Choisissez la langue de votre document :
- bg - български
- es - español
- cs - čeština
- da - dansk
- de - Deutsch
- et - eesti keel
- el - ελληνικά
- en - English
- fr - français
- ga - Gaeilge
- hr - hrvatski
- it - italiano
- lv - latviešu valoda
- lt - lietuvių kalba
- hu - magyar
- mt - Malti
- nl - Nederlands
- pl - polski
- pt - português
- ro - română
- sk - slovenčina
- sl - slovenščina
- fi - suomi
- sv - svenska
|
 Parametry statków rybackich ***I |
| ||||||||||||||
| |||||||||||||||
(Zwykła procedura ustawodawcza – przekształcenie) Parlament Europejski, – uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0273), – uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0187/2016), – uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, – uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 października 2016 r.(1), – uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(2), – uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 17 października 2016 r. skierowane do Komisji Rybołówstwa zgodnie z art. 104 ust. 3 Regulaminu, – uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego i tradycyjnego rybołówstwa przybrzeżnego oraz reformy wspólnej polityki rybołówstwa(3), – uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez właściwą komisję na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz zobowiązanie przedstawiciela Rady, przekazane pismem z dnia 15 lutego 2017 r., do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, – uwzględniając art. 104 i 59 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A8-0376/2016), A. mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty; 1. uchwala poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji; 2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie; 3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym. Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/... określającego parametry statków rybackich (wersja przekształcona)
(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2017/1130.)
| |||||||||||||||
| Homologacja i nadzór rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów ***I |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Olej palmowy i wylesianie lasów deszczowych |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ na lata 2015–2030, – uwzględniając porozumienie paryskie osiągnięte podczas 21. sesji Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (COP21), – uwzględniając sprawozdanie techniczne Komisji zatytułowane „Wpływ europejskiej konsumpcji na wylesianie (2013-063)(1)”, – uwzględniając komunikat Komisji z dnia 17 października 2008 r. zatytułowany „Podjęcie wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej” (COM(2008)0645), – uwzględniając deklarację amsterdamską z dnia 7 grudnia 2015 r. zatytułowaną „W kierunku zaprzestania wylesiania w ramach łańcuchów towarów rolnych obejmujących państwa europejskie”, w której wyrażono poparcie dla w pełni zrównoważonego łańcucha dostaw oleju palmowego do 2020 r. oraz dla zakończenia nielegalnego wylesiania do 2020 r., – uwzględniając obietnicę wsparcia rządowego dla planu pełnego zrównoważenia przemysłu oleju palmowego do 2020 r. złożoną przez pięć państw członkowskich, które podpisały deklarację amsterdamską: Danię, Niemcy, Francję, Zjednoczone Królestwo i Holandię, – uwzględniając europejską strategię na rzecz niskoemisyjnej mobilności z lipca 2016 r. i wniosek Komisji z 30 listopada 2016 r. dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (wersja przekształcona) (COM(2016)0767), – uwzględniając zlecone i sfinansowane przez Komisję studium z dnia 4 października 2016 r. zatytułowane „The land use change impact of biofuels consumed in the EU: Quantification of area and greenhouse gas impacts” [„Wpływ zużycia biopaliw w UE na zmianę użytkowania gruntów: kwantyfikacja obszaru i wpływu gazów cieplarnianych”], – uwzględniając sprawozdanie zatytułowane „Globiom: the basis for biofuel policy post-2020” [„Globiom: podstawa polityki w zakresie biopaliw po 2020 r.”], – uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 18/2016 w sprawie unijnego systemu certyfikacji zrównoważonych ekologicznie biopaliw, – uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej ONZ, – uwzględniając Konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (CITES), – uwzględniając protokół z Nagoi do Konwencji o różnorodności biologicznej dotyczący dostępu do zasobów genetycznych oraz sprawiedliwego i równego podziału korzyści wynikających z ich wykorzystania, który został przyjęty w dniu 29 października 2010 r. w Nagoi (Japonia), a wszedł w życie w dniu 12 października 2014 r., – uwzględniając unijną strategię ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r. i jej śródokresowy przegląd(2), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 lutego 2016 r. w sprawie śródokresowego przeglądu unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej(3), – uwzględniając Światowy Kongres Ochrony Przyrody (World Conservation Congress) zorganizowany w 2016 r. na Hawajach przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) i jego wniosek 066 w sprawie złagodzenia wpływu poszerzania uprawy palmy olejowej i powiązanej działalności na różnorodność biologiczną, – uwzględniając Deklarację praw ludów tubylczych ONZ, – uwzględniając art. 52 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0066/2017), A. mając na uwadze, że Unia Europejska ratyfikowała porozumienie paryskie i powinna odgrywać podstawową rolę w osiąganiu wyznaczonych celów w zakresie walki ze zmianą klimatu, ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju; B. mając na uwadze, że UE odegrała ważną rolę w kształtowaniu celów zrównoważonego rozwoju, które blisko wiążą się z kwestią oleju palmowego (cele nr 2, 3, 6, 14, 16 i 17, a zwłaszcza 12, 13 i 15); C. mając na uwadze, że zgodnie z agendą na rzecz zrównoważonego rozwoju do 2030 r. UE zobowiązała się wspierać wdrażanie zrównoważonego gospodarowania wszelkiego rodzaju lasami, zatrzymać wylesianie, odnawiać zniszczone lasy i znacznie zwiększyć zalesianie i ponowne zalesianie na całym świecie do 2020 r.; mając na uwadze, że zgodnie z agendą na rzecz zrównoważonego rozwoju do 2030 r. UE zobowiązała się również do zapewnienia zrównoważonej zrównoważonych wzorców konsumpcji i produkcji, do zachęcania przedsiębiorstw do przyjęcia zrównoważonych praktyk i włączenia informacji o zrównoważoności do ich cyklu sprawozdawczego oraz do promowania zrównoważonych praktyk w zakresie zamówień publicznych zgodnie z polityką krajową i priorytetami globalnymi do 2020 r.; D. mając na uwadze, że istnieje wiele czynników prowadzących do globalnego wylesiania, w tym produkcja towarów rolnych takich jak soja, wołowina, kukurydza i olej palmowy; E. mając na uwadze, że niemal połowa (49 %) niedawnego wylesiania w strefie tropikalnej wynika z nielegalnej wycinki na potrzeby rolnictwa komercyjnego, a zniszczenia te spowodowane są popytem z zagranicy na towary rolne takie jak olej palmowy, wołowina, soja, a także na produkty drzewne; mając na uwadze, że według szacunków nielegalne przekształcanie lasów tropikalnych w grunty dla rolnictwa komercyjnego powoduje powstanie 1,47 gigaton dwutlenku węgla rocznie, co odpowiada 25 % rocznych emisji z paliw kopalnych w UE(4); F. mając na uwadze, że w 2015 r. w Indonezji i na Borneo odnotowano najbardziej dotkliwe pożary lasów od prawie dwóch dekad, do czego przyczyniły się globalna zmiana klimatu, zmiana użytkowania gruntów i wylesianie; mając na uwadze, że w przyszłości w tych regionach skrajnie suche warunki pogodowe mogą występować coraz częściej, o ile nie zostaną podjęte skoordynowane działania w celu zapobiegania pożarom; G. mając na uwadze, że pożary lasów w Indonezji i na Borneo naraziły 69 milionów ludzi na szkodliwe dla zdrowia zanieczyszczenie powietrza i są przyczyną tysięcy przedwczesnych zgonów; H. mając na uwadze, że pożary w Indonezji zwykle są spowodowane karczowaniem gruntów pod plantacje palmy olejowej i inne użytkowanie rolnicze; mając na uwadze, że 52 % pożarów w Indonezji w 2015 r. miało miejsce na bogatych w węgiel torfowiskach, przez co Indonezja dołączyła do państw ponoszących największą odpowiedzialność za ocieplenie na świecie(5); I. mając na uwadze, że brak dokładnych map koncesji na uprawę palmy olejowej oraz publicznych rejestrów gruntów w wielu krajach produkujących utrudnia ustalenie odpowiedzialności za pożary lasów; J. mając na uwadze, że Unia Europejska zgodziła się na mocy deklaracji nowojorskiej w sprawie lasów „pomóc w osiągnięciu celu sektora prywatnego, jakim jest wyeliminowanie wylesiania z produkcji towarów rolnych, takich jak olej palmowy, soja, papier i wyroby z mięsa wołowego, nie później niż do roku 2020, przy czym odnotowano, że wiele przedsiębiorstw ma jeszcze bardziej ambitne cele”; K. mając na uwadze, że w 2008 r. UE zobowiązała się do ograniczenia wylesiania o co najmniej 50 % do roku 2020 i powstrzymania globalnej utraty powierzchni terenów zalesionych do roku 2030; L. mając na uwadze, że bezcenne ekosystemy tropikalne, pokrywające jedynie 7 % powierzchni Ziemi, są coraz bardziej zagrożone wylesianiem; mając na uwadze, że zakładanie plantacji palmy olejowej skutkuje ogromnymi pożarami lasów, wysychaniem rzek, erozją gleby, melioracją torfowisk, zanieczyszczaniem cieków wodnych i ogólną utratą różnorodności biologicznej, co prowadzi do zaniku podstawowych usług ekosystemowych i ma zasadniczy wpływ na klimat, zachowanie zasobów naturalnych i zachowanie środowiska Ziemi z myślą o obecnych i przyszłych jej mieszkańcach; M. mając na uwadze, że konsumpcja oleju palmowego i pochodnych produktów przetworzonych odgrywa zasadniczą rolę w oddziaływaniu unijnej konsumpcji na wylesianie w skali globalnej; N. mając na uwadze, że według przewidywań popyt na oleje roślinne będzie wzrastał(6), a prognozy wskazują, że do 2050 r. popyt na olej palmowy wzrośnie dwukrotnie(7); mając na uwadze, że aż 90 % wzrostu produkcji oleju palmowego w okresie od lat 70. do dzisiaj przypada na Indonezję i Malezję; mając ponadto na uwadze, że uprawa palmy olejowej rozwija się również w innych państwach azjatyckich, a także w Afryce i Ameryce Łacińskiej, gdzie wciąż zakłada się nowe plantacje i rozszerza te już istniejące, co prowadzić będzie do dalszego niszczenia środowiska; mając jednak na uwadze, że zastąpienie oleju palmowego innymi olejami roślinnymi wymagałoby większej powierzchni upraw; O. mając na uwadze, że rozpowszechnione wykorzystanie oleju palmowego wynika przede wszystkim z niskich kosztów tego produktu, które można osiągnąć dzięki zwiększaniu liczby plantacji palmy olejowej na obszarach wylesionych; mając ponadto na uwadze, że wykorzystanie oleju palmowego w sektorze spożywczym jest powiązane z niezrównoważonym modelem masowej produkcji i konsumpcji, który jest sprzeczny z wykorzystywaniem i promowaniem ekologicznych składników i produktów wysokiej jakości, które pochodzą z lokalnych rynków; P. mając na uwadze rosnące wykorzystanie oleju palmowego jako biopaliwa oraz w przetworzonej żywności (zawiera go już około 50 % pakowanych produktów); Q. mając na uwadze, że niektóre firmy handlujące olejem palmowym nie są w stanie udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że olej palmowy w ich łańcuchu dostaw nie ma związku z wylesianiem, melioracją torfowisk lub zanieczyszczeniem środowiska i że wyprodukowano go z poszanowaniem podstawowych praw człowieka oraz odpowiednich norm społecznych; R. mając na uwadze, że Komisja, w ramach siódmego unijnego programu działań w zakresie środowiska, jest zobowiązana do oceny oddziaływania na środowisko unijnej konsumpcji produktów żywnościowych i nieżywnościowych w kontekście globalnym oraz, w stosownych przypadkach, opracowania wniosków dotyczących polityki w odpowiedzi na wyniki takich ocen i rozważenia opracowania planu działania Unii Europejskiej w sprawie wylesiania i degradacji lasów; S. mając na uwadze planowane przez Komisję badania nad wylesianiem i olejem palmowym; T. mając na uwadze, że nie jest znana całkowita emisja gazów cieplarnianych spowodowana zmianami użytkowania gruntów związanymi z uprawami palmy olejowej; mając na uwadze konieczność poprawy ocen naukowych w tym zakresie; U. mając na uwadze, że w krajach produkujących brak jest wiarygodnych danych dotyczących powierzchni gruntów przeznaczonych na uprawę palmy olejowej, zarówno tę zatwierdzoną, jak i tę niezatwierdzoną; mając na uwadze, że jest to przeszkoda stawiająca od początku pod znakiem zapytania działania służące certyfikowaniu oleju palmowego ze zrównoważonych upraw; V. mając na uwadze, że w 2014 r. sektor energii był odpowiedzialny za 60 % importu oleju palmowego do UE, przy czym 46 % importowanego oleju palmowego zużyto jako paliwo w transporcie (sześciokrotnie więcej niż w 2010 r.), a 15 % na wytwarzanie energii elektrycznej i cieplnej; W. mając na uwadze prognozy wskazujące, że do 2020 r. ilość gruntów, które zostaną na całym świecie przekształcone w uprawy palmy olejowej na potrzeby produkcji biodiesla, wyniesie 1 Mha (milion hektarów), z czego 0,57 Mha będzie pochodzić z lasów pierwotnych Azji Południowo-Wschodniej(8); X. mając na uwadze, że całkowita powierzchnia gruntów, których sposób użytkowania zmieniono wskutek regulacji unijnych dotyczących biopaliw do roku 2020, wynosi 8,8 Mha, w tym 2,1 Mha gruntów jest przekształcane w Azji Południowo-Wschodniej pod presją wynikającą z ekspansji plantacji palmy olejowej, z których połowa powstaje kosztem lasów tropikalnych i torfowisk; Y. mając na uwadze, że wylesianie lasów deszczowych niszczy siedliska przyrodnicze i zagraża przetrwaniu ponad połowy gatunków zwierząt na świecie i ponad dwóch trzecich gatunków roślin; mając na uwadze, że w lasach deszczowych żyją niektóre z najrzadszych gatunków na świecie, często będących gatunkami endemicznymi, ujętych w czerwonej księdze Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody jako gatunki krytycznie zagrożone, czyli takie, w przypadku których stwierdzone, szacowane, przewidywane lub podejrzewane zmniejszenie populacji danego gatunku przekracza 80 % w okresie 10 lat lub w trzech kolejnych pokoleniach; mając na uwadze, że konsumentów w UE należy lepiej informować o wysiłkach czynionych w celu ochrony tych gatunków zwierząt i roślin; Z. mając na uwadze liczne dochodzenia ujawniające powszechne naruszanie podstawowych praw człowieka w czasie tworzenia i eksploatacji plantacji palmy olejowej w wielu krajach, w tym przymusowe eksmisje, przemoc zbrojną, pracę dzieci, niewolę za długi i dyskryminację społeczności tubylczych; AA. mając na uwadze bardzo niepokojące doniesienia(9) o tym, że znaczna część światowej produkcji oleju palmowego łączy się z naruszaniem podstawowych praw człowieka i odpowiednich standardów społecznych, częstymi przypadkami pracy dzieci i licznymi konfliktami dotyczącymi gruntów między społecznościami lokalnymi i tubylczymi a posiadaczami koncesji na produkcję oleju palmowego; Uwagi ogólne 1. przypomina, że najważniejszymi założeniami celów zrównoważonego rozwoju są: zrównoważone rolnictwo, bezpieczeństwo żywnościowe i zrównoważona gospodarka leśna; 2. przypomina o podstawowym znaczeniu lasów w dostosowywaniu się do zmiany klimatu i łagodzeniu jej skutków; 3. zauważa złożoność czynników powodujących wylesianie na świecie, takich jak karczowanie gruntów pod hodowlę bydła i uprawę roślin, w szczególności produkcję paszy sojowej dla zwierząt gospodarskich w UE czy też oleju palmowego, a także niekontrolowane rozrastanie się miast, pozyskiwanie drewna czy inne formy intensywnej działalności rolnej; 4. zauważa, że 73 % światowego wylesiania jest wynikiem karczowania gruntów pod uprawy rolne, a 40 % światowego wylesiania spowodowane jest przekształcaniem lasów w wielkie monokulturowe plantacje palmy olejowej(10); 5. zauważa, że wykorzystywanie oleju palmowego nie jest jedyną przyczyną wylesiania i że problem ten wynika również z coraz częstszych nielegalnych wyrębów i presji demograficznej; 6. zauważa, że inne oleje roślinne, wytwarzane z soi, rzepaku i innych roślin uprawnych, mają znacznie większy wpływ na środowisko i wymagają znacznie szerszego wykorzystania gruntów niż olej palmowy; zauważa, że uprawa innych roślin oleistych zazwyczaj wiąże się z bardziej intensywnym stosowaniem pestycydów i nawozów; 