Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 26 Powszechnej deklaracji praw człowieka (PDPC), w myśl którego „każdy człowiek ma prawo do nauki. Nauka jest bezpłatna, przynajmniej na stopniu podstawowym. Nauka podstawowa jest obowiązkowa.”,

–  uwzględniając dokument pt. „Przekształcamy nasz świat: agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030”, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 25 września 2015 r., w którym uznaje się, że równość, włączenie społeczne i równouprawnienie płci są nierozerwalnie powiązane z prawem do edukacji dla wszystkich,

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, a w szczególności cel nr 4: „Zapewnienie równego dostępu do edukacji integracyjnej o wysokiej jakości i wspieranie możliwości uczenia się przez całe życie dla wszystkich ludzi”, jak też deklarację z Inczhon z 2015 r. oraz ramy dotyczące działań na rzecz wdrożenia celu zrównoważonego rozwoju nr 4, które stanowią, że „równouprawnienie płci jest nierozerwalnie związane z prawem do nauki dla wszystkich”,

–  uwzględniając zalecenie nr 36 (2017) Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet w sprawie prawa dziewcząt i kobiet do nauki,

–  uwzględniając program działań z Addis Abeby dotyczący finansowania rozwoju, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 27 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ nr 35/L2 z dnia 22 czerwca 2017 r. pt. „Prawo do edukacji: działania następcze po rezolucji Rady Praw Człowieka 8/4”,

–  uwzględniając komunikat Komisji z 2002 r. pt. „Edukacja i szkolenia w kontekście ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się” (COM(2002)0116),

–  uwzględniając dokument roboczy Komisji z 2010 r. dotyczący umocnienia i poprawy edukacji w krajach rozwijających się pt. „Zwiększenie zakresu i usprawnienie edukacji w krajach rozwijających się” (SEC(2010)0121),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 2018 r. w sprawie edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych i w czasie przedłużających się kryzysów (COM(2018)0304),

–  uwzględniając deklarację z Charlevoix w sprawie wysokiej jakości edukacji dziewcząt, nastolatek i kobiet w krajach rozwijających się, przyjętą przez G7 w dniu 9 czerwca 2018 r.,

–  uwzględniając Konsensus europejski w sprawie polityki rozwoju oraz Unijny kodeks postępowania w sprawie podziału pracy w ramach polityki na rzecz rozwoju (COM(2007)0072),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 maja 2018 r. w sprawie wdrożenia wspólnego dokumentu roboczego służb Komisji (SWD(2015)0182) pt. „Równość płci i wzmocnienie pozycji kobiet: odmiana losu dziewcząt i kobiet w kontekście stosunków zewnętrznych UE w latach 2016–2020”(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2018 r. w sprawie w sprawie poprawy zdolności obsługi zadłużenia przez kraje rozwijające się(2),

–  uwzględniając sprawozdanie UNESCO w sprawie monitorowanie edukacji na świecie, opublikowane w 2017 r. i zatytułowane: „Accountability in education: Meeting our commitments” [Rozliczalność w dziedzinie edukacji: dotrzymajmy naszych zobowiązań],

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A8-0327/2018),

A.  mając na uwadze, że edukacja jest podstawowym prawem człowieka i ma zasadnicze znaczenia dla osiągnięcia ogółu celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że pozwala ona uniknąć przekazywania ubóstwa z pokolenia na pokolenie i odgrywa kluczową rolę w osiąganiu równouprawnienia płci i wzmacnianiu pozycji kobiet; mając na uwadze, że edukacja jako przestrzeń praw wykracza poza równość w ujęciu arytmetycznym i ma na celu promowanie prawdziwego równouprawnienia płci w edukacji;

B.  mając na uwadze, że ostatni komunikat Komisji w sprawie edukacji w krajach rozwijających się pochodzi z 2002 r., a jedyną aktualizację komunikatu stanowi dokument roboczy z 2010 r.;

C.  mając na uwadze, że pomoc w dziedzinie edukacji stanowiła 8,3 % całości pomocy rozwojowej w 2009 r.; mając na uwadze, że proporcja ta w 2015 r. zmalała do 6,2 %; mając ponadto na uwadze, że w przypadku Unii i państw członkowskich w tym samym okresie odsetek ten zmalał z 11 do 7,6 %;

D.  mając na uwadze, że pomoc Unii i państw członkowskich UE w dziedzinie edukacji podstawowej w okresie między 2009 r. a 2015 r. zmniejszyła się o 33,9 %, czyli w większym stopniu niż pomoc w dziedzinie edukacji ogółem (15,2 %);

