Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 – stanowisko Parlamentu z myślą o osiągnięciu porozumienia (COM(2018)0322 – C8-0000/2018 – 2018/0166R(APP))

P8_TA(2018)0449 A8-0358/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 311, 312 i 323 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 maja 2018 r. pt. „Nowoczesny budżet Unii, która chroni, wspiera i broni – wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027” (COM(2018)0321),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 2 maja 2018 r. dotyczący rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 (COM(2018)0322), a także wnioski Komisji z dnia 2 maja 2018 r. dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (COM(2018)0325, COM(2018)0326, COM(2018)0327 i COM(2018)0328),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 2 maja 2018 r. w sprawie porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (COM(2018)0323),

–  uwzględniając wniosek Komisji z dnia 2 maja 2018 r. dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich (COM(2018)0324),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie następnych wieloletnich ram finansowych – przygotowanie stanowiska Parlamentu dotyczącego wieloletnich ram finansowych na okres po 2020 r. oraz w sprawie reformy systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i zasobów własnych(2),

–  uwzględniając ratyfikację porozumienia paryskiego przez Parlament Europejski w dniu 4 października 2016 r.(3) oraz przez Radę w dniu 5 października 2016 r.(4),

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 70/1 z dnia 25 września 2015 r. pt. „Przekształcamy nasz świat – program działań na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030”, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r.,

–  uwzględniając zbiorowe zobowiązanie UE do realizacji celu, jakim jest przeznaczanie 0,7% DNB na oficjalną pomoc rozwojową w czasie obowiązywaniu programu działań na okres po 2015 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych(5),

–  uwzględniając art. 99 ust. 5 Regulaminu,

–  uwzględniając wstępne sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie przedstawione przez Komisję Spraw Zagranicznych, Komisję Rozwoju, Komisję Handlu Międzynarodowego, Komisję Kontroli Budżetowej, stanowisko w formie poprawek przedstawione przez Komisję Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, opinie przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisję Transportu i Turystyki, Komisję Rozwoju Regionalnego, Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisję Kultury i Edukacji, Komisję Spraw Konstytucyjnych, a także stanowisko w formie poprawek przedstawione przez Komisje Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0358/2018),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 311 TFUE Unia musi pozyskać środki niezbędne do osiągnięcia swoich celów i prowadzenia swojej polityki;

B.  mając na uwadze, że obecne wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020 ustanowiono po raz pierwszy na niższym poziomie niż poprzednie, zarówno pod względem środków na zobowiązania, jak i środków na płatności; mając na uwadze, że opóźnione przyjęcie wieloletnich ram finansowych oraz sektorowych aktów ustawodawczych miało wysoce negatywny wpływ na wdrażanie nowych programów;

C.  mając na uwadze, że wieloletnie ramy finansowe szybko okazały się nieadekwatne z punktu widzenia reagowania na kryzysy, nowe międzynarodowe zobowiązania i nowe wyzwania polityczne, których nie uwzględniono ani nie przewidziano w momencie przyjmowania tych ram; mając na uwadze, że aby zagwarantować niezbędne środki finansowe, wieloletnie ramy finansowe wykorzystano do granic możliwości, w tym poprzez bezprecedensowe stosowanie przepisów dotyczących elastyczności i instrumentów szczególnych po wyczerpaniu dostępnych marginesów; mając na uwadze, że środki na unijne programy o charakterze wysoce priorytetowym w dziedzinie badań naukowych i infrastruktury ograniczono po upływie zaledwie dwóch lat od ich przyjęcia;

D.  mając na uwadze, że śródokresowy przegląd wieloletnich ram finansowych, rozpoczęty pod koniec 2016 r., okazał się niezbędny z punktu widzenia rozszerzenia możliwości istniejących przepisów dotyczących elastyczności, ale nie doprowadził do zrewidowania pułapów wieloletnich ram finansowych; mając na uwadze, że Parlament i Rada oceniły ten przegląd pozytywnie;

E.  mając na uwadze, że ustanowienie nowych wieloletnich ram finansowych będzie stanowiło krytyczny moment dla Unii obejmującej 27 państw członkowskich, ponieważ umożliwi przyjęcie wspólnej długoterminowej wizji i podjęcie decyzji o przyszłych priorytetach politycznych, a także o zdolności ich realizacji przez Unię; mając na uwadze, że w wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027 powinny znaleźć się niezbędne zasoby umożliwiające Unii stymulowanie zrównoważonego wzrostu gospodarczego, badań naukowych i innowacji, umacnianie pozycji ludzi młodych, skuteczne rozwiązanie problemu migracji, przeciwdziałanie bezrobociu, trwałemu ubóstwu i wykluczeniu społecznemu, dalszą poprawę spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, zajęcie się kwestię zrównoważoności, problemem utraty różnorodności biologicznej i kwestią zmiany klimatu, poprawę bezpieczeństwa i obrony UE, ochronę granic zewnętrznych i wspieranie krajów sąsiadujących;

F.  mając na uwadze, że w kontekście globalnych wyzwań, którym państwa członkowskie nie mogą stawić czoła w odosobnieniu, powinna istnieć możliwość wyodrębnienia wspólnych dóbr europejskich i określenia dziedzin, w których działania finansowane ze środków europejskich byłyby skuteczniejsze niż działania finansowane na szczeblu krajowym, aby przekazać odpowiednie zasoby finansowe Unii i tym samym podnieść jej strategiczne znaczenie bez konieczności ogólnego podwyższania wydatków publicznych;

G.  mając na uwadze, że w dniu 2 maja 2018 r. Komisja przedstawiła pakiet wniosków ustawodawczych w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 oraz zasobów własnych UE, a po nich wnioski ustawodawcze dotyczące ustanowienia nowych programów i instrumentów unijnych;

1.  podkreśla, że wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 muszą gwarantować zdolność Unii do przejmowania odpowiedzialności za zaspokajanie pojawiających się potrzeb, sprostanie dodatkowym wyzwaniom, podejmowanie nowych zobowiązań międzynarodowych oraz realizację własnych priorytetów i celów politycznych; wskazuje na poważne problemy związane z niedofinansowaniem wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 i ponownie podkreśla potrzebę uniknięcia powtórki wcześniejszych błędów, a to dzięki ustanowieniu – od samego początku – solidnego i rzetelnego budżetu UE na kolejne siedem lat z korzyścią dla obywateli;

2.  uważa, że wnioski Komisji dotyczące wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i systemu zasobów własnych Unii stanowią punkt wyjścia do zbliżających się negocjacji; w oczekiwaniu na mandat negocjacyjny Rady, który jeszcze nie jest dostępny, przedstawia swoje stanowisko dotyczące tych wniosków;

3.  podkreśla, że propozycja Komisji dotycząca ogólnego poziomu następnych wieloletnich ram finansowych – 1,08% DNB UE-27 (1,11% po włączeniu Europejskiego Funduszu Rozwoju) – oznacza (w kategoriach procentowych DNB) faktyczną obniżkę w porównaniu z obecnymi wieloletnimi ramami finansowymi; uważa, że proponowany poziom wieloletnich ram finansowych nie umożliwi Unii realizacji jej zobowiązań politycznych ani reagowania na stojące przed nią istotne wyzwania; zamierza zatem podjąć negocjacje z myślą o niezbędnym podwyższeniu środków;

4.  ponadto wyraża sprzeciw wobec wszelkich obniżek środków przeznaczonych na długofalowe strategie polityczne UE zapisane w traktatach, takie jak polityka spójności oraz wspólna polityka rolna i polityka rybołówstwa; sprzeciwia się w szczególności radykalnym cięciom, które będą miały negatywny wpływ na istotę tych strategii politycznych i na ich cele, np. cięciom zaproponowanym w odniesieniu do Funduszu Spójności lub Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich; kwestionuje w tym kontekście zasadność propozycji dotyczącej obniżenia środków Europejskiego Funduszu Społecznego Plus, choć rozszerzono jego zakres i włączono doń cztery istniejące programy społeczne, zwłaszcza inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych;

5.  ponadto podkreśla znaczenie zasad horyzontalnych, które powinny leżeć u podstaw wieloletnich ram finansowych oraz wszystkich powiązanych strategii politycznych UE; potwierdza w tym kontekście swoje stanowisko, zgodnie z którym UE musi wywiązać się ze swojego zobowiązania do pełnienia roli prekursora we wdrażaniu celów zrównoważonego rozwoju ONZ, i wyraża ubolewanie, że we wnioskach dotyczących wieloletnich ram finansowych nie dostrzega się wyraźnego i widocznego zaangażowania w tym zakresie; w związku z tym zwraca się o uwzględnianie celów zrównoważonego rozwoju ONZ we wszystkich unijnych strategiach politycznych i inicjatywach w kolejnych wieloletnich ramach finansowych; ponadto podkreśla, że wszystkie programy ujęte w kolejnych wieloletnich ramach finansowych powinny być zgodne z kartą praw podstawowych; podkreśla, jak ważna jest realizacja europejskiego filaru praw socjalnych, likwidacja dyskryminacji, w tym również w stosunku do osób LGBTI, a także utworzenie stanowiska komisarza ds. mniejszości, w tym Romów, jeżeli UE ma rzeczywiście wypełnić swoje zobowiązania na rzecz Europy sprzyjającej integracji społecznej; podkreśla, że aby wypełnić zobowiązania wynikające z porozumienia paryskiego, wkład UE w realizację celów klimatycznych powinien osiągnąć poziom co najmniej 25% wydatków na te cele w wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027 oraz jak najszybciej, najpóźniej do 2027 r., poziom 30%;

6.  w związku z powyższym wyraża ubolewanie, że pomimo wspólnego oświadczenia w sprawie uwzględniania problematyki płci, załączonego do rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020, nie odnotowano istotnych postępów w tej dziedzinie, a Komisja nie uwzględniła realizacji tego zamierzenia podczas śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych; wyraża głębokie ubolewanie, że kwestię uwzględniania problematyki płci całkowicie zignorowano we wniosku dotyczącym wieloletnich ram finansowych, a także ubolewa z powodu braku jasnych celów, wymogów i wskaźników w zakresie równości płci we wnioskach dotyczących odpowiednich strategii politycznych UE; apeluje o to, aby w ramach rocznej procedury budżetowej dokonywano pełnej oceny wpływu strategii politycznych UE na równość płci (sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci) oraz ten wpływ uwzględniano; oczekuje odnowy zobowiązania Parlamentu, Rady i Komisji do szerokiego uwzględnienia kwestii równouprawnienia płci w kolejnych wieloletnich ramach finansowych oraz do skutecznego monitorowania wypełnienia tego zobowiązania, w tym również podczas śródokresowego przeglądu wieloletnich ram finansowych;

7.  podkreśla, że podstawą kolejnych wieloletnich ram finansowych muszą być takie elementy jak większa rozliczalność, prostota, widoczność, przejrzystość i budżetowanie wynikowe; przypomina w tym kontekście o potrzebie skoncentrowania przyszłych wydatków w większym stopniu na wynikach, a to w oparciu o ambitne i uzasadnione parametry skuteczności działania oraz kompleksową i wspólną definicję europejskiej wartości dodanej; biorąc pod uwagę wspomniane wyżej zasady horyzontalne, zwraca się do Komisji o usprawnienie sprawozdawczości na temat wyników, rozbudowanie jej do rangi podejścia opartego na jakości, które uwzględniałoby również wskaźniki środowiskowe i społeczne, oraz o jasne prezentowanie informacji na temat najważniejszych wyzwań, którym UE wciąż musi stawić czoła;

8.  ma świadomość poważnych wyzwań, przed którymi stoi Unia, i przyjmuje pełną odpowiedzialność za terminowe ustanowienie budżetu, który będzie odpowiadał potrzebom, oczekiwaniom i problemom obywateli UE; wyraża gotowość do przystąpienia do negocjacji z Radą w celu dopracowania wniosków Komisji i ustanowienia realistycznych wieloletnich ram finansowych;

9.  przypomina, że stanowisko Parlamentu zostało już wyraźnie przedstawione w jego rezolucjach z 14 marca i 30 maja 2018 r., które określają polityczny horyzont Parlamentu w zakresie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 oraz zasobów własnych; przypomina, że rezolucje te przyjęto zdecydowaną większością głosów, co jest wyrazem jedności Parlamentu i jego gotowość do podjęcia zbliżających się negocjacji;

10.  dlatego oczekuje, że wieloletnie ramy finansowe będą stanowić ważny punkt w programie politycznym Rady i ubolewa, że jak dotąd nie widać istotnych postępów; uważa, że regularne posiedzenia kolejnych prezydencji Rady i zespołu negocjacyjnego Parlamentu należy odbywać częściej, aby przygotować się do oficjalnych negocjacji; oczekuje, że przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. zostanie osiągnięte rozsądne porozumienie, aby uniknąć poważnych komplikacji przy uruchamianiu nowych programów z powodu opóźnionego przyjęcia ram finansowych, jak to zdarzało się wcześniej; podkreśla, że taki harmonogram umożliwi nowo wybranemu Parlamentowi Europejskiemu skorygowanie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 w trakcie obowiązkowej rewizji śródokresowej;

11.  przypomina, że w nadchodzących negocjacjach dochody i wydatki należy traktować jako jeden pakiet; podkreśla zatem, że nie może dojść do porozumienia w sprawie przyszłych wieloletnich ram finansowych bez poczynienia odpowiednich postępów w kwestii zasobów własnych Unii;

12.  podkreśla, że wszystkie elementy pakietu dotyczącego wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych, a w szczególności dane liczbowe w wieloletnich ramach finansowych, powinny pozostać przedmiotem negocjacji aż do osiągnięcia ostatecznego porozumienia; przypomina w związku z tym krytyczne stanowisko Parlamentu wobec procedury prowadzącej do przyjęcia obecnego rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych oraz wobec dominującej roli Rady Europejskiej w tym procesie, która podjęła nieodwołalne decyzje dotyczące szeregu elementów, w tym pułapów wieloletnich ram finansowych oraz niektórych przepisów dotyczących polityki sektorowej, i postąpiła przy tym niezgodnie z duchem i literą traktatów; jest szczególnie zaniepokojony, że pierwsze elementy schematów negocjacyjnych dotyczących wieloletnich ram finansowych, przygotowane przez prezydencję Rady, kierują się tą samą logiką i obejmują kwestie, co do których Rada i Parlament mają podjąć wspólne decyzje podczas przyjmowania przepisów ustanawiających nowe programy UE; zamierza zatem dostosować odpowiednio swoją własną strategię;

13.  uważa, że wymóg jednomyślności przy przyjmowaniu rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych i dokonywaniu jego przeglądu stanowi prawdziwe utrudnienie procedury; wzywa Radę Europejską do zastosowania klauzuli pomostowej przewidzianej w art. 312 ust. 2 TFUE w celu umożliwienia przyjęcia przez Radę rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych większością kwalifikowaną;

14.  przyjmuje niniejszą rezolucję w celu zarysowania swojego mandatu negocjacyjnego w odniesieniu do wszystkich aspektów wniosków Komisji, w tym konkretnych poprawek zarówno do proponowanego rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych, jak i porozumienia międzyinstytucjonalnego; ponadto przedstawia tabelę z danymi liczbowymi dotyczącymi poszczególnych strategii politycznych i programów UE w oparciu o stanowiska Parlamentu przyjęte już w poprzednich rezolucjach w sprawie wieloletnich ram finansowych; podkreśla, że dane te będą również częścią mandatu Parlamentu w zbliżających się negocjacjach ustawodawczych zmierzających do przyjęcia programów UE na okres 2021–2027;

A.POSTULATY ZWIĄZANE Z WIELOLETNIMI RAMAMI FINANSOWYMI

15.  zwraca się zatem do Rady o należyte uwzględnienie poniższych stanowisk Parlamentu z myślą o osiągnięciu pozytywnego wyniku negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 oraz uzyskaniu zgody Parlamentu na podstawie art. 312 TFUE;

Dane liczbowe

16.  ponownie potwierdza swoje oficjalne stanowisko dotyczące tego, że poziom wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 należy ustalić na 1 324,1 mld EUR w cenach z 2018 r., co stanowi 1,3% DNB UE-27, w celu zapewnienia niezbędnego poziomu finansowania kluczowych strategii politycznych UE, umożliwiającego im realizację misji i osiągnięcie założonych celów;

17.  w związku z tym apeluje o zagwarantowanie – zgodnie z poniższymi danymi – poziomu finansowania programów UE i jej strategii politycznych przedstawionych w porządku odzwierciedlającym strukturę wieloletnich ram finansowych, zgodnie z propozycją Komisji, i powtórzonych w szczegółowych tabelach znajdujących się w załączniku III i IV do niniejszej rezolucji; apeluje o odpowiednie skorygowanie odpowiednich pułapów zobowiązań i płatności, zgodnie z załącznikiem I i II do niniejszej rezolucji:

18.  zamierza zabezpieczyć wystarczający poziom finansowania na podstawie wniosku Komisji dotyczącego działu 4 „Migracja i zarządzanie granicami” oraz działu 5 „Bezpieczeństwo i obrona”, w tym w zakresie reagowania kryzysowego; ponownie potwierdza swoje ugruntowane stanowisko, że dodatkowe priorytety polityczne należy powiązać z dodatkowymi środkami finansowymi, aby nie podważać istniejących strategii politycznych i realizowanych programów oraz ich finansowania w nowych wieloletnich ramach finansowych;

19.  zamierza bronić propozycji Komisji dotyczącej zabezpieczenia wystarczającego poziomu finansowania na rzecz silnej, skutecznej i odznaczającej się wysoką jakością europejskiej administracji publicznej w służbie wszystkich Europejczyków; przypomina, że w trakcie obowiązywania obecnych wieloletnich ram finansowych instytucje UE, organy i agencje zdecentralizowane zredukowały liczbę pracowników o 5%, i uważa, że należy zaniechać dalszej redukcji, gdyż zagrażałoby to bezpośrednio realizacji unijnych strategii politycznych; podkreśla raz jeszcze swój zdecydowany sprzeciw wobec ponownego wprowadzenia tak zwanej puli realokacji na potrzeby agencji;

20.  jest zdeterminowany uczynić wszystko, by w pierwszych latach wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 nie doszło do powtórki kryzysu związanego z płatnościami, jaki miał miejsce na początku obowiązywania obecnych wieloletnich ram finansowych; uważa, że ogólny pułap płatności musi uwzględniać bezprecedensową ilość zobowiązań pozostających do spłaty na koniec 2020 r., które będą musiały zostać rozliczone w kolejnych wieloletnich ramach finansowych, a których szacowana wartość stale rośnie ze względu na znaczne opóźnienia w realizacji; domaga się w związku z tym, aby globalny poziom płatności, a także roczne pułapy płatności, szczególnie na początku okresu, zostały ustalone na odpowiednim poziomie, który należycie uwzględni również tę sytuację; zamierza zaakceptować tylko ograniczone i należycie uzasadnione luki między zobowiązaniami i płatnościami w następnych wieloletnich ramach finansowych;

21.  na tej podstawie przedstawia w załączniku III i IV do niniejszej rezolucji tabelę określającą dokładne dane liczbowe proponowane w odniesieniu do poszczególnych strategii politycznych i programów UE; oświadcza, że do celów porównawczych zamierza zachować strukturę poszczególnych programów UE w postaci proponowanej przez Komisję, z zastrzeżeniem możliwych zmian, które mogą być wnioskowane w trakcie procedury ustawodawczej zmierzającej do przyjęcia tych programów;

Rewizja śródokresowa

22.  podkreśla potrzebę utrzymania rewizji śródokresowej wieloletnich ram finansowych, wykorzystując pozytywny precedens stworzony w bieżących ramach, oraz apeluje, aby:

Elastyczność

23.  z zadowoleniem przyjmuje wnioski Komisji dotyczące elastyczności, które stanowią dobrą podstawę do negocjacji; zgadza się z ogólną strukturą mechanizmów elastyczności w wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027; podkreśla, że instrumenty szczególne mają różne zadania i odpowiadają na różne potrzeby, i sprzeciwia się wszelkim próbom ich połączenia; zdecydowanie popiera wyraźny zapis, by środki na zobowiązania i płatności wywodzące się z zastosowania instrumentów szczególnych zapisać w budżecie poza odpowiednimi pułapami wieloletnich ram finansowych, a także by usunąć wszelkie ograniczenia korekt wynikających z łącznego marginesu na płatności; apeluje o wprowadzenie szeregu dodatkowych usprawnień, w tym między innymi:

Czas obowiązywania

24.  podkreśla, że okres obowiązywania wieloletnich ram finansowych powinien stopniowo przybierać formę 5 + 5 z obowiązkową rewizją śródokresową; zgadza się, że następne wieloletnie ramy finansowe powinny zostać ustalone na okres siedmiu lat w drodze rozwiązania przejściowego stosowanego po raz ostatni; oczekuje, że w czasie rewizji śródokresowej wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 zostaną potwierdzone szczegółowe uregulowania związane z wdrożeniem ram 5 + 5;

Struktura

25.  akceptuje ogólną strukturę siedmiu działów wieloletnich ram finansowych, w formie proponowanej przez Komisję, która w dużej mierze odpowiada propozycji Parlamentu; uznaje, że ta struktura umożliwia większą przejrzystość, poprawia widoczność unijnych wydatków, przy jednoczesnym zachowaniu niezbędnego stopnia elastyczności; zgadza się ponadto z utworzeniem „grup programów”, które mają prowadzić do znacznego uproszczenia i usprawnienia struktury unijnego budżetu oraz jej czytelnego dopasowania do działów wieloletnich ram finansowych;

26.  zauważa, że Komisja proponuje zmniejszenie liczby unijnych programów o ponad jedną trzecią; podkreśla, że stanowisko Parlamentu w odniesieniu do struktury i składu 37 nowych programów zostanie określone w trakcie przyjmowania odpowiednich sektorowych aktów ustawodawczych; oczekuje w każdym razie, że proponowana nomenklatura budżetowa będzie odzwierciedlać wszystkie różnorodne składniki każdego programu w sposób, który gwarantuje przejrzystość i zapewnia poziom informacji niezbędny do ustanowienia rocznego budżetu przez władzę budżetową oraz nadzorowania jego wykonania;

Jedność budżetu

27.  przychylnie przyjmuje proponowane włączenie Europejskiego Funduszu Rozwoju do unijnego budżetu, co stanowi odpowiedź na wyrażany od dawna przez Parlament postulat dotyczący wszystkich instrumentów pozabudżetowych; przypomina, że zasada jedności, zgodnie z którą wszystkie dochody i wydatki Unii mają być wykazywane w budżecie, jest zarówno wymogiem zawartym w traktacie, jak i podstawowym warunkiem demokracji;

28.  dlatego kwestionuje logikę i zasadność tworzenia instrumentów poza budżetem, co uniemożliwia nadzór parlamentarny nad finansami publicznymi i podważa przejrzystość podejmowania decyzji; uważa, że decyzje związane z tworzeniem takich instrumentów prowadzą do pomijania potrójnej odpowiedzialności Parlamentu jako władzy ustawodawczej, budżetowej i kontrolnej; uważa, że w przypadku gdy wyjątki uznaje się za niezbędne do osiągnięcia konkretnych celów, na przykład poprzez instrumenty finansowe lub fundusze powiernicze, powinny one być w pełni przejrzyste, należycie uzasadnione potwierdzoną dodatkowością i wartością dodaną, a także poparte jednoznacznymi przepisami dotyczącymi podejmowania decyzji i rozliczalności;

