Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie powołania, kompetencji, składu liczbowego i czasu trwania mandatu Komisji śledczej do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania (2016/2726(RSO))

P8_TA(2016)0253 B8-0745/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek 337 posłów mający na celu powołanie komisji śledczej mającej na celu zbadanie zarzutów dotyczących naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania,

–  uwzględniając propozycję Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając art. 226 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 kwietnia 1995 r. w sprawie szczegółowych przepisów regulujących egzekwowanie przez Parlament Europejski jego prawa do prowadzenia dochodzeń(1),

–  uwzględniając art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając dyrektywę 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu(2),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającą rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE(3),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającą dyrektywę 2002/87/WE i uchylającą dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE(4),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającą dyrektywę 77/799/EWG(5),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania(6),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/91/UE z dnia 23 lipca 2014 r., zmieniającą dyrektywę 2009/65/WE w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) w zakresie funkcji depozytariusza, polityki wynagrodzeń oraz sankcji(7),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010(8),

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 231/2013 z dnia 19 grudnia 2012 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE w odniesieniu do zwolnień, ogólnych warunków dotyczących prowadzenia działalności, depozytariuszy, dźwigni finansowej, przejrzystości i nadzoru(9),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II)(10),

–  uwzględniając dyrektywę 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniającą dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylającą dyrektywę Rady 84/253/EWG(11),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 537/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych jednostek interesu publicznego, uchylające decyzję Komisji 2005/909/WE(12),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/56/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniającą dyrektywę 2006/43/WE w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych(13),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniającą dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylającą dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG(14),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/17/UE z dnia 13 czerwca 2012 r. zmieniającą dyrektywę Rady 89/666/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/56/WE i 2009/101/WE w zakresie integracji rejestrów centralnych, rejestrów handlowych i rejestrów spółek(15),

–  uwzględniając zalecenie Komisji 2012/771/UE z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie środków mających na celu zachęcenie państw trzecich do stosowania minimalnych norm dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania(16) oraz zalecenie Komisji 2012/772/UE z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie agresywnego planowania podatkowego(17),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 stycznia 2016 r. do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie strategii zewnętrznej na rzecz efektywnego opodatkowania (COM(2016)0024),

–  uwzględniając art. 198 Regulaminu,

1.  podejmuje decyzję o powołaniu Komisji śledczej do zbadania zarzutów naruszenia prawa Unii i niewłaściwego administrowania w jego stosowaniu w odniesieniu do prania pieniędzy, unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania;

2.  postanawia, że Komisja śledcza będzie miała za zadanie:

3.  postanawia, że Komisja śledcza przedstawi Parlamentowi sprawozdanie końcowe w terminie 12 miesięcy od momentu przyjęcia niniejszej decyzji;

4.  postanawia, że Komisja śledcza powinna uwzględnić w swoich pracach wszelkie istotne zmiany dotyczące kwestii należących do jej kompetencji, które to zmiany wystąpią w czasie trwania jej mandatu;

5.  postanawia, że wszelkie zalecenia sformułowane przez Komisję śledczą i komisję specjalną TAXE 2 powinny być przedmiotem prac właściwych komisji stałych;

6.  postanawia, że Komisja śledcza będzie liczyć 65 członków;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do zapewnienia publikacji niniejszej decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. L 113 z 19.5.1995, s. 1. (2) Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15. (3) Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73. (4) Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338. (5) Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1. (6) Dz.U. L 359 z 16.12.2014, s. 1. (7) Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 186. (8) Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1. (9) Dz.U. L 83 z 22.3.2013, s. 1. (10) Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1. (11) Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 87. (12) Dz.U. L 158 z 27.5.2014, s. 77. (13) Dz.U. L 158 z 27.5.2014, s. 196. (14) Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19. (15) Dz.U. L 156 z 16.6.2012, s. 1. (16) Dz.U. L 338 z 12.12.2012, s. 37. (17) Dz.U. L 338 z 12.12.2012, s. 41.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Republiką Palau dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12080/2015 – C8-0400/2015 – 2015/0193(NLE))

P8_TA(2016)0254 A8-0177/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12080/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Palau dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12077/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0400/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci i ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0177/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich i Republiki Palau.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Królestwem Tonga dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12089/2015 – C8-0374/2015 – 2015/0196(NLE))

P8_TA(2016)0255 A8-0179/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12089/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Królestwem Tonga dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12087/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) pkt v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0374/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2 i art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0179/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie Umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Królestwa Tonga.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Republiką Kolumbii dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12095/2015 – C8-0390/2015– 2015/0201(NLE))

P8_TA(2016)0256 A8-0178/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12095/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Kolumbii dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12094/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0390/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0178/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Kolumbii.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, umowy w formie deklaracji w sprawie rozwoju handlu produktami technologii informacyjnej (ITA) (06925/2016 – C8-0141/2016 – 2016/0067(NLE))

P8_TA(2016)0257 A8-0186/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (06925/2016),

–  uwzględniając deklarację ministerialną WTO z dnia 16 grudnia 2015 r. dotyczącą rozwoju handlu produktami technologii informacyjnej (06926/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4 akapit pierwszy i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0141/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci i ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0186/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Światowej Organizacji Handlu.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie poddania nowej substancji psychoaktywnej 1-fenylo-2-(1-pirolidyn-1-ylo)pentan-1-on (α-pirolidynowalerofenon, α-PVP) środkom kontroli (15386/2015 – C8-0115/2016 – 2015/0309(CNS))

P8_TA(2016)0258 A8-0175/2016

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (15386/2015),

–  uwzględniając art. 39 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej, zmienionego traktatem z Amsterdamu, oraz art. 9 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0115/2016),

–  uwzględniając decyzję Rady 2005/387/WSiSW z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie wymiany informacji, oceny ryzyka i kontroli nowych substancji psychoaktywnych(1), w szczególności jej art. 8 ust. 3,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0175/2016),

1.  zatwierdza projekt Rady;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go w przypadku uznania za stosowne odejścia od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem w przypadku uznania za stosowne wprowadzenia znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 127 z 20.5.2005, s. 32.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie w interesie Unii Europejskiej protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, oraz przystąpienia do niego, z wyłączeniem aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych (13806/2015 – C8-0410/2015 – 2015/0135(NLE))

P8_TA(2016)0259 A8-0191/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (13806/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 i art. 218 ust. 6 lit. a) pkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0410/2015),

–  uwzględniając art. 3 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r.(1),

–  uwzględniając Międzynarodową konwencję o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (konwencja SNS z 1996 r.),

–  uwzględniając protokół z 2010 r. do konwencji SNS z 1996 r. (konwencja SNS z 2010 r.),

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2015)0304),

–  uwzględniając decyzję Rady 2002/971/WE z dnia 18 listopada 2002 r. upoważniającą państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu(3) (dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko),

–  uwzględniając oświadczenie Komisji do protokołu Komitetu Stałych Przedstawicieli i Rady z dnia 20 listopada i 8 grudnia 2015 r.(4),

–  uwzględniając dokument sektora żeglugi z dnia 18 września 2015 r. ponaglający państwa członkowskie do jak najszybszego ratyfikowania protokołu z 2010 r. do konwencji SNS i przystąpienia do niego zgodnie z proponowanym podejściem Komisji(5),

–  uwzględniając końcowe sprawozdanie przygotowane dla Komisji Europejskiej przez BIO Intelligence Service zatytułowane „Badanie dotyczące skuteczności dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko: zakres i wyjątki” z dnia 19 lutego 2014 r.(6),

–  uwzględniając komunikat Wydziału Prawnego Parlamentu z dnia 11 lutego 2016 r. w sprawie podstawy prawnej wspomnianego wyżej wniosku w sprawie decyzji Rady (SJ-0066/16) i późniejszą opinię w formie listu w sprawie odpowiedniej podstawy prawnej dla rzeczonej proponowanej decyzji przyjętą przez Komisję Prawną w dniu 19 lutego 2016 r.(7) oraz załączoną do sprawozdania A8-0191/2016,

–  uwzględniając art. 99 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie wstępne Komisji Prawnej (A8-0191/2016),

A.  mając na uwadze, że celem konwencji SNS z 2010 r. jest zapewnienie pociągnięcia do odpowiedzialności oraz przyznania, dzięki międzynarodowemu funduszowi SNS przeznaczonemu na rekompensaty, odpowiedniej, szybkiej i skutecznej rekompensaty za straty lub szkody dla osób, mienia lub środowiska spowodowane wyciekami substancji niebezpiecznych i szkodliwych podczas przewozu morzem;

B.  mając zatem na uwadze, że z jednej strony ma ona na celu zagwarantowanie zasady „zanieczyszczający płaci” oraz zasad zapobiegania i ostrożności, dzięki którym należy podejmować działania zapobiegawcze na wypadek możliwej szkody dla środowiska, i tym samym wchodzi ona w zakres zasad ogólnych oraz unijnej polityki w dziedzinie środowiska naturalnego, a z drugiej strony ma ona na celu regulowanie aspektów dotyczących szkód będących konsekwencją transportu morskiego, a także zapobieganie takim szkodom i minimalizowanie ich, i tym samym wchodzi w zakres unijnej polityki transportu;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z wnioskiem Komisji (COM(2015)0304), gdyby konwencja SNS z 2010 r. została zawarta, jej zakres stosowania pokrywałby się z przepisami dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

D.  mając na uwadze, że zakres konwencji SNS z 2010 r. pokrywa się z zakresem dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu na terytorium i wodach morskich podlegających jurysdykcji państwa-strony, szkód spowodowanych zanieczyszczeniem środowiska w wyłącznej strefie ekonomicznej (w.s.e.) lub na równoważnym obszarze państwa-strony (do 200 mil morskich od linii podstawowej) państwa będącego stroną konwencji i środków zapobiegawczych mających na celu zapobieżenie takiej szkodzie lub jej zminimalizowanie;

E.  mając na uwadze, że konwencja SNS z 2010 r. ustanawia ścisłą odpowiedzialność właściciela statku transportującego substancje niebezpieczne i szkodliwe drogą morską za wszelkie szkody objęte konwencją, a także obowiązek posiadania przez niego ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego na pokrycie swoich zobowiązań wynikających ze szkody na mocy konwencji, przy czym zakazane jest wnoszenie innych skarg przeciwko właścicielowi statku, chyba że zgodnie z rzeczoną konwencją (art. 7 ust. 4 i 5);

F.  mając na uwadze, że zachodzi zatem ryzyko konfliktu między dyrektywą w sprawie odpowiedzialności za środowisko a konwencją SNS z 2010 r., przy czym można mu zapobiec za pomocą art. 4 ust. 2 dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko, która przewiduje, że „dyrektywa nie ma zastosowania do szkód wyrządzanych środowisku naturalnemu lub bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem takich szkód wynikających ze zdarzenia, za które odpowiedzialność jest objęta zakresem stosowania międzynarodowych konwencji wymienionych w załączniku IV, włącznie z ich przyszłymi zmianami, obowiązujących w zainteresowanym państwie członkowskim”;

G.  mając na uwadze, że w związku z tym dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko wyklucza ze swojego zakresu stosowania szkody wyrządzane środowisku naturalnemu lub bezpośrednie zagrożenie wystąpieniem takich szkód, które są objęte konwencją SNS z 2010 r. po wejściu tej ostatniej w życie, o ile wszystkie państwa członkowskie nie ratyfikują konwencji SNS z 2010 r. lub przystąpią do niej w tym samym okresie, zachodzi ryzyko, że dojdzie do fragmentacji ram prawnych, w których niektóre państwa członkowskie podlegać będą konwencji SNS z 2010 r., a pozostałe – dyrektywie w sprawie odpowiedzialności za środowisko; spowoduje to nierówne traktowanie ofiar zanieczyszczenia, takich jak społeczności przybrzeżne, rybacy itd. i co stałoby również w sprzeczności z duchem konwencji SNS z 2010 r.;

H.  mając na uwadze, że podstawowe zasady, na których opierają się konwencje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, stanowią również podstawę dla konwencji SNS z 2010 r., a są to: ścisła odpowiedzialność właściciela statku, obowiązkowe ubezpieczenie obejmujące pokrycie szkód spowodowanych stronom trzecim, prawo osób poszkodowanych do podjęcia bezpośrednich działań wobec ubezpieczyciela, ograniczenie odpowiedzialności oraz – w przypadku ropy naftowej i substancji niebezpiecznych i szkodliwych – specjalny fundusz rekompensujący, z którego wypłaca się rekompensatę za szkody przekraczające pułap odpowiedzialności właściciela statku;

I.  mając na uwadze, że w interesie Unii jako całości jest posiadanie jednolitego systemu dotyczącego odpowiedzialności w dziedzinie szkód spowodowanych w związku przewozem szkodliwych i niebezpiecznych substancji drogą morską;

J.  mając na uwadze, że nie jest całkiem jasne, czy art. 4 ust. 2 dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko oznacza, że stosowanie dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko jest zakazane w państwie członkowskim, które ratyfikowało konwencję SNS z 2010 r. ani czy zakaz ten jest ograniczony do stopnia, w jakim odpowiedzialność lub rekompensata wchodzi w zakres rzeczonej konwencji;

K.  mając na uwadze, że konwencja SNS z 2010 r. stanowi system rekompensat i dlatego jej zakres jest węższy niż zakres dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko, która ustanawia system wymagający od armatorów i nakazujący właściwym władzom wymagania od armatorów zapobiegania lub zaradzania odpowiednio zagrożeniu szkodami dla środowiska lub rzeczywistym szkodom;

L.  mając na uwadze, że w przeciwieństwie do dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko nie można przyznać rekompensaty za szkody o charakterze niegospodarczym na mocy konwencji SNS z 2010 r.;

M.  mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko nie nakłada obowiązkowego zabezpieczenia finansowego na armatorów, aby zagwarantować, że dysponują oni środkami pozwalającymi na zapobieganie i zaradzanie szkodom dla środowiska, chyba że dane państwo członkowskie przyjęło ostrzejsze przepisy niż dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko;

N.  mając na uwadze, że konwencja SNS z 2010 r. nakłada na właściciela wyraźny obowiązek posiadania ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego na pokrycie zobowiązań wynikających ze szkody na mocy konwencji;

O.  mając na uwadze, że inne konwencje Międzynarodowej Organizacji Morskiej ujęte w załączniku IV do dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko okazały się skuteczne, ponieważ udało się dzięki nim osiągnąć równowagę między interesami środowiskowymi a komercyjnymi w drodze wyraźnego ustalenia odpowiedzialności, dzięki czemu normalnie nie ma wątpliwości co do tego, kto jest stroną odpowiedzialną, a także w drodze wprowadzenia obowiązkowego ubezpieczenia i sprawnych mechanizmów kompensacyjnych, które nie ograniczają się wyłącznie do szkód dla środowiska;

1.  zwraca się do Rady i Komisji o uwzględnienie poniższych zaleceń:

2.  stwierdza, że ta rezolucja będzie stanowiła dalszą możliwość dla Rady i Komisji zajęcia się zaleceniami określonymi w ust. 1;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do domagania się przeprowadzenia dalszej dyskusji z udziałem Komisji i Rady;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r., 1/13, ECLI:EU:C:2014:2303. (2) Dz.U. L 337 z 13.12.2002, s. 55. (3) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56. (4) Nota do punktu 13142/15. (5) Dostępne online pod adresem: http://www.ics-shipping.org/docs/default-source/Submissions/EU/hazardous-and-noxious-substances.pdf (6) Dostępne online pod adresem: http://ec.europa.eu/environment/legal/liability/pdf/BIO%20ELD%20Effectiveness_report.pdf. (7) PE576.992 (8) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 lipca 2012 r., Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej, C-130/10, ECLI:EU:C:2012:472, pkt 42. (9) Opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 marca 1993 r., 2/91, ECLI:EU:C:1993:106, pkt 25; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2002 r., Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii, C-467/98, ECLI:EU:C:2002:625, pkt 82; opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2006 r., 1/03, ECLI:EU:C:2006:81, pkt 120 i 126; opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r., 1/13, ECLI:EU:C:2014:2303.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie w interesie Unii Europejskiej protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, oraz przystąpienia do niego, z uwzględnieniem aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych (14112/2015 – C8-0409/2015 – 2015/0136(NLE))

P8_TA(2016)0260 A8-0190/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14112/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 81 i art. 218 ust. 6 lit. a) pkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0409/2015),

–  uwzględniając art. 3 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając protokół nr 22 w sprawie stanowiska Danii załączony do traktatów,

–  uwzględniając opinię Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r.(1),

–  uwzględniając Międzynarodową konwencję o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (konwencja SNS z 1996 r.),

–  uwzględniając protokół z 2010 r. do konwencji SNS z 1996 r. (konwencja SNS z 2010 r.),

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2015)0305),

–  uwzględniając decyzję Rady 2002/971/WE z dnia 18 listopada 2002 r. upoważniającą państwa członkowskie, w interesie Wspólnoty, do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej(2),

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady upoważniającej państwa członkowskie do ratyfikowania w interesie Wspólnoty Europejskiej Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (konwencji SNS) (COM(2001)0674),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych(3) (przekształcenie rozporządzenia Bruksela I),

–  uwzględniając oświadczenie Komisji do protokołu Komitetu Stałych Przedstawicieli i Rady z dnia 20 listopada i 8 grudnia 2015 r.(4),

–  uwzględniając dokument sektora żeglugi z dnia 18 września 2015 r. ponaglający państwa członkowskie do jak najszybszego ratyfikowania protokołu z 2010 r. do konwencji SNS i przystąpienia do niego zgodnie z proponowanym podejściem Komisji(5),

–  uwzględniając art. 99 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie wstępne Komisji Prawnej (A8-0190/2016),

A.  mając na uwadze, że celem konwencji SNS z 2010 r. jest zapewnienie pociągnięcia do odpowiedzialności oraz przyznania, dzięki międzynarodowemu funduszowi SNS przeznaczonemu na rekompensaty, odpowiedniej, szybkiej i skutecznej rekompensaty za straty lub szkody dla osób, mienia lub środowiska spowodowane wyciekami substancji niebezpiecznych i szkodliwych podczas przewozu morzem;

B.  mając na uwadze, że podstawowe zasady, na których opierają się konwencje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, m.in. konwencja HNS z 2010 r., to ścisła odpowiedzialność właściciela statku, obowiązkowe ubezpieczenie obejmujące pokrycie szkód spowodowanych stronom trzecim, prawo osób poszkodowanych do podjęcia bezpośrednich działań wobec ubezpieczyciela, ograniczenie odpowiedzialności oraz – w przypadku ropy naftowej i substancji niebezpiecznych i szkodliwych – specjalny fundusz rekompensujący, z którego wypłaca się rekompensatę za szkody przekraczające pułap odpowiedzialności właściciela statku;

C.  mając zatem na uwadze, że z jednej strony ma ona na celu zagwarantowanie zasady „zanieczyszczający płaci” oraz zasad zapobiegania i ostrożności, dzięki którym należy podejmować działania zapobiegawcze na wypadek możliwej szkody dla środowiska, i tym samym wchodzi ona w zakres zasad ogólnych oraz unijnej polityki w dziedzinie środowiska naturalnego, a z drugiej strony ma ona na celu regulowanie aspektów dotyczących szkód będących konsekwencją transportu morskiego, a także zapobieganie takim szkodom i minimalizowanie ich, i tym samym wchodzi w zakres unijnej polityki transportu;

D.  mając na uwadze, że konwencja SNS z 2010 r. zawiera przepisy dotyczące właściwości sądów państw-stron w zakresie roszczeń wnoszonych przez osoby, które doznały szkody objętej konwencją, przeciwko właścicielowi lub jego ubezpieczycielowi lub przeciwko wyspecjalizowanemu w rekompensatach funduszowi SNS, a także zasady dotyczące uznawania i wykonywania wyroków wydanych przez sądy państw-stron;

E.  mając na uwadze, że zgodnie z wnioskiem Komisji (COM(2015)0305) zawarcie konwencji SNS z 2010 r. spowodowałoby nakładanie się – w odniesieniu do obszaru stosowania – z przepisami przekształconego rozporządzenia Bruksela I;

F.  mając na uwadze, że przekształcenie rozporządzenia Bruksela I umożliwia zastosowanie właściwości wielu sądów, a jednocześnie konwencja SNS z 2010 r. w rozdziale IV ustanawia bardzo restrykcyjny system właściwości, uznawania i egzekwowania w celu zapewnienia równych warunków dla skarżących oraz zagwarantowania jednolitego stosowania przepisów dotyczących odpowiedzialności i odszkodowań;

G.  mając na uwadze, że z jednej strony szczególny charakter systemu właściwości sądu na mocy konwencji SNS z 2010 r., która ma na celu zagwarantowanie, że ofiary wypadków mogą korzystać z jasnych zasad proceduralnych i pewności prawnej, co sprawia, że roszczenia przed sądem są bardziej skuteczne, a z drugiej strony przewidywane trudności prawne i praktyczne związane ze stosowaniem oddzielnego systemu prawnego w Unii w stosunku do systemu mającego zastosowanie do innych stron konwencji SNS z 2010 r. uzasadniają wyjątek od powszechnego stosowania przekształconego rozporządzenia Bruksela I;

H.  mając na uwadze, że Dania jest wyłączona z zakresu stosowania tytułu V części trzeciej TFUE i nie uczestniczy w przyjęciu proponowanej decyzji Rady w odniesieniu do aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych;

I.  mając na uwadze, że pokrywanie się postanowień konwencji SNS z 2010 r. i przepisów Unii dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych stanowi podstawę prawną decyzji 2002/971/WE, a ponieważ protokół SNS z 2010 r. zmienił konwencję SNS z 1996 r., skutki konwencji SNS z 2010 r. dla przepisów Unii należy ocenić w świetle zakresu i przepisów dyrektywy 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko)(6), która stanowi część porządku prawnego UE od chwili przyjęcia decyzji 2002/971/WE;

J.  mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko wyklucza ze swojego zakresu stosowania szkody wyrządzane środowisku naturalnemu lub bezpośrednie zagrożenie wystąpieniem takich szkód, które są objęte konwencją SNS z 2010 r. po wejściu tej ostatniej w życie (art. 4 ust. 2 i załącznik IV dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko);

K.  mając na uwadze, że konwencja SNS z 2010 r. ustanawia ścisłą odpowiedzialność właściciela statku transportującego substancje niebezpieczne i szkodliwe drogą morską za wszelkie szkody objęte konwencją, a także obowiązek posiadania przez niego ubezpieczenia lub innego zabezpieczenia finansowego na pokrycie swoich zobowiązań wynikających ze szkody na mocy konwencji, przy czym zakazane jest wnoszenie innych skarg przeciwko właścicielowi statku, chyba że zgodnie z rzeczoną konwencją (art. 7 ust. 4 i 5);

L.  mając na uwadze, że albo wszystkie państwa członkowskie ratyfikują konwencję SNS z 2010 r. lub przystąpią do niej w tym samym okresie, albo istnieje ryzyko, że na sektor żeglugi będą nałożone dwa różne systemy prawne jednocześnie, system unijny i międzynarodowy, co mogłoby spowodować nierówne traktowanie ofiar zanieczyszczenia, takich jak społeczności przybrzeżne, rybacy itd. i co stałoby również w sprzeczności z duchem konwencji SNS z 2010 r.;

M.  mając na uwadze, że inne konwencje Międzynarodowej Organizacji Morskiej ujęte w załączniku IV do dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko okazały się skuteczne, ponieważ udało się dzięki nim osiągnąć równowagę między interesami środowiskowymi a komercyjnymi w drodze wyraźnego ustalenia odpowiedzialności, dzięki czemu normalnie nie ma wątpliwości co do tego, kto jest stroną odpowiedzialną, a także w drodze wprowadzenia obowiązkowego ubezpieczenia i sprawnych mechanizmów kompensacyjnych, które nie ograniczają się wyłącznie do szkód dla środowiska;

1.  zwraca się do Rady i Komisji o uwzględnienie poniższych zaleceń:

2.  stwierdza, że ta rezolucja będzie stanowiła dalszą możliwość dla Rady i Komisji zajęcia się zaleceniami określonymi w ust. 1;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do domagania się przeprowadzenia dalszej dyskusji z udziałem Komisji i Rady;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r., 1/13, ECLI:EU:C:2014:2303. (2) Dz.U. L 337 z 13.12.2002, s. 55. (3) Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1. (4) Nota do punktu 13142/15. (5) Dostępne online pod adresem: http://www.ics-shipping.org/docs/default-source/Submissions/EU/hazardous-and-noxious-substances.pdf. (6) Dyrektywa 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu (Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56). (7) Opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 marca 1993 r., 2/91, ECLI:EU:C:1993:106, pkt 25; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 listopada 2002 r., Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Danii, C-467/98, ECLI:EU:C:2002:625, pkt 82; opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2006 r., 1/03, ECLI:EU:C:2006:81, pkt 120 i 126; opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r., 1/13, ECLI:EU:C:2014:2303.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, Protokołu do Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (13085/2014 – C8–0009/2015 – 2014/0224(NLE))

P8_TA(2016)0261 A8-0148/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (13085/2014),

–  uwzględniając projekt Protokołu do Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (13082/2014),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 i 209 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0009/2015),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0148/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Filipin.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony (05431/2015 – C8-0061/2015 – 2013/0441(NLE))

P8_TA(2016)0262 A8-0149/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (05431/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony (15616/2010),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 i 209 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8–0061/2015),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 8 czerwca 2016 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0149/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Filipin.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0263.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. dotycząca projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony (05431/2015 – C8-0061/2015 – 2013/0441(NLE) – 2015/2234(INI))

P8_TA(2016)0263 A8-0143/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (05431/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a  Republiką Filipin, z drugiej strony (15616/2010),

–  uwzględniając wniosek o udzielenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 i 209 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w powiązaniu z jego art. 218 ust. 6 lit. a) (C8-0061/2015),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji(1),

–  uwzględniając stosunki dyplomatyczne między Filipinami a Unią Europejską (w owym czasie – Europejską Wspólnotą Gospodarczą, EWG), które nawiązano w dniu 12 maja 1964 r. poprzez mianowanie ambasadora Filipin przy EWG,

–  uwzględniając umowę ramową o współpracy na rzecz rozwoju między Wspólnotą Europejską a Filipinami, która weszła w życie dnia 1 czerwca 1985 r.,

–  uwzględniając wieloletni program indykatywny Unii Europejskiej dla Filipin na lata 2014–2020,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 1440/80 z dnia 30 maja 1980 r. dotyczące zawarcia Umowy o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Indonezją, Malezją, Filipinami, Singapurem i Tajlandią – państwami członkowskimi Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej(2),

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 18 maja 2015 r. skierowany do Parlamentu i Rady pt. „UE i ASEAN: partnerstwo o strategicznym celu”,

–  uwzględniając 10. szczyt Azja–Europa, który odbył się w Mediolanie w dniach 16–17 października 2014 r.,

–  uwzględniając posiedzenie międzyparlamentarne z udziałem przedstawicieli Parlamentu Europejskiego i parlamentu filipińskiego, które odbyło się w lutym 2013 r.,

–  uwzględniając 23. posiedzenie Wspólnej Komisji Współpracy ASEAN–UE, które odbyło się w Dżakarcie dnia 4 lutego 2016 r.,

–  uwzględniając swoje niedawne rezolucje w sprawie Filipin, w szczególności rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie przypadków bezkarności na Filipinach(3), rezolucję z dnia 21 stycznia 2010 r. w sprawie Filipin (w związku z masakrą w Maguindanao w dniu 23 listopada 2009 r.)(4) oraz rezolucję z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie Filipin (dotyczącą działań wojennych między siłami rządowymi a Narodowym Frontem Wyzwolenia Moro)(5),

–  uwzględniając fakt, że Filipiny są członkiem założycielem ASEAN, gdyż w dniu 8 sierpnia 1967 r. podpisały deklarację z Bangkoku,

–  uwzględniając 27. szczyt ASEAN, który odbył się w Kuala Lumpur w Malezji w dniach 18–22 listopada 2015 r.,

–  uwzględniając 14. azjatycki szczyt dotyczący bezpieczeństwa (tzw. dialog Shangri-La organizowany przez Międzynarodowy Instytut Badań Strategicznych — IISS), który odbył się w Singapurze w dniach 29–31 maja 2015 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. prawa do pożywienia Hilal Elver (29 grudnia 2015 r. – A/HRC/31/51/Add.1), sprawozdanie specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. handlu ludźmi Joy Ngozi Ezeilo (19 kwietnia 2013 r. – A/HRC/23/48/Add.3) i sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. pozasądowych, doraźnych i arbitralnych egzekucji Philipa Alstona (29 kwietnia 2009 r. – A/HRC/11/2/Add.8),

–  uwzględniając drugi powszechny okresowy przegląd praw człowieka, przeprowadzony przez Radę Praw Człowieka ONZ w maju 2012 r., z którego Filipiny zaakceptowały 66 z 88 zaleceń,

–  uwzględniając filipiński plan działania na rzecz żywienia na lata 2011–2016, program przyspieszonej eliminacji głodu, kompleksowy plan reformy rolnej z 1988 r. i kodeks rybołówstwa z 1998 r.,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit drugi Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0143/2016),

A.  mając na uwadze, że pod względem międzynarodowego i krajowego prawodawstwa w dziedzinie praw człowieka Filipiny stanowią przykład do naśladowania dla innych krajów regionu, jako że ratyfikowały osiem z dziewięciu głównych konwencji o prawach człowieka, z wyjątkiem Międzynarodowej konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem, oraz ratyfikowały w 2011 r. statut rzymski Międzynarodowego Trybunału Karnego;

B.  mając na uwadze, że w marcu 2014 r. rząd Filipin zawarł z Islamskim Frontem Wyzwolenia Moro (MILF) porozumienie pokojowe dotyczące wyspy Mindanao, które przewiduje utworzenie autonomicznego regionu (Bangsamoro) w południowej części wyspy zamieszkanej przez muzułmanów, ale nie obejmuje udziału innych grup zbrojnych sprzeciwiających się procesowi pokojowemu; mając jednak na uwadze, że Kongres Filipin nie przyjął w lutym 2016 r. ustawy zasadniczej Bangsamoro i tym samym nie doprowadził do pomyślnego zakończenia negocjacji pokojowych;

C.  mając na uwadze, że siły filipińskie zostały przeszkolone przez armię USA w zakresie tłumienia rewolty, zwalczania terroryzmu i działań wywiadowczych w ramach walki z grupami zbrojnymi, które potencjalnie mają powiązania z regionalnymi (w Azji Południowo-Wschodniej) i międzynarodowymi grupami terrorystycznymi, takimi jak Al-Kaida i Państwo Islamskie;

D.  mając na uwadze, że w kwietniu 2015 r. Filipiny i Stany Zjednoczone podpisały umowę o ściślejszej współpracy w dziedzinie obronności;

E.  mając na uwadze, że w styczniu 2015 r. Japonia i Filipiny podpisały memorandum w sprawie współpracy i wymiany w dziedzinie obronności;

F.  mając na uwadze, że stosunki chińsko-filipińskie stale się pogarszają, odkąd w 2008 r. pojawiły się zarzuty dotyczące korupcji w związku z pomocą Chin, a także, co ważniejsze, z powodu coraz większej asertywności Chin w związku z roszczeniami terytorialnymi na Morzu Południowochińskim;

G.  mając na uwadze, że w styczniu 2013 r. Filipiny wszczęły postępowanie arbitrażowe w międzynarodowym trybunale arbitrażowym dla Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS), domagając się sprecyzowania swoich uprawnień morskich na mocy UNCLOS oraz orzeczenia co do ważności 9-punktowego roszczenia Chin dotyczącego dużej części Morza Południowochińskiego;

H.  mając na uwadze, że Filipiny ogłosiły, iż otworzą nowe bazy morskie i lotnicze z szerokim dostępem do Morza Południowochińskiego, a także udostępnią te bazy okrętom Stanów Zjednoczonych, Japonii i Wietnamu;

I.  mając na uwadze, że w grudniu 2014 r. UE przyznała Filipinom status GSP Plus, przez co stały się one pierwszym krajem ASEAN, który uzyskał takie preferencje handlowe; mając na uwadze, że umożliwia to Filipinom eksportowanie bezcłowo do UE 66% wszystkich produktów, w tym przetworzonych owoców, oleju kokosowego, obuwia, ryb i tkanin;

J.  mając na uwadze, że Filipiny obejmują tysiące wysp, a konfiguracja ta stanowi wyzwanie dla połączeń wewnętrznych, infrastruktury i handlu;

K.  mając na uwadze, że UE jest głównym inwestorem zagranicznym i partnerem handlowym dla Filipin;

L.  mając na uwadze, że UE jest czwartym pod względem wielkości partnerem handlowym Filipin i czwartym pod względem wielkości rynkiem eksportowym dla Filipin, na który trafia 11,56% całego filipińskiego eksportu;

M.  mając na uwadze, że Filipiny niedawno wyraziły zainteresowanie przystąpieniem do partnerstwa transpacyficznego i obecnie prowadzą w tej sprawie konsultacje z USA;

N.  mając na uwadze, że UE o ponad 100% zwiększyła środki finansowe na współpracę z Filipinami na rzecz rozwoju w latach 2014–2020, a także udzieliła znacznej pomocy humanitarnej i nadzwyczajnej ofiarom burz tropikalnych;

