Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia uzgodnień między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczących warunków udziału tego państwa w pracach Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (18079/2013 – C8-0027/2014 – 2013/0422(NLE))

P8_TA(2015)0424 A8-0345/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (18079/2013),

–  uwzględniając projekt uzgodnień między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską dotyczących warunków udziału tego państwa w pracach Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (18078/2013),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 74, art. 78 ust. 1 i 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0027/2014),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0345/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie uzgodnień;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i Europejskiemu Urzędowi Wsparcia w dziedzinie Azylu, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Konfederacji Szwajcarskiej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Wspólnotą Dominiki dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07189/2015 – C8-0143/2015 – 2015/0050(NLE))

P8_TA(2015)0425 A8-0322/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07189/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Wspólnotą Dominiki dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07111/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0143/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0322/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Wspólnoty Dominiki.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Republiką Vanuatu dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07192/2015 – C8-0149/2015 – 2015/0052(NLE))

P8_TA(2015)0426 A8-0329/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07192/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Vanuatu dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07119/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0149/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0329/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Vanuatu.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Republiką Trynidadu i Tobago dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07196/2015 – C8-0151/2015 – 2015/0054(NLE))

P8_TA(2015)0427 A8-0323/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07196/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Trynidadu i Tobago dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07129/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8‑0151/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0323/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Trynidadu i Tobago.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Niezależnym Państwem Samoa dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07195/2015 – C8-0146/2015 – 2015/0056(NLE))

P8_TA(2015)0428 A8-0320/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07195/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Niezależnym Państwem Samoa dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07127/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0146/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0320/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Niezależnego Państwa Samoa.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Grenadą dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07190/2015 – C8-0144/2015 – 2015/0057(NLE))

P8_TA(2015)0429 A8-0326/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07190/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Grenadą dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07113/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0144/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0326/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Grenady.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Demokratyczną Republiką Timoru Wschodniego dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07194/2015 – C8-0147/2015 – 2015/0058(NLE))

P8_TA(2015)0430 A8-0327/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07194/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Demokratyczną Republiką Timoru Wschodniego dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07125/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0147/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0327/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Demokratycznej Republiki Timoru Wschodniego.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Saint Lucia dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07187/2015 – C8-0145/2015 – 2015/0060(NLE))

P8_TA(2015)0431 A8-0321/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07187/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Saint Lucia dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07107/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0145/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0321/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Saint Lucia.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy, w imieniu Unii Europejskiej, między Unią Europejską a Saint Vincent i Grenadynami dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07191/2015 – C8-0148/2015 – 2015/0061(NLE))

P8_TA(2015)0432 A8-0325/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07191/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Saint Vincent i Grenadynami dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07115/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0148/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0325/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Saint Vincent i Grenadynów.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Umowy między Unią Europejską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07185/2015 – C8-0124/2015 – 2015/0062(NLE))

P8_TA(2015)0433 A8-0324/2015

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07185/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (07103/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0124/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0324/2015),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Rady zatwierdzającej zawarcie przez Eurojust protokołu ustaleń między Urzędem Harmonizacji Rynku Wewnętrznego a Eurojustem (11595/2015 – C8-0303/2015 – 2015/0811(CNS))

P8_TA(2015)0434 A8-0353/2015

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (11595/2015),

–  uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, zmienionego traktatem z Amsterdamu oraz art. 9 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0303/2015),

–  uwzględniając decyzję Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustanawiającą Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością(1), w szczególności jej art. 26 ust. 2,

–  uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 16 kwietnia 2015 r.(2),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0353/2015);

1.  zatwierdza projekt Rady;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 63 z 6.3.2002, s. 1. (2) Wyroki Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawach połączonych C-317/13 i C-679/13, Parlament przeciwko Radzie, ECLI:UE:C:2015:223 oraz w sprawie C-540/13, Parlament przeciwko Radzie, ECLI: UE:C:2015:224.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 609/2014 w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych (COM(2015)0447 – C8-0277/2015 – 2015/0204(NLE))

P8_TA(2015)0435 A8-0357/2015

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2015)0447),

–  uwzględniając art. 322 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0277/2015),

—  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

—  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0357/2015),

A.  mając na uwadze, że decyzja Rady 2014/335/UE, Euratom(1) ma wejść w życie na początku 2016 r.;

B.  mając na uwadze, że decyzji tej towarzyszy rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 609/2014(2), wchodzące w życie w tym samym dniu co decyzja;

C.  mając na uwadze, że odpowiednie aktualnie obowiązujące przepisy związane z decyzją Rady 2007/436/WE, Euratom(3) musiały zostać zmienione pod koniec 2014 r. ze względu na wyjątkowo wysokie kwoty opartych na VAT i DNB dostosowań dla niektórych państw członkowskich;

D.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE, Euratom) nr 609/2014 również musi zostać zmienione w świetle doświadczeń związanych z dostosowaniami z 2014 r.;

E.  mając na uwadze, że wnoszenie i dostosowywanie wkładów państw członkowskich do budżetu Unii nie powinno podlegać negocjacjom politycznym, lecz stanowić proces techniczny mający na celu zaspokojenie potrzeb gotówkowych;

F.  mając na uwadze, że ogólnie jak dotąd państwa członkowskie bez znacznych opóźnień wpłacały do budżetu Unii pełne kwoty swoich wkładów opartych na DNB i VAT, nawet w czasach kryzysu i trudnej sytuacji budżetowej;

G.  mając na uwadze, że w celu zapewnienia przejrzystości należy co roku przedstawiać Parlamentowi sprawozdanie dotyczące obliczania dostosowania salda VAT i DNB oraz danych stanowiących podstawę tych obliczeń, a także dat i kwot wkładów przekazywanych przez państwa członkowskie do budżetu Unii;

H.  mając na uwadze, że wniosek Komisji zawiera ponadto zmiany w odniesieniu do przepisów dotyczących odsetek oraz szereg bardziej technicznych kwestii i wyjaśnień;

I.  mając na uwadze, że należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE, Euratom) nr 609/2014;

1.  podkreśla potrzebę skutecznych przepisów dotyczących sposobu udostępniania przez państwa członkowskie swoich terminowych wkładów do budżetu Unii w celu umożliwienia Komisji efektywnego zarządzania swymi zasobami finansowymi;

2.  popiera przyznaną Komisji możliwość zwrócenia się do państw członkowskich o płatność trzech dwunastych zasobów VAT i DNB w pierwszej połowie roku w celu umożliwienia Komisji zmniejszenia ważniejszej części zaległości w płatnościach za ubiegły rok w Europejskim Funduszu Rolniczym Gwarancji (oraz w europejskich funduszach strukturalnych i inwestycyjnych), a także zmniejszenia odsetek za zwłokę;

3.  podkreśla w szczególności konieczność terminowego dokonywania płatności na rzecz beneficjentów budżetu Unii; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje proponowaną zmianę art. 12 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 609/2014, której celem jest nie tylko zwiększenie zachęt do terminowych płatności poprzez uczynienie wszelkich opóźnień w płatnościach droższymi, lecz również zapewnienie proporcjonalności poprzez ograniczenie maksymalnego wzrostu stopy procentowej do 20 punktów procentowych;

4.  podkreśla, że proponowane zmiany metod mających zastosowanie do dostosowań wkładów mają na celu uniknięcie sytuacji, w której incydent taki jak ten, który miał miejsce w 2014 r., mógłby się ponownie wydarzyć;

5.  podkreśla, że te dostosowania wkładów powinny być traktowane jak najbardziej automatycznie, aby uniknąć ingerencji politycznych w uzgodnione sposoby finansowania budżetu Unii i ograniczyć do minimum margines swobody pozostawiony państwom członkowskim co do ustalania harmonogramu wpłacania do budżetu Unii swoich dodatkowych wkładów wynikających z dostosowania DNB;

6.  w związku z tym zgadza się z wnioskiem Komisji, aby przesunąć moment komunikowania oraz termin udostępniania dostosowań z 1 grudnia na początek roku, co ułatwi krajowym administracjom finansowym zarządzanie finansowaniem ewentualnych dostosowań;

7.  popiera ponadto wniosek Komisji, by w celu zapobieżenia jakimkolwiek stratom dla budżetu UE wszystkie państwa członkowskie dopilnowały, by kwoty wpłacone przez nie na rachunek zasobów własnych nie były pomniejszone o żadne ujemne odsetki lub inne opłaty w czasie pozostawania na tym koncie;

8.  zwraca uwagę na wysoki stopnień zróżnicowania w odniesieniu do sposobu, w jaki państwa członkowskie prowadzą krajową rachunkowość dotyczącą wkładów do budżetu Unii, i wzywa Komisję do zbadania zaleceń w tym zakresie, aby umożliwić łatwiejsze porównanie między państwami członkowskimi;

9.  podkreśla fakt, że system zasobów własnych pozostaje zbyt skomplikowany i musi być całkowicie zreformowany w kolejnych wieloletnich ramach finansowych; w tym kontekście zwraca uwagę na kluczową rolę, jaką Grupa Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych odgrywa w przedstawianiu wniosków mających na celu wyeliminowanie niedoskonałości obecnego systemu;

10.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

11.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej;

12.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

13.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 4 Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 609/2014 Artykuł 10 b – ustęp 5 – akapit trzeci Komisja informuje państwa członkowskie o kwotach będących wynikiem tego obliczenia przed dniem 1 lutego roku następującego po roku dostarczenia danych do celów dostosowań. Każde państwo członkowskie zapisuje kwotę netto na rachunku, o którym mowa w art. 9, w pierwszym dniu roboczym czerwca tego samego roku. Komisja informuje państwa członkowskie i Parlament Europejski o kwotach będących wynikiem tego obliczenia przed dniem 1 lutego roku następującego po roku dostarczenia danych do celów dostosowań. Każde państwo członkowskie zapisuje kwotę netto na rachunku, o którym mowa w art. 9, w pierwszym dniu roboczym czerwca tego samego roku.

(1) Decyzja Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105). (2) Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 609/2014 z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie metod i procedury udostępniania tradycyjnych zasobów własnych, zasobów własnych opartych na VAT i zasobów własnych opartych na DNB oraz w sprawie środków w celu zaspokojenia potrzeb gotówkowych (Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 39). (3) Decyzja Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Georgiosa Kyrtsosa (2015/2238(IMM))

P8_TA(2015)0436 A8-0358/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Georgiosa Kyrtsosa przekazany dnia 21 lipca 2015 r. przez prokuraturę generalną przy sądzie najwyższym Grecji w związku ze skargą inspektoratu pracy Attyki Wschodniej dotyczącą niewypłacania wynagrodzeń(1) i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 września 2015 r.,

–  uwzględniając fakt, że Georgios Kyrtsos zrzekł się przysługującego mu prawa do złożenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości z dni 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(2),

–  uwzględniając art. 62 konstytucji Republiki Greckiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu;

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0358/2015);

A.  mając na uwadze, że prokuratura generalna przy sądzie najwyższym Grecji zwróciła się o uchylenie immunitetu posła do Parlamentu Europejskiego Georgiosa Kyrtsosa w związku z możliwym podjęciem czynności prawnych dotyczących zarzutu przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swoich państw członkowskich z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

C.  mając na uwadze, że art. 62 konstytucji Republiki Greckiej przewiduje, że podczas kadencji parlamentu posłowie nie mogą być ścigani, aresztowani, więzieni lub poddani innym ograniczeniom, jeśli parlament nie wyrazi na to uprzednio zgody;

D.  mając na uwadze, że Georgios Kyrtsos jest oskarżony o niewypłacenie części wynagrodzenia jednemu ze swoich byłych pracowników;

E.  mając na uwadze, że oskarżenie dotyczy części wynagrodzenia za rok 2013 byłego pracownika dwóch wydawnictw prasowych, których dyrektorem był wówczas Georgios Kyrtsos, i że oskarżenie to jest skierowane przeciwko Georgiosowi Kyrtsosowi jako byłemu dyrektorowi tych firm;

F.  mając na uwadze, że zarzut popełnienia przestępstwa wyraźnie nie ma związku z pełnieniem przez Georgiosa Kyrtsosa mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, lecz jest związany z zajmowanym przez niego uprzednio stanowiskiem dyrektora dwóch wydawnictw prasowych;

G.  mając na uwadze, że śledztwo nie dotyczy opinii wyrażonych lub głosów oddanych w ramach wykonywania rzeczonych obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego do celów art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

H.  mając na uwadze, że nie ma powodów, by podejrzewać, iż celem postępowania karnego jest działanie na szkodę politycznej działalności prowadzonej przez posła (fumus persecutionis), zważywszy, że śledztwo zostało wszczęte na kilka lat przed objęciem przez posła mandatu;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Georgiosa Kyrtsosa;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do natychmiastowego przekazania niniejszej decyzji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji władzom Republiki Greckiej.

(1) Numer referencyjny dokumentu ABM:IB2014/8927. (2) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543 ; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Steliosa Kouloglou (2015/2239(IMM))

P8_TA(2015)0437 A8-0356/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Steliosa Kouloglou przekazany w dniu 7 sierpnia 2015 r. przez prokuraturę generalną przy greckim sądzie najwyższym w związku z zarzutami zniesławienia i pomówienia(1) i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 września 2015 r.,

–  uwzględniając fakt, że Stelios Kouloglou zrezygnował z prawa do udzielenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(2),

–  uwzględniając art. 62 konstytucji Republiki Greckiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0356/2015),

A.  mając na uwadze, że prokuratora generalna przy greckim sądzie najwyższym zwróciła się o uchylenie immunitetu posła do Parlamentu Europejskiego Steliosa Kouloglou w związku z możliwym podjęciem czynności prawnych dotyczących zarzutu przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swoich państw z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

C.  mając na uwadze, że art. 62 konstytucji Republiki Greckiej przewiduje, że podczas kadencji parlamentu posłowie nie mogą być ścigani, aresztowani, więzieni lub poddani innym ograniczeniom, jeśli parlament nie wyrazi na to uprzednio zgody;

D.  mając na uwadze, że Stelios Kouloglou jest oskarżony o zniesławienie i pomówienie personelu więziennego w Patrasie;

E.  mając na uwadze, że oskarżenie związane jest z wypowiedziami prasowymi Steliosa Kouloglou z 2010 r. dotyczącymi uczciwości niektórych pracowników więziennych w Patrasie, które jakoby poczynił on, gdy pracował jako dziennikarz zajmujący się głównie produkcją reportaży telewizyjnych;

F.  mając na uwadze, że zarzut popełnienia przestępstwa wyraźnie nie ma związku ze sprawowaniem przez Steliosa Kouloglou mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, lecz raczej jest związany z zajmowanym przez niego uprzednio stanowiskiem reportera telewizyjnego;

G.  mając na uwadze, że postępowanie nie dotyczy opinii wyrażonych lub głosów oddanych w ramach wykonywania obowiązków danego posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

H.  mając na uwadze, że nie ma powodu, by podejrzewać, iż celem postępowania karnego jest działanie na szkodę działalności politycznej prowadzonej przez posła (fumus persecutionis), zważywszy, że postępowanie zostało wszczęte na kilka lat przed objęciem przez niego mandatu poselskiego;

I.  mając na uwadze, że władze greckie zwróciły się do Parlamentu Europejskiego o udzielenie odpowiedzi najpóźniej do dnia 7 października 2015 r., gdyż w przeciwnym razie postępowanie ulegnie przedawnieniu, jednak wymogi proceduralne Parlamentu nie pozwalają na podjęcie decyzji w tak krótkim czasie;

J.  mając na uwadze, że zgodnie z uzasadnioną opinią Komisji Prawnej w świetle wyroku nr 1126/1994 greckiego sądu najwyższego bieg terminu przedawnienia jest w każdym razie zawieszony na okres do 3 lat, w czasie pełnienia przez Steliosa Kouloglou mandatu posła do Parlamentu Europejskiego;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Steliosa Kouloglou;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji władzom greckim.

(1) Nr ref. dokumentu ABM:IΓ/2011/11882. (2) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543 ; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 13 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2015/005 - FI/Computer Programming złożony przez Finlandię) (COM(2015)0553 – C8-0332/2015 – 2015/2298(BUD))

P8_TA(2015)0438 A8-0362/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0553 – C8-0332/2015),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006(1) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r.), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0362/2015),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian w strukturze światowego handlu lub skutkami światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna mieć charakter dynamiczny i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjmowania decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.  mając na uwadze, że przyjęcie rozporządzenia w sprawie EFG odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament i Radę w sprawie ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, ustalenia wkładu finansowego Unii na 60% łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, poprawy skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzania, rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez objęcie pomocą osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków zachęcających do podejmowania własnej działalności gospodarczej;

D.  mając na uwadze, że Finlandia złożyła wniosek EGF/2015/005 FI/Computer Programming dotyczący wkładu finansowego z EFG w związku z 1603 zwolnieniami w 69 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 62 klasyfikacji NACE Rev. 2 („Działalność związana z oprogramowaniem, doradztwem w zakresie informatyki i działalności powiązane”)(4) w kilku regionach zaliczanych do poziomu 2 klasyfikacji NUTS i obejmujących całe terytorium Finlandii, przy czym szacowana liczba zwolnionych pracowników, co do których zakłada się, że skorzystają ze środków pomocy, wynosi 1200;

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.  zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Finlandia ma prawo do wkładu finansowego w wysokości 2 623 200 EUR na mocy tego rozporządzenia, co stanowi 60% łącznego kosztu wynoszącego 4 372 000 EUR dla 1603 zwolnionych pracowników;

2.  zauważa, że władze Finlandii przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG w dniu 12 czerwca 2015 r., a dnia 6 listopada 2015 r. Komisja sfinalizowała ocenę wniosku i przekazała ją tego dnia Parlamentowi; z zadowoleniem przyjmuje krótki okres oceny wynoszący niecałe pięć miesięcy;

3.  zauważa, że w ostatnich latach rozkład zatrudnienia w sektorze ICT pomiędzy gospodarką UE a innymi gospodarkami kształtował się ze szkodą dla Unii, i podkreśla, że chociaż w sektorze technologii w Finlandii w 2008 r. zatrudnionych było ogółem 326 000 osób, liczba osób zatrudnionych przez takie przedsiębiorstwa w 2014 r. wynosiła 276 000, co stanowi średni spadek o ok. 3% rocznie (10 000 pracowników); zwraca uwagę, że wydarzeniami, które doprowadziły do tych zwolnień, są zmiany dotykające w ostatnich latach Nokię, które wywarły ogromny wpływ na sektor ICT w Finlandii; zauważa, że opracowywanie i projektowanie systemów operacyjnych dla telefonów komórkowych Nokia stanowiło źródło zatrudnienia dla tysięcy Finów, a obecnie działalność ta została przeniesiona do krajów spoza Europy; zaznacza, że zwolnienia te dodatkowo pogorszą sytuację na rynku pracy w sektorze ICT w regionach borykających się z wysokim wskaźnikiem bezrobocia;

4.  zauważa, że zwolnienia w sektorze ICT dotykają szczególnie regionu Oulu w Ostrobotni Północnej, gdzie sektor ten przez lata stanowił podstawę gospodarki; ubolewa, że wiosną 2015 r. w Ostrobotni Północnej było około 1500 bezrobotnych osób w sektorze ICT i że w wielu przypadkach bezrobocie stało się długotrwałe, ponieważ jedna trzecia bezrobotnych posiadających wykształcenie wyższe pozostaje bez zatrudnienia od ponad roku;

5.  zauważa, że do chwili obecnej działu 62 klasyfikacji NACE Revision 2 („Działalność związana z oprogramowaniem, doradztwem w zakresie informatyki i działalności powiązane”) dotyczył jeszcze jeden wniosek o wsparcie z EFG, który był uzasadniony globalnym kryzysem finansowym i gospodarczym(5); zauważa, że o ile na świecie w ujęciu ogólnym rośnie liczba miejsc pracy w tej dziedzinie, o tyle w Europie uległa ona zmniejszeniu, ponieważ działalność i usługi przenosi się do Chin, Indii, Tajwanu oraz innych miejsc poza Europą;

6.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Finlandii postanowiły rozpocząć świadczenie zwalnianym pracownikom zindywidualizowanych usług w dniu 1 sierpnia 2014 r., na długo przed zapadnięciem decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet, i że w związku z tym te usługi, które już zaczęto świadczyć, będą kwalifikowały się do wsparcia z EFG;

7.  zauważa, że Finlandia planuje siedem rodzajów środków dla zwalnianych pracowników, których dotyczy wniosek: (i) środki w zakresie coachingu i inne środki przygotowawcze, (ii) usługi dotyczące zatrudnienia i przedsiębiorczości, (iii) szkolenie, (iv) dopłaty do wynagrodzeń, (v) dotacje na rozpoczęcie działalności, (vi) ukierunkowywanie na przedsiębiorczość i usługi dla nowych przedsiębiorców oraz (vii) dodatki na podróż, zakwaterowanie i przeprowadzkę;

8.  z zadowoleniem przyjmuje środki wspierające przedsiębiorczość w postaci dotacji na rozpoczęcie działalności oraz ukierunkowywania na przedsiębiorczość i usług dla nowych przedsiębiorców; jest zdania, że środki te będą bardziej użyteczne, jeśli będą oferowane uczestnikom łącznie;

9.  w szczególności przyjmuje z zadowoleniem proponowane środki, które mają na celu tworzenie nowych przedsiębiorstw i będą sprzyjać przedsiębiorczości i usługom dla nowych przedsiębiorców;

10.  zauważa, że zwolnieni pracownicy powinni otrzymywać dopłatę do wynagrodzeń wyłącznie wówczas, jeśli miejsca pracy oferowane uczestnikom odpowiadają właściwym wymogom jakościowym pod względem poziomu kwalifikacji i czasu trwania umowy; opowiada się za tym, by przy podejmowaniu decyzji o przyznaniu dopłaty do wynagrodzeń i ustalaniu, jaki odsetek kosztów pracy ma być pokrywany z tej dopłaty, kłaść nacisk na to, by wiedza fachowa osoby poszukującej pracy była odpowiednia do danego dotowanego miejsca pracy;

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze fińskie oferują zwolnionym pracownikom bardzo zróżnicowane środki;

12.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług sporządzono w porozumieniu z partnerami społecznymi i organami regionalnymi;

13.  przypomina, że zgodnie z art. 7 rozporządzenia w sprawie EFG przy opracowywaniu skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług wspieranego z EFG należy przewidywać rozwój sytuacji na rynku pracy i potrzebne umiejętności, a pakiet ten powinien ponadto wpisywać się w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę;

14.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracowników w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

15.  przypomina, że celem finansowanych środków powinno być zwiększenie szans osób poszukujących pracy na zatrudnienie na rynku pracy;

16.  zauważa, że władze szacują, iż na świadczenia i zachęty zostanie wykorzystane 18,31% kosztów i jest to kwota znacznie poniżej poziomu maksymalnych dopuszczalnych kosztów całkowitych wynoszącego 35%;

17.  zwraca się do Komisji, aby w przyszłych wnioskach w większym stopniu precyzowała, w których sektorach pracownicy mają szanse znaleźć zatrudnienie i czy oferta szkoleniowa jest dostosowana do przyszłych perspektyw rozwoju gospodarczego i potrzeb rynku pracy w regionach dotkniętych problemem zwolnień;

18.  oczekuje, że Komisja będzie nadzorować i oceniać wykorzystanie przyznanych środków pieniężnych oraz wykorzystywać te informacje w odniesieniu do przyszłych wniosków o dalsze bezpośrednie wykorzystanie EFG, tak aby dostosować go do koncepcji budżetowania opartego na wynikach;

19.  zauważa, że władze fińskie potwierdzają, iż działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania w sprawozdaniach rocznych analizy porównawczej tych danych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania dublowaniu usług finansowanych przez Unię;

20.  docenia udoskonaloną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszone udzielanie dotacji; zwraca uwagę na presję czasu wynikającą z nowego harmonogramu oraz na potencjalne skutki dla skuteczności rozpatrywania spraw;

21.  zwraca się do Komisji o zapewnienie publicznego dostępu do wszystkich dokumentów związanych z pomocą z EFG;

22.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji

(wniosek z Finlandii – EGF/2015/005 FI/Computer Programming)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2015/2457.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Rozporządzenie (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (Dz.U. L 393 z 30.12.2006, s. 1). (5) EGF/2011/016 IT/Agile (COM(2013)0120)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. dotyczące stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego i rozporządzenie Komisji (WE) nr 2868/95 wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego oraz uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 2869/95 w sprawie opłat na rzecz Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) ((10373/1/2015 – C8-0351/2015 – 2013/0088(COD))

P8_TA(2015)0439 A8-0354/2015

SPROSTOWANIA COR01 COR02

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu (10373/1/2015 – C8‑0351/2015),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(1) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0161),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 76 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Prawną (A8-0354/2015),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Teksty przyjęte w dniu 25.2.2014, P7_TA(2014)0118.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (wersja przekształcona) (10374/1/2015 – C8-0352/2015 – 2013/0089(COD))	P8_TA(2015)0440 A8-0355/2015
SPROSTOWANIA COR01

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (10374/1/2015 – C8-0352/2015),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.(1),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0162),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 76 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Prawną (A8-0355/2015),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 372 z 12.11.2013, s. 42. (2) Teksty przyjęte w dniu 25 lutego 2014 r., P7_TA(2014)0119.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1236/2010 ustanawiające system kontroli i egzekwowania mający zastosowanie na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku (COM(2015)0121 – C8-0076/2015 – 2015/0063(COD))

P8_TA(2015)0441 A8-0294/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2015)0121),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8–0076/2015),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 27 maja 2015 r.(1),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A8-0294/2015),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego ozporządzenie (UE) nr 1236/2010 ustanawiające system kontroli i egzekwowania mający zastosowanie na obszarze objętym Konwencją w sprawie przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na północno-wschodnim Atlantyku

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/96.)

(1) Dz.U. C 332 z 8.10.2015, s. 81.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1215/2009 wprowadzające nadzwyczajne środki handlowe dla krajów i terytoriów uczestniczących w procesie stabilizacji i stowarzyszania Unii Europejskiej lub powiązanych z tym procesem oraz zawieszającego jego stosowanie w odniesieniu do Bośni i Hercegowiny (COM(2014)0386 – C8-0039/2014 – 2014/0197(COD))

P8_TA(2015)0442 A8-0060/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0386),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0039/2014),

—  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady przekazane pismem z dnia 9 grudnia 2015 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8–0060/2015),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(1);

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenia Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1215/2009 wprowadzające nadzwyczajne środki handlowe dla krajów i terytoriów uczestniczących lub powiązanych z procesem stabilizacji i stowarzyszania Unii Europejskiej oraz zawieszające jego stosowanie w odniesieniu do Bośni i Hercegowiny

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2015/2423.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

OŚWIADCZENIE RADY

Rada zgadza się, w drodze wyjątku, przekazać Komisji uprawnienie do przyjęcia aktu delegowanego dotyczącego zawieszenia pomocy z przyczyn określonych w art. 1 pkt 1 niniejszego rozporządzenia, aby zapewnić terminowe przyjęcie środków dotyczących regionu Bałkanów Zachodnich. Zgoda taka pozostaje bez uszczerbku dla przyszłych wniosków ustawodawczych w dziedzinie handlu, a także ogólnie w dziedzinie stosunków zewnętrznych.

OŚWIADCZENIE KOMISJI

W kontekście niniejszego rozporządzenia Komisja przypomina o swoim zobowiązaniu, określonym w pkt 15 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, do udostępniania Parlamentowi Europejskiemu wszelkich informacji i pełnej dokumentacji na temat posiedzeń z udziałem ekspertów krajowych w ramach prac przygotowawczych związanych z aktami delegowanymi.

(1) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 30 kwietnia 2015 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0177).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Rady zatwierdzającej zawarcie przez Europejski Urząd Policji (Europol) porozumienia między Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi a Europolem o strategicznej współpracy w walce z poważną przestępczością i terroryzmem (10510/2015 – C8-0275/2015 – 2015/0809(CNS))

P8_TA(2015)0443 A8-0351/2015

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (10510/2015),

–  uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, zmienionego traktatem z Amsterdamu, oraz art. 9 Protokołu (nr 36) w sprawie postanowień przejściowych, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0275/2015),

–  uwzględniając decyzję Rady 2009/371/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiającą Europejski Urząd Policji (Europol)(1), w szczególności jej art. 23 ust. 2,

–  uwzględniając decyzję Rady 2009/934/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie przyjęcia przepisów wykonawczych regulujących stosunki Europolu z partnerami, w tym wymianę danych osobowych i informacji niejawnych(2), w szczególności jej art. 5 i 6,

–  uwzględniając decyzję Rady 2009/935/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r. określającą wykaz państw trzecich i organizacji, z którymi Europol zawiera porozumienia(3),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0351/2015),

1.  zatwierdza projekt Rady;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  wzywa Komisję, aby po wejściu w życie nowego rozporządzenia w sprawie Europolu (2013/0091(COD)) przeprowadziła ocenę przepisów zawartych w porozumieniu o współpracy; apeluje do Komisji o poinformowanie Parlamentu i Rady o wynikach tej oceny i w razie potrzeby o przedstawienie zalecenia w celu upoważnienia do międzynarodowego renegocjowania porozumienia;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i Europolowi.

