Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Maria Borghezia z dnia 21 listopada 2013 r., ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 21 listopada 2013 r., o skorzystanie z immunitetu w związku z dochodzeniem prowadzonym przeciwko niemu przez sąd w Mediolanie (ref. 47917/13),

–  wysłuchawszy Carla Casiniego, który reprezentował Maria Borghezia zgodnie z art. 7 ust. 5 Regulaminu Parlamentu, a także wysłuchawszy samego Maria Borghezia,

–  uwzględniając art. 1, 11 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.153 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r. oraz 6 września 2011 r.(1),

–  uwzględniając włoski kodeks karny,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, 6a i 7 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A7-0245/2014),

A.  mając na uwadze, że poseł do Parlamentu Europejskiego Mario Borghezio złożył wniosek o skorzystanie z immunitetu poselskiego w związku z postępowaniem toczącym się przed jednym z sądów włoskich;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec posłów do Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

C.  mając na uwadze, że celem tego przepisu jest zapewnienie posłom do Parlamentu Europejskiego swobody wypowiedzi co do zasady, ale takie prawo swobody wypowiedzi nie upoważnia do pomówień, zniesławiania, nawoływania do nienawiści czy kwestionowania honoru innych, bądź też do jakiegokolwiek szkalowania, które są sprzeczne z art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

D.  mając na uwadze, że wniosek Maria Borghezia dotyczy postępowania karnego prowadzonego przeciwko niemu przez prokuraturę przy sądzie w Mediolanie w związku z zarzucanymi mu wypowiedziami z wywiadu radiowego w dniu 8 kwietnia 2013 r.;

E.  mając na uwadze, że Mario Borghezio był posłem do Parlamentu Europejskiego w czasie udzielania wywiadu;

F.  mając na uwadze, że zgodnie z informacją dostarczoną przez prokuraturę przedmiotowe wypowiedzi podlegają karze na mocy art. 81 ust. 1 i art. 595 ust. 1 włoskiego kodeksu karnego, art. 3 ust. 1 ustawy nr 205/1993 oraz art. 3 ust. 1 lit. a) ustawy nr 654/1975, tj. za powtarzające się publiczne zniesławienie i rozpowszechnianie poglądów dyskryminacyjnych opartych na poczuciu wyższości lub nienawiści rasowej;

G.  mając na uwadze, że przedmiotowe wypowiedzi dotyczą domniemanych cech charakterystycznych romskiej grupy etnicznej;

H.  mając na uwadze, że działalność parlamentarna Maria Borghezia wskazuje na zainteresowanie kwestiami romskimi, ale że fakty związane z przedmiotową sprawą – jak wynika z informacji z prokuratury i przesłuchania w Komisji Prawnej – wskazują, iż wygłoszone podczas wywiadu oświadczenia nie mają bezpośredniego i oczywistego związku z tą działalnością;

I.  mając na uwadze, że zarzucane wypowiedzi zostały wygłoszone w tonie wykraczającym poza zazwyczaj napotykany w debacie politycznej, a ponadto miały głęboko nieparlamentarny charakter; mając na uwadze, że są one sprzeczne z art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a zatem nie można ich uważać za wygłoszone podczas wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego;

J.  mając na uwadze, że gdyby wypowiedzi w rodzaju tych, które wygłosił Mario Borghezio, wygłoszono podczas posiedzenia parlamentarnego, stałyby się one przedmiotem sankcji na mocy art. 153 Regulaminu Parlamentu; mając na uwadze, że w związku z tym immunitet parlamentarny nie może obejmować takich wypowiedzi wygłoszonych poza Parlamentem;

K.  mając na uwadze, że w związku z tym nie można uznać, iż Mario Borghezio działała w ramach wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego;

1.  nie wyraża zgody na skorzystanie przez Maria Borghezia z immunitetu i przywilejów;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym organom Republiki Włoskiej oraz Mariowi Borgheziowi.

(1) Wyrok z dnia 12 maja 1964 r. w sprawie 101/63, Wagner/Fohrmann i Krier (Zbiór 1964, s. 387); wyrok z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 149/85, Wybot/Faure i inni (Zbiór 1964, s. 2391); wyrok z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-345/05, Mote/Parlament (Zbiór 2008, s. II-2849); wyrok z dnia 21 października 2008 r. w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07, Marra/De Gregorio i Clemente (Zbiór 2008, s. I-7929); wyrok z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06, Gollnisch/Parlament (Zbiór 2010, s. II-1135); wyrok z dnia 6 września 2011 r. w sprawie C-163/10, Patriciello (Zbiór 2011, s. I-7565).