Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Azerbejdżanu, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Republiką Azerbejdżanu dotyczącej zasad udziału Republiki Azerbejdżanu w programach unijnych (05616/2014 – C8-0043/2014 – 2013/0420(NLE))

P8_TA(2016)0301 A8-0210/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (05616/2014),

–  uwzględniając projekt Protokołu do Umowy o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Azerbejdżanu, z drugiej strony, w sprawie umowy ramowej między Unią Europejską a Republiką Azerbejdżanu dotyczącej zasad udziału Republiki Azerbejdżanu w programach unijnych (05618/2014),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 212 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0043/2014),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0210/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie Protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Azerbejdżanu.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 2/2016 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016: Uwzględnienie w budżecie nadwyżki za rok budżetowy 2015 (09586/2016 – C8-0225/2016 – 2016/2051(BUD))

P8_TA(2016)0302 A8-0212/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 25 listopada 2015 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. dotyczącą systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 2/2016 przyjęty przez Komisję dnia 15 kwietnia 2016 r. (COM(2016)0227),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2016 przyjęte przez Radę i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 17 czerwca 2016 r. (09586/2016 – C8-0225/2016),

–  uwzględniając art. 88 i 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0212/2016),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 2/2016 ma na celu zapisanie w budżecie na rok 2016 nadwyżki z roku budżetowego 2015 w wysokości 1 349 mln EUR;

B.  mając na uwadze, że główne składniki tej nadwyżki to dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący 980 mln EUR, niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 187 mln EUR oraz różnice kursowe w wysokości 182 mln EUR;

C.  mając na uwadze, że po stronie dochodów dwa główne składniki to odsetki od zaległych płatności i grzywny (180 mln EUR) oraz dodatni wynik po stronie zasobów własnych (1 071 mln EUR), od czego odliczono negatywny wynik związany z nadwyżkami, saldami i dostosowaniami (-537 mln EUR);

D.  mając na uwadze, że po stronie wydatków poziom niepełnego wykorzystania środków w sekcji 3 jest względnie niski, jako że nie wykorzystano kwoty 78 mln EUR z 2015 r. i kwoty 14 mln EUR przeniesionej z 2014 r., podczas gdy w przypadku pozostałych instytucji poziom ten wynosi 94 mln EUR;

E.  mając na uwadze, że wysoki wskaźnik wykonania w sekcji 3 uwidacznia presję na środki na płatności, a problem ten w 2015 r. wciąż stanowił kluczowe wyzwanie i prawdopodobnie pojawi się w ostatnich latach obowiązywania obecnych wieloletnich ram finansowych (WRF);

1.  przyjmuje do wiadomości przedstawiony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 2/2016, który jest poświęcony wyłącznie uwzględnieniu w budżecie nadwyżki z 2015 r. wynoszącej 1 349 mln EUR zgodnie z art. 18 rozporządzenia finansowego, a także stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego;

2.  zauważa, że przyjęcie projektu budżetu korygującego nr 2/2016 obniży udział składek z DNB państw członkowskich w budżecie Unii w 2016 r. o 1 349 mln EUR; ponownie wzywa państwa członkowskie, aby wykorzystały okazję stwarzaną przez takie powracające środki i dopełniły zobowiązań odnoszących się do kryzysu uchodźczego oraz wniosły podobny do unijnego wkład finansowy na rzecz dwóch specjalnych unijnych funduszy powierniczych; zauważa z zaniepokojeniem, że wiosną 2016 r. państwa członkowskie przekazały jedynie 82 mln EUR na fundusz powierniczy UE dla Afryki i 69 mln EUR na fundusz powierniczy „Madad” w odpowiedzi na kryzys w Syrii, podczas gdy wkłady Unii pozostają na poziomie odpowiednio 1,8 mld EUR i 500 mln EUR;

3.  podkreśla, że zamiast dostosowywać składkę opartą na DNB należy umożliwić budżetowi Unii ponowne wykorzystanie wszelkiej nadwyżki wynikającej z niepełnego wykorzystania środków lub z grzywien nałożonych na przedsiębiorstwa za naruszenie unijnego prawa konkurencji, aby zaspokoić potrzeby finansowe, zwłaszcza w kontekście niedoborów płatności; oczekuje, że problem ten zostanie rozwiązany w ramach rewizji WRF;

4.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2016;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 2/2016 został ostatecznie przyjęty, i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 48 z 24.2.2016. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie środków na rzecz wysokiego wspólnego poziomu bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych na terytorium Unii (05581/1/2016 – C8-0188/2016 – 2013/0027(COD))

P8_TA(2016)0303 A8-0211/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (05581/1/2016 – C8-0188/2016),

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 22 maja 2013 r.(1),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0048),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 76 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0211/2016),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 271 z 19.9.2013, s. 133. (2) Teksty przyjęte w dniu 13.3.2014, P7_TA(2014)0244.

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 6 lipca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego ramy etykietowania efektywności energetycznej i uchylającego dyrektywę 2010/30/UE (COM(2015)0341 – C8-0189/2015 – 2015/0149(COD))(1)

P8_TA(2016)0304 A8-0213/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 (1)  Unia Europejska jest zaangażowana w tworzenie unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu. Efektywność energetyczna, zasadniczy element ram polityki klimatyczno-energetycznej Unii Europejskiej do roku 2030 r., to klucz do zmniejszenia zapotrzebowania na energię. (1)  Unia Europejska jest zaangażowana w tworzenie unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce klimatyczno-energetycznej. Efektywność energetyczna, zasadniczy element ram polityki klimatyczno-energetycznej Unii Europejskiej do roku 2030 r., to klucz do zmniejszenia zapotrzebowania na energię i ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 2 (2)  Etykietowanie efektywności energetycznej pozwala konsumentom świadomie wybierać produkty pod kątem zużycia energii, co sprzyja innowacjom. (2)  Etykietowanie efektywności energetycznej pozwala konsumentom świadomie wybierać bardziej wydajne i zrównoważone produkty związane z energią, co znacząco przyczynia się do oszczędności energii i do obniżenia rachunków za energię, a jednocześnie sprzyja innowacjom w zakresie wytwarzania bardziej energooszczędnych produktów i inwestycjom w ich produkcję. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)  Należy zastąpić dyrektywę 2010/30/UE rozporządzeniem o takim samym zakresie, zmieniając jednak i udoskonalając niektóre przepisy, aby doprecyzować i zaktualizować ich treść. Rozporządzenie jest odpowiednim instrumentem prawnym, wprowadza bowiem jasne i szczegółowe przepisy, które nie pozostawiają pola do rozbieżnej transpozycji przez państwa członkowskie, zapewniając tym samym wysoki stopień harmonizacji w całej Unii. Dzięki temu, że zharmonizowane ramy regulacyjne obowiązują na poziomie Unii zamiast na poziomie państw członkowskich, przedsiębiorcy ponoszą niższe koszty i mają równe warunki działania. Harmonizacja w Unii zapewnia swobodę przepływu towarów na całym jednolitym rynku. (4)  Należy zastąpić dyrektywę 2010/30/UE rozporządzeniem o takim samym zakresie, zmieniając jednak i udoskonalając niektóre przepisy, aby doprecyzować i zaktualizować ich treść z uwzględnieniem poczynionego w ostatnich latach szybkiego postępu technicznego w zakresie energooszczędności produktów. Rozporządzenie jest odpowiednim instrumentem prawnym, wprowadza bowiem jasne i szczegółowe przepisy, które nie pozostawiają pola do rozbieżnej transpozycji przez państwa członkowskie, zapewniając tym samym wysoki stopień harmonizacji w całej Unii. Dzięki temu, że zharmonizowane ramy regulacyjne obowiązują na poziomie Unii zamiast na poziomie państw członkowskich, przedsiębiorcy w ramach całego łańcucha wartości ponoszą niższe koszty i mają równe warunki działania. Harmonizacja w Unii zapewnia swobodę przepływu towarów na całym jednolitym rynku. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 a (nowy) (4a)   Z zakresu niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć produkty używane, w tym wszelkie produkty, które zostały oddane do użytku, zanim zostały udostępnione na rynku po raz drugi lub kolejny. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 b (nowy) (4b)   Ponieważ zużycie energii przez środki transportu osób lub towarów jest bezpośrednio lub pośrednio regulowane innymi przepisami i w ramach innych strategii politycznych Unii, należy pozostawić je poza zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. Wyłączenie to obejmuje również środki transportu, których silnik nie zmienia miejsca położenia podczas pracy, takie jak windy, schody ruchome i przenośniki taśmowe. Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 (7)  Za sprawą bardziej świadomych wyborów konsumentów poprawa efektywności produktów związanych z energią przynosi korzyści całej gospodarce Unii i napędza innowacje. Przyczyni się to także do osiągnięcia celów Unii w zakresie efektywności energetycznej na lata 2020 i 2030. Poprawa efektywności przyniesie również oszczędności dla konsumentów. (7)  Za sprawą bardziej świadomych wyborów konsumentów oraz większej świadomości społecznej poprawa efektywności produktów związanych z energią przynosi korzyści całej gospodarce Unii, zmniejsza zapotrzebowanie na energię oraz przysparza oszczędności na rachunkach za energię. Przyczynia się ona do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego, stanowi zachętę do badań, innowacji i inwestycji w dziedzinie efektywności energetycznej oraz umożliwia gałęziom przemysłu, które opracowują i wytwarzają produkty najbardziej energooszczędne, zyskanie przewagi konkurencyjnej. Przyczynia się ona także do osiągnięcia celów Unii w zakresie efektywności energetycznej na lata 2020 i 2030, a także jej celów dotyczących środowiska i klimatu. Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 8 (8)   W konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 23 i 24 października 2014 r. ustalono orientacyjny cel na poziomie Unii, polegający na poprawie efektywności energetycznej do 2030 r. o co najmniej 27 % w stosunku do prognozowanego przyszłego zużycia energii. Cel ten zostanie poddany przeglądowi do 2020 r. z myślą o podniesieniu poziomu na szczeblu Unii do 30 %. W konkluzjach ustalono także wiążący unijny cel wewnętrznej redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % do 2030 r. w stosunku do 1990 r., w tym zmniejszenie emisji w sektorach nieobjętych systemem handlu uprawnieniami do emisji o 30 %. skreśla się Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 9 (9)  Podawanie rzetelnych, stosownych i porównywalnych informacji o zużyciu energii przez produkty związane z energią ułatwia konsumentom wybieranie produktów, które zużywają mniej energii oraz innych istotnych zasobów w trakcie używania. Zestandaryzowana obowiązkowa etykieta jest skutecznym środkiem udzielania potencjalnym klientom porównywalnych informacji o zużyciu energii przez produkty związane z energią. Powinna ona być uzupełniona kartą informacyjną produktu. Etykieta powinna być łatwo rozpoznawalna, prosta i zwięzła. W tym celu należy zachować obecną skalę kolorystyczną od ciemnej zieleni do czerwieni jako podstawę informowania klientów o efektywności energetycznej danego produktu. Najskuteczniejsza z punktu widzenia konsumentów okazała się klasyfikacja z wykorzystaniem liter od A do G. W sytuacjach, w których ze względu na przepisy dotyczące ekoprojektu na podstawie dyrektywy 2009/125/WE nie można już wytwarzać produktów objętych klasą F lub G, nie należy podawać tych klas na etykiecie. W wyjątkowych przypadkach powinno to dotyczyć także klas D i E, chociaż taka sytuacja prawdopodobnie nie będzie miała miejsca, gdyż po tym, jak większość modeli produktu znajdzie się w dwóch najwyższych klasach, nastąpi zmiana skali etykiety. (9)  Podawanie rzetelnych, stosownych, możliwych do zweryfikowania i porównywalnych informacji o zużyciu energii przez produkty związane z energią ułatwia konsumentom wybieranie produktów, które zużywają mniej energii oraz innych istotnych zasobów w trakcie używania w celu osiągnięcia określonego poziomu wydajności, a zatem charakteryzuje je niższy koszt całego cyklu życia. Zestandaryzowana obowiązkowa etykieta jest skutecznym środkiem udzielania potencjalnym klientom porównywalnych informacji o efektywności energetycznej i zużyciu energii w wartościach bezwzględnych przez produkty związane z energią. Powinna ona być uzupełniona kartą informacyjną produktu, w aktach delegowanych przyjętych na podstawie dyrektywy 2010/30/UE zwaną „kartą produktu”, która może być udostępniana drogą elektroniczną. Etykieta powinna być zwięzła, opracowana na podstawie właściwej metody pomiarów i obliczeń oraz łatwo rozpoznawalna i łatwa do zrozumienia. W tym celu należy zachować już ustalony zestaw kolorów od ciemnej zieleni do czerwieni jako podstawę informowania klientów o efektywności energetycznej danego produktu. Najskuteczniejsza z punktu widzenia konsumentów okazała się już znana klasyfikacja z wykorzystaniem liter od A do G. Jej jednolite stosowanie do wszystkich grup produktów powinno zwiększyć przejrzystość i zrozumiałość dla klientów. W sytuacjach, w których ze względu na przepisy dotyczące ekoprojektu zawarte w dyrektywie 2009/125/WE1a nie można już wytwarzać produktów objętych klasami F lub G, klasy te powinny być mimo wszystko podane na etykiecie w kolorze ciemnoszarym, aby zachować jednolitą skalę od A do G dla wszystkich grup produktów. Zatem skalę kolorystyczną od ciemnej zieleni do czerwieni należy zachować dla pozostałych, wyższych klas i powinna ona mieć zastosowanie jedynie do nowo wprowadzanych do obrotu egzemplarzy produktów. _______________ 1a Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (Dz.U. L 285 z 31.10.2009, s. 10) Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 10 (10)  Postęp technologii cyfrowej umożliwia wykorzystanie alternatywnych sposobów doręczania i umieszczania etykiet w postaci elektronicznej, np. w internecie, ale także na elektronicznych wyświetlaczach w sklepach. Aby móc skorzystać z tych technologii, w niniejszym rozporządzeniu należy zezwolić na stosowanie elektronicznych etykiet jako zamienników fizycznych etykiet energetycznych lub ich uzupełnienie. Jeżeli nie ma możliwości umieszczenia etykiety energetycznej, na przykład w przypadku pewnych form sprzedaży na odległość lub w reklamach i w technicznych materiałach promocyjnych, potencjalnym klientom należy podać przynajmniej klasę energetyczną produktu. (10)  Postęp technologii cyfrowej umożliwia wykorzystanie alternatywnych sposobów doręczania i umieszczania etykiet w postaci elektronicznej, np. w internecie, ale także na elektronicznych wyświetlaczach w sklepach. Aby móc skorzystać z tych technologii, w niniejszym rozporządzeniu należy zezwolić na stosowanie etykiet elektronicznych jako uzupełnienia drukowanych etykiet energetycznych. Powyższe nie ma wpływu na obowiązek dołączania przez dostawcę do każdego egzemplarza produktu drukowanej etykiety dla sprzedawcy. Jeżeli nie ma możliwości umieszczenia etykiety energetycznej, potencjalnym klientom należy podawać przynajmniej klasę energetyczną modelu produktu. W aktach delegowanych odnoszących się do konkretnych kategorii produktów można by również ustanowić alternatywne przepisy dotyczące umieszczania etykiet na produktach małych rozmiarów, w razie dużej liczby identycznych produktów wyeksponowanych razem. Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 11 (11)  Producenci zareagowali na wprowadzenie etykiety energetycznej, wytwarzając coraz bardziej efektywne produkty. Te zmiany technologiczne doprowadziły do tego, że produkty plasują się głównie w najwyższych klasach etykiety energetycznej. Aby klienci mogli odpowiednio porównać produkty, konieczne może być wprowadzenie kolejnego zróżnicowania produktów, co będzie wiązało się z potrzebą zmiany skali etykiet. Jeżeli chodzi o częstotliwość takich zmian, odpowiedni byłby okres dziesięcioletni, aby unikać nadmiernego obciążenia producentów. W niniejszym rozporządzeniu ustanowiono zatem szczegółowe przepisy dotyczące zmiany skali, aby zapewnić dostawcom i sprzedawcom jak największą pewność prawa. Po zmianie skali najwyższe klasy powinny być puste, aby zachęcić do postępu technologicznego i umożliwić prace nad bardziej efektywnymi produktami oraz ich uznawanie. Po zmianie etykiety należy wymienić wszystkie etykiety energetyczne w przeciągu krótkiego czasu, aby uniknąć dezorientowania klientów. (11)  Producenci zareagowali na wprowadzenie etykiety energetycznej, opracowując i wprowadzając do obrotu coraz bardziej efektywne produkty. Jednocześnie zaprzestali produkcji mniej efektywnych produktów dzięki bodźcowi w postaci unijnych przepisów dotyczących ekoprojektu. Te zmiany technologiczne doprowadziły do tego, że modele produktów plasują się głównie w najwyższych klasach etykiety energetycznej. Aby klienci mogli odpowiednio porównać produkty, konieczne może być wprowadzenie kolejnego zróżnicowania produktów, co będzie wiązało się z potrzebą zmiany skali etykiet. Jeżeli chodzi o częstotliwość takich zmian, pożądany byłby okres dziesięcioletni, aby unikać nadmiernego obciążenia producentów i sprzedawców, ze szczególnym uwzględnieniem małych przedsiębiorstw. Przy stosowaniu takiego podejścia należy unikać zbędnych lub nieskutecznych zmian skali, które byłyby szkodliwe zarówno dla producentów, jak i dla konsumentów. W niniejszym rozporządzeniu ustanowiono zatem szczegółowe przepisy dotyczące zmiany skali, aby zapewnić dostawcom i sprzedawcom jak największą pewność prawa. Przed dokonaniem zmiany skali Komisja powinna przeprowadzić szczegółowe badanie przygotowawcze. W zależności od grupy produktów i na podstawie dokładnej oceny jej potencjału, na etykiecie z nowo zmienioną skalą powinno pozostać puste miejsce na szczycie skali, aby zachęcić do postępu technologicznego i umożliwić prace nad bardziej efektywnymi modelami produktów oraz ich uznawanie. Aby uniknąć dezorientowania klientów, po zmianie skali na etykietach należy wymienić wszystkie etykiety energetyczne w krótkim, lecz wykonalnym czasie, sprawiając, by wygląd etykiet ze zmienioną skalą był łatwo odróżnialny od wyglądu starych etykiet, czemu powinny towarzyszyć odpowiednie kampanie informacyjne skierowane do konsumentów, które powinny zawierać przekaz, że wprowadzono nową wersję etykiet skutkującą udoskonaloną klasyfikacją urządzeń. Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 11 a (nowy) (11a)   Obecna ewolucja etykiet wprowadzonych aktami delegowanymi przyjętymi na podstawie dyrektywy 2010/30/UE rodzi potrzebę pierwszej zmiany skali na istniejących etykietach – w celu zapewnienia spójności skali A–G – poprzez dostosowanie ich do wymogów niniejszego rozporządzenia. Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 (14)  Aby utrzymać zaufanie klientów do etykiety energetycznej, należy zakazać stosowania w odniesieniu do produktów związanych z energią innych etykiet naśladujących etykietę energetyczną. Należy też zabronić stosowania dodatkowych etykiet, znaków, symboli lub napisów, które mogą wprowadzać klientów w błąd lub dezorientować ich w kwestii zużycia energii. (14)  Aby utrzymać zaufanie klientów do etykiety energetycznej, należy zakazać stosowania w odniesieniu do produktów związanych z energią innych etykiet naśladujących etykietę energetyczną. Należy też zabronić stosowania dodatkowych etykiet, znaków, symboli lub napisów, które nie różnią się wyraźnie od etykiet efektywności energetycznej i które mogłyby wprowadzać klientów w błąd lub dezorientować ich w kwestii zużycia energii bądź innych właściwości objętych odnośnymi aktami delegowanymi. Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 (15)  Aby zagwarantować pewność prawa, należy sprecyzować, że przepisy dotyczące nadzoru rynku Unii i kontroli nad produktami wchodzącymi na rynek Unii przewidziane w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/200819 mają zastosowanie do produktów związanych z energią. Ze względu na zasadę swobodnego przepływu towarów niezbędna jest skuteczna współpraca organów nadzoru rynku w państwach członkowskich. Taką współpracę w dziedzinie efektywności energetycznej powinno wzmacniać wsparcie Komisji. (15)  Aby zagwarantować pewność prawa, należy sprecyzować, że przepisy dotyczące nadzoru rynku Unii i kontroli nad produktami wchodzącymi na rynek Unii przewidziane w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/200819 mają zastosowanie do produktów związanych z energią. Ze względu na zasadę swobodnego przepływu towarów niezbędna jest skuteczna współpraca organów nadzoru rynku w państwach członkowskich, obejmująca ciągłą wymianę informacji, w szczególności dotyczących wyników testów oceny zgodności produktów oraz ich skutków. Ponadto w wymianie informacji na temat produktów związanych z energią przywożonych z państw trzecich do Unii powinny brać udział organy celne państw członkowskich. Komisja powinna wzmocnić i rozszerzyć grupy współpracy administracyjnej ds. ekoprojektu i etykietowania energetycznego (ADCO) pełniące rolę ram współpracy organów nadzoru rynku. __________________ __________________ 19 Dz.U L 218 z 13.08.2008, s. 30. 19 Dz.U. L 218 z 13.08.2008, s. 30. Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 a (nowy) (15a)   Aby zapewnić większą skuteczność nadzoru i uczciwą konkurencję na rynku unijnym oraz aby jak najskuteczniej wykorzystywać ograniczone zasoby, krajowe organy nadzoru rynku powinny monitorować przestrzeganie przepisów, w tym za pomocą fizycznych testów produktów, oraz wykorzystywać system informacyjny i komunikacyjny do celów nadzoru rynku (ICSMS) do wymiany informacji o planowanych i ukończonych testach produktów, do udostępniania protokołów testów i wyników przeprowadzonych przez nie testów, tym samym unikając podwójnego testowania i torując drogę regionalnym centrom doskonałości zajmującym się testami fizycznymi. Wyniki testów należy udostępniać również w przypadku, gdy testy nie wykazały naruszenia przepisów. Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 16 (16)  Aby ułatwić monitorowanie przestrzegania przepisów i dostarczyć aktualnych danych rynkowych do celów wprowadzania zmian do przepisów dotyczących etykiet i kart informacyjnych poszczególnych produktów, dostawcy powinni wprowadzać w formie elektronicznej informacje na temat zgodności produktów z przepisami do bazy danych utworzonej przez Komisję. Informacje te powinny być publicznie dostępne, aby mogli się z nimi zapoznać klienci oraz by umożliwić alternatywne sposoby dostarczania etykiet do sprzedawców. Organy nadzoru rynku powinny mieć dostęp do informacji w bazie danych. (16)  Bez uszczerbku dla obowiązków państw członkowskich w zakresie nadzoru rynku, aby stworzyć narzędzie przydatne konsumentom, ułatwić monitorowanie przestrzegania przepisów i dostarczać aktualne dane rynkowe do celów zmiany przepisów dotyczących etykiet i kart informacyjnych poszczególnych produktów, dostawcy powinni wprowadzać w formie elektronicznej wymagane informacje o zgodności produktów z przepisami do bazy danych utworzonej i prowadzonej przez Komisję. Informacje adresowane do konsumentów powinny być publicznie dostępne w interfejsie publicznym bazy danych produktów. Te informacje powinny być dostępne jako otwarte dane, tak aby mogły być wykorzystywane przez twórców aplikacji oraz inne narzędzia porównawcze. Należy zapewnić łatwy bezpośredni dostęp do bazy danych produktów za pośrednictwem fotokodu (QR) lub przy użyciu innych narzędzi zorientowanych na użytkownika dostępnych na drukowanej etykiecie. Dodatkowe informacje powinny być udostępniane przez dostawców w interfejsie zgodności w ramach bazy danych produktów zarówno organom nadzoru rynku, jak i Komisji. Ta baza danych powinna podlegać rygorystycznym zasadom ochrony danych. W przypadku wrażliwych informacji technicznych organy nadzoru rynku powinny zachować uprawnienia do dostępu do tych informacji w razie potrzeby, zgodnie z obowiązkiem współpracy spoczywającym na dostawcy. Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 16 a (nowy) (16a)   Komisja powinna stworzyć i prowadzić portal internetowy zapewniający organom nadzoru rynku dostęp do szczegółowych informacji o produktach, znajdujących się na serwerach dostawców. Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 19 (19)  Zużycie energii i inne parametry produktów objętych wymogami dotyczącymi poszczególnych produktów na gruncie niniejszego rozporządzenia powinny być mierzone przy użyciu wiarygodnych, dokładnych i odtwarzalnych metod, uwzględniających ogólnie uznane metody pomiarowe i obliczeniowe zgodne z aktualnym stanem nauki. Obowiązywanie norm zharmonizowanych na poziomie Unii służy funkcjonowaniu rynku wewnętrznego. Jeżeli w chwili rozpoczęcia stosowania wymogów dotyczących danego produktu nie będzie jeszcze opublikowanych norm, Komisja powinna opublikować w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przejściowe metody pomiarowe i obliczeniowe mające zastosowanie do tych wymogów. Po opublikowaniu odniesienia do takiej normy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodność z taką normą powinna pociągać za sobą domniemanie zgodności z metodami pomiarowymi mającymi zastosowanie do wymogów dotyczących danego produktu przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia. (19)  Zużycie energii w wartościach bezwzględnych i inne parametry ekologiczne i parametry dotyczące wydajności produktów objętych wymogami dla poszczególnych produktów na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być mierzone zgodnie ze zharmonizowanymi normami i metodami oraz przy użyciu wiarygodnych, dokładnych i odtwarzalnych metod, uwzględniających ogólnie uznane metody pomiarowe i obliczeniowe zgodne z aktualnym stanem nauki. Te metody i warunki testowania, zarówno w przypadku dostawców, jak i organów nadzoru rynku, powinny być jak najbliższe rzeczywistym warunkom użytkowania danego produktu przez przeciętnego konsumenta i na tyle rygorystyczne, by udaremnić ich umyślne i nieumyślne obejście. Klasa efektywności energetycznej nie powinna być ustalana wyłącznie na podstawie ustawienia o największej efektywności energetycznej lub na podstawie trybu „Eco”, jeśli jest mało prawdopodobne, by odzwierciedlały one sposób użytkowania produktu przez przeciętnego konsumenta. Wartości tolerancji i opcjonalne parametry testowania należy ustalić w taki sposób, aby ich zastosowanie nie doprowadziło do znaczących odchyleń wzrostu efektywności, które mogłyby skutkować zmianą klasy efektywności energetycznej produktu. Dozwolone różnice między wynikami testów a deklarowanymi wynikami nie powinny przekraczać statystycznej niepewności pomiaru. Jeżeli w chwili rozpoczęcia stosowania wymogów dotyczących danego produktu nie będzie jeszcze opublikowanych norm, Komisja powinna opublikować w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przejściowe metody pomiarowe i obliczeniowe mające zastosowanie do tych wymogów. Po opublikowaniu odniesienia do takiej normy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zgodność z taką normą powinna pociągać za sobą domniemanie zgodności z metodami pomiarowymi mającymi zastosowanie do wymogów dotyczących danego produktu przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia. Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 20 (20)  Komisja powinna opracować plan prac w zakresie zmiany etykiet poszczególnych produktów wraz z orientacyjnym wykazem kolejnych produktów związanych z energią, dla których można ustanowić etykiety energetyczne. Plan prac powinien być wdrażany po przeprowadzeniu analizy technicznej, środowiskowej i ekonomicznej danej grupy produktów. W analizie należy poruszyć także kwestię informacji dodatkowych, w tym możliwości i koszty udzielania konsumentom informacji o wydajności produktu związanego z energią, takich jak zużycie energii w wartościach bezwzględnych, trwałość lub ekologiczność, zgodnie z celem sprzyjania gospodarce o obiegu zamkniętym. Takie informacje dodatkowe powinny poprawiać zrozumiałość i skuteczność etykiety z perspektywy konsumentów i nie powinny mieć dla nich żadnych niekorzystnych skutków. (20)  Komisja powinna opracować, na podstawie zakresu niniejszego rozporządzenia, długoterminowy plan prac w zakresie zmiany etykiet poszczególnych produktów wraz z orientacyjnym wykazem kolejnych produktów związanych z energią, dla których można ustanowić etykiety energetyczne, oraz powinna okresowo aktualizować ten plan. Komisja powinna co roku informować Parlament Europejski i Radę o postępach w realizacji tego planu prac. Poprawka 19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 20 a (nowy) (20a)   Plan prac powinien być wdrażany po przeprowadzeniu analizy technicznej, środowiskowej i ekonomicznej danej grupy produktów. W analizie tej należy rozważyć także informacje dodatkowe, w tym możliwości i koszty udzielania konsumentom rzetelnych informacji o wydajności modelu produktu związanego z energią, takich jak koszt całego cyklu życia, możliwości naprawy, łączność, zawartość materiałów pochodzących z recyklingu, trwałość i ekologiczność lub wskaźnik łączony efektywności energetycznej i wydajności, zgodnie z celem promowania gospodarki o obiegu zamkniętym. Takie informacje dodatkowe powinny zwiększyć zrozumiałość i skuteczność etykiety z punktu widzenia konsumentów i nie powinny mieć dla nich żadnych negatywnych skutków. Poprawka 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustępy 1 i 2 1.  W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się ramy podawania, w formie etykietowania oraz standardowych informacji o produkcie, informacji o zużyciu energii oraz innych zasobów podczas używania produktów związanych z energią oraz podawania informacji dodatkowych o produktach związanych z energią, aby umożliwić klientom wybieranie bardziej efektywnych produktów. 1.  W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się ramy mające zastosowanie do produktów związanych z energią oraz przewiduje się dla nich etykiety informujące o efektywności energetycznej, zużyciu energii w wartościach bezwzględnych oraz o innych parametrach ekologicznych i parametrach dotyczących wydajności. Etykieta ta umożliwia klientom wybór bardziej efektywnych produktów w trosce o ograniczenie zużycia energii. 2.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do: 2.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do: a)  produktów używanych; a)  produktów używanych; b)  środków transportu osób i towarów innych niż środki napędzane silnikiem stacjonarnym. b)  środków transportu osób lub towarów. Poprawka 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 6 6)  „producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt związany z energią lub zleca projektowanie lub produkcję produktu związanego z energią, oraz prowadzi obrót tym produktem pod własną nazwą lub znakiem towarowym; 6)  „producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która wytwarza produkt związany z energią lub zleca projektowanie lub produkcję takiego produktu związanego z energią, oraz prowadzi obrót tym produktem pod własną nazwą lub znakiem towarowym; Poprawka 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 9 9)  „sprzedawca” oznacza sprzedawcę detalicznego lub inną osobę, która sprzedaje, wynajmuje, oferuje w sprzedaży ratalnej lub wystawia na sprzedaż produkty klientom; 9)  „sprzedawca” oznacza sprzedawcę detalicznego lub inną osobę fizyczną lub prawną, która sprzedaje, wynajmuje, oferuje w sprzedaży ratalnej lub wystawia na sprzedaż produkty klientom; Poprawka 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 10 a (nowy) 10a)   „efektywność energetyczna” oznacza stosunek uzyskanych wyników, usług, towarów lub energii do wkładu energii; Poprawka 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 11 11)  „produkt związany z energią” oznacza towar, system lub usługę mający(-ą) wpływ na zużycie energii podczas używania, który(-a) jest wprowadzany(-a) do obrotu i oddawany(-a) do użytku w Unii, łącznie z częściami, które mają zostać wbudowane do produktów związanych z energią wprowadzanych do obrotu i oddawanych do użytku; 11)  „produkt związany z energią” zwany dalej „produktem” oznacza towar lub system mający wpływ na zużycie energii podczas użytkowania, który jest wprowadzany do obrotu i oddawany do użytku w Unii, w tym części przeznaczone do wbudowania do produktów związanych z energią, które są wprowadzane do obrotu i oddawane do użytku jako osobne części do dyspozycji klientów i których efektywność energetyczna i ekologiczność mogą być oceniane oddzielnie; Poprawka 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 13 13)  „etykieta” oznacza diagram graficzny zawierający klasyfikację z wykorzystaniem liter od A do G w siedmiu różnych kolorach od ciemnej zieleni do czerwieni w celu wskazania zużycia energii; 13)  „etykieta” oznacza diagram graficzny, w formie drukowanej lub elektronicznej, zawierający skalę zamkniętą, w której występują wyłącznie litery od A do G i w której każda klasa odpowiada znacznej oszczędności energii, w siedmiu różnych kolorach od ciemnej zieleni do czerwieni, mającą na celu poinformowanie klientów o efektywności energetycznej i o zużyciu energii; Poprawka 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 13 a (nowy) 13a)   „grupa produktów” oznacza grupę produktów związanych z energią, które mają taką samą funkcję podstawową; Poprawka 27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 17 17)  „karta informacyjna produktu” oznacza standardową tabelę informacyjną dotyczącą produktu; 17)  „karta informacyjna produktu” oznacza standardową tabelę informacyjną, w formie drukowanej lub elektronicznej, zawierającą informacje o produkcie; Poprawka 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 18 18)  „zmiana skali” oznacza cykliczne zaostrzenie kryteriów klasy energetycznej na etykiecie określonego produktu, które może skutkować skreśleniem pewnych klas energetycznych z istniejących etykiet; 18)  „zmiana skali” oznacza zaostrzenie kryteriów klasy energetycznej na etykiecie w odniesieniu do określonej grupy produktów; Poprawka 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 19 19)  „etykieta ze zmienioną skalą” oznacza etykietę określonego produktu, która została poddana zmianie skali; 19)  „etykieta ze zmienioną skalą” oznacza etykietę określonej grupy produktów, która została poddana zmianie skali i która wyraźnie odróżnia się od etykiet stosowanych przed zmianą skali; Poprawka 97 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – akapit 1 – punkt 19 a (nowy) 19a)  „inteligentne urządzenie” oznacza urządzenie, które przy wykorzystaniu zaawansowanych technologii informacyjno-komunikacyjnych oraz przy zastosowaniu ustandaryzowanego referencyjnego systemu pojęć mogą być aktywowane w celu reagowania na bodźce zewnętrzne takie jak informacje o cenie, sygnały bezpośredniego sterowania wysyłane za pośrednictwem sieci bezprzewodowej lub aplikacji oraz pomiary lokalne, a także w celu automatycznej zmiany jego trybu zużycia energii na bardziej efektywny energetycznie; Poprawka 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 20 20)  „informacje dodatkowe” oznaczają informacje o parametrach funkcjonalnych i ekologicznych produktu związanego z energią, takich jak zużycie energii w wartościach bezwzględnych lub trwałość; informacje te są oparte na danych, które mogą zostać zmierzone przez organy nadzoru rynku, są jednoznaczne i nie mają istotnego niekorzystnego wpływu na zrozumiałość i skuteczność całej etykiety z perspektywy konsumentów. 20)  „informacje dodatkowe” oznaczają wszelkie informacje o określonych w aktach delegowanych parametrach funkcjonalnych, parametrach ekologicznych i parametrach dotyczących zasobooszczedności produktu związanego z energią; informacje te są oparte na danych, które są możliwe do zmierzenia i zweryfikowania przez organy nadzoru rynku, są łatwo zrozumiałe i nie mają istotnego niekorzystnego wpływu na skuteczność całej etykiety z perspektywy konsumentów; Poprawka 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – punkt 20 a (nowy) 20a)   „baza danych produktów” oznacza zbiór danych dotyczących produktów związanych z energią objętych niniejszym rozporządzeniem i aktami delegowanymi wydanymi na jego podstawie; ta baza danych jest zorganizowana w usystematyzowany sposób i składa się z interfejsu publicznego, zaprojektowanego jak strona internetowa przeznaczona dla konsumentów, na której informacje są indywidualnie dostępne drogą elektroniczną, oraz z interfejsu zgodności, zorganizowanego jak platforma internetowa wspierająca działalność krajowych organów nadzoru rynku, przy spełnieniu jasno określonych wymogów w zakresie dostępności i bezpieczeństwa; Poprawka 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – stęp 1 1.  Dostawcy wypełniają następujące obowiązki: 1.  Dostawcy: a)  zapewniają, by produkty wprowadzane do obrotu były nieodpłatnie opatrzone rzetelnymi etykietami i kartami informacyjnymi produktu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i ze stosownymi aktami delegowanymi; a)  zapewniają, by produkty wprowadzane do obrotu były nieodpłatnie opatrzone rzetelnymi, drukowanymi etykietami i kartami informacyjnymi produktu, dla każdego egzemplarza z osobna; b)  szybko i nieodpłatnie dostarczają etykiety na prośbę sprzedawców; b)  dostarczają nieodpłatnie etykiety i karty informacyjne produktu na prośbę sprzedawców w ciągu pięciu dni roboczych; ba)   dostarczają sprzedawcom zarówno aktualne etykiety, jak i etykiety ze zmienioną skalą oraz karty informacyjne produktu przez okres trzech miesięcy przed datą określoną w odnośnych aktach delegowanych; c)  zapewniają rzetelność dostarczanych etykiet i kart informacyjnych produktu oraz sporządzają dokumentację techniczną, która wystarcza do przeprowadzenia oceny tej rzetelności; c)  zapewniają rzetelność dostarczanych etykiet i kart informacyjnych produktu oraz sporządzają dokumentację techniczną, która wystarcza do przeprowadzenia oceny tej rzetelności; d)  przed wprowadzeniem modelu produktu do obrotu wprowadzają do bazy danych produktów, którą ustanowiono zgodnie z art. 8, informacje wymienione w załączniku I. d)  wprowadzają informacje określone w załączniku I do interfejsu publicznego i do interfejsu zgodności w ramach bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8: (i)   w przypadku wszystkich nowych modeli, przed wprowadzeniem egzemplarzy modelu produktu do obrotu; (ii)   w przypadku wszystkich modeli wprowadzonych do obrotu przed dniem 1 stycznia 2014 r., które są nadal dostarczane, nie później niż 18 miesięcy po tym, jak baza danych zacznie w pełni funkcjonować zgodnie z art. 16; da)   przechowują w bazie danych zgodnie z art. 8 karty informacyjne produktu i dokumentację techniczną przez okres co najmniej 10 lat po wprowadzeniu do obrotu ostatniego egzemplarza produktu; db)   dostarczają sprzedawcom etykiety grup produktów, w przypadku których produkt składa się z kilku części lub komponentów, a klasa efektywności energetycznej produktu zależy od konkretnej kombinacji takich komponentów; Poprawka 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 1 a (nowy) 1a.   Dostawcy: a)   nie wprowadzają do obrotu produktów zaprojektowanych w taki sposób, aby ich wydajność była automatycznie zmieniana w warunkach testowych w celu osiągnięcia bardziej korzystnego poziomu za pomocą wbudowanego do produktu urządzenia lub oprogramowania; b)   gdy produkt jest już w użytku, nie wprowadzają za pomocą aktualizacji oprogramowania zmian, które miałyby negatywny wpływ na parametry ujęte na pierwotnej etykiecie efektywności energetycznej, określone w odnośnym akcie delegowanym. Poprawka 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 2 2.  Sprzedawcy wypełniają następujące obowiązki: 2.  Sprzedawcy: a)  umieszczają w widoczny sposób dostarczoną przez dostawcę lub w inny sposób udostępnioną etykietę produktu objętego aktem delegowanym; a)  gdy produkt jest przeznaczony do sprzedaży, w tym do sprzedaży przez internet, umieszczają etykietę w widoczny i rzucający się w oczy sposób, określony w odnośnym akcie delegowanym; aa)   zastępują istniejące etykiety na produktach dostępnych w sprzedaży, w tym w sprzedaży przez internet, etykietami ze zmienioną skalą w ciągu trzech tygodni od daty określonej w odnośnym akcie delegowanym; b)  jeżeli nie mają etykiety ani etykiety ze zmienioną skalą: b)  jeżeli nie mają etykiety ani etykiety ze zmienioną skalą, zwracają się o nie do dostawcy; (i)   proszą dostawcę o etykietę lub etykietę ze zmienioną skalą; (ii)   drukują etykietę z bazy danych produktów utworzonej zgodnie z art. 8, o ile taka funkcja jest dostępna w przypadku danego produktu; lub (iii)   drukują etykietę lub etykietę ze zmienioną skalą ze strony internetowej dostawcy, o ile taka funkcja jest dostępna w przypadku danego produktu; c)  udostępniają klientom kartę informacyjną produktu. c)  na życzenie udostępniają klientom kartę informacyjną produktu, w tym w formie drukowanej. Poprawki 35 i 86 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 3.  Dostawcy i sprzedawcy wypełniają następujące obowiązki: 3.  Dostawcy i sprzedawcy: a)  podają klasę efektywności energetycznej produktu w każdej reklamie lub technicznym materiale promocyjnym danego modelu produktu zgodnie ze stosownym aktem delegowanym; a)  podają klasę efektywności energetycznej produktu w każdej reklamie wizualnej lub technicznym materiale promocyjnym danego modelu produktu zgodnie ze stosownym aktem delegowanym; b)  współpracują z organami nadzoru rynku i podejmują niezwłoczne działania w celu naprawienia każdego przypadku niezgodności z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach delegowanych wydanych na jego podstawie, z własnej inicjatywy lub na żądanie organów nadzoru rynku; b)  współpracują z organami nadzoru rynku i podejmują niezwłoczne działania w celu naprawienia każdego przypadku niezgodności zgodnie z art. 5; c)  nie opatrują produktów objętych niniejszym rozporządzeniem innymi etykietami, znakami, symbolami ani napisami niezgodnymi z wymogami niniejszego rozporządzenia i stosownych aktów delegowanych wydanych na jego podstawie ani nie umieszczają na tych produktach takich etykiet, znaków, symboli ani napisów, jeżeli mogłoby to wprowadzić w błąd lub zdezorientować klientów w odniesieniu do zużycia energii lub innych zasobów podczas używania produktu; c)  nie opatrują produktów objętych niniejszym rozporządzeniem etykietami, znakami, symbolami ani napisami ani nie umieszczają na tych produktach takich etykiet, znaków, symboli ani napisów, które wprowadzają w błąd, dezorientują lub naśladują inne w odniesieniu do zużycia energii lub innych zasobów podczas użytkowania produktu; d)  nie dostarczają dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem etykiet naśladujących etykietę zgodną z definicją z niniejszego rozporządzenia ani nie umieszczają na tych produktach takich etykiet. d)  nie dostarczają dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem etykiet naśladujących etykietę zgodną z definicją z niniejszego rozporządzenia ani nie umieszczają na tych produktach takich etykiet. Poprawka 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Wszystkie ogólne obowiązki dotyczące etykiet określone w ust. 1–3 mają jednakowe zastosowanie do etykiet istniejących, nowych i ze zmienioną skalą. Poprawka 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 1 1.  Państwa członkowskie nie zakazują, nie ograniczają ani nie utrudniają wprowadzania do obrotu lub oddawania do użytku na swoich terytoriach produktów związanych z energią, które są zgodne z niniejszym rozporządzeniem i stosownymi aktami delegowanymi wydanymi na jego podstawie. 1.  Państwa członkowskie nie utrudniają wprowadzania do obrotu lub oddawania do użytku na swoich terytoriach produktów, które są zgodne z niniejszym rozporządzeniem. Poprawka 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 2 2.  Państwa członkowskie wprowadzają wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, by dostawcy i sprzedawcy wypełniali obowiązki i wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu i w aktach delegowanych wydanych na jego podstawie. 2.  Państwa członkowskie wprowadzają wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, by dostawcy i sprzedawcy wypełniali obowiązki i wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu. Poprawka 39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 3 3.  Jeżeli państwa członkowskie przewidują zachęty dotyczące produktu związanego z energią objętego niniejszym rozporządzeniem i określonego w akcie delegowanym, zachęty te dotyczą najwyższej klasy efektywności energetycznej określonej we właściwym akcie delegowanym. 3.  Jeżeli państwa członkowskie przewidują zachęty dotyczące produktu objętego niniejszym rozporządzeniem i określonego w akcie delegowanym, zachęty te dotyczą dwóch najwyższych zajmowanych klas efektywności energetycznej, określonych w stosownym akcie delegowanym. Poprawka 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 4 4.  Państwa członkowskie zapewniają, by wprowadzeniu etykiet, w tym etykiet ze zmienioną skalą, oraz kart informacyjnych produktu towarzyszyły kampanie informacyjne o charakterze edukacyjnym i promocyjnym służące promocji efektywności energetycznej i bardziej odpowiedzialnemu zużyciu energii przez klientów, w stosownych przypadkach we współpracy ze sprzedawcami. 4.  Państwa członkowskie dopilnowują, by wprowadzaniu etykiet i zmianie skali na etykietach towarzyszyły kampanie informacyjne o charakterze edukacyjnym i promocyjnym dotyczące etykietowania energetycznego. Komisja koordynuje te kampanie, sprzyjając ścisłej współpracy z dostawcami i sprzedawcami oraz wymianie najlepszych praktyk. Poprawka 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – ustęp 5 5.  Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji i mechanizmów egzekwowania mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wdrożenia tych przepisów. Sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie zgłaszają te przepisy Komisji do daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia oraz zgłaszają wszelkie późniejsze zmiany tych przepisów. 5.  Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji i mechanizmów egzekwowania mających zastosowanie do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia oraz wprowadzają wszelkie środki niezbędne do zapewnienia wdrożenia tych przepisów. Sankcje są skuteczne, współmierne i odstraszające oraz proporcjonalne do korzyści ekonomicznych uzyskanych w wyniku nieprzestrzegania przepisów. Państwa członkowskie zgłaszają te przepisy Komisji do daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia oraz zgłaszają wszelkie późniejsze zmiany tych przepisów. Poprawka 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2 2.  Komisja wspiera współpracę i wymianę informacji o nadzorze rynku w zakresie etykietowania energetycznego produktów między organami krajowymi państw członkowskich odpowiedzialnymi za nadzór rynku lub za kontrole granic zewnętrznych oraz między takimi organami i Komisją. 2.  Komisja koordynuje współpracę i wymianę informacji o nadzorze rynku w zakresie etykietowania energetycznego w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem między organami krajowymi państw członkowskich odpowiedzialnymi za nadzór rynku lub za kontrolę produktów wprowadzanych na rynek Unii, a także między takimi organami i Komisją, oraz zachęca do takiej współpracy i wymiany informacji dzięki wzmocnieniu grup współpracy administracyjnej ds. ekoprojektu i etykietowania energetycznego (ADCO). Takiej wymiany informacji dokonuje się również wówczas, gdy wyniki testów wykazują, że producent przestrzega stosownych przepisów. Poprawka 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2 a (nowy) 2a.   Do dnia 1 stycznia 2018 r. państwa członkowskie ustanowią i wdrożą plan nadzoru rynku w celu monitorowania egzekwowania wymogów zawartych w niniejszym rozporządzeniu. Państwa członkowskie dokonują przeglądu swojego planu nadzoru rynku co najmniej raz na trzy lata. Do dnia 1 stycznia 2020 r., a następnie co roku Komisja sporządza sprawozdanie z nadzoru rynku, w którym ocenia poziom zgodności z niniejszym rozporządzeniem i z dyrektywą 2009/125/WE. Państwa członkowskie korzystają z systemu informacyjnego i komunikacyjnego do celów nadzoru rynku (ICSMS), co jest obowiązkowe dla wszystkich krajowych organów nadzoru rynku. Poprawka 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2 b (nowy) 2b.   Krajowe organy nadzoru rynku przeprowadzają fizyczne testy produktów, obejmujące przynajmniej jedną grupę produktów rocznie, zgodnie z aktami delegowanymi wydanymi na podstawie niniejszego rozporządzenia. Organy nadzoru rynku informują inne państwa członkowskie i Komisję o planowanych i ukończonych przez nie testach fizycznych za pośrednictwem interfejsu zgodności w ramach bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8. Organy nadzoru rynku stosują wiarygodne, dokładne i odtwarzalne procedury pomiarowe zgodnie z art. 9, mające na celu stworzenie rzeczywistych warunków użytkowania oraz wykluczające umyślne lub nieumyślne manipulowanie wynikami testów lub ich zmienianie. Poprawka 45 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2 c (nowy) 2c.   Organy nadzoru rynku są uprawnione do uzyskania zwrotu kosztów fizycznych testów produktów od dostawców w razie naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia. Komisja może we własnym zakresie sprawdzać zgodność z przepisami, bezpośrednio lub przy udziale stron trzecich. Poprawka 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 1 1.  Jeżeli organy nadzoru rynku jednego z państw członkowskich mają dostateczne powody, by twierdzić, że dany produkt związany z energią objęty aktem delegowanym wydanym na podstawie niniejszego rozporządzenia stanowi ryzyko dla aspektów ochrony interesu publicznego objętych niniejszym rozporządzeniem, organy te przeprowadzają ocenę tego produktu związanego z energią, uwzględniając wszystkie wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w stosownych aktach delegowanych wydanych na jego podstawie. W razie potrzeby dostawca współpracuje w tym celu z organami nadzoru rynku. 1.  Jeżeli organy nadzoru rynku jednego z państw członkowskich mają dostateczne powody, by sądzić, że dany produkt objęty aktem delegowanym wydanym na podstawie niniejszego rozporządzenia stanowi ryzyko dla aspektów ochrony interesu publicznego objętych niniejszym rozporządzeniem, organy te niezwłocznie powiadamiają Komisję i przeprowadzają ocenę tego modelu produktu z uwzględnieniem wszystkich wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu i w stosownych aktach delegowanych oraz rozważają, czy nie należałoby objąć oceną również innych modeli tego produktu. W razie potrzeby dostawca współpracuje z organami nadzoru rynku. Poprawka 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 2 2.  Jeżeli w wyniku tej oceny organy nadzoru rynku stwierdzą, że produkt związany z energią nie spełnia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz w stosownych aktach delegowanych wydanych na jego podstawie, niezwłocznie zobowiązują dostawcę do podjęcia wszelkich odpowiednich działań naprawczych, aby dostosować produkt związany z energią do tych wymogów, wycofać produkt związany z energią z rynku lub wycofać go od użytkowników w rozsądnym terminie według uznania tych organów, współmiernym do rodzaju ryzyka. Art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 stosuje się do środków, o których mowa w niniejszym ustępie. 2.  Jeżeli w toku prowadzonej oceny organy nadzoru rynku stwierdzą, że dany model produktu nie spełnia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, zobowiązują dostawcę do niezwłocznego podjęcia wszelkich odpowiednich działań naprawczych, aby dostosować ten model produktu do tych wymogów, i mogą nakazać wycofanie tego modelu produktu z rynku lub wycofanie od użytkowników jego oddanych do użytku egzemplarzy w rozsądnym terminie współmiernym do rodzaju ryzyka, obejmując tymi środkami również dostępne na rynku modele równoważne. Art. 21 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 stosuje się do środków, o których mowa w niniejszym ustępie. Poprawka 48 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 3 3.  Jeżeli organy nadzoru rynku uznają, że niezgodność nie ogranicza się do terytorium ich kraju, informują Komisję i inne państwa członkowskie o wynikach oceny i o działaniach, do których zobowiązały dostawcę. 3.  Organy nadzoru rynku informują za pośrednictwem ICSMS Komisję i inne państwa członkowskie o wszelkich wynikach oceny i o wszelkich działaniach, do których zobowiązały dostawcę na podstawie ust. 2. Poprawka 49 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 4 4.  Dostawca zapewnia, by wszystkie odpowiednie działania naprawcze zostały podjęte w stosunku do wszystkich przedmiotowych produktów związanych z energią udostępnionych przez niego na rynku Unii. 4.  Dostawca dopilnowuje, by wszelkie środki ograniczające nakazane zgodnie z ust. 2 zostały podjęte w stosunku do wszystkich przedmiotowych modeli produktów udostępnionych przez niego na rynku Unii. Poprawka 50 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 5 5.  Jeżeli dostawca nie podejmie odpowiednich działań naprawczych w terminie, o którym mowa w ust. 2, organy nadzoru rynku przyjmują wszystkie odpowiednie środki tymczasowe w celu zakazania lub ograniczenia udostępniania produktu związanego z energią na swoim rynku krajowym, wycofania produktu związanego z energią z tego rynku lub wycofania go od użytkowników. Organy nadzoru rynku niezwłocznie informują Komisję i inne państwa członkowskie o tych środkach. 5.  Jeżeli dostawca nie wdroży odpowiednich działań naprawczych w terminie, o którym mowa w ust. 2, organy nadzoru rynku podejmują wszystkie odpowiednie środki tymczasowe w celu zakazania lub ograniczenia udostępniania modelu produktu na swoim rynku krajowym bądź w celu wycofania tego modelu produktu z tego rynku lub wycofania go od użytkowników. Organy nadzoru rynku niezwłocznie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o tych środkach i wprowadzają informacje o nich do interfejsu zgodności w ramach bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8. Poprawka 51 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 6 6.  Informacje, o których mowa w ust. 5, obejmują wszystkie dostępne szczegóły, w szczególności dane niezbędne do identyfikacji produktu związanego z energią, pochodzenie produktu związanego z energią, rodzaj domniemanej niezgodności oraz związane z nią ryzyko, rodzaj i okres obowiązywania przyjętych środków krajowych oraz argumenty przedstawione przez dostawcę. W szczególności organy nadzoru rynku zaznaczają, czy niezgodność jest spowodowana niespełnieniem przez produkt związany z energią wymogów związanych z aspektami ochrony interesu publicznego określonymi w niniejszym rozporządzeniu czy też brakami w normach zharmonizowanych, o których mowa w art. 9 wprowadzającym domniemanie zgodności. 6.  Powiadomienie, o którym mowa w ust. 5, zawiera wszystkie dostępne szczegóły, w szczególności dane niezbędne do identyfikacji produktu niezgodnego z przepisami, jego pochodzenie, rodzaj domniemanej niezgodności oraz związane z nią ryzyko, rodzaj i okres obowiązywania przyjętych środków krajowych oraz argumenty przedstawione przez dostawcę. W szczególności organy nadzoru rynku zaznaczają, czy niezgodność jest spowodowana niespełnieniem przez model produktu wymogów związanych z aspektami ochrony interesu publicznego określonymi w niniejszym rozporządzeniu czy też brakami w normach zharmonizowanych, o których mowa w art. 9 wprowadzającym domniemanie zgodności. W takim przypadku Komisja stosuje procedurę przewidzianą w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. Poprawka 52 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 7 7.  Państwa członkowskie inne niż państwo członkowskie wszczynające procedurę niezwłocznie informują Komisję i inne państwa członkowskie o jakichkolwiek przyjętych środkach, przekazują wszelkie dodatkowe informacje, którymi dysponują w związku z niezgodnością przedmiotowego produktu związanego z energią oraz zgłaszają zastrzeżenia, jeżeli nie zgadzają się ze zgłoszonym środkiem krajowym. 7.  Państwa członkowskie inne niż państwo członkowskie, które wszczęło procedurę, niezwłocznie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich przyjętych środkach i przekazują wszelkie posiadane przez nie dodatkowe informacje dotyczące niezgodności danego modelu produktu z przepisami oraz zgłaszają zastrzeżenia, jeżeli nie zgadzają się ze zgłoszonym środkiem krajowym. Poprawka 53 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 8 8.  Jeżeli w ciągu 60 dni od otrzymania informacji, o których mowa w ust. 5, państwa członkowskie ani Komisja nie zgłoszą żadnych zastrzeżeń do środka tymczasowego przyjętego przez państwo członkowskie, środek ten uznaje się za uzasadniony. 8.  Jeżeli w ciągu czterech tygodni od otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 5, państwa członkowskie ani Komisja nie zgłoszą żadnych zastrzeżeń wobec środka tymczasowego przyjętego przez państwo członkowskie, środek ten uznaje się za uzasadniony. Poprawka 54 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 9 9.  Państwa członkowskie zapewniają, by odpowiednie środki ograniczające, takie jak wycofanie produktu związanego z energią z ich rynku, zostały niezwłocznie wprowadzone w stosunku do przedmiotowego produktu związanego z energią. 9.  Państwa członkowskie dopilnowują, by wobec przedmiotowego modelu produktu zostały niezwłocznie podjęte równoległe środki ograniczające, współmierne do ich konkretnej sytuacji krajowej, i informują o nich Komisję. Poprawka 55 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 10 10.  Jeżeli po zakończeniu procedury określonej w ust. 4 i 5 zostaną zgłoszone zastrzeżenia do środka przyjętego przez państwo członkowskie lub Komisja uzna, że środek krajowy jest sprzeczny z prawem Unii, Komisja niezwłocznie podejmuje konsultacje z państwami członkowskimi i z dostawcą oraz przeprowadza ocenę środka krajowego. Na podstawie wyników tej oceny Komisja podejmuje decyzję, czy środek krajowy jest uzasadniony. 10.  Jeżeli po zakończeniu procedury określonej w ust. 4 i 5 zostaną zgłoszone zastrzeżenia wobec środka przyjętego przez państwo członkowskie lub Komisja uzna, że taki środek krajowy jest sprzeczny z prawem Unii, Komisja niezwłocznie podejmuje konsultacje z państwami członkowskimi i z dostawcą oraz przeprowadza ocenę środka krajowego. Na podstawie wyników tej oceny Komisja podejmuje decyzję co do tego, czy środek krajowy jest uzasadniony, i może zaproponować podjęcie odpowiedniego alternatywnego środka. Poprawka 56 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 11 11.  Decyzja Komisji jest skierowana do wszystkich państw członkowskich i zostaje niezwłocznie przekazana wszystkim tym państwom oraz dostawcy. 11.  Decyzja Komisji jest skierowana do wszystkich państw członkowskich i zostaje niezwłocznie przekazana wszystkim tym państwom oraz dostawcy, którego dotyczy. Poprawka 57 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 12 12.  Jeżeli środek krajowy został uznany za uzasadniony, wszystkie państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do zapewnienia, by niezgodny z wymogami produkt związany z energią został wycofany z ich rynków oraz odpowiednio informują Komisję o tych środkach. Jeżeli środek krajowy został uznany za nieuzasadniony, państwo członkowskie, którego to dotyczy, cofa go. 12.  Jeżeli środek krajowy zostanie uznany za uzasadniony, wszystkie państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zadbania o to, by niezgodny z przepisami model produktu został wycofany z ich rynków krajowych, oraz informują Komisję o tych środkach. Jeżeli środek krajowy zostanie uznany za nieuzasadniony, państwo członkowskie, którego to dotyczy, cofa go. Poprawka 58 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 6 – ustęp 13 13.  Jeżeli środek krajowy został uznany za uzasadniony, a niezgodność produktu związanego z energią jest spowodowana brakami w normach zharmonizowanych, o których mowa w ust. 6, Komisja stosuje procedurę określoną w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. 13.  Jeżeli środek krajowy zostanie uznany za uzasadniony, a niezgodność modelu produktu z przepisami jest spowodowana brakami w normach zharmonizowanych, o których mowa w ust. 6, Komisja stosuje procedurę przewidzianą w art. 11 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. Poprawka 96 Wniosek dotyczący rozporządzenia artykuł 6 – ustęp 13 a (nowy) 13a.   W przypadku udowodnionego braku zgodności produktu z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu i w odpowiednich aktach delegowanych klienci mają prawo zwrócić sprzedawcy dany produkt bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów i otrzymać od dostawcy pełny zwrot pierwotnej ceny zakupu. We współpracy z organami nadzoru rynku dostawcy podejmują wszelkie rozsądne działania w celu skontaktowania się z zainteresowanymi klientami, zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie praw konsumenckich. Poprawka 59 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – tytuł i ustęp 1 Etykiety i zmiana skali Procedura wprowadzania etykiet i zmiany skali na etykietach 1.  W drodze aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 12 i 13 Komisja może wprowadzać etykiety lub zmieniać skalę istniejących etykiet. 1.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 13 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez wprowadzenie etykiet lub zmianę skali na etykietach. Etykiety wprowadzone aktami delegowanymi przyjętymi zgodnie z art. 10 dyrektywy 2010/30/UE przed dniem 1 stycznia 2017 r. uznaje się za etykiety na użytek niniejszego rozporządzenia. Poprawka 60 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 2 2.  Jeżeli w danej grupie produktów nie dopuszcza się już wprowadzania do obrotu żadnych modeli należących do klas energetycznych D, E, F lub G ze względu na środek wykonawczy przyjęty na podstawie dyrektywy 2009/125/WE, na etykiecie nie podaje się już tej klasy lub klas. 2.  W celu zapewnienia jednolitej skali od A do G Komisja wprowadzi etykiety ze zmienioną skalą dla istniejących grup produktów, o czym jest mowa w ust. 1, w ciągu pięciu lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, spełniając wymogi zawarte w ust. 4. Grupy produktów objęte rozporządzeniami delegowanymi Komisji (UE) nr 811/20131a i 812/20131b podlegają przeglądowi w ciągu sześciu lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia w celu zmiany ich skali. Dla grup produktów objętych rozporządzeniami delegowanymi Komisji (UE) nr 1059/20101c, 1060/20101d, 1061/20101e, 1062/20101f i 874/20121g, gdy ukończone zostaną badania przygotowawcze, Komisja wprowadzi etykiety ze zmienioną skalą nie później niż po 21 miesiącach od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. __________________ 1a Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 811/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla ogrzewaczy pomieszczeń, ogrzewaczy wielofunkcyjnych, zestawów zawierających ogrzewacz pomieszczeń, regulator temperatury i urządzenie słoneczne oraz zestawów zawierających ogrzewacz wielofunkcyjny, regulator temperatury i urządzenie słoneczne (Dz.U. L 239 z 6.9.2013, s. 1). 1b Rozporządzenie delegowane Komisji nr (UE) 812/2013 z dnia 18 lutego 2013 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla podgrzewaczy wody, zasobników ciepłej wody użytkowej i zestawów zawierających podgrzewacz wody i urządzenie słoneczne (Dz.U. L 239 z 6.9.2013, s. 83). 1c Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1059/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla zmywarek do naczyń dla gospodarstw domowych (Dz.U. L 314 z 30.11.2010, s. 1). 1d Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1060/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniające dyrektywę 2010/30/UE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla urządzeń chłodniczych dla gospodarstw domowych (Dz.U. L 314 z 30.11.2010, s. 17). 1e Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1061/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla pralek dla gospodarstw domowych (Dz.U. L 314 z 30.11.2010, s. 47). 1f Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1062/2010 z dnia 28 września 2010 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykiet efektywności energetycznej dla telewizorów (Dz.U. L 314 z 30.11.2010, s. 64). 1g Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 874/2012 z dnia 12 lipca 2012 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/30/UE w odniesieniu do etykietowania energetycznego lamp elektrycznych i opraw oświetleniowych (Dz.U. L 258 z 26.9.2012, s. 1). Poprawka 61 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 3 3.  Komisja zapewnia, aby w momencie wprowadzenia etykiety lub zmiany skali etykiety wymogi były ustalone w taki sposób, by nie można było spodziewać się, że jakikolwiek produkt znajdzie się w klasie energetycznej A lub B w chwili wprowadzenia etykiety oraz by przewidywany okres, w którym większość modeli znajdzie się w tych klasach, wynosił co najmniej dziesięć lat. 3.  Komisja dopilnowuje, by każda kolejna zmiana skali na nowych etykietach lub na etykietach ze zmienioną skalą, o których mowa w ust. 2, była wprowadzana dopiero po spełnieniu poniższych warunków, dowodzącym odpowiedniego postępu technologicznego w odnośnej grupie produktów: a)   25% produktów sprzedawanych na rynku unijnym znajduje się w najwyższej klasie efektywności energetycznej A; lub b)   50% produktów sprzedawanych na rynku unijnym znajduje się w dwóch najwyższych klasach efektywności energetycznej A i B. Poprawka 62 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Komisja ujmuje daną grupę produktów w planie prac zgodnie z art. 11 i w ten sposób dopilnowuje, by: a)   badanie przygotowawcze przed zmianą skali zostało ukończone nie później niż po 18 miesiącach od spełnienia warunków określonych w ust. 3; b)   zmiana skali została zrealizowana nie później niż po trzech latach od spełnienia warunków określonych w ust. 3, w wyniku dokonania przeglądu i wprowadzenia w życie odnośnych aktów delegowanych zgodnie z art. 13. Poprawka 63 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 4 4.  Etykiety podlegają okresowej zmianie skali. 4.  Komisja ustanawia wymogi dotyczące nowych etykiet lub etykiet ze zmienioną skalą, przyjmując za cel ich spodziewaną ważność przez co najmniej dziesięć lat. W tym celu Komisja dopilnowuje, by przy wprowadzaniu etykiety lub zmianie skali na etykiecie nie można było się spodziewać, że jakikolwiek produkt znajdzie się w momencie wprowadzenia etykiety w klasie energetycznej A. W przypadku produktów, w odniesieniu do których badanie przygotowawcze, o którym mowa w ust. 3a lit. a), dowodzi szybkiego postępu technologicznego, nie oczekuje się, że jakikolwiek produkt znajdzie się w momencie wprowadzenia etykiety w klasach energetycznych A i B. Poprawka 64 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 5 5.  Jeżeli etykieta podlega zmianie skali: 5.  Jeżeli w danej grupie produktów nie dopuszcza się już wprowadzania do obrotu modeli należących do klas energetycznych F lub G ze względu na środek wykonawczy dotyczący ekoprojektu przyjęty na podstawie dyrektywy 2009/125/WE, klasa ta (klasy te) powinna(-y) być wskazana(-e) na etykiecie w kolorze szarym, określonym w odnośnym akcie delegowanym. Na etykiecie zostaje zachowana skala kolorystyczna od ciemnej zieleni do czerwieni dla pozostałych, wyższych klas. Zmiany mają zastosowanie wyłącznie do nowych egzemplarzy produktów wprowadzanych do obrotu. a)   dostawcy dostarczają sprzedawcom zarówno obecne etykiety, jak i etykiety ze zmienioną skalą przez okres sześciu miesięcy przed datą określoną w lit. b); b)   sprzedawcy zastępują istniejące etykiety na produktach będących w sprzedaży, w tym w internecie, etykietami ze zmienioną skalą w ciągu tygodnia od daty określonej w tym celu w odpowiednim akcie delegowanym. Przed tą datą sprzedawcy nie zamieszczają na produktach etykiet ze zmienioną skalą. Sprzedawcom zezwala się na sprzedaż produktów związanych z energią bez etykiety lub bez etykiety ze zmienioną skalą tylko w przypadku, gdy nigdy nie stworzono etykiety (etykiety ze zmienioną skalą) dla danego produktu, a dostawca tego produktu zaprzestał już działalności. Poprawka 65 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 6 6.   Etykiety wprowadzone aktami delegowanymi przyjętymi zgodnie z art. 10 dyrektywy 2010/30/UE przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia uznaje się za etykiety do celów niniejszego rozporządzenia. Komisja przeprowadza przegląd tych etykiet w ciągu pięciu lat od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia w celu zmiany ich skali. skreśla się Poprawka 66 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 Baza danych produktów Baza danych produktów Komisja ustanawia i prowadzi bazę danych produktów zawierającą informacje, o których mowa w załączniku I. Informacje wymienione w załączniku I pkt 1 są publicznie dostępne. 1.   Komisja tworzy i prowadzi bazę danych produktów składającą się z dwóch różnych interfejsów, interfejsu publicznego i interfejsu zgodności. Interfejs publiczny zawiera informacje określone w załączniku I pkt 1, przy spełnieniu wymogów funkcjonalnych określonych w załączniku I pkt 3. Interfejs zgodności zawiera informacje określone w załączniku I pkt 2, przy spełnieniu wymogów funkcjonalnych określonych w załączniku I pkt 4. 2.   Dostawcy wprowadzający informacje do bazy danych produktów zachowują prawo dostępu do nich i prawo ich edycji. Wszelkie zmiany są oznaczone datą i wyraźnie widoczne dla organów nadzoru rynku. Dane zawarte w interfejsie zgodności wykorzystuje się wyłącznie do celów związanych z egzekwowaniem przepisów niniejszego rozporządzenia i aktów delegowanych wydanych na jego podstawie, a ich niewłaściwe wykorzystywanie jest zakazane. Dostawcom zezwala się na przechowywanie na ich serwerach dokumentacji technicznej zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. c), sprawozdań z testów lub podobnej dokumentacji dotyczącej oceny zgodności określonych w załączniku I pkt 2 lit. a), odpowiadających testom zgodności przeprowadzonym przez samych dostawców i dostępnych wyłącznie dla organów nadzoru rynku i Komisji. Przy tworzeniu bazy danych Komisja kieruje się kryteriami umożliwiającymi minimalizację obciążeń administracyjnych dla dostawców i innych użytkowników bazy danych, łatwością obsługi i opłacalnością. Baza danych produktów nie zastępuje ani nie zmienia obowiązków organów nadzoru rynku. 3.   Komisja przy wsparciu organów nadzoru rynku i dostawców zwraca szczególną uwagę na proces przejściowy do czasu pełnej operacyjności interfejsu publicznego i interfejsu zgodności. 4.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 13 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółów technicznych dotyczących stworzenia bazy danych produktów. Poprawka 67 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 9 – ustęp 2 Jeżeli w czasie oceny zgodności produktu stosowane są takie normy zharmonizowane, produkt uznaje się za zgodny ze stosownymi wymogami pomiarowymi i obliczeniowymi określonymi w akcie delegowanym. 2.   Jeżeli w czasie oceny zgodności produktu stosowane są takie normy zharmonizowane, model produktu uznaje się za zgodny ze stosownymi wymogami pomiarowymi i obliczeniowymi określonymi w akcie delegowanym. 2a.   Normy zharmonizowane mają na celu stworzenie warunków jak najbliższych rzeczywistym warunkom użytkowania, przy jednoczesnym zachowaniu standardowych metod testowych, bez uszczerbku dla porównywalności danych w obrębie grupy produktów. 2b.   Metody pomiarowe i obliczeniowe zawarte w normach zharmonizowanych są wiarygodne, dokładne i odtwarzalne oraz dostosowane do wymogów zawartych w art. 3 ust. 1a. Poprawka 68 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 10 – ustęp 1 Działając na mocy niniejszego rozporządzenia, Komisja zapewnia w odniesieniu do każdego aktu delegowanego wyważony udział przedstawicieli państw członkowskich i stron zainteresowanych daną grupą produktów, takich jak przedstawiciele branż przemysłowych, w tym MŚP i rzemieślników, związki zawodowe, handlowcy, sprzedawcy detaliczni, importerzy, organizacje ochrony środowiska naturalnego i organizacje konsumenckie. W tym celu Komisja ustanawia Forum Konsultacyjne, w którym spotykają się te strony. Forum to może być połączone z Forum Konsultacyjnym ds. Ekoprojektu, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2009/125/WE. 1.   Działając na mocy niniejszego rozporządzenia w celu wprowadzenia etykiet lub zmiany skali etykiet na podstawie art. 7 oraz w celu stworzenia bazy danych na podstawie art. 8 Komisja zapewnia w odniesieniu do każdego aktu delegowanego wyważony udział przedstawicieli państw członkowskich, w tym organów nadzoru rynku, i stron zainteresowanych daną grupą produktów, takich jak przedstawiciele branż przemysłowych, w tym MŚP i rzemieślników, związki zawodowe, handlowcy, sprzedawcy detaliczni, importerzy, organizacje ochrony środowiska naturalnego i organizacje konsumenckie, a także zaangażowanie Parlamentu Europejskiego. 2.   Komisja ustanawia forum konsultacyjne, w ramach którego spotykają się w tym celu strony wymienione w ust. 1. Forum to może w części lub w całości pokrywać się z forum konsultacyjnym, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2009/125/WE. Protokoły posiedzeń forum konsultacyjnego są publikowane w interfejsie publicznym w ramach bazy danych stworzonej na podstawie art. 8. Poprawka 69 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 10 – ustęp 2 O ile jest to stosowne przed przyjęciem aktów delegowanych, Komisja testuje z udziałem konsumentów projekt i treść etykiet dla określonych grup konsumentów, aby upewnić się, że etykiety są dla nich zrozumiałe. 3.   W stosownych przypadkach, przed przyjęciem aktów delegowanych wydawanych na podstawie niniejszego rozporządzenia Komisja testuje z udziałem reprezentatywnej próby konsumentów unijnych projekt i treść etykiet dla określonych grup produktów, aby upewnić się, że etykiety są dla nich zrozumiałe. Poprawka 70 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 – ustęp 1 Po zasięgnięciu opinii Forum Konsultacyjnego, o którym mowa w art. 10, Komisja sporządza plan prac i podaje go do publicznej wiadomości. W planie prac określa się orientacyjny wykaz grup produktów, w stosunku do których należy w pierwszej kolejności wydać akty delegowane. W planie prac ustala się także plany przeglądu i zmiany skali etykiet produktów lub grup produktów. Komisja może okresowo zmieniać plan prac po zasięgnięciu opinii Forum Konsultacyjnego. Plan prac może być połączony z planem prac wymaganym w art. 16 dyrektywy 2009/125/WE. 1.   Po zasięgnięciu opinii forum konsultacyjnego, o którym mowa w art. 10, Komisja przyjmuje na podstawie art. 13 akty delegowane uzupełniające niniejsze rozporządzenie w celu sporządzenia długoterminowego planu prac, który udostępnia publicznie za pośrednictwem interfejsu publicznego w ramach bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8. 2.   Komisja sporządza plan prac, na który składają się rozdziały określające priorytety dotyczące wprowadzenia etykiet efektywności energetycznej dla nowych grup produktów oraz dotyczące zmiany skali na etykietach określonych grup produktów. Komisja zapewnia niezbędne zasoby na potrzeby planu prac i jego spójności. Plan prac może być powiązany z planem prac dotyczącym ekoprojektu wymaganym na mocy art. 16 dyrektywy 2009/125/WE. Komisja okresowo aktualizuje plan prac po zasięgnięciu opinii forum konsultacyjnego. Parlament Europejski i Rada są co roku informowane o postępach w jego realizacji i otrzymują oficjalne powiadomienia o wszelkich zmianach do niego. Poprawka 71 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 1 1.  Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących etykiet określonych grup produktów związanych z energią („określonych grup produktów”) zgodnie z art. 13. 1.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 13 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółowych wymogów dotyczących etykiet określonych grup produktów związanych z energią („określonych grup produktów”). Poprawka 72 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 2 2.  W aktach delegowanych określa się grupy produktów spełniające następujące kryteria: 2.  W aktach delegowanych określa się grupy produktów spełniające następujące kryteria: a)  zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi oraz przy uwzględnieniu ilości wprowadzanych do obrotu w Unii grupa produktów ma znaczący potencjał, jeżeli chodzi o oszczędności energii oraz, w stosownych przypadkach, innych zasobów; a)  ze względu na faktyczne nasycenie rynku Unii istnieją znaczne możliwości uzyskania oszczędności energii oraz, w stosownych przypadkach, innych zasobów; b)  grupy produktów o równoważnych funkcjach znacznie się różnią pod względem poziomu wydajności; b)  modele o równoważnych funkcjach w ramach danej grupy produktów znacznie się różnią od siebie pod względem poziomu efektywności energetycznej; c)  nie występują istotne niekorzystne skutki w zakresie przystępności cenowej i kosztów cyklu życia grupy produktów. c)  nie ma istotnych negatywnych skutków dla przystępności cenowej, kosztu całego cyklu życia i funkcjonalności produktu z punktu widzenia użytkownika. Poprawki 73 i 98 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 3 3.  W aktach delegowanych dotyczących określonych grup produktów określa się w szczególności: 3.  W aktach delegowanych dotyczących określonych grup produktów określa się w szczególności w odniesieniu do tych grup produktów: a)  definicję określonych grup produktów, których dotyczy akt delegowany, objętych definicją „produktu związanego z energią” zawartą w art. 2 pkt 11; a)  definicję produktów związanych z energią, których dotyczy akt delegowany; b)  projekt i treść etykiety, w tym skalę od A do G pokazującą zużycie energii; projekt etykiety ma miarę możliwości jednolite właściwości we wszystkich grupach produktów, a w każdym przypadku etykieta jest jasna i czytelna; b)  projekt, wymiary i treść etykiety, która w każdym przypadku jest jasna i czytelna, z uwzględnieniem potrzeb klientów słabowidzących, i która zawiera w rzucającym się w oczy miejscu następujące informacje, określone na podstawie odnośnego aktu delegowanego: (i)   skalę od A do G, na której wskazana jest klasa efektywności energetycznej danego modelu produktu i która w miarę możliwości ma jednolity wygląd we wszystkich grupach produktów; (ii)   zużycie energii w wartościach bezwzględnych wyrażone w kWh na rok lub na dowolny inny stosowny okres; c)  w stosownych przypadkach zużycie innych zasobów oraz informacje dodatkowe dotyczące produktów związanych z energią; w takich przypadkach na etykiecie wyróżnia się informacje o efektywności energetycznej; c)  w stosownych przypadkach zużycie innych zasobów oraz informacje dodatkowe dotyczące produktów związanych z energią; w takich przypadkach na etykiecie wyróżnia się informacje o efektywności energetycznej; ca)  w stosownym przypadku, wzmiankę na etykiecie umożliwiającą klientom zidentyfikowanie produktów z funkcjami łączności (tj. inteligentnych urządzeń); d)  sposoby umieszczenia etykiety, takie jak dołączenie do produktu, wydrukowanie na opakowaniu, dostarczenie w formacie elektronicznym lub wyświetlenie na stronie internetowej; d)  sposoby umieszczenia etykiety, takie jak dołączenie do produktu, jeżeli to go nie uszkadza, wydrukowanie na opakowaniu, dostarczenie w formacie elektronicznym lub wyświetlenie na stronie internetowej; e)  w stosownych przypadkach elektroniczne sposoby etykietowania produktów; e)  w stosownych przypadkach elektroniczne sposoby etykietowania produktów; f)  sposób dostarczania etykiety oraz informacji technicznej w przypadku sprzedaży na odległość; f)  sposób dostarczania etykiety oraz informacji technicznej w przypadku sprzedaży na odległość; g)  treść oraz, w stosownych przypadkach, format i inne szczegóły dotyczące dokumentacji technicznej i karty informacyjnej produktu; g)  wymaganą treść oraz, w stosownych przypadkach, format i inne szczegóły dotyczące karty informacyjnej produktu i dokumentacji technicznej; h)  przepis, zgodnie z którym przy weryfikacji zgodności z wymogami stosuje się tylko dopuszczalne odchylenia na potrzeby weryfikacji określone w danym akcie delegowanym lub w aktach delegowanych; h)  przepis, zgodnie z którym przy weryfikacji zgodności z wymogami stosuje się tylko dopuszczalne odchylenia na potrzeby weryfikacji określone w danym akcie delegowanym lub w aktach delegowanych; i)  obowiązki dostawców i sprzedawców w odniesieniu do bazy danych produktów; i)  obowiązki dostawców i sprzedawców w odniesieniu do bazy danych produktów; j)  konkretne odniesienie do klasy energetycznej, które należy podawać w reklamach i w technicznych materiałach promocyjnych, w tym wymóg podawania tego odniesienia w czytelnej i widocznej formie; j)  w stosownych przypadkach konkretne odniesienie do klasy energetycznej, które należy podawać w reklamach i w technicznych materiałach promocyjnych, w tym wymóg podawania tego odniesienia w czytelnej i widocznej formie; k)  procedury oceny zgodności oraz metody pomiarowe i obliczeniowe, które należy stosować do ustalenia informacji zawartych na etykiecie i w karcie informacyjnej produktu; k)  procedury oceny zgodności oraz metody pomiarowe i obliczeniowe, określone w art. 9, które należy stosować do ustalenia informacji zawartych na etykiecie i w karcie informacyjnej produktu, w tym definicję wskaźnika efektywności energetycznej lub równoważnego parametru, oraz stopnie od A do G oznaczające klasy efektywności energetycznej; l)  czy w przypadku większych urządzeń do osiągnięcia danej klasy energetycznej wymagany jest wyższy poziom efektywności energetycznej; l)  czy w przypadku większych urządzeń do osiągnięcia danej klasy energetycznej wymagany jest wyższy poziom efektywności energetycznej; m)   format dodatkowych odniesień podawanych na etykiecie, przy pomocy których klienci mogą uzyskać drogą elektroniczną dostęp do bardziej szczegółowych informacji o wydajności produktu zawartych w karcie informacyjnej produktu; m)   format dodatkowych odniesień podawanych na etykiecie, przy pomocy których klienci mogą uzyskać drogą elektroniczną dostęp do bardziej szczegółowych informacji o wydajności produktu zawartych w karcie informacyjnej produktu; n)   czy i w jaki sposób klasa energetycznej opisująca zużycie energii przez produkt w czasie jego używania powinna być podana na inteligentnym liczniku lub na interaktywnym wyświetlaczu produktu; n)   czy i w jaki sposób klasa energetycznej opisująca zużycie energii przez produkt w czasie jego używania powinna być podana na inteligentnym liczniku lub na interaktywnym wyświetlaczu produktu; o)   datę przeprowadzenia oceny i ewentualnej zmiany aktu delegowanego. o)   datę przeprowadzenia oceny i ewentualnej zmiany aktu delegowanego. Jeżeli chodzi o treść etykiety, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b), stopnie od A do G w klasyfikacji odpowiadają znacznym oszczędnościom energii i kosztów z punktu widzenia klienta. Jeżeli chodzi o format odniesień, o których mowa w w akapicie pierwszym lit. m), odniesienia te mogą mieć postać adresów stron internetowych, fotokodów (QR), linku na etykietach elektronicznych lub inną postać odpowiednio dostosowaną do potrzeb konsumenta. Jeżeli chodzi o format odniesień, o których mowa w akapicie pierwszym lit. l), odniesienia te mogą mieć postać adresów stron internetowych, fotokodów (QR), linków na etykietach elektronicznych lub inną postać odpowiednio dostosowaną do potrzeb konsumenta, odsyłających do interfejsu publicznego w ramach bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8. Wprowadzenie etykiety dla produktu objętego aktem delegowanym nie może mieć znaczącego negatywnego wpływu na funkcjonalność produktu z punktu widzenia użytkownika. Karta informacyjna produktu, o której mowa w akapicie pierwszym lit. g), zawiera bezpośrednie linki do interfejsu publicznego bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8 i zostaje udostępniona klientom we wszystkich językach urzędowych Unii na rynkach krajowych, na których jest dostępny dany model produktu. Komisja posiada uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych w sprawie szczegółów technicznych dotyczących bazy danych produktów, w tym obowiązków dostawców i sprzedawców zgodnie z art. 13. Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 13 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie poprzez określenie szczegółów technicznych dotyczących bazy danych produktów, w tym obowiązków dostawców i sprzedawców. W odniesieniu do informacji, o których mowa u akapicie pierwszym lit. g), w celu zapewnienia odpowiedniego zabezpieczenia informacji poufnych i dokumentacji technicznej, te akty delegowane określają, jakie informacje mają być wprowadzane do bazy danych produktów oraz jakie informacje mają być dostępne na wniosek organów krajowych i Komisji. Poprawka 74 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Komisja prowadzi uaktualniany wykaz wszystkich aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie i aktów delegowanych rozwijających dyrektywę w sprawie ekoprojektu 2009/125/WE, zawierający również wszystkie odniesienia do norm zharmonizowanych dotyczących odpowiednich metod pomiarowych i obliczeniowych, o których mowa w art. 9, oraz podaje go do wiadomości publicznej. Poprawka 75 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – ustęp 2 2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 7 i 12, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia. 2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 7, art. 8 ust. 4, art. 11 ust. 1 i art. 12, powierza się Komisji na okres sześciu lat od dnia 1 stycznia 2017 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu sześciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. Poprawka 76 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – ustęp 3 3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7 i 12, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w niniejszym rozporządzeniu. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7, art. 8 ust. 4, art. 11 ust. 1 i art. 12, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. Poprawka 77 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja zasięga opinii ekspertów wyznaczonych przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa. Poprawka 78 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – ustęp 5 5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7 i 12 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. 5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7, art. 8 ust. 4, art. 11 ust. 1 i art. 12, wchodzi w życie tylko wtedy, kiedy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub kiedy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Poprawka 79 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 14 – ustęp 1 Nie później niż osiem lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia Komisja ocenia jego stosowanie i przekazuje sprawozdanie z tej oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym ocenia się, na ile skutecznie niniejsze rozporządzenie pozwala klientom na wybieranie bardziej efektywnych produktów, biorąc pod uwagę wpływ rozporządzenia na przedsiębiorstwa. Do dnia ... [sześć lat po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia] Komisja oceni jego stosowanie i przedstawi sprawozdanie z tej oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. W sprawozdaniu tym ocenia się, na ile skutecznie niniejsze rozporządzenie i wydane na jego podstawie akty delegowane pozwoliły klientom na wybór bardziej efektywnych energetycznie produktów, na podstawie takich kryteriów jak skutki rozporządzenia dla przedsiębiorstw, zużycie energii, emisje gazów cieplarnianych, działania w zakresie nadzoru rynku oraz koszt stworzenia i prowadzenia bazy danych. Przy ocenie przeprowadzanej na podstawie ust. 1 w widoczny sposób wykorzystuje się roczne sprawozdania uzupełniające dotyczące egzekwowania przepisów i nadzoru rynku określone w art. 5. Poprawka 80 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 16 – ustęp 3 Art. 3 ust. 1 lit. d) stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. Art. 3 ust. 1 lit. d) stosuje się od momentu, gdy interfejs publiczny bazy danych produktów stworzonej na podstawie art. 8 stanie się w pełni operacyjny, a w każdym razie nie później niż od dnia 1 stycznia 2018 r. Poprawka 81 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – tytuł i punkt 1 Informacje wprowadzane do bazy danych produktów Informacje wprowadzane do bazy danych produktów oprócz wymogów funkcjonalnych 1.  Publicznie dostępne informacje o produkcie: 1.  Informacje wprowadzane do interfejsu publicznego bazy danych produktów: a)  nazwa producenta lub dostawcy lub znak towarowy; a)  nazwa lub znak towarowy, adres, dane kontaktowe i inna prawna identyfikacja dostawcy; aa)   dane kontaktowe organów nadzoru rynku w państwach członkowskich; b)  identyfikator(-y) modelu, w tym wszystkich modeli równoważnych; b)  identyfikator(-y) modelu, w tym wszystkich modeli równoważnych; c)  etykieta w formacie elektronicznym; c)  etykieta w formacie elektronicznym; d)  klasa(-y) i inne parametry na etykiecie; d)  klasa(-y) efektywności energetycznej i inne parametry na etykiecie; e)   karta informacyjna produktu w formacie elektronicznym. e)   parametry w karcie informacyjnej produktu w formacie elektronicznym; ea)   prowadzone przez państwa członkowskie kampanie edukacyjne i informacyjne, o których mowa w art. 4 ust. 4; eb)   plan prac Komisji, o którym mowa w art. 11; ec)   protokoły posiedzeń forum konsultacyjnego; ed)   wykaz aktów delegowanych i odnośnych norm zharmonizowanych. Poprawka 82 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 2 2.  Informacje o zgodności produktu z przepisami, dostępne tylko dla organów nadzoru rynku państw członkowskich i dla Komisji: 2.  Informacje wprowadzane do interfejsu zgodności w ramach bazy danych produktów: a)  dokumentacja techniczna określona w stosownym akcie delegowanym; a)  sprawozdanie z testów lub podobna dokumentacja dotycząca oceny zgodności umożliwiająca przeprowadzenie oceny zgodności ze wszystkimi wymogami określonymi w stosownym akcie delegowanym, w tym metoda testowania i seria pomiarów; b)  sprawozdanie z badania lub podobne dowody techniczne umożliwiające przeprowadzenie oceny zgodności ze wszystkimi wymogami określonymi w stosownym akcie delegowanym; b)  środki tymczasowe przyjęte w ramach nadzoru rynku w związku z niniejszym rozporządzeniem; c)  nazwa i adres dostawcy; c)  dokumentacja techniczna, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. c): ca)   bezpośrednie dane kontaktowe organów nadzoru rynku w państwach członkowskich i jednostki koordynującej w Komisji; cb)   wyniki kontroli zgodności przeprowadzonych przez państwa członkowskie i przez Komisję oraz w stosownych przypadkach działania naprawcze i środki ograniczające podjęte przez organy nadzoru rynku, o których mowa w art. 5 i 6. d)   dane kontaktowe przedstawiciela dostawcy. Poprawka 83 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 2 a (nowy) 2a.   Wymogi funkcjonalne dotyczące interfejsu publicznego bazy danych produktów: a)   każdemu modelowi produktu jest poświęcony jednostkowy wpis; b)   interfejs umożliwia konsumentom łatwe znalezienie najlepszych zajmowanych klas efektywności energetycznej dla każdej grupy produktów, pozwalając im na porównywanie właściwości modeli i na wybór produktów najbardziej efektywnych energetycznie; c)   interfejs generuje, w formie pojedynczego pliku możliwego do przeglądania i do wydruku, etykietę efektywności energetycznej każdego produktu oraz wersje językowe kompletnej karty informacyjnej produktu we wszystkich językach urzędowych Unii; d)   dane nadają się do odczytu maszynowego, sortowania i wyszukiwania oraz respektują standardy otwarte do celów nieodpłatnego użytku przez strony trzecie; e)   automatycznie uniemożliwiany jest podwójny zapis; f)   zostaje stworzony i działa internetowy punkt pomocy technicznej lub punkt kontaktowy dla klientów, do którego interfejs wyraźnie odsyła. Poprawka 84 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 2 b (nowy) 2b.   Wymogi funkcjonalne dotyczące interfejsu zgodności w ramach bazy danych produktów: a)   zapewnia się ścisłe środki bezpieczeństwa mające na celu zabezpieczenie informacji poufnych; b)   prawo dostępu opiera się na zasadzie wiedzy koniecznej; c)   podaje się link do systemu informacyjnego i komunikacyjnego do celów nadzoru rynku (ICSMS).

(1) Sprawę odesłano do komisji właściwej do ponownego jej rozpatrzenia zgodnie z art. 61 ust. 2 akapit drugi Regulaminu (A8-0213/2016).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 2007/2004, rozporządzenie (WE) nr 863/2007 i decyzję Rady 2005/267/WE (COM(2015)0671 – C8-0408/2015 – 2015/0310(COD))

P8_TA(2016)0305 A8-0200/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0671),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. b) i d) oraz art. 79 ust. 2 lit. c) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0408/2015),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 maja 2016 r.(1),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 30 czerwca 2016 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  zgodnie z art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Budżetowej, jak również Komisji Rybołówstwa (A8-0200/2016),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 i decyzję Rady 2005/267/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/1624.)

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1406/2002 ustanawiające Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego (COM(2015)0667 – C8-0404/2015 – 2015/0313(COD))

P8_TA(2016)0306 A8-0215/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0667),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 100 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0404/2015),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 16 marca 2016 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając art. 59 oraz art 50 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0215/2016),

1.  zatwierdza ponizsze stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 ustanawiające Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/1625.)

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 768/2005 ustanawiające Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa (COM(2015)0669 – C8-0406/2015 – 2015/0308(COD))

P8_TA(2016)0307 A8-0068/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2015)0669),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0406/2015),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 maja 2016 r. (1),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A8-0068/2016),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 768/2005 ustanawiające Wspólnotową Agencję Kontroli Rybołówstwa

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/1626.)

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 w odniesieniu do sekretariatu Komitetu Nadzoru Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (COM(2016)0113 – C8-0109/2016 – 2016/0064(COD))

P8_TA(2016)0308 A8-0188/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0113),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0109/2016),

—  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 5 kwietnia 2016 r.(1),

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 8 czerwca 2016 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0188/2016),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 6 lipca 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego rozporządzenie (UE, Euratom) nr 883/2013 w odniesieniu do sekretariatu Komitetu Nadzoru Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/2030.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji

Komisja jest w pełni oddana celowi niezależnego funkcjonowania sekretariatu Komitetu Nadzoru OLAF. Zaproponowana zmiana w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 883/2013 w sprawie OLAF-u ma przede wszystkim służyć dodaniu dalszych gwarancji niezależności sekretariatu. Cel ten będzie przyświecał wykonywaniu tego zmienionego rozporządzenia.

Jak potwierdziła wiceprzewodnicząca Georgieva przewodniczącemu Komitetu Nadzoru w piśmie z dnia 20 maja 2016 r., Komisja zamierza przyłączyć sekretariat tego Komitetu, z dniem rozpoczęcia stosowania zmienionego rozporządzenia, do Urzędu Administracji i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO). Zabieg ten będzie miał charakter czysto administracyjny i będzie miał na celu uproszczenie określonych aspektów organizacyjnych i budżetowych. Nie wpłynie on na niezależne funkcjonowanie sekretariatu.

Jak również wspomniano w tym piśmie, przyłączenie administracyjne sekretariatu do PMO nie będzie miało wpływu na jego aktualną obsadę kadrową ani na środki budżetowe. Kierownik sekretariatu będzie odpowiadał za zarządzanie personelem i jego ocenę. Ocena kierownika sekretariatu będzie oparta na sprawozdaniu Komitetu Nadzoru.

Po skonsultowaniu się z Komitetem Nadzoru Komisja rozważy możliwość ustanowienia odpowiednich przepisów wewnętrznych dotyczących mobilności, które ograniczałyby czas trwania delegowania w sekretariacie, a jednocześnie zapewniałyby ciągłość jego prac, aby zapewnić faktyczną niezależność oraz uniknąć ryzyka konfliktu interesów i efektu tzw. drzwi obrotowych z OLAF-em.

Zmiana rozporządzenia nie wpływa na dostęp Komitetu Nadzoru do informacji, np. informacji zawartych w systemach informatycznych, bazach danych i dokumentach OLAF-u.

Biura pracowników sekretariatu Komitetu Nadzoru pozostaną w budynku, w którym obecnie mieści się OLAF, dzięki czemu można będzie ochronić niezależność Komitetu Nadzoru i OLAF-u, a jednocześnie zapewnić łatwość kontaktu.

(1) Dz.U. C 150 z 27.4.2016, s.1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie przygotowania powyborczej rewizji WRF na lata 2014–2020: wkład Parlamentu przed wnioskiem Komisji (2015/2353(INI))

P8_TA(2016)0309 A8-0224/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 311, art. 312 i art. 323 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(1), w szczególności jego art. 2,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) 2015/623 z dnia 21 kwietnia 2015 r. zmieniające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1311/2013 określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie negocjacji dotyczących WRF na lata 2014–2020: wnioski i dalsze działania(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie stosunków Parlamentu Europejskiego z instytucjami reprezentującymi rządy krajowe(7),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 19 listopada 2013 r. w sprawie WRF na lata 2014–2020(8) i w sprawie porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 lipca 2013 r. w sprawie porozumienia politycznego w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020(12)

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie inwestowania w przyszłość – nowych wieloletnich ram finansowych (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej(13),

–  uwzględniając załączone do WRF wspólne oświadczenie międzyinstytucjonalne w sprawie uwzględniania aspektu płci,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Spraw Konstytucyjnych, a także Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0224/2016),

A.  mając na uwadze, że obecne wieloletnie ramy finansowe (WRF) zostały po raz pierwszy przyjęte na podstawie nowych postanowień Traktatu z Lizbony, w myśl których Rada, stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, jednomyślnie przyjmuje rozporządzenie w sprawie WRF po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego;

B.  mając na uwadze, że aktualne WRF, które uzgodniono w 2013 r., odzwierciedlają priorytety Unii w czasie ich przyjmowania; mając na uwadze, że w nadchodzących latach UE będzie nadal stawać w obliczu wyzwań, których nie przewidziano w czasie, gdy WRF były przyjmowane; mając na uwadze, że choć liczba priorytetów finansowych UE zwiększyła się, WRF pozostały niezmienione;

C.  mając na uwadze, że aby zapewnić nowym WRF legitymację demokratyczną oraz aby nowa Komisja i nowo wybrany Parlament mogły potwierdzić i ponownie ocenić polityczne i budżetowe priorytety UE poprzez odpowiednie dostosowanie WRF, Parlament zwrócił się o wprowadzenie powyborczej klauzuli rewizyjnej;

D.  mając na uwadze, że porozumienie w sprawie WRF na lata 2014–2020 było wynikiem długich i żmudnych negocjacji, które odbywały się w bardzo trudnej sytuacji społecznej, gospodarczej i finansowej; mając na uwadze, że w rezultacie ogólny poziom WRF został faktycznie obniżony w porównaniu z poprzednim okresem programowania;

E.  mając na uwadze, że w obliczu politycznej niemożności wprowadzenia zmian do ogólnych danych liczbowych WRF, które były przedmiotem decyzji Rady Europejskiej, Parlament skutecznie wynegocjował włączenie do rozporządzenia w sprawie WRF konkretnego artykułu odnoszącego się do obowiązkowego i kompleksowego przeglądu/ rewizji WRF, ustanowienie nowych i wzmocnionych przepisów dotyczących elastyczności oraz utworzenie Grupy Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych;

Ramy prawne i zakres śródokresowego przeglądu/ śródokresowej rewizji

1.  przypomina, że zgodnie z art. 2 rozporządzenia w sprawie WRF, do końca 2016 r. Komisja przedstawi obowiązkowy przegląd funkcjonowania WRF, z pełnym uwzględnieniem aktualnej sytuacji gospodarczej oraz najnowszych prognoz makroekonomicznych, jak również, że przeglądowi temu będzie, w stosownych przypadkach, towarzyszyć wniosek ustawodawczy dotyczący rewizji rozporządzenia WRF;

2.  uważa w tym względzie, że o ile celem przeglądu jest ocena funkcjonowania WRF w kontekście ich realizacji, nowych warunków gospodarczych i innych nowych okoliczności, i że jako taki przegląd mógłby utrzymać ustawodawcze status quo, to jednak rewizja wiąże się ze zmianą rozporządzenia w sprawie WRF, co obejmuje także (poza przepisami ustawodawczymi) pułapy WRF, z należytym poszanowaniem art. 312 TFUE i ograniczeń co do zakresu rewizji WRF przewidzianych w ostatnim zdaniu art. 2 rozporządzenia w sprawie WRF; przypomina, że artykuł ten stanowi, iż pule środków finansowych wcześniej przydzielone poszczególnym krajom nie zostaną w drodze takiej rewizji zmniejszone; podkreśla, że nie określono żadnych innych ograniczeń rewizji WRF, więc skorygowanie w górę pułapów środków WRF jest możliwe; w tym kontekście podkreśla, że art. 323 TFUE wymaga zapewnienia dostępności środków finansowych umożliwiających Unii wypełnianie jej zobowiązań prawnych wobec stron trzecich;

3.  przypomina, że art. 311 TFUE stanowi, iż Unia pozyskuje środki niezbędne do osiągnięcia swoich celów i należytego prowadzenia swoich polityk; w związku z tym uważa, że gdyby w wyniku przeglądu stwierdzono, że obecne pułapy są zbyt niskie, to postanowienia prawa pierwotnego wymagałyby podniesienia tych pułapów;

4.  podkreśla, że art. 17 rozporządzenia w sprawie WRF przewiduje możliwość rewizji WRF w przypadku nieprzewidzianych okoliczności; zauważa skalę kryzysów, które nawiedziły Unię od czasu przyjęcia aktualnych WRF w 2013 r.;

5.  podkreśla, że niniejsza rezolucja ma przedstawić analizę czysto budżetowych aspektów funkcjonowania WRF i że nie będzie ono poruszało kwestii podstaw prawnych ustawodawstwa sektorowego; zauważa jednak, że wiele polityk i programów UE zawiera swoje własne wymogi dotyczące przeglądu/ rewizji, zaplanowanych głównie na 2017 r.;

I.Przegląd WRF – ocena pierwszych lat funkcjonowania

6.  uważa, że przegląd WRF w 2016 r. powinien uwzględniać szereg poważnych kryzysów i nowych inicjatyw politycznych – wraz z ich odnośnymi konsekwencjami budżetowymi – których nie przewidziano w momencie przyjmowania WRF; odnotowuje m.in. kryzys migracyjny i uchodźczy, sytuacje wyjątkowe poza granicami Unii, kwestie związane z bezpieczeństwem wewnętrznym, kryzys w rolnictwie, finansowanie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS), kryzys w zakresie płatności w budżecie UE, utrzymujący się wysoki poziom bezrobocia, zwłaszcza wśród młodzieży, a także ubóstwo i wykluczenie społeczne; ponadto wskazuje na niedawne międzynarodowe porozumienie w sprawie zmian klimatu i rosnącą presję na politykę rozwojową; zauważa, że w celu sfinansowania dodatkowych palących potrzeb uznano za konieczne bezprecedensowe skorzystanie z dostępnych w WRF mechanizmów elastyczności i instrumentów szczególnych, jako że pułapy WRF w niektórych działach okazały się zbyt ograniczone; jest zdania, że w ciągu ostatnich dwóch lat możliwości WRF zostały zasadniczo wyczerpane;

7.  podkreśla, że budżet UE musi odzwierciedlać priorytety polityczne i strategiczne polityki UE oraz zapewniać równowagę między długoterminowymi priorytetami a nowymi wyzwaniami; podkreśla w związku z tym kluczową rolę, jaką musi odegrać budżet UE w realizacji wspólnie uzgodnionej strategii „Europa 2020”, która stanowi główny cel i nadrzędny priorytet; uważa zatem, że przegląd WRF powinien objąć analizę jakościową tego, czy i w jakim zakresie cele ustanowione w tej strategii zostały osiągnięte; domaga się, by ocena ta została połączona z prognozą pokazującą, czy zasoby finansowe przeznaczone na wsparcie tej strategii przez pozostały okres aktualnych WRF będą wystarczające do jej pomyślnej realizacji;

A.Główne wydarzenia i wyzwania

Kryzys migracyjny i uchodźczy

8.  podkreśla, że konflikty w Syrii, na Bliskim Wschodzie i w kilku regionach Afryki mają konsekwencje humanitarne i migracyjne o bezprecedensowej skali; przypomina, że wydarzenia te bezpośrednio wpłynęły na UE, czego przejawem jest ponad milion uchodźców, którzy dotarli do Europy w samym tylko 2015 r., a w najbliższych latach spodziewany jest dalszy ich napływ; przypomina, że kryzys ten poskutkował znacznymi działaniami finansowymi ze strony UE, a co za tym idzie – wywarł istotny wpływ na unijny budżet, zwłaszcza w dziale 3 (Bezpieczeństwo i obywatelstwo) i dziale 4 (Globalny wymiar Europy);

9.  przypomina, że w 2015 r. dodatkowe środki zatwierdzone zgodnie z Europejskim programem w zakresie migracji miały bezpośredni wpływ na budżet, co znalazło odzwierciedlenie zwłaszcza w budżetach korygujących nr 5 i 7/2015; ponadto przypomina, że wykorzystanie dodatkowej kwoty 1 506 mln EUR w unijnym budżecie na 2016 r. poprzez uruchomienie instrumentu elastyczności zostało zatwierdzone w celu zapewnienia dodatkowych zasobów na działania związane z migracją/ uchodźcami w ramach działu 3 (Bezpieczeństwo i obywatelstwo) – chodzi m.in. o uzupełnienie zasobów Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a także zasobów dla trzech agencji, których kwestia migracji dotyczy, mianowicie Fronteksu, Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO) i Europolu;

10.  zauważa, że wyżej wymienione decyzje budżetowe całkowicie wyczerpały niewielki margines dostępny w ramach tego działu i doprowadziły de facto do rewizji pułapów w dziale 3; ponadto zwraca uwagę na nowe wnioski Komisji, które zapewne będą miały wpływ na budżet UE, a mianowicie: wniosek dotyczący przekształcenia rozporządzenia „Dublin III”, który będzie miał łączny wpływ na budżet w wysokości 1 829 mln EUR do końca okresu WRF, wniosek dotyczący ustanowienia Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej dysponującej ogólnym budżetem w kwocie 1 212 mln EUR na pozostały okres objęty WRF, a także nowy mechanizm wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych, którego minimalny wpływ na budżet szacuje się na 700 mln EUR w latach 2016–2018; podkreśla, że sytuacja jest na tyle krytyczna, że dodatkowe środki zatwierdzone w listopadzie 2015 r. na Fundusz Azylu, Migracji i Integracji trzeba było w marcu 2016 r. zmniejszyć, żeby sfinansować jeszcze bardziej palące potrzeby, takie jak konieczność zapewnienia pomocy humanitarnej w UE, do czego wykorzystano powyższy nowy mechanizm wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych;

11.  uważa, że rozwiązanie europejskiego kryzysu migracyjnego i uchodźczego wymaga podejścia europejskiego opartego na solidarności i sprawiedliwym podziale obciążeń; podkreśla w związku z tym, że z budżetu UE powinno się wspierać państwa członkowskie, aby złagodzić obciążenia kosztami związanymi z przyjmowaniem uchodźców, ponieważ zmniejszy to presję na budżety tych państw członkowskich, które borykają się ze szczególnie dużym napływem uchodźców; podkreśla, że podejście to utworzy synergię, a także jest skuteczne i opłacalne dla wszystkich państw członkowskich;

12.  podkreśla, że zaangażowano znaczne, lecz wciąż niewystarczające środki budżetowe na zwalczanie pierwotnych przyczyn kryzysu uchodźczego i migracyjnego poprzez wzmocnienie konkretnych programów UE w ramach działu 4; przypomina o podjętych krokach, takich jak realokacja środków w kwocie 170 mln EUR na rzecz działań związanych z migracją i uchodźcami w 2015 r., a w 2016 r. zatwierdzenie dodatkowych 130 mln EUR w dziale 4 na tego typu działania, wraz z przesunięciem 430 mln EUR w ramach Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej, Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju i Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa; ponadto przypomina, że w celu zajęcia się zewnętrznym wymiarem kryzysu migracyjnego i uchodźczego Komisja przedstawiła rozmaite dodatkowe wnioski mające wpływ na unijny budżet, takie jak wniosek dotyczący ustanowienia unijnych funduszy powierniczych (fundusz „Madad” i kryzysowy fundusz powierniczy UE dla Afryki, których szacowany wstępny wpływ na budżet wynosi, odpowiednio, 570 mln EUR i 405 mln EUR), a także wniosek dotyczący Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji, na którego finansowanie przeznaczono z budżetu UE kwotę 1 mld EUR, nie licząc możliwego dodatkowego finansowania; podkreśla, że dalsza presja na unijny budżet wyniknie z innych planowanych działań zapowiadanych przez Komisję, takich jak zobowiązania londyńskie, lub z wydarzeń takich jak szczyt UE–Turcja, który odbył się w dniu 18 marca 2016 r.; podkreśla, że dodatkowe spodziewane środki budżetowe powinny umożliwiać też integrację migrantów znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji – zwłaszcza kobiet, dzieci oraz osób LGBTI, jest jednak zaniepokojony tym, że z uwagi na ogromną wagę problemów stojących przed UE konieczne będą dalsze działania;

13.  stwierdza, że skali kryzysu migracyjnego i uchodźczego oraz skutków finansowych środków przyjętych przez Komisję w celu rozwiązania tego problemu nie można było przewidzieć w momencie finalizowania WRF na lata 2014–2020; kładzie nacisk na fakt, że z racji braku wystarczających zasobów UE musiała w trybie ad hoc utworzyć instrumenty pomocnicze, finansowane wspólnie przez państwa członkowskie, z budżetu UE oraz środków Europejskiego Funduszu Rozwoju, a mianowicie unijne fundusze powiernicze (fundusz „Madad” i kryzysowy fundusz powierniczy UE dla Afryki) i Instrument Pomocy dla Uchodźców w Turcji; przypomina, że brak ogólnej strategii budżetowej służącej zażegnaniu kryzysu migracyjnego i uchodźczego poskutkował tym, że Parlament został odsunięty na bok w odniesieniu do decyzji w sprawie wykorzystania środków budżetowych UE; podkreśla, że mnożenie takich instrumentów stwarza problem rozliczalności i kontroli demokratycznej w UE, który należy rozwiązać; ubolewa ponadto nad faktem, że państwom członkowskim nie udało się jak dotąd wnieść spodziewanych wkładów na rzecz funduszy powierniczych, podważając tym samym ich skuteczność; ponownie wzywa państwa członkowskie do natychmiastowego wywiązania się ze spoczywających na nich zobowiązań i odpowiedzialności;

Niski poziom inwestycji

14.  przypomina, że od czasu ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego i finansowego UE odczuwa skutki niskiego i niewystarczającego poziomu inwestycji; zauważa w szczególności, że w 2014 r. całkowite inwestycje były o 15% poniżej poziomu z 2007 r., co odpowiada spadkowi inwestycji o 430 mld EUR; jest zdania, że niskie inwestycje spowalniają ożywienie gospodarcze i mają bezpośrednie konsekwencje dla wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i konkurencyjności;

15.  podkreśla, że w odpowiedzi na ten palący problem, nowa Komisja zaproponowała w 2014 r. plan inwestycyjny dla Europy i ustanowienie EFIS z myślą o uruchomieniu 315 mld EUR w nowych inwestycjach w gospodarce realnej; przypomina o swoim silnym zobowiązaniu dotyczącym EFIS, który, jak się oczekuje, ma w sposób silny i ukierunkowany pobudzić sektory gospodarki o możliwościach tworzenia wzrostu gospodarczego i miejsc pracy; zauważa, że szereg projektów zostało już zatwierdzonych i jest w trakcie realizacji; odnotowuje, że gwarancja zapewniona przez Unię na rzecz EFIS ma pokrycie w funduszu gwarancyjnym na kwotę 8 mld EUR ustanowionym w unijnym budżecie;

16.  przypomina, że aby zapewnić to dodatkowe finansowanie, zredukowano przydziały finansowe na dwa istotne programy UE, „Horyzont 2020” i instrument „Łącząc Europę”, o odpowiednio 2,2 mld EUR i 2,8 mld EUR, zaś dodatkowe 3 mld EUR zostały pokryte z nieprzydzielonych marginesów w ramach WRF; kładzie nacisk na zaangażowanie Parlamentu w trakcie negocjacji EFIS na rzecz jak największego zredukowania negatywnego wpływu na te dwa programy, dla których pule środków finansowych, ustalone w drodze decyzji zaledwie w 2013 r., doznały poważnych cięć w porównaniu z wnioskiem Komisji już w trakcie negocjacji WRF 2014 – 2020;

17.  ubolewa, że część budżetu UE przeznaczona na badania naukowe i innowacje często w pierwszej kolejności pada ofiarą cięć budżetowych; zauważa, że programy w zakresie badań naukowych i innowacji tworzą wartość dodaną UE, i podkreśla kluczową rolę we wspieraniu konkurencyjności tych programów, a tym samym w zapewnieniu przyszłego wzrostu i trwałego dobrobytu w Unii;

18.  w tym kontekście podkreśla, że zgodnie z art. 15 rozporządzenia w sprawie WRF część zasobów została wykorzystana w początkowych latach (2014–2015) perspektywy finansowej w przypadku programu „Horyzont 2020” (200 mln EUR na Europejską Radę ds. Badań Naukowych i na działanie „Marie Curie”) i programu COSME (50 mln EUR), aby częściowo zrównoważyć zmniejszenie środków między 2013 a 2014 r.; odnotowuje, że to przesunięcie na początkowy okres nie zmienia ogólnej puli środków finansowych tych programów, co skutkuje odpowiednio mniejszymi środkami w drugiej połowie WRF; podkreśla jednak, że te początkowe zasoby na „Horyzont 2020” i COSME zostały już w pełni wykorzystane, co dowodzi dobrego funkcjonowania tych programów i wskazuje na to, że ich zdolności absorpcyjne są jeszcze większe;

19.  z ogromnym niepokojem zauważa również, że wskaźnik skuteczności dla programu „Horyzont 2020” spadł do poziomu 13 % z poziomu 20-22 % notowanego przez jego poprzednika (7PR) w poprzednim okresie programowania; wyraża ubolewanie, że w rezultacie mniej projektów wysokiej jakości w dziedzinie badań naukowych i innowacji otrzymuje finansowanie z UE; podobnie, odnotowuje, że wiele wysokiej jakości wniosków związanych z instrumentem „Łącząc Europęˮ jest odrzucanych ze względu na niewystarczające środki budżetowe;

Bezrobocie ludzi młodych

20.  podkreśla, że bezrobocie ludzi młodych nadal jest dramatycznie wysokie i stanowi jeden z najbardziej palących i najpoważniejszych problemów, które stoją przed UE; akcentuje fakt, że w lutym 2016 r. w całej Unii bez pracy pozostawało 4,4 mln młodych ludzi poniżej 25 r.ż. oraz że w kilku państwach członkowskich odsetek bezrobotnej młodzieży przekracza 40 %, a w niektórych regionach UE ponad 60 %; podkreśla, że stopa zatrudnienia w UE znajduje się obecnie znacznie poniżej celu strategii „Europa 2020”; podkreśla zatem, że zbyt wiele młodych osób jest zagrożonych wykluczeniem społecznym i należy podejmować więcej konkretnych działań skierowanych do młodzieży niekształcącej się, niepracującej ani nieszkolącej się (NEET); zwraca uwagę na fakt, że ilość dobrze wykształconych i wyszkolonych zasobów ludzkich ma silny wpływ na konkurencyjność Europy, jej zdolności innowacyjne i produktywność, i podkreśla w związku z tym potrzebę inwestowania w edukację, szkolenia, młodzież i kulturę; ponadto uznaje znaczenie UE strategii UE na rzecz młodzieży na lata 2010 – 2018;

21.  podkreśla, że budżet UE ma znaczący udział w zwalczaniu bezrobocia, zwłaszcza poprzez Europejski Fundusz Społeczny i Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; powołuje się na stwierdzenie Komisji, że wyznaczenie instytucji wdrażających jest głównym wyzwaniem, jeśli chodzi o przepływy finansowe w ramach tego programu; podkreśla również, że pomimo początkowych opóźnień w tym wyznaczaniu i realizacji Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych obecne dane wskazują na pełną zdolność absorpcyjną (którą osiągnięto częściowo dzięki znacznemu zwiększeniu odsetka płatności zaliczkowych dla tego programu); zauważa, że wkrótce zostanie zakończona ocena tej inicjatywy przez Komisję Europejską i oczekuje, że wprowadzone zostaną niezbędne korekty w celu zapewnienia jej pomyślnego wdrożenia; uważa, że wniosek ustawodawczy w sprawie Programu wspierania reform strukturalnych mógłby w znacznym stopniu przyczynić się do poprawy zdolności administracyjnych w państwach członkowskich w tym kontekście; podkreśla znaczenie ciągłej oceny skuteczności tej inicjatywy przez odpowiednie zainteresowane strony, w tym organizacje młodzieżowe;

22.  jest szczególnie zaniepokojony brakiem nowych środków na zobowiązania dla tej inicjatywy począwszy od 2016 r. z uwagi na to, że cała pierwotna pula środków została wykorzystana już na początku perspektywy finansowej, w latach 2014–2015 (art. 15 rozporządzenia w sprawie WRF); podkreśla, że popierając takie przesunięcie środków na początek, Parlament nigdy nie zakładał zakończenia inicjatywy już po dwóch latach finansowania, i że inne mechanizmy WRF, takie jak łączny margines na zobowiązania, zostały wprowadzone w celu zapewnienia jej kontynuacji; przypomina jednak, że łączny margines na zobowiązania został już uruchomiony wyłącznie na finansowanie EFIS; zauważa również przesunięcie środków na początkowy okres, na podstawie tego samego artykułu, w przypadku Erasmus+ (150 mln EUR) – kolejnego programu UE mającego duży udział w zwiększaniu szans młodzieży na rynku pracy, który został w pełni wdrożony w dwóch pierwszych latach przedmiotowego okresu; przypomina, że według Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) wydajna gwarancja dla młodzieży na szczeblu Unii Europejskiej kosztowałaby 21 mld EUR rocznie w krajach strefy euro;

Bezpieczeństwo wewnętrzne

23.  przywołuje niedawne ataki terrorystyczne we Francji i w Belgii oraz podniesiony stopień zagrożenia w innych państwach członkowskich, co wymaga bardziej skoordynowanych i wzmocnionych działań i środków na szczeblu UE; podkreśla, że Unia dysponuje Funduszem Bezpieczeństwa Wewnętrznego jako stosownym instrumentem i że w dziedzinie tej działa już kilka agencji, które borykają się z coraz większą presją; jest zdania, że w obszarze tym potrzebne będą dalsze działania, a co za tym idzie większe finansowanie, na szczeblu europejskim, aby zapewnić odpowiednią reakcję na wspomniane zagrożenie; podkreśla, że zwiększona współpraca w tej dziedzinie wymaga wzmocnienia personelu agencji, co może zwiększyć presję na budżet UE, i przypomina o niewielkim zwiększeniu poziomu zatrudnienia w Europejskim Centrum ds. Zwalczania Terroryzmu w ramach Europolu dokonanym w drodze przesunięcia z Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

24.  podkreśla, że z uwagi na obecnie prowadzone działania i wnioski ustawodawcze zmierzające do zwiększenia współpracy sądowej stopniowo będą potrzebne dodatkowe zasoby finansowe i ludzkie także dla Eurojustu, co będzie miało wpływ na budżet UE;

Kryzysy w sektorze rolnym

25.  podkreśla, że restrykcyjne pułapy wspólnej polityki rolnej ustalone do roku 2020 mają o wiele mniejsze marginesy niż w poprzednich WRF, choć sektor ten stoi w obliczu większej liczby wyzwań; przypomina, że polityka ta ma to zasadnicze znaczenie dla dochodów wielu rolników, zwłaszcza w czasie kryzysu, i wskazuje, że roczna stopa absorpcji wynosi niemal 100%; przywołuje rozmaite kryzysy, przed którymi stanęli europejscy rolnicy od początku obecnych WRF, przede wszystkim kryzys w sektorze mleczarskim, wieprzowiny, wołowiny, owoców i warzyw, oraz długoterminowe negatywne skutki strat, jakie dla europejskich rolników spowodowało rosyjskie embargo na produkty rolne; zwraca uwagę na zniesienie kwot cukrowych w 2017 r. i jego ewentualny wpływ na sektor cukru, zwracając należytą uwagę na szczególne potrzeby regionów najbardziej oddalonych; podkreśla skutki budżetowe środków nadzwyczajnych podjętych w odpowiedzi na te kryzysy, mianowicie 500 mln EUR w budżecie na 2016 r. i 300 mln EUR w 2015 r., które zostały sfinansowane z marginesów w dziale 2; podkreśla, że wszelkie ograniczenia w tej dziedzinie mogłyby stanowić zagrożenie dla spójności terytorialnej UE, w szczególności w odniesieniu do obszarów wiejskich; jest ponadto przeciwny wszelkim działaniom zmierzającym do renacjonalizacji polityki rolnej, która spowodowałaby zakłócenia na rynku i nieuczciwą konkurencję dla rolników;

Wyzwania w zakresie środowiska naturalnego

26.  jest zaniepokojony, że cel, jakim jest przeznaczenie co najmniej 20 % budżetu UE (w ramach bieżących WRF) na działania związane ze zmianami klimatycznymi nie został osiągnięty, i że według metodologii Komisji uwzględniającej wszystkie dziedziny polityki jedynie około 12,7 % rocznego budżetu UE przeznaczane jest na ten cel; zauważa znaczne potrzeby w zakresie finansowania działań w dziedzinie klimatu, ochrony różnorodności biologicznej i zrównoważonego wykorzystywania zasobów naturalnych, którą jeszcze bardziej zwiększą skutki trwającego globalnego ocieplenia; zwraca w szczególności uwagę na umowę klimatyczną COP 21 zawartą na ostatniej konferencji stron Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w Paryżu w 2015 r.;

Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

27.  przypomina, że polityka spójności stanowi główną strategię inwestycyjną Unii mającą na celu zmniejszanie rozbieżności gospodarczych, społecznych i terytorialnych pomiędzy wszystkimi regionami UE, a co za tym idzie, poprawę jakości życia Europejczyków; podkreśla, że odgrywa ona ważną rolę w realizacji strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, w szczególności poprzez jednoznaczne przeznaczenie zasobów na działania związane z klimatem i cele społeczne, zwłaszcza w celu zwalczania ubóstwa, w tym ubóstwa dzieci, nierówności i wykluczenia społecznego, oraz stymulowania zatrudnienia; wzywa Komisję do nadzorowania pełnego wdrożenia wyżej wymienionych celów; uważa ponadto, że przy poszanowaniu wstępnie przydzielonych poszczególnym państwom pul środków, fundusze strukturalne mogą może również przyczynić się do nowych wyzwań, takich jak konsekwencje kryzysu uchodźczego;

Rosnąca presja na politykę rozwoju i sąsiedztwa

28.  zwraca uwagę na presję na wzrost światowego zapotrzebowania na pomoc humanitarną i ograniczanie ryzyka wystąpienia katastrof związanych ze skutkami konfliktów i wojen; zwraca uwagę na porozumienie z Addis Abeby, w której szefowie państw i rządów potwierdzili swoje zdecydowane polityczne zaangażowanie w osiąganie celów zrównoważonego rozwoju, i jest świadomy potrzeby ponoszenia wydatków w tym zakresie; przypomina o niedawnym odnowieniu zbiorowego zobowiązania UE do zwiększenia oficjalnej pomocy rozwojowej do 0,7% jej DNB, do przekazania co najmniej 20% jej oficjalnej pomocy rozwojowej na podstawowe usługi społeczne, ze szczególnym naciskiem na kształcenie i zdrowie; zdecydowanie sprzeciwia się wszelkiemu wykorzystywaniu pomocy na rzecz rozwoju na cele niezwiązane z rozwojem;

29.  przypomina, że sytuacja geopolityczna we wschodnim sąsiedztwie jest niepewna; podkreśla ważną rolę, jaką budżet UE odgrywa w przyczynianiu się do stabilizacji sytuacji w południowym i wschodnim sąsiedztwie UE oraz w sprostaniu tym wyzwaniom poprzez zapewnianie wsparcia dla krajów, które obecnie realizują układy o stowarzyszeniu, tak aby sprzyjać postępom w reformach i zapewnić pogłębienie stosunków między UE a odnośnymi krajami;

Włączanie kwestii płci do głównego nurtu polityki

30.  przyjmuje z zadowoleniem śródokresowy przegląd WRF jako okazję do dokonania znacznych postępów w zakresie skuteczniejszego włączania problematyki płci do WRF oraz wdrożenia i monitorowania wspólnego oświadczenia w tej sprawie, załączonego do WRF;

Zaległości w płatnościach

31.  przypomina, że w trakcie poprzednich WRF (2007–2013) nagromadzone zaległości w niezapłaconych rachunkach wzrosły z poziomu 5 mld EUR na koniec 2010 r. do bezprecedensowego poziomu 11 mld EUR na koniec 2011 r., 16 mld EUR na koniec 2012 r. i 23,4 mld EUR na koniec 2013 r.; ostrzega, że zaległości te rozlały się na obecne WRF (2014–2020), osiągając niespotykanie wysoki poziom 24,7 mld EUR na koniec 2014 r.; podkreśla, że na konsekwentną prośbę Parlamentu uzgodniony został plan płatności z myślą o zmniejszeniu zaległości w nieuregulowanych wnioskach o płatność dotyczących polityki spójności w okresie 2007–2013 do „normalnego” poziomu 2 mld EUR przed końcem 2016 r.; zaznacza, że na koniec 2015 r. w odniesieniu do okresu 2007–2013 w dziedzinie polityki spójności zidentyfikowano co najmniej 8,2 mld EUR w niezapłaconych rachunkach – oczekuje się, że wartość ta spadnie poniżej 2 mld EUR przed końcem 2016 r.; odnotowuje, że zmniejszenie to przyniesie jedynie tymczasową ulgę, gdyż jest ono po prostu wynikiem przedkładania mniejszej niż zapowiadana liczby wniosków o płatność dotyczących zarówno programów w okresie 2007–2013, jak i 2014–2020; wyraża ubolewanie, że nie podjęto żadnych działań w celu zaradzenia „ukrytym zaległościom” wykrytym w innych działach; zwraca uwagę na fakt, że spodziewane jest powtórzenie sytuacji z okresu 2012–2014 pod koniec aktualnych WRF, jeśli nie zostaną podjęte konkretne działania;

32.  wyraża ubolewanie w związku z faktem, że konsekwencje tego kryzysu w zakresie płatności są poważne, dotykają beneficjentów unijnego budżetu, np. studentów, uniwersytety, MŚP, badaczy i organizacje pozarządowe, a także władze lokalne i regionalne oraz inne odpowiednie jednostki; przypomina w szczególności dramatyczny niedobór płatności w dziedzinie operacji humanitarnych w 2014 r., co miało negatywny wpływ na unijne operacje ratunkowe; przypomina, że Komisja musiała się uciekać do „środków łagodzących”, takich jak zmniejszenie odsetka płatności zaliczkowych i odroczenie zaproszeń do składania wniosków/ofert i związanego z nimi udzielania zamówień; przypomina, że pojawiło się sztuczne spowalnianie realizacji nowych programów na lata 2014–2020 z powodu ogólnego braku płatności, czego przykładem może być sztuczne opóźnienie związane z wartymi 1 mld EUR zaproszeniami do składania wniosków w ramach programu „Horyzont 2020” w 2014 r., co miało zapewnić, by terminy płatności przypadły na 2015 r., a nie na 2014 r.; zaznacza ponadto, że za opóźnione płatności budżet UE został obciążony karami, które sięgnęły ok. 3 mln EUR zarówno w 2014, jak i 2015 r.;

B.Znaczące wykorzystanie przepisów dotyczących elastyczności dostępnych na mocy WRF

33.  podkreśla, że aby zapewnić dodatkowe środki, które były niezbędne do podjęcia działań w odpowiedzi na kryzysy lub do finansowania nowych priorytetów politycznych od 2014 r., władza budżetowa zatwierdziła wykorzystanie w znaczącym stopniu przepisów dotyczących elastyczności i instrumentów szczególnych zawartych w rozporządzeniu w sprawie WRF, po wyczerpaniu wszystkich dostępnych marginesów; przypomina, że kilka z tych przepisów wynikało bezpośrednio z propozycji przedstawionych przez Parlament Europejski, który uczynił apel o jak największą elastyczność jednym ze swoich najważniejszych postulatów w negocjacjach w sprawie WRF;

34.  odnotowuje przede wszystkim, że instrumenty szczególne zostały uruchomione w celu zaradzenia kryzysowi uchodźczemu i migracyjnemu (pełna kwota instrumentu elastyczności wyczerpana w 2016 r. – 1 530 mln EUR; rezerwa na pomoc nadzwyczajną w 2016 r. – 150 mln EUR), problemowi niedoboru płatności (margines na nieprzewidziane wydatki uruchomiony w 2015 r. – 3,16 mld EUR) oraz na potrzeby finansowania funduszu gwarancyjnego EFIS (pełne wykorzystanie łącznego marginesu na zobowiązania w 2014 r. – 543 mln EUR); przypomina, że decyzja o uruchomieniu marginesu na nieprzewidziane wydatki w płatnościach jest powiązana z obniżeniem pułapów płatności na lata 2018–2020;

35.  przewiduje, że wszelkie dalsze potrzeby wynikające z kryzysu migracyjnego i uchodźczego w 2016 r., łącznie z transzą w wysokości 200 mln EUR na nowy instrument służący zapewnieniu wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych w obrębie Unii, powinny skutkować uruchomieniem marginesu na nieprzewidziane wydatki tak szybko, jak będzie to konieczne; przypomina, że w dziale 3 żadne marginesy nie są już dostępne, a instrument elastyczności został już całkowicie wykorzystany na ten rok; sugeruje zbadanie dalszych możliwości elastyczności w obliczu pojawiających się wyzwań;

36.  przypomina, że ustawodawcza elastyczność, zgodnie z zapisami pkt 17 porozumienia międzyinstytucjonalnego, pozwala na zwiększenie ogólnej puli środków finansowych na programy przyjęte w drodze zwykłej procedury ustawodawczej maksymalnie o ok. 10% w siedmioletnim okresie; zauważa, że „nowe, obiektywne, długoterminowe okoliczności” pozwalają władzy budżetowej na jeszcze większe odstępstwo od pierwotnej puli środków; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przepis ten został już wykorzystany, aby umożliwić Unii reakcję na nieprzewidziane wydarzenia poprzez znaczne zwiększenie pierwotnych rocznych alokacji dla programów, takich jak Fundusz Azylu, Migracji i Integracji;

II.Śródokresowa rewizja WRF – nadrzędny wymóg

37.  jest przekonany – na podstawie powyższej analizy – że przegląd funkcjonowania obecnych WRF opiera się na założeniu, że prawdziwa śródokresowa rewizja WRF, jaką przewidziano w rozporządzeniu w sprawie WRF, jest absolutnie niezbędna, jeżeli Unia ma skutecznie sprostać licznym wyzwaniom, a jednocześnie osiągnąć swoje cele polityczne; przypomina, że realizacja strategii Europa 2020 pozostaje najważniejszym priorytetem wspieranym z budżetu UE; podkreśla, że budżet UE powinien dysponować wystarczającymi środkami, aby skutecznie zapewnić inwestycje sprzyjające wzrostowi gospodarczemu i tworzeniu miejsc pracy, osiągnąć spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną oraz promować solidarność;

38.  wzywa Komisję, by przy opracowywaniu wniosku ustawodawczego uwzględniła następujące postulaty Parlamentu dotyczące zmian w rozporządzeniu w sprawie WRF, zarówno w odniesieniu do danych liczbowych, jak i do pewnych przepisów dotyczących funkcjonowania WRF, które muszą mieć zastosowanie już do obecnych WRF;

39.  podkreśla, że dwa wnioski ustawodawcze mające istotne skutki budżetowe, tj. przedłużenie EFIS i ustanowienie planu inwestycji zewnętrznych, są spodziewane jesienią 2016 r.; oczekuje, że informacje o finansowaniu tych dwóch wniosków zostaną udostępnione jak najszybciej, tak aby można je było należycie uwzględnić w trakcie negocjacji w sprawie rewizji śródokresowej WRF; przypomina o swoim zasadniczym stanowisku, zgodnie z którym nowe inicjatywy polityczne nie powinny być finansowane kosztem istniejących unijnych programów i strategii politycznych;

40.  podkreśla, że zmiany uzgodnione przy okazji śródokresowej rewizji WRF należy bezzwłocznie wdrożyć i uwzględnić już w budżecie na 2017 r.; wzywa zatem Komisję do jak najszybszego przedstawienia wniosku ustawodawczego w sprawie rewizji rozporządzenia w sprawie WRF, aby umożliwić prowadzenie równoległych negocjacji na temat rewizji WRF i budżetu UE na 2017 r. oraz osiągnięcie terminowego porozumienia w tym zakresie;

41.  odnotowuje wynik referendum w Zjednoczonym Królestwie z dnia 23 czerwca 2016 r.; wzywa w związku z tym Komisję do przedstawienia władzy budżetowej wszystkich istotnych informacji o ewentualnych skutkach tego referendum dla budżetu, bez uszczerbku dla wyniku zbliżających się negocjacji między Zjednoczonym Królestwem a UE;

42.  zauważa znaczny wkład Unii Europejskiej w działania na rzecz pokoju i pojednania w Irlandii, w szczególności za pośrednictwem programów PEACE, które koncentrują się na Irlandii Północnej i hrabstwach granicznych na południu kraju; zauważa, że wynik referendum w Zjednoczonym Królestwie może spowodować poważne problemy dla procesu pokojowego i podważyć integralność procesu pokojowego i porozumienia pokojowego z Wielkiego Piątku; wzywa Komisję do kontynuowania wspierania procesu pokojowego przez dalsze finansowanie programu PEACE;

A.Postulaty Parlamentu dotyczące drugiej połowy okresu obowiązywania WRF

Dane liczbowe w WRF (zobowiązania)

43.  w pełni potwierdzając ideę szeroko zakrojonego wsparcia politycznego i finansowego dla EFIS, wyraża jednocześnie przekonanie, że z budżetu UE nie należy finansować nowych inicjatyw kosztem istniejących programów i polityk unijnych; zamierza dotrzymać swojego zobowiązania do pełnego skompensowania cięć związanych z EFIS, które dotknęły program „Horyzont 2020” i instrument „Łącząc Europę”, aby umożliwić im osiągnięcie ich celów zgodnie z ustaleniami zawartymi zaledwie dwa lata temu oraz aby umożliwić Unii realizację celów w zakresie badań naukowych i innowacji; podkreśla w związku z tym, że rekompensata ta nie powinna wpłynąć na poziom finansowania pozostałych programów w poddziale 1a („Konkurencyjność na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”), ponieważ bezsprzecznie przyczyniają się one do wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy i konkurencyjności; uważa, że marginesy w poddziale 1a nie są wystarczające do zaspokojenia tych potrzeb, w związku z czym wzywa do podwyższenia pułapu w tym poddziale;

44.  zdecydowanie wspiera kontynuację – po dokonaniu niezbędnych korekt wynikających z trwającej oceny – Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych jako narzędzia prowadzenia pilnych działań służących zwalczaniu bezrobocia młodzieży; uważa, że cel ten można osiągnąć wyłącznie przez zapewnienie tej inicjatywie na pozostały okres obowiązywania obecnych WRF przynajmniej takiego samego poziomu środków na zobowiązania, jak ten przydzielany corocznie na ten program przez pierwsze dwa lata tego okresu (6 mld EUR skoncentrowanych na początkowych latach 2014–2015), z zastrzeżeniem zaplanowanej oceny Komisji; zauważa, że w związku z tym należałoby skorygować w górę pułapy w poddziale 1b („Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna”), gdyż nie ma tam żadnych dostępnych marginesów;

45.  jest zdania, że ogólne środki budżetowe i pule środków finansowych przydzielonych wcześniej poszczególnym krajom na WPR, w tym środki na płatności bezpośrednie, pozostają nienaruszone w czasie rewizji WRF; zwraca ponadto uwagę, jak ważne jest dopilnowanie, by środki przydzielone na Europejski Fundusz Morski i Rybacki nie zostały zmniejszone, tak aby można było umożliwić realizację celów niedawnej reformy wspólnej polityki rybołówstwa;

46.  uważa, że skala kryzysu migracyjnego i uchodźczego, spowodowanego przez konflikty i zmianę klimatu, wskazuje na to, że w nadchodzących latach można oczekiwać pojawienia się dodatkowych potrzeb w tym zakresie w dziale 3 („Bezpieczeństwo i obywatelstwo ”), mających znaczne konsekwencje dla budżetu; podkreśla ponadto, że w tym samym dziale będą również potrzebne dodatkowe środki na wsparcie wzmocnionych działań na szczeblu UE w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego w UE i walki z terroryzmem; zwraca się do Komisji o jak najszybsze opracowanie zaktualizowanej prognozy środków budżetowych, które są potrzebne do końca okresu obowiązywania obecnych WRF, aby podjąć wszystkie wyzwania w tych dziedzinach;

47.  wyraża zatem stanowczą opinię, że – nawet po uruchomieniu niewielkich marginesów dostępnych w ramach działu 3 oraz zastosowaniu istniejących przepisów o elastyczności – dostępne zasoby nie wystarczą do zaspokojenia zwiększonych potrzeb w ramach tego działu; apeluje zatem o zasilenie w znaczący sposób Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, a także agencji Unii (Frontex, Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO), Europol, Eurojust i Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA)), które wzięły na siebie nowe obowiązki w tej dziedzinie, jak również innych inicjatyw, jakie można podjąć; jest zdania, że w ramach rewizji trzeba podnieść pułapy w dziale 3;

48.  oczekuje, że wspólne działania zmierzające do skutecznej odpowiedzi na wyzwania związane z zewnętrznym wymiarem kryzysu migracyjnego i uchodźczego – w szczególności stabilizacja polityczna europejskiego sąsiedztwa i Afryki Subsaharyjskiej oraz zajęcie się humanitarnymi i gospodarczymi przyczynami migracji – będą się nasilały w nadchodzących latach i będzie im towarzyszyć zwiększona liczba wniosków o finansowanie w ramach działu 4 („Globalny wymiar Europy”); podkreśla, że takie wnioski o dodatkowe finansowanie nie powinny być stosowane ze szkodą dla istniejących działań zewnętrznych UE, w tym jej polityki rozwoju; w związku z tym apeluje o korektę w górę pułapów w dziale 4;

49.  apeluje o zwiększone wsparcie finansowe trzech europejskich programów, które dotyczą bezpośrednio obywateli: „Kreatywna Europa”, „Europa dla Obywateli” i Erasmus+, ponieważ programy te tworzą nowe linie subwencji w reakcji na aktualną sytuację w zakresie integracji i edukacji uchodźców oraz są wykorzystywane jako pierwsze spośród działań Unii i państw członkowskich zmierzających do poprawy ogólnej sytuacji społecznej, wzajemnego zrozumienia i wspólnego życia w naszych zróżnicowanych społeczeństwach;

Dane liczbowe w WRF (płatności)

50.  uważa, że kwestią wymagającą priorytetowych działań jest przeciwdziałanie wystąpieniu nowego kryzysu w zakresie płatności pod koniec okresu obowiązywania obecnych WRF; jest przekonany, że należy podjąć wszelkie starania, aby uniknąć nagromadzenia zaległości w nieuregulowanych rachunkach, co zaobserwowano podczas poprzedniego okresu; podkreśla jednak, że już teraz można spodziewać się, że w drugiej połowie okresu obowiązywania WRF, w tym samym czasie, gdy zapotrzebowanie na płatności powinno osiągnąć swój największy zwyczajny poziom, płatności znajdą się pod silną presją; uważa, że dodatkowa presja wynika m.in. z kompensowania marginesu na nieprzewidziane wydatki w ramach już skąpych pułapów płatności na lata 2018–2020, znacznego opóźnienia w rozpoczęciu nowych programów w ramach zarządzania dzielonego, w tym Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, profilu płatności EFIS oraz dodatkowych płatności wynikających z niedawnego zwiększenia zobowiązań w związku z kryzysem migracyjnym i uchodźczym;

51.  przypomina, że środki na płatności są prawidłowym następstwem wcześniejszych zobowiązań; oczekuje zatem, że nowemu podwyższeniu poziomu środków na zobowiązania będzie towarzyszyć odpowiadające temu zwiększenie środków na płatności, w tym skorygowanie w górę pułapu płatności; uważa ponadto, że śródokresowy przegląd / śródokresowa rewizja WRF stanowi znakomitą okazję do dokonania przeglądu realizacji płatności oraz zaktualizowanych prognoz dotyczących spodziewanej ewolucji płatności do końca obowiązywania obecnych WRF; sądzi, że trzy instytucje powinny opracować i uzgodnić wspólny wiążący plan płatności na lata 2016–2020; podkreśla, że taki nowy plan powinien opierać się na należytym zarządzaniu finansami oraz zapewniać jasną strategię, tak aby spełnić wszystkie potrzeby w zakresie płatności we wszystkich działach do końca obowiązywania aktualnych WRF oraz uniknąć „ukrytych zaległości” spowodowanych sztucznym spowolnieniem wdrażania niektórych programów wieloletnich i innych środków łagodzących, takich jak zmniejszenie płatności zaliczkowych;

52.  jest zdecydowany, by rozstrzygnąć w sposób jednoznaczny kwestię budżetowania płatności w ramach instrumentów szczególnych WRF; przypomina o nierozwiązanym konflikcie dotyczącym interpretacji przepisów, który powstał między Komisją i Parlamentem, z jednej strony, a Radą, z drugiej strony, i który zdominował w ostatnich latach negocjacje budżetowe; potwierdza zajmowane od dawna stanowisko, zgodnie z którym środki na płatności wynikające z uruchomienia środków na zobowiązania w ramach instrumentów szczególnych powinny także być liczone poza rocznymi pułapami płatności w WRF;

Warunki gwarantujące przestrzeganie podstawowego prawa UE

53.  podkreśla, że wszystkie kraje powinny w pełni wypełniać swoją część zobowiązań w kontekście kryzysu uchodźczego i decyzji w sprawie specjalnego mechanizmu realokacji; zwraca się do Komisji o wprowadzenia mechanizmu finansowych premii i kar w odniesieniu do wywiązywania się – lub nie – przez państwa członkowskie ze swoich zobowiązań z tytułu środków przyjętych przez UE; twierdzi, że wszelkie wkłady finansowe pochodzące z karania państw członkowskich, które nie przestrzegają tych środków, powinny wracać do budżetu UE jako dodatkowy dochód;

Dochody nadzwyczajne

54.  zdecydowanie uważa, że wszelkie nadwyżki wynikające z niepełnego wykonania budżetu UE lub z grzywien nałożonych na przedsiębiorstwa za naruszenie prawa konkurencji UE powinny być budżetowane jako nadzwyczajny dochód w budżecie UE i nie powinny skutkować dostosowaniem wkładów opartych na DNB; uważa, że środek ten przyczyniłby się znacząco do zmniejszenia problemu budżetu UE dotyczącego płatności; apeluje do Komisji o przygotowanie stosownych wniosków ustawodawczych w tym zakresie;

55.  jest przekonany, że umorzenia środków we wszystkich działach, wynikające z całkowitego lub częściowego niewykonania działań, na które zostały przeznaczone, powinny zostać ponownie udostępnione w budżecie UE i uruchomione przez władzę budżetową w ramach rocznej procedury budżetowej; zdecydowanie uważa, że zważywszy na obecne ograniczenia mające wpływ na budżet UE i dodatkowe potrzeby w zakresie finansowania, z którymi zmaga się Unia, taki przepis powinien mieć też zastosowanie do umorzeń wynikających z wdrażania programów na lata 2007–2013, włącznie z zamknięciem programów polityki spójności; apeluje do Komisji o przygotowanie stosownych wniosków ustawodawczych w tym zakresie;

Przepisy dotyczące elastyczności i instrumenty szczególne

56.  podkreśla, że sama częstotliwość i poziom korzystania z instrumentów szczególnych WRF w ciągu ostatnich dwóch lat dowodzą ponad wszelką wątpliwość, jak wartościowe są przepisy i mechanizmy dotyczące elastyczności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie WRF; zaznacza, że Parlament od dawna stoi na stanowisku, że elastyczność powinna pozwalać na maksymalne wykorzystanie ogólnych pułapów zobowiązań i płatności WRF;

57.  uważa zatem, że w ramach śródokresowej rewizji rozporządzeniu w sprawie WRF należy przewidzieć zniesienie licznych utrudnień i ograniczeń nałożonych przez Radę na przepisy dotyczące elastyczności w momencie przyjmowania WRF; w szczególności jest zdania, że należy uchylić wszelkie restrykcje dotyczące przenoszenia niewykorzystanych środków i marginesów, czy to w postaci ustalonych rocznych pułapów (łączny margines na płatności), czy w postaci narzuconych terminów (łączny margines na zobowiązania); jest zdania, że w świetle obecnych ograniczeń budżetowych w kilku działach nie należy określać żadnego konkretnego zakresu w odniesieniu do wykorzystywania zasobów w ramach łącznego marginesu na zobowiązania;

58.  podkreśla, w szczególności, że w 2016 r. uruchomiono pełną kwotę z instrumentu elastyczności; zauważa, że instrument ten umożliwia finansowanie precyzyjnie określonych wydatków, których nie można było pokryć w ramach pułapów dostępnych w ramach co najmniej jednego innego działu, i nie jest powiązany z żadną konkretną polityką UE; uważa zatem, że zapewnia on prawdziwą elastyczność w budżecie UE, szczególnie w przypadku poważnego kryzysu; apeluje w związku z tym o znaczne zwiększenie puli jego środków finansowych do rocznej kwoty przydziału w wysokości 2 mld EUR, zaznaczając, że ta kwota budżetowana jest jedynie w przypadku podjęcia przez władzę budżetową decyzji o uruchomieniu tego instrumentu; przypomina, że instrument elastyczności nie jest powiązany z żadną szczególną dziedziną polityki i że może zostać uruchomiony w dowolnym celu, jaki zostanie uznany za niezbędny;

59.  wskazuje na rolę, jaką rezerwa na pomoc nadzwyczajną odgrywa w zapewnianiu szybkiej reakcji na konkretne zapotrzebowanie państw trzecich na pomoc w przypadku nieprzewidzianych zdarzeń, oraz podkreśla jej szczególne znaczenie w obecnym kontekście; apeluje o znaczne zwiększenie puli jej środków finansowych do rocznej kwoty przydziału w wysokości 1 mld EUR;

60.  odnotowuje fakt obowiązywania różnych zasad, jeżeli chodzi o ramy czasowe w przypadku przenoszenia niewykorzystanych środków na instrumenty szczególne WRF, czyli instrument elastyczności, rezerwę na pomoc nadzwyczajną, Fundusz Solidarności UE oraz Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji; wzywa do zharmonizowania tych zasad, tak by umożliwić stosowanie do tych instrumentów ogólnej zasady N+3;

61.  przywiązuje szczególną wagę do marginesu na nieprzewidziane wydatki, jako ostatecznego instrumentu umożliwiającego działanie w nieprzewidzianych okolicznościach; podkreśla, że według Komisji jest to jedyny instrument szczególny, który może być uruchomiony wyłącznie w odniesieniu do środków na płatności i w ten sposób zapobiec takiemu kryzysowi w zakresie płatności w budżecie UE, jaki miał miejsce w 2014 r.; wyraża ubolewanie, że – w przeciwieństwie do poprzedniego okresu – w rozporządzeniu w sprawie WRF przewidziano obowiązkowe kompensowanie środków; zdecydowanie uważa, że wymóg ten powoduje niestabilną sytuację, która w rzeczywistości obniży roczne kwoty w odniesieniu do pułapów WRF w ostatnich latach okresu, wywierając w ten sposób dodatkową presję na budżet UE; zaznacza, że margines na nieprzewidziane wydatki jest w każdym razie instrumentem ostatecznym, który uruchamiany jest za wspólną zgodą obu organów władzy budżetowej; wzywa zatem do natychmiastowego zniesienia z mocą wsteczną zasady obowiązkowego kompensowania oraz do podniesienia jego maksymalnej rocznej kwoty do 0,05 % DNB UE;

Działania w następstwie międzynarodowych porozumień w sprawie zmian środowiskowych

62.  odnotowuje, że porozumienie COP 21 osiągnięte w Paryżu jest uniwersalnym, dynamicznym i zróżnicowanym porozumieniem, którego celem jest sprostanie wyzwaniu, jakim jest zmiana klimatu; podkreśla, że zgodnie z tym porozumieniem należy przeznaczyć środki finansowe UE na wspieranie działań w dziedzinie klimatu w krajach rozwijających się; podkreśla, że wszelkie finansowanie ewentualnych działań w następstwie COP 21 powinno mieć charakter dodatkowy w stosunku do obecnego wydatkowania środków na działania w dziedzinie klimatu i wzywa Komisję do przedstawienia strategii wdrażania i pierwszej oceny możliwych skutków porozumienia COP 21 dla budżetu UE w odpowiednim czasie przed rewizją; podkreśla ponadto, że rewizja WRF stwarza doskonałą okazję do dopilnowania, by osiągnięto cel zakładający 20 % wydatków na działania związane z klimatem, oraz do umożliwienia ewentualnego podwyższenia tego progu zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi UE podjętymi na szczycie COP 21; wzywa Komisję do dopilnowania, by mechanizm uwzględniania działań w dziedzinie klimatu był w pełni stosowany w praktyce oraz by obecna metoda śledzenia takich wydatków została udoskonalona; przypomina ponadto, że UE zobowiązana jest do wdrożenia strategicznego planu Konwencji Narodów Zjednoczonych na rzecz różnorodności biologicznej, oraz podkreśla, że powinna ona przeznaczyć wystarczające środki na wypełnienie swoich zobowiązań i realizację celów w tym obszarze;

Uproszczenie

63.  sądzi, że śródokresowy przegląd / śródokresowa rewizja WRF stanowi znakomitą sposobność do tego, by po raz pierwszy ocenić i oszacować funkcjonowanie odnośnych polityk i programów UE, jak również działanie postanowień WRF dotyczących elastyczności oraz instrumentów szczególnych, i oczekuje, że Komisja przedstawi analizę wskazującą uchybienia w obecnym systemie wdrażania; zwraca szczególną uwagę na ocenę skutków dla procesu wdrażania, jakie mają nowe elementy wprowadzone w obecnym okresie programowania, takie jak warunki ex ante w ramach polityki spójności; uważa, że przegląd śródokresowy / śródokresowa rewizja WRF powinien również podsumować wyniki przydzielonych funduszy z myślą o realizacji ich celów; zwraca się do Komisji o przedstawienie konkretnych wniosków służących naprawieniu ewentualnych braków i poprawie oraz racjonalizacji warunków wdrażania na pozostały okres obowiązywania obecnych WRF, tak by zapewnić najbardziej skuteczne wykorzystanie ograniczonych zasobów finansowych i ograniczyć obciążenia administracyjne napotykane przez beneficjentów,

Budżetowanie zadaniowe / Budżet zorientowany na wyniki

64.  podkreśla, że ważne jest wykazanie wartości dodanej osiągnięć finansowanych z budżetu UE, i wspiera umieszczenie kultury zorientowanej na wyniki w sercu procesu wydatkowania środków UE; podkreśla, że ocena działań i wyników powinna stać się – w stosownych przypadkach – zasadą główną, i podkreśla szczególne zastosowanie takiej zasady do programów skupionych na innowacjach; uznaje pracę Komisji w kontekście „Budżetu UE zorientowanego na wyniki”, który należy dalej rozwijać, i oczekuje na wyniki prac międzyinstytucjonalnej grupy roboczej ekspertów ds. budżetowania zadaniowego; uważa, że podejście to może stać się narzędziem poprawy wyników programów, które nie spełniają oczekiwań; podkreśla jednak, że uchybienia techniczne bądź w zakresie planowania nie mogą prowadzić do cięć w budżecie UE lub rezygnowania z priorytetów politycznych, oraz że samo lepsze wydatkowanie nie rozwiąże problemu braku środków finansowych na sprostanie palącym i rosnącym potrzebom; przypomina Komisji, że Parlament – jako jeden z organów władzy budżetowej – musi być włączony w opracowywanie strategii Komisji w tym zakresie;

Instrumenty finansowe

65.  uznaje zwiększoną rolę instrumentów finansowych w budżecie Unii jako uzupełniającej formy finansowania obok subwencji i dotacji; uznaje potencjał tych instrumentów pod względem wzmacniania finansowego, a co za tym idzie również politycznego wpływu unijnego budżetu; podkreśla jednak, że przejście od tradycyjnych metod finansowania do bardziej innowacyjnych instrumentów nie jest wskazane we wszystkich obszarach polityki, gdyż nie wszystkie polityki są w całości podporządkowane siłom rynku; podkreśla, że instrumenty finansowe stanowią alternatywny i uzupełniający sposób finansowania i nie należy ich stosować do projektów, które mogą korzystać wyłącznie z dotacji, co ma szczególne znaczenie dla regionów słabiej rozwiniętych;

66.  wzywa Komisję, aby przeprowadziła – podczas śródokresowego przeglądu / śródokresowej rewizji – dogłębną analizę wykorzystywania instrumentów finansowych od początku bieżącego okresu programowania; podkreśla, że przy ocenie danego instrumentu finansowego aspekt efektu dźwigni nie może być jedynym kryterium oceny; przypomina w tym kontekście o znaczeniu kryterium „dodatkowości” oraz o ocenie przyczyniania się do realizacji celów politycznych UE;

67.  zachęca Komisję do zidentyfikowania wszystkich obszarów polityki UE, w których dotacje mogłyby być łączone z instrumentami finansowymi, oraz do odzwierciedlenia właściwej równowagi między tymi dwoma elementami; jest głęboko przekonany, że możliwość łączenia różnych zasobów UE w oparciu o zharmonizowane zasady zarządzania pomogłaby zoptymalizować synergię między dostępnymi źródłami finansowania na szczeblu UE; zaznacza, że coraz częstsze korzystanie z instrumentów finansowych nie powinno prowadzić do redukcji w budżecie Unii; przypomina o swoich wielokrotnych apelach o większą przejrzystość i kontrolę demokratyczną w odniesieniu do wdrażania instrumentów finansowych wspieranych z budżetu Unii;

B.Uwagi Parlamentu dotyczące WRF po 2020 r.

68.  przypomina, że zgodnie z art. 25 rozporządzenia w sprawie WRF Komisja przedstawi wniosek w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych przed dniem 1 stycznia 2018 r.; podkreśla w związku z tym, że pewne kluczowe elementy kolejnych WRF należy omówić już w ramach najbliższego przeglądu/rewizji;

69.  uważa, że priorytetowo należy zająć się m.in. takimi kluczowymi kwestiami, jak: okres obowiązywania WRF, gruntowna reforma systemu zasobów własnych, silniejszy nacisk na jedność budżetu oraz większa elastyczność budżetowa; jest ponadto przekonany, że należy dokonać przeglądu trybu procesu decyzyjnego, aby zapewnić legitymację demokratyczną i zgodność z postanowieniami Traktatu;

70.  przypomina o budżetowych zasadach jedności, rzetelności, jednoroczności, równowagi, uniwersalności, specyfikacji, należytego zarządzania finansami oraz przejrzystości, których należy przestrzegać przy uchwalaniu i wykonywaniu budżetu Unii;

71.  podkreśla, że zasadniczym elementem utrudniającym uzgodnienie wieloletnich ram finansowych między państwami członkowskimi jest przywiązywanie przez nie największej wagi do sald netto; potwierdza swoje stanowisko, zgodnie z którym budżet Unii nie jest zwykłą grą, w której wygrywa tylko jedna strona, ale jest bodźcem do konwergencji i wyrazem wspólnych polityk, które wytwarzają zbiorową wartość dodaną; wzywa zatem państwa członkowskie, by zmieniły sposób postrzegania i podejścia do budżetu Unii, tj. ustanowiły wysokość budżetu w oparciu o dogłębną analizę potrzeb finansowych wynikających ze zobowiązań prawnych Unii, jej celów politycznych określonych w jej programach i strategiach politycznych oraz międzynarodowych zobowiązań, w celu zapewnienia, by nie doszło do kolejnego impasu, który jedynie oddali Unię jeszcze bardziej od jej obywateli; w związku z tym zwraca się do Komisji o przygotowanie badania dotyczącego oszczędności poczynionych na szczeblu krajowym przez państwa członkowskie dzięki finansowaniu polityki na poziomie UE;

72.  zwraca uwagę na polityczną konieczność ustanowienia procedury podejmowania decyzji gwarantującej dostępność niezbędnych zasobów finansowych zarówno na szczeblu UE, jak i krajowym, w celu zapewnienia pełnej realizacji decyzji politycznych podjętych przez Radę Europejską;

Okres obowiązywania

73.  przypomina, że zgodnie z motywem 3 rozporządzenia w sprawie WRF, trzy instytucje uzgodniły, że wspólnie przeanalizują, jaki byłby najlepszy czas trwania kolejnych WRF w kontekście przeglądu/rewizji; potwierdza swoje stanowisko, zgodnie z którym okres obowiązywania WRF powinien zostać dostosowany do kadencji zarówno Parlamentu, jak i Komisji, tak by wybory europejskie stały się forum dla debaty nad przyszłymi priorytetami w zakresie wydatków;

74.  podkreśla jednak, że, zwłaszcza w przypadku programów opartych na zarządzaniu dzielonym w dziedzinie polityki spójności i rozwoju obszarów wiejskich, zasadnicze znaczenie ma przewidywalność w dłuższej perspektywie, ze względu na czas wymagany do uzgodnienia przepisów sektorowych oraz programów operacyjnych na szczeblu krajowym i regionalnym;

75.  jest zdania, że w związku z szybko zmieniającą się sytuacją polityczną oraz z myślą o zapewnieniu większej elastyczności, niektóre elementy WRF powinny być uzgadniane na okres pięciu lat, natomiast inne – szczególnie elementy związane z programami wymagającymi programowania w dłuższej perspektywie lub z politykami przewidującymi złożone procedury w celu ustanowienia systemów wdrażania, takimi jak polityka spójności lub rozwój obszarów wiejskich – powinny być uzgadniane na okres 5+5 lat i obejmować obowiązkową rewizję śródokresową;

Reforma systemu zasobów własnych

76.  podkreśla, że system zasobów własnych wymaga gruntownej reformy, której zasadami przewodnimi powinny być uproszczenie, sprawiedliwość i przejrzystość; oczekuje w związku z tym, że do końca 2016 r. Grupa Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych przedstawi ambitne sprawozdanie końcowe, a do końca 2017 r. Komisja przedstawi równie ambitny pakiet legislacyjny dotyczący zasobów własnych od 2021 r.;

77.  kładzie nacisk na konieczność zredukowania udziału wkładów opartych na DNB w budżecie Unii, aby wyeliminować podejście państw członkowskich zakładające „należyty zwrot“; podkreśla, że zmniejszyłoby to obciążenia dla krajowych administracji finansowych, a tym samym udostępniło odnośne zasoby krajowym budżetom państw członkowskich; przypomina, że aktualnie zasoby własne oparte na VAT są zbyt złożone i w istocie stanowią drugi wkład oparty na DNB, w związku z czym wzywa do gruntownego zreformowania albo też zupełnego zlikwidowania tego źródła zasobów własnych; uważa jednak, że konieczne jest utrzymanie wkładów opartych na DNB jako elementu budżetu, gdyż spełniają one niezbędną funkcję równoważenia budżetu;

78.  apeluje o wprowadzenie co najmniej jednego nowego rodzaju zasobów własnych, najlepiej takiego, który byłby wyraźnie powiązany z europejskimi politykami tworzącymi wartość dodaną; odnotowuje, że Grupa Wysokiego Szczebla omówiła już liczne możliwości w zakresie nowych zasobów własnych, takie jak zreformowany system VAT, podatek od transakcji finansowych, podział dochodu z tytułu emisji pieniądza przez EBC, zreformowany unijny system handlu emisjami oraz opodatkowanie emisji dwutlenku węgla, opodatkowanie transportu, podatek od osób prawnych, podatek od energii elektrycznej lub podatek cyfrowy; z niecierpliwością oczekuje na zalecenia Grupy Wysokiego Szczebla, aby określić i przygotować stanowisko Parlamentu w tym względzie; apeluje w tym kontekście o stopniowe zniesienie wszelkich form rabatów;

Jedność budżetu

79.  podkreśla znaczenie zasady jedności budżetu i przypomina, że zgodnie z art. 310 ust. 1 TFUE wszystkie dochody i wydatki Unii powinny być wpisane do budżetu; jest zaniepokojony obserwowanym od niedawna odchodzeniem od metody wspólnotowej na rzecz międzyrządowych procesów decyzyjnych, czego przykładem jest, od 2014 r., ustanowienie funduszu powierniczego Bêkou dla Republiki Środkowoafrykańskiej, regionalnego funduszu powierniczego Unii Europejskiej w odpowiedzi na kryzys w Syrii (fundusz „Madad”), kryzysowego funduszu powierniczego UE dla Afryki oraz Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji; podkreśla, że ta forma finansowania obejmuje realokację środków z istniejących wieloletnich programów finansowych wynegocjowaną i uzgodnioną przez trzy instytucje; podkreśla, że zagraża to demokratycznej rozliczalności, ponieważ Parlament został wykluczony z ustanawiania tych środków;

80.  zaznacza, że zgodnie z Traktatem Parlament i Rada uczestniczą w uchwalaniu budżetu na równych zasadach jako dwa organy władzy budżetowej; uważa ponadto, że pełna kontrola parlamentarna nad wszystkimi wydatkami jest istotnym elementem całego procesu wydatkowania środków UE; wzywa Komisję do zachowania jedności budżetu i uznania jej za zasadę przewodnią przy proponowaniu nowych inicjatyw dotyczących polityki;

81.  potwierdza zajmowane od dawna stanowisko, zgodnie z którym Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) powinien zostać włączony do budżetu Unii od 2021 r., przy jednoczesnym zapewnieniu finansowania Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce i operacji związanych z bezpieczeństwem;

82.  podkreśla, że możliwe przyszłe włączenie EFR lub takich instrumentów ad hoc do budżetu UE wiąże się z tym, że ich odnośne środki finansowe zostaną dodane powyżej pułapów WRF, które będą musiały zostać odpowiednio skorygowane, aby nie narażać finansowania innych unijnych strategii politycznych i programów;

Zwiększona elastyczność

83.  zaznacza, że sztywna struktura budżetu Unii uniemożliwia władzy budżetowej odpowiednie reagowanie na zmieniające się okoliczności; apeluje zatem o większą elastyczność w kolejnych WRF, szczególnie zwiększenie elastyczności między poszczególnymi działami w formie bardziej elastycznego korzystania z niewykorzystanych marginesów oraz między latami, z myślą o pełnym wykorzystaniu pułapów WRF;

84.  podkreśla, że poza zdolnością do elastycznego reagowania na zmieniające się okoliczności bez uszczerbku dla uzgodnionego programowania, należy również zapewnić Unii zdolność do szybkiego reagowania na rodzące się kryzysy, takie jak obecny kryzys migracyjny; wzywa zatem do ustanowienia – obok już istniejących instrumentów szczególnych WRF – stałej rezerwy kryzysowej UE w ramach budżetu Unii, aby uniknąć rozwiązań ad hoc, takich jak ustanawianie funduszy powierniczych; podkreśla, że taki mechanizm, przeznaczony na reagowanie na kryzysy i nieprzewidziane sytuacje, powinien – ze względu na jego charakter – funkcjonować jako nowy specjalny instrument WRF i być rozliczany ponad pułapami WRF;

Proces podejmowania decyzji

85.  przywołuje krytyczne stanowisko Parlamentu względem sposobu, w jaki przeprowadzono procedurę zmierzającą do przyjęcia rozporządzenia w sprawie WRF na lata 2014–2020; przypomina, że przyjęcie rozporządzenia wymaga zgody Parlamentu; podkreśla w związku z tym, że Parlament musi być od samego początku w pełni zaangażowany w stosowne negocjacje; uważa, że instytucje UE powinny sformalizować zasady dotyczące procedury przyjmowania kolejnych WRF i zawrzeć je w porozumieniu osiągniętym podczas śródokresowego przeglądu / śródokresowej rewizji WRF, uwzględniającym uchybienia z poprzednich negocjacji oraz zapewniającym pełną ochronę roli i prerogatyw Parlamentu zgodnie z postanowieniami Traktatów; uważa, że zasady te powinny ostatecznie zostać zapisane w porozumieniu międzyinstytucjonalnym, tak jak ma to miejsce w przypadku rocznej procedury budżetowej;

86.  uważa, że wymóg jednomyślności przy przyjmowaniu rozporządzenia w sprawie WRF stanowi prawdziwe utrudnienie w tym procesie; wzywa w związku z tym Radę Europejską do zastosowania klauzuli pomostowej w art. 312 ust. 2 TFUE w celu umożliwienia przyjęcia rozporządzenia w sprawie WRF większością kwalifikowaną; przypomina ponadto, że można zastosować również ogólną klauzulę pomostową, o której mowa w art. 48 ust. 7 TUE, w celu stosowania zwykłej procedury ustawodawczej; podkreśla, że przejście na głosowanie większością kwalifikowaną nad przyjęciem rozporządzenia w sprawie WRF byłoby zgodne z procesem podejmowania decyzji stosowanym dla celów przyjmowania praktycznie wszystkich wieloletnich programów UE, a także z roczną procedurą przyjmowania budżetu UE;

87.  przypomina, że Traktat nie przyznaje Radzie Europejskiej prawa do sprawowania funkcji ustawodawczej; w tym kontekście ponawia swój stanowczy sprzeciw wobec ingerencji Rady Europejskiej w ustawodawstwo podczas ostatnich negocjacji w sprawie WRF; domaga się od Rady Europejskiej, by ograniczyła się do swych zadań określonych w Traktacie i by powstrzymywała się od uprzedzania zmian politycznych, które mają być ustanawiane w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, a tym samym o respektowanie prerogatyw ustawodawczych Parlamentu wynikających z procedury współdecyzji;

88.  nalega, by procedura ustawodawcza, której celem jest przyjęcie następnych WRF, została zakończona do końca 2018 r. w następstwie szeroko zakrojonych negocjacji między Parlamentem a Radą; podkreśla, że terminowe zawarcie porozumienia w sprawie WRF pozwoli na szybkie przyjęcie wszystkich rozporządzeń sektorowych oraz sprawi, że wszystkie programy będą mogły rozpocząć się bez opóźnień w dniu 1 stycznia 2021 r.; podkreśla znaczenie lepszego informowania parlamentów narodowych i obywateli europejskich o wyzwaniach związanych z kolejnymi WRF dzięki zorganizowaniu, w stosownych przypadkach, konferencję międzyinstytucjonalnej i międzyparlamentarnej;

o
o   o

89.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, pozostałym zainteresowanym instytucjom i organom oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (2) Dz.U. L 103 z 22.4.2015, s. 1. (3) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (6) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0378. (7) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0599. (8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0455. (9) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0456. (10) Dz.U. C 75 z 26.2.2016, s. 47. (11) Dz.U. C 36 z 29.1.2016, s. 49. (12) Dz.U. C 68 E z 7.3.2014, s. 1. (13) Dz.U. C 380 E z 11.12.2012, s. 89.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach (TAXE 2) (2016/2038(INI))

P8_TA(2016)0310 A8-0223/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 4 i 13 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 107, 108, 113, 115 i 116 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 2 grudnia 2015 r. w sprawie powołania Komisji Specjalnej ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach (TAXE 2) oraz określenia jej kompetencji, składu liczbowego i czasu trwania mandatu(1),

–  uwzględniając informacje ujawnione przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych na temat interpretacji prawa podatkowego i innych szkodliwych praktyk stosowanych w Luksemburgu, znanych jako afera LuxLeaks,

–  uwzględniając informacje ujawnione przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych na temat wykorzystania spółek typu offshore, znanego jako afera „Panama Papers”, a w szczególności dokumenty opublikowane w dniu 9 maja 2016 r.,

–  uwzględniając wyniki różnych szczytów G-7, G-8 i G-20 poświęconych międzynarodowym kwestiom podatkowym, w szczególności szczytu G-7, który miał miejsce w Ise-Shima dniach 26 i 27 maja 2016 r., a także wyniki posiedzenia ministrów finansów i prezesów banków centralnych G-20, które miało miejsce w Waszyngtonie w dniach 14 i 15 kwietnia 2016 r.,

–  uwzględniając rezolucję w sprawie programu działań z Addis Abeby, przyjętą w dniu 27 lipca 2015 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ,

–  uwzględniając sprawozdanie Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) z dnia 30 listopada 2015 r. zatytułowane „G20/OECD Principles of Corporate Governance” (Zasady nadzoru korporacyjnego G-20/OECD),

–  uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych (ECOFIN) w sprawie wymiany informacji podatkowych na temat działalności korporacji wielonarodowych i kodeksu postępowania w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej z dnia 8 marca 2016 r., z dnia 8 grudnia 2015 r. w sprawie opodatkowania osób prawnych, erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków, z dnia 9 grudnia 2014 r. w sprawie opodatkowania działalności gospodarczej oraz z dnia 1 grudnia 1997 r. w sprawie polityki podatkowej, oraz notatkę z nieformalnej dyskusji w ECOFIN w sprawie dokumentów panamskich z dnia 22 kwietnia 2016 r.,

–  uwzględniając dyrektywę Rady z dnia 8 grudnia 2015 r.(2) zmieniającą dyrektywę w sprawie współpracy administracyjnej(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu(4),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 77/799/EWG z dnia 19 grudnia 1977 r. dotyczącą wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych(5),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu(6),

–  uwzględniając wspólne działania następcze Komisji, przyjęte w dniu 16 marca 2016 r. w związku z zaleceniami zawartymi w rezolucjach Parlamentu w sprawie wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii oraz w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach,

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji o podatku dochodowym przez niektóre jednostki i oddziały (COM(2016)0198) (wniosek w sprawie sprawozdawczości w podziale na kraje),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący pakietu środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania (ATAP) składający się z komunikatu wprowadzającego(7), wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie przeciwdziałania unikaniu opodatkowania(8), wniosku dotyczącego dyrektywy Rady w sprawie zmiany dyrektywy o współpracy administracyjnej(9), zalecenia dotyczącego konwencji podatkowych(10) oraz studium dotyczącego agresywnego planowania podatkowego(11),

–  uwzględniając wniosek Komisji z 2011 r. dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (COM(2011)0121) oraz odnośne stanowisko Parlamentu z dnia 19 kwietnia 2012 r.(12),

–  uwzględniając rezolucję Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich z dnia 1 grudnia 1997 r. w sprawie kodeksu postępowania w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej(13) oraz regularne sprawozdania przedkładane Radzie przez Grupę ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej),

–  uwzględniając porozumienie w sprawie przejrzystości podatkowej parafowane przez UE i Księstwo Monako w dniu 22 lutego 2016 r.,

–  uwzględniając porozumienie podpisane przez UE i Księstwo Andory w dniu 12 lutego 2016 r.,

–  uwzględniając porozumienie w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności podpisane przez UE i Republikę San Marino w dniu 8 grudnia 2015 r.,

–  uwzględniając porozumienie w sprawie automatycznej wymiany informacji finansowych podpisane przez UE i Księstwo Liechtensteinu w dniu 28 października 2015 r.,

–  uwzględniając porozumienie w sprawie opodatkowania mające poprawić wypełnianie obowiązków podatkowych, podpisane przez UE i Konfederację Szwajcarską w dniu 27 maja 2015 r.,

–  uwzględniając zaktualizowane porozumienie między Jersey a Zjednoczonym Królestwem z dnia 30 listopada 2015 r. oraz dokument zatytułowany „Change of view on the interpretation of paragraph 2 of the Jersey-UK Double Taxation Arrangement” (Zmiana poglądu na interpretację ust. 2 umowy między Jersey a Zjednoczonym Królestwem o unikaniu podwójnego opodatkowania),

–  uwzględniając umowę między Guernsey a Zjednoczonym Królestwem o unikaniu podwójnego opodatkowania, zmienioną umową z 2009 r., podpisaną w dniu 20 stycznia 2009 r. i obowiązującą od dnia 27 listopada 2009 r., odnoszącą się do wymiany informacji,

–  uwzględniając stanowisko ustawodawcze Parlamentu z dnia 8 lipca 2015 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2007/36/WE w zakresie zachęcania akcjonariuszy do długoterminowego zaangażowania oraz dyrektywę 2013/34/UE w zakresie określonych elementów oświadczenia o stosowaniu zasad ładu korporacyjnego(14),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. z zaleceniami dla Komisji dotyczącymi wprowadzenia przejrzystości, koordynacji i konwergencji do polityki opodatkowania osób prawnych w Unii(15),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie interpretacji prawa podatkowego i innych środków o podobnym charakterze lub skutkach(16),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2015 r. w sprawie unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od opodatkowania jako wyzwań dla zarządzania, ochrony socjalnej i rozwoju w krajach rozwijających się(17),

–  uwzględniając różne parlamentarne wysłuchania i kolejne sprawozdania parlamentów narodowych, w szczególności Izby Gmin Zjednoczonego Królestwa, Senatu Stanów Zjednoczonych, Senatu Australii oraz Zgromadzenia Narodowego i Senatu Francji, w sprawie unikania zobowiązań podatkowych i uchylania się od opodatkowania,

–  uwzględniając zalecenie Rady Europy CM/Rec(2014)7 z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawie ochrony demaskatorów,

–  uwzględniając proces w Luksemburgu Antoine’a Deltoura, Raphaëla Haleta i Édouarda Perrina, którzy zostali postawieni w stan oskarżenia ze względu na rolę, jaką odegrali w związku z publikacją tzw. dokumentów LuxLeaks,

–  uwzględniając decyzje dotyczące pomocy państwa wydane przez Komisję w odniesieniu do przedsiębiorstw Fiat(18) i Starbucks(19) oraz belgijskiego systemu interpretacji prawa podatkowego dotyczących opodatkowania nadmiernych zysków(20), a także decyzje w sprawie wszczęcia postępowań wyjaśniających w sprawie pomocy państwa na rzecz przedsiębiorstw McDonalds, Apple i Amazon,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Specjalnej ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach (TAXE 2) (A8-0223/2016),

Kwestie ogólne, fakty i liczby

A.  mając na uwadze, że ujawnienie informacji o dokumentach panamskich i LuxLeaks dokonane przez Międzynarodowe Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych wykazało pilną potrzebę podjęcia przez UE i jej państwa członkowskie walki z unikaniem opodatkowania i uchylaniem się od opodatkowania oraz z agresywnym planowaniem podatkowym, a także działania na rzecz pogłębionej współpracy i większej przejrzystości w celu przywrócenia sprawiedliwości podatkowej, dzięki uczynieniu naszych systemów opodatkowania sprawiedliwszymi oraz dopilnowaniu, by podatki od osób prawnych były płacone w miejscu tworzenia wartości ekonomicznej, nie tylko wśród państw członkowskich, ale na całym świecie;

B.  mając na uwadze, że według szacunków Komisji skala unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania wynosi do 1 bln EUR rocznie(21), natomiast OECD szacuje(22), że uszczuplenie dochodów podatkowych na poziomie globalnym wynosi od 4 % do 10 % całości dochodów z podatku od osób prawnych, co oznacza kwotę od 75 do 180 mld EUR rocznie, biorąc pod uwagę dane z 2014 r.; mając na uwadze, że są to jedynie ostrożne szacunki; mając na uwadze, że negatywne skutki stosowania takich praktyk dla budżetów państw członkowskich i obywateli są ewidentne i mogą podważyć zaufanie do demokracji; mając na uwadze, że oszustwa podatkowe, uchylanie się od opodatkowania i agresywne planowanie podatkowe skutkują erozją bazy podatkowej w państwach członkowskich, a tym samym prowadzą do uszczuplenia dochodów podatkowych, osłabienia gospodarek, zmniejszenia zdolności państwa jeśli chodzi o świadczenie usług publicznych, inwestycji i zabezpieczenia społecznego;

C.  mając na uwadze, że w ramach budżetowych zakładających wzajemną kontrolę niedopuszczalne jest, aby dochody podatkowe należne w jednym państwie członkowskim były w rzeczywistości generowane w innym państwie członkowskim w wyniku niesprawiedliwego i agresywnego planowania podatkowego;

D.  mając na uwadze, że państwa rozwijające się są w nieproporcjonalny sposób dotknięte unikaniem opodatkowania przez osoby prawne, co powoduje roczne uszczuplenie dochodów podatkowych w wysokości szacowanej na 100 mld USD(23), co pozbawia te państwa podstawowych zasobów koniecznych do finansowania niezbędnych świadczeń i narusza unijne polityki współpracy na rzecz rozwoju;

E.  mając na uwadze, że doniesienia związane z dokumentami panamskimi przypomniały wszystkim, że problem unikania opodatkowania nie dotyczy jedynie korporacji wielonarodowych, lecz także jest silnie powiązany z działalnością przestępczą, oraz że rozmiary majątku przechowywanego w rajach podatkowych szacuje się na 10 bln USD; ;

F.  mając na uwadze, że w kwietniu 2009 r. przywódcy grupy G-20 w szczegółowy sposób zwrócili się do jurysdykcji offshore o podpisanie co najmniej 12 konwencji o wymianie informacji, aby położyć kres epoce tajemnicy bankowej; mając na uwadze, że ekonomiści poważnie zakwestionowali skuteczność tych środków, argumentując, że konwencje te spowodowały jedynie przemieszczenie depozytów bankowych między rajami podatkowymi, nie doprowadziły jednak do znacznej repatriacji środków(24); mając na uwadze, że przynajmniej do roku 2014 brakowało dowodów na zmniejszanie się ilości inwestycji portfelowych w jurysdykcjach offshore pomimo podjętych ostatnio międzynarodowych działań na rzecz zwiększenia przejrzystości finansowej; mając na uwadze, że jest zbyt wcześnie, aby ocenić, czy przyjęcie automatycznej wymiany informacji podatkowych (standard w zakresie automatycznej wymiany informacji finansowych) może odwrócić tę tendencję;

G.  mając na uwadze, że według informacji Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS) wartość depozytów transgranicznych w centrach offshore w latach 2008–2015 wzrastała średnio o 2,81 % rocznie, podczas gdy w pozostałej części świata jedynie o 1,24%(25); mając na uwadze, że największe centra offshore, jeśli chodzi o wartość depozytów zagranicznych, to Kajmany (663 mld USD), Luksemburg (360 mld USD), Szwajcaria (137 mld USD), Hongkong (125 mld USD), Singapur (95 mld USD), Bermudy (77 mld USD), Panama (67 mld USD), Jersey (58 mld USD) i Bahamy (55 mld USD); mając na uwadze, że wartość depozytów transgranicznych w europejskich rajach podatkowych, takich jak Andora, Gibraltar, Liechtenstein i Szwajcaria, w ostatnich latach spadała lub pozostawała na takim samym poziomie, co prowadzi o przypuszczenia, że nastąpiło ich przemieszczenie do innych jurysdykcji i reorganizacja działalności offshore w wyniku rosnącej liczby umów dwustronnych o przekazywaniu informacji podatkowych;

H.  mając na uwadze, że przepływy inwestycji do centrów offshore w 2015 r. szacuje się na 72 mld USD(26), a w ostatnich latach ich wartość wzrosła w wyniku zwiększenia się przepływów pochodzących od korporacji wielonarodowych z siedzibą w państwach rozwijających się i znajdujących się w okresie przejściowym, czasami przy stosowaniu reinwestycji typu „round-tripping”; mając na uwadze, że przepływy na rzecz spółek celowych stanowią większość przepływów inwestycyjnych do centrów offshore; mając na uwadze, że w 2015 r. Luksemburg był największym odbiorcą przepływów inwestycyjnych na rzecz spółek celowych, w 2015 r. bardzo wysokie były też wpływy związane ze spółkami celowymi w Niderlandach; mając na uwadze, że utrzymywanie się przepływów finansowych prowadzonych za pośrednictwem mechanizmów finansowych typu offshore uwypukla potrzebę zapewnienia większej spójności między politykami podatkowymi i inwestycyjnymi na szczeblu unijnym i globalnym;

I.  mając na uwadze, że w kwietniu 2016 r. OECD została ponownie upoważniona do stworzenia „czarnej listy” jurysdykcji unikających współpracy; mając na uwadze, że Komisja pracuje nad określeniem kryteriów identyfikacji rajów podatkowych, przyznając, że duże znaczenie ma nie tylko uwzględnienie kryteriów przejrzystości i współpracy, lecz także wzięcie pod uwagę szkodliwych systemów podatkowych;

J.  mając na uwadze, że małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) zapewniają największą liczbę miejsc pracy w Europie, a w ciągu ostatnich pięciu lat utworzyły 85 % wszystkich nowych miejsc pracy w UE(27); mając na uwadze, że badania(28) pokazały, iż firmy prowadzące działalność transgraniczną płacą średnio o 30% niższe podatki od firm prowadzących działalność tylko w jednym państwie; mając na uwadze, że skutkuje to poważnymi zakłóceniami konkurencji, prowadzi do utraty miejsc pracy i braku równości w Unii oraz utrudnia osiągnięcie trwałego wzrostu gospodarczego;

K.  mając na uwadze, że Komisja definiuje agresywne planowanie podatkowe jako wykorzystywanie szczegółów technicznych systemu podatkowego lub rozbieżności między co najmniej dwoma systemami podatkowymi w celu zmniejszenia zobowiązania podatkowego; mając na uwadze, że Komisja przyznaje, że agresywne planowanie podatkowe może przybierać różne formy, prowadzące do sytuacji, w której prawo podatkowe jest stosowane w sposób inny niż zamierzony przez ustawodawców; mając na uwadze, że główne formy agresywnego planowania podatkowego obejmują przenoszenie zadłużenia, relokację wartości niematerialnych i prawnych oraz własności intelektualnej, strategiczne ustalanie cen transferowych, rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych i strukturyzowane pożyczki typu offshore; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa wysłuchane przez powołaną komisję specjalną w większości podkreślały, że płacą wysokie podatki, a ich postępowanie jest legalne; mając na uwadze, że dotychczas jedynie nieliczne przedsiębiorstwa publicznie przyznały, że unikanie opodatkowania przez osoby prawne to problem wymagający priorytetowego rozwiązania;

L.  mając na uwadze, że niemal jedna trzecia transgranicznych inwestycji przedsiębiorstw dokonywana jest poprzez montaże finansowe offshore; mając na uwadze, że Komisja odnotowała, że 72 % przypadków przenoszenia zysków w Unii Europejskiej odbywa się z wykorzystaniem cen transferowych i korzystnego podatkowo ulokowania własności intelektualnej, zaś pozostała część przypadków przenoszenia zysków wiąże się z przenoszeniem zadłużenia(29);

M.  mając na uwadze, że dwustronne konwencje podatkowe rozdzielają prawa wynikające z opodatkowania między państwami pochodzenia a państwami rezydencji podatkowej; mając na uwadze, że państwa pochodzenia często otrzymują prawo do opodatkowania dochodów aktywnych przedsiębiorstw pod warunkiem, że te ostatnie mają w tych państwach pochodzenia stałą siedzibę, natomiast państwa rezydencji podatkowej otrzymują prawo do opodatkowania dochodów pasywnych takich jak dywidendy, tantiemy i odsetki; mając na uwadze, że taki podział praw do opodatkowania ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia systemów agresywnego planowania podatkowego;

N.  mając na uwadze, że praktyki księgowe polegają na przedstawianiu sytuacji finansowej przedsiębiorstwa przez wykazanie przychodów i kosztów oraz zysków i strat w okresie kalendarzowym, w którym te zaistniały, a nie w okresie, w którym miały miejsce przepływy pieniężne; mając na uwadze, że jeśli dochód podlegający opodatkowaniu przechodzi z jednej jurysdykcji do drugiej, a każda z nich taktuje go inaczej, powstaje szansa na wykorzystanie takich rozbieżności; mając na uwadze, że choć płatności tantiem mogą być uzasadnione z punktu widzenia działalności gospodarczej, to bez odpowiedniej koordynacji fiskalnej w niektórych krajach mogą one być preferencyjnie traktowane pod względem podatkowym, co z kolei prowadzi do erozji bazy podatkowej w innych państwach;

O.  mając na uwadze, że 60 % całości światowego handlu odbywa się wewnątrzgrupowo, przez co podlega metodom ustalania cen transferowych; mając na uwadze, że 70 % wszystkich przypadków przenoszenia zysków dokonuje się za pomocą mechanizmów cen transferowych;

P.  mając na uwadze, że konwergencji polityki podatkowej powinny także towarzyszyć szerzej zakrojone kontrole i liczniejsze dochodzenia w sprawie szkodliwych praktyk podatkowych; mając na uwadze, że Komisja wszczęła nowe formalne postępowania wyjaśniające w zakresie przepisów podatkowych dotyczących korporacji wielonarodowych; mając na uwadze, że w ostatnim czasie zyskało na znaczeniu podejście oparte na ocenie środków polityki podatkowej z punktu widzenia pomocy państwa; mając na uwadze, że konieczne są dalsze prace i środki na rzecz lepszego poznania relacji między opodatkowaniem a konkurencją oraz rozwiązania związanych z tym problemów; mając na uwadze, ze Komisja ma możliwość zbadania w sposób nieselektywny i bezstronny wszystkich przypadków, w których występuje podejrzenie niezgodnej z prawem pomocy państwa w postaci preferencyjnych warunków opodatkowania; mając na uwadze, że w chwili przyjęcia sprawozdania A8-0223/2016 w toku pozostawał szereg prowadzonych przez Komisję postępowań wyjaśniających w sprawach pomocy państwa; mając na uwadze, że pewne państwa członkowskie wszczęły w stosunku do niektórych korporacji wielonarodowych procedury odzyskiwania wierzytelności podatkowych; mając na uwadze, że tylko kilka państw członkowskich dokonało analizy efektów zewnętrznych swoich krajowych polityk podatkowych, aby ocenić ich potencjalnie negatywny wpływ na kraje rozwijające się;

Q.  mając na uwadze, że najlepszym narzędziem zwalczania agresywnego planowania podatkowego jest dobrze zaprojektowane ustawodawstwo, wdrażane w odpowiedni i skoordynowany sposób;

Rola poszczególnych jurysdykcji podatkowych

R.  mając na uwadze, że Parlament odbył spotkania z przedstawicielami rządów Andory, Liechtensteinu, Monako, Guernsey i Jersey; mając na uwadze, że przedstawiciele Kajmanów pojawili się tylko na spotkaniu koordynatorów, nie uczestnicząc w formalnym wysłuchaniu przed komisją specjalną; mając na uwadze, że Wyspa Man odmówiła stawienia się przed komisją specjalną, a zamiast tego przesłała pisemne oświadczenie;

S.  mając na uwadze, że niektóre jurysdykcje podatkowe wnoszą czynny wkład w projektowanie agresywnych polityk podatkowych w imieniu korporacji wielonarodowych, które w ten sposób unikają opodatkowania; mając na uwadze, że stawka procentowa podatku od osób prawnych w niektórych jurysdykcjach jest bliska 0 % lub wynosi 0 %; mając na uwadze, że złożoność różnych systemów podatkowych skutkuje brakiem przejrzystości, który powoduje szkody w skali globalnej;

T.  mając na uwadze, że wszystkie te jurysdykcje zobowiązały się do wprowadzenia automatycznej wymiany informacji do roku 2017, z wyjątkiem Andory i Monako, które dokonają tego w 2018 r.; mając na uwadze, że ważne jest monitorowanie, czy już wprowadzane są efektywne zmiany w ustawodawstwie, tak aby zapewnić skuteczną wymianę informacji od roku 2017;

U.  mając na uwadze, że luki w prawie podatkowym, nieskuteczna wymiana informacji, a także w wymiarze bardziej ogólnym nieprzestrzeganie wymogów w zakresie kontroli, brak informacji o beneficjentach końcowych oraz dalsze stosowanie tajemnicy bankowej i korporacyjnej, pomimo stopniowego znoszenia przepisów o tajemnicy bankowej, stanowią przeszkody dla zakończenia procederu unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania; mając na uwadze, że brak przejrzystości takich procedur jest wykorzystywany przez niektórych agentów podatkowych w sektorze finansowym do celów agresywnych praktyk podatkowych; mając na uwadze, że poza przypadkami określonymi w obowiązujących już dwustronnych konwencjach podatkowych inicjatywy na rzecz automatycznej wymiany informacji między państwami została wprowadzona dopiero od niedawna; mając na uwadze, że bez skutecznego egzekwowania niedociągnięcia systemów będą stanowić zachętę do unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania;

V.  mając na uwadze, że pewne określone jurysdykcje podatkowe, zarówno na terenie UE jak i poza nim, nie są gotowe do zreformowania swoich systemów podatkowych pomimo podejmowanych w skali globalnej inicjatyw oraz pomimo faktu, że niektóre z nich są zaangażowane w prace OECD;

W.  mając na uwadze, że zorganizowane wysłuchania z udziałem Andory, Guernsey, Jersey, Liechtensteinu i Monako (zob. załącznik 1) wykazały, że poszczególne jurysdykcje różnią się pod względem warunków rejestracji spółek typu offshore oraz wymogów informacyjnych w tym zakresie; mając na uwadze, że w przypadku niektórych z tych jurysdykcji nie wiadomo, czy ich organy krajowe posiadają kompletne informacje o beneficjentach końcowych funduszy powierniczych, fundacji i spółek, bądź informacje takie nie są gromadzone lub publikowane przez te organy; mając na uwadze, że Andora, Liechtenstein, Monako, San Marino i Szwajcaria podpisały umowy o wymianie informacji z UE; mając na uwadze, że Wyspy Normandzkie podpisały umowy ze Zjednoczonym Królestwem i zadeklarowały gotowość do podpisania podobnych umów z innymi państwami członkowskimi;

X.  mając na uwadze, że przepisy obowiązujące w niektórych jurysdykcjach nie gwarantują dobrego zarządzania ani poszanowania norm międzynarodowych w odniesieniu do beneficjentów końcowych, przejrzystości i współpracy;

Y.  mając na uwadze, że niektóre z tych jurysdykcji są terytoriami zależnymi lub stowarzyszonymi państw członkowskich, przez co pomimo swojej samodzielności częściowo podlegają przepisom prawa krajowego i unijnego; mając na uwadze, że państwa członkowskie powinny rozważyć wprowadzenie ustawodawstwa gwarantującego, że ich terytoria zależne i stowarzyszone będą przestrzegać najwyższych standardów;

Z.  mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie przygotowały własne wykazy jurysdykcji unikających współpracy i/lub istotne definicje „raju podatkowego” lub „jurysdykcji przyznającej uprzywilejowane traktowanie podatkowe”; mając na uwadze poważne różnice między tymi wykazami w zakresie definicji i sposobu oceny jurysdykcji unikających współpracy lub rajów podatkowych; mając na uwadze, że sporządzony przez OECD wykaz jurysdykcji unikających współpracy nie spełnia swojego zadania; mając na uwadze, że Komisja w pakiecie podatkowym z dnia 17 czerwca 2015 r. opublikowała wykaz unikających współpracy jurysdykcji podatkowych, sporządzony zgodnie z zasadą wspólnego mianownika na podstawie istniejących wykazów krajowych; mając na uwadze, że nadal nie ma pilnie potrzebnej wspólnej ogólnounijnej definicji jurysdykcji unikających współpracy; mając na uwadze, że żaden z tych wykazów nie zawiera jasnych, wymiernych ani wyczerpujących kryteriów oceny, w jakim stopniu dane jurysdykcje odmawiają udzielania informacji;

Rola instytucji finansowych w agresywnym planowaniu podatkowym ze strony korporacji wielonarodowych

AA.  mając na uwadze, że niektóre instytucje finansowe, przedsiębiorstwa świadczące usługi rachunkowości i kancelarie prawne odegrały rolę pośredników w tworzeniu złożonych struktur prawnych skutkujących agresywnym planowaniem podatkowym ze strony korporacji wielonarodowych, czego dowodzą dokumenty ujawnione w związku z aferą LuxLeaks i afera wokół dokumentów z Panamy; mając na uwadze, że luki w prawie podatkowym, rozbieżności w systemach podatkowych oraz brak koordynacji, współpracy i przejrzystości między państwami stwarzają otoczenie sprzyjające uchylaniu się od opodatkowania; mając na uwadze, że instytucje finansowe mogą jednak udzielić kluczowej i niezbędnej pomocy w walce z oszustwami podatkowymi, ponieważ dysponują informacjami dotyczącymi kont bankowych i beneficjentów rzeczywistych, oraz mając na uwadze, że w związku z tym konieczna jest pełna i skuteczna współpraca po ich stronie w celu wymiany tych informacji;

AB.  mając na uwadze, że w trakcie obecnego śledztwa ujawniono kilka skandali podatkowych z udziałem banków; mając na uwadze, że instytucje finansowe mogą korzystać z rozmaitych systemów agresywnego planowania podatkowego, aby pomagać klientom w unikaniu opodatkowania lub uchylaniu się od niego; mając na uwadze, że banki mogą działać na rynku w imieniu swoich klientów i w kontaktach z organami podatkowymi podawać się za beneficjentów rzeczywistych transakcji, przez co klienci odnoszą nieuprawnione zyski wynikające z korzyści podatkowych przyznawanych bankom, czy to ze względu na ich status banku, czy rezydencję; mając na uwadze, że rola banków (zwłaszcza tych prowadzących działalność inwestycyjną) w projektowaniu i wdrażaniu agresywnego planowania podatkowego jest dwojaka: po pierwsze polega na świadczeniu usług agresywnego planowania podatkowego na rzecz klientów – często za pośrednictwem produktów finansowych takich jak pożyczki, instrumenty pochodne, transakcje repo lub wszelkiego rodzaju instrumenty powiązane z funduszem kapitałowym – a po drugie banki same korzystają z agresywnego planowania podatkowego za pośrednictwem własnych wewnątrzbankowych i zastrzeżonych transakcji strukturyzowanych;

AC.  mając na uwadze, że wszystkie banki, które stawiły się przed komisją specjalną oficjalnie zaprzeczyły, jakoby doradzały swoim klientom unikanie podatków lub uchylanie się od ich płacenia w jakiejkolwiek formie, oraz zaprzeczyły, jakoby kontaktowały się w takich celach z przedsiębiorstwami doradztwa rachunkowego i prawnego;

AD.  mając na uwadze, że pewne duże instytucje finansowe ustanowiły znaczną liczbę swoich podmiotów zależnych w specjalnych jurysdykcjach podatkowych lub w jurysdykcjach stosujących niskie lub bardzo niskie stawki podatku od osób prawnych, aby unikać opodatkowania w imieniu swoich klientów korporacyjnych i prywatnych lub na własną korzyść; mając na uwadze, że w ostatnim okresie znaczna liczba instytucji finansowych zamknęła niektóre swoje oddziały w takich jurysdykcjach; mając na uwadze, że w Stanach Zjednoczonych kilka instytucji finansowych było ściganych za oszustwa podatkowe lub pranie pieniędzy, co doprowadziło do zapłaty grzywien w znacznej wysokości, w Unii Europejskiej wszczęto jednak bardzo niewiele takich postępowań;

AE.  mając na uwadze, że banki działają na konkurencyjnym rynku, co zachęca je do promowania atrakcyjnych programów opodatkowania w celu przyciągnięcia nowych klientów i służenia obecnym; mając na uwadze, że pracownicy banków często znajdują się pod ogromną presją związaną z zatwierdzaniem umów z klientami, które dopuszczają uchylanie się od opodatkowania i unikanie opodatkowania, pod groźbą utraty pracy; mając na uwadze, że występują konflikty interesu i przypadki „syndromu drzwi obrotowych” między czołowymi pracownikami banków i przedsiębiorstw doradczych i przedstawicielami organów podatkowych; mając na uwadze, że organy podatkowe nie zawsze mają wystarczający dostęp do informacji lub środków umożliwiających zbadanie działań banków i wykrycie przypadków uchylania się od opodatkowania;

AF.  mając na uwadze, że należy przyznać, iż nie wszystkie złożone, strukturyzowane transakcje finansowanie (CSFT) mają dominujące podłoże podatkowe, a zasadniczo produkty związane z podatkami stanowią jedynie niewielką część biznesu CSFT; mając na uwadze, że sumy zaangażowane w agresywne planowanie podatkowe mogą być jednak znaczne, a kwota pojedynczej transakcji finansowania wynosi czasem miliardy EUR, natomiast kwota korzyści podatkowych – setki milionów EUR(30); mając na uwadze, że organy podatkowe są zaniepokojone brakiem przejrzystości CSFT wykorzystywanych w agresywnym planowaniu podatkowym, zwłaszcza jeśli poszczególne etapy tych transakcji są przeprowadzane w różnych jurysdykcjach;

AG.  mając na uwadze, że unijne instytucje kredytowe podlegają już wymogom sprawozdawczości w podziale na kraje na mocy dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych (CRD IV); mając na uwadze, że w tych sprawozdaniach w podziale na kraje wystąpiły pewne luki, które należy wyeliminować; mając na uwadze, że żadna z instytucji finansowych, które stawiły się przed komisją specjalną, nie zgłosiła żadnych istotnych zastrzeżeń w odniesieniu do wymogów dotyczących ujawniania informacji; mając na uwadze, że niektóre z nich jasno wyraziły poparcie dla takich wymogów oraz stwierdziły, że poparłyby wprowadzenie ich jako globalnego standardu;

AH.  mając na uwadze, że sprawozdawczość w podziale na kraje odnosząca się do dokumentów niektórych instytucji finansowych wykazała znaczny rozdźwięk między całkowitymi zyskami osiąganymi przez nie w jurysdykcjach zagranicznych a ich działalnością, kwotą zapłaconego przez nie podatku oraz liczbą ich pracowników w tych samych jurysdykcjach; mając na uwadze ujawnienie przez tę samą sprawozdawczość, że kraje, w których instytucje te działają i zatrudniają personel, nie są tymi samymi krajami, w których osiągają one zyski;

AI.  mając na uwadze, że banki i korporacje wielonarodowe, które stawiły się przed komisją specjalną, nie udzieliły pełnych odpowiedzi na wszystkie pytania zadane przez jej członków, w związku z czym niektóre z poruszonych kwestii pozostały bez odpowiedzi lub zostały słabo nakreślone; mając na uwadze, że na późniejszym etapie niektóre z tych banków i korporacji przesłały pisemne oświadczenia (zob. załącznik 2);

Korzystne opodatkowanie dochodów z patentów, wiedzy oraz badań i rozwoju

AJ.  mając na uwadze, że w całej Unii powszechnie wykorzystywane są programy w zakresie własności intelektualnej, patentów oraz badań i rozwoju; mając na uwadze, że są one wykorzystywane przez korporacje wielonarodowe w celu sztucznego zaniżania całkowitego obciążenia podatkowego; mając na uwadze, że działanie nr 5 w planie działania OECD w sprawie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS) zawiera odniesienie do „zmodyfikowanego podejścia do metody wydatkowej”; mając na uwadze, że rolą Grupy ds. Kodeksu Postępowania jest także analizowanie i skuteczne monitorowanie takich praktyk w państwach członkowskich;

AK.  mając na uwadze, że Grupa ds. Kodeksu Postępowania zbadała unijne systemy korzystnego opodatkowania dochodów z patentów, nie sporządziła jednak konkluzji w sprawie poszczególnych systemów; mając na uwadze, że jednocześnie działanie nr 5 w planie działania OECD w sprawie BEPS zawiera odniesienie do „zmodyfikowanego podejścia do metody wydatkowej” jako do nowego standardu przyznawania zachęt dla badań naukowych i rozwoju; mając na uwadze, że zgodnie z ustaleniami w ramach Grupy ds. Kodeksu Postępowania państwa członkowskie postanowiły wdrożyć zmodyfikowane podejście do metody wydatkowej w swoim ustawodawstwie krajowym od 2015 r.; mając na uwadze, że państwa członkowskie przyznają, że obecne systemy korzystnego opodatkowania dochodów z patentów należy stopniowo wycofać do roku 2021; mając na uwadze, że w państwach członkowskich występują znaczne opóźnienia we wdrażaniu zmodyfikowanego podejścia do metody wydatkowej na szczeblu krajowym;

AL.  mając na uwadze szereg badań zleconych przez Komisję, które jasno wykazały, że związek między korzystnym opodatkowaniem dochodów z patentów jest często arbitralny i/lub sztuczny; mając na uwadze możliwość, że ze względu na tę niespójność można założyć, że takie programy są w większości przypadków ustanawiane i wykorzystywane w celu unikania opodatkowania; mając na uwadze, że bodźce podatkowe dotyczące dochodów generowanych przez badania i rozwój, w szczególności korzystne opodatkowanie dochodów z patentów, często skutkują poważnym uszczupleniem dochodów podatkowych wszystkich rządów, włącznie z prowadzącymi taką politykę; mając na uwadze, że należy dokładniej przeanalizować, w jaki sposób można skutecznie stymulować potrzebne badania i rozwój oraz innowacje w UE bez tworzenia szkodliwych praktyk podatkowych; mając na uwadze, że OECD i Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) także kilkakrotnie potwierdziły, że nie uważają korzystnego opodatkowania dochodów z patentów za właściwe narzędzie promocji badań i rozwoju;

AM.  mając na uwadze, że zasadniczą rolę korzystnego opodatkowania dochodów z patentów w szkodliwych praktykach podatkowych zaobserwowano po raz pierwszy w trakcie misji informacyjnych poprzedniej Komisji Specjalnej Parlamentu (TAXE 1) w Holandii i w Zjednoczonym Królestwie, a następnie potwierdzono podczas misji na Cyprze; mając na uwadze, że podobne systemy istnieją w innych państwach członkowskich;

AN.  mając na uwadze, że problemem wymagającym szczególnie pilnego rozwiązania jest ewidentny brak zharmonizowanego podejścia wśród państw członkowskich do kwestii płatności wychodzących; mając na uwadze, że obecne, nieskoordynowane ramy zakładają połączenie usunięcia opodatkowania u źródła na mocy dyrektyw w sprawie spółek dominujących i spółek zależnych oraz w sprawie odsetek i należności licencyjnych z brakiem podatku od dywidend pobranego u źródła, opłat licencyjnych i tantiem oraz transgranicznej wypłaty odsetek w niektórych państwach członkowskich, co prowadzi do luk prawnych, w wyniku których zyski mogą w istocie wypływać z dowolnego państwa członkowskiego poza Unię bez żadnego opodatkowania;

Dokumenty Grupy ds. Kodeksu Postępowania w sprawie opodatkowania działalności gospodarczej, grupy roboczej wysokiego szczebla ds. opodatkowania i Grupy Roboczej do Spraw Podatkowych

AO.  mając na uwadze, że mandat Grupy ds. Kodeksu Postępowania jest określony w konkluzjach Rady ECOFIN z dnia 1 grudnia 1997 r.; mając na uwadze, że dokumenty Grupy ds. Kodeksu Postępowania stanowią zasadnicze źródło informacji do celów prac komisji specjalnej (jak zaznaczono w rezolucji Parlamentu z dnia 25 listopada 2015 r.);

AP.  mając na uwadze, że dopiero pięć miesięcy po rozpoczęciu kadencji komisji specjalnej posłom udostępniono – w siedzibie Parlamentu przy drzwiach zamkniętych – niektóre dokumenty robocze i protokoły Grupy ds. Kodeksu Postępowania; mając na uwadze, że o ile udostępniono niektóre dodatkowe dokumenty, pewne dokumenty i protokoły pozostają nieujawnione, niedostępne lub ich brakuje; mając na uwadze stwierdzenie Komisji na nieformalnym spotkaniu, że wszystkie dokumenty pochodzące od Komisji, którymi dysponowała, udostępniono komisji specjalnej oraz że wszelkie inne istotne dokumenty dotyczące posiedzeń pochodzące od Komisji, o ile kiedykolwiek znajdowały się w jej posiadaniu, musiały w związku z tym zostać zagubione;

AQ.  mając na uwadze, że państwa członkowskie udzieliły niezadowalających odpowiedzi na wielokrotne wezwania Parlamentu do pełnego ujawnienia odnośnych dokumentów; mając na uwadze, że praktyki te trwają od kilku miesięcy; mając na uwadze, że dokumenty te zostały udostępnione badaczom z Uniwersytetu w Amsterdamie na wniosek złożony na podstawie dyrektywy w sprawie przejrzystości; mając na uwadze, że dokumenty te zostały jednak ostatnio udostępnione, ale tylko na zasadzie poufności i nie mogą być wykorzystywane w publicznych debatach; mając na uwadze, że przejrzystość i dostęp do informacji stanowią zasadnicze elementy prac parlamentarnych;

AR.  mając na uwadze, że Grupa ds. Kodeksu Postępowania zbadała określone problemy, nie doprowadziło to jednak do konkretnych reform; mając na uwadze, że na przykład dyskusje dotyczące interpretacji indywidualnych prawa podatkowego są prowadzone co najmniej od 1999 r. i nadal występują trudności we wdrażaniu uzgodnionych zaleceń, nawet po skandalu „LuxLeaks”; mając na uwadze, że analiza systemów korzystnego opodatkowania dochodów z patentów nie została w pełni ukończona w 2014 r., nie rozpoczęto też żadnego innego dochodzenia, choć wiele państw członkowskich opóźnia wdrożenie nowego zmodyfikowanego podejścia do metody wydatkowej;

Wymiar zewnętrzny: G-20, OECD i ONZ; zaangażowanie i konsekwencje dla krajów rozwijających się

AS.  mając na uwadze, że OECD, Narody Zjednoczone i inne organizacje międzynarodowe są zainteresowanymi stronami w walce z erozją podstawy opodatkowania osób prawnych; mając na uwadze potrzebę zapewnienia globalnej harmonizacji praktyk i wdrożenia wspólnych norm, takich jak te proponowane przez OECD w związku z pakietem BEPS; mając na uwadze, że należy utworzyć forum międzyrządowe na szczeblu ONZ, a członkostwo w nim powinno być mniej selektywne niż w przypadku OECD czy grupy G-20, tak aby umożliwić wszystkim krajom, w tym krajom rozwijającym się, udział na równych zasadach; mając na uwadze, że na spotkaniu ministrów finansów i prezesów banków centralnych G-20, które odbyło się w dniach 14 i 15 kwietnia 2016 r. w Waszyngtonie, ponowiono apel do wszystkich krajów i jurysdykcji o wprowadzenie standardów Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) dotyczących przejrzystości i własności rzeczywistej podmiotów prawnych i beneficjentów rzeczywistych porozumień prawnych; mając na uwadze, że niektórzy członkowie grupy G-20 wezwali do automatycznej wymiany informacji o beneficjentach rzeczywistych i zwrócili się do FATF i Światowego Forum Przejrzystości i Wymiany Informacji do Celów Podatkowych o sporządzenie wstępnych propozycji służących temu celowi do października 2016 r.;

AT.  mając na uwadze, że zgodnie z ustaleniami misji informacyjnej do Stanów Zjednoczonych brakuje przejrzystości i wspólnej definicji własności rzeczywistej na szczeblu globalnym; mając na uwadze, że ten brak przejrzystości jest szczególnie widoczny w przypadku firm przykrywek i kancelarii prawnych; mając na uwadze, że Stany Zjednoczone przygotowują się obecnie do wdrożenia planu działania OECD dotyczącego BEPS;

AU.  mając na uwadze, że proces BEPS nie zakłada udziału krajów rozwijających się jako równych partnerów w negocjacjach ani nie przyniósł skutecznych rozwiązań problemów podatkowych, z jakimi borykają się kraje najbiedniejsze, czego przykładem jest globalna sieć konwencji podatkowych, które często uniemożliwiają krajom rozwijającym się opodatkowanie zysków generowanych na ich terytorium;

AV.  mając na uwadze, że współpraca między odpowiednimi organami UE i Stanów Zjednoczonych w zakresie wspólnych kwestii podatkowych już istnieje, brakuje jednak podobnej współpracy na szczeblu politycznym, zwłaszcza jeśli chodzi o współpracę między parlamentami;

AW.  mając na uwadze, że na lipiec 2016 r. zaplanowane jest sympozjum w sprawie opodatkowania mające na celu osiągnięcie solidnego, trwałego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego; mając na uwadze, że grupa G-20 wezwała wszystkie organizacje międzynarodowe, w tym UE, do podjęcia odnośnych wyzwań;

AX.  mając na uwadze, że wspólne wysłuchanie przeprowadzone przez Komisję Specjalną TAXE 2 i Komisję Rozwoju pt. „Konsekwencje agresywnych praktyk podatkowych dla krajów rozwijających się” wykazało, że kraje rozwijające się borykają się z podobnymi problemami erozji podstawy opodatkowania, przenoszenia zysków, braku przejrzystości, rozbieżności w systemach podatkowych na świecie oraz brakiem spójnego i skutecznego ustawodawstwa międzynarodowego; mając na uwadze, że kraje rozwijające się ponoszą negatywne konsekwencje agresywnego planowania podatkowego; mając na uwadze, że organom podatkowym krajów rozwijających się brakuje zasobów i wiedzy koniecznych do skutecznego zwalczania uchylania się od płacenia podatków i unikania zobowiązań podatkowych;

AY.  mając na uwadze, że członkowie grupy G-20 potwierdzili swoje zaangażowanie na rzecz zapewnienia, aby podjęto wysiłki mające na celu wzmocnienie zdolności gospodarek krajów rozwijających się oraz zachęcenie krajów rozwiniętych do przestrzegania zasad Inicjatywy podatkowej z Addis Abeby określonych na posiedzeniu ONZ w dniu 27 lipca 2015 r.; mając na uwadze, że poglądy i priorytety krajów rozwijających się mają zasadnicze znaczenie dla skutecznej koordynacji w wymiarze globalnym;

AZ.  mając na uwadze, że MFW i Bank Światowy zapewniają pomoc techniczną, w tym narzędzia dla organów podatkowych krajów rozwijających się związane z problemami międzynarodowego prawa podatkowego, aby poprawić ich zdolność do walki z unikaniem opodatkowania i uchylaniem się od niego oraz praniem pieniędzy, zwłaszcza w związku z ustalaniem cen transferowych;

BA.  mając na uwadze, że rząd Australii ogłosił plany wprowadzenia podatku od przeniesionych zysków (DPT) w stosunku do korporacji wielonarodowych unikających opodatkowania, które mają wejść w życie w dniu 1 lipca 2017 r., a także utworzenia nowej grupy zadaniowej urzędu skarbowego;

Prace komisji specjalnej Parlamentu (TAXE 2)

BB.  mając na uwadze, że szereg środków zaproponowanych przez Komisję stanowi bezpośrednie działania następcze w stosunku do rezolucji Parlamentu z dnia 16 grudnia 2015 r. i 25 listopada 2015 r.; mając na uwadze, że zawarte w nich ważne inicjatywy zostały teraz w ten sposób zaproponowane przez Komisję, przynajmniej częściowo; mając na uwadze, że nadal brakuje innych środków o zasadniczym znaczeniu, do których wprowadzenia wezwano w powyższych rezolucjach, takich jak m.in. reforma ram fiskalnej pomocy państwa, skuteczne środki prawne mające na celu ochronę demaskatorów i środki na rzecz ukrócenia wspomagania i promocji agresywnego planowania podatkowego przez doradców lub sektor finansowy;

BC.  mając na uwadze, że następstwa dla Unii zostały przeanalizowane i ocenione, w szczególności przez powołaną przez Parlament Komisję Specjalną ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze (TAXE 1), której prace doprowadziły do przyjęcia rezolucji przytłaczającą większością głosów w dniu 25 listopada 2015 r.; mając na uwadze, że rezolucję Parlamentu z dnia 16 grudnia 2015 r. przyjęto równie przytłaczającą większością głosów; mając na uwadze, że Komisja udzieliła wspólnej odpowiedzi na rezolucje z dnia 16 grudnia i 25 listopada 2015 r.;

BD.  mając na uwadze, że powołana przez Parlament Komisja Specjalna ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach (TAXE 2), utworzona w dniu 2 grudnia 2015 r., odbyła 11 posiedzeń, niektóre z nich wspólnie z Komisją Gospodarczą i Monetarną, Komisją Prawną i Komisją Rozwoju, podczas których wysłuchała komisarz do spraw konkurencji Margrethe Vestager, komisarza do spraw gospodarczych i finansowych, podatków i ceł Pierre’a Moscoviciego, komisarza do spraw stabilności finansowej, usług finansowych i unii rynków kapitałowych Jonathana Hilla, holenderskiego sekretarza stanu ds. finansów Erica Wiebesa (reprezentującego prezydencję Rady), ekspertów w dziedzinie opodatkowania i rozwoju, przedstawicieli korporacji wielonarodowych, przedstawicieli banków oraz posłów z parlamentów narodowych UE; mając na uwadze, że komisja specjalna odbyła również spotkania z przedstawicielami rządów Andory, Liechtensteinu, Monako, Guernsey i Jersey, a także otrzymała pisemne oświadczenie rządu Wyspy Man (zob. załącznik 1); mając na uwadze, że komisja specjalna zorganizowała także misje informacyjne do Stanów Zjednoczonych (zob. załącznik 6 do sprawozdania A8-0223/2016) w celu zbadania określonych aspektów kwestii państw trzecich w zakresie jej mandatu, oraz na Cypr (zob. załącznik 5 do sprawozdania A8-0223/2016); mając na uwadze, że członkowie komisji specjalnej zostali osobiście zaproszeni do udziału w pracach grupy międzyparlamentarnej wysokiego szczebla „TAXE” OECD; mając na uwadze, że komisja specjalna odbyła posiedzenia przy drzwiach zamkniętych na poziomie koordynatorów, podczas których wysłuchała przedstawicieli rządu Kajmanów, dziennikarzy śledczych i urzędników Komisji; mając na uwadze, że wszystkie te działania, które dostarczyły wielu bardzo przydatnych informacji o praktykach i systemach podatkowych zarówno w Unii, jak i poza nią, pomogły wyjaśnić niektóre z istotnych kwestii, podczas gdy inne pozostały bez odpowiedzi;

BE.  mając na uwadze, że tylko 4 korporacje wielonarodowe zgodziły się stawić przed komisją na pierwsze zaproszenie (zob. załącznik 2);

BF.  mając na uwadze, że ponieważ Komisja i Rada stale odmawiają wydania zgody w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego w sprawie szczegółowych przepisów regulujących wykonywanie przez Parlament uprawnień śledczych, komisjom specjalnym i śledczym Parlamentu nadal brakuje wystarczających kompetencji, takich jak na przykład prawo do wzywania świadków czy uzyskiwanie dostępu do dokumentów w porównaniu z podobnymi komisjami parlamentów państw członkowskich czy Kongresu Stanów Zjednoczonych;

BG.  mając na uwadze, że Rada ostatnio wielokrotnie podejmowała kompleksowe decyzje polityczne w kwestiach podatkowych, nie uwzględniając opinii Parlamentu ani nawet nie oczekując na nie;

Wnioski i zalecenia

1.  powtarza konkluzje swojej rezolucji z dnia 25 listopada 2015 r. i z rezolucji z dnia 16 grudnia 2015 r.;

Działania następcze ze strony Komisji i państw członkowskich

2.  ubolewa nad tym, że 13 państwom członkowskim do tej pory brakuje stosownych przepisów pomagających zwalczać agresywne planowanie podatkowe oparte na swobodnym przepływie nieopodatkowanych dywidend, ubolewa także nad tym, że 13 państw członkowskich nie sprawdza, kto jest beneficjentem rzeczywistym przed akceptacją wniosku o redukcję podatku u źródła lub zwolnienie z tego podatku; ubolewa także nad tym, że do tej pory 14 państw członkowskich nadal nie wprowadziło zasad dotyczących kontrolowanych spółek zagranicznych, które zapobiegałyby agresywnemu planowaniu podatkowemu, natomiast 25 państw członkowskich nie ma przepisów zapobiegających rozbieżnej kwalifikacji podatkowej przedsiębiorstwa lokalnego przez inne państwo; ubolewa, że do tej pory żadne państwo członkowskie nie wezwało do zakazania struktur agresywnego planowania podatkowego;

3.  apeluje do państw członkowskich i Komisji o przyjęcie kolejnych wniosków ustawodawczych w sprawie unikania opodatkowania przez osoby prawne, aby umożliwić państwom członkowskim zaostrzenie swoich przepisów w sprawie zwalczania nadużyć w celu przeciwdziałania erozji podstawy opodatkowania; bardzo ubolewa nad tym, że państwa członkowskie nie omówiły zaleceń Parlamentu w żadnej z grup roboczych Rady ;

4.  z zadowoleniem przyjmuje pakiet środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania opublikowany przez Komisję w dniu 28 stycznia 2016 r., a także wszystkie później ogłoszone wnioski ustawodawcze oraz komunikaty (zob. załącznik 4 do sprawozdania A8-0223/2016); z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę dyrektywy zmieniającej dyrektywę w sprawie współpracy administracyjnej w celu ustanowienia sprawozdawczości w podziale na kraje, ubolewając jednocześnie nad tym, że Rada nie zaczekała, aby poznać i uwzględnić stanowisko Parlamentu przed zajęciem własnego ani nie przewidziała udziału Komisji w wymianie informacji; wzywa Radę do zajęcia jednomyślnego i ambitnego stanowiska w sprawie pakietu środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania oraz w sprawie utrzymania dyrektywy Rady w sprawie przeciwdziałania unikaniu opodatkowania w formie jednej dyrektywy, aby skutecznie wdrożyć zalecenia OECD, a nawet wprowadzić jeszcze ambitniejsze przepisy niż te w nich zawarte, dzięki czemu osiągnięte zostaną ambicje UE i zagwarantowane zostanie właściwe funkcjonowanie jednolitego rynku zamiast osłabiania go; głęboko ubolewa nad tym, że obecny projekt stanowiska Rady został osłabiony, zwłaszcza przez zasadę praw nabytych dotyczącą odliczania odsetek i zawężone podejście do zasady dotyczącej kontrolowanych spółek zagranicznych; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę utworzenia w ramach strategii zewnętrznej na rzecz efektywnego opodatkowania wspólnego unijnego wykazu i definicji jurysdykcji unikających współpracy; podkreśla, że wykaz ten powinien opierać się na obiektywnych, wyczerpujących i wymiernych kryteriach; przypomina o swoim stanowisku, że potrzeba w przyszłości intensywniejszych i wiążących działań, aby skutecznie i systematycznie zwalczać erozję podstawy opodatkowania i przenoszenie zysków;

5.  uważa, że dyrektywa w sprawie współpracy administracyjnej, po szeregu kolejnych doraźnych zmian związanych z automatyczną wymianą informacji w sprawie interpretacji indywidualnych prawa podatkowego i sprawozdawczości w podziale na kraje, powinna zostać obecnie poddana całościowemu przekształceniu, w szczególności po to, aby zmniejszyć i ostatecznie wyeliminować obecne odstępstwa od zasady wymiany informacji;

6.  ponownie podkreśla własne stanowisko, według którego spółki międzynarodowe powinny w jasny i zrozumiały sposób publikować w swoich sprawozdaniach finansowych, w podziale na poszczególne państwa członkowskie i państwa trzecie, w których są zarejestrowane, szereg informacji takich jak zyski lub straty przed opodatkowaniem, podatek od zysków lub strat, liczba pracowników oraz wykonane działania; podkreśla, jak ważne jest upublicznianie tych informacji, ewentualnie w formie centralnego rejestru na szczeblu unijnym;

7.  apeluje do Komisji o przedstawienie przed końcem 2016 r. wniosku dotyczącego wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB), któremu powinien towarzyszyć stosowny i sprawiedliwy klucz podziału zapewniający kompleksowe rozwiązanie problemu radzenia sobie ze szkodliwymi praktykami podatkowymi w Unii, jasne i proste procedury dla przedsiębiorstw oraz ułatwiający transgraniczną działalność gospodarczą w Unii; jest zdania, że konsolidacja stanowi istotny element CCCTB; uważa, że konsolidację należy wprowadzić tak szybko, jak to tylko jest możliwe, oraz że wszelkie systemy pośrednie obejmujące wyłącznie harmonizację podstawy opodatkowania wraz z mechanizmem kompensacji strat mogą mieć jedynie charakter tymczasowy; jest zdania, że wprowadzenie pełnej i obowiązkowej CCCTB staje się coraz pilniejszym zadaniem; wzywa państwa członkowskie do bezzwłocznego osiągnięcia porozumienia w odniesieniu do wniosku w sprawie CCCTB, gdy tylko zostanie on przedstawiony, i do wdrożenia go w swoim ustawodawstwie w krótkim terminie; przypomina państwom członkowskim, że luki i rozbieżności między podstawami opodatkowania osób prawnych mogą prowadzić do nierównych szans i nieuczciwej konkurencji podatkowej także w ramach UE;

8.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Komisję w dniu 12 kwietnia 2016 r. wniosku dotyczącego dyrektywy zmieniającej dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji o podatku dochodowym przez niektóre przedsiębiorstwa, jednostki i oddziały, przewidującego także większą przejrzystość w zakresie opodatkowania osób prawnych; ubolewa jednak, że proponowany przez Komisję zakres, kryteria i progi nie odpowiadają wcześniejszym stanowiskom przyjętym przez Parlament, w związku z czym nie dadzą rezultatu;

9.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w dniu 8 grudnia 2015 r. w Radzie w sprawie automatycznej wymiany informacji o interpretacjach podatkowych; ubolewa jednak nad tym, że Rada nie uwzględniła zaleceń Parlamentu zawartych w jego sprawozdaniu z dnia 20 października 2015 r. dotyczącym pierwotnego wniosku Komisji w sprawie tego środka; podkreśla, że Komisja musi mieć pełny dostęp do nowej unijnej bazy danych dotyczących interpretacji podatkowych; z naciskiem wskazuje na potrzebę utworzenia kompleksowej i efektywnej bazy danych zawierającej wszystkie interpretacje podatkowe o potencjalnym oddziaływaniu transgranicznym; wzywa państwa członkowskie do szybkiego wprowadzenia niezbędnych ram ustawodawczych koniecznych do rozpoczęcia automatycznej wymiany informacji o interpretacjach indywidualnych;

10.  podkreśla, że efektem automatycznej wymiany informacji będą duże ilości danych wymagających przetworzenia oraz zaznacza, że niezbędna jest koordynacja w kwestiach związanych z komputerowym przetwarzaniem odnośnych danych, tak samo jak niezbędne są zasoby ludzkie do analizy danych; wzywa do wzmocnienia roli Komisji w tych pracach; apeluje to Komisji i państw członkowskich o uważne monitorowanie wdrażania dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej na szczeblu krajowym i jej pełne przestrzeganie, zwłaszcza w celu weryfikacji, jak wiele państw członkowskich zwraca się o udzielenie informacji na mocy dwustronnych konwencji podatkowych, a nie w oparciu o tę podstawę prawną; wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia swoich organów podatkowych za pomocą dodatkowego personelu, aby zapewnić skuteczny pobór podatków i rozwiązać problem szkodliwych praktyk podatkowych, z uwagi na to, że brak zasobów i zwolnienia pracowników, w połączeniu z brakiem odpowiednich szkoleń, narzędzi technicznych i uprawnień śledczych poważnie osłabiają wiele organów administracji podatkowej niektórych państw członkowskich; apeluje do państw członkowskich o uwzględnianie informacji wymienianych z organami podatkowymi oraz z organami nadzoru finansowego i regulacyjnymi;

11.  z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź Francji, Holandii i Zjednoczonego Królestwa, że od dnia 12 maja 2016 r. państwa te wprowadzą publiczne rejestry beneficjentów rzeczywistych przedsiębiorstw; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Francji do stworzenia publicznego rejestru funduszy powierniczych; popiera zobowiązanie Zjednoczonego Królestwa do wprowadzenia obowiązku deklaracji beneficjenta rzeczywistego dla wszystkich przedsiębiorstw spoza Zjednoczonego Królestwa nabywających nieruchomości w tym kraju lub zawierających umowę z organami państwowymi; wzywa wszystkie państwa członkowskie do przyjęcia podobnych inicjatyw;

12.  ubolewa nad tym, że globalny standard OECD w zakresie automatycznej wymiany informacji nie przewiduje okresu przejściowego dla krajów rozwijających się i stosuje zamiast tego zasadę wzajemności, przez co kraje, które nadal mają ograniczone zdolności do stworzenia odpowiedniej infrastruktury służącej gromadzeniu wymaganych informacji, zarządzaniu i dzieleniu się nimi, mogą zostać praktycznie wykluczone z jego stosowania;

13.  odnotowuje, że Wspólne Forum UE ds. Cen Transferowych włączyło do swojego programu prac na lata 2014–2019 rozwój dobrych praktyk zapewniających zgodność odpowiednich wytycznych OECD ze specyfiką państw członkowskich; zauważa, że Komisja monitoruje postępy tych prac;

14.  podkreśla, że przenoszenie zysków w 70 % odbywa się z wykorzystaniem cen transferowych, a najlepszym sposobem na eliminację tego problemu jest przyjęcie pełnej CCCTB; wzywa Komisję, aby mimo to przedstawiła konkretny wniosek ustawodawczy w sprawie cen transferowych, uwzględniając Wytyczne OECD dotyczące cen transferowych dla przedsiębiorstw wielonarodowych i administracji podatkowych z 2010 r.; podkreśla ponadto, że potrzebne mogą być dodatkowe starania, aby ograniczyć ryzyko erozji podstawy opodatkowania i przenoszenia zysków między państwami członkowskimi UE a państwami trzecimi w wyniku stosowania przepisów o cenach transferowych, zwłaszcza o cenach wartości niematerialnych i prawnych, należy też aktywnie prześledzić i zbadać globalne alternatywy dla obecnej zasady ceny rynkowej pod kątem potencjału zapewnienia sprawiedliwszego i efektywniejszego światowego systemu podatkowego;

15.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że komisarz ds. konkurencji Margrethe Vestager uznała ceny transferowe za obszar o szczególnym znaczeniu w sprawach dotyczących pomocy państwa, gdyż wiadomo, że są one narzędziem powszechnie używanym przez korporacje wielonarodowe w działaniach mających na celu uchylanie się od opodatkowania lub unikanie go, takich jak udzielanie pożyczek wewnątrzgrupowych; zauważa, że obecnie nie istnieją wytyczne służące identyfikacji i regulacji pomocy państwa związanej z opodatkowaniem, podczas gdy ten rodzaj pomocy okazał się niepokojącym narzędziem wykorzystywanym do unikania opodatkowania; wzywa Komisję, by sporządziła wytyczne i określiła jasne kryteria lepiej definiujące granice stosowania cen transferowych, aby lepiej ocenić przypadki udzielania pomocy państwa; popiera konkluzje dochodzeń przeprowadzonych przez Komisję w sprawie firm Starbucks, Fiat i Amazon; podkreśla, że Komisja powinna mieć dostęp do wszystkich istotnych danych;

16.  ubolewa nad tym, że wiele spośród przesłuchanych korporacji wielonarodowych nie potępiło wyraźnie praktyk unikania opodatkowania ani agresywnego planowania podatkowego; podkreśla, że korporacje wielonarodowe mogą łatwo udzielać sztucznych pożyczek wewnątrzgrupowych w celu agresywnego planowania podatkowego; podkreśla, że preferowanie takiego finansowania dłużnego odbywa się ze szkodą dla podatników i stabilności finansowej; apeluje zatem do państw członkowskich, aby wyeliminowały nierówne traktowanie finansowania dłużnego i kapitału własnego w swoich przepisach prawa podatkowego;

17.  zdecydowanie podkreśla, że praca demaskatorów ma zasadnicze znaczenie dla ujawniania skali na jaką unika się opodatkowania i uchyla się od niego oraz że w związku z tym ochrona demaskatorów powinna być gwarantowana prawem i wzmocniona w całej UE; odnotowuje, że Europejski Trybunał Praw Człowieka i Rada Europy podjęły prace w tym zakresie; uważa, że sądy i państwa członkowskie powinny zapewnić ochronę uzasadnionych tajemnic handlowych, zarazem w żaden sposób nie ograniczając ani nie zmniejszając zdolności demaskatorów i dziennikarzy do dokumentowania i ujawniania nielegalnych, bezprawnych lub szkodliwych praktyk wówczas, gdy leży to wyraźnie i zdecydowanie w interesie publicznym; wyraża ubolewanie, że Komisja nie planuje podjęcia bezzwłocznych działań w tej sprawie, wziąwszy pod uwagę niedawne i istotne doniesienia ujawnione przez demaskatora zwane potocznie aferą „LuxLeaks” i aferą „Panama Papers”;

18.  z zadowoleniem przyjęła fakt, że Komisja rozpoczęła konsultacje społeczne dotyczące systemów rozstrzygania sporów związanych z unikaniem podwójnego opodatkowania; podkreśla, że ustanowienie jasnych ram czasowych dla procedur rozstrzygania sporów ma kluczowe znaczenie dla wzmocnienia efektywności tych systemów;

19.  z zadowoleniem przyjmuje podanie do wiadomości strategii zewnętrznej na rzecz efektywnego opodatkowania wzywającej Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) do transpozycji wymogów dobrego rządzenia w swoich umowach ze wszystkimi wybranymi pośrednikami finansowymi; wzywa EBI do ustanowienia nowej polityki odpowiedzialnego opodatkowania, rozpoczynając od przeglądu polityki w zakresie jurysdykcji niechętnych współpracy przeprowadzonej w 2016 r., przy ścisłej współpracy ze społeczeństwem obywatelskim; powtarza, że EBI powinien umocnić swoje działania w zakresie należytej staranności, tak by poprawić jakość informacji o beneficjentach ostatecznych oraz skuteczniej zapobiegać transakcjom z pośrednikami finansowymi, którzy mają na swoim koncie uchybienia w zakresie przejrzystości, nadużyć finansowych, korupcji, przestępczości zorganizowanej, prania pieniędzy lub szkodliwych skutków społecznych i środowiskowych bądź którzy są zarejestrowani w centrach offshore lub rajach podatkowych, które uciekają się do agresywnego planowania podatkowego;

20.  apeluje do Komisji o sporządzenie jasnego ustawodawstwa w sprawie definicji ekonomicznego charakteru transakcji, tworzenia wartości i stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w szczególności w celu eliminacji problemu firm przykrywek;

Czarna lista i konkretne sankcje wobec jurysdykcji unikających współpracy oraz podatek u źródła

21.  odnotowuje, że dotychczas jedyną konkretną inicjatywą podjętą przez Komisję w odniesieniu do jurysdykcji unikających współpracy, w tym terytoriów zamorskich, była strategia zewnętrzna na rzecz efektywnego opodatkowania; stwierdza, że dotychczas kryteria umieszczenia przez OECD w wykazie jurysdykcji unikających współpracy nie okazały się efektywne pod względem walki z tym problemem i nie spełniły funkcji odstraszającej; podkreśla, że nadal istnieją państwa trzecie, które chronią nielegalnie pozyskane środki, co uniemożliwia ich odzyskanie przez władze unijne;

22.  wzywa Komisję do przedstawienia w najwcześniejszym możliwym terminie wspólnego unijnego wykazu jurysdykcji unikających współpracy (tj. „czarnej listy rajów podatkowych”), w oparciu o rzetelne, przejrzyste i obiektywne kryteria, z uwzględnieniem zaleceń OECD, środków w zakresie przejrzystości podatkowej, działań w sprawie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków oraz standardów automatycznej i wielostronnej wymiany informacji, występowania obowiązujących szkodliwych praktyk podatkowych, świadczeń przyznawanych osobom fizycznym lub prawnym niebędącym rezydentami, braku wymogu ekonomicznej istoty transakcji i nieujawniania struktury korporacyjnej podmiotów prawnych (w tym funduszy powierniczych, organizacji charytatywnych, fundacji etc.) lub własności aktywów lub praw, a także z zadowoleniem przyjmuje zamiary Komisji, przewidujące osiągnięcie porozumienia w sprawie takiego wykazu w ciągu najbliższych sześciu miesięcy; wzywa państwa członkowskie do zatwierdzenia tego porozumienia przed końcem 2016 r.; uważa, że stosowanie procedury eskalacji, począwszy od konstruktywnego dialogu z jurysdykcją, w której wskazano niedociągnięcia, przed umieszczeniem w wykazie, będzie niezbędne, aby wykaz pełnił funkcję prewencyjną; uważa, że należy ustanowić mechanizm pozwalający na usunięcie z wykazu jurysdykcji, które zaczęły przestrzegać przepisy lub przywróciły ich stosowanie; uważa, że taki mechanizm powinien obejmować także członków OECD;

23.  apeluje o opracowanie konkretnych unijnych ram regulacyjnych dla sankcji wobec umieszczonych na czarnej liście jurysdykcji unikających współpracy, obejmujących m.in. możliwość przeglądu i w ostateczności zawieszenia umów o wolnym handlu, zawieszenia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz zablokowania dostępu do funduszy unijnych; stwierdza, że celem sankcji jest wprowadzenie zmian w przepisach odnośnych jurysdykcji; wzywa do stosowania sankcji także wobec przedsiębiorstw, banków, biur rachunkowych i kancelarii prawnych, a także wobec doradców podatkowych, w przypadku których wykazano zaangażowanie w nielegalne, bezprawne lub szkodliwe praktyki w takich jurysdykcjach lub którym udowodniono ułatwianie nielegalnych, bezprawnych lub szkodliwych praktyk podatkowych od osób prawnych, wykorzystując konstrukcje prawne dostępne w tych jurysdykcjach,

24.  wzywa Komisję do opracowania wiążących przepisów zakazujących wszystkim instytucjom unijnym otwierania rachunków lub działania w jurysdykcjach znajdujących się na wspólnym unijnym wykazie jurysdykcji unikających współpracy;

25.  apeluje do państw członkowskich o renegocjowanie dwustronnych konwencji podatkowych z państwami trzecimi za pomocą wielostronnego instrumentu, w celu wprowadzenia wystarczająco solidnych klauzul zapobiegających nadużyciom, które uniemożliwiają nabywanie korzyści umownych (ang. treaty shopping), w tym podziału praw podatkowych między państwem źródła a państwem rezydencji podatkowej odpowiednio do istoty gospodarczej i właściwej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności; podkreśla ponadto, że proces ten zostałby wyraźnie przyspieszony, gdyby państwa członkowskie upoważniły Komisję do negocjowania takich konwencji podatkowych w imieniu Unii; apeluje do państw członkowskich, by zagwarantowały uczciwe traktowanie krajów rozwijających się podczas negocjacji tych konwencji;

26.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego w sprawie ogólnounijnego podatku u źródła stosowanego przez państwa członkowskie w celu zagwarantowania, że zyski osiągnięte w Unii podlegają opodatkowaniu co najmniej raz przed jej opuszczeniem; zauważa, że taki wniosek powinien przewidywać system refundacji zapobiegający podwójnemu opodatkowaniu; podkreśla, że taki ogólny system podatku u źródła w oparciu o metodę kredytową ma tę zaletę, że zapobiega podwójnemu nieopodatkowaniu i erozji bazy podatkowej oraz przenoszeniu zysków bez tworzenia przypadków podwójnego opodatkowania;

27.  ubolewa, że Andora i Monako zobowiązały się do wdrożenia automatycznej wymiany informacji do roku 2018, a nie 2017; zwraca uwagę, że niektóre jurysdykcje unikające współpracy, takie jak Andora, spełniają normy wymiany informacji, ale stają się jurysdykcjami o niskim opodatkowaniu; wyraża zaniepokojenie, że obowiązująca umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania między Andorą a Hiszpanią nie zapewnia skutecznej automatycznej wymiany informacji; wzywa Komisję do ścisłego monitorowania skutecznego stosowania automatycznej wymiany informacji, o której mowa w porozumieniach państw członkowskich zawartych z jurysdykcjami w przeszłości lub obecnie unikającymi współpracy;

28.  uważa, że rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych pomiędzy państwami członkowskimi UE a państwami trzecimi w zakresie określania podmiotów skutkujące podwójnym nieopodatkowaniem, powinny zostać skutecznie uregulowane w prawodawstwie europejskim jako uzupełnienie wniosków Komisji w sprawie pakietu środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania;

Korzystne opodatkowanie dochodów z patentów, wiedzy oraz badań i rozwoju

29.  odnotowuje, że dotychczas korzystne opodatkowanie dochodów z patentów, wiedzy oraz badań i rozwoju nie okazało się tak wysoce skutecznym narzędziem wspierania innowacji w Unii, jak tego oczekiwano; wyraża ubolewanie, że zamiast tego jest ono wykorzystywane przez korporacje wielonarodowe do przenoszenia zysków z zastosowaniem systemów agresywnego planowania podatkowego, takich jak dobrze znana metoda „double Irish with a Dutch sandwich”; jest zdania, że korzystne opodatkowanie dochodów z patentów jest nieodpowiednim i nieskutecznym narzędziem osiągania celów gospodarczych; podkreśla, że badania i rozwój mogą być promowane za pomocą zakrojonych na szerszą skalę środków polityki na rzecz długoterminowych działań w zakresie innowacji i niezależnych badań oraz za pomocą dotacji, które należy traktować preferencyjnie w stosunku do korzystnego opodatkowania dochodów z patentów, gdyż w przypadku dotacji mniejsze jest ryzyko wykorzystania ich w działaniach mających na celu unikanie opodatkowania; stwierdza, że powiązanie między korzystnym opodatkowaniem dochodów z patentów a badaniami i rozwojem często ma charakter arbitralny, a obecnie stosowane modele często skutkują „wyścigiem do dna” pod względem faktycznego obciążenia podatkowego korporacji wielonarodowych; ;

30.  ubolewa nad tym, że niektóre państwa członkowskie, zwłaszcza w ramach Grupy ds. Kodeksu Postępowania, zaniedbywały dotychczas tę kwestię, w związku z czym muszą jeszcze przygotować odpowiedni harmonogram uporania się z nią;

31.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosków – wykorzystujących zmodyfikowane podejście do metody wydatkowej OECD oraz eliminujących jego słabe punkty – w celu przyjęcia wiążących przepisów unijnych w sprawie korzystnego opodatkowania dochodów z patentów w celu wprowadzenia zakazu niewłaściwego wykorzystywania korzystnego dochodów z patentów do celów unikania opodatkowania oraz dopilnowania, aby w przypadku jego użycia było ono związane z rzeczywistą działalnością gospodarczą; podkreśla, że wniosek Komisji powinien mieć zastosowanie do wszystkich nowych systemów korzystnego opodatkowania dochodów z patentów ustanowionych przez państwa członkowskie oraz że wszystkie już istniejące i wciąż obowiązujące systemy korzystnego opodatkowania dochodów z patentów muszą zostać odpowiednio zmodyfikowane;

32.  apeluje do państw członkowskich o włączenie klauzuli minimalnego skutecznego opodatkowania do dyrektywy w sprawie odsetek i należności licencyjnych, a także do dyrektywy w sprawie spółek dominujących i spółek zależnych oraz o zapewnienie, aby Rada nie udzielała żadnych zwolnień;

Banki, doradcy podatkowi i pośrednicy

33.  wyraża głębokie ubolewanie, że niektóre banki, doradcy podatkowi, kancelarie prawne i biura rachunkowe, a także inni pośrednicy odegrali zasadniczą i kluczową rolę w przygotowaniu systemów agresywnego planowania podatkowego dla swoich klientów, a z drugiej strony pomagali rządom krajowym w opracowywaniu krajowych kodeksów i przepisów podatkowych, co pociąga za sobą poważny konflikt interesów;

34.  wyraża obawy w związku z brakiem przejrzystości i odpowiedniej dokumentacji w instytucjach finansowych, wśród doradców oraz w kancelariach prawnych w odniesieniu do określonych modeli własności spółki i kontroli zalecanych przez doradców podatkowych, finansowych i prawnych, co znalazło potwierdzenie w niedawnej aferze wokół dokumentów panamskich; zaleca, aby w celu rozwiązania problemu firm przykrywek zaostrzyć wymogi dotyczące przejrzystości w odniesieniu do zakładania spółek prywatnych;

35.  wyraża zaniepokojenie brakiem przejrzystości i odpowiedniej dokumentacji w krajowych administracjach podatkowych w zakresie oceny wpływu na konkurencję decyzji w sprawie cen transferowych, ustaleń dotyczących korzystnego opodatkowania dochodów z patentów, orzeczeń podatkowych i innych uznaniowych elementów opodatkowania osób prawnych;

36.  apeluje o zaostrzenie zasad obowiązującego kodeksu postępowania dotyczącego sektora doradztwa podatkowego, a w szczególności o uwzględnienie kwestii ewentualnych konfliktów interesu w sposób pozwalający na ich jasne i zrozumiałe ujawnianie; apeluje do Komisji o przedstawienie unijnego kodeksu postępowania dotyczącego wszystkich usług doradczych, który przewidywał będzie jasne zasady ujawniania ewentualnych konfliktów interesu; uważa, że taki kodeks powinien obejmować system wykrywania niezgodności z przepisami Unii dla doradców podatkowych, tak aby zapobiec konfliktom interesu wynikającym z udzielania przez nich porad jednocześnie podmiotom sektora publicznego i prywatnego oraz zapobiec innym konfliktom interesu;

37.  zwraca uwagę na ryzyko konfliktu interesów wynikającego ze świadczenia usług doradztwa prawnego, podatkowego i audytu w ramach tych samych firm audytorskich; podkreśla zatem, jak ważne jest jasne rozdzielenie tych usług; wzywa Komisję do zapewnienia właściwego monitorowania i wdrażania prawodawstwa mającego na celu zapobieganie takim konfliktom oraz do przeanalizowania potrzeby przeglądu dyrektywy w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych, w szczególności przepisów art. 22 tej dyrektywy, oraz rozporządzenia w sprawie szczegółowych wymogów dotyczących ustawowych badań sprawozdań finansowych, w szczególności przepisów art. 5 tego rozporządzenia i definicji „istotnego wpływu” usług niezwiązanych z audytem;

38.  zwraca się do Komisji o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie powiązań istniejących między środowiskiem akademickim a środowiskiem doradców podatkowych, przynajmniej w odniesieniu do kwestii konfliktu interesów ;

39.  wzywa państwa członkowskie do określenia skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji, w tym sankcji karnych, wobec menedżerów przedsiębiorstw zamieszanych w unikanie opodatkowania, oraz przewidzenie możliwości cofania zezwoleń na prowadzenie działalności specjalistom i przedsiębiorstwom, którym dowiedziono udziału w planowaniu systemów nielegalnego planowania podatkowego i uchylania się od opodatkowania, doradzaniu korzystania z takich systemów lub ich stosowaniu; wzywa Komisję do zbadania możliwości wprowadzenia proporcjonalnej odpowiedzialności finansowej dla doradców podatkowych zaangażowanych w sprzeczne z prawem praktyki podatkowe;

40.  apeluje do Komisji o przeanalizowanie możliwości wprowadzenia proporcjonalnej odpowiedzialności finansowej dla banków i instytucji finansowych ułatwiających transfery do znanych rajów podatkowych, wskazanych w przyszłym wspólnym unijnym wykazie rajów podatkowych i unikających współpracy jurysdykcji podatkowych;

41.  wzywa Komisję do zaostrzenia ciążących na bankach wymogów w zakresie informowania organów podatkowych państw członkowskich o transferach do i z jurysdykcji wyszczególnionych we wspólnym unijnym wykazie rajów podatkowych i jurysdykcji unikających współpracy w kwestiach podatkowych; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, aby banki i inne instytucje finansowe dostarczały podobnych informacji organom regulacyjnym i podatkowym; wzywa państwa członkowskie, aby zwiększyły zdolność ich administracji podatkowych do badania przypadków unikania opodatkowania i uchylania się od opodatkowania;

42.  wzywa Komisję do wystąpienia z wnioskiem ustawodawczym dotyczącym wprowadzenia obowiązkowego wymogu ujawniania informacji przez banki, doradców podatkowych i innych pośredników działających w ramach złożonych struktur i usług specjalnych związanych z jurysdykcjami wymienionymi we wspólnym unijnym wykazie rajów podatkowych i jurysdykcji unikających współpracy, które są tworzone i wykorzystywane przez klientów w celu ułatwienia uchylania się od opodatkowania, oszustw podatkowych, prania pieniędzy i finansowania terroryzmu;

43.  wzywa Komisję(31) do wprowadzenia specjalnych wspólnych minimalnych przepisów w zakresie zwalczania nadużyć, aby uniemożliwić uzyskiwanie korzyści z niektórych hybrydowych transferów aktywów(32), których efektem jest często odliczenie od dochodu w jednym państwie bez włączenia do podstawy opodatkowania w innym państwie lub generowanie nadużyć w obrębie odliczenia kredytu podatkowego z tytułu transakcji zagranicznych;

Demaskatorzy

44.  ponownie zwraca uwagę na zasadniczą rolę demaskatorów pod względem ujawniania uchybień, w tym nielegalnych lub bezprawnych praktyk; uważa, że ujawnianie takich informacji, rzucające światło na skalę uchylania się od opodatkowania, unikania go i prania pieniędzy, jest ewidentnie w interesie publicznym, czego dowiodły materiały ujawnione niedawno w związku z aferą LuxLeaks oraz aferą wokół dokumentów panamskich, wykazujące ogromną skalę fenomenu przenoszenia aktywów do jurysdykcji, w których obowiązują niższe stawki podatkowe; przypomina, że możliwość wykrywania i ścigania oszustów podatkowych zależy w głównej mierze od dostępności danych oraz ich jakości;

45.  ubolewa nad tym, że Komisja ogranicza się w swoich działaniach do monitorowania rozwoju sytuacji w różnych obszarach kompetencji Unii, nie planując żadnych konkretnych kroków w celu zwalczenia problemu; wyraża zaniepokojenie, że ten brak ochrony może zniechęcać do ujawniania kolejnych informacji, przez co organy podatkowe państw członkowskich mogą potencjalnie utracić należne dochody z podatków; wyraża głębokie ubolewanie, że Komisja nie udzieliła zadowalającej odpowiedzi na wezwania zawarte w ust. 144 i 145 rezolucji Parlamentu z dnia 25 listopada 2015 r. ani na zalecenia zawarte w rezolucji Parlamentu z dnia 16 grudnia 2015 r., a w szczególności na wezwanie do opracowania jasnych ram prawnych w zakresie ochrony demaskatorów i im podobnych do końca 2016 r.;

46.  ponownie apeluje do Komisji o zaproponowanie w najwcześniejszym możliwym terminie jasnych ram prawnych gwarantujących skuteczną ochronę demaskatorów, a także dziennikarzy i innych osób związanych z prasą, które udzielają im pomocy i wsparcia; wzywa państwa członkowskie do zrewidowania obowiązujących przepisów w zakresie ochrony demaskatorów i uwzględnienia w nich możliwości nieścigania za czyny, które demaskatorzy popełnili w interesie publicznym; zachęca do zastanowienia się nad przyjęciem za punkt odniesienia najlepszych przykładów aktów prawnych zapewniających ochronę demaskatorom, które już obowiązują w niektórych państwach członkowskich;

Grupa ds. Kodeksu Postępowania i kwestie międzyinstytucjonalne

47.  wyraża ubolewanie, że pomimo ponawianych przy różnych okazjach przez zarówno pierwszą, jak i drugą Komisję Specjalną (TAXE 1 and TAXE 2) żądań pełnego dostępu do dokumentów i protokołów Grupy ds. Kodeksu Postępowania, posłom do Parlamentu Europejskiego udostępniono do wglądu przy drzwiach zamkniętych jedynie ograniczoną liczbę nowych dokumentów, a i to osiągnięto dopiero po pięciu miesiącach mandatu TAXE2; zauważa, że niektóre z tych dokumentów powinny zostać podane do wiadomości publicznej w celu umożliwienia kontroli publicznej i otwartej debaty politycznej na temat treści tych dokumentów; odnotowuje ponadto, że gotowość Rady do zaspokojenia tego żądania pozostaje niezadowalająca;

48.  ubolewa, że Komisja, mimo udostępnienia niektórych wewnętrznych protokołów z posiedzeń Grupy ds. Kodeksu Postępowania, nie była w stanie zachować w aktach wszystkich przekazanych dokumentów; uważa, że obowiązkiem Komisji jest monitorowanie i rejestrowanie wszystkich informacji i dokumentów znajdujących się w obiegu w zakresie kompetencji Grupy ds. Kodeksu Postępowania, w celu oceny zgodności środków podejmowanych przez państwa członkowskie z Traktatem; wzywa Komisję do podjęcia pilnych działań w celu skorygowania tej sytuacji poprzez odzyskanie wszystkich dokumentów; apeluje do Rady i państw członkowskich o współpracę z Komisją w tej sprawie;

49.  apeluje do państw członkowskich o poprawę przejrzystości i skuteczności metod pracy Grupy ds. Kodeksu Postępowania, który jest jednym z czynników uniemożliwiających jakąkolwiek konkretną potencjalną poprawę pod względem walki ze szkodliwymi praktykami podatkowymi; wyraża ubolewanie, że nie przekazano mu kilku dokumentów roboczych Grupy ds. Kodeksu Postępowania pochodzących od Rady lub państw członkowskich, które są niezbędne do właściwej realizacji mandatu komisji specjalnej; domaga się regularnej publikacji wyników działań monitorujących na temat stopnia zachowania przez państwa członkowskie zgodności z przedstawionymi zaleceniami; zwraca się do Grupy ds. Kodeksu Postępowania o sporządzenie sprawozdania rocznego, które będzie dostępne publicznie oraz w którym wskazane i opisane będą najbardziej szkodliwe praktyki podatkowe stosowane w ciągu danego roku przez państwa członkowskie; ponownie zgłasza wniosek, skierowany do Rady w 2015 r., o utworzenie „komisji podatkowej” na szczeblu politycznym;

50.  na podstawie informacji dostępnych publicznie stwierdza, że w latach 1998–2014 Grupa ds. Kodeksu Postępowania przeanalizowała 421 środków, uznając 111 z nich za szkodliwe (26 %), przy czym dwie trzecie z tych środków zostały przeanalizowane w ciągu pierwszych pięciu lat istnienia Grupy; zauważa, że stopień kontroli środków przez państwa członkowskie malał z roku na rok, a w 2014 r. przeanalizowano jedynie 5 % wszystkich środków; ponadto wyraża ubolewanie, że od listopada 2012 r. Grupa nie wykryła żadnych szkodliwych środków podatkowych; stwierdza, że od dziesięciu lat Grupa ds. Kodeksu Postępowania prowadzi ograniczoną działalność, a jej zarząd i mandat wymagają pilnej rewizji;

51.  ponawia apel skierowany do Komisji w 2015 r., aby zaktualizowała sprawozdanie firmy Simmons & Simmons z 1999 r. dotyczące praktyk administracyjnych, wspomniane w ust. 26 sprawozdania Grupy ds. Kodeksu Postępowania z 1999 r. (sprawozdanie Primarolo, SN 4901/99);

52.  podkreśla, że nawet jeżeli Grupa ds. Kodeksu Postępowania doprowadziła do pewnych ulepszeń, zasada samodzielnego zgłaszania potencjalnie szkodliwych środków przez państwa członkowskie nie przynosi oczekiwanych rezultatów, kryteria identyfikacji szkodliwych środków są przestarzałe, a zasada jednomyślności przy podejmowaniu decyzji w sprawie szkodliwości okazała się nieskuteczna; wyraża ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie są przeciwne koniecznej reformie Grupy ds. Kodeksu Postępowania; apeluje w związku z tym do Komisji i państw członkowskich o podjęcie stosownych kroków w celu zmiany w najwcześniejszym możliwym terminie kryteriów identyfikacji szkodliwych środków i zarządzania Grupą ds. Kodeksu Postępowania (w tym jej procedur w zakresie podejmowania decyzji i monitorowania zatwierdzonych przypadków wycofywania i zawieszenia szkodliwych uregulowań podatkowych, unikania ewentualnych opóźnień, sankcji w przypadku braku zgodności) w celu zwiększenia jej publicznej przejrzystości i rozliczalności oraz zapewnienia silnego zaangażowania Parlamentu i jego dostępu do informacji; wskazuje na niedociągnięcia oraz inne istotne informacje omówione w załączniku nr 3; zauważa ponadto, że porównanie wykazu Komisji zawierającego wszystkie systemy podatkowe formalnie oceniane przez Grupę ds. Kodeksu Postępowania z odpowiednimi dokumentami ze spotkań w czasie podejmowania decyzji i w późniejszych okresach pokazuje przede wszystkim, że w wielu przypadkach nie ma jasności co do tego, w jaki sposób dana decyzja została podjęta, na przykład dlaczego systemy, co do których istniały podstawy, by przypuszczać, że będą szkodliwe, ostatecznie zostały uznane za nieszkodliwe, a ponadto nie ma jasności co do przypadków, w których poświadczona szkodliwość była wynikiem oceny, czy odpowiednie procedury wycofywania szkodliwych uregulowań podatkowych zostały wprowadzone w sposób zadowalający przez państwa członkowskie; podkreśla w związku z powyższym, że państwa członkowskie nie wywiązały się z zobowiązań określonych w dyrektywach Rady 77/799/EWG i 2011/16/UE, ponieważ nie przekazywały sobie dobrowolnie informacji podatkowych nawet w przypadkach, w których – pomimo marginesu swobody uznania przewidzianego w tych dyrektywach – wystąpiły jasne przesłanki ku temu, by oczekiwać, że może dojść do strat podatkowych w innych państwach członkowskich lub że oszczędności podatkowe były wynikiem sztucznych transferów zysków w obrębie korporacji; podkreśla, że Komisja nie wywiązała się ze swojej roli strażniczki traktatów powierzonej jej na mocy art. 17 ust. 1 TUE, ponieważ nie podjęła działań w tej sprawie ani kroków niezbędnych do zagwarantowania, że państwa członkowskie wywiążą się ze swoich zobowiązań, w szczególności określonych w dyrektywach Rady 77/799/EWG i 2011/16/UE, pomimo uzyskanych dowodów na takie uchybienia;

53.  zauważa, że w Komisji Specjalnej dało się wyraźnie zauważyć schemat systematycznego hamowania postępów w zwalczaniu unikania opodatkowania stosowany przez niektóre państwa członkowskie; zauważa, że dyskusje na temat praktyk administracyjnych (interpretacje) toczą się w Grupie ds. Kodeksu Postępowania od prawie dwudziestu lat; potępia fakt, że niektóre państwa członkowskie niechętnie zgodziły się na wymianę informacji na temat ich praktyk w zakresie interpretacji przed aferą LuxLeaks i nadal są niechętne, aby zgodnie ze wskazaniami wdrażać do prawa krajowego model opracowany w Grupie ds. Kodeksu Postępowania pomimo zobowiązań przyjętych po doniesieniach w sprawie LuxLeaks;

54.  wzywa Komisję do udzielenia Parlamentowi stałego, terminowego i regularnego dostępu do dokumentów roboczych i protokołów związanych z działaniami grup roboczych Rady zajmujących się zagadnieniami podatkowymi, w tym do Kodeksu postępowania w zakresie opodatkowania przedsiębiorstw, Grupy Roboczej Wysokiego Szczebla oraz Grupy Roboczej do Spraw Podatkowych; sugeruje Komisji, aby posłużyła się porozumieniem zawartym z Parlamentem w sprawie dostępu do protokołów Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego / Europejskiego Banku Centralnego jako przykładem instrumentu służącego temu celowi;

55.  wzywa Komisję, w przypadku niezadowalającej reakcji części państw członkowskich, do przedstawienia – najlepiej na mocy art. 116 TFUE, art. 352 TFUE lub w ramach wzmocnionej współpracy – wniosku ustawodawczego mającego na celu poprawę skuteczności Grupy ds. Kodeksu Postępowania;

56.  wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do podjęcia pilnych działań przeciwko oszustwom podatkowym, uchylaniu się od opodatkowania, rajom podatkowym oraz agresywnemu planowaniu podatkowemu po stronie zarówno popytu, jak i podaży; wyraża ubolewanie, że od szeregu lat Rada, a w szczególności niektóre państwa członkowskie nie podjęły rozstrzygających działań w tej sprawie i przypomina państwom członkowskim o dostępnej im możliwości ustanawiania systemów wzmocnionej współpracy (między co najmniej dziewięcioma państwami członkowskimi) w celu przyspieszenia działań podejmowanych w związku ze szkodliwymi i nielegalnymi praktykami podatkowymi;

57.  wzywa do utworzenia w strukturach Komisji nowego unijnego ośrodka ds. spójności i koordynacji polityki podatkowej w celu zabezpieczenia należytego i spójnego funkcjonowania jednolitego rynku oraz wdrożenia norm międzynarodowych; uważa, że ten nowy ośrodek powinien odpowiadać za ocenę i monitorowanie polityk podatkowych państw członkowskich na poziomie Unii, za zapewnienie, aby państwa członkowskie nie wdrażały żadnych nowych szkodliwych praktyk podatkowych, za monitorowanie respektowania przez państwa członkowskie wspólnego unijnego wykazu jurysdykcji unikających współpracy, za zapewnienie i wspieranie współpracy między krajowymi administracjami podatkowymi (np. szkolenie i wymiana najlepszych praktyk) oraz za inicjowanie programów naukowych w tej dziedzinie; uważa, że w ten sposób ośrodek może zapobiegać powstawaniu nowych luk w prawie podatkowym możliwemu dzięki brakowi koordynacji między państwami członkowskimi, a także przeciwdziałać praktykom podatkowym i standardom, które podważałyby, utrudniały lub zakłócały należyte funkcjonowanie i zasadność jednolitego rynku; uważa, że ośrodek ten może również służyć jako punkt kontaktowy dla demaskatorów, gdy państwa członkowskie i krajowe organy podatkowe nie reagują na ujawnienie przypadków uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania lub nie przeprowadzają odpowiednich dochodzeń w tej sprawie; uważa, że ośrodek mógłby korzystać z połączenia wiedzy eksperckiej na poziomie unijnym i krajowym, zmniejszając w ten sposób obciążenie dla podatnika;

Wymiar zewnętrzny

58.  z zadowoleniem przyjmuje ponowne skupienie się na szczeblu G-8 i G-20 na kwestiach podatkowych, które powinno skutkować nowymi zaleceniami; wzywa Komisję do utrzymania spójnego stanowiska w imieniu Unii na nadchodzącym spotkaniu grupy G-20 oraz na organizowanych dorywczo sympozjach; apeluje do Komisji o regularne informowanie Parlamentu o ustaleniach i możliwych konsekwencjach decyzji grupy G-20 dotyczących walki z erozją bazy opodatkowania podatkiem od osób prawnych, praktykami z zakresu agresywnego planowania podatkowego oraz wszelkimi przypadkami nielegalnego przepływu środków finansowych;

59.  wzywa Unię, grupę G-20, OECD i ONZ do dalszej współpracy nad promowaniem globalnych wytycznych, które będą korzystne także dla krajów rozwijających się;

60.  popiera utworzenie w ramach ONZ ogólnoświatowego organu, odpowiednio wyposażonego i dysponującego wystarczającymi dodatkowymi środkami, co umożliwi wszystkim krajom udział na równych zasadach w opracowywaniu i reformowaniu światowej polityki podatkowej; wzywa UE i państwa członkowskie do rozpoczęcia prac nad zorganizowaniem ambitnego światowego szczytu podatkowego oraz dążenia do stworzenia takiego międzyrządowego organu;

61.  wzywa fora międzynarodowe, aby w celu zapewnienia większej przejrzystości uzgodniły bardziej rygorystyczne i precyzyjne definicje własności rzeczywistej;

62.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do przeprowadzenia, tam gdzie stosowne, analizy efektu zewnętrznego krajowych i unijnych polityk podatkowych w celu oceny wpływu na kraje rozwijające się ;

63.  zwraca uwagę, że zadłużenie krajów rozwijających w głównej mierze można wytłumaczyć nielegalnymi odpływami, zaś agresywne planowanie podatkowe jest sprzeczne z zasadami społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw;

64.  apeluje do Komisji o uwzględnianie we wszystkich porozumieniach handlowych i umowach o partnerstwie klauzul o dobrym zarządzaniu w kwestiach podatkowych dotyczących zwłaszcza przestrzegania odpowiednich zaleceń OECD w sprawie podatków (np. inicjatywa BEPS) i zapewnienie, aby umowy handlowe i partnerskie nie były nadużywane przez przedsiębiorstwa lub pośredników w celu uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania lub prania pieniędzy stanowiących dochód z nielegalnej działalności;

65.  wzywa OECD i inne organy międzynarodowe do podjęcia prac nad ambitnym planem BEPS II, który będzie oparty przede wszystkim na normach minimalnych i konkretnych celach do wdrożenia;

66.  podkreśla, że współpraca między Komisją a państwami członkowskimi będącymi członkami FATF wymaga usprawnienia, by głos UE został usłyszany; podkreśla potrzebę szczegółowych wytycznych dotyczących wdrożenia, w szczególności dla krajów rozwijających się, jak również monitorowania rozwoju nowych szkodliwych praktyk podatkowych;

67.  apeluje w związku z tym o utworzenie parlamentarnej grupy monitorującej na poziomie OECD w celu obserwacji oraz nadzoru nad przygotowaniem i wdrożeniem tej inicjatywy;

68.  wzywa do ustanowienia uporządkowanego dialogu pomiędzy Parlamentem Europejskim a Kongresem Stanów Zjednoczonych w sprawach podatkowych o charakterze międzynarodowym; sugeruje utworzenie formalnego międzyparlamentarnego forum w celu rozwiązywania tego rodzaju problemów, a także wykorzystanie istniejących ram Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców w tym zakresie; zachęca UE i Stany Zjednoczone do współpracy przy wdrażaniu projektu OECD dotyczącego BEPS; odnotowuje znaczący brak wzajemności między Stanami Zjednoczonymi a UE w ramach umowy FATCA; zachęca do wzmocnionej współpracy między Stanami Zjednoczonymi a UE w ramach umowy FATCA w celu zapewnienia wzajemności oraz wzywa wszystkie zainteresowane strony do aktywnego udziału w jej wdrażaniu;

69.  z zadowoleniem przyjmuje projekt pilotażowy automatycznej wymiany informacji na temat własności rzeczywistej między organami podatkowymi zainicjowany w kwietniu 2016 r. przez pięć największych państw członkowskich UE; apeluje, zgodnie z intencją tych państw, aby inicjatywa ta została rozszerzona i stanowiła podstawę dla globalnej normy wymiany informacji podobnej do istniejącego już projektu w zakresie wymiany danych finansowych;

70.  wzywa, w ramach kolejnego etapu w procesie zwiększania dostępności danych na temat rzeczywistej własności i skuteczności wymiany takich informacji, do ustanowienia publicznego unijnego rejestru własności rzeczywistej, obejmującego zharmonizowane zasady dostępu do informacji na temat własności rzeczywistej i wyposażonego we wszystkie niezbędne zabezpieczenia danych, który stanowiłby podstawę dla globalnej inicjatywy w tym zakresie; podkreśla w związku z tym zasadniczą rolę takich instytucji jak OECD i ONZ;

71.  domaga się przeprowadzenia badania dotyczącego wykonalności ustanowieniaglobalnego rejestru aktywów obejmującego wszystkie aktywa finansowe znajdujące się w posiadaniu osób fizycznych, spółek oraz wszystkich podmiotów takich jak fundusze powiernicze i fundacje, do którego organy podatkowe miałyby pełny dostęp i który byłby wyposażony w odpowiednie zabezpieczenia w celu ochrony zawartych w nim poufnych informacji;

72.  podkreśla potrzebę wspólnego i kompleksowego podejścia przez UE i Stany Zjednoczone do wdrożenia standardów OECD oraz do własności rzeczywistej; podkreśla ponadto, że klauzule dotyczące dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych powinny zostać włączone do wszystkich przyszłych umów handlowych w celu zapewnienia równych warunków działania, wytworzenia większej wartości dla społeczeństwa jako całości, walki z oszustwami podatkowymi i z unikaniem opodatkowania, a także uzyskania przez partnerów transatlantyckich pozycji lidera w promowaniu dobrego zarządzania w kwestiach podatkowych;

Inne zalecenia

73.  apeluje do wszystkich parlamentów narodowych o wspólną pracę nad zapewnieniem należytej kontroli nad systemami podatkowymi państw członkowskich oraz spójności między tymi systemami; wzywa parlamenty narodowe do zachowania czujności w odniesieniu do wszystkich decyzji podejmowanych przez ich rządy w tym zakresie oraz do zwiększenia własnego zaangażowania w prace międzyparlamentarnych forów zajmujących się sprawami podatkowymi;

74.  wzywa Komisję do zbadania wszystkich znanych jej przypadków pomocy publicznej przyznanej niezgodnie z prawem w celu zapewnienia równości wobec prawa w Unii; wzywa Komisję do odniesienia się do wszystkich przypadków, w których rzekomy przywilej podatkowy zostanie uznany za pomoc państwa niezgodną z prawem, za pomocą decyzji o odzyskaniu całości przyznanej pomocy; wyraża zaniepokojenie z powodu zarzutów, jakoby Luksemburg stosował ustną wykładnię prawa podatkowego w celu obejścia obowiązku udostępniania informacji ciążącego na nim na podstawie dyrektywy w sprawie współpracy administracyjnej; wzywa Komisję do monitorowania i raportowania, czy państwa członkowskie po osiągnięciu postępu legislacyjnego na szczeblu Unii nie zastępują jednej szkodliwej praktyki kolejną; wzywa Komisję do monitorowania i zgłaszania wszelkich przypadków zakłóceń na rynku z powodu przyznania określonego przywileju podatkowego;

75.  podkreśla potencjał rozwiązań cyfrowych dla skutecznego poboru podatków w zbieraniu danych podatkowych bezpośrednio z operacji w ramach gospodarki dzielenia się i obniżenia ogólnego nakładu pracy organów podatkowych w państwach członkowskich;

76.  odnotowuje, że dzięki aferze wokół dokumentów panamskich udokumentowano systematyczne wykorzystanie firm przykrywek przez spółki oraz prywatnych obywateli w celu ukrycia podlegających opodatkowaniu aktywów oraz korzyści uzyskanych dzięki korupcji i przestępczości zorganizowanej; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Parlamentu w sprawie utworzenia komisji śledczej mającej zbadać tę sprawę i kontynuacji działań w zakresie przypadków uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania oraz prania pieniędzy; podkreśla ogromne polityczne znaczenie przeanalizowania sposobu działania organów podatkowych oraz spółek zaangażowanych w opisane praktyki z myślą o wyeliminowaniu luk w przepisach;

77.  zauważa, że potrzebne są dalsze prace nad dostępem do dokumentów państw członkowskich, Komisji i Grupy ds. Kodeksu Postępowania; powtarza, że potrzebna jest dalsza analiza dokumentów już udostępnionych Parlamentowi w celu odpowiedniego określenia zapotrzebowania na dalsze działania i inicjatywy polityczne; zwraca się do przyszłej komisji śledczej o kontynuowanie tych prac i przyjęcie innego formatu niż komisja specjalna, który byłby bliższy formatowi komisji dochodzeniowej, takiej jak Komisja ds. Rachunkowości Publicznej w Zjednoczonym Królestwie;

78.  wzywa Radę, aby w pełni korzystała z procedury konsultacji z Parlamentem, co oznacza w szczególności oczekiwanie na wkład Parlamentu przed osiągnięciem porozumienia politycznego, a także aby brała pod uwagę stanowisko Parlamentu;

79.  zobowiązuje się do kontynuacji prac rozpoczętych przez swoją komisję specjalną, usuwania przeszkód napotkanych podczas wykonywania jej mandatu i zagwarantowania stosownej realizacji jej zaleceń; zleca swoim właściwym organom określenie najlepszej struktury instytucjonalnej do osiągnięcia tego celu;

80.  wzywa komisję przedmiotowo właściwą do wykorzystania tych zaleceń w przyszłym sprawozdaniu z własnej inicjatywy w kwestiach ustawodawczych na ten sam temat;

o
o   o

81.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, państwom członkowskim, parlamentom narodowym, ONZ, G-20 i OECD.

ZAŁĄCZNIK 1

WYKAZ OSÓB, Z KTÓRYMI ODBYTO SPOTKANIA

(POSIEDZENIA KOMISJI, KOORDYNATORZY I MISJE)

ZAŁĄCZNIK 2

KORPORACJE WIELONARODOWE I BANKI,

KTÓRE POPROSZONO O STAWIENIE SIĘ PRZED KOMISJĄ

Załącznik 2.1: Wykaz zaproszonych korporacji międzynarodowych

Załącznik 2.2: Wykaz zaproszonych banków

ZAŁĄCZNIK 3

DOKUMENTY DOTYCZĄCE KODEKSU POSTĘPOWANIA

(1)  Na podstawie publicznie dostępnych dokumentów i źródeł

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0420. (2) Dyrektywa Rady (UE) 2015/2376 z dnia 8 grudnia 2015 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (Dz.U. L 332 z 18.12.2015, s. 1). (3) Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG (Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1) dotyczącą wzajemnej pomocy właściwych władz państw członkowskich w dziedzinie podatków bezpośrednich. (4) Dz.U. L 83 z 31.5.1999, s. 1. (5) Dz.U. L 336 z 27.12.1977, s. 15. (6) Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73. (7) komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczący pakietu środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania: kolejne kroki na drodze do zapewnienia skutecznego opodatkowania i zwiększenia przejrzystości podatkowej w UE (COM(2016)0023). (8) wniosek dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (COM(2016)0026). (9) wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (COM(2016)0025). (10) zalecenie Komisji z dnia 28 stycznia 2016 r. w sprawie wdrażania środków przeciwdziałających nadużyciom postanowień konwencji podatkowych (C(2016)0271). (11) „Study on Structures of Aggressive Tax Planning and Indicators” (Studium dotyczące struktur agresywnego planowania podatkowego i wskaźników), Unia Europejska, 2016. (12) Dz.U. C 258 E z 7.9.2013, s. 134. (13) Dz.U. C 2 z 6.1.1998, s. 2. (14) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0257. (15) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0457. (16) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0408. (17) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0265. (18) SA.38375 – pomoc państwa udzielona przez Luksemburg na rzecz przedsiębiorstwa Fiat. (19) SA.38374 – pomoc państwa udzielona przez Niderlandy na rzecz przedsiębiorstwa Starbucks. (20) Decyzja Komisji (UE) 2016/1699 z dnia 11 stycznia 2016 r. w sprawie wdrożonego przez Belgię programu pomocy państwa przewidującego system interpretacji prawa podatkowego dotyczących opodatkowania nadmiernych zysków SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN) (notyfikowana jako dokument nr C(2015)9837) (Dz.U. L 260 z 27.9.2016, s. 61). (21) http://ec.europa.eu/taxation_customs/taxation/tax_fraud_evasion/a_huge_problem/index_en.htm, Komisja Europejska, 10 maja 2016 r. (22) „Measuring and Monitoring BEPS. Action 11 – 2015 Final Report” (Pomiar i monitorowanie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków, działanie 11 – sprawozdanie końcowe z 2015 r.), projekt OECD i G-20 dotyczący erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków. (23) World Investment Report 2015 – Reforming International Investment Governance [Światowy raport inwestycyjny 2015 – reforma międzynarodowego zarządzania inwestycjami], UNCTAD, 2015 (24) http://gabriel-zucman.eu/files/JohannesenZucman2014 (25) BIS 2016 – statystyki bankowe w podziale na lokalizacje (26) http://unctad.org/en/PublicationsLibrary/webdiaeia2016d2_en.pdf (27) http://ec.europa.eu/growth/smes/, Komisja Europejska, 10 maja 2016 r. (28) http://europa.eu/rapid/press-release_MEMO-16-1351_en.htm#_ftnref8 i Egger, P., W. Eggert i H. Winner (2010), „Saving Taxes through Foreign Plant Ownership” (Oszczędności podatkowe dzięki prawom własności zagranicznych zakładów), Journal of International Economics 81: 99–108; Finke, K. (2013), „Tax Avoidance of German Multinationals and Implications for Tax Revenue Evidence from a Propensity Score Matching Approach”, mimeo (Unikanie opodatkowania przez niemieckie korporacje wielonarodowe i skutki dla zgłaszania dochodów podatkowych z zastosowaniem techniki Propensity Score Matching). (29) https://polcms.secure.europarl.europa.eu/cmsdata/upload/a0cf64ee-8e0d-4b5f-b145-6ffbaa940e10/TheRoleFinancialSectorTaxPlanning_Draft_210316.pdf (30) OECD, 2008, “Study into the role of tax intermediaries” („Badanie roli pośredników finansowych”); http://www.oecd.org/tax/administration/39882938.pdf (31) Służby Komisji potwierdziły, że rzeczywiście art. 10 („Rozbieżności w kwalifikacji struktur hybrydowych”) wniosku Komisji z dnia 28 stycznia 2016 r. dotyczącego dyrektywy ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego, „został oparty na zasadzie wzajemnego uznawania, która ma na celu wyeliminowanie różnic w kwalifikacji prawnej jednostek hybrydowych i hybrydowych instrumentów finansowych, lecz nie obejmuje hybrydowych transferów aktywów, które nie dotyczą niedopasowania kwalifikacji prawnej”. (32) OECD definiuje „transfery hybrydowe” jako „rozwiązania, które są traktowane jako przeniesienie własności aktywów dla celów podatkowych w jednym kraju, ale nie dla celów podatkowych w innym kraju, który generalnie widzi zabezpieczoną pożyczkę”. Zob. badanie OECD z marca 2012 r. pt. „Hybrid Mismatch Arrangements: Tax Policy and Compliance Issues” („Hybrydowe rozbieżne uzgodnienia: polityka podatkowa a kwestie zgodności”), http://www.oecd.org/

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie synergii na rzecz innowacyjności: europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, program ramowy „Horyzont 2020” oraz inne europejskie fundusze i programy unijne na rzecz innowacji (2016/2695(RSP))

P8_TA(2016)0311 RC-B8-0851/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 4, 162 i 174 do 190,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006(1) (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie wspólnych przepisów”),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących realizacji celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1080/2006(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1299/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie przepisów szczegółowych dotyczących wsparcia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach celu „Europejska współpraca terytorialna”(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1302/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1082/2006 w sprawie europejskiego ugrupowania współpracy terytorialnej (EUWT) w celu doprecyzowania, uproszczenia i usprawnienia procesu tworzenia takich ugrupowań oraz ich funkcjonowania(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1300/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1084/2006(6),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005(7),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1291/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające „Horyzont 2020” – program ramowy w zakresie badań naukowych i innowacji (2014–2020) oraz uchylające decyzję nr 1982/2006/WE(8),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego w sprawie polityki spójności i strategii dotyczących badań naukowych i innowacji na rzecz inteligentnej specjalizacji (RIS3) (A8-0159/2016),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 czerwca 2016 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany „Europa znów inwestuje – Wnioski z realizacji planu inwestycyjnego dla Europy” (COM(2016)0359),

–  uwzględniając publikację Komisji z dnia 22 lutego 2016 r. zatytułowaną „Plan inwestycyjny dla Europy: nowe wytyczne dotyczące łączenia europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z Europejskim Funduszem na rzecz Inwestycji Strategicznych,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lutego 2013 r. w sprawie poprawy dostępu MŚP do finansowania(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 stycznia 2014 r. w sprawie inteligentnej specjalizacji: tworzenie sieci doskonałości na rzecz należycie prowadzonej polityki spójności(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie optymalnego rozwijania potencjału regionów najbardziej oddalonych poprzez stworzenie synergii między funduszami strukturalnymi i innymi programami Unii Europejskiej(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. zatytułowaną „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: wspieranie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej UE”(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie dążenia do uproszczenia polityki spójności na lata 2014–2020 i ukierunkowania jej na wyniki(13),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 10 czerwca 2014 r. zatytułowany „Badania naukowe i innowacje jako źródło ponownego wzrostu gospodarczego” (COM(2014)0339),

–  uwzględniając szóste sprawozdanie Komisji w sprawie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej z dnia 23 lipca 2014 r. zatytułowane „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 2014 r. zatytułowany „Plan inwestycyjny dla Europy” (COM(2014)0903),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z 2014 r. zatytułowany „Wykorzystywanie synergii między europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi, programem „Horyzont 2020” oraz innymi unijnymi programami związanymi z badaniami naukowymi, innowacjami i konkurencyjnością” (SWD(2014)0205),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 października 2010 r. zatytułowany „Polityka regionalna jako czynnik przyczyniający się do inteligentnego rozwoju w ramach strategii Europa 2020” – (COM(2010)0553),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 30 lipca 2013 r. zatytułowaną „Zlikwidować przepaść innowacyjną”,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 20 listopada 2014 r. zatytułowaną „Środki wspierające tworzenie ekosystemów sprzyjających zakładaniu nowych przedsiębiorstw sektora zaawansowanych technologii”,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w okresie programowania finansowego 2014–2020 polityka spójności w dalszym ciągu stanowi główny instrument UE mający na celu zbliżanie UE do obywateli, gdyż obejmuje wszystkie regiony i realizuje w nich inwestycje w gospodarkę realną, a jednocześnie stanowi wyraz europejskiej solidarności dzięki poszerzaniu strefy wzrostu i dobrobytu oraz zmniejszania dysproporcji gospodarczych, społecznych i terytorialnych, które spotęgowane zostały w wyniku kryzysu gospodarczo-finansowego;

B.  mając na uwadze, że polityka spójności powinna być w pełni zgodna ze strategią „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu oraz budowana w oparciu o jej trzy fundusze – Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejski Fundusz Społeczny (EFS) i Fundusz Spójności (FS) – z uwzględnieniem szerszej współpracy w ramach wspólnych ram strategicznych z funduszami na rzecz rozwoju obszarów wiejskich, do których należą Europejski Fundusz Rolny na Rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz, w sektorze morskim i rybołówstwa, Europejski Fundusz Morski i Rybołówstwa (EFMR);

C.  mając na uwadze, że wspólne przepisy zostały ustanowione dla wszystkich tych pięciu funduszy – tworzących razem europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne – na mocy rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów, a szczegółowe przepisy mające zastosowanie do każdego z wymienionych funduszy i do Europejskiej współpracy terytorialnej zawarte zostały w odrębnych rozporządzeniach;

D.  mając na uwadze, że ostatnio przeprowadzona reforma polityki spójności wprowadziła ograniczoną liczbę celów i priorytetów, tworząc ukierunkowanie tematyczne / koncentrację tematyczną przy jednoczesnym umożliwieniu pewnego stopnia elastyczności i dostosowania się do określonych uwarunkowań; mając ponadto na uwadze, że w ramach tej reformy zapewniono wzmocnioną zasadę partnerstwa i solidnie funkcjonujący wielopoziomowy system rządzenia, wyraźnie zdefiniowane podejście do rozwoju terytorialnego, zwiększone synergie między pięcioma funduszami, ale także synergie z innymi stosownymi programami i inicjatywami (takimi jak program „Horyzont 2020”, EaSI, COSME, LIFE, instrument „Łącząc Europę”, Erasmus+ i NER300), dalsze uproszczenie przepisów wykonawczych, skuteczny system monitorowania i oceny, przejrzyste ramy skuteczności, jasne przepisy dotyczące korzystania z instrumentów finansowych, rzetelny system zarządzania i kontroli oraz skuteczny system zarządzania finansami;

E.  mając na uwadze, że w dniu 14 grudnia 2015 r. Komisja przyjęła komunikat w sprawie wsparcia ze środków europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych unijnej strategii na rzecz wzrostu, planu inwestycyjnego i priorytetów Komisji w kolejnej dekadzie, który to komunikat jest w gruncie rzeczy sprawozdaniem, o którym jest mowa w art. 16 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów dla europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, dotyczącym ich dotychczasowego wdrożenia, które zawiera również wyniki negocjacji z wszystkimi państwami członkowskimi w sprawie umów o partnerstwie, programów operacyjnych i najważniejszych wyzwań dla poszczególnych państw;

F.  mając na uwadze, że uzasadnienie wzmocnienia synergii między programem „Horyzont 2020” i funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi tkwi w budowaniu znaczących interakcji pomiędzy strategiami i interwencjami inwestycyjnymi jako sposobie wywierania znaczącego wpływu na gospodarkę, łączącym inwestycje w innowacje na rzecz priorytetów inteligentnej specjalizacji ze światowej klasy inicjatywami badań naukowych i innowacji, zapewniając tym samym większy wpływ funduszy;

1.  ponownie stwierdza, że powiązania między polityką spójności i innymi unijnymi politykami, programami i inicjatywami w zakresie finansowania (np. programem „Horyzont 2020”, instrumentem „Łącząc Europę”, jednolitym rynkiem cyfrowym, rozwojem obszarów wiejskich, unią energetyczną, unią innowacji i inicjatywami przewodnimi strategii „Europa 2020”) zostały wzmocnione we wspólnych ramach strategicznych wprowadzonych na mocy rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów, a w ten sposób za sprawą wszystkich przewidzianych w nim instrumentów i celów, w tym agendy miejskiej, agendy terytorialnej, inwestycji w MŚP, strategii na rzecz inteligentnego wzrostu i inteligentnej specjalizacji, potencjalnych inwestycji publicznych na rzecz wykorzystania innowacyjnych rozwiązań w zakresie, między innymi, środowiska naturalnego, energii, zdrowia, klimatu, cyfryzacji i transportu, co znacząco przyczynia się do wzmocnienia jednolitego rynku i osiągnięcia celów strategii „Europa 2020”;

2.  podkreśla fakt, że wspomniane wyżej synergie tworzone są już na etapie planowania strategicznego i w związku z tym wymagają od samego początku dokonywania przez regiony i państwa członkowskie strategicznych wyborów i planowania w celu zidentyfikowania i stworzenia szans, na przykład w zakresie promowania doskonałości w dziedzinach związanych z inteligentną specjalizacją; zaznacza, że w przypadku programu „Horyzont 2020” takie działania obejmują podnoszenie świadomości, udzielanie informacji (w szczególności dotyczących wyników badań przeprowadzonych w ramach siódmego programu ramowego i programu „Horyzont 2020”), angażowanie się w kampanie informacyjne, otwieranie istniejących sieci dla nowych członków oraz maksymalne integrowanie krajowych punktów kontaktowych z krajowymi i regionalnymi podmiotami kształtującymi politykę w zakresie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz podmiotami zarządzającymi tymi funduszami;

3.  podkreśla, że rozwój strategii na rzecz inteligentnej specjalizacji dzięki udziałowi krajowych i regionalnych instytucji zarządzających i zainteresowanych stron, takich jak uniwersytety i inne instytucje szkolnictwa wyższego, przemysł i partnerzy społeczni, w procesie tzw. odkrywania przedsiębiorczego jest obowiązkiem regionów i państw członkowskich, które chcą inwestować zasoby z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w badania naukowe i innowacje; przypomina, że metodyka dotycząca inteligentnej specjalizacji powinna pozostać wzorem dla polityki spójności w okresie po 2020 r., zważywszy na fakt, iż strategie na rzecz inteligentnej specjalizacji powinny obejmować działania u podstaw (budowanie potencjału i usprawnianie krajowych/regionalnych systemów w zakresie badań naukowych i innowacji) oraz działania na wyższym szczeblu (wykorzystywanie wyników badań, wsparcie na rzecz innowacji i dostęp do rynku) w ramach programu „Horyzont 2020”, co z kolei pobudza współpracę na szczeblu unijnym zmierzającą do zlikwidowania przepaści innowacyjnej w Europie i wzmocnienia globalnej konkurencyjności Unii przy jednoczesnym inwestowaniu również w tworzenie połączeń między liderami i podążającymi za nimi naśladowcami w kontekście działań na rzecz upowszechniania doskonałości i poszerzania uczestnictwa;

4.  uważa, że należy jaszcze bardziej zwiększyć ukierunkowanie na wyniki w polityce spójności; podkreśla pilną potrzebę zwiększenia synergii z innymi politykami UE w dziedzinie konkurencyjności, zwłaszcza w dziedzinie badań i rozwoju, ICT, energii ze źródeł odnawialnych i MŚP, z myślą o zwiększeniu stopnia wykorzystania wyników UE w dziedzinie badań i rozwoju, stworzeniu nowych miejsc pracy o wysokiej jakości i utrzymaniu istniejących miejsc pracy, a także wspieraniu zielonej gospodarki;

5.  zauważa, że w okresie programowania 2014–2020 polityka spójności zezwala instrumentom finansowym na odgrywanie ważnej roli uzupełniającej, oraz przypomina, że instrumenty finansowe – mające charakter uzupełniający w stosunku do dotacji – wykorzystują efekt dźwigni, który jest w stanie zwiększyć oddziaływanie finansowania w zakresie aktualizacji innowacji na rynku, na przykład dzięki efektywności energetycznej, oraz może przyczynić się do lepszego poziomu absorpcji środków dzięki zapewnianiu niezbędnego współfinansowania, zwłaszcza w państwach członkowskich i regionach o niewielkich zdolnościach w zakresie krajowego poziomu współfinansowania; podkreśla jednak fakt, że dotacje nadal są niezbędnym wsparciem w przypadku niektórych projektów, takich jak projekty w dziedzinie badań naukowych i innowacji oraz projekty mocno skoncentrowane na wyzwaniach społecznych; przypomina, że dotacje i instrumenty finansowe nie finansują takich samych rodzajów działań, ale stanowiąc różne formy wsparcia ukierunkowane są na różne rodzaje beneficjentów oraz projektów; podkreśla znaczenie dalszego stosowania finansowania z wykorzystaniem dotacji w przyszłych programach unijnych; podkreśla, że w przyszłości należy zachować właściwą równowagę między dotacjami a instrumentami finansowymi; przypomina o potrzebie dalszego wzmacniania rozliczalności i przejrzystości instrumentów finansowych oraz ukierunkowania ich na wyniki;

6.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwracania ciągłej uwagi na potrzeby MŚP podczas projektowania i wdrażania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz programu „Horyzont 2020”, a także na synergie między nimi; zwraca się do Komisji o przygotowanie w skoordynowany sposób zaproszeń do składania wniosków w celu ułatwienia dostępu do finansowania wykorzystującego wiele funduszy; apeluje również o dokonanie dogłębnej oceny odpowiednich programów na rzecz MŚP, takich jak COSME, instrument na rzecz MŚP funkcjonujący w ramach programu „Horyzont 2020” i komponent wspierający MŚP w ramach EFIS, zarówno w odniesieniu do alokacji środków budżetowych, jak i wskaźnika powodzenia projektu, a także obciążenia administracyjnego i ułatwień we wdrażaniu;

7.  zauważa, że należy jeszcze bardziej wzmacniać synergie z innymi politykami i instrumentami w celu maksymalizacji oddziaływania inwestycji; przypomina w tym kontekście realizowany w ramach budżetu UE pilotażowy projekt „Schody ku doskonałości” (S2E), który w dalszym ciągu wspiera regiony w 13 państwach członkowskich w zakresie rozwijania i wykorzystywania synergii między europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi; apeluje o zapewnienie elastyczności państwom członkowskim w zakresie stosowania „pieczęci doskonałości”; podkreśla ponadto znaczenie identyfikowania także powiązanych obszarów specjalizacji w innych regionach i państwach członkowskich w celu nawiązywania z nimi współpracy i lepszego przygotowania do potencjalnych projektów wielonarodowych oraz tworzenia sieci międzynarodowych połączeń;

8.  przypomina, że ze względu na ograniczenia budżetowe dotyczące programu „Horyzont 2020” istnieje ryzyko, że projekty, które uzyskały doskonałą ocenę, nie otrzymają finansowania; podkreśla, że należy odblokować alternatywne źródła finansowania; dotacje w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych mogłyby, na przykład, być przyznawane ocenianym jako doskonałe projektom programu „Horyzont 2020” dzięki wykorzystaniu „pieczęci doskonałości”;

9.  odnotowuje, że wykonanie zasadniczych części budżetu programu „Horyzont 2020” zostanie przekazane partnerstwom publiczno-publicznym i partnerstwom publiczno-prywatnym, co stworzy możliwości w zakresie skorzystania przez partnerstwa publiczno-publiczne z mechanizmów rządowych w celu optymalnego wykorzystania synergii z inicjatywami (RIS3) i programami na rzecz inteligentnej specjalizacji przez kształtowanie rocznych planów pracy;

10.  podkreśla, że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych musi mieć uzupełniający i dodatkowy charakter w stosunku do europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz innych unijnych programów, takich jak program „Horyzont 2020”, oraz w stosunku do regularnej działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego; odnotowuje w związku z tym, że wsparcie z Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych kierowane jest w stronę innych rodzajów projektów niż te, do których miało trafić 2,2 mld EUR za pośrednictwem programu „Horyzont 2020”; podkreśla, że należy zapewnić pełną spójność i synergie między wszystkimi unijnymi instrumentami, aby osiągnąć nadrzędne cele strategiczne w zakresie inteligentnego, zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu oraz aby unikać dublowania się działań lub rozbieżności między nimi, lub między różnymi szczeblami wdrażania polityki, przy jednoczesnym pełnieniu funkcji uzupełniającej w stosunku do krajowych i regionalnych funduszy i programów; przypomina, że w ramach przeglądu strategii „Europa 2020” należy wskazać potrzebne środki przy jednoczesnym efektywnym wykorzystywaniu wszystkich dostępnych zasobów i osiąganiu założonych rezultatów w zakresie nadrzędnych celów strategicznych, mając na uwadze fakt, że należy zwiększyć ilość, jakość i oddziaływanie inwestycji w obszarze badań naukowych i innowacji przez skoordynowane stosowanie instrumentów polityki spójności i programu „Horyzont 2020”;

11.  wzywa Komisję do systematycznego monitorowania synergii między funduszami oraz do opublikowania komunikatu w sprawie tych synergii, zwłaszcza w odniesieniu do synergii między programem „Horyzont 2020” a RIS3, w celu upowszechniania przykładów najlepszych praktyk i zwiększania ich oddziaływania przed rozpoczęciem przeglądu strategii „Europa 2020”; przypomina, że żaden taki system nie powinien oznaczać zwiększenia obciążenia administracyjnego;

12.  zwraca uwagę na przygotowania prowadzone przez Komisję w zakresie ewentualnego ustanowienia Europejskiej Rady ds. Innowacji w celu lepszej koordynacji inicjatyw w obszarze innowacji w Unii Europejskiej; zauważa, że głównym celem Europejskiej Rady ds. Innowacji powinno być przyczynianie się do ograniczania barier utrudniających komercjalizację w Europie i do zlikwidowania przepaści innowacyjnej; podkreśla, że w Europejskiej Radzie ds. Innowacji powinny zasiadać wszystkie stosowne zainteresowane strony oraz że powinna ona prowadzić przejrzyste konsultacje i błyskawicznie podejmować decyzje, unikając powielania zadań; ponadto podkreśla, że należy w całości przywrócić budżet programu „Horyzont 2020” do poziomu sprzed wprowadzenia EFIS;

13.  podkreśla związek między programem „Horyzont 2020” a europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi w zakresie bezpieczeństwa (konieczność posiadania tego samego poziomu infrastruktury ICT w całej UE); opowiada się za harmonizacją struktur bezpieczeństwa ICT; apeluje ponadto o utworzenie powiązania między tymi funduszami w zakresie procesów audytowych oraz wzywa Komisję do ustanowienia jasno określonego, dostosowanego i skoordynowanego podejścia na okres po roku 2020 z położeniem szczególnego nacisku na procesy administracyjne i audytowe, proporcjonalność i odpowiedzialność;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz krajowym i regionalnym rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320 (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 289 (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 470 (4) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 259 (5) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 303 (6) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 281 (7) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487 (8) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 104 (9) Dz.U. C 24 z 22.1.2016, s. 2. (10) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0002. (11) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0133. (12) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0308. (13) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0419.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie strategicznych priorytetów programu prac Komisji na 2017 r. (2016/2773(RSP))

P8_TA(2016)0312 RC-B8-0885/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wytyczne polityczne dla Komisji Europejskiej pt. „Nowy początek dla Europy: mój program na rzecz zatrudnienia, wzrostu, sprawiedliwości oraz zmian demokratycznych”, przedstawiony przez Jeana-Claude'a Junckera w dniu 15 lipca 2014 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 października 2015 r. pt. „Program prac Komisji na 2016 r. – Czas na nieprzeciętne działania” (COM(2015)0610) i załączniki I–VI do niego,

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące Konferencji Przewodniczących Komisji, które stanowi uzupełniający wkład do niniejszej rezolucji z punktu widzenia komisji parlamentarnych i który Komisja powinna odpowiednio uwzględnić opracowując i przyjmując program prac na 2017 r.;

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie decyzji o wystąpieniu z UE w wyniku referendum w Zjednoczonym Królestwie(1),

–  uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w dniach 28–29 czerwca 2016 r.,

–  uwzględniając uwagi Komitetu Regionów do programu prac Komisji na 2017 r.,

–  uwzględniając art. 37 ust. 3 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że proces integracji europejskiej przyniósł pokój i przyczynił się do trwającego od dziesięcioleci bezpieczeństwa i dobrobytu w Europie;

B.  mając na uwadze, że Europa stoi obecnie przed wieloma wspólnymi i globalnymi wyzwaniami, ale także rosnącą frustracją i niepokojem wielu obywateli z powodu niepewnej sytuacji w przyszłości i braku perspektyw, w sprawie których obywatele oczekują reakcji ze strony decydentów; mając na uwadze, że Unia Europejska – jeśli ma odnieść sukces – nie może być zredukowana do projektu gospodarczego; mając na uwadze, że musimy pilnie przywrócić entuzjazm Europejczyków dla projektu europejskiego i ugruntować spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną;

C.  mając na uwadze, że nakładające się na siebie kryzysy w UE wymagają skutecznych europejskich rozwiązań, silnie zakotwiczonych w demokratycznych procedurach stosujących metodę wspólnotową oraz przy pełnym zaangażowaniu Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych, a także zgodnych z art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) o stosowaniu zasad pomocniczości i proporcjonalności;

D.  mając na uwadze, że UE to nasz wspólny dom, który musi oferować swoim obywatelom bezpieczeństwo i stabilne otoczenie gospodarcze; mając na uwadze, że zasada zrównoważonego rozwoju i wzrost gospodarczy nie wykluczają się wzajemnie i mogą się uzupełniać; mając na uwadze, że istotne jest, aby UE wyszła z przedłużającego się kryzysu gospodarczego dzięki przyspieszeniu zrównoważonych inwestycji, zredukowaniu rozbieżności, wdrożeniu uzgodnionych i opracowywaniu lepszych strategii politycznych, szczególnie dzięki pogłębieniu rynku wewnętrznego i usprawnieniu unii gospodarczej i walutowej;

E.  mając na uwadze, że wybraliśmy wspólną przyszłość jako społeczeństwo opierające się na wspólnych wartościach i pielęgnujące bogactwo i różnorodność tradycji i historii; mając na uwadze, że pragniemy, by Europa odgrywała ważną rolę i podejmowała odpowiedzialność na arenie globalnej, kierując się poczuciem solidarności, korzystając z podejścia wielostronnego i partnerstw zewnętrznych oraz wspierając konwergencję ku lepszym standardom; mając na uwadze, że pragniemy zagwarantować sukces naszemu wspólnemu projektowi na rzecz pokoju, dobrobytu i demokracji, z myślą o zapewnieniu interesującej przyszłości wszystkim pokoleniom;

Poprawa warunków pracy i życia obywateli Europy

1.  przypomina, że ożywienie gospodarcze w Europie jest skromne i nierównomierne, zważywszy że wiele regionów Unii nadal doświadcza niedopuszczalnego poziomu bezrobocia, biedy, nierówności oraz poważnego braku perspektyw dla młodszych pokoleń; w związku z tym UE musi dążyć do stworzenia dynamicznego i włączającego rynku pracy osadzonego w europejskim modelu społecznej gospodarki rynkowej, poprawiać warunki życia obywateli i umożliwiać im sprawiedliwą mobilność; jest przekonany, że wszyscy obywatele UE muszą mieć zagwarantowany fundamentalny zestaw sprawiedliwych warunków pracy oraz dostęp do wysokiej jakości edukacji, ochrony socjalnej i podstawowych usług, które umożliwiają godzenie pracy zawodowej z życiem prywatnym i odpowiadają potrzebom nowoczesnego rynku pracy w UE; uznaje, że podstawą konkurencyjnej i sprzyjającej włączeniu społecznemu gospodarki jest zdolność do przyciągania talentów kobiet i mężczyzn we wszystkich działaniach;

2.  wzywa Komisję, aby w tym celu i opierając się na stałych konsultacjach społecznych i nadchodzącym sprawozdaniu Parlamentu, przedstawiła – zgodnie z zasadą pomocniczości i celami Traktatu – wniosek w sprawie europejskiego filara praw społecznych, który przełoży się na konkretne inicjatywy, a mianowicie:

3.  podkreśla, że Komisja powinna monitorować jak skutecznie i wydajnie państwa członkowskie wydają fundusze na wspieranie zatrudnienia młodzieży i tworzenia wysokiej jakości zatrudnienia, szczególnie w regionach o wysokiej stopie bezrobocia, za pośrednictwem programów na rzecz zatrudnienia i wzrostu finansowanych z Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych i Europejskiego Banku Inwestycyjnego, a także zachęcać i wspierać państwa członkowskie w tym celu;

4.  podkreśla, że Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi i partnerami społecznymi powinna także nasilić europejski dialog społeczny z myślą o lepszym dopasowaniu do siebie potrzeb rynków pracy i zabezpieczenia społecznego, co pomoże zaradzić nierównościom społecznym i wyzwaniom konkurencyjności;

Przyspieszenie ożywienia gospodarczego i ugruntowanie długotrwałej konkurencyjności z myślą o tworzeniu miejsc pracy i kreowaniu dobrobytu

5.  jest przekonany, że UE może się stać światowym liderem, jeśli uwolni pełny potencjał swego jednolitego rynku i wesprze przedsiębiorczość, uczciwą konkurencję i zainwestuje w innowacje;

6.  jest zdania, że UE musi wspierać silny i zróżnicowany krajobraz europejskiej przedsiębiorczości; zwraca uwagę, że polityka konkurencji UE ma istotne znaczenie dla funkcjonowania społecznej gospodarki rynkowej w Europie; podkreśla, że aby utrzymać konkurencyjność, dostosować się do celów i przyszłych wyzwań, europejski przemysł musi stać się zrównoważony i ulec cyfryzacji; podziela założenie Komisji, że Europa ma działać na dużą skalę w sprawach wielkich, a na mniejszą w sprawach małych;

7.  apeluje o ponowną aktywację strategii „Europa 2020” na rzecz trwałego wzrostu i zatrudnienia o ambitnych założeniach na przyszłość, zwłaszcza w zakresie poprawy naszego modelu społecznej gospodarki rynkowej i wdrażania reform strukturalnych na rzecz modernizacji gospodarki państw członkowskich oraz upowszechnienia dobrobytu; jest przekonany, że zwiększenie zatrudnienia i produktywności pozostaje najważniejszą kwestią oraz że UE potrzebuje ukierunkowanych inwestycji, które przyspieszą przejście do innowacyjnej, zasobooszczędnej i cyfrowej gospodarki w celu ponownej industrializacji Europy i repatriacji miejsc pracy;

8.  zwraca się do Komisji o zaprojektowanie nowej, ambitnej strategii przemysłowej, która oprze się na pakiecie dotyczącym gospodarki o obiegu zamkniętym i uzupełni go; podkreśla, że potrzebne są dodatkowe inwestycje prywatne i publiczne, aby dokonać transformacji energetycznej, i dla innowacyjnych ekologicznie MŚP, badań i edukacji;

9.  wzywa Komisję do zaproponowania większej liczby działań, które wesprą badania i rozwój, innowacje, różnorodność kulturalną i kreatywność, gdyż dzięki nim przede wszystkim powstają nowe miejsca pracy, mając na uwadze, że dostęp przedsiębiorstw, a zwłaszcza MŚP, do kapitału, ma kluczowe znaczenie we wspieraniu rozwoju i wytwarzaniu nowych produktów i usług zarówno w tradycyjnych, jak i nowych sektorach, a także skuteczna ochrona praw własności intelektualnej;

10.  uważa, jednolity rynek musi się dalej integrować, zwłaszcza w epoce cyfrowej, i tworzyć sprawiedliwe warunki dla konsumentów i MŚP oraz usuwać zbędne bariery; jest głęboko przekonany, że konkurencyjny na skalę globalną, innowacyjny i dbający o interes obywateli jednolity rynek cyfrowy to alternatywa, która pozwoli na zmierzenie się z wyzwaniami XXI w.;

11.  oczekuje, że Komisja zmobilizuje wszystkie moce i kompetencje, aby wspierać transformację ku lepszemu modelowi wzrostu spójnemu z zasadami zrównoważonego rozwoju, które obejmują także wymiar ekonomiczny, społeczny i środowiskowy;

Reagowanie na zmianę klimatu i zagwarantowanie bezpieczeństwa energetycznego

12.  przypomina, że należy koniecznie podjąć większe starania mające na celu realizację unii energetycznej, gwarantując w ten sposób bezpieczeństwo energetyczne oraz przystępną cenowo i zrównoważoną energię dla wszystkich obywateli i przedsiębiorstw;

13.  zwraca uwagę na skutki społeczne i gospodarcze katastrof klimatycznych w Europie; podkreśla znaczenie dalszej eliminacji głównych przyczyn zmiany klimatu, przy jednoczesnym zagwarantowaniu konkurencyjności naszej branży, wraz z ambitną strategią klimatyczną obejmującą wydajność energetyczną;

14.  domaga się określenia siła rzeczy bardziej ambitnych celów na poziomie UE w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych, odnawialnych źródeł energii i efektywności energetycznej na okres po 2020 r., zgodnie z porozumieniem osiągniętym na paryskiej konferencji COP 21;

15.  wzywa Komisję do opracowania wspólnej strategii na rzecz dyplomacji klimatycznej i energetycznej, która mogłaby rozwiązać te problemy o charakterze globalnym;

16.  zwraca się do Komisji o ustalenie wysiłków na rzecz stopniowego wycofywania subsydiów do paliw kopalnych, przy jednoczesnym ograniczeniu potencjalnych skutków gospodarczych i społecznych;

Zapewnienie spójnego reagowania na nasilający się napływ uchodźców

17.  jest zdania, że Unia Europejska powinna wypracować konkretne rozwiązania dla trudnej sytuacji związanej z uchodźcami, w szczególności poprzez eliminowanie przyczyn uchodźctwa, zacieśnienie współpracy z krajami tranzytu i krajami pochodzenia migrantów, z zastosowaniem wszystkich dostępnych polityk i instrumentów w celu zapewnienia ich stabilizacji, odbudowy i rozwoju;

18.  zachęca Komisję, by we współpracy z państwami członkowskimi kontynuowała niezbędną pomoc humanitarną oraz zapewniała godziwe warunki bytowe w obozach dla uchodźców, w połączeniu z długoterminowymi programami rozwoju, szczególnie w dziedzinie edukacji;

19.  zauważa, że polityka azylowa i imigracyjna UE nie jest adekwatna do potrzeb oraz wymaga dogłębnego przemyślenia w oparciu o art. 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; uważa, że reformy wspólnego europejskiego systemu azylowego nie powinny prowadzić do obniżenia obecnego poziomu ochrony zapewnionego w prawie azylowym UE;

20.  apeluje o zorganizowanie systematycznych, egzekwowalnych programów pilnego bezpośredniego przesiedlania i relokacji osób ubiegających się o azyl;

21.  wzywa do stworzenia w UE warunków dla dobrze zarządzanego przyjmowania osób ubiegających się o azyl, które zapewniłoby im bezpieczeństwo i humanitarne traktowanie, ze zwróceniem szczególnej uwagi na potrzeby grup społecznych o szczególnych potrzebach; podkreśla jednocześnie, że należy zagwarantować wystarczające środki na zapewnienie integracji na rynku pracy i integracji społecznej uchodźców;

22.  wzywa Komisję do przedstawienia propozycji dotyczących ustanowienia odpowiednej polityki gospodarczej UE i polityki legalnej migracji, opierającej się na istniejących instrumentach dla studentów, naukowców i wysoko wykwalifikowanych pracowników, a w dalszej perspektywie do ustanowienia bardziej ogólnych przepisów regulujących wjazd i pobyt obywateli państw trzecich szukających zatrudniania w Unii, mając na celu wypełnienie określonych luk na rynkach pracy UE;

23.  uważa, że migracja jest zjawiskiem ogólnoświatowym, które nabiera coraz większego zakresu, staje się coraz bardziej złożone i wywiera coraz większe skutki, a UE i reszta społeczności międzynarodowej musi wywiązać się ze swoich obowiązków w tym zakresie;

Zajęcie się kwestiami bezpieczeństwa obywateli

24.  podkreśla, że bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne są w coraz większym stopniu wzajemnie ze sobą powiązane;

25.  wzywa Komisję, by po przyjęciu wniosku dotyczącego Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej zapewniła szybkie uruchomienie oraz przydzielenie niezbędnych zasobów ludzkich i potencjału logistycznego;

26.  wzywa Komisję, by z myślą o zajęciu się zagrożeniami związanymi z terroryzmem i brutalnym ekstremizmem ściśle monitorowała proces transpozycji i wdrażania skutecznych środków UE w dziedzinie walki z terroryzmem, w tym współpracy policyjnej i sądowej, terminową wymianę informacji między organami krajowymi i za pośrednictwem Europolu i Eurojustu, a także środki zwalczania pojawiających się tendencji w finansowaniu terroryzmu;

27.  wzywa Komisję do wykorzystania specjalistycznej wiedzy i zasobów technicznych i finansowych w celu zapewnienia na szczeblu UE koordynacji i wymiany najlepszych praktyk w dziedzinie zwalczania brutalnego ekstremizmu i propagandy terrorystycznej, radykalnych sieci i rekrutacji przez organizacje terrorystyczne w sieci i poza nią, ze szczególnym uwzględnieniem strategii zapobiegania, integracji i reintegracji;

28.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pełnego wdrożenia już przyjętych przepisów bezpieczeństwa; ponawia wezwanie do przeprowadzenia dogłębnej oceny strategii antyterrorystycznej UE pod kątem stosowania przyjętych środków i ich skuteczności; oczekuje, że Komisja będzie w razie konieczności aktualizować agendę bezpieczeństwa w świetle zmieniających się zagrożeń terrorystycznych;

29.  wzywa Komisję do przedstawienia swoich zapowiedzianych wniosków w odniesieniu do właściwej podstawy prawnej dla Europejskiego Centrum ds. Zwalczania Terroryzmu w ramach Europolu, wniosków dotyczących poprawy i dalszego rozwoju istniejących systemów informatycznych, zmniejszania luk informacyjnych oraz dążenia do osiągnięcia interoperacyjności, a także wniosków dotyczących obowiązkowej wymiany informacji na szczeblu UE, wraz z niezbędnymi gwarancjami ochrony danych;

Uruchomienie ambitnej agendy działań zewnętrznych: dotyczącej sąsiedztwa oraz systemu globalnego

30.  domaga się ambitnej globalnej strategii UE, która traktuje UE jako geopolitycznego gracza w szybko zmieniającym się świecie i oczekuje, że Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych uruchomią w spójny sposób wszystkie instrumenty działań zewnętrznych UE w celu poprawy globalnego zarządzania, osiągnięcia dużej zbieżności w zakresie lepszych standardów, poprawy bezpieczeństwa i zwiększenia poszanowania praw człowieka na świecie; w związku z tym podkreśla, że należy przenieść na początek harmonogramu prac UE w zakresie spraw zagranicznych następujące istotne elementy:

Uczciwa polityka podatkowa dla odpowiednich zasobów

31.  podkreśla, że potrzeba nasilenia walki z uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem zobowiązań podatkowych nigdy nie była pilniejsza, a likwidacja tych praktyk oznacza potencjalne przychody budżetów krajowych w wysokości nawet 1 bilion EUR; uważa, że te zasoby można by przeznaczyć na inwestowanie w przyszłość, pobudzanie zatrudnienia i zmniejszanie nierówności;

32.  podkreśla, że Komisja musi bezzwłocznie kontynuować działania, aby zapewnić opodatkowanie zysków w państwach europejskich, w których faktycznie prowadzona jest działalność gospodarcza i wytwarzana wartość ekonomiczna; uważa, że UE powinna dążyć do wprowadzenia obowiązkowej wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, nasilić działania, aby zbadać łamanie przepisów dotyczących pomocy państwa w dziedzinie podatkowej, stosować wspólne przepisy w zakresie przejrzystości i prawa podatkowego oraz dążyć do przyjęcia wspólnego zdecydowanego podejścia, aby zlikwidować raje podatkowe;

33.  wzywa Komisję, by włączyła wymiar zewnętrzny do walki z uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania, między innymi w odniesieniu do zysków, które opuszczają UE bez opodatkowania;

Wzmocnienie budżetu UE i instrumentów finansowych

34.  uważa, że aby móc skutecznie działać, UE potrzebuje nowej strategii finansowej i podatkowej; uważa, że w tym celu Komisja powinna zaproponować środki oparte na następujących zasadach i czynnikach:

Dokończenie budowy unii gospodarczej i walutowej

35.  nalega na przestrzeganie wymogów prawa Unii dotyczących demokratycznej rozliczalności za decyzje podejmowane w związku z europejskim zarządzaniem gospodarczym;

36.  uważa, że UE musi dążyć do zwiększenia spójności gospodarczej i społecznej, w pełnej zgodności z zasadami paktu stabilności i wzrostu oraz z ramami zarządzania europejskiego semestru;

37.  uważa, że Komisja powinna stale usprawniać monitorowanie zadłużenia, deficytu i zaburzeń równowagi makroekonomicznej w sposób, który przestrzega paktu stabilności i wzrostu i pobudza wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy, poświęcając większą uwagę zbiorczemu kursowi budżetowemu strefy euro;

38.  uważa, że UE musi zwiększyć wiarygodność, spójność, zaangażowanie na poziomie krajowym i legitymację demokratyczną w zakresie europejskiego semestru, aby zagwarantować, że państwa członkowskie wdrożą zalecenia dla poszczególnych krajów w zakresie reform strukturalnych i inwestycji, których celem jest modernizacja gospodarki i zwiększenie konkurencyjności, dążenie do zapewnienia odpowiedzialności budżetowej i zwalczanie nierówności i zaburzeń równowagi;

39.  wzywa do ściślejszego koordynowania polityki gospodarczej, aby wypełnić luki inwestycyjne w strefie euro i nasilić reformy z myślą o zwiększeniu konkurencyjności i podtrzymaniu popytu;

40.  uważa, że należy dokończyć tworzenie unii bankowej, przy czym środki obniżające ryzyko muszą iść w parze z podziałem ryzyka;

41.  zauważa, że należy uwzględnić wyniki trwającej refleksji nad wytworzeniem zdolności fiskalnej unii gospodarczej i walutowej;

42.  zwraca się do Komisji o przedstawienie zbioru spójnych i dobrze uzasadnionych wniosków w sprawie dokończenia budowy unii gospodarczej i walutowej, jak wskazano w sprawozdaniu pięciu przewodniczących;

Wzmocnienie praw podstawowych i demokracji

43.  jest zaniepokojony obecnymi kryzysami, które nie tylko osłabiły spójność społeczeństw europejskich, lecz także zachwiały przekonaniem obywateli europejskich do demokratycznych instytucji unijnych, a czasami lokalnych; w związku z tym uważa, że zwiększenie demokratycznej legitymacji UE i odbudowa zaufania do jej zdolności służenia interesom obywateli musi być najwyższym priorytetem europejskim;

44.  przypomina, że wiele dzisiejszych wyzwań – poczynając od zmiany klimatu po azyl i migracje, od rynków finansowych po łańcuchy dostaw przedsiębiorstw, od siatek terrorystycznych po zbankrutowane i łajdackie państwa – są wyzwaniami transnarodowymi i wymagają europejskich rozwiązań określonych za pomocą metody wspólnotowej przy pełnym udziale Komisji i Parlamentu;

45.  przypomina, że jako strażniczka traktatów Komisja jest odpowiedzialna za wspieranie ogólnego interesu Unii (art. 17 TUE), a w szczególności jej wartości i dobrobytu jej narodów (art. 3 TUE); podkreśla, że Parlament także ponosi szczególną odpowiedzialność za pomaganie w przezwyciężaniu podziałów między państwami członkowskimi, bronieniu ogólnego interesu Europejczyków i zapewnianiu demokratycznej legitymacji decyzji podejmowanych na szczeblu europejskim; wzywa Komisję do zadbania o to, aby wszystkie inicjatywy, w tym inicjatywy Rady Europejskiej, były zgodne z przepisami Traktatów;

46.  zwraca się do Komisji o podjęcie inicjatyw w celu wzmocnienia instytucji europejskich i zachęcenia obywateli UE do większego zaangażowania się w europejskie życie polityczne; wzywa wszystkie instytucje UE do nawiązania lepszego kontaktu z młodymi pokoleniami i ich platformami debat; uważa, że można też podjąć bardziej zdecydowane działania, aby informować obywateli UE o ich prawach, wykorzystać potencjał europejskiej inicjatywy obywatelskiej i wzmocnić rolę Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

47.  podkreśla, że Komisja powinna przedstawić wnioski w sprawie demokracji, praworządności i praw podstawowych, uwzględniając przyszłe sprawozdanie Parlamentu; uważa, że Komisja powinna także dążyć do tego, aby UE przystąpiła do europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC), wziąwszy pod uwagę opinię Trybunału Sprawiedliwości w tej sprawie i po usunięciu pozostających przeszkód prawnych;

48.  wzywa wszystkie instytucje UE, aby dążyły do możliwie najwyższych standardów transparentności, rozliczalności i uczciwości oraz aby walczyły z konfliktami interesów;

49.  jest zdecydowany użyć wszystkich narzędzi i zasobów, aby działać jako siła napędowa we wznowionym demokratycznym procesie zmierzającym do zreformowania Unii Europejskiej;

o
o   o

50.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0294.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie decyzji Japonii o wznowieniu połowów wielorybów w sezonie 2015–2016 (2016/2600(RSP))

P8_TA(2016)0313 RC-B8-0853/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając porozumienie Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej w sprawie całkowitego zakazu połowu wielorybów w celach zarobkowych („moratorium”), które weszło w życie w 1986 r.,

–  uwzględniając rezolucję 2014-5 przyjętą przez Międzynarodową Komisję Wielorybniczą na 65. posiedzeniu we wrześniu 2014 r.,

–  uwzględniając cele z Aichi uzgodnione w ramach Konwencji o różnorodności biologicznej,

–  uwzględniając dyrektywę Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory(1) („dyrektywa siedliskowa”),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 lutego 2009 r. w sprawie działań Wspólnoty dotyczących połowów wielorybów(2),

–  uwzględniając wyrok Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (MTS) z dnia 31 marca 2014 r. w sprawie dotyczącej wielorybnictwa w Antarktyce (Australia przeciwko Japonii, interwenient: Nowa Zelandia),

–  uwzględniając démarche podpisane przez UE w grudniu 2015 r. w związku z wznowieniem przez Japonię połowów wielorybów w Oceanie Spokojnym w ramach nowego programu badań naukowych dotyczących wielorybów (New Scientific Research Whale Programme – NEWREP-A),

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w 1982 r. Międzynarodowa Komisja Wielorybnicza (IWC) ustanowiła nadal obowiązujące moratorium na wszelkie połowy wielorybów w celach zarobkowych, aby chronić populacje wielorybów przed wymarciem i umożliwić ich odnowę; mając na uwadze, że Międzynarodowa konwencja o uregulowaniu połowów wielorybów zawiera specjalne przepisy, które dopuszczają połowy ograniczonej liczby osobników do celów ściśle naukowych, określane jako „połowy wielorybów na podstawie specjalnych zezwoleń”;

B.  mając na uwadze, że pomimo tego moratorium kilka państw nadal prowadzi połowy wielorybów w celach zarobkowych; mając na uwadze, że od czasu wprowadzenia moratorium liczba wielorybów zabijanych na podstawie specjalnych zezwoleń w związku z rzekomymi badaniami naukowymi de facto wzrosła; mając na uwadze, że Japonia od dziesięcioleci prowadzi połowy wielorybów na podstawie specjalnych zezwoleń;

C.  mając na uwadze, że mimo tego międzynarodowego zakazu, który wszedł w życie w 1986 r., Japonia kontynuowała połowy wielorybów, zabijając do roku 2014 r. ponad 20 000 wielorybów(3);

D.  mając na uwadze, że połów wielorybów powoduje ogromne cierpienia u poszczególnych zwierząt i stanowi zagrożenie dla statusu ochrony populacji wielorybów w ogóle;

E.  mając na uwadze, że wszystkie gatunki dużych wielorybów wymienione zostały w załączniku I do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES);

F.  mając na uwadze, że w wyroku z dnia 31 marca 2014 r. MTS nakazał wstrzymanie corocznego połowu wielorybów prowadzonego przez Japonię w ramach programu JARPA II ze względu na „brak wartości naukowej” oraz na fakt, że wbrew temu, co twierdziła sama Japonia, wydawane przez nią zezwolenia nie dotyczyły badań naukowych;

G.  mając na uwadze, że zezwolenia na połowy do celów naukowych dopuszczają odpłatne lub nieodpłatne zbycie mięsa wieloryba, gdy tymczasem potrzeby nauki można zaspokoić przy zastosowaniu zupełnie nieszkodliwych rozwiązań alternatywnych; mając na uwadze, że pobieranie próbek DNA i zdalny monitoring umożliwiają naukowcom zdobywanie wiedzy o wielorybach i pobieranie próbek bez ich zabijania;

H.  mając na uwadze, że w październiku 2015 r. Japonia złożyła w ONZ oświadczenie o uznaniu jurysdykcji MTS, lecz z wyłączeniem wszelkich sporów wynikających z badania, ochrony i wykorzystywania żywych zasobów morskich lub gospodarowania nimi, a także dotyczących tych kwestii lub z nimi związanych, skutecznie wykluczając możliwość kwestionowania przed MTS japońskiego programu specjalnych zezwoleń na połowy wielorybów;

I.  mając na uwadze, że w listopadzie 2015 r. Japońska Agencja Rybołówstwa powiadomiła IWC o zamiarze wznowienia połowów wielorybów w ramach nowego programu badań naukowych dotyczących wielorybów (New Scientific Research Whale Programme – NEWREP-A);

J.  mając na uwadze, że Japonia od wielu lat prowadzi komercyjny handel mięsem wielorybim i produktami z wielorybów mimo ich wyszczególnienia w załączniku I do CITES;

K.  mając na uwadze, że panel naukowców IWC po rozpatrzeniu i ocenieniu NEWREP-A stwierdził, że we wniosku nie wykazano, iż do osiągnięcia zamierzonych celów konieczne jest zabicie wieloryba, aby pobrać próbki;

L.  mając na uwadze, że nadrzędnym celem musi być ochrona różnorodności biologicznej, w tym ochrona gatunków; mając na uwadze, że dyrektywa siedliskowa określająca stanowisko Wspólnoty dotyczące wielorybów (i delfinów) nie zezwala na wznowienie połowów w celach zarobkowych w odniesieniu do którejkolwiek z populacji wielorybów w wodach UE;

M.  mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie skrytykowały Japonię za jej decyzję o wznowieniu połowów wielorybów oraz za to, że w niewystarczającym stopniu bierze pod uwagę wskazówki zawarte w opinii MTS z 2014 r.; mając na uwadze, że w grudniu 2015 r. dołączyły one do Nowej Zelandii w démarche wobec rządu Japonii;

N.  mając na uwadze, że Japonia jest strategicznym partnerem UE, a stosunki dwustronne opierają się na wspólnych wartościach, w tym na głębokiej wierze w skuteczny multilateralizm oraz porządek międzynarodowy oparty na poszanowaniu prawa;

O.  mając na uwadze, że UE prowadzi obecnie z Japonią negocjacje dotyczące umowy o partnerstwie strategicznym i umowy o wolnym handlu;

1.  wzywa Japonię do zaprzestania połowów wielorybów oraz do stosowania się do ustaleń IWC;

2.  zdecydowanie popiera utrzymanie światowego moratorium na połowy wielorybów w celach zarobkowych oraz zakazu międzynarodowego handlu komercyjnego produktami z wielorybów; wzywa do zaprzestania nieuzasadnionych „połowów wielorybów do celów badań naukowych” oraz wspiera wyznaczenie znacznych obszarów oceanów i mórz jako rezerwatów, w których połowy wielorybów są bezterminowo zabronione;

3.  jest głęboko zaniepokojony faktem, że decyzja o wznowieniu połowów wielorybów w ramach nowego programu NEWREP-A umożliwiła zabicie 333 płetwali karłowatych, w tym 200 ciężarnych samic, w Oceanie Antarktycznym w sezonie 2015–2016 oraz że Japonia zamierza złowić ogółem prawie 4 000 wielorybów w całym 12-letnim okresie;

4.  wyraża głębokie ubolewanie, że wznawiając połowy wielorybów, Japonia jawnie lekceważy orzeczenie MTS; uważa, że tym samym połowy te stanowią naruszenie norm Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej oraz prawa międzynarodowego, a także zagrażają ochronie bioróżnorodności i ekosystemów morskich; podkreśla, że prawdziwe badania naukowe nie wymagają systematycznego zabijania wielorybów na dużą skalę;

5.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że UE przyłączyła się do démarche w celu przekazania Japonii swoich poważnych zastrzeżeń; apeluje do Komisji, Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Rady o wezwanie Japonii do wypełniania przyjętych przez nią zobowiązań międzynarodowych w zakresie ochrony ssaków morskich;

6.  wyraża ubolewanie, że pomimo dyplomatycznego démarche i licznych protestów międzynarodowych Japonia dotychczas nie zrewidowała swojej decyzji; wzywa UE i jej państwa członkowskie do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu rozwiązania tego problemu na drodze dialogu politycznego oraz za pośrednictwem Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej;

7.  apeluje do Komisji, ESDZ i państw członkowskich o stałą współpracę z Japonią w kwestii rzekomych połowów wielorybów do celów badań naukowych, aby doprowadzić do zaniechania tego rodzaju działalności, wykorzystując kanały dwustronne i wielostronne;

8.  popiera przyjętą przez IWC rezolucję 2014-5, zgodnie z którą żadne kolejne zezwolenie na połowy wielorybów nie może zostać udzielone bez uprzedniego przeglądu o charakterze międzynarodowym, w tym przez Komitet Naukowy Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej; wzywa IWC do włączenia wyroku MTS do swoich praktyk oraz do odpowiedniego dostosowania swoich przepisów; podkreśla potrzebę podjęcia pilnych działań w celu wzmocnienia IWC w tym względzie i apeluje do państw członkowskich o wywieranie presji w celu podjęcia koniecznych decyzji podczas następnego posiedzenia IWC w październiku;

9.  wzywa Radę i Komisję, aby przy opracowywaniu uaktualnionego wspólnego stanowiska UE w sprawie połowów wielorybów po 66. posiedzeniu IWC w październiku 2016 r. przyjęły stanowisko co najmniej równie ostrożne jak obecne wspólne stanowisko (decyzja Rady określająca stanowisko, które należy przyjąć w imieniu Unii Europejskiej w odniesieniu do spraw wchodzących w zakres jej kompetencji na najbliższych trzech posiedzeniach Międzynarodowej Komisji Wielorybniczej – 2011/0221(NLE));

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Japonii.

(1) Dz.U. L 206 z 22.7.1992, s. 7. (2) Dz.U. C 76 E z 25.3.2010, s. 46. (3) https://iwc.int/total-catches