Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich Protokołu zmieniającego Umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (12227/2014 – C8-0035/2015 – 2014/0134(NLE))

P8_TA(2016)0138 A8-0128/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12227/2014),

–  uwzględniając projekt protokołu (12226/2014),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0035/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A8–0128/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Gruzji.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii i jej państw członkowskich, Protokołu zmieniającego Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Państwa Izrael, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (12265/2014 – C8-0102/2015 – 2014/0187(NLE))

P8_TA(2016)0139 A8-0129/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12265/2014),

–  uwzględniając projekt protokołu (12264/2014),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0102/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, jak również art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A8–0129/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Państwa Izrael.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie zalecenia dotyczącego decyzji Rady dotyczącej przystąpienia Republiki Chorwacji do Konwencji z dnia 18 grudnia 1997 r. sporządzonej na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi (COM(2015)0556 – C8-0376/2015 – 2015/0261(NLE))

P8_TA(2016)0140 A8-0054/2016

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji przedstawione Radzie (COM(2015)0556),

–  uwzględniając art. 3 ust. 4 i 5 Aktu przystąpienia Chorwacji, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8–0376/2015),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0054/2016),

1.  zatwierdza zalecenie Komisji;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Bolesława G. Piechy (2015/2339(IMM))

P8_TA(2016)0141 A8-0152/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Bolesława G. Piechy przekazany przez Prokuratora Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej dnia 29 października 2015 r. w związku z postępowaniem, które zamierza wszcząć Główny Inspektor Transportu Drogowego (nr ref. CAN-PST-SCW.7421.653220.2014.13.A.0475), ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 23 listopada 2015 r.,

–  uwzględniając okoliczność, że Bolesław G. Piecha zrezygnował z prawa do udzielenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 9 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 105 ust. 2 i art. 108 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 7b ust. 1 i art. 7c ust. 1 polskiej ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8–0152/2016),

A.  mając na uwadze, że Prokurator Generalny Rzeczypospolitej Polskiej przekazał wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego o uchylenie immunitetu wybranego w Polsce posła do Parlamentu Europejskiego Bolesława G. Piechy w związku z wykroczeniem z art. 92a ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym; mając na uwadze, że zarzucane wykroczenie dotyczy konkretnie przekroczenia dopuszczalnej prędkości na obszarze zabudowanym;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa członkowskiego z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu tego państwa członkowskiego;

C.  mając na uwadze, że zgodnie art. 105 ust. 2 i art. 108 Konstytucji RP poseł lub senator nie może być pociągnięty bez zgody – odpowiednio – Sejmu lub Senatu do odpowiedzialności karnej;

D.  mając na uwadze, że w związku z powyższym do Parlamentu Europejskiego należy decyzja o ewentualnym uchyleniu immunitetu Bolesława G. Piechy;

E.  mając na uwadze, że zarzucane wykroczenie miało miejsce, zanim Bolesław G. Piecha został posłem do Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że zarzucane wykroczenie miało miejsce w czasie, gdy Bolesław G. Piecha był senatorem RP; mając na uwadze, że w konsekwencji zarzucane wykroczenie nie ma bezpośredniego lub oczywistego związku z wykonywaniem przez Bolesława G. Piechę obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego;

F.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na wezwanie Głównego Inspektora Transportu Drogowego Bolesław G. Piecha nadesłał do Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego oświadczenie, w którym wyraził zgodę na przyjęcie mandatu karnego za wykroczenie określone w art. 92a kodeksu wykroczeń; mając na uwadze, że w związku z tym trudno stwierdzić zaistnienie fumus persecutionis, czyli wystarczająco poważnego i precyzyjnego podejrzenia, że wniosek złożono z zamiarem zaszkodzenia politycznej działalności posła;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Bolesława G. Piechy;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwemym organom Rzeczypospolitej Polskiej i Bolesławowi G. Piesze.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony dobra dziecka w całej UE na podstawie petycji skierowanych do Parlamentu Europejskiego (2016/2575(RSP))

P8_TA(2016)0142 B8-0487/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 228 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 81 ust. 3 TFUE,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych UE, w szczególności jej art. 24,

–  uwzględniając art. 8 i 20 Konwencji ONZ o prawach dziecka, które podkreślają, że rządy mają obowiązek ochrony tożsamości dziecka, w tym jego stosunków rodzinnych,

–  uwzględniając Konwencję wiedeńską o stosunkach konsularnych z 1963 r., w szczególności jej art. 37 lit. b),

–  uwzględniając Konwencję haską z 29 maja 1993 r. o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylające rozporządzenie (WE) nr 1347/2000(1) (Bruksela IIa),

–  uwzględniając program UE na rzecz praw dziecka (COM(2011)0060),

–  uwzględniając wytyczne sformułowane w dokumencie bazowym do dyskusji na 9. posiedzeniu Europejskiego forum na rzecz praw dziecka,

–  uwzględniając analizę krajowych systemów ochrony dzieci, przeprowadzoną przez Agencję Praw Podstawowych,

–  uwzględniając liczne petycje na temat praktyki organów zajmujących się socjalną ochroną dzieci i ochrony praw dzieci, pieczy, uprowadzania dzieci i opieki nad dziećmi, które w ostatnich latach wpłynęły do Komisji Petycji z różnych państw członkowskich, oraz zalecenia sformułowane w sprawozdaniach w sprawie wizyt informacyjnych w Niemczech (23–24 listopada 2011 r., Jugendamt), w Danii (20–21 czerwca 2013 r., opieka społeczna) i w Zjednoczonym Królestwie (5–6 listopada 2015 r., adopcje bez zgody rodzicielskiej),

–  uwzględniając rolę i działalność mediatora Parlamentu Europejskiego ds. rodzicielskiego uprowadzenia dziecka za granicę,

–  uwzględniając art. 216 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że dobro dziecka musi być aspektem nadrzędnym we wszystkich decyzjach dotyczących opieki nad dziećmi na wszystkich szczeblach;

B.  mając na uwadze, że UE może przyjąć środki dotyczące prawa rodzinnego mające skutki transgraniczne (art. 81 ust. 3 TFUE), m.in. w dziedzinie adopcji;

C.  mając na uwadze, że wzrost mobilności w UE doprowadził do wzrostu liczby transgranicznych spraw związanych z ochroną dzieci, w których następuje pozbawienie opieki;

D.  mając na uwadze, że sprawy dotyczące opieki nad dzieckiem mają istotny wpływ na życie każdej zaangażowanej osoby i całego społeczeństwa oraz że rozporządzenie Bruksela IIa nie jest wolne od luk prawnych, zaś jego zbliżający się przegląd jest dobrą okazją do wzmocnienia jego przepisów;

E.  mając na uwadze, że wykonywanie praw podstawowych, takich jak swoboda przemieszczania się i swoboda wyboru miejsca zamieszkania, nie powinno wiązać się z poważniejszym zagrożeniem prawa dziecka do życia rodzinnego;

F.  mając na uwadze, że dzieciom, których rodzice korzystają z prawa do swobodnego przemieszczania się, przysługuje prawo do utrzymywania stałego, osobistego związku i bezpośredniego kontaktu z rodzicami, chyba że jest to sprzeczne z dobrem dziecka, zgodnie z art. 24 Karty praw podstawowych;

1.  przypomina, że duża liczba petycji otrzymanych w sprawach dotyczących dzieci wskazuje na poważne problemy z wdrażaniem rozporządzenia Bruksela IIa;

2.  uważa, że wszystkie systemy ochrony dzieci powinny mieć transnarodowe i transgraniczne mechanizmy uwzględniające charakterystyczne cechy sporów transgranicznych;

Ochrona dziecka i współpraca sądowa w UE

3.  wzywa państwa członkowskie do ustanowienia systemów monitorowania i oceny (z odnośnymi statystykami społeczno-gospodarczymi i z podziałem na obywatelstwo) w ramach krajowych ram koordynacji spraw transgranicznych dotyczących dzieci; zaleca, by Komisja koordynowała przekazywanie informacji między właściwymi organami państw członkowskich;

4.  apeluje do Rady, by przedstawiała sprawozdania na temat konkretnych działań realizowanych przez państwa członkowskie w celu doprowadzenia do synergii między 28 krajowymi systemami ochrony dzieci;

5.  domaga się wypracowania jasnej definicji „zwykłego zamieszkania” w zmienionym rozporządzeniu Bruksela IIa;

6.  podkreśla obowiązek władz krajowych, określonych w rozporządzeniu Bruksela IIa, dotyczący uznawania i wykonywania orzeczeń wydanych w innym państwie członkowskim w sprawach dotyczących dzieci; wzywa państwa członkowskie do nasilenia i poprawy współpracy organów wymiaru sprawiedliwości w sprawach z udziałem dzieci;

7.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do współfinansowania i wsparcia utworzenia platformy zapewniającej pomoc obywatelom UE niebędącym obywatelami państwa zamieszkania w postępowaniach w sprawach rodzinnych oraz jednolitego europejskiego numeru interwencyjnego w sprawach uprowadzeń dzieci lub nadużyć wobec nich, a także na potrzeby doradztwa w zakresie postępowań w sprawach opieki i adopcji;

8.  wzywa Komisję do sporządzenia jasnego i łatwo dostępnego przewodnika zawierającego praktyczne informacje dla obywateli na temat rozwiązań instytucjonalnych w kwestii ochrony dzieci, ze szczególnym uwzględnieniem adopcji lub umieszczenia dziecka w placówce bez zgody rodzicielskiej oraz praw rodziców w różnych państwach członkowskich;

Rola usług socjalnych w ochronie dzieci

9.  wzywa państwa członkowskie do przyjęcia podejścia o charakterze prewencyjnym i zapewnienia odpowiednich strategii politycznych opartych na wystarczających zasobach, które w miarę możliwości pozwolą unikać wszczynania postępowania w sprawie opieki dzięki wprowadzeniu procedur wczesnego ostrzegania i mechanizmów monitorowania oraz zapewnieniu odpowiedniego wsparcia rodzinom jako sprawującym opiekę w pierwszym rzędzie, zwłaszcza w społecznościach znajdujących się w trudnym położeniu, w którym istnieje ryzyko wykluczenia społecznego;

10.  podkreśla, że właściwej ocenie poszczególnych przypadków w sprawach rodzinnych nie powinny szkodzić cięcia budżetowe, podejmowane w wyniku środków oszczędnościowych, w szczególności jeżeli chodzi o jakość usług socjalnych;

11.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia specjalistycznych szkoleń i kształcenia pracownikom socjalnym i innym specjalistom zajmującym się sprawami transgranicznych z udziałem dzieci;

12.  apeluje do właściwych organów państwa członkowskiego, które zamierzają wysłać do innego państwa członkowskiego pracowników socjalnych w celu zbadania sprawy adopcji lub umieszczenia w placówce, by powiadamiały organy danego państwa członkowskiego, że takie badanie zostanie przeprowadzone;

Postępowania sądowe w sprawach opieki nad dzieckiem

13.  zwraca się do państw członkowskich, by wyznaczyły wyspecjalizowane izby w sądach rodzinnych lub w organach mediacji transgranicznej, które będą właściwe dla rozpatrywania transgranicznych spraw dotyczących dzieci; podkreśla, że właściwe monitorowanie sytuacji po wydaniu orzeczenia ma kluczowe znaczenie, także w przypadku kontaktu z rodzicami;

14.  wzywa państwa członkowskie do systematycznego wdrażania postanowień konwencji wiedeńskiej z 1963 r. oraz do zapewnienia, by ambasady lub placówki konsularne były powiadamiane od początku o wszystkich postępowaniach dotyczących opieki nad dzieckiem, w których biorą udział ich obywatele, oraz by organy te miały pełny dostęp do odnośnych dokumentów; sugeruje, że władze konsularne powinny mieć możliwość udziału w postępowaniu na każdym jego etapie ;

15.  wzywa państwa członkowskie, by zagwarantowały prawo do regularnych odwiedzin rodziców, z wyjątkiem sytuacji, gdy mogłoby to zaszkodzić dobru dziecka, oraz by umożliwiły rodzicom używanie podczas wizyt języka ojczystego w rozmowie z dziećmi;

16.  zaleca państwom członkowskim, by od samego początku i na każdym etapie postępowania dotyczącego dziecka udzielały rodzicom pełnych i jasnych informacji na temat postępowania i jego możliwych skutków; wzywa je do informowania rodziców o przepisach dotyczących wsparcia prawnego i pomocy prawnej, na przykład poprzez dostarczenie im listy wyspecjalizowanych dwujęzycznych prawników i poprzez oferowanie usług tłumaczeniowych, tak aby unikać przypadków, w których rodzice wyrażają zgodę bez pełnego zrozumienia skutków swoich zobowiązań; zaleca również udzielanie odpowiedniego wsparcia rodzicom mającym trudności z czytaniem i pisaniem;

17.  zaleca ustanowienie w krajowym postępowaniu cywilnym minimalnych norm dotyczących składania zeznań przez dzieci, zgodnie z art. 24 Karty praw podstawowych;

18.  zaleca oddzielne przesłuchanie rodziców i dzieci przed sędzią, biegłym lub pracownikiem socjalnym w celu uniknięcia sytuacji, w której dzieci ulegną wpływowi lub popadną w konflikt lojalności;

19.  zaleca ustanowienie progów dla czasu trwania każdego etapu postępowania w transgranicznych sprawach opieki nad dzieckiem, tak by członkowie szeroko rozumianej rodziny dziecka mieli wystarczająco dużo czasu na włączenie się do postępowania i złożenie wniosku o adopcję dziecka lub by rodzice mogli rozwiązać swoje problemy i zaproponować trwałe rozwiązania alternatywne przed podjęciem ostatecznej decyzji w sprawie adopcji; uważa, że przed przyjęciem trwałego rozwiązania takiego jak adopcja należy ponownie przeprowadzić odpowiednią ocenę sytuacji rodziny biologicznej;

20.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia rodzicom uzależnionym od alkoholu lub narkotyków rozsądnego czasu dającego realną szansę wyleczenia, zanim sąd podejmie ostateczną decyzję w sprawie adopcji ich dzieci;

21.  wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na zalecenia dotyczące mediacji transgranicznej, które przekazały wszystkie zainteresowane podmioty na szczeblu krajowym i europejskim;

Umieszczenie dziecka w placówce i adopcja

22.  stwierdza, że w UE nie istnieje mechanizm umożliwiający automatyczne uznawanie krajowych orzeczeń o adopcji wydanych w innych państwach członkowskich; wzywa państwa członkowskie i Komisję do uregulowania kwestii uznawania adopcji krajowych, przy uwzględnieniu dobra dziecka i poszanowaniu zasady niedyskryminacji;

23.  wzywa państwa członkowskie do zachęcania państw, które nie są jej stronami, do dołączenia do konwencji haskiej z 1993 r., co zagwarantuje, że wszystkie dzieci będą korzystały z tych samych standardów i przyczyni się do uniknięcia równoległego systemu o mniejszych gwarancjach; wzywa państwa członkowskie, by nie dopuściły do nadmiernej biurokracji w procedurze uznawania adopcji międzynarodowych uznanych już w innym państwie członkowskim;

24.  podkreśla znaczenie zapewnienia dzieciom – przy wszelkiego rodzaju orzeczeniu o umieszczeniu w placówce lub adopcji – jak najlepszych możliwości utrzymania związków z pochodzeniem kulturowym dziecka oraz nauki i używania języka ojczystego; zwraca się do organów państw członkowskich uczestniczących w postępowaniach w sprawach opieki nad dzieckiem, by dołożyły wszelkich możliwych starań w celu uniknięcia rozdzielania rodzeństwa;

25.  wzywa państwa członkowskie do poświęcenia szczególnej uwagi i udzielenia wsparcia rodzicom – zwłaszcza kobietom – którzy padli ofiarą przemocy domowej, jako dzieci lub jako dorośli, w celu uniknięcia ich ponownej wiktymizacji przez automatyczne pozbawienie opieki nad dziećmi;

Transgraniczne uprowadzenie dziecka przez jednego z rodziców

26.  wzywa Komisję do upublicznienia rezultatów osiągniętych w propagowaniu współpracy transgranicznej w sprawach o uprowadzenie dziecka, którą Komisja określiła jako priorytetową w agendzie UE na rzecz praw dziecka;

27.  wzywa Radę o przedstawienie sprawozdania z wyników osiągniętych w tworzeniu systemów ostrzegania o uprowadzeniach dzieci o skutkach transgranicznych oraz do zawarcia – na podstawie wytycznych Komisji – odnośnych umów o współpracy w transgranicznych sprawach uprowadzeń;

o
o   o

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 338 z 23.12.2003, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. dotyczącego stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Agencji Kolejowej Unii Europejskiej i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 881/2004 (10578/1/2015 – C8-0415/2015 – 2013/0014(COD))

P8_TA(2016)0143 A8-0073/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (10578/1/2015 – C8-0415/2015),

–  uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez parlament Litwy, senat Rumunii i parlament Szwecji, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 8 października 2013 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) w sprawie wniosku Komisji przedłożonego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0027),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.76 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A8-0073/2016),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenia Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  stwierdza, że akt zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

4.  proponuje, by akt ten był cytowany jako „rozporządzenie Zīlego-Matīssa w sprawie Agencji Kolejowej Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2004”(4);

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji w sprawie zarządu Europejskiej Agencji Kolejowej (ERA) oraz procedury wyboru i odwołania dyrektora wykonawczego

Komisja ubolewa nad faktem, że w porównaniu z pierwotnym wnioskiem przedstawionym przez Komisję uzgodniony tekst dotyczący nowego rozporządzenia w sprawie ERA odbiega od kluczowych przepisów uzgodnionych przez Parlament Europejski, Radę i Komisję w 2012 r. w ramach wspólnego podejścia do zdecentralizowanych agencji UE. Dotyczy to liczby przedstawicieli Komisji w zarządzie oraz procedury wyboru i odwołania dyrektora wykonawczego. Komisja podkreśla w szczególności, że wyznaczenie obserwatora spośród członków zarządu mającego za zadanie obserwowanie procedury wyboru stosowanej przez Komisję w celu mianowania dyrektora wykonawczego nie powinno prowadzić do powielania ról w ramach procedur wyboru i mianowania (art. 51 ust. 1).

Oświadczenie Komisji w sprawie niezbędnych środków budżetowych

Czwarty pakiet kolejowy daje Europejskiej Agencji Kolejowej (ERA) nowe uprawnienia, w szczególności uprawnienia do wydawania zezwoleń dla pojazdów i certyfikatów bezpieczeństwa bezpośrednio dla przedsiębiorstw sektora kolejowego. Nie można wykluczyć, że w okresie przejściowym opłaty i należności nie będą jeszcze dostępne dla ERA, niemniej jednak należy dokonać naboru personelu i przeszkolić go. Aby uniknąć zakłóceń na rynku kolejowym, Komisja będzie dążyć do zarezerwowania niezbędnych środków budżetowych w celu pokrycia kosztów odpowiedniego personelu.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 122. (2) Dz.U. C 356 z 5.12.2013, s. 92. (3) Teksty przyjęte w dniu 26.2.2014 r., P7_TA(2014)0151. (4) Roberts Zīle i Anrijs Matīss prowadzili negocjacje dotyczące aktu w imieniu, odpowiednio, Parlamentu i Rady.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie interoperacyjności systemu kolei w Unii Europejskiej (wersja przekształcona) (10579/1/2015 – C8-0416/2015 – 2013/0015(COD))

P8_TA(2016)0144 A8-0071/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (10579/1/2015 – C8-0416/2015),

–  uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności przez parlament Litwy i parlament Szwecji, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 7 października 2013 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0030),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 76 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A8–0071/2016),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

4.  proponuje, by akt ten był cytowany jako „dyrektywa Bilbao Barandica-Matīss w sprawie interoperacyjności systemu kolei w Unii Europejskiej (wersja przekształcona)”(4);

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji, wraz z odnoszącym się do tego aktu oświadczeniem Komisji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji w sprawie dokumentów wyjaśniających

Komisja przypomina, że Parlament Europejski, Rada i Komisja potwierdziły we wspólnej deklaracji politycznej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie dokumentów wyjaśniających, że informacje, które państwa członkowskie przedstawiają Komisji w odniesieniu do transpozycji dyrektyw do prawa krajowego, „powinny być jasne i precyzyjne”, by ułatwić Komisji realizację powierzonego jej zadania polegającego na monitorowaniu stosowania prawa Unii. W niniejszym przypadku takie dokumenty mogły być przydatne do tego celu. Komisja ubolewa, że ostateczny tekst nie zawiera przepisów w tym zakresie.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 122. (2) Dz.U. C 356 z 5.12.2013, s. 92. (3) Teksty przyjęte w dniu 26.2.2014 r., P7_TA(2014)0149. (4) Izaskun Bilbao Barandica i Anrijs Matīss prowadzili negocjacje dotyczące aktu w imieniu, odpowiednio, Parlamentu i Rady.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa kolei (wersja przekształcona) (10580/1/2015 – C8-0417/2015 – 2013/0016(COD))

P8_TA(2016)0145 A8-0056/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (10580/1/2015 – C8-0417/2015),

–  uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez parlament Litwy, Senat Rumunii i Riksdag, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 8 października 2013 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) w sprawie wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0031),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 76 Regulaminu,

—  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A8-0056/2016),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji, wraz z odnoszącym się do niego oświadczeniem Komisji, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji w sprawie dokumentów wyjaśniających

Komisja przypomina, że Parlament Europejski, Rada i Komisja potwierdziły we wspólnej deklaracji politycznej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie dokumentów wyjaśniających, że informacje, które państwa członkowskie przedstawiają Komisji w odniesieniu do transpozycji dyrektyw do prawa krajowego „powinny być jasne i precyzyjne”, by ułatwić Komisji realizację powierzonego jej zadania polegającego na monitorowaniu stosowania prawa Unii. W niniejszym przypadku takie dokumenty mogły być przydatne do tego celu. Komisja ubolewa, że ostateczny tekst nie zawiera przepisów w tym zakresie.

(1) Dz.U. C 327 z 12.11.2013, s. 122. (2) Dz.U. C 356 z 5.12.2013, s. 92. (3) Teksty przyjęte w dniu 26.2.2014 r., P7_TA(2014)0150.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki w instrumentach i umowach finansowych (COM(2013)0641 – C7-0301/2013 – 2013/0314(COD))

P8_TA(2016)0146 A8-0131/2015

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0641),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0301/2013),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez Izbę Gmin Zjednoczonego Królestwa, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 7 stycznia 2014 r.(1),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 21 stycznia 2014 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady przekazane pismem z dnia 9 grudnia 2015 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8–0131/2015),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... w sprawie indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne w instrumentach finansowych i umowach finansowych lub do pomiaru wyników funduszu inwestycyjnego i zmieniające dyrektywy 2008/48/WE i 2014/17/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 596/2014

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/1011.)

(1) Dz.U. C 113 z 15.4.2014, s. 1. (2) Dz.U. C 177 z 11.6.2014, s. 42. (3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 19 maja 2015 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0195).

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja (2015/2154(DEC))

P8_TA(2016)0147 A8-0140/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 czerwca 2015 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2014” (COM(2015)0279) oraz dołączone załączniki,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dotyczące oceny finansów Unii opartej na uzyskanych wynikach (COM(2015)0313) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0124), SWD(2015)0125),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3) oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05583/2016 – C8-0042/2016),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 8 października 2015 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady i Trybunału Obrachunkowego zatytułowany „Ochrona budżetu UE do końca 2014 r.” (COM(2015)0503),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(6);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, a także rezolucji, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu, jak również parlamentom krajowym, krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(7),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(8),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego za rok budżetowy 2014(9),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Agencji(10),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(11) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(12), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(13), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(14), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji nr 2013/776/UE z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego i uchylenia decyzji 2009/336/WE(15),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(16);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

3. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(17),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(18),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) za rok budżetowy 2014(19),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Agencji(20),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(21) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(22), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(23), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(24), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji nr 2013/771/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz uchylenia decyzji 2004/20/WE i 2007/372/WE(25),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(26);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji), Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

4. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności) na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(27),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(28),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i  Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności) za rok budżetowy 2014(29),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności) za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedzią Agencji(30),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(31) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(32), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(33), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(34), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/770/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności oraz uchylającą decyzję 2004/858/WE(35),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2014/927/UE z dnia 17 grudnia 2014 r. zmieniającą decyzję wykonawczą 2013/770/UE w celu przekształcenia „Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności” w „Agencję Wykonawczą ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności”(36),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konsumentów, Zdrowia i  Żywności) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(37);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Konsumentów, Zdrowia, Rolnictwa i Żywności (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Konsumentów, Zdrowia i Żywności), Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

5. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(38),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(39),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2014(40),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Agencji(41),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(42) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(43), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(44), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(45), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji nr 2013/779/UE z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych i uchylenia decyzji 2008/37/WE(46),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(47);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

6. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(48),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(49),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2014(50),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Agencji(51),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(52) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(53), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(54), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(55), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji nr 2013/778/UE z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych i uchylenia decyzji 2008/46/WE(56),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych absolutorium z wykonania budżetu Agencji na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(57);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

7. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) na rok budżetowy 2014 (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(58),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(59),

–  uwzględniając ostateczne sprawozdanie finansowe Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2014(60),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego dotyczące sprawozdania finansowego Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Agencji(61),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(62) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(63), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(64), w szczególności jego artykuł 14 ust. 3,

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (WE) nr 1653/2004 z dnia 21 września 2004 r. w sprawie typowego rozporządzenia finansowego dla agencji wykonawczych, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 58/2003 określającego status agencji wykonawczych, odpowiedzialnych za niektóre czynności dotyczące obsługi programów wspólnotowych(65), w szczególności jego art. 66 akapit pierwszy i drugi,

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji 2013/801/UE z dnia 23 grudnia 2013 r. ustanawiającą Agencję Wykonawczą ds. Innowacyjności i Sieci oraz uchylającą decyzje 2007/60/WE i 2008/593/WE(66),

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

1.  udziela dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej) absolutorium z wykonania budżetu Agencji Wykonawczej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(67);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji, decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja, a także rezolucji, która stanowi integralną część tych decyzji, dyrektorowi Agencji Wykonawczej ds. Innowacyjności i Sieci (dawniej Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej), Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

8. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie zamknięcia ksiąg dochodów i wydatków w  odniesieniu do wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(68),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0199/2015)(69),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 czerwca 2015 r. zatytułowany „Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2014” (COM(2015)0279) oraz dołączone załączniki,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dotyczące oceny finansów Unii opartej na uzyskanych wynikach (COM(2015)0313) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0124), SWD(2015)0125),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Komisji dla organu udzielającego absolutorium w sprawie audytów wewnętrznych przeprowadzonych w 2014 r. (COM(2015)0441) oraz dokument roboczy służb Komisji dołączony do tego sprawozdania (SWD(2015)0170),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(70) oraz sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego,

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(71) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05583/2016 – C8-0042/2016),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia agencjom wykonawczym absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05585/2016 – C8-0040/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich(72),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(73), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 58/2003 z dnia 19 grudnia 2002 r. ustanawiające statut agencji wykonawczych, którym zostaną powierzone niektóre zadania w zakresie zarządzania programami wspólnotowymi(74), w szczególności jego art. 14 ust. 2 i 3,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

1.  zatwierdza zamknięcie ksiąg dochodów i wydatków w odniesieniu do wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w rezolucji, która stanowi integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze, oraz w rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014(75);

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również parlamentom narodowym oraz krajowym i regionalnym organom kontroli w państwach członkowskich oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

9. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 - Komisja i agencje wykonawcze (2015/2154(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja,

–  uwzględniając swoje decyzje w sprawie absolutorium z wykonania budżetów agencji wykonawczych na rok budżetowy 2014,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinie innych zainteresowanych komisji (A8-0140/2016),

A.  mając na uwadze, że wydatki unijne przyczyniają się znacząco do osiągnięcia celów politycznych i stanowią średnio 1,9 % wydatków publicznych państw członkowskich UE, jednakże w niektórych przypadkach ponad 10%;

B.  mając na uwadze, że Parlament, kiedy udziela Komisji absolutorium weryfikuje, z jednej strony, czy środki zostały wydatkowane legalnie i prawidłowo, a z drugiej strony, czy zrealizowane zostały cele polityczne, osiągnięte odpowiednie wyniki oraz czy przestrzegane są zasady należytego zarządzania finansami i „kultury wyników”;

C.  mając na uwadze, że procedura udzielania absolutorium za rok 2014 obejmuje rok, w którym zbiegają się dwa okresy programowania, i że w wielu przypadkach zaksięgowane wydatki dotyczą okresu programowania na lata 2007–2013;

D.  mając na uwadze, że główne priorytety absolutorium dla Komisji za rok 2014 to:

E.  mając na uwadze, że nowe aspekty ostatnich wieloletnich ram finansowych (WRF) na lata 2014–2020, które są istotne dla absolutorium Komisji za rok 2014 r. to:

F.  mając na uwadze, że Komisja ponosi ostateczną odpowiedzialność za realizację budżetu Unii, podczas gdy państwa członkowskie mają obowiązek lojalnej współpracy z Komisją dla zagwarantowania, że środki są wykorzystywane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami; mając na uwadze, że państwa członkowskie, w kontekście dzielonego zarządzania funduszami, ponoszą szczególną odpowiedzialność za realizację budżetu Unii;

G.  mając na uwadze, że sprawą kluczową jest, aby w odniesieniu do dzielonego zarządzania funduszami dane przekazywane przez państwa członkowskie były uczciwe i dokładne; mając na uwadze, że sprawą kluczową jest, aby państwa członkowskie zdawały sobie sprawę z własnej odpowiedzialności za zarządzanie środkami unijnymi w ramach zarządzania dzielonego;

A. Rozdziały ogólne

Zobowiązania Komisji w odniesieniu do priorytetów absolutorium

1.  przypomina, że zgodnie z art. 319 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej: „Komisja podejmuje wszelkie działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzjom o absolutorium i innych uwag Parlamentu Europejskiego dotyczących wykonywania wydatków, jak również komentarzy towarzyszących zaleceniom odnoszącym się do absolutorium przyjętym przez Radę.”

2.  ubolewa, że odpowiedzi Komisji pozostają niejasne w wielu aspektach;

3.  odnotowuje wniosek Komisji zmieniający rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 w odniesieniu do sekretariatu Komitetu Nadzoru Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF);

4.  ponownie wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi komunikatu na śródokresowy przegląd WRF wraz z propozycjami, w jaki sposób można sprostać nowym i potencjalnym wyzwaniom wymagającym wsparcia z budżetu Unii oraz wyjaśniającego, jak w przyszłości zamierza ona pogodzić długoterminowe cele polityczne (takie jak strategia „Europa 2020”) z przyszłymi WRF na okres po roku 2020;

5.  przypomina Komisji, że Trybunał Obrachunkowy („Trybunał”) zwrócił się o ustanowienie na szereg lat długofalowego planu przepływów pieniężnych; wzywa Komisję Europejską do przedłożenia takiego planu do końca 2016 roku;

6.  wzywa Komisję do przeprowadzenia przeglądu kodeksu postępowania komisarzy w świetle żądań przedstawionych w rezolucji w sprawie absolutorium dla Komisji za 2014 r. przed procedurą udzielania absolutorium Komisji za rok 2015;

7.  apeluje do Komisji o nieprzyjmowanie nowych ram działalności grup ekspertów Komisji zanim nie odbędzie się spotkanie wiceprzewodniczącego Timmermansa, Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich oraz kluczowych posłów Parlamentu i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w celu omówienia ostatnich kwestii dotyczących treści nowych przepisów przekrojowych oraz ich wdrożenia;

8.  wzywa Komisję do zalecenia dyrekcjom generalnym publikowania w swoich odpowiednich rocznych sprawozdaniach z działalności wszystkich zaleceń dla poszczególnych krajów, sformułowanych w kontekście europejskiego semestru;

Strategia i misja: ciągłość i innowacyjność

9.  zauważa konieczność przestrzegania istniejących zasad udzielania absolutorium oraz nowych aspektów i zasad ostatnich WRF; zwraca zatem uwagę na potrzebę innowacyjnego podejścia do oceny pierwszego roku WRF oraz lepszego dostosowania podejścia w kwestii absolutorium do zmieniających się potrzeb i wymagań w budżecie Unii;

10.  uważa, że główną innowacją w zakresie absolutorium powinno być dążenie do lepszej równowagi pomiędzy formalnymi i proceduralnymi kwestiami wykorzystania budżetu Unii, a innymi opartymi na efektywności i ukierunkowanymi na rezultaty podejściami, przy jednoczesnym uwzględnieniu wykorzystania zdolności absorpcyjnej;

11.  podkreśla, że w przeszłości w ramach procedury udzielania absolutorium w pierwszej kolejności weryfikowana była legalność i prawidłowość transakcji finansowych; uważa w kontekście inicjatywy Komisji „Budżet UE zorientowany na wyniki”, że poza wyżej wymienionymi weryfikacjami należy w przyszłości we wzmożonym stopniu sprawdzać również to, czy wyniki osiągnięte w ramach projektów i programów są zgodne z zamierzonymi celami;

12.  zauważa, że w ramach absolutorium dąży się do stworzenia wspólnego podejścia do poszczególnych elementów unijnej polityki budżetowej, w szczególności do tych, które zostały niedawno wprowadzone, a mianowicie aspektów związanych z wydajnością oraz aspektów związanych z możliwościami zapobiegawczymi i naprawczymi systemów kontroli i nadzoru;

13.  uważa, że budżet zorientowany na wyniki wymaga silnych, solidnych i wspólnie uzgodnionych wskaźników; zauważa jednak, że te wskaźniki także należy uzgodnić ze współustawodawcami i Komisją oraz, w drodze dogłębnych konsultacji, z organami państw członkowskich i innymi zainteresowanymi stronami; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje powołanie międzyinstytucjonalnej grupy roboczej ds. budżetowania zadaniowego budżetu zorientowanego na wyniki, która niedawno rozpoczęła prace; zachęca wszystkie zaangażowane strony do przyspieszenia prac przy jednoczesnym zapewnieniu uzgodnienia wysokiej jakości zestawu wskaźników;

14.  podkreśla, że głównym celem budżetu Unii jest przynoszenie korzyści obywatelom Unii, a jednocześnie ochrona interesów finansowych Unii oraz realizowanie zobowiązań i celów wynikających z traktatów; korzyści obejmują wsparcie ukierunkowane na rozwój oraz aktualne priorytety zgodne z założeniami polityki gospodarczej i wynikami ekonomicznymi, z uwzględnieniem ponadto elastyczności wymaganej w sytuacjach nadzwyczajnych i awaryjnych; ochrona interesów finansowych Unii wymaga prawidłowego wykorzystania wydatków zgodnie z przepisami i bez popełniania błędów czy nadużyć; podejście w zakresie absolutorium powinno przyczyniać się do zapewnienia równowagi między tymi elementami;

15.  podkreśla ponadto obowiązek Komisji związany z zapewnieniem poprawnego stosowania prawa Unii na mocy art. 17 ust. 1 TUE i zwraca się do Trybunału o przygotowanie sprawozdania specjalnego w sprawie ustalenia, czy Komisja właściwie korzysta ze swoich uprawnień przy wspieraniu i kontrolowaniu państw członkowskich podczas wdrażania prawa unijnego;

Budżet UE a uzyskiwane rezultaty

16.  zauważa, że podstawową zasadą udzielenia Komisji absolutorium za 2014 r. jest trafność przepływów finansowych oraz rzeczywistych programów i projektów stojących za nimi, w świetle oceny optymalnego pod każdym względem wykorzystania środków unijnych;

17.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że struktura i treść rocznego sprawozdania Trybunału za 2014 r. odzwierciedla działy WRF i kładzie większy nacisk na efektywność i wyniki; docenia, że rozdziały sprawozdania poświęcone zarządzaniu dzielonemu obejmują, w ramach działania pilotażowego, wstępne wyniki oceny skuteczności projektów;

18.  jest świadomy, że przejście do zwiększonego poziomu kontroli wykonania zadań nie może odbywać się w jednym etapie, ponieważ dopiero gdy zostaną opracowane podstawowe akty prawne i budżet z zamiarem dostosowania celów politycznych do wskaźników jakościowych lub wypracowania wymiernych wyników, kontrole wykonania zadań będą mogły posuwać się naprzód;

19.  w związku z tym uważa, że WRF stanowią ważny krok naprzód dzięki wprowadzeniu warunków wstępnych, rezerwy na wykonanie oraz większych możliwości uproszczenia i synergii między funduszami;

20.  zwraca uwagę, że ponieważ okres obowiązywania 10-letniej unijnej strategii nie pokrywa się z siedmioletnim cyklem budżetowym, zdolność Komisji do monitorowania wkładu z budżetu Unii na rzecz strategii „Europa 2020” jest ograniczona w odniesieniu do pierwszej połowy okresu obowiązywania strategii, aczkolwiek dostępne są wszystkie dane niezbędne do przeprowadzania rocznych kontroli;

21.  przypomina jednak, że cele i budżet wyników powinny być zgodne z celami traktatów, strategii „Europa 2020” i sektorową polityką spójności i być bardziej elastyczne w celu dostosowania się do sytuacji nadzwyczajnych, takich jak kryzys gospodarczy i/lub kryzys migracyjny;

22.  zauważa, że rok 2014 był rokiem zerowej absorpcji dla niektórych programów, funduszy i instrumentów w ramach wieloletnich ram finansowych 2014-2020 z powodu zbyt późnego przyjęcia stosownych rozporządzeń i wynikającego stąd zbyt późnego zatwierdzenia prawa wtórnego i dokumentów programowych;

23.  przypomina, że wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020 jako pierwsze udostępniły mniej środków budżetowych niż te z lat poprzednich i że presja związana z pułapami płatności jest większa niż w przypadku wcześniejszych wieloletnich ram finansowych;

24.  przypomina, że w swych rezolucjach(77) towarzyszących decyzjom o udzieleniu absolutorium, Parlament od 2013 r. zwracał się do Komisji o ukierunkowanie wdrażania art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) – w odniesieniu do sprawozdania dotyczącego oceny – na realizację 10-letniej unijnej strategii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz jej rzeczywistej efektywności i wynikach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał postanowił położyć nacisk w rozdziale 3 swego sprawozdania rocznego za 2014 r. na strategii „Europa 2020” i zwraca się do Trybunału o kontynuowanie i rozwój tego podejścia ukierunkowanego na efektywność i wyniki;

25.  podkreśla, że struktura strategii „Europa 2020” jest niezwykle złożona (obejmuje pięć głównych celów, siedem inicjatyw przewodnich i jedenaście celów tematycznych w odniesieniu do europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (EFSI)); zauważa, że te różnorakie narzędzia nie są przystosowane do przełożenia politycznych celów strategii na konkretne cele operacyjne;

26.  wyraża ubolewanie, że pomimo pewnych postępów wspomnianych przez Trybunał w jego rocznym sprawozdaniu za rok 2014(78), Komisja do tej pory przedłożyła w sprawozdaniu z oceny jedynie ograniczone informacje na temat wkładu budżetu Unii w realizację celów strategii „Europa 2020” (zgodnie z art. 318 TFUE); zwraca uwagę, że wieloletnie ramy finansowe na lata 2007–2013 nie wymagają kompleksowej sprawozdawczości na temat wkładu budżetu UE w realizację celów strategii „Europa 2020”, ponieważ zostały one opracowane przed przyjęciem tej strategii;

27.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wprowadzone zostały pewne elementy skutecznego systemu monitorowania i sprawozdawczości, w szczególności w odniesieniu do narzędzi statystycznych utworzonych przez Eurostat, ubolewa jednak, że ocena przez Komisję realizacji strategii „Europa 2020” została przesunięta na pierwszą część 2016 r. i że wyniki konsultacji publicznych w sprawie strategii „Europa 2020” nie przyniosły jednak żadnych istotnych informacji zwrotnych na temat roli finansowania unijnego;

28.  ubolewa nad faktem, że główne cele strategii „Europa 2020” nie są systematycznie przekładane na cele operacyjne w umowach partnerstwa i programach; zauważa, że obecne przepisy nie wymagają, by Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR) były oparte na celach tematycznych;

29.  przypomina, jak stwierdziła Komisja w odpowiedzi na uwagi Trybunału(79), że cele Unii są określane również w traktatach i że muszą być one realizowane i przestrzegane (np. wspólna polityka rolna), oraz że w tym kontekście budżet Unii przeznacza się na różnego rodzaju działania i w miarę możliwości dostosowuje się go do zmieniających się głównych priorytetów UE (tj. strategia lizbońska, strategia „Europa 2020”);

30.  ubolewa nad tym, że ewentualne korzyści wynikające z osiągnięcia synergii pomiędzy pięcioma europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi dzięki umieszczeniu ich w jednych ramach prawnych i zarządzania oraz dzięki jednej umowie partnerstwa na poszczególne państwo członkowskie nie zostały jeszcze zrealizowane, i że nadal mają zastosowanie różne przepisy na szczeblu funduszu, a tym samym na poziomie programu; podkreśla, że powinny zostać przyjęte jedynie dokładnie przeanalizowane umowy o partnerstwie i programy w celu zapewnienia skutecznego wdrażania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

31.  oczekuje od Komisji zdania sprawy z wkładu budżetu Unii w osiąganie celów strategii „Europa 2020”; zgadza się, że prowadzenie sprawozdawczości na temat celów tematycznych w ramach wszystkich pięciu EFSI, a co za tym idzie – wkładu tych funduszy w realizację strategii „Europa 2020”, jest trudnym zadaniem; zauważa, że w 2017 r. Komisja musi przedstawić pierwsze sprawozdanie strategiczne w sprawie wkładu w realizację strategii „Europa 2020”;

32.  podkreśla jednak, że 3/4 funduszy strukturalnych osiągnęło swoje cele polityczne w całości lub w części, a jednie w 2 % przypadków nie osiągnięto żadnego z celów określonych w programie operacyjnym lub umowie o udzielenie dotacji;

33.  zauważa, że Trybunał skupił się głównie na analizie spójności umów partnerstwa zawartych przez państwa członkowskie z celami strategii „Europa 2020” jako na warunku wstępnym poprawy wyników; zwraca się do Trybunału o przedstawienie w swoim kolejnym sprawozdaniu rocznym informacji o przekładaniu celów strategii „Europa 2020” na oczekiwane osiągnięcia innych programów i funduszy, którymi bezpośrednio zarządza Komisja;

34.  podkreśla, że wprowadzenie wspólnych wskaźników efektywności dla każdego z funduszy byłoby ważnym krokiem, lecz ubolewa, że:

35.  zauważa, że według Trybunału występują nieodłączne słabe punkty w odniesieniu do ram wykonania rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów dotyczących EFSI(80), ponieważ słabe wyniki nie prowadzą do utraty rezerwy na wykonanie dla państw członkowskich, a sankcje finansowe, którymi dysponuje Komisja, podlegają różnym ograniczeniom; uważa jednak, że przed zwróceniem się o sankcje należy wprowadzić lepszy system pomiaru wyników, a ewentualne zastosowanie sankcji powinien poprzedzać proces wspomagania państw członkowskich w poprawie wyników;

36.  Wzywa Komisję Europejską do pełniejszego wykorzystania możliwości oferowanych przez istniejące prawodawstwo w zakresie rezerwy na wykonanie, aby stworzony został rzeczywisty impuls finansowy do skuteczniejszego zarządzania finansami; wzywa ponadto do wzmocnienia instrumentu, jakim jest rezerwa na wykonanie, poprzez zwiększenie części zależnej od wyników przy kolejnym przeglądzie prawodawstwa(81);

37.  zauważa, że odnotowano poprawę wytycznych podanych przez centralne służby Komisji w prowadzonej przez dyrekcje generalne sprawozdawczości rocznej na temat wyników, lecz przypomina, że cele dyrekcji generalnych są nieprzystosowane do potrzeb zarządzania, i że wciąż występują trudności w zakresie wskaźników służących do monitorowania osiągniętych wyników; zauważa również, że wszystkie wskaźniki wprowadzone w poprzednich latach w celu mierzenia postępów strategii „Europa 2020” na szczeblu unijnym i krajowym zostały usunięte z rocznego sprawozdania z działalności sekretarza generalnego Komisji w 2014 r. i zamiast tego zostały ujęte w planach zarządzania i rocznych sprawozdaniach z działalności operacyjnych dyrekcji generalnych;

38.  zwraca się do Komisji, by rozważyła przedstawienie wniosków w celu:

39.  zwraca się do Komisji, by zaproponowała ustawodawcy, co następuje:

40.  zwraca się do Komisji, by zawarła, w przyszłych sprawozdaniach oceniających zgodnie z art. 318 TFUE, analizę wydajności, skuteczności i rezultatów osiągniętych pod względem wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w odniesieniu do planu inwestycyjnego w wysokości 315 mld EUR ogłoszonego przez przewodniczącego Komisji Jeana-Claude’a Junckera w dniu 26 listopada 2014 r. na sesji plenarnej Parlamentu;

Działania podjęte w następstwie udzielenia Komisji absolutorium za rok 2013

41.  wyraża ubolewanie, że ogólny poziom błędu utrzymał się prawie na tym samym poziomie i że płatności pozostają w istotny sposób obarczone błędem;

42.  ubolewa nad faktem, że nadal utrzymuje się brak wiarygodności kontroli pierwszego szczebla dokonywanych przez państwa członkowskie w ramach zarządzania dzielonego oraz słabe punkty w wykluczaniu niekwalifikujących się gruntów z bazy danych systemu identyfikacji działek rolnych (LPIS); zauważa, że według sprawozdania rocznego Trybunału za rok 2014 szacunkowy poziom błędu zarówno dla obszarów zarządzania dzielonego, jak i wszelkich pozostałych wydatków operacyjnych (w większości zarządzanych bezpośrednio przez Komisję) wynosi 4,6%; zauważa jednak, że przeprowadzono istotne działania naprawcze;

43.  zauważa z niepokojem, że wciąż nie nastąpiło wdrażanie następujących zaleceń i wymogów zawartych w sprawozdaniu w sprawie udzielenia Komisji absolutorium za 2013 r.:

44.  z niepokojem zauważa, że spośród 65 zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 tylko 20 zaleceń zostało wdrożonych w całości, 26 zaleceń jest wdrażanych w większości aspektów, zaś 19 jest realizowanych w niektórych aspektach; zwraca się do Komisji o przyjęcie zaleceń i wymogów Parlamentu oraz o dalszą realizację zaleceń Trybunału;

45.  podkreśla, że z punktu widzenia Parlamentu sytuacja, gdy w rezultacie postępowań kontradyktoryjnych Komisja i Trybunał dochodzą do odmiennych wniosków, jest niezadowalająca; zwraca się zatem do obu instytucji, aby unikały takiego wyniku;

46.  domaga się od Komisji opracowania planu działania zawierającego terminy i cele pod kątem wzmocnienia zapobiegania powtarzającym się błędom;

Stanowisko Trybunału: poświadczenie wiarygodności Trybunału

47.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał wydaje pozytywną opinię na temat wiarygodności rachunków za rok 2014, tak jak ma to miejsce od 2007 r., oraz że Trybunał stwierdził, iż w dochodach nie wystąpił istotny poziom błędu w 2014 r.; z zadowoleniem odnotowuje też, że zobowiązania leżące u podstaw rozliczeń za rok zakończony 31 grudnia 2014 r. są we wszystkich istotnych aspektach legalne i prawidłowe;

48.  zauważa, że ogólne wyniki odpowiadają zasadniczo wcześniejszym uwagom Trybunału;

49.  wyraża ubolewanie w związku z faktem, że przez 21 lat z rzędu płatności były obarczone istotnym poziomem błędu ze względu na częściową skuteczność systemów nadzoru i kontroli;

50.  ubolewa, że w przypadku płatności poziom błędu wynosi prawdopodobnie 4,4 %; przypomina, że najbardziej prawdopodobny poziom błędu w przypadku płatności w roku budżetowym 2013 został oszacowany na 4,7 %, w roku budżetowym 2012 na 4,8 %, a w roku budżetowym 2011 na 3,9 %(83); wśród konkretnych pozycji najwyższy poziom błędu stwierdzono w wydatkach na spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną (5,7 %) oraz na konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia (5,6 %); z drugiej strony wydatki administracyjne wiążą się z najniższymi szacunkami zidentyfikowanych błędów (0,5 %);

51.  zastanawia się, czy poziom błędu dla konkretnej transakcji opiera się na porównywalnej podstawie, a zatem powinien stanowić porównywalny punkt odniesienia; zauważa, że poziom błędu w przypadku systemów zwrotu kosztów (5,5 %) jest oparty na kwalifikowalności kosztów, podczas gdy w przypadku programów opartych na uprawnieniach do płatności poziom ten (2,7 %) jest oparty wyłącznie na konieczności spełnienia szeregu warunków;

52.  zauważa, że gdyby działania naprawcze podjęte przez państwa członkowskie i Komisję nie zostały zastosowane do płatności skontrolowanych przez Trybunał, ogólny szacowany poziom błędu wyniósłby 5,5%, nie zaś 4,4%; apeluje zatem do Komisji, organów państw członkowskich lub niezależnych audytorów, aby wykorzystywali wszelkie dostępne informacje w celu zapobiegania, wykrywania i naprawy ewentualnych błędów;

53.  podkreśla, że w przypadku wydatków operacyjnych szacowany poziom błędu w wydatkach podlegających zarządzaniu dzielonemu z państwami członkowskimi wynosi 4,6 % (2013 r.: 4,9 %), czyli pozostaje na bardzo wysokim poziomie; wyraża zaniepokojenie tym, że w przypadku innych form wydatków operacyjnych, gdzie Komisja odgrywa pierwszoplanową rolę, szacowany poziom błędu drastycznie wzrósł do 4,6 % (2013 r.: 3,7 %);

54.  zauważa, że Komisja przyznaje, iż w wydatkach wystąpił istotny poziom błędu, jako że przedstawiła w swoim sprawozdaniu podsumowującym za rok 2014 kwotę obarczoną ryzykiem w przedziale od 3,7 do 5 mld EUR, co stanowi od 2,6 % do 3,5 % płatności; zauważa, że Komisja szacuje, iż w przyszłości będzie wykrywać i korygować błędy na łączną kwotę ok. 2,7 mld EUR rocznie;

55.  podziela opinię Trybunału, że mimo poprawy analizy wpływu działań naprawczych Komisji nie udało się wyeliminować ryzyka zawyżenia lub ograniczonego znaczenia wpływu działań naprawczych(84);

56.  jest zdania, że w przypadku ponad trzech czwartych wydatków za 2014 r. dyrekcje generalne Komisji opierają się na danych przekazanych przez władze krajowe w celu oszacowania kwot obarczonych ryzykiem; zauważa, że Komisja stwierdza w sprawozdaniu podsumowującym, iż rzetelność sprawozdań z kontroli państw członkowskich pozostaje problematyczną kwestią;

57.  zauważa, że w przypadku 12 dyrekcji generalnych Komisji szacunkowe zdolności naprawcze są wyższe niż szacowana kwota obarczona ryzykiem, co odzwierciedla wieloletni charakter systemów korygujących;

58.  apeluje do Komisji o terminowe dokonanie przeglądu metody obliczania zdolności naprawczych w związku z procedurą udzielania absolutorium za rok 2015;

59.  zauważa, że ilekroć Komisja posiada dowody na ograniczoną zdolność absorpcyjną państw członkowskich, powinna ocenić wszystkie postanowienia rozporządzenia w sprawie WRF dotyczące elastyczności, proponując w pierwszej kolejności środki służące zaradzeniu niewystarczającej zdolności absorpcyjnej, a dopiero potem podejmując inne działania;

60.  przypomina, że ponad dwie trzecie korekt finansowych zapisanych w rubryce „Spójność” w 2014 r. to przypadki, w których organy państw członkowskich wycofały zadeklarowane wydatki i zastąpiły je nowymi wydatkami; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że takie procedury są ograniczone w okresie programowania 2014–2020;

61.  zwraca się do Komisji, aby we współpracy z państwami członkowskimi dokonała oceny – w odniesieniu do każdej dziedziny polityki i budżetu Unii jako całości – poziomu błędów pozostałych po zakończeniu wszystkich środków naprawczych, z uwzględnieniem wieloletniego charakteru programów;

62.  wzywa Komisję do rygorystycznego stosowania art. 32 ust. 5 nowego rozporządzenia finansowego, jeżeli poziom błędów będzie się nadal utrzymywał na wysokim poziomie, oraz do zidentyfikowania wad systemów kontroli, przeanalizowania kosztów i korzyści wynikających z zastosowania ewentualnych środków naprawczych oraz do podjęcia lub zaproponowania odpowiednich działań, aby uprościć i ulepszyć systemy kontroli oraz ponownie opracować programy lub systemy realizacji przed przeglądem śródokresowym okresu programowania 2014–2020;

63.  kładzie nacisk na uwagę Trybunału, że gdyby Komisja, organy państw członkowskich lub przeprowadzający niezależne kontrole skorzystali ze wszystkich dostępnych im informacji, powinni byli zapobiec znaczącej części błędów przed ich popełnieniem lub też wykryć je albo skorygować; wyraża zaniepokojenie faktem, że Komisja przyznała, iż na skorygowanie błędów potrzeba co najmniej dziesięciu lat; zauważa, że wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji mogłoby zmniejszyć poziom błędu o 3,3 punktu procentowego zarówno w przypadku wydatków w ramach polityki regionalnej i miejskiej (6,1 %), jak i rozwoju obszarów wiejskich, środowiska, działań w dziedzinie klimatu i rybołówstwa (6,2 %); podkreśla, że wykorzystywanie wszystkich dostępnych informacji mogłoby zmniejszyć poziom błędu o 2,8 punktu procentowego w odniesieniu do konkurencyjności na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, zarządzanych bezpośrednio przez Komisję;

64.  zauważa, że w 2014 r. położono nowy nacisk budżetowanie i analizę ukierunkowane na wyniki, czemu towarzyszyła zmiana podejścia metodologicznego; w tym kontekście podkreśla potrzebę jasnej i przejrzystej analizy wkładu budżetu Unii na 2014 r. w osiąganie wyników w powiązaniu z celami strategii „Europa 2020” i polityk sektorowych;

65.  zauważa ponadto, że roczne sprawozdania z działalności mają na celu umożliwienie stwierdzenia wyników podejmowanych interwencji, ale nadal koncentrują się raczej na produkcie, nie zaś na wynikach;

66.  popiera zastrzeżenia zgłoszone przez dyrektora generalnego DG REGIO w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności dotyczące systemów zarządzania i kontroli EFRR/Funduszu Spójności na okres programowania 2007–2013 w 12 państwach członkowskich (77 programy) i programów europejskiej współpracy terytorialnej; jest zdania, że te zastrzeżenia świadczą o tym, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić koniecznych gwarancji dotyczących legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki;

67.  popiera zastrzeżenia wydane przez dyrektora generalnego DG AGRI w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności dotyczące następujących wydatków;

jest zdania, że te zastrzeżenia świadczą o tym, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić koniecznych gwarancji dotyczących legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki;

68.  popiera zastrzeżenia wydane przez dyrektora generalnego DG EMPL w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności; zauważa, że roczne sprawozdanie z działalności zawiera zastrzeżenie związane z płatnościami dokonanymi w 2014 r. na okres programowania 2007–2013 w odniesieniu do obarczonej ryzykiem kwoty 169,4 mln EUR obejmującej wydatki na systemy zarządzania i kontroli dla 36 różnych programów operacyjnych EFS w Belgii, Republice Czeskiej, Francji, Niemczech, Grecji, na Węgrzech, we Włoszech, w Rumunii, na Słowacji, w Hiszpanii i Zjednoczonym Królestwie w okresie programowania 2007–2013; jest zdania, że te zastrzeżenia świadczą o tym, że procedury kontrolne wprowadzone przez Komisję i państwa członkowskie nie są w stanie zapewnić koniecznych gwarancji dotyczących legalności i regularności wszystkich operacji leżących u podstaw rozliczeń w odpowiednich obszarach polityki;

69.  zwraca się do dyrektora generalnego DG ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju, aby w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności uwzględniał w większym stopniu zróżnicowanie ryzyka i w związku z tym przeznaczał więcej środków kontroli na obszary objęte poszczególnymi zastrzeżeniami;

70.  apeluje do Rady o przyjęcie ostrożniejszego stanowiska w sprawie udzielenia absolutorium i z zadowoleniem przyjmuje krytyczne stanowisko Szwecji i Zjednoczonego Królestwa, które zwróciły się do Komisji, aby:

z zadowoleniem przyjmuje również apel Szwecji i Zjednoczonego Królestwa do władz państw członkowskich o lepsze korzystanie z dostępnych informacji, aby przed zgłoszeniem wydatków Komisji zapobiegały błędom, wykrywały je i naprawiały;

Podsumowanie

71.  stwierdza, że absolutorium:

B. Poszczególne rozdziały

Ogólne zarządzanie budżetem i finansami

72.  zwraca uwagę, że należyte zarządzanie finansami dotyczy rzeczywistych wyników budżetu Unii, oczywiście pod warunkiem że przestrzegają one zasad legalności i prawidłowości i przyczyniają się do wartości dodanej budżetu Unii z perspektywy unijnej; podkreśla, że minimalizacja liczby błędów i przypadków nadużyć finansowych jest warunkiem wstępnym przestrzegania zasad należytego zarządzania finansami;

73.  podkreśla, że poziom błędu nie jest koniecznie jednoznaczny z nadużyciem finansowym, niewydajnością lub marnotrawstwem, lecz oszacowaniem przepływów finansowych, które nie powinny były być wypłacone, ponieważ nie zostały wykorzystane zgodnie z przepisami i uregulowaniami; podkreśla jednak, że znaczny wzrost poważnych błędów związanych z procedurami udzielania zamówień publicznych budzi poważne obawy, ponieważ państwa członkowskie mają za sobą lata doświadczeń z obecnymi zasadami udzielania zamówień, a jeśli już mają problemy z tymi zasadami, nie wróży to dobrze ich zdolności do dostosowania krajowego ustawodawstwa i procedur krajowych do nowych dyrektyw w sprawie udzielania zamówień i koncesji; przyznaje, że obywatele Unii mają trudności ze zrozumieniem na czym polega poziom błędu, i w związku z tym zwraca się do Trybunału o rozpoczęcie debaty z Komisją w celu identyfikacji potencjalnych niedoskonałości metodologicznych i uzgodnienia wspólnych norm w zakresie sprawozdawczości dotyczącej poziomu błędu;

74.  zaleca, aby przepisy i uregulowania zostały zweryfikowane w drodze oceny skutków regulacji(85) w celu przetestowania ich zgodności i zbieżności z potrzebami i celami Unii, jak w przypadku systemów zwrotu kosztów, przy czym najbardziej typowe przykłady błędów obejmują płatności na rzecz kosztów niekwalifikowalnych (41 %) i błędy w zamówieniach publicznych (27 %); zauważa, że te błędy nie muszą stanowić nadużycia finansowego lub umyślnego wprowadzenia w błąd w celu odniesienia korzyści;

75.  zwraca w związku z tym uwagę na fakt, że wdrażanie budżetu Unii na rok 2014 r. odbywało się w kontekście różnych ram prawnych, ponieważ w roku tym obowiązywały zarówno ramy na lata 2007–2013, jak i 2014–2020;

76.  zaznacza zatem, że prawidłową i istotną rzeczą jest dokonanie rozróżnienia pomiędzy różnymi formami wskaźnika błędu związanymi z różnymi rodzajami unijnych wydatków budżetowych, ponieważ są one przydzielane na podstawie różnych kryteriów, a zatem bardzo trudno je porównać;

77.  zauważa, że starając się wzmocnić kulturę wyników, w sprawozdaniu rocznym Trybunału za 2014 r. zwrócono dużą uwagę na kwestie wykonania budżetu Unii, gdyż pilotażowo zbadano w nim rzeczywistą komplementarność między finansowaniem unijnym a strategią „Europa 2020”; zauważa, że Trybunał podkreślił i stwierdził niewielki i słaby związek między umowami o partnerstwie/ programami operacyjnymi a strategią „Europa 2020”; zwraca jednak uwagę na fakt, że taką komplementarność należy rozważać w kontekście konkretnych zadań funduszy zgodnie z ich celami określonymi w Traktatach, w tym dotyczącymi spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej;

78.  wyraża zaniepokojenie wskaźnikiem absorpcji funduszy, który waha się w państwach członkowskich w przedziale od 50 % do 92 %; wzywa Komisję do przedstawienia uważnej analizy powodów, dla których pewne regiony wciąż wykazują niski wskaźnik absorpcji funduszy, oraz do dokonania oceny konkretnych działań mających na celu rozwiązanie problemów strukturalnych leżących u źródeł tych uchybień;

79.  docenia innowacyjny charakter sprawozdania rocznego Trybunału za 2014 r., które obejmowało podejście oparte na wynikach i wydajności, oceniając zastosowanie i ukierunkowanie interwencji z budżetu Unii pod kątem priorytetów strategii „Europa 2020”; uważa, że podejście oparte na wynikach i wydajności należy stosować w nadchodzących latach przy opracowywaniu zaleceń dla poszczególnych krajów w kontekście europejskiego semestru;

80.  podkreśla, że uwagi dotyczące osiągnięć Trybunału wskazują na potrzebę zastosowania środków zmierzających do poprawy wykonania budżetu oraz standardów zarządzania dzielonego;

Realizacja budżetu

81.  zauważa, że realizacja budżetu oznacza odpowiednie ukierunkowanie unijnych wydatków budżetowych na rzeczywiste priorytety Unii w danym okresie;

82.  zaznacza, że kultura wyników opiera się na trzech kluczowych filarach: strategii, uproszczeniu i procedurze budżetowej;

83.  zaleca kontynuację procesu uproszczenia zarówno procedur, jak i treści budżetu, tak aby doprowadzić do zmniejszenia nadmiernych obciążeń administracyjnych i ograniczenia nadmiernie rygorystycznego wdrażania w konkretnych państwach członkowskich; podkreśla, że proces uproszczenia nie powinien prowadzić do deregulacji ani oznaczać odejścia od mechanizmów i procedur kontroli, tj. audytów ex ante; podkreśla, że uproszczenie nie powinno powodować nadmiernie częstych zmian w ramach prawnych, co prowadziłoby do dodatkowych obciążeń administracyjnych i dla beneficjentów oraz podważałoby zamierzone pozytywne skutki uproszczenia; z zadowoleniem przyjmuje istnienie grupy wysokiego szczebla utworzonej przez Komisję i oczekuje wyników;

84.  zaleca usprawnienie procedury budżetowej w zakresie informacji i zarządzania skutecznością, włączając w to racjonalność kontroli pod względem kosztów, poświadczenie wiarygodności i udzielenie absolutorium, bazy danych i komunikację;

85.  apeluje do Komisji o poprawę komunikacji i współpracy między podmiotami zaangażowanymi w planowanie i wdrażanie budżetu oraz udzielanie absolutorium, a także z ogółem społeczeństwa, przez uzgadnianie oczekiwań, dzielenie się doświadczeniami związanymi z wdrażaniem i zdawanie sprawy z wdrażania wyników;

86.  apeluje do Komisji o rozważenie przeprowadzania pomiarów powszechnej świadomości przy pomocy narzędzi takich jak media społecznościowe, ankiety i grupy dyskusyjne oraz o ocenę sposobów na poprawę swojej przyszłej strategii komunikacyjnej służącej informowaniu obywateli o wynikach projektów;

87.  z zadowoleniem przyjmuje powstanie nowej międzyinstytucjonalnej grupy roboczej ds. budżetowania zadaniowego w celu osiągnięcia wspólnego porozumienia w sprawie zasad budżetowania opartego na wydajności i wynikach;

88.  zaleca odpowiednie ulepszenia w takich obszarach jak dostosowanie intensywności kontroli do ryzyka, mapowanie sprawozdawczości na temat wyników lub rzetelność wyników kontroli zgłaszanych przez państwa członkowskie;

89.  zauważa, że Komisja stworzyła ogromne możliwości analityczne, skupione głównie na sektorach mających znaczenie dla poszczególnych dyrekcji generalnych, bez badania horyzontalnych kwestii międzydyscyplinarnych oraz rzeczywistych rezultatów strategii politycznych Unii (współ)finansowanych z jej budżetu;

90.  zaleca, aby położyć nacisk na podejście oparte na wynikach oraz na kwestię niedoskonałości rynku, ponieważ takie podejście pomaga ukierunkować interwencje finansowe Unii na obszary, w których są najlepiej uwzględniane kryteria oszczędności, wydajności i skuteczności; zwraca uwagę, że projekt winien być dostosowany do różnych rodzajów niedoskonałości rynku, gdzie jeden z nich wiąże się z asymetrią informacji, zaś drugi z handlowymi ocenami rentowności, które generalnie nie obejmują wszystkich pozytywnych efektów zewnętrznych i szerszych korzyści społecznych, podczas gdy obydwa aspekty są w uzasadniony sposób wspierane finansowo przez Unię;

91.  proponuje, aby Komisja przy ocenie unijnej wartości dodanej przyjęła kryterium oparte na tym, co by się wydarzyło, gdyby dany projekt lub działanie zostało zrealizowane lub nie otrzymało unijnego finansowania;

92.  domaga się pilnego poinformowania o tym, jakie środki finansowe z funduszy Unii wpłynęły do przedsiębiorstw medialnych w każdym państwie członkowskim, jakie przedsiębiorstwa otrzymały płatności i czy miało to miejsce ze względu na rozpowszechnianie tych funduszy, czy też z innych powodów;

Zarządzanie dzielone

93.  przypomina, że duża odpowiedzialność za prawidłową alokację budżetu Unii spoczywa na państwach członkowskich, ponieważ 76 % wydatków ma miejsce w ramach zarządzania dzielonego; podkreśla, że na państwach członkowskich spoczywa duża odpowiedzialność za prawidłowe i zgodne z prawem realizowanie budżetu Unii, gdy są one odpowiedzialne za zarządzanie funduszami unijnymi;

94.  podkreśla, że kluczem do prawidłowej alokacji jest prawidłowa definicja potrzeb Unii w połączeniu z priorytetami rozwojowymi państw członkowskich;

95.  podkreśla, że im bardziej państwa członkowskie dążą do realizacji krajowych i wymiernych celów strategii „Europa 2020”, tym więcej wydatków z budżetu Unii może być ukierunkowanych oraz w tym większym stopniu cele te będą odzwierciedlać faktyczne potrzeby gospodarcze, społeczne, terytorialne i środowiskowe Unii, a Unia zapewni lepsze środowisko dla należytego zarządzania finansami; w tym kontekście zaleca stworzenie stałej platformy obejmującej Komisję, przedstawicielstwa rządów krajowych, w tym stałe przedstawicielstwa przy Unii, samorządy i władze regionalne;

96.  zgadza się z ustaleniem Trybunału, że Komisja, organy krajowe i niezależni audytorzy muszą wykorzystać wszystkie dostępne właściwe informacje, aby zapobiec błędom lub je wykryć i skorygować przed dokonaniem zwrotu kosztów; zdecydowanie zaznacza, że jeśli dane są dostępne, nie ma żadnych powodów, aby Komisja, organy krajowe i niezależni audytorzy nie podejmowali działań na rzecz zapobiegania błędom, ich wykrywania i naprawy;

97.  apeluje do Trybunału, aby opracował, wraz z krajowymi organami kontroli, system umożliwiający Trybunałowi ocenę działań następczych podejmowanych przez państwa członkowskie w związku z zaleceniami Trybunału;

98.  wzywa Komisję do dostarczenia państwom członkowskim wskazówek, tak aby umowy o partnerstwie i programy operacyjne stanowiły pełniejszą transpozycję strategii „Europa 2020” oraz wdrażały koncepcję wspólnych wskaźników rezultatu, jak zaproponowano w sprawozdaniu rocznym Trybunału za rok 2014;

99.  uważa, że przydatne byłoby, aby Parlament i Rada wspólnie znalazły sposób na zajęcie się kwestią wydatków państw członkowskich w ramach zarządzania dzielonego;

100.  popiera włączenie zaleceń dla poszczególnych krajów do umów partnerstwa;

101.  apeluje do Komisji, aby wzmocniła negocjacje z państwami członkowskimi w sprawie konieczności publikacji deklaracji krajowych i rocznych podsumowań;

Korekty finansowe i odzyskiwanie środków

102.  wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że w odniesieniu do korekt finansowych wdrożonych w 2014 r. (w stosunku do otrzymanego finansowania unijnego) niektóre państwa członkowskie trzykrotnie przekroczyły średni odsetek wynoszący 2,3 % (Słowacja: 8,7 %, Republika Czeska: 8,1 %, Grecja: 4,7 %);

103.  zauważa, że dla okresu programowania 2007–2013 potwierdzono korekty finansowe w ramach EFS o wartości 209 mln EUR, wdrożono natomiast korekty o wartości 156 mln EUR, z czego 95 mln EUR potwierdzono w 2014 r.; zauważa, że państwa członkowskie o najwyższym poziomie korekt to Hiszpania (56 mln EUR), Rumunia (43 mln EUR), Polska (32 mln EUR) i Francja (20 mln EUR);

104.  zauważa, że skumulowane korekty finansowe w ramach polityki spójności na lata 2007–2013 wynoszą 0,9 % przydzielonych środków budżetowych; podziela pogląd Komisji, że w nadchodzących latach oczekuje się dalszego wzrostu korekt finansowych w odniesieniu do okresu 2007–2013, w miarę zamykania realizowanych w nim programów;

105.  zauważa, że w przypadku programów w ramach EFRR/FS od początku okresu programowania 2007–2013 Komisja nałożyła korekty finansowe o łącznej kwocie ok. 2 mld EUR, która obejmuje korekty finansowe w wysokości 782 mln EUR zastosowane przez państwa członkowskie przed zgłoszeniem Komisji wydatków lub w momencie ich zgłaszania; z niepokojem zauważa, że dotyczy to głównie następujących państw członkowskich: Republiki Czeskiej (719 mln EUR), Węgier (298 mln EUR), Grecji (257 mln EUR), Hiszpanii (237 mln EUR), Słowacji (152 mln EUR), Rumunii (146 mln EUR) i Włoch (105 mln EUR);

106.  zauważa, że w przypadku EFS najwyższe poziomy skumulowanych korekt finansowych odnotowano w Rumunii (355 mln EUR), Hiszpanii (213 mln EUR) i Polsce (152 mln EUR);

107.  uznaje korekty finansowe i odzyskiwanie środków za skuteczne środki ochrony unijnego budżetu; ubolewa jednak nad tym, że z uwagi na ramy prawne chroniące interesy finansowe Unii, złożoność powiązanych procedur oraz liczbę poziomów kontroli w wielu obszarach, błędy mogą zostać skorygowane dopiero po kilku latach od ich wystąpienia;

Ochrona interesów finansowych

108.  podkreśla, że korupcja i nadużycia finansowe podważają zaufanie do instytucji publicznych i demokracji oraz utrudniają funkcjonowanie rynku wewnętrznego Unii; zauważa, że konieczne jest zintegrowane podejście, w ramach którego instytucje UE (i państwa członkowskie) współpracują ze sobą; ubolewa, że szereg instytucji unijnych (Komisja i agencje, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, Trybunał ) donosi o nadużyciach w różny sposób;

109.  zaleca, aby Komisja ujęła wszystkie ustalenia w zakresie sprawozdawczości w jeden spójny system w celu ochrony interesów finansowych Unii, co pozwoli na skuteczniejsze zwalczanie nadużyć finansowych i korupcji; przypomina znaczenie spójnego prawodawstwa wewnątrz Unii dla skutecznej walki z przestępczością zorganizowaną działającą na szczeblu ponadnarodowym;

110.  przypomina, że przejrzystość jest najskuteczniejszym narzędziem walki z oszustwami i nadużyciami finansowymi; wzywa Komisję do udoskonalenia przepisów w tym zakresie poprzez wprowadzenie obowiązku publikowania danych dotyczących wszystkich beneficjentów funduszy unijnych, w tym danych dotyczących podwykonawstwa;

111.  apeluje do Komisji o dołączenie do Prawnokarnej konwencji Rady Europy w sprawie korupcji (ETS nr 173) i przyspieszenie negocjacji w sprawie uczestnictwa Unii w Grupie Państw Przeciwko Korupcji (GRECO) w celu przyczynienia się do lepszej koordynacji polityk antykorupcyjnych w UE;

112.  wzywa Komisję do wzięcia pełnej odpowiedzialności za odzyskanie nienależnie wypłaconych środków z unijnego budżetu i do ustanowienia zasad sprawozdawczości we wszystkich państwach członkowskich w celu zapewnienia gromadzenia porównywalnych, wiarygodnych i odpowiednich danych;

113.  z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie Komisji zawarte w treści jej rocznego sprawozdania w sprawie ochrony interesów finansowych, które przypomina, że zarówno dyrektywa w sprawie ochrony interesów finansowych, jak i rozporządzenie w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (rozporządzenie w sprawie Prokuratury Europejskiej) „przyczyniłyby się do uzupełnienia i wzmocnienia ram prawnych i doprowadziłyby do znacznego wzmocnienia zwalczania nadużyć finansowych”; ponownie podkreśla swoje stanowisko, że istnieje pilna potrzeba przyjęcia w jak najkrótszym terminie dyrektywy w sprawie ochrony interesów finansowych, obejmującej swoim zakresem kwestie związane z VAT i zawierającej jasną definicję przestępstw przeciwko ochronie interesów finansowych, minimalne zasady wymierzania maksymalnych obowiązujących kar pozbawienia wolności oraz minimalne zasady dotyczące okresów przedawnienia; przypomina sprawę Taricco, w której Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zwrócił uwagę na to, że nadużycie związane z podatkiem VAT mieści się w zakresie definicji nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe, zawartej w konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich z 1995 r.; zwraca się do Komisji o doprecyzowanie stosunków między Eurojustem, Prokuraturą Europejską (EPPO) i Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz zbadanie możliwości zastosowania podejścia przewidującego większą integrację między tymi agencjami, tak aby zwiększyć skuteczność dochodzeń;

114.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji dotyczącą zwiększenia przejrzystości dzięki usprawnianiu funkcjonowania jej systemu grup ekspertów, zwłaszcza jeśli chodzi o procedurę selekcji ekspertów, poprzez opracowanie nowej polityki dotyczącej konfliktu interesów w odniesieniu do ekspertów mianowanych do działania we własnym imieniu, co umożliwia Parlamentowi sprawowanie bezpośredniej kontroli nad takimi nominacjami; odnotowuje wymóg, zgodnie z którym w stosownych przypadkach eksperci muszą być zarejestrowani w rejestrze służącym przejrzystości; wzywa jednak Komisję do uwzględnienia – przy opracowywaniu poprawek do obowiązujących przepisów przekrojowych dotyczących grup ekspertów – zaleceń Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczących składu grup ekspertów oraz zaleceń zawartych w badaniu „Skład grup ekspertów Komisji i status rejestru grup ekspertów”, aby opracować bardziej systematyczne i przejrzyste podejście; zwraca się do Komisji o zaangażowanie się w dialog z Parlamentem, zanim te przepisy zostaną formalnie przyjęte, zwłaszcza w związku ze spodziewanym niebawem sprawozdaniem Komisji Kontroli Budżetowej i Komisji Prawnej na ten temat; zachęca agencje europejskie do rozważenia reform idących w podobnym kierunku;

115.  podkreśla, że państwa członkowskie nie monitorują domniemanych przypadków nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii, które zostały im przedstawione przez OLAF; wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich działań, zaś OLAF – do dalszego wspierania państw członkowskich w doskonaleniu ich zdolności w dziedzinie zapobiegania nadużyciom finansowym dotyczącym funduszy europejskich oraz ich wykrywania;

116.  wzywa Komisję do opracowania systemu rygorystycznych wskaźników i jednolitych kryteriów; wyraża obawy co do wiarygodności i jakości danych pochodzących z państw członkowskich; wzywa zatem Komisję do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi w celu zagwarantowania kompleksowych, dokładnych i wiarygodnych danych, mając na uwadze cel, jakim jest pełne wdrożenie systemu jednolitej kontroli;

117.  ponawia swój wniosek, by Komisja składała Parlamentowi i Radzie dwa razy w roku sprawozdanie z wdrażania przez instytucje unijne swoich wewnętrznych strategii antykorupcyjnych, i liczy, że będzie mógł zapoznać się z następnym sprawozdaniem na początku 2016 r.; zwraca się do Komisji o dodanie rozdziału o wynikach działań instytucji unijnych w zakresie zwalczania korupcji i jest zdania, że przyszłe sprawozdania Komisji o zwalczaniu korupcji powinny zawsze obejmować wszystkie instytucje i organy unijne;

118.  wyraża zaniepokojenie danymi dostarczonymi przez Eurodad, według których Luksemburg i Niemcy plasują się na pierwszych miejscach pod względem zagrożenia praniem pieniędzy; uznaje za konieczne, aby państwa członkowskie ratyfikowały w całości dyrektywę Unii w sprawie prania pieniędzy, wprowadzając publiczny rejestr własności spółek, w tym trustów;

119.  wzywa do przejścia od dobrowolnego do obowiązkowego rejestru unijnego dla wszystkich lobbystów prowadzących działalność przy Komisji;

120.  uważa, że pierwsze dwuletnie sprawozdanie Komisji o zwalczaniu korupcji to obiecująca próba lepszego zrozumienia korupcji we wszystkich jej aspektach, opracowania skutecznych odpowiedzi z myślą o zaradzeniu problemowi oraz przetarcia drogi dla większej rozliczalności przestrzeni publicznej względem obywateli Unii; w tym kontekście ponownie zaznacza, jak ważna jest unijna polityka zerowej tolerancji wobec oszustw, korupcji i zmowy; ubolewa jednak, że sprawozdanie to nie dotyczyło również polityki antykorupcyjnej samych instytucji unijnych;

121.  domaga się, by najpóźniej w drugim sprawozdaniu o zwalczaniu korupcji Komisja przeprowadziła dalszą analizę – na poziomie zarówno instytucji unijnych, jak i państw członkowskich – środowiska, w którym wdrażane są strategie polityczne, aby określić nieodłączne czynniki krytyczne, delikatne obszary i czynniki ryzyka sprzyjające korupcji;

122.  wzywa Komisję do niezwłocznego wywiązania się z obowiązków dotyczących sprawozdawczości na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji;

Poziom błędu w ujęciu ogólnym

123.  z niepokojem zauważa, że najpowszechniej wykrywane rodzaje błędów to koszty niekwalifikowalne ujęte w zestawieniach poniesionych wydatków (41 %), poważne błędy w zamówieniach publicznych (27 %) oraz nieprawidłowo zadeklarowane powierzchnie użytków rolnych (20 %);

124.  zauważa jednak, że odsetek poważnych błędów popełnianych przez państwa członkowskie w dziedzinie zamówień publicznych zdecydowanie spadł z 45 % w obszarze polityk regionalnej w 2013 r. do 25 % wszystkich błędów kwalifikowalnych w łącznym obszarze polityki dotyczącym spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej w 2014 r.;

125.  uważa za alarmujące, że w wielu przypadkach błędów kwantyfikowalnych Komisja, organy krajowe lub niezależni audytorzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano w celu skorygowania błędów, oszacowany poziom błędu mógłby być znacznie niższy;

126.  zauważa, że w przypadku programów opartych na uprawnieniach do płatności szacowany poziom błędu wynosi 2,7 % (3 % w 2013 r.), a zatem jest znacznie niższy niż w przypadku zwrotu wydatków, gdzie szacowany poziom błędu wynosi 5,5 % (5,6 % w 2013 r.); zwraca się do Komisji o ocenę możliwości przejścia w stosownych przypadkach z systemu zwrotu kosztów na system oparty na uprawnieniach do płatności, z myślą o uproszczeniu;

Najlepsza praktyka

127.  wzywa państwa członkowskie, aby poważnie potraktowały swoje zobowiązania do realizacji celów strategii „Europa 2020”, tak jak czynią w przypadku zaleceń dla poszczególnych krajów i procedury europejskiego semestru; odzwierciedlałoby to widoczną zmianę rozumienia wyników, w ślad za czym powinno iść wdrażanie procesów oceny mających faktyczny wpływ, takich jak np. rezerwa na wykonanie dla odpowiedzialnych beneficjentów oraz sankcje i ograniczenia dla pozostałych;

Ocena i analiza głównych wyników budżetu Unii na 2014 r.

