Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 952/2013 ustanawiające kodeks celny w odniesieniu do towarów, które czasowo opuściły obszar celny Unii drogą morską lub powietrzną (COM(2016)0477 – C8-0328/2016 – 2016/0229(COD))

P8_TA(2016)0457 A8-0329/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0477),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0328/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0329/2016),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 952/2013 ustanawiające unijny kodeks celny w odniesieniu do towarów, które czasowo opuściły obszar celny Unii drogą morską lub powietrzną

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/2339.)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2014 w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych w odniesieniu do daty rozpoczęcia jego stosowania (COM(2016)0709 – C8-0457/2016 – 2016/0355(COD))

P8_TA(2016)0458 A8-0356/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0709),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0457/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 14 września 2016 r. w sprawie rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 30 czerwca 2016 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2014 w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych (PRIIP) przez ustanowienie regulacyjnych standardów technicznych w zakresie prezentacji, treści, przeglądu i zmiany dokumentów zawierających kluczowe informacje oraz warunków spełnienia wymogu przekazania takich dokumentów (C(2016)03999 – 2016/2816(DEA)), w szczególności jej ust. 4(1),

–  po konsultacji z Europejskim Bankiem Centralnym,

–  po konsultacji z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 23 listopada 2016 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0356/2016),

1.  zatwierdza poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 1 grudnia 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1286/2014 w sprawie dokumentów zawierających kluczowe informacje, dotyczących detalicznych produktów zbiorowego inwestowania i ubezpieczeniowych produktów inwestycyjnych w odniesieniu do daty rozpoczęcia jego stosowania

(Tekst mający znaczenie dla EOG)(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2016/2340.)

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0347.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Unią Europejską a Republiką Kiribati dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12092/2015 – C8-0253/2016 – 2015/0200(NLE))

P8_TA(2016)0459 A8-0334/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12092/2015),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Kiribati dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (12091/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0253/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapity pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0334/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Kiribati.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Wyspami Salomona dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09785/2016 – C8-0422/2016 – 2016/0096(NLE))

P8_TA(2016)0460 A8-0336/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09785/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Wyspami Salomona dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09783/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0422/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0336/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Wysp Salomona.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Sfederowanymi Stanami Mikronezji dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09780/2016 – C8-0388/2016 – 2016/0098(NLE))

P8_TA(2016)0461 A8-0337/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09780/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Sfederowanymi Stanami Mikronezji dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09779/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0388/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0337/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Sfederowanych Stanów Mikronezji.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Tuvalu dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09764/2016– C8-0268/2016 – 2016/0100(NLE))

P8_TA(2016)0462 A8-0333/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09764/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Tuvalu dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09760/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit. a) i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0268/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0333/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Tuvalu.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy między Unią Europejską a Republiką Wysp Marshalla dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09775/2016 – C8-0252/2016 – 2016/0103(NLE))

P8_TA(2016)0463 A8-0335/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09775/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy między Unią Europejską a Republiką Wysp Marshalla dotyczącej zniesienia wiz krótkoterminowych (09774/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 77 ust. 2 lit a) oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0252/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci, art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0335/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Wysp Marshalla.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej: ocena (2016/2045(INI))

P8_TA(2016)0464 A8-0341/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 175 i art. 212 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej – wdrożenia i stosowania(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 661/2014 z dnia 15 maja 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(3),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (COM(2013)0522)(4),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Fundusz Solidarności Unii Europejskiej – Sprawozdanie roczne za 2014 r.” (COM(2015)0502),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 września 2002 r. w sprawie katastrofalnych powodzi w Europie Środkowej(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2005 r. w sprawie tegorocznych katastrof naturalnych (pożarów i powodzi) w Europie(6),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Przyszłość Funduszu Solidarności Unii Europejskiej” (COM(2011)0613),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej(7),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(8),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinie Komisji Budżetowej, jak również Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0341/2016),

A.  mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) został ustanowiony na mocy rozporządzenia (WE) nr 2012/2002 w odpowiedzi na katastrofalne powodzie, do których doszło w Europie Środkowej latem 2002 r., jako instrument umożliwiający UE reakcję na poważne katastrofy naturalne i wyjątkowe katastrofy regionalne wewnątrz Unii i w krajach uczestniczących w negocjacjach w sprawie przystąpienia oraz umożliwiający okazanie solidarności z kwalifikującymi się regionami i państwami; mając na uwadze, że fundusz ten finansuje działania prowadzone w trybie pilnym i działania w zakresie odbudowy przez władze publiczne w następstwie klęsk żywiołowych, które mają bezpośredni wpływ na życie mieszkańców, środowisko naturalne lub gospodarkę regionu dotkniętego klęską (należy zatem zauważyć, że w 2005 r. Komisja przedłożyła wniosek mający na celu dalsze rozszerzenie początkowego zakresu);

B.  mając na uwadze, że fundusz ten od czasu utworzenia służył bardzo pożytecznemu celowi, w jego ramach uruchomiono łącznie 3,8 mld EUR w związku z ponad 70 klęskami w 24 państwach członkowskich i państwach przystępujących do UE w odpowiedzi na różnorodne klęski żywiołowe, takie jak trzęsienia ziemi, powodzie, pożary lasów, burze, czy – ostatnio – susze; mając na uwadze, że FSUE pozostaje jednym z najbardziej wyrazistych symboli unijnej solidarności w trudnych czasach;

C.  mając na uwadze, że instrument ten przeszedł w 2014 r. poważną reformę mającą na celu: usprawnienie i uproszczenie procedur oraz zapewnienie szybszej reakcji w ciągu 6 tygodni po złożeniu wniosku; ponowne określenie jego zakresu; ustanowienie jasnych kryteriów klęski regionalnej oraz usprawnienie zapobiegania klęskom i strategii zarządzania ryzykiem, a przez to zwiększenie skuteczności finansowania pomocy zgodnie z licznymi wnioskami zgłaszanymi na przestrzeni lat przez Parlament oraz władze lokalne i regionalne; mając na uwadze, że proponowanym „rozporządzeniu zbiorczym” (COM(2016)0605 – 2016/0282(COD)) zaproponowanym przez Komisję dnia 14 września 2016 r. przewiduje się nowy przegląd funduszu w celu poprawienia gotowości i skuteczności systemu finansowania działań prowadzonych w trybie pilnym;

D.  mając na uwadze, że Parlament zdecydowanie poparł propozycje reform, a większość z tych propozycji sam sformułował w swoich wcześniejszych rezolucjach;

E.  mając na uwadze, że otrzymane przed czerwcem 2014 r. wnioski (rok wejścia w życie rozporządzenia po przeglądzie) były oceniane w ramach rozporządzenia początkowego, podczas gdy wnioski otrzymane później były oceniane zgodnie z rozporządzeniem po przeglądzie;

F.  mając na uwadze, że inwestycje w zapobieganie klęskom żywiołowym mają ogromne znaczenie w reakcji na zmiany klimatu; mając na uwadze, że znaczące kwoty finansowania UE zostały przydzielone na inwestycje w zapobieganie klęskom żywiołowym oraz strategie zarządzania zagrożeniami, w szczególności w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (EFSI);

G.  mając na uwadze, że w sytuacji, gdy w danym roku środki finansowe są niewystarczające, w wyjątkowych wypadkach można skorzystać ze środków na rok następny, biorąc przy tym pod uwagę roczny pułap budżetowy funduszu zarówno na rok, w którym wystąpiła klęska żywiołowa, jak i na rok następny;

1.  przypomina, że od utworzenia w 2002 r. FSUE był istotnym źródłem wsparcia podczas katastrof naturalnych dla władz lokalnych i regionalnych, łagodząc skutki klęsk żywiołowych, do których dochodziło w całej Europie, od powodzi po trzęsienia ziemi i pożary lasów, dając wyraz europejskiej solidarności wobec dotkniętych regionów; podkreśla, że FSUE jest dla obywateli jednym z najbardziej konkretnych i wymiernych przejawów wsparcia, jakiego UE może udzielić społecznościom lokalnym;

2.  podkreśla, że od utworzenia FSUE znacznie częściej dochodziło w Unii Europejskiej do klęsk żywiołowych oraz że były one poważniejsze w skutkach i bardziej nasilone, co jest konsekwencją zmiany klimatu; podkreśla w związku z tym wartość dodaną, jakiej źródłem jest taki solidny i elastyczny instrument, dzięki któremu możliwe jest dawanie wyrazu solidarności i zapewnianie realnej i szybkiej pomocy osobom dotkniętym poważnymi klęskami żywiołowymi;

3.  przypomina, że FSUE jest instrumentem finansowanym poza budżetem Unii Europejskiej, a przydzielone mu środki finansowe osiągają maksymalnie 500 mln EUR (w cenach z 2011 r.), oraz że pomimo elastycznej konstrukcji przepisów (przeniesienie N+1), każdego roku może dojść do niewykorzystania znacznych kwot; zauważa w tym kontekście częściowe uwzględnienie w budżecie rocznego przydziału środków finansowych przewidziane w proponowanym „rozporządzeniu zbiorczym” w celu przyspieszenia uruchomienia procedury i dostarczenia wcześniejszej i bardziej skutecznej pomocy obywatelom dotkniętym klęską;

4.  zwraca uwagę, że wykorzystanie rocznego pułapu dowodzi, że roczny poziom środków po rozpoczęciu nowego okresu programowania WRF jest odpowiedni;

5.  podkreśla wagę reformy z 2014 r., która doprowadziła do przezwyciężenia blokady w Radzie oraz przyniosła wreszcie odpowiedź na ponawiane przez Parlament apele o poprawę zdolności reakcji i skuteczności pomocy w celu zapewnienia szybkiej i przejrzystej reakcji niosącej pomoc osobom dotkniętym klęskami żywiołowymi; z zadowoleniem przyjmuje ponadto niedawny „wniosek zbiorczy” wprowadzający nowe przepisy w zakresie uproszczenia i wcześniejszego uruchamiania finansowania;

6.  podkreśla główne elementy reformy, takie jak: wprowadzenie przedpłat, dzięki czemu do 10 % kwoty przewidywanego wkładu może zostać udostępnione na wniosek w krótkim czasie po przedłożeniu Komisji wniosku o wkład finansowy z funduszu (maksymalnie 30 mln EUR); kwalifikowalność kosztów związanych z przygotowaniem i wdrożeniem działań prowadzonych w trybie pilnym i działań w zakresie odbudowy (główny postulat Parlamentu Europejskiego); przedłużenie terminów składania wniosku, do których kwalifikujące się państwa muszą złożyć wnioski (12 tygodni po stwierdzeniu pierwszych szkód) i wdrożyć projekt (18 miesięcy); wprowadzenie sześciomiesięcznego terminu udzielenia przez Komisję odpowiedzi na wnioski; nowe przepisy w sprawie zapobiegania klęskom żywiołowym oraz usprawnienie procedur w odniesieniu do należytego zarządzania finansami;

7.  podkreśla jednak, że mimo możliwości otrzymywania przedpłat w krótszym terminie niż byłoby to możliwe w ramach procedury zwykłej, beneficjenci w dalszym ciągu jeszcze borykają się z długotrwałym procesem od złożenia wniosku do wypłaty kwoty końcowej; podkreśla w tym kontekście potrzebę jak najszybszego przedłożenia wniosku po wystąpieniu klęski, a także dalszych usprawnień etapu oceny i dalszych etapów, co ułatwi realizację płatności; jest zdania, że niedawno zaproponowane „przepisy zbiorcze” dotyczące FSUE mogą przyczynić się do szybszego uruchamiania środków, a przez to do rzeczywistego zaspokojenia potrzeb w terenie; podkreśla również, że państwa członkowskie muszą przeanalizować własne procedury administracyjne w celu przyspieszenia mobilizowania pomocy dla dotkniętych regionów i krajów; sugeruje ponadto – z myślą o ewentualnych usprawnieniach w ramach przyszłej reformy – wprowadzenie wniosku w sprawie obowiązkowych zaktualizowanych planów krajowych w zakresie zarządzania klęskami oraz wymogu przekazywania informacji o przygotowywaniu umów dotyczących zamówień w sytuacjach nadzwyczajnych;

8.  zwraca się do samych państw członkowskich o poprawę środków komunikacji i zacieśnienie współpracy z władzami lokalnymi i regionalnymi, zarówno wtedy, gdy wymagana jest ocena szkód kwalifikujących się do wsparcia finansowego z FSUE, jak i na etapie przygotowywania wniosków oraz podczas wdrażania projektów w celu wyeliminowania skutków katastrof naturalnych, co przyczyni się do zapewnienia skuteczności pomocy Unii w terenie i upowszechniania zrównoważonych rozwiązań; uważa ponadto, że informacje o wsparciu FSUE powinny być przekazywane opinii publicznej; wzywa odnośne władze do usprawnienia komunikacji i dostarczania informacji na temat FSUE bez stwarzania dodatkowych obciążeń administracyjnych;

9.  podkreśla znaczenie zagwarantowania, że państwa członkowskie przestrzegają procedur udzielania zamówień publicznych w odpowiedzi na klęski żywiołowe w celu określenia i rozpowszechniania najlepszych praktyk, a także wyciągnięcia wniosków dotyczących zamówień w sytuacjach nadzwyczajnych;

10.  z zadowoleniem przyjmuje objaśnienie przez Komisję zasad dotyczących kwalifikowalności regionalnych klęsk żywiołowych, przypomina jednak, że na mocy ostatecznego porozumienia między Parlamentem a Radą próg przyjmowania wniosków wyznaczono na poziomie 1,5% regionalnego PKB, czyli na poziomie przewidzianym we wniosku Komisji, pomimo wysiłków Parlamentu, by obniżyć ten poziom do 1%; zauważa, że trudna sytuacja regionów najbardziej oddalonych została uwzględniona, ponieważ próg w ich przypadku obniżono do 1 %;

11.  przyznaje, że fundusz zapewnia pomoc w przypadku szkód, które nie podlegają ubezpieczeniu, i nie przewiduje odszkodowania strat prywatnych; podkreśla fakt, że działania długoterminowe, takie jak zrównoważona odbudowa, lub działania w zakresie rozwoju gospodarczego i prewencji, mogą uprawniać do ubiegania się o finansowanie z innych instrumentów Unii, zwłaszcza z EFSI;

12.  wzywa państwa członkowskie do optymalizacji wykorzystania finansowania UE, w szczególności pięciu funduszy strukturalnych inwestycje w zapobieganie występowaniu klęsk żywiołowych oraz wskazuje na wagę rozwoju synergii między różnymi funduszami i strategiami politycznymi Unii w celu zapobiegnięcia skutkom klęsk żywiołowych oraz, w przypadku uruchamiania FSUE, w celu zapewnienia w perspektywie długoterminowej konsolidacji i zrównoważonego rozwoju projektów odbudowy; w tym celu domaga się, aby w momencie wykorzystania FSUE państwo członkowskie składało formalne zobowiązanie do wdrożenia wszystkich środków ukierunkowanych na zapobieganie katastrofom i na zrównoważoną odbudowę dotkniętych obszarów; wzywa – w przypadku uruchomienia synergii – do jak największego uproszczenia administracyjnego procesu korzystania z funduszy połączonych;

13.  podkreśla zatem, że należy zwielokrotnić wysiłki na rzecz inwestowania w łagodzenie skutków zmiany klimatu i w dostosowywanie się do niej przy jednoczesnym uwzględnianiu środków zapobiegawczych podczas wspierania odbudowy i ponownego zalesiania w ramach FSUE; uważa, że zapobieganie klęskom powinno stać się zadaniem o charakterze horyzontalnym, oraz sugeruje zidentyfikowanie środków zapobiegawczych z zastosowaniem podejścia opartego na ekosystemie w wypadku łagodzenia skutków klęsk z wykorzystaniem FSUE; wzywa ponadto państwa członkowskie do ustanowienia strategii zapobiegania zagrożeniom i zarządzania nimi, uważając również, że wiele klęsk żywiołowych, do których obecnie dochodzi, jest bezpośrednim skutkiem działalności człowieka;

14.  podkreśla znaczenie zapewnienia jak największej przejrzystości w zakresie przyznawania, zarządzania i wdrażania FSUE; uważa, że ważne jest określenie, czy środki z FSUE zostały wykorzystane zgodnie z zasadami należytego zarządzania finansami w celu określenia, opracowania i wymiany najlepszych praktyk oraz wyciągnięcia wniosków; zwraca się zatem do Komisji i państw członkowskich o zwiększenie przejrzystości oraz zapewnienie dostępu do informacji ogółowi społeczeństwa na wszystkich etapach procesu uruchamiania pomocy, od złożenia wniosku po zamknięcie projektu; wzywa także Europejski Trybunał Obrachunkowy do sporządzenia sprawozdania specjalnego z funkcjonowania FSUE, zwłaszcza z uwagi na fakt, że ostatnie dostępne sprawozdanie datuje się sprzed przeglądu rozporządzenia w sprawie FSUE w 2014 r.;

15.  stwierdza, że w 2014 r. otrzymanych zostało trzynaście nowych wniosków, i zwraca uwagę na szczególną sytuację, jaka miała miejsce w tym roku, gdyż sześć wniosków ocenionych zostało w ramach dawnego systemu, podczas gdy pozostałych siedem wniosków zostało poddanych ocenie zgodnie z przepisami przyjętymi w reformie;

16.  przypomina, że dwa wnioski zostały odrzucone w 2014 r. na podstawie poprzedniego rozporządzenia w sprawie FSUE, gdyż przedmiotowe klęski nie były w ramach dawnego systemu traktowane jako nadzwyczajne, nawet jeśli spowodowały poważne szkody o bezpośrednim wpływie na rozwój gospodarczy i społeczny dotkniętych regionów, i z zadowoleniem przyjmuje zatem wyjaśnienia w tym względzie w zmienionym rozporządzeniu w sprawie FSUE; sugeruje jednak – z myślą o przyszłych reformach i z uwzględnieniem możliwości ponownego zdefiniowania regionalnych klęsk żywiołowych – umożliwienie składania pojedynczych wniosków w sposób łączny przez kilka kwalifikujących się państw dotkniętych klęską żywiołową na szczeblu transgranicznym, gdy klęska ma tę samą przyczynę i do jej skutków doszło w tym samym czasie, oraz sugeruje, aby przy ocenie wniosków brano pod uwagę szkody pośrednie;

17.  zwraca się do Komisji – w świetle przyszłym reform – o wzięcie pod uwagę możliwości podniesienia progu przedpłat z 10 % do 15 %, a także skrócenia terminów rozpatrywania wniosków z sześciu do czterech tygodni; zwraca się także do Komisji o rozważenie możliwości ustalenia progu kwalifikowalności regionalnych klęsk żywiołowych na poziomie 1% regionalnego PKB oraz możliwości wzięcia pod uwagę poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego dotkniętych regionów przy ocenianiu wniosków;

18.  ponownie podkreśla konieczność rozważenia, czy można stosować nowe wskaźniki inne niż PKB, takie jak wskaźnik rozwoju społecznego i regionalny wskaźnik postępu społecznego;

19.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zaakceptowała siedem wniosków otrzymanych w ramach przepisów po reformie, w tym cztery wnioski, które zatwierdzono pod koniec 2014 r., lecz w przypadku których środki musiały zostać przeniesione na 2015 r., co zapisano w rocznym sprawozdaniu FSUE za 2015 r.; przypomina w tym kontekście, że rok 2015 był pierwszym pełnym rokiem wdrażania na mocy przepisów po reformie, oraz że analizy pokazują, iż objaśnienia prawne wprowadzone wraz z reformą zapewniły pozytywne rozpatrywanie wniosków, co nie miało miejsca w ramach starych przepisów, zgodnie z którymi około dwie trzecie regionalnych wniosków o udzielnie pomocy w związku z klęską żywiołową było ocenianych jako niekwalifikujące się;

20.  ubolewa z powodu długiego czasu trwania procedur oceny sprawozdań z wdrażania oraz z powodu znacznych opóźnień sprawozdań z zamknięcia w ramach dawnego rozporządzenia i przewiduje, że na mocy zmienionego rozporządzenia zamykanie projektów będzie bardziej skuteczne i przejrzyste, a jednocześnie zapewniona zostanie ochrona interesów finansowych Unii;

21.  podkreśla ponadto, że art. 11 zmienionego rozporządzenia przyznaje Komisji i Trybunałowi Obrachunkowemu uprawnienia do przeprowadzania kontroli i umożliwia Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych – zawsze, gdy zachodzi taka konieczność – prowadzenie postępowań;

22.  wzywa Komisję i Trybunał Obrachunkowy do dokonania oceny funkcjonowania FSUE przed końcem obecnego wieloletniego okresu finansowania;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, państwom członkowskim oraz władzom regionalnym.

(1) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (2) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 13. (3) Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 143. (4) Dz.U. C 170 z 5.6.2014, s. 45. (5) Dz.U. C 272E z 13.11.2003, s. 471. (6) Dz.U. C 193E z 17.8.2006, s. 322. (7) Dz.U. C 114 z 15.4.2014, s. 48. (8) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską w sprawie ochrony informacji osobowych powiązanych z zapobieganiem przestępczości, prowadzeniem postępowań przygotowawczych, wykrywaniem i ściganiem czynów zabronionych (08523/2016 – C8-0329/2016 – 2016/0126(NLE))

P8_TA(2016)0465 A8-0354/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08523/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy między Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Unią Europejską w sprawie ochrony informacji osobowych powiązanych z zapobieganiem przestępczości, prowadzeniem postępowań przygotowawczych, wykrywaniem i ściganiem czynów zabronionych (08557/2016),

–  uwzględniając wniosek o udzielenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 16 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0329/2016),

–  uwzględniając pismo Komisji Spraw Zagranicznych,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinię Komisji Prawnej (A8-0354/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (12396/2016 – C8-0406/2016 – 2008/0137(NLE))

P8_TA(2016)0466 A8-0328/2016

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12396/2016),

–  uwzględniając projekt Wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony (12130/2008),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 3, art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, art. 209 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0406/2016),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie wstępnej umowy o partnerstwie gospodarczym między Ghaną, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony(1),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci oraz art. 99 ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0328/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Ghany.

