Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 4 lipca 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) 2017/825 w celu zwiększenia puli środków finansowych Programu wspierania reform strukturalnych i dostosowania jego celu ogólnego (COM(2017)0825 – C8-0433/2017 – 2017/0334(COD))(1)

P8_TA(2018)0281 A8-0227/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw -1 (nowy) (-1)  Unia jest zobowiązana wspierać wysiłki państw członkowskich, na ich wniosek, zmierzające do poprawy ich zdolności administracyjnej w zakresie wdrażania prawa Unii. Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 (1)  Program wspierania reform strukturalnych (zwany dalej „programem”) został utworzony na potrzeby wzmocnienia zdolności państw członkowskich w zakresie przygotowania i wdrożenia reform administracyjnych i strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy, w tym poprzez wsparcie na rzecz skutecznego i wydajnego wykorzystania funduszy unijnych. Komisja oferuje wsparcie w ramach programu na żądanie któregokolwiek z państw członkowskich, które może obejmować szereg obszarów polityki. Rozwijanie odpornej gospodarki opartej na solidnych strukturach gospodarczych i społecznych, które pozwalają państwu członkowskiemu skutecznie amortyzować wstrząsy i szybko się z nich otrząsnąć, stanowi wkład do spójności gospodarczej i społecznej. Wdrożenie strukturalnych reform instytucjonalnych, administracyjnych i reform strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy jest odpowiednim narzędziem do osiągnięcia takiego rozwoju. (1)  Program wspierania reform strukturalnych (zwany dalej „programem”) został utworzony na potrzeby wzmocnienia zdolności państw członkowskich w zakresie przygotowania i wdrożenia reform administracyjnych i strukturalnych o europejskiej wartości dodanej pobudzających wzrost gospodarczy, w tym poprzez wsparcie na rzecz skutecznego i wydajnego wykorzystania funduszy unijnych. Komisja oferuje wsparcie w ramach programu na żądanie któregokolwiek z państw członkowskich, które może obejmować szereg obszarów polityki. Rozwijanie odpornej gospodarki i odpornego społeczeństwa opartych na solidnych strukturach gospodarczych, społecznych i terytorialnych, które pozwalają państwu członkowskiemu skutecznie amortyzować wstrząsy i szybko się z nich otrząsnąć, stanowi wkład do spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej. Reformy wspierane w ramach programu wymagają sprawnej i skutecznej administracji publicznej na szczeblu krajowym i regionalnym, jak również poczucia odpowiedzialności i aktywnego uczestnictwa wszystkich zainteresowanych stron. Wdrożenie strukturalnych reform instytucjonalnych, administracyjnych i reform strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy i dostosowanych do poszczególnych krajów oraz przejęcie odpowiedzialności w terenie za reformy strukturalne leżące w interesie Unii, w szczególności przez organy lokalne i regionalne oraz partnerów społecznych, stanowią odpowiedne narzędzia do osiągnięcia takiego rozwoju. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 a (nowy) (1a)  Skuteczne osiąganie wyników programu i informowanie o nich na szczeblu unijnym, krajowym i regionalnym jest potrzebne, aby zapewnić widoczność wyników reform realizowanych w oparciu o wniosek każdego państwa członkowskiego. Działania te zapewniłyby wymianę wiedzy, doświadczeń i najlepszych praktyk, co jest również jednym z celów programu. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 b (nowy) (1b)  Oczekuje się, że zapotrzebowanie na wsparcie w ramach programu pozostanie wysokie, co oznacza, że niektóre wnioski należy traktować priorytetowo. W stosownych przypadkach pierwszeństwo należy przyznać wnioskom, które mają na celu przeniesienie opodatkowania z pracy na majątek i zanieczyszczenia, promowanie silniejszej polityki zatrudnienia i polityki społecznej, a tym samym włączenia społecznego, zwalczanie oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania dzięki poprawie przejrzystości, wprowadzenie strategii na rzecz innowacyjnej i zrównoważonej reindustrializacji oraz poprawa systemów kształcenia i szkolenia. Należy zwrócić szczególną uwagę na wnioski o wsparcie, które charakteryzują się wysokim poziomem demokratycznego poparcia i zaangażowania partnerów i które wywierają efekt mnożnikowy na inne sektory. Program powinien uzupełniać inne instrumenty, aby uniknąć powielania działań. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 c (nowy) (1 c)   W dążeniu do wzmocnienia zdolności państw członkowskich do przygotowania i przeprowadzenia reform strukturalnych wspierających wzrost, program nie powinien zastępować finansowania z budżetów krajowych państw członkowskich ani być wykorzystywany do pokrywania bieżących wydatków. Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 (3)  Pogłębienie spójności gospodarczej i społecznej poprzez wzmocnienie reform strukturalnych ma kluczowe znaczenie dla pomyślnego członkostwa w unii gospodarczej i walutowej. Jest to szczególnie ważne dla państw członkowskich, których walutą nie jest euro, w ich przygotowaniach do przystąpienia do strefy euro. (3)  Pogłębienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej poprzez wzmocnienie reform strukturalnych, które przynoszą Unii korzyści i są zgodne z jej zasadami i wartościami, ma kluczowe znaczenie dla pomyślnego uczestnictwa i większej rzeczywistej konwergencji w unii gospodarczej i walutowej oraz zapewnienia jej długoterminowej stabilności i rozkwitu. Jest to szczególnie ważne dla państw członkowskich, których walutą nie jest jeszcze euro, w ich przygotowaniach do przystąpienia do strefy euro. Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)  Właściwe jest zatem podkreślenie w celu ogólnym programu – tam, gdzie mowa o jego wkładzie w odpowiedź na wyzwania gospodarcze i społeczne – że zwiększenie spójności, konkurencyjności, wydajności, zrównoważonego wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy powinno również stanowić wkład w przygotowania do przyszłego członkostwa w strefie euro czynione przez te państwa członkowskie, których walutą nie jest euro. (4)  Właściwe jest zatem podkreślenie w celu ogólnym programu – tam, gdzie mowa o jego wkładzie w odpowiedź na wyzwania gospodarcze i społeczne – że zwiększenie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, konkurencyjności, wydajności, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy, włączenia społecznego oraz ograniczenie rozbieżności między państwami członkowskimi i regionami powinno również stanowić wkład w przygotowania do przyszłego członkostwa w strefie euro czynione przez te państwa członkowskie, których walutą nie jest jeszcze euro. Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 5 (5)  Należy również wskazać, że działania w ramach programu mogą wspierać reformy, które mogą ułatwić państwom członkowskim pragnącym przyjąć euro przygotowanie się do uczestnictwa w strefie euro. (5)  Mając na uwadze pozytywne doświadczenia Unii w udzielaniu pomocy technicznej innym państwom, które przyjęły już walutę euro, należy również wskazać, że działania w ramach programu mogą wspierać reformy mogące ułatwić państwom członkowskim, które przystąpiły do Unii na późniejszym etapie integracji i pragną przyjąć euro, przygotowanie się do uczestnictwa w strefie euro. Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 5 a (nowy) (5a)   Siedem państw członkowskich podlega traktatowemu zobowiązaniu do przygotowania się do udziału w strefie euro, a mianowicie Bułgaria, Republika Czeska, Chorwacja, Węgry, Polska, Rumunia i Szwecja. Niektóre z tych państw członkowskich w ostatnich latach poczyniły niewielkie postępy w dążeniu do tego celu, co sprawia, że wsparcie przez Unię udziału w strefie euro nabiera coraz większego znaczenia. Dania i Zjednoczone Królestwo nie są zobowiązane do przystąpienia do strefy euro. Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 5 b (nowy) (5b)   Organy lokalne i regionalne mają do odegrania ważną rolę w reformie strukturalnej w stopniu, jaki zależy od organizacji konstytucyjnej i administracyjnej każdego państwa członkowskiego. Dlatego też należy zapewnić odpowiedni poziom zaangażowania organów regionalnych i lokalnych w przygotowanie i przeprowadzenie reform strukturalnych oraz odpowiedni poziom konsultacji z nimi w tym zakresie. Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 (6)  Aby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie państw członkowskich na wsparcie oraz ze względu na konieczność wsparcia wdrażania reform strukturalnych w państwach członkowskich, których walutą nie jest euro, należy zwiększyć przydział środków finansowych na program do poziomu, który pozwoli Unii zapewnić wsparcie odpowiadające potrzebom ubiegających się o nie państw członkowskich. (6)  Aby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie państw członkowskich na wsparcie oraz ze względu na konieczność wsparcia wdrażania leżących w interesie Unii reform strukturalnych w państwach członkowskich, których walutą nie jest jeszcze euro, należy zwiększyć przydział środków finansowych na program, z wykorzystaniem instrumentu elastyczności na mocy rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 1a, do poziomu, który pozwoli Unii zapewnić wsparcie odpowiadające potrzebom ubiegających się o nie państw członkowskich. Wzrost ten nie powinien mieć negatywnego wpływu na pozostałe priorytety polityki spójności. Ponadto państwa członkowskie nie powinny być zobowiązane do przesuwania środków krajowych i regionalnych przyznanych im z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych w celu uzupełnienia braków w finansowaniu programu. ___________ 1a Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884). Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Recital 7 (7)  Aby zapewnić wsparcie możliwie z jak najmniejszym opóźnieniem, Komisja powinna móc wykorzystać część puli finansowej także na pokrycie kosztów działań wspomagających programu, takich jak wydatki związane z kontrolą jakości i monitorowaniem projektów w terenie. (7)  Aby zapewnić wysokiej jakości wsparcie z możliwie jak najmniejszym opóźnieniem, Komisja powinna móc wykorzystać część puli finansowej także na pokrycie kosztów działań wspomagających programu, takich jak wydatki związane z kontrolą jakości, monitorowaniem i oceną projektów w terenie. Wydatki takie powinny być proporcjonalne do całkowitej wartości wydatków w ramach projektów wsparcia. Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 a (nowy) (7a)  Aby zapewnić sprawne zdawanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdań z realizacji programu, należy określić termin, w którym Komisja ma przedstawiać roczne sprawozdania monitorujące. Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 Rozporządzenie (UE) 2017/825 Artykuł 4 – ustęp 1 Celem ogólnym programu jest wsparcie reform instytucjonalnych i administracyjnych oraz reform strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy w państwach członkowskich w drodze udzielenia wsparcia instytucjom krajowym w zakresie środków mających na celu reformowanie i wzmacnianie instytucji, sprawowania rządów, administracji publicznej oraz sektorów gospodarczych i społecznych, podejmowanych w związku z wyzwaniami gospodarczymi i społecznymi, z zamiarem zwiększenia spójności, konkurencyjności, wydajności, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy, a także inwestycji, co również przygotuje do członkostwa w strefie euro, w szczególności w kontekście procesów związanych z zarządzaniem gospodarczym, w tym przez wspieranie skutecznego, wydajnego i przejrzystego wykorzystania funduszy unijnych. Celem ogólnym programu jest wsparcie reform instytucjonalnych i administracyjnych oraz reform strukturalnych pobudzających wzrost gospodarczy w państwach członkowskich w drodze udzielenia wsparcia instytucjom państw członkowskich, w tym w stosownych przypadkach na szczeblu regionalnym i lokalnym, w zakresie środków mających na celu reformowanie i wzmacnianie instytucji, sprawowania rządów, administracji publicznej oraz sektorów gospodarczych i społecznych, podejmowanych w związku z wyzwaniami gospodarczymi i społecznymi, z zamiarem zwiększenia spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, konkurencyjności, wydajności, zrównoważonego wzrostu gospodarczego, tworzenia miejsc pracy, włączenia społecznego, walki z uchylaniem się od opodatkowania i z ubóstwem, a także inwestycji i rzeczywistej konwergencji w Unii, co również przygotuje do członkostwa w strefie euro, w szczególności w kontekście procesów związanych z zarządzaniem gospodarczym, w tym przez wspieranie skutecznego, wydajnego i przejrzystego wykorzystania funduszy unijnych. Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2017/825 Artykuł 5 – ustęp 1 – litera d a (nowa) (1a)   w art. 5 ust. 1 dodaje się literę w brzmieniu: da)   wspieranie zaangażowania instytucji lokalnych i regionalnych w przygotowywanie i wdrażanie reform strukturalnych oraz konsultacja z nimi w tym zakresie w stopniu odpowiadającym uprawnieniom i zakresowi odpowiedzialności tych instytucji regionalnych i lokalnych w ramach struktur konstytucyjnych i administracyjnych każdego państwa członkowskiego. Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 3 – litera a Rozporządzenie (UE) 2017/825 Artykuł 10 – ustęp 1 1.  Pulę środków finansowych przeznaczonych na wdrażanie niniejszego programu ustala się na kwotę 222 800 000 EUR w cenach bieżących. 1.  Pulę środków finansowych przeznaczonych na wdrażanie niniejszego programu ustala się na kwotę 222 800 000EUR w cenach bieżących, z czego 80 000 000 EUR ma pochodzić z instrumentu elastyczności na mocy rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013*; _________________ * Rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884). Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 3 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2017/825 Artykuł 16 – ustęp 2 – akapit 1 – wprowadzenie (3a)   w art. 16 ust. 2 wprowadzenie otrzymuje brzmienie: 2.  Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie monitorujące z wdrażania programu. Sprawozdanie to zawiera informacje o: „2. Począwszy od 2018 r. do 2021 r. włącznie Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie monitorujące z wdrażania programu. Sprawozdanie to zawiera informacje o:” Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 3 b (nowy) Rozporządzenie (UE) nr 2017/825 Artykuł 16 – ustęp 2 – akapit 1 – litera d a (nowa) (3b)  w art. 16 ust. 2 dodaje się lit. da) w brzmieniu: „da) wyniki kontroli jakości i monitorowania projektów związanych z udzielaniem wsparcia w terenie; ”

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A8-0227/2018).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady zmieniającej Akt dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich, załączony do decyzji Rady 76/787/EWWiS, EWG, Euratom z dnia 20 września 1976 r. (09425/2018 - C8-0276/2018 - 2015/0907(APP))

P8_TA(2018)0282 A8-0248/2018

(Specjalna procedura ustawodawcza – zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09425/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 223 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8‑0276/2018),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 listopada 2015 r. w sprawie reformy prawa wyborczego Unii Europejskiej oraz załączony wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie przyjęcia przepisów zmieniających Akt dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich(1),

–  uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez Senat Francji, Izbę Deputowanych Luksemburga, Pierwszą Izbę parlamentu Niderlandów, Drugą Izbę parlamentu Niderlandów, Riksdag, Izbę Gmin i Izbę Lordów, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Konstytucyjnych (A8-0248/2018),

1.  wyraża zgodę na projekt decyzji Rady;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 366 z 27.10.2017, s. 7.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (12543/2017 – C8-0422/2017 – 2017/0238(NLE))

P8_TA(2018)0283 A8-0177/2018

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając projekt decyzji Rady (12543/2017),

–   uwzględniając projekt Kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (12548/2017),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 37 Traktatu o Unii Europejskiej oraz na mocy art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i 209, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a), art. 218 ust. 7 i art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0422/2017),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 4 lipca 2018 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię przedstawioną przez Komisję Handlu Międzynarodowego (A8-0177/2018),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Armenii.

(1) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0284.

Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (12543/2017 – C8-0422/2017 – 2017/0238(NLE) – 2017/2269(INI))

P8_TA(2018)0284 A8-0179/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12543/2017),

–  uwzględniając Kompleksową i wzmocnioną umowę o partnerstwie między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Armenii, z drugiej strony (12548/2017),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 37 Traktatu o Unii Europejskiej, a także zgodnie z art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207, art. 209, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz art. 218 ust. 8 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0422/2017),

–  uwzględniając swoje rezolucje w sprawie stosunków między UE a Armenią,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(1),

–  uwzględniając wspólne deklaracje ze szczytów Partnerstwa Wschodniego, w szczególności deklarację uzgodnioną w 2017 r. w Brukseli,

–  uwzględniając wspólne komunikaty Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), w szczególności sprawozdanie z wdrażania przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa z dnia 18 maja 2017 r. (JOIN(2017)0018) oraz wspólny dokument roboczy z dnia 9 czerwca 2017 r. pt. „Partnerstwo Wschodnie – 20 wyników do 2020 r.: orientacja na kluczowe priorytety i wymierne wyniki” (SWD(2017)0300), a także komunikat z 2016 r. pt. „Globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej”,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje dotyczące sytuacji we wschodnim sąsiedztwie, a w szczególności zalecenie z dnia 15 listopada 2017 r. dla Rady, Komisji i ESDZ w sprawie Partnerstwa Wschodniego w perspektywie szczytu w listopadzie 2017 r.(2) oraz swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie setnej rocznicy ludobójstwa Ormian(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 4 lipca 2018 r.(4) 2018 r. w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając priorytety partnerstwa między Unią Europejską a Armenią, podpisane w dniu 21 lutego 2018 r.,

–  uwzględniając art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 99 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0179/2018),

A.  mając na uwadze, że obecne ramy stosunków między Armenią a Unią Europejską opierają się na umowie o partnerstwie i współpracy z 1996 r., która weszła w życie w 1999 r. i ma zostać zastąpiona proponowaną kompleksową i wzmocnioną umową o partnerstwie;

B.  mając na uwadze, że w ramach Partnerstwa Wschodniego podstawą stosunków między UE a Armenią jest wspólne zobowiązanie do przestrzegania prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, praw człowieka i podstawowych wolności;

C.  mając na uwadze, że wciąż utrzymują się wątpliwości co do pełnego przestrzegania przez Armenię niektórych z wyżej wymienionych podstawowych wartości, zwłaszcza jeżeli chodzi o demokrację i praworządność, którym szkodzi korupcja, kupowanie głosów, przestępczość zorganizowana i nadużywanie kontroli ze strony oligarchów;

D.  mając na uwadze, że położenie geograficzne Armenii, która znajduje się na styku Europy, Azji Środkowej i Bliskiego Wschodu, a także w sąsiedztwie regionalnych mocarstw, zwłaszcza Rosji, Iranu i Turcji, ma znaczenie strategiczne, ale jest również wyzwaniem; mając na uwadze, że nieuznawanie przez niektóre państwa tragedii z przeszłości, zwłaszcza ludobójstwa Ormian, obecność obcych wojsk w Armenii oraz przedłużające się konflikty na Kaukazie Południowym, które dotyczą również Azerbejdżanu i Gruzji, to czynniki stanowiące poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa wszystkich partnerów i stabilności w regionie; mając na uwadze, że konflikt w Górskim Karabachu można rozwiązać jedynie na drodze pokojowej w zgodzie z podstawowymi zasadami OBWE z 2009 r., zwłaszcza dzięki wysiłkom i propozycjom współprzewodniczących Grupy Mińskiej OBWE;

E.  mając na uwadze, że UE jest głównym partnerem handlowym Armenii i jej najważniejszym darczyńcą; mając na uwadze, że Armenia jest również członkiem Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej, co dowodzi, że UE nie jest dla partnerów czynnikiem warunkującym decyzję o pogłębianiu z nią stosunków kosztem stosunków ze stronami trzecimi, nawet jeżeli z pewnych możliwości, takich jak pogłębiona i kompleksowa strefa wolnego handlu, nie można było w tym kontekście skorzystać;

F.  mając na uwadze, że nowa umowa ustanawia nową podstawę prawną, aby ożywić dialog polityczny oraz rozszerzyć zakres współpracy gospodarczej, jak i współpracy w dziedzinach takich jak energia, transport, infrastruktura i środowisko; mając na uwadze, że oczekuje się, iż postanowienia te odniosą pozytywny wpływ na Armenię, przyczyniając się do promowania standardów demokratycznych, wzrostu gospodarczego i zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że perspektywy te są szczególnie ważne dla armeńskiej młodzieży, w tym również dzięki poprawie edukacji i poszerzeniu możliwości zatrudnienia; mając na uwadze, że zarówno obywatele UE, jak i Armenii skorzystają na zacieśnieniu współpracy;

1.  z zadowoleniem przyjmuje podpisanie kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie, która stanowi ważny krok naprzód w relacjach między UE a Armenią i jest wyrazem zobowiązania do dalszego pogłębienia stosunków polityczno-gospodarczych;

2.  zauważa, że podpisanie umowy nie stanowi zakończenia współpracy między UE a Armenią; podkreśla raczej znaczenie szybkiego i skutecznego wdrożenia umowy przed przystąpieniem do rozważenia możliwości dalszego zacieśnienia współpracy i integracji między obiema stronami, w tempie i w stopniu będącym do zaakceptowania przez obie strony;

3.  przypomina, że kluczem do odblokowania przyszłych możliwości współpracy jest osiągnięcie znacznych postępów w zakresie poszanowania podstawowych wartości, takich jak praworządność, prawa człowieka i podstawowe wolności, a także funkcjonujący system demokratyczny broniący niezawisłości i bezstronności sądownictwa oraz osiągnięcie konkretnych wyników w walce z korupcją; w związku z tym oczekuje, że w odpowiednim czasie UE rozważy możliwość podjęcia z Armenią rozmów na temat liberalizacji reżimu wizowego, o ile spełnione zostaną warunki gwarantujące dobre zarządzanie mobilnością i jej bezpieczeństwo, w tym warunek rzeczywistego wdrożenia umowy o ułatwieniach wizowych oraz umowy o readmisji między obydwoma stronami;

4.  wyraża uznanie dla obywateli Armenii w związku z pokojowym przekazaniem władzy w kwietniu i maju 2018 r., które doprowadziło do zmiany rządu zgodnie z konstytucją Armenii; z zadowoleniem przyjmuje powściągliwość organów ścigania, jednak wyraża zaniepokojenie nieuzasadnionymi aresztowaniami uczestników pokojowych demonstracji, w tym posłów do parlamentu; serdecznie gratuluje Nikolowi Paszinianowi jego wyboru na nowego premiera Armenii; ma nadzieję na zacieśnienie współpracy z nowym premierem, jego rządem i Zgromadzeniem Narodowym, szczególnie by udzielać wsparcia w spełnianiu oczekiwań społeczeństwa armeńskiego, wyrażonych podczas demonstracji, oraz wyraża gotowość do obserwacji przyszłych wyborów parlamentarnych w Armenii;