128.  odnotowuje, że łączna kwota ok. 142,5 mld EUR w 2014 r. stanowi prawie 2 % łącznych wydatków publicznych w państwach członkowskich Unii, co odpowiada 1 % unijnego PKB;

129.  domaga się, aby wskazanie rzeczywistych skutków wykorzystania budżetu Unii dla wskaźników makroekonomicznych stało się przedmiotem procedur udzielania absolutorium;

130.  ubolewa, że jedynie 47 % wkładów na rzecz instrumentów inżynierii finansowej zostało do końca 2013 r. wypłaconych na rzecz odbiorców końcowych w ramach zarządzania dzielonego (37 % wypłacone do końca 2012 r.) oraz że środki gotówkowe w ramach instrumentów inżynierii finansowej objętych zarządzaniem pośrednim pozostają na wysokim poziomie (1,3 mld EUR w 2014 r.; 1,4 mld EUR w 2013 r.);

131.  odnotowuje zalecenie Trybunału dla Komisji, aby ta przedłożyła wniosek ustawodawczy dotyczący zmiany mającego zastosowanie rozporządzenia w sprawie przedłużenia okresu kwalifikowalności instrumentów inżynierii finansowej na mocy rozporządzenia (WE) nr 1083/2006, oraz odpowiedź Komisji w tym zakresie;

132.  w następstwie zalecenia Trybunału apeluje do Komisji, aby wzięła pod uwagę ograniczoną zdolność do wykorzystania środków w niektórych państwach członkowskich, tak aby uniknąć niepełnego wykorzystania funduszy i zwiększyć poziom absorpcji, zwłaszcza w obszarze europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, wyrażając jednocześnie uznanie dla dotychczasowych działań takich jak powołanie grupy zadaniowej ds. lepszego wdrażania, która już doprowadziła do osiągnięcia poprawy;

133.  zwraca się do Komisji o podjęcie działań w celu zmniejszenia zobowiązań pozostających do spłaty, co obejmuje terminowe zamykanie programów z lat 2007–2013, oraz zmniejszenia środków pieniężnych w posiadaniu powierników;

134.  ponownie stwierdza, że Komisja powinna każdego roku przedstawiać długofalową prognozę przepływów pieniężnych obejmującą pułapy budżetowe, zapotrzebowanie dotyczące płatności, ograniczoną zdolność do wykorzystania środków oraz potencjalne wycofanie zobowiązań w celu lepszego dopasowania zapotrzebowania w zakresie płatności do dostępnych funduszy(86);

135.  jest zdania, że przegląd śródokresowy wieloletnich ram finansowych, który Komisja ma przedstawić do końca 2016 r., stanowi pierwszą i najlepszą okazję, aby zająć się strukturalną eliminacją problemu zobowiązań pozostających do spłaty („RAL”); apeluje do Komisji o wystąpienie z wnioskiem w sprawie przeglądu rozporządzenia w sprawie WRF, aby rozwiązać m.in. problemy związane z RAL;

Zaległe płatności

136.  podkreśla, że podjęte zobowiązania wyniosły w 2014 r. 109,3 mld EUR, tj. 76,6 % dostępnych środków na zobowiązania, oraz że w wyniku tego w 2015 r. dostępny jest bardzo wysoki poziom środków na zobowiązania (wraz z przeniesieniem w wysokości 12,1 mld EUR pułap zostanie zwiększony o 16,5 mld EUR);

137.  ubolewa nad faktem, że choć poziom płatności w dalszym ciągu był wyższy niż pułap określony w WRF, wykorzystanie marginesu na nieprzewidziane wydatki na niezrealizowane wnioski o płatność wzrosło o 1,4 mld EUR do 25,8 mld EUR; podkreśla ważność pełnego przestrzegania wspólnego oświadczenia w sprawie planu płatności na lata 2015–2016, uzgodnionego przez Parlament, Radę i Komisję po przyjęciu wspólnego zobowiązania do zmniejszenia zaległości w niezaspokojonych zobowiązaniach dotyczących programów spójności na lata 2007–2013 do około 2 mld EUR do końca 2016 r.; uważa, że sytuacja ta stoi w sprzeczności z art. 310 TFUE, stanowiącym, że dochody i wydatki w budżecie muszą być równe;

138.  podkreśla, że prognozuje się, iż spadek poziomu zobowiązań pozostających do spłaty będzie tymczasowy z uwagi na wnioskowane zwiększenie pułapu WRF na 2015 r. i lata kolejne;

139.  podkreśla w szczególności, że pod koniec 2014 r. płatności na rzecz państw członkowskich wynikające z wieloletnich europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2007–2013(87) wyniosły 309,5 mld EUR, tj. 77 % kwoty 403 mld EUR dla wszystkich programów operacyjnych, przy czym pięć państw członkowskich (Republika Czeska, Hiszpania, Włochy, Polska i Rumunia) jest odpowiedzialnych za ponad połowę wartości niewykorzystanych zobowiązań w ramach wieloletnich europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych;

140.  ubolewa, że zaległości w absorpcji wieloletnich funduszy są znaczne i mogą przysporzyć prawdziwych problemów niektórym państwom członkowskim(88); w tym kontekście popiera i uznaje zasadność stosowania form elastyczności, uwzględniając opóźnienia dotyczące wszystkich zapoczątkowanych programów;

Przychody

141.  zauważa, że przepływy dochodów opierają się na zasadzie wielokierunkowej:

142.  wyraża zadowolenie z faktu, że spośród trzech zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 dwa zalecenia są wdrażane w większości aspektów, natomiast jedno zalecenie jest realizowane w niektórych aspektach;

DNB

143.  podkreśla, że do czasu zmodyfikowania systemu kapitału własnego Unii, parametr DNB jest kluczowym czynnikiem kwestii dochodów w budżecie Unii oraz że jego prawidłowy i obiektywny miernik stanowi z tego względu ważną kwestię, jedyną naprawdę istotną w odniesieniu do tematu dochodów w obecnej strukturze budżetu Unii, dlatego bardzo ważne jest, by dysponować wiarygodnymi i elastycznymi bazami danych do obliczania wkładów państw członkowskich;

144.  wzywa zatem Komisję do uznania, że przekazywane przez państwa członkowskie dane dotyczące DNB są wiarygodne, a ich wkłady prawidłowe;

145.  przypomina, że w 2014 r. aktualizacje danych dotyczących DNB doprowadziły do dostosowań wkładów państw członkowskich na niespotykaną wcześniej skalę, dostosowania te wyniosły bowiem 9,813 mln EUR;

146.  podkreśla, że wpływ tych poważnych korekt na salda DNB mógł być mniejszy, gdyby została wprowadzona wspólna polityka Unii w tym zakresie, obejmująca harmonizację harmonogramu dokonywania większych korekt;

147.  ubolewa, że oszustwo związane z VAT, a zwłaszcza tak zwane oszustwo karuzelowe lub oszustwo typu „znikający podmiot gospodarczy”, zakłóca konkurencję, pozbawia budżety krajowe istotnych zasobów i szkodzi budżetowi Unii; zaznacza, że ubytek dochodów z tytułu VAT oraz szacunkowe straty w odniesieniu do poboru VAT wyniosły w 2013 r. 168 mld EUR; jest zaniepokojony, że Komisja nie posiada wiarygodnych danych dotyczących nadużyć finansowych związanych z VAT i z oszustwami karuzelowymi; zauważa, że obecny system VAT pozostaje rozdrobniony i skutkuje znacznymi obciążeniami administracyjnymi, zwłaszcza dla MŚP i przedsiębiorstw internetowych; obawia się, że nowy system rozliczalności dla VAT jako zasobu własnego nie mógł w pełni zrealizować celu dotyczącego uproszczenia, i podkreśla odpowiedzialność państw członkowskich za eliminację niedoskonałości EUROFISC i lepszą koordynację swoich polityk w sprawie mechanizmów odwrotnego obciążenia w celu ułatwienia wymiany informacji i pomocy w walce z nieprawidłowościami i nadużyciami; zwraca się do Komisji o wystąpienie z wnioskiem w sprawie poprawek ustawodawczych umożliwiających kontrole krzyżowe między danymi celnymi i podatkowymi oraz o skupienie prowadzonego przez nią monitorowania państw członkowskich na poprawie terminowości udzielania przez nie odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji oraz wiarygodności systemu wymiany informacji o VAT;

Środki, jakie należy podjąć

148.  zwraca się do Komisji o przedstawienie analizy dotyczącej przyszłości unijnego finansowania, oceniającej adekwatność podstawy zasobów własnych;

149.  ubolewa, że wnioski przedłożone przez Komisję w 2013 r. w celu wprowadzenia wspólnej unijnej polityki w zakresie dokonywania korekt nadal nie zostały zrealizowane, a Komisja nie podjęła żadnych dalszych działań, pomimo tego, że 19 państw członkowskich zadeklarowało, że do września 2014 r. przynajmniej częściowo dostosuje się do polityki Unii w zakresie dokonywania korekt;

150.  popiera utworzenie Grupy Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych; z zadowoleniem przyjmuje pierwsze sprawozdanie oceniające, które grupa ta przedstawiła pod koniec 2014 r. i podziela pogląd, że system ten został stopniowo zdominowany przez wkłady krajowe, zachowując jedynie część niezależnych, prawdziwie europejskich zasobów własnych; uważa, że obowiązujący system zasobów własnych, w ramach którego obecnie na szczeblu krajowym – bez udziału obywateli Unii – toczy się debata na temat płatników i beneficjentów netto, należy zastąpić systemem, który w oczywisty sposób leży w ogólnym interesie Unii i jej polityk;

151.  zwraca uwagę, że zmiany wynikające z prac nad zastrzeżeniami nie byłyby tak znaczące, gdyby cykl dokonywanych przez Komisję weryfikacji był krótszy, i przypomina, że Parlament, w swojej rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r. dotyczącej udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013, wezwał Komisję do:

152.  zauważa z głębokim zaniepokojeniem, że Komisja zapowiedziała, iż następny cykl weryfikacji zostanie zakończony dopiero w 2019 r. i że zastrzeżenia będą obejmowały okres co najmniej dziewięciu lat, podobnie jak w przypadku poprzedniego cyklu;

153.  zwraca uwagę, że zdaniem Trybunału jakość kontroli dokonywanych przez organy celne państw członkowskich nie uległa poprawie; ubolewa, że w zaktualizowanej wersji przewodnika dotyczącego audytu celnego wydanego przez Komisję w 2014 r. nie uwzględniono niektórych niedociągnięć stwierdzonych przez Trybunał, w szczególności w zakresie kwestii dotyczących sposobu postępowania w sytuacji, gdy przywiezione towary zostały odprawione w innym państwie członkowskim;

154.  zwraca się do Komisji o:

Najlepsza praktyka

155.  po stronie dochodów nie wystąpił istotny poziom błędów, co samo w sobie jest pewnym rodzajem najlepszej praktyki, także obecna praktyka opierania wkładów państw członkowskich na zasadzie DNB okazała się jak do tej pory sensowna; niemniej jednak, aby ten model nadal funkcjonował, należy dokonywać stałej oceny sytuacji gospodarczej w państwach członkowskich; kluczową kwestią na przyszłość wciąż pozostaje alternatywa dla zwiększenia podstawy zasobów własnych;

Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia

Sprawy ogólne

156.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że struktura rocznego sprawozdania Trybunału po raz pierwszy odwzorowuje działy WRF, które weszły w życie w dniu 1 stycznia 2014 r.; w 2013 r. odnośny rozdział nosił tytuł „Badania naukowe i inne polityki wewnętrzne”; zauważa jednak, że ta strukturalna zmiana ogranicza porównywalność ustaleń Trybunału z wnioskami z poprzednich lat;

157.  zauważa również, że na badania naukowe i innowacje przypada 61 % wydatków (8,1 mld EUR), które są realizowane za pośrednictwem siódmego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju technologicznego na lata 2007–2013 (7PR) oraz programu ramowego Horyzont 2020 w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020 w dziedzinie edukacji, szkolenia, młodzieży i sportu (1,5 mld EUR), programów kosmicznych (1,4 mld EUR), transportu (0,8 mld EUR), a na inne działania i programy (1,5 mld EUR) przypada pozostałe 39 %;

158.  przypomina, że dział 1a WRF został znacznie ograniczony podczas negocjacji WRF (-24 % w porównaniu z pierwotnym wnioskiem Komisji); ma świadomość, że dział 1a obejmuje wydatki na rzecz udoskonalenia badań naukowych i innowacji, ulepszenia systemów edukacji i wspierania zatrudnienia, stworzenia jednolitego rynku cyfrowego, promowania energii ze źródeł odnawialnych i efektywności energetycznej, modernizacji sektora transportu oraz poprawy otoczenia biznesowego, zwłaszcza dla MŚP;

159.  podkreśla, że 90 % wydatków w tym obszarze stanowią dotacje dla prywatnych i publicznych beneficjentów;

160.  wyraża zadowolenie z faktu, że spośród dziewięciu zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 trzy zalecenia zostały wdrożone w całości, zaś sześć jest realizowanych w większości aspektów;

Strategia „Europa 2020”

161.  zdaje sobie sprawę, że całkowita liczba umów o udzielenie dotacji w ramach całego 7PR wynosi 26 078 (z czego zamkniętych zostało 9 627); w tym samym czasie Komisja zainicjowała program prac na lata 2014–2015 w ramach programu „Horyzont 2020”, który okazał się wielkim sukcesem, jako że do dnia 25 lutego 2015 r. otrzymano 46 097 wniosków: na 79 zakończonych zaproszeń do składania wniosków 25 903 wniosków kwalifikowało się do finansowania, 3765 wybrano do finansowania i podpisano 1410 umów o udzielenie dotacji;

162.  wyraża zadowolenie, że Komisja była w stanie osiągnąć większość celów kluczowych wskaźników skuteczności działania; wyraża jednak wątpliwość, czy można zrealizować cel polegający na zainwestowaniu do 2020 r. 3 % PKB Unii w badania i rozwój; wzywa wszystkie państwa członkowskie do podjęcia tego wyzwania; zauważa, że sytuacja ta wydaje się szczególnie trudna dla Chorwacji, Finlandii, Luksemburga, Portugalii, Rumunii, Hiszpanii i Szwecji; apeluje do Komisji o wyciągnięcie koniecznych wniosków w perspektywie nadchodzącego przeglądu śródokresowego wieloletnich ram finansowych, który ma zostać przedstawiony do końca 2016 r.;

163.  z zadowoleniem przyjmuje wpływ europejskich (sieci) badań naukowych na walkę z wirusem Ebola, doskonalenie leczenia nowotworów, stworzenie jednolitego europejskiego obszaru badań klinicznych, zwalczanie skutków powodzi, zwiększenie bezpieczeństwa żywności oraz poprawę bezpieczeństwa statków wycieczkowych, by wymienić tylko kilka aspektów;

164.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w listopadzie 2015 r. udostępniono ocenę ex post 7PR; oczekuje, że jej wnioski i zalecenia można wciąż uwzględnić w przypadku programów prac w ramach programu „Horyzont 2020”;

165.  z zainteresowaniem odnotowuje pierwsze dostępne informacje na temat sprawozdania dotyczącego stanu innowacyjności w Unii za 2015 r.(89), który zawiera uaktualnione informacje na temat postępów w realizacji 34 zobowiązań podjętych w ramach inicjatywy przewodniej „Unia innowacji” strategii „Europa 2020”;

166.  przypomina, że „6. wyzwanie społeczne“ (SC6), w szczególności nauki humanistyczne i społeczne, jest jednym z priorytetów ustanowionych przez Parlament podczas opracowania programu „Horyzont 2020”; przypomina o znaczeniu tego składnika w dziedzinach, w których Unia boryka się ze szczególnymi wyzwaniami, takimi jak zwalczanie bezrobocia, radykalizacji, terroryzmu, wspieranie migrantów, zarządzanie gospodarcze i walutowe oraz walka z nierównościami; w związku z tym wyraża zaniepokojenie, że podczas wdrażania programu nauki humanistyczne i społeczne utraciły priorytetowe znaczenie poprzez odebranie im statusu celu szczegółowego oraz obniżenie ich środków na zobowiązania o 40 %, podczas gdy ogólna kwota środków programu „Horyzont 2020” w ramach WRF na lata 2014–2020 została zwiększona;

Kwestie dotyczące zarządzania

167.  zauważa, że:

168.  wzywa beneficjentów do maksymalnego wykorzystania świadectw kontroli, ponieważ obniżają one poziomu błędu o 50 % w porównaniu do niepoświadczonych zestawień poniesionych wydatków; uważa jednak, że poziom błędu wykrywany w ramach kontroli zewnętrznych powinien znacząco ulec poprawie, biorąc pod uwagę wysoce specjalistyczne wsparcie Komisji; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście wszystkie wytyczne, seminaria, modele i wykazy najczęściej popełnianych błędów, które Komisja przekazała do dyspozycji beneficjentów i organów kontroli, domaga się jednak od Komisji bardziej zdecydowanych działań, aby świadectwa kontroli zewnętrznych gwarantowały z większą wiarygodnością poziom błędu;

169.  popiera starania Komisji zmierzające do dalszego rozwoju zarządzania ryzykiem w dziedzinie badań naukowych; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odniesieniu do kontroli ex post wybór uczestników poddawanych kontroli jest już w dużej mierze oparty na ocenie ryzyka: Komisja oczekuje, że 83% kontroli prowadzonych w latach 2012–2016 będzie wybieranych zgodnie z kryteriami ryzyka;

170.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie wspólnego centrum wsparcia, które zapewnia wsparcie dla wszystkich usług badawczych w dziedzinie wsparcia prawnego, kontroli, procesu biznesowego, informatyki oraz informacji i danych;

171.  uznaje, że umowy partnerstwa europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych i programy operacyjne państw członkowskich i regionów obejmują znaczne wsparcie dla badań naukowych i innowacji, tworząc większą synergię; wsparcie wynosi ponad 42 mld EUR dla badań podstawowych i innowacji oraz 118 mld EUR dla badań i innowacji w szerszym znaczeniu;

Legalność i prawidłowość; błędy

172.  jest głęboko zaniepokojony tym, że Trybunał zbadał 166 transakcji, z czego w 79 wystąpiły błędy; zauważa, że na podstawie 53 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu wynosi 5,6 %;

173.  uważa za alarmujące, że w 27 przypadkach błędów kwantyfikowalnych Komisja, organy krajowe lub niezależni audytorzy dysponowali wystarczającymi informacjami, aby zapobiec tym błędom lub je wykryć i skorygować przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano w celu skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby o 2,8 punktu procentowego niższy; sytuacja ta – utrzymująca się już od kilku lat – dowodzi braku staranności;

174.  uważa za niedopuszczalne, że poziom błędu w 7PR nie poprawił się w porównaniu do 6PR i według deklaracji dyrektora generalnego DG ds. Badań Naukowych i Innowacji poziom błędu będzie nawet jeszcze większy; uważa, że poziom błędu w 7PR powinien był się poprawić ze względu na większe doświadczenia w zarządzaniu programem; ubolewa nad faktem, że dramatyczny wzrost poziomu błędu w 2014 r. w obszarze konkurencyjności na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia wskazuje na dobre zarządzanie programem w ostatnich latach;

175.  ubolewa nad faktem, że sektor wydatków w obszarze konkurencyjności na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia charakteryzował się najbardziej gwałtownym wzrostem poziomu błędu w latach 2013–2014 w Unii;

176.  ubolewa, że źródła błędów pozostają takie same:

177.  jest przekonany, że Komisja powinna nadal dążyć do akceptowalnej równowagi między atrakcyjnością programów dla uczestników a uzasadnioną koniecznością zadbania o odpowiedzialność i kontrolę finansową; w związku z tym przypomina, iż w swoim oświadczeniu z 2012 r. dyrektor generalny zwrócił uwagę na fakt, że podejście, w ramach którego niezależnie od okoliczności dąży się do osiągnięcia 2% poziomu błędu resztowego, nie jest skutecznym rozwiązaniem(90);

178.  zauważa, że podobnie jak w ubiegłych latach dyrektor generalny Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji wydała zastrzeżenie poziome dotyczące poziomu błędu rezydualnego w zestawieniach poniesionych wydatków w ramach 7PR, wdrażanym bezpośrednio przez tę dyrekcję generalną, oraz w płatnościach na rzecz Wspólnego Przedsiębiorstwa IMI, gdyż szacowane ryzyko rezydualne wynosi 3%, a szacowane skutki finansowe 111,39 mln EUR;

179.  przyznaje, że niektóre części wydatków na 7PR nie były objęte rezerwą, jeśli występowały dowody na to, że ryzyka (a zatem współczynniki błędu rezydualnego) były znacznie niższe w stosunku do całości wydatków; w ramach DG ds. Badań Naukowych i Innowacji odnosi się to do wydatków na rzecz Europejskiego Wspólnego Przedsięwzięcia na rzecz Realizacji Projektu ITER i Rozwoju Energii Termojądrowej, Wspólnego Przedsiębiorstwa „Czyste niebo” oraz Wspólnego Przedsiębiorstwa na rzecz Technologii Ogniw Paliwowych i Technologii Wodorowych; poza DG ds. Badań Naukowych i Innowacji odnosi się to także do wydatków ponoszonych przez Agencję Wykonawczą ds. Badań Naukowych w ramach działania „Maria Skłodowska-Curie” i wszystkich wydatków Agencji Wykonawczej Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych;

180.  podsumowuje, że choć zastrzeżenie poziome może być konieczne z prawnego punktu widzenia, to negatywnie wpływa ono na postrzeganie zarządzania finansami Komisji, zwłaszcza że Dyrekcja Generalna ds. Badań Naukowych i Innowacji jest w stanie w pełni potwierdzić całkowitą pewność 97 % swoich wydatków;

181.  zauważa, że w dziedzinie badań naukowych Komisja wydała nakazy odzyskania środków w latach 2014 i 2015 na kwotę 42 mln EUR; 31 mln EUR zostało już odzyskanych, natomiast pozostała część nie została jeszcze odzyskana ze względu na upadłość lub bieg decyzji o wykonaniu nakazu odzyskania środków;

182.  ubolewa nad ostatnio pojawiającymi się w prasie doniesieniami, które kwestionują zdolność DG ds. Badań Naukowych i Innowacji do skutecznej ochrony interesów finansowych Unii; apeluje do Komisji o wyjaśnienie okoliczności, które zostały solidnie udokumentowane w mediach, i zwraca uwagę na ewidentny przypadek niewłaściwego administrowania i jednoznacznego działania na szkodę interesów finansowych i reputacji Unii; wzywa Rzecznika Praw Obywatelskich do wszczęcia śledztwa w tej sprawie;

183.  ubolewa nad faktem, że uproszczenie, które wiązało się z eliminacją audytów ex-ante (np. brak certyfikacji ex-ante wydatków przekraczających 375 tys. EUR), spowodowało skumulowane błędy prowadzące do powszechnego i coraz większego poziomu błędu, który w przypadku programu „Horyzont 2020” nie wydaje się możliwy do zredukowania, zważywszy na coraz większą liczbę organów odpowiedzialnych za zarządzanie wydatkami w odniesieniu do 7PR;

Kwestie dotyczące wiarygodności danych

184.  ubolewa, że istnieje problem z analizą danych wtórnych niezbędnych do wydania ocen opartych na wynikach; uważa, że problem ten należy traktować jako wyzwanie w perspektywie krótkoterminowej; przypomina o konieczności poprawy zarządzania informacjami;

Podejście ukierunkowane na wyniki i rezultaty

185.  zauważa, że rzeczywisty wpływ i wyniki dziedziny badań, rozwoju i innowacyjności z punktu widzenia komercjalizacji i wnoszenia wartości dodanej są absolutnie znaczące;

186.  z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wyniki szacunków Grupy Ekspertów Wysokiego Szczebla przeprowadzającej ocenę ex post 7PR, a mianowicie: to, że program stworzył ponad 1,3 mln roboczolat (dzięki projektom finansowanym przez okres 10 lat) bezpośrednio i 4 mln roboczolat pośrednio w okresie 25 lat; to, że każde 1 EUR wydane w ramach 7PR wygenerowało ok. 11 EUR pośrednich i bezpośrednich efektów gospodarczych dzięki innowacjom, nowym technologiom i produktom oraz że wkład finansowy programu w MŚP przekroczył cel 15 % i osiągnął 17 % (5 mld EUR);

187.  zaznacza, że w celu wzmocnienia podejścia opartego na wynikach Trybunał przedstawił pionierskie badanie dotyczące wskaźników strategii „Europa 2020”, w którym wydatki na badania naukowe i rozwój odgrywają ważną rolę;

188.  zwraca się do Komisji o przekazanie Parlamentowi planu działań przedstawionego w listopadzie Radzie ITER;

189.  żąda otrzymania od Komisji do czerwca 2016 r. informacji o długoterminowym harmonogramie projektów i związanych z nimi kosztach dla ITER w ramach przygotowań do podejmowania decyzji budżetowych na kolejny rok; przypomina, że w roku 2016 zarezerwowano dla ITER środki na płatności wynoszące niemal 475 mln EUR;

Instrumenty finansowe

190.  zauważa, że zwłaszcza w przypadku programu „Horyzont 2020” bardzo nowoczesne i innowacyjne instrumenty finansowe są jednym z kluczowych obszarów jego praktycznej realizacji; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie w 2014 r. nowej serii produktów w ramach programu „InnovFin – Fundusze unijne dla innowatorów”, wspólnej inicjatywy Grupy Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI i EFI) realizowanej we współpracy z Komisją;

191.  zwraca się do Komisji o przedstawienie w ramach przyszłych procedur udzielania absolutorium informacji o wdrażaniu InnovFin obejmujących udział budżetu unijnego w tym instrumencie finansowym;

192.  przypomina, że określone sektory i polityki są mniej podatne na finansowanie za pomocą instrumentów finansowych, np. infrastruktura kolejowa, badania teoretyczne lub podstawowe, przez co istnieje ryzyko, że zostaną wyłączone z części działań Unii;

Najlepsza praktyka

193.  zauważa, że w obszarze tym zintensyfikowano działania kontrolne, a koordynacja przez wspólną służbę audytu została usprawniona, przy jednoczesnym świadczeniu jej jako usługi podlegającej zarządzaniu dzielonemu przez wszystkie dyrekcje generalne, agencje wykonawcze i wspólne przedsiębiorstwa zaangażowane w finansowanie badań naukowych i innowacji;

194.  uważa, że ewentualną dobrą praktyką jest specyficzny rodzaj outsourcingu, wykorzystywany do zarządzania dużymi programami w tej dziedzinie za pośrednictwem specjalnych agencji; ponieważ praktyka ta funkcjonuje dopiero od niedawna, nie jest możliwe przedstawienie twardych dowodów na jej poparcie, jednak jako metoda i model działania wydaje się bardzo innowacyjna;

Środki, jakie należy podjąć

195.  stwierdza, że Komisja powinna:

196.  zwraca się do DG ds. Badań Naukowych i Innowacji z wnioskiem o poprawę zarządzania informacjami, zwłaszcza w kierunku zgodności z kulturą wyników w celu włączenia wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza nowych, oraz poprawę zarządzania informacjami wymienianymi z beneficjentami w państwach członkowskich; zaleca szersze angażowanie niezależnych audytorów skupiających się nie tylko na błędach, lecz również na cyklu efektywności, w tym odpowiedniej ocenie ryzyka; ponadto przepisy regulacyjne powinny zostać poddane ocenie skutków;

197.  wzywa DG ds. Badań Naukowych i Innowacji do publikowania w swoich odpowiednich rocznych sprawozdaniach z działalności jej wkładu na rzecz zaleceń dla poszczególnych krajów w sposób wyczerpujący i szczegółowy, ponieważ zalecenia te powinny wykazywać, w jaki sposób ta dyrekcja ułatwia postępy państw członkowskich w osiąganiu celów strategii UE 2020;

198.  zauważa, że Komisja rozpoczęła konsultacje z zainteresowanymi stronami w sprawie dodatkowych uproszczeń, które powinny zostać wprowadzone w programie „Horyzont 2020”; domaga się informacji na temat sposobów wdrażania tych dodatkowych uproszczeń;

199.  podkreśla, że uproszczenie i udział w programie „Horyzont 2020” także powinny stanowić nadrzędną zasadę stosowaną w objaśnionej umowie o udzielenie dotacji; podkreśla, że w przeciwieństwie do 7PR koszty fakturowane wewnętrznie w ramach programu „Horyzont 2020” muszą być dzielone i zgłaszane według różnych kategorii kosztów, w tym kosztów personelu; wzywa zatem Komisję do dokonania przeglądu objaśnień i uznania kosztów fakturowanych wewnętrznie za kwalifikowalne jako pozostałe koszty bezpośrednie bez podziału na kategorie kosztów i bez dokumentacji czasu realizacji usług;

Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

Sprawy ogólne

200.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że struktura sprawozdania rocznego Trybunału po raz pierwszy odwzorowuje działy WRF, które weszły w życie w dniu 1 stycznia 2014 r.; w 2013 r. roczne sprawozdanie Trybunału zawierało dwa oddzielne rozdziały: jeden dotyczący polityki regionalnej, energii i transportu oraz drugi na temat zatrudnienia i spraw społecznych; uważa jednak, że taka zmiana polityki ogranicza porównywalność ustaleń Trybunału z wnioskami z poprzednich lat;

201.  zwraca uwagę, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna redystrybuuje znaczną część budżetu Unii, który w 2014 r. wyniósł 54,4 mld EUR; 80 % tej kwoty zostało przeznaczone na politykę regionalną i miejską, głównie poprzez EFRR i FS, a 20 % środków przeznaczono poprzez EFS na cele związane z zatrudnieniem i sprawami socjalnymi;

202.  podkreśla, że EFRR i FS w danym okresie wspierały głównie obszary obejmujące projekty w zakresie infrastruktury, tworzenie lub utrzymanie miejsc pracy, inicjatywy na rzecz regionalnego rozwoju gospodarczego oraz działalności MŚP (EFRR), a także inwestycje w infrastrukturę w dziedzinie ochrony środowiska i transportu (FS);

203.  wskazuje, że ze środków EFS finansowane są inwestycje w kapitał ludzki i działania, które mają poprawić zdolność adaptacji pracowników i przedsiębiorstw do zmieniających się modeli organizacji pracy, zwiększyć dostęp do zatrudnienia, wesprzeć integrację społeczną osób w niekorzystnej sytuacji oraz wzmocnić zdolności i wydajność administracji i usług publicznych; uważa, że pomimo istnienia wskaźników efektywności, efekty inwestycji EFS są w związku z tym znacznie trudniejsze do określenia;

204.  wyraża zadowolenie z faktu, że spośród 16 zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 osiem zaleceń zostało w pełni wdrożonych, siedem zaleceń wdrożono w większości aspektów, natomiast jedno zalecenie jest realizowane w niektórych aspektach;

Strategia „Europa 2020”

205.  stwierdza, że w dziedzinie polityki regionalnej i miejskiej cztery najważniejsze kluczowe wskaźniki skuteczności działania obejmują: liczbę utworzonych miejsc pracy, liczbę przedsiębiorstw współpracujących ze wspieranymi ośrodkami badawczymi, liczbę przedsiębiorstw otrzymujących wsparcie oraz dodatkową zdolność wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych; mając na uwadze, że mimo iż globalne osiągnięcia zgłoszone przez państwa członkowskie w sprawozdaniach z realizacji okazały się średnio o 29% częstsze w porównaniu z rokiem poprzednim, nie wszystkie cele zostaną zdaniem Komisji zrealizowane ze względu na kryzys gospodarczy; apeluje do Komisji o wyciągnięcie koniecznych wniosków w perspektywie nadchodzącego przeglądu śródokresowego WRF, który ma zostać przedstawiony do końca 2016 r.;

206.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez Komisję na rzecz dalszego zwiększania wkładu polityki spójności w przegląd zarządzania gospodarczego Unii oraz wszystkie umowy o partnerstwie i programy operacyjne na lata 2014–2020, tak by właściwe zalecenia dla poszczególnych krajów przyjęte do końca czerwca 2014 r. zostały odpowiednio uwzględnione przez państwa członkowskie w ich strategiach rozwoju oraz strategiach na rzecz konkurencyjności;

207.  zauważa, że pod koniec 2015 r. wykorzystano średnio 89 % funduszy na okres programowania 2007–2013 (pod względem wskaźnika absorpcji); niższy poziom wykorzystania środków wykazują Włochy (79 %), Rumunia (70 %) i Chorwacja (59%);

208.  zauważa, że dwa z najważniejszych wskaźników skuteczności działania w obszarze zatrudnienia i spraw społecznych to stopa bezrobocia oraz liczba utworzonych lub zachowanych miejsc pracy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wstępne wyniki oceny ex post okresu programowania 2007–2013 wskazują, że do końca 2013 r. 8,8 mln beneficjentów EFS otrzymało lub zachowało stanowisko pracy w wyniku interwencji EFS w tym okresie; z zadowoleniem przyjmuje również fakt, że ponad 300 000 osób wspieranych przez EFS rozpoczęło prowadzenie działalności na własny rachunek, a ponad 50 000 podmiotów zaczynającym prowadzenie działalności gospodarczej udzielono wsparcia;

209.  przywiązuje szczególną wagę do gwarancji dla młodzieży; w tym kontekście z zadowoleniem zauważa, że 110 300 bezrobotnych młodych ludzi uczestniczyło w 2014 r. w działaniach finansowanych w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (YEI); 1,3 mld EUR przydzielono na projekty realizowane w terenie; w tym kontekście wyraża wdzięczność za wytyczne przedstawione w sprawozdaniu specjalnym Trybunału nr 3/2015 i konstruktywną reakcję Komisji na te wnioski; podkreśla jednak, że w niektórych państwach członkowskich nadal istnieją pewne trudności z wdrażaniem gwarancji dla młodzieży i zapewnieniem wystarczająco sprawnie działającej sekwencji projektów w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (YEI);

210.  przyjmuje do wiadomości ustalenia zawarte w sprawozdaniu Komisji w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), wskazując, że w okresie dwóch kolejnych lat (2014–2015) 7636 pracowników (czyli 44,9 % beneficjentów) znalazło nową pracę przed końcem okresu wdrażania EFG;

211.  podziela opinię Komisji, że stopa bezrobocia (szczególnie bezrobocia długotrwałego) oraz odsetek młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (NEET) są dowodem na niedopasowanie na rynku pracy; odnotowuje, że pięć krajów o najwyższym poziomie bezrobocia długotrwałego (wyrażonego jako odsetek ludności aktywnej zawodowo) w Unii to Grecja (19,5 %), Hiszpania (12,9 %), Chorwacja (10,1 %), Słowacja (9,3 %) i Portugalia (8,4 %), natomiast średnia unijna wynosi 5,1 %; ponadto kraje o najwyższym odsetku młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się to Cypr (33,7 %), Bułgaria (30,9 %), Węgry (30,3 %), Grecja (30,0 %) i Rumunia (26,9 %), natomiast średnia unijna wynosi 16,37 %;

212.  z zadowoleniem przyjmuje skutki wdrożenia programów EFRR/FS na lata 2007–2013, o których świadczą niektóre z kluczowych wskaźników co roku zgłaszanych przez państwa członkowskie i wyniki oceny wstępnej najnowszych dostępnych danych, które wykazują, że utworzono ok. 950 tys. miejsc pracy, 36 tys. przedsiębiorstw podjęło współpracę z instytucjami badawczymi, ponad 270 tys. przedsiębiorstw otrzymało wsparcie, a dodatkowa zdolność wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych wyniosła ponad 4 tys. megawatów;

213.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że również Trybunał po raz pierwszy próbował również ocenić skuteczność programów w projekcie pilotażowym, a jego kontrola wykazała, że w przypadku 89 ze 186 projektów (48 %) osiągnięto (lub przekroczono) wszystkie wartości docelowe wyznaczone w celu pomiaru wyników projektów; zauważa, że w odniesieniu do 56 projektów (30 %) Trybunał wykrył, że jeden lub kilka wskaźników określonych dla danego projektu nie osiągnęło wartości docelowej, a w 17 przypadkach (9 %) termin osiągnięcia celów został dochowany w przypadku niektórych, lecz nie wszystkich celów w momencie przeprowadzania kontroli; zachęca Trybunał do dalszego usprawniania tego rodzaju kontroli, zwłaszcza w odniesieniu do programów w nowym okresie finansowania 2014–2020;

Kwestie dotyczące zarządzania

214.  podkreśla, że wydatki w ramach działu 1b WRF podlegają zarządzaniu dzielonemu; w tym obszarze państwa członkowskie ponoszą główną odpowiedzialność za wdrażanie PO oraz zapobieganie nieprawidłowym wydatkom, ich wykrywanie i korygowanie;

215.  podkreśla zdecydowanie, że szczególnie pod względem spójności zakres zarządzania dzielonego jest szeroki i specyficzny z dwóch powodów: programy są wdrażane w państwach członkowskich i ich regionach zgodnie ze wspólnymi zasadami Unii, ale respektują jednocześnie ich szczególne potrzeby; po drugie, w grę wchodzi również wspólne finansowanie, gdy projekty są współfinansowane przez państwa członkowskie, a w wielu przypadkach także przez beneficjentów;

216.  uważa za niedopuszczalne, że w przypadku 21 błędów kwantyfikowalnych popełnionych przez beneficjentów władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków; gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby niższy o 1,6 punktu procentowego; ponadto Trybunał ustalił, iż w 13 przypadkach wykryte błędy zostały popełnione przez władze krajowe; udział tych błędów w szacowanym poziomie błędu wyniósł 1,7 punktu procentowego; sytuacja ta – utrzymująca się już od kilku lat – dowodzi braku staranności;

217.  zaznacza, że najczęstsze wykryte problemy z kwalifikowalnością w ramach EFS to: wydatki deklarowane poza okresem kwalifikowalności (Republika Czeska, Niemcy), zawyżanie kosztów płac (Niemcy, Finlandia, Polska, Portugalia), koszty niezwiązane z projektem (Holandia, Polska, Portugalia), nieprzestrzeganie krajowych zasad kwalifikowalności (Polska) oraz dochody nieodliczone (Austria); najczęstsze przykłady nieprzestrzegania przepisów dotyczących zamówień publicznych to: nieuzasadnione bezpośrednie udzielanie zamówienia (Niemcy, Włochy), nieuzasadnione bezpośrednie udzielanie zamówienia na dodatkowe roboty/usługi, bezprawne wykluczenie oferentów, konflikt interesów i dyskryminacyjne kryteria wyboru (Finlandia);

218.  zauważa, że Trybunał zbadał 161 transakcji w obszarze polityki regionalnej i miejskiej (101 dotyczyło EFRR, 55 – FS, a 5 – instrumentów finansowych) i 170 transakcji EFS; odnotowuje, że w 135 z 331 transakcji wystąpiły błędy; zauważa, że Trybunał szacuje, iż wskaźnik błędu wynosi 5,7 % (wskaźnik błędu dla EFRR i FS szacuje się na 6,1 %, a w przypadku EFS na 3,7 %);

219.  wzywa Komisję do opracowania skutecznego narzędzia na rzecz poprawy wiarygodności działań kontroli i audytu prowadzonych przez władze krajowe; przypomina, jak ważne jest zwiększenie przejrzystości danych dotyczących zamówień publicznych w celu podniesienia dostępności i usprawnienia kontroli poprzez upublicznienie danych dotyczących wykonawców i ich podwykonawców;

220.  zauważa, że według wszystkich wyników audytów dostępnych pod koniec listopada 2015 r. 90 % kontroli zarządczych dotyczących programów realizowanych w ramach EFRR/Funduszu Spójności działało poprawnie lub wymagało jedynie drobnych zmian; przypomina, że główną przyczyną błędów państw członkowskich są skomplikowane struktury zarządcze i utrata wiedzy eksperckiej spowodowana wysokim poziomem rotacji pracowników lub niewystarczającym przydziałem pracowników wynikającym z ograniczeń budżetowych;

221.  wzywa Komisję do udostępnienia państwom członkowskim silniejszych zachęt skłaniających do wykorzystywania innowacyjnych instrumentów finansowych w krajowej polityce regionalnej, przy jednoczesnym uwzględnianiu wniosków z okresu 2007–2013 w celu unikania blokowania środków w ramach instrumentów finansowych;

222.  zwraca uwagę na zalecenia przedstawione w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego nr 10/2015 pt. „Należy zintensyfikować wysiłki zmierzające do rozwiązania problemów dotyczących zamówień publicznych w obszarze unijnej polityki spójności” i z zadowoleniem przyjmuje pozytywną reakcję Komisji na ustalenia Trybunału;

223.  wyraża zadowolenie, że w październiku 2015 r. Komisja opublikowała dokument zatytułowany „Zamówienia publiczne – wytyczne dla praktyków dotyczące unikania najczęstszych błędów w projektach finansowanych przez europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne”; krytykuje jednak fakt, że głównym źródłem błędów związanych z wydatkami w pozycji „Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna” wciąż pozostaje naruszanie przepisów dotyczących zamówień publicznych, stanowiące niemal połowę szacowanego poziomu błędu; przypomina, że poważne naruszenia przepisów dotyczących zamówień publicznych obejmują na przykład nieuzasadnione bezpośrednie udzielanie zamówień, dodatkowych robót lub usług, bezprawne wykluczanie oferentów, a także przypadki konfliktu interesów i dyskryminujące kryteria wyboru; uważa, że dla przeciwdziałania błędom i nadużyciom podstawowe znaczenie ma polityka pełnej przejrzystości w odniesieniu do wykonawców i podwykonawców;

224.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w listopadzie 2014 r. Komisja ustanowiła grupę zadaniową ds. lepszego wdrażania dla Bułgarii, Chorwacji, Republiki Czeskiej, Węgier, Włoch (południowych), Rumunii, Słowacji i Słowenii, aby unikać sytuacji, w których środki zostają umorzone;

225.  przypomina, że w ramach prawnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014–2020 wprowadzono również warunki wstępne skutecznego i wydajnego korzystania z funduszy Unii, obejmujące między innymi systemy zamówień publicznych istniejące w państwach członkowskich; w tym kontekście przyjęto 12 krajowych planów działania (Bułgaria, Republika Czeska, Grecja, Węgry, Chorwacja, Włochy, Łotwa, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia i Słowacja), które zostaną poddane ocenie do 2016 r.; przypomina, że spełnienie warunków wstępnych jest zasadniczym warunkiem przyznania finansowania; domaga się niezbędnej pełnej przejrzystości w zakresie finansowania projektów infrastrukturalnych, w tym publikowania analiz ex-ante i ex-post dotyczących trwałości gospodarczej, środowiskowej i społecznej projektów;

226.  wzywa Komisję do upublicznienia całej dokumentacji dotyczącej projektu kolei dużej prędkości na trasie Lyon-Turyn i jego finansowania;

227.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od 2009 r. DG REGIO przeprowadziła 265 misji kontrolnych; DG REGIO stwierdziła, że zasadniczo można uznać wiarygodność pracy 42 instytucji audytowych odpowiedzialnych za audyt około 91 % alokacji w ramach EFRR/FS za okres 2007–2013; w przypadku DG EMPL na koniec 2014 r. ocenie poddano 87 spośród 92 instytucji audytowych (94,6 %); ich praca obejmuje 113 spośród 118 programów operacyjnych, co stanowi 99,1 % programowania finansowego w okresie programowania 2007–2013;

228.  zauważa, że procedury wstrzymania i wstępnego zawieszenia płatności dotyczyły 121 programów finansowanych w ramach EFRR/FS i wniosków o płatność na kwotę niemal 7,9 mld EUR złożonych przez państwa członkowskie; odnotowuje również, że w odniesieniu do EFS Komisja wysłała 11 pisemnych ostrzeżeń i 18 pism przed wstrzymaniem płatności, wszczęła 31 procedur wstrzymania płatności i zawiesiła 11 programów operacyjnych, czyli w sumie wstrzymała wnioski o płatność opiewające na 1,3 mld EUR;

229.  zauważa, że w 2014 r. w wyniku rygorystycznej polityki nadzoru i przerywania płatności prowadzonej przez DG REGIO i DG EMPL oraz rosnącej liczby planów działania potwierdzono korekty finansowe o wartości 840 mln EUR oraz wykorzystano kwotę 854 mln EUR na wdrożenie programów EFRR/FS dla wszystkich okresów programowania (na podstawie decyzji z 2014 r. i lat ubiegłych); natomiast w przypadku EFS dla okresu programowania 2007–2013 zaakceptowano/przyjęto korekty finansowe o wartości 209 mln EUR i wykorzystano kwotę 155,9 mln EUR na wdrożenie (na podstawie decyzji z 2014 r. i lat ubiegłych);

230.  z zadowoleniem zauważa, że w 2014 r. dzięki roli nadzorczej Komisji jednostki certyfikujące zastosowały korekty finansowe o wartości 782 mln EUR przed zadeklarowaniem Komisji wydatków związanych z EFRR/FS, zapobiegając niewłaściwym wydatkom z budżetu Unii;

231.  jest zaniepokojony tym, że jak twierdzi Trybunał, w umowach partnerstwa i programach cele tematyczne nie są wykorzystywane w sposób systematyczny do przełożenia strategii „Europa 2020” na cele operacyjne; zauważa jednak, że jest ona transponowana na cele operacyjne na szczeblu programów realizowanych w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych przez konkretne cele uzgodnione z 11 celami tematycznymi; jest zdania, że wyniki można skutecznie oceniać jedynie wtedy, gdy cele tematyczne i programy operacyjne są dopasowane, a wskaźniki wyników i punkty odniesienia umożliwiają pomiar postępów;

232.  zauważa, że porozumienia o partnerstwie i rozporządzenie ogólne z jednej strony tworzą wspólne zasady, które powinny wspierać zintegrowane podejście, jednak z drugiej strony funkcjonowanie każdego funduszu jest regulowane konkretnym rozporządzeniem i specyficznymi procedurami;

233.  z zainteresowaniem odnotowuje, że w niedalekiej przyszłości Trybunał przedstawi specjalny audyt porozumień o partnerstwie i ram polityki spójności opartych na wynikach;

234.  ubolewa nad faktem, że liczba PO, których dotyczy zastrzeżenie, wzrosła z 73 do 77 w przypadku PO współfinansowanych z EFRR/FS w 2014 r. i pozostała niezmieniona w przypadku PO współfinansowanych z EFS, tj. 36; szacowany wpływ finansowy tych zastrzeżeń spadł z 423 mln EUR w 2013 r. do 224 mln EUR w 2014 r. w przypadku EFRR/FS i wzrósł ze 123,2 mln EUR w 2013 r. do 169,4 mln EUR w 2014 r. w przypadku EFS;

235.  zgadza się z ogólnymi zarysami wspólnej strategii audytu na okres 2014–2020, gdzie w ramach kontroli tematycznych priorytetowo potraktowane zostaną dwa obszary: wiarygodność mechanizmów zgłaszania danych dotyczących wyników (nowy element związany z podejściem zorientowanym na wyniki) i instrumentów finansowych;

236.  ubolewa nad tym, że państwa członkowskie nie zaakceptowały jeszcze w pełni opcji kosztów uproszczonych w ramach EFS; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie zatytułowane „Opcje kosztów uproszczonych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego”, w którym DG EMPL oczekuje, że w okresie programowania 2014–2020 średnio 35 % wniosków o zwrot kosztów będzie dotyczyło właśnie opcji kosztów uproszczonych, przy czym niektóre państwa członkowskie (Włochy, Holandia, Hiszpania i Szwecja) znacznie przekroczą ten wynik, a inne uzyskają wynik znacznie niższy (Bułgaria, Węgry, Łotwa i Słowacja); popiera starania DG EMPL na rzecz promowania wykorzystywania opcji kosztów uproszczonych przez państwa członkowskie i wzywa państwa członkowskie do pełnego wykorzystania ich potencjału;

237.  docenia w tym kontekście, że Komisja utworzyła grupę wysokiego szczebla ds. uproszczeń dla beneficjentów europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; pragnie otrzymywać kopie sprawozdań, które grupa ta będzie publikować od lutego 2016 r.;

238.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji mające na celu zachęcenie państw członkowskich do stosowania narzędzia informatycznego ARACHNE w odniesieniu do eksploracji danych, z myślą o zapobieganiu oszustwom; przypomina państwom członkowskim, że to narzędzie informatyczne jest udostępniane bezpłatnie;

239.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2014 r. Komisja rozpoczęła pierwszą serię czterech badań mających na celu ocenę łączenia elementów zreformowanej polityki spójności w okresie programowania na lata 2014–2020; przypomina, że tematy ww. czterech badań są następujące: uwarunkowania ex ante, zasada partnerstwa, ramy wykonania oraz „nowe przepisy” (obejmujące szereg nowych elementów programowania, takich jak ocena obciążeń administracyjnych wobec beneficjentów i działania planowane w celu ich obniżenia, zasady horyzontalne, podejścia terytorialne itp.); pragnie otrzymywać kopie badań po ich zakończeniu;

Legalność i prawidłowość; błędy

240.  jest zaniepokojony tym, że Trybunał zbadał 161 transakcji w obszarze polityki regionalnej i miejskiej oraz 170 transakcji w obszarze zatrudnienia i spraw społecznych, z których 135 zawierało błędy (75 w obszarze polityki regionalnej i miejskiej oraz 60 w obszarze polityki zatrudnienia i spraw społecznych); zauważa, że na podstawie 25 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu w obszarze polityki regionalnej i miejskiej wynosi 6,1 %, a na podstawie 28 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu w obszarze polityki zatrudnienia i spraw społecznych wynosi 3,7 %, co prowadzi do najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu w polityce spójności ogółem na poziomie 5,7 %;

241.  uważa za frustrujące, że w przypadku 21 błędów kwantyfikowalnych popełnionych przez beneficjentów władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków; oraz że gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby niższy o 1,6 punktu procentowego; zauważa ponadto, że Trybunał ustalił, iż w 13 przypadkach wykryte błędy zostały popełnione przez władze krajowe; udział tych błędów w szacowanym poziomie błędu wyniósł 1,7 punktu procentowego; jest zdania, że sytuacja ta – utrzymująca się już od kilku lat – dowodzi braku staranności;

242.  z ubolewaniem zauważa, że podobnie jak we wcześniejszych latach budżetowych poziom błędów, również w niektórych wnioskach o płatność końcową, które były przedmiotem zewnętrznych audytów i kontroli, wskazuje na słabe punkty w kontrolach ex ante w odniesieniu do EFS; podkreśla, że błędy związane z nieprzestrzeganiem przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych oraz z brakiem dokumentacji wydatków stanowiły prawie dwie trzecie szacowanego poziomu błędu;

243.  podkreśla, że gdyby kontrole prowadzone przez państwa członkowskie były w pełni wiarygodne w obu tych obszarach polityki, szacowany poziom błędu można byłoby obniżyć o 3,3 puntu procentowego w przypadku obszaru polityki regionalnej i miejskiej oraz o 3,2 puntu procentowego w przypadku obszaru polityki dotyczącego zatrudnienia i spraw społecznych;

244.  wzywa Komisję do przedstawienia przed 1 lipca planów dotyczących naprawy tej sytuacji, tak aby znacznie poprawić zarządzanie finansami na poziomie państw członkowskich; wyraża głębokie przekonanie, że udzielenie absolutorium budżetowego musi być uzależnione od niezbędnego postępu w tym zakresie;

245.  ubolewa, że źródła błędów pozostają takie same:

246.  ubolewa nad tym, że przez wiele lat tego samego rodzaju błędy są wciąż wykrywane często w tych samych państwach członkowskich; zauważa, że zawieszanie i wstrzymywanie płatności przez Komisję gwarantuje wykonywanie działań naprawczych w przypadkach wykrycia uchybień; zwraca się do Komisji, aby na podstawie tego stwierdzenia zaostrzyła inspekcje krajowych i regionalnych systemów zarządzania i kontroli oraz złagodziła je w przypadku państw, w których systemy zarządzania i kontroli okazały się niezawodne;

247.  wyraża zaniepokojenie z powodu naruszeń przepisów dotyczących zamówień publicznych podczas przeprowadzania procedury udzielania zamówienia publicznego na systemy monitorowania komputerowego w okresach finansowania 2007–2013 i 2014–2020, co doprowadziło też o podejrzeń dotyczących możliwych nadużyć finansowych; zauważa, że czeskie organy kontrolne wykryły te błędy; w pełni popiera stanowisko Komisji, że nie należy dokonywać żadnych płatności do czasu wprowadzenia stosownych środków naprawczych i zakończenia dochodzenia prowadzonego przez policję;

248.  jest zaniepokojony problemami przy przetargach na systemy monitorowania wydatków funduszy strukturalnych w latach 2007–2013 oraz 2014–2020 i domaga się wyjaśnienia, dlaczego problemy te występują w każdym okresie finansowania, a także poinformowania o aktualnym stanie dochodzeń dotyczących oszustw i odzyskiwania nienależnych płatności;

249.  zauważa, że według danych zawartych w rocznym sprawozdaniu z działalności DG ds. Polityki Regionalnej i Miejskiej za rok 2014 ryzyko błędu w postaci średniej ważonej szacunków dla każdego programu operacyjnego wspieranego przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego i Fundusz Spójności wynosi mniej niż 1 % w 9 państwach członkowskich (w roku 2013 – w 6 państwach członkowskich), a tylko w 2 państwach członkowskich odsetek ten wynosi 4 % lub więcej (w 2013 r. – w 5 państwach członkowskich);

250.  zauważa, że według danych zawartych w rocznym sprawozdaniu z działalności DG ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego za rok 2014 ryzyko błędu w postaci średniej ważonej szacunków dla każdego programu operacyjnego wspieranego przez EFS wynosi mniej niż 1b% w 9 państwach członkowskich, podobnie jak w roku 2013, natomiast w 6 państwach członkowskich odsetek ten wynosi 4 % lub więcej (najwyższy wynik to 7,9 %), podczas gdy w 2013 r. odsetek ten wynosił powyżej 4 % w 5 państwach członkowskich (przy czym najwyższe wyniki wynosiły 8,8 % i 9,3 %);

251.  podkreśla, że w ciągu trzech ostatnich lat Trybunał nie wykrył żadnych błędów kwantyfikowalnych związanych z wykorzystaniem opcji kosztów uproszczonych; fakt ten pokazuje, że projekty, w których koszty są deklarowane z wykorzystaniem opcji kosztów uproszczonych, są w mniejszym stopniu narażone na błędy niż projekty, w których stosuje się koszty rzeczywiste;

252.  jest zdania, że Komisja powinna opracować ukierunkowaną analizę krajowych zasad kwalifikowalności (zarówno dla okresu programowania 2007–2013, jak i 2014–2020) oraz na tej podstawie przygotować wytyczne dla państw członkowskich dotyczące uproszczenia i wyeliminowania nadmiernie zawiłych i skomplikowanych zasad (tzw. nadmiernie rygorystyczne wdrażanie);

253.  zauważa, że poszanowanie zasad pomocy państwa wydaje się być istotnym elementem minimalizującym ryzyko popełniania błędów w obszarze spójności;

254.  podkreśla znaczenie zwrócenia większej uwagi na problem nieprzekazywania przez władze krajowe państw członkowskich informacji o wszystkich błędach lub zgłaszania większej liczby korekt finansowych niż rzeczywiście wprowadzone;

255.  wyraża zaniepokojenie kontrolami dotyczącymi funduszy dla uchodźców, często przyznawanych przez państwa członkowskie w sytuacjach kryzysowych, bez przestrzegania istniejących przepisów; uważa za szczególnie istotne, aby Komisja wprowadziła ściślejszy system kontroli, również w odniesieniu do przestrzegania praw człowieka uchodźców i osób ubiegających się o azyl;

Kwestie dotyczące wiarygodności danych

256.  z satysfakcją odnotowuje, że dokładność danych dotyczących EFRR/FS i EFS przekazywanych przez państwa członkowskie w rocznych sprawozdaniach z kontroli uległa poprawie; ubolewa jednak, że w niektórych przypadkach korekta Komisji przekraczała 1,5 % i była uznawana za niewiarygodną;

Podejście ukierunkowane na wyniki i rezultaty

257.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odniesieniu do dowodów na rzeczywiste wyniki realizacji polityki oraz osiągnięte rezultaty Trybunał po raz pierwszy zastosował podejście zorientowane na wyniki wobec komplementarności budżetu Unii w stosunku do strategii „Europa 2020”; uważa, że wyniki wdrażania tej strategii przez fundusze strukturalne mają bardzo duże znaczenie dla obejmujących całą Unię głównych wskaźników ekonomicznych „PKB na głowę” oraz dla innych wskaźników;

258.  uważa, że istotne jest dokonanie oceny, czy i w jakim zakresie projekty z EFRR, FS i EFS zostały zakończone (do końca 2014 r.), a ich cele osiągnięte;

259.  ubolewa nad faktem, że oparte na wynikach ustalenia dotyczące finansowania są wyjątkiem, a nie regułą; zauważa, że w większości przypadków nieosiągnięcie celów uzgodnionych w umowach o udzielenie dotacji nie wpłynęło na poziom uzyskanego finansowania unijnego;

260.  przypomina, że należało przyspieszyć wdrażanie 51 projektów priorytetowych w Grecji; ponadto 14 projektów – dotyczących m.in. katastru nieruchomości i rejestru krajowego – określono jako „wąskie gardła” i grozi im umorzenie; oczekuje, że Komisja przedstawi Parlamentowi aktualne informacje na ten temat w swoim sprawozdaniu z działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2014;

261.  przypomina, że sprawozdanie Czeskiego Urzędu Kontroli OPTP/2014/SM/01 w sprawie procedury udzielenia zamówienia publicznego na system monitoringu na lata 2014–2020 przedstawione Komisji w kwietniu 2015 r. dotyczy wydatków niezgłoszonych o wartości ponad 9 mln EUR; z zadowoleniem przyjmuje wystosowanie przez Komisję ostrzeżenia dotyczącego możliwego przerwania płatności i wezwanie władz czeskich do zastosowania odpowiednich korekt finansowych; pragnie się dowiedzieć, jak Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) ocenia tę sytuację;

Instrumenty inżynierii finansowej

262.  przyjmuje do wiadomości, że instytucje zarządzające państw członkowskich poinformowały o ogólnej liczbie 1025 instrumentów inżynierii finansowej (w tym 73 funduszach powierniczych oraz 952 funduszach specjalnych) działających pod koniec 2014 r.: 90 % z nich to instrumenty inżynierii finansowej dla przedsiębiorstw, 6 % dotyczy przedsięwzięć inwestycyjnych na obszarach miejskich, a 4 % – funduszy na projekty dotyczące efektywności energetycznej/ energii odnawialnej; te instrumenty inżynierii finansowej utworzono w 25 państwach członkowskich i otrzymały one wsparcie finansowe ze 183 programów operacyjnych; zauważa, że ogólna wartość wkładów z programów operacyjnych wpłacona na instrumenty inżynierii finansowej wyniosła 16 mld EUR, w tym 10,9 mld EUR ze środków EFRR i EFS; oraz że płatności dla odbiorców ostatecznych wyniosły 9,19 mld EUR pod koniec 2014 r., z czego 5,8 mld EUR w ramach funduszy strukturalnych, co pozwoliło osiągnąć wskaźnik absorpcji w wysokości prawie 57 % kwot programów operacyjnych;

263.  zauważa, że według ostatniego i kompleksowego badania, które należycie ocenia praktykę stosowania instrumentów inżynierii finansowej w polityce spójności w okresie programowania 2007–2013, instrumenty inżynierii finansowej oferują wiele korzyści, nadal jednak należy wyeliminować pewne ich słabe punkty; analiza pokazuje jednak, że stopień ich wykorzystania zdecydowanie różni się pomiędzy państwami członkowskimi; wzywa Komisję do przeanalizowania głównych przyczyn istnienia tak znacznych różnic między państwami członkowskimi oraz wypracowania skutecznej zachęty do większej aktywności państw członkowskich w wykorzystywaniu instrumentów inżynierii finansowej w tych dziedzinach, w których okazały się one skuteczne;

264.  zauważa, że istnieje wyraźna różnica między ilością środków finansowych, jakimi zasilono instrumenty inżynierii finansowej, a kwotami przekazanymi ostatecznym odbiorcom pomocy; jest zdania, że mogłoby to oznaczać, iż niektóre duże kwoty były jedynie „chwilowo zamrożone” w instrumentach inżynierii finansowej w celu uniknięcia ryzyka umorzenia środków; zwraca się do Komisji o zadbanie o wyeliminowanie tych negatywnych aspektów stosowania instrumentów inżynierii finansowej i uznaje nowe postanowienie na okres 2014–2020 dotyczące dokonywania płatności na rzecz instrumentów inżynierii finansowej w transzach za pozytywny krok w tym kierunku;

265.  zauważa, że wyraźnie częstsze stosowanie instrumentów inżynierii finansowej nieuchronnie prowadzi do przyjęcia zupełnie nowego podejścia do wydatkowania środków publicznych przez organy administracji publicznej i organy audytu i kontroli, co do pewnego stopnia wymaga „nowej kultury” w środowisku dla innowacyjnych instrumentów finansowych; wzywa Komisję do zbadania odpowiedniego przygotowania tego środowiska;

266.  podkreśla, że instrumenty inżynierii finansowej mogłyby znacząco przyczynić się do oszczędności, wydajności i skuteczności wykorzystania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, jeśli są mądrze wdrażane, jako że w sposób naturalny koncentrują się one na osiągnięciu wyników lub zapewnieniu wydajności; wzywa również Komisję do uwzględnienia tego rodzaju korzyści w unijnej polityce wydatków budżetowych;

267.  przyjmuje do wiadomości, że w 2014 r. w sumie 53 instrumenty finansowe, ograniczające się głównie do wspierania MŚP, zostały wdrożone w 7 państwach członkowskich finansowanych przez EFS i że łącznie 16 716 MŚP (z czego 11 286 mikroprzedsiębiorstw) otrzymało pomoc finansową z całkowitego budżetu EFS w wysokości 472 mln EUR;

268.  przypomina, że wdrażanie instrumentów inżynierii finansowej w okresie programowania 2007–2013 przebiegało powoli ze względu na:

269.  przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w okresie programowania 2014–2020 ramy regulacyjne przewidują, że stosowanie instrumentów inżynierii finansowej opiera się na obowiązkowych ocenach ex ante w celu określenia potrzeb inwestycyjnych i uniknięcia generowania nadmiernego zapotrzebowania na środki unijne;

270.  z zadowoleniem przyjmuje również utworzenie, we współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, wspólnej platformy doradztwa technicznego w zakresie instrumentów finansowych (Fi-Compass) w celu wsparcia wdrażania instrumentów inżynierii finansowej w latach 2014–2020;

Najlepsza praktyka

271.  z zadowoleniem przyjmuje tendencję do upraszczania, redukcji nadmiernie rygorystycznego wdrażania oraz poprawy zarządzania dzielonego wraz z nowymi elementami polityki spójności na okres programowania 2014–2020, co wydaje się najlepszą metodologicznie praktyką i znajduje odzwierciedlenie w wielu konkretnych krokach, takich jak wypracowanie komplementarności z Planem inwestycyjnym dla Europy poprzez praktyczne współistnienie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz EFIS (Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych), poszerzenie o 100 % zakresu instrumentów inżynierii finansowej, zapewnienie ukierunkowanych inicjatyw, np. dla MŚP, tworzenie grup zadaniowych ds. lepszego wdrażania, wprowadzanie tematycznego ukierunkowania na inteligentny rozwój i wprowadzanie w życie strategii badawczych i innowacyjnych respektujących strategie inteligentnej specjalizacji, czy poprzez wkład polityki spójności wnoszony do poszczególnych polityk Unii m.in. w dziedzinie gospodarki cyfrowej, energii i spraw społecznych;

272.  z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez Komisję grupy wysokiego szczebla ds. uproszczeń dla beneficjentów służącej wspomaganiu identyfikacji przeszkód i barier dla uproszczeń oraz znalezieniu sposobu na ich eliminację; apeluje do Komisji o zbadanie udanych procedur uproszczenia usankcjonowanych przez Trybunał, tj. w ramach programu „Horyzont 2020” i uproszczenia kosztów pośrednich zwracanych według stawki ryczałtowej w celu upowszechnienia tego podejścia w pozostałych obszarach polityki;

273.  zwraca się do Komisji o przeprowadzenie analizy lub przeglądu możliwości rozszerzenia na inne programy systemu płatności ryczałtowych, który generuje znacznie mniej błędów niż system zwrotu kosztów, stanowiący główne źródło błędów;

274.  wzywa Komisję do monitorowania sposobu, w jaki państwa członkowskie ulepszają przepisy dotyczące audytu i kontroli w celu stworzenia wspólnej podstawy do wymiany najlepszych praktyk, szczególnie w dziedzinie zamówień publicznych oraz zwalczania nadużyć finansowych i korupcji;

Środki, jakie należy podjąć

275.  stwierdza, że Komisja powinna:

276.  podziela zastrzeżenia Komisji w stosunku do obszaru spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz zwraca się o poinformowanie go o rozwoju odnośnych programów dzięki sprawozdaniu Komisji będącym następstwem decyzji Parlamentu o udzieleniu absolutorium;

