rozbieżności pomiędzy jej ambicjami a środkami, jakimi dysponuje, jako podstawy do debaty z Radą i Parlamentem;

5.  uważa, że Komisja powinna uwzględniać cały przemysł motoryzacyjny, w szczególności sektory podwykonawstwa, dystrybucji i serwisu posprzedażowego, we wszystkich przyszłych procesach podejmowania decyzji dotyczących tego przemysłu;

6.  z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady ds. Konkurencyjności z grudnia 2012 r. dotyczące polityki przemysłowej; apeluje do państw członkowskich o dalsze wysiłki na rzecz szczegółowego przeglądu polityki przemysłowej dla sektora motoryzacyjnego oraz do ostatecznego potwierdzenia nowych ustaleń dotyczących ogólnoeuropejskiej współpracy w tym sektorze; przypomina, że ta ściślejsza współpraca w obszarze polityki przemysłowej dla sektora motoryzacyjnego może odbywać się na szczeblu Unii lub na zasadzie dobrowolności pomiędzy kilkoma państwami;

7.  wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia skoordynowanych reform strukturalnych na rzecz zwiększenia konkurencyjności, takich jak wsparcie dla badań i innowacji, rozwój kompetencji, nabywanie przez pracowników nowych kwalifikacji zawodowych, zmniejszenie kosztów pośrednich, zwiększenie elastyczności pracy w oparciu o dialog społeczny, zmniejszenie obciążeń biurokratycznych i skrócenie terminów płatności;

8.  uważa za niezwykle ważne, by w trosce o odbudowę atmosfery zaufania w UE Unia usprawniła wdrażanie swojego planu działania i ulepszyła sposób, w jaki informuje się o nim obywateli, inwestorów i przedsiębiorstwa;

Gospodarka i produkcja motoryzacyjna w Europie

9.  uważa, że konieczne jest utrzymanie i dalszy rozwój spójnego i dynamicznego łańcucha badań, produkcji, wartości i innowacji w UE, ze szczególnym uwzględnieniem produkcji pojazdów odpowiadających standardom zrównoważonego rozwoju; jest zdania, że utrzymanie konkurencyjności Europy w przyszłości będzie zależało od stworzenia pozytywnego sprzężenia zwrotnego, które korzystnie wpłynie na innowację, zatrudnienie, konkurencyjność, zdrowie, środowisko i mobilność;

10.  zwraca uwagę, że udział kosztów pracy w przemyśle motoryzacyjnym to jedynie 13–20% wartości dodanej; zwraca ponadto uwagę, że konkurencyjność w skali światowej można zapewnić jedynie poprzez innowacje w ramach łańcucha produkcyjnego i elastyczność procesu produkcji, co trzeba odpowiednio wynegocjować z pracownikami;

11.  podkreśla znaczenie utrzymania i wzmocnienia bazy produkcyjnej w Europie, zarówno dla zapewnienia europejskim obywatelom godnego poziomu życia, jak i dla wzmocnienia europejskiego przemysłu z myślą o wzroście i ożywieniu gospodarczym;

12.  przyznaje, że rynek europejski, w tym w sektor motoryzacyjny, przejawia tendencje spadkowe i przeżywa kryzys; ubolewa jednak nad tym, że Komisja nie analizuje podstawowych przyczyn tych tendencji spadkowych, takich jak ogromne zróżnicowanie sytuacji przemysłu (łańcuchy produkcji, segmenty i rodzaje rynków, produkty, gałęzie) oraz liczne strukturalne zmiany dotyczące popytu (demograficzne, socjologiczne, behawioralne, gospodarcze i techniczne); uważa zatem, że równolegle z podjęciem ogólnoeuropejskich działań przekrojowych należy w celu pobudzenia popytu podjąć na szczeblu krajowym oraz europejskim środki specjalnie dostosowane do indywidualnych warunków;

13.  uważa, że nowe wzorce zachowań w zakresie mobilności, takie jak multimodalne sieci transportu i sieci transportu publicznego, zarządzanie ruchem, inteligentne miasta, wspólne korzystanie z samochodu oraz współwłasność, stanowią potężne bodźce na rzecz zwiększenia konkurencyjności europejskiego przemysłu motoryzacyjnego;

14.  ubolewa, że Komisja nie wspomina o nadwyżkach mocy produkcyjnych – głównym problemie całej branży, który niesie za sobą nieuchronne krótko- i średnioterminowe skutki (łańcuch produkcji, zatrudnienie, gospodarka regionalna); wzywa zatem Komisję do przedstawienia w jak nakrótszym czasie:

15.  w odniesieniu do restrukturyzacji:

16.  zwraca uwagę państw członkowskich oraz przedsiębiorstw na fakt, że tworzenie klastrów (zamówienia grupowe, umowy o współpracy, konsorcja, fuzje) jest sposobem na utrzymanie konkurencyjności wobec coraz ostrzejszej międzynarodowej konkurencji;

17.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o wzmocnienie szczegółowych środków na rzecz ułatwienia dostępu MŚP oraz średniej wielkości przedsiębiorstw do rynków finansowych, w szczególności poprzez tworzenie regionalnych punktów kompleksowej obsługi; uważa, że MŚP oraz średniej wielkości przedsiębiorstwa, szczególnie działające w sektorach podwykonawstwa, dystrybucji i handlu detalicznego oraz serwisu posprzedażowego są największymi ofiarami kryzysu; zwraca uwagę, że takie przedsiębiorstwa stanowią jednocześnie atut dla gospodarki, gdyż ich rozmiar i reaktywność pozwalają im dostosować się do zachodzących zmian, i że były u początków wielu osiągnięć technologicznych; uważa również, że dywersyfikacja rynków zbytu MŚP oraz średniej wielkości przedsiębiorstw (poprzez międzynarodowy wymiar i uczestnictwo w nowych projektach) stanowią drogę rozwoju, którą należy wykorzystać;

18.  przypomina o znaczeniu zgodności z zasadą neutralności technologicznej przy wyborze norm, aby chronić inwestycje podmiotów, które jako pierwsze wprowadzają na rynek daną technologię, i zachęcać do innowacji w tym sektorze;

