Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zatwierdzenia, w imieniu Unii Europejskiej, protokołu do Konwencji o zabezpieczeniach międzynarodowych na wyposażeniu ruchomym dotyczącego zagadnień właściwych dla taboru kolejowego, przyjętego w Luksemburgu w dniu 23 lutego 2007 r. (15113/2013 – C8-0004/2014 – 2013/0184(NLE))

P8_TA(2014)0054 A8-0030/2014

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (15113/2013),

–  uwzględniając protokół do Konwencji o zabezpieczeniach międzynarodowych na wyposażeniu ruchomym dotyczący zagadnień właściwych dla taboru kolejowego, przyjęty w Luksemburgu w dniu 23 lutego 2007 r.(1),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 81 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0004/2014),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A8-0030/2014),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 331 z 16.12.2009, s. 5.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zatwierdzenia, w imieniu Unii Europejskiej, Konwencji haskiej z 30 czerwca 2005 r. o umowach dotyczących właściwości sądu (12052/2014 – C8-0222/2014 – 2014/0021(NLE))

P8_TA(2014)0055 A8-0034/2014

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12052/2014),

–  uwzględniając konwencję haską z dnia 30 czerwca 2005 r. o umowach dotyczących właściwości sądu(1),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 81 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0222/2014),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A8-0034/2014),

1.  wraża zgodę na zatwierdzenie przedmiotowej konwencji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Stałemu Biuru Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(1) Dz.U. L 133 z 29.5.2009, s. 3.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/008 FI/STX Rauma z Finlandii) (COM(2014)0630 – C8-0214/2014 – 2014/2137(BUD))

P8_TA(2014)0056 A8-0043/2014

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0630 – C8-0214/2014),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0043/2014),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im reintegracji na rynku pracy,

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej,

D.  mając na uwadze, że w dniu 27 maja 2014 r. władze fińskie złożyły wniosek EGF/2014/008 FI/STX Rauma w następstwie zwolnienia 577 pracowników w przedsiębiorstwie STX Finland Oy prowadzącym działalność w sektorze gospodarki sklasyfikowanym w dziale 30 NACE Rev. 2 („Produkcja pozostałego sprzętu transportowego”),

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.  zwraca uwagę, że władze fińskie złożyły wniosek na podstawie kryterium interwencji przewidzianego w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG, zgodnie z którym wymagane jest zwolnienie co najmniej 500 pracowników lub zaprzestanie prowadzenia działalności przez co najmniej tyle osób pracujących na własny rachunek w czteromiesięcznym okresie odniesienia w przedsiębiorstwie w państwie członkowskim, przy czym liczba ta obejmuje pracowników zwolnionych u dostawców i producentów znajdujących się na niższym szczeblu łańcucha dostaw lub osoby, które zaprzestały prowadzenia własnej działalności gospodarczej we współpracy z takimi dostawcami i producentami;

2.  odnotowuje, że w dniu 27 maja 2014 r. władze fińskie przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 14 października 2014 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący niecałe pięć miesięcy;

3.  zauważa, iż władze fińskie twierdzą, że w ostatnich latach światowy przemysł żeglugi morskiej uległ drastycznej zmianie i że w tym globalnym kontekście udział UE w sektorze stoczniowym(4) gwałtownie spadł z 13 % w 2007 r. do 5 % w pierwszych trzech kwartałach 2013 r., podczas gdy odnośny udział Chin, Korei Południowej i Japonii wzrósł łącznie z 77 % w 2007 r. do 86 % w pierwszych trzech kwartałach 2013 r.; zwraca uwagę, że oprócz tej istotnej ekspansji Azji na rynku stoczniowym spadek liczby zamówień na skutek kryzysu gospodarczego spowodował, że w sektorze europejskim odnotowuje się nadmiar mocy produkcyjnych, co z kolei wymusza silną konkurencję;

4.  zgadza się, że czynniki te są powiązane z poważnymi zmianami w strukturze światowego handlu spowodowanymi globalizacją oraz że kryteria interwencji wymienione w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Finlandia ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

5.  zauważa, że do chwili obecnej sześć wniosków o wsparcie z EFG dotyczyło ogólnie sektora stoczniowego: jeden z nich miał związek z globalizacją handlu, a pozostałych pięć – ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym; uważa, że restrukturyzacja tego sektora może ograniczyć trudności oraz że przemysł stoczniowy w poszczególnych państwach członkowskich mógłby uzyskać wsparcie w postaci wytycznych uwzględniających perspektywę europejską;

6.  zwraca uwagę, że omawiane zwolnienia jeszcze pogorszą sytuację w zakresie bezrobocia w Finlandii Południowo-Zachodniej, ponieważ większość zwolnionych pracowników ma niski poziom wykształcenia i jest już w dość zaawansowanym wieku, co prawdopodobnie zwiększy ryzyko długotrwałego bezrobocia; jest tym bardziej zaniepokojony skutkami, jakie to zamknięcie będzie miało dla regionu, jako że przemysł stoczniowy i metalurgiczny to główne i zakorzenione w tradycji rodzaje działalności gospodarczej, w związku z czym przestawienie się na nowe formy działalności gospodarczej jest jeszcze trudniejsze;

7.  zauważa, że oprócz 577 zwolnień w okresie odniesienia liczba kwalifikujących się beneficjentów obejmuje również 57 pracowników zwolnionych po czteromiesięcznym okresie odniesienia, co daje łącznie 634 osoby, z których liczba beneficjentów objętych pomocą w ramach środków EFG wynosi 565;

8.  odnotowuje, że szacunkowe całkowite koszty wynoszą 2 378 000 EUR, z czego 113 000 EUR przeznaczone jest na wdrażanie, oraz że wkład finansowy z EFG wynosi 1 426 800 EUR, co stanowi 60 % całkowitych kosztów;

9.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze fińskie postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 15 stycznia 2014 r., na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet, a nawet przed złożeniem wniosku o wkład finansowy z EFG;

10.  zauważa, że władze fińskie wskazały, iż skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w drodze konsultacji z zainteresowanymi partnerami społecznymi oraz z różnymi innymi zainteresowanymi podmiotami, a także z zadowoleniem przyjmuje fakt, że konsultacje są nadal prowadzone w ramach grupy roboczej powołanej przez Ministerstwo Zatrudnienia i Gospodarki specjalnie na potrzeby poprowadzenia sprawy zwolnień w STX Finland;

11.  odnotowuje, że zindywidualizowane usługi, jakie mają być świadczone, obejmują trzy rodzaje środków dla zwolnionych pracowników objętych wspomnianym wnioskiem: (i) udzielenie im pomocy w przejściu do nowego zatrudnienia, (ii) udzielenie im pomocy w rozpoczęciu własnej działalności gospodarczej oraz (iii) zapewnienie im szkolenia lub kształcenia;

12.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że proponowane działania obejmują ustanowienie punktów świadczenia usług; docenia, że w punktach tych mają być świadczone jeszcze bardziej zindywidualizowane i wszechstronne usługi niż ma to miejsce w publicznych urzędach pracy;

13.  zwraca uwagę, że wysoki odsetek (41,42 %) zwolnionych pracowników to osoby w wieku od 55 do 64 lat; ponadto zauważa, że osoby należące do tej grupy wiekowej są w większym stopniu zagrożone długotrwałym bezrobociem i wykluczeniem z rynku pracy; wobec tego uważa, że pracownicy ci mogą mieć szczególne potrzeby w związku ze świadczeniem im zindywidualizowanych usług;

14.  z zadowoleniem przyjmuje zwłaszcza środek zatytułowany „Badanie dotyczące przedsiębiorstw”, w ramach którego we współpracy z przedsiębiorstwami i zakładami przemysłowymi w Raumie zostanie przeprowadzone badanie dotyczące dostępnych miejsc pracy w regionie w celu zgromadzenia aktualnych danych dotyczących zapotrzebowania na personel w przedsiębiorstwach oraz nadania właściwego kierunku poszukiwaniu pracy przez zwolnionych pracowników i zapewnienia im niezbędnych szkoleń;

15.  wyraża aprobatę dla koncepcji, zgodnie z którą osoby planujące rozpoczęcie działalności gospodarczej mogą odbywać staże w przedsiębiorstwach i w ten sposób zobaczyć, na czym polega praca przedsiębiorcy; zauważa, że założenie działalności gospodarczej przez osobę zwolnioną z pracy przynosi wartość dodaną zarówno danej osobie, jak i całemu społeczeństwu;

16.  zauważa, że celem dopłat do wynagrodzeń jest zadbanie o to, aby pracownicy objęci pomocą i zatrudnieni przez nowych pracodawców nie byli w gorszej sytuacji w pierwszym okresie wykonywania nowej pracy; uważa, że środek ten może stanowić zachętę dla pracowników do poszukiwania zatrudnienia i podejmowania pracy w nowych i nieznanych branżach;

17.  przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności, a także pakiet ten powinien wpisywać się w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

18.  apeluje o to, by środki z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) planowane w ramach nowego okresu programowania EFS uzupełniały proponowane środki i ułatwiały reintegrację pracowników w przyszłościowych i trwałych sektorach gospodarki;

19.  przypomina, że szanse na zatrudnienie zależą również od poziomu integracji społecznej, a zatem apeluje o zwrócenie szczególnej uwagi na wsparcie społeczne starszych i mniej wykwalifikowanych pracowników;

20.  wyraża zadowolenie, że w zakresie dostępu do proponowanych działań i ich wdrażania przestrzegane będą zasady równego traktowania i niedyskryminacji;

21.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/008 FI/STX Rauma z Finlandii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2014/878/UE.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Mierzony według wielkości produkcji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/005 FR/GAD z Francji) (COM(2014)0662 – C8-0226/2014 – 2014/2166(BUD))

P8_TA(2014)0057 A8-0044/2014

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0662 – C8-0226/2014),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0044/2014),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG),

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60% łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności gospodarczej;

D.  mając na uwadze, że w dniu 6 czerwca 2014 r. władze Francji złożyły wniosek EGF/2014/005 FR/GAD w związku ze zwolnieniem 744 pracowników w przedsiębiorstwie GAD société anonyme simplifiée prowadzącym działalność w sektorze gospodarki sklasyfikowanym w dziale 10 NACE Rev. 2 („Produkcja artykułów spożywczych”),

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

F.  mając na uwadze, że władze lokalne regionu Bretanii nie były zaangażowane w organizowanie zindywidualizowanych usług (Cellule de reclassement) dla pracowników dotkniętych zwolnieniami, chociaż są odpowiedzialne za szkolenia zawodowe; mając na uwadze, że przedstawiciele lokalnych związków zawodowych w najważniejszych zakładach, w których dokonano zwolnień, nie brali udziału w negocjacjach w sprawie środków pomocowych;

1.  zwraca uwagę, że władze Francji złożyły wniosek na podstawie kryterium interwencji ustanowionego w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG, zgodnie z którym wymagane jest zwolnienie co najmniej 500 pracowników lub zaprzestanie prowadzenia działalności przez co najmniej tyle osób pracujących na własny rachunek w czteromiesięcznym okresie referencyjnym w przedsiębiorstwie w państwie członkowskim, przy czym liczba ta obejmuje pracowników zwolnionych u dostawców i producentów znajdujących się na niższym szczeblu łańcucha dostaw lub osoby, które zaprzestały prowadzenia własnej działalności gospodarczej we współpracy z takimi dostawcami i producentami;

2.  zgadza się z Komisją, że kryteria interwencji wymienione w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Francja ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

3.  odnotowuje, że w dniu 6 czerwca 2014 r. władze Francji przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 24 października 2014 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja dotrzymała krótkiego terminu wynoszącego 12 tygodni, przewidzianego w rozporządzeniu w sprawie EFG;

4.  zwraca uwagę, że władze Francji utrzymują, że GAD – jako przedsiębiorstwo zajmujące się ubojem i przetwórstwem mięsa – zostało poddane presji cenowej spowodowanej dwoma czynnikami – staraniami hodowców, aby zrekompensować wzrost cen paszy, oraz sytuacją konsumentów próbujących poradzić sobie z obniżką dochodów;

5.  zgadza się, że ograniczone spożycie wieprzowiny w następstwie wyższych cen i niższej siły nabywczej konsumentów jest związane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 546/2009(4);

6.  jest zdania, że wzrost cen paszy dla świń, którą Unia głównie importuje z innych kontynentów dotkniętych w ostatnim czasie suszą, można przypisać globalizacji;

7.  jest zdania, że trudności przedsiębiorstwa były spowodowane w znacznej mierze również innymi czynnikami, takimi jak nieuczciwa konkurencja na rynku wewnętrznym ze strony konkurentów nadużywających zapisów dyrektywy o delegowaniu pracowników(5) lub brak minimalnego godziwego wynagrodzenia we wszystkich państwach członkowskich;

8.  wzywa Komisję, by zapewniła równe warunki na rynku wewnętrznym oraz zgodność z jego prawodawstwem i instrumentami;

9.  dochodzi do wniosku, że trudności finansowe przedsiębiorstwa GAD są spowodowane szeregiem czynników, jednak zgadza się, że Francja ma prawo do wsparcia finansowego z EFG;

10.  zauważa, że do chwili obecnej złożono jeszcze jeden wniosek o wsparcie z EFG(6), który dotyczył sektora produkcji artykułów spożywczych i był również uzasadniany światowym kryzysem gospodarczym i finansowym;

11.  zauważa, że zwolnienia te pogorszą sytuację na rynku pracy w Bretanii, ponieważ zatrudnienie w tym regionie jest zależne od sektora rolnego w większym stopniu niż średnio we Francji (11% w Bretanii w porównaniu do 5% średniej we Francji);

