Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/018 GR/Attica broadcasting z Grecji) (COM(2015)0037 – C8-0030/2015 – 2015/2031(BUD))

P8_TA(2015)0081 A8-0050/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0037 – C8–0030/2015),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2), a w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0050/2015),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę w sprawie ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, poprawy skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzania, w sprawie rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz w sprawie finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej;

D.  mając na uwadze, że władze greckie złożyły wniosek EGF/2014/018 GR/Attica broadcasting w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 928 pracowników w 16 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 60 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (nadawanie programów ogólnodostępnych i abonamentowych)(4) w regionie Attyki (EL 30) w Grecji, zaliczonym do poziomu NUTS 2(5);

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.  zauważa, że warunki wymienione w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i w związku z tym zgadza się z Komisją, iż Grecja ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że w dniu 4 września 2014 r. władze Grecji złożyły wniosek w sprawie wkładu finansowego z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 13 listopada 2014 r., a także, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 3 lutego 2015 r.;

3.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Grecji postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 28 listopada 2014 r., na długo przed zapadnięciem decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

4.  jest zdania, że zwolnienia w sektorze nadawczym w regionie Attyki są związane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, który z jednej strony doprowadził do spadku dochodu rozporządzalnego gospodarstw domowych, a w rezultacie do poważnego spadku siły nabywczej oraz potrzeby określenia priorytetów w zakresie wydatków przy jednoczesnym znacznym ograniczeniu kosztów przekazywania codziennych informacji pomimo ich znaczenia, natomiast z drugiej strony doprowadził do drastycznego ograniczenia kredytów udzielanych przedsiębiorstwom i osobom fizycznym z powodu braku środków w greckich bankach;

5.  odnotowuje, że jest to pierwszy wniosek w sprawie wkładu finansowego z EFG z sektora nadawania programów ogólnodostępnych i abonamentowych oraz dziewiąty wniosek w sprawie wkładu finansowego z EFG rozpatrywany w 2015 r.;

6.  zauważa, że zwolnienia te będą prawdopodobnie miały bardzo niekorzystny wpływ na region Attyki, który już charakteryzuje się najwyższym wskaźnikiem bezrobocia w Grecji w porównaniu z pozostałymi 12 regionami;

7.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje poradnictwo zawodowe, szkolenia, przekwalifikowanie i doskonalenie zawodowe, fachowe szkolenie i kształcenie, poszukiwanie pracy, dodatki na szkolenia i pokrycie kosztów przeniesienia; jeżeli chodzi o dotacje do działalności na własny rachunek, zauważa, że maksymalna kwalifikowalna kwota w wysokości 15 000 EUR zostanie przyznana maksymalnie 120 wybranym pracownikom jako pomoc na podjęcie własnej działalności gospodarczej; podkreśla, że celem tego środka jest promowanie przedsiębiorczości poprzez udostępnienie środków finansowych na obiecujące inicjatywy biznesowe, co w perspektywie średnioterminowej powinno prowadzić do powstania dalszych miejsc pracy;

8.  wyraża zadowolenie, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w porozumieniu z przedstawicielami osób objętych pomocą; z zadowoleniem odnotowuje, że to beneficjenci zaproponowali greckiemu Ministerstwu Pracy złożenie wniosku o wkład finansowy z EFG, wskazując na jego szybkie efekty i skuteczność;

9.  jest zdania, że rola koordynacyjna oraz zaangażowanie przedstawicieli osób objętych pomocą były szczególnie istotne przy opracowywaniu zindywidualizowanych usług, ponieważ zwolnienia nastąpiły w 16 różnych przedsiębiorstwach sektora nadawania programów ogólnodostępnych i abonamentowych;

10.  z zadowoleniem przyjmuje, że prawdopodobnie wszyscy zwolnieni pracownicy kwalifikujący się do uzyskania pomocy będą uczestniczyć w środkach wspieranych z EFG;

11.  przypomina, że ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej oraz dostępnych obecnie wolnych miejsc pracy;

12.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkim pracownikom zaproponowano usługę poradnictwa zawodowego na różnych etapach, w ramach której uzyskają indywidualną, spersonalizowaną poradę oraz plany na rzecz powrotu na rynek pracy;

13.  odnotowuje, że większość wnioskowanych środków jest przeznaczona na wsparcie rozpoczęcia działalności gospodarczej w formie dotacji do działalności na własny rachunek (1 800 000 EUR) i szkoleń, w tym doskonalenie zawodowe (1 536 000 EUR), oraz dodatków na szkolenia (1 152 000 EUR);

14.  jest zdania, że poradnictwo zawodowe, szkolenia i środki wspierające działalność na własny rachunek powinny uwzględniać nowe możliwości, jakie mogą oferować kwalifikującym się, zwolnionym pracownikom nowe media internetowe;

15.  odnotowuje, że według szacunków 120 pracowników ma otrzymać dodatek na pokrycie kosztów przeniesienia, którego celem jest wsparcie w razie przeprowadzki po przyjęciu oferty pracy wymagającej zmiany miejsca zamieszkania;

16.  zauważa, że wydatki na działania przygotowawcze, zarządzanie, działania informacyjne i reklamowe oraz kontrolę i sprawozdawczość stanowią 2,50% łącznego budżetu; zauważa ponadto, że niemal połowa tego budżetu ma zostać wykorzystana na działania informacyjne i reklamowe;

17.  podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

18.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zadbania o jej publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2014/018 GR/Attica broadcasting z Grecji)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2015/644.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Rozporządzenie (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (Dz.U. L 393 z 30.12.2006, s. 1). (5) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1046/2012 z dnia 8 listopada 2012 r. wykonujące rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1059/2003 w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji Jednostek Terytorialnych do Celów Statystycznych (NUTS) w zakresie przekazywania szeregów czasowych dla nowego podziału regionalnego (Dz.U. L 310 z 9.11.2012, s. 34).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/015 GR/Attica publishing activities z Grecji) (COM(2015)0040 – C8-0031/2015 – 2015/2032(BUD))

P8_TA(2015)0082 A8-0051/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0040 – C8–0031/2015),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2), a w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0051/2015),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę w sprawie ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, poprawy skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzania, w sprawie rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz w sprawie finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej;

D.  mając na uwadze, że władze greckie złożyły wniosek EGF/2014/015 GR/Attica publishing activities o wkład finansowy z EFG w związku ze zwolnieniem 705 pracowników w 46 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 58 według klasyfikacji NACE Rev. 2 (działalność wydawnicza)(4) w regionie Attyki (EL 30) w Grecji, zaliczonym do poziomu NUTS 2(5);

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.  zauważa, że warunki określone w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione; w związku z tym zgadza się z Komisją, iż Grecja ma prawo do wkładu finansowego na mocy tego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że w dniu 4 września 2014 r. władze Grecji złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 13 listopada 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 3 lutego 2015 r.;

3.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Grecji postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 28 listopada 2014 r., na długo przed zapadnięciem decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

4.  jest zdania, że zwolnienia w sektorze wydawniczym w regionie Attyki są związane ze światowym kryzysem finansowym i gospodarczym, który z jednej strony doprowadził do spadku dochodu rozporządzalnego gospodarstw domowych, a w rezultacie do poważnego spadku siły nabywczej oraz potrzeby określenia priorytetów w zakresie wydatków i rezygnacji z produktów, które nie są uznawane za niezbędne w codziennym życiu, takich jak gazety i czasopisma, natomiast z drugiej strony doprowadził do drastycznego ograniczenia kredytów udzielanych przedsiębiorstwom i osobom fizycznym z powodu braku środków w greckich bankach;

5.  odnotowuje, że do tej pory sektor wydawniczy był przedmiotem jednego wniosku o wsparcie z EFG(6);

6.  zauważa, że zwolnienia te będą prawdopodobnie miały bardzo niekorzystny wpływ na region Attyki, który już charakteryzuje się najwyższym wskaźnikiem bezrobocia w Grecji w porównaniu z pozostałymi 12 regionami;

7.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, przeznaczony jest w głównej mierze na wsparcie rozpoczęcia działalności gospodarczej w formie dotacji do działalności na własny rachunek (1 200 000 EUR), a także obejmuje poradnictwo zawodowe, szkolenia, w tym doskonalenie zawodowe (1 104 000 EUR) i dodatki na szkolenia (828 000 EUR), oraz poszukiwanie pracy i dodatki na pokrycie kosztów przeniesienia;

8.  wyraża zadowolenie, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w porozumieniu z przedstawicielami beneficjentów; z zadowoleniem odnotowuje, że to beneficjenci zaproponowali greckiemu Ministerstwu Pracy złożenie wniosku o wkład finansowy z EFG, uznając jego szybkie efekty i skuteczność;

9.  jest zdania, że rola koordynacyjna oraz zaangażowanie przedstawicieli osób objętych pomocą były szczególnie istotne przy opracowywaniu zindywidualizowanych usług, ponieważ zwolnienia nastąpiły w 46 różnych przedsiębiorstwach sektora wydawniczego;

10.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że prawdopodobnie wszyscy zwolnieni pracownicy kwalifikujący się do uzyskania pomocy będą uczestniczyć w środkach wspieranych z EFG;

11.  przypomina, że ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

12.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkim zwolnionym pracownikom kwalifikującym się do uzyskania pomocy zaproponowano usługę poradnictwa zawodowego na różnych etapach, w ramach której uzyskają indywidualną, spersonalizowaną poradę oraz plany na rzecz powrotu na rynek pracy;

13.  podkreśla, że z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

14.  zauważa, że maksymalna kwalifikowalna kwota w wysokości 15 000 EUR zostanie przyznana maksymalnie 80 wybranym pracownikom jako pomoc na podjęcie własnej działalności gospodarczej; podkreśla, że celem tego środka jest promowanie przedsiębiorczości poprzez udostępnienie środków finansowych na obiecujące inicjatywy biznesowe, co w perspektywie średnioterminowej powinno prowadzić do powstania dalszych miejsc pracy;

15.  odnotowuje, że według szacunków 80 pracowników otrzyma dodatek na pokrycie kosztów przeniesienia, którego celem jest wsparcie w razie przeprowadzki po przyjęciu oferty pracy wymagającej zmiany miejsca zamieszkania;

16.  zauważa, że wydatki na działania przygotowawcze, zarządzanie, działania informacyjne i reklamowe oraz kontrolę i sprawozdawczość stanowią 3,36% łącznego budżetu; zauważa ponadto, że niemal połowa tego budżetu ma zostać wykorzystana na działania informacyjne i reklamowe;

17.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zadbania o jej publikację w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2014/015 GR/Attica publishing activities z Grecji)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2015/642.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Rozporządzenie (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (Dz.U. L 393 z 30.12.2006, s. 1). (5) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1046/2012 z dnia 8 listopada 2012 r. wykonujące rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1059/2003 w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) w zakresie przekazywania szeregów czasowych dla nowego podziału regionalnego (Dz.U. L 310 z 9.11.2012, s. 34). (6) EGF/2009/024 NL Noord Holland i Zuid Holland dotyczący działalności objętej działem 58 (COM(2010)0532 z 1.10.2010).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu António Marinho e Pinto (2014/2191(IMM))

P8_TA(2015)0083 A8-0062/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu António Marinho e Pinto, złożony w dniu 8 października 2014 r. przez dr. Rodrigo Pereirę da Costę, sędziego w sądzie rejonowym w Coimbrze (nr ref. 6076/12.0TDLSB), i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 12 listopada 2014 r.,