Zasoby ludzkie

19.  uważa, że umiejętności pracowników sektora motoryzacyjnego są atutem dla Europy; przyjmuje z zadowoleniem utworzenie w 2013 r. europejskiej rady ds. umiejętności w dziedzinie motoryzacji i ufa, że w krótkim czasie określi ona skuteczną politykę w tym obszarze;

20.  z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji w sprawie kształtowania umiejętności oraz rozwijania kompetencji jako podstaw trwałej przewagi konkurencyjnej;

21.  uważa, że w chwili obecnej rynek pracy nie zaspokaja potrzeb sektora (duże zapotrzebowanie na wykwalifikowanych pracowników); uważa, że konieczne jest w związku z tym skorygowanie publicznych strategii kształcenia (promowanie nauk ścisłych, technologii, wykształcenia inżynierskiego i matematycznego oraz zawodowego) oraz strategii przedsiębiorstw w zakresie szkoleń (zwłaszcza poprzez rozbudowanie dualnych systemów szkolenia), aby zatrzymać oraz przyciągnąć wysoko wykwalifikowanych pracowników;

22.  zwraca się do państw członkowskich o dostosowanie swojego ustawodawstwa do potrzeb bardziej otwartego i konstruktywnego dialogu społecznego i stosunków pracy dotyczących organizacji pracy (np. porozumienia sektorowe, partycypacja pracownicza); wzywa państwa członkowskie do opracowywania i stosowania najlepszych praktyk;

23.  zaleca państwom członkowskim i przedsiębiorstwom zwiększenie poziomu ustawicznego kształcenia zawodowego pracowników, aby przewidywać przyszłe zapotrzebowanie oraz aby w przypadku utraty pracy pracownicy ci mogli służyć swoimi umiejętnościami w innych sektorach odnotowujących wzrost;

Innowacje i technologie

24.  uważa, że innowacje technologiczne są kluczowym czynnikiem konkurencyjności przemysłu motoryzacyjnego; wzywa do stosowania podejścia opartego na neutralności pod względem technologicznym; potwierdza swoją wolę osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” oraz stworzenia ekonomicznych i trwałych środków transportu, a także wprowadzenia nowych metod produkcji;

25.  podkreśla, że zintegrowane innowacyjne projekty obejmujące cały łańcuch wartości mają kluczowe znaczenie dla wzmocnienia konkurencyjności;

26.  jest zdania, że wiedza oraz innowacyjność mogą być źródłem trwałej przewagi konkurencyjnej europejskiego przemysłu motoryzacyjnego wówczas, gdy tempo wprowadzania nowych rozwiązań wyprzedza możliwości ich imitacji oraz gdy sposoby ochrony innowacji i zwalczania szpiegostwa przemysłowego zapewnią możliwość zwrotu inwestycji, bez szkody dla konsumentów; oczekuje, że obszary przewagi innowacyjnej na rynku europejskim będą miały związek z ekologią i bezpieczeństwem;

27.  stwierdza, że w europejskim przemyśle motoryzacyjnym funkcjonują dwie skuteczne strategie na rzecz konkurencyjności: strategia przywództwa kosztowego oraz strategia dyferencjacji; uważa, że łączne ich zastosowanie w postaci strategii mieszanej byłoby trudniejsze i mniej efektywne, gdyż wymagałoby szerszego frontu badań innowacyjnych;

28.  zauważa, że europejski przemysł motoryzacyjny odnotowuje liczne sukcesy dzięki strategii przywództwa kosztowego za sprawą popularnych niedrogich modeli skierowanych na rynek europejski (np. takie marki jak Skoda, Dacia i Nissan);

29.  z zadowoleniem przyjmuje propozycje Komisji dotyczące postępu technologicznego, lecz zwraca uwagę na warunkowy charakter jej prognoz w zakresie tworzenia wartości dodanej oraz możliwości rynkowych i szans zatrudnienia;

30.  uważa, że konieczne jest sprzyjanie badaniom i rozwojowi skupiających się na niskoemisyjnych i zrównoważonych technologiach, w których Europa powinna być liderem, aby zmniejszyć zależność Europy od importu energii; wskazuje, że dotyczy to również pojazdów elektrycznych i hybrydowych, paliw alternatywnych, przenośnego magazynowania energii oraz rozwoju niezbędnych sieci dystrybucji i infrastruktury, lecz ubolewa nad tym, że takie technologie nie zostały jeszcze wprowadzone na rynek; oczekuje podjęcia działań mających na celu:

31.  jest zdania, że warunkiem konkurencyjności europejskiego przemysłu motoryzacyjnego jest jego rentowność uzyskana dzięki stosownemu rozwojowi sektorów kooperujących, dostarczających z obszaru Europy taniego wsadu produkcyjnego: stali, odlewów, odkuwek, elementów tapicerki, opon oraz części elektrycznych i elektronicznych;

32.  uważa, że wysiłki UE powinny opierać się na strategii dyferencjacji, której podstawą byłaby pewna liczba priorytetów ukierunkowanych na zwiększenie przewagi technologicznej Europy, w tym:

33.  zwraca się do państw członkowskich i Komisji o stymulowanie tworzenia ponadnarodowych klastrów, biegunów rywalizacji i partnerstw publiczno-prywatnych koncentrujących się na przyszłej mobilności oraz będących stałym źródłem innowacji (prototypy);

34.  zwraca uwagę, że badania i rozwój wymagają znacznych nakładów finansowych (ryzyko naukowe, długi cykl inwestycji), i ubolewa w związku z tym, że Europa nie osiągnęła jeszcze celu polegającego na przeznaczaniu 3% PKB na badania i rozwój; uważa, że cięcia przewidziane przez państwa członkowskie w budżetach programów COSME i „Horyzont 2020”, zwłaszcza w liniach budżetowych dotyczących transportu, przyniosą duże szkody;

35.  zauważa, że sektor motoryzacyjny jest źródłem znacznych inwestycji prywatnych w badania i rozwój; zwraca jednak uwagę, że dopóki rynek europejski pozostaje w recesji, finansowanie z UE, takie jak w ramach programów „Horyzont 2020” i COSME, może pobudzać prywatne inwestycje w sektorze; wzywa do utrzymania ambitnego podejścia do finansowania opartego na jasnych priorytetach: na inicjatywie na rzecz ekologicznych samochodów oraz na rozwoju MŚP; zwraca uwagę, że władze regionalne i lokalne, w zależności od swoich kompetencji, dysponują różnorodnymi narzędziami pozwalającymi na aktywne wspieranie przemysłu motoryzacyjnego,