Zakres, zasady ogólne, podstawowe wartości oraz zaangażowanie w rozwiązywanie konfliktów

5.  podkreśla, że terytorialny zakres stosowania umowy obejmuje z jednej strony terytoria, gdzie stosuje się Traktat o Unii Europejskiej, Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej na warunkach określonych w tych traktatach, oraz z drugiej strony terytorium Republiki Armenii; wzywa Komisję do dopilnowania, by żadne produkty nie były nielegalnie wywożone do UE przez Armenię;

6.  zauważa, że umowa jest utrzymana w duchu i w poszanowaniu zasad zawartych w zaleceniu Parlamentu Europejskiego z dnia 15 listopada 2017 r., w którym jednoznacznie stwierdzono, że żadna kompleksowa umowa nie zostanie ratyfikowana z państwem, które nie przestrzega wartości UE, takich jak demokracja, praworządność, dobre rządy, prawa człowieka i podstawowe wolności; niemniej jednak wzywa władze Armenii, by przy wsparciu UE zadbały o to, by nie doszło do pogorszenia sytuacji w zakresie przestrzegania tych wartości, ponieważ mogłoby to spowodować zawieszenie stosowania umowy zgodnie z jej art. 379; ponownie podkreśla, że pomoc finansowa UE dla Armenii jest uzależniona od wdrażania reform i ich jakości;

7.  zachęca Armenię do szybkiego przyjęcia i wdrożenia wspólnie uzgodnionych reform, szczególnie dotyczących stabilności systemu wyborczego, niezawisłości sądownictwa oraz przejrzystości zarządzania instytucjami państwowymi, zwłaszcza w kontekście priorytetów partnerstwa UE-Armenia, które powinny stanowić orientacyjne ramy dla wykonania umowy, tak aby przynieść wymierne korzyści obywatelom Armenii;

8.  podkreśla istotne znaczenie konstruktywnego zaangażowania i włączenia odnośnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego na tym etapie wdrażania umowy, w tym przez nową Platformę Społeczeństwa Obywatelskiego ustanowioną na mocy umowy, wykraczającą poza ograniczone zobowiązania do informowania przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego oraz prowadzenia z nimi wymiany informacji, jak jest to obecnie przewidziane w art. 366 umowy; przypomina, że uczestniczące w tym procesie organizacje społeczeństwa obywatelskiego powinny odzwierciedlać jak najszersze spektrum interesów politycznych i społecznych;

9.  wzywa Komisję do kontynuacji działań w sprawie warunkowości pomocy finansowej UE poprzez systematyczne powiązanie unijnego wsparcia – w tym za pośrednictwem Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa, pomocy makrofinansowej i innych instrumentów – ze skutecznym wdrożeniem reform, których postępy powinny być dokładnie monitorowane;

10.  zauważa, że umowa ta jest również zgodna z duchem i zasadami wyrażonymi w zaleceniu Parlamentu Europejskiego z dnia 15 listopada 2017 r., w tym w odniesieniu do uzależnienia ratyfikacji nowej umowy z Armenią lub z Azerbejdżanem od konkretnych zobowiązań i zasadniczych postępów w kwestii rozwiązania konfliktu w Górskim Karabachu; wzywa obie strony, aby – działając w dobrej wierze – zwiększyły tempo oraz poprawiły wyniki prowadzonych negocjacji w następstwie wyborów w obu krajach w 2018 r., tak aby zapisać się w historii, kładąc kres konfliktowi, którego nie można rozwiązać przy użyciu siły wojskowej i który kosztował życie zbyt wielu ludzi, zwłaszcza cywilów, i który przez prawie trzy dekady nie tylko uniemożliwia doprowadzenie do pokoju i stabilizacji, ale również hamuje rozwój społeczno-gospodarczy w regionie; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu koncentracji sił wojskowych w regionie i niewspółmiernie wysokich wydatków na obronność; popiera wszelkie inicjatywy prowadzące do pokoju i rozwoju stosunków dobrosąsiedzkich, w tym rozmowy na wysokim szczeblu i mechanizm nadzoru zawieszenia broni, a także wzywa ESDZ i Komisję do zwiększenia wsparcia UE dla programów mających na celu zacieśnienie kontaktów między organizacjami pozarządowymi i organizacjami młodzieżowymi Armenii i Azerbejdżanu, przy jednoczesnym zapewnieniu, że państwa członkowskie UE będą unikały eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania do państw będących stronami konfliktu;

Reformy polityczne

11.  wzywa zarówno Armenię, jak i UE, by przywiązywały dużą wagę do reform krajowych, jak określono w art. 4, zwłaszcza w celu zapewnienia płynnego przejścia od systemu prezydenckiego do parlamentarnego i odpolitycznienia instytucji państwowych; zachęca rząd Armenii do zadbania o to, by główne reformy – takie jak te odnoszące się do struktury i działalności organów rządowych lub kodeksu karnego – podlegały większej przejrzystości oraz były przedmiotem pluralistycznego dialogu z opozycją i społeczeństwem obywatelskim, w interesie ogółu społeczeństwa armeńskiego;

12.  podkreśla potrzebę zapewnienia równych warunków działania dla opozycji, a także środowiska, w którym społeczeństwo obywatelskie, w tym przedstawiciele mediów i obrońcy praw człowieka, mogą działać bez obawy przed represjami; w związku z tym wzywa Armenię do zapewnienia szybkiego i sprawiedliwego procesu wszystkim więźniom, w tym Andriasowi Gukasjanowi, niezależnie od jakichkolwiek względów politycznych; wzywa władze Armenii do zagwarantowania, aby na dziennikarzy nie wywierano presji ani nie zastraszano ich groźbą odwetu lub przemocy z powodu wykonywanej przez nich pracy, aby prawo wolności zgromadzeń było szanowane oraz by nie nadużywano siły i nie stosowano presji wobec pokojowych demonstrantów i przywódców protestów, np. w postaci nieuzasadnionych zarzutów karnych; wzywa do prowadzenia bezstronnych dochodzeń i sprawiedliwych procesów we wszystkich przypadkach, w tym w odniesieniu do ostatnich niewspółmiernych działań policji wobec pokojowych demonstrantów oraz w sprawie „Sasna Tsrer”, podczas której policja poważnie utrudniała pracę obrońców;

13.  w związku z przyszłymi wyborami wzywa władze Armenii do szybkiego i pełnego wdrożenia wszystkich zaleceń międzynarodowych misji obserwacji wyborów prowadzonych przez Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka przy Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE/ODIHR), jak podkreślono w ich sprawozdaniu końcowym, w szczególności w odniesieniu do zarzutów dotyczących kupowania głosów, zastraszania wyborców, wywierania presji na urzędników służby cywilnej i pracowników sektora prywatnego oraz nadmiernej ingerencji w proces głosowania ze strony przedstawicieli partii lub funkcjonariuszy organów ścigania, którym nie udało się poprawić zaufania opinii publicznej do krajowego systemu wyborczego;

14.  zachęca Armenię do wdrożenia zaleceń Komisji Weneckiej, w tym zaleceń zawartych w opinii z 2017 r. w sprawie projektu kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którą kodeks wprowadził pozytywne zmiany w wyniku reformy konstytucyjnej, lecz zawiera luki i niespójności, które należy wyeliminować;

Praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności

15.  potwierdza swoje silne przywiązanie do prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, w tym demokracji, zasad państwa prawa i dobrych rządów, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, a także zachęca Armenię do dokonania znacznych postępów w tych dziedzinach, w szczególności w odniesieniu do wolności mediów, niezawisłości sądownictwa i zwalczania korupcji, przestępczości zorganizowanej, prania pieniędzy, uchylania się od opodatkowania, nepotyzmu i bezprawnej kontroli ze strony oligarchów; zachęca władze Armenii do rozpoczęcia procesu głębokich i rzeczywistych reform gospodarczych w celu przezwyciężenia obecnych struktur oligarchicznych i wyeliminowania monopoli; zachęca władze Armenii, aby dalej konsekwentnie wypełniały swoje zobowiązania jako państwa będącego stroną Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur w celu zapobiegania naruszeniom oraz ich ścigania i karania;

16.  ubolewa, że przemoc ze względu na płeć i orientację seksualną nadal stanowi poważny problem w Armenii; zwraca uwagę na uznanie przemocy domowej za poważny problem wraz z przyjęciem przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 8 grudnia 2017 r. ustawy o zapobieganiu przemocy w rodzinie, ochronie ofiar przemocy domowej oraz przywracaniu pokoju rodzinnego (spójności rodziny), jednak apeluje o przyjęcie bardziej rygorystycznych przepisów w celu skutecznego zwalczania takiej przemocy oraz lepszej ochrony i wspierania ofiar przez władze; wyraża uznanie dla Armenii z powodu podpisania przez ten kraj w dniu 18 stycznia 2018 r. konwencji stambulskiej Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz zachęca Armenię do szybkiej ratyfikacji i pełnego wdrożenia tej konwencji, tak aby skutecznie wypełniać podjęte zobowiązania do przestrzegania międzynarodowych norm w tej dziedzinie;

17.  wzywa Armenię do zajęcia się kwestią równości płci i zwalczania dyskryminacji dzięki podejmowaniu szybkich, lecz skutecznych działań w celu urzeczywistnienia równości szans dla wszystkich, zwłaszcza jeśli chodzi o zatrudnienie, równe płace i funkcje publiczne, najlepiej poprzez przyjęcie kompleksowej odrębnej ustawy o przeciwdziałaniu dyskryminacji, chroniącej również inne grupy szczególnie wrażliwe, np. osoby LGBTI, zgodnie z międzynarodowymi standardami oraz z szeregiem zobowiązań Armenii w dziedzinie praw człowieka, jak również do zagwarantowania skutecznych i dysponujących odpowiednimi zasobami mechanizmów ochrony; w tym względzie wyraża zaniepokojenie z powodu niezgodności planowanych rozwiązań legislacyjnych z międzynarodowymi standardami w zakresie przeciwdziałania dyskryminacji;

18.  wzywa władze Armenii do priorytetowego potraktowania kwestii, jaką jest położenie kresu aborcji ze względu na płeć, które to zjawisko jest rozpowszechnione w Armenii i Azerbejdżanie i występuje częściej jedynie w Chinach; zachęca Armenię do zaangażowania się w poprawę warunków życia dzieci – zwłaszcza niepełnosprawnych i osieroconych – poprzez konsekwentne wdrażanie priorytetów określonych w krajowej strategii na rzecz ochrony praw dziecka oraz w odnośnym planie działania na rzecz wdrożenia Konwencji o prawach dziecka, a także poprzez zagwarantowanie do 2025 r. wszystkim dzieciom edukacji włączającej i likwidację pracy dzieci;

19.  zachęca do dalszych działań na rzecz pogłębienia współpracy w zakresie zapobiegania i zwalczania działalności przestępczej, takiej jak terroryzm, przestępczość zorganizowana, cyberprzestępczość i przestępczość transgraniczna, a także apeluje do Armenii o dostosowanie się w większym stopniu do unijnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

20.  wzywa Armenię do ratyfikowania Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK), podpisanego przez ten kraj w 1999 r.;

Współpraca handlowa i gospodarcza

21.  z zadowoleniem przyjmuje pogłębienie stosunków handlowych i gospodarczych między UE a Armenią oraz fakt, że kompleksowa i wzmocniona umowa o partnerstwie w niektórych przypadkach wykracza poza zobowiązania w ramach WTO w zakresie przejrzystości i dostępu unijnych produktów i podmiotów do rynku w takich dziedzinach jak handel usługami, prawa własności intelektualnej i zamówienia publiczne;

22.  wzywa Armenię do nawiązania budzących zaufanie stosunków handlowych z UE zgodnie z zobowiązaniami podjętymi w ramach przystąpienia do WTO; przypomina, że warunki członkostwa w WTO oraz zobowiązania wynikające z porozumień WTO i ich postanowień mają zastosowanie wyłącznie do terytorium Republiki Armenii w kształcie uznanym przez Narody Zjednoczone;

23.  wyraża nadzieję, że umowa wkrótce przyniesie nowe i atrakcyjne możliwości gospodarcze dla obywateli Armenii zamieszkujących ten kraj lub powracających do niego, a zwłaszcza dla tamtejszej młodzieży;

24.  ubolewa jednak, że umowa ta nie może dotyczyć usuwania barier taryfowych ze względu na członkostwo Armenii w Eurazjatyckiej Unii Gospodarczej; niemniej jednak z zadowoleniem przyjmuje wysoki stopień wykorzystania systemu ogólnych preferencji taryfowych UE (GSP+) przez Armenię, ale z pewnym zaniepokojeniem odnotowuje, że eksport objęty GSP+ koncentruje się jedynie na kilku rodzajach towarów; zauważa, że umowa szanuje wielowektorową politykę zagraniczną Armenii, jednak apeluje do Komisji o dopilnowanie, by pomoc UE nie płynęła do sektorów armeńskiej gospodarki dotkniętych rosyjskimi sankcjami przeciwko UE, i wzywa Komisję do ścisłego nadzorowania, czy państwa członkowskie UE przestrzegają rozporządzenia Rady (UE) nr 833/2014, w celu uniknięcia sytuacji, w której Rosja zamawia towary i technologie podwójnego zastosowania za pośrednictwem Armenii;

25.  z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w sprawie ochrony znaków towarowych, w tym przepisy przejściowe zawarte w art. 237 dotyczącym koniaku i szampana, które chronią interesy UE, jednocześnie umożliwiając Armenii rozwój handlu we wszystkich głównych sektorach gospodarki tego kraju;

Energia i inne obszary współpracy

26.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zwłaszcza w art. 42 położono nacisk na bezpieczeństwo jądrowe na podstawie norm i praktyk Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) i Unii Europejskiej; ubolewa z powodu decyzji władz Armenii o przedłużeniu okresu eksploatacji elektrowni jądrowej w Mecamorze oraz ponownie wyraża głębokie zaniepokojenie utrzymującą się rozbieżnością między standardami bezpieczeństwa tej elektrowni jądrowej a poważnymi zagrożeniami wynikającymi z jej położenia w strefie sejsmicznej; wyraża uznanie dla negocjatorów za uwzględnienie w art. 42 kompleksowej i wzmocnionej umowy o partnerstwie szczegółowej kwestii współpracy w celu „zamknięcia i bezpiecznej likwidacji elektrowni jądrowej w Mecamorze oraz wczesnego przyjęcia odpowiedniego planu działania w tym celu, biorąc pod uwagę potrzebę zastąpienia oferowanych przez tę elektrownię zdolności nowymi zdolnościami, tak aby zapewnić bezpieczeństwo energetyczne Republiki Armenii i warunki dla zrównoważonego rozwoju”;

27.  z zadowoleniem przyjmuje również przepisy szczegółowe dotyczące współpracy w kwestiach dotyczących środowiska w Armenii, biorąc pod uwagę pilną potrzebę dokonania postępów w tej dziedzinie, a także możliwości tworzenia miejsc pracy oraz ograniczania zależności od importu energii, które mogą wynikać z rozwoju czystych alternatywnych źródeł energii; w szczególności wzywa Komisję do udzielenia rządowi Armenii pomocy oraz wsparcia technicznego i finansowego w realizacji ambitnego planu rozwoju energii ze źródeł odnawialnych;

28.  wzywa władze Armenii do zwiększenia przejrzystości i rozliczalności w zarządzaniu finansami publicznymi, a także w ramach zamówień publicznych i w procesie prywatyzacji, a ponadto do wzmocnienia nadzoru nad sektorem bankowym;

29.  podkreśla znaczenie przepisów dotyczących dialogu i współpracy w polityce zatrudnienia, praw pracowniczych, w tym bezpieczeństwa i higieny pracy, równości płci oraz przeciwdziałania dyskryminacji, w tym również z myślą o najsłabszych i marginalizowanych grupach, aby zapewnić lepsze miejsca pracy i warunki pracy, zwłaszcza dla młodych Ormian, a także przyczynić się do zwalczania bezrobocia i skrajnego ubóstwa;

Postanowienia instytucjonalne

30.  z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Komisji Parlamentarnej Partnerstwa na mocy art. 365 umowy i zobowiązuje się, by wraz z parlamentem Armenii wkrótce ustanowić jej regulamin w celu szybkiego rozpoczęcia jej działalności;

31.  ponownie zwraca się do Komisji i ESDZ o przekazywanie Parlamentowi co sześć miesięcy szczegółowego pisemnego sprawozdania z wdrażania międzynarodowych umów, zgodnie z jego zaleceniem z dnia 15 listopada 2017 r. dla Rady, Komisji i ESDZ w sprawie Partnerstwa Wschodniego w perspektywie szczytu w listopadzie 2017 r., w którym Parlament potwierdził swoją determinację do lepszego monitorowania wdrażania międzynarodowych umów z partnerami wschodnimi oraz do większej kontroli wsparcia udzielanego przez UE w tym zakresie;

32.  wzywa UE i władze Armenii do szerszego informowania o celach i założeniach nowej umowy z myślą o dalszej poprawie świadomości społeczeństwa – zarówno w Armenii, jak i w UE – na temat spodziewanych możliwości i korzyści wynikających z jej zawarcia; ponadto wzywa obie strony do podejmowania dalszych starań na rzecz zwalczania wszelkich kampanii dezinformacyjnych dotyczących stosunków UE-Armenia;

o
o   o

33.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Armenii.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0493. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0440. (3) Dz.U. C 328 z 6.9.2016, s. 2. (4) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0283.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony, a Republiką Iraku z drugiej strony (10209/1/2012 – C8-0038/2018 – 2010/0310(NLE))

P8_TA(2018)0285 A8-0222/2018

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10209/1/2012),

–  uwzględniając projekt Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony (5784/2/2011 oraz 8318/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, 100, 207, 209 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0038/2018),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony(1),

–  uwzględniając zmianę podstawy prawnej w następstwie wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 czerwca 2014 r.(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 4 lipca 2018 r.(3) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0222/2018),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Iraku.

(1) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 301. (2) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 czerwca 2014 r., Komisja przeciwko Radzie, w sprawie umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską a Republiką Filipin, C-377/12,ECLI: EU:C:2014:1903. (3) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0286.

Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Iraku z drugiej strony (10209/1/2012 – C8-0038/2018 – 2010/0310M(NLE))

P8_TA(2018)0286 A8-0224/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10209/1/2012),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Iraku, z drugiej strony(1),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, art. 100, art. 207, art. 209 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0038/2018),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie umowy o partnerstwie i współpracy między UE i Irakiem(2),

–  uwzględniając wspólny komunikat wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 8 stycznia 2018 r. określający elementy strategii UE na rzecz Iraku,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 stycznia 2018 r. ustanawiające nową strategię na rzecz Iraku,

–  uwzględniając wieloletni program indykatywny Komisji dla Iraku na lata 2014–2017,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie systematycznego masowego mordowania mniejszości religijnych przez tzw. „ISIS/Daisz”(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 października 2016 r. w sprawie sytuacji w północnym Iraku i Mosulu(4),

–  uwzględniając rezolucje 2367 (2017) i 2379 (2017) przyjęte przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych odpowiednio w dniu 14 lipca 2017 r. i w dniu 21 września 2017 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 4 lipca 2018 r.(5) w sprawie przedmiotowego projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 99 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Rozwoju (A8-0224/2018),

A.  mając na uwadze, że Europę i Irak łączą tysiące lat wzajemnych wpływów kulturowych i wspólnej historii;

B.  mając na uwadze, że Irak był rujnowany przez dziesięciolecia przez dyktatorski reżim Saddama Husajna, który w 1980 r. dokonał aktu agresji przeciwko Iranowi, a w 1990 r. przeciwko Kuwejtowi, przez wyniszczające sankcje, a także przez konflikt wewnętrzny, jaki wybuchł w tym kraju po napaści na niego pod wodzą Stanów Zjednoczonych w 2003 r., obejmujący akty przemocy o podłożu religijnym, secesjonizm kurdyjski oraz terroryzm dżihadystyczny ze strony Daisz; mając na uwadze, że wszystkie te czynniki tłumaczą skalę wyzwań stojących przed Irakiem na drodze do lepszych rządów, postępu gospodarczego i pojednania narodowego;

C.  mając na uwadze, że Unia potwierdziła swoje zaangażowanie na rzecz silnego partnerstwa między UE a Irakiem, opartego na umowie o partnerstwie i współpracy, a także na rzecz wspierania władz Iraku w procesie demokratycznej transformacji oraz odbudowy, przy równoczesnym eliminowaniu przyczyn politycznej, społecznej i ekonomicznej niestabilności; mając na uwadze, że koszt odbudowy oszacowano na aż 88 mld USD;

D.  mając na uwadze, że na państwach członkowskich UE biorących udział w wojnie w 2003 r. i na UE jako całości spoczywa szczególny obowiązek niesienia pomocy ludności Iraku i wspierania starań o pokój i stabilność w tym kraju;

E.  mając na uwadze, że wybory parlamentarne odbyły się w dniu 12 maja 2018 r.; mając na uwadze, że w regionie nękanym przez okopujące się na swych pozycjach reżimy i praktyki autorytarne Irak stanowi jeden z nielicznych przykładów krajów, w którym panuje klimat polityczny sprzyjający rywalizacji politycznej, z systemem wielopartyjnym oraz względnie wolnymi mediami; mając na uwadze, że siły polityczne w kraju wydają się świadome nieodzowności zawierania sojuszy międzywyznaniowych w celu wzmocnienia legitymacji oraz stabilności systemu; mając na uwadze, że prawdziwe i umożliwiające rywalizację wybory mają fundamentalne znaczenie dla umacniania demokracji w Iraku; mając na uwadze, że pełne uczestnictwo wszystkich grup składających się na społeczeństwo irackie będzie ważnym krokiem w kształtowaniu pluralistycznej demokracji oraz wspólnego poczucia tożsamości narodowej;