(1) Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37. (2) Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 6. (3) Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w kierunku europejskiej unii energetycznej (2015/2113(INI))

P8_TA(2015)0444 A8-0341/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 191, 192 i 194,

–  uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Strategia ramowa na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu” (COM(2015)0080) wraz z załącznikami,

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Europejska strategia bezpieczeństwa energetycznego” oraz towarzyszące mu dokumenty robocze (COM(2014)0330),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie odporności europejskiego systemu gazowego w krótkim okresie zatytułowany „Przygotowanie na możliwe zakłócenia dostaw ze Wschodu jesienią i zimą 2014/2015 r.” (COM(2014)0654),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii i międzynarodowej współpracy energetycznej – „Polityka energetyczna UE: stosunki z partnerami spoza UE” (COM(2011)0539),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zatytułowane „Realizacja komunikatu w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii i międzynarodowej współpracy energetycznej oraz konkluzji Rady ds. Energii z listopada 2011 r.” (COM(2013)0638),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 listopada 2008 r. zatytułowany „Drugi strategiczny przegląd sytuacji energetycznej. Plan działania dotyczący bezpieczeństwa energetycznego i solidarności energetycznej UE” (COM(2008)0781),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 2014 r. zatytułowany „Plan inwestycyjny dla Europy” (COM(2014)0903),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 października 2012 r. zatytułowany „Silniejszy przemysł europejski na rzecz wzrostu i ożywienia gospodarczego” (COM(2012)0582),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2012 r. zatytułowany „Uruchomienie wewnętrznego rynku energii” (COM(2012)0663) oraz towarzyszące mu dokumenty robocze oraz towarzyszące mu dokumenty robocze oraz rezolucję Parlamentu z dnia 10 września 2013 r. w sprawie uruchomienia wewnętrznego rynku energii(1),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Postępy na drodze do ukończenia tworzenia wewnętrznego rynku energii” (COM(2014)0634),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Priorytety w odniesieniu do infrastruktury energetycznej na 2020 r. i w dalszej perspektywie – plan działania na rzecz zintegrowanej europejskiej sieci energetycznej” (COM(2010)0677),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 stycznia 2014 r. zatytułowany „Ceny i koszty energii w Europie” (COM(2014)0021),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 stycznia 2014 r. zatytułowany „Działania na rzecz odrodzenia przemysłu europejskiego” (COM(2014)0014),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 14 listopada 2012 r. zatytułowane „Stan europejskiego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla w 2012 r.” (COM(2012)0652),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2011 r. zatytułowany „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” (COM(2011)0571) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 24 maja 2012 r. w sprawie zasobooszczędnej Europy(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Efektywność energetyczna i jej wkład w bezpieczeństwo energetyczne a ramy polityczne dotyczące klimatu i energii do roku 2030” (COM(2014)0520),

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania prowadzący do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r.” (COM(2011)0112),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 grudnia 2011 r. zatytułowany „Plan działania w zakresie energii do 2050 r.” (COM(2011)0885) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie planu działania w zakresie energii do 2050 r. – przyszłość z energią(3),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Wykorzystanie potencjału ekologicznego wzrostu gospodarczego w zakresie zatrudnienia” (SWD(2012)0092),

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie przyszłości wychwytywania i składowania dwutlenku węgla w Europie (COM(2013)0180);

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Ramy polityczne na okres 2020–2030 dotyczące klimatu i energii” (COM(2014)0015),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 23–24 października 2014 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 19–20 marca 2015 r.,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 347/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, uchylające decyzję nr 1364/2006/WE oraz zmieniające rozporządzenia (WE) nr 713/2009, (WE) nr 714/2009 i (WE) nr 715/2009, oraz komunikat Komisji z dnia 14 października 2013 r. zatytułowany „Długoterminowa wizja infrastruktury w Europie i poza nią” (COM(2013)0711), określający pierwszą ogólnounijną listę projektów infrastruktury energetycznej będących przedmiotem wspólnego zainteresowania,

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego instrument „Łącząc Europę” (COM(2011)0665),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE,

–  uwzględniając trzeci pakiet energetyczny,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającą i w następstwie uchylającą dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającą dyrektywę 2004/18/WE

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 994/2012/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie ustanowienia mechanizmu wymiany informacji w odniesieniu do umów międzyrządowych w dziedzinie energii między państwami członkowskimi a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 czerwca 2012 r. w sprawie nawiązania współpracy w zakresie polityki energetycznej z partnerami spoza UE: podejście strategiczne do bezpiecznych, zrównoważonych i konkurencyjnych dostaw energii(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie przemysłowych, energetycznych i innych aspektów wydobycia gazu łupkowego i olei łupkowych(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie strategii „Europa 2020”(6),

–  uwzględniając opracowanie „Mapping the Cost of Non-Europe, 2014–19” [Zarys kosztów braku działań na poziomie europejskim, 2014–2019],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2014 r. w sprawie ram polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030(7),

–  uwzględniając rezolucję z 15 grudnia 2015 r. w sprawie osiągnięcia docelowego poziomu 10% w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych – Przygotowanie europejskiej sieci elektroenergetycznej na 2020 r.(8),

–  uwzględniając Traktat karty energetycznej, w szczególności jego art. 7 i 20,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Handlu Międzynarodowego, jak również Komisji Transportu i Turystyki (A8–0341/2015),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 194 TFUE europejska polityka energetyczna ma zapewniać funkcjonowanie rynku energii i bezpieczeństwo dostaw energii, promować efektywność energetyczną i oszczędność energii oraz rozwój energii ze źródeł odnawialnych, a także wspierać połączenia międzysystemowe sieci energetycznych; mając na uwadze, że zdefiniowanie koszyka energetycznego państw członkowskich jest nadal kompetencją krajową, w związku z czym koszyki energetyczne pozostają bardzo zróżnicowane;

B.  mając na uwadze, że utworzenie stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie zmiany klimatu powinno się opierać na transformacji w kierunku zrównoważonego i przyszłościowego systemu energetycznego, którego głównymi filarami będą efektywność energetyczna, energia odnawialna, jak najlepsze wykorzystanie europejskich źródeł energii i inteligentna infrastruktura; mając na uwadze, że długotrwałe stabilne ramy regulacyjne są niezbędne dla tworzenia wzrostu gospodarczego i miejsc pracy oraz zapewnienia UE przywódczej roli w tych dziedzinach;

C.  mając na uwadze, że strategia bezpieczeństwa energetycznego powinna obejmować opłacalne działania na rzecz zmniejszenia zapotrzebowania na energię oraz równie skuteczne działania ukierunkowane na zaradzenie poważnym i bezpośrednio zagrażającym zakłóceniom, jak również mechanizmy solidarności i koordynacji w celu ochrony i wzmocnienia infrastruktury do produkcji, inteligentnego przesyłu i dystrybucji energii oraz połączeń międzysystemowych; mając na uwadze, że infrastruktura ta musi być w stanie obsługiwać różnego rodzaju odnawialne źródła energii oraz być włączona do w pełni zintegrowanego i dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku energii jako istotna część unii energetycznej ze zróżnicowanymi zewnętrznymi źródłami i trasami dostaw;

D.  mając na uwadze, że Parlament dwukrotnie wezwał do wprowadzenia wiążących celów klimatyczno-energetycznych na rok 2030 zakładających ograniczenie emisji CO2 o co najmniej 40%, udział energii ze źródeł odnawialnych w wysokości przynajmniej 30% oraz 40% w zakresie efektywności energetycznej, przy czym cele te mają być osiągnięte za pomocą indywidualnych celów krajowych; mając na uwadze, że wiążące krajowe i unijne cele w dziedzinie efektywności energetycznej i energii ze źródeł odnawialnych przyczyniają się do wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy, a także zapewnienia UE roli technologicznego lidera w tych dziedzinach;

E.  mając na uwadze, że aby uzyskać niezbędne poparcie obywateli i przemysłu, środki służące rozwojowi unii energetycznej i osiągnięciu celów klimatyczno-energetycznych muszą w pełni uwzględniać wpływ na ceny energii i skupiać się na synergii i dalszej integracji rynku, co pozwoli obniżyć ogólne koszty i zwiększyć konkurencyjność gospodarki UE; mając w związku z tym na uwadze, że wszelkie niezbędne oceny skutków muszą w pełni uwzględniać bieżące i przyszłe koszty ukryte i utopione wynikające ze zwykłej polityki energetycznej;

F.  mając na uwadze, że unia energetyczna powinna stanowić nowy model energetyczny dla Europy oparty na silnych przekrojowych podstawach ustawodawczych i silnych celach; mając na uwadze, że zarządzanie unią energetyczną musi być przejrzyste, gwarantować stabilne ramy i włączać Parlament w proces decyzyjny, a jednocześnie promować rolę władz lokalnych i obywateli;

G.  mając na uwadze, że fundamentalne znaczenie ma uznanie przez UE i państwa członkowskie, jak ważne jest uwzględnienie inicjatyw tworzonych przez konsumentów, takich jak spółdzielnie i środowiskowe projekty w dziedzinie energii odnawialnej i efektywności energetycznej, oraz podkreśla konieczność zniesienia barier ekonomicznych, regulacyjnych i administracyjnych w celu umożliwienia obywatelom aktywnego udziału w systemie energetycznym;

H.  mając na uwadze, że zmiana klimatu, niekonkurencyjne ceny energii i wyjątkowo silne uzależnienie od niepewnych dostawców z państw trzecich zagraża równowadze europejskiego systemu energetycznego;

I.  mając na uwadze, że celem stabilnej unii energetycznej, której podstawę stanowi ambitna polityka w dziedzinie klimatu, jest zapewnienie przejścia na nowy model energetyczny umożliwiający gospodarstwom domowym i przedsiębiorstwom produkcję i użytkowanie bezpiecznej, zrównoważonej, konkurencyjnej i niedrogiej energii;

J.  mając na uwadze, że w ramach unii energetycznej musi zostać rozwiązany problem ubóstwa energetycznego przez wzmocnienie pozycji konsumentów znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, poprawę efektywności energetycznej dla osób w najtrudniejszej sytuacji oraz stworzenie środków pomocowych, dzięki którym cena energii będzie przystępna dla osób w potrzebie;

K.  mając uwadze, że ubóstwo energetyczne można definiować jako niemożność utrzymania przez gospodarstwo domowe odpowiedniego poziomu dostaw energii, który zagwarantowałby podstawowy poziom komfortu i zdrowia, ze względu na połączenie niskiego dochodu, wysokich cen energii oraz zasobów mieszkaniowych niskiej jakości;

L.  mając na uwadze, że przyszła wizja unii energetycznej musi zakładać, iż państwa członkowskie uznają swoją wzajemną zależność, jeśli chodzi o dostawy bezpiecznej i zrównoważonej energii po przystępnych cenach do obywateli, musi opierać się na prawdziwej solidarności i zaufaniu, a także musi przewidywać, że Unia Europejska będzie przemawiać jednym głosem w kwestiach globalnych; mając na uwadze, że każde państwo członkowskie ma zatem obowiązek nadania priorytetu efektywności energetycznej i obniżeniu zapotrzebowania na energię w celu zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego UE i wszystkich jej państw członkowskich;

M.  mając na uwadze, że unijne strategie polityczne w dziedzinie energii i klimatu muszą się wzajemnie uzupełniać, a ich cele muszą się nawzajem wzmacniać; mając na uwadze, że unia energetyczna powinna zatem uzupełniać europejskie cele w zakresie reindustrializacji i wzrostu gospodarczego, wspierać transformację w kierunku zrównoważonej gospodarki opartej głównie na efektywności energetycznej i energii odnawialnej, co zwiększy konkurencyjność gospodarki europejskiej na świecie, a jednocześnie będzie skutecznie zapobiegać ucieczce emisji;

N.  mając na uwadze, że UE importuje ponad połowę całej zużywanej energii, jej zależność od importu energii jest szczególnie duża w przypadku ropy naftowej (ponad 90%), gazu ziemnego (66%) oraz węgla kamiennego (72%), a całkowita wartość importu w 2013 r. przekracza 400 miliardów EUR; mając na uwadze, że udział budynków w zużyciu energii końcowej w UE wynosi około 40% oraz około 60% w zużyciu importowanego do UE gazu ziemnego, zatem ograniczenie zapotrzebowania na energię stanowi ważny czynnik służący osiągnięciu niezależności energetycznej;

O.  mając na uwadze, że światowe ceny ropy odnotowały znaczny spadek, co stanowi dla UE okazję do podjęcia ważnych kroków zmierzających do przekształcenia naszego krajobrazu energetycznego dzięki inwestycjom w produkcję energii ze źródeł odnawialnych, wykorzystaniu potencjału budynków i przemysłu w zakresie efektywności energetycznej oraz rozwojowi inteligentnej infrastruktury; mając na uwadze, że środki przeznaczane na import paliw kopalnych w niewielkim stopniu przyczyniają się do inwestycji, tworzenia miejsc pracy lub wzrostu w Unii oraz mając na uwadze, że ich przesunięcie na inwestycje wewnętrzne pobudziłoby wzrost gospodarczy oraz tworzenie na szczeblu lokalnym wysokiej jakości miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji;

P.  mając na uwadze, że wiele krajów jest w dużej mierze uzależnionych od jednego dostawcy, co może narażać je na przerwy w dostawach;

Q.  mając na uwadze, że UE jest w dużej mierze uzależniona od importu energii z Rosji, która okazała się mało wiarygodnym partnerem i która wykorzystuje dostawy energii jako broń polityczną;

R.  mając na uwadze, że ważnym elementem polityki zagranicznej Rosji stało się opracowanie i wdrażanie strategii dotyczącej zasobów strategicznych, w szczególności ropy naftowej i gazu ziemnego, w celu wywierania politycznego nacisku na inne kraje; zauważa, że miało to miejsce w przypadku wielu krajów sąsiadujących z Rosją oraz kilku państw członkowskich Unii Europejskiej;

S.  mając na uwadze, że wykorzystanie ropy i gazu ziemnego na potrzeby polityki zagranicznej i do destabilizowania innych państw osłabia wzrost gospodarczy i – co jest nawet bardziej niebezpieczne – stabilność demokratyczną w Europie oraz niezależność suwerennych państw;

T.  mając na uwadze, że europejskie bezpieczeństwo energetyczne musi być rozwijane tak, aby chroniło zarówno bezpieczeństwo Europy, jak i suwerenność krajów europejskich, do których zaliczają się państwa członkowskie UE oraz kraje Partnerstwa Wschodniego;

U.  mając na uwadze, że polityka na rzecz bezpieczeństwa energetycznego musi odpowiadać na potrzebę stabilnych dostaw z różnych źródeł energii, zapewniając gospodarce europejskiej energię niezbędną w transporcie, przemyśle i mieszkalnictwie w sposób wspierający konkurencyjność i politykę na rzecz klimatu, a jednocześnie musi do minimum ograniczyć zależność od tych, którzy rozmyślnie chcą wykorzystać źródła energii do własnych celów politycznych, aby wpływać na rozwój wydarzeń politycznych w innych państwach;

V.  mając na uwadze, że żadne państwo członkowskie nie powinno podlegać niezgodnym z prawem unijnym warunkom umowy, które wykorzystują jego słabą pozycję na rynku energii wyłącznie ze względu na uwarunkowania geograficzne lub historyczne;

W.  mając na uwadze, że spory o gaz między Rosją i krajem tranzytowym – Ukrainą w 2006 i 2009 r. naraziły wiele państw UE na poważne niedobory; mając na uwadze, że przerwy w dostawach pokazują, że działania podjęte do tej pory były niewystarczające, aby wyeliminować zależność Europy od rosyjskiego gazu ziemnego;

X.  mając na uwadze, że ocena ex post i weryfikacja wszystkich związanych z energią umów pod kątem zgodności z prawem UE jest już możliwa dzięki, między innymi, rozporządzeniom dotyczącym konkurencji i energii; mając na uwadze, że niewystarczające kontrole zgodności ex ante na szczeblu krajowym i unijnym prowadzą do poważnych zakłóceń rynku; mając na uwadze, że Komisja dostrzega te problemy i postanowiła zaostrzyć przepisy dotyczące ocen ex ante umów handlowych na dostawy gazu;

Y.  mając na uwadze, że do 2020 r. trzeba zainwestować ponad 1 bln EUR tylko w unijny sektor energetyczny oraz mając na uwadze, że na każde euro niezainwestowane w infrastrukturę energetyczną do 2020 r. po 2020 r. trzeba będzie wydać 4,3 EUR, aby osiągnąć te same cele, co stanowiłoby niepotrzebne obciążenie przyszłych pokoleń;

Z.  mając na uwadze, że UE musi umożliwić finansowanie tych inwestycji, uruchamiając wszystkie istniejące środki, publiczne (fundusze strukturalne i Europejski Bank Inwestycyjny (EBI)) i prywatne, zachęcając do kierowania na nie oszczędności gospodarstw domowych i zdolności inwestorów długoterminowych (fundusze emerytalne i zakłady ubezpieczeń) oraz tworząc nowy potencjał finansowy UE;

AA.  mając na uwadze, że ceny energii elektrycznej dla przemysłu – przed uwzględnieniem zwolnień z podatków lub opłat w odniesieniu do energochłonnych sektorów przemysłu – są w UE ponad dwa razy wyższe niż w USA i Rosji, o 20% wyższe niż w Chinach, ale o 20% niższe niż ceny w Japonii;

AB.  mając na uwadze, że europejski przemysł nadal znajduje się w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej z powodu cen gazu ziemnego, głównie dlatego, że w długoterminowych umowach z Rosją ujmowany jest indeks cen ropy naftowej;

AC.  mając na uwadze, że różnica cen w porównaniu z innymi gospodarkami może mieć negatywny wpływ na konkurencyjność naszego przemysłu, w szczególności energochłonnych sektorów przemysłu;

AD.  mając na uwadze, że konkurencyjne ceny energii mają kluczowe znaczenie dla osiągnięcia unijnych celów reindustrializacji na poziomie 20% do roku 2020;

AE.  mając na uwadze, że przedsiębiorstwa z UE w sektorze energii odnawialnej, z których wiele to MŚP, zatrudniają 1,2 mln osób w Europie i posiadają 40% wszystkich patentów na świecie w dziedzinie technologii energii odnawialnej, co sprawia, że UE jest światowym liderem; mając na uwadze, że UE musi utrzymać tę pozycję lidera także w przyszłości dzięki solidnej unijnej strategii na rzecz energii odnawialnej;

AF.  mając na uwadze, że niezależnie od dominującej pozycji na świecie, jeśli chodzi o inwestycje w odnawialne źródła energii, według prognoz World Energy Outlook 2014 do roku 2040 światowy popyt na energię wzrośnie o 37%, a światowy popyt na węgiel – o 15%; mając na uwadze, że według prognoz w UE wzrost ten będzie znacznie niższy dzięki wysoce skutecznym usprawnieniom w zakresie efektywności energetycznej;

AG.  mając na uwadze, że spadek poziomu dobrobytu ze względu na niewydolność rynku gazu w UE przekracza 11 mld EUR rocznie z powodu, między innymi, braku infrastruktury oraz niskiego poziomu płynności i przejrzystości rynku;

AH.  mając na uwadze, że bardziej zintegrowany pod względem gospodarczym i fizycznym jednolity rynek energii mógłby przynieść znaczące zyski w zakresie efektywności;

AI.  mając na uwadze, że detaliczny rynek energii w UE nie funkcjonuje właściwie, ponieważ w wielu państwach członkowskich konsumenci mają zbyt mały wybór dostawców; mając na uwadze, że kwestię koncentracji na rynku należy rozwiązać za pomocą unijnej polityki konkurencji, tak aby umożliwić konsumentom zmianę dostawcy, a co za tym idzie, zwiększyć konkurencję i obniżyć ceny; mając na uwadze, że należy dostrzec ryzyko, iż gorzej poinformowani obywatele, którzy rzadziej porównują i zmieniają dostawców, zostaną pozostawieni sami sobie z niekonkurencyjnymi, przestarzałymi taryfami;

AJ.  mając na uwadze, że pełne wdrożenie zintegrowanego europejskiego rynku energii elektrycznej i gazu jest niezwykle ważne dla bezpieczeństwa energetycznego oraz dla podejmowania działań w kierunku utworzenia unii energetycznej; mając na uwadze, że Komisja ma obowiązek upewnić się, czy wszystkie państwa członkowskie wdrażają wszystkie części trzeciego pakietu energetycznego i przestrzegają ich, dążąc do osiągnięcia zintegrowanego rynku energii elektrycznej i gazu;

AK.  mając na uwadze, że osiągnięcie docelowego poziomu 10% w zakresie połączeń międzysystemowych, zapewnienie większych transgranicznych zdolności przesyłowych energii elektrycznej i gazu, a także dodatkowe wzmocnienie istniejącej sieci zwiększą bezpieczeństwo energetyczne i umożliwią lepsze wykorzystywanie energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych oraz zrównoważenie podaży i popytu wśród państw członkowskich, sprzyjając większej konwergencji cenowej z korzyścią dla konsumentów;

AL.  mając na uwadze, że oczekuje się również konwergencji i optymalizacji kosztów w wyniku pogłębionej współpracy regionalnej między państwami członkowskimi;

AM.  mając na uwadze, że wspólnota energetyczna stanowi instrument służący rozszerzaniu wewnętrznego rynku energii o kraje sąsiednie UE, tym samym wspierając tworzenie paneuropejskiej przestrzeni energetycznej, u której podstaw leżą wspólne zasady i praworządność;

AN.  mając na uwadze, że unia energetyczna stanowi odzwierciedlenie wielokrotnych apeli Parlamentu o ustanowienie prawdziwej paneuropejskiej wspólnoty energetycznej opartej na silnym wspólnym rynku energii, koordynacji zakupu energii spoza UE oraz wspólnym europejskim finansowaniu badań i innowacji w obszarze nowych, zrównoważonych technologii energetycznych;

AO.  mając na uwadze, że zewnętrzny wymiar unijnej polityki energetycznej wymaga większej spójności i nie wykorzystuje jeszcze w pełni swojego potencjału, jeśli chodzi o zwiększenie bezpieczeństwa dostaw energii oraz konkurencyjności Unii;

AP.  mając na uwadze, że 33 projektom infrastrukturalnym określonym w europejskiej strategii bezpieczeństwa energetycznego powinien towarzyszyć silniejszy nacisk na modernizację sieci dystrybucji energii elektrycznej oraz na przejście z węgla i gazu na biomasę z myślą o poprawie bezpieczeństwa dostaw;

AQ.  mając na uwadze, że uznaje się, iż wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla może wnieść decydujący wkład w walkę ze zmianą klimatu, a w szczególności może pomóc obniżyć koszt przejścia na bezemisyjny rynek energii i niskoemisyjną gospodarkę;

AR.  mając na uwadze, że dywersyfikacja dostaw, urzeczywistnienie wewnętrznego rynku energii, poprawa efektywności energetycznej i większa oszczędność energii, dalszy rozwój źródeł energii w Europie, w tym energii odnawialnej, oraz działania badawczo-rozwojowe to główne motory unii energetycznej;

AS.  mając na uwadze, że należy promować i wspierać eksploatację lokalnych konwencjonalnych źródeł ropy naftowej i gazu – w pełni zgodną z dorobkiem prawnym UE – zarówno na obszarach tradycyjnej produkcji (np. Morze Północne), jak i nowo odkrytych obszarach (np. wschodnia część Morza Śródziemnego, Morze Czarne);

AT.  mając na uwadze, że lokalne źródła energii muszą zawsze mieć zrównoważony charakter i być bezpieczne;

AU.  mając na uwadze, że ambicją UE jest zwiększenie do 2020 r. udziału przemysłu w tworzeniu PKB do aż 20%, a do osiągnięcia tego celu niezbędna będzie energia, której cena będzie na konkurencyjnym poziomie, a także zwiększona produkcja energii;

Wymiary unii energetycznej

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany „Strategia ramowa na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu”; przyjmuje do wiadomości pięć filarów unii energetycznej nakreślonych przez Komisję; nalega na to, aby strategie polityczne realizowane w ramach tych filarów zawsze przyczyniały się do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii, dekarbonizacji i długoterminowej stabilności gospodarki oraz umożliwiały uzyskanie przystępnych i konkurencyjnych cen energii;

2.  przypomina, że energia jest powszechnym dobrem społeczeństwa i w związku z tym UE powinna z bliska przyjrzeć się kwestii ubóstwa energetycznego oraz wspierać konkretne środki na rzecz rozwiązania tego problemu; domaga się zatem, by unijna polityka energetyczna zapewniła powszechny dostęp do energii, przyczyniła się do zapewnienia dostępnych cen energii z korzyścią dla konsumentów, wspierała powiązania i infrastrukturę energetyczną mającą strategiczne znaczenie z korzyścią dla ludności i wzmocniła przepisy w tym sektorze;

3.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zadbania o to, aby wszystkie wnioski ustawodawcze dotyczące unii energetycznej podlegały zwykłej procedurze ustawodawczej, co zapewni pełne zaangażowanie Parlamentu i skuteczny nadzór demokratyczny; oczekuje, że ramy zarządzania unią energetyczną w okresie po roku 2020 będą ambitne, wiarygodne, przejrzyste, demokratyczne i będą zakładać pełne zaangażowanie Parlamentu oraz zapewnią osiągnięcie wyznaczonych na rok 2030 celów klimatyczno-energetycznych, w szczególności dzięki pełnemu wdrożeniu, egzekwowaniu i aktualizowaniu obowiązujących przepisów w dziedzinie klimatu i energii; zwraca się do Komisji, aby co roku – bez uszczerbku dla innych zobowiązań w zakresie sprawozdawczości – przedstawiała sprawozdanie z realizacji unii energetycznej, zawierające szczegóły na temat wdrożenia przepisów dotyczących energii i postępów w kierunku osiągnięcia wyznaczonych na rok 2020 i 2030 celów, a także aby przygotowała i aktualizowała zestaw kluczowych wskaźników, które zostaną uwzględnione w sprawozdaniu i posłużą do oceny postępów w realizacji unii energetycznej; takie wskaźniki mogłyby obejmować, między innymi, lecz nie wyłącznie, przepustowość połączeń wzajemnych, integrację rynku, ograniczenie importu energii, poziom dywersyfikacji, ceny i koszty energii, rozwój produkcji energii na poziomie społeczności i lokalnym, poziomy ubóstwa energetycznego i narażenie na nie; zwraca uwagę na konkluzje Rady ds. Energii z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie systemu zarządzania unią energetyczną oraz zwraca się do Komisji, aby możliwie najszybciej przedstawiła Parlamentowi i Radzie wniosek ustawodawczy uwzględniający konkluzje Rady i poglądy Parlamentu wyrażone w niniejszym sprawozdaniu; zgadza się z opinią zawartą w konkluzjach Rady, że krajowe plany dotyczące energii i klimatu na lata 2021–2030 powinny nie tylko być ukierunkowane na osiągnięcie celów wyznaczonych na 2030 r., lecz także odzwierciedlać dłuższą perspektywę czasu, w szczególności uzgodniony cel UE dotyczący ograniczenia emisji o 80–95% do 2050 r. w porównaniu z poziomami z 1990 r.;

4.  wzywa państwa członkowskie, by opracowały długoterminowe strategie energetyczne z uwzględnieniem długofalowych celów polegających na osiągnięciu do 2050 r. redukcji emisji gazów cieplarnianych o 80–95%, czemu powinny odpowiadać podobne wysiłki podejmowane przez najbardziej zanieczyszczające podmioty na świecie;

5.  uznaje niepodważalność decyzji w sprawach energii podjętych w drodze referendum krajowego;

6.  podkreśla, że unia energetyczna powinna przyjąć całościowe podejście skupiające się na wymiarach takich jak osiągnięcie w pełni zintegrowanego wewnętrznego rynku energii, bezpieczeństwo dostaw, jak najlepsze wykorzystanie unijnych źródeł energii, ograniczenie popytu na energię, redukcja emisji gazów cieplarnianych oparta zasadniczo na odnawialnych źródłach energii oraz ogólnounijny rynek uprawnień do emisji dwutlenku węgla, a także badania i innowacje mające na celu osiągnięcie czołowej pozycji w dziedzinie technologii energetycznych; podkreśla, że obywatele powinni znaleźć się w centrum zainteresowania unii energetycznej i powinni uzyskać dostęp do energii bezpiecznej, zrównoważonej i przystępnej cenowo;

7.  dostrzega słabość wyznaczonych na rok 2030 przez Radę Europejską celów klimatyczno-energetycznych mianowicie: ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o 40%, zwiększenia udziału energii odnawialnej w europejskim koszyku energetycznym do 27% oraz zwiększenia efektywności energetycznej o 27%; przypomina, że Parlament wielokrotnie wzywał do wprowadzenia wiążących celów klimatyczno-energetycznych na rok 2030 zakładających ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w państwach członkowskich o co najmniej 40%, udział energii ze źródeł odnawialnych na poziomie przynajmniej 30% oraz 40% w zakresie efektywności energetycznej, przy czym cele te należy osiągnąć za pomocą indywidualnych celów krajowych;

Bezpieczeństwo energetyczne, solidarność i zaufanie

8.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do aktywnego dążenia do bardziej zrównoważonych i konkurencyjnych cen i kosztów importowanej energii dla obywateli i przedsiębiorstw w Europie za pomocą dywersyfikacji dostaw (źródeł energii, dostawców i tras); w związku z tym wzywa Komisję do wspierania budowy odpowiednich priorytetowych korytarzy infrastruktury energetycznej, jak określono w załączniku I do rozporządzenia w sprawie transeuropejskiej sieci energetycznej (TEN-E) oraz w części II załącznika I do rozporządzenia ustanawiającego instrument „Łącząc Europę”, koncentrując się na państwach członkowskich o wysokim poziomie zależności; wzywa Komisję do priorytetowego potraktowania istniejącego potencjału wewnętrznego, w tym europejskich źródeł energii;

9.  uznaje, że projekty obecnie znajdujące się na liście projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania (PCI) nie wystarczą do osiągnięcia celu polegającego na utworzeniu europejskich połączeń międzysystemowych między Półwyspem Iberyjskim a Europą kontynentalną; wzywa grupę regionalną TEN-E oraz Komisję do wyznaczenia dodatkowych projektów, które zostaną wpisane na najbliższą listę PCI na 2015 r., w celu znacznego zwiększenia przesyłu między Hiszpanią a Francją;

10.  podkreśla, że w pełni rozwinięta i zintegrowana infrastruktura umożliwiająca pogłębioną dywersyfikację dostaw oraz przesył transgraniczny jest niezbędna dla zapewnienia bezpieczeństwa dostaw, zarówno w warunkach normalnych, jak i awaryjnych, oraz dla dostarczania energii z konkurencyjnych źródeł konsumentom w Unii Europejskiej oraz we Wspólnocie Energetycznej;

11.  podkreśla, że znaczące rezerwy gazu w krajach Afryki Północnej oraz ostatnie odkrycia we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego stwarzają regionowi śródziemnomorskiemu szansę wyłonienia się jako tętniące życiem centrum sieci rurociągów transportujących gaz do Europy; postuluje stworzenie śródziemnomorskiego węzła gazowego o zwiększonej zdolności w zakresie LNG; podkreśla, że UE powinna wykorzystać możliwości, jakie pojawiają się z związku z tymi rezerwami gazu, do zwiększenia swojego bezpieczeństwa energetycznego;

12.  podkreśla, że wszystkie projekty infrastrukturalne UE mające na celu dywersyfikację źródeł energii, dostawców i tras muszą być w pełni zgodne z prawem UE w dziedzinie klimatu i energii oraz długoterminowymi celami i priorytetami, w tym dotyczącymi bezpieczeństwa energetycznego UE, a równocześnie muszą zapewniać szerokie i efektywne wykorzystanie już istniejącej infrastruktury energetycznej oraz dróg tranzytowych do UE; wzywa Komisję do rozważenia inwestycji, które ograniczają popyt na energię, np. w budownictwie, jako projektów kwalifikujących się;

