– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Syrii, w szczególności rezolucję z dnia 30 kwietnia 2015 r.(1),
– uwzględniając komunikat Komisji Europejskiej z dnia 6 lutego 2015 r. zatytułowany „Elementy strategii regionalnej UE dla Syrii i Iraku oraz zagrożenie ze strony Da’isz”,
– uwzględniając oświadczenia i sprawozdania dotyczące konfliktu w Syrii, ogłoszone przez Sekretarza Generalnego ONZ i Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka,
– uwzględniając sprawozdania niezależnej międzynarodowej komisji śledczej ONZ w sprawie Syrii, powołanej przez Radę Praw Człowieka ONZ,
– uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego przyjęty w dniu 17 lipca 1998 r., a w szczególności jego art. 8 ust. 2 lit. b) ppkt (ix), który stanowi, że zamierzone kierowanie ataków na pomniki historyczne jest zbrodnią wojenną,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 kwietnia 2015 r. w sprawie niszczenia obiektów kultury przez ISIS/DAISZ(2),
– uwzględniając art. 167 TFUE, który stanowi, że „Unia i jej państwa członkowskie sprzyjają współpracy z państwami trzecimi oraz z organizacjami międzynarodowymi właściwymi w dziedzinie kultury”,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 116/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie wywozu dóbr kultury,
– uwzględniając rezolucję Rady z dnia 25 i 26 października 2012 r. w sprawie utworzenia nieformalnej sieci organów ścigania i ekspertów w dziedzinie dóbr kultury (EU CULTNET),
– uwzględniając drugi protokół z 1999 r. o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego, dołączony do konwencji haskiej z 1954 r.,
– uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 21 maja 2015 r. w sprawie sytuacji w Palmyrze; uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton z dnia 17 lutego 2012 r. potępiające aresztowania Mazena Darwisha oraz uwzględniając oświadczenie delegatury UE z dnia 3 kwietnia 2012 r. w sprawie przedłużenia aresztu Mazena Darwisha i siedmiu innych obrońców praw człowieka bez postawienia im zarzutów,
– uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka, przyjęte w czerwcu 2004 r. i zaktualizowane w 2008 r.,
– uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2222 (2015 r.),
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,
A. mając na uwadze, że od rozpoczęcia konfliktu w Syrii życie straciło ponad 220 000 osób, w większości cywilów; mając na uwadze, że reżim Assada, IS/Daisz, al-Nusra i pozostałe strony konfliktu dopuściły się masowych i systematycznych naruszeń praw człowieka oraz międzynarodowego prawa humanitarnego; mając na uwadze, że ogromna większość tych przestępstw do tej pory uszła sprawcom bezkarnie;
B. mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach gwałtownie nasiliły się tortury, masowe aresztowania i powszechne niszczenie zaludnionych obszarów; mając na uwadze, że przesiedlono dużą liczbę Syryjczyków, a niektórzy z nich zostali nawet zmuszeni do oddalenia się od pomocy humanitarnej, jakiej potrzebują;
C. mając na uwadze, że od zdobycia starożytnego syryjskiego miasta Palmyra IS/Daisz zabiło co najmniej 400 osób, w tym kobiety i dzieci, a według syryjskiego Centrum Monitorowania Praw Człowieka wykonało egzekucje na co najmniej 217 osobach i zatrzymało 600 osób, w tym kobiety i dzieci oskarżone o kontakty z siłami reżimu oraz o ukrywanie w swoich domach członków reżimu;
D. mając na uwadze, że po zdobyciu miasta Palmyra siły popierające Assada zorganizowały zażarte naloty, które spowodowały śmierć ponad tuzina cywilów i zmusiły do ucieczki wielu mieszkańców miasta pozostających na miejscu;
E. mając na uwadze, że w wyniku nowej ofensywy przeprowadzonej na przełomie kwietnia i maja 2015 IS/Daisz w dniu 17 maja 2015 r. opanował Ramadi, a w dniu 21 maja 2015 r. Palmyrę, obejmując w ten sposób kontrolę nad 50% terytorium Syrii; mając na uwadze, że ponadnarodowy charakter tzw. Państwa Islamskiego dysponującego znacznymi zasobami finansowymi oraz – według niektórych źródeł – około 200 000 bojowników, stanowi zagrożenie dla całego regionu; mając na uwadze, że liczba obcokrajowców, w tym obywateli UE, walczących w tych grupach zbrojnych, szacowana jest na tysiące; mając na uwadze, że umocnienie pozycji IS/Daisz zaostrzyło kryzys humanitarny, prowadząc szczególnie do masowego wysiedlania ludności cywilnej;
F. mając na uwadze, że w dniu 5 czerwca 2015 r. członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ wyrazili oburzenie nasileniem przemocy i wszystkimi atakami na cywilów w Syrii oraz potępili ataki terrorystyczne IS/Daisz, Front al-Nusra oraz innych grup terrorystycznych działających w Syrii;
G. mając na uwadze, że Palmyra znajduje się między Damaszkiem a położonym na wschodzie miastem Deir al-Zour oraz że w pobliżu leżą bogate złoża gazu i kopalnie fosfatu; mając na uwadze, że zdobycie Palmyry zbiegło się ze zdobyciem miasta Ramadi, położonego w irackiej prowincji Anbar, oraz że nastąpiło krótko po utracie przez IS/Daisz kontroli nad obszarem wokół miasta Tikrit;
H. mając na uwadze, że Palmyra to starożytne miasto założone ponad 2000 lat temu jest skarbem kultury i należy do światowego dziedzictwa UNESCO; mając na uwadze, że w dniu 21 maja 2015 r. dyrektor generalna UNESCO wezwała do natychmiastowego zaprzestania działań wojennych w Palmyrze;
I. mając na uwadze, że Palmyra jest symbolem bogatego dziedzictwa kulturowego Syrii, że znajdują się tam monumentalne ruiny wielkiego miasta, które niegdyś było jednym z najważniejszych ośrodków kultury starożytnego świata; mając na uwadze, że masowe zabójstwa popełniane przez IS/Daisz oraz niszczenie dziedzictwa archeologicznego i kulturowego zostało w niektórych przypadkach uznane za zbrodnie przeciwko ludzkości i „czystki kulturowe” oraz zaliczone na podstawie Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego do zbrodni wojennych; mając na uwadze, że dyrektor generalna UNESCO Irina Bokova opisała systematyczne ataki na dziedzictwo kulturowe jako „czystki kulturowe”;
J. mając na uwadze, że IS/Daisz regularnie atakuje i niszczy irackie i syryjskie dziedzictwo kulturowe i że jest to taktyka wojenna mająca na celu szerzenie terroru i nienawiści; mając na uwadze, że po zdobyciu Palmyry przez IS/Daisz dziedzictwo historyczne tego miasta jest stale zagrożone zniszczeniem;
K. mając na uwadze, że w regionalnej strategii UE dotyczącej Syrii i Iraku oraz zagrożenia ze strony IS/Daisz, przyjętej w dniu 16 marca 2015 r. przez Radę do Spraw Zagranicznych, UE stanowczo potępiła umyślne niszczenie dziedzictwa archeologicznego i kulturowego oraz zauważyła, że takie działania mogą zostać uznane za zbrodnie wojenne w rozumieniu Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego;
L. mając na uwadze, że UNESCO i inni partnerzy uruchomili trzyletni projekt „ochrony dziedzictwa syryjskiego”, którego celem jest zapewnienie dziedzictwu kulturowemu nadzwyczajnej ochrony;
M. mając na uwadze, że nielegalny handel dobrami kultury jest obecnie trzecim co do wielkości rodzajem nielegalnego handlu – po handlu narkotykami i handlu bronią – oraz mając na uwadze, że nielegalny handel dobrami kultury jest zdominowany przez siatki przestępczości zorganizowanej, a struktury na szczeblu krajowym i międzynarodowym nie dysponują odpowiednim wyposażeniem ani wsparciem, aby rozwiązać ten problem; mając na uwadze, że UE poczyniła wszystkie odpowiednie kroki zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2199 (2015), aby zapobiec nielegalnemu handlowi dobrami kultury;
N. mając na uwadze, że od kiedy w marcu 2011 r. rozpoczął się konflikt w Syrii, miały miejsce powszechne i rażące naruszenia praw człowieka, w szczególności wybiórcze ataki, arbitralne zatrzymania i zaginięcia niezależnych dziennikarzy, obrońców praw człowieka, pracowników organizacji humanitarnych i personelu medycznego, wobec których stosowano groźby, przemoc, arbitralne zatrzymania i którzy zaginęli bez śladu w Syrii;
O. mając na uwadze, że Mazen Darwish, syryjski dziennikarz, działacz i przewodniczący syryjskiego Centrum Mediów i Wolności Słowa, jest więziony od 2012 r., podobnie jak Hani Al-Zaitani i Hussain Ghrer, za działalność na rzecz obrony wolności słowa; mając na uwadze, że istnieją doniesienia o tym, że Mazen Darwish był poddawany okrutnym torturom i złemu traktowaniu oraz że w dniu 6 maja 2015 r. został przeniesiony w nieznane miejsce; mając na uwadze, że w 2015 r. Mazen Darwish otrzymał nagrodę UNESCO w dziedzinie Wolności Prasy, a oprócz tego jest laureatem innych ważnych nagród międzynarodowych, takich jak nagroda „Za odważne słowa” z 2015 r . przyznawana przez miasta Lutra, nagroda Brunona Kreisky'ego z 2013 r. za zasługi w dziedzinie praw człowieka oraz nagroda PEN-Pinter z 2014 r.; mając na uwadze, że dalsze przetrzymywanie Mazena Darwisha, Haniego Al-Zaitaniego i Hussaina Ghrera w więzieniu jest kolejnym dowodem na represyjny charakter reżimu Baszara al-Assada w Syrii;
P. mając na uwadze rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 67/262 z dnia 15 maja 2013 r., w której zwrócono się do władz syryjskich z żądaniem natychmiastowego uwolnienia wszystkich arbitralnie przetrzymywanych osób, w tym członków Syryjskiego Centrum Mediów i Wolności Słowa;
Q. mając na uwadze, że Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Zeid Ra’ad Al Hussein w dniu 19 lutego 2015 r. wezwał władze syryjskie do uwolnienia wszystkich osób przetrzymywanych za pokojowe wyrażanie swoich opinii, a w szczególności Mazena Darwisha;
R. mając na uwadze, że wobec setek obrońców praw człowieka w Syrii stosowane są groźby, przemoc, arbitralne aresztowania i że giną oni bez śladu; mając na uwadze, że dotyczy to również prawniczki działającej w dziedzinie praw człowieka, laureatki nagrody im. Sacharowa z 2011 r. Razan Zeitouneh, która została uprowadzona w mieście Duma w dniu 9 grudnia 2013 r.;
1. stanowczo potępia przerażające, systematyczne i powszechne łamanie praw człowieka i naruszanie międzynarodowego prawa humanitarnego przez reżim Baszara al-Assada, terrorystów należących do IS/Daisz i innych ugrupowań dżihadystów działających w Syrii, a także potępia wyroki wydane przeciwko działaczom w zakresie praw politycznych, obywatelskich i praw człowieka, blogerom i dziennikarzom oraz kierowane przeciwko nim zarzuty; ponawia bezwarunkowy sprzeciw wobec stosowania przez rząd syryjski tortur, nasilania ostrzałów i bombardowań, w tym bombami beczkowymi; przekazuje ofiarom wyrazy głębokiego współczucia; jest głęboko przerażony wstrząsającymi rozmiarami ludzkiego cierpienia i ofiarami śmiertelnymi w konflikcie syryjskim i oraz wyraża szczególne zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Syrii;
2. potępia fakt, że po 9-dniowym krwawym ataku IS zdobył Palmyrę w dniu 21 maja 2015 r. i ubolewa, że od tego dnia IS wykonał egzekucje na co najmniej 217 osobach w mieście i jego okolicach oraz dopuścił się licznych nadużyć i okrucieństw w samozwańczym „kalifacie” ogłoszonym na terenach pod kontrolą IS położonych między Syrią a Irakiem;