12.  odnotowuje, że oprócz 744 pracowników zwolnionych w okresie referencyjnym do kwalifikujących się beneficjentów zaliczono także 16 pracowników zwolnionych po czteromiesięcznym okresie referencyjnym, co daje w sumie liczbę 760 osób objętych pomocą z EFG;

13.  odnotowuje, że szacowane łączne koszty wynoszą 1 530 000 EUR, z czego 30 000 EUR przeznaczone jest na wdrożenie, a wkład finansowy z EFG wynosi 918 000 EUR, co stanowi 60% łącznych kosztów;

14.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Francji postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 3 stycznia 2014 r., przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu wsparcia z EFG na zaproponowany skoordynowany pakiet, a nawet przed złożeniem wniosku o wkład finansowy z EFG;

15.  odnotowuje, że władze Francji zaznaczyły, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług opracowano po tym, jak w dniu 28 czerwca 2013 r. centralny komitet przedsiębiorstwa GAD został poinformowany, że w przedsiębiorstwie planowana jest redukcja 889 miejsc pracy;

16.  ubolewa jednak z powodu niewystarczającego zaangażowania lokalnych władz politycznych i związków zawodowych; proponuje, aby w ramach przyszłego przeglądu rozporządzenia w sprawie EFG w dokumentacji zawierającej wniosek o uruchomienie EFG, przedkładany Komisji przez władze krajowe, uwzględnić formalne konsultacje z lokalnymi władzami politycznymi i związkami zawodowymi; uważa, że konieczna jest lepsza integracja EFG z programami i procesami restrukturyzacji dotyczącymi lokalnej struktury gospodarczej;

17.  z zadowoleniem przyjmuje, że pracownicy otrzymują już wsparcie w postaci różnych środków wspierających proces poszukiwania nowej pracy, oraz że do dnia 20 maja 2014 r. 108 z nich zawarło już umowę o pracę na okres dłuższy niż sześć miesięcy, kolejnych 66 – na okres krótszy niż sześć miesięcy, a trzech spośród nich rozpoczęło własną działalność, a niemal wszyscy postanowili zostać w regionie;

18.  ubolewa, że zindywidualizowane usługi, które mają być świadczone zwolnionym pracownikom, obejmują tylko jedno działanie, które ma być realizowane przez punkt kompleksowej obsługi (Cellule de reclassement), zarządzany przez dwie agencje kontraktujące; zauważa, że Francja zwraca się o sfinansowanie z EFG jedynie tego punktu kompleksowej obsługi; wyraża zaniepokojenie z powodu niewielkiej wysokości środków przypadającej na jednego pracownika (ok. 1200 EUR); wzywa władze francuskie, aby w planowanym wniosku o uruchomienie EFG w odniesieniu do pozostałych zamykanych zakładów przedsiębiorstwa GAD przedstawiły bardziej ambitny program obejmujący większy zakres środków, jak np. ośrodek przyjęć i pomoc w poszczególnych sprawach, pomoc ekspertów zewnętrznych, warsztaty tematyczne, szkolenia, dodatki szkoleniowe i dotacje na tworzenie przedsiębiorstw;

19.  oczekuje, ze Komisja i władze francuskie będą ściśle przestrzegały zasady, zgodnie z którą płatności dla agencji będą dokonywane w ratach i na podstawie osiągniętych wyników;

20.  jest zdania, że dzięki monitorowaniu działalności agencji za pomocą regularnych sprawozdań pisemnych można zapewnić właściwe wykorzystanie funduszy, tak aby zaproponować uczestnikom indywidualną ścieżkę kariery, wystarczającą liczbę ofert pracy i pomoc przy zakładaniu działalności gospodarczej w ramach punktu kompleksowej obsługi;

21.  przypomina, że fundusze muszą pomóc pracownikom, a nie wspierać agencje;

22.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że agencje kontraktujące otrzymują zapłatę według skali określonej na podstawie osiągniętych przez nie wyników;

23.  zauważa, że 17,5% zwolnionych pracowników jest w wieku od 55 do 64 lat; zauważa ponadto, że ta grupa wiekowa jest bardziej zagrożona długotrwałym bezrobociem i wykluczeniem z rynku pracy; uznaje zatem, że pracownicy ci potrzebują specjalnego rodzaju spersonalizowanych usług;

24.  wyraża zadowolenie, że w zakresie dostępu do proponowanych działań i ich wdrażania przestrzegane będą zasady równego traktowania i niedyskryminacji;

25.  przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności, a także pakiet ten powinien wpisywać się w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

26.  zauważa, że władze francuskie nie zwróciły się o finansowanie działań przygotowawczych, zarządzania, działań informacyjnych ani reklamy;

27.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

29.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/005 FR/GAD z Francji)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2014/876/UE.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 546/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (Dz.U. L 167 z 29.6.2009, s. 26). (5) Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz.U. L 18 z 21.1.1997, s. 1). (6) EGF/2014/001 EL/Nutriart, który dotyczy wyrobów piekarniczych.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie zasięgnięcia opinii Trybunału Sprawiedliwości na temat zgodności z traktatami Umowy między Kanadą a Unią Europejską w sprawie przekazywania i przetwarzania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) (2014/2966(RSP))

P8_TA(2014)0058 B8-0265/2014

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności jego ust. 6 i 11,

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy między Kanadą a Unią Europejską o przekazywaniu i przetwarzaniu danych dotyczących przelotu pasażera (12652/2013),

–  uwzględniając Umowę między Unią Europejską a Kanadą o przekazywaniu i przetwarzaniu danych dotyczących przelotu pasażera (12657/2013),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim (COM(2010)0492),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. dotyczącą rozpoczęcia negocjacji w sprawie umów dotyczących rejestru nazwisk pasażerów (PNR) ze Stanami Zjednoczonymi, Australią i Kanadą (1)oraz rezolucję z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR)(2),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 19 października 2010 r. dotyczącą komunikatu Komisji w sprawie globalnego podejścia do przekazywania krajom trzecim danych dotyczących przelotu pasażera (PNR)(3),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 30 września 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia i podpisania Umowy między Kanadą a Unią Europejską o przekazywaniu i przetwarzaniu danych dotyczących przelotu pasażera(4),

–  uwzględniając opinię nr 7/2010 Grupy Roboczej Art. 29 z dnia 12 listopada 2010 r. na temat komunikatu Komisji Europejskiej w sprawie globalnego podejścia do przekazywania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) państwom trzecim,

–  uwzględniając art. 16 TFUE oraz art. 7 i 8 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2010 r. w sprawie C‑518/07 Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec,

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 kwietnia 2014 r. w połączonych sprawach C‑293/12 i C-594/12, na mocy którego dyrektywa o zatrzymywaniu danych została uznana za nieważną,

–  uwzględniając art. 108 ust. 6 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska zawarła w 2005 r. Umowę z Kanadą w sprawie przetwarzania danych dotyczących przelotu pasażera (PNR) na podstawie szeregu zobowiązań ze strony Kanadyjskiej Agencji Służb Granicznych (CBSA) dotyczących stosowania programu PNR; mając na uwadze, że wraz z wygaśnięciem odnośnej decyzji Komisji w dniu 22 września 2009 r. unijna podstawa prawna dla przekazywania danych PNR Kanadyjskiej Agencji Służb Granicznych przestała istnieć;

B.  mając na uwadze, że Kanadyjska Agencja Służb Granicznych sama zobowiązała się do zagwarantowania UE, że zobowiązania będą nadal wypełniane i będą obowiązywały do czasu wejścia w życie nowej umowy; mając na uwadze, że zostały o tym poinformowane wszystkie państwa członkowskie i ich ograny ochrony danych;

C.  mając na uwadze, że od wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. zawarcie nowych umów PNR przez Radę wymaga uprzedniej zgody Parlamentu Europejskiego;

D.  mając na uwadze, że dnia 2 grudnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję, wraz z wytyczną negocjacyjną, udzielając Komisji zgody na podjęcie negocjacji w imieniu UE w celu zawarcia z Kanadą Umowy w sprawie przekazywania i przetwarzania danych dotyczących przelotu pasażera;

E.  mając na uwadze, że dnia 18 lipca 2013 r. Komisja zwróciła się do Rady o podjęcie decyzji w sprawie zawarcia umowy;

F.  mając na uwadze, że dnia 30 września 2013 r. Europejski Inspektor Ochrony Danych wydał opinię w sprawie umowy, kwestionując konieczność i adekwatność systemów PNR oraz masowego przekazywania danych PNR państwom trzecim, jak również wybór podstawy prawnej;

G.  mając na uwadze, że dnia 5 grudnia 2013 r. Rada postanowiła zwrócić się do Parlamentu o to, by wyraził zgodę na zawarcie umowy;

H.  mając na uwadze, że umowa ta została podpisana w dniu 25 czerwca 2014 r.,

I.  mając na uwadze, że dnia 7 lipca 2014 r. Rada zwróciła się do Parlamentu o udzielenie zgody na zawarcie umowy;

J.  mając na uwadze; że dnia 8 kwietnia 2014 r. Trybunał Sprawiedliwości w swoim wyroku w połączonych sprawach C‑293/12 i C-594/12 uznał dyrektywę o zatrzymywaniu danych za nieważną;

K.  mając na uwadze, że celem umowy, o czym stanowi jej art. 1, jest ustalenie warunków, zgodnie z którymi dane PNR mogą być przekazywane i wykorzystywane, a także ustalenie sposobu ochrony danych;

1.  uważa, że brak jest jasności prawa co do tego, czy projekt umowy jest zgodny z postanowieniami traktatów (art. 16 TFUE) i Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej (art. 7, 8 i 52 ust. 1) w zakresie prawa jednostki do ochrony danych osobowych; kwestionuje ponadto wybór podstawy prawnej, a mianowicie art. 82 ust. 1 lit. d) i art. 87 ust. 2 lit. a) TFUE (współpraca policyjna i sądowa) zamiast art. 16 TFUE (ochrona danych);

2.  postanawia zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości o opinię w sprawie zgodności umowy z traktatami;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji tytułem informacji oraz do podjęcia niezbędnych kroków w celu uzyskania opinii Trybunału Sprawiedliwości.

(1) Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 70. (2) Dz.U. C 74 E z 13.3.2012, s. 8. (3) Dz.U. C 357 z 30.12.2010, s. 7. (4) Dz.U. C 51 z 22.2.2014, s. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie UE i globalnych ram rozwoju po roku 2015 (2014/2143(INI))

P8_TA(2014)0059 A8-0037/2014

Parlament Europejski,

–  uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie przyjęte w lipcu 2014 r. przez Otwartą Grupę Roboczą ONZ ds. Celów Zrównoważonego Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie przyjęte w dniu 8 sierpnia 2014 r. przez Międzyrządowy Komitet Ekspertów ONZ ds. Finansowania Zrównoważonego Rozwoju,

–  uwzględniając deklarację ministerialną Forum Politycznego Wysokiego Szczebla ds. Zrównoważonego Rozwoju z lipca 2014 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie milenijnych celów rozwoju z 2014 r.,

–  uwzględniając dokument końcowy z posiedzenia wysokiego szczebla poświęconego globalnemu partnerstwu na rzecz skutecznej współpracy w dziedzinie rozwoju, które odbyło się w kwietniu 2014 r.,

–  uwzględniając pekińską deklarację i platformę działania, zatwierdzoną na IV światowej konferencji w sprawie kobiet we wrześniu 1995 r., a także późniejsze dokumenty końcowe,

–  uwzględniając program działań Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju, przyjęty w 1994 r. w Kairze, a także późniejszy przegląd +20,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet z dnia 18 grudnia 1979 r.,

–  uwzględniając raport ONZ zatytułowany „Równouprawnienie płci: tabela postępów. Rok 2012”, w którym ocenia się poprawę w zakresie kwestii dotyczących równouprawnienia w ramach ośmiu milenijnych celów rozwoju,

–  uwzględniając wynik konferencji ONZ „Środowisko i rozwój” z 1992 r. oraz sprawozdanie z będącej jej wynikiem konferencji w sprawie zrównoważonego rozwoju, która odbyła się w Rio de Janeiro (Brazylia) w dniach 20–22 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) w sprawie rozwoju społecznego z 2014 r., zatytułowane „Zrównoważony postęp społeczny: zmniejszanie podatności na zagrożenia i wzmacnianie odporności”,

–  uwzględniając przyjęte w maju 2013 r. sprawozdanie panelu wysokiego szczebla ONZ ds. programu działań na rzecz rozwoju na okres po 2015 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie z konferencji ONZ w sprawie zrównoważonego rozwoju, która odbyła się w Rio de Janeiro w dniach 20–22 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Zespołu Zadaniowego Systemu ONZ ds. Programu Działań ONZ na rzecz Rozwoju po 2015 r. dla Sekretarza Generalnego ONZ pt. „Dążenie ku przyszłości, jakiej pragniemy dla wszystkich” z czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając rezolucję zatytułowaną „Dotrzymanie obietnicy: zjednoczeni z myślą o osiągnięciu milenijnych celów rozwoju”, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ na posiedzeniu plenarnym wysokiego szczebla w sprawie milenijnych celów rozwoju, podczas 65. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w 2010 r.,

–  uwzględniając stambulski program działania na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych na lata 2011–2020,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych,

–  uwzględniając sprawozdanie FAO na temat braku bezpieczeństwa żywnościowego,

–  uwzględniając deklarację i plan działania przyjęte w grudniu 2011 r. na spotkaniu wysokiego szczebla w Pusanie poświęconym skuteczności pomocy rozwojowej,