29.  zaznacza jednak, że włączenie tych instrumentów do budżetu UE nie powinno prowadzić do ograniczenia finansowania innych polityk i programów UE; podkreśla w związku z tym konieczność podjęcia decyzji w sprawie globalnego poziomu następnych wieloletnich ram finansowych bez obliczania przydziału 0,03% DNB UE odpowiadającego Europejskiemu Funduszowi Rozwoju, który należy dodać do uzgodnionych pułapów;

30.  podkreśla, że pułapy określone w wieloletnich ramach finansowych nie powinny utrudniać finansowania celów politycznych Unii z budżetu unijnego; oczekuje zatem, że w przypadku potrzeby finansowania nowych celów politycznych zostanie zapewniona korekta w górę pułapów wieloletnich ram finansowych bez potrzeby uciekania się do międzyrządowych metod finansowania;

B.KWESTIE USTAWODAWCZE

Praworządność

31.  podkreśla znaczenie nowego mechanizmu zapewniającego przestrzeganie wartości określonych w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), zgodnie z którym państwa członkowskie, które ich nie przestrzegają, ponoszą konsekwencje finansowe; ostrzega jednak, że ostatecznych beneficjentów budżetu unijnego nie może w żaden sposób dotknąć lekceważenie przez ich rząd praw podstawowych i praworządności; dlatego podkreśla, że takie środki nie mogą wpływać na obowiązek instytucji rządowych lub państw członkowskich dotyczący dokonania płatności na rzecz ostatecznych beneficjentów lub odbiorców;

Zwykła procedura ustawodawcza i akty delegowane

32.  podkreśla, że cele programu i priorytety dotyczące wydatków, przydział środków finansowych, kwalifikowalność, kryteria wyboru i udzielania zamówienia, definicje oraz metody obliczeń należy określić w odpowiednich przepisach, przy pełnym poszanowaniu prerogatyw Parlamentu jako współprawodawcy; podkreśla, że jeżeli takie środki, które mogą pociągać za sobą ważne decyzje polityczne, nie są ujęte w akcie podstawowym, powinny być przyjmowane w drodze aktów delegowanych; w tym kontekście uważa, że wieloletnie lub roczne programy prac zasadniczo powinno się przyjmować w drodze aktów delegowanych;

33.  wyraża zamiar Parlamentu, aby w razie konieczności wzmocnić przepisy dotyczące zarządzania, odpowiedzialności, przejrzystości i nadzoru parlamentarnego, wzmocnienia pozycji władz lokalnych i regionalnych oraz ich partnerów, a także zaangażowania organizacji pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego w następną generację programów; zamierza również, w razie potrzeby, poprawić i wyjaśnić spójność i synergie między różnymi funduszami i strategiami politycznymi oraz w ramach tych funduszy i strategii politycznych; uznaje potrzebę większej elastyczności w przydziale środków w ramach niektórych programów, ale podkreśla, że nie powinno się to odbywać kosztem ich pierwotnych i długoterminowych celów politycznych, przewidywalności i uprawnień Parlamentu;

Klauzule przeglądowe

34.  wskazuje, że w poszczególnych programach i instrumentach wieloletnich ram finansowych należy ująć szczegółowe i skuteczne klauzule przeglądowe w celu zapewnienia, by przeprowadzano ich ocenę we właściwy sposób oraz by Parlament był w pełni zaangażowany we wszelkie decyzje dotyczące koniecznych dostosowań;

Wnioski ustawodawcze

35.  wzywa Komisję do przedstawienia odpowiednich wniosków legislacyjnych oprócz tych, które już przedłożyła, a w szczególności wniosku dotyczącego rozporządzenia ustanawiającego fundusz sprawiedliwej transformacji energetyki, jak również szczegółowego programu w sprawie zrównoważonej turystyki; ponadto popiera wprowadzenie w EFS+ europejskiej gwarancji dla dzieci, włączenie specjalnego komponentu dotyczącego wartości Unii do programu „Prawa i wartości”, a także rewizję rozporządzenia ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej; ubolewa, że odpowiednie wnioski Komisji nie zawierają środków odpowiadających wymogom art. 174 TFUE w odniesieniu do najbardziej na północ wysuniętych regionów o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz regionów wyspiarskich, transgranicznych i górskich; uznaje, że należy także zaproponować przegląd rozporządzenia finansowego, gdy tylko pojawi się taka potrzeba w wyniku negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych;

C.ZASOBY WŁASNE

36.  podkreśla, że obecny system zasobów własnych jest nader złożony, niesprawiedliwy, nieprzejrzysty i zupełnie niezrozumiały dla obywateli UE; wzywa ponownie do uproszczenia systemu, by stał się on bardziej zrozumiały dla obywateli UE;

37.  pochwala w tym kontekście, jako ważny krok w kierunku ambitniejszej reformy, pakiet wniosków Komisji przyjętych w dniu 2 maja 2018 r. w sprawie nowego systemu zasobów własnych; zwraca się do Komisji o uwzględnienie opinii Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 5/2018 dotyczącej wniosku Komisji w sprawie nowego systemu zasobów własnych Unii Europejskiej, w której podkreślono, że konieczne jest lepsze obliczanie i dalsze uproszczenie systemu;

38.  przypomina, że wprowadzenie nowych zasobów własnych powinno mieć podwójny cel: po pierwsze, doprowadzenie do znacznego zmniejszenia udziału wkładów opartych na DNB, a po drugie, zagwarantowanie odpowiedniego finansowania wydatków UE w ramach wieloletnich ram finansowych na okres po roku 2020;

39.  popiera sugerowane odnowienie istniejących zasobów własnych, co oznacza:

40.  domaga się, zgodnie z wnioskiem Komisji, programowego wprowadzenia koszyka nowych zasobów własnych, który, bez zwiększania obciążeń podatkowych dla obywateli, odnosiłby się do zasadniczych strategicznych celów UE, stanowiących europejską wartość dodaną, która jest oczywista i niezastąpiona:

41.  domaga się rozszerzenia listy potencjalnych nowych zasobów własnych, która powinna obejmować:

42.  wyraża zdecydowane poparcie dla zniesienia wszelkich rabatów oraz innych mechanizmów korekcyjnych, czemu powinno towarzyszyć ustalenie w razie potrzeby ograniczonego okresu ich stopniowego wycofywania;

43.  nalega na wprowadzenie innych dochodów, które powinny stanowić dodatkowe dochody dla budżetu UE, ale nie powinny pociągać za sobą odpowiedniego zmniejszenia wkładów opartych na DNB:

44.  podkreśla ponadto wprowadzenie innych form dochodów, zgodnie z wnioskami Komisji, w przypadku:

45.  wskazuje na potrzebę utrzymania wiarygodności budżetu unijnego wobec rynków finansowych, co wiąże się z podwyższeniem pułapów zasobów własnych;

46.  wzywa Komisję, by zaproponowała rozwiązanie paradoksalnej sytuacji, w której wkłady Zjednoczonego Królestwa na poczet niezaspokojonych zobowiązań (RAL) do 2021 r. zostaną zapisane w budżecie jako dochody ogólne, a więc zostaną zaliczone na poczet pułapu zasobów własnych, podczas gdy pułap ten będzie obliczany na podstawie DNB UE-27, innymi słowy, bez Zjednoczonego Królestwa, po wystąpieniu tego kraju z UE; jest przeciwnego zdania, tzn. uważa, że wkłady Zjednoczonego Królestwa powinny być obliczane poza pułapem zasobów własnych;

47.  zwraca uwagę na fakt, że unia celna jest jednym ważnym źródłem zdolności finansowej Unii; podkreśla w tym kontekście potrzebę zharmonizowania kontroli celnych i zarządzania cłami w całej Unii w celu zapobiegania nadużyciom finansowym i nieprawidłowościom szkodzącym interesom finansowym UE oraz ich zwalczania;

48.  wzywa do prawdziwej walki z uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania, wraz z wprowadzeniem odstraszających sankcji, w odniesieniu do rajów podatkowych oraz podmiotów umożliwiających lub wspierających taką działalność, w szczególności, i jako pierwszy krok, podmiotów działających na kontynencie europejskim; uważa, że państwa członkowskie powinny współpracować poprzez ustanowienie skoordynowanego systemu monitorowania przepływu kapitału w celu zwalczania uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania oraz prania pieniędzy;

49.  jest zdania, że skuteczna walka z korupcją i oszustwami podatkowymi, jakich dopuszczają się przedsiębiorstwa wielonarodowe i najzamożniejsze osoby, umożliwiłaby zwrot do budżetów krajowych państw członkowskich kwoty, którą Komisja szacuje na bilion euro rocznie, oraz że w tym względzie doszło do poważnego deficytu działań ze strony Unii Europejskiej;

50.  zdecydowanie popiera przedstawienie przez Komisję wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady określającego środki wykonawcze dotyczące systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (COM(2018)0327); przypomina, że Parlament musi wyrazić zgodę na to rozporządzenie; przypomina, że rozporządzenie to stanowi integralną część pakietu dotyczącego zasobów własnych, przedstawionego przez Komisję, i oczekuje, że Rada zajmie się kwestią czterech powiązanych tekstów dotyczących zasobów własnych w ramach jednego pakietu wraz z wieloletnimi ramami finansowymi;

D.ZMIANY WE WNIOSKU DOTYCZĄCYM ROZPORZĄDZENIA OKREŚLAJĄCEGO WIELOLETNIE RAMY FINANSOWE NA LATA 2021–2027

51.  uważa, że we wniosku dotyczącym rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 należy wprowadzić następujące zmiany:

Tekst proponowany przez Komisję   Zmiana Zmiana 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 (1)   Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu przewidywalności przy przygotowywaniu i realizacji inwestycji średnioterminowych, okres obowiązywania wieloletnich ram finansowych (WRF) należy określić na siedem lat począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. (1)   Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu przewidywalności przy przygotowywaniu i realizacji inwestycji średnioterminowych, jak również konieczność zapewnienia legitymacji demokratycznej i rozliczalności, okres obowiązywania tych wieloletnich ram finansowych (WRF) należy określić na siedem lat począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. z myślą o późniejszym przejściu na okres „pięć plus pięć lat”, który byłby dostosowany do cyklu politycznego Parlamentu Europejskiego i Komisji. Zmiana 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 2 (2)   Roczne pułapy środków na zobowiązania według kategorii wydatków oraz roczne pułapy środków na płatności określone przepisami WRF muszą być zgodne z mającymi zastosowanie pułapami zobowiązań i zasobów własnych, określonymi zgodnie z decyzją Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej przyjętą zgodnie z art. 311 TFUE akapit trzeci. (2)   W wieloletnich ramach finansowych należy ustalić roczne pułapy środków na zobowiązania według kategorii wydatków oraz roczne pułapy środków na płatności, aby zapewnić rozwój wydatków unijnych w uporządkowany sposób i w granicach zasobów własnych, a jednocześnie zadbać o to, by Unia mogła pozyskiwać środki niezbędne do realizacji swoich celów i prowadzenia polityki zgodnie z art. 311 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a także by mogła wypełniać zobowiązania wobec stron trzecich zgodnie z art. 323 TFUE. Zmiana 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 2 a (nowy) (2a)  Poziom pułapów powinien zostać ustalony na podstawie kwot niezbędnych do finansowania i funkcjonowania unijnych programów i polityk, a także na podstawie wymaganych marginesów, które należy udostępnić na potrzeby dostosowań do przyszłych potrzeb. Ponadto pułapy płatności powinny uwzględniać dużą kwotę zobowiązań pozostających do spłaty przewidzianych na koniec 2020 r. Kwoty określone w niniejszym rozporządzeniu oraz w aktach podstawowych dotyczących programów na lata 2021–2027 powinny zostać uzgodnione w cenach z 2018 r. oraz, dla uproszczenia i w celu zapewnienia przewidywalności, dostosowane na podstawie stałego deflatora w wysokości 2 % rocznie. Zmiana 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 (3)   Jeżeli konieczne jest uruchomienie gwarancji udzielonych w ramach budżetu ogólnego Unii w odniesieniu do pomocy finansowej na rzecz państw członkowskich zatwierdzonej zgodnie z art. 208 ust. 1] rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr [xxx/201x] r. („rozporządzenie finansowe”), niezbędną kwotę należy uruchomić poza pułapami środków na zobowiązania i środków na płatności określonymi w WRF, przestrzegając jednocześnie pułapu zasobów własnych. (3)   Jeżeli konieczne jest uruchomienie gwarancji udzielonych w ramach budżetu ogólnego Unii w odniesieniu do pomocy finansowej na rzecz państw członkowskich zatwierdzonej zgodnie z art. [208 ust. 1] rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr [xxx/201x] r. („rozporządzenie finansowe”), niezbędną kwotę należy uruchomić poza pułapami środków na zobowiązania i środków na płatności określonymi w WRF i dlatego należy ją uwzględnić podczas ustalania pułapu zasobów własnych. Zmiana 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)  W WRF nie należy uwzględniać pozycji budżetu finansowanych z dochodów przeznaczonych na określony cel w rozumieniu rozporządzenia finansowego. (4)  Dochodów przeznaczonych na określony cel w rozumieniu rozporządzenia finansowego, finansujących pozycje budżetu, nie należy uwzględniać w odniesieniu do pułapów WRF, natomiast należy przedstawiać wszelkie dostępne informacje, zachowując pełną przejrzystość w trakcie procedury przyjmowania budżetu rocznego i jego wykonywania. Zmiana 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 (6)   Należy wprowadzić określoną i jak największą możliwą elastyczność, aby umożliwić Unii wypełnianie jej zobowiązań zgodnie z art. 323 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). (6)   Należy w ramach WRF zapewnić maksymalną elastyczność, aby w szczególności zagwarantować, że Unia będzie mogła wypełniać zobowiązania zgodnie z art. 311 i art. 323 TFUE. Zmiana 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 (7)   Następujące instrumenty szczególne są niezbędne, by umożliwić Unii podejmowanie działań w określonych nieprzewidzianych okolicznościach lub aby umożliwić finansowanie jasno określonych wydatków, których nie można sfinansować w ramach pułapów dostępnych dla jednego działu lub kilku działów określonych w WRF, tak by zapewnić sprawny przebieg procedury budżetowej: Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, rezerwa na pomoc nadzwyczajną, łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii”), instrument elastyczności i margines na nieprzewidziane wydatki. Rezerwa na pomoc nadzwyczajną nie ma na celu łagodzenia konsekwencji kryzysów związanych z rynkiem, które mają wpływ na produkcję lub dystrybucję rolną. Należy zatem wprowadzić szczegółowy przepis, w którym przewidziana będzie możliwość zapisania w budżecie poza pułapami określonymi w WRF środków na zobowiązania i odpowiadających im środków na płatności, gdy konieczne będzie skorzystanie z instrumentów szczególnych. (7)   Następujące instrumenty szczególne są niezbędne, by umożliwić Unii reakcję na określone nieprzewidziane okoliczności lub aby umożliwić finansowanie wyraźnie określonych wydatków, których nie można byłoby sfinansować w ramach pułapów dostępnych dla jednego lub kilku działów określonych w ramach finansowych, usprawniając tym samym przebieg corocznej procedury budżetowej: Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji, Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, rezerwa na pomoc nadzwyczajną, łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii na zobowiązania”), instrument elastyczności i margines na nieprzewidziane wydatki. Należy zatem wprowadzić szczegółowy przepis, w którym przewidziana będzie możliwość zapisania w budżecie poza pułapami określonymi w WRF środków na zobowiązania i odpowiadających im środków na płatności, gdy konieczne będzie skorzystanie z instrumentów szczególnych. Zmiana 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 a (nowy) (7a)  W szczególności, o ile Unia i jej państwa członkowskie powinny dokładać wszelkich starań, by zapewnić skuteczne wykonywanie zobowiązań zatwierdzonych przez władzę budżetową zgodnie z ich pierwotnym celem, możliwe powinno być uruchomienie środków na zobowiązania, które nie zostały zrealizowane lub zostały anulowane, za pośrednictwem rezerwy Unii na zobowiązania, pod warunkiem że dla beneficjentów nie będzie to sposobem na obchodzenie odpowiednich zasad dotyczących anulowania zobowiązań. Zmiana 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 9 (9)   Należy określić zasady na wypadek innych sytuacji, które mogą wymagać dostosowania WRF. Dostosowania te mogą być związane z przyjęciem z opóźnieniem nowych zasad lub programów objętych zarządzaniem dzielonym lub ze środkami związanymi z należytym zarządzaniem gospodarczym lub ochroną budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich, przyjętymi zgodnie z odpowiednimi aktami podstawowymi. (9)   Należy określić zasady na wypadek innych sytuacji, które mogą wymagać dostosowania WRF. Dostosowania te mogą być związane z przyjęciem z opóźnieniem nowych zasad lub programów objętych zarządzaniem dzielonym lub ze środkami zawieszającymi zobowiązania budżetowe zgodnie z odpowiednimi aktami podstawowymi. Zmiana 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 10 (10)   Konieczne jest przeprowadzenie przeglądu funkcjonowania WRF w połowie okresu ich wdrażania. Wyniki tego przeglądu należy uwzględnić w ewentualnej rewizji niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do pozostałych lat obowiązywania WRF. (10)   W celu uwzględnienia nowych strategii politycznych i nowych priorytetów należy zrewidować WRF w połowie okresu na podstawie przeglądu funkcjonowania i wdrażania WRF, który powinien zawierać także sprawozdanie określające metody praktycznego wdrożenia ram finansowych obejmujących okres „pięć plus pięć lat”. Zmiana 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 10 a (nowy) (10a)  Aby Unia wywiązała się z zobowiązania w zakresie prekursorstwa we wdrażaniu celów zrównoważonego rozwoju ONZ, w tym również celu dotyczącego równouprawnienia płci, rewizję WRF należy przygotować z uwzględnieniem postępów poczynionych we wdrażaniu wszystkich strategii politycznych oraz inicjatyw UE objętych WRF na lata 2021–2027, mierzonych przy wykorzystaniu wskaźników skuteczności działania opracowanych przez Komisję, a także postępów w zakresie uwzględniania problematyki płci we wszystkich działaniach UE. Przegląd WRF przygotowuje się również z uwzględnieniem postępów w osiąganiu ogólnego celu, jakim jest przeznaczanie 25% środków UE na cele klimatyczne w ramach wydatków UE w okresie obowiązywania WRF na lata 2021–2027, oraz celu w zakresie wydatków związanych ze zmianą klimatu na poziomie 30%, który ma zostać osiągnięty jak najszybciej, jednak nie później niż do 2027 r., przy czym podstawą pomiaru mają być zmienione wskaźniki skuteczności działania umożliwiające rozróżnienie między łagodzeniem skutków zmiany klimatu a dostosowywaniem się do niej. W ramach przeglądu, we współpracy z zainteresowanymi podmiotami na szczeblu krajowym i lokalnym, należy również ocenić, czy przyjęte środki upraszczające rzeczywiście doprowadziły do ograniczenia obciążeń biurokratycznych dla beneficjentów podczas realizacji programów. Zmiana 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 a (nowy) (12a)  Wszystkie wydatki na szczeblu Unii przeznaczone na wdrażanie unijnych strategii politycznych na podstawie traktatów stanowią wydatki Unii do celów art. 310 ust. 1 TFUE i dlatego należy je zapisać w budżecie Unii zgodnie z procedurą budżetową ustanowioną w art. 314 TFUE, zapewniając w ten sposób poszanowanie podstawowych zasad demokratycznej reprezentacji obywateli w podejmowaniu decyzji, nadzór parlamentarny nad finansami publicznymi i przejrzystość podejmowania decyzji. Pułapy określone w WRF nie mogą utrudniać finansowania celów politycznych Unii z budżetu unijnego. Dlatego niezbędne jest wprowadzenie możliwości skorygowania WRF w górę za każdym razem, kiedy będzie to potrzebne, aby ułatwić finansowanie unijnych strategii politycznych, w szczególności nowych celów politycznych, bez uciekania się do międzyrządowych lub quasi‑międzyrządowych metod finansowania. Zmiana 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 (13)   Konieczne jest również wprowadzenie przepisów dotyczących szczegółowych zasad postępowania w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych, których czas realizacji znacznie przekracza wyznaczony okres obowiązywania WRF. Konieczne jest wyznaczenie maksymalnych kwot wkładu z budżetu ogólnego Unii w te projekty, co pozwoli zapewnić, by nie miały one żadnego wpływu na inne projekty finansowane z tego budżetu. (13)   Konieczne jest również wprowadzenie przepisów dotyczących szczegółowych zasad postępowania w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych, których czas realizacji znacznie przekracza wyznaczony okres obowiązywania WRF. Finansowanie owych dużych projektów, które mają strategiczne znaczenie dla Unii, musi być zagwarantowane z budżetu ogólnego Unii, ale konieczne jest wyznaczenie maksymalnych kwot wkładu z budżetu ogólnego Unii w te projekty, dzięki czemu ewentualne przekroczenie kosztów nie będzie miało wpływu na inne projekty finansowane z tego budżetu. Zmiana 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 (14)   Konieczne jest wprowadzenie przepisów określających ogólne zasady współpracy międzyinstytucjonalnej w procedurze budżetowej. (14)   Konieczne jest wprowadzenie przepisów określających ogólne zasady w zakresie przejrzystości i współpracy międzyinstytucjonalnej w procedurze budżetowej przy poszanowaniu uprawnień budżetowych instytucji, wynikających z traktatów, w trosce o to, aby decyzje budżetowe podejmowano w jak najbardziej otwarty sposób i jak najbliżej obywateli, zgodnie z wymogami zawartymi w art. 10 ust. 3 TUE, oraz by procedura budżetowa przebiegała sprawnie, jak przewiduje art. 312 ust. 3 akapit drugi TFUE. Zmiana 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 (15)   Komisja powinna przedstawić wniosek w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych przed dniem 1 lipca 2025 r., by umożliwić instytucjom przyjęcie go z wystarczającym wyprzedzeniem przed wejściem w życie kolejnych wieloletnich ram finansowych. Zgodnie z art. 312 ust. 4 TFUE pułapy dotyczące ostatniego roku określone w niniejszym rozporządzeniu mają w dalszym ciągu zastosowanie, gdyby nowe ramy finansowe nie zostały przyjęte przed końcem okresu obowiązywania WRF określonych w niniejszym rozporządzeniu, (15)   Komisja powinna przedstawić wniosek w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych przed dniem 1 lipca 2025 r. Takie ramy czasowe dadzą nowo powołanej Komisji czas niezbędny do przygotowania wniosków i umożliwią Parlamentowi Europejskiemu powołanemu w wyniku wyborów w 2024 r. przedstawienie własnego stanowiska w sprawie wieloletnich ram finansowych na okres po 2027 r. Umożliwią one również instytucjom przyjęcie go z wystarczającym wyprzedzeniem przed wejściem w życie kolejnych wieloletnich ram finansowych. Zgodnie z art. 312 ust. 4 TFUE pułapy dotyczące ostatniego roku określone w niniejszym rozporządzeniu mają w dalszym ciągu zastosowanie, gdyby nowe ramy finansowe nie zostały przyjęte przed końcem okresu obowiązywania WRF określonych w niniejszym rozporządzeniu, Zmiana 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 1 – artykuł 3 – tytuł Przestrzeganie pułapu zasobów własnych Powiązanie z zasobami własnymi Zmiana 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 1 – artykuł 3 – ustęp 1 4.   W każdym roku w okresie objętym WRF obowiązuje zasada, że wymagana łączna kwota środków na płatności, po rocznym dostosowaniu i z uwzględnieniem wszelkich innych dostosowań i rewizji, jak również zastosowania art. 2 ust. 2 i 3, nie może skutkować taką stawką poboru zasobów własnych, która przekraczałaby pułap zasobów własnych określony zgodnie z obowiązującą decyzją Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej przyjętą zgodnie z art. 311 akapit trzeci TFUE (decyzja w sprawie zasobów własnych). 4.   W każdym roku w okresie objętym WRF obowiązuje zasada, że wymagana łączna kwota środków na płatności, po rocznym dostosowaniu i z uwzględnieniem wszelkich innych dostosowań i rewizji, jak również zastosowania art. 2 ust. 2 i 3, nie może skutkować taką stawką poboru zasobów własnych, która przekraczałaby limity zasobów własnych Unii, bez uszczerbku dla obowiązku Unii dotyczącego pozyskania środków koniecznych do osiągania celów i prowadzenia polityki zgodnie z art. 311 akapit pierwszy TFUE, a także obowiązku zadbania przez instytucje o to, by dostępne były środki finansowe umożliwiające Unii wypełnianie obowiązków prawnych wobec stron trzecich zgodnie z art. 323 TFUE. Zmiana 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 1 – artykuł 3 – ustęp 2 5.  W razie potrzeby pułapy określone w WRF obniża się, aby zapewnić przestrzeganie pułapu zasobów własnych określonego zgodnie z obowiązującą decyzją w sprawie zasobów własnych. skreśla się Zmiana 19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 2 – artykuł 5 – ustęp 4 4.  Z zastrzeżeniem przepisów art. 6, 7 i 8, w stosunku do danego roku, nie można dokonywać żadnych dalszych dostosowań technicznych ani w ciągu tego roku, ani na zasadzie ex post w latach kolejnych. skreśla się Zmiana 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 2 – artykuł 7 – tytuł Dostosowania dotyczące środków związanych z należytym zarządzaniem gospodarczym lub z ochroną budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich Dostosowania dotyczące środków zawieszających zobowiązania budżetowe Zmiana 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 2 – artykuł 7 W razie zniesienia, zgodnie z odpowiednimi aktami podstawowymi, środków zawieszających zobowiązania budżetowe dotyczące funduszy Unii w kontekście środków związanych z należytym zarządzaniem gospodarczym lub z ochroną budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich, kwoty odpowiadające zawieszonym zobowiązaniom zostają przeniesione na kolejne lata, a odpowiednie pułapy WRF zostają odpowiednio dostosowane. Zawieszone zobowiązania z roku n nie mogą zostać ponownie zapisanie w budżecie później niż w roku n+2. W razie zniesienia, zgodnie z odpowiednimi aktami podstawowymi, środków zawieszających zobowiązania budżetowe, odpowiednie kwoty zostają przeniesione na kolejne lata, a odpowiednie pułapy WRF odpowiednio dostosowane. Zawieszone zobowiązania z roku n nie mogą zostać ponownie zapisanie w budżecie później niż w roku n+2. Od roku n+3 kwotę równoważną zawieszonym zobowiązaniom zapisuje się w rezerwie Unii na zobowiązania, przewidzianej w art. 12. Zmiana 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 10 – ustęp 1 1.   Środki Funduszu Solidarności Unii Europejskiej, którego cele i zakres zostały określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2012/2002, nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 600 mln EUR (w cenach z 2018 r.). W dniu 1 października każdego roku co najmniej jedna czwarta tej rocznej kwoty powinna pozostać dostępna na zaspokojenie potrzeb, które mogą powstać do końca roku. Część rocznej kwoty, która nie została wykorzystana w roku n, może zostać wykorzystana do roku n+1. W pierwszej kolejności wykorzystuje się część rocznej kwoty wynikającą z roku poprzedniego. Ta część rocznej kwoty z roku n, która nie zostanie wykorzystana w roku n+1, wygasa. 1.   Środki Funduszu Solidarności Unii Europejskiej mają zapewnić pomoc finansową w razie wystąpienia poważnych klęsk żywiołowych na terenie państwa członkowskiego lub państwa kandydującego, zgodnie z definicją w odpowiednim akcie podstawowym, i nie mogą przekroczyć maksymalnej rocznej kwoty 1000 mln EUR (w cenach z 2018 r.). W dniu 1 października każdego roku co najmniej jedna czwarta tej rocznej kwoty powinna pozostać dostępna na zaspokojenie potrzeb, które mogą powstać do końca roku. Część rocznej kwoty, która nie została wykorzystana w roku n, może zostać wykorzystana do roku n+1. W pierwszej kolejności wykorzystuje się część rocznej kwoty wynikającą z roku poprzedniego. Ta część rocznej kwoty z roku n, która nie zostanie wykorzystana w roku n+1, wygasa. Zmiana 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 10 – ustęp 1 a (nowy) 1a.  Środki Funduszu Solidarności Unii Europejskiej zapisuje się w budżecie ogólnym Unii jako rezerwę. Zmiana 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 11 – ustęp 2 2.   Roczną kwotę rezerwy ustala się na 600 mln EUR (w cenach z 2018 r.) i zgodnie z rozporządzeniem finansowym można ją wykorzystywać do roku n+1. Rezerwa ta zostaje zapisana w budżecie ogólnym Unii jako rezerwa. W pierwszej kolejności wykorzystuje się część rocznej kwoty wynikającą z roku poprzedniego. Ta część rocznej kwoty z roku n, która nie zostanie wykorzystana w roku n+1, wygasa. W dniu 1 października każdego roku co najmniej jedna czwarta rocznej kwoty na rok n powinna pozostać dostępna na zaspokojenie potrzeb, które mogą powstać do końca roku. Odpowiednio na operacje wewnętrzne i zewnętrzne można uruchomić nie więcej niż połowę kwoty dostępnej do dnia 30 września każdego roku. Od dnia 1 października pozostała część dostępnej kwoty może zostać uruchomiona na operacje wewnętrzne lub zewnętrzne, aby zaspokoić potrzeby, które mogą powstać do końca roku. 2.   Roczną kwotę rezerwy na pomoc nadzwyczajną ustala się na 1000 mln EUR (w cenach z 2018 r.) i zgodnie z rozporządzeniem finansowym można ją wykorzystywać do roku n+1. Rezerwa ta zostaje zapisana w budżecie ogólnym Unii jako rezerwa. W pierwszej kolejności wykorzystuje się część rocznej kwoty wynikającą z roku poprzedniego. Ta część rocznej kwoty z roku n, która nie zostanie wykorzystana w roku n+1, wygasa. W dniu 1 października każdego roku co najmniej 150 mln EUR (w cenach z 2018 r.) z rocznej kwoty na rok n pozostaje dostępne na zaspokojenie potrzeb, które mogą powstać do końca roku. Odpowiednio na operacje wewnętrzne i zewnętrzne można uruchomić nie więcej niż połowę kwoty dostępnej do dnia 30 września każdego roku. Od dnia 1 października pozostała część dostępnej kwoty może zostać uruchomiona na operacje wewnętrzne lub zewnętrzne, aby zaspokoić potrzeby, które mogą powstać do końca roku. Zmiana 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 12 – tytuł Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii”) Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii na zobowiązania”) Zmiana 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 12 – ustęp 1 1.   Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii”), który ma zostać udostępniony poza pułapami określonymi w WRF na lata 2022-2027, obejmuje, co następuje: a)  marginesy pozostawione poniżej pułapów zobowiązań określonych w WRF na rok n-1; b)   od 2023 r., oprócz marginesów, o których mowa w lit. a), kwotę równoważną umorzeniom środków dokonanym w trakcie roku n-2, z zastrzeżeniem art. 15] rozporządzenia finansowego. 1.   Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii na zobowiązania”), który ma zostać udostępniony poza pułapami określonymi w WRF na lata 2021-2027, obejmuje, co następuje: a)  marginesy pozostawione poniżej pułapów zobowiązań określonych w WRF na poprzednie lata; aa)  niezrealizowane środki na zobowiązania z roku n-1; b)  kwotę równoważną umorzeniom środków dokonanym w trakcie roku n-2, z zastrzeżeniem art. [15] rozporządzenia finansowego; ba)  kwotę równoważną kwocie zawieszonych zobowiązań z roku n-3, których nie można już zapisać w budżecie zgodnie z art. 7; bb)  kwotę równoważną kwocie dochodów pochodzących z grzywien i kar. Zmiana 27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 12 – ustęp 2 2.   Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii”) lub jego część mogą zostać uruchomione przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej przewidzianej w art. 314 TFUE. 2.   Łączny margines na zobowiązania („rezerwa Unii na zobowiązania”) lub jego część mogą zostać uruchomione przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej przewidzianej w art. 314 TFUE. Marginesy z roku n mogą zostać uruchomione w roku n oraz n+1 za pośrednictwem rezerwy Unii na zobowiązania, pod warunkiem że nie stoi to w sprzeczności z oczekiwanymi lub planowanymi budżetami korygującymi. Zmiana 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 12 – ustęp 3 a (nowy) 3a.  Na koniec 2027 r. kwoty, które nadal są dostępne w ramach rezerwy Unii na zobowiązania, przenosi się na następne WRF do 2030 r. Zmiana 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 13 – akapit 1 Instrument elastyczności może być wykorzystywany na finansowanie w danym roku budżetowym i do wskazanej wysokości precyzyjnie określonych wydatków, których nie można było pokryć w ramach pułapów dostępnych w ramach co najmniej jednego innego działu. Z zastrzeżeniem akapitu drugiego pułap rocznej kwoty dostępnej na instrument elastyczności wyznacza się na 1 000 000 000 EUR (w cenach z 2018 r.). Instrument elastyczności może zostać wykorzystany na sfinansowanie w danym roku budżetowym i do wskazanej wysokości precyzyjnie określonych wydatków, których nie można było pokryć w ramach pułapów dostępnych w co najmniej jednym innym dziale bądź w ramach Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, Funduszu Solidarności Unii Europejskiej i rezerwy na pomoc nadzwyczajną. Z zastrzeżeniem akapitu drugiego pułap rocznej kwoty dostępnej na instrument elastyczności wyznacza się na 2000 mln EUR (w cenach z 2018 r.). Zmiana 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 14 – ustęp 1 1.   Margines na nieprzewidziane wydatki, odpowiadający maksymalnie 0,03 % dochodu narodowego brutto Unii, ustanawia się poza pułapami WRF; ma to być ostateczny instrument umożliwiający działanie w nieprzewidzianych okolicznościach. Może on zostać uruchomiony wyłącznie w odniesieniu do budżetu korygującego lub budżetu rocznego. 1.   Margines na nieprzewidziane wydatki, odpowiadający maksymalnie 0,05% dochodu narodowego brutto Unii, ustanawia się poza pułapami WRF; ma to być ostateczny instrument umożliwiający działanie w nieprzewidzianych okolicznościach. Może on zostać uruchomiony wyłącznie w odniesieniu do budżetu korygującego lub budżetu rocznego. Może zostać uruchomiony w przypadku środków na zobowiązania i płatności lub tylko środków na płatności. Zmiana 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 14 – ustęp 2 2.   Kwota wykorzystywana z marginesu na nieprzewidziane wydatki w każdym roku nie może przekraczać maksymalnej kwoty przewidzianej w rocznym dostosowaniu technicznym WRF i jest zgodna z pułapem zasobów własnych. 2.   Kwota wykorzystywana z marginesu na nieprzewidziane wydatki w każdym roku nie może przekraczać maksymalnej kwoty przewidzianej w rocznym dostosowaniu technicznym WRF. Zmiana 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 14 – ustęp 3 3.  Kwoty udostępniane dzięki uruchomieniu marginesu na nieprzewidziane wydatki są w pełni kompensowane w marginesach co najmniej jednego działu WRF na bieżący rok budżetowy lub kolejne lata budżetowe. skreśla się Zmiana 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 3 – artykuł 14 – ustęp 4 4.  Kwot kompensowanych zgodnie z ust. 3 nie uruchamia się w kontekście WRF. Skorzystanie z marginesu na nieprzewidziane wydatki nie może powodować przekroczenia łącznych kwot pułapów środków na zobowiązania i środków na płatności określonych w WRF na bieżący rok budżetowy i kolejne lata budżetowe. skreśla się Zmiana 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – tytuł Przegląd i rewizja WRF Rewizje Zmiana 35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – artykuł 15 – ustęp 1 1.  Z zastrzeżeniem przepisów art. 3 ust. 2, art. 16–20 oraz art. 24, w przypadku wystąpienia nieprzewidzianych okoliczności WRF mogą zostać poddane rewizji przy zachowaniu zgodności z pułapem zasobów własnych określonym zgodnie z obowiązującą decyzją w sprawie zasobów własnych. 1.  Z zastrzeżeniem przepisów art. 3 ust. 2, art. 16–20 oraz art. 24 odpowiednie pułapy WRF należy skorygować w górę w przypadku, gdy będzie to niezbędne, by ułatwić finansowanie unijnych strategii politycznych, w szczególności nowych celów politycznych, jeśli w przeciwnej sytuacji konieczne byłoby ustanowienie dodatkowych międzyrządowych lub quasi-międzyrządowych metod finansowania, które prowadziłyby do obejścia procedury budżetowej określonej w art. 314 TFUE. Zmiana 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – artykuł 15 – ustęp 3 3.  W przypadku każdego wniosku dotyczącego rewizji WRF zgodnie z ust. 1 analizuje się możliwości realokacji wydatków pomiędzy programami wchodzącymi w zakres działu, którego dotyczy rewizja, ze szczególnym uwzględnieniem przewidywanego niepełnego wykorzystania środków. skreśla się Zmiana 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – artykuł 16 – tytuł Śródokresowy przegląd WRF Śródokresowa rewizja WRF Zmiana 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – artykuł 16 Przed dniem 1 stycznia 2024 r. Komisja przedstawia przegląd funkcjonowania WRF. Przeglądowi towarzyszą w stosownych przypadkach odpowiednie wnioski. Przed dniem 1 lipca 2023 r. Komisja przedstawia wniosek ustawodawczy dotyczący przeglądu niniejszego rozporządzenia zgodnie z procedurami określonymi w TFUE na podstawie przeglądu funkcjonowania WRF. Bez uszczerbku dla art. 6 niniejszego rozporządzenia pule środków finansowych wcześniej przydzielone poszczególnym krajom nie zostaną zmniejszone w drodze takiego przeglądu. Wniosek sporządzany jest z uwzględnieniem oceny:       —  postępów w realizacji ogólnego celu, jakim jest przeznaczenie 25 % wydatków UE na cele związane ze zmianą klimatu w okresie WRF 2021–2027 oraz jak najszybszego osiągnięcia celu 30 % rocznych wydatków; —  włączenia w główny nurt celów zrównoważonego rozwoju wyznaczonych przez ONZ; —  uwzględnienia aspektu płci w budżecie Unii (sporządzanie budżetu z uwzględnieniem aspektu płci ) —  wpływu środków upraszczających na zmniejszenie biurokracji dla beneficjentów przy realizacji programów finansowych, które mają być realizowane w porozumieniu z zainteresowanymi stronami; Zmiana 39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 4 – artykuł 17 Powiadamiając Parlament Europejski i Radę o wynikach dostosowań technicznych WRF, Komisja przedstawia w stosownych przypadkach wszelkie wnioski w sprawie rewizji łącznej kwoty środków na płatności, jakie uzna za konieczne, w świetle wykonania, celem zapewnienia należytego zarządzania rocznymi pułapami płatności oraz, w szczególności, ich należytego rozłożenia w czasie w odniesieniu do środków na zobowiązania. Powiadamiając Parlament Europejski i Radę o wynikach dostosowań technicznych WRF, lub w przypadku gdy pułapy płatności mogą uniemożliwiać dotrzymywanie przez Unię zobowiązań prawnych, Komisja przedstawia wszelkie wnioski w sprawie rewizji łącznej kwoty środków na płatności, jakie uzna za konieczne, w świetle wykonania, celem zapewnienia należytego zarządzania rocznymi pułapami płatności oraz, w szczególności, ich należytego rozłożenia w czasie w odniesieniu do środków na zobowiązania. Zmiana 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 5 – artykuł 21 – ustęp 1 1.  W ramach budżetu ogólnego Unii na lata 2021–2027 udostępnia się maksymalną kwotę w wysokości 14 196 mln EUR (w cenach z 2018 r.) na potrzeby dużych projektów realizowanych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady XXXX/XX – Program kosmiczny]. 1.  W ramach budżetu ogólnego Unii na lata 2021–2027 udostępnia się maksymalną kwotę wspólnie na europejskie programy nawigacji satelitarnej (EGNOS i Galileo) oraz program Copernicus (europejski program obserwacji Ziemi). Tę maksymalną kwotę ustala się na poziomie 15 % powyżej kwot szacunkowych ustalonych na potrzeby obu dużych projektów realizowanych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady XXXX/XX – Program kosmiczny]. Każde zwiększenie w ramach tej maksymalnej kwoty finansowane jest z marginesów lub specjalnych instrumentów i nie skutkuje redukcjami w innych programach i projektach. Zmiana 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 5 – artykuł 21 – ustęp 2 a (nowy) 2a.  Jeśli pojawią się dodatkowe potrzeby finansowania z budżetu unijnego dużych projektów, o których mowa powyżej, Komisja proponuje odpowiednią rewizję pułapów WRF. Zmiana 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 6 – tytuł Współpraca międzyinstytucjonalna w procedurze budżetowej Przejrzystość i współpraca międzyinstytucjonalna w procedurze budżetowej Zmiana 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 6 – artykuł 22 Współpraca międzyinstytucjonalna w procedurze budżetowej Przejrzystość i współpraca międzyinstytucjonalna w procedurze budżetowej Zmiana 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 6 – artykuł 22 – ustęp 4 a (nowy) Zarówno Parlament Europejski, jak i Rada są reprezentowane przez członków danej instytucji podczas posiedzeń na szczeblu politycznym. Zmiana 45 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 6 – artykuł 22 – ustęp 4 b (nowy) Parlament Europejski i Rada, przyjmując stanowiska w sprawie projektu budżetu, odbywają posiedzenia jawne. Zmiana 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 6 – artykuł 23 Wszystkie wydatki i dochody Unii i Euratomu ujmuje się w budżecie ogólnym Unii zgodnie z art. 7] rozporządzenia finansowego, w tym wydatki wynikające z wszelkich stosownych decyzji podjętych jednomyślnie przez Radę po konsultacji z Parlamentem Europejskim, w ramach art. 332 TFUE. Wszystkie wydatki i dochody Unii i Euratomu ujmuje się w budżecie ogólnym Unii zgodnie z art. 310 ust. 1 TFUE, w tym wydatki wynikające z wszelkich stosownych decyzji podjętych jednomyślnie przez Radę po konsultacji z Parlamentem Europejskim, w ramach art. 332 TFUE. Zmiana 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Rozdział 7 – artykuł 24 Komisja przedstawi wniosek w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych przed dniem 1 lipca 2025 r. Przed dniem 1 lipca 2023 r. wraz wnioskami dotyczącymi przeglądu śródokresowego Komisja przedstawia sprawozdanie określające metody praktycznego wdrożenia ram finansowych obejmujących okres „pięć plus pięć lat”. Komisja przedstawi wniosek w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych przed dniem 1 lipca 2025 r. Jeżeli przed dniem 31 grudnia 2027 r. nie zostanie przyjęte rozporządzenie Rady określające nowe wieloletnie ramy finansowe, przedłuża się okres obowiązywania pułapów i innych przepisów dotyczących ostatniego roku objętego WRF do czasu przyjęcia rozporządzenia określającego nowe ramy finansowe. W przypadku przystąpienia nowego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej po 2020 r. w razie potrzeby dokonuje się rewizji ram finansowych o przedłużonym okresie obowiązywania w celu uwzględnienia tego przystąpienia. E.ZMIANY WE WNIOSKU DOTYCZĄCYM POROZUMIENIA MIĘDZYINSTYTUCJONALNEGO 52.podkreśla, że w wyniku negocjacji i przyjęcia nowego rozporządzenia w sprawie wieloletnich ram finansowych we wniosku dotyczącym Porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w zakresie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami należy wprowadzić następujące zmiany: Zmiana 48 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część 1 Część A – punkt 6 a (nowy) 6a.  Informacje dotyczące operacji nieujętych w budżecie ogólnym Unii oraz przewidywalnego rozwoju różnych kategorii zasobów własnych Unii są ujęte orientacyjnie w osobnych tabelach. Informacje te są corocznie aktualizowane i uwzględniane w dokumentach dołączanych do projektu budżetu. Zmiana 49 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja A – punkt 7 7.  Instytucje zapewniają, na potrzeby należytego zarządzania finansami, na ile to możliwe, w czasie trwania procedury budżetowej oraz w czasie przyjmowania budżetu, pozostawienie dostatecznych marginesów poniżej pułapów dla poszczególnych działów wieloletnich ram finansowych. 7.  Instytucje zapewniają, na potrzeby należytego zarządzania finansami, na ile to możliwe, w czasie trwania procedury budżetowej oraz w czasie przyjmowania budżetu, pozostawienie dostatecznych kwot w ramach marginesów poniżej pułapów dla poszczególnych działów wieloletnich ram finansowych lub w ramach dostępnych instrumentów szczególnych. Zmiana 50 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja A – punkt 8 Aktualizacja prognoz dotyczących środków na płatności po 2027 r. 8.  W 2024 r. Komisja dokona aktualizacji prognoz dotyczących środków na płatności po 2027 r. W aktualizacji tej uwzględnione zostaną wszystkie stosowne informacje, w tym rzeczywiste wykonanie przewidzianych w budżecie środków na zobowiązania oraz środków na płatności, jak również prognozy dotyczące wykonania. Obejmie ona także zasady opracowane w celu zapewnienia uporządkowanego kształtowania się środków na płatności względem środków na zobowiązania oraz prognoz wzrostu dochodu narodowego brutto Unii. Aktualizacja prognoz dotyczących środków na płatności 8.  Co roku Komisja dokona aktualizacji prognoz dotyczących środków na płatności do 2027 roku i po 2027 roku. W aktualizacji tej uwzględnione zostaną wszystkie stosowne informacje, w tym rzeczywiste wykonanie przewidzianych w budżecie środków na zobowiązania oraz środków na płatności, jak również prognozy dotyczące wykonania. Obejmie ona także zasady opracowane w celu zapewnienia uporządkowanego kształtowania się środków na płatności względem środków na zobowiązania oraz prognoz wzrostu dochodu narodowego brutto Unii. Zmiana 51 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja B – punkt 9 9.  Jeżeli spełnione są warunki uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji określone w odpowiednim akcie podstawowym, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący przesunięcia środków do odpowiednich linii budżetowych. Przesunięcia związane z Funduszem Dostosowania do Globalizacji dokonywane są zgodnie z rozporządzeniem finansowym. 9.  Jeżeli spełnione są warunki uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji określone w odpowiednim akcie podstawowym, Komisja przedkłada wniosek o uruchomienie funduszu. Decyzja o uruchomieniu środków z Funduszu Dostosowania do Globalizacji jest podejmowana wspólnie przez Parlament Europejski i Radę. Wraz z wnioskiem dotyczącym decyzji w sprawie uruchomienia Funduszu Dostosowania do Globalizacji Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący przesunięcia środków do odpowiednich linii budżetowych. W razie braku porozumienia tę kwestię porusza się podczas kolejnych rozmów trójstronnych na temat budżetu. Przesunięcia związane z Funduszem Dostosowania do Globalizacji dokonywane są zgodnie z rozporządzeniem finansowym. Zmiana 52 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja B – punkt 10 10.  Jeżeli spełnione są warunki uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej określone w odpowiednim akcie podstawowym, Komisja przedkłada wniosek dotyczący odpowiedniego instrumentu budżetowego zgodnie z rozporządzeniem finansowym. 10.  Jeżeli spełnione są warunki uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej określone w odpowiednim akcie podstawowym, Komisja przedkłada wniosek o uruchomienie funduszu. Decyzja o uruchomieniu środków z Funduszu Solidarności jest podejmowana wspólnie przez Parlament Europejski i Radę. Wraz z wnioskiem dotyczącym decyzji w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący przesunięcia środków do odpowiednich linii budżetowych. W razie braku porozumienia tę kwestię porusza się podczas kolejnych rozmów trójstronnych na temat budżetu. Przesunięcia związane z Funduszem Solidarności dokonywane są zgodnie z rozporządzeniem finansowym. Zmiana 53 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja B – punkt 11 11.  Gdy Komisja uzna, że konieczne jest uruchomienie rezerwy na pomoc nadzwyczajną, przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek o przesunięcie środków z rezerwy do odpowiednich linii budżetowych zgodnie z rozporządzeniem finansowym. 11.  Gdy Komisja uzna, że konieczne jest uruchomienie rezerwy na pomoc nadzwyczajną, przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek o przesunięcie środków z rezerwy do odpowiednich linii budżetowych zgodnie z rozporządzeniem finansowym. W razie braku porozumienia tę kwestię porusza się podczas kolejnych rozmów trójstronnych na temat budżetu. Zmiana 54 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja B – punkt 12 Instrument elastyczności 12.  Komisja przedstawia wniosek dotyczący uruchomienia Instrumentu Elastyczności po zbadaniu wszelkich możliwości realokacji środków w ramach działu wymagającego dodatkowych wydatków. We wniosku określone zostają potrzeby wymagające sfinansowania oraz kwota. Taki wniosek można przedłożyć w odniesieniu do projektu budżetu lub projektu budżetu korygującego. Instrument Elastyczności może zostać uruchomiony przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej określonej w art. 314 TFUE. Instrument elastyczności 12.  Komisja przedstawia wniosek dotyczący uruchomienia Instrumentu Elastyczności po wyczerpaniu marginesów w ramach odpowiednich działów. We wniosku określone zostają potrzeby wymagające sfinansowania oraz kwota. Instrument Elastyczności może zostać uruchomiony przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej określonej w art. 314 TFUE. Zmiana 55 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część I Sekcja B – punkt 13 13.  Komisja, po przeprowadzeniu dogłębnej analizy wszystkich innych możliwości finansowania, przedkłada wniosek o uruchomienie całości lub części środków w ramach marginesu na nieprzewidziane wydatki. Taki wniosek można przedłożyć w odniesieniu do projektu budżetu lub projektu budżetu korygującego. Margines na nieprzewidziane wydatki może zostać uruchomiony przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej określonej w art. 314 TFUE. 13.  Komisja, po przeprowadzeniu dogłębnej analizy wszystkich innych możliwości finansowania, przedkłada wniosek o uruchomienie całości lub części środków w ramach marginesu na nieprzewidziane wydatki. Margines na nieprzewidziane wydatki może zostać uruchomiony przez Parlament Europejski i Radę w ramach procedury budżetowej określonej w art. 314 TFUE. Zmiana 56 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część II Sekcja A – punkt 14 a (nowy) 14a.  Aby ułatwić przyjęcie nowych WRF lub ich rewizję oraz nadać skuteczność art. 312 ust. 5 TFUE, instytucje zwołują systematycznie posiedzenia, a mianowicie: —  spotkania przewodniczących określone w art. 324 traktatu, —  odprawy i składanie sprawozdań delegacji Parlamentu Europejskiego przez prezydencję Rady przed odnośnymi posiedzeniami Rady i po nich, —  nieformalne posiedzenia trójstronne w toku prac Rady mające na celu uwzględnienie opinii Parlamentu ujętych w dowolnym dokumencie przedstawionym przez prezydencję Rady, —  trójstronne rozmowy po przyjęciu przez Parlament i Radę ich odnośnych mandatów negocjacyjnych, —  obecność prezydencji Rady w odpowiedniej komisji parlamentarnej i zespołu negocjacyjnego Parlamentu w odpowiednim zespole Rady. Parament i Rada przekazują sobie nawzajem wszelkie dostępne już dokumenty formalnie przyjęte w ich odpowiednich organach przygotowawczych lub formalnie przedłożone w ich imieniu. Zmiana 57 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część II Część B – punkt 15 – tiret 2 —  dochodów, wydatków, aktywów i zobowiązań Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej (EFSF), Europejskiego Mechanizmu Stabilności (EMS) i innych ewentualnych mechanizmów tworzonych w przyszłości, —  dochodów, wydatków, aktywów i zobowiązań Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej (EFSF), Europejskiego Mechanizmu Stabilności (EMS) i innych ewentualnych mechanizmów tworzonych w przyszłości, które nie są finansowane za pośrednictwem budżetu unijnego, ale mają za zadanie wspieranie celów polityki Unii wynikających z traktatów, Zmiana 58 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część II Część B – punkt 15 a (nowy) 15a.  Dokonując przesunięć w sposób niezależny na podstawie art. 30 ust. 1 rozporządzenia finansowego, Komisja bezzwłocznie informuje władzę budżetową o szczegółowych powodach takich przesunięć. Jeśli Parlament lub Rada zgłoszą zastrzeżenie dotyczące przesunięcia w sposób niezależny, Komisja odnosi się do niego, w tym w razie konieczności wycofując przesunięcie. Zmiana 59 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Część III Część A – punkt 24 a (nowy) 24a.  Gdy w ramach procedury budżetowej władza budżetowa podejmuje decyzję o zwiększeniu konkretnych środków, Komisja nie kompensuje ich w kolejnych latach programowania finansowego, o ile nie zostanie do tego upoważniona przez tę władzę. Zmiana 60 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część A – punkt 1 a (nowy) 1a.  Każda z instytucji zobowiązuje się nie przekazywać do pozostałych instytucji żadnych niepilnych pozycji budżetowych, nie dokonywać przesunięć ani nie wysyłać żadnych powiadomień związanych z uaktywnieniem terminów podczas okresów przerw, by umożliwić tym instytucjom należyte wykonanie prerogatyw proceduralnych. Służby instytucji informują się wzajemnie w odpowiednim czasie o terminach przerw w ich instytucjach. Zmiana 61 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część B – punkt 2 2.  Z odpowiednim wyprzedzeniem przed przyjęciem projektu budżetu przez Komisję zwoływane są rozmowy trójstronne w celu omówienia ewentualnych priorytetów budżetu na kolejny rok budżetowy. 2.  Z odpowiednim wyprzedzeniem przed przyjęciem projektu budżetu przez Komisję zwoływane są rozmowy trójstronne w celu omówienia ewentualnych priorytetów budżetu na kolejny rok budżetowy i wszelkich kwestii wynikających z wykonania budżetu w bieżącym roku finansowym. Zmiana 62 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część C – punkt 8 8.  W interesie lojalnej i należytej współpracy instytucjonalnej Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do utrzymywania regularnych i aktywnych kontaktów na wszystkich szczeblach, za pośrednictwem swoich negocjatorów, podczas całej procedury budżetowej, a w szczególności podczas okresu pojednawczego. Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do zapewniania terminowej i stałej wzajemnej wymiany właściwych informacji i dokumentów zarówno na szczeblu formalnym, jak i nieformalnym oraz do odbywania w razie potrzeby i we współpracy z Komisją posiedzeń technicznych lub informacyjnych podczas okresu pojednawczego. Komisja zapewnia terminowy i równy dostęp do informacji i dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. 8.  W interesie lojalnej i należytej współpracy instytucjonalnej Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do utrzymywania regularnych i aktywnych kontaktów na wszystkich szczeblach, za pośrednictwem swoich negocjatorów, podczas całej procedury budżetowej, a w szczególności podczas okresu pojednawczego. Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do zapewniania terminowej i stałej wzajemnej wymiany właściwych informacji i dokumentów zarówno na szczeblu formalnym, jak i nieformalnym, w szczególności poprzez przekazywanie sobie najszybciej jak to możliwe wszystkich dokumentów proceduralnych przyjmowanych przez ich odpowiednie organy przygotowawcze. Zobowiązują się ponadto do odbywania w razie potrzeby i we współpracy z Komisją posiedzeń technicznych lub informacyjnych podczas okresu pojednawczego. Komisja zapewnia terminowy i równy dostęp do informacji i dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Zmiana 63 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część D – punkt 12 a (nowy) 12a.   Parlament Europejski i Rada, przyjmując stanowiska w sprawie projektu budżetu, odbywają posiedzenia jawne. Zmiana 64 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część E – punkt 15 15.  Parlament Europejski i Rada są reprezentowane w komitecie pojednawczym na właściwym szczeblu, co pozwala każdej delegacji na polityczne zobowiązanie jej instytucji i umożliwia czynienie rzeczywistych postępów w wypracowywaniu ostatecznego porozumienia. 15.  Zarówno Parlament Europejski, jak i Rada są reprezentowane w komitecie pojednawczym przez członków odpowiedniej instytucji, co pozwala każdej delegacji na polityczne zobowiązanie jej instytucji i umożliwia czynienie rzeczywistych postępów w wypracowywaniu ostatecznego porozumienia. Zmiana 65 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część E – punkt 19 19.  Daty posiedzeń komitetu pojednawczego oraz rozmów trójstronnych ustala się z wyprzedzeniem w drodze porozumienia między trzema instytucjami. 19.  Daty posiedzeń komitetu pojednawczego oraz rozmów trójstronnych ustala się z wyprzedzeniem w drodze porozumienia między trzema instytucjami. W okresie postępowania pojednawczego w miarę potrzeb można organizować dodatkowe posiedzenia, w tym na szczeblu technicznym. Zmiana 66 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część E – punkt 21 a (nowy) 21a.   Aby w pełni wykorzystać 21-dniowy okres pojednawczy przewidziany w traktacie oraz umożliwić instytucjom dostosowanie ich stanowisk negocjacyjnych, Parlament Europejski i Rada zobowiązują się do monitorowania stanu zaawansowania procedury pojednawczej na każdym posiedzeniu ich odpowiednich organów przygotowawczych przez cały czas trwania wyżej wymienionego okresu oraz nie pozostawiają otwartych kwestii do jego ostatnich dni. Zmiana 67 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część G – tytuł Część G. Zobowiązania pozostające do realizacji Część G. Wykonanie budżetu, płatności i zobowiązania pozostające do spłaty (z fr. RAL) Zmiana 68 Wniosek dotyczący Porozumienia międzyinstytucjonalnego Załącznik Część G – punkt 36 36.  Z uwagi na potrzebę zapewnienia systematycznej progresji całkowitych środków na płatności względem środków na zobowiązania, tak aby uniknąć wszelkich nieprawidłowych przeniesień zobowiązań pozostających do realizacji na kolejny rok, Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgadniają, że będą ściśle monitorować poziom zobowiązań pozostających do realizacji, aby ograniczyć ryzyko utrudniania realizacji programów Unii z powodu braku środków na płatności pod koniec obowiązywania wieloletnich ram finansowych. Aby zapewnić kontrolowalny poziom i profil płatności we wszystkich działach, zasady dotyczące umorzeń stosuje się ściśle w odniesieniu do wszystkich działów, w szczególności zasady dotyczące umorzeń automatycznych. Podczas procedury budżetowej instytucje regularnie spotykają się, by wspólnie ocenić aktualną sytuację i prognozy wykonania budżetu w danym roku i w kolejnych latach. Spotkania takie przybierają formę specjalnych międzyinstytucjonalnych posiedzeń na właściwym szczeblu, przed którymi Komisja przedstawia szczegółowo aktualną sytuację, w podziale na poszczególne fundusze i państwa członkowskie, dotyczącą realizacji płatności, otrzymanych wniosków o zwrot kosztów i zmienionych prognoz. W szczególności, by zapewnić możliwość wypełniania przez Unię jej obowiązków finansowych wynikających z istniejących i przyszłych zobowiązań w latach 2021–2027 zgodnie z art. 323 TFUE, Parlament Europejski i Rada analizują i omawiają szacunki Komisji dotyczące wymaganego poziomu środków na płatności. 36.  Z uwagi na potrzebę zapewnienia systematycznej progresji całkowitych środków na płatności względem środków na zobowiązania, tak aby uniknąć wszelkich nieprawidłowych przesunięć zobowiązań pozostających do realizacji na kolejny rok, Parlament Europejski, Rada i Komisja uzgadniają, że będą ściśle monitorować prognozy dotyczące płatności i poziom zobowiązań pozostających do realizacji, aby ograniczyć ryzyko utrudniania realizacji programów Unii z powodu braku środków na płatności pod koniec obowiązywania wieloletnich ram finansowych. Podczas procedury budżetowej instytucje regularnie spotykają się, by wspólnie ocenić aktualną sytuację i prognozy wykonania budżetu w danym roku i w kolejnych latach. Spotkania takie przybierają formę specjalnych międzyinstytucjonalnych posiedzeń na właściwym szczeblu, przed którymi Komisja przedstawia szczegółowo aktualną sytuację, w podziale na poszczególne fundusze i państwa członkowskie, dotyczącą realizacji płatności, otrzymanych wniosków o zwrot kosztów i zmienionych prognoz krótko- i długoterminowych. W szczególności, by zapewnić możliwość wypełniania przez Unię jej obowiązków finansowych wynikających z istniejących i przyszłych zobowiązań w latach 2021–2027 zgodnie z art. 323 TFUE, Parlament Europejski i Rada analizują i omawiają szacunki Komisji dotyczące wymaganego poziomu środków na płatności. ° ° ° 53.zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