(1) Dz.U. C 117 E z 6.5.2010, s. 112.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki w 2016 r. (COM(2016)0624 – C8-0399/2016 – 2016/2256(BUD))

P8_TA(2016)0467 A8-0347/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0624 – C8-0399/2016),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(1), w szczególności jego art. 13,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(2), w szczególności jego pkt 14,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 25 listopada 2015 r.(3),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2016 zaproponowany przez Komisję dnia 30 września 2016 r. (COM(2016)0623),

–  uwzględniając stanowisko przyjęte przez Radę w dniu 8 listopada 2016 r. dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2016 (13583/2016 – C8-0459/2016),

–  uwzględniając swoje stanowisko w sprawie projektu budżetu korygującego nr 4/2016, przyjęte w dniu 1 grudnia 2016 r.(4),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0347/2016),

A.  mając na uwadze, że Komisja wystąpiła z wnioskiem, wraz z projektem budżetu korygującego nr 4/2016, o uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki na rok 2016 w wysokości 240,1 mln EUR w celu uzupełnienia środków na zobowiązania związanych z wydatkami przewidzianymi w dziale 3 „Bezpieczeństwo i obywatelstwo” budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016;

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK:

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki w 2016 r.

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2017/339.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (2) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (3) Dz.U. L 48 z 24.2.2016, s. 1. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0468.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 4/2016 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016 – aktualizacja środków w celu uwzględnienia najnowszych wydarzeń w dziedzinie migracji i bezpieczeństwa, obniżenie środków na płatności i środków na zobowiązania w wyniku przesunięcia zbiorczego, przedłużenie EFIS, zmiany w planie zatrudnienia agencji Frontex oraz aktualizacja środków z dochodów (zasoby własne) (13583/2016 – C8-0459/2016 – 2016/2257(BUD))

P8_TA(2016)0468 A8-0350/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 25 listopada 2015 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. dotyczącą systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2016 przyjęty przez Komisję dnia 30 września 2016 r. (COM(2016)0623),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2016 przyjęte przez Radę dnia 8 listopada 2016 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu tego samego dnia (13583/2016 – C8-0459/2016),

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając pismo Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych,

–  uwzględniając art. 88 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0350/2016),

A.  mając na uwadze, że w budżecie korygującym nr 4/2016 obniżono poziom środków na płatności o 7 284,3 mln EUR, głównie w liniach budżetowych w ramach poddziału 1b Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna, a tym samym odpowiednio zmniejszono wkłady krajowe;

B.  mając na uwadze, że w budżecie korygującym nr 4/2016 podniesiono poziom środków na zobowiązania w dziale 3 Bezpieczeństwo i obywatelstwo o 50 mln EUR na instrument wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych w Unii, o 130 mln EUR na Fundusz Azylu, Migracji i Integracji oraz o 70 mln EUR na Fundusz Bezpieczeństwa Wewnętrznego, co wymaga uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki na łączną kwotę 240,1 mln EUR po uwzględnieniu przesunięcia kwoty 9,9 mln EUR;

C.  mając na uwadze, że w budżecie korygującym nr 4/2016 skoncentrowano na wstępie środki na zasilenie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) poprzez przesunięcie 73,9 mln EUR w środkach na zobowiązania z komponentu energetycznego instrumentu „Łącząc Europę”, co ma zostać zrekompensowane w 2018 r.;

D.  mając na uwadze, że w budżecie korygującym nr 4/2016 wprowadzono zmiany w planie zatrudnienia agencji Frontex z uwagi na wejście w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 2016/1624(6);

E.  mając na uwadze, że wraz z obniżeniem środków o 14,7 mln EUR w szeregu linii budżetowych w dziale 2 Trwały wzrost gospodarczy: zasoby naturalne wpływ netto budżetu korygującego nr 4/2016 po stronie wydatków w budżecie na 2016 r. oznacza wzrost środków na zobowiązania o 225,4 mln EUR;

F.  mając na uwadze, że po stronie dochodów budżet korygujący nr 4/2016 zawiera również dostosowania związane z rewizją prognozy tradycyjnych zasobów własnych (tj. ceł i opłat wyrównawczych w sektorze cukru), podstawy opodatkowania VAT i podstawy dochodu narodowego brutto (DNB) oraz z ujęciem w budżecie odpowiednich kwot rabatu brytyjskiego i ich finansowania;

1.  wyraża poważne zaniepokojenie nadwyżką płatności w wysokości 7 284,3 mln EUR, która wynika z dużych opóźnień w realizacji programów unijnych w ramach zarządzania dzielonego i może prowadzić do znacznego nagromadzenia wniosków o płatność pod koniec obowiązywania obecnych WRF; przypomina wniosek Komisji, że według obecnych prognoz zaktualizowane potrzeby w zakresie płatności do roku 2020 można pogodzić z obecnymi pułapami jedynie wtedy, gdy łączny margines na płatności zostanie w pełni wykorzystany (i na wszelki wypadek pozbawiony rocznych ograniczeń kwot) oraz gdy płatności w ramach instrumentów specjalnych będą liczone poza tymi pułapami; w związku z tym domaga się ostatecznego i zdecydowanego rozwiązania tej ostatniej kwestii w ramach rewizji WRF;

2.  popiera zwiększenie środków w dziale 3 poprzez uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki oraz koncentrację na wstępie zwiększonych środków w planie zatrudnienia agencji Frontex; z zadowoleniem przyjmuje zwłaszcza częściowe uzupełnienie środków Funduszu Azylu, Migracji i Integracji, jednak wyraża zaniepokojenie, że mimo wysokiego wskaźnika wykonania budżetu w ramach krajowych programów państw członkowskich do chwili obecnej przeprowadzono jedynie kilka relokacji uchodźców;

3.  zgadza się na koncentrację na wstępie środków EFIS, pod warunkiem że przesunięcie z instrumentu „Łącząc Europę” zostanie należycie zrekompensowane w 2018 r.; wyjaśnia, że ta koncentracja środków na wstępie nie uprzedza ostatecznego planu finansowania nowego wniosku w sprawie przedłużenia EFIS, co do którego decyzja zapadnie zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą;

4.  z zaniepokojeniem odnotowuje spodziewany spadek dochodów szacowany na 1,8 mld EUR ze względu na spadek wartości funta brytyjskiego względem euro; odnotowuje zamiar Komisji, by wykorzystać dochody z dodatkowych grzywien na pokrycie tego spadku;

5.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2016;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 4/2016 został ostatecznie przyjęty, i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 48 z 24.2.2016. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105. (6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1624 z dnia 14 września 2016 r. w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej oraz zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 i uchylające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 863/2007 , rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 i decyzję Rady 2005/267/WE (Dz.U. L 251 z 16.9.2016, s. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 5/2016 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016 – wykonanie decyzji w sprawie zasobów własnych nr 2014/335/UE, Euratom po zakończeniu procesu ratyfikacji i jej wejściu w życie w dniu 1 października 2016 r. (13584/2016 – C8-0462/2016 – 2016/2258(BUD))

P8_TA(2016)0469 A8-0348/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 25 listopada 2015 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 5/2016 przyjęty przez Komisję dnia 7 października 2016 r. (COM(2016)0660),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 5/2016 przyjęte przez Radę dnia 8 listopada 2016 r. i przekazane Parlamentowi tego samego dnia (13584/2016 – C8-0462/2016),

–  uwzględniając art. 88 i 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0348/2016),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2016 wynika z zakończenia procesu ratyfikacji i wejścia w życie decyzji 2014/335/UE, Euratom, która zawiera ograniczone zmiany, takie jak redukcja kosztów poboru tradycyjnych zasobów własnych, nowa obniżona stawka poboru zasobów własnych opartych na VAT dla niektórych państw członkowskich oraz obniżki brutto wkładów opartych na DNB dla niektórych państw członkowskich;

B.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2016 ma na celu włączenie po stronie dochodów budżetu Unii na 2016 r. skutków dostosowań zasobów własnych wynikających z wdrożenia decyzji 2014/335/UE, Euratom, z mocą wsteczną dla lat budżetowych 2014, 2015 i 2016;

C.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 5/2016 oznacza zatem zmianę indywidualnych wkładów wszystkich państw członkowskich, jednak nie ma wpływu na łączne dochody ani na wydatki w budżecie Unii;

1.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 5/2016;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 5/2016 został ostatecznie przyjęty, i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 48 z 24.2.2016. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Niemcom (COM(2016)0681 – C8-0423/2016 – 2016/2267(BUD))

P8_TA(2016)0470 A8-0352/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0681 – C8-0423/2016),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 10,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 11,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0352/2016),

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK:

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE w celu udzielenia pomocy Niemcom

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2017/340.)

(1) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 6/2016 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016 towarzyszącego wnioskowi w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Niemcom (13852/2016 – C8-0473/2016 – 2016/2268(BUD))

P8_TA(2016)0471 A8-0349/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2016, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 25 listopada 2015 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3) (rozporządzenie w sprawie WRF),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając wniosek w sprawie decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności UE w celu udzielenia pomocy Niemcom, przyjęty przez Komisję dnia 19 października 2016 r. (COM(2016)0681),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 6/2016 przyjęty przez Komisję dnia 19 października 2016 r. (COM(2016)0680),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 6/2016 przyjęte przez Radę dnia 15 listopada 2016 r. i przekazane Parlamentowi tego samego dnia (13852/2016 – C8-0473/2016),

–  uwzględniając art. 88 i 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0349/2016),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 6/2016 uwzględnia proponowane uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w związku z powodziami, do których doszło w Niemczech w maju i czerwcu 2016 r.;

B.  mając na uwadze, że w rezultacie Komisja proponuje wprowadzić poprawkę do budżetu na 2016 r. i zwiększyć pozycję budżetową 13 06 01 „Wspieranie państw członkowskich w przypadku poważnych klęsk żywiołowych istotnie wpływających na warunki życia, środowisko naturalne lub gospodarkę” o 31 475 125 EUR w środkach na zobowiązania oraz środkach na płatności;

C.  mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej jest specjalnym instrumentem określonym w rozporządzeniu w sprawie WRF, a odpowiednie środki na zobowiązania oraz środki na płatności należy ująć w budżecie poza pułapami przyjętymi w WRF;

1.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 6/2016;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 6/2016 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 48 z 24.2.2016. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki w 2017 r. (COM(2016)0678 – C8-0420/2016 – 2016/2118(BUD))

P8_TA(2016)0472 A8-0346/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0678 – C8-0420/2016),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(1), w szczególności jego art. 13,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(2), w szczególności jego pkt 14,

–  uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęty przez Komisję dnia 18 lipca 2016 r. (COM(2016)0300), z uwzględnieniem zmian zawartych w liście w sprawie poprawek nr 1/2017 (COM(2016)0679),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęte przez Radę dnia 12 września 2016 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 14 września 2016 r. (11900/2016 – C8-0373/2016),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 26 października 2016 r. dotyczące projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017(3),

–  uwzględniając wspólny tekst zatwierdzony przez komitet pojednawczy w dniu 17 listopada 2016 r. (14635/2016 – C8-0470/2016),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0346/2016),

A.  mając na uwadze, że po zbadaniu wszystkich możliwości finansowania dodatkowych i nieprzewidzianych potrzeb w zakresie zobowiązań Komisja w swoim projekcie budżetu wystąpiła z wnioskiem o uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki w wysokości 1164,4 mln EUR w celu uzupełnienia środków na zobowiązania związanych z wydatkami przewidzianymi w dziale 3 budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017 powyżej pułapu zobowiązań wynoszącego 2578 mln EUR w cenach bieżących;

B.  mając na uwadze, że w roku 2017 prawdopodobnie pojawią się dodatkowe potrzeby finansowe w związku z kryzysem bezpieczeństwa wewnętrznego oraz wyzwaniami związanymi z obecną sytuacją humanitarną, migracją i uchodźcami; przyjmuje do wiadomości, że potrzeby te mogą znacznie przekroczyć środki dostępne w dziale 3; przypomina, że w ramach pułapu w dziale 3 nie ma już dostępnego marginesu; wobec tego zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, czy i ewentualnie w jaki sposób można by uruchomić dodatkowe fundusze przy wykorzystaniu marginesu na nieprzewidziane wydatki, aby zaspokoić możliwe dodatkowe potrzeby finansowe w dziale 3 w roku 2017;

C.  mając na uwadze, że Komisja dokonała zmian w swoim wniosku o uruchomienie środków w liście w sprawie poprawek nr 1/2017 w celu pokrycia również wydatków przewidzianych w dziale 4;

D.  mając na uwadze, że komitet pojednawczy zwołany w związku z budżetem na rok 2016 zgodził się na uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki na kwotę 1906,2 mln EUR w dziale 3 i 4 oraz na skompensowanie kwoty 575 mln EUR w ramach nieprzydzielonego marginesu w dziale 2 (Trwały wzrost gospodarczy: zasoby naturalne) w 2016 r. oraz w ramach nieprzydzielonych marginesów w dziale 5 (Administracja) w wysokości 507,3 mln EUR w 2017 r., 570 mln EUR w 2018 r. i 253,9 mln EUR w 2019 r.;

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK:

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki w 2017 r.

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2017/344.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (2) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0411.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia instrumentu elastyczności na sfinansowanie natychmiastowych środków budżetowych służących zażegnaniu trwającego kryzysu związanego z migracją, uchodźcami i bezpieczeństwem (COM(2016)0313 – C8-0246/2016 – 2016/2120(BUD))

P8_TA(2016)0473 A8-0351/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0313 – C8-0246/2016),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(1), w szczególności jego art. 11,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) 2015/623 z dnia 21 kwietnia 2015 r. zmieniające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 1311/2013 określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 12,

–  uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęty przez Komisję dnia 18 lipca 2016 r. (COM(2016)0300), z uwzględnieniem zmian zawartych w liście w sprawie poprawek nr 1/2017 (COM(2016)0679),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęte przez Radę dnia 12 września 2016 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 14 września 2016 r. (11900/2016 – C8-0373/2016),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 26 października 2016 r. w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii na rok 2017(4),

–  uwzględniając wspólny tekst zatwierdzony przez komitet pojednawczy w dniu 17 listopada 2016 r. (14635/2016 – C8-0470/2016),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinię Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0351/2016),

A.  mając na uwadze, że po zbadaniu wszystkich możliwości realokacji środków na zobowiązania w ramach działu 3 zachodzi konieczność uruchomienia instrumentu elastyczności w zakresie środków na zobowiązania;

B.  mając na uwadze, że Komisja zaproponowała uruchomienie instrumentu elastyczności w celu uzupełnienia środków finansowych w budżecie ogólnym Unii na rok budżetowy 2017 powyżej pułapu dla działu 3 o kwotę 530 mln EUR na finansowanie środków w zakresie migracji, uchodźców i bezpieczeństwa;

C.  mając na uwadze, że tym samym całkowicie wyczerpana została cała kwota instrumentu elastyczności na rok budżetowy 2017;

1.  zauważa, że przewidziane na 2017 r. pułapy dla działu 3 nie pozwalają na odpowiednie sfinansowanie pilnych środków w zakresie migracji, uchodźców i bezpieczeństwa;

2.  zgadza się zatem na uruchomienie instrumentu elastyczności w kwocie 530 mln EUR w środkach na zobowiązania;

3.  wyraża ponadto zgodę na proponowany przydział odnośnych środków na płatności wynoszący: 238,3 mln EUR w 2017 r., 91 mln EUR w 2018 r., 141,9 mln EUR w 2019 r. i 58,8 mln EUR w 2020 r.;

4.  przypomina, że uruchomienie tego instrumentu, zgodnie z art. 11 rozporządzenia w sprawie WRF, kolejny raz świadczy o istotnej potrzebie zwiększenia elastyczności budżetu Unii, jak również przypomina swoje stanowisko wyrażone w ramach śródokresowego przeglądu / śródokresowej rewizji WRF, iż należy zwiększyć roczną kwotę instrumentu elastyczności do 2 mld EUR;

5.  powtarza swoją wyrażaną od dłuższego czasu opinię, że – bez uszczerbku dla możliwości uruchomienia środków na płatności na konkretne pozycje budżetowe za pomocą instrumentu elastyczności bez uprzedniego uruchomienia zobowiązań – płatności wynikające z zobowiązań uruchomionych wcześniej za pomocą instrumentu elastyczności mogą być uwzględniane jedynie poza pułapami;

6.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK:

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia instrumentu elastyczności na sfinansowanie natychmiastowych środków budżetowych służących zażegnaniu trwającego kryzysu związanego z migracją, uchodźcami i bezpieczeństwem

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2017/342.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (2) Dz.U. L 103 z 22.4.2015, s. 1. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0411.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu zapewnienia środków na wypłatę zaliczek w budżecie ogólnym Unii na 2017 r. (COM(2016)0312 – C8-0245/2016 – 2016/2119(BUD))

P8_TA(2016)0474 A8-0323/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0312 – C8-0245/2016),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 10,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 11,

–  uwzględniając wyniki rozmów trójstronnych z dnia 17 listopada 2016 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0323/2016),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 661/2014(4), kwotę w wysokości 50 000 000 EUR udostępnia się na wypłatę zaliczek ze środków w budżecie ogólnym Unii,

1.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK:

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu zapewnienia środków na wypłatę zaliczek w budżecie ogólnym Unii na 2017 r.

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2017/343.)

(1) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 661/2014 z dnia 15 maja 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 143).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie wspólnego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, zatwierdzonego przez komitet pojednawczy w ramach procedury budżetowej (14635/2016 – C8-0470/2016 – 2016/2047(BUD))

P8_TA(2016)0475 A8-0353/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wspólny projekt zatwierdzony przez komitet pojednawczy oraz odnoszące się do niego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (14635/2016 – C8-0470/2016),

–  uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęty przez Komisję dnia 18 lipca 2016 r. (COM(2016)0300),

–  uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, przyjęte przez Radę dnia 12 września 2016 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 14 września 2016 r. (11900/2016 – C8-0373/2016),

–  uwzględniając list w sprawie poprawek nr 1/2017 do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017, który Komisja przedłożyła w dniu 17 października 2016 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 października 2016 r. dotyczącą stanowiska Rady w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017(1) i zawarte w niej poprawki budżetowe,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(4),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(5),

–  uwzględniając art. 90 i art. 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie delegacji Parlamentu do komitetu pojednawczego (A8-0353/2016),

1.  zatwierdza wspólny tekst uzgodniony przez komitet pojednawczy, który obejmuje następujące dokumenty:

2.  potwierdza wspólne oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że poziom zatrudnienia w Parlamencie był jedną z głównych kwestii w trakcie niniejszego postępowania pojednawczego; przypomina, że w oparciu o nieformalną umowę każda z obydwu instytucji władzy budżetowej ma wyłączną właściwość w odniesieniu do swojej sekcji budżetu; przypomina również swoją polityczną decyzję dotyczącą wyłączenia grup politycznych z zamierzonego celu redukcji zatrudnienia o 5 %, co podkreślono w jego rezolucjach dotyczących budżetu na lata 2014, 2015, 2016 i 2017; oceni wpływ decyzji budżetowych na funkcjonowanie instytucji;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do stwierdzenia, że budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2017 został ostatecznie przyjęty, i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji ustawodawczej Radzie, Komisji, innym zainteresowanym instytucjom i organom oraz parlamentom narodowym.

ZAŁĄCZNIK

17.11.2016

WERSJA OSTATECZNA

Budżet na rok 2017 – Treść wspólnych konkluzji

Wspólne konkluzje dotyczą następujących punktów:

1.  Budżet 2017

2.  Budżet 2016 – Projekty budżetów korygujących nr 4, 5 i 6/2016

3.  Wspólne oświadczenia

Streszczenie

A.   Budżet 2017

Zgodnie z treścią wspólnych konkluzji:

—  Ogólny poziom środków na zobowiązania w budżecie na 2017 r. ustalono na poziomie 157 857,8 mln EUR. Zostawia to zasadniczo margines poniżej pułapów WRF na 2017 r. wynoszących 1 100,1 mln EUR w środkach na zobowiązania.

—  Ogólny poziom środków na płatności w budżecie na 2017 r. ustalono na poziomie 134 490,4 mln EUR.

—  Uruchamia się instrument elastyczności na rok budżetowy 2017 w wysokości 530 mln EUR w środkach na zobowiązania w dziale 3 Bezpieczeństwo i obywatelstwo.

—  Uruchamia się łączny margines na zobowiązania w wysokości 1 439,1 mln EUR w dziale 1a Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia.

—  Uruchamia się margines na nieprzewidziane wydatki w wysokości 1 906,2  mln EUR w dziale 3 i dziele 4. Jest on kompensowany w 2017 r. nieprzydzielonym marginesem w wysokości 575,0 mln EUR w dziale 2 Trwały wzrost gospodarczy: zasoby naturalne oraz nieprzydzielonymi marginesami w dziale 5 Administracja w wysokości 507,3 mln EUR w 2017 r., 570,0 mln w 2018 r. oraz 253,9 mln w 2019 r.

—  Jak szacuje Komisja, środki na płatności w 2017 r. odpowiadające uruchomieniu instrumentu elastyczności w latach 2014, 2015 i 2016 wyniosą 981,1 mln EUR.

B.   Budżet na rok 2016

Zgodnie z treścią wspólnych konkluzji:

—  Projekt budżetu korygującego nr 4/2016 oraz związane z tym uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki zostały zaakceptowane zgodnie z propozycją Komisji.

—  Projekt budżetu korygującego nr 5/2016 został zaakceptowany zgodnie z propozycją Komisji.

—  Projekt budżetu korygującego nr 6/2016 oraz związane z tym uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zostały zaakceptowane zgodnie z propozycją Komisji.

1.  Budżet na rok 2017

1.1.   „Zamknięte” pozycje budżetowe

W przypadku braku innego stwierdzenia w konkluzjach, wszystkie linie budżetowe niezmienione ani przez Radę, ani przez Parlament oraz te, w których Parlament zaakceptował poprawki Rady podczas ich odpowiedniego czytania, uznaje się za zatwierdzone.

W przypadku pozostałych linii budżetowych komitet pojednawczy doszedł do wniosków ujętych w częściach 1.2–1.8 poniżej.

1.2.   Kwestie horyzontalne

Agencje zdecentralizowane

Wkład UE (w środkach na zobowiązania i w środkach na płatności) oraz liczbę stanowisk dla wszystkich agencji zdecentralizowanych ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, z wyjątkiem:

—  Europejskiego Urzędu Policji (EUROPOL, artykuł budżetu 18 02 04), któremu przydzielono 10 dodatkowych stanowisk wraz z dodatkowymi środkami finansowymi w wysokości 675 000 EUR w środkach na zobowiązania i środkach na płatności.