7. zauważa z niepokojem, że obserwowany na świecie masowy popyt na ziemię wynika z rosnącego światowego zapotrzebowania na biopaliwa i surowce oraz ze spekulowania gruntami i towarami rolnymi; 8. przypomina, że UE jest ważnym importerem produktów uzyskanych w wyniku wylesiania, mających niszczycielski wpływ na różnorodność biologiczną; 9. zauważa, że w handlu międzynarodowym nieco poniżej jednej czwartej (pod względem wartości) wszystkich produktów rolnych pochodzących z nielegalnego wylesiania jest przeznaczona dla UE, w tym 27 % soi, 18 % oleju palmowego, 15 % wołowiny oraz 31 % skór(11); 10. podkreśla, że aby skutecznie zwalczać wylesianie związane z konsumpcją produktów rolnych, działania UE powinny brać pod uwagę nie tylko produkcję oleju palmowego, ale wszystkie tego rodzaju przywożone produkty rolne; 11. przypomina, że Malezja i Indonezja to główni producenci oleju palmowego, wytwarzający – jak się szacuje – 85 do 90 % produkcji światowej, oraz z zadowoleniem przyjmuje fakt, że obszar lasów pierwotnych w Malezji zwiększa się od 1990 r., ale jest nadal zaniepokojony faktem, że obecne poziomy wylesiania w Indonezji powodują zmniejszanie się łącznej powierzchni lasów o 0,5 % co pięć lat; 12. przypomina, że Indonezja stała się niedawno trzecim krajem na świecie pod względem ilości wytwarzanego CO2 oraz że kraj ten odczuwa zanik różnorodności biologicznej, a kilka zagrożonych gatunków dzikiej fauny i flory jest bliskich wyginięcia; 13. przypomina, że olej palmowy stanowi około 40 % globalnego obrotu olejami roślinnymi oraz że UE, sprowadzająca około 7 mln ton rocznie, jest drugim co do wielkości jego importerem na świecie; 14. wyraża zaniepokojenie faktem, że około połowy obszaru nielegalnie wycinanych lasów jest wykorzystywane do produkcji oleju palmowego na rynek UE; 15. zauważa, że olej palmowy jest wykorzystywany jako składnik lub substytut w sektorze rolno-spożywczym ze względu na jego wydajność i właściwości chemiczne, np. łatwość przechowywania czy temperaturę topnienia, a także niższą cenę jako surowca; 16. stwierdza ponadto, że makuch z rdzenia palmy jest stosowany w UE w paszach, szczególnie w tuczu bydła mlecznego i mięsnego; 17. podkreśla w tym kontekście, że normy socjalne, sanitarne i środowiskowe w UE są surowsze; 18. w pełni uznaje złożoność tematyki oleju palmowego i podkreśla znaczenie wypracowania globalnego rozwiązania opartego na zasadzie zbiorowej odpowiedzialności wielu podmiotów; stanowczo zaleca zasadę zbiorowej odpowiedzialności wszystkich uczestników łańcucha dostaw, w tym: UE i innych organizacji międzynarodowych, państw członkowskich, instytucji finansowych, rządów krajów produkujących, ludności tubylczej i społeczności lokalnych, przedsiębiorstw krajowych i międzynarodowych zaangażowanych w proces produkcji, dystrybucji i przetwarzania oleju palmowego, stowarzyszeń konsumentów i organizacji pozarządowych; jest ponadto przekonany, że wszystkie te podmioty muszą koniecznie wziąć udział w skoordynowanych wysiłkach na rzecz rozwiązania wielu poważnych problemów związanych z niezrównoważoną produkcją i konsumpcją oleju palmowego; 19. podkreśla wspólną globalną odpowiedzialność za osiągnięcie zrównoważonej produkcji oleju palmowego i zwraca uwagę na ważną rolę przemysłu spożywczego w pozyskiwaniu alternatywnych produktów wytworzonych w sposób zrównoważony; 20. zauważa, że pewna liczba producentów towarów i podmiotów handlujących nimi, sprzedawców detalicznych i innych pośredników w łańcuchu dostaw, w tym przedsiębiorstw europejskich, zobowiązała się do wytwarzania produktów i handlu nimi w sposób niepowodujący wylesiania ani przekształcania bogatych w węgiel torfowisk, przy poszanowaniu praw człowieka oraz zasad przejrzystości, identyfikowalności, weryfikacji przez stronę trzecią i odpowiedzialnego zarządzania; 21. przyznaje, że ochrona lasów deszczowych i różnorodności biologicznej na świecie mają doniosłe znaczenie dla przyszłości Ziemi i ludzkości, ale podkreśla, że wysiłki na rzecz ich zachowania powinny być połączone z instrumentami polityki rozwoju obszarów wiejskich, tak aby zapobiegać ubóstwu i rozwijać zatrudnienie dla małych społeczności rolniczych na tych obszarach; 22. uważa, że wysiłki na rzecz powstrzymania wylesiania muszą obejmować budowanie zdolności lokalnych, wsparcie technologiczne, wymianę najlepszych praktyk między społecznościami i pomoc dla drobnych producentów w jak najefektywniejszym wykorzystywaniu gruntów uprawnych bez potrzeby dalszego przekształcania lasów; zwraca w tym kontekście uwagę na ogromny tkwiący w praktykach agroekologicznych potencjał maksymalizowania funkcji ekosystemu dzięki połączeniu technik wysoce zróżnicowanego sadzenia, agroleśnictwa i permakultury, bez uciekania się do uzależnienia od nakładów lub plantacji monokulturowych; 23. zauważa, że uprawa palmy olejowej może przyczyniać się do rozwoju gospodarczego danego państwa i oferować rolnikom opłacalne możliwości ekonomiczne, pod warunkiem że uprawa ta odbywa się w sposób odpowiedzialny i zrównoważony oraz że określi się rygorystyczne warunki zrównoważonej uprawy; 24. przyjmuje do wiadomości istnienie różnego typu dobrowolnych systemów certyfikacji, jak np. RSPO, ISPO czy MSPO, i z zadowoleniem przyjmuje ich rolę w promowaniu zrównoważonej produkcji oleju palmowego; zauważa jednak, że kryteria zrównoważonego rozwoju tych standardów są przedmiotem krytyki, zwłaszcza w zakresie spójności ekologicznej i społecznej; podkreśla, że istnienie różnych systemów jest mylące dla konsumentów i że ostatecznym celem powinno być stworzenie jednolitego systemu certyfikacji, który ułatwiłby konsumentom identyfikację oleju palmowego produkowanego w sposób zrównoważony; apeluje do Komisji o zapewnienie, by taki system certyfikacji zagwarantował, że na rynek UE trafi tylko olej palmowy produkowany w sposób zrównoważony; 25. zauważa, że zewnętrzni partnerzy UE również muszą być bardziej świadomi roli, którą odgrywają w rozwiązywaniu kwestii dotyczących zrównoważonego rozwoju i wylesiania, w tym przez praktyki pozyskiwania produktów; Zalecenia 26. wzywa Komisję do wypełnienia międzynarodowych zobowiązań UE, podjętych m.in. w ramach COP21, Forum Narodów Zjednoczonych ds. Lasów(12), Konwencji Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej (CBD)(13), nowojorskiej deklaracji w sprawie lasów, celu zrównoważonego rozwoju dotyczącego powstrzymania wylesiania do 2020 r.(14); 27. dostrzega potencjał inicjatyw takich jak nowojorska deklaracja w sprawie lasów(15), która ma wspierać sektor prywatny w osiągnięciu do 2020 r. celów w zakresie powstrzymania wylesiania związanego z produkcją takich towarów rolnych jak olej palmowy, soja, papier i wołowina; zauważa, że niektóre przedsiębiorstwa mają ambitniejsze cele, lecz choć 60 % przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną z olejem palmowym przystąpiło do tych inicjatyw, do tej pory tylko 2 % jest w stanie prześledzić do źródła pochodzenie oleju palmowego, którym handluje(16); 28. odnotowuje wysiłki i postępy poczynione przez sektor produkcji żywności, aby pozyskiwać certyfikowany olej palmowy ze zrównoważonych upraw (CSPO); apeluje do wszystkich sektorów przemysłu wykorzystujących olej palmowy do zwiększenia wysiłków na rzecz pozyskiwania CSPO; 29. wzywa Komisję i wszystkie państwa członkowskie UE, które jeszcze tego nie uczyniły, do okazania zaangażowania w działania na rzecz ustanowienia ogólnounijnego krajowego zobowiązania do pozyskiwania w 100 % certyfikowanego oleju palmowego ze zrównoważonych upraw do roku 2020, m.in. przez podpisanie i wdrożenie deklaracji amsterdamskiej pt. „W kierunku eliminacji wylesiania z łańcuchów towarów rolnych obejmujących kraje europejskie”, i w działania na rzecz ustanowienia zobowiązania branżowego, m.in. przez podpisanie i wdrożenie deklaracji amsterdamskiej, w której wyrażono poparcie dla w pełni zrównoważonego łańcucha dostaw oleju palmowego do 2020 r.; 30. wzywa firmy uprawiające palmę olejową do przestrzegania porozumienia z Bangkoku w sprawie jednolitego podejścia do wypełniania zobowiązań do powstrzymania się od wylesiania i do przestrzegania zasad HCS (High Carbon Stock), które pomagają określić obszary odpowiednie do tworzenia plantacji palmy olejowej, np. obszary zdegradowane o niskiej zdolności do magazynowania węgla i małych walorach przyrodniczych; 31. wzywa UE, by utrzymała swoje zobowiązania, przyspieszyła trwające obecnie negocjacje w sprawie umów o dobrowolnym partnerstwie dotyczących egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) i zapewniła, by ostateczna wersja umów obejmowała drewno pochodzące z przekształcania lasów przy rozwoju plantacji palmy olejowej; podkreśla potrzebę zapewnienia, by umowy te były zgodne z przepisami prawa międzynarodowego i zobowiązaniami dotyczącymi ochrony środowiska, praw człowieka i zrównoważonego rozwoju oraz by prowadziły do odpowiednich środków ochrony lasów i zrównoważonego gospodarowania nimi, w tym ochrony praw społeczności lokalnych oraz ludności tubylczej; zauważa, że podobne podejście można by zastosować w celu zapewnienia odpowiedzialnego łańcucha dostaw oleju palmowego; sugeruje, że polityka UE w sektorze oleju palmowego powinna bazować na zasadach FLEGT dotyczących dialogu wielostronnego i rozwiązywania głęboko zakorzenionych problemów w zakresie sprawowania rządów w krajach produkujących, a także na wspierającej unijnej polityce importowej; zauważa, że środki te mogą doprowadzić do lepszej kontroli sektora oleju palmowego w krajach docelowych; 32. zauważa, że ważnym elementem jest współpraca z krajami produkującymi olej palmowy przez wymianę informacji na temat zrównoważonych i opłacalnych ekonomicznie rozwiązań oraz praktyk handlowych; wspiera kraje produkujące olej palmowy w ich wysiłkach zmierzających do opracowania zrównoważonych praktyk, które mogą przyczynić się do poprawy warunków życiowych i gospodarczych w tych krajach; 33. zwraca się do Komisji o zachęcanie do wymiany dobrych praktyk z zakresu przejrzystości oraz współpracy między rządami i przedsiębiorstwami stosującymi olej palmowy, a także o działanie wraz z państwami członkowskimi i państwami trzecimi na rzecz opracowania i wdrożenia ustawodawstwa krajowego oraz przestrzegania zwyczajowych praw własności społeczności lokalnych, zapewniających ochronę lasów, mieszkańców lasów i ich źródeł utrzymania; 34. wzywa Komisję, by w ramach umowy o dobrowolnym partnerstwie w sprawie FLEGT oceniła konieczność utworzenia mechanizmów służących rozwiązaniu problemu przekształcania lasów na potrzeby rolnictwa komercyjnego oraz by w procesie tym umocniła jeszcze pozycję organizacji społeczeństwa obywatelskiego, społeczności tubylczych oraz rolników-właścicieli gruntów; 35. apeluje do UE, aby w uzupełnieniu umów o dobrowolnym partnerstwie stworzyła przepisy nawiązujące do tych umów w odniesieniu do oleju palmowego, na wzór rozporządzenia UE w sprawie drewna, obejmujące zarówno przedsiębiorstwa, jak i instytucje finansowe; odnotowuje, że UE uregulowała łańcuchy dostaw drewna, ryb i minerałów z regionów ogarniętych konfliktami, ale nie uregulowała jeszcze łańcuchów dostaw towarów rolniczych stanowiących zagrożenie dla lasów; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wzmogły wysiłki na rzecz wdrożenia rozporządzenia w sprawie drewna, aby lepiej zmierzyć jego skuteczność oraz stwierdzić, czy rozporządzenie to może posłużyć za model przy opracowywaniu aktu prawodawczego Unii mającego na celu zapobieganie sprzedaży w UE oleju palmowego pochodzącego z niezrównoważonej produkcji; 36. wzywa Komisję, by wraz ze wszystkimi zainteresowanymi stronami z sektora publicznego i prywatnego zainicjowała kampanie informacyjne i dostarczała konsumentom pełne informacje o pozytywnych efektach produkcji oleju palmowego ze zrównoważonych upraw z punktu widzenia środowiska, społeczeństwa i polityki; apeluje do Komisji o opracowanie łatwo rozpoznawalnego znaku umieszczanego na wszystkich produktach zawierających olej palmowy i informującego konsumentów, czy dany produkt pochodzi ze zrównoważonych upraw, i stanowczo zaleca, by znak ten był umieszczany na produkcie lub opakowaniu lub by był łatwo dostępny dzięki jego cechom technologicznym; 37. wzywa Komisję, by ściśle współpracowała z innymi znaczącymi konsumentami oleju palmowego, takimi jak Chiny i Indie, oraz z krajami produkującymi olej palmowy w celu podniesienia ich świadomości oraz poszukiwania wspólnych rozwiązań problemu wylesiania obszarów tropikalnych i degradacji lasów; 38. oczekuje z niecierpliwością wyników badań Komisji nad wylesianiem i olejem palmowym, które mają być zaprezentowane niezwłocznie po zakończeniu tych badań; 39. zwraca się do Komisji o dostarczenie pełnych danych dotyczących stosowania i konsumpcji oleju palmowego w Europie oraz jego importu do UE; 40. wzywa Komisję, by prowadziła intensywniejsze badania w celu zgromadzenia informacje na temat wpływu europejskiej konsumpcji i europejskich inwestycji na proces wylesiania, a także na problemy społeczne, zagrożone gatunki i zanieczyszczenie środowiska w państwach trzecich oraz by wezwała partnerów handlowych spoza UE do podjęcia analogicznych działań; 41. apeluje do Komisji, by rozwijała technologie i przedstawiła konkretny plan działań, obejmujący kampanie informacyjne, aby ograniczyć wpływ europejskiej konsumpcji i europejskich inwestycji na wylesianie w państwach trzecich; 42. przyjmuje do wiadomości pozytywny wkład istniejących systemów certyfikacji, lecz ubolewa, że RSPO, ISPO, MSPO ani żaden inny uznawany główny system certyfikacji nie zakazuje skutecznie swoim członkom przekształcania lasów deszczowych i torfowisk w plantacje palmy olejowej; uważa zatem, że te główne systemy certyfikacji nie przynoszą skutecznego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w procesie zakładania plantacji i uprawy, w związku z czym nie zapobiegły one ogromnym pożarom lasów i torfowisk; wzywa Komisję, aby zapewniła niezależną kontrolę i monitorowanie tych systemów certyfikacji, aby zagwarantować, że olej palmowy wprowadzany na rynek UE spełnia wszystkie odpowiednie standardy i jest produkowany w sposób zrównoważony; odnotowuje, że kwestia zrównoważonego charakteru sektora oleju palmowego nie może zostać rozwiązana wyłącznie dzięki środkom dobrowolnym i politycznym, lecz konieczne są również wiążące zasady i obowiązkowe programy certyfikacji przedsiębiorstw produkujących olej palmowy; 43. apeluje do UE, aby wprowadziła minimalne kryteria zrównoważoności dla wprowadzanego na rynek UE oleju palmowego i produktów zawierających go, tak by olej palmowy w UE:
44. zauważa, że rygorystyczne standardy odpowiedzialnej produkcji oleju palmowego, w tym opracowane przez grupę ds. innowacji w zakresie oleju palmowego (POIG), już istnieją, ale nie zostały jeszcze powszechnie przyjęte przez przedsiębiorstwa i w ramach systemów certyfikacji, za wyjątkiem RSPO Next; 45. zwraca uwagę, jak ważna dla wszystkich podmiotów w łańcuchu dostaw jest możliwość odróżnienia oleju palmowego pozyskiwanego w sposób zrównoważony od oleju pozyskiwanego w sposób niezrównoważony, a także jego pozostałości i produktów ubocznych; zwraca uwagę na znaczenie identyfikowalności towarów i przejrzystości na wszystkich etapach łańcucha dostaw; 46. wzywa UE do wprowadzenia wiążących ram prawnych gwarantujących możliwość prześledzenia wszystkich łańcuchów dostaw importerów towarów rolnych aż do miejsca pochodzenia surowca; 47. wzywa Komisję, aby zwiększyła możliwości prześledzenia pochodzenia oleju palmowego importowanego do UE oraz, do czasu zastosowania jednolitego systemu certyfikacji, rozważyła zastosowanie zróżnicowanych stawek celnych, aby lepiej odzwierciedlić realne koszty związane ze szkodami środowiskowymi; wzywa ponadto Komisję, aby rozważyła wprowadzenie i stosowanie w sposób niedyskryminujący barier taryfowych i pozataryfowych ustanowionych na podstawie śladu węglowego oleju palmowego; apeluje o pełne stosowanie zasady „zanieczyszczający płaci” w odniesieniu do wylesiania; 48. wzywa Komisję do jasnego określenia sankcji za nieprzestrzeganie przepisów przy jednoczesnym utrzymaniu stosunków handlowych z państwami trzecimi; 49. wzywa w tym kontekście Komisję do zainicjowania reformy nomenklatury Systemu Zharmonizowanego (HS) Światowej Organizacji Celnej, co pozwoliłoby wprowadzić rozróżnienie na certyfikowany olej palmowy i jego pochodne ze zrównoważonej produkcji oraz olej palmowy i jego pochodne z niezrównoważonej produkcji; 50. wzywa Komisję, aby w rozdziałach na temat zrównoważonego rozwoju w zawieranych umowach handlowych i umowach dotyczących współpracy na rzecz rozwoju bezzwłocznie uwzględniła wiążące zobowiązania mające przeciwdziałać wylesianiu, w tym w szczególności gwarancję niewylesiania w umowach handlowych zawieranych z krajami produkującymi, i zapewniać stanowcze i egzekwowalne środki służące eliminacji niezrównoważonych praktyk w leśnictwie w krajach produkujących; 51. apeluje do Komisji i państw członkowskich, aby skoncentrowały się na tworzeniu narzędzi, dzięki którym tematyka środowiskowa będzie lepiej uwzględniana we współpracy na rzecz rozwoju; zauważa, że w ten sposób łatwiej będzie zapewnić, by działania na rzecz rozwoju nie przyczyniały się do nieprzewidzianych problemów ekologicznych, ale by tworzyły synergię z działaniami chroniącymi środowisko; 52. zauważa, że słabe systemy rejestrów ziemi uprawnej w krajach produkujących stanowią główną przeszkodę dla kontroli rozszerzania plantacji palm olejowych, jednocześnie utrudniając drobnym rolnikom dostęp do kredytów niezbędnych do poprawienia zrównoważonego charakteru ich plantacji; stwierdza, że warunkiem skutecznej polityki ochrony środowiska jest wzmocnienie zarządzania i instytucji w sektorze leśnictwa na szczeblu lokalnym i krajowym; wzywa Komisję, by zapewniła krajom produkującym pomoc techniczną i finansową w celu wzmocnienia ich systemów rejestrów ziemi uprawnej i poprawy zrównoważenia środowiskowego plantacji palm olejowych; zauważa, że mapowanie obszarów w krajach produkujących, w tym z wykorzystaniem technologii satelitarnych i geoprzestrzennych, stanowi jedyny sposób, by monitorować koncesje na uprawę palmy olejowej i zastosować strategie dotyczące zalesiania, ponownego zalesiania i tworzenia korytarzy ekologicznych; apeluje do Komisji, aby wspierała kraje produkujące olej palmowy we wprowadzeniu systemów zapobiegania pożarom; 53. popiera niedawno przyjęte moratorium rządu Indonezji dotyczące torfowisk, które powinno zapobiec rozszerzaniu plantacji na zalesionych torfowiskach; popiera utworzenie agencji ds. przywracania torfowisk w celu odtworzenia 2 mln hektarów torfowisk dotkniętych pożarami; 54. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by w ramach dialogów z tymi krajami zwracały uwagę na konieczność niezwiększania powierzchni przeznaczonej na uprawy palmy olejowej, w tym przez wprowadzenie moratorium na wydawanie nowych koncesji, tak aby zachować istniejące jeszcze lasy deszczowe; 55. jest zaniepokojony faktem, że transakcje w obrocie gruntami mogą naruszać zapisaną w konwencji MOP nr 169 zasadę dobrowolnej, uprzedniej i świadomej zgody miejscowych społeczności; wzywa UE i państwa członkowskie do zapewnienia, by inwestorzy z siedzibą w UE w pełni przestrzegali międzynarodowych norm odpowiedzialnego inwestowania w rolnictwie, zwłaszcza wytycznych OECD i Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) dotyczących odpowiedzialnych łańcuchów dostaw w rolnictwie, dobrowolnych wytycznych FAO dotyczących własności ziemi, wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka oraz wytycznych OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych; podkreśla konieczność podjęcia działań zapewniających ofiarom nadużyć popełnianych przez przedsiębiorstwa dostęp do środków odwoławczych; 56. apeluje zatem do odpowiednich organów w krajach pochodzenia o przestrzeganie praw człowieka, w tym praw mieszkańców lasów do ziemi, i zwiększenie zobowiązań środowiskowych, socjalnych i sanitarnych, z uwzględnieniem dobrowolnych wytycznych w zakresie własności ziemi FAO(17); 57. wzywa UE do wspierania mikro-, małych i rodzinnych lokalnych przedsiębiorstw wiejskich oraz do propagowania krajowych i lokalnych prawnych rejestrów własności lub posiadania gruntów; 58. zwraca uwagę na niski współczynnik wylesiania ziem należących do ludów tubylczych, gdzie obowiązują tradycyjne zabezpieczone systemy własności ziemi i zarządzania zasobami, co ma duży potencjał efektywnej pod względem kosztów redukcji emisji i zapewniania globalnych usług ekosystemowych; apeluje o sięganie po międzynarodowe fundusze na rzecz klimatu i rozwoju w celu zabezpieczenia ziem należących do ludów tubylczych i miejscowych społeczności oraz o wspieranie ludów tubylczych i społeczności, które inwestują w ochronę swoich ziem; 59. przypomina, że od zasobów leśnych zależy w szczególności utrzymanie ubogich kobiet na obszarach wiejskich; zaznacza, że należy uwzględniać aspekt płci w krajowej polityce leśnej i realizujących ją instytucjach, aby wspierać np. równy dostęp kobiet do własności gruntów oraz do innych zasobów; 60. przypomina Komisji o jej komunikacie pt. „Podjęcie wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej” (COM(2008)0645), w którym zwrócono uwagę na całościowe podejście do wylesiania lasów tropikalnych, z uwzględnieniem wszystkich czynników prowadzących do wylesiania, w tym produkcji oleju palmowego; przypomina Komisji o jej celu w negocjacjach COP21, jakim jest powstrzymanie globalnej utraty powierzchni terenów zalesionych najpóźniej do roku 2030 oraz zmniejszenie wylesiania obszarów tropikalnych brutto do roku 2020 przynajmniej o 50 % w porównaniu z obecnymi poziomami; 61. wzywa Komisję, by zintensyfikowała prace nad unijnym planem działania w sprawie wylesiania i degradacji lasów, który zawierałby konkretne środki regulacyjne w celu zagwarantowania, że żadne łańcuchy dostaw i transakcje finansowe powiązane z UE nie powodują wylesiania i degradacji lasów, zgodnie z siódmym programem działań w zakresie środowiska oraz unijnym planem działania w sprawie oleju palmowego; wzywa Komisję, aby przyjęła jednolitą definicję pojęcia „niepowodujący wylesiania”; 62. wzywa państwa członkowskie i Komisję do opracowania definicji lasu obejmującej różnorodność biologiczną, społeczną i kulturową, aby zapobiegać masowemu wykupowi i dzierżawie ziemi i niszczeniu lasów tropikalnych w wyniku zakładania rozległych monokultur palmy olejowej, gdyż zaszkodziłoby to zobowiązaniom UE w dziedzinie zmiany klimatu; podkreśla potrzebę priorytetowego traktowania gatunków rodzimych, co służy ochronie ekosystemów, siedlisk i miejscowych społeczności; 63. wzywa Komisję do przedstawienia planu działań UE na rzecz odpowiedzialnego prowadzenia działalności gospodarczej; 64. podkreśla, że instytucje finansowe zaangażowane we wspieranie rozwoju powinny zapewniać wiążący charakter ich polityki gwarancji społecznych i środowiskowych oraz jej pełne dostosowanie do prawa międzynarodowego w dziedzinie praw człowieka; apeluje o większą przejrzystość finansowania w prywatnych instytucjach finansowych i publicznych organach finansowych; 65. wzywa państwa członkowskie, by wprowadziły obowiązkowe wymogi promujące olej palmowy ze zrównoważonych upraw we wszystkich krajowych procedurach udzielania zamówień publicznych; 66. zauważa z niepokojem, że rolnictwo komercyjne nadal jest istotnym czynnikiem globalnego wylesiania, a około połowy wszystkich wycinek lasów tropikalnych od 2000 r. było wynikiem nielegalnego przekształcania lasów w grunty dla rolnictwa komercyjnego, co może się również wiązać z ryzykiem konfliktów; apeluje o lepszą koordynację polityki leśnej, rolnictwa komercyjnego, użytkowania gruntów i rozwoju obszarów wiejskich z myślą o osiągnięciu celów zrównoważonego rozwoju i realizacji zobowiązań dotyczących zmiany klimatu; podkreśla, że również w tej dziedzinie potrzebna jest spójność polityki na rzecz rozwoju, w tym jeśli chodzi o politykę UE na rzecz odnawialnych źródeł energii; 67. zwraca uwagę na problemy związane z procesami koncentracji gruntów i zmianami użytkowania gruntów przy tworzeniu monokultur, na przykład plantacji palmy olejowej; 68. wzywa Komisję do wspierania dalszych badań nad wpływem zmian sposobu użytkowania gruntów – w tym wylesiania i produkcji bioenergii – na emisję gazów cieplarnianych; 69. wzywa Komisję, by dała przykład innym krajom, wprowadzając w prawodawstwie UE zasady rozliczania emisji gazów cieplarnianych z uprawianych terenów podmokłych i ze zmian użytkowania gruntów na terenach podmokłych; 70. zwraca uwagę na skutki wielkich monokultur palmy olejowej, które potęgują obecność organizmów szkodliwych, zanieczyszczenie wody chemikaliami rolniczymi i erozję gleby, a także wpływają na pochłanianie dwutlenku węgla i równowagę ekologiczną całego regionu, utrudniając migrację różnych gatunków zwierząt; 71. odnotowuje wyniki najnowszych badań wykazujące, że agroleśnictwo wielouprawowe zastosowane do plantacji palmy olejowej może przynieść połączone korzyści w zakresie różnorodności biologicznej, produktywności i pozytywnych skutków społecznych; 72. wzywa Komisję, by zagwarantowała spójność i zwiększyła efekty synergii między wspólną polityką rolną (WPR) a innymi politykami unijnymi oraz by zapewniła, że będą one realizowane zgodnie z programami – takimi jak REDD – mającymi na celu powstrzymanie wylesiania w krajach rozwijających się; zwraca się do Komisji o zapewnienie, by reforma WPR nie prowadziła pośrednio ani bezpośrednio do dalszego wylesiania oraz by wspierała cel, jakim jest zakończenie globalnego wylesiania; zwraca się ponadto do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie, by problemy środowiskowe związane z wylesianiem wynikającym z produkcji oleju palmowego rozwiązywano, uwzględniając również cele zawarte w strategii UE na rzecz różnorodności biologicznej na okres do 2020 r., które to cele powinny stanowić integralną część działań zewnętrznych UE w tej dziedzinie; 73. apeluje do Komisji o wsparcie organizacji działających głównie in situ, lecz również ex situ na rzecz ochrony wszystkich gatunków zwierząt dotkniętych utratą siedlisk przyrodniczych w konsekwencji wylesiania spowodowanego uprawą palmy olejowej; 74. apeluje o zintensyfikowanie na szczeblu UE badań nad zrównoważonymi paszami, aby stworzyć dla rolnictwa europejskiego alternatywy wobec produktów z palmy olejowej; 75. zwraca uwagę, że 70 % biopaliw zużywanych w UE pochodzi z upraw lub produkcji unijnych, natomiast 23 % biopaliw importowanych do UE to olej palmowy, głównie z Indonezji, a 6 % z nich to soja(18); 76. zauważa pośrednie skutki popytu na biopaliwa w UE powiązane z niszczeniem lasów tropikalnych; 77. zauważa, że po uwzględnieniu pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów (ILUC) biopaliwa pochodzące z upraw w niektórych przypadkach mogą nawet prowadzić do wzrostu netto emisji gazów cieplarnianych, np. ze względu na wypalanie siedlisk przyrodniczych o wysokich zasobach węgla, takich jak lasy tropikalne i torfowiska; wyraża zaniepokojenie faktem, że wpływ ILUC nie jest objęty oceną systemów dobrowolnych dokonywaną przez Komisję; 78. wzywa instytucje UE, by w ramach przeglądu dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii ujęły w dobrowolnym systemie szczegółowe procedury weryfikacji dotyczące konfliktów wokół własności ziemi, pracy przymusowej i pracy dzieci, złych warunków pracy rolników oraz zagrożeń dla zdrowia i bezpieczeństwa; analogicznie wzywa UE, by wzięła pod uwagę oddziaływanie ILUC oraz uwzględniła w przeglądzie dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii wymogi dotyczące odpowiedzialności społecznej; 79. apeluje o włączenie do unijnej polityki w dziedzinie biopaliw efektywnych kryteriów zrównoważonego rozwoju, które będą chronić obszary cenne ze względu na różnorodność biologiczną, obszary zasobne w węgiel i torfowiska, jak również obejmą kryteria społeczne; 80. przyjmuje do wiadomości najnowsze sprawozdanie(19) Europejskiego Trybunału Obrachunkowego analizujące dotychczasowe systemy certyfikacji biopaliw, w którym Trybunał stwierdza, że systemom tym brakuje ważnych aspektów zrównoważonego rozwoju, np. nie uwzględnia się pośrednich skutków popytu, brakuje w nich weryfikacji i nie mogą one zagwarantować, że certyfikowane biopaliwa nie powodują wylesiania ani związanych z nim negatywnych skutków społeczno-gospodarczych; zdaje sobie sprawę z obaw o przejrzystość przy ocenie systemów certyfikacji; wzywa Komisję do poprawienia przejrzystości systemów zrównoważonej produkcji, co obejmuje odpowiedni wykaz aspektów, które są poddawane analizie, takich jak sprawozdania roczne i możliwość zwrócenia się o kontrole przeprowadzane przez niezależne strony trzecie; apeluje o zwiększenie uprawnień Komisji do weryfikacji i monitorowania systemów, sprawozdań i działań; 81. wzywa do wdrożenia odpowiednich zaleceń Trybunału, w myśl uzgodnień Komisji; 82. zauważa z niepokojem, że 46 % oleju palmowego przywożonego do UE przeznacza się na produkcję biopaliw i że ilość ta wymaga użytkowania około miliona hektarów gruntów na obszarach tropikalnych; wzywa Komisję do podjęcia działań w celu stopniowego wycofania – najlepiej do 2020 r. – wchodzących w skład biopaliw olejów roślinnych, w tym oleju palmowego, które są czynnikiem powodującym wylesianie; 83. zauważa, że sam zakaz lub stopniowe eliminowanie oleju palmowego może prowadzić do zastąpienia go w produkcji biopaliw innymi tropikalnymi olejami roślinnymi, najprawdopodobniej produkowanymi w tych samych wrażliwych ekologicznie regionach, gdzie produkuje się olej palmowy, i mogącymi mieć znacznie większy wpływ na różnorodność biologiczną, użytkowanie gruntów i emisje gazów cieplarnianych niż sam olej palmowy; zaleca znalezienie i promowanie bardziej zrównoważonych alternatyw w produkcji biopaliw, takich jak europejskie oleje z krajowych upraw rzepaku i słonecznika; 84. wzywa Komisję i państwa członkowskie do równoczesnego wspierania dalszego rozwoju biopaliw drugiej i trzeciej generacji, aby zmniejszyć ryzyko pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w Unii i stymulować przechodzenie na zaawansowane biopaliwa zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/1513 oraz zgodnie z unijnymi ambicjami dotyczącymi gospodarki o obiegu zamkniętym, efektywnego gospodarowania zasobami i mobilności niskoemisyjnej; o 85. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także rządom i parlamentom państw członkowskich.