Załącznik I – WRF na lata 2021–2027: pułapy i instrumenty poza pułapami (w cenach z 2018 r.)

(w mln EUR – ceny z 2018 r.)

Załącznik II – WRF na lata 2021–2027: pułapy i instrumenty poza pułapami (w cenach bieżących)

(mln EUR – ceny bieżące)

Załącznik III – WRF na lata 2021–2027: podział według programów (ceny z 2018 r.)

UWAGA: Do celów porównawczych tabela zachowuje strukturę poszczególnych programów UE w postaci proponowanej przez Komisję, z zastrzeżeniem możliwych zmian, które mogą być wnioskowane w trakcie procedury ustawodawczej zmierzającej do przyjęcia tych programów.

(w mln EUR – ceny z 2018 r.)

* Kwota PE przeznaczona dla zdecentralizowanych agencji w klastrach 10 i 11 obejmuje wpływ finansowy wniosków Komisji z dnia 12 września 2018 r. dotyczących EASO oraz Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej.

Załącznik IV – WRF na lata 2021–2027: podział według programów (ceny bieżące)

(mln EUR – ceny bieżące)

* Kwota PE przeznaczona dla zdecentralizowanych agencji w klastrach 10 i 11 obejmuje wpływ finansowy wniosków Komisji z dnia 12 września 2018 r. dotyczących EASO oraz Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0075 oraz P8_TA(2018)0076. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0226. (3) Dz.U. C 215 z 19.6.2018, s. 249. (4) Dz.U. L 282 z 19.10.2016, s. 1. (5) Dz.U. C 242 z 10.7.2018, s. 24.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie Rady (UE) 2015/1588 z dnia 13 lipca 2015 r. dotyczące stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (COM(2018)0398 – C8-0316/2018 – 2018/0222(NLE))

P8_TA(2018)0450 A8-0315/2018

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2018)0398),

–  uwzględniając art. 109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8‑0316/2018),

–  uwzględniając art. 78c Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0315/2018),

1.  zatwierdza wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wywozu broni: wdrażanie wspólnego stanowiska nr 2008/944/WPZiB (2018/2157(INI))

P8_TA(2018)0451 A8-0335/2018

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zasady zawarte w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności wspieranie demokracji i państwa prawnego oraz utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i umacnianie bezpieczeństwa międzynarodowego,

–  uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego (wspólne stanowisko)(1),

–  uwzględniając 19. sprawozdanie roczne przygotowane zgodnie z art. 8 ust. 2 wspólnego stanowiska(2),

–  uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2018/101 z dnia 22 stycznia 2018 r. w sprawie propagowania skutecznych kontroli wywozu broni(3) i decyzję Rady (WPZiB) 2017/915 z dnia 29 maja 2017 r. w sprawie działań informacyjnych Unii wspierających wdrożenie Traktatu o handlu bronią(4),

–  uwzględniając uaktualniony wspólny wykaz uzbrojenia Unii Europejskiej przyjęty przez Radę w dniu 26 lutego 2018 r.(5),

–  uwzględniając przewodnik do wspólnego stanowiska określający wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego,

–  uwzględniając Porozumienie z Wassenaar z dnia 12 maja 1996 r. w sprawie kontroli eksportu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania, wraz ze zaktualizowanymi w grudniu 2017 r. wykazami tych towarów i technologii oraz amunicji(6),

–  uwzględniając ramy strategiczne i plan działania UE z dnia 25 czerwca 2012 r. w dziedzinie praw człowieka i demokracji, a w szczególności jego rezultat 11 lit. e), oraz Plan działania UE z dnia 20 lipca 2015 r. dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2015–2019, w szczególności jego cel 21 lit. d),

–  uwzględniając Traktat o handlu bronią przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dnia 2 kwietnia 2013 r.(7), który wszedł w życie 24 grudnia 2014 r.,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/43/WE z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie(8),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania(9), zmienione rozporządzeniem (UE) nr 599/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r., oraz wykaz produktów i technologii podwójnego zastosowania zawarty w załączniku I do tego rozporządzenia (zwane dalej „rozporządzeniem w sprawie produktów podwójnego zastosowania”),

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, zwłaszcza cel 16 dotyczący promowania pokojowych i inkluzywnych społeczeństw sprzyjających zrównoważonemu rozwojowi,

–  uwzględniając program działania ONZ na rzecz rozbrojenia („Zapewnienie naszej wspólnej przyszłości”),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2134 z dnia 23 listopada 2016 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1236/2005 w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania(10),

–  uwzględniając sprawozdanie Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka dla Rady Praw Człowieka dotyczące wpływu transferu broni na korzystanie z praw człowieka(11),

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w tej sprawie, w szczególności rezolucję z dnia 13 września 2017 r.(12) i rezolucję z dnia 17 grudnia 2015 r.(13) w sprawie wdrażania wspólnego stanowiska,

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego europejski program rozwoju przemysłu obronnego mający na celu wspieranie konkurencyjności i innowacyjności przemysłu obronnego UE (COM(2017)0294) oraz wniosek dotyczący rozporządzenia ustanawiającego Europejski Fundusz Obronny (COM(2018)0476),

–  uwzględniając swoje rezolucje w sprawie sytuacji humanitarnej w Jemenie z dnia 25 lutego 2016 r.(14), 15 czerwca 2017 r.(15) i 30 listopada 2017 r.(16),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie stosowania uzbrojonych dronów(17),

–  uwzględniając sprawozdanie Rady Praw Człowieka z dnia 17 sierpnia 2018 r. dotyczące sytuacji w zakresie praw człowieka w Jemenie, w tym naruszeń i nadużyć od września 2014 r. (A/HRC/39/43),

–  uwzględniając art. 52 i art. 132 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0335/2018),

A.  mając na uwadze, że art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych przewiduje niezbywalne prawo do osobistej lub wspólnej obrony własnej;

B.  mając na uwadze, że wywóz i transfery broni wywierają niezaprzeczalny wpływ na prawa człowieka i bezpieczeństwo ludzkie, na rozwój społeczno-gospodarczy i demokrację; mając na uwadze, że wywóz broni przyczynia się także do powstawania okoliczności, w których ludzie są zmuszeni opuścić swoje kraje; mając na uwadze, że są to przesłanki dla ustanowienia rygorystycznego, przejrzystego, skutecznego, powszechnie akceptowanego i wspólnie stworzonego systemu kontroli zbrojeń;

C.  mając na uwadze, że wspólne stanowisko stanowi prawnie wiążące ramy określające osiem kryteriów, mając na uwadze, że jeśli kryteria te nie są spełnione, należy odmówić wydania zezwolenia na wywóz (kryteria 1–4) lub przynajmniej należy rozważyć odmowę (kryteria 5–8); mając na uwadze, że decyzja o transferze lub odmowie transferu wszelkich technologii wojskowych lub sprzętu wojskowego pozostaje w gestii każdego państwa członkowskiego zgodnie z art. 4 ust. 2 wspólnego stanowiska;

D.  mając na uwadze, że ostatnie dane(18) pokazują, iż wywóz broni z UE-28 stanowił w latach 2013–2017 ponad 27 % ogólnoświatowej wartości wywozu broni, co czyni UE drugim co do wielkości dostawcą broni na świecie, po Stanach Zjednoczonych (34 %), a przed Rosją (22 %); mając na uwadze, że w latach 2015 i 2016 odnotowano największą – od początku zbierania danych przez UE – liczbę wydanych zezwoleń na wywóz broni o łącznej wartości 195,95 mld EUR w 2015 r. oraz – zgodnie z najnowszym sprawozdaniem Grupy Roboczej ds. Wywozu Broni Konwencjonalnej (COARM) – o łącznej wartości 191,45 mld EUR w 2016 r.(19); mając na uwadze, że niestety dane z 2015 r. i 2016 r. są mylące i niedokładne, ponieważ liczba zezwoleń jest po części bardziej wyrazem woli niż dokładną liczbą wskazującą rzeczywisty wywóz, który ma się uwidocznić w najbliższej przyszłości;

E.  mając na uwadze, że sprawozdania roczne grupy roboczej COARM są jak dotąd jedynym instrumentem, którego celem jest monitorowanie stosowania wspólnego stanowiska; mając na uwadze, że sprawozdania te przyczyniają się do zwiększenia przejrzystości wywozu broni przez państwa członkowskie oraz że znacznie zwiększyła się liczba wytycznych i wyjaśnień w przewodnikach; mając na uwadze, że wspólne stanowisko przyczyniło się do zwiększenia dostępnych informacji w sprawie udzielania zezwoleń na wywóz broni;

F.  mając na uwadze, że zarówno globalne, jak i regionalne środowisko bezpieczeństwa znacznie się zmieniły, w szczególności w południowym i wschodnim sąsiedztwie Unii, co uwypukla pilną potrzebę poprawy i zwiększenia bezpieczeństwa metodyk zapewniania informacji niezbędnych do sporządzania ocen ryzyka na potrzeby wydawania zezwoleń na wywóz;

G.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 3 wspólnego stanowiska osiem kryteriów określa jedynie standardy minimalne i nie narusza prawa państw członkowskich do stosowania bardziej restrykcyjnych środków polityki kontroli zbrojeń; mając na uwadze, że proces decyzyjny prowadzący do wydania lub odmowy wydania zezwolenia na wywóz broni leży w wyłącznych kompetencjach państw członkowskich;

H.  mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie Unii Europejskiej przekazują pełne informacje grupie roboczej COARM; mając na uwadze, że ze względu na różne systemy gromadzenia danych i różne procedury przekazywania informacji w poszczególnych państwach członkowskich oraz ze względu na rozbieżności w interpretacji ośmiu kryteriów przez państwa członkowskie, zbiory danych są niepełne i różnią się, a praktyki w zakresie wywozu broni są bardzo rozbieżne; przypomina, że wymiana informacji musi odbywać się z poszanowaniem przepisów krajowych i procedur administracyjnych obowiązujących w poszczególnych krajach;

I.  mając na uwadze, że obecnie nie istnieje mechanizm ujednoliconej, niezależnej weryfikacji i sprawozdawczości w odniesieniu do przestrzegania ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska;