277.  wzywa Komisję, aby nadal rygorystycznie zajmowała się uchybieniami podczas kontroli pierwszego szczebla w państwach członkowskich, ponieważ na tym poziomie powstają jedne z najpoważniejszych błędów;

278.  wzywa Komisję do zreferowania – w sprawozdaniu będącym następstwem decyzji Parlamentu o udzieleniu Komisji absolutorium za 2014 r. – kwestii absorpcji przez państwa członkowskie opcji kosztów uproszczonych;

279.  zgadza się z Trybunałem, że Komisja powinna przekazać wszystkim państwom członkowskim swoją ocenę wiarygodności korekt finansowych zgłoszonych przez instytucje certyfikujące oraz jej wpływu na wyliczony przez Komisję poziom błędu resztowego; apeluje do Komisji, by w następstwie decyzji Parlamentu o udzieleniu absolutorium zdała relację z wyników tego działania;

280.  podziela pogląd Trybunału, że Komisja powinna jeszcze bardziej wzmocnić system kontroli organów audytowych i zdawać sprawozdanie z wyników w następstwie decyzji Parlamentu o udzieleniu absolutorium;

281.  wzywa DG REGIO oraz DG EMPL do publikowania w swoich odpowiednich rocznych sprawozdaniach z działalności ich wkładu na rzecz przygotowania zaleceń Komisji dla poszczególnych krajów i tego, jak wspierają państwa członkowskie w ich wdrażaniu, ponieważ zalecenia te powinny wykazywać, w jaki sposób te dyrekcje generalne ułatwiają postępy państw członkowskich w osiąganiu celów strategii „Europa 2020”;

Zasoby naturalne

Sprawy ogólne

282.  zauważa, że część wydatków dotyczących zasobów naturalnych obejmuje przede wszystkim różne rodzaje działalności w ramach wspólnej polityki rolnej (WPR), mającej na celu podniesienie wydajności sektora rolnego, podniesienie poziomu życia społeczności wiejskiej, stabilizację rynków oraz zapewnienie dostępności dostaw żywności po rozsądnych cenach; jest świadomy, że oba fundusze pełnią taką właśnie rolę: z EFRG (Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji) Unia wypłaca pomoc bezpośrednią/ płatności bezpośrednie oraz udostępnia środki rynkowe, a z EFRROW (Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich) współfinansuje ona programy rozwoju obszarów wiejskich w ramach poszczególnych projektów;

283.  wzywa Komisję do dopilnowania, by żadne środki unijne nie były udostępniane w celu bezpośredniego lub pośredniego wspierania walk byków; uważa, że środki na WPR, ani żadne inne środki z budżetu UE, nie powinny być przeznaczane na finansowanie działalności związanej z torturowaniem zwierząt;

284.  zauważa, że inne obszary obejmują działania w ramach wspólnej polityki rybołówstwa (EFR; Europejski Fundusz Rybacki) i działania wspierające ochronę środowiska (ochrona i poprawa, racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych), głównie w ramach programu LIFE (program na rzecz środowiska);

285.  z ubolewaniem zauważa, że spośród 21 zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 wdrożono w pełni 5 zaleceń, 4 zalecenia są wdrażane w większości aspektów, natomiast 12 zaleceń jest wdrażanych w niektórych aspektach;

Kwestie dotyczące zarządzania

286.  zauważa, że wydatki na WPR odbywają się w drodze zarządzania dzielonego (współfinansowanie z państwami członkowskimi; ponadto płatności bezpośrednie są dystrybuowane przez agencje płatnicze i istnieje odpowiedzialność za zapewnienie kwalifikowalności i świadczenie płatności dla beneficjentów); że EFR jest również zarządzany na zasadzie współdzielenia; oraz że zarządzanie LIFE jest zapewniane na szczeblu centralnym przez Komisję;

287.  podkreśla, że problem efektywnego przydziału obejmuje również ograniczoną wiarygodność i bazę LPIS, która nie zawsze zawiera uaktualnione dane; z zadowoleniem zauważa, że niedociągnięcia w LPIS zostały naprawione we wszystkich skontrolowanych państwach członkowskich, lecz ubolewa nad faktem, że wciąż istnieją pewne istotne niedociągnięcia w niektórych państwach członkowskich; zwraca się do Komisji, aby wdrożyła wzmocnione instrumenty w ramach nowego prawodawstwa w zakresie WPR(92) w przypadku utrzymujących się istotnych niedociągnięć w krajowych systemach;

288.  podkreśla, że jedno ze stwierdzonych uchybień dotyczy również niedostatecznie dobrych planów działania państw członkowskich na rzecz rozwoju obszarów wiejskich;

289.  zaleca Komisji przedstawienie wytycznych państwom członkowskim, aby rozwiązać te problemy i przyczynić się do zadowalających rozstrzygnięć;

290.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał przeprowadził kontrolę uzupełniającą mającą ocenić, czy nieprawidłowości stwierdzone w państwach członkowskich w latach 2007–2013 i dotyczące LPIS zostały zlikwidowane;

291.  z zadowoleniem odnotowuje, że uchybienia w LPIS zostały naprawione we wszystkich skontrolowanych państwach członkowskich; ubolewa jednak, że wciąż istnieją pewne istotne niedociągnięcia w Grecji, Hiszpanii i we Włoszech; zwraca się do Komisji, aby wdrożyła wzmocnione instrumenty w ramach nowego prawodawstwa w zakresie WPR w przypadku utrzymujących się istotnych niedociągnięć w krajowych systemach;

292.  zauważa z zaniepokojeniem, że możliwe jest zaniżanie poziomu błędu zgłoszonego w danym roku budżetowym przez jednostkę certyfikującą w ramach „procedury wzmocnienia wiarygodności”(93); podkreśla, że w odniesieniu do sześciu państw członkowskich, które dobrowolnie zdecydowały się zastosować tę procedurę, Trybunał stwierdził zasadniczo, że zgłoszone poziomy błędu są niewiarygodne głównie z powodu uchybień we wdrażaniu tej procedury oraz że Komisja będzie musiała uzupełnić zgłoszone poziomy błędu;

293.  głęboko ubolewa nad tym, że grecka jednostka certyfikująca znacznie zaniżyła poziom błędu zgłoszony za rok budżetowy 2014 w ramach „procedury wzmocnienia wiarygodności”, i podkreśla, że ogólnie w sześciu państwach członkowskich, które dobrowolnie zdecydowały się na zastosowanie tej procedury (Grecja, Bułgaria, Rumunia, Włochy, Luksemburg, Zjednoczone Królestwo), Trybunał stwierdził, że we wszystkich państwach członkowskich oprócz Luksemburga wystąpiły niedoskonałości w jej wdrażaniu, które sprawiają, że zgłoszone poziomy błędu nie są wiarygodne;

294.  ubolewa, że Trybunał wykrył uchybienia w systemach kontroli związanych z transakcjami w zakresie rozwoju obszarów wiejskich w pięciu agencjach płatniczych, które skontrolował w 2014 r. w Irlandii, we Włoszech (Kampania), w Portugalii, Rumunii i Szwecji, w szczególności zaś w zakresie kontroli dotyczących warunków kwalifikowalności do uwarunkowań środowiskowych, maksymalnej wielkości przedsiębiorstw oraz procedury zamówień publicznych;

295.  ubolewa nad faktem, że w zakresie rozwoju obszarów wiejskich większość rodzajów błędów i słabości systemowych nie została uwzględniona w planach działania zbadanych przez Trybunał;

296.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według ustaleń Trybunału w 2014 r. Komisja prawidłowo zarządzała procedurą rozliczania finansowego rachunków;

297.  z zaniepokojeniem stwierdza, że w 2014 r. procedury zgodności były wciąż zbyt długotrwałe; zaznacza, że zmniejszenie poziomu zaległości o 15% w porównaniu do sytuacji na koniec roku 2013 jest niewystarczające i prowadzi do licznych zaległości w postaci 180 niezamkniętych postępowań z końcem 2014 r.;

298.  podkreśla, że kontrola Trybunału dotycząca zarządzania przepływem wiedzy i środkami doradczymi wykazała, że znaczna liczba podobnych usług jest finansowana z różnych funduszy unijnych (np. z EFS, jak również za pośrednictwem EFRROW), co wiąże się z ryzykiem podwójnego finansowania i wymaga dublowania kosztownych struktur zarządzania;

299.  wyraża ubolewanie z powodu ustaleń Trybunału, że unijne wsparcie na rzecz infrastruktury obszarów wiejskich zapewniło optymalne wykorzystanie środków jedynie w ograniczonym stopniu; ubolewa nad tym, że potrzeba finansowania przez Unię rozwoju obszarów wiejskich nie zawsze była jasno uzasadniona, wystąpiły problemy z koordynacją z innymi funduszami, natomiast procedura wyboru nie zawsze prowadziła do przeznaczania środków na najbardziej opłacalne projekty; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o zgromadzenie stosownych i wiarygodnych danych dotyczących efektywności i wydajności finansowanych środków w celu zarządzania wydatkami w sposób ukierunkowany na rezultaty;

Legalność i prawidłowość; błędy

300.  wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że Trybunał zbadał 183 transakcje w ramach EFRG obejmujące wsparcie rynku i pomoc bezpośrednią oraz 176 transakcji dotyczących rozwoju obszarów wiejskich, środowiska naturalnego, działań w dziedzinie klimatu i rybołówstwa, spośród których 177 zawierało błędy (93 w obszarze rolnictwa dotyczące wsparcia rynku i pomocy bezpośredniej oraz 84 dotyczące rozwoju obszarów wiejskich, środowiska naturalnego, działań w dziedzinie klimatu i rybołówstwa); zauważa, że na podstawie 88 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu w obszarze wsparcia rynku i pomocy bezpośredniej z EFRG wynosi 2,9 %, a na podstawie 41 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu w obszarze rozwoju obszarów wiejskich, środowiska naturalnego, działań w dziedzinie klimatu i rybołówstwa wynosi 6,2 %, co prowadzi do najbardziej prawdopodobnego poziomu błędu w „zasobach naturalnych” ogółem na poziomie 3,6 %; z satysfakcją zauważa, że sytuacja uległa poprawie, gdyż bez zasady wzajemnej zgodności najbardziej prawdopodobny poziom błędu dla „zasobów naturalnych” ogółem wynosiłby 3 %;

301.  za niedopuszczalne uznaje to, że w przypadku 26 popełnionych przez beneficjentów błędów skwantyfikowanych dotyczących rynku EFRG i wsparcia bezpośredniego władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków; stwierdza, że gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego podrozdziału byłby niższy o 0,6 punktu procentowego; zauważa ponadto, że Trybunał ustalił, iż w 34 przypadkach wykryte błędy zostały popełnione przez władze krajowe; ponadto udział tych błędów w szacowanym poziomie błędu wyniósł 0,7 punktu procentowego; zauważa, że w przypadku 15 popełnionych przez beneficjentów błędów skwantyfikowanych dotyczących rozwoju obszarów wiejskich, środowiska naturalnego, działania w dziedzinie klimatu i rybołówstwa władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków; oraz że gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego podrozdziału byłby niższy o 3,3 punktu procentowego; zauważa, że Trybunał ustalił, iż w trzech przypadkach wykryte błędy zostały popełnione przez władze krajowe; udział tych błędów w szacowanym poziomie błędu wyniósł 0,6 punktu procentowego; jest zdania, że sytuacja ta – utrzymująca się już od kilku lat – dowodzi braku staranności;

302.  ubolewa, że źródła błędów pozostają takie same:

303.  jest szczególnie zaniepokojony przypadkami podejrzeń o celowe obchodzenie kryteriów kwalifikowalności; zauważa, że przypadki te przekazano OLAF i zwraca się do OLAF o zdanie sprawy z wyników swojego dochodzenia w formie sprawozdania z działań następczych Komisji;

Kwestie dotyczące wiarygodności danych

304.  podkreśla, że kwestią najwyższej wagi jest dysponowanie wiarygodnym i aktualnym systemem identyfikacji działek rolnych (LPIS), który powinien przyczyniać się do ograniczenia błędów;

305.  zauważa, że skoro poziomy błędu zgłaszane przez państwa członkowskie w odniesieniu do każdej agencji płatniczej nie zawsze są wiarygodne, DG AGRI dostosowuje te poziomy błędu głównie w oparciu o kontrole przeprowadzone przez Komisję i Trybunał w ciągu ostatnich trzech lat;

306.  podkreśla, że choć w 2014 r. jednostki certyfikujące pozytywnie oceniły wszystkie zgłoszone przez państwa członkowskie dane statystyczne dotyczące kontroli programów EFRG objętych ZSZiK, Komisja musiała skorygować w górę poziomy błędu zgłoszone przez 17 z 69 agencji płatniczych, w których poziom błędu resztowego przekroczył 2 %, z czego w pięciu przypadkach przekroczył 5 %(94), tj. w Hiszpanii (Andaluzja, Kantabria, Estremadura i La Rioja) i na Węgrzech; zauważa, że w ujęciu ogólnym w wyniku dostosowań przeprowadzonych przez DG AGRI zgłoszony poziom błędu w przypadku płatności bezpośrednich w ramach WPR wzrósł z 0,55 % do 2,54 %;

307.  podkreśla, że choć w 2014 r. jednostki certyfikujące pozytywnie oceniły 88 % zgłoszonych przez państwa członkowskie danych statystycznych z kontroli dotyczących EFRROW, Komisja musiała skorygować w górę poziomy błędu zgłoszone przez 43 z 72 agencji płatniczych, w których skorygowany poziom błędu przekroczył 2 % (z czego w 14 przypadkach przekroczył 5 %, tj. w Bułgarii, Danii, Hiszpanii (Andaluzja i Walencja), Francji (ODARC i ASP), Zjednoczonym Królestwie (Anglia), Grecji, Irlandii, na Litwie, Łotwie, w Holandii, Portugalii i Rumunii); zauważa, że w ujęciu ogólnym w wyniku dostosowań przeprowadzonych przez DG AGRI zgłoszony poziom błędu w przypadku płatności w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich wzrósł z 1,52 % do 5,09 %;

308.  podkreśla, że istnieje ryzyko niedoszacowania skorygowanego poziomu błędu przez Komisję na szczeblu poszczególnych agencji płatniczych, ponieważ korekty często są wprowadzane tylko wówczas, gdy dostępne są kontrole przeprowadzone przez Komisję lub Trybunał;

309.  zauważa jednak, że Trybunał uznaje metodę Komisji za właściwe podejście zapewniające wystarczającą podstawę do sformułowania zastrzeżeń na poziomie pojedynczych agencji płatniczych;

310.  zauważa, że w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich realizacja polityki odbywa się we fragmentarycznych ramach(95), co powoduje, że przeprowadzane przez Komisję kontrole zgodności obejmują swym zakresem mniejszą część wydatków w ramach EFRROW;

311.  zauważa, że skoro średnia korekta finansowa dotycząca EFRG w ostatnich trzech latach odpowiada 1,2 % odnośnych wydatków, a w przypadku EFRROW – 1 %, Komisja zastosowała korekty finansowe obejmujące nieco mniej niż połowę poziomu skorygowanego poziomu błędu dla EFRG (2,6 % w 2014 r.) i jedną piątą poziomu skorygowanego poziomu błędu dla EFRROW (5,1 % w 2014 r.); zauważa także, że na przestrzeni ostatnich trzech lat środki odzyskiwane wyniosły 0,3 % wydatków na EFRG i 0,9 % na EFRROW;

312.  podkreśla, że na podstawie danych przekazanych przez Komisję i dotyczących z jednej strony korekt finansowych i środków odzyskanych (1,9 % wydatków), a z drugiej strony zagregowanego skorygowanego poziomu błędu (5,1 %), dane za 2014 r. w odniesieniu do EFRROW wskazują, że zdolność do podejmowania działań naprawczych jest niewystarczająca, by przed końcem okresu programowania ograniczyć wydatki obarczone ryzykiem do poziomu poniżej progu istotności(96);

313.  zauważa, że poświadczenie wiarygodności wydane przez dyrektora generalnego DG AGRI zawiera trzy zastrzeżenia dotyczące wydatków za rok 2014 poniesionych w ramach zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi i jedno w odniesieniu do zarządzania pośredniego na łączną kwotę 1 446,9 mln EUR (1 451,9 mln EUR w 2013 r.); zauważa, że w 2014 r. najwyższe ryzyko wystąpiło w odniesieniu do pozycji ABB03 (Płatności bezpośrednie); z zadowoleniem przyjmuje te intensywne działania kontrolne i korekcyjne dyrekcji generalnej związane z danymi urzędów państw członkowskich, zgodnie z wymogami art. 66 rozporządzenia finansowego; zwraca uwagę, że ujawnione przy tym słabe punkty i korekty w systemach krajowych stanowią ważną część podstawy danych poświadczenia wiarygodności; wzywa Komisję do dalszego polepszenia podstawy danych poświadczenia wiarygodności;

Podejście ukierunkowane na wyniki i rezultaty

314.  zauważa, że stwierdzono stosunkowo silne, choć raczej formalne, skoncentrowanie się na kryteriach wyników (według Trybunału nawet w 93 % zbadanych projektów), natomiast najwyraźniej nie mierzono tak rygorystycznie stopnia realizacji celów;

315.  zauważa, że według rocznego sprawozdania z działalności dyrektora generalnego DG AGRI współczynnik dochodów z działalności rolniczej utrzymywał się w 2014 r. na stabilnym poziomie (kluczowy wskaźnik skuteczności działania 1); podkreśla, że według Komisji(97) na dochód z działalności rolniczej w przeliczeniu na pracownika pozytywnie wpływa spadek liczby pracowników rolnych; zwraca się do Komisji o systematyczne uwzględnianie postępów w tej kwestii w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności;

316.  zauważa z zaskoczeniem, że według rocznego sprawozdania z działalności dyrektora generalnego DG AGRI stopa bezrobocia na obszarach wiejskich (kluczowy wskaźnik skuteczności działania 4) utrzymywała się w 2014 r. na stabilnym poziomie, podczas gdy liczba rolników w Unii stale spada;

317.  uznaje za sprzeczne z zasadą zrównoważoności, że według rocznego sprawozdania z działalności DG AGRI(98) 44,7 % wszystkich unijnych gospodarstw rolnych to gospodarstwa rolne niskotowarowe, tj. gospodarstwa, których dochód jest niższy niż 4 000 EUR rocznie; zauważa również, że według sprawozdania w sprawie dystrybucji pomocy bezpośredniej dla producentów rolnych za rok budżetowy 2014 przyjętego przez Komisję w dniu 15 grudnia 2015 r.:

318.  zwraca się do DG AGRI o przedstawienie w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności za rok 2015 szerokiego zestawu wskaźników ekonomicznych i środowiskowych przedstawiających zrównoważony obraz stanu unijnego rolnictwa i jego szerszego otoczenia, aby umożliwić współustawodawcom lepszą ocenę WPR i rozpoczęcie opartej na wiarygodnych danych refleksji nad jej przyszłymi kierunkami;

319.  zwraca się do DG AGRI o zdanie sprawy w swoim sprawozdaniu rocznym z rozwoju dystrybucji wsparcia dochodów z działalności rolniczej i zajęcie się przy tym w szczególności efektami form pomocy wprowadzonych po raz pierwszy w ramach reformy WPR w 2013 r., takich jak płatność redystrybucyjna;

320.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał w ramach działań pilotażowych dotyczących wyników skupił się na 71 projektach dotyczących rozwoju obszarów wiejskich, które obejmowały inwestycje w aktywa trwałe;

321.  z zadowoleniem przyjmuje wyniki wdrażania polityki rozwoju obszarów wiejskich na lata 2007–2013 według wstępnych danych (koniec 2014 r.) w odniesieniu do mikroprzedsiębiorstw (73 000) i młodych rolników (164 000) oraz wsparcia dla innowacji służących wprowadzaniu nowych produktów lub technologii w 136 000 gospodarstw rolnych;

322.  ubolewa, że Trybunał wykazał nieprawidłowości w ukierunkowaniu działań i wyborze projektów oraz brak dowodów na racjonalność kosztów;

323.  ubolewa, że Trybunał wykrył uchybienia w systemach kontroli związanych z transakcjami w zakresie rozwoju obszarów wiejskich w pięciu agencjach płatniczych, które skontrolował w 2014 r. w Irlandii, we Włoszech (Kampania), w Portugalii, Rumunii i Szwecji, w szczególności zaś w zakresie kontroli dotyczących warunków kwalifikowalności do uwarunkowań środowiskowych, maksymalnej wielkości przedsiębiorstw oraz procedury zamówień publicznych;

Instrumenty inżynierii finansowej

324.  zauważa, że zastosowanie w tej dziedzinie instrumentów inżynierii finansowej jest absolutnie nieistotne i raczej wyjątkowe;

325.  ubolewa, że Trybunał wykrył poważne uchybienia dotyczące efektu rotacji i efektu dźwigni w odniesieniu do instrumentów finansowania rozwoju obszarów wiejskich i stwierdził, że w okresie 2007–2013 instrumenty inżynierii finansowej były nieskuteczne(99); wzywa Komisję do wdrożenia środków na rzecz wprowadzenia wystarczających zachęt dla beneficjentów, aby umożliwić osiągnięcie znacznej wartości dodanej;

326.  zauważa, że Komisja wszczęła procedurę rozliczenia zgodności rachunków, aby uzyskać szczegółowe i precyzyjne informacje o ryzyku konfliktu interesów obejmującego Państwowy Interwencyjny Fundusz Rolny w Republice Czeskiej, i zaznaczyła, że niezastosowanie odpowiednich środków zapobiegających konfliktowi interesów może w ostateczności prowadzić do wycofania przez właściwy organ czeski akredytacji dla agencji płatniczej i/lub do zastosowania przez Komisję korekty finansowej; zwraca się do Komisji o niezwłoczne działania i przedstawienie Parlamentowi sprawozdania w tej sprawie do czerwca 2016 r.; zwraca się do OLAF o niezwłoczne zgłoszenie Parlamentowi swojej decyzji o ewentualnym wszczęciu postępowania;

327.  odnotowuje, że po zakończeniu okresu kwalifikowalności instrumentów inżynierii finansowej środki uzyskane przez fundusze w wyniku zwrotu z inwestycji mogą zostać zwrócone państwom członkowskim i stać się środkami krajowymi na mocy obowiązujących ram prawnych; ubolewa nad tym, że oznacza to, iż środki pierwotnie powiązane z konkretnymi instrumentami finansowymi mogą zostać w ostateczności przekazane innym sektorom i indywidualnym przedsięwzięciom; zwraca się do Komisji o zwiększenie zachęt dla państw członkowskich do wydawania tych środków w ramach tego samego sektora;

Najlepsza praktyka

328.  zauważa przeprowadzoną przez Trybunał szczegółową analizę tego, czy wsparcie unijne było ukierunkowane na wyraźnie określone cele, które odzwierciedlały stwierdzone potrzeby strukturalne i terytorialne oraz niekorzystne czynniki strukturalne; zauważa, że Trybunał przeanalizował także kryterium wyników w ramach ukierunkowania i procedur wyboru; uważa, że udoskonalone wspólne ramy monitorowania i oceny opracowane przez DG AGRI w związku z podejściem ukierunkowanym na wyniki obejmują zestaw szczegółowych wskaźników, które umożliwią Komisji pomiar i zdawanie sprawy z postępów;

Środki, jakie należy podjąć

329.  stwierdza, że Komisja powinna:

330.  zwraca się:

Globalny wymiar Europy

Sprawy ogólne

331.  zauważa, że dziedzina ta obejmuje wydatki związane z działaniami w ramach polityki zagranicznej, ze wsparciem dla państw kandydujących i przygotowujących się do kandydowania do Unii Europejskiej oraz pomocą rozwojową i humanitarną dla krajów rozwijających się i krajów sąsiadujących, które nie są objęte działaniami w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR);

332.  zauważa, że dział 4 – Globalny wymiar Europy – opiewa na kwotę 7,4 mld EUR, a wydatki są oparte na instrumentach współpracy i metodach realizacji;

333.  zauważa, że obecnie zdecydowanie można wyróżnić trzy obszary istotne dla programu działań w dziedzinie rozszerzenia i polityki sąsiedztwa: partnerstwo, rozszerzenie i synergia z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ);

334.  wyraża zadowolenie z faktu, że spośród ośmiu zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 cztery zalecenia zostały w pełni wdrożone, dwa zalecenia są wdrażane w większości aspektów, natomiast dwa zalecenia są wdrażane w niektórych aspektach;

Kwestie dotyczące zarządzania

335.  zauważa, że w niniejszej części omawiane jest zarządzanie bezpośrednie, w ramach którego wydatkami zarządzają Komisja i jej dyrekcje generalne; mogą one to robić z centrali w Brukseli, z delegatur Unii w poszczególnych krajach lub też we współpracy z organizacjami międzynarodowymi;

336.  odnotowuje z zaskoczeniem, że delegatury o najwyższej kwocie obarczonej ryzykiem mierzonej za pomocą kluczowego wskaźnika skuteczności działania nr 5 (terminowe wdrożenie) i 6 (osiągnięcie celu) są inne niż te wymienione jako osiągające najsłabsze wyniki; uważa, że budzi to wątpliwości co do jakości i poważnego traktowania sprawozdawczości w niektórych delegaturach;

337.  zauważa z głębokim zaniepokojeniem, że według EAMR na 2598 projekty realizowane przez delegatury Unii:

338.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wdrożyła system monitorowania bieżących projektów, i że sprawozdania EAMR przedstawiają obraz sytuacji na koniec roku w odniesieniu do projektów, które zmagają się z pewnymi opóźnieniami we wdrażaniu, albo w przypadku których istnieje ryzyko, że nie osiągną one jednego lub większej liczby pierwotnych celów;

339.  zachęca Komisję do kontynuowania monitorowania tych projektów i do podjęcia odpowiednich działań w celu umożliwienia realizacji celów tych projektów w ustalonym terminie; prosi Komisję o przekazanie sprawozdania dotyczącego aktualnego stanu tych projektów i wzywa ją do uwzględnienia w tym sprawozdaniu programów pomocy w ramach polityki sąsiedztwa;

340.  ubolewa nad tym, że pracownicy delegatur rzadziej odwiedzają projekty, w których występuje najwięcej problemów, niż te, w których nie występują problemy;

341.  zauważa, na podstawie danych zawartych w EAMR z 2014 r., że skontrolowano 77% projektów zaznaczonych na czerwono w odniesieniu do KPI-5, a w przypadku 23% nie dokonano kontroli, i że skontrolowano 74% projektów zaznaczonych na żółto w odniesieniu do KPI-5, a w przypadku 26% nie dokonano kontroli, oraz że skontrolowano 71% projektów zaznaczonych na zielono w odniesieniu do KPI-5, a 29% nie zostało skontrolowanych;

342.  przypomina, że Parlament zwrócił się do Komisji o przedstawienie środków podjętych w celu poprawy wyników delegatur Unii w zakresie planów finansowych i alokacji zasobów, administracji finansowej i audytu oraz o przekazanie Parlamentowi wniosków wyciągniętych z EAMR wraz z samymi EAMR;

343.  zauważa, że plany działań dla 22 delegatur, które osiągnęły poziomy referencyjne dla mniej niż 60% swych KPI w 2014 r., zostały oficjalnie przekazane Parlamentowi Europejskiemu w dniu 5 listopada 2015 r.; zauważa ponadto, że wnioski wyciągnięte z EAMR przez DG DEVCO zostały przedstawione w rocznym sprawozdaniu z działalności DG DEVCO za rok 2014;

344.  sprzeciwia się wobec stosowania przez Komisję postępowania kontradyktoryjnego przewidzianego w art. 163 rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Unii w celu opóźnienia lub zablokowania przyjęcia sprawozdania specjalnego Trybunału;

345.  z całą mocą powtarza, że proces poświadczania wiarygodności wymaga działań wzmacniających rozliczalność delegacji Unii za pośrednictwem EAMR, które są przygotowywane i podpisywane przez szefów delegatur Unii;

346.  uważa, że EAMR składane przez szefów delegatur Unii są użytecznym instrumentem zarządzania wewnętrznego, umożliwiającym Komisji identyfikację problemów na wczesnym etapie projektów i rozwiązywanie ich nawet w trakcie realizacji; ubolewa, że sprawozdania te nie są załączone do rocznych sprawozdań z działalności DG DEVCO i NEAR, choć taki wymóg przewidziano w art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego; ubolewa nad tym, że są one notorycznie uznawane za poufne, podczas gdy na mocy art. 67 ust. 3 rozporządzenia finansowego sprawozdania te „udostępnia się Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w stosownych przypadkach z należytym uwzględnieniem ich poufnego charakteru”;

347.  ubolewa, że ogólne wyniki delegatur Unii w realizacji programów pomocy zewnętrznej, mierzone kluczowymi wskaźnikami skuteczności działania stosowanymi w EAMR za 2014 r. pogorszyły się w porównaniu z rokiem 2013; zauważa jednak, że sprawozdania te prezentują ocenę projektów w toku, a na wyniki wpływają czynniki będące poza kontrolą delegatur Unii, takie jak jakość sprawowania rządów w krajach beneficjentach, sytuacja w zakresie bezpieczeństwa, kryzysy polityczne, zaangażowanie partnerów zajmujących się realizacją itp.;

348.  przyznaje, że oceny oparte na sprawozdaniach EAMR przedstawiają jedynie aktualny obraz sytuacji każdego projektu pod koniec roku, podczas gdy rzeczywiste oddziaływanie zidentyfikowanych trudności można ocenić dopiero po zakończeniu projektu;

349.  nalega, by Komisja stosowała EAMR w celu eliminacji zidentyfikowanych uchybień, tak aby projekty w toku spełniały ustalone na wstępie cele; oczekuje, że Komisja dopilnuje, by harmonogram realizacji projektów z dziedziny pomocy zewnętrznej planowano w sposób realistyczny, tak aby zmniejszyć odsetek opóźnionych projektów; oczekuje, że Komisja przedstawi Parlamentowi sprawozdanie z działań naprawczych służących wyeliminowaniu poważnych problemów z realizacją projektów, z jakimi borykają się delegatury;

350.  zauważa, że tylko bardzo niewielką część projektów będących w trakcie realizacji oceniono jako napotykające poważne problemy uzasadniające zastosowanie „czerwonej flagi”; z zadowoleniem przyjmuje planowane działania naprawcze, które nadal mogą doprowadzić do pozytywnych wyników przed upływem okresu wdrażania;

351.  jest zdania, że szefom delegatur Unii należy w trakcie rekrutacji oraz przed objęciem przez nich stanowiska wyraźnie przypominać o ich obowiązkach w zakresie zarządzania i ich odpowiedzialności w ramach wydawania poświadczenia dotyczącego zarządzania związanego z portfelami działań delegatur (kluczowe procesy związane z zarządzaniem, zarządzanie kontrolą, odpowiednie zrozumienie i ocena kluczowych wskaźników skuteczności działania) oraz w zakresie składania wyczerpujących sprawozdań cechujących się wysoką jakością w kontekście opracowywania rocznego sprawozdania z działalności, a także należy im zalecać, by nie koncentrowali się oni jedynie na politycznych aspektach swojej działalności;

352.  wyraża zaniepokojenie unijnym zarządzaniem pomocą zewnętrzną w państwach trzecich; zwraca uwagę, że co drugie euro jest wydawane z opóźnieniem (w momencie złożenia ostatniego sprawozdania było to 805 projektów), co trzecie euro (jest to 610 projektów) nie osiąga planowanego celu, do co czwartego euro (jest to 500 projektów) odnoszą się obie kwestie; wyraża zaniepokojenie tym, że w przypadku wsparcia budżetowego prawie jedna piąta (18,5 %) środków była opóźniona i nie osiągnęła zamierzonych celów – prawie połowa projektów Europejskiego Funduszu Rozwoju ma takie same problemy z wdrożeniem; wyraża zaniepokojenie tym, że uczestnictwo w projektach, które mają problemy, jest mniejsze niż w tych bez problemów; prosi Komisję o przekazanie sprawozdania dotyczącego aktualnego stanu tych projektów i wzywa ją do uwzględnienia w tym sprawozdaniu programów pomocy w ramach polityki sąsiedztwa;

353.  przyznaje, że faktyczny wpływ zidentyfikowanych trudności może zostać oceniony jedynie po zakończeniu projektu; uważa, że należy ostrożnie mierzyć skutki finansowe trudności i opóźnień napotkanych w trakcie wdrażania projektów, i że stanowią one jedynie bardzo ograniczoną część wydatków projektu;

354.  uważa, że szefowie delegatur Unii powinni otrzymywać jasne wskazówki w ogólnych wytycznych dotyczące definicji zastrzeżenia i jego elementów;

355.  uważa, że ważne jest, by zidentyfikować i utrwalić tendencje poszczególnych delegatur w oparciu o informacje dotyczące zarządzania i kluczowe wskaźniki skuteczności działania, aby dostosować cykl programowania z korzyścią dla ogólnej lub sektorowej skuteczności unijnej pomocy rozwojowej;

356.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zwiększyła monitorowanie projektów finansowanych przez Unię w obozach w Tindufie, przeprowadzając w 2015 r. w sumie 24 misje obserwacyjne, a pracownicy Komisji odpowiedzialni za pomoc humanitarną spędzili w obozach do 2 tygodni na miesiąc; z zadowoleniem przyjmuje wszystkie wysiłki Komisji na rzecz zapewnienia jak najefektywniejszego wykorzystania finansowania unijnego w obozach i przyznaje, że w przypadku Tindufu import pomocy humanitarnej nie podlega opłatom celnym;

Legalność i prawidłowość; błędy

357.  zauważa, że Trybunał zbadał 172 transakcje, z czego w 43 wystąpiły błędy; zauważa, że na podstawie 28 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu wynosi 2,7 %;

358.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał podał szczegółowy poziom błędu dotyczący wydatków, którymi bezpośrednio zarządza Komisja (z którego wyłączono transakcje wielostronne i transakcje w ramach wsparcia budżetowego), i ubolewa, ze poziom błędu dla tych konkretnych transakcji został skwantyfikowany na poziomie 3,7 %; za frustrujący uważa fakt, że w przypadku siedmiu błędów skwantyfikowanych Komisja dysponowała wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zaakceptowaniem zadeklarowanych wydatków; zauważa, że gdyby wszystkie te informacje wykorzystano do skorygowania błędów, szacowany poziom błędu dla tego rozdziału byłby niższy o 0,2 punktu procentowego;

359.  zauważa, że główne błędy to: niekwalifikowalne wydatki zgłaszane przez beneficjentów finansowych (dotyczące okresu, podatków, nieprzestrzegania reguły pochodzenia lub niewystarczającej dokumentacji) i uchybienia w rozliczaniu i akceptowaniu płatności przez Komisję;

360.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał podał szczegółowy poziom błędu dotyczący wydatków, którymi bezpośrednio zarządza Komisja, z którego wyłączono transakcje wielostronne i transakcje w ramach wsparcia budżetowego; ubolewa, że poziom błędu dla tych konkretnych transakcji wyniósł 3,7 %;

361.  zauważa, że w zbadanych przez Trybunał transakcjach w ramach wsparcia budżetowego nie odnotowano błędów w zakresie legalności i prawidłowości; uważa jednak za konieczne, aby Komisja wprowadziła system stałego monitorowania funduszy przyznawanych jako wsparcie budżetowe, wdrażając mechanizmy ciągłej kontroli sprawdzające przestrzeganie warunków, jakie należy spełnić, aby uzyskać taką formę wsparcia;

362.  ubolewa, że Trybunał stwierdził błąd systemowy polegający na zaakceptowaniu wydatków opartych na szacunkach własnych, a nie na faktycznie poniesionych, zapłaconych i zatwierdzonych kosztach, który to błąd wykrył już w roku budżetowym 2013 i ponownie w roku 2014; z zadowoleniem zauważa jednak, że DG ELARG w maju 2014 r. skorygowała nieprawidłowo przeprowadzone rozliczenia rachunków w 2013 r. i 2014 r., jak też poprawiła instrukcje zawarte w podręczniku ELARG dotyczącym księgowości;

363.  przypomina, że w swym poświadczeniu wiarygodności(100) dyrektor generalny EuropeAid stwierdził, iż obowiązujące procedury kontroli dają niezbędną gwarancję legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rozliczeń, a jednocześnie przedstawił ogólne zastrzeżenie dotyczące poziomu błędu powyżej 2 %, co świadczy o tym, że procedury kontroli nie były w stanie zapobiec istotnemu poziomowi błędu ani go wykryć i skorygować;

364.  uważa za szczególnie istotną możliwość zawieszenia wypłat środków przedakcesyjnych nie tylko w przypadku udowodnionego nadużycia, ale również w przypadku, gdy kraj przygotowujący się do członkostwa narusza w jakikolwiek sposób prawa zapisane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej;

Kwestie dotyczące wiarygodności danych

365.  zauważa, że z uwagi na charakter wydatków i obszary, na jakie zostały przeznaczone, zarządzanie danymi w tej dziedzinie wyraźnie różni się od zarządzania w innych obszarach unijnego budżetu;

Podejście ukierunkowane na wyniki i rezultaty

366.  zauważa, że z uwagi na charakter wsparcia, nawet udoskonalone zarządzanie ryzykiem i wzmocnienie systemów kontroli istotnie przyczyniają się do ukierunkowania na wyniki;

Instrumenty inżynierii finansowej

367.  zauważa, że w tej dziedzinie instrumenty inżynierii finansowej nie są zasadniczą kwestią; jeśli istnieje miejsce dla tego rodzaju wsparcia, to raczej jest ono realizowane za pośrednictwem działań EFR;

Środki, jakie należy podjąć

368.  stwierdza, że Komisja powinna:

369.  zwraca się do Komisji, by ustanowiła i wdrożyła procedury kontroli wewnętrznej, aby zagwarantować, że płatności zaliczkowe będą rozliczane na podstawie faktycznie poniesionych wydatków z wyłączeniem zobowiązań prawnych;

370.  w pełni popiera polecenie wydane DG DEVCO przez Komisję w podsumowaniu osiągnięć(101), aby „poszukała możliwości lepszego wykorzystania wyników swoich kontroli, co umożliwiłoby jej wydawanie poświadczenia wiarygodności uwzględniającego w większym stopniu zróżnicowanie ryzyka, a następnie przeznaczenie większych zasobów na kontrolę tych obszarów, których dotyczą zastrzeżenia (uwzględniając przy tym względną opłacalność poszczególnych kontroli)”;

371.  zwraca się do Komisji o:

Administracja

372.  zauważa, że ten bardzo szczególny obszar dotyczy wydatków instytucji i innych organów unijnych oraz że Komisja w wielu przypadkach odgrywa rolę usługodawcy innych instytucji i organów;

373.  zauważa, że ok. 60 % ogólnej kwoty stanowią koszty personelu; pozostałe pozycje dotyczą m.in. budynków, sprzętu, energii, komunikacji i IT;

374.  domaga się, by wszystkie instytucje i agencje unijne stosowały się do przepisów art. 16 regulaminu pracowniczego i corocznie publikowały informacje o urzędnikach wyższego szczebla, którzy opuścili administrację unijną, oraz wykazy zaistniałych przypadków konfliktu interesów; domaga się, aby wspomniana niezależna struktura oceniła zgodność zatrudnienia po opuszczeniu administracji unijnej lub sytuacji, gdy urzędnicy służby cywilnej i byli posłowie do Parlamentu przechodzą z sektora publicznego do prywatnego (tzw. „syndrom drzwi obrotowych”), oraz możliwość konfliktu interesów, a także określiła jasne okresy karencji, obejmujące co najmniej okres, na który przyznano dodatki przejściowe;

375.  zaznacza, że w 2014 r. pięciu byłych urzędników zostało zatrudnionych jako doradcy specjalni i otrzymywało wynagrodzenie za np. 43 tygodnie pracy w jednym przypadku i za 30 tygodni w dwóch innych przypadkach; zwraca się do Komisji z prośbą o udzielenie dokładniejszych informacji, dlaczego nie przedłużono pierwotnych umów zamiast wypłacać wspomnianym byłym urzędnikom wynagrodzenie dzienne, czy pierwotne umowy zostały wzięte pod uwagę, a jeśli tak, to w jakim stopniu, oraz czy w tym samym czasie wypłacano świadczenia emerytalne;

376.  zwraca uwagę, że przez wydłużenie tygodniowego czasu pracy z 37,5 do 40 godzin w ramach zmiany regulaminu pracowniczego urzędników uzyskuje się ekwiwalent około 2900 miejsc pracy i w ciągu kilku lat praktycznie zrównoważy to uzgodnione w ramach reformy regulaminu pracowniczego redukcje personelu w wysokości 5 %; wzywa Komisję, aby przedłożyła przejrzyste sprawozdanie zawierające dane roczne dotyczące planowanych redukcji stanowisk, uwzględniając przy tym wydłużenie czasu pracy;

377.  podkreśla, że w odniesieniu do każdego komisarza procedura udzielenia absolutorium ma pierwszeństwo przed innymi spotkaniami, ponieważ właściwa komisja parlamentarna uważa, że każdy komisarz odpowiada przed Parlamentem;

378.  podkreśla znaczenie roli demaskatorów; zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by każda instytucja unijna wdrożyła przepisy dotyczące ochrony demaskatorów; wzywa Komisję do wspierania przepisów w sprawie ochrony demaskatorów w Unii;

379.  apeluje o to, by wszystkie instytucje i agencje UE, które jeszcze tego nie uczyniły, przyjęły w trybie pilnym wewnętrzne zasady dotyczące informowania o nieprawidłowościach i stosowały wspólne podejście do swoich obowiązków, zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę demaskatorów; domaga się zwracania szczególnej uwagi na ochronę demaskatorów w kontekście dyrektywy w sprawie ochrony tajemnicy handlowej; zwraca się do Komisji, aby promowała przepisy w sprawie minimalnego poziomu ochrony demaskatorów w Unii; wzywa instytucje i agencje do zmiany regulaminu pracowniczego w taki sposób, by nie tylko formalnie zobowiązywał on urzędników do zgłaszania wszelkich nieprawidłowości, lecz również ustanawiał odpowiednie środki ochrony demaskatorów; wzywa instytucje i agencje do niezwłocznego wdrożenia art. 22 lit. c) regulaminu pracowniczego;

380.  wyraża zaniepokojenie liczbą samobójstw wśród pracowników administracji; uważa, że Komisja powinna przeprowadzić dogłębną analizę dobrego samopoczucia pracowników, aby zapobiec samobójstwom;

381.  z ubolewaniem zauważa, że spośród ośmiu zaleceń Trybunału wydanych w latach 2011–2012 żadnego nie wdrożono w pełni, pięć zaleceń jest wdrażanych w większości aspektów, natomiast trzy zalecenia są wdrażane w niektórych aspektach;

382.  zauważa, że liczba zwolnień chorobowych w Komisji pozostaje na tym samym poziomie; przyjmuje z zadowoleniem utworzenie grupy ds. wsparcia psychospołecznego, co doprowadziło do zmniejszenia liczby dni nieobecności w pracy z 2200 dni w 2010 r. do 772 w 2014 r.; wyraża jednak zaniepokojenie ze względu na konieczność interwencji w 868 przypadkach, choć poziom zadowolenia wynosi 95 %;

383.  zauważa, że ponad 250 pracowników, którzy nie zostali zatrudnieni w nowych gabinetach, zostało zatrudnionych lub przyjętych w dyrekcjach generalnych, natomiast ok. 550 pracowników nowych gabinetów zostało zatrudnionych w nowej Komisji pod przewodnictwem Jeana-Claude’a Junckera;

384.  uznaje, że wprowadzony 64 lata temu przywilej dla pracowników instytucji unijnych, polegający na tym, że za czyny karalne popełnione w państwach członkowskich nie mogą oni stanąć przed sądem, jest od dawna przestarzały; domaga się, aby przywilej ten, zawarty w protokole do Traktatu, został ograniczony do pracowników instytucji unijnych w państwach trzecich;

Legalność i prawidłowość; błędy

385.  zauważa, że Trybunał zbadał 129 transakcji, z czego w 20 wystąpiły błędy; zauważa, że na podstawie 12 skwantyfikowanych błędów szacowany poziom błędu wynosi 0,5 %;

386.  zauważa, że główne błędy to: niekwalifikowalne lub nieprawidłowo obliczone dodatki dla personelu i powiązane świadczenia, dokonane płatności za usługi nieobjęte istniejącą umową i inne wydatki bez właściwego uzasadnienia;

Kodeks postępowania i konflikt interesów

387.  odnotowuje duże zainteresowanie opinii publicznej i mediów kwestiami uczciwości, co oznacza, że trzeba stale czuwać nad tym, by kodeksy postępowania dobrze funkcjonowały; podkreśla, że kodeks postępowania jest skutecznym środkiem zapobiegawczym tylko wówczas, gdy jest on właściwie stosowany i gdy stale – a nie tylko w przypadku incydentów – sprawdza się, czy jest on przestrzegany; zauważa, że przed końcem 2017 r. należy przeprowadzić przegląd kodeksu;

388.  zachęca instytucje i agencje UE do lepszego informowania swoich urzędników na temat polityki dotyczącej konfliktów interesów w ramach prowadzonych działań informacyjnych oraz do uwzględnienia rzetelności i przejrzystości jako elementów, które powinny być obowiązkowo omawiane podczas procedury rekrutacji i rozmów na temat wyników; jest zdania, że w przepisach dotyczących konfliktu interesów należy dokonać rozróżnienia między przedstawicielami wyłonionymi w wyborach a funkcjonariuszami publicznymi; uważa, że również w państwach członkowskich niezbędne są tego rodzaju przepisy dotyczące funkcjonariuszy publicznych i urzędników uczestniczących w administrowaniu dotacjami unijnymi i w ich kontroli; wzywa Komisję Europejską do przedłożenia stosownego projektu podstawy prawnej;

389.  uważa, że Komisja powinna zapobiegawczo ujawnić dokumenty dotyczące zaleceń komitetu ad hoc ds. etyki w sprawie zatrudniania byłych komisarzy europejskich po upływie kadencji, uprzednio poddając edycji dane handlowe lub osobowe zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001;

390.  wzywa Komisję do przeprowadzenia przeglądu kodeksu postępowania komisarzy do końca 2017 r., który obejmowałby definicję tego, co stanowi „konflikt interesów”, oraz do wprowadzenia kryteriów oceny zgodności zatrudnienia po upływie kadencji i wydłużenia okresu karencji dla komisarzy europejskich do trzech lat; wzywa Komisję do zwrócenia się do państw członkowskich, aby wyraźnie wskazywały wszelkie potencjalne konflikty interesów dotyczące ich kandydata na członka Komisji i wyjaśniły, jak konflikty interesów są definiowane w ich ustawodawstwie krajowym; uważa, że w wypadku rozbieżności w interpretacji konfliktów interesów między ustawodawstwem krajowym a zasadami stosowanymi w tym zakresie przez Komisję, państwa członkowskie mają obowiązek przestrzegać tych drugich;

391.  wzywa w związku z tym Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na zapobieganie konfliktom interesów i praktykom korupcyjnym w agencjach zdecentralizowanych, które są szczególnie podatne, zważywszy na fakt, że są one stosunkowo mało znane opinii publicznej, a ich siedziby są rozmieszczone na całym terytorium Unii;

392.  zauważa, że ważnym krokiem w kwestii zapobiegania konfliktom interesów jest zwiększenie przejrzystości przewodniczącego Komisji, komitetu ad hoc ds. etyki powoływanego w Komisji i Sekretariatu Generalnego podczas oceny sytuacji potencjalnego konfliktu; apeluje do Komisji o zapobiegawczą publikację opinii komitetu ds. etyki zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1049/2001, aby obywatele mogli pociągnąć Komisję do odpowiedzialności za podjętą decyzję; przypomina zalecenie Parlamentu, że komitet ad hoc ds. etyki należy zreformować przez rozszerzenie jego uprawnień i włączenie do niego niezależnych ekspertów;

393.  uważa, że kodeks postępowania komisarzy powinien obejmować jaśniejszy opis zadań komitetu ad hoc ds. etyki i obejmować wymóg, że wszyscy jego członkowie muszą być niezależnymi ekspertami;

394.  zwraca się do Komisji o publikację deklaracji o braku konfliktu interesów w otwartym formacie nadającym się do przetwarzania automatycznego;

395.  jest zdania, że urzędnicy państwowi zatrudniani w prywatnym biurze komisarza europejskiego raczej nie powinni w ramach swych zadań kontaktować się ze swoimi państwami członkowskimi, chyba że po dokonaniu odpowiedniego sprawdzenia, czy nie występuje ewentualny konflikt z uzasadnionymi interesami Komisji;

Konflikty interesów w zarządzaniu dzielonym i w państwach trzecich przy zarządzaniu środkami finansowymi z UE

396.  zwraca uwagę, że w niektórych państwach członkowskich brakuje ustaw o funkcji ministra, które wykluczają całkowite lub częściowe posiadanie przedsiębiorstw przez funkcjonariuszy publicznych;

397.  widzi poważny konflikt interesów w tym, że przedsiębiorstwa należące do funkcjonariuszy publicznych Unii mogą wnioskować o środki finansowe z Unii lub otrzymać je jako podwykonawcy, a ich właściciel będący funkcjonariuszem publicznym ponosi jednocześnie odpowiedzialność za przepisowe wykorzystanie tych środków finansowych bądź za kontrolę ich wykorzystania;

398.  domaga się, aby Komisja nakazała w przyszłości we wszystkich unijnych ustawach o świadczeniach, że działające w państwach członkowskich Unii i państwach trzecich przedsiębiorstwa, które znajdują się w posiadaniu funkcjonariuszy publicznych, nie mogą wnioskować o przyznanie środków finansowych z Unii ani ich otrzymywać;

Przejrzystość

399.  uważa, że wszystkie dane dotyczące wdrażania budżetu w UE, w tym te dotyczące wydatków państw członkowskich związanych z zarządzaniem dzielonym, powinny być przejrzyste i rozliczalne dzięki ich publikacji;

400.  podkreśla zasadę, że Komisja powinna zakończyć kontakty z niezarejestrowanymi lobbystami na wszystkich szczeblach;

401.  apeluje do Komisji o rozszerzenie zasady rejestrowania danych dotyczących spotkań z lobbystami na wszystkie strony zaangażowane w proces podejmowana decyzji w UE przez zwracanie się do swoich dyrekcji generalnych o regularne sprawozdania ze spotkań odbywających się w ramach ich służb i przez umieszczanie tych informacji w łatwo dostępny sposób w witrynie internetowej Komisji;

402.  uważa, że Komisja powinna mieć obowiązek rejestrowania i ujawniania wszystkich treści otrzymanych od lobbystów/przedstawicieli grup interesu dotyczących opracowywanych polityk i przepisów jako „śladu legislacyjnego”; sugeruje, że ten ślad legislacyjny powinien zawierać szczegółowe informacje o lobbystach, których opinie wywarły istotny wpływ na kształt wniosków Komisji;

403.  z zadowoleniem przyjmuje publikację wykazu urzędników wyższego szczebla, którzy opuścili Komisję, i wzywa Komisję do włączenia do definicji urzędników wyższego szczebla wszystkich członków Gabinetu;

Grupy ekspertów

404.  wzywa Komisję do podjęcia działań w następstwie zaleceń Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie zwalczania konfliktów interesów w grupach ekspertów oraz o odroczenie przyjęcia nowych przepisów przekrojowych, do czasu aż Parlament będzie mógł wyrazić swoją opinię będącą wynikiem obecnych prac nad wspólnym sprawozdaniem z własnej inicjatywy komisji CONT i JURI;

Inne

Migracja i uchodźcy

405.  z zadowoleniem przyjmuje informację o środkach, które można wykorzystać, aby złagodzić sytuację kryzysową spowodowaną dużym napływem uchodźców(102);

406.  jest zdania, że środki unijne przeznaczone na politykę migracyjną powinny podlegać kontroli i audytom w oparciu o wskaźniki skuteczności działania;

407.  wskazuje na trwający kryzys migracyjny i podkreśla potrzebę znalezienia w obrębie Unii spójnego rozwiązania tego kryzysu; odnotowuje środki przyznane na migrację i zarządzanie granicami zewnętrznymi w 2014 r. i zwraca się do Trybunału o rozważenie możliwości niezwłocznego sporządzenia sprawozdania specjalnego dotyczącego skuteczności tych środków, z którego wnioski zostaną uwzględnione przy trwającej obecnie aktualizacji unijnej polityki migracyjnej i polityki kontroli granic;

408.  odsyła do ust. 234 i 235 rezolucji w sprawie absolutorium za rok 2013; zwraca się o udzielnie aktualnych informacji w sprawie bieżącej współpracy z Międzynarodową Grupą ds. Zarządzania (IMG) a Komisją, zwłaszcza informacji dotyczących obecnych i nowych umów i płatności;

409.  domaga się poinformowania o tym, które nieukończone greckie projekty unijne nie mogą być już dalej finansowane po 31 grudnia 2015 r.; domaga się poinformowania o przyszłych losach każdego z tych projektów;

OLAF

410.  uważa, że OLAF jest kluczowym podmiotem w walce z korupcją, i jest zdania, że sprawą najwyższej wagi jest to, by urząd ten działał skutecznie i niezależnie; zaleca, by zgodnie z rozporządzeniem w sprawie OLAF-u Komitet Nadzoru OLAF otrzymał dostęp do informacji potrzebnych do skutecznego wykonywania swojego mandatu w odniesieniu do nadzoru nad działalnością OLAF-u oraz by uzyskał niezależność budżetową;

411.  podkreśla, że państwa członkowskie nie monitorują domniemanych przypadków nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii, które zostały im przedstawione przez OLAF; wzywa Komisję do podjęcia odpowiednich działań, zaś OLAF – do szybszej analizy przyczyn, dlaczego państwa członkowskie nie monitorują przypadków domniemanych nadużyć, przedstawienia swoich ustaleń Parlamentowi Europejskiemu i do dalszego wspierania państw członkowskich w doskonaleniu ich zdolności w dziedzinie zapobiegania nadużyciom finansowym dotyczącym funduszy europejskich oraz ich wykrywania;

412.  odnotowuje wysiłki OLAF-u zmierzające do wdrożenia większości zaleceń Komitetu Nadzoru(103); pragnie jednak uzyskać informacje o fundamentalnych różnicach i o tym, czy odnośne zalecenia zostały wdrożone; oczekuje, że w przyszłości OLAF jasno oświadczy, gdzie i w jakim stopniu wystąpiły odstępstwa od pierwotnych zaleceń Komitetu Nadzoru; zauważa, że rok 2014 był pierwszym rokiem, w którym Komitet Nadzoru postanowił sprawdzić stan realizacji zaleceń, które wydał w poprzednich latach; wzywa OLAF i Komitet Nadzoru do powtarzania tej procedury corocznie;

413.  wzywa OLAF do wdrożenia zaleceń w sprawie bezpośredniego udziału dyrektora generalnego w dochodzeniach, zważywszy, że art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013 jasno stanowią, że dochodzenia powinny być prowadzone przez pracowników przez niego wyznaczonych, a nie przez samego dyrektora, gdyż może to stworzyć sytuację, w której dochodzenia są prowadzone przy konflikcie celów;

414.  oczekuje od OLAF-u wdrożenia zalecenia Komitetu Nadzoru dotyczącego włączenia weryfikacji wszelkich potencjalnych konfliktów interesów między obowiązkami krajowego eksperta a jego udziałem w czynnościach dochodzeniowych w danej sprawie;

415.  jest zdecydowanie przekonany, że Komitet Nadzoru powinien być informowany o wszystkich umorzonych sprawach, o których poinformowano krajowe organy sądowe, zgodnie z art. 17 ust. 5 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 883/2013 w celu ochrony gwarancji procesowych osób, których dotyczą zarzuty; żąda od OLAF-u jak najszybszego wdrożenia zalecenia Komitetu Nadzoru;

416.  odnotowuje, że w 2014 r. OLAF zamknął w sumie 307 dochodzeń i działań skoordynowanych; w przypadku 147 z tych dochodzeń OLAF wydał zalecenia, co oznacza stopę działań następczych wynoszącą 47 %; odnotowuje, że przed rokiem 2011 stopa ta regularnie przekraczała 50 %; oczekuje, że OLAF podejmie działania na rzecz trwałego odzyskania skuteczności przez poprawę swoich procedur selekcji; jest zdania, że aby zwiększyć swoją skuteczność, OLAF powinien ponownie rozważyć zalecenie nr 31 Komitetu Nadzoru;

417.  zauważa wspólne starania OLAF-u i Komitetu Nadzoru zmierzające do osiągnięcia porozumienia w sprawie nowych uzgodnień roboczych; ponawia swój apel dotyczący budżetu na 2013 r. o niezwłoczne rozwiązanie nierozstrzygniętych kwestii między OLAF-em a jego Komitetem Nadzoru, aby umożliwić im skuteczne wypełnianie obowiązków prawnych na warunkach ich aktualnej ograniczonej współpracy; wzywa Komisję, by odegrała w pełni swoją rolę i aktywnie dążyła do wypracowania długoterminowego rozwiązania, które będzie można bez zwłoki wprowadzić w życie;

418.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję kolegium o uchyleniu immunitetu dyrektora generalnego OLAF-u, aby umożliwić belgijskim organom sądowym przeprowadzenie dochodzenia w sprawie podejrzeń bezprawnego nagrywania rozmów telefonicznych (zapisywanych przez OLAF) między świadkiem (zachęcanego przez OLAF do wykonania połączenia telefonicznego) a osobą znajdującą się w siedzibie OLAF-u i z pomocą śledczych tego urzędu;

419.  podkreśla, że Komitet Nadzoru powinien – w imię spójności ze swoim mandatem – posiadać autonomiczny personel, odrębny od administracji OLAF-u, i autonomię finansową; z zadowoleniem przyjmuje stałe wysiłki Komisji w tym celu;

420.  wzywa OLAF do udzielenia Komitetowi Nadzoru dostępu do dokumentów, które zdaniem Komitetu Nadzoru są konieczne do wypełniania powierzonych mu zadań w ramach jego prawnego zakresu obowiązków;

421.  zauważa, że w 2014 r. OLAF podjął istotne kroki w celu zwiększenia przez Komisję i państwa członkowskie ochrony interesów finansowych Unii, przez ukończenie działań priorytetowych w ramach wieloletniej strategii zwalczania nadużyć finansowych, koncentrujące się zarówno na opracowaniu strategii zwalczania nadużyć finansowych na szczeblu służb Komisji i agencji, jak i wspieraniu państw członkowskich w opracowywaniu własnych strategii w tej dziedzinie;

422.  zauważa, że w 2014 r. OLAF zalecił odzyskanie do budżetu Unii rekordowej wysokości środków, łącznie 901 mln EUR, czyli ponad dwukrotnie więcej niż w 2013 r.; zauważa, że w 2014 r. łączna kwota środków odzyskanych przez odnośne organy również wzrosła po zaleceniu przez OLAF odzyskania 206,5 mln EUR (w 2013 r. była to kwota 117 mln EUR);

423.  wzywa OLAF do sporządzenia wewnętrznych zasad dotyczących informowania o nieprawidłowościach zgodnie z nowym regulaminem pracowniczym z 2014 r.;

424.  przypomina, że Komisja otrzymała wniosek w sprawie uchylenia immunitetu przysługującego jej pracownikom przed sądami Belgii; nalega, że Komisja powinna podjąć pełną współpracę z belgijskimi organami sądowymi;

425.  podkreśla, że sprawozdanie roczne OLAF-u za 2014 r. określa czynności śledcze i wyniki dla poszczególnych sektorów; zwraca się do OLAF-u o zamieszczenie w kolejnym sprawozdaniu rocznym szczegółowych informacji o rodzaju dochodzeń i wynikach dla każdego sektora;

Umowy w sprawie wyrobów tytoniowych

426.  przypomina, że w maju 2015 r. Komisja obiecała jak najszybsze dostarczenie oceny umowy z Philip Morris International (PMI); podkreśla, że Komisja kilkakrotnie przesuwała termin jej publikacji i że ostatecznie wydano ją 24 lutego 2016 r., czyli dzień przed debatą plenarną na ten temat w Parlamencie; zdecydowanie uważa, że taka spóźniona publikacja stanowi poważne naruszenie obowiązków Komisji w zakresie przejrzystości zarówno wobec Parlamentu, jak i obywateli, co ograniczyło Parlamentowi możliwość wyrażenia na czas opinii w tej złożonej i delikatnej sprawie;

427.  podkreśla, że w momencie zawarcia w 2004 r. umowa z PMI była innowacyjnym instrumentem walki z nielegalnym obrotem wyrobami tytoniowymi, jednak zauważa, że od tego czasu na rynku i w otoczeniu regulacyjnym doszło do znaczących zmian; podkreśla, że umowa zawarta z „wielką czwórką” firm tytoniowych(104) nie uwzględnia istotnych cech współczesnego nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi, w szczególności wysokiego odsetka handlu niemarkowymi papierosami („tanie białe”); wzywa Komisję, aby w trybie pilnym wystąpiła z planem działania ustalającym nowe środki na rzecz rozwiązania tego problemu;

428.  jest zdania, że wszystkie elementy zawarte w umowach w sprawie wyrobów tytoniowych zostaną objęte nowymi ramami prawnymi składającymi się z dyrektywy o wyrobach tytoniowych(105) oraz ram Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i Ramowej konwencji o ograniczeniu użycia tytoniu (FCTC);

429.  przypomina, że w dniu 9 marca 2016 r.(106) Parlament wyraził opinię, że porozumienia z PMI nie należy odnawiać, przedłużać ani renegocjować;

430.  wzywa Komisję do wprowadzenia na szczeblu Unii i do dnia wygaśnięcia umowy z PMI wszystkich środków niezbędnych do identyfikacji i śledzenia wyrobów tytoniowych PMI oraz do podejmowania kroków prawnych w przypadku nieprzepisowych konfiskat wyrobów tego producenta, dopóki wszystkie postanowienia dyrektywy w sprawie wyrobów tytoniowych nie będą w pełni wykonalne, tak aby nie dopuścić do wystąpienia luki w przepisach w okresie między wygaśnięciem umowy z PMI a datą wejścia w życie dyrektywy w sprawie wyrobów tytoniowych i ramowej konwencji o ograniczeniu użycia tytoniu;

431.  wzywa PMI, aby nadal stosował postanowienia dotyczące systemu identyfikacji i śledzenia oraz staranności (zasada „znaj swojego klienta”) zawarte w obecnej umowie, niezależnie od tego, czy zostanie ona przedłużona;

432.  wzywa Komisję, aby przedstawiła nowe, dodatkowe rozporządzenie ustanawiające niezależny system identyfikacji i śledzenia oraz stosujące przepisy dotyczące należytej staranności (zasada „znaj swojego klienta”) do krojonego surowca tytoniowego, filtrów i bibułek używanych w przemyśle tytoniowym, jako dodatkowe narzędzie walki z przemytem i podrabianiem produktów;

433.  ubolewa w związku z faktem, że ocena przez Komisję umów w sprawie wyrobów tytoniowych jest opóźniona; wzywa Komisję do jak najszybszego przedstawienia tej oceny, która będzie zawierała informacje o wynikach inwestycji, jakich dokonano przy wykorzystaniu pieniędzy zapłaconych przez firmy tytoniowe na mocy tych umów;

434.  jest zaniepokojony wnioskiem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich(107), który stwierdził, że z wyjątkiem DG ds. Zdrowia Komisja „nie wdrażała w pełni zasad i wytycznych ONZ WHO dotyczących przejrzystości oraz lobbingu na rzecz tytoniu”; w związku z tym uważa, że wiarygodność i uczciwość Komisji zostały narażone na szwank;

435.  zachęca wszystkie właściwe instytucje Unii do wdrożenia art. 5 ust. 3 Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu, zgodnie z zaleceniami zawartymi w wytycznych do niej; wzywa Komisję do natychmiastowego opublikowania umów o ocenie zawartych z firmami tytoniowymi oraz oceny wpływu dotyczącej wdrożenia Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu;

Szkoły europejskie

436.  zauważa, że szkoły europejskie otrzymały z budżetu Unii 164,2 mln EUR, co stanowi 59 % ich budżetu operacyjnego;

437.  jest niezmiernie zaniepokojony następującymi wnioskami zawartymi w sprawozdaniu Trybunału dotyczącym rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich za rok budżetowy 2014: „Z uwagi na utrzymujące się uchybienia dotyczące rachunkowości i kontroli Trybunał nie jest w stanie potwierdzić, że skonsolidowane sprawozdanie finansowe za 2014 r. jest wolne od istotnych zniekształceń.” [tłumaczenie nieoficjalne];

438.  odnotowuje, że Dyrektor Generalna ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa (DG HR) podtrzymała swoje „zastrzeżenie związane z ryzykiem wizerunkowym” w sprawozdaniu podsumowującym Komisji za 2014 rok w odniesieniu do szkół europejskich, natomiast przedstawiciel Komisji Europejskiej głosował przeciwko udzieleniu absolutorium dla sprawozdania finansowego szkół europejskich za lata 2012 i 2013; ubolewa nad tym, że przedstawiciele państw członkowskich nie traktują tych problemów równie poważnie;

439.  przypomina, że już w 2010 r. przy okazji procedury udzielania absolutorium Komisji Parlament kwestionował „podejmowanie decyzji i struktury finansowania konwencji w sprawie szkół europejskich”; oraz zażądał, aby Komisja „rozważyła wraz z państwami członkowskimi przegląd tej konwencji oraz aby do dnia 31 grudnia 2012 r. złożyła sprawozdanie z poczynionych postępów”; zauważa, że Parlament nigdy nie odnotował żadnych postępów w tej sprawie;

440.  w pełni popiera 11 zaleceń Trybunału sformułowanych w jego sprawozdaniu z dnia 11 listopada 2015 r. w sprawie rocznego sprawozdania finansowego szkół europejskich za rok budżetowy 2014 i dotyczących księgowości, personelu, procedury udzielania zamówień, standardów kontroli i płatności;

441.  wzywa Komisję do tego, by do dnia 1 lipca 2016 r. przedstawiła sprawozdanie z postępów poczynionych przez szkoły europejskie we wdrażaniu zaleceń Trybunału i planu działania Komisji;

442.  wzywa władzę budżetową do tego, by w trakcie procedury budżetowej na rok 2017 umieściła w rezerwie część unijnych środków budżetowych przeznaczonych na szkoły europejskie, z myślą przede wszystkim o Gabinecie Sekretarza Generalnego, chyba że zostaną osiągnięte wystarczające postępy we wdrażaniu zaleceń Trybunału;

Euronews

443.  zauważa, że serwis Euronews otrzymał w 2014 r. 18 mln EUR z budżetu Unii, choć Komisja nie jest jego akcjonariuszem, jest zaniepokojony tym, że obecna struktura zarządzania Euronews może nie pozwalać na pełną niezależność tego serwisu i autonomię w stosunku do jego międzynarodowych akcjonariuszy; apeluje do Komisji jako do podmiotu wnoszącego znaczny wkład finansowy w działalność serwisu, aby zapewniła, by Euronews przestrzegało zasad należytego zarządzania finansami oraz postanowień wszystkich prawnie wiążących umów z Komisją, w tym wiążącej karty niezależności dziennikarskiej;

Podsumowanie

444.  podsumowując, stwierdza, że:

Ogólne wyniki i zalecenia dotyczące polityki

445.  uważa, że absolutorium za 2014 r.:

C. Opinie komisji

Sprawy zagraniczne

446.  wyraża zaniepokojenie z powodu wzrostu wskaźnika istotnych błędów w dziale 4 w roku budżetowym 2014; popiera wszystkie zalecenia przedstawione przez Trybunał w jego sprawozdaniu rocznym i wzywa Komisję do szybkiej realizacji zaleceń z ubiegłych lat, które wciąż nie zostały w pełni wdrożone;

447.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że DG NEAR naprawiła błąd systemowy w odniesieniu do jej wydatków w 2013 r. i dokonała istotnych zmian w swych systemach, czego domagał się Trybunał; wyraża również zadowolenie z faktu, że roczne sprawozdanie z działalności DG ECHO zostało uznane za prawidłowe na podstawie prac kontrolnych Trybunału;

448.  z zaniepokojeniem odnotowuje błędy wykryte przy weryfikacji wydatków w odniesieniu do umów o dotacje, które stanowią ponad 50% błędów wykrytych przez Trybunał w dziale 4; zauważa, że najistotniejsza kategoria błędów dotyczy wydatków niekwalifikowalnych; podkreśla znaczenie zapobiegania lub wykrywania i korygowania błędów przed zaakceptowaniem wydatków poprzez lepsze wdrażanie kontroli ex-ante; ze szczególnym zaniepokojeniem odnotowuje niezdolność EuropeAid do wykrywania błędów; wzywa Komisję do dopilnowania, by podjęte dotychczas starania mające na celu rozwiązanie tych problemów z weryfikacją wydatków zostały zintensyfikowane, a także do pełnej realizacji zalecenia dotyczącego kontroli dotacji sformułowanego przez Trybunał w jego sprawozdaniu rocznym za 2011 r.;

449.  wskazuje na potrzebę przeprowadzenia stosownej oceny ex ante w przypadkach, w których Komisja, być może za pośrednictwem Europejskiego Banku Inwestycyjnego, postanawia finansować zakrojone na szeroką skalę projekty infrastrukturalne o znacznym oddziaływaniu na środowisko, przy czym przedmiotem tej oceny jest zbadanie ich trwałości finansowej, środowiskowej i społecznej, a także wzywa do ukierunkowania unijnego finansowania w państwach nieczłonkowskich na projekty sprzyjające trwałości finansowej oraz przydatne dla gospodarki i społeczeństwa;

450.  docenia stałe postępy Komisji w zakresie akredytacji wszystkich misji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zgodnie z tzw. oceną sześciu filarów; z zadowoleniem przyjmuje w szczególności fakt, że trzy największe misje zostały doprowadzone do stanu zgodności; podkreśla potrzebę akredytowania przez Komisję wszystkich misji zgodnie z zaleceniem Trybunału;

451.  z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie platformy wsparcia misji (MSP) i ponawia apel do Komisji o podjęcie działań na rzecz ustanowienia prawdziwego centrum wspólnych usług (SSC) wraz ze zintegrowanym systemem zarządzania zasobami (IRMS) jako sposobu na przyspieszenie rozmieszczania misji oraz obniżenie kosztów takich misji; proponuje unowocześnienie magazynu wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), tak by służył on również obecnym misjom WPBiO i był zarządzany przez przyszłe centrum wspólnych usług (SSC);

452.  ubolewa nad znacznymi opóźnieniami dotyczącymi zamówień na podstawowy sprzęt i usługi na potrzeby misji pod egidą WPBiO oraz wynikający z nich negatywny wpływ na funkcjonowanie misji; przypomina, że Trybunał w swoim sprawozdaniu specjalnym z 2012 r. poświęconym pomocy UE dla Kosowa w odniesieniu do praworządności zwrócił uwagę na brak skuteczności i stwierdził, iż określone w rozporządzeniu finansowym zasady dotyczące zamówień „nie przystają do misji w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, w przypadku których czasami konieczna jest szybka i elastyczna reakcja”; ubolewa nad faktem, że niedawny przegląd rozporządzenia finansowego nie skutkował niezbędnymi zmianami w przepisach finansowych; ponawia swoje zdanie, że zarządzanie odnośnymi liniami budżetowymi należy przekazać dowódcy operacji cywilnej, tak jak miało to miejsce w przypadku szefów delegatur Unii;

453.  przypomina, że skuteczność misji szkoleniowych i doradczych prowadzonych w ramach WPBiO w znacznej mierze utrudniona jest przez trudności instytucjonalne Unii w zakresie udzielenia tym działaniom nawet podstawowego wsparcia sprzętowego; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje starania Komisji na rzecz wdrożenia wspólnego komunikatu dotyczącego budowania zdolności na rzecz wsparcia ochrony i rozwoju; wzywa Komisję do jak najszybszego przedłożenia niezbędnych wniosków ustawodawczych w sprawie utworzenia specjalnego funduszu, tak by mógł on zostać ujęty w budżecie Unii w trakcie śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych;

454.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdania specjalne Trybunału za 2015 r. w sprawie operacji EUPOL w Afganistanie oraz w sprawie wsparcia UE na rzecz walki przeciwko torturom i zniesienia kary śmierci; wzywa Komisję do zastosowania się do wszystkich zaleceń wydanych przez Trybunał w kontekście tych sprawozdań;

455.  podkreśla znaczenie uwzględnienia związanych z kontekstem kryteriów przy ocenianiu skuteczności projektów Unii w krajach trzecich, ponieważ działania w zakresie pomocy zewnętrznej Unii często mają miejsce w regionach pogrążonych w kryzysie i politycznie trudnych warunkach.