—  Europejskiej Jednostki Współpracy Sądowej (EUROJUST, artykuł budżetu 33 03 04), której przydzielono 10 dodatkowych stanowisk wraz z dodatkowymi środkami finansowymi w wysokości 675 000 EUR w środkach na zobowiązania i środkach na płatności.

—  Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EBA, artykuł budżetu 12 02 04), któremu środki na zobowiązania i środki na płatności zmniejszono o 500 000 EUR.

—  Europejskiego Urzędu Wsparcia w dziedzinie Azylu (EASO), artykuł budżetu 18 03 02), któremu środki na zobowiązania i środki na płatności zwiększono o 3 000 000 EUR.

—  Europejskiej Agencji Leków (EMA, pozycja budżetowa 17 03 12 01), której środki na zobowiązania i środki na płatności zmniejszono o 8 350 000 EUR.

Agencje wykonawcze

Wkład UE (w środkach na zobowiązania i płatności) oraz liczbę stanowisk dla agencji wykonawczych ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu na 2017 r.

Projekty pilotażowe/ działania przygotowawcze

Zatwierdza się kompleksowy pakiet 89 projektów pilotażowych/ działań przygotowawczych (PP/ DP) na łączną kwotę 76,9 mln EUR w środkach na zobowiązania, zgodnie z propozycją Parlamentu w uzupełnieniu działania przygotowawczego zaproponowanego przez Komisję w projekcie budżetu na 2017 r.

Jeżeli projekt pilotażowy lub działanie przygotowawcze wydaje się mieć już podstawę prawną, Komisja może wnioskować o przesunięcie środków do odpowiedniej podstawy prawnej, aby ułatwić realizację działania.

Pakiet ten w pełni przestrzega pułapów na projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, przewidzianych w rozporządzeniu finansowym.

1.3.   Działy wydatków w ramach finansowych – środki na zobowiązania

Wziąwszy pod uwagę powyższe konkluzje dotyczące „zamkniętych” linii budżetowych, agencji oraz projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, komitet pojednawczy uzgodnił, co następuje:

Dział 1a — Konkurencyjność na rzecz wzrostu i zatrudnienia

Środki na zobowiązania w następujących liniach budżetowych ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu na 2017 r., zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017:

Rada i Parlament potwierdzają, że uzgodnione zwiększenie środków w dziale 1a jako część budżetu na 2017 r. w pełni przestrzega wcześniejszych uzgodnień i pozostaje bez uszczerbku dla toczących się procedur ustawodawczych.

Wszystkie inne środki na zobowiązania w dziale 1a ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu, zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, włączając korekty uzgodnione w komitecie pojednawczym, które ujęte są w poniżej tabeli. Jak przewidziano podczas czytania w Parlamencie, utworzony zostaje oddzielny artykuł budżetu „Imprezy specjalne”.

W związku z tym, oraz po uwzględnieniu agencji, projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 21 312,2 mln EUR, co pozostawia margines w wysokości 51,9 mln EUR w ramach pułapu wydatków w dziale 1a, a łączny margines na zobowiązania wykorzystany zostaje na kwotę 1 439,1 mln EUR.

Dział 1b — Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

Środki na zobowiązania ustala się na poziomie zaproponowanym w projekcie budżetu na 2017 r.

Po uwzględnieniu projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 53 586,6 mln EUR, co pozostawia margines w wysokości 0,4 mln EUR w ramach pułapu wydatków w dziale 1b.

Dział 2 — Trwały wzrost gospodarczy: zasoby naturalne

Środki na zobowiązania ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu, zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, w tym, zgodnie z informacjami przekazanymi przez Komisję w dniu 7 listopada 2016 r. , dodatkowe zmniejszenie środków o 325,0 mln EUR wynikające ze zwiększonych dochodów EFGR przeznaczonych na określony cel. W związku z tym komitet pojednawczy uzgodnił, co następuje:

Po uwzględnieniu agencji, projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 58 584,4  mln EUR, co pozostawia margines w wysokości 1 031,6 mln EUR w ramach pułapu wydatków w dziale 2, uwzględniając fakt, że wykorzystano kwotę 575,0 mln EUR do skompensowania uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki.

Dział 3 – Bezpieczeństwo i obywatelstwo

Środki na zobowiązania ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu, zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, jednak z uwzględnieniem korekt uzgodnionych przez komitet pojednawczy, które przedstawiono szczegółowo w poniższej tabeli.

Uwagi do budżetu dotyczące artykułu 09 05 05 zostaną zmodyfikowane poprzez dodanie następującego zdania: „W odpowiednich przypadkach procedury udzielania zamówień publicznych i dotacji mogą obejmować zawarcie partnerstwa ramowego z myślą o promowaniu stabilnych ram finansowych dla paneuropejskich sieci finansowanych z tych środków”.

Uwagi do budżetu dotyczące artykułu 15 04 02 zostaną zmodyfikowane poprzez dodanie następującego zdania: „Ze środków tych można również finansować przygotowania do Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego”.

W związku z tym, a także po uwzględnieniu agencji, projektów pilotażowych i działań przygotowawczych uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 4 284 mln EUR, co nie pozostawia marginesu w ramach pułapu wydatków w dziale 3, ponadto uruchamia się instrument elastyczności na kwotę 530 mln EUR oraz margines na nieprzewidziane wydatki na kwotę 1 176 mln EUR.

Dział 4 – Globalny wymiar Europy

Środki na zobowiązania ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu, zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, jednak z uwzględnieniem korekt uzgodnionych przez komitet pojednawczy, które przedstawiono szczegółowo w poniższej tabeli.

Jednak w przypadku pozycji budżetowej 19 03 01 07 (specjalni przedstawiciele Unii Europejskiej) środki ustala się na poziomie z projektu budżetu na 2017 r.

W związku z tym, a także po uwzględnieniu agencji, projektów pilotażowych i działań przygotowawczych uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 10 162,1 mln EUR, co nie pozostawia marginesu w ramach pułapu wydatków w dziale 4, a ponadto uruchamia się margines na nieprzewidziane wydatki na kwotę 730,1 mln EUR.

Dział 5 – Administracja

Komitet pojednawczy uzgodnił liczbę stanowisk w planach zatrudnienia instytucji oraz środki zaproponowane przez Komisję w projekcie budżetu zmienionym listem w sprawie poprawek nr 1/2017, jednak z następującymi wyjątkami:

—  zatwierdzono czytanie przez Parlament Europejski jego własnego budżetu, ale zwiększenie liczby stanowisk dla grup politycznych o 76 kompensuje się w pełni obniżeniem liczby stanowisk w planie zatrudnienia administracji Parlamentu, co gwarantuje neutralność budżetową; ponadto komitet pojednawczy zgodził się włączyć do budżetu na 2017 r. skutki automatycznego dostosowania wynagrodzeń z mocą od dnia 1 lipca 2016 r. (8 717 000 EUR);

—  zatwierdzono czytanie przez Radę jej własnego budżetu, ale w budżecie na 2017 r. uwzględniono skutki automatycznego dostosowania wynagrodzeń z mocą od dnia 1 lipca 2016 r. (3 301 000 EUR);

—  zatwierdzono budżet Trybunału Obrachunkowego przy uwzględnieniu cięć środków w stosunku do projektu budżetu na 2017 r., uwzględnionych w czytaniu Parlamentu;

—  zatwierdzono budżet Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych, przy czym do linii budżetowej przeznaczonej na pracowników kontraktowych (pozycja budżetowa 1200) wpisuje się kwotę w wysokości 560 250 EUR, obniżając jednocześnie środki w pozycji budżetowej 3003 (Budynki i koszty dodatkowe) o taką samą kwotę. Uwagi do budżetu dotyczące pozycji 1200 zostaną zmodyfikowane poprzez dodanie następującego zdania: „Ze środków tych pokrywa się również koszty zatrudnienia pracowników kontraktowych zaangażowanych w strategiczne działania komunikacyjne”. Ponadto dostosowuje się następujące linie budżetowe w sekcji poświęconej ESDZ, aby uniknąć przeniesienia specjalnych przedstawicieli UE sprawujących podwójną funkcję, co zaproponowano w liście w sprawie poprawek nr 1.

W związku z tym, a także po uwzględnieniu projektów pilotażowych i działań przygotowawczych uzgodniony poziom zobowiązań ustalono na 9 394,5 mln EUR, co pozostawia margines w wysokości 16,2 mln EUR w ramach pułapu wydatków w dziale 5, przy czym w ramach marginesu wykorzystano kwotę 507,3 mln EUR w celu skompensowania uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki.

Instrumenty szczególne

Środki na zobowiązania przeznaczone na instrumenty szczególne ustala się na poziomie zaproponowanym przez Komisję w projekcie budżetu na 2017 r. z wyjątkiem rezerwy na Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (artykuł 40 02 44), którą się likwiduje.

Kompensacja marginesu na nieprzewidziane wydatki w roku 2018 i 2019

W 2017 r. margines na nieprzewidziane wydatki zostanie wykorzystany na kwotę 1 176 mln EUR w dziale 3 oraz 730,1 mln EUR w dziale 4, co daje w sumie kwotę 1 906,2 mln EUR. Dokonuje się kompensacji na kwotę 575,0 mln EUR w ramach nieprzydzielonego marginesu w dziale 2 w roku 2017 oraz na kwotę 507,3 mln EUR w roku 2017, 570 mln EUR w roku 2018 i 253,9 mln EUR w roku 2019 w ramach nieprzydzielonych marginesów w dziale 5. Nastąpi odpowiednie dostosowanie decyzji w sprawie uruchomienia marginesu na nieprzewidziane wydatki w 2017 r., przyjętej wraz z listem w sprawie poprawek nr 1/2017.

1.4.   Środki na płatności

Ogólny poziom środków na płatności w budżecie na 2017 r. ustala się na poziomie środków przewidzianych w projekcie budżetu zmienionym na mocy listu w sprawie poprawek nr 1/2017, przy czym dokonuje się następujących dostosowań uzgodnionych przez komitet pojednawczy:

1.  Po pierwsze, uwzględnia się uzgodniony poziom środków na zobowiązania na wydatki niezróżnicowane, w ramach których poziom środków na płatności jest równy poziomowi środków na zobowiązania. Obejmuje to ograniczenie wydatków na rolnictwo o 325 mln EUR oraz dostosowanie wydatków administracyjnych w sekcjach I, II, III, IV, V, VI, VII, IX i X (13,4 mln EUR) i dla agencji zdecentralizowanych (w związku z którymi wkład UE w postaci środków na płatności ustala się na poziomie zaproponowanym w pkt 1.2 powyżej). Łączny wynik oznacza obniżenie środków o 332,3 mln EUR.

2.  Środki na płatności z myślą o wszystkich nowych projektach pilotażowych i działaniach przygotowawczych zaproponowanych przez Parlament ustala się na poziomie 50% odpowiednich środków na zobowiązania lub na poziomie zaproponowanym przez Parlament, jeżeli poziom ten jest poniżej progu 50%. W przypadku przedłużenia istniejących projektów pilotażowych i działań przygotowawczych poziom środków na płatności ustala się na poziomie określonym w projekcie budżetu plus 50% odpowiednich nowych środków na zobowiązania lub na poziomie zaproponowanym przez Parlament, jeżeli poziom ten jest niższy. Łączny wynik oznacza podwyższenie środków o 35,2 mln EUR.

3.  Środki na płatności przeznaczone na imprezy specjalne (artykuł 15 02 10) to kwota określona podczas czytania w Parlamencie (6 mln EUR).

4.  Środki na płatności (artykuł 01 03 08 – Finansowanie Funduszu Gwarancyjnego EFZR) zapisuje się jako p.m.

5.  Dostosowania w następujących liniach budżetowych uzgadnia się w wyniku zmian w wysokości zobowiązań dotyczących środków zróżnicowanych:

6.  Środki na płatności dla Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (artykuł 40 02 43) ustala się na poziomie zerowym (obniżenie o 30 mln EUR), gdyż szacuje się, że środki na płatności pochodzące z dochodów przeznaczonych na określony cel wystarczą na cały rok 2017.

7.  Likwiduje się rezerwę przeznaczoną na Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (artykuł 40 02 44).

8.  Dodatkowych cięć w płatnościach dokonuje się w następujących liniach budżetowych:

Działania te umożliwią ustalenie środków na płatności na poziomie 134 490,4 mln EUR, co oznacza obniżenie ich o 931,4 mln EUR w porównaniu z projektem budżetu zmienionym na mocy listu w sprawie poprawek nr 1/2017.

1.5.   Rezerwa

Nie przewiduje się rezerw oprócz tych, które ujęto w projekcie budżetu zmienionym na mocy listu w sprawie poprawek nr 1/2017, z następującymi wyjątkami:

—  pozycja budżetowa 13 01 04 04 (Wydatki pomocnicze na program wspierania reform strukturalnych) i artykuł 13 08 01 (Program wspierania reform strukturalnych – Operacyjna pomoc techniczna przesunięta z działu 1b (EFS, EFRR i CF)), w przypadku których pełne kwoty środków na zobowiązania i płatności umieszcza się w rezerwie w oczekiwaniu na przyjęcie podstawy prawnej dla programu wspierania reform strukturalnych;

—  artykuł 13 08 02 (Program wspierania reform strukturalnych – Operacyjna pomoc techniczna przesunięta z działu 2 (EFRROW)), w przypadku którego pełną kwotę środków na zobowiązania i płatności umieszcza się w rezerwie w oczekiwaniu na przyjęcie podstawy prawnej dla programu wspierania reform strukturalnych;

—  pozycja budżetowa 18 02 01 03 (Stworzenie nowych systemów informatycznych wspierających zarządzanie przepływami migracyjnymi przez granice zewnętrzne Unii), w przypadku której w rezerwie umieszcza się 40 mln EUR w środkach na zobowiązania i 28 mln EUR w środkach na płatności w oczekiwaniu na zakończenie procedury ustawodawczej ustanawiającej system wjazdu/wyjazdu.

1.6.   Uwagi do budżetu

Poprawki wprowadzone przez Parlament Europejski lub Radę do tekstu uwag do budżetu uznaje się za uzgodnione, chyba że we wcześniejszych ustępach wyraźnie stwierdzono coś innego, z wyjątkiem uwag dotyczących linii budżetowych wymienionych w poniższej tabeli, w przypadku których zatwierdza się tekst uwag do budżetu zaproponowany w projekcie budżetu zmienionym na mocy listu w sprawie poprawek nr 1/2017 i w związku z aktualizacją dotyczącą EFRG.

Rozumie się, że poprawki wprowadzone przez Parlament Europejski lub Radę nie mogą zmieniać ani rozszerzać zakresu istniejącej podstawy prawnej, ani naruszać administracyjnej autonomii instytucji oraz że działania można pokryć z dostępnych zasobów.

1.7.   Nowe linie budżetowe

Uzgadnia się nomenklaturę budżetową zaproponowaną przez Komisję w projekcie budżetu zmienionym na mocy listu w sprawie poprawek nr 1/2017, co obejmuje projekty pilotażowe i działania przygotowawcze, oraz nowy artykuł dotyczący dorocznych imprez specjalnych (15 02 10).

1.8.   Przychody

Wyraża się zgodę na propozycję Komisji z listu w sprawie poprawek nr 1/2017 dotyczącą ujęcia w budżecie przychodów z grzywien na kwotę 1 mld EUR.

2.   Budżet na rok 2016

Projekt budżetu korygującego nr 4/2016 oraz związane z tym uruchomienie marginesu na nieprzewidziane wydatki zatwierdza się zgodnie z propozycją Komisji.

Projekt budżetu korygującego nr 5/2016 zatwierdza się zgodnie z propozycją Komisji.

Projekt budżetu korygującego nr 6/2016 oraz związane z tym uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zatwierdza się zgodnie z propozycją Komisji.

3.   Wspólne oświadczenia

3.1.   Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych

Parlament Europejski, Rada i Komisja przypominają, że obniżenie poziomu bezrobocia wśród młodzieży pozostaje jednym z ważnych i wspólnych priorytetów politycznych, w związku z czym potwierdzają swoją zdecydowaną wolę optymalnego wykorzystywania zasobów budżetowych dostępnych w celu rozwiązania tego problemu, w szczególności w ramach inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych.

Przypominają, że zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (rozporządzenie w sprawie wieloletnich ram finansowych) „marginesy pozostawione poniżej pułapów wieloletnich ram finansowych na środki na zobowiązania w latach 2014–2017 stanowią łączny margines wieloletnich ram finansowych na zobowiązania, który zostanie udostępniony poza pułapami określonymi w wieloletnich ramach finansowych na lata 2016–2020 i przeznaczony na cele polityki związane z wzrostem gospodarczym i zatrudnieniem, w szczególności zatrudnieniem młodzieży”.

Rada i Parlament Europejski zwracają się do Komisji o przedstawienie w 2017 r. budżetu korygującego z myślą o przeznaczeniu w 2017 r. 500 mln EUR(7) pochodzących z łącznego marginesu na zobowiązania na inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, jak tylko przyjęte zostaną techniczne dostosowania przewidziane na mocy art. 6 rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych.

Rada i Parlament Europejski zobowiązują się do szybkiego rozpatrzenia projektu budżetu korygującego na rok 2017, który Komisja przedłoży.

3.2.   Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie środków na płatności

Parlament Europejski i Rada przypominają o potrzebie zapewnienia – w świetle wykonywania budżetu – regularnego realizowania płatności w odniesieniu do środków na zobowiązania, tak aby nie dopuścić do ewentualnego anormalnego poziomu niezapłaconych faktur na koniec roku budżetowego.

Parlament Europejski i Rada apelują do Komisji, by nadal uważnie i aktywnie monitorowała realizację programów na lata 2014–2020. W tym celu zwracają się do Komisji o terminowe przedstawienie zaktualizowanych danych liczbowych dotyczących sytuacji w zakresie wdrażania i szacunków odnoszących się do środków na płatności na 2017 r.

Rada i Parlament Europejski w odpowiednim czasie podejmą wszelkie niezbędne decyzje dotyczące uzasadnionych potrzeb, aby uniknąć nagromadzenia niezapłaconych rachunków na zbyt wysoką kwotę i zadbać o należyte rozpatrzenie wniosków o płatności.

3.3   Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie redukcji zatrudnienia o 5%

Parlament Europejski, Rada i Komisja przywołują porozumienie w sprawie stopniowego zredukowania zatrudnienia o 5% zgodnie z danymi zawartymi w planie zatrudnienia na dzień 1 stycznia 2013 r., która to redukcja ma zostać przeprowadzona we wszystkich instytucjach, organach i agencjach, jak stanowi pkt 27 porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2 grudnia 2013 r. w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami.

Wszystkie trzy instytucje przypominają, że docelową datą pełnej realizacji redukcji zatrudnienia o 5% jest rok 2017. Uzgadniają również, że podjęte zostaną odpowiednie działania następcze w celu podsumowania sytuacji i z myślą o podjęciu wszelkich działań, by uniknąć dalszych opóźnień w realizacji celu dotyczącego redukcji zatrudnienia o 5% we wszystkich instytucjach, organach i agencjach.

Trzy instytucje z zadowoleniem przyjmują przedstawiony przez Komisję w projekcie budżetu ogólny obraz skonsolidowanych danych na temat całego personelu zewnętrznego zatrudnianego przez instytucje, zgodnie z art. 38 ust. 3 lit. b) rozporządzenia finansowego. Zwracają się do Komisji o dalsze przekazywanie tych informacji przy okazji przedstawiania projektów budżetów na kolejne lata.

Rada i Parlament podkreślają, że realizacja celu dotyczącego redukcji zatrudnienia o 5% powinna przyczynić się do oszczędności w wydatkach administracyjnych instytucji. W związku z tym zwracają się do Komisji o rozpoczęcie oceny wyników tego działania, aby wyciągnąć z nich wnioski na przyszłość.

3.4   Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Zrównoważonego Rozwoju

W celu przeciwdziałania podstawowym przyczynom migracji Komisja ustanowiła Europejski Fundusz na rzecz Zrównoważonego Rozwoju (EFZR), czego podstawą jest ustanowienie gwarancji EFZR i funduszu gwarancyjnego EFZR. Komisja proponuje przeznaczenie kwoty 750 mln EUR na rzecz funduszu gwarancyjnego EFZR w okresie 2017–2020, w tym 400 mln EUR z Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) w ciągu czterech lat, 100 mln EUR z ENI w latach 2017–2020 (z tego 25 mln EUR w 2017 r.) oraz 250 mln EUR w środkach na zobowiązania (i płatności) w 2017 r.

Rada i Parlament Europejski zwracają się do Komisji o przedstawienie wniosku w sprawie niezbędnych środków w postaci budżetu korygującego w 2017 r., aby zapewnić finansowanie EFZR z budżetu UE natychmiast po przyjęciu podstawy prawnej.

Rada i Parlament Europejski zobowiązują się do szybkiego rozpatrzenia projektu budżetu korygującego na rok 2017, który Komisja przedłoży.

3.5   Wspólne oświadczenie w sprawie funduszy powierniczych UE i instrumentu pomocy dla uchodźców w Turcji

Parlament, Rada i Komisja uzgadniają, że ustanowienie funduszy powierniczych i instrumentu pomocy dla uchodźców w Turcji powinno się odbyć w sposób przejrzysty i jasny, a także spójny z zasadą jedności budżetu Unii, uprawnieniami władzy budżetowej oraz celami określonymi w obowiązujących podstawach prawnych.

Zobowiązują się w razie potrzeby podjąć te kwestie w ramach rewizji rozporządzenia finansowego, aby zagwarantować właściwą równowagę między elastycznością a odpowiedzialnością.

Komisja zobowiązuje się do:

—  regularnego informowania władzy budżetowej na temat bieżącego i planowanego finansowania z funduszy powierniczych (łącznie z wkładami państw członkowskich) oraz na temat operacji;

—  przedstawiania, począwszy od 2017 r., dokumentu roboczego dołączanego do projektu budżetu na kolejny rok budżetowy;

—  zaproponowania środków mających na celu należyte zaangażowanie Parlamentu Europejskiego.

3.6   Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji w sprawie rolnictwa

Budżet na rok 2017 przewiduje szereg środków nadzwyczajnych mających stanowić pomoc dla rolników w obliczu trudności rynkowych, jakich doświadczają oni od niedawna. Komisja potwierdza, że margines w dziale 2 wystarczy w przypadku ewentualnego pojawienia się nieprzewidzianych potrzeb. Komisja zobowiązuje się do regularnego monitorowania sytuacji na rynku oraz w razie potrzeby do przedstawiania odpowiednich środków w celu wyjścia naprzeciw potrzebom, których nie można zaspokoić w oparciu o środki finansowe zatwierdzone w budżecie. W takim przypadku Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do jak najszybszego rozpatrzenia odpowiednich wniosków budżetowych.

