Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie tybetańskiej akademii buddyjskiej Larung Gar i Ilhama Tohtiego (2016/3026(RSP))

P8_TA(2016)0505 RC-B8-1346/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Tybetu, zwłaszcza rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie Tybetu: plany wprowadzenia chińskiego jako głównego języka wykładowego(1), rezolucję z dnia 27 października 2011 r. w sprawie Tybetu, w szczególności samospalenia mniszek i mnichów(2), oraz rezolucję z dnia 14 czerwca 2012 r. w sprawie sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Tybecie(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie Chin: prawa mniejszości a stosowanie kary śmierci(4) i z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie sytuacji i dziedzictwa kulturowego w Kaszgarze (Region Autonomiczny Sinciang-Ujgur w Chinach)(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2015 r. w sprawie stosunków UE–Chiny(6),

–  uwzględniając dziewięć rund rozmów, które odbyły się w latach 2002–2010 między wysokiej rangi przedstawicielami rządu Chin a Dalajlamą; uwzględniając chińską białą księgę w sprawie Tybetu zatytułowaną „O kierunku rozwoju Tybetu decyduje nieprzezwyciężony prąd historii”, opublikowaną przez biuro informacyjne Rady Państwa Chińskiej Republiki Ludowej w dniu 15 kwietnia 2015 r.; uwzględniając wystosowane przez przedstawicieli XIV Dalajlamy memorandum z 2008 r. i notę z 2009 w sprawie prawdziwej autonomii mieszkańców Tybetu,

–  uwzględniając art. 36 konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej, gwarantujący wszystkim obywatelom prawo do wolności wyznania, oraz art. 4, w którym zapisano prawa „narodowości mniejszościowych”,

–  uwzględniając uwagi przewodniczącego Rady Europejskiej Donalda Tuska przedstawione dnia 29 czerwca 2015 r. podczas wspólnej konferencji prasowej z premierem Chin Li Keqiangiem po 17. szczycie UE–Chiny, w których Donald Tusk mówił o „zaniepokojeniu UE z powodu ograniczeń swobody wypowiedzi i zrzeszania się w Chinach, w tym z powodu sytuacji osób należących do mniejszości, takich jak Tybetańczycy i Ujgurzy”, oraz „zachęcił Chiny do wznowienia konstruktywnego dialogu z przedstawicielami Dalajlamy”,

–  uwzględniając „szóste forum robocze w sprawie Tybetu” zorganizowane przez Komitet Centralny Komunistycznej Partii Chin (KPCh) w sierpniu 2015 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika ESDZ z dnia 23 września 2014 r., w którym potępiono skazanie ujgurskiego profesora ekonomii Ilhama Tohtiego na karę dożywotniego więzienia i zaapelowano o jego natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie,

–  uwzględniając rozpoczęty w 1995 r. dialog na temat praw człowieka między UE a Chinami oraz 34. rundę tego dialogu, która odbyła się w dniach 30 listopada i 1 grudnia 2015 r. w Pekinie,

–  uwzględniając fakt, że w dniu 11 października 2016 r. Ilhamowi Tohtiemu przyznano Nagrodę Martina Ennalsa za obronę praw człowieka, a we wrześniu 2016 r. nominowano go do Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli,

–  uwzględniając partnerstwo strategiczne między UE a Chinami zapoczątkowane w 2003 r. oraz wspólny komunikat Komisji i ESDZ z dnia 22 czerwca 2016 r., skierowany do Parlamentu Europejskiego i Rady i zatytułowany „Elementy nowej strategii UE wobec Chin”,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z dnia 16 grudnia 1966 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że wspieranie i poszanowanie praw człowieka, zasad demokracji i praworządności powinno nadal być centralnym elementem długofalowego partnerstwa między UE a Chinami, zgodnie ze zobowiązaniem UE do stania na straży tych wartości w jej działaniach zewnętrznych oraz w związku z faktem, że Chiny wyrażają zainteresowanie przestrzeganiem tych wartości we własnym rozwoju i we współpracy międzynarodowej;

B.  mając na uwadze, że w swoich celach rozwojowych rząd Chin wskazał, iż dąży do odgrywania istotniejszej roli w podejmowaniu światowych wyzwań, takich jak pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe oraz zmiana klimatu, a także do większego oddziaływania na światowy ład polityczny i gospodarczy, oraz zobowiązał się do lepszego przestrzegania zasad praworządności;

C.  mając na uwadze, że podczas 17. szczytu UE–Chiny, który odbył się dnia 29 czerwca 2015 r., otwarto nowy rozdział w dwustronnych stosunkach, oraz mając na uwadze, że w strategicznych ramach na rzecz praw człowieka i demokracji UE zobowiązała się do umieszczenia kwestii praw człowieka w centrum swoich stosunków ze wszystkimi krajami trzecimi, w tym z partnerami strategicznymi; mając na uwadze, że na zakończenie 18. szczytu UE–Chiny, który odbył się w dniach 12–13 lipca 2016 r., stwierdzono, że jeszcze przed końcem 2016 r. odbędzie się kolejna runda dialogu na temat praw człowieka między UE a Chinami;

D.  mając na uwadze, że w ostatnich dziesięcioleciach w Chinach odnotowano postępy w przestrzeganiu praw gospodarczych i społecznych, co odzwierciedla deklarowane priorytety dotyczące praw ludów do trwania i rozwoju, jednak osiągnięcia w dziedzinie praw politycznych i obywatelskich oraz wspierania praw człowieka są ograniczone;

E.  mając na uwadze, że podczas 34. dialogu na temat praw człowieka między UE a Chinami, który odbył się w Pekinie w dniu 2 grudnia 2015 r., UE wyraziła obawy dotyczące przestrzegania praw osób należących do mniejszości, zwłaszcza w Tybecie i Sinciangu, a także poszanowania wolności wyznania i przekonań; mając na uwadze, że podczas 34. dialogu na temat praw człowieka między UE a Chinami omawiano przypadek Ilhama Tohtiego;

F.  mając na uwadze, że rząd Chin prowadzi obecnie masowe wyburzenia w akademii Larung Gar, największym, założonym w 1980 r., ośrodku buddyjskim na świecie, a celem tych działań jest zmniejszenie rozmiarów akademii o 50 %, przymusowa eksmisja około 4 600 mieszkańców i zniszczenie około 1 500 mieszkań; mając na uwadze, że według władz chińskich wyburzenia te są niezbędne do przeprowadzenia „korekty i naprawy”;

G.  mając na uwadze, że eksmitowani mają być przymusowo kierowani na tzw. ćwiczenia „edukacji patriotycznej”; mając na uwadze, że trzy mniszki z akademii popełniły samobójstwo w proteście przeciwko trwającym masowym wyburzeniom w Larung Gar;

H.  mając na uwadze, że według doniesień od 2009 r. niezwykle duża liczba Tybetańczyków, głównie mnichów i mniszek, dokonała samopodpalenia w proteście przeciwko restrykcyjnej polityce Chin w Tybecie i na znak poparcia dla powrotu Dalajlamy oraz prawa do wolności religijnej w okręgu Aba/Ngaba w prowincji Syczuan, a także w innych częściach Wyżyny Tybetańskiej;

I.  mając na uwadze, że wysłannicy Jego Świątobliwości Dalajlamy zwrócili się do rządu Chińskiej Republiki Ludowej o znalezienie korzystnego dla obu stron rozwiązania kwestii Tybetu; mając na uwadze, że w ostatnich latach nie nastąpił żaden postęp w rozwiązywaniu kryzysu tybetańskiego, gdyż ostatnia runda rozmów odbyła się w 2010 r., a obecnie negocjacje są zawieszone;

J.  mając na uwadze, że ujgurski profesor ekonomii Ilham Tohti został skazany – po aresztowaniu w styczniu 2014 r. – na dożywotnie więzienie w dniu 23 września tego samego roku pod zarzutem rzekomego wspierania separatyzmu; mając na uwadze, że siedmiu jego dawnych studentów także zostało zatrzymanych i skazanych na wyroki więzienia od trzech do ośmiu lat za rzekomą współpracę z prof. Tohtim;

K.  mając na uwadze, że istnieją podstawy do podejrzewania, że nie respektowano sprawiedliwości proceduralnej, zwłaszcza jeśli chodzi o prawo do obrony;

L.  mając na uwadze, że w regionie Sinciang, w którym koncentruje się muzułmańska mniejszość etniczna Ujgurów, wielokrotnie wybuchały zamieszki o podłożu etnicznym i miały miejsce akty przemocy; mając na uwadze, że Ilham Tohti zawsze potępiał separatyzm i przemoc i dążył do pojednania opartego na poszanowaniu kultury ujgurskiej;

1.  wzywa władze chińskie do zaprzestania wyburzania Larung Gar i eksmisji jej mieszkańców i do respektowania wolności religii zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Chin w dziedzinie praw człowieka;

2.  wzywa władze chińskie do podjęcia dialogu i do konstruktywnego udziału w rozwoju Larung Gar wraz ze społecznością lokalną i jej przywódcami religijnymi, oraz do rozwiązania problemu przeludnienia akademii wyznaniowych dzięki zezwoleniu Tybetańczykom na otwarcie większej ich liczby i wybudowanie nowych obiektów; apeluje o odpowiednią rekompensatę i przekwaterowanie Tybetańczyków eksmitowanych podczas wyburzania Larung Gar do miejsc przez nich wybranych, tak aby mogli kontynuować praktyki religijne;

3.  ubolewa nad skazaniem dziesięciu Tybetańczyków przez trybunał ludowy średniego szczebla w Barkham na wyroki od 5 do 14 lat więzienia za udział w uroczystościach odbywających się w okręgu Ngaba z okazji osiemdziesiątych urodzin Jego Świątobliwości Dalajlamy;

4.  jest głęboko zaniepokojony pogarszającą się sytuacją praw człowieka w Tybecie, która prowadzi do rosnącej liczby samospaleń; krytycznie odnosi się do nasilenia militarnych pokazów siły na Wyżynie Tybetańskiej, które spowodują tylko eskalację napięcia w regionie; potępia coraz szersze stosowanie systemów inwigilacji w tybetańskich gospodarstwach domowych;

5.  jest zaniepokojony coraz bardziej represyjną polityką wobec mniejszości, zwłaszcza Tybetańczyków i Ujgurów, gdyż nakłada się coraz więcej ograniczeń na gwarancje konstytucyjne zapewniające im prawo do swobodnej ekspresji kulturowej i wolność religii, oraz na wolność słowa i wypowiedzi, pokojowych zgromadzeń i zrzeszania się, co podważa deklarowane przez Chiny zaangażowanie na rzecz przestrzegania praworządności i międzynarodowych zobowiązań; domaga się, aby władze respektowały te podstawowe swobody;

6.  jest zaniepokojony przyjęciem pakietu ustaw o bezpieczeństwie i ich wpływem na mniejszości w Chinach, zwłaszcza ustawą o zwalczaniu terroryzmu, która może skutkować kryminalizacją pokojowych przejawów tybetańskiej kultury i religii, oraz ustawą o zarządzaniu międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi, która wejdzie w życie w dniu 1 stycznia 2017 r. i podda grupy obrońców praw człowieka ścisłej kontroli rządu, co stanowi absolutnie odgórne podejście zamiast zachęcania do partnerstwa między samorządami i rządem centralnym a społeczeństwem obywatelskim;

7.  wzywa chiński rząd do zmiany przepisów pakietu ustaw o bezpieczeństwie, które zawężają pole działania organizacji społeczeństwa obywatelskiego i zacieśniają kontrolę rządu nad praktykami religijnymi; wzywa chiński rząd do zapewnienia i zagwarantowania sprawiedliwego i bezpiecznego otoczenia wszystkim organizacjom pozarządowym i obrońcom praw człowieka, aby mogli swobodnie prowadzić działalność w Chinach, co może w dużym stopniu uzupełniać państwowe usługi społeczne dzięki podejściu oddolnemu i przyspieszać postęp społeczno-gospodarczy, polityczny i w zakresie praw obywatelskich;

8.  wzywa chiński rząd do wznowienia dialogu z przedstawicielami Tybetu, który Chiny przerwały w 2010 r., oraz do znalezienia zadowalającego wszystkie strony politycznego rozwiązania kryzysu w Tybecie; apeluje o poszanowanie wolności słowa, zrzeszania się i religii przynależnych ludności Tybetu, zgodnie z zapisami konstytucji; uważa, że poszanowanie praw mniejszości to kluczowy element demokracji i praworządności, niezbędny do zachowania stabilności politycznej;

9.  stanowczo potępia uwięzienie Ilhama Tohtiego, który odsiaduje wyrok dożywotniego więzienia pod zarzutem rzekomego wspierania separatyzmu; ubolewa nad faktem, że nie respektowano sprawiedliwości proceduralnej i że nie mógł on skorzystać z prawa do obrony; wzywa władze chińskie do przestrzegania zasady jednej wizyty w miesiącu dla członków rodziny;

10.  wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia Ilhama Tohtiego i jego zwolenników zatrzymanych w powiązaniu z jego sprawą; wzywa ponadto do przywrócenia Ilhamowi Tohtiemu prawa do nauczania i zagwarantowania mu swobody podróżowania w Chinach i poza nimi;

11.  przypomina o roli, jaką ma poruszanie przez UE kwestii łamania praw człowieka w Chinach, zwłaszcza w przypadku mniejszości w Tybecie i w regionie Sinciang, podczas każdego dialogu politycznego i w zakresie praw człowieka prowadzonego z władzami chińskimi, zgodnie z zobowiązaniem UE do zajmowania wspólnego, zdecydowanego i jednoznacznego stanowiska w stosunkach z Chinami, w tym podczas corocznego dialogu dotyczącego praw człowieka; podkreśla również, że w ramach toczącego się procesu reform i z powodu ich rosnącego globalnego zaangażowania Chiny włączyły się w międzynarodowe ramy praw człowieka, podpisując szereg międzynarodowych umów w zakresie praw człowieka, a zatem apeluje o dalsze prowadzenie dialogu z Chinami, aby przestrzegały tych zobowiązań;

12.  ubolewa nad faktem, że 35. runda dialogu dotyczącego praw człowieka UE–Chiny nie odbędzie się prawdopodobnie przed końcem 2016 r., jak wcześniej uzgodniono; wzywa chiński rząd do zgody na dialog wysokiego szczebla w pierwszych tygodniach 2017 r.;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej.

(1) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 118. (2) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 121. (3) Dz.U. C 332 E z 15.11.2013, s. 69. (4) Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 80. (5) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 185. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0458.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji mniejszości Rohindża w Mjanmie/Birmie (2016/3027(RSP))

P8_TA(2016)0506 RC-B8-1345/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Mjanmy/Birmy i w sprawie sytuacji muzułmanów Rohindża, w szczególności rezolucję z dnia 7 lipca 2016 r.(1),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Mjanmy/Birmy,

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Elementy strategii UE wobec Mjanmy/Birmy: szczególne partnerstwo na rzecz demokracji, pokoju i dobrobytu”,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Federiki Mogherini w sprawie ustanowienia rządu Republiki Związku Mjanmy,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii z dnia 2 grudnia 2016 r. w sprawie niedawnej eskalacji przemocy w Mjanmie/Birmie,

–  uwzględniając wspólny komunikat prasowy z dnia 25 listopada 2016 r. w sprawie trzeciego dorocznego dialogu dotyczącego praw człowieka między UE a Mjanmą/Birmą,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie bezpaństwowości z dnia 4 grudnia 2015 r.,

–  uwzględniając niedawne briefingi wysokiego komisarza Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka (OHCHR) oraz specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie z dni, odpowiednio, 29 i 18 listopada 2016 r. w sprawie pogarszania się sytuacji w zakresie praw człowieka w północnej części stanu Arakan,

–  uwzględniając raport wysokiego komisarza Narodów Zjednoczonych ds. praw człowieka z dnia 20 czerwca 2016 r. pt. „Sytuacja w zakresie praw człowieka muzułmańskiej mniejszości Rohindża oraz innych mniejszości w Mjanmie/Birmie”,

–  uwzględniając rezolucję przyjętą przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 24 marca 2016 r. (31/24) pt. „Sytuacja w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie”,

–  uwzględniając raport specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie z dnia 18 marca 2016 r.,

–  uwzględniając Konwencję ONZ dotyczącą statusu uchodźców z 1951 r. oraz protokół do tej konwencji z 1967 r.,

–  uwzględniając Konwencję z 1954 r. dotyczącą statusu bezpaństwowców oraz Konwencję z 1961 r. o ograniczaniu bezpaństwowości,

–  uwzględniając globalny plan działań Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) na lata 2014–2024 na rzecz eliminacji bezpaństwowości,

–  uwzględniając art. 18–21 Powszechnej deklaracji praw człowieka (PDPC) z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r. oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych z 1966 r.,

–  uwzględniając Kartę Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN),

–  uwzględniając sprawozdanie parlamentarzystów ASEAN działających na rzecz praw człowieka z kwietnia 2015 r. pt. „Kryzys związany z Rohindżami a zagrożenie aktami okrucieństwa w Mjanmie/Birmie”; wyzwanie dla ASEAN i apel o podjęcie działań”,