F.  mając na uwadze, że znaczna poprawa sytuacji w zakresie bezpieczeństwa jest niezbędna w celu wspierania stabilizacji, pojednania, sprawowania pluralistycznych rządów oraz rozwoju społeczno-gospodarczego w tym kraju, zarówno na szczeblu krajowym, jak i lokalnym; mając na uwadze, że pociągnięcie do odpowiedzialności za zbrodnie popełnione przez wszystkie strony jest nieodzowne dla pojednania; mając na uwadze, że Unia Europejska wspiera reformę sektora bezpieczeństwa w Iraku za pośrednictwem swojej misji doradczej; mając na uwadze, że misja wspierająca ONZ w Iraku (UNAMI) jest obecna w kraju od 2003 r. i wykonuje wiele pracy na rzecz pluralistycznego dialogu politycznego i pojednania narodowego; mając na uwadze, że NATO nadal realizuje inicjatywę budowania zdolności w Iraku ukierunkowaną na przeciwdziałanie improwizowanym urządzeniom wybuchowym, niszczenie amunicji wybuchowej, rozminowywanie, planowanie cywilno-wojskowe, utrzymanie postsowieckiego sprzętu, medycynę wojskową oraz reformę irackich instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo;

G.  mając na uwadze, że Irak stoi przed wyzwaniami związanymi ze sprawowaniem rządów, a mianowicie budowaniem potencjału instytucjonalnego i administracyjnego oraz ugruntowaniem praworządności, stosowania prawa i poszanowania praw człowieka, w tym praw kobiet oraz praw wszystkich grup etnicznych i religijnych;

H.  mając na uwadze, że należy walczyć z bezrobociem i wykluczeniem społecznym, zwłaszcza wśród ludzi młodych, aby nie dopuścić do ich radykalizacji, a w efekcie do tego, by stali się podatni na rekrutację przez organizacje terrorystyczne lub inne zorganizowane grupy przestępcze;

I.  mając na uwadze, że irackie służby antyterrorystyczne, które były głównymi siłami uczestniczącymi w wyzwalaniu Mosulu, doznały ciężkich strat i należy im się należyte uznanie oraz wsparcie, aby mogły zwiększyć nabór rekrutów oraz przywrócić właściwą i trwałą liczebność oddziałów;

J.  mając na uwadze, że władze Iraku powinny postrzegać dochody ze sprzedaży ropy naftowej w tym kraju jako szansę i narzędzie trwałej odbudowy społecznej i gospodarczej, na której skorzysta całe irackie społeczeństwo, zamiast prowadzić ich dystrybucję według modelu klientelistycznego; mając na uwadze, że na terytorium Autonomicznego Regionu Kurdystanu w Iraku znajdują się pokaźne złoża ropy naftowej; mając na uwadze potrzebę normalizacji stosunków między rządem centralnym w Bagdadzie a rządem regionalnym irackiego Autonomicznego Regionu Kurdystanu godnie z postanowieniami konstytucji;

K.   mając na uwadze, że Irak to zlepek społeczności nierzadko konkurujących ze sobą o władzę oraz kontrolę nad zasobami kraju; mając na uwadze, że Daisz poddało nieludzkiej eksterminacji lub zniewoliło tysiące obywateli Iraku, w tym należących do społeczności mniejszościowych, w szczególności kobiety i dziewczęta, dopuszczając się zbrodni wojennych oraz zbrodni przeciwko ludzkości; mając na uwadze, że ugrupowania terrorystyczne i ekstremistyczne mogą wciąż łatwo wykorzystywać napięcia występujące między grupami religijnymi oraz lokalnie; mając na uwadze, że w 2003 r. w Iraku żyło 1,5 mln chrześcijan będących obywatelami Iraku (Chaldejczyków, Syriaków, Asyryjczyków i członków innych mniejszości chrześcijańskich) oraz że są oni starożytną ludnością tubylczą, której zagraża poważne niebezpieczeństwo prześladowania i wygnania; mając na uwadze, że ponad milion obywateli Iraku, w tym chrześcijan, uciekając przed grożącą im przemocą, zostało zmuszonych do opuszczenia własnego kraju lub przesiedlonych wewnątrz kraju; mając na uwadze, że Kurdowie stanowią w Iraku znaczącą mniejszość, która w większości zamieszkuje iracki Autonomiczny Region Kurdystanu;

L.  mając na uwadze, że Daisz, Al-Kaida i im podobne organizacje terrorystyczne wzorują się na radykalnym odłamie salafizmu/wahabizmu; mając na uwadze, że pomimo militarnego i terytorialnego zwycięstwa nad Daisz wciąż konieczne jest wyeliminowanie zagrożenia tą ideologią przez lepsze sprawowanie rządów, edukację, świadczenie usług, dążenie do deradykalizacji oraz pełne włączenie społeczności sunnickiej w procesy polityczne w Iraku;

M.  mając na uwadze, że w kraju liczącym 26 mln mieszkańców 11 mln osób potrzebuje pomocy humanitarnej, ponad 3 mln Irakijczyków zostało wewnętrznie przesiedlonych, i wiele z tych osób przebywa na terytorium irackiego Kurdystanu, a ponadto przebywa tam 246 tys. uchodźców z Syrii; mając na uwadze, że zapewnienie pomocy ekonomicznej osobom wewnętrznie przesiedlonym w celu przywrócenia im warunków do życia jest niezbędnym warunkiem ich powrotu;

N.  mając na uwadze, że terytorialne zwycięstwo nad Daisz jest skutkiem działań irackich sił zbrojnych wspieranych przez światową koalicję przeciw Daisz, a także różnych jednostek Sił Mobilizacji Ludowej, peszmergów oraz innych sił sprzymierzonych; mając na uwadze, że pomimo terytorialnego zwycięstwa nad Daisz w Iraku zagrożenie ze strony dżihadystów wciąż istnieje i zagraża utrwaleniu stabilności i bezpieczeństwa w kraju, zwłaszcza wzdłuż granicy z Syrią; mając na uwadze, że w celu odbudowy kraju oraz integracji irackiego społeczeństwa należy wznieść się ponad podziały wyznaniowe, rozwiązać Siły Mobilizacji Ludowej oraz zintegrować ich członków stosownie do potrzeb państwa, bowiem bez tego nie będzie możliwe stworzenie funkcjonalnego państwa w oparciu o zasady demokracji i pluralizmu; mając na uwadze, że w 2016 r. parlament iracki przyjął przepisy uznające wszystkie zróżnicowane bojówki za stałą formację irackich sił bezpieczeństwa; mając na uwadze, że zjednoczone, pluralistyczne i demokratyczne państwo irackie jest warunkiem wstępnym stabilności i rozwoju kraju oraz jego obywateli;

1.  z zadowoleniem przyjmuje zawarcie umowy o partnerstwie i współpracy między UE a Republiką Iraku; wzywa do pełnego wykorzystania ustanowionych umową mechanizmów w celu zacieśnienia więzi między Unią a Irakiem;

2.  podkreśla, że umowa o partnerstwie i współpracy jest kluczowym instrumentem wdrażania strategii Unii na rzecz Iraku oraz wzmacniania współpracy na rzecz odbudowy, stabilizacji i pojednania w tym kraju na szczeblu krajowym i lokalnym w ramach długofalowej strategii; podkreśla, że Irak powinien przejąć odpowiedzialność za własny rozwój w procesie tworzenia demokratycznego, federalnego i pluralistycznego państwa opartego na poszanowaniu praw człowieka i praworządności;

3.  z zadowoleniem przyjmuje zorganizowanie międzynarodowej konferencji w sprawie odbudowy Iraku, która odbyła się 12 lutego 2018 r. w Kuwejcie; wzywa Unię i państwa członkowskie do wywiązania się z ciążących na nich zobowiązań w zakresie udzielenia pomocy finansowej i technicznej;

4.  wyraża zadowolenie z powodu długoterminowego zaangażowania UE na rzecz wspierania tego kraju, a także z faktu, iż UE wybrała Irak jako kraj pilotażowy, w którym zamierza skuteczniej realizować koncepcję powiązania pomocy humanitarnej z rozwojową, aby wspierać przechodzenie od pomocy humanitarnej do długoterminowej odbudowy i stabilizacji; przypomina, że kryzys w Iraku stanowi sytuację nadzwyczajną trzeciego stopnia w nomenklaturze ONZ oraz że obecnie 11 mln ludzi potrzebuje pomocy; wobec tego apeluje do UE i jej państw członkowskich o zintensyfikowanie w pierwszej kolejności wysiłków na rzecz pilnego rozwiązania najważniejszych problemów humanitarnych i zaspokojenia potrzeb ludzkich, zwłaszcza w odniesieniu do ponad trzech milionów osób wewnętrznie przesiedlonych;

5.  podkreśla, że w kraju tym powszechne jest ubóstwo i choć Irak to kraj o wyższym średnim dochodzie, lata przemocy, konfliktów i sekciarstwa znacznie osłabiły postępy w dziedzinie rozwoju; apeluje do UE o koncentrowanie pomocy rozwojowej w ramach ukierunkowanych projektów na najsłabszych grupach społecznych i osobach najbardziej potrzebujących, mianowicie kobietach, dzieciach, młodzieży, osobach wewnętrznie przesiedlonych i uchodźcach;

Priorytety działań UE w Iraku

6.  wzywa UE i państwa członkowskie do kontynuowania pomocy humanitarnej, której udzielają obecnie w celu zapewnienia wsparcia i ochrony wszystkim Irakijczykom dotkniętym konfliktem, oraz do wykorzystania jej jako narzędzia wspierającego konsolidację rządów, demokracji i praworządności; wzywa Komisję i państwa członkowskie do objęcia świadczonej pomocy finansowej kompleksowym nadzorem w celu dopilnowania, by docierała ona do potrzebujących; podkreśla, że wszyscy mieszkańcy Iraku mają prawo do uzyskania dokumentów stanu cywilnego, a także do dostępu do pomocy bez dyskryminacji z jakichkolwiek względów;

7.  wzywa Unię do zacieśnienia współpracy w celu ułatwienia stabilizacji i zapewnienia bezpieczeństwa niedawno wyzwolonym obszarom, a tym samym umożliwienia bezpiecznego, świadomego, dobrowolnego i godnego powrotu osób wewnętrznie przesiedlonych; wzywa Unię do dalszego wspierania władz irackich w zagwarantowaniu procesu demokratycznych wyborów oraz do pomocy Niezależnej Komisji Wyborczej Iraku w staraniach o umożliwienie osobom wewnętrznie przesiedlonym głosowania w wyborach; zachęca Unię do zapewnienia pomocy technicznej w budowaniu potencjału Iraku w zakresie rozminowywania i eliminowania zagrożeń wybuchami na wyzwolonych terytoriach; wzywa rząd iracki do pracy nad przyspieszeniem procesu rejestracji organizacji zajmujących się rozminowywaniem;

8.  wzywa Unię i państwa członkowskie do pilnego udzielenia pomocy finansowej na odbudowę priorytetowej infrastruktury i przywrócenie podstawowych usług publicznych, takich jak dostęp do wody i urządzeń sanitarnych, energii elektrycznej, edukacji i opieki zdrowotnej, aby zapewnić podstawowe standardy życia ludności, zwiększyć wsparcie dla społeczeństwa obywatelskiego i priorytetowo traktować finansowanie projektów promujących rozliczalność i przemiany demokratyczne; wzywa państwa członkowskie UE do wspierania takiego procesu planowania urbanistycznego, który umożliwia zaangażowanie obywateli w podejmowanie decyzji dotyczących odbudowy, aby zapewnić włączający charakter planowania urbanistycznego oraz odbudowy z myślą o zwiększeniu zaufania między obywatelami a państwem; wzywa Komisję do dopilnowania, by pomoc finansowa na odbudowę została równomiernie rozdzielona między potrzebujące społeczności, bez względu na tożsamość etniczną lub religijną odbiorców, oraz rozdysponowana przez prawomocne agencje państwowe, a nie przez podmioty szczebla niższego niż krajowy; uważa, że można by wprowadzić i rozdysponować pomoc finansową dla lokalnych przedsiębiorców i przedsiębiorstw w celu zapewnienia dopływu kapitału dla małych i średnich przedsiębiorstw;

9.  wzywa Unię, aby dołożyła wszelkich starań w celu zachęcenia do kontynuowania trwałego i konstruktywnego dialogu między władzami centralnymi a władzami irackiego Kurdystanu, szczególnie po referendum, które zorganizowano we wrześniu 2017 r. w Kurdystanie, w celu ustanowienia stabilnych relacji zadowalających obie strony, sprzyjania otwartemu procesowi podejmowania decyzji na najwyższym szczeblu, przy pełnym poszanowaniu różnorodności kraju i praw wszystkich członków irackiego społeczeństwa, jak również zasad konstytucji irackiej, jedności, suwerenności i integralności terytorialnej Iraku; podkreśla potrzebę wytyczenia w drodze dialogu i przy wsparciu ONZ granicy między regionem Kurdystanu a pozostałą częścią terytorium Iraku; uważa, że Irak oraz rząd Autonomicznego Regionu Kurdystanu powinny być w stanie czerpać korzyści z eksportu ropy naftowej bez ingerencji z zewnątrz; wzywa także Unię do wspierania ściślejszej współpracy między władzami federalnymi i lokalnymi w celu skutecznej odbudowy kraju oraz osiągnięcia długotrwałej stabilności i pokojowego współistnienia; podkreśla pilną potrzebę, aby w irackim Kurdystanie przeprowadzono niezbędne reformy polityczne i gospodarcze, zwalczano korupcję oraz umożliwiono powstanie i funkcjonowanie nowych partii politycznych, a ponadto zagwarantowano prawdziwe i umożliwiające rywalizację wybory do parlamentu regionalnego w 2018 r.;

10.  uważa, że podczas przechodzenia od pomocy doraźnej do fazy rozwoju najważniejsze obszary pomocy rozwojowej obejmują takie kwestie, jak długofalowe podejście, stabilizacja, reformy i usprawnienia w dziedzinie dobrego zarządzania i rozliczalności, rozwój edukacji, rozwijanie umiejętności, dostęp do środków utrzymania, opieka zdrowotna oraz świadczenie podstawowych usług społecznych; podkreśla ponadto znaczenie reform dla poprawy sytuacji w zakresie równowagi płci oraz reprezentacji kobiet w życiu politycznym kraju; oczekuje konkretnych propozycji dotyczących planowanych działań w odpowiedzi na te potrzeby i apeluje do Komisji o przedstawienie dowodów osiągniętych wyników i rezultatów w ramach wieloletniego programu orientacyjnego na lata 2014–2017;

11.  wyraża zaniepokojenie znaczną fragmentaryzacją społeczeństwa irackiego; wzywa Unię, by we współpracy z UNAMI i władzami irackimi w pełni poparła prace Komisji Pojednania Narodowego na rzecz propagowania pojednania wewnątrz społeczności i prowadzonego przez Irak procesu pojednania narodowego w celu zapewnienia poszanowania irackiej różnorodności oraz promowania sprawowania rządów reprezentatywnych i sprzyjających włączeniu społecznemu, zarówno na szczeblu krajowym, jak i lokalnym, co przyczyni się do umocnienia idei wspólnego obywatelstwa irackiego; zwraca uwagę, że w związku z potrzebą zapobieżenia konfliktom oraz stawienia czoła zagrożeniom dla bezpieczeństwa, a także w związku z zapotrzebowaniem na inicjatywy w zakresie pojednania, mediacji i dialogu należy znacznie zwiększyć pulę środków dostępnych na realizowanie tego rodzaju inicjatyw, w szczególności za pośrednictwem Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju; przyjmuje z zadowoleniem zalecenia skierowane przez irackich przywódców religijnych do rządu irackiego, które dotyczą utworzenia w Iraku rady złożonej z wysokich rangą duchownych i uczonych, skierowania do parlamentu irackiego wniosku o przyjęcie przepisów penalizujących ekstremistyczne wystąpienia religijne namawiające do nienawiści i przemocy oraz przewidujących kary dla osób podżegających do takiego zachowania, przeglądu programów nauczania oraz położenia nacisku na pojednanie i obywatelstwo, a nie tożsamość wyznaniową;

12.  zachęca społeczność międzynarodową i Unię do zapewnienia pomocy w celu zachowania różnorodności etnicznej, kulturowej i religijnej Iraku; apeluje o przeanalizowanie – w ramach konstytucji Iraku – możliwości uznawania, ochrony i usprawnienia samorządności lokalnej mniejszości etnicznych i religijnych mieszkających na obszarach, na których ich obecność od dawna jest wyraźnie zaznaczona i charakteryzuje się pokojowym współistnieniem, np. w rejonie góry Sindżar (jazydowie) oraz na równinach w regionie Niniwy (ludy chaldejsko-syryjsko-asyryjskie); wzywa władze irackie do umożliwienia Kurdom, chrześcijanom i jazydom powrotu na pierwotnie zamieszkiwane przez nich obszary oraz do zapewnienia, by było to dla nich bezpieczne;

Dialog polityczny

13.  wzywa Unię do wzmocnienia dialogu politycznego z władzami irackimi, aby promować poszanowanie praw człowieka i wzmocnić instytucje demokratyczne, zapewniając większe poszanowanie zasad praworządności, dobre rządy i skuteczny system sądowy; w tym kontekście wzywa do uznania zniesienia kary śmierci za priorytet w ramach tego dialogu oraz wzywa władze irackie do natychmiastowego wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci;

14.  przypomina o konieczności wspierania rozwoju irackiego społeczeństwa obywatelskiego i jego pełnej reprezentacji politycznej oraz udziału tego społeczeństwa w poszczególnych procesach reform; uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na reprezentację kobiet, młodzieży oraz osób należących do wszystkich grup etnicznych i religijnych składających się na społeczeństwo irackie, w tym chrześcijan, szyitów i sunnitów, jazydów i mandejczyków, Szabaków, Kurdów, Turkmenów i innych, których roszczenia należy wziąć pod uwagę; podkreśla jednocześnie potrzebę nadania priorytetowego znaczenia utworzeniu pluralistycznej, niewyznaniowej klasy politycznej reprezentującej wszystkie grupy irackiego społeczeństwa;

15.  wzywa Unię i państwa członkowskie, aby – uwzględniając europejski dorobek prawny w dziedzinie walki z korupcją – zaangażowały się wraz z władzami irackimi w programy współpracy sądowej i wymiany dobrych praktyk oraz skutecznych narzędzi właściwego zwalczania szeroko rozpowszechnionej korupcji, aby zapewnić tym samym sprawiedliwy podział bogactwa kraju; podkreśla znaczenie UE dla zapewnienia irackiemu rządowi doradztwa w zakresie bezpieczeństwa i sprawowania rządów, tak aby zagwarantować stabilność na terytorium Iraku;

16.   pochwala zaangażowanie irackich sił zbrojnych w ogólnoświatową walkę z organizacją terrorystyczną Daisz; nadal wspiera szeroko zakrojone działania antyterrorystyczne prowadzone – z poszanowaniem prawa międzynarodowego i praw człowieka – przez światową koalicję przeciw Daisz, ponieważ Daisz wciąż stanowi poważne zagrożenie, mimo że niedawno uzyskano przewagę wojskową nad tą organizacją; uznaje, że ogromny wpływ na walkę z terroryzmem w Iraku ma sytuacja w krajach ościennych, m.in. wojna w Syrii; wzywa Unię do nawiązania dialogu dotyczącego kwestii związanych ze zwalczaniem terroryzmu w celu zreformowania prawa antyterrorystycznego i zwiększenia zdolności kraju do radzenia sobie z zagrożeniami terrorystycznymi i do współpracy z władzami irackimi w celu zwalczania bezkarności w związku z wszelkimi formami przestępstw wymierzonych w mniejszości etniczne, religijne lub inne; rozumie, że aby móc pokonać terroryzm, należy wyeliminować jego podstawowe przyczyny;

17.  wzywa Unię, by zachęciła władze irackie do przyjęcia krajowej strategii dotyczącej zbrodni popełnionych przez Daisz oraz do przyjęcia Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK) i dobrowolnego zaakceptowania jego jurysdykcji umożliwiającego jawne i sprawiedliwe postępowania oraz zagwarantowanie pociągnięcia do odpowiedzialności za łamanie praw człowieka, zbrodnie wojenne oraz zbrodnie przeciwko ludzkości popełnione przez Daisz; podkreśla potrzebę rzetelnego ścigania osób odpowiedzialnych za zbrodnie popełnione przez Daisz, umożliwiającego wydatny udział ofiar tych zbrodni oraz utworzenie szczegółowego rejestru sądowego tych zbrodni; jednocześnie wyraża zaniepokojenie, że nadmiernie szeroki zakres ścigania może skutkować dalszymi przypadkami niesprawiedliwości, utrudniając pojednanie i reintegrację społeczności w przyszłości;

18.  podkreśla potrzebę rozległej wiedzy fachowej na temat kwestii dotyczących mediów i wolności słowa, kiedy oferuje się szkolenia dla lokalnych podmiotów działających w sferze mediów w zakresie pokojowego dziennikarstwa;

19.  wzywa UE do przyjęcia odpowiedzialności za obywateli Unii, którzy wyjechali do Iraku z zamiarem uczestniczenia w zbrodniach Daisz i którzy powinni stanąć przed sądem zgodnie z zasadą praworządności; apeluje o jasne procedury między Irakiem i odpowiednimi państwami członkowskimi, jeśli chodzi o repatriację i odpowiedzialność prawną osób zaangażowanych;

20.  wzywa Komisję do wsparcia reformy systemu sądownictwa, zwłaszcza w zakresie sprawiedliwości okresu przejściowego, aby zapewnić poszanowanie międzynarodowych standardów sprawiedliwości proceduralnej, rzetelnego procesu sądowego i niezawisłości sądownictwa oraz bezstronność, które gwarantują rozliczalność w ramach struktur władzy; wzywa także UE do współpracy z władzami irackimi w celu zwalczania bezkarności w związku z wszelkimi formami przestępstw wymierzonych w poszczególne grupy etniczne, religijne lub inne, w tym mniejszości;

21.  wzywa władze irackie do priorytetowego traktowania kwestii równości płci oraz do zwalczania wszelkich form przemocy i dyskryminacji wobec kobiet i dziewcząt, w tym przemocy ze względu na płeć; podkreśla w związku z tym, jak ważne jest zniesienie przepisów, które dopuszczają oczyszczenie z zarzutów osoby oskarżonej o gwałt, napaść na tle seksualnym, gwałt na osobie małoletniej, uprowadzenie lub inne czyny o podobnym charakterze, jeśli sprawca poślubi ofiarę;