Rozwój i współpraca

456.  przypomina, że wydatki Unii na pomoc rozwojową i humanitarną często mają miejsce w bardzo wymagającym otoczeniu, co zwiększa trudności związane z wdrożeniem projektu, oceną i kontrolą wydatków; zauważa, że pomoc rozwojowa i humanitarna są więc bardziej podatne na błędy niż inne obszary polityki Unii;

457.  zauważa, że według Trybunału 57 % błędów dotyczy wydatków niekwalifikowalnych; popiera zalecenie Trybunału dla DG ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (EuropeAid), aby poprawić kontrole ex ante i lepiej wykorzystać wizyty na miejscu do wykrywania błędów;

458.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że według Trybunału procedury kontrolne wprowadzone przez DG ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności w odniesieniu do transakcji finansowych funkcjonują prawidłowo oraz że jej system sprawozdawczości jest wiarygodny; wyraża w związku z tym uznanie dla DG ds. Pomocy Humanitarnej i Ochrony Ludności;

459.  przyznaje, że wydatki związane z zapewnieniem bezpieczeństwa są istotne dla rozwoju oraz szczególnie potrzebne w związku z obecnymi działaniami na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju i realizacją 16. celu programu działań na rzecz zrównoważonego rozwoju, lecz podkreśla, że takie finansowanie nie stanowi oficjalnej pomocy rozwojowej i nie może ono obecnie pochodzić z Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (DCI) ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Radu (UE) nr 233/2014 ani z Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR);

460.  zauważa, że w 2014 r. dwa projekty związane z zarządzaniem granicami w Libii, o wartości 12,9 mln EUR, zostały sfinansowane za pośrednictwem instrumentów finansowania współpracy na rzecz rozwoju; przypomina, że podstawowym celem DCI jest ograniczanie ubóstwa; ponownie wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że programy rozwojowe mogą być wykorzystywane w celach niezwiązanych bezpośrednio z rozwojem; przypomina, że takie podejście nie pomoże Unii w osiągnięciu celu, jakim jest przeznaczenie 0,7 % DNB na oficjalną pomoc rozwojową;

461.  dostrzega potencjalną wartość ram wyników DG DEVCO rozpoczętych w 2015 r., ale także powiązane z nimi zagrożenia zidentyfikowane przez Trybunał w sprawozdaniu specjalnym nr 21/2015; uważa, że niezbędne jest też zapobieżenie bardziej politycznemu ryzyku wywierania nacisku na realizację niewielkiej liczby wymiernych wyników ujętych w ramach DG DEVCO kosztem realizacji innych wyników związanych z celami polityki współpracy na rzecz rozwoju UE, jak również wyników jakościowych; podkreśla znaczenie traktowania ram odniesienia jako uzupełnienia pozostałych uzgodnień dotyczących monitorowania i sprawozdawczości;

462.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału nr 18/2014 na temat systemów oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty stosowanych przez EuropeAid; zachęca DG DEVCO do pilnego zajęcia się różnymi niedociągnięciami swoich systemów oceny i monitorowania wskazanymi w sprawozdaniu specjalnym Trybunału, szczególnie tymi, które wiążą się z poważnymi słabościami w systemie oceny stosowanym przez DG DEVCO; podkreśla, że źle działający system oceny zwiększa ryzyko wyboru projektów niskiej jakości lub takich, które nie spełniają wyznaczonych celów; zauważa niepokojąco rozbieżne poglądy Komisji i Trybunału odnośnie do wiarygodnych informacji na temat skuteczności operacji wsparcia budżetowego; jest zdania, że istnieje związek między brakami osobowymi w delegaturach Unii i w jednostce oceniającej DG DEVCO a problemami stwierdzonymi przez Trybunał; uważa, że sytuacja ta pokazuje negatywne konsekwencje, jakie ograniczenie liczby pracowników może mieć dla skutecznego funkcjonowania programów unijnych;

463.  wierzy, że DG DEVCO zajmie się różnymi niedociągnięciami swoich systemów oceny i monitorowania wskazanymi w sprawozdaniu specjalnym Trybunału nr 18/2014;

464.  apeluje o ustanowienie formalnych uprawnień kontrolnych w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Rozwoju, na przykład w drodze porozumienia międzyinstytucjonalnego mającego wiążący charakter na mocy art. 295 TFUE;

465.  wyraża głębokie zaniepokojenie ustaleniami Trybunału zawartymi w sprawozdaniu specjalnym nr 11/2015 na temat zarządzania przez Komisję umowami o partnerstwie w sprawie połowów; zauważa, że Trybunał wyraża wątpliwości dotyczące zrównoważonego charakteru umów o partnerstwie w sprawie połowów ze względu na trudności w stosowaniu koncepcji nadwyżki połowowej; zauważa także, że Trybunał poważnie kwestionuje jakość monitorowania przez Komisję wdrażania umów o partnerstwie w sprawie połowów; ubolewa ponadto, że oceny ex post umów o partnerstwie w sprawie połowów są zdaniem Trybunału niedostatecznie wykorzystywane przy tworzeniu kolejnych umów; wzywa Komisję do jak najszybszego wdrożenia licznych zaleceń Trybunału;

466.  przypomina, że praktycznie chroniczny dotkliwy brak środków finansowych w 2014 r. spotęgował trudności DG ECHO z odpowiednim reagowaniem na coraz gorsze kryzysy humanitarne w krajach sąsiedzkich Unii oraz w innych krajach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że środki lepiej dostosowane do potrzeb w budżecie Unii na rok 2015 i 2016 w dużej mierze rozwiązały problem płatności, jakiego doświadczyła DG ECHO;

467.  ubolewa, że ze względu na niedobór środków na płatności w 2014 r. płatności w ramach wsparcia budżetowego dla Maroka i Jordanii, o wartości 43 mln EUR, nie zostały w 2014 r. wykonane zgodnie z zapisami umownymi; uważa, że takie uchybienia bardzo szkodzą wiarygodności Unii;

Zatrudnienie i sprawy społeczne

468.  zauważa z zaniepokojeniem, że szacowany poziom błędu w dziedzinie polityki zatrudnienia i spraw socjalnych wyniósł w 2014 r. 3,7 % czyli nieco więcej niż w poprzednim roku (3,1 %); podkreśla, że jest to krok wstecz pod względem dążenia do osiągnięcia poziomu błędu poniżej docelowej wartości 2 %;

469.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w sprawozdaniu Trybunału rozpatrywano wykonanie budżetu Unii w świetle strategii „Europa 2020”; odnotowuje uwagę, że w kontekście osiągnięcia głównych celów, np. dotyczących zatrudnienia oraz zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego, nie wyróżnia się oddziaływania wkładu z budżetu Unii;

470.  z zadowoleniem przyjmuje ponadto zalecenia Trybunału, że należy w większym stopniu zharmonizować strategię „Europa 2020” i WRF, ogólne cele polityczne należy przełożyć na użyteczne cele operacyjne i położyć większy nacisk na wyniki i rezultaty oraz wartość dodaną, zwłaszcza w odniesieniu do celów w dziedzinie zatrudnienia i polityki społecznej, w przypadku których Komisja nie ma ograniczone uprawnień do utworzenia prawnie wiążących ram; wzywa Komisję do opracowania wskaźników wyników i systemów monitorowania, aby porównać wyniki z ustalonymi celami, by mieć większą wiedzę podczas ustalania celów na przyszłość oraz zwiększyć efektywność wydatków Unii;

471.  odnotowuje uwagi Trybunału o zwiększonym ryzyku nieprawidłowości dotyczącym małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) uczestniczących w programie „Horyzont 2020”; zgadza się z odpowiedzią Komisji, iż zaangażowanie MŚP w ten program jest kluczowe dla pobudzania wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy, oraz zauważa, że uproszczono przepisy administracyjne dotyczące MŚP; podkreśla także, że dalsze uproszczenie będzie prowadzić do większego zaangażowania MŚP; podkreśla znaczenie tworzenia trwałych miejsc pracy przez MŚP;

472.  zauważa, że MŚP są największym źródłem zatrudnienia w Europie oraz jest zdania, że można uczynić więcej, aby zwiększyć ich udział w unijnych programach finansowania; wzywa Komisję do wprowadzenia dalszych środków, które zachęcają MŚP do czynnego udziału, w tym do stosowania zasady „najpierw myśl na małą skalę”;

473.  odnotowuje, że głównymi zagrożeniami dla prawidłowości wydatkowania środków z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) nadal pozostają: niematerialny charakter inwestycji w kapitał ludzki, zróżnicowanie działań i udział w realizacji projektów wielu partnerów, często działających na niewielką skalę; wzywa Komisję do kontynuowania konkretnych działań ograniczających czynniki ryzyka, obejmujących zarówno środki zapobiegawcze, jak i naprawcze;

474.  zauważa ustalenia Trybunału zawarte w sprawozdaniu specjalnym nr 17/2015 i dotyczące przekierowania finansowania z EFS w okresie 2012–2014; z niepokojem zauważa uchybienia w sprawozdaniach Komisji dotyczących skutków tych funduszy, uważa, że dalsze działania ukierunkowane na politykę opartą na wynikach są niezbędne dla zapewnienia solidnej rozliczalności finansowej oraz efektywnego wykorzystywania środków UE;

475.  jest zaniepokojony tym, że wyższe poziomy błędu oraz w konsekwencji zawieszanie i wstrzymywanie płatności mogą wpłynąć na wyniki zamknięcia programów z okresu 2007–2013;

476.  uważa, że promowanie szerszego zastosowania form kosztów uproszczonych może prowadzić do zmniejszenia obciążenia administracyjnego, ograniczenia liczby błędów i do większego skoncentrowania na wynikach i rezultatach; zauważa jednak, że formy kosztów uproszczonych powinny być stosowane w warunkach pewności prawa i zaufania i powinna im towarzyszyć ocena korzyści, a także pełne zaangażowanie zainteresowanych stron na wszystkich szczeblach; podkreśla, że formy kosztów uproszczonych powinny pozostać opcją dostępną dla państw członkowskich;

477.  nalega, by państwa członkowskie unikały dalszego komplikowania przepisów i wymogów dotyczących wdrażania EFS, które nakładałyby dodatkowe obciążenia na beneficjentów i zwiększałyby ryzyko błędu;

478.  wyraża zaniepokojenie faktem, że w przypadku obszaru polityki dotyczącego zatrudnienia i spraw społecznych spośród 178 transakcji zbadanych przez Trybunał błędy wystąpiły w 62 (34,8 %), przy czym w 12 przypadkach były to błędy kwantyfikowalne przekraczające 20 % (6,7 %); wzywa Komisję do wdrożenia środków naprawczych i zastosowania surowych procedur w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia nieprawidłowości w tym obszarze polityki oraz do przeprowadzenia działań w następstwie wykrycia przez Trybunał wydatków niekwalifikowalnych;

479.  ubolewa, że liczba programów w ramach EFS cechujących się poziomem błędu powyżej 5 % wzrosła z 18,8 % w 2013 r. do 22,9 % w 2014 r. oraz że łączna kwota płatności, które zawierały błędy, radykalnie wzrosła z 11,2 % do 25,2 %;

480.  zwraca uwagę na wielokrotnie formułowane przez Trybunał uwagi, że odsetek błędów byłby niższy, gdyby władze krajowe lepiej wykorzystywały dostępne informacje przed wysłaniem wniosków o płatność do Komisji; nalega w związku z tym, by państwa członkowskie i władze krajowe sprawowały dokładniejszą kontrolę i unikały występowania o zwrot nieprawidłowych wydatków;

481.  zachęca państwa członkowskie do stosowania narzędzia oceny ryzyka Arachne oraz zachęca Komisję do dalszego udzielania państwom członkowskim odnośnych wskazówek i pomocy technicznej, aby pomóc im we właściwym wypełnianiu wymogów w dziedzinie zarządzania i kontroli w okresie 2014–2020; nalega, by Komisja zwiększyła wymianę najlepszych praktyk między państwami członkowskimi;

482.  wzywa Komisję do wykonania zaleceń Trybunału w celu dopilnowania, by wykonanie budżetu Unii lepiej przyczyniło się do osiągnięcia głównych celów strategii „Europa 2020” w dziedzinie zatrudnienia i polityki społecznej; w związku z tym oczekuje, że Komisja i państwa członkowskie skorzystają z lepszych wskaźników wykonania i udoskonalą sprawozdawczość dotyczącą wyników osiągniętych w okresie 2014–2020;

Środowisko, zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności

483.  chciałby przypomnieć, że zgodnie z TFUE Parlament udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu po zbadaniu ksiąg rachunkowych, sprawozdania finansowego, sprawozdania oceniającego, o którym mowa w art. 318 TFUE, rocznego sprawozdania Trybunału wraz z odpowiedziami kontrolowanych instytucji, poświadczenia wiarygodności i odpowiednich sprawozdań specjalnych Trybunału;

484.  przypomina, że rok 2014 był pierwszym rokiem stosowania nowych wieloletnich ram finansowych, mających określić wielkość i podział wydatków Unii w latach 2014–2020, oraz że, w rezultacie, wskaźnik wykonania jest niższy niż w latach ubiegłych;

485.  przyjmuje do wiadomości sposób przedstawienia w sprawozdaniu rocznym Trybunału za rok 2014 polityki w dziedzinie środowiska naturalnego i zdrowia; jest zaniepokojony, że polityka dotycząca środowiska naturalnego i klimatu znów pojawia się w rozdziale poświęconym rozwojowi obszarów wiejskich i rybołówstwu; ponownie krytykuje nielogiczne ułożenie obszarów polityki w tym konkretnym rozdziale; nie uważa, że Trybunał powinien podejmować decyzję polityczną dotyczącą grupowania obszarów polityki; wzywa Trybunał do zrewidowania tego podejścia w następnym sprawozdaniu rocznym;

486.  uważa, że w tym kontekście warto zauważyć, iż w rozdziale dotyczącym rozwoju obszarów wiejskich, środowiska naturalnego, rybołówstwa i zdrowia odnotowano w sprawozdaniu Trybunału za rok 2014 najwyższy poziom błędu wynoszący 6,2 % w porównaniu ze średnim poziomem 4,4 %; ponadto zauważa, że wśród największych uchybień stwierdzonych przez Trybunał wiele jest bardzo podobnych do tych, które zgłaszano już w poprzednich trzech latach;

487.  zauważa różnicę poglądów między Trybunałem a Komisją odnośnie do sposobu obliczania błędu; stwierdza, że Komisja uważa, iż roczny reprezentatywny poziom błędu określony przez Trybunał powinien być postrzegany w kontekście wieloletniego charakteru korekt finansowych i odzyskiwanych środków netto;

488.  stwierdza, że Trybunał w żaden sposób nie skomentował poziomu zarządzania polityką zdrowia publicznego, bezpieczeństwa żywności oraz ochrony środowiska i działań w dziedzinie klimatu;

489.  Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności wyraża zadowolenie z ogólnego wykonania w 2014 r. linii budżetowych dotyczących środowiska, działań w dziedzinie klimatu, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności; pamiętając o wyraźnej unijnej wartości dodanej w tych dziedzinach oraz poparciu obywateli UE dla unijnej polityki w zakresie środowiska i klimatu oraz zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, ponownie przypomina, że na te instrumenty polityczne przeznaczono mniej niż 0,5 % budżetu Unii;

490.  jest zadowolony z działalności pięciu agencji zdecentralizowanych podlegających kompetencjom Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, które wykonują zadania techniczne, naukowe lub zarządzające, dzięki którym instytucje Unii mogą projektować i wdrażać strategie polityczne dotyczące środowiska, klimatu, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, a także ze sposobu, w jaki wykonują swe budżety;

Środowisko i działania w dziedzinie klimatu

491.  podkreśla, że DG ENV dysponowała kwotą 352 041 708 EUR w postaci środków na zobowiązania, z których 99,7 % zostało wykorzystanych; stwierdza, że jeśli chodzi o środki na płatności, zadowalające jest to, że z dostępnych 290 769 321 EUR wykorzystano 95,03 %; stwierdza ponadto, że wydatki administracyjne na program LIFE+ są realizowane w trakcie dwóch lat budżetowych (za pomocą automatycznych przeniesień), tak więc gdyby nie uwzględniać wydatków administracyjnych, wskaźnik wykonania w odniesieniu do płatności wyniósłby 99,89 %;

492.  stwierdza, że w DG CLIMA wskaźnik wykonania środków na zobowiązania, które wynosiły 102 694 032 EUR, wzrósł do poziomu 99,7 %, a środków na płatności w kwocie 32 837 296 EUR – 93,1 %, oraz że gdyby nie brać pod uwagę wydatków administracyjnych wskaźnik wykonania w odniesieniu do płatności wyniósłby 98,5 %;

493.  jest zadowolony z ogólnego poziomu wykonania budżetu operacyjnego LIFE+, który w 2014 r. wyniósł 99,9 % w odniesieniu do środków na zobowiązania i 97,4 % w odniesieniu do środków na płatności; stwierdza, że w 2014 r. przeznaczono 283 121 194 EUR na zaproszenia do składania wniosków na projekty w państwach członkowskich, kwota 40 000 000 EUR została wykorzystana na sfinansowanie operacji w ramach instrumentów finansowych takich jak mechanizm finansowy na rzecz kapitału naturalnego i instrument finansowania prywatnego na rzecz efektywności energetycznej (PF4EE), kwotą 8 952 827 EUR wsparto działalność operacyjną organizacji pozarządowych aktywnych w obszarze ochrony i poprawy stanu środowiska na szczeblu Unii i które są zaangażowane w projektowanie i wdrażanie polityki i prawodawstwa Unii, i że kwotę 49 502 621 EUR wykorzystano na działania mające wspierać rolę Komisji, jaką jest inicjowanie i monitorowanie rozwoju strategii politycznych i prawodawstwa; stwierdza, że kwotę 20 914 622 EUR wykorzystano na wsparcie administracyjne LIFE i na wsparcie operacyjne Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw;

494.  jest świadomy, że wskaźnik płatności dla działań LIFE+ jest zawsze nieco niższy niż środków na zobowiązania, ale ma wyższy wskaźnik wykonania;

495.  zauważa, że kwotę 4 350 000 EUR przeznaczono na składki wynikające z międzynarodowych konwencji, protokołów i umów, których Unia jest stroną lub w związku z którymi jest zaangażowana w prace przygotowawcze;

496.  uważa, że postępy w realizacji dwunastu projektów pilotażowych i sześciu działań przygotowawczych na ogólną kwotę 2 950 000 EUR są zadowalające; jest świadomy, że realizacja tych działań może stanowić dla Komisji obciążenie z uwagi na fakt, że kwoty dostępne na niezbędne do ich wykonania procedury (np. plany działań, zaproszenia do składania wniosków) są niewielkie; zachęca władzę budżetową do skoncentrowania się w przyszłości na projektach pilotażowych i działaniach przygotowawczych o prawdziwej wartości dodanej dla Unii;

Zdrowie publiczne

497.  przypomina, że rok 2014 był pierwszym rokiem wdrażania nowych programów: program w dziedzinie zdrowia został przyjęty 11 marca 2014 r. (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 282/2014(108)), podczas gdy wspólne ramy finansowe dotyczące paszy i żywności zostały przyjęte 27 czerwca 2014 r. (rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014(109));

498.  zauważa, że w 2014 r. DG SANTE była odpowiedzialna za wykonanie linii budżetowych przeznaczonych na zdrowie publiczne opiewających na kwotę 244 221 762 EUR, z czego pomyślnie wykorzystano 96,6 %; jest świadomy, że około 75% tego budżetu jest bezpośrednio przekazywane trzem agencjom zdecentralizowanym (Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób, Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i Europejska Agencja Leków); stwierdza także, że poziom wykonania środków na zobowiązania wynosi ponad 98,9 % we wszystkich liniach z wyjątkiem Europejskiej Agencji Leków, w przypadku której poziom niewykorzystanych środków na zobowiązania był związany z wynikiem finansowym za 2013 r., a środki te wykorzystano w 2015 r.;

499.  zauważa, że poziom wykonania środków na płatności wynosi 98,8 %, co jest bardzo dobrym wynikiem;

500.  stwierdza, że poziom realizacji budżetu programu w dziedzinie zdrowia publicznego (2008–2014) również jest bardzo wysoki (99,7 % zarówno jeśli chodzi o środki na zobowiązania, jak i na płatności) oraz że pozostałe niewykorzystane środki dotyczą głównie dochodów przeznaczonych na określony cel, które wciąż mogą zostać wykorzystane w 2015 r.;

501.  jest usatysfakcjonowany, że realizacja wszystkich dziesięciu projektów pilotażowych i pięciu działań przygotowawczych w dziedzinie zdrowia publicznego, za które odpowiedzialna jest DG SANTE, jest bardzo zaawansowane, a wszystkie odpowiednie środki na zobowiązania zostały wykorzystane (6 780 000 EUR);

Bezpieczeństwo żywności, zdrowie i dobrostan zwierząt i zdrowie roślin

502.  przyjmuje do wiadomości, że wskaźnik wykonania w dziedzinie bezpieczeństwa żywności, zdrowia i dobrostanu zwierząt i zdrowia roślin wynosi 96,8%; stwierdza jednak, że jeśli wziąć pod uwagę nieautomatyczne przeniesienie kwoty 6 800 000 EUR, wskaźnik wykonania wynosi 100 % dostępnych środków;

503.  stwierdza, że tak jak w ubiegłym roku wkład Unii w programy przeciwdziałania gruźlicy był największy oraz że z drugiej strony wkład Unii w programy zwalczania choroby niebieskiego języka pozostał na niskim poziomie;

504.  przyjmuje do wiadomości, że główne czynniki leżące u podstaw niepełnego wykorzystania kwoty 8 100 000 EUR w rozdziale Bezpieczeństwo żywności i pasz, zdrowie i dobrostan zwierząt, zdrowie roślin można wyjaśnić następująco: 500 000 EUR dotyczy dochodów przeznaczonych na określony cel do wykorzystania przez różne programy w 2015 r. (tzn. nie jest to przypadek niepełnego wykorzystania), kwota 800 000 EUR – dochodów przeznaczonych na określony cel, która w praktyce nie może zostać wykorzystana w 2015 r. (dotyczy środków C5 ze starych programów), a kwota 6 800 000 EUR dotyczy środków na fundusz na działania nadzwyczajne; stwierdza, że ta ostatnia kwota została przeniesiona na 2015 r. (na zwalczanie afrykańskiego pomoru świń w Estonii, na Łotwie, Litwie i w Polsce w 2014 r.);

505.  stwierdza, że jeśli chodzi o środki na płatności w 2014 r. wskaźnik wykonania w rozdziale budżetu „Bezpieczeństwo żywności i pasz, zdrowie i dobrostan zwierząt, zdrowie roślin” wynosi 99,0 %, czyli nieznacznie spadł w porównaniu do 2013 r. (99,9 %); rozumie, że podczas przesunięcia zbiorczego wystąpiono bez rezultatu o dodatkowe środki na płatności, oraz że przed końcem roku niemożliwe było wykonanie tylko jednej płatności w całości, ale za zgodą państw członkowskich saldo ujemne zostało uregulowane na początku stycznia 2015 r.;

506.  jest usatysfakcjonowany, że realizacja wszystkich trzech projektów pilotażowych i jednego działania przygotowawczego w dziedzinie bezpieczeństwa żywności, za które odpowiedzialna jest DG SANTE, jest bardzo zaawansowane, a wszystkie odpowiednie środki na zobowiązania zostały wykorzystane (1 250 000 EUR);

507.  na podstawie dostępnych danych i sprawozdania dotyczącego wykonania uważa, że można udzielić Komisji absolutorium za rok budżetowy 2014 w odniesieniu do wydatków w dziedzinie polityki ochrony środowiska i klimatycznej, zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności.

Transport i turystyka

508.  zauważa, że w budżecie na rok 2014, w formie ostatecznie zatwierdzonej, a następnie zmienionej w trakcie roku – a konkretnie w przypadku polityki transportowej – kwota 2 931 147 377 EUR została ujęta w środkach na zobowiązania, a kwota 1 089 127 380 EUR była dostępna w ramach środków na płatności; odnotowuje ponadto, że z wyżej wymienionych kwot:

509.  z zadowoleniem przyjmuje wysoki wskaźnik wykorzystania, w 2014 r., środków na zobowiązania w wysokości 2 % w odniesieniu do polityki mobilności i transportu oraz bardzo wysoki wskaźnik wykorzystania środków na płatności w wysokości 95,2 %; stwierdza, że kwota zobowiązań pozostających do realizacji wzrosła w 2014 r. o 1 653 372 424 EUR, do ogólnej kwoty 5 647 143 046 EUR, oraz że wzrost kwot pozostających do spłaty jest zazwyczaj wyższy na początku nowych wieloletnich ram finansowych, natomiast z czasem płatności na nowe projekty równoważą ten początkowy brak równowagi; wzywa jednakże Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby projekty transportowe zostały należycie zrealizowane;

510.  ubolewa, że w obszarze „Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia”, do którego należy transport i w ramach którego skontrolowane wydatki w sektorze transportu stanowią najniższą kwotę (0,8 mld EUR) całkowitej skontrolowanej populacji (13 mld euro), szacowany poziom błędu w 2014 r. wyniósł 5,6 %, zatem był wyższy niż poziom błędu w 2013 r. (4,0 %), co było spowodowane głównie zwrotem kosztów niekwalifikowalnych w projektach badawczych, ale również nieprzestrzeganiem przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych; wzywa Komisję do podjęcia wszelkich odpowiednich środków w celu naprawienia tej sytuacji (w tym poprzez przeprowadzenie bardziej wnikliwych kontroli ex ante w celu wykrywania i korygowania błędów przed dokonaniem zwrotu kosztów);

511.  zwraca uwagę na fakt, że w 2014 r. nie został sfinansowany żaden projekt w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, gdyż pierwsze zaproszenie do składania wniosków zostało zamknięte w marcu 2015 r., a instrument dłużny „Łącząc Europę”, który ma być zarządzany przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI), nie został zatwierdzony przed końcem 2014 r.; zauważa, że w 2014 r. Trybunał skontrolował sześć transakcji w dziedzinie transportu (Dyrekcja Generalna ds. Mobilności i Transportu) i stwierdził, że w przypadku dwóch z sześciu transakcji pojawiły się błędy kwantyfikowalne; wyraża w związku z tym zadowolenie z powodu zmniejszenia procentowego udziału transakcji, w których występują błędy w 2014 r. (33 %) w porównaniu do 2013 r. (62 %) i 2012 r. (49 %); wzywa Komisję i inne właściwe podmioty, aby zapewniły zgodność z przepisami w dziedzinie zamówień publicznych i kwalifikowalności kosztów przyszłych projektów transportowych;

512.  zauważa, że zgodnie z wieloletnią strategią kontroli wykorzystywaną przez Komisję, która uwzględnia odzyskane środki, korekty i skutki kontroli i audytów przez cały okres realizacji programu, poziom błędu resztowego dla TEN-T został obliczony na 0,84 %;

513.  zwraca uwagę na dużą liczbę projektów wysokiej jakości, które nie mogły zostać przyjęte w 2014 r. w ramach przetargów transportowych dotyczących instrumentu „Łącząc Europę” z powodu braku dostępnych środków; jest zdania, że należy zapewnić wystarczające finansowanie projektów transportowych w ramach instrumentu „Łącząc Europę”; ubolewa nad faktem, że budżet instrumentu „Łącząc Europę” został zmniejszony poprzez finansowanie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS); przypomina jednak, że pkt 17 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(110) przewiduje 10 % elastyczności w celu zwiększenia budżetu instrumentu „Łącząc Europę” w ramach rocznej procedury budżetowej oraz że możliwość takiej elastyczności istnieje, bez względu na finansowanie EFIS; stwierdza zdecydowanie, że realizacja projektów uzgodnionych przez Parlament i Radę w załączniku I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013(111) mogłaby uzasadniać takie podwyższenie budżetu instrumentu „Łącząc Europę”;

514.  zachęca Komisję do dalszego ścisłego nadzorowania wdrażania innowacyjnych instrumentów finansowych w celu wspierania inwestycji Unii i przyciągnięcia nowych źródeł finansowania dla projektów infrastrukturalnych TEN-T, takich jak fundusz Marguerite, pożyczki i gwarancje dla zadłużenia (LGTT) oraz inicjatywa w zakresie obligacji projektowych (PBI) oraz do zapewnienia, że wkład budżetu Unii na rzecz tych instrumentów jest zarządzany i wykorzystywany w sposób prawidłowy;

515.  przyjmuje do wiadomości, że informacje na temat projektów transportowych i turystycznych są dostępne w różnych bazach danych, takich jak system przejrzystości finansowej, baza danych INEA w ramach projektów TEN-T, projektów współfinansowanych z Funduszu Spójności i funduszy regionalnych oraz CORDIS w ramach projektów programu Horyzont 2020; wzywa do wykorzystania informacji na temat projektów otrzymanych z tych narzędzi w celu zapewnienia lepszego przeglądu – zarówno oddolnego, jak i odgórnego – procesu przydzielania unijnych funduszy; przypomina o znaczeniu łatwo dostępnych publikacji rocznych wykazów projektów transportowych i z dziedziny turystyki oraz udostępnienia współfinansowanej przez Unię internetowej bazy danych w formie wyszukiwarki określającej dokładną kwotę finansowania w celu poprawy przejrzystości;

516.  przypomina, że projekty transportowe w latach 2014-2020 będą finansowane z różnych źródeł, w tym z instrumentu „Łącząc Europę”, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz EFIS; wzywa zatem Komisję do opracowania synergii, dzięki którym te różne źródła finansowania będą mogły w bardziej efektywny sposób przydzielać dostępne środki;

517.  przyjmuje do wiadomości, że w odniesieniu do funduszy unijnych, zasada „wykorzystać, bo przepadną” może skłonić państwa członkowskie do zaproponowania projektów o niewielkim wpływie; jest zaniepokojony faktem, że w przeszłości skutkiem wyboru słabych projektów było finansowanie ze środków unijnych mało opłacalnych inwestycji transportowych; z zadowoleniem przyjmuje nowe ramy prawne na okres 2014–2020, w których wzmocniona jest ocena kosztów i korzyści i proces przeglądu projektów;

518.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w czerwcu 2014 r. zostało ustanowione wspólne przedsięwzięcie Shift2Rail, które ma na celu zwiększenie konkurencyjności europejskiego przemysłu kolejowego; zwraca uwagę, że osobne procedury udzielania absolutorium wspólnemu przedsięwzięciu Shift2Rail zostaną przeprowadzone, gdy przedsięwzięcie to stanie się finansowo niezależne w nadchodzących latach; ubolewa jednak nad opóźnieniem w realizacji tego wspólnego przedsięwzięcia oraz nad poważnymi trudnościami, jakie w dostępie do niego napotykają małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP);

519.  uważa, że Komisja powinna zapewnić pełną przejrzystość w zarządzaniu funduszami i zawsze nadawać większą wagę ochronie obywateli i interesowi publicznemu niż prywatnemu;

520.  zauważa, że w budżecie na rok 2014, w formie ostatecznie zatwierdzonej, a następnie zmienionej w trakcie roku – a konkretnie w przypadku turystyki – kwota 11 226 160 EUR została ujęta w środkach na zobowiązania, a kwota 6 827 266 EUR była dostępna w ramach środków na płatności; wzywa Komisję do dokonania oceny wpływu finansowanych projektów w celu lepszego zdefiniowania przyszłych priorytetów w zakresie wydatków, które są zgodne z tym, że Unia jest najważniejszym celem turystycznym na świecie i które umożliwiają sektorowi turystycznemu stanie się potencjalnym kluczowym źródłem wzrostu dla gospodarki Unii; wzywa Komisję do ujęcia wyników projektów pilotażowych i działań przygotowawczych w przyszłorocznym planowaniu budżetowym oraz do udostępnienia łatwo dostępnego rocznego wykazu projektów w tym zakresie;

521.  proponuje, aby w stosunku do sektorów, za które odpowiedzialna jest Komisja Transportu i Turystyki, Parlament udzielił Komisji absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii na rok budżetowy 2014.

Rozwój regionalny

522.  zauważa, że w sprawozdaniu rocznym Trybunału z dnia 10 listopada 2015 r. w sprawie wykonania budżetu Unii Europejskiej na rok 2014 oszacowano, że prawdopodobny poziom błędu w polityce spójności wynosi 5,7 %, co stanowi wzrost w porównaniu do roku 2013, kiedy wyniósł on 5,3 %; wyraża zaniepokojenie tym wzrostem, który ma szczególne znaczenie zwłaszcza w kontekście błędów mających skutki finansowe oraz poważny negatywny wpływ na budżet; podkreśla, że połowa szacowanego poziomu błędu w polityce spójności wynika ze złożoności przepisów dotyczących zamówień publicznych i pomocy państwa oraz z naruszeń tych procedur, takich jak nieuzasadnione bezpośrednie udzielanie zamówień, konflikty interesów i dyskryminacyjne kryteria selekcji;

523.  przyjmuje do wiadomości odpowiedzi Komisji na sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego, w których wskazano, że przeciętny spadek poziomu błędu w porównaniu z okresem programowania 2000–2006 jest wynikiem poprawy systemów zarządzania i kontroli; wzywa Komisję, aby z odpowiednim wyprzedzeniem udzielała organom informacji i zapewniała szkolenia na temat przepisów dotyczących zamówień publicznych i pomocy państwa; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje utworzenie planu działania w dziedzinie zamówień publicznych; odnotowuje stosowanie inicjatywy paktów na rzecz uczciwości i zwraca się do Komisji o przeprowadzenie stosownej oceny ex ante potencjału tych paktów w zakresie rzeczywistej poprawy przejrzystości i wydajności w zamówieniach publicznych w odniesieniu do europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; wzywa państwa członkowskie, aby przed końcem 2016 r. wypełniły warunki ex ante dotyczące zamówień publicznych i aby przed końcem kwietnia 2016 r. transponowały do swoich porządków prawnych dyrektywy w sprawie zamówień publicznych z 2014 r. w celu uniknięcia nieprawidłowości i zapewnienia skutecznej i wydajnej realizacji projektów oraz osiągnięcia zamierzonych wyników, a tym samym celów polityki spójności; zwraca się do Komisji o ścisłe nadzorowanie tego procesu oraz udzielanie państwom członkowskim wytycznych i pomocy technicznej w zakresie właściwej transpozycji tych dyrektyw do prawa krajowego;

524.  przypomina, że nie wszystkie nieprawidłowości mają charakter nadużyć finansowych oraz że należy rozróżnić nieprawidłowości związane i niezwiązane z nadużyciami finansowymi; uważa, że nieprawidłowości niezwiązane z nadużyciami wynikają często ze słabości w zarządzaniu finansami i systemach kontroli, z braku zdolności administracyjnej zarówno w zakresie znajomości przepisów, jak i specjalistycznej wiedzy technicznej w odniesieniu do konkretnych prac lub usług; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby zapewniły takie zarządzanie finansami oraz takie systemy kontroli, które będą odpowiednie, wydajne i efektywne, zgodnie z odpowiednimi przepisami ram prawnych, lecz z uwzględnieniem krajowych realiów prawnych;

525.  apeluje do Komisji, państw członkowskich i władz regionalnych, aby zapewniły udzielanie beneficjentom spójnych informacji o warunkach uzyskania finansowania, w szczególności dotyczących kwalifikowalności wydatków i odpowiednich pułapów zwrotu poniesionych kosztów;

526.  zauważa, że wdrożenie polityki spójności w państwach członkowskich obejmuje, w zależności od systemu instytucjonalnego, istotne procedury oraz przepisy krajowe i regionalne, które stanowią dodatkowy poziom i mogą w efekcie prowadzić do nieprawidłowości, a w konsekwencji utraty środków z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz do pogłębienia nierówności między państwami członkowskimi; wzywa Komisję, aby przyczyniła się do uproszczenia wdrażania na szczeblu krajowym i regionalnym, zważając przy tym na instytucjonalne cechy państw członkowskich i udzielając im wyjaśnień niezbędnych do wdrożenia przepisów; przypomina Komisji i państwom członkowskim o rezolucji Parlamentu w sprawie dążenia do uproszczenia polityki spójności na lata 2014–2020 i ukierunkowania jej na wyniki oraz o potrzebie podjęcia niezbędnych działań, aby ograniczyć nadmierne obciążenie regulacyjne i administracyjne do niezbędnego minimum, umożliwiając tym samym lepszą absorpcję europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz uniknięcie błędów popełnianych przez końcowych beneficjentów, w szczególności MŚP; ubolewa nad faktem, że Komisja wykluczyła przedstawicieli państw członkowskich z Grupy wysokiego szczebla ds. monitorowania uproszczenia dla beneficjentów europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, a tym samym ich opinie nie są uwzględniane w celu ulepszenia systemu;

527.  uważa, że potencjał administracyjny odgrywa kluczową rolę w prawidłowym i efektywnym wykorzystywaniu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, dlatego wzywa Komisję i państwa członkowskie do nasilenia wymiany wiedzy i dobrych praktyk w konkretnych kwestiach dotyczących wdrażania (takich jak zamówienia publiczne, pomoc państwa, kryteria kwalifikowalności i ścieżka audytu), szczególnie w przypadku potencjalnych beneficjentów, którzy mają mniejszą zdolność administracyjną i finansową; sugeruje w tym kontekście, aby organizować specjalne lecz wszechstronne działania mające na celu kształcenie urzędników państwowych i organów pracujących nad projektami w zakresie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, a także beneficjentów (np. kursy szkoleniowe i kursy mające na celu odświeżenie wiedzy, seminaria, lub też udzielając wsparcia technicznego i administracyjnego);

528.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie przez Komisję narzędzia „Taiex Regio Peer 2 Peer” służące ułatwieniu wzajemnej wymiany między organami państw członkowskich odpowiedzialnymi za zarządzanie, certyfikację i audyt, które to narzędzie ma pomóc państwom członkowskim zwiększyć ich zdolności administracyjne; podkreśla znaczenie, jakie ma nasilenie starań w wyznaczaniu organów, co jest wstępnym warunkiem składania wniosków o płatności, aby realizacja programów i przepływ zasobów przebiegały sprawnie; podkreśla ponadto, że Komisja powinna skutecznie i wydajnie stosować wszystkie dostępne narzędzia służące do wczesnego wykrywania zagrożeń w polityce spójności i zapobiegania im, a w szczególności narzędzia do eksploracji danych, takie jak ARACHEN, służące do wczesnego wykrywania zagrożeń w procedurach udzielania zamówień publicznych i zapobiegania takim zagrożeniom; ponieważ kontekst grupy zadaniowej ds. lepszego wdrażania obejmuje również działania mogące zwiększyć skuteczność, wydajność i wartość dodaną już wdrożonych projektów w zakresie polityki spójności, zwraca się do Komisji, aby oceniła te cechy za pomocą wskaźników jakościowych;

Rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich

529.  uważa, że WPR, jako jedna z pierwotnych polityk europejskich, jest ważnym narzędziem Unii wywierającym szeroki wpływ nie tylko na produkcję żywności i usługi ekosystemowe, ale też na rzeczywistą i potencjalną poprawę sytuacji społeczno-gospodarczej oraz w zakresie środowiska naturalnego i kwestii płci, a także na działania mające na celu zwalczanie wyludniania się obszarów wiejskich, przy uwzględnieniu konieczności opracowania koncepcji gospodarki o obiegu zamkniętym; uważa, że WPR przyczynia się w związku z tym do równowagi regionalnej w Unii, zapewniając wsparcie finansowe i ważne narzędzia pomagające młodym rolnikom w rozpoczęciu działalności rolnej i w zapewnieniu ciągłości pokoleniowej;

530.  zauważa, że w 2014 r. DG AGRI uczyniła wiele we współpracy z władzami państw członkowskich, by mogły one coraz lepiej zapobiegać błędom w zakresie wydatków na rolnictwo i wdrażać swoje programy rozwoju obszarów wiejskich; uznaje pozytywne oddziaływanie DG AGRI uwidocznione w sprawozdaniu rocznym ETO za 2014 r. i uważa, że jej działania, w połączeniu z działaniami państw członkowskich, powinny ułatwić realizację dalszych usprawnień w kluczowych latach okresu wydatkowania 2014–2020;

531.  apeluje, aby w przypadkach skrajnych agencje płatnicze, które stale miały wyniki gorsze od oczekiwanych, pozbawić akredytacji;

532.  jest zdania, że spójna realizacja i wyniki mają kluczowe znaczenie dla WPR, która zapewnia bezpieczną i spójną produkcję naszej żywności oraz jest realizowana na terenie całej Unii, wywierając pozytywny wpływ na szczeblu społecznym, środowiskowym i gospodarczym i obejmując produkcję roślin i żywności wszelkiego rodzaju;

533.  zauważa, że dochód czynników produkcji rolniczej na jednego pracownika w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii w 2004 r. lub później (UE-N13), stanowi jedynie jedną czwartą dochodu czynników produkcji rolniczej wygenerowanego w UE-15(112);

534.  z zadowoleniem przyjmuje lepsze dane liczbowe w porównaniu do sprawozdania rocznego za 2013 r. i zauważa, że Trybunał stwierdził, iż w odniesieniu do polityki rolnej poziom błędu w skontrolowanych transakcjach spadł w stosunku do 2013 r., a także zwraca uwagę, że poziom błędu w 2014 r. to 2,9 % (w porównaniu z 3,6 % w 2013 r.) w przypadku EFRG skontrolowanego w 17 państwach członkowskich, a 6,2 % (spadek z 7 % w 2013 r.) w transakcjach dotyczących rozwoju obszarów wiejskich, środowiska i rybołówstwa skontrolowanych w 18 państwach członkowskich, zaś średni poziom dla całego rozdziału „zasoby naturalne” wyniósł 3,6 %;

535.  podkreśla konieczność wypracowania wspólnych metod obliczania poziomu błędu, aby zapewnić jego poprawność i uniknąć znacznych różnic między poziomem błędu wskazanym przez Komisję a poziomem odnotowanym przez Trybunał;

536.  zwraca uwagę na oświadczenie Komisji(113), że błędy dotyczące zasady wzajemnej zgodności (na przykład składanie na czas deklaracji o przemieszczaniu zwierząt, daty spotkań i terminy) nie wpływają na kwalifikowalność płatności (już potwierdzoną przez Trybunał) i że należy od ogólnego poziomu błędu odjąć poziom błędu dotyczącego zasady wzajemnej zgodności w celu zapewnienia większej jasności;

537.  wskazuje, że w wyniku różnej transpozycji płatności związanych z produkcją w państwach członkowskich dochodzi do zakłócenia konkurencji, jak na przykład w sektorze mleczarskim;

538.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wprowadziła nowe wytyczne dotyczące ustalania korekt finansowych w ramach zarządzania dzielonego w przypadku niezgodności z zasadami udzielania zamówień publicznych(114);

539.  wskazuje, że rok 2014 był rokiem przejściowym, w którym dokonano istotnych płatności za ostatnią część okresu finansowania 2007–2013 i w połowie którego wprowadzono końcowe elementy (akty wykonawcze i delegowane) odnoszące się do okresu finansowania WPR 2014–2020; zauważa również, że lata 2015 i 2016 także należy uznać za okres przejściowy, w którym rolnicy i władze państw członkowskich musieli po raz pierwszy w pełni wdrożyć środki związane z zazielenianiem i inne znaczące zmiany polityczne, co pociąga za sobą nowe i złożone zasady oraz dużą liczbę nowych wnioskodawców ubiegających się o płatności bezpośrednie, biorąc pod uwagę, że wdrażanie szeregu środków wieloletnich określonych w planach rozwoju obszarów wiejskich państw członkowskich rozpocznie się dopiero w 2016 r., przy czym należy zwrócić szczególną uwagę na nowe instrumenty wprowadzone w ramach reformy;

540.  z zadowoleniem przyjmuje ograniczenie poziomów błędu w porównaniu do roku 2013 i uznaje znaczne wysiłki podjęte w tym celu i przeznaczone na ten cel środki, zwłaszcza informacje i wsparcie techniczne w zakresie implementacji przekazywane przez Komisję władzom państw członkowskich, niemniej jednak jest zdania, że zwykły pomiar błędów nie jest sam w sobie środkiem pomiaru stopnia realizacji czy wyników;

541.  przypomina Komisji, że ryzyko niezamierzonych błędów wynikających ze skomplikowanych rozporządzeń ponosi w ostateczności beneficjent; apeluje o rozsądną, proporcjonalną i skuteczną politykę w zakresie sankcji, aby promować to podejście, na przykład poprzez unikanie podwójnego nakładania sankcji za ten sam błąd zarówno w ramach systemu płatności, jak i w związku z zasadą wzajemnej zgodności; wzywa Komisję do zapewnienia większej proporcjonalności kar w odniesieniu do charakteru błędów; apeluje o wprowadzenie instrumentów umożliwiających przyjęcie bardziej opartego na zachętach i wydajności podejścia, które mogłoby ograniczyć poziom błędu i kontroli i pozwolić na odróżnienie błędu od nadużycia, przy czym należy również zadbać, by rolnicy nadal byli w stanie prowadzić niezbędną produkcję żywności, stanowiącą centralny przedmiot polityki; uważa, że dalsze zajmowanie się złożonością i usprawnianie WPR są jednymi z kluczowych elementów służących przyciągnięciu do rolnictwa nowych adeptów, a także zatrzymaniu ich i wykorzystywaniu ich umiejętności w celu zapewnienia prężnego sektora rolnictwa w UE w przyszłości;

542.  z zadowoleniem przyjmuje, że w swoim sprawozdaniu rocznym Trybunał bada sposoby dokonywania pomiaru wyników, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że Komisja zamierza skoncentrować swoje wydatki na wynikach; wskazuje jednak na trudności z oceną realizacji wieloletnich programów finansowania, które są teraz preferowaną metodą realizacji środków ochrony środowiska w ramach drugiego filaru, za pośrednictwem narzędzia badającego pojedynczy rok i wzywa Trybunał do wyjaśnienia swojego nastawienia na wyniki, zwłaszcza jeśli chodzi o wydatki w obszarze rolnictwa; wzywa jednak Trybunał do uwzględniania wielości celów polityki rozwoju obszarów wiejskich podczas przeprowadzania oceny wyników, aby uniknąć stosowania uproszczonych wskaźników i wyciągania błędnych wniosków;

543.  odnotowuje opinię Trybunału, który na podstawie swoich kontroli stwierdza, że ZSZIK przyczynia się w istotny sposób do zapobiegania błędom i ograniczania ich poziomów w systemach, do których jest stosowany(115), a także zwraca uwagę na komentarz, że wszystkie skontrolowane państwa członkowskie zaradziły uchybieniom w systemie identyfikacji działek rolnych dzięki działaniom naprawczym(116);

544.  z zadowoleniem przyjmuje zaproponowane przez Komisję uproszczenie ZSZIK za sprawą wstępnych kontroli prewencyjnych, które umożliwią administracjom krajowym zidentyfikowanie problemów dotyczących złożonych przez rolników wniosków i wprowadzenie do nich korekt, co powinno przynieść skutek w postaci niższego odsetka kar;

545.  zgadza się z głównymi zaleceniami Trybunału: państwa członkowskie powinny zapewnić wiarygodne i aktualne informacje i zdjęcia do systemu identyfikacji działek rolnych, aby ograniczyć ryzyko błędów związanych z zawyżoną powierzchnią gruntów kwalifikowanych; Komisja powinna domagać się, by plany działania państw członkowskich obejmowały działania naprawcze umożliwiające wyeliminowanie najczęstszych przyczyn błędów, dokonać przeglądu swojej własnej strategii kontroli zgodności w zakresie rozwoju obszarów wiejskich, a także zapewnić właściwe stosowanie procedury wiarygodności w odniesieniu do legalności i prawidłowości transakcji, która będzie obowiązkowa począwszy od 2015 r.;

546.  zauważa, że Komisja i Trybunał zgadzają się co do tego, iż wydatki na rozwój obszarów wiejskich podlegają złożonym zasadom i warunkom kwalifikowalności, po części z uwagi na charakter tej polityki i heterogeniczność regionów europejskich; nalega na wzmocnienie środków uproszczających i zapobiegawczych przewidzianych w zasadach na okres 2014–2020, a także apeluje, by to uproszczenie zostało zrealizowane na szczeblu państw członkowskich w ramach nowych programów rozwoju obszarów wiejskich oraz aby postrzegano je jako działanie priorytetowe i istotny sposób ograniczania błędów i podnoszenia poziomu wydajności i elastyczności trwających programów, a tym samym zwiększania zdolności absorpcyjnej, zwłaszcza w przypadku programów na małą skalę, które mogły wzbudzić mniejsze zainteresowanie i/lub wykazać w przeszłości stale podwyższone poziomy błędu z powodu swojej nieelastyczności;

547.  wzywa Komisję do przedstawienia w odpowiednim czasie szczegółowego planu ograniczenia biurokracji w ramach WPR;

548.  nalega, aby Komisja i władze państw członkowskich w miarę możliwości nadal zajmowały się problemem złożoności w odniesieniu do płatności bezpośrednich i ograniczały te złożoności oraz nadawały wysoki priorytet upraszczaniu środków z zakresu zazieleniania, zwłaszcza gdy w administrowanie EFRG i funduszami na rzecz rozwoju obszarów wiejskich w państwach członkowskich zaangażowane są podmioty z wielu różnych szczebli, przy czym w razie konieczności należy stosować różne podejścia do dwóch filarów; podkreśla fakt, że ogromne różnice między państwami członkowskimi w zakresie płatności bezpośrednich pogłębiły przepaść w zakresie konkurencyjności między rolnikami prowadzącymi działalność na jednolitym rynku;

549.  oczekuje, że Komisja w trybie pilnym w pełni wykorzysta proces upraszczania wspólnej polityki rolnej, zwłaszcza w odniesieniu do uciążliwych i skomplikowanych rozporządzeń w sprawie zasady wzajemnej zgodności i zazieleniania, które w ostatecznym rozrachunku wpływają na sytuację rolników w całej Europie; podkreśla, że proces upraszczania powinien koncentrować się na zmniejszaniu obciążenia administracyjnego i nie powinien zagrażać zasadom i przepisom przyjętym w ramach ostatniej reformy WPR, które należy zachować w niezmienionej formie; uważa, że takie upraszczanie nie powinno wiązać się z koniecznością dokonania przeglądu wydatków w ramach WPR na okres 2013–2020;

550.  wskazuje, że w wyniku zakupu gruntów rolnych przez inwestorów gospodarstwa rolne zarządzane przez drobnych producentów rolnych w UE są poddawane coraz większej presji i część płatności bezpośrednich jest realizowana na rzecz koncernów międzynarodowych;

551.  podkreśla, jak ważne jest dysponowanie porównywalnymi wskaźnikami wykonania i danymi liczbowymi dla tego samego rodzaju programów realizowanych w różnych miejscach, a także oczekuje na poprawę sytuacji w tym względzie w okresie 2014–2020 w celu zapewnienia lepszego zarządzania finansami w ramach WPR, umotywowanego potrzebami każdego państwa członkowskiego;

552.  zaznacza, że WPR odgrywa istotną rolę w promowaniu włączenia społecznego – między innymi dzięki wspólnym działaniom – oraz w ograniczaniu ubóstwa i zapewnianiu rozwoju gospodarczego obszarów wiejskich dzięki tworzeniu miejsc pracy, dzięki inicjatywie LEADER oraz dzięki wprowadzaniu nowych lub ulepszonych usług i infrastruktury; apeluje o przeprowadzenie analizy dotyczącej ogólnego wpływu wywieranego przez oba filary WPR na obszarach wiejskich oraz tego, gdzie i jak przydzielane są fundusze, przy czym należy skupić się na rzeczywistych beneficjentach końcowych;

553.  zauważa, że wydatki powinny przynieść korzyści zarówno obszarom wiejskim, jak i ogółowi konsumentów, oraz przypomina, że beneficjenci końcowi wydają pieniądze na towary i usługi w swoich społecznościach lokalnych lub zatrudniając ludzi w swoich gospodarstwach, dzięki czemu ludność nie opuszcza obszarów wiejskich lub odizolowanych, gdzie rolnictwo i leśnictwo stanowią często główną siłę napędową gospodarki;

554.  odnotowuje, że skutki wprowadzonego w połowie 2014 r. rosyjskiego zakazu importu produktów rolnych to poważny problem; opowiada się za lepszym zarządzaniem na wczesnym etapie realizacji wszelkich środków nadzwyczajnych w celu zapewnienia właściwego ukierunkowania środków finansowych lub, w razie konieczności, szybkiego odzyskania bezprawnie pobranych kwot; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje kontynuowanie działań Komisji na rzecz zidentyfikowania alternatywnych rynkowych możliwości zbytu dla nadwyżek produkcji rolnej i wspierania sektorów odczuwających negatywne skutki zakazu; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz zidentyfikowania alternatywnych rynkowych możliwości zbytu dla nadwyżek produkcji rolnej oraz wzywa państwa członkowskie do podjęcia wspólnych wysiłków zmierzających do usunięcia przeszkód utrudniających poszerzanie rynków zbytu; podkreśla znaczenie umowy TTIP, która może kompensować zamknięcie szeregu tradycyjnych rynków wymiany;

555.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji ustanawiającą wyjątkowe programy pomocy dla państw, które poniosły straty w sektorze mleczarskim, oraz wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę możliwości wprowadzenia kolejnych środków pomocy dla sektorów borykających się z podobnymi problemami;

556.  wyraża zaniepokojenie faktem, że kobiety na obszarach wiejskich wielu państw członkowskich mają jedynie ograniczony dostęp do rynku pracy, oraz wzywa Komisję, aby – traktując priorytetowo tę kwestię w swoich przyszłych inicjatywach na rzecz rozwoju – podjęła się zadania polegającego na usprawnieniu i zwiększeniu dostępu do rynku pracy dla kobiet na obszarach wiejskich oraz aby przeznaczyła odpowiednie środki na finansowanie programu „europejska gwarancja dla kobiet na obszarach wiejskich” – podobnego do programu „europejska gwarancja dla młodzieży” – określającego odrębne cele dla kobiet na obszarach wiejskich;

557.  wzywa Komisję do sprecyzowania zasad dotyczących uznawania organizacji producentów, zwłaszcza w sektorze owoców i warzyw, i do dalszego skrócenia czasu przeprowadzania kontroli przez Komisję, aby zapewnić beneficjentom pewność prawa i zapobiegać niepotrzebnym błędom;

558.  biorąc pod uwagę zapisany w Traktacie cel(117), jakim jest zapewnienie rozsądnych cen w dostawach dla konsumentów, uważa, że sprawiedliwy dostęp dla wszystkich konsumentów jest zagrożony, gdy stosowane są nadmierne stawki podatku VAT w odniesieniu do żywności, co zwiększa prawdopodobieństwo oszustw związanych z VAT;

559.  uważa, że cele okresu programowania 2007–2013 to wciąż ważne cele oraz że Unia powinna skupić się w obecnym okresie na zwiększaniu rentowności gospodarstw i sektora rolnictwa, propagowaniu większej równowagi w łańcuchu żywnościowym z myślą o skonsolidowaniu i umocnieniu organizacji producentów, na wspieraniu systemów jakości, krótkich łańcuchów dostaw, spółdzielni społecznych, rynków lokalnych, usług ekosystemowych i zrównoważonego rozwoju terytorialnego, wyłącznie na obszarach wiejskich w ramach nowych programów rozwoju obszarów wiejskich, przy czym należy unikać wygórowanych oczekiwań czy wydatków;

560.  przypomina, że we wszystkich kontrolach przeprowadzonych przez Trybunał w odniesieniu do wydatków z 2014 r. jedynie trzy przypadki skierowano do OLAF celem przeprowadzenia dochodzenia(118) z podejrzeniem „sztucznie utworzonych warunków celem uzyskania pomocy” (nowe jednostki utworzone przez przedsiębiorstwa o ugruntowanej pozycji lub grupy osób), zaś jeden przypadek został uprzednio określony jako ryzykowny przez władze krajowe przed kontrolą Trybunału;

561.  zauważa, że można jeszcze poprawić wdrażanie polityki; apeluje zatem, by informowano go o wszelkich usprawnieniach pod względem wyznaczania i realizacji celów politycznych i zgodności;

562.  apeluje do Komisji o zbadanie skuteczności płatności mających na celu wsparcie sprzedaży w państwach trzecich i o dopilnowanie, aby w następstwie tych środków lokalni producenci rolni nie byli wypierani z rynku;

563.  zauważa, że gdy DG AGRI przygotowywała roczne sprawozdanie z działalności za 2014 r., informacje dotyczące niektórych elementów IPARD nie były dostępne i należy je teraz zaktualizować (liczba gospodarstw, które uzyskały wsparcie, wzrost wartości brutto, liczba gospodarstw wprowadzających standardy unijne); uważa, że w nowym okresie finansowania konieczne będzie dokonanie spójnej analizy;

564.  stwierdza, że roczne sprawozdanie Trybunału za 2014 r. wykazuje dobre rezultaty, niemniej jednak wzywa Trybunał do poinformowania Parlamentu o krokach, jakie zamierza podjąć celem przyjęcia bardziej wieloletniej metodologii oceny w związku z przyjęciem podejścia bardziej zorientowanego na wyniki.

Rybołówstwo

565.  odnotowuje komunikat skierowany przez Komisję do Parlamentu, Rady i Trybunału Obrachunkowego w sprawie rocznego sprawozdania finansowego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014; odnotowuje ponadto sprawozdanie roczne Trybunału dotyczące roku budżetowego 2014; odnotowuje roczne sprawozdanie z działalności DG MARE za rok 2014; uwzględnia sprawozdanie specjalne Trybunału nr 11/2015 w sprawie umów o partnerstwie w sprawie połowów;

566.  przyjmuje do wiadomości opinie Trybunału na temat legalności i prawidłowości transakcji leżących u podstaw rocznego sprawozdania finansowego; odnotowuje negatywną opinię Trybunału w sprawie środków na płatności, w przypadku których ogólny poziom błędu wyniósł 4,4 %, lecz brakuje szczególnego wskaźnika błędu w dziedzinie rybołówstwa; wzywa do tego, aby kwestie związane z rybołówstwem były rozpatrywane oddzielnie, a nie łącznie z rolnictwem, w celu zagwarantowania większej przejrzystości w obszarze rybołówstwa;

567.  odnotowuje zgłoszone przez DG MARE zastrzeżenie dotyczące systemu zarządzania i kontroli dla programów EFR w niektórych państwach członkowskich;

568.  jest przekonany, że system kontroli wewnętrznej wprowadzony przez DG MARE pozwala uzyskać wystarczającą pewność co do odpowiedniego zarządzania ryzykiem w zakresie legalności i prawidłowości transakcji;

Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR)

569.  zauważa, że przyjęcie po dniu 1 stycznia 2014 r. programów w ramach zarządzania dzielonego w odniesieniu do EFMR i innych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych doprowadziło do technicznego przeglądu WRF w celu przeniesienia niewykorzystanych środków z 2014 r. na kolejne lata;

570.  wyraża głębokie ubolewanie w związku z tym, że przeważająca większość państw członkowskich przekazała swoje programy operacyjne dotyczące EFMR bardzo późno, co spowodowało poważne opóźnienia w uruchamianiu funduszy; przypomina, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za wykorzystanie środków w zarządzaniu dzielonym;

571.  jest zdania, że państwa członkowskie powinny ulepszyć instrumenty i kanały, przy pomocy których przekazują informacje Komisji; zaleca Komisji stosowanie wobec państw członkowskich bardziej stanowczych środków nacisku, aby przekazywały one wiarygodne dane;

572.  wzywa Komisję do udzielenia wszelkiego możliwego wsparcia państwom członkowskim w celu zapewnienia właściwego i pełnego wykorzystania zasobów EFMR, z wysokimi wskaźnikami wykorzystania, zgodnie z ich odnośnymi priorytetami i potrzebami, w szczególności w odniesieniu do zrównoważonego rozwoju sektora rybołówstwa;

Agencja Wykonawcza ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw

573.  z zadowoleniem przyjmuje powierzenie Agencji uprawnień w zakresie EFMR od 1 stycznia 2014 r.; odnotowuje protokół ustaleń podpisany między DG MARE i Agencją w dniu 23 września 2014 r.; podkreśla, że Agencja powinna promować wysokiej jakości wsparcie na rzecz wszystkich jej beneficjentów w zakresie 19 działań EFMR;

Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 11/2015 (absolutorium za 2014 r.): Czy Komisja dobrze zarządza umowami o partnerstwie w sprawie połowów?

574.  wzywa Komisję do uwzględnienia zaleceń Trybunału;

575.  ubolewa nad kosztem finansowym niepełnego wykorzystania tonażu referencyjnego określonego w niedawno przyjętych protokołach; proponuje, aby wysokość opłat z tytułu praw dostępu do zasobów rybnych była w większym stopniu uzależniona od faktycznej wielkości połowów; wzywa Komisję do dopilnowania, by wypłaty z tytułu wsparcia sektorowego były spójne z innymi płatnościami w ramach wsparcia budżetowego i wzywa do poprawy wyników osiągniętych przez kraje partnerskie we wdrażaniu wspólnie uzgodnionych działań;

576.  podkreśla, jak już wskazał Trybunał, że możliwa jest poprawa komplementarności i spójności między umowami o partnerstwie w sprawie połowów wynegocjowanymi w tym samym regionie, co pozwoliłoby na zwiększenie ich potencjału na poziomie regionalnym;

577.  podkreśla, że informacje dostarczone przez niezależne oceny ex post nie zawsze są wystarczająco kompletne, spójne i porównywalne, co zmniejszyło ich przydatność w procesie podejmowania decyzji i negocjacjach; zauważa ponadto, że te oceny w niewystarczającym stopniu oceniają stopień, w jakim umowy o partnerstwie w sprawie połowów realizują wszystkie swoje cele, np. brakuje danych na temat zatrudnienia w regionach Unii uzależnionych od rybołówstwa oraz informacji o dostawach ryb na rynek Unii;

578.  wyraża zaniepokojenie brakiem wiarygodnych, weryfikowalnych i dostępnych informacji na temat stanu stad i działalności połowowej krajowych flot rybackich lub innych flot zagranicznych, które również uzyskały dostęp do łowisk, jako że jednym z głównych celów umów o partnerstwie w sprawie połowów jest połów jedynie nadwyżki zasobów rybnych, co okazało się bardzo trudne do zrealizowania w praktyce;

579.  wzywa Komisję do ściślejszego monitorowania wdrażania wsparcia sektorowego, aby zapewnić jego skuteczność;

580.  podkreśla konieczność skutecznego monitorowania działań finansowanych przez Unię w celu sektorowego wsparcia umów międzynarodowych, za pośrednictwem jak najbardziej szczegółowych tabel; podkreśla ponadto konieczność sprzyjania rozwojowi poprzez wsparcie sektorowe; jest przekonany, że docelowo część handlowa umów powinna być powiązana ze skutecznym i istotnym wsparciem sektorowym podlegającym wystarczającej kontroli;

581.  z niepokojem zauważa, że obecnie obowiązujące protokoły wciąż nie przewidują możliwości częściowych płatności, gdy wyniki są tylko częściowo osiągnięte; przyjmuje do wiadomości, że w przypadku braku wyników lub niezadowalających wyników płatności z tytułu wsparcia sektorowego na następny rok zostaną zawieszone i nie będą wypłacane, dopóki docelowe wyniki nie zostaną osiągnięte; wzywa jednak Komisję do uwzględnienia w nowych protokołach, tam gdzie jest to możliwe, możliwości częściowej płatności z tytułu wsparcia sektorowego;

Absolutorium

582.  na podstawie dostępnych danych proponuje udzielić Komisji absolutorium w związku z wydatkami w dziedzinie gospodarki morskiej i rybołówstwa za rok budżetowy 2014.

Kultura i edukacja

583.  stwierdza z zadowoleniem, że w pierwszym roku od wprowadzenia program Erasmus+ skoncentrował się głównie na zwiększaniu umiejętności i szans na zatrudnienie, osiągnął zamierzony cel stworzenia ściślejszego związku pomiędzy programami unijnymi i rozwojem polityki w dziedzinie kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu oraz nasilił działania Unii, tak aby odpowiadały one lepiej celowi uczenia się przez całe życie i pomagały zwalczać nierówności społeczne, gospodarcze i terytorialne dzięki docieraniu do wielu obywateli Unii; zauważa jednak pewne problemy w sektorze „Młodzież” programu Erasmus + w odniesieniu do trudności w dostępie do finansowania w porównaniu z poprzednim programem „Młodzież w działaniu”; ubolewa, że Komisja nie przeznaczyła wystarczających środków w budżecie programu Erasmus+, aby prowadzić lepsze działania komunikacyjne na temat ogólnych zmian w nowych pozycjach budżetowych, przeznaczonych na uwzględnienie większej liczby projektów szkolnych;

584.  uważa, że chociaż większa decentralizacja wypłacania funduszy w ramach programu Erasmus + w większym stopniu odpowiada niektórym krajowym i lokalnym potrzebom programu, musi być ona oceniana w zależności od kluczowych działań, tak aby uniknąć sytuacji, w której stanowiłaby ona przeszkodę w osiągnięciu strategicznych celów programu Erasmus +, w szczególności w jego sektorze „Młodzież”;

585.  przypomina, że program Erasmus+ pomaga młodym Europejczykom w wejściu na rynek pracy, zwiększa szanse na zatrudnienie i rozwój nowych umiejętności; wspomaga inicjatywy obywatelskie, wolontariackie i umiędzynarodowienie sportu i kontaktów młodzieży; poprawia jakość edukacji i formalnego oraz nieformalnego kształcenia oraz uczenia się przez całe życie; wzmacnia identyfikację z europejskim obywatelstwem opartym na zrozumieniu i poszanowaniu praw człowieka;

586.  jest głęboko zaniepokojony zawieszeniem wypłaty funduszy w ramach sektora „Młodzież” programu Erasmus + w Grecji, jak wskazano w sprawozdaniu z 2015 r. Europejskiego Forum Młodzieży na temat realizacji programu;

587.  dostrzega trudności napotykane przez DG Komisji ds. Edukacji i Kultury i Agencję Wykonawczą ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) w początkowej fazie realizacji programów „Erasmus +”, „Kreatywna Europa” i „Europa dla obywateli”, zwłaszcza w odniesieniu do pewnych opóźnień w rozpoczęciu przetargów i wypłacaniu funduszy; wyraża nadzieję, że jest to sytuacja wyjątkowa i z oczekiwaniem patrzy zatem na przyszłe lata, kiedy to programy te wejdą w fazę większej stabilności w porównaniu do pierwszego roku jego wdrażania; zaleca, aby w programie Erasmus+ uwzględniano więcej projektów na małą skalę, które są istotą innowacyjnych doświadczeń we wszystkich trzech dziedzinach: edukacji, młodzieży i sportu;

588.  z zadowoleniem przyjmuje działania na rzecz finansowaniu modeli opartych na kwotach zryczałtowanych i kosztach jednostkowych, które ułatwiają zarządzanie finansami zarówno beneficjentom unijnych funduszy, jak i samej Unii; zauważa jednak, że, zwłaszcza jeśli chodzi o sektor „Młodzież” programu Erasmus + , te zryczałtowane kwoty i koszty jednostkowe nie wystarczają nawet do pokrycia głównych kosztów operacyjnych stowarzyszeń i organizacji pozarządowych zrzeszających młodych ludzi; podkreśla, że Unia Europejska powinna więcej inwestować w ten program;

589.  przypomina, że opóźnienia w dokonywaniu przez EACEA końcowych płatności bezpośrednio wpływają na prawa beneficjentów, działając tym samym na szkodę stowarzyszeń i projektów kulturalnych, kreatywności oraz różnorodności kulturalnej społeczeństwa obywatelskiego; zachęca EACEA do dalszego usprawnienia swoich systemów kontroli i płatności;

590.  wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że szkoły europejskie nie zajęły się kwestiami poruszonymi przez Trybunał, i podkreśla zalecenie dla Rady Najwyższej Szkół Europejskich dotyczące wdrożenia systemu rotacyjnego dla stanowisk krytycznych i rozwiązania innych newralgicznych kwestii, które mogą zagrażać podstawowym zasadom przejrzystości i należytego zarządzania finansami; przyjmuje przyjęcie nowego regulaminu finansowego dla szkół europejskich w 2014 r. jako jednego ze sposobów – jeśli będzie właściwie stosowany – rozwiązania newralgicznych kwestii stwierdzonych przez Trybunał Obrachunkowy; zwraca się do Rady Najwyższej Szkół Europejskich o rozważenie możliwości centralizacji pewnych obecnie zdecentralizowanych funkcji, takich jak np. funkcja księgowego, oraz rozdzielenia funkcji zatwierdzania, wykonywania i kontroli transakcji finansowych, tak aby zminimalizować ryzyko wystąpienia błędów i nadużyć; uważa, że kompleksowy przegląd zarządzania i kierowania systemem szkół europejskich oraz jego organizacji wypadłby w dobrym momencie z uwagi na zgłoszone obawy i na fakt, że 60% budżetu szkół europejskich, tj. 177 mln EUR, pochodzi z budżetu Unii;

591.  zauważa, że rozbieżność między programowaniem WRF na okres siedmiu lat i programowaniem priorytetów politycznych i strategicznych Unii na okres dziesięciu lat może niekorzystnie wpłynąć na spójną ocenę wyników osiągniętych dzięki programom unijnym; zauważa, że zbliżający się przegląd WRF jest kluczowym elementem zarządzania wydatkami Unii dzięki zagwarantowaniu, że programy inwestycyjne Unii pozostają skuteczne; nalega na gruntowne uproszczenie formularzy i kryteriów zgłaszania, zwłaszcza dla projektów na małą skalę, zarówno w programie Erasmus+, jak i Kreatywna Europa;

592.  jest zaniepokojony zaległościami w płatnościach Komisji Europejskiej, które w 2014 r. wyniosły 26 mld EUR, z czego połowa została uznana za „nieprawidłową”, czyli nie wynikającą z faktur wystawionych na koniec roku budżetowego, jak zostało to stwierdzone przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego, zaś zaległości jedynie w odniesieniu do programu Erasmus + wyniosły 202 mln EUR; zauważa, że zaległości te są częściowo spowodowane zbyt wielkim brakiem elastyczności WRF, które nie pozwalają na przeniesienia i dysponują bardzo niskimi pułapami, a częściowo niewypełnianiem zobowiązań w zakresie środków na płatności przez państwa członkowskie;

593.  podkreśla, że program „Europa dla Obywateli” stanowi wyjątkowy i bezpośredni sposób kontaktu między Unią a jej obywatelami, mający wspierać prowadzone działania, petycje i prawa obywatelskie; uznaje obecny poziom finansowania za stanowczo zbyt niski i podkreśla, że program należy wdrożyć w jego zakresie, wzbogaconym coraz większą liczbą inicjatyw umacniających wartości obywatelstwa europejskiego; zdecydowanie sprzeciwia się wszelkim dalszym cięciom budżetowym lub wszelkim opóźnieniom w płatnościach dla programu Europa dla Obywateli w okresie 2014–2020;

Wolności obywatelskie, sprawiedliwość i sprawy wewnętrzne

594.  zwraca uwagę na wniosek Trybunału, że skonsolidowane sprawozdanie finansowe Unii przedstawia rzetelnie we wszystkich istotnych aspektach sytuację finansową Unii na dzień 31 grudnia 2014 r.; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że 21. rok z rzędu zbadane systemy nadzoru i kontroli finansowej były jedynie częściowo skuteczne w zakresie zapewniania legalności i prawidłowości płatności leżących u podstaw rozliczeń;

595.  wyraża jednak zaniepokojenie, że w przypadku płatności leżących u podstaw rozliczeń poziom błędu jest wyższy od progu istotności; przypomina zatem o konieczności ostrożnego zarządzania budżetem i apeluje o dalsze wysiłki, by zmniejszyć poziom błędu;

596.  przyjmuje do wiadomości nowy sposób prezentacji sprawozdania rocznego Trybunału dotyczący wydatków w dziale 3 wieloletnich ram finansowych pt. „Bezpieczeństwo i obywatelstwo”; wnioskuje o uwzględnienie jej w przyszłym roku, biorąc pod uwagę podwyższenie budżetu; zgadza się, że potrzebne jest nowe podejście polegające na inwestowaniu środków z budżetu UE w przeciwieństwie do wydawania ich;

597.  ubolewa nad faktem, że w niektórych państwach członkowskich prawodawstwo w zakresie konfliktu interesów dotyczących członków parlamentu, rządu i samorządów lokalnych jest niejasne i niewystarczające; wzywa Komisję do przeanalizowania tej sytuacji i przedłożenia, w stosownych przypadkach, wniosków w tej kwestii; uważa, że wszystkie takie wnioski powinny mieć również zastosowanie do obecnych członków Komisji i kandydatów na jej członków;

598.  podkreśla konieczność zapewnienia opłacalności oraz wyciągnięcia wniosków z wcześniejszych projektów, w których niedociągnięcia Komisji w zakresie zarządzania doprowadziły do opóźnień i nadmiernych wydatków, jak miało to miejsce np. w przypadku rozwoju systemu informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II), który zaczął działać sześć lat później niż planowano i kosztował osiem razy więcej niż zakładano w początkowym budżecie;

599.  zauważa, że chociaż Fundusz Granic Zewnętrznych przyczynił się do zarządzania granicami zewnętrznymi, jego wartość dodana okazała się ograniczona. Ogólny wynik nie mógł zostać zmierzony z powodu uchybień w monitorowaniu prowadzonym przez wyznaczone organy oraz z uwagi na poważne niedociągnięcia Komisji i państw członkowskich w prowadzonych przez nie ocenach.