–  uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w swoim raporcie z dnia 20 czerwca 2016 r. wysoki komisarz ONZ ds. praw człowieka Zeid Ra’ad Al Hussein opisał ciągłe poważne naruszenia praw Rohindżów, w tym arbitralne pozbawienie obywatelstwa, co czyni ich bezpaństwowcami, poważne ograniczenia swobody poruszania się, zagrożenia dla życia i bezpieczeństwa, odmawianie im prawa do opieki zdrowotnej i edukacji, pracę przymusową, przemoc seksualną oraz ograniczenia ich praw politycznych, „co może być równoznaczne ze zbrodniami przeciwko ludzkości”; mając na uwadze, że komisarz Al Hussein wskazał, iż Rohindżowie są wykluczeni z wykonywania wielu zawodów i muszą dopełniać szczególnych formalności w celu uzyskania dostępu do szpitali, czego skutkiem są opóźnienia oraz śmierć noworodków i ich matek w czasie porodów; mając na uwadze, że John McKissick, szef biura agencji ONZ ds. uchodźców w mieście Koks Badźar w Bangladeszu, niedawno powiedział publicznie, że Mjanma/Birma próbuje „dokonać czystki etnicznej w celu usunięcia muzułmańskiej mniejszości Rohindża ze swego terytorium”; mając na uwadze, że naruszenia praw człowieka wobec mniejszości Rohindża noszą znamiona kary zbiorowej;

B.  mając na uwadze, że 9 października 2016 r. uzbrojeni napastnicy zaatakowali trzy posterunki policji w pobliżu granicy z Bangladeszem, w wyniku czego śmierć poniosło dziewięciu funkcjonariuszy, a także zaginęło wiele sztuk broni; mając na uwadze, że rząd Mjanmy/Birmy oświadczył, że uzbrojeni napastnicy byli bojówkarzami Rohindża, w wyniku czego ogłosił prowincję Maungdaw „strefą operacyjną”, z godziną policyjną i innymi surowymi obostrzeniami, w tym wobec dziennikarzy i obserwatorów z zewnątrz, którym nie zezwala się na wstęp na ten teren;

C.  mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka źródła lokalne donoszą o poważnych naruszeniach praw człowieka przez siły rządowe w tzw. strefie operacyjnej; mając na uwadze, że rząd Mjanmy/Birmy poinformował o śmierci 69 rzekomych bojówkarzy oraz 17 funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa, której to informacji nie można niezależnie zweryfikować z powodu ograniczeń dostępu;

D.  mając na uwadze, że 3 listopada 2016 r. doszło do drugiego ataku na przygraniczny posterunek policji, w wyniku czego śmierć poniósł jeden funkcjonariusz;

E.  mając na uwadze, że organizacje praw człowieka, w szczególności Human Rights Watch, donoszą – na podstawie zdjęć satelitarnych – że w północnej części stanu Arakan, obecnie niedostępnej dla organizacji pozarządowych i niezależnych obserwatorów, doszło do masowych wyburzeń domów mieszkalnych i innego rodzaju budynków;

F.  mając na uwadze, że w dniach 2 i 3 listopada 2016 r. rząd Mjanmy/Birmy zorganizował nadzorowaną przez siebie wizytę w niektórych miejscach w Maungdaw, których dotyczyły te doniesienia, z udziałem 9-osobowej delegacji zagranicznych ambasadorów, w tym koordynatora-rezydenta ONZ, którzy potwierdzili, że widzieli spalone budynki w niektórych miastach;

G.  mając na uwadze, że w ostatnich tygodniach co najmniej 25 000 Rohindżów uciekło do ościennego Bangladeszu, a około 30 000 mieszkańców stanu Arakan zostało przesiedlonych przemocą; mając na uwadze, że 56 000 Rohindżów jest obecnie zarejestrowanych przez Biuro UNHCR w Malezji;

H.  mając na uwadze, że od 2011 r. w Mjanmie/Birmie poczyniono kroki w kierunku reformy gospodarki i systemu politycznego; mając jednak na uwadze, że armia nadal sprawuje nieproporcjonalną kontrolę nad sprawami państwowymi; mając na uwadze, że w listopadzie 2015 r. wybrano nowy parlament krajowy, a w marcu 2016 r. powstał demokratycznie wybrany rząd krajowy;

I.  mając na uwadze, że w odpowiedzi UE i inne światowe podmioty zniosły sankcje i pozwoliły Mjanmie/Birmie na reintegrację ze światowymi strukturami politycznymi i gospodarczymi; mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie odegrały znaczącą rolę w procesie reformy i otwarcia oraz wniosły wkład taki jak m.in. znaczna pomoc rozwojowa, szkolenia i współpraca techniczna, promowanie kompleksowego ogólnokrajowego porozumienia o zawieszeniu broni oraz handel w ramach instrumentu „wszystko oprócz broni”; mając na uwadze, że UE i Mjanma/Birma prowadzą doroczny dialog dotyczący praw człowieka;

J.  mając na uwadze, że wiele problemów utrzymuje się jednak, w tym w obszarze praw człowieka, a w szczególności w odniesieniu do sytuacji muzułmańskiej mniejszości Rohindża; mając na uwadze, że ponad milion muzułmanów Rohindża mieszka w Mjanmie/Birmie od pokoleń, jednak obecnie są oni jedną z najbardziej prześladowanych mniejszości na świecie; mając na uwadze, że od wejścia w życie birmańskiej ustawy o obywatelstwie z 1982 r. oficjalnie są oni bezpaństwowcami; mając na uwadze, że władze Mjanmy/Birmy i państwa ościenne nie chcą Rohindżów, mimo że na terytorium niektórych z tych państw przebywają duże grupy uchodźców z tej mniejszości; mając na uwadze, że ramy prawne instytucjonalizują dyskryminację mniejszości, a w szczególności czynią Rohindżów bezpaństwowcami, gdyż ogłoszono, że ich tymczasowe dowody tożsamości („białe karty”) straciły ważność w marcu 2015 r., a od 2012 r. nie wydaje się metryk urodzenia dla ich dzieci;

K.  mając na uwadze, że władze Mjanmy/Birmy nadal odmawiają Rohindżom ich najbardziej podstawowych praw; mając na uwadze, że według sprawozdania parlamentarzystów ASEAN działających na rzecz praw człowieka z kwietnia 2015 r. w chwili, gdy redagowano to sprawozdanie, około 120 000 Rohindżów przebywało w ponad 80 obozach dla przesiedleńców wewnętrznych w stanie Arakan, z ograniczonym dostępem do pomocy humanitarnej, natomiast 100 000 innych uciekło w ostatnich latach do innych krajów drogą morską lub lądową, często oddając się w ręce przemytników ludzi, i wielu z nich zginęło podczas tych niebezpiecznych podróży;

L.  mając na uwadze, że według doniesień gwałt jest powszechnie wykorzystywany w Mjanmie/Birmie przez siły zbrojne jako narzędzie wojny w celu zastraszania mniejszości etnicznych, co ma druzgocące skutki dla ofiar; mając na uwadze, że specjalna przedstawiciel Sekretarza Generalnego ONZ ds. przemocy seksualnej w konfliktach Zainab Hawa Bangura wyraziła głębokie zaniepokojenie tym problemem; mając na uwadze, że Międzynarodowy Trybunał Karny umieścił gwałt i inne formy przemocy na tle seksualnym w swoim wykazie aktów stanowiących zbrodnie wojenne i zbrodnie przeciwko ludzkości; mając na uwadze, że w szczególności kobiety Rohindża padają ofiarą różnorodnych form dyskryminacji, w tym wykorzystywania seksualnego i przymusowej sterylizacji;

M.  mając na uwadze, że istnieją poważne obawy dotyczące sytuacji społeczności LGBTI w Mjanmie/Birmie, do której to społeczności należą również Rohindżowie, a której członkowie wciąż są prześladowani i traktowani jak przestępcy na podstawie wykorzystywanego jako pretekst przepisu z epoki kolonialnej, tj. paragrafu 377 kodeksu karnego, oraz spotykają się z arbitralnymi aresztowaniami i przetrzymywaniem, zastraszaniem, fizycznymi napaściami i napaściami o charakterze seksualnym, a także odmową świadczeń zdrowotnych

N.  mając na uwadze, że Aung San Suu Kyi ogłosiła na spotkaniu ze specjalną sprawozdawczynią ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie Yanghee Lee, że rząd nie będzie używał wyrazu „Rohindża” – nawiązując do polityki prowadzonej w czasach dyktatury wojskowej – ponieważ jest on uznawany, podobnie jak wyraz „Bengalczyk”, za obraźliwy, i że zamiast tego proponuje się nowy termin „społeczność muzułmańska w stanie Arakan”;

O.  mając na uwadze, że oprócz przygotowań do krajowej konferencji pokojowej Mjanma/Birma podjęła pewne starania, by dokonać postępów w procesie pokojowym; mając na uwadze, że kluczową kwestią jest utrzymanie krajowego zawieszenia broni oraz objęcie nim wszystkich etnicznych ugrupowań zbrojnych, aby zapewnić pokój, dobrobyt i jedność kraju;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu doniesień o brutalnych starciach na północy stanu Arakan i ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych, utraty przez ludzi źródeł utrzymania i schronienia, a także z powodu doniesień dotyczących nieproporcjonalnego użycia siły przez siły zbrojne Mjanmy/Birmy; potwierdza, że władze Mjanmy/Birmy mają obowiązek przeprowadzić śledztwo w sprawie ataków z 9 października 2016 r. i ścigać osoby odpowiedzialne za te ataki, jednak musi się to odbywać zgodnie ze zobowiązaniami i standardami w zakresie praw człowieka;

2.  wzywa wojsko i siły bezpieczeństwa do natychmiastowego zaprzestania gwałtów, prześladowań i zabójstw osób należących do ludu Rohindża, a także do zaprzestania palenia ich domów;

3.  z zadowoleniem przyjmuje ogłoszenie przez rząd Mjanmy/Birmy utworzenia komisji śledczej w sprawie niedawnych aktów przemocy w stanie Arakan; wzywa rząd Mjanmy/Birmy, aby umożliwił ONZ i innym obserwatorom zewnętrznym pomoc w śledztwie w sprawie ostatnich wydarzeń, do jakich doszło w prowincji Maungdaw w stanie Arakan, w tym ataków z dnia 9 października 2016 r. oraz podjętych w ich następstwie działań rządu; podkreśla potrzebę odpowiedniego ścigania winnych i zapewnienia odpowiedniego zadośćuczynienia ofiarom naruszeń;

4.  podkreśla, że jest to jedynie pierwszy krok w ramach szerszych działań na rzecz położenia kresu bezkarności zbrodni przeciwko mniejszości Rohindża; jest szczególnie zbulwersowany doniesieniami o stosowaniu przemocy seksualnej jako sposobu zastraszania i narzędzia wojny w zwalczaniu mniejszości Rohindża oraz domaga się osądzenia sprawców tych zbrodni;

5.  domaga się ponadto, by rząd Mjanmy/Birmy natychmiast umożliwił dotarcie pomocy humanitarnej do wszystkich obszarów ogarniętych konfliktem i przesiedleńców;

6.  domaga się, by rząd i władze cywilne Mjanmy/Birmy natychmiast położyły kres potwornej dyskryminacji i segregacji mniejszości Rohindża;

7.  wzywa w związku z tym rząd Mjanmy/Birmy, by zreformował ustawę o obywatelstwie z 1982 r. i przywrócił mniejszości Rohindża obywatelstwo; wzywa rząd Mjanmy/Birmy i władze stanu Arakan, aby od zaraz zaczęły rejestrować wszystkie dzieci w momencie narodzin;

8.  wzywa rząd Mjanmy/Birmy do zniesienia wszelkich zbędnych, dyskryminujących i nieproporcjonalnych ograniczeń w stanie Arakan;

9.  wzywa rząd Mjanmy/Birmy do walki z handlem ludźmi i międzynarodową przestępczością zorganizowaną;

10.  wzywa rząd Mjanmy/Birmy do zacieśnienia współpracy z ONZ, w tym z Biurem UNHCR oraz osobami upoważnionymi w ramach procedury specjalnej; nalega na rząd Mjanmy/Birmy, by natychmiast wprowadził w życie zalecenia zawarte w rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ nr 31/24 w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie; wzywa rząd Mjanmy/Birmy, aby zaprosił Biuro Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka do otwarcia biura w tym kraju, posiadającego pełny mandat i odpowiedni personel;

11.  wzywa rząd Mjanmy/Birmy, by jednoznacznie potępił wszelkie podżeganie do nienawiści na tle rasowym lub religijnym, podjął działania w celu wyeliminowania mowy nienawiści, w tym ze strony radykalnych grup buddyjskich, oraz walczył z dyskryminacją społeczną mniejszości Rohindża oraz z wrogimi działaniami wobec niej; wzywa ponadto rząd Mjanmy/Birmy, aby stał na straży powszechnego prawa do wolności religii lub przekonań;

12.  wzywa laureatkę Nagrody im. Sacharowa Aung San Suu Kyi, by wykorzystała swoje ważne stanowisko w rządzie Mjanmy/Birmy do poprawy sytuacji mniejszości Rohindża; przypomina oświadczenie rzecznika partii Aung San Suu Kyi z dnia 18 maja 2015 r., zgodnie z którym rząd Mjanmy/Birmy powinien przywrócić mniejszości Rohindża obywatelstwo;

13.  zaleca rządom państw, które zmagają się z napływem uchodźców Rohindża, aby ściśle współpracowały z Biurem UNHCR, które posiada techniczną wiedzę fachową w zakresie analizy statusu uchodźców oraz mandat do ochrony uchodźców i bezpaństwowców; wzywa te kraje, aby przestrzegały zasady non-refoulement oraz aby nie odsyłały uchodźców Rohindża z powrotem, przynajmniej do czasu znalezienia zadowalającego i godnego rozwiązania ich sytuacji; wzywa w szczególności Bangladesz do umożliwienia wjazdu uchodźcom Rohindża, choć docenia starania już poczynione przez ten kraj, aby przyjąć kilkaset tysięcy uchodźców;

14.  z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Mjanmy/Birmy; podkreśla, że zacieśnienie stosunków z Mjanmą/Birmą leży w strategicznym interesie UE; uważa, że nowy rząd ma historyczną szansę oraz obowiązek, by umocnić demokrację i zapewnić pokój, pojednanie narodowe i dobrobyt; jest zdania, że dalsze pogłębianie stosunków między UE a Mjanmą/Birmą musi być uzależnione od rzeczywistych postępów w dziedzinie praw człowieka w tym kraju;

15.  zgadza się również z zawartym w konkluzjach Rady wezwaniem do tworzenia sprawnych instytucji demokratycznych i silnego społeczeństwa obywatelskiego, przestrzegania podstawowych praw i wolności, a także wspierania praworządności;

16.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, by kontynuowała regularny dwustronny dialog dotyczący praw człowieka oraz by szczegółowo omówiła sytuację związaną z problematycznymi przepisami i dyskryminacją mniejszości, zwłaszcza mniejszości Rohindża, i poinformowała Parlament Europejski o wynikach tych rozmów;

17.  wzywa UE i jej państwa członkowskie, by nadal wspierały nowe struktury demokratyczne w Mjanmie/Birmie oraz by koncentrowały się w szczególności na współpracy technicznej w celu poprawy różnych funkcji państwa;

18.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do dalszej analizy sytuacji w Mjanmie/Birmie podczas posiedzenia Rady Praw Człowieka ONZ w ramach punktu 4 porządku obrad;

19.  wzywa UE, aby wspierała Biuro UNHCR w działaniach na rzecz pomocy uchodźcom Rohindża w regionie Azji Południowej i Południowo-Wschodniej;

20.  wzywa UE i jej państwa członkowskie do poparcia globalnego planu działań Biura UNHCR na rzecz eliminacji bezpaństwowości na lata 2014–2024;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji rządowi i parlamentowi Birmy/Mjanmy, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, Sekretarzowi Generalnemu ASEAN, Międzyrządowej Komisji ds. Praw Człowieka ASEAN, specjalnej sprawozdawczyni ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Mjanmie/Birmie, Wysokiemu Komisarzowi NZ ds. Uchodźców oraz Radzie Praw Człowieka ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0316.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie zbiorowych grobów w Iraku (2016/3028(RSP))

P8_TA(2016)0507 RC-B8-1344/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 27 października 2016 r. w sprawie sytuacji w północnym Iraku i Mosulu(1), z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie sytuacji w Iraku(2), z dnia 18 września 2014 r. w sprawie sytuacji w Iraku i Syrii oraz ofensywy Państwa Islamskiego, w tym prześladowań mniejszości(3), z dnia 12 lutego 2015 r. w sprawie kryzysu humanitarnego w Iraku i Syrii, zwłaszcza w kontekście Państwa Islamskiego (IS)(4), z dnia 12 marca 2015 r. w sprawie ostatnich ataków i uprowadzeń dokonanych przez Państwo Islamskie/Daisz na Bliskim Wschodzie, zwłaszcza wobec Asyryjczyków(5), oraz z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie systematycznego masowego mordowania mniejszości religijnych przez tzw. „ISIS/Daisz”(6),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 23 maja 2016 r. w sprawie regionalnej strategii UE dotyczącej Syrii i Iraku oraz zagrożeń ze strony Daisz, z dnia 14 grudnia 2015 r. w sprawie Iraku, z dnia 16 marca 2015 r. w sprawie regionalnej strategii UE dotyczącej Syrii i Iraku oraz zagrożeń ze strony ISIS/Daisz, z dnia 20 października 2014 r. w sprawie kryzysu związanego z ISIS/Daisz w Syrii i Iraku, z dnia 14 kwietnia 2014 r. i 12 października 2015 r. w sprawie Syrii oraz z dnia 15 sierpnia 2014 r. w sprawie Iraku, a także konkluzje Rady Europejskiej z dnia 30 sierpnia 2014 r. w sprawie Iraku i Syrii,