36.  podkreśla znaczenie zapewnienia w wieloletnich ramach finansowych na lata 2014–2020 odpowiednich środków finansowych na rzecz restrukturyzacji sektora, przekwalifikowania i modernizacji działających w tym sektorze mikroprzedsiębiorstw oraz MŚP w celu zwiększenia produktywności oraz sprzyjania produkcji krajowej;

Regulacje

37.  podkreśla potrzebę wprowadzenia przy najbliższej okazji zasady inteligentnych regulacji jako spójnego podejścia do prawodawstwa mającego wpływ na przemysł motoryzacyjny; przypomina, że takie było jedno z zaleceń pierwszej grupy „CARS 21” (2005 r.), do którego dotychczas się nie zastosowano; podkreśla zasadnicze znaczenie inteligentnych regulacji dla sprzyjania inwestycjom w sektorze motoryzacyjnym;

38.  jest zdania, że propozycja Komisji w sprawie moratorium na wszelkie nowe przepisy, które mogłyby mieć negatywny wpływ na sytuację ekonomiczna sektora, przyczyni się do osiągnięcia w dalszej perspektywie konkurencyjności i pomoże wzbudzić odpowiednią reakcję na wyzwania środowiskowe;

39.  podkreśla znaczenie rozsądnych terminów zakreślanych sektorowi w celu dostosowania założeń projektowych i inwestycji w obrębie systemu przemysłowego;

40.  wzywa do ponownej analizy, w razie potrzeby, przyjętych wytycznych i podjętych decyzji, które mogłyby przyczynić się do zrównoważonych zmian sektora motoryzacyjnego; wzywa Komisję do podjęcia oceny ex-post przyjętych przepisów, a także oceny skutków niewdrożenia lub nieprawidłowego wprowadzenia w życie przyjętych przepisów;

41.  wzywa europejskich producentów do utrzymania i umocnienia dotychczasowych unijnych przepisów dotyczących gwarancji prawnej;

42.  jest zdania, że gwarancje handlowe na europejskie produkty motoryzacyjne są zbyt krótkoterminowe i nie odpowiadają ich wysokiej niezawodności, co powoduje, że stają się one głęboko niekonkurencyjne w stosunku do gwarancji handlowych producentów z krajów trzecich (Japonia, Korea);

43.  uważa, że niezbędne jest ujednolicenie regulacji technicznych w całej Europie, aby zwalczać sztuczne zakłócenia konkurencji; kładzie nacisk na potrzebę ujednolicenia i usprawnienia procedur testowych, których wyniki dotyczące zużycia paliwa w przypadku niektórych producentów są w dużej mierze rozbieżne; zwraca się do Komisji o zajęcie się kwestią konsumentów wprowadzanych w błąd za pośrednictwem niereprezentatywnych informacji dotyczących zużycia paliwa oraz efektywności środowiskowej pojazdów; wspiera planowane prace nad nowym, wiarygodnym cyklem badań jazdy i takimiż procedurami, tak aby odzwierciedlały rzeczywiste warunki jazdy, a także apeluje o ich niezwłoczne wprowadzenie;

44.  zachęca europejskie przedsiębiorstwa wytwarzające produkty motoryzacyjne do wzmocnienia współpracy na wspólnym rynku poprzez europejską normalizację, homologację, unifikację oraz utylizację, a także dobrowolny podział segmentów rynku;

45.  uważa, że istnieje potrzeba znacznego zwiększenia bezpieczeństwa drogowego w UE poprzez podjęcie działań dotyczących pojazdów, infrastruktury i zachowań kierowców; z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie eCall dotyczący systemu umożliwiającego automatyczne nawiązywanie przez pojazdy połączenia ze służbami ratowniczymi w sytuacji groźnego wypadku;

46.  zwraca się do Komisji i do państw członkowskich o wzmocnienie ochrony praw własności intelektualnej na poziomie międzynarodowym oraz o wdrożenie strategii ochrony tajemnicy handlowej na poziomie UE w celu walki z podrabianiem i szpiegostwem przemysłowym; przypomina, że rozwój technologiczny to wrażliwy i delikatny sektor;

Środki finansowe

47.  zwraca się do Europy oraz państw członkowskich o harmonizację, optymalizację i wzmocnienie wykorzystania dostępnych środków finansowych w celu pobudzania inwestycji w zakresie zrównoważonej mobilności wykraczających poza dotacje państwowe, poprzez stosowanie zachęt podatkowych dla MŚP (ulga podatkowa na badania naukowe, bonus-malus ekologiczny, premie za złomowanie), prywatnych instrumentów finansowych (kapitał podwyższonego ryzyka, anioły biznesu) oraz instrumentów publicznych (Europejski Bank Inwestycyjny);

48.  zwraca się do Komisji o dokonanie dogłębnej analizy opodatkowania sektora motoryzacyjnego, prowadzącej – za pomocą porównania między poszczególnymi państwami UE – do uproszczenia i zracjonalizowania obciążenia podatkowego produkcji i handlu w zakresie usług związanych z pojazdami mechanicznymi, jak również do ograniczenia obciążeń biurokratycznych;

49.  uważa za konieczne utrzymanie komplementarności środków przeznaczonych z jednej strony na restrukturyzację, z drugiej – na badania i rozwój; z tego względu wzywa do utrzymania kwot przeznaczonych na Europejski Fundusz Społeczny oraz Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji;

50.  żąda, aby polityka konkurencji (przepisy dotyczące pomocy publicznej) była podporządkowana polityce konkurencyjności, wzrostu i zatrudnienia, na wzór rozwiązań praktykowanych przez naszych zagranicznych konkurentów;

51.  wzywa do dodania klauzuli warunkowości, nakładającej na przedsiębiorstwo branży motoryzacyjnej, w okresie amortyzacji wspartych inwestycji, obowiązek utrzymania działalności w miejscu, w którym zostało przyznane wsparcie finansowe lub, w przypadku delokalizacji, zwrócenia kosztów poniesionych przez instytucje europejskie;

Rynek wewnętrzny

52.  przypomina, że silny rynek wewnętrzny jest wstępnym warunkiem powrotu na ścieżkę konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju w sektorze motoryzacyjnym;

