Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Marine Le Pen przekazany w dniu 9 grudnia 2016 r. przez prokuratora generalnego przy Sądzie Apelacyjnym w Aix-en-Provence Pascala Guinota i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 19 stycznia 2017 r.,

–  po zaproszeniu Marine Le Pen do złożenia wyjaśnień w dniach 29 maja i 12 czerwca 2017 r. zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 2 Aktu z dnia 20 września 1976 r. dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 23 akapit pierwszy, art. 29 akapit pierwszy, art. 30, art. 31 akapit pierwszy ustawy z dnia 29 lipca 1881 r., art. 93-2 i 93-3 ustawy z dnia 29 lipca 1982 r.,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0223/2017),

A.  mając na uwadze, że prokurator przy sądzie apelacyjnym w Aix-en-Provence skierował wniosek o uchylenie immunitetu posłanki do Parlamentu Europejskiego Marine Le Pen w związku z postępowaniem w sprawie zarzutu popełnienia przestępstwa;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 8 Protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wobec członków Parlamentu Europejskiego nie można prowadzić dochodzenia, postępowania sądowego, ani też ich zatrzymywać z powodu ich opinii lub stanowiska zajętego przez nich w głosowaniu w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych,

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej w trakcie sesji Parlamentu Europejskiego posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

D.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 26 akapit drugi francuskiej konstytucji członek parlamentu nie może być aresztowany ani poddany pozbawieniu lub ograniczeniu wolności w sprawach dotyczących zbrodni lub występku bez zgody prezydium izby, do której należy, oraz że zgoda taka nie jest wymagana w przypadku schwytania na gorącym uczynku lub skazania prawomocnym wyrokiem;

E.  mając na uwadze, że Marine Le Pen została oskarżona o publiczne zniesławienie obywatela sprawującego funkcję publiczną, co stanowi przestępstwo przewidziane w prawie francuskim, a mianowicie w art. 23 akapit pierwszy, art. 29 akapit pierwszy, art. 30, art. 31 akapit pierwszy ustawy z dnia 29 lipca 1881 r., art. 93-2 i 93-3 ustawy z dnia 29 lipca 1982 r.;

F.  mając na uwadze, że w dniu 28 lipca 2015 r. Christian Estrosi złożył u dziekana sędziów śledczych w Nicei zawiadomienie o przestępstwie połączone z powództwem adhezyjnym przeciwko Marine Le Pen pod zarzutem publicznego zniesławienia obywatela sprawującego kadencyjną funkcję publiczną; Christian Estrosi stwierdził, że w dniu 3 maja 2015 r. w programie Le Grand Rendez-Vous, który wyemitowano jednocześnie w iTÉLÉ oraz Europe 1, Marine Le Pen wygłosiła twierdzenia lub insynuacje, które naruszają jego cześć i dobre imię:

„Proszę posłuchać. Wiem, że Christian Estrosi finansował UOIF (Unia Islamskich Organizacji Francji), że został skazany w trybie administracyjnym za wynajęcie lokalu na meczet UOIF za tak niski czynsz, że nawet sąd administracyjny go ukarał. W istocie pokazuje to, w jaki sposób ci merowie nielegalnie finansują meczety, naruszając ustawę z 1905 r. Jeżeli kogoś złapie się na gorącym uczynku dogadzania swojej klienteli ze wspólnoty wyznaniowej, to oczywiście ktoś taki musi bardzo głośno krzyczeć i szokować, ale ja nie przywiązuję wagi do słów, ale do czynów...”; w odpowiedzi na pytanie prowadzącego wywiad „Zatem p. Estrosi jest sprzymierzeńcem dżihadystów?” Marine Le Pen miała stwierdzić: „Pomoc, udostępnianie środków i wsparcie. Pomaganie islamskiemu fundamentalizmowi w osiedlaniu się, upowszechnianiu i rekrutacji sprawia, że – istotnie – z moralnego punktu widzenia ponosi się zań pewną współodpowiedzialność”;

G.  mając na uwadze, że Marine Le Pen dwukrotnie zaproszono do udzielenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu; mając jednak na uwadze, że nie skorzystała z możliwości przedstawienia swoich uwag właściwej komisji;

H.  mając na uwadze, że zarzucany czyn nie ma bezpośredniego lub oczywistego związku z wykonywaniem przez Marine Le Pen mandatu posłanki do Parlamentu Europejskiego, a jej wypowiedź nie dotyczy opinii lub stanowiska zajętego przezeń w głosowaniu w czasie wykonywania obowiązków posłanki do Parlamentu Europejskiego do celów art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

I.  mając na uwadze, że przy uwzględnieniu art. 8 Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej zarzuty wyraźnie nie mają związku z przysługującym Marine Le Pen mandatem posłanki do Parlamentu Europejskiego, lecz odnoszą się do działań o charakterze wyłącznie krajowym lub regionalnym, oraz mając na uwadze, że dlatego nie stosuje się art. 8;

J.  mając na uwadze, że uchylić można tylko immunitet objęty art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

K.  mając na uwadze, że przy uwzględnieniu art. 9 Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej nie ma podstaw, by podejrzewać, że wniosek o uchylenie immunitetu złożono z myślą o utrudnieniu parlamentarnej działalności Marine Le Pen lub z zamiarem zaszkodzenia jej politycznej działalności (fumus persecutionis);

1.  postanawia uchylić immunitet Marine Le Pen;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do niezwłocznego przekazania niniejszej decyzji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji właściwemu organowi Republiki Francuskiej oraz Marine Le Pen.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Sądu z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.