22.  wzywa UE do wspierania dobrych i konstruktywnych stosunków między Irakiem a jego sąsiadami oraz roli Iraku jako podmiotu przyczyniającego się do pokoju w regionie; podkreśla, że Irak utrzymuje rozległe stosunki ze Stanami Zjednoczonymi i z Iranem, a ostatnio poprawiły się również jego stosunki z Arabią Saudyjską, co potencjalnie może uczynić z niego ośrodek dążeń do deeskalacji napięć w regionie; wzywa wszystkie zaangażowane strony do wdrożenia ust. 8 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 598 wzywającego do zawarcia regionalnego porozumienia w kwestii bezpieczeństwa między państwami położonymi nad Zatoką Perską;

23.   wzywa UE do wspólnej pracy z Irakiem nad opracowaniem krajowej strategii na rzecz ochrony i ekshumacji masowych grobów w celu ich zachowania na obszarach niedawnych konfliktów oraz dokonania ekshumacji i analizy kryminalistycznej szczątków ludzkich, by zapewnić godny pochówek szczątków ofiar lub wydanie ich rodzinom oraz by zabezpieczyć dowody i umożliwić przeprowadzenie śledztwa i ściganie osób podejrzanych o popełnienie zbrodni przeciwko ludzkości; wzywa także UE i jej państwa członkowskie do pilnego powołania grupy ekspertów mających za zadanie zebranie wszelkich dowodów na dokonywane obecnie zbrodnie przeciwko prawu międzynarodowemu, w tym zbrodnie ludobójstwa niezależnie od miejsca ich popełnienia, w celu przygotowania do międzynarodowego ścigania sprawców;

24.  apeluje o ustanowienie corocznego światowego dnia pamięci ofiar okrutnych aktów terrorystycznych Daisz, Al-Kaidy i podobnych organizacji terrorystycznych;

Współpraca sektorowa

25.  podkreśla, że procesowi odbudowy i stabilizacji muszą towarzyszyć spójne strategie polityczne w zakresie rozwoju gospodarczo-społecznego, z których skorzystają wszyscy Irakijczycy w sposób zrównoważony i sprzyjający włączeniu społecznemu; wzywa Unię do pełnej współpracy z władzami irackimi nie tylko w celu rozwiązania problemu zakłóceń równowagi gospodarczej i budżetowej, ale również w celu wspierania trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu i tworzeniu miejsc pracy, w szczególności w odniesieniu do ludzi młodych, w uzupełnieniu tworzenia ram dla działalności handlowej i sprzyjającego klimatu dla inwestycji; apeluje do UE o mobilizowanie i wspieranie Iraku pod względem stwarzania młodym ludziom, którzy zostali pozbawieni formalnej edukacji wskutek przymusowego wysiedlenia przez Daisz, możliwości udziału w programach edukacji formalnej, dzięki którym zdobędą wiedzę i umiejętności zwiększające ich szanse na znalezienie pracy;

26.  wzywa Unię do zachęcania Iraku do dywersyfikacji gospodarki i wspierania tego kraju w tym zakresie;

27.  wyraża zaniepokojenie z powodu wysokiego odsetka uczniów obu płci przedwcześnie kończących naukę w irackich szkołach (organizacje społeczeństwa obywatelskiego krytykują, że 60% uczniów szkół podstawowych, którzy podjęli naukę w 2015 r., przerwało już naukę); podkreśla, że wysoki odsetek osób posiadających umiejętność czytania i pisania ma kluczowe znaczenie dla budowania pokoju w sytuacjach obarczonych konfliktem;

28.  wzywa Unię, by zacieśniła współpracę w obszarze szkolnictwa oraz na rzecz reformy edukacji, aby zagwarantować dostęp do edukacji wysokiej jakości na wszystkich szczeblach i dla wszystkich, a zwłaszcza dla osób nieletnich; dostrzega problem braku dostępu dziewcząt do szkół z uwagi na panujące zwyczaje, odbiór społeczny, ubóstwo i bezpieczeństwo; apeluje do UE o uświadamianie potrzeby edukacji dziewcząt oraz o współpracę z rządem irackim w celu poprawy sytuacji, ponieważ jest to nieodzowne dla poprawy jakości ich życia;

29.  apeluje do UE o stworzenie możliwości współpracy w dziedzinie nauki i badań naukowych, w szczególności współpracy między uczelniami wyższymi oraz współpracy partnerskiej, zwłaszcza w kontekście programu Erasmus+ oraz możliwości wymiany w dziedzinie nauczania i badań naukowych;

30.  wzywa UE do podjęcia i zacieśniania współpracy w dziedzinie kultury, aby chronić, zachowywać i odbudowywać irackie dziedzictwo kulturowe i artystyczne;

31.  z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie, na wniosek władz irackich oraz w ramach irackiej strategii bezpieczeństwa, misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa w Iraku (EUAM Iraq); wyraża nadzieję, że wzmocni to instytucje publiczne i wykształci bezstronne siły policyjne, sprzyjające włączeniu społecznemu; podkreśla, że reforma sektora bezpieczeństwa w Iraku stanowi poważne wyzwanie wymagające wsparcia także ze strony ONZ; podkreśla potrzebę zachęcania do demobilizacji bojówek oraz do reintegracji bojowników w ramach szerzej zakrojonych wysiłków na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa, w razie potrzeby z wykorzystaniem odpowiednio dostosowanych programów reintegracji;

32.  wzywa UE do udzielania władzom irackim zaawansowanej pomocy technicznej z myślą o należytym zarządzaniu zasobami naturalnymi, usprawnieniu poboru podatków i ograniczeniu nielegalnych przepływów finansowych w trosce o to, aby w perspektywie średnioterminowej Irak był w stanie o własnych siłach finansować swój rozwój i ograniczyć skalę nierówności wśród ludności i między regionami kraju; podkreśla potrzebę aktywnego doradztwa na rzecz sektora prywatnego i inwestorów prywatnych, aby poprawić uwrażliwienie na konflikty i zwiększyć wkład sektora prywatnego w budowanie pokoju i zrównoważony rozwój;

33.  wzywa Unię, by nawiązała – w ramach umowy o partnerstwie i współpracy – dialog z Irakiem na temat migracji we wszystkich jej aspektach oraz opracowała bazujące na poszanowaniu praw człowieka podejście do kwestii migracji, mając na uwadze potrzebę znalezienia długotrwałych, skutecznych i znaczących rozwiązań z korzyścią dla obywateli zarówno UE, jak i Iraku;

34.  podkreśla, że Irak może być ważnym partnerem, jeśli chodzi o zapewnienie odbudowy infrastruktury energetycznej i większej dywersyfikacji źródeł energii dla Iraku, oraz źródeł zaopatrzenia dla UE; w związku z tym wzywa UE do wspierania Iraku w transformacji energetyki i do współpracy z Irakiem w opracowywaniu wspólnych projektów i wymianie dobrych praktyk i wiedzy fachowej w kluczowych obszarach efektywności energetycznej, energii odnawialnej, środowiska i skutecznego zarządzania zasobami, w tym wodą, w celu m.in. przyspieszenia osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju;

35.  przypomina, że kobiety i dziewczęta niewspółmiernie cierpią z powodu konfliktu i ekstremizmu oraz są w większym stopniu narażone na przemoc i nadużycia, w tym przemoc na tle seksualnym, tortury, handel ludźmi, niewolnictwo i wczesne małżeństwa; podkreśla potrzebę wyjścia naprzeciw specyficznym potrzebom humanitarnym i rozwojowym kobiet i dziewcząt, zwłaszcza w społecznościach, które przesiedlono; apeluje do UE o dalsze działania na rzecz równości kobiet i mężczyzn oraz wzmacniania pozycji kobiet w ramach działań rozwojowych, a także o uwypuklanie roli kobiet w procesie odbudowy kraju oraz zaprowadzania w nim pokoju;

36.  podkreśla konieczność inwestowania w iracki sektor rolny z uwagi na jego duży potencjał w zakresie zatrudnienia oraz znaczenie ponownego zaludnienia obszarów wiejskich, gdzie liczba ludności wciąż maleje z powodu konfliktów;

37.  pochwala trwałe zaangażowanie Iraku w kwestii przystąpienia do Światowej Organizacji Handlu oraz apeluje do Komisji o wsparcie władz irackich w staraniach o powrót do udziału w światowej gospodarce i światowym handlu;

Stosunki międzyinstytucjonalne

38.  nalega, by pomoc świadczona przez Unię była uzależniona od ścisłego przestrzegania zasad poszanowania praw człowieka i zasad praworządności oraz by towarzyszył jej ciągły proces oceny, o którym Parlament byłby odpowiednio informowany zgodnie z art. 113 umowy o partnerstwie i współpracy;

39.  zobowiązuje się do powołania, wspólnie z parlamentem irackim, komisji współpracy parlamentarnej przewidzianej w umowie o partnerstwie i współpracy, tak aby mogła ona rozpocząć swoje działanie, w tym monitorowanie realizacji projektów współpracy między Irakiem a UE;

40.  wyraża nadzieję, że Zespół ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów umieści Irak na liście krajów priorytetowych na rok 2019 i zaangażuje się w opracowanie programów na rzecz budowania potencjału parlamentu irackiego; apeluje do Komisji o wspieranie tych programów;

o
o   o

41.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji przewodniczącemu Rady Europejskiej, przewodniczącemu Komisji Europejskiej, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i Radzie Reprezentantów Republiki Iraku.

(1) Dz.U. L 204 z 31.7.2012, s. 20. (2) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 83. (3) Dz.U. C 35 z 31.1.2018, s. 77. (4) Dz.U. C 215 z 19.6.2018, s. 194. (5) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2018)0285.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Nową Zelandią na podstawie art. XXIV ust. 6. oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Chorwacji w związku z jej przystąpieniem do Unii Europejskiej (10670/2017 – C8-0121/2018 – 2017/0137(NLE))

P8_TA(2018)0287 A8-0220/2018

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10670/2017),

–  uwzględniając projekt Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Nową Zelandią na podstawie art. XXIV ust. 6. oraz art. XXVIII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT) z 1994 r. odnoszącego się do zmian list koncesyjnych Republiki Chorwacji w związku z jej przystąpieniem do Unii Europejskiej (10672/2017),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody, przedstawiony przez Radę zgodnie z art. 207 ust. 4 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8‑0121/2018),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0220/2018),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Nowej Zelandii.

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zmiany art. 22 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (10850/2017 – ECB/2017/18 - C8-0228/2017 – 2017/0810(COD))(1)

P8_TA(2018)0288 A8-0219/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Projekt Europejskiego Banku Centralnego   Poprawka Poprawka 1 Projekt decyzji Motyw 1 (1)  Podstawowe zadania wykonywane poprzez Europejski System Banków Centralnych (ESBC) obejmują definiowanie i realizację polityki pieniężnej Unii oraz wspieranie sprawnego funkcjonowania systemów płatniczych. Bezpieczne i efektywne infrastruktury rynku finansowego, w szczególności systemy rozliczeń, są konieczne do wypełniania tych podstawowych zadań. (1)  Podstawowe zadania wykonywane poprzez Europejski System Banków Centralnych (ESBC) obejmują definiowanie i realizację polityki pieniężnej Unii oraz wspieranie sprawnego funkcjonowania systemów płatniczych, co ma zasadnicze znaczenie dla utrzymania stabilności finansowej. Bezpieczne i efektywne infrastruktury rynku finansowego, w szczególności systemy rozliczeń, są konieczne do wypełniania tych podstawowych zadań. Poprawka 2 Projekt decyzji Motyw 3 (3)   W dniu 4 marca 2015 r. Sąd wydał wyrok w sprawie Zjednoczone Królestwo przeciwko EBC, T-496/117, w którym uznał, że EBC nie ma kompetencji niezbędnej do regulowania działalności systemów rozliczeń. Sąd stwierdził, że art. 129 ust. 3 Traktatu umożliwia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stanowiącym zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, na zalecenie EBC lub na wniosek Komisji, zmianę art. 22 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”). Sąd stwierdził, że »do EBC należy, w przypadku gdy uzna on, że przyznanie mu uprawnienia do regulacji infrastruktur dokonujących rozliczeń transakcji przeprowadzanych na papierach wartościowych jest niezbędne do zapewnienia należytego wykonywania zadania, o którym mowa w art. 127 ust. 2 tiret czwarte TFUE, zwrócenie się do prawodawcy Unii z wnioskiem o zmianę art. 22 Statutu poprzez dodanie wyraźnego odesłania do systemów rozliczania papierów wartościowych.« (3)   W dniu 4 marca 2015 r. Sąd wydał wyrok w sprawie Zjednoczone Królestwo przeciwko EBC, T-496/117, w którym uznał, że „EBC nie ma kompetencji niezbędnej do regulowania działalności systemów rozliczania papierów wartościowych, a tym samym należy stwierdzić nieważność ram polityki nadzorczej z powodu braku właściwości w zakresie, w jakim nakładają one na kontrahentów centralnych biorących udział w rozliczaniu finansowych papierów wartościowych wymóg lokalizacji w strefie euro”. Sąd stwierdził, że art. 129 ust. 3 Traktatu umożliwia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stanowiącym zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, na zalecenie EBC lub na wniosek Komisji, zmianę art. 22 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego (zwanego dalej „Statutem ESBC”). Stwierdził zatem, że „do EBC należy, w przypadku gdy uzna on, że przyznanie mu uprawnienia do regulacji infrastruktur dokonujących rozliczeń transakcji przeprowadzanych na papierach wartościowych jest niezbędne do zapewnienia należytego wykonywania zadania, o którym mowa w art. 127 ust. 2 tiret czwarte TFUE, zwrócenie się do prawodawcy Unii z wnioskiem o zmianę art. 22 Statutu poprzez dodanie wyraźnego odesłania do systemów rozliczania papierów wartościowych.”. _________________ _________________ 7 1 ECLI: UE:T:2015:133. 7 1 ECLI: UE:T:2015:133. Poprawka 3 Projekt decyzji Motyw 3 a (nowy) (3a)  Chociaż systemy rozliczeń papierów wartościowych są jednym z rodzajów systemów płatności, w świetle wyroku Sądu z dnia 4 marca 2015 r. w sprawie T-496/11 konieczne jest doprecyzowanie tej kwestii, a zatem wyraźne określenie zakresu kompetencji, do którego należą systemy rozliczeń papierów wartościowych, w drodze zmiany art. 22 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego. Poprawka 4 Projekt decyzji Motyw 4 (4)  Oczekuje się, że znaczące zmiany, zarówno na poziomie europejskim, jak i globalnym, zwiększą ryzyko, że zakłócenia dotykające systemy rozliczeń, a w szczególności kontrahentów centralnych, zagrożą sprawnemu funkcjonowaniu systemów płatniczych oraz implementacji wspólnej polityki pieniężnej, wpływając przez to na możliwość osiągnięcia podstawowego celu Eurosystemu, jakim jest utrzymanie stabilności cen. (4)  Oczekuje się, że znaczące zmiany, zarówno na poziomie europejskim, jak i globalnym, zwiększą ryzyko, że zakłócenia dotykające systemu rozliczeń, a w szczególności kontrahentów centralnych, zagrożą sprawnemu funkcjonowaniu systemów płatniczych oraz implementacji wspólnej polityki pieniężnej, wpływając przez to na stabilność finansową, w tym na możliwość osiągnięcia podstawowego celu Eurosystemu, jakim jest utrzymanie stabilności cen. Poprawka 5 Projekt decyzji Motyw 5 (5)  W dniu 29 marca 2017 r. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej poinformowało Radę Europejską o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej. Wystąpienie Zjednoczonego Królestwa spowoduje fundamentalną zmianę w sposobie, w jaki regulowane i nadzorowane są niektóre denominowane w euro rozliczenia o znaczeniu systemowym oraz w jaki prowadzony jest nadzór ostrożnościowy nad tymi rozliczeniami, a tym samym negatywnie wpłynie na zdolność Eurosystemu do monitorowania ryzyk zagrażających należytemu funkcjonowaniu systemów płatniczych oraz do zarządzenia tymi ryzykami, jak również do implementacji polityki pieniężnej Eurosystemu. skreśla się Poprawka 6 Projekt decyzji Motyw 6 (6)  Rozliczenia przez kontrahentów centralnych stały się coraz bardziej transgraniczne z natury oraz ważne systemowo. Z uwagi na ich zdywersyfikowane członkostwo oraz ogólnoeuropejski charakter świadczonych przez nich usług finansowych kontrahenci centralni mają kluczowe znaczenia dla Unii jako całości, a w szczególności dla strefy euro. Znajduje to odzwierciedlenie w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/20128, które ustanawia zbiorcze rozwiązania nadzorcze w formie kolegiów, złożone z właściwych organów unijnych i krajowych, uwzględniając rolę Eurosystemu jako banku centralnego emisji euro. (6)  Rozliczenia przez kontrahentów centralnych stały się coraz bardziej transgraniczne z natury oraz ważne systemowo. Z uwagi na ich zdywersyfikowane członkostwo oraz ogólnoeuropejski charakter świadczonych przez nich usług finansowych kontrahenci centralni mają kluczowe znaczenia dla Unii jako całości, a w szczególności dla strefy euro. Znajduje to odzwierciedlenie w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012, które ustanawia zbiorcze rozwiązania nadzorcze w formie kolegiów, złożone z właściwych organów unijnych i krajowych, uwzględniając rolę Eurosystemu jako banku centralnego emisji euro – waluty Unii. _________________ 8 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1). Poprawka 7 Projekt decyzji Motyw 7 (7)  Aby rozwiązać te kwestie, 13 czerwca 2017 r. Komisja Europejska przedstawiła projekt ustawodawczy mający na celu zapewnienie stabilności finansowej i bezpieczeństwa oraz solidności kontrahentów centralnych o znaczeniu systemowym dla rynków finansowych w Unii. W celu zapewnienia, aby Eurosystemu jako bank centralny emisji euro mógł pełnić przewidzianą przez projekt ustawodawczy rolę ważne jest, aby posiadał on właściwe uprawnienia wynikające z Traktatu oraz Statutu ESBC. W szczególności, Eurosystem powinien posiadać uprawnienia regulacyjne do przyjmowania wiążących ocen oraz wymagania podjęcia działań zaradczych w bliskiej współpracy z innymi organami Unii. Dodatkowo, w razie potrzeby ochrony stabilności euro, EBC powinien posiadać uprawnienia regulacyjne do nakładania na kontrahentów centralnych zaangażowanych w rozliczenia znaczących kwot transakcji denominowanych w euro dodatkowych wymogów. (7)  Aby rozwiązać te kwestie, 13 czerwca 2017 r. Komisja Europejska przedstawiła projekt ustawodawczy mający na celu zapewnienie stabilności finansowej i bezpieczeństwa oraz solidności kontrahentów centralnych o znaczeniu systemowym dla rynków finansowych w Unii. W celu zapewnienia, aby Eurosystemu jako bank centralny emisji euro mógł pełnić przewidzianą przez projekt ustawodawczy rolę ważne jest, aby posiadał on właściwe uprawnienia wynikające z Traktatu oraz Statutu ESBC. W szczególności, Eurosystem powinien posiadać uprawnienia regulacyjne do przyjmowania wiążących ocen oraz wymagania podjęcia działań zaradczych w bliskiej współpracy z innymi organami Unii. Dodatkowo, w razie potrzeby ochrony stabilności euro, EBC powinien posiadać uprawnienia regulacyjne do nakładania na kontrahentów centralnych zaangażowanych w rozliczenia znaczących kwot transakcji denominowanych w euro dodatkowych wymogów. Wymogi te powinny mieć na celu ochronę integralności jednolitego rynku i zapewniać pierwszeństwo prawa Unii i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w nadzorze nad kontrahentami centralnymi z państw trzecich. Poprawka 8 Projekt decyzji Motyw 8 (8)  Art. 22 Statutu ESBC jest częścią Rozdziału IV, pt. „Funkcje monetarne i operacje wykonywane przez ESBC”. Zadania w nim powierzone powinny zatem być wykorzystywane wyłącznie na potrzeby polityki pieniężnej. (8)  Art. 22 Statutu ESBC jest częścią Rozdziału IV, pt. „Funkcje monetarne i operacje wykonywane przez ESBC”. Zadania w nim powierzone powinny zatem być wykorzystywane wyłącznie na potrzeby polityki pieniężnej. Jeżeli chodzi o systemy rozliczeń instrumentów finansowych, wymogi, jakie mogą zostać nałożone na mocy tego artykułu, powinny obejmować wymogi w zakresie sprawozdawczości i wymogi nałożone na system rozliczeń dotyczące współpracy z EBC i krajowymi bankami centralnymi w zakresie oceny odporności systemu na niekorzystne zmiany warunków rynkowych. Wymogi takie powinny również obejmować otwarcie przez system rachunku depozytowego overnight w ESBC zgodnie z odnośnymi kryteriami dostępu oraz wymogami ESBC. Powinny one ponadto obejmować wymogi niezbędne do reagowania sytuacjach, w których system rozliczeń instrumentów finansowych stanowi bezpośrednie zagrożenie wystąpienia poważnych szkód dla unijnych instytucji lub rynków finansowych bądź systemu finansowego Unii lub jednego z jej państw członkowskich, takie jak wymogi odnoszące się do kontroli ryzyka utraty płynności, rozwiązań dotyczących rozliczeń, marż, zabezpieczeń oraz ustaleń odnoszących się do interoperacyjności. Jeżeli chodzi o systemy rozliczeń instrumentów finansowych o znaczeniu systemowym rozporządzenie (UE) nr .../... [Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1095/2010 w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do procedur i organów związanych z udzielaniem zezwolenia kontrahentom centralnym oraz wymogów dotyczących uznawania kontrahentów centralnych z państw trzecich] stanowi dla EBC możliwość zaproponowania dodatkowych wymogów odnośnie do takich systemów. Poprawka 9 Projekt decyzji Motyw 8 a (nowy) (8a)  Nowe uprawnienia EBC dotyczące systemów rozliczeń instrumentów finansowych wynikające z art. 22 Statutu ESBC i EBC będą wykonywane równolegle z uprawnieniami innych instytucji, agencji i organów unijnych wynikającymi z przepisów dotyczących ustanowienia lub funkcjonowania rynku wewnętrznego przewidzianych w części III TFUE, łącznie z uprawnieniami wynikającymi z aktów przyjętych przez Komisję lub przez Radę zgodnie z powierzonymi im uprawnieniami. W związku z tym, aby zapewnić poszanowanie odnośnych uprawnień poszczególnych podmiotów oraz uniknąć sprzecznych przepisów i niespójności decyzji podejmowanych przez różne instytucje, agencje i organy unijne, uprawnienia przyznane na mocy zmienionego art. 22 Statutu ESBC i EBC powinno się wykonywać z uwzględnieniem ogólnych ram prawnych rynku wewnętrznego ustanowionych przez współprawodawców i w sposób w pełni spójny z aktami prawnymi Parlamentu Europejskiego i Rady oraz innymi środkami przyjętymi na mocy tych aktów. Poprawka 10 Projekt decyzji Motyw 8 b (nowy) (8b)  EBC powinien zapewnić pełną przejrzystość i odpowiedzialność wobec Parlamentu Europejskiego i Rady, jeżeli chodzi o wykonywanie swych uprawnień i zadań wynikających z art. 22 Statutu. W szczególności powinien regularnie informować Parlament Europejski i Radę o wszystkich podjętych decyzjach oraz wszystkich przepisach przyjętych na mocy tego artykułu. W tym celu powinien poświęcić specjalny rozdział swego sprawozdania rocznego wykonywaniu swych uprawnień na mocy art. 22 Statutu, a także publikować na swej stronie internetowej wszystkie decyzje, zalecenia i opinie odnoszące się do przepisów przyjętych na mocy tego artykułu. Poprawka 11 Projekt decyzji Artykuł 1 Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego Artykuł 22 Artykuł 22 Artykuł 22 Systemy rozliczeń i systemy płatności Systemy rozliczeń i systemy płatności EBC i krajowe banki centralne mogą zapewniać instrumenty, a EBC może uchwalać rozporządzenia, w celu zapewnienia skuteczności i rzetelności systemów rozliczeń i płatności oraz systemów rozliczeń instrumentów finansowych w ramach Unii i z innymi krajami. EBC i krajowe banki centralne mogą zapewniać instrumenty, a EBC może uchwalać rozporządzenia, w celu zapewnienia skuteczności i rzetelności systemów rozliczeń i płatności w ramach Unii i z krajami trzecimi. Aby osiągnąć cele ESBC i wykonywać swoje zadania, EBC może przyjmować przepisy dotyczące systemów rozliczeń instrumentów finansowych w obrębie Unii i z państwami trzecimi przy uwzględnieniu aktów prawnych Parlamentu Europejskiego i Rady oraz środków przyjętych na mocy tych aktów, a także w sposób w pełni spójny z tymi aktami i środkami.