3. wyraża zaniepokojenie sytuacją w Palmyrze oraz sytuacją tysięcy mieszkańców Palmyry, a także osób przesiedlonych w wyniku posuwania się naprzód sił IS/Daisz, a także sytuacją kobiet i dzieci w Palmyrze ze względu na sposoby działania IS/Daisz polegające na uprowadzaniu, wykorzystywaniu i maltretowaniu kobiet i dzieci, w tym na stosowaniu gwałtu, wykorzystywaniu seksualnym, przymusowych małżeństwach i przymusowemu rekrutowaniu dzieci;
4. wzywa Radę, Komisję i wysoką przedstawiciel do udostępnienia wszystkich środków finansowych i zasobów ludzkich niezbędnych do tego, aby wesprzeć uchodźców;
5. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do wzmożenia zbiorowych wysiłków na rzecz pokonania IS/Daisz, jakich dokonano na posiedzeniu ministerialnym międzynarodowej koalicji przeciwko IS/Daisz, która odbyła się w dniu 3 czerwca 2015 r. w Paryżu; wzywa koalicję do nasilenia starań, aby wdrożyć wspólną wielowymiarową i długoterminową strategię mającą na celu osłabienie i ostateczne wykorzenienie IS/Daisz; podkreśla, że strategię tę należy uzupełnić wzmocnioną współpracą z wszystkimi państwami regionu i podmiotami niepaństwowymi zaangażowanymi w zwalczanie IS/Daisz;
6. jest przekonany, że nie dojdzie do rzeczywistego rozwiązania konfliktu w Syrii ani do trwałego pokoju, jeżeli nie zostanie wymierzona kara za przestępstwa popełnione przez wszystkie strony konfliktu;
7. przypomina, że trwałe rozwiązanie kryzysu syryjskiego będzie możliwe tylko dzięki globalnemu rozwiązaniu politycznemu opartemu na komunikacie genewskim z 30 czerwca 2012 r. i popartemu przez społeczność międzynarodową; wzywa specjalnego wysłannika ONZ Staffana de Misturę do współpracy z wszystkimi stronami na rzecz prawdziwych zmian, które spełnią uzasadnione aspiracje narodu syryjskiego i umożliwią mu niezależne i demokratyczne określenie własnej przyszłości;
8. wyraża głębokie zaniepokojenie dotkliwym brakiem środków finansowych pomimo apeli ONZ z 2014 r., co doprowadziło do tymczasowego zawieszenia pomocy Światowego Programu Żywnościowego dla syryjskich uchodźców; wzywa społeczność międzynarodową do zwiększenie środków finansowych i pomocy w odpowiedzi na przyszłe apele;
9. wzywa społeczność międzynarodową do nasilenia starań, aby znaleźć rozwiązania umożliwiające załagodzenie kryzysu i zakończenie wojny w Syrii oraz wspiera wszystkie podmioty zaangażowane w walkę z IS w Syrii i Iraku, wzywa rządy państw regionu do wspólnego prowadzenia tej walki, ponieważ tylko ścisła współpraca w dziedzinie bezpieczeństwa umożliwi przywrócenie pokój i bezpieczeństwo w regionie;
10. wzywa społeczność międzynarodową do uczynienia wszystkiego, co leży w ich mocy, aby chronić ludność cywilną i jedyne w swoim rodzaju dziedzictwo kulturowe Palmyry oraz wzywa wszystkie strony do natychmiastowego zaprzestania działań wojennych w Palmyrze i umożliwienia ludności cywilnej uciekającej przed przemocą bezpiecznego wydostania się ze strefy walk;
11. zwraca się o natychmiastowe zaprzestanie niszczenia syryjskiego i irackiego dziedzictwa kulturowego, w tym obiektów religijnych; podkreśla, że nie można tolerować aktów, jakich dopuszcza się IS/Daisz lub inne osoby, grupy, przedsiębiorstwa i podmioty oraz wzywa do ochrony kulturowego dziedzictwa Iraku poprzez ochronę obiektów kultury i religii zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym;
12. wzywa UE i państwa członkowskie do uruchomienia kampanii podnoszących świadomość, aby odwieść ludzi od zakupu i sprzedaży dóbr kultury pochodzących z nielegalnego handlu z obszarów objętych wojną;
13. podkreśla wysoką wartość dziedzictwa kulturowego dla całej ludzkości i w związku z tym uważa, że jego niszczenie należy uznać za niewybaczalną zbrodnię wojenną;
14. podkreśla, że potrzeba wspólnych wysiłków społeczności międzynarodowej, aby zapobiec nielegalnemu handlowi dobrami kultury i przedmiotami kultury materialnej, który przyczynia się do finansowania IS/Daisz;
15. popiera słowa dyrektor generalnej UNESCO oraz wszystkie nadzwyczajne środki podjęte przez ONZ lub UNESCO, aby bronić Palmyry lub każdego innego zagrożonego obiektu kultury i historii;
16. zwraca się do Sekretarza Generalnego ONZ, aby skierował do Rady Bezpieczeństwa wniosek o przygotowanie rezolucji w sprawie obrony wszystkich obiektów kultury zagrożonych przez grupy terrorystyczne i IS/Daisz;
17. zwraca się do państw członkowskich Unii Europejskiej, aby we współpracy z ONZ przedsięwzięły konkretne środki mające na celu obronę zagrożonych obiektów kultury, obiektów historycznych, religijnych i stanowisk archeologicznych w Palmyrze i szerzej ujmując na Bliskim Wschodzie;
18. z zadowoleniem przyjmuje i podkreśla decydujące znaczenie, jakie mają prace lokalnych i międzynarodowych organizacji społeczeństwa obywatelskiego dla udokumentowania naruszeń praw człowieka, dowodów na popełnione zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i inne naruszenia prawa; przekazuje wyrazy głębokiego podziwu i solidarności z syryjskimi działaczami, którzy nadal niestrudzenie monitorują, dokumentują i opisują sytuację w zakresie praw człowieka w ich rozdartym wojną kraju, ryzykując przy tym własne życie;
19. jest głęboko zaniepokojony pogarszającą się w szybkim tempie sytuacją humanitarną i w zakresie praw człowieka w Syrii oraz podkreśla, że zgodnie ze swoimi zobowiązaniami międzynarodowymi Syria powinna szanować wolność słowa i swobodę prac prowadzonych przez obrońców praw człowieka; przypomina, że każdy człowiek ma prawo do wolności opinii i słowa oraz że jest to podstawowe prawo człowieka; potępia wszystkie naruszenia wolności prasy oraz akty przemocy, których ofiarami są dziennikarze w Syrii;
20. wzywa władze syryjskie do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Mazena Darwisha oraz wszystkich osób przetrzymywanych lub skazanych za pokojowe korzystanie z prawa do wolności wypowiedzi i stowarzyszania się, a także wszystkich obrońców praw człowieka i działaczy w dziedzinie praw politycznych arbitralnie pozbawionych wolności ze względu na działalność prowadzoną w dziedzinie praw człowieka oraz wzywa do wycofania wszystkich zarzutów skierowanych przeciwko tym osobom;
21. wzywa władze syryjskie do bezzwłocznego ujawnienia losu i miejsca pobytu tych trzech mężczyzn oraz do zapewnienia im ochrony przed torturami i złym traktowaniem, umożliwienia im natychmiastowego kontaktu z rodzinami i prawnikami oraz udzielenia im opieki lekarskiej, jakiej mogą potrzebować;
22. wzywa wszystkie państwa członkowskie do priorytetowego potraktowania ratyfikacji Międzynarodowej konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem; wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i państwa członkowskie do propagowania powszechnej ratyfikacji i wdrożenia tego kluczowego narzędzia w dziedzinie praw człowieka oraz do wspierania prac Komitetu ONZ ds. Wymuszonych Zaginięć, powołanego na mocy tej konwencji;
23. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, specjalnemu wysłannikowi ONZ i Ligi Państw Arabskich do Syrii oraz wszystkim stronom zaangażowanym w konflikt w Syrii.
Paragwaj: aspekty prawne związane z przypadkami ciąży u dzieci
337k
89k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie Paragwaju: aspekty prawne związane z przypadkami ciąży u dzieci (2015/2733(RSP))
– uwzględniając międzyregionalną ramową umowę o współpracy zawartą w 1999 r. między UE a Mercosurem,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2013 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie(1),
– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1567/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie pomocy w odniesieniu do polityk oraz działań i praw dotyczących zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego w krajach rozwijających się(2),
– uwzględniając kodeks karny Paragwaju (ustawa nr 1160/97) z dnia 26 listopada 1997 r., zwłaszcza jego art. 109 ust. 4,
– uwzględniając piąty milenijny cel rozwoju (poprawa stanu zdrowia matek),
– uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka, w szczególności jej art. 3,
– uwzględniając Konwencję ONZ z 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),
– uwzględniając Konwencję Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),
– uwzględniając wydane w dniu 11 maja 2015 r. oświadczenie grupy roboczej ONZ ds. dyskryminacji kobiet w prawie i w praktyce,
– uwzględniając konwencję ONZ przeciwko torturom, która weszła w życie w dniu 26 czerwca 1987 r.,
– uwzględniając wniosek Komitetu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych ONZ z marca 2015 r., by Paragwaj przeprowadził przegląd swoich przepisów aborcyjnych i zmienił je w celu zapewnienia ich zgodności z innymi prawami, np. prawem do zdrowia i życia,
A. mając na uwadze, że według niedawnych danych ONZ w Paragwaju 19 % ciężarnych dziewcząt jest niepełnoletnich, codziennie rodzą dwie dziewczęta poniżej 14 roku życia, a 2,13 % przypadków zgonów okołoporodowych dotyczy dziewczynek w wieku od 10 do 14 lat; mając na uwadze, że co roku w Paragwaju, kraju liczącym 6,8 miliona mieszkańców, zachodzi w ciążę około 600 dziewcząt w wieku do 14 lat, a także mając na uwadze, że odsetek ciąż u dzieci jest tu aż 10 razy wyższy niż w innych krajach regionu;
B. mając na uwadze, że ryzyko zgonu okołoporodowego w Ameryce Łacińskiej jest czterokrotnie wyższe wśród nastolatek poniżej 16 roku życia, a 65 % przypadków przetoki położniczej występuje u ciężarnych nastolatek, co niesie ze sobą poważne konsekwencje dla życia, w tym poważne problemy zdrowotne i wykluczenie społeczne; mając na uwadze, że ciąża w młodym wieku jest również niebezpieczna dla noworodków, wśród których współczynnik umieralności jest 50 % wyższy niż przeciętnie; mając na uwadze, że nawet 40 % kobiet w regionie pada ofiarą przemocy seksualnej, a 95 % aborcji w Ameryce Łacińskiej wykonuje się w niebezpiecznych warunkach;
C. mając na uwadze, że w dniu 21 kwietnia 2015 r. do Centrum Matki i Dziecka pod wezwaniem św. Trójcy w Asunción trafiła dziesięcioletnia dziewczynka w 21. tygodniu ciąży; mając na uwadze, że po zbadaniu dziewczynki dyrektor szpitala publicznie przyznał, że ciąża stanowi poważne zagrożenie; mając na uwadze, że zbiegłego ojczyma aresztowano w dniu 9 maja 2015 r. i oskarżono o gwałt na pasierbicy; mając na uwadze, że od stycznia 2015 r. dziewczynka zgłaszała się do różnych ośrodków zdrowia, skarżąc się na bóle brzucha, ale ciążę potwierdzono dopiero w dniu 21 kwietnia;
D. mając na uwadze, że w dniu 28 kwietnia 2015 r. matka dziewczynki zażądała przeprowadzenia u córki zabiegu przerwania ciąży ze względu na jej młody wiek i wysokie zagrożenie dla zdrowia i życia; mając na uwadze, że matka dziewczynki jest przetrzymywana pod zarzutem nieuchronienia jej przed wykorzystywaniem seksualnym, które doprowadziło do zajścia w ciążę; mając na uwadze, że według ostatnich doniesień dziesięciolatkę wysłano do ośrodka dla młodych matek i odseparowano od jej własnej matki;
