Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską (tekst jednolity) (COM(2014)0305 – C8-0009/2014 – 2014/0158(COD))

P8_TA(2015)0189 A8-0145/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza – ujednolicenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0305),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8‑0009/2014),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. – Szybsza metoda pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych(1),

–  uwzględniając art. 103 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0145/2015),

A.  mając na uwadze opinię grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zgodnie z którą przedmiotowy wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty,

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 19 maja 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/... w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Konfederacją Szwajcarską (tekst jednolity)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) nr 2015/1145.)

(1) Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Europejskiej konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym (07597/1/2014 – C8-0286/2014 – 2010/0361(NLE))

P8_TA(2015)0190 A8-0071/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07597/1/2014),

–  uwzględniając dyrektywę 98/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 1998 r. w sprawie prawnej ochrony usług opartych lub polegających na warunkowym dostępie(1),

–  uwzględniając Europejską konwencję o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym z dnia 24 stycznia 2001 r.(2),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/243/UE z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii Europejskiej, Europejskiej konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym(3),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 207 ust. 4 akapit pierwszy oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0286/2014),

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 października 2013 r.(4),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Prawnej (A8-0071/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie konwencji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Radzie Europy.

(1) Dz.U. L 320 z 28.11.1998, s. 54. (2) Dz.U. L 336 z 20.12.2011, s. 2. (3) Dz.U. L 128 z 30.4.2014, s. 61. (4) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 października 2013 r., Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej, C-137/12, ECLI: EU:C:2013:675.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha (2014/2203(IMM))

P8_TA(2015)0191 A8-0149/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Viktora Uspaskicha przekazany przez Prokuratora Generalnego Litwy w dniu 1 października 2014 r. i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 12 listopada 2014 r.,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Viktora Uspaskicha, zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 62 Konstytucji Republiki Litewskiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8–0149/2015),

A.  mając na uwadze, że Prokurator Generalny Litwy złożył wniosek o uchylenie immunitetu parlamentarnego posła do Parlamentu Europejskiego Viktora Uspaskicha w związku ze śledztwem w sprawie zarzucanego przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że art. 9 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej stwierdza, że posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu tego państwa;

C.  mając na uwadze, że art. 62 konstytucji Republiki Litewskiej i art. 22 akapit trzeci statutu Seimasu stanowią, że przeciwko posłowi do Seimasu nie wolno wszczynać postępowania karnego oraz że posła nie wolno aresztować ani w inny sposób ograniczyć jego wolności osobistej bez zgody Seimasu, z wyjątkiem złapania na gorącym uczynku;

D.  mając na uwadze, że Viktor Uspaskich jest oskarżony o popełnienie przestępstwa zniewagi sądu z art. 232 kodeksu karnego Republiki Litewskiej;

E.  mając na uwadze, że nie wykazano zaistnienia fumus persecutionis, czyli należycie uzasadnionego podejrzenia, że postępowanie wszczęto z zamiarem zaszkodzenia posłowi na polu politycznym;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Viktora Uspaskicha;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji Prokuratorowi Generalnemu Litwy i Viktorowi Uspaskichowi.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543 ; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Jérôme’a Lavrilleux (2015/2014(IMM))

P8_TA(2015)0192 A8-0152/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu poselskiego Jérôme’a Lavrilleux przekazany w dniu 23 grudnia 2014 r. przez francuskie Ministerstwo Sprawiedliwości na wniosek Prokuratora Generalnego przy Sądzie Apelacyjnym w Paryżu i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 15 stycznia 2015 r.,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Jérôme’a Lavrilleux zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. i 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 26 Konstytucji Republiki Francuskiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0152/2015),

A.  mając na uwadze, że Prokurator Generalny przy Sądzie Apelacyjnym w Paryżu zwrócił się z wnioskiem o uchylenie immunitetu Jérôme’a Lavrilleux, posła do Parlamentu Europejskiego, w związku z trwającym postępowaniem sądowym w sprawie zarzutów fałszowania dokumentów, posługiwania się nimi, nadużycia zaufania, próby wyłudzenia i współudziału oraz zatajenia tych czynów karalnych, nielegalnego finansowania kampanii wyborczej oraz jego zatajenia i współudziału w tym czynie karalnym; a także mając na uwadze, że francuscy sędziowie chcieliby w tym kontekście zastosować wobec Jérômeʼa Lavrilleux środek pozbawienia lub ograniczenia wolności;

B.  mając na uwadze, że art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej przewiduje, że posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

C.  mając na uwadze, że art. 26 ust. 2 i 3 francuskiej konstytucji przewiduje, że żaden poseł do Parlamentu nie może być zatrzymany pod zarzutem zbrodni lub występku, ani nie może być poddany innemu środkowi pozbawienia lub ograniczenia wolności, bez zgody prezydium izby, której jest członkiem; oraz że taka zgoda nie jest wymaga w przypadku ujęcia na gorącym uczynku popełnienia zbrodni lub występku, lub uprawomocnienia się wyroku skazującego; oraz że Zgromadzenie może zwrócić się z wnioskiem o zawieszenie zatrzymania, zastosowania środka pozbawienia lub ograniczenia wolności lub postępowania przeciwko któremukolwiek z jego członków;

D.  mając na uwadze, że Jérôme Lavrilleux jest podejrzany o udział w systemie fałszywego fakturowania wydatków na kampanię wyborczą;

E.  mając na uwadze, że zniesienie immunitetu Jérômeʼa Lavrilleux powinno podlegać warunkom określonym w art. 9 ust. 6 Regulaminu;

F.  mając na uwadze, że domniemane zarzuty nie są związane z funkcją Jérômeʼa Lavrilleux jako posła do Parlamentu Europejskiego, lecz wynikają z pełnionej wcześniej funkcji zastępcy szefa kampanii podczas poprzednich wyborów prezydenckich we Francji;

G.  mając na uwadze, że postępowanie sądowe nie dotyczy wyrażonych opinii ani głosów oddanych przez Jérômeʼa Lavrilleux jako posła do Parlamentu Europejskiego w ramach pełnienia obowiązków w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

H.  mając na uwadze, że Parlament nie znalazł dowodów na istnienie fumus persecutionis, czyli wystarczająco poważnego i dokładnego podejrzenia, że postępowanie wszczęto z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności posła;

1.  postanawia uchylić immunitet Jérômeʼa Lavrilleux;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Republiki Francuskiej oraz Jérômeʼowi Lavrilleux.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543 ; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Janusza Korwin-Mikkego (2015/2049(IMM))

P8_TA(2015)0193 A8-0150/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Janusza Korwin-Mikkego przekazany w dniu 29 grudnia 2014 r. przez Prokuratora Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w związku z dochodzeniem w sprawie o sygn. V Ds 223/14, prowadzonym przez prokuraturę okręgową w Warszawie, i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 28 stycznia 2015 r.,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień J. Krowin-Mikkego, zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 105 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 7b ust. 1 i art. 7c ust. 1 polskiej ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0150/2015),

A.  mając na uwadze, że Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej przekazał wniosek prokuratury okręgowej w Warszawie o zezwolenie na wszczęcie postępowania karnego przeciwko posłowi do Parlamentu Europejskiego Januszowi Korwin-Mikkemu w związku z przestępstwem z art. 222 §1 polskiego kodeksu karnego; mając na uwadze, że postępowanie dotyczy w szczególności zarzucanego naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec posłów do Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu o przywilejach i immunitetach Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 105 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poseł nie może być pociągnięty bez zgody Sejmu do odpowiedzialności karnej;

E.  mając na uwadze, że tylko Parlament może podjąć decyzję o uchyleniu lub odmowie uchylenia immunitetu w danym przypadku; mając na uwadze, że Parlament może w uzasadnionym stopniu wziąć pod uwagę stanowisko danego posła przy podejmowaniu decyzji o uchyleniu lub odmowie uchylenia jego immunitetu(2);

F.  mając na uwadze, że zarzucany czyn nie ma bezpośredniego lub oczywistego związku z wykonywaniem przez J. Korwin-Mikkego mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, co zresztą poseł potwierdził na wysłuchaniu, ani nie stanowi opinii lub stanowiska zajętego przezeń w głosowaniu w czasie wykonywania obowiązków służbowych posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

G.  mając na uwadze, że w przedmiotowej sprawie Parlament nie znalazł dowodów wskazujących na zaistnienie fumus persecutionis, czyli wystarczająco poważnego i precyzyjnego podejrzenia, że sprawę wniesiono z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności danego posła;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Janusza Korwin-Mikkego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwemu organowi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Januszowi Korwin-Mikkemu.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543 ; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23. (2) Sprawa T-345/05 Mote przeciwko Parlamentowi (przywołana powyżej), pkt 28.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Theodorosa Zagorakisa (II) (2015/2071(IMM))

P8_TA(2015)0194 A8-0151/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Theodorosa Zagorakisa, przekazany w dniu 10 marca 2015 r. przez zastępcę prokuratora przy greckim sądzie najwyższym w związku z procedurą nr ΑΒΜ Δ2011/5382, Β2012/564, zawisłą przez sądem pierwszej instancji w Salonikach i wpisaną do porządku obrad posiedzenia plenarnego w dniu 25 marca 2015 r.,

–  uwzględniając fakt, że Theodoros Zagorakis zrezygnował z prawa do udzielenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dni: 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. i 17 stycznia 2013r.(1)

–  uwzględniając art. 62 konstytucji Republiki Greckiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0151/2015),

A.  mając na uwadze, że zastępca prokuratora generalnego przy greckim sądzie najwyższym zwrócił się o uchylenie immunitetu posła do Parlamentu Europejskiego Theodorosa Zagorakisa w związku z możliwym postępowaniem sądowym dotyczącym zarzucanego mu przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że art. 9 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej stwierdza, że posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu tego państwa;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 62 konstytucji Republiki Greckiej w czasie trwania kadencji parlamentarzyści nie mogą być ścigani, aresztowani, więzieni ani w inny sposób izolowani bez uprzedniej zgody parlamentu;

D.  mając na uwadze, że Theodoros Zagorakis jest oskarżony o popełnienie w latach 2007–2012 nieprawidłowości finansowych w klubie piłkarskim PAOK, którego był wówczas prezesem;

E.  mając na uwadze, że zarzucane przestępstwo nie ma związku z pełnionym przez Theodorosa Zagorakisa mandatem posła do Parlamentu Europejskiego, tylko ze stanowiskiem prezesa klubu piłkarskiego PAOK;

F.  mając na uwadze, że postępowanie nie dotyczy wyrażonych opinii ani stanowiska zajętego w głosowaniu w czasie wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej.

G.  mając na uwadze, że nie ma powodu podejrzewać, iż postępowanie karne wszczęto z ukrytym zamiarem zaszkodzenia działalności politycznej posła (fumus persecutionis), ponieważ postepowanie wszczęto na kilka lat przed objęciem przez niego mandatu poselskiego;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Theodorosa Zagorakisa;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji prokuraturze przy greckim sądzie najwyższym oraz Theodorosowi Zagorakisowi.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Poprawki przyjete przez Parlament Europejski w dniu 19 maja 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki w instrumentach finansowych i umowach finansowych (COM(2013)0641 – C7-0301/2013 – 2013/0314(COD))(1)

P8_TA(2015)0195 A8-0131/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

[Poprawka 1]

POPRAWKI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO(2)

P8_TA(2015)0195 A8-0131/2015

do wniosku Komisji

P8_TA(2015)0195 A8-0131/2015

---------------------------------------------------------

P8_TA(2015)0195 A8-0131/2015

Wniosek

P8_TA(2015)0195 A8-0131/2015

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki w instrumentach finansowych i umowach finansowych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(4),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Wycena wielu instrumentów finansowych i umów finansowych zależy od dokładności i rzetelności wskaźników. Poważne przypadki manipulacji wskaźnikami stóp procentowych takimi jak LIBOR, EURIBOR oraz wskaźnikami walutowymi, powodujące znaczne straty dla konsumentów i inwestorów oraz umniejszenie zaufania obywateli do sektora bankowego, a także zarzuty, że doszło do manipulacji wskaźnikami odnoszącymi się do energii, ropy i walut, pokazują, że wskaźniki mogą być przedmiotem konfliktu interesów oraz charakteryzować się uznaniowymi i nieskutecznymi systemami zarządzania, które są podatne na manipulację. Niedokładność i nierzetelność indeksów stosowanych jako wskaźniki lub wątpliwości co do ich dokładności i rzetelności mogą podważyć zaufanie do rynku, narazić konsumentów i inwestorów na straty oraz zakłócić gospodarkę realną. W związku z tym niezbędne jest zapewnienie dokładności, rzetelności i integralności wskaźników i procesu ustalania wskaźników.

(2)  Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych(5) zawiera pewne wymogi dotyczące wiarygodności wskaźników stosowanych do wyceny instrumentu finansowego notowanego na giełdzie. Dyrektywa 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych(6) zawiera pewne wymogi dotyczące wskaźników stosowanych przez emitentów. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS)(7) zawiera pewne wymogi dotyczące stosowania wskaźników przez fundusze inwestycyjne UCITS. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii(8) zawiera pewne przepisy zakazujące manipulacji wskaźnikami stosowanymi w odniesieniu do produktów energetycznych sprzedawanych w obrocie hurtowym. Te akty ustawodawcze obejmują jednak tylko niektóre aspekty określonych wskaźników i nie uwzględniają wszystkich słabych stron procesu opracowywania wszystkich wskaźników.

(3)  Wskaźniki mają kluczowe znaczenie dla kształtowania się cen w transakcjach transgranicznych i tym samym ułatwiają skuteczne funkcjonowanie rynku wewnętrznego w przypadku szeregu instrumentów finansowych i usług finansowych. Wiele wskaźników stosowanych jako stopy referencyjne w umowach finansowych, zwłaszcza w hipotekach, jest opracowywanych w jednym państwie członkowskim, lecz wykorzystywanych przez instytucje kredytowe i konsumentów w innym państwie członkowskim. Ponadto instytucje kredytowe często zabezpieczają swoje ryzyko lub uzyskują finansowanie na przyznanie tych umów finansowych na transgranicznym rynku międzybankowym. Tylko dwa państwa członkowskie uchwaliły krajowe przepisy dotyczące wskaźników, ale ich stosowne ramy prawne już wykazują różnice w odniesieniu do takich aspektów jak zakres stosowania. Ponadto Międzynarodowa Organizacja Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO) ustaliła w 2013 r. zasady dotyczące wskaźników, ale ponieważ zasady te dopuszczają pewną elastyczność, jeśli chodzi o dokładny zakres i sposób ▌ wdrożenia, ▌ prawdopodobne jest, że państwa członkowskie uchwalą na szczeblu krajowym przepisy, które będą w odmienny sposób wprowadzać te zasady w życie.

(3a)  Stosowanie wskaźników finansowych nie ogranicza się do wyemitowania i tworzenia instrumentów finansowych i umów. Sektor finansowy opiera się na wskaźnikach również przy ocenie wyników funduszu inwestycyjnego w celu śledzenia rentowności, decydowania o alokacji aktywów z portfela lub też obliczania opłat za wyniki. Ustalanie i przegląd wag ryzyka, które mają być przypisane do różnych indeksów w obrębie kombinacji indeksów w celu określenia wypłat lub wartości instrumentu finansowego albo umowy finansowej, albo pomiar wyników funduszu inwestycyjnego, również stanowi przykład wykorzystania wskaźnika, ponieważ taka działalność nie uwzględnia decyzji uznaniowych, w przeciwieństwie do działalności związanej z udostępnianiem wskaźników. Posiadanie instrumentów finansowych będących punktem odniesienia dla konkretnego wskaźnika nie powinno być traktowane jako stosowanie tego wskaźnika.

(4)  Takie odmienne podejścia oznaczałyby rozdrobnienie rynku wewnętrznego, gdyż administratorzy i użytkownicy wskaźników podlegaliby w poszczególnych państwach członkowskich różnym przepisom. Dlatego wykorzystywanie wskaźników opracowanych w jednym państwie członkowskim mogłoby być utrudnione w innych państwach członkowskich. Wobec braku zharmonizowanych ram zapewniających dokładność i rzetelność wskaźników stosowanych w instrumentach finansowych i umowach finansowych w Unii prawdopodobne jest, że różnice w przepisach przyjętych przez państwa członkowskie stworzą przeszkody dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w zakresie udostępniania wskaźników.

(5)  Unijne przepisy dotyczące ochrony konsumentów nie uwzględniają w szczególny sposób kwestii adekwatności wskaźników w umowach finansowych. W związku ze skargami konsumentów i sporami związanymi ze stosowaniem nieadekwatnych wskaźników w szeregu państw członkowskich, prawdopodobne jest przyjęcie na szczeblu krajowym – w wyniku uzasadnionej troski o interesy konsumentów – rozbieżnych środków dotyczących ochrony konsumentów, co może doprowadzić do rozdrobnienia rynku wewnętrznego, gdyż odmienne poziomy ochrony konsumentów oznaczają odmienne warunki konkurencji.

(6)  Aby zapewnić zatem prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego i poprawić warunki jego funkcjonowania, zwłaszcza w odniesieniu do rynków finansowych, oraz aby zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów i inwestorów, należy więc na poziomie Unii określić wspólne ramy regulacyjne dotyczące wskaźników.

(7)  Właściwe i konieczne jest nadanie tym przepisom formy rozporządzenia w celu dopilnowania, aby przepisy bezpośrednio nakładające obowiązki na osoby zaangażowane w opracowywanie wskaźników, przekazywanie danych i stosowanie wskaźników były stosowane w jednolity sposób w całej Unii. Ponieważ ramy prawne dotyczące udostępniania wskaźników z natury rzeczy obejmują środki służące określeniu dokładnych wymogów w odniesieniu do wszystkich aspektów związanych z udostępnianiem wskaźników, nawet drobne różnice w podejściu zastosowanym w odniesieniu do jednego z tych aspektów mogą prowadzić do znacznych utrudnień w transgranicznym udostępnianiu wskaźników. W związku z tym wybór rozporządzenia jako instrumentu prawnego, który jest bezpośrednio stosowany bez potrzeby przyjęcia przepisów krajowych, ograniczy możliwość uchwalenia rozbieżnych środków na szczeblu krajowym, a także powinien zapewnić jednolite podejście i zwiększenie pewności prawa oraz zapobiec powstawaniu znaczących utrudnień w transgranicznym udostępnianiu wskaźników.

(8)  Zakres niniejszego rozporządzenia powinien być na tyle szeroki, aby umożliwiał stworzenie prewencyjnych ram prawnych. Opracowywanie wskaźników obejmuje korzystanie ze swobody uznania podczas ich wyznaczania i nieodłącznie podlega pewnym rodzajom konfliktu interesów, przez co istnieją możliwości manipulacji tymi wskaźnikami oraz zachęty do takiej manipulacji. Te czynniki ryzyka są wspólne dla wszystkich wskaźników i wszystkie one powinny zostać uwzględnione w stosownych wymogach dotyczących zarządzania i kontroli. Stopień ryzyka jest jednak zmienny, w związku z tym stosowane w każdej sytuacji podejście powinno zatem być dostosowane do konkretnych okoliczności. Ponieważ znaczenie wskaźnika oraz jego podatność na manipulację zmieniają się z biegiem czasu, ograniczenie zakresu rozporządzenia poprzez odniesienie do aktualnie istotnych lub podatnych na manipulację indeksów nie uwzględniałoby ryzyka, które może się w przyszłości wiązać z każdym wskaźnikiem. W szczególności wskaźniki, które obecnie nie są szeroko stosowane, mogą być w przyszłości częściej wykorzystywane, w związku z czym nawet niewielka manipulacja może się w ich przypadku okazać znacząca w skutkach.

(9)  Czynnikiem decydującym o określeniu zakresu niniejszego rozporządzenia powinno być to, czy wygenerowana wartość wskaźnika określa wartość instrumentu finansowego lub umowy finansowej▌. Zakres rozporządzenia nie powinien zatem zależeć od charakteru danych wejściowych. Należy nim zatem objąć wskaźniki obliczane na podstawie danych wejściowych o charakterze gospodarczym (np. kursów akcji) oraz liczb lub wartości o charakterze niegospodarczym (np. danych pogodowych). Ramy powinny obejmować wskaźniki narażone na takie ryzyko, ale powinny również uznać istnienie dużej liczby wskaźników udostępnianych na całym świecie i różne oddziaływanie, jakie mają one na stabilność finansową i gospodarkę realną. Niniejsze rozporządzenie powinno również określać współmierny sposób reagowania na ryzyko, jakie stwarzają poszczególne wskaźniki. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem obejmować wszystkie wskaźniki stosowane do wyceny instrumentów finansowych notowanych lub będących przedmiotem obrotu w ramach regulowanych systemów obrotu. We wszystkich odniesieniach w niniejszym rozporządzeniu dni powinny oznaczać dni kalendarzowe.

(10)  Wielu konsumentów jest stronami umów finansowych, zwłaszcza umów o kredyt konsumencki zabezpieczony hipoteką, które odnoszą się do wskaźników narażonych na takie samo ryzyko. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem obejmować indeksy lub stopy referencyjne, o których mowa w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE(9).

(11)  Indeks lub kombinacja istniejących indeksów niezawierających nowych danych wejściowych, wykorzystywane do pomiaru wyników funduszu lub produktu finansowego, powinny być traktowane jak stosowanie wskaźnika.

(12)  Wszyscy administratorzy wskaźników mogą potencjalnie podlegać konfliktom interesów, dysponować swobodą uznania oraz mogą posiadać nieodpowiednie systemy zarządzania i kontroli. Ponadto, ponieważ administratorzy kontrolują proces opracowywania wskaźnika, nałożenie na administratorów wymogu uzyskania zezwolenia lub rejestracji oraz objęcie ich nadzorem stanowi najskuteczniejszy sposób zapewnienia integralności wskaźników.

(13)  Podmioty przekazujące dane na potrzeby wskaźników mogą potencjalnie podlegać konfliktom interesów i dysponować swobodą uznania, a przez to stanowić źródło manipulacji. Przekazywanie danych na potrzeby wskaźników odbywa się na zasadzie dobrowolności. Jeżeli w ramach odpowiedniej inicjatywy od podmiotów przekazujących dane wymaga się istotnej zmiany ich modelu biznesowego, mogą oni zaprzestać przekazywania danych. Jednakże w przypadku podmiotów, które są już objęte regulacją i nadzorem, nałożenie obowiązku wprowadzenia systemów właściwego zarządzania i kontroli nie powinno prowadzić do znacznych kosztów lub nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego. W niniejszym rozporządzeniu nałożono zatem pewne wymogi na nadzorowane podmioty przekazujące dane.

(14)  Administratorem jest osoba fizyczna lub prawna sprawująca dobrowolną kontrolę nad udostępnianiem wskaźnika, w szczególności osoba, która administruje wskaźnikiem, gromadzi i analizuje dane wejściowe, wyznacza wskaźnik i bezpośrednio publikuje wskaźnik lub zleca jego publikację stronie trzeciej. Jednakże osoba, która w ramach swojej pracy dziennikarskiej jedynie publikuje wskaźnik lub nawiązuje do niego, ale nie sprawuje kontroli nad udostępnianiem wskaźnika, nie powinna podlegać wymogom nałożonym na mocy niniejszego rozporządzenia na administratorów wskaźników.

(15)  Indeks jest obliczany przy użyciu wzoru lub innej metody na podstawie wartości podstawowych. Ze swobody uznania można korzystać przy formułowaniu tego wzoru, dokonywaniu kalkulacji lub określaniu danych wejściowych. Taka swoboda uznania może prowadzić do manipulacji i w związku z tym wszystkie wskaźniki posiadające tę cechę powinny być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia. Jednak w przypadku gdy jedna cena lub wartość jest stosowana jako odniesienie do instrumentu finansowego (na przykład gdy cena jednego papieru wartościowego jest ceną referencyjną dla opcji), kalkulacje, dane wejściowe ani swoboda uznania nie mają zastosowania. Dlatego ceny referencyjne oparte na jednej cenie lub jednej wartości nie powinny być uznawane za wskaźniki do celów niniejszego rozporządzenia. Cen referencyjnych ani kursów rozliczeniowych określonych przez kontrahentów centralnych nie powinno się uważać za wskaźniki, ponieważ stosuje się je do określenia rozliczeń, marży i zarządzania ryzykiem, i w związku z tym nie określają one kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego ani wartości instrumentu finansowego.

(16)  Niniejsze rozporządzenie w pełni przestrzega niezależności Europejskiego Banku Centralnego i krajowych banków centralnych Europejskiego Systemu Banków Centralnych w wykonywaniu uprawnień, zadań i obowiązków przyznanych im na mocy traktatów, jak również niezależności krajowych banków centralnych nierozerwalnie związanej ze strukturami konstytucyjnymi danego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego.

(17)  ▌W celu zapewnienia rzetelności wskaźników na administratorach wskaźników powinien spoczywać wymóg wdrożenia odpowiednich zasad zarządzania, aby kontrolować takie konflikty interesów i chronić zaufanie do rzetelności wskaźników. Nawet w przypadku skutecznego zarządzania większość administratorów jest narażonych na pewne konflikty interesów i mogą być oni zmuszeni do wydawania osądów i decyzji, które wpłyną na różne zainteresowane strony. Ważne jest zatem, by administratorzy dysponowali niezależną funkcją sprawującą nadzór nad wdrażaniem i skutecznością zasad zarządzania zapewniających skuteczną kontrolę.

(18)  Manipulowanie wskaźnikami lub ich niewiarygodność mogą przynieść szkodę inwestorom i konsumentom. W niniejszym rozporządzeniu należy zatem określić ramy dotyczące przechowywania rejestrów przez administratorów i podmioty przekazujące dane, a także zapewniania przejrzystości co do celu wskaźnika oraz stosowanych na jego potrzeby danych wejściowych, co ułatwia skuteczniejsze i bardziej sprawiedliwe rozpatrywanie ewentualnych roszczeń odszkodowawczych zgodnie z prawem krajowym lub unijnym.

(19)  W świetle wielu wymogów, w tym przeprowadzania audytów, a także skutecznego egzekwowania przepisów niniejszego rozporządzenia, konieczna jest analiza i dowody ex post. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić ramy właściwego prowadzenia rejestrów przez administratorów wskaźników dotyczące obliczania wskaźnika przez wystarczająco długi okres. Realia, których pomiar jest celem wskaźnika, oraz kontekst, w którym jest on dokonywany, często zmieniają się w czasie. Konieczne jest zatem ▌okresowe przeprowadzanie audytów lub przeglądów procesu i metody opracowywania wskaźników w celu zidentyfikowania słabych stron i ewentualnych ulepszeń. Niedociągnięcia w udostępnianiu wskaźnika mogą mieć wpływ na wiele zainteresowanych stron, które mogą pomóc w identyfikacji takich słabych stron. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem określić ramy wdrożenia przez administratorów niezależnej procedury składania skarg, aby zapewnić zainteresowanym stronom możliwość powiadamiania administratora wskaźnika o skargach oraz zagwarantować obiektywną ocenę podstaw skargi przez administratora wskaźnika.

(20)  Udostępnianie wskaźnika często obejmuje outsourcing ważnych funkcji, takich jak obliczanie wskaźnika, gromadzenie danych wejściowych i rozpowszechnianie wskaźnika. W celu zapewnienia skuteczności zasad zarządzania należy dopilnować, aby taki outsourcing nie zwalniał administratora wskaźnika z żadnego z jego obowiązków i aby nie umniejszał zdolności administratorów do wypełnienia tych obowiązków, ani zdolności odpowiedniego właściwego organu do ich nadzorowania.

(21)  Administrator wskaźnika jest głównym odbiorcą danych wejściowych i jest w stanie ocenić w sposób spójny rzetelność i dokładność tych danych.▌

(22)  Pracownicy administratora mogą identyfikować ewentualne naruszenia niniejszego rozporządzenia lub ewentualne słabe strony, które mogą prowadzić do manipulacji lub próby manipulacji. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem ustanowić ramy umożliwiające pracownikom powiadamianie w sposób poufny administratorów o ewentualnych naruszeniach niniejszego rozporządzenia.

(23)  Wszelka swoboda uznania, z jakiej można korzystać w dostarczaniu danych wejściowych, tworzy możliwość manipulacji wskaźnikiem. Gdy dane wejściowe są danymi opartymi na transakcji, istnieje mniejsza swoboda uznania, a zatem możliwość manipulowania danymi jest ograniczona. Administratorzy wskaźników powinni zatem zasadniczo stosować faktyczne dane wejściowe dotyczące transakcji, tam gdzie jest to możliwe, ale mogą wykorzystywać również inne dane, jeżeli dane dotyczące transakcji nie wystarczają do zapewnienia rzetelności i dokładności wskaźnika.

(24)  Dokładność i wiarygodność wskaźnika stosowanego do pomiaru realiów gospodarczych, których pomiar jest jego celem, zależą od zastosowanej metody i danych wejściowych. Dlatego niezbędne jest przyjęcie przejrzystej metody, która zapewnia wiarygodność i dokładność wskaźnika.

(25)  Może zaistnieć konieczność zmiany metody w celu zapewnienia ciągłej dokładności wskaźnika, lecz wszelkie zmiany metody mają wpływ na użytkowników wskaźnika i zainteresowane strony. W związku z tym niezbędne jest określenie procedur zmiany metody opracowywania wskaźnika, w tym potrzeby konsultacji, tak aby użytkownicy i zainteresowane strony mogli podjąć niezbędne działania w świetle takich zmian lub poinformować administratora, jeśli będą mieć wątpliwości co do zmian.

(26)  Rzetelność i dokładność wskaźników zależy od rzetelności i dokładności danych wejściowych dostarczanych przez podmioty przekazujące dane. Istotne jest, aby obowiązki podmiotów przekazujących takie dane zostały jasno określone oraz były wiarygodne i spójne z kontrolami i metodami stosowanymi przez administratora wskaźnika. ▌ Zatem w stosownych przypadkach i w miarę możliwości oraz we współpracy z podmiotami przekazującymi dane administrator wskaźnika powinien opracować kodeks postępowania w celu określenia takich wymogów oraz obowiązków podmiotów przekazujących dane w zakresie przekazywania danych wejściowych.

(27)  Wiele wskaźników jest wyznaczanych przez zastosowanie wzoru obliczonego na podstawie danych wejściowych, które są udostępniane przez regulowane systemy obrotu, zatwierdzone podmioty publikujące lub mechanizmy zgłaszania, giełdy energii lub platformy do przeprowadzania aukcji uprawnień do emisji. W tych przypadkach obowiązująca regulacja i nadzór zapewniają rzetelność i przejrzystość danych wejściowych oraz przewidują wymogi dotyczące zarządzania i procedury powiadamiania o naruszeniach. W związku z tym wskaźniki te – pod warunkiem, że leżące u ich podstaw dane wejściowe są w całości pozyskiwane z systemów obrotu podlegających potransakcyjnym wymogom przejrzystości, w tym z rynku państwa trzeciego uznawanego za równoważny z rynkiem regulowanym w Unii – powinny być zwolnione z niektórych wymogów niniejszego rozporządzenia, tak aby uniknąć powielania regulacji, a także dlatego, iż nadzór nad nimi zapewnia rzetelność danych wejściowych.

(28)  Podmioty przekazujące dane mogą być podatne na konflikty interesów i mogą stosować swobodę uznania w określaniu danych wejściowych. Niezbędne jest więc, aby w razie możliwości i w stosownych przypadkach podmioty przekazujące dane podlegały zasadom zarządzania w celu zapewnienia, że konflikty są zarządzane i że dane wejściowe są dokładne, zgodne z wymogami administratora i mogą być poddawane walidacji.

(29)  Różne kategorie wskaźników i różne sektory wskaźników mają różne cechy charakterystyczne i słabe strony oraz wiążą się z różnym ryzykiem. W niniejszym rozporządzeniu należy uszczegółowić przepisy dotyczące niektórych sektorów i kategorii wskaźników. Wskaźniki towarowe są powszechnie stosowane i wykazują specyficzne dla tego sektora cechy, w związku z czym należy określić, w jaki sposób te przepisy niniejszego rozporządzenia miałyby mieć zastosowanie do tych wskaźników. Ponadto w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć pewien stopień elastyczności, aby umożliwić terminową aktualizację zróżnicowanych wymogów nałożonych na różne sektory wskaźników w świetle aktualnej sytuacji na świecie, ze szczególnym uwzględnieniem prac Międzynarodowej Organizacji Komisji Papierów Wartościowych.

(29a)  Aby wskaźnik mógł zostać uznany za kluczowy w świetle niniejszego rozporządzenia, musi on mieć charakter systemowy lub być wykorzystywany w sposób systemowy i być podatny na manipulację, co pozwoli zapewnić regulacyjną proporcjonalność.

(30)  Nieskuteczność określonych wskaźników kluczowych może mieć istotny wpływ na stabilność finansową, prawidłowe funkcjonowanie rynku lub na inwestorów, konieczne jest zatem, aby zastosowanie miały dodatkowe wymogi zapewniające rzetelność i dokładność tych kluczowych wskaźników. Ten potencjalnie destabilizujący wpływ kluczowych wskaźników może się zmaterializować w jednym lub kilku państwach członkowskich. Właściwe organy krajowe wraz z ESMA decydują, które wskaźniki należy uznać za kluczowe.

(30a)  Z uwagi na strategiczne znaczenie kluczowych wskaźników dla prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego ESMA posiada uprawnienia do podejmowania decyzji mających bezpośrednie zastosowanie do administratora i – w stosownych przypadkach – do podmiotów przekazujących dane na potrzeby wskaźnika w przypadku, gdy właściwe organy krajowe nie wdrożyły niniejszego rozporządzenia lub naruszyły prawo Unii oraz w następstwie procedury, o której mowa w art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010(10).

(31)  Podmioty przekazujące dane, które zaprzestają przekazywania danych, mogą osłabić wiarygodność kluczowych wskaźników, ponieważ takie zaprzestanie niekorzystnie wpłynęłoby na zdolność tych wskaźników do pomiaru odnośnej sytuacji rynkowej lub gospodarczej. Należy zatem zapewnić, by odpowiedni właściwy organ posiadał uprawnienie do zażądania od nadzorowanych podmiotów przekazywania danych na potrzeby kluczowych wskaźników, aby zachować wiarygodność tych wskaźników. Obowiązkowe przekazywanie danych wejściowych nie ma na celu nałożenia na nadzorowane podmioty obowiązku zawarcia transakcji lub zobowiązania się do zawarcia transakcji.

(31a)  Po uznaniu wskaźnika za kluczowy jego administrator mógłby zachować się jak monopolista w stosunku do użytkowników wskaźnika. W związku z tym konieczne jest, aby kolegium właściwych organów tego kluczowego wskaźnika nadzorowało cenę sprzedaży i koszty administratora, aby uniknąć nadużyć na rynku.

(32)  Aby użytkownicy wskaźników mogli dokonywać odpowiednich wyborów wskaźników i zrozumieć ryzyko z nimi związane, muszą wiedzieć, co mierzą wskaźniki, oraz znać ich słabe strony. Administrator wskaźnika powinien więc opublikować oświadczenie określające te elementy ▌. Administrator powinien udostępnić na żądanie dane wejściowe właściwemu organowi krajowemu w związku z prowadzonym dochodzeniem.

▌

(34)  W niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić zasady dotyczące wskaźników finansowych wydane przez Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO) w dniu 17 lipca 2013 r. (zwane dalej „zasadami IOSCO dotyczącymi wskaźników finansowych”) oraz zasady IOSCO dotyczące agencji zgłaszających ceny ropy naftowej z dnia 5 października 2012 r. (zwane dalej „zasadami IOSCO dotyczącymi agencji zgłaszających ceny”), które pełnią rolę międzynarodowego standardu dla wymogów regulacyjnych dotyczących wskaźników.

(34a)  Fizyczne rynki towarowe wykazują wyjątkowe cechy, które należy wziąć pod uwagę, aby nie dopuścić do zmniejszenia rzetelności wskaźników towarów i negatywnego wpływu na przejrzystość rynku towarowego, bezpieczeństwo dostaw w Europie, konkurencyjność i interesy konsumentów. W związku z tym niektóre przepisy niniejszego rozporządzenia nie są odpowiednie, aby mieć zastosowanie do wskaźników towarów. Zasady dotyczące wskaźników towarowych opracowane przez IOSCO we współpracy między innymi z Międzynarodową Agencją Energetyczną i Międzynarodowym Forum Energetycznym mają z założenia mieć zastosowanie do wszystkich wskaźników towarowych i dlatego niniejsze rozporządzenie stanowi, że pewne wymogi nie będą miały zastosowania do wskaźników towarowych.

(34b)  Niniejsze rozporządzenie wprowadza także system uznawania pozwalający administratorom wskaźników z siedzibą w kraju trzecim na udostępnianie ich wskaźników w Unii, pod warunkiem że w pełni spełniają oni wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu oraz przestrzegają przepisów dotyczących odpowiednich zasad IOSCO.

(34c)  Niniejsze rozporządzenie wprowadza system uznawania pozwalający administratorom z siedzibą w Unii oraz zatwierdzonym i zarejestrowanym zgodnie z unijnymi przepisami na uznawanie wskaźników udostępnionych z państw trzecich z zachowaniem określonych warunków. Wspomniany system uznawania powinien zostać wprowadzony dla administratorów z państw trzecich, którzy są stowarzyszeni lub współpracują blisko z administratorami z siedzibą w Unii. Administrator, który dokonał uznania wskaźników udostępnionych z państwa trzeciego, powinien być odpowiedzialny za te uznane wskaźniki i dopilnować, aby spełniały one odpowiednie warunki określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w pełni przestrzegały wymogów odpowiednich zasad IOSCO.

(35)  Administrator kluczowego wskaźnika powinien uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w którym administrator ten ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, jak również powinien podlegać nadzorowi tego organu. Administrator, który udostępnia tylko wskaźniki wyznaczane poprzez zastosowanie wzoru obliczonego na podstawie danych wejściowych, które są udostępniane w całości i bezpośrednio przez regulowane systemy obrotu, zatwierdzone podmioty publikujące lub mechanizmy zgłaszania, giełdy energii lub platformy do przeprowadzania aukcji uprawnień do emisji i/lub administrator udostepniający tylko niekluczowe wskaźniki, powinni być zarejestrowani przez właściwy organ i nadzorowani przez ten organ. Rejestracja administratora nie ma wpływać na nadzór prowadzony przez odnośne właściwe organy. ESMA powinien prowadzić rejestr administratorów na poziomie Unii.

(36)  W niektórych okolicznościach osoba może udostępnić wskaźnik, nie mając świadomości tego, że stosuje się go jako odniesienie dla instrumentu finansowego. Może tak się zdarzyć w szczególności wówczas, gdy użytkownicy i administrator wskaźnika mają siedzibę lub miejsce zamieszkania w różnych państwach członkowskich. Konieczne jest zatem podniesienie poziomu przejrzystości, jeśli chodzi o wybór stosowanego wskaźnika. Można to osiągnąć dzięki poprawie zawartości prospektów emisyjnych lub kluczowych dokumentów informacyjnych wymaganych prawem Unii oraz zawartości powiadomień i wykazu instrumentów finansowych wymaganych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 596/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady(11).

(37)  Zbiór skutecznych narzędzi, uprawnień i zasobów, jakim dysponują właściwe organy państw członkowskich i ESMA, zapewnia skuteczność nadzoru. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem w szczególności określić minimalny zbiór uprawnień nadzorczych i dochodzeniowych, jakie należy powierzyć właściwym organom państw członkowskich – zgodnie z prawem krajowym – oraz ESMA. Korzystając ze swoich uprawnień na mocy niniejszego rozporządzenia, właściwe organy i ESMA powinny działać obiektywnie i bezstronnie, a także powinny podejmować niezależne decyzje.