J.  mając na uwadze, że w ostatnich latach przyjęto środki dotyczące handlu bronią strzelecką i lekką, w tym zaktualizowany wykaz towarów i technologii podwójnego zastosowania w ramach porozumienia z Wassenaar; mając na uwadze, że choć zaczęto uwzględniać takie kwestie, jak kontrola pośrednictwa w handlu bronią, licencjonowana produkcja poza UE i kontrola użytkowników końcowych oraz, w pewnym zakresie, zostały one objęte wspólnym stanowiskiem, wiele produktów, w szczególności z sektora towarów podwójnego zastosowania, cybertechnologii i technologii nadzoru, nadal nie jest objętych systemem kontroli;

K.  mając na uwadze, że 19. sprawozdanie roczne wskazuje, że 40,5 % zezwoleń na wywóz broni o wartości 77,5 mld EUR wydano na rzecz państw Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej, w większości do Arabii Saudyjskiej, Egiptu i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA), których udział w tym wywozie wyniósł 57,9 mld EUR;

L.  mając na uwadze, że w niektórych przypadkach broń wywożona do niektórych krajów, na przykład do Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i członków kierowanej przez Arabię Saudyjską koalicji, była wykorzystywana w konfliktach takich jak w Jemenie; mając na uwadze, że taki wywóz stanowi wyraźne naruszenie wspólnego stanowiska;

M.  mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Jemenie Parlament Europejski wezwał wiceprzewodniczącą Komisji / wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do rozpoczęcia inicjatywy zmierzającej do nałożenia na Arabię Saudyjską unijnego embarga na broń;

N.  mając na uwadze, że broń objęta zezwoleniem na transfer przez państwa członkowskie UE, a następnie wykorzystywana w obecnym konflikcie w Jemenie ma katastrofalny wpływ na zrównoważony rozwój w tym kraju;

O.  mając na uwadze, że sektor obronny stał się centralnym elementem polityki UE, a globalna strategia UE stanowi, że „stabilny, innowacyjny i konkurencyjny europejski przemysł obronny ma kluczowe znaczenie dla strategicznej autonomii Europy i dla wiarygodnej WPBiO”(20); mając na uwadze, że wywóz uzbrojenia ma zasadnicze znaczenie dla wzmocnienia bazy technologiczno-przemysłowej europejskiego sektora obronnego oraz że przemysł obronny czuwa przede wszystkim nad zapewnieniem zdolności obronnych i bezpieczeństwa państw członkowskich UE, przyczyniając się jednocześnie do wdrożenia WPZiB; mając na uwadze, że głównym zadaniem Europejskiego Funduszu Obrony i prekursorskiego Europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego, który niedawno został uruchomiony, jest „wspieranie konkurencyjności europejskiego przemysłu obronnego”(21);

P.  mając na uwadze, że środki z zakresu przejrzystości, takie jak kontrola wywożonej broni, przyczyniają się do zwiększania zaufania między państwami;

Q.  mając na uwadze, że w art. 10 wspólnego stanowiska jednoznacznie stwierdzono, że przestrzeganie ośmiu kryteriów jest nadrzędne wobec realizacji wszelkich gospodarczych, socjalnych, handlowych lub przemysłowych interesów państw członkowskich;

Umocnienie wspólnego stanowiska i usprawnienie wdrożenia

1.  podkreśla, że państwa mają uzasadnione prawo do nabywania technologii wojskowych do celów obrony własnej; odnotowuje, że utrzymanie przemysłu obronnego stanowi część obrony własnej państw członkowskich;

2.  odnotowuje, że europejski rynek obrony służy jako instrument gwarantujący bezpieczeństwo i obronę państw członkowskich, obywateli Unii i przyczynia się do wdrażania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) i w szczególności wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO); wzywa państwa członkowskie do przezwyciężenia obecnego braku wydajności w wydatkach na obronność, wynikającego z powielania zadań, fragmentacji i braku interoperacyjności, a także do dążenia do tego, by UE stała się podmiotem zapewniającym bezpieczeństwo, również dzięki lepszej kontroli wywozu broni;

3.  potwierdza, że UE jest jedynym związkiem państw, który posiada prawnie wiążące ramy służące do usprawniania kontroli wywozu broni, w tym w regionach objętych kryzysem i państwach o budzącej wątpliwości historii przestrzegania praw człowieka; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje fakt, że państwa europejskie i państwa trzecie przyłączyły się do systemu kontroli wywozu broni w oparciu o wspólne stanowisko; zachęca także pozostałe państwa kandydujące, państwa będące w trakcie uzyskiwania statusu państwa kandydującego lub państwa, które w inny sposób pragną rozpocząć proces integracji z UE, aby stosowały przepisy wspólnego stanowiska;

4.  podkreśla pilną potrzebę zwiększenia roli delegatur Unii we wspieraniu państw członkowskich i ESDZ w ocenianiu ryzyka na potrzeby wydawania zezwoleń na wywóz i we wdrażaniu kontroli użytkownika końcowego, kontroli po dostawie i inspekcji na miejscu;

5.  zauważa, że państwa członkowskie w różny sposób stosują i interpretują osiem kryteriów; apeluje o jednolite, spójne i skoordynowane stosowanie oraz pełne wdrożenie wspólnego stanowiska wraz ze wszystkimi zawartymi w nim zobowiązaniami;

6.  jest zdania, że metodyka sporządzania oceny ryzyka na potrzeby wydawania zezwoleń na wywóz powinna obejmować zasadę ostrożności i że państwa członkowskie, poza oceną, czy konkretna technologia wojskowa mogłaby zostać wykorzystana do celów represji wewnętrznych lub innych niepożądanych działań, powinny również dokonać oceny ryzyka w oparciu o ogólną sytuację w państwie przeznaczenia, uwzględniając takie czynniku jak stan demokracji, praworządność i jego rozwój społeczno-gospodarczy;

7.  apeluje do państw członkowskich i ESDZ, zgodnie z swoimi zaleceniami z dnia 13 września 2017 r., o wykorzystanie obecnego procesu przeglądu do wzmocnienia mechanizmów wymiany informacji przez udostępnianie lepszych pod względem jakościowym i ilościowym informacji niezbędnych do sporządzania ocen ryzyka na potrzeby wydawania zezwoleń na wywóz, m.in.:

8.  apeluje do państw członkowskich i ESDZ o zwiększenie liczby pracowników zajmujących się kwestiami wywozu, zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym; zachęca do wykorzystywania funduszy UE do budowania zdolności urzędników zajmujących się zezwoleniami na wywóz i egzekwowaniem prawa w państwach członkowskich;

9.  przypomina, że jednym z powodów wprowadzenia wspólnego stanowiska było dążenie do zapobieżenia wykorzystywaniu europejskiego uzbrojenia przeciwko siłom zbrojnym państw członkowskich oraz zapobieganie naruszeniom praw człowieka i przedłużaniu konfliktów zbrojnych; przypomina, że wspólne stanowisko ustanawia minimalne wymogi, które państwa członkowskie muszą zastosować w obszarze kontroli wywozu broni, oraz że obejmuje ono obowiązek oceny wniosku o wydanie zezwolenia na wywóz z uwzględnieniem wszystkich ośmiu kryteriów;

10.  krytykuje systematyczny brak stosowania ośmiu kryteriów przez państwa członkowskie oraz fakt, że technologie wojskowe docierają do miejsc i użytkowników końcowych, którzy nie spełniają kryteriów określonych we wspólnym stanowisku; ponownie apeluje o niezależną ocenę przestrzegania przez państwa członkowskie ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska; uważa, że należy promować większą spójność w stosowaniu ośmiu kryteriów; ubolewa z powodu braku przepisów nakładających sankcje na państwa członkowskie, które przed wydaniem zezwoleń nie zweryfikowały przestrzegania ośmiu kryteriów; wzywa państwa członkowskie do poprawy spójności wdrażania wspólnego stanowiska i zaleca im ustanowienie procedur przeprowadzania niezależnych kontroli;

11.  uważa, że wywóz do Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i innych członków koalicji kierowanej przez Arabię Saudyjską w Jemenie jest niezgodny co najmniej z kryterium 2 ze względu na udział tych państw w poważnych naruszeniach prawa humanitarnego zgodnie z ustaleniami właściwych organów ONZ; ponawia swój apel z dnia 13 września 2017 r. dotyczący pilnej potrzeby nałożenia na Arabię Saudyjską embarga na broń oraz wzywa wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa / wiceprzewodniczącą Komisji do rozszerzenia tego embarga na wszystkich innych członków koalicji kierowanej przez Arabię Saudyjską w Jemenie;

12.  uważa, że konieczne jest uruchomienie procesu prowadzącego` do stworzenia mechanizmu, który nakładałby sankcje na państwa członkowskie nieprzestrzegające przepisów wspólnego stanowiska;

13.  zauważa, że niektóre państwa członkowskie przestały dostarczać broń Arabii Saudyjskiej i innym członkom koalicji kierowanej przez Arabię Saudyjską w Jemenie ze względu na ich działania, podczas gdy inne państwa członkowskie nadal dostarczają technologię wojskową; gratuluje państwom członkowskim, takim jak Niemcy i Niderlandy, które zmieniły swoją praktykę w odniesieniu do konfliktu w Jemenie; wyraża jednak głębokie ubolewanie z powodu faktu, że inne państwa członkowskie wydają się nie uwzględniać zachowania państwa przeznaczenia i ostatecznego wykorzystywania wywożonej broni i amunicji; podkreśla, że ta rozbieżność w praktyce stanowi zagrożenie dla całego europejskiego systemu kontroli zbrojeń;

14.  jest zaniepokojony faktem, że prawie wszystkie wnioski o wydanie zezwolenia na wywóz do określonych państw, takich jak Arabia Saudyjska, zostały rozpatrzone pozytywnie, mimo że wywóz do tych państw odbywa się z naruszeniem co najmniej kryteriów 1–6 wspólnego stanowiska, pamiętając również, że niespełnienie kryteriów 1–4 musi prowadzić do odmowy wydania zezwolenia; ubolewa, że prawie wszystkie wnioski o wydanie zezwolenia (95 %) na wywóz do Arabii Saudyjskiej zostały rozpatrzone pozytywnie w odniesieniu do wywozu uzbrojenia z kategorii ML9(22) (wojenne jednostki pływające, które wykorzystuje się do utrzymywania blokady morskiej Jemenu), oraz z kategorii ML10 (statki powietrzne) i ML4 (bomby itp.), które mają zasadnicze znaczenie dla kampanii powietrznej, co przyczynia się do pogorszenia sytuacji humanitarnej, osłabienia zrównoważonego rozwoju w całym kraju i do cierpień ludności Jemenu;

15.  jest zbulwersowany ilością wyprodukowanej w UE broni i amunicji znalezionej przy bojownikach Daisz w Syrii i w Iraku; zwraca uwagę na fakt, że Bułgaria i Rumunia nie zastosowały się w sposób skuteczny do wspólnego stanowiska, jeśli chodzi o dalsze transfery, które naruszają certyfikaty użytkownika końcowego; apeluje do wszystkich państw członkowskich, aby odmawiały podobnych transferów w przyszłości, w szczególności do USA i Arabii Saudyjskiej, i wzywa ESDZ i państwa członkowskie, w szczególności Bułgarię i Rumunię, do wyjaśnienia, w kontekście grupy roboczej COARM, ale także publicznie w Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony (SEDE), jakie kroki zostały podjęte w tej sprawie; wzywa ESDZ do zajęcia się wieloma przypadkami ujawnionymi w niedawnym sprawozdaniu spółki Conflict Armament Research oraz do zbadania bardziej skutecznych metod oceny ryzyka przenikania broni w ramach grupy roboczej COARM i innych odpowiednich forów, w tym wprowadzenia w ramach procesu przeglądu obowiązku dla państw członkowskich, by odmawiać wydania zezwolenia na wywóz, jeżeli istnieje wyraźne ryzyko przeniknięcia technologii wojskowej lub sprzętu, która lub który ma być przedmiotem wywozu; postanawia przeprowadzić dochodzenie w tej sprawie;

16.  jest zaniepokojony tym, że dostarczanie systemów broni w okresie wojny i w sytuacjach znacznego napięcia politycznego może w nieproporcjonalny sposób uderzać w ludność cywilną; podkreśla, że priorytetowe znaczenie ma rozwiązywanie konfliktów na drodze dyplomatycznej; wzywa z tego powodu państwa członkowskie do podjęcia kroków w kierunku prawdziwej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

17.  uznaje, że lepsze wdrożenie kryterium 8 byłoby istotnym wkładem w cele spójności unijnej polityki na rzecz rozwoju oraz oenzetowskie cele zrównoważonego rozwoju, w szczególności cel 16.4; wzywa państwa członkowskie i ESDZ do korzystania z trwającego procesu przeglądu wspólnego stanowiska w tym zakresie; zaleca aktualizację przewodnika użytkownika w tym zakresie i skupienie się nie tylko na wpływie rozwojowym zakupu broni na państwo odbiorcę, ale również na potencjalnych szkodach dla rozwoju spowodowanych użyciem broni, w tym w państwach innych niż odbiorca;

18.  proponuje zbadać możliwości UE w zakresie wsparcia przestrzegania przez państwa członkowskie ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska, zwłaszcza przez udzielanie informacji na etapie oceny zagrożeń, weryfikowanie użytkowników końcowych, weryfikowanie ex ante wysyłek oraz przez przedstawianie regularnie aktualizowanego wykazu państw trzecich przestrzegających kryteriów określonych we wspólnym stanowisku;

19.  zauważa, że Rada przeprowadza w ponowną ocenę wdrażania wspólnego stanowiska i osiągnięcia jego celów w 2018 r.; wzywa do przeglądu wspólnego stanowiska w celu określenia, w jaki sposób wspólne stanowisko stosuje się na szczeblu krajowym, z uwzględnieniem oceny różnych sposobów jego w krajowych przepisach ustawowych i wykonawczych, metodach stosowanych do oceny wniosków o wydanie zezwolenia oraz zaangażowanych agencjach rządowych i ministerstwach; podkreśla w związku z tym, że projekty finansowane z nowo uruchomionego Europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego i przyszłego Europejskiego Funduszu Obrony muszą podlegać krajowym i unijnym systemom/mechanizmom kontroli i sprawozdawczości oraz podlegać pełnej kontroli parlamentarnej; uważa, że również proponowany instrument na rzecz pokoju musi podlegać pełnym mechanizmom kontroli parlamentarnej;

20.  wzywa państwa członkowskie do przezwyciężenia obecnego braku wydajności w wydatkach na obronność, wynikającego z powielania zadań, fragmentacji i braku interoperacyjności, a także do dążenia do tego, by UE stała się podmiotem zapewniającym bezpieczeństwo, również dzięki lepszej kontroli wywozu broni;

21.  uważa, że działania w zakresie produktów związanych z bronią strzelecką i lekką, jeżeli broń ta jest rozwijana głównie w celu wywozu powinny być wyłączone z finansowania ze środków unijnych; wzywa do przyjęcia identycznego podejścia w kontekście przyszłego rozporządzenia ustanawiającego Europejski Fundusz Obronny (COM(2018)0476);

22.  uważa, że w związku z brexitem dla Zjednoczonego Królestwa istotne byłoby zobowiązanie się do dalszego podlegania postanowieniom wspólnego stanowiska oraz stosowania jego przepisów operacyjnych analogicznie do innych europejskich państw trzecich;

23.  podkreśla, że ambicja zwiększenia konkurencyjności europejskiego sektora obrony nie może podważać stosowania ośmiu kryteriów wspólnego stanowiska, ponieważ przestrzeganie tych kryteriów jest nadrzędne wobec realizacji wszelkich gospodarczych, handlowych, socjalnych lub przemysłowych interesów państw członkowskich;

24.  uważa, że wdrożenie dyrektywy 2009/43/WE w sprawie uproszczenia warunków transferów produktów związanych z obronnością we Wspólnocie powinno być spójne ze wspólnym stanowiskiem, w tym w odniesieniu do części zamiennych i komponentów; odnotowuje, że we wspólnym stanowisku nie zawarto żadnych ograniczeń zakresu stosowania i że w związku z tym osiem kryteriów obowiązuje również w odniesieniu do transferów wewnątrz UE;

25.  przypomina, że niewystarczająco kontrolowany wywóz technologii inwigilacji cybernetycznej przez unijne przedsiębiorstwa może przynieść szkodliwe skutki dla unijnej infrastruktury cyfrowej i przestrzegania praw człowieka; podkreśla w związku z tym znaczenie szybkiej, skutecznej i kompleksowej aktualizacji rozporządzenia w sprawie produktów podwójnego zastosowania, przypomina stanowisko Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku Komisji, które zostało zatwierdzone przytłaczającą większością głosów w styczniu 2018 r., i proponuje Radzie przyjęcie ambitnego stanowiska, tak aby umożliwić współprawodawcom osiągnięcie porozumienia przed końcem obecnej kadencji; wzywa państwa członkowskie, aby w procesie kontroli wywozu stosowały osiem kryteriów i zachowywały szczególną czujność w odniesieniu do towarów, które mogą być wykorzystane do celów cywilnych i wojskowych, takich jak technologie nadzoru, a także w stosunku do ich elementów składowych, które mogą być wykorzystane do prowadzenia wojny cybernetycznej lub do naruszania praw człowieka; zwraca się do państw członkowskich i Komisji o dokonanie wystarczających inwestycji w technologię i zasoby ludzkie w celu przeszkolenia pracowników w specjalnych programach bezpieczeństwa cybernetycznego; wzywa państwa członkowskie do propagowania na arenie międzynarodowej umieszczenia danych towarów w wykazach kontrolnych (zwłaszcza w wykazie z Wassenaar);

26.  zachęca państwa członkowskie, by przeprowadzały bardziej szczegółową analizę objętej zezwoleniami produkcji w państwach trzecich, a także zapewniły lepsze zabezpieczenia przed niepożądanym wykorzystaniem; domaga się rygorystycznego stosowania wspólnego stanowiska w odniesieniu do produkcji objętej zezwoleniami w państwach trzecich; apeluje o ograniczenie ustaleń dotyczących objętej zezwoleniami produkcji do państw będących stronami lub sygnatariuszami Traktatu o handlu bronią oraz o zobowiązanie tych państw trzecich do dokonywania wywozu wyłącznie sprzętu produkowanego na podstawie zezwolenia przy wyraźnym upoważnieniu pierwotnego państwa członkowskiego dokonującego wywozu;

27.  podkreśla potrzebę opracowania podejścia służącego rozwiązaniu sytuacji, w których państwa członkowskie różnie interpretują osiem kryteriów wspólnego stanowiska w odniesieniu do wywozu zasadniczo podobnych produktów, do podobnych miejsc przeznaczenia i podobnych użytkowników końcowych, tak aby utrzymać równe warunki działania i wiarygodność zewnętrzną UE;

28.  wzywa państwa członkowskie i ESDZ do opracowania szczegółowej strategii w celu zapewnienia formalnej ochrony osób zgłaszających praktyki podmiotów i przedsiębiorstw przemysłu zbrojeniowego, które są sprzeczne z kryteriami i zasadami określonymi we wspólnym stanowisku;

29.  domaga się ponadto rozszerzenia i stosowania ośmiu kryteriów również w odniesieniu do przemieszczania personelu wojskowego, personelu bezpieczeństwa i personelu policyjnego, usług, wiedzy eksperckiej i kształcenia związanego z wywozem uzbrojenia, technologii bezpieczeństwa oraz prywatnych usług wojskowych i bezpieczeństwa;

30.  wzywa państwa członkowskie i ESDZ do ścisłej współpracy w celu zapobiegania ryzyku wynikającemu z przekierowania i gromadzenia broni, np. nielegalnemu handlowi bronią i przemytowi broni; podkreśla, że istnieje ryzyko ponownego przywozu do UE broni uprzednio wywiezionej do państw trzecich właśnie w wyniku przemytu i nielegalnego handlu bronią;

31.  zwraca się do państw członkowskich i ESDZ o dodanie nowego kryterium do wspólnego stanowiska, tak aby przy wydawaniu zezwoleń zagwarantować odpowiednie uwzględnianie ryzyka korupcji w związku z wywozem;

Sprawozdanie roczne grupy roboczej COARM

32.  docenia wysiłki grupy roboczej COARM na rzecz współpracy, koordynacji, spójności (zwłaszcza dzięki postępowaniu zgodnie z podręcznikiem użytkownika dołączonym do wspólnego stanowiska) oraz wzmocnienia i stosowania wspólnego stanowiska, w szczególności w odniesieniu do kampanii informacyjnych oraz procesów zbliżania i harmonizacji w Unii Europejskiej oraz z państwami trzecimi;

33.  wyraża ubolewanie z powodu bardzo późnej publikacji 18. sprawozdania rocznego za 2015 r. w marcu 2017 r. oraz 19. sprawozdania rocznego za 2016 r. w lutym 2018 r.; wzywa do zapewnienia bardziej standardowej i terminowej procedury składania sprawozdań dzięki ustanowieniu nieprzekraczalnego terminu przedstawiania danych, nie późniejszego niż styczeń roku następującego po roku, w którym dokonano wywozu, i dzięki określeniu stałej daty publikacji, nie późniejszej niż marzec roku następującego po roku, w którym dokonano wywozu;

34.  przypomina, że zgodnie z art. 8 ust. 2 wspólnego stanowiska wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane do składania sprawozdań na temat wywozu broni, i wzywa wszystkie państwa członkowskie do wywiązywania się w pełni z ciążących na nich zobowiązań określonych we wspólnym stanowisku; podkreśla, że dobrej jakości i zdezagregowane dane na temat rzeczywistych dostaw mają kluczowe znaczenie dla zrozumienia, w jaki sposób stosuje się osiem kryteriów;

35.  krytykuje fakt, że wiele państw członkowskich nie złożyło pełnych sprawozdań na potrzeby 19. sprawozdania rocznego na podstawie szczegółowych danych dotyczących swojego kraju; jest zaniepokojony faktem, że w rezultacie w sprawozdaniu rocznym grupy roboczej COARM brakuje istotnych informacji, co powoduje, że zawiera ono nieaktualne dane lub nie odzwierciedla pełnego obrazu działalności wywozowej państw członkowskich; uważa, że należy ustanowić ujednolicony system weryfikacji i sprawozdawczości, aby zapewnić bardziej szczegółowe i wyczerpujące informacje; ponawia swój wniosek, aby wszystkie państwa członkowskie, które nie złożyły pełnych sprawozdań, przedstawiły informacje uzupełniające dotyczące dotychczasowego wywozu na potrzeby kolejnego sprawozdania rocznego;

36.  zauważa, że zgodnie z 19. sprawozdaniem rocznym kryteria uzasadniające odmowę były stosowane niejednakowo: kryterium 1 zostało przywołane 82 razy, kryterium 2 – 119 razy, kryterium 3 – 103 razy, kryterium 4 – 85 razy, kryterium 5 – 8 razy, kryterium 6 – 12 razy, kryterium 7 – 139 razy, a kryterium 8 – jeden raz; z niepokojem zauważa, że spadła zarówno łączna liczba odrzuconych wniosków o wydanie zezwolenia, jak i ich liczba w kategoriach względnych (w 2016 r. odrzucono jedynie 0,76 % wniosków w porównaniu z prawie 1 % w 2015 r.); z rozczarowaniem odnotowuje, że w dalszym ciągu sprawozdanie nie zawierało danych na temat wyników konsultacji dotyczących powiadomień o odrzuceniu wniosku i wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia tych danych w przyszłych sprawozdaniach rocznych;

37.  sugeruje, aby zbierano od państw członkowskich dodatkowe informacje i publikowano je zarówno na szczeblu krajowym, jak i w sprawozdaniu rocznym grupy roboczej COARM; sugeruje również, aby sprawozdanie roczne grupy roboczej COARM zostało uzupełnione zestawieniem przedstawiającym tendencję w porównaniu z poprzednimi latami, wraz z danymi zbiorczymi;