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kobiety i ich rola na obszarach wiejskich |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), a także art. 157 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), – uwzględniając Protokół nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, – uwzględniając protokół nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności, – uwzględniając art. 21 oraz art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, – uwzględniając pekińską platformę działania, – uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet przyjętą w 1979 r., – uwzględniając dyrektywę Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego(1), – uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy(2), – uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/41/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn prowadzących działalność na własny rachunek oraz uchylającą dyrektywę Rady 86/613/EWG(3), – uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006(4), – uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005(5), – uwzględniając art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1305/2013 w sprawie Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie sytuacji kobiet na obszarach wiejskich UE(6), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie roli kobiet w rolnictwie i na obszarach wiejskich(7), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 lipca 2015 r. w sprawie inicjatywy w zakresie zielonego zatrudnienia: pełne wykorzystanie potencjału zielonej gospodarki pod względem tworzenia miejsc pracy(8), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie przedsiębiorstw rodzinnych w Europie(9), – uwzględniając zalecenie Komitetu ONZ ds. Światowego Bezpieczeństwa Żywnościowego z dnia 17 października 2016 r. w sprawie produkcji zwierzęcej i światowego bezpieczeństwa żywnościowego, zwłaszcza te spośród tych zaleceń, które dotyczą równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet, – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 października 2016 r. w sprawie ułatwiania tworzenia miejsc pracy na obszarach wiejskich za pośrednictwem wspólnej polityki rolnej(10), – uwzględniając art. 52 Regulaminu, – uwzględniając wspólne obrady Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia zgodnie z art. 55 Regulaminu, – uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0058/2017), Wielofunkcyjność ról kobiet na obszarach wiejskich A. mając na uwadze, że sytuacja społeczno-gospodarcza i warunki życia uległy w ostatnich dekadach istotnej zmianie i że istnieją znaczne różnice pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskim, a także w samych państwach członkowskich; B. mając na uwadze, że kobiety wnoszą znaczący wkład w gospodarkę wiejską oraz mając na uwadze, że środki dywersyfikacji i koncepcja wielofunkcyjności jako niezbędna podstawa zrównoważonych strategii rozwoju, choć jeszcze nie wszędzie są w pełni wykorzystywane, otwierają przed kobietami nowe możliwości dzięki innowacji i tworzeniu nowych koncepcji pozwalających nadać nową dynamikę sektorowi rolnemu; C. mając na uwadze, że kobiety bardzo często promują rozwijanie dodatkowej działalności w ramach gospodarstwa rolnego lub poza nim, która wykracza poza zakres produkcji rolnej i pozwala wnieść prawdziwą wartość dodaną w działalność prowadzoną na obszarach wiejskich; D. mając na uwadze, że kobiety zamieszkujące obszary wiejskie nie stanowią jednorodnej grupy, ponieważ ich sytuacja, zajęcie, wkład w życie społeczeństwa i wreszcie ich potrzeby i interesy znacznie się różnią w zależności od państwa członkowskiego oraz w obrębie państw członkowskich; E. mając na uwadze, że kobiety aktywnie angażują się w działalność rolniczą, przedsiębiorczość i turystykę oraz odgrywają istotną rolę w podtrzymywaniu tradycji kulturowych na obszarach wiejskich, co może przyczynić się do tworzenia lub wzmacniania regionalnej tożsamości; F. mając na uwadze, że równość mężczyzn i kobiet jest jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, a propagowanie tej zasady jest jednym z jej zasadniczych celów; mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową wartością UE, uznaną w traktatach i Karcie praw podstawowych, a UE podjęła się szczególnego zadania polegającego na włączeniu tego zagadnienia do wszystkich działań; mając na uwadze, że uwzględnianie aspektu płci jest ważnym narzędziem służącym włączaniu tej zasady do środków, działań i strategii politycznych UE mających na celu upowszechnianie równości kobiet i mężczyzn oraz zwalczanie dyskryminacji w celu zwiększenia aktywnego udziału kobiet w rynku pracy oraz działalności gospodarczej i społecznej; mając na uwadze, że narzędzie to ma zastosowanie również do europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, w tym do EFRROW; G. mając na uwadze, że rodzinne gospodarstwa rolne to najpowszechniejszy model prowadzenia działalności rolniczej w UE-28, w której 76,5 % pracy wykonywana jest przez właściciela gospodarstwa lub członków jego rodziny(11) i z tego względu należy je wspierać i chronić; mając na uwadze, że rodzinne gospodarstwa rolne przyczyniają się do wspierania solidarności międzypokoleniowej, a także odpowiedzialności społecznej i środowiskowej, przyczyniając się tym samym do zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich; H. mając na uwadze, że w sytuacji postępującej urbanizacji utrzymanie aktywnej zawodowo, dynamicznej i dobrze prosperującej ludności na obszarach wiejskich, ze szczególnym uwzględnieniem obszarów o ograniczeniach naturalnych, ma zasadnicze znaczenie, ponieważ od tego zależy ochrona środowiska naturalnego i krajobrazu; I. mając na uwadze, że starzenie się ludności wraz z porzucaniem działalności rolnej i spowolnieniem gospodarczym na obszarach wiejskich UE to niektóre z głównych przyczyn wyludniania się obszarów wiejskich i ich opuszczania przez kobiety, co ma ujemne skutki zarówno dla rynku pracy, jak i dla infrastruktury społecznej; mając na uwadze, że proces ten można zatrzymać jedynie, jeżeli europejskie instytucje i rządy uczynią wszystko, co leży w ich mocy, aby zwiększyć uznanie dla pracy i praw kobiet, a także zapewnić na obszarach wiejskich niezbędne usługi, które umożliwią godzenie życia zawodowego i rodzinnego; J. mając na uwadze, że agroturystyka, oferująca towary i usługi na wsi za pośrednictwem rodzinnych i spółdzielczych przedsiębiorstw, należy do działalności gospodarczej niskiego ryzyka, tworzy miejsca pracy, umożliwia godzenie obowiązków życia prywatnego z pracą oraz zachęca mieszkańców wsi, a zwłaszcza kobiety, do pozostawania na wsi; K. mając na uwadze, że kryzys gospodarczy dał się dotkliwie odczuć w Unii Europejskiej i był brzemienny w skutkach dla wielu obszarów i regionów wiejskich; mając na uwadze, że skutki kryzysu są nadal widoczne i że młodzi ludzie ze środowisk wiejskich borykają się z wysokim poziomem bezrobocia, ubóstwa i wyludnienia, a problemy te dotykają przede wszystkim kobiet; mając na uwadze, że kobiety bezpośrednio odczuwają skutki kryzysu przy zarządzaniu gospodarstwami i domostwami; L. mając na uwadze, że sytuacja ta stanowi poważne wyzwanie dla wspólnej polityki rolnej (WPR), która powinna zapewnić zrównoważony rozwój obszarów wiejskich przy jednoczesnym zwiększaniu ich potencjału; M. mając na uwadze, że niezbędne jest utrzymanie zrównoważonego i dynamicznego sektora rolnego jako głównej podstawy ekonomicznej, środowiskowej i społecznej obszarów wiejskich przyczyniającej się do rozwoju wsi, zrównoważonej produkcji żywności, różnorodności biologicznej i tworzenia miejsc pracy; N. mając na uwadze, że należy poprawić status małych i rodzinnych gospodarstw rolnych jako podstawowych producentów żywności oraz utrzymać ich działalność rolniczą i hodowlaną poprzez wspieranie innowacji i zapewnienie odpowiednich zasobów finansowych i środków na poziomie unijnym; mając na uwadze, że w latach 2005–2010 zlikwidowanych zostało 2,4 mln gospodarstw rolnych, przy czym były to w większości małe i rodzinne gospodarstwa rolne, co doprowadziło do wzrostu bezrobocia na obszarach wiejskich; O. mając na uwadze, że promowanie środków na rzecz dywersyfikacji i rozwoju krótkich łańcuchów dostaw, a także promowanie organizacji producentów, może przyczynić się do zwiększenia odporności sektora, który boryka się z wyzwaniami związanymi z nieuczciwymi praktykami handlowymi i coraz mniej stabilnymi rynkami; P. mając na uwadze, że ważne jest wspieranie i propagowanie udziału kobiet w łańcuchu rolno-spożywczym, jako że odgrywają one ważną rolę głównie w produkcji i przetwórstwie; Q. mając na uwadze, że dostęp do uczenia się przez całe życie, możliwość potwierdzenia umiejętności nabytych w warunkach pozaformalnych oraz przekwalifikowania się i zdobycia nowych umiejętności, które można wykorzystać na dynamicznie rozwijającym się rynku pracy, stanowią kluczowy warunek zwiększenia zatrudnienia wśród kobiet na obszarach wiejskich; R. mając na uwadze, że spółdzielnie, towarzystwa świadczeń wzajemnych oraz inne alternatywne modele biznesowe mają ogromny potencjał w zakresie stymulowania zrównoważonego i integracyjnego wzrostu gospodarczego, a także wzmacniania pozycji kobiet pod względem gospodarczym na obszarach wiejskich oraz w sektorze rolnictwa; S. mając na uwadze, że włączanie kobiet i dziewcząt w edukację oraz kształcenie ustawiczne, szczególnie w dziedzinie nauk ścisłych, techniki, inżynierii i matematyki oraz przedsiębiorczości, jest konieczne, aby osiągnąć równouprawnienie płci w sektorze rolnictwa i produkcji żywności, a także w turystyce oraz innych rodzajach działalności prowadzonej na obszarach wiejskich; Wyzwania dla kobiet na obszarach wiejskich T. mając na uwadze, że kobiety stanowią nieco mniej niż 50 % wszystkich osób w wieku produkcyjnym na obszarach wiejskich UE, ale stanowią jedynie około 45 % ludności aktywnej zawodowo; mając na uwadze, że wiele kobiet nie jest rejestrowanych jako bezrobotne ani ujmowanych w statystykach dotyczących stopy bezrobocia i że nie ma jasnych danych dotyczących udziału kobiet w rolnictwie, kobiet będących właścicielami przedsiębiorstw rolnych czy też kobiet zatrudnionych w rolnictwie; U. mając na uwadze, że w 2009 r. w regionach UE z przewagą obszarów wiejskich zatrudnionych było jedynie 61 % kobiet w wieku od 20 do 64 lat(12); mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich kobiety zamieszkujące obszary wiejskie mają ograniczony dostęp do zatrudnienia i ich szanse na rozwinięcie działalności w sektorze rolnym są stosunkowo niewielkie, choć odgrywają one ważną rolę w rozwoju tych obszarów, a także w ich strukturze społecznej poprzez zapewnianie gospodarstwom domowym dochodów lub poprawę warunków życia; V. mając na uwadze, że w 2014 r. kobiety wypracowały 35 % całkowitego czasu pracy w rolnictwie, świadcząc 53,8 % pracy w niepełnym wymiarze godzin i 30,8 % pracy na cały etat, przez co wniosły istotny wkład w produkcję rolną; mając na uwadze, że praca wykonywana przez małżonki i inne kobiety będące członkami rodziny jest często konieczna i stanowi w rzeczywistości pracę „niewidoczną” z uwagi na brak statusu osób zatrudnionych, który pozwalałby na uznanie takiej pracy i objęcie danej osoby systemem zabezpieczeń społecznych, co zapobiegałoby ewentualnej utracie praw, takich jak zwolnienie chorobowe i urlop macierzyński oraz zapewniałoby im niezależność finansową; W. mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich, takich jak Francja, istnieją różne statusy prawne dla współmałżonków prowadzących zarejestrowaną działalność zawodową w gospodarstwie (współpracownik w gospodarstwie, pracownik lub osoba kierująca gospodarstwem), co umożliwia rzeczywistą ochronę socjalną w razie trudności w życiu prywatnym lub zawodowym; X. mając na uwadze, że średnio jedynie 30 % gospodarstw rolnych w UE zarządzają kobiety; mając na uwadze, że w rolnictwie pracuje duża liczba kobiet, przy czym większość z nich klasyfikowana jest jako współmałżonka właściciela gospodarstwa, co w 2007 r. odpowiadało 80,1 % wszystkich małżonków(13); Y. mając na uwadze, że właścicielem gospodarstwa rolnego jest osoba, która figuruje w dokumentach bankowych, dokumentacji dotyczącej dotacji i praw nabytych oraz osoba, która reprezentuje gospodarstwo wobec organów stowarzyszonych lub spółdzielczych; mając na uwadze, że fakt, iż ktoś nie jest właścicielem gospodarstwa nie oznacza, że osoba ta nie ma żadnych praw związanych z takim statusem własności (prawo do jednolitej płatności, premii za krowy mamki, uprawnienia do sadzenia winorośli, dochodów itp.) oraz że sprawia to, iż sytuacja kobiet rolniczek jest słaba i niekorzystna; Z. mając na uwadze, że aby móc czerpać korzyści z pozytywnych efektów programów pomocy na rzecz kobiet pracujących w rolnictwie, kobiety powinny być uznawane jako osoby będące właścicielami lub współwłaścicielami; mając na uwadze, że posiadanie przez kobiety praw własności lub współwłasności gospodarstw powinno być wspierane przez Unię Europejską i że powinno to pozytywnie wpływać na ich sytuację na rynku pracy, uprawnienia socjalne i niezależność ekonomiczną, a tym zwiększać ich widoczność (i uznanie ich wkładu w gospodarkę i w dochody) na obszarach wiejskich, a także zapewniać szerszy dostęp do ziemi; AA. mając na uwadze potrzebę zwiększenia widoczności kobiet z obszarów wiejskich w statystkach europejskich, krajowych i regionalnych, aby odzwierciedlić ich sytuację i rolę, jaką odgrywają; AB. mając na uwadze, że łatwiejszy dostęp ludzi młodych i kobiet do ziemi przyczyni się do poprawy wymiany pokoleń w rolnictwie i będzie sprzyjać wzrostowi gospodarczemu oraz dobrobytowi socjalnemu; AC. mając na uwadze, że świadczenie dobrej jakości i przystępnych cenowo usług publicznych i prywatnych, w tym opieki nad dziećmi, osobami starszymi i innymi osobami niesamodzielnym, w tym nad osobami niepełnosprawnymi, ma istotne znaczenie dla wszystkich mieszkańców obszarów wiejskich; mając na uwadze, że takie usługi są szczególne ważne dla ułatwienia możliwości godzenia życia prywatnego, rodzinnego i zawodowego, zwłaszcza w przypadku kobiet, ponieważ to one odgrywają kluczową rolę w opiece nad dziećmi, osobami niesamodzielnymi i starszymi członkami rodziny; AD. mając na uwadze, że rolę kobiet na obszarach wiejskich cechuje wielofunkcyjność i w związku z tym takie usługi umożliwiłyby im pracę zawodową i dalszy rozwój ich kariery, zapewniając zarazem sprawiedliwy rozdział obowiązków rodzinnych i opiekuńczych; AE. mając na uwadze, że podstawą poprawy jakości życia na obszarach wiejskich jest dostępność infrastruktury transportowej, takiej jak połączenia transportowe, dostęp do szybkiego szerokopasmowego internetu, w tym usług w dziedzinie przesyłu danych w sieci telefonii komórkowej, zaopatrzenie w energię elektryczną, usługi społeczne, zdrowotne i edukacyjne; AF. mając na uwadze, że obszary wiejskie nadal pozostają w tyle, jeżeli chodzi o zasięg łączności szerokopasmowej w stosunku o zasięgu krajowego we wszystkich państwach UE-28; mając na uwadze, że w 2015 r. 98,4 % gospodarstw rolnych miało dostęp do przynajmniej jednego rodzaju technologii szerokopasmowej, ale jedynie 27,8 % miało dostęp do usług nowej generacji; mając na uwadze, że infrastruktura cyfrowa, która nie jest w pełni rozwinięta na wszystkich obszarach wiejskich UE, może być bardzo pomocna w dostępie do informacji, możliwości kształcenia, a także wymiany informacji i dobrych praktyk wśród kobiet na obszarach wiejskich oraz może stanowić ważny element wsparcia pozwalający utrzymać populację kobiet na obszarach wiejskich; AG. mając na uwadze, że edukacja jest podstawowym narzędziem służącym propagowaniu wartości, jaką jest równość, oraz że wartość tę należy propagować przekrojowo, nie tylko w szkole, lecz także w ramach szkolenia zawodowego, a szczególnie nakierowanego na sektor pierwotny; AH. mając na uwadze, że poprawa ogólnych warunków na obszarach wiejskich zaowocuje zagwarantowaniem lepszego statusu kobiet na tych obszarach; AI. mając na uwadze, że znaczny wkład kobiet w rozwój lokalny i rozwój obszarów wiejskich nie jest dostatecznie odzwierciedlony w ich uczestnictwie w odpowiednich procesach podejmowania decyzji z uwagi na fakt, że kobiety na obszarach wiejskich są często niedostatecznie reprezentowane w organach decyzyjnych, takich jak spółdzielnie rolnicze, związki zawodowe i samorządy gminne; mając na uwadze, że coraz większa reprezentacja kobiet w takich organach jest niezmiernie ważna; AJ. mając na uwadze, że kobiety na obszarach wiejskich również odczuwają skutki różnic w wynagrodzeniach i świadczeniach emerytalnych kobiet i mężczyzn, które pogłębiają się w niektórych państwach członkowskich Unii; mając na uwadze, że w związku z tym należy poświęcić więcej uwagi opracowaniu aktualnych statystyk dotyczących sytuacji zatrudnienia kobiet na obszarach wiejskich, a także ich warunków pracy i życia; AK. mając na uwadze, że do tej pory nie stworzono podprogramów tematycznych na rzecz kobiet na obszarach wiejskich i że udział kobiet w wykorzystaniu instrumentów dostępnych w ramach programów rozwoju obszarów wiejskich do 2014 r. był niestety niewielki; mając na uwadze, że spośród 6,1 mln uczestników szkoleń tylko 28 % stanowiły kobiety; mając na uwadze, że kobiety stanowiły jedynie 19 % beneficjentów inwestycji w środki trwałe w małych gospodarstwach rolnych na cele modernizacji, zaś w przypadku środków na cele dywersyfikacji rolnictwa ich udział wyniósł 33 %; mając na uwadze, że w zakresie nowo utworzonych miejsc pracy w ramach zastosowania środków osi 3 (dywersyfikacja gospodarki na obszarach wiejskich) kobiety stanowiły jedynie 38 % beneficjentów; 1. podkreśla czynną rolę kobiet na obszarach wiejskich i uznaje wkład kobiet w gospodarkę na tych obszarach, jako przedsiębiorców, szefowych przedsiębiorstw rodzinnych i propagatorek zrównoważonego rozwoju; jest zdania, że z perspektywy społecznej, gospodarczej i środowiskowej przedsiębiorczość kobiet na obszarach wiejskich jest jednym z głównych filarów zrównoważonego rozwoju i należy ją propagować, pobudzać i wspierać w ramach strategii rozwoju obszarów wiejskich, w szczególności poprzez edukację i szkolenia zawodowe, propagowanie własności będącej w rękach kobiet, sieci przedsiębiorców i dostępu do inwestycji i kredytów, propagowanie włączenia kobiet w struktury zarządzania, a także poprzez stwarzanie odpowiednich możliwości niezbędnych do tego, aby wspierać młode kobiety, kobiety samozatrudnione, pracujące w niepełnym wymiarze godzin i uzyskujące niskie dochody; 2. wzywa Komisję, aby wspólnie z państwami członkowskimi wspierała pomyślne godzenie życia zawodowego z rodzinnym, , powstawanie nowych możliwości pracy i poprawę jakości życia na obszarach wiejskich, a także zachęcałakobiety do urzeczywistniania własnych projektów; 3. z zadowoleniem przyjmuje wsparcie kobiet na obszarach wiejskich w formie inicjatyw polegających na docenieniu ich działalności przez społeczność oraz na tworzeniu sieci kontaktów; podkreśla w szczególności zasadniczą rolę kobiet jako członków małych i rodzinnych gospodarstw rolnych, które stanowią podstawową komórkę życia społecznego i gospodarczego obszarów wiejskich, zajmującą się produkcją żywności, ochroną tradycyjnej wiedzy i umiejętności, tożsamością regionalną oraz ochroną środowiska; jest zdania, że kobiety trudniące się rolnictwem mają do odegrania ważną rolę, jeżeli chodzi o zapewnienie przetrwania dobrze rokujących małych i rodzinnych gospodarstw rolnych; 4. jest zdania, że w związku z różnymi rolami, zajęciami i sytuacją kobiet na obszarach wiejskich, poprawa ich perspektyw zatrudnienia wymaga odpowiednio dostosowanej pomocy i wsparcia ich potrzeb i interesów; 5. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania, pobudzania, ułatwiania i propagowania dostępu kobiet na obszarach wiejskich do rynku pracy jako priorytetu w ich przyszłych działaniach na rzecz rozwoju, a także do wyznaczenia celów związanych z zapewnieniem trwałego zatrudnienia za wynagrodzeniem w tym kontekście; ponadto zwraca się do państw członkowskich o włączenie w ramy programów rozwoju obszarów wiejskich strategii, w których szczególny nacisk zostanie położony na wkład kobiet w osiąganie celów strategii „Europa 2020”; 6. zauważa, że udział kobiet w rynku pracy na obszarach wiejskich obejmuje szerokie spektrum miejsc pracy, które wykraczają poza konwencjonalne rolnictwo i podkreśla w związku z tym, że kobiety na obszarach wiejskich mogą być siłą napędową zmian polegających na przechodzeniu do bardziej zrównoważonego i ekologicznego rolnictwa, a także mogą odegrać ważną rolę w tworzeniu zielonych miejsc pracy; 7. wzywa państwa członkowskie do bardziej ukierunkowanego wykorzystania europejskiego instrumentu mikrofinansowego Progress oraz szerzenia wiedzy na jego temat, stosowania szczególnych środków EFRROW na rzecz zatrudnienia kobiet, promowania i doskonalenia różnych rozwiązań w zakresie pracy kobiet, z uwzględnieniem ich specyficznej sytuacji na obszarach wiejskich, zapewnienia różnego rodzaju zachęt wspierających utrzymanie i rozwój start-upów i MŚP oraz wprowadzenia inicjatyw służących tworzeniu nowych i utrzymaniu istniejących już miejsc pracy w sektorze rolnictwa i poprawie ich atrakcyjności dla młodych kobiet; 8. zachęca państwa członkowskie, by regularnie monitorowały sytuację kobiet na obszarach wiejskich oraz jak najszerzej wykorzystywały środki i specjalne instrumenty istniejące w ramach WPR z myślą o zwiększeniu odsetka kobiet będących ich beneficjentami i poprawie ich sytuacji; 9. zaleca, by Komisja w ramach przyszłej reformy WPR utrzymała i ulepszyła podprogramy tematyczne dotyczące kobiet na obszarach wiejskich i skupiła się w tych programach między innymi na wprowadzaniu do obrotu, sprzedaży bezpośredniej i promowaniu produktów na szczeblu lokalnym lub regionalnym, gdyż mogą one przyczynić się do tworzenia nowych perspektyw pracy dla kobiet na obszarach wiejskich; 10. zwraca uwagę, że równouprawnienie kobiet i mężczyzn to zasadniczy cel UE i jej państw członkowskich; wzywa Komisję i Radę, aby zadbały o uwzględnianie równości płci we wszystkich programach, działaniach i inicjatywach UE i w związku z tym apeluje o uwzględnianie aspektu płci w WPR i polityce spójności obszarów wiejskich; proponuje nowe ukierunkowane działania zmierzające, za pomocą EFRROW, do zachęcenia do udziału w rynku pracy kobiet z obszarów wiejskich; 11. wyraża nadzieję, że lepsza znajomość sytuacji kobiet na obszarach wiejskich umożliwi w perspektywie średnioterminowej opracowanie europejskiej karty kobiet zajmujących się rolnictwem, w której określona zostanie ta koncepcja, a także zidentyfikowane zostaną formy bezpośredniej i pośredniej dyskryminacji, jakiej doświadczają kobiety na obszarach wiejskich, oraz środki z zakresu pozytywnej dyskryminacji w celu wyeliminowania tych poprzednich; 12. apeluje do państw członkowskich – w kontekście uwarunkowań w zakresie równości kobiet i mężczyzn, będącej obowiązkiem i kluczowym celem UE i jej państw członkowskich, oraz niedyskryminacji – o korzystanie w bardziej synergiczny sposób z instrumentów dostępnych w ramach EFRROW, LEADER+, programu „Horyzont 2020” i Europejskiego Funduszu Społecznego w celu tworzenia lepszych warunków życia i pracy na obszarach wiejskich, realizowania specjalnie dostosowanych strategii politycznych służących integracji społecznej i ekonomicznej i wzmocnieniu pozycji kobiet i dziewcząt, zwłaszcza z grup o szczególnych potrzebach i grup zmarginalizowanych, oraz zwiększenia wiedzy na temat wszystkich możliwości oferowanych kobietom na tych obszarach na mocy istniejących przepisów; 13. podkreśla, jak ważne jest opracowanie konkretnych środków na rzecz wsparcia szkoleń i zatrudnienia oraz ochrony praw najbardziej podatnych na zagrożenia grup kobiet o specjalnych potrzebach, takich jak kobiety niepełnosprawne, migrantki, w tym migrantki sezonowe, uchodźczynie i kobiety należące do mniejszości, a także ofiary przemocy na tle płciowym, kobiety słabo wykształcone lub nieposiadające wykształcenia, samotne matki itp.; 14. kładzie nacisk na kluczową rolę, jaką kobiety odgrywają zazwyczaj w prowadzeniu rachunkowości w gospodarstwach rodzinnych, a w tym kontekście zwraca uwagę na brak wsparcia w formie doradztwa, gdy gospodarstwo ma problemy finansowe; 15. zachęca państwa członkowskie do dopilnowania, aby w pełni uznano udział kobiet w zarządzaniu gospodarstwami rolnymi, a także do wspierania i ułatwiania dostępu kobiet do praw własności lub współwłasności gospodarstw; 16. zachęca państwa członkowskie do wspierania informacji i działań pomocy technicznej oraz do wymiany dobrych praktyk z innymi państwami członkowskimi w zakresie nadania statusu zawodowego małżonkom współpracującym w gospodarstwach, co pozwoli im korzystać z indywidualnych praw, w tym z urlopu macierzyńskiego, ubezpieczenia społecznego w razie wypadku przy pracy, dostępu do kształcenia oraz uprawnień emerytalnych; 17. wzywa instytucje europejskie do promowania przepisów WPR umożliwiających równy podział pomocy, a tym samym zapewniających wsparcie dla małych gospodarstw rolnych; 18. podkreśla ważną rolę, jaką odgrywa wspieranie udziału kobiet z obszarów wiejskich w procesie decyzyjnym za pomocą szkoleń zmierzających do zwiększenia ich obecności w obszarach i sektorach, w których są niedoreprezentowane, a także kampanii uświadamiających znaczenie aktywnego uczestnictwa kobiet w spółdzielniach, zarówno na szczeblu członkowskim, jak i kierowniczym; 19. apeluje do państw członkowskich o promowanie równości kobiet i mężczyzn w organach zarządczych i przedstawicielskich, w celu wspierania równego udziału i uprawnień oraz większej obecności kobiet w grupach roboczych i komitetach monitorujących programy rozwoju obszarów wiejskich oraz we wszelkiego rodzaju organizacjach, stowarzyszeniach i instytucjach publicznych związanych z rolnictwem, tak by w procesie decyzyjnym uwzględniany był zarówno punkt widzenia kobiet, jak i mężczyzn, oraz o zachęcanie kobiet do przynależności do lokalnych grup działania i do budowania lokalnych partnerstw w ramach programu LEADER; 20. apeluje o wspieranie organizacji kobiet i rolników, gdyż mają one ważną rolę do odegrania w promowaniu i inicjowaniu nowych programów rozwoju i dywersyfikacji; 21. wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia obowiązujących aktów ustawodawczych dotyczących równego traktowania kobiet i mężczyzn, także w zakresie zabezpieczenia społecznego oraz urlopów macierzyńskich i wychowawczych; zachęca je do ulepszenia przepisów z dziedziny równouprawnienia kobiet i mężczyzn na rynku pracy i zapewnienia zabezpieczenia społecznego zarówno mężczyznom, jak i kobietom pracującym na obszarach wiejskich; 22. wzywa Komisję do monitorowania transpozycji obowiązujących aktów ustawodawczych, aby uporać się z dyskryminacją i wyzwaniami, przed którymi stoją kobiety mieszkające i pracujące na obszarach wiejskich; 23. zwraca uwagę na konieczność podjęcia skutecznych działań na szczeblu europejskim i krajowym w celu ograniczenia obecnego zróżnicowania wynagrodzeń i emerytur ze względu na płeć; zachęca Komisję, aby wraz z państwami członkowskimi i odnośnymi władzami regionalnymi rozważyła wielowymiarowy charakter zróżnicowania emerytur ze względu na płeć i jednocześnie opracowała konkretne środki polityczne w ramach unijnej strategii rozwoju obszarów wiejskich, gdyż szereg czynników, takich jak różnice w możliwościach zatrudnienia i w wysokości wynagrodzenia, przerywanie kariery zawodowej, praca na niepełny etat, praca nieformalna małżonków współpracujących, konstrukcja systemów emerytalnych oraz niższe składki, mogą przyczyniać się do pogłębiania różnic w wysokości świadczeń emerytalnych; 24. apeluje ponadto do państw członkowskich o zapewnienie godziwych świadczeń emerytalnych, w tym emerytury minimalnej na szczeblu krajowym, aby pomóc w szczególności kobietom na obszarach wiejskich zachować niezależność ekonomiczną po osiągnięciu wieku emerytalnego; 25. podkreśla, że unijne strategie w zakresie warunków życia kobiet na obszarach wiejskich powinny uwzględniać warunki życia i pracy kobiet wykonujących prace sezonowe w sektorze rolnym, zwłaszcza potrzebę ochrony socjalnej, ubezpieczenia zdrowotnego i opieki zdrowotnej; podkreśla, że pracy tych kobiet należy nadać jak największą wartość; 26. wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia roli partnerów społecznych i organizacji pomocy społecznej współpracujących z władzami przy nadzorowaniu przestrzegania prawa pracy, zwalczaniu pracy nierejestrowanej oraz działaniach na rzecz przestrzegania praw socjalnych i standardów bezpieczeństwa, a tym samym do ułatwienia integracji społeczno-gospodarczej wszystkich kobiet pracujących, w tym pracownic sezonowych, migrantek i uchodźczyń; 27. wzywa Komisję i władze krajowe do opracowania na szczeblu państw członkowskich baz danych i sieci służących rejestrowaniu informacji i zwiększeniu wiedzy na temat ekonomicznej i społecznej sytuacji kobiet na obszarach wiejskich oraz ich wkładu w życie społeczne; 28. zwraca się zatem do Komisji i państw członkowskich o dokonanie przeglądu planów statystycznych w celu uwzględnienia mechanizmów pomiaru całkowitego udziału kobiet w dochodach i gospodarce na obszarach wiejskich, i zachowanie, w miarę możliwości, podziału wskaźników ze względu na płeć, jak również optymalne wykorzystanie dostępnych danych na temat ekonomicznej i społecznej sytuacji kobiet na obszarach wiejskich i ich zaangażowania w prowadzoną działalność, z myślą o lepszym dostosowaniu strategii politycznych; 29. apeluje o poprawę regularnego monitorowania WPR, gromadzenia danych oraz wskaźników oceny w celu określenia roli kobiet w rolnictwie i ich udziału w „niewidzialnej” pracy; 30. podkreśla, że należy przywiązywać większą wagę do prowadzenia aktualnych statystyk dotyczących własności ziemi wśród kobiet; 31. wzywa Komisję do zapewnienia, we współpracy z państwami członkowskimi i władzami regionalnymi, nie tylko odpowiednich materiałów informacyjnych na temat możliwości wsparcia skierowanych w szczególności do kobiet zajmujących się rolnictwem i kobiet na obszarach wiejskich, lecz również pełnego dostępu do kształcenia i szkoleń zawodowych w sektorze rolnictwa i sektorach powiązanych, w tym kształcenia podyplomowego i kursów specjalistycznych dla przedsiębiorców i producentów rolnych, co pozwoli kobietom zdobywać umiejętności z zakresu rozwoju przedsiębiorstwa, wiedzę oraz dostęp do źródeł finansowania i mikrofinansowania z myślą o rozpoczęciu i ugruntowaniu działalności gospodarczej, a także uczestniczyć w całym szeregu form działalności produkcyjnej odbywającej się na obszarach wiejskich oraz zwiększyć ich konkurencyjność w rolnictwie i na obszarach wiejskich, także w ramach agroturystyki powiązanej z gałęziami rolnictwa towarowego; 32. wzywa do zapewnienia szeroko zakrojonego profesjonalnego doradztwa w zakresie dywersyfikacji zawodowej i biznesowej oraz podjęcia działań na rzecz wzmocnienia pozycji gospodarczej kobiet, propagowania spółdzielni, towarzystw usług wzajemnych, przedsiębiorstw społecznych i alternatywnych modeli biznesowych oraz poprawy podejścia biznesowego kobiet i ich umiejętności w tej dziedzinie; 33. przypomina w tym kontekście, że Nowy europejski program na rzecz umiejętności opracowany przez Komisję stanowi szansę dla państw członkowskich na lepsze określanie i poświadczanie umiejętności nabytych poza kształceniem formalnym i szkoleniem zawodowym, w celu przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu i zagrożeniu ubóstwem; 34. apeluje o zachęcanie kobiet o wysokich kwalifikacjach w obszarze rolnictwa, hodowli bydła i leśnictwa do udziału w programach szkoleniowych pozwalających prowadzić działania związane z doradztwem dla gospodarstw rolnych i innowacjami, i ułatwianie im udziału w tego rodzaju programach; 35. zaleca stopniowe wprowadzanie do programów szkoleń poświęconych działalności rolnej modułów dotyczących równości, uwzględnienie tej tematyki przy przygotowywaniu materiałów dydaktycznych, prowadzenie kampanii społecznych na rzecz równości na obszarach wiejskich oraz nadanie szczególnej wagi kwestii równości w szkołach wiejskich; 36. podkreśla znaczenie doradztwa i wsparcia dla kobiet, aby umożliwić im prowadzenie działalności rolniczej oraz innych rodzajów innowacyjnych działań na obszarach wiejskich; 37. zwraca uwagę na znaczenie, jakie ma promowanie i wspieranie organizacji kobiet wiejskich – w tym pobudzanie działalności sieci, platform, baz danych i stowarzyszeń jako kluczowych elementów rozwoju społecznego, gospodarczego i kulturalnego – gdyż budują one sieci i kanały służące informacji, szkoleniom i tworzeniu miejsc pracy, oraz dążą do zwiększenia wymiany doświadczeń i najlepszych praktyk na wszystkich szczeblach i podniesienia świadomości na temat społecznej i gospodarczej sytuacji kobiet na obszarach wiejskich; zachęca do podejmowania przedsięwzięć biznesowych i tworzenia stowarzyszeń, spółdzielni i organizacji reprezentujących kobiety; 38. apeluje do podmiotów regionalnych, by realizowały – z wykorzystaniem środków finansowych z drugiego filara – programy na rzecz zwiększenia świadomości, służące podkreśleniu neutralności płciowej wszystkich zawodów, a także zerwaniu z nadal jeszcze bardzo tradycyjnym podziałem zadań w rolnictwie; 39. apeluje do państw członkowskich o wspieranie równego dostępu do ziemi, zapewnienie praw własności i dziedziczenia oraz ułatwienie kobietom dostępu do kredytów, tak aby zachęcić je do osiedlania się na obszarach wiejskich oraz do czynnego udziału w działalności rolnej; zachęca ponadto państwa członkowskie do zajęcia się kwestią masowego wykupu oraz koncentracji gruntów na szczeblu UE; 40. z zadowoleniem przyjmuje nowe modele kredytów rolniczych, których wprowadzenie stało się możliwe dzięki bliskiej współpracy Komisji i Europejskiego Banku Inwestycyjnego, i zaleca, aby państwa członkowskie jak najczęściej je stosowały; 41. wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do zapewnienia przystępnych cenowo i wysokiej jakości obiektów i usług publicznych i prywatnych potrzebnych w życiu codziennym na obszarach wiejskich, w szczególności w dziedzinie zdrowia, kształcenia i opieki; zauważa, że dotyczy to wiejskich ośrodków opieki nad dziećmi, zakładów opieki zdrowotnej, placówek edukacyjnych, domów opieki nad osobami starszymi i niesamodzielnymi, usług zastępczych w razie choroby i ciąży oraz oferty kulturalnej; 42. podkreśla, że ważne jest tworzenie nowych możliwości płatnego zatrudnienia, zwłaszcza dla kobiet, w celu ochrony społeczności wiejskich i zapewnienia warunków ułatwiających zachowanie równowagi między życiem zawodowym a osobistym; 43. wzywa państwa członkowskie