(38)  Do celów wykrywania naruszeń niniejszego rozporządzenia konieczne jest, aby właściwe organy i ESMA miały, zgodnie z prawem krajowym, dostęp do pomieszczeń osób fizycznych i prawnych w celu zajęcia dokumentów. Dostęp do takich lokali jest konieczny, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że istnieją dokumenty i inne dane związane z przedmiotem kontroli lub dochodzenia i mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia. Ponadto dostęp do takich lokali jest konieczny w przypadku, gdy: osoba, od której już zażądano informacji, nie spełniła tego żądania; lub gdy istnieją uzasadnione powody, aby sądzić, że w przypadku zażądania takich informacji, żądanie takie nie zostałoby spełnione, lub dokumenty lub informacje, do których odnosi się żądanie udzielenia informacji, zostałyby usunięte, zmienione lub zniszczone. Jeśli zgodnie z prawem krajowym potrzebne jest wcześniejsze pozwolenie organu sądowego danego państwa członkowskiego, z takiego prawa dostępu do lokali można skorzystać dopiero po uzyskaniu pozwolenia sądowego.

(39)  Istniejące nagrania rozmów telefonicznych i rejestry przesyłu danych pochodzące od nadzorowanych podmiotów mogą stanowić kluczowy, a czasem jedyny dowód, na podstawie którego można wykryć i udowodnić naruszenia niniejszego rozporządzenia, w szczególności zgodności z wymogami dotyczącymi zarządzania i kontroli. Tego rodzaju rejestry i nagrania mogą ułatwić weryfikację tożsamości osób odpowiedzialnych za przekazywanie danych, osób odpowiedzialnych za ich zatwierdzanie, jak również ułatwić weryfikację, czy utrzymywane jest organizacyjne oddzielenie pracowników. Właściwe organy powinny być zatem uprawione do zażądania istniejących nagrań rozmów telefonicznych, rejestrów komunikacji elektronicznej i przesyłu danych będących w posiadaniu podmiotów nadzorowanych w tych przypadkach, w których istnieje uzasadnione podejrzenie, że tego rodzaju nagrania lub rejestry związane z przedmiotem kontroli lub dochodzenia mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia.

(40)  Niektóre przepisy niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do osób fizycznych lub prawnych w państwach trzecich, które to osoby mogą wykorzystywać wskaźniki lub mogą być podmiotami przekazującymi dane na potrzeby wskaźników lub mogą być w inny sposób zaangażowane w proces opracowywania wskaźnika. Właściwe organy powinny zatem zawrzeć odpowiednie porozumienia o współpracy z organami nadzoru w państwach trzecich. ESMA powinien koordynować opracowywanie takich porozumień o współpracy oraz wymianę informacji otrzymanych z państw trzecich między właściwymi organami.

(41)  W niniejszym rozporządzeniu przestrzegane są prawa podstawowe i zasady uznane w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”), w szczególności prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, prawo do ochrony danych osobowych, wolność wypowiedzi i informacji, wolność prowadzenia działalności gospodarczej, prawo własności, prawo do ochrony konsumentów, prawo do skutecznego środka prawnego i prawo do obrony. W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno być interpretowane i stosowane zgodnie z tymi prawami i zasadami. W szczególności gdy niniejsze rozporządzenie odnosi się do przepisów regulujących wolność wypowiedzi w innych środkach przekazu, a także do przepisów lub kodeksów regulujących zawody dziennikarskie, należy wziąć pod uwagę te swobody, gdyż są one gwarantowane w Unii i państwach członkowskich oraz zostały uznane w art. 11 Karty i w innych stosownych przepisach. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do prasy, innych środków przekazu i dziennikarzy, jeżeli jedynie publikują oni wskaźniki lub nawiązują do nich w ramach swojej pracy dziennikarskiej i nie sprawują kontroli nad udostępnianiem danego wskaźnika.

(42)  Prawa do obrony osób, których dotyczy postępowanie, powinny być w pełni przestrzegane. Osobom, które są objęte postępowaniem, zapewnia się w szczególności dostęp do ustaleń, na których podstawie właściwe organy podjęły decyzję, a także prawo do bycia wysłuchanym.

(43)  Przejrzystość w odniesieniu do wskaźników jest konieczna z uwagi na stabilność rynku finansowego oraz ochronę inwestorów. Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez właściwe organy powinny odbywać się zgodnie z zasadami przekazywania danych osobowych określonymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(12). Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez ESMA powinny odbywać się zgodnie z zasadami przekazywania danych osobowych określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych(13).

(44)  Biorąc pod uwagę zasady określone w komunikacie Komisji w sprawie wzmocnienia systemów sankcji w branży usług finansowych oraz w aktach prawnych Unii przyjętych w następstwie tego komunikatu, państwa członkowskie powinny określić zasady w sprawie kar i środków administracyjnych, mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz powinny zapewnić ich wdrożenie. Takie kary i środki administracyjne powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(45)  W związku z tym należy przewidzieć zbiór środków administracyjnych, sankcji i grzywien w celu zapewnienia wspólnego podejścia w państwach członkowskich oraz wzmocnienia ich skutku odstraszającego. Przy określaniu sankcji w konkretnych sytuacjach należy uwzględnić, w stosownych przypadkach, takie czynniki jak zamiar lub jego brak, zwrot wszelkich stwierdzonych korzyści finansowych, waga i czas trwania naruszenia, wszelkie czynniki obciążające lub łagodzące, konieczność zapewnienia odstraszającego efektu grzywny oraz, w stosownych przypadkach, należy także przewidzieć możliwość zmniejszenia wysokości grzywny w zamian za współpracę z właściwym organem. ▌

(46)  Aby zapewnić odstraszający wpływ na społeczeństwo decyzji podejmowanych przez właściwe organy, decyzje te powinny być zwykle publikowane. Publikacja decyzji jest również ważnym narzędziem właściwych organów, które służy do informowania uczestników rynku o tym, jakie zachowanie uznaje się za naruszenie niniejszego rozporządzenia, oraz do upowszechniania odpowiedniego zachowania wśród uczestników rynku. Jeśli taka publikacja przynosi nieproporcjonalną szkodę danym osobom albo zagraża stabilności rynków finansowych lub trwającym dochodzeniom, właściwy organ powinien opublikować informacje o sankcjach i środkach w sposób anonimowy lub opóźnić publikację. Właściwe organy powinny mieć możliwość niepublikowania informacji o sankcjach, jeśli anonimowa lub opóźniona publikacja jest uważana za niewystarczającą do utrzymania stabilności rynków finansowych. Właściwe organy nie są również zobowiązane do publikowania informacji o środkach, których charakter uznaje się za drugorzędny i których publikacja byłaby nieproporcjonalna.

(47)  Z kluczowymi wskaźnikami mogą mieć do czynienia podmioty przekazujące dane, administratorzy i użytkownicy w więcej niż jednym państwie członkowskim. Zaprzestanie udostępniania takiego kluczowego wskaźnika lub wszelkie zdarzenia, które mogą istotnie podważyć jego rzetelność, mogą zatem wywierać skutki w więcej niż jednym państwie członkowskim, co oznacza, że nadzór nad takim wskaźnikiem sprawowany tylko przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba podmiotu odpowiedzialnego za ten wskaźnik, nie będzie efektywny i skuteczny pod względem eliminacji ryzyka, jakie stwarza ten kluczowy wskaźnik. Aby zapewnić skuteczną wymianę informacji nadzorczych między właściwymi organami oraz koordynację ich działań i środków nadzorczych, należy stworzyć kolegia właściwych organów pod kierownictwem ESMA. Działalność kolegiów powinna przyczynić się do zharmonizowanego stosowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz do konwergencji praktyk nadzorczych. Prawnie wiążąca mediacja prowadzona przez ESMA stanowi istotny element urzeczywistnienia koordynacji oraz osiągnięcia spójności nadzoru i konwergencji praktyk nadzorczych. Wskaźniki mogą stanowić punkt odniesienia dla instrumentów finansowych i umów finansowych o długim okresie obowiązywania. W pewnych sytuacjach udostępnianie tego rodzaju wskaźników może nie być już dozwolone po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, gdyż posiadają one właściwości, które nie mogą zostać dostosowane tak, by spełnione były wymogi niniejszego rozporządzenia. Zakaz dalszego udostępniania tego rodzaju wskaźników może jednak prowadzić do wypowiedzenia lub pozbawienia skuteczności instrumentów finansowych lub umów finansowych, a tym samym szkodzić inwestorom. Konieczne jest zatem ustanowienie przepisu, który przez okres przejściowy umożliwi dalsze udostępnianie tego rodzaju wskaźników.

(47a)  W przypadkach, w których niniejsze rozporządzenie obejmuje lub może obejmować nadzorowane podmioty i rynki objęte zakresem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 (REMIT)(14), ESMA powinien przeprowadzić pełne konsultacje z Agencją ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) w celu wykorzystania wiedzy fachowej ACER w zakresie rynków energii oraz uniknięcia wszelkich przypadków powielania regulacji.

(47b)  Jeżeli istniejący wskaźnik nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia, lecz zmiana tego wskaźnika w celu spełnienia wymogów niniejszego rozporządzenia doprowadziłaby do wystąpienia siły wyższej lub naruszenia warunków umowy finansowej lub instrumentu finansowego, właściwy organ krajowy może zezwolić na dalsze stosowanie tego wskaźnika do czasu gdy możliwe stanie się zaprzestanie stosowania wskaźnika lub jego zastąpienie innym wskaźnikiem, tak aby uniknąć negatywnych skutków dla konsumentów wynikających z niezaplanowanego i gwałtownego wycofania wskaźnika.

(48)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszego rozporządzenia oraz doprecyzowania technicznych elementów wniosku należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej▌. Przy opracowywaniu wspomnianych aktów należy uwzględnić najwyższe międzynarodowe standardy dotyczące administrowania wskaźnikami, przekazywania danych na ich potrzeby i stosowania wskaźników, w szczególności rezultaty prac IOSCO. Należy przestrzegać zasad proporcjonalności, w szczególności w przypadku wskaźników niekluczowych i wskaźników towarów.

(49)  Komisja powinna przyjąć opracowane przez ESMA projekty regulacyjnych standardów technicznych dotyczących wymogów w zakresie zarządzania i kontroli i ustanawiających minimalną treść porozumień o współpracy z właściwymi organami państw trzecich, między innymi w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(50)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do niektórych jego aspektów należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Aspekty te obejmują stwierdzanie równoważności ram prawnych, którym podlegają ▌podmioty udostępniające wskaźniki z państw trzecich, jak również dokonywanie stwierdzenia, że wskaźnik ma charakter kluczowy. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r.(15) ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję.

(51)  Komisja powinna być również uprawniona do przyjęcia opracowanych przez ESMA wykonawczych standardów technicznych, ustanawiających procedury i formy wymiany informacji między właściwymi organami i ESMA, w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie jednolitego i skutecznego systemu w celu wyeliminowania słabych stron wskaźników, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie z uwagi na to, że całościowe skutki problemów związanych ze wskaźnikami można w pełni postrzegać wyłącznie w kontekście Unii, natomiast możliwe jest ich lepsze osiągniecie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzanie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Tytuł 1

PRZEDMIOT, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie wprowadza wspólne ramy mające na celu zapewnienie dokładności i rzetelności indeksów stosowanych jako wskaźniki w instrumentach i umowach finansowych w Unii. Rozporządzenie przyczynia się w ten sposób do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego, zapewniając jednocześnie wysoki poziom ochrony konsumentów i inwestorów.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1.  Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do udostępniania wskaźników, przekazywania danych wejściowych na potrzeby wskaźnika oraz stosowania wskaźnika w Unii.

2.  Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wskaźników udostępnianych przez:

a)  banki centralne w ramach wykonywania uprawnień lub zadań i obowiązków powierzonych im na mocy traktatów oraz Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego lub w odniesieniu do których ich niezależność jest nierozerwalnie związana ze strukturami konstytucyjnymi danego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego;

aa)  organy publiczne, jeżeli udostępniają wskaźniki lub kontrolują udostępnianie wskaźników wykorzystywanych do celów polityki publicznej, łącznie z pomiarami zatrudnienia, działalności gospodarczej i inflacji;

ab)  kontrahentów centralnych;

ac)  administratorów udostępniających ceny referencyjne oparte na jednej cenie lub jednej wartości;

ad)  prasę, inne środki przekazu i dziennikarzy, jeżeli jedynie publikują oni wskaźniki lub nawiązują do nich w ramach swojej pracy dziennikarskiej i nie sprawują kontroli nad udostępnianiem danego wskaźnika;

ae)  spółdzielnie kredytowe w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE(16).

▌

2a.  Art. 5 ust. 1, 2a, 3b, 3c i 3d, art. 5a i 5b, art. 5d lit b) do g), art. 7 ust. 1 lit. aa), b), ba), bb), bc) i c), art. 7 ust. 2a, 3a i 3b, art. 7a, art. 8 ust. 1 i 2, art. 9 ust. 1 i 2, art. 11 i art. 17 ust. 1 nie mają zastosowania do administratorów w odniesieniu do ich wskaźników niekluczowych.

▌

Artykuł 3

Definicje

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)  „indeks” oznacza każdą wartość:

a)  która jest publikowana lub udostępniana ogółowi społeczeństwa;

b)  która jest regularnie wyznaczana, w całości lub częściowo, poprzez zastosowanie wzoru lub jakiejkolwiek innej metody obliczania bądź przez ocenę; oraz

c)  w przypadku gdy tego wyznaczenia dokonuje się na podstawie wartości co najmniej jednego składnika aktywów bazowych, lub cen, w tym cen szacunkowych, faktycznych lub szacunkowych stóp procentowych, lub innych wartości lub danych;

1a)  „podmiot udostępniający indeks” oznacza osobę fizyczną lub prawną sprawującą kontrolę nad udostępnianiem indeksu;

2)  „wskaźnik” oznacza dowolny indeks stanowiący odniesienie do określenia kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego lub umowy finansowej, bądź wartości instrumentu finansowego▌;

2a)  „rodzina wskaźników” oznacza grupę wskaźników udostępnionych przez tego samego administratora, określonych na podstawie danych wejściowych o podobnym charakterze, która pozwala na konkretne pomiary tych samych lub podobnych realiów rynkowych lub gospodarczych;

3)  „udostępnianie wskaźnika” oznacza:

a)  zarządzanie uzgodnieniami w zakresie wyznaczania wskaźnika; ▌

b)  gromadzenie, analizę lub przetwarzanie danych wejściowych do celów wyznaczenia wskaźnika; oraz

c)  wyznaczenie wskaźnika poprzez zastosowanie wzoru lub innej metody obliczania lub poprzez ocenę danych wejściowych przekazanych w tym celu;

4)  „administrator” oznacza osobę fizyczną lub prawną sprawującą kontrolę nad udostępnianiem wskaźnika;

5)  „stosowanie wskaźnika” oznacza:

a)  wyemitowanie instrumentu finansowego, do którego indeks lub kombinacja indeksów stanowi odniesienie;

b)  określenie kwoty przypadającej do zapłaty z tytułu instrumentu finansowego lub umowy finansowej przez odniesienie do indeksu lub kombinacji indeksów;

c)  bycie stroną umowy finansowej, do której indeks lub kombinacja indeksów stanowią odniesienie;

d)  określenie wyników funduszu inwestycyjnego z wykorzystaniem indeksu lub kombinacji indeksów w celu śledzenia rentowności takiego wskaźnika lub kombinacji wskaźników, lub określenia alokacji aktywów z portfela, lub też obliczania opłat za wyniki;

6)  „przekazywanie danych wejściowych” oznacza dostarczanie wszelkich niedostępnych publicznie danych wejściowych administratorowi lub innej osobie do celów przekazania ich administratorowi, wymaganych w związku z wyznaczeniem ▌wskaźnika i przekazanych w tym celu;

7)  „podmiot przekazujący dane” oznacza osobę fizyczną lub prawną przekazującą dane wejściowe, które nie są danymi regulowanymi;

8)  „nadzorowany podmiot przekazujący dane” oznacza nadzorowany podmiot, który przekazuje dane wejściowe administratorowi mającemu siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii;

9)  „dostawca danych” oznacza osobę fizyczną zatrudnioną przez podmiot przekazujący dane do celów przekazania danych wejściowych;

9a)  „asesor” to pracownik administratora wskaźnika towarów albo jakakolwiek inna osoba fizyczna lub osoba trzecia, z której usług korzysta administrator lub której usługi są pod jego kontrolą oraz która odpowiada za stosowanie metody lub dokonanie osądu w odniesieniu do danych wejściowych i innych informacji w celu przedstawienia ostatecznej oceny dotyczącej ceny danego towaru;

10)  „dane wejściowe” oznaczają dane dotyczące wartości co najmniej jednego składnika aktywów bazowych, lub cen, w tym cen szacunkowych, lub innych wartości, które administrator wykorzystuje do wyznaczenia wskaźnika;

11)  „dane regulowane” oznaczają:

(i)   dane wejściowe przekazane w całości:

a)   z systemu obrotu zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE, ale tylko w odniesieniu do danych dotyczących instrumentów finansowych;

b)   z zatwierdzonego podmiotu publikującego zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 52 dyrektywy 2014/65/UE lub od dostawcy informacji skonsolidowanych określonego w art. 4 ust. 1 pkt 53 dyrektywy 2014/65/UE, zgodnie z obowiązkowymi potransakcyjnymi wymogami przejrzystości, ale tylko w odniesieniu do danych transakcji dotyczących instrumentów finansowych znajdujących się w obrocie w systemie obrotu;

c)  z zatwierdzonego mechanizmu sprawozdawczego zdefiniowanego w art. 4 ust. 1 pkt 54 dyrektywy 2014/65/UE, ale tylko w odniesieniu do danych transakcji dotyczących instrumentów finansowych znajdujących się w obrocie w systemie obrotu i podlegających obowiązkowi ujawniania, zgodnie z obowiązkowymi potransakcyjnymi wymogami dotyczącymi przejrzystości;

d)   z giełdy energii elektrycznej, o której mowa w art. 37 ust. 1 lit. j) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE(17);

e)   z giełdy gazu ziemnego, o której mowa w art. 41 ust. 1 lit. j) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE(18);

f)   z platformy aukcyjnej, o której mowa w art. 26 lub ▌ art. 30 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1031/2010(19);

g)  z danych dostarczonych zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1227/2011, które zostały szczegółowo określone w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 1348/2014(20); lub

h)  z systemu obrotu, platformy, giełdy, podmiotu publikującego lub mechanizmu sprawozdawczego pochodzących z państwa trzeciego, równoważnych z tymi określonymi w lit. a) do g) lub z innego podmiotu, jak np. agregator danych dotyczących transakcji lub podmiot gromadzący dane dotyczące transakcji, w przypadku których przekazywanie danych wejściowych podlega już odpowiedniemu nadzorowi; oraz

(ii)  z wartości aktywów netto jednostek przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) zdefiniowanych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2009/65/WE(21).

12)  „dane dotyczące transakcji” oznaczają dające się zaobserwować ceny, stopy, wskaźniki lub wartości reprezentujące transakcje między niestowarzyszonymi kontrahentami na aktywnym rynku podlegającym konkurencyjnym siłom podaży i popytu;

13)  „instrument finansowy” oznacza każdy z instrumentów wymienionych w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE, w odniesieniu do którego przedstawiono wniosek o dopuszczenie do obrotu w systemie obrotu, zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE, lub będący w obrocie w systemie obrotu zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 24 dyrektywy 2014/65/UE;

14)  „nadzorowany podmiot” oznacza następujące podmioty:

a)  instytucje kredytowe zdefiniowane w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2013/36/UE;

b)  firmy inwestycyjne zdefiniowane w art. 4 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2014/65/UE;

c)  zakłady ubezpieczeń zdefiniowane w art. 13 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE(22);

d)  zakłady reasekuracji zdefiniowane w art. 13 pkt 4 dyrektywy 2009/138/WE;

e)  przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) zdefiniowane w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2009/65/UE(23);

f)  zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (ZAFI) zdefiniowanych w art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE(24);

g)  kontrahentów centralnych (CCP) zdefiniowanych w art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012(25);

h)  repozytoria transakcji zdefiniowane w art. 2 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012;

i)  administratorów;

15)  „umowa finansowa” oznacza:

a)  każdą umowę o kredyt zdefiniowaną w art. 3 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE(26);

b)  każdą umowę o kredyt zdefiniowaną w art. 4 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/WE(27);

16)  „fundusz inwestycyjny” oznacza AFI zdefiniowany w art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy ▌2011/61/UE lub UCITS objęte zakresem dyrektywy ▌ 2009/65/UE;

17)  „organ zarządzający” oznacza organ zarządzający pełniący funkcje nadzorcze i zarządcze, który posiada najwyższe uprawnienia decyzyjne oraz jest uprawniony do formułowania strategii podmiotu, jego celów oraz ogólnego kierunku działalności;

18)  „konsument” oznacza osobę fizyczną działającą, w przypadku umów finansowych objętych niniejszym rozporządzeniem, w celach niezwiązanych z jej działalnością handlową, gospodarczą lub zawodową;

19)  „wskaźnik międzybankowej stopy procentowej” oznacza wskaźnik, w przypadku którego składnikiem aktywów bazowych do celów ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu jest stopa, według której banki mogą pożyczać innym bankom lub od innych banków;

19a)  „wskaźnik kursu walutowego” oznacza wskaźnik, którego wartość ustala się w odniesieniu do wyrażonej w jednej walucie ceny innej waluty lub koszyka innych walut;

20)  „wskaźnik towarów” oznacza wskaźnik, w przypadku którego składnikiem aktywów bazowych do celów ust. 1 lit. c) niniejszego artykułu jest towar w rozumieniu art. 2 pkt 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1287/2006(28), z wyjątkiem uprawnień do emisji, o których mowa w sekcji C pkt 11 załącznika I do dyrektywy 2014/65/UE;

20a)  „ryzyko bazowe” to ryzyko odnoszące się do dokładności opisu rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem wskaźnika;

21)  „kluczowy wskaźnik” oznacza

a)  wskaźnik, który nie opiera się na danych regulowanych, którego wartość referencyjna przekracza 500 mld EUR zgodnie z art. 13 ust. 1; lub

b)  wskaźnik, którego wycofanie wywarłoby znaczny niekorzystny wpływ na stabilność finansową, prawidłowe funkcjonowanie rynków i gospodarkę realną w co najmniej jednym państwie członkowskim;

Kluczowy wskaźnik ma charakter krajowy, jeśli negatywne skutki spowodowane zaprzestaniem jego udostępniania lub jego udostępnianiem na podstawie niereprezentatywnego zbioru podmiotów przekazujących dane lub niereprezentatywnych danych są ograniczone do jednego państwa członkowskiego. W takim przypadku zastosowanie ma procedura określona w art. 13 ust. 2a do 2d.

Kluczowy wskaźnik ma charakter europejski, jeśli negatywne skutki spowodowane zaprzestaniem jego udostępniania lub jego udostępnianiem na podstawie niereprezentatywnego zbioru podmiotów przekazujących dane lub niereprezentatywnych danych nie są ograniczone do jednego państwa członkowskiego. W takim przypadku zastosowanie ma procedura określona w art. 13 ust. 2e do 2g.

21a)  „wskaźnik niekluczowy” to wskaźnik, który nie spełnia kryteriów wskaźnika kluczowego, o których mowa w art. 13;

22)  „mający siedzibę lub miejsce zamieszkania” oznacza w odniesieniu do osoby prawnej państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym znajduje się siedziba lub inny oficjalny adres tej osoby prawnej, oraz, w odniesieniu do osoby fizycznej państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym osoba ta jest rezydentem do celów podatkowych;

22a)  „organ publiczny” oznacza

a)  jakikolwiek rząd lub administrację publiczną;

b)  podmiot lub osobę pełniącą funkcje administracji publicznej na mocy prawa krajowego lub ponoszącą odpowiedzialność publiczną, pełniącą funkcje publiczne lub świadczącą usługi publiczne, co obejmuje również pomiar inflacji lub stopnia aktywności na rynku pracy i aktywności gospodarczej, która to osoba lub podmiot znajduje się pod kontrolą organu rządowego lub administracji publicznej.

2.  Komisja jest uprawiona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 37 w celu doprecyzowania elementów technicznych definicji określonych w ust. 1, określających w szczególności, co oznacza udostępnianie ogółowi społeczeństwa do celów definicji indeksu▌. Komisja dopilnowuje, aby w ww. aktach delegowanych wyrażenia „opublikowany” oraz „udostępniony ogółowi społeczeństwa” były rozumiane jako „udostępniony ogółowi użytkowników lub potencjalnych użytkowników”.

W stosownych przypadkach Komisja uwzględnia zmiany rynkowe lub postęp technologiczny, a także międzynarodową konwergencję praktyk nadzorczych odnoszących się do wskaźników.

2a.  Komisja przyjmuje akty wykonawcze z myślą o sporządzeniu wykazu organów publicznych w Unii, o których mowa w ust. 1 pkt 22a) niniejszego artykułu i w celu zmiany wykazu. Przedmiotowe akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

Artykuł 4

Wyłączenie z zakresu rozporządzenia podmiotów udostępniających indeksy niezdających sobie sprawy z zastosowania udostępnianych przez nich wskaźników ▌

▌Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do podmiotu udostępniającego indeks w odniesieniu do udostępnianego przez niego indeksu, jeżeli podmiot udostępniający indeks nie zdaje sobie sprawy i nie można racjonalnie założyć, że mógł zdawać sobie sprawę, że indeks jest wykorzystywany do celów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 2.

▌

TYTUŁ II

RZETELNOŚĆ I WIARYGODNOŚĆ WSKAŹNIKA

Rozdział 1

Zarządzanie i kontrola sprawowane przez administratorów

Artykuł 5

Wymogi w zakresie zarządzania i konfliktów interesów

1.  ▌Administrator posiada solidne zasady zarządzania, obejmujące wyraźną strukturę organizacyjną z dobrze określonymi, przejrzystymi i spójnymi rolami i podziałem odpowiedzialności wszystkich osób zaangażowanych w udostępnianie wskaźnika.

Administrator podejmuje wszelkie niezbędne działania, aby wykrywać konflikty interesów między sobą, w tym swoimi kierownikami, pracownikami lub innymi osobami fizycznymi lub trzecimi, z których usług korzysta lub których usługi są pod jego kontrolą, a podmiotami przekazującymi dane lub użytkownikami, zapobiegać tym konfliktom lub je rozwiązywać, a także podejmuje działania gwarantujące, że jeżeli w procesie opracowywania wskaźnika wymagany jest osąd lub swoboda uznania, są one niezależne i uczciwe.

▌

2a.  Pod względem operacyjnym udostępnianie wskaźnika odbywa się niezależnie od jakiejkolwiek części działalności administratora, która może powodować rzeczywisty lub potencjalny konflikt interesów. Jeżeli konflikty interesów mogą wystąpić w ramach administratora ze względu na jego strukturę własnościową, udziały kontrolujące lub inne działania prowadzone przez dowolny podmiot dysponujący prawami własności lub kontroli w stosunku do administratora, lub podmiot, który jest własnością administratora lub jest kontrolowany przezeń albo przez jego oddziały, administrator wprowadza niezależny nadzór obejmujący wyważoną reprezentację zainteresowanych stron, jeżeli są one znane, subskrybentów i podmioty przekazujące dane. Jeżeli nie można odpowiednio zaradzić takim konfliktom, administrator kończy wszelkie działania lub relacje, które powodują te konflikty, lub przestaje opracowywać wskaźnik.

▌

3a.  Administrator publikuje lub ujawnia informacje dotyczące wszelkich istniejących lub potencjalnych konfliktów interesów, udostępniając je użytkownikom wskaźnika i odpowiednim właściwym organom, a w stosownych przypadkach również podmiotom przekazującym dane, co obejmuje również informacje dotyczące konfliktów interesów wynikających z własności lub kontroli administratora.

3b.  Administrator określa i stosuje odpowiednie strategie i procedury oraz skuteczne ustalenia dotyczące kwestii organizacyjnych w celu identyfikacji i ujawniania konfliktów interesów, zarządzania nimi lub ich łagodzenia i unikania, aby chronić integralność i niezależność ustaleń dotyczących wskaźnika. Owe strategie i procedury podlegają regularnym przeglądom i aktualizacjom. Strategie i procedury uwzględniają konflikty interesów i odnoszą się do nich, a także do stopnia swobody uznania stosowanej w procesie opracowywania wskaźnika oraz zagrożeń, jakie stwarza wskaźnik, a także mają pełnić następujące funkcje:

a)  gwarantować poufność informacji przekazywanych administratorowi lub opracowywanych przezeń, z zastrzeżeniem zobowiązań dotyczących ujawniania informacji i przejrzystości określonych w niniejszym rozporządzeniu; oraz

b)  służyć łagodzeniu szczególnie tych konfliktów, które wynikają z własności lub kontroli administratora i innych interesów w jego grupie, lub są powodowane przez inne osoby mogące mieć wpływ na administratora bądź mogące sprawować nad nim kontrolę w odniesieniu do wyznaczania wskaźników.

3c.  Administrator dba o to, aby pracownicy i wszelkie inne osoby fizyczne, z których usług korzysta, których usługi pozostają pod jego kontrolą i które są bezpośrednio zaangażowane w udostępnianie wskaźnika, spełniali następujące wymagania:

a)  posiadali odpowiednie kwalifikacje, wiedzę i doświadczenie w zakresie przydzielonych im obowiązków oraz podlegali efektywnemu zarządzaniu i nadzorowi;

b)  nie ulegali nadmiernemu wpływowi ani konfliktom interesów, a wynagrodzenie i ocena wyników tych osób nie wywoływały konfliktów interesów ani nie naruszały w inny sposób integralności procesu opracowywania wskaźnika;

c)  ich interesy i powiązania biznesowe nie wpływały na funkcje administratora;

d)  podlegali zakazowi dostarczania danych na potrzeby wyznaczenia wskaźnika poprzez uczestnictwo w ofertach sprzedaży, ofertach zakupu i transakcjach, w imieniu własnym lub uczestników rynku; oraz

e)  podlegali skutecznym procedurom mającym na celu kontrolowanie wymiany informacji z innymi pracownikami oraz nie angażowali się w działania, które mogą stwarzać ryzyko powstania konfliktu interesów.

3d.  Administrator ustanawia szczególne procedury kontroli wewnętrznej, aby zapewnić integralność i wiarygodność pracownika lub osoby wyznaczającej wskaźnik, co może obejmować wewnętrzną procedurę zatwierdzania przez organ zarządzający przed rozpowszechnieniem wskaźnika lub odpowiednie zastąpienie, na przykład w przypadku wskaźnika, który aktualizowany jest na zasadzie śróddziennej lub w czasie rzeczywistym.

3e.  Żadna nieistotna zmiana wskaźnika w odniesieniu do przepisów objętych niniejszym artykułem nie jest uważana za naruszenie umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika. W przypadku wskaźnika kluczowego organ właściwy jest uprawniony do uznania zmiany za istotną.

Artykuł 5a

Wymogi dotyczące funkcji nadzorczej

1.  Administrator ustanawia i utrzymuje stały i skuteczny nadzór w celu zapewnienia nadzoru nad wszystkimi aspektami udostępniania przezeń wskaźników.

2.  Administrator opracowuje i utrzymuje rzetelne procedury odnoszące się do jego funkcji nadzorczej, które udostępnia się odpowiednim właściwym organom.

Procedury te określają przede wszystkim:

a)  zakres obowiązków związanych z funkcją nadzorczą;

b)  kryteria wyboru członków pełniących funkcję nadzorczą;

c)  zbiorcze dane szczegółowe dotyczące członkostwa w jakiejkolwiek radzie lub komisji pełniącej funkcje nadzorczą, wraz z wszelkimi oświadczeniami dotyczącymi konfliktu interesów, a także procedurami wyboru, nominacji, usunięcia i zastąpienia członków komitetu;

3.  Funkcja nadzorcza działa w sposób niezależny i obejmuje następujący zakres odpowiedzialności, który jest dostosowywany w zależności od stopnia złożoności wskaźnika, jego przeznaczenia oraz podatności na manipulację:

a)  dokonywanie co najmniej raz w roku przeglądów definicji i metody jego opracowywania;

b)  nadzorowanie wszelkich zmian wprowadzanych w zakresie metody opracowywania wskaźnika oraz upoważnianie administratora do zasięgania porady w odniesieniu do takich zmian;

c)  nadzorowanie ram kontroli administratora, zarządzania wskaźnikiem i jego funkcjonowania, a jeżeli w opracowywaniu wskaźnika uczestniczą podmioty przekazujące dane – kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 9 ust. 1;

d)  dokonywanie przeglądu i zatwierdzanie procedur zaprzestania udostępniania wskaźnika, w tym zasięganie wszelkich porad dotyczących zaprzestania;

e)  nadzoruje wszelkie osoby trzecie zaangażowane w udostępnianie wskaźnika, w tym agentów ds. obliczeń lub rozpowszechniania;

f)  przeprowadzanie oceny wewnętrznych i zewnętrznych audytów lub przeglądów oraz monitorowanie wdrażania działań naprawczych podkreślonych w wynikach tych ocen;

g)  jeżeli w opracowywaniu wskaźnika uczestniczą podmioty przekazujące dane – monitorowanie danych wejściowych oraz podmiotów przekazujących dane wejściowe, jak również działań administratora dotyczących kwestionowania lub zatwierdzania przekazywanych danych wejściowych;

h)  jeżeli w opracowywaniu wskaźnika uczestniczą podmioty przekazujące dane – podejmowanie skutecznych działań w odniesieniu do wszelkich naruszeń kodeksu postępowania; oraz

i)  jeżeli w opracowywaniu wskaźnika uczestniczą podmioty przekazujące dane – powiadamianie odpowiednich właściwych organów o wszelkich przypadkach niewłaściwego zachowania ze strony podmiotów przekazujących dane lub administratorów, o których dowiaduje się funkcja nadzorcza, oraz o wszelkich nietypowych lub podejrzanych danych wejściowych.

4.  Funkcję nadzorczą pełni albo oddzielny komitet, albo na podstawie innych odpowiednich zasad zarządzania.

ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających charakter organów nadzorczych, w tym ich składu i miejsca w strukturze organizacyjnej administratora, tak by funkcja ta była pełniona rzetelnie i przy braku konfliktu interesów.

ESMA rozróżnia różne kategorie wskaźników i sektorów, jak określono w niniejszym rozporządzeniu, i uwzględnia różnice w strukturze własnościowej i kontrolnej administratorów, charakter, skalę i złożoność udostępnianego wskaźnika, jak również ryzyko wiążące się z danym wskaźnikiem i jego wpływ, także w świetle międzynarodowej konwergencji praktyk nadzorczych w odniesieniu do wymogów w zakresie zarządzania dotyczących wskaźników.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

5.  Jednostka pełniąca funkcję nadzorczą może nadzorować więcej niż jeden wskaźnik udostępniany przez administratora, o ile w inny sposób zagwarantuje zgodność z pozostałymi wymogami określonymi w tytułach I i IV.

6.  Żadna nieistotna zmiana wskaźnika w odniesieniu do przepisów objętych niniejszym artykułem nie jest uważana za naruszenie umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika. W przypadku wskaźnika kluczowego organ właściwy jest uprawniony do uznania zmiany za istotną.

Artykuł 5b

Wymogi dotyczące ram kontroli

1.  Administrator dysponuje ramami w zakresie kontroli, które gwarantują udostępnianie, publikowanie lub upowszechnianie wskaźnika zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

2.  Ramy kontroli są proporcjonalne do poziomu zidentyfikowanych konfliktów interesu, zakresu swobody uznania w procesie opracowywania wskaźnika i charakteru danych wejściowych wskaźnika oraz obejmują:

a)  zarządzanie ryzykiem operacyjnym; oraz

b)  procedury awaryjne i procedury odzyskiwania stosowane w przypadku zakłócenia procesu opracowywania wskaźnika.

3.  W przypadku gdy dane wejściowe nie są danymi dotyczącymi transakcji zadaniem administratora jest:

a)  ustanowienie środków gwarantujących w zakresie, w jakim jest to możliwe, przestrzeganie kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 9 ust. 1, oraz obowiązujących norm dotyczących danych wejściowych przez podmioty przekazujące dane;

b)  ustanowienie środków umożliwiających monitorowanie danych wejściowych, w tym monitorowanie danych wejściowych przed publikacją wskaźnika, oraz sprawdzenie poprawności danych wejściowych po publikacji w celu zidentyfikowania błędów i nieprawidłowości.

4.  Ramy kontroli, w stosownych przypadkach, są dokumentowane, poddawane przeglądom i aktualizacjom oraz udostępniane właściwym organom, oraz - na wniosek - użytkownikom.

5.  Żadna nieistotna zmiana wskaźnika w odniesieniu do przepisów objętych niniejszym artykułem nie jest uważana za naruszenie umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika. W przypadku wskaźnika kluczowego organ właściwy jest uprawniony do uznania zmiany za istotną.

Artykuł 5c

Wymogi dotyczące ram w zakresie odpowiedzialności

1.  Administrator dysponuje ramami w zakresie odpowiedzialności obejmującymi prowadzenie rejestrów, audyty, przegląd i procedurę składania skarg, które służą gromadzeniu dowodów przestrzegania wymogów niniejszego rozporządzenia.

2.  Administrator wyznacza niezależną jednostkę wewnętrzną lub zewnętrzną, która posiada niezbędną zdolność do prowadzenia przeglądów i sporządzania sprawozdań dotyczących przestrzegania przez administratora metody opracowywania wskaźnika oraz niniejszego rozporządzenia.

3.  W odniesieniu do wskaźników niekluczowych administrator publikuje i podtrzymuje oświadczenie o zgodności, w którym informuje o przestrzeganiu niniejszego rozporządzenia. Oświadczenie o zgodności obejmuje co najmniej wymogi określone w art. 5 ust. 1, 2a, 3b, 3c i 3d, art. 5a i 5b, art. 5d lit. b) do g), art. 7 ust. 1 lit. aa), b), ba), bb), bc) i c), art. 7 ust. 2a, 3a i 3b, art. 7a, art. 8 ust. 1 i 2, art. 9 ust. 1 i 2, art. 11 i art. 17 ust. 1.

Jeżeli administrator nie przestrzega wymogów określonych w art. 5 ust. 1, 2a, 3b, 3c i 3d, art. 5a i 5b, art. 5d lit. b) do g), art. 7 ust. 1 lit. aa), b), ba), bb), bc) i c), art. 7 ust. 2a, 3a i 3b, art. 7a, art. 8 ust. 1 i 2, art. 9 ust. 1 i 2, art. 11 i art. 17 ust. 1, w oświadczeniu o zgodności wyraźnie podaje się powody, dla których administrator nie przestrzega tych przepisów.

4.  Administrator niekluczowego wskaźnika wyznacza niezależnego audytora zewnętrznego, który dokonuje przeglądu w zakresie rzetelności oświadczenia o zgodności złożonego przez administratora oraz przedstawia odpowiednie sprawozdanie. Audyt taki przeprowadza się co najmniej raz na dwa lata oraz w przypadku istotnych zmian dotyczących wskaźnika.

5.  Administrator przedstawia audyty, a których mowa w ust. 4, odpowiedniemu właściwemu organowi. Administrator zapewnia lub publikuje szczegóły audytów, o których mowa w ust. 4., na wniosek każdego użytkownika wskaźnika. Na wniosek odpowiedniego właściwego organu lub któregokolwiek z użytkowników wskaźnika administrator udostępnia lub publikuje szczegółowe informacje dotyczące przeglądów, o których mowa w ust. 4.

6.  Odpowiedni właściwy organ może zażądać od administratora dodatkowych informacji dotyczących dostarczanych przez niego wskaźników niekluczowych zgodnie z art. 30 lub wydać administratorowi zalecenie co do zgodności administratora z przepisami objętymi oświadczeniem o zgodności w sposób zadowalający dla właściwego organu. Właściwy organ może opublikować zalecenie na swojej stronie internetowej.

Artykuł 5d

Wymogi dotyczące prowadzenia rejestrów

1.  Administrator prowadzi następujące rejestry:

a)  wszelkich danych wejściowych;

b)  wszelkich przypadków podejmowania decyzji przez administratora (lub w odpowiednich przypadkach przez asesorów) na podstawie własnego osądu lub swobody uznania;

c)  wszelkich pominiętych danych wejściowych, w szczególności w przypadku, gdy dane te były zgodne z wymogami metody opracowywania wskaźnika, wraz z uzasadnieniem ich pominięcia;

d)  innych zmian lub odchyleń od standardowych procedur i metod, w tym tych ustanowionych podczas okresów skrajnych warunków rynkowych lub zakłóceń na rynku;

e)  tożsamości dostawców danych oraz osób fizycznych zatrudnionych przez administratorów do wyznaczania wskaźników;

f)  wszystkich dokumentów dotyczących skarg; oraz

g)  komunikacji prowadzonej pomiędzy jakąkolwiek osobą zatrudnioną przez administratora a podmiotami przekazującymi dane lub dostawcami danych w odniesieniu do wskaźnika.