Parlament i społeczeństwo obywatelskie

38.  zauważa, że nie wszystkie parlamenty narodowe państw członkowskich UE kontrolują rządowe decyzje o wydaniu zezwolenia; wskazuje, że Regulamin Parlamentu Europejskiego przewiduje możliwość regularnego przekazywania wkładów do rocznych sprawozdań UE w sprawie wywozu broni i wzywa w tym kontekście do poprawy obecnej sytuacji oraz do zagwarantowania, by Parlament Europejski odpowiedział na roczne sprawozdanie COARM własnym sprawozdaniem rocznym, które powinno obejmować dane pozakwotowe; wzywa parlamenty krajowe do wymiany dobrych praktyk, kiedy takowe istnieją, w dziedzinie sprawozdawczości i nadzoru w odniesieniu do wywozu broni;

39.  podkreśla istotną rolę parlamentów narodowych, Parlamentu Europejskiego, społeczeństwa obywatelskiego, organów kontroli wywozu broni i stowarzyszeń branżowych we wspieraniu na szczeblu unijnym i krajowym zasad uzgodnionych we wspólnym stanowisku i w zachęcaniu do ich przestrzegania oraz w tworzeniu przejrzystego i godnego zaufania systemu kontroli; w związku z tym domaga się przejrzystego i rzetelnego mechanizmu kontrolnego, wzmacniającego rolę parlamentów i społeczeństwa obywatelskiego; zachęca parlamenty narodowe, społeczeństwo obywatelskie i środowisko akademickie, by sprawowały niezależną kontrolę nad handlem bronią, oraz wzywa państwa członkowskie i ESDZ, by wspierały takie działania – także finansowo;

40.  podkreśla znaczenie i zasadność nadzoru parlamentarnego w odniesieniu do danych dotyczących kontroli wywozu broni i sposobu prowadzenia tej kontroli; w związku z tym wzywa do zapewnienia środków, wsparcia i informacji niezbędnych do wykonywania funkcji publicznego nadzoru w pełnym zakresie;

41.  sugeruje, aby wywóz produktów finansowanych w ramach Europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego lub Europejskiego Funduszu Obronnego był ujęty w danych przekazywanych grupie roboczej COARM osobno w celu zapewnienia ścisłego monitorowania tych produktów, które zostały sfinansowane środkami z europejskiego budżetu; wzywa Radę i Parlament do uzgodnienia szczegółowego systemu interpretacji i wdrażania, obejmującego organ nadzorczy, organ nakładający sankcje i komitet etyczny, w celu zapewnienia, by kryteria wspólnego stanowiska były stosowane przynajmniej w odniesieniu do produktów finansowanych w ramach Europejskiego programu rozwoju przemysłu obronnego lub Europejskiego Funduszu Obronnego celem zagwarantowania równych warunków wywozu dla zaangażowanych krajów; uważa, że w przyszłości wspólna interpretacja i wdrażanie powinny odnosić się do całego wywozu broni z państw członkowskich;

Międzynarodowa kontrola zbrojeń i rozbrojenie

42.  przypomina ambicje UE dotyczące pełnienia roli liczącego się na arenie międzynarodowej podmiotu działającego na rzecz pokoju; uważa, że UE powinna sprostać spoczywającej na niej zwiększonej odpowiedzialności za pokój i bezpieczeństwo w Europie i na świecie przez dalsze usprawnione mechanizmy kontroli wywozu i inicjatywy na rzecz rozbrojenia, a także występować w pierwszej linii jako odpowiedzialny podmiot globalny, tj. UE powinna odgrywać aktywną rolę, a państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, aby wypracować wspólne stanowisko w zakresie nierozprzestrzeniania broni, światowego rozbrojenia i kontroli transferu broni, jak również intensyfikacji badań i rozwoju w zakresie technologii i procesów konwersji ze struktur wojskowych na struktury do użytku cywilnego, a także przez takie środki, jak udzielanie korzyści wywozowych danym towarom;

43.  przypomina, że wszystkie państwa członkowskie są sygnatariuszami Traktatu o handlu bronią; wzywa do upowszechnienia Traktatu i do zwrócenia większej uwagi na państwa niebędące sygnatariuszami; ponadto wyraża uznanie dla działań informacyjnych związanych z Traktatem o handlu bronią oraz popiera jego skuteczne wprowadzenie w życie;

44.  zachęca państwa członkowskie do pomagania państwom trzecim w opracowywaniu, aktualizowaniu, usprawnianiu i stosowaniu systemu kontroli broni zgodnego ze wspólnym stanowiskiem;

45.  podtrzymuje swoje stanowisko w odniesieniu do systemów śmiercionośnej broni autonomicznej; wzywa do wprowadzenia zakazu wywozu produktów wykorzystywanych do rozwoju i produkcji takich systemów broni;

46.  podkreśla, że skuteczny międzynarodowy traktat w dziedzinie kontroli wywozu uzbrojenia powinien obejmować wszystkie transfery, w tym transfer między państwami, transfer między państwami i prywatnymi użytkownikami końcowymi, leasing i pożyczki, darowizny lub transfer w formie świadczeń pomocowych lub dalsze świadczenia;

o
o   o

47.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu NATO oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Dz.U. L 335 z 13.12.2008, s. 99. (2) Dz.U. C 56 z 14.2.2018, s. 1. (3) Dz.U. L 17 z 23.1.2018, s. 40. (4) Dz.U. L 139 z 30.5.2017, s. 38. (5) Dz.U. C 98 z 15.3.2018, s. 1. (6) http://www.wassenaar.org/control-lists/, „List of Dual-Use Goods and Technologies and Munitions List” [Wykaz towarów i technologii podwójnego zastosowania oraz wykaz amunicji], na podstawie Porozumienia z Wassenaar w sprawie kontroli eksportu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania. (7) Traktat o handlu bronią, ONZ, 13-27217. (8) Dz.U. L 146 z 10.6.2009, s. 1. (9) Dz.U. L 134 z 29.5.2009, s. 1. (10) Dz.U. L 338 z 13.12.2016, s. 1. (11) A/HRC/35/8. (12) Dz.U. C 337 z 20.9.2018, s. 63. (13) Dz.U. C 399 z 24.11.2017, s. 178. (14) Dz.U. C 35 z 31.1.2018, s. 142. (15) Dz.U. C 331 z 18.9.2018, s. 146. (16) Dz.U. C 356 z 4.10.2018, s. 104. (17) Dz.U. C 285 z 29.8.2017, s. 110. (18) „Trends in international arms transfers, 2017” [Tendencje w międzynarodowych transferach broni], SIPRI Fact Sheet, marzec 2018 r. (19) http://enaat.org/eu-export-browser/licence.de.html (20) „Wspólna wizja, wspólne działanie: Silniejsza Europa – Globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej”, Bruksela, czerwiec 2016 r. (21) „Utworzenie Europejskiego Funduszu Obronnego”, COM(2017)0295, 7 czerwca 2017 r. (22) Wojenne jednostki pływające (nawodne lub podwodne), specjalny sprzęt morski, wyposażenie, elementy składowe i inne nawodne jednostki pływające – https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/PDF/?uri=CELEX:52016XG0406(01)&from=PL

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej nadania organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu zapewnienia skuteczniejszego egzekwowania reguł konkurencji i należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego (COM(2017)0142 – C8-0119/2017 – 2017/0063(COD))

P8_TA(2018)0452 A8-0057/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0142),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 103 i 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0119/2017),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 20 czerwca 2018 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię przedstawioną przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0057/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 listopada 2018 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... mającej na celu nadanie organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu skuteczniejszego egzekwowania prawa i zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy (UE) 2019/1.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Oświadczenie Komisji

Komisja przyjmuje do wiadomości brzmienie art. 11 uzgodnione przez Parlament Europejski i Radę w sprawie decyzji tymczasowych.

Decyzje tymczasowe mogą być ważnym narzędziem dla organów ds. konkurencji, zapobiegającym naruszeniu konkurencji w trakcie trwania dochodzenia.

Aby umożliwić organom ds. konkurencji bardziej skuteczne radzenie sobie z rozwojem sytuacji na szybko zmieniających się rynkach, Komisja zobowiązuje się, że w ciągu dwóch lat od daty transpozycji dyrektywy przeprowadzi analizę, czy możliwe jest uproszczenie przyjmowania decyzji tymczasowych w ramach Europejskiej Sieci Konkurencji. Wyniki analizy zostaną przedstawione Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej Europejski kodeks łączności elektronicznej (wersja przekształcona) (COM(2016)0590 – C8-0379/2016 – 2016/0288(COD))

P8_TA(2018)0453 A8-0318/2017

(Zwykła procedura ustawodawcza – wersja przekształcona)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0590),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0379/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Protokół (nr 1) w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez szwedzki Riksdag, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 26 stycznia 2017 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 8 lutego 2017 r.(2),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych(3),

–  uwzględniając pismo Komisji Prawnej z dnia 17 października 2016 r. skierowane do Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zgodnie z art. 104 ust. 3 Regulaminu,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą zgodnie z art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz zobowiązanie przedstawiciela Rady złożone w piśmie z dnia 29 czerwca 2018 r. w sprawie zatwierdzenia stanowiska Parlamentu Europejskiego zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 104 i 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0318/2017),

A.  mając na uwadze, że konsultacyjna grupa robocza służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, że wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone jako takie we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek ogranicza się do zwykłego ujednolicenia istniejących tekstów, bez zmiany co do istoty;

1.  uchwala poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, biorąc pod uwagę zalecenia konsultacyjnej grupy roboczej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 listopada 2018 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/...ustanawiającej Europejski kodeks łączności elektronicznej (wersja przekształcona)

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy (UE) 2018/1972.)

(1) Dz.U. C 125 z 21.4.2017, s. 65. (2) Dz.U. C 207 z 30.6.2017, s. 87. (3) Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (COM(2016)0591 – C8-0382/2016 – 2016/0286(COD))

P8_TA(2018)0454 A8-0305/2017

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2016)0591),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0382/2016),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając protokół nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

–  uwzględniając protokół nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez Senat Francji, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 25 stycznia 2017 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 29 czerwca 2018 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie przedstawione przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisję Kultury i Edukacji oraz Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A8-0305/2017),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 14 listopada 2018 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/... ustanawiającego Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Agencję Wsparcia BEREC (Urząd BEREC), zmieniającego rozporządzenie (UE) 2015/2120 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1211/2009

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2018/1971.)

(1) Dz.U. C 125 z 21.4.2017, s. 65.

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 14 listopada 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia norm emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich (COM(2018)0284 – C8-0197/2018 – 2018/0143(COD))(1)