53.  uważa, że większe wewnątrzunijne zbliżenie ma zasadnicze znaczenie w dziedzinach, w których panujące warunki kłócą się z zasadą równych szans:

54.  podkreśla, że należy w szczególności wzmocnić sektor dostawców oraz że w nim tkwi potencjał innowacji (Car2car, car2infrastructure) oraz istnieją możliwości zatrudnienia;

55.  wyraża ubolewanie, że aktualne rozdrobnienie przepisów na rynku posprzedażowym działa na szkodę kierowców oraz zdrowej i lojalnej konkurencji między państwami członkowskimi; z myślą o zwiększeniu zatrudnienia oraz siły nabywczej kierowców, a także o utrzymaniu i rozwoju linii produkcyjnych w Europie, wzywa do zbliżenia prawodawstwa, szczególnie w odniesieniu do sektora części zamiennych, oraz do informowania kierowców o ich prawach w przypadku naprawy pojazdów; zwraca się do Komisji o to, by temu zbliżeniu prawodawstwa towarzyszyła pogłębiona analiza porównawcza wpływu rozdrobnienia przepisów dotyczących rynku wewnętrznego, europejski sektor produkcyjny i siłę nabywczą kierowców;

56.  apeluje o koordynację na szczeblu UE w celu wzmocnienia walki z importem podrobionych części samochodowych;

57.  zauważa konieczność zadbania przez państwa członkowskie o większą przejrzystość i stosowanie zasady dobrej wiary w stosunkach handlowych między producentami i dystrybutorami; uważa, że ustanowienie kodeksu postępowania między producentami i dystrybutorami jest bezpiecznym środkiem, by do tego doprowadzić; uważa, że Kodeks ten powinien zawierać co najmniej klauzule dotyczące przeniesienia działalności dystrybutorów, sprzedaży wielu marek i prawa do odszkodowania na wypadek rozwiązania umowy przez producenta bez uzasadnionej przyczyny, zgodnie z dodatkowymi wytycznymi Komisji 2010/C 138/05;

58.  wzywa Komisję do podjęcia we współpracy z państwami członkowskimi działań w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumenta, przejrzystości i bezpieczeństwa na rynku samochodów używanych, a także do prowadzenia działań zmierzających do stopniowego wycofania zanieczyszczających i mniej bezpiecznych pojazdów; pochwala zawarte w rozporządzeniu w sprawie badań przydatności do ruchu drogowego zalecenie Komisji dotyczące obowiązkowego rejestrowania przebiegu przy każdym badaniu; jest zdania, że inicjatywy takie jak belgijski system Car Pass mogą być wspierane z wykorzystaniem normy europejskiej; stwierdza, że procedury ponownej rejestracji pojazdów stosowane w przypadku przenoszenia pojazdów muszą także zniechęcać do dokonywania oszustw transgranicznego fałszowania przebiegu;

59.  potwierdza istnienie interesu gospodarczego dla Europy w ponownym tworzeniu dużych projektów przemysłowych, np. w dziedzinie aeronautyki i przestrzeni kosmicznej, aby osiągnąć rozmiar krytyczny, niezbędny do konfrontacji ze światową konkurencją; przypomina, że takie projekty mogą być realizowane na szczeblu Unii lub na zasadzie dobrowolności między państwami członkowskimi;

60.  podkreśla wagę inteligentnych strategii specjalizacji, dzięki którym zostają stworzone ramy dla inicjatywy zamiany wewnątrzeuropejskiej konkurencji tych samych działań przez komplementarne regionalne specjalizacje, które uczynią UE bardziej konkurencyjną w stosunku do krajów trzecich;

61.  zwraca uwagę:

62.  ubolewa, że plan działania CARS 2020 koncentruje się głównie na producentach samochodów w Europie, pomijając znaczenie całego rynku posprzedażowego, jego aktorów i ich potrzeb; uważa, że europejska polityka motoryzacyjna musi być obszerna i oparta na podejściu holistycznym; stwierdza, że głównym celem powinno być zapewnienie równych szans dla wszystkich podmiotów w łańcuchu; jest jednak zdania, że europejska polityka dotycząca przemysłu motoryzacyjnego powinna uwzględniać także zapisy dostosowane do wszystkich jej aktorów, zarówno dużych producentów, jak i małych i średnich przedsiębiorstw w łańcuchu dystrybucji i naprawy;

Rynki zewnętrzne i stosunki handlowe

63.  zwraca uwagę, że przemysł motoryzacyjny wnosi istotny pozytywny wkład do bilansu handlowego UE, że eksport na rynki wschodzące stanowi niekwestionowany warunek maksymalizacji długoterminowych zysków oraz że przyszłość naszych firm wiąże się nierozerwalnie z sojuszami z zagranicznymi funduszami i przedsiębiorstwami, poprzez np. umiejscowienie siedziby firmy poza granicami Unii, aby zapewnić jej wzrost (zwłaszcza poprzez produkcję i sprzedaż na miejscu) oraz import pojazdów, mający na celu zaspokojenie popytu;

64.  z zadowoleniem wita zapowiedź Komisji przełomowych prac nad strefą wolnego handlu z USA i Japonią i równego dostępu do rynków globalnych, co oznacza ścisłe przestrzeganie tych samych reguł przez wszystkich uczestników rynku motoryzacyjnego na świecie; zwiększa to prawdopodobieństwo ustanowienia zrównoważonego rozwoju oraz wzrostu bezpieczeństwa na drogach jako globalnych źródeł przewagi konkurencyjnej;

65.  uznaje, że jednolita międzynarodowa homologacja umożliwiająca kontrolę pojazdów oraz komponentów motoryzacyjnych w skali całego jednolitego rynku europejskiego oparta na unijnych jakościowych normach ekologicznych i bezpieczeństwa może odegrać znaczącą rolę w wykluczeniu nieuczciwej konkurencji;

66.  zauważa, że popyt na rynkach wschodzących będzie rósł nie tylko w segmencie dóbr luksusowych, lecz także w niższych segmentach oraz że europejski przemysł w tych segmentach będzie bardziej konkurencyjny;