2.  Jeżeli podstawą wskaźnika są dane przekazane przez podmioty przekazujące dane, podmiot przekazujący dane również prowadzi rejestr odpowiedniej komunikacji, w tym również komunikacji z innymi podmiotami przekazującymi dane.

3.  Administrator przechowuje rejestry określone w pkt 1 przez co najmniej pięć lat w formie umożliwiającej powielanie i pełne zrozumienie obliczeń wskaźników oraz przeprowadzenie audytu lub oceny danych wejściowych, obliczeń, osądów oraz swobody uznania. Nagrania rozmów telefonicznych lub zarejestrowaną komunikację elektroniczną udostępnia się na wniosek osobom zaangażowanym w rozmowy lub komunikację elektroniczną i przechowuje przez okres trzech lat.

Artykuł 5e

Postępowanie ze skargami

Administrator posiada i publikuje procedury pisemne w zakresie otrzymywania, badania i prowadzenia rejestrów dotyczących skarg złożonych w odniesieniu do procesu obliczania przeprowadzanego przez administratora. W ramach takich mechanizmów skarg zapewnia się:

a)  posiadanie przez administratora mechanizmu określonego w pisemnych zasadach dotyczących skarg, za pośrednictwem którego subskrybenci mogą składać skargi dotyczące kwestii, czy określone obliczenie wskaźnika jest reprezentatywne w odniesieniu do wartości rynkowej, proponowanych zmian w obliczaniu wskaźnika, stosowania metody w odniesieniu do określonego obliczenia wskaźnika oraz innych decyzji edytorskich w odniesieniu do procesów obliczania wskaźnika;

b)  istnienie procesów i docelowych harmonogramów dotyczących rozpatrywana skarg;

c)  rozpatrywanie przez administratora oficjalnych skarg na administratora i jego personel w sposób terminowy i uczciwy;

d)  przeprowadzanie dochodzenia przez personel niezależny od personelu, który może być zaangażowany w przedmiot skargi;

e)  dążenie przez administratora do szybkiego zakończenia dochodzenia;

Artykuł 5f

Regulacyjne standardy techniczne dotyczące wymogów w zakresie zarządzania i kontroli

ESMA opracowuje projekt regulacyjnych standardów technicznych w celu sprecyzowania wymogów w zakresie zarządzania i kontroli określonych w art. 5 ust. 2a, art. 5 ust. 3a do 3d, art. 5a ust. 2, 3, art. 5b ust. 3, art. 5c ust. 1 do 3. ESMA uwzględnia, co następuje:

a)  rozwój wskaźników i rynków finansowych w świetle międzynarodowej konwergencji praktyk nadzorczych w odniesieniu do wymogów w zakresie zarządzania dotyczących wskaźników;

b)  właściwości różnych kategorii wskaźników i administratorów, w tym właściwości sektorowe i kategorie wykorzystanych danych wejściowych;

c)  rozróżnienie między wskaźnikami kluczowymi i niekluczowymi.

d)  czy wymogi są już częściowo lub w pełni objęte innymi odpowiednimi wymogami regulacyjnymi, w szczególności w przypadku wskaźników opartych na danych regulowanych, przede wszystkim - ale nie tylko - wymogami dyrektywy 2014/65/UE lub rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014(29), tak by unikać powielania wymogów lub innych niepotrzebnych obciążeń administratorów.

ESMA przedstawi Komisji ten projekt regulacyjnych standardów technicznych do dnia […] r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjęcia regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 6

Outsourcing

1.  Administratorzy nie zlecają na zasadzie outsourcingu funkcji w zakresie udostępniania wskaźnika w sposób, który w poważnym stopniu niekorzystnie wpływałby na kontrolę administratora nad udostępnianiem wskaźnika lub zdolność odpowiednich właściwych organów do sprawowania nadzoru nad danym wskaźnikiem.

▌

3.  Jeżeli administrator zleca dowolnemu usługodawcy na zasadzie outsourcingu funkcje lub inne istotne usługi i działania w zakresie udostępniania wskaźnika, pozostaje on w pełni odpowiedzialny za dopełnienie wszystkich swoich zobowiązań na mocy niniejszego rozporządzenia.

3a.   W przypadku outsourcingu administrator dba o spełnienie następujących warunków:

a)  usługodawca ma możliwość, zdolność oraz wszelkie wymagane na mocy prawa zezwolenia, aby w sposób rzetelny i profesjonalny pełnić funkcje, świadczyć usługi lub prowadzić działania zlecone na zasadzie outsourcingu;

b)  administrator udostępnia odpowiednim właściwym organom informacje o tożsamości i zadaniach usługodawcy, który bierze udział w procesie wyznaczania wskaźnika;

c)  administrator podejmuje odpowiednie działania, jeżeli wydaje się, że usługodawca może nie wypełniać swoich funkcji zleconych na zasadzie outsourcingu w sposób skuteczny i zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami regulacyjnymi;

d)  administrator zachowuje niezbędną wiedzę fachową, aby skutecznie nadzorować funkcje będące przedmiotem outsourcingu oraz zarządzać ryzykiem związanym z outsourcingiem;

e)  administrator jest informowany przez usługodawcę o wszelkich zmianach, które mogą mieć istotny wpływ na możliwość pełnienia przez usługodawcę funkcji zleconych na zasadzie outsourcingu w sposób skuteczny i zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami regulacyjnymi;

f)  usługodawca prowadzi współpracę z odpowiednim właściwym organem w zakresie działań zleconych na zasadzie outsourcingu, a administrator wraz z odpowiednim właściwym organem mają faktyczny dostęp do danych dotyczących działań zleconych na zasadzie outsourcingu, jak również do lokalu przedsiębiorstwa usługodawcy, a odpowiedni właściwy organ ma możliwość egzekwowania przysługujących mu praw dotyczących wspomnianego dostępu;

g)  w stosownych przypadkach administrator ma możliwość wypowiedzenia umowy.

h)  administrator podejmuje rozsądne kroki, w tym przyjmuje plany awaryjne, w celu uniknięcia nadmiernego ryzyka operacyjnego związanego z udziałem usługodawcy w procesie wyznaczania wskaźnika;

Rozdział 2

Dane wejściowe, metoda i zgłaszanie naruszeń

Artykuł 7

Dane wejściowe ▌

1.  Udostępnianie wskaźnika podlega następującym wymogom dotyczącym jego danych wejściowych ▌:

a)  danymi wejściowymi są dane dotyczące transakcji lub, w stosownych przypadkach, dane niedotyczące transakcji, w tym zatwierdzone kwotowania i weryfikowalne szacunki; pod warunkiem że dokładnie i wiarygodnie odzwierciedlają realia rynkowe lub gospodarcze, których pomiar jest celem danego wskaźnika ▌.

aa)  dane wejściowe, o których mowa w lit. a), muszą być możliwe do sprawdzenia.

b)  administrator otrzymuje dane wejściowe od wiarygodnego i reprezentatywnego panelu lub próby podmiotów przekazujących dane, aby zapewnić rzetelne i reprezentatywne przedstawianie przez uzyskany w ten sposób wskaźnik realiów rynkowych lub gospodarczych, których pomiar jest jego celem ▌;

ba)  administrator korzysta jedynie z danych wejściowych pochodzących od podmiotów przekazujących dane, jeżeli podmioty te przestrzegają kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 9;

bb)  administrator prowadzi wykaz osób, które mogą przekazywać dane wejściowe administratorowi, oraz procedur dotyczących oceny tożsamości podmiotu przekazującego dane oraz wszelkich dostawców danych;

bc)  administrator zapewnia, aby podmioty przekazujące dane przekazywały wszystkie odpowiednie dane wejściowe; oraz

c)  jeżeli dane wejściowe na potrzeby wskaźnika nie są danymi dotyczącymi transakcji, a udział podmiotu przekazującego dane w wartości transakcji na rynku ▌, którego pomiar jest celem wskaźnika, przekracza 50 % administrator dopilnowuje w miarę możliwości, aby dane wejściowe odzwierciedlały rynek podlegający konkurencyjnym siłom podaży i popytu. Jeżeli administrator uzna, że dane wejściowe nie odzwierciedlają rynku podlegającego konkurencyjnym siłom podaży i popytu, zmienia dane wejściowe, podmioty przekazujące dane lub metodę w celu dopilnowania, aby dane wejściowe odzwierciedlały rynek podlegający konkurencyjnym siłom podaży i popytu, bądź zaprzestaje udostępniania tego wskaźnika ▌.

▌

2a.  Administrator zapewnia uwzględnienie w ramach kontroli w odniesieniu do danych wejściowych:

a)  kryteriów określających, kto może dostarczać dane wejściowe administratorowi, oraz procesu wyboru podmiotów przekazujących dane wejściowe;

b)  procesu oceny danych wejściowych przekazanych przez podmiot przekazujący oraz procesu powstrzymywania podmiotu przekazującego dane przed dalszym przekazywaniem danych wejściowych lub, w stosownych przypadkach, stosowania innych sankcji wobec podmiotu przekazującego dane za brak zgodności; oraz

c)  procesu sprawdzania poprawności danych wejściowych, w tym w odniesieniu do innych wskaźników lub danych, aby zapewnić ich rzetelność i dokładność. Jeżeli wskaźnik spełnia kryteria określone w art. 14a, wymóg ten ma zastosowanie tylko wtedy, gdy zgodność jest możliwa w granicach rozsądku.

▌

3a.  Jeśli dane wejściowe na potrzeby wskaźnika są przekazywane przez jednostkę operacyjną, która oznacza dział, wydział, grupę lub personel podmiotów przekazujących dane, lub którykolwiek z ich oddziałów prowadzący działalność związaną z wyceną, zawieraniem transakcji, sprzedażą, wprowadzaniem do obrotu bądź działalność reklamową, akwizycyjną, strukturyzacyjną lub maklerską, administrator:

a)  uzyskuje dane również z innych źródeł, które mogą potwierdzić otrzymane dane wejściowe;

b)  upewnia się, że podmioty przekazujące dane dysponują odpowiednimi procedurami nadzoru wewnętrznego i weryfikacji, które przewidują:

(i)  sprawdzenie poprawności danych wejściowych, w tym procedury wielokrotnych przeglądów przeprowadzanych przez pracowników wyższego szczebla w celu skontrolowania danych wejściowych oraz wewnętrzne procedury zatwierdzania przez organ zarządzający przekazywanych danych wejściowych;

(ii)  fizyczne oddzielenie pracowników jednostki operacyjnej od struktury raportowania;

(iii)  pełne uwzględnienie wszystkich środków zarządzania konfliktami, których celem jest wykrycie, ujawnienie, kontrolowanie, minimalizowanie i unikanie istniejących lub potencjalnych zachęt do manipulacji lub wpływanie na dane wejściowe w inny sposób, w tym poprzez politykę wynagrodzeń i konflikty interesów między działalnością polegającą na przekazywaniu danych wejściowych a innymi rodzajami działalności podmiotu przekazującego dane, jego oddziałów lub ich klientów.

Przepisy lit. a) i b) akapitu pierwszego mają zastosowanie do wskaźników, które spełniają kryteria określone w art. 14a tylko wtedy, gdy zgodność jest możliwa w granicach rozsądku.

3b.  Żadna nieistotna zmiana wskaźnika w odniesieniu do przepisów objętych niniejszym artykułem nie jest uważana za naruszenie umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika. W przypadku wskaźnika kluczowego organ właściwy jest uprawniony do uznania zmiany za istotną.

3c.  ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych celem sprecyzowania procedur nadzoru wewnętrznego i weryfikacji podmiotu przekazującego dane, do których administrator dąży zgodnie z ust. 2a i 3a w celu zapewnienia integralności i dokładności danych wejściowych.

ESMA uwzględnia zasadę proporcjonalności w odniesieniu do wskaźników niekluczowych i towarowych; specyfikę różnych kategorii wskaźników, w szczególności wskaźników opartych na danych przekazywanych przez podmioty spełniające kryteria, o których mowa w art. 14a; charakter danych wejściowych, czy wymogi są już częściowo lub w pełni objęte innymi odpowiednimi wymogami regulacyjnymi, w szczególności - ale nie tylko - wymogami dyrektywy 2014/65/UE lub rozporządzenia (UE) nr 600/2014, tak by unikać powielania wymogów lub innych niepotrzebnych obciążeń administratorów i zapewnić również międzynarodową konwergencję praktyk nadzorczych odnoszących się do wskaźników.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 7a

Metoda

1.  Na potrzeby wyznaczania wskaźnika administrator stosuje metodę, która jest:

a)  rzetelna i wiarygodna;

b)  oparta na przejrzystych zasadach, określających sposób i okoliczności zastosowania swobody uznania przy wyznaczaniu danego wskaźnika;

c)  rygorystyczna, stabilna i umożliwiająca sprawdzenie poprawności danych, w tym weryfikację historyczną;

d)  trwała oraz zapewniająca opracowanie wskaźnika z uwzględnieniem możliwie najszerszego zakresu okoliczności;

e)  możliwa do prześledzenia i zweryfikowania.

2.  Określając metodę opracowywania wskaźnika, administrator wskaźnika:

a)  bierze pod uwagę czynniki takie jak rozmiar i normalna płynność rynku, przejrzystość transakcji oraz stanowiska uczestników rynku, koncentracja na rynku, dynamika rynku oraz adekwatność każdej próbki, aby odzwierciedlić rynek lub realia gospodarcze, których pomiar jest celem wskaźnika;

b)  ustala, co stanowi aktywny rynek do celów danego wskaźnika; oraz

c)  określa priorytetowe uwzględnianie różnych rodzajów danych wejściowych.

3.   Administrator posiada przejrzyste, podane do informacji publicznej, mechanizmy rozpoznające takie okoliczności, w których ilość lub jakość danych wejściowych przestaje spełniać normy niezbędne dla dokładnego i wiarygodnego wyznaczenia wskaźnika za pomocą wybranej metody i które opisują, czy i w jaki sposób dany wskaźnik zostanie w takich okolicznościach obliczony.

4.  Żadna nieistotna zmiana wskaźnika w odniesieniu do przepisów objętych niniejszym artykułem nie jest uważana za naruszenie umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika. W przypadku wskaźnika kluczowego organ właściwy jest uprawniony do uznania zmiany za istotną.

Artykuł 7b

Przejrzystość metody

1.  Administrator opracowuje i stosuje dane na potrzeby wskaźnika oraz metodę jego wyznaczania, a także zarządza tymi danymi i tą metodą w sposób przejrzysty.

Administrator publikuje w sposób zapewniający sprawiedliwy i łatwy dostęp

(i)  informacje o metodzie stosowanej do każdego wskaźnika lub rodziny wskaźników; oraz

(ii)  informacje o procedurze konsultacji w sprawie każdej proponowanej istotnej zmiany w stosowanej przez niego metodzie oraz uzasadnienie każdej takiej zmiany, w tym definicję istotnej zmiany, a także informację o tym, kiedy powiadomi użytkowników o jakichkolwiek zmianach.

2.  Gdy wskaźnik spełnia kryteria określone w art. 14a, administrator tego wskaźnika opisuje i publikuje wraz z każdym obliczeniem, w rozsądnym zakresie i bez uszczerbku dla należytej publikacji wskaźnika:

a)  zwięzłe wyjaśnienie wystarczające, aby ułatwić subskrybentowi wskaźnika lub właściwemu organowi zrozumienie sposobu, w jaki dokonano obliczenia, obejmujące co najmniej rozmiar i płynność ocenianego rynku fizycznego (na podstawie takich danych jak liczba i wolumen przedłożonych transakcji), zakres i średni wolumen oraz zakres i średnią cen, a także orientacyjny odsetek każdego rodzaju danych wejściowych, jakie uwzględniono w obliczeniu; stosuje się terminy dotyczące metody wyceny takie jak „oparte na transakcjach”, „oparte na spreadach” lub „interpolowane/ekstrapolowane”; oraz

b)  zwięzłe wyjaśnienie, w jakim zakresie i na jakiej podstawie wykorzystano osąd obejmujący decyzję o wyłączeniu danych, które pod innymi względami spełniają wymagania stosownej metody obliczenia; ceny podstawowe w oparciu o spready lub interpolację, ekstrapolację lub uwzględnianie wyższych ofert zakupu i sprzedaży niż w zawartych transakcjach dla celów obliczenia.

3.  Jeżeli taka publikacja byłaby niezgodna z obowiązującym prawem własności intelektualnej, metoda jest udostępniana odpowiedniemu właściwemu organowi.

4.  Jeżeli wprowadzono istotną zmianę w metodzie obliczania wskaźnika kluczowego, administrator zawiadamia odpowiedni właściwy organ o takiej zmianie. Właściwy organ dysponuje 30 dniami kalendarzowymi, aby zaakceptować taką zmianę metody.

Artykuł 7c

Standardy regulacyjne dotyczące danych wejściowych oraz metoda

ESMA opracowuje regulacyjne standardy techniczne celem sprecyzowania kontroli w odniesieniu do danych wejściowych, okoliczności, w jakich dane dotyczące transakcji mogą być niewystarczające, oraz tego, w jaki sposób można o tym poinformować odpowiednie właściwe organy, a także wymogów opracowywania metod, rozróżniających różne kategorie wskaźników i sektorów, jak określono w niniejszym rozporządzeniu. ESMA uwzględnia, co następuje:

a)  rozwój wskaźników i rynków finansowych w świetle międzynarodowej konwergencji praktyk nadzorczych odnoszących się do wskaźników;

b)  właściwości różnych kategorii wskaźników i administratorów;

c)  zasadę proporcjonalności w odniesieniu do wskaźników niekluczowych;

d)  podatność wskaźników na manipulację w świetle stosowanych metod i danych wejściowych.

e)  konieczność udostępniania użytkownikom wystarczająco szczegółowych informacji, aby mogli zrozumieć, w jaki sposób opracowywany jest dany wskaźnik, a tym samym ocenić jego istotność i odpowiedniość jako punkt odniesienia.

f)  czy wymogi są już częściowo lub w pełni objęte innymi odpowiednimi wymogami regulacyjnymi, w szczególności w przypadku wskaźników opartych na danych regulowanych, przede wszystkim - ale nie tylko - wymogami dyrektywy 2014/65/UE lub rozporządzenia (UE) nr 600/2014, tak by unikać powielania wymogów lub innych niepotrzebnych obciążeń administratorów.

ESMA przedstawi Komisji ten projekt regulacyjnych standardów technicznych do dnia […] r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjęcia regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w ust. 1, zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 8

Zgłaszanie naruszeń

1.  Administrator dysponuje procedurami odnoszącymi się do kierowników, pracowników oraz wszelkich innych osób fizycznych, z których usług korzysta lub które pozostają pod jego kontrolą, umożliwiającymi wewnętrzne zgłaszanie naruszeń niniejszego rozporządzenia i innych przepisów mających zastosowanie.

2.  Administrator dysponuje procedurami zgłaszania właściwym organom naruszeń niniejszego rozporządzenia innych przepisów mających zastosowanie.

▌

Rozdział 3

Kodeks postępowania i wymogi dotyczące podmiotów przekazujących dane

Artykuł 9

Kodeks postępowania

1.  Jeżeli wskaźnik opiera się na danych wejściowych przekazanych przez podmiot przekazujący dane, administrator opracowuje kodeks postępowania w odniesieniu do każdego wskaźnika - w miarę możliwości we współpracy z podmiotami przekazującymi dane - kodeks postępowania, w którym wyraźnie określa zakres odpowiedzialności ▌podmiotów przekazujących dane w odniesieniu do przekazywania danych wejściowych i dopilnowuje, aby dostawcy danych potwierdzali zgodność z kodeksem postępowania, jak również w przypadku każdej zmiany kodeksu.

2.  Kodeks postępowania zawiera co najmniej:

a)  jasny opis danych wejściowych, które mają być dostarczane, i wymogi konieczne do zapewnienia dostarczania danych wejściowych zgodnie z art. 7 i 8;

b)  strategie mające na celu zadbanie o to, by podmioty przekazujące dane przekazywały wszystkie odpowiednie dane wejściowe; oraz

c)  systemy i środki kontroli, które podmiot przekazujący dane musi ustanowić, w tym:

(i)  procedury dostarczania danych wejściowych, w tym wymogi dla podmiotu przekazującego dane dotyczące dokładnego określania, czy dane wejściowe są danymi dotyczącymi transakcji oraz czy dane wejściowe są zgodne z wymogami administratora;

(ii)  strategie dotyczące stosowania swobody uznania w zakresie przekazywania danych wejściowych;

(iii)  wszelkie wymogi dotyczące sprawdzenia poprawności danych wejściowych przed przekazaniem ich administratorowi;

(iv)  strategie dotyczące prowadzenia rejestrów;

(v)  wymogi dotyczące zgłaszania podejrzanych danych wejściowych;

(vi)  wymogi dotyczące zarządzania konfliktami.

2a.  Administrator może opracować jeden kodeks postępowania dla każdej rodziny wskaźników, które udostępnia.

2b.  W terminie 20 dni od daty rozpoczęcia stosowania decyzji włączającej kluczowy wskaźnik do wykazu, o którym mowa w art. 13 ust. 1, administrator tego kluczowego wskaźnika przedkłada odpowiedniemu właściwemu organowi kodeks postępowania. W terminie 30 dni odpowiedni właściwy organ sprawdza, czy treść kodeksu postępowania jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem.

3.  ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych celem sprecyzowania zawartości kodeksu postępowania, o którym mowa w ust. 2, w odniesieniu do różnych kategorii wskaźników, oraz w celu uwzględnienia rozwoju wskaźników i rynków finansowych.

Przy opracowywaniu tych projektów regulacyjnych standardów technicznych ESMA uwzględnia zasadę proporcjonalności z poszanowaniem różnych właściwości wskaźników i podmiotów przekazujących dane, w szczególności pod względem różnic między przekazywanymi danymi wejściowymi i stosowanymi metodami, ryzyko manipulacji danymi wejściowymi i międzynarodową konwergencję praktyk nadzorczych odnoszących się do wskaźników. ESMA prowadzi ścisłe konsultacje z ACER ESMA w odniesieniu do stosowania kodeksów postępowania w szczególności w odniesieniu do odpowiednich wskaźników.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjęcia regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

▌

Artykuł 11

Wymogi dotyczące nadzorowanych podmiotów przekazujących dane

1.  W odniesieniu do nadzorowanego podmiotu przekazującego dane dotyczące kluczowego wskaźnika mają zastosowanie ▌wymogi w zakresie zarządzania i kontroli określone w ust. 2a i 3.

2.  Nadzorowany podmiot przekazujący dane dysponuje skutecznymi systemami i środkami kontroli, zapewniającymi rzetelność i wiarygodność wszystkich danych wejściowych przekazywanych administratorowi, w tym:

a)  dysponuje środkami kontroli podmiotów, które mogą dostarczać dane wejściowe administratorowi, w tym, w stosownych przypadkach, procesem zatwierdzania przez osobę fizyczną wyższego szczebla w stosunku do dostawcy danych;

b)  zapewnia odpowiednie szkolenie dostawcom danych, którego zakres obejmuje co najmniej niniejsze rozporządzenie oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014;

c)  dysponuje środkami zarządzania konfliktami, w tym, w stosownych przypadkach, organizacyjnego odseparowania pracowników, oraz postanowieniami dotyczącymi sposobów likwidacji zachęt skłaniających do manipulowania jakimkolwiek wskaźnikiem, wynikających z polityki wynagrodzeń;

d)  przechowuje rejestry wymiany informacji prowadzonej w odpowiednim okresie w odniesieniu do dostarczania danych wejściowych;

e)  prowadzi rejestry ekspozycji poszczególnych podmiotów dokonujących transakcji i jednostek odpowiedzialnych za transakcje na instrumenty odnoszące się do wskaźnika w celu ułatwienia audytów, dochodzeń oraz w celu zarządzania konfliktami interesów;

f)  prowadzi rejestry audytów wewnętrznych i zewnętrznych;

2a.  W przypadku gdy dane wejściowe nie są danymi dotyczącymi transakcji lub przekazanymi wycenami nadzorowane podmioty przekazujące dane ustanawiają, oprócz systemów i środków kontroli, o których mowa w ust. 2, strategie dotyczące dokonywania osądu lub stosowania swobody uznania oraz przechowują rejestry uzasadnień każdego przypadku dokonania osądu lub zastosowania swobody uznania, w stosownych przypadkach biorąc pod uwagę charakter wskaźnika i danych wejściowych.

3.  Nadzorowany podmiot przekazujący dane prowadzi pełną współpracę z administratorem i odpowiednim właściwym organem w zakresie audytów dotyczących udostępniania wskaźnika i nadzoru nad udostępnianiem wskaźnika, w tym dla celów określonych w art. 5c ust. 3, oraz udostępnia informacje i rejestry prowadzone zgodnie z ust. 2 i 2a.

4.  ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych celem sprecyzowania wymogów dotyczących systemów i kontroli określonych w ust. 2, 2a i 3 w odniesieniu do różnych kategorii wskaźników.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

TYTUŁ III

WYMOGI DOTYCZĄCE ▌ KLUCZOWYCH WSKAŹNIKÓW

Rozdział 1

Dane regulowane

▌

Artykuł 12a

Dane regulowane

W przypadku gdy wskaźniki są określane przez zastosowanie wzoru do danych określonych w art. 3 ust. 1 pkt 11 i) lub 11 ii), do dostarczania i przekazywania takich wskaźników nie mają zastosowania art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. ba), art. 7 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 2a, art. 7 ust. 3a, art. 8 ust. 1, art. 8 ust. 2, art. 9, 11 i 13a. Art. 5d ust. 1 lit. a) nie stosuje się do dostarczania takich wskaźników w odniesieniu do danych wejściowych, które są przekazywane w całości zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11. Wymogów tych nie stosuje się również do celów art. 5c ust. 3.

Rozdział 2

Kluczowe wskaźniki

Artykuł 13

Kluczowe wskaźniki

1.  Wskaźnik, który nie jest oparty na danych regulowanych, uznaje się za kluczowy w następujących przypadkach:

a)  wskaźnik jest wykorzystywany jako odniesienie dla instrumentów finansowych i umów finansowych o średniej wartości wynoszącej przynajmniej 500 000 000 000 EUR, obliczonej w odpowiednim okresie czasu;

b)  wskaźnik jest uznany za kluczowy zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 2a, 2c i 2e-2g.

ESMA opracowuje projekt regulacyjnych standardów technicznych, które:

–  określają sposób obliczania wartości rynkowej instrumentów finansowych;

–  określają sposób obliczania wartości nominalnej brutto derywatów;

–  określają okres będący podstawą do odpowiedniego wyliczenia wartości wskaźnika;

–  dokonują przeglądu limitu 500 000 000 000 EUR co najmniej co [trzy] lata po dacie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

▌

2a.  Właściwy organ państwa członkowskiego może uznać wskaźnik stosowany na obszarze jego właściwości za krytyczny – w przypadku gdy średnia wartość referencyjna jest niższa niż kwota określona w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) – jeżeli uzna, że usunięcie tego wskaźnika miałoby znaczący negatywny wpływ na integralność rynków, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i korporacji na obszarze jego właściwości. W takim przypadku właściwy organ powiadamia ESMA o swojej decyzji w terminie pięciu dni.

2b.  W terminie 10 dni od daty otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2a niniejszego artykułu, ESMA publikuje powiadomienie na swojej stronie internetowej i aktualizuje rejestr, o którym mowa w art. 25a.

2c.  W przypadku gdy właściwy organ krajowy uzna, że decyzja podjęta zgodnie z ust. 2a przez inny właściwy organ w Unii będzie miała znaczny niekorzystny wpływ na stabilność rynków finansowych, gospodarkę realną lub nadzorowane podmioty przekazujące dane na obszarze właściwości danego organu, kieruje wniosek do tego właściwego organu krajowego z prośbą o ponowne rozważenie decyzji. minie 30 dni od otrzymania wniosku właściwy organ, który podjął decyzję zgodnie z ust. 2a, przekazuje swoją odpowiedź właściwemu organowi, który złożył wniosek.

2d.  W przypadku braku porozumienia mię dzy właściwymi organami, właściwy organ, który złożył wniosek, może skierować sprawę do ESMA. minie 60 dni od otrzymania zgłoszenia ESMA podejmuje działania zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

2e.  W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego lub ESMA uznają, że wskaźnik stosowany w innym państwie członkowskim o średniej wartości referencyjnej niższej niż kwota określona w ust. 1 akapit pierwszy lit. a) powinien jednak zostać uznany za kluczowy, ponieważ usunięcie tego wskaźnika miałoby znaczący negatywny wpływ na integralność rynków, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i korporacji na obszarze jego właściwości, kieruje on do właściwego organu krajowego administratora danego wskaźnika wniosek o uznanie tego wskaźnika za kluczowy. minie 30 dni od otrzymania wniosku właściwy organ administratora danego wskaźnika przekazuje swoją odpowiedź właściwemu organowi, który złożył wniosek.

2f.  Zgodnie z procedurą określoną w ust. 2e i w przypadku braku porozumienia między właściwymi organami, właściwy organ, który złożył wniosek, może skierować sprawę do ESMA. Przekazuje on udokumentowaną ocenę wpływu wycofania wskaźnika na obszarze jego jurysdykcji, która obejmuje co najmniej:

a)  możliwości wykorzystania wskaźnika przez uczestników rynku oraz jego wykorzystanie na rynkach detalicznych;

b)  dostępność możliwego do realizacji rynkowego wskaźnika zastępczego;

c)  wartość instrumentów finansowych i umów finansowych, które odnoszą się do wskaźnika w obrębie państwa członkowskiego, i jego wagę w porównaniu do dochodu narodowego brutto tego państwa członkowskiego;

d)  koncentracja użycia i – w stosownych przypadkach – koncentracja przekazywania danych w państwach członkowskich;

e)  jakikolwiek inny wskaźnik pozwalający ocenić ewentualny wpływ wycofania lub zawodności wskaźnika na integralność rynków, stabilność finansową lub finansowanie gospodarstw domowych i korporacji w danym państwie członkowskim.

Jeżeli ESMA jest właściwym organem występującym z wnioskiem, dokonuje przeglądu wniosku i wydaje wiążącą opinię.

2g.  W terminie [10] tygodni od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2d, oraz po konsultacji z ERRS i pozostałymi właściwymi organami krajowymi, ESMA publikuje wiążącą opinię na temat kluczowego charakteru danego wskaźnika. ESMA przekazuje swoją opinię wraz z wynikami konsultacji Komisji, właściwym organom krajowym i administratorowi. ESMA opiera swoją opinię na kryteriach określonych w ust. 2f i innych właściwych kryteriach.

2h.  Po uznaniu danego wskaźnika za kluczowy zgodnie z art. 35 ustanawia się kolegium właściwych organów.

Kolegium właściwych organów występuje o informacje niezbędne do wydania zezwolenia na udostępnianie tego wskaźnika, pod warunkiem że spełnione zostały dodatkowe warunki zawarte w niniejszym rozporządzeniu i obowiązujące kluczowe wskaźniki, o których mowa w art. 23.

2i.  Kolegium właściwych organów dokonuje przynajmniej raz na dwa lata przeglądu wskaźników uznanych uprzednio za kluczowe.

2j.  Państwa członkowskie mogą, w wyjątkowych okolicznościach, nałożyć dodatkowe wymogi na administratora wskaźnika w odniesieniu do kwestii objętych niniejszym artykułem.

Artykuł 13a

Obowiązkowe administrowanie kluczowym wskaźnikiem

1.  Jeżeli administrator kluczowego wskaźnika zamierza zaprzestać wyznaczania tego kluczowego wskaźnika, podejmuje następujące działania:

a)  natychmiast powiadamia właściwy dla niego organ; oraz

b)  w ciągu czterech tygodni od tego powiadomienia przedstawia ocenę sposobu, w jaki wskaźnik ma zostać przeniesiony do nowego administratora; lub

c)  w ciągu czterech tygodni od tego powiadomienia przedstawia ocenę sposobu wycofania wskaźnika, uwzględniając procedurę określoną w art. 17 ust. 1.

W tym okresie administrator nie może zaprzestać wyznaczania tego wskaźnika.

2.  Po otrzymaniu od administratora oceny, o której mowa w ust. 1, właściwy organ w ciągu czterech tygodni podejmuje następujące działania:

a)  informuje ESMA; oraz

b)  przeprowadza własną ocenę sposobu, w jaki wskaźnik ma zostać przeniesiony do nowego administratora, lub sposobu wycofania wskaźnika, uwzględniając obowiązującą administratora procedurę określoną zgodnie z art. 17 ust. 1.

W tym okresie administrator nie może zaprzestać wyznaczania tego wskaźnika.

3.  Po zakończeniu oceny, o której mowa w ust. 2, właściwy organ może zobowiązać administratora do kontynuowania publikacji wskaźnika do czasu gdy:

a)  udostępnianie wskaźnika zostało przekazane nowemu administratorowi; lub

b)  wskaźnik może zostać wycofany w sposób uporządkowany; lub

c)  wskaźnik nie będzie już kluczowy.

Właściwy organ może zobowiązać administratora do kontynuowania publikacji wskaźnika przez ograniczony okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, który w razie konieczności może zostać wydłużony przez właściwy organ o kolejne sześć miesięcy.

Artykuł 13b

Ograniczenie pozycji rynkowej administratorów kluczowych wskaźników

1.  Administrator, kontrolując udostępnianie kluczowego wskaźnika, zwraca należytą uwagę na zasady integralności rynku i ciągłości wskaźników, w tym potrzebę zachowania pewności prawa w przypadku umów odnoszących się do tego wskaźnika.

2.  Udostępniając wskaźnik do stosowania w umowach finansowych lub instrumentach finansowych administrator zapewnia, że licencje na wskaźniki i informacje dotyczące wskaźników są udostępniane wszystkim użytkownikom w sposób sprawiedliwy, rozsądny i niedyskryminacyjny, jak określono w art. 37 rozporządzenia (UE) nr 600/2014.

Artykuł 14

Obowiązkowe przekazywanie danych na potrzeby kluczowego wskaźnika

1.  Administrator jednego lub kilku kluczowych wskaźników opartych na danych przekazywanych przez podmioty przekazujące dane, z których większość stanowią nadzorowane podmioty, co dwa lata przedstawia właściwemu organowi ocenę zdolności każdego kluczowego wskaźnika do pomiaru odnośnej sytuacji rynkowej lub gospodarczej.

2.  Jeżeli co najmniej jeden z nadzorowanych podmiotów przekazujących dane na potrzeby kluczowego wskaźnika zamierza zaprzestać przekazywania danych wejściowych na rzecz tego kluczowego wskaźnika, niezwłocznie powiadamia o tym na piśmie administratora wskaźnika i odpowiedni właściwy organ. W terminie 14 dni od otrzymania takiego powiadomienia administrator informuje właściwy organ i przedstawia ocenę wpływu zaprzestania przekazywania na zdolność wskaźnika do pomiaru odnośnej sytuacji rynkowej lub gospodarczej. Administrator informuje również pozostałe nadzorowane podmioty przekazujące dane na potrzeby danego kluczowego wskaźnika o powiadomieniu dotyczącym zaprzestania przekazywania danych oraz próbuje ustalić, czy inne podmioty też zamierzają zaprzestać przekazywania danych.

Właściwy organ niezwłocznie informuje kolegium właściwych organów i przeprowadza własną ocenę skutków zaprzestania przekazywania danych w rozsądnym terminie. Właściwy organ jest uprawniony do zażądania od podmiotów przekazujących dane, którzy powiadomili o zamiarze zaprzestania przekazywania danych wejściowych na rzecz wskaźnika kluczowego, by nadal przekazywali dane wejściowe do czasu, aż właściwy organ zakończy swoją ocenę.

3.  W przypadku gdy właściwy organ uzna, że zagrożona jest reprezentatywność kluczowego wskaźnika, ma on prawo:

a)  wymagać, aby nadzorowane podmioty – określone zgodnie z ust. 4, w tym podmioty, które nie przekazują jeszcze danych na potrzeby danego kluczowego wskaźnika – przekazywały administratorowi dane wejściowe zgodnie z metodą, kodeksem postępowania i innymi zasadami. Taki wymóg ma zastosowanie przez odpowiedni okres przejściowy w zależności od średniego czasu trwania umowy dotyczącej odpowiedniego wskaźnika, lecz nie dłuższy niż 12 miesięcy od daty podjęcia pierwotnej decyzji o nakazaniu przekazywania danych.

b)  po przewidzianym w ust. 5b przeglądzie dotyczącym okresu przejściowego, o którym mowa w lit. a) niniejszego ustępu, przedłużyć okres obowiązkowego przekazywania danych na okres nieprzekraczający 12 miesięcy;

c)  określić termin, do którego przekazywane będą dane wejściowe, bez nakładania na nadzorowane podmioty obowiązku dokonania transakcji lub zobowiązania się do transakcji;

d)  zażądać od administratora dokonania zmian w kodeksie postępowania, metodzie lub innych zasadach dotyczących wskaźnika kluczowego w celu zwiększenia reprezentacyjności i dokładności wskaźnika, po omówieniu z administratorem.

e)  zwrócić się do administratora o zapewnienie i udostępnienie użytkownikom wskaźników pisemnego sprawozdania na temat środków, jakie zamierza podjąć w celu zwiększenia reprezentatywności i rzetelności wskaźnika.

4.  Nadzorowane podmioty, o których mowa w ust. 3 lit. a), wyznaczane są przez organ właściwy dla administratora przy pomocy organu właściwego dla nadzorowanych podmiotów na podstawie wielkości udziału danego nadzorowanego podmiotu w rynku, którego pomiar jest celem danego wskaźnika, oraz fachowej wiedzy podmiotu przekazującego dane i jego zdolności do przekazywania dokładnych danych wejściowych o odpowiedniej jakości. Należy wziąć pod uwagę istnienie odpowiednich alternatywnych wskaźników, na które mogłyby przejść kontrakty i instrumenty finansowe odnoszące się do danego wskaźnika kluczowego.

5.  W przypadku gdy wskaźnik zostanie uznany za kluczowy zgodnie z procedurą określoną w art. 13 ust. 2a-2d, organ właściwy dla administratora jest uprawniony do zażądania przekazywania danych wejściowych zgodnie z ust. 3 lit. a), b) i d) niniejszego artykułu jedynie od nadzorowanych podmiotów z siedzibą w danym państwie członkowskim.

5a.  Organ właściwy dla nadzorowanego podmiotu, o którym mowa w ust. 3, pomaga organowi właściwemu dla administratora w egzekwowaniu środków zgodnie z ust. 3.

5b.  Do końca okresu przejściowego, o którym mowa w ust. 3 lit. a) właściwy organ administratora we współpracy z kolegium właściwych organów dokonuje przeglądu dalszej konieczności środków ustanowionych w ust. 3 lit. a) i przedkłada wnioski w pisemnym sprawozdaniu. Organ właściwy dla administratora uchyla te środki, jeżeli uzna:

a)  że dany wskaźnik może być nadal stosowany po zaprzestaniu przekazywania danych przez podmioty zobowiązane do przekazywania danych wejściowych;

b)  że w przypadku wycofania obowiązku przekazywania danych podmioty przekazujące dane prawdopodobnie będą kontynuować przekazywanie danych wejściowych przez okres co najmniej jednego roku;

c)  po konsultacji z podmiotami przekazującymi dane i użytkownikami, że istnieje zadowalający wskaźnik zastępczy, a użytkownicy kluczowego wskaźnika mogą przejść na ten wskaźnik przy akceptowalnych kosztach; takie przejście nie jest uznawane za naruszenie obowiązującej umowy; lub

d)  że nie istnieją żadne odpowiednie alternatywne podmioty przekazujące dane, a zaprzestanie przekazywania danych przez odpowiednie podmioty nadzorowane osłabiłoby dany wskaźnik na tyle, że konieczna byłaby likwidacja tego wskaźnika.