P8_TA(2018)0455 A8-0354/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 a (nowy) (1a)   Wprowadzenie bezemisyjnych pojazdów ciężkich powinno przyczynić się do rozwiązania poważnych problemów związanych z mobilnością w miastach. Promowanie takich pojazdów przez producentów, niezbędne dla redukcji emisji CO2 z transportu drogowego, ma także kluczowe znaczenie dla skutecznej redukcji zanieczyszczeń powietrza i nadmiernych poziomów hałasu w miastach i na obszarach miejskich. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 2 (2)  W następstwie strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej Komisja przyjęła w maju19 i listopadzie 2017 r. dwa pakiety dotyczące mobilności20. W ramach tych pakietów określono pozytywny program działań strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej oraz zapewniono sprawne przejście do czystej, konkurencyjnej i opartej na sieci mobilności dla wszystkich. (2)  W następstwie strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej Komisja przyjęła w maju19 i listopadzie 2017 r. dwa pakiety dotyczące mobilności20. W ramach tych pakietów określono pozytywny program działań strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej oraz zapewniono sprawne przejście do bezemisyjnej, konkurencyjnej i opartej na sieci mobilności dla wszystkich. __________________ __________________ 19 Europa w ruchu: Program działań na rzecz sprawiedliwego społecznie przejścia do czystej, konkurencyjnej i opartej na sieci mobilności dla wszystkich, COM(2017) 283 final. 19 Europa w ruchu: Program działań na rzecz sprawiedliwego społecznie przejścia do czystej, konkurencyjnej i opartej na sieci mobilności dla wszystkich, COM(2017)0283 final. 20 Osiągnięcie mobilności niskoemisyjnej – Unia Europejska, która chroni naszą planetę, wzmacnia pozycję konsumentów oraz broni swojego przemysłu i pracowników, COM(2017) 675 final. 20 Osiągnięcie mobilności niskoemisyjnej – Unia Europejska, która chroni naszą planetę, wzmacnia pozycję konsumentów oraz broni swojego przemysłu i pracowników, COM(2017)0675 final. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 (3)  Niniejsze rozporządzenie jest częścią trzeciego pakietu „Europa w ruchu”, który wypełnia założenia nowej strategii dotyczącej polityki przemysłowej z września 2017 r.21 i ma na celu zakończenie procesu umożliwiającego Unii czerpanie pełnych korzyści z obniżenia emisyjności i modernizacji mobilności. Cele pakietu to: bezpieczniejsza i bardziej dostępna mobilność w Europie, bardziej konkurencyjny przemysł europejski, większe bezpieczeństwo europejskich miejsc pracy oraz większa ekologiczność systemu mobilności i lepsze jego dostosowanie do konieczności przeciwdziałania zmianie klimatu. Będzie to wymagało pełnego zaangażowania Unii, państw członkowskich i zainteresowanych stron, zwłaszcza w zakresie wzmocnienia wysiłków na rzecz ograniczenia emisji CO2 i zanieczyszczenia powietrza. (3)  Niniejsze rozporządzenie jest częścią trzeciego pakietu „Europa w ruchu”, który wypełnia założenia nowej strategii dotyczącej polityki przemysłowej z września 2017 r.21 i ma na celu zakończenie procesu umożliwiającego Unii czerpanie pełnych korzyści z obniżenia emisyjności i modernizacji mobilności. Cele pakietu to: bezpieczniejsza i bardziej dostępna mobilność w Europie, bardziej konkurencyjny przemysł europejski, większe bezpieczeństwo europejskich miejsc pracy oraz konsekwentne dążenie sektora do zerowego poziomu emisji do połowy tego stulecia i pełnej zgodności z postanowieniami porozumienia paryskiego. Znalezienie właściwej równowagi między wzmocnieniem wysiłków na rzecz ograniczenia emisji CO2 i zanieczyszczenia powietrza, stymulowaniem innowacji w unijnym przemyśle motoryzacyjnym i zwiększaniem konkurencyjności Unii wymaga pełnego zaangażowania Unii, państw członkowskich i zainteresowanych stron. __________________ __________________ 21 Inwestowanie w inteligentny, innowacyjny i zrównoważony przemysł – Odnowiona strategia dotycząca polityki przemysłowej UE, COM(2017)0479. 21 Inwestowanie w inteligentny, innowacyjny i zrównoważony przemysł – Odnowiona strategia dotycząca polityki przemysłowej UE, COM(2017)0479. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)  Niniejsze rozporządzenie, wraz z normami emisji CO2 w odniesieniu do samochodów osobowych i lekkich pojazdów użytkowych22, zapewnia jasną ścieżkę redukcji emisji CO2 z sektora transportu drogowego i przyczynia się do osiągnięcia wiążącego celu co najmniej 40 % redukcji do 2030 r. wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r. popartego w konkluzjach ze szczytu Rady Europejskiego odbywającego się w dniach 23–24 października 2014 r. i zatwierdzonego jako unijny zaplanowany, ustalony na szczeblu krajowym wkład na mocy porozumienia paryskiego podczas posiedzenia Rady ds. Środowiska w dniu 6 marca 2015 r. (4)  Niniejsze rozporządzenie, wraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) …/…22, wytycza wyraźnie wytyczoną ścieżkę redukcji emisji CO2 z sektora transportu drogowego i przyczynia się do osiągnięcia wiążącego celu co najmniej 55 % redukcji do 2030 r. wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce w porównaniu z 1990 r., wymaganej do wypełnienia postanowień porozumienia paryskiego. __________________ __________________ 22 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) …/… w sprawie ustanowienia norm emisji dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z pojazdów lekkich oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007, (Dz.U. L […] z […], s. […]). 22 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) …/… w sprawie ustanowienia norm emisji dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z pojazdów lekkich oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007, (Dz.U. L […] z […], s. […]). Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 a (nowy) (4a)  Należy zatem ustanowić poziomy redukcji emisji CO2 na lata 2025 i 2030 dla parków nowych pojazdów ciężkich w całej Unii, z uwzględnieniem czasu odnowienia parku pojazdów oraz konieczności przyczynienia się sektora transportu drogowego do osiągnięcia unijnych celów w zakresie klimatu i energii na 2030 r. i na dalszą przyszłość. Zastosowanie podejścia „krok po kroku” stanowi również wyraźny i wczesny sygnał dla przemysłu, aby nie opóźniać wprowadzania na rynek energooszczędnych technologii oraz pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych. Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 5 (5)  W konkluzjach Rady Europejskiej z października 2014 r. poparto ograniczenie emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. o 30 % w stosunku do 2005 r. w odniesieniu do sektorów, które nie są objęte unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji. Transport drogowy odpowiada za znaczną część emisji z tych sektorów, a emisje te utrzymują się znacznie powyżej poziomów z roku 1990. Jeżeli emisje z sektora transportu drogowego będą w dalszym ciągu rosnąć, zniwelują one redukcję osiągniętą przez inne sektory w ramach przeciwdziałania zmianom klimatu. (5)  W konkluzjach Rady Europejskiej z października 2014 r. poparto ograniczenie emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. o 30 % w stosunku do 2005 r. w odniesieniu do sektorów, które nie są objęte unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji. Transport drogowy odpowiadał w 2016 r. za 25 % emisji gazów cieplarnianych w Unii, a emisje te wzrosły już trzeci rok z rzędu i utrzymują się znacznie powyżej poziomów z roku 1990. Jeżeli emisje z sektora transportu drogowego będą w dalszym ciągu rosnąć, zniwelują one redukcję osiągniętą przez inne sektory w ramach przeciwdziałania zmianom klimatu. Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 8 a (nowy) (8a)   W świetle szacowanego wzrostu udziału emisji z pojazdów ciężkich do ok. 9 % oraz mając na uwadze, że nie istnieją obecnie wymogi w zakresie redukcji emisji CO2 z pojazdów ciężkich, konieczne jest przyjęcie szczególnych środków w odniesieniu do tej kategorii pojazdów. Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 9 (9)  W celu pełnego wykorzystania potencjału w zakresie efektywności energetycznej oraz zapewnienia, by sektor transportu drogowego jako całość przyczyniał się do osiągnięcia uzgodnionego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, należy uzupełnić istniejące normy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i lekkich pojazdów użytkowych poprzez ustanowienie norm emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich. Normy te będą siłą napędową innowacji dotyczących technologii w zakresie efektywności paliwowej, przyczyniając się do wzmocnienia wiodącej pozycji technologicznej unijnych producentów i dostawców. (9)  W celu pełnego wykorzystania potencjału w zakresie efektywności energetycznej oraz zapewnienia, by sektor transportu drogowego jako całość przyczyniał się do osiągnięcia uzgodnionego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, należy uzupełnić istniejące normy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i lekkich pojazdów użytkowych poprzez ustanowienie norm emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich. Normy te będą siłą napędową innowacji dotyczących technologii w zakresie efektywności paliwowej, przyczyniając się do wzmocnienia wiodącej pozycji technologicznej unijnych producentów i dostawców oraz długofalowego zapewnienia miejsc pracy wymagających wysokich kwalifikacji. Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 10 (10)  Biorąc pod uwagę, że zmiana klimatu jest problemem transgranicznym i że istnieje potrzeba zapewnienia dobrze funkcjonującego jednolitego rynku zarówno dla usług transportu drogowego, jak i dla pojazdów ciężkich, należy ustanowić normy emisji CO2 dla pojazdów ciężkich na poziomie Unii. Normy te należy opracować w taki sposób, aby pozostawały bez uszczerbku dla prawa konkurencji. (10)  Biorąc pod uwagę, że zmiana klimatu jest problemem transgranicznym i że istnieje potrzeba zapewnienia dobrze funkcjonującego jednolitego rynku zarówno dla usług transportu drogowego, jak i dla pojazdów ciężkich, oraz uniknięcia jakiejkolwiek fragmentacji rynku, należy ustanowić normy emisji CO2 dla pojazdów ciężkich na poziomie Unii. Normy te należy opracować w taki sposób, aby pozostawały bez uszczerbku dla prawa konkurencji. Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 a (nowy) (12a)  Społecznie akceptowalne i sprawiedliwe przejście do połowy stulecia na bezemisyjną mobilność wymaga zmian w całym łańcuchu wartości sektora motoryzacyjnego, biorąc pod uwagę potencjalne negatywne skutki dla obywateli i regionów we wszystkich państwach członkowskich. Ważne jest, aby uwzględnić społeczne skutki tego przejścia i podjąć aktywne działania w odniesieniu do konsekwencji dla zatrudnienia. Niezwykle ważne jest zatem, aby obecnym środkom towarzyszyły również ukierunkowane programy – na poziomie unijnym, krajowym i regionalnym – przekwalifikowania, podnoszenia kwalifikacji i przenoszenia pracowników, a także, w dotkniętych negatywnymi skutkami społecznościach i regionach, programy kształcenia i inicjatywy związane z poszukiwaniem pracy prowadzone w ścisłym porozumieniu z partnerami społecznymi i właściwymi organami. Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 b (nowy) (12b)   Należy bezzwłocznie udostępnić infrastrukturę ładowania i uzupełniania paliwa, aby zapewnić zaufanie konsumentów do pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych, przy czym należy również zapewnić skuteczną współpracę różnych instrumentów wsparcia na szczeblu Unii i państw członkowskich przy mobilizacji dużych inwestycji publicznych i prywatnych. Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 c (nowy) (12c)   W strategii na rzecz mobilności niskoemisyjnej podkreślono znaczenie zapewnienia, aby energia elektryczna wytwarzana dla pojazdów elektrycznych pochodziła ze zrównoważonych źródeł oraz aby jak najszybciej wprowadzić na szczeblu Unii długoterminową inicjatywę dotyczącą akumulatorów nowej generacji. Aby osiągnąć te cele, konieczne będzie zwiększenie finansowania na rzecz badań technologicznych w produkcji akumulatorów silników elektrycznych, zarządzania nimi i ich utylizacji, w celu zapewnienia, aby były one coraz bardziej racjonalne ekologicznie. Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 d (nowy) (12d)   Większość unijnych przedsiębiorstw transportowych to małe i średnie przedsiębiorstwa z ograniczonym dostępem do finansowania. W związku z tym przyszłe rozwiązania muszą być opłacalne i zrównoważone. Istotne jest, aby istniała silna struktura zachęt sprzyjających stosowaniu bardziej paliwooszczędnych pojazdów, a także aby zapewnione były unijne mechanizmy finansowania. Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 (13)  W świetle innowacji oraz w celu uwzględnienia wdrożenia nowych technologii zwiększających efektywność paliwową pojazdów ciężkich, narzędzie do symulacji VECTO oraz rozporządzenie (UE) 2017/2400 będą stale i terminowo aktualizowane. (13)  W świetle innowacji oraz w celu uwzględnienia wdrożenia nowych technologii zwiększających efektywność paliwową pojazdów ciężkich, a także ewolucji reprezentatywności dla rzeczywistych warunków jazdy wartości emisji CO2 określonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400, narzędzie do symulacji VECTO oraz rozporządzenie (UE) 2017/2400 będą stale i terminowo aktualizowane oraz otrzymają odpowiednio wystarczający budżet. Biorąc pod uwagę znaczenie, jakie te nowe technologie mogą mieć dla potencjału redukcji emisji CO2 w sektorze transportu, przegląd w 2022 r. powinien w pełni uwzględnić ewolucję narzędzia do symulacji VECTO. Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 (14)  Dane dotyczące emisji CO2 określone zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400 podlegają monitorowaniu na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/…25 Dane te powinny stanowić podstawę do określenia celów redukcji emisji, które mają zostać osiągnięte przez cztery grupy najbardziej emisyjnych pojazdów ciężkich w Unii, jak również do określenia średniego indywidualnego poziomu emisji producenta w danym roku kalendarzowym. (14)  Dane dotyczące emisji CO2 określone zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400 podlegają monitorowaniu na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/95625. Dane te powinny stanowić podstawę do określenia celów redukcji emisji, które mają zostać osiągnięte przez cztery grupy najbardziej emisyjnych pojazdów ciężkich w Unii, jak również do określenia średniego indywidualnego poziomu emisji producenta w danym roku kalendarzowym. (Zmiana dotyczy całości tekstu; jej przyjęcie wymaga zmian technicznych w całym tekście.) __________________ __________________ 25 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/… w sprawie monitorowania i raportowania emisji CO2 i zużycia paliwa przez nowe pojazdy ciężkie (Dz.U. L […] z […], s. […]). 25 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/956 z dnia 28 czerwca 2018 r. w sprawie monitorowania i sprawozdawczości w odniesieniu do emisji CO2 z nowych pojazdów ciężkich i zużycia paliwa przez takie pojazdy (Dz.U. L 173 z 9.7.2018, s. 1). Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 (15)  Cel redukcji emisji należy określić na rok 2025 jako względne zmniejszenie emisji w oparciu o średni poziom emisji CO2 dla tych pojazdów ciężkich w 2019 r., odzwierciedlające wprowadzenie łatwo dostępnych racjonalnych pod względem kosztów technologii dla pojazdów konwencjonalnych. Cel wyznaczony na 2030 r. powinien zostać uznany za niewiążący, a ostateczny cel należy określić w wyniku przeglądu przeprowadzonego w 2022 r., ponieważ istnieje większa niepewność związana z zastosowaniem bardziej zaawansowanych technologii, które jeszcze nie są łatwo dostępne. (15)  Cel redukcji emisji należy określić na rok 2025 jako względne zmniejszenie emisji w oparciu o średni poziom emisji CO2 dla tych pojazdów ciężkich w 2019 r., odzwierciedlające wprowadzenie łatwo dostępnych racjonalnych pod względem kosztów technologii dla pojazdów konwencjonalnych. Na podstawie przeglądu przeprowadzonego w 2022 r. należy także określić cel redukcji na 2030 r. bez obniżania poziomu ambicji, na których opiera się niniejsze rozporządzenie i uwzględniając fakt, że istnieje większa niepewność związana z zastosowaniem bardziej zaawansowanych technologii, które jeszcze nie są łatwo dostępne. Poprawka 19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 16 (16)  Skroplony gaz ziemny (LNG) jest dla pojazdów ciężkich dostępnym paliwem alternatywnym dla oleju napędowego. Wprowadzenie obecnych i przyszłych bardziej innowacyjnych technologii z wykorzystaniem LNG przyczyni się do osiągnięcia docelowych poziomów emisji CO2 w perspektywie krótko- i średnioterminowej, ponieważ wykorzystanie technologii LNG prowadzi do zmniejszenia emisji CO2 w porównaniu z silnikami wysokoprężnymi. Potencjał w zakresie redukcji emisji CO2 pojazdów zasilanych LNG został już w pełni odzwierciedlony w VECTO. Ponadto obecne technologie LNG zapewniają niski poziom emisji zanieczyszczeń powietrza, takich jak NOx i cząstki stałe. Istnieje również wystarczająca minimalna infrastruktura uzupełniania paliwa, która jest rozwijana w ramach krajowych ram polityki dotyczącej infrastruktury paliw alternatywnych. (16)  Zgodnie z ambicjami, na których opiera się niniejsze rozporządzenie, wydajna, neutralna technologicznie i wystarczająca infrastruktura uzupełniania paliwa i ładowania, powinna być rozwijana w ramach krajowej polityki dotyczącej infrastruktury paliw alternatywnych. Poprawka 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 17 a (nowy) (17a)  W odniesieniu do pojazdów specjalistycznych i pojazdów kategorii M2 i M3 Komisja powinna jak najszybciej określić kryteria techniczne na potrzeby definicji specjalistycznego celu pojazdu oraz definicji autobusów objętych rozporządzeniem. Poprawka 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 17 b (nowy) (17b)  Należy opracować mechanizm walidacji dla poziomu bazowego na 2019 r., aby zagwarantować dokładność i korzyści wynikające z rozporządzenia. Poprawka 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 20 a (nowy) (20a)   W celu zapewnienia elastyczności w mechanizmie zachęt do wprowadzania bezemisyjnych pojazdów ciężkich producenci powiązani powinni mieć możliwość tworzenia grup w oparciu o otwarte, przejrzyste i niedyskryminujące zasady. Umowa powołująca grupę nie powinna być zawierana na okres dłuższy niż pięć lat, jednak z możliwością jej przedłużenia. Komisja powinna być uprawniona do ustanowienia szczegółowych zasad i warunków tworzenia grup powiązanych producentów w oparciu o otwarte, przejrzyste i niedyskryminujące zasady, zgodnie z unijnym prawem konkurencji. Poprawka 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 21 (21)  W przeciwieństwie do samochodów osobowych i dostawczych na rynku nie są jeszcze dostępne bezemisyjne i niskoemisyjne pojazdy ciężkie, z wyjątkiem autobusów. W celu ułatwienia sprawnego przejścia na mobilność bezemisyjną należy zatem wprowadzić specjalny mechanizm w postaci superjednostek. Zachęci on do rozwoju i wprowadzania na rynku unijnym bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich, uzupełniając instrumenty po stronie popytu, takie jak dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/33/WE w sprawie ekologicznie czystych pojazdów26. (21)  W celu zapewnienia sprawnego przejścia na mobilność bezemisyjną oraz zachęcenia do rozwoju i wprowadzania na rynek unijny bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich, uzupełniając instrumenty po stronie popytu, takie jak dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/33/WE w sprawie ekologicznie czystych pojazdów26, na 2025 r. i 2030 r. należy określić poziom odniesienia dla udziału bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich w parku pojazdów producenta. _________________ _________________ 26 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/33/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego zmieniona dyrektywą …/…/UE [COM(2017)0653] (Dz.U. L 120 z 15.5.2009, s. 5). 26 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/33/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego zmieniona dyrektywą …/…/UE [COM(2017)0653] (Dz.U. L 120 z 15.5.2009, s. 5). Poprawka 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 21 a (nowy) (21a)  Minimalny udział pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych należy ustalić w taki sposób, aby zagwarantować pewność inwestowania dostawcom i producentom infrastruktury umożliwiającej ładowanie w celu promowania szybkiego wprowadzania na rynek unijny bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów, z zapewnieniem pewnej elastyczności producentom, by mogli zaplanować inwestycje. Należy wprowadzić mechanizm przewidujący zachęty dla producentów do jak najszybszego wprowadzania bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów na rynek unijny. Poprawka 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 22 (22)  W celu obliczenia średnich indywidualnych poziomów emisji producenta wszystkie bezemisyjne i niskoemisyjne pojazdy ciężkie należy liczyć wielokrotnie. Poziom zachęt powinien różnić się w zależności od rzeczywistych emisji CO2 pojazdu. Aby uniknąć osłabienia celów środowiskowych, wynikające oszczędności powinny podlegać pułapowi. (22)  W celu obliczenia indywidualnych docelowych poziomów emisji CO2 producenta należy wziąć pod uwagę wynik osiągnięty w stosunku do wyznaczonego na 2025 i 2030 r. poziomu odniesienia dla udziału pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych. Aby stworzyć zachęty do rozwoju i wprowadzania takich pojazdów, unikając jednocześnie osłabienia celów środowiskowych i skuteczności konwencjonalnych silników spalinowych, wynikające z tego korekty powinny podlegać pułapowi. Poprawka 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 24 (24)  Opracowując mechanizm zachęt do wprowadzania bezemisyjnych pojazdów ciężkich, należy również uwzględnić mniejsze samochody ciężarowe, autobusy i autokary, które nie podlegają docelowym wartościom emisji CO2 na mocy niniejszego rozporządzenia. Pojazdy te również przynoszą istotne korzyści w kwestii rozwiązywania problemów związanych z zanieczyszczeniem powietrza w miastach. Należy jednak zauważyć, że autobusy bezemisyjne znajdują się już na rynku i dotyczą ich zachęty po stronie popytu, np. związane z zamówieniami publicznymi. W celu zapewnienia równowagi między zachętami dla różnych rodzajów pojazdów oszczędności generowane przez bezemisyjne mniejsze samochody ciężarowe, autobusy i autokary powinny zatem również podlegać pułapowi. (24)  Opracowując mechanizm zachęt do wprowadzania bezemisyjnych pojazdów ciężkich, należy również uwzględnić mniejsze samochody ciężarowe i inne kategorie pojazdów ciężkich, które nie podlegają jeszcze docelowym wartościom emisji CO2 na mocy niniejszego rozporządzenia. Pojazdy te również przynoszą istotne korzyści w kwestii rozwiązywania problemów związanych z zanieczyszczeniem powietrza w miastach. Poprawka 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 29 (29)  Komisja powinna nałożyć karę finansową w postaci opłaty z tytułu przekroczenia poziomu emisji, w przypadku gdy stwierdzono, że producent przekracza określony poziom emisji, biorąc pod uwagę jednostki i długi emisyjne. Aby wystarczająco zachęcić producentów do podejmowania działań w celu ograniczenia indywidualnego poziomu emisji CO2 z pojazdów ciężkich, opłata ta powinna przekraczać średnie koszty krańcowe technologii niezbędnych do osiągnięcia celów. Wpływy z opłat powinny być traktowane jako dochód budżetu ogólnego Unii. Sposób poboru opłat powinien zostać określony w drodze aktu wykonawczego, z uwzględnieniem metodyki przyjętej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 443/2009. (29)  Komisja powinna nałożyć karę finansową w postaci opłaty z tytułu przekroczenia poziomu emisji, w przypadku gdy stwierdzono, że producent przekracza określony poziom emisji, biorąc pod uwagę jednostki i długi emisyjne. Aby wystarczająco zachęcić producentów do podejmowania działań w celu ograniczenia indywidualnego poziomu emisji CO2 z pojazdów ciężkich, ważne jest, by opłata ta zawsze przekraczała średnie koszty krańcowe technologii niezbędnych do osiągnięcia celów. Wpływy z opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji powinny być traktowane jako dochód budżetu ogólnego Unii. Wpływy te powinny być wykorzystywane w ścisłej współpracy z partnerami społecznymi i właściwymi organami w celu wsparcia sprawiedliwego przejścia sektora motoryzacyjnego na mobilność bezemisyjną oraz sprzyjania innowacyjnym rozwiązaniom, które zachęcają do szybkiego wprowadzania na rynek bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich. Sposób poboru opłat powinien zostać określony w drodze aktu wykonawczego, z uwzględnieniem metodyki przyjętej zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/20091a. _____________ 1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. określające normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z lekkich pojazdów dostawczych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 1). Poprawka 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 30 (30)  Niezbędny jest solidny mechanizm zgodności, aby zapewnić osiągnięcie poziomów docelowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Obowiązki nałożone na producentów w zakresie dostarczania dokładnych danych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/… [Monitoring & Reporting HDV] oraz grzywny administracyjne, które mogą zostać nałożone w przypadku nieprzestrzegania tego obowiązku, przyczyniają się do zapewnienia wiarygodności danych wykorzystywanych do celów zgodności z docelowymi poziomami na podstawie niniejszego rozporządzenia. (30)  Niezbędny jest solidny mechanizm zgodności, aby zapewnić osiągnięcie poziomów docelowych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Obowiązki nałożone na producentów w zakresie dostarczania dokładnych danych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/956 oraz grzywny administracyjne, które mogą zostać nałożone w przypadku nieprzestrzegania tego obowiązku, przyczyniają się do zapewnienia wiarygodności danych wykorzystywanych do celów zgodności z docelowymi poziomami na podstawie niniejszego rozporządzenia. Wiedza o tym, którzy producenci przestrzegają, a którzy nie przestrzegają nowych norm emisji, leży w interesie konsumentów i w interesie publicznym. Poprawka 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 31 (31)  W celu osiągnięcia redukcji emisji CO2 zgodnie z niniejszym rozporządzeniem istotne jest, aby emisje CO2 z użytkowanych pojazdów ciężkich były zgodne z wartościami określonymi na podstawie rozporządzenia (WE) nr 595/2009 i środków wykonawczych do tego rozporządzenia. Komisja powinna mieć zatem możliwość uwzględniania przy obliczaniu średniego indywidualnego poziomu emisji danego producenta wszelkich systematycznych niezgodności stwierdzonych przez organy udzielające homologacji typu w odniesieniu do emisji CO2 z użytkowanych pojazdów ciężkich. (31)  W celu osiągnięcia redukcji emisji CO2 zgodnie z niniejszym rozporządzeniem istotne jest, aby emisje CO2 z użytkowanych pojazdów ciężkich w warunkach drogowych były zgodne z wartościami określonymi na podstawie rozporządzenia (WE) nr 595/2009 i środków wykonawczych do tego rozporządzenia. Komisja powinna mieć zatem możliwość uwzględniania przy obliczaniu średniego indywidualnego poziomu emisji danego producenta wszelkich systematycznych niezgodności stwierdzonych przez organy udzielające homologacji typu w odniesieniu do emisji CO2 z użytkowanych pojazdów ciężkich w warunkach drogowych. Należy wprowadzić niezależne badania pojazdów użytkowanych w warunkach drogowych prowadzone przez strony trzecie. Poprawka 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 33 (33)  Skuteczność określonych w niniejszym rozporządzeniu celów w zakresie obniżenia emisji CO2 jest w dużym stopniu zależna od reprezentatywności metodyki stosowanej do określania emisji CO2. Zgodnie z opinią mechanizmu doradztwa naukowego (SAM)27 w odniesieniu do pojazdów lekkich, również w przypadku pojazdów ciężkich należy wprowadzić mechanizm oceny reprezentatywności dla rzeczywistych warunków jazdy wartości emisji CO2 i zużycia energii określonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400. Komisja powinna mieć uprawnienia do zapewnienia publicznej dostępności takich danych oraz, w razie konieczności, opracowania procedur koniecznych do określania i gromadzenia danych niezbędnych do przeprowadzania takich ocen. (33)  Skuteczność określonych w niniejszym rozporządzeniu celów w zakresie obniżenia emisji CO2 jest w dużym stopniu zależna od reprezentatywności metodyki stosowanej do określania emisji CO2. Zgodnie z opinią mechanizmu doradztwa naukowego (SAM)27 w odniesieniu do pojazdów lekkich, również w przypadku pojazdów ciężkich należy wprowadzić mechanizm oceny reprezentatywności dla rzeczywistych warunków jazdy wartości emisji CO2 i zużycia energii określonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400. Komisja powinna mieć uprawnienia do zapewnienia publicznej dostępności takich danych oraz, w razie konieczności, opracowania procedur koniecznych do określania i gromadzenia danych niezbędnych do przeprowadzania takich ocen. W przypadku stwierdzenia znacznej rozbieżności między wartościami emisji w rzeczywistych warunkach jazdy a wartościami określonymi na podstawie rozporządzenia (UE) 2017/2400 Komisja powinna być uprawniona do odpowiedniego dostosowania średniego indywidualnego poziomu emisji CO2 producenta, dostosowując w odpowiednich przypadkach emisje odniesienia CO2 na 2019 r. do celów zgodności z niniejszym rozporządzeniem. __________________ __________________ 27 Grupa wysokiego szczebla doradców naukowych, opinia naukowa 1/2016 „Closing the gap between light-duty vehicle real-world CO2 emissions and laboratory testing” (Zmniejszanie różnic pomiędzy rzeczywistymi emisjami CO2 z pojazdów lekkich a badaniami laboratoryjnymi). 27 Grupa wysokiego szczebla doradców naukowych, opinia naukowa 1/2016 „Closing the gap between light-duty vehicle real-world CO2 emissions and laboratory testing” (Zmniejszanie różnic pomiędzy rzeczywistymi emisjami CO2 z pojazdów lekkich a badaniami laboratoryjnymi). Poprawka 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 34 a (nowy) (34a)  W sprawozdaniu z 2022 r. Komisja powinna ocenić możliwość opracowania metodyki oceniania emisji CO2 w całym cyklu życia pojazdów ciężkich. Na podstawie tej oceny Komisja powinna w stosownych przypadkach proponować nałożenie na producentów obowiązku sprawozdawczości oraz określić jej niezbędne zasady i procedury. Poprawka 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 36 (36)  Uprawnienia wykonawcze odnoszące się do art. 8 ust. 3, art. 9 ust. 3, art. 11 ust. 3 i art. 12 ust. 2 powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/201128. (36)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do określania sposobów pobierania opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji, przyjmowania szczegółowych zasad dotyczących procedur zgłaszania odchyleń emisji CO2 z użytkowanych pojazdów ciężkich, publikowania danych, przyjmowania szczegółowych przepisów dotyczących procedur przekazywania danych z liczników zużycia paliwa, a także ustanowienia metody definiowania jednego lub większej liczby pojazdów reprezentatywnych w podgrupie pojazdów. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/201128. __________________ __________________ 28 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). 28 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). Poprawka 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 37 (37)  Aby zmieniać lub uzupełniać inne niż istotne elementy niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie dostosowania emisji odniesienia CO2 na podstawie art. 12 ust. 2 w zakresie dokonywania zmian w załącznikach I i II w odniesieniu do niektórych parametrów technicznych, w tym wag profili zadań, ładowności i rocznych przebiegów oraz współczynników korekty ładowności. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.29 W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te powinny otrzymać wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji powinni systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. (37)  W celu zmiany i uzupełniania innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zakresie określania kryteriów technicznych dla definicji specjalistycznego celu pojazdu oraz definicji autobusów miejskich, określania szczegółowych przepisów i warunków tworzenia grup powiązanych producentów, ustanowienia systemu badań rocznych reprezentatywnej próbki komponentów, zespołów i systemów, dostosowania emisji odniesienia CO2, wprowadzania badania zgodności podczas użytkowania w warunkach drogowych oraz w zakresie dokonywania zmian w załącznikach I i II w odniesieniu do niektórych parametrów technicznych, w tym wag profili zadań, ładowności i rocznych przebiegów oraz współczynników korekty ładowności. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa29. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji systematycznie mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych __________________ __________________ 29 Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. 29 Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. Poprawka 35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – wprowadzenie Aby przyczynić się do realizacji unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych o 30 % poniżej poziomu z 2005 r. do 2030 r. w sektorach objętych art. 2 rozporządzenia (UE) nr 2018/... [rozporządzenia w sprawie wspólnego wysiłku redukcyjnego], a także osiągnięcia celów porozumienia paryskiego i zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego, w niniejszym rozporządzeniu ustanawia się normy emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich mające na celu zmniejszenie indywidualnego poziomu emisji CO2 unijnego parku nowych pojazdów ciężkich w porównaniu z emisjami odniesienia CO2 w następujący sposób: Aby przyczynić się do realizacji unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych o 30 % poniżej poziomu z 2005 r. do 2030 r. w sektorach objętych art. 2 rozporządzenia (UE) 2018/842, a także osiągnięcia celów porozumienia paryskiego i zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego, w niniejszym rozporządzeniu ustanawia się wymogi dotyczące emisji CO2 dla nowych pojazdów ciężkich mające na celu zmniejszenie indywidualnego poziomu emisji CO2 unijnego parku nowych pojazdów ciężkich w porównaniu z emisjami odniesienia CO2 w następujący sposób: Poprawka 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – litera a a)  od dnia 1 stycznia 2025 r. do dnia 31 grudnia 2029 r. o 15 %; a)  od dnia 1 stycznia 2025 r. do dnia 31 grudnia 2029 r. o 20 %; Poprawka 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – litera b b)  od dnia 1 stycznia 2030 r. o co najmniej 30 %, z zastrzeżeniem przeglądu na mocy art. 13. b)  od dnia 1 stycznia 2030 r. o co najmniej 35 %, z zastrzeżeniem przeglądu na mocy art. 13. Poprawka 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 2 a (nowy) W celu zapewnienia sprawnego przejścia na mobilność bezemisyjną oraz zachęcenia do rozwoju i wprowadzania na rynek unijny bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich oraz powiązanej infrastruktury rozporządzenie określa poziom odniesienia dotyczący udziału pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych w parku pojazdów ciężkich wszystkich producentów na 2025 r. i 2030 r., zgodnie z art. 5. Indywidualne poziomy emisji CO2 są dostosowywane na podstawie wyników w stosunku do poziomu odniesienia zgodnie z pkt 4 załącznika I. Poprawka 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – wprowadzenie Niniejsze rozporządzenie stosuje się do nowych pojazdów kategorii N2 i N3, które mają następujące właściwości: Niniejsze rozporządzenie stosuje się na pierwszym etapie do nowych pojazdów kategorii N2 i N3, które mają następujące właściwości: Poprawka 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 2 Niniejsze rozporządzenie stosuje się również, do celów art. 5 i pkt 2.3 załącznika I, do pojazdów kategorii M2 i M3 oraz do pojazdów kategorii N, które nie są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr 510/2011 i nie mają właściwości określonych w lit. a)–d). Niniejsze rozporządzenie stosuje się również, do celów art. 1 ust. 2a, art. 5 i pkt 4 załącznika I, do pojazdów kategorii N, które nie są objęte zakresem stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/20111a i nie mają właściwości określonych w lit. a)–d). Ponadto stosuje się je do celów art. 1 ust. 2b do pojazdów kategorii M2 i M3 spełniających kryteria techniczne, o których mowa w ust. 2a niniejszego artykułu. _________________ 1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 z dnia 11 maja 2011 r. określające normy emisji dla nowych lekkich samochodów dostawczych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z lekkich pojazdów dostawczych (Dz.U. L 145 z 31.5.2011, s. 1). Poprawka 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 2 – ustęp 2 a (nowy) 2a.  Nie później niż 1 lipca 2019 r. Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 15 w celu uzupełnienia rozporządzenia, określając kryteria techniczne na potrzeby definicji specjalistycznego celu pojazdu oraz definicji autobusów miejskich objętych rozporządzeniem. Poprawka 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – akapit 1 – litera h h)  „pojazd specjalistyczny” oznacza pojazd ciężki nieprzeznaczony do dostawy towarów, dla którego określono poziom emisji CO2 i zużycie paliwa, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 595/2009 i jego przepisami wykonawczymi, wyłącznie w odniesieniu do innych profili zadań niż te określone w pkt 2.1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia; h)  „pojazd specjalistyczny” oznacza pojazd ciężki nieprzeznaczony do dostawy towarów, którego specjalistyczny cel został zdefiniowany na podstawie kryteriów technicznych określonych zgodnie z art. 2 ust. 2a, dla którego określono poziom emisji CO2 i zużycie paliwa, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 595/2009 i jego przepisami wykonawczymi, wyłącznie w odniesieniu do innych profili zadań niż te określone w pkt 2.1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia; Poprawka 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 3 – akapit 1 – litera k k)  „niskoemisyjny pojazd ciężki” oznacza pojazd ciężki, który nie jest bezemisyjnym pojazdem ciężkim, o indywidualnym poziomie emisji CO2 poniżej 350 g CO2/km zgodnie z pkt 2.1 załącznika I; k)  „niskoemisyjny pojazd ciężki” oznacza pojazd ciężki, który nie jest bezemisyjnym pojazdem ciężkim, o indywidualnym poziomie emisji CO2 określonym zgodnie z pkt 2.1 załącznika I, poniżej 50 % emisji CO2 odniesienia dla tej podgrupy pojazdów określonym zgodnie z pkt 3 załącznika I; Poprawka 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 4 – akapit 1 – litera b b)  wskaźnik emisji zerowej i niskiej określony zgodnie z art. 5. skreśla się Poprawka 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – akapit 1 Począwszy od 2020 r. i w odniesieniu do każdego następnego roku kalendarzowego Komisja – w drodze aktów wykonawczych, o których mowa w art. 10 ust. 1 – określa dla każdego producenta wskaźnik emisji zerowej i niskiej, o którym mowa w art. 4 lit. b), za poprzedni rok kalendarzowy. Począwszy od 1 stycznia 2025 r. indywidualny udział bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich w parku producenta w roku kalendarzowym jest porównywany z następującymi wartościami: od 2025 r.: co najmniej 5 %; od 2030 r.: 20 %, z zastrzeżeniem przeglądu na mocy art. 13. Poprawka 48 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – akapit 2 Wskaźnik emisji zerowej i niskiej uwzględnia liczbę pojazdów i emisje CO2 z bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich w parku pojazdów producenta w danym roku kalendarzowym, w tym bezemisyjnych pojazdów kategorii, o których mowa w art. 2 ust. 1 akapit drugi, jak również bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów specjalistycznych. skreśla się Poprawka 49 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 1 – akapit 3 Wskaźnik emisji zerowej i niskiej oblicza się zgodnie z pkt 2.3 załącznika I. skreśla się Poprawka 50 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 2 – akapit 1 Do celów ust. 1 bezemisyjne i niskoemisyjne pojazdy ciężkie liczy się w następujący sposób: Aby zapewnić osiągnięcie celów, o których mowa w ust. 1, rozporządzenie ma również zastosowanie do pojazdów kategorii N, które nie są objęte zakresem rozporządzenia (UE) nr 510/2011 i nie mają właściwości wymienionych w art. 2 ust. 1 lit. a)–d) rozporządzenia. a)  bezemisyjny pojazd ciężki liczy się jako 2 pojazdy; b)  niskoemisyjny pojazd ciężki liczy się do 2 pojazdów w zależności od jego indywidualnych poziomów emisji CO2 oraz wartości granicznej emisji wynoszącej 350 g CO2/km. Poprawka 51 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 5 – ustęp 3 3.  Wskaźnik emisji zerowej i niskiej zmniejsza średni indywidualny poziom emisji producenta maksymalnie o 3 %. Wkład bezemisyjnych pojazdów ciężkich należących do kategorii, o których mowa w art. 2 ust. 1 akapit drugi, do tego wskaźnika zmniejsza średni indywidualny poziom emisji producenta maksymalnie o 1,5 %. skreśla się Poprawka 52 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 – ustęp 2 2.  Ścieżka redukcji emisji CO2, o której mowa w ust. 1 lit. a), jest ustalana dla każdego producenta zgodnie z pkt 5.1 załącznika I, w oparciu o trajektorię liniową pomiędzy emisjami odniesienia CO2, o których mowa w art. 1 akapit drugi, a wartością docelową na 2025 r. określoną w lit. a) tego artykułu, oraz między wartością docelową na 2025 r. a wartością docelową na 2030 r. określoną w lit. b) tego artykułu. 2.  Ścieżka redukcji emisji CO2, o której mowa w ust. 1 lit. a), jest ustalana dla każdego producenta zgodnie z pkt 5.1 załącznika I, w oparciu o trajektorię liniową pomiędzy emisjami odniesienia CO2, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit drugi, a wartością docelową na 2025 r. określoną w lit. a) tego artykułu, oraz między wartością docelową na 2025 r. a wartością docelową na 2030 r. określoną w lit. b) tego artykułu. Poprawka 53 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 7 a (nowy) Artykuł 7a Grupy producentów 1.  Powiązani producenci mogą powołać grupę do celów wypełnienia obowiązków, o których mowa w art. 5. 2.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 15 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia ustanowieniem szczegółowych zasad i warunków, które umożliwiają powiązanym producentom tworzenie grup w oparciu o otwarte, przejrzyste i niedyskryminujące zasady. Poprawki 74 i 75 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 1 1.  Jeżeli na podstawie ust. 2 stwierdzono, że producent przekroczył poziom emisji w danym roku kalendarzowym, począwszy od 2025 r. Komisja nakłada opłatę z tytułu przekroczenia poziomu emisji obliczoną zgodnie z następującym wzorem: 1.  Jeżeli na podstawie ust. 2 stwierdzono, że producent przekroczył poziom emisji w danym roku kalendarzowym, począwszy od 2025 r. Komisja nakłada na producenta lub, w zależności od przypadku, zarządzającego grupą, opłatę z tytułu przekroczenia poziomu emisji obliczoną zgodnie z następującym wzorem: w latach 2025–2029 (opłata z tytułu przekroczenia poziomu emisji) = (nadwyżka emisji x 6 800 EUR/g CO2/tkm) (opłata z tytułu przekroczenia poziomu emisji) = (nadwyżka emisji x 5000 EUR/g CO2/tkm) od 2030 r. (opłata z tytułu przekroczenia poziomu emisji) = (nadwyżka emisji x 6 800 EUR/g CO2/tkm) Komisja dopilnowuje, by poziom opłaty z tytułu przekroczenia poziomu emisji zawsze przekraczał średnie koszty krańcowe technologii wymaganych do osiągnięcia celów, o których mowa w art. 1 ust. 1. Poprawka 55 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 8 – ustęp 4 4.  Wpływy z opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji traktuje się jako dochód budżetu ogólnego Unii . 4.  Wpływy z opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji traktuje się jako dochód budżetu ogólnego Unii . Wpływy te służą uzupełnieniu środków unijnych lub krajowych, które, w ścisłej współpracy z partnerami społecznymi i właściwymi organami, wspierają rozwijanie umiejętności lub przenoszenie pracowników w sektorze motoryzacyjnym we wszystkich państwach członkowskich, których to dotyczy, w szczególności w regionach i społecznościach najbardziej dotkniętych transformacją, tak aby ułatwić sprawiedliwe przechodzenie na bezemisyjną i niskoemisyjną mobilność. Poprawka 56 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 9 – ustęp 2 2.  Komisja uwzględnia te odchylenia do celów obliczania średniego indywidualnego poziomu emisji danego producenta. 2.  Komisja uwzględnia te odchylenia do celów obliczania średniego indywidualnego poziomu emisji danego producenta, dostosowując w odpowiednich przypadkach emisje odniesienia CO2 na 2019 r. obliczane zgodnie z pkt 3 załącznika I. Poprawka 57 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 9 – ustęp 3 a (nowy) 3a.  W celu zapewnienia dokładności danych zgłaszanych przez producentów zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2018/956 i rozporządzeniem (UE) 2017/2400 Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 15 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia ustanowieniem, począwszy od 2019 r., systemu badań rocznych, dla reprezentatywnej próbki części, oddzielnych zespołów technicznych i systemów każdego producenta, określonych w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2400 w odniesieniu do pojazdów objętych zakresem rozporządzenia. Wyniki badań porównuje się z danymi podanymi przez producentów zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400 oraz, o ile stwierdzone zostaną systematyczne nieprawidłowości, koryguje się średnie indywidualne poziomy emisji obliczone zgodnie z pkt 2.7 załącznika I i, w stosownych przypadkach, emisje odniesienia CO2 na 2019 r. obliczane zgodnie z pkt 3 załącznika I. Poprawka 58 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 10 – ustęp 1 – akapit 1 – litera b b)  od 2020 r. wskaźnik emisji zerowej i niskiej, o którym mowa w art. 5; b)  od 2020 r. dla każdego producenta dotyczący go indywidualny udział bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich w poprzednim roku kalendarzowym, o którym mowa w art. 5 ust. 1; Poprawka 59 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 11 Artykuł 11 Artykuł 11 Emisje CO2 i zużycie energii w rzeczywistych warunkach jazdy Emisje CO2 i zużycie energii w rzeczywistych warunkach jazdy 1.  Komisja monitoruje i ocenia reprezentatywność dla rzeczywistych warunków jazdy wartości zużycia paliwa i emisji CO2 ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400. Zapewnia ona informowanie społeczeństwa o zmianach tej reprezentatywności w czasie. 1.  Komisja monitoruje i ocenia reprezentatywność dla rzeczywistych warunków jazdy wartości zużycia paliwa i emisji CO2 ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400. 2.  W tym celu Komisja zapewnia udostępnienie, przez producentów lub władze krajowe, w zależności od przypadku, rzetelnych danych nieosobowych dotyczących emisji CO2 i zużycia energii w rzeczywistych warunkach jazdy przez pojazdy ciężkie. 2.  W tym celu Komisja zapewnia udostępnienie, w tym stronom trzecim na potrzeby niezależnych badań, przez producentów lub władze krajowe, w zależności od przypadku, rzetelnych danych dotyczących emisji CO2 i zużycia energii w rzeczywistych warunkach jazdy przez pojazdy ciężkie, opartych na znormalizowanych licznikach zużycia paliwa. 2a.  Nie później niż 31 grudnia 2019 r. Komisja przyjmuje, w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia, akty delegowane zgodnie z art. 15 wprowadzające badania zgodności podczas użytkowania w warunkach drogowych w celu zadbania o to, by emisje CO2 i zużycie paliwa pojazdów ciężkich w warunkach drogowych nie przekraczały danych z monitorowania zgłaszanych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400 i rozporządzeniem (UE) 2018/956 o więcej niż 10 %. Komisja uwzględnia wszelkie odchylenia przekraczające tę wartość progową do celów obliczania średniego indywidualnego poziomu emisji CO2 producenta, dostosowując w odpowiednich przypadkach emisje odniesienia CO2 na 2019 r. 2b.   Komisja informuje opinię publiczną o ewolucji w czasie rzeczywistej reprezentatywności, o której mowa w ust. 1. 3.  Komisja może przyjąć w drodze aktów wykonawczych środki, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 14 ust. 2. 3.  Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych szczegółowe przepisy dotyczące procedur zgłaszania danych z liczników zużycia paliwa, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 14 ust. 2. Poprawka 60 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 12 – ustęp 1 1.  W celu zapewnienia, by parametry techniczne stosowane do obliczania średniego indywidualnego poziomu emisji producenta zgodnie z art. 4 oraz obliczania docelowych indywidualnych poziomów emisji na podstawie art. 6 uwzględniają postęp techniczny i rozwój logistyki transportu towarowego, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 15 w celu zmiany następujących przepisów określonych w załącznikach I i II: 1.  W celu zapewnienia, by parametry techniczne stosowane do obliczania średniego indywidualnego poziomu emisji producenta zgodnie z art. 4 oraz obliczania docelowych indywidualnych poziomów emisji na podstawie art. 6 uwzględniały postęp techniczny i rozwój logistyki transportu towarowego, Komisja stale i terminowo aktualizuje narzędzie symulacyjne VECTO oraz jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 15 w celu zmiany następujących przepisów określonych w załącznikach I i II: Poprawka 61 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – akapit 1 Do dnia 31 grudnia 2022 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat skuteczności niniejszego rozporządzenia, celu redukcji emisji CO2, który zostanie określony na 2030 r. na podstawie art. 1, oraz ustalenia celów redukcji emisji CO2 dla innych typów pojazdów ciężkich, w tym przyczep. Sprawozdanie to zawiera również ocenę skuteczności sposobów rozwiązywania kwestii dotyczących w szczególności pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych, zwłaszcza autobusów, biorąc pod uwagę cele określone w dyrektywie 2009/33/WE30, a także system uprawnień do emisji CO2, jak również zasadność przedłużenia stosowania tych środków w 2030 r. i w kolejnych latach oraz, w stosownych przypadkach, towarzyszy mu wniosek dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia. Do dnia 31 grudnia 2022 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat skuteczności niniejszego rozporządzenia, konieczności korekty celu redukcji emisji CO2 na 2030 r. na podstawie art. 1, konieczności korekty poziomu odniesienia dla udziału pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych na 2030 r. zgodnie z art. 5 oraz ustalenia celów redukcji emisji CO2 dla innych typów pojazdów ciężkich, w tym przyczep oraz pojazdów specjalistycznych takich jak śmieciarki. Sprawozdanie to zawiera również ocenę skuteczności sposobów rozwiązywania kwestii dotyczących w szczególności wprowadzenia na rynek pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych, zwłaszcza autobusów, biorąc pod uwagę cele określone w dyrektywie 2009/33/WE30, a także system uprawnień do emisji CO2, jak również zasadność przedłużenia stosowania tych środków w 2030 r. i w kolejnych latach, rozwój infrastruktury ładowania i uzupełniania paliwa, możliwość wprowadzenia norm CO2 dotyczących silnika, zwłaszcza w przypadku pojazdów specjalistycznych, różnych zestawów pojazdów przekraczających standardowe wymiary stosowane w odniesieniu do transportu krajowego, takie jak koncepcje modułowe, reprezentatywność dla rzeczywistych warunków jazdy wartości zużycia paliwa i emisji CO2 ustalonych zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/2400, a także ocenę aktualizacji narzędzia symulacyjnego VECTO. Do sprawozdania dołącza się, w stosownych przypadkach, wniosek o zmianę niniejszego rozporządzenia. _______________ ________________ 30 Dyrektywa 2009/33/WE w sprawie ekologicznie czystych pojazdów zmieniona dyrektywą .../.../UE. 30 Dyrektywa 2009/33/WE w sprawie ekologicznie czystych pojazdów zmieniona dyrektywą .../.../UE. Poprawka 76 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – akapit 1 a (nowy) Najpóźniej do 31 grudnia 2020 r. Komisja opracuje szczegółową metodę uwzględnienia przy obliczaniu średniego poziomu emisji parku pojazdów skutków stosowania zaawansowanych i odnawialnych gazowych paliw transportowych – zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii – w odniesieniu do instalacji CNG i LNG. Metodzie towarzyszy, w stosownych przypadkach, wniosek o zmianę niniejszego rozporządzenia. Poprawka 73 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 13 – akapit 1b (nowy) Komisja ocenia następnie możliwość opracowania metodyki oceniania emisji CO2 w całym cyklu życia wszystkich pojazdów ciężkich wprowadzanych do obrotu w Unii. Na podstawie tej oceny Komisja, w stosownych przypadkach, przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy w celu nałożenia na producentów obowiązku sprawozdawczości w zakresie emisji w cyklu życia oraz określenia niezbędnych zasad i procedur tej sprawozdawczości. Poprawka 62 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 14 – ustęp 1 1.  Komisję wspiera Komitet xxx ustanowiony rozporządzeniem (UE) 2018/… [Governance]. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. 1.  Komisję wspomaga Komitet ds. Zmian Klimatu ustanowiony na mocy art. 26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/20131a. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011. _________________ 1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13); Poprawka 63 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 2 2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 10 ust. 2 i art. 12 ust. 1, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [the date of entry into force of this Regulation]. 2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 2 ust. 2a, art. 7a, art. 9 ust. 3a, art. 10 ust. 2, art. 11 ust. 2a i art. 12 ust. 1, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [data wejścia w życie niniejszego rozporządzenia]. Poprawka 64 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 3 3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 10 ust. 2 i art. 12 ust. 1, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 2 ust. 2a, art. 7a, art. 9 ust. 3a, art. 10 ust. 2, art. 11 ust. 2a i art. 12 ust. 1, może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. Poprawka 65 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 15 – ustęp 6 6.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 10 ust. 2 i art. 12 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. 6.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 2 ust. 2a, art. 7a, art. 9 ust. 3a, art. 10 ust. 2, art. 11 ust. 2a i art. 12 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Poprawka 66 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 16 – akapit 1 Rozporządzenie (WE) nr 595/2009 Artykuł 5 – ustęp 4 – litera l „l) procedury weryfikacji, na podstawie odpowiednich i reprezentatywnych próbek, czy pojazdy, które zostały zarejestrowane i dopuszczone do ruchu, są zgodne z wartościami emisji CO2 i zużycia paliwa określonymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i towarzyszącymi mu środkami wykonawczymi;”. „1) procedury weryfikacji, na podstawie odpowiednich i reprezentatywnych próbek, czy pojazdy, które zostały zarejestrowane i dopuszczone do ruchu, są zgodne z wartościami emisji CO2 i zużycia paliwa określonymi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i towarzyszącymi mu środkami wykonawczymi; procedurę tę również przeprowadzają akredytowane i niezależne strony trzecie zgodnie z art. 13 ust. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/8581a.”; _______________ 1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. L 151 z 14.6.2018, s. 1). Poprawka 77 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 16 a (nowy) Artykuł 16a Zmiana w dyrektywie Rady 96/53/WE w załączniku I do dyrektywy 96/53/WE1a po pkt 2.2.4.2 dodaje się punkty w brzmieniu: „2.2.5 Maksymalną dopuszczalną masę zestawów pojazdów napędzanych paliwem alternatywnym określonych w art. 5 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) .../2018 [wniosek w sprawie rozporządzenia COM(2018)0284] zwiększa się o dodatkową masę wymaganą z racji technologii paliw alternatywnych nieprzekraczającą 1 tony. 2.2.6  Maksymalną dopuszczalną masę zestawów pojazdów bezemisyjnych zwiększa się o dodatkową masę wymaganą technologią bezemisyjną, która zależy od bezemisyjnego zasięgu pojazdy i wynosi nie więcej niż 2 tony. Do 1 lipca 2019 r. Komisja przyjmie wzór na obliczanie wymaganej masy.”. ____________________________ 1a Dyrektywa Rady 96/53/WE z dnia 25 lipca 1996 r. ustanawiająca dla niektórych pojazdów drogowych poruszających się na terytorium Wspólnoty maksymalne dopuszczalne wymiary w ruchu krajowym i międzynarodowym oraz maksymalne dopuszczalne obciążenia w ruchu międzynarodowym (Dz.U. L 235 z 17.9.1996, s. 59). Poprawka 67 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 2 – punkt 2.3 2.3.  Obliczanie wskaźnika emisji zerowej i niskiej, o którym mowa w art. 5 skreśla się Dla każdego producenta i roku kalendarzowego wskaźnik emisji zerowej i niskiej (ZLEV), o którym mowa w art. 5, oblicza się w następujący sposób: ZLEV = V / (Vconv + Vzlev) przy czym wartość najniższa wynosi 0,97 gdzie: V oznacza liczbę nowych pojazdów ciężkich producenta z wyjątkiem wszystkich pojazdów specjalistycznych zgodnie z art. 4 lit. a). Vconv oznacza liczbę nowych pojazdów ciężkich producenta z wyjątkiem wszystkich pojazdów specjalistycznych zgodnie z art. 4 lit. a), z wyłączeniem bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich; Vzlev oznacza sumę Vin i Vout, gdzie: null przy czym jest sumą wszystkich nowych bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów ciężkich o właściwościach określonych w art. 2 ust. 1 lit. a)–d); null CO2v oznacza indywidualny poziom emisji CO2 w g/km bezemisyjnego i niskoemisyjnego pojazdu ciężkiego v określony zgodnie z pkt 2.1; Vout oznacza całkowitą liczbę bezemisyjnych pojazdów ciężkich należących do kategorii, o których mowa w art. 2 ust. 1 akapit drugi, pomnożoną przez 2, przy maksymalnie 1,5 % Vconv. Poprawka 68 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 2 – punkt 2.7 – wzór CO2 = ZLEV × ∑ sg share,sg × MPWsg × avgCO2sg CO2 = ∑ sg share,sg × MPWsg × avgCO2sg gdzie: gdzie: ∑ sg oznacza sumę wszystkich podgrup; ∑ sg oznacza sumę wszystkich podgrup; ZLEV określono w pkt 2.3; share,sg określono w pkt 2.4; share,sg określono w pkt 2.4; MPWsg określono w pkt 2.6; MPWsg określono w pkt 2.6; avgCO2sg określono w pkt 2.2. avgCO2sg określono w pkt 2.2. Poprawka 69 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 4 – akapit 1 – wzór – wiersz 1 T = ∑ sg sharesg × MPWsg × (1 - rf) × rCO2sg T = współczynnik odniesienia ZLEV * ∑ sg sharesg × MPWsg × (1 - rf) × rCO2sg Poprawka 70 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 4 – akapit 1 – wzór – wiersz 4 rf oznacza cel redukcji emisji CO2 (w %) określony w art. 1 lit. a) i b) dla danego roku kalendarzowego; rf oznacza cel redukcji emisji CO2 (w %) określony w art. 1 akapit pierwszy lit. a) i b) dla danego roku kalendarzowego; Poprawka 71 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 4 – akapit 1 a (nowy) W latach 2025–2029 współczynnik ZLEV jest równy (1+y-x), chyba że ta wartość jest większa niż 1,03 lub mniejsza niż 0,97, w którym to przypadku ustala się jego wartość na 1,03 lub 0,97 w zależności od przypadku. Gdzie: x wynosi 5 %; y oznacza udział pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych w parku nowo zarejestrowanych pojazdów ciężkich producenta, obliczony jako suma całkowitej liczby pojazdów bezemisyjnych kategorii N, które nie są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr 510/2011 i nie spełniają wymogów określonych w art. 2 ust. 1 lit. a)–d) oraz całkowitej liczby bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów, które spełniają wymogi określone w art. 2 ust. 1 lit. a)–d), w przypadku gdy każdy z nich jest liczony jako ZLEV_specific zgodnie z poniższym wzorem, podzielony przez całkowitą liczbę pojazdów zarejestrowanych w danym roku kalendarzowym; ZLEV_specific = 1- (CO2v/(0,5*rCO2sg), gdzie: CO2v oznacza indywidualny poziom emisji CO2 w g/km bezemisyjnego i niskoemisyjnego pojazdu ciężkiego v określony zgodnie z pkt 2.1; rCO2sg wynosi jak określono w sekcji 3. Poprawka 72 Wniosek dotyczący rozporządzenia Załącznik I – punkt 4 – akapit 1 b (nowy) W roku 2030 współczynnik odniesienia ZLEV jest równy (1+y-x), chyba że ta wartość jest większa niż 1,05, w którym to przypadku ustala się jego wartość na 1,05; jeżeli suma wynosi od 1,0 do 0,98 współczynnik odniesienia ZLEV ustala się na poziomie 1,0; jeżeli suma wynosi mniej niż 0,95, współczynnik odniesienia ZLEV ustala się na poziomie 0,95. Gdzie: x wynosi 20 %, z zastrzeżeniem przeglądu na mocy art. 13; y oznacza udział pojazdów bezemisyjnych i niskoemisyjnych w parku nowo zarejestrowanych pojazdów ciężkich producenta, obliczony jako suma całkowitej liczby pojazdów bezemisyjnych kategorii N, które nie są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (UE) nr 510/2011, i nie spełniają wymogów określonych w art. 2 ust. 1 lit. a)–d) oraz całkowitej liczby bezemisyjnych i niskoemisyjnych pojazdów, które spełniają wymogi określone w art. 2 ust. 1 lit. a)–d), w przypadku gdy każdy z nich jest liczony jako ZLEV_specific zgodnie z poniższym wzorem, podzielony przez całkowitą liczbę pojazdów zarejestrowanych w danym roku kalendarzowym ZLEV_specific = 1- (CO2v/(0,5*rCO2sg), gdzie: CO2v oznacza indywidualny poziom emisji CO2 w g/km bezemisyjnego i niskoemisyjnego pojazdu ciężkiego v określony zgodnie z pkt 2.1; rCO2sg wynosi jak określono w sekcji 3.