–  uwzględniając oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa w sprawie Iraku i Syrii,

–  uwzględniając raport opracowany przez Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka i przez misję pomocową ONZ w Iraku (UNAMI) zatytułowany „Apel o odpowiedzialność i ochronę: jazydzi, którzy przeżyli okrucieństwa popełniane przez ISIL” z sierpnia 2016 r.,

–  uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego z 1998 r. i zawarte w nim postanowienia o jurysdykcji w odniesieniu do ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości, zbrodni wojennych i zbrodni agresji,

–  uwzględniając umowę o partnerstwie i współpracy między UE a Republiką Iraku,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2253 (2015),

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając swoją decyzję o przyznaniu Nagrody im. Sacharowa za wolność myśli w 2016 r. irackim działaczkom za społeczności jazydzkiej i byłym więźniom ISIS/Daisz Nadii Murad i Lamiyi Aji Bashar,

–  uwzględniając art. 135 ust. 5 i art. 123 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w sierpniu 2014 r. ISIS/Daisz zaatakowało wspólnoty jazydów wokół miasta Sindżar w irackiej prowincji Niniwa, zabijając według doniesień tysiące osób; mając na uwadze, że w grudniu 2014 r. odkryto wiele zbiorowych grobów po przejęciu przez siły kurdyjskie stref na północy gór Sindżar; mając na uwadze, że gdy siły kurdyjskie odbiły miasto Sindżar w połowie listopada 2015 r., odkryto kolejne miejsca zabójstw i przypuszczalnie zbiorowe groby;

B.  mając na uwadze, że okrucieństwa popełniane systematycznie i na szeroką skalę przez ISIS/Daisz były wymierzone w społeczność jazydów i miały na celu jej zagładę; mając na uwadze, że na mocy prawa międzynarodowego, mianowicie zgodnie z art. II przyjętej przez ONZ w 1948 r. Konwencji w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, okrucieństwa takie stanowią ludobójstwo;

C.  mając na uwadze, że w dniu 4 lutego 2016 r. Parlament Europejski uznał, iż ISIS/Daisz dopuszcza się ludobójstwa na chrześcijanach i jazydach oraz na innych osobach należących do mniejszości wyznaniowych i etnicznych, a następnie również Rada Europy, Departament Stanu USA, Kongres USA, parlament Zjednoczonego Królestwa, parlament Australii oraz inne instytucje krajowe i międzynarodowe uznały, że okrucieństwa popełniane przez ISIS/Daisz przeciwko mniejszościom religijnym i etnicznym w Iraku obejmują zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo;

D.  mając na uwadze, że równina Niniwy, Tal Afar i Sindżar, a także cały ten region jest od dawna odwieczną ojczyzną chrześcijan (Chaldejczyków, syrokatolików i Asyryjczyków), jazydów, arabskich sunnitów i szyitów, Kurdów, Szabaków, Turkmenów, jarsanitów i sabejskich mandejczyków oraz innych wspólnot, które od stuleci zamieszkiwały ten obszar w duchu powszechnego pluralizmu, stabilności i współpracy między społecznościami mimo okresów zewnętrznej przemocy i prześladowań, aż do początku tego wieku i zajęcia znacznej części regionu przez ISIS/Daisz w 2014 r.;

E.  mając na uwadze, że po 27 października 2016 r. ugrupowanie ISIS/Daisz przewiozło porwane kobiety, w tym jazydki, do Mosulu oraz do miasta Tal Afar; mając na uwadze, że – według doniesień – niektóre z tych kobiet „rozdano” bojownikom ISIS/Daisz, a innym powiedziano, że będą towarzyszyć konwojom ISIS/Daisz;

F.  mając na uwadze, że ochrona, zabezpieczenie i zbadanie wszystkich zbiorowych grobów w Iraku oraz w Syrii są kluczowe dla zabezpieczenia i zebrania dowodów zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości oraz ludobójstwa popełnianych przez ISIS/Daisz oraz dla poniesienia odpowiedzialności przez ich sprawców; mając na uwadze, że krewnym ofiar należy zapewnić wsparcie psychologiczne i logistyczne;

G.  mając na uwadze, że wiele organizacji lokalnych dokumentuje zbrodnie popełniane przez ISIS/Daisz przeciwko jazydom, lecz posiada jedynie ograniczoną zdolność działania; mając na uwadze, że – zdaniem międzynarodowych organizacji broniących praw człowieka, takich jak Human Rights Watch – żaden międzynarodowy ekspert medycyny sądowej nie przeprowadził badań na tym obszarze , chociaż wsparcie polityczne dla takiej misji wyraziło wiele krajów, w tym Stany Zjednoczone i Niemcy;

H.  mając na uwadze, że Wysoki Komisarz ONZ ds. Praw Człowieka oświadczył dnia 11 listopada 2016 r., że: „przekazując sytuację w Iraku Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu, nadając irackim sądom jurysdykcję w zakresie zbrodni międzynarodowych, reformując system wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych oraz umacniając zdolność sędziów do dokumentowania, badania i ścigania zbrodni, rząd Iraku może zagwarantować sprawiedliwość i zapewnić fundamenty dla trwałego pokoju w kraju; brak tych działań może poważnie podważyć długoterminowy pokój i bezpieczeństwo, na które zasługuje naród iracki;

I.  mając na uwadze, że armia iracka przy wsparciu światowej koalicji przeciwko ISIS/Daisz i oddziałów Peszmergów Regionalnego Rządu Kurdystanu rozpoczęła operację wyzwalania Mosulu, drugiego co do wielkości miasta w Iraku, a także reszty irackiego terytorium znajdującego się wciąż pod okupacją ISIS/Daisz;

1.  potępia bezwarunkowo nieprzerwane okrucieństwa i rażące przypadki łamania międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka popełniane przez ISIS/Daisz; odnotowuje z rosnącym zaniepokojeniem, że wciąż odkrywane są nowe zbiorowe groby w Iraku i Syrii, które świadczą o terrorze stosowanym przez ISIS/Daisz; składa wyrazy współczucia wszystkim osobom w Iraku, które straciły swych krewnych na skutek zbrodni popełnionych przez ISIS/Daisz i jego popleczników;

2.  zdecydowanie apeluje do społeczności międzynarodowej, a w szczególności do Rady Bezpieczeństwa ONZ, o uznanie ujawnionych zbiorowych grobów w Iraku jako kolejny dowód ludobójstwa i postawienie ISIS/Daisz przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym;

3.  wzywa władze Iraku, w tym Regionalny Rząd Kurdystanu, do podjęcia pilnych kroków na rzecz ochrony grobów wokół gór Sindżar, które stały się dostępne po odbiciu tych terenów z rąk ISIS/Daisz, a także do podjęcia wszelkich innych działań w celu zabezpieczenia dowodów zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości popełnionych przez ISIS/Daisz, tak by zapewnić pociągnięcie do odpowiedzialności;

4.  wzywa władze Iraku do zwrócenia się do międzynarodowych ekspertów medycyny sądowej, w tym ekspertów z doświadczeniem zawodowym w odniesieniu do trybunałów karnych, o sporządzenie mapy wszystkich zbiorowych grobów oraz o pomoc przy zabezpieczeniu i przeanalizowaniu wszystkich dowodów znalezionych w zbiorowych grobach, które są od niedawna dostępne, ponieważ ekshumacje przeprowadzane bez ekspertów medycyny sądowej mogą prowadzić do zniszczenia decydujących dowodów i znacznie skomplikować identyfikację ciał;

5.  wzywa UE, jej państwa członkowskie i innych potencjalnych darczyńców do ułatwienia i udzielenia pełnego wsparcia rządowi Iraku przy tworzeniu zasobów ludzkich i infrastruktury niezbędnej do zabezpieczenia i analizy dowodów, które mogą być kluczowe w przyszłych krajowych i międzynarodowych procesach rozliczania sprawców za zbrodnie wojenne, zbrodnie przeciwko ludzkości i ludobójstwo;

6.  jest szczególnie zaniepokojony sytuacją kobiet i dzieci w tym konflikcie, w szczególności jazydzkich kobiet i dzieci, które padają ofiarami prześladowań, egzekucji, tortur, wykorzystywania seksualnego i innych aktów okrucieństwa; domaga się udostępnienia pełnego zakresu usług medycznych, szczególnie ofiarom gwałtów; wzywa, w trybie pilnym, UE i jej państwa członkowskie do ścisłej współpracy ze Światową Organizacją Zdrowia (WHO) i do wspierania jej w tym zakresie; apeluje o natychmiastowe uwolnienie wszystkich kobiet i dzieci więzionych nadal przez ISIS/Daisz;

7.  potwierdza swoje pełne poparcie dla armii irackiej, wojsk światowej koalicji przeciwko ISIS/Daisz, oddziałów Peszmergów Regionalnego Rządu Kurdystanu i ich sojuszników w ich wysiłkach na rzecz wyzwolenia Mosulu i innych części kraju z rąk ISIS/Daisz, a także swoje poparcie dla niezależności, integralności terytorialnej i suwerenności Iraku;

8.  przypomina, że władze Iraku muszą podjąć konkretne działania w celu ochrony cywilów podczas walk, w tym poprzez zastosowanie wszelkich możliwych środków ostrożności, aby uniknąć ofiar wśród cywilów oraz naruszeń praw człowieka w czasie szturmu; podkreśla, że siły obecne na miejscu muszą w trakcie prowadzonych operacji przestrzegać międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka;

9.  wyraża poparcie dla Republiki Iraku i jej obywateli w odniesieniu do uznania politycznie, społecznie i gospodarczo funkcjonującej i zrównoważonej prowincji na równinie Niniwy, w Tal Afarze i Sindżarze, zgodnie z pełnoprawnie wyrażoną wolą uzyskania autonomii regionalnej, gwarantowanej konstytucją Iraku;

10.  podkreśla, że prawo powrotu do swej odwiecznej ojczyzny przesiedlonych rdzennych ludów równiny Niniwy, Tal Afaru i Sindżaru – z których wiele przesiedlono w obrębie Iraku – powinno być priorytetem polityki rządu irackiego przy wsparciu UE, w tym jej państw członkowskich, oraz wspólnoty międzynarodowej; podkreśla, że przy wsparciu rządu Iraku i Regionalnego Rządu Kurdystanu należy w zagwarantować tym ludom pełnię praw człowieka, w tym równość polityczną, a także prawa własności, które powinny mieć pierwszeństwo przed wszelkimi roszczeniami własnościowymi innych stron;

11.  wzywa Irak do przystąpienia do systemu Międzynarodowego Trybunału Karnego w celu umożliwienia ścigania ISIS/Daisz za zbrodnie wojenne, ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości;

12.  wzywa społeczność międzynarodową, w tym państwa członkowskie UE, do pociągnięcia do odpowiedzialności członków ISIS/Daisz, którzy znajdują się na terytorium objętym ich jurysdykcją, w tym poprzez zastosowanie zasady represji wszechświatowej;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, specjalnemu przedstawicielowi UE do spraw praw człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i Radzie Reprezentantów Iraku oraz Regionalnemu Rządowi Kurdystanu.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0422. (2) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0171. (3) Dz.U. C 234 z 28.6.2016, s. 25. (4) Dz.U. C 310 z 25.8.2016, s. 35. (5) Dz.U. C 316 z 30.8.2016, s. 113. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0051.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (zmiana mechanizmu zawieszającego) (COM(2016)0290 – C8-0176/2016 – 2016/0142(COD))

P8_TA(2016)0508 A8-0235/2016

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0290),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 77 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0176/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając zobowiązanie przedstawiciela Rady złożone w piśmie z dnia 7 grudnia 2016 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0235/2016),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 15 grudnia 2016 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/... zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 539/2001 wymieniające państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych, oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu (zmiana mechanizmu zawieszającego)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2017/371.)

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie projektu dyrektywy wykonawczej Komisji zmieniającej załączniki I–V do dyrektywy Rady 2000/29/WE w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (D047308/01 – 2016/3010(RSP))

P8_TA(2016)0509 B8-1334/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projektu dyrektywy wykonawczej Komisji zmieniającej załączniki I–V do dyrektywy Rady 2000/29/WE w sprawie środków ochronnych przed wprowadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie (D047308/01),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wprowadzeniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich rozprzestrzenianiem się we Wspólnocie(1), w szczególności jej art. 14 akapit drugi lit. c) i d) oraz art. 18 ust. 2,

–  uwzględniając art. 11 i 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję(2),

–  uwzględniając rozporządzenie (UE) 2016/2031 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin(3),

–  uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji (UE) 2016/715 z dnia 11 maja 2016 r. określającą środki w odniesieniu do niektórych owoców pochodzących z niektórych państw trzecich w celu zapobieżenia wprowadzeniu do Unii i rozprzestrzenianiu się na jej terytorium organizmu szkodliwego Phyllosticta citricarpa (McAlpine) Van der Aa(4),

–  uwzględniając opinię naukową Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 30 stycznia 2014 r.(5),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

–  uwzględniając art. 106 ust. 2 i 3 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że projekt dyrektywy wykonawczej Komisji ma na celu zmianę załączników I–V do dyrektywy Rady 2000/29/WE; mając na uwadze, że dyrektywa 2000/29/WE zostanie uchylona i zastąpiona rozporządzeniem (UE) 2016/2031 w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, gdy tylko rozporządzenie to wejdzie w życie;

B.  mając na uwadze, że projekt dyrektywy wykonawczej Komisji zaprzecza celom rozporządzenia (UE) 2016/2031, gdyż podważa ona wymogi dotyczące wprowadzania do Unii niektórych owoców podatnych na szkodniki, w szczególności w odniesieniu do plamistości czarnej występującej w owocach cytrusowych i Xanthomonas citri;

1.  uważa, że projekt dyrektywy wykonawczej Komisji jest niezgodny z prawem Unii, gdyż stoi w sprzeczności z celem rozporządzenia (UE) 2016/2031, jakim jest określenie ryzyka fitosanitarnego stwarzanego przez wszelkie gatunki, szczepy lub biotypy czynników chorobotwórczych, zwierząt lub roślin pasożytniczych szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych (zwane dalej „agrofagami”) oraz środki mające na celu ograniczenie tych rodzajów ryzyka do dopuszczalnego poziomu; przypomina w związku z tym, że rozporządzenie (UE) 2016/2031, gdy tylko wejdzie w życie (tj. 14 grudnia 2019 r.), uchyli i zastąpi dyrektywę 2000/29/WE;

2.  wzywa Komisję do zmiany projektu dyrektywy(6) wykonawczej w następujący sposób:

Projekt dyrektywy wykonawczej   Zmiana Zmiana 1 Projekt dyrektywy wykonawczej Załącznik – punkt 4 – litera a – podpunkt i – tiret 6 – punkt 16.2 – litera e or skreśla się (e)  in the case of fruits destined for processing, official inspections prior to export have shown that the fruits are free from symptoms of Xanthomonas citri pv. citri and Xanthomonas citri pv. aurantifolii, and transport and processing takes place under conditions, approved in accordance with the procedure referred to in Article 18(2). Zmiana 2 Projekt dyrektywy wykonawczej Załącznik – punkt 4 – litera a – podpunkt i – tiret 7 – punkt 16.4 – litera d – akapit 4 a (nowy) Wprowadzanie do Unii określonych owoców pochodzących z państw trzecich Do określonych owoców pochodzących z państw trzecich dołączane jest świadectwo fitosanitarne, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt ii) akapit pierwszy dyrektywy 2000/29/WE, w tym w rubryce „Deklaracja dodatkowa” podaje się następujące elementy: (i)  oświadczenie, że określone owoce pochodzą z obszaru produkcyjnego podlegającego zasadom odpowiedniego przetwarzania zapobiegającego Phyllosticta citricarpa i metodom uprawy prowadzonym w odpowiednim czasie od początku ostatniego cyklu wegetacyjnego, które należy przyjąć zgodnie z procedurą określoną w art. 18 ust. 2; (ii)  oświadczenie, że na obszarze produkcyjnym przeprowadzono odpowiednią kontrolę urzędową w trakcie sezonu wegetacyjnego oraz że nie wykryto żadnych objawów Phyllosticta citricarpa w określonych owocach od początku ostatniego cyklu wegetacyjnego; (iii)  oświadczenie, że pobrano próbkę co najmniej 600 sztuk na 30 ton każdego gatunku owoców w czasie między przybyciem do zakładu pakującego a pakowaniem lub jej część, wybraną w miarę możliwości na podstawie ewentualnych objawów Phyllosticta citricarpa, oraz że wszystkie objęte próbką owoce wykazujące takie objawy zostały przebadane i uznane za wolne od tego szkodliwego organizmu; (iv)  w przypadku Citrus sinensis (L.) Osbeck „Valencia”, oprócz oświadczeń, o których mowa w lit. a), b) i c): oświadczenie, że zbadano próbkę dla każdych 30 ton lub jej część pod kątem zakażenia utajonego i stwierdzono, że jest ona wolna od Phyllosticta citricarpa. Wymogi dotyczące kontroli określonych owoców pochodzących z państw trzecich w Unii Określone owoce pochodzące z państw trzecich poddaje się kontroli wzrokowej w miejscu wprowadzenia lub w miejscu przeznaczenia określonych zgodnie z dyrektywą Komisji 2004/103/WE. Kontrole te przeprowadza się na próbkach co najmniej 200 sztuk każdego gatunku określonych owoców z każdej partii 30 ton lub jej części, wybranych na podstawie ewentualnych objawów Phyllosticta citricarpa. Jeżeli objawy Phyllosticta citricarpa wykryto w trakcie kontroli, o których mowa w ust. 1, obecność tego szkodliwego organizmu należy potwierdzić lub wykluczyć w badaniu owoców wykazujących takie objawy. Jeżeli obecność Phyllosticta citricarpa zostanie potwierdzona, w przypadku partii owoców, z której dana próbka została pobrana, wydaje się zakaz wjazdu do Unii. Wymogi dotyczące identyfikowalności Do celów identyfikacji określone owoce wprowadza się do Unii jedynie pod warunkiem, że spełniają następujące kryteria: (i)  obszar produkcji, zakład pakujący, eksporterzy oraz wszystkie inne podmioty zaangażowane w produkcję, magazynowanie i transport określonych owoców zostały urzędowo zarejestrowane do tego celu; (ii)  w drodze od obszaru produkcji do miejsca wprowadzenia do Unii określonym owocom towarzyszą dokumenty wydane pod kontrolą krajowej organizacji ds. ochrony roślin; (iii)  w przypadku określonych owoców pochodzących z państw trzecich oprócz wymogów określonych w lit. a) i b) przechowuje się szczegółowe informacje dotyczące zabiegów przeprowadzonych przed zbiorem i po nim. Zmiana 3 Projekt dyrektywy wykonawczej Załącznik – punkt 4 – litera a – podpunkt i – tiret 7 – punkt 16.4 – litera e or skreśla się (e)  in the case of fruits destined for processing, official visual inspections prior to export have shown that the fruits are free from symptoms of Phyllosticta citricarpa (McAlpine) Van der Aa, and a statement that the specified fruits originate in a field of production subjected to appropriate treatments against Phyllosticta citricarpa carried out at the appropriate time is included in the certificates referred to in Article 13(1)(ii) under the rubric “Additional declaration”, and transport and processing takes place under conditions, approved in accordance with the procedure referred to in Article 18(2). Zmiana 4 Projekt dyrektywy wykonawczej Załącznik – punkt 4 – litera a – podpunkt i – tiret 8 – punkt 16.6 – litera d d)  have been subjected to an effective treatment to ensure freedom from Thaumatotibia leucotreta (Meyrick). The treatment data to be indicated on the certificates referred to in Article 13(1)(ii). d)  zostały poddane skutecznemu zabiegowi w celu wyeliminowania braku Thaumatotibia leucotreta (Meyrick). W przypadku owoców Citrus L. innych niż Citrus limon (L.) Osbeck i Citrus aurantifolia (Christm.) Swingle należy złożyć urzędowe oświadczenie, że owoce zostały poddane procesowi mrożenia (24 dni w temperaturze 0,55 °C oraz 3 dni schładzania) lub alternatywnemu, zrównoważonemu i skutecznemu procesowi umożliwiającemu uzyskanie równoważnego efektu i zatwierdzonemu zgodnie z procedurą określoną w art. 18 ust. 2. na podstawie oceny EFSA, w celu wyeliminowania Thaumatotibia leucotreta (Meyrick). Na zaświadczeniach, o których mowa w art. 13 ust. 1 ppkt (ii), należy podać informacje o tych zabiegach.