W przypadku lit. a) i b) pierwszego akapitu nadzorowane podmioty zamierzające zaprzestać przekazywania danych muszą to zrobić tego samego dnia, który zostanie określony przez organ właściwy dla administratora, przy czym nie może dojść do przekroczenia terminów określonych w ust. 3 lit. b).

5c.  W przypadku decyzji o likwidacji kluczowego wskaźnika każdy nadzorowany podmiot przekazujący dane na potrzeby tego kluczowego wskaźnika nadal przekazuje dane w ciągu dodatkowego odpowiedniego okresu określonego przez właściwy organ, który to okres nie może być dłuższy, niż to przewiduje ust. 3 lit. b). Każda zmiana lub przejście na inny wskaźnik nie jest uznawane za naruszenie obowiązującej umowy.

5d.  Administrator informuje odpowiedni właściwy organ o naruszeniu wymogów ust. 2 przez podmiot przekazujący dane najszybciej jak to możliwe z praktycznego punktu widzenia.

Artykuł 14a

Wskaźniki towarów oparte na danych pochodzących z podmiotów nienadzorowanych

W przypadku gdy wskaźnik towarów opiera się na danych przekazywanych przez podmioty przekazujące dane, z których większość stanowią podmioty nienadzorowane, których przedmiotem głównej działalności jest świadczenie usług inwestycyjnych w rozumieniu dyrektywy 2014/65/WE lub działalność bankowa na podstawie dyrektywy 2013/36/WE, nie stosuje się art. 5a, 5b, 5c ust. 1 i 2, art. 5d ust. 2, art. 7 ust. 1 lit. ba) i bc) oraz art. 9.

TYTUŁ IV

PRZEJRZYSTOŚĆ I OCHRONA KONSUMENTÓW

Artykuł 15

Oświadczenie dotyczące wskaźnika

1.  W terminie dwóch tygodni od wpisania do rejestru, o którym mowa w art. 25a, administrator publikuje oświadczenie dotyczące wskaźnika w odniesieniu do każdego wskaźnika, lub – stosownie – do rodziny wskaźników, przygotowanych i opublikowanych w celu uzyskania zezwolenia lub rejestracji albo zatwierdzenia na podstawie art. 21b, lub uznania zgodnie z art. 21a. Administrator uaktualnia sprawozdanie dotyczące wskaźników dla każdego wskaźnika lub rodziny wskaźników co najmniej co dwa lata. Oświadczenie:

a)  wyraźnie i jednoznacznie definiuje realia rynkowe lub gospodarcze, których pomiar jest celem wskaźnika, oraz okoliczności, w jakich pomiar ten może stać się niewiarygodny;

▌

c)  ▌wyraźnie i jednoznacznie określa elementy wskaźnika, w przypadku których można skorzystać ze swobody uznania i kryteria mające zastosowanie do korzystania ze swobody uznania ▌;

d)  informuje, że istnieje możliwość wystąpienia czynników, w tym czynników zewnętrznych, na które administrator nie ma wpływu, wymagających wprowadzenia zmian wskaźnika lub jego wycofania; oraz

e)  radzi, aby wszystkie umowy lub inne instrumenty finansowe, które odnoszą się do wskaźnika, były w stanie przetrwać lub w inny sposób uwzględniać możliwe zmiany lub wycofanie wskaźnika.

2.  W oświadczeniu dotyczącym wskaźnika należy uwzględnić co najmniej następujące elementy:

a)  definicje wszystkich kluczowych terminów dotyczących danego wskaźnika;

b)  uzasadnienie zastosowania wybranej metody, procedur dotyczących przeglądu oraz zatwierdzenia danej metody dotyczących danego wskaźnika;

c)  kryteria i procedury stosowane do wyznaczania wskaźnika, w tym opis danych wejściowych, priorytetowe uwzględnianie różnych rodzajów danych wejściowych, minimalne dane konieczne do wyznaczenia wskaźnika, zastosowanie jakichkolwiek modeli lub metod ekstrapolacji oraz wszelkich innych procedur służących zrównoważeniu części składowych indeksu wskaźnika;

d)  czynniki kontroli i zasady regulujące każdy przypadek zastosowania swobody uznania lub osądu przez administratora lub wszelkie podmioty przekazujące dane wejściowe, aby zapewnić spójność w stosowaniu takiej swobody uznania lub takiego osądu;

e)  procedury regulujące wyznaczanie wskaźnika w okresach występowania warunków skrajnych lub w okresach, w których źródła danych dotyczących transakcji mogą być niewystarczające, niedokładne lub niewiarygodne oraz ewentualne ograniczenia wskaźnika w takich okresach;

f)  procedury usuwania błędów w danych wejściowych, lub w wyznaczonym wskaźniku, w tym w przypadku, gdy wymagane będzie powtórne wyznaczenie wskaźnika; oraz

g)  identyfikację potencjalnych ograniczeń wskaźnika, w tym jego funkcjonowania na niepłynnych i rozczłonkowanych rynkach oraz ewentualnej koncentracji danych wejściowych.

▌

Artykuł 17

Wycofanie wskaźnika

1.  Administrator publikuje, wraz z oświadczeniem dotyczącym wskaźnika, o którym mowa w art. 15, procedurę dotyczącą działań podejmowanych przez administratora w sytuacji zmiany lub wycofania wskaźnika, lub wycofania uznania wskaźnika zgodnie z art. 21a, lub zatwierdzenia zgodnie z art. 21b. Ta procedura jest włączona do kodeksu postępowania, o którym mowa w art. 9 ust. 1. Procedura może być opracowana – jeżeli to stosowne – dla rodziny wskaźników i jest aktualizowana oraz publikowana po wprowadzeniu każdej istotnej zmiany.

2.  Nadzorowane podmioty, które wykorzystują wskaźnik, sporządzają i przechowują na piśmie rzetelne plany określające działania, które podjęłyby w sytuacji istotnej zmiany lub zaprzestania opracowywania danego wskaźnika. Jeżeli jest to możliwe i zasadne, plany takie mogą wskazywać na jeden lub kilka wskaźników alternatywnych, do których można się odnieść, wskazując dlaczego te wskaźniki mogłyby być odpowiednia alternatywą. Na wniosek nadzorowane podmioty przekazują te plany odpowiedniemu właściwemu organowi oraz w miarę możliwości odzwierciedlają je w stosunkach umownych z klientami.

Artykuł 17a

Odpowiedniość wskaźnika

Administrator zapewnia dokładność wskaźnika w odniesieniu do opisu rynku lub realiów gospodarczych, których pomiar jest celem wskaźnika zgodnie z wymogami w zakresie oświadczenia dotyczącego wskaźnika określonym w art. 15.

ESMA publikuje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 w terminie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w których to wytycznych ustala definicję odpowiedniości pod względem akceptowalnych poziomów ryzyka podstawowego.

Do grudnia 2015 r. Komisja opublikuje sprawozdanie zawierające analizę istniejących praktyk w odniesieniu do zarządzania ryzykiem podstawowym w umowach finansowych, w związku ze stosowaniem wskaźników takich jak międzybankowe stopy procentowe i wskaźnik walutowy, oraz oceniające, czy przepisy dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej ustanowione w dyrektywach 2008/48/WE i 2014/17/UE są wystarczające do łagodzenia ryzyka podstawowego związanego ze wskaźnikami stosowanymi w umowach finansowych.

▌

TYTUŁ V

STOSOWANIE WSKAŹNIKÓW UDOSTĘPNIANYCH PRZEZ ADMINISTRATORÓW, KTÓRZY UZYSKALI ZEZWOLENIE LUB REJESTRACJĘ LUB ADMINISTRATORÓW Z PAŃSTW TRZECICH

Artykuł 19

Stosowanie wskaźnika

1.   Nadzorowany podmiot może stosować w Unii wskaźnik lub zestaw wskaźników jako odniesienie w instrumencie finansowym lub umowie finansowej, jeżeli wskaźniki te są udostępniane przez administratora, który uzyskał zezwolenie lub rejestrację zgodnie z art. 23 lub 23a, lub administratora mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim, zgodnie z art. 20, 21a lub 21b.

2.  W przypadku gdy przedmiotem prospektu, który ma zostać opublikowany zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE lub dyrektywą 2009/65/WE, są zbywalne papiery wartościowe lub inne inwestycje, które odnoszą się do wskaźnika, emitent, oferent lub osoba ubiegająca się o zezwolenie na prowadzenie działalności handlowej na regulowanym rynku zapewniają, aby prospekt zawierał również jasną i widoczną informację o tym, czy wskaźnik został zarejestrowany lub dostarczony przez administratora zarejestrowanego w rejestrze publicznym zgodnie z art. 25a niniejszego rozporządzenia.

3.  ESMA wycofuje – lub dostosowuje do przepisów ust. 1 niniejszego artykułu – ust. 49 do 62 przyjętych przez ESMA Wytycznych dla właściwych organów i spółek zarządzających UCITS, wytycznych na temat funduszy typu ETF oraz innych kwestii związanych z UCITS(30).

Artykuł 20

Równoważność

1.  Wskaźniki udostępnione przez administratora z siedzibą lub miejscem zamieszkania w państwie trzecim mogą być stosowane przez nadzorowane podmioty w Unii, pod warunkiem spełnienia następujących warunków, chyba że ma zastosowanie art. 21a lub art. 21b:

a)  Komisja przyjęła decyzję dotyczącą równoważności zgodnie z ust. 2 lub 2a;

b)  administrator uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany w danym państwie trzecim, w którym podlega również nadzorowi;

c)  administrator zawiadomił ESMA o swojej zgodzie na stosowanie udostępnianego przez niego istniejącego lub potencjalnego wskaźnika przez nadzorowane podmioty w Unii▌;

d)  administrator jest należycie zarejestrowany zgodnie z art. 25a; oraz

e)  funkcjonuje porozumienie o współpracy, o którym mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

2.  Komisja może przyjąć decyzję stwierdzającą, że ramy prawne i praktyki nadzorcze państwa trzeciego zapewniają, aby:

a)  administratorzy, którzy uzyskali zezwolenie lub zostali zarejestrowani w tym państwie trzecim, spełniali wiążące wymogi równoważne wymogom wynikającym z niniejszego rozporządzania, uwzględniając w szczególności to, czy ramy prawne i praktyki nadzorcze państwa trzeciego zapewniają zgodność z opublikowanymi w dniu 17 lipca 2013 r. zasadami IOSCO dotyczącymi wskaźników finansowych oraz z opublikowanymi w dniu 5 października 2012 r. zasadami IOSCO dotyczącymi agencji zgłaszających ceny ropy naftowej; oraz

b)  wiążące wymogi podlegały skutecznemu, ciągłemu nadzorowi i egzekwowaniu w tym państwie trzecim.

ba)  – istniała skuteczna wymiana informacji z zagranicznymi organami podatkowymi;

–  nie występowały braki przejrzystości przepisów ustawodawczych, sądowych lub administracyjnych;

–  istniał wymóg istotnej obecności na rynku lokalnym;

–  państwo trzecie nie działało jako centrum offshore;

–  państwo trzecie nie przewidywało środków podatkowych, które obejmują brak opodatkowania lub opodatkowanie nominalne, oraz by nie przyznawano żadnych korzyści nawet bez jakiejkolwiek rzeczywistej działalności gospodarczej i istotnej obecności gospodarczej w państwie trzecim oferującym takie udogodnienia podatkowe;

–  państwo trzecie nie było sklasyfikowane przez Grupę Specjalną ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy jako kraj lub terytorium odmawiające współpracy;

–  państwo trzecie w pełni przestrzegało norm określonych w art. 26 modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku oraz gwarantowało skuteczną wymianę informacji w sprawach podatkowych, łącznie z wielostronnymi umowami podatkowymi.

Przedmiotowe akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

2a.  Komisja może ewentualnie postanowić, że szczegółowe zasady lub wymogi obowiązujące w państwie trzecim w odniesieniu do indywidualnych i konkretnych administratorów lub indywidualnych i konkretnych wskaźników lub rodzin wskaźników są równoważne z tymi określonymi w niniejszym rozporządzeniu, a w związku z tym nadzorowane podmioty w Unii mogą korzystać z tych indywidualnych i konkretnych administratorów lub indywidualnych i konkretnych wskaźników lub rodzin wskaźników.

Przedmiotowe akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 38 ust. 2.

3.  ESMA zawiera porozumienie o współpracy z odpowiednimi właściwymi organami państw trzecich, których ramy prawne i praktyki nadzorcze uznano za równoważne zgodnie z ust. 2 i 2a. W ramach takiego porozumienia określa się przynajmniej:

a)  mechanizm wymiany informacji między ESMA a właściwymi organami danych państw trzecich, obejmujący dostęp do wszystkich istotnych informacji dotyczących administratorów, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, których zażąda ESMA;

b)  mechanizm szybkiego powiadamiania ESMA w sytuacji, w której właściwy organ państwa trzeciego uznaje, że nadzorowany przez niego administrator, który uzyskał zezwolenie w tym państwie trzecim, narusza warunki swojego zezwolenia lub inne przepisy wewnętrzne;

c)  procedury dotyczące koordynacji działań w zakresie nadzoru ▌.

4.  ESMA opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych określających minimalny zakres porozumienia o współpracy, o którym mowa w ust. 3, w celu umożliwienia właściwym organom i ESMA wykonywania całości uprawnień nadzorczych przysługujących im na podstawie niniejszego rozporządzenia.

ESMA przedstawia Komisji te projekty regulacyjnych standardów technicznych do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 21

Cofnięcie rejestracji administratora posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim

▐

2.  ESMA cofa rejestrację administratora, o którym mowa w art. 20 ust. 1 lit. d) w przypadku, gdy ESMA posiada uzasadnione powody, oparte na udokumentowanych dowodach, aby uznać, że administrator:

a)  ▌działa z wyraźną szkodą dla interesów użytkowników jego wskaźników lub prawidłowego funkcjonowania rynków; lub

b)  ▌dopuścił się poważnego naruszenia wewnętrznych przepisów krajowych lub innych przepisów, które mają do niego zastosowanie w danym państwie trzecim i na podstawie których Komisja przyjęła decyzję zgodnie z art. 20 ust. 2 lub art. 20 ust. 2a.

3.  ESMA podejmuje decyzję na mocy ust. 2 jedynie, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)  ESMA przekazał sprawę właściwemu organowi państwa trzeciego, który nie podjął odpowiednich środków niezbędnych do ochrony inwestorów i prawidłowego funkcjonowania rynków w Unii lub nie zdołał wykazać, że dany administrator przestrzega wymogów mających do niego zastosowanie w państwie trzecim;

b)  ESMA powiadomił właściwy organ państwa trzeciego o swoim zamiarze cofnięcia rejestracji danego administratora co najmniej na 30 dni przed jej cofnięciem.

4.  ESMA niezwłocznie informuje pozostałe właściwe organy o każdym środku przyjętym zgodnie z ust. 2 i publikuje swoją decyzję na swojej stronie internetowej.

Artykuł 21a

Uznanie administratora posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim

1.  Do czasu przyjęcia decyzji dotyczącej równoważności zgodnie z art. 20 ust. 2 wskaźniki udostępniane przez administratora posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim mogą być stosowane przez nadzorowane podmioty w Unii, pod warunkiem że administrator zostanie uprzednio uznany przez ESMA zgodnie z niniejszym artykułem.

2.  Administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim ubiegający się o uprzednie uznanie, o którym mowa w ust. 1, musi przestrzegać wszystkich wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu z wyjątkiem art. 11, 13a i 14. W przypadku gdy administrator może wykazać, że udostępniany przez niego wskaźnik opiera się na danych regulowanych lub jest wskaźnikiem towarów, który nie opiera się na danych przekazywanych przez podmioty przekazujące dane, z których większość stanowią podmioty nadzorowane, w przypadku których głównej działalności grupy nie stanowi świadczenie usług inwestycyjnych w rozumieniu dyrektywy 2014/65/UE lub działalność bankowa na podstawie dyrektywy 2013/36/UE, do administratora tego stosuje się odstępstwa dotyczące takich wskaźników, o których mowa odpowiednio w art. 12a i 14a.

3.  Administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim ubiegający się o uprzednie uznanie, o którym mowa w ust. 1, musi mieć również możliwość uczynienia tego przez pełne przestrzeganie wszystkich wymogów określonych w zasadach IOSCO dotyczących wskaźników finansowych lub, jeżeli administrator spełnia kryteria określone w art. 14a ust. 1, zasad IOSCO dla agencji analiz rynkowych zajmujących się cenami ropy naftowej. Taka zgodność jest sprawdzana i poświadczana przez niezależnego zewnętrznego audytora co najmniej raz na dwa lata oraz zawsze gdy do wskaźnika wprowadzona zostaje istotna zmiana, a sprawozdania z kontroli są przekazywane ESMA oraz, na żądanie, udostępniane użytkownikom.

4.  Administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim ubiegający się o uprzednie uznanie, o którym mowa w ust. 1, musi mieć przedstawiciela posiadającego siedzibę w Unii. Przedstawiciel jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Unii lub osobą prawną posiadającą siedzibę w Unii. Przedstawiciel jest wyraźnie wyznaczony przez administratora posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim do podejmowania w jego imieniu działań dotyczących wszelkiej komunikacji z organami, w tym ESMA i odpowiednimi właściwymi organami, a także wszelkimi innymi odpowiednimi osobami w Unii w odniesieniu do obowiązków administratora wynikających z niniejszego rozporządzenia.

5.  Administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim ubiegający się o uprzednie uznanie, o którym mowa w ust. 1, zwraca się o uznanie do ESMA. Administrator wnioskodawca dostarcza wszystkich informacji, określonych w art. 23 lub 23a, które są niezbędne do stwierdzenia przez ESMA, że w chwili uznania podjęto wszelkie konieczne kroki w celu spełnienia wymogów określonych w ust. 2, lub 2a a także podaje listę aktualnych i ewentualnych wskaźników, które mogą zostać wykorzystane w Unii, oraz, w przypadkach gdy administrator jest nadzorowany przez organ państwa trzeciego, właściwy organ odpowiedzialny za nadzór tego administratora w państwie trzecim.

W ciągu [90] dni od otrzymania wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, ESMA – po zasięgnięciu opinii odpowiednich właściwych organów – sprawdza, czy warunki określone w ust. 2 lub 2a, 3 i 4 zostały spełnione. ESMA może przekazać to zadanie odpowiedniemu właściwemu organowi krajowemu.

Jeżeli ESMA uzna, że warunki nie zostały spełnione, odrzuca wniosek o uznanie, podając powody tej decyzji.

Bez uszczerbku dla akapitu trzeciego, uznanie następuje tylko z zastrzeżeniem spełnienia następujących dodatkowych warunków:

(i)  jeżeli administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim jest nadzorowany przez organ państwa trzeciego, należy zadbać odpowiednią współpracę pomiędzy odpowiednim właściwym organem lub ESMA i organem państwa trzeciego właściwym dla administratora, aby zagwarantować co najmniej skuteczną wymianę informacji;

(ii)  przepisy ustawodawcze, wykonawcze lub administracyjne państwa trzeciego, w którym administrator ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania, nie uniemożliwiają skutecznego wykonywania przez właściwy organ lub ESMA funkcji nadzorczych wynikających z niniejszego rozporządzenia.

6.  Jeżeli administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim ubiega się o uprzednie uznanie przez zachowanie zgodności z wymogami niniejszego rozporządzenia, zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, oraz jeżeli administrator uzna, że udostępniony przez niego wskaźnik może skorzystać z odstępstw w świetle art. 12a i 14a, powiadamia o tym niezwłocznie ESMA. Przedstawia on dokumenty na poparcie swojej tezy.

7.  W przypadku gdy administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim uzna, że wycofanie dostarczanego przez niego wskaźnika miałoby znaczący negatywny wpływ na integralność rynków, stabilność finansową, konsumentów, gospodarkę realną lub finansowanie gospodarstw domowych i korporacji w jednym lub wielu państwach członkowskich, może on zwrócić się do ESMA o zastosowanie odstępstwa od jednego lub kilku mających zastosowanie wymogów niniejszego rozporządzenia lub od odpowiednich zasad IOSCO przez określony i ograniczony okres czasu nieprzekraczający 12 miesięcy. Przedstawia on dokumenty na poparcie swojego wniosku.

ESMA rozpatruje wniosek w terminie 30 dni i informuje administratora z państwa trzeciego o ewentualnym zastosowaniu odstępstwa w stosunku do jednego lub kilku wymogów określonych we wniosku oraz okresie trwania odstępstwa.

ESMA może przedłużyć okres stosowania odstępstwa po jego upływie maksymalnie na kolejne 12 miesięcy, jeżeli ma uzasadnione powody tak zrobić.

8.  ESMA określa projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu sprecyzowania procesu uznawania, formy i zawartości wniosku, o którym mowa w ust. 4, prezentacji informacji wymaganych w ust. 5 oraz wszelkiego przekazania zadań i obowiązków właściwym organom krajowym w odniesieniu do tych ustępów.

ESMA przedstawi Komisji ten projekt regulacyjnych standardów technicznych do dnia […] r.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 21b

Zatwierdzenie

1.  Administrator posiadający siedzibę lub miejsce zamieszkania w Unii, który uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany zgodnie z art. 23 lub został zarejestrowany zgodnie z art. 23a, może złożyć do właściwego organu wniosek o zatwierdzenie wskaźnika lub rodziny wskaźników udostępnionych w państwie trzecim do ich stosowania w Unii, jeżeli spełnione są poniższe warunki:

a)  zatwierdzający administrator sprawdził i może wykazać przed swoim właściwym organem, że udostępnienie wskaźnika lub rodziny wskaźników, które mają być zatwierdzone, spełnia wymogi, które:

(i)  są co najmniej tak surowe jak wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu;

(ii)  gwarantują pełną zgodność z zasadami IOSCO dotyczącymi wskaźników finansowych kontrolowaną i poświadczaną przez niezależnego zewnętrznego audytora przynajmniej raz na dwa lata oraz zawsze gdy do wskaźnika wprowadzona zostaje istotna zmiana; lub

(iii)  gwarantują pełną zgodność z zasadami IOSCO dotyczącymi agencji zgłaszających ceny ropy naftowej kontrolowaną i poświadczaną przez niezależnego zewnętrznego audytora przynajmniej raz na dwa lata oraz zawsze gdy do wskaźnika wprowadzona zostaje istotna zmiana, jeżeli wskaźnik, który ma zostać zatwierdzony spełnia kryteria określone w art. 14a ust. 1;

b)  zatwierdzający administrator posiada wiedzę fachową niezbędną do skutecznego monitorowania czynności związanych z udostępnieniem wskaźnika wykonywanych w państwie trzecim oraz do zarządzania powiązanym ryzykiem.

2.  Administrator występujący z wnioskiem przekazuje wszystkie niezbędne informacje pozwalające właściwemu organowi stwierdzić, że w momencie składania wniosku wszystkie warunki, o których mowa w ust. 1, są spełnione, łącznie ze sprawozdaniami z kontroli wymaganymi na mocy lit. a pkt (ii) i (iii) tego ustępu.

3.  W ciągu 90 dni od otrzymania wniosku odpowiedni właściwy organ sprawdza wniosek o zatwierdzenie i wydaje decyzję o jego przyjęciu lub odrzuceniu. Odpowiedni właściwy organ powiadamia ESMA o wszelkich zatwierdzonych wskaźnikach lub rodzinach wskaźników oraz o zatwierdzającym administratorze.

4.  Zatwierdzony wskaźnik lub zatwierdzoną rodzinę wskaźników uznaje się za wskaźnik lub rodzinę wskaźników udostępnionych przez zatwierdzającego administratora.

5.  Administrator, który zatwierdził dany wskaźnik lub rodzinę wskaźników udostępnionych w państwie trzecim, odpowiada za dopilnowanie, aby zatwierdzony wskaźnik lub zatwierdzona rodzina wskaźników spełniały warunki określone w ust. 1.

6.  Jeżeli organ właściwy dla zatwierdzającego administratora posiada uzasadnione powody, aby uznać, że warunki określone w ust. 1 nie są już spełniane, organ ten jest uprawniony do cofnięcia zatwierdzenia i informuje o tym fakcie ESMA. W przypadku cofnięcia zatwierdzenia stosuje się art. 17.

TYTUŁ VI

UDZIELANIE ZEZWOLEŃ I NADZOROWANIE ADMINISTRATORÓW

Rozdział 1

Udzielanie zezwoleń

▐

Artykuł 23

Procedura udzielania zezwoleń w przypadku kluczowych wskaźników

1.  Osoba fizyczna lub prawna z siedzibą lub miejscem zamieszkania w Unii, która zamierza działać jako administrator co najmniej jednego kluczowego wskaźnika składa wniosek do właściwego organu wyznaczonego na mocy art. 29 w odniesieniu do państwa członkowskiego, w którym osoba ta ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania.

2.  Zgodnie z ust. 1 wniosek o udzielenie zezwolenia składa się ▌ w terminie 30 dni ▌od zawarcia przez nadzorowany podmiot umowy o stosowaniu indeksu udostępnianego przez administratora jako odniesienie do instrumentu finansowego lub umowy finansowej ▌.

2a.  Po uznaniu wskaźnika za kluczowy, na szczeblu „krajowym” lub „europejskim”, odpowiedni właściwy organ jest odpowiedzialny za wydanie zezwolenia na udostępnienie tego wskaźnika w ramach jego nowego statusu prawnego po sprawdzeniu, że spełnione zostały wszystkie wymogi.

3.  Administrator występujący z wnioskiem o udzielenie zezwolenia przekazuje wszystkie niezbędne informacje pozwalające właściwemu organowi stwierdzić, że administrator ten dokonał, na dzień udzielenia zezwolenia, wszystkich uzgodnień koniecznych w celu spełnienia wymogów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Administrator ten przekazuje również dane niezbędne do obliczenia dla każdego wskaźnika wartości, o której mowa w art. 13 ust. 1, lub jej wartości szacunkowej, jeśli to możliwe.

4.  W terminie 20 dni ▌od otrzymania wniosku odpowiedni właściwy organ sprawdza wniosek pod kątem jego kompletności i stosownie do okoliczności powiadamia administratora występującego z wnioskiem o udzielenie zezwolenia. Jeżeli wniosek jest niekompletny, administrator występujący z wnioskiem o udzielenie zezwolenia przedkłada dodatkowe informacje wymagane przez odpowiedni właściwy organ.

5.  ▌Odpowiedni właściwy organ rozpatruje wniosek o zezwolenie i przyjmuje decyzję o udzieleniu zezwolenia lub odmowie udzielenia zezwolenia w terminie 60 dni po otrzymaniu kompletnego wniosku.

W terminie pięciu dni ▌od przyjęcia decyzji o udzieleniu zezwolenia lub odmowie udzielenia zezwolenia właściwy organ powiadamia występującego z wnioskiem zainteresowanego administratora. Jeżeli właściwy organ odmawia udzielenia zezwolenia administratorowi, przedstawia uzasadnienie swojej decyzji.

5a.  Jeżeli odpowiedni właściwy organ odmówi wydania zezwolenia na udostępnianie kluczowego wskaźnika, który wcześniej udostępniano choć nie posiadał on tego statusu, odpowiedni właściwy organ może wydać zezwolenie czasowe na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy, podczas których wskaźnik może nadal być udostępniany tak jak wcześniej, w oczekiwaniu na spełnienie odpowiednich wymogów koniecznych do uznania go za kluczowy wskaźnik.

Odpowiedni właściwy organ może wydłużyć czas obowiązywania zezwolenia o dodatkowy okres nieprzekraczający sześciu miesięcy.

5b.  Jeżeli po skończeniu tego okresie administrator i/lub podmioty przekazujące dane nadal nie spełniają wymogów, które należy spełnić, aby kontynuować udostępnianie wskaźnika uznanego za kluczowy, zostaje on wycofany zgodnie z art. 17.

6.  Właściwy organ powiadamia ESMA o wszelkich decyzjach o udzieleniu zezwolenia ▌ administratorowi występującemu z wnioskiem ▌w terminie 10 dni.

7.  Zgodnie z art. 37 Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących środków służących sprecyzowaniu informacji, jakie należy przedstawić we wniosku o udzielenie zezwolenia i we wniosku o rejestrację, uwzględniając zasadę proporcjonalności oraz koszty, jakie mają ponieść wnioskodawcy i właściwe organy.

Artykuł 23a

Procedura rejestracji w przypadku niekluczowych wskaźników

1.  Osoba fizyczna lub prawna z siedzibą lub miejscem zamieszkania w Unii, która zamierza działać wyłącznie jako administrator niekluczowych wskaźników składa wniosek o rejestrację do właściwego organu wyznaczonego na mocy art. 29 w odniesieniu do państwa członkowskiego, w którym osoba ta ma swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania.

2.  Zarejestrowany administrator zawsze przestrzega warunków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu i powiadamia właściwy organ o wszelkich istotnych zmianach w tym zakresie.

3.  Zgodnie z ust. 1 wniosek o udzielenie zezwolenia składa się w terminie 30 dni od zawarcia przez nadzorowany podmiot umowy o stosowaniu indeksu udostępnianego przez tę osobę jako odniesienie do instrumentu finansowego lub umowy finansowej, bądź do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego.

4.  Administrator występujący z wnioskiem przedstawia:

a)  dokumentację pozwalającą właściwemu organowi stwierdzić, że spełnia on wymogi określone w art. 5 ust. 3a, art. 5c, art. 6 (w stosownych przypadkach), art. 7b i 15; oraz

b)  całkowitą wartość referencyjną każdego wskaźnika lub jej szacunek, jeśli są dostępne.

5.  W terminie 15 dni od otrzymania wniosku odpowiedni właściwy organ sprawdza wniosek pod kątem jego kompletności i stosownie do okoliczności powiadamia administratora występującego z wnioskiem o udzielenie zezwolenia. Jeżeli wniosek jest niekompletny, administrator występujący z wnioskiem o udzielenie zezwolenia przedkłada dodatkowe informacje wymagane przez odpowiedni właściwy organ.

6.  Odpowiedni właściwy organ rejestruje administratora występującego z wnioskiem o udzielenie zezwolenia w terminie 15 dni od daty otrzymania kompletnego wniosku o rejestrację.

7.  W przypadku gdy odpowiedni właściwy organ jest przekonany, że wskaźnik powinien zostać zakwalifikowany jako kluczowy na mocy art. 13 ust. 1, powiadamia on ESMA i administratora w ciągu 30 dni od otrzymania kompletnego wniosku.

8.  W przypadku gdy właściwy organ, który dokonał rejestracji jest przekonany, że wskaźnik powinien zostać zakwalifikowany jako kluczowy na mocy art. 13 ust. 2a lub art. 13 ust. 2c, powiadamia ESMA i administratora w ciągu 30 dni od otrzymania kompletnego wniosku i przedkłada ESMA swoją ocenę na podstawie art. 13 ust. 2a lub art. 13 ust. 2c.

9.  W przypadku gdy wskaźnik zarejestrowanego administratora jest sklasyfikowany jako kluczowy, administrator składa wniosek o zezwolenie zgodnie z art. 23 w ciągu 90 dni od otrzymania zgłoszenia, o którym mowa w art. 13 ust. 2b lub opinii zgodnie z art. 13 ust. 2g.

Artykuł 24

Cofnięcie lub zawieszenie zezwolenia lub rejestracji

1.  Właściwy organ cofa lub zawiesza zezwolenie udzielone administratorowi lub rejestrację w przypadku, gdy administrator:

a)  wyraźnie zrzeka się zezwolenia lub nie udostępnił żadnych wskaźników w ciągu poprzednich dwunastu miesięcy;

b)  uzyskał zezwolenie lub rejestrację, dopuszczając się poświadczenia nieprawdy lub w inny niezgodny z prawem sposób;

c)  przestał spełniać warunki, na podstawie których uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany; lub

d)  poważnie lub wielokrotnie naruszył przepisy niniejszego rozporządzenia.

2.  Właściwy organ powiadamia ESMA o swojej decyzji w ciągu siedmiu dni ▌.

2a.  Po podjęciu decyzji o zawieszeniu zezwolenia lub rejestracji administratora, oraz gdy wycofanie danego wskaźnika doprowadziłoby do wystąpienia siły wyższej, bezskuteczności lub innego naruszenia warunków dowolnej umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika, odpowiedni właściwy organ państwa członkowskiego, w którym administrator ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, może zezwolić na stosowanie wskaźnika do czasu wycofania decyzji o zawieszeniu. W tym czasie wykorzystanie tego wskaźnika przez nadzorowane podmioty jest dozwolone tylko do instrumentów finansowych lub umów finansowych, które już odnoszą się do takiego wskaźnika. Nowe umowy finansowe lub instrumenty finansowe muszą odnosić się do wskaźnika.

2b.  Po przyjęciu decyzji o cofnięciu zezwolenia udzielonego administratorowi lub rejestracji administratora stosuje się art. 17 ust. 2.

Rozdział 2

Powiadamianie o wskaźnikach

Artykuł 25a

Rejestr administratorów i wstępne stosowanie wskaźników

1.  ESMA tworzy i prowadzi rejestr publiczny zawierający następujące informacje:

a)  tożsamość administratorów posiadających zezwolenie lub zarejestrowanych zgodnie z przepisami art. 23 i 23a oraz właściwy organ odpowiedzialny za nadzór nad nimi;

b)  tożsamość administratorów, którzy powiadomili ESMA o swojej zgodzie, o której mowa w art. 20 ust. 1 lit. c) i właściwy organ państwa trzeciego odpowiedzialny za nadzór nad nimi;

c)  tożsamość administratorów, którzy zostali uznani zgodnie z art. 21a i właściwy organ państwa trzeciego odpowiedzialny za nadzór nad nimi;

d)  wskaźniki zatwierdzone zgodnie z procedurą określoną w art. 21b oraz tożsamość zatwierdzających administratorów.

2.  Zanim nadzorowany podmiot zacznie stosować indeks jako wskaźnik w Unii, podmiot ten sprawdza, czy podmiot udostępniający przedmiotowy indeks figuruje na stronie internetowej ESMA jako administrator, który uzyskał zezwolenie lub został zarejestrowany lub uznany zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Rozdział 3

Współpraca w zakresie nadzoru

Artykuł 26

Przekazywanie zadań między właściwymi organami

1.  Zgodnie z art. 28 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 właściwy organ może przekazać swoje zadania na podstawie niniejszego rozporządzenia właściwemu organowi innego państwa członkowskiego za jego uprzednią pisemną zgodą. Właściwe organy powiadamiają ESMA o proponowanym przekazaniu na 60 dni przed wejściem w życie takiego przekazania.

2.  Właściwy organ może przekazać ESMA swoje zadania na podstawie niniejszego rozporządzenia pod warunkiem zawarcia umowy z ESMA. ▌

3.  ESMA powiadamia państwa członkowskie o proponowanym przekazaniu w ciągu siedmiu dni. ESMA publikuje szczegóły dotyczące uzgodnionego przekazania w ciągu siedmiu dni od powiadomienia.

Artykuł 26a

Naruszenie prawa Unii przez właściwe organy krajowe

1.  Jeżeli właściwy organ krajowy nie stosował postanowień niniejszego rozporządzenia lub stosował je w sposób, który wydaje się stanowić naruszenie prawa Unii, ESMA może skorzystać z uprawnień przyznanych mu na mocy art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 zgodnie z procedurami określonymi w tym artykule oraz może, do celów art. 17 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, przyjąć indywidualne decyzje skierowane do administratorów wskaźników nadzorowanych przez ten właściwy organ krajowy oraz do podmiotów przekazujących dane na potrzeby wskaźników nadzorowanych przez ten właściwy organ krajowy, w przypadkach gdy te podmioty są podmiotami nadzorowanymi.

2.  Jeżeli określony wskaźnik jest wskaźnikiem kluczowym ESMA gwarantuje współpracę z kolegium właściwych organów zgodnie z procedurą określoną w art. 34.

Artykuł 27

Ujawnianie informacji z innego państwa członkowskiego

1.  Właściwy organ może ujawnić informacje otrzymane od innego właściwego organu jedynie w przypadku, gdy:

a)  otrzymał pisemną zgodę tego właściwego organu, i informacje ujawniane są wyłącznie do celów, na które ten właściwy organ wyraził zgodę; lub

b)  ▌takie ujawnienie jest niezbędne w celu prowadzenia postępowania sądowego.

Artykuł 28

Współpraca przy dochodzeniach

1.  Odpowiedni właściwy organ może zwrócić się do innego właściwego organu o pomoc w zakresie kontroli na miejscu lub dochodzenia. Właściwy organ, do którego trafia wniosek, współpracuje w możliwym i stosownym zakresie.

2.  Właściwy organ zwracający się z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, informuje o tym fakcie ESMA. W przypadku dochodzenia lub kontroli o zasięgu transgranicznym właściwy organ może zwrócić się do ESMA o koordynację kontroli na miejscu lub dochodzenia.

3.  Jeżeli właściwy organ otrzyma od innego właściwego organu wniosek o przeprowadzenie kontroli na miejscu lub dochodzenia, może on:

a)  przeprowadzić kontrolę na miejscu lub dochodzenie samodzielnie;

b)  zezwolić na udział właściwego organu, który złożył wniosek o uczestnictwo, w kontroli na miejscu lub dochodzeniu;

c)  wyznacza audytorów lub ekspertów do wspierania lub przeprowadzenia kontroli na miejscu lub dochodzenia;

Rozdział 4

Rola właściwych organów

Artykuł 29

Właściwe organy

1.  W odniesieniu do administratorów i nadzorowanych podmiotów przekazujących dane, każde państwo członkowskie wyznacza odpowiedni właściwy organ odpowiedzialny za wypełnianie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia i informuje o tym fakcie Komisję i ESMA.

2.  Jeżeli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ, wyraźnie określa role poszczególnych organów i wyznacza jeden organ odpowiedzialny za koordynację współpracy i wymianę informacji z Komisją, ESMA i właściwymi organami z innych państw członkowskich.

3.  ESMA publikuje na swojej stronie internetowej wykaz właściwych organów wyznaczonych zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu i zgodnie z lit. a) art. 25a ust. 1.

Artykuł 30

Uprawnienia właściwych organów

1.  W celu wypełniania swoich obowiązków na podstawie niniejszego rozporządzenia właściwe organy posiadają, zgodnie z prawem krajowym, co najmniej następujące uprawnienia nadzorcze i dochodzeniowe:

a)  mają dostęp do wszelkich stosownych dokumentów i innych danych w dowolnej formie, a także są uprawnione do otrzymywania lub pobierania ich kopii;

b)  wymagają lub żądają informacji od dowolnej osoby zaangażowanej w udostępnianie wskaźnika i przekazywanie danych na jego potrzeby, w tym od dowolnego usługodawcy zgodnie z art. 6 ust. 3b, a także ich kierownictwa, a w stosownych przypadkach – wzywają i przesłuchują taką osobę w celu uzyskania informacji;

c)  w odniesieniu do wskaźników towarów żądają informacji od podmiotów przekazujących dane na powiązanych rynkach kasowych zgodnie ze standardowymi formatami w stosownych przypadkach oraz składają sprawozdania z transakcji i mają bezpośredni dostęp do systemów podmiotów dokonujących transakcji;

d)  dokonują kontroli na miejscu lub prowadzą dochodzenia w miejscach, które nie są prywatnym miejscem zamieszkania osób fizycznych;

e)  mają wstęp do pomieszczeń osób fizycznych i prawnych w celu zajęcia dokumentów lub innych danych w dowolnej formie, gdy istnieje uzasadnione podejrzenie, że dokumenty lub inne dane związane z przedmiotem kontroli lub dochodzenia, mogą być istotne dla udowodnienia naruszenia niniejszego rozporządzenia. Jeżeli zgodnie z prawem krajowym potrzebne jest uprzednie zezwolenie organu sądowego danego państwa członkowskiego, z takiego uprawnienia można skorzystać dopiero po uzyskaniu tego zezwolenia;

f)  żądają istniejących nagrań rozmów telefonicznych, rejestrów komunikacji elektronicznej lub innych przesyłów danych będących w posiadaniu nadzorowanych podmiotów;

g)  żądają zamrożenia lub zajęcia aktywów, lub obydwóch działań;

▌

i)  żądają tymczasowego zaprzestania dowolnej praktyki, którą właściwy organ uzna za sprzeczną z niniejszym rozporządzeniem;

j)  nakładają tymczasowy zakaz wykonywania działalności zawodowej;

k)  podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia prawidłowego informowania społeczeństwa o udostępnianiu wskaźnika, w tym poprzez wymaganie od osoby, która opublikowała lub rozpowszechniała wskaźnik, opublikowania oświadczenia korygującego dotyczącego danych przekazanych w przeszłości na potrzeby wskaźnika lub jego wartości.

ka)  dokonuje przeglądu oświadczenia o zgodności oraz występuje o wprowadzenie do niego zmian.