i władze regionalne, aby wykorzystały fundusze strukturalne i Fundusz Spójności do rozwoju i modernizacji infrastruktury transportowej, zabezpieczenia dostaw energii i zapewnienia sprawnych infrastruktur i usług szybkich połączeń szerokopasmowych na obszarach wiejskich; podkreśla, że ogromne znaczenie ma cyfrowy rozwój obszarów wiejskich i wypracowanie kompleksowego podejścia („cyfrowa wioska”); 44. apeluje do Komisji o uznanie roli rozszerzenia jej agendy cyfrowej na obszary wiejskie, jako że postęp cyfrowy może w dużym stopniu przyczynić się do tworzenia nowych miejsc pracy, ułatwić rozpoczęcie pracy na własny rachunek, pomóc w zwiększeniu konkurencyjności i rozwoju turystyki, a także w osiągnięciu równowagi między życiem zawodowym a osobistym; 45. apeluje do władz lokalnych i krajowych oraz innych instytucji o ochronę podstawowych praw człowieka migrantów i pracowników sezonowych oraz ich rodzin, w szczególności kobiet i osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, jak również wspieranie ich integracji ze społecznością lokalną; 46. zwraca uwagę na dysproporcje w dostępie do opieki nad dziećmi na obszarach miejskich i wiejskich, a także na regionalne rozbieżności we wdrażaniu celów barcelońskich dotyczących placówek opieki nad dziećmi; 47. potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet oraz zauważa, że zasadnicze znaczenie ma pomoc ofiarom; występuje zatem do państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych o wysłanie jasnego sygnału, że nie ma tolerancji dla przemocy wobec kobiet, a także realizację strategii politycznych i oferowanie usług dostosowanych do warunków panujących na obszarach wiejskich, aby zapobiegać i przeciwdziałać przemocy wobec kobiet, jednocześnie zapewniając ofiarom dostęp do pomocy; 48. wzywa w związku z tym państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do dopilnowania, aby kobiety z obszarów wiejskich i obszarów oddalonych, które są ofiarami przemocy, nie były pozbawione równego dostępu do pomocy, i ponawia apel do UE i jej państw członkowskich o jak najszybszą ratyfikację konwencji stambulskiej; 49. ponownie wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego dyrektywy UE w sprawie przemocy wobec kobiet; 50. podkreśla, że obszary wiejskie w państwach członkowskich mają do odegrania zasadniczą rolę w gospodarce i bezpieczeństwie żywnościowym naszego nowoczesnego społeczeństwa, w którym ponad 12 mln rolników wytwarza dostateczną ilość zdrowej i bezpiecznej żywności dla pół miliarda konsumentów w całej Unii Europejskiej; podkreśla, że utrzymanie dynamiki społeczności na tych obszarach dzięki zachęcaniu kobiet i rodzin do pozostania na nich jest sprawą najwyższej wagi; 51. apeluje w związku z tym do Komisji i państw członkowskich o zapewnienie silnej i odpowiednio finansowanej WPR, która służyłaby europejskim rolnikom i konsumentom, wpierała rozwój obszarów wiejskich, łagodziła skutki zmian klimatu oraz chroniła i waloryzowała środowisko naturalne, jednocześnie dostarczając bezpieczną żywność wysokiej jakości i tworząc więcej miejsc pracy; 52. zwraca uwagę, że na obszarach wiejskich często znajdują się obiekty dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, które trzeba chronić i rozwijać w połączeniu ze zrównoważoną turystyką oraz edukacją środowiskową; 53. podkreśla znaczenie koncepcji wielofunkcyjności, obejmującej inne rodzaje działalności gospodarczej, społecznej, kulturalnej i środowiskowej na obszarach wiejskich, które towarzyszą produkcji rolnej i tworzą nowe miejsca pracy, zwłaszcza dla kobiet; zachęca zatem państwa członkowskie do wspierania środków dywersyfikacji działalności, takich jak bezpośrednia sprzedaż produktów, usługi społeczne, usługi opiekuńcze i agroturystyka; uważa, że ze względu na rosnące zainteresowanie tego rodzaju turystyką, należy stworzyć sieć przedsiębiorstw z tej branży i wymieniać się najlepszymi praktykami; 54. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dochodzenie w sprawie pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym |
| |||||||||||||||||||||||
Parlament Europejski, – uwzględniając art. 226 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), – uwzględniając decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWiS Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji z dnia 19 kwietnia 1995 r. w sprawie szczegółowych przepisów regulujących egzekwowanie przez Parlament Europejski jego prawa do prowadzenia dochodzeń(1), – uwzględniając decyzję (UE) 2016/34 z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie utworzenia komisji śledczej ds. pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym, a także określenia jej uprawnień, składu i kadencji(2), – uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów(3), – uwzględniając dyrektywę 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającą ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów(4), – uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/50/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy(5), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 października 2015 r. w sprawie pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym(6), – uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie dochodzenia w sprawie pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym (sprawozdanie wstępne)(7) (oparte na sprawozdaniu wstępnym A8-0246/2016), – uwzględniając sprawozdanie końcowe komisji śledczej ds. pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym (A8-0049/2017), – uwzględniając projekt zalecenia komisji śledczej ds. pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym, – uwzględniając art. 198 ust. 12 Regulaminu, A. mając na uwadze, że art. 226 TFUE stanowi podstawę prawną dla powołania przez Parlament Europejski tymczasowej komisji śledczej do zbadania zarzutów naruszenia lub niewłaściwego administrowania w stosowaniu prawa Unii, bez uszczerbku dla właściwości sądów krajowych lub unijnych, oraz mając na uwadze, że stanowi to istotny aspekt uprawnień nadzorczych Parlamentu; B. mając na uwadze, że na podstawie wniosku Konferencji Przewodniczących Parlament, na posiedzeniu w dniu 17 grudnia 2015 r., postanowił powołać komisję śledczą do zbadania zarzutów niestosowania prawa Unii w odniesieniu do pomiarów emisji w sektorze motoryzacyjnym oraz że komisja ta miała opracować wszelkie zalecenia, jakie uzna za niezbędne w tej kwestii; C. mając na uwadze, że komisja śledcza rozpoczęła prace w dniu 2 marca 2016 r. i w dniu 28 lutego 2017 r. przyjęła sprawozdanie końcowe, w którym określono metodykę i zawarto wnioski z dochodzenia; D. mając na uwadze, że w ostatnich dekadach udział w rynku samochodów osobowych napędzanych olejem napędowym wzrósł w Unii Europejskiej do takiego poziomu, że pojazdy te stanowią obecnie ponad połowę nowych samochodów sprzedawanych w prawie każdym państwie członkowskim; mając na uwadze, że ten stały wzrost udziału w rynku pojazdów z silnikiem wysokoprężnym wynika również z unijnej polityki przeciwdziałania zmianie klimatu, ponieważ technologia silników wysokoprężnych ma przewagę nad silnikami benzynowymi, jeśli chodzi o emisję CO2; mając na uwadze, że na etapie spalania silniki wysokoprężne w porównaniu z silnikami benzynowymi emitują znacznie więcej zanieczyszczeń innych niż CO2, takich jak NOx, SOx i pył zawieszony, które mają znaczny i bezpośredni, szkodliwy wpływ na zdrowie publiczne; mając na uwadze, że technologie służące ograniczaniu tych zanieczyszczeń istnieją i są wprowadzane na rynek; E. mając na uwadze, że istnieje obecnie technologia pozwalająca spełniać normy Euro 6 dotyczące NOx dla pojazdów z silnikiem wysokoprężnym, w tym w odniesieniu do rzeczywistych warunków jazdy i bez wywierania negatywnego wpływu na emisje CO2; F. mając na uwadze, że najlepsze praktyki ze Stanów Zjednoczonych przewidujące bardziej rygorystyczne normy emisji mające zastosowanie zarówno do pojazdów z silnikiem benzynowym, jak i do pojazdów z silnikiem wysokoprężnym, oraz bardziej rygorystyczna polityka egzekwowania przepisów stanowią normę, do której UE powinna dążyć; G. mając na uwadze, że ochrona zdrowia publicznego i środowiska powinna być wspólną sprawą społeczną i wspólnym obowiązkiem społecznym, i wszystkie zainteresowane strony, w tym sektor motoryzacyjny, mają do odegrania w tej dziedzinie ważną rolę; 1. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podjęcia niezbędnych kroków w celu upublicznienia sprawozdania końcowego komisji śledczej, zgodnie z art. 198 ust. 11 Regulaminu oraz art. 4 ust. 2 decyzji 95/167/WE, Euratom, EWWS; 2. wzywa Radę i Komisję, aby zadbały o podjęcie konkretnych działań w związku z wynikami dochodzenia i wynikającymi z nich zaleceniami, zgodnie z decyzją 95/167/WE, Euratom, EWWS; 3. wzywa Komisję, aby w ciągu 18 miesięcy od przyjęcia niniejszego zalecenia – a następnie w regularnych odstępach – przedłożyła Parlamentowi kompleksowe sprawozdanie z działań podjętych przez Komisję i państwa członkowskie w związku z wynikami prac komisji śledczej i jej zaleceniami; 4. zwraca się do przewodniczącego, aby zobowiązał Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Komisję Transportu i Turystyki do kontroli działań podjętych w związku z wynikami prac komisji śledczej i jej zaleceniami, zgodnie z art. 198 ust. 13 Regulaminu; 5. zwraca się do przewodniczącego, aby zobowiązał Komisję Spraw Konstytucyjnych do podjęcia działań w związku z zaleceniami komisji śledczej dotyczącymi ograniczeń uprawnień śledczych Parlamentu; Badania laboratoryjne i rzeczywiste emisje 6. wzywa Komisję do zmiany struktury wewnętrznej w taki sposób, aby zgodnie z zasadą odpowiedzialności zbiorowej portfolio jednego komisarza (i dyrekcji generalnej) obejmowało równocześnie odpowiedzialność za prawodawstwo w zakresie jakości powietrza i za politykę odnoszącą się do źródeł emisji zanieczyszczeń; apeluje o zwiększenie zasobów ludzkich i technicznych w Komisji przeznaczonych na prace związane z pojazdami, układami pojazdów i technologiami kontroli emisji oraz o dalszą poprawę przez Wspólne Centrum Badawcze (JRC) specjalistycznej wiedzy technicznej jego pracowników; 7. w związku z tym apeluje do Komisji o zmianę jej struktury wewnętrznej oraz zmianę podziału kompetencji tak, aby wszystkie obecne kompetencje ustawodawcze Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego, Przemysłu, Przedsiębiorczości i MŚP (DG GROW) w obszarze emisji z pojazdów zostały przekazane Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska (DG ENV); 8. wzywa Komisję, aby zadbała o zapewnienie JRC odpowiednich zasobów ludzkich i specjalistycznej wiedzy technicznej oraz odpowiedniego poziomu autonomii, w tym środków pozwalających utrzymać w organizacji personel dysponujący odpowiednim doświadczeniem w zakresie pojazdów i technologii kontroli emisji oraz badania pojazdów; zauważa, że JRC może mieć nowe obowiązki w zakresie kontroli w związku z wymogami w kontekście wniosku w sprawie nowego rozporządzenia dotyczącego nadzoru rynku i homologacji typu; 9. apeluje o pełne upublicznienie za pośrednictwem bazy danych wszystkich wyników badań JRC w niezanonimizowanym formacie; wzywa ponadto Laboratorium Emisji z Pojazdów JRC (VELA) do składania sprawozdań radzie nadzorczej, w której skład wchodzą przedstawiciele państw członkowskich oraz organizacji ochrony środowiska i zdrowia; 10. wzywa współprawodawców, aby w związku z dokonywaną zmianą rozporządzenia (WE) nr 715/2007 zapewnili, żeby środki na mocy art. 5 ust. 3 i art. 14, które mają uzupełniać lub zmieniać niektóre, inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego, były przyjmowane w drodze aktów delegowanych, co zagwarantuje odpowiednią kontrolę ze strony Parlamentu i Rady, a jednocześnie ograniczy możliwość powstawania nieuzasadnionych opóźnień w przyjmowaniu tych środków; zdecydowanie sprzeciwia się opcji przewidującej podejmowanie takich środków w drodze aktów wykonawczych; 11. apeluje o szybkie przyjęcie trzeciego i czwartego pakietu w sprawie emisji zanieczyszczeń w rzeczywistych warunkach jazdy (RDE) w celu zakończenia tworzenia ram regulacyjnych nowej procedury homologacji typu oraz o szybkie rozpoczęcie stosowania tych ram; przypomina, że aby badania RDE skutecznie przyczyniły się do zmniejszenia różnic między emisjami mierzonymi w laboratorium i w ruchu drogowym, specyfikacje badań i procedury oceny powinny zostać określone bardzo dokładnie i powinny obejmować szeroki zakres różnych warunków jazdy, w tym temperaturę, obciążenie silnika, prędkość pojazdu, wysokość, rodzaj drogi oraz inne parametry, które można zidentyfikować w ruchu na terytorium Unii; 12. zwraca uwagę na skargę o unieważnienie drugiego pakietu RDE złożoną przez kilka miast UE ze względu na fakt, że przez wprowadzenie nowych, wyższych wartości granicznych emisji NOx rozporządzenie Komisji zmienia istotny element aktu podstawowego, naruszając tym samym zasadniczy wymóg proceduralny oraz przepisy dyrektywy w sprawie jakości powietrza (2008/50/WE) w odniesieniu do ograniczenia maksymalnych poziomów emisji tlenków azotu dla pojazdów z silnikiem wysokoprężnym; 13. wzywa Komisję, aby dokonała w 2017 r. przeglądu współczynnika zgodności stosowanego do badań RDE w zakresie emisji NOx, jak przewidziano w drugim pakiecie RDE; apeluje do Komisji o kolejne coroczne zmiany współczynnika zgodności, odpowiednio do postępu technicznego, aby obniżyć go do wartości 1 najpóźniej do 2021 r.; 14. wzywa Komisję, aby dokonała przeglądu obowiązujących przepisów Unii w celu ustalenia, czy wprowadzanie do obrotu innych układów pojazdów lub innych produktów może wynikać z nieadekwatnych procedur badania, jak ma to miejsce w przypadku emisji z pojazdów lub innych obszarów, w których również brakuje działań w zakresie nadzoru rynku, oraz aby przedstawiła odpowiednie wnioski ustawodawcze w celu zapewnienia egzekwowania norm rynku wewnętrznego; 15. wzywa Komisję do przedstawienia wniosków dotyczących wprowadzenia kontroli w zakresie ochrony środowiska na szczeblu UE w celu monitorowania zgodności z normami środowiskowymi dla produktów, dopuszczalnymi wartościami emisji w odniesieniu do pozwoleń na eksploatację oraz ogólnie unijnym prawem ochrony środowiska; 16. wzywa Komisję do kontynuowania prac nad udoskonaleniem działania PEMS, aby zwiększać dokładność i zmniejszać margines błędu; uważa, że w odniesieniu do pyłu zawieszonego technologia PEMS powinna umożliwiać uwzględnianie cząstek mniejszych niż 23 nanometry i stanowiących największe zagrożenie dla zdrowia publicznego; 17. uważa, że przepisy horyzontalne dotyczące tworzenia i działania grup ekspertów Komisji, przyjęte przez Komisję w dniu 30 maja 2016 r., są doskonalsze w porównaniu ze starszymi przepisami, na przykład jeśli chodzi o wymóg sporządzania merytorycznych i pełnych protokołów posiedzeń; wzywa Komisję do dokonania przeglądu tych przepisów w celu wzmocnienia postanowień dotyczących zrównoważonego składu grup ekspertów; wzywa Komisję do rygorystycznego i natychmiastowego wprowadzenia w życie (zaktualizowanych) przepisów horyzontalnych oraz do sporządzenia sprawozdania dla Parlamentu i Rady zawierającego ocenę ich stosowania; 18. wzywa do publicznego udostępnienia list uczestników i protokołów posiedzeń komitetów procedury komitetowej, takich jak Komitet Techniczny ds. Pojazdów Silnikowych (TCMV), i grup ekspertów Komisji, takich jak grupa robocza ds. pojazdów silnikowych lub grupa robocza ds. emisji w rzeczywistych warunkach jazdy pochodzących z lekkich samochodów dostawczych lub osobowych (RDE-LDV); 19. wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły parlamentom narodowym większą przejrzystość pod względem dostępu do dokumentów z posiedzeń TCMV; 20. wzywa Komisję do dokonania znaczącej zmiany obecnych strategii dotyczących archiwizowania i przechowywania informacji oraz do zapewnienia, by opracowania tematyczne, komunikaty między służbami, projekty i nieoficjalne wymiany informacji między Komisją, państwami członkowskimi, Radą i ich przedstawicielami były domyślnie archiwizowane; wyraża ubolewanie z powodu występujących w rejestrach publicznych braków, które powstały w następstwie zdecydowanie zbyt wąskiego zakresu dokumentów przygotowanych do archiwizacji, co wymaga aktywnej interwencji w celu zarchiwizowania dokumentów; Urządzenia ograniczające