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 169 z 10.7.2000, s. 1. (2) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13. (3) 3 Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4. (4) Dz.U. L 125 z 13.5.2016, s. 16. (5) Opinia naukowa na wniosek Komisji Europejskiej (pytanie nr EFSA-Q-2013-00334) w sprawie zagrożenia organizmem Phyllosticta citricarpa (Guignardia citricarpa) dla terytorium UE wraz z określeniem i oceną możliwości ograniczenia zagrożenia. Dziennik EFSA 2014;12(2):3557. (6) Komisja przekazała Parlamentowi jedynie wersję angielską projektu dyrektywy wykonawczej, ponieważ projekt nie został przetłumaczony na inne języki urzędowe.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie wsparcia dla ofiar talidomidu (2016/3029(RSP))

P8_TA(2016)0510 B8-1341/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając mającą wkrótce nastąpić zmianę aktu w sprawie fundacji dla ofiar talidomidu, którą rząd niemiecki mógłby wykorzystać do tego, aby umożliwić ofiarom talidomidu, uznanym za takie przez wyznaczone sądownie fundusze powiernicze lub będącym beneficjentami krajowych systemów rządowych, uzyskanie zbiorowego dostępu do specjalnego funduszu zdrowotnego niemieckiej fundacji dla ofiar talidomidu (Conterganstiftung),

–  uwzględniając hiszpański dekret królewski 1006/2010 z dnia 5 sierpnia 2010 r., regulujący procedurę przyznawania pomocy osobom, które ucierpiały z powodu stosowania talidomidu w Hiszpanii w latach 1960–1965,

–  uwzględniając przybliżoną liczbę osób cierpiących z powodu stosowania talidomidu w UE (ok. 2 700 w Niemczech (źródło: rząd Niemiec), ok. 500 we Włoszech (źródło: VITA – Associazione Vittime Italiane Thalidomide), 500 w Zjednoczonym Królestwie, 100 w Szwecji (źródło: opracowanie DLA Piper) i 200 w Hiszpanii (źródło: Avite, Hiszpania)),

–  uwzględniając raport Uniwersytetu w Heidelbergu zatytułowany „Wiederholt durchzuführende Befragungen zu Problemen, speziellen Bedarfen und Versorgungsdefiziten von contergangeschädigten Menschen (2010-2013)” [Okresowo powtarzane wywiady na temat problemów i szczególnych potrzeb osób, które ucierpiały w wyniku stosowania talidomidu, oraz braków w opiece nad nimi (2010–2013)], w którym szczegółowo opisano coraz większe problemy zdrowotne oraz szczególne potrzeby ofiar talidomidu, a także braki w udzielanym im wsparciu,

–  uwzględniając raport Firefly ze stycznia 2015 r., w którym uwypuklono pogarszanie się zdrowia fizycznego i psychicznego ofiar talidomidu oraz ich przyszłe potrzeby(1),

–  uwzględniając raport zlecony w maju 2015 r. przez Departament Zdrowia w Nadrenii Północnej-Westfalii (Niemcy), w którym analizuje się jakość życia ofiar talidomidu i prognozuje ich przyszłe potrzeby(raport Uniwersytetu w Kolonii)(2),

–  uwzględniając listy otwarte przewodniczących grup politycznych w Parlamencie Europejskim, w których podkreślono, że ofiary talidomidu znoszą chroniczny, wyniszczający ból i cierpią z powodu niezaspokojonych potrzeb,

–  uwzględniając konferencję prasową zorganizowaną w Parlamencie Europejskim w Brukseli w dniu 27 maja 2015 r., podczas której posłowie do PE ze wszystkich grup politycznych podkreślili, że ofiarom talidomidu należy pomóc w radzeniu sobie z problemami zdrowotnymi(3),

–  uwzględniając uroczystości we wrześniu 2015 r. upamiętniające 50. rocznicę przyjęcia pierwszych w Europie uregulowań w dziedzinie farmaceutyki mających na celu ochronę obywateli UE, przez co kolejny raz wskazano, że skuteczne przepisy farmaceutyczne to trwałe dziedzictwo, które pozostało po tysiącach zmarłych niemowląt i dzieciach z poważnymi wadami wrodzonymi powstałymi w wyniku przyjmowania talidomidu przez kobiety w okresie ciąży;

–  uwzględniając pytanie do Komisji (O-000035/2016 – B8-0120/2016) i debatę na temat talidomidu na posiedzeniu plenarnym w dniu 9 marca 2016 r.,

–  uwzględniając pismo międzynarodowej firmy prawniczej Ince and Co. z dnia 5 marca 2015 r. opisujące, w jaki sposób brak nadzoru farmaceutycznego oraz zatajanie dowodów dotyczących skutków stosowania talidomidu wpłynęły na zdrowie ofiar tego leku(4),

–  uwzględniając oświadczenie federalnego rządu Niemiec z czerwca 2016 r. w sprawie przyjęcia odpowiedzialności za ofiary talidomidu i zapewnienia im niebiurokratycznego wsparcia(5),

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że talidomid był wprowadzany do obrotu pod koniec lat 50. i na początku lat 60. XX w. przez Chemie Grünenthal GmbH jako bezpieczny lek łagodzący poranne nudności, bóle głowy, kaszel, bezsenność i przeziębienie; mając na uwadze, że skutkiem jego stosowania przez ciężarne kobiety w wielu krajach europejskich były zgony i wady rozwojowe tysięcy dzieci;

B.  mając na uwadze, że dokumenty pochodzące z okresu skandalu z talidomidem, które zostały w niezależny sposób sprawdzone przez międzynarodową firmę prawniczą Ince and Co., wskazują na poważny brak skutecznego nadzoru farmaceutycznego w Republice Federalnej Niemiec, w przeciwieństwie do takich państw jak USA, Francja, Portugalia i Turcja;

C.  mając na uwadze, że w niezależny sposób zweryfikowane badania(6) prowadzą do niezaprzeczalnego wniosku, iż w 1970 r. Republika Federalna Niemiec ingerowała w postępowanie karne przeciwko Chemie Grünenthal GmbH, niemieckiej firmie produkującej talidomid, co spowodowało, że nie udało się ustalić winy producenta; mając ponadto na uwadze, że podjęto kroki, aby zapobiec wszczynaniu postępowań cywilnych przeciwko tej firmie, co z dużym prawdopodobieństwem uniemożliwiło ofiarom dochodzenie sprawiedliwości lub otrzymanie odpowiedniego wsparcia finansowego w związku z ich bieżącymi i przyszłymi problemami zdrowotnymi;

D.  mając na uwadze, że w opublikowanych niedawno raportach w Niemczech (raport Uniwersytetu w Heidelbergu i raport Uniwersytetu w Kolonii) i Zjednoczonym Królestwie (raport Firefly) stwierdzono, iż ofiary talidomidu potrzebują coraz większego wsparcia, aby mogły zaspokoić swoje potrzeby zdrowotne, aby mogły się poruszać i prowadzić samodzielne życie, gdyż ich stan fizyczny gwałtownie się pogarsza z uwagi na charakter ich niepełnosprawności i z powodu wieloletniego – od momentu urodzenia – braku wsparcia;

E.  uznając, że o ile Niemcy ponoszą szczególną odpowiedzialność, inne rządy krajowe są także odpowiedzialne za zapewnienie sprawiedliwego traktowania ofiar talidomidu na ich terytorium;

F.  przyznając, że przewodniczący grup politycznych w Parlamencie Europejskim poparli w listach otwartych działania, które mają pomóc ofiarom talidomidu w zakresie ich potrzeb zdrowotnych;

G.  przypominając konferencję prasową w Brukseli w maju 2015 r., popartą przez wszystkie grupy polityczne w Parlamencie Europejskim, na której uwypuklono niezaspokojone potrzeby zdrowotne ofiar talidomidu;

H.  przypominając, że we wrześniu 2015 r. w Brukseli Komisja świętowała 50. rocznicę przyjęcia pierwszego aktu unijnego prawa farmaceutycznego, który w dużej mierze powstał w wyniku skandalu z talidomidem; podkreślając, że choć struktury regulacyjne, jakie później stworzono, walnie przyczyniały się przez minione 50 lat do ochrony milionów obywateli UE przed podobnym nieszczęściem, to ofiary talidomidu ciągle zmagają się z bolesnymi i wyniszczającymi konsekwencjami stosowania leku;

I.  przypominając, że w debacie na posiedzeniu plenarnym w Strasburgu w marcu 2016 r. posłowie do PE ze wszystkich grup politycznych podkreślali pilny charakter zaspokojenia potrzeb ofiar talidomidu, a europejski komisarz ds. zdrowia i bezpieczeństwa żywności Vytenis Andriukaitis stwierdził, że uznaje wolę znalezienia dla wszystkich ofiar talidomidu odpowiedniego rozwiązania, które poprawiłoby jakość ich życia;

J.  zauważając, że obecnie istnieje w Parlamencie Europejskim i Komisji zarówno możliwość, jak i wola, aby – zgodnie ze standardami etycznymi i humanitarnymi – naprawić krzywdy wyrządzone w wyniku braku kontroli farmaceutycznej, a następnie zatajania dowodów, co doprowadziło do tragedii związanej z talidomidem;

K.  potwierdzając oświadczenie złożone w czerwcu 2016 r. przez federalny rząd Niemiec(7), że musi on przyjąć odpowiedzialność i zapewnić wsparcie finansowe bez uciążliwych procedur administracyjnych i długotrwałych indywidualnych badań;

L.  zauważając, że federalny rząd Niemiec uznał także w czerwcu 2016 r, iż zmiana aktu w sprawie fundacji dla ofiar talidomidu jest konieczna i wykonalna przed styczniem 2017 r.;

M.  zauważając, że wiele ofiar w całej UE często nie jest w stanie złożyć wniosku o finansowanie na pokrycie kosztów usług społecznych, i jest to obecnie największy problem ofiar talidomidu, które jako osoby w wieku przekraczającym 50 lub 60 lat będą w nadchodzących latach potrzebowały tych usług jeszcze częściej, gdyż ich opiekunowie – często partnerzy lub krewni – mogą sami podupaść na zdrowiu lub umrzeć;

1.  nalega na państwa członkowskie i Komisję, aby skoordynowały działania i środki, które mają formalnie uznać ofiary talidomidu i zapewnić im rekompensatę;

2.  nalega na rząd federalny Niemiec, aby wykorzystał okazję, jaką daje zbliżająca się zmiana aktu w sprawie fundacji dla ofiar talidomidu, do tego, aby umożliwić ofiarom talidomidu, uznanym za takie przez wyznaczone sądownie fundusze powiernicze lub będącym beneficjentami krajowych systemów rządowych, uzyskanie dostępu do specjalnego funduszu zdrowotnego niemieckiej fundacji dla niepełnosprawnych ofiar talidomidu (Conterganstiftung für behinderte Menschen);

3.  domaga się, aby ofiary talidomidu ze Zjednoczonego Królestwa, Hiszpanii, Włoch, Szwecji i innych państw członkowskich zostały zbiorowo objęte tym systemem, jeżeli ich status osób cierpiących z powodu skutków stosowania talidomidu został w dobrej wierze potwierdzony w ich krajach;

4.  zwraca się do władz Hiszpanii, aby dokonały przeglądu procesu rozpoczętego przez rząd w 2010 r. i ułatwiły właściwe zidentyfikowanie ofiar talidomidu w Hiszpanii oraz udzielenie im rekompensat w ramach systemu krajowego, jak stwierdzono w nieustawodawczym wniosku w sprawie ochrony osób cierpiących w wyniku stosowania talidomidu (161/000331), zatwierdzonym jednomyślnie przez Kongres Deputowanych Hiszpanii w dniu 24 listopada 2016 r.;

5.  nalega na Komisję, aby sporządziła protokół ramowy na szczeblu europejskim, na mocy którego wszyscy obywatele europejscy dotknięci skutkami stosowania talidomidu otrzymaliby jednakowe rekompensaty, niezależnie od tego, z którego państwa członkowskiego pochodzą, a także, by opracowała unijny program pomocy i wsparcia (obejmujący pomoc finansową i świadczenia socjalne) dla ofiar talidomidu i ich rodzin;

6.  zwraca się do firmy Grünenthal, aby wywiązała się ze swoich obowiązków, zapewniając odpowiednią rekompensatę i opiekę tym ofiarom, które jeszcze nie zostały uznane, dokonując przeglądu procedury uznawania statusu ofiar oraz inicjując dialog z ofiarami w celu naprawienia wyrządzonych krzywd;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie i państwom członkowskim.