2.  Właściwe organy wykonują swoje funkcje i uprawnienia, o których mowa w ust. 1, oraz uprawnienia do nakładania sankcji, o których mowa w art. 31, zgodnie z krajowymi ramami prawnymi, w którykolwiek z wymienionych poniżej sposobów:

a)  bezpośrednio;

b)  we współpracy z innymi organami lub przedsiębiorstwami rynkowymi;

c)  na ich odpowiedzialność, w drodze przekazania zadań takim organom lub przedsiębiorstwom rynkowym;

d)  poprzez składanie wniosków do właściwych organów sądowych.

Na potrzeby wykonywania tych uprawnień właściwe organy posiadają odpowiednie i skuteczne zabezpieczenia w odniesieniu do prawa do obrony i praw podstawowych.

3.  Państwa członkowskie zapewniają wdrożenie odpowiednich środków, aby właściwe organy dysponowały wszelkimi uprawnieniami nadzorczymi i dochodzeniowymi, które są niezbędne do wypełniania ich obowiązków.

4.  Osoba nie zostaje uznana za naruszającą jakiekolwiek ograniczenie w zakresie ujawniania informacji nałożone umową lub przepisem ustawowym, wykonawczym lub administracyjnym, jeżeli udostępnia informacje zgodnie z ust. 2.

Artykuł 31

Środki i sankcje administracyjne

1.  Bez uszczerbku dla uprawnień nadzorczych właściwych organów zgodnie z art. 34, państwa członkowskie, działając zgodnie z prawem krajowym, nadają właściwym organom uprawnienia do podejmowania stosownych środków administracyjnych i nakładania sankcji administracyjnych co najmniej w przypadku:

a)  naruszeń art. 5, 5a, 5b, 5c, 5d, 6, 7, 7a, 7b, 8, 9, ▌11, 14, 15, ▌ 17 ▌ 19 ▌, 23 i 23a niniejszego rozporządzenia gdzie mają zastosowanie–; oraz

b)  niepodjęcia współpracy lub niepoddania się dochodzeniu lub kontroli lub żądaniu objętych art. 30.

2.  W przypadku naruszenia, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie nadają właściwym organom, zgodnie z prawem krajowym, uprawnienia do podejmowania lub nakładania co najmniej następujących środków i sankcji administracyjnych:

a)  wydanie decyzji zobowiązującej administratora lub nadzorowany podmiot odpowiedzialnych za naruszenie do zaprzestania danego działania i zaniechania powtarzania tego działania;

b)  wyrównanie korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia, w przypadku gdy możliwe jest ich okreslenie;

c)  publiczne ostrzeżenie, które określa administratora lub nadzorowany podmiot odpowiedzialnych za naruszenie i charakter naruszenia;

d)  cofnięcie lub zawieszenie zezwolenia wydanego administratorowi;

e)  tymczasowy zakaz wykonywania funkcji zarządczych u administratora lub w podmiocie przekazującym dane przez dowolną osobę fizyczną, która ponosi odpowiedzialność za takie naruszenie;

f)  nałożenie maksymalnych administracyjnych sankcji pieniężnych w wysokości co najmniej trzykrotnej kwoty korzyści uzyskanych lub strat unikniętych w wyniku naruszenia w przypadkach, w których możliwe jest ich określenie; lub

1)  w odniesieniu do osoby fizycznej – maksymalnych administracyjnych sankcji pieniężnych w wysokości co najmniej:

(i)  w odniesieniu do naruszeń art. 5, 5a, 5b, 5c, 5d, 6, 7, 7a, 7b, 8, 9, art. 12a ust.2, art. 14, 15, ▌17, 18, ▌23 i 23 – 500 000 EUR, a w państwach członkowskich, w których euro nie jest oficjalną walutą, odpowiednia wartość w walucie krajowej z dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia; lub

(ii)  w odniesieniu do naruszeń art. 7 ust. 1 lit. b) lub art. 7 ust. 4 – 100 000 EUR, a w państwach członkowskich, w których euro nie jest oficjalną walutą, odpowiednia wartość w walucie krajowej z dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia;

2)  w odniesieniu do osoby prawnej – do wysokości maksymalnych administracyjnych sankcji pieniężnych w wysokości co najmniej:

(i)  w odniesieniu do naruszeń art. 5, 5a, 5b, 5c, 5d, 6, 7, 7a, 7b, 8, 9, ▌11, 14, 15, ▌17, 18, 19 ▌i 23, którekolwiek jest wyższe – 1 000 000 EUR lub 10 % całkowitego obrotu rocznego według ostatniego dostępnego sprawozdania zatwierdzonego przez organ zarządzający. Jeżeli osoba prawna jest jednostką dominującą lub jednostką zależną jednostki dominującej, która musi przygotować skonsolidowane sprawozdanie finansowe zgodnie z dyrektywą 2013/34/UE, właściwy całkowity obrót roczny stanowi całkowity obrót roczny lub odpowiedni rodzaj dochodu zgodnie z dyrektywą 86/635/EWG w odniesieniu do banków i dyrektywą 91/674/EWG w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń według ostatniego dostępnego skonsolidowanego sprawozdania finansowego zatwierdzonego przez organ zarządzający jednostki dominującej najwyższego szczebla, lub jeżeli osoba jest stowarzyszeniem – 10 % łącznych obrotów jego członków; lub

(ii)  w odniesieniu do naruszeń art. 7 ust. 1 lit. b) i c) którekolwiek jest wyższe – 250 000 EUR lub 2 % całkowitego obrotu rocznego według ostatniego dostępnego sprawozdania zatwierdzonego przez organ zarządzający; jeżeli osoba prawna jest jednostką dominującą lub jednostką zależną jednostki dominującej, która musi przygotować skonsolidowane sprawozdanie finansowe zgodnie z dyrektywą 2013/34/UE, właściwy całkowity obrót roczny stanowi całkowity obrót roczny lub odpowiedni rodzaj dochodu zgodnie z dyrektywą 86/635/EWG w odniesieniu do banków i dyrektywą 91/674/EWG w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń według ostatniego dostępnego skonsolidowanego sprawozdania finansowego zatwierdzonego przez organ zarządzający jednostki dominującej najwyższego szczebla, lub jeżeli osoba jest stowarzyszeniem – 10 % łącznych obrotów jego członków.

3.  Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i ESMA o przepisach dotyczących ust. 1 i 2 do dnia [12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia].

Państwa członkowskie mogą postanowić o niewprowadzaniu przepisów dotyczących kar administracyjnych za naruszenia, które podlegają sankcjom karnym na mocy ich prawa krajowego. W takim przypadku państwa członkowskie informują Komisję i ESMA o odpowiednich przepisach prawa karnego wraz z powiadomieniem, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję i ESMA o wszelkich późniejszych zmianach tych przepisów.

4.  Państwa członkowskie mogą przekazać właściwym organom na podstawie prawa krajowego inne uprawnienia do nakładania sankcji oprócz tych, o których mowa w ust. 1, i mogą przewidzieć wyższe poziomy sankcji niż określone w tym ustępie.

Artykuł 32

Wykonywanie uprawnień nadzorczych i uprawnień do nakładania sankcji oraz obowiązek współpracy

1.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby przy określaniu typu, poziomu i współmierności sankcji administracyjnych właściwe organy wzięły pod uwagę wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym, w stosownych przypadkach:

a)  wagę i czas trwania naruszenia;

aa)  krytyczność wskaźnika dla stabilności systemu finansowego i gospodarki realnej;

b)  poziom odpowiedzialności osoby odpowiedzialnej;

c)  łączny obrót odpowiedzialnej osoby prawnej lub rocznych dochodów odpowiedzialnej osoby fizycznej;

d)  wartość korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez osobę odpowiedzialną, o ile można je określić;

e)  poziom współpracy osoby odpowiedzialnej z właściwym organem, bez uszczerbku dla konieczności zapewnienia wyrównania korzyści uzyskanych lub strat unikniętych przez daną osobę;

f)  poprzednie naruszenia popełnione przez daną osobę;

g)  środki przedsięwzięte przez osobę odpowiedzialną po naruszeniu, aby zapobiec powtórzeniu naruszenia.

2.  Wykonując swoje uprawnienia do nakładania sankcji w okolicznościach określonych w art. 31, właściwe organy ściśle współpracują w celu dopilnowania, aby wykonywanie uprawnień nadzorczych i dochodzeniowych oraz nakładanie sankcji administracyjnych doprowadziło do pożądanych wyników określonych w niniejszym rozporządzeniu. Ponadto właściwe organy koordynują swoje działania w celu uniknięcia ewentualnego powielania i nakładania się przy stosowaniu uprawnień nadzorczych i dochodzeniowych oraz sankcji administracyjnych i grzywien w sprawach transgranicznych.

2a.  W przypadku gdy państwa członkowskie postanowiły, zgodnie z art. 31, ustanowić sankcje karne za naruszenie przepisów, o których mowa w niniejszym artykule, zapewniają wprowadzenie odpowiednich środków, tak by właściwe organy miały wszystkie niezbędne uprawnienia do współdziałania z organami sądowymi w ramach ich jurysdykcji na potrzeby otrzymywania szczegółowych informacji dotyczących dochodzeń lub postępowań karnych wszczętych w związku z możliwymi naruszeniami niniejszego rozporządzenia oraz przekazywania podobnych informacji innym właściwym organom i ESMA w celu wypełnienia swojego obowiązku wzajemnej współpracy i współpracy z ESMA do celów niniejszego rozporządzenia.

2b.  Właściwe organy udzielają pomocy właściwym organom pozostałych państw członkowskich. W szczególności wymieniają one informacje i współpracują w zakresie prowadzonych działań dochodzeniowych lub nadzorczych. Właściwe organy mogą również współpracować z właściwymi organami innych państw członkowskich w zakresie ułatwiania egzekwowania kar pieniężnych.

Artykuł 33

Publikacja decyzji

1.  Właściwe organy publikują na swoich stronach internetowych decyzję nakładającą sankcję administracyjną lub środek administracyjny za naruszenie niniejszego rozporządzenia niezwłocznie po poinformowaniu o tej decyzji osoby podlegającej sankcji. Publikacja powinna obejmować co najmniej informacje o rodzaju i charakterze naruszenia oraz o tożsamości osób odpowiedzialnych. Obowiązek ten nie dotyczy decyzji nakładających środki o charakterze dochodzeniowym.

2.  Jeśli publikacja informacji o tożsamości osób prawnych lub danych osobowych osób fizycznych jest uznawana przez właściwy organ za nieproporcjonalną na podstawie indywidualnej oceny proporcjonalności publikacji takich danych, lub w przypadku gdy publikacja zagraża stabilności rynków finansowych lub trwającemu dochodzeniu, właściwe organy:

a)  opóźniają publikację decyzji nakładającej sankcję lub środek do momentu, aż powody niedokonania publikacji przestaną istnieć;

b)  publikują decyzję nakładającą sankcję lub środek w sposób anonimowy, który jest zgodny z prawem krajowym, pod warunkiem że taka anonimowa publikacja zapewnia skuteczną ochronę danych osobowych. W przypadku podjęcia decyzji o publikacji informacji o sankcji lub środku w sposób anonimowy publikacja określonych danych może zostać przesunięta o rozsądny okres, jeśli przewiduje się, że w takim okresie powody uzasadniające anonimową publikację przestaną istnieć;

c)  nie publikują decyzji nakładającej sankcję lub środek, jeśli warianty określone w lit. a) i b) powyżej uznaje się za niewystarczające w celu zapewnienia:

i)  utrzymania stabilności rynków finansowych; lub

ii)  proporcjonalności publikacji takich decyzji w odniesieniu do środków, których charakter uznaje się za drugorzędny.

3.  Jeżeli od decyzji o nałożeniu sankcji lub środka przysługuje odwołanie do odpowiedniego organu sądowego lub innego organu, właściwe organy niezwłocznie publikują na swoich oficjalnych stronach internetowych również tego rodzaju informacje i wszelkie późniejsze informacje na temat wyniku odwołania. Ponadto publikuje się również wszelkie decyzje unieważniające poprzednią decyzję nakładającą sankcję lub środek.

4.  Właściwe organy dopilnowują, aby każda informacja opublikowana zgodnie z niniejszym artykułem, była dostępna na ich stronach internetowych przez okres wynoszący co najmniej pięć lat od jej publikacji. Dane osobowe występujące w takiej informacji są dostępne na oficjalnej stronie internetowej właściwego organu jedynie przez okres wymagany na mocy obowiązujących przepisów o ochronie danych.

4a.  Państwa członkowskie co roku przekazują ESMA zbiorcze informacje o wszystkich sankcjach i środkach nałożonych zgodnie z art. 31. Obowiązek ten nie ma zastosowania do środków o charakterze dochodzeniowym. ESMA publikuje te informacje w sprawozdaniu rocznym.

W przypadku gdy państwa członkowskie wybierają, zgodnie z art. 31, ustanowienie sankcji karnych za naruszenie przepisów, o których mowa w tym artykule, ich właściwe organy przekazują ESMA co roku anonimowe i zbiorcze dane dotyczące wszystkich przeprowadzonych dochodzeń i nałożonych sankcji karnych. ESMA publikuje dane dotyczące nałożonych sankcji karnych w sprawozdaniu rocznym.

Artykuł 34

Kolegium właściwych organów

1.  W terminie 30 dni ▌od wprowadzenia wskaźnika do wykazu kluczowych wskaźników zgodnie z art. 25a, z wyjątkiem kluczowych wskaźników, które mają krajowy charakter zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 21 odpowiedni właściwy organ ustanawia kolegium właściwych organów.

2.  Kolegium obejmuje organ właściwy dla administratora, ESMA i organy właściwe dla głównych podmiotów przekazujących dane.

3.  Właściwe organy innych państw członkowskich mają prawo zostać członkami kolegium, jeżeli zaprzestanie udostępniania tego ▌wskaźnika miałoby znaczny niekorzystny wpływ na stabilność finansową lub prawidłowe funkcjonowanie rynków, konsumentów lub gospodarkę realną tych państw członkowskich.

Jeżeli właściwy organ zamierza zostać członkiem kolegium zgodnie z akapitem pierwszym, to składa wniosek organowi właściwemu dla administratora wraz z dowodami na spełnianie wymogów tego przepisu. Odpowiedni organ właściwy dla administratora rozpatruje wniosek i w ciągu 30 dni roboczych od otrzymania wniosku powiadamia organ występujący z wnioskiem, czy uznaje, że wymogi te zostały spełnione. Jeżeli organ właściwy dla administratora uzna, że wymogi te nie zostały spełnione, organ występujący z wnioskiem może przekazać sprawę do ESMA zgodnie z ust. 10.

4.  ESMA przyczynia się do promowania i monitorowania skutecznego, wydajnego i spójnego funkcjonowania kolegiów organów nadzoru, o których mowa w niniejszym artykule zgodnie z art. 21 rozporządzenia (EU) nr 1095/2010. W tym celu ESMA uczestniczy w tym procesie, w stosownych przypadkach, i jest uznawany za organ właściwy do tego celu.

5.  ESMA przewodniczy posiedzeniom kolegium, koordynuje działania kolegium oraz zapewnia skuteczną wymianę informacji między członkami kolegium.

6.  Organ właściwy dla administratora ustanawia pisemne ustalenia w ramach kolegium w odniesieniu do:

a)  wymiany informacji między właściwymi organami;

b)  procesu decyzyjnego między właściwymi organami;

c)  przypadków, w których właściwe organy muszą się ze sobą skonsultować.

d)  pomocy udzielanej na podstawie art. 14 ust. 5a w egzekwowaniu środków, o których mowa w art. 14 ust. 3.

Jeżeli administrator udostępnia więcej niż jeden wskaźnik, ESMA może ustanowić jedno kolegium w odniesieniu do wszystkich wskaźników udostępnianych przez tego administratora.

7.  Wobec braku umowy dotyczącej ustaleń, o których mowa w ust. 6, każdy członek kolegium, inny niż ESMA, może przekazać sprawę ESMA. Przed zatwierdzeniem ostatecznego brzmienia pisemnych ustaleń dotyczących koordynacji organ właściwy dla administratora należycie uwzględnia wszelkie porady ESMA. Pisemne ustalenia dotyczące koordynacji określa się w jednym dokumencie zawierającym wszystkie powody każdego istotnego odstępstwa od porad ESMA. Organ właściwy dla administratora przekazuje pisemne ustalenia dotyczące koordynacji członkom kolegium i ESMA.

8.  Przed przedsięwzięciem środków, o których mowa w art. ▌24 oraz, w stosownych przypadkach, art. 14 i 23, organ właściwy dla administratora konsultuje się z członkami kolegium. Członkowie kolegium podejmują wszelkie rozsądne działania w ramach swoich uprawnień, aby dojść do porozumienia w ramach czasowych przewidzianych w pisemnych uzgodnieniach, o których mowa w ust. 6. ustanowiony zostaje mechanizm mediacji mający pomagać w znajdowaniu wspólnego stanowiska wśród właściwych organów w przypadku jakiegokolwiek braku porozumienia.

9.  Wobec braku porozumienia między członkami kolegium ▌właściwe organy inne niż ESMA mogą zwracać się do ESMA w następujących sytuacjach:

a)  przypadki, w których właściwy organ nie przekazał istotnych informacji;

b)  przypadki, w których w następstwie wniosku złożonego na podstawie ust. 3, organ właściwy dla administratora powiadomił organ występujący z wnioskiem, że wymogi tego ustępu nie są spełnione, lub przypadki, w których organ ten nie rozpatrzył takiego wniosku w rozsądnym terminie;

c)  przypadki, w których właściwe organy nie osiągnęły porozumienia w odniesieniu do kwestii określonych w ust. 6;

d)  ▌przypadki, w których nie ma porozumienia co do środka, podjętego zgodnie z art. ▌23 i 24▌.

W przypadku gdy 20 dni po skierowaniu sprawy do ESMA, o którym mowa w akapicie pierwszym, kwestia wciąż nie została rozstrzygnięta, organ właściwy dla administratora podejmuje ostateczną decyzję i przedstawia szczegółowe pisemne wyjaśnienie swojej decyzji organom, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz ESMA.

W przypadku gdy ESMA uważa, że organ właściwy dla administratora przedsięwziął jakiekolwiek środki, o których mowa w ust. 8, które mogą być niezgodne z prawem unijnym, podejmuje działania zgodnie z art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

9a.  Którykolwiek z właściwych organów w ramach kolegium, który nie wyrazi zgody na jakiekolwiek środki, które mają zostać przedsięwzięte zgodnie z art. 13a lub 14, może skierować sprawę do ESMA. Nie naruszając postanowień art. 258 TFUE, ESMA może podjąć działania zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

9b.  Każdy środek przyjęty zgodnie z art. 13a lub 14 musi pozostać w mocy przynajmniej do momentu osiągnięcia porozumienia przez kolegium, zgodnie z ust. 8 i 9a.

Artykuł 35

Współpraca z ESMA

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia właściwe organy współpracują z ESMA zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010.

2.  Właściwe organy bezzwłocznie przekazują ESMA wszelkie informacje niezbędne do wykonania jego obowiązków, zgodnie z art. 35 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

2a.  Pełniąc funkcje związane z wdrażaniem i monitorowaniem rozporządzenia (UE) nr 1227/2011, Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) oraz inne stosowne organy nadzoru współpracują z ESMA dla celów niniejszego rozporządzenia, wymagana jest konsultacja z nimi podczas opracowywania projektów wszelkich regulacyjnych standardów technicznych i aktów delegowanych; organy te również bezzwłocznie udzielają urzędowi wszelkich informacji niezbędnych do wypełniania jego obowiązków.

3.  ESMA opracowuje projekt wykonawczych standardów technicznych w celu ustalenia procedur i form wymiany informacji, o których mowa w ust. 2.

ESMA przedstawia Komisji projekty wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, do dnia [XXX].

Komisja jest uprawniona do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 36

Tajemnica służbowa

1.  Wszelkie poufne informacje otrzymywane, wymieniane lub przekazywane na mocy niniejszego rozporządzenia podlegają warunkom tajemnicy służbowej ustanowionym w ust. 2.

2.  Obowiązek zachowania tajemnicy służbowej ma zastosowanie do wszystkich osób, które pracują lub pracowały dla właściwego organu lub dla dowolnego organu lub przedsiębiorstwa rynkowego bądź osoby fizycznej lub prawnej, którym ten właściwy organ przekazał swoje uprawnienia, włącznie z zatrudnionymi przez właściwy organ audytorami i ekspertami.

3.  Informacje objęte tajemnicą służbową nie mogą być ujawniane żadnej innej osobie ani organowi, z wyjątkiem przypadków ustanowionych przepisami prawa.

4.  Wszystkie informacje wymieniane między właściwymi organami na podstawie niniejszego rozporządzenia dotyczące warunków handlowych lub operacyjnych i innych spraw gospodarczych i osobistych uznaje się za poufne i podlegające wymogom tajemnicy służbowej, chyba że w momencie ich przekazania właściwy organ oświadczy, iż informacje te mogą być ujawniane lub ich ujawnienie jest konieczne na potrzeby prowadzenia postępowania sądowego.

TYTUŁ VII

AKTY DELEGOWANE I WYKONAWCZE

Artykuł 37

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych przyznaje się Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 2 ▌i art. 23 ust. 7, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia].

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ▌i art. 23 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Wydanie decyzji o odwołaniu powoduje odwołanie uprawnień w niej wymienionych. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Z chwilą przyjęcia aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 2 ▌i art. 23 ust. 7 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten jest przedłużany o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 38

Procedura komitetowa

1.  Komisję wspiera Europejski Komitet Papierów Wartościowych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011, z uwzględnieniem przepisów jego art. 8.

TYTUŁ VIII

Przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 39

Przepisy przejściowe

1.  Administrator udostępniający wskaźnik w dniu [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] występuje z wnioskiem o udzielenie zezwolenia lub o rejestrację na podstawie art. 23 lub 23a w ciągu [12 miesięcy od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia].

1a.  Właściwe organy krajowe analizują, które z zarejestrowanych wskaźników uznaje się za kluczowe. Wybrane wskaźniki przechodzą proces udzielania zezwolenia, o którym mowa w art. 23.

2.  Osoba fizyczna lub prawna, która złożyła wniosek o udzielenie zezwolenia lub o rejestrację zgodnie z ust. 1, może nadal udostępniać istniejący wskaźnik, z którego mogą korzystać nadzorowane podmioty, o ile i do czasu, gdy takie zezwolenie nie zostanie udzielone lub rejestracja nie zostanie dokonana.

3.  Jeżeli istniejący wskaźnik nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia, a zmiana tego wskaźnika w celu spełnienia wymogów niniejszego rozporządzenia doprowadziłaby do wystąpienia siły wyższej, bezskuteczności lub innego naruszenia warunków dowolnej umowy finansowej lub instrumentu finansowego odnoszących się do tego wskaźnika, właściwy organ państwa członkowskiego, w którym osoba fizyczna lub prawna udostępniająca wskaźnik ma swoje miejsce zamieszkania lub siedzibę, zezwala na dalsze stosowanie tego wskaźnika w istniejących umowach finansowych i instrumentach finansowych do czasu gdy właściwy organ uzna, że wskaźnik można wycofać lub zastąpić go innym wskaźnikiem bez powodowania szkody dla którejkolwiek ze stron umowy.

3a.  Nowe instrumenty finansowe lub umowy finansowe nie odnoszą się do istniejącego wskaźnika, który nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia po [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia].

3b.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 3a nowe instrumenty finansowe mogą odnosić się do istniejącego wskaźnika, który nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia w okresie jednego roku po [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia], pod warunkiem że instrument finansowy jest konieczny do celów zabezpieczeń, aby zarządzać ryzykiem związanym z istniejącym instrumentem finansowym, który odnosi się do tego wskaźnika.

4.  Nadzorowane podmioty w Unii stosują dany wskaźnik udostępniany przez administratora posiadającego siedzibę lub miejsce zamieszkania w państwie trzecim tylko wtedy, gdy jest on wykorzystywany jako punkt odniesienia w istniejących instrumentach finansowych i umowach finansowych w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia lub gdy jest on wykorzystywany w nowych instrumentach finansowych i umowach finansowych przez okres trzech lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, chyba że Komisja przyjęła decyzję dotyczącą równoważności, o której mowa w art. 20 ust. 2 lub 2a.

Artykuł 39a

Termin aktualizacji prospektów emisyjnych oraz dokumentów zawierających kluczowe informacje

Art. 19 ust. 2 pozostaje bez uszczerbku dla istniejących prospektów emisyjnych zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE przed [wejściem w życie niniejszego rozporządzenia]. W odniesieniu do prospektów emisyjnych zatwierdzonych przed [wejściem w życie niniejszego rozporządzenia] zgodnie z dyrektywą 2009/65/WE, dokumenty potwierdzające te dane aktualizuje się przy pierwszej sposobności, a najpóźniej w terminie …* [[dwunastu] miesięcy od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia].

Artykuł 40

Przegląd

1.   Do dnia 1 stycznia 2018 r. Komisja dokona przeglądu i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat niniejszego rozporządzenia, a w szczególności:

a)  funkcjonowania i skuteczności systemu przewidującego kluczowe wskaźniki i obowiązkowe przekazywanie danych na mocy art. 13 i 14 oraz definicji kluczowego wskaźnika zawartej w art. 3; oraz

b)  skuteczności systemu nadzoru ustanowionego w tytule VI oraz kolegiów przewidzianych w art. 34 oraz przydatności nadzoru nad niektórymi wskaźnikami przez organ unijny.

▌

1a.  Komisja dokonuje przeglądu międzynarodowych zasad, w szczególności zasad mających zastosowanie do wskaźników towarowych, oraz ram prawnych i praktyk nadzorczych w państwach trzecich dotyczących udostępniania wskaźników, i składa sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do…* [cztery lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] a następnie co cztery lata. W stosownych przypadkach sprawozdaniom towarzyszy wniosek ustawodawczy.

Artykuł 41

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się po 6 miesiącach od … [data wejścia w życie aktów delegowanych przyjętych przez Komisję na mocy niniejszego rozporządzenia].

Artykuł 13 ust. 1, art. 14 oraz art. 34 stosuje się jednak od dnia…[6 miesięcy od dnia wejścia w życie].

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

▌

(1) Sprawa została odesłana do właściwej komisji w celu ponownego rozpatrzenia zgodnie z art. 61 ust. 2 Regulaminu (A8-0131/2015). (2) Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony wytłuszczonym drukiem i kursywą; symbol ▌sygnalizuje skreślenia. (3) Dz.U. C 177 z 11.6.2014, s. 42. (4) Dz.U. C 113 z 15.4.2014, s. 1. (5) Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1. (6) Dz.U. L 345 z 31.12.2003, s. 64. (7) Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32. (8) Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 1. (9) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34). (10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84). (11) Rozporządzenie (UE) nr 596/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1). (12) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31. (13) Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1. (14) . Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 z dnia 25 październia 2011 r. w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii (Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 1). (15) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. (16) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338). (17) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 55). (18) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającą dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. L 9 z 14.8.2009, s. 112). (19) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 1031/2010 z dnia 12 listopada 2010 r. w sprawie harmonogramu, kwestii administracyjnych oraz pozostałych aspektów sprzedaży na aukcji uprawnień do emisji gazów cieplarnianych na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. L 302 z 18.11.2010, s. 1). (20) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1348/2014 z dnia 17 grudnia 2014 r. w sprawie przekazywania danych wdrażające art. 8 ust. 2 i 6 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii (Dz.U. L 363 z 18.12.2014, s. 121). (21) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32). (22) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego II Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1). (23) Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32. (24) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1). (25) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1). (26) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. L 133 z 22.5.2008, s. 66). (27) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniająca dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 34). (28) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006 z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowadzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzystości rynkowej, dopuszczania instrumentów finansowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrektywy (Dz.U. L 241 z 2.9.2006, s. 1). (29) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniające rozporządzenie (EU) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 84). (30) 01.08.2014, ESMA/2014/937.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie finansowania rozwoju (2015/2044(INI))

P8_TA(2015)0196 A8-0143/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając dokumenty końcowe Pierwszej i Drugiej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, w szczególności konsensus z Monterrey z 2002 r. i deklarację z Ad-Dauhy z 2008 r.,

–  uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 68/204 i 68/279 w sprawie Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, która odbędzie się w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 13–16 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając dokument określający główne zagadnienia, który w dniu 21 stycznia 2015 r. przedstawili współprzewodniczący procesu przygotowawczego do Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące sekretarza generalnego ONZ z grudnia 2014 r. w sprawie programu działań na okres po 2015 r. pt. „Droga ku godności do roku 2030: położenie kresu ubóstwu, przekształcanie życia wszystkich i ochrona planety”,

–  uwzględniając sprawozdanie przyjęte w sierpniu 2014 r. przez Międzyrządowy Komitet Ekspertów ONZ ds. Finansowania Zrównoważonego Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie przyjęte w lipcu 2014 r. przez Otwartą Grupę Roboczą ONZ ds. Celów Zrównoważonego Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie UNCTAD dotyczące inwestycji światowych za rok 2014 – „Inwestowanie w cele zrównoważonego rozwoju: plan działania”(1),

–  uwzględniając dokument końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zrównoważonego Rozwoju (Rio+20) z czerwca 2012 r. pt. „Przyszłość, jakiej chcemy”,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z września 2014 r. dotyczącą ustanowienia wielostronnych ram prawnych służących restrukturyzacji długu państwowego,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 lutego 2015 r. pt. „Globalne partnerstwo na rzecz eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po roku 2015” (COM(2015)0044)(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 czerwca 2014 r. pt. „Godne życie dla wszystkich: od wizji do wspólnego działania” (COM(2014)0335)(3),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 lipca 2013 r. pt. „Perspektywy po roku 2015: w stronę wszechstronnego i zintegrowanego podejścia do finansowania eliminacji ubóstwa i do zrównoważonego rozwoju” (COM(2013)0531)(4),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 lutego 2013 r. pt. „Godne życie dla wszystkich: Eliminacja ubóstwa i zapewnienie światu zrównoważonej przyszłości” (COM(2013)0092)(5),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Ogólnych z dnia 16 grudnia 2014 r. w sprawie programu transformacji na okres po roku 2015(6),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po 2015 r.(7),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie wzmocnienia roli sektora prywatnego we współpracy na rzecz rozwoju,

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Ogólnych z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie nadrzędnego programu działań na okres po roku 2015(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie UE i globalnych ram rozwoju po roku 2015(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 września 2008 r. w sprawie dalszych działań związanych z konferencją z Monterrey z 2002 r. w sprawie finansowania rozwoju(10),

–  uwzględniając swoje następujące rezolucje: z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu (COP 20) w Limie, Peru (1−12 grudnia 2014 r.)(11); z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie promowania rozwoju za pomocą odpowiedzialnych praktyk biznesowych, w tym w odniesieniu do roli przemysłu wydobywczego w krajach rozwijających się(12); z dnia 8 października 2013 r. w sprawie korupcji w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich(13); z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi(14) oraz z dnia 16 kwietnia 2013 r. w sprawie dalszego rozwoju poprzez wymianę handlową(15),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 472/2014/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie Europejskiego Roku na rzecz Rozwoju (2015)(16),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju na lata 2014–2020,

–  uwzględniając art. 208 TFUE, który stanowi, że zmniejszenie ubóstwa jest głównym celem polityki UE na rzecz rozwoju, oraz ustanawia spójność polityki na rzecz rozwoju,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju oraz opinię Komisji Budżetowej (A8–0143/2015),

A.  mając na uwadze, że rok 2015 jest kluczowym rokiem dla światowych działań na rzecz rozwoju, ponieważ przyjęto cele zrównoważonego rozwoju obowiązujące do 2030 r. i osiągnięto porozumienie w sprawie globalnych działań w dziedzinie klimatu ważne również do 2030 r.;

B.  mając na uwadze, że trzecia Międzynarodowa Konferencja w sprawie Finansowania Rozwoju, która odbędzie się w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 13–16 lipca 2015 r., musi stworzyć warunki niezbędne do sfinansowania i realizacji programu działań na okres po 2015 r., oraz że sukces tego programu działań będzie zależeć od tego, na ile ambitna okaże się ta konferencja;

C.  mając na uwadze, że 1,5 mld ludzi nadal żyje w ubóstwie i jednocześnie cierpi niedostatek w zakresie opieki zdrowotnej i edukacji, a ich poziom życia jest zbyt niski, zwłaszcza w państwach ogarniętych konfliktami i w państwach niestabilnych; mając na uwadze, że jest to nie do zaakceptowania, zważywszy że na świecie istnieją wystarczające zasoby, aby stopniowo położyć kres tej sytuacji;

D.  mając na uwadze, że ubóstwo i nierówności można wyeliminować wyłącznie poprzez uruchomienie wystarczających i odpowiednich zasobów dla wszystkich oraz poprzez lepsze ukierunkowanie działań na zmarginalizowane grupy, takie jak dzieci, kobiety, osoby starsze lub niepełnosprawne; mając na uwadze, że pomimo znaczącego ograniczenia skrajnego ubóstwa postęp w realizacji działań skierowanych do dzieci jest wolniejszy, co sprawia, iż potrzeba inwestowania w dzieci – zarówno poprzez uruchomienie zasobów wewnętrznych, jak i międzynarodowe finansowanie ze środków publicznych – staje się kluczowym czynnikiem;

E.  mając na uwadze, że zrównoważony rozwój bez pokoju i bezpieczeństwa nie jest możliwy, co uznano w Konsensusie europejskim w sprawie rozwoju z 2005 r.;

F.  mając na uwadze, że trzy czwarte najuboższych ludzi na świecie – których liczbę szacuje się na 960 mln – żyje obecnie w krajach o średnich dochodach, w związku z czym nowy model rozwoju wymaga programów ukierunkowanych zarówno na ubogie osoby, jak i na ubogie kraje;

G.  mając na uwadze, że według szacunków Konferencji NZ ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) potrzeby finansowe w krajach rozwijających się w zakresie realizacji nowych celów zrównoważonego rozwoju wynoszą 3,9 bln USD rocznie, a brakuje obecnie 2,5 bln USD rocznie; mając na uwadze, że koszty niewystarczającego działania będą ostatecznie znacznie większe niż koszty zdecydowanego działania na rzecz zrównoważonego rozwoju;

H.  mając na uwadze, że ogrom wyzwania, jakim jest finansowanie celów zrównoważonego rozwoju, wymaga silnego i światowego partnerstwa oraz zastosowania wszelkich form finansowania (krajowego, międzynarodowego, publicznego, prywatnego i innowacyjnego) oraz środków niefinansowych; mając na uwadze, że finansowanie prywatne może być uzupełnieniem finansowania publicznego, lecz nie może go zastąpić;

I.  mając na uwadze, że uruchomienie zasobów krajowych oraz oficjalna pomoc rozwojowa (ODA) są niemożliwymi do zastąpienia metodami finansowania rozwoju i należy je stosować jeszcze szerzej;

J.  mając na uwadze, że potencjał krajów rozwijających się w zakresie uruchomienia zasobów jest istotny, lecz w obecnej sytuacji istnieją granice tego, co kraje mogą osiągnąć same; mając na uwadze, że w większości krajów rozwijających się zasoby podatkowe wciąż stanowią niewielką część PKB, a zatem niezbędne jest wspieranie odpowiednio zrównoważonych, sprawiedliwych i skutecznych systemów podatkowych opartych na zdolności poszczególnych podatników i przedsiębiorstw do płacenia podatków; mając na uwadze, że uruchomienie zasobów krajowych wymaga również sprawiedliwego i przejrzystego podziału zysków pochodzących z zasobów naturalnych;

K.  mając na uwadze, że bardzo niewiele krajów rozwiniętych wypełnia swoje zobowiązanie do przeznaczania 0,7% dochodu narodowego brutto (DNB) na ODA, w tym 0,15–0,20% DNB na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych; mając na uwadze, że państwa członkowskie, które przystąpiły do UE w 2004 r. lub później, zobowiązały się do dążenia do realizacji celu dotyczącego przeznaczania na pomoc 0,33% DNB, ale dotychczas żadne z nich tego celu nie osiągnęło;

L.  mając na uwadze, że wiele krajów słabiej rozwiniętych to państwa niestabilne lub państwa o zdestabilizowanej sytuacji w wyniku zdarzeń zewnętrznych, takich jak konflikty zbrojne, epidemie (np. epidemia wirusa Ebola), klęski żywiołowe, oraz mając na uwadze, że potrzebują one większego wsparcia;

M.  mając na uwadze, że zmniejszenie ubóstwa, wzrost gospodarczy i bezpieczeństwo zależą w znacznej mierze od zdolności państwa do wykonywania funkcji związanych ze sprawowaniem władzy w celu zapewnienia praworządności oraz do oferowania podstawowych usług publicznych, takich jak dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady odpowiedzialności za własny rozwój; mając na uwadze, że kraje te potrzebują w szczególności większego wsparcia we wprowadzaniu solidnego systemu opieki zdrowotnej;

N.  mając na uwadze, że program działań na rzecz rozwoju poszerza się, oraz że w związku z tym ważne jest, aby uznać znaczenie podejmowanych wysiłków wykraczających poza ODA i w dalszym ciągu do tych wysiłków zachęcać; mając na uwadze, że pomimo trudnej sytuacji budżetowej w wielu państwach OECD, utrzymano wysokie poziomy ODA, która w 2013 r. osiągnęła najwyższy w historii poziom 134,8 mld USD; mając na uwadze, że ODA może być katalizatorem służącym przyciąganiu inwestycji prywatnych, i należy zaznaczyć w tym kontekście znaczenie innowacyjnych instrumentów finansowych;

O.  mając na uwadze, że sektor prywatny i bezpośrednie inwestycje zagraniczne, o ile są odpowiednio uregulowane i powiązane z konkretnymi usprawnieniami gospodarki krajowej, mają istotny potencjał przyczyniania się do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju, o czym mowa we wniosku UNCTAD w sprawie planu działania dotyczącego inwestycji w cele zrównoważonego rozwoju;

P.  mając na uwadze, że kraje rozwijające się odczuwają różne – pozytywne i negatywne – skutki przepływu kapitału prywatnego; mając na uwadze, że przepływy finansowe ze źródeł prywatnych do krajów rozwijających się są istotne, lecz podlegają znacznym wahaniom, są nierównomiernie rozłożone i często powiązane z odpływem kapitału (jak np. w przypadku repatriacji zysków), który od 2010 r. przekracza poziom nowego napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

Q.  mając na uwadze, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu powszechnego i otwartego procesu – zarówno na szczeblu krajowym, jak i globalnym – oraz przyczynia się do dobrych rządów i rozliczalności; mając na uwadze wzajemną niekompatybilność pomocy rozwojowej i korupcji;

R.  mając na uwadze, że należy wspierać ubankowienie w krajach rozwijających się;

S.  mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie jako najwięksi darczyńcy pomocy rozwojowej muszą poprowadzić proces finansowania rozwoju i pomóc w wypracowaniu wiarygodnej odpowiedzi na wyzwania w dziedzinie finansowania rozwoju, zapewniając spójność polityki na rzecz rozwoju w programie działań na okres po 2015 r.; mając na uwadze, że inne kraje rozwinięte i wschodzące powinny podążać za przykładem UE;

Globalne partnerstwo

1.  z zadowoleniem przyjmuje pierwszy projekt dokumentu końcowego Trzeciej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju i wzywa UE i jej państwa członkowskie do jego poparcia;