–  po wysłuchaniu António Marinho e Pinto zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r. i 6 września 2011 r.(1),

–  uwzględniając art. 157 ust. 2 i 3 konstytucji Republiki Portugalii,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0062/2015),

A.  mając na uwadze, że sędzia sądu rejonowego w Coimbrze złożył wniosek o uchylenie immunitetu posła do Parlamentu Europejskiego António Marinho e Pinto w związku z możliwym postępowaniem sądowym w sprawie domniemanego przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa;

C.  mając na uwadze, że art. 157 ust. 2 i 3 konstytucji Republiki Portugalii stanowi, iż w czasie kadencji parlamentu poseł nie może być ścigany, aresztowany, uwięziony ani objęty innymi środkami ograniczającymi bez zgody Izby;

D.  mając na uwadze, że António Marinho e Pinto jest oskarżony o zniesławienie byłych urzędników portugalskiej izby adwokackiej;

E.  mając na uwadze, że oskarżenie w oczywisty sposób nie dotyczy funkcji António Marinho e Pinto jako posła do Parlamentu Europejskiego, tylko pełnionej przez niego uprzednio funkcji prezesa portugalskiej izby adwokackiej;

F.  mając na uwadze, że zarzucane czyny nie mają związku z wyrażanymi opiniami ani ze stanowiskiem zajmowanym w głosowaniu w ramach wypełniania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

G.  mając na uwadze, że nie zachodzi podejrzenie, iż dochodzenie ma na celu utrudnienie działalności politycznej posła (fumus persecutionis), a w szczególności mając na uwadze fakt, iż wspomniane postępowanie wszczęto, zanim António Marinho e Pinto objął mandat w Parlamencie Europejskim;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu António Marinho e Pinto;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania komisji właściwej sędziemu sądu rejonowego w Coimbrze oraz posłowi António Marinho e Pinto.

(1) Wyrok z dnia 12 maja 1964 r. w sprawie 101/63, Wagner v. Fohrmann i Krier (Zb.Orz. 1964, s. 195); wyrok z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 149/85, Wybot v. Faure i in. (Zb.Orz. 1986, s. 2391); wyrok z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-345/05, Mote v. Parlament (Zb.Orz. 2008, s. II-2849); wyrok z dnia 21 października 2008 r. w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07, Marra v. De Gregorio i Clemente (Zb.Orz. 2008, s. I-7929); wyrok z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06, Gollnisch v. Parlament (Zb.Orz. 2010, s. II-1135); wyrok z dnia 6 września 2011 r. w sprawie C-163/10, Patriciello (Zb.Orz. 2011, s. I-7565).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Ivana Jakovčicia (2014/2169(IMM))

P8_TA(2015)0084 A8-0059/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu, przekazany w dniu 5 września 2014 r. przez pełnomocnika poszkodowanego występującego w charakterze oskarżyciela w związku z postępowaniem karnym wszczętym przed Sądem w Pazinie (Chorwacja) (nr ref. K‑143/14) i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 23 października 2014 r.,

–  uwzględniając pisma stałego przedstawiciela Republiki Chorwacji przy UE z dni 14 lutego 2014 r. i 16 stycznia 2015 r. potwierdzające, że zgodnie z właściwymi przepisami prawa chorwackiego poszkodowany występujący w charakterze oskarżyciela jest uprawniony do wystąpienia o uchylenie immunitetu chorwackiego posła do Parlamentu Europejskiego,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Ivana Jakovčicia zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu PE,

–  uwzględniając art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dni 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 kwietnia 2009 r. w sprawie immunitetu parlamentarnego w Polsce(2),

–  uwzględniając art. 23 i 28 regulaminu parlamentu chorwackiego,

–  uwzględniając art. 61 ust. 1 chorwackiego kodeksu postępowania karnego,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0059/2015),

A.  mając na uwadze, że pełnomocnik oskarżyciela prywatnego zwrócił się o uchylenie immunitetu posła do Parlamentu Europejskiego Ivana Jakovčicia w związku z postępowaniem sądowym w sprawie zarzucanego mu przestępstwa zniesławienia;

B.  mając na uwadze, że w piśmie z dnia 14 lutego 2014 r. stały przedstawiciel Republiki Chorwacji przy UE poinformował przewodniczącego Parlamentu, że – z braku szczegółowych przepisów proceduralnych dotyczących wniosków o uchylenie immunitetu chorwackich posłów do Parlamentu Europejskiego – zastosowanie powinny mieć przepisy dotyczące wniosków o uchylenie immunitetu posłów do parlamentu danego państwa członkowskiego oraz że zgodnie z tymi przepisami wniosek o wyrażenie zgody na tymczasowe zatrzymanie (aresztowanie) posła lub wszczęcie przeciw posłowi postępowania karnego może zostać złożony przez każdy upoważniony organ państwowy, przez poszkodowanego występującego w charakterze oskarżyciela lub przez oskarżyciela prywatnego;

C.  mając na uwadze, że w piśmie z dnia 16 stycznia 2015 r. stały przedstawiciel Republiki Chorwacji przy UE potwierdził, że postępowanie sądowe, w związku z którym wystąpiono o uchylenie immunitetu I. Jakovčicia, faktycznie jest w toku przed właściwym sądem w Chorwacji;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

E.  mając na uwadze, że celem tego przepisu jest zasadniczo zapewnienie posłom do Parlamentu Europejskiego możliwości korzystania z wolności słowa, przy tym jednak to prawo do wolności słowa nie zezwala na pomawianie, zniesławianie, podżeganie do nienawiści ani naruszanie czci innych osób;

F.  mając na uwadze, że wniosek o uchylenie immunitetu odnosi się do postępowania karnego wszczętego przeciw I. Jakovčiciowi na mocy art. 147 ust. 1 i 2 chorwackiego kodeksu karnego w związku z zarzucanymi mu zniesławiającymi słowami wypowiedzianymi w wywiadzie dla chorwackiej stacji radiowo-telewizyjnej HRT w dniu 22 lipca 2014 r.;

G.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 61 ust. 1 chorwackiego kodeksu postępowania karnego (Zakon o kaznenom postupku) w przypadku postępowania z oskarżenia prywatnego zarzuty należy przedstawić w ciągu 3 miesięcy od dnia, w którym upoważniona osoba fizyczna lub prawna powzięła wiedzę o przestępstwie i jego sprawcy;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 ust. 2 Regulaminu PE wnioski o uchylenie immunitetu muszą być rozpatrywane niezwłocznie, lecz z uwzględnieniem ich względnej złożoności;

I.  mając na uwadze, że w chwili udzielania wywiadu I. Jakovčić był posłem do Parlamentu Europejskiego; mając jednak na uwadze, że zarzucana mu wypowiedź dotyczy sprawy z czasów, gdy nie pełnił on jeszcze tej funkcji;

J.  mając na uwadze, że w konsekwencji dana wypowiedź nie jest w bezpośredni i oczywisty sposób związana z wykonywaniem przez I. Jakovčicia obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego ani nie stanowi opinii wyrażonej bądź stanowiska zajętego w głosowaniu w ramach wykonywania obowiązków służbowych posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7;

K.  mając na uwadze, że z tego względu nie można uznać, że działał on w ramach wykonywania obowiązków służbowych posła do Parlamentu Europejskiego;

1.  uważa, że wniosek o uchylenie immunitetu I. Jakovčicia został przedstawiony przez właściwy organ w rozumieniu art. 9 ust. 1 Regulaminu PE oraz że na tej podstawie należy uznać go za dopuszczalny; uważa ponadto, że w świetle art. 9 ust. 2 Regulaminu nie można narzucić Parlamentowi terminu podjęcia decyzji w sprawie uchylenia immunitetu;

2.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Ivana Jakovčicia,

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym organom Republiki Chorwacji oraz Ivanowi Jakovčiciowi.

(1) Wyrok w sprawie 101/63 Wagner vs Fohrmann i Krier, EU:C:1964:28; wyrok w sprawie 149/85 Wybot vs Faure i in., EU:C:1986:310; wyrok w sprawie T-345/05 Mote vs Parlament, EU:T:2008:440; wyrok w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07 Marr vs De Gregorio i Clemente, EU:C:2008:579; wyrok w sprawie T-42/06 Gollnisch vs Parlament, EU:T:2010:102; wyrok w sprawie C-163/10 Patriciello, EU:C:2011:543; wyrok w połączonych sprawach T-346/11 i T-347/11 Gollnisch vs Parliament, EU:T:2013:23. (2) Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 72.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2014/016 IE/Lufthansa Technik złożony przez Irlandię) (COM(2015)0047 – C8-0038/2015 – 2015/2045(BUD))

P8_TA(2015)0085 A8-0052/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0047 – C8–0038/2015),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając zawarte pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8–0052/2015),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60 % łącznych szacunkowych kosztów proponowanych środków, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, co do rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz co do finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej;

D.  mając na uwadze, że Irlandia złożyła wniosek EGF/2014/016 IE/Lufthansa Technik o pomoc finansową z EGF w związku ze zwolnieniem 424 pracowników w przedsiębiorstwie Lufthansa Technik Airmotive Ireland Ltd (LTAI) oraz u jego dwóch dostawców w Irlandii;

E.  mając na uwadze, że władze Irlandii zapewnią zindywidualizowane usługi współfinansowane przez EFG nie tylko 250 osobom objętym pomocą, ale także maksymalnie 200 młodym osobom niekształcącym się, niepracującym ani nieszkolącym się i będącym w wieku poniżej 25 lat w dniu złożenia tego wniosku;

F.  mając na uwadze, że przedmiotowy wniosek nie spełnia kryteriów kwalifikowalności określonych w art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG i został złożony w oparciu o przepis dotyczący wyjątkowych okoliczności, zawarty w art. 4 ust. 2 tego rozporządzenia;

1.  zgadza się z Komisją, że wyjątkowe okoliczności przedstawione przez władze Irlandii, tj. poważny wpływ zwolnień na zatrudnienie oraz gospodarkę lokalną i regionalną, uzasadniają odstępstwo od kryteriów interwencji określonych w art. 4 ust. 2 rozporządzenia w sprawie EFG, oraz że wobec tego Irlandia ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia; zauważa jednak, że wyjątkowe okoliczności dotyczą w tym przypadku jedynie 250 osób; w związku z tym zaleca, aby Komisja ustanowiła jasne kryteria dla wniosków dotyczących mniej niż 500 pracowników; podkreśla, że jeśli kryteria określone w art. 4 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia nie zostały całkowicie spełnione, wnioski powinny podlegać indywidualnej ocenie i nie należy automatycznie zatwierdzać wniosków, które nie spełniają podstawowych warunków;

2.  odnotowuje, że w dniu 19 września 2014 r. władze Irlandii złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 14 listopada 2014 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 6 lutego 2015 r.;

3.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze irlandzkie postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 7 grudnia 2013 r., a więc na długo przed zapadnięciem decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet, a nawet przed złożeniem odpowiedniego wniosku; zauważa, że zindywidualizowane usługi, które już są świadczone, będą się kwalifikowały do finansowania z EFG;