O.  mając na uwadze, że Filipiny zajmują trzecie miejsce pośród krajów rozwijających się pod względem narażenia na zmianę klimatu, co negatywnie wpłynie na rolnictwo i zasoby morskie tego kraju;

P.  mając na uwadze, że nadal odczuwalne są negatywne skutki niszczycielskiego tajfunu Haiyan z 2013 r., w wyniku którego zginęło ok. 6000 osób, dla gospodarki, a w szczególności zaostrzył się problem braku bezpieczeństwa żywnościowego i według szacunków ONZ kolejny milion ludzi znalazło się w ubóstwie;

1.  wyraża zadowolenie z zawarcia umowy ramowej o partnerstwie i współpracy z Filipinami;

2.  uważa, że UE powinna w dalszym ciągu udzielać Filipinom wsparcia finansowego i pomocy w zakresie budowania potencjału w celu ograniczania ubóstwa, zapewniania włączenia społecznego, poszanowania praw człowieka i praworządności, promowania pokoju, pojednania, bezpieczeństwa i reformy sądownictwa, a także wspierać ten kraj w dziedzinie gotowości na wypadek klęsk żywiołowych, pomocy w przypadku ich wystąpienia i pomocy na odbudowę, jak również udzielać mu pomocy przy realizacji skutecznej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu;

3.  zachęca rząd Filipin, aby w dalszym ciągu wspierał postępy w zakresie eliminowania korupcji i promowania praw człowieka;

4.  wyraża uznanie z powodu uczestnictwa Filipin od 2001 r. w międzynarodowej koalicji antyterrorystycznej; wyraża jednak zaniepokojenie dalszymi doniesieniami o poważnych naruszeniach praw człowieka ze strony wojska filipińskiego podczas tłumienia rewolt, zwłaszcza ze strony jednostek paramilitarnych;

5.  przypomina, że ugrupowanie Abu Sajjaf oskarża się o przeprowadzenie najgorszych aktów terrorystycznych na Filipinach, w szczególności krwawych zamachów bombowych, jak atak na prom w Manili w 2004 r., w wyniku którego zginęło ponad 100 osób;

6.  podkreśla, że pogłębiają się obawy co do tego, że Państwo Islamskie przeciągnie na swoją stronę powiązane grupy z Azji Południowo-Wschodniej, gdyż szerzy ono swoją propagandę w lokalnych językach, a niektórzy ekstremiści w tym regionie złożyli już przysięgę na wierność ISIS;

7.  docenia zobowiązania podjęte przez rząd Filipin i podkreśla znaczenie przeprowadzenia procesu pokojowego dotyczącego Mindanao, który angażowałby możliwie jak najwięcej stron; przypomina o wkładzie do porozumienia dotyczącego Mindanao, jaki został zagwarantowany przez międzynarodową grupę kontaktową; głęboko ubolewa nad faktem, że porozumienie pokojowe dotyczące Mindanao nie zostało przyjęte przez Kongres Filipin; apeluje o kontynuowanie negocjacji pokojowych i o przyjęcie przez Kongres ustawy zasadniczej Bangsamoro;

8.  potępia masakrę chrześcijańskich rolników, której w dniu 24 grudnia 2015 r. dokonali na wyspie Mindanao separatystyczni rebelianci; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę organizacji pozarządowej Philippine PeaceTech dotyczącą umożliwienia kontaktu między uczniami chrześcijańskimi i muzułmańskimi za pomocą oprogramowania Skype, aby ułatwić wymianę między tymi dwoma wspólnotami;

9.  wzywa rząd Filipin do budowania potencjału w zakresie systematycznego zbierania danych na temat handlu ludźmi oraz wzywa UE i jej państwa członkowskie do wspierania rządu, a zwłaszcza Międzyagencyjnej Rady przeciwko Handlowi Ludźmi (IACAT), w staraniach na rzecz zwiększenia pomocy i wsparcia dla ofiar, ustanowienia skutecznych środków egzekwowania prawa oraz poprawy legalnych dróg migracji pracowników i zapewnienia godnego traktowania filipińskich migrantów w państwach trzecich;

10.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do współpracy z Filipinami w celu wymiany informacji wywiadowczych oraz udzielenia rządowi tego kraju wsparcia w zakresie budowania potencjału w ramach międzynarodowej walki z terroryzmem i ekstremizmem, w odniesieniu do praw podstawowych i rządów prawa;

11.  zwraca uwagę, że położenie Filipin ma strategiczne znaczenie z uwagi na bliskość ważnych międzynarodowych szlaków morskich i powietrznych na Morzu Południowochińskim;

12.  przypomina, że jest poważnie zaniepokojony napięciami na Morzu Południowochińskim; ubolewa, że wbrew deklaracji w sprawie postępowania stron z 2002 r. niektóre strony ponownie wysuwają roszczenia terytorialne wobec spornych wód; jest szczególnie zaniepokojony masową skalą obecnych działań Chin na tym obszarze, które obejmują budowę obiektów wojskowych, portów i co najmniej jednego lądowiska; apeluje do wszystkich stron na spornym obszarze o wstrzymanie się od jednostronnych i prowokacyjnych działań, a także o pokojowe rozwiązanie sporów w oparciu o prawo międzynarodowe, w szczególności Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza, oraz w ramach bezstronnych międzynarodowych mediacji i takiegoż arbitrażu; wzywa wszystkie strony do uznania jurysdykcji zarówno UNCLOS, jak i Sądu Arbitrażowego oraz wzywa do przestrzegania każdej ostatecznej decyzji UNCLOS; popiera wszystkie działania zmierzające do uczynienia z Morza Południowochińskiego „morza pokoju i współpracy”; popiera również wszystkie wysiłki na rzecz dopilnowania, by strony uzgodniły kodeks postępowania w zakresie pokojowego korzystania z przedmiotowych obszarów morskich, włącznie z ustanowieniem bezpiecznych tras handlowych, i zachęca do podjęcia środków budowy zaufania; uważa, że UE powinna podejmować zarówno współpracę dwustronną, jak i wielostronną, aby móc skutecznie przyczynić się do zapewnienia bezpieczeństwa w regionie;

13.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie zawarte między Filipinami a Indonezją w maju 2014 r., w którym wyjaśniono kwestię pokrywających się granic morskich na Morzu Mindanao i Morzu Celebes;

14.  wzywa Filipiny, jako jeden z krajów, któremu UE przyznała status GSP Plus, do dopilnowania skutecznego wdrożenia wszystkich najważniejszych międzynarodowych konwencji dotyczących praw człowieka, praw pracowniczych, środowiska i dobrego sprawowania władzy, zgodnie z wykazem w załączniku VIII do rozporządzenia (UE) nr 978/2012; uznaje, że Filipiny umocniły swoje ustawodawstwo w dziedzinie praw człowieka; wzywa Filipiny do dalszego wspierania postępów w zakresie promowania praw człowieka, w tym do opublikowania krajowego planu działania na rzecz praw człowiek, oraz w zakresie eliminowania korupcji; wyraża szczególne zaniepokojenie z powodu represji wobec aktywistów prowadzących pokojową kampanię na rzecz ochrony ziem przodków przed wpływem przemysłu górniczego i wylesianiem; przypomina, że w ramach systemu GPS Plus beneficjenci będą musieli wykazywać, że wdrażają zobowiązania dotyczące praw człowieka, praw pracowniczych, środowiskowych oraz standardów dobrego zarządzania;

15.  odnotowuje ocenę Filipin w ramach GSP Plus, szczególnie w odniesieniu do ratyfikacji wszystkich siedmiu konwencji ONZ dotyczących praw człowieka, mających znaczenie dla unijnego systemu GSP Plus; podkreśla, że potrzebne są dalsze działania na rzecz wdrożenia; uznaje kroki podjęte przez rząd i dotychczasowe postępy;

16.  zachęca Filipiny do dalszych wysiłków na rzecz poprawy warunków inwestowania, w tym warunków dla bezpośrednich inwestycji zagranicznych, poprzez zadbanie o większą przejrzystość i lepsze sprawowanie władzy oraz stosowanie wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka, a także dalszą rozbudowę infrastruktury, w odpowiednich przypadkach w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego; wyraża zaniepokojenie wpływem, jaki zmiana klimatu wywrze na Filipiny;

17.  zachęca rząd do inwestowania w nowe technologie i internet w celu ułatwienia wymiany kulturalnej i handlowej między wyspami archipelagu;

18.  przychylnie odnosi się do porozumienia z dnia 22 grudnia 2015 r. dotyczącego wszczęcia negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu z Filipinami; uważa, że Komisja i władze Filipin powinny zapewnić wysokie standardy w zakresie praw człowieka, pracy i środowiska; podkreśla, że taka umowa powinna posłużyć za podstawę dla międzyregionalnej umowy handlowo-inwestycyjnej UE-ASEAN, a negocjacje w jej sprawie można jednocześnie wznowić;

19.  zwraca uwagę, że w UE mieszka 800 000 Filipińczyków oraz że filipińscy marynarze zatrudnieni na statkach zarejestrowanych w UE dokonują rocznie przelewów pieniężnych na kwotę 3 mld EUR, które to środki trafiają na Filipiny; uważa, że UE powinna pogłębić wymianę studencką, wymianę pracowników naukowych i badaczy, a także wymianę kulturalną;

20.  ponieważ na wielu statkach pływających pod banderą inną niż wspólnotowa i zawijających do portów europejskich załoga pochodzi głównie z Filipin, a także ze względu na trudne i nieludzkie warunki pracy wielu z tych marynarzy, wzywa państwa członkowskie, by nie zezwalały na przyjmowanie w portach europejskich tych statków, na których warunki pracy stanowią naruszenie praw pracowniczych i zasad uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; apeluje również do statków pływających pod banderą inną niż wspólnotowa o zagwarantowanie załodze warunków pracy zgodnych z przepisami międzynarodowymi i normami ustalonymi przez MOP i IMO;

21.  apeluje o regularną wymianę informacji między Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) a Parlamentem, tak aby Parlament mógł śledzić wdrażanie umowy ramowej i realizację zawartych w niej celów;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, a także rządowi i parlamentowi Republiki Filipin.

(1) Teksty przyjete, P8_TA(2016)0262. (2) Dz.U. L 144 z 10.6.1980, s. 1. (3) Dz.U. C 332 E z 15.11.2013, s. 99. (4) Dz.U. C 305 E z 11.11.2010, s. 11. (5) Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 181.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia dalszej pomocy makrofinansowej Tunezji (COM(2016)0067 – C8-0032/2016 – 2016/0039(COD))

P8_TA(2016)0264 A8-0187/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0067),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0032/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 1 czerwca 2016 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0187/2016),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 8 czerwca 2016 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... w sprawie udzielenia dalszej pomocy makrofinansowej Tunezji

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji (UE) 2016/1112.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

WSPÓLNE OŚWIADCZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

Niniejszą decyzję przyjmuje się, nie naruszając wspólnej deklaracji przyjętej wraz z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 778/2013/UE w sprawie udzielenia dalszej pomocy makrofinansowej Gruzji, która pozostaje podstawą wszystkich decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej państwom trzecim i terytoriom trzecim.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (COM(2016)0026 – C8-0031/2016 – 2016/0011(CNS))

P8_TA(2016)0265 A8-0189/2016

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2016)0026),

–  uwzględniając art. 115 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0031/2016),