E. mając na uwadze, że w styczniu 2014 r. matka dziewczynki złożyła skargę dotyczącą wykorzystywania seksualnego córki przez ojczyma, ale prokurator nie wszczął postępowania, nie przeprowadził śledztwa i nie zapewnił środków ochronnych, ponieważ nie uznał, że dziewczynce grozi niebezpieczeństwo;
F. mając na uwadze, że to tylko jeden z wielu podobnych przypadków w Paragwaju i innych krajach Ameryki Łacińskiej; mając na uwadze, że w Paragwaju ze względów religijnych nadal odmawia się dziewczynkom dostępu do bezpiecznej i legalnej aborcji, łamiąc ich prawo do zdrowia, życia oraz nienaruszalności fizycznej i psychicznej; mając na uwadze, że urodzenie dziecka oznacza dla dziewczynki ryzyko psychologiczne i zdrowotne ze względu na jej młody wiek i okoliczności zajścia w ciążę; mając na uwadze, że w dniu 7 maja 2015 r. powołano interdyscyplinarną grupę ekspertów, złożoną z trzech specjalistów wytypowanych przez miejscowe organizacje, trzech przedstawicieli ministerstwa zdrowia i trzech członków sądu najwyższego, mającą monitorować stan zdrowia dziewczynki;
G. mając na uwadze, że według art. 109 ust. 4 paragwajskiego kodeksu zdrowia aborcja jest zakazana we wszystkich przypadkach z wyjątkiem komplikacji stanowiących zagrożenie dla życia kobiety lub dziewczynki, nie przewiduje się natomiast żadnych innych wyjątków, nawet w przypadku gwałtu, kazirodztwa lub niezdolności płodu do samodzielnego życia; mając na uwadze, że władze argumentują, iż zdrowie dziewczynki nie jest zagrożone; mając na uwadze, że w związku z tym dziesięcioletnia ofiara gwałtu jest zmuszona donosić niechcianą ciążę i urodzić;
H. mając na uwadze, że eksperci ONZ przestrzegają, iż decyzja władz Paragwaju stanowi poważne naruszenie praw dziewczynki do życia, zdrowia i nienaruszalności fizycznej i psychicznej, a także jej prawa do edukacji, co naraża na szwank jej szanse gospodarcze i społeczne;
I. mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 Konwencji ONZ o prawach dziecka dobro dziecka musi być zawsze sprawą nadrzędną we wszystkich działaniach dotyczących dzieci, podejmowanych przez publiczne lub prywatne instytucje opieki społecznej, sądy, organy administracji lub ciała ustawodawcze, a także mając na uwadze, że państwa mają obowiązek zapewnić dostęp do bezpiecznej i legalnej aborcji w razie zagrożenia dla życia ciężarnej;
J. mając na uwadze, że w marcu 2015 r. Komitet Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych ONZ zwrócił się do Paragwaju o przeprowadzenie przeglądu jego przepisów aborcyjnych i ich zmiany w celu zapewnienia ich zgodności z innymi prawami, np. prawem do zdrowia i życia; mając na uwadze, że przemoc fizyczna, seksualna i psychiczna wobec kobiet stanowi rażący przykład łamania praw człowieka;
K. mając na uwadze, że Paragwaj aktywnie uczestniczył w 59. sesji Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet, oraz mając na uwadze, że wszystkie strony powinny nadal wspierać realizację pekińskiej platformy działania ONZ, m.in. w odniesieniu do dostępu do edukacji i opieki zdrowotnej jako podstawowych praw człowieka, a także w odniesieniu do praw seksualnych i reprodukcyjnych;
L. mając na uwadze, że organy traktatowe ONZ, w tym Komitet Praw Człowieka i Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW), wezwały część państw Ameryki Łacińskiej do wprowadzenia wyjątków w restrykcyjnych przepisach aborcyjnych, w tym w przypadku, gdy ciąża stanowi zagrożenie dla życia lub zdrowia kobiety, płód jest dotknięty poważną niepełnosprawnością lub ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa;
M. mając na uwadze, że opisane nieludzkie działania doprowadziły do poważnego zagrożenia dla organizmu wspomnianej dziesięciolatki, ważącej przed zajściem w ciążę zaledwie 34 kg; mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznaje ciążę za zagrożenie dla dziewcząt, których ciało nie jest jeszcze w pełni rozwinięte; mając na uwadze, że WHO definiuje zdrowie jako stan pełnego komfortu fizycznego, psychicznego i społecznego, a nie jedynie jako brak choroby lub kalectwa;
N. mając na uwadze, że Komitet ONZ przeciwko Torturom uznaje, iż niektóre ograniczenia w dostępie do usług zdrowia reprodukcyjnego, a także nadużycia, do których dochodzi, kiedy kobiety starają się uzyskać dostęp do takich usług, mogą stanowić naruszenie Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania – ratyfikowanej przez Paragwaj i wszystkie państwa członkowskie UE – gdyż takie ograniczenia i nadużycia zagrażają zdrowiu i życiu kobiet lub mogą w inny sposób powodować u nich poważny ból lub cierpienia fizyczne lub psychiczne;
O. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet i dziewcząt, zarówno fizyczna, seksualna, jak i psychiczna, ciągle należy do najpowszechniejszych form łamania praw człowieka występujących we wszystkich warstwach społecznych, lecz jest jednym z najrzadziej zgłaszanych przestępstw;
1. ponownie wyraża potępienie dla wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt, zwłaszcza dla stosowania przemocy seksualnej jako narzędzia walki, a także dla przemocy domowej; wzywa Paragwaj do zapewnienia kobietom i dziewczętom dostępu do bezpiecznej i legalnej aborcji, przynajmniej w sytuacji, gdy zagrożone jest ich zdrowie i życie, płód jest dotknięty poważną niepełnosprawnością lub ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa;
2. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że w Paragwaju odnotowuje się wysoką liczbę ciąż u dzieci; apeluje do władz Paragwaju, by wypełniły swoje zobowiązania międzynarodowe i chroniły prawa człowieka, zapewniając wszystkim dziewczętom dostęp do wszelkich możliwych informacji oraz usług medycznych niezbędnych w przypadku ciąży będącej wynikiem gwałtu i stanowiącej poważne zagrożenie;
3. apeluje do władz Paragwaju, by przeprowadziły niezależnie i bezstronne dochodzenie w sprawie wspomnianego gwałtu i by postawiły sprawcę przed sądem; wzywa władze Paragwaju do natychmiastowego zwolnienia matki dziewczynki; z zadowoleniem przyjmuje propozycję paragwajskich kongresmenów, aby podnieść maksymalny wymiar kary za gwałt na małoletnich z 10 do 30 lat pozbawienia wolności;
4. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie interdyscyplinarnego zespołu ekspertów i oczekuje, że przeprowadzi on wszechstronną ocenę stanu zdrowia dziewczynki oraz zapewni poszanowanie wszystkich przynależnych jej praw człowieka, w szczególności prawa do życia, zdrowia oraz nienaruszalności fizycznej i psychicznej;
5. uważa za godne ubolewania, że ciała kobiet i dziewcząt, zwłaszcza jeśli chodzi o prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne, są nadal ideologicznym polem walki, i wzywa Paragwaj do uznania niezbywalnych praw kobiet i dziewcząt do nienaruszalności cielesnej i samodzielnego podejmowania decyzji, m.in. w odniesieniu do dostępu do dobrowolnego planowania rodziny oraz bezpiecznej i legalnej aborcji; jest zdania, że ogólny zakaz wykonywania aborcji ze względu na stan zdrowia oraz w przypadku ciąż będących wynikiem gwałtu i kazirodztwa, a także odmowa zapewnienia bezpłatnej opieki medycznej w przypadku gwałtu równa się stosowaniu tortur;
6. przyznaje, że przemoc związana z ciążą i porodem to połączenie przemocy instytucjonalnej z przemocą wobec kobiet, stanowiące poważne naruszenie praw człowieka, np. prawa do równości, niedyskryminacji, informacji, nienaruszalności oraz niezależności zdrowotnej i reprodukcyjnej, a konsekwencją tego są poniżające i nieludzkie porody, komplikacje zdrowotne, poważne cierpienia psychologiczne, urazy, a nawet śmierć;
7. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że rządy nie chcą dostrzegać nieludzkich przypadków ciąż u dzieci oraz wykorzystywania seksualnego kobiet, gdy tymczasem co trzecia kobieta na świecie przynajmniej raz w życiu doświadcza przemocy;
8. podkreśla, że żadna dziesięciolatka nie jest gotowa, by zostać matką, i zaznacza, że dziewczętom w takim przypadku nieustannie przypomina się o popełnionej wobec nich przemocy, co powoduje poważny stres urazowy i niesie ze sobą ryzyko długotrwałych zaburzeń psychologicznych;
9. apeluje do Komisji o przyspieszenie prac służących przedstawieniu Parlamentowi i Radzie wniosku umożliwiającemu UE ratyfikowanie i wdrożenie konwencji stambulskiej, by zapewnić spójność wewnętrznych i zewnętrznych działań UE dotyczących przemocy wobec dzieci, kobiet i dziewcząt;
10. wzywa Radę do ujęcia kwestii bezpiecznej i legalnej aborcji ze względu na płeć w wytycznych UE w sprawie gwałtu i przemocy wobec kobiet i dziewcząt; wzywa Komisję do zapewnienia w europejskiej współpracy rozwojowej podejścia opartego na przestrzeganiu praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem równouprawnienia płci oraz zwalczania wszelkich form przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt; podkreśla, że powszechny dostęp do opieki zdrowotnej, zwłaszcza zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz związanych z nimi praw, jest podstawowym prawem człowieka, i podkreśla prawo do dobrowolnego dostępu do usług w zakresie planowania rodziny, w tym do bezpiecznej i legalnej opieki związanej z aborcją, a także konieczność informowania i edukowania w celu zmniejszania śmiertelności wśród matek i niemowląt oraz eliminowania wszelkich form przemocy motywowanej płcią, w tym okaleczania żeńskich narządów płciowych, zawierania małżeństw przez dzieci, na zbyt wczesnym etapie życia i pod przymusem, ludobójstwa ze względu na płeć, przymusowej sterylizacji i gwałtu małżeńskiego;
11. zachęca Komisję i Radę do opracowania metod zbierania danych i wskaźników dotyczących tego zjawiska, a także zachęca Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) do ujęcia tego zagadnienia w procesie opracowywania i wdrażania krajowych strategii na rzecz praw człowieka; ponadto wzywa ESDZ do określenia dobrych praktyk w zakresie walki z gwałtem i przemocą seksualną wobec kobiet i dziewcząt w państwach trzecich, by zlikwidować u źródła przyczyny tego problemu; apeluje, by pomoc humanitarna świadczona przez UE i państwa członkowskie nie podlegała ograniczeniom narzucanym przez innych partnerów udzielających pomocy, jeśli chodzi o niezbędne leczenie, w tym dostęp do bezpiecznej aborcji dla kobiet i dziewcząt, które padły ofiarą gwałtu lub kazirodztwa;
12. wzywa przywódców państw i szefów rządów UE i CELAC (Wspólnota Państw Ameryki Łacińskiej i Karaibów), by na swoim drugim szczycie rozbudowali rozdział dotyczący przemocy motywowanej płcią należący do planu działań UE-CELAC na lata 2013–2015, przyjętego na pierwszym szczycie, który odbył się w Santiago de Chile w styczniu 2013 r., by określić jasny harmonogram działań i środków wykonawczych mających zagwarantować należytą staranność w kwestii zapobiegania aktom przemocy wobec kobiet, prowadzenia dochodzeń w sprawie takiej przemocy i karania za jej popełnianie, a także przyznawania ofiarom odpowiedniego odszkodowania;
13. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządowi i kongresowi Republiki Paragwaju, Urzędowi Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, Parlamentowi Mercosuru, Euro-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Państw Amerykańskich.