(1) http://www.thalidomidetrust.org/wp-content/uploads/2014/01/Firefly-report-March-2015.pdf (2) http://www.thalidomidetrust.org/wp-content/uploads/2016/04/The-Cologne-Report.pdf (3) http://www.fiftyyearfight.org/latest/europe-speaks-loudly-with-one-voice:-press-conference (4) http://www.fiftyyearfight.org/images/Appendix_1._Ince_letter.pdf (5) http://www.bmfsfj.de/BMFSFJ/kinder-und-jugend,did=225796.html (6) http://www.fiftyyearfight.org/images/Appendix_1._Ince_letter.pdf (7) https://www.bmfsfj.de/bmfsfj/aktuelles/alle-meldungen/leistungen-sollen-gerechter-verteilt-werden/90418?view=DEFAULT

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii (2016/2902(RSP))

P8_TA(2016)0511 B8-1340/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1902/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1901/2006 w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii(1) (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii”),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Lepsze leki dla dzieci – od koncepcji do realizacji. Ogólne sprawozdanie na temat doświadczeń zdobytych w wyniku stosowania rozporządzenia (WE) nr 1901/2006 w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii” (COM(2013)0443),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 17 czerwca 2016 r. dotyczące wzmocnienia równowagi w systemach farmaceutycznych w UE i jej państwach członkowskich,

–  uwzględniając sprawozdanie powołanego przez Sekretarza Generalnego ONZ panelu wysokiego szczebla ds. dostępu do leków pt. „Promoting Innovation and Access to Health Technologies” [Promowanie innowacji i dostępu do technologii medycznych], opublikowane we wrześniu 2016 r.,

–  uwzględniając pytanie skierowane do Komisji dotyczące przeglądu rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii (O-000135/2016 – B8-1818/2016),

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii miało istotny wpływ na rozwój produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, ponieważ firmy farmaceutyczne uważają postęp w tej dziedzinie za integralną część ogólnego rozwoju produktu; mając na uwadze, że liczba projektów badawczych w dziedzinie pediatrii znacząco się zwiększyła, oraz mając na uwadze, że obecnie dostępnych jest więcej wysokiej jakości informacji dotyczących stosowania w pediatrii zatwierdzonych produktów leczniczych; mając na uwadze, że zwiększyła się również względna liczba pediatrycznych badań klinicznych;

B.  mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii przyczyniło się do poprawy ogólnej sytuacji i przynosi wymierne korzyści w przypadku wielu chorób dziecięcych; mając jednak na uwadze, że w szeregu obszarów nie osiągnięto dostatecznych postępów, szczególnie w onkologii dziecięcej i neonatologii;

C.  mając na uwadze, że nowotwory dziecięce pozostają główną przyczyną spowodowanej chorobą śmierci dzieci w wieku powyżej pierwszego roku życia, oraz mając na uwadze, że co roku w Europie na raka umiera 6000 młodych ludzi; mając na uwadze, że dwie trzecie osób, które wychodzą z choroby, cierpi z powodu skutków ubocznych stosowanych obecnie terapii (w przypadku 50 % pacjentów są one poważne), oraz mając na uwadze, że konieczna jest stała poprawa jakości życia dzieci, które pokonały raka;

D.  mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii przyczyniło się do ożywienia dialogu i współpracy w zakresie rozwoju produktów leczniczych stosowanych w pediatrii pomiędzy wieloma zainteresowanymi stronami;

E.  mając na uwadze, że mniej niż 10 % dzieci dotkniętych nawrotem nieuleczalnej i zagrażającej życiu choroby ma dostęp do nowych, eksperymentalnych leków testowanych w badaniach klinicznych, które mogłyby mieć korzystny wpływ na ich stan;

F.  mając na uwadze, że znaczny wzrost dostępu do innowacyjnych terapii może uratować życie dzieci i nastolatków cierpiących na choroby zagrażające życiu, takie jak choroby nowotworowe, oraz mając na uwadze, że w związku z tym terapie te muszą zostać bez zbędnej zwłoki sprawdzone w drodze odpowiednich badań na dzieciach;

G.  mając na uwadze, że stosowanie u dzieci leków poza wskazaniami rejestracyjnymi jest nadal rozpowszechnione w UE w wielu obszarach terapeutycznych; mając na uwadze, że choć badania na temat zasięgu stosowania leków poza wskazaniami rejestracyjnymi w populacji pediatrycznej różnią się pod względem zakresu i populacji pacjentów, od wprowadzenia rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii nie odnotowano spadku, jeśli chodzi o przepisywanie leków poza wskazaniami rejestracyjnymi; mając na uwadze, że Europejska Agencja Leków (EMA) została już wezwana do opracowania w oparciu o potrzeby medyczne wytycznych dotyczących stosowania leków poza wskazaniami rejestracyjnymi i licencyjnymi oraz do stworzenia wykazu leków stosowanych poza wskazaniami rejestracyjnymi mimo istnienia licencjonowanych produktów alternatywnych;

H.  mając na uwadze, że w rozporządzeniu w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii ustanowiono przepisy dotyczące opracowywania produktów leczniczych stosowanych u ludzi, aby zaspokoić szczególne potrzeby terapeutyczne populacji pediatrycznej;

I.  mając na uwadze, że od czasu wejścia w życie rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii tylko dwa innowacyjne celowane leki przeciwnowotworowe zostały dopuszczone w leczeniu nowotworów złośliwych u dzieci w oparciu o uzgodniony plan badań klinicznych z udziałem populacji pediatrycznej (PIP);

J.  mając na uwadze, że na mocy obowiązujących ram regulacyjnych prawny wymóg opracowywania leków stosowanych w pediatrii nie ma zastosowania, kiedy leki te powstają w warunkach przewidzianych dla dorosłych, które nie występują w przypadku dzieci; mając na uwadze, że takie podejście regulacyjne jest niezadowalające w przypadku chorób typowych wyłącznie dla wieku dziecięcego; mając ponadto na uwadze, że liczba rocznych sprawozdań w sprawie odroczonych środków, które są przedkładane EMA na mocy art. 34 ust. 4 rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, co roku rośnie;

K.  mając na uwadze, że wiele rodzajów nowotworów dziecięcych nie występuje u dorosłych; mając jednak na uwadze, że mechanizm działania leku, który jest skuteczny w leczeniu nowotworu występującego u osób dorosłych, może też funkcjonować w przypadku nowotworu występującego u dzieci;

L.  mając na uwadze, że w przypadku chorób występujących wyłącznie u dzieci, takich jak nowotwory dziecięce, rynek stwarza ograniczone zachęty do opracowywania specjalnych leków stosowanych w pediatrii;

M.  mając na uwadze, że trzeci program działań UE w dziedzinie zdrowia na lata 2014–2020 obejmuje zobowiązanie do poprawy zasobów i wiedzy fachowej na potrzeby pacjentów dotkniętych chorobami rzadkimi;

N.  mając na uwadze, że pediatryczne badania kliniczne leków onkologicznych rozpoczynają się z poważnymi opóźnieniami, ponieważ twórcy leków czekają na to, aby dany lek przyniósł najpierw obiecujące rezultaty w leczeniu dorosłych pacjentów;

O.  mając na uwadze, że nie ma sposobu, aby powstrzymać badacza od przerwania obiecującego badania pediatrycznego na wczesnym etapie, jeśli lek nie przynosi pozytywnych rezultatów w docelowej populacji dorosłych;

P.  mając na uwadze, że finansowe nagrody i zachęty do opracowywania produktów leczniczych dla populacji pediatrycznej, takie jak pozwolenie na dopuszczenie do obrotu ze wskazaniem do stosowania w pediatrii, pojawiają się zbyt późno i przynoszą ograniczone efekty; mając na uwadze, że o ile konieczne jest zapewnienie, by nagrody i zachęty nie były niewłaściwie wykorzystywane lub nadużywane przez firmy farmaceutyczne, to trzeba też ocenić istniejące systemy nagradzania w celu określenia, jak można je usprawnić, by lepiej pobudzać badania i opracowywanie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, zwłaszcza w onkologii dziecięcej;

Q.  mając na uwadze, że posiadacze pozwolenia na dopuszczenie do obrotu mają obowiązek aktualizować druki informacyjne w celu uwzględnienia najnowszej wiedzy naukowej;

R.  mając na uwadze, że PIP są zatwierdzane po skomplikowanych negocjacjach między organami regulacyjnymi a firmami farmaceutycznymi i zbyt często okazują się być niewykonalne lub rozpoczynają się zbyt późno z powodu nieprawidłowego zastosowania, koncentrującego się raczej na rzadkiej formie nowotworu osób dorosłych występującej u dzieci niż na potencjalnie szerszym zastosowaniu nowego leku w terapii innych istotnych nowotworów dziecięcych; mając na uwadze, że nie wszystkie zatwierdzone PIP zostają ukończone, gdyż badania nad określoną substancją czynną często są przerywane na późniejszym etapie, jeżeli wstępne oczekiwania co do bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego nie potwierdzą się; mając na uwadze, że dotychczas ukończono jedynie 12 % zatwierdzonych PIP;

S.  mając na uwadze, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 536/2014 w sprawie badań klinicznych produktów leczniczych stosowanych u ludzi przewiduje utworzenie jednego portalu służącego do składania wniosków, umożliwiającego sponsorom złożenie jednego wniosku dotyczącego badań prowadzonych w więcej niż jednym państwie członkowskim; mając na uwadze, że takie badania transgraniczne są szczególnie ważne w przypadku chorób rzadkich, takich jak choroby nowotworowe dzieci, gdyż w jednym kraju może nie być wystarczającej liczby pacjentów do przeprowadzenia badań;

T.  mając na uwadze dużą liczbę zmian dokonywanych w PIP; mając jednak na uwadze, że o ile poważne zmiany PIP są omawiane z Komitetem Pediatrycznym, w przypadku zmian wywołujących słabsze skutki nie jest to określone tak precyzyjnie;

U.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 39 ust. 2 rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii państwa członkowskie muszą przedstawić Komisji szczegółowe dowody konkretnych zobowiązań do wspierania badań nad produktami leczniczymi stosowanymi w pediatrii, ich opracowywania i dostępności;

V.  mając na uwadze, że na podstawie art. 40 ust. 1 rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii w budżecie Wspólnoty należy przewidzieć środki finansowe przeznaczone na badania nad produktami leczniczymi dla populacji pediatrycznej w celu wspierania badań nad produktami leczniczymi lub substancjami czynnymi niechronionymi patentem lub dodatkowym świadectwem ochronnym;

W.  mając na uwadze, że na mocy art. 50 rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii Komisja ma obowiązek przedłożyć Parlamentowi i Radzie do dnia 26 stycznia 2017 r. sprawozdanie na temat doświadczeń zdobytych w wyniku stosowania art. 36, 37 i 38, obejmujące analizę ekonomicznych skutków stosowania systemu nagród i zachęt, jak również analizę przewidywanego wpływu rozporządzenia na zdrowie publiczne z myślą o zaproponowaniu koniecznych zmian;

1.  wzywa Komisję do terminowego przedłożenia sprawozdania przewidzianego w art. 50 rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii; podkreśla, że takie sprawozdanie musi zawierać wszechstronne określenie i dogłębną analizę przeszkód, które utrudniają obecnie innowacje w zakresie produktów leczniczych przeznaczonych dla populacji pediatrycznej; podkreśla znaczenie, jakie dla skutecznego kształtowania polityki ma solidna baza dowodowa tego rodzaju;

2.  na podstawie powyższych ustaleń wzywa Komisję, aby rozważyła dokonanie zmian, w tym w drodze legislacyjnego przeglądu rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, które uwzględnią w należyty sposób: a) plany opracowywania leków stosowanych w pediatrii oparte raczej na mechanizmie działania, a nie tylko na rodzaju choroby, b) modele priorytetowości chorób i leków, które uwzględniają niezaspokojone pediatryczne potrzeby medyczne oraz wykonalność, c) wcześniejsze i realniejsze PIP, d) zachęty, które lepiej pobudzają badania i skuteczniej służą potrzebom populacji pediatrycznej, a jednocześnie zapewniają ocenę procesu badań i kosztów opracowania leków oraz pełną przejrzystość wyników klinicznych, oraz e) strategie pozwalające unikać stosowania w pediatrii leków poza wskazaniami rejestracyjnymi, w przypadku gdy istnieją zatwierdzone produkty lecznicze stosowane w pediatrii;

3.  podkreśla, że w onkologii dziecięcej obowiązkowe opracowywanie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii na podstawie mechanizmu działania leku dostosowanego raczej do biologii guzów niż do wskazania ograniczającego zastosowanie leku do danego rodzaju nowotworu może nieść korzyści w postaci ratowania życia;

4.  podkreśla, że potrzeby pediatrii oraz leki różnych firm powinny być traktowane priorytetowo na podstawie danych naukowych, aby dopasować najlepsze dostępne terapie do potrzeb terapeutycznych dzieci, zwłaszcza dzieci chorych na nowotwory, oraz że umożliwiłoby to optymalne wykorzystanie zasobów przeznaczonych na badania;

5.  podkreśla znaczenie, jakie dla badań naukowych nad licznymi chorobami dziecięcymi i rzadkimi mają badania transgraniczne; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje rozporządzenie (UE) nr 536/2014 , które ułatwi prowadzenie tego rodzaju badań, oraz wzywa EMA, aby zadbała o jak najszybsze stworzenie infrastruktury niezbędnej do jego wdrożenia;

6.  podkreśla, że wczesna realizacja PIP i wczesne nawiązanie dialogu naukowego i regulacyjnego oraz współpraca z EMA pozwoli firmom zoptymalizować ogólny rozwój pediatrii, a w szczególności opracowywanie realniejszych PIP;

7.  wzywa Komisję, aby rozważyła zmianę rozporządzenia w sprawie produktów leczniczych stosowanych w pediatrii, aby uniemożliwić wczesne przerywanie obiecujących badań na populacji pediatrycznej z powodu rozczarowujących wyników w docelowej populacji dorosłych;

8.  podkreśla pilną potrzebę oceny, jak różne sposoby finansowania i nagradzania – w tym liczne narzędzia oparte na mechanizmach uniezależniania – mogą zostać w najlepszy sposób wykorzystane do pobudzenia i przyspieszenia procesu opracowywania leków stosowanych w pediatrii w obszarach, w których są najbardziej potrzebne, w szczególności w neonatologii i onkologii dziecięcej, zwłaszcza w leczeniu nowotworów, które występują wyłącznie u dzieci; uważa, że nagradzanie powinno sprzyjać rozpoczynaniu prac nad tymi lekami, kiedy tylko dostępne są wystarczające przesłanki naukowe dla ich podania populacji pediatrycznej oraz dane dotyczące bezpiecznego zastosowania u dorosłych, a ponadto nagrody nie powinny zależeć od dowiedzionej wartości terapeutycznej we wskazaniu leczniczym dla dorosłych;

9.  wzywa Komisję do podjęcia w trybie pilnym prac nad wszelkimi możliwymi zmianami regulacyjnymi, które tymczasem mogłyby poprawić sytuację;

10.  wzywa Komisję, aby po krytycznym przeglądzie obecnie finansowanych projektów odnowiła przepisy dotyczące finansowania w programie „Horyzont 2020”, opracowane w celu wspierania wysokiej jakości pediatrycznych badań klinicznych;

11.  wzywa Komisję, aby wzmocniła rolę europejskiej sieci kontaktów do celów pediatrycznych badań klinicznych oraz aby dopilnowała wprowadzenia przez państwa członkowskie środków mających wspierać badania nad produktami leczniczymi stosowanymi w pediatrii, ich opracowywanie i dostępność;

12.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji.

(1) Dz.U. L 378 z 27.12.2006, s. 20.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w roku 2015 (2016/2146(INI))

P8_TA(2016)0512 A8-0366/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie wyniku obrad Komisji Petycji,

–  uwzględniając art. 10 i 11 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając Protokół nr 1 do TFUE w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Protokół nr 2 do TFUE w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności,

–  uwzględniając znaczenie prawa do składania petycji, a także wagę bezzwłocznego informowania Parlamentu o konkretnych problemach obywateli lub osób zamieszkałych w Unii, zgodnie z art. 24 i 227 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 228 TFUE,

–  uwzględniając art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, w którym mowa jest o prawie do składania petycji do Parlamentu Europejskiego,

–  uwzględniając postanowienia TFUE dotyczące postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, w szczególności art. 258 i 260,

–   uwzględniając art. 52 i art. 216 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Petycji (A8-0366/2016),

A.  mając na uwadze, że roczne sprawozdanie z działalności Komisji Petycji ma na celu przedstawienie analizy dotyczącej petycji otrzymanych w 2015 r. i stosunków z innymi instytucjami oraz przedstawienie wiernego obrazu celów osiągniętych w roku 2015;

B.  mając na uwadze, że w 2015 r. Parlament otrzymał 1431 petycji, co stanowi spadek o blisko 47% w stosunku do 2014 r., w którym do instytucji tej wpłynęło 2714 petycji; mając na uwadze, że 943 petycje zostały uznane za dopuszczalne, z czego 424 petycje zostały poddane szybkiej ocenie i zostały zamknięte po należytym poinformowaniu składającego petycję o kwestii, która budziła jego obawy, a 519 petycji pozostaje otwartych do dyskusji w Komisji Petycji; mając na uwadze, że 483 petycje zostały uznane za niedopuszczalne;

C.  mając na uwadze, że w stosunku do całkowitej liczby ludności UE liczba petycji jest raczej niewielka, co świadczy o tym, że większość obywateli i osób zamieszkałych w UE niestety nie wie jeszcze o istnieniu prawa do składania petycji oraz o jego użyteczności jako środka służącego zwróceniu uwagi instytucji europejskich i państw członkowskich na zagadnienia, które ich dotyczą i budzą ich obawy oraz wchodzą w zakres działań UE;

D.  mając na uwadze, że w 2015 r. 483 petycje uznano za niedopuszczalne i że zakres kompetencji UE wciąż nie jest powszechnie znany, o czym świadczy wysoki odsetek otrzymanych petycji, które uznano za niedopuszczalne (33,8 %); mając na uwadze, że w celu naprawy powyższego należałoby zachęcać do komunikacji z obywatelami i usprawniać ją, a także wyjaśniać poszczególne zakresy kompetencji – europejski, krajowy i lokalny;

E.  mając na uwadze, że każda petycja jest sprawdzana i rozpatrywana uważnie, efektywnie i przejrzyście;

F.  mając na uwadze, że składający petycje to na ogół obywatele, którym zależy na ochronie praw podstawowych, na udoskonaleniu naszych społeczeństw i na ich przyszłym dobrobycie; mając na uwadze, że od ich doświadczeń z rozpatrywaniem petycji w dużym stopniu zależy, jak będą oni postrzegać instytucje europejskie i poszanowanie dla prawa do składania petycji zapisanego w prawie UE;

G.  mając na uwadze, że Parlament Europejski to jedyna instytucja UE wybierana bezpośrednio przez obywateli, a prawo do składania petycji daje obywatelom możliwość zwrócenia się do wybranych przedstawicieli ze sprawami będącymi przedmiotem ich troski;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu promowania dobrych rządów i zapewnienia udziału społeczeństwa obywatelskiego unijne instytucje, organy i jednostki powinny działać w możliwie jak najbardziej przejrzysty sposób;