skuteczność działania 21. uważa, że choć procedura RDE zminimalizuje ryzyko stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania, to nie zapobiegnie w pełni potencjalnemu uciekaniu się do nielegalnych praktyk; w związku z tym zaleca – zgodnie z podejściem przyjętym przez władze USA – uwzględnienie w badaniach dotyczących homologacji typu i badaniach zgodności eksploatacyjnej pewnego stopnia nieprzewidywalności, aby zapobiec wykorzystywaniu jakichkolwiek pozostałych luk i zapewnić zgodność w ciągu całego cyklu życia pojazdu; z zadowoleniem przyjmuje zatem protokół badań urządzeń ograniczających skuteczność działania zawarty w wytycznych dotyczących oceny pomocniczych strategii kontroli emisji i obecności urządzeń ograniczających skuteczność działania, przyjętych przez Komisję w dniu 26 stycznia 2017 r. i mających zastosowanie do pojazdów będących już na rynku; oczekuje, że właściwe organy państw członkowskich szybko zaczną stosować ten protokół podczas działań związanych z nadzorem rynku i prowadzić zalecane badania pojazdów w zmieniających się w nieprzewidywalny sposób standardowych warunkach badania, takich jak temperatura otoczenia, wzorce prędkości, obciążenie pojazdu i czas trwania badania, co może obejmować „badanie z zaskoczenia”; 22. zauważa z zaniepokojeniem, że oficjalne badania pojazdów pod kątem emisji CO2 i zużycia paliwa będą nadal ograniczały się do procedury badania laboratoryjnego (WLTP), co oznacza, że nielegalne stosowanie urządzeń ograniczających skuteczność działania nadal będzie możliwe i może pozostawać niewykryte; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby ustanowiły programy zdalnego monitorowania floty – z wykorzystaniem urządzeń teledetekcji drogowej lub wbudowanych czujników – w celu badania efektywności środowiskowej użytkowanej floty oraz wykrywania ewentualnych nielegalnych praktyk, które mogą prowadzić do ciągłego występowania różnic między wynikami przedstawianymi w dokumentach a osiąganymi w rzeczywistości; 23. wzywa Komisję, aby dalej analizowała powody, dla których bardziej rygorystyczne postanowienia dotyczące urządzeń ograniczających skuteczność działania zawarte w przepisach odnoszących się do pojazdów ciężarowych nie zostały wprowadzone do przepisów dotyczących lekkich pojazdów dostawczych lub osobowych; 24. wzywa Komisję, aby przeprowadziła wewnętrzny przegląd w celu zweryfikowania twierdzenia, że ustalenia badań prowadzonych przez JRC i omawiane przez służby Komisji obawy dotyczące możliwości stosowania przez producentów nielegalnych praktyk nigdy nie dotarły na wyższe poziomy hierarchii; wzywa Komisję do przedstawienia wniosków Parlamentowi; 25. uważa, że należy ustanowić w Komisji jasny mechanizm sprawozdawczości, który zapewniałby, aby w przypadku stwierdzenia przez JRC niezgodności były one zgłaszane na wszystkich odpowiednich poziomach w hierarchii Komisji; 26. apeluje do Komisji o upoważnienie JRC do dalszego badania, wraz z organami krajowymi i niezależnymi instytutami badawczymi, podejrzanego profilu emisji zaobserwowanego w przypadku niektórych samochodów w sierpniu 2016 r.; 27. wzywa państwa członkowskie, aby wymagały od producentów samochodów – w związku z wprowadzonym niedawno obowiązkiem ujawniania przez producentów samochodów podstawowych i pomocniczych strategii emisji – wyjaśnienia wszelkich irracjonalnych profili emisji z pojazdów obserwowanych podczas badań oraz wykazania potrzeby stosowania wyjątków określonych w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2007; wzywa państwa członkowskie, aby przekazały Komisji i Parlamentowi wyniki własnych dochodzeń oraz dane badań technicznych; 28. wzywa Komisję, aby ściśle monitorowała egzekwowanie przez państwa członkowskie zwolnień w zakresie stosowania urządzeń ograniczających skuteczność działania; z zadowoleniem przyjmuje zatem metodykę oceny technicznej pomocniczych strategii kontroli emisji zawartą w wytycznych Komisji z dnia 26 stycznia 2017 r.; wzywa Komisję, aby w stosownych przypadkach wszczynała postępowania w sprawie naruszenia przepisów; Homologacja typu i zgodność eksploatacyjna 29. apeluje, w interesie konsumentów i ochrony środowiska, o szybkie przyjęcie wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep (2016/0014(COD))(8), które zastępuje obecną dyrektywę ramową w sprawie homologacji typu, oraz o wprowadzenie go w życie nie później niż w 2020 r.; uważa, że zachowanie równie ambitnego poziomu jak w pierwotnym wniosku Komisji, w szczególności jeśli chodzi o wprowadzenie unijnego nadzoru nad systemem, to absolutne minimum wymagane do usprawnienia unijnego systemu; uważa ponadto, że bardziej kompleksowy i skoordynowany system homologacji typu i nadzoru rynku, obejmujący nadzór unijny, wspólne audyty i współpracę z organami krajowymi i między tymi organami, powinien być celem, jaki należy osiągnąć w toku międzyinstytucjonalnych negocjacji w sprawie tego dossier; 30. uważa, że tylko ściślejszy nadzór na szczeblu UE może zapewnić właściwe egzekwowanie unijnych przepisów dotyczących pojazdów oraz skuteczne i sprawne prowadzenie działań związanych z nadzorem rynku w UE; wzywa Komisję, aby zapewniła pełne i jednolite wdrożenie nowych ram w zakresie homologacji typu i nadzoru rynku oraz aby koordynowała prace krajowych organów ds. homologacji typu i nadzoru rynku i pełniła rolę mediatora w przypadku różnicy zdań; 31. apeluje o drastyczne zaostrzenie nadzoru rynku na podstawie jasno zdefiniowanych przepisów i jaśniejszego podziału obowiązków w nowych unijnych ramach w zakresie homologacji typu w celu stworzenia lepszego, skutecznego i funkcjonalnego systemu; 32. uważa, że unijny nadzór w nowych ramach UE w zakresie homologacji typu powinien wiązać się z ponownym badaniem – na odpowiednią skalę i przy zastosowaniu szerokiego zestawu badań na podstawie statystycznie istotnych prób – pojazdów, układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych już udostępnionych na rynku w celu sprawdzenia ich zgodności z homologacją typu i stosownymi przepisami, a także z zainicjowaniem środków naprawczych obejmujących wycofanie pojazdów z obrotu, cofnięcie homologacji typu i kary administracyjne; uważa, że zasadnicze znaczenie dla wykonania tego zadania ma wiedza specjalistyczna JRC; 33. wzywa Komisję i państwa członkowskie do oceny amerykańskiej praktyki losowych badań pojazdów poza linią produkcyjną i badań eksploatacyjnych oraz do wyciągnięcia niezbędnych wniosków w odniesieniu do usprawnienia działań w zakresie nadzoru rynku; 34. proponuje, aby w przypadku pojazdów osobowych losowym badaniom w ramach nadzoru rynku, w tym z nieokreślonymi protokołami badań, poddawać co najmniej 20 % nowych modeli wprowadzanych na rynek Unii każdego roku oraz reprezentatywną liczbę starszych modeli, aby zweryfikować, czy pojazdy są zgodne z unijnymi przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa i ochrony środowiska w ruchu drogowym; uważa, że podczas wyboru pojazdów do zbadania na szczeblu Unii należy kierować się uzasadnionymi skargami oraz uwzględniać badania przeprowadzane przez stronę trzecią, dane z systemów teledetekcji, sprawozdania z okresowych kontroli technicznych oraz inne informacje; 35. wskazuje na potrzebę systematycznego egzekwowania przez właściwe organy krajowe zgodności produkcji i zgodności eksploatacyjnej pojazdów oraz dalszej koordynacji i nadzoru na szczeblu UE; uważa, że badanie zgodności produkcji i zgodności eksploatacyjnej powinno być przeprowadzane przez służby techniczne inne niż służby odpowiedzialne za homologację typu danego pojazdu oraz że wewnętrzne służby techniczne powinny być wykluczone z przeprowadzania badania emisji do celów homologacji typu; wzywa państwa członkowskie do ostatecznego wyjaśnienia, który organ odpowiada za nadzór rynku na ich terytorium, aby zagwarantować, że dany organ jest świadomy swoich obowiązków, oraz do przekazania odpowiednich informacji Komisji; uważa, że znacznie bliższa współpraca i wymiana informacji między organami nadzoru rynku państw członkowskich a Komisją, w tym na temat krajowych planów nadzoru rynku, poprawi ogólną jakość nadzoru rynku w UE i umożliwi Komisji wykrycie słabych punktów w krajowych systemach nadzoru rynku; 36. uważa, że większa koordynacja i dialog między organami udzielającymi homologacji typu a Komisją w formie forum, któremu przewodniczy Komisja, przyczyni się do promocji dobrych praktyk mających na celu zapewnienie skutecznego i zharmonizowanego wdrożenia rozporządzenia w sprawie homologacji typu i nadzoru rynku; 37. uważa, że możliwość pełnego niezależnego przeglądu wyników badań homologacji typu, w tym danych z prób wybiegu, poprawi skuteczność ram, oraz że odpowiednie dane powinny być dostępne dla właściwych podmiotów; 38. apeluje o właściwe i niezależne finansowanie homologacji typu, nadzoru rynku i działalności służb technicznych, na przykład dzięki ustanowieniu struktury opłat, za pośrednictwem budżetów krajowych państw członkowskich bądź w drodze połączenia tych dwóch metod; uważa, że organy udzielające homologacji typu powinny ponosić odpowiedzialność za sprawdzenie handlowych i ekonomicznych stosunków między producentami samochodów i dostawcami z jednej strony a służbami technicznymi z drugiej strony, aby zapobiegać konfliktom interesów; 39. zwraca uwagę na amerykański system homologacji typu – w którym opłaty pobierane od producentów na pokrycie kosztu programów certyfikacji i dostosowania są przekazywane Departamentowi Skarbu USA, a z kolei Kongres przydziela fundusze Agencji Ochrony Środowiska (EPA) na realizację jej programów – jako paradygmat, który może posłużyć do poprawy niezależności systemu UE; 40. wzywa do szybkiego przyjęcia, wdrożenia i stosowania czwartego pakietu RDE regulującego wykorzystywanie PEMS do kontroli zgodności eksploatacyjnej i badań przeprowadzanych przez stronę trzecią; wzywa Komisję, by udzieliła JRC mandatu do przeprowadzania badań emisji z użyciem PEMS w ramach kontroli zgodności eksploatacyjnej na szczeblu europejskim w kontekście nowych ram homologacji typu; 41. wzywa współprawodawców, by w przyszłym rozporządzeniu w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych ustanowili ogólnounijną sieć teledetekcji służącą monitorowaniu rzeczywistych emisji floty samochodowej i identyfikowaniu nadmiernie zanieczyszczających pojazdów w celu ukierunkowania kontroli zgodności eksploatacyjnej i wykrywania samochodów, które mogły zostać poddane nielegalnej modyfikacji sprzętu (np. wyłączanie układu recyrkulacji spalin (EGR), usuwanie filtra cząstek stałych w silnikach wysokoprężnych lub selektywnej redukcji katalitycznej (SCR)) lub oprogramowania (nielegalna zmiana oprogramowania jednostki sterującej pracą silnika, ang. chip tuning); 42. wzywa Komisję do skorzystania z uprawnień delegowanych określonych w art. 17 dyrektywy 2014/45/UE w sprawie okresowych badań zdatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych i ich przyczep, aby zaktualizować metody badań w okresowych kontrolach technicznych samochodów w celu pomiaru ich emisji NOx; 43. uważa, że organy udzielające homologacji typu, organy nadzoru rynku i służby techniczne powinny wykonywać powierzone im obowiązki; jest zdania, że powinny one zatem znacząco i stale poprawiać swój poziom kompetencji, w związku z czym wzywa do ustanowienia regularnych i niezależnych kontroli zdolności tych podmiotów; 44. zwraca się do Komisji o przeanalizowanie możliwości nałożenia na producentów obowiązku informowania tej instytucji o wyborze służby technicznej w celu zapewnienia Komisji pełnego oglądu sytuacji; 45. wzywa państwa członkowskie, aby wymagały od producentów samochodów ujawniania i uzasadniania wobec organów udzielających homologacji typu ich strategii dotyczących emisji, jak ma to miejsce w przypadku pojazdów ciężarowych; 46. wzywa państwa członkowskie, aby przeanalizowały, czy „standardowe” rozwiązania w rodzaju składanych przez producenta propozycji naprawy pojazdów wyposażonych w nieuczciwe systemy są rzeczywiście zgodne z przepisami dotyczącymi emisji, oraz aby przeprowadzały wybiórcze kontrole nowych pojazdów po naprawie; Egzekwowanie i kary 47. apeluje o surowsze i skuteczniejsze egzekwowanie w UE przepisów dotyczących emisji z pojazdów; proponuje niezwłoczne zreformowanie struktury zarządzania w zakresie emisji z samochodów i jej dostosowanie do innych sektorów transportu; 48. przypomina, że przepisy dotyczące pomiaru emisji zostały ustanowione w celu zapewnienia lepszej jakości powietrza, czego nie osiągnięto wcześniej, częściowo ze względu na słabe egzekwowanie prawa, a częściowo z powodu zafałszowania danych przez niektórych producentów samochodów; uważa, że odpowiednie organy powinny uwzględniać emisje z samochodów i dane dotyczące rozwoju jakości powietrza, aby ocenić, czy osiągnięto zamierzony cel; 49. proponuje stworzenie stałych międzynarodowych ram współpracy w zakresie emisji w celu umożliwienia organom wymiany informacji i prowadzenia wspólnych działań nadzorczych; zauważa, że takimi działaniami są już objęte inne produkty w UE; 50. wzywa Komisję do wszczęcia postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom przeciwko państwom członkowskim, które nie wprowadziły skutecznego nadzoru rynku ani krajowego systemu kar za naruszenie prawa UE zgodnie z wymogami obowiązującego prawodawstwa; 51. proponuje, by Komisja została uprawniona do nakładania na producentów pojazdów skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających grzywien administracyjnych oraz do nakazywania działań zaradczych i naprawczych w przypadku stwierdzenia niezgodności pojazdów; uważa, że możliwe sankcje powinny obejmować cofnięcie homologacji typu i ustanowienie ogólnounijnych programów wycofania z rynku; 52. uważa, że środki z grzywien nakładanych na producentów pojazdów, środki uzyskane w wyniku postępowań w sprawie naruszenia przepisów wszczętych wobec państw członkowskich z powodu nieprzestrzegania przepisów UE dotyczących emisji oraz opłaty z tytułu przekroczenia poziomu emisji w nowych samochodach osobowych (linia budżetowa 711) powinny być wykorzystywane jako dochody przeznaczone na specjalne projekty lub programy UE w dziedzinie jakości powietrza i ochrony środowiska, oraz że nie powinny one zmniejszać opartych na dochodzie narodowym brutto wkładów państw członkowskich do budżetu UE; wzywa do włączenia w tym celu niezbędnych postanowień do odpowiednich przepisów Unii; proponuje, aby środki z grzywien mogły być również częściowo wykorzystywane przez państwa członkowskie na potrzeby wypłaty odszkodowań osobom, na które naruszenie wywarło negatywny wpływ, oraz na potrzeby innych działań z korzyścią dla konsumentów; 53. wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by przepisy dotyczące kar stosowane w przypadku naruszenia przez producentów postanowień rozporządzenia (WE) nr 715/2007 były skuteczne, proporcjonalne i odstraszające oraz by niezwłocznie informować o nich Komisję; 54. wzywa państwa członkowskie do stosowania bardziej kategorycznych środków w następstwie skandalu z fałszowaniem pomiarów emisji; apeluje do państw członkowskich i ich organów udzielających homologacji typu o badanie informacji dotyczących podstawowych i pomocniczych strategii kontroli emisji – które mają być ujawniane przez producentów samochodów – dla homologowanych pojazdów zgodnych z normami Euro 5 i Euro 6, które wykazują w programach badań nieuzasadnione emisje, a także o sprawdzanie ich zgodności z wytycznymi interpretacyjnymi Komisji w sprawie przepisów dotyczących urządzeń ograniczających skuteczność działania; apeluje do państw członkowskich o stosowanie w przypadku niezgodności dostępnych sankcji, w tym programów obowiązkowego wycofania z rynku i cofnięcia homologacji typu; wzywa Komisję do zapewnienia skoordynowanego podejścia do takich programów w całej UE; 55. zwraca się do państw członkowskich i Komisji o wyjaśnienie właścicielom pojazdów, których dotyczy problem, czy ich pojazdy wymagają naprawy oraz jakie są prawne konsekwencje napraw, jeśli chodzi o zgodność z przepisami dotyczącymi emisji, obowiązki w zakresie kontroli technicznej pojazdów, kwestie opodatkowania, konsekwencje ewentualnej ponownej klasyfikacji pojazdu itd.; 56. zauważa, że trudno jest zebrać informacje o karach w państwach członkowskich z powodu braku danych