–  uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez Izbę Reprezentantów Malty i Riksdag, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  zgodnie z art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0189/2016),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 (1)  Obecne priorytety polityczne dotyczące międzynarodowych ram opodatkowania podkreślają konieczność zapewnienia, aby podatki były płacone w miejscu, gdzie są generowane zyski i powstaje wartość dodana. Niezwykle ważne jest przywrócenie zaufania do systemów podatkowych jako sprawiedliwych mechanizmów i umożliwienie rządom rzeczywistego utrzymania suwerenności podatkowej. Te nowe cele polityczne zostały przełożone na zalecenia dotyczące konkretnych działań w ramach inicjatywy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącej zapobiegania erozji bazy podatkowej i przerzucaniu zysków (BEPS). Wychodząc naprzeciw potrzebie zapewnienia sprawiedliwszego opodatkowania, Komisja opublikowała w dniu 17 czerwca 2015 r. komunikat, w którym przedstawiła plan działania na rzecz sprawiedliwego i skutecznego systemu opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej3 („plan działania”). (1)  Obecne priorytety polityczne dotyczące międzynarodowych ram opodatkowania podkreślają konieczność zapewnienia, aby podatki były płacone w miejscu, gdzie są generowane zyski i tworzona jest wartość dodana. Niezwykle ważne jest przywrócenie zaufania do systemów podatkowych jako sprawiedliwych mechanizmów i umożliwienie rządom rzeczywistego utrzymania suwerenności podatkowej. Te nowe cele polityczne zostały przełożone na zalecenia dotyczące konkretnych działań w ramach inicjatywy Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącej zapobiegania erozji bazy podatkowej i przerzucaniu zysków (BEPS). Wychodząc naprzeciw potrzebie zapewnienia sprawiedliwszego opodatkowania, Komisja opublikowała w dniu 17 czerwca 2015 r. komunikat, w którym przedstawiła plan działania na rzecz sprawiedliwego i skutecznego systemu opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej3 („plan działania”), w którym uznaje, że w pełni rozwinięta wspólna skonsolidowana podstawa opodatkowania osób prawnych z odpowiednim i sprawiedliwym kluczem podziału byłaby prawdziwym przełomem w walce przeciwko strategiom w zakresie sztucznej erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Wobec powyższego Komisja powinna jak najszybciej opublikować ambitny wniosek dotyczący wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, a ustawodawcy powinni w jak najkrótszym czasie zakończyć negocjacje w sprawie tego kluczowego wniosku. Należy odpowiednio uwzględnić stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 19 kwietnia 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych. __________________ __________________ 3 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Sprawiedliwy i skuteczny system opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej: pięć głównych obszarów działania”, COM(2015)0302 final z dn. 17 czerwca 2015 r. 3 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady „Sprawiedliwy i skuteczny system opodatkowania przedsiębiorstw w Unii Europejskiej: pięć głównych obszarów działania”, COM(2015)0302 final z dnia 17 czerwca 2015 r. Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 a (nowy) (1a)   Unia traktuje zwalczanie oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania jako nadrzędny priorytet polityczny, gdyż praktyki agresywnego planowania podatkowego są nie do zaakceptowania z perspektywy spójności rynku wewnętrznego i sprawiedliwości społecznej. Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 (2)  Większość państw członkowskich zobowiązała się, w charakterze członków OECD, do wdrożenia wyników prac dotyczących 15 działań przeciwdziałających erozji bazy podatkowej i przerzucaniu zysków, które zostały podane do publicznej wiadomości w dniu 5 października 2015 r. W celu zapewnienia dobrego funkcjonowania jednolitego rynku konieczne jest zatem (co najmniej), aby państwa członkowskie wywiązały się ze swoich zobowiązań dotyczących BEPS oraz – w szerszym zakresie – podjęły działania przeciwdziałające praktykom unikania opodatkowania oraz zapewniające sprawiedliwe i efektywne opodatkowanie w Unii, w odpowiednio jednolity i skoordynowany sposób. W przypadku rynku, który tworzą ściśle powiązane ze sobą gospodarki, konieczne jest przyjęcie wspólnego podejścia strategicznego i skoordynowanie działań, aby poprawić funkcjonowanie wspólnego rynku i zmaksymalizować korzyści możliwe do uzyskania dzięki inicjatywie przeciwdziałającej BEPS. Co więcej, tylko wspólne ramy mogą zapobiec fragmentacji rynku oraz zlikwidować istniejące obecnie niedopasowania i zakłócenia na rynkach. Ponadto krajowe środki wykonawcze zgodne ze wspólną dla całej Unii strategią zapewniłyby podatnikom pewność prawa w kwestii zgodności środków z przepisami unijnymi. (2)  Większość państw członkowskich zobowiązała się, w charakterze członków OECD, do wdrożenia wyników prac dotyczących 15 działań przeciwdziałających rzeczywistej erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków, które zostały podane do publicznej wiadomości w dniu 5 października 2015 r. W celu zapewnienia dobrego funkcjonowania jednolitego rynku konieczne jest zatem (co najmniej), aby państwa członkowskie wywiązały się ze swoich zobowiązań dotyczących BEPS oraz – w szerszym zakresie – podjęły działania przeciwdziałające praktykom unikania opodatkowania oraz zapewniające sprawiedliwe i efektywne opodatkowanie w Unii, w odpowiednio jednolity i skoordynowany sposób. W przypadku rynku, który tworzą ściśle powiązane ze sobą gospodarki, konieczne jest przyjęcie wspólnego podejścia strategicznego i skoordynowanie działań, aby poprawić funkcjonowanie wspólnego rynku i zmaksymalizować korzyści możliwe do uzyskania dzięki inicjatywie przeciwdziałającej strategiom w zakresie rzeczywistej erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków przy jednoczesnym poświęceniu odpowiedniej uwagi konkurencyjności przedsiębiorstw działających na rynku wewnętrznym. Co więcej, tylko wspólne ramy mogą zapobiec fragmentacji rynku oraz zlikwidować istniejące obecnie niedopasowania i zakłócenia na rynkach. Ponadto krajowe środki wykonawcze zgodne ze wspólną dla całej Unii strategią zapewniłyby podatnikom pewność prawa w kwestii zgodności środków z przepisami unijnymi. W Unii charakteryzującej się bardzo zróżnicowanymi rynkami krajowymi wszechstronna ocena skutków wszystkich przewidywanych środków pozostaje kluczowa dla zapewnienia powszechnego poparcia dla tej wspólnej linii ze strony państw członkowskich. Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 3 a (nowy) (3a)   Biorąc pod uwagę, że raje podatkowe mogą być klasyfikowane jako przejrzyste przez OECD, należy przedstawić wnioski mające na celu zwiększenie przejrzystości funduszy powierniczych i fundacji. Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 a (nowy) (4a)   Należy koniecznie zapewnić organom podatkowym odpowiednie środki, aby mogły skutecznie zwalczać erozję bazy podatkowej i przenoszenie zysków i w ten sposób zwiększyć przejrzystość działalności dużych przedsiębiorstw wielonarodowych, w szczególności w odniesieniu do osiąganych zysków, uiszczanych podatków od zysku, otrzymywanych dotacji, rabatów podatkowych, liczby zatrudnionych pracowników i posiadanych aktywów. Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 b (nowy) (4b)   Aby zapewnić spójne podejście do stałego zakładu, kluczowe znaczenie ma zastosowanie przez państwa członkowskie zarówno w odpowiednim ustawodawstwie, jak i w dwustronnych konwencjach podatkowych wspólnej definicji stałych zakładów zgodnie z art. 5 Modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 c (nowy) (4c)   Aby uniknąć niespójnego przypisywania zysków do stałych zakładów, państwa członkowskie powinny przestrzegać zasad dotyczących zysków, jakie można przypisać stałemu zakładowi, zgodnie z art. 7 Modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, oraz dostosować do tych zasad odpowiednie ustawodawstwo i dwustronne konwencje podatkowe w przypadku zmiany takich zasad. Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 (5)  Konieczne jest ustanowienie przepisów zapobiegających erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przerzucaniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego. Aby przyczynić się do osiągnięcia tego celu, wymagane jest wprowadzenie przepisów w następujących dziedzinach: ograniczenie możliwości odliczania odsetek; opodatkowanie niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku przeniesienia aktywów, rezydencji podatkowej lub stałego zakładu; klauzula odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia; klauzula ogólna przeciwdziałająca unikaniu opodatkowania; zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych; oraz ramy prawne neutralizujące skutki rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych. W przypadku gdy stosowanie tych przepisów prowadzi do podwójnego opodatkowania, podatnicy powinni mieć prawo do odliczeń z tytułu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim lub kraju trzecim, w zależności od przypadku. Przepisy nie powinny mieć zatem za wyłączny cel przeciwdziałania praktykom unikania opodatkowania, ale powinny również zapobiegać powstawaniu nowych przeszkód na rynku, takich jak podwójne opodatkowanie. (5)  Konieczne jest ustanowienie przepisów zapobiegających erozji baz podatkowych na rynku wewnętrznym i przerzucaniu zysków poza obszar rynku wewnętrznego. Aby przyczynić się do osiągnięcia tego celu, wymagane jest wprowadzenie przepisów w następujących dziedzinach: ograniczenie możliwości odliczania odsetek; podstawowe środki przeciwdziałające wykorzystywaniu jurysdykcji zapewniających tajemnicę transakcji lub jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych do celów erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków; opodatkowanie niezrealizowanych zysków kapitałowych w przypadku zmiany siedziby lub miejsca zamieszkania do celów podatkowych; jasna definicja stałego zakładu; precyzyjne zasady dotyczące cen transferowych; ramy regulacyjne dla systemów korzystnego opodatkowania dochodów z patentów; klauzula odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia w razie braku odpowiedniej konwencji podatkowej o podobnym skutku z krajem trzecim; klauzula ogólna przeciwdziałająca unikaniu opodatkowania; zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych; oraz ramy prawne neutralizujące skutki rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych. W przypadku gdy stosowanie tych przepisów prowadzi do podwójnego opodatkowania, podatnicy powinni mieć prawo do odliczeń z tytułu podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim lub kraju trzecim, w zależności od przypadku. Przepisy nie powinny mieć zatem za wyłączny cel przeciwdziałania praktykom unikania opodatkowania, ale powinny również zapobiegać powstawaniu nowych przeszkód na rynku, takich jak podwójne opodatkowanie. Aby prawidłowo stosować te przepisy, organy podatkowe w państwach członkowskich muszą być wyposażone w odpowiednie zasoby. Niemniej jednak konieczne jest pilne ustanowienie jednolitego zbioru przepisów dotyczących obliczania podlegających opodatkowaniu zysków przedsiębiorstw transgranicznych w Unii przez traktowanie grup przedsiębiorstw jako jednego podmiotu podatkowoprawnego, aby wzmocnić rynek wewnętrzny i wyeliminować wiele niedoskonałości w obecnym systemie opodatkowania osób prawnych, umożliwiających agresywne planowanie podatkowe. Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 6 (6)  Dążąc do zmniejszenia swoich globalnych zobowiązań podatkowych, transgraniczne grupy przedsiębiorstw przerzucają zyski na coraz szerszą skalę – często w drodze sztucznie zawyżonych płatności z tytułu odsetek – z jurysdykcji, w których obowiązują wysokie podatki, do krajów oferujących niższy poziom opodatkowania. Zasada ograniczonej możliwości odliczenia odsetek jest niezbędna, aby zniechęcić do takich praktyk poprzez ograniczenie możliwości odliczania przez podatnika kosztów finansowych netto (tzn. kwoty, o którą wydatki finansowe przewyższają przychody finansowe). Konieczne jest zatem określenie progu procentowego odliczeń, który będzie obliczany na podstawie wyniku finansowego podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA). Przychody finansowe zwolnione z podatku nie powinny być kompensowane wydatkami finansowymi. Wynika to z faktu, że przy obliczaniu maksymalnej wysokości odsetek, które mogą być odliczone, należy uwzględniać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu. Aby wyjść naprzeciw podatnikom, z którymi wiąże się mniejsze ryzyko dotyczące erozji bazy podatkowej i przerzucania zysków, odsetki netto powinny zawsze podlegać odliczeniu do określonego progu kwotowego, który jest uruchamiany w przypadku, gdy prowadzi do wyższego odliczenia niż próg procentowy opierający się na EBITDA. Jeśli podatnik wchodzi w skład grupy składającej ustawowe skonsolidowane sprawozdania finansowe, decydując o jego uprawnieniu do odliczenia wyższych kwot kosztów finansowych netto, uwzględnia się zadłużenie całej grupy. Zasada ograniczonej możliwości odliczenia odsetek powinna obowiązywać w odniesieniu do kosztów finansowych netto podatnika, niezależnie od tego, czy źródłem tych kosztów jest dług zaciągnięty w kraju, w innym państwie członkowskim Unii, czy też w kraju trzecim. Ogólnie przyjmuje się, że przedsiębiorstwa finansowe, tj. instytucje finansowe i zakłady ubezpieczeń, powinny również podlegać ograniczeniom dotyczącym możliwości odliczania odsetek, jednak równie powszechne jest stanowisko, że te dwa sektory wymagają bardziej indywidualnego podejścia z uwagi na ich szczególną charakterystykę. Dyskusje na ten temat prowadzone w kontekście międzynarodowym i unijnym nie przyniosły jeszcze rozstrzygnięć, dlatego na chwilę obecną nie jest możliwe ustanowienie szczegółowych przepisów dla sektorów finansowego i ubezpieczeniowego. (6)  Dążąc do zmniejszenia swoich globalnych zobowiązań podatkowych, transgraniczne grupy przedsiębiorstw przerzucają zyski na coraz szerszą skalę – często w drodze sztucznie zawyżonych płatności z tytułu odsetek – z jurysdykcji, w których obowiązują wysokie podatki, do krajów oferujących niższy poziom opodatkowania. Zasada ograniczonej możliwości odliczenia odsetek jest niezbędna, aby zniechęcić do takich praktyk w zakresie rzeczywistej erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków poprzez ograniczenie możliwości odliczania przez podatnika kosztów finansowych netto (tzn. kwoty, o którą wydatki finansowe przewyższają przychody finansowe). W odniesieniu do kosztów odsetek konieczne jest zatem określenie progu procentowego odliczeń, który będzie obliczany na podstawie wyniku finansowego podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA). Przychody finansowe zwolnione z podatku nie powinny być kompensowane wydatkami finansowymi. Wynika to z faktu, że przy obliczaniu maksymalnej wysokości odsetek, które mogą być odliczone, należy uwzględniać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu. Aby wyjść naprzeciw podatnikom, z którymi wiąże się mniejsze ryzyko dotyczące erozji bazy podatkowej i przerzucania zysków, odsetki netto powinny zawsze podlegać odliczeniu do określonego progu kwotowego, który jest uruchamiany w przypadku, gdy prowadzi do wyższego odliczenia niż próg procentowy opierający się na EBITDA. Jeśli podatnik wchodzi w skład grupy składającej ustawowe skonsolidowane sprawozdania finansowe, decydując o jego uprawnieniu do odliczenia wyższych kwot kosztów finansowych netto, uwzględnia się zadłużenie całej grupy. Zasada ograniczonej możliwości odliczenia odsetek powinna obowiązywać w odniesieniu do kosztów finansowych netto podatnika, niezależnie od tego, czy źródłem tych kosztów jest dług zaciągnięty w kraju, w innym państwie członkowskim Unii, czy też w kraju trzecim. Ogólnie przyjmuje się, że przedsiębiorstwa finansowe, tj. instytucje finansowe i zakłady ubezpieczeń, powinny również podlegać ograniczeniom dotyczącym możliwości odliczania odsetek, ewentualnie przy zastosowaniu bardziej indywidualnego podejścia. Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 6 a (nowy) (6a)   W przypadku finansowania długoterminowych projektów infrastrukturalnych realizowanych w interesie publicznym długiem na rzecz osoby trzeciej, gdy dług jest wyższy niż próg zwolnienia określony w niniejszej dyrektywie, państwa członkowskie powinny móc przyznawać pod pewnymi warunkami zwolnienie dla pożyczek od osób trzecich na finansowanie projektów infrastruktury publicznej, ponieważ stosowanie proponowanych przepisów dotyczących ograniczonej możliwości odliczania odsetek w takich przypadkach przyniosłoby efekty odwrotne do zamierzonych. Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 6 b (nowy) (6b)   Przenoszenie zysków do jurysdykcji zapewniających tajemnicę transakcji lub jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych stwarza szczególne zagrożenie dla przychodów podatkowych państw członkowskich oraz zagraża sprawiedliwemu i równemu traktowania przedsiębiorstw unikających opodatkowania i przedsiębiorstw wypełniających obowiązki podatkowe, zarówno dużych, jak i małych. Poza środkami proponowanymi w niniejszej dyrektywie mającymi ogólne zastosowanie we wszystkich jurysdykcjach zasadnicze znaczenie ma zniechęcanie jurysdykcji zapewniających tajemnicę transakcji lub jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych do chronienia zysków pochodzących z unikania opodatkowania, które ponadto nie wdrażają odpowiednio światowych standardów dotyczących dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych, takich jak automatyczna wymiana informacji podatkowych, lub uczestniczą w cichym nieprzestrzeganiu zasad, nie egzekwując należycie przepisów podatkowych i umów międzynarodowych pomimo politycznych zobowiązań do ich wdrożenia. W związku z tym proponuje się szczegółowe środki z zamiarem stosowania niniejszej dyrektywy jako narzędzia służącego zapewnieniu spójności działań obecnych jurysdykcji zapewniających tajemnicę transakcji lub jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych z międzynarodowym dążeniem do przejrzystości i sprawiedliwości podatkowej. Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 7 a (nowy) (7a)   Przedsiębiorstwa wielonarodowe zbyt często organizują się tak, by przenosić swoje zyski do rajów podatkowych i wcale nie płacić podatków lub płacić podatki według bardzo niskich stawek podatkowych. Pojęcie stałego zakładu umożliwi stworzenie precyzyjnej i wiążącej definicji warunków, które muszą być spełnione, by przedsiębiorstwo wielonarodowe dowiodło, że rzeczywiście znajduje się w danym kraju. Skłoni to przedsiębiorstwa wielonarodowe do płacenia podatków na uczciwych zasadach. Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 7 b (nowy) (7b)   Pojęcie „cen transferowych” dotyczy warunków i uzgodnień odnoszących się do transakcji dokonywanych w obrębie jednego przedsiębiorstwa wielonarodowego z uwzględnieniem spółek zależnych i spółek pozornych, których zyski są przekazywane jednostce dominującej. Są to ceny praktykowane między przedsiębiorstwami powiązanymi mającymi siedzibę w różnych krajach do celów transakcji wewnątrz grupy, takich jak transfer towarów i usług. Ponieważ ceny te są ustalane przez powiązane, zależne od siebie podmioty w obrębie jednego przedsiębiorstwa wielonarodowego, mogą one nie odpowiadać obiektywnej cenie rynkowej. Unia musi dopilnować, by zyski przedsiębiorstw wielonarodowych podlegające opodatkowaniu nie były sztucznie wyprowadzane poza jurysdykcję danego państwa członkowskiego oraz by podstawy opodatkowania deklarowane przez przedsiębiorstwa wielonarodowe w danych krajach odzwierciedlały prowadzoną w tych krajach działalność gospodarczą. W trosce o interes podatników istotne jest ograniczenie ryzyka podwójnego nieopodatkowania, które może wywoływać spory między dwoma krajami w kwestii określenia, jakie przychody uzyskano by z transakcji międzynarodowych z przedsiębiorstwami powiązanymi, gdyby zastosowano zasady obowiązujące pomiędzy niezależnymi kontrahentami. System ten nie uniemożliwia szeregu sztucznych uzgodnień, w szczególności w przypadku produktów, które nie mają ceny rynkowej (np. prawo franszyzy lub usługi dla przedsiębiorstw). Poprawka 101/rev Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 7 c (nowy) (7c)   W całej Unii powszechnie wykorzystywane są systemy opodatkowania uwzględniające własność intelektualną, patenty oraz działalność badawczo-rozwojową. Kilka analiz Komisji pokazało jednak wyraźnie, że związek między korzystnym opodatkowaniem dochodów z patentów a wspieraniem badań i rozwoju jest w wielu przypadkach arbitralny. W celu uregulowania systemu korzystnego opodatkowania dochodów z patentów OECD opracowała tzw. zmodyfikowane podejście do metody wydatkowej. Metoda ta gwarantuje, że w systemie korzystnego opodatkowania dochodów z patentów korzystną stawką podatkową objęte są jedynie dochody bezpośrednio związane z wydatkami na badania i rozwój. Można już jednak dostrzec trudność, jaką napotykają państwa członkowskie w stosowaniu pojęcia „metody wydatkowej” i „ekonomicznego charakteru transakcji” do ich systemów korzystnego opodatkowania dochodów z innowacji. Jeżeli do stycznia 2017 r. państwa członkowskie nadal nie będą w pełni jednolicie stosować zmodyfikowanego podejścia do metody wydatkowej, aby wyeliminować obecne szkodliwe systemy korzystnego opodatkowania dochodów z patentów, Komisja powinna przedstawić nowy, prawnie wiążący wniosek ustawodawczy na mocy art. 116 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu przełożenia na 30 czerwca 2017 r. terminu zniesienia starych szkodliwych systemów poprzez skrócenie okresu obowiązywania zasady praw nabytych. Wspólna skonsolidowana podstawa opodatkowania osób prawnych powinna wyeliminować zjawisko przenoszenia zysków w ramach planowania podatkowego w odniesieniu do własności intelektualnej. Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 7 d (nowy) (7d)   Podatek od niezrealizowanych zysków kapitałowych nie powinien być naliczany, gdy przenoszone aktywa są rzeczowymi aktywami trwałymi generującymi aktywny dochód. Przenoszenie takich aktywów jest nieuniknionym elementem efektywnego przydziału zasobów przez przedsiębiorstwo i jego głównym celem nie jest optymalizacja podatkowa ani unikanie opodatkowania, dlatego powinno być wyłączone z zakresu stosowania takich przepisów. Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 8 (8)  Z uwagi na trudności nieodłącznie związane ze stosowaniem zasady odliczania podatków zapłaconych za granicą, państwa stosują coraz częściej zasadę zwolnienia zagranicznych dochodów z opodatkowania w państwie rezydencji. Podejście to prowadzi jednak do pewnych niezamierzonych skutków – sprzyja sytuacjom, w których nieopodatkowany albo nisko opodatkowany dochód wpływa na rynek wewnętrzny, po czym jest przerzucany wewnątrz Unii, często nie podlegając żadnemu opodatkowaniu, przy użyciu instrumentów dostępnych na mocy przepisów unijnych. Jako środek zapobiegający takim praktykom stosowane są powszechnie klauzule odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia. Konieczne jest zatem wprowadzenie klauzuli odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia ukierunkowanej na pewne typy dochodów zagranicznych, np. podział zysku, przychody ze zbycia udziałów (akcji) i zysk stałych zakładów, który jest zwolniony z podatku w Unii i pochodzi z krajów trzecich. Taki dochód powinien podlegać podatkowi w Unii, jeśli w kraju trzecim został opodatkowany poniżej pewnego poziomu. Z uwagi na fakt, że klauzula odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia nie wymaga sprawowania kontroli nad nisko opodatkowanym podmiotem, a zatem dostęp do wymaganych ustawowo sprawozdań finansowych tego podmiotu może być niemożliwy, obliczenia dotyczące efektywnej stawki podatkowej mogą być bardzo skomplikowanym procesem. Państwa członkowskie powinny zatem przyjmować ustawową stawkę podatku, gdy stosują klauzulę odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia. Korzystając z klauzuli odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia, państwa członkowskie powinny przyznawać podatnikom odliczenie z tytułu podatku zapłaconego za granicą, aby zapobiec podwójnemu opodatkowaniu. (8)  Z uwagi na trudności nieodłącznie związane ze stosowaniem zasady odliczania podatków zapłaconych za granicą, państwa stosują coraz częściej zasadę zwolnienia zagranicznych dochodów z opodatkowania w państwie rezydencji. Podejście to prowadzi jednak do pewnych niezamierzonych skutków – sprzyja sytuacjom, w których nieopodatkowany albo nisko opodatkowany dochód wpływa na rynek wewnętrzny, po czym jest przerzucany wewnątrz Unii, często nie podlegając żadnemu opodatkowaniu, przy użyciu instrumentów dostępnych na mocy przepisów unijnych. Jako środek zapobiegający takim praktykom stosowane są powszechnie klauzule odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia. Konieczne jest zatem wprowadzenie klauzuli odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia ukierunkowanej na pewne typy dochodów zagranicznych, np. podział zysku, przychody ze zbycia udziałów (akcji) i zysk stałych zakładów, który jest zwolniony z podatku w Unii. Taki dochód powinien podlegać podatkowi w Unii, jeśli w kraju pochodzenia został opodatkowany poniżej pewnego poziomu i w razie braku odpowiedniej konwencji podatkowej o podobnym skutku z tym krajem. Korzystając z klauzuli odstąpienia od zwolnienia na rzecz metody zaliczenia, państwa członkowskie powinny przyznawać podatnikom odliczenie z tytułu podatku zapłaconego za granicą, aby zapobiec podwójnemu opodatkowaniu. Poprawka 96 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 (9)  Klauzule ogólne przeciwdziałające unikaniu opodatkowania (GAAR) są włączane do systemów podatkowych, aby zwalczać nadużycia podatkowe, w przypadku gdy nie zostały jeszcze uchwalone szczegółowe przepisy specjalnie ukierunkowane na ten typ nadużyć. GAAR służą zatem wypełnianiu luk, ale nie powinny mieć wpływu na stosowanie szczegółowych przepisów przeciwdziałających unikaniu opodatkowania. W Unii stosowanie GAAR powinno ograniczać się do „całkowicie sztucznych struktur” (struktur nierzeczywistych); we wszystkich pozostałych przypadkach podatnik powinien mieć swobodę wyboru takiej struktury podatkowej, która jest najbardziej efektywna z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ważne jest również zapewnienie jednolitego stosowania GAAR w sytuacjach wewnątrzkrajowych, w obrębie Unii i w relacjach z krajami trzecimi, tak aby ich zakres i wyniki stosowania były takie same zarówno w przypadku sytuacji wewnętrznych, jak i transgranicznych. (9)  Klauzule ogólne przeciwdziałające unikaniu opodatkowania (GAAR) są włączane do systemów podatkowych, aby zwalczać nadużycia podatkowe, w przypadku gdy nie zostały jeszcze uchwalone szczegółowe przepisy specjalnie ukierunkowane na ten typ nadużyć. GAAR służą zatem wypełnianiu luk, ale nie powinny mieć wpływu na stosowanie szczegółowych przepisów przeciwdziałających unikaniu opodatkowania. W Unii stosowanie GAAR powinno odnosić się do struktur, których głównym celem lub jednym z głównych celów jest uzyskanie korzyści podatkowej, która podważa cel mających inaczej zastosowanie przepisów podatkowych, nie uniemożliwiając podatnikowi wyboru takiej struktury podatkowej, która jest najbardziej efektywna z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Ważne jest również zapewnienie jednolitego stosowania GAAR w sytuacjach wewnątrzkrajowych, w obrębie Unii i w relacjach z krajami trzecimi, tak aby ich zakres i wyniki stosowania były takie same zarówno w przypadku sytuacji wewnętrznych, jak i transgranicznych. Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 a (nowy) (9a)   Jednostkowe lub seryjne przedsięwzięcia można uznać za nierzeczywiste, gdy sprawiają, że niektóre rodzaje dochodów, takie jak dochody generowane dzięki patentom, są inaczej opodatkowane. Poprawka 97 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 b (nowy) (9b)  Państwa członkowskie powinny wdrożyć szczegółowe przepisy wyjaśniające, jak należy rozumieć pojęcie „struktury nierzeczywiste” i inne działania związane z kwestiami podatkowymi podlegające sankcjom. Sankcje powinny być określane w jasny sposób, aby nie powodować niepewności prawa i skłaniać w zdecydowany sposób do pełnego przestrzegania prawa podatkowego. Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 c (nowy) (9c)   Państwa członkowskie powinny wprowadzić system kar przewidzianych w prawie krajowym i poinformować o nim Komisję. Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 d (nowy) (9d)   W celu zapobieżenia tworzeniu spółek celowych, takich jak „firmy przykrywki”, podlegających niższym stawkom podatkowym przedsiębiorstwa powinny odpowiadać definicjom stałego zakładu i minimalnej istoty ekonomicznej zawartym w art. 2. Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 e (nowy) (9e)   Wykorzystywanie firm przykrywek przez podatników działających w Unii powinno być zakazane. Podatnicy powinni dostarczać organom podatkowym dowód wskazujący na istotę ekonomiczną każdego podmiotu w ich grupie w ramach ich corocznego obowiązku sprawozdawczego w podziale na kraje. Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 f (nowy) (9f)   W celu usprawnienia istniejących mechanizmów rozstrzygania transgranicznych sporów podatkowych w Unii, ukierunkowany nie tylko na sprawy dotyczące podwójnego opodatkowania, lecz także na sprawy dotyczące podwójnego nieopodatkowania, do stycznia 2017 r. należy wprowadzić mechanizm rozstrzygania sporów obejmujący bardziej precyzyjne przepisy i bardziej rygorystyczny harmonogram. Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 g (nowy) (9g)   Właściwa identyfikacja podatników ma zasadnicze znaczenie dla efektywnej wymiany informacji między administracjami podatkowymi. Stworzenie zharmonizowanego, wspólnego europejskiego numeru identyfikacji podatkowej zapewniłoby najlepszy sposób takiej identyfikacji. Umożliwiłoby to każdej osobie trzeciej szybkie, łatwe i poprawne identyfikowanie i rejestrowanie europejskiego numeru identyfikacji podatkowej w relacjach transgranicznych i służyłoby za podstawę efektywnej automatycznej wymiany informacji między administracjami podatkowymi państw członkowskich. Komisja powinna ponadto podejmować aktywne działania zmierzające do stworzenia podobnego numeru identyfikacji na skalę światową, jak np. funkcjonujący na całym świecie identyfikator podmiotu prawnego (LEI) Komitetu Nadzoru Regulacyjnego. Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 10 (10)  W wyniku stosowania zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych dochody kontrolowanej jednostki zależnej, która jest nisko opodatkowana, są przypisywane z powrotem jej jednostce dominującej. Jednostka dominująca podlega wówczas opodatkowaniu z tytułu takiego przypisanego dochodu w państwie, w którym jest rezydentem do celów podatkowych. W zależności od priorytetów politycznych zainteresowanego państwa zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych mogą być ukierunkowane na całą nisko opodatkowaną jednostkę zależną albo ograniczać się tylko do dochodu, który został w sposób sztuczny skierowany do tej jednostki zależnej. Pożądane jest objęcie tymi zasadami zarówno sytuacji dotyczących krajów trzecich, jak i państw członkowskich Unii. Aby zapewnić przestrzeganie podstawowych wolności, działanie tych zasad w obrębie Unii powinno ograniczać się do przedsięwzięć, które prowadzą do sztucznego przerzucania zysków z państwa członkowskiego jednostki dominującej do kontrolowanej spółki zagranicznej. W takim wypadku kwotę dochodu przypisanego do jednostki dominującej należy skorygować przez odniesienie do zasady ceny rynkowej, tak aby państwo jednostki dominującej opodatkowywało kwotę dochodu kontrolowanej spółki zagranicznej tylko w zakresie, w jakim nie jest ona zgodna z tą zasadą. Z zakresu zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych powinny być wyłączone przedsiębiorstwa finansowe, które są rezydentami podatkowymi w Unii, w tym stałe zakłady tych przedsiębiorstw znajdujące się w Unii. Wynika to z faktu, że zakres uzasadnionego stosowania zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych w obrębie Unii powinien ograniczać się do sztucznych sytuacji pozbawionych charakteru ekonomicznego, jest zatem mało prawdopodobne, że zasady te będą miały zastosowanie do sektorów finansowego i ubezpieczeniowego, które podlegają rygorystycznym regulacjom. (10)  W wyniku stosowania zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych dochody kontrolowanej jednostki zależnej, która jest nisko opodatkowana, są przypisywane z powrotem jej jednostce dominującej. Jednostka dominująca podlega wówczas opodatkowaniu z tytułu takiego przypisanego dochodu w państwie, w którym jest rezydentem do celów podatkowych. W zależności od priorytetów politycznych zainteresowanego państwa zasady dotyczące kontrolowanych spółek zagranicznych mogą być ukierunkowane na całą nisko opodatkowaną jednostkę zależną albo ograniczać się tylko do dochodu, który został w sposób sztuczny skierowany do tej jednostki zależnej. Pożądane jest objęcie tymi zasadami zarówno sytuacji dotyczących krajów trzecich, jak i państw członkowskich Unii. Działanie tych zasad w obrębie Unii powinno obejmować wszystkie przedsięwzięcia, których jednym z głównych celów jest sztuczne przenoszenie zysków z państwa członkowskiego jednostki dominującej do kontrolowanej spółki zagranicznej. W takim wypadku kwotę dochodu przypisanego do jednostki dominującej należy skorygować przez odniesienie do zasady ceny rynkowej, tak aby państwo jednostki dominującej opodatkowywało kwotę dochodu kontrolowanej spółki zagranicznej tylko w zakresie, w jakim nie jest ona zgodna z tą zasadą. Należy unikać wszelkiego nakładania się na siebie zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych i klauzuli zmiany metody eliminacji podwójnego opodatkowania. Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 11 (11)  Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych wynikają z odmiennej kwalifikacji prawnej płatności (instrumentów finansowych) lub podmiotów, a różnice te ujawniają się w przypadku interakcji pomiędzy systemami prawnymi dwóch różnych jurysdykcji. Takie rozbieżności prowadzą często do podwójnych odliczeń (tzn. odliczeń w obu państwach) lub do odliczenia dochodu w jednym państwie bez włączenia go do podstawy opodatkowania w drugim państwie. Aby zapobiec takim sytuacjom, konieczne jest wprowadzenie przepisów stanowiących, że jedna z dwóch jurysdykcji, których dotyczą rozbieżności, powinna ustalić kwalifikację prawną instrumentu lub podmiotu hybrydowego, a druga z jurysdykcji powinna ją przejąć. Pomimo faktu, że państwa członkowskie uzgodniły na forum Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) wytyczne dotyczące sposobu traktowania do celów podatkowych w Unii podmiotów hybrydowych4 i stałych zakładów hybrydowych5 oraz sposobu traktowania do celów podatkowych podmiotów hybrydowych w relacjach z krajami trzecimi, nadal istnieje konieczność uchwalenia wiążących przepisów. Niezbędne jest również ograniczenie zakresu tych przepisów do rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych występujących pomiędzy państwami członkowskimi. Kwestie rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych istniejących pomiędzy państwami członkowskimi a krajami trzecimi wymagają jeszcze dodatkowych analiz. (11)  Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych wynikają z odmiennej kwalifikacji prawnej płatności (instrumentów finansowych) lub podmiotów, a różnice te ujawniają się w przypadku interakcji pomiędzy systemami prawnymi dwóch różnych jurysdykcji. Takie rozbieżności prowadzą często do podwójnych odliczeń (tzn. odliczeń w obu państwach) lub do odliczenia dochodu w jednym państwie bez włączenia go do podstawy opodatkowania w drugim państwie. Aby zapobiec takim sytuacjom, konieczne jest wprowadzenie przepisów stanowiących, że jedna z dwóch jurysdykcji, których dotyczą rozbieżności, powinna ustalić kwalifikację prawną instrumentu lub podmiotu hybrydowego, a druga z jurysdykcji powinna ją przejąć. W przypadku zaistnienia takich rozbieżności między państwem członkowskim a krajem trzecim państwo członkowskie musi zapewnić właściwe opodatkowanie takiej operacji. Pomimo faktu, że państwa członkowskie uzgodniły na forum Grupy ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) wytyczne dotyczące sposobu traktowania do celów podatkowych w Unii podmiotów hybrydowych4 i stałych zakładów hybrydowych5 oraz sposobu traktowania do celów podatkowych podmiotów hybrydowych w relacjach z krajami trzecimi, nadal istnieje konieczność uchwalenia wiążących przepisów. __________________ __________________ 4 Kodeks Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) – sprawozdanie dla Rady, 16553/14, FISC 225 z 11.12.2014. 4 Kodeks Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) – sprawozdanie dla Rady, 16553/14, FISC 225 z 11.12.2014. 5 Kodeks Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) – sprawozdanie dla Rady, 9620/15, FISC 60 z 11.6.2015. 5 Kodeks Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) – sprawozdanie dla Rady, 9620/15, FISC 60 z 11.6.2015. Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 11 a (nowy) (11a)   Należy opracować ogólnounijną definicję i wyczerpującą „czarną listę” rajów podatkowych i państw zakłócających konkurencję za sprawą przyznawania korzystnych warunków opodatkowania, włącznie z tymi w Unii. Do takiej czarnej listy powinien być dołączony wykaz sankcji wobec jurysdykcji unikających współpracy i wobec instytucji finansowych działających w rajach podatkowych. Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 12 a (nowy) (12a)   Jedną z głównych trudności napotykanych przez organy podatkowe jest brak dostępu w odpowiednim czasie do pełnych i istotnych informacji dotyczących strategii planowania podatkowego przedsiębiorstw wielonarodowych. Takie informacje powinny być podawane do wiadomości, aby organy podatkowe mogły szybko reagować na zagrożenie wpływów podatkowych dzięki lepszemu oszacowaniu tego zagrożenia, ukierunkowaniu działań kontrolnych i informowaniu o niezbędnych zmianach w obowiązujących przepisach. Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 (14)  Z uwagi na fakt, że głównym celem niniejszej dyrektywy jest zwiększenie odporności całego rynku wewnętrznego na transgraniczne praktyki unikania opodatkowania, celu tego nie można w wystarczającym stopniu osiągnąć w drodze samodzielnych działań podejmowanych przez państwa członkowskie. Krajowe systemy podatku od osób prawnych nie są jednolite, a zatem działania podejmowane niezależnie przez państwa członkowskie doprowadziłyby tylko do odtworzenia obecnej fragmentacji rynku wewnętrznego w zakresie podatków bezpośrednich. Utrwaliłoby to obecne niewydolności i zakłócenia w przypadku interakcji pomiędzy odmiennymi środkami krajowymi. Doprowadziłoby to do braku koordynacji. Zważywszy na fakt, że niewydolność rynku wewnętrznego stanowi przede wszystkim źródło problemów o charakterze transgranicznym, środki naprawcze należy przyjąć na poziomie Unii. Decydujące znaczenie ma w związku z tym przyjęcie rozwiązań, które są skuteczne w przypadku całego rynku wewnętrznego, a cel ten można skuteczniej osiągnąć na poziomie unijnym. W związku z powyższym Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Ustanawiając minimalny poziom ochrony rynku wewnętrznego, niniejsza dyrektywa ma na celu jedynie zapewnienie – w minimalnym niezbędnym zakresie – koordynacji w obrębie Unii, aby umożliwić osiągnięcie jej celów. (14)  Z uwagi na fakt, że głównym celem niniejszej dyrektywy jest zwiększenie odporności całego rynku wewnętrznego na transgraniczne praktyki unikania opodatkowania, celu tego nie można w wystarczającym stopniu osiągnąć w drodze samodzielnych działań podejmowanych przez państwa członkowskie. Krajowe systemy podatku od osób prawnych nie są jednolite, a zatem działania podejmowane niezależnie przez państwa członkowskie doprowadziłyby tylko do odtworzenia obecnej fragmentacji rynku wewnętrznego w zakresie podatków bezpośrednich. Utrwaliłoby to obecne niewydolności i zakłócenia w przypadku interakcji pomiędzy odmiennymi środkami krajowymi. Doprowadziłoby to do braku koordynacji. Zważywszy na fakt, że niewydolność rynku wewnętrznego stanowi przede wszystkim źródło problemów o charakterze transgranicznym, środki naprawcze należy przyjąć na poziomie Unii. Decydujące znaczenie ma w związku z tym przyjęcie rozwiązań, które są skuteczne w przypadku całego rynku wewnętrznego, a cel ten można skuteczniej osiągnąć na poziomie unijnym. W związku z powyższym Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Ustanawiając minimalny poziom ochrony rynku wewnętrznego, niniejsza dyrektywa ma na celu jedynie zapewnienie – w minimalnym niezbędnym zakresie – koordynacji w obrębie Unii, aby umożliwić osiągnięcie jej celów. Jednak przegląd ram prawnych systemu podatkowego umożliwiający uregulowanie rozporządzeniem praktyk z zakresu erozji bazy podatkowej umożliwiłby uzyskanie lepszego wyniku w kwestii zagwarantowania równych warunków działania na rynku wewnętrznym. Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 a (nowy) (14a)   Komisja powinna przeprowadzić analizę kosztów i korzyści oraz ocenić wpływ ewentualnego wysokiego podatku obciążającego repatriację kapitału z krajów trzecich o niskich stawkach podatkowych. Poprawka 32 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 b (nowy) (14b)   W celu zwiększenia przejrzystości i zwalczania szkodliwych praktyk podatkowych wszystkie porozumienia handlowe i umowy o partnerstwie gospodarczym, których Unia jest stroną, powinny zawierać postanowienia dotyczące propagowania dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych. Poprawka 33 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 15 (15)  Komisja powinna ocenić wdrożenie niniejszej dyrektywy trzy lata po jej wejściu w życie i przedstawić Radzie odnośne sprawozdanie. Państwa członkowskie powinny przekazać Komisji wszelkie informacje, które są niezbędne do tej oceny, (15)  Komisja powinna stworzyć specjalny mechanizm monitorowania, aby zapewnić właściwe wdrożenie niniejszej dyrektywy oraz jednolitą interpretację przewidzianych w niej środków przez państwa członkowskie. Komisja powinna ocenić wdrożenie niniejszej dyrektywy trzy lata po jej wejściu w życie i przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odnośne sprawozdanie. Państwa członkowskie powinny przekazać Parlamentowi Europejskiemu i Komisji wszelkie informacje, które są niezbędne do tej oceny. Poprawka 34 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 1 a (nowy) 1a)   „podatnik” oznacza podmiot gospodarczy objęty zakresem niniejszej dyrektywy; Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 4 a (nowy) 4a)   „koszty licencyjne” oznaczają koszty wynikające z wszelkiego rodzaju płatności dokonywanych tytułem wynagrodzenia za wykorzystywanie lub prawo do wykorzystywania wszelkich praw autorskich dotyczących prac literackich, artystycznych lub naukowych, łącznie z filmami kinematograficznymi oraz oprogramowaniem, patentów, znaków towarowych, projektów lub wzorów, planów, objętych tajemnicą technologii lub procesów produkcyjnych, bądź za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej lub za wszelkie inne wartości niematerialne i prawne; opłaty za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego uznaje się za koszty licencyjne; Poprawka 36 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 4 b (nowy) 4b)   „jurysdykcja zapewniająca tajemnicę transakcji lub jurysdykcja o niskich stawkach podatkowych” oznacza jurysdykcję spełniającą od dnia 31 grudnia 2016 r. którekolwiek z następujących kryteriów: a)   brak automatycznej wymiany informacji z wszystkimi sygnatariuszami wielostronnego porozumienia w sprawie automatycznej wymiany informacji zgodnie z opublikowanymi w dniu 21 lipca 2014 r. standardami OECD zatytułowanymi „Standard w zakresie automatycznej wymiany informacji finansowych w sprawach podatkowych”; b)   brak rejestru beneficjentów rzeczywistych przedsiębiorstw, trustów i równoważnych struktur prawnych, co najmniej spełniającego minimalne standardy określone w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/8491a; c)   przepisy prawne lub administracyjne bądź praktyki przyznające przedsiębiorstwom korzystne traktowanie pod względem podatkowym, niezależnie od tego, czy prowadzą one rzeczywistą działalność gospodarczą w tym państwie czy są one w istotnym stopniu obecne w gospodarce tego państwa. __________________ 1a Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniająca rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73). Poprawka 37 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 a (nowy) 7a)   „stały zakład” oznacza stałe miejsce prowadzenia działalności znajdujące się w państwie członkowskim, poprzez które prowadzona jest w całości lub w części działalność przedsiębiorstwa z innego państwa członkowskiego; ta definicja obejmuje także sytuacje, w których przedsiębiorstwa prowadzące całkowicie zdematerializowaną działalność cyfrową uznaje się za podmioty mające stały zakład w danym państwie członkowskim, jeśli są one w istotnym stopniu obecne w gospodarce tego państwa członkowskiego; Poprawka 38 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 b (nowy) 7b)   „raj podatkowy” oznacza jurysdykcję, którą charakteryzuje co najmniej jedno z następujących kryteriów: a)   brak opodatkowania lub jedynie nominalne opodatkowanie nierezydentów; b)   przepisy lub praktyki administracyjne uniemożliwiające efektywną wymianę informacji podatkowych z innymi jurysdykcjami; c)   przepisy prawne lub administracyjne uniemożliwiające przejrzystość podatkową lub brak wymogu prowadzenia znacznej części działalności gospodarczej; Poprawka 39 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 c (nowy) 7c)   „minimalna istota ekonomiczna” oznacza elementy, również w kontekście gospodarki cyfrowej, które pozwalają na zdefiniowanie przedsiębiorstwa na podstawie rzeczowych kryteriów takich jak istnienie zasobów ludzkich i materialnych w jego strukturze, autonomia zarządzania, jego rzeczywisty status prawny i, w stosownych przypadkach, charakter jego aktywów; Poprawka 40 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 d (nowy) 7d)   „europejski numer identyfikacji podatkowej” lub „NIP” oznacza numer zdefiniowany w komunikacie Komisji z dnia 6 grudnia 2012 r. zawierającym plan działania zakładający poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania; ; Poprawka 41 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 e (nowy) 7e)   „ceny transferowe” oznaczają ceny, po których przedsiębiorstwo przekazuje towary bądź aktywa niematerialne i prawne lub świadczy usługi przedsiębiorstwu powiązanemu; Poprawka 42 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 f (nowy) 7f)   „system korzystnego opodatkowania dochodów z patentów” oznacza system stosowany do obliczania dochodu uzyskanego z własności intelektualnej, który kwalifikuje się do podlegania korzyściom podatkowym w wyniku powiązania wydatków kwalifikowalnych powstałych w momencie, gdy zostały stworzone aktywa własności intelektualnej (wyrażonych jako część całkowitych wydatków związanych ze stworzeniem aktywów własności intelektualnej), z dochodem uzyskanym z tych aktywów własności intelektualnej; system ten ogranicza aktywa własności intelektualnej do patentów lub do aktywów niematerialnych i prawnych o równoważnej funkcji i tworzy podstawę do zdefiniowania „wydatków kwalifikowalnych”, „wydatków całkowitych” i „dochodów uzyskanych z aktywów własności intelektualnej”; Poprawka 43 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 g (nowy) 7g)   „firma przykrywka” oznacza każdy rodzaj osoby prawnej, która jest pozbawiona istoty ekonomicznej i którą tworzy się do celów czysto podatkowych; Poprawka 44 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 h (nowy) 7h)   „osoba lub przedsiębiorstwo powiązane z podatnikiem” oznacza sytuację, gdy pierwsza osoba posiada udział większy niż 25 % w drugiej lub istnieje trzecia osoba posiadająca udział większy niż 25 % w obu z nich; Poprawka 45 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 7 i (nowy) 7i)   „rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych” oznaczają sytuację między podatnikiem w jednym państwie członkowskim a przedsiębiorstwem powiązanym, zgodnie z definicją określoną w ramach obowiązującego systemu opodatkowania przedsiębiorstw, w drugim państwie członkowskim lub kraju trzecim, gdy następujący wynik jest spowodowany różnicami w kwalifikacjach prawnych instrumentu lub podmiotu finansowego: a)   odliczenie tej samej płatności, wydatków lub strat ma miejsce zarówno w państwie członkowskim, w którym płatność ma swoje źródło, poniesiono koszty lub odnotowano straty, jak i w drugim państwie członkowskim lub kraju trzecim („podwójne odliczenie”); lub b)   dokonuje się odliczenia płatności w państwie członkowskim, w którym płatność ma swoje źródło, bez odpowiadającego mu uwzględnienia tej samej płatności w drugim państwie członkowskim lub kraju trzecim („odliczenie bez uwzględnienia”). Poprawka 46 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 2.  Nadwyżka kosztów finansowania zewnętrznego podlega odliczeniu w roku podatkowym, w którym koszty te zostały poniesione, jedynie do wysokości 30 procent wyniku finansowego podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA) albo do kwoty 1 000 000 EUR, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Wskaźnik EBITDA jest obliczany przez ponowne dodanie do dochodu podlegającego opodatkowaniu skorygowanych o podatek kwot wydatków netto z tytułu odsetek i innych kosztów równoważnych odsetkom oraz skorygowanych o podatek kwot z tytułu deprecjacji rzeczowych aktywów trwałych i amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych. 2.  Nadwyżka kosztów finansowania zewnętrznego podlega odliczeniu w roku podatkowym, w którym koszty te zostały poniesione, jedynie do wysokości 20 % wyniku finansowego podatnika przed odsetkami, opodatkowaniem, deprecjacją i amortyzacją (EBITDA) albo do kwoty 2 000 000 EUR, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa. Wskaźnik EBITDA jest obliczany przez ponowne dodanie do dochodu podlegającego opodatkowaniu skorygowanych o podatek kwot wydatków netto z tytułu odsetek i innych kosztów równoważnych odsetkom oraz skorygowanych o podatek kwot z tytułu deprecjacji rzeczowych aktywów trwałych i amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych. Poprawka 47 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 2 a (nowy) 2a.   Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu ust. 2 nadmierne koszty finansowania zewnętrznego poniesione z tytułu pożyczek od osób trzecich wykorzystanych na finansowanie projektów infrastruktury publicznej trwających co najmniej 10 lat i uznanych przez państwo członkowskie lub Unię za projekty realizowane w ogólnym interesie publicznym. Poprawka 48 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 4 4.  EBITDA za dany rok podatkowy, który nie został w pełni wykorzystany na koszty finansowania zewnętrznego poniesione przez danego podatnika w bieżącym roku podatkowym lub w poprzednich latach podatkowych, może zostać przeniesiony na kolejne lata podatkowe. 4.  EBITDA za dany rok podatkowy, który nie został w pełni wykorzystany na koszty finansowania zewnętrznego poniesione przez danego podatnika w bieżącym roku podatkowym lub w poprzednich latach podatkowych, może zostać przeniesiony na kolejne lata podatkowe przez pięć lat. Poprawka 49 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 5 5.  Koszty finansowania zewnętrznego, których nie można odliczyć w bieżącym roku podatkowym na mocy ust. 2, podlegają odliczeniu do wysokości 30 procent EBITDA w kolejnych latach podatkowych w taki sam sposób jak koszty finansowania zewnętrznego za te lata. 5.  Koszty finansowania zewnętrznego, których nie można odliczyć w bieżącym roku podatkowym na mocy ust. 2, podlegają odliczeniu do wysokości 20 % EBITDA w kolejnych pięciu latach podatkowych w taki sam sposób jak koszty finansowania zewnętrznego za te lata. Poprawka 50 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 – ustęp 6 6.  Przepisy ust. 2–5 nie mają zastosowania do przedsiębiorstw finansowych. 6.  Przepisy ust. 2–5 nie mają zastosowania do przedsiębiorstw finansowych. Komisja musi dokonać przeglądu zakresu niniejszego artykułu w przypadku i w momencie osiągnięcia porozumienia na szczeblu OECD, gdy Komisja uzna, że to porozumienie OECD może zostać wdrożone na poziomie Unii. Poprawka 51 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 a (nowy) Artykuł 4a Stały zakład 1.   Wykorzystywane lub utrzymywane przez podatnika stałe miejsce prowadzenia działalności uznaje się za stanowiące stały zakład, jeżeli tenże podatnik lub osoba blisko z nim związana prowadzi działalność gospodarczą w tym samym miejscu lub w innym miejscu w tym samym państwie i gdy: a)   to miejsce lub inne miejsce stanowi stały zakład dla podatnika lub osoby blisko z nim związanej w myśl niniejszego artykułu; lub gdy b)   całkowita działalność wynikająca z połączenia działalności prowadzonej przez podatnika i działalności prowadzonej przez osobę blisko z nim związaną w tym samym miejscu, bądź przez tegoż podatnika lub osoby blisko z nim związane w obu tych miejscach, nie ma charakteru wstępnego lub pomocniczego, pod warunkiem że działalność gospodarcza prowadzona przez podatnika i działalność prowadzona przez osobę blisko z nim związaną w tym samym miejscu, bądź przez tegoż podatnika lub przez osoby blisko z nim związane w obu tych miejscach, stanowią uzupełniające się działania będące częścią spójnego przedsięwzięcia gospodarczego. 2.   Gdy dana osoba działa w danym państwie w imieniu podatnika i w ramach tej działalności zazwyczaj zawiera umowy lub zazwyczaj odgrywa główną rolę w procesie prowadzącym do zawierania umów, które są regularnie zawierane bez istotnych zmian wprowadzanych przez podatnika, i gdy te umowy: a)   są zawierane w imieniu podatnika; lub b)   mają za przedmiot zbycie majątku należącego do tego podatnika lub majątku, z którego podatnik ma prawo korzystać, bądź mają za przedmiot przyznanie prawa korzystania z takiego majątku; lub c)   mają za przedmiot świadczenie usług przez tego podatnika, podatnika tego uznaje się za posiadającego stały zakład w tym państwie w odniesieniu do wszystkich rodzajów działalności prowadzonej przez tę osobę na rzecz tego podatnika, chyba że działalność takiej osoby ma charakter pomocniczy lub wstępny i w związku z tym prowadzenie tej działalności w stałym miejscu prowadzenia działalności nie powoduje, że to stałe miejsce prowadzenia działalności jest stałym zakładem w myśl niniejszego ustępu. 3.   Państwa członkowskie dostosowują swoje obowiązujące ustawodawstwo i wszelkie dwustronne konwencje w sprawie unikania podwójnego opodatkowania do niniejszego artykułu. 4.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących pojęć charakteru wstępnego lub charakteru pomocniczego. Poprawka 52 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 b (nowy) Artykuł 4b Zyski, które można przypisać stałemu zakładowi 1.   Zyski w danym państwie członkowskim, które można przypisać stałemu zakładowi, o którym mowa w art. 4a, obejmują również zyski, które ten stały zakład mógłby uzyskać, w szczególności przeprowadzając transakcje z innymi jednostkami w ramach przedsiębiorstwa, gdyby te były oddzielnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami zaangażowanymi w tę samą działalność i w podobnych warunkach, przy uwzględnieniu aktywów i ryzyka ponoszonego przez dany stały zakład. 2.   W przypadku gdy dane państwo członkowskie koryguje zyski, które można przypisać stałemu zakładowi zgodnie z ust. 1, i odpowiednio je opodatkowuje, zysk i podatek w innych państwach członkowskich powinien zostać odpowiednio skorygowany, aby uniknąć podwójnego opodatkowania. 3.   W ramach działania 7 BEPS OECD, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju dokonuje obecnie przeglądu zasad zdefiniowanych w art. 7 Modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, dotyczących zysków, które można przypisać stałym zakładom, zatem po uaktualnieniu tych zasad państwa członkowskie dokonają odpowiedniego dostosowania swojego obowiązującego ustawodawstwa. Poprawka 53 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 4 c (nowy) Artykuł 4c Jurysdykcje zapewniające tajemnicę transakcji lub jurysdykcje o niskich stawkach podatkowych 1.   Państwa członkowskie mogą obłożyć podatkiem u źródła płatności dokonywane przez podmiot w tym państwie członkowskim na rzecz podmiotu w jurysdykcji zapewniającej tajemnicę transakcji lub w jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych. 2.   Płatności, które nie są doknane bezpośrednio na rzecz podmiotu w jurysdykcji zapewniającej tajemnicę transakcji lub w jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych, ale w przypadku których można w sposób uzasadniony przyjąć, że są dokonywane na rzecz podmiotu w jurysdykcji zapewniającej tajemnicę transakcji lub w jurysdykcji o niskich stawkach podatkowych, np. poprzez pośredników w innych jurysdykcjach, również podlegają przepisom ust. 1. 3.   W odpowiednim czasie państwa członkowskie zaktualizują wszelkie konwencje w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które obecnie uniemożliwiają stosowanie takiego poziomu podatku u źródła, w celu usunięcia wszelkich barier prawnych dla tego zbiorowego środka ochrony. Poprawka 54 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – wprowadzenie 1.  Podatnik podlega podatkowi w kwocie równej wartości rynkowej przenoszonych aktywów (w chwili ich przeniesienia), pomniejszonej o ich wartość do celów podatkowych, w każdej z następujących sytuacji: 1.  Podatnik podlega podatkowi w kwocie równej wartości rynkowej przenoszonych aktywów (w chwili przeniesienia aktywów), pomniejszonej o ich wartość do celów podatkowych, w każdej z następujących sytuacji: Poprawka 55 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera a a)  podatnik przenosi aktywa ze swojej siedziby zarządu do stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim; a)  podatnik przenosi aktywa ze swojej siedziby zarządu do stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim, chyba że państwo członkowskie siedziby zarządu nie ma już prawa do opodatkowania przeniesionych aktywów ze względu na przeniesienie; Poprawka 56 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera b b)  podatnik przenosi aktywa ze swojego stałego zakładu w państwie członkowskim do siedziby zarządu lub drugiego stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim; b)  podatnik przenosi aktywa ze swojego stałego zakładu w państwie członkowskim do siedziby zarządu lub drugiego stałego zakładu w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim, chyba że państwo członkowskie stałego zakładu nie ma już prawa do opodatkowania przeniesionych aktywów ze względu na przeniesienie; Poprawka 57 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 1 – litera d d)  podatnik przenosi swój stały zakład z państwa członkowskiego. d)  podatnik przenosi swój stały zakład do innego państwa członkowskiego lub do kraju trzeciego, chyba że państwo członkowskie stałego zakładu nie ma już prawa do opodatkowania przeniesionych aktywów ze względu na przeniesienie. Poprawka 63 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 – ustęp 7 7.  Niniejszy artykuł nie stosuje się do operacji przeniesienia aktywów o charakterze tymczasowym, gdy aktywa są przeznaczone do zwrotnego przeniesienia do państwa członkowskiego podmiotu przenoszącego. 7.  Niniejszy artykuł nie stosuje się do operacji przeniesienia aktywów o charakterze tymczasowym, gdy aktywa są przeznaczone do zwrotnego przeniesienia do państwa członkowskiego podmiotu przenoszącego, ani do operacji przeniesienia aktywów trwałych przenoszonych w celu wygenerowania dochodu z aktywnej działalności. Aby skorzystać ze zwolnienia, podatnik będzie musiał dowieść właściwym organom podatkowym, że dochody zagraniczne pochodzą z aktywnej działalności, na przykład przedstawiając zaświadczenie uzyskane od zagranicznych organów podatkowych. Poprawka 64 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 5 a (nowy) Artykuł 5a Ceny transferowe 1.   Zgodnie z opublikowanymi przez OECD w dniu 18 sierpnia 2010 r. wytycznymi zatytułowanymi „Wytyczne mające zastosowanie do cen transferowych skierowane do przedsiębiorstw wielonarodowych i organów administracji podatkowej” zyski, które zostałyby osiągnięte przez dane przedsiębiorstwo, lecz nie mogły zostać osiągnięte z niżej wymienionych powodów, mogą zostać uwzględnione w zyskach tego przedsiębiorstwa i odpowiednio opodatkowane: a)   przedsiębiorstwo w jednym państwie uczestniczy bezpośrednio lub pośrednio w organach zarządczych, strukturach nadzorczych bądź w kapitale przedsiębiorstwa w drugim państwie lub b)   te same osoby uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w organach zarządczych, strukturach nadzorczych bądź w kapitale przedsiębiorstwa w jednym państwie i przedsiębiorstwa w drugim państwie oraz c)   w jednym i drugim przypadku oba przedsiębiorstwa są w ramach ich stosunków handlowych lub finansowych związane uzgodnionymi lub narzuconymi warunkami, różniącymi się od tych, które zostałyby uzgodnione między niezależnymi przedsiębiorstwami. 2.   Gdy jedno państwo uwzględnia w zyskach danego przedsiębiorstwa w tym państwie – i odpowiednio opodatkowuje – zyski innego przedsiębiorstwa z drugiego państwa, które zostały opodatkowane w tym drugim państwie, i gdy w ten sposób uwzględnione zyski są zyskami, które zostałyby osiągnięte przez przedsiębiorstwo z siedzibą w pierwszym państwie, gdyby uzgodnione między oboma przedsiębiorstwami warunki były takie jak warunki istniejące dla niezależnych przedsiębiorstw, to drugie państwo dokonuje odpowiedniej korekty kwoty podatku pobranego od tych zysków. W celu ustalenia wysokości takiej korekty uwzględnia się wszystkie inne przepisy niniejszej dyrektywy, a w razie potrzeby organy podatkowe państw konsultują się ze sobą. Poprawka 102 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – ustęp 1 1.  Państwa członkowskie nie zwalniają podatnika z podatku od dochodów zagranicznych, które podatnik uzyskał w ramach wypłaty podzielonego zysku od podmiotu z kraju trzeciego lub jako przychody ze zbycia udziałów (akcji) posiadanych w podmiocie w kraju trzecim, lub jako dochody od stałego zakładu położonego w kraju trzecim, w którym dany podmiot lub stały zakład podlega – w państwie, w którym dany podmiot jest rezydentem, lub państwie, w którym położony jest stały zakład – podatkowi dochodowemu według ustawowej stawki podatku od osób prawnych niższej niż 40 procent ustawowej stawki podatku, która zostałaby zastosowana w ramach systemu podatku od osób prawnych obowiązującego w państwie członkowskim podatnika. W takim przypadku podatnik podlega podatkowi od dochodów zagranicznych, a podatek zapłacony w kraju trzecim jest odliczany od jego zobowiązania podatkowego w państwie, w którym podatnik jest rezydentem do celów podatkowych. Odliczenie to nie może przekraczać wysokości podatku obliczonego przed odliczeniem i związanego z dochodem, który może zostać opodatkowany. 1.  Państwa członkowskie nie zwalniają podatnika z podatku od dochodów zagranicznych, które nie pochodzą z aktywnej działalności i które podatnik uzyskał w ramach wypłaty podzielonego zysku od podmiotu z kraju trzeciego lub jako przychody ze zbycia udziałów (akcji) posiadanych w podmiocie w kraju trzecim, lub jako dochody od stałego zakładu położonego w kraju trzecim, w którym dany podmiot lub stały zakład podlega – w państwie, w którym dany podmiot jest rezydentem, lub państwie, w którym położony jest stały zakład – podatkowi dochodowemu według ustawowej stawki podatku od osób prawnych niższej niż 15 %. W takim przypadku podatnik podlega podatkowi od dochodów zagranicznych, a podatek zapłacony w kraju trzecim jest odliczany od jego zobowiązania podatkowego w państwie, w którym podatnik jest rezydentem do celów podatkowych. Odliczenie to nie może przekraczać wysokości podatku obliczonego przed odliczeniem i związanego z dochodem, który może zostać opodatkowany. Aby skorzystać ze zwolnienia, podatnik będzie musiał udowodnić organom podatkowym, że dochód zagraniczny pochodzi z aktywnej działalności wspomaganej odpowiednim personelem, wyposażeniem, aktywami i lokalem, stanowiącymi uzasadnienie dla przypisywanego jej dochodu. Poprawka 68 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 – ustęp 1 1.  Jednostkowe lub seryjne nierzeczywiste przedsięwzięcia, których zasadniczym celem jest uzyskanie korzyści podatkowej podważającej przedmiot lub cel przepisów podatkowych, które w przeciwnym razie miałyby zastosowanie, nie są brane pod uwagę do celów obliczenia zobowiązania podatnika z tytułu podatku od osób prawnych. Jednostkowe przedsięwzięcie może obejmować więcej niż jeden etap lub więcej niż jedną część. 1.  Jednostkowe lub seryjne nierzeczywiste przedsięwzięcia – stworzone jako mające za główny cel lub za jeden z głównych celów uzyskanie korzyści podatkowej podważającej przedmiot lub cel przepisów podatkowych, które w przeciwnym razie miałyby zastosowanie – które nie są rzeczywiste przy uwzględnieniu wszystkich odpowiednich faktów i okoliczności, nie są brane pod uwagę do celów obliczenia zobowiązania podatnika z tytułu podatku od osób prawnych. Jednostkowe przedsięwzięcie może obejmować więcej niż jeden etap lub więcej niż jedną część. Poprawka 103 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 – ustęp 3 3.  W przypadku gdy jednostkowe lub seryjne przedsięwzięcia nie są brane pod uwagę zgodnie z ust. 1, zobowiązanie podatkowe oblicza się przez odniesienie do istoty ekonomicznej zgodnie z prawem krajowym. 3.  W przypadku gdy jednostkowe lub seryjne przedsięwzięcia nie są brane pod uwagę zgodnie z ust. 1, zobowiązanie podatkowe oblicza się przez odniesienie do istoty ekonomicznej określonej w art. 2 zgodnie z prawem krajowym. Poprawka 70 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Państwa członkowskie przydzielają odpowiedni personel, wiedzę fachową i zasoby budżetowe swoim krajowym administracjom podatkowym, a w szczególności kontrolerów podatkowych, jak również zasoby na szkolenie personelu administracji podatkowej w zakresie współpracy transgranicznej w przeciwdziałaniu uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania oraz w zakresie automatycznej wymiany informacji, aby zapewnić pełne wdrożenie niniejszej dyrektywy. Poprawka 98 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 7 – punkt 3 b (nowy) 3b.   Komisja ustanawia w ramach swojej struktury organizacyjnej Dział ds. Kontroli i Monitorowania BEPS stanowiący silne narzędzie przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków, którego zadaniem będzie ocena wdrożenia niniejszej dyrektywy i innych przyszłych aktów legislacyjnych dotyczących kwestii erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków, a także doradztwo w tym zakresie, przy ścisłej współpracy z państwami członkowskimi. Dział ds. Kontroli i Monitorowania BEPS będzie składać sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu. Poprawka 104 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 1 – litera b b)  zgodnie z zasadami ogólnymi obowiązującymi w kraju podmiotu zyski podlegają efektywnej stawce podatku od osób prawnych niższej niż 40 procent efektywnej stawki podatkowej, która zostałaby zastosowana w ramach systemu podatku od osób prawnych obowiązującego w państwie członkowskim podatnika; b)  zgodnie z zasadami ogólnymi obowiązującymi w kraju podmiotu zyski podlegają stawce podatku od osób prawnych niższej niż 15 procent; stawka ta podlega co roku przeglądowi w oparciu o rozwój sytuacji w handlu międzynarodowym; Poprawka 73 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 1 – litera c – wprowadzenie c)  ponad 50 procent dochodów uzyskanych przez tę jednostkę zalicza się do jednej z następujących kategorii: c)  ponad 25 procent dochodów uzyskanych przez tę jednostkę zalicza się do jednej z następujących kategorii: Poprawka 74 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 1 – litera c – podpunkt vii a (nowy) (viia) dochody z towarów będących przedmiotem obrotu z podatnikiem lub jego przedsiębiorstwami powiązanymi z wyjątkiem standardowych towarów, które są regularnie przedmiotem obrotu między niezależnymi stronami i które mają możliwe do publicznego obserwowania ceny; Poprawka 105 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 8 – ustęp 2 – akapit 1 2.  Państwa członkowskie nie stosują przepisów ust. 1 w przypadku, gdy podmiot jest rezydentem podatkowym w państwie członkowskim lub w kraju trzecim będącym stroną Porozumienia EOG, ani w odniesieniu do stałego zakładu podmiotu z kraju trzeciego, który znajduje się w państwie członkowskim, chyba że zakład podmiotu ma charakter całkowicie sztucznej struktury lub w zakresie, w jakim podmiot ten angażuje się w toku swojej działalności w nierzeczywiste przedsięwzięcia, których zasadniczym celem jest uzyskanie korzyści podatkowej. 2.  Państwa członkowskie stosują przepisy ust. 1 w przypadku, gdy podmiot jest rezydentem podatkowym w państwie członkowskim lub w kraju trzecim będącym stroną Porozumienia EOG, albo w odniesieniu do stałego zakładu podmiotu z kraju trzeciego, który znajduje się w państwie członkowskim, chyba że podatnik może dowieść, że kontrolowane przedsiębiorstwo zagraniczne zostało stworzone z uzasadnionych powodów handlowych i prowadzi działalność gospodarczą wspomaganą odpowiednim personelem, wyposażeniem, aktywami i lokalem, stanowiącymi uzasadnienie dla przypisywanego jej dochodu. W szczególnym przypadku zakładów ubezpieczeń za nierzeczywistą uznaje się reasekurację własnego ryzyka przez jednostkę dominującą za pośrednictwem jej jednostek zależnych. Poprawka 77 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – nagłówek Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych między państwami członkowskimi Poprawka 80 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 – akapit 2 a (nowy) Państwa członkowskie aktualizują swoje konwencje w sprawie unikania podwójnego opodatkowania z krajami trzecimi lub wspólnie negocjują równoważne umowy, aby zapewnić stosowanie przepisów niniejszego artykułu w relacjach transgranicznych między państwami członkowskimi i krajami trzecimi. Poprawka 81 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 a (nowy) Artykuł 10a Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych dotyczące krajów trzecich Gdy rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych między państwem członkowskim a krajem trzecim skutkują podwójnym odliczeniem, państwo członkowskie odmawia odliczenia takiej płatności, chyba że zrobił to już kraj trzeci. Gdy rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych między państwem członkowskim a krajem trzecim skutkują odliczeniem bez uwzględnienia, państwo członkowskie odmawia odpowiednio odliczenia lub nieuwzględnienia takiej płatności, chyba że zrobił to już kraj trzeci. Poprawka 82 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 b (nowy) Artykuł 10b Efektywna stawka podatkowa Komisja opracuje wspólną metodę obliczania efektywnej stawki podatkowej w każdym państwie członkowskim, aby umożliwić sporządzenie tabeli porównawczej efektywnych stawek podatkowych w państwach członkowskich. Poprawka 83 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 c (nowy) Artykuł 10c Środki przeciwdziałające nadużyciom postanowień konwencji podatkowych 1.   Państwa członkowskie dokonują zmiany swoich dwustronnych konwencji podatkowych celem włączenia następujących postanowień: a)   klauzuli gwarantującej zobowiązanie się przez obie strony konwencji do dbania o to, by podatki były płacone tam, gdzie prowadzona jest działalność gospodarcza i tworzona jest wartość; b)   addendum wyjaśniającego, że celem dwustronnych umów, poza unikaniem podwójnego opodatkowania, jest przeciwdziałanie uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania; c)   klauzuli ogólnej przeciwdziałającej unikaniu opodatkowania opartej na teście celu głównego, zdefiniowanej w zaleceniu Komisji (UE) 2016/136 z dnia 28 stycznia 2016 r. w sprawie wdrażania środków przeciwdziałających nadużyciom postanowień konwencji podatkowych1a; d)   definicji stałego zakładu zawartej w art. 5 Modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. 2.   Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przedstawi wniosek dotyczący „Europejskiego podejścia do konwencji podatkowych”, aby ustanowić europejski model konwencji podatkowej, który ostatecznie zastąpi tysiące dwustronnych konwencji zawartych przez każde z państw członkowskich. 3.   Państwa członkowskie wypowiedzą dwustronne konwencje z jurysdykcjami, które nie spełniają minimalnych standardów dotyczących uzgodnionych przez Unię zasad dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych, lub wstrzymają się od podpisywania dwustronnych konwencji z takimi jurysdykcjami. _______ 1a Dz.U. L 25 z 2.2.2016, s. 67. Poprawka 84 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 d (nowy) Artykuł 10d Dobre zarządzanie w kwestiach podatkowych W celu zwiększenia przejrzystości i zwalczania szkodliwych praktyk podatkowych Komisja ujmie postanowienia dotyczące propagowania dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych w międzynarodowych porozumieniach handlowych i porozumieniach o partnerstwie gospodarczym, których Unia jest stroną. Poprawka 85 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 10 e (nowy) Artykuł 10e Kary Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar mających zastosowanie w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich wykonania. Kary te muszą być skuteczne, współmierne i odstraszające. Państwa członkowskie bezzwłocznie powiadamiają Komisję o tych przepisach i środkach oraz o każdej późniejszej zmianie, która ich dotyczy. . Poprawka 86 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – nagłówek Przegląd Przegląd i monitorowanie Poprawka 87 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 1 1.  Komisja dokonuje oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy trzy lata po jej wejściu w życie i przedstawia Radzie sprawozdanie z jej wdrożenia. 1.  Komisja dokonuje oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy trzy lata po jej wejściu w życie i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z jej wdrożenia. Poprawka 88 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 2 2.  Państwa członkowskie przekazują Komisji wszelkie informacje, które są niezbędne do oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy. 2.  Państwa członkowskie przekazują Parlamentowi Europejskiemu i Komisji wszelkie informacje, które są niezbędne do oceny wdrożenia niniejszej dyrektywy. Poprawka 89 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 2 a (nowy) 2a.   Komisja ustanawia specjalny mechanizm monitorowania w celu zapewnienia pełnej i właściwej transpozycji niniejszej dyrektywy oraz poprawnej interpretacji wszystkich zawartych w niej definicji i działań wymaganych od państw członkowskich, aby zagwarantować skoordynowane europejskie podejście do zwalczania erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków. Poprawka 90 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 a (nowy) Artykuł 11a Europejski numer identyfikacji podatkowej Do dnia 31 grudnia 2016 r. Komisja przedstawi wniosek ustawodawczy dotyczący zharmonizowanego, wspólnego europejskiego numeru identyfikacji podatkowej, aby zapewnić efektywniejszą i bardziej rzetelną automatyczną wymianę informacji podatkowych w obrębie Unii. Poprawka 91 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 b (nowy) Artykuł 11b Obowiązkowa automatyczna wymiana informacji w sprawach podatkowych W celu zagwarantowania pełnego i właściwego stosowania przepisów niniejszej dyrektywy wymiana informacji w sprawach podatkowych jest obowiązkowa i automatyczna zgodnie z tym, co przewidziano w dyrektywie Rady 2011/16/UE1a. _______________ 1a Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG (Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie działań w następstwie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie raportu Senatu Stanów Zjednoczonych dotyczącego stosowania tortur przez CIA (2016/2573(RSP))