(1) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2016)0411. (2) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105. (3) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (4) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (5) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (6) Kwoty te stanowią część ogólnego zwiększenia środków dla działu 1a do roku 2020 w ramach śródokresowego przeglądu / śródokresowej rewizji WRF. (7) Kwota ta jest częścią ogólnych dodatkowych środków na tę inicjatywę do roku 2020 w związku ze śródokresowym przeglądem /śródokresową rewizją wieloletnich ram finansowych.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji we Włoszech po trzęsieniach ziemi (2016/2988(RSP))

P8_TA(2016)0476 RC-B8-1285/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 174, art. 175 (akapit trzeci) i art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2016/369 z dnia 15 marca 2016 r. w sprawie udzielania wsparcia w sytuacjach nadzwyczajnych na terenie Unii(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(3) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 661/2014 z dnia 15 maja 2014 r. zmieniające to rozporządzenie(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 375/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. ustanawiające Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej („inicjatywa »Wolontariusze pomocy UE«”)(5),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/96 z dnia 20 czerwca 1996 r. dotyczące pomocy humanitarnej(6),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 11 kwietnia 2011 r. w sprawie dalszego opracowywania oceny ryzyka na potrzeby zarządzania katastrofami w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 28 listopada 2008 r. zawierające apel o wzmocnienie zdolności w zakresie ochrony ludności dzięki europejskiemu systemowi wzajemnej pomocy wykorzystującemu podejście oparte na modułach ochrony ludności (16474/08),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji pt. „Fundusz Solidarności Unii Europejskiej – Sprawozdanie roczne za 2014 r.” (COM(2015)0502),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie regionalnego wpływu trzęsień ziemi(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie zwiększenia zdolności Unii do reagowania w przypadku katastrof(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2009 r.(9) w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej: Włochy, trzęsienie ziemi w Abruzji ,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej – jego wdrożenia i stosowania(10),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej(11),

–  uwzględniając pytania do Komisji w sprawie sytuacji we Włoszech po trzęsieniach ziemi (O-000139/2016 – B8-1812/2016, O-000140/2016 – B8-1813/2016 i O-000141/2016 – B8-1814/2016),

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 24/2012 pt. „Pomoc z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej udzielona w związku z trzęsieniem ziemi w Abruzji z 2009 r. – adekwatność i koszt działań”,

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że po trzęsieniu ziemi o niszczycielskiej sile, które miało miejsce w środkowej części Włoch w dniu 24 sierpnia 2016 r., trzy inne poważne trzęsienia w postaci fali gwałtownych wstrząsów uderzyły w regiony położone w środkowych Włoszech z siłą 5,5 i 6,1 w dniu 26 października 2016 r. oraz z siłą 6,5 w dniu 30 października 2016 r.;

B.  mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach trzęsienia i wstrząsy wtórne stale nawiedzają środkowe Włochy; mając na uwadze, że ostatnie trzęsienie ziemi (z dnia 30 października 2016 r.) charakteryzowało się najsilniejszymi wstrząsami, jakich Włochy doświadczyły w ciągu ostatnich ponad trzydziestu lat, i całkowicie zrównało z ziemią całe wsie, doprowadzając do rozpaczy wielu mieszkańców zniszczonych obszarów i powodując też różne pośrednie formy szkód na przyległych obszarach;

C.  mając na uwadze, że według doniesień w wyniku niedawnych wstrząsów ponad 400 osób zostało rannych, a 290 poniosło śmierć;

D.  mając na uwadze, że niszczycielskie trzęsienia ziemi kumulują się w „efekt domina” i doprowadziły do przesiedlenia 100 000 tys. mieszkańców;

E.  mając na uwadze, że te niedawne trzęsienia zniszczyły miasta, poważnie uszkodziły infrastrukturę o znaczeniu lokalnym i regionalnym, spustoszyły miejsca związane z dziedzictwem historycznym i kulturowym, a także zaszkodziły działalności gospodarczej – zwłaszcza w przypadku MŚP – rolnictwu, krajobrazowi oraz potencjałowi branży turystycznej, hotelarskiej i gastronomicznej;

F.  mając na uwadze, że obszary, na których wystąpiło trzęsienie ziemi, są dotknięte deformacją na powierzchni około 130 kilometrów kwadratowych, przy największym odkształceniu wynoszącym co najmniej 70 centymetrów; mając też na uwadze, że nieprzewidywalne hydrogeologiczne skutki mogą doprowadzić – w trudnych warunkach zimowych – do kolejnych klęsk żywiołowych, takich jak powodzie, osuwanie się gruntów i skumulowane szkody;

G.  mając na uwadze, że niektóre regiony w Unii Europejskiej są bardziej narażone na duże ryzyko sejsmiczne; mając na uwadze, że mogą one być wręcz skazane na powtarzające się klęski żywiołowe różnego rodzaju, niekiedy w odstępach krótszych niż jeden rok, przy czym ostatnie takie przypadki miały miejsce we Włoszech, w Portugalii, Grecji i na Cyprze;

H.  mając na uwadze, że zrównoważona odbudowa wymaga właściwej koordynacji w celu likwidacji strat gospodarczych i społecznych oraz że należy zwrócić też szczególną uwagę na bezcenne włoskie dziedzictwo kulturowe i promować międzynarodowe i europejskie projekty mające na celu ochronę budynków i obiektów o znaczeniu historycznym;

I.  mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (FSUE) został ustanowiony rozporządzeniem (WE) 2012/2002 w reakcji na katastrofalne powodzie, które dotknęły Europę Środkową latem 2002 r.;

J.  mając na uwadze, że różne instrumenty unijne, takie jak europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne lub mechanizm i instrument finansowy ochrony ludności, mogą być wykorzystane do wzmocnienia działań zapobiegawczych w przypadku trzęsienia ziemi oraz naprawczych po jego wystąpieniu;

K.  mając na uwadze, że reforma FSUE przeprowadzona w 2014 r. umożliwiła państwom członkowskim składanie wniosków o zaliczki, o których wypłacie decyduje Komisja, jeżeli dostępne są odpowiednie zasoby finansowe; mając jednak na uwadze, że kwota zaliczki nie może przekraczać 10 % przewidywanej całkowitej kwoty wkładu z FSUE, a jej maksymalna wysokość jest ograniczona do 30 mln euro;

L.  mając na uwadze, że poszkodowane państwo członkowskie musi złożyć do Komisji wniosek o pomoc z FSUE najpóźniej w terminie dwunastu tygodni od ustalenia pierwszych szkód spowodowanych klęską żywiołową; mając na uwadze, że państwo będące beneficjentem jest odpowiedzialne za wykorzystanie dotacji oraz przeprowadzenie kontroli sposobu jej wydatkowania, jednak Komisja może przeprowadzić kontrole działań finansowanych z FSUE na miejscu;

M.  mając na uwadze, że proces odbudowy musi uwzględniać wcześniejsze doświadczenia; mając też na uwadze, że konieczność przeprowadzenia prac jak najszybciej, z wykorzystaniem odpowiednich zasobów, przy uproszczeniu procedur biurokratycznych i w sposób przejrzysty powinna stanowić podstawę trwałej odbudowy, podobnie jak zapewnienie bezpieczeństwa i stabilności mieszkańcom dotkniętym katastrofą, aby dopilnować, by mogli oni nadal żyć w tych regionach;

N.  mając na uwadze, że prewencja powinna być coraz ważniejszym etapem zarządzania kryzysowego i nabierać coraz większego znaczenia społecznego oraz że wymaga ona również starannego programu działań w zakresie rozpowszechniania informacji, uświadamiania i edukacji;

O.  mając na uwadze potrzebę wzmocnienia środków zapobiegania klęskom zgodnie z wcześniejszymi propozycjami Parlamentu w celu skonsolidowania strategii zapobiegania – na szczeblu UE – klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka;

1.  wyraża najgłębszą solidarność i przekazuje wyrazy współczucia wszystkim osobom dotkniętym trzęsieniami ziemi oraz ich rodzinom, a także włoskim władzom krajowym, regionalnym i lokalnym zaangażowanym w działania pomocowe po katastrofie;

2.  wyraża zaniepokojenie dużą liczbą osób przesiedlonych, narażonych na trudne warunki pogodowe z związku z nadchodzącą zimą; wzywa w związku z tym Komisję do wskazania wszelkich możliwych sposobów zapewnienia pomocy włoskim władzom, by zagwarantować godziwe warunki życia ludziom pozbawionym dachu nad głową;

3.  docenia nieustający wysiłek jednostek ratunkowych, służby ochrony ludności, wolontariuszy, organizacji społeczeństwa obywatelskiego i władz lokalnych, regionalnych i krajowych na zniszczonych terenach w celu ratowania życia, powstrzymania szkód oraz zagwarantowania wspólnych podstawowych działań w celu utrzymania godnego standardu życia;

4.  podkreśla poważne skutki gospodarcze i społeczne następujących po sobie trzęsień ziemi oraz zniszczeń powstałych w ich następstwie;

5.  podkreśla powagę sytuacji w terenie, wywierającą znaczną i silną presję finansową na włoskie organy władzy na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

6.  przyjmuje z zadowoleniem większy poziom elastyczności przy obliczaniu deficytu budżetowego na wydatki związane z trzęsieniami ziemi, który został przyznany Włochom zgodnie z Traktatami, w celu sprawnego i szybkiego sprostania problemom związanym z obecną nadzwyczajną sytuacją oraz przeprowadzenia dalszych działań niezbędnych do zabezpieczenia dotkniętych obszarów; wzywa też włoski rząd do zadbania o to, by wszystkie dodatkowe zasoby, jakie udostępniono, zostały faktycznie przeznaczone na ten konkretny cel;

7.  w świetle tej wyjątkowej i bardzo poważnej sytuacji zwraca się do Komisji z propozycją rozważenia, czy zrównoważona odbudowa i wszelkie inwestycje antysejsmiczne, w tym inwestycje współfinansowane z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych przeznaczonych na cel tematyczny 5 (działania na rzecz zapobiegania zmianie klimatu, dostosowania do zmiany klimatu, zapobiegania ryzyku i zarządzania ryzykiem), mogłyby zostać wyłączone z obliczania deficytów krajowych w ramach paktu stabilności i wzrostu;

8.  z zadowoleniem przyjmuje solidarność wyrażoną przez instytucje UE, inne państwa członkowskie, regiony europejskie i podmioty międzynarodowe, o czym świadczy wzajemna pomoc w sytuacjach nadzwyczajnych;

9.  wzywa Komisję, aby rozważyła rozszerzenie aktualnej metody obliczania Funduszu Solidarności, która obecnie opiera się na skutkach szkód spowodowanych przez pojedynczą katastrofę, tak aby obejmowała ona łącznie szkody spowodowane przez szereg klęsk żywiołowych w tym samym regionie w danym roku;

10.  podkreśla problemy związane z systemami przewidywania trzęsień ziemi oraz wysoką aktywność sejsmiczną w regionie Morza Śródziemnego oraz w Europie Południowo-Wschodniej; wzywa państwa członkowskie do przyśpieszenia badań służących zapobieganiu szkodom, zarządzaniu kryzysom i ograniczeniu do minimum zakresu skutków klęsk żywiołowych w połączeniu z działaniami w ramach programu „Horyzont 2020”; z niepokojem stwierdza, że w ciągu ostatnich 15 lat wskutek niszczycielskich trzęsień ziemi w Europie tysiące ludzi zginęło, a setki tysięcy osób zostało pozbawionych dachu nad głową;

11.  przypomina, jak ważne jest, aby spełniać wymogi dotyczące budowy budynków i infrastruktury publicznej odpornych na trzęsienia ziemi; wzywa władze krajowe, regionalne i lokalne do zintensyfikowania wysiłków na rzecz zapewnienia zgodności konstrukcji z obowiązującymi normami w zakresie trzęsienia ziemi oraz do zwracania należytej uwagi przy wydawaniu pozwoleń na budowę;

12.  podkreśla znaczenie unijnego mechanizmu ochrony ludności dla zacieśniania współpracy między krajowymi organami ochrony ludności w całej Europie w razie niekorzystnej sytuacji oraz dla minimalizowania skutków zdarzeń nadzwyczajnych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego uproszczenia procedur uruchamiania tego mechanizmu, aby udostępniać go szybko i skutecznie, w bezpośrednim następstwie katastrofy;

13.  przyjmuje do wiadomości złożony przez włoski rząd wniosek o udostępnienie środków z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej oraz wzywa Komisję do podjęcia wszelkich niezbędnych działań umożliwiających bezzwłoczne rozpatrywanie wniosków o udzielenie pomocy w ramach Funduszu Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), by zapewnić jego szybkie uruchamianie; podkreśla w tym kontekście, jak ważne jest możliwie najszybsze udostępnianie płatności zaliczkowych organom krajowym, aby mogły one reagować na pilne wymogi danej sytuacji;

14.  zauważa w tym kontekście, że częściowe uwzględnienie w budżecie rocznego przydziału środków finansowych na FSUE, przewidziane w proponowanym „rozporządzeniu zbiorczym”, mogłoby pomóc przyśpieszyć uruchamianie procedury w przyszłości w celu wcześniejszego i skuteczniejszego reagowania na potrzeby osób dotkniętych klęską; ponadto zwraca się do Komisji, aby w kontekście ewentualnych przyszłych reform przeanalizowała możliwości zwiększenia progów płatności zaliczkowych oraz skrócenia terminów rozpatrywania wniosków;

15.  podkreśla znaczenie tworzenia synergii pomiędzy wszystkimi dostępnymi instrumentami, w tym europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi (EFSI), oraz zapewnienia skutecznego wykorzystania zasobów do działań związanych z odbudową i wszelkich innych niezbędnych interwencji, w pełnej współpracy z włoskimi władzami krajowymi i regionalnymi; apeluje do Komisji, by w tym celu była gotowa do przyjęcia zmian w programach i programach operacyjnych, w miarę możliwości jak najszybciej po przedłożeniu przez państwo członkowskie wniosku o wprowadzenie zmiany; podkreśla również możliwość wykorzystania Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) do wspierania obszarów wiejskich i utrzymania działalności rolniczej na obszarach, które zostały dotknięte trzęsieniem ziemi;

16.  podkreśla też znaczenie optymalizacji wykorzystania istniejących funduszy UE w celu inwestowania w zapobieganie klęskom żywiołowym oraz znaczenie zapewnienia konsolidacji i długoterminowego zrównoważonego rozwoju projektów odbudowy; przypomina również o potrzebie uproszczenia procedur administracyjnych dotyczących koordynacji funduszy; podkreśla, że po otrzymaniu pomocy z FSUE zainteresowane państwa członkowskie powinny zwiększyć starania na rzecz opracowania odpowiednich strategii zarządzania ryzykiem i wzmocnienia krajowych mechanizmów zapobiegania klęskom;

17.  odnotowuje uruchomienie, na wniosek rządu włoskiego, usługi reagowania kryzysowego w ramach unijnego programu Copernicus, mającej na celu ocenienie szkód na dotkniętych klęską obszarach za pomocą satelity; zachęca do współpracy między międzynarodowymi ośrodkami badawczymi i z zadowoleniem przyjmuje wykorzystanie transpondera radarowego (SART), który może ocenić i zmierzyć ruchy ziemi z dokładnością co do centymetra poprzez chmury zarówno w dzień, jak i w nocy, również do celów zapobiegania ryzyku i zarządzania nim;

18.  podkreśla znaczenie publicznych działań badawczo-rozwojowych dla zapobiegania klęskom i katastrofom oraz zarządzania kryzysowego, wzywa też do poprawy koordynacji i zacieśnienia współpracy między instytucjami badawczo–rozwojowymi państw członkowskich, a zwłaszcza między podmiotami, które mają do czynienia z podobnymi zagrożeniami; wzywa do doskonalenia systemów wczesnego ostrzegania w państwach członkowskich oraz tworzenia nowych powiązań i wzmacniania powiązań już istniejących między poszczególnymi systemami wczesnego ostrzegania;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi Włoch oraz władzom regionalnym i lokalnym na obszarach dotkniętych klęską.

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320. (2) Dz.U. L 70 z 16.3.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (4) Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 143. (5) Dz.U. L 122 z 24.4.2014, s. 1. (6) Dz.U. L 163 z 2.7.1996, s. 1. (7) Dz.U. C 282 E z 6.11.2008, s. 269. (8) Dz.U. C 286 E z 27.11.2009, s. 15. (9) Dz.U. C 230 E z 26.8.2010, s. 13. (10) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 13. (11) Dz.U. C 114 z 15.4.2014, s. 48.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie deklaracji komisarzy o braku konfliktu interesów – wytyczne (2016/2080(INI))

P8_TA(2016)0477 A8-0315/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 17 ust. 3,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 245,

–  uwzględniając załącznik XVI do swojego Regulaminu (Wytyczne dotyczące zatwierdzania Komisji Europejskiej), w szczególności pkt 1 lit. a) akapit trzeci,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie weryfikacji deklaracji o braku konfliktu interesów finansowych kandydatów na komisarzy (wykładnia pkt 1 lit. a) załącznika XVI do swojego Regulaminu)(1),

–  uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską(2), w szczególności jego punkty odnoszące się do sekcji II – odpowiedzialność polityczna,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie procedur i praktyk dotyczących przesłuchań kandydatów na komisarzy w 2014 r. – wnioski płynące z procedury za 2014 r.(3),

–  uwzględniając Kodeks postępowania komisarzy z dnia 20 kwietnia 2011 r.(4), w szczególności jego pkt 1.3, 1.4, 1.5 i 1.6,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A8-0315/2016),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z załącznikiem XVI pkt 1 lit. a) Regulaminu (Wytyczne dotyczące zatwierdzania Komisji Europejskiej) Parlament może wyrażać swoją opinię na temat przydziału obowiązków przez przewodniczącego-elekta oraz wystąpić o informacje mające znaczenie dla podjęcia przezeń decyzji na temat kwalifikacji kandydatów na komisarzy; mając na uwadze, że Parlament oczekuje, że otrzyma wszystkie informacje związane z interesami finansowymi kandydatów na komisarzy oraz że złożone przez nich deklaracje o braku konfliktu interesów zostaną przekazane do rozpatrzenia komisji właściwej w kwestiach prawnych;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 3 sekcji II dotyczącej odpowiedzialności politycznej, zawartej w porozumieniu ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską, kandydaci na członków Komisji dbają o pełne ujawnienie wszelkich istotnych informacji zgodnie z obowiązkiem niezależności, jaki na nich spoczywa na podstawie traktatów; mając na uwadze, że informacje te są ujawniane zgodnie z procedurami mającymi na celu zapewnienie otwartej, uczciwej i spójnej całościowej oceny kandydata na komisarza;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z powyższą decyzją z dnia 28 kwietnia 2015 r., weryfikacja deklaracji o braku konfliktu interesów finansowych kandydatów na komisarzy dokonywana przez komisję właściwą w kwestiach prawnych polega nie tylko na sprawdzeniu, czy deklaracja jest należycie wypełniona, lecz także na ocenie, czy treść deklaracji jest zgodna z prawdą i czy można z niej wywnioskować, że istnieje konflikt interesów;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 1 lit. a) załącznika XVI do Regulaminu Parlament Europejski ocenia kandydata na komisarza m.in. pod kątem jego osobistej niezależności, przede wszystkim ze względu na specjalną rolę gwaranta interesów Unii, jaka została powierzona Komisji Europejskiej na mocy traktatów;

E.  mając na uwadze, że w swojej ww. rezolucji z dnia 8 września 2015 r. Parlament wskazał, że potwierdzenie przez Komisję Prawną braku konfliktu interesów stanowi niezbędny warunek wstępny, który musi być spełniony przed przesłuchaniem kandydata na komisarza, przede wszystkim ze względu na fakt, że mandat polityczny Komisji został wzmocniony traktatem lizbońskim;

F.  mając na uwadze, że w swojej ww. rezolucji z dnia 8 września 2015 r. Parlament uznał za istotne, aby Komisja Prawna nakreśliła pewne ogólne wytyczne w formie zalecenia lub sprawozdania z własnej inicjatywy, aby ułatwić reformę procedur dotyczących deklaracji komisarzy o braku interesów finansowych, a jednocześnie wezwał Komisję do wprowadzenia zmian w przepisach dotyczących deklaracji komisarzy o braku konfliktu interesów finansowych;

G.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 1.3 Kodeksu postępowania komisarzy w sprawie bezinteresowności, prawości, przejrzystości, uczciwości, odpowiedzialności i poszanowania godności Parlamentu, komisarze muszą deklarować wszelkie interesy finansowe i składniki majątku, które mogłyby wywołać konflikt interesów w ramach sprawowanych funkcji oraz że deklaracja ta dotyczy także udziałów współmałżonka/partnera członka Komisji – zgodnie z obowiązującymi przepisami(5) –, które mogą wywołać konflikt interesów;

H.  mając na uwadze, że interesy finansowe, które należy deklarować, polegają na wszelkiego rodzaju indywidualnych udziałach finansowych w kapitale przedsiębiorstwa;

I.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 1.4 Kodeksu postępowania komisarzy, aby zapobiec wystąpieniu jakiegokolwiek ryzyka konfliktu interesów, członkowie Komisji są zobowiązani deklarować działalność zawodową współmałżonka/partnera oraz że w deklaracji należy wskazać charakter działalności, nazwę sprawowanej funkcji oraz, w stosownych przypadkach, nazwę lub nazwisko pracodawcy;

J.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 1.5 Kodeksu postępowania komisarzy deklarację należy składać na formularzu załączonym do Kodeksu postępowania komisarzy oraz mając na uwadze, że formularz ten musi być wypełniony i udostępniony zanim Parlament przesłucha kandydata na komisarza oraz że w trakcie kadencji należy go aktualizować w przypadku zmiany danych, a co najmniej raz do roku;

K.  mając na uwadze, że informacje zawarte w tym formularzu są ograniczone i nieadekwatne, nie zawierają szczegółowej definicji wyjaśniającej, co stanowi konflikt interesów, i dlatego nie pozwalają Parlamentowi prawidłowo, sprawiedliwie i spójnie ocenić, czy konflikt interesów istnieje lub może zaistnieć ani też czy dany kandydat na komisarza będzie mógł sprawować swój mandat z poszanowaniem Kodeksu postępowania komisarzy;

