Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Zbigniewa Ziobry, przedstawiony przez prokuratora Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 24 czerwca 2013 r. w związku z postępowaniem karnym toczącym się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia V Wydział Karny [nr ref. V K199/12], a ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 września 2013 r.,

–  uwzględniając wyjaśnienia Zbigniewa Ziobry udzielone zgodnie z art. 7 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyboru przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich, uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dni:

–  12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r. oraz 6 września 2011 r.(1),

–  uwzględniając art. 105 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

–  uwzględniając art. 6 ust. 1 oraz art. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0045/2014),

A.  mając na uwadze, że prokurator generalny Rzeczypospolitej Polskiej zwrócił się o uchylenie immunitetu parlamentarnego Zbigniewa Ziobry, posła do Parlamentu Europejskiego, w związku z postępowaniem sądowym w sprawie domniemania popełnienia przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że wniosek prokuratora generalnego dotyczy przestępstwa podlegającego ściganiu z oskarżenia prywatnego na mocy art. 212 ust. 1 i 2 polskiego kodeksu karnego;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa;

E.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 105 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej „poseł nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za swoją działalność wchodzącą w zakres sprawowania mandatu poselskiego ani w czasie jego trwania, ani po jego wygaśnięciu. Za taką działalność poseł odpowiada wyłącznie przed Sejmem, a w przypadku naruszenia praw osób trzecich może być pociągnięty do odpowiedzialności sądowej tylko za zgodą Sejmu”;

F.  mając na uwadze, że jedynie do Parlamentu Europejskiego należy podjęcie decyzji o uchyleniu – bądź nie – immunitetu w tym przypadku; mając na uwadze, że Parlament może rozsądnie uwzględnić stanowisko posła przy podejmowaniu decyzji dotyczącej uchylenia immunitetu poselskiego(2);

G.  mając na uwadze, że domniemane przestępstwo nie może mieć bezpośredniego albo oczywistego związku z wykonywaniem przez Zbigniewa Ziobrę obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego, ani też stanowić opinii lub stanowiska zajętego przez niego w głosowaniu w czasie wykonywania przez niego obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego, o czym mowa w art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

H.  mając na uwadze, że postępowanie karne przeciwko Zbigniewowi Ziobrze wydaje się nie mieć związku z jego statusem posła do Parlamentu Europejskiego;

I.  mając na uwadze, że w tym przypadku Parlament nie znalazł dowodów wskazujących na zaistnienie fumus persecutionis, czyli wystarczająco poważnego i precyzyjnego podejrzenia, że sprawę wniesiono z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności rzeczonego posła,

J.  mając na uwadze, że wniosek przedstawiono w wyniku wzajemnego powództwa, a także mając na uwadze, że w takim wypadku decyzja o nieuchyleniu immunitetu posła mogłaby uniemożliwić drugiej stronie prywatnej prowadzenie sprawy sądowej w ramach obrony;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Zbigniewa Ziobry;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Rzeczypospolitej Polskiej oraz Zbigniewowi Ziobrze.

(1) Wyrok z dnia 12 maja 1964 r. w sprawie 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier (Zbiór 1964, s. 387); wyrok z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 149/85, Wybot/Faure i inni (Zbiór 1964, s. 2391); wyrok z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-345/05, Mote/Parlament (Zbiór 2008, s. II-2849); wyrok z dnia 21 października 2008 r. w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07, Marra/De Gregorio i Clemente (Zbiór 2008, s. I-7929); wyrok z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06, Gollnisch/Parlament (Zbiór 2010, s. II-1135); wyrok z dnia 6 września 2011 r. w sprawie C-163/10, Patriciello (Zbiór 2011, s. I-7565). (2) Sprawa T-345/05 Mote/Parlament, Zbiór Orzecznictwa 2008, s. II-2849, pkt 28.