67.  przyznaje, że konkurencyjność dużej części naszych przedsiębiorstw motoryzacyjnych pogarsza się ze względu na wzrost konkurencji, czasami nieuczciwej, ze strony przedsiębiorstw z państw trzecich; podkreśla, że wiele z nich może odnieść sukces, jeżeli umożliwi się im zaspokojenie rosnącego popytu na nowych rynkach eksportowych; zwraca się do Komisji, aby przeorganizowała swoją politykę handlową:

68.  zwraca się do Komisji o włączenie pojęcia konkurencyjności sektora motoryzacyjnego do swoich ocen skutków ex ante dotyczących przyszłych umów handlowych, o przeprowadzanie uaktualnionych ocen po wejściu w życie tych umów i o regularne przeprowadzanie ocen łącznych skutków umów obowiązujących obecnie oraz umów w trakcie negocjacji, na podstawie szczegółowych i jasno zdefiniowanych kryteriów, obejmujących formę udziału w ocenie zainteresowanych podmiotów;

69.  postanawia wyposażyć się w środki niezbędne do samodzielnej analizy skutków każdej umowy o wolnym handlu;

o
o   o

70.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także państwom członkowskim.

(1) http://ec.europa.eu/enterprise/sectors/automotive/files/cars-21-final-report-2012_en.pdf. (2) http://ec.europa.eu/enterprise/sectors/automotive/files/pagesbackground/competitiveness/cars21finalreport_en.pdf

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz praw w tej dziedzinie (2013/2040(INI))

P7_TA(2013)0548 A7-0426/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczący zdrowia publicznego, a zwłaszcza ust. 7 tego traktatu, który stanowi, że „[d]ziałania Unii są prowadzone w poszanowaniu obowiązków państw członkowskich w zakresie określania ich polityki dotyczącej zdrowia, jak również organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej”,

–  uwzględniając program działań przyjęty w 1994 r. podczas kairskiej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Ludności i Rozwoju (ICPD), a także program działań przyjęty w 1995 r. na pekińskiej Światowej konferencji w sprawie kobiet,

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0426/2013),

A.  mając na uwadze, że program działań przyjęty na kairskiej ICPD podaje definicję zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego;

1.  zauważa, że określanie i realizacja polityki w dziedzinie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz edukacji seksualnej należą do kompetencji państw członkowskich;

2.  zauważa, że nawet jeśli to do kompetencji państw członkowskich należy określanie i realizacja polityki w dziedzinie zdrowia i edukacji, UE może przyczyniać się do propagowania najlepszych praktyk wśród państw członkowskich;

3.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz sekretarzowi generalnemu ONZ.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie wolontariatu i działalności wolontariackiej w Europie (2013/2064(INI))

P7_TA(2013)0549 A7-0348/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 165, 166 i 214 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając definicję wolontariatu zaproponowaną przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP) w opracowanym przez nią podręczniku dotyczącym mierzalnej oceny pracy wolontariuszy (2011),

–  uwzględniając decyzję nr 2241/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie jednolitych ram wspólnotowych dla przejrzystości kwalifikacji i kompetencji (Europass),

–  uwzględniając decyzję nr 1719/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiającą program „Młodzież w działaniu” na okres 2007–2013(1),

–  uwzględniając decyzję nr 1720/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 listopada 2006 r. ustanawiającą program działań w zakresie uczenia się przez całe życie(2),

–  uwzględniając decyzję nr 1904/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 12 grudnia 2006 r. ustanawiającą program „Europa dla Obywateli” na rzecz promowania aktywnego obywatelstwa europejskiego na lata 2007–2013(3),

–  uwzględniając decyzję Rady 2010/37/WE z dnia 27 listopada 2009 r. w sprawie Europejskiego Roku Wolontariatu Propagującego Aktywność Obywatelską (rok 2011)(4),

–  uwzględniając rezolucję Rady i zgromadzonych w Radzie przedstawicieli rządów państw członkowskich dotyczącą uznawania wartości kształcenia nieformalnego i incydentalnego wśród młodzieży europejskiej(5),

–  uwzględniając rezolucję Rady z dnia 27 listopada 2007 r. w sprawie działań młodzieży w ramach wolontariatu (14427/1/2007),

–  uwzględniając rezolucję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 16 maja 2007 r. w sprawie realizacji wspólnych celów dotyczących działań młodzieży w ramach wolontariatu(6),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 20 listopada 2008 r. w sprawie mobilności młodych wolontariuszy w Unii Europejskiej(7),

–  uwzględniając zalecenie 2006/961/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie mobilności transnarodowej we Wspólnocie w celach edukacji i szkolenia: Europejska Karta na rzecz Jakości Mobilności(8),

–  uwzględniając swe oświadczenie z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie ustanawiania europejskich statutów dla towarzystw wzajemnych, stowarzyszeń i fundacji(9),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 3 października 2011 r. w sprawie roli wolontariatu w polityce społecznej (14552/2011),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie roli wolontariatu sportowego w propagowaniu aktywności obywatelskiej(10),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 27 października 2010 r. na temat obywatelstwa UE – 2010 r. pt. „Usuwanie przeszkód w zakresie praw obywatelskich UE” (COM(2010)0603),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Działania na rzecz pełnego udziału młodych ludzi w edukacji, zatrudnieniu i społeczeństwie” z dnia 5 września 2007 r. (COM(2007)0498),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Inwestowanie w młodzież i mobilizowanie jej do działania: strategia UE na rzecz młodzieży – Odnowiona otwarta metoda koordynacji na potrzeby wyzwań i możliwości stojących przed młodzieżą” z dnia 27 kwietnia 2009 r. (COM(2009)0200),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. pt. „Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „»Mobilna młodzież« – Inicjatywa na rzecz uwolnienia potencjału młodzieży ku inteligentnemu, trwałemu i sprzyjającemu włączeniu społecznemu wzrostowi gospodarczemu w Unii Europejskiej” z dnia 15 września 2010 r. (COM(2010)0477),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2011 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Komunikat w sprawie polityki UE i wolontariatu: Uznanie i propagowanie wolontariatu transgranicznego w UE” (COM(2011)0568),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego „Erasmus dla wszystkich” – Program UE na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu (COM(2011)0788),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 19 grudnia 2012 r. dla Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie wykonania, wyników i ogólnej oceny Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) (COM(2012)0781),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 28 marca 2012 r. w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie polityki UE i wolontariatu: Uznanie i propagowanie wolontariatu transgranicznego w UE”(11).