–  uwzględniając sprawozdanie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju zatytułowane „Bilans półmetka – realizacja milenijnych celów rozwoju”, opublikowane w styczniu 2010 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka i ramy prawne w dziedzinie praw człowieka,

–  uwzględniając prace Zespołu Zadaniowego Systemu ONZ ds. Programu Działań ONZ na rzecz Rozwoju po 2015 r., prowadzone pod wspólnym kierownictwem Departamentu Spraw Gospodarczych i Społecznych ONZ (DESA) oraz UNDP, przy wsparciu wszystkich agencji ONZ i w porozumieniu z właściwymi zainteresowanymi stronami,

–  uwzględniając globalną strategię i plan działania WHO na rzecz zdrowia publicznego, innowacji i własności intelektualnej z dnia 24 maja 2008 r.,

–  uwzględniając deklarację paryską w sprawie skuteczności pomocy oraz program działania z Akry,

–  uwzględniając Deklarację o prawie do rozwoju z 1986 r.,

–  uwzględniając Unijny kodeks postępowania w sprawie komplementarności i podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju(1),

–  uwzględniając art. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który potwierdza, że „Unia zapewnia spójność swoich poszczególnych polityk i działań, uwzględniając wszystkie swoje cele”,

–  uwzględniając art. 208 TFUE, który stanowi, że: „Przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2014 r. zatytułowany „Godne życie dla wszystkich: od wizji do wspólnego działania” (COM(2014)0335),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 maja 2014 r. zatytułowany „Większa rola sektora prywatnego w osiąganiu trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu w krajach rozwijających się” (COM(2014)0263),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 30 kwietnia 2014 r. – pakiet zatytułowany „Podejście oparte na prawach, obejmujące wszystkie prawa człowieka, na rzecz unijnej współpracy rozwojowej” (SWD(2014)0152),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2013 r. zatytułowany „Godne życie dla wszystkich: eliminacja ubóstwa i zapewnienie światu zrównoważonej przyszłości” (COM(2013)0092),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 września 2012 r. zatytułowany „Korzenie demokracji i zrównoważonego rozwoju: współpraca Europy ze społeczeństwem obywatelskim w dziedzinie stosunków zewnętrznych” (COM(2012)0492),

–  uwzględniając dokument zatytułowany „W kierunku ustanowienia ram rozwoju po 2015 r.”, będący wynikiem konsultacji społecznych w sprawie przygotowania stanowiska UE, które w dniach od 15 czerwca do 15 września 2012 r. przeprowadziła Komisja Europejska,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej, zatytułowane „Konsensus Europejski”(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 12 kwietnia 2005 r. zatytułowany „Spójność polityki na rzecz rozwoju” (COM(2005)0134), a także konkluzje z 3166. posiedzenia Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 14 maja 2012 r., zatytułowane „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian”,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014–2020(3),

–  uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie 69. sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych(4),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Roku Rozwoju (2015)(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie milenijnych celów rozwoju – określenie ram po 2015 r.(6),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 19 maja 2014 r. w sprawie podejścia do współpracy na rzecz rozwoju, opartego na prawach i obejmującego wszystkie prawa człowieka,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po 2015 r.,

–  uwzględniając wspólną deklarację AKP–UE w sprawie programu działań na rzecz rozwoju po roku 2015 z dnia 20 czerwca 2014 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Ogólnych z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie nadrzędnego programu działań na okres po roku 2015,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0037/2014),

A.  mając na uwadze, że w 2000 r. wszystkie zainteresowane strony ustanowiły milenijne cele rozwoju z myślą o osiągnięciu konkretnych celów w zakresie rozwoju i ograniczenia ubóstwa do 2015 r.;

B.  mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju zaowocowały świadomością, iż likwidacja ubóstwa w skali globalnej to pilne wyzwanie i priorytet działań na świecie; mając na uwadze, że milenijne cele rozwoju zostały osiągnięte w różnym stopniu, co w widoczny i pozytywny sposób przyczyniło się do ograniczenia skrajnego ubóstwa, zwalczania malarii i gruźlicy oraz poprawy dostępu do wody pitnej, a także do ograniczenia nierówności w zakresie możliwości edukacyjnych na poziomie szkoły podstawowej; mając na uwadze, że określając ramy na okres po roku 2015, należy w pełni uwzględnić pewne braki w osiągnięciu milenijnych celów rozwoju;

C.  mając na uwadze, że ocena postępów przy realizacji obecnych milenijnych celów rozwoju pokazała, że w nowych ramach decydujące znaczenie ma silny związek między likwidacją ubóstwa, zwalczaniem nierówności a wspieraniem zrównoważonego rozwoju, a także jednolity i uniwersalny zbiór celów oraz zróżnicowane podejście;

D.  mając na uwadze, że według prognoz liczba ludności w miastach wzrośnie z obecnych 3,6 mld do ponad 6 mld, a największe miasta rozrosną się do rozmiarów megamiast o liczbie mieszkańców przekraczającej 100 mln; mając na uwadze, że nadmierna urbanizacja zagraża zrównoważonemu charakterowi rozwoju we wszystkich jego aspektach;

E.  mając na uwadze, że na Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju w Kairze w 1994 r. zaapelowano o dostęp do usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, w tym planowania rodziny; w związku z tym przypomina o danych szacunkowych, zgodnie z którymi w roku 2013 w okresie ciąży i podczas porodu zmarło 289 tys. kobiet; przypomina o milenijnym celu rozwoju nr 5 oraz o potrzebie zagwarantowania kobietom dostępu do skutecznej metody antykoncepcji i planowania rodziny, aby obniżyć liczbę zgonów okołoporodowych matek o prawie jedną trzecią;

F.  mając na uwadze, że ograniczanie ubóstwa następuje w nierównym stopniu, a nierówności w obrębie pojedynczych krajów i między krajami, które pogłębiły się zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, stanowią główne wyzwanie rozwojowe, szczególnie w krajach o niskich i średnich dochodach; mając na uwadze, że 1,5 mld ludzi żyje w ubóstwie i jednocześnie cierpi niedostatek w zakresie opieki zdrowotnej, edukacji i poziomu życia, zwłaszcza w państwach dotkniętych konfliktami i w państwach niestabilnych;

G.  mając na uwadze, że konflikty charakteryzujące się przemocą oraz kryzysy humanitarne w dalszym ciągu niweczą wysiłki na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że kobiety ponoszą w większym stopniu skutki konfliktów wojskowych oraz kryzysów;

H.  mając na uwadze, że wciąż potrzebne są dodatkowe wysiłki, aby obniżyć o połowę odsetek ludzi cierpiących głód, gdyż 162 mln małych dzieci jest narażonych na niedożywienie; mając na uwadze, że ukryty głód można zdefiniować jako niedobór mikroelementów, który może mieć nieodwracalne skutki dla zdrowia, jak również konsekwencje społeczno-ekonomiczne związane ze zmniejszeniem wydajności pracowników;

I.  mając na uwadze, że rok 2014 jest Międzynarodowym Rokiem Rolnictwa Rodzinnego,

J.  mając na uwadze, że w Deklaracji o prawie do rozwoju z 1986 r. uznano rozwój za podstawowe prawo człowieka; mając na uwadze, że deklaracja ta zobowiązuje do podejścia, którego podstawą są prawa człowieka i które charakteryzuje się urzeczywistnianiem wszystkich praw człowieka (gospodarczych, społecznych, kulturalnych, obywatelskich i politycznych); mając również na uwadze, że w deklaracji zawarto także zobowiązanie do zacieśniania współpracy międzynarodowej;

K.  mając na uwadze, że zmiana klimatu i degradacja środowiska zagrażają ograniczaniu ubóstwa, pogarszając sytuację grup w najtrudniejszej sytuacji, a wiele krajów rozwijających się wciąż jest uzależnionych od rolnictwa i zasobów naturalnych podatnych na oddziaływanie klimatu oraz nie dysponuje zdolnościami w zakresie zarządzania ryzykiem klimatycznym; mając na uwadze, że istnieje pilna potrzeba zmniejszenia globalnych emisji gazów cieplarnianych oraz osiągnięcia sprawiedliwszego i bardziej zrównoważonego gospodarowania i zarządzania zasobami naturalnymi;

L.  mając na uwadze, że postępy na drodze do realizacji milenijnych celów rozwoju w zakresie opieki zdrowotnej opierają się w dużej mierze na inwestycjach badawczo-rozwojowych poczynionych we wcześniejszych latach; mając na uwadze, że prawa własności intelektualnej nie powinny utrudniać dostępu do przystępnych cenowo leków;

M.  mając na uwadze, że podstawowym warunkiem przerwania międzypokoleniowego cyklu dziedziczenia ubóstwa i nierówności jest możliwość rozwoju wczesnodziecięcego oraz dostęp do jak najlepszej edukacji dla każdego dziecka, młodego człowieka i dorosłego;

N.  mając na uwadze niewielkie postępy w dziedzinie równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet; mając na uwadze, że kobiety często doświadczają dyskryminacji i przemocy;

O.  mając na uwadze, że w skali światowej kobiety i dziewczęta stanowią większość osób żyjących w skrajnym ubóstwie, oraz mając na uwadze, że równouprawnienie płci oraz prawa kobiet to niezbędny warunek powodzenia globalnych ram rozwoju na okres po roku 2015; mając na uwadze, że według szacunków każdego dnia na świecie umiera około 800 kobiet wskutek powikłań w czasie ciąży lub porodu; mając na uwadze, że na Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju w Kairze w 1994 r. zaapelowano o powszechny dostęp do usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego, a także do odnośnych praw, co może ratować życie;

P.  mając na uwadze, że kobiety stanowią ponad połowę migrantów;

Q.  mając na uwadze, że Afryka eksportuje przy pomocy nielegalnych przepływów finansowych znacznie więcej kapitału do innych części świata w porównaniu z tym, co otrzymuje w postaci pomocy międzynarodowej i przekazów pieniężnych;

R.  mając na uwadze, że nowe ramy na rzecz zrównoważonego rozwoju stanowią okazję do zapewnienia szerokiego udziału organizacji społeczeństwa obywatelskiego, samorządów lokalnych i parlamentów narodowych;

S.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na wzrost demograficzny na skalę globalną należy stworzyć więcej nowych i godziwych miejsc pracy; mając na uwadze, że sektor prywatny tworzy najwięcej miejsc pracy zarówno w krajach rozwiniętych, jak i w krajach rozwijających się, a zatem może być niezbędnym partnerem w zwalczaniu ubóstwa, jeżeli istnieją jasne mechanizmy odpowiedzialności oraz w pełni przestrzega się międzynarodowych regulacji w zakresie ochrony socjalnej;

T.  mając na uwadze, że pomoc w dalszym ciągu odgrywa wyjątkową rolę w ograniczaniu ubóstwa i może doprowadzić do przełomu w krajach rozwijających się;

U.  mając na uwadze, że wykorzystanie zasobów krajowych stanowi istotny element walki z ubóstwem i nierównością;

V.  mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie to najwięksi darczyńcy pomocy rozwojowej i dlatego powinny pozostać najbardziej aktywnymi uczestnikami kolejnego etapu negocjacji pod egidą ONZ, promując w szczególności podejście oparte na prawach człowieka, którego główne elementy to równość, brak dyskryminacji, uczestnictwo i integracja przy planowaniu i wdrażaniu tych ram;

W.  mając na uwadze, że w konkluzjach Rady z grudnia 2014 r. znajdzie się spójny pakiet zasad oraz główne założenia strategii negocjacyjnej;

X.  mając na uwadze, że art. 208 TFUE stanowi, że zmniejszenie ubóstwa jest głównym celem polityki Unii na rzecz rozwoju, oraz ustanawia spójność polityki na rzecz rozwoju;

I.  Milenijne cele rozwoju: ocena i nowe wyzwania

1.  podkreśla, że w ostatnich latach zmieniły się warunki globalne, co obejmuje zmiany w globalnej równowadze gospodarczej i politycznej, i chociaż niektóre kraje rozwijające się i gospodarki wschodzące odnotowały stosunkowy wzrost gospodarczy, wciąż borykają się one z poważnym i pogłębiającym się problemem nierówności; jest zdania, że potrzebne jest nowe podejście obejmujące globalne zarządzanie oraz koncentrujące się na spójności polityki na rzecz rozwoju i na zapewnianiu globalnych dóbr publicznych;

2.  przypomina, że choć zaletą milenijnych celów rozwoju była ich prostota, nie rozwiązały one problemów strukturalnych stanowiących przyczynę ubóstwa i nierówności; podkreśla, że globalne ramy zrównoważonego rozwoju po roku 2015 powinny prowadzić do zmian dzięki likwidowaniu podstawowych przyczyn ubóstwa i nierówności, a tym samym powinny doprowadzić do końca działania podjęte w związku z obecnymi milenijnymi celami rozwoju;

3.  podkreśla, że ustanowione w 2000 r. milenijne cele rozwoju odniosły wiele sukcesów w krajach o średnich dochodach i krajach rozwijających się, jednak postępy nie były równe, zarówno wewnątrz krajów, jak i między nimi, dlatego należy dokładnie przeanalizować te wyniki i wyciągnąć wnioski podczas kształtowania globalnych ram rozwoju po 2015 r.;