P8_TA(2016)0266 B8-0580/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 2, 3, 4, 6, 7 i 21,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 1, 2, 3, 4, 18 i 19,

–  uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i załączone do niej protokoły,

–  uwzględniając odnośne instrumenty ONZ z zakresu praw człowieka, w szczególności Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z dnia 16 grudnia 1966 r., Konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania z dnia 10 grudnia 1984 r. oraz załączone do niej właściwe protokoły, a także Międzynarodową konwencję o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem z dnia 20 grudnia 2006 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2178 (2014) z dnia 24 września 2014 r. w sprawie zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego spowodowanych przez akty terroryzmu,

–  uwzględniając sprawozdanie Rady Praw Człowieka ONZ sporządzone przez specjalnego sprawozdawcę ds. tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania i dotyczące głównie komisji śledczych powołanych w odpowiedzi na wzorce lub praktyki tortur lub innych form niewłaściwego traktowania,

–  uwzględniając orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawach: Nasr i Ghali przeciwko Włochom (Abu Omar) z lutego 2016 r., Al-Nashiri przeciwko Polsce oraz Husayn (Abu Zubaydah) przeciwko Polsce z lipca 2014 r. a także El-Masri przeciwko byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii z grudnia 2012 r.,

–  uwzględniając też nierozstrzygnięte i toczące się postępowania przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka (Abu Zubaydah przeciwko Litwie oraz Al-Nashiri przeciwko Rumunii),

–  uwzględniając wyrok włoskiego sądu, w którym na karę pozbawienia wolności skazanych zostało in absentia 22 agentów CIA, jeden pilot sił powietrznych oraz dwóch włoskich agentów w związku z udziałem w porwaniu imama Milanu Abu Omara w 2003 r.,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie Unii Europejskiej i jej państw członkowskich oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki z dnia 15 czerwca 2009 r. dotyczące zamknięcia ośrodka przetrzymywania w Zatoce Guantánamo i przyszłej współpracy w zakresie zwalczania terroryzmu w oparciu o wspólne wartości, prawo międzynarodowe oraz poszanowanie praworządności i praw człowieka,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 czerwca 2011 r. w sprawie decyzji o wykonaniu kary śmierci w Guantánamo(1), swoje inne rezolucje w sprawie Guantánamo, w tym ostatnią rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie strajku głodowego więźniów w Guantánamo(2), swoją rezolucję z dnia 8 października 2015 r. w sprawie kary śmierci(3), a także wytyczne UE w sprawie kary śmierci,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów, przyjętą w ramach prac komisji tymczasowej(4), swoją rezolucję z dnia 14 lutego 2007 r. w sprawie domniemanego wykorzystywania przez CIA państw europejskich do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów(5), swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA: dalszych działań w związku ze sprawozdaniem komisji TDIP Parlamentu Europejskiego(6), a także swoją rezolucję z dnia 10 października 2013 r. w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA(7),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dni 5 i 6 czerwca 2014 r. w sprawie praw podstawowych i praworządności oraz w sprawie sprawozdania Komisji za rok 2013 dotyczącego stosowania Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji praw podstawowych w Unii Europejskiej (2012 r.)(8) oraz swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej (2013–2014)(9),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 marca 2014 r. pt. „Nowe ramy UE na rzecz umocnienia praworządności” (COM(2014)0158),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie raportu Senatu Stanów Zjednoczonych dotyczącego stosowania tortur przez CIA(10),

–  uwzględniając deklarację brukselską w sprawie wdrożenia europejskiej konwencji praw człowieka, przyjętą w marcu 2015 r.,

–  uwzględniając zakończone dochodzenie prowadzone na mocy art. 52 europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC), dotyczące nielegalnego przetrzymywania i transportu przez CIA więźniów podejrzewanych o akty terroryzmu, oraz uwzględniając wniosek sekretarza generalnego Rady Europy skierowany do wszystkich państw stron EKPC o dostarczenie mu, do dnia 30 września 2015 r., informacji na temat dochodzeń prowadzonych w przeszłości lub obecnie, odnośnych spraw toczących się przed sądami krajowymi lub innych środków podjętych w związku z tematem tego dochodzenia(11),

–  uwzględniając parlamentarną misję informacyjną Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych do Bukaresztu (Rumunia) w dniach 24–25 września 2015 r. i sprawozdanie z tej misji,

–  uwzględniając wysłuchanie publiczne przeprowadzone w dniu 13 października 2015 r. przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zatytułowane „Dochodzenie w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów przez CIA w europejskich państwach”,

–  uwzględniając publikację w 2015 r. analizy dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych pt. „W poszukiwaniu odpowiedzialności? Dochodzenia UE i państw członkowskich w sprawie prowadzonych przez CIA programów wydawania i tajnego przetrzymywania”,

–  uwzględniając list otwarty z dnia 11 stycznia 2016 r. skierowany przez ekspertów w dziedzinie praw człowieka z Organizacji Narodów Zjednoczonych i Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie do rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki z okazji 14. rocznicy otwarcia ośrodka przetrzymywania w Zatoce Guantánamo,

–  uwzględniając niedawno przyjęte rezolucje oraz opublikowane przez Międzyamerykańską Komisję Praw Człowieka sprawozdania dotyczące praw człowieka osób zatrzymanych w Guantánamo, w tym ich dostępu do opieki medycznej, a także sprawozdanie Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka przy Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE-ODIHR) z 2015 r. oraz decyzje grupy roboczej ONZ ds. arbitralnych zatrzymań,

–  uwzględniając skierowane do Rady i Komisji pytania dotyczące działań w następstwie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie raportu Senatu Stanów Zjednoczonych dotyczącego stosowania tortur przez CIA (O-000038/2016 – B8-0367/2016 i O-000039/2016 – B8-0368/2016),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych,

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że UE opiera się na zasadach demokracji, przestrzegania państwa prawa, praw człowieka i podstawowych wolności, a także na poszanowaniu godności człowieka i prawa międzynarodowego, nie tylko w ramach swoich wewnętrznych strategii politycznych, ale i w wymiarze zewnętrznym; mając na uwadze, że zaangażowanie UE w dziedzinie praw człowieka, dodatkowo wzmocnione wejściem w życie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i procesem przystąpienia do europejskiej konwencji praw człowieka, należy odzwierciedlać we wszystkich obszarach polityki, aby zapewnić skuteczność polityki UE w dziedzinie praw człowieka;

B.  mając na uwadze, że wraz z naciskiem na „wojnę z terroryzmem” równowaga między poszczególnymi uprawnieniami państwa została niebezpiecznie przesunięta w stronę poszerzania kompetencji rządów kosztem uprawnień parlamentów i wymiaru sprawiedliwości oraz doprowadziła do bezprecedensowo częstego powoływania się na tajemnicę państwową, co uniemożliwia prowadzenie publicznych dochodzeń w sprawie domniemanych naruszeń praw człowieka;

C.  mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wzywał do takiej walki z terroryzmem, która respektuje praworządność, ludzką godność, prawa człowieka i podstawowe wolności, w tym również w kontekście współpracy międzynarodowej w tej dziedzinie, na podstawie traktatów UE, europejskiej konwencji praw człowieka, krajowych konstytucji i przepisów dotyczących praw podstawowych;

D.  mając na uwadze, że Parlament zdecydowanie potępił prowadzony przez USA i realizowany przez Centralną Agencję Wywiadowczą (CIA) program wydawania osób i ich tajnego przetrzymywania, przy okazji którego często dochodziło do łamania praw człowieka, w tym do bezprawnego i samowolnego przetrzymywania, uprowadzania, tortur i innego nieludzkiego lub poniżającego traktowania, naruszeń zasady non-refoulement oraz wymuszonych zaginięć, przy wykorzystaniu przez CIA europejskiej przestrzeni powietrznej i europejskiego terytorium, o czym świadczą wyniki prac parlamentarnej komisji tymczasowej ds. rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów;

E.  mając na uwadze, że poniesienie odpowiedzialności za te akty jest niezbędnym warunkiem skutecznej ochrony i upowszechniania praw człowieka w wewnętrznej i zewnętrznej polityce UE oraz zapewnienia legalnych i skutecznych strategii bezpieczeństwa opartych na praworządności;

F.  mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie apelował o pełne dochodzenia w sprawie zaangażowania państw członkowskich UE w prowadzony przez CIA program tajnego przetrzymywania i wydawania osób w trybie nadzwyczajnym;

G.  mając na uwadze, że w dniu 9 grudnia 2015 r. przypadła pierwsza rocznica opublikowania przez specjalną komisję Senatu USA ds. wywiadu (SSCI) analizy prowadzonego przez CIA programu zatrzymań i przesłuchań oraz stosowania przez CIA w latach 2001–2006 różnych form tortur wobec zatrzymanych; mając na uwadze, że analiza ujawniła nowe fakty umacniające zarzut współudziału szeregu państw członkowskich UE, ich władz, urzędników i agentów służb bezpieczeństwa i wywiadu w prowadzonym przez CIA programie tajnego przetrzymywania i wydawania osób w trybie nadzwyczajnym, w którym posługiwano się niejednokrotnie skorumpowanymi metodami w oparciu o znaczne kwoty pieniędzy oferowane przez CIA w zamian za współpracę; mając na uwadze, że analiza ta nie poskutkowała w USA pociągnięciem nikogo do odpowiedzialności w związku z programami wydawania i tajnego przetrzymywania prowadzonymi przez CIA; mając na uwadze, że USA niestety nie współpracowały z europejskim śledczymi w zakresie europejskiego współudziału w programach prowadzonych przez CIA, a sprawcy nie zostali jak dotąd pociągnięci do odpowiedzialności;

H.  mając na uwadze, że Mark Martins, prokurator generalny komisji wojskowych w Zatoce Guantánamo, stwierdził, iż wydarzenia opisane w streszczeniu analizy SSCI dotyczącej programu zatrzymań i przesłuchań CIA faktycznie miały miejsce;

I.  mając na uwadze, że przeprowadzono szeroko zakrojoną nową analizę z wykorzystaniem informacji zawartych w streszczeniach poprzednich dochodzeń SSCI, dzięki której potwierdzono wnioski z wcześniejszych dochodzeń dotyczące zaangażowania w program szeregu państw – w tym państw członkowskich UE – oraz określono nowe obszary dochodzenia;

J.  mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 10 października 2013 r. Parlament Europejski poprzedniej kadencji wezwał obecny Parlament do wypełnienia i dalszego wykonywania mandatu udzielonego przez komisję tymczasową ds. rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów, a tym samym do dopilnowania, by jej zalecenia zostały wypełnione, do zbadania mogących się pojawić nowych okoliczności oraz do pełnego wykorzystania i rozwoju jego uprawnień śledczych;

K.  mając na uwadze, że niedawno przyjęte rezolucje oraz opublikowane przez Międzyamerykańską Komisję Praw Człowieka sprawozdania dotyczące praw człowieka osób zatrzymanych w Guantánamo budzą obawy, iż przynajmniej niektórzy z zatrzymanych nie otrzymują odpowiedniej opieki medycznej lub rehabilitacji; mając na uwadze, że w sprawozdaniu OBWE-ODIHR za 2015 r. również wyrażono obawy co do ochrony praw człowieka w Guantánamo, co obejmuje odmowę prawa do sprawiedliwego procesu, oraz że w decyzjach grupy roboczej ONZ ds. arbitralnych zatrzymań stwierdzono, iż wielu więźniów Guantánamo jest przetrzymywanych arbitralnie;

L.  mając na uwadze, że prezydent USA Barack Obama zobowiązał się do zamknięcia więzienia w Zatoce Guantánamo do stycznia 2010 r.; mając na uwadze, że w dniu 15 czerwca 2009 r. UE i jej państwa członkowskie oraz USA podpisały wspólne oświadczenie dotyczące zamknięcia ośrodka przetrzymywania w Zatoce Guantánamo i przyszłej współpracy w zakresie zwalczania terroryzmu w oparciu o wspólne wartości, prawo międzynarodowe oraz poszanowanie praworządności i praw człowieka; mając na uwadze, że w dniu 23 lutego 2016 r. prezydent B. Obama skierował do Kongresu plan ostatecznego zamknięcia więzienia wojskowego w Zatoce Guantánamo; mając na uwadze, że pomoc państw członkowskich UE w przesiedlaniu niektórych więźniów jest ograniczona;

M.  mając na uwadze, że żadne z zaangażowanych państw członkowskich nie przeprowadziło pełnego i skutecznego dochodzenia w celu pociągnięcia sprawców zbrodni do odpowiedzialności na mocy prawa międzynarodowego i krajowego ani nie zapewniło rozliczalności w następstwie publikacji analizy Senatu USA;

N.  mając na uwadze godny ubolewania fakt, iż członkowie parlamentarnej misji informacyjnej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wysłanej do Bukaresztu nie mogli złożyć wizyty w budynku krajowego urzędu rejestrowania informacji tajnych (ORNISS), który podobno był wykorzystywany jako tajne więzienie CIA;

O.  mając na uwadze, że w rezolucji Parlamentu z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie raportu Senatu Stanów Zjednoczonych dotyczącego stosowania tortur przez CIA Parlament zobowiązał swoją Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych wraz z Komisją Spraw Zagranicznych, a w szczególności z Podkomisją Praw Człowieka, do wznowienia dochodzenia w sprawie rzekomego transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów w krajach europejskich przez CIA oraz do złożenia sprawozdania z wyników tego dochodzenia na posiedzeniu plenarnym w ciągu najbliższego roku;

1.  podkreśla unikalne znaczenie i strategiczny charakter stosunków transatlantyckich w czasach rosnącej światowej niestabilności; jest zdania, że stosunki te, oparte na wspólnych interesach i wartościach, należy jeszcze bardziej zacieśnić w oparciu o poszanowanie wielostronności, praworządności oraz rozwiązywania konfliktów w drodze negocjacji;

2.  ponownie stanowczo potępia praktykę stosowania zaawansowanych technik przesłuchań, które są zakazane na mocy prawa międzynarodowego i które naruszają m.in. prawo do wolności, bezpieczeństwa, humanitarnego traktowania, wolności od tortur, domniemania niewinności, sprawiedliwego procesu, adwokata i jednakowej ochrony na mocy prawa;