E.  mając na uwadze, że w 2015 r. 264 mln dzieci i młodzieży będących w wieku, w którym powinny one być objęte edukacją na szczeblu podstawowym lub średnim, nie uczęszczały do szkół;

F.  mając na uwadze, że pod koniec 2017 r. liczba uchodźców na całym świecie wynosiła ponad 25,4 mln, z czego 7,4 mln to dzieci w wieku szkolnym, przy czym 4 mln z nich nie miało dostępu do jakiegokolwiek kształcenia podstawowego; mając na uwadze, że w krajach dotkniętych niestabilnością i konfliktami 37 % więcej dziewcząt niż chłopców nie uczęszcza do szkoły podstawowej, natomiast młode kobiety prawie o 90 % częściej nie uczęszczają do szkół ponadpodstawowych w porównaniu do ich rówieśniczek z krajów nieobjętych konfliktem;

G.  mając na uwadze, że według raportu ONZ z 2017 r. o celach zrównoważonego rozwoju w 2011 r. tylko około jedna czwarta szkół w Afryce Subsaharyjskiej posiadała energię elektryczną, a mniej niż połowa miała dostęp do podstawowej wody pitnej; mając też na uwadze, że Afryka Subsaharyjska ma najniższy odsetek wyszkolonych nauczycieli w szkołach podstawowych i średnich;

H.  mając na uwadze, że dotychczasowe wsparcie na rzecz edukacji w krajach rozwijających zbytnio koncentrowało się na liczbie zarejestrowanych uczniów, a za mało na jakości nauczania; mając na uwadze, że 4. cel zrównoważonego rozwoju ukierunkowany jest na zapewnienie wysokiej jakości edukacji dla wszystkich do 2030 r.;

I.  mając na uwadze trudności, jakie napotykają niektóre przedsiębiorstwa w krajach rozwijających się w znalezieniu siły roboczej o kwalifikacjach odpowiadających ich potrzebom;

J.  mając na uwadze, że godne pochwały starania podjęte w roku 2016 nie wystarczyły jednak do nadrobienia narosłych opóźnień, wobec czego starania te należy kontynuować i rozszerzyć ich zakres;

K.  mając na uwadze, że według danych UNESCO aby osiągnąć cel zrównoważonego rozwoju nr 4 do roku 2030, należałoby sześciokrotnie zwiększyć pomoc w dziedzinie edukacji w krajach o niskich i średnich niższych dochodach; mając na uwadze, że według opinii Międzynarodowej Komisji ds. Finansowania Możliwości Edukacyjnych na Świecie pomoc w dziedzinie edukacji powinna wynieść 89 mld USD w 2030 r. w stosunku do obecnych 12 mld USD;

Uwzględnienie kluczowej roli edukacji w rozwoju

1.  wyraża przekonanie, że pomoc w dziedzinie edukacji należy traktować priorytetowo, ponieważ edukacja jest prawem podstawowym, ale ponadto ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia pozostałych celów zrównoważonego rozwoju: wzrostu gospodarczego i zmniejszenia nierówności, równouprawnienia płci, upodmiotowienia dziewcząt i kobiet, włączenia społecznego osób niepełnosprawnych, zdrowia, demokracji i państwa prawa oraz zapobiegania konfliktom;

2.  w związku z tym ubolewa, że pomoc w dziedzinie edukacji nie stanowi priorytetu dla darczyńców międzynarodowych; stanowczo domaga się, by zapewnić edukacji zasadniczą rolę w ramach polityki rozwojowej Unii Europejskiej i państw członkowskich

3.  przyznaje, że osiągnięcie celu zrównoważonego rozwoju nr 4 wymaga znacznych inwestycji w systemy edukacji; stwierdza, że inwestycje te muszą w pierwszej kolejności zrealizować same kraje rozwijające się, niemniej pomoc międzynarodowa będzie w dalszym ciągu konieczna w celu zrekompensowania braków finansowych;

4.  wzywa Komisję do zaktualizowania jej komunikatu z 2002 r. na temat edukacji i szkoleń w kontekście ograniczania ubóstwa w krajach rozwijających się oraz dokumentu roboczego z 2010 r.; zauważa, że w nowym komunikacie należy przewidzieć środki na potrzeby osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju nr 4 do roku 2030;