Zagadnienia dotyczące płci społeczno-kulturowej

600.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 TFUE równość mężczyzn i kobiet jest jedną z wartości, na których opiera się Unia i którą promuje; mając na uwadze, że równość płci musi być włączana w główny nurt wszystkich strategii politycznych i dlatego należy ją uwzględniać w procedurach budżetowych;

601.  przypomina Komisji, że niektóre pozycje budżetowe mogą pośrednio pogłębiać zróżnicowanie sytuacji kobiet i mężczyzn poprzez wywoływanie negatywnego wpływu na kobiety podczas ich wykonywania; wzywa zatem Komisję do wykorzystania analizy sporządzania budżetu z uwzględnieniem aspektu płci zarówno w odniesieniu do nowych, jak i istniejących linii budżetowych i w miarę możliwości dokonania niezbędnych zmian politycznych, aby dopilnować, że nie wpłyną one pośrednio na zróżnicowanie sytuacji kobiet i mężczyzn;

602.  przypomina Komisji o jej niedawnym zobowiązaniu na rzecz sporządzania budżetu nastawionego na wyniki i ponawia wniosek Parlamentu o włączenie do zestawu wspólnych wskaźników rezultatu dotyczących wykonania unijnego budżetu, a także wskaźników związanych z płcią, co pozwoliłoby na lepszą ocenę wykonania budżetu w aspekcie płci;

603.  zwraca się do Komisji o przygotowanie oceny na temat wpływu, jaki wywarły fundusze europejskie na propagowanie równości płci;

604.  wzywa Unię do zwiększenia części EFS przeznaczonej na rozwijanie wysokiej jakości usług użyteczności publicznej po przystępnych cenach w zakresie opieki nad dziećmi, opieki nad osobami starszymi i niesamodzielnymi dorosłymi (nad którymi opiekę w większości przypadków nadal podejmują kobiety), przy uwzględnieniu również wyników dostarczonych przez wskaźnik równouprawnienia płci, niedawno opracowany przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE);

605.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia pełnego szkolenia urzędników państwowych zajmujących się podejmowaniem decyzji finansowych, tak aby byli oni w pełni świadomi wpływu ich decyzji na równość płci;

606.  wzywa wszystkie instytucje Unii do sprawdzenia, czy rzeczywiście istnieje parytet miejsc pracy w instytucjach i organach Unii oraz do dostarczenia danych na temat liczby i stopnia zaszeregowania pracowników, z podziałem na płeć, w ramach procedury udzielania absolutorium.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (6) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (7) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (8) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (9) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 2. (10) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 73. (11) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (12) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (13) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (14) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (15) Dz.U. L 343 z 19.12.2013, s. 46. (16) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (17) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (18) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (19) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 9. (20) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 90. (21) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (22) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (23) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (24) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (25) Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 73. (26) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (27) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (28) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (29) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 2. (30) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 56. (31) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (32) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (33) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (34) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (35) Dz.U. L 341 z 18.12.2013, s. 69. (36) Dz.U. L 363 z 18.12.2014, s. 183. (37) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (38) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (39) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (40) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 12. (41) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 247. (42) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (43) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (44) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (45) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (46) Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 58. (47) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (48) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (49) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (50) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 10. (51) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 379. (52) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (53) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (54) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (55) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (56) Dz.U. L 346 z 20.12.2013, s. 54. (57) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (58) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (59) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (60) Dz.U. C 367 z 5.11.2015, s. 10. (61) Dz.U. C 409 z 9.12.2015, s. 362. (62) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (63) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (64) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (65) Dz.U. L 297 z 22.9.2004, s. 6. (66) Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 65. (67) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (68) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (69) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (70) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (71) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (72) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1. (73) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (74) Dz.U. L 11 z 16.1.2003, s. 1. (75) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0148. (76) M.in. strategia „Europa 2020”; europejski semestr; sześciopak i dwupak oraz zalecenia dla poszczególnych krajów (CSR); jednym z możliwych rozwiązań jest ścisłe zastosowanie się do zaleceń dla poszczególnych krajów jako punktu odniesienia dla efektywnego przydzielania wydatków z budżetu UE. (77) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 kwietnia 2013 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii na rok budżetowy 2011, sekcja 3 – Komisja i agencje wykonawcze (Dz.U. L 308 z 16.11.2013, s. 27), ust. 328, rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 kwietnia 2014 r. dotycząca udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2012 (Dz.U. L 266 z 5.9.2014, s. 32) ust. 314 i315; rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. dotycząca udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (Dz.U. L 255 z 30.9.2015, s. 27) ust. 305. (78) Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2014, pkt 3.10. (79) Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2014, pkt. 3.5. (80) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320). (81) Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2014, pkt 3.65. (82) Wartości liczbowe za 2013 r. zostały przeliczone, tak aby odpowiadały strukturze sprawozdania rocznego za 2014 r. i aby umożliwić porównanie między tymi latami. (83) Według sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego za 2014 r. porównywalny szacowany poziom błędu dla lat 2013 i 2012 jest odpowiednio o 0,2 i 0,3 punktów procentowych niższy, ponieważ Trybunał zaktualizował sposób kwantyfikowania poważnych naruszeń przepisów dotyczących zamówień publicznych; (84) Sprawozdanie roczne Trybunału, pkt 1.54 i 1.65. (85) Ocena skutków regulacji stanowi bardzo skuteczne narzędzie zapewnienia należytego charakteru zarządzania finansami. (86) Plan płatności, przyjęty przez Komisję w marcu 2015 r. i przedstawiający środki krótkoterminowe zmierzające do obniżenia poziomu nieuregulowanych rachunków, nie jest właściwym narzędziem; wysoki poziom zobowiązań pozostających do spłaty wymaga dłuższej perspektywy czasowej. (87) Europejski Fundusz Społeczny (EFS), Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR), Fundusz Spójności, Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i Europejski Fundusz Morski i Rybacki (EFMR), źródło: Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r.; (88) Wskaźnik absorpcji wynosi między 50% a 92% w państwach członkowskich; (89) Odpowiedzi na dodatkowe pytania wymagające odpowiedzi na piśmie skierowane do komisarz Moedasa, pytanie 3. (90) Roczne sprawozdanie z działalności Dyrekcji Generalnej ds. Badań Naukowych i Innowacji za 2012 r., s. 45 i nast. (91) jak w przypadku INEA. (92) „Zmniejszanie i zawieszanie płatności miesięcznych i płatności okresowych”; zob. art. 41 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 549). (93) Por. sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2014, pkt 7.44–7.50. (94) Zob. tabela: Załącznik 10 – 3.2.8 dotyczący sprawozdania z rocznej działalności DG AGRI za 2014 r. (95) Polityka w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich jest realizowana za pomocą 46 środków, a te z kolei są wdrażane za pośrednictwem programów rozwoju obszarów wiejskich na szczeblu krajowym lub regionalnym. (96) Sprawozdanie roczne Trybunału za rok 2014, pkt 7.71. (97) Zob. odpowiedź komisarza Hogana na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie 7 b. Wysłuchanie CONT w dniu 14 stycznia 2016 r. (98) Roczne sprawozdanie z działalności dyrektora generalnego DG AGRI, s. 17. (99) Sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 5/2015: Czy instrumenty finansowe stanowią skuteczne i przyszłościowe narzędzie wspierania rozwoju obszarów wiejskich? (100) Zob. roczne sprawozdanie z działalności EuropeAid za 2014 r., s. 115. (101) Podsumowanie osiągnięć Komisji w zakresie zarządzania za rok 2014 (COM(2015)0279, s. 21). (102) Odpowiedzi na pytania wymagające odpowiedzi na piśmie skierowane do komisarz Thyssena, pytania 48 i 49. (103) Zob. Działania następcze w związku z rezolucją Parlamentu Europejskiego w sprawie sprawozdania rocznego Komitetu Nadzoru OLAF-u za 2014 r., dokument przyjęty przez Komisję w dniu 23 września 2015 r. (104) Philip Morris International, British American Tobacco, Japan Tobacco International i Imperial Tobacco Limited. (105) dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylająca dyrektywę 2001/37/WE (Dz.U. L 127 z 29.4.2014, s. 1). (106) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2016 r. dotycząca umowy w sprawie wyrobów tytoniowych (umowa z Phillips Morris International) (Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0082). (107) http://www.ombudsman.europa.eu/en/press/release.faces/en/61027/html.bookmark. (108) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 282/2014 z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie ustanowienia Trzeciego Programu działań Unii w dziedzinie zdrowia (2014–2020) oraz uchylające decyzję nr 1350/2007/WE (Dz.U. L 86 z 21.3.2014, s. 1). (109) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczące zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, zmieniające dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002, (WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 oraz uchylające decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 1). (110) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (111) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające instrument „Łącząc Europę”, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 913/2010 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 680/2007 i (WE) nr 67/2010 (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 129). (112) DG AGRI – Sprawozdanie roczne za 2014 r. – s. 12. (113) Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r. – odpowiedź na pkt 7.15. (114) Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r. – odpowiedź na pkt 7.32. (115) Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r. – pkt 7.35. (116) Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r. – pkt 7.40. (117) Art. 39 ust. 1 lit. e) TFUE. (118) Sprawozdanie roczne Trybunału za 2014 r. – pkt 7.30.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego w kontekście absolutorium dla Komisji za rok budżetowy 2014 (2015/2206(DEC))

P8_TA(2016)0148 A8-0127/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego sporządzane zgodnie z art. 287 ust 4 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0267/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja(5), oraz rezolucję zawierającą uwagi, stanowiącą integralną część tej decyzji,

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 (05583/2016 – C8-0042/2016),

–  uwzględniając art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 62, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 93 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0127/2016),

A.  mając na uwadze, że na mocy art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet i zarządza programami, a w zastosowaniu art. 317 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Komisja wykonuje budżet we współpracy z państwami członkowskimi na własną odpowiedzialność zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

B.  mając na uwadze, że sprawozdania specjalne Trybunału Obrachunkowego dostarczają informacji na temat problemów związanych z wdrażaniem środków, które to informacje są przydatne Parlamentowi jako organowi udzielającemu absolutorium;

C.  mając na uwadze, że uwagi Parlamentu dotyczące sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego stanowią integralną część ww. decyzji Parlamentu z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 3 – Komisja;

Część I – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2014 pt. „Systemy oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty stosowane przez EuropeAid”

1.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne poświęcone ocenie systemów oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty stosowanych przez EuropeAid oraz przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

Uwagi ogólne

2.  jest poważnie zaniepokojony niewystarczającą wiarygodnością systemów oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty stosowanych przez EuropeAid oraz niedostatecznym poziomem nadzoru i monitorowania oceny programów, a także faktem, że EuropeAid nie jest w stanie zagwarantować, że zasoby kadrowe i finansowe są odpowiednie i skutecznie rozdzielane na poszczególne działania z zakresu oceny;

3.  zwraca uwagę, że konieczne jest przedstawienie Parlamentowi, jako organowi kontroli budżetowej, jasnych informacji o tym, w jakim zakresie rzeczywiście zrealizowano główne cele Unii;

4.  uważa, że wysłuchania z udziałem nie tylko urzędników Komisji i ESDZ, lecz również beneficjentów i niezależnych ekspertów zapewnią bardziej kompleksową ocenę wkładu EuropeAid w realizację celów Unii;

5.  przypomina, że w ramach zobowiązania Komisji do zapewniania jakości należy przedstawić zewnętrzne, obiektywne i bezstronne informacje zwrotne na temat wyników programów i projektów pomocowych Komisji;

6.  uważa, że wyniki ocen stanowią kluczowe elementy polityki i procesu przeglądu polityki w celu dostosowania strategicznych celów politycznych oraz zwiększenia ogólnej spójności z innymi strategiami politycznymi Unii; w związku z tym jest zdania, że oceny powinny być niezależne, przejrzyste i dostępne dla opinii publicznej;

7.  jest zdania, że inwestowanie w analizowanie i gromadzenie wyników pochodzących z różnego rodzaju ocen przynosi nie tylko ogólny obraz tendencji, ale także umożliwia wyciągnięcie wniosków, które pozwolą na zwiększenie ostatecznej skuteczności procesów oceny, jednocześnie dostarczając lepszej podstawy dowodowej dla procesu podejmowania decyzji i kształtowania polityki oraz dla kontynuowania istniejących projektów związanych ze szczególnymi instrumentami pomocy;

8.  jest zdania, że dzielenie się wiedzą przy wykorzystaniu wszystkich środków i narzędzi ma kluczowe znaczenie nie tylko dla rozwoju kultury oceny, ale przede wszystkim dla propagowania kultury skutecznego działania;

9.  zachęca Trybunał do przyjrzenia się wszystkim mechanizmom finansowania EuropeAid, aby dopilnować, by środki finansowe były optymalnie wykorzystywane oraz by finansowanie unijne skutecznie przyczyniało się do realizacji celów i przestrzegania wartości Unii; uważa, że projekty finansowane przez Unię powinny być dostosowane do jej celów politycznych w krajach sąsiadujących, przy uwzględnieniu odpowiedzialności beneficjentów oraz faktu, że środki UE są zamienne;

10.  popiera zalecenia Trybunału dotyczące systemów oceny i monitorowania zorientowanego na rezultaty (ROM) stosowanych przez EuropeAid;

Zalecenia Trybunału

11.  zauważa, że Trybunał przedstawia zalecenia dotyczące: wydajnego wykorzystania zasobów przeznaczonych na oceny i ROM, ustalenia priorytetów i monitorowania ocen, wdrożenia procedur kontroli jakości, wykazywania osiągniętych rezultatów oraz działań następczych i rozpowszechniania wniosków płynących z ocen i ROM;

12.  uważa, że EuropeAid powinna utrzymać odpowiednie praktyki zarządzania informacjami i regularnie dokonywać oceny swoich potrzeb, tak aby zagwarantować odpowiedni przydział zasobów finansowych i kadrowych po przeprowadzeniu ocen programów oraz działań w ramach ROM;

13.  jest zdania, że aby zagwarantować, że przeprowadzane oceny odzwierciedlają priorytety organizacji, EuropeAid powinna:

14.  uważa, że aby zapewnić jakość ocen programów i ROM, EuropeAid powinna:

15.  uważa, że aby system dokonywania ocen w większym stopniu zapewniał odpowiednie informacje na temat osiągniętych rezultatów, EuropeAid powinna:

Część II – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 22/2014 pt. „Uzyskiwanie oszczędności: jak utrzymywać pod kontrolą koszty projektów w zakresie rozwoju obszarów wiejskich dotowanych ze środków UE”

16.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału pt. „Uzyskiwanie oszczędności: jak utrzymywać pod kontrolą koszty projektów w zakresie rozwoju obszarów wiejskich dotowanych ze środków UE”;

17.  zauważa, że unijna polityka rozwoju obszarów wiejskich ma kluczowe znaczenie dla zwiększania konkurencyjności rolnictwa i zapewniania zrównoważonego zarządzania zasobami naturalnymi, a także dla promowania działań w dziedzinie klimatu; podkreśla znaczenie rozwoju terytorialnego wiejskich gospodarek i społeczności, w tym tworzenia i utrzymywania miejsc pracy;

18.  ubolewa, że na początku okresu programowania 2007–2013 Komisja nie zaproponowała wytycznych ani nie upowszechniała dobrych praktyk oraz nie zapewniła skutecznego funkcjonowania systemów kontroli w państwach członkowskich, zanim rozpoczęły one zatwierdzanie dotacji; podkreśla, że od 2012 r. Komisja przyjęła bardziej aktywne i skoordynowane podejście;

19.  odnotowuje, że stwierdzono liczne uchybienia w dziedzinie kontroli przez państwa członkowskie kosztów dotacji na rozwój obszarów wiejskich; zauważa, że Komisja zgadza się, iż można by poczynić oszczędności dzięki lepszej kontroli kosztów w ramach dotacji na projekty rozwoju obszarów wiejskich przy jednoczesnym uzyskiwaniu takich samych produktów i rezultatów oraz realizacji tych samych celów; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że znaleziono wykonalne i opłacalne rozwiązania, które można szerzej zastosować, oraz że Komisja przyjmuje ustalenia Trybunału i wyraziła zamiar współpracy z państwami członkowskimi, aby poprawić kontrolę kosztów rozwoju obszarów wiejskich w okresie programowania 2014–2020;

20.  podziela pogląd Trybunału, zgodnie z którym Komisja i państwa członkowskie powinny sprawdzić na wczesnym etapie nowego okresu programowania, czy systemy kontroli funkcjonują w wydajny sposób i czy są skuteczne w odniesieniu do zagrożeń;

21.  podkreśla, że Komisja powinna zachęcać państwa członkowskie do stosowania listy kontrolnej i opracowanych przez Trybunał kryteriów zawartych w załączniku I(7);

22.  podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie powinny współpracować w celu dopilnowania, by strategie stosowane w przypadku wszystkich programów rozwoju obszarów wiejskich spełniały określone przez Trybunał kryteria służące do oceny, czy systemy kontroli umożliwiają rozwiązanie problemów dotyczących zagrożeń takich jak zawyżanie wymagań, niekonkurencyjne ceny i zmiany w projektach, oraz czy są ukierunkowane na obszary o największym poziomie ryzyka; uważa, że częścią tego procesu powinna być ocena ex ante systemów kontroli przeprowadzana przez działy audytu wewnętrznego organów państw członkowskich (lub przez inne organy inspekcyjne lub kontrolne);

23.  uważa, że państwa członkowskie powinny: szerzej stosować opłacalne podejścia, które już zostały zidentyfikowane; oceniać koszty pod kątem oczekiwanych produktów i rezultatów; sprawdzać, czy koszty standardowe skutkują zawyżonymi płatnościami; stosować rzeczywiste ceny rynkowe, a nie katalogowe ceny dostawców, jako ceny referencyjne dla sprzętu i maszyn itp.; weryfikować racjonalności kosztów, również w przypadku przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia; stosować surowsze wymogi lub bardziej szczegółową weryfikację w przypadku działań z wysoką stawką pomocy itp.;

24.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zobowiązała się przekazać wskazówki dotyczące kontroli i kar w kontekście rozwoju obszarów wiejskich, w tym szczegółowe wskazówki dotyczące racjonalności kosztów oraz załączoną do sprawozdania specjalnego listę kontrolną dla instytucji zarządzających; zauważa, że w okresie 2014–2020 działania w ramach Europejskiej Sieci na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich obejmą też szkolenia i wymianę doświadczeń;

Część III – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 23/2014 pt. „Błędy w wydatkach na rozwój obszarów wiejskich: przyczyny i sposoby ich eliminowania”

25.  jest zaniepokojony wykrytym przez Trybunał wysokim poziomem błędu w zakresie polityki rozwoju obszarów wiejskich; zauważa jednak nieznaczny spadek tego poziomu w ostatnich trzech latach;

26.  uznaje wysiłki poczynione przez państwa członkowskie i Komisję w celu ograniczenia liczby błędów w wydatkach na rozwój obszarów wiejskich, zwłaszcza w aktualnej trudnej sytuacji gospodarczej i przy uwzględnieniu oszczędności budżetowych;

27.  zauważa, że Komisja, na postawie kontroli przeprowadzonych przez państwa członkowskie i przez swoje służby, wdrożyła środki naprawcze w wielu dziedzinach wskazanych w sprawozdaniu specjalnym Trybunału lub jest w trakcie wdrażania tych środków;

28.  przypomina, że Trybunał stwierdził w swoim sprawozdaniu rocznym, iż w wielu przypadkach władze krajowe dysponowały wystarczającymi informacjami, aby wykryć i skorygować te błędy lub im zapobiec przed zadeklarowaniem Komisji poniesionych wydatków, co znacznie obniżyłoby poziom błędu;

29.  zauważa, że im przepisy są prostsze do wdrożenia, tym mniej błędów wystąpi; jest zaniepokojony tym, że poziom błędu może ponownie wzrosnąć w nadchodzących latach z uwagi na złożoność nowych przepisów zreformowanej WPR; wzywa zatem do faktycznego uproszczenia WPR i do wydania władzom krajowym i rolnikom jaśniejszych wytycznych;

30.  uważa, że koszty zarządzania i kontroli (4 mld EUR) całej WPR są znaczne i że należy skupić się na poprawie efektywności kontroli, a nie na zwiększaniu ich liczby; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do skupienia się na przyczynach błędów w wydatkach na rozwój obszarów wiejskich; uważa, że państwa członkowskie powinny we właściwych przypadkach przedsięwziąć następujące działania zapobiegawcze i naprawcze:

Stosując koncepcję warunku wstępnego, państwa członkowskie powinny opracować i zapewnić beneficjentom szczegółowe wytyczne na temat stosowania przepisów dotyczących udzielania zamówień publicznych.

Państwa członkowskie powinny zwiększyć zakres kontroli administracyjnych, aby obejmowały również weryfikację zobowiązań w oparciu o stosowne dokumenty, która to weryfikacja obecnie realizowana jest jedynie w 5% przypadków, w ramach kontroli na miejscu. Ponadto należy opracować system zmniejszeń i sankcji, który powinien wywierać znaczący efekt odstraszający w przypadku beneficjentów zamierzających naruszyć przepisy.

31.  zwraca się do Komisji, aby ściśle monitorowała realizację programów rozwoju obszarów wiejskich i uwzględniała w kontrolach zgodności obowiązujące przepisy, w tym również te przyjęte na szczeblu krajowym, jeżeli takowe istnieją, aby zmniejszyć ryzyko ponownego wystąpienia niedociągnięć i błędów napotkanych w okresie programowania 2007–2013;

32.  uważa, że wciąż jest wiele niespójności co do metod obliczania poziomu błędu, nie tylko między metodami Komisji a metodami państw członkowskich, lecz również między metodami stosowanymi przez służby Komisji, przez co wprowadzenie odpowiednich przepisów krajowych w państwach członkowskich jest jeszcze bardziej skomplikowane; wzywa Komisję do stosowania jednolitej metody obliczania poziomu błędu, którą można by w pełni odzwierciedlić w metodach państw członkowskich;

33.  wspiera intensywniejsze wykorzystanie, we właściwych przypadkach i zgodnie z przepisami, uproszczonych metod w zakresie kosztów oraz zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przeanalizowanie, w jakim stopniu można skopiować charakterystykę – taką jak węższy zakres, ograniczone kryteria kwalifikowalności i zastosowanie uproszczonych opcji w zakresie kosztów – w koncepcji i we wdrażaniu większej liczby środków wsparcia, bez podważania ogólnych celów tych środków;

34.  zwraca się do Komisji i państw członkowskich o przeanalizowanie, jak można udoskonalić system wspierania inwestycji w przetwórstwo produktów rolnych, oraz o przeanalizowanie instrumentu płatności rolnośrodowiskowych, tak aby w miarę możliwości można było kontrolować środki na zobowiązania w drodze kontroli administracyjnych prowadzonych przez państwa członkowskie;

35.  wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej analizy przyczyn negatywnej korelacji między poziomem realizacji finansowej a poziomem błędu;

Część IV – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2014 pt. „Czy należycie zarządza się wsparciem UE na rzecz zapobiegania pożarom i klęskom żywiołowym w lasach oraz na rzecz naprawiania szkód przez nie wyrządzonych?”

36.  wzywa Komisję do ustanowienia wspólnych kryteriów w celu identyfikacji skali zagrożenia pożarowego w europejskich lasach, aby zakończyć arbitralne i niespójne definiowanie obszarów wysokiego zagrożenia pożarowego, a tym samym położyć kres niewydolnemu procesowi oceny i wyboru przez państwa członkowskie;

37.  wzywa państwa członkowskie do wybierania działań zapobiegawczych wedle faktycznych potrzeb związanych z zagrożeniem pożarowym oraz zgodnie z wymogami działania 226, a nie zgodnie z innymi celami środowiskowymi lub gospodarczymi; twierdzi w związku z tym, że beneficjenci muszą mieć obowiązek bezwarunkowego udowodnienia i dokładnego udokumentowania potrzeby otrzymania wsparcia w ramach tego środka; popiera zalecenie Trybunału dotyczące nadania priorytetu działaniom w najcenniejszych z punktu widzenia ekologii lasach, takich jak obszary leśne należące do sieci Natura 2000;

38.  z uwagi na alarmujące ustalenia Trybunału dotyczące średnich kosztów podobnych działań w różnych regionach domaga się rozsądnego i potwierdzalnego pułapu wsparcia oraz dokładnego należytego uzasadnienia wszelkich zmian tego pułapu;

39.  zwraca się do państw członkowskich o lepszą koordynację i lepsze uporządkowanie ich strategii na wypadek pożarów lasów; popiera utworzenie europejskiej platformy dla beneficjentów, umożliwiającej im wymianę i promowanie najlepszych praktyk;

40.  szczególnie ubolewa nad utrzymującymi się poważnymi uchybieniami stwierdzonymi przez Trybunał w odniesieniu do okresu 2014–2020 w związku ze stale nieodpowiednimi ramami monitorowania; wzywa Komisję do podjęcia natychmiastowych działań w celu udoskonalenia jej systemu monitorowania i kontroli;

41.  wzywa Komisję, by wspierała dostarczanie zharmonizowanych danych na temat wielofunkcyjnej roli lasów i zasobów leśnych, zachęcając do ustanowienia europejskiego systemu informacji o lasach opartego na danych krajowych oraz do zintegrowania go z europejską platformą danych;

42.  nalega ponadto, by państwa członkowskie ustanowiły solidny system kontroli, obejmujący zatrzymywanie odnośnych dokumentów i informacji; wzywa w związku z tym Komisję do dopilnowania, by wsparcie przyznawano jedynie tym państwom członkowskim, które ustanowiły takie odpowiednie i podlegające przeglądowi systemy kontroli;

43.  wzywa państwa członkowskie do regularnego składania sprawozdań ze skutków przeprowadzonych działań oraz z tego, jak spadła liczba pożarów lub klęsk żywiołowych i jaka była powierzchnia zniszczeń;

Część V – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 1/2015 pt. „Śródlądowy transport wodny w Europie: od 2001 r. nie odnotowano znaczącego wzrostu udziału w przewozach ani istotnej poprawy żeglowności”

44.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału pt. „Śródlądowy transport wodny w Europie: od 2001 r. nie odnotowano znaczącego wzrostu udziału w przewozach ani istotnej poprawy żeglowności” oraz popiera sformułowane w nim ustalenia, wnioski i zalecenia;

45.  zauważa, że sektor transportowy Unii ma zasadnicze znaczenie dla ukończenia tworzenia jednolitego rynku, dla konkurencyjności MŚP i ogólnego wzrostu gospodarczego w Europie;

46.  stwierdza, że tempo rozwoju śródlądowego transportu wodnego jest wolniejsze od tempa rozwoju transportu drogowego i kolejowego, pomimo dekady inwestycji; apeluje o znaczne wzmożenie wysiłków Komisji i państw członkowskich;

47.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania harmonogramów badań, rozwoju i innowacji również na potrzeby sektora śródlądowego transportu wodnego i uwzględnienia w nich infrastruktury i urządzeń w portach, aby zapewnić rozwój techniczny zgodny z wymogami dotyczącymi innych środków transportu, a w konsekwencji zapewnić transport multimodalny;

48.  jest zdania, że realizacja celów określonych w białej księdze z 2001 r. oraz w jej śródokresowym przeglądzie w 2006 r., a także w programach NAIADES­ (Program na Rzecz Rozwoju Żeglugi Śródlądowej oraz Dróg Wodnych w Europie) z 2006 i 2013 r. nie powiodła się, częściowo z powodu braku zaangażowania się państw członkowskich;

49.  zauważa, że państwa członkowskie są mniej zainteresowane inwestowaniem we wspólnotową politykę transportową, że wolą finansować projekty krajowe, regionalne i lokalne oraz że procesy wyboru projektów są zdecentralizowane, przez co Komisja nie może ustalać rangi ważności kwalifikujących się projektów;

50.  podkreśla, że państwa członkowskie podjęły prawne zobowiązanie do zapewnienia krajowego finansowania na rzecz realizacji sieci bazowej, tak aby strategicznie istotne drogi wodne w Europie zostały przekształcone w korytarze transportowe o dużej przepustowości;

51.  zauważa, że osłabła strategiczna rola koordynacyjna Komisji, co doprowadziło do rozziewu między realizowanymi projektami a priorytetami na szczeblu Unii;

52.  zwraca uwagę, że na podstawie analizy sprawozdań specjalnych Trybunału(8) podobne wnioski co w przypadku śródlądowych dróg wodnych można wyciągnąć na temat innych obszarów polityki transportowej finansowanych z budżetu UE; zauważa, że w takich obszarach jak miejska komunikacja zbiorowa i infrastruktura portów lotniczych bolączką projektów są często:

53.  jest zdania, że przedstawione powyżej wnioski oraz uwagi dotyczące śródlądowego transportu wodnego wskazują na wspólne ogólnounijne kwestie przekrojowe; uważa, że efekty unijnego finansowania ogółu transportu są osłabione przez niezadowalające planowanie strategiczne oraz brak spójności, trwałych wyników, skuteczności i wydajności;

54.  jest zdania, że można osiągnąć trwałe wyniki tej polityki w drodze ścisłej współpracy samych państw członkowskich, a także państw członkowskich z Komisją w celu zagwarantowania rozwoju śródlądowego transportu wodnego;

55.  zaleca zarówno Komisji, jak i państwom członkowskim, by z najwyższą powagą traktowały wspólne zobowiązania, ponieważ unijny sektor transportu działa w złożonych i zmiennych warunkach gospodarczych, politycznych i prawnych, a przy tworzeniu sieci multimodalnych pojawiają się przeszkody i ograniczenia związane z rozbieżnymi priorytetami i niespójnym zaangażowaniem;

56.  zaleca państwom członkowskie, skoncentrowały się na takich projektach dotyczących śródlądowych dróg wodnych, które są bezpośrednio związane z korytarzami sieci bazowej, aby zapewnić jak najlepsze efekty i jak najszybciej przyczynić się do poprawy śródlądowego transportu wodnego;

57.  zaleca stosowanie zasady „mniej oznacza więcej”, gdy państwa członkowskie inwestują w transport wodny: ograniczone zasoby Unii powinny być przeznaczane głównie na projekty priorytetowe, aby skutecznie likwidować wąskie gardła i ustanowić zintegrowaną ogólnounijną sieć dróg wodnych;

58.  zaleca, by państwa członkowskie traktowały rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013(9) (rozporządzenie w sprawie TEN-T) i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013(10) (rozporządzenie w sprawie instrumentu „Łącząc Europę”) jako główne narzędzia służące usprawnianiu projektów, aby osiągnąć cele ustanawiane przez Komisję od 2001 r.;

59.  zaleca, by instrumenty TEN-T i „Łącząc Europę” były powszechnie stosowane jako mechanizmy umożliwiające inwestycje, skupione na strategicznie istotnych korytarzach Unii (sieć bazowa i sieć kompleksowa) i obejmujące znormalizowane wymogi dotyczące infrastruktury na całej długości sieci oraz prawnie wiążące terminy realizacji projektów;

60.  zaleca stosowanie gruntownych podejść strategicznych i planowania strategicznego przy synchronizacji finansowania z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, TEN-T oraz z instrumentu „Łącząc Europę”, tak aby skutecznie i wydajnie osiągnąć cele transportu śródlądowymi drogami wodnymi;

61.  zaleca uznanie ustanowienia intermodalnych centrów transportowych wzdłuż sieci bazowej za kluczowy czynnik sprawczy w procesie przenoszenia transportu towarów i ładunków z dróg na śródlądowe drogi wodne;

62.  zaleca państwom członkowskim, by uwzględniły rolę koordynacyjną Komisji, jeśli chodzi o długoterminowe projekty strategiczne takie jak korytarze sieci bazowej;

63.  zaleca Komisji, by zidentyfikowała i przeanalizowała wszystkie kwestie przekrojowe, skupiając się szczególnie na planowaniu strategicznym, współpracy z państwami członkowskimi i współpracy państw członkowskich między sobą oraz wyborze i realizacji projektów, aby można było uwzględnić wnioski w aktualnym okresie programowania;

64.  uważa, że Komisja powinna zapewniać państwom członkowskim intensywną pomoc techniczną i doradztwo przed przedkładaniem przez nie propozycji projektów i podczas całego etapu realizacji, aby wyeliminować zidentyfikowane przeszkody w śródlądowym transporcie wodnym;

65.  zaleca Komisji, by skoncentrowała się na finansowaniu tych projektów, które są najbardziej istotne dla śródlądowego transportu wodnego i które oferują szczegółowe plany wyeliminowania wąskich gardeł;

66.  zaleca Komisji, by w pierwszym rzędzie finansowała takie projekty i inicjatywy w państwach członkowskich, których celem jest udoskonalenie transportu wodnego dzięki innowacyjnym rozwiązaniom, takim jak zaawansowana technologicznie nawigacja, paliwa alternatywne i energooszczędne statki; uważa, że Komisja powinna również zachęcać do wielostronnych europejskich programów wymiany know-how i wiedzy między różnymi portami w Unii;

67.  zaleca Komisji, by podniosła poziom wiedzy w państwach członkowskich i ich regionach na temat dostępnych instrumentów finansowania służących wsparciu śródlądowego transportu wodnego, z myślą o likwidacji istniejących wąskich gardeł wzdłuż kluczowych korytarzy;

68.  uważa, że należy znacznie poprawić koordynację działań państw członkowskich na rzecz rozwoju śródlądowego transportu wodnego za pomocą ułatwień i bardziej wiążących zobowiązań oraz warunków, które będą stanowić ramy dla prac nad multimodalnymi korytarzami sieci bazowej utworzonymi przez instrument „Łącząc Europę” i rozporządzenie w sprawie TEN-T;

69.  uważa, że Komisja powinna wynegocjować szczegółowe i możliwe do osiągnięcia działania w celu likwidacji wąskich gardeł, które to działania powinny mieć formę harmonogramu realizacji, a państwa członkowskie powinny się na nie zgodzić;

70.  wzywa Komisję do aktualizacji swoich strategicznych celów i zaleceń dotyczących śródlądowych dróg wodnych oraz do zaproponowania unijnej strategii i planu działania dotyczących śródlądowych dróg wodnych na okres od 2020 r.;

71.  zaleca, by ocena ex ante działań Komisji dotyczących śródlądowego transportu wodnego podsumowywała wyniki w kontekście ogólnych celów ustanowionych od 2001 r. i realizacji sieci bazowej;

Część VI – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 2/2015 pt. „Wsparcie UE na rzecz oczyszczalni ścieków komunalnych w dorzeczu Dunaju: konieczne są dalsze działania, aby pomóc państwom członkowskim w realizacji celów polityki UE w zakresie gospodarowania ściekami”

72.  uważa, że należy zobowiązać do składania sprawozdań w zakresie odpowiedniości oczyszczania ścieków aglomeracje o równoważnej liczbie mieszkańców (RLM) poniżej 2000, w których funkcjonuje system zbierania ścieków zgodnie z wymogami zawartymi w art. 7 dyrektywy Rady 91/271/EWG(11) (dyrektywa dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych); zauważa, że w przypadku aglomeracji, w których nie istnieją systemy zbierania ścieków, w sprawozdaniach należy uwzględniać informacje na temat tego, czy w planach gospodarowania wodami w dorzeczu uwzględniono odpowiednie środki;

73.  zgadza się z Trybunałem, że Komisja powinna kontrolować sprawozdawczość państw członkowskich dotyczącą liczby aglomeracji o RLM powyżej i poniżej 2000, jeśli zaszły w tym względzie znaczące zmiany, zwłaszcza w sytuacji przejścia z jednej kategorii do drugiej;

74.  podkreśla konieczność zachęcania państw członkowskich do ustanowienia jednoznacznych zobowiązań prawnych dla gospodarstw domowych, obligujących je do podłączenia się do istniejących sieci kanalizacyjnych w sytuacji, gdy nie ma jeszcze takich obowiązków lub terminy ich realizacji nie są sprecyzowane;

75.  zauważa, że należy skrócić czas na przeprowadzenie oceny zgodności z dyrektywą dotyczącą oczyszczania ścieków komunalnych, nakładając na państwa członkowskie obowiązek przekazywania danych w terminie sześciu miesięcy od podanej przez Komisję daty odniesienia; zwraca ponadto uwagę, że Komisja powinna sprawdzić, czy przypadki długich okresów sprawozdawczych nie występują w innych dyrektywach dotyczących środowiska naturalnego;

76.  kładzie nacisk na konieczność przyspieszenia absorpcji przez państwa członkowskie unijnych środków finansowych na inwestycje w dziedzinie ścieków, ponieważ odnotowano opóźnienia w tym względzie w państwach członkowskich objętych niniejszym sprawozdaniem, a absorpcja unijnych funduszy była powolna; zwraca się do Komisji o zapewnienie beneficjentom pomocy technicznej, prawnej i administracyjnej w celu zapewnienia terminowego ukończenia trwających projektów;

77.  odnotowuje, że Komisja przyznaje, iż na koniec 2013 r. wskaźnik absorpcji środków we wszystkich odnośnych państwach członkowskich był na dość niskim poziomie, co wiąże się z istnieniem ryzyka umorzenia środków na poziomie programu (art. 93 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006(12)); niemniej jednak podkreśla, że istnieją obiektywne powody takiego stanu rzeczy, na przykład potrzeba wzmocnienia zdolności technicznych, prawnych i administracyjnych w odnośnych państwach członkowskich; zwraca ponadto uwagę, że Komisja wskazuje, iż płatności dotyczące większości projektów zwykle dokonywane są podczas ostatnich lat ich wdrażania (tzn. w latach 2014 i 2015 w przypadku okresu programowania 2007–2013);

78.  uważa, że należy zwrócić się do państw członkowskich o dostarczenie zaktualizowanych informacji na temat kwoty dodatkowych środków, których będą potrzebować w celu zapewnienia dotrzymania terminów wdrażania określonych w dyrektywie dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych zarówno w przypadku aglomeracji o RLM powyżej 2000, jak i aglomeracji o RLM poniżej 2000, w których funkcjonują systemy zbierania ścieków; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie narzędzia służącego do sprawozdawczości w ramach zorganizowanego informowania i wdrażania (SIIF), które to narzędzie powinno usprawnić proces składania sprawozdań na szczeblu krajowym;

79.  podkreśla potrzebę przeprowadzenia niezbędnych projektów w państwach członkowskich w celu zapewnienia dostosowania aglomeracji niespełniających wymogów do przepisów dyrektywy dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych;

80.  podkreśla konieczność poprawy efektów działalności środowiskowej sieci wodociągowo-kanalizacyjnych finansowanych ze środków Unii, zaś Komisja powinna podejmować większe wysiłki w dziedzinie monitorowania wdrażania odnośnego prawodawstwa i egzekwowania terminów realizacji celów określonych w dyrektywie dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych; uważa, że należy w całej Unii zapewnić jednakowy poziom ochrony środowiska naturalnego;

81.  uważa, że należy zachęcać państwa członkowskie do poszukiwania i rozpowszechniania informacji na temat możliwości uzyskania oszczędności, na przykład za sprawą wykorzystywania potencjału osadów ściekowych w produkcji energii lub przez wykorzystywanie osadów ściekowych jako wartościowego surowca, z którego można odzyskać fosfor;

82.  zwraca uwagę, że płatności końcowe dla „dużych projektów” zatwierdzone w programie operacyjnym powinny być uzależnione od istnienia odpowiedniego rozwiązania służącego ponownemu wykorzystaniu osadów ściekowych; zachęca państwa członkowskie do przyjęcia takiego samego podejścia w odniesieniu do projektów zatwierdzonych na szczeblu krajowym;

83.  zachęca państwa członkowskie do wdrożenia odpowiedzialnej polityki w dziedzinie taryf za odprowadzanie ścieków i do przyjęcia w stosownych przypadkach przepisów w zakresie ustalania cen wody, tak aby unikać taryf niższych niż powszechnie przyjęty współczynnik przystępności cenowej wynoszący 4%;

84.  zachęca państwa członkowskie do dopilnowania, aby właściciele oczyszczalni ścieków z sektora publicznego, np. gminy, udostępniali długoterminowo wystarczające środki przeznaczone na niezbędną konserwację i renowację infrastruktury ściekowej;

Część VII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 3/2015 pt. „Europejska gwarancja dla młodzieży: rozpoczęto wdrażanie, lecz wciąż istnieją zagrożenia”

85.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne Trybunału pt. „Europejska gwarancja dla młodzieży: rozpoczęto wdrażanie, lecz wciąż istnieją zagrożenia” i popiera zalecenia w nim zawarte;

86.  zauważa, że Trybunał ocenia inicjatywę w trakcie jej wdrażania, i z zadowoleniem przyjmuje zamiar Trybunału, aby rozpocząć ocenę wykorzystywania funduszy Unii na wcześniejszym etapie;

87.  podkreśla, że gwarancja dla młodzieży to kluczowy element przeciwdziałania bezrobociu młodzieży; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że unijni szefowie państw i rządów zdecydowali się przeznaczyć na gwarancję dla młodzieży 6,4 mld EUR w ramach środków unijnych (3,2 mld EUR z Europejskiego Funduszu Społecznego i 3,2 mld EUR z nowej linii budżetowej); zauważa, że jest to dobry początek, ale kwota ta nie wystarczy, aby gwarancja dla młodzieży okazała się sukcesem; dlatego zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by wyasygnowano dalsze fundusze na finansowanie gwarancji dla młodzieży przez okres siedmiu lat;

88.  zauważa, że finansowanie na rzecz zatrudnienia ludzi młodych obejmuje europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne oraz inne instrumenty jak program Erasmus+, „Erasmus” dla młodych przedsiębiorców i inne programy; podkreśla, że należy osiągnąć lepszą synergię wszystkich dostępnych źródeł finansowania;

89.  uważa, że finansowanie systemu gwarancji dla młodzieży jest bardzo skomplikowane, biorąc pod uwagę poszczególne opcje dostępne za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Społecznego i Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; zwraca się do Komisji o zapewnienie wytycznych władzom państw członkowskich, przy należytym uwzględnieniu faktu, że lokalne, regionalne i krajowe władze mierzą się z różnymi wyzwaniami przy wdrażaniu tego systemu i dlatego potrzebują konkretnych wytycznych;

90.  jest zdania, że Komisja przeznaczyła wiele zasobów na zadbanie o to, by ten środek był skuteczny w zwalczaniu bezrobocia młodzieży, niemniej jednak żałuje, że o wiele mniej energii przeznaczono na zapewnienie koordynacji wdrażania przez państwa członkowskie;

91.  wskazuje, że nie tylko dostępność finansowania, lecz także skuteczna absorpcja funduszy jest niezbędnym warunkiem skutecznego wdrożenia gwarancji dla młodzieży; dlatego ubolewa, że w kilku regionach w Europie zdolność absorpcyjna Europejskiego Funduszu Społecznego jest bardzo niska; zwraca się do państw członkowskich o zapewnienie niezbędnych zasobów administracyjnych i kadrowych, aby wykorzystać udostępnione fundusze w celu właściwego zrealizowania gwarancji dla młodzieży;

92.  jest zdania, że pomimo potrzeby zwiększenia zdolności absorpcyjnej państwa członkowskie, wdrażając ten system, oraz Komisja, wykonując swoją funkcję monitorującą, powinny również koncentrować się na wynikach w celu dopilnowania, by zainwestowane fundusze przyniosły długoterminowe efekty;

93.  zwraca się do Komisji o opracowanie kompleksowego systemu monitorowania, w tym zestawu norm, w celu oceny wdrażania środków w ramach gwarancji dla młodzieży oraz oceny ich skuteczności w państwach członkowskich; zachęca również Komisję do rozważenia włączenia obowiązkowych celów w zakresie zwalczania bezrobocia młodzieży do europejskiego semestru;

94.  jest zdania, że należy łączyć skuteczne wykorzystywanie dostępnych funduszy przez państwa członkowskie z szeroko zakrojoną pomocą ze strony Komisji w celu wypełnienia luk w tym wykorzystywaniu;

95.  zauważa, że Unia nie ma żadnych kompetencji w zakresie prawa twardego w odniesieniu do aktywnych strategii politycznych dotyczących rynku pracy, ale podkreśla, że Komisja powinna przedstawiać państwom członkowskich przykłady najlepszych praktyk, jak wdrażać gwarancję dla młodzieży, zwłaszcza praktyk odnotowanych w ramach europejskiej sieci publicznych służb zatrudnienia;

96.  wzywa państwa członkowskie do wykorzystywania finansowania unijnego oraz do przeprowadzania reform w celu wypełnienia luk w dziedzinie edukacji, rozwijania umiejętności, nawiązywania partnerstw publiczno-prywatnych oraz wzmacniania służb zatrudnienia i zwiększania ich dostępności;

97.  w celu zapewnienia odpowiedniego wdrożenia i pozytywnego wpływu w długim okresie zwraca się do państw członkowskich o rozpoczęcie zmiany instytucjonalnej tam, gdzie to konieczne, i o współpracę między lokalnymi społecznościami, organami edukacyjnymi, publicznymi urzędami pracy, lokalnym przemysłem i biznesem, związkami zawodowymi i stowarzyszeniami młodzieżowymi; uważa, że jest to niezbędny warunek lepszego planowania zdolności i strategicznego, ukierunkowanego na wyniki wykorzystania poszczególnych dostępnych źródeł finansowania;

98.  przypomina państwom członkowskim, że powinny zobowiązać się do zwiększenia finansowania krajowego, będącego dopełnieniem środków z EFS i Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, aby zapewnić niezbędne zwiększenie zatrudnienia młodzieży;

99.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie zmiany rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013(13) w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego w celu zwiększenia wstępnych płatności zaliczkowych wypłacanych na rzecz programów operacyjnych wspieranych w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, dzięki któremu kwota wstępnej płatności zaliczkowej w 2015 r. zwiększy się z około 1% do 30% dla przydziałów w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; zauważa, że w celu umożliwienia szybkiego wdrożenia programów operacyjnych wspieranych przez Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych Komisja powinna zobowiązać się do wypłacenia państwom członkowskim kwot zaliczkowych natychmiast po wejściu w życie tego rozporządzenia;

100.  zwraca się do Komisji o zastosowanie kompleksowego systemu monitorowania, obejmującego ramy wskaźników do monitorowania gwarancji dla młodzieży w połączeniu z planowanymi wskaźnikami wyników, a jednocześnie o skoncentrowanie się na wynikach i ocenie statusu zatrudnienia osób będących beneficjentami środków na rzecz zatrudnienia ludzi młodych;

101.  jest zdania, że strategie polityczne dotyczące rynku pracy odnoszące się do podaży należy rozważać w kontekście kształcenia, młodzieży i polityki socjalnej, a także w szerszym kontekście makroekonomicznym;

102.  zauważa, że roczne sprawozdanie Komisji z 2016 r. w sprawie wdrożenia gwarancji dla młodzieży oraz spodziewane sprawozdania specjalne Trybunału dotyczące zatrudnienia młodzieży stanowią ważne instrumenty służące zwróceniu uwagi na istniejące niedociągnięcia, zarówno na szczeblu Komisji, jak i na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

Część VIII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 4/2015 pt. „W jakim stopniu pomoc techniczna przyczyniła się do osiągnięcia celów w zakresie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich?”

103.  zwraca się do Komisji, by wyraźnie określiła zakres i sposoby świadczenia pomocy technicznej w państwach członkowskich w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich; uważa, że Komisja powinna w szczególności wprowadzić jasne rozróżnienie pomiędzy wydatkami operacyjnymi / na „budowanie zdolności” a kwalifikowanymi kosztami administracyjnymi / kosztami „wsparcia budżetowego”, przede wszystkim w kwestii wynagrodzeń;

104.  wzywa Komisję do uważnego monitorowania wdrażania pomocy technicznej przez państwa członkowskie;

105.  zwraca się do Komisji o podjęcie odpowiednich działań w celu dopilnowania, by ogólne wydatki administracyjne, takie jak regularne utrzymanie infrastruktury IT, nie były pokrywane z linii budżetowych przeznaczonych na pomoc techniczną;

106.  wzywa Komisję, by w przyszłości nałożyła na państwa członkowskie obowiązek przedstawiania osobno informacji na temat kosztów administracyjnych / „wsparcia budżetowego” w zakresie rozwoju obszarów wiejskich, tak aby lepiej uwidocznić, że część środków w ramach pomocy technicznej przeznaczana jest na tego rodzaju wsparcie;

107.  zwraca się do Komisji o ustanowienie wraz z państwami członkowskimi odpowiednich ram wykonania w odniesieniu do finansowania pomocy technicznej; uważa, że należy w szczególności dokonać właściwej oceny potrzeb Komisji i państw członkowskich w zakresie pomocy technicznej oraz opracować mechanizm wyznaczania celów i pomiaru postępów w ich realizacji;

Część IX – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 5/2015 pt. „Czy instrumenty finansowe stanowią skuteczne i przyszłościowe narzędzie wspierania rozwoju obszarów wiejskich?”

108.  domaga się, by Komisja określiła wyzwania i przeszkody napotykane w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich oraz uwzględniła jej specyfikę w celu zachęcenia państw członkowskich do sprawniejszego ustanawiania i sprawniejszej oceny zapotrzebowania na instrumenty finansowe oraz w celu uniknięcia nadmiernej kapitalizacji, która polega na przeznaczaniu środków, które nie przyczyniają się do realizacji polityki Unii; apeluje również o ułatwienie dostępu beneficjentom końcowym, tak aby umożliwić aktywniejsze wdrażanie instrumentów finansowych na szczeblu regionalnym, zwłaszcza w porównaniu do dotacji;

109.  domaga się, by państwa członkowskie dostarczały wiarygodnych i mierzalnych danych, aby można było określić właściwy rodzaj funduszy i odpowiednio przeznaczać zasoby finansowe; apeluje również, by Komisja i państwa członkowskie wdrożyły systemy monitorowania, które umożliwiają ocenę efektywności instrumentów finansowych;

110.  wzywa, by Komisja zapewniła wytyczne i aktywnie promowała wyższą jakość obowiązkowych ocen ex ante, którymi objęte są instrumenty finansowe w okresie programowania 2014–2020, aby możliwe było wskazanie określonych słabości i zapobieżenie nadmiernej kapitalizacji; wzywa ponadto, by państwa członkowskie określiły wskaźnik ekspozycji na ryzyko przy wykorzystaniu stosownej analizy technicznej;

111.  domaga się, by Komisja ustaliła stosowne normy i wartości docelowe dla efektu dźwigni i efektu rotacji w celu zwiększenia skuteczności instrumentów finansowych w okresie programowania 2014–2020; apeluje również o to, by Komisja i państwa członkowskie przeprowadziły kompleksową ocenę przed przyszłym wykorzystaniem i rozwinięciem instrumentów finansowych w dziedzinie rozwoju obszarów wiejskich na podstawie ich wkładu w realizację polityki Unii i ich skuteczności w stosunku do beneficjentów;

112.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by uzgodniły jasne przepisy przejściowe obowiązujące między okresami programowania w celu wspierania długofalowego oddziaływania instrumentów finansowych i ich zrównoważonego charakteru;

113.  wzywa Komisję, by zachęcała państwa członkowskie do utworzenia jednego instrumentu finansowego, w ramach którego można by udzielać zarówno pożyczek, jak i gwarancji, zwiększając tym samym jego działanie i masę krytyczną;

114.  apeluje, by państwa członkowskie znalazły sposoby na wyeliminowanie uchybień w procesie wyboru projektów w ramach zarządzania dotacjami na rzecz działań inwestycyjnych, które mogłyby skutkować wystąpieniem efektu deadweight lub efektu przesunięcia; zwraca się o to, by w tym celu państwa członkowskie zastosowały odpowiednie i jasno zdefiniowane wskaźniki, takie jak zwrot z inwestycji i przewidywane rachunki przepływów pieniężnych, tak aby zapewnić rentowność projektów;

115.  wzywa państwa członkowskie, by zbadały, w jaki sposób można połączyć dotacje i instrumenty finansowe w programie operacyjnym, by zapewnić jak najlepsze wykorzystanie środków poprzez optymizację efektu dźwigni i efektu rotacji;

116.  domaga się, by Komisja w odpowiednim czasie przed zamknięciem okresu programowania 2007–2013 przedstawiła jasno zdefiniowane przepisy wykonawcze, w tym strategię wyjścia;

Część X – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 6/2015 pt. „Integralność unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji i jego wdrażanie”

117.  wyraża rozczarowanie, że nie udało się uzyskać pełnej analizy wydajności dotyczącej poszczególnych systemów przydzielania stosowanych przez państwa członkowskie podczas drugiego etapu wdrażania unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) (2008–2012), co miałoby szczególne znaczenie przy wydawaniu zaleceń politycznych opartych na wynikach kontroli Trybunału;

118.  zauważa, że Trybunał skupił się w swojej ocenie na realizacji drugiego etapu EU ETS (2008–2012), podczas gdy w odniesieniu do etapu trzeciego EU ETS (2013–2020) uzgodniono i wdrożono istotne reformy, w tym unijne środki harmonizacji;

119.  z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie istotnych udoskonaleń ram ochrony integralności ETS, w tym objęcie większej części rynku kasowego, na którym odbywa się obrót uprawnieniami do emisji, zakresem stosowania dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych(14) oraz dyrektywy(15) i rozporządzenia(16) w sprawie nadużyć na rynku; wzywa Komisję, by rozważyła wprowadzenie środków uzupełniających zgodnie z zaleceniami Trybunału, w tym środków obejmujących uczestników rynku podlegających systemowi ETS;

120.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia przejrzystości rynku emisji i procedur współpracy obejmujących krajowe organy regulacyjne i Komisję oraz do zapewnienia skutecznego nadzoru na szczeblu Unii nad tym rynkiem i tymi procedurami;

121.  uważa, że Komisja, jako strażniczka traktatów, powinna uważnie monitorować proces wdrażania w państwach członkowskich oraz oferować większe wsparcie w trakcie tego procesu; uważa, że konieczna jest właściwa równowaga między solidnym monitorowaniem, sprawozdawczością a weryfikacją i obciążeniem administracyjnym; uważa, że Komisja musi zapewnić przewidywalność decyzji prawnych i pewność prawa, uwzględniając tym samym wytyczne Rady Europejskiej;

122.  zauważa, że Trybunał zajął się kwestią integralności i wdrożenia EU ETS, lecz konieczna jest również analiza wydajności systemu ETS i realizacji jego celów, w tym ocena interakcji przepisów europejskich i krajowych dotyczących m.in. rozwoju energii ze źródeł odnawialnych oraz środków dotyczących efektywności energetycznej, co również ma poważny wpływ na emisje CO2 i co za tym idzie na rynek emisji;

123.  zwraca się do Trybunału, by przygotowana przezeń analiza objęła sektory przemysłu, na które system wywiera negatywny wpływ, w szczególności jeżeli chodzi o kwestię pewności i przewidywalności prawa, oraz by zbadano, w jakim zakresie zapewnia się wiarygodne ramy prawne i jak niedawne dostosowania ram ETS ewentualnie wpłynęły na skuteczność tego systemu;

124.  obawia się, że w czasie kontroli nie zajęto się jeszcze w pełni ryzykiem oszustw związanych z VAT w ETS, ponieważ jedna trzecia państw członkowskich nie wdrożyła jeszcze przepisów dotyczących mechanizmu odwrotnego obciążenia; wzywa wszystkie państwa członkowskie do uczynienia tego bez dalszej zwłoki;

125.  uważa, że kwestią kluczową jest podjęcie wszelkich środków niezbędnych do uniknięcia ucieczki emisji oraz do zapewnienia uczciwej międzynarodowej konkurencji z punktu widzenia istniejących środków dotyczących przyznawania bezpłatnych uprawnień do emisji; wzywa Komisję, by oceniła, które sektory przemysłowe i przedsiębiorstwa są narażone na ucieczkę emisji, w celu wyraźnego wskazania obszarów, w których przemysł europejski utracił udziały w rynku na rzecz krajów niemających rygorystycznego prawodawstwa w zakresie klimatu;

Część XI – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2015 pt. „Misja policyjna UE w Afganistanie: niejednoznaczne wyniki”

126.  wzywa Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), by wyciągnęły wnioski zarówno z misji EUPOL w Afganistanie, jak i innych misji w dziedzinie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) w celu ułatwienia transferu wiedzy i osiągnięcia efektu synergii między różnymi misjami; wzywa ESDZ do udzielenia w stosownych przypadkach bardziej precyzyjnych wytycznych dotyczących misji w dziedzinie WPBiO; zaznacza, że koordynacja wszystkich podmiotów unijnych zaangażowanych w działania – łącznie z państwami członkowskimi – oraz koordynacja z podmiotami międzynarodowymi – jest kluczem do sukcesu obecnych i przyszłych misji;

127.  apeluje, by ESDZ zwiększyła rozliczalność jej głównego instrumentu finansowego w Afganistanie, tj. zarządzanego przez UNDP Funduszu Powierniczego na rzecz Prawa i Porządku Publicznego w Afganistanie (LOFTA), który jest przedmiotem krytyki z uwagi na złe zarządzanie i brak przejrzystości; przypomina ponadto, że należy wykorzystywać wszystkie odpowiednie formy finansowania przyszłych misji w dziedzinie WPBiO (w tym fundusze powiernicze UE) w sposób efektywny w celu zagwarantowania realizacji celów politycznych misji oraz należytego zarządzania finansami;

128.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by tworzyły synergię i wzajemne odniesienia między działaniami podejmowanymi w ramach projektów, jak również zagwarantowały silne i skuteczne powiązania między celami misji oraz celami pośrednimi określonymi w planie realizacji misji;

129.  uważa, że tematy, takie jak płeć społeczno-kulturowa, wzmocnienie pozycji kobiet i edukacja powinny zajmować istotne miejsce w programie szkoleń prowadzonych w ramach misji EUPOL i innych misji w dziedzinie WPBiO; w związku z tym zauważa, że EUPOL odniósł duży sukces w działaniach związanych ze szkoleniami, ale mniejszy w dziedzinie mentoringu i doradztwa;

130.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by bardziej szczegółowo i z wyprzedzeniem koordynowały misje w dziedzinie WPBiO z innymi unijnymi misjami dwustronnymi oraz staraniami na szczeblu międzynarodowym, którym przyświecają podobne cele; w związku z tym wzywa do pogłębienia współpracy i zwiększenia koordynacji między Unią i państwami członkowskimi w celu promowania synergii jako elementu będącego częścią ram europejskich; nalega, by w mandacie przyznanym obecnym i przyszłym misjom w dziedzinie WPBiO jasno określono obowiązek koordynacji działań z innymi podmiotami unijnymi, w tym z państwami członkowskimi;

131.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by przywiązywały szczególną wagę do procedur zamówień publicznych w celu dopilnowania, by odpowiadały one potrzebom operacyjnym WPBiO; podkreśla, że realizację projektów utrudniały uciążliwe procedury udzielania zamówień, co doprowadziło do słabszych wyników, przy czym stosowanie uproszczonych i elastycznych procedur doprowadziło do zwiększenia liczby procedur sfinalizowanych umową;

132.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by w dalszym ciągu zwiększały efektywność misji w dziedzinie WPBiO poprzez poprawę długoterminowej stabilności osiągniętych celów; uznaje jednak, że wsparcie ze strony Unii i społeczności międzynarodowej jest czynnikiem decydującym o osiągnięciu celów długoterminowych;

133.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by przyglądały się osiągnięciom Unii po stopniowej likwidacji misji EUPOL do końca 2016 r., łącznie z możliwością dalszego zaangażowania po 2016 r.;

134.  zwraca się do Komisji i ESDZ o to, by z dużym wyprzedzeniem opracowały szczegółowe wytyczne w sprawie procesu wygaszania i zakończenia misji oraz zbycia aktywów misji;

Część XII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 8/2015 pt. „Czy wsparcie finansowe UE jest odpowiednie w stosunku do potrzeb mikroprzedsiębiorców?”

135.  przyjmuje z zadowoleniem sprawozdanie specjalne Trybunału pt. „Czy wsparcie finansowe UE jest odpowiednie w stosunku do potrzeb mikroprzedsiębiorców?” i zasadniczo popiera przedstawione w nim zalecenia;

136.  zauważa, że korzystanie z mikrokredytów, pomimo że nadal nie są one uznawane za w pełni dopracowane, stale wzrasta w Unii i ma wpływ na tworzenie miejsc pracy (ponad 250 000 miejsc według danych z 2013 r.).

137.  uważa, że występują znaczne różnice między dotacjami z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) a europejskim instrumentem mikrofinansowym Progress (EPMF), które to instrumenty finansowe służą różnym celom; uważa, że różne mechanizmy wsparcia mogą być odpowiednie do różnych warunków rynkowych;

138.  zauważa, że Trybunał w swojej kontroli porównuje dwa odmienne mechanizmy finansowe stosujące różne podejścia i mające różne cele; podkreśla, że EFS i EPMF różnią się w wielu aspektach, a mianowicie pod względem struktury, zasad i grup docelowych, przy czym ten ostatni instrument jest przeznaczony wyłącznie na mikrofinansowanie, podczas gdy ten pierwszy obejmuje znacznie więcej aspektów;

139.  podkreśla, że te dwa instrumenty finansowe uzupełniają się wzajemnie i niosą duże korzyści mikrokredytobiorcom za pośrednictwem trzech typów instrumentów finansowych: dotacji, pożyczek i gwarancji; uważa, że dotacje – które są udzielane wyłącznie za pośrednictwem EFS – mają takie samo kluczowe znaczenie w kontekście mikrokredytów jak dwa pozostałe instrumenty finansowe, a ich wyniki powinny zostać ocenione przy uwzględnieniu ich roli uzupełniającej;

140.  zwraca uwagę na znaczenie celów mikrofinansowania dla poprawy włączenia społecznego, walki z bezrobociem i poprawy dostępu do finansowania dla bezrobotnych oraz innych osób i mikroprzedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji; w związku z powyższym uważa, że głównym celem dotacji i instrumentów finansowych musi być wspieranie osób fizycznych i mikroprzedsiębiorstw w przezwyciężaniu trudności w dążeniu do osiągnięcia tych celów;

141.  uważa, że dotacje mają podstawowe znaczenie dla osiągnięcia celów wzrostu gospodarczego, włączenia i zatrudnienia wyznaczonych w komunikacie Komisji pt. „Upowszechnianie godnej pracy dla wszystkich – Wkład Unii w realizację programu godnej pracy na świecie” (COM(2006)0249) i w komunikacie Komisji pt. „Wspólne zobowiązania na rzecz zatrudnienia” (COM(2009)0257) oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1296/2013 w sprawie programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych (EaSI)(17);

142.  podkreśla potrzebę wzmocnienia systemu mikrofinansowania, który jest narzędziem rozwoju gospodarczego i społecznego i wspiera tych, którzy rzeczywiście tego potrzebują;

143.  uważa, że ponieważ stosunkowo niewiele uwagi poświęcono roli instrumentów finansowych w poprawie warunków najsłabszych grup, należy to skorygować w ramach EaSI w okresie programowania 2014–2020;

144.  wyraża opinię, że komplementarność między EPMF i EFS była niewystarczająca, aby spełniony został nałożony na wszystkie podmioty udzielające mikrokredytów warunek współpracy z jednostkami, w szczególności wspieranymi w ramach EFS, w zakresie świadczenia usług w dziedzinie szkoleń i doradztwa;

145.  wyraża zadowolenie, że w nowych ramach regulacyjnych na lata 2014–2020 Komisja ustosunkowała się już do większości stwierdzonych przez Trybunał braków i przedstawionych zaleceń;

Część XIII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 9/2015 pt. „Wsparcie UE na rzecz walki przeciwko torturom i zniesienia kary śmierci”

146.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne w sprawie wsparcia Unii na rzecz walki przeciwko torturom i zniesienia kary śmierci oraz zamieszcza swoje uwagi i zalecenia poniżej;

147.  przypomina, że prawa człowieka stanowią podstawę działań zewnętrznych oraz stosunków dwustronnych i wielostronnych Unii; jest przekonany, że powinny one stale znajdować się w centrum uwagi jako kluczowy priorytet Unii;

148.  podkreśla, że Unia jest silnie zaangażowana w zapobieganie wszelkim formom tortur i niewłaściwego traktowania oraz w ich eliminację, a także w działania na rzecz zniesienia kary śmierci; odnotowuje, że głównym instrumentem stosowanym w tym celu jest Europejski Instrument na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), zapewniający organizacjom społeczeństwa obywatelskiego dotacje na realizację projektów;

149.  odnotowuje, że w okresie programowania 2007–2013 przeznaczono 100,9 mln EUR w ramach EIDHR na projekty związane ze zwalczaniem tortur i zniesieniem kary śmierci; zauważa jednak, że jest to kwota względnie nieduża, biorąc pod uwagę ambitne cele tego instrumentu i jego globalny zasięg;

150.  podkreśla, że rozproszone finansowanie – trafiające do ponad 120 krajów na świecie – rozmywa oddziaływanie EIDHR; wzywa Komisję do lepszego ustalania priorytetów tego instrumentu i zawężenia jego zasięgu, tak aby poprawić jego wyniki; podkreśla, że zasoby należy przeznaczać przede wszystkim na rzecz krajów, które mają istotne potrzeby, i spraw, w przypadku których występuje rzeczywisty potencjał poprawy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja rozpoczęła już prace nad lepszym ukierunkowaniem działań przy okazji zaproszenia do składania wniosków na rok 2015;

151.  odnotowuje uwagę Trybunału, że finansowane projekty często nie są dobrze skoordynowane z innymi działaniami Unii, np. z tradycyjnym wsparciem rozwojowym i dialogiem z państwami partnerskimi, nie były częścią spójnego i strategicznego podejścia oraz nie uzupełniały się wzajemnie w odpowiedni sposób; zachęca Komisję do opracowania globalnej strategii, tak aby działania zmierzające do tego samego celu miały uzupełniający charakter, oraz aby unikać podwójnego finansowania;

152.  zachęca ESDZ i Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na dziedziny, gdzie jest to najbardziej potrzebne, i zapewnienia im politycznego impulsu, przy jednoczesnym zwiększeniu możliwości delegatur Unii w terenie w celu poprawy kultury efektywności, wyników i oddziaływania w zakresie polityki dotyczącej praw człowieka i demokracji;

153.  apeluje do ESDZ i Komisji, aby zwiększyły skuteczność dialogów, strategii krajowych i konkretnych wytycznych dotyczących praw człowieka, włączając je do głównego nurtu swoich działań i dopilnowując, aby podstawowe prawa człowieka, takie jak zniesienie kary śmierci i zwalczanie tortur, były sprawami stale poruszanymi na wszystkich szczeblach wyznaczania kierunków polityki w stosunku do państw trzecich;

154.  jest przekonany, że ESDZ i Komisja powinny intensywniej prowadzić wspólne programowanie i wzajemne monitorowanie w kwestiach praw człowieka, aby ich działania były w większym stopniu spójne z lokalnymi strategiami politycznymi i dotyczącymi praw człowieka;

155.  zwraca się o wdrożenie bardziej jakościowego i strategicznego podejścia w całym procesie selekcji wniosków otrzymywanych w odpowiedzi na zaproszenia do składania wniosków; zachęca Komisję do stosowania tego instrumentu zgodnie z długoterminową wizją opartą na konkretnych, wymiernych celach;

156.  wzywa ESDZ i delegatury Unii do regularnego zwracania uwagi na wydarzenia i przeszkody we wszystkich krajach oraz do wykorzystywania wszystkich środków wywierania wpływu; popiera rolę delegatur Unii w analizie i kształtowaniu polityki, ich rolę koordynującą i funkcje sprawozdawcze;

157.  podkreśla, że instrument ten stanowi dobre ćwiczenie kontrolne, pozwalające na analizę stanu i rozwoju sytuacji na świecie w zakresie praw człowieka; zauważa, że stała obecność i zainteresowanie Unii mogą prowadzić do zmian w kwestii tortur i kary śmierci; podkreśla jednak, że Komisja musi opracować strategiczne podejście do tej kwestii;

158.  odnotowuje, że Komisja za pośrednictwem różnych kanałów otrzymuje szczegółowe informacje na temat sytuacji w zakresie praw człowieka w innych krajach i wykorzystuje te informacje, aby określać priorytety; odnotowuje z zaniepokojeniem, że chociaż Komisja ma dostęp do konkretnych krajowych strategii dotyczących praw człowieka, obejmujących dogłębną analizę sytuacji w danym kraju i priorytety w tym zakresie, to strategie te nie zostały odpowiednio uwzględnione przy przydzielaniu środków i koordynowaniu innych działań Unii; zauważa, że wartość dodana strategii krajowych jest ograniczona ze względu na ich ściśle poufny charakter; wzywa Komisję do udostępnienia tych strategii osobom odpowiedzialnym za ocenę projektów w celu zapewnienia maksymalizacji wartości dodanej;

159.  z zadowoleniem przyjmuje oparte na zapotrzebowaniu podejście do finansowania projektów i jest zdania, że stanowi to dobry sposób na to, aby doświadczone i zmotywowane organizacje mogły zaproponować wysokiej jakości projekty; z zadowoleniem odnotowuje, że to oddolne podejście zachęca organizacje społeczeństwa obywatelskiego do tworzenia własnych projektów w sposób odpowiadający ich możliwościom administracyjnym, operacyjnym i geograficznym oraz ich własnej strategii;

160.  ubolewa nad tym, że mniejsze organizacje społeczeństwa obywatelskiego mogą znajdować się w niekorzystnej sytuacji przy okazji ubiegania się o dotacje ze względu na długie i skomplikowane procedury składania wniosków, wymogi językowe lub dotyczące doświadczenia; apeluje do Komisji o przyspieszenie i uproszczenie procedury składania wniosków, co sprzyjałoby zgłaszaniu wysokiej jakości projektów;

161.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja organizuje seminaria i szkolenia dla lokalnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego, promuje partnerstwa i pozwala na udzielanie dotacji w systemie kaskadowym, a w ciągu ostatnich czterech lat organizowała seminarium poświęcone społeczeństwu obywatelskiemu przed globalnymi zaproszeniami do składania wniosków, aby móc przedstawić zasady działania EIDHR;

162.  jest zaniepokojony tym, że z powodu braku samowystarczalnych organizacji zagrożona jest ciągłość ich działań, co skutkuje ryzykiem utraty wiedzy specjalistycznej; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja próbuje załagodzić problem finansowej zależności tych organizacji przez umożliwienie im zatrudniania pracowników odpowiedzialnych za zbiórkę pieniędzy w ramach EIDHR;

163.  zaznacza, że w ocenie Trybunału rezultaty projektów były zazwyczaj trudne w do ocenienia, ponieważ ich oddziaływanie jest często niewymierne, brakuje ustalonych celów dla wskaźników wykonania, a przedstawiana Komisji sprawozdawczość organizacji społeczeństwa obywatelskiego koncentruje się na działaniach;

164.  bierze pod uwagę to, że zwalczanie tortur i zniesienie kary śmierci stanowią procesy długoterminowe, oddziaływanie i wyniki działań z trudem poddają się wymiernej ocenie, natomiast cele EIDHR dotyczą wrażliwych kwestii w trudnym kontekście politycznym, a ich wdrożenie wymaga dogłębnego i czasochłonnego zarządzania;

165.  w związku z tym zauważa, że systemy pomiaru oddziaływania są również niezbyt silne ze względu na niejasne ramy logiczne projektów i brak właściwie określonych poziomów odniesienia i celów; wzywa Komisję do doprecyzowania wymogów dotyczących ram logicznych projektów w celu poprawy ich wyników i zwiększenia wartości dodanej;

166.  wzywa Komisję do przygotowania dogłębnej oceny oddziaływania finansowania w ramach EIDHR i do wyciągnięcia wniosków z tej analizy; zachęca Komisję do tego, by uwzględniła w procesie selekcji oddziaływanie i wyniki różnych rodzajów projektów; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja już pracuje nad udoskonaloną oceną skutków projektów w zakresie praw człowieka, i zachęca Komisję, aby podzieliła się wynikami z organem udzielającym absolutorium;

167.  zauważa, że oceny projektów opierają się na systemie punktowym i standardowych tabelach oceny, które obejmują kryteria dotyczące założeń projektu, jego adekwatności, możliwości, wykonalności, skuteczności, trwałego charakteru i efektywności kosztowej, a dotacje są przyznawane projektom o najwyższym wyniku; odnotowuje, że zdaniem Trybunału standardowe tabele oceny mają szereg wad w świetle dostępnych wytycznych w sprawie punktowania poszczególnych kryteriów; apeluje do Komisji o doprecyzowanie tych wytycznych i zachęca ją, by rozważyła udoskonalenie standardowych tabel oceny;

168.  zwraca się do Komisji o wyeliminowanie wad w zakresie oceny wskazanych przez Trybunał; z zadowoleniem przyjmuje jednak pewną elastyczność przy ocenie projektów w dziedzinie praw człowieka, których nie można rozpatrywać jedynie w kategoriach spełniania poszczególnych kryteriów formalnych; podkreśla, że istnieje tu potrzeba kierowania się zdrowym rozsądkiem, jak zauważył wcześniej organ udzielający absolutorium;

169.  odnotowuje uwagi Trybunału, zgodnie z którymi cele większości zaproszeń do składania wniosków opisano jedynie w sposób ogólny; odnotowuje uwagę Komisji, że preferowaną strategią jest całościowe podejście do zaproszeń do składania wniosków; wzywa jednak Komisję do dopilnowania, aby środki EIDHR były wykorzystywane efektywnie w sposób zapewniający wykonalność, rentowność i wartość dodaną projektów, czego można dokonać przez ustanowienie wymogów minimalnych dla wyników projektów w ramach zaproszeń do składania wniosków;

170.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego zainteresowane dotacjami muszą najpierw złożyć dokument koncepcyjny, opisujący główne elementy proponowanego projektu; uważa, że dokument koncepcyjny stanowi rozwiązanie pozwalające na oszczędność czasu i kosztów na etapie wstępnej selekcji projektów;

171.  odnotowuje uwagę Trybunału, że selekcja projektów była dobrze udokumentowana, brakowało jej jednak rygorystyczności, a stwierdzone niedoskonałości projektów nie były naprawiane; z satysfakcją zauważa, że ogólne wnioski zespołów oceniających zgłaszano w sposób wystarczająco szczegółowy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że działania w ramach projektów były zasadniczo prowadzone zgodnie z planem i w oszczędny sposób; apeluje do Komisji o poprawę spójności oceny projektów;

172.  odnotowuje uwagę Trybunału, że organizacje będące beneficjentami w różny sposób interpretują to, co obejmuje kwota ryczałtowa na pokrycie kosztów pośrednich, co może prowadzić albo do niedoszacowania prac danej organizacji, albo do pokrywania niekwalifikujących się wydatków; zachęca Komisję do doprecyzowania zasad dotyczących tej kwoty ryczałtowej;

173.  z zadowoleniem przyjmuje nowy plan działania Unii w zakresie praw człowieka i demokracji na okres 2015–2019 jako odnowione zobowiązanie polityczne prowadzące do większej spójności i konsekwencji w ramach wszystkich zewnętrznych strategii politycznych i instrumentów finansowych Unii;

174.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja już zaczęła wdrażać perspektywę praw człowieka w rozwoju i zamierza nadal to czynić przez uwzględnienie tej perspektywy w swoich procedurach i wzorach, tworzeniu planów działania i organizacji szkoleń;

Część XIV – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 10/2015 pt. „Należy zintensyfikować wysiłki zmierzające do rozwiązania problemów dotyczących zamówień publicznych w obszarze unijnej polityki spójności”

175.  z zadowoleniem przyjmuje wnioski i zalecenia przedstawione w sprawozdaniu specjalnym Trybunału Obrachunkowego pt. „Należy zintensyfikować wysiłki zmierzające do rozwiązania problemów dotyczących zamówień publicznych w obszarze unijnej polityki spójności”;

176.  zauważa, że polityka spójności, dysponująca w latach 2007–2013 środkami budżetowymi w wysokości 349 mld EUR, jest kluczową polityką dla ograniczenia nierówności gospodarczych i społecznych między regionami w Europie; zwraca zatem uwagę na znaczenie właściwych procesów zamówień publicznych, ponieważ to właśnie procedury zamówień zostały wskazane przez Trybunał jako główne źródło błędów w wydatkach Unii na politykę spójności;

177.  podkreśla, że 40% projektów wdrożonych w latach 2007–2013 zawierało błędy w procedurach zamówień publicznych oraz że głównymi błędami były: nieuzasadnione przypadki bezpośredniego udzielania zamówień, niewłaściwe zastosowanie kryteriów wyboru oraz stronniczość przy wyborze ofert;

178.  zauważa, że głównymi źródłami błędów były: brak zdolności administracyjnych, niewłaściwa transpozycja dyrektyw unijnych przez państwa członkowskie, niespójna interpretacja przepisów i niedostateczne planowanie;

179.  zwraca uwagę na fakt, że złożoność prawnych i administracyjnych ram zamówień publicznych jest uznawana za jedną z przyczyn błędów; zauważa, że 90% z 69 organów ds. audytu wyraziło opinię, że obecny stopień skomplikowania jest wyższy niż jest to konieczne; zauważa, że prawie 50% respondentów wskazało, iż głównym obszarem wprowadzania usprawnień w zakresie zamówień publicznych mogłoby być uproszczenie procedur;

180.  wzywa zatem państwa członkowskie do unikania przepisów, które wykraczają poza unijne dyrektywy; uważa, że zachęciłoby to również MŚP do udziału w procedurach zamówień publicznych i ułatwiało im ten udział;

181.  zauważa, że głównym ustaleniem Trybunału było, że Komisja i państwa członkowskie czynią niewystarczające starania w celu prowadzenia regularnych i systematycznych analiz zamówień publicznych oraz że z powodu braku spójnych i szczegółowych danych nie jest możliwe analizowanie i eliminowanie tych błędów oraz zapobieganie im;

182.  podziela pogląd Trybunału, że Komisja powinna opracować bazę danych w celu analizowania częstotliwości, wagi i przyczyn błędów w zamówieniach publicznych; jest zdania, że Komisja powinna dopilnować, by państwa członkowskie przekazywały jej spójne i wiarygodne informacje o nieprawidłowościach;

183.  z zadowoleniem przyjmuje proaktywne podejście Komisji w odniesieniu do okresu programowania 2014–2020, którego celem jest wspieranie – za pomocą doradztwa, monitorowania i pomocy technicznej – krajowych planów działania, które będą wdrażane do 2016 r.; uznaje, że dzięki temu proaktywnemu podejściu Komisja zamierza ograniczyć ryzyko ewentualnego zawieszenia płatności na programy operacyjne po 2016 r.;

184.  oczekuje, że Komisja zawiesi płatności i narzuci korekty finansowe w stosunku do tych państw członkowskich, które nie osiągnęły tych celów, jedynie w ostateczności, w przypadku gdy zostaną wyczerpane wszystkie pozostałe instrumenty prewencyjne, korekcyjne i pomocowe;

185.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że choć Komisja od dawna zajmowała się problemami oczywistych błędów w zamówieniach publicznych w dziedzinie polityki spójności, to obecnie czyni to w sposób bardziej skoordynowany w ramach planu działania sprawie zamówień publicznych; wzywa w związku z tym Komisję do przyspieszenia wdrożenia tego planu i do corocznego zdawania sprawozdania z postępów w tym zakresie;

186.  oczekuje, że Komisja powoła grupę wysokiego szczebla, która będzie pełniła wiodącą rolę w działaniach na rzecz rozwiązania problemów dotyczących zamówień publicznych oraz będzie promowała ich uproszczenie;

187.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania możliwości, jakie dają elektroniczne zamówienia publiczne, które mają wysoki potencjał zwiększenia przejrzystości, rozszerzenia dostępu do przetargów, również dla MŚP, oraz zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym;

188.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do kontynuacji wysiłków w dziedzinie wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk;

189.  z zadowoleniem przyjmuje komputerowe narzędzie powiadamiania o nadużyciach finansowych ARACHNE i wzywa wszystkie państwa członkowskie do zakodowania kompleksowych danych o wysokiej jakości, tak aby przyczynić się do prawidłowego działania tego programu;

Część XV – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 11/2015 pt. „Czy Komisja dobrze zarządza umowami o partnerstwie w sprawie połowów?”