3.  rok po publikacji analizy Senatu USA wyraża swoje poważne zaniepokojenie inercją wykazaną przez państwa członkowskie i instytucje UE w zakresie uznania licznych przypadków naruszania praw podstawowych i tortur, jakie miały miejsce na europejskim terytorium w latach 2001–2006, ich badania oraz postawienia sprawców i osób winnych współudziału przed sądem;

4.  z zadowoleniem przyjmuje wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 23 lutego 2016 r. w sprawie Nasr i Ghali przeciwko Włochom (44883/09), w którym stwierdzono, że władze włoskie były świadome tortur stosowanych wobec Egipcjanina Abu Omara i wyraźnie skorzystały z zasady „tajemnicy państwowej” w celu zagwarantowania faktycznej bezkarności osobom odpowiedzialnym za te czyny; apeluje do włoskiego rządu o zniesienie zasady „tajemnicy państwowej” w przypadku byłego dyrektora włoskich wojskowych służb bezpieczeństwa i służb wywiadowczych (SISMi) oraz jego zastępcy, a także trzech byłych członków tych służb, aby zagwarantować, że wymierzenie sprawiedliwości odbędzie się bez przeszkód;

5.  ubolewa nad faktem, że przeprowadzono tylko jedną ponadpartyjną misję informacyjną do Rumunii we wrześniu 2015 r.; apeluje o większą liczbę misji informacyjnych organizowanych przez Parlament Europejski w tych państwach członkowskich, które zidentyfikowano w analizie Senatu Stanów Zjednoczonych na temat programu CIA w zakresie zatrzymań i przesłuchań jako biorące współudział w tym programie, takich jak Litwa, Polska, Włochy i Zjednoczone Królestwo;

6.  podkreśla, że współpraca transatlantycka oparta na wspólnych wartościach, takich jak promowanie wolności i bezpieczeństwa, demokracja i podstawowe prawa człowieka, jest i musi być kluczowym priorytetem w stosunkach UE z innymi państwami; ponownie potwierdza jasne stanowisko zajęte w oświadczeniu UE i USA z 2009 r., zgodnie z którym w ramach wspólnych wysiłków na rzecz zwalczania terroryzmu konieczne jest przestrzeganie zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, w szczególności z międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i prawa humanitarnego, dzięki czemu nasze kraje staną się silniejsze i bezpieczniejsze; wzywa USA, aby w tym kontekście dołożyły wszelkich starań, by respektować prawa obywateli europejskich na równi z prawami obywateli Stanów Zjednoczonych;

7.  uważa, że współpraca transatlantycka w zakresie walki z terroryzmem musi odbywać się z poszanowaniem praw podstawowych, podstawowych wolności i prywatności, jak zagwarantowano w prawodawstwie UE, ze wspólnym pożytkiem dla obywateli po obu stronach Atlantyku; wzywa do stałego dialogu politycznego między partnerami transatlantyckimi w kwestiach bezpieczeństwa i zwalczania terroryzmu, w tym ochrony praw obywatelskich i praw człowieka, tak aby skutecznie zwalczać terroryzm;

8.  ubolewa nad faktem, że ponad rok po opublikowaniu analizy Senatu Stanów Zjednoczonych i przyjęciu rezolucji Parlamentu, w której wezwano USA do zbadania i ścigania licznych przypadków naruszeń praw człowieka w wyniku prowadzonych przez CIA programów wydawania i tajnego przetrzymywania, a także do współpracy przy wszystkich płynących z państw członkowskich UE wnioskach w związku z programem CIA, nie pociągnięto do odpowiedzialności żadnych sprawców, a rząd USA nie podjął współpracy z państwami członkowskimi UE;

9.  ponownie wzywa rząd USA do kontynuowania dochodzeń w sprawie licznych przypadków naruszeń praw człowieka w ramach prowadzonych przez CIA, z polecenia poprzedniego amerykańskiego rządu, programów wydawania i tajnego przetrzymywania oraz do ścigania ich sprawców, a także do współpracy przy wszystkich płynących z państw członkowskich UE wnioskach o informacje, ekstradycję lub skuteczne środki odwoławcze dla ofiar w związku z programem CIA; zachęca SSCI do opublikowania całej analizy na temat programu CIA w zakresie zatrzymań i przesłuchań; podkreśla zasadniczy wniosek, do jakiego doszedł Senat USA, stwierdzając, że brutalne i nielegalne metody stosowane przez CIA wcale nie doprowadziły do zebrania informacji wywiadowczych, które zapobiegłyby dalszym atakom terrorystycznym; przypomina swój bezwarunkowy sprzeciw wobec stosowania tortur i wymuszonych zaginięć; wzywa ponadto USA do przestrzegania prawa międzynarodowego regulującego postępowania w sprawie bieżących zarzutów torturowania i złego traktowania w Guantánamo, co obejmuje też szereg wniosków płynących z państw członkowskich UE o informacje dotyczące więźniów przetrzymywanych uprzednio w tajnych więzieniach CIA oraz z biura specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. tortur w Guantánamo, które dotyczą jego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli w Guantánamo i przesłuchania ofiar tortur CIA;

10.  ubolewa z powodu zamknięcia dochodzenia sekretarza generalnego Rady Europy, przeprowadzonego na mocy art. 52 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, biorąc pod uwagę fakt, że w szeregu państw członkowskich dochodzenia są niezakończone i w związku z tym potrzebne są dalsze działania; w tym celu ponawia swój apel do państw członkowskich o zbadanie – przy zapewnieniu pełnej przejrzystości – zarzutów istnienia na ich terytorium tajnych więzień, w których przetrzymywano ludzi w ramach programu CIA, oraz o postawienie przed sądem osób zaangażowanych w te operacje, w tym podmiotów publicznych, przy uwzględnieniu wszystkich nowych dowodów, które wyszły na jaw (w tym dokonanych płatności określonych w podsumowaniu SSCI), oraz z ubolewaniem odnotowuje powolne tempo dochodzeń, ograniczony zakres odpowiedzialności i nadmierne zasłanianie się tajemnicą państwową;

11.  wzywa Litwę, Rumunię i Polskę do przeprowadzenia w trybie pilnym przejrzystych, drobiazgowych i skutecznych dochodzeń w sprawie tajnych ośrodków zatrzymań CIA na ich terytoriach, biorąc w pełni pod uwagę wszystkie udokumentowane informacje, które ujawniono; do postawienia sprawców naruszeń praw człowieka przed sądem; do umożliwienia śledczym szczegółowego zbadania sieci lotów przewożących osoby przeznaczone do wydania oraz osób kontaktowych, o których powszechnie wiadomo, że organizowały te loty lub w nich uczestniczyły; do przeprowadzenia sądowego badania więzień i opieki medycznej świadczonej więźniom przetrzymywanym w tych miejscach; do analizy zapisów połączeń telefonicznych i przekazów pieniężnych; do rozpatrzenia wniosków ewentualnych ofiar o uznanie statusu lub dopuszczenie do udziału w śledztwie oraz do zapewnienia, że zostaną rozważone wszelkie możliwe przestępstwa – również te popełnione w związku z transferem więźniów, lub do upublicznienia wniosków z dochodzeń prowadzonych do tej pory;

12.  nalega na pełne i niezwłoczne wykonanie orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka przeciwko Polsce i byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii, włącznie z przestrzeganiem pilnych środków indywidualnych i ogólnych; ponawia apel Komitetu Ministrów Rady Europy, aby Polska domagała się i otrzymała gwarancje dyplomatyczne ze strony USA dotyczące niestosowania kary śmierci i zagwarantowania rzetelnego procesu sądowego, przeprowadziła szybkie, gruntowne i skuteczne dochodzenia, dopilnowała zajęcia się wszystkimi powiązanymi przestępstwami, w tym w odniesieniu do wszystkich ofiar, oraz postawiła sprawców naruszeń praw człowieka przed sądem; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem zamiar powołania przez byłą jugosłowiańską republikę Macedonii doraźnego niezależnego organu dochodzeniowego i nalega na jego szybkie utworzenie przy międzynarodowym wsparciu i udziale;

13.  przypomina, że były dyrektor rumuńskich tajnych służb Ioan Talpes oficjalnie potwierdził przed delegacją Parlamentu Europejskiego, że był w pełni świadomy obecności CIA na terytorium Rumunii, przyznając, że udzielił zgody na „wynajem” CIA rządowego budynku;

14.  wyraża obawy co do przeszkód napotykanych w ramach krajowych parlamentarnych i sądowych dochodzeń w sprawie udziału niektórych państw członkowskich w programie CIA oraz bezprawnego utajnienia dokumentów, co przyczyniło się do praktycznej bezkarności osób winnych naruszeń praw człowieka;

15.  przypomina, że w orzeczeniu z dnia 24 lipca 2014 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wyraźnie przyznał, iż źródła publiczne oraz nagromadzone dowody pozwalające rzucić więcej światła na zaangażowanie państw członkowskich w program wydawania osób CIA stanowią dopuszczalne dowody w postępowaniach sądowych, zwłaszcza gdy oficjalne dokumenty są wyłączone z kontroli publicznej lub sądowej ze względów „bezpieczeństwa narodowego”;

16.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podjęte dotychczas przez Rumunię i wzywa Senat Rumunii do odtajnienia pozostałych niejawnych części jego sprawozdania z 2007 r., tj. załączników, na których oparto wnioski z dochodzenia Senatu Rumunii; ponownie wzywa Rumunię do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie zarzutu istnienia tajnego więzienia, do postawienia przed sądem wszystkich osób zamieszanych w te operacje, przy uwzględnieniu wszystkich nowych dowodów, które się pojawiły, oraz do zakończenia dochodzenia w trybie pilnym;

17.  zauważa, że dane zebrane podczas dochodzenia Komisji Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Narodowej litewskiego parlamentu (Seimas) w sprawie udziału Litwy w programie tajnego przetrzymywania CIA nie zostały podane do wiadomości publicznej, i wzywa do udostępnienia tych danych ;

18.  wyraża rozczarowanie, że pomimo kilkakrotnych wniosków (pismo do ministra spraw zagranicznych Rumunii od przewodniczącego parlamentarnej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz kolejny wniosek skierowany w trakcie misji informacyjnej do sekretarza stanu ) członkowie misji informacyjnej nie mogli odwiedzić budynku „Bright Light” – wielokrotnie i oficjalnie wskazywanego jako budynek wykorzystywany do przetrzymywania więźniów;

19.  wzywa wszystkich posłów do Parlamentu Europejskiego, aby w pełni i aktywnie wspierali postępowania w sprawie udziału państw członkowskich UE w prowadzonym przez CIA programie tajnych więzień i wydawania w trybie nadzwyczajnym, zwłaszcza prowadzone wobec osób pełniących funkcje rządowe w tych krajach w trakcie wydarzeń będących przedmiotem postępowań;

20.  zwraca się do Komisji i Rady, aby przed końcem czerwca 2016 r. przedstawiły na posiedzeniu plenarnym sprawozdanie z działań podjętych w związku z zaleceniami i wnioskami przedstawionymi przez Parlament Europejski w jego dochodzeniu w sprawie rzekomego wykorzystania krajów europejskich przez CIA do transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów oraz w jego późniejszych rezolucjach, a także z wyników dochodzeń i postępowań karnych prowadzonych w państwach członkowskich;

21.  apeluje, aby regularny i zorganizowany dialog międzyparlamentarny UE-USA, zwłaszcza między parlamentarną Komisją Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych a jej odpowiednikami w Kongresie i Senacie, został umocniony dzięki wykorzystaniu wszystkich form współpracy i dialogu w ramach Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje 78. posiedzenie Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców pomiędzy Parlamentem Europejskim i Kongresem Stanów Zjednoczonych, które odbędzie się w Hadze w dniach 26–28 czerwca 2016 r., stanowiąc okazję do zacieśnienia tej współpracy, jako że współpraca w zakresie zwalczania terroryzmu będzie nieodłączną częścią dyskusji;

22.  przypomina, że przejrzystość jest absolutną podstawą każdego społeczeństwa demokratycznego i niezbędnym warunkiem rozliczalności rządu wobec swoich obywateli; w związku z tym jest głęboko zaniepokojony nasilającą się tendencją do niesłusznego powoływania się rządów na „bezpieczeństwo narodowe” w wyłącznym lub głównym celu zablokowania publicznej kontroli ze strony obywateli (przed którymi rząd jest odpowiedzialny) lub wymiaru sprawiedliwości (będącego strażnikiem prawa danego kraju); zwraca uwagę na ogromne niebezpieczeństwo zablokowania wszelkich mechanizmów odpowiedzialności demokratycznej i skutecznego zwolnienia rządu z jego odpowiedzialności;

23.  ubolewa nad faktem, że zobowiązanie prezydenta USA do zamknięcia Guantánamo do stycznia 2010 r. nie zostało jeszcze zrealizowane; ponawia apel do władz Stanów Zjednoczonych, aby dokonały rewizji systemu komisji wojskowych w celu zagwarantowania rzetelnych procesów, zamknęły bazę Guantánamo i zakazały – bez względu na okoliczności – stosowania tortur, złego traktowania i bezterminowego przetrzymywania bez procesu;

24.  wyraża ubolewanie, że administracji Stanów Zjednoczonych nie udało się zrealizować jednego z jej najważniejszych celów dotyczącego zamknięcia ośrodka przetrzymywania w amerykańskiej bazie wojskowej w Zatoce Guantánamo; apeluje o podejmowanie wszelkich dalszych starań w celu zamknięcia tego ośrodka oraz o uwolnienie tych przetrzymywanych osób, którym nie postawiono zarzutów; wzywa Stany Zjednoczone do ustosunkowania się do obaw zgłaszanych przez międzynarodowe organizacje praw człowieka dotyczących praw człowieka przysługujących więźniom zatrzymanym w Guantánamo, w tym dostępu do odpowiedniej opieki medycznej i rehabilitacji dla ofiar tortur; podkreśla, że w orędziu o stanie państwa z dnia 20 stycznia 2015 r. prezydent Obama potwierdził, iż jest zdeterminowany zrealizować obietnicę wyborczą z 2008 r. dotyczącą zamknięcia więzienia w Zatoce Guantánamo, i z zadowoleniem przyjmuje plan skierowany przezeń do Kongresu w dniu 23 lutego 2016 r.; wzywa państwa członkowskie do zaoferowania azylu tym więźniom, których zwolnienie oficjalnie zatwierdzono;

25.  ponownie wyraża przekonanie, że normalne procesy karne w sądach cywilnych to najlepszy sposób rozwiązania kwestii statusu więźniów Guantánamo; nalega, aby zatrzymanym w więzieniach amerykańskich szybko przedstawiono zarzuty i wytoczono proces zgodnie z międzynarodowymi standardami praworządności albo aby zostali oni uwolnieni; podkreśla w związku z tym, że do wszystkich osób należy bez dyskryminacji stosować jednakowe standardy dotyczące rzetelnego procesu;

26.  wzywa władze Stanów Zjednoczonych, aby nie orzekały kary śmierci wobec więźniów w Zatoce Guantánamo;

27.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, amerykańskiemu organowi powołującemu komisje wojskowe, sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, prezydentowi Stanów Zjednoczonych, Kongresowi i Senatowi Stanów Zjednoczonych, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. tortur, sekretarzowi generalnemu Rady Europy, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie oraz Międzyamerykańskiej Komisji Praw Człowieka.

(1) Dz.U. C 380 E z 11.12.2012, s. 132. (2) Dz.U. C 55 z 12.2.2016, s. 123. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0348. (4) Dz.U. C 303 E z 13.12.2006, s. 833. (5) Dz.U. C 287 E z 29.11.2007, s. 309. (6) Dz.U. C 353 E z 3.12.2013, s. 1. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0418. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0173. (9) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0286. . (10) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0031. (11) http://website-pace.net/documents/19838/2008330/AS-JUR-INF-2016-06-EN.pdf/f9280767-bf73-44a1-8541-03204e2dfae3

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej (2015/2276(INI))

P8_TA(2016)0267 A8-0151/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając tytuł V Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając tytuł XVII i XIX Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając wniosek Francji z dnia 17 listopada 2015 r. o udzielenie pomocy i wsparcia na mocy art. 42 ust. 7 TUE,

–  uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady w dniu 20 listopada 2015 r. w sprawie wzmacniania reakcji wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych na radykalizację skutkującą terroryzmem i brutalnym ekstremizmem,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 18 grudnia 2013 r. i z dni 25-26 czerwca 2015 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 25 listopada 2013 r. oraz 18 listopada 2014 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dni 20–21 lutego 2014 r. w sprawie polityki przestrzeni kosmicznej,

–  uwzględniając sprawozdanie z postępów we wdrażaniu konkluzji Rady Europejskiej z grudnia 2013 r., przedstawione w dniu 7 lipca 2014 r. przez wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa i szefową Europejskiej Agencji Obrony,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 8 maja 2015 r. w sprawie wdrażania jej komunikatu dotyczącego obrony,

–  uwzględniając wspólny komunikat wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel i Komisji z dnia 11 grudnia 2013 r. zatytułowany „Kompleksowe podejście UE do zewnętrznych konfliktów i sytuacji kryzysowych” (JOIN(2013)0030) oraz powiązane z nim konkluzje Rady z dnia 12 maja 2014 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wydane przez sekretarza generalnego Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) Jensa Stoltenberga w Parlamencie Europejskim w dniu 30 marca 2015 r. w sprawie ściślejszej współpracy między UE a NATO,

–  uwzględniając oświadczenia wydane przez amerykańskiego wicesekretarza ds. obrony Boba Worka w dniu 28 stycznia 2015 r. i 10 września 2015 r. w sprawie trzeciej amerykańskiej strategii offsetowej oraz jej skutków dla partnerów i sprzymierzeńców USA,

–  uwzględniając wspólny komunikat wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel i Komisji z dnia 18 listopada 2015 r. zatytułowany „Przegląd Europejskiej Polityki Sąsiedztwa” (JOIN(2015)0050),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 377/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiające program Copernicus i uchylające rozporządzenie (UE) nr 911/2010(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1285/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie realizacji i eksploatacji europejskich systemów nawigacji satelitarnej(2),

–  uwzględniając decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 541/2014/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiającą ramy wsparcia obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych(3),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A8–0151/2016),

A.  mając na uwadze coraz bardziej niebezpieczną i będącą źródłem coraz większych wyzwań pod względem bezpieczeństwa sytuację wewnątrz Unii i poza nią, charakteryzującą się atakami terrorystycznymi i masowymi zabójstwami, która dotyczy wszystkich państw członkowskich i na którą państwa członkowskie muszą reagować, przyjmując wspólną strategię i skoordynowane podejście; mając na uwadze, że te wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa wymagają wzmocnienia unijnego bezpieczeństwa poprzez ciągły rozwój i wsparcie Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony UE, tak aby stała się ona bardziej skutecznym instrumentem polityki i rzeczywistą gwarancją bezpieczeństwa obywateli UE oraz propagowania i ochrony europejskich norm, interesów i wartości zapisanych w art. 21 TUE;

B.  mając na uwadze, że UE musi zwiększyć swoją rolę gwaranta bezpieczeństwa na swoim terytorium i za granicą, zapewniając stabilność w swym sąsiedztwie i na świecie; mając na uwadze, że Unia musi przyczyniać się do zwalczania wyzwań w zakresie bezpieczeństwa, w szczególności wynikających z terroryzmu na terytorium UE i za granicą, także wspierając państwa trzecie w zwalczaniu terroryzmu i jego podstawowych przyczyn; mając na uwadze, że państwa członkowskie i Unia muszą wspólnie pracować nad skutecznym i spójnym systemem zarządzania granicami w celu zabezpieczenia granic zewnętrznych;

C.  mając na uwadze, że Unia musi zacieśnić współpracę i koordynację działań z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego oraz ze Stanami Zjednoczonymi, gdyż ci dwaj partnerzy pozostają gwarantami bezpieczeństwa i stabilności Europy, a także z Organizacją Narodów Zjednoczonych, Organizacją Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, Unią Afrykańską oraz innymi sąsiadami i partnerami regionalnymi;

D.  mając na uwadze, że Unia powinna zająć się przyczynami leżącymi u podstaw zarówno wyzwań dla naszego bezpieczeństwa, jak i niepokojów i konfliktu zbrojnego w naszym sąsiedztwie oraz migracji, pogorszenia warunków życia ludzi w wyniku działania państwa i podmiotów niepaństwowych, rozpadu ładu państwowego i regionalnego, a także w konsekwencji zmiany klimatu i ubóstwa, poprzez kompleksowe, oparte na przepisach i wartościach podejście do zarządzania kryzysami zarówno wewnątrz Unii, jak i poza nią;

E.  mając na uwadze, że potencjał satelitarny mógłby być wykorzystywany do lepszej oceny i identyfikacji przepływu nielegalnych imigrantów, ich tras oraz, w przypadku osób przybywających z Afryki Północnej, do identyfikowania miejsc wchodzenia na pokład, w celu szybszego podejmowania działań i ocalenia większej liczby osób;

F.  mając na uwadze, że na poświęconym obronie posiedzeniu Rady Europejskiej w czerwcu 2015 r. wezwano do sprzyjania ściślejszej i bardziej systematycznej europejskiej współpracy w dziedzinie obrony w celu generowania kluczowych zdolności, w tym poprzez spójne i skuteczne wykorzystanie funduszy UE i istniejących zdolności UE;

G.  mając na uwadze, że polityka kosmiczna jest istotnym elementem autonomii strategicznej, którą UE musi rozwijać w celu zachowania newralgicznych zdolności technologicznych i przemysłowych oraz niezależnych zdolności przeprowadzania oceny;

H.  mając na uwadze, że zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej mają istotne, a w niektórych przypadkach, nawet kluczowe znaczenie w wielu sytuacjach, od codziennych zastosowań w warunkach pokoju, do zastosowań w zarządzaniu kryzysami, a nawet w przypadku poważniejszych wyzwań w zakresie bezpieczeństwa, w tym otwartej wojny; mając na uwadze, że rozwój takich zdolności jest przedsięwzięciem długoterminowym; mając na uwadze, że rozwój przyszłych zdolności należy zaplanować w momencie zastosowania obecnych zdolności;

I.  mając na uwadze, że rozpowszechnianie technologii kosmicznych oraz rosnące uzależnienie społeczeństw od satelitów prowadzi do wzrostu rywalizacji o zasoby kosmiczne (orbity, częstotliwości) i czyni z satelitów infrastrukturę o decydującym znaczeniu; mając na uwadze, że rozwój technologii antysatelitarnych (ASAT) przez szereg podmiotów, w tym zdolności w zakresie broni orbitalnych, wskazuje na militaryzację przestrzeni kosmicznej;

J.  mając na uwadze, że w obszarze bezpieczeństwa i obrony Unia może podejmować działania między innymi za pośrednictwem takich instytucji, jak Europejska Agencja Obrony i Centrum Satelitarne UE;

K.  mając na uwadze, że europejskie aktywa kosmiczne zostały rozwinięte w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat dzięki skoordynowanym wysiłkom krajowych agencji kosmicznych, a ostatnio Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA); mając na uwadze, że układ o przestrzeni kosmicznej, przedstawiający podstawowe ramy prawne międzynarodowego prawa kosmicznego, wszedł w życie w październiku 1967 r.;

L.  mając na uwadze, że rozwijanie i wspieranie zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej wymaga skutecznej współpracy i synergii między państwami członkowskimi oraz instytucjami europejskimi i międzynarodowymi;

M.  mając na uwadze, że zdolności UE do działania w przestrzeni kosmicznej powinny być kompatybilne ze zdolnościami NATO i USA, tak by mogły być w pełni wykorzystane w ramach sieci w przypadku kryzysu;

N.  mając na uwadze, że badania naukowe i rozwój w dziedzinie technologii kosmicznej to sektor o wysokiej stopie zwrotu z inwestycji, który wytwarza, również jako produkt uboczny, wysokiej jakości oprogramowanie i sprzęt do zastosowania w różnych celach komercyjnych;

1.  uważa, że zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usługi kosmiczne odgrywają istotną rolę m.in. w kontekście europejskiego bezpieczeństwa i obrony; wyraża przekonanie, że obecne i przyszłe zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usługi kosmiczne zapewnią państwom członkowskim i Unii większą operacyjną zdolność o podwójnym zastosowaniu do wdrażania wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony oraz innych strategii politycznych UE w obszarach takich, jak działania zewnętrzne, zarządzanie granicami, bezpieczeństwo morskie, rolnictwo, środowisko, działania w dziedzinie klimatu, bezpieczeństwo energetyczne, zarządzanie klęskami żywiołowymi, pomoc humanitarna i transport;

2.  uważa, że konieczne jest dalsze wdrażanie WPBiO; potwierdza konieczność zwiększenia skuteczności, wyeksponowania i oddziaływania WPBiO; potwierdza znaczenie i wartość dodaną polityki kosmicznej dla WPBiO; uważa, że należy uwzględnić przestrzeń kosmiczną w przyszłych strategiach politycznych Unii (np. bezpieczeństwo wewnętrzne, transport, przestrzeń, energia, badania naukowe) oraz w dalszym ciągu wzmacniać i wykorzystywać synergię z przestrzenią kosmiczną; podkreśla, że niezwykle istotne jest wykorzystanie zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej w walce z terroryzmem i organizacjami terrorystycznymi poprzez zdolność do lokalizowania i monitorowania ich obozów szkoleniowych;

3.  uważa, że rządy krajowe i Unia powinny poprawić dostęp do satelitarnej komunikacji napowietrznej, orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej, nawigacji precyzyjnej oraz zdolności obserwacji Ziemi, a także zapewnić niezależność Europy w zakresie technologii kosmicznych o decydującym znaczeniu oraz dostępu do przestrzeni kosmicznej; uważa, że szczególnie orientacja sytuacyjna w przestrzeni kosmicznej będzie nadal odgrywała decydującą rolę w kwestiach wojskowych i cywilnych; zwraca uwagę na zobowiązanie do niedokonywania militaryzacji przestrzeni kosmicznej; uznaje, że aby osiągnąć ten cel, niezbędne są wystarczające inwestycje finansowe; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania autonomii UE w odniesieniu do struktur kosmicznych, przy zapewnieniu niezbędnych zasobów do tego celu; jest zdania, że cel ten ma zasadnicze znaczenie dla działań cywilnych (w krajach Zachodu szacuje się, że między 6 a 7 % PKB jest uzależnione od pozycjonowania satelitarnego i technologii nawigacji satelitarnej) oraz dla bezpieczeństwa i obrony; uważa, że ta współpraca powinna zostać rozpoczęta na szczeblu międzyrządowym oraz poprzez ESA;

4.  podkreśla aspekt bezpieczeństwa w odniesieniu do programu Copernicus, zwłaszcza zastosowania tego programu mające na celu zapobieganie sytuacjom kryzysowym i reagowanie na nie, pomoc humanitarną i współpracę, zapobieganie konfliktom, co wiąże się z monitorowaniem zgodności z traktatami międzynarodowymi, oraz w zakresie nadzoru morskiego; wzywa wysoką przedstawiciel, Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia celu zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej w zakresie zapobiegania konfliktom;

5.  podkreśla, że unijna polityka przestrzeni kosmicznej propaguje postęp naukowy i techniczny, konkurencyjność przemysłową oraz wdrażanie unijnych strategii politycznych, zgodnie z art. 189 TFUE, który obejmuje również politykę bezpieczeństwa i obrony; przypomina, że dwa przewodnie programy UE – Galileo i Copernicus – to programy cywilne pod cywilną kontrolą oraz że europejski charakter tych programów umożliwił ich realizację i zapewnił im sukces; wzywa Radę, wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel oraz Komisję do dopilnowania, by europejskie programy kosmiczne rozwijały zarówno cywilną zdolność działania w przestrzeni kosmicznej, jak i usługi kosmiczne istotne pod względem europejskiego potencjału w zakresie bezpieczeństwa i obrony, zwłaszcza poprzez przydzielenie adekwatnych środków na badania naukowe; uważa, że potencjał podwójnego zastosowania zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej ma duże znaczenie dla jak najbardziej efektywnego wykorzystania zasobów;

6.  podkreśla, że programy kosmiczne przynoszą korzyści pod względem bezpieczeństwa i obrony, które są technologicznie powiązane z korzyściami cywilnymi, a także zwraca uwagę w związku z tym na potencjał podwójnego zastosowania programów Galileo i Copernicus; uważa, że przyszłe pokolenia powinny w pełni rozwinąć ten potencjał, w tym na przykład poprzez poprawę precyzji, potwierdzania autentyczności, kodowania, ciągłości działania i integralności (Galileo); podkreśla, że wysokorozdzielcze dane pochodzące z obserwacji Ziemi oraz systemy pozycjonowania są przydatne w zastosowaniach w obszarach cywilnym i bezpieczeństwa, na przykład w zakresie zarządzania klęskami żywiołowymi, misji humanitarnych, pomocy dla uchodźców, nadzoru morskiego, walki z globalnym ociepleniem, bezpieczeństwa energetycznego i bezpieczeństwa żywnościowego na świecie, a także przy identyfikowaniu i zwalczaniu skutków globalnych klęsk żywiołowych, przede wszystkim susz, trzęsień ziemi, powodzi i pożarów lasów; zauważa konieczność lepszej interakcji między dronami a satelitami; wzywa, by w przeglądzie śródokresowym przewidzieć wystarczające środki na przyszły rozwój wszystkich systemów satelitarnych;

7.  uważa, że konieczne jest całościowe, zintegrowane i długoterminowe podejście do sektora kosmicznego na poziomie UE; uważa, że sektor kosmiczny powinien zostać wymieniony w globalnej strategii UE w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, mając przy tym na uwadze obecny rozwój unijnych programów kosmicznych podwójnego zastosowania oraz konieczność dalszego rozwijania unijnych cywilnych programów kosmicznych, które będą służyć zarówno celom cywilnym, jak i celom w zakresie bezpieczeństwa i obrony;

8.  z zadowoleniem przyjmuje wielostronną inicjatywę UE dotyczącą międzynarodowego kodeksu postępowania w dziedzinie działalności kosmicznej jako sposób na ustalenie norm postępowania w przestrzeni kosmicznej, ponieważ jego celem jest poprawa bezpieczeństwa oraz lepsza ochrona i wyższy stopień stabilności w przestrzeni kosmicznej poprzez podkreślanie, że podejmowane w niej działania powinny charakteryzować się wysokim poziomem ostrożności, należytą starannością i przejrzystością, aby budować zaufanie w sektorze kosmicznym;

9.  zwraca się do Komisji o szybkie przedłożenie definicji unijnych potrzeb dotyczących ewentualnego wkładu polityki przestrzeni kosmicznej we WPBiO w odniesieniu do wszystkich głównych aspektów: wynoszenie w przestrzeń, pozycjonowanie, obrazowanie, komunikacja, pogoda kosmiczna, śmieci kosmiczne, bezpieczeństwo cybernetyczne, zakłócanie, spoofing i inne przypadki umyślnego powodowania zagrożenia, bezpieczeństwo segmentu naziemnego; uważa, że przyszłe elementy obecnych europejskich systemów dotyczące przestrzeni kosmicznej powinny zostać określone zgodnie z wymogami WPBiO i obejmować wszystkie wymienione powyżej aspekty;

10.  zwraca się o określenie niezbędnych wymogów dla przyszłych systemów prywatnych lub publicznych wykorzystywanych w zastosowaniach związanych z bezpieczeństwem życia (np. pozycjonowanie, zarządzanie ruchem lotniczym) w odniesieniu do ochrony przed ewentualnymi zagrożeniami bezpieczeństwa (zakłócanie, spoofing, ataki cybernetyczne, pogoda kosmiczna i śmieci kosmiczne); uważa, że takie wymogi związane z bezpieczeństwem powinny być sprawdzalne i znajdować się pod nadzorem europejskiego organu (takiego jak EASA);

11.  w związku z tym podkreśla, że rozwój europejskich zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej powinien być ukierunkowany na dwa kluczowe cele strategiczne w zakresie europejskiego bezpieczeństwa i obrony: bezpieczeństwo na planecie dzięki systemom kosmicznym umieszczonym na orbicie w celu monitorowania powierzchni Ziemi lub dostarczania informacji pozycyjnych, nawigacyjnych i synchronizacyjnych bądź zapewniania łączności satelitarnej, a także bezpieczeństwo w przestrzeni kosmicznej i bezpieczeństwo kosmiczne, tj. bezpieczeństwo na orbicie i w przestrzeni kosmicznej dzięki systemom udostępniania informacji na temat sytuacji w przestrzeni kosmicznej, zlokalizowanym na powierzchni Ziemi i na orbicie;

12.  zwraca uwagę, że europejskie programy kosmiczne są zagrożone atakami cybernetycznymi i hybrydowymi, biorąc pod uwagę że spoofing czy zakłócanie może przeszkodzić w realizacji misji wojskowych lub mieć daleko idące konsekwencje dla życia codziennego na ziemi; uważa, że bezpieczeństwo cybernetyczne wymaga wspólnego podejścia UE, jej państw członkowskich, przedsiębiorstw i specjalistów od internetu; wzywa zatem Komisję do włączenia programów kosmicznych do swoich działań dotyczących bezpieczeństwa cybernetycznego;