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 12 czerwca 2012 r. w sprawie uznania i propagowania wolontariatu transgranicznego w UE(12),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego,

–  Uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie wykonania, wyników i ogólnej oceny Europejskiego Roku Wolontariatu (2011);

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kultury i Edukacji (A7-0348/2013),

A.  mając na uwadze powodzenie Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) , jego odpowiednie cele oraz wpływ jeżeli chodzi o podnoszenie poziomu wiedzy na temat wolontariatu;

B.  mając na uwadze, że stworzenie warunków sprzyjających wolontariatowi i jego powszechnej dostępności jest procesem długoterminowym, wymagającym zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron;

C.  mając na uwadze, że wolontariat stanowi istotny aspekt czynnego obywatelstwa i demokracji, jak również kształtowania jednostki, uosabiając takie wartości europejskie jak solidarność i niedyskryminacja, mając również na uwadze, że przyczynia się on do rozwoju demokracji uczestniczącej i do promowania praw człowieka w UE i poza nią;

D.  mając na uwadze istotną rolę wolontariatu w dyskusji na temat polityki publicznej;

E.  mając na uwadze, że zaangażowanie w wolontariat może stanowić istotny sposób zdobywania kompetencji potrzebnych na rynku pracy, jak również sposobność na zyskanie wysokiej pozycji społecznej;

F.  mając na uwadze, że sport w dużym stopniu opiera się na działalności wolontariuszy;

G.  mając na uwadze, że wolontariat to najistotniejszy czynnik emancypacji indywidualnej i zbiorowej, solidarności i spójności społecznej;

H.  mając na uwadze, że wolontariat przyczynia się do realizacji celów strategii „Europa 2020” jako ważny czynnik wspierający tworzenie kapitału społecznego i stymulowanie rozwoju oraz wspierający spójność społeczną i gospodarczą;

I.  mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z października 2011 r. w sprawie roli wolontariatu w polityce społecznej Rada podkreśliła znaczenie działań wolontariackich na rzecz walki z brakiem równości płci;

J.  mając na uwadze, że utrzymujące się ograniczenia biurokratyczne na szczeblu krajowym ograniczają możliwości angażowania się w wolontariat, który nie został dotychczas w wystarczającym stopniu uznany w systemach prawnych wielu państw;

K.  mając na uwadze, że ze względu na różnice kulturowe i odmienne tradycje w poszczególnych państwach członkowskich, istnieją między nimi znaczące różnice prawne jeżeli chodzi o wolontariat, prawa przysługujące wolontariuszom i sposób organizacji wolontariatu;

L.  mając na uwadze, że poważny kryzys gospodarczy, polityka oszczędnościowa oraz presja fiskalna zagrażają stabilności finansowej wielu organizacji pozarządowych, instytucji sportowych i stowarzyszeń wolontariackich, które mimo to kontynuują swą działalność w tych trudnych czasach, aby wzmocnić integrację społeczną i dobrobyt społeczny;

M.  mając na uwadze, że aby chronić dziedzictwo Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) należy powziąć na szczeblu UE spójne i skoordynowane działania w kierunku europejskiej polityki w zakresie wolontariatu, która obecnie pozostaje rozdrobniona i podzielona między różne służby;

1.  przyjmuje do wiadomości dane liczbowe odnoszące się do kampanii informacyjnej w ramach Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) przytoczone w załącznikach do sprawozdania Komisji i ubolewa nad faktem, że osiągnięte rezultaty są dość skromne z powodu niedostatecznych zasobów finansowych;

2.  uznaje i wspiera różne formy wolontariatu praktykowane w poszczególnych państwach członkowskich pod postacią różnych organizacji krajowych i sieci stowarzyszeń działających na szczeblu lokalnym; w związku z tym wzywa do przyjęcia przez państwa członkowskie wielokulturowego podejścia, a także domaga się, by Komisja przeprowadziła szczegółową analizę krajowych praktyk i tradycji w dziedzinie wolontariatu w celu wypracowania wspólnego podejścia europejskiego;

3.  zauważa, że dalsza konsolidacja wspólnego europejskiego podejścia do wolontariatu stworzy więcej możliwości w zakresie mobilności i zatrudnienia ludzi młodych dzięki umożliwianiu im nabywania cennych kompetencji;

4.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w celu stworzenia warunków sprzyjających wolontariatowi niektóre państwa członkowskie przyjęły lub zmodyfikowały przepisy obowiązujące w tym sektorze i zaleca innym państwom członkowskim, by postąpiły podobnie, koncentrując się jednocześnie na umacnianiu praw wolontariuszy w oparciu o Europejską kartę praw i obowiązków wolontariuszy;

5.  zachęca państwa członkowskie, by tworzyły środowisko sprzyjające wolontariatowi, szczególnie za pomocą struktur prawnych tam, gdzie struktur takich brak;

6.  zauważa, że niektóre państwa członkowskie wdrożyły wytyczne zawarte w podręczniku MOP dotyczącym mierzalnej oceny pracy wolontariuszy i zachęca pozostałe państwa do tego samego, tak aby zgromadzić porównywalne dane na temat wolontariatu, które dadzą jasny obraz jego istotnego wkładu społecznego;

7.  wzywa do przyjęcia europejskiego statutu stowarzyszeń wolontariackich, mającego na celu wspomożenie prawnego i instytucjonalnego uznania tych stowarzyszeń;

8.  podkreśla potrzebę popularyzacji wolontariatu, zwłaszcza wśród uczniów, studentów i ludzi młodych, w celu rozszerzenia zakresu solidarności i pogłębienia poparcia dla niej;

9.  zauważa, że wysoka liczba europejskich paszportów umiejętności stworzonych w internecie w ostatnich miesiącach stanowi dowód sukcesu portfela cyfrowego, który oferuje wszechstronny obrazu umiejętności poszczególnych osób, łącznie z umiejętnościami nabytymi w ramach wolontariatu, aby można było je oficjalnie uznawać, zarówno w celach zawodowych jak i edukacyjnych;

10.  podkreśla wartość dodaną kompetencji i umiejętności nabytych w ramach wolontariatu w życiorysie i w karierze zawodowej, które można uznawać jako pozaformalne i nieformalne doświadczenie edukacyjne i zawodowe;