4.  przypomina, że chociaż milenijne cele rozwoju doprowadziły do ogromnej zmiany w życiu ludzi, kluczowe kwestie, takie jak łamanie praw człowieka, nierówności, w tym nierówności między płciami, konflikty zbrojne i terroryzm, zmiana klimatu, brak bezpieczeństwa żywnościowego, brak praw własności, brak praw do gruntów, migracja, ograniczony dostęp do usług w zakresie opieki zdrowotnej i edukacji, zmiany demograficzne, ograniczone zasoby, utrata bioróżnorodności, korupcja, oszustwa podatkowe i uchylanie się od płacenia podatków, niestabilny wzrost, bezrobocie oraz kryzysy finansowe i gospodarcze wciąż stanowią wyjątkowo złożone i powiązane ze sobą wyzwania na następne dziesięciolecia i wskazują na potrzebę znalezienia nowych modeli rozwoju, które umożliwiłyby wszystkim obywatelom trwały rozwój sprzyjający włączeniu społecznemu;

5.  podkreśla, że zrównoważenie środowiskowe jest ogromnym wyzwaniem, a niepowodzenie w tym zakresie może zagrażać rozwojowi społecznemu w każdym jego wymiarze; przypomina w szczególności, że degradacja środowiska stanowi ogromną przeszkodę na drodze do osiągnięcia celu, jakim jest likwidacja skrajnego ubóstwa i głodu; przypomina na przykład, że utrzymujące się nierówności i walka o skąpe zasoby to jedne z głównych przyczyn konfliktów, głodu, braku bezpieczeństwa oraz przemocy, a to z kolei główne czynniki hamujące rozwój społeczny i działania na rzecz osiągnięcia zrównoważonego rozwoju;

6.  podkreśla, że te nowe ramy powinny stanowić skuteczną odpowiedź na powyższe wyzwania i rozwiązanie istotnych kwestii, takich jak poszanowanie godności każdego człowieka, sprawiedliwość, równość, dobre zarządzanie, demokracja, praworządność, pokój i bezpieczeństwo, zmiana klimatu, ograniczenie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi i budowanie odporności na nie, ochrona bioróżnorodności, trwały wzrost sprzyjający włączeniu społecznemu, prawa własności, prawa do gruntów, opieka zdrowotna i ochrona socjalna, edukacja, badania i innowacje, a także prawa kobiet, dzieci, młodych ludzi i mniejszości;

7.  podkreśla, że nowe ramy rozwoju muszą mieć uniwersalny charakter oraz mieć zastosowanie we wszystkich krajach, w tym również w państwach członkowskich UE, co oznacza, że muszą być użyteczne i uczciwe z perspektywy zarówno krajów rozwiniętych, jak i rozwijających się, a także muszą uwzględniać różne krajowe uwarunkowania, możliwości, strategie i priorytety; podkreśla, że wynikające stąd nowe obowiązki i obciążenia muszą zostać równo i sprawiedliwie podzielone między wszystkie kraje; apeluje do UE o wskazanie konkretnych działań i zobowiązań stanowiących odniesienie do zasady uniwersalności na szczeblu wewnętrznym i międzynarodowym;

8.  podkreśla, że osią nowych ram rozwoju powinna być wzajemna odpowiedzialność i przejrzystość na wszystkich szczeblach, a rządy krajowe i inne podmioty, w tym sektor prywatny, powinny ponosić odpowiedzialność za wdrażanie tych ram;

9.  wzywa UE, by aktywnie prowadziła proces ustanowienia jednolitych, kompleksowych i zintegrowanych globalnych ram rozwoju po roku 2015, oraz z zadowoleniem przyjmuje konsensus, zgodnie z którym nowy globalny program działań na rzecz rozwoju powinien wzmocnić środki wdrożenia i odnowy globalnego partnerstwa na rzecz zrównoważonego rozwoju;

II.  Potrzeba odnowienia światowego partnerstwa oraz zajęcia zdecydowanego i spójnego stanowiska przez UE

10.  wzywa UE, aby odgrywała aktywną rolę w kształtowaniu nowego partnerstwa globalnego, które zmobilizuje do działania wszystkie kraje, w tym gospodarki wschodzące, jak też wszystkie odnośne zainteresowane strony, w tym sektor prywatny, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, władze lokalne i parlamenty narodowe;

11.  apeluje do UE o przyjęcie silnego, spójnego i jednolitego stanowiska w zbliżających się negocjacjach międzyrządowych przy uwzględnieniu priorytetów wskazanych w niniejszej rezolucji;

12.  zgadza się z konkluzjami otwartej grupy roboczej ONZ; uważa jednak, że należałoby ostatecznie pogrupować ramy określone w tych konkluzjach, przy czym należy utrzymać równowagę między eliminacją ubóstwa, zwalczaniem nierówności oraz trzema wymiarami zrównoważonego rozwoju, a ponadto nie może się to odbyć kosztem podejścia opartego na prawach ani bardziej ambitnych i innowacyjnych celów;

13.  podkreśla, że nowe ramy globalne powinny obejmować odpowiednią strukturę instytucjonalną, zajmującą się osiągnięciem głównych celów – eliminacji ubóstwa, zwalczania nierówności oraz wspierania zrównoważonego rozwoju, wraz z jasnymi wytycznymi dotyczącymi kontroli ich wdrażania, oraz że struktura ta powinna zająć się również problemem złożoności i wzajemnych powiązań między poszczególnymi obszarami przyszłych ram;

14.  jest zdania, że spójność polityki na rzecz zrównoważonego rozwoju jest kluczowym narzędziem wdrażania ram na okres po 2015 r.; w tym celu wzywa UE do dopilnowania, by do ram włączono niezbędne wytyczne, oceny skutków oraz mechanizmy monitorowania i sprawozdawczości, aby urzeczywistnić spójność polityki na rzecz rozwoju;

15.  podkreśla, że powszechność globalnego programu działań na rzecz rozwoju po roku 2015 oznacza bardziej ambitne zobowiązania UE i jej państw członkowskich; podkreśla, że nowe cele zrównoważonego rozwoju w globalnych ramach będzie należało odzwierciedlić zarówno w zewnętrznej, jak i wewnętrznej polityce UE;

III.  Obszary priorytetowe

16.  przypomina, że likwidacja ubóstwa musi pozostać najważniejszym priorytetem globalnego programu działań na rzecz rozwoju po roku 2015, podobnie jak powiązane ze sobą filary stabilności gospodarczej, zrównoważonego rozwoju ekologicznego i zrównoważonego rozwoju społecznego, a także wzmocnione partnerstwo globalne;

Eliminacja ubóstwa, zwalczanie nierówności oraz zrównoważony rozwój

17.  podkreśla, że podstawowym aspektem globalnych ram rozwoju po roku 2015 powinna być eliminacja ubóstwa, zwalczanie nierówności oraz zrównoważony rozwój; podkreśla, że ramy muszą koncentrować się na ludziach i służyć zaprowadzeniu sprawiedliwości oraz że należy przy tym zastosować podejście oparte na prawach, tak aby zmniejszać nierówności w obrębie pojedynczych krajów i między krajami, co powinno stanowić jeden z kluczowych priorytetów w nowych ramach;

18.  uważa, że nierówności utrudniają rozwój i realizację działań na rzecz ograniczenia ubóstwa; przypomina, że likwidacja ubóstwa, równość i zrównoważony rozwój są możliwe tylko wówczas, jeżeli uwzględni się wszystkie szczególnie wrażliwe grupy i wspiera równy dostęp do zasobów, zrównoważone korzystanie z nich oraz dobre zarządzanie nimi; wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania celu zrównoważonego rozwoju nr 10 – zaproponowanego przez otwartą grupę roboczą ONZ – jako autonomicznego celu w nowych ramach;

19.  podkreśla potrzebę ustalenia celu w zakresie likwidacji skrajnego ubóstwa na poziomie 2 USD dziennie, jeżeli ramy te rzeczywiście mają mieć charakter transformacyjny;

20.  podkreśla, że przyszłe ramy powinny uwzględniać wielowymiarowe aspekty ubóstwa i nierówności, które nie ograniczają się do braku dochodów, lecz uwzględniają człowieka z poszanowaniem jego godności oraz we wszystkich jego wymiarach, w tym w wymiarze społecznym; podkreśla, że ubóstwa nie należy oceniać wyłącznie na podstawie dochodów, lecz również na podstawie wskaźników dobrostanu innych niż PKB;

21.  zaleca wspieranie budowania państwowości za pomocą zwiększenia ogólnej i/lub sektorowej pomocy zależnej od spełnienia kryteriów dobrych rządów;

22.  podkreśla również, że w gospodarce, która w dużej mierze podlega zasadom globalizacji, w wyniku liberalizacji doszło do ograniczenia siły przetargowej pracowników, co z kolei zagraża prawom zapisanym w Powszechnej deklaracji praw człowieka i programie godnej pracy; w związku z powyższym wzywa UE do ukształtowania swojej strategii politycznej w zakresie handlu w taki sposób, aby utrzymać i chronić wysokie standardy socjalne i środowiskowe, a także zniechęcać do wszelkich przejawów dumpingu socjalnego i środowiskowego;

23.  podkreśla, że istnieje zasadniczy związek między dobrym zarządzaniem, zrównoważonym rozwojem i wzrostem oraz ograniczeniem nierówności społecznych; podkreśla znaczenie promowania równych szans i praw oraz dialogu społecznego; apeluje o szerszą definicję ubóstwa, która nie opierałaby się jedynie na PKB, lecz obejmowała również inne wskaźniki postępu i dobrostanu;

24.  podkreśla decydującą rolę gospodarczą i społeczną silnej i stabilnej klasy średniej; podkreśla konieczność większego zaangażowania klasy średniej w proces polityczny, tak aby sprzyjać solidarnemu wzrostowi;

25.  apeluje o propagowanie rozwoju zrównoważonego pod względem ekologicznym we wszystkich krajach, zarówno rozwiniętych, jak i rozwijających się, który opierałby się na zrównoważonym korzystaniu z odnawialnych zasobów naturalnych i ochronie środowiska;

26.  podkreśla potrzebę promowania zrównoważonego rozwoju poprzez utrzymywanie równowagi w rozwoju regionalnym dzięki wspieraniu rozwoju małych miejscowości i mniejszych miast oraz niedopuszczaniu do nadmiernego rozrastania się dużych miast;

Podejście oparte na prawach człowieka

27.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wspieranie podejścia opartego na prawach człowieka i koncentrującego się na ludziach znalazło się wśród celów zrównoważonego rozwoju zaproponowanych przez otwartą grupę roboczą ONZ; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że do tej pory nie przyjęto bardziej ambitnego podejścia, i podkreśla, że takie podejście jest niezbędne do wyeliminowania przyczyn ubóstwa, wykluczenia społecznego i nierówności;

28.   podkreśla powszechność, niepodzielność i współzależność wszystkich praw człowieka wszystkich ludzi bez żadnej dyskryminacji, począwszy od podstawowego prawa wszystkich ludzi do godności, przy czym szczególną uwagę należy zwrócić na prawa człowieka kobiet i dziewcząt, w tym promowanie powszechnego dostępu do praw reprodukcyjnych i seksualnych oraz zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz ochronę i poszanowanie praw migrantów i mniejszości, w tym osób LGBTI i osób zakażonych wirusem HIV; podkreśla, jak istotne jest przestrzeganie i promowanie w nowych ramach praw osób niepełnosprawnych;

29.  wzywa UE do położenia nacisku na to, by w programie działań na okres po 2015 r. w sposób priorytetowy potraktować przyjęcie i wdrożenie właściwych ram prawnych oraz fakt, że strategie krajowe i lokalne powinny zwalczać korupcję i bezkarność, zapewniając dostęp do bezstronnych i niezawisłych instytucji wymiaru sprawiedliwości oraz do skutecznych środków prawnych w przypadku łamania praw człowieka, zwłaszcza praw grup zmarginalizowanych, a także zapewniając ochronę obrońcom praw człowieka; podkreśla, że globalne ramy rozwoju na okres po 2015 r. powinny gwarantować dobre zarządzanie, demokrację i praworządność;

30.  wzywa UE do podwojenia wysiłków w celu zapewnienia, by w zbliżających się negocjacjach międzyrządowych podejście oparte na prawach człowieka i prawo do rozwoju stały się podstawowymi koncepcjami globalnych ram rozwoju po roku 2015 i aby w związku z tym przy planowaniu, realizacji i monitorowaniu tych ram uwzględniano kluczowe filary tego podejścia, tj. uniwersalność, niepodzielność, niedyskryminację, równość, rozliczalność, praworządność, uczestnictwo i integrację; podkreśla, jak ważne jest, by cel zrównoważonego rozwoju nr 16 zaproponowany przez otwartą grupę roboczą ONZ był autonomicznym celem w nowych ramach;

Zapobieganie konfliktom, odbudowa po konfliktach, budowanie pokoju oraz propagowanie trwałego pokoju

31.  jest zdania, że globalne ramy rozwoju na okres po 2015 r. powinny właściwie odzwierciedlać nowy ład na rzecz państw niestabilnych i wyznaczone w Pusanie cele dotyczące budowania pokoju i państwowości; podkreśla, że w nowych ramach należy ze szczególną uwagą potraktować państwa niestabilne; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dążenie do społeczeństwa żyjącego w pokoju to jeden z priorytetów UE stanowiących ważny element nowych ram; jest również zdania, że koniecznie należy zaangażować się na rzecz strukturalnego, intensywnego i długofalowego partnerstwa, którego priorytetowym celem będzie reforma sektora bezpieczeństwa, zaprowadzenie rządów prawa i powołanie instytucji demokratycznych;

32.  podkreśla, że w nowych ramach należy uwzględnić podstawowe przyczyny konfliktów i niestabilności; apeluje o to, by instytucje europejskie wprowadziły bardziej reaktywne procedury w sytuacjach pokonfliktowych i przyjęły strategię, w ramach której pomoc rozwojowa będzie jak najlepiej wspierała cele bezpieczeństwa;

33.  zdecydowanie potępia fakt, że na obszarach objętych konfliktem przestępcy nie są ścigani ani karani, zwłaszcza w przypadku przemocy seksualnej wobec kobiet i dzieci; podkreśla potrzebę podwojenia wysiłków na rzecz ochrony ludności cywilnej cierpiącej z powodu konfliktów zbrojnych, na rzecz zwiększenia dostępu do wsparcia psychologicznego, zwłaszcza dla kobiet i dzieci, a także wzmocnienia w nowych globalnych ramach zasady łączenia pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju;

34.  uznaje ważny wkład kobiet w zapobieganie konfliktom i budowanie pokoju i w związku z tym apeluje o propagowanie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325, aby zapewnić udział kobiet w rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu demokracji;

Łagodzenie zmiany klimatu, ochrona środowiska i ograniczenie ryzyka katastrof

35.  uważa, że do globalnych ram rozwoju na okres po 2015 r. należy skutecznie i w sposób widoczny i ambitny włączyć łagodzenie zmiany klimatu oraz dostosowanie do niej jako kwestię przekrojową; popiera szeroki zakres środków służących przeciwdziałaniu skutkom zmiany klimatu i zapewnieniu przyszłym pokoleniom lepszej przyszłości, w tym stopniowe wycofywanie dotacji szkodliwych dla środowiska; podkreśla, że szczególną uwagę należy poświęcić zrównoważonej energii, ponieważ jest ona niezbędna w celu łagodzenia zmiany klimatu;

36.  podkreśla, że ów proces włączania nie powinien doprowadzić do przekierowania oficjalnej pomocy rozwojowej na strategie klimatyczne, które nie prowadzą bezpośrednio do ograniczenia ubóstwa;

37.  uważa, że wiele ubogich społeczności doświadcza już skutków zmiany klimatu, chociaż nie są one za nią odpowiedzialne; powtarza, że należy pilnie ograniczyć emisje i skupić się na strategiach bezemisyjnych; podkreśla, że przejście na gospodarkę efektywną energetycznie i opartą na źródłach odnawialnych może skutkować ograniczeniem ubóstwa; uważa, że UE powinna wspierać powszechny dostęp do niezawodnych i dostępnych cenowo usług energetycznych, opartych na energii ze źródeł odnawialnych;

38.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że łagodzenie zmiany klimatu i zrównoważone wykorzystanie zasobów naturalnych – w tym ochrona oceanów i mórz oraz różnorodności biologicznej i lasów – są wyraźnie obecne i uwzględnione w dokumencie podsumowującym wyniki prac otwartej grupy roboczej;

39.  podkreśla, że do nowych ram należy włączyć środki dotyczące pomocy humanitarnej, budowania zdolności, zapobiegania oraz środki służące oddolnemu uczestnictwu w celu skutecznego ograniczenia ryzyka katastrof i wzmocnienia odporności; podkreśla, że należy zwiększyć międzynarodową pomoc, poprawić koordynację oraz zwiększyć zasoby na potrzeby działań w sytuacjach wyjątkowych, poprawy sytuacji i odbudowy po wystąpieniu klęski żywiołowej;

40.  uznaje szczególną rolę kobiet w przyczynianiu się do zrównoważonego rozwoju, a zatem apeluje o włączenie aspektu równości płci do strategii dotyczących środowiska i zmiany klimatu w celu zniwelowania nierówności między kobietami i mężczyznami w dostępie do zasobów przeznaczonych na przystosowanie się do zmiany klimatu i kontroli nad tymi zasobami;

Bezpieczeństwo żywnościowe, żywienie, zrównoważone rolnictwo, zwalczanie degradacji gleby, woda i infrastruktura sanitarna

41.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że bezpieczeństwo żywnościowe i żywieniowe stało się priorytetowym obszarem nowych globalnych ram rozwoju, oraz z zadowoleniem przyjmuje, że w dokumencie końcowym otwartej grupy roboczej uwzględniono autonomiczny cel zakładający wyeliminowanie głodu, osiągnięcie bezpieczeństwa żywnościowego i ulepszonego żywienia oraz promowanie zrównoważonego rolnictwa; uznaje szczególne potrzeby kobiet rolników związane z bezpieczeństwem żywnościowym, które należy uwzględnić przy opracowywaniu nowych ram;

42.  podkreśla, że należy zająć się powiązaniami ze zwiększeniem wydajności zrównoważonego rolnictwa i rybołówstwa, które prowadzi do mniejszej utraty i mniejszego marnotrawstwa żywności, przejrzystego zarządzania zasobami naturalnymi i przystosowania się do zmiany klimatu;

43.  wskazuje, że zabezpieczenie tytułów prawnych do gruntów w przypadku drobnych producentów rolnych, uwzględniające tradycyjne prawa do korzystania z gruntów, pobudza gospodarki lokalne, a zarazem zwiększa bezpieczeństwo żywnościowe;

44.  uznając, że dostęp do żywności jest podstawowym prawem człowieka, podkreśla, że nie należy ograniczać działań wyłącznie do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego, lecz trzeba wyznaczyć wyraźny cel „zero głodu” i do 2025 r. rozwiązać skandaliczny problem głodu; podkreśla, że wysiłki w celu wyeliminowania głodu oraz położenia kresu niedożywieniu i zjawisku ukrytego głodu powinny koncentrować się zwłaszcza na dzieciach i kobietach karmiących piersią;

45.  podkreśla, że należy wdrożyć we wszystkich krajach zobowiązania Rio+20 dotyczące kwestii degradacji gruntów oraz wytyczne FAO dotyczące prawa do pożywienia oraz struktury rolnictwa; podkreśla, jak ważne znaczenie w zapobieganiu grabieży ziemi ma dobre zarządzanie w skali globalnej;

46.  podkreśla konieczność wzmocnienia dobrego zarządzania w sektorze gruntów oraz konieczność ochrony gruntów przed coraz większym ryzykiem ich grabieży przez ugrupowania interesów gospodarczych;

47.  zwraca uwagę na znaczenie uwzględnienia kwestii powszechnego dostępu do bezpiecznej wody pitnej i infrastruktury sanitarnej oraz zintegrowanej gospodarki wodnej; podkreśla, że należy podjąć działania, aby ograniczyć stosowanie niebezpiecznych chemikaliów i zapobiegać zanieczyszczeniom;

Zdrowie i edukacja

48.  jest zdania, że sektor zdrowia jest kluczowy dla rozwoju społeczno-gospodarczego społeczeństw; w związku z tym wzywa UE do skoncentrowania się w nowych globalnych ramach na promowaniu sprawiedliwej, powszechnej i zrównoważonej opieki zdrowotnej, ze specjalnym uwzględnieniem przystępnej cenowo opieki zdrowotnej dla dzieci i matek oraz ambitnego celu wyeliminowania możliwych do uniknięcia zgonów matek, noworodków i dzieci oraz zakończenia epidemii AIDS, gruźlicy, malarii i innych chorób zakaźnych;

49.  uznaje, że zdrowie należy do praw człowieka; podkreśla, jak ważne jest zwiększenie powszechnego dostępu do higieny oraz do wysokiej jakości opieki zdrowotnej i ubezpieczeń zdrowotnych, w tym do usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego; apeluje, aby UE zwróciła szczególną uwagę na to, by zapobiegać wykluczeniu grup znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji i ich dyskryminowaniu pod względem dostępu do systemów ochrony zdrowia;

50.  podkreśla ogromne znaczenie kontynuowania prac nad poprawieniem dostępu do wody, infrastruktury sanitarnej i higieny, która to kwestia jest zagadnieniem przekrojowym mającym wpływ na realizację innych celów programu działań na okres po 2015 r., w tym w zakresie zdrowia, edukacji i równości płci;

51.  podkreśla, że edukacja ma kluczowe znaczenie dla rozwijania samowystarczalnych społeczeństw; apeluje o włączenie do nowych globalnych ram rozwoju kwestii dostępu do wszystkich szczebli edukacji o odpowiedniej jakości, a także o uwzględnienie w tych ramach kwestii dostępu do edukacji w sytuacjach wyjątkowych i kryzysowych; podkreśla, że należy promować obywatelstwo oparte na uczestnictwie poprzez zachęcanie obywateli do pełnego korzystania z praw obywatelskich i politycznych oraz budować społeczeństwa oparte na wiedzy i innowacyjne;

52.  nalega, aby w ramach na okres po 2015 r. Komisja promowała priorytet wyeliminowania nierówności w dostępie do opieki zdrowotnej i edukacji oraz by przewidziała specjalne środki umożliwiające dotarcie do osób w niekorzystnej sytuacji i grup zagrożonych dyskryminacją;

Centralna rola kobiet w globalnych ramach rozwoju po 2015 r.

53.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wzmocnienie pozycji kobiet i dziewcząt oraz znaczenie równości płci zostały uznane za priorytet w dokumencie końcowym otwartej grupy roboczej, zważywszy na główną rolę kobiet w nowych globalnych ramach rozwoju; wzywa UE i jej państwa członkowskie do poparcia apelu otwartej grupy roboczej o wyznaczenie autonomicznego celu dotyczącego równości płci, przy jednoczesnym dopilnowaniu uwzględnienia aspektu płci we wszystkich celach, a ponadto wzywa do promowania włączenia ambitnych celów związanych z prawami kobiet i dziewcząt oraz do większych wysiłków na rzecz realizacji tych celów;

54.  przypomina, że ważne jest wyeliminowanie w nowych ramach wszelkich form dyskryminacji i przemocy wobec kobiet i dziewcząt; podkreśla, jak ważne jest zlikwidowanie wszelkich przepisów prawnych i praktyk o charakterze dyskryminującym; nalega, by UE uznała eliminację wszelkich form przemocy, takich jak przemoc domowa, handel ludźmi, wykorzystywanie i molestowanie seksualne, i wszystkich szkodliwych praktyk, w tym małżeństw dzieci, przedwczesnych lub przymusowych małżeństw oraz okaleczania żeńskich narządów płciowych, za jeden z głównych priorytetów w obszarze praw człowieka w nowych globalnych ramach;

55.  uważa, że globalny program działań na okres po 2015 r. powinien przekazywać wyraźny komunikat dotyczący udziału kobiet w procesach decyzyjnych;

56.  podkreśla znaczenie zapewnienia wszędzie kobietom i mężczyznom równego dostępu do zatrudnienia oraz równego wynagrodzenia za pracę o równej wartości; uznaje potrzebę zapewnienia kobietom, które mają dzieci, prawa do jednoczesnego kontynuowania zatrudnienia;

57.  podkreśla znaczenie zwiększenia dostępu dziewcząt do edukacji na wszystkich szczeblach i usunięcia barier w uczeniu się;

58.  podkreśla, jak ważne jest zapewnienie powszechnego dostępu do usług zdrowotnych, takich jak planowanie rodziny, przy uwzględnieniu zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i praw z nim związanych;

59.  podkreśla, że należy przewidzieć szczególne i skuteczne mechanizmy ochrony migrujących kobiet, oraz uznaje znaczenie prawa kobiet do migracji i integracji w nowej kulturze;

Trwały wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu, zatrudnienie i tworzenie godziwych miejsc pracy

60.  podkreśla, że do zapewnienia sukcesu ram na okres po 2015 r. niezbędny jest trwały wzrost gospodarczy sprzyjający włączeniu społecznemu, któremu towarzyszy tworzenie godziwych miejsc pracy oraz efektywna gospodarka zasobami służąca zaprowadzeniu bardziej zrównoważonego modelu konsumpcji i produkcji, oraz łagodzenie zmiany klimatu; uważa, że określenie wskaźników jakościowych będzie miało decydujące znaczenie dla śledzenia, w jakim stopniu postępy w rozwoju sprzyjają włączeniu społecznemu i są zrównoważone, a także w jakim stopniu uwzględniane są kwestie dotyczące potrzeb grup najsłabszych i znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji;

61.  podkreśla, że istotne jest śledzenie, w jakim stopniu rozwój gospodarczy uwzględnia grupy najsłabsze i znajdujące się w szczególnie trudnej sytuacji, oraz w jakim stopniu zwiększenie wydajności jest uwzględniane w wynagrodzeniu; przypomina, że zapewnienie obywatelom podstawowych usług socjalnych, a tym samym przyczynienie się do ograniczenia ubóstwa, należy do obowiązków państwa; uznaje, że niezbędne jest ustanowienie zdefiniowanych na szczeblu krajowym poziomów ochrony socjalnej i przepisów o wynagrodzeniu minimalnym w krajach rozwijających się;

62.  wzywa UE do promowania sprzyjającego klimatu dla przedsiębiorczości, handlu, inwestycji i innowacji, który będzie prowadził do ograniczenia nierówności i będzie służył zwiększeniu sprawiedliwości społecznej;

63.  podkreśla, że w nowych globalnych ramach rozwoju konieczne jest wyeliminowanie pracy dzieci;

64.  apeluje o to, by dzięki nowym globalnym ramom powstał bardziej sprawiedliwy i zrównoważony system handlu oparty na dialogu, przejrzystości i szacunku i sprzyjający większej równości w handlu międzynarodowym; uważa, że ruch Fair Trade (Sprawiedliwy handel) jest przykładem udanego partnerstwa, które skupia wiele zainteresowanych stron na całym świecie i na różnych etapach łańcucha dostaw i zapewnia dostęp do rynku producentom znajdującym się w niekorzystnym położeniu, zwłaszcza kobietom, gwarantuje trwałe środki do życia, przestrzega norm pracy, eliminuje pracę dzieci i sprzyja ekologicznym praktykom rolnym i produkcyjnym;

65.  uznaje potrzebę, by w nowych globalnych ramach promować powszechny, przejrzysty, oparty na zasadach, otwarty, niedyskryminacyjny i sprawiedliwy wielostronny system handlu w ramach WTO; wzywa UE do ponownego rozważenia swojej strategii dotyczącej polityki zrównoważonego rozwoju, w tym sprawiedliwego handlu;

66.  apeluje o wspieranie rozwoju ekologicznych zachęt, takich jak tworzenie zielonych miejsc pracy;

67.  podkreśla, że w nowych globalnych ramach należy uwzględnić eliminowanie bezrobocia młodzieży;

Sektor prywatny

68.  podkreśla, że sektor prywatny może być kluczowym motorem trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, jeśli weźmie się pod uwagę kluczowe zasady rozwoju, takie jak prawa człowieka, prawa pracownicze, rozliczalność przedsiębiorstw, mechanizmy przejrzystości, dialog społeczny i zobowiązania środowiskowe; wzywa UE do wspierania budowy systemów regulacyjnych, które będą ograniczały nadmierną biurokrację, promowały dobre rządy, zwalczały łapówkarstwo i korupcję oraz promowały tworzenie miejsc pracy; nalega na konieczność udoskonalenia społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw wielonarodowych za pomocą prawnie wiążących przepisów; w tych okolicznościach uznaje, że sektor prywatny powinien być kluczowym motorem trwałego rozwoju gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

69.  apeluje o przejrzyste i sprawiedliwe zasady dostępu do rynków lokalnych i międzynarodowych, które dają wszystkim zainteresowanym stronom równe szanse;

70.  zauważa, że społeczna odpowiedzialność przedsiębiorstw powinna być ważnym elementem nowych ram;

71.  wzywa UE do dopilnowania, by przy udzielaniu pomocy finansowej kierowanej do sektora prywatnego w każdym przypadku przestrzegano zasad skuteczności rozwoju, a także by celem tej pomocy było wydźwignięcie ludzi w krajach rozwijających się z ubóstwa;

72.  z zadowoleniem przyjmuje zalecenie Rady dotyczące większego nacisku na wspieranie mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw poprzez utworzenie przyjaznych warunków dla właścicieli małych przedsiębiorstw i ułatwienie dostępu do finansowania i szkoleń;

73.  w szczególności wspiera dalszy rozwój inicjatywy przedsiębiorczości społecznej w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju; apeluje o utworzenie nowych narzędzi, które lepiej wspierają współpracę małych i średnich przedsiębiorstw w krajach rozwiniętych i krajach rozwijających się;

74.  wzywa UE, aby w programie działań na okres po 2015 r. priorytetowo potraktowała sprawiedliwość podatkową i uruchamianie zasobów krajowych, ponieważ powinno to odgrywać główną rolę w transformacji społeczeństwa, eliminacji ubóstwa i ograniczeniu nierówności;

Społeczeństwo obywatelskie

75.  uznając potrzebę zastosowania w nowych ramach podejścia opartego na uczestnictwie, którego celem powinno być angażowanie podmiotów na wszystkich szczeblach, podkreśla, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacje kobiet w odniesieniu do głównej roli kobiet w globalnym rozwoju, odgrywają zasadniczą rolę jako podmioty umożliwiające rozwój, promujące powszechność, równość, integracyjność, rozliczalność i przejrzystość; podkreśla znaczenie nawiązywania dialogu z organizacjami w terenie i ułatwiania bezpośredniego udziału indywidualnych osób i społeczności;

76.  podkreśla szczególną rolę organizacji społeczeństwa obywatelskiego w promowaniu praworządności, sprawiedliwości, praw człowieka i zasad demokratycznych, zwłaszcza w krajach, gdzie budowanie państwowości jest dopiero na początkowym etapie, a możliwości państwa i rządu są ograniczone;

Władze lokalne i parlamenty narodowe

77.  podkreśla, jak istotne jest zaangażowanie władz lokalnych i parlamentów narodowych w planowanie i realizację strategii rozwoju oraz ich zaangażowanie w dziedzinie przepływów pomocy finansowej przeznaczonej na rozwój; podkreśla, że wymaga to prawdziwie partycypacyjnego procesu, prowadzonego już od wczesnego etapu, oraz że w związku z tym należy uznać i wzmocnić zdecentralizowaną pomoc publiczną;

IV.  Mobilizowanie zasobów finansowych

78.  wzywa państwa członkowskie, aby wywiązały się ze swoich zobowiązań dotyczących przeznaczenia co najmniej 0,7% DNB na oficjalną pomoc rozwojową, w tym co najmniej 0,2% DNB na kraje najsłabiej rozwinięte i inne państwa znajdujące się w bardzo niekorzystnej sytuacji; apeluje do UE o przyjęcie spójnego i kompleksowego międzynarodowego podejścia do finansowania po roku 2015; powtarza, że należy nadal ściśle współpracować z innymi darczyńcami w zakresie rozwijania innowacyjnych mechanizmów finansowych, takich jak podatek od transakcji finansowych;

79.  podkreśla znaczenie poszanowania zasady odpowiedzialności w ramach rozwoju; podkreśla konieczność zacieśnienia dialogu politycznego między darczyńcami a krajami partnerskimi;

80.  przypomina Komisji i państwom członkowskim, że oficjalna pomoc rozwojowa musi pozostać trzonem europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju mającej na celu wyeliminowanie ubóstwa;

81.  wzywa UE do oceny mechanizmów łączenia, aby dopilnować, by były one przejrzyste i rozliczalne oraz wywierały zdecydowany wpływ na zrównoważony rozwój; wzywa Komisję do opublikowania wytycznych, które opierają się na zharmonizowanych strategiach ograniczania ubóstwa;

82.  ponawia apel o to, by walka z korupcją, praniem pieniędzy, uchylaniem się od opodatkowania, unikaniem opodatkowania, rajami podatkowymi, nielegalnymi przepływami kapitału i szkodliwymi strukturami podatkowymi stanowiła nadrzędny priorytet przy finansowaniu rozwoju; przypomina, że według szacunków kraje rozwijające się straciły w ostatnim dziesięcioleciu blisko 6 bln USD z powodu nielegalnych przepływów finansowych, a kwota ta znacznie przekracza wartość napływu oficjalnej pomocy rozwojowej w tym okresie; podkreśla zatem znaczenie zwiększenia przejrzystości i udoskonalenia globalnego dobrego zarządzania;

83.  wzywa UE, aby w miarę możliwości ułatwiała zawieranie partnerstw publiczno-prywatnych oraz aby priorytetowo traktowała włączanie doświadczenia, wiedzy fachowej i systemów zarządzania sektora prywatnego do partnerstw z zasobami publicznymi;

84.  wzywa UE do dalszego wspierania krajów rozwijających się w ich wysiłkach służących większej mobilizacji publicznych i prywatnych zasobów krajowych, oraz do pomagania im we wprowadzaniu sprawiedliwych, zrównoważonych i godziwych systemów podatkowych, co powinno doprowadzić do zmniejszenia ubóstwa i ograniczenia zależności od pomocy;

V.  Wskaźniki i rozliczalność

85.  podkreśla, że wiarygodne, dostępne i segregowane dane są niezbędne w celu opracowania właściwych strategii politycznych dotyczących nowych ram oraz w celu rozliczania rządów i wspólnoty międzynarodowej;

86.  podkreśla, że potrzebne są solidne mechanizmy rozliczalności, aby dopilnować, by zarówno kraje rozwinięte, jak i rozwijające się wypełniały swoje zobowiązania oraz skutecznie stawiały czoło wyzwaniom dotyczącym ubóstwa i zrównoważonego rozwoju ujętym w ramach na okres po 2015 r.; podkreśla, że podstawą ram muszą być dane empiryczne, a także że ramy muszą obejmować cele finansowe oraz solidne mechanizmy monitorowania i rozliczalności na wszystkich szczeblach; przypomina, że mechanizmy monitorowania powinny obejmować proces przeglądu oparty na otwartości i przejrzystości;

o
o   o

87.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz przewodniczącemu Otwartej Grupy Roboczej ds. Celów Zrównoważonego Rozwoju.

(1) Konkluzje Rady 9558/07 z dnia 15.5.2007 r. (2) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1. (3) Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 44. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0259. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0269. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0283.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie zatrudnienia i społecznych aspektów strategii „Europa 2020” (2014/2779(RSP))

P8_TA(2014)0060 B8-0252/2014

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 i 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 marca 2014 r. pt. „Podsumowanie realizacji strategii »Europa 2020« na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2014)0130),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 20–21 marca 2014 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 czerwca 2010 r. w sprawie strategii UE 2020(1),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 listopada 2013 r. zatytułowane „Jednolity rynek na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: analiza poczynionych postępów i utrzymujących się przeszkód w państwach członkowskich – wkład do rocznej analizy wzrostu gospodarczego na 2014 r.” (COM(2013)0785),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie europejskiej platformy współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie zatrudnienia młodzieży(3),

–  uwzględniając skierowane do Rady i Komisji pytania na temat zatrudnienia i społecznych aspektów strategii „Europa 2020” (O-000076/2014 – B8–0035/2014) i (O–000077/2014 – B8–0036/2014),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w zintegrowanym podejściu strategii „Europa 2020” podkreśla się, iż cel inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu nie może zostać zrealizowany bez osiągnięcia wszystkich pięciu celów głównych strategii;

B.  mając na uwadze, że mimo zintegrowanego charakteru strategii „Europa 2020” społeczne skutki działań na rzecz konsolidacji budżetowej i konieczność utrzymania odpowiedniego poziomu inwestycji społecznych jako czynnika wspierającego rozwój i wzrost nie zostały w wystarczającym stopniu wzięte pod uwagę w innych obszarach polityki;

C.  mając na uwadze, że UE nie zrealizowała jeszcze głównych celów strategii „Europa 2020” w zakresie zatrudnienia i ograniczania ubóstwa;

D.  mając na uwadze, że od czasu, gdy wprowadzono strategię „Europa 2020” w 2010 r. poziom bezrobocia w niektórych państwach członkowskich stale rósł, a wskaźnik bezrobocia dla UE-28 osiągnął niepokojący poziom 10,1 % w 2014 r. przy 24,6 mln bezrobotnych w Unii i stale podwyższającej się liczbie pracujących biednych; mając na uwadze, że wspomniane wskaźniki przedstawiają się jeszcze bardziej dramatycznie w regionach najbardziej oddalonych, gdzie średni poziom bezrobocia wynosi 24 %, zaś średni poziom bezrobocia ludzi młodych – 51 %(4)

E.  mając na uwadze, że liczba osób zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym wzrosła o 10 mln od 2008 r., osiągając poziom 122,6 mln, czyli problem dotyka już co czwartej osoby; mając na uwadze, że różnice pomiędzy państwami członkowskimi pogłębiają się; mając na uwadze, że średni wskaźnik zagrożenia ubóstwem w UE wynosi 24,8 %, przy czym odnośna wielkość w przypadku dzieci (do 18. roku życia) wynosi 28 %; mając również na uwadze, że wielkości te wzrosły od czasu wprowadzenia strategii „Europa 2020” w 2010 r.;

F.  mając na uwadze, że wśród osób niepełnosprawnych wskaźnik ubóstwa jest o 70 % wyższy niż średnia, częściowo z powodu ograniczonego dostępu do zatrudnienia;

G.  mając na uwadze, że aby osiągnąć docelową stopę zatrudnienia na poziomie 75 % w 2020 r., 16 mln obywateli musi jeszcze znaleźć pracę;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z najnowszymi prognozami Komisji stopa bezrobocia w UE ma w 2015 r. spaść (jednak bardzo nieznacznie) do 10,4 %;

I.  mając na uwadze, że wysoka stopa bezrobocia w UE wiąże się z jej kurczącą się bazą przemysłową i produkcyjną;

J.  mając na uwadze, że konieczne jest kontynuowanie reform, aby spełniać wymogi obywateli w zakresie zatrudnienia i w sferze socjalnej;

K.  mając na uwadze, że rozbieżności między państwami członkowskimi i regionami w poziomach zatrudnienia wzrastają, co prowadzi do polaryzacji między centrum a peryferiami UE, która w konsekwencji grozi powstaniem w dalszej perspektywie rosnących zaburzeń równowagi społecznej;

L.  mając na uwadze, że art. 174 TFUE stanowi, że UE rozwija i prowadzi działania służące wzmocnieniu jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, w tym regionów, które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych;

M.  mając na uwadze, że aby przezwyciężyć kryzys, niektóre państwa członkowskie musiały dokonać znacznych cięć wydatków publicznych, a w tym samym czasie wzrosło zapotrzebowanie na ochronę socjalną w związku ze wzrostem poziomu bezrobocia; mając na uwadze, że krajowe budżety na ochronę socjalną stały się jeszcze bardziej napięte w wyniku obniżenia składek na skutek redukcji zatrudnienia na szeroką skalę lub obniżenia płac, co z kolei realnie zagraża europejskiemu modelowi społecznemu;

N.  mając na uwadze, że regiony, które cierpią na skutek poważnych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, często mają niższy poziom zatrudnienia i większe trudności z dostępem do usług publicznych, takich jak oświata lub służba zdrowia;

O.  mając na uwadze, że bezrobocie ludzi młodych jest nadal przyczyną rosnącego zaniepokojenia, jako że osiągnęło już ono dramatyczny poziom 23,3 % (średnia UE w 2013 r.), ponadto ponad 40 % ludzi młodych zatrudnionych jest na umowy tymczasowe, a prawie 25 % pracuje na niepełny etat;

P.  mając na uwadze, że bezrobocie w ogóle i bezrobocie wśród młodzieży wiąże się także z brakiem skutecznych środków pobudzania inwestycji publicznych w dziedzinie innowacji, badań naukowych i rozwoju, kwalifikacji i umiejętności zawodowych, które napędzają wzrost gospodarczy i przynoszą oszczędności;

Q.  mając na uwadze, że w lutym 2013 r. Komisja przyjęła pakiet dotyczący inwestycji społecznych;

R.  mając na uwadze, że w ramach strategii „Europa 2020” do 13 państw członkowskich skierowano specjalne zalecenia dotyczące wspierania zatrudnienia kobiet;

S.  mając na uwadze, że wzrost poziomu zatrudnienia kobiet w niektórych państwach członkowskich wynika głównie z podwyższenia się liczby kobiet pracujących w niepełnym wymiarze godzin; mając na uwadze, że z punktu widzenia ekwiwalentu pełnego czasu pracy w UE wykorzystuje się jedynie 53,5 % siły roboczej kobiet; mając na uwadze, że odsetek kobiet zatrudnionych na niepełny etat wyniósł w 2012 r. 32,9 % w porównaniu z 8,4 % w przypadku mężczyzn;

T.  mając na uwadze, że Europejski Fundusz Społeczny wspiera wysiłki na rzecz realizacji celów strategii „Europa 2020” poprzez działania polegające na zwalczaniu bezrobocia ze szczególnym naciskiem na młodzież; mając na uwadze, że pakiet inwestycji w wysokości 300 mld EUR obiecany przez Jeana-Claude'a Junckera powinien zostać wykorzystany na realizację celów strategii „Europa 2020”; mając na uwadze, że należy poświęcić szczególną uwagę zmniejszeniu ubóstwa i tworzeniu wysokiej jakości zatrudnienia;

U.  mając na uwadze, że Rada Europejska w konkluzjach z 27 czerwca 2014 r. podkreśliła, że obecna stopa bezrobocia w UE jest niedopuszczalnie wysoka, i w związku z tym zawarła porozumienie dotyczące strategicznego programu, w którym duży nacisk położono na zatrudnienie, wzrost gospodarczy i konkurencyjność;

V.  mając na uwadze, że choć UE dąży do osiągnięcia celu obniżenia odsetka uczniów przedwcześnie kończących naukę w szkole, w poszczególnych państwach członkowskich obserwuje się nadal duże rozbieżności w wysokości wskaźników przedwczesnego kończenia nauki; mając na uwadze, że obniżenie wskaźnika przedwczesnego kończenia nauki przyczyni się do podwyższenia szans młodych ludzi na zatrudnienie;

W.  mając na uwadze, że nierówności w dochodach wzrastają i w 2012 r. 20 % najlepiej wynagradzanych osób zarabiało 5,1 razy więcej niż 20 % najgorzej wynagradzanych, co jest kolejnym dowodem na rosnące rozbieżności społeczne między państwami członkowskimi i wewnątrz nich; mając na uwadze, że coraz większe nierówności mogą zdestabilizować społeczeństwa w Europie, zatem powinno się walczyć z nimi poprzez przyjmowanie środków pobudzających wzrost w dziedzinie zatrudnienia i dostępu społeczeństwa do wiedzy, a także poprzez tworzenie wysokiej jakości zatrudnienia;

X.  mając na uwadze, że należy zwracać szczególną uwagę na uwzględnianie aspektu płci oraz strategie nakierowane na kobiety, aby osiągnąć główne cele strategii „Europa 2020” w zakresie zatrudnienia oraz zmniejszania bezrobocia, a także zredukować utrzymujące się rozbieżności w sytuacji kobiet i mężczyzn w zakresie bezrobocia i ubóstwa;

Y.  mając na uwadze, że wyzwania demograficzne i starzenie się ludności będą wciąż wpływały na zdolność państw członkowskich do realizacji celów strategii „Europa 2020”;

Z.  mając na uwadze, że Komisja wskazuje na obecność zakłóceń równowagi makroekonomicznej i rozbieżności w sytuacji na rynku pracy w różnych państwach członkowskich, zwłaszcza jeśli chodzi o bezrobocie wśród młodzieży;

AA.  mając na uwadze, że rosnący wzrost gospodarczy sam w sobie nie gwarantuje lepszej jakości zatrudnienia, zmniejszenia ubóstwa lub zniwelowania nierówności społecznych, ale wymaga odpowiednich decyzji politycznych, aby takie cele zrealizować;

AB.  mając na uwadze, że choć polityka społeczna, zatrudnienia, budżetowa i gospodarcza zazębiają się ze sobą, Komitet Ochrony Socjalnej, Komitet Zatrudnienia, Komitet Polityki Gospodarczej oraz Komitet Ekonomiczno-Finansowy nadal zajmują się tymi kwestiami oddzielnie, co uniemożliwia zintegrowane kształtowanie polityki;

1.  ubolewa, że aktualnie prowadzona polityka koncentruje się wyłącznie na wzroście gospodarczym, nie uwzględniając zapotrzebowania na sprzyjające włączeniu, oparte na respektowaniu praw i trwałe podejście; podkreśla, że korzyści ze wzrostu, jeśli ma on mieć charakter trwały, powinny trafiać do całego społeczeństwa;

2.  ubolewa, że przyjęte dotychczas w ramach cykli europejskiego semestru analizy wzrostu gospodarczego i zalecenia dla poszczególnych krajów nie uwzględniały w wystarczającym stopniu celów strategii „Europa 2020” dotyczących zatrudnienia, edukacji i ograniczenia ubóstwa; ubolewa, że nie uwzględnia się znaczenia systemów zabezpieczenia społecznego jako kluczowych instrumentów stabilizacji gospodarki i społeczeństwa oraz w ograniczaniu ubóstwa; apeluje w związku z tym o bardziej zdecydowane wysiłki na rzecz kierowania i koordynowania polityki krajowej i UE, tak aby wzmacniać jednolity rynek z myślą o usuwaniu przeszkód w jego funkcjonowaniu i wykorzystywaniu jego potencjału do tworzenia inteligentnego, stabilnego i sprzyjającego włączeniu wzrostu i miejsc pracy; wzywa Komisję do dopilnowania, aby wysuwane w przyszłości zalecenia dla poszczególnych krajów nadawały priorytetowy charakter realizacji celów strategii „Europa 2020”;

3.  docenia prace toczące się w ramach konferencji „Wzrost – co poza nim?”, których przykładem jest aktywność włoskiej prezydencji, oraz uważa, że powinny one stanowić wkład w przegląd strategii „Europa 2020”; wskazuje na swe stanowisko wyrażone w rezolucji z dnia 8 czerwca 2011 r. zatytułowanej „Wyjść poza PKB – Pomiar postępu w zmieniającym się świecie”(5);

4.  apeluje o włączenie obowiązkowej zasady uczenia się opartego na analizie porównawczej ze strategii „Europa 2020” do polityki państw członkowskich UE, zwłaszcza jeśli chodzi o europejski rynek pracy; oznaczałoby to wdrożenie skutecznego monitorowania i rejestrowania najlepszych w Europie wzorców i metod, z naciskiem na ograniczanie stopy bezrobocia, zwłaszcza wśród młodzieży; umożliwiłoby to porównywanie i klasyfikowanie odnośnych przykładów krajowych, korzystanie z których pozwoliłoby wszystkim państwom członkowskim osiąganie konkretnych skutków politycznych;

5.  apeluje do państw członkowskich o stosowanie bardziej ambitnego i konkretnego podejścia w przekładaniu celów UE na cele krajowe; w szczególności domaga się, by cele w dziedzinie zatrudnienia, redukcji ubóstwa oraz edukacji przedstawiano w rozbiciu na wiek i płeć, co ułatwiłoby dokonywanie porównań;

6.  uważa realizację celów z zakresu ponownego uprzemysłowienia za mającą kapitalne znaczenie dla konkurencyjności UE oraz że ponowne uruchomienie prawdziwej europejskiej polityki przemysłowej mogłoby wspierać wzrost i sprzyjać tworzeniu nowych, wysokiej jakości miejsc pracy;

7.  wzywa do stworzenia dualnego system kształcenia, który miałby być stosowany na szczeblu krajowym lub regionalnym w sposób elastyczny, a także do stworzenia skutecznej służby zatrudnienia działającej w bliskiej współpracy z siecią europejską; domaga się ponadto stosowania na rynku pracy rzeczywistych koncepcji i pomiarów z zakresu uczenia się przez całe życie w celu podwyższania poziomu kwalifikacji pracowników w starszym wieku;

8.  przypomina o roli partnerów społecznych jeśli chodzi o politykę rynku pracy i podkreśla, że konsultacje z nimi powinny być integralną częścią tego procesu; dlatego też wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do aktywniejszego angażowania partnerów społecznych, co pozwoli zapewnić pomyślne wdrażanie strategii „Europa 2020”;

9.  apeluje, aby platforma partnerów społecznych łączyła interesy pracodawców i pracowników;

10.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby każdy wzrost stopy zatrudnienia był wynikiem wzrostu liczby wysokiej jakości miejsc pracy w gospodarce europejskiej;

11.  ubolewa nad faktem, że wzrost stopy zatrudnienia był częściowo wynikiem wzrostu liczby niestabilnych form zatrudnienia, takich jak umowy zero godzin, samozatrudnienie pozorowane i wymuszanie pracy w niepełnym wymiarze godzin; jest zaniepokojony faktem, że takie formy zatrudnienia nie zapewniają pracownikom godnego życia i odpowiednich praw pracowniczych;

12.  podkreśla, że jakość zatrudnienia ma znaczenie dla wprowadzenia większej liczby osób na rynek pracy i umożliwienie im pozostania na nim przez dłuższy czas, dlatego też jest podstawowym czynnikiem osiągnięcia celu zatrudnienia strategii „Europa 2020”’ uważa zatem, że wskaźniki zatrudnienia powinny koncentrować się nie tylko na liczbie osób, które znalazły pracę, ale także uwzględniać jej jakość, aby zapewnić jaśniejszy obraz sytuacji na krajowych rynkach pracy;

13.  uważa, że wszystkie państwa członkowskie powinny składać krajowe sprawozdania z poczynionych w ciągu roku postępów na drodze ku realizacji celów strategii „Europa 2020”; wzywa ponadto Komisję do przygotowania rocznego sprawozdania z postępów w sprawie wdrożenia strategii „Europa 2020” i wszystkich celów głównych;

14.  z zadowoleniem odnosi się do wykorzystania po raz pierwszy w tegorocznym cyklu tablicy wyników zawierającej kluczowe wskaźniki zatrudnienia i wskaźniki społeczne; wzywa do włączenia do niej dodatkowych wskaźników, takich jak poziom ubóstwa dzieci, dostęp do opieki zdrowotnej i bezdomność; zwraca się z prośbą o przeprowadzenie dodatkowej analizy cech grup ludności państw członkowskich pogrążonych w ubóstwie, aby lepiej ukierunkować działania polityczne; wzywa państwa członkowskie i UE do wykorzystywania tablicy jako mechanizmu wczesnego ostrzegania z myślą o opracowywaniu odpowiednich strategii politycznych;

15.  apeluje o zrównoważenie w strategii priorytetów finansowych i gospodarczych priorytetami socjalnymi, aby zagwarantować odpowiednie warunki działania polityki społecznej; podkreśla, że w procedurze europejskiego semestru zatrudnienie oraz kwestie społeczne powinno się uwzględniać na równi z kwestiami makroekonomicznymi; wzywa ponadto do organizowania wspólnych posiedzeń Rady EPSCO i Ecofin, aby ujednolicić stanowiska;

16.  uważa, że cel jakim jest tworzenie wysokiej jakości zatrudnienia i wysokiej jakości miejsc pracy, a także zasobooszczędność muszą stać się bardziej widoczne i efektywne w inicjatywach przewodnich strategii „Europa 2020”, zwłaszcza takich jak „Europa efektywnie korzystająca z zasobów”, „Unia innowacji”, „Europejska agenda cyfrowa”, „Polityka przemysłowa”, w tym przez uwzględnienie wymiernych wskaźników zatrudnienia w powiązanych tablicach wyników;

17.  uważa ponadto, że ważne jest aby kluczowe wskaźniki zatrudnienia i wskaźniki społeczne włączane do tablicy w przyszłości w sposób systematyczny uwzględniały rozróżnienie na mężczyzn i kobiety;

18.  wzywa Radę Europejską do niezwłocznego zakończenia reformy unii gospodarczej i walutowej (UGW), zwłaszcza przez uprzednią koordynację ważnych planów przyszłej reformy gospodarczej, ocenę ich skutków społecznych, a także mechanizmy solidarności; apeluje, aby taka koordynacja była wspierana przez wszechstronną ocenę ex ante i ex post skutków społecznych i w aspekcie płci;

19.  przypomina, że według Eurofund koszt młodzieży NEET (utracone dochody, utracone wpływy podatkowe i rosnące wydatki na świadczenia społeczne) w UE wzrósł z 153 mld w 2011 r. do 162 mld w 2012 r. oraz że według Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) potrzeba w sumie 21 mld EUR, aby pomóc rozwiązać problem bezrobocia młodych w strefie euro; uważa w związku z tym, że należy zwiększyć fundusze UE, aby osiągnąć cel strategii „Europa 2020”, jakim jest stopa zatrudnienia w wysokości 75 %; podkreśla, że koncentracja wydatków na wstępie nie oznacza świeżego kapitału i pociąga za sobą ryzyko koncentracji funduszy na początku działalności, gdy ich wykorzystanie jest niskie, i ich braku w okresie wyższego tempa działalności, co sprawia, że praca beneficjentów projektu w terenie staje się trudniejsza i mniej przewidywalna; ponadto uważa za konieczne przygotowanie przez Komisję wszechstronnych i dokładnych wytycznych dla państw członkowskich i ich służb zatrudnienia dotyczących kwalifikowalności ich programów do Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych;

20.  uważa, że państwa członkowskie muszą lepiej reagować na potrzeby rynku pracy, zwłaszcza poprzez utworzenie silnych powiązań między światem edukacji a rynkiem pracy,

21.  wzywa Komisję do ścisłego powiązania Europejskiego Funduszu Społecznego i innych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z priorytetami politycznymi strategii „Europa 2020” w celu wzmocnienia ich roli jako finansowych filarów strategii;

22.  podkreśla, że wdrożenie gwarancji dla młodzieży należy monitorować, tak aby uczynić państwa członkowskie odpowiedzialnymi za zobowiązania podjęte w zaleceniu dotyczącym gwarancji dla młodzieży;

23.  zachęca państwa członkowskie, aby z myślą o realizacji celu w postaci 75 % stopy zatrudnienia podnosiły wśród ludzi młodych umiejętności przywódcze i zarządcze oraz umiejętności w zakresie przedsiębiorczości w celu umożliwienia nowym branżom i nowo zakładanym firmom korzystanie z nowych rynków oraz wykorzystania ich potencjału wzrostu z myślą o tym, by młodzi ludzie z pracowników stawali się pracodawcami;

24.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez niektóre państwa członkowskie programów Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; podkreśla, że kwota 6 mld EUR nie wystarczy, aby rozwiązać problem bezrobocia młodzieży w UE; w związku z tym wzywa Komisję do rozwiązania kwestii finansowania po okresie 2014–2015;

25.  z zadowoleniem przyjmuje zapowiedziany przez przewodniczącego Komisji Jeana-Claude'a Junckera szeroko zakrojony program inwestycji służący walce z bezrobociem; podkreśla zapotrzebowanie na większe inwestycje (w infrastrukturę, badania naukowe i rozwój, zielone miejsca pracy, innowacje i realizację wewnętrznego rynku cyfrowego), których celem jest utrzymanie i tworzenie miejsc pracy zgodnych z inwestycjami strategii „Europa 2020” oraz skoncentrowanie się nie tylko na nakładach, ale także na rezultatach prowadzonej polityki; podkreśla, że aby osiągnąć długofalowe korzyści takie inwestycje mogłyby być ukierunkowane na tworzenie infrastruktury wysokiej jakości kształcenia pozaformalnego i nieformalnego, a także eliminację barier, aby w jeszcze większym stopniu wyrównać dostęp do kształcenia; zachęca do połączenia tych inwestycji z konkretnymi celami w zakresie zatrudnienia i ubóstwa, zważywszy że inwestycje w obszarach takich jak wysokiej jakości usługi publiczne są także ważne dla realizacji celu jakim jest społeczeństwo integracyjne;

26.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na regiony najbardziej oddalone, których naturalne niekorzystne uwarunkowania, takie jak oddalenie, rozproszenie geograficzne, niestabilna gospodarka i ograniczenia naturalne, prowadzą do jeszcze większych nierówności w dostępie do zatrudnienia, stażów i szkoleń dla ich mieszkańców; w związku z tym podkreśla, że regiony te potrzebują specjalnych udoskonalonych mechanizmów wdrażania programów inwestycyjnych, aby zrealizować cele strategii „Europa 2020” oraz uwolnić ich potencjał w zakresie rozwoju gospodarczego i społecznego;

27.  wzywa państwa członkowskie do skupienia się na sektorach o wysokim potencjale wzrostu i tworzenia miejsc pracy, takich jak sektor ekologiczny, sektor usług zdrowotnych i ICT;

28.  w kontekście nowego programu inwestycji poświęconego walce z bezrobociem zaleca skupienie się na zwalczaniu bezrobocia młodzieży, które jest dziś jednym z najpoważniejszych problemów UE; w tym celu należy przeznaczyć nowe fundusze na program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, aby skuteczniej wesprzeć przedsiębiorczość i mobilność młodzieży, co jest skutecznym sposobem zwalczania bezrobocia, ubóstwa i wykluczenia społecznego wśród młodzieży;

29.  wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do włączenia aspektu płci do ram strategii „Europa 2020”, aby mierzyć postępy w redukowaniu różnic w zatrudnieniu ze względu na płeć i aby spowodować, że środki polityczne rocznej analizy wzrostu gospodarczego zostaną uwzględnione w zaleceniach dla poszczególnych krajów;

30.  ponownie wzywa do wdrożenia pakietu dotyczącego inwestycji społecznych, w tym: komunikatu pt. „Inwestycje społeczne na rzecz wzrostu i spójności”; zalecenia pt. „Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji”; dokumentów roboczych w sprawie trendów demograficznych i społecznych, aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy, usług socjalnych świadczonych w interesie ogólnym, opieki długoterminowej w starzejących się społeczeństwach, zwalczania bezdomności w Unii Europejskiej, inwestowania w zdrowie i inwestycji społecznych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego;

31.  zwraca uwagę, że harmonogram i procedury europejskiego semestru przybrały z biegiem czasu formę, w której nie przewiduje się żadnej formalnej roli dla Parlamentu w samym cyklu, a zatem Parlament nie ma wystarczającego czasu na refleksję przed wiosennym szczytem Rady Europejskiej;

32.  apeluje do państw członkowskich, aby wyeliminowały niepotrzebne obciążenia administracyjne i biurokratyczne osób prowadzących działalność na własny rachunek, mikroprzedsiębiorstw i MŚP oraz aby ułatwiły zakładanie nowych przedsiębiorstw;

33.  zwraca uwagę na potrzebę przeniesienia obciążeń podatkowych z pracy i przejścia na inne formy zrównoważonego opodatkowania w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy;

34.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspierania i usprawnienia mechanizmów mobilności pracowników, zwłaszcza EURES i publicznych służb zatrudnienia w celu podniesienia poziomu zatrudnienia ogółem oraz zatrudnienia młodzieży;

35.  stwierdza, że cele strategii „Europa 2020” wciąż nie zostały osiągnięte i uważa, że aby je osiągnąć należy podjąć bardziej zdecydowane środki, aby nadrobić ten brak; wzywa zatem Komisję, aby w ramach przeglądu śródokresowego uruchomiła procedurę konsultacji publicznych w celu dokonania przeglądu europejskiego semestru z myślą o poprawie jego skuteczności i prawomocności, zważywszy że procedura semestru powinna towarzyszyć realizacji strategii „Europa 2020”;

36.  ubolewa, że we wstępnej dyskusji na temat oceny strategii „Europa 2020”, która odbyła się w dniach 20–21 marca 2014 r., Rada Europejska nie omówiła jednego z głównych celów tej strategii, jakim jest ograniczenie ubóstwa;

37.  zwraca się do Komisji Europejskiej o opracowanie strategii, która wspierać będzie państwa członkowskie w walce z bezdomnością za pomocą zintegrowanych strategii politycznych i odpowiednich inwestycji społecznych;

38.  podkreśla, że obserwowane w UE pogłębianie się nierówności, które udokumentowano w krajach składających sprawozdania w ramach semestru, stanowi poważne ryzyko dla demokracji; wskazuje na ostrzeżenia MFW i MOP, że dalsze pogłębianie się nierówności w UE może zdestabilizować nasze społeczeństwa; ponownie wzywa do wyznaczenia ambitniejszych celów oraz bardziej precyzyjnych i obiektywnych form pomiaru z myślą o ograniczaniu nierówności, ubóstwa i wyłączenia społecznego, zarówno w państwach członkowskich, jak i pomiędzy nimi, szczególnie w świetle rosnących rozbieżności społecznych w niektórych państwach członkowskich;

39.  wzywa państwa członkowskie do pilnego podjęcia działań w celu odwrócenia trendu w postaci wzrostu wskaźnika zagrożenia ubóstwem i wykluczeniem społecznym, aby zrealizować główny cel strategii „Europa 2020” polegający na wydźwignięciu co najmniej 20 mln osób z ryzyka ubóstwa i wykluczenia społecznego;

40.  wzywa państwa członkowskie, by zagwarantowały dostęp do rynku pracy i odpowiednią ochronę socjalną najsłabszym członkom społeczeństwa;

41.  wzywa Komisję do podjęcia nowych konkretnych działań w dziedzinie edukacji i polityki innowacji, aby umocnić związek między wzrostem a zwalczaniem nierówności;

42.  apeluje o dodanie celu cząstkowego w postaci ograniczenia ubóstwa dzieci podczas średniookresowego przeglądu strategii „Europa 2020”;

43.  apeluje w związku z tym, by do pomiaru stopy ubóstwa w państwach członkowskich stosowano obiektywne wskaźniki „ubóstwa” w celu szybszego identyfikowania osób zagrożonych wykluczeniem;

44.  przypomina jednak, że wskaźnik ubóstwa nie jest bezpośrednim dowodem wykluczenia społecznego i apeluje w związku z tym o poprawę pomiarów osobistego odczuwania wykluczenia społecznego, aby lepiej zrozumieć powody wykluczenia społecznego oraz które grupy są nim szczególnie dotknięte;

45.  stwierdza, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za realizowanie celów strategii „Europa 2020” w zgodzie z zasadą pomocniczości, a UE wspiera je w ich działaniach; uważa, że proces ten ma potencjał, aby przez wzajemne oceny i dzielenie się godnymi naśladowania praktykami wspierać państwa członkowskie w realizacji niezbędnych reform strukturalnych, podnoszeniu elastyczności rynku pracy oraz stwarzaniu przedsiębiorstwom warunków do tworzenia miejsc pracy; podkreśla jednak znaczenie przeprowadzania przez państwa członkowskie działań w odpowiednim czasie, jako że brak działań ma poważne konsekwencje dla całej UE; apeluje o zaangażowanie parlamentów państw członkowskich, władz lokalnych i regionalnych w projektowanie i wdrażanie krajowych programów reform, także przez wielopoziomowe zasady zarządzania;

46.  ubolewa, że wieloletnie ramy finansowe przyjęte na lata 2014–2020, z kwotą budżetu w wysokości 960 mld EUR, to pierwszy w historii przypadek redukcji netto budżetu UE; uważa, że WRF nie są wystarczające, aby wspomóc realizację celów społecznych i w zakresie zatrudnienia określonych w strategii „Europa 2020”; uważa zatem średniookresowy przegląd WRF za mający kapitalne znaczenie dla skanalizowania strategicznych wydatków UE w kierunku ożywienia gospodarczego sprzyjającego zatrudnieniu;

47.  przypomina o roli Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych w monitorowaniu skutecznego wydatkowania funduszy z Europejskiego Funduszu Społecznego, zwłaszcza 20% przeznaczonych na włączenie społeczne, oraz tego, na ile skutecznie państwa członkowskie wykorzystują to źródło inwestycji do realizacji celów strategii „Europa 2020”;

48.  podkreśla zapotrzebowanie na dokładniejsze monitorowanie celów w zakresie zatrudnienia, edukacji i ograniczenia ubóstwa oraz na przygotowywane na czas i porównywalne statystyki; apeluje zatem o ujawnianie na bieżąco danych dotyczących bezrobocia i wskaźników zagrożenia ubóstwem lub wykluczeniem społecznym na poziomie NUTS 3, aby umożliwić ocenę rzeczywistej sytuacji na krajowych rynkach pracy;

49.  wzywa Komisję do ustanowienia specjalnego celu w zakresie zatrudnienia młodzieży lub specjalnych zintegrowanych wytycznych dotyczących zatrudnienia młodzieży przy okazji średniookresowego przeglądu strategii „Europa 2020”;

50.  apeluje, aby oprócz konsultacji z partnerami społecznymi elementem systemowym strategii „Europa 2020” na wszystkich etapach procesu stały się konstruktywne konsultacje ze społeczeństwem obywatelskim; wzywa Komisję do przygotowania wytycznych dla tej procedury;

51.  podkreśla, że prawdziwe konsultacje z zainteresowanymi stronami w społeczeństwie obywatelskim nie tylko zwiększą demokratyczną legitymację procesu i szansę na akceptację reform przez obywateli oraz sukces w jej wdrażaniu, ale mogłyby także wzmocnić bazę dowodową, która posłuży do oceny reform; uważa, że w tym celu doroczny kongres platformy współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym powinien być ściślej powiązany z europejskim semestrem;

52.  wzywa Komisję, aby uwzględniła wynik trwających konsultacji publicznych przed opublikowaniem konkretnych propozycji dotyczących średniookresowego przeglądu strategii; nalega również, by przed podjęciem ostatecznych decyzji konsultowano je z Parlamentem;

53.  apeluje o więcej ambicji, aby zrealizować cele w zakresie zmiany klimatu i równowagi energetycznej, gdyż są one nierozłącznie związane z inteligentnym, trwałym wzrostem sprzyjającym włączeniu społecznemu;

54.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, parlamentom narodowym i Radzie Europejskiej.

(1) Dz.U. C 236E z 12.8.2011, s. 57. (2) Dz.U. C 153E z 31.5.2013, s. 57. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0010. (4) Por.Kwartalny przegląd zatrudnienia i sytuacji społecznej w UE, Eurostat, wrzesień 2014 r. (5) Dz.U. C 380E z 11.12.2012, s. 81.