5.  apeluje, by Unia i państwa członkowskie przeznaczyły na edukację 10 % oficjalnej pomocy rozwojowej do roku 2024 oraz 15 % w roku 2030;

6.  przypomina, że niezbędne zwiększenie wysiłków krajów rozwijających się na rzecz promowania sprawiedliwych systemów opodatkowania oraz zwalczania nielegalnych przepływów finansowych, a także zwiększenie oficjalnej pomocy rozwojowej nie wystarczą, by zrekompensować braki finansowe; wzywa więc do utworzenia nowych narzędzi finansowania, które będą wspomagać istniejące mechanizmy i inicjatywy finansowe oraz będą do nich dostosowane, w celu wzmocnienia krajowych systemów edukacji;

7.  z zainteresowaniem odnotowuje propozycję Międzynarodowej Komisji ds. Finansowania Możliwości Edukacyjnych na Świecie dotyczącą utworzenia Międzynarodowego Instrumentu Finansowania Edukacji, pod warunkiem że instrument ten uzupełni bieżące działania, a nie będzie ich zastępować; uważa, że inicjatywę tę należy prowadzić w synergii z działaniami Globalnego Partnerstwa na rzecz Edukacji; zaznacza, że przed rozpoczęciem finansowania należy zwrócić szczególną uwagę na zdolność kwalifikujących się krajów do obsługi długu;

8.  stwierdza, że cel przeznaczenia 20 % oficjalnej pomocy rozwojowej Unii przeznaczonych na włączenie społeczne i rozwój społeczny, obejmujący podstawowe usługi społeczne włącznie z opieką zdrowotną i edukacją, jest nieprecyzyjny i nie pozwala na należyte monitorowanie wydatków; apeluje, aby w przyszłych wieloletnich ramach finansowych uwzględnić cele ilościowe;

Zajęcie się priorytetami

9.  przypomina, że opanowanie podstawowych umiejętności, w tym umiejętności cyfrowych, stanowi warunek wstępny dla rozwoju kompetencji i włączenia do życia zawodowego; że edukacja dziewcząt jest dźwignią o decydującym znaczeniu dla osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju, zdrowia i dobrostanu oraz dla rozwoju pokojowych społeczeństw, a najsłabiej rozwinięte kraje są w największym stopniu narażone na brak finansowania, przy czym to w tych właśnie krajach inwestycje generują największe korzyści pod względem humanitarnym, ekonomicznym i sanitarnym;

10.  przypomina, że wzmocnienie pozycji słabszych grup ma kluczowe znaczenie dla wyeliminowania ubóstwa; nalega, aby wszyscy ludzie, bez względu na płeć, wiek, pochodzenie etniczne, język, religię, poglądy polityczne lub inne, a także osoby z niepełnosprawnościami, migranci, ludy tubylcze, mieli dostęp do włączającej, sprawiedliwej i wysokiej jakości edukacji oraz możliwości uczenia się przez całe życie;

11.  stwierdza wobec tego, że unijna pomoc w dziedzinie edukacji musi w pierwszej kolejności zająć się dwoma priorytetami: wspieraniem wysokiej jakości edukacji podstawowej o charakterze sprzyjającym włączeniu społecznemu oraz zapewnieniem zwiększonego wsparcia dla krajów najsłabiej rozwiniętych;

12.  zwraca szczególną uwagę na cel zrównoważonego rozwoju nr 4.1, który dotyczy zapewnienia 12-letniego cyklu bezpłatnej powszechnej edukacji na szczeblu podstawowym i średnim; przypomina, że​ edukacja powinna być kluczowym filarem partnerstwa Afryka-UE, zgodnie z priorytetami strategicznymi uzgodnionymi na szczycie Unia Europejska-Unia Afrykańska w 2017 r .; zaznacza, że darmowy charakter należy rozumieć nie tylko jako bezpłatne szkolnictwo, lecz również brak kosztów ukrytych, takich jak koszty materiałów szkolnych, transportu i posiłków; uważa, że państwa powinny przewidzieć systemy stypendiów, aby umożliwić edukację szkolną dzieci znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji; przypomina, jak ważne jest zagwarantowanie pluralizmu i swobody wyboru rodziców; zaleca Unii Europejskiej i państwom członkowskim, zgodnie z celem zrównoważonego rozwoju nr 4.1 i art. 26 PDPC, by nie wspierały finansowo prywatnych komercyjnych placówek oświatowych, które nie przestrzegają zasad i wartości Unii;