L.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 1.6 Kodeksu postępowania komisarzy członek Komisji nie może podejmować działań w sprawach należących do zakresu jego kompetencji, jeżeli ma on w tym osobisty interes, zwłaszcza rodzinny lub finansowy, który mógłby niekorzystnie wpłynąć na jego niezależność;

M.  mając na uwadze, że Komisja jest ostatecznie odpowiedzialna za decyzję co do charakteru i zakresu informacji, które należy zawrzeć w deklaracji o braku interesów finansowych swoich członków; mając w związku z tym na uwadze, że na Komisji spoczywa obowiązek właściwego zapewnienia przejrzystości niezbędnej do prawidłowego przebiegu procedury mianowania kandydatów na komisarzy;

N.  mając na uwadze, że zgodnie z pkt 5 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską Parlament może się zwrócić do przewodniczącego Komisji o wycofanie poparcia udzielonego któremuś z członków Komisji; mając na uwadze, że zgodnie z pkt 7 tego porozumienia przewodniczący Komisji musi informować Parlament o zmianach w rozdziale obowiązków członków Komisji, aby umożliwić przeprowadzenie konsultacji parlamentarnej na temat tychże zmian;

O.  mając na uwadze, że obecne deklaracje o braku konfliktu interesów członków Komisji można uznać za udoskonalenie w porównaniu do procedury składania tych deklaracji w latach 2008–2009, niemniej miały miejsce sytuacje, gdy konieczne było dodatkowe wyjaśnienie niektórych deklaracji o braku konfliktu interesów;

P.  mając na uwadze, że należy ubolewać, iż przyjęty w 2011 r. Kodeks postępowania komisarzy nie uwzględnił wystarczająco niektórych zaleceń Parlamentu dotyczących udoskonaleń, w szczególności jeżeli chodzi o oświadczenia majątkowe członków Komisji, ograniczenia dotyczące zatrudnienia po upływie kadencji i wzmocnienie pozycji komitetu ad hoc ds. etyki w zakresie oceny konfliktów interesów; mając na uwadze, że w tym kontekście należy również uwzględnić stanowiska przyjęte przez Parlament w odniesieniu do zmian i udoskonaleń procedury przesłuchiwania kandydatów na komisarzy;

Q.  mając na uwadze, że jednym z filarów europejskiego systemu rządów jest poprawa etyki i przejrzystości w instytucjach UE, żeby zwiększyć zaufanie obywateli do tych instytucji, przede wszystkim w związku ze wzmocnieniem mandatu politycznego Komisji traktatem lizbońskim;

Uwagi ogólne

1.  przypomina, że celem weryfikacji deklaracji finansowych składanych przez komisarzy jest zapewnienie, aby kandydaci na komisarzy mogli wykonywać swoje obowiązki w całkowitej niezależności oraz zapewnienie jak największej przejrzystości i rozliczalności ze strony Komisji, zgodnie z art. 17 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 245 TFUE oraz z Kodeksem postępowania komisarzy; zauważa w związku z tym, że weryfikacja nie powinna się odbywać tylko przy mianowaniu nowej Komisji, ale także w przypadku wakatu powstałego w wyniku rezygnacji, dymisji lub śmierci komisarza, przystąpienia nowego państwa członkowskiego lub istotnej zmiany zakresu kompetencji komisarza lub interesów finansowych;

2.  uważa, że ocena ewentualnego konfliktu interesów powinna się opierać na rozstrzygających, obiektywnych oraz istotnych elementach związanych ze sprawami należącymi do kompetencji kandydata na komisarza;

3.  przypomina, że konflikt interesów jest definiowany jako „każda sytuacja, w której dochodzi do nałożenia się interesu publicznego oraz interesów publicznych na interesy prywatne, która może wpływać lub wydaje się móc wpływać na niezależne, bezstronne i obiektywne sprawowanie pełnionej funkcji”;

4.  potwierdza, że Komisja Prawna jest właściwym organem odpowiedzialnym za przeprowadzenie rzeczowej analizy deklaracji o braku konfliktu interesów finansowych w drodze dogłębnej weryfikacji mającej na celu ocenienie, czy treść deklaracji o braku interesów finansowych danego kandydata na komisarza jest zgodna z prawdą, czy odpowiada kryteriom i zasadom określonym w traktatach i Kodeksie postępowania oraz czy można z niej wywnioskować, że istnieje konflikt interesów, a także że Komisja Prawna musi mieć możliwość zaproponowania przewodniczącemu Komisji, aby zastąpił tego komisarza; w związku z tym wzywa Komisję, aby dała Komisji Prawnej wszystkie narzędzia merytoryczne i informacyjne umożliwiające przeprowadzenie pełnej i obiektywnej analizy;

5.  uważa, że kwestią najwyższej wagi jest, aby Komisja Prawna miała wystarczająco dużo czasu, aby zapewnić skuteczność tej gruntownej analizy;

6.  przypomina, że Komisja Prawna rozpatruje kwestie odnoszące się do deklaracji o braku konfliktu interesów kandydatów na komisarzy z zachowaniem największej poufności, zapewniając jednocześnie, zgodnie z zasadą przejrzystości, upublicznianie swoich wniosków po ich wydaniu;

7.  uważa, że jeżeli Komisja Prawna stwierdzi ewentualny konflikt interesów, oprócz normalnego czasu przeznaczonego na pytania, które komisja zamierza zadać kandydatowi na komisarza, należy jej przyznać prawo do kontynuacji przesłuchania w celu uzyskania niezbędnych wyjaśnień;

Procedura weryfikacji deklaracji o braku konfliktu interesów przed przesłuchaniem kandydatów na komisarzy

8.  uważa, że potwierdzenie przez Komisję Prawną – na podstawie rzeczowej analizy deklaracji o braku konfliktu interesów finansowych – braku konfliktu interesów stanowi niezbędny warunek wstępny przeprowadzenia przesłuchania przez komisję przedmiotowo właściwą(6);

9.  uważa w związku z tym, że jeżeli brak takiego potwierdzenia lub jeżeli Komisja Prawna stwierdzi, że istnieje konflikt interesów, procedurę mianowania kandydata na komisarza należy zawiesić;

10.  uważa, że weryfikując deklaracje o braku interesów finansowych Komisja Prawna powinna stosować następujące wytyczne:

Procedura weryfikacji deklaracji o braku konfliktu interesów w trakcie kadencji

11.  podkreśla, że każdy komisarz musi dbać o niezwłoczne aktualizowanie swojej deklaracji o braku konfliktu interesów za każdym razem, gdy w jego sytuacji finansowej zachodzą zmiany, i wzywa Komisję do bezzwłocznego informowania Parlamentu o wszelkich zmianach lub jakiejkolwiek sytuacji powodującej lub mogącej spowodować konflikt interesów;

12.  uważa w związku z tym, że deklaracja o braku konfliktu interesów musi zawierać obecne i przeszłe interesy lub działalność prowadzoną w ciągu ostatnich dwóch lat, mające charakter majątkowy, zawodowy, osobisty lub rodzinny powiązane z proponowanym zakresem kompetencji; deklaracja ta musi również uwzględniać fakt, że interes może dotyczyć przysporzenia korzyści sobie samemu lub innej osobie oraz że może być natury niematerialnej, materialnej lub finansowej;

13.  uważa, że każda zmiana deklaracji o braku interesów finansowych komisarza w trakcie kadencji lub każda zmiana przydziału obowiązków między członków Komisji stanowi nową sytuację ze względu na możliwość zaistnienia konfliktu interesów; dlatego też uważa, że w takiej sytuacji Parlament powinien przeprowadzać procedurę weryfikacji na warunkach przewidzianych w ust. 10 niniejszej rezolucji oraz ust 2 załącznika XVI (Wytyczne dotyczące zatwierdzania Komisji Europejskiej) do Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

14.  przypomina, że jeżeli komisarz ma być zastąpiony w trakcie kadencji, zgodnie z art. 246 akapit drugi TFUE, należy przeprowadzić konsultację z Parlamentem; uważa, że taka konsultacja musi koniecznie polegać m.in. na sprawdzeniu, że nie istnieje konflikt interesów zgodnie z ust. 10 niniejszej rezolucji oraz przepisami załącznika XVI (Wytyczne dotyczące zatwierdzania Komisji Europejskiej) do Regulaminu Parlamentu Europejskiego(9) w sprawie kompetencji Parlamentu Europejskiego w przypadku zmian składu Komisji bądź znaczącej zmiany przydziału obowiązków w trakcie jej kadencji;

15.  uważa, że jeżeli w trakcie mandatu komisarza zostanie stwierdzony konflikt interesów i w wyniku procedury przewidzianej w ust. 10 niniejszej rezolucji przewodniczący Komisji nie zareaguje na zalecenia Parlamentu, aby przerwać konflikt interesów, Komisja Prawna może zalecić, aby Parlament zwrócił się do przewodniczącego Komisji o wycofanie poparcia udzielonego temu komisarzowi, zgodnie z art. 17 ust. 6 TUE, oraz w odpowiednich przypadkach, aby Parlament wezwał przewodniczącego Komisji do działania zgodnie z art. 245 akapit drugi TFUE w celu pozbawienia tego komisarza prawa do emerytury lub innych podobnych korzyści;

Kodeks postępowania komisarzy

16.  zauważa, że przyjęty w dniu 20 kwietnia 2011 r. Kodeks postępowania komisarzy dotyczący bezstronności, uczciwości, przejrzystości, staranności, prawości, odpowiedzialności i roztropności został udoskonalony w porównaniu do poprzedniego kodeksu przyjętego w 2004 r. jeżeli chodzi o deklarację o braku konfliktu interesów, ponieważ wymogi dotyczące jawności rozszerzono na partnerów komisarzy, a deklaracja podlega przeglądowi w razie zmiany sytuacji lub co najmniej raz do roku;

17.  podkreśla, że wiarygodność deklaracji o braku konfliktu interesów zależy od ścisłości sformułowań figurujących w formularzu przedkładanym do wypełnienia kandydatom na komisarzy; uważa, że obecny zakres deklaracji o braku konfliktu interesów składanych przez komisarzy jest zbyt ograniczony, a ich treść wyjaśniająca jest niejednoznaczna; dlatego też wzywa Komisję dokonania przeglądu Kodeksu postępowania w możliwie najkrótszym terminie, tak aby informacje zawarte w deklaracjach o braku konfliktu interesów przedkładane Komisji Prawnej były precyzyjne i pozwoliły jej na jednoznaczne uzasadnienie podjętej decyzji;

18.  uważa, że aby uzyskać pełniejszy obraz sytuacji finansowej komisarza składającego deklarację, deklaracje o braku interesów finansowych, o których mowa w pkt 1.3 i 1.5 Kodeksu postępowania komisarzy, powinny obejmować wszystkie rodzaje interesów finansowych i wszystkie rodzaje działalności kandydata na komisarza oraz współmałżonka/partnera i w żadnym przypadku nie powinny się ograniczać do tych, które „mogłyby stanowić konflikt interesów”;

19.  uważa, że interesy rodzinne, o których mowa w pkt 1.6 Kodeksu postępowania komisarzy, powinny być umieszczane w deklaracjach o braku konfliktu interesów, podobnie jak interesy finansowe; w związku z tym wzywa Komisję do wprowadziła uczciwe metody określania interesów rodzinnych, które mogą stwarzać ryzyko powstania konfliktu interesów;

20.  jest zdania, że aby rozszerzyć i ulepszyć przepisy dotyczące konfliktów interesów, deklaracje o braku interesów finansowych powinny też zawierać szczegóły wszelkich stosunków umownych kandydatów na komisarzy, które mogłyby powodować konflikt interesów podczas wykonywania przez nich obowiązków;

21.  ubolewa nad faktem, że kodeks postępowania nie kodyfikuje odpowiednio wymogu, o którym mowa w art. 245 TFUE, zgodnie z którym członkowie Komisji „zobowiązują się szanować, w trakcie pełnienia swojej funkcji i po jej zakończeniu, zobowiązania [...], zwłaszcza obowiązki uczciwości i roztropności przy obejmowaniu niektórych stanowisk lub przyjmowaniu niektórych korzyści po zakończeniu pełnienia funkcji”;

22.  ubolewa, że kodeks postępowania nie przewiduje żadnych wymogów dotyczących zbycia, mimo że takie wymogi muszą być standardem we wszelkich systemach etyki; uważa, że jak najszybsze uregulowanie tej kwestii jest priorytetową sprawą;

23.  podkreśla, że kodeks postępowania nie wyznacza konkretnych terminów na złożenie deklaracji przed przesłuchaniem kandydata na komisarza w Parlamencie; uważa, że taki wymóg to ważny aspekt przeglądu procedury przesłuchania kandydatów na komisarzy;

24.  ubolewa, że Komisja nie przedkłada regularnie sprawozdań na temat stosowania Kodeksu postępowania komisarzy, zwłaszcza w odniesieniu do deklaracji o braku konfliktu interesów, i uważa, że kodeks postępowania należy zmienić wprowadzając do niego możliwość wnoszenia skarg lub nakładania sankcji w przypadku naruszeń, z wyjątkiem poważnego uchybienia, o którym mowa w art. 245 i 247 TFUE;

25.  ubolewa w szczególności nad negatywną odpowiedzią, jakiej udzielił przewodniczący Komisji Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, który domagał się bezzwłocznego publikowania decyzji w sprawie zezwoleń na działalność po upływie kadencji udzielanych byłym komisarzom, a także opinii komitetu ad hoc ds. etyki; podkreśla, że sama publikacja protokołów z posiedzeń Komisji nie wystarcza, aby zapewnić Parlamentowi i społeczeństwu obywatelskiemu wgląd w praktyczną wykładnię „potencjalnych konfliktów interesów” i polityki uczciwości, jakie opracował w tym zakresie komitet ad hoc ds. etyki;

26.  zaznacza, że byłych komisarzy obowiązuje 18-miesięczny zakaz lobbowania wśród „członków Komisji i podległych im służb na rzecz własnego przedsiębiorstwa, klienta lub pracodawcy w sprawach, za które byli odpowiedzialni”, lecz że po odejściu z Komisji przez trzy lata otrzymują oni sowity dodatek przejściowy, który wynosi 40–65 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego;

27.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że kodeks postępowania wprowadził przepis o ponownym przydziale zadań członkom Komisji w razie ryzyka konfliktu interesów, lecz ubolewa, że:

28.  zwraca się do Komisji o dokonanie w trybie pilnym przeglądu Kodeksu postępowania komisarzy z 2011 r., aby uwzględnić zarówno zalecenia Parlamentu zawarte w jego ostatnich rezolucjach, jak i rozwój ogólnych norm etyki i przejrzystości obowiązujących we wszystkich instytucjach unijnych; zaleca Komisji zmianę Kodeksu postępowania komisarzy w celu zapewnienia:

29.  wzywa Komisję do wszczęcia negocjacji z Parlamentem, aby wprowadzić konieczne zmiany do porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską;

30.  zwraca się do Komisji Spraw Konstytucyjnych o zaproponowanie poprawek do Regulaminu Parlamentu, w szczególności do załącznika XVI, niezbędnych do wdrożenia niniejszej rezolucji;

o
o   o

31.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. C 346 z 21.9.2016, s. 110. (2) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0287. (4) C(2011)2904. (5) Osoba pozostająca w konkubinacie zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (EURATOM, ECSC, EEC) nr 2278/69 (Dz.U. L 289 z 17.11.1969, s. 1) oraz w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII do Regulaminu pracowniczego. (6) Zob. rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 września 2015 r. w sprawie procedur i praktyk dotyczących przesłuchań kandydatów na komisarzy w 2014 r. – wnioski płynące z procedury za 2014 r. (7) Zob. ust 1 lit. a) załącznika XVI do Regulaminu. (8) Zob. sekcja II pkt 3 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską. (9) Zob. ust. 2 załącznika XVI do Regulaminu Parlamentu Europejskiego.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie odpowiedzialności, odszkodowań i zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich (2015/2352(INI))

P8_TA(2016)0478 A8-0308/2016

Parlament Europejski,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące odpowiedzialności, odszkodowań i zabezpieczeń finansowych w odniesieniu do działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich na podstawie art. 39 dyrektywy 2013/30/UE (COM(2015)0422),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Odpowiedzialność, odszkodowania i zabezpieczenia finansowe w razie awarii na obszarach morskich w Europejskim Obszarze Gospodarczym” oraz towarzyszące sprawozdanie Komisji w tej sprawie (SWD(2015)0167),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/30/UE z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie bezpieczeństwa działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich oraz zmiany dyrektywy 2004/35/WE(1) (dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich),

–  uwzględniając ocenę skutków towarzyszącą dokumentowi „Projekt rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa działalności związanej z poszukiwaniem, badaniem i eksploatacją podmorskich złóż ropy naftowej i gazu ziemnego” (SEC(2011)1293),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2004/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu(3) (dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za środowisko),

–  uwzględniając międzynarodowy i regionalny dorobek prawny dotyczący roszczeń o odszkodowanie za incydenty wynikające z działalności związanej ze złożami ropy naftowej lub gazu ziemnego na obszarach morskich, a w szczególności Międzynarodową konwencję o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami (konwencja o odpowiedzialności cywilnej) z dnia 27 listopada 1992 r., Międzynarodową konwencję o utworzeniu Międzynarodowego Funduszu Odszkodowań za Szkody Spowodowane Zanieczyszczeniem Olejami (konwencja o Funduszu) z dnia 27 listopada 1992 r., Międzynarodową konwencję o odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi (konwencja o zanieczyszczeniu olejami bunkrowymi) z dnia 23 marca 2001 r., nordycką konwencję o ochronie środowiska zawartą między Danią, Finlandią, Norwegią i Szwecją oraz protokół o działalności na morzu do barcelońskiej Konwencji o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego (protokół o działalności na morzu),

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 13 września 2005 r.(4),

–  uwzględniając art. 83 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (wersja przekształcona rozporządzenia Bruksela I)(5),

–  uwzględniając Konwencję o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych(6) (konwencja z Lugano z 2007 r.),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych(7) (rozporządzenie Rzym II),

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe opracowane dla Komisji przez firmę konsultingową BIO by Deloitte pt. „Civil liability, financial security and compensation claims for offshore oil and gas activities in the European Economic Area”(8),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2011 r. w sprawie problemów bezpieczeństwa w eksploatacji podmorskich złóż ropy naftowej i gazu ziemnego(9),

–  uwzględniając katastrofę na platformie Deepwater Horizon w kwietniu 2010 r. w Zatoce Meksykańskiej,

–  uwzględniając incydenty związane z działalnością platformy „Castor” u wybrzeży hiszpańskich prowincji Castellón i Tarragona, w tym ponad 500 odnotowanych trzęsień ziemi, których skutki bezpośrednio dotknęły tysiące obywateli Unii;

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A8-0308/2016),

A.  mając na uwadze, że art. 194 TFUE wyraźnie podtrzymuje prawo państw członkowskich do określania warunków wykorzystania własnych zasobów energetycznych, przy poszanowaniu zasady solidarności i zapewnieniu ochrony środowiska naturalnego;

B.  mając na uwadze, że lokalne źródła ropy naftowej i gazu ziemnego mogą znacząco przyczynić się do zaspokojenia istniejących potrzeb energetycznych Europy i mają szczególne znaczenie dla bezpieczeństwa i zróżnicowania energetycznego;

C.  mając na uwadze, że działalność związana ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich jest prowadzona w coraz bardziej ekstremalnych warunkach i może mieć potencjalnie poważne niszczycielskie skutki dla środowiska oraz gospodarki morskiej i obszarów przybrzeżnych;

D.  mając na uwadze, że choć w ostatnich latach produkcja ropy naftowej i gazu ziemnego na Morzu Północnym spada, liczba instalacji morskich w Europie może z dużym prawdopodobieństwem wzrosnąć w przyszłości, zwłaszcza na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym;

E.  mając na uwadze, że wypadki spowodowane przez naftowe i gazowe morskie platformy wiertnicze mają katastrofalne skutki transgraniczne, co uzasadnia unijne działanie w celu zapobiegania takim wypadkom oraz łagodzenia ich skutków, w związku z czym niezbędne i proporcjonalne jest dążenie do przeciwdziałania skutkom takich wypadków;

F.  mając na uwadze, że szczególnie ważna jest pamięć o tragicznej śmierci 167 pracowników sektora naftowego, którzy zginęli w katastrofie na platformie Piper Alpha u wybrzeży Aberdeen w Szkocji w dniu 6 lipca 1988 r.;

G.  mając na uwadze, że szereg analiz, w tym analiza przeprowadzona przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego i analiza Wspólnego Centrum Badawczego, określa liczbę wypadków w sektorze ropy naftowej i gazu w UE na kilka tysięcy (a dokładniej na 9700 w latach 1990–2007); mając na uwadze, że skumulowane skutki takich wypadków, nawet niewielkiej skali, są znaczące i długotrwałe dla środowiska morskiego, i że należy je uwzględnić w dyrektywie;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 191 TFUE wszystkie działania UE w tym obszarze muszą charakteryzować się wysokim poziomem ochrony w oparciu między innymi o zasadę ostrożności i zapobiegania, zasadę „zanieczyszczający płaci”, a także zasadę zrównoważonego charakteru działań;

I.  mając na uwadze, że od 1988 r. w UE nie wystąpiła większa awaria na obszarach morskich oraz że 73 % produkowanych w UE ropy naftowej i gazu ziemnego pochodzi z państw członkowskich leżących nad Morzem Północnym, których systemy w zakresie bezpieczeństwa na obszarach morskich już teraz uznaje się za funkcjonujące najlepiej na świecie; mając na uwadze,że należy podkreślić, że EU posiada linię brzegową o długości około 68 000 kilometrów, a liczba instalacji morskich najprawdopodobniej znacznie wzrośnie w przyszłości, zwłaszcza na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym, przez co pilne jest pełne wdrożenie i egzekwowanie dyrektywy 2013/30/UE oraz zapewnienie wprowadzenia odpowiednich ram prawnych regulujących całą działalność morską, zanim dojdzie do poważnej awarii; mając na uwadze, że zgodnie z art. 191 TFUE, polityka Unii w dziedzinie środowiska naturalnego musi opierać się na zasadzie ostrożności i na zasadzie działania zapobiegawczego;