11.  uważa, że proponowany dokument „Europass Experience” dałby wolontariuszom możliwość opisania i wykazania kompetencji uzyskanych podczas wolontariatu, a nieujętych w otrzymywanych zaświadczeniach, oraz – w świetle zalecenia Rady w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego – zachęca Komisję Europejską do jak najszybszego wprowadzenia tego dokumentu;

12.  podkreśla znaczenie wspomnianych umiejętności i kompetencji dla motywowania ludzi młodych do angażowania się w wolontariat oraz dla stworzenia kapitału społecznego i pobudzenia rozwoju społecznego;

13.  zaleca potraktowanie z uwagą parytetu płci w sektorze wolontariatu, a w szczególności zdecydowanej przewagi mężczyzn, którzy wśród zwierzchników wolontariuszy dominują na stanowiskach kierowniczych;

14.  uważa, że dla ludzi młodych umiejętności nabyte w ramach wolontariatu powinno się uwzględniać w europejskim paszporcie umiejętności i Europass, aby traktować równorzędnie kształcenie formalne i nieformalne;

15.  podkreśla, że wolontariat pozwala młodzieży przerywającej naukę szkolną odnaleźć swe środowisko i podjąć działalność integracyjną;

16.  potwierdza poparcie dla inicjatywy Komisji mającej na celu utworzenie Europejskiego Ochotniczego Korpusu Pomocy Humanitarnej, aby zachęcić Unię do szybkiej i skoordynowanej reakcji na kryzysy humanitarne i wielkie klęski żywiołowe poprzez wsparcie kształcenia, mobilizacji i koordynacji wolontariuszy w zakresie operacji pomocy humanitarnej UE;

17.  podkreśla, że wolontariat, coraz bardziej rozpowszechniony wśród osób młodych oraz osób starszych, promuje kształcenie międzykulturowe, poczucie tożsamości europejskiej, solidarność między pokoleniami i przyczynia się do aktywnego starzenia się i aktywności obywatelskiej na wszystkich etapach życia;

18.  zwraca uwagę, że działalność wolontariacka umożliwia ludziom młodym i starszym wnoszenie wkładu na rzecz społeczeństwa i uzyskiwanie w zamian za to uznania i szacunku, co poprawia jakość ich życia, dobrobyt oraz ogólny stan zdrowia;

19.  wskazuje na fakt, że szeroka oferta działań w dziedzinie wolontariatu oraz łatwy dostęp do nich jeżeli chodzi o koszt, informacje, infrastrukturę, a także ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej oraz ubezpieczenie wypadkowe, stanowią istotny element wpierania wolontariatu wśród wszystkich grup wiekowych;

20.  jest zdania, że wolontariat jako aktywna forma budowania społeczeństwa obywatelskiego może przyczynić się do rozwoju dialogu międzykulturowego i odegrać ważną rolę w walce z uprzedzeniami i rasizmem;

21.  zwraca uwagę na znaczącą rolę, jaką odgrywa wolontariat w tworzeniu kapitału ludzkiego i społecznego oraz w promowaniu integracji społecznej; Wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania wartości dodanej wolontariatu sportowego, a konkretnie wolontariatu w dziedzinie sportu amatorskiego, bez którego wiele organizacji sportowych nie miałoby racji bytu;

22.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania wysokiej wartości dodanej wolontariatu w obecnym okresie poważnego kryzysu gospodarczego;

23.  podkreśla, że konieczne jest podejmowanie nieustannych wysiłków na rzecz zapewnienia kobietom równego dostępu do działalności wolontariackiej;

24.  zwraca uwagę na potrzebę zachowania ciągłości między Europejskim Rokiem Wolontariatu (2011) a następnymi latami europejskimi w celu zadbania o to, by wolontariat był postrzegany jako cenny środek wyrazu czynnej aktywności obywatelskiej, i w związku z tym zachęca Komisję Europejską do uwzględnienia wolontariatu jako istotnego czynnika aktywnej postawy obywatelskiej podczas Europejskiego Roku Obywateli;

25.  wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania, by wyniki osiągnięte na szczeblu krajowym podczas Europejskiego Roku Wolontariatu (2011) miały długotrwały charakter;

26.  zwraca się do Komisji o określenie i opracowanie zintegrowanej polityki wolontariatu i do posłużenia się otwartą metodą koordynacji w celu ułatwienia wymiany i współpracy między podmiotami w różnych państwach członkowskich;

27.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia niezbędnych kroków, mających na celu instytucjonalizację wolontariatu zgodnie z przepisami krajowego prawa pracy;

28.  zwraca się do państw członkowskich i do Komisji o utworzenie wspólnego punktu kontaktowego w formie serwisu odpowiedzialnego za politykę wolontariatu oraz za koordynację prac poszczególnych służb i różnych instytucji;

29.  podkreśla konieczność utworzenia, szczególnie we współpracy z europejskimi organizacjami, stowarzyszeniami i sieciami wolontariackimi, centralnego portalu unijnego, który stanie się paneuropejską platformą usprawniającą koordynację w tej dziedzinie, zawierającego również bazę danych wzorcowych praktyk w zakresie wolontariatu oraz sekcję dotyczącą wolontariatu transgranicznego, a także informacje o dostępnych programach, kosztach i warunkach uczestnictwa, co ułatwi gromadzenie i wymianę informacji;

30.  zachęca państwa członkowskie do utworzenia krajowych koordynacyjnych stron internetowych i wyszukiwarek, które umożliwią łatwy i przejrzysty dostęp do ofert wolontariatu osobom indywidualnym, a organizacjom współpracę;

31.  zachęca państwa członkowskie do utworzenia stabilnych i trwałych struktur wsparcia dla wolontariatu, zarówno na szczeblu krajowym, jak i transgranicznym, które będą pomagać zarówno woluntariuszom, jak i organizacjom wolontariatu; zaleca państwom członkowskim utrzymanie krajowych jednostek koordynujących utworzonych w związku z Europejskim Rokiem Wolontariatu (2011);

32.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia przepisów dyrektywy 2004/114/WE(13) w sprawie warunków przyjmowania obywateli państw trzecich w celu odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniach bez wynagrodzenia lub wolontariacie oraz do uproszczenia procedur wizowych, a nawet ich zniesienia dla osób, które pragną zaangażować się w działania wolontariackie, szczególnie w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa;