13.  wzywa, by Unia i państwa członkowskie przeznaczyły co najmniej połowę pomocy w dziedzinie edukacji na szkolnictwo podstawowe do roku 2030;

14.  wzywa również, by co najmniej 40 % pomocy Unii i państw członkowskich w dziedzinie edukacji skierować do krajów najsłabiej rozwiniętych;

15.  wzywa do poświęcenia szczególnej uwagi kwestii równego traktowania dziewcząt i chłopców w szkole, która ma zasadnicze znaczenie dla trwałego rozwoju i zgodnie z zasadą powszechności; wzywa UE do promowania włączającej edukacji wysokiej jakości, w celu usunięcia przeszkód w dostępie dziewcząt do edukacji oraz ich frekwencji w szkole i ukończeniu nauki; przypomina cel, zgodnie z którym 85 % nowych programów Unii Europejskiej ma uwzględniać równouprawnienie płci jako główny lub istotny cel do roku 2020; wzywa do wsparcia kształtowania systemów edukacji, które uwzględniają potrzeby uczniów niepełnosprawnych, a także innych mniejszości i grup szczególnie narażonych, z uwzględnieniem warunków lokalnych;

16.  przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji w sprawie edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych i w czasie przedłużających się kryzysów i cel przeznaczania 10 % pomocy humanitarnej Unii na edukację od roku 2019;

17.  przypomina, że kształcenie dzieci uchodźców lub wysiedleńców należy od początku postrzegać jako priorytet; podkreśla znaczenie wspierania krajów dotkniętych niestabilnością i konfliktami w celu wzmocnienia odporności ich systemów i zapewnienia dostępu do wysokiej jakości kształcenia, w tym kształcenia średniego, z myślą o dzieciach i młodych uchodźcach, osobach wewnętrznie przesiedlonych i społecznościach przyjmujących te osoby;

18.  podkreśla konieczność bardziej zintegrowanego, włączającego wszystkie zainteresowane strony, szybkiego, systematycznego i skutecznego reagowania na potrzeby w dziedzinie edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych, zgodnie z zasadą powiązania działań z zakresu pomocy kryzysowej, odbudowy i rozwoju;

19.  stwierdza, że niektóre kraje docelowe nie są w stanie lub nie chcą zaspokoić podstawowych potrzeb ludności, w tym edukacyjnych; wzywa do określenia najbardziej odpowiedniego partnera społeczeństwa obywatelskiego oraz do wzmocnienia i zwiększenia skali dobrych praktyk stosowanych w danej dziedzinie przez organizacje pozarządowe i inne podmioty;

20.  przypomina o znaczeniu kształcenia średniego, technicznego i zawodowego w celu zwiększenia szans młodzieży na rynku pracy oraz z myślą o długotrwałym rozwoju; uważa, że kształcenie techniczne i zawodowe powinno prowadzić do znalezienia godziwej pracy, być ukierunkowane na potrzeby przedsiębiorstw, odbywać się w koordynacji z nimi i w miarę możliwości być przez nie finansowane; zwraca uwagę na projekty angażujące sektor prywatny w ośrodki szkoleniowe i wzywa Komisję do zbadania, w jaki sposób można wspierać finansowo rozwój takich inicjatyw; zauważa, że można by zaangażować w tym celu plan unijnych inwestycji zewnętrznych, aby osiągnąć wspomniane cele, i zwraca się do organizacji społeczeństwa obywatelskiego o strategiczne zaangażowanie w planowanie i wdrażanie środków w tej dziedzinie;

21.  wyraża zaniepokojenie z powodu zjawiska „drenażu mózgów”; odnotowuje, że niektóre państwa członkowskie przeznaczają ponad połowę pomocy w dziedzinie edukacji na koszty kształcenia na ich terytorium; stwierdza, że wzrost kwoty pomocy w dziedzinie edukacji powinien zmniejszyć ten odsetek; wzywa państwa członkowskie do badania i wykorzystywania dobrych praktyk oraz doświadczeń, takich jak wymiana akademicka i zawodowa; uważa, że wizy wielokrotnego wjazdu pozwoliłyby tym studentom na aktualizację ich wiedzy i sprzyjałyby mobilności przepływów; wzywa jednocześnie do wprowadzenia zachęt lub środków zachęcających studentów do pracy w sektorze gospodarczym lub rządowym w ich kraju pochodzenia po powrocie przez minimalny okres, tak aby nabyta przez nich wiedza przynosiła przede wszystkim korzyści krajom partnerskim;