190.  z zadowoleniem przyjmuje stabilniejsze ramy prawne, jakie oferują umowy o partnerstwie w sprawie połowów w porównaniu z umowami prywatnymi; zauważa, że europejscy armatorzy opowiedzieli się za umowami o partnerstwie w sprawie połowów i zwrócili się do Komisji o rozszerzenie sieci umów;

191.  zwraca się do Komisji o ściślejsze przestrzeganie klauzuli wyłączności; zauważa, że choć niektóre czynniki nie zależą od Komisji, Komisja powinna przystąpić do negocjowania nowego protokołu odpowiednio wcześnie przed upływem ważności protokołu obowiązującego; wzywa Komisję do skrócenia czasu negocjacji, jeśli to tylko możliwe;

192.  wzywa Komisję do zwiększenia spójności umów o partnerstwie w sprawie połowów z innymi unijnymi inicjatywami i źródłami finansowania w sektorze rybołówstwa w tym samym regionie oraz do określenia regionalnych strategii rozwoju w obszarze zarządzania rybołówstwem i dopilnowania, by protokoły negocjowane w tym samym regionie były spójne z odnośną strategią regionalną oraz innymi rodzajami unijnego finansowania;

193.  zwraca się do Komisji, by skupiła się bardziej na restrykcyjnych warunkach technicznych takich jak wąska definicja łowisk; zwraca uwagę na fakt, że mogłoby to wpłynąć na rentowność unijnej floty zewnętrznej;

194.  zwraca się do Komisji o uwzględnienie poziomów wykorzystania uprawnień z poprzednich protokołów, a także dążenie do tego, by w większym stopniu uzależnić wysokość opłat z tytułu praw dostępu do zasobów rybnych od faktycznej wielkości połowów, dbając jednocześnie o to, by nie zakłócić działalności połowowej;

195.  z niepokojem zauważa, że koszty negocjowanych przez Komisję umów o partnerstwie w sprawie połowów były stosunkowo wysokie w porównaniu ze stopniem wykorzystania uprawnień w przeszłości; zwraca się do Komisji, aby w trakcie przygotowań do negocjacji na temat umów o partnerstwie w sprawie połowów uwzględniła zasady oszczędności, wydajności i skuteczności, aby uzyskać efekt gospodarności i zagwarantować przestrzeganie zasad należytego zarządzania finansami;

196.  zauważa, że oceny ex post powinny skupiać się na spójnej i porównywalnej analizie stopy zwrotu w odniesieniu do środków publicznych wydatkowanych na podstawie protokołów oraz kompleksowej i krytycznej analizie ich skuteczności dla Unii i danego kraju partnerskiego;

197.  zachęca Komisję do wzmocnienia jej pozycji negocjacyjnej; podkreśla znaczenie łącznego wkładu finansowego Unii na rzecz krajów partnerskich;

198.  wzywa Komisję do zastosowania w sprawozdaniu z oceny ex post najbardziej aktualnych danych; zwraca się do Komisji o terminowe ich udostępnienie zainteresowanym stronom;

199.  wzywa Komisję do promowania przyjęcia licencji elektronicznych lub wykazu statków uprawnionych do połowów w krajach partnerskich na cały okres ważności licencji; podkreśla konieczność zmniejszenia opóźnień w procesie wnioskowania o wydanie licencji; wzywa Komisję do zidentyfikowania i ograniczenia wąskich gardeł w procedurze;

200.  zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by nowa baza danych dotyczących połowów była w pełni wykorzystywana przez państwa członkowskie bandery i dostarczała wiarygodnych danych o połowach, które można konsolidować, monitorować i aktualizować;

201.  zauważa, że Komisja utworzyła bazę danych na potrzeby zarządzaniu danymi dotyczącymi połowów; zauważa ponadto, że ta baza danych powinna zawierać tygodniowe dane dotyczące połowów każdego państwa członkowskiego w rozbiciu na łowiska; z niepokojem zauważa, że w czasie przeprowadzania kontroli przez Trybunał baza ta wciąż nie działała oraz że państwa członkowskie nie spełniły wymogów w zakresie sprawozdawczości; zwraca się do Komisji o rozwiązanie tego problemu we współpracy z państwami członkowskimi oraz o uwzględnienie wyraźnych i spójnych danych dotyczących rzeczywistych ostatecznych połowów, aby uniknąć ewentualnych negatywnych skutków finansowych, w przypadku gdyby ostateczny połów był większy od referencyjnej pojemności brutto;

202.  wzywa Komisję do ściślejszego monitorowania wdrażania wsparcia sektorowego, aby zapewnić jego skuteczność i opłacalność; zwraca się do Komisji o zapewnienie skutecznej koordynacji działań realizowanych przez kraje partnerskie; zwraca się do Komisji o włączenie do protokołów formalnych warunków kwalifikowalności działań, które mają być finansowane;

203.  wzywa Komisję do dopilnowania, by wypłaty z tytułu wsparcia sektorowego były spójne z innymi płatnościami w ramach wsparcia budżetowego i opierały się na wynikach osiągniętych przez kraje partnerskie we wdrażaniu wspólnie uzgodnionych działań;

204.  z niepokojem zauważa, że choć płatności z tytułu wsparcia sektorowego powinny być realizowane, dopiero kiedy kraje partnerskie są w stanie udokumentować osiągnięte wyniki, to w obowiązujących aktualnie protokołach nadal nie ma możliwości częściowej płatności w przypadku częściowego osiągnięcia wyników; przyjmuje do wiadomości uwagę Komisji, że w przypadku braku wyników lub niezadowalających wyników płatności z tytułu wsparcia sektorowego na następny rok zostaną zawieszone i nie będą wypłacane, dopóki docelowe wyniki nie zostaną osiągnięte; wzywa jednak Komisję do uwzględnienia w nowych protokołach, tam gdzie jest to możliwe, możliwości częściowej płatności z tytułu wsparcia sektorowego;

Część XVI – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 12/2015 pt. „Nieumiejętne zarządzanie działaniami w obszarze transferu wiedzy i doradztwa wpływa negatywnie na realizację celu priorytetowego UE polegającego na wspieraniu gospodarki wiejskiej opartej na wiedzy”

205.  domaga się, by państwa członkowskie wprowadziły procedury służące do analizy potrzeb podmiotów na obszarach wiejskich w zakresie wiedzy i umiejętności, które to procedury będą wykraczać poza określenie ogólnej tematyki, w szczególności na potrzeby zaproszeń do składania wniosków lub postępowań o udzielenie zamówienia, oraz by Komisja przedstawiła dodatkowe wytyczne dotyczące sposobu, w jaki państwa członkowskie powinny przeprowadzać takie cykliczne analizy, przy czym powinna sformułować je w sposób szczegółowy;

206.  wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by wsparcie na potrzeby tworzenia nowych usług doradczych było udzielane wyłącznie wówczas, gdy występuje potwierdzony niedobór odpowiednich usług na danym obszarze oraz istnieje potrzeba finansowania nowego personelu, obiektów lub sprzętu;

207.  wzywa państwa członkowskie, by wybierały dostawców usług, którzy otrzymają środki publiczne w drodze uczciwej i przejrzystej konkurencji, niezależnie od tego, czy stosowane są zaproszenia do składania wniosków, czy formalne procedury zamówień publicznych;

208.  zaleca państwom członkowskim uwzględnienie dokumentu pt. „Zamówienia publiczne – porady dla osób odpowiedzialnych za udzielanie zamówień publicznych dotyczące unikania najczęstszych błędów popełnianych w projektach finansowanych z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych”;

209.  zwraca się do Komisji, by przedstawiła dodatkowe szczegółowe wytyczne dotyczące świadczenia usług przez władze, a także podwykonawstwa i oceny usług świadczonych przez konsorcja oraz należycie monitorowała procedury państw członkowskich, aby zapewnić konkurencyjność, uczciwość i przejrzystość wyboru działań w obszarze transferu wiedzy i doradztwa;

210.  wzywa państwa członkowskie, by oceniły potrzebę wspierania działań w obszarze transferu wiedzy i doradztwa, które są łatwo dostępne na rynku po rozsądnych cenach, i – jeśli jest to uzasadnione – by dbały o to, by koszty wspieranych działań nie przekraczały kosztów podobnych działań oferowanych na rynku;

211.  zwraca się do Komisji, by opierała się na pierwszych działaniach podjętych w celu zapewnienia komplementarności, aby ograniczyć ryzyko podwójnego finansowania i dublowania struktur administracyjnych;

212.  wzywa państwa członkowskie, by ustanowiły systemy informacji zwrotnych wykorzystujące informacje uzyskane w ramach monitorowania i oceny w celu udoskonalenia przyszłych zaproszeń do składania wniosków lub postępowań o udzielenie zamówienia, oraz wzywa Komisję do przedstawienia wytycznych na temat sposobu, w jaki państwa członkowskie mogą przeprowadzać tego rodzaju cykliczne procedury dotyczące informacji zwrotnych, a także do monitorowania, czy zostały one wprowadzone przez państwa członkowskie;

213.  zwraca się do Komisji o niezwłoczne zwiększenie profilu ryzyka działań w obszarze transferu wiedzy i doradztwa oraz o odpowiednie podniesienie jakości swoich działań nadzorczych i zarządczych;

214.  wzywa państwa członkowskie do dzielenia się najlepszymi praktykami oraz do dalszego przeprowadzania oceny projektów, tak by wypracować dobrą podstawę dla okresu wdrażania 2014–2020;

215.  wzywa Komisję do upublicznienia kompleksowej oceny usług doradczych skupiającej się na wynikach i skutkach netto, aby uniknąć czysto ilościowej oceny inwestycji;

216.  zwraca się do Komisji, by popierała wymianę dobrych praktyk w dziedzinie podejścia metodologicznego za pomocą działań polegających na tworzeniu sieci;

Część XVII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 13/2015 pt. „Wsparcie UE dla państw produkujących drewno w ramach planu działania FLEGT”

217.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne poświęcone wsparciu unijnemu dla państw produkujących drewno w ramach planu działania na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) i przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

218.  uważa, że inicjatywa FLEGT odgrywa zasadniczą rolę w poprawie zarządzania lasami, ochronie lasów i zapewnieniu egzekwowania prawa, zwłaszcza przez zastosowanie wszelkich możliwych środków m.in. dobrowolnych umów o partnerstwie czy finansowego badania due diligence, aby rozwiązać światowy problem nielegalnego pozyskiwania drewna i pomóc w zabezpieczeniu wywozu drewna do Unii;

219.  wyraża jednak ubolewanie z powodu skumulowanych uchybień stwierdzonych na etapie realizowania planu działania i projektów FLEGT, co wymaga teraz szybkiej i dokładnej oceny;

220.  jest głęboko przekonany, że po przeznaczeniu 300 mln EUR w latach 2003–2013 na wsparcie związane z FLEGT, obecnie nadszedł czas na przeprowadzenie poważnej analizy kosztów i korzyści procesu FLEGT w zakresie ograniczenia nielegalnego pozyskiwania drewna i powiązanego handlu, lecz również udoskonalenia koncepcji istniejących mechanizmów, aby poprawić ich wyniki i zwiększyć ich wpływ;

221.  ubolewa nad powolnym wdrażaniem planu działania FLEGT, nad późnym przyjęciem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 995/2010(18) (rozporządzenie w sprawie drewna) oraz nad powolnym wyciąganiem przez Komisję wniosków z ogólnego finansowania FLEGT;

222.  wzywa Komisję do ukierunkowania działań pomocowych dzięki precyzyjnym celom i kryteriom; zwraca się zatem do Komisji o odejście od finansowania unijnego z różnych budżetów i o rozważenie zastosowania jednego, jednolitego i jasno określonego budżetu;

223.  apeluje do Komisji o sprawne wzmocnienie ram przejrzystości i rozliczalności dzięki monitorowaniu i regularnej sprawozdawczości oraz uwzględnieniu odpowiedniej oceny postępów; wzywa ponadto Komisję do prowadzenia monitorowania i sprawozdawczości w zakresie wykonania w państwach członkowskich unijnego rozporządzenia w sprawie drewna oraz do podjęcia niezbędnych działań prawnych w celu zapewnienia stosowania tego rozporządzenia;

224.  wzywa Komisję do włączenia wysiłków w zakresie zwalczania nielegalnego pozyskiwania drewna do poszczególnych strategii Unii i do działań zaangażowanych służb oraz do lepszego koordynowania tych wysiłków;

225.  przypomina, że identyfikowalność produktów z drewna dzięki skutecznemu i legalnemu systemowi zezwoleń uzgodnionych między Unią a państwami eksportującymi drewno powinna zostać uznana za stały główny cel, zwłaszcza przy uwzględnieniu czynników wskazanych przez Trybunał, takich jak rozpowszechniona korupcja, słabe egzekwowanie prawa czy niewystarczająca ocena zagrożeń i ograniczenia dotyczące projektów;

226.  wzywa Komisję, aby w przyszłych dwustronnych lub wielostronnych umowach handlowych negocjowała normy dotyczące przywozu drewna, tak aby nie zaprzepaścić sukcesów osiągniętych wraz z państwami produkującymi drewno dzięki planowi działania FLEGT;

227.  uważa, że luki dotyczące zarządzania w systemie FLEGT należy zlikwidować albo przez zewnętrzną ocenę działania FLEGT, albo powinna je doraźnie zlikwidować Komisja;

Część XVIII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 14/2015 pt. „Czy instrument inwestycyjny AKP wnosi wartość dodaną?”

228.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne poświęcone wartości dodanej instrumentu inwestycyjnego dotyczącego państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), gdyż stanowi ono konkretny i pozytywny przykład działań podjętych przez Trybunał w następstwie procedury udzielenia absolutorium za 2012 i 2013 r., w ramach których Parlament zaapelował o sporządzenie przed śródokresowym przeglądem zewnętrznego mandatu Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) i śródokresowym przeglądem instrumentu inwestycyjnego sprawozdania specjalnego dotyczącego wyników zewnętrznej działalności pożyczkowej EBI i jej zgodności z polityką i celami Unii w zakresie rozwoju;

229.  uważa, że włączenie takiej kontroli instrumentu inwestycyjnego AKP do planu pracy Trybunału jest dobrą praktyką pod kątem współpracy Parlamentu z Trybunałem i prowadzenia przez nie wspólnej kontroli;

230.  uważa to sprawozdanie z kontroli za ważny krok, gdyż jest to pierwsza kontrola przeprowadzona przez Trybunał w tej konkretnej dziedzinie; ubolewa nad tym, że instrument inwestycyjny AKP nie jest objęty zakresem corocznej kontroli przeprowadzanej przez Trybunał w celu wydania poświadczenia wiarygodności;

231.  zwraca uwagę na pozytywne wnioski dotyczące spójności instrumentu inwestycyjnego AKP z celami unijnej polityki rozwoju oraz na jego rolę katalizatora; z zadowoleniem przyjmuje dobrze układającą się współpracę między EBI a Komisją, zwłaszcza w zakresie poszukiwania i wyboru projektów;

232.  niemniej jednak ubolewa nad tym, że Trybunał nie mógł precyzyjniej określić wartości dodanej wnoszonej przez instrument inwestycyjny AKP; zwraca się zatem do Trybunału, by w swoich przyszłych sprawozdaniach specjalnych podawał konkretniejsze przykłady i wybierał niektóre projekty w celu lepszego zobrazowania swoich wniosków i zaleceń; wzywa Trybunał, by wykorzystał to pierwsze doświadczenie i jeszcze bardziej udoskonalił narzędzia umożliwiające ocenę efektu mnożnikowego, roli katalizatora i wartości dodanej takich instrumentów; zwraca się również do Trybunału, by rozważał kwestię wartości dodanej nie tylko z perspektywy klasycznego tryptyku (oszczędność, wydajność, skuteczność), ale w szerszym kontekście obejmującym drugi tryptyk (ekologia, równość i etyka);

233.  zgadza się z zaleceniami Trybunału; wzywa w związku z tym Komisję, by uwzględniła zalecenia Trybunału w swoich przyszłych wnioskach ustawodawczych i negocjacjach, np. tych dotyczących przeglądu zewnętrznego mandatu EBI czy okresu po wygaśnięciu umowy z Kotonu;

234.  zaleca szybkie dostosowanie instrumentu inwestycyjnego i polityki EBI do wyników konferencji COP21 i ewentualnych milenijnych celów rozwoju (MCR) na okres po 2015 r., aby zapewnić spójność polityczną Unii; uważa, że należy jeszcze bardziej priorytetowo potraktować zwalczanie zmiany klimatu i wszystkich jej bezpośrednich i pośrednich skutków, zwłaszcza w najuboższych krajach świata;

235.  uważa, że niezwykle istotne jest, aby EBI stale poświęcał czas analizie due diligence i narzędziom oceny wyników w celu uzyskania lepszej wiedzy na temat profilu pośredników finansowych i beneficjentów, a także w celu lepszego oceniania skutków projektów dla beneficjentów końcowych; wzywa EBI do uwzględnienia z pełną powagą zaleceń Trybunału i do ulepszenia obecnych praktyk, aby zwiększyć wartość dodaną instrumentu inwestycyjnego AKP;

236.  jest zdania, że żadne środki pochodzące od unijnych podatników nie powinny być wyłączone z procedury udzielania absolutorium przez Parlament; ponownie podkreśla zatem i jest w pełni przekonany, że instrument inwestycyjny AKP, którym w imieniu Unii zarządza EBI, powinien być poddany procedurze udzielania absolutorium przez Parlament, ponieważ jest finansowany z podatków płaconych przez podatników Unii;

237.  zauważa, że w 2015 r. trzeba będzie przedłużyć przewidzianą w art. 287 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej umowę trójstronną regulującą współpracę między EBI, Komisją i Trybunałem Obrachunkowym w zakresie metod kontroli stosowanych przez Trybunał Obrachunkowy w odniesieniu do zarządzania przez EBI funduszami Unii i państw członkowskich; ponownie zaznacza, że według Parlamentu należy uaktualnić zakres kompetencji Trybunału w tym względzie przez uwzględnienie wszelkich nowych instrumentów finansowych EBI angażujących fundusze publiczne z Unii lub z Europejskiego Funduszu Rozwoju;

Część XIX – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 15/2015 pt. „Wsparcie z Funduszu Energetycznego AKP–UE na rzecz energii ze źródeł odnawialnych w Afryce Wschodniej”

238.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie specjalne poświęcone wsparciu z Funduszu Energetycznego AKP–UE na rzecz energii ze źródeł odnawialnych w Afryce Wschodniej i przedstawia poniżej swoje uwagi i zalecenia;

239.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że począwszy od drugiego zaproszenia do składania wniosków w ramach Funduszu Energetycznego wstępna analiza wykonalności stała się obowiązkowa; podkreśla, że taka analiza wykonalności powinna opierać się na dokładnych i realistycznych scenariuszach; podkreśla również, że już na etapie scenariusza należy zastanowić się, jak można włączyć społeczność lokalną w realizację projektu, aby poprawić zaangażowanie na szczeblu lokalnym oraz promować projekt;

240.  jest zdania, że należy lepiej określić związek między wykonalnością projektu a jego zrównoważonością społeczną, gospodarczą i środowiskową, aby zapewnić nie tylko skuteczność, spójność i rozpoznawalność projektów inwestycyjnych Funduszu Energetycznego, ale również ich efektywność i szerszy wpływ w danych regionach;

241.  uważa, że należy regularnie monitorować projekty i powiązane zagrożenia oraz przyjąć natychmiastowe środki zmniejszające ryzyko z myślą o dostosowaniu w razie potrzeby strategii zamówień publicznych oraz procesu selekcji i wdrażania; uważa, że wnioski przedstawione w sprawozdaniach z monitorowania należy wykorzystywać przy realizacji następnych zaproszeń do składania wniosków;

242.  apeluje, by w ramach Funduszu Energetycznego zapewniono udział lokalnych zainteresowanych stron, jak organizacje pozarządowe czy społeczności lokalne, w realizacji wszystkich etapów projektu, od uruchomienia do etapu po jego zakończeniu, a także by uwzględniano wymogi związane z konkretnymi projektami; apeluje o stałe wsparcie dla budowania zdolności lokalnych obejmujące właściwą ofertę szkoleniową przez cały cykl życia projektów, przy czym głównym celem jest tu dalsze zwiększanie zaangażowania lokalnego i wspieranie koordynacji, tak by projekt zachował rentowność i zrównoważony charakter po upłynięciu okresu finansowania;

243.  zwraca się do Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju (DG DEVCO) o dopilnowanie, by partnerzy zaangażowani w realizację działań odpowiadali na wszystkie wnioski o dodatkowe informacje dotyczące realizacji projektu(ów); wzywa DG DEVCO do skupienia się zwłaszcza na potencjalnych działaniach związanych z korupcją lub nadużyciami finansowymi podejmowanych przez partnerów zaangażowanych w realizację działań, przy czym należy jednocześnie unikać dodatkowych zbędnych obciążeń administracyjnych; natomiast gdy dojdzie do korupcji lub nadużyć finansowych, wzywa DG DEVCO do należytego rozwiązania umów i poszukania nowych partnerów w regionie;

244.  zwraca się do Komisji o zapewnienie spójności polityki i bliskiej współpracy z pozostałymi podmiotami w terenie, zwłaszcza z organami ONZ oraz z inicjatywą SE4ALL („Zrównoważona energia dla wszystkich”), działającymi nie tylko w dziedzinie energii, w celu uzyskania jak najlepszych wyników dla ludności zamieszkującej dany region i dla środowiska; uważa, że w ramach wszystkich projektów należy w miarę możliwości w jak największym stopniu wykorzystywać synergię z innymi projektami realizowanymi w terenie, w tym z projektami będącymi na etapie planowania;

Część XX – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 16/2015 pt. „Zwiększenie bezpieczeństwa dostaw energii poprzez rozwój wewnętrznego rynku energii – konieczność podjęcia dalszych działań”

245.  z myślą o właściwym i nieprzerwanym funkcjonowaniu wewnętrznego rynku energii wzywa państwa członkowskie, by koordynowały swoje inwestycje w infrastrukturę energetyczną oraz sposób regulowania krajowych rynków energii w celu zapewnienia optymalnego dysponowania funduszami unijnymi;

246.  uważa, że reformy rynku energii inicjowane są na szczeblu państw członkowskich; uważa, że wdrażanie wspólnie przyjętych pakietów energetycznych, w szczególności trzeciego pakietu energetycznego, stworzyłoby warunki dla utworzenia wewnętrznego rynku energii;

247.  uwzględniając przyszłe podejście regionalne do bezpieczeństwa energetycznego, podkreśla, jak ważne jest, by poszczególne państwa członkowskie były w stanie zapewnić niezbędną infrastrukturę umożliwiającą eksport i import energii, a także tranzyt przez te państwa energii elektrycznej i gazu;

248.  podkreśla, że wszystkie przyszłe projekty unijne w dziedzinie energetyki muszą być zgodne z przepisami UE i z zasadami unii energetycznej, jakimi są: dywersyfikacja, bezpieczeństwo dostaw, dostępność, konkurencyjność i zrównoważony charakter;

249.  uważa, że wzmacnianie i udoskonalanie wzajemnych połączeń między sąsiadującymi państwami członkowskimi powinno być uważane za priorytet; zachęca do rozwoju dwukierunkowej przepustowości (zdolności przepływu w obu kierunkach) w każdym transgranicznym punkcie połączenia międzysystemowego, przy zaangażowaniu państw członkowskich, przez terytorium których przebiegają odnośne korytarze;

250.  uważa, że realizacja strategicznych projektów infrastrukturalnych przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego w perspektywie średnio- i długoterminowej;

251.  wzywa Komisję do przyznania Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki zwiększonych środków finansowych i niezbędnych uprawnień, a także uważa, że należy dać tej agencji możliwość zatrudniania dodatkowych pracowników, tak aby była w stanie wdrożyć system monitorowania rynków energii w sposób pełny i skuteczny;

Część XXI – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 17/2015 pt. „Wsparcie Komisji na rzecz grup zadaniowych ds. młodzieży: udane przekierowanie finansowania z EFS, lecz niewystarczający nacisk na rezultaty”

252.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Trybunału, popiera jego zalecenia i wyraża zadowolenie, że Komisja je przyjmuje i weźmie je w przyszłości pod uwagę; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wdrożyła te zalecenia w ramach prawnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na okres 2014–2020, umożliwiając tym samym lepsze wykorzystanie środków finansowych, między innymi dzięki ramom i rezerwie wykonania, warunkom wstępnym oraz wspólnym wskaźnikom produktu i rezultatu;

253.  zwraca uwagę, że bezrobocie młodzieży jest poważnym problemem w Unii, na którego rozwiązanie należy przeznaczyć odpowiednie zasoby na poziomie unijnym i krajowym; usilnie zachęca państwa członkowskie do wykorzystania dostępnego wsparcia unijnego;

254.  zauważa, że grupy zadaniowe ds. młodzieży były głównie zadaniem politycznym i tak były przedstawiane od samego początku, a ich celem było przekonanie rządów krajowych do przekierowania niewykorzystanych środków na walkę z bezrobociem młodzieży bez narzucania dodatkowych procedur administracyjnych lub prawnych oraz bez przydzielania nowych środków;

255.  zwraca uwagę na politycznie trudny charakter tego zadania i przyznaje, że grupy zadaniowe ds. młodzieży wykonały pożyteczną pracę, tj. udało im się zwiększyć świadomość na najwyższym szczeblu politycznym, skłonić do współpracy różne organy polityczne i administracyjne oraz przekonać je, by przedkładały zatrudnienie młodzieży nad inne inicjatywy;

256.  podkreśla, że potrzebne jest skupienie się na wykonaniu i wynikach, i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że nowe ramy regulacyjne na okres programowania 2014–2020 obejmują przepisy dotyczące przedstawiania przez państwa członkowskie sprawozdań na temat wyników;

257.  zauważa, że często państwa członkowskie, które najbardziej potrzebują finansowania, również cierpią z powodu słabej zdolności administracyjnej, co prowadzi do skupienia się na zarządzaniu projektem, zamiast na zarządzaniu celami inwestycyjnymi;

258.  zauważa, że skutki inwestycji są nadal w znacznej mierze monitorowane z użyciem wskaźników ilościowych, co w nie odzwierciedla wszystkich aspektów dobrej praktyki oceny; zauważa, że produkt nie jest równy efektowi;

259.  wzywa Komisję do ustanowienia mechanizmu wczesnego ostrzegania przed niewykorzystanymi środkami w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, tak aby państwa członkowskie miały wystarczająco dużo czasu na realokację funduszy na środki na rzecz zatrudnienia ludzi młodych;

260.  oczekuje na sprawozdanie Trybunału na temat wdrażania w państwach członkowskich unijnej gwarancji dla młodzieży, które to sprawozdanie ma zostać ukończone na początku 2017 r., i proponuje uwzględnienie wyniku wdrażania w śródokresowym przeglądzie wieloletnich ram finansowych;

Część XXII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 20/2015 pt. „Efektywność kosztowa wsparcia unijnego w ramach rozwoju obszarów wiejskich na rzecz inwestycji nieprodukcyjnych w dziedzinie rolnictwa”

261.  zaleca Komisji zachęcanie państw członkowskich do realizacji inwestycji nieprodukcyjnych w większej synergii z innymi działaniami w obszarze rozwoju obszarów wiejskich lub programami środowiskowymi, ponadto począwszy od 2017 r., zaleca Komisji monitorowanie realizacji inwestycji przez odpowiednie państwa członkowskie w oparciu o ich roczne sprawozdania z realizacji;

262.  zaleca Komisji dostarczanie państwom członkowskim wskazówek dotyczących kryteriów wyboru inwestycji nieprodukcyjnych na okres programowania 2014–2020 oraz sprawdzanie, czy stosują one odpowiednie procedury wyboru projektów; w związku z tym zaleca również państwom członkowskim zapewnienie przejrzystości procedur wyboru inwestycji nieprodukcyjnych, podanie ich do publicznej wiadomości i pomyślne ich zrealizowanie oraz skuteczne zweryfikowanie ich zgodności tymi kryteriami;

263.  zaleca Komisji zapewnienie monitorowania wkładu inwestycji nieprodukcyjnych w osiągnięcie celów rolnośrodowiskowych UE lub przynajmniej szczegółowej oceny podczas ocen dotyczących okresu programowania 2014–2020;

264.  zaleca Komisji zachęcanie i wspieranie tych państw członkowskich, w których wspieranie inwestycji nieprodukcyjnych pełni ważną rolę w określeniu szczegółowych wskaźników rezultatu dla najczęściej dofinansowywanych inwestycji nieprodukcyjnych w celu zapewnienia lepszego monitorowania i oceny wkładu inwestycji nieprodukcyjnych w osiągnięcie celów rolnośrodowiskowych Unii; w związku z tym zwraca się do państw członkowskich o informowanie o tych wskaźnikach, począwszy od czerwca 2016 r., w swoich rocznych sprawozdaniach z realizacji i uwzględnianie oceny rezultatów inwestycji nieprodukcyjnych w swoich planach oceny;

265.  zaleca Komisji przygotowanie dalszych wytycznych dotyczących wyznaczenia kryteriów określających cechy dochodowe inwestycji nieprodukcyjnych, na które przyznano najwyższe stawki pomocy, a państwom członkowskim zaleca niezwłoczne ustanowienie takich kryteriów oraz korzystanie z nich w celu regulowania intensywności wsparcia;

266.  zwraca się do państw członkowskich o niezwłoczne rozpoczęcie wdrażania procedur w celu zagwarantowania, by koszty wsparcia udzielanego na rzecz inwestycji nieprodukcyjnych nie przekraczały kosztów towarów, usług czy robót tego samego typu oferowanych na rynku; uważa, że w związku z tym państwa członkowskie powinny określić odpowiednie wartości odniesienia lub koszty referencyjne, z którymi w ramach swoich kontroli administracyjnych regularnie porównywałyby koszty inwestycji nieprodukcyjnych;

267.  zaleca Komisji korzystanie z dostarczonych przez państwa członkowskie informacji na temat kontroli oraz weryfikacji działań w związku z zatwierdzaniem programów rozwoju obszarów wiejskich na okres programowania 2014–2020 w celu dopilnowania, by państwa członkowskie określiły i wprowadziły w życie stosowne procedury dotyczące racjonalności kosztów oraz w celu sprawdzenia, czy państwa członkowskie skutecznie stosują mechanizmy kontroli przewidziane w tym obszarze; zaleca również Komisji ułatwianie wymiany dobrych praktyk między państwami członkowskimi dotyczących ustanowienia procedur przeprowadzania kontroli w zakresie racjonalności kosztów;

268.  zaleca państwom członkowskim ustalenie, przed przeprowadzeniem pierwszych kontroli na miejscu dotyczących okresu 2014–2020, metody terminowej konsolidacji i analizy przyczyn błędów wykrytych w trakcie kontroli, a także podjęcie niezbędnych kroków zmierzających do usprawnienia swoich systemów zarządzania programami inwestycji nieprodukcyjnych i systemów ich kontroli;

269.  zaleca Komisji wzięcie pod uwagę uchybień stwierdzonych przez Trybunał w obszarze wydatków na inwestycje nieprodukcyjne i przyjęcie wraz z państwami członkowskimi odpowiednich środków w celu zapewnienia właściwego zarządzania finansami w przypadku tego rodzaju inwestycji;

Część XXIII – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 22/2015 pt. „Nadzór UE nad agencjami ratingowymi – dobrze ugruntowany, ale jeszcze nie w pełni skuteczny”

270.  podkreśla, że celem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009(19) w sprawie agencji ratingowych jest wprowadzenie „wspólnego podejścia regulacyjnego w celu zwiększenia uczciwości, przejrzystości, odpowiedzialności, dobrego zarządzania i niezależności działalności w zakresie ratingu kredytowego, przyczyniając się do poprawy jakości ratingów kredytowych wystawianych w Unii i do sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego, przy jednoczesnym osiągnięciu wysokiego poziomu ochrony konsumentów i inwestorów” (art. 1 ww. rozporządzenia);

271.  uznaje, że Trybunał i Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA) porozumiały się co do wielu aspektów kontroli i zaleceń;

272.  przyjmuje z zadowoleniem fakt, że ESMA w krótkim czasie zapewnił dobre podstawy dla skutecznego nadzorowania agencji ratingowych w Unii; odnotowuje jednak, że Trybunał uważa tę procedurę za uciążliwą za sprawą podziału na etapy: sprawdzania kompletności wniosku i sprawdzania zgodności z przepisami, zgodnie z wymogami rozporządzenia;

273.  podziela opinię Trybunału, że w trakcie procesu rejestracji ESMA powinien odpowiednio dokumentować przeprowadzane oceny wszystkich wymogów regulacyjnych dotyczących metod sporządzania ratingów kredytowych, zaś dowody procesu zatwierdzania powinny być przechowywane nie tylko w wewnętrznej korespondencji, ale również w specjalnych aktach spraw;

274.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał i ESMA uzgodniły podejście ESMA oparte na analizie ryzyka; uważa, że proces identyfikacji ryzyka powinien być przejrzysty, zrozumiały i możliwy do prześledzenia;

275.  jest zdania, że wszystkie dochodzenia powinny być odpowiednio dokumentowane, tak aby wykazać, że wszystkie wnioski są poparte odpowiednimi analizami dowodów, i dopilnować, by takie analizy były przeprowadzane; zwraca uwagę, że w związku z tym Trybunał zaleca wprowadzenie specjalnego narzędzia informatycznego służącego nadzorowi; odnotowuje stanowisko ESMA, że jego obecne narzędzia monitorowania są skuteczne; jest jednak przekonany, że specjalne narzędzie informatyczne umożliwiłoby najlepsze zarządzanie informacjami w sposób przejrzysty, zrozumiały i możliwy do prześledzenia, biorąc pod uwagę normalne wskaźniki rotacji personelu; zwraca się zatem do ESMA, aby przy planowaniu budżetowym przewidział wprowadzenie takiego narzędzia informatycznego;

276.  przypomina, że jednym z celów i zadań rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych jest zapewnienie niezależności i unikanie konfliktów interesów (zob. załącznik 1 do tego rozporządzenia); w związku z tym uważa, że agencje ratingowe powinny również sprawdzać działalność handlową analityków ratingowych; niemniej jednak jest zdania, że ESMA powinien w uporządkowany sposób nadzorować stosowane przez agencje ratingowe systemy postępowania na wypadek konfliktu interesów;

277.  wskazuje na przepisy art. 23 rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych, które stanowią, że: „podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia Urząd, Komisja ani żadne organy publiczne państwa członkowskiego nie ingerują w zawartość ratingów kredytowych ani w metodologie ich sporządzania”; uważa, że wdrażanie metodologii agencji ratingowych można zatem monitorować, po zakończeniu rejestracji, jedynie dzięki bieżącym procedurom nadzorczym;

278.  zgadza się, że ESMA powinien badać wszystkie ważne aspekty projektowania i wdrażania nieuwzględnionych dotychczas metod stosowanych przez agencje ratingowe; wyraża zaniepokojenie faktem, że zadanie to nie może zostać w pełni wykonane z powodu braku zasobów;

279.  ubolewa nad tym, że obecny system nie gwarantuje skutecznej ochrony rynków w przypadku wycieku informacji, i wzywa ESMA do usprawnienia systemu kontroli w celu zapobiegania działaniom mogącym spowodować zakłócenia na rynkach oraz powstrzymywania tych działań;

280.  ubolewa nad tym, że obecne zasady regulujące euro nie gwarantują wszystkim agencjom ratingowym zarejestrowanym w ESMA takiego samego traktowania; apeluje do Europejskiego Banku Centralnego i do prawodawcy Unii o jak najszybsze zaradzenie tej sytuacji;

281.  przyjmuje do wiadomości, że centralne repozytorium zostanie włączone do europejskiej platformy ratingowej (art. 11a rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych), która została utworzona w 2013 r. i nad którą prace są w toku; zwraca się do ESMA o zapewnienie trafności danych zgłaszanych przez agencje ratingowe;

282.  wzywa ESMA do dalszego udoskonalenia i uspójnienia praktyk agencji ratingowych w zakresie ujawniania informacji;

283.  z zadowoleniem przyjmuje zamiar ESMA, by jeszcze udoskonalić swoją stronę internetową i publikować w szczególności wszystkie mające zastosowanie przepisy prawa i stosowne dokumenty oraz zwiększyć przystępność swojej strony internetowej dla użytkowników;

284.  zauważa, że niektóre terminy użyte w metodologii rozporządzenia w sprawie agencji ratingowych mogą pozostawiać swobodę interpretacji, a zatem mogłyby mieć negatywny wpływ na wykonywanie tego rozporządzenia; zwraca się zatem do ESMA i do Trybunału o przekazanie Parlamentowi i Komisji wykazu przepisów prawa, które można by doprecyzować;

Część XXIV – Sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 2/2016 pt. „Sprawozdanie za 2014 r. dotyczące działań następczych związanych ze sprawozdaniami specjalnymi Europejskiego Trybunału Obrachunkowego”

285.  wyraża zadowolenie z faktu, że 23 spośród 44 zaleceń w pełni wdrożono;

286.  z zadowoleniem przyjmuje również to, że Komisja w sumie zaakceptowała dodatkowe zalecenia Trybunału sformułowane w aktualnym sprawozdaniu specjalnym;

287.  zauważa jednak, że w odniesieniu do 18 spośród 44 zaleceń Trybunał stwierdził, że albo zostały wdrożone częściowo, albo nie zostały w ogóle wdrożone, albo też nie można było sprawdzić, czy zostały wdrożone;

288.  podkreśla, że z punktu widzenia organu udzielającego absolutorium sytuacja, gdy w rezultacie postępowań kontradyktoryjnych Komisja i Trybunał dochodzą do odmiennych wniosków, jest niezadowalająca; wzywa zatem obie instytucje do unikania takich sytuacji;

289.  wzywa Trybunał do wyraźnego wskazywania w swoich zaleceniach, jakich działań oczekuje od Komisji, a jakich od państw członkowskich;

290.  apeluje do Trybunału, aby opracował, wraz z krajowymi organami kontroli, system umożliwiający Trybunałowi ocenę działań następczych podejmowanych przez państwa członkowskie w związku z zaleceniami Trybunału;

291.  podkreśla, że nigdy nie otrzymał zadowalającego wyjaśnienia, dlaczego Komisja przez lata uznawała, że bardzo ważne jest, by dyrekcje generalne miały własne zdolności do przeprowadzania audytu wewnętrznego, a od kwietnia 2015 r. znów zgrupowała te zdolności poszczególnych dyrekcji w jednej Służbie Audytu Wewnętrznego;

o
o   o

292.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0147. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (7) Zob. załącznik I do sprawozdania specjalnego zawierający opracowaną przez Trybunał listę kontrolną służącą ocenie koncepcji systemów kontroli w odniesieniu do zagrożeń związanych z kosztami rozwoju obszarów wiejskich. (8) Sprawozdanie specjalne nr 1/2014 pt. „Efektywność projektów w zakresie miejskiej komunikacji zbiorowej, które uzyskały wsparcie UE” oraz sprawozdanie specjalne nr 21/2014 pt. „Infrastruktura portów lotniczych współfinansowana ze środków UE: znikome korzyści w stosunku do kosztów”. (9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylające decyzję nr 661/2010/UE (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 1). (10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1316/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające instrument „Łącząc Europę”, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 913/2010 oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 680/2007 i (WE) nr 67/2010 (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 129). (11) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40). (12) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25). (13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 470). (14) Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych zmieniająca dyrektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 93/22/EWG (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1). (15) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/57/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie sankcji karnych za nadużycia na rynku (dyrektywa w sprawie nadużyć na rynku) (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 179). (16) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 596/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie nadużyć na rynku (rozporządzenie w sprawie nadużyć na rynku) oraz uchylające dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dyrektywy Komisji 2003/124/WE, 2003/125/WE i 2004/72/WE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 1). (17) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1296/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie programu Unii Europejskiej na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych (EaSI) i zmieniające decyzję nr 283/2010/UE ustanawiającą Europejski instrument mikrofinansowy na rzecz zatrudnienia i włączenia społecznego Progress (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 238). (18) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 995/2010 z dnia 20 października 2010 r. ustanawiające obowiązki podmiotów wprowadzających do obrotu drewno i produkty z drewna (Dz.U. L 295 z 12.11.2010, s. 23). (19) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 1).

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju na rok budżetowy 2014 (2015/2203(DEC))

P8_TA(2016)0149 A8-0137/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając bilanse i sprawozdania finansowe ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0379 – C8-0248/2015),

–  uwzględniając informacje finansowe dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju (COM(2015)0295),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące działań finansowanych z ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Komisji(1),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(2) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenia Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania działań w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 (05219/2016 – C8-0036/2016, 05220/2016 – C8-0037/2016, 05223/2016 – C8-0038/2016, 05224/2016 – C8-0039/2016),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(3) i zmienioną w Wagadugu (Burkina Faso) dnia 22 czerwca 2010 r.(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich ze Wspólnotą Europejską („decyzja o stowarzyszeniu zamorskim”)(5),

–  uwzględniając art. 33 umowy wewnętrznej z dnia 20 grudnia 1995 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty i zarządzania nią na mocy drugiego protokołu finansowego do czwartej Konwencji AKP-WE(6),

–  uwzględniając art. 32 umowy wewnętrznej z dnia 18 września 2000 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy wspólnotowej i zarządzania nią na mocy protokołu finansowego do Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r. oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu WE(7),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 17 lipca 2006 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy wspólnotowej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2008–2013 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-WE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu WE(8),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 24 czerwca 2013 r. i z dnia 26 czerwca 2013 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP–UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej(9),

–  uwzględniając art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 74 rozporządzenia finansowego z dnia 16 czerwca 1998 r. dotyczącego rozwoju współpracy finansowej w ramach czwartej Konwencji AKP-WE(10),

–  uwzględniając art. 119 rozporządzenia finansowego z dnia 27 marca 2003 r. mającego zastosowanie do 9. Europejskiego Funduszu Rozwoju(11),

–  uwzględniając art. 50 rozporządzenia Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju(12),

–  uwzględniając art. 48 rozporządzenia Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju(13),

–  uwzględniając art. 93 i art. 94 tiret trzecie Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju (A8-0137/2016),

1.  udziela Komisji absolutorium z wykonania budżetu ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju na rok budżetowy 2014;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie zamknięcia ksiąg dochodów i wydatków ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 (2015/2203(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając bilanse i sprawozdania finansowe ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0379 – C8-0248/2015),

–  uwzględniając informacje finansowe dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju (COM(2015)0295),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące działań finansowanych z ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami Komisji(14),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(15) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zalecenia Rady z dnia 12 lutego 2016 r. w sprawie udzielenia Komisji absolutorium z wykonania działań w zakresie Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014 (05219/2016 – C8-0036/2016, 05220/2016 – C8-0037/2016, 05223/2016 – C8-0038/2016, 05224/2016 – C8-0039/2016),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie działań podjętych w następstwie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013 (COM(2015)0505) oraz dokumenty robocze służb Komisji dołączone do tego sprawozdania (SWD(2015)0194 i SWD(2015)0195),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(16) i zmienioną w Wagadugu (Burkina Faso) dnia 22 czerwca 2010 r.(17),

–  uwzględniając decyzję Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich ze Wspólnotą Europejską („decyzja o stowarzyszeniu zamorskim”)(18),

–  uwzględniając art. 33 umowy wewnętrznej z dnia 20 grudnia 1995 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy Wspólnoty i zarządzania nią na mocy drugiego protokołu finansowego do czwartej Konwencji AKP-WE(19),

–  uwzględniając art. 32 umowy wewnętrznej z dnia 18 września 2000 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy wspólnotowej i zarządzania nią na mocy protokołu finansowego do Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi podpisanej w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r. oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu WE(20),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 17 lipca 2006 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy wspólnotowej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2008–2013 zgodnie z umową o partnerstwie AKP-WE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu WE(21),

–  uwzględniając art. 11 umowy wewnętrznej z dnia 24 czerwca 2013 r. i z dnia 26 czerwca 2013 r. między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP–UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej(22),

–  uwzględniając art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 74 rozporządzenia finansowego z dnia 16 czerwca 1998 r. dotyczącego rozwoju współpracy finansowej w ramach czwartej Konwencji AKP-WE(23),

–  uwzględniając art. 119 rozporządzenia finansowego z dnia 27 marca 2003 r. mającego zastosowanie do 9. Europejskiego Funduszu Rozwoju(24),

–  uwzględniając art. 50 rozporządzenia Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju(25),

–  uwzględniając art. 48 rozporządzenia Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju(26),

–  uwzględniając art. 93 i art. 94 tiret trzecie Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Rozwoju (A8-0137/2016),

1.  stwierdza, że ostateczne sprawozdanie finansowe ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju jest przedstawione w tabeli 2 sprawozdania rocznego Trybunału Obrachunkowego;

2.  zatwierdza zamknięcie ksiąg dochodów i wydatków ósmego, dziewiątego, dziesiątego i jedenastego Europejskiego Funduszu Rozwoju za rok budżetowy 2014;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu i Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

(1) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 289. (2) Dz.U. C 379 z 13.11.2015, s. 124. (3) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (4) Dz.U. L 287 z 4.11.2010, s. 3. (5) Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1. (6) Dz.U. L 156 z 29.5.1998, s. 108. (7) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 355. (8) Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 32. (9) Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1. (10) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, s. 53. (11) Dz.U. L 83 z 1.4.2003, s. 1. (12) Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1. (13) Dz.U. L 58 z 3.3.2015, s. 17. (14) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 289. (15) Dz.U. C 379 z 13.11.2015, s. 124. (16) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3. (17) Dz.U. L 287 z 4.11.2010, s. 3. (18) Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1. (19) Dz.U. L 156 z 29.5.1998, s. 108. (20) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 355. (21) Dz.U. L 247 z 9.9.2006, s. 32. (22) Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1. (23) Dz.U. L 191 z 7.7.1998, s. 53. (24) Dz.U. L 83 z 1.4.2003, s. 1. (25) Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1. (26) Dz.U. L 58 z 3.3.2015, s. 17.

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 1 – Parlament Europejski (2015/2155(DEC))

P8_TA(2016)0150 A8-0135/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8–0200/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie z zarządzania budżetem i finansami za rok budżetowy 2014, sekcja 1 – Parlament Europejski(3),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego za rok budżetowy 2014,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(4),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(5) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 i art. 318 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(6), w szczególności jego art. 164, 165 i 166,

–  uwzględniając decyzję Prezydium z dnia 27 kwietnia 2005 r. w sprawie przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(7), w szczególności jej art. 13,

–  uwzględniając decyzję Prezydium z dnia 16 czerwca 2014 r. w sprawie przepisów wewnętrznych dotyczących wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego(8), w szczególności jej art. 22,

–  uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0135/2016),

A.  mając na uwadze, że jego przewodniczący przyjął sprawozdanie finansowe Parlamentu za rok budżetowy 2014 w dniu 8 lipca 2015 r.;

B.  mając na uwadze, że jego sekretarz generalny, jako główny delegowany urzędnik zatwierdzający, potwierdził w dniu 18 września 2015 r., iż uzyskał wystarczającą pewność, że zasoby przeznaczone na budżet Parlamentu zostały wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem oraz zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

C.  mając na uwadze, że na mocy art. 166 ust. 1 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 każda instytucja unijna musi podjąć wszelkie właściwe działania w celu uwzględnienia uwag towarzyszących decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie absolutorium;

1.  udziela swojemu przewodniczącemu absolutorium z wykonania budżetu Parlamentu Europejskiego na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 1 – Parlament Europejski (2015/2155(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 1 – Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 94 i art. 98 ust. 3 Regulaminu, jak również załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0135/2016),

A.  mając na uwadze, że w poświadczeniu sporządzenia sprawozdania końcowego za 2014 r. księgowy Parlamentu stwierdził, iż uzyskał wystarczającą pewność co do prawdziwości i rzetelności zawartych w tym sprawozdaniu informacji na temat sytuacji finansowej Parlamentu we wszystkich istotnych aspektach oraz że nie pojawiły się żadne kwestie mogące wywołać zastrzeżenia;

B.  mając na uwadze, że w następstwie swojej kontroli Trybunał Obrachunkowy stwierdził, że w ramach tej kontroli nie wykryto żadnych istotnych uchybień w wybranych systemach i rocznych sprawozdaniach z działalności instytucji i organów;

C.  mając na uwadze, że zgodnie ze zwyczajową procedurą przesłano kwestionariusz do administracji Parlamentu, a otrzymane odpowiedzi zostały omówione przez Komisję Kontroli Budżetowej w obecności wiceprzewodniczącego odpowiedzialnego za budżet, sekretarza generalnego i audytora wewnętrznego;

D.  mając na uwadze, że jakość, wydajność i skuteczność zarządzania finansami publicznymi stale wymagają poprawy, zaś kontrola jest konieczna w celu dopilnowania, by polityczni przywódcy i administracja Parlamentu byli rozliczani przed obywatelami Unii;

Rozliczenia Parlamentu Europejskiego

1.  zauważa, że ostateczna kwota środków, jakimi dysponował Parlament w 2014 r., wyniosła 1 755 631 742 EUR, tj. 20,13% środków w dziale 5 wieloletnich ram finansowych (WRF) przeznaczonych na wydatki administracyjne wszystkich instytucji unijnych w 2014 r., co stanowi wzrost o 0,3% w stosunku do budżetu w 2013 r. (1 750 463 939 EUR);

2.  zauważa, że całkowita kwota dochodów zaksięgowanych na dzień 31 grudnia 2014 r. wynosiła 174 436 852 EUR (2013 r.: 158 117 371 EUR), w tym 26 979 032 EUR dochodu przeznaczonego na określony cel (2013 r.: 25 991 783 EUR);

3.  przypomina, że 72% łącznej kwoty zobowiązań przeznaczono w 2014 r. na cztery rozdziały: rozdział 10 („Członkowie instytucji”), rozdział 12 („Urzędnicy i pracownicy tymczasowi”), rozdział 20 („Budynki i koszty dodatkowe”) oraz rozdział 42 („Wydatki związane z asystentami posłów”);

4.  odnotowuje następujące dane liczbowe, na podstawie których zamknięto księgi dochodów i wydatków Parlamentu za rok budżetowy 2014:

5.  zauważa, że z pozycji na środki tymczasowe i z innych źródeł przesunięto kwotę 71 500 000 EUR, aby zasilić budżet na opłaty za użytkowanie wieczyste budynku Konrad Adenauer w Luksemburgu oraz na jego rozbudowę i modernizację; zwraca uwagę, że stanowi to 4% ostatecznych środków na 2014 r.;

Opinie Trybunału Obrachunkowego na temat wiarygodności rozliczeń za rok 2014 oraz legalności i prawidłowości transakcji leżących u ich podstaw

6.  przypomina, że Trybunał Obrachunkowy przeprowadza szczegółową kontrolę wydatków administracyjnych i innych wydatków łącznie dla wszystkich instytucji unijnych, w tym również w odniesieniu do Parlamentu Europejskiego, oraz że z ogółu dowodów kontroli wynika, że w wydatkach w dziale „Administracja” nie wystąpił istotny poziom błędu; zauważa, że badania transakcji wskazują, iż szacowany poziom błędu w dziale 5 WRF („Administracja”) wynosi 0,5% (w 2013 r. wyniósł on 1%);

7.  przypomina, że w ramach kontroli zbadano próbę obejmującą 129 transakcji płatniczych, w tym 92 płatności z tytułu wynagrodzeń, rent i emerytur, związanych z nimi świadczeń dodatkowych i innych kosztów personelu, 14 płatności w ramach zamówień związanych z budynkami i 23 płatności związane z innymi wydatkami (na energię, komunikację, technologie informacyjne itp.); podkreśla, że w 20 ze 129 skontrolowanych transakcji (tj. 15,5%) wystąpił błąd; zauważa, że w odniesieniu do 12 kwantyfikowalnych błędów szacowany poziom błędu wynosi 0,5%;

8.  podkreśla zalecenie Trybunału Obrachunkowego, zgodnie z którym Parlament powinien wzmocnić swoje kontrole kosztów zwracanych przez europejskie partie polityczne organizacjom z nimi stowarzyszonym, a także opracować odpowiednie zasady dla europejskich partii politycznych dotyczące zamówień publicznych i monitorować ich stosowanie dzięki odpowiednim kontrolom i zapewnieniu lepszych wytycznych; apeluje o pełną przejrzystość wydatków europejskich partii politycznych i domaga się, aby w przyszłości właściwa komisja szczegółowo badała i omawiała te informacje w kontekście zwykłej procedury udzielania absolutorium;

Sprawozdanie roczne audytora wewnętrznego

9.  odnotowuje, że na posiedzeniu właściwej komisji z audytorem wewnętrznym w dniu 25 stycznia 2016 r. audytor wewnętrzny przedstawił swoje sprawozdanie roczne podpisane w dniu 16 lipca 2015 r. i wyjaśnił, że w 2014 r. przeprowadził następujące prace kontrolne dotyczące administracji Parlamentu:

10.  podkreśla, że w następstwie audytu procesu przyznawania dotacji audytor wewnętrzny stwierdził, że istnieje znaczny potencjał do poprawy niektórych procedur zarządzania i kontroli, a tym samym do zapewnienia w większym stopniu, że program dotacji osiągnie swoje cele przez:

Kontrola ram kontroli wewnętrznej Parlamentu

11.  zauważa, że pod koniec 2014 r., gdy poczyniono już znaczne postępy, do ukończenia pozostały jedynie cztery działania spośród 452 pierwotnie uzgodnionych działań stanowiących część ram kontroli wewnętrznej; wzywa audytora wewnętrznego do poinformowania Komisji Kontroli Budżetowej o postępach osiągniętych w odniesieniu do tych pozostałych działań;

Działania w następstwie rezolucji w sprawie absolutorium za rok 2013

12.  odnotowuje pisemne odpowiedzi udzielone Komisji Kontroli Budżetowej w dniu 15 października 2015 r. w związku z rezolucją PE w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2013(9); z zadowoleniem przyjmuje wystąpienie sekretarza generalnego dotyczące poszczególnych kwestii i wniosków zawartych w tej rezolucji Parlamentu oraz wymianę poglądów z posłami, która po nim nastąpiła;

13.  zauważa brak spójności między datą przedstawienia projektu sprawozdania w sprawie absolutorium PE a terminem, w którym możliwe było zadanie pytań dodatkowych sekretarzowi generalnemu;

14.  odnotowuje odpowiedź sekretarza generalnego w sprawie dostępności aplikacji ePetition dla posłów i ogółu społeczeństwa; apeluje do sekretarza generalnego o przekazanie Parlamentowi wyników konsultacji z Wydziałem Prawnym i dokonanie oceny kosztów rozszerzenia dostępności tej aplikacji z perspektywy technicznej i budżetowej;

15.  przypomina, że celem stołówek jest dostarczanie posłom i pracownikom usług restauracyjnych szybkiej obsługi; z zaniepokojeniem odnotowuje ograniczoną przestrzeń w stołówkach podczas okresu szczytowego, w szczególności w tygodniach posiedzeń plenarnych w Strasburgu; z zadowoleniem przyjmuje dostępność nowej przestrzeni na świeżym powietrzu, która częściowo rozwiąże ten problem, o ile pozwolą na to warunki pogodowe; wzywa administrację do dalszego udoskonalenia stołówki w Strasburgu dzięki efektywniejszemu wykorzystaniu całej dostępnej powierzchni;

16.  zauważa, że Parlament rozpoczął stosowanie „umów w cenach stałych” do usług gastronomicznych; wskazuje, że środki budżetowe wymagane na opłacenie usług gastronomicznych były raczej niewielkie i stanowiły jedynie 0,23% rocznego budżetu; oczekuje, że ceny w punktach gastronomicznych Parlamentu będą stabilne, po tym jak kilkakrotnie znacznie podwyższono ceny oferowanych zestawów;

17.  zauważa, że zawarte w 2015 r. nowe umowy na działalność gastronomiczną w Brukseli nie przewidują już wyłączności dla jednego dostawcy usług gastronomicznych; oczekuje, że zasady prowadzenia planowanych mniejszych punktów gastronomicznych w Brukseli będą uwzględniały MŚP i będą promowały różnorodność dostawców usług gastronomicznych w celu zapewnienia wysokiej jakości usług w przystępnej cenie;

18.  zauważa z zaniepokojeniem, że nieuzasadniony wzrost cen postawił niektóre osoby, zwłaszcza asystentów, stażystów i odwiedzających, w niekorzystnej sytuacji; podkreśla, że ceny w Parlamencie, wskutek ich podwyżek, są teraz praktycznie równoważne cenom w restauracjach i barach w pobliżu; ponadto zauważa z zaniepokojeniem, że pomimo wzrostu cen jakość żywności znacząco się pogorszyła;

19.  uważa, że liczne tygodnie pracy w okręgach wyborczych i tygodnie posiedzeń plenarnych to okresy, podczas których stołówki i kafeterie nie są w pełni wykorzystywane; sugeruje, aby umowy zawierane z firmami gastronomicznymi uwzględniały opcję zatrudnienia pracowników tych obiektów w innym miejscu, w tygodniach kiedy nie wszystkie stołówki i kafeterie są otwarte;

20.  wzywa administrację do oceny i zaproponowania cennika łączącego nowe zasady z wyborem dań w przystępnych cenach, przy jednoczesnym zapewnieniu możliwości zniżek dla stażystów;

21.  wyraża rozczarowanie w związku z tym, że administracja nie jest w stanie przedstawić danych na temat zmiennej liczby posiłków serwowanych podczas różnych dni i tygodni prac parlamentarnych; zastanawia się, jak można kontrolować usługodawców, jeśli brak takich podstawowych informacji; wzywa administrację, by udostępniła komisji przedmiotowo właściwej umowę na usługi gastronomiczne, która weszła w życie dnia 26 września 2015 r., oraz by przedstawiła szczegółowe dane dotyczące serwowanych posiłków;

22.  podkreśla, że w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego przyjętym dnia 11 lipca 2014 r. stwierdzono, że potencjalne oszczędności dla budżetu Unii wynosiłyby około 114 mln EUR rocznie, gdyby Parlament scentralizował swoje działania; ponownie wzywa Parlament i Radę do podjęcia kwestii sporządzenia planu na rzecz jednej siedziby, z myślą o długofalowych oszczędnościach, o czym Parlament wspominał w kilku wcześniejszych rezolucjach;

Absolutorium za rok 2014

23.  odnotowuje pouczającą wymianę poglądów między wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za budżet, sekretarzem generalnym i Komisją Kontroli Budżetowej w obecności członka Trybunału Obrachunkowego i audytora wewnętrznego, która odbyła się w dniu 4 lutego 2016 r.; z zadowoleniem przyjmuje dostępność sekretarza generalnego i wzywa do częstszego omawiania z nim w Komisji Kontroli Budżetowej kwestii mających wpływ na budżet Parlamentu;

24.  odnotowuje podpisanie w dniu 5 lutego 2014 r. porozumienia o współpracy z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym (EKES) i Komitetem Regionów (KR); apeluje o ustanowienie konkretnych i szczegółowych przepisów dotyczących działania służb wspólnych dla tych trzech instytucji; podkreśla, że porozumienie to musi być wykonywane w sposób wyważony i musi przynosić równe korzyści trzem instytucjom; apeluje, aby w przeglądzie śródokresowym porozumienia została zawarta ocena skutków porozumienia dokonana przez każdą instytucję, z perspektywy zasobów ludzkich, synergii, wartości dodanej i treści, a także szczegółowa kalkulacja wynikających z niego oszczędności lub wzrostu wydatków budżetowych, ze szczególnym uwzględnieniem rozdziałów dotyczących personelu; pragnie być dalej informowany o działaniach następczych związanych z porozumieniem;

25.  przypomina, że w ramach tego porozumienia do Parlamentu zostanie przeniesionych maksymalnie 80 urzędników z EKES-u i KR-u (pochodzących z działu tłumaczeń oraz asystentów) i będą oni pracować dla nowego Biura Analiz Parlamentu Europejskiego (EPRS); uważa, że przeniesienie to powinno umożliwić zwiększenie produkcji wewnętrznej w Parlamencie i przeznaczanie mniejszych środków budżetowych na outsourcing ekspertyz, ocen i analiz; odnotowuje z zaniepokojeniem, że do chwili obecnej przeniesiono do EPRS-u 25 urzędników EKES-u i 24 KR-u, w większości w wieku bliskim emerytalnego, co oznacza znaczne oszczędności w rozdziałach dotyczących personelu tych dwóch instytucji kosztem poważnego zwiększenia budżetu Parlamentu w perspektywie krótkoterminowej (wynagrodzenia) oraz średnio- i długoterminowej (emerytury);

26.  z zadowoleniem przyjmuje opublikowanie na stronach poszczególnych posłów do Parlamentu Europejskiego nazwisk dostawców usług, wraz z danymi dotyczącymi akredytowanych asystentów parlamentarnych i asystentów krajowych zatrudnianych przez posła;

27.  wyraża ubolewanie wobec przeniesienia obowiązków z administracji na biura posłów; apeluje do administracji o sprawdzenie, które obowiązki (np. odpowiedzialność na ubezpieczenie stażystów) można z powrotem przekazać administracji;

28.  podkreśla potrzebę zwiększenia przejrzystości i przystępności prac wewnętrznych organów decyzyjnych Parlamentu, szczególnie Prezydium; apeluje o publikowanie w internecie i przekazywanie posłom na czas i w sposób usystematyzowany porządków dziennych oraz protokołów posiedzeń;

29.  wskazuje, że obciążenia administracyjne nakładane na biura poselskie w bardziej ogólnym ujęciu również wzrosły i apeluje o racjonalizację formularzy wykorzystywanych do wewnętrznych procedur parlamentarnych, takich jak rekrutacja nowych asystentów;

30.  zauważa, że ze znacznym opóźnieniem przyjęto wewnętrzne zasady dotyczące informowania o nieprawidłowościach i obowiązują one od stycznia 2016 r.; wyraża zaniepokojenie brakiem ochrony udzielanej demaskatorom i wzywa Parlament, aby czuwał nad zagwarantowaniem pełnego respektowania ich praw; wzywa Prezydium do rozszerzenia wewnętrznych zasad dotyczących demaskatorów poprzez uwzględnienie akredytowanych asystentów parlamentarnych oraz apeluje o stosowanie równoważnych przepisów krajowych do asystentów krajowych;

31.  apeluje o doprecyzowanie, jaką formę przyjmuje oficjalna i nieoficjalna współpraca z OLAF-em w sprawie rozliczeń posłów; zwraca uwagę, że co najmniej w jednym przypadku przekazano informacje osobom trzecim; widzi w tym naruszenie niezależnego mandatu poselskiego;

32.  zauważa, że trudne było całkowite odróżnienie działalności politycznej przewodniczącego od jego przygotowań jako „Spitzenkandidat” do przewodniczenia swojej partii podczas wyborów europejskich w 2014 r. ., a ponadto trudno było dokonać takiego rozróżnienia w odniesieniu do innych „Spitzenkandidaten”; uważa, że nie dokonano jednoznacznego rozróżnienia między tymi dwiema rolami; apeluje o wyznaczenie wyraźnej granicy między wykonywaniem przez dane osoby obowiązków związanych z zajmowanym przez nich stanowiskiem a występowaniem przez nie w roli kandydatów w wyborach europejskich; ubolewa nad faktem, że – przynajmniej pośrednio – wykorzystuje się personel Parlamentu do pomocy przy przygotowywaniu kampanii i apeluje, aby tego rodzaju praktyki nie miały w przyszłości miejsca; w związku z tym ubolewa nad faktem, że przewodniczący przekształcił profil przewodniczącego Parlamentu Europejskiego w serwisie Twitter w swój osobisty profil i wykorzystywał go w prowadzonej kampanii;

33.  zleca EPRS przeprowadzenie analizy porównawczej ram prawnych regulujących dopuszczalność kandydatur w kampaniach wyborczych na rzecz innych organizacji międzynarodowych oraz w państwach członkowskich (wybory na szefa rządu, sekretarza generalnego, kanclerza itp.);

34.  zauważa, że w okresie od 22 stycznia do 18 kwietnia przewodniczący udawał się w oficjalne zagraniczne podróże głównie w celu odbycia spotkań z przedstawicielami rządów i urzędnikami związanymi z partiami i organizacjami socjalistycznymi; zwraca się o przekazanie mu dalszych informacji na ten temat;

35.  domaga się dalszych informacji na temat kampanii innych „Spitzenkandidaten”, w szczególności na temat tego, czy towarzyszyli im urzędnicy oraz inni pracownicy etatowi nieprzebywający na urlopie podczas kampanii wyborczej; z zadowoleniem przyjmuje informacje uzupełniające dostarczone przez przewodniczącego i apeluje o podobny poziom przejrzystości ze strony pozostałych kandydatów;