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A8-0219/2018).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 1999/62/WE w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe w odniesieniu do niektórych przepisów w dziedzinie opodatkowania pojazdów (COM(2017)0276 – C8-0196/2017 – 2017/0115(CNS))

P8_TA(2018)0289 A8-0200/2018

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2017)0276),

–  uwzględniając art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0196/2017),

–  uwzględniając art. 78c Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię przedstawioną przez Komisję Gospodarczą i Monetarną (A8-0200/2018),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 (4)  Stosowanie podatków od pojazdów silnikowych stanowi koszt, który sektor musi jak dotąd ponosić niezależnie od okoliczności, nawet w przypadku zniesienia przez państwa członkowskie opłat za przejazd. Dlatego też podatki od pojazdów mogą stanowić przeszkodę we wprowadzaniu opłat za przejazd. (4)  Stosowanie podatków od pojazdów silnikowych stanowi koszt, który sektor, a w szczególności MŚP, musi jak dotąd ponosić niezależnie od okoliczności, nawet w przypadku zniesienia przez państwa członkowskie opłat za przejazd. Dlatego też podatki od pojazdów mogą stanowić przeszkodę we wprowadzaniu opłat za przejazd. Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 (5)  W związku z tym państwom członkowskim należy dać więcej swobody w obniżaniu podatków od pojazdów, zwłaszcza poprzez obniżenie minimalnych poziomów określonych w dyrektywie 1999/62/WE. Aby zminimalizować ryzyko zakłóceń konkurencji między przedsiębiorstwami transportowymi z siedzibą w różnych państwach członkowskich, takie obniżenie należy wprowadzać stopniowo. (5)  Mając na uwadze formę pobierania opłat za użytkowanie dróg uzależnionych od przebytej odległości, a także aby zminimalizować ryzyko zakłóceń konkurencji między przedsiębiorstwami transportowymi z siedzibą w różnych państwach członkowskich oraz ewentualne obciążenie administracyjne, państwa członkowskie powinny mieć większą swobodę w zakresie obniżania wysokości opodatkowania pojazdów, mianowicie w drodze obniżenia wartości minimalnych określonych w dyrektywie 1999/62/WE. Poprawka 3 i 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 a (nowy) (5a)   Należy zachęcać państwa członkowskie do znoszenia wszelkich sprzecznych ze sobą bodźców podatkowych, które zniechęcają do mobilności niskoemisyjnej i służą dofinansowaniu pojazdów niewydajnych i powodujących zanieczyszczenia, takich jak samochody firmowe z silnikiem diesla. Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 b (nowy) (5b)  Aby zapewnić państwom członkowskim większą swobodę w kwestii obniżania stawek opodatkowania pojazdów w celu wsparcia wprowadzania opłat za przejazd uzależnionych od przebytej odległości oraz aby uniknąć ewentualnych obciążeń administracyjnych, minimalne stawki opodatkowania należy obniżyć jednostopniowo od dnia 1 stycznia 2024 r., co zapewni państwom członkowskim największą elastyczność w podejmowaniu decyzji o poziomie redukcji i tempie ich wprowadzania. Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 a (nowy) Dyrektywa 1999/62/WE Artykuł 6 – ustęp 4 a (nowy) 2a)   w art. 6 dodaje się ustęp w brzmieniu: „4a. Stopniowe obniżanie podatku od pojazdów stosowane przez państwo członkowskie jest w pełni rekompensowane dodatkowymi dochodami pochodzącymi z systemu celnego tego państwa. Do dnia 1 stycznia 2024 r. wszystkie państwa członkowskie wdrażają system celny zgodnie z niniejszą dyrektywą.” Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera a Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tytuł Tabela A: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH DO DNIA 31 GRUDNIA [...] r.” [insert year of entry into force of this Directive]; Tabela A: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH DO DNIA 31 GRUDNIA 2023 r. Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera b Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tabela B „Tabela B: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA [...] r. [insert the year following the year of entry into force of this directive] skreśla się Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera b Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tabela C Tabela C: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA [...] r. [insert the second year following the entry into force of this directive] skreśla się Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera b Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tabela D Tabela D: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA [...] r. [insert the third year following the entry into force of this directive] skreśla się Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera b Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tabela E Tabela E: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA [...] r. [insert the fourth year following the entry into force of this directive] skreśla się Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Załącznik I – akapit 1 – litera b Dyrektywa 1999/62/WE Załącznik I – tabela F – tytuł Tabela F: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA [...] r. [insert the fifth year following the entry into force of this directive] Tabela F: MINIMALNE STAWKI PODATKU POBIERANEGO OD POJAZDÓW CIĘŻAROWYCH OD DNIA 1 STYCZNIA 2024 r.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 2/2018 na rok budżetowy 2018: zapisanie nadwyżki za rok budżetowy 2017 (09325/2018 – C8-0277/2018 – 2018/2057(BUD))

P8_TA(2018)0290 A8-0209/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 18 ust. 3 i art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2018, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 30 listopada 2017 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 2/2018, przyjęty przez Komisję dnia 13 kwietnia 2018 r. (COM(2018)0227),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2018 przyjęte przez Radę dnia 18 czerwca 2018 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 19 czerwca 2018 r. (09325/2018 – C8-0277/2018),

–  uwzględniając art. 88 i 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0209/2018),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 2/2018 ma na celu zapisanie w budżecie na rok 2018 nadwyżki z roku budżetowego 2017 w wysokości 555,5 mln EUR;

B.  mając na uwadze, że główne składniki tej nadwyżki to dodatni wynik po stronie dochodów wynoszący 338,6 mln EUR, niewykorzystane środki po stronie wydatków w wysokości 383,4 mln EUR oraz różnice kursowe w wysokości 166,4 mln EUR;

C.  mając na uwadze, że największa różnica po stronie dochodów wynika z wyższego niż się spodziewano wyniku uzyskanego z odsetek od zaległych płatności i grzywien (342,6 mln EUR);

D.  mając na uwadze, że po stronie wydatków poziom niepełnego wykorzystania środków przez Komisję wyniósł 201,5 mln EUR w 2017 r. (z czego 99,3 mln pochodzi z rezerwy na pomoc nadzwyczajną) oraz 53,5 mln EUR w odniesieniu do środków przeniesionych z 2016 r., natomiast w przypadku innych instytucji odpowiednio 82,6 mln EUR i 45,7 mln EUR;

1.  odnotowuje przedstawiony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 2/2018 poświęconego wyłącznie rozdysponowaniu nadwyżki środków budżetowych z 2017 r. wynoszącej 555,5 mln EUR zgodnie z art. 18 rozporządzenia (UE, Euratom) nr 966/2012 i stanowiskiem Rady w tej sprawie;

2.  przypomina, że kwota niewykorzystanych środków na koniec 2017 r. była tak niska wyłącznie dzięki przyjęciu budżetu korygującego nr 6/2017, który zredukował poziom środków na płatności o 7 719,7 mln EUR w związku ze znacznymi opóźnieniami w realizacji, w szczególności w poddziale 1b „Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna”; ponadto przypomina, że wszystkie budżety korygujące w 2017 r., nawet w przypadku znacznego zwiększenia poziomu środków na zobowiązania (np. 1 166,8 mln EUR w ramach Funduszu Solidarności UE dla Włoch, 500 mln EUR dla Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, 275 mln EUR dla Europejskiego Funduszu na rzecz Zrównoważonego Rozwoju) zostały sfinansowane ze środków przeniesionych z niewykorzystanych środków na płatności; ubolewa, że opóźnienia w realizacji oraz niedokładne prognozy państw członkowskich najwyraźniej utrzymają się także w 2018 r.;

3.  ponownie zauważa relatywnie wysoki poziom grzywien za naruszenie zasad konkurencji w 2017 r., który wyniósł ogółem 3 273 mln EUR; uważa, że poza wszelkimi nadwyżkami wynikającymi z niepełnego wykorzystania środków powinna istnieć możliwość ponownego wykorzystania w budżecie UE wszelkiego dochodu wynikającego z grzywien lub związanego z opóźnieniami w płatnościach bez odpowiedniego zmniejszenia wkładów opartych na DNB; przypomina swój wniosek o utworzenie specjalnej rezerwy w budżecie UE, która będzie stopniowo uzupełniana ze wszystkich rodzajów innych nieprzewidzianych dochodów, a środki z niej będą odpowiednio przenoszone, aby w razie potrzeby umożliwić finansowanie dodatkowych wydatków;

4.  uważa ponadto, że ze względu na potrzebę szybkiego reagowania na wyzwania w dziedzinie migracji oraz mając na uwadze opóźnienia w rozszerzeniu instrumentu pomocy dla uchodźców w Turcji, nadwyżka z 2017 r., wynosząca 555,5 mln EUR, mogłaby stanowić doskonałe rozwiązanie problemu sfinansowania wkładu Unii na rzecz tego instrumentu w 2018 r. bez nadmiernego obciążania budżetu ogólnego Unii;

5.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 2/2018;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 2/2018 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również innym instytucjom i właściwym organom oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 57 z 28.2.2018. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 3/2018 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2018, sekcja 3 – Komisja: Rozszerzenie Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji (09713/2018 – C8-0302/2018 – 2018/2072(BUD))

P8_TA(2018)0291 A8-0246/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002(1), w szczególności jego art. 18 ust. 3 i art. 41,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2018, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 30 listopada 2017 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3) (rozporządzenie w sprawie WRF),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 3/2018, przyjęty przez Komisję dnia 23 maja 2018 r. (COM(2018)0310),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2018 przyjęte przez Radę dnia 22 czerwca 2018 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 25 czerwca 2018 r. (09713/2018 – C8-0302/2018),

–  uwzględniając pismo Komisji Spraw Zagranicznych,

–  uwzględniając art. 88 i 91 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A8-0246/2018),

A.  mając na uwadze, że w dniu 14 marca 2018 r. Komisja zmieniła swoją decyzję w sprawie Instrumentu Pomocy dla Uchodźców w Turcji („Instrumentu)”, aby przeznaczyć na niego dodatkowe 3 mld EUR („druga transza”), zgodnie z oświadczeniem UE-Turcja z dnia 18 marca 2016 r.;

B.  mając na uwadze, że celem projektu budżetu korygującego nr 3/2018 jest dodanie kwoty 500 mln EUR w środkach na zobowiązania do budżetu Unii na 2018 r. jako wkładu Unii w drugą transzę w 2018 r., w uzupełnieniu 50 mln EUR wyasygnowanych z istniejącej puli środków budżetowych na pomoc humanitarną w 2018 r.;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 14 rozporządzenia w sprawie WRF w celu sfinansowania kwoty 243,8 mln EUR, której nie można pokryć wyłącznie z nieprzydzielonego marginesu w ramach działu 4, Komisja proponuje wykorzystanie w tym celu kwoty 256,2 mln EUR z łącznego marginesu na zobowiązania;

D.  mając na uwadze, że Komisja zaproponowała sfinansowanie dodatkowej kwoty 1,45 mld EUR w ramach projektu budżetu na 2019 r. jako wkład z budżetu Unii na rzecz Instrumentu;

E.  mając na uwadze, że Parlament konsekwentnie podkreślał swoje poparcie dla kontynuowania Instrumentu, jednocześnie zwracając uwagę, że jako jeden z organów władzy budżetowej musi zostać w pełni zaangażowany w proces podjęcia decyzji dotyczącej przedłużenia okresu obowiązywania Instrumentu, m.in. aby nie powtarzać procedury jego ustanowienia; mając na uwadze, że Parlament i Rada nie podjęły dotychczas żadnych negocjacji w sprawie finansowania drugiej transzy Instrumentu; mając na uwadze, że byłoby wskazane, by dyskusje w sprawie finansowania drugiej transzy odbyły się w ramach postępowania pojednawczego w sprawie budżetu Unii na 2018 r.;

1.  odnotowuje przedstawiony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 3/2018, który jest poświęcony wyłącznie finansowaniu wkładu z budżetu Unii na 2018 r. w Instrument w wysokości 500 mln EUR w środkach na zobowiązania, a ponadto odnotowuje stanowisko Rady w tej sprawie;

2.  wyraża głębokie ubolewanie z powodu rozbieżności między brakiem zaangażowania Parlamentu w przyjęcie decyzji w sprawie ustanowienia Instrumentu i przedłużenia okresu jego obowiązywania z jednej strony, a jego rolą jako władzy budżetowej w finansowaniu Instrumentu z budżetu Unii z drugiej strony;

3.  wyraża ubolewanie, że Komisja nie włączyła finansowania Instrumentu w 2018 r. do projektu budżetu na 2018 r. na żadnym etapie procedury budżetowej w 2018 r.; uważa, że dzięki temu oba organy władzy budżetowej miałyby okazję, by przedyskutować finansowanie całości drugiej transzy Instrumentu, ponieważ Parlament i Rad zajmują różne stanowiska w kwestii wielkości wkładu z budżetu Unii;

4.  nalega, by Komisja w większym stopniu monitorowała wykorzystanie Instrumentu oraz by regularnie składała organowi budżetowemu odpowiednio szczegółowe sprawozdania na temat ogólnej zgodności finansowanych działań z odnośną podstawą prawną oraz na temat rodzajów działań wymienionych w szczególności w art. 3 ust. 2 decyzji Komisji ustanawiającej Instrument;

5.  zauważa, że głównym celem projektu budżetu korygującego nr 3/2018 jest umożliwienie dalszej edukacji dzieciom-uchodźcom w Turcji;

6.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2018;

7.  podkreśla, że decyzja ta pozostaje bez uszczerbku dla jego stanowiska w odniesieniu do pozostałej części finansowania drugiej transzy Instrumentu; podkreśla, że niezależnie od obrad na forum Rady dotyczących przedłużenia okresu obowiązywania Instrumentu, Parlament zachowa pełnię swoich uprawnień podczas procedury budżetowej w 2019 r.;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 3/2018 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, jak również innym instytucjom i właściwym organom oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 57 z 28.2.2018. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. W kierunku zewnętrznej strategii UE dotyczącej przeciwdziałania wczesnym i przymusowym małżeństwom – następne kroki (2017/2275(INI))

P8_TA(2018)0292 A8-0187/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 października 2017 r. w sprawie wyeliminowania zjawiska zawierania małżeństw przez dzieci(1),

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, a w szczególności jej art. 16, oraz wszystkie inne traktaty i instrumenty ONZ dotyczące praw człowieka,

–  uwzględniając art. 23 Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych,

–  uwzględniając art. 10 ust. 1 Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

–  uwzględniając konwencję ONZ o prawach dziecka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 20 listopada 1989 r. i jej cztery główne zasady: niedyskryminacji (art. 2), nadrzędnego interesu dziecka (art. 3), prawa do życia, rozwoju i ochrony (art. 6) oraz uczestnictwa (art. 12); uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie 25. rocznicy przyjęcia Konwencji ONZ o prawach dziecka(2),

–  uwzględniając art. 16 Konwencji ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

–  uwzględniając Konwencję ONZ w sprawie zgody na zawarcie małżeństwa, najniższego wieku małżeńskiego i rejestracji małżeństw,

–  uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 18 grudnia 2014 r. i 19 grudnia 2016 r. w sprawie małżeństwa dzieci oraz w sprawie wczesnego i przymusowego małżeństwa,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ 29/8 z dnia 2 lipca 2015 r. w sprawie wzmożenia starań o przeciwdziałanie małżeństwom dzieci oraz wczesnym i przymusowym małżeństwom, a także o wyeliminowanie tych zjawisk, rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ 24/23 z dnia 9 października 2013 r.w sprawie wzmożenia starań o przeciwdziałanie małżeństwom dzieci oraz wczesnym i przymusowym małżeństwom: wyzwania, osiągnięcia, najlepsze praktyki oraz niedociągnięcia przy wdrażaniu, a także rezolucję 35/16 z dnia 22 czerwca 2017 r. w sprawie małżeństwa dzieci oraz w sprawie wczesnego i przymusowego małżeństwa w kontekście pomocy humanitarnej,

–  uwzględniając stanowisko przyjęte przez konferencję przedstawicieli rządów państw Unii Afrykańskiej w czerwcu 2015 r. w Johannesburgu (Republika Południowej Afryki) w sprawie małżeństwa dzieci,

–  uwzględniając wspólne uwagi ogólne Afrykańskiej Komisji Praw Człowieka i Ludów i Afrykańskiego Komitetu Ekspertów ds. Praw i Dobra Dziecka w sprawie położenia kresu małżeństwom dzieci,

–  uwzględniając art. 32, 37 i art. 59 ust. 4 Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencja stambulska),

–  uwzględniając raport Funduszu Ludnościowego ONZ (UNFPA) pt. „Marrying Too Young – End Child Marriage” [Małżeństwa nieletnich – położyć kres małżeństwom dzieci],

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności jej art. 9,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 26 października 2015 r. dotyczące planu działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 3 kwietnia 2017 r. w sprawie promowania i ochrony praw dziecka,

–  uwzględniając podstawowe zasady zapisane w komunikacie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych z 2016 r. w sprawie globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej,

–  uwzględniając unijne ramy strategiczne i plan działania dotyczące praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę w dniu 25 czerwca 2012 r.(3); uwzględniając plan działania dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, przyjęty przez Radę w dniu 20 lipca 2015 r.(4); uwzględniając wspólny dokument roboczy służb Komisji i wysokiej przedstawiciel Unii ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa z dnia 27 czerwca 2017 r. pt. „Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji (na lata 2015–2019): przegląd śródokresowy, czerwiec 2017 r.” (SWD(2017)0254),

–  uwzględniając zmienione wytyczne Unii Europejskiej z dnia 6 marca 2017 r. w sprawie propagowania i ochrony praw dziecka pt. „Nie pozostawiajmy żadnego dziecka samemu sobie”,

–  uwzględniając Europejski konsensus w sprawie rozwoju z dnia 7 czerwca 2017 r., w którym podkreśla się zaangażowanie UE na rzecz pełnego uwzględniania praw człowieka i równouprawnienia płci zgodnie z agendą na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030;

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię przedstawioną przez Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0187/2018),

A.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci, wczesne i przymusowe małżeństwa stanowią poważne naruszenie praw człowieka, a w szczególności kobiet, w tym w zakresie równouprawnienia, autonomii i integralności cielesnej, dostępu do kształcenia oraz wolności od wykorzystywania i dyskryminacji, i że problem ten istnieje nie tylko w państwach trzecich, ale może również występować w niektórych państwach członkowskich; mając na uwadze, że wyeliminowanie tych zjawisk jest jednym z priorytetów polityki zagranicznej UE w dziedzinie promowania praw kobiet i praw człowieka; mając na uwadze, że różne karty i przepisy międzynarodowe zakazują małżeństw małoletnich dzieci, na przykład Konwencja ONZ o prawach dziecka oraz jej protokoły fakultatywne; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci, wczesne i przymusowe małżeństwa mają wyjątkowo negatywny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne oraz rozwój osobisty zaangażowanych osób oraz na dzieci urodzone w takich małżeństwach, a zatem na całe społeczeństwo; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci stanowią formę przymusowego małżeństwa, ponieważ dzieci z natury nie mają zdolności do wyrażenia pełnej, swobodnej i świadomej zgody na małżeństwo lub jego moment jego zawarcia; mając na uwadze, że dzieci należą do szczególnie wrażliwej grupy społecznej;

B.  mając na uwadze, że UE jest zdecydowana propagować prawa dziecka oraz że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa stanowią pogwałcenie tych praw; mając na uwadze, że UE jest zdecydowana kompleksowo chronić i propagować prawa dziecka w ramach swojej polityki zewnętrznej;

C.  mając na uwadze, że żadne małżeństwo nie może zostać legalnie zawarte bez pełnej i dobrowolnej zgody obu stron ani przez osobę w wieku poniżej minimalnego wieku do zawarcia małżeństwa;