22.  stwierdza, że dobre nauczanie ma kluczowe znaczenie dla uczenia się; zauważa z zaniepokojeniem, że​jakość i dostępność szkoleń dla nauczycieli pozostają poważnym wyzwaniem, zwłaszcza w Afryce Subsaharyjskiej; wzywa do podejmowania starań w celu zapewnienia lepszych warunków kształcenia i doskonalenia zawodowego nauczycieli, koncentrując się na ich wiedzy merytorycznej i umiejętności dydaktycznych, jak również zatrudniania, wynagrodzeń i warunków pracy, między innymi w celu zachęcenia nauczycieli do pozostania w zawodzie i przekazywania wiedzy przyszłym pokoleniom; apeluje o więcej programów wymiany między nauczycielami z krajów rozwijających się i z państw członkowskich UE, np. Erasmus+;

23.  zwraca uwagę na potrzebę znacznych inwestycji w infrastrukturę oświatową, pomoce, materiały i wyposażenie szkolne, w szczególności na obszarach wiejskich lub słabo zaludnionych, w celu zapewnienia powszechnego, równego i pozbawionego dyskryminacji dostępu do edukacji;

24.  podkreśla znaczenie nowych technologii dla poprawy dostępu do edukacji i jej jakości, w szczególności do celów rozpowszechniania wiedzy, szkolenia, dydaktyki, a także rozwoju nauczycieli i zarządzania placówkami; kładzie nacisk na potrzebę wykorzystania szans, jakie stwarza transformacja cyfrowa, w celu wniesienia wiedzy i nowoczesnych metod nauczania do krajów rozwijających się; zwraca uwagę na fakt, że te nowe technologie powinny wspierać działania edukacyjne, a nie zastępować je, co prowadziłoby do obniżenia standardów pedagogicznych; wzywa do lepszej oceny wpływu inwestycji technologicznych na efekty uczenia się; podkreśla konieczność wzmocnienia umiejętności cyfrowych, tak aby wspierać upodmiotowienie kobiet i dziewcząt;

25.  wzywa do wzmożonych wysiłków na rzecz sprostania wyzwaniom związanym z wykluczeniem cyfrowym dzięki kształceniu i szkoleniu w zakresie podstawowych umiejętności cyfrowych i inicjatywom ułatwiającym korzystanie z technologii informacyjno-komunikacyjnych; ponadto apeluje o wprowadzenie umiejętności cyfrowych do szkolnych programów nauczania na wszystkich poziomach kształcenia w krajach rozwijających się w celu nabycia umiejętności niezbędnych do poprawy dostępu do informacji;

26.  uważa, że edukacja powinna umożliwić następnym pokoleniom w pełni produkcyjne życie w zautomatyzowanym i zrobotyzowanym świecie; sądzi, że aby spełnić oczekiwania zarówno ludności, która szuka pracy, jak i przedsiębiorstw, dostępne szkolenia muszą faktycznie podnosić umiejętności zawodowe, a to wymaga, by powstrzymać się od wykluczania partnerstw z sektorem prywatnym w dziedzinie kształcenia zawodowego; podkreśla w tym kontekście znaczenie elastyczności umiejętności oraz umiejętności życiowych i interpersonalnych w edukacji; jest przekonany, że w szkołach oprócz kształcenia teoretycznego dzieci muszą przyswoić umiejętność myślenia niezbędnego do zadawania pytań, umiejętności twórcze niezbędne do zastosowania pomysłów w praktyce oraz że efekty uczenia się przez całe muszą znajdować wyraz w działaniach w ciągu całego życia;

27.  podkreśla znaczenie powiązania edukacji i zdrowia; stwierdza, że medycyna szkolna i edukacja prozdrowotna nie tylko sprzyjają nauce, lecz również umożliwiają dotarcie do dużych grup społeczeństwa; apeluje o wprowadzenie kompleksowego, zintegrowanego podejścia do edukacji seksualnej dziewcząt i chłopców, która dotyczy kwestii zdrowotnych, takich jak HIV, planowanie rodziny i ciąża, i pomaga również wypracować szerzej zakrojone wyniki, takie jak zwiększenie dostępu dziewcząt do edukacji; podkreśla znaczenie podmiotów świadczących usługi opiekuńcze w zakresie wsparcia psychospołecznego, zwłaszcza w krajach dotkniętych konfliktami, w celu poprawy odporności małych dzieci;