I.  mając na uwadze, że prawo do składania petycji powinno być zasadniczym elementem demokracji uczestniczącej w celu rzeczywistej ochrony prawa każdego obywatela do bezpośredniego uczestnictwa w życiu demokratycznym Unii; mając na uwadze, że faktyczne sprawowanie rządów zgodnie z podejściem demokratycznym i uczestniczącym musi zapewniać pełną przejrzystość, skuteczną ochronę praw podstawowych i rzeczywiste zaangażowanie obywateli w procesy decyzyjne; mając na uwadze, że dzięki petycjom Parlament Europejski może dowiedzieć się o problemach obywateli, udzielić im informacji i pomóc w rozwiązywaniu ich problemów, wzywając również inne instytucje UE oraz instytucje innych państw członkowskich, w ramach ich kompetencji, do podjęcia w tym celu wszelkich wysiłków; mając na uwadze, że wspomniane petycje powinny służyć ocenie wpływu przepisów wspólnotowych na codzienne życie mieszkańców UE;

J.  mając na uwadze, że kryzys uchodźczy, poważne społeczno-gospodarcze skutki kryzysu finansowego oraz wzrost ksenofobii i rasizmu w całej Europie podważają zaufanie do systemu i integracji europejskiej jako całości; mając na uwadze, że na Komisji Petycji spoczywa odpowiedzialność za ogromne wyzwanie, jakim jest utrzymanie i umocnienie konstruktywnego dialogu z obywatelami europejskimi i osobami zamieszkałymi w UE na temat kwestii europejskich;

K.  mając na uwadze, że Komisja Petycji potrafi najlepiej pokazać obywatelom, co Unia Europejska dla nich robi i jakie rozwiązania można znaleźć na poziomie europejskim, krajowym lub lokalnym; mając na uwadze, że Komisja Petycji może podjąć znaczny wysiłek polegający na wyjaśnianiu oraz ewentualnie udowadnianiu sukcesów i korzyści związanych z projektem integracji europejskiej;

L.  mając na uwadze, że prawo do składania petycji powinno dawać Parlamentowi Europejskiemu większą zdolność reagowania i pomagania w rozwiązywaniu problemów związanych głównie ze stosowaniem i transpozycją prawa UE; mając na uwadze, że petycje są cennym źródłem informacji z pierwszej ręki, opartych na własnych doświadczeniach obywateli, które pomagają wykryć ewentualne naruszenia i niedociągnięcia we wdrażaniu przepisów UE na szczeblu krajowym, a ostatecznie w ich monitorowaniu przez Komisję pełniącą funkcję strażnika Traktatów; mając na uwadze, że petycje dotyczące obszarów działalności UE i spełniające kryteria dopuszczalności są podstawowym instrumentem wczesnego wykrywania opóźnionej transpozycji i rzeczywistego egzekwowania prawa UE przez państwa członkowskie; mając na uwadze, że petycje umożliwiają obywatelom Unii zgłaszanie braków w stosowaniu prawa UE oraz pomagają wykrywać przypadki naruszeń prawa UE;

M.  mając zatem na uwadze, że petycje mają duże znaczenie w procesie ustawodawczym, dostarczając innym komisjom Parlamentu Europejskiego użytecznych i bezpośrednich informacji na potrzeby prowadzonych przez nie prac legislacyjnych w podlegających im obszarom działania; mając na uwadze, że petycje nie wchodzą wyłącznie w zakres odpowiedzialności Komisji Petycji, lecz powinny być wspólnym wysiłkiem wszystkich komisji Parlamentu Europejskiego;

N.  mając na uwadze, że w petycjach obywatele unijni i osoby zamieszkałe w UE mogą zgłaszać przypadki złego stosowania prawa UE; mając na uwadze, że tym samym obywatele są cennym źródłem informacji służących wykrywaniu naruszeń prawa UE;

O.  mając na uwadze, że petycje nie tylko dostarczają odpowiednich informacji zwrotnych na temat stosowania istniejących przepisów, lecz również mogą być pomocne w określaniu luk w prawie Unii, a także ocenie wpływu braku regulacji w niektórych obszarach, dając tym samym impuls do dalszych wysiłków ustawodawczych;

P.  mając na uwadze, że Komisja Petycji w coraz większym stopniu wykorzystywała szczególne instrumenty, które ma do dyspozycji jako komisja, takie jak pytania wymagające odpowiedzi ustnej i krótkie rezolucje, aby wyeksponować poszczególne kwestie budzące obawy obywateli lub kierować pytania i rezolucje na sesję plenarną Parlamentu, na przykład rezolucje dotyczące prawa hipotecznego i ryzykownych instrumentów finansowych w Hiszpanii lub dotyczące najlepszego zabezpieczenia dobra dziecka w Europie;

Q.  mając na uwadze, że w roku 2015 r. petycje składane przez obywateli były rozpatrywane szybciej i skuteczniej, gdyż mniej czasu zajmowała korespondencja ze składającymi petycje; mając na uwadze, że sekretariat podjął godny uwagi wysiłek w celu doprowadzenia do takiej poprawy;

R.  mając na uwadze, że składający petycje przyczyniają się aktywnie do pracy komisji, dostarczając informacje uzupełniające z pierwszej ręki członkom komisji, Komisji i obecnym przedstawicielom państw członkowskich; mając na uwadze, że uczestnicząc w debatach i przedstawiając petycje uzupełnione bardziej szczegółowymi informacjami, przyczyniają się oni do płynnego i konstruktywnego dialogu z posłami do Parlamentu Europejskiego i z Komisją; mając również na uwadze, że w 2015 r. w posiedzeniach Komisji Petycji wzięło aktywny udział 191 składających petycje; mając na uwadze, że choć liczba ta wydaje się stosunkowo niewielka, nie można zapominać, iż posiedzenia Komisji Petycji są transmitowane, co umożliwia składającym petycje śledzenie debat na żywo zarówno w czasie rzeczywistym, jak i później za pośrednictwem transmisji wideo w internecie;

S.  mając na uwadze, że przyjęto szczególną metodę rozpatrywania petycji dotyczących dobra dzieci i utworzono w związku z tą kwestią specjalną grupę roboczą, powołaną w dniu 17 września 2015 r., której przewodniczącą wybrana została Eleonora Evi; podkreśla, że wszystkie grupy robocze powinny być wyposażone w jasny mandat, tak aby zapewnić konkretne wyniki i zapobiegać nieuzasadnionym opóźnieniom w rozpatrywaniu petycji;

T.  mając na uwadze, że złożeniu petycji często towarzyszy jednoczesne złożenie skargi do Komisji, a skarga ta może prowadzić do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; mając na uwadze, że w 2015 r. Parlament Europejski zaalarmował Komisję za pomocą petycji i pytań w sprawie niedostatków w stosowaniu i wykonywaniu określonych aktów prawa UE przez niektóre państwa członkowskie;

U.  mając na uwadze, że wynikiem tych petycji były skargi dotyczące kwestii związanych z ochroną środowiska; mając na uwadze, że Komisja wysłała Finlandii wezwanie do usunięcia uchybienia związane z transpozycją dyrektywy w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska; mając na uwadze, że w pięciu innych sprawach w dziedzinie ochrony środowiska Komisja wszczęła rozmowy dwustronne z określonymi państwami członkowskimi; mając na uwadze, że sprawy te były związane z gazem łupkowym, zarządzaniem populacją wilków, nieprawidłowym stosowaniem dyrektywy dotyczącej oceny strategicznej wpływu na środowisko i zgodnością ustawodawstwa krajowego z wymogami dyrektywy dotyczącej publicznego dostępu do informacji o środowisku;

V.  mając na uwadze, że petycje obywateli dotyczyły też kwestii wymiaru sprawiedliwości i współpracy sądowej, a na podstawie jednej z petycji Komisja nawiązała rozmowy dwustronne z państwem członkowskim na temat obowiązujących w nim ograniczeń w zakresie zmiany nazwiska po zawarciu małżeństwa;

W.  mając na uwadze, że Komisja nawiązała też na podstawie petycji rozmowy dwustronne z różnymi państwami członkowskimi na temat podatków od nieruchomości i na temat płaconego przez studentów podatku lokalnego z tytułu pobytu;

X.  mając na uwadze, że Komisja ma zamiar umocnić stosowanie prawodawstwa UE na podstawie transpozycji i systematycznych kontroli zgodności ustawodawstwa krajowego; mając na uwadze, że Komisja ogłosiła, że podejmie stosowne środki, w tym uruchamiając nowe projekty EU Pilot i wszczynając nowe postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, jeżeli wykryje ewentualne naruszenia prawodawstwa UE;

Y.  mając na uwadze, że zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w te procedury gwarantuje dodatkową kontrolę nad pracami rozpoznawczymi prowadzonymi przez właściwe instytucje UE; mając na uwadze, że żadnej petycji nie powinno się zamykać, jeśli jest w trakcie rozpatrywania przez Komisję;

Z.  mając na uwadze, że w rocznym sprawozdaniu z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej Komisja publikuje informacje o działaniach podjętych w związku z naruszeniami prawa unijnego, a w komunikatach prasowych podaje informacje o postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; mając na uwadze, że można uzyskać wgląd do decyzji dotyczących postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w bazie danych Komisji dostępnej na stronie internetowej Europa; mając na uwadze, że Komisja mogłaby zwiększyć przejrzystość i usprawnić współpracę z Parlamentem, przekazując Komisji Petycji bardziej szczegółowe informacje w sprawach związanych z petycjami;

AA.  mając na uwadze, że główne tematy podejmowane w petycjach obejmują wiele kwestii, takich jak ochrona środowiska (w szczególności oczyszczanie ścieków, gospodarowanie odpadami, gospodarowanie wodami w dorzeczach, poszukiwanie złóż i wydobycie gazu oraz węglowodorów), naruszenia praw konsumentów, stosowanie prawa (w szczególności praw związanych z pieczą nad małoletnimi), prawa podstawowe (w szczególności prawa dziecka, osób niepełnosprawnych i mniejszości), swobodny przepływ osób, dyskryminacja, imigracja, zatrudnienie i dobrostan zwierząt;

AB.  mając na uwadze, że działa portal internetowy Komisji Petycji, który rozpoczął funkcjonowanie pod koniec 2014 r., lecz jeszcze nie został ukończony; mając na uwadze, że celem tego portalu jest oferowanie obywatelom unijnym i osobom zamieszkałym w UE narzędzia elektronicznego umożliwiającego składanie petycji i stałe obserwowanie przebiegu procedury, a także składanie podpisu elektronicznego pod własnymi petycjami oraz wyrażenie poparcia dla złożonych przez inne osoby petycji na interesujące ich tematy; mając na uwadze, że niedociągnięcia dotyczące niektórych podstawowych funkcji, np. wyszukiwarki, utrzymywały się w 2015 r. i jeszcze do niedawna zakłócały rolę portalu jako interaktywnej strefy wymiany między obywatelami; mając na uwadze, że problem ten został wreszcie rozwiązany;

AC.  mając na uwadze, że portal został zaprojektowany, aby zwiększyć przejrzystość i interaktywność procedury petycji przy jednoczesnym zapewnieniu większej efektywności administracyjnej, co leży w interesie składających petycje, posłów i ogółu społeczeństwa; mając na uwadze, że realizacja drugiego etapu projektu ma na celu przede wszystkim usprawnienie obsługi administracyjnej petycji;

AD.  mając na uwadze, że kolejne opóźnienia w realizacji dalszych etapów projektu doprowadziły do dodatkowego obciążenia pracą w sekretariacie Komisji Petycji ze względu na konieczność ręcznego wprowadzania odpowiednich plików do różnych baz danych; mając na uwadze, że niektóre petycje wciąż nie zostały wprowadzone, ponieważ dotychczas na portalu zamieszczono tylko petycje otrzymane w 2013, 2014 i 2015 r., i że pracuje się obecnie nad zamieszczeniem w systemie petycji otrzymanych w 2016 r.;

AE.  mając na uwadze, że zaradzono pewnym uchybieniom, konkretnie w funkcji wyszukiwania i w przetwarzaniu poufnych danych składającego petycję, i mając na uwadze, że od drugiej połowy 2016 r. nadal zgodnie z planem toczą się prace nad poprawą przydatności i widoczności usługi dla obywateli;

AF.  mając na uwadze, że dopuszczalność petycji opiera się na kryteriach określonych w art. 227 TFUE; mając na uwadze, że pojęcie zakresu działań UE znacznie wykracza poza długą listę kompetencji; mając na uwadze, że ogłoszenie niedopuszczalności może podlegać kontroli legalności, jeżeli nie zostanie należycie uzasadnione w świetle wspomnianych kryteriów;

AG.  mając na uwadze, że podstawową odpowiedzialnością sądów krajowych jest dopilnowanie właściwego wdrożenia prawodawstwa UE w państwach członkowskich; mając na uwadze w tym kontekście, że wystąpienie do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest przydatnym narzędziem dostępnym dla krajowych systemów sądownictwa; mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich procedura ta jest wykorzystywana w niewielkim stopniu albo w ogóle nie jest stosowana; mając na uwadze, że ta początkowa odpowiedzialność nie powinna w żadnym razie uniemożliwiać Komisji, jako strażniczce Traktatów, odgrywania bardziej aktywnej roli, jeżeli chodzi o zapewnianie zgodności z prawem UE, mając na uwadze, że petycje stanowią alternatywną i niezależną metodę dochodzenia i sprawdzania zgodności z prawodawstwem UE oraz mając również na uwadze, że te dwie alternatywne procedury nie powinny wzajemnie się wykluczać;

AH.  mając na uwadze, że europejska inicjatywa obywatelska powinna być istotnym narzędziem umożliwiającym obywatelom bezpośredni udział w kształtowaniu strategii politycznych UE oraz że należy w pełni wykorzystać potencjał tego narzędzia, a jednocześnie zapewnić obywatelom pełne informacje na temat dziedzin kompetencji UE i kompetencji krajowych; mając na uwadze, że obywatelom należy lepiej przedstawić podstawowe różnice między europejską inicjatywą europejską a prawem do składania petycji; mając na uwadze, że Parlament odpowiada w szczególności za zapewnienie faktycznego sukcesu tego instrumentu; mając na uwadze, że z wystąpień na wysłuchaniu publicznym w dniu 22 lutego 2015 r. wynika, iż wśród organizacji, które zgłosiły europejską inicjatywę obywatelską, powszechne jest odczucie, że należy usunąć bariery administracyjne, by uzyskać jak największy udział obywateli;

AI.  mając na uwadze opinię Komisji Petycji, że po upływie ponad trzech lat od rozpoczęcia stosowania rozporządzenia nr (UE) nr 211/2011 w dniu 1 kwietnia 2012 r. należy dokonać oceny jego wdrożenia, aby stwierdzić ewentualne słabe punkty i zaproponować skuteczne konkretne rozwiązania służące przeprowadzeniu szybkiego przeglądu tego dokumentu w celu usprawnienia jego funkcjonowania;

AJ.  mając na uwadze, że w 2015 r. ze względu na obciążenie Komisji Petycji pracą odbyła się tylko jedna wizyta rozpoznawcza związana z petycjami analizowanymi w 2015 r.; mając na uwadze, że wizyta rozpoznawcza przeprowadzona w Zjednoczonym Królestwie w dniach 5 i 6 listopada 2015 r. w sprawie kwestii przysposobienia bez zgody rodziców umożliwiła członkom delegacji lepsze zrozumienie sytuacji dzięki możliwości przedyskutowania tego problemu z przedstawicielami różnych instytucji zaangażowanych w tę sprawę w Zjednoczonym Królestwie;

AK.  mając na uwadze, że wizyty stanowią szczególne uprawienie komisji i fundamentalną część jej pracy, która wiąże się z interakcją ze składającymi petycje i władzami zaangażowanych państw członkowskich; mając na uwadze, że posłowie uczestniczący w delegacjach komisji biorą udział na równych warunkach we wszystkich działaniach, w tym w opracowywaniu sprawozdania końcowego;

AL.  mając na uwadze obowiązki Komisji Petycji względem Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, do którego zadań należy rozpatrywanie skarg kierowanych przez obywateli unijnych i osoby zamieszkałe w UE w związku z niewłaściwym administrowaniem w instytucjach i organach UE, któremu poświęcone są sprawozdania roczne Komisji Petycji sporządzane na podstawie sprawozdania rocznego samego Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich;

AM.  mając na uwadze, że w dniu 26 maja 2015 r. Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich Emily O’Reilly przedstawiła przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego Martinowi Schulzowi sprawozdanie roczne za rok 2014; mając także na uwadze, że w dniu 23 czerwca 2015 r. Europejska Rzecznik Praw Obywatelskich przedstawiła swoje sprawozdanie na posiedzeniu Komisji Petycji, która jest odpowiedzialna za stosunki z jej instytucją;

AN.  mając na uwadze, że Komisja Petycji jest członkiem europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich (ENO), w której skład wchodzą rzecznicy krajowi i regionalni, komisje petycji i podobne organizacje z państw członkowskich Unii Europejskiej, krajów kandydujących do członkostwa w UE i innych państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub strefy Schengen; mając na uwadze, że Komisja Petycji Parlamentu Europejskiego jest pełnoprawnym członkiem tej sieci, która obecnie liczy 94 biura w 36 krajach;

AO.  mając na uwadze, że każda petycja jest uważnie analizowana i rozpatrywana oraz że każdy składający petycję musi otrzymać odpowiedź w rozsądnym terminie; mając na uwadze, że każdy składający petycję musi zostać poinformowany o powodach zamknięcia petycji;

AP.  mając na uwadze, że wszyscy składający petycję powinni mieć możliwość bezpośredniego przedstawiania spraw Komisji Petycji;