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Nepalu,
– uwzględniając wspólne oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini, komisarza do spraw rozwoju Nevena Mimicy oraz komisarza do spraw pomocy humanitarnej i reagowania kryzysowego Christosa Stylianidesa z dnia 25 kwietnia 2015 r. w sprawie trzęsienia ziemi w Azji, a także inne oficjalne oświadczenia,
– uwzględniając oświadczenie przewodniczącego Delegacji PE ds. Stosunków z Państwami Azji Południowej z dnia 30 kwietnia 2015 r. w sprawie trzęsienia ziemi w Nepalu,
– uwzględniając wizytę Delegacji PE ds. Stosunków z Państwami Azji Południowej w Nepalu z okazji 9. posiedzenia międzyparlamentarnego PE-Nepal, które odbyło się w dniach 8‑10 kwietnia 2015 r.,
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 15 maja 2015 r. w sprawie wzmocnienia kryzysowej pomocy doraźnej i odbudowy w reakcji na niszczycielskie skutki trzęsienia ziemi w Nepalu,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych ONZ z 1966 r.,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych z 1966 r.,
– uwzględniając nepalskie inicjatywy podjęte po trzęsieniu ziemi, takie jak krajowy plan odbudowy oraz ocena potrzeb powstałych po klęsce żywiołowej,
A. mając na uwadze, że sytuacja humanitarna zaistniała w Nepalu i okolicznym regionie po niszczycielskim trzęsieniu ziemi, do którego doszło 25 kwietnia 2015 r., i kolejnym trzęsieniu ziemi, które nastąpiło 12 maja 2015 r., pozostaje niezwykle trudna – według dotychczasowych informacji 8 800 osób zginęło, a o wiele więcej odniosło rany, przy czym zniszczeniu uległo co najmniej pół miliona domów, 2,8 mln osób zostało przesiedlonych, zaś miliony potrzebują pilnej pomocy humanitarnej;
B. mając ponadto na uwadze, że około 1,7 mln dzieci zostało dotkniętych skutkami klęski takimi jak przesiedlenie, śmierć jednego bądź obojga rodziców czy zniszczenie domu lub szkoły; mając na uwadze, że sieroty narażone są na zwiększone ryzyko głodu, chorób, wykorzystywania, zaniedbywania i handlu ludźmi; mając na uwadze, że policja nepalska donosi o przypadkach przejmowania grup dzieci przez niespokrewnione z nimi osoby dorosłe; mając na uwadze, że ogłoszono zakaz podróży osób małoletnich pozbawionych opieki oraz zawieszono międzynarodowe adopcje;
C. mając na uwadze, że oprócz tego, iż w wyniku trzęsienia ziemi tragicznie zginęło lub odniosło rany wiele osób, w znacznym stopniu zniszczyło też ono kulturowe, religijne i historyczne dziedzictwo kraju, w tym cztery z siedmiu obiektów wpisanych na listę światowego dziedzictwa oraz tysiące obiektów zabytkowych, świątyń i klasztorów, co stanowi dotkliwą stratę z punktu widzenia tożsamości narodowej, a także spowodowało ograniczenie niezbędnych źródeł dochodów;
D. mając na uwadze, że w regionach górskich odnotowano ponad 500 osuwisk ziemi, które często blokują bieg rzek, stwarzając ryzyko zalewów lub też powodzi na skutek wylania jezior polodowcowych; mając na uwadze, że ryzyko dalszych osuwisk, powodzi i wylewania się jezior jest bardzo wysokie w związku z nadchodzącą porą monsunową;
E. mając na uwadze, że istnieją poważne obawy związane z ryzykiem wybuchu epidemii chorób zakaźnych, w szczególności na obszarach przeludnionych i na obszarach, na których systemy zaopatrzenia w wodę, systemy kanalizacji i systemy utrzymywania czystości przestały funkcjonować;
F. mając na uwadze, że deszcze monsunowe prawdopodobnie rozpoczną się wkrótce i w znacznym stopniu wpłyną na udzielanie doraźnej pomocy, w szczególności na bardziej oddalonych obszarach;
G. mając na uwadze, że ONZ szacuje, iż 1,4 mln ludzi potrzebuje pomocy żywnościowej z powodu poważnych zniszczeń w gospodarstwach domowych utrzymujących się z rolnictwa; mając na uwadze, że pora siewu rozpoczyna się w bieżącym miesiącu, a około 236 000 osób potrzebuje środków produkcji rolnej, w tym nasion ryżu i warzyw, oraz że sytuację pogarszają znaczne straty wśród zwierząt gospodarskich; mając na uwadze, że rolnicy, którzy nie zdążą wykorzystać tegorocznej pory siewu, będą mogli zebrać plony dopiero pod koniec 2016 r.;
H. mając na uwadze, że w dniach 30 kwietnia - 2 maja 2015 r. komisarz C. Stylianides oraz podsekretarz generalna ONZ Valerie Amos wspólnie odwiedzili obszary dotknięty klęską;
I. mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie zareagowały, zapewniając znaczną pomoc finansową, tj. natychmiastowe uwolnienie 6 mln EUR na pilne potrzeby oraz całkowitą kwotę 22,6 mln EUR przekazaną dotychczas przez Komisję, a także ofiarowując artykuły pierwszej potrzeby oraz wysyłając zespoły poszukiwawcze i ratunkowe za pośrednictwem unijnego mechanizmu ochrony ludności;
J. mając jednak na uwadze, że w dniu 4 czerwca 2015 r. koordynator ONZ ds. pomocy humanitarnej oświadczył, że międzynarodowa pomoc finansowa dla Nepalu nadal jest niezadowalająca oraz że ONZ otrzymała tylko 120 mln USD z całkowitej zaoferowanej kwoty 422 mln USD;
K. mając na uwadze, że niedawno uruchomione centrum pomocy doraźnej w wypadku klęsk żywiołowych oraz strefa pomocy humanitarnej, dzięki którym w ciągu dwóch tygodni rozdzielono racje żywnościowe dla 200 000 osób, również przy wsparciu finansowym UE, działają skutecznie i stanowią dobry przykład ilustrujący kierunek, który rząd obrał przed trzęsieniem ziemi;
L. mając jednak na uwadze, że udzielanie pomocy doraźnej utrudnia ograniczona i zniszczona infrastruktura, przy czym jednak utworzono drogi dostaw poprzez kraje ościenne, w szczególności Indie, w ramach prowadzonej przez nie „Operacji Przyjaźń”;
M. mając na uwadze, że problemy związane z długotrwałymi procedurami celnymi dotyczącymi dostaw pomocy humanitarnej kierowanych do Nepalu przez darczyńców oficjalnych i prywatnych zostały wprawdzie częściowo rozwiązane, lecz nadal występują; mając na uwadze, że obowiązujące przez 30 dni uchylenie ceł przywozowych zostało zastąpione wykazem artykułów w pełni lub częściowo zwolnionych z takiego opodatkowania, w wyniku czego od niektórych artykułów pierwszej potrzeby pobierane są obecnie cła przywozowe;
N. mając na uwadze, że tysiącom osób potrzebującym pomocy po trzęsieniach ziemi grozi, iż zostaną pozostawione same sobie, gdyż pojawiają się niepokojące sygnały, iż dyskryminacja na tle płci oraz przynależności kastowej i etnicznej utrudnia działania pomocowe; mając na uwadze, że ponad połowa społeczności dalitów w Nepalu nadal oczekuje na schronienie i racje żywnościowe;
O. mając na uwadze, że nepalskie Ministerstwo Finansów szacuje koszt odbudowy na około 10 mld USD, co stanowi połowę rocznego PKB tego kraju;
P. mając na uwadze, że rząd Nepalu ogłosił, iż w dniu 25 czerwca 2015 r. zorganizuje międzynarodową konferencję w Katmandu, aby zmobilizować międzynarodowe wsparcie finansowe na rzecz odbudowy kraju;
Q. mając na uwadze, że Nepal, który należy do najuboższych krajów świata, dopiero od niedawna powoli odradza się po wojnie domowej, która toczyła się przez 10 lat; mając jednak na uwadze, że w ostatnich latach rząd czynił wysiłki, by przygotować się na ewentualność niespodziewanego trzęsienia ziemi o znacznej sile;
1. składa głębokie kondolencje wszystkim dotkniętym tą straszną tragedią, wśród nich rodzinom ponad 8 800 osób, które zginęły w Nepalu, Indiach, Chinach i Bangladeszu;
2. pochwala wysiłki podjęte przez nepalskie instytucje i społeczeństwo po trzęsieniu ziemi;
3. z zadowoleniem przyjmuje szybkie udzielenie pomocy przez Komisję i państwa członkowskie UE, a także wzywa społeczność międzynarodową, aby nadal pomagała rządowi Nepalu poprzez krótkoterminową pomocą humanitarną oraz długoterminowe działania na rzecz odbudowy, w tym działania szczególnie skoncentrowane na sektorze rolnictwa i na obszarach trudnodostępnych, oraz aby wywiązywała się ze zobowiązań;
4. podkreśla znaczenie kryzysowej opieki zdrowotnej oraz środków mających na celu zapobieżenie wybuchowi epidemii chorób zakaźnych; wzywa UE i społeczność międzynarodową, aby wspierały rewitalizację placówek i przywracanie usług opieki zdrowotnej w kraju, w szczególności na obszarach oddalonych, w tym poprzez dostarczanie namiotów medycznych i wyposażenia medycznego dla częściowo lub całkowicie zniszczonych placówek opieki zdrowotnej;
5. wzywa rząd Nepalu i społeczność międzynarodową do zadbania o to, by dzieci odseparowane od rodzin mogły jak najszybciej się z nimi połączyć, a także do priorytetowego traktowania dzieci podczas interwencji humanitarnej; ponadto wzywa do zwrócenia specjalnej uwagi na szczególnie trudną sytuację dzieci, w tym liczne przypadki niedożywienia oraz ryzyko wykorzystywania i handlu ludźmi; podkreśla znaczenie umożliwienia dzieciom powrotu do szkół;
6. jest zaniepokojony doniesieniami o wykorzystywaniu i napastowaniu kobiet i dzieci w prowizorycznych obozach oraz wzywa rząd Nepalu do podjęcia dodatkowych środków, aby zapewnić bezpieczeństwo osobom szczególnie narażonym na zagrożenia, a także zapewnić szybkie prowadzenie dochodzeń w związku z takimi doniesieniami;
7. wzywa społeczność międzynarodową, aby pomogła rządowi Nepalu w ratowaniu i przywracaniu do poprzedniego stanu zniszczonego dziedzictwa kulturowego, religijnego i historycznego;
8. zwraca uwagę na szacunki ONZ, według których aby zapewnić pomoc humanitarną, potrzebna jest dodatkowa kwota 298,2 mln USD, w szczególności w związku z nadchodzącą porą monsunową, i wzywa do wznowienia światowych wysiłków na rzecz zaspokojenia tych pilnych potrzeb finansowych;
9. apeluje do rządu Nepalu, aby rozwiązał utrzymujące się problemy związane z procedurami celnymi dotyczącymi dostaw pomocy humanitarnej, zniósł wszelkie tzw. podatki pomocowe pobierane od dostaw pomocy humanitarnej przez lokalną policję na granicach Nepalu oraz współpracował z agencjami pomocowymi w celu zadbania, by pomoc szybko docierała do miejsc, w których jest potrzebna;
10. wyraża zaniepokojenie doniesieniami o dyskryminacji przy dystrybucji pomocy humanitarnej i wzywa rząd Nepalu do zadbania, aby pomoc docierała do osób, które jej potrzebują, niezależnie od tego, kim są i skąd pochodzi pomoc; ponadto wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, aby w kontaktach z Nepalem poruszyła tę kwestię na jak najwyższym szczeblu politycznym;
11. wyraża uznanie dla rządów w tym regionie, w szczególności dla rządu Indii, w związku z ich wkładem w międzynarodowe działania pomocowe; wzywa Komisję, państwa członkowskie i zainteresowane podmioty międzynarodowe, aby nadal wspólnie z rządem Nepalu i innymi rządami w tym regionie pracowały nad poprawą gotowości i odporności na wypadek klęsk żywiołowych, w tym nad tworzeniem kodeksów, infrastruktury i planów operacyjno-ratowniczych; podkreśla, że krajowy plan odbudowy powinien także obejmować inne kluczowe kwestie, w tym walkę z ubóstwem, ochronę środowiska i zmianę klimatu;
12. podkreśla, że Nepal, jako kraj znajdujący się w sytuacji pokonfliktowej, potrzebuje dalszych wysiłków krajowych i wsparcia międzynarodowego na rzecz przemian demokratycznych; wzywa siły polityczne Nepalu, aby działały wspólnie w duchu konstruktywnej współpracy i poszukiwania kompromisu z myślą o przyjęciu nowej, demokratycznej i pluralistycznej konstytucji, która odpowiadałaby aspiracjom obywateli Nepalu, stanowiąc kamień milowy w procesie pokojowym oraz w istotny sposób przyczyniając się do szybkiej i pomyślnej odbudowy po klęsce żywiołowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w dniu 8 czerwca 2015 r. przez główne nepalskie partie polityczne;
13. podkreśla, że podstawowe znaczenie ma organizacja od dawna opóźniających się wyborów samorządowych, gdyż powodzenie wysiłków na rzecz odbudowy będzie zależeć od potencjału administracyjnego władz lokalnych;
14. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Zgromadzeniu Konstytucyjnemu Nepalu, rządom i parlamentom państw Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia na rzecz Współpracy Regionalnej oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Strategiczna sytuacja militarna w basenie Morza Czarnego po bezprawnej aneksji Krymu przez Rosję
437k
118k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie strategicznej sytuacji militarnej w basenie Morza Czarnego po bezprawnej aneksji Krymu przez Rosję (2015/2036(INI))
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Ukrainy, w szczególności rezolucję z dnia 15 stycznia 2015 r.(1),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 września 2013 r. w sprawie morskiego wymiaru wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony(2), rezolucję z dnia 12 września 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania Rady dla Parlamentu Europejskiego na temat wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(3), rezolucję z dnia 3 lipca 2012 r. w sprawie handlowych aspektów Partnerstwa Wschodniego(4) oraz rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie strategii UE na rzecz regionu Morza Czarnego(6),
– uwzględniając konkluzje Rady UE z dnia 17 marca 2014 r., 21 marca 2014 r. oraz 18 grudnia 2014 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady (do Spraw Zagranicznych) w sprawie Ukrainy z dnia 17 listopada 2014 r. i 29 stycznia 2015 r.,
– uwzględniając ostatnie oświadczenia Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 9 lutego 2015 r. i 16 marca 2015 r.,
– uwzględniając układy o stowarzyszeniu UE z Ukrainą, Mołdawią i Gruzją,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Federacji Rosyjskiej, w szczególności rezolucję z dnia 13 marca 2014 r. w sprawie rosyjskiej napaści na Ukrainę(7), rezolucję z dnia 17 kwietnia 2014 r. w sprawie nacisków Rosji na kraje Partnerstwa Wschodniego, a w szczególności destabilizacji wschodniej Ukrainy(8) oraz rezolucję z dnia 18 września 2014 r. w sprawie sytuacji na Ukrainie i stanu stosunków UE-Rosja(9),
– uwzględniając oświadczenie ze szczytu NATO w Walii z dnia 5 września 2014 r.,
– uwzględniając art. 52 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0171/2015),
A. mając na uwadze, że basen Morza Czarnego jest jednym z regionów świata o szczególnym znaczeniu strategicznym oraz o kluczowym znaczeniu dla UE i jej państw członkowskich, zwłaszcza ze względu na zapewnienie im bezpieczeństwa i obrony oraz na europejską politykę sąsiedztwa i Partnerstwo Wschodnie; mając na uwadze, że znaczenie wzmocnionej współpracy między Unią Europejską a państwami tego regionu zostało uznane w synergii czarnomorskiej – regionalnej polityce UE zapoczątkowanej w 2008 r.; mając na uwadze, że basen Morza Czarnego jest miejscem wszystkich długotrwałych konfliktów w Republice Mołdawii (Naddniestrze), Gruzji (Osetia Południowa i Abchazja) oraz w Górskim Karabachu;
B. mając na uwadze, że basen Morza Czarnego stanowi bardzo ważną granicę zewnętrzną Unii Europejskiej;
C. mając na uwadze, że Rada Europejska zdecydowanie potępiła aneksję Krymu i Sewastopola przez Federację Rosyjską, która to aneksja naruszyła Kartę Narodów Zjednoczonych, Paryską kartę dla nowej Europy oraz Akt końcowy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, a także była sprzeczna z zobowiązaniami Rosji wynikającymi z memorandum budapeszteńskiego z 1994 r., i nie uzna tej aneksji; mając na uwadze, że Rosja podjęła działania mające na celu destabilizację sytuacji na wschodzie Ukrainy; mając na uwadze, że w rezultacie wprowadzono ograniczenia w handlu między UE a Krymem;
D. mając na uwadze, że NATO potępiło eskalację działań zbrojnych prowadzonych przez Federację Rosyjską na Krymie, bezprawną i nieuprawnioną aneksję Krymu przez Federację Rosyjską oraz nieustającą i celową destabilizację wschodniej Ukrainy przez Federację Rosyjską przy pogwałceniu prawa międzynarodowego;
E. mając na uwadze, że po bezprawnej aneksji Krymu równowaga militarna w basenie Morza Czarnego została zachwiana, a Rosja kontroluje obecnie bezprawnie setki kilometrów linii brzegowej Krymu i sąsiednie wody w pobliżu granic morskich NATO i UE; mając na uwadze, że Rosja podsyca agresywne działania na terytorium Ukrainy;
F. mając na uwadze, że przed bezprawną aneksją Krymu rosyjskie siły lądowe i powietrzne na Krymie były minimalne i zajmowały się głównie obroną Sewastopola – głównej bazy rosyjskiej floty czarnomorskiej – i dwóch sąsiednich baz morskich; mając na uwadze, że aneksja Krymu znacząco osłabiła ukraińskie siły zbrojne, w szczególności marynarkę wojenną, która została przejęta przez wojska rosyjskie; mając na uwadze, że dzięki koncentracji wojsk na Krymie oraz w basenie Morza Czarnego po aneksji Krymu Rosja zdołała utworzyć ofensywne połączone siły uderzeniowe obejmujące siły morskie, lądowe i powietrzne;
G. mając na uwadze, że po aneksji Krymu Rosja przyspieszyła rozbudowę i modernizację floty czarnomorskiej; mając na uwadze, że plan modernizacji floty czarnomorskiej stanowi jeden z najambitniejszych elementów rosyjskiego państwowego programu zakupu broni na lata 2011–2020; mając na uwadze, że w grudniu 2014 r. rosyjski rząd zatwierdził nową doktrynę militarną, która uznaje NATO za główne zagrożenie dla bezpieczeństwa Rosji;
H. mając na uwadze, że w 2007 r. Rosja zawiesiła wykonywanie Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie; mając na uwadze, że w dniu 11 marca 2015 r. Rosja zrezygnowała z uczestnictwa w pracach wspólnej grupy konsultacyjnej w ramach Traktatu o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie i w rezultacie całkowicie wycofała się z tego traktatu;
I. mając na uwadze, że Turcja jest krajem kandydującym do członkostwa w UE, państwem sojuszniczym NATO, potęgą morską, aktywnym regionalnym graczem w polityce zagranicznej i kluczowym partnerem dla UE, zwłaszcza w kwestiach dotyczących energii i bezpieczeństwa granic; mając na uwadze, że strategiczne położenie Turcji ma również istotne znaczenie w przypadku innego poważnego zagrożenia, przed którym stoją NATO i UE, a mianowicie samozwańczego Państwa Islamskiego; mając na uwadze, że Turcja może odegrać ważną rolę w przeciwdziałaniu zagrożeniom występującym w regionie Morza Czarnego oraz związanym z Państwem Islamskim; mając na uwadze, że Turcja, pomimo uznania aneksji Krymu przez Rosję za działanie bezprawne, nie określiła jeszcze jasno swego stanowiska wobec tego aktu i jego skutków; mając na uwadze, że ostatnie posunięcia dyplomatyczne Turcji, w szczególności dotyczące kryzysów niedaleko od jej granic, okazały się dwuznaczne i nie były zbieżne ze stanowiskami UE i NATO; mając na uwadze, że Turcja jest strategicznym partnerem w dziedzinie bezpieczeństwa i ma do odegrania w regionie Morza Czarnego ważną rolę, w tym również rolę przewidzianą dla niej w postanowieniach konwencji z Montreux z 1936 r.;
J. mając na uwadze, że reakcja UE na rosyjską agresję i naruszenie przez Rosję integralności terytorialnej Gruzji w 2008 r. mogła zachęcić Rosję do podjęcia podobnych działań na Ukrainie; mając na uwadze, że UE, NATO i USA potępiły „traktaty” podpisane odpowiednio w listopadzie 2014 r. i w marcu 2015 r. przez Rosję i separatystyczne władze w Abchazji i Osetii Południowej oraz ponownie potwierdziły swoje poparcie dla suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji; mając na uwadze, że owe „traktaty” stanowią naruszenie podstawowych zasad prawa międzynarodowego i międzynarodowych zobowiązań Rosji, w tym zobowiązań powziętych w ramach porozumienia o zawieszeniu broni z dnia 12 sierpnia 2008 r.;
K. mając na uwadze, że po aneksji Abchazji, regionu Cchinwali w Osetii Południowej, a w ostatnim czasie Krymu przez siły rosyjskie dochodzi tam do łamania praw człowieka; mając na uwadze, że na Krymie łamanie praw człowieka dotyka grup mniejszościowych i przeciwników rosyjskiej okupacji, a w szczególności rdzennych Tatarów krymskich, działaczy proukraińskich, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i osoby pragnące zachować obywatelstwo ukraińskie;
Zmiany w warunkach strategicznych i krajobrazie bezpieczeństwa basenu Morza Czarnego
1. zdecydowanie popiera nieuznawanie aneksji Krymu przez Rosję; przypomina o swoim zobowiązaniu na rzecz niepodległości, suwerenności i integralności terytorialnej Ukrainy, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza jej art. 2; w pełni popiera konkluzje Rady Europejskiej, zgodnie z którymi UE nie uzna bezprawnej aneksji Krymu i Sewastopola; podkreśla, że aneksja narusza także umowę o przyjaźni, współpracy i partnerstwie zawartą między Ukrainą i Federacją Rosyjską w 1997 r.; podkreśla potrzebę tego, aby UE i jej państwa członkowskie przemawiały jednym głosem w sprawie stosunków UE z Rosją;
2. z zaniepokojeniem zauważa, że bezprawna aneksja Krymu doprowadziła do istotnej zmiany w strategicznym krajobrazie basenu Morza Czarnego i sąsiedniego obszaru; jest zdania, że agresywne działania Rosji symbolizują jej powrót do podejścia zakładającego istnienie wrogich sobie bloków; ostrzega, że zajmując cały półwysep, Rosja uzyskała niezmiernie ważny przyczółek sięgający zarówno na zachód (Bałkany, Naddniestrze i ujście Dunaju), jak i na południe (wschodnia część basenu Morza Śródziemnego), gdzie rozmieściła stałe siły morskie, a ponadto bezprawna aneksja Krymu umożliwiła Rosji utworzenie „południowego Kaliningradu” – kolejnego punktu bezpośrednio graniczącego z NATO;
3. jest zdania, że zmiana w krajobrazie geostrategicznym, ewoluująca sytuacja militarna w basenie Morza Czarnego i zbrojna aneksja Krymu przez Rosję wskazują na szersze i systemowe wyzwania dla opartych na normach struktur europejskiego bezpieczeństwa po zakończeniu zimnej wojny; jest zdania, że UE i państwa członkowskie muszą mieć odpowiedź na te wyzwania w zakresie bezpieczeństwa oraz ponownie zdefiniować swoją politykę zagraniczną i bezpieczeństwa w nowym kontekście, a ponadto że wyzwania te muszą być odzwierciedlone w zrewidowanej europejskiej strategii bezpieczeństwa, strategii Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa morskiego oraz strategii UE na rzecz regionu Morza Czarnego; jest zaniepokojony zwiększoną presją rosyjską na wschodnią granicę UE, w tym na Rumunię, Polskę i państwa bałtyckie, co stanowi poważne zagrożenie;
4. podkreśla, że UE powinna poprawić swoją własną odporność oraz odpowiedzieć na wyzwanie związane z militaryzacją informacji i bezpieczeństwem informacji; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady z dnia 19 i 20 marca 2015 r. o uruchomieniu projektu mającego na celu zwalczanie rosyjskiej propagandy, m.in. poprzez finansowanie kilku rosyjskojęzycznych kanałów telewizyjnych;
5. jest głęboko zaniepokojony obecną defensywną i ofensywną koncentracją wojsk rosyjskich w basenie Morza Czarnego oraz planowaną rozbudową i modernizacją rosyjskiej floty czarnomorskiej, w tym zakupem sześciu nowych i nowoczesnych okrętów podwodnych z silnikiem wysokoprężnym typu Rostów nad Donem oraz sześciu nowych fregat typu Admirał Grigorowicz; przypomina, że rozmieszczenie ofensywnych sił powietrznych oraz modernizacja krymskiej infrastruktury wojskowej umocni ofensywną pozycję militarną Rosji i zwiększy jej zdolność do wywierania wpływu poza swoim terytorium;
6. z zaniepokojeniem zauważa, że Rosja nieustannie zwiększa swoją obecność militarną w zajętych regionach Gruzji: Abchazji i Cchinwali w Osetii Południowej; zauważa, że infrastruktura militarna o charakterze obronnym i ofensywnym, charakteryzująca się dużym zasięgiem operacyjnym, stanowi poważne zagrożenie dla całego regionu Morza Czarnego;
7. z zaniepokojeniem zauważa, że Rosja znacznie zwiększyła swoje zdolności obrony powietrznej i morskiej w basenie Morza Czarnego, rozmieszczając nowe pociski przeciwokrętowe (o zasięgu 600 km, potencjalnie docierające do Bosforu) oraz doprowadzając do tego, że rosyjskie myśliwce kontrolują około trzech czwartych obszaru powietrznego basenu Morza Czarnego (w praktyce zwiększając trzykrotnie liczbę lotnisk na Krymie); w związku z tym zauważa, że Rosja zwiększyła swoje zdolności zarówno pod względem strategicznym, jak i taktycznym; ze strategicznego punktu widzenia bombowce dalekiego zasięgu zdolne do przenoszenia pocisków manewrujących oraz samoloty zwiadowcze operujące w pobliżu zachodnich wybrzeży Morza Czarnego mają potencjał, by penetrować terytorium sięgające w głąb Europy Środkowej; z taktycznego punktu widzenia dwie brygady piechoty morskiej – potencjalnie wspierane przez śmigłowcowce typu Mistral – stanowią potencjalnie poważne zagrożenie desantem; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Francji o ponownym rozważeniu dostawy na rzecz Rosji okrętów desantowych Mistral i wyraża uznanie dla podjęcia przez Francję negocjacji mających na celu jednoznaczne i ostateczne anulowanie tej umowy;
8. jest głęboko zaniepokojony złożoną przez prezydenta Putina deklaracją o możliwości postawienia w stan gotowości rosyjskich sił jądrowych podczas operacji zajmowania Krymu przez Rosję w przypadku, gdyby Zachód zdecydował się interweniować przeciwko aneksji; jest także głęboko zaniepokojony utrzymanymi w tonie gróźb oświadczeniami składanymi przez wysokich rangą rosyjskich urzędników o przysługującym Rosji prawie do rozmieszczania i utrzymywania na Krymie broni jądrowej, co miałoby skutki o zasięgu globalnym; z zaniepokojeniem zauważa, że w marcu 2015 r., podczas sprawdzianu gotowości bojowej, Rosja rozmieściła na Krymie nieokreśloną liczbę strategicznych bombowców Tu-22M3 zdolnych do przenoszenia głowic jądrowych; wyraża zaniepokojenie nową rosyjską doktryną wojskową z grudnia 2014 r., która dopuszcza użycie broni nuklearnej przeciw państwu, które takiej broni nie posiada;
9. zauważa, że potencjalne rozmieszczenie przez Rosję na Krymie systemów broni podwójnego przeznaczenia podaje w wątpliwość przyjazne zamiary Rosji, jeśli chodzi o osiągnięcie postępów w wielostronnym programie rozbrojenia nuklearnego w nadchodzącym przeglądzie Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, podważając podjęte do tej pory wysiłki w tym celu;
10. uważa, że ostatnie przypadki przelatywania rosyjskich myśliwców w pobliżu okrętów wojennych NATO i platform poszukiwawczych na Morzu Czarnym wskazują jednoznacznie na agresywniejszą postawę Rosji w basenie Morza Czarnego i ostrzega przed zwiększonym ryzykiem eskalacji; wzywa do ustanowienia bezpośrednich linii łączności wojskowej w celu uniknięcia tragicznych nieporozumień, które mogłyby mieć daleko idące skutki militarne oraz w dziedzinie bezpieczeństwa;
11. jest głęboko zaniepokojony niezwykle poważną sytuacją we wschodniej Ukrainie, gdzie wojna prowadzi do destabilizacji Ukrainy oraz całego regionu, w tym ewentualnym zagrożeniem utworzenia korytarza lądowego łączącego terytorium Rosji z Krymem przez tereny kontrolowane przez separatystów wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Azowskiego (Mariupol), w wyniku czego Ukraina zostałaby całkowicie odcięta od morza; wzywa Ukrainę i Republikę Mołdawii do podjęcia działań na rzecz uniemożliwienia dostaw broni i zaopatrzenia militarnego do Naddniestrza, zarówno drogą lądową, jak i lotniczą;
12. potępia fakt, że Rosja udziela bezpośredniego i pośredniego wsparcia grupom separatystycznym na Ukrainie, w tym również w postaci broni oraz żołnierzy, co ułatwia kontynuowanie wojny; jest zaniepokojony doniesieniami o zbrodniach wojennych popełnianych w regionie kontrolowanym przez separatystów wspieranych przez Rosję, w tym o zestrzeleniu cywilnego samolotu pasażerskiego (lot MH-17), które to wydarzenie jest obecnie przedmiotem niezależnego dochodzenia międzynarodowego; wzywa Rosję do natychmiastowego wycofania wszystkich swoich sił zbrojnych z terytorium Ukrainy oraz do przestrzegania porozumień z Mińska; wzywa Rosję i wszystkie zaangażowane strony do użycia swoich wpływów, by powstrzymać działania wojenne oraz zapobiec kolejnym zbrodniom wojennym i nowym ofiarom; ponownie podkreśla, że w przypadku popełnienia zbrodni wojennych amnestia nie jest możliwa;
13. ubolewa, że inicjatywy na rzecz współpracy regionalnej w dziedzinie bezpieczeństwa w basenie Morza Czarnego – BLACKSEAFOR i „Czarnomorska harmonia” – opracowane w celu zademonstrowania światu, że kraje przybrzeżne mogą ponosić główną odpowiedzialność za swoje bezpieczeństwo i jednocześnie utrzymać możliwość wznowienia w przyszłości współpracy między tymi państwami, są obecnie sparaliżowane;
Zdecydowane stanowisko wobec Rosji i komunikacja z Rosją
14. podkreśla, że stosunki z Rosją, która jest jednym z głównych podmiotów w systemie międzynarodowym, powinny co do zasady opierać się w dłuższej perspektywie na współpracy, a nie na konfrontacji; jest jednak zdania, że w perspektywie krótkoterminowej i średnioterminowej ze względu na brak zaufania w wyniku ostatnich działań Rosji jakiekolwiek wznowienie współpracy musi opierać się, po pierwsze, na udzieleniu przez NATO silnych gwarancji strategicznych wschodnim członkom sojuszu, a po drugie, na zmianie polityki Rosji w stosunku do Ukrainy, w szczególności na całkowitej i bezwarunkowej realizacji podpisanych we wrześniu 2014 r. i w lutym 2015 r. porozumień z Mińska (mających zastosowanie jedynie do konfliktu we wschodniej Ukrainie) oraz na powrocie Krymu do Ukrainy, co oznaczałoby przywrócenie statusu quo ante i kontroli władz ukraińskich nad własnym terytorium w obrębie uznanych na szczeblu międzynarodowym granic;
15. wyraża nadzieję, że porozumienie o zawieszeniu broni z Mińska zawarte w dniu 12 lutego 2015 r. będzie dotrzymane i da czas potrzebny na wynegocjowanie rozwiązania politycznego; jest zaniepokojony licznymi oznakami łamania porozumienia przez stronę rosyjską i przez separatystów; podkreśla, że obecne międzynarodowe ramy prawne muszą być w pełni przestrzegane;
16. uważa, że jeżeli Rosja nie wdroży w pełni porozumień o zawieszeniu broni z Mińska i będzie w dalszym ciągu destabilizować wschodnią Ukrainę oraz trwać przy bezprawnej aneksji Krymu, należy utrzymać i zaostrzyć system sankcji oraz kontynuować i wzmacniać udzielanie jej wsparcia na rzecz poprawy jej zdolności obronnych; podkreśla, że UE musi zademonstrować jedność, solidarność i zaangażowanie w kwestii sankcji nakładanych na Rosję z powodu jej działań łamiących obowiązujące zasady prawa międzynarodowego;
17. wzywa państwa członkowskie UE do utrzymania twardego i spójnego stanowiska w odniesieniu do zobowiązań dotyczących uzgodnionych wobec Rosji sankcji, także przez zamrożenie wszelkiej współpracy w dziedzinie wojskowości i obronności oraz przez anulowanie umów, na przykład umowy dotyczącej dostawy do Rosji okrętów desantowych typu Mistral; oczekuje na pomyślne zakończenie negocjacji mających na celu anulowanie umowy;
Bezpieczeństwo energetyczne, morskie i ludzkie oraz bezpieczeństwo granic w basenie Morza Czarnego
18. z zadowoleniem przyjmuje realizację polityki energetycznej UE, której celem jest wspieranie bezpieczeństwa energetycznego wszystkich państw członkowskich; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań niezbędnych z punktu widzenia ograniczenia ich zależności energetycznej i zapewnienia bezpieczeństwa wydobycia oraz przesyłu ropy naftowej i gazu w regionie Morza Czarnego; wzywa UE do wspierania inicjatyw na rzecz dywersyfikacji surowców energetycznych z regionu Morza Czarnego, w tym również poprzez środki inwestycyjne i finansowe w ramach strategii niezależności energetycznej; wzywa Komisję do wznowienia prac zmierzających do budowy gazociągu Nabucco; uważa, że konstruktywne i pełne zaufania relacje z krajami sąsiednimi stanowią najlepszą gwarancję dostaw energii do państw członkowskich;
19. jest zaniepokojony, że korzyści płynące z wydobycia oraz przesyłu ropy naftowej i gazu w regionie Morza Czarnego są w coraz większym stopniu zależne od stopnia militaryzacji w wyniku bezprawnej aneksji Krymu przez Rosję oraz wynikającego stąd zwiększania jej potencjału w tym regionie; przypomina, że ze względu na potencjalną niestabilność, a w szczególności ze względu na zależność Europy od Morza Czarnego w odniesieniu do dostaw energii, UE ma strategiczny interes w powstrzymywaniu regionalnych podmiotów politycznej gry na przetrzymanie, przy czym może w tym celu zmobilizować europejskie siły morskie i powietrzne w regionie Morza Czarnego; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań koniecznych dla zagwarantowania bezpieczeństwa eksploatacji oraz przesyłu ropy naftowej i gazu w regionie Morza Czarnego;
20. podkreśla, że obecny kryzys wpływa na współpracę w innych istotnych dziedzinach, takich jak zarządzanie granicami i bezpieczeństwo granic (szczególnie kontrola migracji), handel i zwalczanie przestępczości zorganizowanej;
21. potępia łamanie praw człowieka na Krymie od chwili jego zajęcia przez siły rosyjskie, co obejmuje zastraszanie i coraz liczniejsze przypadki wymuszonych zaginięć(10), ograniczanie wolności słowa i prześladowanie mniejszości, zwłaszcza mniejszości etnicznych i narodowych; potępia systematyczne prześladowania rdzennych Tatarów krymskich, którzy uczestniczyli w demonstracjach poparcia integralności terytorialnej Ukrainy; przypomina, że tysiące Tatarów krymskich uciekło z ojczyzny ze strachu przed prześladowaniami, szukając schronienia w innych regionach Ukrainy; solidaryzuje się z nimi i zwraca się z pilnym apelem o poprawę tej sytuacji; wzywa władze rosyjskie do natychmiastowego zaprzestania nękania Medżlisu będącego organem wykonawczym Tatarów krymskich; wzywa Rosję, by w pełni szanowała prawa człowieka lokalnej ludności na Krymie, a także wzywa Ukrainę, Unię Europejską oraz jej państwa członkowskie, by monitorowały przestrzeganie praw człowieka na Krymie;
22. wzywa do przeprowadzenia dochodzeń i umożliwienia międzynarodowym organizacjom monitorującym przestrzeganie praw człowieka lepszego wglądu we wszystkie przypadki poważnych naruszeń praw człowieka na Krymie; wzywa rząd ukraiński, by uczynił wszystko, co w jego mocy i przeprowadził dochodzenia w sprawie zbrodni wojennych popełnionych na terytorium kraju oraz ścigał sądownie sprawców tych zbrodni; wzywa społeczność międzynarodową, z trybunałem haskim włącznie, do podjęcia śledztwa w sprawie ewentualnych przestępstw popełnionych w trakcie nielegalnej aneksji Krymu i konfliktu we wschodniej Ukrainie;
23. zwraca uwagę na wyjątkową podatność środowiskową basenu Morza Czarnego; podkreśla, że coraz większa militaryzacja regionu rodzi nowe zagrożenia dla tego delikatnego ekosystemu oraz wzywa do ustanowienia skutecznego mechanizmu zapobiegania incydentom, który obejmowałby niezawodny system wymiany informacji między wszystkimi państwami nadbrzeżnymi w sytuacjach alarmowych;
24. przypomina, że w obliczu rosyjskiej wojny hybrydowej na Ukrainie UE musi pozostać zjednoczona i przemawiać jednym głosem; jest głęboko przekonany, że jedność stanowi niezbędny warunek skutecznej odpowiedzi na wszystkie zagrożenia bezpieczeństwa i wyzwania polityczne wynikające z połączenia rosyjskich działań wojskowych i niewojskowych na Ukrainie;
Rola UE i podmiotów międzynarodowych
25. podkreśla, że region Morza Czarnego powinien stanowić rzeczywisty priorytet dla UE; jest zdania, że obecny format synergii czarnomorskiej jest już nieaktualny; ponownie wzywa Komisję i ESDZ do opracowania – możliwie jak najszybciej – kompleksowej unijnej strategii dla regionu Morza Czarnego; podkreśla, że postanowienia strategii Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa morskiego powinny być stosowane także w odniesieniu do Morza Czarnego; wzywa do dokonania przeglądu europejskiej strategii bezpieczeństwa i oczekuje, że przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa uwzględniający wszystkie odpowiednie programy dla tego regionu doprowadzi do intensywniejszej współpracy w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony z krajami partnerskimi basenu Morza Czarnego;
26. podkreśla, że chociaż synergia czarnomorska jest w praktyce zawieszona, należy kontynuować skuteczną współpracę z krajami basenu Morza Czarnego; z zadowoleniem przyjmuje trwające misje w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony – misję doradczą UE, misję obserwacyjną UE i misję graniczną UE – będące istotnymi elementami podejścia UE do rozwiązywania długotrwałych konfliktów w tym regionie; z zadowoleniem przyjmuje podejmowane przez państwa członkowskie wysiłki zmierzające do zwiększenia zdolności wojskowych krajów basenu Morza Czarnego, które mają na celu poprawę ich potencjału w zakresie reagowania na sytuacje kryzysowe w regionie; jest zdania, że UE potrzebuje odważnego podejścia zorientowanego na wyniki, szczególnie w obszarze gospodarki, obrony i bezpieczeństwa, aby się wewnętrznie wzmocnić, zaktualizować i usprawnić istniejące instrumenty oraz poprawić swoje zdolności w zakresie reagowania na zachodzące w sąsiedztwie zmiany, które mają wpływ na bezpieczeństwo europejskie;
27. podkreśla zasadnicze znaczenie koordynacji działań z NATO, zwłaszcza z państwami basenu Morza Czarnego będącymi członkami sojuszu, oraz z USA, gdyż basen Morza Czarnego stanowi kluczowy element bezpieczeństwa euroatlantyckiego; podkreśla, że modernizacja i zwiększenie zdolności wojskowych krajów basenu Morza Czarnego, które należą do UE i NATO, ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i stabilności w regionie; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie NATO do wspierania regionalnych wysiłków krajów basenu Morza Czarnego na rzecz zapewnienia bezpieczeństwa i stabilności; podkreśla konieczność wsparcia ze strony UE i NATO na rzecz utrzymania przez Morze Czarne statusu otwartego obszaru gospodarczego; wzywa OBWE, by zwiększyła zakres swoich działań na rzecz bezpieczeństwa Morza Czarnego; wzywa UE do wsparcia zwiększonej obecności OBWE i nowych inicjatyw OBWE w tym regionie, co przyczyni się do uspokojenia sytuacji w zakresie bezpieczeństwa;
28. przypomina, że szczególnie z uwagi na sytuację dotyczącą bezpieczeństwa w basenie Morza Czarnego wszystkie państwa członkowskie UE muszą mieć zapewniony ten sam poziom bezpieczeństwa zgodnie z art. 42 ust. 7 TUE;
29. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie państw członkowskich NATO do zapewnienia bezpieczeństwa zbiorowego oraz, w razie konieczności, do zastosowania art. 5 traktatu waszyngtońskiego; z zadowoleniem przyjmuje decyzję podjętą na szczycie NATO w Walii w sprawie działań dotyczących gwarancji strategicznych oraz plan działania na rzecz gotowości, które mają istotne znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa państwom członkowskim NATO, których to najbardziej dotyczy; wzywa NATO do dalszego rozwoju swoich zdolności do obrony cybernetycznej i przeciwrakietowej, w tym w regionie Morza Czarnego, a także do opracowania planów awaryjnych, których celem jest odstraszanie oraz reakcja na wojnę asymetryczną i hybrydową;
30. wzywa Komisję do wsparcia państw członkowskich w podejmowanych przez nie wysiłkach na rzecz zidentyfikowania rozwiązań pozwalających zwiększyć budżet na obronę do poziomu 2%; z zadowoleniem przyjmuje złożone przez członków NATO na ostatnim szczycie sojuszu w Newport zobowiązanie do dbania o to, by ich wydatki na obronność osiągnęły do 2024 r. poziom co najmniej 2% PKB; wyraża zaniepokojenie z powodu ogłoszenia przez niektórych sojuszników zamiaru dokonania nowych cięć w wydatkach na obronność; w związku z tym przypomina o art. 3 traktatu waszyngtońskiego;
31. przypomina, że chociaż złożone w 2008 r. przez Gruzję i Ukrainę wnioski o uczestnictwo w planie działań na rzecz członkostwa w NATO nie zostały przyjęte, to jednak podczas szczytu w Bukareszcie NATO ogłosiło, że Gruzja i Ukraina staną się członkami sojuszu; zauważa, że na skutek wojny w Gruzji w 2008 r. oraz bezprawnej aneksji Krymu w 2014 r. Rosja okaleczyła terytorialnie te dwa państwa, sprawiając, że nie mogą się one starać o członkostwo w NATO; jest zdania, że choć NATO nie może bezpośrednio bronić Gruzji ani Ukrainy, to jednak ma moralny obowiązek wspierania ich zdolności do samodzielnej obrony;
32. podkreśla, że NATO powinno utrzymać swoją ogólną przewagę na morzu i w powietrzu w basenie Morza Czarnego oraz zdolność do monitorowania tego regionu;
o o o
33. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a także rządom i parlamentom państw członkowskich UE oraz wszystkich krajów basenu Morza Czarnego.
– uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 3 lutego 2014 r. w sprawie zwalczania korupcji w UE (COM(2014)0038),
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 czerwca 2011 r. pt. „Zwalczanie korupcji w UE” (COM(2011)0308),
– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu(1),
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 stycznia 2011 r. pt. „Rozwijanie europejskiego wymiaru sportu” (COM(2011)0012),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie europejskiego wymiaru sportu(2),
– uwzględniając białą księgę Komisji z dnia 11 lipca 2007 r. na temat sportu (COM(2007)0391),
– uwzględniając rezolucję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie planu prac Unii Europejskiej w dziedzinie sportu na lata 2014–2017;
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie ustawiania wyników meczów i korupcji w sporcie(3),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 23 kwietnia 2015 r. w sprawie reformy zarządzania rozgrywkami piłki nożnej,
– uwzględniając nowy program dotyczący sportu w ramach programu Erasmus+, a w szczególności jego cel, którym jest zwalczanie transgranicznych zagrożeń dla uczciwości sportu, takich jak doping, ustawianie wyników meczów i agresja, a także wszelkie formy nietolerancji i dyskryminacji, oraz promowanie i wspieranie dobrego zarządzania w sporcie,
– uwzględniając program sztokholmski zatytułowany „Otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli”,
– uwzględniając art. 2 statutu FIFA, w którym wśród celów FIFA wymieniono: „promowanie uczciwości, etyki i zasad fair play z myślą o zapobieganiu wszelkim metodom lub praktykom, takim jak korupcja, doping lub manipulowanie wynikami meczów, które mogą podważać uczciwość meczów, zawodów, zawodników, działaczy i członków lub prowadzić do nadużyć w rozgrywkach piłki nożnej”,
– uwzględniając raport Michaela Garcii dotyczący kontrowersyjnego procesu wyboru gospodarzy Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w latach 2018 i 2022, którego publikację FIFA zapowiedziała na grudzień 2014 r.,
A. mając na uwadze, że dnia 27 maja 2015 r. władze szwajcarskie aresztowały w Zurychu 14 działaczy FIFA, w tym wiceprzewodniczącego federacji; mając na uwadze, że do zatrzymania doszło na wniosek Departamentu Sprawiedliwości USA w oparciu o zarzuty prania pieniędzy, wymuszenia, oszustwa i przekupstwa na kwotę przekraczającą 150 mln USD;
B. mając na uwadze, że władze szwajcarskie i amerykańskie wszczęły także odrębne dochodzenie w sprawie okoliczności przyznania Rosji i Katarowi organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej odpowiednio w 2018 i 2022 r.;
C. mając na uwadze, że FIFA przez wiele lat była organizacją prowadzącą nierozliczaną, nieprzejrzystą i notorycznie korupcyjną działalność; mając na uwadze, że niedawne aresztowania potwierdzają, że oszustwa oraz korupcja w FIFA mają charakter systemowy, powszechny i długotrwały oraz że nie mamy tu do czynienia z pojedynczymi przypadkami nieprawidłowości, jak twierdził były przewodniczący FIFA Joseph Blatter;
D. mając na uwadze, że mimo tych aresztowań i zarzutów wobec wysokich rangą działaczy FIFA oraz mimo kryzysu, jaki ogarnął tę organizację, Joseph Blatter został w dniu 29 maja 2015 r. ponownie wybrany przewodniczącym FIFA na piątą kadencję; mając na uwadze, że ponowny wybór Josepha Blattera na przewodniczącego oraz decyzja o nieujawnianiu wyników raportu Garcii dotyczącego okoliczności wyboru Rosji i Kataru na organizatorów Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 2018 i 2022 r. pokazują, że FIFA działała w nieodpowiedzialny i niekontrolowany sposób oraz nie była skłonna do reform ani do wprowadzenia zmian koniecznych do poprawy zarządzania futbolem międzynarodowym;
E. mając na uwadze, że rezygnacja Josepha Blattera oraz zatrzymanie działaczy FIFA stworzyły warunki dla radykalnych reform w strukturach i praktykach FIFA w celu poprawy zarządzania i zwalczania korupcji w tej organizacji, co musi nastąpić w trybie pilnym;
F. mając na uwadze, że uczciwość organizacji sportowych ma ogromne znaczenie, ponieważ sport – zarówno zawodowy, jak i amatorski – odgrywa kluczową rolę w światowym szerzeniu pokoju oraz przestrzeganiu praw człowieka i solidarności, przynosi społeczeństwom korzyści zdrowotne i ekonomiczne oraz odgrywa zasadniczą rolę w podkreślaniu podstawowych wartości edukacyjnych i kulturowych, a także w promowaniu integracji społecznej;
G. mając na uwadze, że w swoim oświadczeniu z dnia 3 czerwca 2015 r. komisarz UE do spraw edukacji, kultury, młodzieży i sportu Tibor Navracsics potępił ostatnie wydarzenia w FIFA oraz wezwał do przywrócenia zaufania i ustanowienia trwałego systemu dobrego zarządzania w FIFA;
H. mając na uwadze, że Komisja i Rada uznały potrzebę partnerstwa między organami zarządzającymi rozgrywkami piłki nożnej a organami publicznymi w celu dobrego zarządzania tą dyscypliną, które uwzględnia samoregulacyjny charakter sportu zawodowego oraz doprowadziło do zorganizowanego dialogu na temat sportu;
I. mając na uwadze, że przejrzystość, rozliczalność i demokracja – innymi słowy: dobre zarządzanie – w organizacjach sportowych są warunkiem wstępnym takiej samoregulacji, a dla środowiska sportowego skutecznego uniemożliwiania i zwalczania oszustw i korupcji w sporcie na szczeblu strukturalnym;
J. mając na uwadze, że Parlament wezwał organy zarządzające rozgrywkami piłki nożnej do zapewnienia większej demokracji, przejrzystości, legalności, rozliczalności (tj. przeprowadzenia kontroli finansowej przez niezależną instytucję audytową) i dobrego zarządzania, a także wezwał Komisję do przedstawienia wytycznych dotyczących sposobów wspierania uzasadnionej i odpowiedniej samoregulacji;
K. mając na uwadze, że w razie braku pilnej i właściwej reakcji korupcja może w dalszym ciągu podważać zaufanie do instytucji sportowych i zagrażać uczciwości sportu w ogóle;
L. mając na uwadze, że walka z korupcją jest jednym z priorytetów programu sztokholmskiego, który stanowi podstawę działań Komisji w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych;
M. mając na uwadze, że sport stanowi także potężny i szybko rozwijający się sektor gospodarki UE oraz w znacznym stopniu przyczynia się do wzrostu i zatrudnienia, przynosząc wartość dodaną i skutki dla zatrudnienia przekraczające średnie stopy wzrostu;
1. potępia skandaliczną korupcję o charakterze systemowym, którą wykryto w FIFA, i zaznacza, że zarzuty te nie są dla niego wielkim zaskoczeniem;
2. wzywa organizacje sportowe, państwa członkowskie i UE, aby w pełni współpracowały w ramach trwających i przyszłych dochodzeń w sprawie zarzutów korupcyjnych wobec FIFA;
3. podkreśla ogromne znaczenie prowadzonego przez szwajcarskie i amerykańskie organy sądowe dochodzenia w sprawie decyzji Komitetu Wykonawczego FIFA o przyznaniu praw do organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w latach 1998, 2010, 2018 i 2022 odpowiednio Francji, Republice Południowej Afryki, Rosji i Katarowi;
4. podkreśla, że należy zadbać o to, by konsekwencją śledztwa w sprawie praktyk korupcyjnych w FIFA było w uzasadnionych przypadkach zdymisjonowanie wszystkich działaczy uczestniczących w matactwach finansowych oraz rewizja decyzji wynikających z działalności korupcyjnej lub przestępczej; wzywa UE do uważnego monitorowania tego procesu oraz zapewnienia niezbędnych warunków dla niezależnego dochodzenia zewnętrznego; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie szefa Komisji Audytu i Zgodności FIFA, zgodnie z którym decyzje o przyznaniu praw do organizacji Mistrzostw Świata w latach 2018 i 2022 można unieważnić, jeżeli pojawią się dowody, że zostały one podjęte w wyniku działalności korupcyjnej;
5. potępia FIFA za to, iż wbrew swoim zapowiedziom, że w grudniu 2014 r. ujawni w pełni raport Garcii, do tej pory tego nie uczyniła, i wzywa FIFA do natychmiastowej publikacji tego raportu;
6. podkreśla znaczenie jasnych i przejrzystych przepisów dotyczących przyznawania praw do organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej oraz zapewnienia odpowiedniego systemu informowania i nadzoru, aby zagwarantować równość między krajami ubiegającymi się o organizację tej imprezy oraz zadbać o to, by ostateczna decyzja była motywowana wyłącznie wartością merytoryczną przedstawionych projektów;
7. wzywa wszystkie międzynarodowe organizacje sportowe do zadbania o to, by każdy kraj ubiegający się o organizację dużej imprezy sportowej zobowiązywał się – we wszystkich działaniach związanych z organizacją i przebiegiem imprezy – do przestrzegania standardów międzynarodowych w zakresie praw podstawowych;
8. wyraża zaniepokojenie sytuacją pracowników migrujących budujących infrastrukturę na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w 2022 r. w Katarze, w szczególności systemem kafala, który wiąże się z pracą przymusową, niebezpiecznymi warunkami pracy, zmuszaniem do pracy w ekstremalnym upale przez sześć dni w tygodniu oraz zmuszaniem do mieszkania w przeludnionych i zaniedbanych obozach dla robotników; wzywa Katar do ratyfikacji Międzynarodowej konwencji ONZ o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin, do uchwalenia odnośnego prawodawstwa oraz do egzekwowania podstawowych praw pracowniczych;
9. podkreśla, że korupcja i pranie pieniędzy są ze sobą ściśle powiązane, a w wielu państwach członkowskich dochodziło do ustawiania wyników meczów i innych przestępstw finansowych, które były często związane z organizacjami przestępczymi działającymi na skalę międzynarodową;
10. pochwala dziennikarzy śledczych, którzy wyrażali poważny niepokój korupcją w FIFA oraz nieprawidłowościami w procedurze przyznawania praw do organizacji Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej; w związku z tym wzywa wszystkie organizacje sportowe do ustanowienia skutecznych ram regulacyjnych w celu ułatwienia zgłaszania przypadków naruszenia oraz ochrony osób, które zgłaszają takie naruszenia;
11. przypomina swój głoszony od dawna pogląd, że w FIFA panuje głęboko zakorzeniona, szalejąca korupcja o charakterze systemowym, i uważa, że federacja poważnie osłabiła wiarę w uczciwość światowego futbolu, co będzie miało szkodliwy wpływ na całe środowisko piłkarskie, od czołówki zawodowej piłki nożnej po kluby amatorskie;
12. zdecydowanie podkreśla, że piłka nożna, będąca najbardziej popularną dyscypliną sportu na świecie, nie może zostać skażona tą kulturą korupcji i należy ją chronić, a nie stygmatyzować wskutek bieżących wydarzeń w FIFA;
13. podkreśla niezmiernie pozytywne skutki społeczne futbolu i sportu w ogóle w życiu codziennym milionów obywateli, a szczególnie ludzi młodych;
14. z zadowoleniem przyjmuje rezygnację Josepha Blattera z funkcji przewodniczącego FIFA oraz prowadzone obecnie dochodzenie; wzywa Komitet Wykonawczy FIFA do wdrożenia reform strukturalnych, aby zapewnić przejrzystość i rozliczalność, zagwarantować otwarty, zrównoważony i demokratyczny charakter procesu podejmowania decyzji w FIFA, w tym procesu wyboru nowego przewodniczącego, a także wprowadzić politykę zerowej tolerancji wobec korupcji w sporcie;
15. wyraża poważne obawy, że wiarygodność FIFA jako organu kierującego światowym futbolem pozostanie osłabiona, a wymagane pilne reformy nie będą mogły się na dobre rozpocząć do momentu powołania nowego kierownictwa, co według przepisów FIFA może nie nastąpić nawet przez kolejne dziewięć miesięcy; dlatego wzywa FIFA, aby w przejrzysty i pluralistyczny sposób dokonała wyboru odpowiedniego tymczasowego przewodniczącego, który zastąpiłby od zaraz Josepha Blattera;
16. przypomina, że dobre zarządzanie w sporcie jest warunkiem autonomii i samorządności organizacji sportowych, zgodnie z zasadami przejrzystości, rozliczalności i demokracji, a także podkreśla konieczność prowadzenia polityki zerowej tolerancji wobec korupcji w sporcie; podkreśla potrzebę odpowiedniej reprezentacji wszystkich zainteresowanych stron w procesie podejmowania decyzji oraz zwraca uwagę, że można wzorować się na najlepszych praktykach stosowanych w innych organizacjach sportowych;
17. wzywa FIFA do podjęcia bezwarunkowego zobowiązania do przeprowadzenia gruntownego przeglądu przeszłych i obecnych decyzji oraz do zapewnienia pełnej przejrzystości, w tym w odniesieniu do wynagrodzenia kadry kierowniczej i wykonawczej, tak aby ustanowić wewnętrzne procedury samoregulacyjne oraz skuteczny mechanizm wykrywania nieprawidłowości, prowadzenia dochodzeń i nakładania sankcji;
18. uważa, że przegląd ten powinien obejmować statut FIFA, jej strukturę, kodeksy postępowania oraz praktyki i strategie działania, wprowadzenie ograniczenia liczby kadencji oraz niezależnej weryfikacji członków Komitetu Wykonawczego, w tym przewodniczącego, a także całkowicie niezależny zewnętrzny audyt finansowy, który oceni wiarygodność sprawozdań finansowych federacji;
19. wzywa FIFA do wprowadzenia surowych standardów etycznych i kodeksu postępowania dla dyrektorów i Komitetu Wykonawczego, nadzorowanych przez niezależny organ monitorujący;
20. wzywa wszystkie federacje sportowe do zobowiązania się do stosowania dobrych praktyk zarządczych i zwiększenia przejrzystości w celu zmniejszenia ryzyka podatności na korupcję; w związku z tym zaleca zwracanie większej uwagi na równowagę płci przy powoływaniu członków zarządów i komitetów wykonawczych wszystkich organizacji, aby przypomnieć, że sport, a w szczególności piłka nożna, nie stanowi zamkniętej domeny mężczyzn; uważa, że większa otwartość zaowocowałaby wzrostem przejrzystości;
21. wzywa wszystkich sponsorów i nadawców związanych umową z FIFA, aby domagali się reform w FIFA i wspierali te reformy poprzez publiczne opowiedzenie się przeciwko korupcji w sporcie oraz aby poparli swoje słowa działaniami polegającymi na wywieraniu nieustannej presji na federację;
22. zwraca się do UEFA i krajowych federacji piłkarskich, aby zintensyfikowały wysiłki w celu wprowadzenia w FIFA do końca 2016 r. podstawowych reform, a w szczególności zaleceń zawartych w niniejszej rezolucji, zarówno w sposób bezpośredni, jak i za pośrednictwem swoich przedstawicieli w Komitecie Wykonawczym FIFA i krajowych związkach piłki nożnej;
23. wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zintensyfikowały prace i działania w zakresie dobrego zarządzania i uczyniły je priorytetem w unijnym planie działań w dziedzinie sportu, a także aby zadbały o pełny udział krajowych związków sportowych w działaniach na rzecz poprawy zarządzania na szczeblu europejskim i międzynarodowym;
24. wzywa Komisję, aby we współpracy z państwami członkowskimi oraz Interpolem, Europolem i Eurojustem podjęła wszelkie odpowiednie działania, w tym skuteczne działania egzekucyjne, w celu zbadania wszelkich sygnałów dotyczących korupcji wśród działaczy FIFA oraz krajowych federacji piłkarskich na terytorium UE, a także aby zacieśniła współpracę w zakresie egzekwowania prawa europejskiego dzięki wspólnym zespołom śledczym i współpracy między organami ścigania;
25. podkreśla, że z uwagi na ponadnarodowy charakter korupcji w sporcie jej zwalczanie wymaga skuteczniejszej współpracy między wszystkimi zainteresowanymi podmiotami, w tym organami publicznymi, organami ścigania, branżą sportową, zawodnikami i kibicami, przy czym należy kłaść nacisk na działania edukacyjne i prewencyjne w tym zakresie;
26. z zadowoleniem przyjmuje nowy program dotyczący sportu w ramach programu Erasmus+, który wspiera ponadnarodowe projekty edukacyjne na rzecz zwalczania transgranicznych zagrożeń dla uczciwości i etyki w sporcie, takich jak doping, ustawianie wyników meczów i agresja, a także wszelkie formy nietolerancji i dyskryminacji, oraz ma na celu promowanie i wspieranie dobrego zarządzania w sporcie;
27. wzywa państwa członkowskie i federacje sportowe do odpowiedniego informowania i wychowywania sportowców i konsumentów, zaczynając od najmłodszych, na wszystkich szczeblach, zarówno w sporcie amatorskim, jak i zawodowym; zachęca organizacje sportowe do opracowania i prowadzenia kompleksowych programów prewencyjnych i edukacyjnych nakładających jasno określone obowiązki na kluby, ligi i federacje, szczególnie w odniesieniu do nieletnich;
28. z zadowoleniem przyjmuje niedawne porozumienie dotyczące czwartej dyrektywy w sprawie przeciwdziałania praniu pieniędzy i popiera proaktywne wykorzystanie wszystkich środków przewidzianych w nowym prawodawstwie w celu zwalczania tego zjawiska; wzywa Komisję do systematycznego monitorowania unijnego prawodawstwa przeciwdziałąjącego praniu pieniędzy, tak aby umożliwiało ono w wystarczającym stopniu walkę z korupcją oraz zapewniało kontrolę zarejestrowanych w UE federacji sportowych i ich działaczy;
29. domaga się, by walce z korupcją w zarządzie FIFA towarzyszyły jednoznaczne zobowiązania i działania ze strony FIFA, UE, państw członkowskich i innych zainteresowanych stron przeciwko innym przestępstwom, w które uwikłane są organizacje sportowe, w szczególności ustawianiu wyników meczów, które to przestępstwa są często powiązane z przestępczością zorganizowaną o zasięgu międzynarodowym;
30. podkreśla, że wszelkie przyszłe reformy w sporcie zawodowym, a zwłaszcza w piłce nożnej, muszą wprowadzać przepisy chroniące prawa zawodników, trenerów i drużyn; w tym kontekście podkreśla znaczenie kwestii praw własności osób trzecich do zawodników w sporcie europejskim;
31. popiera apel inicjatywy „New FIFA Now” o ustanowienie niezależnej pozarządowej komisji ds. reformy FIFA, nadzorowanej przez niezależny organ międzynarodowy;
32. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA), Europejskiej Federacji Piłki Nożnej (UEFA), krajowym federacjom piłki nożnej, Stowarzyszeniu Europejskich Zawodowych Lig Piłki Nożnej (EPFL), Europejskiemu Stowarzyszeniu Klubów (ECA) oraz Międzynarodowej Federacji Związków Zawodowych Piłkarzy (FIFPro).