Zwrot kosztów ogólnych

36.  przypomina, że zwrot kosztów ogólnych ma na celu pokrycie kosztów ponoszonych w państwie członkowskim, w którym poseł został wybrany, takich jak koszt wynajmu biura posła, wyposażenia, zaopatrzenia, dokumentacji czy logistycznej organizacji wydarzeń; zauważa, że wprowadzenie kompleksowego systemu kontroli dodatku związanego z mandatem parlamentarnym posła oznaczałoby utworzenie od 40 do 75 stanowisk administracyjnych, co stałoby w sprzeczności z planem ograniczania liczby personelu;

37.  popiera pełną przejrzystość w zakresie zwrotu kosztów ogólnych w celu umożliwienia obywatelom europejskim wglądu w ogólne wydatki posłów do Parlamentu Europejskiego; wzywa Prezydium do dokonania przeglądu wykazu wydatków, które można pokryć z tytułu zwrotu kosztów ogólnych;

38.  ponawia swój apel o zwiększenie przejrzystości zwrotu kosztów ogólnych dla posłów; wzywa Prezydium do podjęcia prac nad zdefiniowaniem precyzyjniejszych przepisów dotyczących odpowiedzialności za wydatki kwalifikujące się do zwrotu z tego tytułu, bez generowania dodatkowych kosztów i obciążenia administracyjnego dla posłów;

39.  przypomina Prezydium o pilnej potrzebie przeprowadzenia audytu dotyczącego zwrotu kosztów ogólnych;

Zarządzanie systemem dofinansowania dla grup odwiedzających

40.  z zadowoleniem przyjmuje lepsze dostosowanie dotacji Parlamentu dla grup odwiedzających do faktycznie poniesionych kosztów; niemniej jednak z ogromnym zaniepokojeniem odnotowuje fakt, że jest to jedyne działanie obarczone krytycznym ryzykiem stwierdzone przez audytora wewnętrznego Parlamentu;

41.  jest zaniepokojony tym, że kwoty dofinansowania dla grup odwiedzających w 2014 r. były wciąż wypłacane głównie w gotówce: w 2013 r. 73,14% kwoty w wysokości 24 593 928,16 EUR wypłacono w gotówce, a 26,86% przelewem bankowym, podczas gdy w 2014 r. 71,15% kwoty w wysokości 22 281 749,46 EUR wypłacono w gotówce, a 28,85% przelewem bankowym;

42.  odnotowuje, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził w swoim sprawozdaniu przekrojowym z zarządzania finansami w budżecie Unii, iż praktyka dokonywania płatności gotówkowych na rzecz grup odwiedzających z tytułu zwrotu kosztów jest „problematycznym obszarem wysokiego ryzyka”; apeluje zatem o ograniczenie w miarę możliwości płatności gotówkowych przy zwracaniu kosztów grupom odwiedzających; wskazuje, że dokonywanie płatności gotówkowych na rzecz grup odwiedzających niesie ze sobą znaczne ryzyko zagrożenia reputacji Parlamentu i wiąże się z istotnym zagrożeniem bezpieczeństwa; uznaje obawy dotyczące kwestii praktycznych i wzywa, aby przed przyjęciem nowych zasad regulujących przyjmowanie grup odwiedzających dokonać oceny skutecznych metod będących alternatywą dla dokonywania płatności;

Rejestr służący przejrzystości i konflikty interesów

43.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja wszczęła procedurę konsultacji publicznych w zakresie przeglądu obecnego rejestru Komisji i Parlamentu służącego przejrzystości oraz jego rozszerzenia na Radę; apeluje, aby bezpośrednio po zakończeniu konsultacji publicznych powołano międzyinstytucjonalną grupę roboczą celem opracowania wniosków dotyczących przeglądu rejestru, towarzyszącego mu kodeksu postępowania oraz ich funkcjonowania;

44.  wzywa ponadto administrację Parlamentu do przygotowania sprawozdania na temat tego, którzy byli kierownicy, dyrektorzy generalni, dyrektorzy i członkowie zarządu w odnośnych europejskich organizacjach pozarządowych są teraz posłami do Parlamentu;

45.  zwraca się do administracji Parlamentu o sporządzenie sprawozdania na temat wykorzystywania pomieszczeń Parlamentu przez grupy interesu oraz inne organizacje zewnętrzne; wzywa Prezydium do zbadania zgodności tych wydarzeń z pracą Parlamentu przy jednoczesnym dopilnowaniu, aby Parlament w dalszym ciągu stanowił instytucję otwartą na wymianę poglądów ze społeczeństwem obywatelskim oraz na debatę publiczną;

46.  przypomina, że posłowie mają obowiązek natychmiastowego informowania administracji o wszelkich zmianach w swych deklaracjach o braku konfliktu interesów; ubolewa nad faktem, że życiorysy i deklaracje o braku konfliktu interesów posłów wybranych w 2014 r. zostały opublikowane na stronie internetowej Parlamentu ze znacznym opóźnieniem;

47.  wzywa Parlament do przyjęcia przepisów mających na celu ujawnianie w formie „śladu legislacyjnego” wszelkich materiałów uzyskanych od lobbystów lub grup interesu na temat opracowywanych strategii politycznych, ustaw i poprawek;

48.  wzywa Prezydium do zapewnienia technicznej możliwości publikowania przez posłów na swojej oficjalnej stronie internetowej swoich kalendarzy, a w szczególności informacji o spotkaniach z lobbystami, jeśli posłowie wyrażają taką chęć;

Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej i Dyrekcja Generalna ds. Polityki Zewnętrznej

49.  zauważa, że koszty delegacji, wspólnych zgromadzeń parlamentarnych, delegacji ad hoc i misji obserwacji wyborów poza Unią zostały w 2014 r. ograniczone z 5 794 360 EUR (2013 r.) do 1 351 212 EUR (2014 r.) w następstwie uwag Parlamentu zawartych we wspomnianej wyżej rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013, a także w wyniku ograniczenia wyjazdów służbowych w związku z okresem przechodzenia do następnej kadencji, w trakcie którego podróże delegacji były praktycznie zawieszone na kilka miesięcy; krytykuje jednak fakt, że niektóre wyjazdy służbowe Parlamentu, zwłaszcza te do odległych krajów, były zbyt kosztowne; oczekuje, że koszty te zostaną dokładniej wyjaśnione i jeszcze bardziej ograniczone w najbliższej przyszłości, a także apeluje o publikowanie szczegółowych danych dotyczących kosztów wszystkich wyjazdów służbowych w rocznym sprawozdaniu z działalności;

50.  uważa, że należy zastanowić się nad tym, jak można wykorzystać narzędzia informatyczne, takie jak wideokonferencje, w celu ograniczenia liczby podróży delegacji;

51.  apeluje o pilne opracowanie i wypełnienie treścią stron internetowych delegacji międzyparlamentarnych; uznaje za równie istotne, aby w miarę możliwości budżetowych publiczne posiedzenia delegacji były transmitowane na żywo z wykorzystaniem przesyłania strumieniowego w internecie, podobnie jak posiedzenia komisji parlamentarnych;

Dyrekcja Generalna ds. Analiz Parlamentarnych

52.  przypomina, że nowe służby zajmujące się analizami dla posłów rozpoczęły wykonywanie analiz dla indywidualnych posłów w postaci publikacji typu „briefing” dotyczących wszystkich głównych obszarów polityki; zauważa, że w pierwszym pełnym roku działalności biuro analiz opracowało ponad 450 publikacji, odpowiedziało na 1675 złożonych przez posłów wniosków o przeprowadzenie analizy i obsłużyło 745 podobnych wniosków od innych klientów Parlamentu; zauważa, że dzięki tym służbom posłowie mają dostęp do obszernych informacji w istotnych dziedzinach, w związku z czym powinno istotnie spaść zapotrzebowanie na ekspertyzy zewnętrzne, a co za tym idzie – poczynione zostaną oszczędności; apeluje, aby wszystkie publikacje typu „briefing” dotyczące głównych obszarów polityki były tłumaczone na języki urzędowe państw członkowskich;

53.  zwraca się o precyzyjniejszą definicję zadań poszczególnych służb (ds. analiz, oceny skutków) oraz o powiadomienie posłów o tych zakresach odpowiedzialności;

54.  zwraca się do Działu ds. Oceny Ex Ante Skutków o poprawę swojej widoczności, poprzez e-mail, zwłaszcza w odniesieniu do swoich doskonałych usług dla członków komisji i sprawozdawców oraz do swoich metod pracy; zachęca do prowadzenia szkoleń dla doradców i asystentów posłów; domaga się istotnego zwiększenia zasobów ludzkich w tym obszarze, ponieważ walnie się to przyczyni do umożliwienia Parlamentowi uczestnictwa w procesie decyzyjnym na równych warunkach;

55.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dotychczas nie było jeszcze skarg na jednostronną ocenę skutków, i wzywa wspomniany dział do dalszego gwarantowania bezstronności pod tym względem;

56.  wzywa DG EPRS do większego odróżniania swych publikacji od oficjalnych stanowisk Parlamentu, aby uniknąć wprowadzenia w błąd opinii publicznej oraz mediów; z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie zastrzeżenia prawnego do wszystkich publikacji; wzywa DG EPRS do zwiększenia widoczności tej informacji i zamieszczania jej nie tylko na ostatniej stronie publikacji, oraz do wprowadzenia dodatkowych elementów umożliwiających łatwe odróżnienie od oficjalnych stanowisk Parlamentu;

Dyrekcja Generalna ds. Komunikacji

57.  zauważa, że VoteWatch otrzymał dwie dotacje (149 172 EUR w 2012 r. i 350 000 EUR w 2013 r.) na współfinansowanie konkretnych projektów dotyczących wyborów europejskich; zwraca się o przedstawienie mu oceny wartości dodanej tych projektów;

58.  wyraża zaniepokojenie w związku z faktem, że działania Parlamentu na rzecz komunikacji nie przynoszą rzeczywistych wyników, zważywszy na stale malejącą frekwencję podczas wyborów europejskich, jak również ogólny brak wiedzy w społeczeństwie na temat roli i działalności Parlamentu;

59.  negatywnie ocenia prezentowanie na stronie internetowej Parlamentu danych statystycznych na temat objaśnień głosowania, przemówień na posiedzeniu plenarnym, pytań poselskich, poprawek i projektów rezolucji, pytań wymagających odpowiedzi na piśmie, kierowanych do przewodniczącego Rady Europejskiej, Rady, Komisji lub wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, które – jak się wydaje – mają świadczyć o tym, którzy posłowie do Parlamentu są „aktywni” na platformach takich jak MEPRanking; wzywa Parlament do zaprzestania udostępniania nieopracowanych statystycznych danych liczbowych oraz do uwzględnienia bardziej odpowiednich kryteriów pozwalających na ocenę aktywności posłów;

60.  zauważa, że DG COMM bardzo głośno wzywa do ograniczenia wydatków i do położenia większego nacisku na wydajność; apeluje o położenie większego nacisku na skuteczność wdrażania, a nie na wysokie koszty technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT); zauważa, że pomimo iż wydano duże kwoty na stronę internetową Parlamentu, nadal jest ona skomplikowana, trudno się po niej poruszać i nie zapewnia pożądanej widoczności Parlamentu; doradza przegląd strategii marketingowej; podkreśla, że przejrzysta i dostępna strona internetowa jest kluczowym narzędziem angażowania obywateli;

61.  apeluje o nową i skuteczną wyszukiwarkę internetową Parlamentu, w tym o zapewnienie zarówno dużej optymalizacji samej wyszukiwarki, jak i w pełni kompleksowej strony wyników wyszukiwania, a także o równoczesny wysiłek, aby zwiększyć dostęp do tej strony dzięki udoskonaleniu systemu rozpoznawania słów kluczowych; zaleca intensywną współpracę międzyinstytucjonalną w celu połączenia wszystkich internetowych baz danych instytucji Unii; zauważa, że dzięki temu działania Unii będą przejrzyste dla wszystkich obywateli;

Dom Historii Europejskiej

62.  jest rozczarowany informacją, że roboty w budynku Eastman, w którym będzie się mieścił dom Historii Europejskiej, są coraz bardziej opóźnione; apeluje o przedstawienie planu komunikacji/ projektów w zakresie promocji i strony internetowej/ planu marketingowego, w których zostanie szczegółowo opisane, jak Dom Historii Europejskiej ma osiągnąć pożądany poziom oddziaływania;

63.  przypomina, że roboty należało ukończyć do końca 2014 r.; oczekuje, że pierwotnie uzgodniony ogólny budżet przeznaczony na roboty budowlane w ramach tego projektu nie zostanie przekroczony, pomimo opóźnień, oraz że pierwsza wystawa zostanie otwarta pod koniec 2016 r.;

64.  apeluje o ścisłe rozdzielenie treści wystaw Domu Historii Europejskiej od treści wystaw prezentowanych w już działającym Parlamentarium; ostrzega ponownie przed ryzykiem nazbyt wysokich dalszych kosztów, które w żadnej mierze nie są współmierne do kosztów oddania budynku do użytku;

Centrum dla Zwiedzających Parlamentu Europejskiego

65.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Parlamentarium jest jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych w Brukseli i w 2014 r. odwiedziło je 340 500 zwiedzających (337 000 zwiedzających w 2013 r.); podkreśla znaczenie informowania władz belgijskich o tych danych liczbowych i płynących z nich korzyściach;

66.  jest zaniepokojony tym, że w poprzednim roku środki budżetowe przeznaczone na Centrum dla Zwiedzających Parlamentu Europejskiego wzrosły o 24%, podczas gdy liczba zwiedzających wzrosła jedynie o 1%;

67.  zaleca, by państwo członkowskie, w którym znajduje się Parlamentarium, częściowo finansowało jego koszty utworzenia i funkcjonowania;

Nagroda LUX

68.  zauważa, że wydatki na samą nagrodę filmową LUX w roku 2014 wyniosły 391 506 EUR, i była to kwota znacznie mniejsza niż w latach poprzednich (2013 r.: 448 000; 2012 r.: 434 421 EUR), przeznaczona na pokrycie wydatków związanych z dokonaniem oficjalnej selekcji, przeprowadzeniem konkursu, w tym sporządzeniem napisów dialogowych w 24 językach urzędowych Unii i wydruków informujących o pokazach w 28 państwach członkowskich, jak również z organizacją ceremonii wręczenia nagrody; przypomina, że celem reklamy i promocji nagrody filmowej LUX, jak również nagrody Sacharowa i poszanowania praw kobiet, jest zobrazowanie zaangażowania Parlamentu na rzecz przyjętych za wspólną zgodą wartości, takich jak prawa człowieka i solidarność, a także jego zaangażowania na rzecz różnorodności kulturowej i językowej; ubolewa nad faktem, że nie został jeszcze udostępniony wynik ankiety na temat wiedzy o nagrodzie LUX i o jej wpływie, o którą to ankietę zwrócono się w rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za 2013 r.; apeluje o udostępnienie opinii publicznej wyników tej ankiety do połowy maja 2016 r. i o oficjalne przedstawienie tych wyników Komisji Kontroli Budżetowej i Komisji Kultury i Edukacji Parlamentu;

Dyrekcja Generalna ds. Personelu

69.  zauważa, że w 2014 r. Sekretariat zatrudnił 309 urzędników i innych pracowników tymczasowych a grupy polityczne zatrudniły 8 pracowników tymczasowych; zauważa, że na dzień 31 grudnia 2014 r. w Parlamencie zatrudnionych było łącznie 6040 urzędników oraz pracowników tymczasowych (5295 w Sekretariacie i 745 w grupach politycznych); podkreśla, że w 2013 r. wartości te wynosiły odpowiednio: 6105 (łączna liczba urzędników i pracowników tymczasowych), 5308 (Sekretariat) i 797 (grupy polityczne);

70.  zwraca się o precyzyjniejsze wymogi dotyczące kwalifikacji pracowników, w szczególności pełniących wrażliwe funkcje, np. w sekretariatach komisji lub Dziale ds. Oceny Ex Ante Skutków; zwraca się o weryfikację szczegółowych wymogów dotyczących neutralności światopoglądowej i politycznej pracowników; zwraca się o przedstawienie Parlamentowi kryteriów wyboru pracowników;

71.  wskazuje, że 114 byłych członków personelu tymczasowego na potrzeby sesji plenarnych w Strasburgu zostało zatrudnionych przez Parlament w 2014 r. jako pracownicy kontraktowi; podkreśla, że orzeczenie francuskiego sądu w zakresie „intérimaires” samo w sobie nie może stanowić uzasadnienia dla decyzji o zatrudnieniu ich na podstawie regulaminu pracowniczego;

72.  podkreśla, że w związku z przeglądem regulaminu pracowniczego w 2014 r. oraz zgodnie z aktualnymi WRF na dzień 1 stycznia 2014 r. z planu zatrudnienia usunięto 67 stanowisk (66 stałych i 1 tymczasowe), aby osiągnąć pięcioprocentową redukcję liczby stanowisk w okresie 2013–2017, z wyłączeniem grup politycznych;

73.  zwraca uwagę, że przez wydłużenie tygodniowego czasu pracy z 37,5 godziny do 40 godzin w związku ze zmianą regulaminu pracowniczego uzyskuje się ekwiwalent ponad 350 dodatkowych etatów i praktycznie równoważy to uzgodnione w ramach reformy regulaminu pracowniczego ograniczenie liczby personelu w ciągu kilku lat o 5%; wzywa Parlament, aby przedłożył przejrzyste sprawozdanie zawierające dane roczne dotyczące planowanych ograniczeń etatów i uwzględnił przy tym wydłużenie czasu pracy;

74.  zauważa, że odsetek urzędniczek pozostaje bardzo wysoki i wzrósł do 59,2% na koniec 2014 r. w porównaniu do 58,8% na koniec 2013 r.; jest zaniepokojony brakiem równowagi płci w administracji, ponieważ kobiety zajmują jedynie 30% stanowisk kierowników działów, 34% stanowisk dyrektorów i 18,2% stanowisk dyrektorów generalnych; wzywa do wprowadzenia programu równości szans, w szczególności jeśli chodzi o stanowiska kierownicze, tak aby jak najszybciej zaradzić tym dysproporcjom; przypomina, że kobiety zajmowały 1 na 8 stanowisk dyrektorów oraz 9 na 31 stanowisk kierowników działów zatrudnionych w 2014 r.; uważa, że procedura naboru powinna być wyważona; ponownie podkreśla konieczność bardziej zrównoważonej reprezentacji kobiet na stanowiskach kierowniczych wyższego szczebla;

75.  ubolewa nad faktem, że Parlament nadal nie publikuje corocznych informacji na temat urzędników wysokiego szczebla, którzy odeszli z administracji parlamentarnej, ani wykazu ocenionych przypadków potencjalnych konfliktów interesów, zgodnie z wymogami art. 16 akapit czwarty regulaminu pracowniczego;

76.  zauważa, że na koniec 2014 r. w Parlamencie pracowało 1686 (2013 r.: 1763) akredytowanych asystentów parlamentarnych, a umowę o pracę z posłem podpisało 4453 asystentów krajowych;

77.  jest zaniepokojony faktem, że liczba zatrudnionych asystentów krajowych na posła różni się znacząco, od 0 do 46 w 2014 r. (w stosunku do 0 do 43 w 2013 r.); podkreśla, że w 2014 r. 91 posłów zatrudniło ponad 10 asystentów krajowych (w 2013 r. było to 84 posłów);

78.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w dniu 26 października 2015 r. Prezydium przyjęło nowe przepisy dotyczące zarządzania zwrotem kosztów pomocy parlamentarnej, które wzmocniły wymogi w zakresie zwrotu kosztów poniesionych w związku z umowami o pracę z asystentami krajowymi, a mianowicie postanowiono, że co najmniej 25% środków na pokrycie kosztów pomocy parlamentarnej zostanie przeznaczone na wydatki związane z zatrudnieniem akredytowanych asystentów parlamentarnych;

79.  zauważa, że na koniec 2014 r. akredytowani asystenci parlamentarni stanowili 26,7% pracowników Parlamentu; przypomina, że w lipcu 2014 r. wygasły umowy ok. 1700 akredytowanych asystentów parlamentarnych zatrudnionych w 7. kadencji, a przed końcem 2014 r. Dyrekcja Generalna ds. Personelu przygotowała zakrojoną na szeroką skalę operację zatrudnienia 1686 akredytowanych asystentów dla posłów na 8. kadencję;

80.  podkreśla, że diety dzienne otrzymywane przez akredytowanych asystentów parlamentarnych w związku z wyjazdami do Strasburga są o co najmniej 21% niższe od tych otrzymywanych przez innych pracowników; ubolewa, że Prezydium nie uwzględnia wniosku wyrażonego przez Parlament w ust. 74 jego rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r.; ponownie apeluje do Prezydium o przyjęcie koniecznych środków w celu zlikwidowania tej nierówności i zrównania wysokości diet dziennych akredytowanych asystentów parlamentarnych z wysokością diet pozostałych pracowników;

81.  ubolewa, że Prezydium nie wszczęło żadnych działań w związku z ust. 71 rezolucji Parlamentu z dnia 29 kwietnia 2015 r.; apeluje do Prezydium o pilne podjęcie koniecznych działań, aby komitet doradczy ds. molestowania i zapobiegania mu w miejscu pracy odpowiedzialny za sprawy akredytowanych asystentów parlamentarnych miał zrównoważony skład i obejmował co najmniej dwóch przedstawicieli akredytowanych asystentów parlamentarnych;

82.  z zadowoleniem odnotowuje środki przyjęte w celu organizacji zarządzania umowami akredytowanych asystentów parlamentarnych w związku z rozpoczęciem ósmej kadencji, a szczególnie sprawne działanie aplikacji APA People; jest jednak zdania, że rekrutacją akredytowanych asystentów parlamentarnych powinna się zajmować większa liczba pracowników administracyjnych, aby przyspieszyć i usprawnić tę rekrutację; podkreśla, że udostępnione zasoby ludzkie i techniczne nie wystarczyły do tego, aby uniknąć opóźnień przy podpisywaniu umów z niektórymi asystentami, przypadków zerwania umowy, a także opóźnień w wyliczaniu diet i innych dodatków, a tym samym wypłacaniu wynagrodzeń; przyznaje jednak, że procedura wyraźnie się poprawiła w porównaniu z rokiem 2009 oraz uważa, że Parlament musi dalej pracować nad przyspieszeniem i usprawnieniem procedur rekrutacji;

83.  apeluje do sekretarza generalnego i Prezydium o zbadanie i znalezienie rozwiązań problemów w związku z akredytowanymi asystentami parlamentarnymi, co może mieć miejsce np. w przypadku opóźnień w podpisywaniu umów na początku obecnej kadencji, zrywania umów, konsekwencji przyspieszania dat wyborów europejskich dla minimalnych wymaganych okresów składkowych itp.; apeluje o włączanie przedstawicieli akredytowanych asystentów parlamentarnych w prace na rzecz poszukiwania tych rozwiązań;

84.  odnotowuje poczynione postępy w celu dostosowania szkoleń do szczególnych potrzeb akredytowanych asystentów parlamentarnych; uważa jednak, że zasadnicze znaczenie mają dalsze postępy w tej kwestii, szczególnie w przypadku szkoleń specjalnych, elastycznego czasu pracy i intensywnych kursów językowych, organizowanych tylko w okresach, w których większość akredytowanych asystentów parlamentarnych musi wziąć roczny urlop; apeluje o uwzględnienie również szczególnej sytuacji akredytowanych asystentów parlamentarnych w odniesieniu do godzin organizacji działań służących dobrostanowi w miejscu pracy (mindfulness), konferencji popołudniowych itp.;

85.  przyjmuje do wiadomości sprawozdanie oceniające statut asystenta, opracowane przez Parlament i przedstawione w lipcu 2015 r.; ubolewa nad tym, że sprawozdanie ogranicza się praktycznie do oceny wyników aplikacji APA-People i do zgłoszenia kilku problemów, jakie administracja napotkała przy wdrażaniu statutu asystenta i w odniesieniu do wewnętrznych przepisów wykonawczych; wyraża niezadowolenie z powodu niektórych sądów wartościujących zawartych w drugiej części sprawozdania i absolutnie nie zgadza się z nimi; uważa w związku z tym, że przeprowadzona ocena nie spełnia swoich celów, za wyjątkiem przypadku aplikacji APA-People; w rezultacie zwraca się do Parlamentu o przeprowadzenie przed końcem tego roku całościowej i wyczerpującej oceny statutu i przepisów wykonawczych; ocena ta obejmie również te wszystkie aspekty natury prawnej, które powodują trudności, tak by można było stworzyć podstawy umożliwiające ulepszenie, dostosowanie i zreformowanie różnych norm w najbliższej przyszłości; apeluje również o włączenie do tego procesu oficjalnych przedstawicieli akredytowanych asystentów parlamentarnych, biorąc pod uwagę przede wszystkim bardzo pozytywną rolę, jaką odegrali przy pierwszym przeglądzie;

86.  domaga się, aby w trosce o przejrzystość roczne sprawozdanie Parlamentu odzwierciedlało działania zorganizowane i sfinansowane przez Komitet Pracowniczy z budżetu instytucji, z wyszczególnieniem rodzajów działań, poczynionych wydatków i przestrzegania należytego zarządzania finansami;

87.  domaga się udostępnienia mu wyników oceny aplikacji służącej do rekrutacji akredytowanych asystentów parlamentarnych „APA People” uruchomionej na początku obecnej kadencji;

Dyrekcja Generalna ds. Infrastruktury i Logistyki

88.  podkreśla, że w ramach nowej średnioterminowej strategii dotyczącej nieruchomości zostaną podjęte starania, aby znaleźć nowe budynki odpowiadające potrzebom Parlamentu i położone w bliskiej odległości od głównych siedzib Parlamentu; podkreśla, że wieloletni plan prac remontowych powinien opierać się na realistycznych i szczegółowych prognozach, zarówno pod względem parametrów finansowych, jak i terminów; przypomina, że Parlament jest właścicielem 81% całej powierzchni biurowej, którą zajmuje, oraz że należy chronić budżet przed kosztami remontu starzejących się budynków, co będzie istotnym wyzwaniem stojącym przed Parlamentem w nadchodzących latach;

89.  zauważa, że w trzech miejscach pracy Parlament zajmuje powierzchnię 1,1 mln m2; uważa, że kwestią najwyższej wagi jest ustanowienie procedur, aby zapewnić zrównoważony charakter budynków Parlamentu w związku ze wzrostem kosztów utrzymania;

90.  domaga się, by przystępując do nowych zakupów lub najmów, kierowano się absolutną rozwagą, oraz zauważa potrzebę regularnego monitorowania i dostosowywania strategicznego planu zajęcia pomieszczeń, jest zdania, że koncepcje w strategicznych ramach działania powinny również przewidywać możliwość ograniczenia przez Parlament zapotrzebowania na nowe budynki, w miarę jak ukierunkowuje on organizację w większym stopniu na wyniki i równowagę między życiem zawodowym a prywatnym pracowników; zauważa, że powszechnie dostępne technologie i praktyki takie jak praca zdalna mogą również przyczynić się do efektywniejszego gospodarowania czasem i uczynienia Parlamentu bardziej przyjaznym dla środowiska;

91.  zauważa, że od czerwca 2014 r. ok. 1000 pracowników DG IPOL, DG EXPO i DG EPRS przeniosło się do budynku Square de Meeûs; przypomina, że przeprowadzka ta była pierwszym kluczowym etapem procesu udostępniania posłom dodatkowej powierzchni w głównych budynkach Parlamentu; pragnie być informowany o kolejnych krokach Parlamentu oraz o konkretnym harmonogramie udostępniania dodatkowych biur;

92.  wzywa administrację do zorganizowania pomieszczeń w głównych budynkach Parlamentu dla personelu pracującego w Square de Meeûs, w tym pomieszczenia umożliwiającego posłom przeglądanie dokumentów, do których dostęp jest ograniczony;

93.  ubolewa, że nadal nie było możliwe zawarcie porozumienia między Parlamentem a Komisją w sprawie wspólnego zarządzania Domami Europejskimi; wzywa obie instytucje do znalezienia wzajemnie akceptowalnego porozumienia ustanawiającego ramy dla nabywania i najmu nieruchomości oraz upraszczającego procedury administracyjne i finansowe dotyczące bieżącego zarządzania Domami Europy; wzywa hierarchię polityczną do interwencji, jeśli zajdzie taka konieczność;

94.  uznaje, że należało już dawno przystąpić do remontu budynku Paul-Henri Spaak, w tym rozbudowy tego obiektu i powiększenia sal wykładowych dla odwiedzających oraz biur posłów; popiera plany administracji, ale podkreśla, że należy je realizować w oparciu o aktualną liczbę posłów, a nie ich ewentualną liczbę przy nierealistycznym założeniu rozszerzenia Unii;

95.  domaga się konkretnego planu i prognozy kosztów dotyczących prac remontowych; wzywa do większej przejrzystości i udziału indywidualnych posłów w decyzjach, które mają znaczący wpływ na administracyjne i finansowe aspekty działania tej instytucji; uważa, że informacje udzielane na szczeblu Konferencji Przewodniczących i Prezydium oraz zawarte przez te organy uprzednie porozumienia są niewystarczające; wnosi o przekazywanie wszystkim posłom wszystkich dokumentów strategicznych dotyczących organizacji i przyszłego rozwoju Parlamentu;

96.  jest zaniepokojony wnioskiem o internalizację usług transportowych i powstającymi w rezultacie dodatkowymi kosztami, które oznaczają wzrost w 2017 r. o ponad 50 % w porównaniu do 2016 r.;

Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji oraz Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych

97.  zauważa, że z obliczeń dokonanych przez Parlament wynika, że w 2014 r. etatowi tłumacze ustni spędzili średnio w kabinach, wykonując tłumaczenia, 10,7 godzin tygodniowo; zauważa jednak, że liczba godzin spędzonych w kabinach stanowi tylko część pracy tłumaczy ustnych, która polega również na przygotowywaniu się do posiedzeń, nauce i doskonaleniu języka, dyżurach domowych oraz szkoleniach tematycznych i innych specjalistycznych szkoleniach; wzywa sekretarza generalnego do dostarczenia wskaźników, które mierzą wszystkie rodzaje działań wykonywanych przez tłumaczy ustnych; ubolewa nad podziałem usług tłumaczeń ustnych dostarczanych przez poszczególnych tłumaczy, których praca średnio waha się od 6 do 16 godzin tygodniowo w skali roku, co prowadzi do nierównomiernego obciążenia pracą części tłumaczy; przyznaje, że z powodu wyborów europejskich rok 2014 nie był rokiem typowym pod względem natężenia prac parlamentarnych;

98.  z zaniepokojeniem zauważa, że nie została objaśniona metoda obliczeniowa stosowana do opracowywania danych statystycznych i wzywa administrację do lepszego informowania o swych procesach właściwych przedstawicieli tłumaczy ustnych;

99.  wzywa administrację do wyłączenia urlopów i nieobecności chorobowych z procesu obliczania średniej liczby godzin spędzonych przez tłumaczy na wykonywaniu tłumaczeń ustnych w kabinach;

100.  ponownie zwraca uwagę na znaczenie wielojęzyczności dla legitymacji demokratycznej Parlamentu; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w wyniku zasobooszczędnej strategii wielojęzyczności przyjętej przez Prezydium w 2011 r. i następujących po tej dacie reform organizacyjnych osiągnięto oszczędności wydatków budżetowych w dziedzinie tłumaczenia ustnego; domaga się, by warunki pracy przewidywały gwarancje służące ochronie zarówno jakości tłumaczenia ustnego, jak i zdrowia tłumaczy ustnych, przy jednoczesnym uwzględnieniu potrzeb wynikających ze zmiennych trybów pracy parlamentarnej i wydajnego gospodarowania zasobami; wzywa sekretarza generalnego do dalszych starań w dziedzinie ścisłej współpracy z tłumaczami ustnymi;

101.  jest zdania, że nadal jest możliwe zwiększenie efektywności w świadczeniu usług tłumaczenia ustnego, którą ograniczają obecnie w szczególności przepisy uchwalone w 2005 r. i nie przystające już do aktualnej praktyki posiedzeń Parlamentu; domaga się zbadania, czy możliwe jest zwiększenie efektywności również w jednostkach obsługi administracyjnej DG INTE;

102.  wzywa do dokonania przeglądu w celu oceny, czy odpowiednia liczba wewnętrznych tłumaczy ustnych jest zapewniana również podczas podstawowych dni pracy Parlamentu;

103.  wzywa Dyrekcję Generalną ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji do podjęcia wszelkich niezbędnych działań zarządczych w celu poprawy narzędzi teleinformatycznych i usług wsparcia technicznego dla tłumaczy ustnych, dostosowując je do narzędzi i usług dostępnych w tym zakresie dla Komisji, w celu zwiększenia produktywności w zakresie zadań tłumaczeniowych, dostosowania nakładu pracy poszczególnych tłumaczy ustnych oraz zapewnienia obecności i dyspozycyjności etatowych tłumaczy podczas podstawowych dni pracy Parlamentu, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu ich praw socjalnych; zwraca się ponadto do sekretarza generalnego o przedstawienie nowej koncepcji służącej wydajnemu i oszczędnemu zarządzaniu pracownikami, która to koncepcja powinna być również oparta na porozumieniu z tłumaczami ustnymi;

104.  uważa, że ulepszanie świadczenia usług tłumaczeń ustnych, w szczególności wraz z Komisją w ramach współpracy instytucjonalnej, zwiększyłoby wydajność korzystania z tych usług;

105.  jest zaniepokojony tym, że odpowiedzialność za organizację posiedzeń i zarządzanie konferencjami podzielona jest pomiędzy różne dyrekcje generalne;

Dyrekcja Generalna ds. Finansów

Biuro podróży

106.  z zadowoleniem przyjmuje efektywne wdrażanie przez biuro podróży wytycznych DG FINS zobowiązujących to biuro do poszukiwania najlepszych cen; zachęca ponadto biuro podróży, aby częściej porównywało ceny i starało się zawierać umowy z głównymi liniami lotniczymi, z myślą o osiągnięciu większej elastyczności i niższych cen, przy zapewnieniu możliwości wprowadzania zmian i anulowania podróży; wzywa biuro podróży do aktywnego poszukiwania tańszych biletów i ofert przy dokonywaniu rezerwacji oraz ogólnie do oferowania bardziej konkurencyjnych cen, przy uwzględnieniu wszystkich linii lotniczych; wzywa DG FINS do opracowania ankiety na temat poziomu zadowolenia z usług świadczonych przez biuro podróży, która zostanie przeprowadzona wśród użytkowników, tak aby zidentyfikować aspekty, które wymagają dalszego doskonalenia;

107.  zauważa trudności, jakie niesie za sobą obsługa wniosków o organizację podróży dla instytucji tak rozległej i istotnej, jaką jest Parlament, przy uwzględnieniu szczególnych aspektów jego działalności (elastyczność, odwołania dokonywane w ostatniej chwili);

108.  wzywa DG FINS do przeprowadzenia, w ścisłej współpracy z DG SAFE i DG COMM, ponownej oceny planów działania w sytuacjach awaryjnych w celu znalezienia lepszych rozwiązań w obliczu nowych zagrożeń dla bezpieczeństwa, w szczególności w odniesieniu do wyjazdów służbowych do miejsc pracy tej instytucji;

Dobrowolny fundusz emerytalny

109.  zauważa, że szacunkowy deficyt aktuarialny dobrowolnego funduszu emerytalnego, obliczany na podstawie aktywów funduszu, na koniec 2014 r. wzrósł do poziomu 270,3 mln EUR ( 207,9 mln EUR w 2013 r.); podkreśla, że budzi to obawy o to, czy kapitał funduszu nie zostanie przedwcześnie wyczerpany;

110.  zwraca uwagę, że prognozowane przyszłe zobowiązania funduszu rozkładają się na okres kilkudziesięciu lat; wzywa Prezydium do rozważenia opcji poprawy płynności finansowej funduszu;

111.  wzywa do przedstawienia bez dalszych opóźnień wyników oceny zewnętrznej, o jaką zwrócił się Parlament we wspomnianej wyżej rezolucji w sprawie udzielenia absolutorium za rok budżetowy 2013; uznaje, że odpowiedzialność za wielkość deficytu dobrowolnego funduszu emerytalnego ponosi przede wszystkim jego zarząd; apeluje o jednolitą koncepcję dla prywatnego funduszu emerytalnego, aby zmniejszyć wielkość zobowiązań tego funduszu; wzywa Prezydium do zaproponowania kompleksowego planu działań, aby zająć się kwestią obowiązków Parlamentu niezwłocznie po otrzymaniu oceny zewnętrznej; ocenia, że konieczne jest obniżenie świadczeń emerytalnych dla uczestników funduszu;

112.  wzywa Prezydium do jak najszybszego dokonania oceny obecnej sytuacji funduszu emerytalnego;

Asystenci posłów

113.  z zadowoleniem przyjmuje nowe, bardziej restrykcyjne zasady mające zastosowanie do asystentów krajowych i dostawców usług; zauważa, że niektóre aspekty nowych zasad pozostają mało precyzyjne i prowadzą do błędnej interpretacji; wzywa do lepszego wyjaśnienia tych aspektów, w szczególności w zakresie działalności pobocznej asystentów krajowych i dostawców usług; podkreśla, że obie te grupy powinny podlegać ścisłej kontroli;

114.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie elektronicznego portalu posłów; uważa, że jest to opłacalne i skuteczne narzędzie umożliwiające przegląd finansów, dostosowane do polityki Parlamentu na rzecz wyeliminowania dokumentacji papierowej; wzywa DG FINS do aktywnego propagowania tego portalu wśród wszystkich posłów do Parlamentu Europejskiego;

Dyrekcja Generalna ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego

115.  zauważa, że politykę Parlamentu w dziedzinie bezpieczeństwa informacji należy uzupełnić o skoordynowaną i zharmonizowaną strategię bezpieczeństwa wewnętrznego;

116.  domaga się wprowadzenia systemów zapewniających większe bezpieczeństwo informacji w celu ochrony informacji – w ramach ich ujawniania – przed nieuprawnionym dostępem, jak również przed fałszowaniem, modyfikacją lub zniszczeniem, aby zapewnić integralność, poufność i dostępność informacji;

117.  apeluje o utworzenie systemu wczesnego ostrzegania w sytuacjach nadzwyczajnych, który umożliwiłby DG ITEC we współpracy z DG SAFE w konkretnych sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa błyskawiczne wysyłanie wiadomości SMS-owych lub e-mailowych posłom i pracownikom, którzy wyrazili chęć uczestnictwa w takim systemie;

118.  odnotowuje, że niezależny podmiot trzeci przeprowadził zewnętrzną kontrolę systemów ICT, o którą wniesiono przy udzielaniu absolutorium za 2013 r.; zauważa ponadto, że celem tej kontroli była ocena zdolności systemów ICT Parlamentu w zakresie bezpieczeństwa oraz ich potencjalnego narażenia na zagrożenia cybernetyczne z myślą o opracowaniu planu zwiększenia bezpieczeństwa systemów ICT, w tym zaproponowanego planu na rzecz zwiększenia ogólnego poziomu bezpieczeństwa w Parlamencie; wzywa do stworzenia regulaminu bezpieczeństwa cybernetycznego w celu zagwarantowania, by Parlament mógł skutecznie chronić swoje systemy informacyjne, jak również zagwarantowania bezpieczeństwa posłów i ich ochrony przed atakami cybernetycznymi;

119.  jest zaniepokojony faktem, że ocena bezpieczeństwa parlamentarnych systemów ICT pod względem organizacji, stopnia zaawansowania i zdolności, przeprowadzona zgodnie z normą ISO 27002:2013 i najlepszymi praktykami międzynarodowymi wykazała stosunkowo niski poziom zaawansowania bezpieczeństwa organizacji;

120.  apeluje o przeprowadzanie regularnych testów wytrzymałościowych systemów bezpieczeństwa Parlamentu w dziedzinie ICT;

121.  zauważa, że Prezydium na posiedzeniu w dniu 7 września 2015 r. przyjęło strategię bezpieczeństwa systemów ICT; podkreśla, jak pilne jest wdrożenie znacznie solidniejszej strategii bezpieczeństwa systemów ICT zgodnie z planem działania Parlamentu na rzecz ogólnej strategii bezpieczeństwa informacji;

Dyrekcja Generalna ds. Ochrony i Bezpieczeństwa

122.  odnotowuje, że internalizacja usług w dziedzinie ochrony została ukończona w Brukseli w grudniu 2014 r., a w Strasburgu w dniu 1 lipca 2015 r. po przyjęciu ogólnej koncepcji bezpieczeństwa; podkreśla, że należy przyjąć dalsze środki bezpieczeństwa i przeprowadzić pilny przegląd ogólnej koncepcji bezpieczeństwa przyjętej przez Prezydium w 2011 r. z uwagi na obecny kontekst dotyczący bezpieczeństwa;

123.  wyraża obawy dotyczące różnych podejść do zapewnienia bezpieczeństwa siedzib Parlamentu, jakie przyjęto w Brukseli i Strasburgu; uważa, że niezbędna jest ścisła współpraca z władzami belgijskimi, francuskimi i luksemburskimi z myślą o wzmocnieniu strefy bezpieczeństwa wokół budynków Parlamentu;

124.  domaga się skutecznego sprawdzania wszystkich pracowników ochrony zarówno pod względem rzetelności, jak i poziomu kompetencji zawodowych w celu dopilnowania, by byli zdolni do wykonywania swoich zadań;

125.  nalega, by nadać najwyższy priorytet zwiększeniu ochrony budynków Parlamentu i ich najbliższego otoczenia; uważa, że z uwagi na obecną sytuację w zakresie bezpieczeństwa niezbędne jest zapewnienie pracownikom ochrony odpowiedniego sprzętu i warunków pracy;

126.  apeluje o przegląd środków ochrony budynków oraz o większą kontrolę wjazdów do parkingów Parlamentu przy pomocy automatycznego rozpoznawania tablic rejestracyjnych; domaga się ustanowienia centralnego punktu kontroli zewnętrznej, w którym byliby sprawdzani wszyscy zewnętrzni dostawcy wchodzący do budynków Parlamentu;

127.  przypomina o przypadkach kradzieży w biurach posłów PE; wzywa DG INLO i DG SAFE do zagwarantowania większego bezpieczeństwa i lepszej przejrzystości w odniesieniu do wykonawców i personelu służb utrzymania mających dostęp do biur;

128.  uważa, że kwestią najwyższej wagi jest wprowadzenie dokładnej kontroli przed zatrudnieniem pracownika, wiążących procedur dotyczących pracowników, którzy odchodzą z Parlamentu, odpowiednich struktur zarządzania bezpieczeństwem i odpowiedniego szkolenia w zakresie zarządzania kryzysowego;

129.  przypomina o incydencje z dnia 7 października 2014 r. z udziałem kurdyjskich manifestantów; apeluje o przeprowadzenie kompleksowej i poufnej oceny służb ochrony Parlamentu; z zadowoleniem przyjmuje – jako pierwszy krok – fakt, że powołano grupę wysokiego szczebla składającą się z przedstawicieli Parlamentu, Komisji, Rady i państwa belgijskiego w celu zacieśnienia współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa; wzywa do dalszej współpracy z krajowymi i międzynarodowymi służbami bezpieczeństwa;

130.  nalega na potrzebę szerszej współpracy między DG SAFE a DG ITEC w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony informacji i kanałów łączności w Parlamencie;

131.  zauważa, że unijne instytucje i organy, podejmując obecnie wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa i zapobiegania terroryzmowi, mają do dyspozycji oddzielne zasoby, odmienne przepisy i różny sprzęt, które to środki nie są ze sobą kompatybilne; uważa, że sytuacja ta nie tylko świadczy o słabym zarządzaniu zasobami w obrębie odnośnych jednostek organizacyjnych (roczny budżet na wydatki związane z bezpieczeństwem Komisji i Parlamentu wynosi w przypadku każdej z tych instytucji ok. 40 mln EUR, Rada dysponuje na ten cel kwotą ok. 15 mln EUR, a Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) na zapewnienie bezpieczeństwa samej tylko siedziby w Brukseli przeznacza ponad 5 mln EUR), lecz również mogłaby zwiększyć narażenie instytucji Unii;

132.  jest zaniepokojony obecną sytuacją w dziedzinie bezpieczeństwa, w której cała Europa i nie tylko jest poważnie zagrożona terroryzmem, zwłaszcza w świetle skoordynowanych ataków w Brukseli i Paryżu oraz udaremnionego ataku na pociąg Thalys; wzywa instytucje Unii do aktywnego promowania wzmocnionej wzajemnej współpracy oraz współpracy z władzami krajowymi państw przyjmujących, w których instytucje te się mieszczą, mają swoje biura lub delegatury lub też gdzie wykonują swoje zadania;

133.  wzywa sekretarza generalnego oraz odnośne organy administracyjne Komisji, Rady, ESDZ i komisji parlamentarnych do zbadania możliwości wprowadzenia wspólnej międzyinstytucjonalnej polityki bezpieczeństwa, obejmującej plan działania w celu opracowania wspólnych elementów takich jak zasoby i metodologie oceny ryzyka, personel i środki ochrony poszczególnych organów politycznych i gości VIP, materiały i zasoby szkoleniowe dla pracowników ochrony, urządzenia i technologie do kontroli dostępu, cyberbezpieczeństwo i bezpieczeństwo łączności oraz specjalistyczne zarządzanie zasobami, które powinno odbywać się w synergii z właściwymi organami krajów przyjmujących w głównych miejscach pracy w Unii, biurach zewnętrznych i delegaturach;

Parlament przyjazny środowisku

134.  z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wnioski z kontroli przeprowadzonej przez Europejski Trybunał Obrachunkowy w 2013 r. i 2014 r., który podkreślił, że na 14 skontrolowanych instytucji europejskich Parlament Europejski był instytucją, która opracowała najbardziej ambitną strategię zmniejszania emisji CO2;

135.  zwraca uwagę na fakt, że wideokonferencje i praca zdalna mogą przyczynić się do efektywniejszego gospodarowania czasem i uczynienia Parlamentu bardziej przyjaznym środowisku, a także do zmniejszenia kosztów administracyjnych i kosztów podróży;

136.  podkreśla konieczność wdrożenia zielonych zamówień publicznych w zakresie wszystkich umów i zaproszeń do składania ofert; wzywa do wyznaczenia ambitnych wiążących celów dotyczących zielonych zamówień, zwłaszcza w zakresie żywności i usług gastronomicznych, pojazdów i transportu, urządzeń sanitarnych i wodociągowych, papieru, gospodarowania odpadami oraz sprzętu IT i urządzeń do przetwarzania obrazu, oświetlenia, sprzątania i mebli;

Zielone zamówienia publiczne i EMAS

137.  wzywa sekretarza generalnego do opracowania planu ograniczenia liczby skrzyń udostępnianych na potrzeby podróży parlamentarnych; proponuje wprowadzenie systemu „skrzyń na żądanie” lub „wspólnych skrzyń”, dzięki czemu ograniczono by koszty oraz ślad węglowy;

138.  z zadowoleniem przyjmuje dodatkowe działania na rzecz kompensowania nieuniknionych emisji; wzywa Parlament do opracowania dalszych strategii politycznych kompensowania emisji CO2;

Grupy polityczne (pozycja budżetowa 4 0 0)

139.  zauważa, że w 2014 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 0 przyznane grupom politycznym i posłom niezrzeszonym zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej:

Europejskie partie polityczne i europejskie fundacje polityczne

140.  zauważa, że w 2014 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 2 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(10):

141.  zauważa, że w 2014 r. środki z pozycji budżetowej 4 0 3 zostały wykorzystane w sposób przedstawiony poniżej(11):

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 247 z 28.7.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (5) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (6) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (7) PE 349.540/Bur/ann/def. (8) PE 422.541/Bur. (9) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 1 – Parlament Europejski (Dz.U. L 255 z 30.9.2015, s. 3). (10) Źródło: PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.295/BUR) i PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.297/BUR) pkt 12. (11) Źródło: PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.295/BUR) i PV BUR. 20.10.2014 (PE 538.297/BUR) pkt 12.

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada (2015/2156(DEC))

P8_TA(2016)0151 A8-0101/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0201/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A8–0101/2016),

1.  odracza decyzję w sprawie udzielenia sekretarzowi generalnemu Rady absolutorium z wykonania budżetu Rady Europejskiej i Rady na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada (2015/2156(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 2 – Rada Europejska i Rada,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A8–0101/2016),

A.  mając na uwadze, że przejrzystość i kontrola rachunków publicznych to ogólne zasady demokratyczne mające zastosowanie również do Unii;

B.  mając na uwadze, że procedura udzielania absolutorium jest częścią koncepcji demokracji przedstawicielskiej;

C.  mając na uwadze, że na mocy art. 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Parlament Europejski samodzielnie decyduje o udzieleniu absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej;

D.  mając na uwadze, że budżet Rady jest sekcją budżetu Unii Europejskiej;

E.  mając na uwadze, że na mocy art. 319 ust. 2 TFUE Komisja musi przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu, na jego żądanie, wszelkie niezbędne informacje dotyczące wykonywania wydatków lub funkcjonowania systemów kontroli finansowej;

F.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 335 TFUE każda z instytucji Unii posiada autonomię administracyjną, a zgodnie z art. 55 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 („rozporządzenie finansowe”) każda z instytucji odpowiedzialna jest za wykonanie sekcji budżetu jej dotyczącej;

G.  mając na uwadze, że bez niezbędnych informacji Parlament nie byłby w stanie podjąć świadomej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium;

H.  mając na uwadze, że podczas seminarium Parlamentu na temat uprawnienia Parlamentu Europejskiego do udzielania absolutorium Radzie, które odbyło się dnia 27 września 2012 r., specjaliści w zakresie prawa i eksperci akademiccy zgodzili się co do prawa Parlamentu do informacji;

1.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy stwierdził na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych, iż w całościowym ujęciu w płatnościach za rok budżetowy zakończony dnia 31 grudnia 2014 r. nie wystąpiły istotne błędy w zakresie wydatków administracyjnych i innych wydatków instytucji i organów;

2.  zauważa, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2014 Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż odnotowano niewielką liczbę błędów dotyczących obliczania kosztów personelu i kilka niedociągnięć w zarządzaniu dodatkami rodzinnymi w objętych audytem obszarach w odniesieniu do Rady Europejskiej i Rady;

3.  zwraca się do Rady Europejskiej i Rady o usprawnienie zarządzania wykrytymi niedociągnięciami oraz o skorygowanie błędów stwierdzonych przez Trybunał;

4.  odnotowuje, że w 2014 r. Rada Europejska i Rada dysponowały budżetem w ogólnej wysokości 534 200 000 EUR (535 511 300 EUR w 2013 r.), zaś wskaźnik wykonania wyniósł 91,3%; odnotowuje zwiększenie stopnia wykorzystania w 2014 r.;

5.  odnotowuje zmniejszenie budżetu Rady na rok 2014 o 1,3 miliona EUR (-0,2%);

6.  jest w dalszym ciągu zaniepokojony wysokim wskaźnikiem niewykorzystania środków obejmującym prawie wszystkie kategorie; ponawia apel o dopracowanie najważniejszych wskaźników wykonania w celu lepszego planowania budżetowego;

7.  jest zaniepokojony bardzo wysoką liczbą przeniesień środków z roku 2014 na rok 2015, w szczególności na rzeczowe aktywa stałe; jest w pełni przekonany, że trwała tendencja do przenoszenia środków jest sprzeczna z zasadami jednoroczności i należytego zarządzania finansami ustanowionymi w rozporządzeniu finansowym;

8.  stwierdza, że można było uniknąć znacznych transferów w ramach linii budżetu Rady dzięki lepszemu planowaniu budżetowemu;

9.  powtarza, że należy oddzielić budżet Rady Europejskiej od budżetu Rady, aby zwiększyć przejrzystość zarządzania finansowego instytucji i rozliczalność obu instytucji;

10.  uważa, że Rada musi być rozliczalna i przejrzysta podobnie jak pozostałe instytucje i wzywa Radę do przystąpienia do unijnego rejestru służącego przejrzystości;

11.  ponownie wzywa Radę Europejską i Radę do przekazania Parlamentowi ich rocznego sprawozdania z działalności wraz z pełnym przeglądem wszystkich zasobów ludzkich, jakimi te instytucje dysponują, z podziałem na kategorie, grupy zaszeregowania, płeć, obywatelstwo i udział w szkoleniach zawodowych;

12.  uważa, że sprawozdania roczne instytucji i agencji Unii mogłyby odgrywać ważną rolę w przestrzeganiu zasad przejrzystości, rozliczalności i rzetelności; wzywa instytucje i agencje Unii do zamieszczania w sprawozdaniach rocznych standardowego rozdziału poświęconego tym kwestiom;

13.  ubolewa nad tym, że Rada wciąż jeszcze nie przyjęła kodeksu postępowania; jest zdania, że wszystkie instytucje i agencje Unii powinny uzgodnić wspólny kodeks postępowania, który jest niezbędny dla przejrzystości, rozliczalności i rzetelności tych instytucji; wzywa te instytucje i organy Unii, które jeszcze nie dysponują kodeksem postępowania, do jak najszybszego opracowania takiego dokumentu;

14.  apeluje do Rady o wdrożenie zasad dotyczących informowania o nieprawidłowościach bez dalszej zwłoki;

15.  wzywa do opublikowania w internecie przekonującego oświadczenia o korzyściach finansowych członków Rady;

16.  odnotowuje z niepokojem brak przepisów dotyczących rzetelności, deklaracji o braku konfliktu interesów i szczegółowych informacji biograficznych w przypadku przewodniczącego Rady Europejskiej oraz członków jego gabinetu; zauważa ponadto, że nie istnieją wspólne zasady rzetelności dotyczące przedstawicieli krajowych w Radzie; wzywa Radę do wprowadzenia środków, które zaradzą tej sytuacji, i poinformowania o tym organu udzielającego absolutorium;

17.  z zadowoleniem przyjmuje projekt rozporządzenia Rady ustanawiający wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne wysokiego szczebla w Unii i przewidziane w nim oszczędności;

18.  wzywa Radę do opracowania w swoich strukturach szczegółowych wytycznych dotyczących zapobiegania korupcji i niezależnych strategii politycznych;

19.  zauważa z niepokojem zatrważający brak przejrzystości w odniesieniu do procesu legislacyjnego, negocjacji, stanowisk państw członkowskich oraz spotkań w ramach Rady; wzywa Radę do upublicznienia istotnych dokumentów i wprowadzenia jasnego systemu sprawozdawczości, który umożliwi opinii publicznej śledzenie procedur legislacyjnych w sposób otwarty i przejrzysty;

20.  jest zaniepokojony brakiem przejrzystości rozmów trójstronnych i posiedzeń pojednawczych; wzywa Radę, aby systematycznie podnosiła przejrzystość i rzetelność negocjacji;

21.  uznaje rezultaty międzyinstytucjonalnego porozumienia w sprawie tłumaczeń pisemnych i ustnych, którego wynikiem było opracowanie zharmonizowanej metodologii umożliwiającej bezpośrednie porównywanie kosztów tłumaczeń we wszystkich instytucjach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada przekazuje informacje zgodnie z tą metodologią;

22.  podkreśla, że jeden z głównych celów finansowych Sekretariatu Generalnego Rady na rok 2014 – przekazanie budynku Europa do końca 2015 r. – nie został osiągnięty; wyraża ubolewanie z powodu opóźnienia oraz zwraca się o przekazywanie mu informacji na temat skutków finansowych tejże zwłoki;

23.  ponawia apel o uwzględnienie polityki Rady w dziedzinie nieruchomości w jej rocznym sprawozdaniu z działalności, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że istotne jest, by koszty związane z taką polityką były odpowiednio uzasadnione i niewygórowane;

Przyczyny odroczenia decyzji o udzieleniu absolutorium

24.  przypomina, że Rada winna zachować przejrzystość i być w pełni odpowiedzialna przed obywatelami Unii, jeżeli chodzi o powierzone jej fundusze, przez zgodne zasadami dobrej wiary pełne uczestnictwo w dorocznej procedurze udzielania absolutorium tak samo jak inne instytucje unijne; uważa w związku z tym, że skuteczny nadzór nad wykonywaniem budżetu Unii wymaga współpracy między Parlamentem a Radą w drodze ustaleń roboczych; wyraża ubolewanie z powodu trudności napotykanych dotychczas w ramach procedury udzielania absolutorium; podkreśla konieczność zwiększenia zdolności obu instytucji do dialogu, aby jak najszybciej znaleźć rozwiązanie umożliwiające wypełnienie mandatu nadanego na mocy Traktatów oraz zapewnienie odpowiedzialności przed obywatelami;

25.  zauważa, że procedura udzielania absolutorium budżetowego osobno poszczególnym instytucjom i organom Unii jest przyjętą od dawna praktyką, którą opracowano w celu zagwarantowania przejrzystości i demokratycznej odpowiedzialności przed podatnikami Unii; podkreśla, że skutecznie zapewnia ona prawo i obowiązek Parlamentu do kontrolowania całego budżetu Unii;

26.  zauważa ponadto, że Komisja wyraziła w swym piśmie z dnia 23 stycznia 2014 r. opinię, że wszystkie instytucje w pełni uczestniczą w działaniach podejmowanych w następstwie uwag poczynionych w ramach udzielania absolutorium przez Parlament oraz że wszystkie instytucje powinny współpracować na rzecz zapewnienia sprawnego przebiegu procedury udzielania absolutorium, przy pełnym poszanowaniu odnośnych postanowień TFUE i prawa wtórnego;

27.  podkreśla, że Komisja w swoim piśmie również stwierdza, iż nie będzie nadzorowała wykonania budżetów innych instytucji oraz że udzielenie odpowiedzi na pytania adresowane do innej instytucji naruszyłoby niezależność tej instytucji w zakresie wykonywania jej sekcji budżetu;

28.  przypomina, że każda instytucja, jak określono w definicji zawartej w art. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego, posiada autonomię we wdrażaniu własnej sekcji budżetu zgodnie z art. 55 tego rozporządzenia; stwierdza, że zgodnie z praktyką i interpretacją aktualnych przepisów, a także w celu utrzymania przejrzystości i demokratycznej odpowiedzialności przed podatnikami Unii, Parlament udziela absolutorium każdej instytucji osobno;

29.  zwraca uwagę na uprawnienia Parlamentu do udzielania absolutorium na podstawie art. 316, 317 i 319 TFUE oraz art. 55 i art. 164 do 167 rozporządzenia finansowego; uważa, że ww. przepisy stanowią wystarczającą podstawę prawną dla korzystania przez Parlament ze swego prawa do podjęcia odrębnej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium Radzie, oprócz jego prawa do udzielania absolutorium Komisji; stwierdza, że udzielenie lub nieudzielenie absolutorium to prawo i obowiązek Parlamentu względem obywateli Unii;

30.  podkreśla, że od 2009 r. Rada nie zgodziła się poddać procedurze udzielania absolutorium przeprowadzanej przez Parlament, odmawiając przedłożenia niezbędnych informacji, odpowiedzenia na pytania pisemne oraz udziału w wysłuchaniach i debatach dotyczących wykonania jej budżetu, i że w związku z tym ponad 3 mld EUR publicznych funduszy europejskich wydano bez należnej kontroli; postrzega to jako negatywny sygnał dla obywateli Unii;

31.  powtarza, że bez współpracy ze strony Rady Parlament nie jest w stanie podjąć świadomej decyzji w sprawie udzielenia absolutorium;

32.  uważa, że ta sytuacja stanowi poważne niedopełnienie obowiązków wynikających z traktatów, a zwłaszcza naruszenie zasady lojalnej współpracy między instytucjami, oraz że należy szybko znaleźć rozwiązanie, aby można było sprawować kontrolę nad całym budżetem Unii; w związku z tym przywołuje również art. 15 TFUE, w którym stwierdza się, że każda instytucja, organ lub jednostka organizacyjna Unii zapewnia przejrzystość swoich prac;

33.  powtarza, że wdrażanie skutecznej kontroli budżetowej jest możliwe jedynie w drodze współpracy między Parlamentem i Radą, zaś główne elementy współpracy muszą obejmować formalne posiedzenia przedstawicieli Rady i parlamentarnej Komisji Kontroli Budżetowej, odpowiadanie na pytania zadawane przez członków komisji w oparciu o kwestionariusz oraz przedkładanie dokumentów służących za materiał roboczy przy kontrolach budżetowych na żądanie;

34.  przypomina, że Parlament udziela absolutorium innym instytucjom po rozpatrzeniu przedłożonych dokumentów i odpowiedzi udzielonych na postawione przez niego pytania; ubolewa nad tym, że Parlament ma stale trudności z uzyskaniem odpowiedzi od Rady;

35.  przyjmuje do wiadomości pismo sekretarza generalnego Rady stanowiące odpowiedź na zaproszenie Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu do udziału w wymianie poglądów w dniu 11 stycznia 2016 r.; podkreśla, że pismo nie zawiera odpowiedzi na zaproszenie bądź na pisemny kwestionariusz wysłany do Sekretariatu Generalnego Rady w dniu 25 listopada 2015 r., który zawierał pytania posłów do Parlamentu, a jedynie stanowi przypomnienie stanowiska Rady w sprawie wymiany informacji finansowych, które zajęto już wcześniej;

36.  jest zdania, że procedura udzielania absolutorium to ważny instrument rozliczalności demokratycznej względem obywateli Unii;

37.  zwraca się do Rady, by rozpoczęła negocjacje z Parlamentem Europejskim w celu zagwarantowania Parlamentowi prawa dostępu do informacji dotyczących wykonania budżetu Rady; uważa, że pociąga to za sobą konieczność dostarczania przez Radę wymaganych informacji;

38.  ubolewa nad tym, że nie wszystkie instytucje Unii przestrzegają tych samych standardów w kwestii przejrzystości, i uważa, że Rada powinna się pod tym względem poprawić;

39.  jest zdania, że – choć w międzyczasie sytuację mogłaby poprawić lepsza współpraca między instytucjami Unii w ramach traktatów – przegląd traktatów może ostatecznie okazać się konieczny, aby zapewnić jaśniejszą procedurę udzielania absolutorium, przez to że Parlamentowi powierzy się wyraźne uprawnienia do udzielania absolutorium budżetowego osobno poszczególnym instytucjom i organom Unii;

40.  wzywa Komisję do zmiany rozporządzenia finansowego w celu wyjaśnienia celów procedury udzielania absolutorium i jasnego określenia kar za nieprzestrzeganie rozporządzenia; podkreśla, że jest to konieczne, aby instytucje Unii stały się odpowiedzialne w celu ochrony interesów finansowych obywateli Unii; podkreśla, że nie powinno być od tej zasady żadnych wyjątków.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 5.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (2015/2157(DEC))

P8_TA(2016)0152 A8-0123/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0202/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0123/2016),

1.  udziela sekretarzowi Trybunału Sprawiedliwości absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Sprawiedliwości na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Trybunałowi Sprawiedliwości, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych i Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości (2015/2157(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0123/2016),

1.  zauważa z zadowoleniem, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2014 Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż nie odnotowano istotnych słabych punktów w objętych kontrolą obszarach dotyczących zasobów ludzkich i zamówień dla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („Trybunał Sprawiedliwości”);

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w roku budżetowym zakończonym dnia 31 grudnia 2014 r. w ogóle płatności związanych z wydatkami administracyjnymi i innymi wydatkami instytucji i organów nie wystąpiły istotne błędy;

3.  zauważa, że w 2014 r. środki Trybunału Sprawiedliwości wyniosły 355 367 500 EUR (354 880 000 EUR w 2013 r.), a wskaźnik wykonania wyniósł 99%; z zadowoleniem przyjmuje wzrost wskaźnika wykorzystania w 2014 r. w porównaniu z rokiem 2013, kiedy wyniósł on 96,3%;

4.  zauważa, że budżet Trybunału Sprawiedliwości jest czysto administracyjny oraz że ponad 75% budżetu przeznacza się na wydatki na pracowników instytucji, a pozostałą część – na budynki, meble, wyposażenie i inne wydatki;

5.  z zadowoleniem przyjmuje wydajność działalności sądowej Trybunału w 2014 r., podczas którego do trzech instancji Trybunału wniesiono 1691 spraw, a zamknięto 1685 spraw;

6.  zauważa, że Trybunał Sprawiedliwości zakończył w 2014 r. 719 spraw (w 2013 r. liczba zakończonych spraw wyniosła 701) oraz że wniesiono do Trybunału 622 nowe sprawy (w 2013 r. – 699); zatwierdza pozytywne wyniki statystyczne i uważa, że skuteczność działania można poprawić w przyszłości;

7.  zauważa, że w 2014 r. do Sądu wpłynęło 912 nowych spraw, a 814 spraw zostało rozpatrzonych, podczas gdy 1423 sprawy były w toku, co oznacza ogólny wzrost liczby postępowań w stosunku do 2012 i 2013 r.;

8.  wskazuje, że utworzenie w 2014 r. dziewięciu tymczasowych stanowisk sekretarzy w Sądzie wzmocniło zespół sądowy zapewniając jego skuteczność i lepsze wyniki;

9.  zwraca uwagę, że w 2014 r. Sąd do spraw Służby Publicznej ukończył 152 sprawy (184 w 2013 r.), zaś 216 spraw było w toku; zauważa, że w 2014 r. ogólna działalność sądowa Sądu była mniej skuteczna;

10.  zachęca Trybunał Sprawiedliwości do dalszej poprawy wykorzystania istniejących zasobów; jest zdania, że wewnętrzne reformy wdrożone w 2014 r., a mianowicie reforma regulaminu działalności Sądu i Sądu do spraw Służby Publicznej oraz rozwój aplikacji informatycznych w celu usprawnienia procedur i komunikacji, przyczyniły się do optymalizacji wykorzystania zasobów;

11.  z zadowoleniem przyjmuje będący odpowiedzią na wniosek Parlamentu złożony w kontekście absolutorium za 2013 r. plan Trybunału Obrachunkowego dotyczący przeprowadzenia przeglądu Trybunału Sprawiedliwości, by ocenić jego wyniki;

12.  odnotowuje przedłożone w styczniu 2016 r. informacje dotyczące wykazu działań zewnętrznych realizowanych przez sędziów, o które zwrócono się podczas wymiany poglądów na temat udzielenia absolutorium za 2014 r. przeprowadzonej na forum komisji kontroli budżetowej; ubolewa nad tym, że nie podano liczby sędziów biorących udział w różnych wydarzeniach; domaga się udostępniania informacji o wszystkich działaniach zewnętrznych realizowanych przez każdego sędziego, w tym o wykładach, odczytach, innych wydarzeniach i przygotowaniach do nich w czasie pracy, a nie tylko o tych, na które wydano oficjalną zgodę; zwraca się o ujawnianie informacji o wszystkich zasobach sędziów związanych z ich działaniami zewnętrznymi, np. o służbach tłumaczeniowych, aplikantach, kierowcach;

13.  jest zdania, że należy udostępniać opinii publicznej wszystkie informacje o zewnętrznej działalności każdego sędziego; domaga się, by te informacje były publikowane na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości i uwzględniane w jego rocznych sprawozdaniach z działalności;

14.  domaga się publikowania na stronie internetowej Trybunału Sprawiedliwości oświadczeń majątkowych sędziów;

15.  oczekuje, że trwająca reforma Sądu zostanie poddana ocenie skutków, aby potwierdzić, że jest ona odpowiednia i zapewnia uproszczenie sądowej struktury Trybunału Sprawiedliwości;

16.  z zadowoleniem przyjmuje ulepszenia wprowadzone do aplikacji e-Curia oraz fakt, że w 2014 r. aplikacji tej zaczęło używać więcej państw członkowskich; niemniej jednak ubolewa, że trzy państwa członkowskie wciąż nie należą do jej użytkowników;

17.  wzywa Trybunał Sprawiedliwości do dalszego wprowadzania nowych technologii, aby umożliwić dalszą redukcję liczby potrzebnych kopii papierowych oraz liczby posiedzeń wymagających tłumaczenia pisemnego i ustnego, przy czym nie powinno to wpływać na obowiązki Trybunału;

18.  przyjmuje do wiadomości, że działalność dyrekcji ds. tłumaczeń pisemnych uznano za zadowalającą; uważa, że można jeszcze poczynić oszczędności w odniesieniu do dokumentów niesądowych, stosując system ograniczonych tłumaczeń;

19.  zauważa, że Trybunał Sprawiedliwości jest członkiem międzyinstytucjonalnej grupy roboczej zajmującej się kluczowymi międzyinstytucjonalnymi wskaźnikami działalności i efektywności (KIAPI), a w ramach jej prac analizuje się między innymi koszty tłumaczeń; ubolewa nad tym, że Trybunał dalej nie dostarcza danych zgodnie ze zharmonizowaną metodologią uzgodnioną przez KIAPI;

20.  ponawia swój wniosek, by do rocznych sprawozdań z działalności załączano program posiedzeń Trybunału Sprawiedliwości;

21.  zauważa, że w Trybunale Sprawiedliwości wciąż brakuje kobiet na stanowiskach, które wiążą się z odpowiedzialnością oraz apeluje o jak najszybsze skorygowanie tego braku równowagi;

22.  uważa odpowiedź udzieloną przez Trybunał Sprawiedliwości na pytanie nr 26 Parlamentu (Świadczenia emerytalne) za niezadowalającą; domaga się od Trybunału, by udzielił jasnej i szczegółowej odpowiedzi, jak robią to inne instytucje; jest zdania, że Trybunał powinien odpowiedzieć na wszystkie pytania przesłane przez Parlament, i wzywa Trybunał, by był w pełni przejrzysty w odniesieniu do świadczeń emerytalnych;

23.  zauważa, że park samochodowy Trybunału Sprawiedliwości liczy 75 pojazdów służbowych, których koszt wynosi 1 168 251 EUR; zauważa, że wynagrodzenia kierowców wyniosły w 2014 r. 2 434 599 EUR; uważa, że są to nadmiernie wysokie koszty, co jest sprzeczne z ogólną tendencją w instytucjach Unii do ograniczania wykorzystywania pojazdów służbowych; ponownie wzywa Trybunał do ograniczenia liczby samochodów służbowych do dyspozycji członków i pracowników Trybunału; podkreśla, że koszty różnorodnych usług prywatnych świadczonych przez kierowców ponoszą unijni podatnicy; zaleca Trybunałowi zbadanie tych kwestii w kontekście międzyinstytucjonalnym i wzywa Trybunał do aktywnego promowania ekologicznej mobilności;

24.  z zadowoleniem przyjmuje środki przedsięwzięte przez Trybunał Sprawiedliwości w celu przestrzegania zasady zielonych zamówień publicznych i popiera utrzymanie tej strategii;

25.  odnotowuje z zadowoleniem, że polityka Trybunału Sprawiedliwości w zakresie nieruchomości została załączona do rocznego sprawozdania z działalności.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (2015/2158(DEC))

P8_TA(2016)0153 A8-0107/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0203/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw, przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0107/2016),

1.  udziela sekretarzowi generalnemu Trybunału Obrachunkowego absolutorium z wykonania budżetu Trybunału Obrachunkowego na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Trybunałowi Obrachunkowemu, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych i Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (2015/2158(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0107/2016),

1.  przyjmuje do wiadomości, że w celu zastosowania tych samych zasad przejrzystości i rozliczalności, które Trybunał Obrachunkowy (zwany dalej „Trybunałem”) stosuje do jednostek przez siebie kontrolowanych, kontroli rocznego sprawozdania finansowego Trybunału dokonuje niezależny audytor zewnętrzny – PricewaterhouseCoopers SARL; przyjmuje do wiadomości opinię audytora, że „sprawozdanie finansowe prawidłowo i rzetelnie przedstawia sytuację finansową Trybunału”;

2.  podkreśla, że w roku 2014 Trybunał dysponował ostateczną kwotą środków w wysokości 133 498 000 EUR (142 761 000 EUR w 2013 r.) oraz że ogólny wskaźnik wykonania budżetu wyniósł 98,8% (w porównaniu do 92% w 2013 r.); z zadowoleniem przyjmuje lepsze wskaźniki wykonania uzyskane przy mniejszym budżecie;

3.  podkreśla, że budżet Trybunału jest czysto administracyjny, a znaczną jego część przeznacza się na wydatki na pracowników tej instytucji;

4.  uznaje kluczową rolę Trybunału w zapewnianiu lepszego i bardziej inteligentnego wydatkowania funduszy unijnych; przypomina, że Trybunał odgrywa kluczową rolę w przekazywaniu prawodawcy i władzy budżetowej cennych opinii na temat rezultatów i wyników osiągniętych w realizacji unijnych strategii politycznych, w celu poprawy gospodarności, skuteczności i efektywności działań finansowanych przez Unię;

5.  z zadowoleniem przyjmuje projekt reformy Trybunału rozpoczęty pod koniec 2014 r., mający na celu usprawnienie procesu kontroli, przekształcenie Trybunału w organizację pracującą w trybie zadaniowym oraz poszerzenie zakresu zadań jego personelu; zwraca się do Trybunału o poinformowanie organu udzielającego absolutorium o tym, jakie osiągnięto cele i jakie było oddziaływanie tej reformy;

6.  przypomina Trybunałowi, że Parlament, Rada i Komisja uzgodniły w ust. 54 wspólnego podejścia do agencji zdecentralizowanych z 2012 r., że „za wszystkie aspekty audytów zewnętrznych przeprowadzanych przez podmioty zewnętrzne jest odpowiedzialny Trybunał Obrachunkowy, który nadzoruje konieczne procedury administracyjne i postępowania o udzielenie zamówienia, finansuje je, a także z własnego budżetu pokrywa wszelkie inne koszty związane z tym rodzajem audytu”; głęboko ubolewa nad tym, że nowe podejście do kontroli, zakładające zaangażowanie audytorów sektora prywatnego, spowodowało większe obciążenie administracyjne dla agencji zdecentralizowanych; zauważa z zaniepokojeniem, że w związku z tym obciążenie administracyjne wzrosło o 85% do ponad 13 000 godzin w porównaniu z wcześniejszą kontrolą przeprowadzoną przez Trybunał, co daje średnio 3,5 ekwiwalentów pełnego czasu pracy; ubolewa nad tym, że czas poświęcony przetargom i administrowaniu umowami dotyczącymi audytu przełożył się na ponad 1400 godzin dodatkowej pracy dla agencji zdecentralizowanych oraz że całkowite dodatkowe wydatki związane z zewnętrznym audytem przeprowadzonym przez sektor prywatny w 2014 r. wyniosły 550 000 EUR; ponownie apeluje do Trybunału, by zastosował się do uzgodnionego wspólnego podejścia i podpisał umowy z zewnętrznymi audytorami agencji oraz zapłacił za ich usługi, a także by zapewnił lepsze wytyczne audytorom prywatnym w celu znacznego ograniczenia obciążenia administracyjnego;

7.  zauważa z zadowoleniem, że – w następstwie wniosku Parlamentu sformułowanego w jego rezolucji z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2013 – Trybunał planuje przeprowadzenie przeglądu Trybunału Sprawiedliwości, aby ocenić jego wyniki(6);

8.  opierając się na tej dobrej współpracy, zwraca się do Trybunału o przygotowanie sprawozdania specjalnego na temat tego, czy Komisja dobrze wykorzystała swoje uprawnienia, wspierając i kontrolując wykonywanie budżetu Unii przez państwa członkowskie;

9.  wspiera Trybunał w jego staraniach na rzecz przeznaczenia większych zasobów na kontrole wykonania zadań; oczekuje, że oparta na zadaniach organizacja personelu zajmującego się kontrolą umożliwi Trybunałowi bardziej elastyczne przydzielanie zasobów bez uszczerbku dla jego misji; jest zdania, że zgodnie z art. 287 ust. 3 TFUE należy dążyć do ściślejszej współpracy między Trybunałem i najwyższymi, krajowymi organami kontroli, w szczególności w związku z realizacją sprawozdań z kontroli wykonania zadań (optymalne wykorzystanie zasobów) w ramach różnych unijnych strategii politycznych i programów oraz w związku z kontrolą zarządzania dzielonego; oczekuje konkretnych wyników w zakresie dzielenia się rocznym programem prac Trybunału;

10.  odnotowuje inicjatywę Trybunału dotyczącą reformy jego systemu izb; chętnie dowie się więcej na ten temat;

11.  zauważa, że w 2014 r. odnotowano rekordową wydajność Trybunału i przyjmuje z zadowoleniem nowe elementy, takie jak sprawozdanie przekrojowe;

12.  zauważa, że wymagane terminy składania sprawozdań specjalnych skróciły się od 2008 r., choć nie udało się jeszcze osiągnąć celu wynoszącego 18 miesięcy; podkreśla, że cel musi być realistyczny, aby nie pogarszać jakości sprawozdań;

13.  zachęca Trybunał do zbadania związku między liczbą a terminowością sprawozdań specjalnych;

14.  podkreśla, że zalecenia zawarte w sprawozdaniach specjalnych są często niejasne i wyraża opinię, że powinny one konsekwentnie uwzględniać pozytywne i negatywne aspekty działań danych państw;

15.  zauważa z zadowoleniem, że wymóg ograniczenia liczby pracowników o 5% jest wdrażany bez negatywnego wpływu na politykę Trybunału w zakresie umacniania jego usług kontrolnych; wzywa Trybunał do dopilnowania, by dalsze cięcia nie wpłynęły negatywnie na jakość sprawozdań;

16.  zwraca się do Trybunału, by – obok zasług i wiedzy fachowej – zapewnił równowagę geograficzną personelu, zwłaszcza na stanowiskach kierowniczych i dyrektorskich;

17.  z zadowoleniem przyjmuje starania poczynione przez Trybunał w celu poprawy równowagi płci wśród członków swojego personelu; podkreśla i z zadowoleniem przyjmuje wzrost liczby kobiet wśród audytorów, co z pewnością przyczyni się do zwiększenia obecności kobiet na stanowiskach kierowniczych w dziedzinie audytu i do utworzenia sieci kobiet zajmujących się audytem; podkreśla, że należy nadal prowadzić działania w tym względzie;

18.  z dużym zadowoleniem przyjmuje podejmowane przez Trybunał starania dotyczące szkolenia zawodowego dla swoich audytorów z myślą o zapewnieniu skuteczniejszego zarządzania wiedzą i jej aktualizowania; wyraża uznanie dla Trybunału za współpracę z Uniwersytetem Metz/Nancy mającą na celu przygotowanie specjalistycznych studiów w zakresie audytu europejskiego i zachęca Trybunał do nawiązania kontaktów z innymi uniwersytetami europejskimi w tym samym celu;

19.  przyjmuje do wiadomości, że pozostałe środki finansowe dostępne na mocy umowy zawartej w celu opłacenia budynku K3 zostaną wykorzystane do sfinansowania modernizacji budynku K2; chętnie dowie się więcej na temat zakresu tych robót;

20.  ponownie apeluje o załączanie do rocznego sprawozdania z działalności Trybunału informacji o jego polityce w zakresie nieruchomości;

21.  przyznaje, że Trybunał stara się ograniczyć koszty tłumaczeń; uważa, że jako element strategii Trybunału na okres 2013–2017 dotyczącej zwiększania skuteczności i ograniczania kosztów można rozważyć zawarcie porozumienia w sprawie współpracy dotyczącej tłumaczeń, na wzór porozumień zawartych między Parlamentem a komitetami doradczymi; zwraca się do Trybunału, aby rozważył zlecanie na zewnątrz tłumaczeń pisemnych, co stanowi dodatkowy sposób na ograniczanie kosztów;

22.  uznaje rezultaty osiągnięte przez Międzyinstytucjonalny Komitet ds. Tłumaczeń Pisemnych i Ustnych, który uzgodnił zharmonizowaną metodologię umożliwiającą bezpośrednie porównywanie kosztów tłumaczeń we wszystkich instytucjach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Trybunał przekazuje dane zgodnie z tą metodologią;

23.  wzywa Trybunał, aby w rocznych sprawozdaniach z działalności – zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie poufności i ochrony danych – uwzględniał wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia była sama instytucja lub jakakolwiek z pracujących dla niej osób;

24.  odnotowuje, że z przyczyn technicznych odłożono wdrażanie zaleceń służb audytu wewnętrznego dotyczących przeglądu zasad zawartych w przewodniku w sprawie podróży służbowych;

25.  odnotowuje pierwsze działania Trybunału na rzecz eliminowania papierowej formy dokumentów; popiera inicjatywę Trybunału, ale oczekuje, że Komisja Kontroli Budżetowej Parlamentu będzie nadal otrzymywać kilka papierowych kopii sprawozdań Trybunału; popiera strategię środowiskową realizowaną dotychczas przez Trybunał, w tym położenie nacisku na ograniczenie zużycia energii, częstsze wykorzystywanie wideokonferencji, zainstalowanie systemu odzysku wody deszczowej oraz promowanie mobilności zgodnej z zasadami zrównoważonego rozwoju;

26.  z zadowoleniem przyjmuje większą jasność wiadomości przekazywanych mediom przez Trybunał; oczekuje, że te ulepszenia będą kontynuowane;

27.  docenia współpracę Trybunału i Komisji Kontroli Budżetowej Parlamentu oraz z zadowoleniem przyjmuje regularne przekazywanie przez Trybunał informacji zwrotnych w odpowiedzi na wnioski Parlamentu.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 5.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (6) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy (Dz.U. L 255 z 30.9.2015, s. 123).