13.  uważa, że należy usprawnić koordynację systemów kosmicznych rozmieszczanych we fragmentaryczny sposób przez poszczególne państwa członkowskie w odpowiedzi na różne krajowe potrzeby, aby umożliwić szybkie przewidywanie zakłóceń w różnych zastosowaniach (np. w zarządzaniu ruchem lotniczym);

14.  podkreśla, że współpraca między Komisją, Europejską Służbą Działań Zewnętrznych, Agencją Europejskiego GNSS, Europejską Agencją Obrony, Europejską Agencją Kosmiczną i państwami członkowskimi ma podstawowe znaczenie dla poprawy europejskich zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych; uważa, że Unia, a mianowicie wiceprzewodnicząca Komisji/ wysoka przedstawiciel, powinna koordynować, ułatwiać i wspierać taką współpracę w obszarze bezpieczeństwa i obrony przestrzeni kosmicznej za pośrednictwem specjalnego ośrodka koordynacji operacyjnej; wyraża przekonanie, iż Europejska Agencja Kosmiczna powinna odgrywać znaczącą rolę w określaniu i realizacji jednolitej europejskiej polityki przestrzeni kosmicznej, która obejmuje również politykę bezpieczeństwa i obrony;

15.  wzywa Komisję Europejską do przedstawienia wyników ustanowionych europejskich ram współpracy na rzecz badań nad bezpieczeństwem i obronnością dotyczących przestrzeni kosmicznej i zwraca się o zalecenia dotyczące ich dalszego rozwoju; zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, w jaki sposób cywilno-wojskowe badania w ramach programu „Horyzont 2020” przysłużyły się w zakresie wdrażania zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

16.  z zadowoleniem przyjmuje ramy wsparcia obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych; wzywa Komisję do informowania Parlamentu o wdrażaniu tych ram i ich wpływie na bezpieczeństwo i obronę; wzywa Komisję do utworzenia planu działania dotyczącego wdrażania, obejmującego definicję planowanej struktury;

17.  podkreśla strategiczne znaczenie, jakie dla bezpieczeństwa i obrony ma wspieranie innowacji i badań w dziedzinie przestrzeni kosmicznej; uznaje znaczny potencjał technologii kosmicznych o decydującym znaczeniu, takich jak europejski system przekazywania danych, które umożliwiają ciągłą obserwację ziemi w czasie rzeczywistym, rozmieszczenie megakonstelacji nanosatelitów i wreszcie budowanie reaktywnej zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej; podkreśla, że innowacyjne technologie dużych zbiorów danych powinny wykorzystywać pełny potencjał danych pozyskanych w przestrzeni kosmicznej do celów bezpieczeństwa i obrony; zwraca się do Komisji, by włączyła te technologie do swojej strategii kosmicznej dla Europy;

18.  apeluje o opracowanie różnych inicjatyw dyplomatycznych UE w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, zarówno w kontekście dwustronnym, jak i wielostronnym, w celu przyczyniania się do rozwoju instytucjonalizacji przestrzeni kosmicznej oraz zwiększenia przejrzystości i rozszerzenia środków budowania zaufania; podkreśla potrzebę zwiększenia wysiłków służących propagowaniu Międzynarodowego kodeksu postępowania dotyczącego działań w przestrzeni kosmicznej; zachęca ESDZ, by uwzględniała tematykę przestrzeni kosmicznej w negocjacjach poświęconych innym obszarom;

19.  zachęca państwa członkowskie do wdrożenia i realizacji wspólnych programów i inicjatyw, takich jak wielonarodowy system nadzoru, rozpoznania i obserwacji satelitarnej, programy w zakresie rządowej łączności satelitarnej (GOVSATCOM) oraz obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych (SST), oraz do wspólnego pozyskiwania i wykorzystywania zdolności wojskowych w dziedzinie obrony i bezpieczeństwa, a także deklaruje poparcie dla takich wspólnych programów i inicjatyw;

20.  z zadowoleniem przyjmuje realizowany przez Europejską Agencję Obrony (EDA) i Europejską Agencję Kosmiczną (ESA) projekt rządowej łączności satelitarnej (GOVSATCOM), który został uznany przez Radę Europejską w grudniu 2013 r. za jeden z flagowych programów EDA; wzywa w związku z tym zaangażowane podmioty do ustanowienia stałego programu i do wykorzystania europejskiej wartości dodanej EDA również do celów wojskowej łączności satelitarnej; z zadowoleniem przyjmuje pomyślne zakończenie projektu DESIRE I oraz uruchomienie projektu demonstracyjnego DESIRE II z myślą o przyszłym wprowadzeniu przez EDA i ESA zdalnie kierowanych bezzałogowych systemów powietrznych (BSP) do niewydzielonej przestrzeni powietrznej;

21.  uznaje, że współpraca UE–USA w dziedzinie przyszłych zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych do celów bezpieczeństwa i obrony byłaby korzystna dla obu stron; uznaje, że współpraca UE–USA jest skuteczniejsza i bardziej uzupełniająca się, kiedy obie strony są na tym samym poziomie pod względem zaawansowania technologicznego i zdolności; wzywa Komisję do zidentyfikowania wszelkich potencjalnych luk technologicznych i ich zlikwidowania; odnotowuje przedsięwzięte prace dotyczące trzeciej amerykańskiej strategii offsetowej; wzywa Unię do wzięcia pod uwagę tych działań przy opracowywaniu własnej globalnej strategii w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz do uwzględnienia w tej strategii zdolności działania w przestrzeni kosmicznej do celów bezpieczeństwa i obrony; uważa, że w stosownych przypadkach można by powoływać się na nawiązane wcześniej stosunki dwustronne między państwami członkowskimi a USA; zwraca się do wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej o omówienie z ministrami obrony strategicznego podejścia, które należy przyjąć, oraz o informowanie Parlamentu o przebiegu tej debaty;

22.  uważa, że UE powinna nadal dążyć do ustanowienia międzynarodowego kodeksu postępowania dotyczącego działań w przestrzeni kosmicznej, z myślą o ochronie infrastruktury kosmicznej i jednoczesnym zapobieganiu zbrojeniu przestrzeni kosmicznej; uważa, że niezbędny w tym celu jest rozwój programu orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej (SSA); wzywa Unię do działań na rzecz realizacji tego celu we współpracy z Komitetem ONZ ds. Pokojowego Wykorzystania Przestrzeni Kosmicznej i z innymi właściwymi partnerami;

23.  przypomina o niezbędnej ścisłej współpracy między UE i NATO w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony; wyraża przekonanie, że współpraca UE–NATO powinna obejmować budowanie odporności przez te dwie instytucje oraz wspólnie z państwami sąsiadującymi z UE, jak też inwestycje w obronność; jest zdania, że współpraca w dziedzinie zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych może oferować możliwości zwiększenia kompatybilności obu systemów; jest przekonany, że zwiększyłaby ona również rolę NATO w polityce bezpieczeństwa i obrony oraz w obronie zbiorowej;

24.  wskazuje jednak na fakt, że UE musi nadal próbować zapewnić jak największą autonomię na szczeblu kosmicznym i wojskowym; przypomina, że w perspektywie długoterminowej Unia musi dysponować własnymi instrumentami ustanawiającymi „Unię obronności”;

25.  jest zdania, że ochrona zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych do celów bezpieczeństwa i obrony przed atakami cybernetycznymi, zagrożeniami fizycznymi, śmieciami kosmicznymi i innymi rodzajami szkodliwej ingerencji może być źródłem możliwości w dziedzinie współpracy UE–NATO, która skutkowałaby stworzeniem niezbędnej infrastruktury technicznej w celu zabezpieczenia zasobów, bez czego wielomiliardowe inwestycje z pieniędzy podatników w europejską infrastrukturę kosmiczną mogłyby okazać się marnotrawstwem; uznaje, że coraz szersze wykorzystywanie komercyjnej telekomunikacji satelitarnej do celów wojskowych naraża ją na ataki cybernetyczne; zwraca się do wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej o informowanie Parlamentu o przebiegu działań w ramach współpracy UE–NATO w tej dziedzinie;

26.  uważa, że cywilne unijne programy kosmiczne, w tym kolejne etapy rozwoju systemów Copernicus i Galileo, zapewniają określoną zdolność działania i szereg usług, które potencjalnie mogą być wykorzystywane przez wiele sektorów; podkreśla potrzebę uwzględniania już od momentu ich powstawania wszelkich aspektów związanych z bezpieczeństwem i obroną; jest zdania, że orientacja sytuacyjna w przestrzeni kosmicznej/ pogoda kosmiczna, łączność satelitarna, rozpoznanie systemów radiolokacyjnych i wczesne ostrzeganie to obszary, które mogłyby skorzystać na większej współpracy między sektorem publicznym a prywatnym, dodatkowym wsparciu na szczeblu UE i stałych inwestycjach przez agencje działające w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, bezpieczeństwa i obrony i wsparciu dla tych agencji;

27.  odnotowuje znaczenie usługi publicznej o regulowanym dostępie Galileo dla nawigacji i naprowadzania systemów wojskowych; wzywa wysoką przedstawiciel i państwa członkowskie UE do zwiększenia wysiłków zmierzających do ewentualnego przeglądu układu o przestrzeni kosmicznej z 1967 r. lub do zapoczątkowania nowych ram regulacyjnych, uwzględniających postęp technologiczny od lat 60. XX w. i mających na celu zapobieganie wyścigowi zbrojeń w przestrzeni kosmicznej;

28.  zauważa, że przejrzystość i skuteczne podnoszenie świadomości wśród Europejczyków na temat zastosowań unijnych programów kosmicznych, które mają bezpośredni wpływ na użytkowników, jak np. usługi Galileo i Copernicus, są niezbędne dla powodzenia tych programów; uważa, że programy te można lepiej wykorzystywać, aby zwiększyć skuteczność opracowywania strategii i skuteczność operacyjną w ramach WPBiO; zachęca do identyfikacji i rozwoju potrzeb w zakresie zdolności pod względem bezpieczeństwa i obrony na potrzeby nowej generacji systemów Galileo i Copernicus;

29.  wskazuje na istnienie usługi publicznej o regulowanym dostępie Galileo, która jest zarezerwowana dla użytkowników upoważnionych przez władze publiczne i nadaje się do szczególnych zastosowań, które wymagają zapewnienia wysokiej precyzji i całkowitej niezawodności; uważa, że przyszłe pokolenia powinny jeszcze rozwinąć zdolność usługi publicznej o regulowanym dostępie, aby reagować na zmieniające się zagrożenia; wzywa Komisję do dopilnowania, by procedury operacyjne były jak najskuteczniejsze, zwłaszcza w razie kryzysu; podkreśla potrzebę dalszego rozwijania i promowania zastosowań opartych na zdolnościach Galileo, w tym zastosowań niezbędnych dla WPBiO, aby zmaksymalizować korzyści społeczno-gospodarcze; przypomina ponadto o potrzebie wzmocnienia bezpieczeństwa infrastruktury Galileo, w tym segmentu naziemnego, i zwraca się do Komisji o podjęcie niezbędnych kroków w tym kierunku we współpracy z państwami członkowskimi;

30.  podkreśla wysoki poziom bezpieczeństwa systemów GNSS UE; zwraca uwagę na pomyślną realizację zadań przypisanych Agencji Europejskiego GNSS, zwłaszcza dzięki Radzie Akredytacji w zakresie Bezpieczeństwa oraz centrom monitorowania bezpieczeństwa systemu Galileo; w tym względzie apeluje o wykorzystywanie wiedzy fachowej i infrastruktury bezpieczeństwa Agencji Europejskiego GNSS również w ramach programu Copernicus; apeluje, by poruszyć tę kwestię podczas śródokresowego przeglądu programów Galileo i Copernicus;

31.  zauważa zwłaszcza operacyjne zapotrzebowanie na dane o bardzo wysokiej rozdzielczości pochodzące z obserwacji Ziemi w ramach programu Copernicus i zwraca się do Komisji o rozważenie, jak można zaspokoić te potrzeby, przy uwzględnieniu wymogów w zakresie WPBiO; podkreśla postępy obejmujące obserwację niemal w czasie rzeczywistym i strumieniową transmisję wideo z kosmosu, a także zaleca Komisji zbadanie, jak można wykorzystać te elementy, w tym do celów bezpieczeństwa i obrony; przypomina ponadto o potrzebie wzmocnienia bezpieczeństwa infrastruktury Copernicus, w tym segmentu naziemnego, i bezpieczeństwa danych oraz zwraca się do Komisji o podjęcie niezbędnych kroków w tym kierunku we współpracy z państwami członkowskimi; podkreśla również, że ważne jest, by rozważyć, jak można zaangażować przemysł w zarządzanie operacjami programu Copernicus;

32.  zwraca uwagę, że należy udoskonalić proces rozpowszechniania wśród użytkowników informacji nadawanych z satelitów, m.in. dzięki budowie niezbędnej infrastruktury technologicznej; zwraca uwagę na fakt, o którym wspomina się w komunikacie Komisji, że 60 % komponentów elektronicznych znajdujących się na pokładzie europejskich satelitów importuje się obecnie ze Stanów Zjednoczonych; wzywa w tym kontekście do podjęcia inicjatywy dotyczącej sposobu ochrony danych wrażliwych i danych osobowych;

33.  z zadowoleniem przyjmuje prace nad zapewnieniem UE autonomicznego dostępu do rządowej łączności satelitarnej (GovSatcom) i wzywa Komisję do kontynuowania postępów w tej dziedzinie; przypomina, że pierwszym etapem tego procesu było określenie potrzeb cywilnych i wojskowych odpowiednio przez Komisję i Europejską Agencję Obrony, i uważa, że inicjatywa ta powinna pociągać za sobą gromadzenie informacji o zapotrzebowaniu i powinna być opracowana tak, by jak najlepiej zaspokoić stwierdzone potrzeby; wzywa Komisję, by w oparciu o potrzeby i wymogi beneficjentów przygotowała ocenę kosztów i korzyści różnych rozwiązań:

w tym względzie wzywa Komisję do zajęcia się kwestią własności i odpowiedzialności; zauważa, że – niezależnie od ostatecznej decyzji – każda nowa inicjatywa powinna leżeć w interesie publicznym i przynosić korzyści europejskiemu przemysłowi (producentom, podmiotom, wyrzutniom i innym segmentom branżowym); uważa, że GovSatcom należy również postrzegać jako szansę na zwiększenie konkurencyjności i innowacji dzięki wykorzystaniu rozwoju technologii podwójnego zastosowania w kontekście niezwykle konkurencyjnego i dynamicznego rynku łączności satelitarnej (SATCOM); podkreśla potrzebę ograniczenia uzależnienia od pozaunijnych dostawców wyposażenia i usług;

34.  wskazuje, że rozwój obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych (SST) to dobra inicjatywa w ramach współpracy dotyczącej przestrzeni kosmicznej i krok w kierunku zapewnienia bezpieczeństwa w przestrzeni kosmicznej; wzywa do dalszego rozwijania własnych zdolności w zakresie SST, które stanowią priorytet Unii w zakresie ochrony gospodarki, społeczeństwa i bezpieczeństwa obywateli oraz priorytet w obszarze zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej; uważa, że należy uczynić z SST unijny program dysponujący własnym budżetem, a jednocześnie nie dopuścić, by ograniczono w związku z tym środki na realizowane obecnie projekty; uważa również, że UE powinna rozwinąć bardziej całościową zdolność orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej (SSA) z większymi zdolnościami prognozowania i obejmującą nadzór nad przestrzenią oraz analizę i ocenę potencjalnych zagrożeń dla działalności w przestrzeni kosmicznej; zwraca się zatem do Komisji, by opierała się na SST, opracowując szerszą koncepcję SSA, w ramach której uwzględniono by również umyślnie powodowane zagrożenia dla systemów kosmicznych, oraz by we współpracy z ESA wzięła pod uwagę pogodę kosmiczną i obiekty bliskie Ziemi, a także konieczność badań nad technologicznymi systemami zapobiegania kosmicznym śmieciom i ich usuwania; uważa, że całościową koordynację działań w przestrzeni kosmicznej należy osiągnąć bez ograniczania wolności wykorzystywania przestrzeni; zwraca się do Komisji, by rozważyła umożliwienie sektorowi prywatnemu odgrywania ważnej roli w dalszym rozwijaniu i utrzymywaniu niewrażliwej części systemu SST, dla której za przykład posłużyć może dwustronna struktura zarządzania Galileo;

35.  podkreśla potrzebę opracowania strategii politycznych i zdolności badawczych, aby zapewnić przyszłe zastosowania i rozwinąć konkurencyjny przemysł europejski, zdolny odnieść sukces komercyjny w oparciu o zdrowe otoczenie gospodarcze; odnotowuje coraz większe znaczenie podmiotów prywatnych na rynku kosmicznym; podkreśla potrzebę zaangażowania MŚP w proces badań naukowych, rozwoju i produkcji związany z technologiami kosmicznymi, zwłaszcza tymi istotnymi dla zapewnienia bezpieczeństwa, oraz podkreśla korzyści płynące z tego zaangażowania; pozostaje ostrożny w odniesieniu do kwestii ryzyka związanego z nieuregulowanymi inicjatywami prywatnymi mającymi skutki dla bezpieczeństwa i obrony; podkreśla, że poszczególne segmenty działań w przestrzeni kosmicznej mogą cechować się różnym współczynnikiem ryzyka do korzyści, należy zatem ten współczynnik oceniać w każdym przypadku indywidualnie, w szczególności mając na uwadze specyfikę tego sektora w dziedzinie suwerenności i autonomii strategicznej; wzywa Komisję i wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą do zapewnienia niezbędnych środków, aby ograniczyć to ryzyko;

36.  podkreśla, że z uwagi na strategiczne znaczenie przestrzeni kosmicznej ciężar odpowiedzialności za inwestycje musi leżeć po stronie sektora publicznego; uważa, że wysokie koszty rozwijania programów kosmicznych i infrastruktury kosmicznej oznaczają, że jedynym sposobem zapewnienia rentowności takich przedsięwzięć są wysiłki sektora publicznego, by odpowiednio ukierunkować inicjatywy prywatne;

37.  podkreśla, że jeśli chodzi o przyszłe finansowanie europejskich programów kosmicznych, należy określić przypadki, w których mogą być wykorzystane formy partnerstw publiczno-prywatnych;

38.  zwraca uwagę, że należy ustanowić odpowiednie ramy prawne i strategiczne w celu nadania przemysłowi kolejnych impulsów i zachęt do dalszego rozwoju technologicznego, a także badań nad zdolnościami do działania w przestrzeni kosmicznej; apeluje o zapewnienie niezbędnego finansowania dla badań naukowych związanych z przestrzenią kosmiczną w dziedzinach wspomnianych powyżej; zwraca uwagę na ważną rolę, jaką „Horyzont 2020” może odgrywać poprzez wspieranie UE w ograniczaniu jej zależności w zakresie technologii kosmicznych o decydującym znaczeniu; w związku z tym przypomina, że cześć programu „Horyzont 2020” poświęcona przestrzeni kosmicznej odnosi się do priorytetu „Wiodąca pozycja w przemyśle”, a zwłaszcza do konkretnego celu, jakim jest „Wiodąca pozycja w zakresie technologii prorozwojowych i przemysłowych”; w związku z tym jest zdania, że należy wykorzystać program „Horyzont 2020” do wspierana europejskiej kosmicznej bazy technologicznej i kosmicznych zdolności przemysłowych; wzywa Komisję, by podczas śródokresowego przeglądu „Horyzont 2020” przewidziała wystarczające technologie kosmiczne o decydującym znaczeniu na potrzeby bezpieczeństwa i obrony;

39.  uważa, że UE mogłaby przyczyniać się do zwiększania solidności, odporności i reaktywności europejskiej zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych; jest przekonany, że zdolność do szybkiego reagowania w celu zastąpienia lub naprawy uszkodzonych lub zniszczonych zasobów w przestrzeni kosmicznej w czasie rozwijającego się kryzysu powinna być skutecznie rozbudowywana dzięki partnerstwom wielopaństwowym, w tym w wymiarze europejskim; pochwala prace ESA dotyczące rozwoju programu orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej, aby wykrywać śmieci kosmiczne lub kolizje satelitów i przewidywać je; podkreśla pilną potrzebę zmniejszenia ryzyka wystąpienia kolizji w związku z rosnącą liczbą satelitów i śmieci kosmicznych; wzywa Komisję i Radę do dalszego finansowania tej zdolności po 2016 r.; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji dotyczącą europejskiego systemu obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych, która zabezpieczy niezależność UE w dziedzinie przestrzeni kosmicznej; zapytuje, czy istnieją właściwe struktury zarządzania, aby zarządzać usługą publiczną o regulowanym dostępie i innymi rodzajami infrastruktury kosmicznej w przypadku zbrojnego ataku lub innego poważnego kryzysu związanego z bezpieczeństwem;

40.  zachęca Komisję i europejskie agencje działające w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, bezpieczeństwa i obrony do połączenia sił z myślą o opracowaniu białej księgi wymogów szkoleniowych w odniesieniu do wykorzystania zdolności działania w przestrzeni kosmicznej i usług kosmicznych do celów bezpieczeństwa i obrony; jest zdania, że należy uruchomić zasoby UE na potrzeby kursów pilotażowych w tych dziedzinach, w przypadku których państwa członkowskie i właściwe agencje europejskie stwierdziły, że niedługo wystąpi potrzeba takich kursów;

41.  uważa, że dalsze wsparcie finansowe i polityczne dla budowy i stosowania europejskich wyrzutni oraz programu PRIDE (Programme for Reusable In-Orbit Demonstrator in Europe) ma znaczenie strategiczne, ponieważ demonstrator jest bardziej oszczędny i zapewnia niezależność pod względem dostępu do przestrzeni kosmicznej, jak również plan zarządzania kryzysowego w przestrzeni kosmicznej;

42.  wyraża obawy w związku z faktem, że koszty programów Copernicus i Galileo znacznie przekroczyły kwotę przyznanych pierwotnie środków budżetowych; popiera dalszy rozwój europejskiej zdolności działania w przestrzeni kosmicznej, zwracając się o odpowiednie zarządzanie zasobami finansowymi;

43.  wzywa te państwa członkowskie, które nie ratyfikowały jeszcze układu o przestrzeni kosmicznej, do jego ratyfikacji, z uwagi na jego znaczenie dla utrzymania porządku prawnego w kosmosie;

44.  z zadowoleniem przyjmuje proces i plany budowy nowych europejskich wyrzutni Ariane 6 i VEGA i uważa, że budowa tych wyrzutni jest niezbędna dla zapewnienia długoterminowej rentowności i niezależności europejskich programów kosmicznych, które służą celom obrony i bezpieczeństwa; wyraża zdecydowane przekonanie, że utrzymanie dominującej pozycji europejskich wyrzutni musi być strategicznym celem europejskim, w czasie gdy pojawiają się nowi konkurenci silnie wspierani za pośrednictwem konkurencyjnych modeli finansowania; uważa, że aby osiągnąć ten cel, należy przeprowadzić odpowiednie zmiany strukturalne, legislacyjne i dotyczące finansowania, z myślą o pobudzeniu rozwoju innowacyjnych i konkurencyjnych projektów na szczeblu europejskim; opowiada się między innymi za innowacyjnością w zakresie ponownego wykorzystywania komponentów, ponieważ stanowi to istotny krok naprzód pod względem zapewniania zarówno efektywności, jak i zrównoważonego charakteru; uważa, że UE powinna poświęcić szczególną uwagę wpływowi niektórych projektów dotyczących niezależności UE, takich jak projekty związane ze współpracą z Rosją we wrażliwych dziedzinach, takich jak wystrzeliwanie satelitów za pomocą rakiety Sojuz;

45.  odnotowuje strategiczne znaczenie niezależnego dostępu do przestrzeni kosmicznej oraz potrzebę specjalnego działania UE, w tym w odniesieniu do bezpieczeństwa i obrony, jako że ta zdolność umożliwiłaby Europie zdobycie dostępu do przestrzeni kosmicznej w razie kryzysu; wzywa Komisję, by we współpracy z Europejską Agencją Kosmiczną i państwami członkowskimi:

uważa, że starania te są niezbędne, aby umożliwić Europie konkurowanie na globalnym rynku wyrzutni; uważa ponadto, że UE musi zadbać o posiadanie solidnej kosmicznej bazy technologicznej oraz niezbędnych zdolności przemysłowych, dzięki którym będzie mogła opracowywać, rozwijać, uruchamiać, prowadzić i wykorzystywać systemy kosmiczne, co obejmuje zarówno autonomię technologiczną i bezpieczeństwo cybernetyczne, jak i kwestie dotyczące podaży;

46.  jest zdania, że Unia powinna zachęcać wszystkie podmioty w łańcuchach dostaw opartych na technologii i know-how do zwrócenia uwagi na zdolność działania w przestrzeni kosmicznej i technologie podwójnego zastosowania do celów bezpieczeństwa i obrony oraz powinna wspierać rozwój innowacyjnych zastosowań i nowych pomysłów biznesowych w tej dziedzinie, ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw oraz rozwoju przedsiębiorczości w tym sektorze; zauważa, że potrzebne są stałe inwestycje finansowe, aby podtrzymać badania w dziedzinie technologii i rozwój technologiczny; zdecydowanie uważa, że sektor publiczny musi zapewniać zachęty dla tworzenia specjalistycznych inkubatorów i funduszy, których celem jest zapewnianie finansowania innowacyjnych przedsiębiorstw typu start-up, tak aby wysokie koszty badań kosmicznych nie były barierą dla innowacyjnych projektów; wzywa do opracowania planu dotyczącego wykorzystania technologii kosmicznych podwójnego zastosowania w sektorze kosmicznym, przy czym celem tego planu byłoby przyczynienie się do rozwoju europejskiego przemysłu obronnego oraz zwiększenie konkurencji;

47.  podkreśla potrzebę wspierania wysiłków na rzecz wzmocnienia europejskiej współpracy w tym sektorze, aby rozwiązać problem wysokiego poziomu fragmentacji, zwłaszcza w odniesieniu do popytu ze strony podmiotów instytucjonalnych; jest przekonany, że jedynie rentowniejszy, bardziej przejrzysty i skonsolidowany europejski przemysł kosmiczny może być konkurencyjny na szczeblu międzynarodowym; podkreśla, że europejską kosmiczną politykę przemysłową należy w dalszym ciągu rozwijać w ramach działań skoordynowanych z Europejską Agencją Kosmiczną w celu zapewnienia komplementarności;

48.  przypomina, że aby utrzymać i wzmocnić stan bezpieczeństwa, obronę i stabilność Europy, ważne jest, by nie dopuszczać do eksportu szczególnie chronionych technologii kosmicznych do krajów, które zagrażają regionalnemu lub światowemu bezpieczeństwu i stabilności, prowadzą agresywną politykę zagraniczną, bezpośrednio lub pośrednio wspierają terroryzm lub represjonują swoich obywateli w kraju; wzywa wysoką przedstawiciel, państwa członkowskie UE i Komisję do dopilnowania, by w odniesieniu do eksportu szczególnie chronionych technologii kosmicznych w pełni przestrzegano ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska 944 oraz przepisów rozporządzenia w sprawie produktów podwójnego zastosowania;

49.  podkreśla potrzebę lepszej koordynacji zdolności UE do działania w przestrzeni kosmicznej poprzez rozwijanie niezbędnej architektury i procedur systemu, aby zapewnić proporcjonalny poziom bezpieczeństwa, w tym bezpieczeństwa danych; zwraca się do Komisji, by przygotowała i promowała model zarządzania dla każdego systemu zapewniającego usługi związane z bezpieczeństwem i obroną; uważa, że aby świadczyć użytkownikom końcowym zintegrowane usługi, unijnymi zdolnościami do działania w przestrzeni kosmicznej w zakresie bezpieczeństwa i obrony powinien zarządzać specjalny ośrodek koordynacji usług operacyjnych (ośrodek dowodzenia i kontroli, o którym mowa w programie prac „Horyzont 2020” na okres 2014–2015); uważa, że ze względu na oszczędność kosztową powinien on w miarę możliwości zostać włączony do jednego z istniejących organów UE, jak Agencja Europejskiego GNSS, Centrum Satelitarne Unii Europejskiej czy Europejska Agencja Obrony, z uwzględnieniem zdolności już oferowanych przez te agencje;

50.  uważa, że utworzenie w perspektywie długoterminowej ram prawnych umożliwiających stałe inwestycje na szczeblu UE w zdolności w dziedzinie bezpieczeństwa i obronności mogłoby sprzyjać ściślejszej i bardziej systematycznej europejskiej współpracy w dziedzinie obrony w celu generowania kluczowych zdolności; zauważa w związku z tym konkluzje Rady Europejskiej z czerwca 2015 r.; wzywa Radę, wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą i Komisję do opracowania niezbędnych ram dla finansowania na szczeblu UE;

51.  zauważa, że europejski przemysł kosmiczny jest bardzo skoncentrowany i występuje w tym sektorze wysoki stopień integracji pionowej, przy czym cztery przedsiębiorstwa zatrudniają ponad 70 % ogółu pracowników tego europejskiego sektora, a 90 % miejsc pracy w branży produkcyjnej europejskiego sektora kosmicznego jest zlokalizowane w sześciu krajach; podkreśla, że nie można zapominać o potencjale krajów, które osiągają dobre wyniki w dziedzinie wniosków patentowych na zaawansowane technologie, lecz w których nie istnieje tradycja działań w przestrzeni kosmicznej, i wzywa do opracowania polityki, która będzie zachęcała te kraje do udziału w europejskim przemyśle kosmicznym, z zastosowaniem między innymi narzędzi programu „Horyzont 2020”;

52.  uważa, że należy wzmocnić w ramach spójnych ram unijnych również działalność badawczo-rozwojową w dziedzinie technologii i usług kosmicznych;

53.  jest zdania, że unijna biała księga w sprawie bezpieczeństwa i obrony mogłaby być właściwym narzędziem służącym do nadania kształtu przyszłemu zaangażowaniu UE w zdolność działania w przestrzeni kosmicznej i usługi kosmiczne do celów bezpieczeństwa i obrony; wzywa wysoką przedstawiciel/ wiceprzewodniczącą do przeprowadzenia debaty dotyczącej określenia poziomu ambicji UE w dziedzinach zdolności do działania w przestrzeni kosmicznej oraz bezpieczeństwa i obrony, które mają ze sobą części wspólne; uważa, że mogłoby to również umożliwić spójny rozwój wszystkich rodzajów zdolności dotyczących utrzymywania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania bezpieczeństwa międzynarodowego zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych; wzywa Komisję, by w przyszłym europejskim planie działania w sektorze obrony przedstawiła swoje plany dotyczące działań w przestrzeni kosmicznej na rzecz bezpieczeństwa i obrony; uznaje jednocześnie korzyści płynące z międzynarodowej współpracy z niezawodnymi partnerami UE w zakresie bezpieczeństwa w dziedzinie przestrzeni kosmicznej;

54.  przypomina, że śmieci kosmiczne są coraz większym problemem dla bezpieczeństwa kosmicznego i apeluje o wsparcie UE dla badań naukowych i opracowania technologii aktywnego usuwania śmieci kosmicznych (ADR); zachęca UE do czynienia wysiłków z myślą o sporządzeniu międzynarodowej umowy przewidującej definicję prawną śmieci kosmicznych, ustanawiającej zasady i przepisy dotyczące ich usuwania oraz wyjaśniającej kwestie odpowiedzialności; podkreśla potrzebę udoskonalenia światowego mechanizmu orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej i apeluje o powiązanie europejskiego systemu orientacji sytuacyjnej w przestrzeni kosmicznej z systemami opracowanymi przez partnerów, np. USA, oraz o większą liczbę środków budowy zaufania i wymiany informacji z innymi partnerami;

55.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, sekretarzowi generalnemu Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, unijnym agencjom działającym w dziedzinie przestrzeni kosmicznej, bezpieczeństwa i obrony oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 122 z 24.4.2014, s. 44. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 1. (3) Dz.U. L 158 z 27.5.2014, s. 227.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie rozwoju rynku kosmicznego (2016/2731(RSP))

P8_TA(2016)0268 B8-0739/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Tytuł XIX art. 189 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 lutego 2013 r. zatytułowany „Kosmiczna polityka przemysłowa UE” (COM(2013)0108),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 4 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Ku strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli” (COM(2011)0152),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 kwietnia 2016 r. zatytułowany „Europejska inicjatywa dotycząca przetwarzania w chmurze – budowanie w Europie konkurencyjnej gospodarki opartej na danych i wiedzy” (COM(2016)0178),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 czerwca 2010 r. dotyczący planu działania w sprawie zastosowań globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) (COM(2010)0308),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 512/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 912/2010 ustanawiające Agencję Europejskiego GNSS(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 377/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiające program Copernicus i uchylające rozporządzenie (UE) nr 911/2010(2),

–  uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 912/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2010 r. ustanawiające Agencję Europejskiego GNSS, uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1321/2004 w sprawie ustanowienia struktur zarządzania europejskimi programami radionawigacyjnymi i zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1285/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie realizacji i eksploatacji europejskich systemów nawigacji satelitarnej oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 876/2002 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/758 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie wymagań dotyczących homologacji typu na potrzeby wdrożenia systemu pokładowego eCall opartego na numerze alarmowym 112 oraz zmiany dyrektywy 2007/46/WE(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 165/2014 z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie tachografów stosowanych w transporcie drogowym i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego(6),