4.  uznaje, że zwolnienia w sektorze „Naprawa i instalowanie maszyn i urządzeń” w południowo-wschodniej Irlandii są związane z istotnymi zmianami w strukturze światowego handlu spowodowanymi globalizacją, czego przykładem jest zamknięcie przedsiębiorstwa LTAI w wyniku poważnych zmian w unijnym handlu towarami i usługami, wynikających ze zmian technologicznych ukierunkowanych na produkcję samolotów nowej generacji i części do nich, zmian w ogólnych praktykach produkcji części do samolotów, które miały wpływ na podstawy rynkowe modelu działalności LTAI, a także zmian w lokalizacji światowej produkcji samolotów; zauważa, że zachodnioeuropejscy i amerykańscy przewoźnicy skłaniają się do przenoszenia utrzymania naprawczego samolotów szerokokadłubowych do Chin i nawet spółka dominująca Lufthansa Technik postanowiła prowadzić globalną obsługę techniczną samolotów Airbus A330/340 w swojej spółce zależnej Lufthansa Technik Philippines;

5.  odnotowuje, że do chwili obecnej dwa wnioski o pomoc z EFG (w tym omawiany wniosek) dotyczyły sektora „Naprawa i instalowanie maszyn i urządzeń”, przy czym drugi wniosek był uzasadniany światowym kryzysem finansowym i gospodarczym(4);

6.  odnotowuje, że zwolnienia te będą miały prawdopodobnie bardzo niekorzystne skutki dla południowo-wschodniej Irlandii, która obejmuje obszary o bardzo niekorzystnych warunkach lokalnych, co pokazują następujące wskaźniki społeczno-gospodarcze: niski poziom wykształcenia, brak kwalifikacji zawodowych i wysoki wskaźnik korzystania z mieszkań komunalnych; uznaje, że wszystkie te dane wskazują na znaczny poziom marginalizacji i ubóstwa w regionie; a ponadto, że szereg zwolnień w przedsiębiorstwach tego sektora w ostatnich latach spotęgował trudności ze znalezieniem nowej pracy dla pracowników posiadających bardzo specyficzne umiejętności, które są trudne do wykorzystania w innych sektorach; zauważa, że Blanchardstown-Tyrrelstown, Tallaght-Killinarden, Clondalkin-Rowlagh i Tallaght-Fettercairn to kilka okręgów, w których mieszkają pracownicy Lufthansy, gdzie średnia stopa bezrobocia wynosi ok. 23 %;

7.  zwraca uwagę, że pracownicy tego sektora posiadają bardzo specyficzne umiejętności, które są trudne do wykorzystania w innych sektorach, co potęguje trudności ze znalezieniem nowej pracy; ubolewa, że dotyczy to zwłaszcza tych pracowników, którzy są w wieku przedemerytalnym (ok. 20 % pracowników Lufthansa Technik) lub pracowali dla tego samego pracodawcy przez wiele lat;

8.  odnotowuje, że obecnie w tym sektorze w Irlandii zatrudnionych jest ok. 1550 osób, a dane przedstawione przez władze irlandzkie pokazują spadek o ok. 52 % całkowitego zatrudnienia w tej branży;

9.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być współfinansowane, obejmuje następujące środki: poradnictwo i planowanie kariery zawodowej, dotacje na szkolenia z EFG, programy szkolenia i dalszego kształcenia, programy w zakresie szkolnictwa wyższego, wsparcie zakładania przedsiębiorstw i samozatrudnienia oraz wsparcie dochodu, w tym dodatek z EFG na pokrycie kosztów kursów;

10.  zwraca uwagę, że władze Irlandii postanowiły zapewnić zindywidualizowane usługi współfinansowane przez EFG nie tylko zwolnionym pracownikom, lecz również maksymalnie 200 młodym osobom niekształcącym się, niepracującym ani nieszkolącym się i będącym w wieku poniżej 25 lat; ponadto zauważa, że te osoby niekształcące się, niepracujące ani nieszkolące się nie należą do grupy zwolnionych pracowników i nie były zatrudnione w tym samym sektorze;

11.  zauważa, że zindywidualizowane usługi, które mają być świadczone osobom niekształcącym się, niepracującym ani nieszkolącym się, składają się z tych samych opcji co usługi dla zwolnionych pracowników, lecz zostaną w miarę potrzeby indywidualnie dopasowane do każdej takiej osoby; przypomina, że proponowane działania powinny uwzględniać różne potrzeby zwolnionych pracowników oraz osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się;

12.  wyraża zadowolenie, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług opracowano w porozumieniu z osobami objętymi pomocą oraz ich przedstawicielami i związkami zawodowym;

13.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Ministerstwo Opieki Społecznej przeprowadziło kompleksową analizę w celu zidentyfikowania pracowników, którzy mają zostać objęci pomocą, określenia ich wykształcenia i kwalifikacji oraz potencjalnych potrzeb dotyczących zindywidualizowanych usług, tak aby zwiększyć ich szanse na ponowne zatrudnienie;

14.  zwraca uwagę, że władze zamierzają wykorzystać maksymalną dozwoloną część wszystkich kosztów – 35 % – na świadczenia i zachęty w postaci wsparcia dochodu, w tym dodatek na pokrycie kosztów kursów; uznaje, że świadczenia te nie zastąpią środków udostępnianych z krajowych funduszy;

15.  docenia zamiar władz irlandzkich, by ustanowić forum konsultacyjne lub inne interaktywne procesy uzupełniające bieżącą pracę Działu Koordynacji EFG po przyznaniu wsparcia z EFG;

16.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

17.  przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług należy przewidywać przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności, a także pakiet ten powinien być zgodny z przejściem na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

18.  podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne instrumenty rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów; zaleca, by Komisja zbadała możliwość ograniczenia do 200 minimalnej liczby zwolnionych pracowników wymaganej do udziału w projektach finansowanych z EFG z uwagi na fakt, że zwolnienia w MŚP dotkniętych kryzysem gospodarczym mają istotny wpływ na bezrobocie;

19.  wyraża zadowolenie, że w zakresie dostępu do proponowanych działań i ich wdrażania przestrzegane będą zasady równego traktowania i niedyskryminacji;

20.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2014/016 IE/Lufthansa Technik z Irlandii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2015/643.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) EGF/2009/021 IE/SR Technics.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha (2014/2095(IMM))

P8_TA(2015)0086 A8-0061/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha złożony przez litewskie organy wymiaru sprawiedliwości w dniu 21 lipca 2014 r. w związku z postępowaniem toczącym się przed Sądem Apelacyjnym Republiki Litewskiej oraz ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu15 września 2014 r.,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Viktora Uspaskicha w dniu 24 marca 2015 r. zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej („Protokółˮ), jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dni: 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. i 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 62 Konstytucji Republiki Litewskiej,

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego z dnia 7 września 2010 r.(2),

–  uwzględniając art.5 ust.2, art.6 ust.1 oraz art.9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0061/2015),

A.  mając na uwadze, że regionalny sąd karny w Wilnie wydał przeciwko Viktorowi Uspaskichowi, posłowi do Parlamentu Europejskiego, nieprawomocne orzeczenie o winie;

B.  mając na uwadze, że to samo postępowanie toczy się obecnie przed Sądem Apelacyjnym Republiki Litewskiej;

C.  mając na uwadze, że zarzuty wobec Viktora Uspaskicha nie dotyczą opinii ani stanowiska zajętego przez niego w głosowaniu w czasie wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego, przez co nie ma zastosowania art. 8 protokołu;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu podczas sesji Parlamentu Europejskiego jego posłowie korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa, że nie można powoływać się na immunitet w przypadku schwytania posła na gorącym uczynku oraz że immunitet nie może również stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek z jego posłów;

E.  mając na uwadze, że na mocy art. 62 Konstytucji Republiki Litewskiej posła do parlamentu krajowego (Sejmu) nie można pociągnąć do odpowiedzialności karnej, aresztować ani w inny sposób ograniczyć jego wolności bez zgody Sejmu;

F.  mając na uwadze, że wszczęto postępowanie karne przeciwko posłowi do Parlamentu Europejskiego Viktorowi Uspaskichowi, któremu w procesie przed regionalnym sądem karnym w Wilnie zarzuca się popełnienie czynów z art. 24 § 4 w związku z art. 222 § 1, art. 220 § 1, art. 24 § 4 w związku z art. 220 § 1, art. 205 § 1 i art. 24 § 4 w związku z art. 205 § 1 kodeksu karnego Republiki Litewskiej;

G.  mając na uwadze, że Prokurator Generalny Republiki Litewskiej wystąpił w dniu 14 lipca 2009 r. z wnioskiem o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha w związku z wspomnianym wyżej postępowaniem karnym;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Regulaminu Viktor Uspaskich został wysłuchany w dniu 27 stycznia 2010 r. przed Komisją Prawną i po wyjaśnieniu dwóch kwestii prawnych przez organy litewskie w dniu 2 września 2010 r. ponownie stanął przed Komisją Prawną, przez co zapewniono mu pod każdym względem skorzystanie z prawa do bycia wysłuchanym;

I.  mając na uwadze, że Parlament Europejski podjął w dniu 7 września 2010 r.(3) decyzję o uchyleniu immunitetu Viktora Uspaskicha;

J.  mając na uwadze, że w dniu 5 kwietnia 2011 r. Viktor Uspaskich złożył wniosek o skorzystanie z immunitetu, w którym uznał m.in., że nie został dostatecznie wysłuchany przez Komisję Prawną, twierdząc, że postępowanie karne przeciw niemu jest umotywowane względami politycznymi i że utrudnia się mu wypełnianie zobowiązań parlamentarnych;

K.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich – w piśmie z dnia 11 kwietnia 2011 r. – wystąpił z wnioskiem o rewizję decyzji Parlamentu z dnia 7 września 2010 r. z uwagi na rzekomo nowe fakty ujawnione przez WikiLeaks, które miały pokazać, że padł on ofiarą fumus persecutionis;

L.  mając na uwadze, że wniosek ten został odrzucony, ponieważ nie ustalono wystarczającego związku między rzekomo nowymi faktami a wszczęciem postępowania przeciw Viktorowi Uspaskichowi w sprawie sfałszowania dokumentów księgowych;

M.  mając na uwadze, że Parlament Europejski podjął decyzję o odmowie skorzystania z immunitetu i przywilejów Viktora Uspaskicha(4);

N.  mając na uwadze, że w dniu 12 lipca 2013 r. regionalny sąd karny w Wilnie uznał Viktora Uspaskicha za winnego popełnienia czynów z art. 24 § 1 w związku z art. 182 § 2 i art. 222 § 1 kodeksu karnego Republiki Litewskiej, oraz mając na uwadze, że Viktor Uspaskich został skazany na cztery lata pozbawienia wolności do odbycia w zakładzie karnym;

O.  mając na uwadze, że zarówno Viktor Uspaskich, jak i prokuratura złożyli apelacje, w wyniku których ta sama sprawa, w której toku został już uchylony immunitet Viktora Uspaskicha, jest rozpatrywana przez sąd drugiej instancji;

P.  mając na uwadze, że w postępowaniu apelacyjnym niezbędna jest kolejna decyzja Parlamentu Europejskiego, jako że zgodnie z art. 62 Konstytucji Republiki Litewskiej posła do parlamentu krajowego (Sejmu) nie można pociągnąć do odpowiedzialności karnej bez zgody Sejmu;

Q.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 lit. a) protokołu zakres i wagę immunitetu, jaki przysługuje posłom na terytorium ich państwa, określają odpowiednie przepisy krajowe;