J.  mając na uwadze, że systemy odpowiedzialności stanowią podstawowy środek, za pomocą którego egzekwowana jest zasada „zanieczyszczający płaci”, zapewniający, że przedsiębiorstwa ponoszą odpowiedzialność za wszelkie szkody spowodowane prowadzeniem działalności, oraz zachęcający je do przyjmowania środków zapobiegawczych, opracowywania praktyk i podejmowania kroków minimalizujących ryzyko wystąpienia takich szkód;

K.  mając na uwadze, że chociaż zgodnie z dyrektywą w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich koncesjobiorcy prowadzący działalność na obszarach morskich ponoszą bezwzględną odpowiedzialność za zapobieganie szkodom wyrządzonym środowisku spowodowanym ich działalnością oraz za usuwanie tych szkód (art. 7 w związku z art. 38 – który poszerza zakres dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko o szelf kontynentalny państw członkowskich), na podstawie tej dyrektywy nie mogły zostać wprowadzone wszechstronne ramy UE dotyczące odpowiedzialności;

L.  mając na uwadze, że pierwszorzędne znaczenie ma wdrożenie skutecznych i odpowiednich mechanizmów rekompensat oraz odpowiednich mechanizmów szybkiego rozpatrywania roszczeń dla ofiar szkód spowodowanych działalnością związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich oraz dla zwierząt i środowiska, jak również zapewnienie wystarczających zasobów w celu odtworzenia głównych ekosystemów;

M.  mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich nie przewiduje harmonizacji w zakresie cywilnoprawnych roszczeń odszkodowawczych dotyczących awarii na obszarach morskich, a istniejące międzynarodowe ramy prawne utrudniają zgłaszanie skutecznych transgranicznych roszczeń cywilnoprawnych o odszkodowanie;

N.  mając na uwadze, że dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich ustanawia wstępne warunki udzielania koncesji mające zapewniać, że koncesjobiorcy nie staną się nigdy niezdolni pod względem technicznym lub finansowym do radzenia sobie ze skutkami własnej działalności na obszarach morskich, a także wymaga od państw członkowskich ustanowienia procedur zapewniających szybkie i właściwe rozpatrywanie roszczeń o odszkodowanie, również w odniesieniu do incydentów transgranicznych, oraz ułatwiania stosowania zrównoważonych instrumentów finansowych (art. 4);

1.  z zadowoleniem przyjmuje dyrektywę 2013/30/UE w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich, która stanowi uzupełnienie dyrektywy 2004/35/WE w sprawie odpowiedzialności za środowisko oraz dyrektywy 2011/92/UE w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko, a także ratyfikację przez Radę protokołu morskiego do konwencji barcelońskiej, jako pierwsze kroki w kierunku ochrony środowiska, działalności ludzkiej oraz bezpieczeństwa pracowników; wzywa państwa członkowskie, które jeszcze nie transponowały wspomnianych dyrektyw do swojego prawa krajowego, do uczynienia tego tak szybko, jak jest to możliwe; wzywa także państwa członkowskie do zagwarantowania niezależności właściwych organów, zgodnie z art. 8 dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich, i apeluje do Komisji o dokonanie oceny stosowności wprowadzenia dodatkowych zharmonizowanych przepisów dotyczących odpowiedzialności, odszkodowań i bezpieczeństwa finansowego w dążeniu do zapobieżenia wszelkim przyszłym awariom o skutkach transgranicznych;

2.  ubolewa, że w dyrektywie 2013/30/UE oraz w dyrektywie 2004/35/UE za „poważne” uznaje się tylko wypadki śmiertelne lub powodujące ciężkie obrażenia ciała, a nie ma w nich wyraźnego odniesienia do konsekwencji dla środowiska naturalnego; podkreśla, że wypadek może mieć ogromne skutki środowiskowe, nawet przy braku ofiar śmiertelnych lub poważnych obrażeń, z powodu jego skali lub oddziaływania np. na obszary chronione, gatunki chronione czy siedliska przyrodnicze szczególnie wrażliwe;

3.  podkreśla, że skuteczne stosowanie zasady „zanieczyszczający płaci” w działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich powinno obejmować nie tylko koszty zapobiegania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu i zaradzania im – co obecnie jest w pewnym stopniu osiągane dzięki dyrektywie w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich oraz dyrektywie w sprawie odpowiedzialności za środowisko – ale także koszty zaradzania tradycyjnym roszczeniom o odszkodowanie zgodnie z zasadą ostrożności i zasadą zrównoważonego rozwoju; wzywa zatem Komisję do rozważenia wprowadzenia prawnego mechanizmu rekompensaty z tytułu awarii na obszarach morskich zgodnie z wytycznymi przewidzianymi w ustawie o działalności w branży naftowej w Norwegii, przynajmniej w odniesieniu do sektorów, które mogą ponieść dotkliwe straty, takich jak rybołówstwo i turystyka nadmorska oraz inne sektory „niebieskiej” gospodarki; w związku z powyższym zachęca do tego, by nadużycia i wypadki, do których doszło na skutek działalności przedsiębiorstw, były oceniane pod względem ilościowym i jakościowym oraz by rejestrowano przy tym wszelkie skutki wtórne dla społeczności; zwraca także uwagę – w odniesieniu do odpowiedzialności za szkody wyrządzone środowisku – na rozbieżności i niedociągnięcia w transpozycji i stosowaniu dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko, przedstawione również przez Komisję Europejską w drugim sprawozdaniu z wdrożenia; apeluje do Komisji o zapewnienie, aby skutecznie wdrożono dyrektywę w sprawie odpowiedzialności za środowisko oraz aby w całej UE obowiązywała w odpowiednim zakresie odpowiedzialność za szkody wyrządzone środowisku w wyniku awarii na obszarach morskich;

4.  ubolewa w tym kontekście, że dyrektywa w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich nie reguluje odpowiedzialności cywilnej za szkody względem osób fizycznych lub prawnych wynikające ze spowodowanego pośrednio lub bezpośrednio uszczerbku na zdrowiu, uszkodzenia mienia czy straty ekonomicznej;

5.  ubolewa także, że kwestia odpowiedzialności cywilnej jest traktowana w bardzo różny sposób w poszczególnych państwach członkowskich; podkreśla, że w wielu państwach członkowskich, w których prowadzi się działalność związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich, nie istnieje odpowiedzialność z tytułu większości roszczeń stron trzecich dotyczących odszkodowania za tradycyjną szkodę spowodowaną awarią, w ogromnej większości państw członkowskich brakuje systemu wypłat odszkodowań, zaś w wielu państwach członkowskich brakuje pewności, że operatorzy lub osoby odpowiedzialne posiadają odpowiednie aktywa finansowe, aby zaspokoić roszczenia; podkreśla ponadto, że często nie jest pewne, jak systemy prawne państw członkowskich poradziłyby sobie z różnorodnymi roszczeniami cywilnoprawnymi wynikającymi z incydentów w ramach działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich; uważa w związku z powyższym, że potrzebne są ramy europejskie, które powinny być oparte na ustawodawstwie najbardziej rozwiniętych państw członkowskich i powinny obejmować nie tylko uszczerbek na zdrowiu i uszkodzenie mienia, ale również stratę czysto ekonomiczną, oraz powinny zapewniać skuteczne mechanizmy odszkodowań dla ofiar i dla sektorów, które mogą ponosić dotkliwe straty (takich jak rybołówstwo i turystyka przybrzeżna); apeluje w tym względzie do Komisji o sprawdzenie, czy horyzontalne europejskie ramy zbiorowego dochodzenia roszczeń mogłyby stać się rozwiązaniem, oraz o zwrócenie na tę kwestię szczególnej uwagi podczas prac nad sprawozdaniem z wdrożenia dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich;

6.  podkreśla z tej perspektywy, że egzekwowanie roszczeń odszkodowawczych i naprawczych dotyczących tradycyjnych szkód jest w dalszym stopniu utrudniane przez zasady postępowania cywilnego dotyczące ograniczeń czasowych, koszty finansowe, brak dostępności roszczeń spornych dotyczących interesu publicznego oraz zbiorowych roszczeń deliktowych, a także przepisy w sprawie dowodów, które różnią się znacznie w poszczególnych państwach członkowskich;

7.  podkreśla, że w ramach systemów odszkodowawczych musi być możliwe skuteczne i sprawne rozpatrywanie roszczeń transgranicznych w rozsądnym terminie, bez dyskryminowania skarżących pochodzących z różnych państw EOG; zaleca, by systemy te dotyczyły zarówno szkód pierwotnych, jak i wtórnych we wszystkich dotkniętych nimi regionach, zważywszy że niektóre wypadki mają wpływ na większe obszary, a ich skutki są odczuwalne przez długi czas; podkreśla, że państwa sąsiadujące, które nie są członkami EOG, muszą przestrzegać prawo międzynarodowe;

8.  jest zdania, że należy ustanowić surowe zasady odpowiedzialności za awarie występujące podczas działalności na obszarach morskich, aby ułatwić dostęp do wymiaru sprawiedliwości ofiarom (zarówno osobom prawnym, jak i fizycznym), które ucierpiały w wyniku awarii na obszarach morskich, ponieważ może to stanowić zachętę dla operatorów prowadzących działalność na obszarach morskich do właściwego zarządzania ryzykiem w trakcie realizowanych działań; uważa, że należy unikać limitów odpowiedzialności finansowej;

9.  zachęca państwa członkowskie i Komisję do rozważenia szczególnej sytuacji pracowników i osób zatrudnionych w przemyśle związanym ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich, szczególnie w małych i średnich przedsiębiorstwach (MŚP); wskazuje, że incydenty w ramach działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich mogą mieć szczególnie poważne następstwa dla sektora rybołówstwa i turystyki, a także dla innych sektorów, które polegają na dobrym stanie wspólnego środowiska morskiego w celu prowadzenia działalności, jako że sektory te, które obejmują wiele MŚP, mogą odnosić znaczne straty ekonomiczne w przypadku poważnej awarii na obszarach morskich;

10.  podkreśla w związku z tym, że ogromne znaczenie ma aktualizacja istniejących systemów odpowiedzialności w państwach członkowskich w celu zapewnienia, by w przypadku wystąpienia incydentu na wodach tych państw nie wpłynął on negatywnie na przyszłość działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich, prowadzonej przez dane państwo ani w całej UE, jeśli incydent miałby miejsce w obszarze, którego przychody są uzależnione w dużym stopniu od turystyki; wzywa w związku z tym Komisję do ponownego przeanalizowania potrzeby wprowadzenia wspólnych norm UE dotyczących systemów roszczeń naprawczych i odszkodowawczych;

11.  podkreśla konieczność uwzględnienia osób pokrzywdzonych w wyniku szkód ubocznych związanych z pracami poszukiwawczymi, badaniami oraz działalnością instalacji morskich, a także podmiotów potencjalnie uprawnionych do otrzymania odszkodowania;

12.  zwraca uwagę, że Komisja zamierza podjąć się systematycznego gromadzenia danych za pośrednictwem unijnej grupy organów ds. wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego ze złóż podmorskich (EUOAG), aby przeprowadzić bardziej kompleksową analizę skuteczności i zakresu krajowych przepisów dotyczących odpowiedzialności;

13.  podkreśla potrzebę przeprowadzania przez Komisję systematycznych ocen zgodności zarówno krajowych systemów prawnych, jak i przedsiębiorstw z odpowiednimi przepisami dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich dotyczącymi odpowiedzialności i odszkodowań, w tym również badania sprawozdań finansowych przedsiębiorstw prowadzących działalność na obszarach morskich w razie stwierdzenia naruszenia zgodności, w celu zapobiegania poważnym incydentom i ograniczenia ich skutków dla ludzi i środowiska; zaleca stworzenie wspólnego mechanizmu na szczeblu europejskim w zakresie rejestrowania incydentów i nadużyć;

14.  podkreśla, że należy zachować równowagę między szybkim wypłacaniem odpowiedniego odszkodowania ofiarom a zapobieganiem wypłacaniu odszkodowania z tytułu nieuzasadnionych roszczeń (określanemu jako problem ustanowienia precedensu) poprzez zwiększenie pewności w odniesieniu do poziomów odpowiedzialności finansowej wielu przedsiębiorstw prowadzących działalność na obszarach morskich oraz unikanie długotrwałych i kosztownych postępowań sądowych;

15.  ubolewa, że żadne państwo członkowskie nie ustanowiło jednoznacznie szerokiego zakresu instrumentów zabezpieczenia finansowego w odniesieniu do odszkodowania za roszczenia dotyczące tradycyjnych szkód spowodowanych przez incydenty w ramach działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich; podkreśla w tym kontekście, że nadmierne poleganie na ubezpieczeniach mogłoby potencjalnie skutkować zamknięciem rynku dla instrumentów zabezpieczenia finansowego, co mogłoby doprowadzić do braku konkurencji i zwiększenia kosztów;

16.  ubolewa z powodu niewystarczającego wykorzystywania finansowych instrumentów zabezpieczających w UE w celu pokrycia szkód powstałych wskutek najbardziej kosztownych awarii na obszarach morskich; zwraca uwagę, że jednym z powodów może być fakt, iż zakres odpowiedzialności za szkody może sprawiać, że w niektórych państwach członkowskich takie instrumenty mogą nie być konieczne;

17.  wzywa państwa członkowskie do przedstawienia szczegółowych danych dotyczących wykorzystania instrumentów finansowych oraz do odpowiedniego pokrycia szkód awarii związanych z prowadzeniem działalności na obszarach morskich, w tym awarii generujących największe koszty;

18.  uważa, że wszystkie przypadki udowodnionej odpowiedzialności, a także szczegóły nałożonych kar powinny być upubliczniane, aby zagwarantować wszystkim obywatelom przejrzystość w zakresie rzeczywistych kosztów danej szkody dla środowiska;

19.  wzywa Komisję do zachęcenia państw członkowskich do opracowania instrumentów zabezpieczenia finansowego dotyczących odszkodowań tradycyjnych roszczeń wynikających z ogólnych lub uwarunkowanych transportem incydentów w ramach działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich, w tym w przypadku niewypłacalności; uważa, że mogłoby to ograniczyć przenoszenie odpowiedzialności operatorów za przypadkowe zanieczyszczenie na skarb państwa, który musiałby ponieść koszty odszkodowań, jeśli przepisy nie zostałyby zmienione; uważa że w związku z powyższym należy rozważyć ustanowienie funduszu unijnego tworzonego z opłat wnoszonych przez sektor morskiej działalności wydobywczej;

20.  uważa, że należy przeanalizować, w jakim stopniu wprowadzenie odpowiedzialności karnej na szczeblu UE mogłoby stanowić dodatkowy środek odstraszający wykraczający poza kary cywilne, co z kolei mogłoby skutkować lepszą ochroną środowiska i zapewnieniem zgodności ze środkami bezpieczeństwa; wyraża w związku z powyższym zadowolenie z wprowadzenia przez UE dyrektywy 2008/99/WE w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne, która wprowadziła zharmonizowane sankcje karne za niektóre naruszenia przepisów UE związanych z ochroną środowiska; wyraża jednak ubolewanie, że zakres dyrektywy w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne nie obejmuje całej działalności objętej dyrektywą w sprawie bezpieczeństwa działalności na obszarach morskich; ponadto wyraża ubolewanie, że definicje przestępstw oraz minimalnych sankcji związanych z naruszeniem zasad bezpieczeństwa w działalności na obszarach morskich nie są zharmonizowane w UE; wzywa Komisję do włączenia w zakres dyrektywy w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne poważnych awarii w sektorze wydobycia ropy naftowej przygotowania i do terminowego przedłożenia Parlamentowi pierwszego sprawozdania na temat wdrożenia dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na obszarach morskich, nie później niż do dnia 19 lipca 2019 r.;

21.  wzywa Komisję do opracowania analiz niezbędnych do oceny, w jakim stopniu poszczególne państwa członkowskie i ich regiony przybrzeżne są narażone na ryzyko gospodarcze, przy uwzględnieniu podejścia gospodarczego w sektorach poszczególnych regionów, stopnia koncentracji działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich w poszczególnych regionach, warunków działalności, czynników klimatycznych, takich jak prądy morskie i wiatry, oraz stosowanych norm środowiskowych; zaleca zatem, by wprowadzić mechanizmy ochronne i strefy bezpieczeństwa na wypadek zamknięcia działalności, oraz z zadowoleniem przyjmuje stworzenie przez branżę czterech systemów tamujących wyciek ropy (ang. capping stacks), które mogą ograniczyć wyciek ropy w razie awarii na obszarach morskich;

22.  domaga się przeprowadzenia dostosowanej do potrzeb oceny wpływu na środowisko Arktyki wszystkich działań prowadzonych w tym regionie, gdzie ekosystemy są szczególnie wrażliwe i ściśle powiązane ze światową biosferą;

23.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozważenia możliwości wprowadzenia dalszych środków, które zabezpieczałyby skutecznie działalność związaną ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich przed wystąpieniem poważnej awarii;

24.  wzywa w związku z powyższym Komisję i państwa członkowskie do dalszego analizowania możliwości opracowania rozwiązania międzynarodowego, mając na uwadze, że wiele przedsiębiorstw zajmującej się wydobyciem ropy naftowej i gazu ziemnego działających w UE jest aktywnych na całym świecie oraz że globalne rozwiązanie zapewniłoby równe warunki działania na całym świecie dzięki wzmocnieniu kontroli przedsiębiorstw wydobywczych działających poza granicami UE; wzywa państwa członkowskie do szybkiego ratyfikowania porozumienia paryskiego w sprawie zmiany klimatu z grudnia 2015 r.;

25.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 178 z 28.6.2013, s. 66. (2) Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 28. (3) Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 56. (4) Sprawa C-176/03, Komisja przeciwko Radzie, ECLI:EU:C:2005:542. (5) Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1. (6) Dz.U. L 339 z 21.12.2007, s. 3. (7) Dz.U. L 199 z 31.7.2007, s. 40. (8) BIO by Deloitte (2014 r.), „Civil liability, financial security and compensation claims for offshore oil and gas activities in the European Economic Area” (Odpowiedzialność cywilna, zabezpieczenia finansowe i roszczenia o odszkodowanie w odniesieniu do działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich w Europejskim Obszarze Gospodarczym), sprawozdanie końcowe przygotowane dla Komisji Europejskiej – DG ds. Energii. (9) Dz.U. C 51E z 22.2.2013, s. 43.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (2016/3001(RSP))

P8_TA(2016)0479 RC-B8-1310/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga (DRK), w szczególności rezolucje z dni 10 marca 2016 r.(1) i 23 czerwca 2016 r.(2),

–  uwzględniając oświadczenia delegatury UE w Demokratycznej Republice Konga w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w tym kraju, zwłaszcza oświadczenia z dni 23 listopada 2016 r. i 24 sierpnia 2016 r.,

–  uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE z dnia 15 czerwca 2016 r. w sprawie sytuacji przedwyborczej i stanu bezpieczeństwa w DRK,

–  uwzględniając lokalne oświadczenia UE z dnia 25 czerwca 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w DRK oraz z dni 2 sierpnia 2016 r. i 24 sierpnia 2016 r. w sprawie procesu wyborczego w DRK po rozpoczęciu dialogu narodowego w DRK,

–  uwzględniając roczne sprawozdanie Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka i działalności Wspólnego Biura ONZ ds. Praw Człowieka w Demokratycznej Republice Konga, opublikowane w dniu 27 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając wspólne komunikaty prasowe Unii Afrykańskiej, Narodów Zjednoczonych, Unii Europejskiej i Międzynarodowej Organizacji Frankofonii z dni 16 lutego 2016 r. i 5 czerwca 2016 r. w sprawie konieczności prowadzenia pluralistycznego dialogu politycznego w DRK i ich zaangażowania we wspieranie kongijskich podmiotów w wysiłkach na rzecz konsolidacji demokracji w tym kraju,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 15 sierpnia 2016 r. w sprawie przemocy w DRK,

–  uwzględniając konkluzje Rady UE w sprawie Demokratycznej Republiki Konga z dni 23 maja 2016 r. i 17 października 2016 r.,

–  uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie DRK, a zwłaszcza rezolucję nr 2293 (2016) w sprawie wznowienia sankcji nałożonych na DRK i mandatu grupy ekspertów oraz rezolucję nr 2277 (2016), w której przedłużono mandat misji stabilizacyjnej ONZ w DRK (MONUSCO),

–  uwzględniając komunikaty prasowe Rady Bezpieczeństwa ONZ z dni 15 lipca 2016 r. i 21 września 2016 r. w sprawie sytuacji w DRK,

–  uwzględniając oświadczenie współprzewodniczących Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE z dnia 20 września 2016 r., w którym zaapelowano o spokój w celu rozwiązania kryzysu na drodze dialogu i z poszanowaniem konstytucji,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie z Kotonu, podpisaną w dniu 23 czerwca 2000 r. i zmienioną dnia 25 czerwca 2005 r. oraz 22 czerwca 2010 r.,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów z czerwca 1981 r.,

–  uwzględniając Afrykańską kartę na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów,

–  uwzględniając konstytucję Demokratycznej Republiki Konga przyjętą w dniu 18 lutego 2006 r.,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze fakt, że Joseph Kabila sprawuje urząd prezydenta DRK od 2001 r.; mając na uwadze, że kadencja prezydenta Kabili kończy się 20 grudnia 2016 r. oraz mając na uwadze, że mandat prezydenta DRK jest konstytucyjnie ograniczony do dwóch kadencji, a następne wybory prezydenckie i parlamentarne miały się pierwotnie odbyć pod koniec 2016 r.;

B.  mając na uwadze, że przez ostatnie dwa lata prezydent Kabila wykorzystuje środki administracyjne i techniczne, próbując opóźnić wybory i pozostać u władzy po upływie konstytucyjnego mandatu;

C.  mając na uwadze, że podjęta w 2015 r. pierwsza próba zmiany konstytucji DRK w taki sposób, aby umożliwić prezydentowi Kabili ubieganie się o trzecią kadencję nie powiodła się z powodu zdecydowanego sprzeciwu i mobilizacji społeczeństwa obywatelskiego; mając na uwadze, że takie próby spowodowały wzrost napięcia politycznego, zamieszki i eskalację przemocy w kraju, który najwyraźniej znalazł się w impasie wyborczym;