–  uwzględniając odpowiednie konkluzje Rady i ministerialną Deklarację amsterdamską z dnia 14 kwietnia 2016 r. w sprawie współpracy w obszarze systemów automatycznego kierowania połączonym pojazdem,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie zdolności europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony do działania w przestrzeni kosmicznej(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie kosmicznej polityki przemysłowej EU – uwolnienie potencjału wzrostu gospodarczego w sektorze kosmicznym(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2012 r. w sprawie strategii Unii Europejskiej w zakresie przestrzeni kosmicznej w służbie obywateli(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2011 r. w sprawie zastosowań w transporcie globalnych systemów nawigacji satelitarnej – krótko- i średnioterminowej polityki UE(10),

–  uwzględniając analizę ze stycznia 2016 r. w sprawie wprowadzania na rynek w Europie produktów przemysłu kosmicznego(11),

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że działalność kosmiczna UE ma istotne znaczenie dla postępu naukowego i technicznego, innowacji, wzrostu gospodarczego, konkurencyjności przemysłu, spójności społecznej, tworzenia wymagających kwalifikacji miejsc pracy oraz przedsiębiorstw, a także oznaczają nowe możliwości zarówno na rynku wyższego, jak i niższego szczebla;

B.  mając na uwadze, że usługi w zakresie nawigacji satelitarnej, obserwacji Ziemi i komunikacji satelitarnej mogą zasadniczo przyczynić się do wdrażania szerokiego wachlarza unijnych strategii politycznych; mając na uwadze, że usługi w zakresie nawigacji satelitarnej i obserwacji Ziemi mogłyby przynieść znaczne korzyści obywatelom europejskim;

C.  mając na uwadze, że wdrażanie flagowych programów kosmicznych pokazuje wartość dodaną współpracy na szczeblu UE; mając na uwadze, że w UE wciąż brakuje zintegrowanej i spójnej polityki kosmicznej;

D.  mając na uwadze, że niezależny dostęp do przestrzeni kosmicznej ma strategiczne znaczenie dla UE; mając na uwadze, że bardzo dokładne i wiarygodne informacje o położeniu i czasie oraz dane z zakresu obserwacji Ziemi mają podstawowe znaczenie dla wzmacniania niezależności Europy, a także mając na uwadze, że europejski GNSS i program Copernicus oferują jedyne w swoim rodzaju innowacyjne podejście do wdrażania technologii; mając na uwadze, że Unia zainwestuje ponad 11 mld EUR w infrastrukturę w okresie do 2020 r.;

E.  mając na uwadze, że europejski system wspomagania satelitarnego (EGNOS), który zwiększa sygnał GPS, już jest operacyjny, a Galileo uruchomi wkrótce swoje pierwsze usługi; mając na uwadze, że program Copernicus jest operacyjny, jego podstawowe usługi są już dostępne dla użytkowników a dane są dostępne nieodpłatnie na całym świecie;

F.  mając na uwadze, że technologie rozwijane w ramach badań kosmicznych wywierają wzbogacające skutki i efekt mnożnikowy na inne obszary polityki;

G.  mając na uwadze, że połączenie istniejącej infrastruktury w dziedzinie przechowywania danych, tworzenia sieci i wysokowydajnych technologii obliczeniowych w Europie jest niezbędna dla rozwijania zdolności do przetwarzania i przechowywania dużej ilości danych satelitarnych i w związku z tym jest ważne dla sprzyjania silnemu i konkurencyjnemu europejskiemu przemysłowi niższego szczebla w zakresie obserwacji Ziemi;

H.  mając na uwadze, że oczekuje się, iż w następnych dwóch dziesięcioleciach korzyści ekonomiczne i społeczne generowane przez europejski GNSS wyniosą ok 60–90 mld EUR; mając na uwadze, że potencjał w zakresie obrotu rocznego w związku z obserwacją Ziemi na rynku usług niższego szczebla szacuje się na ok. 2,8 mld EUR do 2030 r., z czego ponad 90% w ramach programu Copernicus;

I.  mając na uwadze, że poziom rozwoju zastosowań i usług pochodnych opartych na danych pozyskanych w przestrzeni kosmicznej pozostaje dotychczas poniżej oczekiwań; mając na uwadze, że w celu pełnego wykorzystania potencjału rynku danych pozyskiwanych w przestrzeni kosmicznej należy stymulować zarówno popyt publiczny, jak i prywatny, oraz konieczne jest wyeliminowanie fragmentacji rynku i wszelkich technicznych, prawnych i innych przeszkód w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego w obszarze produktów i usług związanych z przestrzenią kosmiczną;

J.  mając na uwadze, że Komisja Europejska zapowiedziała w programie prac Komisji na 2016 r. zamiar przedstawienia „Strategii kosmicznej dla Europy” oraz rozpoczęła konsultacje publiczne w kwietniu 2016 r.; mając na uwadze, że niniejsza rezolucja będzie przyczynkiem do tej strategii;

Strategia kosmiczna i rozwijanie rynku kosmicznego

1.  zachęca Komisję do przedstawienia kompleksowej, ambitnej i dalekowzrocznej strategii, która zapewni w krótko-, średnio- i długoterminowej perspektywie wiodącą pozycję w technologiach i usługach kosmicznych na światowych rynkach, co zagwarantuje niezależny dostęp do przestrzeni kosmicznej dla Europy i równe warunki działania dla europejskiego przemysłu kosmicznego;

2.  uważa, że jednym z głównych elementów strategii powinno być wykorzystywanie przez rynek danych pozyskanych w przestrzeni kosmicznej, usług z ich wykorzystaniem i szerokiego wachlarza ich zastosowań w celu zmaksymalizowania korzyści społeczno-gospodarczych płynących z unijnych programów kosmicznych;

3.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego jasnej europejskiej kosmicznej polityki przemysłowej, jako części przyszłej strategii;

4.  podkreśla fakt, że przyszły rozwój unijnych programów kosmicznych powinien być ukierunkowany na użytkownika i uwzględniać potrzeby użytkowników publicznych, prywatnych, jak i użytkowników ze środowisk naukowych;

5.  odnotowuje szeroki krąg zainteresowanych stron zaangażowanych we wdrażanie unijnej polityki kosmicznej, w szczególności Komisję, Agencję Europejskiego GNSS (GSA), Europejską Agencję Kosmiczną (ESA), usługodawców programu Copernicus (EUMETSAT, Europejską Agencję Środowiska, Frontex, Europejskie Centrum Prognoz Średnioterminowych, Wspólne Centrum Badawcze, Mercator Ocean), państwa członkowskie i przemysł; zachęca strony do dalszego wspierania współpracy, zwłaszcza pomiędzy UE a ESA; wzywa Komisję do odegrania znaczącej roli w rozwoju możliwości europejskiego przemysłu w celu poprawy sytuacji w zakresie dostępu do danych, wykorzystywania przez rynek oraz konkurencyjności na rynku światowym;

6.  podkreśla potrzebę uproszczenia mechanizmów instytucjonalnych w obszarze działalności kosmicznej UE w celu ułatwienia wykorzystywania tych działań przez użytkowników zarówno publicznych, jak i prywatnych; zwraca się do Komisji o uwzględnienie tego postulatu w swojej strategii i zaproponowania jasnych definicji ról poszczególnych zainteresowanych stron;

7.  podkreśla znaczenie wymiaru regionalnego; popiera większe zaangażowanie władz regionalnych i lokalnych w zapewnienie powodzenia unijnej polityki kosmicznej; podkreśla potrzebę koordynacji lokalnych inicjatyw na szczeblu krajowym w celu uniknięcia powielania działań między Komisją i państwami członkowskimi;

Ograniczenia techniczne

8.  z zadowoleniem przyjmuje postępy zrealizowane w obu przewodnich programach dotyczących przestrzeni kosmicznej, tj. Galileo i Copernicus; uważa, że należy uznać je za programy uzupełniające się i zachęcać do budowania dalszych synergii między nimi; wzywa Komisję do wywiązania się z harmonogramu i zapewnienia sprawnego i pełnego funkcjonowania infrastruktury kosmicznej i naziemnej oraz usług kosmicznych i naziemnych przewidzianych w obu programach przewodnich; uważa, że kluczem do utrzymania zaufania sektora prywatnego jest unikanie dalszych opóźnień; ponownie zwraca uwagę na możliwości rynkowe na rynku światowym europejskiego GNSS w związku z rozszerzeniem zasięgu EGNOS na Europę Południowo-Wschodnią i Wschodnią, Afrykę i Bliski Wschód;

9.  popiera rozwój zintegrowanych zastosowań wykorzystujących zarówno systemy EGNOS/Galileo oraz Copernicus;

10.  uważa, że rozpowszechnianie danych programu Copernicus jest zbyt fragmentaryczne i podstawowe znaczenie ma podejście UE, które umożliwiłoby europejskiemu przemysłowi wykorzystanie tego programu; podkreśla, że poprawa dostępu do danych programu Copernicus dotyczących obserwacji Ziemi jest warunkiem wstępnym rozwoju silnego sektora usług pobocznych; w szczególności zwraca uwagę na potrzebę szybszego dostępu do dużych zbiorów danych z obserwacji Ziemi, takich jak szeregi czasowe;

11.  wzywa Komisję do zapewnienia dostępu niezależnych platform ICT do danych programu Copernicus, co pozwoliłoby w przypadku dużych zbiorów danych na ich przechowywanie, zarządzanie nimi, przetwarzanie ich oraz na łatwy dostęp do tych danych, a także ułatwiłoby zintegrowanie zbiorów danych z możliwie jak największej liczby źródeł i udostępnienie ich użytkownikom; uważa, że takie platformy powinny:

12.  zaleca również, aby Komisja ściśle współpracowała z państwami członkowskimi i ESA przy tworzeniu odpowiednio zintegrowanego systemu infrastruktury, dysponującego odpowiednimi poziomami bezpieczeństwa danych;

13.  podkreśla fakt, że bez chipsetów i odbiorników działających w systemie Galileo wykorzystanie na rynku produktów Galileo byłoby znacznie utrudnione; z zadowoleniem przyjmuje zatem kwotę przeznaczoną w ramach budżetu europejskiego GNSS na zarządzany przez GSA program finansowania „Podstawowych elementów”, w celu ich rozwoju; wzywa Komisję, aby podczas przeglądu śródokresowego zastanowiła się nad ewentualnym zwiększeniem tej kwoty;

14.  wzywa GSA do dalszej współpracy z producentami chipsetów i odbiorników w celu zrozumienia ich potrzeb i zapewnienia im wymaganych informacji i specyfikacji technicznych, tak aby jak najwięcej urządzeń wykorzystywanych przez użytkowników było kompatybilnych z Galileo; uważa, że potrzeby przemysłu należy uwzględnić w procesie rozwoju programu, tak aby system nadal spełniał wymogi rynkowe; zwraca się do Komisji o zapewnienie, że Galileo będzie wykorzystywany przez przemysł jako jedna z konstelacji referencyjnych dla odbiorników multikonstelacyjnych;

15.  przypomina, że Galileo będzie posiadał „czynniki wyróżniające”, tj. zapewniał pewne korzyści, których inne konstelacje GNSS nie zapewniają, takie jak otwarty system autoryzujący oraz bardzo wysoka precyzja i wiarygodność usług komercyjnych; podkreśla, że konieczne jest jak najszybsze udostępnienie tych czynników wyróżniających, aby Galileo stał się konstelacją referencyjną oraz aby wspierać jego przewagę nad konkurentami;

16.  podkreśla, jak ważne jest dopilnowanie wdrożenia koniecznych standardów technicznych, które pozwolą na wykorzystanie danych i usług kosmicznych; wzywa Komisję do ustanowienia tematycznych grup roboczych we współpracy z ekspertami z państw członkowskich w celu określenia tych standardów;

Przeszkody rynkowe

17.  uważa, że działania w sektorze publicznym, w tym działalność wyspecjalizowanych agencji europejskich, powinny być przewidywalne, tak aby wspierać inwestycje sektora prywatnego; popiera zasadę mówiącą, że przyszłe usługi kosmiczne powinny być głównie dostarczane przez przedsiębiorstwa komercyjne oraz u nich zamawiane, chyba że istnieją powody, by tak nie postępować, np. z powodu realnych zagrożeń związanych z bezpieczeństwem; sugeruje wykorzystanie średniookresowej oceny rozporządzeń dotyczących programów Copernicus i Galileo do zwiększenia zaangażowania sektora prywatnego w świadczenie usług;

18.  wzywa Komisję, aby w odniesieniu do danych programu Copernicus jak najszybciej jasno zdefiniowała rolę podstawowych usług publicznych (jakie produkty są dostarczane w ramach polityki otwartego i nieograniczonego dostępu, procedury dodawania nowych produktów) i co należy pozostawić w gestii sektora usług pochodnych; zwraca się do Komisji o ocenę zapotrzebowania na dane z obserwacji Ziemi o bardzo wysokiej rozdzielności do wewnętrznych celów operacyjnych UE; uważa, że takie dane należy zamawiać u europejskich dostawców komercyjnych, tak aby wzmocnić pozycję europejskiego przemysłu i umożliwić mu sprzedawanie usług na komercyjnych rynkach światowych; wzywa również Komisję do podjęcia środków mających usprawnić składanie przez organy publiczne zamówień na usługi związane z przestrzenią kosmiczną, w tym przez zachęcanie do przedkomercyjnych zamówień publicznych, w szczególności celem wsparcia innowacyjnych MŚP;

19.  wzywa do zwiększenia wysiłków w celu szerzenia wiedzy na temat potencjału europejskich programów kosmicznych w sektorze publicznym i prywatnym oraz wśród użytkowników końcowych, a także do zachęcania do wykorzystywania danych pozyskanych w przestrzeni kosmicznej w sektorze publicznym i w środowisku biznesu; jest zdania, że ukierunkowane na użytkownika i rozwiązywanie problemów podejście, w którym potrzeby polityczne łączy się z odpowiednimi operacyjnymi usługami satelitarnymi, może przynieść skutki; zaleca, by Komisja zachęcała do wymiany najlepszych praktyk, takich jak brytyjski program ds. wykorzystania technologii kosmicznej w administracji (Space for Smarter Government Programme); uważa, że Komisja może odegrać istotną rolę w określeniu potrzeb sektora publicznego oraz pomóc wykreować zapotrzebowanie użytkowników;

20.  docenia różne inicjatywy służące szerzeniu wiedzy, podejmowane przez Komisję, GSA, ESA, usługodawców w ramach programu Copernicus, krajowe agencje kosmiczne i inne podmioty; wskazuje na udane przykłady najlepszych praktyk, takie jak coroczne konferencje na temat europejskiej polityki kosmicznej, konferencje na temat europejskich rozwiązań dla przestrzeni kosmicznej, dni przestrzeni kosmicznej, europejska wystawa na temat przestrzeni kosmicznej, konkurs rysunkowy Galileo, europejski konkurs na temat nawigacji satelitarnej oraz programy magisterskie Copernicus;

21.  jest zdania, że należy zwiększyć wysiłki na rzecz promowania i wdrażania programu Copernicus;

22.  zachęca GSA do kontynuowania wysiłków w dziedzinie promowania i wdrażania systemów Galileo i EGNOS oraz upowszechniania informacji na temat potrzeb użytkowników i najnowszych osiągnięć na rynku nawigacji satelitarnej;

23.  jest zdania, że Komisja powinna wykorzystać sieć regionalnych centrów Europe Direct w państwach członkowskich do szerzenia wiedzy na temat zalet danych pozyskanych w przestrzeni kosmicznej w ramach programów Copernicus i Galileo, a także wspierać organy publiczne w określaniu ich potrzeb;

Przestrzeń kosmiczna w polityce UE

24.  zaleca Komisji i państwom członkowskim, aby zadbały o wykorzystanie infrastruktury europejskich programów kosmicznych i związanych z nimi usług w odnośnych strategiach politycznych i programach; uważa, że Komisja powinna wzmocnić powiązania między unijnymi zasobami kosmicznymi a działaniami w takich dziedzinach polityki, jak rynek wewnętrzny, baza przemysłowa, miejsca pracy, wzrost gospodarczy, inwestycje, energia, klimat, środowisko, ochrona zdrowia, rolnictwo, leśnictwo, rybołówstwo, transport, turystyka, jednolity rynek cyfrowy, polityka regionalna i zagospodarowanie przestrzenne; jest zdania, że w podejmowaniu takich wyzwań, jak migracja, zarządzanie granicami i zrównoważony rozwój, tkwi ogromny potencjał;

25.  w związku z tym nalega na Komisję, by dokonała przeglądu wszystkich bieżących i przyszłych inicjatyw politycznych pod kątem użyteczności dla sektora kosmicznego w celu dopilnowania, by unijne zasoby kosmiczne były jak najlepiej wykorzystywane; wzywa Komisję do przeglądu obowiązującego prawodawstwa UE, aby ocenić, czy konieczne są zmiany w celu upowszechnienia korzystania z danych i usług satelitarnych (GNSS, dane z obserwacji Ziemi, telekomunikacja), zapewnienia korzyści społeczno-gospodarczych i korzyści innego rodzaju oraz do zbadania wszystkich nowych przepisów pod kątem użyteczności dla sektora kosmicznego;

26.  zachęca Komisję do zbadania możliwości uwzględnienia systemów Europejskiego GNSS i Copernicus w unijnej polityce sąsiedztwa i rozwoju oraz w negocjacjach dotyczących współpracy z krajami spoza UE i organizacjami międzynarodowymi;

27.  podkreśla kluczowe znaczenie danych Europejskiego GNSS dla zwiększenia bezpieczeństwa i skutecznego korzystania z inteligentnych systemów transportowych i systemów zarządzania ruchem; zwraca uwagę na rozporządzenie w sprawie systemu eCall i rozporządzenie w sprawie tachografów cyfrowych, które przyczynią się do promowania przyjęcia systemów Galileo i EGNOS; zachęca Komisję do zajęcia się innymi istotnymi obszarami zastosowań, zwiększającymi bezpieczeństwo obywateli UE, jak np. lokalizacja połączeń lub wiadomości alarmowych; zachęca Komisję do podjęcia działań legislacyjnych w tym obszarze w celu zapewnienia kompatybilności układów scalonych GNSS z Galileo/EGNOS, zwłaszcza w dziedzinie lotnictwa cywilnego i infrastruktury krytycznej;

28.  podkreśla fakt, że dane pozyskane w przestrzeni kosmicznej oraz usługi kosmiczne mogą odegrać istotną rolę w umożliwieniu Europie objęcia wiodącej roli, jeśli chodzi o główne tendencje technologiczne, takie jak internet rzeczy, inteligentne miasta, duże zbiory danych i pojazdy zintegrowane z siecią/autonomiczne; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje „deklarację amsterdamską”, podkreślającą rolę systemów Galileo i EGNOS;

Dostęp do finansowania i wiedzy eksperckiej

29.  podkreśla konieczność zwiększenia finansowania rozwoju zastosowań i usług pochodnych oraz rynku niższego szczebla w ogóle; zachęca Komisję, aby w następnych wieloletnich ramach finansowych zbadała zasadność przeznaczenia na ten cel większej części unijnego budżetu w dziedzinie przestrzeni kosmicznej;

30.  podkreśla, że UE dysponuje szeroką gamą możliwości dostępu i finansowania, aby wesprzeć sektor niższego szczebla w dziedzinie przestrzeni kosmicznej („Horyzont 2020”, europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, COSME, EFIS itp.); wzywa Komisję do korzystania z tych instrumentów w skoordynowany i ukierunkowany sposób, w tym również poprzez ułatwianie świadczenia usług doradczych i pomocniczych; ponadto zachęca Komisję do wprowadzenia innowacyjnych i elastycznych mechanizmów finansowania oraz do zajęcia się kwestią niedostatecznej dostępności kapitału wysokiego ryzyka; podkreśla potrzebę zwracania szczególnej uwagi na uproszczony dostęp do finansowania dla europejskich przedsiębiorstw typu start-up, mikroprzedsiębiorstw, małych i średnich przedsiębiorstw, zwłaszcza z myślą o ułatwieniu im osiągnięcia sukcesu na wczesnych etapach wchodzenia na rynek;

31.  wzywa Komisję do wspierania internacjonalizacji przedsiębiorstw z branży kosmicznej, w tym MŚP, za pomocą lepszego dostępu do finansowania i odpowiedniego wspierania konkurencyjności europejskiego przemysłu kosmicznego, a także za pomocą konkretnych działań UE zmierzających do zapewnienia Europie niezależnego dostępu do przestrzeni kosmicznej;

32.  zaleca do lepszego powiązania działalności badawczo-rozwojowej ze wspieraniem programów rozwoju biznesu; uważa w szczególności, że należy lepiej wykorzystać potencjał innowacyjny programu „Horyzont 2020” na potrzeby sektora kosmicznego; wzywa do ustanowienia odpowiedniej strategii upowszechniania wyników badań związanych z przestrzenią kosmiczną prowadzonych w ramach programu „Horyzont 2020” w środowisku biznesu i uważa, że konieczne jest wspieranie ściślejszej współpracy między uniwersytetami i prywatnymi przedsiębiorstwami w celu rozwoju zastosowań i usług;

33.  jest przekonany, że klastry przemysłu kosmicznego, inkubatory i podobne inicjatywy wspierają wprowadzanie na rynek, pobudzanie innowacji i promowanie synergii między sektorem kosmicznym, technologiami informacyjno-komunikacyjnymi i innymi sektorami gospodarki; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki niektórych państw członkowskich w tym obszarze oraz inkubatory przedsiębiorczości ESA; jest zdania, że w oparciu o te działania Komisja powinna opracować spójną strategię UE na rzecz wspierania przedsiębiorczości w przemyśle kosmicznym oraz znaleźć sposoby powiązania ich z innymi sektorami gospodarki; wzywa Komisję, by pomogła przezwyciężyć nierównowagę geograficzną takich działań, w przypadku których państwa Europy Środkowo-Wschodniej pozostają w tyle; podkreśla potrzebę zacieśnienia współpracy oraz wymiany informacji i najlepszych praktyk, a także wspólnego korzystania z możliwości infrastrukturalnych;

34.  jest zdania, że UE i państwa członkowskie powinny – we współpracy z sektorem prywatnym – zintensyfikować wysiłki w celu pobudzenia umiejętności i przedsiębiorczości, a także przyciągnięcia do sektora kosmicznego studentów uniwersytetów technicznych, młodych naukowców i przedsiębiorców; uważa, że pomoże to utrzymać wiodącą pozycję w dziedzinie nauki o przestrzeni kosmicznej oraz zapobiec odpływowi dobrze wykształconych i wykwalifikowanych specjalistów do innych części świata;

o
o   o

35.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 150 z 20.5.2014, s. 72. (2) Dz.U. L 122 z 24.4.2014, s. 44. (3) Dz.U. L 276 z 20.10.2010, s. 11. (4) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 77. (6) Dz.U. L 60 z 28.2.2014, s. 1. (7) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0267. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0534. (9) Dz.U. C 227E z 6.8.2013, s. 16. (10) Dz.U. C 380E z 11.12.2012, s. 1. (11) Wprowadzanie na rynek w Europie produktów przemysłu kosmicznego, analiza dla komisji ITRE, Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej, Departament Tematyczny A, 2016, ISBN 978-92-823-8537-1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie sytuacji w Wenezueli (2016/2699(RSP))

P8_TA(2016)0269 RC-B8-0700/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje liczne wcześniejsze i najnowsze rezolucje w sprawie sytuacji w Wenezueli, w szczególności rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji w Wenezueli(1), rezolucję z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie prześladowań demokratycznej opozycji w Wenezueli(2) oraz rezolucję z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie sytuacji w Wenezueli(3),

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, którego Wenezuela jest stroną,

–  uwzględniając Międzyamerykańską kartę demokratyczną przyjętą w dniu 11 września 2001 r.,

–  uwzględniając konstytucję Wenezueli, w szczególności jej art. 72 i 233,

–  uwzględniając oświadczenie Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka z dnia 20 października 2014 r. w sprawie zatrzymań protestujących i polityków w Wenezueli,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini z dnia 7 grudnia 2015 r. w sprawie wyborów w Wenezueli,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika ESDZ z dnia 5 stycznia 2016 r. w sprawie sesji inauguracyjnej nowego Zgromadzenia Narodowego Wenezueli,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka Raviny Shamdasani z dnia 12 kwietnia 2016 r.,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel z dnia 10 maja 2016 r. w sprawie sytuacji w Wenezueli,

–  uwzględniając pismo organizacji Human Rights Watch do sekretarza generalnego Organizacji Państw Amerykańskich Luisa Almagro z dnia 16 maja 2016 r. na temat Wenezueli(4),

–  uwzględniając oświadczenie Stałej Rady Organizacji Państw Amerykańskich z dnia 18 maja 2016 r.,

–  uwzględniając oficjalne komunikaty sekretarza generalnego Unii Narodów Południowoamerykańskich (UNASUR) wydane w dniach 23(5) i 28 maja(6) 2016 r. dotyczące posiedzeń rozpoznawczych w sprawie nawiązania dialogu krajowego między przedstawicielami rządu wenezuelskiego a koalicją opozycyjną MUD,

–  uwzględniając deklarację przywódców G7 z Ise-Shimy z dni 26–27 maja 2016 r.(7)

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza stanu USA Johna Kerry'ego z dnia 27 maja 2016 r. w sprawie jego spotkania z premierem Hiszpanii José Luisem Rodríguezem Zapatero(8),

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że koalicja wenezuelskich partii opozycyjnych MUD zdobyła 112 miejsc w liczącym sobie 167 miejsc Zgromadzeniu Narodowym, co stanowi większość dwóch trzecich miejsc, w stosunku do 55 miejsc, które zdobyła PSUV; mając na uwadze, że sąd najwyższy uniemożliwił następnie czterem nowo wybranym przedstawicielom Zgromadzenia Narodowego (przy czym trzech z nich to przedstawiciele MUD) objęcie urzędu, co pozbawiło opozycję większości dwóch trzecich miejsc;

B.  mając na uwadze, że w ciągu pięciu miesięcy działań ustawodawczych nowego Zgromadzenia Narodowego, w którym większość stanowi opozycja demokratyczna, sąd najwyższy wydał z powodów politycznych 13 korzystnych dla rządu wyroków, przy czym wszystkie te wyroki zagrażają równowadze sił, jaka powinna istnieć w praworządnym państwie;

C.  mając na uwadze, że decyzje takie jak decyzja o wydaniu i potwierdzeniu dekretu w sprawie ogłoszenia stanu nadzwyczajnego w gospodarce, o pozbawieniu Zgromadzenia Narodowego uprawnień do nadzoru politycznego, o odmowie uznania uprawnień do odwołania decyzji o mianowaniu sędziów sądu najwyższego przyznanych Zgromadzeniu Narodowemu w konstytucji, o ogłoszeniu niekonstytucyjności reformy ustawy o Banku Centralnym Wenezueli, o zawieszeniu stosowania przepisów dotyczących zasad prowadzenia debat w Zgromadzeniu Narodowym zostały podjęte, między innymi, z naruszeniem uprawnień ustawodawczych Zgromadzenia Narodowego i bez najmniejszego poszanowania równowagi sił, która jest zasadniczym elementem praworządnego państwa;

D.  mając na uwadze, że około 2000 osób, w tym ważni przywódcy polityczni, tacy jak Leopoldo López, Antonio Ledezma oraz Daniel Ceballos, przebywa w więzieniach, zostało objętych aresztem domowym lub nadzorem kuratorskim ze względów politycznych; mając na uwadze, że dnia 30 marca 2016 r. Zgromadzenie Narodowe w Wenezueli uchwaliło ustawę zapewniającą amnestię wyżej wymienionym więźniom, torując w ten sposób drogę do dialogu i pojednania narodowego; mając na uwadze, że ustawa ta jest zgodna z art. 29 konstytucji wenezuelskiej, mimo że sąd najwyższy uznał ją za niekonstytucyjną; mając na uwadze, że Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka Zeid Ra’ad Al Hussein publicznie stwierdził, że ustawa o amnestii i pojednaniu narodowym jest zgodna z prawem międzynarodowym oraz wyraził rozczarowanie z powodu jej odrzucenia;

E.  mając na uwadze, że w Wenezueli nie przestrzega się praworządności oraz zasady rozdziału władz; mając na uwadze, że obecne fakty wskazują, iż rząd wywiera wpływ na władzę sądowniczą oraz krajową radę wyborczą, a także sprawuje nad nimi kontrolę – naruszając jawnie zasadę niezależności i rozdziału władz, która charakteryzuje praworządne państwa demokratyczne – co ma niekorzystny wpływ na parlament oraz opozycję będące podstawą wszystkich ustrojów demokratycznych;

F.  mając na uwadze, że demokratyczna opozycja wszczęła uznaną w konstytucji procedurę, który pozwala usunąć ze stanowiska w drodze referendum urzędników państwowych po wypełnieniu przez nich połowy kadencji; mając na uwadze, że krajowa rada wyborcza otrzymała od MUD 1,8 mln podpisów obywateli Wenezueli popierających tę procedurę, czyli znacznie więcej niż 198 000 wymaganych początkowo do tego, aby uznać procedurę za legalną i zgodną z konstytucją;

G.  mając na uwadze, że Wenezuela przechodzi poważny kryzys humanitarny spowodowany niedoborem żywności i leków; mając na uwadze, że Zgromadzenie Narodowe ogłosiło humanitarny kryzys zdrowotny i żywnościowy w związku z ogólnym brakiem leków, sprzętu medycznego i zaopatrzenia, oraz zwróciło się do Światowej Organizacji Zdrowia o zapewnienie pomocy humanitarnej i zorganizowanie wizyty technicznej, która potwierdzi warunki opisane powyżej;

H.  mając na uwadze, że choć brak oficjalnych danych, z ankiety dotyczącej warunków życia ENCOVI wynika, iż poziom ubóstwa w Wenezueli podwoił się z 30 % w 2013 r. do 60 % w 2016 r.; mając na uwadze, że w Wenezueli nie jest dostępnych 75 % leków uznawanych przez Światową Organizację Zdrowia za podstawowe;

I.  mając na uwadze, że rząd uniemożliwia dostarczanie pomocy humanitarnej do kraju i bojkotuje różne inicjatywy międzynarodowe mające na celu niesienie pomocy społeczeństwu obywatelskiemu, jak miało to miejsce w przypadku Caritasu i innych organizacji pozarządowych;

J.  mając na uwadze, że według prognoz Międzynarodowego Funduszu Walutowego gospodarka Wenezueli ma skurczyć się o 8 % w 2016 r., po tym jak w 2015 r. skurczyła się o 5,7 %; mając na uwadze, że pomimo 30 % wzrostu płacy minimalnej, inflacja na poziomie 180,9 % czyni perspektywę przystępności podstawowych towarów dla Wenezuelczyków nierealną; mając na uwadze, że zgodnie z przewidywaniami Międzynarodowego Funduszu Walutowego średnia stopa inflacji wyniesie w tym kraju 700 % do końca 2016 r. oraz 2200 % do końca 2017 r.;

K.  mając na uwadze, że brak przewidywania w kwestii podstawowej infrastruktury oraz nieudolne zarządzanie doprowadziły do potężnego kryzysu społeczno-gospodarczego, który przejawia się długotrwałym brakiem zasobów, surowców, środków, podstawowych produktów spożywczych oraz leków, a także zerową produkcją oraz mając na uwadze, że kraj ten znajduje się na granicy powszechnego buntu społecznego i kryzysu humanitarnego o trudnych do przewidzenia konsekwencjach;

L.  mając na uwadze, że wysoki poziom przestępczości i całkowita bezkarność sprawiły, że Wenezuela stała się jednym z najniebezpieczniejszych krajów na świecie, a w Caracas odnotowuje się najwyższy na świecie wskaźnik poważnej przestępczości (119,87 zabójstw na 100 000 osób);

M.  mając na uwadze, że walka o kontrolę nad nielegalnymi kopalniami toczy się na wszystkich terenach bogatych w minerały położonych w sąsiedztwie granicy z Gujaną i Brazylią; mając na uwadze, że w dniu 4 marca 2016 r. w Tumeremo w stanie Bolívar miała miejsce masakra, w której zaginęło, a następnie zostało zamordowanych 28 górników; mając na uwadze, że władze nadal nie przedstawiły zadowalającego wyjaśnienia w tej sprawie i że dziennikarka Lucía Suárez, która ostatnio zajmowała się tą sprawą, została zastrzelona w swym domu w Tumeremo w dniu 28 kwietnia 2016 r.;

N.  mając na uwadze, że dnia 27 maja 2016 r. państwa należące do grupy G7 wydały oświadczenie, w którym wezwały Wenezuelę do stworzenia warunków do dialogu między rządem a obywatelami w celu znalezienia rozwiązania coraz poważniejszego kryzysu gospodarczo-politycznego oraz mając na uwadze, że w dniu 1 czerwca 2016 r. Stała Rada Organizacji Państw Amerykańskich wydała oświadczenie w sprawie sytuacji w Wenezueli;