R.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich twierdzi, że podstawa prawna oskarżenia została zmieniona, oraz że organy ścigania i organy sądowe mają jednak pełne prawo dokonać nowej kwalifikacji, o ile działanie będące przedmiotem postępowania pozostaje to samo;

S.  mając na uwadze, że z dokumentów i tak wynika, że stan faktyczny oskarżenia był zawsze taki sam;

T.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich twierdzi, że przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka toczą się dwa postępowania w jego sprawie, które jednak – po sprawdzeniu – nie mają związku z niniejszą sprawą;

U.  mając na uwadze, że Europejski Trybunał Praw Człowieka może rozpatrzeć sprawę wyłącznie po wyczerpaniu krajowych środków prawnych, dlatego niemożliwe jest, aby postępowanie toczące się przed Sądem Apelacyjnym Republiki Litewskiej było jednocześnie przedmiotem postępowania przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka;

V.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich poinformował w piśmie z dnia 24 października 2014 r. o nowych faktach, które mają pokazać, że padł on ofiarą fumus persecutionis;

W.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich powołuje się ponadto na dokumenty WikiLeaks jako nowe dowody, że dokumenty te zostały już rozpatrzone w ramach postępowania w sprawie skorzystania z immunitetu, wszczętego w dniu 5 kwietnia 2011 r., oraz że nie mają one ani mocy dowodowej, ani znaczenia dla sprawy;

X.  mając na uwadze, że nie stwierdzono też wystarczającego związku między podanymi nowymi faktami a postępowaniem przeciwko Viktorowi Uspaskichowi w sprawie sfałszowania dokumentów księgowych;

Y.  mając na uwadze, że w związku z tym nie przedstawiono przekonujących dowodów uzasadniających stwierdzenie zaistnienia fumus persecutionis oraz że czyny zarzucane Viktorowi Uspaskichowi nie mają związku z jego działalnością jako posła do Parlamentu Europejskiego;

Z.  mając na uwadze, że decyzja o uchyleniu immunitetu zgodnie z art. 9 ust. 7 Regulaminu nie oznacza w żadnym razie zajęcia stanowiska co do winy lub braku winy, gdyż stanowi to przedmiot postępowania krajowego;

AA.  mając ponadto na uwadze, że sprawdzanie systemów sądowniczych poszczególnych państw członkowskich nie należy do zadań Komisji Prawnej w ramach postępowania związanego z immunitetem;

1.  postanawia uchylić immunitet posła Viktora Uspaskicha;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do natychmiastowego przekazania niniejszej decyzji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji Parlamentu Europejskiego odpowiedniemu organowi Republiki Litewskiej.

(1) Wyrok z dnia 12 maja 1964 r. w sprawie 101/63 Wagner przeciwko Fohrmann i Krier, Zb.Orz. [1964], s. 419; wyrok z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 149/85 Wybot przeciwko Faure i inni, Zb.Orz. [1986], s. 2403; wyrok z dnia 15 października 2008 r. w sprawie T-345/05 Mote przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. [2008], s. II-2849; wyrok z dnia 21 października 2008 r. w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07 Marra przeciwko De Gregorio i Clemente, Zb.Orz. [2008], s. I-7929; wyrok z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie T-42/06 Gollnisch przeciwko Parlamentowi, Zb.Orz. [2010], s. II-1135; wyrok z dnia 6 września 2011 r. w sprawie C-163/10 Patriciello, Zb.Orz. [2011], s. I-7565; sprawa T-346/11 Gollnisch, EU:T:2013:23. (2) Dz.U. C 308 E z 20.10.2011, s. 90. (3) Dz.U. C 308 E z 20.10.2011, s. 90. (4) Dz.U. C 165 E z 11.6.2013, s. 80

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku Gabriele Albertiniego o skorzystanie z immunitetu i przywilejów (2014/2096(IMM))

P8_TA(2015)0087 A8-0058/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Gabriele Albertiniego z dnia 28 lipca 2014 r. przedstawiony na posiedzeniu plenarnym w dniu 16 września 2014 r., dotyczący skorzystania z immunitetu poselskiego w związku z toczącymi się postępowaniem karnym przed sądem w Brescii (Włochy) (nr ref. 7061/13 R.G.),

–  uwzględniając wniosek Gabriele Albertiniego z dnia 30 lipca 2014 r. przedstawiony na posiedzeniu plenarnym w dniu 16 września 2014 r., dotyczący ponownego rozpatrzenia wniosku w sprawie skorzystania z immunitetu poselskiego w związku z toczącym się postępowaniem cywilnym przed sądem w Brescii (Włochy) (nr ref. 17851/12 R.G.),

–  uwzględniając wniosek Gabriele Albertiniego z dnia 17 lipca 2013 r. przedstawiony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 września 2013 r., dotyczący ponownego rozpatrzenia wniosku w sprawie skorzystania z immunitetu poselskiego w związku z toczącym się ww. postępowaniem cywilnym,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Gabriele Albertiniego zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dni: 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wniosku Gabriele Algertiniego o skorzystanie z immunitetu i przywilejów(2),

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 24 lutego 2014 r. w sprawie wniosku Gabriele Algertiniego o ponowne rozpatrzenie jego wniosku o skorzystanie z immunitetu i przywilejów(3),

–  uwzględniając art. 5 ust. 2 oraz art. 7 ust. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0058/2015),

A.  mając na uwadze, że były poseł do Parlamentu Europejskiego Gabriele Albertini złożył wniosek o skorzystanie z immunitetu poselskiego w związku z postępowaniem karnymi toczącym się przed tym samym sądem, mając na uwadze, że zwrócił się on także o ponowne rozpatrzenie wniosku w sprawie skorzystania z immunitetu poselskiego w związku z toczącym się postępowaniem cywilnym przed tym samym sądem;

B.  mając na uwadze, że wniosek o skorzystanie z immunitetu ma związek z zarzutem dotyczącym zniesławiających oświadczeń zawartych w zapytaniu pisemnym, które G. Albertini złożył do włoskiego ministra sprawiedliwości w dniu 22 października 2012 r., aby dowiedzieć się, czy postępowanie prokuratora Alfreda Robledy, który wszczął śledztwo w sprawie faktów zaszłych w gminie Mediolan i związanych ze sprawowaną przez G.Albertiniego funkcją burmistrza tego miasta w roku 2005, stanowiło naruszenie etyki zawodowej i w związku z tym podlegało postepowaniu dyscyplinarnemu;

C.  mając na uwadze, że wniosek o ponowne rozpatrzenie związany jest z pozwem przeciwko Gabriele Albertiniemu, złożonym przed sądem w Brescii przez Alfreda Robledę, w związku z zarzutem zniesławiających wypowiedzi G. Albertiniego w dwóch wywiadach: pierwszym opublikowanym we włoskiej gazecie Il Sole 24 Ore w dniu 26 października 2011 r. oraz drugim opublikowanym przez włoską gazetę Corriere della Sera w dniu 19 lutego 2012 r.;

D.  mając na uwadze, że G. Albertini użył bardzo podobnych, żeby nie powiedzieć identycznych, wyrażeń zarówno w zapytaniu pisemnym, jak i w wywiadach, a także mając na uwadze, że istota obu postępowań jest taka sama, co potwierdził także G. Albertini na piśmie i podczas wysłuchania; mając na uwadze, że w związku z tym taką samą decyzję – o utrzymaniu lub uchyleniu immunitetu G. Albertiniego – należy podjąć w odniesieniu do obu postępowań;

E.  mając na uwadze, że zarówno złożenie zapytania pisemnego, jak i udzielenie wywiadów miało miejsce, kiedy G. Albertini był posłem do Parlamentu Europejskiego;

F.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec posłów do Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

G.  mając na uwadze, że – zgodnie z utrwaloną w Parlamencie praktyką – fakt, że postępowania prawne mają charakter cywilny lub administracyjny albo dotyczą pewnych aspektów objętych prawem cywilnym lub administracyjnym, sam w sobie nie uniemożliwia stosowania immunitetu przewidzianego w tym artykule;

H.  mając na uwadze, że w decyzji z dnia 21 maja 2013 r. Parlament uznał, iż okoliczności sprawy, przedstawione w pozwie oraz w zeznaniach ustnych G. Albertiniego złożonych przed Komisją Prawną, wskazują, że odnośne wypowiedzi nie mają bezpośredniego ani oczywistego związku z wykonywaniem przez G. Albertiniego obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że w związku z tym Parlament nie udzielił zgody na skorzystanie przez G. Albertiniego z immunitetu;

I.  mając na uwadze, że pismem z dnia 17 lipca 2013 r. G. Albertini zwrócił się o ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie nieudzielenia zgody na skorzystanie przez niego z immunitetu; mając na uwadze, że decyzją z dnia 24 lutego 2014 r. Parlament zgodził się z zaleceniem Komisji Prawnej dotyczącym niepodejmowania działań w związku z tym wnioskiem w świetle wcześniejszej decyzji Parlamentu z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie nieudzielenia zgody na skorzystanie z immunitetu przez G. Albertiniego;

J.  mając na uwadze, że pismem z dnia 30 lipca 2014 r. G. Albertini po raz drugi zwrócił się o ponowne rozpatrzenie decyzji z dnia 21 maja 2013 r.; mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu G. Albertini wielokrotnie od września 2014 r. do marca 2015 r. dostarczał dodatkowe dokumenty związane z jego sprawą;

K.  mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości uznał, iż oświadczenie złożone przez posła poza pomieszczeniami Parlamentu Europejskiego może stanowić opinię wyrażoną w czasie pełnienia przez niego obowiązków służbowych w rozumieniu art. 8 protokołu, ponieważ nie jest istotne miejsce składania takiego oświadczenia, lecz jego charakter i treść(4); mając jednakże na uwadze, że związek między wyrażaną opinią i obowiązkami parlamentarnymi posła musi być bezpośredni i oczywisty(5);

L.  mając na uwadze, że dokumenty dostarczone ostatnio przez G. Albertiniego nie wykazały związku między wypowiedziami posła i jego obowiązkami służbowymi jako posła do Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że dostarczają one raczej elementów, które zasadniczo wiążą się z najnowszymi etapami ww. postępowań, z faktami zaszłymi po udzieleniu wywiadów i złożeniu zapytania pisemnego oraz z ich oddźwiękiem w prasie; mając na uwadze, że elementy te mają dowieść, iż użyte wyrażenia nie są zniesławiające w swojej treści oraz że zarówno postępowanie cywilne, jak i karne zostały wszczęte z powodu osobistej i politycznej wrogości wobec G. Albertiniego;

M.  mając jednakże na uwadze, że zgodnie z art. 9 ust. 7 Regulaminu decyzje dotyczące immunitetu nie mogą w żadnym przypadku stanowić o winie bądź braku winy posła oraz o zasadności wszczęcia wobec niego postępowania karnego na podstawie zarzutów, które są mu stawiane, nawet wtedy, gdy badanie wniosku pozwala właściwej komisji na dokładne zapoznanie się ze szczegółami sprawy; mając na uwadze, że zgodnie z ustaloną praktyką w Parlamencie przepis ten ma również zastosowanie do postępowania cywilnego;