D.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci są problemem globalnym, który wykracza poza granice państw, kultur i religii; mając na uwadze, że zamężne dziewczęta można spotkać we wszystkich regionach świata, od Bliskiego Wschodu po Amerykę Łacińską, od Azji po Europę i od Afryki po Amerykę Północną; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci dotyczą również chłopców, choć w znacznie mniejszym stopniu niż dziewcząt;

E.  mając na uwadze, że aktualnie ponad 750 mln kobiet wyszło za mąż przed 18. rokiem życia, z czego 250 mln przed ukończeniem 15 lat; mając na uwadze, że aktualnie około 40 mln dziewcząt w wieku od 15 do 19 lat jest zamężnych lub żyje w konkubinacie; mając na uwadze, że każdego roku kolejne 15 mln dziewcząt wychodzi za mąż przed ukończeniem 18. roku życia, w tym 4 mln przed ukończeniem 15. roku życia; mając na uwadze, że również 156 mln chłopców zawarło małżeństwo przed 18 rokiem życia, z czego 25 mln przed ukończeniem 15 lat; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa występują częściej w ubogich i słabo rozwiniętych regionach; mając na uwadze, że wraz ze wzrostem liczby ludności świata rośnie liczba małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw; mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami zawartymi w ostatnim sprawozdaniu UNICEF do 2050 r. około 1,2 mld młodych dziewcząt wyjdzie za mąż przed ukończeniem 18. roku życia; mając na uwadze, że dziewięć z dziesięciu państw, w których występuje najwyższy odsetek małżeństw dzieci, jest klasyfikowanych jako państwa niestabilne;

F.  mając na uwadze, że pierwotnymi przyczynami małżeństwa dzieci są na ogół takie czynniki jak ubóstwo, brak wykształcenia, głęboko zakorzenione różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn oraz stereotypy płciowe, przekonanie, że małżeństwo zapewni „ochronę”, kwestia honoru rodziny i brak skutecznej ochrony praw dzieci, a także szkodliwe praktyki, poglądy, zwyczaje i dyskryminujące normy; mając na uwadze, że te czynniki są często spotęgowane przez ograniczony dostęp do wysokiej jakości edukacji i możliwości zatrudnienia oraz ulegają wzmocnieniu w wyniku występowania pewnych ugruntowanych norm społecznych w zakresie małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw;

G.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa wiążą się z wysokim ryzykiem wczesnych i niechcianych ciąż, wysoką śmiertelnością okołoporodową matek i dzieci, rzadszym korzystaniem z usług planowania rodziny i niechcianymi ciążami obarczonymi zwiększonym ryzykiem dla zdrowia, niewystarczającym dostępem do informacji o usługach w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego lub zupełnym brakiem takich informacji oraz zwykle oznaczają koniec edukacji dziewczynki; mając na uwadze, że niektóre państwa wręcz zabraniają powrotu do szkoły ciężarnym dziewczętom i młodym matkom; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci mogą również prowadzić do pracy przymusowej, niewolnictwa i prostytucji;

H.  mając na uwadze, że pomimo iż w Konwencji ONZ o prawach dziecka podkreśla się znaczenie środków zachęcających do regularnego uczęszczania do szkoły, wiele dziewcząt nie kształci się ze względu na szereg czynników, takich jak np. niedostępność lub wysoki koszt szkoły; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa mają nieproporcjonalnie szkodliwy wpływ na ofiary tego zjawiska, pozostawiają w nich ślad przez całe życie i bardzo często pozbawiają zaangażowane osoby możliwości kontynuacji edukacji, ponieważ dziewczęta zazwyczaj opuszczają szkołę w czasie przygotowań do małżeństwa lub wkrótce po jego zawarciu; mając na uwadze, że edukacja, w tym edukacja seksualna, jest skutecznym środkiem zapobiegania małżeństwom dzieci oraz wczesnym i przymusowym małżeństwom, ponieważ dostęp do edukacji i szkolenia przyczynia się do wzmocnienia pozycji dziewcząt i kobiet, możliwości zatrudnienia oraz wspiera ich wolność wyboru i prawo do samostanowienia, przez umożliwienie im uniezależnienia się od wszelkiego rodzaju kontroli zagrażającej ich prawom, bez których nadal istnieją przeszkody w kontekście sytuacji ekonomicznej, prawnej, zdrowotnej i społecznej kobiet i dziewcząt oraz rozwoju całego społeczeństwa;

I.  mając na uwadze, że każdego roku 17 mln dzieci zostaje rodzicami, co zmusza ich do podjęcia obowiązków normalnie podejmowanych przez dorosłych i zagraża ich zdrowiu, kształceniu i perspektywom ekonomicznym; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa narażają dziewczęta na wczesną ciążę, która wiąże się ze znacznym ryzykiem i trudnościami w trakcie ciąży oraz przy porodzie, w szczególności z uwagi na brak dostępu do opieki medycznej lub niedostateczny dostęp do opieki medycznej, w tym do nowoczesnych ośrodków medycznych, co często wiąże się ze śmiertelnością i zachorowalnością okołoporodową matek; mając na uwadze wyższe ryzyko zarażenia się chorobami zakaźnymi, w tym HIV; mając na uwadze, że komplikacje w ciąży i podczas porodu są główną przyczyną śmierci dziewcząt w wieku 15–19 lat w krajach o niskich i średnich dochodach; mając na uwadze, że współczynnik umieralności niemowląt urodzonych przez nastoletnie matki jest wyższy o blisko 50 % i że dzieci te są bardziej narażone na problemy w rozwoju fizycznym i poznawczym; mając na uwadze, że częste i wczesne ciąże mogą również powodować długotrwałe komplikacje zdrowotne, a nawet śmierć;

J.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa stanowią naruszenie praw dziecka oraz formę przemocy wobec dziewczynek i chłopców, dlatego państwa mają obowiązek badać zarzuty, ścigać sprawców i zapewniać zadośćuczynienie ofiarom, które są głównie kobietami i dziewczynkami; mając na uwadze, że małżeństw tych należy zakazać i nie można ich uzasadniać żadnymi względami kulturowymi ani religijnymi; mając na uwadze, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa zwiększają ryzyko przemocy ze względu na płeć i często dają początek przemocy domowej i przemocy w bliskich związkach (ze strony partnera), niegodziwemu traktowaniu w celach seksualnych, znęcaniu fizycznemu, psychicznemu, emocjonalnemu, wykorzystywaniu pod względem finansowym i oraz innym praktykom szkodliwym dla dziewcząt i kobiet, takim jak okaleczanie żeńskich narządów płciowych i tzw. zbrodniom w imię honoru, a także zwiększają ryzyko narażenia kobiet i dziewcząt w ciągu ich życia na dyskryminację i przemoc ze względu na płeć;

K.  mając na uwadze, że liczba małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw znacząco wzrasta w sytuacjach niestabilności, konfliktów zbrojnych i klęsk żywiołowych i humanitarnych, podczas których często brakuje opieki medycznej i psychologicznej, dostępu do kształcenia oraz możliwości utrzymania się i zakłócone są więzi i zachowania społeczne; mając na uwadze, podczas ostatnich kryzysów migracyjnych niektórzy rodzice w trosce o uchronienie swoich dzieci, zwłaszcza córek, przed napaściami na tle seksualnym lub ze względu na to, że są one postrzegane jako obciążenie finansowe dla ich rodzin, uważają, że nie mają wyboru i muszą wydać swoje córki za mąż przed ukończeniem przez nie 18 lat, co postrzegają jako sposób na wyjście z ubóstwa;

L.  mając na uwadze, że w konwencji stambulskiej zaklasyfikowano przymusowe małżeństwa jako rodzaj przemocy wobec kobiet i wezwano do penalizacji aktów zmuszania dziecka do zawarcia małżeństwa oraz zwabiania go do innego kraju w celu zmuszenia do zawarcia małżeństwa; mając na uwadze, że brak dostępu ofiar do legalnego, medycznego i socjalnego wsparcia może pogłębić ten problem; mając na uwadze, że 11 państw członkowskich UE musi jeszcze ratyfikować konwencję;

M.  mając na uwadze, że ze względu na charakter małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw wiele przypadków nie jest zgłaszanych i może przebierać formę handlu ludźmi i prowadzić do niewolnictwa, wyzysku lub kontroli, a przypadki niegodziwego traktowania rozpowszechniają się ponad granicami międzynarodowymi i kulturowymi;

N.  mając na uwadze, że w lipcu 2014 r. w Londynie odbył się pierwszy Szczyt Dziewcząt mający na celu zmobilizowanie krajowych i międzynarodowych wysiłków na rzecz wyeliminowania okaleczania żeńskich narządów płciowych, a także małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw w ciągu jednego pokolenia;

O.  mając na uwadze, że zapobieganie wszelkim formom przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym małżeństwom dzieci oraz wczesnym i przymusowym małżeństwom, a także zwalczanie tych zjawisk, stanowi jeden z celów unijnego planu działania w sprawie równości płci na lata 2016–2020;

P.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci będą kosztowały kraje rozwijające się biliony dolarów do 2030 r.(5);

Q.  mając na uwadze, że małżeństwa dzieci i wczesne małżeństwa nadal stanowią temat tabu i że kwestię tę należy poruszyć publicznie, aby zakończyć codzienne cierpienie dziewcząt i młodych kobiet oraz nieustanne łamanie ich praw człowieka; mając na uwadze, że jednym ze sposobów na osiągnięcie tego jest wspieranie i rozpowszechnianie działalności dziennikarzy, artystów, fotografów i aktywistów zajmujących się problemem wczesnych małżeństw;

1.  zauważa, że niektóre państwa członkowskie UE zezwalają na zawieranie małżeństw w wieku 16 lat za zgodą rodziców; apeluje do ustawodawców – zarówno w państwach członkowskich Unii Europejskiej, jak i w państwach trzecich – o ustanowienie minimalnego wieku do zawarcia małżeństwa na 18 lat i do przyjęcia niezbędnych środków administracyjnych, prawnych i finansowych w celu zapewnienia skutecznej realizacji tego wymogu, na przykład przez wspieranie rejestracji małżeństw i urodzeń oraz przez zapewnienie, by dziewczęta miały dostęp do mechanizmów instytucjonalnego wsparcia, w tym poradnictwa psychospołecznego, mechanizmów ochrony i możliwości wzmacniania pozycji w sferze gospodarczej; podkreśla, że małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa należy uznać za poważne pogwałcenie praw człowieka i naruszenie podstawowych praw nieletnich, przede wszystkim przysługującego im prawa do swobodnego wyrażania zgody oraz prawa do integralności cielesnej i zdrowia psychicznego, a pośrednio również prawa do edukacji i do pełnego korzystania z praw obywatelskich i politycznych; potępia małżeństwa dzieci oraz wczesne i przymusowe małżeństwa i jest zdania, że każde naruszenie prawa należy zwalczać w sposób proporcjonalny i skuteczny;

2.  wyraża przekonanie, że należy zająć się wieloma przyczynami małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw, w tym w szczególności szkodliwymi tradycjami, endemicznym ubóstwem, konfliktami, zwyczajami, skutkami klęsk żywiołowych, stereotypami, brakiem poszanowania zasad równości płci i praw kobiet i dziewcząt, zdrowia i dobrostanu, a także brakiem odpowiednich możliwości edukacyjnych, niedostatecznymi rozwiązaniami prawnymi i politycznymi, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci ze społeczności znajdujących się w niekorzystnej sytuacji; w związku z tym wzywa UE i państwa członkowskie do współpracy z odnośnymi organami ONZ i innymi partnerami, aby zwrócić uwagę na problem małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw; wzywa UE i państwa członkowskie do osiągnięcia celów agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 w celu skuteczniejszego zwalczania szkodliwych praktyk, takich jak okaleczanie żeńskich narządów płciowych, i pociągnięcia winnych do odpowiedzialności; popiera zwiększenie finansowania ze strony UE i państw członkowskich za pośrednictwem mechanizmów pomocy rozwojowej, które promują równość płci i edukację, w celu poprawy dostępu dziewcząt i kobiet do edukacji oraz zwiększenia ich możliwości uczestnictwa w rozwoju wspólnot oraz przywództwie gospodarczym i politycznym, w celu zajęcia się przyczynami małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw;

3.  przyznaje, że sam prawny zakaz zawierania małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw nie gwarantuje zaprzestania tych praktyk; wzywa UE i państwa członkowskie do lepszej koordynacji i wzmocnienia egzekwowania międzynarodowych traktatów, ustawodawstwa i programów, również przez stosunki dyplomatyczne z rządami i organizacjami w państwach trzecich w celu zajęcia się kwestiami związanymi z małżeństwami dzieci oraz wczesnymi i przymusowymi małżeństwami; apeluje o podejmowanie wszelkich wysiłków w celu egzekwowania zakazów prawnych i uzupełniania ich szerszym zestawem przepisów i strategii politycznych; uznaje, że wymaga to przyjęcia i wdrożenia kompleksowych i całościowych polityk, strategii i programów, w tym uchylenia dyskryminujących przepisów prawnych dotyczących małżeństwa i przyjęcia pozytywnych środków mających na celu wzmocnienie pozycji dziewczynek;

4.  stwierdza, że nierówność płci, brak szacunku do dziewcząt i kobiet w ogóle oraz przestrzeganie tradycji kulturowych i społecznych utrwalających dyskryminację dziewcząt i kobiet należą do największych przeszkód, jeśli chodzi o zwalczanie małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw; uznaje ponadto powiązanie między małżeństwami dzieci oraz wczesnymi i przymusowymi małżeństwami a przemocą w imię honoru i apeluje o to, aby prowadzić odpowiednie dochodzenia w sprawie takich przestępstw oraz o ścigać osoby oskarżone o ich popełnienie; zauważa, że chłopcy i młodzi mężczyźni mogą również padać ofiarą tego rodzaju przemocy; apeluje, aby uwzględnić takie praktyki we wszystkich odpowiednich programach UE oraz w dialogach politycznych UE z krajami partnerskimi, w celu zapewnienia mechanizmów zwalczania tych praktyk, oraz w działaniach w zakresie edukacji i podnoszenia świadomości w krajach partnerskich;

5.  zauważa, że Unia Europejska jako główny podmiot rozwoju i praw człowieka na świecie musi odgrywać pierwszoplanową rolę w procesie całościowego zwalczania problemu małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw, we współpracy z organizacjami regionalnymi i wspólnotami lokalnymi; wzywa UE i państwa członkowskie do współpracy z organami ścigania i systemami sądowymi w państwach trzecich oraz do zapewnienia szkoleń i pomocy technicznej, aby pomóc w przyjmowaniu i egzekwowaniu przepisów zakazujących małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw, a także w zniesieniu przepisów, norm społecznych i tradycji kulturowych, które ograniczają prawa i wolności młodych dziewcząt i kobiet; wzywa państwa członkowskie, aby wniosły wkład w inicjatywy takie jak inicjatywa UE-ONZ Spotlight, której celem jest wyeliminowanie wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

6.  wzywa wobec tego państwa członkowskie, które jeszcze tego nie zrobiły, aby włączyły do ustawodawstw krajowych całkowity zakaz małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw, a także aby egzekwowały prawo karne i ratyfikowały konwencję stambulską; wzywa również państwa członkowskie do współpracy ze społeczeństwem obywatelskim w celu skoordynowania działań w tym zakresie; podkreśla, że należy udzielić odpowiedniego i długoterminowego wsparcia na rzecz schronisk dla kobiet, uchodźców, dzieci bez opieki i dzieci przesiedlonych, tak aby nikt nie został pozbawiony ochrony ze względu na brak zasobów; wzywa wszystkie państwa członkowskie do przestrzegania określonego w przepisach minimalnego wieku uprawniającego do zawarcia małżeństwa oraz do monitorowania sytuacji przez gromadzenie danych segregowanych według kryterium płci i dowodów dotyczących powiązanych czynników, tak aby móc lepiej ocenić rozmiary problemu; wzywa Komisję do utworzenia europejskiej bazy danych, zawierającej również dane z państw trzecich, służącej monitorowaniu zjawiska przymusowych małżeństw;

7.  zachęca Unię Europejską, by w ramach swojej polityki zagranicznej i polityki współpracy na rzecz rozwoju zaproponowała swoim partnerom pakt strategiczny i by w tym celu przedstawiła wymogi:

8.  uważa, że należy koniecznie tworzyć przestrzeń dla pełnego szacunku dialogu z liderami społeczności i zwiększać świadomość ogółu opinii publicznej, a w szczególności osób zagrożonych, w oparciu o kampanie edukacyjne i informacyjne na szczeblu lokalnym oraz za pomocą sieci społecznościowych i nowych mediów w ramach zwalczania małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw; wzywa zatem do opracowania przekrojowych działań rządowych, prawnych, społecznych i dyplomatycznych mających na celu zapobieganie takim praktykom; uważa, że ważne jest angażowanie w społecznościach lokalnych kluczowych zainteresowanych stron, takich jak młodociani uczniowie i uczennice, nauczyciele, rodzice, liderzy społeczności i przywódcy religijni, za pomocą programów skierowanych do społeczności lub specjalnych programów zwiększających świadomość, w celu zwrócenia uwagi na negatywny wpływ małżeństw dzieci na dzieci, rodziny i społeczności, na obowiązujące przepisy dotyczące małżeństw dzieci i różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn oraz na sposób uzyskania dostępu do środków finansowych na rozwiązanie tego problemu;

9.  uważa, że wzmocnienie pozycji kobiet i dziewcząt poprzez edukację, wsparcie społeczne i możliwości gospodarcze jest kluczowym narzędziem walki z tymi praktykami; zaleca, aby UE promowała i chroniła równość praw kobiet i dziewcząt w dostępie do edukacji, ze szczególnym naciskiem na bezpłatne i wysokiej jakości kształcenie podstawowe i średnie oraz przez włączanie edukacji w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego do programów nauczania szkół, zapewnianie rodzinom dziewcząt zachęt finansowych lub pomocy w odniesieniu do zapisywania do szkoły i kończenia szkoły; podkreśla, że należy zapewnić dzieciom uchodźców pełny dostęp do edukacji oraz wspierać ich integrację i włączenie do edukacji krajowej; uznaje potrzebę wsparcia i ochrony osób, które są zagrożone małżeństwami dzieci, przedwczesnymi lub przymusowymi małżeństwami, a także osób już będących w takim związku małżeńskim, w zakresie kształcenia, wsparcia psychospołecznego, zakwaterowania i innych usług socjalnych wysokiej jakości, jak również do usług w zakresie zdrowia psychicznego, seksualnego i reprodukcyjnego oraz opieki medycznej;

10.  apeluje do Unii Europejskiej, by zadbała o szkolenia dla urzędników rządowych, w tym ich personelu dyplomatycznego, pracowników socjalnych, liderów społeczności i przywódców religijnych, organów porządku publicznego i systemów sądowych państw trzecich, nauczycieli i wychowawców i innych pracowników mających kontakt z potencjalnymi ofiarami, tak, aby reagowali oni na przypadki zawierania małżeństw przez dzieci oraz na przypadki przemocy ze względu na płeć, a także aby lepiej mogli identyfikować i wspierać dziewczęta i chłopców narażonych na małżeństwa dzieci, przedwczesne lub przymusowe małżeństwa, przemoc domową, przemoc seksualną i wszelkie inne praktyki, które naruszają prawa człowieka i godność, a także aby osoby te mogły podejmować skuteczne działania w celu zapewnienia praw i godności ofiar wspomnianych praktyk;

11.  apeluje do Unii Europejskiej, by zadbała o szkolenia dla organów porządku publicznego, aby mogły one jak najlepiej egzekwować poszanowanie praw dziewcząt narażonych na wczesne i przymusowe małżeństwa, na przemoc domową, ryzyko gwałtu oraz na wszelkie inne praktyki naruszające godność ludzką;

12.  wzywa państwa członkowskie, aby zapewniły kobietom i dziewczętom będącym migrantkami niezależne pozwolenie na pobyt, które nie jest zależne od statusu ich małżonka lub partnera, w szczególności w przypadku ofiar przemocy fizycznej i psychicznej, w tym przymusowych lub aranżowanych małżeństw; wzywa również do dopilnowania, by stosowane były wszystkie środki administracyjne w celu ich ochrony, włącznie ze skutecznym dostępem do mechanizmów pomocy i ochrony;

13.  wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby rozważyły wsparcie i wzmocnienie środków ochrony w państwach trzecich, takich jak bezpieczne schroniska oraz dostęp do wsparcia prawnego, medycznego i, w razie potrzeby, konsularnego dla ofiar małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw;

14.  zdaje sobie sprawę, że Unia Europejska, która jest przywiązana do przestrzegania praw człowieka i podstawowych wartości, w tym do poszanowania godności osoby ludzkiej, musi prezentować absolutnie nienaganną postawę na szczeblu państw członkowskich, i wzywa Komisję, by wszczęła szeroko zakrojoną kampanię informacyjną oraz poświęciła rok europejski zwalczaniu małżeństw dzieci oraz wczesnych i przymusowych małżeństw;

15.  zdecydowanie popiera pracę globalnego partnerstwa Girls Not Brides w zakresie eliminowania małżeństw dzieci i umożliwienia dziewczętom wykorzystywania ich potencjału;

16.  z zadowoleniem przyjmuje kampanię prowadzoną przez Unię Afrykańską mającą na celu wyeliminowanie małżeństw dzieci oraz pracę organizacji takich jak Royal Commonwealth Society w zakresie propagowania wzmożonych działań mających na celu położenie kresu małżeństwom dzieci i zwalczanie różnic w traktowaniu kobiet i mężczyzn;

17.  podkreśla pilną potrzebę informowania i edukowania mężczyzn i chłopców, a także zdobywania ich wsparcia dla ochrony praw człowieka, w tym praw dzieci i kobiet;