1.  podkreśla, że prawo do składania petycji powinno dawać Parlamentowi Europejskiemu większą zdolność reagowania i pomagać w rozwiązywaniu problemów związanych głównie z transpozycją i ze stosowaniem prawa UE, gdyż petycje, których przedmiot dotyczy obszarów działalności UE i które spełniają kryteria dopuszczalności, są cennym źródłem informacji pozwalających na wykrywanie ewentualnych naruszeń i niedociągnięć we wdrażaniu przepisów UE; wzywa Komisję do lepszego wykorzystania jej uprawnień, jeżeli chodzi o zapewnienie skutecznego wdrożenia przepisów UE, na przykład w drodze szybszego wykorzystywania postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na mocy art. 258 i 260 TFUE;

2.  zwraca uwagę na pracę, jaką wykonuje Komisja Petycji w zakresie wysłuchiwania i pomocy w rozwiązywaniu problemów dotykających obywateli; uważa, że za pośrednictwem petycji można lepiej oceniać wpływ prawodawstwa UE na życie codzienne obywateli, jako że mogą one stanowić swego rodzaju pomost między obywatelami a instytucjami;

3.  podkreśla, że Komisja Petycji ma możliwość – która jest jednocześnie ogromnym wyzwaniem – nawiązania opartego na zaufaniu i owocnego dialogu z obywatelami, co potencjalnie może przybliżyć instytucje UE do obywateli; odnotowuje również, że powinna przyczyniać się do promowania demokracji uczestniczącej; uważa, że w tym celu zasadnicze znaczenie ma zapewnienie adekwatnej odpowiedzi na petycje, zarówno jeżeli chodzi o czas, jak i jakość odpowiedzi;

4.  przypomina, że należy zapewnić równą i proporcjonalną reprezentację narodowości składających petycję w debatach publicznych komisji; aby umocnić europejski wymiar komisji, należy zachęcać do odpowiedniej i sprawiedliwej reprezentacji wszystkich państw członkowskich w jej debatach publicznych; podkreśla, że Komisja Petycji musi traktować wszystkie petycje dopuszczalne jako równie ważne i postępować z nimi z zachowaniem takiego samego obiektywizmu; podkreśla, że petycje związane z kampanią wyborczą w jednym z państw członkowskich nie powinny być rozpatrywane w trybie pilnym;

5.  podkreśla, że petycje mają duże znaczenie w procesie ustawodawczym, gdyż wskazują na istniejące braki i luki w transpozycji prawodawstwa wspólnotowego i dostarczają innym komisjom Parlamentu Europejskiego użytecznych i bezpośrednich informacji na potrzeby prowadzonych przez nie prac legislacyjnych i ich odpowiednich obszarach działania; z zadowoleniem przyjmuje nasilenie kontaktów Komisji Petycji z pozostałymi komisjami parlamentarnymi, a także częstsze omawianie spraw związanych z petycjami na posiedzeniach plenarnych; uważa, że petycje nie wchodzą wyłącznie w zakres odpowiedzialności Komisji Petycji, lecz powinny być wspólnym wysiłkiem wszystkich komisji Parlamentu Europejskiego; z zadowoleniem przyjmuje zamiar utworzenia nieformalnej sieci poświęconej petycjom w Parlamencie, z udziałem przedstawicieli wszystkich komisji parlamentarnych, służącej zagwarantowaniu niezakłóconej i skutecznej koordynacji prac związanych z petycjami; uważa, że sieć ta musi umożliwić lepsze zrozumienie roli petycji w pracach parlamentarnych i zacieśnić współpracę między komisjami w sprawach zgłaszanych przez składających petycje; zwraca się do wszystkich właściwych komisji parlamentarnych, by przywiązywały należytą wagę do przekazywanych im petycji i podejmowały konieczne wysiłki w celu udostępnienia informacji niezbędnych do ich właściwego rozpatrzenia;

6.  uznaje, że Parlament również odgrywa istotną rolę polityczną w odniesieniu do działań wykonawczych Komisji, kontrolując coroczne sprawozdania dotyczące monitorowania wdrażania prawa UE i przyjmując odpowiednie rezolucje parlamentarne; apeluje do Komisji, aby uwzględniała rezolucje przedkładane w Parlamencie przez komisję PETI, które wskazują na konkretne luki w stosowaniu i wdrażaniu prawa UE na podstawie petycji, oraz wzywa Komisję do podejmowania odpowiednich działań i przekazywania PE informacji zwrotnych na temat działań następczych; ponadto wzywa Radę i Parlament do podjęcia konkretnych działań dotyczących przyjęcia rozporządzenia (UE) .../.... [2013/0140(COD)] w związku ze zwolnieniem muszek owocowych Drosophila melanogaster z kontroli weterynaryjnych na granicach zewnętrznych UE zgodnie z sugestią laureatów nagrody Nobla (profesorów biochemii) wyrażoną w petycji 1358/2011;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2015 r. skrócił się czas rozpatrywania petycji, utrzymuje jednak, że sekretariat Komisji Petycji potrzebuje natychmiast większych zasobów technicznych i ludzkich, by zagwarantować staranne zbadanie i jeszcze szybsze rozpatrywanie petycji, a jednocześnie zapewnić jakość ich przetwarzania; wzywa do cyfryzacji procesu rozpatrywania petycji, zwłaszcza poprzez wprowadzenie nowych technologii informacyjno-komunikacyjnych w celu zapewnienia skutecznego rozpatrywania petycji na czas oraz optymalnego wykorzystania istniejących zasobów ludzkich, a jednocześnie do utrzymania prawa obywateli do przesyłania petycji pocztą tradycyjną;

8.  nadal uważa za szczególny obowiązek zapewnienie, by składający petycje otrzymywali szczegółowe uzasadnienie stwierdzenia niedopuszczalności petycji lub jej zamknięcia ze względu na jej niezasadność;

9.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja jest zaangażowana w procedurę petycji i podejmuje zobowiązania z nią związane oraz odpowiada w jak najkrótszym czasie na kolejne petycje przesyłane przez Parlament; zauważa, że odpowiedzi Komisji są zazwyczaj szczegółowe i dotyczą petycji należących do jej właściwości; przypomina jednak, że w wielu przypadkach Komisja nie przedstawia nowych informacji w odpowiedzi na petycje, w odniesieniu do których proszona jest o uzupełnienie w związku ze zmianą sytuacji i kontekstu opisanego w petycjach; wyraża ubolewanie z powodu przypadków, w których Komisja koncentruje się głównie na aspektach proceduralnych i nie bada istoty sprawy; przypomina Komisji, że petycje, w których zgłaszane jest potencjalne naruszenie prawa Unii, mogą zostać zamknięte dopiero po przeprowadzeniu ich odpowiedniej analizy; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wysyłania na posiedzenia Komisji Petycji zasadniczo kompetentnych w danej sprawie urzędników, ponieważ jakość ogólnego rozpatrywania petycji wzrasta, jeżeli podczas debat Komisję reprezentują najwyżsi rangą dostępni urzędnicy; ubolewa, że w czasie posiedzeń komisji odpowiedzi Komisji najczęściej ograniczają się do treści oficjalnej odpowiedzi wysłanej komisji i nie wnoszą żadnych nowych czy istotnych informacji, które pozwoliłyby rozwiązać przedstawione problemy; stwierdza, że odpowiedzi pisemne są należycie uwzględniane, tak jak i wyjaśnienia podczas debat ustnych prowadzonych przez Komisję Petycji;

10.  uważa, że Komisja jako strażniczka Traktatów, zwłaszcza w kwestii spraw dotyczących środowiska, powinna wykraczać poza wyłącznie formalną ocenę zgodności proceduralnej i bardziej skupiać się na faktycznej treści przedmiotu sprawy; przypomina zasadę ostrożności i ogólnego ducha unijnych przepisów w dziedzinie środowiska, których celem jest zapobieżenie nieodwracalnemu zniszczeniu obszarów wrażliwych pod względem ekologicznym, oraz pilnie wzywa Komisję do przyjęcia podejścia, które dopuszcza wykorzystanie jej uprawnień i prerogatyw na zasadzie ex ante;

11.  nie zgadza się z coraz częściej stosowaną przez Komisję interpretacją 27. sprawozdania rocznego Parlamentu z kontroli stosowania prawa Unii Europejskiej (za rok 2009), zgodnie z którą byłaby ona uprawniona do zamknięcia dossier, w związku z którymi nie podjęto jeszcze formalnych działań związanych z postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, lub do zawieszenia takiego już wszczętego postępowania w sprawach, które są przedmiotem postępowania przed sądem krajowym; ponownie określa pierwotnego ducha ww. sprawozdania, w którym wniesiono o to, by Komisja wzmogła działania w celu zapewnienia spójnego wdrażania przepisów UE, w ramach udzielonych jej uprawnień, korzystając z mechanizmu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego niezależnie od postępowania sądowego wszczętego na poziomie krajowym;

12.  będzie w przyszłości zwracać większą uwagę na to, by Komisja regularnie składała Parlamentowi sprawozdanie z przebiegu postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom wszczętych przeciwko poszczególnym państwom członkowskim, tak aby umożliwić lepszą współpracę i aby zainteresowani składający petycje byli informowani o postępach na wczesnym etapie;

13.  uważa, że w interesie przejrzystości i w duchu lojalnej współpracy między poszczególnymi instytucjami UE oraz zgodnie z porozumieniem ramowym dotyczącym stosunków pomiędzy Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską Komisja w razie potrzeby powinna udostępniać Parlamentowi, na jego wniosek, zestawienie poszczególnych spraw związanych z procedurami EU Pilot; przypomina o wcześniejszych wnioskach Komisji Petycji dotyczących zapewnienia dostępu do dokumentów dotyczących procedur EU Pilot oraz postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ponieważ petycje często prowadzą do wszczęcia takich postępowań; ponownie apeluje do Komisji o informowanie Komisji Petycji o rozwoju sytuacji w postępowaniach w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego związanych bezpośrednio z petycjami; dostrzega konieczność zapewnienia maksymalnej przejrzystości ujawniania informacji dotyczących procedur EU Pilot i już zakończonych postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego;

14.  uważa, że niezbędne informacje dotyczące postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, które wszczęto w wyniku rozpoznania w związku z petycjami, powinny być terminowo przekazywane Parlamentowi, zwłaszcza na wniosek Komisji Petycji;

15.  za bardzo istotne uważa poprawienie współpracy z parlamentami krajowymi i ich właściwymi komisjami, a także z rządami państw członkowskich, zwłaszcza, aby pomóc zagwarantować rozpatrywanie petycji przez odpowiednie i właściwe organy; ponownie wzywa do nawiązania zorganizowanego dialogu z państwami członkowskimi w formie regularnych posiedzeń z odpowiednimi komisjami z parlamentów narodowych; z zadowoleniem zauważa, że delegacja z Komisji Petycji niemieckiego Bundestagu była obecna na posiedzeniu Komisji Petycji w dniu 4 maja 2015 r.; ma nadzieję, że taki dialog może przyczynić się do lojalnej współpracy w zakresie dążenia do owocnych rozwiązań spraw powtarzających się w składanych petycjach, jak np. kwestia Jugendamt; zachęca przedstawicieli państw członkowskich oraz organów lokalnych lub regionalnych do udziału w posiedzeniach Komisji Petycji; ponownie podkreśla znaczenie udziału przedstawicieli Rady i Komisji w posiedzeniach i wysłuchaniach Komisji Petycji;

16.  uznaje wpływ skutecznego stosowania prawa UE na poprawę wiarygodności instytucji UE; przypomina, że prawo do składania petycji, zapisane w Traktacie z Lizbony, jest ważnym elementem obywatelstwa europejskiego i prawdziwym barometrem, jeżeli chodzi o monitorowanie stosowania prawa UE oraz stwierdzanie ewentualnych luk; apeluje do komisji PETI o wyznaczenie regularnych posiedzeń z krajowymi komisjami petycji w celu zwiększenia wiedzy o obawach obywateli Unii w UE i w państwach członkowskich oraz dalszego wzmocnienia ich praw przez lepsze stanowienie i wdrażanie prawa;

17.  powtarza wezwanie zawarte w swojej rezolucji z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie działalności Komisji Petycji w 2013 r.(1) do nawiązania intensywnego, zorganizowanego dialogu z państwami członkowskimi, na przykład w drodze regularnych spotkań z członkami krajowych komisji petycji lub innych właściwych organów; apeluje do państw członkowskich o odnotowywanie zaleceń sformułowanych w sprawozdaniach z misji rozpoznawczych i w trakcie dialogów;

18.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w 2015 r. 191 obywateli przedstawiło swoje petycje bezpośrednio w Komisji Petycji; przypomina o możliwości korzystania z wideokonferencji lub wszelkich innych środków, dzięki którym składający petycje mogą czynnie uczestniczyć w pracach Komisji Petycji, jeśli nie mogą być fizycznie obecni na jej posiedzeniach, i popiera częstsze korzystanie z takich rozwiązań;

19.  odnotowuje rygorystyczną i ścisłą interpretację Komisji dotyczącą art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych, który stanowi między innymi, że Karta jest skierowana do państw członkowskich „wyłącznie w zakresie, w jakim stosują one prawo Unii”; stwierdza, że art. 51 ust. 2 Karty stanowi, iż Karta „nie rozszerza zakresu zastosowania prawa Unii poza kompetencje Unii”; przypomina, że oczekiwania obywateli UE często wykraczają poza to, co zostało przewidziane w Karcie, oraz zwraca się do Komisji o rozważenie przyjęcia nowego podejścia, które w większym stopniu spełniałoby te oczekiwania; wzywa do szerszej interpretacji zakresu stosowania Karty oraz do ponownej oceny adekwatności tego artykułu w ramach przyszłych przeglądów Karty i Traktatów; podkreśla, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby państwa członkowskie angażowały się w pełne stosowanie postanowień Karty w swoich ustawodawstwach krajowych, aby zagwarantować ochronę praw podstawowych swoich obywateli wykraczającą poza wdrażanie prawa UE, i przypomina, że są one związane również innymi zobowiązaniami międzynarodowymi;

20.  ubolewa, że składający petycję wciąż nie są dostatecznie informowani o podstawach uznawania petycji za niedopuszczalne;

21.  ubolewa nad ścisłą i ograniczającą interpretacją Komisji dotyczącą art. 51 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, który stanowi, że „postanowienia […] karty mają zastosowanie do instytucji, organów i jednostek organizacyjnych Unii przy poszanowaniu zasady pomocniczości oraz do państw członkowskich wyłącznie w zakresie, w jakim stosują one prawo Unii”; przypomina, że ze względu na istnienie art. 51 Karty oczekiwania obywateli wykraczają często poza ścisłe możliwości wynikające z postanowień prawnych Karty i często nie są spełniane właśnie ze względu na tą ścisłą i ograniczającą interpretację; apeluje do Komisji o przyjęcie nowego podejścia, bardziej dostosowanego do tych oczekiwań;

22.  wyraża ubolewanie, że obywatele Polski i Zjednoczonego Królestwa wciąż nie są chronieni Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej;

23.  podkreśla, że w styczniu 2015 r. dwóch posłów zostało powołanych na członków przedstawicieli Komisji Petycji w strukturach konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i uczestniczyło w analizie sprawozdania wstępnego Unii Europejskiej i Komitetu ONZ ds. praw osób niepełnosprawnych w Genewie, w Szwajcarii, w dniach 27–28 sierpnia 2015 r.; zwraca uwagę na ważną pracę, jaką Komisja Petycji wykonuje w sposób ciągły w kontekście wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych; odnotowuje należycie fakt, że rok 2015 był bardzo znaczący, gdyż po raz pierwszy jednostka Organizacja Narodów Zjednoczonych dokonała przeglądu przestrzegania zobowiązań w dziedzinie praw człowieka w UE; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komitet ONZ miał okazję wysłuchania wszystkich szczegółowych informacji dotyczących funkcji ochronnej Komisji Petycji; podkreśla, że Komisja rozpoczęła włączanie uwag końcowych Komitetu ONZ ds. praw osób niepełnosprawnych do procesu rozpatrywania petycji(2); wyraża zadowolenie, że wysłuchanie publiczne „Ochrona praw osób niepełnosprawnych z perspektywy otrzymanych petycji”, zorganizowane przez Komisję Petycji w dniu 15 października 2015 r., charakteryzowało się wysokim poziomem dostępności; zwraca uwagę na znaczenie konkluzji zawartych w badaniu zleconym przez Departament Tematyczny C, zatytułowanym „Rola ochrony świadczonej przez Komisję Petycji w kontekście stosowania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych”; uważa, że Komisja Petycji powinna nadal organizować wydarzenia związane z petycjami dotyczącymi niepełnosprawności; apeluje, aby wzmocnić zdolności Komisji Petycji i jej sekretariatu w celu umożliwienia jej odpowiedniego wypełniania funkcji ochronnej; apeluje, aby do rozpatrywania problemów związanych z niepełnosprawnością został wyznaczony odpowiedzialny urzędnik; odnotowuje istotne działania następcze przeprowadzone przez komisję w 2015 r. w odniesieniu do niepełnosprawności w bardziej szczegółowych kwestiach, na przykład dotyczących ratyfikacji Traktatu z Marrakeszu, odblokowania dyrektywy przeciw dyskryminacji, zwolnienia z ceł niektórych produktów przeznaczonych do rozwoju kulturalnego, edukacyjnego lub naukowego osób niepełnosprawnych, czy też problematyki opiekunów rodzinnych;

