Parlament Europejski,

–  uwzględniając przekazany na posiedzeniu plenarnym w dniu 11 września 2017 r. wniosek Gabriele Zimmer z dnia 20 lipca 2017 r. o skorzystanie z immunitetu poselskiego przez Eleonorę Forenzę w związku z incydentem, jaki przydarzył się E. Forenzy w dniu 8 lipca 2017 r. podczas demonstracji, która miała miejsce w związku ze szczytem G-20 w Hamburgu,

–  po wysłuchaniu Eleonory Forenzy zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu Parlamentu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.(1),

–  uwzględniając art. 5 ust. 2 oraz art. 7 i art. 9 Regulaminu Parlamentu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0398/2017),

A.  mając na uwadze, że posłanka do Parlamentu Europejskiego i jednocześnie przewodnicząca grupy GUE/NGL Gabriele Zimmer wystąpiła na mocy art. 8 i 9 protokołu nr 7 o skorzystanie z immunitetu przez należącą do tej samej grupy politycznej posłankę Eleonorę Forenzę, która podczas demonstracji odbywającej się w związku ze szczytem G20 w Hamburgu w dniu 8 lipca 2017 r. została poddana kontroli osobistej, a następnie zatrzymana w areszcie razem z grupą innych aktywistów; mając na uwadze, że przeszukanie i aresztowanie miały miejsce po wspomnianej manifestacji, kiedy E. Forenza i jej grupa szli razem na obiad;

B.  mając na uwadze, że Parlament dysponuje szerokim zakresem uznania, jeśli chodzi o kierunek, jaki zamierza nadać decyzji w przedmiocie wniosku o skorzystanie z immunitetu złożonego przez posła(2);

C.  mając na uwadze, że art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej wzajemnie się wykluczają(3); mając na uwadze, że przedmiotowa sprawa nie dotyczy żadnej opinii wyrażonej przez posła do Parlamentu Europejskiego, lecz raczej zarzutu zachowania niebezpiecznego dla porządku publicznego (zarzut udziału w zamieszkach); mając zatem na uwadze, że automatyczne staje się zastosowanie art. 9 protokołu nr 7;

D.  mając na uwadze, że na mocy art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa, a na terytorium innego państwa członkowskiego z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego; mając na uwadze, że zatem włoska posłanka do Parlamentu Europejskiego E. Forenza znajdująca się w Niemczech korzystała z tej ochrony;

E.  mając na uwadze, że według wniosku o skorzystanie z immunitetu E. Forenza już na początku kontaktu z niemiecką policją oświadczyła, że jest posłanką do Parlamentu Europejskiego, natychmiast przedstawiła dokumenty potwierdzające jej status, a także udało się jej skontaktować włoskiego konsula w Hamburgu z oficerem policji kierującym operacją;

F.  mając na uwadze, że pomimo statusu posłanki do Parlamentu Europejskiego niemiecka policja poddała E. Forenzę drobiazgowej kontroli osobistej, a następnie zatrzymała ją w areszcie na ponad cztery godziny;

G.  mając na uwadze, że jak świadczą przedstawione okoliczności, niemiecka policja była świadoma, że zatrzymuje posłankę do Parlamentu Europejskiego, co stanowi naruszenie Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, zwłaszcza jego art. 9 akapit pierwszy lit. b);

H.  mając na uwadze, że z uwagi na okoliczności oczywiste jest, że E. Forenza nie została schwytana na gorącym uczynku, a więc nie ma zastosowania wyjątek, o którym mowa w art. 9 akapit trzeci Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, co oznacza, że sprawa E. Forenzy jest całkowicie objęta jej immunitetem;

1.  wyraża zgodę na skorzystanie przez E. Forenzę z przywilejów i immunitetu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji właściwym władzom Republiki Federalnej Niemiec i Eleonorze Forenzy.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Sądu z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23. (2) Wyżej wymieniona sprawa T-42/06 Gollnisch / Parlament Europejski, pkt 101. (3) Wyżej wymienione sprawy połączone C-200/07 i C-201/07, Marra/De Gregorio i Clemente., pkt 45.