13.  podkreśla, że dostawcy energii pochodzący z państw trzecich, którzy działają na wspólnym rynku, muszą podlegać dorobkowi prawnemu UE, w szczególności unijnemu prawu dotyczącemu konkurencji i pomocy państwa, oraz wzywa Komisję do egzekwowania prawa UE wszelkimi dostępnymi środkami, aby umożliwić swobodny przepływ energii w UE i zapobiegać zakłóceniom na rynku wewnętrznym;

14.  podkreśla, że dla UE niezwykle ważne jest skończenie z odizolowaniem państw członkowskich i regionów od wewnętrznego rynku energii, co ujawniły przeprowadzone przez Komisję testy wytrzymałościowe dotyczące gazu; w związku z tym wzywa Komisję do regularnego przeprowadzania takich testów; uważa, że UE powinna w pierwszej kolejności pomóc najbardziej narażonym krajom w zdywersyfikowaniu ich źródeł i dróg dostaw; w związku z tym wzywa państwa członkowskie i Komisję do bezzwłocznego wdrożenia zaleceń wynikających z testów wytrzymałościowych systemów gazowych; zaleca, aby Komisja rozważyła przeprowadzenie „testów wytrzymałości elektrycznej” w celu uzyskania pełnego obrazu odporności całego rynku energii; podkreśla, że takie testy wytrzymałościowe powinny przede wszystkim ukazać stan, zdolności i wytrzymałość całego krajowego systemu sieci przesyłowych oraz stopień połączeń międzysystemowych i zdolności transgranicznych oraz że zalecenia wynikające z tego rodzaju testów odnoszące się do wybranych elementów działań muszą obejmować pełne oceny skutków zarówno planów krajowych, jak i celów unijnych;

15.  zauważa, że w perspektywie przyszłej unii energetycznej do najpilniejszych kwestii należą ilościowe i jakościowe bezpieczeństwo dostaw energii oraz konkurencyjność, co wymaga od państw członkowskich, aby przy opracowaniu swojej polityki energetycznej udoskonaliły koordynację działań i współpracę na szczeblu UE ze swoimi sąsiadami; wzywa zatem Komisję, aby zbadała, w jaki sposób można by poprawić na szczeblu regionalnym i unijnym obecną strukturę krajowych środków zapobiegawczych i środków postępowania awaryjnego;

16.  uważa, że krajowe mechanizmy zdolności wytwórczych powinny być wykorzystywane w ostateczności, kiedy zostaną wyczerpane wszystkie inne opcje, włącznie ze zwiększeniem połączeń międzysystemowych między państwami sąsiadującymi, środkami reagowania po stronie popytu i innymi formami regionalnej integracji rynku;

17.  uważa, że unia energetyczna pociąga za sobą konieczność jednolitego stanowiska negocjacyjnego w rozmowach z państwami trzecimi; wzywa Komisję do przeanalizowania adekwatności i potencjalnej struktury mechanizmu dobrowolnych zakupów zbiorczych oraz jego wpływu na funkcjonowanie wewnętrznego rynku gazu, przedsiębiorstw, na które będzie to miało wpływ, oraz na jego wkład w zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw gazu; zauważa, że ze względu na istnienie kilku modeli zakupów zbiorczych gazu należy wykonać dodatkowe prace, aby określić najlepszy model rynkowy, który można by zastosować do regionów UE oraz danych dostawców, oraz warunki, w jakich ten mechanizm dobrowolnych zakupów zbiorczych będzie można uruchomić; uważa, że koordynacja stanowisk oraz zbiorowe zakupy gazu powinny zaczynać się na poziomie regionalnym; zaleca tymczasem, aby Komisja i Sekretariat Wspólnoty Energetycznej wspierały te państwa członkowskie oraz odpowiednio strony umawiające się Wspólnoty Energetycznej, które pragną dobrowolnie negocjować umowy energetyczne, zgodnie z dorobkiem prawnym UE dotyczącym rynku wewnętrznego oraz z zasadami konkurencji UE i Światowej Organizacji Handlu, oraz by zapewniły ochronę szczególnie chronionych informacji handlowych; podkreśla, że umowy energetyczne muszą być oparte na cenach rynkowych i konkurencyjności;

18.  wzywa Komisję oraz wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel do określenia całościowych ram zewnętrznego wymiaru unii energetycznej, ze szczególnym uwzględnieniem promowania partnerstwa strategicznego z państwami trzecimi, które są producentami i państwami tranzytowymi, zwłaszcza w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa i polityki rozszerzenia, w oparciu o wspólne wartości i z uwzględnieniem obecnego stanu współpracy regionalnej; należy zastanowić się nad poprzednimi i nowymi partnerstwami strategicznymi i przeanalizować je celem nasilenia dialogu i współpracy w zakresie ropy naftowej i gazu ziemnego, efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii, handlu oraz połączeń międzysystemowych unii energetycznej z zewnętrzną infrastrukturą energetyczną;

19.  podkreśla, że prawdziwa wspólna polityka zewnętrzna UE w dziedzinie energii powinna iść w parze ze wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa; w związku z tym apeluje o lepszą koordynację działań wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel oraz właściwych komisarzy w celu zwiększenia spójności polityki zewnętrznej UE w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego; wzywa zatem Komisję do utworzenia silniejszej grupy kierowanej przez wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel i obejmującej stanowisko pełnomocnika ds. koordynacji tej polityki;

20.  apeluje do Komisji o powołanie grupy refleksyjnej wysokiego szczebla ds. bezpieczeństwa energetycznego, polityki zagranicznej i unii energetycznej, z silną reprezentacją i udziałem Parlamentu i podmiotów społecznych, w celu opracowania wiarygodnych długofalowych prognoz popytu i podaży oraz scenariuszy współpracy z partnerami zewnętrznymi, zwłaszcza w dziedzinie budowy potencjału i wymiany technologii w zakresie odnawialnych źródeł energii i efektywności energetycznej oraz powiązań między energią a prawami człowieka;

21.  wyraża zaniepokojenie z powodu proponowanego podwojenia zdolności gazociągu Nord Stream oraz skutków, jakie miałoby to dla bezpieczeństwa energetycznego i dywersyfikacji dostaw oraz zasady solidarności między państwami członkowskimi; w związku z trwającymi rozmowami trójstronnymi pomiędzy UE, Ukrainą i Rosją podkreśla potrzebę zapewnienia długoterminowych dostaw energii na Ukrainę i przez ten kraj;

22.  podkreśla, że poprawa efektywności energetycznej w UE ograniczyłaby ryzyko zależności i w ten sposób wzmocniła pozycję negocjacyjną UE w sprawach dotyczących energii;

23.  podkreśla potrzebę większej przejrzystości umów związanych z energią, którą można osiągnąć przez wzmocnienie roli Komisji w negocjacjach dotyczących energii z udziałem co najmniej jednego państwa członkowskiego i państw trzecich, w szczególności w drodze wprowadzenia wymogu uczestnictwa Komisji we wszystkich negocjacjach w charakterze obserwatora w celu wzmocnienia pozycji poszczególnych państw członkowskich wobec dostawcy z państwa trzeciego biorącego udział w negocjacjach, a tym samym ograniczenia ryzyka nadużycia pozycji dominującej przez jednego dostawcę; zauważa ponadto, że Komisja powinna przeprowadzać oceny ex ante i ex post, przy pełnym poszanowaniu szczególnie chronionych informacji handlowych, oraz sporządzać pozytywny i negatywny wykaz klauzul umowy, takich jak zakaz eksportu, klauzule miejsca docelowego oraz klauzule typu „bierz lub płać”, indeksowanie cen gazu do cen ropy naftowej lub klauzule zabraniające stronie trzeciej uzależniania dostaw energii od uzyskania preferencyjnego dostępu do infrastruktury transportu energii w UE; wskazuje, że zgodnie z art. 13 ust. 6 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 994/2010 przy zawieraniu nowych umów międzyrządowych z państwami trzecimi, które mają wpływ na rozwój infrastruktury gazowniczej i dostaw gazu, państwa członkowskie są zobowiązane poinformować o tym Komisję, aby umożliwić jej dokonanie oceny sytuacji pod kątem pewności dostaw na szczeblu UE; wzywa Komisję, aby w ramach przeglądu rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa dostaw gazu wprowadziła surowe przepisy dotyczące ocen ex ante komercyjnych umów na dostawy gazu;

24.  podkreśla, że Komisja musi być z wyprzedzeniem informowana o wszystkich przyszłych międzyrządowych umowach energetycznych ze stronami spoza UE zgodnie z decyzją nr 994/2012/UE w sprawie ustanowienia mechanizmu wymiany informacji w odniesieniu do umów międzyrządowych w dziedzinie energii między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, aby upewnić się, że są one zgodne z prawem UE, w szczególności z trzecim pakietem energetycznym, i nie zagrażają bezpieczeństwu dostaw energii do UE; podkreśla, że tego rodzaju rozmowy i konsultacje muszą służyć jako narzędzie wzmacniania pozycji negocjacyjnej państw członkowskich i przedsiębiorstw UE, przy pełnym poszanowaniu szczególnie chronionych informacji handlowych; uważa, że tego rodzaju rozmowy i konsultacje nie powinny w żaden sposób wpływać na zawartość i treść tego rodzaju umów, lecz służyć zapewnieniu ich zgodności z wszystkimi odnośnymi przepisami Unii i najlepiej pojętych interesów zainteresowanych przedsiębiorstw i państw członkowskich; wzywa Komisję do przeprowadzenia przeglądu decyzji nr 994/2012/UE w celu odpowiedniego wzmocnienia mechanizmu wymiany informacji i roli Komisji;

25.  wzywa Komisję, aby przygotowała projekty wzorów umowy i wytyczne obejmujące orientacyjny wykaz nieuczciwych klauzul w celu stworzenia punktu odniesienia dla właściwych organów i przedsiębiorstw podczas zawierania umów; wzywa państwa członkowskie do pogłębienia współpracy w zakresie mechanizmu wymiany informacji o umowach międzyrządowych z państwami trzecimi w dziedzinie energii w celu zwiększenia przejrzystości i umocnienia ich pozycji negocjacyjnej wobec państw trzecich, w ten sposób zapewniając europejskim konsumentom przystępniejsze ceny energii; ponadto apeluje do Komisji, aby nadal co kwartał publikowała oceny warunków umownych takich jak średnie ceny importowe;

26.  podkreśla, że aby zapewnić równe warunki działalności i wzmocnić pozycję przetargową przedsiębiorstw z UE wobec dostawców zewnętrznych, główne elementy umów powinny być bardziej przejrzyste i zebrane w całość oraz przedstawiane regularnie właściwym organom z myślą o zgromadzeniu wszystkich koniecznych informacji, które mogą zostać wykorzystane zarówno przez same właściwe organy, jak i przedsiębiorstwa podczas przyszłych negocjacji, przy zachowaniu poufności informacji szczególnie chronionych; uważa, że pomogłoby to zapewnić rzeczywistą konkurencję w umowach dotyczących energii, uniknąć wykorzystywania pozycji dominującej przez państwa trzecie oraz zapewnić zgodność z unijnym prawem konkurencji;

27.  wzywa Komisję, aby opracowała konkretne działania służące zmniejszeniu zależności od importu energii, monitorowała poziom jego dywersyfikacji oraz regularnie publikowała sprawozdania z postępów w tym zakresie;

28.  podkreśla, że niezbędne jest zwiększenie udziału europejskiego przemysłu i europejskich technologii w całym łańcuchu produkcji energii, obejmującym nie tylko surowce, ale również wytwarzanie, oczyszczanie, przechowywanie, przesyłanie i dystrybucję, ponieważ są to zasadnicze elementy umożliwiające zmniejszenie zależności UE od importu energii;

29.  uważa, że zróżnicowanie koszyków energetycznych państw członkowskich, w oparciu o ich potencjał, środowisko, położenie geograficzne, doświadczenie, know-how oraz koszty ekonomiczne i potrzeby, przyczynia się do osiągnięcia wspólnych celów w zakresie strategii i polityk dotyczących energii i klimatu, a także jest atutem całej UE, gdyż wzmacnia jej odporność na zakłócenia dostaw, umożliwia podejmowanie optymalnych pod względem kosztów decyzji w zakresie energii oraz pozwala na rozwój różnych technologii i ich konkurowanie na rynku, co wpływa na obniżenie kosztów energii; zwraca jednak uwagę, że zróżnicowanie krajowe nie może stanowić bariery dla jednolitego rynku, a państwa członkowskie muszą w pełni przestrzegać zasad pomocy państwa, odpowiednio inwestować w krajową infrastrukturę przesyłową i zapewnić wysoki poziom połączeń międzysystemowych oraz odporności krajowych systemów energetycznych w celu osiągnięcia unijnych celów w zakresie bezpieczeństwa energetycznego i rynku;

30.  uważa, że Unia może zwiększyć swoje bezpieczeństwo energetyczne i zmniejszyć zależność od poszczególnych dostawców i paliw dzięki zwiększeniu efektywności energetycznej, a także optymalnemu wykorzystaniu europejskich źródeł energii, zgodnie ze strategią UE w zakresie bezpieczeństwa energetycznego, celami w dziedzinie środowiska i klimatu, a także przepisami w zakresie zdrowia i bezpieczeństwa, z uwzględnieniem specyfiki koszyków energetycznych państw członkowskich i unikając niepotrzebnych obciążeń regulacyjnych oraz przestrzegając zasady proporcjonalności; podkreśla, że co do zasady nie należy dyskryminować żadnego paliwa ani żadnej technologii, które przyczyniają się do bezpieczeństwa energetycznego i osiągnięcia celów klimatycznych;

31.  wzywa Komisję, aby ułatwiła skuteczne korzystanie ze wszystkich istniejących unijnych systemów finansowania, w tym Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, w celu przyciągnięcia inwestycji w kluczowe projekty infrastruktury energetycznej, badania i innowacyjność pod względem efektywności energetycznej, w odnawialne źródła energii i rozwój wewnętrznych zdolności wytwórczych Europy z myślą o osiągnięciu wyznaczonych na rok 2030 celów klimatyczno- energetycznych, kierując się podejściem opartym na analizie kosztów i korzyści, które jest neutralne pod względem technologicznym i priorytetowo traktuje internalizację kosztów zewnętrznych;

32.  wzywa do szybkiego uruchomienia środków na finansowanie projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w celu budowy niezbędnej infrastruktury oraz zapewnienia płynnych i niezawodnych dostaw energii, niezależnych od jakichkolwiek form presji politycznej spoza UE;

33.  podkreśla, że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) powinien funkcjonować jako mechanizm przekształcania inwestycji infrastrukturalnych w klasę w pełni płynnych aktywów z obligacjami, które można łączyć i sprzedawać na rynkach europejskich i światowych; ponadto zauważa, że inwestorów instytucjonalnych, takich jak ubezpieczyciele lub fundusze emerytalne, którzy ze względu na swój charakter dokonują długoterminowych inwestycji w aktywa rzeczowe, będą mogły przyciągnąć tylko standardowe produkty inwestycyjne oraz solidne przygotowanie projektów, które mogą zagwarantować rzeczowe analizy biznesowe;

34.  wzywa Komisję, w szczególności DG TRADE, by nadal zmierzała do celu, jakim jest poświęcenie w transatlantyckim partnerstwie handlowo-inwestycyjnym (TTIP) specjalnego rozdziału energii z myślą o usunięciu amerykańskich barier taryfowych i pozataryfowych zarówno na skroplony gaz ziemny (LNG), jak i ropę naftową, a także o wyeliminowaniu nieuzasadnionych środków protekcjonistycznych, co mogłoby przyczynić się do stworzenia bardziej konkurencyjnego środowiska dla europejskich przedsiębiorstw przez zmniejszenie różnicy w kosztach energii po obu stronach Atlantyku; w związku z tym wzywa Komisję do zadbania o to, aby tego rodzaju rozdział poświęcony energii zawierał także postanowienia dotyczące pogłębienia współpracy między UE i USA w zakresie finansowanych przez rządy programów badawczych w dziedzinie energetyki, w szczególności programu USA ARPA-E;

35.  zaznacza, że polityka handlowa UE powinna dążyć do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego zgodnie z art. 194 TFUE, do zróżnicowania europejskiego koszyka energetycznego i ograniczenia zależności od importu od jednego zewnętrznego dostawcy lub jednego punktu dostaw, z poszanowaniem podziału odnośnych kompetencji ustanowionego w traktacie;

36.  wzywa Komisję do zapewnienia bardziej rygorystycznego monitorowania zachowań antykonkurencyjnych oraz do wprowadzenia środków antydumpingowych w celu ochrony europejskiego przemysłu energetycznego przed nieuczciwym importem z państw trzecich;

37.  wyraża ubolewanie, że dyskusje dotyczące unowocześnienia instrumentów ochrony handlu są opóźniane przez Radę, mimo że Parlament wyraził zdecydowane poparcie dla ostrzejszych środków przeciwdziałających nieuczciwemu importowi z państw trzecich;

38.  wzywa Radę do kontynuowania procesu modernizacji instrumentów ochrony handlu w celu dopilnowania, aby europejski przemysł wytwórczy – szczególnie produkujący turbiny, panele słoneczne, wysokiej jakości stal i materiały budowlane – mógł w pełni korzystać z transformacji sektora energetycznego;

39.  podkreśla znaczenie postanowień w umowach handlowych dotyczących współpracy technologicznej i usług w dziedzinie efektywności energetycznej oraz zdecentralizowanej produkcji energii ze źródeł odnawialnych, w tym utrzymania i rozwoju oprogramowania; wskazuje, że dekarbonizacja jest wspólnym celem UE i wielu krajów, regionów i miast partnerskich;

40.  wzywa Komisję, aby za pomocą instrumentów handlu międzynarodowego zachęcała kraje rozwijające się do dywersyfikacji produkcji energii oraz aby promowała produkcję energii słonecznej, w szczególności w południowym sąsiedztwie UE;

41.  z zadowoleniem przyjmuje negocjacje między UE i 13 innymi członkami WTO w sprawie inicjatywy dotyczącej zielonych towarów, obejmującej produkty, usługi i technologie przyczyniające się do zielonego wzrostu, ochrony środowiska, działań na rzecz klimatu i zrównoważonego rozwoju; wzywa do zakończenia rozmów do końca 2015 r. na konferencji ministerialnej WTO w Nairobi;

42.  podkreśla, że negocjacje w sprawie porozumienia dotyczącego towarów środowiskowych muszą opierać się na definicji towarów środowiskowych zgodnej z polityką UE i nie powinny być sprzeczne ze środkami pomocy na rzecz krajów rozwijających się przyjętymi w oparciu o Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC);

43.  wzywa Komisję, by w świetle aktualnych i przyszłych postępów w dziedzinie badań, innowacji i licencjonowania systemów linii energetycznych, takich jak połączenia wysokiego napięcia, dalej nalegała na utworzenie systemu wymiany energii między UE i USA, mając na celu rozwój globalnej sieci dzielenia się energią ze źródeł odnawialnych;

44.  podkreśla, że wzmocniona Wspólnota Energetyczna powinna stanowić centrum zewnętrznej polityki energetycznej UE i zwraca się do Komisji o przedstawienie konkretnych wniosków, opartych na sprawozdaniu grupy refleksji wysokiego szczebla ds. reformy Wspólnoty Energetycznej;

45.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zintensyfikowania działań Wspólnoty Energetycznej – zwłaszcza w zakresie energii odnawialnej i efektywności energetycznej – na rzecz zwiększenia bezpieczeństwa dostaw w drodze między innymi lepszego wdrażania i egzekwowania prawa UE, np. celów na lata 2020 i 2030, w szczególności przez lepsze zarządzanie, usprawnienie procedur i skuteczniejsze wykorzystanie narzędzi informatycznych w celu ograniczenia obciążenia administracyjnego, wzmocnienia jej instytucji, w tym utworzenia parlamentarnego zgromadzenia Wspólnoty Energetycznej, i realizacji kluczowych projektów infrastrukturalnych, takich jak transgraniczne dwukierunkowe połączenia międzysystemowe, aby zapewnić lepszą integrację z rynkiem energii w UE oraz bezpieczeństwo mechanizmów dostaw, bez uciekania się do ustanowienia krajowych rynków zdolności wytwórczych, które osłabiają skuteczność wewnętrznego rynku energii;

46.  podkreśla potrzebę wzmocnienia eurośródziemnomorskiej współpracy w zakresie gazu, energii elektrycznej, efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii; zwraca się do Komisji o przyspieszenie tworzenia eurośródziemnomorskiej platformy gazowej;

W pełni zintegrowany europejski rynek energii

47.  uważa, że w ramach przyszłej unii energetycznej trzeba ustanowić swobodę przepływu energii między państwami UE i państwami Wspólnoty Energetycznej;

48.  podkreśla, że podstawą przyszłej unii energetycznej musi być w pełni funkcjonujący, wzajemnie połączony wewnętrzny rynek energii dostarczający bezpiecznej, zabezpieczonej, dystrybuowanej sprawiedliwie i w sposób odpowiedzialny pod względem społecznym i środowiskowym, efektywnej, konkurencyjnej, dostępnej cenowo i zrównoważonej energii za pośrednictwem w pełni funkcjonujących, bezpiecznych i stabilnych sieci przesyłowych, a także zmniejszanie popytu na energię, aby zapewnić przedsiębiorstwom i konsumentom w UE jak najbardziej zrównoważony, efektywny, demokratyczny i opłacalny dostęp do gazu, energii elektrycznej oraz systemów ciepłowniczych i chłodniczych; uważa zatem, że należy kontynuować dalszą ekspansję istniejących obszarów rynku; uważa, że zasadniczą kwestią jest sprzyjanie udziałowi prosumentów w unijnym rynku i sieciach; zwraca uwagę na istotne niedobory, których doświadczają społeczności wiejskie w UE w wyniku niedostatecznych połączeń energetycznych;

49.  przyznaje, że obecnie nie ma jednolitego rynku energii w Europie, a będąca konsekwencją tego stanu rzeczy fragmentacja unijnych rynków energii jest wysoce szkodliwa dla konkurencyjności i bezpieczeństwa energetycznego Europy;

50.  przypomina, że rynki energii odróżniają się od rynków finansowych rzeczowymi aktywami trwałymi, które stanowią ich podstawę, przez co ryzyko systemowe w sektorze energetyki zostaje wyeliminowane; uważa, że konieczne jest w związku z tym wdrożenie rozporządzenia finansowego, które obejmie również sektor energetyczny, w taki sposób, aby nie zakłócało ono rozwoju dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku energii;

51.  podkreśla, że ocena faktycznej efektywności i opłacalności wymaga uwzględnienia bezpośrednich i zewnętrznych kosztów różnych źródeł energii, a także wpływu wszystkich rodzajów interwencji publicznych na ich pozycję konkurencyjną;

52.  uważa, że mechanizmy rynkowe muszą zostać uzupełnione o konkretne i ambitne mechanizmy bezpieczeństwa dostaw i solidarności, takie jak skuteczniejsze zarządzanie kryzysowe na szczeblu regionalnym i unijnym, przyjęcie ambitnych środków służących oszczędności energii, zoptymalizowane wykorzystanie LNG i infrastruktury magazynowania gazu, przede wszystkim z myślą o bezpieczeństwie dostaw w skali regionalnej, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w prawie UE, w tym w rozporządzeniu w sprawie bezpieczeństwa dostaw gazu, które musi jak najszybciej zostać poddane przeglądowi;

53.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pełnego wdrożenia i egzekwowania obowiązujących przepisów UE w dziedzinie pomocy państwa, energii, środowiska i klimatu; wzywa w szczególności do oceny wdrożenia trzeciego pakietu energetycznego i jego korzyści dla konsumentów; wzywa do zniesienia odstępstw od przepisów zawartych w trzecim pakiecie energetycznym oraz do szybkiego przyjęcia i wdrożenia europejskich kodeksów i wytycznych dotyczących sieci;

54.  wzywa Komisję do przekazania zwiększonych środków finansowych Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) oraz podkreśla, że agencja powinna mieć możliwość zatrudnienia dodatkowych pracowników, aby umożliwić pełne i skuteczne prowadzenie monitorowania rynków energii w celu zapewnienia integralności i przejrzystości handlu energią oraz zgodności z rozporządzeniem w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii (REMIT) jako warunku prawidłowego funkcjonowania wewnętrznego rynku energii UE; zauważa, że powinny zostać wzmocnione uprawnienia ACER wobec europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej (ENTSO-E) i europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych gazu (ENTSO-G) oraz innych organów spełniających istotne funkcje w UE, aby zapewnić wykonywanie przez agencję powierzonych jej zadań, określonych w odnośnych przepisach UE, oraz uważa, że agencja powinna współpracować ze stowarzyszeniami reprezentującymi operatorów systemów dystrybucji, organizacjami konsumentów i innymi grupami społeczeństwa obywatelskiego;

55.  przypomina o znaczeniu rozdziału własnościowego wprowadzonego trzecim pakietem energetycznym; wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny, w jakim stopniu krajowe organy regulacyjne egzekwują warunki opisane w opiniach Komisji w sprawie certyfikacji operatorów systemów przesyłowych;

56.  wyraża ubolewanie, że ENTSO-E i ENTSO-G są zbyt zależne od budżetu przyznawanego przez krajowych operatorów systemów przesyłowych, co zagraża ich zdolności do działania w charakterze europejskich graczy;

57.  wzywa Komisję do zwiększenia regulacji i monitorowania wymiany mocy i działalności rynku centrów obrotu gazem;

58.  podkreśla, że aby zwiększyć naszą solidarność energetyczną w sytuacjach wyjątkowych oraz odporność na przerwy w dostawach, gaz i energia elektryczna muszą być dostępne do wywozu w sposób ciągły; zauważa w związku z tym, że krajowi operatorzy systemów przesyłowych często utrudniają swoimi decyzjami funkcjonowanie obecnych systemów przesyłu transgranicznego; apeluje zatem do ACER, aby położyła większy nacisk na ten problem w swoim rocznym sprawozdaniu z monitorowania rynku;

59.  zaznacza, że w pełni funkcjonujący wewnętrzny rynek energii nie zostanie urzeczywistniony, gdy systemy energii elektrycznej niektórych państw członkowskich będą zależne od operatorów z państw trzecich oraz podkreśla znaczenie i konieczność zapewnienia do 2025 r. synchronizacji sieci państw bałtyckich z europejską siecią kontynentalną;

60.  podkreśla, że pilnie potrzebny jest właściwie zaprojektowany przyszły model rynku energii elektrycznej w UE, a jego celem musi być promowanie inwestycji koniecznych do zagwarantowania dostaw długoterminowych oraz oparty w większym stopniu na zasadach rynkowych, optymalny – z punktu widzenia bezpieczeństwa sieci – udział odnawialnych źródeł energii, przy uwzględnieniu w pełni zmiennego charakteru dostaw energii i zapotrzebowania na energię, w tym większego wykorzystania mikrogeneracji, technologii reagowania na popyt oraz rosnącego udziału odnawialnych źródeł energii; zauważa w związku z tym potrzebę wprowadzenia wspólnych norm w zakresie inteligentnych sieci, ponieważ stanowią one kluczowy element stabilnych dostaw oraz swobodnego przepływu energii przez granice, przyczyniając się tym samym do bezpieczeństwa energetycznego; podkreśla ponadto rolę, jaką rozwój inteligentniejszych sieci energetycznych i nowych instalacji do magazynowania energii może odegrać w zwiększaniu poziomu odnawialnych źródeł energii na skalę europejską i zapewnianiu rozwoju takiej infrastruktury razem z regionalnymi centrami obrotu energią ze źródeł odnawialnych;

61.  wzywa państwa członkowskie i Komisję, a także umawiające się strony Wspólnoty Energetycznej i Sekretariat Wspólnoty Energetycznej do skoncentrowania działań na realizacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz projektów będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty Energetycznej z myślą o stworzeniu paneuropejskiej sieci energoelektrycznej i sieci gazowej, zdolnych przesyłać energię elektryczną i gaz z wielu źródeł między wszystkimi państwami UE; uważa, że sieć elektroenergetyczna musi być w stanie kierować energię z obszarów nadwyżkowych do obszarów deficytowych, dzięki czemu rynek będzie mógł natychmiast reagować na niedobory dostaw, gdziekolwiek one wystąpią, kompensować cykle dobowe i sezonowe, włączyć energię ze źródeł odnawialnych, zapewnić bezpieczeństwo dostaw i wspierać europejski rynek energii; uważa, że należy zaplanować przyspieszenie procesu zatwierdzania i dopuszczania projektów i wsparcie modernizacji istniejących linii; podkreśla ponadto, że takie wysiłki muszą koncentrować się zwłaszcza na rozwiązywaniu problemów związanych z wyspami energetycznymi;

62.  z zadowoleniem przyjmuje rezolucję z 15 grudnia 2015 r. w sprawie osiągnięcia docelowego poziomu 10% w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych – Przygotowanie europejskiej sieci elektroenergetycznej na 2020 r.;

63.  ponawia swoje zobowiązanie do osiągnięcia docelowego poziomu 10% połączeń międzysystemowych w celu urzeczywistnienia wewnętrznego rynku energii UE oraz z zadowoleniem przyjmuje wniosek Rady Europejskiej dotyczący minimalnego poziomu elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych pomiędzy państwami członkowskimi wynoszącego 15% do 2030 r.; uznaje, że ważne jest osiągnięcie ilościowego poziomu połączeń międzysystemowych przez zapewnienie dostępności istniejącej krajowej i transgranicznej infrastruktury w celu zagwarantowania skutecznego wykorzystania europejskich źródeł energii oraz większego bezpieczeństwa dostaw;

64.  podkreśla znaczenie zapewnienia solidnych, stabilnych i przewidywalnych ram regulacyjnych, które umożliwią podjęcie długofalowych zobowiązań i które są konieczne do nowych inwestycji w infrastrukturę energetyczną; wzywa Komisję do skrócenia okresu, który pozwala zakwalifikować projekty jako projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania; podkreśla, że rozwój inteligentnych sieci dystrybucji należy ułatwić przez przyspieszone procedury udzielania pozwoleń, a także wsparcie polityczne i dostosowane ramy regulacyjne dla operatorów sieci, które uwzględnią zmienne potrzeby w zakresie inwestycji i zachęcą do inwestycji w ICT i automatykę na równi z rozbudową tradycyjnych sieci;