N.  mając na uwadze, że zasada fumus persecutionis – tj. wystarczająco poważne i precyzyjne podejrzenie, że sprawę wniesiono z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności danego posła – ma zastosowanie jedynie do przypadków korzystania z immunitetu objętych art. 9 protokołu, a więc do postępowań sądowych dotyczących przestępstw innych niż popełnione w drodze wyrażania opinii lub zajmowania stanowiska w głosowaniu, bo te ostatnie objęte są wyłącznie artykułem 8 protokołu(6); mając na uwadze, że ponieważ G. Albertini jest byłym posłem do Parlamentu Europejskiego, art. 9 nie ma zastosowania do jego sprawy;

O.  mając na uwadze, że w każdym razie przedmiotowa sprawa wynika z opinii wyrażonych przez posła, a także mając na uwadze, że w tym kontekście determinującym kryterium skorzystania z immunitetu na mocy art. 8 protokołu jest dowód bezpośredniego i oczywistego związku między tymi opiniami i wykonywaniem obowiązków parlamentarnych;

P.  mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie nie wykazano takiego związku; mając zatem na uwadze, że wcześniejsze – potwierdzone dwukrotnie przez Parlament – stwierdzenie, iż G. Albertini, wyrażając odnośne opinie, nie działał w ramach wykonywania swoich obowiązków służbowych jako posła do Parlamentu Europejskiego, nadal jest w mocy;

1.  podtrzymuje swoje decyzje z dnia 21 maja 2013 r. oraz z dnia 24 lutego 2014 r. odpowiednio w sprawie nieudzielenia zgody na skorzystanie przez Gabriele Albertiniego z immunitetu i przywilejów oraz w sprawie niepodejmowania działań w sprawie jego wniosku o ponowne rozpatrzenie w związku z wszczętym przeciwko niemu postępowaniem cywilnym;

2.  na tej samej podstawie podejmuje decyzję o nieudzieleniu zgody na skorzystanie przez Gabriele Albertiniego z immunitetu i przywilejów w związku z wszczętym przeciwko niemu postępowaniem karnym;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji oraz sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Republiki Włoskiej oraz Gabriele Albertiniemu.

(1) Wyrok w sprawie 101/63 Wagner vs Fohrmann i Krier, Zb.Orz., EU:C:1964:28; wyrok w sprawie 149/85 Wybot vs Faure i in., Zb.Orz., EU:C:1986:310; wyrok w sprawie T-345/05 Mote vs Parlament, Zb.Orz., EU:T:2008:440; wyrok w połączonych sprawach C-200/07 i C-201/07 Marra vs De Gregorio i Clemente, Zb.Orz., EU:C:2008:579; wyrok w sprawie T-42/06 Mote vs Parlament, Zb.Orz., EU:T:2010:102; wyrok w sprawie C-163/10 Patriciello, Zb.Orz., EU:C:2011:543; wyrok w połączonych sprawach T-346/11 i T-347/11 Gollnisch vs. Parlament, Zb.Orz., EU:T:2013:23. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0195. (3) Protokół z dnia 24 lutego 2014 r., pkt 7. (4) Wyrok w sprawie Patriciello, cytowany powyżej, ust. 30. (5) Wyrok w sprawie Patriciello, cytowany powyżej, ust. 35. (6) Wyrok w sprawie Marra, cytowany powyżej, ust. 45.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie (COM(2015)0005 – C8-0005/2015 – 2015/0005(COD))

P8_TA(2015)0088 A8-0056/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

—  uwzględniając projekt Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady (COM(2015)0005),

—  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0005/2015),

—  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—  uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 25 marca 2015 r. do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

—  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0056/2015),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 25 marca 2015 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji (UE) 2015/601.)

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 marca 2015 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego podatków (2014/2144(INI))

P8_TA(2015)0089 A8-0040/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz art. 26, art. 110–115 i art. 120 jak również art. 241 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wdrożenia wzmocnionej współpracy w dziedzinie podatku od transakcji finansowych (COM(2013)0071),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wdrożenia wzmocnionej współpracy w dziedzinie podatku od transakcji finansowych(1),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (COM(2011)0121),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych(2),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (COM(2013)0348),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2011/96/UE w sprawie wspólnego systemu opodatkowania mającego zastosowanie w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych państw członkowskich (COM(2013)0814),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (2013/0025(COD)),

–  uwzględniając zalecenia Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy z lutego 2012 r.(3) dotyczące międzynarodowych standardów w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowania terroryzmu i rozprzestrzeniania broni,

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie standardowej deklaracji VAT (COM(2013)0721),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie przyszłości podatku VAT: w stronę prostszego, solidniejszego i wydajniejszego systemu podatku VAT dostosowanego do wymagań jednolitego rynku (COM(2011)0851),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie podwójnego opodatkowania w obrębie jednolitego rynku (COM(2011)0712),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie planu działania zakładającego poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania (COM(2012)0722),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie konkretnych sposobów usprawnienia walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania, w tym w odniesieniu do państw trzecich (COM(2012)0351),

–  uwzględniając zalecenie Komisji 2012/772/UE z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie agresywnego planowania podatkowego(4),

–  uwzględniając zalecenie Komisji 2012/771/UE z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie środków mających na celu zachęcenie państw trzecich do stosowania minimalnych norm dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie apelu o opracowanie konkretnych sposobów walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania(6),

–  uwzględniając sprawozdanie biegłego rewidenta Richarda Murphy’ego z dnia 10 lutego 2012 r. pt. „Closing the European Tax Gap” [Usunięcie europejskiej luki podatkowej],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie współpracy z krajami rozwijającymi się w zakresie wspierania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania(7),

–  uwzględniając raport okresowy 2012 z dnia 23 października 2014 r. do badania mającego na celu liczbowe określenie i analizę ubytku podatku VAT w 27 państwach członkowskich UE,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi(8),

–  uwzględniając rezolucję Rady z dnia 1 grudnia 1997 r. w sprawie kodeksu postępowania w zakresie opodatkowania przedsiębiorstw(9) oraz sprawozdanie z dnia 20 czerwca 2014 r. złożone Radzie przez Grupę ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej),

–  uwzględniając raport OECD pt. „Addressing Base Erosion and Profit Shifting” [Rozwiązanie kwestii erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysków] (2013 r.), odnośny plan działania OECD (2013 r.), raport OECD do grupy roboczej G20 w sprawie wpływu erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysków na kraje o niskich dochodach (2014 r.)(10) oraz wyniki siedmiu głównych działań z dnia 16 września 2014 r.,

–  uwzględniając strategię „Europa 2020” (COM(2010)2020),

–  uwzględniając opinię EKES-u z dni 15 października 2014 r. na temat komunikatu Komisji pt. „Podsumowanie realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarcze go sprzyjającego włączeniu społecznemu”(11),

–  uwzględniając komunikat wydany po spotkaniu ministrów finansów i prezesów banków centralnych na szczycie G20, który to szczyt odbył się w Moskwie w dniach 15–16 lutego 2013 r.,

–  uwzględniając komunikat grupy G-20 wydany po spotkaniu szefów państw i rządów zebranych w Brisbane w dniach 15–16 listopada 2014 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych z dnia 8 lipca 2014 r.(12),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Roczna analiza wzrostu na 2014 r.” (COM(2013)0800),

–  uwzględniając konkluzje posiedzeń Rady Europejskiej w dniach 22 maja i 19–20 grudnia 2013 r. oraz 20–21 marca 2014 r.,

–  uwzględniając dokumenty podatkowe Komisji Europejskiej nr 43 w sprawie opodatkowania działalności finansowej(13), nr 44(14) i 45(15) w sprawie podatku od osób prawnych i nr 48 w sprawie reformy podatkowej w państwach członkowskich UE(16),

–  uwzględniając decyzję Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych o zamknięciu luki podatkowej dla grup przedsiębiorstw(17),

–  uwzględniając decyzję Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych o rozszerzeniu wymiany informacji między organami podatkowymi(18),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Europejskiej z 2014 r. pt. „Tendencje w opodatkowaniu w Unii Europejskiej”(19),

–  uwzględniając zalecenia Komisji Europejskiej dla poszczególnych krajów z 2014 r.(20),

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe grupy ekspertów wysokiego szczebla powołanej przez Komisję Europejską na temat opodatkowania gospodarki cyfrowej(21),

–  uwzględniając konsultacje Komisji Europejskiej zalecenia na temat opodatkowania: Wzmacnianie jednolitego rynku na rzecz obywateli(22),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie europejskiego semestru na potrzeby koordynacji polityki gospodarczej: zatrudnienie i aspekty społeczne w rocznej analizie wzrostu gospodarczego na 2014 r.(23),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2014 r. w sprawie europejskiego semestru na potrzeby koordynacji polityki gospodarczej: realizacja priorytetów na rok 2014(24),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2014 r. w sprawie ram polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030(25),

–  uwzględniając przesłuchanie kandydata na komisarza do spraw gospodarczych i finansowych, podatków i ceł, które odbyło się w dniu 2 października 2014 r.,

–  uwzględniając oświadczenie komisarz ds. konkurencji Margrethe Vestager z dnia 6 listopada 2014 r. dotyczące dochodzeń w sprawie pomocy państwa w zakresie opodatkowania,

–  uwzględniając program działań włoskiej prezydencji Rady,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 2014 r. pt. „Plan inwestycyjny dla Europy” (COM(2014) 0903),

–  uwzględniając standardy rachunkowości dotyczące opodatkowania, zwłaszcza MSR 12,

–  uwzględniając opublikowanie przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych dokumentów dotyczących tzw. afery LuxLeaks;

–  uwzględniając pismo ministrów finansów Niemiec, Francji i Włoch do komisarza Pierre’a Moscoviciego, w którym zwracają się o przygotowanie ustawodawstwa dotyczącego unikania opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego w celu zapobiegania erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysków;

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0040/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami co roku w UE oszustwa podatkowe i unikanie opodatkowania powodują utratę około 1 bln EUR potencjalnych dochodów publicznych(26); mając na uwadze, że strata ta stanowi olbrzymie zagrożenie dla skuteczności i sprawiedliwego charakteru systemów podatkowych UE, ponieważ zwiększa obciążenie podatkowe wszystkich uczciwych obywateli i przedsiębiorstw;

B.  mając na uwadze, że strata takiego dochodu podatkowego oznacza, że mniejsza pula środków publicznych jest dostępna na cele inwestycyjne, co z kolei przekłada się na mniejsze możliwości pobudzania inwestycji prywatnych, i to w czasie, kiedy zadeklarowanym przez Komisję celem jest skupienie się na tworzeniu miejsc pracy, wzroście i inwestycjach;

C.  mając na uwadze, że uchylanie się od opodatkowania(27) obejmuje stosowanie niezgodnych z prawem mechanizmów, w wyniku których obowiązek podatkowy zostaje ukryty lub pominięty; mając na uwadze, że oszustwa podatkowe(28) to umyślne uchylanie się od opodatkowania zasadniczo ścigane na mocy prawa karnego, natomiast unikanie opodatkowania(29) jest zgodnym z prawem, lecz niewłaściwym wykorzystaniem systemu podatkowego w celu zmniejszenia lub uniknięcia zobowiązań podatkowych, podczas gdy agresywne planowanie podatkowe(30) polega na wykorzystywaniu aspektów technicznych systemu podatkowego lub rozbieżności pomiędzy dwoma systemami podatkowymi lub większą ich liczbą w celu zmniejszenia zobowiązania podatkowego;