D.  mając na uwadze, że w listopadzie 2015 r. prezydent Kabila ogłosił rozpoczęcie dialogu narodowego; mając na uwadze, że Unia Afrykańska mianowała następnie byłego premiera Togo Edema Kodjo koordynatorem ds. krajowego dialogu politycznego; mając na uwadze, że dwa główne ugrupowania opozycyjne odmówiły udziału w tym – ich zdaniem – niepluralistycznym i niedemokratycznym dialogu, który uważają za element gry na zwłokę;

E.  mając na uwadze, że Unia Afrykańska, Organizacja Narodów Zjednoczonych, Unia Europejska i Międzynarodowa Organizacja Frankofonii wspólnie podkreśliły znaczenie dialogu i dążenia do porozumienia między podmiotami politycznymi, które będzie respektować demokrację i praworządność, oraz wezwały wszystkie podmioty polityczne w Kongo do pełnej współpracy z Edemem Kodjo;

F.  mając na uwadze, że w dniu 18 października 2016 r. podpisano porozumienie między prezydentem Kabilą i częścią opozycji w sprawie przesunięcia wyborów prezydenckich na kwiecień 2018 r.; mając na uwadze, że zgodnie z warunkami tego porozumienia prezydent Kabila, któremu w ten sposób umożliwiono pozostanie u władzy po 2016 r., powołał na nowego tymczasowego premiera członka opozycji Samy’ego Badibangę, któremu powierzył misję sformowania nowego rządu;

G.  mając na uwadze, że od stycznia 2015 r. kongijscy funkcjonariusze służb bezpieczeństwa i wywiadu poddają ściślejszej kontroli pokojowych działaczy oraz członków opozycji i społeczeństwa obywatelskiego, którzy sprzeciwiają się próbom umożliwienia prezydentowi Kabili pozostania u władzy po upływie przewidzianych w konstytucji dwóch kadencji;

H.  mając na uwadze, że grupy zajmujące się prawami człowieka stale donoszą o pogarszaniu się sytuacji w zakresie praw człowieka oraz wolności słowa, zgromadzeń i demonstracji w kraju w okresie kampanii wyborczej, w tym o przypadkach użycia nadmiernej siły wobec pokojowych demonstrantów, dziennikarzy, przywódców politycznych i innych osób;

I.  mając na uwadze, że ciągle rosnący poziom przemocy oraz łamanie i naruszanie praw człowieka i prawa międzynarodowego, w szczególności ukierunkowane akcje i niesłuszne aresztowania, wywierają negatywny wpływ na wszelkie próby uregulowania i ustabilizowania sytuacji w DRK;

J.  mając zwłaszcza na uwadze, że według doniesień ponad 50 osób poniosło śmierć, a wiele innych zaginęło podczas demonstracji w Kinszasie w dniach 19 i 20 września 2016 r.; mając na uwadze, że członkowie ruchów LUCHA i Filimbi są nadal bezprawnie przetrzymywani; mając na uwadze, że stacje, takie jak Radio France Internationale (RFI) i Radio Okapi, zostały zamknięte lub są zagłuszane; mając na uwadze, że według raportu Wspólnego Biura ONZ ds. Praw Człowieka zgłoszono 422 przypadki pogwałcenia praw człowieka przez policję i służby bezpieczeństwa podczas demonstracji, które miały miejsce w dniach 19–21 września 2016 r.;

K.  mając na uwadze, że agencje humanitarne uważają, iż niestabilność polityczna pogrąża kraj w chaosie i sprawia, że jego ludność – już osłabiona różnymi kryzysami w przeszłości i obecnie – popada w skrajne ubóstwo i ogarnia ją dogłębne poczucie braku bezpieczeństwa, a pięć milionów osób potrzebuje aktualnie wsparcia żywnościowego;

L.  mając na uwadze, że Unia Europejska podkreśliła, iż jakakolwiek decyzja w sprawie odroczenia wyborów musi zostać podjęta w ramach pluralistycznego, bezstronnego i przejrzystego dialogu politycznego z udziałem zainteresowanych podmiotów kongijskich przed końcem kadencji prezydenta Kabili w grudniu 2016 r.;

M.  mając na uwadze, że krajowy program orientacyjny na rzecz DRK na lata 2014–2020 dysponujący środkami w wysokości 620 mln EUR, finansowany z 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju, na pierwszym miejscu stawia wzmocnienie zarządzania i praworządności, w tym reformy wymiaru sprawiedliwości, policji i armii;

1.  ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych podczas manifestacji w ostatnich tygodniach oraz wyraża najgłębsze współczucie rodzinom ofiar i narodowi DRK;

2.  wyraża głębokie zaniepokojenie coraz bardziej niestabilną sytuacją w DRK, w napiętym kontekście przedwyborczym; przypomina władzom DRK, a przede wszystkim prezydentowi, że ich obowiązkiem jest ochrona obywateli na całym terytorium kraju, w szczególności ochrona ich przed nadużyciami i przestępstwami, a także sprawowanie rządów z najściślejszym poszanowaniem praworządności;

3.  ubolewa nad faktem, że rząd i CENI (Niezależna Państwowa Komisja Wyborcza) nie zdołały przeprowadzić wyborów prezydenckich w terminie przewidzianym w konstytucji; ponownie apeluje o pomyślne i terminowe przeprowadzenie wyborów, w pełnej zgodności z konstytucją Konga i Afrykańską kartą na rzecz demokracji, wyborów i dobrych rządów, a także podkreśla, że kongijski rząd ma obowiązek jak najszybciej zagwarantować warunki sprzyjające przejrzystym, wiarygodnym i pluralistycznym wyborom;

4.  przypomina, że na mocy umowy z Kotonu DRK zobowiązała się do poszanowania demokracji, praworządności i zasad praw człowieka, co obejmuje wolność słowa i mediów, dobre rządzenie i przejrzystość w sprawowaniu funkcji politycznych; zauważa, że dialog prowadzony z władzami DRK zgodnie z art. 8 umowy z Kotonu w celu otrzymania ostatecznych wyjaśnień dotyczących procesu wyborczego nie przynosi rezultatów;

5.  wzywa UE do podjęcia konkretniejszych działań i natychmiastowego wszczęcia procedury na mocy art. 96 umowy z Kotonu oraz do przyjęcia ukierunkowanych sankcji, obejmujących zakaz wizowy i zamrożenie aktywów, wymierzonych w wysokich urzędników i funkcjonariuszy sił zbrojnych odpowiedzialnych za brutalne tłumienie demonstracji i polityczny impas, który uniemożliwia pokojowe i konstytucyjne przekazanie władzy, zwłaszcza sankcji wobec Kaleva Mutonda, generała dywizji Johna Numbiego, generała Ilungi Kampete, generała dywizji Gabriela Amisi Kumby i generała Célestina Kanyamy;

6.  wzywa wszystkie siły polityczne do zaangażowania się w pokojowy i konstruktywny dialog, aby zapobiec pogłębieniu się obecnego kryzysu politycznego i powstrzymać dalszą przemoc i prowokacje; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Konferencji Episkopatu Konga (CENCO) zmierzające do wypracowania szerszego konsensusu w sprawie przemian politycznych; wzywa zarówno władze, jak i opozycję do powstrzymania się od wszelkich działań lub wypowiedzi, które mogłyby pogłębiać zamęt; przyznaje, że w międzyczasie potrzebny jest okres przejściowy, kiedy urząd prezydenta będzie można sprawować jedynie pod nadzorem rady tymczasowej, w której zasadniczą rolę odgrywać będzie opozycja;

7.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogarszającej się sytuacji w zakresie praw człowieka oraz coraz większego ograniczania swobody politycznej w DRK, a w szczególności z powodu instrumentalizacji wymiaru sprawiedliwości i ataków na obrońców praw człowieka, przeciwników politycznych i dziennikarzy oraz zastraszania ich; wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich więźniów politycznych; zwraca się do władz o natychmiastowe zniesienie wszelkich restrykcji wobec mediów;

8.  pozostaje głęboko zaniepokojony faktyczną rolą CENI, od której w dużej mierze zależeć będzie legalność procesu wyborczego; przypomina, że komisja wyborcza powinna być instytucją bezstronną i pluralistyczną, dysponującą wystarczającymi zasobami, aby umożliwić wszechstronny i przejrzysty proces;

9.  apeluje o pełne, gruntowne i jawne dochodzenie w sprawie zarzutów o łamanie praw człowieka, do którego miałoby dojść podczas protestów, o zidentyfikowanie jego sprawców i pociągnięcie ich do odpowiedzialności;

10.  apeluje do delegatury UE o dalsze ścisłe monitorowanie rozwoju wydarzeń w DRK i sięganie po wszelkie odpowiednie narzędzia i instrumenty w celu wspierania obrońców praw człowieka i ruchów prodemokratycznych; wzywa wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel, aby rozważyła zwiększenie zdolności mediacyjnych delegatury UE z myślą o współpracy z Unią Afrykańską na rzecz wspierania bardziej pluralistycznego dialogu politycznego i zapobiegania pogłębianiu się kryzysu politycznego i dalszemu rozprzestrzenianiu się przemocy;

11.  apeluje o większe zaangażowanie Unii Afrykańskiej na rzecz zapewnienia pełnego poszanowania konstytucji Konga; wzywa do stałego dialogu między krajami regionu Wielkich Jezior, aby zapobiec dalszej destabilizacji; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym zorganizowanie Międzynarodowej Konferencji Regionu Wielkich Jezior, aby ocenić sytuację w DRK, która odbyła się w Luandzie w październiku 2016 r.;

12.  przypomina, że pokój i bezpieczeństwo to warunki wstępne udanych wyborów i stabilnej sytuacji politycznej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje odnowienie mandatu MONUSCO oraz wzmocnienie jej kompetencji w obszarze ochrony ludności cywilnej i przestrzegania praw człowieka w kontekście wyborów;

13.  ponownie wyraża głębokie obawy w związku z niepokojącą sytuacją humanitarną w DRK; wzywa UE i jej państwa członkowskie, by nadal niosły pomoc ludności DRK, aby poprawić warunki życia najbardziej bezbronnych grup ludności i łagodzić skutki przesiedleń, braku bezpieczeństwa żywnościowego i klęsk żywiołowych;

14.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządowi i parlamentowi DRK, Unii Afrykańskiej, Radzie AKP–UE, sekretarzowi generalnemu ONZ i  Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0085. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0290.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie dostępu do energii w krajach rozwijających się (2016/2885(RSP))

P8_TA(2016)0480 B8-1227/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju, w szczególności cel nr 7 dotyczący dostępu do energii oraz cele nr 12 i 13 dotyczące odpowiednio zrównoważonej konsumpcji i produkcji oraz zmian klimatu,

–  uwzględniając inicjatywę „Zrównoważona energia dla wszystkich” (SE4ALL) rozpoczętą przez ONZ w 2011 r.,

–  uwzględniając inicjatywę Komisji pt. „Energetyzacja rozwoju” rozpoczętą w 2012 r. w celu zapewnienia do 2030 r. dostępu do zrównoważonej energii dla dodatkowych 500 mln ludzi w krajach rozwijających się,

–  uwzględniając art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu UE (TFUE), który stanowi, że podstawowym celem polityki UE w zakresie rozwoju jest ograniczenie i – w dłuższej perspektywie – wyeliminowanie ubóstwa,

–  uwzględniając art. 191 TFUE i unijną politykę w dziedzinie klimatu,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 233/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju(1) (DCI), w szczególności jego załącznik I, który zawiera przepisy dotyczące zrównoważonej energii w programach geograficznych, oraz załącznik II zawierający przepisy dotyczące komponentu zrównoważonej energii w programie tematycznym DCI dotyczącym globalnych dóbr publicznych i wyzwań,

–  uwzględniając stosowne dokumenty programowe w ramach DCI oraz w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), w tym krajowe programy orientacyjne obejmujące kluczowy sektor energetyczny, jak również roczne programy działań wdrażające te krajowe programy orientacyjne;

–  uwzględniając inicjatywę „Afrykańskiego korytarza czystej energii 2014”, mającą na celu propagowanie przyspieszonego wprowadzania energii ze źródeł odnawialnych w Afryce oraz ograniczenie ilości emisji dwutlenku węgla i uzależnienia od importowanych paliw kopalnych;

–  uwzględniając analizę odnośnych projektów dokumentów programowych dotyczących DCI i EFR przed ich zatwierdzeniem przez komitet ds. DCI i komitet ds. EFR,

–  uwzględniając 21. Konferencję Stron (COP 21) Ramowej Konwencji ONZ w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) w Paryżu w grudniu 2015 r. oraz przyjęcie porozumienia paryskiego, pierwszego w historii powszechnego i prawnie wiążącego porozumienia globalnego w sprawie klimatu,

–  uwzględniając 22. Konferencję Stron (COP 22) Ramowej Konwencji ONZ w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC) w Marrakeszu w dniach 7–18 listopada 2016 r.,

–  uwzględniając posiedzenie wysokiego szczebla pod przewodnictwem Idrissa Déby, przewodniczącego Unii Afrykańskiej, Alphy Condégo, prezydenta Republiki Gwinei, Nkosazany Dlamini-Zumy, przewodniczącej Komisji Unii Afrykańskiej, Akinwumiego Adesiny, prezesa Afrykańskiego Banku Rozwoju, w obecności przedstawicieli Unii Europejskiej Stefana Manservisiego, dyrektora generalnego DG ds. Współpracy Międzynarodowej i Rozwoju, i Felice Zaccheo, zastępcy kierownika działu C6 ds. energii i zmiany klimatu, i Ségolène Royal, minister ds. ekologii, zrównoważonego rozwoju i energii, w sprawie inicjatywy na rzecz energii odnawialnej i partnerstwa UE–UA, które odbyło się w dniu 21 września 2016 r., przy okazji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku,

–  uwzględniając sprawozdanie Światowej Komisji ds. Zapór Wodnych z dnia 16 listopada 2000 r. zatytułowane „A new framework for decision-making” [„Nowe ramy podejmowania decyzji”],

–  uwzględniając swoje rezolucje: z dnia 27 września 2011 r. w sprawie finansowania rozbudowy infrastruktury tam w krajach rozwijających się(2), z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie unijnej współpracy na rzecz rozwoju w zakresie zapewnienia powszechnego dostępu do energii do 2030 r.(3) i z dnia12 czerwca 2012 r. w sprawie nawiązania współpracy w zakresie polityki energetycznej z partnerami spoza UE: podejście strategiczne do bezpiecznych, zrównoważonych i konkurencyjnych dostaw energii(4),

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne nr 15/2015 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 12 marca 2015 r. pt. „Wsparcie z Funduszu Energetycznego AKP–UE na rzecz energii ze źródeł odnawialnych w Afryce Wschodniej”,

–  uwzględniając pytanie skierowane do Komisji w sprawie dostępu do energii w krajach rozwijających się (O-000134/2016 – B8-1809/2016),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Rozwoju,

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że trwały dostęp do przystępnej cenowo, niezawodnej i bezpiecznej energii ma zasadnicze znaczenie dla zaspokojenia podstawowych potrzeb ludzkich i przestrzegania podstawowych praw, w tym dostępu do czystej wody, kanalizacji, bezpiecznego środowiska, opieki zdrowotnej, ogrzewania i edukacji, a także ma kluczowe znaczenie dla praktycznie wszystkich rodzajów działalności gospodarczej i stanowi kluczowy czynnik rozwoju; mając na uwadze, że istnieją też aspekty dostępu do energii związane z bezpieczeństwem i czynnikami geopolitycznymi oraz że kwestie dotyczące energii mogą stać się siłą napędową konfliktów;

B.  mając na uwadze, że 1,2 mld osób nie ma dostępu do energii elektrycznej, a w przypadku jeszcze większej liczby ludzi dostęp ten jest niepewny; mając na uwadze, że połowa ludzi bez dostępu do elektryczności żyje w Afryce oraz że ich liczba rośnie, ponieważ na tym kontynencie wzrost liczby ludności przewyższa tempo poszerzania dostępu do energii;

C.  mając na uwadze, że z punktu widzenia dostępu do energii elektrycznej Afryka Subsaharyjska znajduje się w najgorszej sytuacji na świecie, jednak ewolucja sektora energetycznego w tym regionie może sprawić, że do 2040 r. Afryka Subsaharyjska będzie zużywać tyle samo energii co Indie i Ameryka Łacińska łącznie w 2010 r.;

D.  mając na uwadze, że ponad 70 % całkowitego zużycia energii w Afryce pochodzi ze źródeł odnawialnych, lecz niemal w całości z tradycyjnego wykorzystania biomasy; mając na uwadze, że istnieją ogromne możliwości wykorzystania także innych źródeł, zwłaszcza energii słonecznej i wiatrowej;

E.  mając na uwadze, że tendencje demograficzne w Afryce będą miały ogromny wpływ na sposób użytkowania gruntów na potrzeby produkcji roślinnej oraz na zapotrzebowanie na drewno opałowe;

F.  mając na uwadze, że globalne wylesianie odpowiada za niemal 20 % wszystkich emisji CO2; mając na uwadze również, że silne uzależnienie od tradycyjnej biomasy i stosowanie nisko wydajnych pieców kuchennych stwarza ryzyko dla terenów leśnych i porośniętych buszem w wielu regionach kontynentu afrykańskiego;

G.  mając na uwadze, że 2,3 mld ludzi stosuje do gotowania tradycyjną biomasę, taką jak węgiel drzewny, co ma często poważne negatywne skutki dla zdrowia i środowiska; mając na uwadze, że kobiety ponoszą nieproporcjonalne obciążenia związane ze stosowaniem takich materiałów, m.in. zbierają drewno opałowe, co może być czasochłonne i niebezpieczne; mając na uwadze, że ulepszone piece kuchenne skracają czas i wymagają mniejszego wysiłku związanego z przygotowywaniem posiłków;

H.  mając na uwadze, że kontynent afrykański posiada największy na całej planecie potencjał w zakresie energii odnawialnej oraz że występuje na nim największe zapóźnienie w dziedzinie elektryfikacji;

I.  mając na uwadze, że ubóstwo energetyczne jest najbardziej rozpowszechnione na obszarach wiejskich, lecz zapewnienie dostępu do energii na coraz większych obszarach gwałtownie rozwijających się miast również stanowi ogromne wyzwanie, jeśli weźmie się pod uwagę realia związane z geografią, połączeniami i brakiem infrastruktury, a także mając na uwadze, że najuboższymi krajami w Afryce są te kraje, które płacą najwięcej za zużycie energii;

J.  mając na uwadze, że duże znaczenie ma dalsze rozwijanie wciąż młodych rynków elektryfikacji na obszarach wiejskich, do czasu aż osiągną dojrzałość i staną się samowystarczalne, a także dalsze wspieranie programów na rzecz odnawialnych, energooszczędnych i zdecentralizowanych rozwiązań energetycznych na małą skalę;

K.  mając na uwadze, że ubóstwo energetyczne ma także wymiar związany z płcią; mając na uwadze, że konsekwencje ubóstwa energetycznego są najbardziej odczuwalne dla kobiet;

L.  mając na uwadze, że zapewnienie wszystkim do 2030 r. dostępu do przystępnej cenowo, niezawodnej, zrównoważonej i nowoczesnej energii to powszechny cel zrównoważonego rozwoju nr 7; mając na uwadze, że wypełnianie zobowiązań wynikających z działań w zakresie przeciwdziałania zmianie klimatu wymaga podjęcia zdecydowanych i rozsądnych wysiłków w dziedzinie energii, a także mając na uwadze, że Afryka stoi przed podwójnym wyzwaniem, ponieważ musi drastycznie zwiększyć dostęp obywateli do podstawowych usług energetycznych i jednocześnie wywiązać się z zobowiązań wynikających z porozumienia w sprawie zmiany klimatu;

M.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska pt. „Global Trends in Renewable Energy Investment 2016” [„Globalne tendencje w inwestycjach w energię ze źródeł odnawialnych 2016”] wskazuje się, że w 2015 r. roczne globalne inwestycje w potencjał energii z nowych źródeł odnawialnych dwukrotnie przewyższyły te w elektrownie węglowe i gazowe; mając na uwadze, że w 2015 r. rynek energii ze źródeł odnawialnych zdominowały słoneczne panele fotowoltaiczne i energia wiatrowa; mając na uwadze również, że w 2015 r. inwestycje w energię ze źródeł odnawialnych w krajach rozwijających się po raz pierwszy przewyższyły te w krajach rozwiniętych;

N.  mając na uwadze, że w sprawozdaniu z dnia 16 listopada 2000 r. Światowa Komisja ds. Zapór Wodnych stwierdza, że podczas gdy potężne zapory wodne nie zdołały wyprodukować aż tyle elektryczności, dostarczyć aż tyle wody ani zapobiec aż tak wielkim szkodom spowodowanym powodziami, jak oczekiwano, powodują one poważne skutki dla społeczeństwa i środowiska, zaś wysiłki włożone w zminimalizowanie tych skutków w dużej mierze nie powiodły się;

O.  mając na uwadze, że cel osiągnięcia powszechnego dostępu do energii łączy się z celem zapewnienia sprawiedliwości klimatycznej;

P.  mając na uwadze, że sprawiedliwość klimatyczna łączy prawa człowieka z rozwojem, tak aby to człowiek znajdował się w centrum uwagi, przy zabezpieczeniu praw grup najbardziej podatnych na zagrożenia oraz założeniu sprawiedliwego i równego podziału obciążeń i korzyści płynących ze zmiany klimatu oraz jej oddziaływania;

Q.  mając na uwadze, że niespójne przepływy finansowania i technologii w związku ze zmianą klimatu mogą negatywnie wpływać na wolę rozwijania energii ze źródeł odnawialnych wśród przywódców afrykańskich w celu realizacji programu industrializacji kontynentu;

R.  mając na uwadze, że w porozumieniu paryskim podkreślono potrzebę promowania powszechnego dostępu do zrównoważonej energii w krajach rozwijających się, zwłaszcza w Afryce, przez wspieranie rozwoju energii ze źródeł odnawialnych;

S.  mając na uwadze, że istnieją liczne dowody i szeroki konsensus co do tego, że zdecentralizowane wytwarzanie energii odnawialnej na małą skalę i lokalne sieci oraz źródła pozasieciowe są często najbardziej skuteczne, jak również że takie rozwiązania zazwyczaj przyczyniają się w największym stopniu do ogólnych postępów w dziedzinie rozwoju i nadają się najlepiej do minimalizowania niekorzystnych skutków dla środowiska naturalnego lub do zapobiegania tym skutkom;