65.  podkreśla, że unia energetyczna powinna również przyczyniać się do „unii inwestycji energetycznych”, dzięki czemu inwestycje o wartości ponad 1 bln EUR niezbędne w nadchodzących latach do rewitalizacji europejskiej gospodarki pochodzić będą od inwestorów prywatnych i publicznych; zauważa, że taka „unia inwestycji energetycznych” powinna stanowić szansę dla dużych inwestorów, a także poszczególnych konsumentów i obywateli; zauważa, że zapewnienie inwestorom pewności ma kluczowe znaczenie dla stworzenia środowiska, które ułatwia finansowanie prywatne i pozwala je wykorzystać w jak najlepszy sposób; podkreśla, że stabilne ramy można stworzyć wyłącznie za pomocą silnego systemu zarządzania, który gwarantuje równe warunki działania i stabilne warunki regulacyjne i który zwiększa zaufanie do sektora prywatnego;

66.  podkreśla, że realizacja strategicznych projektów infrastrukturalnych musi wpłynąć na średnio- i długoterminowe aspekty bezpieczeństwa energetycznego oraz musi być w pełni zgodna z długoterminowymi zobowiązaniami UE w zakresie dekarbonizacji i unijnym prawem w dziedzinie ochrony środowiska i innymi odnośnymi przepisami;

67.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do traktowania inwestycji w połączenia międzysystemowe gazu i energii elektrycznej na mniejszą skalę, które łączyłyby sąsiadujące regiony, równie poważnie jak większe projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ścisłej współpracy z władzami regionalnymi przy opracowywaniu takich połączeń międzysystemowych;

68.  zauważa znaczenie, jakie ma integracja planowania zapotrzebowania na energię i podaży energii na poziomie wewnętrznego rynku energii UE, przy czym priorytetowo należy traktować działania służące ograniczeniu zapotrzebowania oraz rozwiązania zdecentralizowane w celu osiągnięcia optymalnego pod względem kosztów bezpieczeństwa dostaw oraz uniknięcia zbędnych lub zbyt dużych inwestycji w infrastrukturę, a także kosztów osieroconych;

69.  uważa, że w związku z dużymi potrzebami inwestycyjnymi dotyczącymi przestarzałych i nieodpowiednich sieci dystrybucji oraz połączeniem większości odnawialnych źródeł energii na poziomie sieci dystrybucji, Komisja i państwa członkowskie powinny rozważyć konkretne inicjatywy, w tym instrumenty finansowe, mające na celu pobudzenie inwestycji operatorów systemu dystrybucji; zdecydowanie zaleca, aby państwa członkowskie priorytetowo traktowały takie inwestycje;

70.  wzywa Komisję do uściślenia, jak zamierza wykorzystać plan inwestycyjny o wartości 315 mld EUR w połączeniu z innymi istniejącymi funduszami, aby zmaksymalizować efekt dźwigni EFIS oraz sfinansować infrastrukturę i projekty niezbędne do utworzenia unii energetycznej;

71.  uważa, że ściślejsza współpraca regionalna i koordynacja polityki stanowią zasadniczy krok w kierunku szerszej integracji ogólnounijnego rynku energii; popiera zatem podejście regionalne, zarówno wśród państw członkowskich, jak i z umawiającymi się stronami Wspólnoty Energetycznej, aby zapewnić bezpieczeństwo dostaw i przyspieszyć integrację rynku, między innymi przez dalszy rozwój centrów regionalnych w celu zwiększenia płynności rynku, przede wszystkim w regionie Europy Środkowo-Wschodniej; podkreśla, że takie mechanizmy współpracy mogą uprościć współpracę polityczną i współpracę na rynku energii oraz ułatwić wspólne decyzje w sprawie kluczowych inwestycji w infrastrukturę gazową w regionie; uważa, że można wspólnie poszerzać wiedzę i opracowywać informacje na takie tematy jak instalacje do magazynowania energii, procedury przetargowe na skroplony gaz ziemny (LNG) i połączenia międzysystemowe; dostrzega ważną rolę wymiany mocy we wspieraniu płynnego, przejrzystego i bezpiecznego handlu energią; podkreśla potencjał projektów transgranicznych jako dźwigni dla ogólnounijnych rozwiązań;

72.  popiera integrację systemów energetycznych krajów objętych procesem rozszerzenia przez stosowanie podejścia regionalnego w przyszłej europejskiej unii energetycznej;

73.  podkreśla, że ściślejsza współpraca regionalna może przyczynić się do poprawy bezpieczeństwa energetycznego, lepszego planowania infrastruktury, zapewnienia optymalizacji kosztów związanych z włączaniem odnawialnych źródeł energii oraz obniżenia kosztów dla konsumentów;

74.  z zadowoleniem przyjmuje znaczenie, jakie Komisja przywiązuje do ściślejszej współpracy regionalnej; wzywa Komisję do zbadania i ustalenia, jaka jest optymalna skala współpracy w ramach sieci (i rynku) energii elektrycznej i gazu w UE; zaznacza, że w niektórych przypadkach państwa członkowskie same są w stanie najlepiej ustalić, co jest konieczne na ich terytorium, a w innych występuje wyraźna wartość dodana współpracy kierowanej przez UE; wskazuje jednak, że w niektórych przypadkach stwierdzono, iż dzięki dalekosiężnej współpracy regionalnej przy wspólnych wyzwaniach grupy państw członkowskich osiągnęły wyniki szybciej, tak jak w przypadku pięciostronnego forum energetycznego; zgadza się z Komisją, że istniejące ustalenia regionalne mogą stanowić model dla całej UE;

75.  zwraca się do Komisji, by przedstawiła makroregionalną strukturę zarządzania współpracą rynkową, w której rolę do odegrania mają także Parlament Europejski i parlamenty narodowe; zauważa, że w celu osiągnięcia największej optymalizacji kosztów takie zarządzanie regionalne powinno opierać się na istniejących regionalnych podmiotach geograficznych i rynkowych, w szczególności na: i) planie działań w zakresie połączeń międzysystemowych na rynku energii państw bałtyckich (BEMIP); ii) inicjatywach koordynacji dla Europy Południowo-Wschodniej; iii) rozszerzonym forum pięciostronnym; iv) inicjatywie państw mórz północnych w sprawie sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej; podkreśla, że w związku z tym należy wzmocnić rolę ACER;

76.  wzywa Komisję do przeprowadzenia badań dotyczących optymalizacji kosztów, służących ocenie i określeniu ilościowemu korzyści ze współpracy regionalnej we wspomnianych wyżej regionach; uważa, że na podstawie takich badań Komisja i zaangażowane państwa członkowskie powinny wspólnie opracować i wdrożyć plany działania na rzecz ustanowienia takich makroregionów;

77.  wzywa Komisję do pobudzania i wspierania projektów współpracy regionalnej między operatorami sieci dystrybucji energii elektrycznej i gazu, kluczowych dla zapewnienia bezpiecznej, konkurencyjnej i zrównoważonej energii, przez umożliwienie wsparcia dla lokalnego wytwarzania energii (szczególnie ze źródeł odnawialnych) oraz pomocy w nadążaniu za zmianami technologicznymi (jak inteligentne sieci, inteligentne liczniki itd.) oraz nowymi metodami produkcji i zużycia (jak np. pojazdy elektryczne);

78.  wzywa Komisję, by zachęcała podmioty terytorialne w Europie (regiony, władze lokalne, miasta itd.) do wymiany poglądów na temat projektów energetycznych w celu dzielenia się informacjami oraz zbliżenia wyłonionych w wyborach przedstawicieli do społeczeństwa;

79.  wzywa do rozwijania dobrze zintegrowanych i konkurencyjnych regionalnych rynków energii elektrycznej i gazu, które zapewnią adekwatność i elastyczność systemu energetycznego obejmującego całą Unię Europejską; domaga się, aby Komisja podjęła zdecydowane i przejrzyste działania przeciwko wszelkim przypadkom protekcjonizmu i zachowań antykonkurencyjnych oraz barierom w wejściu na rynek i wycofaniu się z niego; podkreśla znaczenie, jakie ma zapewnienie stabilnych krajowych ram regulacyjnych, usuwanie barier administracyjnych i  usprawnienie krajowych procedur administracyjnych, a także zagwarantowanie równych warunków działania dla projektów obywatelskich;

80.  wskazuje, że aby z powodzeniem zrównoważyć rynek wewnętrzny, potrzebne są inwestycje nie tylko w połączenia międzysystemowe, ale również, między innymi, w sieci krajowe, elektrownie wykorzystujące paliwa kopalne wyposażone w systemy wychwytywania dwutlenku węgla, nowe elektrownie jądrowe (w tych państwach członkowskich, które sobie tego życzą) jako krytyczne źródło niskoemisyjnego obciążenia podstawowego, w zdolności magazynowania (takie jak terminale LNG), inteligentne sieci oraz elastyczne technologie wytwarzania energii w celu poradzenia sobie ze zwiększoną generacją energii ze źródeł odnawialnych i z generacją rozproszoną;

81.  podkreśla potrzebę stworzenia ram prawnych, które wzmocnią pozycję konsumentów i uczynią z nich aktywnych uczestników rynku w charakterze inwestorów, producentów i udziałowców, dzięki rozwojowi dynamicznych systemów taryfowych oraz otwarciu rynków na źródła po stronie dostaw i popytu; zauważa, że zaangażowanie obywateli można zwiększyć, między innymi, przez finansowy udział konsumentów, spółdzielnie energetyczne oraz mikrogenerację i magazynowanie, wytwarzanie energii na użytek własny, decentralizację dostaw energii, wprowadzenie inteligentnych systemów elektroenergetycznych, w tym inteligentnych liczników, poprawę konkurencji na rynkach detalicznych, pełną przejrzystość cen oraz elastyczność, jeżeli chodzi o ceny i możliwości wyboru przez konsumentów;

82.  podkreśla, że prosumenci zaopatrujący sieć w zdolności magazynowania powinni być wynagradzani oraz że należy ich zachęcać do zużywania wyprodukowanej przez nich zielonej energii elektrycznej bez nakładania kar; wskazuje, że takie inicjatywy mogą przyczynić się do bardziej konkurencyjnego i dobrze funkcjonującego wewnętrznego rynku energii, który z kolei mógłby pomóc zwiększyć odporność społeczności lokalnych, tworzyć lokalne miejsca pracy i dobrobyt oraz obniżyć ogólne rachunki za energię i rozwiązać poważne problemy społeczne, takie jak ubóstwo energetyczne i konsumenci podatni na zagrożenia; zwraca się do Komisji o gromadzenie ocen skutków i najlepszych praktyk w zakresie środków podejmowanych na szczeblu krajowym w celu zwalczania ubóstwa energetycznego oraz o upewnienie się, że te najlepsze praktyki zostaną zebrane na szczeblu centralnym i będą promowane przez specjalny organ europejski; podkreśla, że należy podjąć odpowiednie środki w celu zagwarantowania ochrony danych konsumentów będących bezpośrednimi uczestnikami rynku;

83.  wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, aby ułatwiały dalszy rozwój i upowszechnianie lokalnych i regionalnych źródeł energii odnawialnej oraz lokalnych i regionalnych sieci dystrybucji i lokalnych sieci ciepłowniczych dzięki polityce na rzecz usunięcia istniejących barier i przyczynienia się do transformacji rynkowej; wzywa Komisję, by zaproponowała wytyczne dotyczące wytwarzania energii na własny użytek, aby propagować takie zużycie i chronić prawa konsumenta;

84.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania wytwarzania energii na użytek własny i mikrogeneracji za pomocą programów wsparcia energii ze źródeł odnawialnych ukierunkowanych na konsumentów najbardziej podatnych na zagrożenia;

85.  wzywa Komisję do włączenia graczy lokalnych do unijnej polityki energetycznej oraz przedłożenia wniosku w sprawie ustanowienia zdecentralizowanych centrów doradztwa i budowy zdolności, aby zapewnić władzom lokalnym wsparcie i narzędzia do zawierania umów z dostawcami energii na równych zasadach oraz wspierać rozwój lokalnego wytwarzania energii przez spółdzielnie, lokalnie działające przedsiębiorstwa i władze samorządowe;

86.  podkreśla konieczność określenia najlepszych praktyk lokalnych i ułatwienia ich rozpowszechniania w całej Unii, lepszej koordynacji działań lokalnych z polityką na szczeblu europejskim oraz pracy nad kwestiami wpływającymi na akceptację projektów energetycznych na szczeblu lokalnym; proponuje stworzenie europejskiego forum terytorialnego;

87.  uważa, że wszyscy konsumenci UE powinny w równym stopniu korzystać z jednolitego rynku gazu i energii elektrycznej; w związku z tym podkreśla, że nie można dłużej tolerować obecnych różnic cen między rynkami krajowym, wynikających z braku integracji rynku i połączeń międzysystemowych; wzywa Komisję, aby szybko zaproponowała środki, które pozwolą osiągnąć większą konwergencję cenową i integrację rynku w całej Unii;

88.  podkreśla pozytywny wpływ, jaki integracja rynku wywiera na ceny hurtowe, a ostatecznie także na ceny detaliczne, w sektorze energii elektrycznej; uważa, że przegląd koncepcji rynku energii elektrycznej musi prowadzić do lepszego powiązania rynków hurtowych i detalicznych oraz przyczynia się do usuwania barier na rynkach detalicznych i hurtowych i do zapewnienia konsumentom wyboru między dostawcami energii;

89.  uważa, że w ramach każdego przeglądu detalicznych rynków energii należy poważnie zastanowić się nad dalszymi działaniami służącymi ochronie konsumentów, takimi jak wspieranie i promowanie zbiorowych systemów zmiany dostawców, wymóg uwzględniania na rachunkach za energię porównań z konkurentami na podstawie historycznych zestawień zużycia, wymóg automatycznego proponowania klientom przez dostawców najbardziej korzystnych taryf oraz zapewnianie ograniczonych, łatwo porównywalnych i standardowych taryf;

90.  wzywa Komisję, aby podczas przygotowywania planu działania na rzecz znoszenia cen regulowanych zachowała możliwość regulacji cen i standaryzacji struktur taryf, jeżeli prowadziłoby to do ograniczania opłat monopolowych lub nadzwyczajnych zysków zakłócających rynek, w celu ochrony konsumentów podatnych na zagrożenia lub ułatwienia porównywania cen konkurujących dostawców;

91.  wzywa Komisję do monitorowania zmian końcowych cen energii w Europie, w tym opłat, podatków, dotacji i wszelkich innych ukrytych kosztów, aby określić działania, które mogą pomóc ograniczyć wspomniane ceny;

Efektywność energetyczna przyczyniająca się do ograniczenia popytu

92.  przypomina o rezolucjach Parlamentu z dnia 5 lutego 2014 r., 26 listopada 2014 r. i 14 października 2015 r., w których wzywa on do wprowadzenia trzech wiążących celów energetyczno-klimatycznych na rok 2030, w szczególności celu dotyczącego efektywności energetycznej na poziomie 40%; podkreśla, że cel UE dotyczący efektywności energetycznej na okres po 2020 r. powinien być wiążący i osiągany za pomocą indywidualnych celów krajowych; apeluje do Komisji o opracowanie różnych scenariuszy dotyczących efektywności energetycznej na 2030 r., w tym na poziomie 40% ustalonym przez Parlament; apeluje do Rady, która wezwała do wprowadzenia ogólnounijnego celu wynoszącego co najmniej 27%, o skorygowanie w górę swojego celu i dostosowanie go do celu przyjętego przez Parlament;

93.  zauważa, że dążenie do ambitnej i możliwej do zrealizowania poprawy efektywności energetycznej w interesie spójności, solidarności i gospodarności może zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne, konkurencyjność, zatrudnienie i wzrost gospodarczy, pomóc w utrzymaniu wydatków konsumentów na niskim poziomie i zwalczaniu ubóstwa energetycznego oraz osiągnięciu celów klimatyczno-energetycznych;

94.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do stosowania zasady „po pierwsze efektywność energetyczna”; odnotowuje, że według Międzynarodowej Agencji Energetycznej efektywność energetyczna jest „pierwszym paliwem” i oferuje najwyższy zwrot z inwestycji, niezależnie od źródła energii; podkreśla, że korzyści pod względem efektywności energetycznej, zwłaszcza ograniczenie strat energii w budynkach, mają zasadniczy wpływ na ograniczenie unijnego importu energii z państw trzecich, zważywszy, że 61% gazu importowanego do Unii Europejskiej zużywa się w budynkach, głównie na ogrzewanie; wzywa w związku z tym do traktowania projektów dotyczących efektywności energetycznej i projektów infrastrukturalnych jako kluczowych inwestycji o podobnym znaczeniu jak inwestycje w nową zdolność wytwarzania;

95.  podkreśla, że korzyści pod względem efektywności energetycznej polegają na znacznym obniżeniu rachunków gospodarstw domowych i przemysłu za energię oraz zmniejszeniu zależności UE od importu z państw trzecich; podkreśla, że ze środkami w zakresie efektywności energetycznej wiąże się potencjał stworzenia dwóch milionów miejsc pracy do 2020 r., szczególnie w sektorze budownictwa, który pochłania 40% całkowitego zapotrzebowania UE na energię; podkreśla, że korzyści pod względem efektywności energetycznej stanowią uzupełnienie dywersyfikacji dostaw energii;

96.  wzywa Komisję, aby wskazała i usunęła wciąż istniejące bariery dla środków w zakresie efektywności energetycznej i rozwinęła rzeczywisty rynek w obszarze efektywności energetycznej, aby pobudzić przekazywanie najlepszych praktyk i zapewnić dostępność produktów i rozwiązań w całej UE z myślą o zbudowaniu prawdziwego jednolitego rynku produktów i usług w zakresie efektywności energetycznej;

97.  podkreśla, że w celu ograniczenia zapotrzebowania na energię konieczne jest – dzięki właściwym zachętom – poszerzenie zakresu i zwiększenie liczby przeprowadzanych modernizacji budynków oraz wykorzystanie zrównoważonych źródeł energii w systemach ciepłowniczych i chłodniczych; zaleca dalsze podnoszenie norm efektywności energetycznej budynków, z uwzględnieniem innowacji technicznych i zachęcając do takich innowacji, zwłaszcza wykorzystywania w zamówieniach publicznych modelowania informacji o budynku i symulacji oddziaływania cyklu życia produktów wykorzystanych w budynku; zaleca ponadto dalsze wspieranie wznoszenia budynków o niemal zerowym zużyciu energii jako dodatkowy istotny etap zapewniania niezależności energetycznej oraz zrównoważonego i bezpiecznego systemu energetycznego;

98.  podkreśla, że dotychczasowe inwestycje przemysłu w poprawę efektywności energetycznej muszą zostać w pełni docenione i należycie uwzględnione podczas dyskusji na temat efektywności energetycznej w UE;

99.  uważa, że przemysł potrzebuje jasnych sygnałów od decydentów politycznych, aby przeprowadzić niezbędne inwestycje służące osiągnięciu celów energetycznych UE; podkreśla zatem potrzebę wyznaczenia ambitnych celów i opracowania ram regulacyjnych promujących innowacje bez tworzenia zbędnych obciążeń administracyjnych w celu jak najlepszego upowszechniania efektywności energetycznej w warunkach krajowych;

100.  uważa, że cel w zakresie efektywności energetycznej musi współgrać z celami klimatyczno-energetycznymi oraz musi wzmacniać konkurencyjność gospodarki UE wobec głównych partnerów handlowych;

101.  podkreśla, że aby ułatwić osiągnięcie krajowych celów i uzupełnić już prowadzoną politykę krajową funkcjonującą w ramach dotyczących klimatu i energii do 2020 r., potrzebna jest zmiana obowiązujących przepisów w zakresie efektywności energetycznej, w tym dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej, wraz z odpowiednim wdrożeniem takich przepisów przez państwa członkowskie; wzywa Komisję do dokonania przeglądu unijnych przepisów w zakresie efektywności energetycznej, jak określono w załączniku do ramowej strategii w sprawie unii energetycznej;

102.  zwraca uwagę na rolę europejskiej etykiety energetycznej, jeśli chodzi o wzmocnienie pozycji konsumentów i podawanie im dokładnych, istotnych i możliwych do porównania informacji dotyczących efektywności energetycznej wyrobów zużywających energię; podkreśla potrzebę zmiany etykiety energetycznej, aby jeszcze bardziej ułatwić konsumentom wybór energooszczędnych produktów i stymulować wytwarzanie energooszczędnych produktów;

103.  zwraca uwagę na sukces i dalszy potencjał ekoprojektowania w zakresie poprawy efektywności energetycznej i zużycia energii przez wyroby oraz wynikający z tego spadek kosztów energii i zmniejszenie jej zużycia przez gospodarstwa domowe, a także w zakresie obniżenia emisji gazów cieplarnianych; apeluje do Komisji o wprowadzenie dalszych środków wykonawczych z uwzględnieniem szerszego programu zasobooszczędności oraz o przegląd istniejących środków w tym obszarze, by zapewnić ich adekwatność;

104.  dostrzega zasadniczą rolę władz lokalnych, przedsiębiorstw i obywateli w zapewnianiu niezależności energetycznej przez zwiększanie efektywności energetycznej dzięki lepszemu planowaniu przestrzennemu miast, rozwojowi energetycznych technologii internetowych oraz ICT, wprowadzaniu inteligentnych sieci, zarządzaniu energią po stronie popytu, kogeneracji, rozwojowi infrastruktury paliw alternatywnych i stosowaniu pomp cieplnych, wytwarzaniu energii na użytek własny oraz tworzeniu, modernizacji i rozwojowi lokalnych systemów ciepłowniczych i chłodniczych; podkreśla, że konieczne jest pobudzanie inicjatyw obywatelskich takich jak spółdzielcze lub środowiskowe projekty w dziedzinie energii odnawialnej, aby zacieśnić związek między obywatelami i przedsiębiorstwami usług energetycznych, zachęcać do korzystania z bardziej aktywnych i zrównoważonych form podróżowania, opracowywać i wdrażać rozwiązania dotyczące inteligentnych miast, wprowadzać przyszłościową infrastrukturę dystrybucji, wspierać elektromobilność w miastach, promować renowację, a także izolację termiczną budynków, w tym jednorodną izolację; proponuje stworzenie operacyjnej przestrzeni wspólnej dla wszystkich partnerów w procesie zarządzania na wszystkich szczeblach, z aktywnym udziałem Porozumienia Burmistrzów;

105.  uważa, że absolutnym priorytetem jest opracowanie instrumentów finansowych, narzędzi i innowacyjnych modeli w celu uruchomienia funduszy publicznych oraz wykorzystania prywatnych funduszy na szczeblu lokalnym, krajowym, regionalnym i europejskim do wspierania inwestycji w kluczowych z punktu widzenia efektywności energetycznej sektorach, takich jak renowacja budynków, przy jednoczesnym należytym uwzględnieniu specyfiki inwestycji długofalowych; podkreśla w związku z tym rolę Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR) oraz EFIS (zarządzanego przez EBI), a także podkreśla konieczność pełnego zaangażowania krajowych banków prorozwojowych; przyznaje, że instrumentom tym musi towarzyszyć ukierunkowana pomoc techniczna; podkreśla konieczność zapewnienia opłacalności systemów efektywności energetycznej w budynkach publicznych; wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę wszystkich tych elementów podczas opracowywania inicjatywy „inteligentnego finansowania na rzecz inteligentnych budynków”;

106.  uważa, że różne fundusze europejskie, przeznaczane na finansowanie poprawy efektywności energetycznej, należy lepiej ukierunkować i ponownie nadać im priorytetowe znaczenie, by służyły poprawie sytuacji podatnych na zagrożenia konsumentów o niskich dochodach oraz rozwiązaniu problemu podziału zachęt między właścicieli a najemców budynków lub między właścicieli;

107.  wzywa Komisję, aby w porozumieniu z odpowiednimi sektorami przemysłu oraz krajowymi, regionalnymi i lokalnymi zainteresowanymi stronami wskazała najlepsze praktyki w zakresie finansowania efektywności energetycznej w całej UE i za granicą, a następnie wprowadziła innowacyjne mechanizmy finansowania w EBOR, EBI i innych funduszach UE;

108.  podkreśla, że rozwój nowej kultury energetycznej jest kluczowy dla osiągnięcia celów dotyczących efektywności energetycznej i zmiany klimatu; wzywa państwa członkowskie do podnoszenia świadomości wśród młodzieży za pomocą odpowiednich modułów edukacji w szkołach, aby kształtować nowe zachowania konsumentów energii;

Ku zrównoważonej gospodarce

109.  przypomina, że porozumienie osiągnięte przez Radę Europejską w październiku 2014 r. w sprawie „Ram polityki klimatyczno-energetycznej do roku 2030” obejmuje zobowiązania do redukcji emisji gazów cieplarnianych w UE o co najmniej 40% w porównaniu z poziomami z 1990 r., co stanowi podstawę rozwoju wymiaru dekarbonizacyjnego unii energetycznej; zauważa, że decyzja ta stanowi również najambitniejszy wkład w międzynarodowe negocjacje w sprawie klimatu zmierzające do osiągnięcia w 2015 r. wiążącego porozumienia w sprawie klimatu podczas konferencji (COP 21) stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC), która odbędzie się w Paryżu w grudniu 2015 r.;

110.  podkreśla potrzebę osiągnięcia kompleksowego, ambitnego i wiążącego porozumienia na konferencji COP 21, które zawierałoby solidne gwarancje utrzymania wzrostu średniej temperatury na świecie na poziomie poniżej 2°C w porównaniu z epoką przedprzemysłową, łącznie z ogólnoświatowym, silnym i wspólnym systemem przejrzystości i odpowiedzialności, który obejmowałby monitorowanie, obowiązki sprawozdawcze oraz skuteczny i efektywny system egzekwowania zgodności; uważa, że międzynarodowy system dotyczący klimatu po roku 2020 powinien uwzględniać postanowienia, które umożliwią stawianie bardziej ambitnych celów, będą wspierać opłacalne działania na rzecz łagodzenia zmian i stworzą możliwości ochrony integralności środowiska naturalnego i zrównoważonego rozwoju; podkreśla potrzebę zdecydowanego zobowiązania się największych na świecie podmiotów zanieczyszczających do ograniczenia emisji; podkreśla zasadniczą rolę, jaką będzie musiała odegrać unijna dyplomacja w dziedzinie energii i klimatu;

111.  przypomina, że ograniczenie wzrostu temperatury na świecie średnio do 2°C nie gwarantuje uniknięcia znaczących niekorzystnych skutków klimatycznych; podkreśla, że redukcja globalnej emisji dwutlenku węgla do 2050 r. lub krótko po tym terminie jest konieczna do utrzymania ogólnoświatowego kursu opłacalnego ograniczania emisji zgodnego z celem „poniżej 2°C”;

112.  uważa, że rozwój odnawialnych źródeł energii jest niezwykle istotny dla unii energetycznej, jeżeli uwzględni się koszty energii; podkreśla zasadnicze znaczenie odnawialnych źródeł energii w UE dla osiągnięcia bezpieczeństwa energetycznego oraz niezależności politycznej i gospodarczej dzięki zmniejszeniu zapotrzebowania na import energii; podkreśla zasadniczą rolę odnawialnych źródeł energii w poprawianiu jakości powietrza i tworzeniu miejsc pracy oraz stymulowaniu wzrostu gospodarczego; uważa, że odnawialne źródła energii zapewniają bezpieczną, zrównoważoną i konkurencyjną energię po przystępnych cenach, a także odgrywają ważną rolę w dążeniu do przywództwa Europy w dziedzinie zielonej gospodarki oraz rozwoju nowych branż i technologii; podkreśla, że w tym sensie obecna struktura rynku energii powinna być bardziej dynamiczna i elastyczna, aby móc korzystać na rynku ze zmiennych źródeł energii; zwraca uwagę na fakt, że koszty produkcji energii ze źródeł odnawialnych w ostatnich latach znacząco spadły; podkreśla znaczenie, jakie dla włączenia odnawialnych źródeł energii ma rozwój infrastruktury transgranicznej oraz intensyfikacja badań naukowych i innowacji w zakresie rozwoju bardziej inteligentnych sieci energetycznych, opracowania nowych rozwiązań w zakresie magazynowania energii, a także elastycznych technologii wytwarzania energii;

113.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do uczynienia Unii Europejskiej światowym liderem w dziedzinie odnawialnych źródeł energii; wzywa Komisję do przedstawienia w tym celu praktycznej strategii operacyjnej; wzywa państwa członkowskie i Komisję do zagwarantowania przejrzystości, spójności, stabilności i ciągłości ram regulacyjnych w zakresie energii ze źródeł odnawialnych oraz do unikania zmian z mocą wsteczną w odniesieniu do warunków gospodarczych inwestycji, aby zwiększyć zaufanie inwestorów oraz przyczynić się do opłacalnego wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich regionach UE; podkreśla potrzebę lepszej koordynacji systemów wsparcia zgodnie z wytycznymi Komisji Europejskiej dotyczącymi projektowania programów wsparcia odnawialnych źródeł energii, aby uniknąć potencjalnych zakłóceń na rynku i zapewnić skuteczne wsparcie odnawialnych źródeł energii; podkreśla, że aby zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych niezbędne są odpowiednie warunki rynkowe dla inwestycji w efektywność energetyczną, odnawialne źródła energii i inteligentną infrastrukturę; podkreśla, że unia energetyczna powinna optymalizować instrumenty rynkowe służące promowaniu europejskich źródeł energii jako środek gwarantujący, że transformacja energetyczna odbędzie się w sposób najbardziej opłacalny i przyjazny dla środowiska;

114.  podkreśla, że z uwagi na transformację naszych systemów energetycznych UE musi zapewnić na swoim terytorium równe szanse, jeśli chodzi o krajowe programy dotacji i pomocy państwa, nie wzmacniając w sposób nieuczciwy dominującej pozycji niektórych operatorów i technologii; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym sprawozdanie Komisji z dnia 10 października 2014 r. dotyczące dotacji i kosztów energii w UE oraz wzywa Komisję do aktualizowania co roku tego sprawozdania w celu lepszego identyfikowania sektorów i obszarów, które potrzebują dodatkowych funduszy, a także tych sektorów, które w wyniku dotacji są narażone na zakłócenia na rynku;

115.  podkreśla potrzebę wycofania się z dotacji szkodliwych dla środowiska, które należy pilnie zidentyfikować i wyeliminować, gdyż stanowią one przykład marnotrawienia skromnych środków publicznych, wykorzystywanych najpierw do finansowania praktyk zanieczyszczających środowisko, a następnie do usuwania zanieczyszczeń;

116.  podkreśla, że przejście na konkurencyjną i zrównoważoną gospodarkę niskoemisyjną oferuje znaczne możliwości pod względem tworzenia miejsc pracy, innowacji, wzrostu gospodarczego oraz niższych rachunków za energię dla przedsiębiorstw i gospodarstw domowych; dostrzega jednak, że możliwości te mogą być wykorzystane jedynie w drodze ścisłej współpracy między Komisją, państwami członkowskimi, władzami lokalnymi i regionalnymi oraz obywatelami i przemysłem, co poskutkuje najskuteczniejszymi zachętami i ramami regulacyjnymi; zauważa, że odpowiednio prowadzona dekarbonizacja nie powinna skutkować zwiększeniem kosztów energii, ubóstwem energetycznym, deindustrializacją gospodarki europejskiej ani wzrostem bezrobocia; nalega zatem na aktywny udział partnerów społecznych, by poradzić sobie ze społecznymi skutkami przechodzenia w kierunku zrównoważonej unii energetycznej; podkreśla, że UE wymaga ogólnounijnych, a zarazem rynkowych i neutralnych pod względem technologicznym strategii politycznych, które uwzględniają wszystkie właściwe przepisy i odnośne cele UE oraz przynoszą oczekiwane rezultaty przy jak najniższych kosztach społecznych;

117.  przypomina, że przemysł fotowoltaiczny musi stanowić centralny element europejskiej polityki przemysłowej, aby zaspokoić zapotrzebowanie rosnącego rynku światowego w sytuacji, gdy większość ogniw i modułów fotowoltaicznych produkuje się obecnie poza Unią Europejską, głównie w Chinach; podkreśla, że UE musi się w pełni zaangażować w ten nowy cykl inwestycyjny, aby utrzymać pozycję lidera w dziedzinie badań i rozwoju, maszyn i w niektórych innych segmentach, takich jak inwertory i bilansowanie systemów, a także aby odzyskać pozycję lidera w dziedzinie produkcji wyposażenia (ogniwa i moduły); jest zdania, że UE powinna postawić przed sobą cel polegający na osiągnięciu do 2020 r. zdolności zaspokojenia co najmniej 20% zapotrzebowania na własnym rynku za pomocą ogniw i modułów produkowanych wewnętrznie;

118.  uznaje korzyści płynące ze zwiększenia udziału energii ze źródeł odnawialnych na rynku ciepłowniczym, zwłaszcza w odniesieniu do budynków; podkreśla zwiększoną elastyczność infrastruktury ciepłowniczej i magazynowania, ułatwiającej wykorzystywanie energii ze źródeł odnawialnych, której produkcja ma niestabilny charakter, przez magazynowanie energii w postaci ciepła; powtarza, że bezpieczeństwo energetyczne można zwiększyć przez rozwój lokalnych sieci ciepłowniczych/chłodniczych, które stwarzają idealne możliwości wykorzystania na dużą skalę zrównoważonego ciepła w miastach, ponieważ sieci te mogą jednocześnie dostarczać ciepło pochodzące z wielu źródeł i nie są z natury uzależnione od jednego źródła;

119.  wzywa Komisję do zadbania o to, aby państwa członkowskie wymagały minimalnych poziomów produkcji energii ze źródeł odnawialnych w odniesieniu do nowych i remontowanych budynków oraz aby projekty w zakresie odnawialnych źródeł energii korzystały z szybkich procedur administracyjnych i procedur podłączenia do sieci, zwłaszcza przez egzekwowanie art. 13 ust. 4 i art. 13 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2009/28/WE oraz art. 7 ust. 3 dyrektywy 2009/72/WE; wzywa Komisję, aby przy okazji zmiany obowiązujących odnośnych przepisów zwiększyła liczbę budynków wyposażonych w systemy oparte na energii odnawialnej, wprowadziła wymóg stosowania procedur administracyjnych bazujących na punktach kompleksowej obsługi projektów na małą skalę w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych oraz prostych procedur zgłoszeniowych dla instalacji energii odnawialnej, których produkcja w całości jest przeznaczona na użytek własny, a także aby stworzyła ramy w zakresie innowacyjnych zasad podłączania do sieci oraz handlu usługami na poziomie sieci dystrybucji;

120.  wzywa Komisję do przyjęcia unijnej strategii na rzecz ogrzewania i chłodzenia, w której określone zostaną wszystkie działania i synergie niezbędne w sektorze mieszkaniowym, handlowym i przemysłowym w celu ograniczenia zależności, i która przyczyni się do osiągnięcia unijnych celów klimatyczno-energetycznych, oszczędności energii, wzmocnienia konkurencyjności gospodarki europejskiej, stymulowania wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy oraz propagowania innowacyjności systemu; podkreśla, że strategia na rzecz ogrzewania i chłodzenia powinna dotyczyć wszystkich pięciu wymiarów unii energetycznej.