2.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie podsumowujące opracowane przez sekretarza generalnego ONZ oraz przyjęte w nim prowadzące do przemian, uniwersalne, całościowe i zintegrowane podejście do ambitnego światowego partnerstwa na rzecz nowych celów rozwoju i związanych z nimi ram finansowych, skoncentrowane na eliminacji ubóstwa, na uniwersalnym charakterze praw człowieka i równości płci; twierdzi, że takie ambitne partnerstwo nie powiedzie się bez kompleksowych i istotnych środków służących wdrożeniu;

3.  wzywa UE, aby potwierdziła swoje polityczne przywództwo na wszystkich etapach procesu przygotowawczego do zdefiniowania ram zrównoważonego rozwoju, odnowionego porozumienia w sprawie finansowania rozwoju i innych metod realizacji zgodnie z zobowiązaniami i wartościami określonymi w traktatach założycielskich UE; jest zdania, że udzielanie pomocy rozwojowej przez UE nie powinno być uwarunkowane przez innych partnerów będących darczyńcami;

4.  domaga się, by UE i jej państwa członkowskie utrzymały swoją pozycję głównych darczyńców pomocy rozwojowej, dążąc jednocześnie do wspólnej odpowiedzialności; wzywa kraje o wysokim dochodzie, kraje o dochodzie średnim wyższym i gospodarki wschodzące do podjęcia znacznych zobowiązań;

5.  wyraża zadowolenie z komunikatu Komisji pt. „Globalne partnerstwo na rzecz eliminacji ubóstwa i osiągnięcia zrównoważonego rozwoju po 2015 r.” z powodu jego wszechstronności, skupienia się na spójności politycznej i z powodu potwierdzenia, że UE pragnie w pełni wywiązać się ze swoich zadań w tym partnerstwie światowym; ubolewa jednak, że nie wykazano się pełnym zaangażowaniem na rzecz harmonogramu przyszłej realizacji celów finansowych;

Międzynarodowe finansowanie publiczne

6.  podkreśla, że ODA to w dalszym ciągu kluczowy instrument finansowania rozwoju; wzywa UE i jej państwa członkowskie do ponownego niezwłocznego zobowiązania się do realizacji celu dotyczącego przeznaczenia 0,7% DNB na ODA, przy czym 50% ODA i co najmniej 0,2% DNB powinno być zarezerwowane na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych, oraz do przedstawienia – przy uwzględnieniu ograniczeń budżetowych – wieloletnich harmonogramów budżetowych zakładających zwiększenie tych poziomów finansowania do 2020 r.; z zadowoleniem przyjmuje zdecydowane stanowisko UE, że wysiłki należy skoncentrować zarówno na ilości, jak i na jakości pomocy rozwojowej; wzywa innych partnerów rozwojowych i kraje wschodzące do zwiększenia pomocy rozwojowej, a Komisję i państwa członkowskie do przekonania publicznych i prywatnych darczyńców na całym świecie do spełnienia ich obietnic finansowych i podjęcia nowych zobowiązań; podkreśla, że wszyscy darczyńcy powinni dopilnować, aby w ramach ODA rzeczywiście przekazywano środki krajom rozwijającym się;

7.  podkreśla, że UE i inne kraje rozwinięte muszą dotrzymać swojego zobowiązania do przekazywania zwiększonego, nowego i dodatkowego finansowania na działania w związku ze zmianą klimatu, służącego osiągnięciu celu polegającego na wspólnym zgromadzeniu do roku 2020 rocznej kwoty 100 mld USD pochodzącej z szerokiego wachlarza źródeł, publicznych i prywatnych, dwustronnych i wielostronnych, w tym ze źródeł alternatywnych; ubolewa nad brakiem postępów w sprawie dodatkowości finansowania działań w związku ze zmianą klimatu względem ODA; apeluje o podjęcie przez kraje rozwinięte i wschodzące wspólnych międzynarodowych wysiłków na rzecz znalezienia nowych i dodatkowych środków finansowych na działania w związku ze zmianą klimatu dla krajów rozwijających się, jednak nie kosztem budżetu na rzecz rozwoju, w ramach porozumienia w sprawie globalnych działań związanych z klimatem, które ma zostać zawarte na konferencji w Paryżu w grudniu 2015 r.; jest zdania, że UE powinna zaproponować etapy pośrednie służące osiągnięciu pełnej dodatkowości; wzywa państwa członkowskie do wykorzystania dochodów zgromadzonych na rynkach emisji na finansowanie działań w związku ze zmianą klimatu w krajach rozwijających się; wzywa również gospodarki wschodzące do znalezienia środków finansowych na działania w związku ze zmianą klimatu dla krajów rozwijających się;

8.  popiera innowacyjne źródła dodatkowego finansowania na cele rozwojowe i klimatyczne, w tym podatki od transakcji finansowych i od emisji CO2 przez międzynarodowy transport lotniczy i morski oraz automatyczną alokację przychodów z rynku emisji; z zadowoleniem przyjmuje dalsze starania europejskie i międzynarodowe w celu wskazania dalszych dodatkowych źródeł finansowania;

9.  podkreśla, że ODA powinna pozostać standardowym elementem podejmowanych wysiłków finansowych; popiera wprowadzenie uzupełniającego wskaźnika o nazwie „całkowite oficjalne wsparcie na rzecz zrównoważonego rozwoju (TOSSD)”, pod warunkiem że zostanie jasno zaznaczone, że wskaźnik ten w żadnej mierze nie zastępuje instrumentu ODA ani nie umniejsza jego znaczenia;

10.  zauważa, że choć większość ODA jest świadczona w formie dotacji, to pożyczki dotowane są również ważne, lecz przyczyniają się do zadłużenia i mogą skutkować bańką zadłużeniową, zwłaszcza w krajach Afryki Subsaharyjskiej i Karaibów, które dysponują ograniczonymi przychodami na obsługę zadłużenia; w związku z tym wzywa darczyńców do przekazywania pomocy krajom najsłabiej rozwiniętym w formie dotacji; uważa, że pożyczki dotowane mogą nie być odpowiednim instrumentem w odniesieniu do inwestycji w sektory społeczne, w przypadku których nie zakłada się generowania zysków; z zadowoleniem przyjmuje zawarte przez Komitet Pomocy Rozwojowej OECD (OECD-DAC) porozumienie w sprawie modernizacji sprawozdawczości związanej z pożyczkami dotowanymi poprzez wprowadzenie systemu ekwiwalentów dotacji na potrzeby obliczania wartości ODA;

11.  zauważa, że UE jest największym darczyńcą pomocy rozwojowej na świecie, niosącym prawie 60% oficjalnej światowej pomocy rozwojowej; zwraca się jednak do Komisji o dostarczenie jasnych i przejrzystych danych dotyczących tego, jaka część budżetu ogólnego jest przeznaczana na pomoc rozwojową UE, tak aby można było dokonać oceny działań podjętych przez wszystkich darczyńców europejskich w związku z konsensusem z Monterrey; wyraża również ubolewanie w związku z tym, że wysokość wkładów finansowych UE na rzecz krajów rozwijających się jest słabo widoczna, i zwraca się do Komisji o utworzenie odpowiednich i ukierunkowanych narzędzi komunikacyjnych i informacyjnych w celu zwiększenia widoczności pomocy rozwojowej UE;

12.  wzywa UE do uwzględnienia długoterminowych wymogów finansowych poprzez opowiedzenie się za bardziej strategicznym, ambitnym i uniwersalnym podejściem zgodnym z celami zrównoważonego rozwoju oraz poprzez realizowanie takiego podejścia;

13.  przypomina, że oprócz rezerwy na pomoc nadzwyczajną w wysokości 2,2 mld EUR wkład z budżetu UE na rzecz finansowania rozwoju w latach 2014–2020 ma wynieść 19,7 mld EUR na współpracę rozwojową i 6,8 mld EUR na pomoc humanitarną; zwraca również uwagę na Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) dysponujący środkami w wysokości 30,5 mld EUR; opowiada się za włączeniem EFR do budżetu, co przyniosłoby korzyści w postaci większej przejrzystości, widoczności, wydajności i skuteczności; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że powyborczy śródokresowy przegląd i rewizja wieloletnich ram finansowych są okazją do uwzględnienia rosnących potrzeb strukturalnych w zakresie pomocy humanitarnej oraz potrzeb rozwojowych najuboższych i najmniej stabilnych krajów;

14.  zauważa, że w budżecie na 2015 r. przeznacza się 2,4 mld EUR w środkach na zobowiązania (2,1 mld EUR w środkach na płatności) na współpracę na rzecz rozwoju, a także 928,8 mln EUR w środkach na zobowiązania (918,8 mln EUR w środkach na płatności) na pomoc humanitarną; popiera działania podejmowane w celu ograniczenia liczby nieuregulowanych rachunków, aby w szczególności zapewnić stabilność finansową najsłabszych partnerów, a także podkreśla znaczenie zasady równowagi między zobowiązaniami i płatnościami w odniesieniu do pomocy humanitarnej, gdyż do kryzysów dochodzi coraz częściej i środki należy wydatkować szybko;

15.  wzywa UE do zagwarantowania, by negocjacje w sprawie światowego programu działań na rzecz rozwoju, finansowania rozwoju oraz zmiany klimatu po roku 2015 były w wiarygodny sposób powiązane z nowymi ramami działania na rzecz redukcji ryzyka klęsk żywiołowych z Sendai na lata 2015–2030 w celu budowania odporności i przygotowania przy jednoczesnym realizowaniu światowego celu niepozostawiania nikogo samemu sobie;

16.  przypomina, że współpraca na rzecz rozwoju stanowi wspólny obowiązek UE i jej państw członkowskich, a ponadto że musi ona być zgodna z zasadą komplementarności i koordynacji; podkreśla potrzebę zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych w proces koordynacji;

17.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania programu skuteczności pomocy w oparciu o zobowiązania określone w Partnerstwie z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju, zmniejszenia fragmentacji pomocy dzięki mechanizmowi finansowania łączonego oraz lepszej koordynacji różnych mechanizmów świadczenia pomocy i zainteresowanych stron; podkreśla, że finansowanie rozwoju powinno być w całości ukierunkowane na osoby ubogie, przy jego udzielaniu należy uwzględniać problematykę płci, powinno ono być racjonalne ekologicznie i odporne na zmianę klimatu;

18.  przypomina, że zgodnie z TFUE zmniejszenie, a docelowo likwidacja ubóstwa to główny cel UE w dziedzinie rozwoju, natomiast podstawą działań na rzecz rozwoju w dalszym ciągu powinna być ochrona praw człowieka, równość płci, spójność społeczna i walka z przejawami nierówności;

19.  podkreśla znaczenie jasnego określenia priorytetów po stronie wydatków, ze szczególnym uwzględnieniem działań w dziedzinie opieki zdrowotnej, edukacji, zaopatrzenia w energię i wodę, a także w dziedzinie infrastruktury; podkreśla potrzebę podejmowania dalszych wysiłków i dokonywania dalszych usprawnień w zakresie skuteczności pomocy poprzez lepsze koordynowanie poszczególnych mechanizmów pomocy i darczyńców;

20.  podkreśla, że w ramach ODA należy priorytetowo traktować podstawowe usługi społeczne przeznaczone dla wszystkich oraz „dobra publiczne”, które są mniej skutecznie dostarczane przez sektor prywatny, takie jak szkolnictwo podstawowe, siatki bezpieczeństwa socjalnego, służba zdrowia czy infrastruktura sanitarna, wodociągowa i energetyczna, tak aby kraje rozwijające się mogły osiągnąć pełny potencjał; podkreśla, że dostępność powinna być kluczowym kryterium w międzynarodowym finansowaniu publicznym w celu promowania powszechnych i sprzyjających włączeniu społecznemu usług i infrastruktury;

21.  podkreśla potrzebę zadbania o to, by najsłabsze grupy ludności mogły korzystać z szans rozwojowych; w związku z tym przypomina, że przekazywanie pomocy wyłącznie za pośrednictwem rządów grozi niewystarczającym finansowaniem zmarginalizowanych lub słabych społeczności lokalnych;

22.  podkreśla wagę uruchamiania przez banki rozwoju dodatkowych środków na rzecz zmniejszania różnic dotyczących finansowania infrastruktury oraz dostępu do kredytów w krajach rozwijających się, którym to środkom muszą towarzyszyć mechanizmy monitorowania i oceny oddziaływania;

23.  podkreśla, że jest absolutnie konieczne, aby UE dążyła do najwyższego stopnia koordynacji w celu osiągnięcia spójności z innymi obszarami polityki (ochrona środowiska, migracja, handel międzynarodowy, prawa człowieka, rolnictwo itp.) i uniknięcia dublowania pracy oraz niekonsekwencji w działaniach; przypomina, że na mocy traktatu lizbońskiego (art. 208 TFUE) spójność polityki w dziedzinie rozwoju urosła do rangi zobowiązania traktatowego;

Uruchomienie zasobów krajowych i międzynarodowa współpraca podatkowa

24.  podkreśla, że uruchamianie zasobów krajowych jest bardziej przewidywalnym i zrównoważonym instrumentem niż pomoc zagraniczna i musi być kluczowym źródłem finansowania; zachęca kraje rozwijające się do wysiłków w celu uruchamiania większych zasobów krajowych; podkreśla znaczenie sprawniejszego poboru podatków krajowych w krajach rozwijających się oraz konieczność zapewnienia solidnych, zrównoważonych, sprawiedliwych i skutecznych systemów podatkowych, które są ukierunkowane na osoby ubogie, wrażliwe na potrzeby najsłabszych grup i cechują się poszanowaniem międzynarodowych zobowiązań w zakresie zrównoważonego rozwoju; apeluje o zlikwidowanie szkodliwych dotacji w dziedzinie energii (zwłaszcza paliw kopalnych), rybołówstwa i rolnictwa;

25.  zwraca się do Komisji o zwiększenie pomocy na rzecz budowania zdolności w obszarach administracji podatkowej, zarządzania finansowego, zarządzania finansami publicznymi, zwalczania korupcji, odzyskiwania aktywów pochodzących z kradzieży oraz zwalczania oszustw podatkowych i manipulowania cenami transferowymi; jest zdania, że Unia ma w tej dziedzinie kluczową rolę do odegrania; przypomina o znaczeniu podziału dochodów pochodzących z opodatkowania zasobów naturalnych, zwłaszcza poprzez utworzenie państwowych funduszy majątkowych; podkreśla potrzebę przyspieszenia i zintensyfikowania podejmowanych obecnie wysiłków służących usprawnieniu sprawozdawczości budżetowej oraz apeluje o większą harmonizację stosowanych przez poszczególne kraje praktyk z zakresu sprawozdawczości budżetowej;

26.  apeluje do UE i jej państw członkowskich o czynne zwalczanie rajów podatkowych, uchylania się od opodatkowania i nielegalnych przepływów finansowych, które to zjawiska przyćmiewają pomoc rozwojową i przyczyniają się do długów krajów rozwijających się, o współpracę z krajami rozwijającymi się w zakresie przeciwdziałania agresywnym praktykom unikania opodatkowania przez niektóre przedsiębiorstwa ponadnarodowe oraz o poszukiwanie sposobów pomocy krajom rozwijającym się w opieraniu się presji dotyczącej uczestnictwa w konkurencji podatkowej, ponieważ zagraża ona mobilizacji zasobów krajowych na rzecz rozwoju;

27.  popiera utworzenie międzyrządowego organu na rzecz współpracy podatkowej pod auspicjami ONZ; zachęca do automatycznej wymiany informacji; wzywa do sporządzenia publicznych rejestrów własności rzeczywistej i do wprowadzenia wymogu obowiązkowej sprawozdawczości w odniesieniu do korporacji ponadnarodowych we wszystkich sektorach z podziałem na poszczególne kraje, a także do zapewnienia – podczas negocjacji konwencji podatkowych i umów inwestycyjnych z krajami rozwijającymi się – sprawiedliwego podziału praw do nakładania podatku;

28.  uważa, że międzynarodowe przepisy dotyczące podatku od osób prawnych powinny obejmować zasadę, że podatki należy płacić tam, gdzie jest czerpana lub tworzona wartość;

29.  podkreśla decydujące znaczenie dobrych rządów, ochrony praw człowieka, praworządności, ram instytucjonalnych i instrumentów regulacyjnych; popiera zwłaszcza inwestycje w budowanie potencjału, podstawowe usługi społeczne takie jak edukacja i opieka medyczna (zapewnienie powszechnej ochrony zdrowia), w tym prawa i zdrowie seksualne i reprodukcyjne, żywienie, usługi publiczne i ochrona socjalna oraz zwalczanie ubóstwa (w tym ubóstwa dzieci) i nierówności (w tym nierówności pod względem płci); uznaje potrzebę budowania dostępnej infrastruktury i realizowania wybiórczych inwestycji publicznych, jak też zrównoważonego wykorzystywania zasobów naturalnych, w tym przez przemysł wydobywczy;

30.  podkreśla, że finansowanie rozwoju musi wzmacniać dostępne zasoby służące promowaniu równości płci, praw kobiet i wzmocnienia ich pozycji; podkreśla szczególną rolę kobiet w społeczeństwie i zwraca uwagę, że powinno to obejmować sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci, ukierunkowane inwestycje w kluczowych sektorach, takich jak zdrowie i edukacja, oraz działania mające służyć zapewnieniu, by w ramach finansowania rozwoju zawsze w pełni uwzględniano sytuację kobiet i dziewcząt;

31.  apeluje o większe finansowanie działalności badawczo-rozwojowej w dziedzinie nauki, technologii i innowacji w krajach rozwijających się, a jednocześnie uznaje, że to finansowanie powinno mieć wymiar zarówno krajowy, jak i międzynarodowy; wzywa do promowania badań i rozwoju, które mogą przyspieszyć postępy w podejmowaniu skomplikowanych wyzwań i w działaniach na rzecz dobrego zarządzania globalnymi dobrami publicznymi, takimi jak technologia i innowacje w dziedzinie zdrowia; zauważa w związku z tym ważną rolę mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw; apeluje o dokonanie przeglądu systemów ochrony praw własności intelektualnej, które zostały wprowadzone w krajach rozwijających się na podstawie umów o wolnym handlu, w celu zidentyfikowania wszelkich szkodliwych skutków dla zdrowia publicznego, środowiska naturalnego czy transferu technologii;

Sektor prywatny i społeczeństwo obywatelskie

32.  podkreśla istotne znaczenie ustanowienia sprzyjających warunków dla przedsiębiorczości prywatnej w krajach rozwijających się, zwłaszcza dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw, ponieważ odgrywają one zasadniczą rolę jako siła napędowa tworzenia miejsc pracy i pobudzania wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu; wzywa w szczególności do dalszego wzmacniania systemów mikrokredytów i gwarancji; obstaje przy konieczności dalszego rozwijania lokalnych i regionalnych banków oraz spółdzielni kredytowych w celu znaczącego obniżenia nadmiernych stóp procentowych kredytów rynkowych, co pozwoli lepiej wspierać rozwój społeczności lokalnych na szczeblu lokalnym(17); apeluje o to, by sektor prywatny dostosował się do celów zrównoważonego rozwoju dzięki odpowiednim partnerstwom, instrumentom finansowym, zachętom, ramom rozliczalności i skutecznej społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; przypomina o konieczności przestrzegania uzgodnionych norm międzynarodowych, takich jak normy Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) i wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka;

33.  podkreśla konieczność działań na rzecz udostępniania przedsiębiorstwom narzędzi informacyjnych, szkoleniowych i platform doradczych niezbędnych dla ich rozwoju;

34.  podkreśla, że aby uzyskać długotrwale ożywienie gospodarki, niezbędne jest zapewnienie osobom młodym i kobietom dostępu do kredytów wspierających tworzenie nowych przedsiębiorstw;

35.  podkreśla, że zbiorowa przedsiębiorczość zrzeszeń producentów zapewnia spójność społeczną, przez co odgrywa rolę w zapobieganiu konfliktom na tle etnicznym i religijnym;

36.  twierdzi, że wsparcie UE dla sektora prywatnego i współpraca z nim może i musi przyczyniać się do ograniczenia ubóstwa i nierówności oraz poszanowania i wspierania praw człowieka, norm środowiskowych, zobowiązań dotyczących klimatu i dialogu społecznego; apeluje o ustanowienie prawnie wiążących ram dotyczących przedsiębiorstw, w tym korporacji ponadnarodowych, i obejmujących mechanizm dotyczący rozpatrywania skarg;

37.  wzywa UE do ustanowienia wraz z krajami rozwijającymi się ram regulacyjnych – zgodnie z opracowanymi przez UNCTAD kompleksowymi ramami polityki inwestycyjnej na rzecz zrównoważonego rozwoju – które pobudzą bardziej odpowiedzialne, przejrzyste i rozliczalne inwestycje przyczyniające się do rozwoju społecznie świadomego sektora prywatnego w krajach rozwijających się;

38.  wzywa Komisję do wspierania większego dostępu do finansowania dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw i spółdzielni w krajach rozwijających się; podkreśla znaczenie systemów mikrokredytów, zwłaszcza dla kobiet; zachęca do dalszego rozwijania lokalnych i regionalnych banków oraz spółdzielni kredytowych; zwraca się do Komisji o zachęcanie krajów rozwijających się do wprowadzania polityki i ram prawnych prowadzących do rozwoju usług bankowych; wskazuje na potrzebę zapewnienia – różnym grupom, w tym ludziom ubogim, kobietom i innym najbardziej narażonym grupom – informacji i szkoleń z dziedziny finansów, korzystania z produktów bankowych i ubezpieczeniowych oraz powiązanych nowych technologii;

39.  przypomina, że sama pomoc publiczna zdecydowanie nie wystarcza na pokrycie wszystkich potrzeb inwestycyjnych w krajach rozwijających się; w związku z tym obstaje przy wykorzystywaniu efektu dźwigni wywieranego przez łączenie instrumentów finansowania i partnerstwa publiczno-prywatne (PPP), które stanowią środki pozwalające zwiększyć oddziaływanie pomocy rozwojowej, co umożliwia przyciąganie finansowania prywatnego i wspieranie lokalnych przedsiębiorstw; podkreśla jednak, że instrumenty łączone nie mogą zastępować odpowiedzialności państwa w zakresie zaspokajania potrzeb społecznych, a ponadto powinny być wdrażane zgodnie z krajowymi celami rozwojowymi i z zasadami skuteczności rozwoju; promuje partnerstwo publiczno-prywatne, zwłaszcza w dziedzinie badań naukowych powiązanych z inicjatywą na rzecz innowacyjnych leków, takich jak program Ebola+;

40.  apeluje o przyjęcie norm i kryteriów międzynarodowych oraz analizy ryzyka kredytowego w odniesieniu do projektów dotyczących instrumentów łączonych i partnerstw publiczno-prywatnych, które przyciągają finansowanie prywatne i wspierają lokalne przedsiębiorstwa, przestrzegając uzgodnionych norm MOP, WHO i międzynarodowych norm w zakresie praw człowieka; wzywa Komisję, która pragnie znacznego rozszerzenia wykorzystywania instrumentów łączonych w przyszłości, by wdrożyła zalecenia zawarte w sprawozdaniu specjalnym Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na temat wykorzystywania łączenia instrumentów finansowych oraz by oceniła mechanizm łączenia pożyczek z dotacjami, zwłaszcza pod względem rozwoju i dodatkowości finansowej, przejrzystości oraz rozliczalności; wzywa EBI i inne instytucje finansowania rozwoju do inwestowania przede wszystkim w przedsiębiorstwa i fundusze, które publicznie ujawniają rzeczywistych właścicieli oraz prowadzą sprawozdawczość z podziałem na poszczególne kraje;

41.  popiera większy dostęp do rynku dla krajów rozwijających się, zwłaszcza krajów najsłabiej rozwiniętych, ponieważ może on wzmocnić sektor prywatny i stworzyć zachęty do reform; wzywa Komisję do dopilnowania, by umowy handlowe i inwestycyjne, zwłaszcza z krajami rozwijającymi się, krajami najsłabiej rozwiniętymi i krajami niestabilnymi, były zgodne z celami zrównoważonego rozwoju i wspierały prawa człowieka oraz integrację regionalną; podkreśla, że umowy takie powinny podlegać ocenom skutków do celów zrównoważonego rozwoju; popiera propozycję Komisji, by zaktualizować strategię dotyczącą pomocy na rzecz wymiany handlowej w świetle wyników negocjacji na temat okresu po 2015 r. oraz by w sposób szczególny i odrębny traktować w umowach handlowych kraje rozwijające się, kraje najsłabiej rozwinięte i kraje niestabilne, przy jednoczesnym poszanowaniu ich uprawnień politycznych do podejmowania suwerennych decyzji zgodnie z uwarunkowaniami krajowymi i potrzebami ich ludności;

42.  apeluje o podjęcie działań służących zwiększeniu wykorzystania w działalności prowadzonej przez sektor publiczny krajowych procedur zamówień publicznych i zwiększenie przejrzystości tych procedur, a także apeluje o wzmocnienie organów ds. konkurencji w krajach rozwijających się;

43.  podkreśla pozytywny wkład migrantów na rzecz rozwoju ich krajów pochodzenia oraz apeluje o skuteczniejszą i bardziej innowacyjną współpracę krajów pochodzenia i krajów docelowych w dziedzinie polityki migracyjnej; zwraca uwagę na znaczne i coraz większe przepływy finansowe w postaci przekazów pieniężnych z diaspory oraz popiera utworzenie funduszy diaspory; apeluje o dalsze wysiłki służące zmniejszeniu kosztów tych przekazów, aby zwiększyć wpływ przekazów na rozwój lokalny w krajach pochodzenia;

44.  apeluje o większy udział władz lokalnych i społeczeństwa obywatelskiego – w tym organizacji pozarządowych działających w społecznościach lokalnych – w dyskusjach na temat priorytetów rozwoju, a zwłaszcza w konferencji w Addis Abebie, a także apeluje o wdrażanie programu działań na okres po 2015 r. w sposób bardziej sprzyjający włączeniu społecznemu i gwarantujący większą rozliczalność; podkreśla rolę organizacji pozarządowych w realizowaniu działań na miejscu oraz w rozwijaniu rozliczalności, a także mechanizmów monitorowania i przeglądu; uznaje, że rola władz lokalnych we wdrażaniu celów zrównoważonego rozwoju wymaga przydziału niezbędnych środków; apeluje o to, by w ramach dyskusji nad programem działań na okres po 2015 r. w większym stopniu konsultowano się z młodymi ludźmi, zwłaszcza z wykorzystaniem innowacyjnych technologii komunikacyjnych; podkreśla rolę delegatur UE jako ogniwa ułatwiającego prowadzenie takiego dialogu;

Globalne zarządzanie

45.  przypomina o zasadniczej roli ONZ – we współpracy z innymi istniejącymi instytucjami i forami, takimi jak OECD – w globalnym zarządzaniu gospodarką i rozwojem; apeluje o równą i zrównoważoną pod względem płci reprezentację wszystkich krajów w instytucjach wielostronnych i innych organach ustalających normy i standardy, w tym w międzynarodowych instytucjach finansowych; przypomina, że wszystkie międzynarodowe instytucje finansowe powinny przestrzegać podstawowych norm w zakresie przejrzystości – zgodnie z postanowieniami Karty przejrzystości dla międzynarodowych instytucji finansowych – oraz ustanawiać strategie służące podawaniu informacji do wiadomości publicznej;

46.  nalega na ułatwienie wprowadzania rozwiązań na rzecz zrównoważonego poziomu zadłużenia, w tym norm odpowiedzialnego udzielania i zaciągania pożyczek, za pomocą wielostronnych ram prawnych dla procesów restrukturyzacji długu państwowego z myślą o zmniejszeniu ciężaru zadłużenia i uniknięciu niezrównoważonego poziomu zadłużenia; wzywa UE do konstruktywnego włączenia się w prowadzone w ramach ONZ negocjacje na temat tych ram; wzywa UE do dążenia do wprowadzenia zasad UNCTAD w zakresie odpowiedzialnych transakcji dotyczących długu państwowego realizowanych zarówno przez pożyczkobiorców, jak i pożyczkodawców;

47.  z zadowoleniem przyjmuje międzynarodowe wysiłki na rzecz zmniejszenia międzynarodowych zobowiązań dłużnych krajów dotkniętych epidemią eboli, aby pomóc im stawić czoło kryzysom gospodarczym wywołanym tą epidemią;

48.  apeluje o przegląd programów i instrumentów organizacji międzynarodowych dotyczących pomocy finansowej na rzecz rozwoju, aby dostosować je do nowych celów zrównoważonego rozwoju; wzywa zwłaszcza Europejski Bank Inwestycyjny, Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy do ustanowienia najwyższych standardów odpowiedzialnego finansowania oraz do większego ukierunkowania ich zasobów na potrzeby krajów rozwijających się, w tym poprzez obopólnie skuteczne instrumenty pożyczkowe dla osób ubogich; apeluje zwłaszcza o zwiększenie kwot dostępnych dla Europejskiego Banku Inwestycyjnego, w sposób wykraczający poza jego obecne uprawnienia, w celu dalszego zwiększania udzielanego przez ten bank finansowania na rzecz krajów o niskich dochodach;

Monitorowanie, rozliczalność i przegląd

49.  apeluje o osiągnięcie podczas konferencji w Addis Abebie porozumienia w sprawie solidnych, przejrzystych i dostępnych ram monitorowania i rozliczalności na rzecz skutecznego śledzenia inwestycji i postępów w zakresie konkretnych zobowiązań i celów oraz skutecznych działań następczych w tej dziedzinie; wzywa do podjęcia międzynarodowej inicjatywy służącej podniesieniu jakości statystyk, danych i informacji, w tym danych segregowanych według kryterium dochodu, płci, wieku, rasy, pochodzenia etnicznego i statusu migracyjnego, niepełnosprawności, położenia geograficznego i innych cech istotnych w kontekście krajowym; zwraca się do wszystkich stron o zapewnienie przejrzystego i skutecznego świadczenia pomocy i dostarczania finansowania, zwłaszcza poprzez podpisanie i skuteczne przestrzeganie postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji oraz poprzez podjęcie zobowiązania do systematycznej publikacji dokładnych, terminowych i porównywalnych danych dotyczących przychodów i wydatków, a także dokumentacji budżetowej; w szczególności zwraca się do Komisji o dalsze monitorowanie i kontrolowanie mechanizmów finansowania przez nią programów i projektów pomocowych oraz o podejmowanie odpowiednich działań na wypadek udowodnienia korupcji i niegospodarności; apeluje również do Komisji o udoskonalenie wsparcia w celu wzmocnienia sądownictwa i organów antykorupcyjnych w krajach rozwijających się;

50.  wzywa do podjęcia międzynarodowej inicjatywy służącej podniesieniu jakości statystyk, danych i informacji w celu śledzenia wydatków, inwestycji i postępów dotyczących konkretnych zobowiązań i celów; z zadowoleniem przyjmuje podejmowane na szczeblu globalnym wysiłki zmierzające do zapewnienia, by dane wykorzystywane przy realizacji celów zrównoważonego rozwoju były w wystarczająco szczegółowy sposób podzielone ze względu na dochód, płeć, wiek i inne wskaźniki, tak aby możliwe było skuteczne monitorowanie wpływu polityk;

51.  ponownie wyraża przekonanie, że konieczny jest nowy zestaw wskaźników uzupełniających PKB, aby uwzględnić nowe wyzwania społeczne i środowiskowe; ten zestaw wskaźników powinien obejmować w szczególności wskaźnik rozwoju społecznego, współczynnik Giniego, wskaźnik równości płci, ślad węglowy i ślad ekologiczny;

o
o   o

52.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/ wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych i mediatorom procesu przygotowawczego do Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju.

(1) http://unctad.org/en/publicationslibrary/wir2014_en.pdf (2) http://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:afc5ef38-ad24-11e4-b5b2-01aa75ed71a1.0017.01/DOC_1&format=PDF (3) http://eur-lex.europa.eu/resource.html?uri=cellar:441ba0c0-eb02-11e3-8cd4-01aa75ed71a1.0013.01/DOC_1&format=PDF (4) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52013DC0531&qid=1425656991113&from=PL (5) http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52013DC0092&qid=1425657249973&from=PL (6) http://eu-un.europa.eu/articles/en/article_15873_en.htm (7) http://eu-un.europa.eu/articles/en/article_14363_en.htm (8) http://eu-un.europa.eu/articles/en/article_13692_en.htm (9) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0059. (10) Dz.U. C 8 E z 14.1.2010, s. 1. (11) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0063. (12) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0163. (13) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0394. (14) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0205. (15) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0119. (16) Dz.U. L 136 z 9.5.2014, s. 1. (17) Sprawozdanie w sprawie wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw w krajach rozwijających się z wykorzystaniem instytucji pośrednictwa finansowego, Dalberg, listopad 2011 r., www.eib.org.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie bezpieczniejszej opieki zdrowotnej w Europie: zwiększenie bezpieczeństwa pacjenta i przeciwdziałanie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (2014/2207(INI))

P8_TA(2015)0197 A8-0142/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego zalecenia Rady w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną(1),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną(2),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2011 r. dotyczący planu działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (COM(2011)0748),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie skutków oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe w sektorze medycznym i weterynaryjnym – perspektywa „Jedno zdrowie”,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie wyzwań związanych z drobnoustrojami – rosnące zagrożenia związane z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe(3),

–  uwzględniając sprawozdania Komisji dla Rady z dnia 13 listopada 2012 r. oraz 19 czerwca 2014 r., przygotowane na podstawie sprawozdań państw członkowskich, dotyczące wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną (COM(2012)0658 i COM(2014)0371),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 października 2013 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady na podstawie sprawozdań państw członkowskich dotyczących wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną(4),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1082/2013/UE z dnia 22 października 2013 r. w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia,

–  uwzględniając specjalne badanie Eurobarometru nr 411 pt. „Bezpieczeństwo pacjentów i jakość opieki”,

–  uwzględniając sprawozdanie z postępów realizacji planu działania na rzecz zwalczania rosnącego zagrożenia związanego z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe (SANTE/10251/2015),

–  uwzględniając wniosek z dnia 10 września 2014 r. w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych (2014/0257(COD)),

–  uwzględniając „Ramy normalizacyjne międzynarodowej klasyfikacji na rzecz bezpieczeństwa pacjentów”, opracowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO),

–  uwzględniając starania łotewskiej prezydencji o rozwiązaniu problemu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, zwłaszcza w odniesieniu do gruźlicy i gruźlicy wielolekoopornej,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2014 r. w sprawie bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną i oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,

–  uwzględniając pierwsze wspólne sprawozdanie Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) i Europejskiej Agencji Leków (EMA) ws. zintegrowanej analizy spożycia środków przeciwdrobnoustrojowych i oporności bakterii obecnych w przewodzie pokarmowym człowieka i zwierząt hodowlanych na środki przeciwdrobnoustrojowe (Wspólna międzyagencyjna analiza spożycia środków przeciwdrobnoustrojowych i oporności na te środki – JIACRA),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8–0142/2015),

A.  mając na uwadze, że kluczem do całościowej jakości służby zdrowia jest bezpieczeństwo pacjentów, którego istotnymi elementami są kultura służby zdrowia i zarządzanie zdarzeniami niepożądanymi;

B.  mając na uwadze, że obecnie dostępne są jedynie ograniczone dane nt. rozpowszechnienia i częstotliwości zdarzeń niepożądanych w systemach opieki zdrowotnej w państwach członkowskich, jednak ilość tych danych stale wzrasta, przy czym najnowsze dostępne dane pochodzą z 2008 r.;

C.  mając na uwadze, że według szacunków od 8% do12% pacjentów przyjmowanych do szpitali w UE dotykają zdarzenia niepożądane związane ze świadczoną opieką zdrowotną, a niemal połowy tych zdarzeń można by uniknąć;

D.  mając na uwadze, że najczęściej występujące zdarzenia niepożądane związane z opieką zdrowotną to zakażenia związane z opieką zdrowotną, zdarzenia związane ze stosowanymi lekami i komplikacje występujące w trakcie operacji lub po niej;

E.  mając na uwadze, że bezpieczeństwo pacjentów i jakość opieki zdrowotnej wymaga godnych warunków pracy oraz bezpieczeństwa pracowników służby zdrowia w miejscu pracy, a w szczególności mając na uwadze, że zapewnienie bezpieczeństwa pacjentów, zapobieganie zakażeniom związanym z opieką zdrowotną i ich kontrola oraz zapobieganie rozprzestrzenianiu się bakterii opornych na wiele leków jest bardzo trudne w przepełnionych i cierpiących na braki kadrowe placówkach opieki zdrowotnej;

F.  mając na uwadze, że bieżący kryzys gospodarczy wywiera dodatkową presję na budżet służby zdrowia państw członkowskich, a przez to wpływa na bezpieczeństwo pacjentów, ponieważ w wielu państwach członkowskich zamiast należycie zająć się kwestią wydajności, zmniejszono budżet systemów opieki zdrowotnej i zredukowano w nich zatrudnienie, stosując dość drastyczne cięcia budżetowe;

G.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy dodatkowo pogłębił wcześniejsze nierówności w dostępie do usług zdrowotnych;

H.  mając na uwadze, że szkolenie ustawiczne lekarzy i innych pracowników służby zdrowia ma zasadnicze znaczenie dla unikania zdarzeń niepożądanych, w tym niepożądanego działania leków, które według szacunków kosztują systemy opieki zdrowotnej w UE około 2,7 mld EUR rocznie (wydatki na opiekę) i jest przyczyną 1,1 % wszystkich hospitalizacji w Unii;

I.  mając na uwadze, że skoncentrowane na pacjencie e-zdrowie i leczenie domowe mogą znacznie poprawić jakość i wydajność terapii, przyczyniając się jednocześnie do lepszych wyników służby zdrowia;

J.  mając na uwadze, że podejście interdyscyplinarne zwiększa szanse na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia;

K.  mając na uwadze, że pacjenci, ich rodziny i organizacje odgrywają kluczową rolę w dążeniu do bezpieczniejszej opieki i że należy ich wspierać w odgrywaniu tej roli, zapewniając upodmiotowienie pacjentów i ich udział w procesie opieki zdrowotnej i polityce jej dotyczącej na wszystkich szczeblach;

L.  mając na uwadze, że leczenie domowe może pomagać pacjentom pod względem psychologicznym i przynosić lepsze wyniki opieki zdrowotnej;

M.  mając na uwadze, że odnotowano, iż osoby gorzej poinformowane częściej sięgają po antybiotyki, natomiast pełna wiedza o tych środkach mogłaby zachęcić do ich bardziej odpowiedzialnego stosowania;

N.  mając na uwadze, że 30% do 50% pacjentów nie przyjmuje leków przepisanych przez lekarza lub przyjmuje je niezgodnie z jego zaleceniami;

O.  mając na uwadze związane z przemysłem farmaceutycznym konflikty interesów występujące w szpitalach, wśród lekarzy rodzinnych, a także wśród weterynarzy;

P.  mając na uwadze, że zakażenia związane z opieką zdrowotną są poważnym problemem w obszarze zdrowia publicznego w państwach członkowskich (według danych Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób w UE zakażenia tego typu dotykają średnio jedną dwudziestą hospitalizowanych pacjentów, czyli 4,1 miliona osób rocznie, a ponad 37 000 pacjentów rocznie umiera w UE z powodu tych zakażeń, chociaż uważa się, że 20% do 30 % takich zakażeń można uniknąć dzięki stosowaniu surowych środków higieny oraz programów kontroli), co jest poważnym obciążeniem dla budżetów służby zdrowia;

Q.  mając na uwadze, że często doświadczenia pacjentów i pochodzące od nich informacje różnią się od doświadczeń i informacji pracowników służby zdrowia, i mogą okazać się cenne przy opracowywaniu nowych metod ograniczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną i zapobiegania im;

R.  mając na uwadze wzrastającą liczbę zakażeń związanych z opieką zdrowotną, wywołanych przez bakterie oporne na wiele leków;

S.  mając na uwadze, że na całym świecie rośnie oporność bakteryjnych czynników chorobotwórczych na środki przeciwdrobnoustrojowe, prowadząc do większego rozpowszechnienia zakażeń związanych z opieką zdrowotną oraz niepowodzeń w leczeniu chorób zakaźnych u ludzi i zwierząt na poziomie poszczególnych krajów, Europy i na świecie;