18.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0379. (2) Dz.U. C 289 z 9.8.2016, s. 57. (3) https://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/131181.pdf (4) https://eeas.europa.eu/sites/eeas/files/eu_action_plan_on_human_rights_and_democracy_en_2.pdf (5) Wodon, Quentin T.; Male, Chata; Nayihouba, Kolobadia Ada; Onagoruwa, Adenike Opeoluwa; Savadogo, Aboudrahyme; Yedan, Ali; Edmeades, Jeff; Kes, Aslihan; John, Neetu; Murithi, Lydia; Steinhaus, Mara; Petroni, Suzanne, Economic Impacts of Child Marriage: Global Synthesis Report, [Skutki ekonomiczne małżeństw dzieci: sprawozdanie podsumowujące], Waszyngton, D.C., Grupa Banku Światowego, 2017 r.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie definicji MŚP (2018/2545(RSP))

P8_TA(2018)0293 B8-0304/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw(1),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2011 r. pt. „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078) oraz odnośną rezolucję Parlamentu z dnia 12 maja 2011 r.(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w sprawie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP): konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 września 2015 r. w sprawie przedsiębiorstw rodzinnych w Europie(4),

–  uwzględniając wyrok Sądu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2016 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 listopada 2016 r. pt. „Przyszli liderzy Europy: inicjatywa na rzecz przedsiębiorstw typu start-up i przedsiębiorstw scale-up” (COM(2016)0733),

–  uwzględniając pytanie do Komisji w sprawie definicji MŚP (O-000050/2018 – B8‑0031/2018),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii,

–  uwzględniając art. 128 oraz art. 123 ust. 2–8 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że 23 mln MŚP w UE – które stanowią ok. 99 % wszystkich przedsiębiorstw – zatrudniają blisko dwie trzecie aktywnych zawodowo Europejczyków, zapewniają ponad 90 mln miejsc pracy i generują wartość dodaną w wysokości 3,9 bln EUR; mając na uwadze, że mają one zasadnicze znaczenie dla wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i tworzenia oraz utrzymania trwałych i wysokiej jakości miejsc pracy, a ponadto są główną siłą napędową w kontekście transformacji energetyki, walki ze zmianą klimatu i konkurencyjności UE w zakresie zielonych technologii oraz istotnym motorem innowacji w UE;

B.  mając na uwadze, że 90 % unijnych MŚP i 93 % wszystkich unijnych przedsiębiorstw w sektorze niefinansowym to mikroprzedsiębiorstwa, które zapewniają największy udział wartości dodanej i zatrudnienia wśród MŚP, przy czym zatrudniają około 30 % siły roboczej w UE, w związku z czym należy poświęcić im szczególną uwagę;

C.  mając na uwadze, że bez względu na strukturę organizacyjną poszczególnych MŚP obowiązki administracyjne i przeszkody finansowe stanowią – w porównaniu z sytuacją większych przedsiębiorstw – nieproporcjonalnie duże obciążenie dla MŚP, co ogranicza ich konkurencyjność, wywóz i tworzenie miejsc pracy; mając na uwadze, że MŚP korzystają na szczeblu UE i państw członkowskich, a także na szczeblu regionalnym i lokalnym, ze specjalnego wsparcia, w tym z możliwości finansowania i uproszczonych procedur, niemniej należałoby wyjść poza już poczynione obietnice polityczne i dołożyć większych starań na rzecz zapewnienia prostszego otoczenia sprzyjającego MŚP;

D.  mając na uwadze, że odniesienie do definicji MŚP pojawia się w około 100 unijnych aktach prawnych, w szczególności dotyczących polityki konkurencji, uregulowań rynku finansowego, funduszy strukturalnych, funduszy na badania naukowe i innowacje, jak również w przepisach w dziedzinie pracy, środowiska, energii, ochrony konsumentów i prawa socjalnego, np. w aktach prawa wtórnego dotyczących REACH i w dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej;

E.  mając na uwadze, że spójne otoczenie prawne oparte na czytelnych zasadach jest korzystne dla wszystkich rodzajów działalności i że rygorystyczna definicja MŚP jest instrumentem, który mógłby ograniczyć niedoskonałości rynku oraz problemy nieodłącznie związane z konkurencją między przedsiębiorstwami różniącymi się pod względem wielkości, wolumenu aktywów czy modelu biznesowego;

F.  mając na uwadze, że Komisja regularnie monitoruje wdrażanie unijnej definicji MŚP; mając na uwadze, że przy wielu okazjach (w latach 2006, 2009 i ostatnio 2012) przeprowadzano oceny, wskazujące, że nie ma potrzeby gruntownej zmiany unijnej definicji MŚP;

G.  mając na uwadze, że międzysektorowy łańcuch wartości dla MŚP zmniejsza przeszkody instytucjonalne, techniczne i biurokratyczne oraz że konieczne jest opracowanie polityki skutecznie wspierającej tworzenie sieci między przedsiębiorstwami;

H.  mając na uwadze, że definicja MŚP musi przyczynić się do ułatwienia tworzenia wysokiej jakości miejsc pracy, poprawy warunków pracy i bezpieczeństwa oraz ograniczenia wszelkich nadużyć do absolutnego minimum;

Definicja MŚP

Działania Komisji

1.  z zadowoleniem przyjmuje wstępną ocenę skutków Komisji i opowiada się za skupieniem się na przedsiębiorstwach potrzebujących wsparcia i prostych zasad, z myślą o poprawie przewidywalności i pewności prawa dla MŚP; w tym kontekście pochwala przeprowadzenie przez Komisję konsultacji publicznych;

2.  uważa, że ze względu na szczególny charakter tego instrumentu strategicznego oraz różnice między poszczególnymi MŚP i między państwami członkowskimi należy utrzymać elastyczność przewidzianą w zaleceniu z 2003 r.; jest przekonany, że należy zachować ogólną strukturę definicji i stosować ją z wykorzystaniem właściwego zestawu już określonych kryteriów;

Ponowna ocena definicji MŚP

3.  wzywa Komisję, by uniemożliwiła większym podmiotom ewentualne tworzenie sztucznych struktur przedsiębiorstw, które pozwoliłyby na wykorzystywanie definicji MŚP, co mogłoby skutkować nieuzasadnioną i szerszą dystrybucją dostępnego wsparcia i w konsekwencji brakiem tego wsparcia dla potrzebujących MŚP; podkreśla, że dostosowywanie definicji MŚP powinno zawsze odbywać się z korzyścią dla MŚP i ułatwiać ich dostęp do wsparcia publicznego;

4.  wzywa Komisję, by rozważyła dostosowanie definicji MŚP przy jednoczesnym uwzględnieniu prognoz gospodarczych Komisji dotyczących inflacji i produktywności pracy, tak aby uniknąć konieczności przeprowadzenia następnej szybkiej korekty w nadchodzących latach; uważa, że wszelkie przyszłe dostosowania definicji MŚP powinny być przeprowadzane w sposób zapewniający długotrwałą stabilność tej definicji;

5.  zauważa, że liczba pracowników stała się szeroko przyjętym kryterium i powinna pozostać głównym kryterium; uznaje, że gdy chodzi o nieograniczoną porównywalność w całej UE, kryterium liczby pracowników ma pewne ograniczenia, w związku z czym jest przekonany, że obrót i bilans również stanowią istotne kryteria definicji; zwraca ponadto uwagę, że istotne jest należyte uwzględnienie przedsiębiorstw typu start-up oraz mikroprzedsiębiorstw, a w związku z tym przyjęcie skrótowca MMŚP;

6.  podkreśla, że należy doprecyzować pojęcia „przedsiębiorstwo powiązane” i „przedsiębiorstwo partnerskie”, a także status MŚP podczas łączenia przedsiębiorstw; uważa, że niezwykle ważne jest uproszczenie procedur, biurokracji i obowiązujących przepisów; w związku z tym wzywa Komisję do uproszczenia obowiązujących przepisów; uważa, że w przypadkach współpracy przedsiębiorstw typu start-up ze spółkami joint venture nie należy uwzględniać przedsiębiorstw powiązanych ze spółkami joint venture przy dokonywaniu oceny statusu przedsiębiorstwa typu start-up jako MŚP, pod warunkiem że wspomniana struktura nie jest sztuczną konstrukcją, a przedsiębiorstwo typu start-up nie wykazuje żadnych innych związków ze wspomnianymi przedsiębiorstwami powiązanymi;

7.  wzywa Komisję, aby wspierała łączenie się przedsiębiorstw, zwłaszcza w klastry i sieci przedsiębiorstw, tak aby sprzyjać racjonalizacji kosztów oraz usprawnieniu wymiany wiedzy i umiejętności, w szczególności tych służących innowacji w zakresie produktów, usług i procesów;

Pozostałe kwestie związane z definicją MŚP

8.  popiera przedstawioną przez Komisję inicjatywę na rzecz przedsiębiorstw typu start-up i przedsiębiorstw scale-up; uważa, że wspieranie przedsiębiorczości ma duże znaczenie dla wzrostu gospodarczego w Unii; z zadowoleniem przyjmuje dwuletni okres przejściowy, podczas którego np. przedsiębiorstwa wysokiego wzrostu utrzymają status MŚP; wzywa do ocenienia potrzeby przedłużenia tego okresu przejściowego; wzywa Komisję, by kontynuowała prace mające na celu zapewnianie przedsiębiorcom, przedsiębiorstwom typu start-up i MŚP wsparcia dotyczącego inicjatyw na rzecz gromadzenia środków, w tym nowych inicjatyw tego rodzaju, takich jak finansowanie społecznościowe;

9.  uważa, że dzięki instrumentom dyplomacji gospodarczej na szczeblu unijnym, takim jak Misja na rzecz wzrostu, można sobie lepiej radzić z wyzwaniami gospodarczymi i wykorzystywać szanse gospodarcze w skali światowej; wzywa Komisję do podejmowania w tym zakresie, w ramach unijnej strategii polityki przemysłowej, większych wysiłków, bez powielania struktur; wzywa zatem do wprowadzenia wskaźnika MŚP „potencjał eksportowy w stosunku do wielkości przedsiębiorstwa”, z myślą o podniesieniu jakości informacji i przykładów najlepszych praktyk dotyczących możliwości umiędzynarodowienia i międzynarodowej konkurencyjności MŚP, a także do zapewnienia szczególnego wsparcia MŚP o dużym potencjale eksportowym;

10.  wyraża obawę, że przedsiębiorstwom, które wykraczają poza definicję MŚP, a mimo to posiadają struktury typowe dla firm średniej wielkości – tzw. spółkom o średniej kapitalizacji – nie poświęca się właściwej uwagi w polityce pomimo ich dużego wkładu w zatrudnienie i wzrost w związku z produktywnością; wzywa zatem Komisję, by rozważyła opracowanieodrębnej definicji tych przedsiębiorstw, aby umożliwić wykorzystywanie ukierunkowanych środków dla spółek o średniej kapitalizacji, jednocześnie unikając ryzyka rozszerzenia definicji MŚP w stopniu, który szkodziłbym pierwotnym celom;

11.  zauważa, że nie tylko MŚP, freelancerzy i duże przedsiębiorstwa, ale również spółki o średniej kapitalizacji przyczyniają się do zatrudnienia i wzrostu, w szczególności ze względu na ich produktywność, a zatem zasługują na to, by poświęcono im sporo uwagi w polityce UE;

12.  wzywa Komisję, by – w uzupełnieniu do nadania priorytetu środkom na rzecz unijnych MŚP – rozważyła uruchomienie inicjatywy skierowanej na środki finansowe, które objęłyby dostęp do współpracy w dziedzinie badań naukowych, strategie cyfryzacji oraz rozwój rynków eksportowych;

Obowiązki sprawozdawcze, statystyki, badania i oceny skutków

13.  uważa, że w przyszłych programach COSME, 9PR oraz programach funduszy strukturalnych w ramach następnych WRF należy przeznaczyć wystarczające kwoty na wsparcie dla MŚP działające na rzecz innowacji i tworzenia miejsc pracy;

14.  podkreśla znaczenie utrzymania czytelnej i wspólnej definicji MŚP w świetle toczących się negocjacji w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej, ponieważ MŚP są zdefiniowane w prawie Unii i często przypisuje się im specjalny status w unijnych umowach handlowych;

15.  wzywa Komisję do kompleksowego zbadania ewentualnego wpływu definicji MŚP na rozwój gospodarczy i efekty „lock-in”, które skłaniają przedsiębiorstwa do dobrowolnego rezygnowania z rozwoju, by uniknąć biurokracji i innych obowiązków związanych z utratą statusu MŚP;

16.  podkreśla, że małe lokalne przedsiębiorstwa świadczące usługi publiczne i spełniające kryteria MŚP realizują ważne zadania dla lokalnych społeczności, są głęboko zakorzenione w lokalnym środowisku biznesowym, a ponadto tworzą warunki rozwoju dla wszystkich pozostałych MŚP; zauważa, że własność publiczna niekoniecznie oznacza wsparcie finansowe lub regulacyjne ze strony podmiotu publicznego ze względu na przepisy krajowe, przepisy dotyczące pomocy państwa i słabe pod względem finansowym podmioty publiczne; w związku z tym zachęca Komisję do zbadania wpływu definicji na przedsiębiorstwa państwowe, które są niezależne finansowo, zorganizowane w ramach prawa prywatnego lub które działają w warunkach konkurencji z prywatnymi przedsiębiorstwami;

17.  wzywa Komisję do zbadania, na ile możliwe jest wprowadzenie sektorowych definicji MŚP, oraz do przeanalizowania, jaki byłby stosunek skutków i wartości dodanej takiego rozwiązania do związanych z tym kosztów dla zainteresowanych sektorów;

18.  wzywa, by wyjść poza dobrowolne zobowiązania Komisji i stosować obowiązkowo do wszystkich unijnych wniosków ustawodawczych test skutków dla MŚP, wdrażający zasadę „najpierw myśl na małą skalę”; podkreśla, że wynik tego testu należy wyraźnie uwzględnić w ocenie skutków wszystkich wniosków ustawodawczych; domaga się odpowiedniego zobowiązania ze strony Komisji w ramach następnego porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa i uważa, że można by rozważyć aktualizację programu „Small Business Act” dla Europy;

Wskazówki dla MŚP w odniesieniu do definicji

19.  wzywa państwa członkowskie i Komisję, by zapewniły przedsiębiorstwom w terminowy i optymalny sposób wytyczne służące określeniu statusu MŚP oraz informacje dotyczące wszelkich zmian definicji MŚP lub procedur;

o
o   o

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36. (2) Dz.U. C 377 E z 7.12.2012, s. 102. (3) Dz.U. C 68 E z 7.3.2014, s. 40. (4) Dz.U. C 316 z 22.9.2017, s. 57.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. dla Rady, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa dotyczącego negocjacji w sprawie kompleksowej umowy między UE a Azerbejdżanem (2017/2056(INI))

P8_TA(2018)0294 A8-0185/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2, 3 i 8 oraz tytuł V, a w szczególności art. 21, 22 i 36, Traktatu o Unii Europejskiej oraz część piątą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając rozpoczęcie w dniu 7 lutego 2017 r. negocjacji między Unią Europejską a Azerbejdżanem w sprawie nowej kompleksowej umowy, która powinna zastąpić zawartą w 1999 r. umowę o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Azerbejdżanu z drugiej strony(1),

–  uwzględniając przyjęcie przez Radę w dniu 7 listopada 2016 r. wytycznych negocjacyjnych do tej umowy,

–  uwzględniając protokół ustaleń w sprawie strategicznego partnerstwa między UE i Azerbejdżanem w dziedzinie energii z dnia 7 listopada 2006 r.,

–  uwzględniając główne ustalenia 15. posiedzenia Rady Współpracy między Unią Europejską a Azerbejdżanem z dnia 9 lutego 2018 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 19 grudnia 2017 r. dotyczące stosunków między UE a Azerbejdżanem w ramach zmienionej europejskiej polityki sąsiedztwa (SWD(2017)0485),

–  uwzględniając komunikat Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest skierowany do szefów państw lub rządów z dnia 30 października 2017 r.,

–  uwzględniając swoje zalecenie z dnia 15 listopada 2017 r. dla Rady, Komisji i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) w sprawie Partnerstwa Wschodniego w perspektywie szczytu w listopadzie 2017 r.(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie sprawozdania rocznego w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(3),

–  uwzględniając wspólne deklaracje przyjęte podczas szczytów Partnerstwa Wschodniego, w tym z dnia 24 listopada 2017 r.,

–  uwzględniając publikację Komisji i ESDZ z czerwca 2016 r. w sprawie globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, a w szczególności zawarte w niej najważniejsze zasady,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 czerwca 2017 r. w sprawie azerbejdżańskiego dziennikarza Afgana Mukhtarlego(4), a także inne rezolucje w sprawie Azerbejdżanu, w szczególności dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka i praworządności,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznik ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa/europejskiej polityki sąsiedztwa i negocjacji w sprawie rozszerzenia z dnia 14 stycznia 2018 r. dotyczące wydania wyroku skazującego dziennikarza Afgana Mukhtarlego w Azerbejdżanie,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy z dnia 11 października 2017 r. w sprawie funkcjonowania instytucji demokratycznych w Azerbejdżanie,

–  uwzględniając wszczęcie w dniu 5 grudnia 2017 r. przez Komitet Ministrów Rady Europy postępowania o naruszenie z powodu uporczywej odmowy wykonania przez władze azerbejdżańskie wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w sprawie Ilgar Mammadow przeciwko Azerbejdżanowi,

–  uwzględniając sprawozdanie Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka przy Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE/ODIHR) z misji oceny potrzeb z dnia 2 marca 2018 r. dotyczące przedterminowych wyborów prezydenckich w Azerbejdżanie,

–  uwzględniając art. 108 ust. 4 oraz art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz stanowisko w formie poprawek przedstawione przez Komisję Handlu Międzynarodowego (A8-0185/2018),

A.  mając na uwadze, że Partnerstwo Wschodnie opiera się na wspólnym zobowiązaniu Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdawii, Ukrainy i Unii Europejskiej do pogłębiania wzajemnych stosunków oraz przestrzegania prawa międzynarodowego i podstawowych wartości, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności; mając na uwadze, że nowa umowa między UE a Azerbejdżanem powinna przyczyniać się do realizacji interesów Unii w regionie, a także promować jej wartości;

B.  mając na uwadze, że Parlament popiera pogłębianie stosunków z wszystkimi członkami Partnerstwa Wschodniego, o ile przestrzegają oni podstawowych wartości; mając na uwadze, że w ramach polityki Partnerstwa Wschodniego atrakcyjny, długoterminowy model „Partnerstwa Wschodniego+” zaproponowany przez Parlament w rezolucji z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie Partnerstwa Wschodniego, który mógłby doprowadzić do ich dołączenia m.in. do unii celnej, energetycznej i cyfrowej oraz strefy Schengen, powinien być otwarty również dla krajów, które nie mają układu o stowarzyszeniu z UE – takich jak Azerbejdżan – po osiągnięciu przez nie gotowości do takich pogłębionych zobowiązań oraz poczynieniu postępów pod względem wdrażania wspólnie uzgodnionych reform;

C.  mając na uwadze, że stosunki między UE a Azerbejdżanem są regulowane umową o partnerstwie i współpracy z 1999 r.; mając na uwadze, że UE jest pierwszym partnerem handlowym Azerbejdżanu i jego największym rynkiem eksportowym i importowym, odpowiadającym za 48,6 % całkowitej wymiany handlowej tego kraju, a przy tym jest największym źródłem bezpośrednich inwestycji zagranicznych; mając na uwadze, że Azerbejdżan jest dla UE strategicznym partnerem w dziedzinie energii pozwalającym na zróżnicowanie źródeł energii UE; mając na uwadze, że gospodarka Azerbejdżanu opiera się na ropie naftowej i gazie, które generują około 90 % wywozu, co czyni ją podatną na wstrząsy zewnętrzne i wahania światowych cen ropy; mając na uwadze, że Azerbejdżan nie jest jeszcze członkiem WTO, co skutkuje poważnymi barierami taryfowymi i pozataryfowymi utrudniającymi stosunki handlowe i biznesowe z UE;

D.  mając na uwadze, że we wspólnej deklaracji przyjętej podczas szczytu Partnerstwa Wschodniego w dniu 24 listopada 2017 r. UE i Azerbejdżan podkreśliły, że „w sposób zróżnicowany UE będzie nadal omawiać z każdym z krajów partnerskich, w tym z Armenią, Azerbejdżanem i Białorusią, atrakcyjne i realistyczne możliwości wzmocnienia obustronnej wymiany handlowej i promowania inwestycji odzwierciedlających wspólne interesy, zreformowaną politykę inwestycyjną w odniesieniu do ochrony inwestycji, a także międzynarodowe reguły handlu i związane z handlem normy międzynarodowe, w tym w dziedzinie własności intelektualnej, oraz przyczyniających się do modernizacji i dywersyfikacji gospodarek”;

E.  mając na uwadze, że po nowej umowie oczekuje się pozytywnego oddziaływania na Azerbejdżan pod względem promowania standardów demokratycznych oraz wzrostu i rozwoju gospodarczego; mając na uwadze, że takie perspektywy mają szczególne znaczenie dla młodych ludzi w Azerbejdżanie ze względu na rozwój nowego pokolenia wykształconych obywateli azerskich, w celu podtrzymywania naszych podstawowych wartości i modernizacji kraju; mając na uwadze, że w pełni funkcjonujące społeczeństwo obywatelskie jest istotnym warunkiem wstępnym zapewnienia zróżnicowania gospodarczego;

1.  zaleca Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa:

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, a także prezydentowi, rządowi i parlamentowi Republiki Azerbejdżanu.