121.  podkreśla, że energia wodna stanowi ważne, miejscowe, odnawialne i bezpieczne źródło energii, a jej udział w całkowitej produkcji energii elektrycznej w UE wynosi 11%; podkreśla, że energia wodna będzie zatem nadal odgrywać istotną rolę w produkcji i magazynowaniu energii elektrycznej, a także będzie w znaczny sposób przyczyniać się do dekarbonizacji europejskiej gospodarki i zmniejszenia zależności UE od zewnętrznych źródeł energii;

122.  wzywa do szczególnego skupienia się na morskich odnawialnych źródłach energii, zgodnie z komunikatem Komisji dotyczącym niebieskiej gospodarki, jako na sektorze o wielkim potencjale, jednak zagospodarowanym w mniejszym stopniu niż inne sektory odnawialnych źródeł energii;

123.  zauważa, że wykorzystywanie w coraz większym stopniu produkowanego wewnętrznie biogazu może wnosić pozytywny wkład w bezpieczeństwo energetyczne; podkreśla w związku z tym konieczność utrzymania istniejącej infrastruktury gazowej do tego celu;

124.  zwraca uwagę na fakt, że biomasa pochodząca ze zrównoważonego leśnictwa może przyczynić się do osiągnięcia celów klimatyczno-energetycznych wyznaczonych na rok 2030;

125.  zauważa, że obecna polityka UE w sprawie biopaliw była przedmiotem szerokiej krytyki za to, że nie uwzględniała emisji gazów cieplarnianych związanych z pośrednią zmianą użytkowania gruntów, którą może wywołać przenoszenie istniejącej produkcji rolniczej na grunty nieuprawiane, zarówno w UE jak i poza jej granicami;

126.  uważa, że zrównoważone podejście do osiągnięcia celów bezpieczeństwa energetycznego UE nie powinno powodować dalszego wzrostu wykorzystania biopaliw pochodzących z upraw, oraz że lepszymi opcjami są poprawa efektywności paliwowej pojazdów, zmniejszenie zapotrzebowania na transport, ograniczenie energochłonnego chowu zwierząt i zwiększenie wykorzystania biopaliw pochodzących z odpadów i resztek, które nie powodują zmiany sposobu użytkowania gruntów;

127.  oczekuje i nalega na wsparcie projektów i inwestycji, które wykorzystują odpadowy węgiel jako składnik niskoemisyjnych substancji chemicznych i zaawansowanych biopaliw (np. przez wykorzystanie mikroorganizmów, które mnożą się na bogatych w węgiel gazach odlotowych i przekształcają je w paliwo i substancje chemiczne, które zastępują te pochodzące z zasobów kopalnych (lub biopaliw pierwszej generacji)) i tym samym ograniczają emisje i zanieczyszczenia pochodzące z procesów przemysłowych, np. produkcji stali;

128.  podkreśla fakt, że w rzeczywistej gospodarce o obiegu zamkniętym odpady muszą wracać do obrotu jako surowiec, dzięki czemu przez maksymalnie długi czas utrzymuje się wartość dodana wyrobu, i w związku z tym przygotowanie do ponownego wykorzystania i recykling mają znacznie wyższy priorytet niż spalanie odpadów; zwraca uwagę na fakt, że w wielu państwach członkowskich istnieje nadmierna liczba spalarni; podkreśla potrzebę lepszego planowania i wymiany informacji oraz konieczność zapobiegania efektom blokady; wzywa Komisję by uwzględniła punkty wspólne unii energetycznej i gospodarki o obiegu zamkniętym;

129.  przypomina, że europejski przemysł i MŚP mają kluczowe znaczenie dla europejskiej gospodarki i dostrzega, że konkurencyjność przemysłowa Europy i jej MŚP znacznie skorzystałyby na niższych cenach energii;

130.  podkreśla, że innowacje i modernizacja mające na celu mniej energochłonne i zasobooszczędne procesy przemysłowe przyczyniają się do zwiększania konkurencyjności przemysłu UE; w związku z zapotrzebowaniem na ciepło wysokotemperaturowe w sektorach przemysłowych wskazuje na innowacje w technologiach grzewczych wykorzystujących odnawialne źródła energii, które mogłyby ograniczyć import, obniżyć koszty i poprawić wydajność systemów; podkreśla, że duże wyzwanie, jakim jest renowacja i modernizacja europejskich zasobów budownictwa, tworzy zapotrzebowanie na rynku na materiały budowlane, urządzenia i sprzęt o wysokiej wydajności, a zatem stanowi doskonałą okazję dla europejskich wytwórców i instalatorów w sektorze budowlanym do wprowadzania innowacji i tworzenia miejsc pracy, których nie można przenosić;

131.  zauważa, że metody osiągania wyznaczonych na 2030 r. celów klimatyczno-energetycznych muszą stać się elementem polityki przemysłowej państw członkowskich, przy uwzględnieniu konieczności reindustrializacji; jest zdania, że ramy regulacyjne UE i cele UE w zakresie polityki klimatyczno-energetycznej powinny być spójne i wnieść bardziej elastyczne i prorynkowe podejście z myślą o utworzeniu stabilnej unii energetycznej, uwzględniającej wyznaczone na 2030 r. polityczne cele klimatyczne i cele dotyczące reindustrializacji, które uzupełniałyby politykę przemysłową państw członkowskich;

132.  podkreśla, że efektywne wykorzystanie badań i innowacji technologicznych wzmacnia czołową pozycję przemysłu europejskiego oraz przewagę konkurencyjną i opłacalność ekonomiczną europejskich przedsiębiorstw i przemysłu, a także umożliwia tworzenie miejsc pracy, zarazem przyczyniając się do osiągnięcia głównych celów polityki klimatyczno-energetycznej UE, w tym obniżenia zapotrzebowania na energię, bezpieczeństwa dostaw, konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju produkcji, dystrybucji, transportu i zużycia energii oraz zwalczania ubóstwa energetycznego, a także celów UE dotyczących emisji gazów cieplarnianych, odnawialnych źródeł energii i efektywności energetycznej oraz jak najlepszego wykorzystania europejskich źródeł energii;

133.  wzywa Komisję do ochrony konkurencyjności energochłonnych branż przemysłu i do zapewnienia długoterminowego bezpieczeństwa planowania w przypadku inwestycji przemysłowych, które muszą odzwierciedlać aspiracje Komisji polegające na zwiększeniu do 2020 r. wkładu przemysłu do PKB do poziomu aż 20%;

134.  podkreśla kluczową rolę systemu handlu emisjami (ETS) jako opłacalnego narzędzia rynkowego służącego dekarbonizacji systemu energetycznego w Europie i osiągnięciu unijnego celu zmniejszenia emisji do 2030 r. i w późniejszym okresie; podkreśla, że oprócz rezerwy stabilności rynkowej należy przeprowadzić strukturalną reformę ETS po roku 2020, aby uwzględnić docelowy poziom zmniejszenia emisji CO2 do 2030 r., obejmującą – o ile nie będą podejmowane porównywalne wysiłki w innych ważnych gospodarkach – wymierne i bardziej zharmonizowane środki na szczeblu UE dotyczące ucieczki emisji;

135.  wzywa Komisję do dalszej analizy kwestii pośrednich kosztów emisji i ich wpływu na ceny energii elektrycznej w państwach członkowskich, a także ich udziału w tym cenach;

136.  podkreśla, że wpływy z ETS powinny być przede wszystkim wykorzystane do wsparcia niskoemisyjnych rozwiązań innowacyjnych, efektywności energetycznej i innych działań ograniczających emisję CO2;

137.  dostrzega, że europejska energetyka i wydajne technologie, takie jak kogeneracja, przyczyniłyby się zasadniczo do zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego UE i osiągnięcia celów w zakresie obniżenia emisji gazów cieplarnianych; jest w związku z tym przekonany, że unia energetyczna musi odzwierciedlać prawo państw członkowskich do korzystania ze wszystkich bezpiecznych i zrównoważonych niskoemisyjnych źródeł energii, jakimi dysponują;

138.  choć stwierdza, że koszyk energetyczny pozostaje przede wszystkim w gestii państw członkowskich, to dostrzega równocześnie obawy społeczne dotyczące szczelinowania hydraulicznego i ewentualnych skutków tej technologii dla klimatu, środowiska i zdrowia publicznego oraz realizacji długoterminowych zobowiązań UE w zakresie dekarbonizacji; dostrzega ponadto, że przyszłe zapotrzebowanie UE na energię może tylko w ograniczonej mierze zostać pokryte paliwami niekonwencjonalnymi, co w połączeniu z wysokimi kosztami inwestycji i eksploatacji oraz aktualnie niskimi cenami ropy naftowej stawia pod znakiem zapytania opłacalność technologii szczelinowania hydraulicznego w Unii Europejskiej; uważa, że na obawy społeczne trzeba odpowiednio reagować oraz że wszelkie działania związane ze szczelinowaniem hydraulicznym powinny być prowadzone z zachowaniem najwyższych standardów ochrony klimatu, środowiska i zdrowia publicznego; zwraca się do państw członkowskich, które zamierzają prowadzić szczelinowanie hydrauliczne, aby respektowały zalecenie Komisji z 2014 r. dotyczące podstawowych zasad rozpoznawania i wydobywania węglowodorów (takich jak gaz łupkowy) z zastosowaniem intensywnego szczelinowania hydraulicznego;

139.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby aktywnie dążyły do likwidacji przestarzałych, najbardziej zanieczyszczających lub niebezpiecznych elektrowni, również w celu ograniczenia obecnego nadmiaru zdolności produkcyjnych rynku;

140.  wzywa Komisję do poprawy warunków stosowania wychwytywania i składowania dwutlenku węgla (CCS); uważa, że CCS powinno ułatwić przejście do niskoemisyjnego rynku energii oraz że może odegrać ważną rolę, jeśli chodzi o godzenie rozbieżnych celów unii energetycznej dotyczących zróżnicowanych, bezpiecznych dostaw energii, co jednocześnie pozwoli ograniczyć emisję gazów cieplarnianych w stopniu niezbędnym do osiągnięcia celów wyznaczonych w planie działania UE na okres do 2050 r.;

141.  uważa, że konieczne będzie dalsze rozwijanie i doskonalenie technologii dekarbonizacji, takich jak CCS oraz wychwytywanie i wykorzystywanie dwutlenku węgla (CCU), w drodze intensywnych działań w obszarze badań i innowacji, aby zapewnić dostępność takich technologii i umożliwić zmniejszenie, bądź nawet eliminację, śladu środowiskowego paliw kopalnych, które nadal mają ponad 40% udział w bieżącej produkcji energii w UE i prawdopodobnie pozostaną ważnym źródłem energii w przyszłości;

142.  wzywa Komisję do ustanowienia funduszu innowacji NER400, który wspierałby niskoemisyjne projekty demonstracyjne, bazując na programie NER300 w dziedzinie CCS i odnawialnych źródeł energii, lecz rozszerzając jego zakres na niskoemisyjne innowacje w sektorach przemysłowych;

143.  zauważa, że w 2014 r. udział energii jądrowej w koszyku energii elektrycznej wyniósł 27%, a ponad połowa całej niskoemisyjnej energii elektrycznej w UE pochodziła z elektrowni jądrowych oraz że 130 ze 132 elektrowni jądrowych w UE ma zostać zlikwidowanych do 2050 r., co będzie wiązać się z poważnym niedoborem niskoemisyjnego obciążenia podstawowego w koszyku energii elektrycznej UE; dostrzega, że podczas gdy niektóre państwa członkowskie zdecydowały się na odejście od energii jądrowej, inne państwa członkowskie zamierzają realizować nowe projekty związane z energią jądrową z myślą o osiągnięciu krajowych i unijnych celów klimatyczno-energetycznych oraz wzywa Komisję do dopilnowania, aby UE zapewniła państwom członkowskich, które mają takie zamiary, ramy umożliwiające prowadzenie projektów w dziedzinie energetyki jądrowej w granicach wyznaczonych zasadami rynku wewnętrznego UE i konkurencji;

144.  zauważa, że energia jądrowa wnosi niezwykle ważny wkład do europejskiego systemu energetycznego, powodując niższe emisje CO2, a zarazem ograniczając zależność od importu, zapewniając stabilną produkcję energii elektrycznej, która może być wykorzystana na rynku wewnętrznym i tworzyć stabilną podstawę systemu energetycznego, w którym możliwe jest stopniowe wprowadzanie energii ze źródeł odnawialnych;

145.  wzywa państwa członkowskie, które stopniowo odchodzą od energetyki jądrowej, do upewnienia się, że zostanie ona zastąpiona produkcją energii, która będzie w stanie zapewnić porównywalną podaż energii i przyczyniać się do stabilizacji wspólnego systemu produkcji i dystrybucji;

146.  uważa, że choć do państw członkowskich należy określenie własnego koszyka energetycznego i od suwerennej decyzji każdego państwa członkowskiego zależy, w jaki sposób będzie dekarbonizować gospodarkę, koordynacja strategii politycznych i rozwoju technologicznego na szczeblu UE jest niezbędna, aby osiągnąć cele klimatyczno-energetyczne Europy i państw członkowskich; dostrzega, że w niektórych obszarach strategie na szczeblu UE są najbardziej skuteczne oraz że w innych obszarach podstawowe znaczenie ma ścisła współpraca i koordynacja między państwami członkowskimi; dostrzega, że do zagwarantowania takiej koordynacji potrzebny jest solidny i niezawodny proces zarządzania;

147.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków ustanawiających fundusz modernizacyjny o ściśle określonych kryteriach i wytycznych, zapewniających ukierunkowanie środków na rzeczywiste projekty modernizacyjne w energetyce, które byłyby wybierane w oparciu o podejście neutralne pod względem technologicznym i na podstawie tego, czy wyraźnie służą osiągnięciu wyznaczonych na 2030 r. celów UE w zakresie emisji gazów cieplarnianych;

148.  podkreśla, że w ustanawianiu wspomnianych powyżej kryteriów i wytycznych dla funduszu modernizacyjnego powinien uczestniczyć EBI;

149.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zadbały o to, żeby rozwój unii energetycznej zapewniał ochronę środowiska i klimatu, poprawę jakości powietrza, ograniczenie zależności od energii pozyskiwanej z zewnątrz, różnorodność biologiczną, zatrudnienie i konkurencyjność europejskiego przemysłu, biorąc pod uwagę innowacje technologiczne i pozycję lidera w tej dziedzinie;

150.  podkreśla, że energia musi być przystępna cenowo dla wszystkich obywateli Unii; uważa, że unikanie niepotrzebnego zużycia dzięki poprawie efektywności, wydajniejszym połączeniom międzysystemowym, większej integracji rynku oraz inwestycjom w zrównoważoną energię, w szczególności w budynkach, umożliwiłoby wielu gospodarstwom domowym dostęp na równych warunkach do jednolitego, zrównoważonego, konkurencyjnego i bezpiecznego rynku energii i wydostanie się z ubóstwa energetycznego, jakie w 2012 r. dotknęło jednego na czterech obywateli UE; zwraca się do Komisji, aby przedstawiła komunikat na temat ubóstwa energetycznego w Europie, któremu towarzyszyć będzie plan działania dotyczący zwalczania tego zjawiska, zawierający definicję i wskaźniki ubóstwa energetycznego;

Tworzenie energooszczędnego i niskoemisyjnego sektora transportu

151.  szacuje, że udział transportu w zużyciu energii końcowej w Europie wynosi ponad 30% oraz że 94% transportu opiera się na produktach ropopochodnych; uważa zatem, że czystszy system energetyczny, wyraźnie powiązany z dekarbonizacją sektora transportu, powinien leżeć u podstaw ramowej strategii na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie zmiany klimatu; podkreśla, że łączenie środków mających na celu upowszechnianie efektywności energetycznej i energii odnawialnej oraz rozwój innowacyjnych technologii energetycznych ma kluczowe znaczenie w dążeniu do osiągnięcia środowiskowo zrównoważonego koszyka energetycznego w europejskich systemach transportu; uważa, że należy promować wykorzystanie różnorodnych źródeł energii odnawialnej, w tym skroplonego gazu ziemnego w samochodach ciężarowych oraz w sektorze morskim; apeluje do Komisji, aby przedstawiła wnioski mające na celu likwidację, w stosownych przypadkach, subsydiów podatkowych szkodliwych dla środowiska; zachęca do wspierania badań naukowych i innowacji mających na celu znalezienie lepszych pod względem technologicznym rozwiązań w zakresie mobilności, a także rozwiązań w dziedzinie technologii i polityk wspomagających;

152.  zauważa, że dekarbonizacja sektora transportu zakłada włączanie do wszystkich obszarów polityki środków z dziedziny energetyki, transportu, handlu oraz badań naukowych i innowacyjności; podkreśla wagę spójnego transgranicznego podejścia w celu przeciwdziałania rozdrobnieniu krajowemu i podkreśla potrzebę ustanowienia norm i wymogów w zakresie interoperacyjności, które umożliwią europejskim przedsiębiorstwom wykorzystywanie możliwości rynkowych;

153.  zauważa, że poprawa norm osiągów pojazdów oraz efektywności paliwowej to istotne elementy służące zarówno zmniejszeniu zależności UE od ropy, jak i ograniczeniu emisji gazów cieplarnianych, dlatego też wzywa przemysł, państwa członkowskie i Komisję do kontynuowania i przyspieszenia działań w tym zakresie, przy jednoczesnym dopilnowaniu, z uwagi na niedawne afery, aby pomiar emisji był nie tylko rzetelny, lecz także odzwierciedlał rzeczywiste warunki jazdy; zwraca się do Komisji o przegląd norm emisji CO2 dla samochodów osobowych i dostawczych, które będą obowiązywać po 2020 r.; zauważa jednak, że długoterminowe rozwiązanie na rzecz ograniczenia emisyjności transportu i zmniejszenia zapotrzebowania na energię oraz dywersyfikacji dostaw opiera się na paliwach alternatywnych, zastosowaniu elektryczności z wykorzystaniem energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych i promowaniu bardziej zrównoważonych rodzajów transportu;

154.  popiera kompleksowy pakiet dotyczący transportu drogowego promujący bardziej efektywny ramowy system opłat za infrastrukturę, a także stosowanie inteligentnych interoperacyjnych rozwiązań w zakresie transportu; podkreśla, że efektywność energetyczną można poprawić przez wspieranie digitalizacji i wykorzystywanie inteligentnych systemów transportu oraz rozwijanie innowacyjnych usług transportowych; wzywa do wprowadzenia przyszłościowej strategii dotyczącej badań naukowych i innowacji w sektorze transportu; opowiada się za opracowaniem planów zrównoważonej mobilności na obszarach miejskich i wiejskich, aby ograniczyć zanieczyszczenia wynikające z ruchu pojazdów oraz zmniejszyć natężenie ruchu, hałas i liczbę wypadków drogowych; uważa, że takie plany powinny mieć na celu likwidację nierówności, jeśli chodzi o niepełnosprawnych użytkowników oraz koszty;

155.  z zadowoleniem zauważa, że na znaczeniu zyskują najbardziej zrównoważone i energooszczędne środki i drogi transportu, takie jak kolej, żegluga morska bliskiego zasięgu, żegluga śródlądowa i transport morski, dzięki poprawie ich konkurencyjności oraz skuteczności pod względem redukcji emisji CO2; zwraca w związku z tym uwagę na znaczenie intermodalności;

156.  wzywa Komisję do przedstawienia kompleksowej strategii dotyczącej transportu drogowego w ramach dekarbonizacji sektora transportu oraz do wsparcia zwiększonych wysiłków na rzecz rozwoju i wdrażania elektromobilności w transporcie drogowym;

157.  wskazuje, że upowszechnienie pojazdów elektrycznych będzie stanowić duże obciążenie pod względem produkcji energii elektrycznej i wzywa do dokonania oceny, na ile obecne moce produkcyjne będą w stanie sprostać temu zadaniu;

158.  wzywa Komisję do zmiany systemu określania zużycia paliwa i oznakowania CO2 samochodów osobowych, by konsumenci mogli otrzymywać dokładne, istotne i możliwe do porównania informacje na temat emisji CO2 i zużycia paliwa, po to aby przy wyborze samochodu konsumenci częściej kierowali się wysoką efektywnością energetyczną pojazdu, co z kolei będzie bodźcem dla producentów do zwiększania efektywności energetycznej produkowanych pojazdów i przyczyni się do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego;

159.  nalega, by Komisja przyspieszyła wprowadzanie zmienionego cyklu badań, by zagwarantować, że emisje CO2 i innych zanieczyszczeń z pojazdów odzwierciedlają emisję w rzeczywistych warunkach jazdy;

160.  wzywa Komisję do szybszego wprowadzania zaawansowanych technologii w innowacyjnym transporcie kolejowym przez przyspieszenie realizacji inicjatywy Shift2Rail, która może odegrać kluczową rolę w obszarze czystego transportu publicznego;

161.  przypomina, że żegluga międzynarodowa wciąż jest wyłączona z wiążących zobowiązań do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, a jednocześnie wykazuje wysoką stopę wzrostu pod względem ruchu; apeluje do Komisji, by przedstawiła wniosek ustawodawczy w sprawie docelowych poziomów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w żegludze międzynarodowej, chyba że Międzynarodowa Organizacja Morska uzgodni obowiązkowe cele w tym zakresie przed końcem 2016 r;

162.  podkreśla potrzebę większej koordynacji strategii dekarbonizacji transportu, ogrzewania i chłodzenia oraz energetyki; wzywa Komisję do przedstawienia całościowych planów zmniejszenia emisji CO2 z sektorów transportu oraz ogrzewania i chłodzenia, uwzględniających między innymi fakt, że czystą i tanią energię pozyskaną z różnych źródeł odnawialnych można – w przypadku jej szerokiej dostępności – wykorzystać do ładowania pojazdów elektrycznych oraz do napędzania urządzeń ciepłowniczych i chłodzących;

163.  podkreśla, że trzeba nadać priorytet wsparciu przez EFIS projektów transportowych, które umożliwiają transformację technologiczną w kierunku czystego i zrównoważonego systemu transportu; podkreśla, że w ramach innych instrumentów wsparcia finansowego dostępnych na szczeblu UE należy priorytetowo traktować inwestycje w infrastrukturę do celów intermodalności, kolei, transportu morskiego oraz transportu śródlądowego;

164.  zachęca Komisję, aby do swoich prac nad harmonizacją kryteriów certyfikacji w dziedzinie zrównoważonej turystyki włączyła kryterium związane z wykorzystaniem energii odnawialnej, a także kryterium związane z obniżeniem emisji CO2, zgodnie z celami UE;

Badania naukowe, innowacje i konkurencyjność

165.  wzywa Komisję do zintensyfikowania działań badawczych dotyczących lepszego wykorzystania europejskich źródeł energii i ograniczenia ich wpływu na środowisko z myślą o trwałym wzroście gospodarczym, tworzeniu miejsc pracy, konkurencyjności przemysłowej i długoterminowych celach klimatyczno-energetycznych UE;

166.  podkreśla, że w związku z tym trzeba w pełni wykorzystać wszystkie możliwości unijnego finansowania w celu promowania bezpiecznych i zrównoważonych niskoemisyjnych technologii energetycznych, efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii, inteligentnych sieci, zdecentralizowanej produkcji, elastycznych technologii wytwarzania energii, magazynowania energii elektrycznej i elektryfikacji systemu transportowego; wzywa Komisję do zintensyfikowania działań badawczych w dziedzinie takich technologii i do ich wdrażania, aby osiągnąć cele wyznaczone na lata 2020 i 2030 oraz cele bardziej długoterminowe, a także aby zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne oraz ułatwić ożywienie gospodarcze; oczekuje, że priorytety te znajdą odzwierciedlenie w przeglądzie śródokresowym programu badawczego „Horyzont 2020”; przypomina, że w programie „Horyzont 2020” zaplanowano wspieranie wyzwań energetycznych, takich jak przechodzenie na niezawodny, stabilny i konkurencyjny system energetyczny, którego główne priorytety wymieniono pod nagłówkami: efektywność energetyczna, technologie niskoemisyjne oraz inteligentne miasta i społeczności; przypomina, że co najmniej 85% budżetu programu „Horyzont 2020” przewidzianego na wyzwania energetyczne ma być wydane w obszarze paliw niekopalnych, przy czym co najmniej 15% ogólnego budżetu na wyzwania energetyczne zostanie wydane na działania związane z wprowadzaniem na rynek technologii w zakresie energii odnawialnej i efektywności energetycznej;

167.  uważa, że większe wysiłki na rzecz rozwoju takich technologii mogą przynieść znaczne długoterminowe korzyści w postaci racjonalnej pod względem kosztów dekarbonizacji, zmniejszonych kosztów generacji i mniejszego popytu na energię, zwiększając w ten sposób konkurencyjność przemysłu;

168.  zauważa europejskie przywództwo technologiczne w kluczowych sektorach, takich jak turbiny wiatrowe, kable elektryczne, rozwój i usługi sieci, systemy transportu miejskiego; ubolewa, że to przywództwo jest zagrożone i wzywa Komisję do podjęcia pilnych działań w celu utrzymania czołowej pozycji;

169.  wzywa Komisję do opracowania inicjatywy dotyczącej przywództwa UE w zakresie globalnych technologii i innowacji w dziedzinie energetyki odnawialnej i niskoemisyjnej, takich jak energia fal morskich, pływające instalacje fotowoltaiczne oraz biopaliwa z alg, a także do wsparcia większego państwowego i prywatnego zaangażowania w badania, rozwój i inwestycje w tych dziedzinach;

170.  wzywa państwa członkowskie i Komisję, by dążyły do udoskonalenia powiązań między krajowymi i europejskimi programami badawczymi i do ich koordynacji, w szczególności w dziedzinie energii, transportu, ICT i budownictwa, co pozwoli zapewnić priorytetowe traktowanie wspólnych wyzwań, takich jak zwiększenie efektywności energetycznej, przez skoncentrowanie się nie tylko na sektorze ciepłownictwa, lecz również na sektorze chłodzenia, wspieranie rozwiązań o małej skali, w których wykorzystywana jest energia ze źródeł odnawialnych, ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, zwiększanie bezpieczeństwa energetycznego oraz rozwój nowych odnawialnych źródeł energii, a także by dążyły do maksymalnego upowszechnienia na rynku nowych technologii;