T.  mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami do 2050 r. co roku 10 mln osób na całym świecie będzie umierać z powodu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

U.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich oporność na antybiotyki powszechnie stosowane do walki z bakteriami chorobotwórczymi wynosi co najmniej 25%; mając na uwadze rosnący rozdźwięk między opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe a opracowywaniem nowych antybiotyków i wprowadzaniem ich w praktyce klinicznej, związany z wyzwaniami o charakterze naukowym, regulacyjnym i gospodarczym;

V.  mając na uwadze, że najnowsze badania pokazują, iż w ostatnich latach w UE ogólnie wzrosła oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe w szpitalach, z kilkoma wyjątkami;

W.  mając na uwadze, że według szacunków UE co roku co najmniej 25 000 osób umiera w wyniku zakażenia bakteriami opornymi na środki przeciwdrobnoustrojowe, co – jak się ocenia – kosztuje systemy służby zdrowia 1,5 mld EUR, według informacji z 2011 r. zebranych przez Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC);

X.  mając na uwadze, że według szacunków koszty związane z zakażeniem lekoopornymi drobnoustrojami sięgają 1,5 mld EUR rocznie, co wynika ze wzrostu wydatków na opiekę zdrowotną i ze spadku produktywności; mając na uwadze, że podczas leczenia szpitalnego pacjenci zakażeni opornymi bakteriami muszą być izolowani, co przynosi dodatkowe koszty w wysokości 900 mln EUR i 2,5 mln dodatkowych dni hospitalizacji rocznie;

Y.  mając na uwadze, że do głównych przyczyn rozprzestrzeniania się w szpitalach oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe jest niestosowanie powszechnie przyjętych praktyk z zakresu profilaktyki i kontroli zakażeń;

Z.  mając na uwadze, że skuteczność leków pierwszego rzutu w walce z bakteryjnymi czynnikami chorobotwórczymi coraz bardziej spada z powodu oporności, a leki drugiego lub trzeciego rzutu nie zawsze są dostępne, a często są bardziej toksyczne, droższe i mniej skuteczne niż leki pierwszego rzutu;

AA.  mając na uwadze, że jedną z głównych przyczyn oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe jest niewłaściwe stosowanie tych środków, w tym antybiotyków, a w szczególności stosowanie ich bez względu na okoliczności oraz nadużywanie ich;

AB.  mając na uwadze, że wysoki poziom mobilności między europejskimi systemami opieki zdrowotnej oraz coraz bardziej transgraniczny charakter opieki zdrowotnej w Europie mogą sprzyjać przenoszeniu lekoopornych mikroorganizmów z jednego państwa członkowskiego do innego;

AC.  mając na uwadze, że programy szczepień to skuteczne narzędzie w walce z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, ponieważ mogą one przyczyniać się do rzadszego sięgania po antybiotyki, a przez to do ograniczenia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

AD.  mając na uwadze, że z działalnością badawczo-rozwojową w dziedzinie środków przeciwbakteryjnych wiążą się pewne wyjątkowe wyzwania, co wymaga przyjęcia długoterminowej perspektywy w celu zdobycia specjalistycznej wiedzy i zastosowania jej w laboratoriach, oraz mając na uwadze godny ubolewania fakt, że wielu badaczy posiadających taką specjalistyczną wiedzę zajęło się innymi dziedzinami z powodu braku finansowania zarówno ze środków sektora prywatnego, jak i publicznego;

AE.  mając na uwadze, że nieprzestrzeganie podstawowych środków ostrożności w zakresie higieny, zarówno w środowisku szpitalnym, jak i poza nim, może powodować rozpowszechnianie się patogenów, w szczególności tych, które są odporne na środki przeciwdrobnoustrojowe;

AF.  mając na uwadze, że coraz więcej danych naukowych wskazuje, należyta higiena rąk w placówkach opieki zdrowotnej wymaga stosowania metod osuszania rąk niesprzyjających drobnoustrojowym zanieczyszczeniom krzyżowym przez rozprzestrzenianie i rozpylanie w powietrzu;

AG.  mając na uwadze, że bakterie oporne na środki przeciwdrobnoustrojowe mogą występować na wyrobach medycznych nawet po poddaniu ich sterylizacji zgodnie z zaleceniami producenta;

AH.  mając na uwadze, że stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych w leczeniu ludzi i zwierząt przyczynia się do powstania w środowisku rezystomu, który może być źródłem rozwoju oporności u ludzi i u zwierząt; mając na uwadze, że te same klasy antybiotyków są stosowane w leczeniu zarówno ludzi, jak i zwierząt, a w obu tych sektorach pojawiły się te same mechanizmy oporności;

AI.  mając na uwadze, że hodowla o wysokim zagęszczeniu może oznaczać niewłaściwe i rutynowe podawanie antybiotyków w paszy dla zwierząt hodowlanych, drobiu i ryb w celu uzyskania szybszego wzrostu, a także powszechne stosowanie antybiotyków w celach profilaktycznych, by zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób w wyniku ciasnoty, zamknięcia i stresujących warunków przetrzymywania zwierząt, wyłączających ich systemy odpornościowe, a także w celu wyrównania niehigienicznych warunków hodowli;

AJ.  mając na uwadze, że w podejściu „Jedno zdrowie” wspieranym przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE) uznano, iż zdrowie ludzi, zdrowie zwierząt i ekosystemy są ze sobą wzajemnie powiązane; mając na uwadze w szczególności, że zwierzęta i żywność pochodzenia zwierzęcego może stanowić bezpośrednie główne źródło lekoopornych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych; mając w związku z tym na uwadze, że stosowanie antybiotyków u zwierząt, zwłaszcza przeznaczonych do produkcji żywności i hodowanych w gospodarstwach o wysokim zagęszczeniu, może wpływać na oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe u ludzi;

AK.  mając na uwadze, że w świetle podejścia „Jedno zdrowie” podejmowanie przez pracowników opieki zdrowotnej i służb weterynaryjnych inicjatyw na rzecz zapobiegania zakażeniom drobnoustrojami opornymi oraz ograniczania stosowania antybiotyków może zapobiegać zakażeniom związanym z opieką zdrowotną w szpitalach i poza nimi;

AL.  mając na uwadze, że według WHO w niektórych państwach członkowskich UE u zwierząt hodowlanych stosuje się o wiele więcej środków przeciwdrobnoustrojowych niż u ludzi(5);

AM.  mając na uwadze, że, według europejskich organizacji konsumentów w ponad 70 % produktów mięsnych testowanych w sześciu państwach członkowskich UE wykryto bakterie odporne na antybiotyki, a w kolejnych ośmiu państwach członkowskich bakterie takie znaleziono w 50 % próbek(6);

AN.  mając na uwadze, że odnotowano wysoką oporność Campylobacter na fluorochinolony oraz że większość zakażeń Campylobacter u ludzi jest spowodowana dotykaniem, obróbką i spożyciem mięsa kurcząt; mając na uwadze, że tak wysoki poziom oporności ogranicza możliwości skutecznego leczenia zakażeń Campylobacter u ludzi;

AO.  mając na uwadze, że w 2006 r. zakazano w UE stosowania antybiotyków w ilościach poniżej dawek terapeutycznych, obejmującego podawanie małych dawek antybiotyków zwierzętom hodowlanym w celu przyspieszenia ich wzrostu;

AP.  mając na uwadze, że zdecydowana większość pasz leczniczych dla zwierząt utrzymywanych w warunkach fermowych zawiera środki przeciwdrobnoustrojowe;

AQ.  mając na uwadze, że stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt domowych to dodatkowy czynnik ryzyka rozwoju i przekazywania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe u ludzi, a obserwowane w klinikach weterynaryjnych dla zwierząt domowych tendencje do wzrostu oporności na antybiotyki są analogiczne do tych, które odnotowuje się w szpitalach;

AR.  mając na uwadze, że nie można dokładnie ocenić ryzyka przeniesienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ze zwierząt domowych na ludzi, a zagadnienie to wymaga dalszych badań;

AS.  mając na uwadze, że uznaje się, iż obecne przepisy dotyczące weterynaryjnych produktów leczniczych nie dostarczają wystarczających narzędzi zapewniających odpowiednie zarządzanie zagrożeniami dla zdrowia ludzi wynikającymi ze stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych;

AT.  mając na uwadze, że kwestia stosowania antybiotyków poza wskazaniami rejestracyjnymi budzi obawy zarówno w przypadku medycyny weterynaryjnej, jak i leczenia ludzi;

AU.  mając na uwadze, że firmy farmaceutyczne raczej dodają nowe antybiotyki do istniejących już klas antybiotyków, a nie odkrywają i nie opracowują naprawdę nowych środków przeciwbakteryjnych, zatem oporność na te nowe środki wystąpi szybciej, niż gdyby chodziło o leki o naprawdę nowym mechanizmie działania;

AV.  mając na uwadze, że należy zachęcać laboratoria farmaceutyczne do opracowywania nowych antybiotyków, prowadząc refleksję nad wprowadzeniem zachęt i alternatywnych modeli gospodarczych nagradzających za innowacyjność;

AW.  mając na uwadze ogromne znaczenie zachęcania firm farmaceutycznych do inwestowania i dalszego inwestowania w opracowywanie nowych środków przeciwdrobnoustrojowych, zwłaszcza środków zwalczających choroby, w których przypadku oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe budzi poważne obawy, przede wszystkim:

a także do opracowywania innych metod zwalczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną, bez użycia antybiotyków;

AX.  mając na uwadze, że można to osiągnąć, podejmując niektóre spośród kluczowych wyzwań naukowych, regulacyjnych i gospodarczych, które utrudniają opracowywanie środków przeciwdrobnoustrojowych, a zwłaszcza zachęcając do inwestowania w działania badawczo-rozwojowe i ukierunkowując je na najważniejsze potrzeby dotyczące zdrowia publicznego, przy jednoczesnym utrzymaniu zrównoważonego charakteru krajowych systemów służby zdrowia;

AY.  mając na uwadze, że w art. 4 ust. 2 dyrektywy 2001/18/WE określono termin wykorzystywania genów dających roślinom transgenicznym oporność na antybiotyki;

AZ.  mając na uwadze, że specjaliści ds. produktu nigdy nie powinni wykonywać zabiegów terapeutycznych, a tylko wspierać personel medyczny, jeżeli zostaną o to poproszeni, na przykład w wykonywaniu czynności montowania lub demontowania danych instrumentów;

BA.  mając na uwadze, że w całej UE wdrażane są obecnie przepisy dyrektywy 2011/24/UE w sprawie mobilności pacjentów, a tym samym bardziej istotne staje się informowanie pacjentów europejskich o bezpieczeństwie pacjentów w poszczególnych państwach członkowskich;

BB.  mając na uwadze kluczowe znaczenie zapewnienia praw pacjentów oraz zaufania społecznego do służby zdrowia przez zapewnienie stosowania przez państwa członkowskie systemów wypłacania uczciwego odszkodowania pieniężnego w razie zaniedbań wynikających z niewłaściwej opieki medycznej;

BC.  mając na uwadze, że internet jest największym nieuregulowanym rynkiem farmaceutycznym na świecie; mając na uwadze, że 62% produktów leczniczych zakupionych online jest podrobiona albo nie odpowiada standardom; mając na uwadze, że bardzo duży odsetek podmiotów działających w internecie funkcjonuje nielegalnie, a w skali całego świata roczny obrót pochodzący z nielegalnej internetowej sprzedaży leków wydawanych na receptę szacuje się na 200 mld USD;

BD.  mając na uwadze, że art. 168 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, iż działania Unii muszą uzupełniać politykę krajową i być ukierunkowane na poprawę zdrowia publicznego, zapobieganie fizycznym i psychicznym chorobom i dolegliwościom, a także na usuwanie źródeł zagrożeń dla zdrowia fizycznego i psychicznego;

Wdrażanie zaleceń Rady dotyczących bezpieczeństwa pacjentów

Informacja zwrotna dotycząca drugiego sprawozdania Komisji w sprawie wykonania

1.  przypomina, że unijne przepisy farmaceutyczne wprowadzono w celu ochrony bezpieczeństwa pacjentów; przypomina rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 22 października 2013 r. w sprawie sprawozdania Komisji dla Rady na podstawie sprawozdań państw członkowskich dotyczących wdrażania zalecenia Rady (2009/C 151/01) w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

2.  z zadowoleniem przyjmuje usprawnienie systemu nadzoru nad zakażeniami związanymi z opieką zdrowotną w UE oraz inne niedawne działania podjęte przez niektóre państwa członkowskie w celu poprawy ogólnego bezpieczeństwa pacjentów i zmniejszenia częstotliwości zakażeń związanych z opieką zdrowotną, a w szczególności postępy państw członkowskich w opracowywaniu strategii i programów bezpieczeństwa pacjentów, włączaniu kwestii bezpieczeństwa pacjentów do przepisów dotyczących służby zdrowia, a także tworzeniu systemów sprawozdawczości i kształcenia;

3.  zauważa jednak, że drugie sprawozdanie z wykonania wciąż wskazuje na niejednakowe postępy państw członkowskich w zapewnianiu bezpieczeństwa pacjentów, i ubolewa, że niektóre państwa członkowskie wyraźnie spowolniły wdrażanie zaleceń Rady, być może m.in. w wyniku ograniczeń finansowych będących konsekwencją kryzysu gospodarczego;

4.  zważywszy na uwadze krytyczną rolę personelu sprzątającego w zapewnieniu wysokiego poziomu higieny, ubolewa, że polityka oszczędnościowa przyniosła ograniczenie liczby personelu sprzątającego w szpitalach i innych placówkach służby zdrowia w całej Europie;

5.  wzywa państwa członkowskie, by w czasie kryzysu gospodarczego zapewniły, że środki oszczędnościowe nie wpłyną na bezpieczeństwo pacjentów oraz że systemy służby zdrowia będą nadal odpowiednio finansowane, a w szczególności by unikały najbardziej szkodliwych środków, takich jak krótkoterminowe oszczędności, przynoszące wysokie koszty w perspektywie średnio- i długoterminowej, a w zamian by skupiały się na dalszym rozwoju systemów służby zdrowia charakteryzujących się wysoką jakością i wydajnością; apeluje do państw członkowskich, by zapewniły zatrudnienie wystarczającej liczby pracowników służby zdrowia przeszkolonych lub wyspecjalizowanych w profilaktyce i kontroli zakażeń oraz higienie szpitalnej, z myślą o podejściu bardziej skoncentrowanym na pacjencie;

6.  zwraca się do państw członkowskich o wyznaczenie konkretnych i ambitnych celów ilościowych dotyczących redukcji wykorzystania antybiotyków;

7.  z zadowoleniem przyjmuje prace grupy roboczej UE ds. bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki zdrowotnej, w której skład wchodzą przedstawiciele wszystkich 28 państw członkowskich UE, a także państw EFTA, organizacji międzynarodowych i organów UE, a która pomaga w opracowywaniu unijnego planu działania w zakresie bezpieczeństwa pacjentów i jakości opieki;

8.  wzywa Komisję do dalszego monitorowania wdrażania przepisów w zakresie bezpieczeństwa pacjentów w państwach członkowskich, a w razie potrzeby do opracowania odpowiednich nowych wytycznych;

Wskazówki służące poprawie sytuacji

9.  z zadowoleniem przyjmuje współfinansowane przez UE i prowadzone przez OECD prace nad porównywalnymi wskaźnikami oceny bezpieczeństwa pacjentów; wzywa państwa członkowskie, by stosowały takie wskaźniki do oceny bezpieczeństwa pacjentów;

10.  odnotowuje znaczenie uwzględnienia bezpieczeństwa pacjentów w kształceniu, w szkoleniach w miejscu pracy oraz w szkoleniu ustawicznym pracowników służby zdrowia i specjalistów ds. opieki zdrowotnej we wszystkich państwach członkowskich;

11.  podkreśla potencjalne korzyści z inicjatywy e-zdrowie dla ograniczania zdarzeń niepożądanych dzięki śledzeniu przepływu informacji oraz lepszemu zrozumieniu procesów leczenia, jak również dzięki cyfrowym receptom i ostrzeżeniom o interakcji leków; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego analizowania możliwości, jakie daje system e-zdrowie w obszarze bezpieczeństwa pacjentów, w tym jeśli chodzi o wprowadzenie elektronicznej dokumentacji pacjentów, oraz do zacieśnienia współpracy w celu dzielenia się doświadczeniami, wiedzą i dobrymi praktykami w tym sektorze;

12.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia oceny potencjału mobilnego zdrowia (m-zdrowia) w odniesieniu do wydajności opieki, częstości pobytów w szpitalu oraz ograniczenia kosztów opieki zdrowotnej w ujęciu rocznym na osobę;

13.  zauważa, że w poszczególnych państwach członkowskich antybiotyki stosuje się w bardzo różnym stopniu i znacznie różni się również stopień rozpowszechnienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, oraz zachęca państwa członkowskie do stosowania najlepszych praktyk;

14.  podkreśla pilną potrzebę wspierania badań i innowacji w weterynarii na szczeblu UE i na szczeblu krajowym;

15.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia i opracowania następujących środków:

16.  apeluje do państw członkowskich o zbadanie ewentualnych błędów w sztuce związanych z odnowieniem i ponownym wykorzystaniem wyrobów medycznych pierwotnie przeznaczonych do jednorazowego użytku i w taki sposób oznakowanych;

17.  wzywa państwa członkowskie do doskonalenia programów podnoszenia świadomości lekarzy, innych pracowników opieki zdrowotnej, weterynarzy i ogółu społeczeństwa, skupiających się na stosowaniu antybiotyków i zapobieganiu zakażeniom;

18.  wzywa Europejską Agencję Leków (EMA) do opracowania wytycznych o stosowaniu leków poza wskazaniami rejestracyjnymi i licencyjnymi w oparciu o potrzeby medyczne, jak również do stworzenia wykazu leków stosowanych poza wskazaniami rejestracyjnymi mimo istnienia licencjonowanych rozwiązań alternatywnych;

19.  wzywa Komisję i ECDC do opracowania wytycznych dla pracowników opieki zdrowotnej, pacjentów i ich rodzin, dotyczących skutecznego mycia i wycierania rąk oraz zachęcających do stosowania takich metod osuszania rąk, które nie sprzyjają drobnoustrojowym zanieczyszczeniom krzyżowym przez rozprzestrzenianie i rozpylanie w powietrzu;

20.  podkreśla potrzebę istotnej poprawy w komunikacji oraz kształceniu i szkoleniu zarówno weterynarzy, jak i rolników;

21.  ponownie apeluje do Komisji, by jak najszybciej przedstawiła wniosek ustawodawczy dotyczący obowiązkowego dodawania do ulotki załączonej do opakowania tabeli zawierającego podstawowe informacje na temat leku; zawarte w niej informacje powinny być dobrze czytelne, dobrze widoczne i łatwe do odróżnienia od pozostałej treści; tabela ta powinna zawierać krótki opis niezbędnych informacji o leku, umożliwiający pacjentowi zrozumienie przydatności produktu leczniczego i ewentualnego ryzyka związanego z jego stosowaniem, aby pacjent mógł go stosować w sposób bezpieczny i właściwy; informacje te obejmują między innymi zalecenia dotyczące prawidłowego i właściwego sposobu stosowania antybiotyków;

22.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wspierały wdrażanie europejskiego logo określonego w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 699/2014, które ma jednoznacznie identyfikować apteki internetowe zajmujące się sprzedażą leków na odległość, a jednocześnie chronić konsumentów przed zakupem leków podrabianych, często niebezpiecznych dla zdrowia;

23.  przypomina, że na podstawie decyzji nr 1082/2013/UE w sprawie poważnych transgranicznych zagrożeń zdrowia państwa członkowskie muszą dostarczyć Komisji zaktualizowane plany gotowości i reagowania na szczeblu krajowym, a także wzywa państwa członkowskie do przedstawienia stosownych informacji w terminach ustalonych w tej decyzji;

Sprawozdawczość i rozliczalność/ odpowiedzialność

24.  wzywa państwa członkowskie, by zachęcały pracowników opieki zdrowotnej do regularnego informowania pacjentów o sposobach minimalizowania zagrożeń dla ich bezpieczeństwa wynikających z kontaktów z systemem opieki zdrowotnej;

25.  zachęca państwa członkowskie do ustanowienia niezależnych organów umożliwiających kontakty z pracownikami służby zdrowia w celu zapewnienia zwiększania świadomości i rozpowszechniania ostrzeżeń o zagrożeniach dla bezpieczeństwa pacjentów;

26.  wzywa państwa członkowskie, by usprawniły systemy sprawozdawczości dotyczącej zdarzeń niepożądanych i błędów lekarskich przez stworzenie środków zachęcających pracowników służby zdrowia i pacjentów do precyzyjnej, anonimowej sprawozdawczości bez wskazywania winnych, oraz by rozważyły możliwość wprowadzenia systemu elektronicznego, który mógłby ułatwić i usprawnić zgłaszanie takich przypadków przez pacjentów;

27.  wzywa państwa członkowskie do przyjęcia środków, które podniosą jakość – a nie tylko zwiększą liczbę – sprawozdań dotyczących zdarzeń niepożądanych, by zawierały one rzetelne informacje rzeczywiście zwiększające bezpieczeństwo pacjentów, oraz do utworzenia systemu, z którego można łatwo uzyskać dane, zapewniającego kompleksową i systematyczną ocenę;

28.  wzywa Komisję do opracowania znormalizowanych badań ankietowych służących zbieraniu danych na temat zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

29.  wzywa państwa członkowskie do bardziej rygorystycznej weryfikacji oraz egzekwowania zakazu przeprowadzania zabiegów medycznych przez niemedyczny personel zewnętrzny;

30.  wzywa państwa członkowskie do informowania pacjentów o zagrożeniach i środkach zapobiegawczych dotyczących zdarzeń niepożądanych w opiece zdrowotnej, a w razie zdarzenia niepożądanego – o procedurach składania skarg i dostępnych rozwiązaniach prawnych, np. za pośrednictwem przedstawiciela ds. praw pacjentów;

31.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia niezbędnych środków służących unikaniu przez lekarzy i weterynarzy wszelkich konfliktów interesów związanych z przepisywaniem i sprzedażą leków;

32.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia łatwej dostępności pełnych informacji na temat istniejących mechanizmów wnoszenia skarg i mechanizmów odwoławczych dla pacjentów poszkodowanych w wyniku zakażania związanego z opieką zdrowotną lub w wyniku błędu lekarskiego;

33.  zachęca Komisję do przedstawiania sprawozdań dotyczących krajowych zbiorowych mechanizmów odwoławczych w przypadku zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

34.  uznaje wartość inicjatyw obywatelskich, np. europejskiej karty praw pacjenta bazującej na Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a także Europejskiego Dnia Praw Pacjenta, organizowanego co roku od 18 kwietnia 2007 r.; zachęca Komisję i państwa członkowskie do wspierania organizacji Europejskiego Dnia Praw Pacjenta na szczeblu lokalnym, krajowym i unijnym;

Przeciwdziałanie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe

Aktualna sytuacja i obiecujące rozwiązania

35.  z zadowoleniem przyjmuje prace Komisji dotyczące oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną, jak również starania ECDC na rzecz koordynacji i nadzoru, zwłaszcza w ramach europejskiego systemu nadzorowania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (EARS-Net), europejskiego systemu nadzorowania konsumpcji środków przeciwdrobnoustrojowych (ESAC-Net) oraz systemu nadzorowania zakażeń związanych z opieką zdrowotną (HAI-Net);

36.  z zadowoleniem przyjmuje wspólne prace koordynacyjno-nadzorcze ECDC, EMA i EFSA dotyczące oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

37.  zauważa z zaniepokojeniem, że w latach 2010–2013 odsetek K. pneumoniae opornych na fluorochinolony, cefalosporyny III generacji i aminoglikozydy, jak również jednocześnie na wszystkie trzy grupy antybiotyków i na karbapenemy, czyli antybiotyki ostatniego rzutu, wzrósł w wielu państwach członkowskich i w UE; odnotowuje również fakt, że w tym samym okresie w wielu państwach członkowskich i w UE jako całości znacznie wzrosła także oporność bakterii E. coli na cefalosporyny III generacji; zauważa ponadto, że w niektórych regionach Europy gruźlica wielolekooporna stanowi nawet 20% wszystkich nowych przypadków zachorowań na gruźlicę, a poziom skuteczności leczenia gruźlicy wielolekoopornej jest alarmująco niski;

38.  zauważa z zaniepokojeniem, że w krajach, w których notuje się wysoki poziom wielolekooporności, w tym oporność na karbapenemy, dostępnych jest niewiele możliwości leczenia, np. z wykorzystaniem polimyksyn; podkreśla, że w krajach tych obecność bakterii opornych na polimyksyny jest poważnym ostrzeżeniem, że możliwości leczenia zakażonych pacjentów stają się jeszcze bardziej ograniczone;

39.  zauważa, że bardzo prawdopodobnym skutkiem zakażeń wywołanych bakteriami opornymi na środki przeciwdrobnoustrojowe mogą być kosztowne i przedłużone pobyty w szpitalu, a także konieczność stosowania alternatywnych i droższych metod leczenia, które będą zwiększać obciążenie systemów opieki zdrowotnej w państwach członkowskich;

40.  wyraża ubolewanie, że w ciągu ostatnich 25 lat nie uświadamiano sobie znaczenia racjonalnego wykorzystania środków przeciwdrobnoustrojowych, w szczególności antybiotyków, a w obszarze powstawania nowych leków przeciwdrobnoustrojowych nastąpiła stagnacja, wynikająca w szczególności z barier naukowych, gospodarczych i regulacyjnych;

41.  zauważa, że zarówno w programie „Horyzont 2020”, jak i w trzecim unijnym programie w dziedzinie zdrowia publicznego położono nacisk na zakażenia związane z opieką zdrowotną i oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe;

42.  zauważa, że niektóre istniejące i skuteczne antybiotyki nie są dostępne w niektórych państwach członkowskich, co prowadzi do nieodpowiedniego doboru leczenia farmakologicznego, i w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do zbadania, jak można utrzymać na rynku skuteczne antybiotyki;

43.  zauważa, że oporność na antybiotyki często opóźnia podjęcie odpowiedniej antybiotykoterapii, a w razie nieodpowiedniej lub spóźnionej antybiotykoterapii pacjenci cierpiący na poważne choroby zakaźne są narażeni na poważne powikłania prowadzące niekiedy do śmierci;

44.  z wielkim zaniepokojeniem odnotowuje dużą liczbę zwierząt zakażonych bakteriami opornymi na antybiotyki oraz ryzyko przeniesienia tych bakterii z zakażonego mięsa na konsumentów;

45.  z wielkim zaniepokojeniem zauważa powiązanie między stosowaniem środków przeciwdrobnoustrojowych w weterynarii a rozwojem oporności na te środki u rolników, a także zwraca uwagę na ryzyko rozprzestrzenienia się tej oporności przez leczenie szpitalne;

46.  z zadowoleniem przyjmuje podjęte przez państwa członkowskie, specjalistów ds. zdrowia zwierząt i właścicieli zwierząt inicjatywy i działania mające na celu odpowiedzialne stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt i ograniczenie stosowania tych środków w hodowli;

47.  uważa, że badania naukowe dotyczące nowych środków przeciwdrobnoustrojowych są kwestią najwyższej wagi, i wzywa Komisję, by wykorzystała Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) do pobudzania badań, na przykład przez wspieranie już istniejących struktur, takich jak wspólne inicjatywy technologiczne w zakresie leków innowacyjnych (ILI);

48.  apeluje, by więcej uwagi poświęcić opracowywaniu przeciwdrobnoustrojowych substancji czynnych ukierunkowanych na nowe cele;

49.  z zadowoleniem przyjmuje badania w zakresie naprawdę nowych leków przeciwdrobnoustrojowych i zachęca do ich dalszego prowadzenia, zwłaszcza jeśli chodzi o antybiotyki zwalczające powszechnie występujące wielolekooporne bakterie Gram-ujemne i choroby szczególnie podatne na wystąpienie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, np. K. pneumoniae, Acinetobacter, E. coli, wirus HIV, Staphylococcus aureus, gruźlica i malaria; zdecydowanie podkreśla jednak, że pierwszorzędne znaczenie ma przede wszystkim zapewnienie odpowiedzialnego i racjonalnego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych; z zadowoleniem przyjmuje badania w zakresie alternatywnych metod zwalczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną bez wykorzystywania antybiotyków i zachęca do dalszego prowadzenia takich badań;

50.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia działań badawczo-rozwojowych, aby dostarczyć nowych narzędzi do walki z zakażeniami bakteryjnymi, coraz bardziej rozpowszechnionymi w Europie;

51.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia zachęt na rzecz współpracy sektora publicznego i prywatnego w celu ożywienia działalności badawczo-rozwojowej w zakresie środków przeciwdrobnoustrojowych;

52.  wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia współpracy w zakresie bezpieczeństwa pacjentów oraz walki z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, by ograniczyć i zmniejszyć rozpowszechnianie się drobnoustrojów opornych z jednego państwa członkowskiego do drugiego;

53.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do stosowania systemów „ścieżek adaptacyjnych” oraz innych narzędzi regulacyjnych umożliwiających wcześniejszy dostęp pacjentów do innowacyjnych środków przeciwbakteryjnych przeznaczonych do leczenia zakażeń opornych na istniejące leki;

54.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystywania programu „ścieżek adaptacyjnych” Europejskiej Agencji Leków oraz do sięgania po wszelkie dostępne narzędzia regulacyjne w celu zapewnienia pacjentom szybszego dostępu do innowacyjnych metod leczenia antybakteryjnego;

55.  podkreśla potrzebę umieszczenia pacjentów w centrum każdej polityki zdrowotnej i zachęca do zwiększania kompetencji zdrowotnych i zaangażowania pacjentów w proces podejmowania decyzji dotyczących leczenia;

56.  uważa za szczególnie ważne, by Komisja zapewniła kontynuację Planu działań UE w zakresie oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe po roku 2016, kładąc szczególny nacisk na sposoby przezwyciężania wyzwań o charakterze naukowym, regulacyjnym i gospodarczym związanych z opornością na środki przeciwdrobnoustrojowe, przy jednoczesnym uwzględnieniu profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną;

Zalecenia dotyczące stosowania antybiotyków w leczeniu ludzi

57.  przypomina, że samodzielne leczenie antybiotykami powinno być surowo zakazane, i podkreśla konieczność egzekwowania przez właściwe organy krajowe państw członkowskich polityki wydawania leków wyłącznie na receptę w odniesieniu do środków przeciwbakteryjnych;

58.  wzywa państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich działań służących zapewnieniu odpowiedzialnego i rozsądnego stosowania w leczeniu ludzi wszelkich środków przeciwdrobnoustrojowych, w szczególności antybiotyków uznawanych za leki ostatniego rzutu w przypadku zakażeń bakteryjnych w szpitalach, ponieważ niewłaściwe stosowanie antybiotyków w celach profilaktycznych (w tym w szpitalach) to jeden z podstawowych czynników przyczyniających się do wystąpienia oporności na antybiotyki;

59.  wzywa państwa członkowskie, by wspierały dostęp do wysokiej jakości leków oraz stosowanie pełnych cykli leczenia u wszystkich pacjentów, ze szczególnym wsparciem osób znajdujących się w trudnej sytuacji, gdyż jest to metoda zapobiegania rozwoju oporności;

60.  wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia badań nad tzw. zapomnianymi antybiotykami, by poszerzyć możliwość wyboru leków;

61.  wzywa Komisję do zaangażowania się w prace WHO nad opracowaniem nowego modelu gospodarczego w celu uwzględnienia obaw i potrzeb związanych ze zdrowiem publicznym;

62.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozpoczęcia procesu refleksji służącego opracowaniu nowego modelu gospodarczego, który oddzieli wielkość sprzedaży od ekonomicznych korzyści z wprowadzenia nowego antybiotyku, odzwierciedlających wartość społeczną nowego antybiotyku i dających przedsiębiorstwu wystarczający zwrot z inwestycji, a nabywcy prawo do stosowania produktu i pełnej kontroli nad jego ilością na rynku;

63.  wzywa państwa członkowskie do wdrożenia i opracowania następujących środków:

64.  wzywa Komisję do refleksji nad skutkami zwiększonej mobilności przewidzianej w dyrektywie 2011/24/UE w odniesieniu do wzrostu oporności na środki przeciwbakteryjne, którego źródłem mogą być pacjenci podróżujący po Europie w celach terapeutycznych;

Zalecenia dotyczące stosowania antybiotyków w weterynarii, a szczególnie w hodowli

65.  wyraża zaniepokojenie, że wspólne sprawozdanie EFSA i ECDC na temat oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe wykazuje, iż bakterie najczęściej powodujące zakażenia przenoszone droga pokarmową, takie jak Salmonella czy Campylobacter, wykazują się znaczną opornością na powszechnie stosowane środki przeciwdrobnoustrojowe;

66.  powtarza apel z rezolucji z dnia 27 października 2011 r. w sprawie zagrożenia zdrowia publicznego w wyniku oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe(7), dotyczący stopniowego wycofywania profilaktycznego stosowania antybiotyków w hodowli zwierząt gospodarskich, podkreślając, że sektor hodowli zwierząt i intensywnej hodowli ryb powinny skupić się na zapobieganiu chorobom przez odpowiednią higienę, odpowiednie warunki przetrzymywania zwierząt i odpowiednie warunki hodowli, a także rygorystyczne środki z zakresu bezpieczeństwa biologicznego, a nie przez profilaktyczne stosowanie środków przeciwdrobnoustrojowych;

67.  wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia lub opracowania następujących środków:

68.  wzywa państwa członkowskie do uregulowania wszelkich konfliktów interesów i zachęt finansowych w środowisku weterynarzy, którzy zarówno sprzedają, jak i przepisują antybiotyki;

69.  zwraca się do Europejskiej Agencji Leków o stworzenie listy stosowanych u zwierząt antybiotyków, w przypadku których stwierdzono znaczne ryzyko dla zdrowia publicznego;

70.  wzywa organy krajowe oraz EMA do podjęcia lub opracowania następujących środków:

71.  wzywa współprawodawcę, by w negocjacjach nad wnioskiem dotyczącym rozporządzenia w sprawie weterynaryjnych produktów leczniczych (2014/0257(COD)) trzymał się linii działania zgodnej z zasadami perspektywy „Jedno Zdrowie”, a w szczególności:

72.  wzywa współprawodawcę, by w negocjacjach nad wnioskiem dotyczącym rozporządzenia w sprawie produkcji, wprowadzania do obrotu i stosowania pasz leczniczych oraz uchylającego dyrektywę Rady 90/167/EWG (2014/0255(COD)) zapewnił ujęcie we wniosku przepisów służących znacznemu ograniczeniu stosowania pasz leczniczych zawierających środki przeciwdrobnoustrojowe u zwierząt przeznaczonych do produkcji żywności, a zwłaszcza wprowadzenie ścisłego zakazu profilaktycznego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych zawartych w paszach leczniczych;

73.  wzywa Komisję i ECDC do przeprowadzenia badań dotyczących potencjalnych szkód – pośrednich lub bezpośrednich – powodowanych użyciem środków przeciwdrobnoustrojowych u zwierząt domowych oraz do opracowania środków ograniczających ryzyko potencjalnego przeniesienia oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe ze zwierząt domowych na ludzi;

74.  zwraca uwagę, że niektóre państwa członkowskie z powodzeniem wycofały już stopniowo profilaktyczne stosowanie antybiotyków na poziomie gospodarstw hodowlanych; wzywa w związku z tym Komisję do przedstawienia wniosków ustawodawczych dotyczących stopniowego znoszenia profilaktycznego stosowania antybiotyków;

Podejścia do współpracy w Unii Europejskiej

75.  zachęca państwa członkowskie do współpracy przy określaniu minimalnych norm bezpieczeństwa pacjentów oraz wskaźników bezpieczeństwa i jakości opieki zdrowotnej na szczeblu UE, w porozumieniu ze wszystkimi stosownymi zainteresowanymi stronami, w tym organizacjami pacjentów;

76.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego angażowania się w dialog ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami oraz do opracowania skoordynowanej, całościowej i zrównoważonej strategii UE na rzecz bezpieczeństwa pacjentów, jak również do przedstawienia konkretnych rozwiązań, które można by wdrożyć na poziomie UE, krajowym, regionalnym, lokalnym lub na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej;

77.  wzywa państwa członkowskie i Komisję do rozpoczęcia wraz z WHO procesu refleksji służącego opracowaniu nowego modelu gospodarczego, który oddzieli wielkość sprzedaży antybiotyków od korzyści finansowych ze sprzedaży nowego antybiotyku, zapewniając przedsiębiorstwom godziwy zwrot z inwestycji, a jednocześnie chroniąc zrównoważony charakter krajowych systemów opieki zdrowotnej;

78.  wzywa Komisję, państwa członkowskie i przemysł farmaceutyczny do optymalizacji unijnych partnerstw między środowiskiem akademickim a branżą farmaceutyczną, na wzór wspólnej inicjatywy technologicznej w zakresie leków innowacyjnych (ILI);

79.  zachęca firmy farmaceutyczne, rządy i środowisko akademickie, by z wykorzystaniem swoich najlepszych zasobów (infrastruktury, składników, pomysłów i zasobów finansowych) przyczyniały się do wstępnych projektów badawczych o przełomowym znaczeniu oraz do wspólnych projektów badań przedkonkurencyjnych; jest zdania, że wspólna inicjatywa technologiczna w zakresie leków innowacyjnych (ILI) powinna być na tyle elastyczna, by przeanalizować wszelkie nowe wyniki takich projektów;

80.  zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia ram prawnych, które będą zachęcały do opracowywania nowych antybiotyków, np. w formie uregulowań dotyczących antybiotyków stosowanych w leczeniu ludzi, podobnych do zaproponowanych już uregulowań dotyczących antybiotyków stosowanych w leczeniu zwierząt;

81.  z myślą o lepszym wykorzystaniu potencjału współpracy zachęca do dalszych wspólnych działań sektora prywatnego i publicznego, których przykładem są programy realizowane w ramach wspólnej inicjatywy technologicznej w zakresie leków innowacyjnych (ILI): „Nowe leki przeciw złym wirusom” (New Drugs for Bad Bugs), COMBACTE, TRANSLOCATION, Drive AB czy ENABLE;

82.  z zadowoleniem przyjmuje wspólną inicjatywę programową dotyczącą oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe, która pozwala państwom członkowskim uniknąć powielania prac dzięki uzgadnianiu celów badawczych, i apeluje o więcej środków finansowych na opracowywanie nowych leków jako alternatywy w stosunku do antybiotyków, z myślą o zwalczaniu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe;

83.  zachęca UE, by dołączyła do globalnego funduszu innowacyjności, którego utworzenie zaproponowano w przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii „Przeglądzie oporności na antybiotyki”, w celu wspierania wstępnych projektów naukowych;

84.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o popieranie łatwych w użyciu narzędzi diagnostycznych, by zapewnić większą dostępność właściwej diagnozy przed przepisaniem lub podaniem antybiotyku, zwłaszcza w sektorze opieki ambulatoryjnej;

85.  zachęca UE do wspierania wszelkich globalnych inicjatyw mających doskonalić metody zwalczania oporności na antybiotyki, brania udziału w tych inicjatywach oraz wspierania badań w tej dziedzinie;

86.  wzywa Komisję do przygotowania, we współpracy z państwami członkowskimi, zaleceń dotyczących norm bezpieczeństwa żywności mających zastosowanie do obecności drobnoustrojów (wielo)lekoopornych lub określonych determinant oporności;

87.  podkreśla, że oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe stała się poważnym problemem, który wymaga rozwiązania w trybie pilnym; wzywa Komisję, by rozważyła przedstawienie wniosku w sprawie przepisów dotyczących ostrożnego stosowania antybiotyków, jeżeli w ciągu pięciu lat od publikacji wspomnianych zaleceń w państwach członkowskich osiągnięty zostanie niewielki lub zerowy postęp w tej kwestii;

o
o   o

88.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Komitetowi Regionów i państwom członkowskim.