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 6 – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (2015/2159(DEC))

P8_TA(2016)0154 A8-0111/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane roczne sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0204/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu za rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0111/2016),

1.  udziela sekretarzowi generalnemu Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 6 – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (2015/2159(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 6 – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny,

–  uwzględniając decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 18 listopada 2015 r. zamykającą dochodzenie w sprawie skargi 1770/2013/JF przeciw Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0111/2016),

1.  podkreśla fakt, że na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w roku zakończonym dnia 31 grudnia 2014 r. w ogóle płatności związanych z wydatkami administracyjnymi i innymi wydatkami instytucji i organów nie wystąpiły istotne błędy;

2.  z zaniepokojeniem zauważa, że w swoim sprawozdaniu rocznym za 2014 r. Trybunał Obrachunkowy stwierdził uchybienia ze strony Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) w czterech z piętnastu skontrolowanych postępowaniach o udzielenie zamówienia;

3.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odpowiedzi na uwagi zgłoszone przez Trybunał Obrachunkowy EKES utworzył specjalny dział wsparcia dla zamówień publicznych, aby pomóc dyrekcjom innym niż Dyrekcja ds. Logistyki, która już taki dział posiada; oczekuje, że będzie on w pełni operacyjny w drugiej połowie 2016 r.;

4.  przyjmuje do wiadomości, że w 2014 r. budżet EKES wynosił 128 559 380 EUR (130 104 400 EUR w 2013 r.), co stanowi spadek o 1,19 % w porównaniu z rocznym budżetem w 2013 r., zaś wskaźnik wykorzystania wyniósł 95,6 %; zauważa wzrost wskaźnika wykorzystania w 2014 r., ale ubolewa nad tym, że wciąż nie udało się osiągnąć wskaźnika z 2012 r. wynoszącego 96,8 %;

5.  podkreśla, że budżet EKES jest czysto administracyjny oraz że znaczną jego część przeznacza się na wydatki na pracowników instytucji, a pozostałą część – na budynki, meble, wyposażenie i różne wydatki operacyjne;

6.  przyjmuje do wiadomości, że do rocznego sprawozdania z działalności EKES załączono uwagi dotyczące działań podjętych w reakcji na rezolucję Parlamentu z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2013(6);

7.  zauważa, że w 2014 r. EKES opracował mniej sprawozdań i opinii i zorganizował mniej posiedzeń poświęconych pracom legislacyjnym; jest jednak zaskoczony większą liczbą opinii prawnych wydanych w tym okresie przez dział prawny; domaga się podania przyczyn tej większej aktywności;

8.  zauważa, że porozumienie o współpracy między EKES i Parlamentem, z dwoma załącznikami dotyczącymi współpracy administracyjnej i wpływu na budżet wspólnymi dla równoległego porozumienia między Parlamentem Europejskim i Komitetem Regionów, zostało podpisane dnia 5 lutego 2014 r. w celu rozwinięcia współpracy politycznej i administracyjnej;

9.  z zadowoleniem przyjmuje odpowiedź EKES na wniosek Parlamentu sformułowany we wspomnianej wyżej rezolucji w sprawie absolutorium za rok budżetowy 2013, by dokonać indywidualnej oceny wpływu porozumienia o współpracy w odniesieniu zarówno do zasobów ludzkich, jak i wydatków, synergii, wartości dodanej i jakości treści;

10.  uważa, że w ramach porozumienia o współpracy można jeszcze wprowadzić ulepszenia, zwłaszcza w obszarze politycznym; jest przekonany, że Parlament, EKES i Komitet Regionów są w stanie rozwinąć dalsze synergie, które zwiększą produktywność w obszarach objętych współpracą na wszystkich płaszczyznach, i apeluje o ustanowienie konkretnych i szczegółowych przepisów dotyczących działania służb wspólnych dla tych trzech instytucji; apeluje o przeprowadzenie badania poziomu zadowolenia członków EKES z usług świadczonych na ich rzecz przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego; apeluje, by informować go o działaniach następczych związanych z porozumieniem o współpracy;

11.  domaga się, aby do śródokresowego przeglądu porozumienia o współpracy załączyć szczegółową ocenę dla poszczególnych instytucji dotyczącą oszczędności i wzrostu kosztów budżetowych wynikających z tego porozumienia;

12.  zauważa, że EKES wdrożył nowe przepisy dotyczące zwrotu kosztów podróży członków w oparciu o rzeczywiście poniesione koszty, zgodnie z konkretnymi wnioskami Parlamentu zawartymi w zeszłorocznej rezolucji w sprawie absolutorium za 2013 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że system zaczął w pełni funkcjonować z początkiem nowej kadencji EKES, która rozpoczęła się jesienią 2015 r.;

13.  zauważa z niepokojem, że łączny zwrot kosztów podróży i diet wypłaconych beneficjentom EKES wyniósł 17 375 864 EUR; wzywa instytucję do opracowania metodycznej strategii, która umożliwi znaczne zmniejszenie tych kosztów i diet;

14.  odnotowuje, że w ramach porozumienia o współpracy w 2014 r. EKES ma dodatni bilans wynoszący 1 560 000 EUR; odnotowuje z zaniepokojeniem, że w ramach porozumienia o współpracy przekazano 36 urzędników EKES i 24 Komitetu Regionów należących do służb tłumaczeniowych – w większości przypadków w wieku bliskim emerytalnego – co wiąże się ze znacznymi oszczędnościami w pozycjach dotyczących personelu (płace i emerytury) obu instytucji, podczas gdy w przypadku Parlamentu koszty ulegną znaczącemu zwiększeniu, zarówno krótkoterminowo (płace), jak i długoterminowo (emerytury);

15.  wyraża ubolewanie z powodu wzrostu kosztów podróży służbowych pracowników z 338 366 EUR w 2013 r. do 387 481 EUR w 2014 r. (14,5 %);

16.  nalega na włączenie do rocznego sprawozdania z działalności wykazu pracowników zajmujących stanowiska kierownicze w rozbiciu na narodowość, płeć i rodzaj stanowiska;

17.  z zadowoleniem przyjmuje ścisłą współpracę EKES i Komitetu Regionów podczas opracowywania wewnętrznych zasad dotyczących demaskatorów, ponieważ komitety te współdzielą niektóre służby i część personelu; uważa jednak, że EKES za bardzo zwleka z zatwierdzeniem tych zasad; z zadowoleniem przyjmuje jednak retroaktywne obowiązywanie zasad;

18.  odnotowuje, że w 2014 r. zwiększyła się nieco liczba przedstawicieli jednej z płci na stanowiskach kierowniczych (40 %; 39 % w 2013 r.); ubolewa jednak nad wciąż utrzymującą się luką, która nie znajduje odzwierciedlenia w pozostałych kategoriach; podkreśla znaczenie określenia celów średnioterminowych, umożliwiających osiągnięcie koniecznej równowagi, oraz wzywa do dalszej aktywnej pracy w tym kierunku;

19.  z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie przez EKES specjalistycznego kursu „Etyka i uczciwość”, mającego na celu zwiększenie wiedzy i świadomości na temat praw i obowiązków personelu; uważa jednak, że kurs ten powinien być obowiązkowy nie tylko dla nowo zatrudnianego personelu, lecz dla całego personelu;

20.  ubolewa, że EKES nie zrealizował wszystkich środków postulowanych przez Parlament w ustępie 24 jego wymienionej wyżej rezolucji w sprawie absolutorium za rok 2013; uważa, że EKES postąpił niewłaściwie, gdy nie przekazał Prezydium Parlamentu oraz swoim członkom personelowi informacji o dwóch wyrokach sądowych przeciwko sobie, decydując się zamiast tego na ujęcie tych informacji w innych publikacjach o charakterze ogólnym; oczekuje, że problem takich zaniechań zostanie rozwiązany poprzez opracowanie nowych zasad dotyczących demaskatorów i że w efekcie w tym konkretnym przypadku będzie możliwe jego retroaktywne skorygowanie;

21.  oczekuje, że wraz ze stosowaniem nowych zasad dotyczących demaskatorów EKES podejmie niezwłocznie i w sposób skuteczny konieczne środki w celu zagwarantowania uznawania i poszanowania demaskatorów oraz nadawania im odpowiedniego znaczenia w przypadkach uznanych w tym zakresie przez Sąd przed przyjęciem tych zasad; apeluje o podjęcie koniecznych środków w celu definitywnego zakończenia ataków wymierzonych w tych demaskatorów, prowadzonych za pośrednictwem różnych publikacji EKES;

22.  ubolewa, że w swojej decyzji zamykającej dochodzenie w sprawie skargi 1770/2013/JF przeciw EKES, Rzecznik Praw Obywatelskich, oświadcza, że EKES przyjął tylko częściowo propozycje przedstawione mu w celu skorygowania przypadku niewłaściwego administrowania; ubolewa, że EKES nie uznaje przypadku niewłaściwego administrowania ani decyzji o zmianie kwalifikacji wnoszącego skargę; ubolewa, że EKES nie akceptuje uznania tych zasadniczych błędów, choć w praktyce przyjmuje niektóre z zaleceń Rzecznika Praw Obywatelskich w celu zrekompensowania nadużyć popełnionych przeciwko wnoszącemu skargę;

23.  przyjmuje do wiadomości informacje przedstawione przez EKES w odpowiedzi na wspomnianą powyżej rezolucję w sprawie absolutorium za 2013 r. w odniesieniu do wykorzystywania narzędzi wideokonferencyjnych; domaga się, by informowano go o postępach osiąganych w tej kwestii; uważa, że wykorzystywanie wideokonferencji i podobnych technologii umożliwi EKES znaczne ograniczenie kosztów podróży i posiedzeń;

24.  odnotowuje, że liczba spotkań z wykorzystaniem narzędzi wideokonferencyjnych podwoiła się w porównaniu do roku 2013; odnotowuje, że narzędzia wideokonferencyjne były wykorzystywane podczas spotkań, gdy nie istniała potrzeba tłumaczenia ustnego; zachęca EKES do efektywnego korzystania z kursów językowych w celu zmniejszenia potrzeby dokonywania tłumaczeń, co sprawi, że jego praca będzie bardziej efektywna i wydajna;

25.  zachęca EKES do wzmocnienia polityki informacyjnej i komunikacyjnej oraz obecności w mediach społecznościowych;

26.  odnotowuje działania EKES na rzecz zwiększenia jego widoczności dzięki skutecznej polityce informacyjnej i komunikacyjnej; z zadowoleniem przyjmuje podejście przewidujące wzmocnienie współpracy międzyinstytucjonalnej służące poprawie komunikacji i widoczności, a także zwiększenie obecności członków instytucji na szczeblu krajowym, zachęcając EKES do dalszej pracy w tym kierunku; przyjmuje z zadowoleniem każde dalsze działanie w tym zakresie, które może zwiększyć przepływ informacji, aby uzyskać przez to również większą przejrzystość;

27.  odnotowuje z zadowoleniem, że poziom wnioskowanych, ale niewykorzystanych usług tłumaczeń ustnych spadł z 5,1 % w 2013 r. do 4,3 % w 2014 r.; oczekuje, że warunki wynegocjowane w ramach porozumienia o współpracy zapewnią dalsze ograniczenie kosztów tłumaczeń ustnych;

28.  ze zdziwieniem stwierdza wynoszącą 1 % redukcję w tłumaczeniach zlecanych na zewnątrz w porównaniu z rokiem 2013; spodziewa się zmiany tej tendencji po wdrożeniu porozumienia o współpracy, które w efekcie przeniesienia tłumaczy do Parlamentu przewiduje zlecanie większej liczby tłumaczeń podmiotom zewnętrznym;

29.  uznaje rezultaty osiągnięte przez Międzyinstytucjonalny Komitet ds. Tłumaczeń Pisemnych i Ustnych, który opracował zharmonizowaną metodologię umożliwiającą bezpośrednie porównywanie kosztów tłumaczeń we wszystkich instytucjach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EKES przekazuje dane zgodnie z tą metodologią;

30.  ubolewa nad tym, że w 2014 r. trzeba było przełożyć jedno ważne wydarzenie; ponownie wzywa EKES do lepszego planowania organizacji wewnętrznych wydarzeń;

31.  z zadowoleniem przyjmuje włączenie do rocznego sprawozdania z działalności wyników i konsekwencji spraw zamkniętych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych w 2014 r.;

32.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję EKES, by włączać do rocznego sprawozdania z działalności politykę w sprawie nieruchomości;

33.  zwraca uwagę na współpracę między EKES a Komisją Kontroli Budżetowej Parlamentu, szczególnie w odniesieniu do procedury udzielania absolutorium.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (6) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja 6 – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny (Dz.U. L 255 z 30.9.2015, s. 128).

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 7 – Komitet Regionów (2015/2160(DEC))

P8_TA(2016)0155 A8-0132/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8–0205/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie wiarygodności(4) rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0132/2016),

1.  udziela sekretarzowi generalnemu Komitetu Regionów absolutorium z wykonania budżetu Komitetu Regionów na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 7 – Komitet Regionów (2015/2160(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 7 - Komitet Regionów,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0132/2016),

1.  zauważa, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2014 Trybunał Obrachunkowy (zwany dalej „Trybunałem”) stwierdził, iż w odniesieniu do Komitetu Regionów (zwanego dalej „Komitetem”) nie odnotowano żadnych poważnych uchybień w objętych kontrolą obszarach dotyczących zasobów ludzkich i zamówień;

2.  zauważa, że Trybunał stwierdził na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych, iż w całościowym ujęciu w płatnościach za rok budżetowy zakończony dnia 31 grudnia 2014 r. nie wystąpiły istotne błędy w zakresie wydatków administracyjnych i innych wydatków instytucji i organów;

Zarządzanie budżetem i finansami

3.  zauważa, że w 2014 r. zatwierdzony budżet Komitetu wyniósł 87 600 000 EUR (87 373 000 EUR w 2013 r.), z czego 86 300 000 EUR stanowiły środki na zobowiązania, w przypadku których wskaźnik wykorzystania wyniósł 98,5 %; z zadowoleniem przyjmuje zwiększenie wskaźnika wykorzystania w 2014 r.;

4.  zauważa, że cel 4 Dyrekcji Administracji i Finansów – ­„zapewnienie skutecznej kontroli wewnętrznej oraz monitorowanie stosowania przepisów finansowych”­ – nie został osiągnięty w przypadku dwóch spośród trzech wskaźników oddziaływania: stopa zwrotu dotycząca korekty zobowiązań lub płatności prawnych lub budżetowych spada poniżej docelowego poziomu 4 %, natomiast liczba wyjątków finansowych zwiększa się w 2014 r. o 6 % zamiast się zmniejszyć o 3 %;

5.  wyraża zaniepokojenie zwiększeniem liczby zgłoszeń wyjątków finansowych: 87 wyjątków finansowych i trzy wyjątki administracyjne; podkreśla, że ww. trzy wyjątki administracyjne były związane z nieprzestrzeganiem procedur wewnętrznych; zauważa, że cztery odstępstwa poczyniono w 2014 r. (w porównaniu do jednego w 2013 r.) w odniesieniu do przepisów o zamówieniach publicznych / do zarządzania umowami oraz że większość zgłoszeń o odstępstwach (58 spośród 81) dotyczy braku lub niedostateczności zobowiązań prawnych; domaga się szczegółowych informacji na temat zastosowania tych odstępstw oraz związanych z nimi kwot; domaga się pełnego sprawozdania na temat działań naprawczych podjętych w celu zapobiegnięcia podobnym sytuacjom do końca czerwca 2016 r.;

6.  odnotowuje 13 przesunięć między liniami budżetowymi w ciągu roku budżetowego 2014; jest zdania, że przesunięcia dotyczące budżetu na komunikację grup politycznych i druk w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej można było przewidzieć w pierwotnie zatwierdzonym budżecie;

Oszczędności i wydatki administracyjne

7.  podkreśla, że budżet Komitetu jest czysto administracyjny oraz że znaczną jego część stanowią wydatki na pracowników instytucji, a pozostałą część – na budynki, meble, wyposażenie i różne wydatki operacyjne;

8.  zauważa jednak, że całkowitą kwotę 8 277 556 EUR wydano w 2014 r. tylko na koszty podróży i posiedzeń członków i zastępców członków Komitetu, do tego 409 100 EUR na podróże służbowe i koszty podróży pracowników; uważa, że liczba podróży służbowych (787) jest wyjątkowo wysoka, podobnie jak wydatki na zwrot kosztów podróży członków i udziału w posiedzeniach; uważa, że podróże służbowe odbywane przez członków Komitetu powinny być jasno opisane w rocznym sprawozdaniu z działalności, ze szczegółowym wyróżnieniem wydatków oraz analizą kosztów i korzyści; podkreśla, że odniesienie do podróży służbowych członków Komitetu jest niejasne, nieprecyzyjne i nie podaje jasnych danych liczbowych; wzywa Komitet, aby w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności zawsze ujmował dane dotyczące podróży służbowych członków Komitetu;

9.  uważa, że całkowita kwota 9 594 089 EUR uiszczona przez Komitet na koszty najmu w 2014 r. (zewnętrzni wynajmujący) jest zbyt wysoka; przypomina, że nawet po cofnięciu wkładu Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (EKES) w wysokości 1 181 382 EUR, kwota netto zapłacona przez Komitet nadal była wyższa niż księgowy udział tych opłat za najem, przy czym różnicę zarejestrowano jako wydatki związane z budynkami (852 464 EUR); podkreśla, że większość zobowiązań Komitetu bierze się z transakcji związanych z najmem budynków (95,6 % w 2014 r.) oraz że pod koniec 2014 r. dług finansowy związany z najmem wyniósł 65 051 695 EUR; wzywa Komitet do znalezienia rozwiązań wspólnie z Parlamentem i Komisją, takich jak wspólne użytkowanie budynków, sal posiedzeń i sal konferencyjnych w szerokim zakresie, aby ograniczyć koszty;

10.  zwraca się do Komitetu o uwzględnianie w rocznym sprawozdaniu z działalności polityki w dziedzinie nieruchomości, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że istotne jest, by koszty związane z taką polityką były odpowiednio uzasadnione i niewygórowane;

11.  odnotowuje oszczędności dotyczące tłumaczeń ustnych; ubolewa, że w rocznym sprawozdaniu z działalności Komitetu nie podano informacji na temat wskaźnika wykorzystania i anulowania usług tłumaczenia ustnego; domaga się ujęcia tych danych w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2015 r.;

12.  zauważa z zadowoleniem, że w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności za 2013 r. Komitet zawarł informację o niewykorzystanych usługach tłumaczenia ustnego; uważa za pozytywny fakt, że wskaźnik niewykorzystanych usług tłumaczenia ustnego spadł z 3,23 % w 2012 r. do 2,51 % w 2013 r., oraz jest zdania, że wskaźnik ten może być jeszcze lepszy; wzywa Komitet do lepszego planowania posiedzeń;

13.  odnotowuje zwiększony poziom wykorzystywania wideokonferencji przez Komitet; wyraża jednak ubolewanie z powodu opóźnienia we wprowadzeniu przenośnego sprzętu wideokonferencyjnego i zwraca się o poinformowanie na ten temat w rocznym sprawozdaniu z działalności Komitetu za 2015 r.; odnotowuje, że według Komitetu narzędzia wideokonferencyjne były wykorzystywane podczas spotkań, gdy nie istniała potrzeba tłumaczenia ustnego; zachęca Komitet, by skutecznie wykorzystywał szkolenia językowe dla zapewnienia, że zmniejszy się zapotrzebowanie na tłumaczenia ustne, a przez to prace Komitetu staną się skuteczniejsze i wydajniejsze; wzywa Komitet do przekazania władzy budżetowej zaktualizowanych informacji w tym zakresie do końca czerwca 2016 r.;

14.  wzywa do częstego korzystania z wideokonferencji i wszystkich odpowiednich narzędzi, aby znacznie ograniczyć koszty; nie rozumie, w jaki sposób duża liczba podróży służbowych do Grecji lub Włoch (odpowiednio 77 i 125) przekłada się na wartość dodaną dla obywateli tych państw lub innych obywateli Unii;

Współpraca i porozumienia

15.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie w 2014 r. Karty wielopoziomowego sprawowania rządów w Europie, którą zainicjowano wraz z zobowiązaniem do rozwijania nowych form dialogu i partnerstwa między wszystkimi organami publicznymi w Unii, tak aby zoptymalizować politykę publiczną, wydatki publiczne i zwiększyć poziom realizacji polityki; zwraca się w tym względzie o poinformowanie Parlamentu o strategii i wynikach projektu;

16.  zauważa, że dnia 5 lutego 2014 r. zostało podpisane porozumienie o współpracy między Parlamentem, Komitetem i EKES w celu rozwinięcia współpracy politycznej; odnotowuje również fakt, że uzgodniono też załącznik dotyczący współpracy administracyjnej;

17.  stwierdza, że nadal istnieją możliwości poprawy współpracy między Parlamentem i Komitetem w oparciu o porozumienie o współpracy, w szczególności w aspektach politycznych; zwraca się do obu instytucji, by zbadały, czy można znaleźć kolejne synergie, które wzmocnią wydajność w dziedzinach objętych porozumieniem o współpracy, i zwraca się z prośbą o informowanie o działaniach w tym zakresie; wzywa do ustalenia konkretnych i szczegółowych postanowień dotyczących funkcjonowania wspólnych służb Parlamentu, Komitetu i EKES;

18.  wzywa do przeprowadzenia wśród członków Komitetu badania dotyczącego zadowolenia z usług Biura Analiz Parlamentu Europejskiego; apeluje, by dalej informować go o działaniach związanych z tym porozumieniem;

19.  domaga się, aby do śródokresowego przeglądu porozumienia załączyć ocenę oszczędności budżetowych i wzrostu wydatków budżetowych wynikających z porozumienia o współpracy, w rozbiciu na poszczególne instytucje;

20.  zauważa, że porozumienie o współpracy w 2014 r. przyniosło Komitetowi i EKES dodatnie saldo budżetowe; zauważa z zaniepokojeniem, że w ramach porozumienia przeniesiono 24 urzędników Komitetu i 36 urzędników EKES pracujących w działach tłumaczeń pisemnych, w większości przypadków w wieku bardzo zbliżonym do emerytalnego, co powoduje, że obie instytucje uzyskają znaczne oszczędności personalne (wynagrodzenia i emerytury), natomiast poważnie wzrosną koszty Parlamentu zarówno w krótkiej (wynagrodzenia), jak i w długiej perspektywie (emerytury);

21.  przyjmuje do wiadomości fakt, iż w 2015 r. podpisano nowe, dwustronne porozumienie o współpracy administracyjnej między Komitetem a EKES; zwraca się o informowanie o tej dwustronnej współpracy w związku z oceną śródokresową;

22.  zwraca uwagę na współpracę między Komitetem a Komisją Kontroli Budżetowej Parlamentu, szczególnie w odniesieniu do procedury udzielania absolutorium;

Zarządzanie zasobami ludzkimi

23.  ubolewa, że nie został osiągnięty cel 2 Dyrekcji Tłumaczeń – „Poprawa metod pracy i optymalizacja zarządzania zasobami ludzkimi i finansowymi”; jest zaniepokojony niskim wskaźnikiem wykonania linii budżetowej 1420 (tłumaczenia zewnętrzne i narzędzia tłumaczeniowe); zauważa w szczególności, że wykonanie budżetu dla kilku linii budżetowych na tłumaczenia było znacznie niższe niż średnia z poprzednich lat;

24.  uznaje rezultaty osiągnięte przez Międzyinstytucjonalny Komitet ds. Tłumaczeń Pisemnych i Ustnych, który opracował zharmonizowaną metodologię umożliwiającą bezpośrednie porównywanie kosztów tłumaczeń we wszystkich instytucjach; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komitet przekazuje dane zgodnie z tą metodologią;

25.  odnotowuje stały niedobór kobiet na wyższych stanowiskach w Komitecie; wzywa do ustanowienia planu na rzecz równości szans w odniesieniu do stanowisk kierowniczych, aby jak najszybciej zaradzić temu brakowi równowagi;

26.  ubolewa nad tym, że kobiety zajmują mniej niż 35% stanowisk kierowniczych, podczas gdy stanowią ponad 60% personelu; podkreśla zatem, że jedynie 28 % stanowisk kierowniczych wysokiego szczebla jest zajmowanych przez kobiety; wzywa Komitet do zaradzenia temu brakowi równowagi w odniesieniu do kobiet;

Zamówienia publiczne i zarządzanie umowami

27.  podkreśla, że komitet ds. audytu przeprowadził analizę obecnej praktyki Komitetu w zakresie zamówień publicznych i że sformułował zalecenia dotyczące poprawy obiegu środków finansowych, wraz z 15 środkami służącymi usprawnieniu systemów kontroli; domaga się udzielenia do końca czerwca 2016 r. szczegółowych informacji na temat grupy ds. zapewnienia jakości zamówień i jej skuteczności oraz opisu zaleceń komitetu ds. audytu i działań podejmowanych w związku z tymi zaleceniami w tym zakresie;

28.  ubolewa nad tym, że liczba odstępstw od zasad udzielania zamówień / zarządzania umowami wzrosła z 1 w 2013 r. do 4 w 2014 r.; zauważa, że odstępstwo to wynika z błędu proceduralnego w procedurze, w której Komitet występował wspólnie z Parlamentem, a która dotyczyła ciągłości usług informatycznych; wzywa Komitet do zastosowania niezbędnych środków, by taka sytuacja już się nie powtórzyła; zwraca się do Komitetu, aby niezwłocznie zajął się bieżącą kwestią dotyczącą wszystkich zgłoszeń wyjątków wynikających z nieprzestrzegania przepisów rozporządzenia finansowego lub regulaminu wewnętrznego; zauważa, że liczba wyjątków stanowi tylko 0,4 % odnośnych operacji;

Audyt wewnętrzny

29.  zauważa, że komitet ds. audytu, który utworzono w 2013 r., zebrał się dwukrotnie w 2014 r.; jest zaniepokojony wynikami następczych działań związanych z audytem wykonania projektów informatycznych; uważa, że wyraźnie stwierdzono niski poziom skuteczności projektów i aplikacji IT, w odniesieniu do którego podjęto niewiele działań lub takich działań nie podejmowano w ogóle; głęboko ubolewa nad tym, że zamknięto tylko jedno z 15 zaleceń instytucji audytowej; domaga się przeprowadzenia analizy wpływu tych projektów IT i ich wartości dodanej dla obywateli Unii do końca czerwca 2016 r.;

30.  z satysfakcją stwierdza, że z 18 zaleceń przedstawionych przez audytorów, dotyczących wykonania zadań w zakresie pisemnej komunikacji zewnętrznej, 16 zostało zakończonych, oraz że zgodnie z drugim sprawozdaniem z działań następczych, ryzyko braku efektywności i skuteczności z powodu niewdrożonych jeszcze zaleceń uznaje się za niskie;

31.  odnotowuje zatwierdzenie przez sekretarza generalnego w 2015 r. audytu dotyczącego adekwatności systemu definicji praw ustawowych i zwraca się o dodatkowe informacje na temat 19 zaleceń dotyczących przeglądu procedur subdelegacji, poprawy analizy ryzyka w związku z wynikami weryfikacji, określenia lub przeglądu procedur i list kontrolnych, stosowania polityki szkoleniowej, publikacji decyzji w sprawie powoływania, przenoszenia i statusu; wzywa Komitet do przedstawienia do końca czerwca 2016 r. planu działania opracowanego przez służby poddane audytowi, który powinien obejmować terminy na wdrożenie niezbędnych środków naprawczych;

Przepisy dotyczące informowania o nieprawidłowościach, konflikty interesów oraz przypadki „drzwi obrotowych”

32.  z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie przez Komitet decyzji ustanawiającej zasady dotyczące informowania o nieprawidłowościach(6)2], które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.; uważa jednak, że ustanowienie tych przepisów trwało zbyt długo; zwraca się do Komitetu o ich opublikowanie oraz o informowanie organu udzielającego absolutorium o postępach we wdrażaniu w rocznym sprawozdaniu z działalności; wyraża jednak zadowolenie ze ścisłej współpracy Komitetu Regionów z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym przy opracowywaniu swych wewnętrznych zasad informowania o nieprawidłowościach, ponieważ niektóre służby i pracownicy tych organów są wspólne; z zadowoleniem przyjmuje też retroaktywne egzekwowanie tych zasad;

33.  uważa za niedopuszczalne, że Komitet zajmuje się tą samą sprawą dotyczącą zgłaszania nieprawidłowości od 2003 r. i że mimo wyroków Sądu do spraw Służby Publicznej z 2013 r.(7) i 2014 r.(8) oraz rezolucji Parlamentu w sprawie udzielenia absolutorium z dnia 29 kwietnia 2015 r.(9) jeszcze się nie zastosował do tych wyroków, nie uznał zarzutów skarżącego za uzasadnione ani nie zamknął ostatecznie sprawy; wzywa Komitet do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków w celu niezwłocznego zaradzenia tej sytuacji i do publicznego przyznania, że ustalenia osoby zgłaszającej nieprawidłowości były trafne, co stwierdził Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych i inne organy unijne; wzywa Komitet do przekazania Parlamentowi zaktualizowanych informacji na temat postępów w tej sprawie zgłaszania nieprawidłowości do końca czerwca 2016 r.;

34.  przyjmuje do wiadomości, że zdaniem Komitetu w roku budżetowym 2014 nie zaszły przypadki konfliktu interesów; wzywa Komitet do publikowania życiorysów i deklaracji o braku konfliktu interesów wszystkich członków Komitetu i pracowników wyższego szczebla zarządzania oraz do przyjęcia wewnętrznej polityki i jasnych zasad dotyczących zapobiegania konfliktom interesów i zarządzania nimi oraz przypadków „drzwi obrotowych”, zgodnie z wytycznymi opublikowanymi przez Komisję; oczekuje od Komitetu przedstawienia Parlamentowi tych życiorysów, deklaracji o braku konfliktu interesów i zasad do końca czerwca 2016 r.;

Ogólne wyniki, planowanie i zarządzanie strategiczne

35.  odnotowuje wysiłki i osiągnięcia Komitetu w usprawnianiu polityki informacyjnej i komunikacyjnej; zachęca Komitet do nasilenia współpracy międzyinstytucjonalnej w celu poprawy komunikacji i widoczności, jak również do wzmocnienia obecności członków instytucji na szczeblu krajowym; przyjmuje z zadowoleniem każde dalsze działanie Komitetu w tym zakresie, które może zwiększyć przepływ informacji, aby uzyskać przez to również większą przejrzystość;

36.  podkreśla, że niezwłocznie należy zaradzić zagrożeniom zidentyfikowanym podczas przeprowadzonych audytów i analiz ryzyka, szczególnie w dziedzinie zarządzania finansowego i w kwestiach operacyjnych lub organizacyjnych; domaga się szczegółowego przedstawienia do końca czerwca 2016 r. proponowanych przez Komitet środków zmniejszających ryzyko oraz jasnego harmonogramu ich wdrażania;

37.  zwraca się do Komitetu, by informował Parlament o działaniach mających sprzyjać zaangażowaniu obywateli Unii, na przykład sytuacji, w których zaszła wzajemna wymiana z obywatelami i nastąpiło ich zaangażowanie, w których dzięki takiemu uczestnictwu obywateli uzyskano bezpośrednie wyniki – wymierne, ukierunkowane i przynoszące widoczne efekty;

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 10.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (6) 2]      Decyzja nr 508/2015 Komitetu Regionów z dnia 17 grudnia 2015 r., ustanawiająca zasady dotyczące informowania o nieprawidłowościach. (7) Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 7 maja 2013 r. w sprawie McCoy przeciwko Komitetowi Regionów Unii Europejskiej (Sprawa F-86/11; ECLI:UE:F:2013:56). (8) Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 18 listopada 2014 r. w sprawie McCoy przeciwko Komitetowi Regionów Unii Europejskiej (Sprawa F-156/12, ECLI:UE:F:2014”247). (9) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 29 kwietnia 2015 r. zawierająca uwagi stanowiące integralną część decyzji w sprawie udzielenia absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej za rok budżetowy 2013, sekcja VII – Komitet Regionów (Dz.U. L 255 z 30.9.2015, s. 132).

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych (2015/2163(DEC))

P8_TA(2016)0156 A8-0136/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie roczne Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0208/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedziami instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie(4) wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99 i 164–167,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8–0136/2016),

1.  udziela wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa absolutorium z wykonania budżetu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, jak również Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych (2015/2163(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 10 – Europejska Służba Działań Zewnętrznych,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A8–0136/2016),

1.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) wciąż wykonywała swój budżet bez istotniejszych błędów oraz że ogólny poziom błędu w budżecie administracyjnym został oszacowany przez Trybunał Obrachunkowy na 0,5 %;

2.  zauważa, że Trybunał Obrachunkowy nie stwierdził żadnych istotnych uchybień w wybranych systemach i rocznym sprawozdaniu z działalności;

3.  apeluje do ESDZ o udoskonalenie swoich systemów monitorowania, aby terminowo aktualizować informacje dotyczące sytuacji osobistej pracowników, które mogą mieć wpływ na obliczanie wysokości dodatków rodzinnych; jest zaniepokojony faktem, że dodatki dla personelu były już problematyczną kwestią i były obarczone błędami w poprzednich latach; domaga się, by Urząd Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych przeprowadził w imieniu ESDZ bardziej rygorystyczne kontrole w tym zakresie;

4.  zachęca ESDZ do podejmowania dalszych wysiłków na rzecz wsparcia i monitorowania wdrażania przepisów i procedur dotyczących zamówień publicznych w delegaturach poprzez dostęp do porad, szkolenia i wytycznych z centrali, zwłaszcza w odniesieniu do świadczenia usług ochrony;

5.  docenia wysiłki na rzecz stworzenia lepszej struktury kontroli działań ex ante i ex post w ramach ESDZ; w tym kontekście wzywa ESDZ do obniżenia poziomu błędów wykrywanych w weryfikowanych zobowiązaniach i płatnościach, który zgodnie z szacunkami wynosi obecnie 18 %;

6.  zauważa, że ostateczny budżet na 2014 r. dla siedziby głównej ESDZ wyniósł 518,6 mln EUR, co w stosunku do poprzedniego roku budżetowego stanowi wzrost o 1,9 %, przy czym budżet rozkłada się następująco: 212,9 mln EUR dla siedziby głównej ESDZ oraz 305,7 mln EUR dla delegatur Unii; zauważa, że oprócz własnego budżetu ESDZ dysponowała wkładem Komisji w wysokości 271 mln EUR, stanowiącym rekompensatę za zarządzanie personelem Komisji w sieci delegatur;

7.  odnotowuje, że w siedzibie głównej ESDZ 65 % budżetu stanowią wynagrodzenia i inne świadczenia dla pracowników objętych regulaminem pracowniczym i pracowników zewnętrznych (tj. 138,2 mln EUR), zaś 14 % (tj. 29,9 mln EUR) przeznaczane jest na budynki i koszty powiązane oraz systemy komputerowe (w tym 12,7 %, tj. 27,1 mln EUR, na systemy informacji niejawnych oraz sprzęt);

8.  zauważa, że jeżeli chodzi o delegatury Unii, kwota 305,7 mln EUR została rozdysponowana w wysokości 103,4 mln EUR (33,7 %) na wynagrodzenia i świadczenia dla pracowników objętych regulaminem pracowniczym, 59,8 mln EUR (19,6 %) na personel zewnętrzny i usługi zewnętrzne, 19 mln EUR (6,2 %) na inne wydatki związane z personelem, 103,1 mln EUR (33,8 %) na budynki i 20,4 mln EUR (6,7 %) na inne wydatki administracyjne;

9.  zauważa, że ESDZ jest obecnie w pełni odpowiedzialna za wszelkie koszty administracyjne związane z funkcjonowaniem delegatur z wyjątkiem delegatur znajdujących się w państwach Afryki, Karaibów i Pacyfiku; przypomina, że odpowiedni proces sporządzania budżetu, a przede wszystkim uproszczenie struktury budżetowej to wciąż główne wyzwanie w perspektywie krótkoterminowej, wiążące się z usprawnieniem obiegu środków finansowych oraz pomocą w konsolidacji funkcjonowania ESDZ;

10.  wzywa ESDZ do uproszczenia i poluzowania obecnych rozwiązań budżetowych, tak aby umożliwić elastyczne, lecz skuteczne wykorzystanie personelu delegatur w interesie Unii;

11.  odnotowuje nowy schemat organizacyjny oraz odnośną racjonalizację poprzedniej obciążającej struktury zarządzania, która miała na celu ograniczenie struktury hierarchicznej; z żalem zauważa jednak, że wewnętrzne ramy administracyjne i finansowe ESDZ są wciąż zbyt skomplikowane i rygorystyczne; zauważa, że obecna struktura nie pozwala ESDZ reagować w odpowiednim czasie na kryzysy oraz że uzyskiwanie dostępu do kluczowych informacji także trwa zbyt długo; apeluje do ESDZ o przygotowanie we współpracy z Komisją, Radą i państwami członkowskimi dalszej reformy, aby usprawnić jej procesy wewnętrzne i uprościć strukturę;

12.  pozostaje zaniepokojony utrzymującym się brakiem równowagi w profilu zatrudnienia ESDZ w odniesieniu do płci i narodowości; z zadowoleniem przyjmuje niedawne postępy, lecz zauważa, że wciąż występuje znaczny brak równowagi pod względem płci, zwłaszcza w odniesieniu do wyższych grup zaszeregowania i kadry kierowniczej; ubolewa nad niskimi odsetkiem przedstawicieli jednej z płci na stanowiskach kadry kierowniczej w siedzibach ESDZ (16 %) oraz wśród szefów delegatur (23 %) i ma nadzieję, że w przyszłych sprawozdaniach rocznych widoczna będzie poprawa równowagi płci; ponownie wyraża zaniepokojenie w związku z nieproporcjonalną liczbą stanowisk wysokiego stopnia zaszeregowania w ESDZ;

13.  wzywa ESDZ do przeglądu metody obsady etatów zapewniającej równowagę między pracownikami z państw członkowskich a pracownikami z instytucji unijnych; nalega, aby taka metoda miała zastosowanie do wszystkich szczebli hierarchii, zwłaszcza do szefów delegatur, wśród których dyplomaci z państw członkowskich stanowią zdecydowanie zbyt duży odsetek pracowników (59 ze 128,czyli 46 %, szefów delegatur pochodzi z państw członkowskich, przy czym jedynie 20 szefów pochodzi z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii w 2004, 2007 i 2013 r.); uważa, że ta nadmierna reprezentacja jest złym sygnałem wysyłanym do państw członkowskich, które wstąpiły do UE po 2004 r.; jest zdania, że lepsza równowaga między państwami członkowskimi a instytucjami wspólnotowymi, a także wśród państw członkowskich jest niezbędna do reprezentowania i odzwierciedlania różnorodności w Unii;

14.  podkreśla, że równowaga geograficzna, czyli związek między narodowością personelu a wielkością państwa członkowskiego, powinna nadal pozostać ważnym elementem zarządzania zasobami, zwłaszcza w odniesieniu do państw członkowskich, które należą do Unii od 2004 r., których obywatele stanowią obecnie 18 % personelu na szczeblu „administratorów” (AD) w siedzibie głównej i w delegaturach w stosunku do ich odsetka ogólnej liczby ludności UE wynoszącego 21 %, a zatem wzrost w tym zakresie jest wciąż oczekiwany;

15.  zauważa, że w 2014 r. w wyniku wdrożenia planu 5 % redukcji personelu ESDZ dokonała redukcji 17 etatów w swojej siedzibie głównej;

16.  odnotowuje, że oficjalny cel, zakładający, że przynajmniej jedna trzecia pracowników na stanowiskach administratorów w ESDZ będzie obsadzona dyplomatami z państw członkowskich, został osiągnięty w 2013 r., a w 2014 r. został lekko przekroczony, kształtując się na poziomie 33,8 %;

17.  zauważa jednakże stosunkowo dużą liczbę oddelegowanych ekspertów krajowych z państw członkowskich (407 w 2014 r., przy czym 350 w siedzibie głównej i 57 w delegaturach) oraz apeluje o dalsze wyjaśnienie kwestii ich świadczeń i kosztów finansowych dla budżetu ESDZ, a także potencjalnego konfliktu interesów; uważa, że należy w dalszym ciągu rozwijać przejrzyste strategie polityczne dotyczące oddelegowanych ekspertów krajowych;

18.  zachęca ESDZ do kontynuacji rozważań na temat przyszłości specjalnych przedstawicieli UE i ich stosunków ze specjalnymi wysłannikami i z ESDZ;

19.  podkreśla, jak ważne jest poczynienie kroków w celu ściślejszego włączenia specjalnych przedstawicieli UE do struktury administracyjnej i kadry kierowniczej wyższego szczebla ESDZ, tak aby zwiększyć interakcję i koordynację, wykorzystać synergię i zapewnić opłacalność; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki na rzecz rozwiązania kwestii większej integracji specjalnych przedstawicieli UE oraz wiadomość, że ESDZ prowadzi w tej kwestii negocjacje z państwami członkowskimi; zwraca się o przekazywanie mu informacji na temat postępów w tej dziedzinie;

20.  podkreśla, że przejrzystość i rozliczalność stanowią zasadnicze wymagania nie tylko dla demokratycznej kontroli, ale również dla odpowiedniego funkcjonowania, jak też wiarygodności unijnych misji; podkreśla znaczenie, jakie Parlament przywiązuje do nadzorowania różnych misji i operacji w dziedzinie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO);

21.  odnotowuje utworzenie wspólnych centrów usług służących zwiększeniu scentralizowanego logistycznego i administracyjnego wsparcia, jak również wsparcia w zakresie udzielania zamówień publicznych na rzecz misji cywilnych w dziedzinie WPBiO oraz specjalnych przedstawicieli UE, a także sprawność rozmieszczenia personelu takich misji i ich opłacalność; zauważa także, że obecnie ustanawiana jest platforma wsparcia misji, która nie będzie jednak skutkowała powielaniem funkcji;

22.  z zadowoleniem przyjmuje realizowane w 2014 r. projekty związane ze wspólnymi siedzibami delegatur Unii i państw członkowskich oraz podpisanie 17 protokołów ustaleń w sprawie wspólnych siedzib, dzięki czemu łączna liczba porozumień dotyczących wspólnych siedzib wzrosła do 50; wzywa ESDZ do kontynuowania tej tendencji oraz przedkładania regularnych sprawozdań w tej kwestii Komisji Kontroli Budżetowej;

23.  podkreśla, że szefowie delegatur Unii nadal są w nadmiernym stopniu obciążeni zadaniami administracyjnymi z powodu braku elastyczności rozporządzenia finansowego; stwierdza, że szefom delegacji należy zapewnić odpowiednie narzędzia, aby mogli skutecznie zarządzać delegaturami i nadzorować ich funkcjonowanie, nie powodując przy tym nadmiernego obciążenia administracyjnego; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje dyskusję na temat określenia zadań potencjalnie wykonywanych zdalnie oraz możliwości ustanowienia regionalnych centrów wsparcia administracyjnego, które przejmą część tego obciążenia i mogą stanowić element bardziej kompleksowego przyszłościowego rozwiązania; ponawia apel do ESDZ i Komisji o rozważenie wszystkich możliwych rozwiązań tej kwestii w celu zapewnienia korzyści skali;

24.  zachęca ESDZ do zwiększenia koordynacji lokalnej współpracy konsularnej i nadzoru nad nią wśród ambasad i konsulatów państw członkowskich Unii, a także do dalszego rozważenia możliwości zapewniania usług konsularnych za pośrednictwem delegatur Unii; ponawia swój apel do ESDZ o przygotowanie szczegółowej analizy skutków finansowych i potencjalnych oszczędności kosztów;

25.  wzywa ESDZ do ustanowienia bliższej współpracy, koordynacji i synergii działań między delegaturami Unii a ambasadami państw członkowskich poza UE;

26.  niepokoi się wydajnością i wysiłkami unijnych delegatur poza UE; wzywa ESDZ do konsekwentnego realizowania programu oceny delegatur, a także do zamieszczania w swoim rocznym sprawozdaniu z działalności syntezy głównych wad i trudności w funkcjonowaniu delegatur Unii na podstawie planu działania ustanowionego dla poszczególnych delegatur w wyniku oceny misji;

27.  zauważa, że szefom delegatur Unii należy w trakcie pełnionej przez nich służby oraz przed objęciem przez nich stanowiska regularnie przypominać o ich obowiązkach w zakresie zarządzania i nadzoru w ramach procesu zapewniania zarządzania związanego z portfelem działań delegatur (kluczowe procesy związane z zarządzaniem, zarządzanie kontrolą, odpowiednie zrozumienie i ocena kluczowych wskaźników wydajności), a także, by nie koncentrowali się oni jedynie na politycznych aspektach ich działalności;

28.  zauważa, że osiem delegatur wydało poświadczenie wiarygodności z zastrzeżeniem z uwagi na kwestie związane z udzielaniem zamówień publicznych, brak zasobów ludzkich lub skrajne ograniczenia związane z bezpieczeństwem lokalnym;

29.  uważa, że szefowie delegatur Unii powinni otrzymać wyraźne wytyczne w ramach ogólnych wytycznych operacyjnych dotyczących definicji zastrzeżenia i jego komponentów, elementów, które należy wziąć pod uwagę przy wydawaniu zastrzeżeń, takich jak poziom zagrożeń finansowych i ryzyka związanego z utratą reputacji, wady operacyjne, zdefiniowane wewnętrzne i zewnętrzne ograniczenia oraz powiązany wpływ na zarządzanie działaniami związanymi z finansowaniem i płatnościami; przypomina, że potencjalne wydanie zastrzeżenia powinno w jasny sposób identyfikować proces powracających lub tymczasowych wad, przy jednoczesnym skorelowaniu z funkcjonowaniem, adekwatnością i wydajnością zbioru standardów kontroli wewnętrznej;

30.  z zadowoleniem przyjmuje skuteczne wdrożenie standardów kontroli wewnętrznej będących wynikiem przeprowadzonego w 2014 r. w siedzibie głównej ESDZ i delegaturach badania wewnętrznego, z wyjątkiem kwestii ciągłości biznesowej, która nadal wymaga sprawnego wdrożenia w procedurach zarządzania; uważa za użyteczne realizowanie dynamicznego i całościowego podejścia do kwestii zarządzania informacjami, wskaźników efektywności oraz standardów kontroli wewnętrznej, ponieważ każdy rodzaj informacji, w oparciu o międzynarodowe dobre praktyki służące osiąganiu jasno zdefiniowanej polityki i celów operacyjnych, przyczynia się do ogólnej jakości i pełnej realizacji procesów zarządzania, a także do efektywności i skuteczności zarządzania strategiami politycznymi Unii;

31.  apeluje do ESDZ oraz EuropeAid o wzmocnienie nadzoru nad szefami delegatur pełniącymi funkcje subdelegowanych urzędników zatwierdzających w imieniu Komisji w celu zwiększenia ich odpowiedzialności w ramach światowego łańcucha zabezpieczeń poprzez przedkładanie wysokiej jakości wyczerpujących sprawozdań (wraz ze sprawozdaniem z zarządzania pomocą zewnętrzną) w kontekście opracowywania rocznych sprawozdań z działalności odpowiednio ESDZ i EuropeAid;

32.  wzywa ESDZ i EuropeAid do dopilnowania, by delegatury UE aktywnie eliminowały wady zidentyfikowane w zewnętrznych programach i projektach pomocowych już na etapie ich wdrażania, aby zapewnić realizację celów obecnych programów i projektów oraz uniknąć opóźnień;

33.  wzywa Komisję do zwiększenia wysiłków i zmniejszenia kwoty zobowiązań pozostających do spłaty – reste à liquider (ograniczenie RAL, RAC i RAP) oraz skrócenia średniego czasu realizacji projektu;

34.  z zadowoleniem przyjmuje, że w ramach sprawozdania z zarządzania pomocą zewnętrzną (EAMR) za rok 2015 opracowane zostały poprawione i bardziej kompleksowe wytyczne wzmacniające nadzór nad szefami delegatur, obejmujące wymogi zarówno rozliczalności, jak i sprawozdawczości;

35.  przyznaje, że oceny wynikające ze sprawozdań EAMR zapewniają jedynie powierzchowny przegląd stanu realizacji każdego projektu na koniec roku oraz że faktyczny wpływ zidentyfikowanych trudności może zostać oceniony jedynie po zakończeniu projektu;

36.  z zadowoleniem przyjmuje podpisanie porozumienia administracyjnego między Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) a ESDZ zgodnie z nowym rozporządzeniem w sprawie OLAF, które weszło w życie;

37.  ubolewa, że przepisy i wytyczne operacyjne mające zastosowanie do statusu demaskatora nie zostały jeszcze sfinalizowane w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa; wzywa ESDZ do zakończenia prac nad tymi przepisami a także do ich przyjęcia przed upływem 2016 r.;

38.  uważa, że ESDZ i Komisja powinny opracować funkcje wsparcia, aby pomóc w szybkim, wydajnym i spójnym rozmieszczeniu misji w dziedzinie WPBiO, zapewniając szkolenie dla całego personelu dotyczące unijnych procedur i strategii politycznych, przed udziałem w misji, a także kompleksowe wytyczne dotyczące działań operacyjnych, w pełni wykorzystując wnioski z poprzednich misji w dziedzinie WPBiO w celu ułatwienia transferu wiedzy oraz synergii między różnymi misjami;

39.  apeluje do ESDZ o zwiększenie rozliczalności jej głównych instrumentów finansowych w Afganistanie, Funduszu Powierniczego na rzecz Prawa i Porządku Publicznego w Afganistanie zarządzanego w ramach Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (oraz wielostronnych funduszy powierniczych w innych państwach trzecich), który jest krytykowany za złe zarządzanie i brak przejrzystości; przypomina ponadto potrzebę efektywnego wykorzystania wszystkich odpowiednich form finansowania przyszłych misji w dziedzinie WPBiO, w tym funduszy powierniczych UE, w celu zagwarantowania realizacji celów politycznych misji oraz należytego zarządzania finansami;

40.  podkreśla, że niektóre misje w dziedzinie WPBiO wiążą się ze znacznymi kosztami dla zapewnienia bezpieczeństwa; podkreśla jednocześnie, że bezpieczne środowisko pracy jest kluczowe do skutecznego wdrażania projektów i rekrutowania wykwalifikowanych pracowników; wzywa ESDZ do uwzględnienia wydatków związanych z bezpieczeństwem w budżecie misji, aby zapewnić wystarczające środki finansowe służące wypełnieniu faktycznego mandatu misji;

41.  zachęca ESDZ i Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na procedury zamówień publicznych i zarządzania zasobami ludzkimi w celu dopilnowania, by odpowiadały one potrzebom operacyjnym w dziedzinie WPBiO; podkreśla, że realizację projektów utrudniały uciążliwe procedury składania zamówień, co doprowadziło do słabszych wyników;

42.  zachęca ESDZ do dopilnowania, by w celu zwiększenia trwałości wyników misji w dziedzinie WPBiO, podczas planowania operacyjnego we wszystkich działaniach misji uwzględniane były kwestie związane z trwałością w drodze systematycznej oceny lokalnych potrzeb oraz zdolności utrzymania wyników;

43.  apeluje do ESDZ i Komisji, by bardziej szczegółowo i z wyprzedzeniem koordynowały misje w dziedzinie WPBiO z innymi projektami Unii, misjami dwustronnymi oraz staraniami na szczeblu międzynarodowym, którym przyświecają podobne cele; w związku z tym wzywa do pogłębienia współpracy i zwiększenia koordynacji między Unią a państwami członkowskimi przez promowanie synergii;

44.  ponownie wskazuje na konieczność poprawy współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie ich polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w celu uzyskania oszczędności; podkreśla, że zdolność państw członkowskich do zdecydowanego reagowania na wspólne wyzwania związane z bezpieczeństwem w okresie, w którym wyzwań tych jest wyraźnie coraz więcej, ma kluczowe znaczenie;

45.  z żalem zauważa, że ESDZ wciąż nie opracowała nadrzędnej strategii i planu działania dla instytucji, co utrudnia szybkie reagowanie na nieoczekiwane wydarzenia w szybko zmieniającym się świecie; apeluje do ESDZ o objaśnienie planu działania na przyszłość, aby wyznaczyć kierunek misji, bez którego będzie ona niedostatecznie realizowana, a także o zapewnienie wysokiej jakości wsparcia dla instytucji Unii i państw członkowskich w realizacji założeń polityki zagranicznej; apeluje w związku z tym do ESDZ o poszerzanie wiedzy dotyczącej światowych problemów, takich jak zmiana klimatu lub bezpieczeństwo energetyczne;

46.  wzywa ESDZ i Komisję do wdrożenia, w ścisłej współpracy z Parlamentem, wniosków wyciągniętych ze sprawy Eulex, wspólnie badając sposoby wykonania zaleceń zawartych w sprawozdaniu Jacquégo zleconym przez wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa i rozwiązania wszelkich nierozstrzygniętych kwestii.

47.  zwraca się do Trybunału Obrachunkowego o to, by włączył do swojego następnego sprawozdania rocznego przegląd działań następczych ESDZ w odniesieniu do zaleceń Parlamentu przedstawionych w niniejszej rezolucji.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 5.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.

1. Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (2015/2161(DEC))

P8_TA(2016)0157 A8-0121/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014(1),

–  uwzględniając skonsolidowane sprawozdanie finansowe Unii Europejskiej za rok budżetowy 2014 (COM(2015)0377 – C8-0206/2015)(2),

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Trybunału Obrachunkowego dotyczące wykonania budżetu na rok budżetowy 2014 wraz z odpowiedzią instytucji(3),

–  uwzględniając poświadczenie(4) wiarygodności rachunków, jak również legalności i prawidłowości operacji leżących u ich podstaw przedłożone przez Trybunał Obrachunkowy za rok budżetowy 2014 zgodnie z art. 287 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 314 ust. 10 oraz art. 317, 318 i 319 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5), w szczególności jego art. 55, 99, 164, 165 i 166,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0121/2016),

1.  udziela Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich absolutorium z wykonania budżetu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich na rok budżetowy 2014;

2.  przedstawia swoje uwagi w poniższej rezolucji;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji wraz z rezolucją, która stanowi jej integralną część, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, Trybunałowi Obrachunkowemu, Europejskiemu Inspektorowi Ochrony Danych, a także Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych oraz do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria L).

2. Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 kwietnia 2016 r. zawierająca uwagi, które stanowią integralną część decyzji w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (2015/2161(DEC))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją decyzję w sprawie absolutorium z wykonania budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014, sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich,

–  uwzględniając art. 94 i załącznik V do Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0121/2016),

1.  zauważa z zadowoleniem, że w sprawozdaniu rocznym za rok 2014 Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż nie odnotowano istotnych niedociągnięć w objętych kontrolą obszarach działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich (zwanego dalej „Rzecznikiem”) dotyczących zasobów ludzkich i zamówień publicznych;

2.  podkreśla fakt, że na podstawie przeprowadzonych prac kontrolnych Trybunał Obrachunkowy stwierdził, iż w roku budżetowym zakończonym dnia 31 grudnia 2014 r. w ogóle płatności związanych z wydatkami administracyjnymi i innymi wydatkami instytucji i organów nie wystąpiły istotne błędy;

3.  podkreśla, że budżet Rzecznika ma charakter czysto administracyjny oraz że w 2014 r. wyniósł on 9 857 002 EUR (9 731 371 EUR w 2012 r.), z czego 7 977 702 EUR przeznaczono na tytuł 1 (wydatki na pracowników instytucji), 1 346 800 EUR na tytuł 2 (budynki, meble, wyposażenie i różne wydatki operacyjne), a 532 500 EUR na tytuł 3 (wydatki związane z wykonywaniem zadań specjalnych przez instytucję);

4.  zauważa, że z łącznych środków 97,87 % stanowiły środki na zobowiązania (98,20 % w 2013 r.), a 93,96 % – środki na płatności (91,82 % w 2013 r.), a wskaźnik ich wykorzystania wyniósł 97,87 % (w porównaniu do 98,20 % w 2013 r.) co stanowi zmniejszenie wskaźnika wykorzystania;

5.  dostrzega szczególnie wzrost zobowiązań w 2014 r. w odniesieniu do członków instytucji; zwraca się do Rzecznika o precyzyjny opis tych kwot w sprawozdaniu z działań następczych po udzieleniu absolutorium za rok budżetowy 2014;

6.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z założeniami nowej strategii do 2019 r. Rzecznik prowadził dochodzenia z inicjatywy własnej, przyjmując bardziej systemiczne podejście w odniesieniu do złożonych kwestii leżących w zakresie jego kompetencji; uważa, że jest to skuteczne narzędzie i wzywa Rzecznika do regularnego informowania organu udzielającego absolutorium o wynikach tych dochodzeń oraz do jasnego określenia zadań koordynatora; podkreśla jednak, że priorytetem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich powinno być udzielanie odpowiedzi na skargi obywateli w rozsądnym terminie, a dochodzenia prowadzone z własnej inicjatywy nie powinny w żadnym wypadku szkodzić temu priorytetowi;

7.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie nowego stanowiska określonego jako „koordynator dochodzeń z inicjatywy własnej’’; uważa, że jest to krok w kierunku bardziej efektywnej pracy; zwraca się do Rzecznika o przedstawienie organowi udzielającemu absolutorium sprawozdania na temat wyników, oddziaływania i skuteczności tego stanowiska;

8.  wzywa urząd Rzecznika do przestrzegania zasady przejrzystości, w szczególności w odniesieniu do określenia i przydzielenia jasnego zakresu obowiązków, a także apeluje o regularną aktualizację jego strony internetowej i o to, by stanowiła ona wierne odzwierciedlenie schematu organizacyjnego tej instytucji;

9.  zauważa, że strategia do 2019 r. wprowadziła nowe kluczowe wskaźniki efektywności o bardzo konkretnych celach i że, jak wynika z tablicy wyników kluczowych wskaźników efektywności, niektóre z tych celów nie zostały osiągnięte; w związku z tym zauważa, że Rzecznik miał gorsze wyniki pod względem odsetka dochodzeń zamkniętych w ciągu 12 i 18 miesięcy, a także w odniesieniu do odsetka spraw, w przypadku których decyzja o dopuszczalności jest podejmowana w ciągu miesiąca; zachęca Rzecznika do opracowania strategii na rzecz łagodzenia ewentualnych niedociągnięć w tym zakresie i do informowania organu udzielającego absolutorium o rozwoju sytuacji;

10.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że liczba zamkniętych dochodzeń w stosunku do prowadzonych dochodzeń osiągnęła najwyższy poziom w historii na koniec poprzedniego roku budżetowego (2013), z wynikiem 1,4 zamkniętych dochodzeń na jedno prowadzone dochodzenie, przy zakładanym celu 1,1; podkreśla, że odsetek dochodzeń zamkniętych w ciągu 12 i 18 miesięcy uległ zmniejszeniu w 2014 r.; przyjmuje do wiadomości, że zgodnie z nową strategią Rzecznika do 2019 r., prowadzenie dochodzeń z inicjatywy własnej miało wpływ na liczbę zamkniętych spraw; zwraca się do Rzecznika o precyzyjne wyjaśnienie organowi udzielającemu absolutorium tego wpływu w następnym sprawozdaniu z działań następczych po udzieleniu absolutorium;

11.  podkreśla, że liczba skarg niewchodzących w zakres kompetencji Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich pozostaje bardzo wysoka, szczególnie w przypadku obywateli niektórych państw członkowskich, takich jak Hiszpania i Polska, co niewątpliwie powoduje wielką frustrację obywateli w odniesieniu do instytucji unijnych, a Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w szczególności; w tym kontekście wzywa Rzecznika do poprawy polityki informacyjnej i komunikacyjnej oraz do ustanowienia ściślejszej, sprawnej i regularnej współpracy z Europejską Siecią Rzeczników Praw Obywatelskich oraz rzecznikami krajowymi i regionalnymi w celu uniknięcia takich sytuacji;

12.  zauważa, że, jak wynika z tabeli wyników kluczowych wskaźników skuteczności, poziom zadowolenia personelu Rzecznika był niższy niż zakładano; przyjmuje do wiadomości, że było to związane głównie z niezbędnymi zmianami w strukturze urzędu Rzecznika i zostało to już naprawione poprzez szereg środków; wzywa Rzecznika, aby nadal dążył do zapewnienia wysokiego poziomu zadowolenia pracowników;

13.  z zadowoleniem przyjmuje usystematyzowane, przejrzyste i przyjazne dla czytelnika roczne sprawozdanie z działalności przedstawione przez Rzecznika; z zadowoleniem przyjmuje usprawnioną strategię komunikacji zewnętrznej oraz większą obecność w mediach społecznościowych;

14.  oczekuje, że Rzecznik w dalszym ciągu będzie dążył do zapewnienia spójnego i wyczerpującego rocznego sprawozdania z działalności, ponieważ stanowi ono ważne narzędzie oceny jego pracy;

15.  zwraca uwagę na wysoką liczbę podróży służbowych pracowników urzędu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich między Brukselą a Strasburgiem (łącznie 212, co stanowi koszt rzędu 126 000 EUR plus koszt w wysokości około 60 000 EUR z tytułu utraty czasu pracy z powodu podróży); zachęca Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do możliwie jak największego ograniczenia liczby podróży służbowych swych pracowników i do jak najpełniejszego korzystania z wideokonferencji lub innych środków technicznych, tak jak czynią to inne instytucje, aby uniknąć zbędnych wyjazdów i znacząco obniżyć koszty; ponadto przypomina Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich o oddziaływaniu na środowisko emisji CO2 generowanych przez te dojazdy, oraz że w tym kontekście ważne jest, by urząd Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich wziął odpowiedzialność za swoje działania w tym obszarze oraz poinformował Parlament o poczynionych postępach;

16.  jest zaniepokojony polityką kadrową Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, która polegała na stosowaniu procedur nadzwyczajnych bezpośrednio w celu zatrudniania na kontraktach krótkoterminowych byłych stażystów; ubolewa nad faktem, że w 2014 r. zatrudniono – bez przeprowadzenia żadnej procedury selekcji – trzech pracowników zatrudnionych na czas określony; wzywa Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich do pilnego dostosowania swoich kryteriów wyboru personelu do kryteriów jakości, przejrzystości, obiektywizmu i równości szans obowiązujących w europejskiej służbie cywilnej;

17.  z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2015 r. w celu poprawy równowagi pod względem płci; podkreśla jednak, że dane dostępne w 2014 r. w dalszym ciągu wykazują dużą rozbieżność między stanowiskami AST (21/9) a stanowiskami kierowniczymi (9/2), oraz zaznacza, jak istotne jest ustanawianie celów w perspektywie średniookresowej, co pozwala osiągnąć niezbędną równowagę, oraz zachęca do aktywnych działań w tym zakresie;

18.  zwraca się do Rzecznika o włączenie do rocznego sprawozdania z działalności tabeli wszystkich zasobów ludzkich z podziałem na narodowość, płeć i stopień zaszeregowania, aby w ten sposób lepiej wywiązywać się z wymogu przejrzystości; zachęca Rzecznika również do udzielenia Parlamentowi i innym instytucjom odpowiedzi na pytania dotyczące emerytur;

19.  ponawia swój apel z ubiegłego roku do Rzecznika o wskazanie w rocznym sprawozdaniu z działalności za 2015 r. stopnia zamówionych, lecz niewykorzystanych usług tłumaczeń ustnych w 2014 r.;

20.  z zadowoleniem przyjmuje poczynione oszczędności w liniach budżetowych dotyczących tłumaczeń pisemnych i publikacji;

21.  ponownie wzywa Rzecznika, aby w rocznym sprawozdaniu z działalności uwzględniał – przestrzegając obowiązujących zasad dotyczących poufności i ochrony danych – wyniki i konsekwencje spraw zamkniętych przez OLAF, w których przedmiotem dochodzenia byłby Rzecznik lub jakakolwiek z pracujących dla jego urzędu;

22.  odnotowuje wyliczenia Rzecznika, iż w przypadku posiadania przez jego urząd tylko jednej siedziby potencjalne oszczędności mogłyby wynieść 195 000 EUR; zauważa, że siedziba Rzecznika powiązana jest z siedzibą Parlamentu i dlatego uznaje za konieczne włączenie Rzecznika do debaty na temat centralizacji siedziby Parlamentu; podkreśla, że należy aktywnie promować taką centralizację.

(1) Dz.U. L 51 z 20.2.2014. (2) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 5.11.2015, s. 1. (4) Dz.U. C 377 z 13.11.2015, s. 146. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1.