24.  wzywa do szybkiej ratyfikacji na szczeblu UE Traktatu z Marrakeszu, aby ułatwić dostęp do opublikowanych utworów osobom niewidomym, niedowidzącym lub mającym problemy z odczytaniem druku, bez względu na konflikt kompetencji przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej; przypomina, że w swoich uwagach końcowych z września 2015 r. Komitet ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych wskazał na kilka nieprawidłowości w UE uniemożliwiających pełną zgodność z postanowieniami Konwencji; stwierdza, że UE musi szybko przyjąć zmieniony europejski akt w sprawie dostępności oraz zapewnić skuteczne i dostępne mechanizmy egzekwowania i wnoszenia skarg; odnotowuje wymóg rozdziału ról Komisji Europejskiej przez odsunięcie jej od niezależnych ram monitorowania, aby zapewnić tym ramom odpowiednie zasoby umożliwiające spełnianie ich funkcji;

25.  podkreśla różnorodność tematów poruszanych w petycjach składanych przez obywateli, wśród których znajdują się prawa podstawowe, dobro dziecka, prawa osób niepełnosprawnych, prawa osób przynależących do mniejszości, prawa dzieci, rynek wewnętrzny, prawo ochrony środowiska, stosunki pracy, polityka migracyjna, umowy handlowe, problematyka zdrowia publicznego, transport, prawa zwierząt i dyskryminacja;

26.  wyraża ubolewanie z powodu bardzo restrykcyjnego podejścia Komisji w odpowiedziach na petycje dotyczące różnych aspektów dobrostanu zwierząt, jeżeli chodzi o interpretację odpowiedzialności na podstawie art. 13 TFUE; wzywa Komisję do ponownego rozważenia jej obecnego podejścia oraz do lepszego wykorzystania tej podstawy prawnej, tak aby mieć udział w zapewnieniu lepszej ochrony praw zwierząt w całej UE;

27.  podkreśla wrażliwy charakter petycji dotyczących praw dzieci, ponieważ w takich przypadkach występuje potrzeba udzielenia pilnej i adekwatnej odpowiedzi na obawy składającego petycję przy jednoczesnej ochronie dobra dziecka w kontekście wizyt rozpoznawczych, które komisja PETI może organizować w ramach analizowania petycji;

28.  jest zdania, że przeprowadzanie wysłuchań publicznych stanowi ważne narzędzie umożliwiające bardziej pogłębioną analizę zgłaszanych przez obywateli problemów objętych zakresem działalności UE, a także ogólnych aspektów funkcjonowania UE oraz związanych z tym niedociągnięć; zwraca uwagę na wysłuchania publiczne zorganizowane w dniu 26 lutego 2015 r. wraz z Komisją Spraw Konstytucyjnych w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej, w dniu 23 czerwca 2015 r. w sprawie prawa do składania petycji, w dniu 15 października 2015 r. w sprawie ochrony praw osób niepełnosprawnych, w dniu 11 maja 2015 r., wraz z trzema innymi komisjami, w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej „Stop wiwisekcji”, a także uznaje za przydatne warsztaty w sprawie adopcji transgranicznych przeprowadzone w dniu 1 grudnia 2015 r. wraz z Komisją Prawną;

29.  uważa, że europejska inicjatywa obywatelska jest nowym prawem politycznym przysługującym obywatelom, a także odpowiednim narzędziem ustalania programu na rzecz demokracji uczestniczącej w Unii Europejskiej, które umożliwia obywatelom branie bezpośredniego i aktywnego udziału w dotyczących ich projektach i procesach, a także którego potencjał należy bezsprzecznie w pełni wykorzystać i zwiększyć, aby zachęcić jak największą liczbę obywatelek i obywateli UE do udziału w dalszym rozwijaniu procesu integracji europejskiej; uważa też, że jednym z priorytetowych celów UE musi być wzmocnienie ochrony praw podstawowych, legitymacji demokratycznej i przejrzystości instytucji; przypomina Komisji, że powinna zastosować się do zaleceń przedstawionych w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 28 października 2015 r. w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej(3), by zapewnić rzeczywiste wykonywanie prawa do występowania z europejską inicjatywą obywatelską; potwierdza, że zobowiązuje się aktywnie uczestniczyć w przeprowadzaniu wysłuchań publicznych dotyczących inicjatyw, które udało się uruchomić; zobowiązuje się nadać priorytetowe znaczenie na szczeblu instytucjonalnym kwestii skuteczności tego procesu, który jest elementem demokracji uczestniczącej, i podjąć następcze działania legislacyjne;

30.  ubolewa z powodu faktu, iż Komisja uznała, że jest za wcześnie na przegląd rozporządzenia (UE) nr 211/2011, które stosuje się od ponad trzech lat, tj. od 1 kwietnia 2012 r.; uważa, że konieczna jest kompleksowa ocena jego wprowadzenia w życie w celu usunięcia wszystkich stwierdzonych uchybień i zaproponowania możliwych rozwiązań służących szybkiemu przeglądowi rozporządzenia w celu zagwarantowania, że procedury i warunki niezbędne dla europejskich inicjatyw obywatelskich będą rzeczywiście jasne, proste, łatwe do stosowania i odpowiednie do potrzeb; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji z dnia 31 marca 2015 r. w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej oraz decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich OI/9/2013TN i wzywa Komisję, aby dokonując przeglądu tego instrumentu, dopilnowała, by europejska inicjatywa obywatelska wnosiła rzeczywisty wkład do Unii zgodnie z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, a także aby wdrożone zostały wszystkie odpowiednie środki prawne z myślą o podjęciu odpowiednich działań następczych, jeżeli dana inicjatywa obywatelska zostanie uznana za przeprowadzoną pomyślnie; apeluje do Komisji, aby wobec różnych wykrytych niedociągnięć jak najszybciej przedstawiła wniosek dotyczący zmiany rozporządzenia (UE) nr 211/2011;

31.  zwraca uwagę na swoją rezolucję z dnia 8 października 2015 r. w sprawie prawa hipotecznego i ryzykownych instrumentów finansowych w Hiszpanii(4) w świetle otrzymanych petycji, w której Parlament sformułował szereg zaleceń na rzecz prawidłowego stosowania prawodawstwa UE w dziedzinie prawa hipotecznego i zwalczania nadużyć w sektorze bankowym; zachęca Komisję, by uważnie nadzorowała stosowanie we wszystkich państwach członkowskich dyrektywy 2014/17/UE w sprawie kredytu hipotecznego, dyrektywy 93/13/EWG w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, oraz by upowszechniała najlepsze praktyki z myślą o lepszej ochronie obywateli znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej;

32.  wyraża zaniepokojenie z powodu dowiedzionych nieprawidłowości w odpowiednim dostępie do wymiaru sprawiedliwości w niektórych państwach członkowskich, ujawnionych w wyniku rozpatrywania petycji; uważa, że jest to kluczowa kwestia, którą należy zająć się bezzwłocznie, aby zagwarantować prawidłowe demokratyczne funkcjonowanie Unii i korzystanie przez jej obywateli i osoby zamieszkałe w UE z praw podstawowych; uważa, że Unia powinna dać przykład, wprowadzając filar konwencji z Aarhus dotyczący dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach związanych ze środowiskiem;

33.  zwraca uwagę na swoją rezolucję z dnia 21 stycznia 2016 r. dotyczącą działań Komisji Petycji w roku 2014(5), z także na swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie rocznego sprawozdania z działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za rok 2014(6);

34.  wyraża zadowolenie z powodu przywrócenia bardziej normalnego poziomu działalności w dziedzinie wizyt rozpoznawczych oraz oczekuje, że w nadchodzących latach potencjał tej specyficznej prerogatywy Komisji Petycji będzie w pełni wykorzystywany aż do samego końca kadencji; podkreśla znaczenie dokumentów roboczych, w tym specjalnych zaleceń, opracowywanych po każdej wizycie, i wzywa różne zainteresowane organy do ich należytego uwzględniania; uważa, że stopień zgodności z tymi zaleceniami powinien podlegać okresowej ocenie;

35.  podkreśla pracę zrealizowaną w 2015 r. przez Komisję Petycji zmierzającą do udostępnienia składającym petycje portalu internetowego, na którym mogą się rejestrować, składać petycje, pobierać dokumenty towarzyszące i popierać petycje już uznane za dopuszczalne; podkreśla aktualizację wspomnianego portalu, na którym zamieszczono petycje zarejestrowane w 2013, 2014 i 2015 r.; wyraża zadowolenie, że zostały odnowione i ulepszone nowe funkcje związane z wyszukiwaniem, poparciem i poufnością składającego petycję;

36.  przypomina o środkach koniecznych nadal do realizacji pozostałych faz projektu portalu internetowego petycji, dzięki któremu składający petycję będą mogli otrzymywać w czasie rzeczywistym informacje o statusie petycji i być automatycznie powiadamiani o zmianach w procesie rozpatrywania, takich jak ogłoszenie dopuszczalności, otrzymanie odpowiedzi Komisji lub włączenie petycji do porządku obrad posiedzenia komisji oraz zamieszczenie odsyłacza do transmisji posiedzenia w internecie, i tym samym będą otrzymywać jasne i bezpośrednie informacje z sekretariatu Komisji Petycji; podkreśla, że portal internetowy jest kluczowym źródłem informacji dla obywateli UE i należy zatem zapewnić informacje o cyklu życia petycji;

37.  zwraca uwagę na przyjęcie rozporządzenia (UE) nr 910/2014 w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym; podkreśla z mocą, że Komisja Petycji oraz wszystkie instytucje Unii Europejskiej powinny dopuszczać składanie dokumentów opatrzonych podpisem elektronicznym z wszystkich 28 państw członkowskich;

38.  podkreśla ważną rolę sieci SOLVIT, która jest siecią rozwiązywania problemów między państwami członkowskimi i która powinna rozwinąć w pełni swój potencjał we współpracy z tymi państwami oraz ośrodkami krajowymi SOLVIT zależnymi od krajowych organów administracji, a także apeluje o wyposażenie jej w większe zasoby i o przeprowadzenie bardziej systematycznej analizy problemów wykrytych za pomocą SOLVIT, gdyż wspomniana sieć przyczynia się do przedstawiania wiernego obrazu dysfunkcji jednolitego rynku;

39.  apeluje do Zjednoczonego Królestwa o odnotowanie zaleceń sformułowanych w sprawozdaniu z misji rozpoznawczej przeprowadzonej w Londynie w dniach 5 i 6 listopada 2015 r., zatwierdzonym przez komisję w dniu 19 kwietnia 2016 r.;

40.  podkreśla znaczenie współpracy z Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich oraz udziału Parlamentu Europejskiego w europejskiej sieci rzeczników praw obywatelskich; wyraża uznanie dla dobrych stosunków instytucjonalnych między Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich a Komisją Petycji; wyraża uznanie dla pracy rzecznik na rzecz poprawy dobrej administracji w UE, a szczególnie docenia jej regularny wkład w prace Komisji Petycji przez cały rok;

41.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji oraz sprawozdania Komisji Petycji Radzie, Komisji, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, rządom i parlamentom państw członkowskich, ich komisjom petycji oraz ich krajowym rzecznikom praw obywatelskich lub organom o podobnych kompetencjach.

(1) Teksty przyjęte, P7_TA(2014)0204. (2) Przyjęte przez komitet ONZ podczas 14. posiedzenia (w dniach 17 sierpnia – 4 września 2015 r.); zob.: http://tbinternet.ohchr.org/_layouts/treatybodyexternal/Download.aspx?symbolno=CRPD%2fC%2fEU%2fCO%2f1&Lang=en (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0382. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0347. (5) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0021. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2016)0062.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie międzynarodowych porozumień w dziedzinie lotnictwa (2016/2961(RSP))

P8_TA(2016)0513 B8-1337/2016

Parlament Europejski,

–  uwzględniając decyzje Rady z dnia 8 marca 2016 r. upoważniające Komisję do rozpoczęcia negocjacji umów w sprawie bezpieczeństwa lotniczego z Japonią i Chinami,

–  uwzględniając decyzje Rady z dnia 7 czerwca 2016 r. upoważniające Komisję do rozpoczęcia negocjacji umów o komunikacji lotniczej na szczeblu UE ze Stowarzyszeniem Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN), Turcją, Katarem i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 27 września 2012 r. zatytułowany „Unijna polityka w zakresie zewnętrznych stosunków w dziedzinie lotnictwa – jak sprostać przyszłym wyzwaniom?” (COM(2012)0556),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 grudnia 2015 r. zatytułowany „Europejska strategia w dziedzinie lotnictwa” (COM(2015)0598),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 listopada 2015 r. w sprawie lotnictwa(1),

–  uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską(2) („porozumienie ramowe”), w szczególności jego pkt 23–29 oraz załączniki II i III,

–  uwzględniając orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, zwłaszcza wyrok z dnia 24 czerwca 2014 r. w sprawie Mauritiusa (C-658/11) i z dnia 14 czerwca 2016 r. w sprawie Tanzanii (C-263/14),

–  uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 12 marca 2014 r. zawarte między Parlamentem Europejskim a Radą w sprawie przekazywania Parlamentowi Europejskiemu i wykorzystywania przez niego posiadanych przez Radę informacji niejawnych dotyczących spraw innych niż z dziedziny wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(3),

–  uwzględniając decyzję Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 15 kwietnia 2013 r. określającą przepisy regulujące postępowanie z informacjami poufnymi w Parlamencie Europejskim,

–  uwzględniając praktyczne ustalenia dotyczące dostarczania informacji o międzynarodowych negocjacjach w sprawie lotnictwa, w tym dostępu do informacji poufnych, uzgodnione między przewodniczącym Komisji Transportu i Turystyki a komisarz ds. transportu w formie wymiany pism w dniach 19 stycznia i 18 marca 2016 r.,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 218,

–  uwzględniając skierowane do Komisji pytanie w sprawie międzynarodowych porozumień w dziedzinie lotnictwa (O-000128/2016 – B8-1807/2016),

–  uwzględniając art. 128 ust. 5 i art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w strategii w dziedzinie lotnictwa Komisja zaproponowała, by rozpocząć negocjacje w sprawie bezpieczeństwa w lotnictwie cywilnym z Japonią i Chinami oraz w sprawie umów o komunikacji lotniczej na szczeblu UE z Chinami, Turcją, Meksykiem, sześcioma państwami członkowskimi Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej, z Armenią oraz ASEAN;

B.  mając na uwadze, że Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji umów w sprawie bezpieczeństwa lotniczego z Japonią i Chinami oraz umów o komunikacji lotniczej na szczeblu UE z ASEAN, Turcją, Katarem i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi;

C.  mając na uwadze, że w odniesieniu do umów obejmujących dziedziny podlegające zwykłej procedurze ustawodawczej wymagana jest zgoda Parlamentu;

D.  mając na uwadze, że podczas negocjacji przez Komisję umów między Unią i państwami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi, Parlament jest „natychmiast i w pełni informowany na wszystkich etapach procedury”(Artykuł 218 ust. 10 TFUE),

E.  mając na uwadze, że porozumienie ramowe powinno zagwarantować jak najskuteczniejsze i najbardziej przejrzyste wykonywanie uprawnień i przywilejów instytucji;

F.  mając na uwadze, że Komisja zobowiązała się w porozumieniu ramowym do przestrzegania zasady równego traktowania Parlamentu i Rady w kwestiach legislacyjnych i budżetowych, szczególnie w odniesieniu do wstępu na posiedzenia i przekazywania dokumentów lub innych informacji;

1.  podkreśla, że aby Parlament był w stanie podjąć decyzję o ewentualnym udzieleniu zgody po zakończeniu negocjacji, musi on śledzić ten proces od samego początku; sądzi, że również w interesie innych instytucji leży, aby zidentyfikować wszelkie kwestie mające wystarczające znaczenie, by podać w wątpliwość gotowość Parlamentu do wydania zgody, i zająć się nimi na wczesnym etapie;

2.  przypomina, że porozumienie ramowe przewiduje w szczególności obowiązek informowania Parlamentu od początku, regularnie i, jeżeli to konieczne, w sposób poufny o wszystkich szczegółach trwającej procedury na wszystkich etapach negocjacji;

3.  oczekuje od Komisji, że udzieli ona właściwej komisji Parlamentu informacji o zamiarze podjęcia negocjacji w celu zawarcia lub zmiany międzynarodowych umów o ruchu lotniczym; oczekuje, że Komisja dojdzie do porozumienia z Radą i partnerami negocjacyjnymi w celu umożliwienia posłom do Parlamentu Europejskiego dostępu do wszelkich istotnych dokumentów, w tym wytycznych negocjacyjnych i tekstów skonsolidowanych, jednocześnie i na równi z Radą;

4.  zwraca uwagę, że zgodnie z art. 24 porozumienia ramowego wymienione wyżej informacje muszą być przekazywane Parlamentowi w taki sposób, aby mógł on w razie konieczności wyrazić swoją opinię; pilnie wzywa Komisję do przedstawienia Parlamentowi sprawozdania na temat tego, jak uwzględniano opinie Parlamentu;

5.  przypomina, że zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE Rada i Komisja są zobowiązane natychmiastowo i w pełni informować Parlament na wszystkich etapach procedury;

6.  przyznaje, że otrzymując poufne informacje o toczących się negocjacjach, Parlament ma obowiązek zapewnić, że ich poufny charakter zostanie w pełni zachowany;

7.  zauważa, że Regulamin Parlamentu zezwala zgromadzeniu plenarnemu „na podstawie sprawozdania właściwej komisji […] przyjąć zalecenia i zwrócić się o ich uwzględnienie przed zawarciem [rozpatrywanej umowy międzynarodowej]” (art. 108 ust. 4);

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0394. (2) Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47. (3) Dz.U. C 95 z 1.4.2014, s. 1.