(1) Dz.U. L 246 z 17.9.1999, s. 3 (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0440. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0493. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0267.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a  Jordańskim Królestwem Haszymidzkim dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Jordanii (COM(2017)0798 – 2018/2060(INI))

P8_TA(2018)0295 A8-0232/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Jordanii (COM(2017)0798),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskie (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0232/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Jordańskim Królestwem Haszymidzkim w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Jordanii;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Jordańskiemu Królestwu Haszymidzkiemu dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w związku z naruszeniem unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała rygorystyczne i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Jordańskiemu Królestwu Haszymidzkiemu, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien dokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Jordanii otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, niezbędną do tego, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Jordańskim Królestwie Haszymidzkim, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego innym organom w Jordańskim Królestwie Haszymidzkim może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Jordańskim Królestwem Haszymidzkim powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Jordańskim Królestwie Haszymidzkim; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Jordańskie Królestwo Haszymidzkie powinno przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Turcji dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Turcji (COM(2017)0799 – 2018/2061(INI))

P8_TA(2018)0296 A8-0233/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Turcji dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Turcji (COM(2017)0799),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej , w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0233/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w ostatnich latach ujawniono szereg przypadków naruszeń praw człowieka w Republice Turcji; mając w szczególności na uwadze, że bezwzględnie tępione są odmienne poglądy, a działania takie są wycelowane m.in. w dziennikarzy, działaczy politycznych i obrońców praw człowieka; mając na uwadze, że nadal zgłaszane są przypadki tortur, również już po próbie zamachu w lipcu 2016 r.; mając na uwadze, że wszelkie skuteczne dochodzenia dotyczące naruszeń praw człowieka ze strony urzędników państwowych były hamowane ze względu na wszechobecną bezkarność, przy czym wciąż odnotowuje się nadużycia ze strony ugrupowań zbrojnych;

E.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

F.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

G.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

H.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Republiką Turcji w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Turcji dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Turcji;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  uważa, że istnieją poważne obawy dotyczące poszanowania praw podstawowych w Republice Turcji, w szczególności w odniesieniu do wolności słowa, wolności wyznania oraz prawa przewidującego, że nikt nie może być poddawany torturom ani nieludzkiemu traktowaniu, jak zapisano w Karcie i europejskiej konwencji praw człowieka;

4.  podkreśla, że warunkiem wstępnym rozpoczęcia negocjacji jest wywiązanie się przez Turcję z przekrojowego zobowiązania do pełnej, skutecznej i niedyskryminacyjnej współpracy z wszystkimi państwami członkowskimi w dziedzinie sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, w tym z Republiką Cypryjską;

5.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Republice Turcji dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

6.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

7.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w związku z naruszeniem unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała rygorystyczne i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

8.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Republice Turcji, i dostępu do tych danych;

9.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Republiki Turcji do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

10.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

11.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Turcji otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

12.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

13.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Turcji, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

14.  uważa, że Komisja powinna zachować ostrożność w odniesieniu do poziomu zagrożenia stwarzanego w związku z przekazywaniem danych osobowych do Turcji, biorąc pod uwagę częste skargi obywateli dotyczące naruszania praw człowieka w Republice Turcji;

15.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

16.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się jedynie do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych, a nie do operacji wywiadowczych, których przedmiotem są konkretne osoby uznane za podejrzane;

17.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

18.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Republice Turcji, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie, wskutek których zastąpiono by właściwy organ lub dodano nowy, wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

19.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Republiki Turcji innym organom w Republice Turcji może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

20.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Republiki Turcji innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

21.  uważa, że umowa międzynarodowa z Republiką Turcji powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

22.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Turcji w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Turcji; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Turcja powinna przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

23.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

24.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

25.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

26.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Republiki Turcji.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Państwem Izrael dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Izraelu (COM(2017)0806 – 2018/2062(INI))

P8_TA(2018)0297 A8-0235/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Państwem Izrael dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Izraelu (COM(2017)0806),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0235/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że Państwo Izrael zostało ujęte w wykazie państw trzecich i organizacji, z którymi Europol powinien zawierać porozumienia, ustanowionym w decyzji Rady 2009/935/WSiSW z dnia 30 listopada 2009 r.(8); mając na uwadze, że negocjacje dotyczące porozumienia o współpracy operacyjnej rozpoczęły się w 2010 r., lecz nie zostały zakończone przed wejściem w życie rozporządzenia w sprawie Europolu (rozporządzenia (UE) 2016/794) w dniu 1 maja 2017 r.;

H.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Państwem Izrael w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Państwem Izrael dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Izraelu;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Państwu Izrael dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy; z zadowoleniem przyjmuje w związku z powyższym formalne uznanie przez Komisję w 2011 r. Izraela za państwo zapewniające odpowiedni poziom ochrony danych w odniesieniu do zautomatyzowanego przetwarzania danych osobowych zgodnie z dyrektywą 95/46/WE;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w związku z naruszeniem unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała rygorystyczne i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Państwu Izrael, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Państwa Izrael do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Izraela otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których nastąpi wymiana danych, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Izraela, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż pojęcie to jest niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być następnie przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Państwie Izrael, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Państwa Izrael innym organom w Państwie Izrael może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Państwa Izrael innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Państwem Izrael powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Państwa Izrael w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że przestępstwa są definiowane odmiennie w Unii i w Izraelu; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Państwo Izrael powinno przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, a także rządowi Państwa Izrael.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18. (8) Dz.U. L 325 z 11.12.2009, s. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Tunezją dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Tunezji (COM(2017)0807 – 2018/2063(INI))

P8_TA(2018)0298 A8-0237/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Tunezją dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Tunezji (COM(2017)0807),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0237/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Tunezją w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; kładzie nacisk na to, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Tunezją dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Tunezji;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Tunezji dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w związku z naruszeniem unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała rygorystyczne i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Tunezji, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Tunezji do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Tunezji otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Tunezji, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Tunezji, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Tunezji innym organom w Tunezji może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Tunezji innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Tunezją powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Tunezji w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Tunezji; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Tunezja powinna przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Tunezji.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Królestwem Maroka dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Maroku (COM(2017)0808 – 2018/2064(INI))

P8_TA(2018)0299 A8-0238/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Królestwem Maroka dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Maroku (COM(2017)0808),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0238/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Królestwem Maroka w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Królestwem Maroka dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Maroku;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Królestwu Maroka dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w odniesieniu do naruszenia unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała ścisłe i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Królestwu Maroka, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Królestwa Maroka do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Maroka otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Królestwa Maroka, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Królestwie Maroka, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Królestwa Maroka innym organom w Królestwie Maroka może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Królestwa Maroka innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Królestwem Maroka powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Królestwa Maroka w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Królestwie Maroka; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Królestwo Maroka powinno przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Królestwa Maroka.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Libańską dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Libanie (COM(2017)0805 – 2018/2065(INI))

P8_TA(2018)0300 A8-0234/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Libańską dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Libanie (COM(2017)0805),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0234/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Republiką Libańską w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Republiką Libańską dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Libanie;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Republice Libańskiej dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w odniesieniu do naruszenia unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała ścisłe i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Republice Libańskiej, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Republiki Libańskiej do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Libanu otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Republiki Libańskiej, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Republice Libańskiej, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Republiki Libańskiej innym organom w Republice Libańskiej może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Republiki Libańskiej innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Republiką Libańską powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Republiki Libańskiej w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Republice Libańskiej; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Republika Libańska powinna przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Republiki Libańskiej.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Egipcie (COM(2017)0809 – 2018/2066(INI))

P8_TA(2018)0301 A8-0236/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Egipcie (COM(2017)0809),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 TFUE,

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0236/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w ostatnich latach ujawniono szereg przypadków naruszeń praw człowieka w Arabskiej Republice Egiptu; mając w szczególności na uwadze, że bezwzględnie tępione są odmienne poglądy, a działania takie są wymierzone m.in. w dziennikarzy, działaczy politycznych i obrońców praw człowieka; mając na uwadze, że nadal zgłaszane są przypadki tortur; mając na uwadze, że wszelkie skuteczne dochodzenia dotyczące naruszeń praw człowieka przez urzędników państwowych były udaremniane ze względu na wszechobecną bezkarność;

E.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

F.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

G.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

H.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Arabską Republiką Egiptu w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Arabską Republiką Egiptu dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Egipcie;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że istnieją poważne obawy co do poszanowania praw podstawowych w Arabskiej Republice Egiptu, zwłaszcza w odniesieniu do wolności słowa, wolności wyznania oraz prawa przewidującego, że nikt nie może być poddawany torturom ani nieludzkiemu traktowaniu, zapisanych w Karcie i europejskiej konwencji praw człowieka;

4.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Arabskiej Republice Egiptu dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

5.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

6.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w odniesieniu do naruszenia unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała ścisłe i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

7.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Arabskiej Republice Egiptu, i dostępu do tych danych;

8.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Arabskiej Republiki Egiptu do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

9.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

10.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Egiptu otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

11.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

12.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Arabskiej Republiki Egiptu, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

13.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

14.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

16.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Arabskiej Republice Egiptu, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

17.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Arabskiej Republiki Egiptu innym organom w Arabskiej Republice Egiptu może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

18.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Arabskiej Republiki Egiptu innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

19.  uważa, że umowa międzynarodowa z Arabską Republiką Egiptu powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

20.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Arabskiej Republiki Egiptu w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Arabskiej Republice Egiptu; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Arabska Republika Egiptu powinna przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

21.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

22.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

23.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Arabskiej Republiki Egiptu.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie zalecenia Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Algierii (COM(2017)0811 – 2018/2067(INI))

P8_TA(2018)0302 A8-0239/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Komisji w sprawie decyzji Rady upoważniającej do podjęcia rokowań w sprawie umowy między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Algierii (COM(2017)0811),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7 i 8,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 6, oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 16 i 218,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/794 z dnia 11 maja 2016 r. w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), zastępujące i uchylające decyzje Rady 2009/371/WSiSW, 2009/934/WSiSW, 2009/935/WSiSW, 2009/936/WSiSW i 2009/968/WSiSW(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych)(2),

–  uwzględniając dyrektywę 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(3),

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającą decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW(5),

–  uwzględniając konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) oraz protokół dodatkowy do tej konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzoru oraz transgranicznego przepływu danych (ETS nr 181),

–  uwzględniając opinię 2/2018 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD) w sprawie ośmiu mandatów upoważniających do negocjacji w celu zawarcia międzynarodowych umów umożliwiających wymianę danych między Europolem a państwami trzecimi,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością(6),

–  uwzględniając porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia dotyczącego ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez unijne instytucje, organy i jednostki organizacyjne oraz swobodnego przepływu takich danych i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 45/2001 i decyzję nr 1247/2002/WE (COM(2017)0008), a w szczególności rozdziału tego rozporządzenia dotyczącego przetwarzania danych osobowych, który ma zastosowanie do unijnych organów i jednostek organizacyjnych, gdy wykonują one czynności wchodzące w zakres stosowania części trzeciej tytuł V rozdziały 4 i 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 108 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji ds. Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0239/2018),

A.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) 2016/794 w sprawie Agencji Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) umożliwia przekazywanie danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej w zakresie, w jakim przekazanie takie jest niezbędne do wykonywania zadań Europolu na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony na mocy dyrektywy (UE) 2016/680, umowy międzynarodowej na podstawie art. 218 TFUE zakładającej odpowiednie zabezpieczenia lub zawartych przed 1 maja 2017 r. umów o współpracy umożliwiających wymianę danych osobowych, a w wyjątkowych sytuacjach, indywidualnie dla każdego przypadku, przy spełnieniu ściśle określonych warunków ustanowionych w art. 25 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2016/794 i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia;

B.  mając na uwadze, że umowy międzynarodowe umożliwiające Europolowi i państwom trzecim współpracę i wymianę danych osobowych powinny być zgodne z art. 7 i 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 16 TFUE, a co za tym idzie przestrzegać zasady celowości oraz prawa dostępu do danych i ich poprawiania, a także podlegać kontroli niezależnego organu, jak wyraźnie przewidziano w Karcie, oraz być niezbędne i proporcjonalne do realizacji zadań Europolu;

C.  mając na uwadze, że takie przekazywanie danych musi mieć za podstawę umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim zgodnie z art. 218 TFUE zakładającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

D.  mając na uwadze, że w dokumencie programowym Europolu na lata 2018–2020(7) zwraca się uwagę na wzrost znaczenia wzmocnionego podejścia multidyscyplinarnego, w tym gromadzenia koniecznej wiedzy specjalistycznej i informacji od poszerzającego się grona partnerów w celu realizacji misji Europolu;

E.  mając na uwadze, że Parlament podkreślił w swojej rezolucji z 3 października 2017 r. w sprawie walki z cyberprzestępczością, że porozumienia o współpracy strategicznej i operacyjnej między Europolem a państwami trzecimi ułatwiają zarówno wymianę informacji, jak i praktyczną współpracę w walce z cyberprzestępczością;

F.  mając na uwadze, że w przeszłości Europol zawarł już szereg umów dotyczących wymiany danych z państwami trzecimi, takimi jak Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, była jugosłowiańska republika Macedonii, Czarnogóra, Gruzja, Islandia, Liechtenstein, Kanada, Kolumbia, Mołdawia, Monako, Norwegia, Serbia, Stany Zjednoczone Ameryki, Szwajcaria oraz Ukraina;

G.  mając na uwadze, że EIOD jest organem nadzoru Europolu od dnia 1 maja 2017 r. i jest również doradcą instytucji UE w zakresie działań politycznych i prawodawstwa dotyczącego ochrony danych;

1.  uważa, że należy odpowiednio ocenić konieczność współpracy z Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną w dziedzinie ścigania przestępstw ze względu na interesy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa, a także proporcjonalność takiej współpracy; wzywa Komisję, by w związku z powyższym przeprowadziła szczegółową ocenę skutków; podkreśla, że należy zachować należytą ostrożność podczas określania mandatu negocjacyjnego w sprawie umowy między Unią Europejską a Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną dotyczącej wymiany danych osobowych między Agencją Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol) i właściwymi organami ds. zwalczania poważnej przestępczości i terroryzmu w Algierii;

2.  jest zdania, że należy zagwarantować pełne poszanowanie art. 7 i 8 Karty, a także innych praw podstawowych i wolności chronionych na mocy Karty w państwach trzecich otrzymujących dane; wzywa w związku z tym Radę do uzupełnienia wytycznych negocjacyjnych zaproponowanych przez Komisję warunkami określonymi w niniejszej rezolucji;

3.  zauważa, że do chwili obecnej nie przeprowadzono odpowiedniej oceny skutków w celu dogłębnego oszacowania zagrożeń stwarzanych w związku z przekazywaniem danych osobowych Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej dla praw osób fizycznych do prywatności i ochrony danych, ale również dla innych podstawowych praw i wolności chronionych na mocy Karty; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie odpowiedniej oceny skutków, tak by określić niezbędne zabezpieczenia, które należy uwzględnić w umowie;

4.  podkreśla, że poziom ochrony wynikający z umowy powinien być zasadniczo równoważny z poziomem ochrony na mocy prawa UE; podkreśla, że jeżeli takiego poziomu nie można zagwarantować w prawie ani w praktyce, nie należy zawierać umowy;

5.  w celu zapewnienia pełnego poszanowania art. 8 Karty i art. 16 TFUE oraz w celu uniknięcia ewentualnej odpowiedzialności ze strony Europolu w odniesieniu do naruszenia unijnego prawa o ochronie danych w wyniku przekazania danych osobowych bez koniecznych i właściwych zabezpieczeń, domaga się, by umowa zawierała rygorystyczne i szczegółowe przepisy zobowiązujące do poszanowania zasady celowości oraz jasne warunki przetwarzania przekazywanych danych osobowych;

6.  wzywa do uzupełnienia wytycznej B, tak by wskazywała ona wyraźnie porozumienie co do tego, że Europol, zgodnie z art. 19 rozporządzenia w sprawie Europolu, jest zobowiązany do przestrzegania wszelkich ograniczeń nałożonych na dane osobowe przekazywane do Europolu przez państwa członkowskie lub inne podmioty przekazujące dane w zakresie stosowania danych, które mają zostać przekazane Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, i dostępu do tych danych;

7.  domaga się, by w umowie wyraźnie przewidziano, że wszelkie dalsze przetwarzanie powinno zawsze wymagać uprzedniego pisemnego zezwolenia Europolu; podkreśla, że Europol powinien udokumentować takie zezwolenia i udostępniać je EIOD na jego wniosek; apeluje również o to, by umowa zawierała przepis zobowiązujący właściwe organy Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej do przestrzegania tych ograniczeń oraz do określenia, w jaki sposób będą one egzekwowane;

8.  nalega, by w umowie zawrzeć jasny i precyzyjny przepis określający okres zatrzymania danych osobowych, które zostały przekazane, oraz wymóg usunięcia przekazanych danych osobowych na koniec okresu zatrzymania danych; domaga się, by w umowie określić środki proceduralne w celu zapewnienia zgodności z przepisami; w wyjątkowych przypadkach, gdy istnieją należycie uzasadnione powody do przechowywania danych przez dłuższy okres, po upływie okresu zatrzymania danych, nalega, by powody te i dokumentacja towarzysząca zostały przekazane Europolowi i EIOD;

9.  oczekuje, że stosowane będą kryteria zawarte w motywie 71 dyrektywy (UE) 2016/680, a mianowicie: przekazywanie danych osobowych podlega obowiązkowi zachowania poufności przez właściwe organy Algierii otrzymujące od Europolu dane osobowe, obowiązuje zasada ograniczonego celu, a dane osobowe nie są w żadnym razie wykorzystywane do zażądania, orzeczenia lub wykonania kary śmierci ani do żadnego innego okrutnego lub nieludzkiego traktowania;

10.  uważa, że należy jasno zdefiniować i wymienić w samej umowie międzynarodowej kategorie przestępstw, w odniesieniu do których będą przekazywane dane, zgodnie z definicjami przestępstw kryminalnych UE, jeśli są one dostępne; podkreśla, że wykaz ten powinien jasno i dokładnie definiować działania objęte takimi przestępstwami oraz osoby, grupy i organizacje, których z dużym prawdopodobieństwem może dotyczyć przekazanie danych;

11.  wzywa Radę i Komisję, by na podstawie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) i w rozumieniu art. 8 ust. 3 Karty określiły wraz z rządem Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, który niezależny organ nadzorczy będzie odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem umowy międzynarodowej; domaga się, by decyzja w sprawie takiego organu i jego powołanie nastąpiły, zanim umowa międzynarodowa wejdzie w życie; nalega, by nazwa tego organu została wyraźnie wymieniona w załączniku do umowy;

12.  uważa, że powinna istnieć możliwość zawieszenia lub wypowiedzenia umowy międzynarodowej przez którąkolwiek z umawiających się stron w przypadku jej naruszenia oraz że niezależny organ nadzorujący powinien być również upoważniony do proponowania zawieszenia lub wypowiedzenia umowy w przypadku jej naruszenia; uważa, że wszelkie dane osobowe wchodzące w zakres stosowania tej umowy, przekazane przed jej zawieszeniem lub wypowiedzeniem, mogą być nadal przetwarzane zgodnie z umową; uważa, że należy przeprowadzić okresową ocenę umowy w celu weryfikacji jej przestrzegania przez partnerów;

13.  uważa, że należy przyjąć jasną definicję pojęcia poszczególnych przypadków, gdyż jest ono niezbędne, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

14.  uważa, że definicja pojęcia uzasadnionych powodów jest niezbędna, by ocenić konieczność i proporcjonalność przekazywania danych; podkreśla, że definicja ta powinna odwoływać się do faktycznych dochodzeń w sprawach karnych;

15.  podkreśla, że dane przekazane organowi otrzymującemu nie mogą być następnie przetwarzane przez inne organy oraz że w tym celu należy sporządzić wyczerpujący wykaz właściwych organów w Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, którym Europol może przekazywać dane, wraz z opisem kompetencji tych organów; uważa, że wszelkie modyfikacje w takim wykazie polegające na zastąpieniu właściwego organu lub dodaniu nowego wymagają dokonania przeglądu umowy międzynarodowej;

16.  podkreśla konieczność wyraźnego wskazania, że dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej innym organom w Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej może być dozwolone jedynie do realizacji pierwotnego celu przekazania danych przez Europol i należy o nim zawsze informować organ niezależny, EIOD i Europol;

17.  podkreśla, że należy wyraźnie określić, iż dalsze przekazywanie informacji przez właściwe organy Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej innym państwom jest zakazane i skutkowałoby natychmiastowym wypowiedzeniem umowy międzynarodowej;

18.  uważa, że umowa międzynarodowa z Algierską Republiką Ludowo-Demokratyczną powinna obejmować prawo osób, których dane dotyczą, do uzyskania informacji, ich poprawiania i usuwania zgodnie z innymi unijnymi przepisami dotyczącymi ochrony danych;

19.  podkreśla, że przekazywanie danych osobowych ujawniających pochodzenie rasowe lub etniczne, opinie polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych, dane genetyczne i dane osobowe dotyczące stanu zdrowia i życia seksualnego jest kwestią niezwykle delikatną i rodzi poważne obawy ze względu na różne ramy prawne, charakterystykę społeczeństwa i kontekst kulturowy Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej w porównaniu z Unią Europejską; podkreśla, że czyny zabronione są definiowane odmiennie w Unii i w Algierskiej Republice Ludowo-Demokratycznej; jest zdania, że takie przekazywanie danych powinno zatem mieć miejsce tylko w bardzo wyjątkowych przypadkach i przy zapewnieniu wyraźnych gwarancji osobie, której dane dotyczą, i osobom z nią związanym; uważa, że konieczne jest określenie szczególnych środków zabezpieczających, których Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna powinna przestrzegać w odniesieniu do podstawowych praw i wolności, w tym poszanowania wolności słowa, wolności wyznania i godności ludzkiej;

20.  uważa, że w umowie należy uwzględnić mechanizm monitorowania oraz że powinna ona podlegać okresowym ocenom w celu ewaluacji jej funkcjonowania w zakresie potrzeb operacyjnych Europolu, a także jej zgodności z europejskimi prawami i zasadami dotyczącymi ochrony danych;

21.  wzywa Komisję, by przed sfinalizowaniem umowy międzynarodowej zwróciła się o doradztwo do EIOD, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2016/794 i rozporządzeniem (WE) nr 45/2001;

22.  podkreśla, że zgoda Parlamentu na zawarcie umowy będzie uzależniona od tego, czy jego udział we wszystkich etapach procedury jest zadowalający, zgodnie z art. 218 TFUE;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządowi Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej.

(1) Dz.U. L 135 z 24.5.2016, s. 53. (2) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1. (3) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, s. 37. (4) Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60. (5) Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89. (6) Teksty przyjęte, P8_TA(2017)0366. (7) Dokument programowy Europolu na lata 2018–2020 przyjęty przez zarząd Europolu w dniu 30 listopada 2017 r., EDOC# 856927v18.