D.  mając na uwadze, że luka podatkowa(31) jest powszechnie rozumiana jako różnica między niepobraniem podatku należnego oraz skutecznym pobraniem podatku; mając na uwadze, że luka podatkowa wynika z oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego;

E.  mając na uwadze, że pomocniczość ma zastosowanie do przepisów w sprawie opodatkowania;

F.  mając na uwadze, że priorytetami międzynarodowej polityki podatkowej jest skupianie się na opracowywaniu spójnej strategii zwalczania uchylania się od opodatkowania i unikania płacenia podatków oraz ustanowienie globalnych standardów współpracy administracyjnej;

G.  mając na uwadze, że opublikowane przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych dokumenty dotyczące tzw. afery LuxLeaks wymagają kompleksowego i niezależnego dochodzenia w sprawie stosowanych przez państwa członkowskie praktyk w zakresie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego oraz ich zgodności z unijnymi przepisami w dziedzinie kontroli pomocy państwa i spójności z zasadami jednolitego rynku;

H.  mając na uwadze, że chociaż ogólnie wiadomo, iż dobrze wyważony, zorientowany na wzrost system podatkowy ma zasadnicze znaczenie dla generowania zrównoważonego wzrostu, to dotychczas nie podjęto wystarczających konkretnych działań;

I.  mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw, przede wszystkim międzynarodowych, powszechnie tak kreuje swoje globalne sytuacje podatkowe, by umożliwić przenoszenie zysku do państw o niższych podatkach, lub stara się o preferencyjne traktowanie w celu zmniejszenia zobowiązań podatkowych, lub negocjuje bezpośrednio z organami podatkowymi w celu uzyskania preferencyjnego traktowania i obniżenia stawek podatkowych, w czym aktywnie wspiera je administracja i organy polityczne wielu państw członkowskich;

J.  mając na uwadze, że obywatele w całej Unii oczekują od swoich przywódców politycznych podjęcia działań w celu uniemożliwienia takich praktyk i zamknięcia luk prawnych, oraz mając na uwadze, że te i inne nieuczciwe praktyki, takie jak unikanie opodatkowania i agresywne planowanie podatkowe, muszą być uznane za nielegalne i muszą spotykać się z odpowiednimi sankcjami;

K.  mając na uwadze, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw, szczególnie dla MŚP i mikroprzedsiębiorstw oraz eliminacja przeszkód podatkowych dla działalności transgranicznej mogą sprzyjać wzrostowi;

L.  mając na uwadze, że polityka podatkowa wspierająca integrację, przejrzystość i sprawiedliwość oraz zachęcająca do dobrego zarządzania jest skutecznym narzędziem służącym propagowaniu zrównoważonego wzrostu, sprawiedliwości społecznej i zmniejszania nierówności ekonomicznej;

M.  mając na uwadze program REFIT realizowany przez Komisję Europejską (program sprawności i wydajności regulacyjnej), który ma na celu uproszczenie unijnych przepisów oraz zmniejszenie obciążeń regulacyjnych, co wpłynie na zmniejszenie wynikających z nich kosztów, a tym samym przyczyni się do stworzenia jasnych, prostszych i stabilnych ram prawnych dla MŚP; mając na uwadze, że inne takie inicjatywy;

N.  mając na uwadze, że istnieje ogólna potrzeba uproszczenia systemów podatkowych, co umożliwi obniżenie kosztów ponoszonych przez administrację publiczną, obywateli i przedsiębiorstwa oraz potrzeba zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub zwykłym błędom, obustronnemu brakowi opodatkowania, podwójnemu opodatkowaniu lub podwójnemu zwolnieniu z podatków;

O.  mając na uwadze, że europejski semestr jest mechanizmem na rzecz koordynacji polityki gospodarczej i podatkowej w państwach członkowskich;

Uwagi ogólne

1.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie automatycznej wymiany informacji oraz perspektywę jej skutecznego wykonywania; wzywa w tym względzie do definitywnego zlikwidowania tajemnicy bankowej w UE od czerwca 2015 r.;

2.  wzywa do zawarcia konwencji podatkowych także z państwami trzecimi do dnia 30 czerwca 2015 r. i wzywa Komisję do rozpoczęcia negocjacji z innymi krajami trzecimi, w tym, ale nie wyłącznie, z Singapurem;

3.  apeluje, aby podczas wdrażania nowego globalnego standardu wykorzystać w okresie przejściowym i jednostronnym projekty pilotażowe służące automatycznej wymianie informacji podatkowych z krajami rozwijającymi się;

4.  podkreśla, że skoordynowane działanie na szczeblu UE, także w kontekście kodeksu postępowania w dziedzinie opodatkowania przedsiębiorstw, jest niezbędne w celu dalszego stosowania standardów w zakresie przejrzystości w odniesieniu do państw trzecich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do włączenia tych standardów do przyszłych umów handlowych;

5.  nalega, aby przestrzegać ogólnej zasady mówiącej o tym, że jeżeli korzysta się z usług publicznych, to należy płacić podatki; zdecydowanie potępia agresywne polityki podatkowe skłaniające podatników do przenoszenia podstawy opodatkowania z krajów, w których korzystają oni z usług publicznych lub wykorzystują siłę roboczą, która z takich usług korzysta;

6.  podkreśla fakt, że walka z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania, unikaniem opodatkowania, agresywnym planowaniem podatkowym i rajami podatkowymi oraz usprawnione ramy poprawnego funkcjonowania jednolitego rynku poprzez skuteczne ustawodawstwo polityki podatkowej to cele, które można lepiej osiągnąć, stosując wspólne podejście; podkreśla, że takie wspólne podejście powinno się wdrażać nie tylko na szczeblu europejskim, lecz również globalnym;

7.  zwraca uwagę na to, że należy utrzymać zdrową i przejrzystą, korzystną dla wzrostu i zatrudnienia konkurencję podatkową między państwami członkowskimi i jednocześnie umożliwić europejskiemu sektorowi bankowemu zachowanie konkurencyjności w stosunku do innych regionów świata, co pozwoli uniknąć uchylania się od opodatkowania w UE;

8.  potępia realizację tajnych porozumień dotyczących zwolnień podatkowych zawartych – w celu przyciągnięcia przedsiębiorstw – przez niektóre państwa członkowskie i przedsiębiorstwa międzynarodowe ze szkodą dla systemów podatkowych innych państw członkowskich, jak również dla poprawnego działania wolnej konkurencji, efektywnej alokacji zasobów i funkcjonowania rynku wewnętrznego;

9.  podkreśla, że inwestycje transgraniczne, a zwłaszcza inwestycje prywatne, są absolutnie konieczne dla unijnej gospodarki; podkreśla, że „przyjazne dla biznesu” i „przyjazne dla inwestycji” inicjatywy podatkowe są absolutnie niezbędne dla istnienia zrównoważonego systemu podatkowego przyczyniającego się do wzrostu; podkreśla, że potrzebne są nowe formy sprawnej i skutecznej współpracy między sektorem publicznym i prywatnym, między innymi w dziedzinie badań naukowych i innowacji, technologii informacyjno-komunikacyjnych, transportu i odnawialnych źródeł energii;

10.  podkreśla, że niski poziom podatków ma zasadnicze znaczenie nie tylko dla społecznego bezpieczeństwa rodzin i gospodarstw domowych, lecz także dla konkurencyjności i nowych miejsc pracy; podkreśla potrzebę zapewnienia kontrolowanych i efektywnych wydatków publicznych oraz stabilnych finansów publicznych;

11.  podkreśla kluczową rolę, jaką MŚP odgrywają w pobudzaniu wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w UE; podkreśla, że unijna polityka podatkowa powinna być zatem zaprojektowana w sposób ograniczający do minimum przeszkody dla MŚP oraz że konieczne są dalsze wysiłki w celu wyeliminowania przeszkód podatkowych i obciążeń administracyjnych dla MŚP;

12.  podkreśla, że większa koordynacja polityki podatkowej przyniosłaby efekty w postaci wsparcia w ramach polityki podatkowej państw członkowskich szerzej rozumianych celów politycznych UE określonych w strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu; podkreśla, że w czasach, gdy w krajach Unii Europejskiej odnotowuje się wysoki dług publiczny i dużą lukę inwestycyjną, skuteczne opodatkowanie zapewnia państwom członkowskim podstawę dochodów;

13.  zaleca, aby podczas formułowania lub zmieniania polityki podatkowej, między innymi w ramach europejskiego semestru, Komisja oraz poszczególne państwa członkowskie podejmowały poważny dialog z przedsiębiorstwami oraz interesariuszami społecznymi i obywatelskimi w celu dopilnowania, aby ustawodawstwo w dziedzinie polityki podatkowej odzwierciedlało realia gospodarcze i wspierało dobrowolne podporządkowanie się przepisom podatkowym;

Zwiększanie korzyści ze wspólnego rynku poprzez politykę podatkową

14.  wzywa Komisję do opracowania konkretnych propozycji zmierzenia się z przeszkodami podatkowymi utrudniającymi działalność ponadgraniczną osób fizycznych i prawnych na jednolitym rynku oraz do dalszego rozwijania narzędzi upraszczających i zwiększających przejrzystość przepisów i regulacji podatkowych obowiązujących w UE i państwach członkowskich; podkreśla, że obniży to koszty ponoszone przez przedsiębiorstwa, przede wszystkim MŚP, obywateli, administrację publiczną, oraz przyczyni się do zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, unikaniu opodatkowania lub zwykłym błędom;

15.  odnotowuje, że unijny system podatku VAT zapewnia znaczącą część unijnych dochodów publicznych – 21 % w 2009 r.(32); podkreśla, że obecny model poboru podatku VAT nie był zmieniany od czasu jego wprowadzenia, co doprowadziło zarówno do wysokich poziomów zbędnych kosztów związanych z przestrzeganiem przepisów, jak i do unikania opodatkowania; podkreśla, że w związku z tym, iż model ten jest przestarzały, jego dalsze stosowanie prowadzi do znaczących i zbędnych strat;

16.  wyraża olbrzymie zaniepokojenie stratą w dochodach z tytułu VAT w 2012 r. w wysokości 177 mld EUR(33) w wyniku nieprzestrzegania przepisów lub nieściągalności;

17.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w wyniku rozmów trójstronnych na temat dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy i rozporządzenia w sprawie transferu środków pieniężnych; uważa jednak, że pozostają możliwości poprawy i wzywa państwa członkowskie do wykorzystania dostępnej elastyczności, w szczególności przewidzianej w dyrektywie w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy, w kierunku korzystania z publicznych rejestrów zapewniających dostęp do informacji o rzeczywistych beneficjentach przedsiębiorstw, funduszy powierniczych, fundacji oraz innych podmiotów prawnych;

18.  wzywa Komisję do przedłożenia konkretnych propozycji zaradzenia ubytkowi dochodów z tytułu VAT w celu zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania, z uwzględnieniem ostatnich wniosków przyjętych przez Radę;

19.  wzywa Komisję, aby jako kluczowy element w tworzeniu jednolitego rynku cyfrowego przedstawiła wniosek mający na celu umożliwienie stosowania przez państwa członkowskie obniżonych stawek podatku VAT w odniesieniu do książek – a ewentualnie również do innych produktów medialnych – dostarczanych w formacie cyfrowym; zauważa, że obecna sytuacja, w której obniżone stawki mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do książek dostarczanych na nośnikach fizycznych, jest niezgodna z zasadą obejmowania podobnych towarów i usług tymi samymi stawkami podatku VAT;

20.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego uproszczenia przepisów w zakresie obowiązku składania deklaracji VAT w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla unijnych przedsiębiorstw i ułatwienia transgranicznej wymiany handlowej;

21.  zwraca się do Komisji o przedstawienie jasno sformułowanych ram prawnych służących zapewnieniu równości między produktami elektronicznymi i ich fizycznymi odpowiednikami;

22.  ubolewa nad tym, że jedenaście państw członkowskich, które przystąpiły do procedury wzmocnionej współpracy, nie dotrzymało dotychczas swoich zobowiązań; przypomina, że sektor finansowy powinien wnosić godziwy wkład na rzecz finansów publicznych i przyjmuje do wiadomości wspólne oświadczenie jedenastu państw członkowskich z dnia 27 stycznia 2015 r. i ich zobowiązanie do wprowadzenia podatku od transakcji finansowych w sposób łączący szeroki zakres stosowania i niską stawkę podatkową do dnia 1 stycznia 2016 r.; podkreśla konieczność i znaczenie ambitnego podatku od transakcji finansowych; wzywa pozostałe państwa członkowskie do rozważenia możliwości wprowadzenia podatku od transakcji finansowych;

23.  zachęca do tego, by podatek od transakcji finansowych był elementem zasobu własnego zasilającego budżet UE;

24.  wzywa państwa członkowskie do sprawnego uzgodnienia obowiązkowej wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, która byłaby obowiązkowa w pierwszej kolejności dla spółek europejskich i spółdzielni europejskich, a w drugiej kolejności dla wszystkich pozostałych przedsiębiorstw z wyjątkiem mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, jak przewidziano w wyżej wymienionym stanowisku Parlamentu Europejskiego z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych;

25.  wzywa Komisję do uważnego zbadania możliwości wprowadzenia minimalnej stawki podatku od osób prawnych w celu wyeliminowania szkodliwej konkurencji podatkowej;

26.  zauważa, że różnice w przepisach podatkowych w państwach graniczących mogą na obszarach przygranicznych powodować problemy dla przedsiębiorców; z tego powodu zwraca się do Komisji o zbadanie planowanego prawodawstwa pod kątem skutków dla regionów granicznych;

Walka z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania, agresywnym planowaniem podatkowym i rajami podatkowymi

27.  oczekuje na działania Komisji związane z jej zaleceniami na temat środków mających na celu zachęcenie państw trzecich do stosowania minimalnych norm dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego oraz działań państw członkowskich związanych z zaktualizowanym planem działania Komisji w sprawie walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania oraz agresywnym planowaniem podatkowym;

28.  podkreśla, że państwa członkowskie UE i Komisja powinny, w stosownych przypadkach, przejmować przewodnią rolę w dyskusjach prowadzonych w ramach OECD, Światowego Forum Przejrzystości i Wymiany Informacji do Celów Podatkowych oraz na innych właściwych forach ogólnoświatowych na temat walki z rzekomymi oszustwami podatkowymi lub agresywnym unikaniem opodatkowania;

29.  wzywa Komisję do opracowania dalszych inicjatyw promujących dobre zarządzanie sprawami podatkowymi w państwach trzecich, przeciwdziałających agresywnemu planowaniu podatkowemu oraz zajmujących się lukami wynikającymi z przepisów o obustronnym braku opodatkowania; stwierdza, że umowy unikaniu podwójnego opodatkowania lub obustronnym braku opodatkowania zawierane między państwami członkowskimi UE i państwami trzecimi muszą opierać się na wspólnych standardach; podkreśla, że należy zawrzeć umowy o zakazi podwójnego opodatkowania lub braku opodatkowania z rajami podatkowymi lub jurysdykcjami niechętnymi do współpracy, dlatego też zwraca się do Komisji o dodanie klauzuli w każdym odpowiednim wniosku ustawodawczym, tak by zapewnić, że cele ustawodawstwa nie są obchodzone poprzez konstrukcje podatkowe;

30.  zwraca się do Komisji o przedstawianie co roku Radzie i Parlamentowi sprawozdania dotyczącego działań i osiągnięć platformy ds. dobrych rządów w zakresie podatków;

31.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie w sprawie przepisów dotyczących zapobiegania nadużyciom w dyrektywie o spółkach dominujących i zależnych; wzywa państwa członkowskie do ich szybkiego wdrożenia, a także do ich rozszerzenia na dyrektywę w sprawie odsetek i należności licencyjnych;

32.  wzywa Komisję do uczynienia z walki z uchylaniem się od opodatkowania najważniejszego priorytetu oraz do przedstawienia w ciągu pierwszego półrocza 2015 r. szeroko zakrojonych i skutecznych wniosków skierowanych przeciwko rajom podatkowym i zjawisku unikania opodatkowania;

33.  wzywa Komisję do wprowadzenia zobowiązania, stanowiącego element tych wniosków, do zmniejszenia o połowę luki podatkowej do 2020 r.(34), co mogłoby stanowić element procesu monitorowania w ramach strategii „Europa 2020”;

34.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania ustanowienia międzyrządowego organu podatkowego pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych w celu dopilnowania, aby kraje rozwijające się mogły uczestniczyć na takich samych zasadach w opracowywaniu i reformowaniu ogólnoświatowych polityk podatkowych;

35.  wzywa Komisję do pełnej współpracy z OECD, G20 i krajami rozwijającymi się przy zwalczaniu erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysków (BEPS) oraz do regularnego składania sprawozdań Parlamentowi i Radzie z osiągniętych postępów; z zadowoleniem przyjmuje zapowiadany zmieniony plan działania Komisji na 2015 r. w sprawie uchylania się od opodatkowania i unikania zobowiązań podatkowych i wzywa Komisję do przedstawienia dyrektywy w sprawie przeciwdziałania erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysków do końca czerwca 2015 r.;

36.  uważa, że Komisja powinna dokonać aktualizacji planu działania na rzecz walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i agresywnym planowaniem podatkowym w oparciu o zobowiązania przywódców grupy G20 dotyczące zapewnienia sprawiedliwości międzynarodowego systemu podatkowego oraz zabezpieczenia podstawy dochodów państwowych; uważa, że programy „Fiscalis” i „Cła” również powinny koncentrować się na kwestii agresywnego planowania podatkowego;

37.  z zadowoleniem przyjmuje szybkie wprowadzenie sprawozdawczości z rozbiciem na poszczególne kraje dla banków w rozumieniu czwartej zmiany dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych; wzywa Komisję do wprowadzenia jako kolejnego kroku obowiązkowej sprawozdawczości z rozbiciem na poszczególne kraje dla przedsiębiorstw transgranicznych, z wyłączeniem MŚP, we wszystkich sektorach i państwach, w których działają, z uwzględnieniem jurysdykcji niechętnych do współpracy i rajów podatkowych, poprzez natychmiastowy przegląd dyrektywy o rachunkowości, zapewniając zmniejszanie obciążeń administracyjnych;

38.  wzywa do podjęcia w trybie pilnym działania i wiążących środków na rzecz przeciwdziałania szkodliwym aspektom wynikającym z zachęt podatkowych obowiązujących w odniesieniu do dochodu generowanego z tytułu własności intelektualnej lub korzystnego opodatkowania dochodów z patentów;

39.  żąda, by ta wymiana informacji była rozszerzona na transgraniczne interpretacje prawa podatkowego w celu zapewnienia wypełniania przez wszystkie przedsiębiorstwa działające w UE ich obowiązków we wszystkich państwach członkowskich i zwiększenia przejrzystości; podkreśla, że wymiana informacji nie powinna zakłócać konkurencji;

40.  uważa, że interpretacje indywidualne prawa podatkowego mogą być ważnym instrumentem tworzenia pewności prawnej dla przedsiębiorstw; ubolewa jednak nad nieprzejrzystym sposobem, w jaki w państwach członkowskich korzysta się z tych interpretacji podatkowych, w wyniku czego zostały stworzone warunki dla oszustw podatkowych i szkodliwej konkurencji podatkowej;

41.  uważa ponadto, że ustawodawca krajowy powinien uzyskać poufny wgląd w treści wydanych interpretacji indywidualnych prawa podatkowego w celu opracowania odpowiedniego ustawodawstwa krajowego mającego zapobiec uchylaniu się od opodatkowania;

42.  z zadowoleniem przyjmuje przedstawiony przez Komisję wniosek w sprawie obowiązkowej wymiany informacji dotyczących transgranicznych interpretacji prawa podatkowego; jest zdania, że we wniosku należy przede wszystkim nałożyć na państwa członkowskie obowiązek wzajemnego informowania się o przyjętych interpretacjach prawa podatkowego; jest zdania, że państwa członkowskie powinny mieć obowiązek zgłaszania Komisji niniejszych interpretacji prawa podatkowego, ich podstawowych ogólnych zasad, oraz powinny sprecyzować wpływ budżetowy na podstawę opodatkowania, tak by Komisja mogła lepiej spełniać swoją rolę strażniczki uczciwej konkurencji na rynku wewnętrznym;

43.  podkreśla, że pewność prawa dla podatników – tworzona za sprawą przewidywalnego zachowania krajowych organów podatkowych i przewidywalnej polityki podatkowej – powinna pozostać kwestią priorytetową; wskazuje na fakt, że interpretacje prawa podatkowego i regulacje podatkowe nie są same w sobie szkodliwe, ale krajowe organy podatkowe powinny jasno i jednoznacznie informować na temat tego, które regulacje są dopuszczalne, a które są niedopuszczalne;

44.  zdecydowanie potępia państwa członkowskie, które zezwoliły organom podatkowym na wydawanie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego lub nawet je do tego zachęcały, co doprowadziło do zerwania powiązania między opodatkowaniem i działalnością gospodarczą, a to z kolei w znacznym stopniu przyczynia się do erozji finansów publicznych;

45.  wzywa Komisję do większego korzystania z przepisów UE dotyczących pomocy państwa w celu zwalczania agresywnego planowania podatkowego; uważa, że Komisja powinna przeprowadzić dochodzenia w sprawie wszystkich przypadków interpretacji indywidualnych prawa podatkowego pod kątem naruszenia unijnych przepisów w dziedzinie pomocy państwa, skutkujących selektywnymi korzyściami podatkowymi dla niektórych przedsiębiorstw;

46.  wyraża zaniepokojenie faktem, że krajowe reformy w niektórych państwach członkowskich spowodowały niedobory kadrowe i niedobory zasobów w krajowych administracjach podatkowych i organach kontroli podatkowej; wyraża ubolewanie, że często priorytetowo traktuje się unikanie opodatkowania na małą skalę, a nie skupia się na dużych przedsiębiorstwach międzynarodowych; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich zasobów i podkreśla, że wzrost kosztów w wyniku bardziej odpowiednich poziomów zatrudnienia i zasobów, kompensują dodatkowe dochody podatkowe; zauważa, że usługi elektronicznej administracji podatkowej mogą prowadzić do efektywnego wykorzystania zasobów ludzkich i finansowych;

47.  podkreśla, że skuteczne, sprawne i uzasadnione krajowe polityki podatkowe wymagają właściwego funkcjonowania krajowych organów podatkowych (tzn. ściągalność podatków powinna być odpowiednia); podkreśla, że krajowe organy podatkowe powinny wymieniać się informacjami na temat najlepszych praktyk w celu uczenia się od siebie nawzajem;