28.  zachęca państwa do wprowadzenia co najmniej jednego roku bezpłatnej edukacji dla dzieci we wczesnym dzieciństwie, zgodnie z celem zrównoważonego rozwoju 4.2;

29.  potwierdza, że edukacja dobrej jakości jest możliwa jedynie w sprzyjającym otoczeniu – z uwzględnieniem zaangażowania rodziców, aspektów żywieniowych i kwestii bezpieczeństwa, a także dostępu do energii elektrycznej, wody i odpowiednich urządzeń sanitarnych – tak aby umożliwić dziewczętom i chłopcom prawdziwe korzystanie ze szkoły i zwiększyć wskaźniki ukończenia szkoły, w szczególności podstawowej;

Poprawa jakości pomocy

30.  uważa, że ocena systemów edukacji, w tym systemów stosowanych przez instytucje niepaństwowe, jakości kształcenia i wyników w nauce, stanowi warunek wstępny poprawy skuteczności pomocy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do finansowania badań, gromadzenia danych oraz wiarygodnych, technicznych, niedyskryminacyjnych i niezależnych narzędzi oceny;

31.  uważa, że zasadnicze znaczenie ma lepsze skoordynowanie darczyńców w ramach lokalnych grup na rzecz edukacji w celu uniknięcia powielania, a nawet konfliktu działań pomocowych; zwraca się do państw członkowskich, by bardziej regularnie korzystały ze wspólnego planowania i delegowania zadań; przypomina, że pomoc rozwojowa nie może działać w służbie strategii wywierania wpływu;

32.  podkreśla, że rządy mają obowiązek zapewnić swoim obywatelom prawo do edukacji; wskazuje wobec tego na konieczność zapewnienia zdolności osób odpowiedzialnych na wszystkich szczeblach do świadczenia usług dla wszystkich, jak też konieczność zapewnienia sprawiedliwych, dostępnych i niedyskryminacyjnych krajowych instytucji oświatowych, strategii i planów – na podstawie istotnych konsultacji z najważniejszymi podmiotami i ich strategicznego udziału, w tym ze społeczeństwem obywatelskim – wraz ze szczegółowymi celami i mechanizmami monitorowania, systemem regularnej oceny i inspekcji, jasnym i przejrzystym podziałem odpowiedzialności oraz przydziałem zasobów podlegającym niezależnym kontrolom; zachęca do przyjmowania krajowych ram prawnych dotyczących tworzenia i funkcjonowania usług edukacji;

33.  kładzie nacisk na przewidywalność pomocy i współodpowiedzialność krajów partnerskich za tę pomoc; zwraca w związku z tym uwagę, że wsparcie budżetowe i pomoc zapewniana przez organizacje wielostronne najlepiej odpowiadają tym wymogom;

34.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by – tam, gdzie to możliwe – preferowały wsparcie budżetowe, z zastosowaniem rygorystycznych kryteriów, łącznie z dobrym sprawowaniem władzy, oraz szczegółowe kontrole, aby uniknąć przypadków korupcji; przypomina, że państwa trzecie będące beneficjentami zobowiązują się do zwrotu płatności w przypadku poważnych nieprawidłowości; zaleca włączenie organizacji społeczeństwa obywatelskiego w proces monitorowania umów w sprawie finansowania; podkreśla potrzebę ustanowienia mechanizmu monitorowania do badania przypadków niewłaściwego wykorzystania funduszy rozwojowych i w konsekwencji wdrożenia sankcji, włącznie z przeniesieniem środków finansowych w celu zwiększenia wsparcia dla krajów o lepszych praktykach w tej dziedzinie;

35.  zachęca Komisję i państwa członkowskie, by wspierały rolę organów lokalnych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w przygotowywaniu i wdrażaniu programów pomocy w dziedzinie edukacji, także w ramach wsparcia budżetowego;

36.  zauważa, że zaledwie jedna trzecia pomocy w dziedzinie edukacji przechodzi przez organy wielostronne, natomiast w dziedzinie zdrowia dotyczy to dwóch trzecich; wzywa wobec tego Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia finansowania na potrzeby Globalnego Partnerstwa na rzecz Edukacji i funduszu „Education cannot wait”; uważa, że w przyszłym planie strategicznym na okres po roku 2020 Globalne Partnerstwo powinno uzyskać możliwość przedłużenia okresu programowania z 3 do 6 lat, aby umożliwić bardziej stabilne i przewidywalne finansowanie, szczególnie konieczne dla wzmocnienia krajowych systemów edukacji;

o
o   o

37.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0239. (2) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0104.