T.  mając na uwadze, że w rozporządzeniu w sprawie DCI położono nacisk na lokalną produkcję energii ze źródeł odnawialnych, a programy i projekty w dziedzinie energii związane z DCI i EFR powinny być opracowywane w taki sposób, by odzwierciedlały zrozumienie korzyści płynących z zdecentralizowanego wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych;

U.  mając na uwadze, że pomoc rozwojowa UE w dziedzinie energii znacznie wzrosła, a wydatki w tym zakresie w latach 2014–2020 mają wynieść 3,5 mld EUR; mając na uwadze, że 30 krajowych programów orientacyjnych, z których połowa dotyczy krajów afrykańskich, obejmuje kluczowy sektor energetyczny;

V.  mając na uwadze, że Fundusz Energetyczny AKP–UE utworzony w czerwcu 2005 r. ma na celu wspieranie dostępu do nowoczesnych usług energetycznych dla ubogich na obszarach wiejskich i podmiejskich, ze szczególnym uwzględnieniem Afryki Subsaharyjskiej i energii ze źródeł odnawialnych; mając na uwadze, że dotyczące go sprawozdanie specjalne nr 15/2015 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego zawiera szereg zaleceń dla Komisji dotyczących bardziej rygorystycznego wyboru projektów, poprawy ich monitorowania i zwiększenia perspektyw ich trwałości;

W.  mając na uwadze, że niedawno zainicjowano unijną inicjatywę finansowania elektryfikacji (ElectriFI), a inne sposoby finansowania obejmują mechanizmy służące łączeniu dotacji UE z pożyczkami lub kapitałem zapewnianym przez podmioty publiczne lub prywatne (instrumenty łączone) w odniesieniu do różnych części świata, działań Europejskiego Banku Inwestycyjnego w dziedzinie energii w ramach jego mandatu w zakresie pożyczek zewnętrznych oraz działań Funduszu Powierniczego UE na rzecz Infrastruktury w Afryce w sektorze energetycznym;

X.  mając na uwadze, że rosnący wkład ze strony prywatnych inwestycji jest niezbędny do osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju nr 7; mając na uwadze, że każda decyzja dotycząca promowania partnerstw publiczno-prywatnych za pomocą instrumentów łączonych w krajach rozwijających się powinna opierać się na dogłębnej analizie tych mechanizmów i wnioskach wyciągniętych z wcześniejszych doświadczeń; mając na uwadze, że należy w każdym przypadku unikać przyznawania dotacji na projekty, które są już komercyjnie rentowne;

Y.  mając na uwadze, że szkolenie wyspecjalizowanego i wysoko wyspecjalizowanego personelu na poziomie lokalnym musi stanowić priorytet, aby zapewnić dostęp do energii w krajach rozwijających się, i że na ten cel należy przeznaczyć znaczną część finansowania;

Z.  mając na uwadze, że dotacje do paliw kopalnych na świecie sięgają rzędu 500 mld USD rocznie, powodują wzrost zamiast redukcji emisji gazów cieplarnianych i przynoszą więcej korzyści stosunkowo zamożnym ludziom niż ubogim; mając na uwadze, że dotacje te powinny być stopniowo wycofywane, a dzięki temu rządy będą mogły uwolnić znaczne fundusze na o wiele bardziej skuteczną politykę społeczną i na rozszerzenie dostępu do przystępnej cenowo, niezawodnej, zrównoważonej i nowoczesnej energii, a przy tym ograniczyć nierówności i poprawić jakość życia;

1.  przypomina, że dostęp do energii jest czynnikiem przyspieszającym rozwój; zwraca uwagę na skalę i skutki ubóstwa energetycznego w krajach rozwijających się oraz na silne zaangażowanie UE w działania zmierzające do ograniczenia takiego ubóstwa; podkreśla potrzebę podjęcia zdecydowanych i skoordynowanych wysiłków przez rządy, społeczeństwo obywatelskie i inne zainteresowane strony w odnośnych krajach oraz przez partnerów międzynarodowych w celu ograniczenia ubóstwa energetycznego i realizacji celu zrównoważonego rozwoju nr 7, który wymaga szczególnych wysiłków na oddalonych obszarach wiejskich, zwłaszcza w regionach znajdujących się poza siecią energetyczną; przypomina, że polityka przeciwdziałania zmianie klimatu i polityka handlowa powinny wzajemnie wspierać dążenia do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju i eliminacji ubóstwa zgodnie z programem działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030 i z porozumieniem paryskim;

2.  podkreśla ścisły związek między energią a potencjalnymi problemami z bezpieczeństwem oraz uważa, że zarządzanie energią, choć trudne we wdrażaniu, jest niezbędne dla rozwoju gospodarczego i społecznego we wszystkich krajach rozwijających się;

3.  przypomina, że elektryfikację przeprowadza się dzięki wsparciu organów publicznych, co z kolei wymaga dobrego zarządzania usługami dystrybucji energii oraz zdolnością państwa do wypełniania swoich suwerennych funkcji;

4.  wzywa UE do uwzględniania wymiaru płci we wszystkich swoich politykach energetycznych i do poświęcenia uwagi zwłaszcza kobietom o szczególnych potrzebach;

5.  wspiera inicjatywę Komisji Europejskiej pt. „Energetyzacja rozwoju” w celu zapewnienia do 2030 r. dostępu do zrównoważonej energii dla dodatkowych 500 mln ludzi w krajach rozwijających się przez takie elementy programu jak utworzenie instrumentu pomocy technicznej z wykorzystaniem wsparcia unijnych ekspertów w celu wypracowania fachowej wiedzy technicznej w krajach rozwijających się oraz promocji budowania zdolności i transferu technologii; podkreśla rolę energii jako katalizatora wzrostu w wielu innych dziedzinach, takich jak zdrowie, edukacja, czysta woda, rolnictwo oraz telekomunikacja i łączność internetowa; podkreśla, że inicjatywa „Energetyzacja rozwoju” musi być w pełni zgodna z celami polityki rozwoju UE określonymi w Traktacie z Lizbony;

6.  jest zdania, że odpowiednie, choć zwięzłe, przepisy rozporządzenia w sprawie DCI, przyjętego w drodze współdecyzji przez Parlament i Radę, stanowią solidną podstawę dla pomocy rozwojowej UE w dziedzinie energii; przypomina, że przepisy te koncentrują się na dostępie do energii i kładą nacisk na lokalne i regionalne odnawialne źródła energii oraz zapewnienie dostępu osobom ubogim w oddalonych regionach;

7.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę ElectriFI, która zapewnia elastyczną i włączającą strukturę umożliwiającą udział różnych partnerów, takich jak sektor prywatny, instytucje publiczne i władze lokalne, mogących w równym stopniu odnosić korzyści na takich samych warunkach rynkowych, przy należytym uwzględnieniu potrzeb i szans istniejących w każdym docelowym kraju czy regionie; przypomina, że zaangażowanie partnerów z lokalnego sektora prywatnego i organizacji społeczeństwa obywatelskiego będzie mieć kluczowe znaczenie dla zwiększenia skuteczności podjętych działań i odpowiedzialności za nie;

8.  apeluje do Komisji, aby na swojej stronie internetowej regularnie informowała o postępach poczynionych w realizacji inicjatywy „Energetyzacja rozwoju”, określała, jaka część ogólnego finansowania energii w krajach rozwijających się została przeznaczona na energię ze źródeł odnawialnych, na regiony oddalone, na szkolenie personelu, na tworzenie lokalnego know-how i lokalnych kompetencji, na rozwiązania lokalne i pozasieciowe, a także sporządzała krótkie, lecz jak najbardziej precyzyjne podsumowanie zaangażowania różnych zainteresowanych stron w zakończone i prowadzone działania;

9.  podkreśla znaczny potencjał odnawialnych źródeł energii w Afryce, takich jak energia słoneczna i wiatrowa, aby zapewnić energię dla wszystkich, w szczególności na obszarach wiejskich; wskazuje, że ceny urządzeń fotowoltaicznych mają zasadniczy wpływ na praktyczne wykorzystanie potencjału energii słonecznej w Afryce; wzywa zatem UE i państwa członkowskie do ułatwiania transferu technologii w celu ich wprowadzenia w krajach rozwijających się;

10.  zauważa, że Afryka dysponuje ok. 10 % światowego potencjału energii wodnej; przypomina, że globalne ocieplenie wpłynie na cykle opadów, co stanowi rosnące wyzwanie w dziedzinie dostępu do wody i bezpieczeństwa żywnościowego; przypomina, że Światowa Komisja ds. Zapór Wodnych wskazuje, iż osoby ubogie, inne grupy znajdujące się w trudnej sytuacji oraz przyszłe pokolenia prawdopodobnie będą musiały ponosić nieproporcjonalnie wysokie koszty społeczne i środowiskowe projektów dużych zapór, nie uzyskując przy tym proporcjonalnego udziału w wynikających z nich korzyściach gospodarczych; przypomina, że małe zapory wodne są bardziej trwałe i ekonomicznie opłacalne niż duże zapory wodne;

11.  zaleca, aby agencje odpowiedzialne za finansowanie (agencje pomocy dwustronnej, wielostronne banki rozwoju, agencje kredytujące wywóz, EBI) dopilnowały, by każda zapora potencjalnie korzystająca z dofinansowania była zgodna z wytycznymi Światowej Komisji ds. Zapór Wodnych; w szczególności podkreśla, że planowanie jakichkolwiek zapór należy oceniać pod względem pięciu wartości: sprawiedliwości, wydajności, podejmowania decyzji z udziałem zainteresowanych stron, zrównoważonego charakteru i rozliczalności; przypomina w szczególności, że tam, gdzie projekty wpływają na ludność tubylczą i plemienną, procesy muszą odbywać się po udzieleniu przez nich dobrowolnej, uprzedniej i świadomej zgody;

12.  przypomina, że bioenergia to złożone źródło energii powiązane wzajemnie z rolnictwem, leśnictwem i przemysłem, które wpływa na ekosystemy i różnorodność biologiczną; zauważa zwłaszcza, że rozwój wytwarzania energii z biomasy stwarza nowe zagrożenia, np. w zakresie bezpieczeństwa żywnościowego, bezpieczeństwa własności gruntów, wylesiania i degradacji gruntów; przypomina, że ślad wodny bioenergii także należy brać pod uwagę, ponieważ w wielu częściach Afryki już teraz występuje niedostatek wody, a niemal jedna trzecia gruntów użytkowych na tym kontynencie już została sklasyfikowana jako tereny suche; podkreśla zatem potrzebę opracowania zarówno w UE, jak i w krajach rozwijających się rygorystycznych i wiążących kryteriów środowiskowych i społecznych dla wytwarzania energii z biomasy, aby zapewnić realizację celu zrównoważonego rozwoju nr 7;

13.  podkreśla potrzebę promowania wysoko wydajnych pieców kuchennych i przejścia na nowoczesne paliwa do gotowania, aby przeciwdziałać szybkiemu wyczerpywaniu się zasobów drewna;

14.  jest zadowolony z istnienia różnych inicjatyw na poziomie międzynarodowym promujących dostęp do zrównoważonej energii w krajach rozwijających się, w szczególności w Afryce, ale uważa, że zapewnienie większej efektywności wymaga lepszej koordynacji; wzywa UE i państwa członkowskie do zapewnienia wsparcia i pomocy technicznej w celu wdrożenia planu działania dotyczącego inicjatywy „Afrykańskiego korytarza czystej energii”, która w zamierzeniu ma doprowadzić do zaspokojenia połowy całkowitego zapotrzebowania na energię z ekologicznych, rodzimych, opłacalnych i odnawialnych źródeł do 2030 r., co pozwoliłoby zmniejszyć ilość emisji dwutlenku węgla; apeluje o bliższą współpracę między darczyńcami, sektorem prywatnym i rządami krajów rozwijających się, aby przyspieszyć osiąganie wyników; podkreśla potrzebę wsparcia w zakresie obsługi technicznej, przy zapewnieniu wystarczającej dostępności części zamiennych i lokalnie wyszkolonych specjalistów technicznych;

15.  popiera wykorzystywanie instrumentów łączonych, kiedy zapewnia to najbardziej efektywne wykorzystanie środków na pomoc rozwojową w ramach realizacji celu zrównoważonego rozwoju nr 7, w którym nacisk kładzie się na projektach o małej skali, a uczestniczące przedsiębiorstwa są zobowiązane do praktykowania społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; apeluje do Komisji, by starannie unikała przyznawania środków na jakiekolwiek projekty, które mogłyby być rentowne bez tych funduszy, nawet w przypadku wnioskowania o te środki przez inwestora prywatnego; uważa, że należy kierować się zasadami skuteczności rozwoju również w działaniach związanych z łączeniem źródeł finansowania, i zaznacza, że ważne jest dostosowanie do planów rozwoju krajów będących beneficjentami, duże zaangażowanie zainteresowanych stron, przejrzystość oraz rozliczalność, koordynacja i skuteczność, a także mierzalne i wymierne wyniki;

16.  wzywa do stopniowego wycofywania dotacji na paliwa kopalne i zachęca do przeznaczenia uwolnionych w ten sposób środków na skuteczną politykę społeczną oraz działania na rzecz likwidacji ubóstwa energetycznego w krajach rozwijających się;

17.  podkreśla, że jedyną i ostateczną miarą sukcesu działań UE jest stopień, w jakim przyczyniają się one do realizacji celu powszechnego dostępu do energii, przy jak najmniejszej emisji gazów cieplarnianych i z uwzględnieniem zasady wspólnej, lecz zróżnicowanej odpowiedzialności;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz sekretarzowi generalnemu grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku.

(1) Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 44. (2) Dz.U. C 56E z 26.2.2013, s. 67. (3) Dz.U. C 239 E z 20.8.2013, s. 83. (4) Dz.U. C 332 E z 15.11.2013, s. 28.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 1 grudnia 2016 r. w sprawie stosowania postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (2016/2011(INI))

P8_TA(2016)0481 A8-0299/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zieloną księgę Komisji dotyczącą postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty oraz środków na rzecz uproszczenia i przyspieszenia postępowań w sprawie drobnych roszczeń (COM(2002)0746),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiające postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 936/2012 z dnia 4 października 2012 r. zmieniające załączniki do rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty(2),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji dotyczące stosowania rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (COM(2015)0495),

–  uwzględniając przeprowadzoną przez Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego ocenę wdrażania na szczeblu europejskim dotyczącą postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0299/2016),

A.  mając na uwadze, że Komisja przedstawiła sprawozdanie na temat funkcjonowania postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty zgodnie z art. 32 rozporządzenia (WE) nr 1896/2006;

B.  mając na uwadze, że sprawozdanie to przedstawiono z niemal dwuletnim opóźnieniem i że nie obejmuje ono wymaganej rozszerzonej i aktualnej oceny wpływu postępowania w każdym państwie członkowskim, rozpatrującej poszczególne przepisy prawne we wszystkich państwach członkowskich oraz ich współdziałanie, a jedynie zawiera niepełną tabelę statystyczną z informacjami pochodzącymi głównie z 2012 r.; mając na uwadze, że europejski nakaz zapłaty jest postępowaniem fakultatywnym, które może być wykorzystywane w sprawach transgranicznych jako rozwiązanie alternatywne wobec krajowych nakazów zapłaty;

C.  mając na uwadze, że procedurę tę stworzono z myślą o umożliwieniu szybkiego, ułatwionego i niedrogiego odzyskiwania długów, które są pewne, których kwota jest określona i które są wymagalne i niezaskarżone przez pozwanego; mając też na uwadze, że na podstawie danych statystycznych funkcjonowanie tego postępowania wydaje się w znacznej mierze satysfakcjonujące, jednak bardzo dalekie od wykorzystania jego pełnego potencjału, gdyż postępowanie to jest stosowane głównie w państwach członkowskich, których prawodawstwo przewiduje podobne postepowanie krajowe;

D.  mając na uwadze, że postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty należy do kategorii środków z dziedziny współpracy sądowej w sprawach cywilnych, charakteryzujących się skutkami transgranicznymi i potrzebnych dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego;

E.  mając na uwadze, że spóźnione płatności to główna przyczyna upadłości, która zagraża istnieniu przedsiębiorstw, a w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw, i prowadzi do utraty wielu miejsc pracy;

F.  mając na uwadze, że należy podjąć konkretne działania, w tym ukierunkowane kampanie uświadamiające, w celu informowania obywateli, przedsiębiorców, prawników i innych zainteresowanych stron o dostępności, funkcjonowaniu i zastosowaniu tego postępowania oraz wynikających z niego korzyściach;

G.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich, w których postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty nie jest stosowane zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem, nakazy powinny być wydawane szybciej, a w każdym razie należy przestrzegać 30-dniowego terminu wyznaczonego w rozporządzeniu, przy czym należy pamiętać, że nakazy można wykonywać tylko wtedy, gdy roszczenia są bezsporne;

H.  mając na uwadze, że należy zachęcać do rozwijania systemu e-CODEX celem umożliwienia składania pozwów drogą elektroniczną, za pomocą dodatkowych środków ukierunkowanych na skuteczniejsze korzystanie z postępowania;

I.  mając na uwadze, że więcej państw członkowskich powinno pójść za przykładem Francji, Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru oraz Szwecji i umożliwić powodom składanie pozwów w dodatkowych językach oraz ogólnie wprowadzić środki wsparcia w celu ograniczenia marginesu błędu wynikającego z posługiwania się językiem obcym;

J.  mając na uwadze, że uproszczony charakter procedury nie oznacza, że można jej nadużywać w celu egzekwowania nieuczciwych warunków umownych, ponieważ art. 8 rozporządzenia (WE) nr 1896/2006 przewiduje, że sądy muszą zbadać zasadność skargi na podstawie dostępnych im informacji, co zapewnia zgodność z odnośnym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości w tej kwestii; mając na uwadze, że wszystkie odpowiednie strony powinny zostać poinformowane o prawach i procedurach;

K.  mając na uwadze, że należy dokonać zmian w standardowych formularzach oraz ponawiać ich okresowy przegląd w przyszłości, aby uaktualnić wykaz państw członkowskich i walut oraz lepiej uregulować kwestię zapłaty odsetek z tytułu należności, z uwzględnieniem stosownego opisu należnych odsetek;

L.  mając na uwadze, że Komisja powinna rozważyć zaproponowanie przeglądu przepisów odnoszących się do zakresu postępowania i do ponownego badania nakazów w wyjątkowych przypadkach;

1.  z zadowoleniem przyjmuje skuteczne funkcjonowanie we wszystkich państwach członkowskich postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty, które jest postępowaniem stosowanym w sprawach cywilnych i handlowych dotyczących bezspornych roszczeń, mającym na celu przede wszystkim uproszczenie i przyspieszenie postępowania w sprawie transgranicznego uznawania i egzekwowania praw wierzycieli w UE;

2.  ubolewa nad znacznym, niemal dwuletnim opóźnieniem, z jakim Komisja przedstawiła sprawozdanie na temat wdrożenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1896/2006;

3.  z żalem zauważa, że sprawozdanie Komisji nie zawiera rozszerzonej oceny wpływu postępowania w każdym państwie członkowskim, wymaganej zgodnie z art. 32 rozporządzenia (WE) nr 1896/2006; ubolewa, że w sprawozdaniu brakuje aktualnych danych o sytuacji w państwach członkowskich w odniesieniu do funkcjonowania i wdrożenia postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty; w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia rozszerzonej, uaktualnionej i szczegółowej oceny skutków;

4.  ubolewa również, że między poszczególnymi państwami członkowskimi istnieją znaczne różnice pod względem stosowania postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty; podkreśla w związku z tym, że chociaż ustawodawstwo UE oferuje uproszczoną nowoczesną procedurę, różnice w jej wdrażaniu w państwach członkowskich oraz tendencja do wybierania raczej prawa krajowego zamiast postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty stoją na przeszkodzie maksymalizacji skutków wdrożenia rozporządzenia (WE) nr 1896/2006, a europejscy obywatele są tym samym pozbawieni możliwości egzekwowania swych praw na szczeblu transgranicznym, co grozi utratą zaufania do prawodawstwa UE;

5.  podkreśla, że obywatele wybierają to postępowanie częściej i są o nim lepiej poinformowani w państwach członkowskich, w których istnieją podobne instrumenty prawa krajowego;

6.  uważa, że konieczne jest podjęcie praktycznych działań w celu dalszego informowania obywateli, przedsiębiorstw, prawników i wszystkich innych właściwych podmiotów o dostępności, funkcjonowaniu, stosowaniu i zaletach postępowania w sprawie europejskiego nakazu zapłaty w sprawach transgranicznych; podkreśla ponadto, że należy wesprzeć obywateli, a w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa, by poprawić wykorzystanie przez nie istniejących instrumentów prawnych, a także zrozumienie tych instrumentów i wiedzę o nich, w kontekście dochodzenia roszczeń na szczeblu transgranicznym na mocy odnośnych przepisów UE;

7.  podkreśla, że państwa członkowskie powinny dostarczyć Komisji dokładnych, wyczerpujących i aktualnych danych do celów skutecznego monitorowania i oceny;

8.  zachęca państwa członkowskie, aby starały się wydawać nakazy w terminie 30 dni oraz w miarę możliwości przyjmowały pozwy w niektórych językach obcych, z uwagi na to, że wymóg tłumaczenia wpływa negatywnie na koszty i czas rozpatrywania sprawy w ramach postępowania;

9.  w pełni popiera działania mające umożliwić, by w przyszłości pozwy o wydanie europejskiego nakazu zapłaty były składane drogą elektroniczną; w związku z tym wzywa Komisję do promowania udziału w projekcie pilotażowym e-Codex oraz do jego rozszerzenia na wszystkie państwa członkowskie, w następstwie studium wykonalności przeprowadzonego w odniesieniu do elektronicznego składania pozwów o wydanie europejskiego nakazu zapłaty;

10.  wzywa Komisję do przyjęcia uaktualnionych standardowych formularzy zgodnie z wymogami, tak aby wprowadzić między innymi odpowiedni opis odsetek do zapłaty z tytułu należności;

11.  uważa, że w ramach przyszłego przeglądu rozporządzenia należałoby rozważyć zniesienie niektórych wyjątków odnoszących się do zakresu stosowania postępowania oraz zmianę przepisów dotyczących ponownego badania europejskiego nakazu zapłaty;

12.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 399 z 30.12.2006, s.1. (2) Dz.U. L 283 z 16.10.2012, s.1.