33.  wzywa władze krajowe, regionalne i lokalne do zapewnienia należytego finansowania i do uproszczenia procedur administracyjnych oraz do wprowadzenia bodźców podatkowych dla organizacji pozarządowych i sieci centrów wolontariackich, w szczególności małych organizacji, które dysponują ograniczonymi środkami; domaga się w związku z tym jaśniejszego określenia kwestii dotacji dla stowarzyszeń, aby ich finansowanie nie było mylone z pomocą państwa, która może zaburzać konkurencję w danym sektorze gospodarczym;

34.  wzywa Komisję Europejską do oceny możliwości uwzględnienia pracy wolontariackiej w wymiarze gospodarczym jako części współfinansowania w projektach europejskich;

35.  podkreśla znaczenie wspierania wolontariatu również w zakresie strategii odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw, przy poszanowaniu międzynarodowej normy ISO 26000:2010 zawierającej wytyczne dotyczące odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw w odniesieniu do wolontariatu;

36.  wzywa Komisję do dopilnowania, by państwa członkowskie wprowadziły obowiązkowe ubezpieczenia wolontariuszy, objęły ich opieką zdrowotną oraz zapewniły bezpieczeństwo prowadzonych przez nich działań;

37.  domaga się, by państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, wprowadziły ustawodawstwo dotyczące wolontariatu i upraszczały działania wolontariackie również poprzez kształcenie formalne, nieformalne i pozaformalne, tak aby wolontariusze stale podnosili swoje kwalifikacje i stawali się w coraz większym zakresie odpowiedzialni za swoje działania;

38.  wzywa państwa członkowskie do upraszczania działań wolontariackich również poprzez kształcenie formalne, nieformalne i pozaformalne, tak aby wolontariusze stale podnosili swoje kwalifikacje i stawali się w coraz większym zakresie odpowiedzialni za swoje działania, mając na uwadze, że ich poświęcenie w dużej mierze ma charakter altruistyczny i bezinteresowny; zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia w placówkach oświatowych fakultatywnych szkoleń dla wolontariuszy;

39.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego promowania wolontariatu europejskiego na uniwersytetach i w innych placówkach szkolnictwa wyższego;

40.  uważa, że w procesie kształcenia pozaformalnego działalność wolontariacka przyczynia się do rozwoju umiejętności i kwalifikacji zawodowych, przez co ułatwia wolontariuszom wejście lub powrót na rynek pracy,

41.  zaleca, aby Komisja nadal utrzymywała kontakty z następcą grupy „EYV 2011 Alliance” – Europejskim Sojuszem na rzecz Wolontariatu – i z innymi organizacjami wolontariackimi oraz aby uwzględniła zalecenia przedstawione w Agendzie Działań na rzecz Wolontariatu w Europie (PAVE) w opracowywaniu planu działań proponowanych na przyszłość;

42.  zachęca Komisję do zapewnienia odpowiednich zasobów na utworzenie Funduszu Rozwoju Wolontariatu Europejskiego w celu zagwarantowania utworzenia odpowiedniej infrastruktury wsparcia;

43.  podkreśla znaczenie uproszczenia na szczeblu europejskim i krajowym dostępności finansowania europejskiego dla NGO, a w szczególności z EFS;

44.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia zalecenia Rady w sprawie walidacji uczenia się pozaformalnego i nieformalnego oraz do zapewnienia, przed planowanym terminem w 2018 r., wdrożenia oficjalnych struktur weryfikacji wiedzy, umiejętności i kompetencji uzyskanych dzięki wolontariatowi, umożliwiających uzyskanie kwalifikacji uznawanych przez placówki oświatowe, pracodawców i inne podmioty;

45.  wzywa Komisję do uznania czasu przeznaczonego na wolontariat jako współfinansowania rzeczowego kwalifikującego się do uzyskania dotacji europejskich oraz do opracowania, we współpracy z organizacjami wolontariackimi systemów rejestrowania i dokumentowania czasu poświęconego na wolontariat w oparciu o dostępne instrumenty i modele;

46.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 327 z 24.11.2006, s. 30. (2) Dz.U. L 327 z 24.11.2006, s. 45. (3) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 32. (4) Dz.U. L 17 z 22.1.2010, s. 43. (5) Dz.U. C 168 z 20.7.2006, s. 1. (6) Dz.U. C 241 z 20.9.2008, s. 1. (7) Dz.U. C 319 z 13.12.2008, s. 8. (8) Dz.U. L 394 z 30.12.2006, s. 5. (9) Dz.U.C 199 E z 7.7.2012, s. 187. (10) Dz.U. C 372 z 20.12.2011, s. 24. (11) CESE 824/2012. (12) Dz.U.C 332 E z 15.11.2013, s. 14. (13) Dz.U. L 375 z 23.12.2004, s. 12.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie sprawozdań z misji informacyjnych do celów rozpatrywania petycji (interpretacja art. 202 ust. 5 Regulaminu) (2013/2258(REG))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając pismo przewodniczącego Komisji Spraw Konstytucyjnych z dnia 26 listopada 2013 r.,

–  uwzględniając art. 211 Regulaminu,

1.  przyjmuje następującą wykładnię art. 202 ust. 5 Regulaminu:

„Jedynym celem misji informacyjnych i sprawozdań z tych misji jest dostarczenie komisji informacji niezbędnych do dalszego rozpatrywania petycji. Za sporządzanie takich sprawozdań odpowiedzialni są wyłącznie uczestnicy misji, którzy dążą do osiągnięcia konsnensusu. W braku takiego konsensusu w sprawozdaniu przedstawia się rozbieżne wnioski dotyczące faktów i oceny. Sprawozdanie przedkładane jest komisji do zatwierdzenia w jednym głosowaniu, chyba że przewodniczący zezwoli, w uzasadnionych przypadkach, na składanie poprawek do poszczególnych części sprawozdania. Art. 52 nie ma zastosowania do sprawozdań ani bezpośrednio, ani odpowiednio. W przypadku niezatwierdzenia sprawozdania przez komisję sprawozdanie nie zostaje przekazane Przewodniczącemu Parlamentu.ˮ;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji do wiadomości Radzie oraz Komisji.