(1) Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 395. (2) Dz.U. C 151 z 3.7.2009, s. 1. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0483. (4) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0435. (5) „Tackling antibiotic resistance from a food safety perspective in Europe”, WHO Europe, 2011. (6) „Antibiotic use in livestock: Time to act” (prezentacja stanowiska), BEUC (Europejska Organizacja Konsumentów). (7) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 116.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja 2015 r. w sprawie możliwości dla MŚP w związku z ekologicznym wzrostem gospodarczym (2014/2209(INI))

P8_TA(2015)0198 A8-0135/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2014 r. w sprawie reindustrializacji Europy z myślą o promowaniu konkurencyjności i trwałego rozwoju(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie zmiany wytycznych Komisji dotyczących oceny skutków oraz w sprawie roli testu MŚP(3),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „»Najpierw myśl na małą skalę« – Program »Small Business Act« dla Europy” (COM(2008)0394),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie możliwości zasobooszczędności w sektorze budowlanym (COM(2014)0445),

–  uwzględniając badanie Eurobarometru dotyczące MŚP, zasobooszczędności i rynków ekologicznych (Flash Eurobarometer 381) oraz badanie Eurobarometru dotyczące roli wsparcia publicznego we wprowadzaniu innowacji na rynek (Flash Eurobarometer 394),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów (przyjętą podczas 109. sesji plenarnej w dniach 3–4 grudnia 2014 r.) w sprawie pakietu dotyczącego polityki przemysłowej,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działań ekologicznych dla MŚP” (COM(2014)0440),

–   uwzględniając Manifest europejskiej platformy oszczędnego gospodarowania zasobami i zalecenia polityczne z marca 2014 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Ku gospodarce o obiegu zamkniętym: program »zero odpadów dla Europy«” (COM(2014)0398),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Innowacja na rzecz zrównoważonej przyszłości – Plan działania w zakresie ekoinnowacji (Eco-AP)” (COM(2011)0899),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Budżetowej, a także Komisji Rozwoju Regionalnego (A8–0135/2015),

A.  mając na uwadze, że MŚP stanowią ponad 98% przedsiębiorstw europejskich i oferują ponad 67% wszystkich miejsc pracy w Unii oraz 58% wartości dodanej brutto; mając na uwadze, że MŚP są filarem gospodarki Unii Europejskiej i kluczowymi siłami napędowymi długoterminowego wzrostu gospodarczego Europy oraz tworzenia trwałych miejsc pracy w 28 państwach członkowskich; mając na uwadze, że mimo kryzysu zatrudnienie w sektorze towarów i usług środowiskowych w latach 2007–2011 wzrosło o 20% i że otwiera przed MŚP możliwości pobudzania aktywności gospodarczej i tworzenia nowych miejsc pracy, w tym na terenach dotkniętych procesami wyludniania i starzenia się społeczeństwa; mając na uwadze, że w związku z tym odgrywają one istotną rolę w ekosystemie przemysłowym wraz ze spółkami o średniej kapitalizacji i przedsiębiorstwami wielonarodowymi; mając na uwadze, że dziewięć na dziesięć MŚP to małe przedsiębiorstwa zatrudniające nie więcej niż 10 osób i że te mikroprzedsiębiorstwa zapewniają 53% wszystkich miejsc pracy w Europie;

B.  mając na uwadze, że obecnie światowy rynek towarów i usług środowiskowych szacuje się na 1000 mld EUR rocznie i zgodnie z przewidywaniami kwota ta wzrośnie dwu- lub nawet trzykrotnie do 2020 r., co stworzy ogromne szanse dla europejskich MŚP i ogólnie dla wzrostu gospodarczego w UE; mając na uwadze, że Unia Europejska jest światowym liderem zarówno w przywozie, jak i w wywozie towarów środowiskowych; mając na uwadze, że towary te są nierozerwalnie powiązane z usługami, a wciąż istnieją bariery pozataryfowe dla dostawców usług środowiskowych;

C.  mając na uwadze, że Unia Europejska zobowiązała się do reindustrializacji Europy przez wspieranie zasad zrównoważoności, konkurencyjności i innowacji i inwestowanie w nie, aby osiągnąć udział w produkcji przemysłowej na poziomie co najmniej 20% PKB państw członkowskich UE do 2020 r.; mając na uwadze, że Rada Europejska zobowiązała się do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40% poprzez zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii do co najmniej 27% i poprawę efektywności energetycznej o co najmniej 27% do 2030 r. z zamiarem zwiększenia tego odsetka do 30%; mając na uwadze, że MŚP powinny uczestniczyć w realizacji tych celów, ponieważ 93%(4) z nich podjęło już działania w celu osiągnięcia większej zasobooszczędności; mając na uwadze, że według Komisji lepsze ekoprojektowanie, zapobieganie powstawaniu odpadów, recykling i ponowne wykorzystanie mogą przynosić przedsiębiorstwom unijnym szacunkowe oszczędności netto na poziomie do 600 mld EUR lub 8% rocznego obrotu, a przy tym ograniczać łączne emisje gazów cieplarnianych o 2–4%;

D.  mając na uwadze, że umożliwienie MŚP przekształcenia wyzwań środowiskowych w szanse gospodarcze przy jednoczesnym zrównoważonym działaniu jest jedną z zasad Small Business Act, lecz mając jednocześnie na uwadze, że nie osiągnięto znacznego postępu w dziedzinie polityki, a rozpoczynające działalność gospodarczą i wdrażające normy środowiskowe MŚP często muszą radzić sobie z niespójnymi strategiami politycznymi;

E.  mając na uwadze, że zarówno rynek, jak i prawodawstwo będą promować przestrzeganie przez MŚP coraz większej liczby norm środowiskowych; mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie powinny zminimalizować obciążenia administracyjne wynikające z nowych i obowiązujących regulacji, a ponadto powinny unikać powstawania dodatkowych kosztów dla przedsiębiorstw związanych z przestrzeganiem takich regulacji; mając na uwadze, że zaproponowano nowe inicjatywy w zakresie ograniczenia obciążeń regulacyjnych dla MŚP i innych sektorów, które powinny być realizowane przez Komisję i państwa członkowskie;

F.  mając na uwadze, że 90% unijnych przedsiębiorstw to mikroprzedsiębiorstwa; mając na uwadze, że pomimo podejmowanych ostatnio działań MŚP i mikroprzedsiębiorstwa nadal mają trudności z dostępem do kompetencji, informacji i finansowania oraz do dostatecznie zróżnicowanego wyboru instrumentów kapitałowych i dłużnych potrzebnych na ścieżce wzrostu przedsiębiorstwa, a także mając na uwadze, że programy UE nadal nie wnoszą dostatecznego wkładu w innowacje; mając na uwadze, że procedury wnioskowania o finansowanie unijne dla MŚP są wciąż zbyt biurokratyczne, a zatem niedostępne dla wielu MŚP;

G.  mając na uwadze, że należy uwzględnić potencjał budżetu UE jako budżetu nastawionego na inwestycje, aby ułatwić europejskim MŚP dostęp do finansowania przez ograniczenie biurokracji, specjalne narzędzia finansowe oraz zwiększenie środków finansowych na lokalne biura przedsiębiorczości; mając na uwadze, że należy wspierać opracowywanie przyjaznych dla użytkownika procedur dotyczących poszczególnych form wsparcia;

H.  mając na uwadze, że małe przedsiębiorstwa zyskują proporcjonalnie więcej na działaniach mających na celu zwiększenie zasobooszczędności niż duże podmioty i to na małych przedsiębiorstwach powinna skupiać się w większym stopniu uwaga polityki; mając na uwadze, że potencjalne korzyści brutto wynikające ze zwiększenia zasobooszczędności wynoszą 10–17% obrotu w zależności od sektora działalności;

I.  mając na uwadze, że technologia cyfrowa to dla MŚP ważne narzędzie realizacji zysków oczekiwanych przy optymalnym wykorzystaniu zasobów, a jednocześnie jest to sektor, który sprzyja powstawaniu i rozwojowi nowych MŚP;

J.  mając na uwadze, że uwaga koncentruje się głównie na MŚP bazujących na zaawansowanych technologiach, które bezpośrednio opracowują zielone innowacje, ale należy też wspierać inne przedsiębiorstwa umożliwiając im przestrzeganie przepisów dotyczących ochrony środowiska, wdrażanie środków ekologicznej innowacji i poprawę efektów ich działalności środowiskowej; mając na uwadze, że ekoinnowacje mogą być koncepcją dla nowego przedsiębiorstwa, ale też środkiem służącym udoskonaleniu istniejących przedsiębiorstw w ramach zielonej gospodarki;

K.  mając na uwadze, że mimo braku uzgodnionej na szczeblu międzynarodowym definicji ekologicznego wzrostu gospodarczego panuje zgoda, że jest to połączenie wzrostu gospodarczego i zrównoważenia środowiskowego; mając na uwadze, że poprawa kompetencji i kształcenia stanowi kluczowe wyzwanie dla MŚP, które wymaga szczególnej troski, zwłaszcza w odniesieniu do innowacji i zasobooszczędności; mając na uwadze, że niewystarczający dostęp do odpowiednich źródeł kapitału wysokiego ryzyka, w szczególności na początkowych etapach działalności, jest nadal jedną z głównych przeszkód utrudniających zakładanie i rozwój przedsiębiorstw prowzrostowych;

L.  mając na uwadze, że niezbędne jest spójne stosowanie definicji mikroprzedsiębiorstw zważywszy, że tworzą one tysiące miejsc pracy i zapewniają 53% zatrudnienia w całej Europie, i w związku z tym wymagają innych ram funkcjonowania; mając na uwadze, że mikroprzedsiębiorstwa borykają się z wieloma poważnymi trudnościami, takimi jak przeszkody wynikające z przepisów dotyczących zamówień publicznych, nadmierne obciążenia regulacyjne i dostęp do finansowania;

Zagadnienia ogólne

1.  popiera koncepcję ekologicznego wzrostu gospodarczego i gospodarki o obiegu zamkniętym oraz zauważa, że wynikające z niej szanse dotyczą różnych istotnych obszarów, takich jak odnawialne źródła energii, w szczególności wykorzystania energii wiatrowej, słonecznej, wodnej i geotermicznej w ekonomicznie efektywny sposób, efektywność energetyczna, zasobooszczędność, gospodarowanie odpadami, zmniejszenie emisji, elektryfikacja i zasada „od kołyski do kołyski”; wskazuje na znaczny potencjał gospodarczy i potencjał zatrudnienia tych obszarów dla różnych sektorów; zwraca uwagę, że ekologiczny wzrost gospodarczy powinien być częścią szerszej strategii promowania wśród MŚP tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego;

2.  podkreśla, że na ekologiczny wzrost gospodarczy należy spojrzeć z szerokiej perspektywy i że powinien on obejmować wysiłki podejmowane na przestrzeni całego łańcucha wartości i w całym ekosystemie przedsiębiorczości, w tym działania podmiotów zaangażowanych w produkcję przemysłową mającą na celu ograniczenie śladu ekologicznego ich produktów, procesów produkcji, praktyk i usług biznesowych; przypomina zalecenia Europejskiej Platformy Efektywnego Gospodarowania Zasobami, w których podkreślono, że zasobooszczędność wymaga dynamicznych ram regulacyjnych dających odpowiednie sygnały producentom i konsumentom, jeżeli chodzi o poprawę efektywności produktów w ramach ich całego cyklu życia; wzywa Komisję do ustanowienia kompleksowych ram politycznych obejmujących konkretne cele polityczne oraz wykorzystujących w lepszy i sprawniejszy sposób istniejące narzędzia polityczne w celu zapewnienia możliwości i udziału MŚP w zielonej gospodarce o obiegu zamkniętym;

3.  podkreśla, że globalna gospodarka będzie musiała sprostać potrzebom coraz większej liczby ludności – 9 mld osób do 2050 r. – oraz że nasze zasoby naturalne są ograniczone, w związku z czym należy z nich korzystać w sposób zrównoważony i niezwykle efektywny; zwraca uwagę na nowe innowacyjne, ekologiczne i zrównoważone sposoby sprostania tym wyzwaniom, takie jak nowe produkty, procesy produkcji, praktyki i usługi biznesowe, na przykład wykorzystujące innowacyjne technologie cyfrowe, oraz nowe pomocnicze ramy prawne;

4.  przypomina Komisji i państwom członkowskim, że MŚP w Europie są bardzo różnorodne i obejmują zarówno bardzo tradycyjne przedsiębiorstwa rodzinne, jak i szybko rozwijające się przedsiębiorstwa, firmy oparte na zaawansowanych technologiach, mikroprzedsiębiorstwa, przedsiębiorstwa społeczne i podmioty rozpoczynające działalność gospodarczą, oraz że podejścia do udzielania im wsparcia muszą być równie zróżnicowane;

5.  uważa, że UE musi diametralnie zmienić swoją kulturę przedsiębiorczości, aby przyczynić się do wzrostu gospodarczego dzięki większej liczbie osób rozpoczynających własną działalność gospodarczą i poszukujących nowych możliwości rynkowych, zwłaszcza w sektorze ekologicznego wzrostu gospodarczego, a także dzięki akceptacji niepowodzenia i podejmowania ryzyka; podkreśla znaczenie potraktowania tej kwestii jako jednego z głównych elementów kształtowania polityki; wzywa państwa członkowskie do ułatwiania przedsiębiorstwom wydźwignięcia się po niepowodzeniu w ramach ich odpowiednich przepisów, tak aby umożliwić ludziom zakładanie nowych przedsiębiorstw w krótkim czasie po niepowodzeniu poprzedniego przedsięwzięcia, zwłaszcza w nowych i innowacyjnych sektorach; wzywa Komisję do podjęcia działań mających na celu złagodzenie obaw przed niepowodzeniem w formie kampanii uświadamiających i edukacji;

6.  podkreśla wartość dodaną budżetu UE, jeśli chodzi o pomaganie MŚP, mikroprzedsiębiorstwom, przedsiębiorstwom społecznym i spółdzielniom w zdobywaniu dostępu do finansowania i rynków międzynarodowych, zwłaszcza za pośrednictwem programu COSME i w ramach programu „Horyzont 2020” oraz europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; podkreśla konieczność przyjęcia przez krajowe organy regulacyjne jasnej i jednolitej w całej UE interpretacji, a także potrzebę przejrzystych przepisów dotyczących zamówień publicznych;

7.  zwraca uwagę, że wiele europejskich MŚP konkuruje dziś na skalę międzynarodową pod względem rozwiązań, które obejmują zarówno produkty, jak i tzw. „ekologiczne usługi”, takie jak budowa, instalacje, naprawy i zarządzanie; zwraca uwagę, że usługi te mają zasadnicze znaczenie dla rozwoju sprzedaży i eksportu produktów ekologicznych; wzywa Komisję do włączenia usług ekologicznych do aktualnie prowadzonych negocjacji w sprawie umowy dotyczącej towarów środowiskowych, a także do dwustronnych porozumień handlowych, takich jak TTIP, aby ograniczyć bariery dla europejskich MŚP i dostawców usług, którzy chcą prowadzić działalność międzynarodową;

8.  podkreśla znaczenie dobrego zarządzania, niezależnego wymiaru sprawiedliwości, przejrzystości i państwa prawa w całej UE dla stworzenia przyjaznego klimatu dla przedsiębiorstw oraz rynku z równymi warunkami działania dla MŚP;

Finansowanie zielonych inicjatyw

9.  zwraca uwagę, że w obecnych okolicznościach, w których niewystarczający dostęp do odpowiednich źródeł kapitału wysokiego ryzyka, w szczególności na wczesnych etapach, jest nadal jedną z głównych przeszkód utrudniających zakładanie i rozwój przedsiębiorstw zorientowanych na wzrost, plan działania Komisji na rzecz poprawy dostępu MŚP do finansowania kładzie duży nacisk na kapitał wysokiego ryzyka jako możliwy rodzaj finansowania wzrostu gospodarczego; podkreśla jednak, że ten rodzaj finansowania jest odpowiedni jedynie dla niewielu MŚP, a ważne źródło finansowania wciąż stanowią kredyty bankowe, oraz że sektor prywatny powinien opracować alternatywy; wskazuje w tym względzie na istotę stymulowania alternatywnych form udzielania kredytów dla MŚP, takich jak spółdzielnie kredytowe; wskazuje na potencjalne możliwości finansowania, które należy przeanalizować w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych;

10.  zachęca państwa członkowskie do tworzenia zachęt dla inwestorów zagranicznych przez usuwanie barier językowych; zwraca uwagę, że krokiem w tym kierunku jest przyjmowanie wniosków i dostarczanie danych nie tylko w języku urzędowym lub językach urzędowych danego państwa członkowskiego, lecz również w języku angielskim;

11.  podkreśla, że nie istnieje uniwersalny rodzaj finansowania odpowiadający wszystkim, i wzywa Komisję do uwzględnienia interesu MŚP we wszystkich istniejących i ewentualnych przyszłych programach, instrumentach i inicjatywach, zwłaszcza na potrzeby nowych modeli działalności gospodarczej w sektorze ekologicznej gospodarki – poczynając od instrumentów kapitałowych (takich jak aniołowie biznesu, finansowanie społecznościowe czy wielostronne platformy obrotu), przez instrumenty quasi-kapitałowe (takie jak finansowanie typu mezzanine) po instrumenty dłużne (takie jak obligacje przedsiębiorstw na małe kwoty, instrumenty gwarancyjne i platformy gwarancji) – oraz partnerstw między bankami i innymi podmiotami zaangażowanymi w finansowanie MŚP (specjaliści od księgowości, stowarzyszenia zrzeszające podmioty gospodarcze lub MŚP czy izby handlowe) w celu wsparcia przedsiębiorstw na etapach rozpoczynania działalności, rozwoju i transferu, z uwzględnieniem ich wielkości, obrotu i zapotrzebowania na finansowanie; wzywa państwa członkowskie oraz organy lokalne i regionalne do zapewnienia odpowiednich zachęt oraz do stworzenia zachęt podatkowych sprzyjających tym modelom finansowania; podkreśla znaczenie przeprowadzenia przeglądu istniejących instrumentów wspierających MŚP w celu uwzględnienia dodatkowych możliwości ekologicznego wzrostu gospodarczego;

12.  podkreśla konieczność zapewnienia koordynacji i komplementarności pomiędzy instrumentami finansowymi w budżecie UE, zwłaszcza w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, Europejskiego programu na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych oraz programu LIFE;

13.  wzywa Komisję Europejską i państwa członkowskie do monitorowania wyników faktycznie uzyskanych przez MŚP, które miały dostęp do środków na finansowanie innowacji ekologicznych, w celu dokonania oceny skuteczności takiego finansowania; wzywa Komisję Europejską, aby w przypadku, gdy wyniki okażą się niezadowalające, przygotowała bezzwłocznie zmiany niezbędne do poprawy skuteczności tego finansowania;

14.  zwraca uwagę, że ze względu na bardzo techniczny charakter wielu planów dotyczących zielonych inwestycji niezwykle istotne jest podkreślenie znaczenia znormalizowanych modeli ryzyka i zwrotu oraz opracowania nowych modeli na potrzeby nowych wyzwań i sektorów;

15.  przypomina, że można się spodziewać, iż MŚP będą odgrywały ważną rolę w gospodarce o obiegu zamkniętym, zapewniając zrównoważone, choć pracochłonne usługi, takie jak naprawy, renowacje i recykling; zauważa, że Komisja, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Parlament i Eurogrupa zasadniczo popierają zasadę przesunięcia podatku z pracy na wykorzystanie zasobów naturalnych i konsumpcję; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie oceny skutków przesunięcia podatku z pracy na wykorzystanie zasobów naturalnych;

16.  podkreśla, że przedsiębiorcy, MŚP, stowarzyszenia przedsiębiorców i organizacje wsparcia powinny posiadać większą wiedzę na temat możliwości finansowania bardziej wydajnych technologii lub zlecania takich usług jak doradztwo, coaching i szkolenie w zakresie ekoprojektu, gospodarowania zasobami i zielonej przedsiębiorczości oraz dostępności ekologicznych technologii, produktów i usług, które mogą być pożyteczne dla ich działalności gospodarczej; wzywa państwa członkowskie do wspierania świadczenia usług dla MŚP w tych obszarach, a ponadto podkreśla potrzebę prostych i dostępnych źródeł informacji i baz danych na temat takich produktów i usług; przypomina Komisji i państwom członkowskim, że informacje te powinny być przekazywane w sposób, który najlepiej odpowiada logice i metodom pracy MŚP;

17.  zauważa, że programy UE nie wnoszą znaczącego wkładu w ekoinnowacje i gospodarkę o obiegu zamkniętym oraz że w związku z tym Komisja musi lepiej ukierunkować finansowanie z programów COSME i „Horyzont 2020” na rozwój rozwiązań ekoinnowacyjnych przez MŚP i dla MŚP oraz wspierać finansowanie lepszego projektowania produktów i lepszej wydajności procesów, posiłkując się pozytywnymi doświadczeniami w poprzednich wieloletnich ramach finansowych; uważa za szczególnie ważne pełne wdrożenie instrumentu MŚP w ramach programu „Horyzont 2020”;

18.  wzywa Komisję i EBI do dopilnowania, aby na etapie realizacji „Planu inwestycyjnego dla Europy” MŚP, w tym zielone i innowacyjne, były głównymi beneficjentami wsparcia udzielanego w ramach tego projektu; nalega, aby opracować jasne kryteria służące osiągnięciu tego celu, w tym kryterium europejskiej wartości dodanej i usprawnić świadczenie usług doradczych z zakresu zasobooszczędności i ekoinnowacyjności dla MŚP; wzywa EBI i Komisję do dopilnowania, aby wszystkie kategorie wymienione w zaleceniu Komisji dotyczącym definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (C(2003)1422) korzystały z wsparcia w dostatecznym stopniu; podkreśla znaczenie programów „Horyzont 2020” i COSME dla wspierania MŚP oraz potrzebę pełnego wdrożenia instrumentu MŚP w ramach programu „Horyzont 2020”;

19.  uważa, że dla zapewnienia komplementarności systemów finansowych dla MŚP niezbędna jest koordynacja działań podejmowanych w ramach polityki spójności i innych programów, takich jak program „Horyzont 2020”, zarówno na szczeblu krajowym, jak i regionalnym; podkreśla znaczenie stanowienia prawa w sposób umożliwiający MŚP utrzymanie konkurencyjności;

20.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do znalezienia szybkiego i długotrwałego rozwiązania problemu ogromnych opóźnień w płatnościach związanych z polityką regionalną oraz przy rozliczaniu środków z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych w minionych okresach finansowania, tak aby MŚP będące partnerami projektów nie były zniechęcane do uczestniczenia w programach i projektach wsparcia w związku z opóźnieniami w płatnościach;

Zarządzanie wiedzą

21.  podkreśla znaczenie aktywnej współpracy międzysektorowej w ramach łańcuchów wartości i obszarów geograficznych, która oferuje możliwości pobudzenia innowacji i nowe szanse wzrostu dzięki wymianie pomysłów i innowacyjnych koncepcji; z zadowoleniem przyjmuje przewidziane w programie „Horyzont 2020” działanie na rzecz możliwych dzięki klastrom projektów służących nowym przemysłowym łańcuchom wartości, mające na celu większe odblokowanie innowacyjnego potencjału MŚP, w tym oferowanych przez nie ekoinnowacyjnych i zasobooszczędnych rozwiązań;

22.  pochwala ustanowienie europejskiego centrum doskonałości w dziedzinie zasobooszczędności, którego zadaniem byłoby udzielanie porad i wspomaganie MŚP pragnących poprawić swoje wyniki w zakresie zasobooszczędności; podkreśla potrzebę nadania temu centrum formy silnej sieci partnerów w różnych regionach UE oraz wykorzystywania sprawdzonych doświadczeń w państwach członkowskich; wyraża przekonanie, że centrum powinno kierować MŚP do europejskich, krajowych i regionalnych programów w tym obszarze oraz zapewniać dostęp do wiedzy fachowej, sieci i infrastruktury;

23.  podkreśla znaczenie transferu wiedzy i dzielenia się wiedzą między wieloma zainteresowanymi podmiotami – także w skali transgranicznej, za pomocą nieformalnych sieci, zwłaszcza w przypadku MŚP i mikroprzedsiębiorstw – dla zwiększania wiedzy na temat istniejących i nowych innowacyjnych technik, najlepszych praktyk, sposobów pozyskiwania właściwego finansowania, możliwych programów wsparcia rządowego oraz odpowiednich ram prawnych, z którymi wiążą się najmniej uciążliwe formalności administracyjne, oraz przypomina, że istniejące krajowe punkty kontaktowe unijnych programów finansowania oraz Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości powinny być w pełni zaangażowane we wspieranie MŚP oraz podejmować na rzecz MŚP proaktywne działania w zakresie informowania, coachingu i wsparcia w celu wskazania możliwości finansowania na szczeblu unijnym, krajowym lub regionalnym; popiera organizację europejskiej kampanii na rzecz zasobooszczędności, której celem jest informowanie MŚP o korzyściach i szansach, jakie oferuje zasobooszczędność, oraz o sposobach tworzenia synergii przemysłowych dotyczących recyklingu; wzywa Komisję i Europejską Sieć Przedsiębiorczości do współpracy w obszarze zasobooszczędności ze stowarzyszeniami przemysłowymi, związkami zawodowymi, MŚP, organizacjami pozarządowymi, środowiskiem akademickim i organizacjami realizującymi inicjatywy regionalne; pochwala w tym względzie nacisk Komisji na symbiozę i klastry oraz zachęca Komisję do przedstawienia konkretnych inicjatyw w celu ułatwienia współpracy międzysektorowej oraz gospodarowania zasobami;

24.  wzywa stowarzyszenia sektorowe do odgrywania większej roli w udzielaniu odpowiednich informacji i porad w zakresie ekologicznych technologii, możliwości finansowania i stosownych procedur; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wypełnienia luki w przypadkach, w których wsparcia tego brakuje, sprawdzania dalszych możliwości i przyspieszenia zrównoważonych rozwiązań oraz inwestowania w technologie przyjazne dla środowiska, zasobooszczędność i gospodarkę opartą na recyklingu; zwraca uwagę na coraz większy rozziew między potrzebami MŚP a umiejętnościami pracowników; zauważa, że 26% pracodawców w Europie ma trudności ze znalezieniem pracowników wykazujących się odpowiednimi umiejętnościami;

Badania, rozwój i innowacje a umiejętności

25.  podkreśla konieczność efektywniejszego opracowania podstaw badań i rozwoju, pełnego włączenia MŚP w ten proces oraz aktywnego wspierania dalszego przekształcania podstawowych wyników z obszaru badań i rozwoju w dalszy postęp technologiczny; podkreśla znaczenie reindustrializacji Europy, biorąc pod uwagę znaczenie przemysłu wytwórczego dla badań, rozwoju i innowacji, a tym samym dla przyszłej przewagi konkurencyjnej UE; wyraża przekonanie, że należy położyć dostateczny nacisk na innowacje pozatechnologiczne, organizacyjne, systemowe i w sektorze publicznym, jak i na rozwiązania technologiczne;

26.  podkreśla znaczenie wprowadzania na rynek i podnoszenia wartości efektów prac badawczo-rozwojowych przez przedsiębiorstwa europejskie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia stabilniejszych ram regulacyjnych i odpowiednich programów finansowych w celu stworzenia możliwości rozwoju inicjatyw gospodarczych i przedsiębiorczości oraz skrócenia czasu wprowadzania na rynek nowych produktów, usług i praktyk prowadzenia działalności gospodarczej, zwłaszcza w sektorze zielonej gospodarki;

27.  zwraca uwagę na potencjał, jaki dla innowacji i ekologicznego wzrostu gospodarczego stanowi nowa europejska infrastruktura kosmiczna; wzywa Komisję do promowania wśród MŚP wykorzystania w kontaktach z inkubatorami przedsiębiorczości danych pochodzących z tej infrastruktury; wzywa Komisję do umożliwienia MŚP korzystania w fazie badań, rozwoju i sprzedaży z systemu ułatwiającego dostęp do danych pochodzących z tej infrastruktury;

28.  zwraca uwagę, że według badania Innobarometru z maja 2014 r. jedynie 9% wszystkich przedsiębiorstw twierdzi, iż od stycznia 2011 r. skorzystało z publicznego wsparcia finansowego na swoją działalność badawczą, rozwojową i innowacyjną; podkreśla konieczność opracowania przyjaznych dla użytkownika procedur dotyczących poszczególnych form wsparcia;

29.  odnotowuje korzyści jednolitego patentu europejskiego dla MŚP, szczególnie w dziedzinie technologii ekologicznych; wzywa wszystkie państwa członkowskie, aby przystąpiły do systemu jednolitego patentu europejskiego; wzywa państwa członkowskie do przeprowadzenia w krótkim terminie ratyfikacji porozumienia w sprawie Jednolitego Sądu Patentowego, niezbędnego do stosowania jednolitego patentu europejskiego; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego uproszczonej procedury ułatwiającej MŚP wszczynanie przed Jednolitym Sądem Patentowym postępowań w sprawie naruszenia przepisów;

30.  wzywa do usprawnienia ram polityki w dziedzinie gospodarki o obiegu zamkniętym, w tym do przyjęcia i wdrożenia inteligentnych regulacji, norm i kodeksów postępowania mających na celu internalizację efektów zewnętrznych, podjęcie działań w sprawie produktów zasobochłonnych, tworzenie równych warunków działania, nagradzanie liderów oraz przyspieszenie przejścia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

31.  wzywa Komisję do uwzględnienia w pakiecie dotyczącym gospodarki o obiegu zamkniętym rozszerzonego instrumentu ekoprojektowania, tak aby obejmował wymiar zasobooszczędności; uważa, że ekoprojekt powinien obejmować trwałość produktu, możliwość naprawy i możliwość recyklingu, wraz z normami dotyczącymi gwarantowanej żywotności i demontażu;

32.  zachęca do rozszerzenia nowatorskich systemów wsparcia, takich jak zielone kupony innowacyjności, które mogą propagować wprowadzanie na rynek zrównoważonych technologii i ekologicznych oraz odpornych na zmianę klimatu rozwiązań; w odniesieniu do składania wniosków o wsparcie uważa, że odnośne zasady powinny być jasne i proste oraz że nie powinny nakładać obciążeń administracyjnych; ponadto zachęca Komisję i państwa członkowskie do opracowania innowacyjnych rozwiązań finansowych służących wspieraniu MŚP oraz do zapewnienia w pełni dostępnych instrumentów finansowania; przypomina, że zrównoważony wzrost i zdolności innowacyjne europejskich MŚP stanowią jedną z głównych przewag konkurencyjnych UE na zglobalizowanych rynkach;

(De)regulacja jako motor wzrostu

33.  wzywa państwa członkowskie, aby unikały tworzenia przeszkód na rynku wewnętrznym przez nadmiernie rygorystyczne wdrażanie przepisów, a także by zweryfikowały swoje obowiązujące systemy regulacyjne, usunęły wszelkie zbędne lub nieskuteczne regulacje stanowiące bariery rynkowe oraz aby zapewniły spójną transpozycję do ustawodawstwa krajowego; wzywa Komisję, aby zagwarantowała pełne stosowanie testu MŚP we wszystkich ocenach skutków; zachęca Komisję do podjęcia intensywniejszych wysiłków wraz z poszczególnymi państwami członkowskimi w celu zaradzenia problemowi nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów; podkreśla konieczność przyjęcia przez krajowe organy regulacyjne jasnej i jednolitej w całej UE interpretacji, a także potrzebę przejrzystych przepisów dotyczących zamówień publicznych, w tym zielonych i elektronicznych zamówień publicznych, których brak stanowi obecnie istotną przeszkodę dla MŚP zamierzających umiędzynarodowić swoją działalność, a jednocześnie ogromną szansę szybkiego ich przyjęcia przez państwa członkowskie, w tym w dziedzinie zasobooszczędnych i efektywnych energetycznie produktów i rozwiązań;

34.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o wycofaniu zdezaktualizowanych lub zbyt obciążających wniosków ustawodawczych; oczekuje od Komisji przedłożenia ambitniejszego wniosku ustawodawczego dotyczącego odpadów zapowiedzianego przez wiceprzewodniczącego Timmermansa na posiedzeniu plenarnym w Parlamencie w grudniu 2014 r.; wzywa Komisję do nieprzedstawiania wniosków ustawodawczych, które skutkowałyby niepotrzebnym obciążeniem administracyjnym dla przedsiębiorstw i MŚP, oraz do regularnego przeglądu obowiązującego prawodawstwa w celu zmniejszenia obecnego obciążenia administracyjnego, poprawy jakości i skuteczności przepisów oraz ich dostosowywania do nowych modeli działalności gospodarczej; podkreśla jednak konieczność podjęcia ambitnych działań, odpowiedniego i terminowego wdrażania istniejących przepisów oraz wczesnego angażowania zainteresowanych podmiotów z odpowiednich sektorów i MŚP, w tym w oceny skutków, z myślą o realizacji celów środowiskowych UE;

35.  przypomina znaczenie prawodawstwa niemającego wpływu na technologię i sprzyjającego innowacjom, umożliwiającego rynkowe sprawdzanie i wycenę różnych nowych technologii; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie programu weryfikacji technologii środowiskowych (ETV) jako nowego narzędzia wspomagającego wprowadzenie na rynek innowacyjnych technologii środowiskowych; wzywa państwa członkowskie do odpowiedniego wykorzystania instrumentów rynkowych w ich programach wsparcia publicznego oraz do unikania szkodliwych dla środowiska i zakłócających rynek dotacji; przypomina, że interwencje publiczne powinny być wykorzystywane do eliminowania niedoskonałości rynku takich jak środki pozacenowe czy efekty zewnętrzne; wzywa Komisję do sporządzenia wspólnych wytycznych dotyczących krajowych programów wsparcia publicznego udzielanego na projekty zielonych inwestycji w celu określenia bardziej jednolitego zestawu środków;

36.  zwraca uwagę, że przełomowe branże i technologie często ujawniają wady obowiązującego prawodawstwa; podkreśla konieczność ciągłego monitorowania i aktualizowania obowiązującego prawodawstwa oraz jego wdrażania, aby unikać barier dla zrównoważonych lub ekoinnowacyjnych technologii i dla nowych osiągnięć technologicznych;

Rozmaite środki wspierające

37.  uważa, że rozwój umiejętności i programów w dziedzinie przedsiębiorczości służących poznaniu sposobów działania, funkcjonowania i interakcji rynku, gospodarki i systemu finansowego, wraz z wiedzą na temat ochrony środowiska oraz sposobów, w jaki nowe technologie mogą wspierać efektywne, innowacyjne i zielone możliwości, należy uwzględniać w systemach kształcenia podstawowego i wyższego, a także propagować za pośrednictwem zajęć pozaszkolnych i w ramach uczenia się przez całe życie; uważa, że dobrze przygotowany biznesplan jest pierwszym krokiem ku łatwiejszemu dostępowi do finansowania oraz ku rentowności; wzywa Komisję i państwa członkowskie do niezwłocznego włączenia kształcenia w zakresie przedsiębiorczości, finansów, ekonomii i ochrony środowiska do krajowych programów nauczania; w związku z tym popiera program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, którego celem jest promowanie kultury przedsiębiorczości oraz rozwój jednolitego rynku i konkurencyjności;

38.  podkreśla, że również mikroprzedsiębiorstwa i podmioty rozpoczynające działalność gospodarczą powinny otrzymać pomoc i wskazówki, ułatwiające im przejście ku zrównoważonemu wzrostowi ekologicznemu; wzywa Komisję do dopilnowania, aby te przedsiębiorstwa były odpowiednio uwzględniane w nowych inicjatywach dotyczących możliwości osiągania ekologicznego wzrostu przez MŚP;

39.  zauważa, że program Erasmus+ umożliwia studentom i młodzieży rozwijanie umiejętności w zakresie przedsiębiorczości między innymi przez finansowanie stażów, ; popiera program „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców, którego celem jest promowanie kultury przedsiębiorczości oraz rozwój jednolitego rynku i konkurencyjności;

40.  zwraca uwagę na znaczenie ukierunkowania działań na wzorce konsumpcji niezgodne ze zrównoważonym rozwojem i promowania zmiany zachowań konsumentów; podkreśla konieczność odpowiedniej edukacji konsumenckiej oraz wspierania zachęt do bardziej zrównoważonej konsumpcji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawy środków po stronie popytu, takich jak wykorzystywanie zamówień publicznych w celu lepszego wprowadzenia zasobooszczędnych i efektywnych energetycznie produktów i rozwiązań; podkreśla znaczenie uwzględnienia kwestii zużycia zasobów w informacji o produkcie oraz oznakowaniu ekologicznym, aby dać konsumentom możliwość wyboru;

41.  podkreśla znaczenie ułatwienia działania podmiotom rozpoczynającym działalność gospodarczą i firmom odpryskowym dzięki współpracy z instytutami badań technologicznych, uniwersytetami oraz instytucjami kształcenia zawodowego;

42.  podkreśla znaczenie eksportu dla wzrostu i tworzenia miejsc pracy w Europie; wzywa Komisję do przyspieszenia procesu zawierania niesfinalizowanych umów handlowych z naszymi partnerami, aby ułatwić europejskim MŚP dostęp do nowych rynków;

43.  uważa, że przedsiębiorczość kobiet jest dotychczas niedostatecznie docenianym zasobem na rzecz wzrostu i konkurencyjności UE, który powinno się promować i wzmocnić, oraz że należy usunąć wszelkie przeszkody, w szczególności dyskryminację płacową, jakie napotykają kobiety, również w ramach zielonej gospodarki, aby umożliwić kobietom i mężczyznom równe korzyści; uważa, że regularne gromadzenie ujednoliconych danych statystycznych, w tym dotyczących oddziaływania przepisów pod względem aspektów płci i danych na temat pracy w podziale na płeć, ułatwiłoby monitorowanie i kształtowanie polityki opartej w większym stopniu na dowodach oraz usunięcie braków wiedzy w zielonym dyskursie;

44.  wzywa Komisję do przeanalizowania i wskazania sektorów przemysłu europejskiego i obszarów geograficznych, w których spełniono warunki utworzenia nowych klastrów i centrów, oraz do wspierania ich rozwoju;

45.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi oraz zareagowania na szanse i wyzwania, które obszary wiejskie stanowią w kontekście MŚP, zielonego wzrostu czy ekoinnowacji;

46.  wzywa państwa członkowskie (na szczeblu krajowych, regionalnych i lokalnych podmiotów kształtujących politykę oraz organów zarządzających) do stałego propagowania zrównoważonego wzrostu w ramach strategii inteligentnej specjalizacji z udziałem najważniejszych zainteresowanych stron, wzrostu sprzyjającego tworzeniu klastrów, synergii oraz sieci wokół działalności w ramach zielonej gospodarki; zwraca się do Komisji o informowanie Parlamentu o postępach we wdrażaniu strategii inteligentnej specjalizacji na poziomie krajowym i/lub regionalnym, w stosownych przypadkach, a zwłaszcza w odniesieniu do różnych modeli działań odgórnych stosowanych w UE i państwach członkowskich; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dostarczenia informacji o praktycznych środkach wprowadzonych w celu rozwoju kompetencji sprzyjających ekoinnowacyjnym MŚP za pośrednictwem wzajemnych połączeń między regionalnymi centrami innowacji i najważniejszych sieci wsparcia;

47.  wzywa Komisję, by w ramach prowadzonej polityki regionalnej opracowała konkretne programy odzwierciedlające wszystkie istotne dla MŚP elementy zielonego wzrostu; podkreśla konieczność pełnego wykorzystania potencjału przedsiębiorczości młodzieży w kontekście ekologicznego wzrostu MŚP; wzywa Komisję do opracowania środków, które umożliwiłyby łączenie ze sobą instytucji oświatowych, programów europejskich oraz środków służących wspieraniu zielonej gospodarki; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania wszystkich dostępnych narzędzi w celu udzielania porad pracownikom MŚP i zwiększania ich świadomości w celu rozwoju ich wiedzy i umiejętności; wzywa, aby w ramach wspierania kształcenia szczególną uwagę zwrócono na młodzież i grupy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji.

o
o   o

48.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0036. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0032. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0069. (4) http://ec.europa.eu/public_opinion/flash/fl_381_en.pdf