48.  wzywa państwa członkowskie do usprawnienia współpracy administracyjnej w obszarze podatków bezpośrednich i pośrednich oraz akcyzy, a także w zakresie wzajemnej pomocy przy dochodzeniu roszczeń; uznaje znaczenie wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi i zachęca je do wykorzystania w pełni potencjału programów „Fiscalis 2014–2020” i „Cła 2014–2020”;

49.  wzywa Komisję do zaproponowania wspólnego stanowiska UE i zestawu kryteriów definicji rajów podatkowych oraz skoordynowanych sankcji wobec jurysdykcji odmawiających współpracy, a państwa członkowskie – do wyrażenia zgody na takie stanowisko; wzywa do sporządzenia do dnia 30 czerwca 2015 r. czarnej listy rajów podatkowych i krajów zakłócających konkurencję za sprawą korzystnych warunków opodatkowania, obejmującej również raje podatkowe w Unii;

50.  zwraca się do Komisji o zaproponowanie współpracy i pomocy rozwijającym się państwom trzecim, które nie są rajami podatkowymi, pomagając im w skutecznym zwalczaniu oszustw podatkowych i praktyk unikania opodatkowania;

51.  wzywa państwa członkowskie do wyposażenia właściwych organów w celu prowadzenia rygorystycznych i kompleksowych dochodzeń i wprowadzania sankcji, takich jak zawieszanie lub cofanie licencji bankowych lub doradczych instytucjom finansowym, księgowym, kancelariom prawnym lub innym doradcom finansowym, jeżeli udowodniono, że pomagają oni w oszustwach podatkowych;

52.  wzywa do wprowadzenia dokuczliwych sankcji dla przedsiębiorstw łamiących normy podatkowe lub nieprzestrzegających ich poprzez nieprzyznawanie funduszy UE oraz odmowę dostępu do pomocy państwa i zamówień publicznych przedsiębiorstwom mającym siedziby w rajach podatkowych lub krajach zakłócających konkurencję za sprawą korzystnych warunków opodatkowania; nalega, aby państwa członkowskie odzyskiwały wszelkiego rodzaju wsparcie udzielone przedsiębiorstwom ze środków publicznych, jeśli biorą one udział w łamaniu unijnych norm podatkowych;

53.  wzywa państwa członkowskie do publikacji oceny skutków ich jednostek specjalnego przeznaczenia i podobnych tworów prawnych, a także do publikacji danych ukazujących przepływ środków inwestycyjnych między takimi podmiotami w ich krajach; wzywa ponadto państwa członkowskie do wprowadzenia wystarczająco mocnych i istotnych wymogów w odniesieniu do wszystkich takich podmiotów, aby zagwarantować, że nie będzie możliwe wykorzystanie ich do nadużyć podatkowych;

54.  wzywa Komisję wykorzystania w pełni zakresu przepisów dotyczących pomocy państwa w celu zwalczania agresywnego planowania podatkowego oraz do uznania, że praktyki te zasadniczo szkodzą konkurencji i niweczą zdolność europejskich MŚP do konkurowania na jednakowych warunkach;

55.  podkreśla, że państwa członkowskie, które otrzymały pomoc finansową lub się o nią ubiegają, mają obowiązek wdrożenia środków opracowanych w celu wzmocnienia i usprawnienia ich zdolności w zakresie poboru podatków i zwalczania oszustw podatkowych oraz uchylania się od opodatkowania; wzywa Komisję do rozszerzenia tego obowiązku na środki dotyczące zwalczania prania pieniędzy, unikania opodatkowania oraz agresywnego planowania podatkowego;

56.  wzywa państwa członkowskie do opracowania niezbędnych ram współpracy między administracjami podatkowymi i społeczeństwem obywatelskim, które promować będą społeczną odpowiedzialność i przejrzystość; uważa, że taka współpraca z uczciwymi podatnikami może przynieść mierzalne rezultaty zwłaszcza w zakresie identyfikacji nowych rodzajów oszustw i uchylania się od opodatkowania;

57.  zwraca się do Komisji o opracowanie odpowiednich unijnych norm lub wniosków, we współpracy z OECD, aby sprostać wyzwaniom związanym z opodatkowaniem gospodarki cyfrowej;

Promowanie skutecznej koordynacji podatkowej na rzecz długoterminowej, zorientowanej na wzrost polityki gospodarczej

58.  przypomina wezwanie Parlamentu(35) do wzmocnienia ram zarządzania gospodarczego w UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do skuteczniejszego wykorzystania europejskiego semestru poprzez włączenie do niego strategii dotyczącej luki podatkowej UE w rocznych krajowych programach stabilności i wzrostu oraz krajowych programach reform; wzywa Komisję, aby zachęciła państwa członkowskie do sporządzenia wykazu i opisania w krajowych programach reform wszystkich zwolnień podatkowych udzielonych przedsiębiorstwom;

59.  zachęca Komisję do opracowania kodeksu europejskiego podatnika zawierającego najlepsze praktyki na rzecz usprawnienia współpracy oraz zwiększenia pewności i zaufania między administracjami podatkowymi i podatnikami, a także na rzecz zapewnienia większej przejrzystości w zakresie praw i obowiązków podatników oraz zachęcania do stosowania podejścia ukierunkowanego na usługi;

60.  podkreśla, że bezwzględną koniecznością jest, by państwa członkowskie respektowały i stosowały zalecenia dla poszczególnych krajów, szczególnie w dziedzinie budżetowej;

61.  apeluje o dokonanie przeglądu mandatu Grupy ds. Kodeksu Postępowania w celu zwiększenia jej efektywności i zapewnienia osiągania ambitnych rezultatów, na przykład poprzez wprowadzenie obowiązku publikowania przez przedsiębiorstwa ulg podatkowych i wydatków podatkowych; zwraca się ponadto do Grupy ds. Kodeksu Postępowania o sporządzenie i niezwłoczne opublikowanie przeglądu dotyczącego stopnia, w jakim państwa realizują zalecenia sformułowane przez grupę w jej półrocznym sprawozdaniu z postępów przedstawianym ministrom finansów;

62.  uważa, że pomiarowi ilościowemu celów makroekonomicznych powinny towarzyszyć wskaźniki jakościowe, by sprzyjać osiąganiu celów długoterminowych; wzywa Komisję, by sporządzając zalecenia dla poszczególnych krajów, prowadziła dogłębną analizę różnic między państwami członkowskim i skupiała się na dokonywaniu porównań między państwami członkowskimi w celu identyfikacji najlepszych praktyk podatkowych stosowanych podczas kształtowania polityki podatkowej;

63.  ponownie wzywa Komisję do dopilnowania, aby przeznaczono wystarczający czas oraz wystarczające zasoby na sformułowanie, wczesne przedstawienie oraz działania następcze związane z konkretnymi zaleceniami dla poszczególnych krajów oraz do umożliwienia Parlamentowi Europejskiemu prowadzenia kontroli demokratycznej;

64.  wyraża ubolewanie z powodu dotychczasowego braku istotnego postępu w obszarze opodatkowania i reform podatkowych w ramach zobowiązań zawartych w pakcie euro plus; wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia praktycznej koordynacji podatkowej w ramach cyklu europejskiego semestru jako elementu wzmocnionej koordynacji polityki gospodarczej;

65.  w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do uproszczenia systemów podatkowych, modernizacji administracji podatkowych oraz usprawnienia procesu poboru podatków, między innymi poprzez ustanowienie efektywnych mechanizmów poboru podatków w oparciu o nowoczesną technologię i poprzez wspieranie nowych strategii dotyczących dobrowolnego przestrzegania przepisów, oceny ryzyka i monitorowania;

66.  wzywa państwa członkowskie do przeniesienia obciążeń podatkowych z pracy na inne formy zrównoważonych podatków mających na celu zapewnienie sprawiedliwego udziału wszystkich sektorów gospodarczych i finansowych w celu promowania wzrostu i tworzenia miejsc pracy wysokiej jakości;

67.  nalega na państwa członkowskie, by wprowadzając podatki od majątku uwzględniły wszystkie związane z tym skutki uboczne;

68.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia refleksji na temat nowych i innowacyjnych, korzystnych dla wzrostu i zatrudnienia form opodatkowania;

69.  ponownie podkreśla potrzebę gruntownej rewizji systemu zasobów własnych UE; jest zdania, że zwiększenie zasobów własnych, w neutralny dla budżetu sposób, doprowadzi do zwiększenia siły oddziaływania i autonomii Komisji oraz do przejrzystości budżetu UE; czeka również z zainteresowaniem na wyniki prac grupy wysokiego szczebla ds. zasobów własnych;

o
o   o

70.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0312. (2) Dz.U. C 258 E z 7.9.2013, s. 134. (3) http://www.fatf-gafi.org/media/fatf/documents/recommendations/pdfs/FATF_Recommendations.pdf (4) Dz.U. L 338 z 12.12.2012, s. 41. (5) Dz.U. L 338 z 12.12.2012, s. 37. (6) Dz.U. C 258 E z 7.9.2013, s. 53. (7) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 37. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0205. (9) Dz.U. C 2 z 6.1.1998, s. 2. (10) http://www.oecd.org/tax/tax-global/part-1-of-report-to-g20-dwg-on-the-impact-of-beps-in-low-income-countries.pdf (11) Dz.U. C 12 z 15.1.2015, s. 105. (12) http://register.consilium.europa.eu/doc/srv?l=EN&f=ST%2011644%202014%20INIT (13) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/taxation/gen_info/economic_analysis/tax_papers/taxation_paper_43.pdf (14) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/taxation/gen_info/economic_analysis/tax_papers/taxation_paper_44.pdf (15) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/taxation/gen_info/economic_analysis/tax_papers/taxation_paper_45.pdf (16) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/taxation/gen_info/economic_analysis/tax_papers/taxation_paper_48.pdf (17) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ecofin/143709.pdf (18) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ecofin/145105.pdf (19) http://epp.eurostat.ec.europa.eu/cache/ITY_PUBLIC/2-16062014-BP/EN/2-16062014-BP-EN.PDF. (20) http://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-623_pl.htm (21) http://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-604_pl.htm (22) http://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-416_pl.htm (23) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0129. (24) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0038. (25) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0094. (26) http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/tax_fraud_evasion/a_huge_problem/index_en.htm (27) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/common/publications/com_reports/taxation/com%282012%29351_en.pdf (28) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/common/publications/com_reports/taxation/com%282012%29351_en.pdf (29) http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/tax_fraud_evasion/missing-part_pl.htm (30) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/taxation/tax_fraud_evasion/c_2012_8806_pl.pdf (31) http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2013-0593+0+DOC+XML+V0//PL (32) Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie przyszłości podatku VAT: W stronę prostszego, solidniejszego i wydajniejszego systemu podatku VAT (COM(2011)0851). (33) http://ec.europa.eu/taxation_customs/resources/documents/common/publications/studies/vat_gap2012.pdf (34) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie wezwania do przyjęcia wymiernego i wiążącego zobowiązania do przeciwdziałania uchylaniu się od zobowiązań podatkowych oraz unikaniu płacenia podatków w UE (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0593). (35) Rezolucja w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej: realizacja priorytetów na rok 2013 (Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0038) oraz rezolucja w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi (Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0205).