O.  mając na uwadze, że w ramach UNASUR odbyły się niedawno w Republice Dominikańskiej posiedzenia rozpoznawcze, którym przewodniczyli były premier Hiszpanii José Luis Rodríguez Zapatero, były prezydent Republiki Dominikańskiej Leonel Fernández i były prezydent Panamy Martín Torrijos, mające na celu nawiązanie dialogu krajowego z przedstawicielami rządu Boliwariańskiej Republiki Wenezueli oraz partiami opozycyjnymi reprezentowanymi przez MUD;

P.  mając na uwadze, że rozwiązanie kryzysu można znaleźć jedynie poprzez dialog na wszystkich szczeblach rządu, opozycji demokratycznej i społeczeństwa;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie pogarszającą się dramatycznie sytuacją w dziedzinie demokracji, praw człowieka oraz sytuacją społeczno-gospodarczą w Wenezueli, a także klimatem rosnącej niestabilności politycznej i społecznej;

2.  wyraża również zaniepokojenie w związku z obecnym impasem instytucjonalnym oraz wykorzystywaniem przez władzę wykonawczą uprawnień państwowych do kontrolowania sądu najwyższego oraz krajowej rady wyborczej w celu utrudnienia stosowania praw przyjętych przez Zgromadzenie Narodowe oraz podjętych przez nie inicjatyw; wzywa rząd Wenezueli do poszanowania praworządności i zasady rozdziału władz; przypomina, że rozdział równorzędnych organów władzy oraz brak wzajemnych ingerencji pomiędzy nimi to podstawowa zasada państw demokratycznych opierających się na praworządności;

3.  wzywa rząd Wenezueli, by w konstruktywny sposób podszedł do obecnej sytuacji w Wenezueli i przezwyciężył kryzys w drodze konstytucyjnego, pokojowego i demokratycznego rozwiązania opartego na dialogu;

4.  z zadowoleniem przyjmuje działania mediacyjne podjęte z inicjatywy UNASUR z myślą o zainicjowaniu procesu dialogu krajowego pomiędzy władzą wykonawczą a opozycją reprezentowaną przez przedstawicieli większości MUD;

5.  odnotowuje oświadczenie przywódców G7 dotyczące Wenezueli; zwraca się do Rady Europejskiej, aby podczas czerwcowego posiedzenia wydała oświadczenie polityczne w sprawie sytuacji w tym kraju oraz wsparła rozpoczęty niedawno proces mediacyjny, aby umożliwić uzgodnienie rozwiązań demokratycznych i politycznych dla Wenezueli;

6.  wzywa rząd Wenezueli do natychmiastowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych; przypomina, że uwolnienie więźniów politycznych to warunek rozpoczęcia negocjacji postawiony przez opozycję i wzywa obie strony do wypracowania porozumienia, którego celem będzie wsparcie trwających obecnie działań mediacyjnych; wzywa UE i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel, aby – zgodnie z żądaniami różnych organów ONZ i organizacji międzynarodowych oraz ustawą o amnestii i pojednaniu narodowym – domagały się uwolnienia więźniów politycznych i osób przetrzymywanych bezpodstawnie;

7.  domaga się, aby władze przestrzegały konstytucyjnego prawa do pokojowych demonstracji i aby to prawo zagwarantowały; wzywa również przywódców opozycji do odpowiedzialnego korzystania ze swych uprawnień; wzywa władze Wenezueli do zagwarantowania bezpieczeństwa i swobody wykonywania praw wszystkim obywatelom, w szczególności obrońcom praw człowieka, dziennikarzom, działaczom politycznym i członkom niezależnych organizacji pozarządowych;

8.  wzywa prezydenta Nicolasa Maduro i jego rząd do realizacji pilnych reform gospodarczych we współpracy ze Zgromadzeniem Narodowym w celu wypracowania konstruktywnego rozwiązania kryzysu gospodarczego i energetycznego, w szczególności w celu zaradzenia niedoborowi żywności i leków;

9.  wyraża ogromne zaniepokojenie rosnącymi napięciami społecznymi wywołanymi brakiem podstawowych dóbr, takich jak żywność i leki; wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel do przedstawienia planu pomocy dla Wenezueli oraz do nakłonienia władz wenezuelskich, by umożliwiły niesienie pomocy humanitarnej temu krajowi i umożliwiały wjazd do niego organizacjom międzynarodowym, które chcą nieść pomoc najbardziej dotkniętym grupom społeczeństwa w zakresie zaspokajania ich najpilniejszych i najbardziej podstawowych potrzeb;

10.  wzywa rząd i władze publiczne Wenezueli do przestrzegania konstytucji, w tym uznanych mechanizmów i procedur prawnych dotyczących uruchomienia procesu, o którym mowa w konstytucji Wenezueli, w celu odsunięcia prezydenta od władzy do końca 2016 r.;

11.  wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel do współpracy z krajami Ameryki Łacińskiej oraz organizacjami regionalnymi i międzynarodowymi w celu dopilnowania wdrożenia w Wenezueli mechanizmów dialogu i pojednania narodowego oraz mediacji z myślą o wsparciu pokojowego, demokratycznego i zgodnego z konstytucją rozwiązania kryzysu, w jakim pogrążone jest obecnie to państwo;

12.  uważa, że bezwzględnie najważniejszą kwestią jest ograniczenie panującej obecnie ogromnej bezkarności, która rozszerza się i sprzyja nasilaniu się przemocy i braku bezpieczeństwa w kraju, oraz zapewnienie przestrzegania istniejącego porządku prawnego wymagającego zadośćuczynienia za krzywdy ofiarom i rodzinom ofiar porwań, zabójstw i innych przestępstw popełnianych codziennie;

13.  wzywa władze Wenezueli do przeprowadzenia śledztwa w sprawie masakry w Tumeremo, w której zamordowano 28 górników, z myślą o postawieniu przed sądem sprawców i podżegaczy, w tym osób odpowiedzialnych za niedawne morderstwo dziennikarki Lucíi Suárez, którego dokonano w tym samym miejscu, w związku z czym istnieją podejrzenia o powiązania pomiędzy obydwoma zdarzeniami;

14.  ponawia swój apel, by jak najszybciej wysłać do Wenezueli delegację PE, która poprowadzi dialog ze wszystkimi stronami zaangażowanymi w konflikt;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządowi i Zgromadzeniu Narodowemu Boliwariańskiej Republiki Wenezueli, Europejsko-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Państw Amerykańskich.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0176. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2014)0106. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0080. (4) https://www.hrw.org/news/2016/05/16/letter-human-rights-watch-secretary-general-almagro-about-venezuela (5) http://www.unasursg.org/es/node/719 (6) http://www.unasursg.org/es/node/779 (7) http://www.mofa.go.jp/files/000160266.pdf (8) http://www.state.gov/r/pa/prs/ps/2016/05/257789.htm

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego: sytuacja w następstwie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2015 r. (2016/2747(RSP))

P8_TA(2016)0270 RC-B8-0733/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 528/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych(1),

–  uwzględniając plan działania Komisji dotyczący określenia kryteriów identyfikowania substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego w związku ze stosowaniem rozporządzenia dotyczącego środków ochrony roślin i rozporządzenia w sprawie produktów biobójczych(2),

–  uwzględniając wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie T-521/14, w której Szwecja, przy poparciu Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej, Danii, Finlandii, Francji i Holandii, wniosła skargę przeciwko Komisji(3),

–  uwzględniając art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 265 i 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając pismo z dnia 22 marca 2016 r. skierowane przez przewodniczącego Jeana-Claude'a Junckera do przewodniczącego Parlamentu Europejskiego ((2016)1416502),

–  uwzględniając sprawozdanie UNEP/WHO pt. „State of the science of endocrine disrupting chemicals 2012” (Stan wiedzy naukowej na 2012 r. na temat substancji chemicznych zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego)(4),

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 5 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 substancje czynne, które uznano – albo na podstawie kryteriów naukowych, które zostaną określone, albo na podstawie kryteriów tymczasowych w oczekiwaniu na przyjęcie tych kryteriów – za mające właściwości zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego, które mogą spowodować działania niepożądane u ludzi, nie mogą zostać zatwierdzone, chyba że zastosowanie ma jedno z odstępstw, o których mowa w art. 5 ust. 2;

B.  mając na uwadze, że art. 5 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 stanowi, że Komisja nie później niż w dniu 13 grudnia 2013 r. przyjmie akty delegowane dotyczące ustalenia naukowych kryteriów określania właściwości substancji czynnych i produktów biobójczych zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego;

C.  mając na uwadze, że Komisja do tej pory nie przyjęła aktów delegowanych dotyczących ustalenia naukowych kryteriów, co oznacza ponad dwuipółletnie opóźnienie;

D.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu UNEP/WHO substancje zaburzające funkcjonowanie układu hormonalnego nazwano globalnym zagrożeniem oraz że powołano się między innymi na wysoką zachorowalność na wiele chorób endokrynologicznych oraz coraz częstsze ich występowanie u ludzi, jak również przedstawiono obserwacje dotyczące skutków zaburzeń gospodarki hormonalnej w populacjach dzikich zwierząt; mając na uwadze, że pojawiają się dowody na szkodliwe działanie substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego na rozrodczość (bezpłodność, choroby nowotworowe, wady rozwojowe), a także jest coraz więcej dowodów na wpływ tych substancji chemicznych na czynność tarczycy i mózgu, otyłość i metabolizm oraz na poziom insuliny i homeostazę glukozy;

E.  mając na uwadze, że Sąd Unii Europejskiej orzekł w wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie T-521/14, że Komisja naruszyła prawo UE, nie podejmując działań w celu przyjęcia aktów delegowanych dotyczących ustalenia naukowych kryteriów określania właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego;

F.  mając na uwadze, że w wyroku tym Sąd orzekł, iż na Komisji ciążył wyraźny, konkretny i bezwarunkowy obowiązek przyjęcia aktów delegowanych w celu ustalenia wyżej wspomnianych naukowych kryteriów nie później niż w dniu 13 grudnia 2013 r.;

G.  mając na uwadze, że w dniu 28 marca 2013 r. doradcza grupa ekspertów ds. substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego powołana przez Komisję i koordynowana przez Wspólne Centrum Badawcze (JRC) przyjęła sprawozdanie w sprawie głównych kwestii naukowych mających zastosowanie do identyfikacji i charakterystyki substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego; mając na uwadze, że kompleksowo przygotowany wniosek dotyczący kryteriów naukowych był wówczas gotowy, po trzech latach prac prowadzonych przez właściwe służby;

H.  mając na uwadze, że Sąd stwierdził także, iż żaden przepis rozporządzenia (UE) nr 528/2012 nie wymaga przeprowadzenia oceny skutków w odniesieniu do opartych na zagrożeniach kryteriów naukowych, a nawet jeśli Komisja uznała, że taka ocena skutków jest niezbędna, nie zwalniało to jej z obowiązku dotrzymania terminu określonego w rozporządzeniu (pkt 74 wyroku);

I.  mając na uwadze, że Sąd orzekł ponadto, że specyfikacji kryteriów naukowych można dokonać wyłącznie w sposób obiektywny, na podstawie danych naukowych dotyczących układu hormonalnego i niezależnie od wszelkich innych względów, w szczególności ekonomicznych (pkt 71 wyroku); mając na uwadze, że w ten sposób Sąd wyjaśnił, iż w przypadku decyzji w kwestiach naukowych ocena skutków społeczno-ekonomicznych nie jest właściwym narzędziem;

J.  mając na uwadze, że Sąd dalej orzekł, iż Komisja nie może – w związku z wykonywaniem uprawnień przekazanych jej przez prawodawcę – kwestionować ustalonej przez prawodawcę równowagi regulacyjnej między poprawą rynku wewnętrznego a ochroną zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska (pkt 72 wyroku); mając na uwadze, że w ten sposób Sąd wyjaśnił, iż w ramach oceny skutków dotyczącej przyjęcia aktu delegowanego Komisja nie powinna oceniać zmian regulacyjnych w przepisach sektorowych;

K.  mając na uwadze, że Sąd stwierdził, iż tymczasowych kryteriów przewidzianych w rozporządzeniu (UE) nr 528/2012 nie można uznać za zapewniające poziom ochrony, który byłby wystarczająco wysoki (pkt 77 wyroku);

L.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 266 TFUE w przypadku stwierdzenia, iż zaniechanie przez instytucję działania jest sprzeczne z Traktatami, jest ona zobowiązana do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

M.  mając na uwadze, że na posiedzeniu plenarnym Parlamentu w lutym 2016 r. komisarz ds. zdrowia i bezpieczeństwa żywności Vytenis Andriukaitis zapowiedział, iż Komisja będzie mimo wszystko kontynuować ocenę skutków, uznając ją za „użyteczne, a nawet niezbędne narzędzie kształtowania jej przyszłej decyzji w sprawie kryteriów”;

N.  mając na uwadze, że Komisja ma obowiązek przeprowadzać oceny skutków w odniesieniu do inicjatyw ustawodawczych i nieustawodawczych, w przypadku których spodziewane są znaczące skutki gospodarcze, środowiskowe lub społeczne, aby określić rozwiązania alternatywne, co oznacza, że oceny skutków są cennym narzędziem pomagającym organom regulacyjnym oceniać warianty strategiczne, a nie określać kwestie naukowe;

O.  mając na uwadze, że przewodniczący Komisji Jean-Claude Juncker potwierdził w piśmie z dnia 22 marca 2016 r. skierowanym do przewodniczącego Parlamentu Martina Schulza, iż Komisja – przed podjęciem decyzji dotyczącej naukowych kryteriów – zamierza najpierw zasięgnąć opinii Rady ds. Kontroli Regulacyjnej w sprawie oceny skutków, a następnie do końca czerwca 2016 r. przyjąć naukowe kryteria określania właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego;

P.  mając na uwadze, że w związku z tym nie ulega wątpliwości, iż Komisja nie podjęła jeszcze działań w celu wykonania wyroku Sądu, lecz uparcie dopuszcza się naruszenia prawa UE, jak uznał Sąd, a tym samym narusza obecnie również art. 266 TFUE;

Q.  mając na uwadze, że jest absolutnie niedopuszczalne, aby Komisja jako strażniczka traktatów sama ich nie przestrzegała;

1.  potępia fakt, że Komisja nie tylko nie dopełniła obowiązku przyjęcia aktów delegowanych na mocy rozporządzenia (UE) nr 528/2012, lecz także nie wykonała swoich zobowiązań instytucjonalnych określonych w samych Traktatach, w szczególności w art. 266 TFUE;

2.  odnotowuje zobowiązanie polityczne Komisji do zaproponowania do lata naukowych kryteriów określania właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego;

3.  podkreśla, że Sąd orzekł, iż specyfikacji kryteriów naukowych można dokonać wyłącznie w sposób obiektywny, na podstawie danych naukowych dotyczących układu hormonalnego i niezależnie od wszelkich innych względów, w szczególności ekonomicznych, oraz że Komisja nie jest uprawniona do zmiany równowagi regulacyjnej ustalonej w akcie podstawowym w drodze wykonywania uprawnień przekazanych jej na mocy art. 290 TFUE, co jednak jest jedną z kwestii, jakie Komisja ocenia w ramach przeprowadzanej przez siebie oceny skutków;

4.  wzywa Komisję, aby niezwłocznie wywiązała się ze swoich obowiązków przewidzianych w art. 266 TFUE i niezwłocznie przyjęła oparte na zagrożeniach naukowe kryteria określania właściwości zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady i przewodniczącemu Komisji oraz do poinformowania ich o wyniku głosowania na posiedzeniu plenarnym.

(1) Dz.U. L 167 z 27.6.2012, s. 1. (2) http://ec.europa.eu/smart-regulation/impact/planned_ia/docs/2014_env_009_endocrine_disruptors_en.pdf (3) http://curia.europa.eu/juris/document/document.jsf;jsessionid=9ea7d2dc30d51da24ab07e534c8a920ba78762970884.e34KaxiLc3qMb40Rch0SaxuTa3r0?text=&docid=173067&pageIndex=0&doclang=FR&mode=lst&dir=&occ=first&part=1&cid=717530 (4) http://www.who.int/ceh/publications/endocrine/en/

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych oraz produktów zawierających genetycznie zmodyfikowane odmiany kukurydzy łączące dwie lub trzy spośród modyfikacji genetycznych Bt11, MIR162, MIR604 i GA21, składających się z nich lub z nich wyprodukowanych, oraz uchylającej decyzje 2010/426/UE, 2011/893/UE, 2011/892/UE i 2011/894/UE (D044931/01 – 2016/2682(RSP))

P8_TA(2016)0271 B8-0732/2016

Parlament Europejski,

–  mając na uwadze projekt decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych oraz produktów zawierających genetycznie zmodyfikowane odmiany kukurydzy łączące dwie lub trzy spośród modyfikacji genetycznych Bt11, MIR162, MIR604 i GA21, składających się z nich lub z nich wyprodukowanych, oraz uchylającej decyzje 2010/426/UE, 2011/893/UE, 2011/892/UE i 2011/894/UE (D044931/01),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy(1), w szczególności jego art. 7 ust. 3, art. 9 ust. 2, 19 ust. 3 i art. 21 ust. 2,

–  uwzględniając art. 11 i 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(2),

–  uwzględniając fakt, że Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, o którym mowa w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, postanowił w głosowaniu w dniu 25 kwietnia 2016 r. nie wydawać opinii,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 7 grudnia 2015 r.(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną soję MON 87705 × MON 89788 (MON-877Ø5-6 × MON-89788-1), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną soję MON 87708 × MON 89788 (MON-877Ø8-9 × MON-89788-1), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lutego 2016 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji zezwalającej na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną soję FG72 (MST-FGØ72-2), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2015/2279 z dnia 4 grudnia 2015 r. zezwalającej na wprowadzenie do obrotu na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę NK603 × T25 (MON-ØØ6Ø3-6 × ACS-ZMØØ3-2), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych(7),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

–  uwzględniając art. 106 ust. 2 i 3 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w dniu 9 lutego 2009 r. przedsiębiorstwo Syngenta France S.A.S. zwróciło się, zgodnie z art. 5 i 17 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, do właściwego organu Niemiec z wnioskiem o wprowadzenie do obrotu żywności, składników żywności i paszy zawierających kukurydzę Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21, składających się z niej lub z niej wyprodukowanych;

B.  mając na uwadze, że wniosek odnosi się również do wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanej genetycznie kukurydzy Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21 w produktach z niej się składających lub ją zawierających, do zastosowań innych niż w żywności i paszy na równi z innymi rodzajami kukurydzy, z wyjątkiem uprawy;

C.  mając na uwadze, że w dniu 5 lipca 2013 r. przedsiębiorstwo Syngenta rozszerzyło zakres wniosku na subkombinacje pojedynczych modyfikacji genetyczny tworzących odmiany kukurydzy Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21, w tym odmiany kukurydzy Bt11 × GA21, MIR604 × GA21, Bt11 × MIR604 i Bt11 × MIR604 × GA21, które zostały już dopuszczone na mocy odpowiednio decyzji Komisji 2010/426/UE(8) i 2011/892/UE(9), 2011/893/UE(10) i 2011/894/UE(11);

D.  mając na uwadze, że kukurydza SYN-BTØ11-1, zgodnie z opisem we wniosku, wykazuje ekspresję białka Cry1Ab nadającego odporność na niektóre szkodniki z rzędu Lepidoptera (motyle) oraz białka PAT nadającego tolerancję na herbicyd glufosynat amonowy;

E.  mając na uwadze, że kukurydza SYN-IR162-4, zgodnie z opisem we wniosku, wykazuje ekspresję białka Vip3Aa20 nadającego odporność na niektóre szkodniki z rzędu Lepidoptera (łuskoskrzydłe) oraz białka PMI, które zastosowano jako marker selekcyjny;

F.  mając na uwadze, że kukurydza SYN-IR6Ø4-5, zgodnie z opisem we wniosku, wykazuje ekspresję białka Cry3A nadającego odporność na niektóre szkodniki z rzędu Coleoptera (chrząszcze) oraz białka PMI, które zastosowano jako marker selekcyjny;

G.  mając na uwadze, że kukurydza MON-ØØØ21-9, zgodnie z opisem we wniosku, wykazuje ekspresję białka Cry1Ab nadającego odporność na niektóre szkodniki z rzędu Lepidoptera (motyle) oraz białka mEPSPS nadającego tolerancję na herbicydy na bazie glifosatu;

H.  mając na uwadze, że Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem – wyspecjalizowana agencja Światowej Organizacji Zdrowia – w dniu 20 marca 2015 r. zaklasyfikowała glifosat jako substancję prawdopodobnie rakotwórczą dla ludzi(12);

I.  mając na uwadze, że projekt decyzji wykonawczej Komisji został poddany pod głosowanie na posiedzeniu Stałego Komitetu w dniu 25 kwietnia 2016 r., ale nie wydano żadnej opinii;

J.  mając na uwadze, że w dniu 22 kwietnia 2015 r., w uzasadnieniu wniosku ustawodawczego zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1829/2003, Komisja wyraziła ubolewanie w związku z faktem, że od czasu wejścia w życie tegoż rozporządzenia decyzje zatwierdzające są przyjmowane przez Komisję, zgodnie z obowiązującymi przepisami, bez poparcia w formie opinii komitetów z państw członkowskich oraz że zwrot dokumentacji do Komisji w celu podjęcia ostatecznej decyzji, zdecydowanie stanowiący wyjątek w całej procedurze, stał się normą w zakresie podejmowania decyzji w sprawie zatwierdzania genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy;

1.  uważa, że projekt decyzji wykonawczej Komisji przekracza uprawnienia wykonawcze przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 1829/2003;

2.  wzywa Komisję do wycofania projektu decyzji wykonawczej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 268 z 18.10.2003, s. 1. (2) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. (3) Panel EFSA ds. GMO (panel EFSA ds. organizmów modyfikowanych genetycznie), 2015.Opinia naukowa dotycząca wniosku złożonego przez przedsiębiorstwo Syngenta (EFSA-GMO-DE-2009-66) o wydanie zezwolenia na wprowadzenie do obrotu tolerującej herbicydy, odpornej na szkodniki kukurydzy Bt11 × MIR162 × MIR604 × GA21 i subkombinacji niezależnie od ich pochodzenia z przeznaczeniem na żywność i paszę oraz na jej przywóz i przetwarzanie na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003. Dziennik EFSA 2015;13(12):4297 (34 s. doi:10.2903/j.efsa.2015.4297). (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0040. (5) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0039. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0038. (7) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0456. (8) Decyzja Komisji 2010/426/UE z dnia 28 lipca 2010 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę Bt11xGA21 (SYN-BTØ11-1xMON-ØØØ21-9), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych (Dz.U. L 199 z 31.7.2010, s. 36). (9) Decyzja Komisji 2011/892/UE z dnia 22 grudnia 2011 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę MIR604xGA21 (SYN-IR6Ø4-5xMON-ØØØ21-9), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych (Dz.U. L 344 z 28.12.2011, s. 55). (10) Decyzja Komisji 2011/893/UE z dnia 22 grudnia 2011 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę Bt11xMIR604 (SYN-BTØ11-1xSYN-IR6Ø4-5), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych (Dz.U. L 344 z 28.12.2011, s. 59). (11) Decyzja Komisji 2011/894/UE z dnia 22 grudnia 2011 r. zezwalająca na wprowadzenie do obrotu na mocy rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady produktów zawierających genetycznie zmodyfikowaną kukurydzę Bt11xMIR604xGA21 (SYN-BTØ11-1xSYN-IR6Ø4-5xMON-ØØØ21-9), składających się z niej lub z niej wyprodukowanych (Dz.U. L 344 z 28.12.2011, s. 64). (12) IARC Monographs, t. 112: evaluation of five organophosphate insecticides and herbicides [ocena pięciu insektycydów i herbicydów fosforoorganicznych], 20 marca 2015 r. http://www.iarc.fr/en/media-centre/iarcnews/pdf/MonographVolume112.pdf

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie projektu decyzji wykonawczej Komisji w sprawie wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanego genetycznie goździka (Dianthus caryophyllus L., linia SHD-27531-4) (D044927/02 – 2016/2683(RSP))

P8_TA(2016)0272 B8-0731/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji wykonawczej Komisji w sprawie wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanego genetycznie goździka (Dianthus caryophyllus L., linia SHD-27531-4) (D044927/02),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycznie i uchylającą dyrektywę Rady 90/220/EWG(1), w szczególności jej art. 18 ust. 1 akapit pierwszy,

–  uwzględniając art. 11 i 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(2),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 15 grudnia 2015 r.(3),

–  uwzględniając opinię Komisji z dnia 10 listopada 2014 r.(4),

–  uwzględniając wynik głosowania komitetu regulacyjnego z dnia 25 kwietnia 2016 r.,

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności,

–  uwzględniając art. 106 ust. 2 i 3 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w marcu 2013 r. powiadomienie (nr referencyjny C/NL/13/01) dotyczące wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanego genetycznie goździka (Dianthus caryophyllus L., linia SHD-27531-4) zostało przedłożone przez firmę Suntory Holdings Limited (Osaka, Japonia) właściwemu organowi w Holandii;

B.  mając na uwadze, że zakres powiadomienia C/NL/13/01 obejmuje przywóz, dystrybucję i sprzedaż detaliczną w Unii ciętych kwiatów zmodyfikowanego genetycznie goździka SHD-27531-4 wyłącznie do zastosowania dekoracyjnego;

C.  mając na uwadze, że w dniu 25 kwietnia 2016 r. komitet regulacyjny nie wydał opinii, przy czym siedem państw członkowskich reprezentujących 7,84% ludności głosowało przeciwko projektowi decyzji wykonawczej Komisji, sześć państw członkowskich reprezentujących 46,26% ludności wstrzymało się od głosu, 11 państw członkowskich reprezentujących 36,29% ludności zagłosowało za projektem, a cztery państwa członkowskie nie były reprezentowane;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z opinią EFSA panel EFSA ds. GMO zdaje sobie sprawę z tradycji kulinarnych w pewnych społecznościach polegających na celowym jedzeniu płatków goździka używanych do przystrajania dań;

E.  mając na uwadze, że panel EFSA ds. GMO nie ocenił jednak możliwych konsekwencji celowej konsumpcji zmodyfikowanych genetycznie goździków przez ludzi;

F.  mając na uwadze, że zarówno kwestia celowego, jak i przypadkowego spożycia kwiatów zmodyfikowanego genetycznie goździka przez zwierzęta nie była ujęta w opinii EFSA;

G.  mając na uwadze, że goździk należy do gatunku Dianthus caryophyllus powszechnie hodowanego rodzaju Dianthus;

H.  mając na uwadze, że przedstawiciele rodzaju Dianthus, w tym gatunki dzikie i udomowione, charakteryzują się dużą różnorodnością, ponieważ pochodzą one z różnych miejsc, od południowej Rosji czy górskich rejonów Grecji, po góry we francuskiej Owernii; mając na uwadze, że Dianthus spp. przystosował się do chłodniejszych regionów górskich Europy i Azji, ale występuje również na obszarach przybrzeżnych Morza Śródziemnego; mając na uwadze, że D. caryophyllus jest powszechnie hodowany jako roślina ozdobna w Europie, zarówno w szklarniach, jak i na otwartych plantacjach (np. we Włoszech i w Hiszpanii), oraz że czasem jest udomawiany w niektórych krajach śródziemnomorskich, jednak wydaje się być ograniczony do regionów przybrzeżnych Morza Śródziemnego w Grecji, we Włoszech, na Sycylii, Korsyce i Sardynii(5);

I.  mając na uwadze, że do głównych krajów hodujących goździka należą Włochy, Hiszpania i Holandia; mając również na uwadze, że dzikiego Dianthus caryophyllus można przede wszystkim znaleźć we Francji i Włoszech (6);

J.  mając na uwadze, że Cypr sprzeciwił się powiadomieniu, a panel EFSA ds. GMO zgodził się z Cyprem, że rozmnażanie goździka SHD-27531-4 (np. ukorzenianie) przez osoby prywatne nie może zostać wykluczone; mając na uwadze, że EFSA uważa, iż obcięte pędy z materiałem wegetatywnym mogą być rozmnażane przez ukorzenianie lub mikrorozmnażanie i uwalniane do środowiska (np. w ogrodach);

K.  mając na uwadze, że w naturze zapylanie krzyżoweDianthus spp. odbywa się przy udziale owadów zapylających, w szczególności Lepidoptera, które mają dostatecznie długie trąbki, aby dostać się do miodników na dnie kwiatu; mając na uwadze, że panel EFSA ds. GMO uważa, że potencjalne rozprzestrzenianie pyłków zmodyfikowanego genetycznie goździka SHD-27531-4 przez Lepidoptera na dziki gatunek Dianthus nie może zostać wykluczone;

L.  mając na uwadze, że po zakończeniu funkcji ozdobnej zmodyfikowany genetycznie Dianthus caryophyllus L., linia SHD-27531-4, stanie się odpadem, który, zgodnie z zasadami gospodarki o obiegu zamkniętym, będzie najprawdopodobniej kompostowany, jednak mając również na uwadze, że EFSA nie przeanalizował wpływu takiego uwolnienia do środowiska;

M.  mając na uwadze, że w przypadku uwolnienia do środowiska za pomocą żywych nasion, pyłków lub ukorzeniania roślin, panel EFSA ds. GMO uważa, że goździk SHD-27531-4 nie wykaże zwiększonych cech przetrwania, chyba że będzie eksponowany na herbicydy sulfonylomocznikowe;

N.  mając na uwadze, że genetycznie zmodyfikowany goździk zawiera gen kodujący zmutowane białko syntazy acetomleczanu SuRB (als) otrzymane z Nicotiana tabacum, które nadaje tolerancję na sulfonylomocznik;

O.  mając na uwadze, że zgodnie z Pesticide Action Network UK „niektóre herbicydy są wysoko toksyczne dla roślin już w bardzo niskich dawkach, takie jak herbicydy sulfonylomocznikowe, sulfonamidy i herbicydy imidazolinowe. Herbicydy sulfonylomocznikowe zastąpiły inne herbicydy, które są bardziej toksyczne dla zwierząt. Eksperci przestrzegają, że rozpowszechnione użycie herbicydów sulfonylomocznikowych może mieć drastyczny wpływ na produktywność upraw niebędących celem oprysków oraz naturalne zbiorowiska roślin i łańcuch pokarmowy w dzikiej przyrodzie(7);

P.  mając na uwadze, że sulfonylomocznik jest powszechną terapią wtórną przy cukrzycy typu 2 oraz że łączy się je z podwyższonym ryzykiem epizodów sercowo-naczyniowych w porównaniu z innymi lekami na cukrzycę(8);

Q.  mając na uwadze, że tworzenie rynku roślin odpornych na sulfonylomocznik zachęci do powszechnego stosowania tego lekarstwa na cukrzycę jako herbicydu;

R.  mając na uwadze, że stosowanie leku do celów innych niż zdrowie publiczne, które prowadzi do niekontrolowanego mnożenia się w ekosystemach, może mieć ogólnoświatowe szkodliwe oddziaływanie na bioróżnorodność i spowodować chemiczne skażenie wody pitnej;

1.  uważa, że projekt decyzji wykonawczej Komisji nie realizuje celu ochrony zdrowia i środowiska, o czym mowa w dyrektywie 2001/18/WE, a zatem wykracza poza uprawnienia wykonawcze przyznane mocą tej dyrektywy;

2.  wzywa Komisję do wycofania projektu decyzji wykonawczej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 106 z 17.4.2001, s. 1. (2) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. (3) Panel ds. GMO (panel EFSA ds. organizmów modyfikowanych genetycznie), 2015 r. Scientific Opinion on a Part C notification (reference C/NL/13/01) from Suntory Holdings Limited for the import, distribution and retailing of carnation SHD-27531-4 cut flowers with modified petal colour for ornamental use (Opinia naukowa dotycząca powiadomienia zgodnie z częścią C (nr referencyjny C/NL/13/01) przez firmę Suntory Holdings Limited w sprawie przywozu, dystrybucji i sprzedaży detalicznej ciętych kwiatów goździka SHD-27531-4 ze zmodyfikowanym kolorem płatków do zastosowania dekoracyjnego). Dziennik EFSA 2015 r.,13(12): 4358 [19 s.] (doi: 10.2903/j.efsa.2015.4358). (4) Panel ds. GMO (panel EFSA ds. organizmów modyfikowanych genetycznie), 2014 r. „Scientific Opinion on objections of a Member State to a notification (Reference C/NL/13/01) for the placing on the market of the genetically modified carnation SHD-27531-4 with a modified colour, for import of cut flowers for ornamental use, under Part C of Directive 2001/18/EC from Suntory Holdings Limited” (Opinia naukowa w sprawie sprzeciwu państwa członkowskiego wobec powiadomienia przez firmę Suntory Holdings Limited (nr referencyjny C/NL/13/01) dotyczącego wprowadzenia do obrotu zmodyfikowanego genetycznie goździka SHD-27531-4 o zmodyfikowanym kolorze, przywozu kwiatów ciętych do zastosowania dekoracyjnego, zgodnie z częścią C dyrektywy 2001/18/WE.) Dziennik EFSA 2014 r.; 12(11):3878 [9 s.] (doi:10.2903/j.efsa.2014.3878). (5) Tutin i in., 1993. (6) http://gmoinfo.jrc.ec.europa.eu/csnifs/C-NL-13-01.pdf (7) http://www.pan-uk.org/pestnews/Issue/pn88/PN88_p4-7.pdf (8) http://thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(14)70213-X/fulltext