171.  podkreśla wartość dodaną włączenia ICT do systemów energetycznych oraz wzywa Komisję, aby wprowadziła wspólne normy w zakresie inteligentnych sieci na poziomie systemu przesyłowego, które zapewnią stabilne dostawy i swobodny przepływ energii przez granice oraz przyczynią się do bezpieczeństwa energetycznego, oraz na poziomie systemu dystrybucji w celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw dla społeczności lokalnych, miast i regionów; podkreśla w związku z tym rolę, jaką rozwijanie bardziej inteligentnych sieci energetycznych i nowych instalacji magazynowania energii może odegrać w zwiększaniu poziomu wykorzystania odnawialnych źródeł energii;

172.  dostrzega, że inteligentne urządzenia pomiarowe wnoszą istotny wkład w usługi sieci dystrybucji; podkreśla, że konsumenci muszą pozostać ostatecznymi właścicielami swoich danych oraz że dane przekazywane operatorom systemów dystrybucji i innym operatorom na rynku powinny podlegać anonimizacji, aby zapewnić pełne poszanowanie prawa do prywatności;

173.  uważa, że dalszy rozwój wewnętrznego rynku energii jest nierozerwalnie związany z jednolitym rynkiem cyfrowym; wzywa Komisję, by propagowała związek między unią energetyczną a jednolitym rynkiem cyfrowym przez maksymalne poszerzenie dostępu konsumentów do usług energetycznych przy wykorzystaniu platform cyfrowych oraz przez rozwój wewnętrznego rynku energii, który będzie bardziej konkurencyjny, przejrzysty i zintegrowany z gospodarką cyfrową;

174.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zwiększyły bezpieczeństwo informatyczne oraz ochronę krytycznej infrastruktury energetycznej zapewniającej podstawowe usługi dla konsumentów, zwłaszcza jeśli chodzi o rozwój produkcji przemysłowej i coraz większą rolę ICT w sektorze energetycznym; podkreśla w związku z tym znaczenie, jakie ma przyjęcie i terminowe wdrożenie dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa sieci i informacji dla utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa sieci i informacji w infrastrukturze krytycznej;

175.  podkreśla, że priorytetem państw członkowskich w ramach programu „Horyzont 2020” powinno być obniżenie kosztów zrównoważonych, bezpiecznych i mniej rozwiniętych technologii energetycznych, zwłaszcza tych, które przyczyniają się do globalnego obniżenia emisji gazów cieplarnianych i osiągnięcia wyznaczonych na 2030 r. celów UE; wzywa zarówno Komisję, jak i państwa członkowskie do zapewnienia jasnych ram prawnych i strategicznych, a także możliwości finansowania inicjatyw w zakresie badań i rozwoju oraz projektów wdrożeniowych pomagających Unii Europejskiej osiągnąć jej cele dotyczące klimatu, energii i środowiska, oraz zwiększyć konkurencyjność gospodarczą; z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia przez Komisję zmienionego planu EPSTE; podkreśla, że działania badawczo-rozwojowe i innowacje powinny skupiać się raczej na systemowej integracji różnych dostępnych lub opracowywanych rozwiązań niż na traktowanych odrębnie poszczególnych sektorach lub technologiach;

176.  dostrzega, że postęp w dziedzinie przyjaznych środowisku, opłacalnych innowacji oraz badań i rozwoju ma również kluczowe znaczenie dla przyszłej konkurencyjności UE, w tym europejskiego przemysłu;

177.  wzywa Komisję, by przedstawiła jednoznaczny schemat poszczególnych instrumentów finansowania, takich jak program InvestEU, instrument „Łącząc Europę” (projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania), fundusze badawczo-rozwojowe, fundusze strukturalne i inwestycyjne, instrumenty finansowania inteligentnych sieci (ERA-Net Plus), program „Horyzont 2020”, EBI, Europejski program energetyczny na rzecz naprawy gospodarczej (EPENG), instrument „Łącząc Europę” – energia, program NER300, Fundusz Badawczy Węgla i Stali oraz Eurogia+, a także aby wyjaśniła zasady kwalifikowalności w odniesieniu do każdego z tych programów;

Urzeczywistnienie unii energetycznej: obywatele i miasta

178.  przypomina zobowiązanie 6 tysięcy miast europejskich do przewodzenia w transformacji energetycznej, zwłaszcza przez Porozumienie Burmistrzów; wzywa Komisję do pełnego uruchomienia tej sieci, a także innych inicjatyw, takich jak inteligentne miasta i społeczności czy Energy Cities, oraz do zapewnienia im zasobów finansowych i ludzkich dla dalszego rozwoju; uważa, że stronom Porozumienia Burmistrzów należy zapewnić priorytetowy dostęp do europejskiego finansowania;

179.  podkreśla, że aktywne strategie edukacyjno-szkoleniowe i strategie na rzecz umiejętności mają podstawowe znaczenie dla przejścia na zrównoważoną, zasobooszczędną gospodarkę; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia ukierunkowanych programów szkoleń i edukacji dla obywateli oraz do wspierania edukacji kierowanej przez społeczność lokalną w celu zmniejszenia zapotrzebowania na energię i wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych; podkreśla, że powodzenie unii energetycznej wymaga równego dostępu do wstępnej, jak również trwającej przez całe życie edukacji i szkoleń, które stanowią podstawowy środek reagowania na zmieniające się okoliczności i aspiracje obywateli z jednej strony oraz na potrzeby rynku pracy z drugiej strony; przypomina, że niezbędne są programy szkoleń i podnoszenia kwalifikacji, umożliwiające pracownikom pełne wykorzystanie potencjału trwałego i lokalnego zatrudnienia stworzonego dzięki rozwojowi odnawialnych źródeł energii;

o
o   o

180.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, a także umawiającym się stronom Wspólnoty Energetycznej.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0344. (2) Dz.U. C 264 E z 13.9.2013, s. 59. (3) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0088. (4) Dz.U. C 332 E z 15.11.2013, s. 28. (5) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0444. (6) Dz.U. C 188 E z 28.6.2012, s. 42. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0094. (8) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0445.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie osiągnięcia docelowego poziomu 10% w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych – Przygotowanie europejskiej sieci elektroenergetycznej na 2020 r. (2015/2108(INI))

P8_TA(2015)0445 A8-0330/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Osiągnięcie docelowego poziomu 10% w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych” (COM(2015)0082),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 15–16 marca 2002 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 20–21 marca 2014 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 23–24 października 2014 r.,

–  uwzględniając przygotowany przez ENTSO-E w 2014 r. dziesięcioletni plan rozwoju sieci,

–  uwzględniając deklarację madrycką podpisaną przez Hiszpanię, Francję, Portugalię, Komisję Europejską i EBI na szczycie w sprawie połączeń międzysystemowych w dniu 4 marca 2015 r.,

–  uwzględniając instrument „Łącząc Europę” (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r.),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2015/1017 z dnia 25 czerwca 2015 r. w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego i Europejskiego Portalu Projektów Inwestycyjnych oraz zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1291/2013 i (UE) nr 1316/2013,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8-0330/2015),

Korzyści wynikające z połączeń międzysystemowych

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat i strategię Komisji, uznając, że jest to dobry krok w kierunku osiągnięcia docelowego poziomu 10 % w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych oraz poprawy funkcjonowania wewnętrznego rynku energii elektrycznej w UE;

2.  uznaje, że energia ze źródeł odnawialnych, zwiększona efektywność energetyczna oraz zrównoważony koszyk energetyczny, przyczyniające się do oszczędności energii, a także wewnętrzny rynek energii umożliwiający swobodny przepływ energii, są ważnymi środkami prowadzącymi do stworzenia stabilnego, bezpiecznego, niezależnego, integracyjnego, przejrzystego i konkurencyjnego systemu energetycznego UE, generującego wysokiej jakości miejsca pracy oraz dobrobyt w zrównoważonej gospodarce przyszłości; podkreśla, że wyższy poziom wzajemnych połączeń elektroenergetycznych, inteligentne sieci przesyłowe oraz nowa konstrukcja rynku energii elektrycznej są niezbędne do stworzenia takiego systemu; uważa, że utworzenie takiego systemu i likwidacja wysp energetycznych muszą stać się głównymi priorytetami politycznymi unii energetycznej;

3.  uznaje, że utworzenie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych jest jednym z podstawowych warunków zakończenia budowy zintegrowanego, wewnętrznego rynku energii elektrycznej, który, jeżeli zostanie dobrze zaprojektowany, pomoże w osiągnięciu naszych celów klimatycznych, w tym celu UE, aby być światowym liderem w dziedzinie odnawialnych źródeł energii, oraz przyczyni się do poprawy pozycji geopolitycznej UE dzięki większemu bezpieczeństwu energetycznemu i większej niezależności, a także ograniczy izolację energetyczną i możliwość występowania zakłóceń w systemie energetycznym; podkreśla, że elektroenergetyczne połączenia międzysystemowe trzeba także brać pod uwagę, planować i budować w drodze ścisłej i skoordynowanej współpracy regionalnej, charakteryzującej się poszanowaniem kompetencji władz krajowych do ustalenia koszyka energetycznego, z uwzględnieniem długoterminowych celów klimatyczno-energetycznych UE;

4.  podkreśla, że korzyści ze znacznie rozbudowanych połączeń wzajemnych w sieci europejskiej wykraczają poza wymiar gospodarczy i geopolityczny; jest to strategiczna zasada, która powinna doprowadzić do powstania odporniejszej i solidniejszej sieci, lepiej przygotowanej na wszelkiego rodzaju zmiany i zakłócenia; poza tym umożliwia skuteczne włączanie do sieci europejskiej coraz większej ilości energii ze źródeł odnawialnych;

5.  przypomina, że w sytuacji gdy ICT odgrywają coraz większą rolę w sieciach elektroenergetycznych, bezpieczeństwo systemu elektroenergetycznego w coraz większym stopniu jest wystawione na zagrożenia cybernetyczne; zwraca się do Komisji o dokonanie oceny zagrożeń dla bezpieczeństwa systemu elektroenergetycznego oraz, w razie konieczności, sformułowanie planu działania mającego na celu zwalczanie takich zagrożeń;

6.  podkreśla, że w pełni zintegrowany wewnętrzny rynek energii elektrycznej ułatwiłby prowadzenie handlu energią elektryczną i usług bilansowania oraz zwiększył bezpieczeństwo i ograniczył wahania cen energii elektrycznej z korzyścią dla obywateli oraz konkurencyjności europejskiego przemysłu i działalności w gospodarce światowej, gdyż według szacunków do 2030 r. europejscy konsumenci mogliby rocznie zaoszczędzić od 12 do 40 mld EUR;

7.  zauważa, że według europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej (ENTSO-E) do 2030 r. inwestycje w niezbędne projekty związane z połączeniami międzysystemowymi o znaczeniu paneuropejskim mogłyby wynieść nawet 150 mld EUR oraz odnotowuje z zainteresowaniem, że dzięki takiej inwestycji w połączenia wzajemne można by obniżyć ceny energii elektrycznej o co najmniej 2 EUR za MWh i że inwestycje te pozwoliłyby pokryć znaczną część obciążenia elektrycznego w Europie energią pochodzącą ze źródeł odnawialnych; przypomina, że wewnętrzny rynek energii elektrycznej musi przynosić korzyści wszystkim konsumentom w UE; postuluje, aby właściwe instytucje kontrolowały, czy gospodarstwa domowe, MŚP i inni odbiorcy detaliczni czerpią faktyczne korzyści, które nie powinny ograniczać się jedynie do cen hurtowych;

8.  podkreśla, że w trakcie stopniowego znoszenia regulowanych cen energii dla konsumentów należy uwzględnić faktyczny poziom konkurencji na rynku; zauważa ponadto, że strategia na rzecz unii energetycznej powinna zapewniać konsumentom przystępne, bezpieczne i zrównoważone ceny energii;

Docelowy poziom 10 % w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych

9.  uznaje docelowy poziom 10 % – który należy osiągnąć do 2020 r. – za wartościowy cel oraz za ważny krok w słusznym kierunku; ubolewa, że w dwunastu państwach członkowskich, głównie na obrzeżach UE, elektroenergetyczne połączenia międzysystemowe są wciąż na poziomie niższym od docelowego poziomu 10 % i w związku z tym państwa te są w znacznej mierze odizolowane od wewnętrznego rynku energii elektrycznej; podkreśla zatem, że należy bardziej wspierać te państwa członkowskie, w których niski poziom połączeń wzajemnych utrudnia utworzenie wewnętrznego rynku energii elektrycznej, aby mogły one osiągnąć ten cel; uważa jednak, że sam docelowy poziom 10 % nie zawsze odzwierciedla sytuację na rynku oraz że nie został on ustalony na podstawie dowodów naukowych; przypomina, że docelowy poziom 10 % przyjęto pierwotnie w 2002 r. na podstawie zainstalowanej zdolności wytwarzania energii elektrycznej istniejącej w owym czasie; przyznaje, że choć docelowy poziom 10 % jest ważny, nie opisuje on ani ilości energii elektrycznej przepływającej pomiędzy krajami, ani jakości, wyrażonej dostępnością istniejącej infrastruktury połączeń międzysystemowych lub istniejącej infrastruktury krajowej pomiędzy połączeniami wzajemnymi; dlatego też uważa, że ujednolicony cel w zakresie połączeń międzysystemowych, przyjęty na podstawie zainstalowanej zdolności wytwarzania energii elektrycznej, nie jest sam w sobie odpowiedni dla wszystkich państw członkowskich; jest zatem przekonany, że w perspektywie średnioterminowej, a na pewno w okresie do 2030 r., istnieje konieczność ustalenia ambitnych i popartych dowodami uzupełniających poziomów docelowych w zakresie połączeń międzysystemowych, uzgodnionych przez regiony; uważa, że cele takie trzeba ustanowić na podstawie różnorodnych parametrów; zwraca się do Komisji, aby jak najszybciej zapoczątkowała techniczne rozmowy na temat takich parametrów; podkreśla, że oprócz celu ilościowego do przezwyciężenia pozostałych barier w funkcjonowaniu europejskiego rynku energii elektrycznej konieczny jest otwarty dostęp do połączeń wzajemnych i dostępność takich połączeń; apeluje do Komisji, Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (ACER) i krajowych organów regulacyjnych, aby zapewniły przejrzystość i dokładnie monitorowały dostępność połączeń wzajemnych z myślą o zapobieganiu wąskim gardłom, które utrudniają funkcjonowanie rynku energii elektrycznej, oraz zabezpieczeniu funkcjonowania systemów elektroenergetycznych;

10.  zauważa, że ograniczona przepustowość, na przykład na obszarze działalności Nord Pool Spot, skutkuje regionalnymi różnicami w cenach, pomimo że docelowy poziom elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych pomiędzy krajami jest znacznie przekroczony;

Podejście holistyczne

11.  zauważa, że częste przeciążenie sieci przesyłowych może być powiązane z liniami transgranicznymi, ale też może wynikać ze słabości przestarzałych sieci wewnętrznych i ograniczonej dostępności sieci krajowych; podkreśla, że wzmocnienie sieci krajowych jest niezbędne do pełnego wykorzystania zdolności połączeń międzysystemowych; nalega, aby przy ocenie potrzeby wzmocnienia i rozbudowy połączeń transgranicznych i krajowych przyjąć podejście holistyczne w celu optymalnego wykorzystania istniejących linii połączeń międzysystemowych oraz zdolności istniejącej infrastruktury krajowej;

12.  podkreśla rolę Komisji – na mocy trzeciego pakietu energetycznego – jako strażniczki rozdzielonego i dostępnego rynku energii elektrycznej, a także jej rolę polegającą na pomocy w stworzeniu zdecentralizowanego systemu energetycznego, w którym państwa członkowskie umożliwią mniejszym dostawcom, zwłaszcza prosumentom korzystającym z odnawialnych źródeł energii, dostęp do sieci zgodnie z uczciwymi zasadami rynkowymi oraz najlepszymi praktykami w zakresie wytwarzania energii na własny użytek;

13.  zauważa, że nasz krajobraz energetyczny cechuje coraz większa decentralizacja, biorąc pod uwagę wzrastające znaczenie prosumentów energii; zauważa w związku z tym znaczenie dobrze zaprojektowanej inteligentnej sieci przesyłowej i dystrybucyjnej; podkreśla coraz większą i zasadniczą rolę operatorów systemu dystrybucji jako podmiotów ułatwiających funkcjonowanie rynku, ponieważ zdecydowana większość instalacji energii odnawialnej jest podłączona do sieci dystrybucji; podkreśla w związku z tym, że podczas próby wyeliminowania wąskich gardeł w sieci należy przeprowadzić dokładną ocenę, aby ustalić najbardziej optymalny zestaw działań w danej sytuacji, obejmujących budowę nowych linii przesyłowych, rozwój lokalnych inteligentnych sieci oraz zapewnienie efektywności i elastyczności systemu;

14.  podkreśla, że nie można osiągnąć korzyści ze zwiększenia poziomu połączeń międzysystemowych bez wysokiego poziomu powiązania rynków z operatorami systemów przesyłowych; wzywa Komisję do podjęcia wszelkich możliwych wysiłków, aby zapobiec powstaniu takich powiązań wśród grup państw członkowskich oraz do propagowania powiązań na poziomie UE, obejmujących wszystkie państwa członkowskie i państwa sąsiednie, zwłaszcza państwa objęte europejską polityką sąsiedztwa (EPS);

15.  przypomina, że projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania (PCI) są oceniane przez grupy regionalne, utworzone przez Komisję i składające się z przedstawicieli państw członkowskich, krajowych organów regulacyjnych, operatorów i projektodawców systemów przesyłowych energii elektrycznej, ENTSO-E, ACER, Komisji i innych głównych zainteresowanych stron;

16.  podkreśla, że lista PCI musi być tworzona w bardziej przejrzysty i odpowiedzialny sposób; zauważa, że ENTSO-E, operatorzy systemów przesyłowych oraz projektodawcy odgrywają dominującą rolę w opracowywaniu ujednoliconej metodologii analizy kosztów i korzyści, w tworzeniu dziesięcioletnich planów rozwoju sieci i kodeksów sieci oraz w oszacowywaniu kosztów i korzyści każdego projektu; przypomina o potrzebie przedstawiania pełnych ocen, obejmujących skutki gospodarcze, społeczne i środowiskowe; zwraca się w związku z tym do Komisji o dopilnowanie, aby te oceny były przeprowadzane przez wykwalifikowanych ekspertów, którzy są całkowicie niezależni od projektodawców; podkreśla potrzebę optymalizacji całego procesu przez propagowanie większego zaangażowania Parlamentu i innych zainteresowanych stron, w tym przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego; wzywa Komisję, ACER oraz krajowe organy regulacyjne do odgrywania bardziej proaktywnej roli w celu zapewnienia bardziej neutralnego, przejrzystego, identyfikowalnego i obejmującego wszystkie strony procesu konsultacyjnego; wzywa Komisję do oceny sytuacji, w których ważnym kryterium udzielania wsparcia finansowego UE dla projektów byłoby korzystanie z najlepszej dostępnej technologii (BAT);

17.  apeluje do Komisji, aby lepiej objaśniła procedurę ustalania kolejności PCI; przypomina, że aby PCI mogły być brane pod uwagę, powinny być ujęte w dziesięcioletnich planach rozwoju sieci ENTSO-E, natomiast ostateczną decyzję w sprawie finansowania podejmuje Komisja na podstawie własnych kryteriów oceny na potrzeby wyboru projektów; zwraca się do Komisji o jednoznaczne objaśnienie tych kryteriów;

18.  zwraca się do Komisji, aby przy okazji podsumowania rocznego przewidzianego w ramach strategicznych na rzecz unii energetycznej co roku składała Parlamentowi sprawozdanie z realizacji PCI oraz z postępów na drodze do osiągnięcia poziomu docelowego 10 %;

Procedura wydawania pozwoleń

19.  podkreśla, że w przypadku nowych linii wysokiego napięcia w Europie jednym z podstawowych problemów są wydłużone procedury wydawania pozwoleń; wzywa państwa członkowskie, by pomogły w przyspieszeniu procedur, ale jednocześnie utrzymały właściwy poziom gwarancji dla interesu publicznego, obejmujących skuteczne konsultacje społeczne;

20.  przypomina, że projekty znajdujące się na liście PCI korzystają z preferencyjnego traktowania regulacyjnego, szybkiej ścieżki planowania, wiążącego terminu do trzech i pół roku na wydanie pozwolenia i szybszych procedur związanych z oceną środowiskową, a także mogą się kwalifikować do otrzymania dodatkowego finansowania w ramach instrumentu „Łącząc Europę” i Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS); zwraca się do Komisji, by oceniła sposób, w jaki ta szybka ścieżka planowania jest stosowana i przestrzegana we wszystkich państwach członkowskich;

21.  dostrzega, że świadomość i poparcie społeczne są niezbędne do zapewnienia szybkiej realizacji projektów związanych z połączeniami wzajemnymi; przyznaje, że podczas budowy nowych linii elektroenergetycznych nie wolno naruszać przejrzystych, obejmujących wszystkie strony procesów i najwyższych standardów ochrony środowiska; wzywa projektodawców do wykorzystywania BAT w nowych połączeniach wzajemnych w celu zwiększenia spójności między inwestowaniem projektowym w sieci, zrównoważeniem środowiskowym i akceptacją na szczeblu lokalnym;

22.  podkreśla, że zastosowanie podejścia przewidującego „punkt kompleksowej obsługi” przyczynia się do skrócenia procedur wydawania pozwoleń; przypomina, że zgodnie z rozporządzeniem TEN-E każde państwo członkowskie jest zobowiązane wyznaczyć właściwy organ krajowy, odpowiedzialny za ułatwianie, skracanie i koordynowanie procedury wydawania pozwoleń na poziomie krajowym; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje ocenę podejścia przewidującego „punkt kompleksowej obsługi”, którą Komisja ma przeprowadzić w 2017 r., i zachęca Komisję, aby przy tej okazji dokonała również oceny potencjału jednego „punktu kompleksowej obsługi” na poziomie UE;

Rola ACER

23.  odnotowuje niewystarczającą liczbę personelu oraz zasobów, jakimi dysponuje ACER; zwraca się do władzy budżetowej UE, aby zapewniła agencji niezbędne zasoby, w szczególności wystarczającą liczbę własnych pracowników, w celu umożliwienia jej odpowiedniego i terminowego wywiązania się z zadań nałożonych na mocy prawa; wzywa do rozszerzenia roli ACER, w szczególności w odniesieniu do ENTSO-E oraz w zakresie poprawy koordynacji działań krajowych organów regulacyjnych i rozstrzygania sporów między nimi, a także koordynacji transgranicznych kwestii regulacyjnych;

24.  podkreśla, że ważne jest, aby krajowe organy regulacji energetyki zatrudniały wykwalifikowanych, wyspecjalizowanych i niezależnych pracowników, dysponujących wymaganą wiedzą fachową; wzywa Komisję, aby najpóźniej do końca 2016 r. przeprowadziła niezależny audyt dotyczący zasobów, jakimi dysponują wszystkie krajowe organy regulacji energetyki, oraz osiągniętego przez nie do tej pory stopnia niezależności, włącznie z określeniem zaleceń co do sposobów poprawy sytuacji;

25.  zauważa, że wciąż brakuje przejrzystości, jeżeli chodzi o obliczanie zdolności transgranicznych udostępnionych rynkowi oraz częstotliwości, zakresu i powodów ograniczania połączeń międzysystemowych; w związku z tym wyraża wątpliwości, czy poradzono sobie całkowicie z najpoważniejszymi ograniczeniami; zwraca się do Komisji o przyznanie ACER odpowiednich kompetencji i uprawnień do gromadzenia niezbędnych informacji dotyczących przepustowości poszczególnych sieci transgranicznych, aby umożliwić agencji skuteczne pełnienie funkcji kontrolnej; domaga się, aby informacje takie przekazywano ACER wraz z niezbędnymi informacjami kontekstowymi na temat projektu i funkcjonowania sieci krajowej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje szybkie ukończenie kodeksów sieci elektroenergetycznej; zauważa, że Komisja zamierza rozszerzyć mandat, zakres kompetencji i uprawnień ACER oraz odnotowuje jej rozważania na temat możliwych konsekwencji takiego rozszerzenia, co zostało przedstawione w niedawnym komunikacie zatytułowanym „Stworzenie nowego ładu dla odbiorców energii”; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych propozycji dotyczących tej kwestii oraz do kontynuowania działań mających na celu urzeczywistnienie prawdziwego wewnętrznego rynku energii; zauważa, że nowym obowiązkom powierzonym ACER powinny odpowiadać odpowiednie zasoby;

Instrumenty finansowe

26.  odnotowuje dane szacunkowe Komisji, według których, aby osiągnąć do 2020 r. docelowy poziom 10 % we wszystkich państwach członkowskich, potrzeba 35 mld EUR; przypomina, że według rozporządzenia ustanawiającego instrument „Łącząc Europę” ((UE) nr 1316/2013) znaczna część wsparcia finansowego z puli środków tego instrumentu przeznaczonych na energetykę powinna zostać udostępniona na projekty dotyczące energii elektrycznej i nalega, aby Komisja należycie uwzględniła ten fakt; popiera zalecenie Komisji, aby instrument „Łącząc Europę” skoncentrowano na kilku najważniejszych projektach; podkreśla, że szczególną uwagę trzeba zwrócić na projekty dotyczące największych luk na zintegrowanym rynku energii elektrycznej UE i braku wystarczających połączeń międzysystemowych; uważa, że po 2020 r. nadal należy udostępniać odpowiednie finansowanie UE w celu wsparcia realizacji projektów budowy niekomercyjnych połączeń energetycznych, które są niezbędne do zapewnienia funkcjonowania wewnętrznego rynku energii i bezpiecznego funkcjonowania systemów elektroenergetycznych; podkreśla ważną rolę EBI we wspieraniu podmiotów inwestujących w ekonomicznie opłacalne projekty związane z infrastrukturą elektroenergetyczną; odnotowuje ustanowienie EFIS i zachęca Komisję, aby zadbała o to, żeby fundusz ten skutecznie przyciągał inwestycje w elektroenergetyczne połączenia międzysystemowe;

27.  ponadto wzywa Komisję, aby: 1) zachęcała do inwestowania w najlepszą dostępną technologię, która, chociaż jest droższa, na dłuższą metę oferuje znaczne korzyści finansowe w cyklu życia oraz oszczędność czasu i korzyści związane z pozycją lidera w dziedzinie technologii; 2) przeprowadziła przegląd przepisów dotyczących finansowania celem usprawnienia obecnie funkcjonujących mechanizmów; oraz 3) wzmocniła zachęty do dalszego inwestowania w sieć przez, między innymi, wspieranie reinwestowania zysków z opłat za przeciążenie sieci przesyłowej w infrastrukturę i technologie służące wzmocnieniu sieci, w tym w dodatkowe połączenia wzajemne;

Współpraca regionalna

Region Morza Bałtyckiego

28.  zauważa, że według oczekiwań zaplanowane połączenia wzajemne umożliwią państwom bałtyckim osiągnięcie docelowego poziomu 10 % do końca 2015 r.; wyraża zaniepokojenie tym, że sieci państw bałtyckich są wciąż zsynchronizowane z systemem elektroenergetycznym Rosji i zależne od niego, co stanowi przeszkodę dla prawdziwie zintegrowanego i właściwie funkcjonującego europejskiego rynku energii elektrycznej; wzywa do szybkiej synchronizacji sieci elektroenergetycznych państw bałtyckich z europejską siecią kontynentalną, aby zapewnić pełną integrację wewnętrznego rynku energii elektrycznej, większe bezpieczeństwo dostaw energii elektrycznej i bezpieczne funkcjonowanie systemu; zwraca się do zainteresowanych państw członkowskich o podjęcie koniecznych działań w celu zapoczątkowania formalnej procedury rozszerzenia synchronicznej europejskiej sieci kontynentalnej na państwa bałtyckie, a do ENTSO-E o uruchomienie takiej procedury; zwraca się do Komisji o wsparcie i monitorowanie realizacji tego projektu; wskazuje na wspólny rynek energii elektrycznej państw nordyckich jako przykład najlepszej praktyki w zakresie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w obszarze tworzenia i rozwoju wewnętrznego rynku energii elektrycznej; zauważa, że jeśli Polska ma osiągnąć docelowy poziom 10%, ważne jest zwiększenie poziomu połączeń międzysystemowych między Polską i nordyckim rynkiem energii elektrycznej; z zadowoleniem przyjmuje podpisanie protokołu ustaleń w sprawie umocnienia planu działań w zakresie połączeń międzysystemowych na rynku energii państw bałtyckich (BEMIP); zwraca uwagę na konieczność kontynuowania współpracy regionalnej w ramach BEMIP oraz umocnienie solidarności między państwami członkowskimi we wdrażaniu PCI;

Region Morza Północnego

29.  zauważa, że morska energia wiatrowa w rejonie Morza Północnego ma potencjał wygenerowania ponad 8% energii potrzebnej Europie do 2030 r.; odnotowuje ponadto, że w wyniku koordynacji planowania i budowy infrastruktury regionalnej sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej, dostępu do rynku i podziału rezerw w regionie Morza Północnego do 2030 r. można by zaoszczędzić 5–13 mld EUR rocznie dzięki lepiej zintegrowanemu rynkowi regionalnemu; wzywa Komisję i właściwe państwa członkowskie do poparcia tego potencjału przy opracowywaniu struktury zarządzania do 2030 r. oraz dalszych planów; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do udzielenia zdecydowanego poparcia politycznego oraz zatwierdzenia sieci przesyłowej morskiej energii wiatrowej na Morzu Północnym jako znaczącego kroku w budowie sprawnej unii energetycznej; wzywa przyszłe prezydencje Rady UE, aby podczas prezydencji holenderskiej w 2016 r. opracowały i uzgodniły ramy prawne w formie umowy międzyrządowej pomiędzy odpowiednimi państwami członkowskimi, która definiowałaby wspólną strategię dotyczącą elektroenergetyki w regionie mórz północnych;

Europa Środkowo-Zachodnia

30.  podkreśla, że wspólny rynek energii elektrycznej Austrii i Niemiec sprzyja urzeczywistnieniu zintegrowanego europejskiego rynku energii; przyznaje, że wspólny obszar rynkowy – wprowadzony w 2002 r. – oznacza jednakowe ceny hurtowe energii elektrycznej w tych dwóch państwach oraz zapewnia nieograniczony obrót handlowy energią elektryczną i prawie 100 % bezpieczeństwo dostaw; odnotowuje, że austriacko-niemiecki obszar rynkowy to jedyny stosunkowo duży obszar w Europie wspólny dla dwóch państw; zauważa, że większe obszary rynkowe mają cechy charakterystyczne dobrze funkcjonującego i płynnego rynku energii elektrycznej, zdolnego ograniczać koszty handlowe, dawać dynamiczne sygnały cenowe dla decyzji inwestycyjnych oraz stymulować większą konkurencję; postuluje szybki rozwój sieci, aby umożliwić włączenie energii ze źródeł odnawialnych do rynku energii elektrycznej i zagwarantować stabilność sieci, zwłaszcza w południowych Niemczech; apeluje o zachowanie tego udanego modelu i dalszą rozbudowę tego obszaru rynkowego;

Europa Środkowa i Południowo-Wschodnia

31.  podkreśla, że Europa Środkowa i Południowo-Wschodnia posiada szeroki – i w dużej mierze niewykorzystany – potencjał w zakresie energii ze źródeł odnawialnych; zauważa, że współpraca i koordynacja w zakresie długoterminowego planowania i budowy regionalnej infrastruktury sieci przesyłowych w Europie Środkowej i Południowo-Wschodniej musi wykraczać poza UE, aby objąć niebędące członkami UE kraje Bałkanów Zachodnich i Turcję; postuluje ustanowienie nowej platformy, gdzie wszystkie główne zainteresowane strony w regionie mogłyby prowadzić dyskusje i udzielać politycznego poparcia wspólnym projektom, mającym na celu pełne wykorzystanie regionalnego potencjału w zakresie energii elektrycznej; uznaje, że unijna Grupa Wysokiego Szczebla ds. Tworzenia Gazowych Połączeń Międzysystemowych w Europie Środkowej i Południowo-Wschodniej, ustanowiona w lutym 2015 r., mogłaby być tego rodzaju platformą, pod warunkiem że jej mandat zostanie rozszerzony tak, aby obejmował energię elektryczną oraz udział państw z Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej nienależących do UE; uznaje, że taka platforma umożliwiłaby Komisji zapewnienie przywództwa i politycznego wsparcia;

32.  zauważa, że z powodu dużej zależności Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej od importu energii szczególnie ważne jest zwiększenie przepustowości transgranicznych sieci energii elektrycznej, co przyczyniłoby się do bezpieczeństwa dostaw w regionie, a w perspektywie długoterminowej do obniżenia rachunków za energię elektryczną ludności;

33.  zaleca, aby Komisja dokładnie oceniła perspektywy utworzenia nowych elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych w regionie śródziemnomorskim oraz między rynkami południowoeuropejskimi i północnoafrykańskimi w celu zwiększenia bezpieczeństwa dostaw oraz rozwoju odnawialnych źródeł energii w obu regionach;

Półwysep Iberyjski

34.  podkreśla znaczenie, jakie wyraźne zwiększenie poziomu połączeń międzysystemowych między Hiszpanią a Francją ma dla wsparcia rozwoju odnawialnych źródeł energii w tym regionie i dla umożliwienia pełnego uczestnictwa Półwyspu Iberyjskiego w wewnętrznym rynku energii elektrycznej; uważa deklarację madrycką, podpisaną w dniu 4 marca 2015 r., oraz ustanowienie Grupy Wysokiego Szczebla ds. Połączeń Międzysystemowych w Europie Południowo-Zachodniej za ważne etapy na drodze do zwiększenia poziomu połączeń wzajemnych w regionie; przyznaje, że obecna przepustowość połączeń międzysystemowych Półwyspu Iberyjskiego z Europą kontynentalną jest zbyt niska, a projekty umieszczone na pierwszej liście PCI okazały się niewystarczające do osiągnięcia docelowego poziomu połączeń międzysystemowych w 2020 r.; apeluje do państw tego regionu o wspieranie rozwoju ich znacznego potencjału w zakresie energii odnawialnej oraz ułatwianie dostępu tego sektora do zintegrowanego rynku europejskiego;

35.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji w sprawie przeprowadzenia analizy korzyści wynikających z połączenia międzysystemowego Półwyspu Iberyjskiego z Francją, Zjednoczonym Królestwem, Włochami oraz z krajami południowego brzegu Morza Śródziemnego;

Okres po 2020 r.

36.  zauważa, że system energetyczny Europy ewoluował od 2002 r., kiedy to pierwotnie wyznaczono docelowy poziom 10 % w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych, w szczególności na całym kontynencie nastąpił rozwój odnawialnych źródeł energii; zaleca w związku z tym, aby wyznaczony na rok 2030 docelowy poziom 15 %, oparty na mocy zainstalowanej, nie był jedynym oraz zaleca poddanie go rozważnej i szczegółowej ocenie, aby upewnić się, że jest dostosowany do zamierzeń, a także trafny i wykonalny; dlatego też zwraca się do Komisji, aby oceniła możliwość wyznaczenia regionalnych, uzupełniających poziomów docelowych oraz opracowała lepsze ilościowe i jakościowe wartości referencyjne, takie jak przepływy handlowe, przepływ w okresach szczytowego zapotrzebowania i wąskie gardła, które pokazują, jaki poziom połączeń międzysystemowych jest potrzebny;

37.  podkreśla potrzebę określenia przyszłego poziomu docelowego w zakresie elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych w oparciu o długoterminowe cele klimatyczne UE oraz zrównoważone systemy energetyczne, do których dąży UE; zauważa w związku z tym, że poziom wymaganych połączeń międzysystemowych będzie zależał od szeregu parametrów, w tym od: a) stosowania w krajowej i unijnej polityce zasady prymatu efektywności energetycznej oraz liczniejszych środków reagowania na zapotrzebowanie; b) rozwoju zdecentralizowanej elektroenergetyki opartej na odnawialnych źródłach energii oraz skorelowanych inteligentnych sieci; c) decyzji na szczeblu krajowym dotyczących koszyka energetycznego, z uwzględnieniem długoterminowych celów klimatyczno-energetycznych UE, d) rozwoju technologii magazynowania energii, w tym na poziomie gospodarstw domowych i gmin; e) wykorzystania w stosownych przypadkach najlepszych dostępnych technologii; f) uznania obywateli za prosumentów w systemie energetycznym; oraz g) stworzenia wyraźnych zachęt do inwestowania w sieci przesyłowe;

o
o   o

38.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie wdrożenia europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress (2015/2042(INI))

P8_TA(2015)0446 A8-0331/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie wdrożenia europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress – 2013 (COM(2014)0639),

–  uwzględniając ocenę okresową europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress z dnia 5 maja 2015 r.(1),

–  uwzględniając publikację pt. „Study on imperfections in the area of microfinance and options how to address them through an EU financial instrument” [„Studium niedoskonałości w obszarze mikrofinansów i możliwości ich eliminacji za pomocą unijnego instrumentu finansowego”] (2),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1296/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych i zmieniające decyzję nr 283/2010/UE ustanawiającą Europejski instrument mikrofinansowy na rzecz zatrudnienia i włączenia społecznego Progress(3) (EaSI)(„rozporządzenie EaSI”),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 283/2010/UE z dnia 25 marca 2010 r. ustanawiającą Europejski Instrument Mikrofinansowy na rzecz Zatrudnienia i Włączenia Społecznego(4) („Instrument”)(„Decyzja”),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 24 marca 2009 r. zawierającą zalecenia dla Komisji w sprawie Europejskiej inicjatywy na rzecz rozwoju mikrokredytów dla wsparcia wzrostu gospodarczego i zatrudnienia(5),

–  uwzględniając analizę Biura Analiz Parlamentu Europejskiego z maja 2015 r. zatytułowaną „ocena okresowa europejskiego Instrumentu mikrofinansowego Progress”(6),

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 8/2015 pt. „Czy wsparcie finansowe UE jest odpowiednie w stosunku do potrzeb mikroprzedsiębiorców?”,

–  uwzględniając art.52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0331/2015),

A.  mając na uwadze, że mikrofinanse przyczyniają się do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020”; mając na uwadze, że mikrofinanse mogą podźwignąć ludzi z ubóstwa i bezrobocia, zapewnić im godność oraz zwiększyć spójność społeczności, dzięki poprawie włączenia społecznego i zmniejszaniu różnic społecznych;

B.  mając na uwadze, że celem Instrumentu jest zwiększenie dostępu do mikrofinansów dla osób, które straciły pracę lub którym grozi jej utrata, bądź osób mających trudności z wejściem lub powrotem na rynek pracy, jak również dla osób zagrożonych wykluczeniem społecznym lub osób w trudnym położeniu mających utrudniony dostęp do tradycyjnego rynku kredytowego, które chcą założyć lub rozwijać swoje mikroprzedsiębiorstwa, w tym osób pracujących na własny rachunek; mając na uwadze, że celem Instrumentu jest zwiększenie dostępu do mikrofinansów dla mikroprzedsiębiorstw i przedsiębiorstw społecznych;

C.  mając na uwadze, że celem Instrumentu jest poprawa możliwości pośredników w celu zwiększenia liczby możliwych operacji, aby tworzyć miejsca pracy, rozwoju i włączenia społecznego w społecznościach lokalnych;

D.  mając na uwadze, że sytuacja finansowa kobiet-kredytobiorców wydaje się gorsza niż mężczyzn, a odsetek kobiet bezrobotnych lub zagrożonych ubóstwem jest wyższy niż w przypadku mężczyzn(7); mając na uwadze, że proporcja między przedsiębiorcami-kobietami i przedsiębiorcami-mężczyznami korzystającymi z Instrumentu wynosi jedynie 36:64 i jest niewystarczająca w kontekście równowagi płci;

E.  mając na uwadze, że marginalizacja i dyskryminacja z wielu przyczyn jednocześnie, które dotykają pewne grupy kobiet, dodatkowo pogarszają ich niekorzystną sytuację ekonomiczną i problemy z dostępem do finansowania; mając na uwadze, że włączenie społeczne kobiet dotkniętych wykluczeniem należy traktować priorytetowo;

F.  mając na uwadze, że coraz więcej kobiet aktywnych na rynku pracy jest także głównymi żywicielami rodziny; mając na uwadze, że odsetek rodziców samotnie wychowujących dzieci jest znacznie wyższy w przypadku kobiet; mając na uwadze, że mikrofinanse powinny przynosić korzyści coraz większej liczbie kobiet;

G.  mając na uwadze, że gospodarka społeczna obejmuje spółdzielnie, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, stowarzyszenia nienastawione na zysk, fundacje i przedsiębiorstwa społeczne przyczyniające się w Unii do tworzenia miejsc pracy, spójności społecznej, rozwoju regionalnego i rozwoju obszarów wiejskich, ochrony środowiska, ochrony konsumentów, rozwoju rolnictwa, rozwoju państw trzecich i polityki zabezpieczenia społecznego;

H.  mając na uwadze, że w wyniku kryzysu gospodarczego i finansowego podniósł się poziom ubóstwa i wykluczenia społecznego, a także stopa długoterminowego bezrobocia i bezrobocia wśród młodych oraz nasiliły się nierówności społeczne;

I.  mając na uwadze, że Instrument poprawia warunki uzyskiwania pożyczek oraz zwiększa dostępność finansowania dla osób normalnie niespełniających wymagań; mając na uwadze, że pośrednicy mikrofinansowi odnieśli korzyści z Instrumentu w 22 państwach członkowskich; mając na uwadze, że ogólny cel Instrumentu polega na wypłacie 46 000 mikrokredytów do 2020 r., stanowiących szacunkowo kwotę 500 mln EUR;

J.  mając na uwadze, że stopa spłaty przez kredytobiorców jest szacowana na 95 %; mając na uwadze, że Instrument pomógł różnym osobom w wejściu lub powrocie na rynek pracy lub rozpoczęciu własnej działalności gospodarczej oraz osobom samozatrudnionym w prowadzeniu lub rozwijaniu ich mikroprzedsiębiorstw pod względem utrzymywania miejsc pracy, tworzenia nowych miejsc pracy i generowania obrotów; mając na uwadze, że Instrument był wykorzystywany w odległych obszarach europejskich oraz pomagał w uruchamianiu działalności gospodarczej;

K.  mając na uwadze, że ocena dotarcia do mniejszości pozostaje trudna, gdyż większość pośredników mikrofinansowych nie jest specjalnie zainteresowana skuteczniejszym docieraniem do mniejszości; mając na uwadze, że osoby zaciągające mikrokredyty niekoniecznie postrzegają siebie jako marginalizowaną grupę lub obawiają się dyskryminacji w razie ujawnienia ich pochodzenia etnicznego;

L.  mając na uwadze, że 60 % osób, których dotyczą dostępne dane, było albo bezrobotnych, albo nieaktywnych zawodowo w chwili złożenia wniosku o mikrokredyt; 84 % odbiorców znajdowało się w grupie wiekowej 25–54 lata, a 36 % zarejestrowanych przedsiębiorców, którzy uzyskali wsparcie w postaci pożyczki, stanowiły kobiety;

M.  mając na uwadze, że Instrument należy ocenić pod względem jakościowym, a nie tylko ilościowym; mając na uwadze, że chociaż analiza Instrumentu pod kątem wydajności ekonomicznej jest prostsza, należy ocenić również jego skuteczność w zapewnianiu włączenia społecznego, a także jakość i pośrednie oddziaływanie stworzonych miejsc pracy;

N.  mając na uwadze, że docelowa proporcja 40:60 między przedsiębiorcami-kobietami i przedsiębiorcami-mężczyznami została prawie osiągnięta i jest znacznie wyższa niż średnia unijna;

O.  mając na uwadze, że usługi w zakresie rozwoju biznesu, takie jak usługi szkoleniowe i doradcze, są kluczowe dla sukcesu oraz rentowności mikroprzedsiębiorstwa;

P.  mając na uwadze, że brak finansowania przedsiębiorstw w gospodarce społecznej został określony jako wada Instrumentu;

Q.  mając na uwadze, że istnieją wskazania, że mikrofinanse mogą być jednym z elementów pomagających osobom prowadzącym działalność w przejściu z szarej strefy do uzyskania statusu zarejestrowanego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą;

R.  mając na uwadze, że publiczne ujawnianie większej liczby informacji dotyczących udzielania mikropożyczek przez pośredników mikrofinansowych to najlepszy sposób na promocję lepszego wykorzystania finansowania publicznego; mając na uwadze, że publiczne ujawnianie większej liczby danych umożliwia porównywanie wyników poszczególnych pośredników mikrofinansowych;

S.  mając na uwadze, że istnieje potencjał do synergii między Instrumentem a Europejskim Funduszem Społecznym (EFS), Europejskim Funduszem na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) oraz innymi funduszami unijnymi, co pozwali uniknąć niepożądanego pokrywania się ich zakresów:

T.  mając na uwadze, że art. 6 rozporządzenia finansowego stanowi, iż „budżet uchwala się i wykonuje zgodnie z zasadami jedności, rzetelności budżetowej, jednoroczności, równowagi, jednostki rozliczeniowej, uniwersalności, specyfikacji, zasadą należytego zarządzania finansami, która wymaga skutecznej i wydajnej kontroli wewnętrznej, oraz zasadą przejrzystości”;

U.  mając na uwadze, że Instrument korzysta z finansowania UE i wkładu finansowego Europejskiego Banku Inwestycyjnego, a środkami z obu tych źródeł zarządza Europejski Fundusz Inwestycyjny (EFI); przewiduje on także dodatkowe finansowanie od inwestorów prywatnych;

V.  mając na uwadze, że Instrument ten jest jeszcze mało znany potencjalnym beneficjentom;

Zwiększanie dostępu do mikrofinansów

1.  podkreśla znaczenie w czasach kryzysu finansowego instrumentu finansowego, takiego jak instrument mikrofinansowy, jeśli chodzi o tworzenie nowych przedsiębiorstw, promowanie zatrudnienia i zapewnienie dostępu do finansowania dla bezrobotnych oraz mikroprzedsiębiorstw, przy jednoczesnym ograniczaniu ryzyka dla pośredników mikrofinansowych;

2.  odnotowuje, że wpływ na tworzenie miejsc pracy był mniejszy, niż początkowo zakładano, chociaż gdyby nie mikrokredyty, wielu beneficjentów byłoby całkowicie wykluczonych z rynku kredytowego; jest zdania, że mniejszy od oczekiwanego wpływ na tworzenie miejsc pracy można po części wytłumaczyć tym, że wprowadzenie Instrumentu zbiegło się w czasie z głębokim kryzysem gospodarczym, który odbił się zarówno na rynku kredytowym, jak i na wskaźnikach zatrudnienia; zauważa jednak, że Instrument w znaczący sposób przyczynił się do utrzymania miejsc pracy; bierze pod uwagę, że kwestia ta zostanie uwzględniona w nowym, bardziej elastycznym instrumencie EaSI;

3.  ubolewa nad znaczną liczbą odrzuconych wniosków o mikrofinansowanie (niemal 2 000 wniosków odrzucono, między innymi przez nadmierne zadłużenie osób lub przedsiębiorstw) oraz nad wciąż znacznymi brakami na rynku mikrofinansów mimo wzrostu liczby osób korzystających z mikropożyczek; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie bardziej szczegółowej analizy przyczyn tych odmów oraz o przeanalizowanie możliwych rozwiązań tego problemu;

4.  podkreśla znaczenie Instrumentu, w szczególności w dobie kryzysu, jako narzędzia umożliwiającego dostęp do finansowania osobom bezrobotnym i znajdującym się w niekorzystnej sytuacji; podkreśla, że w szczególności w czasie obecnego kryzysu migracyjnego i azylowego mikrofinansowanie może stanowić podstawowe wsparcie dla uchodźców i migrantów, którzy wchodzą na rynek pracy UE;

5.  apeluje do państw członkowskich o ustanowienie punktów kontaktowych w celu szerzenia wiedzy na temat Instrumentu wśród potencjalnych beneficjentów i ogółu obywateli;

6.  apeluje do Komisji i państw członkowskich o korzystanie z dotychczasowych doświadczeń w celu informowania o istnieniu Instrumentu, płynących z niego korzyściach i sposobach dostępu do niego, w szczególności w oddalonych regionach i w społecznościach, zwłaszcza mniejszościowych, lub w organizacjach działających na rzecz osób niepełnosprawnych;

7.  zauważa, że w 2013 r. działania finansowane w ramach Instrumentu obejmowały pożyczki i gwarancje dla osób starszych; zauważa ponadto, że niektórzy pośrednicy mikrofinansowi otrzymują zarówno pożyczkę, jak i gwarancję, jednak te dwa instrumenty zawsze obejmują różne portfele;

8.  apeluje o uwzględnienie w Instrumencie wartości dodanej projektów realizowanych w regionach, w których występują poważne i trwałe niekorzystne warunki przyrodnicze lub demograficzne, np. w regionach o niskiej gęstości zaludnienia lub dotkniętych procesami wyludniania, ponieważ przez to przyczyni się to nie tylko do tworzenia miejsc pracy, lecz także pomoże utrzymać populację danych miejsc;

9.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja i EFI przekształciły oś mikrofinansów i przedsiębiorczości społecznej programu EaSI w działania operacyjne, by zapewnić dostęp do pieniędzy dla beneficjentów; oczekuje, że program EaSI skutecznie zniweluje wady Instrumentu;

10.  wzywa Komisję do oceny adekwatności aktualnej definicji mikrokredytu pod kątem zapewnienia, by przyszłe instrumenty finansowe spełniały potrzeby rynku oraz beneficjentów i celów określonych w art. 2 decyzji;

11.  zachęca państwa członkowskie i Komisję do gromadzenia i oceny danych na temat cech charakterystycznych mikroprzedsiębiorstw, ich potrzeb i współczynników przetrwania, oraz do wprowadzenia, w razie potrzeby, dostosowań do rozporządzenie EaSI w czasie przeglądu śródokresowego; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że saldo i środki powracające Instrumentu będą przekazane do budżetu osi mikrofinansów i przedsiębiorczości społecznej programu EaSI, co zwiększy liczbę gwarancji i finansowanych instrumentów oferowanych mikrokredytobiorcom;

12.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkie spośród siedmiu zbadanych dotychczas instrumentów finansowych wchodzących w skład Instrumentu przyciągnęły dodatkowe finansowanie prywatne; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że według sprawozdania Trybunału Obrachunkowego w odniesieniu do gwarancji docelowe wartości wskaźników dźwigni zostały w pełni uzyskane tylko w jednym z siedmiu przypadków, a w dwóch przypadkach nie zostały osiągnięte;

13.  z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie elastyczności nowego programu w ramach EaSI jako odpowiedź na zmieniające się potrzeby, jeśli chodzi o ponowny podział funduszy między poszczególne osie programu; apeluje do Komisji, aby unikała podwójnego finansowania, tworząc czytelne i przejrzyste synergie między programem EaSI a innymi unijnymi programami i inicjatywami;

14.  wzywa Komisję do zapewnienia większej reklamy i szerszej informacji na temat Instrumentu oraz sposobów dostępu do niego;

15.  apeluje do Komisji o rozszerzenie zasięgu geograficznego Instrumentu, tak aby był on dostępny we wszystkich państwach członkowskich; podkreśla potrzebę poszerzenia zakresu branż objętych Instrumentem poza rolnictwo i handel;

Docieranie do grup docelowych i sprawozdawczość dotycząca skutków społecznych

16.  ubolewa nad faktem, że ze względu na brak dobrze zdefiniowanej sprawozdawczości społecznej skutki społeczne Instrumentu nie zostały zbadane dokładniej pod kątem tworzenia miejsc pracy, zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw i docierania do grup mniejszościowych; wzywa zatem Komisję, by stosowała normy dotyczące pomiarów wyników społecznych w sposób empiryczny, aby zagwarantować jak najwyższe skutki społeczne, również w odniesieniu do celów „Europa 2020” oraz by oceniła, czy definicja grup docelowych, w tym osób niepełnosprawnych, powinna być doprecyzowana;

17.  zauważa, że Instrument zaczął działać jako projekt pilotażowy; zauważa ponadto, że wskazano słabe strony Instrumentu, jeśli chodzi o docieranie do grup społecznych podatnych na zagrożenia, takich jak migranci i osoby niepełnosprawne; niemniej zakłada, że wyciągnięte wnioski zostały uwzględnione, a niektóre z uchybień wyeliminowano już w instrumencie EaSI; z zadowoleniem przyjmuje opracowanie strategicznej oceny celów zgodnie z założeniami strategii „Europa 2020”;

18.  wzywa EFI do współpracy z pośrednikami mikrofinansowymi, nakładając na nich wymóg stosowania europejskiego kodeksu dobrych praktyk w zakresie udzielania mikrokredytów oraz preferowania tych pośredników mikrofinansowych, którzy wykazali zdolność i chęć współpracy z organizacjami zapewniającymi beneficjentom końcowym dalsze wsparcie; wzywa również EFI do egzekwowania postanowień umów z pośrednikami mikrofinansowymi, zmuszających ich do ścisłej współpracy z organizacjami reprezentującymi narazone grupy w celu bardziej efektywnego docierania do grup docelowych;

19.  wzywa Komisję do poprawy metod oceny rentowności przedsiębiorstw i wpływu wywieranego przez nie w społeczności po spłacie mikrokredytu;

20.  wzywa Komisję oraz EFI do poprawy sprawozdawczości dotyczącej beneficjentów i pośredników mikrofinansowych, uznając, że należy zachować właściwe proporcje, by nie obciążyć zanadto pośredników mikrofinansowych; podkreśla, że informacje wymagane do opracowania odpowiedniego sprawozdania są podawane zarówno przez pośredników mikrofinansowych, jak i mikrokredytobiorców w celu uzyskania kredytu;

21.  wyraża ubolewanie, że informacje na temat wykorzystania kredytów i zabezpieczeń związanych z Instrumentem są fragmentaryczne i niepełne oraz że brakuje szczegółowych informacji na temat statusu zatrudnienia odbiorców końcowych, mimo że zdaniem Trybunału Obrachunkowego sprawozdawczość jest zgodna z wymogami decyzji;

22.  apeluje do EFI o zapewnienie, aby pośrednicy mikrofinansowi podawali do publicznej wiadomości informacje o liczbie i kwocie udzielanych mikropożyczek oraz informacje dotyczące rodzaju beneficjentów końcowych;

23.  wzywa Komisję, by dążyła do zachowania równowagi między mężczyznami i kobietami w dostępie do mikrofinansów oraz do przewidywania w przyszłości równych proporcji docelowych między mężczyznami i kobietami przedsiębiorcami; apeluje do Komisji i państw członkowskich o zachęcanie pośredników mikrofinansowych do wdrażania szczegółowych strategii dotarcia do kobiet i wspierania wśród nich przedsiębiorczości, w tym przez współpracę z odpowiednimi stowarzyszeniami i organizacjami działającymi w tym obszarze;

24.  apeluje do Komisji i państw członkowskich o dalsze propagowanie możliwości finansowania w ramach tego Instrumentu i upowszechnianie informacji na ten temat, w tym przez kampanie informacyjne, wymianę najlepszych praktyk między kobietami-przedsiębiorcami, warsztaty i szkolenia skierowane w szczególności do kobiet w celu osiągnięcia lepszej równowagi płci, jeśli chodzi o dostęp do mikrofinansowania;

25.  apeluje do Komisji o uwzględnienie korzyści płynących z mikrofinansowania dla kobiet, w tym tworzenia trwałych miejsc pracy; apeluje do Komisji o ułatwienie wymiany poglądów i dzielenia się dobrymi praktykami między kobietami-przedsiębiorcami;

26.  uznaje znaczenie docelowej proporcji między przedsiębiorcami-kobietami i przedsiębiorcami-mężczyznami; jest jednak przekonany, że powodzenia Instrumentu nie należy mierzyć wyłącznie na podstawie ogólnych celów, lecz także na podstawie zdolności Instrumentu do umożliwiania mikroprzedsiębiorcom i niewielkim MŚP uruchamiania projektów oraz wnoszenia wkładu we wzrost gospodarczy i spójność społeczną;

27.  apeluje do Komisji, aby skoncentrowała swoje działania na poprawie dostępu do mikrofinansowania dla klientów potencjalnie dotkniętych wykluczeniem, takich jak migranci, uchodźcy, osoby długotrwale bezrobotne, młode, o niskich dochodach, niewykwalifikowani robotnicy i osoby niepełnosprawne, które obecnie nie korzystają w wystarczającym stopniu z Instrumentu;

28.  zwraca się do Komisji, by spojrzała na uchodźców i osoby ubiegające się o azyl jak na grupę docelową;

29.  zwraca się do Komisji, aby zwielokrotniła inicjatywy i fundusze na udzielanie mikrokredytów innowacyjnym przedsiębiorstwom typu start-up prowadzonym przez młodych ludzi, w celu wspierania przedsiębiorczości młodych ludzi oraz wysokiej innowacyjności technologicznej, naukowej i społecznej w czasach kryzysu gospodarczego i trudności w dostępie do kredytu; ponadto podkreśla, że państwa członkowskie powinny zmierzać do ograniczenia obciążeń biurokratycznych nakładanych na przedsiębiorców ubiegających się o dostęp do środków udostępnianych im przez Unię;

Wspieranie gospodarki społecznej

30.  żałuje, że w ramach Instrumentu nie sfinansowano istotnej liczby przedsiębiorstw społecznych; w związku z tym przyjmuje z zadowoleniem fakt, że określona wartość procentowa budżetu EaSI jest przeznaczona na finansowanie przedsiębiorstw społecznych;

31.  zachęca Komisję do dokładnego monitorowania tej nowej funkcji i do zachęcania państw członkowskich do wymiany informacji, wiedzy i najlepszych praktyk w tym zakresie, zapewniając odpowiednią sprawozdawczość ze strony pośredników mikrofinansowych oraz motywując ich do zachęcania potencjalnych klientów do projektów o znacznych skutkach społecznych;

32.  zachęca Komisję do oceny oraz w razie potrzeby przeglądu maksymalnej kwoty określonej dla kredytów udzielanych przedsiębiorstwom społecznym w ramach programu EaSI w celu zapewnienia im niezbędnych i dostatecznych środków umożliwiających korzystny rozwój i służących realizacji potrzeb rynku;

33.  podkreśla znaczenie włączenia perspektywy płci do programów finansowania; uważa, że ocena wpływu w aspekcie płci oraz sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci są użyteczne w kategoriach oceny i lepszego wpływu priorytetów w zakresie finansowania na kobiety, poprawy w zakresie przydziału zasobów finansowych oraz warunków programów finansowania; podkreśla potrzebę systematycznego gromadzenia i regularnego analizowania danych w rozbiciu na płeć;

Usługi doradcze i szkoleniowe oraz komplementarność względem innych instrumentów

34.  przyjmuje z zadowoleniem możliwość finansowania budowania potencjału pośredników mikrofinansowych w ramach EaSI oraz pomocy technicznej dla pośredników mikrofinansowych w celu poprawy ich profesjonalizacji, świadczenia usług oraz gromadzenia i przetwarzania danych, by umożliwić lepsze informacje zwrotne na temat Instrumentu;

35.  zachęca Komisję do powiązania Instrumentu z podstawowymi szkoleniami z przedsiębiorczości, aby zapewnić efektywność gospodarczą i osiągnięcie celu, któremu służą pożyczki;

36.  ubolewa nad tym, że usługi w zakresie rozwoju biznesowego, w tym usługi doradcze i szkoleniowe, nie mogą być finansowane bezpośrednio w ramach programu EaSI i wzywa Komisję do zbadania możliwości finansowania w przyszłości przez odpowiednie nowe instrumenty w partnerstwie z funduszami krajowymi lub unijnymi;

37.  zauważa, że EFS powinien zapewniać kluczowe środki finansowe na tworzenie przedsiębiorstw, opłacalne mikrofinansowanie i przedsiębiorczość społeczną, w połączeniu z programami szkoleń i pomocy mentorskiej; ubolewa, że narzędzia te nie są bezpośrednio finansowane z programu EaSI;

38.  zaleca, aby Komisja i państwa członkowskie podjęły strategiczną współpracę z organizacjami i instytucjami lokalnymi i regionalnymi, dotyczącą programu EaSI, EFS oraz innych ewentualnych programów krajowych, wspierając ich współpracę z pośrednikami mikrofinansowymi i odbiorcami końcowymi, w celu zwiększenia pomocy udzielanej mikrokredytobiorcom pod względem szkoleń, doradztwa i ogólnego wsparcia pod kątem większej rentowności biznesu;

39.  z zadowoleniem przyjmuje możliwość przeznaczenia funduszy EFS na oś mikrofinansowania i przedsiębiorczości społecznej programu EaSI oraz zachęca Komisję oraz EFI do lepszego informowania pośredników mikrofinansowych o tej możliwości wynikającej z art. 38 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów(8);

40.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia dostępności programu EFIS na potrzeby finansowania mikroprzedsiębiorstw;

Pośrednicy mikrofinansowi

41.  zachęca Komisję, aby koordynowała wsparcie EFS i EaSI w celu poprawy komplementarności tych dwóch programów w odniesieniu do instrumentów mikrofinansowych, koncentrując się m.in. na współpracy między pośrednikami mikrofinansowymi a ośrodkami wspierania biznesu współfinansowanymi przez EFS;

42.  z zadowoleniem przyjmuje proces selekcji pośredników w udzielaniu mikrokredytów, zgodny z zasadami i procedurami EFI, oraz przypomina o wniosku Parlamentu, aby pośrednicy ci przestrzegali zasad odpowiedzialnego pożyczania i unikania nadmiernego zadłużenia osób i przedsiębiorstw;

43.  zaleca, aby została uproszczona procedura dostępu do Instrumentu oraz aby zawieranie umów między pośrednikami mikrofinansowymi a EFI było bardziej elastyczne i zrozumiałe, by pozwolić mniejszym pośrednikom mikrofinansowym na pełne i szybkie wykorzystanie instrumentów finansowania i instrumentów EFI;

44.  ubolewa, że znaczna liczba wniosków o skorzystanie z Instrumentu była niekompletna i nie mogła być zatwierdzona przez EFI; zwraca się do Komisji o analizę przyczyn tego niepowodzenia (np. brak informacji lub dostępności, nadmierne obciążenia biurokratyczne wymagające uproszczenia); apeluje do Komisji o podjęcie szybkich działań w celu rozwiązania tego problemu;

45.  wzywa Komisję do większego wyeksponowania Instrumentu, informowania o tym, jak można uzyskać do niego dostęp, a także uproszczenia procedur oraz uelastycznienia i zapewniania większej zrozumiałości umów między pośrednikami mikrofinansowania i EFI, co umożliwi mniejszym pośrednikom szybszy dostęp do rynku;

46.  wzywa Komisję i EFI do oceny, w jaki sposób docierać z informacjami o korzyściach Instrumentu do szerszego grona odbiorców, poza istniejącymi wymogami nakładanymi na pośredników mikrofinansowych;

47.  zachęca Komisję do zacieśnienia współpracy między pośrednikami mikrofinansowymi a organizacjami zaangażowanymi w reprezentowanie interesów beneficjentów, wykraczającej poza promowanie produktów lub znajdowanie nowych klientów;

48.  wzywa państwa członkowskie do rozwoju sektora mikrofinansów, aby umożliwić jego rozwój niezbędny do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020”, oraz do wykorzystywania Instrumentu poprzez badanie możliwości wchodzenia na rynek mikrokredytowy pośredników niebędących bankami bez zależności od partnerującego banku;

49.  zachęca Komisję do wzmocnienia dialogu z podmiotami w sektorze mikrofinansów (pośrednicy mikrofinansowi, banki, instytucje niebędące bankami, sieci takie jak Europejska Sieć Mikrofinansowania) oraz z zainteresowanymi stronami nieobjętymi obecnie programem dotyczącym dostępności, wykorzystania i projektowania produktów oferowanych w ramach programów finansowanych przez Unię;

50.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do ułatwiania wymiany najlepszych praktyk między pośrednikami mikrofinansowymi z różnych państw członkowskich;

51.  wzywa Komisję i EFI do zagwarantowania, że oś mikrofinansowania i przedsiębiorczości społecznej programu EaSI w większym stopniu będzie wspierała upowszechnianie i przyjmowanie europejskiego kodeksu dobrych praktyk w zakresie udzielania mikrokredytów w umowach z pośrednikami mikrofinansowymi;

52.  uważa, że sprawozdanie Komisji w sprawie wdrożenia europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress – 2013 jest bardzo ogólne i brakuje w nim szczegółowych informacji dotyczących wdrożenia;

53.  zachęca Komisję do zapewnienia, by Instrument i program EaSI w dalszym ciągu przyczyniały się do tworzenia unijnej wartości dodanej i do eksponowania działań UE.

o
o   o

54.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) http://ec.europa.eu/social/main.jsp?catId=738&langId=fr&pubId=7760 (2) http://bookshop.europa.eu/fr/study-on-imperfections-in-the-area-of-microfinance-and-options-how-to-address-them-through-an-eu-financial-instrument-pbKE0214424/?CatalogCategoryID=ZjsKABstHnIAAAEjH5EY4e5L (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 238. (4) Dz.U. L 87 z 7.4.2010, s. 1. (5) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 85. (6) http://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/IDAN/2015/547555/EPRS_IDA(2015)547555_EN.pdf (7) Ocena okresowa europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress (8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie nowej wspólnej polityki rybołówstwa: struktura środków technicznych i planów wieloletnich (2015/2092(INI))

P8_TA(2015)0447 A8-0328/2015

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 43,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, w szczególności jego art. 7 ust. 2, art. 9 i 10,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A8-0328/2015),

A.  mając na uwadze fakt, że zrównoważony charakter zasobów rybnych to warunek niezbędny dla przyszłości przemysłu rybnego;

B.  mając na uwadze, że od 2009 r. nie odnotowano istotnych postępów w odniesieniu do wniosków ustawodawczych dotyczących środków technicznych i planów wieloletnich, po części z powodu napięć między instytucjami europejskimi dotyczących przyznanych im w art. 43 TFUE uprawnień decyzyjnych w odniesieniu do wniosków Komisji w sprawie planów wieloletnich, a po części ze względu na trudności wynikające z dostosowania ustawodawstwa dotyczącego środków technicznych do Traktatu z Lizbony;

C.  mając na uwadze, że do celów wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) (rozporządzenie (UE) nr 1380/2013) należy odtworzenie i utrzymanie populacji poławianych gatunków powyżej poziomów pozwalających zapewnić maksymalny podtrzymywalny połów (MSY) przy zastosowaniu podejścia opartego na ekosystemie i selektywności; mając na uwadze, że środki techniczne i plany wieloletnie należą do głównych narzędzi służących osiągnięciu tych celów;

D.  mając na uwadze, że do głównych zmian wprowadzonych dzięki reformie WPRyb z 2013 r. należy również obowiązek wyładunku i regionalizacja;

E.  mając na uwadze złożoność i różnorodność środków technicznych oraz fakt, że wprowadzane są one w wielu różnych rozporządzeniach, co utrudnia rybakom ich wdrażanie i może budzić ich nieufność;

F.  mając na uwadze, że zasada regionalizacji obejmuje konsultację z komitetami doradczymi w celu przybliżenia zainteresowanym podmiotom procesu decyzyjnego i lepszej oceny potencjalnego społeczno-ekonomicznego wpływu podejmowanych decyzji;

G.  mając na uwadze, że złożoność środków technicznych i trudności w ich wdrażaniu oraz brak namacalnych wyników WPRyb i odpowiednich zachęt przyczyniły się do braku zaufania wśród rybaków;

H.  mając na uwadze, że przegląd środków technicznych zgodnie z najlepszymi dostępnymi opiniami naukowymi i podejściem opartym na ekosystemie powinien służyć lepszemu zrównoważeniu środowiskowemu zasobów rybnych i morskich z zachowaniem spójności z opłacalnością społeczno-ekonomiczną tego sektora;

I.  mając na uwadze, że osiągniecie celów nowej WPRyb wymaga m.in. większej selektywności narzędzi i praktyk połowowych;

J.  mając na uwadze, że prawodawstwo często utrudnia wdrażanie bieżących innowacji zwiększających selektywność narzędzi połowowych;

K.  mając na uwadze, że obowiązek wyładunku pociąga za sobą istotną zmianę podejścia do zarządzania rybołówstwem, zwłaszcza w przypadku połowów dennych, a przez to do środków technicznych w kluczowych obszarach, takich jak skład połowów i rozmiar oczek;

L.  mając na uwadze, że należy szczególnie podkreślić znaczenie tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego dla zrównoważonego rozwoju społeczności nadmorskich, zwłaszcza jeśli chodzi o rolę kobiet i dzieci; mając na uwadze, że w WPRyb przywołano kwestię zróżnicowanego traktowania tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego w Europie;

M.  mając na uwadze konieczność ogólnego zdefiniowania tradycyjnego łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego z uwzględnieniem jego roli w procesie przywracania właściwego stanu naszych mórz oraz zachowania tradycyjnych i środowiskowo zrównoważonych praktyk i zawodów;

N.  mając na uwadze, że zapewnienia osiągnięcia celów WPRyb w UE wymaga określenia podstawowych wspólnych zasad dla wszystkich basenów morskich w rozporządzeniu ramowym przyjętym w ramach zwykłej procedury ustawodawczej zgodnie z Traktatem z Lizbony, by zapewnić operatorom równe warunki działania oraz ułatwić realizację i kontrolę środków technicznych;

O.  mając na uwadze, że zwykła procedura ustawodawcza nie jest zawsze konieczna w przypadku środków o zasięgu regionalnym, podlegających częstym zmianom lub bazujących na normach i celach przyjętych przez współprawodawców, należy jednak utrzymać ją w przypadku wspólnych norm dla wszystkich basenów morskich oraz w przypadku środków zapisanych w rozporządzeniach szczególnych lub niemających podlegać zmianom w przewidywalnej przyszłości;

P.  mając na uwadze, że regionalizacja musi zapewniać dostosowanie norm środków technicznych szczególnych wymogów każdego łowiska i basenu dzięki elastyczności i ułatwieniu szybkiego reagowania na wszelkie nagłe sytuacje; mając na uwadze, że regionalizacja musi oznaczać uproszczenie środków technicznych oraz ułatwiać ich zrozumienie, wdrażanie i egzekwowanie; mając na uwadze, że przyjmowanie regionalnych środków technicznych powinno być zgodne z modelem uzgodnionym przez współprawodawców w ramach zreformowanej WPRyb;

Q.  mając na uwadze, że regionalizacja może przyczynić się do uproszczenia i lepszego zrozumienia norm, co zostałoby bardzo dobrze przyjęte przez sektor rybołówstwa i inne zainteresowane strony, zwłaszcza te, które są zaangażowane w proces przyjmowania norm;

R.  mając na uwadze, że regionalizacja nie powinna prowadzić do renacjonalizacji polityki, ponieważ byłoby to sprzeczne z WPRyb, należącą do wyłącznych kompetencji UE ze względu na współdzielony charakter zasobów;

S.  mając na uwadze, że przyjmowanie regionalnych środków technicznych powinno być zgodne z modelem uzgodnionym przez współprawodawców w nowej WPRyb, co oznacza przyjmowanie przez Komisję aktów delegowanych na podstawie wspólnych zaleceń zainteresowanych państw członkowskich, zgodnie z normami i celami określonymi przez współprawodawców, lub – jeżeli zainteresowane państwa członkowskie nie przedłożą wspólnych zaleceń w wyznaczonym czasie – z własnej inicjatywy Komisji; mając jednak na uwadze, że zgodnie z Traktatem Parlament zachowuje prawo do sprzeciwu wobec każdego aktu delegowanego;

T.  mając na uwadze, że przegląd ram środków technicznych powinien być okazją do dalszej refleksji nad regionalizacją i do rozważenia alternatyw wobec aktów delegowanych;

U.  mając na uwadze kontrowersyjny charakter niektórych wniosków w sprawie rozporządzeń szczegółowych zawierających środki techniczne (w sprawie zakazu połowów z użyciem pławnic, przypadkowych odłowów waleni na łowiskach, połowów stad głębinowych); mając na uwadze, że niektóre wnioski, np. w sprawie połowów stad głębinowych na północno-wschodnim Atlantyku, są zablokowane od ponad trzech lat; mając na uwadze, że rozmowy dotyczące połowów z użyciem pławnic także utknęły w martwym punkcie; mając na uwadze, że niektóre rozporządzenia szczegółowe w sprawie środków technicznych zostały odrzucone przez regionalne organizacje ds. rybołówstwa;

V.  mając na uwadze, że środki techniczne powinny uwzględniać zjawisko nielegalnych połowów, którym często towarzyszy nielegalne wykorzystanie narzędzi połowowych, oraz że należy w tych środkach zaproponować skuteczne rozwiązanie problemu połowów NNN;

W.  mając na uwadze, że środki techniczne obowiązujące w każdym basenie połowowym UE nie zawsze są dostosowane do potrzeb innowacyjnych metod połowowych i do poszczególnych łowisk lokalnych; mając w związku z tym na uwadze, że rybacy potrzebują zestawu regionalnych środków technicznych odpowiadających zróżnicowanym warunkom poszczególnych basenów morskich; mając na uwadze kluczowe znaczenie zrównoważonego zarządzania zasobami rybnymi oraz konieczność uproszczenia i możliwości dostosowywania prawodawstwa do realiów panujących w terenie; mając na uwadze, że należy również uwzględnić fakt, że baseny połowowe dzielimy z państwami trzecimi, w których obowiązują inne zasady ochrony zasobów niż w Europie;

X.  mając na uwadze, że na wodach europejskich, a zwłaszcza w basenie Morza Śródziemnego, państwa członkowskie powinny koniecznie zapewnić niezbędne środki i współpracować w celu wskazywania osób odpowiedzialnych za połowy NNN, zapewniając tym samym nakładanie przewidzianych kar i zaostrzenie kontroli na morzu i na lądzie;

Y.  mając na uwadze, że nie wszystkie plany wieloletnie przyjmowane w latach 2002–2009 okazały się równie skuteczne; mając na uwadze, że nowe plany wieloletnie będą przyjmowane zgodnie z nowymi zasadami WPRyb;

Z.  mając na uwadze, że starania o osiągnięcie zrównoważoności muszą obejmować negocjacje z państwami trzecimi;

AA.  mając na uwadze, że w reformie WPRyb wprowadzono wymogi dotyczące wyładunku oraz przewidziano elastyczność, wyjątki i wsparcie finansowe z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR);

AB.  mając na uwadze, że mogą wystąpić trudności w stosowaniu zakazu odrzutów w łowiskach mieszanych, w których występują gatunki dławiące;

AC.  mając na uwadze, że po wejściu w życie Traktatu z Lizbony Parlament został współprawodawcą w dziedzinie rybołówstwa, z wyłączeniem całkowitego dopuszczalnego połowu i kwot;

AD.  mając na uwadze, że od 2009 r. nie przyjęto żadnego planu wieloletniego, ponieważ dotyczące ich wnioski zostały zablokowane w Radzie;

AE.  mając na uwadze, że w międzyinstytucjonalnej grupie roboczej ds. planów wieloletnich współprawodawcy uznali znaczenie współpracy na rzecz znalezienia pragmatycznych rozwiązań służących przyjęciu planów wieloletnich pomimo różnic w interpretacji ram prawnych;

AF.  mając na uwadze, że plany wieloletnie powinny dostarczać solidnych i trwałych ram zarządzania łowiskami w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne ustalenia naukowe i socjoekonomiczne oraz powinny być na tyle elastyczne, by dostosowywać się do zmian stanu zasobów i corocznych decyzji o uprawnieniach do połowów;

AG.  mając na uwadze, że za wspólne elementy przyszłych planów wieloletnich uznano limit maksymalnego podtrzymywalnego połowu i termin jego osiągnięcia, ostrożnościowy mechanizm uruchamiania środków zabezpieczających, minimalny cel dotyczący biomasy, mechanizm dostosowywania się do nieoczekiwanych zmian w najlepszych dostępnych opiniach naukowych oraz klauzulę przeglądową;

AH.  mając na uwadze, że plany wieloletnie powinny określać ogólny cel, możliwy do osiągnięcia z administracyjnego i naukowego punktu widzenia; mając na uwadze, że powinny one obejmować długotrwałe i stabilne połowy zgodnie z najlepszymi dostępnymi opiniami naukowymi, co należy odzwierciedlić w corocznych decyzjach Rady w sprawie uprawnień do połowów; mając na uwadze, że te coroczne decyzje nie powinny wykraczać poza ściśle pojmowane pojęcie przyznawania uprawnień do połowów;

AI.  mając na uwadze, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawach C-103/12 Parlament przeciwko Radzie i C-165/12 Komisja przeciwko Radzie, dotyczący przyznania uprawnień do połowów na wodach UE w wyłącznej strefie ekonomicznej u wybrzeży Gujany Francuskiej statkom rybackim pływającym pod banderą Boliwariańskiej Republiki Wenezueli stanowi precedens, gdyż objaśnia treść i granice zastosowania dwóch różnych podstaw prawnych zawartych w art. 43 TFUE; mając na uwadze, że art. 43 ust. 3 może być podstawą prawną wyłącznie w odniesieniu do przyznawania uprawnień do połowów w rozporządzeniach dotyczących całkowitego dopuszczalnego połowu i kwot;

AJ.  mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości w dniu 1 grudnia 2015 r. wydał wyrok w połączonych sprawach C-124/13 i C-125/13 – Parlament i Komisja przeciwko Radzie– dotyczący rozporządzenia Rady (UE) nr 1243/2012 zmieniającego długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza, w której to sprawie Trybunał potwierdził stanowisko Parlamentu Europejskiego, zgodnie z którym ze względu na cel i treść tego rozporządzenia należało je przyjąć na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE, z wykorzystaniem zwykłej procedury ustawodawczej, w której Parlament odgrywałby rolę współprawodawcy; ponieważ rozporządzenie to obejmuje decyzje polityczne mające wpływ na plan wieloletni i które od chwili obecnej są niezbędne do osiągnięcia celów WPRyb;

AK.  mając na uwadze, że wobec braku planów wieloletnich minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony będzie można zmieniać w planach odrzutów przyjętych na mocy aktów delegowanych przez Komisję na podstawie zaleceń zainteresowanych państw członkowskich lub – jeżeli zainteresowane państwa członkowskie nie przedstawią wspólnych zaleceń w wyznaczonym czasie – z własnej inicjatywy Komisji; podkreśla znaczenie ochrony osobników niedojrzałych oraz stosowania się do opinii naukowych przy podejmowaniu decyzji o minimalnych rozmiarach odniesienia do celów ochrony;

AL.  mając na uwadze, że plany odrzutów odegrają kluczową rolę, ponieważ zmiana minimalnych rozmiarów do celów ochrony może przynieść zmiany w technikach połowowych, a przez to w śmiertelności połowowej i biomasie tarłowej, które są wymiernymi celami zapisanymi w planach wieloletnich; mając na uwadze, że zmiana minimalnych rozmiarów w drodze aktów delegowanych oznaczałaby zmianę głównych parametrów planów wieloletnich w sposób niezależny od nich samych;

AM.  mając na uwadze, że zamiarem współprawodawców było, aby te akty delegowane miały charakter przejściowy i w żadnym wypadku nie obowiązywały dłużej niż trzy lata;

AN.  mając na uwadze, że minimalne rozmiary odniesienia do celów ochrony dla tego samego gatunku mogą być różne w poszczególnych strefach w celu uwzględnienia specyfiki gatunków i łowisk, mając również na uwadze, że jeśli tylko jest to możliwe, należy podejmować decyzje horyzontalne dla wszystkich stref w celu ułatwienia czynności kontrolnych;

1.  uważa, że aby zapewnić osiągnięcie celów WPRyb, przyszłe środki techniczne należy uprościć w celu usunięcia wszelkich sprzeczności i dublowania działań, wpisać w ramy prawne o jasnej strukturze i oprzeć na solidnych podstawach naukowych potwierdzonych w procesie wzajemnej weryfikacji;

2.  uważa, że należy sporządzić kompletny wykaz wszystkich obowiązujących obecnie środków technicznych, aby uzyskać lepszy obraz możliwych uproszczeń i skreśleń w przyszłych środkach technicznych;

3.  jest zdania, że należy przeprowadzić przegląd środków technicznych z myślą o osiągnięciu celów WPRyb, poprawie selektywności, zminimalizowaniu odrzutów i wpływu rybołówstwa na środowisko, uproszczeniu obecnych przepisów oraz poprawie ich podstaw naukowych;

4.  uważa, że środki techniczne należy dostosować do specyfiki każdego łowiska i regionu, co przyczyni się do lepszego spełniania wymogów przez dany sektor;

5.  jest zdania, że uproszczenie i regionalizacja środków technicznych powinny zawsze być zgodne z rzeczywistym celem rozporządzenia dotyczącego środków technicznych, czyli z minimalizacją przypadkowych połowów i wpływu na środowisko morskie;

6.  uważa, że ułatwienie wdrażania przepisów WPRyb oraz poprawa poziomu ich akceptacji i przestrzegania przez sektor rybołówstwa i inne zainteresowane strony wymaga większego udziału rybaków w procesie podejmowania decyzji, zwłaszcza w komitetach doradczych, a także zapewnienia zachęt, np. wsparcia z EFMR i innych instrumentów na rzecz innowacyjności, szkoleń, wyposażenia i stosowania bardziej selektywnych narzędzi połowowych;

7.  jest zdania, że nowe ramy prawne ułatwią powszechniejsze stosowanie innowacyjnych narzędzi połowowych, co do których wykazano naukowo, że zwiększają selektywność i mają mniejszy wpływ na środowisko;

8.  uważa, że trzeba będzie wspierać innowacyjność i badania w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia WPRyb, zwłaszcza jeśli chodzi o wyładunek odrzutów, aby rozwijać selektywność i zmodernizować techniki połowu i kontroli;

9.  uważa, że należy zezwolić – bez ograniczeń i zbędnych limitów ilościowych – na zrównoważone stosowanie innowacyjnych narzędzi połowowych, których większą selektywność wykazano w niezależnych badaniach naukowych, uregulować w prawodawstwie stosowanie takich narzędzi i wspierać finansowo dalsze badania w tej dziedzinie;

10.  jest zdania, że należy utrzymać zwykłą procedurę ustawodawczą w przypadku przyjmowania wspólnych norm dla wszystkich basenów morskich, w tym opracowywania norm i celów odnoszących się do środków technicznych, także tych, które zawarto w rozporządzeniach szczególnych, lub środków technicznych, które prawdopodobnie nie będą zmieniane w przewidywalnej przyszłości, uważa natomiast, że stosowanie zwykłej procedury ustawodawczej nie jest zawsze konieczne do przyjmowania środków o zasięgu regionalnym lub takich, które mogą podlegać częstym zmianom; jest zdania, że środki te należy oceniać w regularnych odstępach czasu, by zapewnić, że nadal są odpowiednie; uważa, że rozsądne stosowanie aktów delegowanych może zaspokajać tę potrzebę elastyczności i szybkiego reagowania; przypomina jednak, że zgodnie z Traktatem Parlament zachowuje prawo do sprzeciwu wobec każdego aktu delegowanego;

11.  zaleca określenie jasnych ogólnych ram europejskich dla środków technicznych przez ustalenie ograniczonej liczby podstawowych zasad horyzontalnych; uważa, że wszystkie przepisy, które nie mają zastosowania do dużej części wód europejskich, nie powinny znaleźć się tych ramach ogólnych, tylko być objęte regionalizacją;

12.  uważa, że wszelkie środki przyjmowane na szczeblu regionalnym powinny być zgodne z rozporządzeniem ramowym dotyczącym środków technicznych oraz spójne z celami WPRyb i dyrektywą ramową 2008/56/WE w sprawie strategii morskiej;

13.  uważa, że przepisy dotyczące środków technicznych powinny być określane w odpowiednio zastosowanym procesie regionalizacji i w oparciu o wspólne scentralizowane zasady i definicje, w tym wspólne cele i normy, które mają być stosowane w całej UE, obejmujące m.in. wykaz zakazanych gatunków i narzędzi połowowych, a także o zbiór przepisów szczegółowych dotyczących największych basenów morskich oraz pewną liczbę szczegółowych regulacji technicznych, przy czym wszystkie te środki powinny być przyjmowane w zwykłej procedurze ustawodawczej; zauważa, że stosowanie regionalizacji powinno dotyczyć przepisów o zasięgu regionalnym lub podlegających częstym zmianom i być oceniane w regularnych odstępach czasu;

14.  podkreśla potrzebę jasnego sformułowania nowego rozporządzenia ramowego w sprawie środków technicznych, co będzie wymagało znacznej pracy nad wyjaśnieniem niejasności; w związku z tym wzywa do wcześniejszego uchylenia obowiązujących rozporządzeń dotyczących środków technicznych, zwłaszcza rozporządzeń Rady (WE) nr 850/98 i (WE) nr 1967/2006, aby zlikwidować ich nadmiar;

15.  przypomina, że zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego państwa członkowskie mogą – w terminie, który należy ustalić w rozporządzeniu o środkach technicznych – przedstawić Komisji zalecenia dotyczące aktów delegowanych, a Komisja nie może przyjąć żadnego aktu przez upływem tego terminu;

16.  uważa, że należy ocenić rozporządzenia szczegółowe oparte na środkach technicznych pod kątem stosowności, wydajności i skutków społeczno-gospodarczych dla flot UE oraz dla społeczności lokalnych, przy poszanowaniu dla celów WPRyb i dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej;

17.  uważa, że środki techniczne powinny zawierać szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niektórych narzędzi połowowych, by chronić siedliska i gatunki morskie podatne na zagrożenia;

18.  uważa, że środki techniczne powinny zapewniać niestosowanie destrukcyjnych i nieselektywnych narzędzi połowowych oraz ogólny zakaz stosowania substancji wybuchowych i toksycznych;

19.  jest zdania, że należy pilnie opracować spójny zbiór środków technicznych dla każdego z basenów, z uwzględnieniem specyfiki każdego z nich, ponieważ decyzje Unii mogą mieć istotny wpływ na odnowę stad ryb i ochronę ekosystemów oraz na zrównoważone gospodarowanie wspólnymi stadami ryb;

20.  wyraża opinię, że niezależnie od obowiązku wyładunku, który jest w mocy od 1 stycznia 2015 r. i do 2019 r. ma być stopniowo stosowany do stad ryb, przepisy w sprawie środków technicznych muszą być wystarczająco elastyczne, by dostosowywać się w czasie rzeczywistym do postępu w rybołówstwie i dawać sektorowi większe możliwości wdrażania w praktyce innowacji dotyczących selektywnych metod połowowych;

21.  uważa, że obowiązek wyładunku stanowi podstawową zmianę dla rybołówstwa, dlatego należy dostosować środki techniczne, aby umożliwić wdrożenie i ułatwienie bardziej selektywnych połowów; w tym celu zaleca trzy następujące środki:

22.  odnotowuje trudności wynikające ze współistnienia norm handlowych wprowadzonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2406/96 i minimalnych rozmiarów odławianych osobników; wzywa do ich ujednolicenia w nowym rozporządzeniu ramowym w sprawie środków technicznych;

23.  uważa, że w przeglądzie środków technicznych należy uwzględnić ich wpływ na ochronę zasobów biologicznych, środowisko morskie, koszty operacyjne w rybołówstwie i opłacalność pod względem społeczno-zawodowym;

24.  jest zdania, że cel ochrony, jakiemu służy rozporządzenie ramowe w sprawie środków technicznych, można wydajniej osiągnąć przez działania zmierzające do poprawy zarządzania podażą i popytem przy wsparciu organizacji producentów;

25.  uważa, że okazjonalne tradycyjne łodziowe rybołówstwo przybrzeżne na wodach śródlądowych państw członkowskich i regionów nie powinno być uwzględniane w wielkości całkowitego dopuszczalnego połowu;

26.  uważa, że plany wieloletnie odgrywają kluczową rolę w ochronie zasobów rybnych zgodnie z WPRyb, ponieważ stanowią najodpowiedniejszy środek przyjmowania i wdrażania szczegółowych środków technicznych na różnych łowiskach;

27.  uważa, że współprawodawcy muszą dalej dążyć do zawarcia porozumienia w sprawie planów wieloletnich z uwzględnieniem kompetencji instytucji zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w oparciu o odpowiednie orzecznictwo;

28.  uważa, że plany wieloletnie powinny dostarczać solidnych i trwałych ram zarządzania łowiskami, opierać się na najlepszych i najnowszych badaniach naukowych i socjoekonomicznych potwierdzonych w procesie wzajemnej oceny oraz być dostosowane do rozwoju zasobów i oferować elastyczność przy podejmowaniu rocznych decyzji Rady dotyczących uprawnień do połowów; zauważa, że te coroczne decyzje nie powinny wykraczać poza ścisłe ramy przydziału uprawnień do połowów oraz że należy w miarę możliwości unikać poważnych wahań wielkości przyznawanych w tych decyzjach;

29.  wyraża opinię, że potrzebne są postępy w pracach nad przyszłymi planami wieloletnimi, aby odtworzyć i utrzymać wielkość stad przekraczającą poziom pozwalający na osiągnięcie maksymalnego podtrzymywalnego połowu, wprowadzić ustalony z góry harmonogram, mechanizm uruchamiania środków zabezpieczających, mechanizm dostosowywania się do zmian w opiniach naukowych i klauzulę przeglądową;

30.  uważa, że aby uniknąć problemów wynikających z obowiązkowego wyładunku połowów wielogatunkowych, należy poprawić selektywność i zminimalizować przypadkowe połowy; za wskazane uważa znalezienie metod stosowania możliwości przyjmowania środków dotyczących elastyczności oraz stosowania naukowo wyznaczonych przedziałów śmiertelności połowowej przy określaniu całkowitego dopuszczalnego połowu;

31.  potwierdza potrzebę zwiększenia udziału zainteresowanych stron – za pośrednictwem komitetów doradczych – w opracowywaniu i wdrażaniu planów wieloletnich oraz we wszystkich decyzjach związanych z regionalizacją;

32.  uważa, że Parlament powinien szczególnie uważnie analizować akty delegowane dotyczące planów odrzutów i zastrzec sobie prawo do ich odrzucenia, jeśli uzna to za konieczne;

33.  uważa, że przejściowe obowiązywanie aktów delegowanych dotyczących planów odrzutów, w tym zmiany minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony, nie powinno w żadnym wypadku trwać dłużej niż trzy lata, po czym w stosownych przypadkach akty te należy zastąpić planem wieloletnim, w związku z czym należy przyjąć plany wieloletnie jak najszybciej;

34.  jest zdania, że w kontekście regionalizacji decyzje dotyczące minimalnych rozmiarów odniesienia do celów ochrony dla poszczególnych gatunków powinny opierać się na opiniach naukowych; podkreśla potrzebę uniknięcia nieprawidłowości lub oszustw przy sprzedaży, które mogłyby zagrozić funkcjonowaniu rynku wewnętrznego;

35.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.