statystycznych na szczeblu krajowym; wzywa Komisję i państwa członkowskie do regularnego gromadzenia takich danych; 57. wzywa państwa członkowskie i Komisję do wzmocnienia europejskich mechanizmów wdrażania, np. Europejskiej Sieci Wdrażania i Egzekwowania Prawa Ochrony Środowiska (IMPEL); Prawa konsumenta 58. uważa, że konsumenci w UE, którzy ponieśli szkody w związku z aferą Dieselgate, powinni otrzymać odpowiednią rekompensatę finansową od uwikłanych w nią producentów samochodów oraz że programy wycofania z rynku, które wdrożono tylko częściowo, nie powinny być postrzegane jako wystarczająca forma rekompensaty; 59. w tym celu zwraca się do Komisji o przedstawienie wniosku ustawodawczego dotyczącego ustanowienia systemu zbiorowego dochodzenia roszczeń w celu stworzenia zharmonizowanego systemu dla konsumentów w UE i tym samym rozwiązania obecnej sytuacji, w której konsumenci są pozbawieni ochrony w większości państw członkowskich; zwraca się do Komisji o ocenę systemów istniejących w UE i poza jej granicami w celu określenia najlepszych praktyk w tej dziedzinie i włączenia ich do wspomnianego wniosku ustawodawczego; 60. uważa, że jeżeli homologacja typu pojazdu zostaje cofnięta z powodu niezgodności z przepisami, właściciel pojazdu, którego to dotyczy, powinien uzyskać pełną rekompensatę za jego zakup; 61. uważa, że konsumenci powinni mieć prawo do odpowiedniej rekompensaty, jeżeli wykazano, że niezbędne naprawy techniczne lub modulacje przeprowadzone w ramach programu wycofania pojazdu producenta z rynku wpłynęły negatywnie na pierwotne działanie pojazdu (np. pod względem zużycia paliwa, efektywności, trwałości komponentów, emisji itd.); 62. wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by konsumenci otrzymywali szczegółowe i zrozumiałe informacje dotyczące modyfikacji dokonanych w ramach programów wycofania z rynku i kontroli konserwacyjnych w celu poprawy przejrzystości dla konsumentów i zwiększenia zaufania do rynku motoryzacyjnego; 63. ubolewa nad tym, że europejscy konsumenci są traktowani gorzej niż konsumenci w Stanach Zjednoczonych; zauważa ponadto, że konsumenci, których dotyczy ten problem, często otrzymują niejasne i niepełne informacje na temat przedmiotowych pojazdów, obowiązków związanych z ich naprawą oraz jej konsekwencjami; 64. ubolewa nad tym, że w UE nie istnieje jednolity i zharmonizowany system umożliwiający konsumentom zbiorowe dochodzenie roszczeń w celu egzekwowania ich praw, a ponadto zauważa, że obecnie w wielu państwach członkowskich nie przewidziano możliwości uczestniczenia konsumentów w takich działaniach; 65. podkreśla, że wycofane z rynku pojazdy muszą odpowiadać wymogom prawnym określonym w przepisach UE; ponadto zauważa, że oprócz programów wycofania z rynku należy rozważyć inne formy zadośćuczynienia; w tym celu wzywa Komisję do oceny obowiązujących przepisów UE w zakresie ochrony konsumentów i do przedłożenia w razie potrzeby stosownych wniosków; 66. podkreśla znaczenie zapewnienia konsumentom realistycznych, dokładnych i solidnych informacji na temat zużycia paliwa i emisji zanieczyszczeń powietrza przez ich samochody, aby zwiększyć wiedzę konsumentów i umożliwić im podejmowanie świadomych decyzji dotyczących zakupu samochodu; wzywa do zmiany dyrektywy 1999/94/WE w sprawie etykietowania pojazdów, która powinna uwzględniać wymóg zapewniania informacji o innych emisjach zanieczyszczeń powietrza, takich jak NOx i cząstki stałe, w uzupełnieniu informacji o zużyciu paliwa i CO2; 67. zwraca się do Komisji i państw członkowskich, aby podjęły wszelkie konieczne działania w celu zapewnienia konsumentom sprawiedliwej i odpowiedniej rekompensaty, najlepiej za pośrednictwem mechanizmów dochodzenia roszczeń zbiorowych; Czyste ekologicznie pojazdy 68. apeluje do Komisji i właściwych organów w państwach członkowskich o pełne zaangażowanie się w strategię na rzecz mobilności niskoemisyjnej oraz o jej pełne wdrożenie; 69. wzywa Komisję i państwa członkowskie, by przeprowadziły ocenę skuteczności istniejących stref niskiej emisji w miastach – z uwzględnieniem faktu, że nie odzwierciedlono rzeczywistych emisji w europejskich normach dla lekkich pojazdów dostawczych lub osobowych – oraz by zbadały korzyści wynikające z wprowadzenia etykiety lub normy dla pojazdów o bardzo niskiej emisji zanieczyszczeń, które spełniają wymogi dopuszczalnych wartości emisji w rzeczywistych warunkach jazdy; 70. apeluje do Komisji i współprawodawców, by przyjęli bardziej zintegrowane podejście w strategiach mających na celu poprawę efektywności środowiskowej samochodów, aby zapewnić postęp na drodze do osiągnięcia celów dotyczących zarówno dekarbonizacji, jak i jakości powietrza, na przykład przez wspieranie elektryfikacji lub przechodzenie na alternatywny napęd floty samochodowej; 71. w związku z tym wzywa Komisję do dokonania przeglądu dyrektywy dotyczącej czystej energii dla transportu (2014/94/UE) oraz do przedstawienia projektu rozporządzenia w sprawie norm CO2 dla flot samochodowych wchodzących na rynek począwszy od 2025 r., z uwzględnieniem mandatów dotyczących pojazdów bezemisyjnych i pojazdów o bardzo niskiej emisji zanieczyszczeń, które zobowiązują do stopniowego zwiększenia udziału tych pojazdów w całej flocie w celu rezygnacji z nowych samochodów emitujących CO2 do 2035 r.; 72. wzywa Komisję i państwa członkowskie do sprzyjania strategiom ekologicznych zamówień publicznych za pośrednictwem nabywania pojazdów bezemisyjnych i pojazdów o bardzo niskiej emisji zanieczyszczeń przez organy publiczne dla ich własnych flot lub w ramach (pół)publicznych programów wspólnego użytkowania samochodów; 73. apeluje do Komisji o dokonanie przeglądu dopuszczalnych wartości emisji określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 715/2007 w celu poprawy jakości powietrza w Unii i osiągnięcia unijnych dopuszczalnych wartości dotyczących jakości powietrza oraz poziomów zalecanych przez WHO, a także o przedstawienie najpóźniej do 2025 r. wniosków dotyczących, w stosownych przypadkach, nowych neutralnych pod względem technologicznym dopuszczalnych wartości emisji dla normy Euro 7 mających zastosowanie do wszystkich pojazdów M1 i N1 wprowadzanych do obrotu w Unii; 74. zwraca się do Komisji o rozważenie przeglądu dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za środowisko (2004/35/WE), aby uwzględnić szkody dla środowiska naturalnego w związku z zanieczyszczeniem powietrza spowodowanym przez producentów samochodów, którzy naruszają przepisy UE dotyczące emisji z samochodów; uważa, że gdyby można było obarczać producentów samochodów odpowiedzialnością finansową za naprawę spowodowanych przez nich szkód w środowisku, efektem mógłby być wyższy poziom prewencji i ostrożności; 75. wzywa Komisję do współpracy z państwami członkowskimi w celu dopilnowania, by żaden szeregowy pracownik sektora motoryzacyjnego nie ucierpiał w wyniku skandalu dotyczącego emisji; uważa, że w tym celu państwa członkowskie i producenci samochodów powinni koordynować i wspierać plany szkoleń zawodowych, aby zagwarantować, że szeregowi pracownicy, których sytuacja w zakresie zatrudnienia pogorszyła się w związku ze skandalem dotyczącym emisji, otrzymają wszelką niezbędną ochronę i możliwości szkoleniowe, które pozwolą im wykorzystać posiadane umiejętności, np. w obszarze zrównoważonych rodzajów transportu; Uprawnienia i ograniczenia komisji śledczej 76. wzywa Radę i Komisję, aby dążyły do terminowego zakończenia negocjacji w sprawie wniosku Parlamentu dotyczącego projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego w sprawie szczegółowych przepisów regulujących wykonywanie przez Parlament Europejski uprawnień śledczych, zastępującego decyzję 95/167/WE, Euratom, EWWS; 77. uważa, że dla sprawowania demokratycznej kontroli nad władzą wykonawczą niezbędne jest, by Parlament posiadał uprawnienia dochodzeniowe odpowiadające uprawnieniom parlamentów narodowych w UE; uważa, że w celu pełnienia tej roli demokratycznego nadzoru Parlament musi być uprawniony do wzywania świadków i wymagania ich stawiennictwa oraz wymagania przedstawienia dokumentów; uważa, że w celu umożliwienia egzekwowania tych uprawnień państwa członkowskie muszą zgodzić się na wdrożenie sankcji przeciwko osobom, które nie stawiły się lub nie przedstawiły dokumentów zgodnie z przepisami krajowymi dotyczącymi krajowych dochodzeń parlamentarnych; przypomina o wsparciu Parlamentu dla stanowiska określonego w sprawozdaniu z 2012 r. w tej sprawie; 78. uważa, że uprawnienia komisji śledczych Parlamentu powinny być lepiej dostosowane do uprawnień parlamentów narodowych, szczególnie w celu zapewnienia skutecznego wzywania osób do stawienia się przed komisją i ich udziału oraz stosowania sankcji w przypadku odmowy współpracy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do poparcia odpowiednich przepisów w obecnym wniosku Parlamentu; 79. wzywa Komisję do pilnego przeglądu kodeksu postępowania komisarzy w celu włączenia do niego przepisów dotyczących odpowiedzialności byłych komisarzy w związku z dochodzeniem komisji śledczej w sprawie polityki prowadzonej w trakcie ich kadencji oraz przyjętego w tym czasie prawodawstwa; 80. zwraca się do Komisji o wykorzystanie czasu między podjęciem decyzji na posiedzeniu plenarnym o powołaniu komisji śledczej a rzeczywistym rozpoczęciem przez nią prac do przygotowania wstępnych dokumentów związanych z mandatem tej komisji, aby przyspieszyć przekazywanie informacji i tym samym od samego początku ułatwić prace komisji śledczej; w związku z powyższym uważa, że należy dokonać przeglądu zasad archiwizowania i przekazywania dokumentów w Komisji oraz je usprawnić w celu ułatwienia przyszłych postępowań; 81. proponuje utworzenie w Komisji pojedynczego punktu kontaktowego do spraw stosunków z parlamentarnymi komisjami śledczymi, szczególnie kiedy sprawa wchodzi w zakres kompetencji kilku dyrekcji generalnych, z myślą o ułatwieniu przepływu informacji z jednej strony oraz wykorzystywaniu dotychczasowych dobrych praktyk z drugiej strony; 82. zauważa, że w przypadku kilku niedawnych komisji śledczych i komisji specjalnych Komisja i Rada w niektórych przypadkach nie dostarczyły dokumentów, o które wnioskowano, a w innych przypadkach dostarczyły je z dużym opóźnieniem; uważa, że należy wprowadzić mechanizm odpowiedzialności, aby zapewnić natychmiastowe i gwarantowane przekazywanie Parlamentowi dokumentów, których wymaga komisja śledcza lub komisja specjalna i do których ma prawo dostępu; 83. apeluje do Komisji o zwiększenie jej zdolności do terminowego odpowiadania na wnioski komisji śledczych o udostępnienie dokumentów, jak również wnioski dziennikarzy i obywateli w ramach odpowiednich obowiązujących przepisów dotyczących dostępu do dokumentów, z zachowaniem akceptowalnego poziomu jakości; wzywa Komisję, by wydawała te dokumenty w ich oryginalnym formacie oraz nie dokonywała czasochłonnych zmian i konwersji formatu, mogących potencjalnie prowadzić do zmiany treści; ponadto poleca Komisji, aby upewniała się, że informacje przechowywane w formacie nadającym się do odczytu maszynowego, np. baza danych, były wydawane również w formacie nadającym się do odczytu maszynowego; 84. zauważa, że obowiązkiem komisji śledczej jest stwierdzenie, czy informacje objęte zakresem wniosku są istotne dla prac tej komisji; zauważa, że zadanie to nie powinno być przejmowane przez odbiorcę wniosku o udostępnienie dokumentu; poleca Komisji odpowiednie odzwierciedlenie tego obowiązku w jej wytycznych dotyczących wniosków o dostęp do dokumentów; 85. wzywa państwa członkowskie do wywiązywania się z zobowiązań prawnych wobec komisji śledczych zgodnie z decyzją 95/167/WE, Euratom, EWWS, w szczególności jej art. 3; ponadto, zważywszy na znaczne opóźnienia w udzielaniu odpowiedzi, wzywa je do wspierania komisji śledczych z poszanowaniem zasady lojalnej współpracy, o której mowa w art. 4 ust. 3 TFUE; 86. wzywa państwa członkowskie, które wszczęły dochodzenia krajowe w sprawie emisji zanieczyszczeń z samochodów osobowych, do niezwłocznego przekazania Komisji i Parlamentowi pełnych zestawów danych i wyników tych postępowań; 87. uważa, że pierwsza część mandatu komisji powinna skupiać się na gromadzeniu i analizie dowodów pisemnych przed rozpoczęciem przesłuchań publicznych; uważa za użyteczne wprowadzenie karencji między zakończeniem przesłuchań a przygotowaniem sprawozdania końcowego, aby umożliwić zgromadzenie dowodów, ich właściwą analizę oraz pełne uwzględnienie w sprawozdaniu; 88. uważa, że dwunastomiesięczny okres prac komisji śledczych jest arbitralny i często niewystarczający; jest zdania, że członkowie komisji śledczej mogą najlepiej ocenić, czy dochodzenie powinno zostać przedłużone, a jeśli tak, to na jaki okres; 89. zauważa, że w art. 198 Regulaminu Parlamentu należy jaśniej zdefiniować, kiedy rozpoczyna się okres prac komisji śledczej; uważa, że niezbędna jest dostateczna elastyczność, aby zapewnić wystarczająco dużo czasu na dochodzenie; apeluje, by prace komisji śledczej rozpoczynały się dopiero po otrzymaniu wnioskowanych dokumentów od instytucji UE; 90. uważa, że przyszłe mandaty nie muszą koniecznie obejmować sprawozdania wstępnego, aby nie uprzedzać ostatecznych wniosków śledztwa; 91. uważa, że w przyszłości należy inaczej organizować komisje śledcze w celu zapewnienia większej wydajności i skuteczności organizacji i prowadzenia ich prac, szczególnie w czasie przesłuchań jawnych; 92. podkreśla, że wewnętrzne przepisy administracyjne Parlamentu są zgodne z utrwaloną praktyką komisji stałych i w związku z tym często nie odpowiadają doraźnemu charakterowi komisji śledczej, która działa w bardziej niecodziennych okolicznościach, bardzo specyficznym zakresie i ograniczonych ramach czasowych; uważa w związku z tym, że opracowanie zdefiniowanego zestawu zasad dotyczących skutecznego funkcjonowania komisji śledczych w odniesieniu do prowadzenia przesłuchań i organizowania podróży służbowych, na przykład w sposób gwarantujący sprawiedliwą reprezentację polityczną, zwiększyłoby efektywność; uważa, że istnieje ryzyko, iż ograniczenia finansowe mogą uniemożliwić komisjom śledczym przesłuchanie wszystkich ekspertów, których obecność uznają za niezbędną do wykonywania powierzonych im obowiązków; jest zdania, że należy uelastycznić wewnętrzne terminy udzielania pozwoleń na organizowanie przesłuchań i podróży służbowych; 93. uważa, że komisjom śledczym należy przyznać priorytetowy dostęp i specjalne zasoby w ramach odpowiednich służb parlamentarnych, aby umożliwić tym ostatnim rozpatrywanie szczególnie wniosków o wykonanie ekspertyz, briefingów itd. w terminach określonych w przepisach; 94. zauważa, że obowiązujące przepisy dotyczące dostępu do informacji niejawnych i innych informacji poufnych udostępnianych Parlamentowi przez Radę, Komisję lub państwa członkowskie w kontekście dochodzenia nie zapewniają pełnej jasności prawnej, ale są ogólnie interpretowane jako wykluczające akredytowanych asystentów parlamentarnych z możliwości przeglądania i analizowania w zabezpieczonej czytelni „innych informacji poufnych” nieoznaczonych klauzulą tajności; odnotowuje, że według szeregu posłów przepis ten uniemożliwia skuteczne i dokładne przeglądanie takich dokumentów w ograniczonym czasie, jakim dysponują komisje śledcze, oraz że komisja TAX2 (Komisja Specjalna ds. Interpretacji Prawa Podatkowego i Innych Środków o Podobnym Charakterze lub Skutkach) mogła korzystać z tych zasobów w bardziej kompleksowy i skuteczny sposób, ponieważ podczas jej prac akredytowani asystenci parlamentarni tymczasowo i wyjątkowo uzyskali dostęp do dokumentów; w związku z tym apeluje o wprowadzenie do renegocjowanego porozumienia międzyinstytucjonalnego jasno sformułowanego przepisu gwarantującego akredytowanym asystentom parlamentarnym prawo dostępu do dokumentów na podstawie zasady wiedzy koniecznej w ramach funkcji wspierania posłów; wzywa właściwe organy do przyspieszenia renegocjacji tego punktu, aby nie ograniczać skuteczności i efektywności przyszłych i toczących się dochodzeń parlamentarnych; o 95. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia oraz sprawozdania końcowego komisji śledczej Radzie i Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.
| ||||||||||||||||||||||||
| Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności |