Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu wykonawczego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (lata 2018–2024) (10858/2018 – C8-0387/2018 – 2018/0267(NLE))

P8_TA(2019)0063 A8-0030/2019

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10858/2018),

–  uwzględniając protokół wykonawczy do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (2018–2024) (10856/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0387/2018),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 12 lutego 2019 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A8-0030/2019),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0064.

Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu wykonawczego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (lata 2018–2024) (10858/2018 – C8-0387/2018 – 2018/0267M(NLE))

P8_TA(2019)0064 A8-0034/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10858/2018),

–  uwzględniając protokół wykonawczy do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Wybrzeża Kości Słoniowej (lata 2018–2024) (10856/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0387/2018),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji(1),

–  uwzględniając art. 99 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Rozwoju (A8-0034/2019),

A.  mając na uwadze, że Komisja Europejska wynegocjowała z rządem Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej nową umowę o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów wraz z protokołem wykonawczym do umowy na okres sześciu lat;

B.  mając na uwadze, że ogólnym celem umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej jest zacieśnienie współpracy między Unią Europejską a Wybrzeżem Kości Słoniowej w dziedzinie rybołówstwa, w interesie obu stron, w drodze propagowania zrównoważonej polityki rybołówstwa i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybnych w wyłącznej strefie ekonomicznej (w.s.e.) Wybrzeża Kości Słoniowej;

C.  mając na uwadze, że wykorzystywanie uprawnień do połowów na mocy poprzedniej umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej plasowało się średnio na poziomie 79 %, co uznawane jest za ogólnie dobry wynik; mając jednak na uwadze, że w tym okresie taklowce nie wykorzystywały dostępnych uprawnień do połowów;

D.  mając na uwadze, że zawieranie kolejnych umów o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej miało korzystny wpływ na gospodarkę Wybrzeża Kości Słoniowej dzięki wykorzystywaniu lokalnych marynarzy, portu i fabryki konserw w Abidżanie, wykorzystywaniu przyłowów unijnych sejnerów tuńczykowych i wzmocnieniu lokalnych zdolności do monitorowania (chociaż ogólnie są one uznawane za niedostateczne);

E.  mając na uwadze, że umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej powinna wspierać skuteczniejszy i bardziej zrównoważony rozwój społeczności rybackich w tym kraju, a także powiązanych gałęzi przemysłu i działalności; mając na uwadze, że wsparcie gwarantowane w ramach przedmiotowego protokołu powinno być zgodne z krajowymi planami rozwoju – w szczególności z planem strategicznym na rzecz rozwoju hodowli, rybołówstwa i akwakultury – oraz z planem działania na rzecz niebieskiej gospodarki opracowanym we współpracy z ONZ, z myślą o zwiększeniu produkcji i profesjonalizacji sektora, aby zaspokoić potrzeby społeczeństwa w zakresie żywności i zatrudnienia; mając na uwadze, że zgodnie ze wspomnianym planem strategicznym do spełnienia tych celów potrzebny jest budżet w wysokości ponad 140 mln EUR;

F.  mając na uwadze, że za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Rozwoju UE przeznacza na rzecz Wybrzeża Kości Słoniowej wieloletni budżet w wysokości 273 mln EUR, skupiając się między innymi na obszarach infrastruktury, ochrony zdrowia i pomocy humanitarnej;

1.  uważa, że umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej powinna sprzyjać realizacji dwóch jednakowo ważnych celów: 1) zapewnienia uprawnień do połowów statkom UE na wodach w.s.e. Wybrzeża Kości Słoniowej w oparciu o najlepsze dostępne opinie naukowe i z poszanowaniem środków ochrony i zarządzania podejmowanych przez organizacje regionalne, do których należy Wybrzeże Kości Słoniowej, zwłaszcza ICCAT, oraz w granicach dostępnej nadwyżki; oraz 2) wspierania współpracy między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej z myślą o zrównoważonej polityce rybołówstwa i odpowiedzialnej eksploatacji zasobów rybnych w obszarze połowowym Wybrzeża, a także przyczyniania się do zrównoważonego rozwoju sektora rybołówstwa Wybrzeża Kości Słoniowej dzięki współpracy gospodarczej, finansowej, technicznej i naukowej z poszanowaniem suwerennych wyborów dokonywanych przez ten kraj w odniesieniu do rozwoju sektora;

2.  zwraca uwagę na wnioski przeprowadzonej we wrześniu 2017 r. oceny retrospektywnej i perspektywicznej protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej, w której wskazano między innymi, że protokół do umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej na lata 2013–2018 w ujęciu ogólnym okazał się skuteczny, wydajny, odpowiadający poszczególnym interesom, spójny z polityką sektorową Wybrzeża Kości Słoniowej i został dobrze przyjęty przez zainteresowane podmioty oraz że zalecane jest podpisanie nowego protokołu;

3.  podkreśla, że przy wdrażaniu i ewentualnych przeglądach lub przedłużeniu umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Wybrzeżem Kości Słoniowej i protokołu do umowy należy wziąć pod uwagę plan strategiczny na rzecz rozwoju hodowli, rybołówstwa i akwakultury oraz plan działania na rzecz niebieskiej gospodarki z myślą o rozwoju sektora rybołówstwa Wybrzeża Kości Słoniowej i przestrzegać ich ze szczególnym uwzględnieniem:

4.  uważa, że można by przyjąć ambitniejsze przepisy dotyczące zatrudniania marynarzy pochodzących z krajów AKP na statkach rybackich UE, którzy stanowią obecnie 20 % załogi; przypomina o konieczności przestrzegania zasad MOP, a w szczególności nawołuje do podpisania konwencji MOP nr 188, która przewiduje obowiązek poszanowania ogólnych zasad wolności stowarzyszania się i rokowań zbiorowych pracowników oraz zasady niedyskryminowania w zakresie zatrudnienia i pracy; wzywa ponadto do uwzględnienia żądań związków zawodowych lokalnych marynarzy apelujących o lepsze stosowanie zabezpieczeń społecznych, zdrowotnych i emerytalnych marynarzy pochodzących z krajów AKP;

5.  uważa, że należy opracować informacje na temat korzyści, jakie niesie stosowanie protokołu dla lokalnej gospodarki (zatrudnienie, infrastruktura, poprawa warunków społecznych);

6.  uważa za pożądane zwiększenie ilości i dokładności informacji na temat wszystkich połowów (docelowych i przyłowów) i stanu ochrony zasobów rybnych oraz lepsze wykorzystywanie środków przeznaczonych na wsparcie sektorowe, aby móc lepiej ocenić wpływ umowy na ekosystem morski i na społeczności rybackie; wzywa Komisję do wspierania sprawnego i przejrzystego funkcjonowania organów odpowiedzialnych za monitorowanie stosowania umowy, w tym ustanowienia w tym celu wspólnego komitetu naukowego z udziałem stowarzyszeń rybaków trudniących się tradycyjnym łodziowym rybołówstwem przybrzeżnym i stowarzyszeń kobiet trudniących się wędzeniem ryb, związków zawodowych, przedstawicieli społeczności przybrzeżnych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego Wybrzeża Kości Słoniowej;

7.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach polityki współpracy i pomocy publicznej na rzecz rozwoju Wybrzeża Kości Słoniowej miały na uwadze pożądaną komplementarność między Europejskim Funduszem Rozwoju i wsparciem sektorowym ustanowionym w ramach umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów, tak by szybciej i skuteczniej przyczynić się do wzmocnienia pozycji lokalnych społeczności rybackich i pełnego sprawowania przez ten kraj suwerennej kontroli nad własnymi zasobami;

8.  wzywa Komisję, by zaapelowała do Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej o wykorzystanie wkładu finansowego przewidzianego w protokole w celu zrównoważonego wzmocnienia krajowego sektora rybołówstwa, wspierania popytu na lokalne inwestycje i projekty przemysłowe oraz tworzenia lokalnych miejsc pracy;

9.  wzywa Komisję Europejską, aby przedstawiła Parlamentowi i udostępniła publicznie protokoły i wnioski z posiedzeń wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy, wieloletni program sektorowy przewidziany w art. 4 protokołu oraz wnioski z odnośnych ocen rocznych; wzywa Komisję, aby umożliwiła przedstawicielom Parlamentu udział w posiedzeniach wspólnego komitetu w charakterze obserwatorów oraz by zachęcała do uczestnictwa społeczności rybackie Wybrzeża Kości Słoniowej;

10.  wzywa Komisję i Radę, aby w ramach przysługujących im uprawnień bezzwłocznie i w pełni informowały Parlament na wszystkich etapach procedury związanych z protokołem i jego ewentualnym przedłużeniem zgodnie z art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 218 ust. 10 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

11.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, jak również rządowi i parlamentowi Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej.

(1) Teksty przyjęte w tym dniu, P8_TA(2019)0063.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokołu wykonawczego do niej oraz wymiany listów towarzyszącej umowie (14367/2018 – C8-0033/2019 – 2018/0349(NLE))

P8_TA(2019)0065 A8-0027/2019

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14367/2018),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między Unią Europejską a Królestwem Marokańskim, protokół wykonawczy do niej oraz wymianę listów towarzyszącą umowie (12983/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) oraz art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0033/2019),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinię przedstawioną przez Komisję Budżetową (A8-0027/2019),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Królestwa Marokańskiego.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej umowy w sprawie zapobiegania nieuregulowanym połowom na morzu pełnym w środkowej części Oceanu Arktycznego (10784/2018 – C8-0431/2018 – 2018/0239(NLE))

P8_TA(2019)0066 A8-0016/2019

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10784/2018),

–  uwzględniając projekt umowy w sprawie zapobiegania nieuregulowanym połowom na morzu pełnym w środkowej części Oceanu Arktycznego (10788/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0431/2018),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa (A8-0016/2019),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz innych państw będących stronami umowy.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej i jej państw członkowskich, Trzeciego protokołu dodatkowego do Umowy o partnerstwie gospodarczym oraz koordynacji politycznej i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (15383/2017 – C8-0489/2018 – 2017/0319(NLE))

P8_TA(2019)0067 A8-0066/2019

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (15383/2017),

–  uwzględniając projekt Trzeciego protokołu dodatkowego do Umowy o partnerstwie gospodarczym oraz koordynacji politycznej i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Meksykańskimi Stanami Zjednoczonymi, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (15410/2017),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody, przedstawiony przez Radę na mocy art. 91, art. 100 ust. 2, art. 207 i 211 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0489/2018),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 i 4 oraz art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A8-0066/2019),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Meksykańskich Stanów Zjednoczonych.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych (COM(2018)0386 – C8-0236/2018 – 2018/0211(COD))

P8_TA(2019)0068 A8-0064/2019

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0386),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 33 i 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0236/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego z dnia 15 listopada 2018 r.(1),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej oraz opinię Komisji Budżetowej (A8-0064/2019),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca uwagę, że określona we wniosku ustawodawczym koperta finansowa stanowi jedynie wskazówkę dla władzy ustawodawczej i nie może zostać uznana za ostateczną do momentu osiągnięcia porozumienia w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) .../... ustanawiającego Program UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 33 i 325,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Trybunału Obrachunkowego ((2)),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Art. 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nakłada na Unię i państwa członkowskie obowiązek zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i wszelkich innych nielegalnych działań naruszających interesy finansowe Unii. Unia powinna wspierać działania w tych obszarach.

(2)  Wsparcie w przeszłości tego typu działań w drodze decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 804/2004/WE(4) (program Herkules), która została zmieniona i jej okres obowiązywania został przedłużony decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 878/2007/WE(5) (program Herkules II), uchyloną i zastąpioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady(UE) nr 250/2014(6) (program Herkules III) pozwoliło na intensyfikację działań podejmowanych przez Unię i państwa członkowskie w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i wszelkich innych nielegalnych działań naruszających interesy finansowe Unii.

(3)  Wspieranie zgłaszania przez państwa członkowskie oraz kandydatów i potencjalnych kandydatów nieprawidłowości i nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe Unii za pośrednictwem systemu zarządzania nieprawidłowościami (IMS) stanowi obowiązek nałożony przez prawodawstwo sektorowe na Europejski Fundusz Gwarancji Rolnej i Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich(7), Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, Europejski Fundusz Społeczny, Fundusz Spójności i Europejski Fundusz Morski i Rybacki(8), Fundusz Azylu, Migracji i Integracji i instrument na rzecz wsparcia finansowego współpracy policyjnej, zapobiegania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego(9), Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym(10), a także pomoc przedakcesyjną(11) w odniesieniu do okresu programowania 2014-2020 i późniejszych lat. IMS jest bezpiecznym narzędziem komunikacji elektronicznej, które ułatwia państwom członkowskim oraz kandydatom i potencjalnym kandydatom wywiązywanie się z ich obowiązku zgłaszania wykrytych nieprawidłowości i które wspiera zarządzanie nieprawidłowościami i ich analizę.

(3a)  Należy odpowiednio uwzględnić różnorodność systemów prawnych i administracyjnych w państwach członkowskich, aby usuwać nieprawidłowości i zwalczać nadużycia finansowe. Wahania liczby nieprawidłowości mogą mieć związek z progresją cykli wieloletniego programowania oraz z późnym zgłaszaniem nieprawidłowości. Wszystko to wymaga utworzenia jednolitego systemu pozyskiwania od państw członkowskich danych o nieprawidłowościach i nadużyciach finansowych, by unormować proces zgłaszania oraz zapewnić jakość i porównywalność przekazywanych danych. [Popr. 1]

(3b)  Znaczenie działań zapobiegawczych Komisji i Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) nie podlega dyskusji, podobnie jak sprawniejsze wdrażanie systemu wczesnego wykrywania i wykluczania, systemu informacji w celu zwalczania nadużyć finansowych oraz krajowych strategii zwalczania nadużyć finansowych. W kontekście tych działań konieczne jest opracowanie ram cyfryzacji wszystkich procesów wdrażania strategii politycznych Unii (w tym zaproszenia do składania wniosków, składane wnioski, ocena, wdrażanie i płatności), które mają być stosowane przez wszystkie państwa członkowskie. [Popr. 2]

(4)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97(12) i decyzja Rady 2009/917/WSiSW(13) stanowią, że Unia ma wspierać wzajemną pomoc między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracę między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego.

(5)  Takie wsparcie jest zapewniane wielu działaniom operacyjnym. Obejmuje to system informacji w celu zwalczania nadużyć finansowych (AFIS), platformę technologii informacyjnej, która składa się z szeregu aplikacji działających w ramach wspólnego systemu informacji zarządzanym przez Komisję. Na platformie AFIS funkcjonuje też IMS. Wymaga on stabilnego i przewidywalnego finansowania przez lata, aby zapewnić jego trwałe działanie.

(6)  Wsparcie Unii w obszarach ochrony interesów finansowych Unii na rzecz zgłaszania nieprawidłowości i wzajemnego wsparcia administracyjnego i współpracy w kwestiach celnych i rolnych należy usprawnić w ramach jednego programu, tj. programu UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych (zwanego dalej „programem”) w celu zwiększenia synergii i elastyczności budżetu, a także uproszczenia procesu zarządzania bez uszczerbku dla sprawowania przez współprawodawców skutecznej kontroli nad realizacją programu. [Popr. 3]

(7)  Program łączy zatem składnik na wzór programu Herkules, inny składnik zapewniający finansowanie IMS oraz trzeci składnik finansujący działania powierzone Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 515/97, w tym platformę AFIS.

(7a)   Ochrona interesów finansowych Unii powinna zajmować się wszystkimi aspektami budżetu UE, zarówno od strony dochodów, jak i wydatków. W tym kontekście należy odpowiednio uwzględnić fakt, że program ten jako jedyny koncentruje się w szczególności na ochronie wydatków z budżetu Unii. [Popr. 4]

(8)  Platforma AFIS obejmuje szereg systemów informacyjnych, w tym system informacji celnej (CIS). CIS jest zautomatyzowanym systemem informacji i jego celem jest pomoc państwom członkowskim w śledzeniu i ściganiu działań naruszających przepisy prawa celnego i rolnego i przeciwdziałaniu takim działaniom, poprzez wzrastającą dzięki szybszemu przekazywaniu informacji skuteczność współpracy oraz zastosowane procedury kontroli ich administracji celnych. CIS obejmuje zarówno współpracę administracyjną, jak i współpracę policji w ramach jednej infrastruktury. Do celów współpracy administracyjnej CIS został ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 515/97 przyjętym na podstawie art. 33 i 325 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Do celów współpracy policyjnej CIS został ustanowiony decyzją 2009/917/WSiSW przyjętą na podstawie art. 30 ust. 1 lit. a) i art. 34 ust. 2 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej. Z technicznego punktu widzenia nie można rozdzielić dwóch wymiarów CIS: współpracy policyjnej i współpracy administracyjnej, gdyż obydwa funkcjonują w ramach jednego systemu informatycznego. Zważywszy, że sam CIS jest tylko jednym z systemów informatycznych obsługiwanych w ramach AFIS i że w CIS jest mniej przypadków współpracy policyjnej niż przypadków współpracy administracyjnej, wymiar AFIS związany ze współpracą policyjną uznaje się za dodatkowy w stosunku do wymiaru związanego ze współpracą administracyjną.

(9)  Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na cały okres trwania programu, które stanowią główną kwotę odniesienia w rozumieniu [reference to be updated as appropriate according to the new inter-institutional agreement: pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(14)] dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej.

(10)  Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Określone w rozporządzeniu finansowym przepisy regulują w szczególności procedurę ustalania i wykonania budżetu poprzez dotacje, zamówienia, nagrody, wykonanie pośrednie i przewidują kontrole dotyczące odpowiedzialności podmiotów działań finansowych. Zamówienia publiczne finansowane w całości lub w części z budżetu Unii w ramach tego programu podlegają m.in. zasadzie przejrzystości, proporcjonalności, równego traktowania i niedyskryminacji, natomiast dotacje podlegają ponadto zasadzie współfinansowania i niełączenia dotacji, zakazowi podwójnego finansowania oraz zasadzie niedziałania wstecz i zasadzie niedochodowości. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich, gdyż poszanowanie dla praworządności stanowi zasadniczy warunek wstępny należytego zarządzania finansami i skutecznego finansowania przez UE. [Popr.  5]

(11)  Rodzaje finansowania oraz metody wykonywania przewidziane w niniejszym rozporządzeniu należy wybrać na podstawie ich potencjału osiągania szczególnych celów działań i możliwości uzyskania wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz zakładanego ryzyka niezgodności. Należy rozważyć stosowanie płatności ryczałtowych, stawek ryczałtowych i kosztów jednostkowych, a także finansowania niepowiązanego z kosztami, o których mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego.

(11a)   Maksymalne stawki współfinansowania dotacji w ramach programu nie powinny przekraczać 80% kosztów kwalifikowalnych. W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, które określono w programie prac i które dotyczą np. państw członkowskich narażonych na wysokie ryzyko w dziedzinie interesów finansowych Unii, maksymalną stopę współfinansowania należy ustalić na poziomie 90% kosztów kwalifikowalnych. [Popr. 6]

(12)  Aby w ramach programu zapewnić ciągłość finansowania wszystkich działań powierzonych Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 515/97, w tym platformy AFIS, w załączniku I przedstawiono orientacyjny wykaz działań, które mają być finansowane.

(12a)   Komisja powinna przyjąć programy prac zgodnie z art. 110 rozporządzenia finansowego. Programy prac powinny zawierać opis działań, które mają zostać sfinansowane, wskazanie kwoty przydzielonej na każde działanie, orientacyjny harmonogram wdrażania oraz maksymalną stopę współfinansowania w przypadku dotacji. Przygotowując program prac, Komisja powinna uwzględnić priorytety Parlamentu Europejskiego określone w ramach jego rocznej oceny sytuacji w zakresie ochrony interesów finansowych Unii. Program prac należy opublikować na stronie internetowej Komisji i przekazać Parlamentowi Europejskiemu. [Popr. 7]

(12b)   Działania uznaje się za kwalifikowalne, jeżeli przyczyniają się one do osiągnięcia szczegółowych celów programu, o których mowa w art. 2. Cele te mogą obejmować udzielanie specjalnej pomocy technicznej właściwym organom państw członkowskich, a to w postaci specjalistycznej wiedzy, wyspecjalizowanego i technicznie zaawansowanego sprzętu oraz skutecznych narzędzi z zakresu technologii informatycznych, zapewnianie niezbędnego wsparcia i ułatwianie prowadzenia dochodzeń, w szczególności ustanawianie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych i podejmowanie operacji transgranicznych, lub intensywniejszą wymianę kadrową w ramach konkretnych projektów. Działania kwalifikujące się mogą ponadto obejmować organizację specjalnych szkoleń, warsztaty z zakresu analizy ryzyka oraz w stosownych przypadkach organizację konferencji i badań. [Popr. 8]

(13)  Zakup sprzętu ze środków instrumentu unijnego, który zakłada wsparcie finansowe na zakup sprzętu do kontroli celnej(15) może mieć pozytywny wpływ na zwalczanie nadużyć finansowych naruszających interesy finansowe UE. Istnieje wspólna odpowiedzialność nałożona na wspomniany instrument oraz program, aby unikać wszelkich przypadków powielania wsparcia Unii. Wsparcie udzielane w ramach programu powinno zasadniczo dotyczyć zakupu rodzajów sprzętu, które nie wchodzą w zakres instrumentu Unii na potrzeby sprzętu do kontroli celnej, lub sprzętu, w przypadku którego beneficjentami są organy inne niż organy, dla których przeznaczony jest instrument Unii na potrzeby sprzętu do kontroli celnej. Szczególnie w kontekście przygotowań do rocznych programów prac należy unikać Ponadto sfinansowany sprzęt powinien być jednoznacznie wykorzystywany do ochrony interesów finansowych Unii. Unikanie powielania się zakresów i wypracowanie efektów synergii między tym programem a innymi odnośnymi programami w takich obszarach jak wymiar sprawiedliwości, cła i sprawy wewnętrzne należy zagwarantować w szczególności w kontekście przygotowywania programów prac. [Popr. 9]

(13a)   W ramach programu wspiera się współpracę między organami administracji i organami ścigania państw członkowskich, a także między państwami członkowskimi a Komisją, w tym Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), oraz innymi właściwymi organami i agencjami Unii takimi, jak Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Wymiarów Sprawiedliwości w Sprawach Karnych (Eurojust) i Agencja Unii Europejskiej ds. Współpracy Organów Ścigania (Europol), aby zagwarantować skuteczniejszą ochronę interesów finansowych Unii. W ramach tego programu będzie się także wspierać współpracę z Prokuraturą Europejską w odnośnych dziedzinach, kiedy urząd ten rozpocznie swoją działalność. [Popr. 10]

(14)  Udział w programie powinny mieć kraje należące do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), które są członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Program powinien być otwarty na uczestnictwo krajów przystępujących, kandydatów krajów kandydujących i potencjalnych kandydatówkrajów kandydujących, a także krajów objętych europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych porozumieniach. Również pozostałe państwa trzecie powinny móc uczestniczyć w programie, pod warunkiem że zawarły z Unią układ o stowarzyszeniu lub przystąpią do umowy dotyczącej ich udziału w programach unijnych. [Popr. 11]

(15)  Biorąc pod uwagę dotychczasowe oceny programów Herkules i aby zwiększyć rolę programu, w drodze wyjątku należy umożliwić udział podmiotów prawnych z siedzibą w państwie trzecim, które nie jest stowarzyszone z programem, bez konieczności ponoszenia przez te podmioty kosztów udziału.

(15a)   W szczególności należy zachęcać do udziału podmioty ustanowione w krajach, w których obowiązuje układ o stowarzyszeniu z Unią, aby poprawić ochronę interesów finansowych Unii poprzez współpracę celną i wymianę najlepszych praktyk, zwłaszcza w zakresie sposobów zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i innych nielegalnych działań naruszających interesy finansowe Unii oraz w zakresie podejmowania wyzwań pojawiających się w wyniku rozwoju nowych technologii. [Popr. 12]

(16)  Program powinien być realizowany z uwzględnieniem zaleceń i środków wymienionych w komunikacie Komisji z dnia 6 czerwca 2013 r. zatytułowanym „Intensyfikacja walki z przemytem papierosów i innymi formami nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi — Kompleksowa strategia UE”(16), a także w sprawozdaniu z postępu prac nad wdrożeniem wspomnianego komunikatu z dnia 12 maja 2017 r.(17).

(17)  W 2016 r. Unia ratyfikowała Protokół w sprawie wyeliminowania nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi do Ramowej konwencji antytytoniowej Światowej Organizacji Zdrowia („protokół”). Celem protokołu powinna być ochrona interesów finansowych Unii w zakresie, w jakim dotyczy on zwalczania transgranicznego nielegalnego handlu tytoniem powodującego straty w dochodach. Program powinien wspierać Sekretariat Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu w jego zadaniach związanych z protokołem. Ponadto program powinien także wspierać inne działania podejmowane przez Sekretariat w kontekście zwalczania nielegalnego handlu tytoniem.

(18)  Zgodnie z rozporządzeniem finansowym, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013(18), rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2988/95(19), rozporządzeniem Rady (WE, Euratom, WE) nr 2185/96(20) i rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939(21) interesy finansowe Unii należy chronić za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, ich wykrywania, korygowania i dochodzenia, a także odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych.

W szczególności, zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 883/2013 i rozporządzeniem (Euratom, WE) nr 2185/96 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może prowadzić dochodzenia administracyjne, w tym kontrole na miejscu i inspekcje, w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie, naruszające interesy finansowe Unii. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1939 Prokuratura Europejska (EPPO) może prowadzić dochodzenia i ścigać nadużycia finansowe i inne przestępstwa naruszające interesy finansowe Unii, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371(22). Zgodnie z rozporządzeniem finansowym każda osoba lub podmiot, które otrzymują środki finansowe Unii, w pełni współpracują w celu ochrony interesów finansowych Unii, przyznają konieczne prawa i dostęp Komisji, OLAF-owi, EPPO i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu oraz zapewniają, aby wszelkie osoby trzecie uczestniczące w wykonaniu środków finansowych Unii przyznały tym organom równoważne prawa.

(19)  Państwa trzecie należące do EOG mogą uczestniczyć w programach unijnych w ramach współpracy ustanowionej w Porozumieniu EOG, które przewiduje wdrażanie programów na mocy decyzji podjętej zgodnie z tym Porozumieniem. Państwa trzecie mogą także uczestniczyć na podstawie innych instrumentów prawnych. W niniejszym rozporządzeniu należy zawrzeć przepis szczegółowy o przyznaniu koniecznych praw i dostępu wymaganych dla właściwego urzędnika zatwierdzającego, OLAF-a, Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, aby mogli oni w pełni wykonywać swoje odnośne uprawnienia.

(20)  

(21)  Zgodnie z [reference to be updated as appropriate according to a new decision on OCTs: art. 94 decyzji Rady 2013/755/UE(23)] osoby i podmioty z siedzibą w krajach i terytoriach zamorskich kwalifikują się do finansowania z zastrzeżeniem zasad i celów programu oraz ewentualnych uzgodnień mających zastosowanie do państwa członkowskiego, z którym dany kraj lub terytorium zamorskie są powiązane.

(22)  Zgodnie z ust. 22 i 23 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(24) konieczna jest ewaluacja programu na podstawie informacji zebranych w drodze szczegółowych wymogów w zakresie sprawozdawczości, a mianowicie w odniesieniu do wyników, monitorowania i oceny, unikając przy tym nadmiernych regulacji i obciążeń administracyjnych, zwłaszcza po stronie państw członkowskich. Wymogi te, w stosownych przypadkach, mogą obejmować mierzalne wskaźniki, jako podstawę ewaluacji skutków programu w terenie. Ewaluacja powinna być przeprowadzona przez niezależny podmiot oceniający. [Popr. 13]

(23)  W celu opracowania przepisów dotyczących monitorowania i ewaluacji programu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. w odniesieniu do przyjmowania programów prac. Ponadto, aby możliwe było wprowadzanie zmian do niniejszego rozporządzenia, należy, zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów w odniesieniu do wskaźników określonych w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. [Popr. 14]

(24)  Art. 42a ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 515/97 stanowi podstawę prawną dla finansowania AFIS. Niniejsze rozporządzenie powinno zastąpić podstawę prawną nową podstawą prawną. art. 42a ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 515/97 powinien zatem zostać skreślony.

(25)  Rozporządzenie (UE) nr 250/2014 ustanawiające program Herkules III obejmowało okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2020 r. Niniejsze rozporządzenie przewiduje działania następcze do programu Herkules III począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r. Należy zatem uchylić rozporządzenie (UE) nr 250/2014,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia Program UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych (zwany dalej „programem”).

Określa ono cele programu, budżet na lata 2021–2027, formy finansowania unijnego oraz zasady dotyczące przyznawania takiego finansowania.

Artykuł 2

Cele programu

1.  Program ma następujące cele ogólne:

a)  ochrona interesów finansowych Unii;

b)  wspieranie wzajemnej pomocy organów administracyjnych państw członkowskich i współpracy między nimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego.

2.  Program ma następujące cele szczegółowe:

a)  zapobieganie nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkiej innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii Europejskiej oraz zwalczanie takich zjawisk;

b)  wspieranie zgłaszania nieprawidłowości, w tym nadużyć finansowych, w odniesieniu do funduszy zarządzania dzielonego i funduszy pomocy przedakcesyjnej ujętych w budżecie Unii;

c)  zapewnianie narzędzi do wymiany informacji i do wsparcia działań operacyjnych w obszarze wzajemnego wsparcia administracyjnego w kwestiach celnych i rolnych.

Artykuł 3

Budżet

1.  Pula środków finansowych na realizację programu na lata 2021–2027 wynosi 181,207 mln EUR 321 314 000 EUR według cen z 2018 r. (362 414 000 EUR według cen bieżących). [Popr. 15]

2.  Szacunkowy podział kwoty, o której mowa w ust. 1, jest następujący:

a)  114,207 mln EUR 202 512 000 EUR według cen z 2018 r. (228 414 000 EUR według cen bieżących) na cel, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. a); [Popr. 16]

b)  7 mln EUR 12 412 000 EUR według cen z 2018 r. (14 mln EUR według cen bieżących) na cel, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. b); [Popr. 17]

c)  60 mln EUR 106 390 000 EUR według cen z 2018 r. (120 mln EUR według cen bieżących) na cel, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. c). [Popr. 18]

2a.  Komisja jest uprawniona do dokonania realokacji środków finansowych między celami określonymi w art. 2 ust. 2. Jeżeli realokacja oznacza zmianę jednej z kwot określonych w ust. 2 niniejszego artykułu o co najmniej 10%, dokonuje się jej na podstawie aktu delegowanego przyjmowanego zgodnie z art. 14. [Popr. 19]

3.  Z kwoty, o której mowa w ust. 1, można również pokrywać wydatki na wsparcie techniczne i administracyjne związane z realizacją programu, takie jak działania przygotowawcze, monitorowanie, kontrola, audyt i ocena, w tym na systemy informatyczne dla przedsiębiorstw. Ponadto orientacyjny przydział, o którym mowa w ust. 2 lit. a), należycie uwzględnia fakt, że program ten jako jedyny zajmuje się w szczególności aspektem ochrony interesów finansowych Unii związanym z wydatkami. [Popr. 20]

Artykuł 4

Państwa trzecie stowarzyszone z programem

Program jest otwarty dla następujących państw trzecich:

a)  członkowie Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), którzy są członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), zgodnie z warunkami ustanowionymi w Porozumieniu EOG;

b)  państwa przystępujące, kandydaci i potencjalni kandydaci, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rad stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami;

c)  państwa objęte europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rad stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami;

d)  inne państwa trzecie zgodnie z warunkami określonymi w szczegółowej umowie dotyczącej uczestnictwa państwa trzeciego w dowolnym programie Unii, pod warunkiem że taka umowa;

a)  zapewnia właściwą równowagę w odniesieniu do wkładów i korzyści państwa trzeciego uczestniczącego w programach unijnych; [Popr. 21]

b)  określa warunki udziału w programach, w tym obliczanie wkładów finansowych do poszczególnych programów i ich kosztów administracyjnych. Wspomniane wkłady stanowią dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. [21 ust. 5] rozporządzenia finansowego;

c)  nie przyznaje państwu trzeciemu prawa do decydowania o programach;

d)  gwarantuje prawa Unii do zapewniania należytego zarządzania finansami i do ochrony jej interesów finansowych.

Artykuł 5

Realizacja i formy finansowania unijnego

1.  Program jest realizowany według metody zarządzania bezpośredniego zgodnie z rozporządzeniem finansowym lub według metody zarządzania pośredniego z podmiotami, o których mowa w art. 62 ust. 1 lit. c) rozporządzenia finansowego.

2.  Program może zapewniać finansowanie w dowolnej formie przewidzianej w rozporządzeniu finansowym, w szczególności w postaci dotacji zgodnie z tytułem VIII i zamówień zgodnie z tytułem VII, a także zwrotu kosztów podróży i pobytu, jak przewidziano w art. 238 rozporządzenia finansowego. [Popr. 22]

3.  Program może zapewniać finansowanie działań realizowanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 515/97, zwłaszcza finansowanie rodzajów kosztów, o których mowa w orientacyjnym wykazie w załączniku I.

4.  Jeśli finansowane działanie dotyczy zakupu sprzętu, Komisja ustanawia, w stosownych przypadkach, mechanizm koordynacji zapewniający wydajność i interoperacyjność całego sprzętu zakupionego ze środków programów unijnych.

Artykuł 6

Ochrona interesów finansowych Unii

Jeśli państwo trzecie uczestniczy w programie na mocy decyzji podjętej zgodnie z umową międzynarodową lub na mocy dowolnego innego instrumentu prawnego, takie państwo trzecie przyznaje konieczne prawa i dostęp wymagane dla właściwego urzędnika zatwierdzającego, Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych i Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, aby mogli oni w pełni wykonywać swoje odnośne uprawnienia. W przypadku Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych takie prawa obejmują prawo do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, przewidzianych w rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 883/2013 dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych.

ROZDZIAŁ II

DOTACJE [Popr. 23]

Artykuł 7

Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego.Poziom współfinansowania w przypadku dotacji udzielanych w ramach programu nie może przekraczać 80 % kosztów kwalifikowalnych. W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, określonych w programach prac, o których mowa w art. 10, stopa współfinansowania nie może przekraczać 90% kosztów kwalifikowalnych. [Popr. 24]

Artykuł 8

Działania kwalifikowalne

Do finansowania kwalifikują się wyłącznie działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 2. :

a)  udostępnianie wiedzy technicznej, specjalistycznego i zaawansowanego technicznie sprzętu oraz skutecznych narzędzi informatycznych wzmacniających współpracę transnarodową i międzydyscyplinarną oraz współpracę z Komisją;

b)  zwiększanie wymiany personelu na potrzeby konkretnych projektów, zapewnianie niezbędnego wsparcia i ułatwianie prowadzenia dochodzeń, w szczególności ustanawiania wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych i podejmowania operacji transgranicznych;

c)  zapewnianie wsparcia technicznego i operacyjnego w dochodzeniach krajowych, zwłaszcza wsparcia dla organów celnych i organów ścigania, w celu wzmocnienia walki z nadużyciami finansowymi i innymi nielegalnymi działaniami;

d)  budowanie zdolności w zakresie technologii informatycznych w państwach członkowskich i państwach trzecich, zwiększanie wymiany danych, tworzenie i udostępnianie narzędzi informatycznych na potrzeby dochodzeń oraz monitorowanie pracy wywiadowczej;

e)  organizowanie specjalistycznych szkoleń, warsztatów z zakresu analizy ryzyka, konferencji i badań mających na celu poprawę współpracy i koordynacji między służbami, których dotyczy ochrona interesów finansowych Unii;

f)  finansowanie zestawu aplikacji informatycznych używanych przez służby celne w ramach wspólnego systemu informacji zarządzanego przez Komisję, które opracowano, aby umożliwić wykonywanie zadań powierzonych Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 515/97;

g)  finansowanie bezpiecznego narzędzia komunikacji elektronicznej, które ułatwi państwom członkowskim wywiązywanie się z obowiązku zgłaszania wykrytych nieprawidłowości, w tym nadużyć finansowych, i które będzie wspierać zarządzanie nieprawidłowościami i ich analizę;

h)  wszelkie inne działania przewidziane w programach prac określonych w art. 10, jakie są niezbędne do osiągnięcia ogólnych i szczegółowych celów programu ustanowionych w art. 2. [Popr. 25]

Jeżeli wspierane działanie dotyczy zakupu sprzętu, Komisja dba o to, aby sfinansowany sprzęt przyczyniał się do ochrony interesów finansowych Unii. [Popr. 26]

Artykuł 9

Kwalifikujące się podmioty

1.  Oprócz kryteriów określonych w art. 197 rozporządzenia finansowego zastosowanie mają kryteria kwalifikowalności określone w ust. 2.

2.  Następujące podmioty spełniają kryteria kwalifikowalności:

a)  mowa w art. 2, z siedzibą w jednym z następujących państw: organy publiczne, które mogą przyczynić się do osiągnięcia jednego z celów, o których

a)  państwie członkowskim lub powiązanym z nim kraju lub terytorium zamorskim;

b)  państwie trzecim stowarzyszonym z programem;

c)  państwie trzecim wymienionym w programie prac na warunkach określonych w ust. 3;

b)  instytuty badawcze i placówki oświatowe oraz podmioty o celu niezarobkowym, które mogą przyczynić się do osiągnięcia celów, o których mowa w art. 2, o ile mają siedzibę i działają co najmniej od roku w państwie członkowskim lub państwie trzecim stowarzyszonym w programie lub państwie trzecim wymienionym w programie prac na warunkach określonych w ust. 3.

c)  wszelkie podmioty prawne utworzone na mocy prawa unijnego lub wszelkie organizacje międzynarodowe w rozumieniu art. 156 rozporządzenia finansowego. [Popr. 27]

3.  Podmioty, o których mowa w ust. 2, z siedzibą w państwie trzecim, które nie jest stowarzyszone z programem, mogą w drodze wyjątku kwalifikować się do uczestnictwa, jeżeli jest to niezbędne do osiągnięcia celów danego działania.

4.  Podmioty, o których mowa w ust. 2, z siedzibą w państwie trzecim, które nie jest stowarzyszone z programem, powinny zasadniczo ponosić koszty swojego udziału.

ROZDZIAŁ III

PROGRAMOWANIE, MONITOROWANIE I OCENA

Artykuł 10

Program prac

Program jest realizowany w ramach programów prac, o których mowa w art. 110 rozporządzenia finansowego.

Programy prac są przyjmowane przez Komisję w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 14. [Popr. 28]

Komisja bada możliwości uzyskania efektów synergii między programem a innymi odnośnymi programami w takich obszarach jak wymiar sprawiedliwości, cła i sprawy wewnętrzne oraz dba o to, aby nie dochodziło do powielania działań w kontekście przygotowywania programów prac. [Popr. 29]

Programy prac publikuje się na stronie internetowej Komisji i przekazuje Parlamentowi Europejskiemu, który ocenia ich treść i wyniki w ramach rocznej ewaluacji dotyczącej ochrony interesów finansowych Unii. [Popr. 30]

Artykuł 11

Monitorowanie i sprawozdawczość

1.  Wskaźniki odzwierciedlające postępy w realizacji programu w odniesieniu do celów ogólnych i szczegółowych określonych w art. 2 przedstawiono w załączniku II.

2.  Aby zapewnić skuteczną ocenę postępów w realizacji programu w odniesieniu do jego celów, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 14, aktów delegowanych dotyczących załącznika II w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeżeli uzna to za konieczne, i uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy w sprawie ustanowienia ram monitorowania i oceny. [Popr. 31]

2a.  Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne dotyczące wyników programu. [Popr. 32]

3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie danych na potrzeby monitorowania realizacji programu i jego wyników. W tym celu na odbiorców środków unijnych oraz w stosownych przypadkach na państwa członkowskie nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości.

Artykuł 12

Ocena

1.  Oceny przeprowadza się są przeprowadzane przez niezależny podmiot oceniający w terminie pozwalającym na uwzględnienie ich wyników w procesie decyzyjnym. [Popr. 33]

2.  Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu czterech lat od rozpoczęcia realizacji programu.

3.  Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż cztery trzy lata po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu. [Popr. 34]

4.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, Komitetowi Regionów i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu oraz publikuje je na swojej stronie internetowej. [Popr. 35]

Artykuł 13

Przekazanie uprawnień

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 14 w celu opracowania przepisów na potrzeby ram monitorowania i oceny, jak przewidziano w art. 11przyjmowania programów prac, jak przewidziano w art. 10, oraz zmiany wskaźników określonych w załączniku II do niniejszego rozporządzeni. [Popr. 44]

Artykuł 14

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Przekazanie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 13, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2028 r.

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 13, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.

5.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5a.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 10 i 13 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 36]

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 15

Informacja, komunikacja i promocja

1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają maksymalne eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej. Uznanie pochodzenia i zapewnienie eksponowania finansowania unijnego nie jest wymagane, jeśli mogą one zmniejszyć skuteczność działań operacyjnych w zakresie ceł i zwalczania nadużyć finansowych. [Popr. 37]

2.  Komisja prowadzi regularne działania informacyjne i komunikacyjne związane z programem, jego działaniami i wynikami. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 2. [Popr. 38]

Artykuł 16

Zmiana rozporządzenia (WE) nr 515/97

W art. 42a rozporządzenia (WE) nr 515/97 skreśla się ust. 1 i 2.

Artykuł 17

Uchylenie

Rozporządzenie (UE) nr 250/2014 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.

Artykuł 18

Przepisy przejściowe

1.  Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację danych działań, aż do ich zamknięcia, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 250/2014 i art. 42a rozporządzenia (WE) nr 515/97, które nadal stosuje się do danych działań aż do ich zamknięcia.

2.  Z puli środków finansowych przeznaczonych na program można również pokrywać wydatki na wsparcie techniczne i administracyjne na potrzeby przejścia między programem a środkami przyjętymi w ramach rozporządzenia (UE) nr 250/2014 i art. 42a rozporządzenia (WE) nr 515/97.

Artykuł 19

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie [dwudziestego] dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w ...

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Orientacyjny wykaz rodzajów kosztów, które będą finansowane z programu w odniesieniu do działań realizowanych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 515/97:

a)  wszystkie koszty instalacji i konserwacji stałej infrastruktury technicznej dającej państwom członkowskim dostęp do środków logistycznych, biurowych i informatycznych w celu zapewnienia koordynacji wspólnych działań celnych i innych działań operacyjnych;

b)  zwrot kosztów podróży i pobytu, a także w razie potrzeby wypłata wszelkich innych rekompensat dla przedstawicieli państw członkowskich i w stosownych przypadkach przedstawicieli państw trzecich, biorących udział we wspólnotowych misjach, wspólnych operacjach celnych organizowanych lub współorganizowanych przez Komisję oraz w szkoleniach, spotkaniach ad hoc i spotkaniach związanych z przygotowaniami i ewaluacją na potrzeby dochodzeń administracyjnych lub działań operacyjnych prowadzonych przez państwa członkowskie, jeśli są one organizowane lub współorganizowane przez Komisję;

c)  wydatki związane z zakupem, analizą, rozwojem i konserwacją infrastruktury informatycznej (sprzętu komputerowego), oprogramowania i specjalnych połączeń sieciowych, a także odnośnych usług w zakresie produkcji, wsparcia i szkolenia, na potrzeby realizacji działań przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 515/97, zwłaszcza na potrzeby zapobiegania nadużyciom oraz ich zwalczania;

d)  wydatki związane z dostarczaniem informacji i wydatki na związane z nimi działania umożliwiające dostęp do informacji, danych i źródeł danych w ramach prowadzenia działań przewidzianych w rozporządzeniu (UE) nr 515/97, w szczególności zapobieganiu nadużyciom oraz ich zwalczaniu;

e)  wydatki związane z korzystaniem z systemu informacji celnej przewidzianego w instrumentach przyjętych na mocy art. 87 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w szczególności w decyzji 2009/917/WSiSW w sprawie stosowania technologii informatycznej do potrzeb celnych, w zakresie, w jakim takie instrumenty stanowią, że przedmiotowe wydatki są pokrywane z budżetu ogólnego Unii Europejskiej;

f)  wydatki związane z zakupem, analizą, rozwojem i konserwacją unijnych komponentów wspólnej sieci łączności stosowanej do celów podanych w lit. c).

ZAŁĄCZNIK II

WSKAŹNIKI MONITOROWANIA PROGRAMU

Program będzie uważnie monitorowany w celu zminimalizowania obciążeń i kosztów administracyjnych oraz w celu pomiaru na podstawie zestawu wskaźników, w jakim stopniu osiągnięte zostały cele ogólne i szczegółowe programu. W związku z tym gromadzone będą dane dotyczące następujących kluczowych wskaźników:

Cel szczegółowy 1: Zapobieganie nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkiej innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii oraz zwalczanie takich zjawisk.

Wskaźnik 1: Wsparcie w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkiej innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii oraz zwalczania takich zjawisk – mierzone za pomocą:

1.1: wskaźnika zadowolenia beneficjentów z działań organizowanych w ramach programu i (współ-)finansowanych ze środków programu;

a)  liczby i rodzaju działań organizowanych i finansowanych lub współfinansowanych ze środków programu; [Popr. 39]

1.2: udziału procentowego wykazu państw członkowskich otrzymujących każdego roku wsparcie z programu wraz z odpowiednim przydziałem finansowania.. [Popr. 40]

Cel szczegółowy 2: Wspieranie zgłaszania nieprawidłowości, w tym nadużyć finansowych, w odniesieniu do funduszy pomocy przedakcesyjnej podlegających zarządzaniu dzielonemu zapisanych w budżecie Unii.

Wskaźnik 2: Wskaźnik zadowolenia użytkowników z korzystania z systemu zarządzania nieprawidłowościami.

a)  liczba zgłoszeń o nieprawidłowościach; [Popr. 41]

Wskaźnik 2a:Zzadowolenie użytkowników korzystających z systemu informacji w celu zwalczania nadużyć finansowych. [Popr. 42]

Cel szczegółowy 3: Zapewnianie narzędzi do wymiany informacji i do wsparcia działań operacyjnych w obszarze wzajemnego wsparcia administracyjnego w kwestiach celnych.

Wskaźnik 3: Ilość udostępnionych informacji dotyczących wzajemnego wsparcia oraz liczba wspieranych działań związanych z wzajemnym wsparciem.

Wskaźnik 3a: Liczba i rodzaj działań związanych z wzajemnym wsparciem. [Popr. 43]

(1) Dz.U. C 10 z 10.1.2019, s. 1. (2) Dz.U. C 10 z 10.1.2019, s. 1. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. (4) Decyzja nr 804/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiająca wspólnotowy program działań na rzecz wspierania działalności w dziedzinie ochrony interesów finansowych Wspólnoty (program Herkules) (Dz.U. L 143 z 30.4.2004, s. 9). (5) Decyzja nr 878/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lipca 2007 r. zmieniająca i przedłużająca okres obowiązywania decyzji nr 804/2004/WE ustanawiającej wspólnotowy program działań na rzecz wspierania działalności w dziedzinie ochrony interesów finansowych Wspólnoty (program Herkules II) (Dz.U. L 193 z 25.7.2007, s. 18). (6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 250/2014 z dnia 26 lutego 2014 r. ustanawiające program na rzecz wspierania działalności w dziedzinie ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej (program Herkules III) i uchylające decyzję nr 804/2004/WE (Dz.U. L 84 z 20.3.2014, s. 6). (7) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1971 z dnia 8 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 przepisami szczegółowymi w sprawie zgłaszania nieprawidłowości dotyczących Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich i uchylające rozporządzenie Komisji (WE) nr 1848/2006 i rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/1975 z dnia 8 lipca 2015 r. określające częstotliwość i format zgłaszania nieprawidłowości w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej i Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (Dz.U. L 293 z 10.11.2015, s. 6). (8) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1970 z dnia 8 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 przepisami szczegółowymi w sprawie zgłaszania nieprawidłowości dotyczących Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego i rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/1974 z dnia 8 lipca 2015 r. określające częstotliwość i format zgłaszania nieprawidłowości w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 (Dz.U. L 293 z 10.11.2015, s. 1). (9) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1973 uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 przepisami szczegółowymi w sprawie zgłaszania nieprawidłowości w odniesieniu do Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz instrumentu na rzecz wsparcia finansowego współpracy policyjnej, zapobiegania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego; i rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/1977 określające częstotliwość i format zgłaszania nieprawidłowości w odniesieniu do Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz instrumentu na rzecz wsparcia finansowego współpracy policyjnej, zapobiegania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 (Dz.U. L 293 z 10.11.2015, s. 15). (10) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/1972 z dnia 8 lipca 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 223/2014 przepisami szczegółowymi dotyczącymi zgłaszania nieprawidłowości dotyczących Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym i rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/1976 z dnia 8 lipca 2015 r. określające częstotliwość i format zgłaszania nieprawidłowości w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Pomocy Najbardziej Potrzebującym na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 223/2014 (Dz.U. L 293 z 10.11.2015, s. 11). (11) Art. 16 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 447/2014 w sprawie szczegółowych zasad wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 231/2014 ustanawiającego Instrument Pomocy Przedakcesyjnej (IPA II) (Dz.U. L 132 z 3.5.2014, s. 32). (12) Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi państw członkowskich i współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego, ostatnio zmienione rozporządzeniem 2015/1525 (Dz.U. L 82 z 22.3.1997, s. 1). (13) Decyzja Rady 2009/917/WSiSW w sprawie stosowania technologii informatycznej do potrzeb celnych (Dz.U. L 323 z 10.12.2009, s. 20). (14) Odniesienie do zaktualizowania: Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. Oświadczenie jest dostępne na stronie: http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=uriserv:OJ.C_.2013.373.01.0001.01.ENG&toc=OJ:C:2013:373:TOC. (15) [ref] (16) COM(2013) 324 final (17) COM(2017) 235 final (18) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1). (19) Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1. (20) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2). (21) Rozporządzenie Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1). (22) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 29). (23) Decyzja Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią Europejską („decyzja o stowarzyszeniu zamorskim”) (Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1). (24) Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego wieloletni plan gospodarowania stadami ryb w wodach zachodnich i wodach z nimi sąsiadujących oraz połowów eksploatujących te stada, zmieniające rozporządzenie (UE) 2016/1139 ustanawiające wieloletni plan dla Morza Bałtyckiego oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 811/2004, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007 i (WE) nr 1300/2008 (COM(2018)0149– C8-0126/2018– 2018/0074(COD)

P8_TA(2019)0069 A8-0310/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0149),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0126/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając oficjalne powiadomienie rządu Zjednoczonego Królestwa z dnia 29 marca 2017 r.o jego zamiarze wystąpienia z Unii, zgodnie z art. 50 Traktatu o Unii Europejskiej;

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 września 2018 r.(1),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 12 grudnia 2018 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A8-0310/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(2);

2.  zatwierdza załączone do niniejszej rezolucji wspólne oświadczenie Parlamentu i Rady, które zostanie opublikowane w serii L Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej wraz z ostatecznym aktem ustawodawczym;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... ustanawiającego wieloletni plan gospodarowania stadami poławianymi w wodach zachodnich i wodach z nimi sąsiadujących oraz połowami eksploatującymi te stada, zmieniającego rozporządzenia (UE) 2016/1139 i (UE) 2018/973 oraz uchylającego rozporządzenia Rady (WE) nr 811/2004, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007 i (WE) nr 1300/2008

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2019/472.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego i Rady

Parlament Europejski i Rada zamierzają uchylić uprawnienia do przyjmowania środków technicznych na drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 8 niniejszego rozporządzenia, kiedy przyjmą nowe rozporządzenie w sprawie środków technicznych, które obejmie uprawnienia dotyczące tych środków.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym (2) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte dnia 25 października 2018 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0425).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej decyzję nr 1313/2013/UE w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (COM(2017)0772/2) – C8-0409/2017 – 2017/0309(COD))

P8_TA(2019)0070 A8-0180/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2017)0772/2),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 196 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0409/2017),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez Izbę Poselską Republiki Czeskiej, w której stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 18 października 2018 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 16 maja 2018 r.(2),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 19 grudnia 2018 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również opinie i stanowisko w formie poprawek przedstawione przez Komisję Rozwoju, Komisję Budżetową, Komisję Rozwoju Regionalnego oraz Komisję Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0180/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(3);

2.  zatwierdza wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji załączone do niniejszej rezolucji;

3.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

4.  wzywa Komisję do powstrzymania się od przesunięć środków w celu sfinansowania nowych priorytetów politycznych, które dodano do bieżących wieloletnich ram finansowych, ponieważ będzie miało to nieuchronnie negatywny wpływ na realizację innych kluczowych działań Unii;

5.  wzywa Komisję do zapewnienia wystarczającego finansowania Unijnemu Mechanizmowi Ochrony Ludności w kolejnych wieloletnich ramach finansowych rozpoczynających się w 2021 r., w oparciu o niniejszy przegląd Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... zmieniającej decyzję nr 1313/2013/UE w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji (UE) 2019/420.)

ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Dodatkową pulę środków finansowych na wdrożenie unijnego mechanizmu ochrony ludności w 2019 i 2020 r. ustalono na 205,6 mln EUR. Bez uszczerbku dla uprawnień władzy budżetowej część całkowitego wzrostu budżetu rescEU powinna zostać udostępniona w drodze przesunięć środków w dziale 3 (bezpieczeństwo i obywatelstwo) i dziale 4 (globalny wymiar Europy) wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020. Trzy instytucje przypominają, że część przesunięć środków jest już uwzględniona w budżecie na 2019 r., a 15,34 mln EUR zostało już uwzględnione w programowaniu finansowym na 2020 r.

W ramach procedury budżetowej na 2020 r. wzywa się Komisję do zaproponowania dodatkowych 18,24 mln EUR w postaci przesunięć środków, tak aby w tych samych działach osiągnąć 50 % w 2019 i 2020 r.

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym. (2) Dz.U. C 361 z 5.10.2018, s. 37. (3) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte w dniu 31 maja 2018 r. (Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0236).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie minimalnych wymogów dotyczących ponownego wykorzystania wody (COM(2018)0337 – C8-0220/2018 – 2018/0169(COD))

P8_TA(2019)0071 A8-0044/2019

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0337),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 192 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0220/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z 12 grudnia 2018 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z 6 grudnia 2018 r.(2),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0044/2019),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) .../... w sprawie minimalnych wymogów dotyczących ponownego wykorzystania wody

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(4),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(5),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Zasoby wodne w Unii znajdują się pod coraz większą presją, co prowadzi do niedoboru wody i pogorszenia jej jakości. Do zmniejszenia dostępności wody słodkiej, wynikającego z rozwoju miast i rolnictwa, znacząco przyczyniają się w szczególności zmiany klimatu, nieprzewidywalne warunki pogodowe i susze. [Popr. 1]

(2)  Zdolność Unii do reagowania na rosnącą presję na zasoby wodne może wzrosnąć dzięki upowszechnieniu ponownego wykorzystywania oczyszczonych ścieków, zmniejszeniu poboru wody z jednolitych części wód i wód podziemnych, zmniejszeniu skutków zrzutu oczyszczonych ścieków do jednolitych części wód oraz propagowaniu oszczędzania wody przez wielokrotne wykorzystywanie ścieków komunalnych przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE(6) ponowne wykorzystanie wody – w połączeniu z propagowaniem stosowania w przemyśle technologii umożliwiających efektywne gospodarowanie wodą, a także wodooszczędnych technik nawadniania – wymienia się jako jeden z dodatkowych środków, które państwa członkowskie mogą stosować, by osiągnąć zapisane w tej dyrektywie cele ilościowe i jakościowe w zakresie dobrego stanu wód powierzchniowych i gruntowychpodziemnych. Dyrektywa Rady 91/271/EWG(7) zawiera wymóg, aby oczyszczone ścieki były ponownie wykorzystywane w każdym przypadku, kiedy jest to właściwe. [Popr. 2]

(2a)  Na wielu obszarach szczególnym problemem jest wiek i zły stan infrastruktury dystrybucji ścieków oczyszczonych, co prowadzi do ogromnych strat tych oczyszczonych ścieków, a przez to do marnowania zasobów finansowych zainwestowanych w oczyszczanie. Priorytetem powinna być zatem modernizacja całej infrastruktury rurociągów tego rodzaju. [Popr. 3]

(3)  Komunikat W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Plan ochrony zasobów wodnych Europy”(8) zawiera stwierdzenie, podkreślono, że ponowne wykorzystanie wody do celów nawadniania lub na potrzeby przemysłu jest alternatywnym źródłem należy stworzyć instrument określający na szczeblu Unii normy ponownego wykorzystywania wody i likwidujący przeszkody w powszechnym korzystaniu z takiego alternatywnego źródła zaopatrzenia w wodę, które Unia powinna wziąć pod uwagęmoże pomóc zmniejszyć niedobory wody i usunąć słabości systemów zaopatrzenia w wodę. [Popr. 4]

(4)  Komunikat W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady: „Rozwiązanie problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej”(9) ustanawia przedstawiono hierarchię środków, które państwa członkowskie powinny uwzględnić w zarządzaniu niedoborem wody i suszami. Stwierdza się w nimW tym samym celu w dyrektywie 2000/60/WE należy określić wiążącą hierarchię środków właściwej gospodarki wodnej. W komunikacie stwierdzono, że w regionach, gdzie wszystkie środki zapobiegawcze zostały wprowadzone zgodnie z hierarchią możliwych rozwiązań problemów związanych z wodą i w których nadal środków gospodarki wodnej, a zapotrzebowanie na wodę jest nadal większe niż jej podaż, dodatkowa infrastruktura wodociągowa może, w pewnych okolicznościach i z uwzględnieniem aspektu kosztów i korzyści, służyć jako alternatywna metoda w celu złagodzenia łagodzenia skutków poważnej suszypoważnych susz. [Popr. 5]

(4a)  W rezolucji z 9 października 2008 r. w sprawie sposobu rozwiązania problemu dotyczącego niedoboru wody i susz w Unii Europejskiej(10) Parlament Europejski przypomniał, że w gospodarowaniu zasobami wodnymi należy preferować regulację popytu, stwierdził, że UE powinna przyjąć podejście całościowe, łączące środki zarządzania popytem, optymalizację istniejących zasobów w obiegu wody oraz tworzenie nowych zasobów, a także podkreślił, że podejście to musi obejmować względy środowiskowe, społeczne i gospodarcze. [Popr. 6]

(5)  W swoim planie działania na rzecz gospodarki o obiegu zamkniętym(11) Komisja zobowiązała się do podjęcia szeregu działań, aby zachęcać do ponownego wykorzystywania oczyszczonych ścieków poprzez m.in. , w tym przez opracowanie wniosku ustawodawczego w sprawie minimalnych wymagań w zakresie ponownego wykorzystania wody. Komisja powinna zaktualizować ten plan działania i nadal priorytetowo traktować działania dotyczące zasobów wodnych. [Popr. 7]

(6)  Uważa się, że ponowne wykorzystanie odpowiednio oczyszczonych ścieków, na przykład z oczyszczalni ścieków komunalnych lub instalacji przemysłowych, ma mniejszy wpływ na środowisko niż inne alternatywne źródła zaopatrzenia w wodę, takie jak przerzuty wody lub odsalanie, jednak tego rodzaju ponowne wykorzystanie, które może zmniejszyć marnotrawstwo wody i oszczędzić wodę, jest w Unii stosowane jedynie w ograniczonym zakresie. Wydaje się, że wynika to częściowo z wysokich kosztów systemu ponownego wykorzystywania ścieków oraz z braku wspólnych unijnych norm środowiskowych lub zdrowotnych w zakresie ponownego wykorzystania wody, a w szczególności w odniesieniu w szczególności do produktów rolnych – z potencjalnych zagrożeń zdrowotnych i środowiskowych oraz potencjalnych przeszkód dla swobodnego przepływu tych produktów nawadnianych odzyskaną wodą. Równocześnie należy wziąć pod uwagę fakt, że w niektórych państwach członkowskich infrastruktura nawadniająca jest niedostatecznie rozwinięta lub w ogóle nie występuje. [Popr. 8]

(6a)  Ponowne wykorzystywanie wody może przyczynić się do odzysku substancji biogennych zawartych w oczyszczonych ściekach, a wykorzystanie odzyskanej wody do nawadniania w rolnictwie lub leśnictwie może być sposobem na przywrócenie pierwiastków biogennych, takich jak azot, fosfor i potas, do naturalnych cykli biogeochemicznych. [Popr. 9]

(6b)  Ponowne wykorzystywanie do nawadniania odpowiednio oczyszczonej odzyskanej wody zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinno odbywać się w sposób przyjazny dla środowiska. Nie powinno zatem prowadzić do uwalniania większej ilości azotu i fosforu, gdyż nadmiar tych pierwiastków biogennych powoduje eutrofizację gleby oraz wód powierzchniowych i podziemnych, a przez to wywołuje szkody w ekosystemach i prowadzi do utraty różnorodności biologicznej. [Popr. 10]

(6c)   Aby zagwarantować wydajne ponowne wykorzystywanie zasobów ścieków komunalnych, należy przyznać, że nie każda woda z recyklingu nadaje się do każdego typu upraw. Należy zatem przeszkolić rolników, by optymalnie wykorzystywali wodę z recyklingu w uprawach, w których jakość wykorzystywanej wody nie wpłynie negatywnie na zdrowie publiczne. [Popr. 11]

(7)  Równoważne normy zdrowotne w odniesieniu dodotyczące higieny żywności dotyczące w przypadku produktów rolnych nawadnianych odzyskaną wodą mogą zostać osiągnięte można osiągnąć jedynie w przypadku, gdy wymagania dotyczące jakości odzyskanej wody przeznaczonej do nawadniania w rolnictwie nie będą różniły się w sposób istotny w poszczególnych państwach członkowskich. Harmonizacja wymogów przyczyni się również do skutecznego wydajnego funkcjonowania rynku wewnętrznego w odniesieniu do tych produktów. Należy zatem wprowadzić minimalną harmonizację, ustanawiając minimalne wymogi dotyczące jakości wody, częstotliwości i jej monitorowania oraz kluczowych zadań w dziedzinie zarządzania ryzykiem. Te minimalne wymogi powinny obejmować minimalne parametry dla wody odzyskanej oraz inne, bardziej surowe lub dodatkowe wymogi jakościowe, nałożone nakładane w razie potrzeby przez właściwe organy wraz ze wszelkimi odpowiednimi środkami zapobiegawczymi. W celu określenia bardziej surowych lub dodatkowych wymogów jakościowych dotyczących wody, operatorzy zakładów oczyszczania powinni Operator instalacji odzyskiwania we współpracy z odpowiednimi zaangażowanymi podmiotami powinien sporządzić plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystania wody i mieć prawo wskazywać bardziej rygorystyczne lub dodatkowe wymogi dotyczące jakości odzyskanej wody. Operator instalacji odzyskiwania powinien wykonywać podstawowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem, przynajmniej we współpracy z operatorem infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody i operatorem infrastruktury magazynowania odzyskanej wody. Plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody powinien być stale aktualizowany i sporządzany zgodnie ze znormalizowanymi procedurami uznanymi na szczeblu międzynarodowym. Parametry są oparte na sprawozdaniu technicznym Wspólnego Centrum Badawczego Komisji i odzwierciedlają międzynarodowe normy w zakresie ponownego wykorzystania wody.Wspólne Centrum Badawcze Komisji powinno opracować parametry i metody pomiaru umożliwiające wykrywanie mikrodrobin plastiku i pozostałości produktów farmaceutycznych w odzyskanej wodzie. [Popr. 12]

(7a)  Obecność mikrodrobin plastiku może zagrażać zdrowiu ludzi i środowisku. Dlatego w ramach szczegółowej analizy źródeł, dystrybucji, losów w środowisku i wpływu mikrodrobin plastiku w związku z oczyszczaniem ścieków Komisja powinna opracować metody pomiaru ilości mikrodrobin plastiku w ściekach komunalnych oczyszczonych zgodnie z dyrektywą 91/271/EWG i odzyskanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 13]

(7b)  Wykorzystywanie niedostatecznie oczyszczonych ścieków w usługach publicznych, np. do mycia ulic czy nawadniania parków i pól golfowych, może mieć szkodliwe skutki dla zdrowia. Komisja powinna zatem określić cele jakościowe dotyczące ponownego wykorzystywania wody w usługach publicznych, by chronić zdrowie ludzi i zwierząt oraz jakość wód podziemnych i powierzchniowych. [Popr. 14]

(7c)   W wymaganiach dotyczących jakości wody do nawadniania należy uwzględnić postęp naukowy, zwłaszcza jeśli chodzi o wykrywanie mikrozanieczyszczeń i nowych substancji zwanych „pojawiającymi się”, by zagwarantować bezpieczne wykorzystanie wody oraz chronić środowisko i zdrowie publiczne. [Popr. 15]

(7d)  W wymaganiach dotyczących jakości wody należy uwzględnić przeprowadzone dotychczas doświadczenia, zwłaszcza dotyczące wykorzystywania w rolnictwie osadów z oczyszczalni ścieków i pozostałości po metanizacji. [Popr. 16]

(8)  Przestrzeganie minimalnych wymagań w zakresie ponownego wykorzystania wody powinno być spójne z polityką Unii w dziedzinie gospodarki wodnej i przyczynić się do osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju określonych w programie działań ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030, a w szczególności do realizacji celu 6 polegającego na zapewnieniu wszystkim obywatelom dostępu do wody i infrastruktury sanitarnej oraz zrównoważonego zarządzania wodą i infrastrukturą sanitarną, a także do znacznego zwiększenia recyklingu wody i jej bezpiecznego i ponownego wykorzystania wykorzystywania wody na całym świecie, co przyczyni się do osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju ONZ nr 12 dotyczącego odpowiedzialnej konsumpcji i produkcji. Ponadto celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie stosowania art. 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej dotyczącego ochrony środowiska. [Popr. 17]

(8a)  Wymogi dotyczące jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi zapisano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) .../...(12) Państwa członkowskie powinny podjąć działania odpowiednie do zapewnienia, by zasoby wody do picia nie były zanieczyszczone odzyskaną wodą, w celu uniknięcia pogorszenia jakości wody pitnej. [Popr. 18]

(8b)  W niektórych przypadkach operatorzy instalacji odzyskiwania nadal transportują i magazynują odzyskaną wodę poza instalacją odzyskiwania, zanim dostarczą ją kolejnym podmiotom w łańcuchu, np. operatorom infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody, operatorom infrastruktury magazynowania odzyskanej wody czy użytkownikom końcowym. Należy zatem zdefiniować punkt zgodności z przepisami, by wyjaśnić, gdzie kończy się odpowiedzialność operatora instalacji odzyskiwania, a zaczyna odpowiedzialność kolejnego podmiotu w łańcuchu. [Popr. 19]

(9)  Zarządzanie ryzykiem powinno obejmować identyfikację ryzyka i zarządzanie ryzykiem w sposób proaktywny oraz uwzględniać koncepcję produkcji, dystrybucji, magazynowania i wykorzystywania odzyskanej wody o jakości wymaganej do określonych zastosowań. Ocena ryzyka powinna opierać się na kluczowych zadaniach w zakresie zarządzania ryzykiem i na rygorystycznym stosowaniu m.in. zasady ostrożności oraz określać wszelkie dodatkowe wymogi dotyczące jakości wody niezbędne do zapewnienia odpowiedniej ochrony środowiska naturalnego, zdrowia ludzi i zwierząt. Zarządzanie ryzykiem powinno być wspólnym obowiązkiem wszystkich odpowiednich podmiotów zaangażowanych w plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody. Role i obowiązki zaangażowanych podmiotów powinny być jasno określone w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody. Udzielając zezwolenia, właściwy organ powinien móc zażądać od odpowiednich podmiotów zaangażowanych w plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody wprowadzenia dalszych środków zarządzania ryzykiem. [Popr. 20]

(9a)  Współpraca i interakcja między poszczególnymi stronami uczestniczącymi w procesie odzyskiwania wody powinna być warunkiem opracowania procedur odzyskiwania wody zgodnie z wymogami dotyczącymi danych zastosowań oraz planowania dostaw odzyskanej wody stosownie do zapotrzebowania użytkowników końcowych. [Popr. 21]

(10)  W celu skuteczniejszej ochrony środowiska naturalnego, w tym jakości gleby, a także w celu ochrony zdrowia ludzkiego odpowiedzialność za jakość odzyskanej wody w punkcie zgodności z przepisami powinni ponosić przede wszystkim operatorzy zakładów oczyszczaniainstalacji odzyskiwania. Do celów zgodności z minimalnymi wymogami i wszelkimi dodatkowymi warunkami, określonymi przez właściwy organ, operatorzy zakładów oczyszczania instalacji odzyskiwania powinni monitorować jakość odzyskanej wody zgodnie z wymogami minimalnymi i warunkami dodatkowymi określonymi przez właściwe organy. Należy zatem ustanowić minimalne wymogi w zakresie monitorowania, obejmujące częstotliwość rutynowego monitorowania oraz harmonogram i cele w zakresie skuteczności działania na potrzeby walidacji monitorowania. Niektóre wymogi dotyczące rutynowego monitorowania są określone zgodnie z dyrektywą 91/271/EWG. [Popr. 22]

(11)  Zapewnienie bezpiecznego dostarczania, magazynowania i użytkowania odzyskanej wody jest niezbędne do propagowania rozwoju praktyki ponownego wykorzystania wody na poziomie Unii, zachęcenia zwłaszcza unijnych rolników do przyjęcia tej praktyki i pozyskania większego zwiększenia zaufania społeczeństwa w tej dziedzinie. Ilość wykorzystywanych oczyszczonych ścieków oraz ich charakter, metody oczyszczania i parametry, niezależnie od przewidywanego zastosowania, powinny zapewniać, że kontakt z tymi ściekami oraz ich stosowanie i magazynowanie, w tym spryskiwanie i nawadnianie kropelkowe, po okresie magazynowania lub bezpośrednio po dostarczeniu, nie zagrażają pośrednio ani bezpośrednio, w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej, zdrowiu ludzi lub zwierząt, jakości gleby ani środowisku wodnemu. Świadczenie usług zaopatrzenia w odzyskaną wodę do określonych celów i jej magazynowanie powinno być zatem dozwolone jedynie na podstawie zezwolenia udzielonego przez właściwe organy państw członkowskich. W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia na szczeblu Unii, identyfikowalności i przejrzystości, przepisy prawa materialnego dotyczące zezwolenia powinno powinny zostać określone na poziomie Unii. Jednakże szczegóły procedur przyznawania zezwoleń powinny zostać określone przez państwa członkowskie, gdyż to ich właściwe organy mają za zadanie ocenić ryzyko związane z ponownym wykorzystaniem wody. Państwa członkowskie powinny być w stanie stosować istniejące procedury udzielania zezwoleń, które powinny zostać dostosowane do nowych wymogów wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem. [Popr. 23]

(11a)  Dostarczanie i magazynowanie odzyskanej wody oraz wykorzystywanie jej przez użytkowników końcowych są nieodłącznymi elementami systemu ponownego wykorzystywania wody. W procesie dostarczania i magazynowania w odzyskanej wodzie mogą zajść zmiany mające potencjalnie negatywny wpływ na jej jakość chemiczną i biologiczną. Odzyskana woda powinna być odpowiednio wykorzystywana, stosownie do klas jakości odzyskanej wody, charakterystyki upraw i metod nawadniania. Kluczowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem powinny uwzględniać potencjalny niekorzystny wpływ dostarczania, magazynowania i zamierzonego wykorzystania odzyskanej wody na zdrowie i matryce środowiskowe. W związku z tym Komisja powinna opracować wytyczne, by pomóc właściwym organom w sprawowaniu kontroli i monitorowaniu dostarczania, magazynowania i zamierzonego wykorzystywania odzyskanej wody. [Popr. 24]

(11b)  Jeżeli potrzebny jest operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody i operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody, od każdego z nich powinno być wymagane uzyskanie zezwolenia. Jeżeli spełnione są wszystkie wymogi niezbędne do uzyskania zezwolenia, właściwy organ w danym państwie członkowskim powinien wydać zezwolenie, które powinno zawierać wszystkie niezbędne warunki i środki określone w ocenie ryzyka z myślą o bezpiecznej dystrybucji i magazynowaniu odzyskanej wody dostarczanej użytkownikowi końcowemu. [Popr. 25]

(12)  Przepisy niniejszego rozporządzenia mają charakter uzupełniający w stosunku do wymogów innych przepisów unijnych, w szczególności jeśli chodzi o potencjalne zagrożenia dla zdrowia i środowiska. W celu zapewnienia podejścia holistycznego do ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i roślin oraz do ryzyka dotyczącego ochrony środowiska, operatorzy zakładów oczyszczania i właściwe organy powinni zatem uwzględnić wymogi ustanowione w stosownych przypadkach przestrzegać wymogów wprowadzonych w innych właściwych przepisach unijnych, a w szczególności w dyrektywach Rady 86/278/EWG(13), 91/676/EWG(14) i 98/83/WE(15), dyrektywach 91/271/EWG i 2000/60/WE, rozporządzeniach (WE) nr 178/2002(16), (WE) nr 852/2004(17), (WE) nr 183/2005(18), (WE) nr 396/2005(19) i (WE) nr 1069/2009(20) Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywach 2006/7/WE(21), 2006/118/WE(22), 2008/105/WE(23) i 2011/92/UE(24) Parlamentu Europejskiego i Rady, rozporządzeniach Komisji (WE) nr 2073/2005(25), (WE) nr 1881/2006(26) i (WE) 142/2011(27). [Popr. 26]

(12a)  Do celów niniejszego rozporządzenia oczyszczanie i odzyskiwanie ścieków komunalnych powinno móc odbywać się w tym samym miejscu, z wykorzystaniem tych samych lub różnych, oddzielnych instalacji. Ponadto powinno być możliwe, że ten sam podmiot jest zarówno operatorem oczyszczalni, jak i operatorem instalacji odzyskiwania. [Popr. 27]

(13)  Rozporządzenie (WE) 852/2004 ustanawia ogólne przepisy dla przedsiębiorstw sektora spożywczego i obejmuje produkcję, przetwórstwo, dystrybucję i wprowadzanie do obrotu żywności przeznaczonej do spożycia przez ludzi. Rozporządzenie dotyczy jakości zdrowotnej żywności, a jedna z najważniejszych zawartych w nim zasad mówi, że odpowiedzialność za bezpieczeństwo żywności ponosi w pierwszym rzędzie przedsiębiorstwo sektora spożywczego. Rozporządzenie podlega również szczegółowym wytycznym, wśród których szczególnie ważne miejsce zajmuje zawiadomienie Komisji w sprawie wytycznych dotyczących zwalczania zagrożeń mikrobiologicznych w świeżych owocach i warzywach na etapie produkcji podstawowej poprzez dobrą higienę (2017/C 163/01). Cele w zakresie skuteczności dotyczące odzyskiwania wody ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie wykluczają uzyskiwania przez przedsiębiorstwa sektora spożywczego jakości wody wymaganej do zapewnienia zgodności z przepisami rozporządzenia 852/2004 dzięki zastosowaniu na kolejnym etapie kilku wariantów oczyszczania wody, niezależnie lub w połączeniu z innymi wariantami nieobejmującymi oczyszczania.

(13a)  By lepiej propagować ponowne wykorzystywanie wody, wskazanie konkretnych zastosowań w niniejszym rozporządzeniu nie powinno uniemożliwiać państwom członkowskim zezwolenia na wykorzystywanie odzyskanej wody również do innych celów, w tym w przemyśle, innych obiektach i w ochronie środowiska, pod warunkiem że państwa członkowskie zagwarantują przestrzeganie obowiązku zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz ochrony środowiska. [Popr. 28]

(14)  Aby zwiększyć zaufanie do ponownego wykorzystania wody, informacje powinny być podawane do wiadomości publicznej. Udostępnianie jasnych, kompletnych i aktualnych informacji na temat ponownego wykorzystania wody powinno umożliwić większą przejrzystość i identyfikowalność oraz mogłoby również być korzystne dla innych właściwych organów, dla których konkretne ponowne wykorzystanie wody ma określone implikacje. Aby zachęcić do ponownego wykorzystywania wody, państwa członkowskie powinny zapewnić opracowanie strategii komunikacyjnych, które będą konkretne i dostosowane do potrzeb poszczególnych podmiotów, by zaznajomić te podmioty z obiegiem wody w miastach, potrzebą ponownego wykorzystywania wody i płynących z niego korzyści, a tym samym wspierać wśród zainteresowanych stron akceptację ponownego wykorzystywania wody i ich udział w tej praktyce. [Popr. 29]

(14a)  Edukowanie i szkolenie użytkowników końcowych zajmujących się nawadnianiem w rolnictwie mają zasadnicze znaczenie jako elementy składowe wdrażania i utrzymywania środków zapobiegawczych. Użytkownicy końcowi powinni otrzymywać pełne informacje o odpowiednim wykorzystaniu odzyskanej wody, ponieważ są oni szczególnie podatni na zagrożenia. Należy wdrożyć szereg środków zapobiegawczych dotyczących narażenia ludzi, np. środki ochrony indywidualnej, mycie rąk i środki higieny osobistej. Monitorowanie właściwego stosowania tych środków powinno należeć do kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem. [Popr. 30]

(15)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE(28) ma na celu zagwarantowanie prawa dostępu do informacji dotyczących środowiska w państwach członkowskich, zgodnie z konwencją z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska(29) (konwencja z Aarhus). Dyrektywa 2003/4/WE ustanawia szeroki zakres obowiązków związanych zarówno z udostępnianiem informacji o środowisku na wniosek, jak również z aktywnym rozpowszechnianiem takich informacji. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2007/2/WE(30) obejmuje swoim zakresem wspólne korzystanie z informacji przestrzennych, w tym zbiorów danych dotyczących różnych zagadnień z dziedziny ochrony środowiska. Ważne jest, aby przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące dostępu do informacji i uzgodnień dotyczących wymiany zestawów danych były uzupełnieniem tych dyrektyw i nie stanowiły odrębnego systemu prawnego. W związku z tym przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące informowania opinii publicznej oraz informacji dotyczących monitorowania powinny pozostać bez uszczerbku dla dyrektyw 2003/4/WE i 2007/2/WE.

(16)  W celu dostosowania obowiązujących wymogów minimalnych i kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem do postępu naukowego i technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w celu zmiany minimalnych wymogów i kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem, bez uszczerbku dla zakresu możliwości ponownego wykorzystywania odpowiednio oczyszczonych ścieków. Ponadto w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzkiego Komisja powinna mieć także możliwość przyjęcia aktów delegowanych, aby uzupełnić kluczowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem poprzez ustanowienie specyfikacji technicznych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa(31) z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. [Popr. 31]

(17)  W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjmowania szczegółowych zasad dotyczących formatu i prezentacji informacji, które mają być przekazywane do wiadomości publicznej przez państwa członkowskie, dotyczących formatu i prezentacji informacji o monitorowaniu wdrażania niniejszego rozporządzenia, które mają być przekazywane przez państwa członkowskie, oraz dotyczących formatu i prezentacji informacji w odniesieniu do ogólnounijnego przeglądu sporządzanego przez Europejską Agencję Środowiska. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady(32).

(18)  Właściwe organy powinny sprawdzać zgodność odzyskanej wody z warunkami określonymi w zezwoleniu. W przypadku niezgodności z przepisami organy te powinny zażądać od operatora zakładu oczyszczania zastosowania niezbędnych środków w celu zapewnienia zgodności. Operatorzy zakładów oczyszczania powinni bezzwłocznie zawiesić wszelkie dostawy odzyskanej wody, jeżeli niezgodność z przepisami pociągająca za sobą przekroczenie określonych wartości maksymalnych powoduje znaczne ryzyko dla środowiska lub zdrowia ludzkiego. Właściwe organy powinny ściśle współpracować z użytkownikami końcowymi, by ułatwić ponowne wykorzystywanie odpowiednio oczyszczonych ścieków. Właściwe organy powinny kontrolować i monitorować dostarczanie, magazynowanie i wykorzystywanie odzyskanej wody, uwzględniając odpowiednie ryzyko dla zdrowia i środowiska. [Popr. 32]

(19)  Właściwe organy powinny współpracować z innymi odpowiednimi organami, prowadząc wymianę informacji, w celu zapewnienia zgodności z odpowiednimi wymogami unijnymi i krajowymi.

(20)  Dane przekazywane przez państwa członkowskie są niezbędne do umożliwienia Komisji monitorowania i oceny skuteczności przepisów w realizacji celów, którym mają służyć.

(21)  Zgodnie z pkt 22 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. Komisja powinna przeprowadzić ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia. Ocenę należy oprzeć na pięciu kryteriach – efektywności, skuteczności, adekwatności, spójności i wartości dodanej, a ponadto ocena powinna stanowić podstawę do dokonywania ocen skutków możliwych dalszych środków.

(22)  Zgodnie z konwencją z Aarhus członkowie zainteresowanej społeczności powinni mieć możliwość odwołania się do wymiaru sprawiedliwości, aby przyczynić się do ochrony prawa do życia w środowisku, sprzyjającym zdrowiu i dobremu samopoczuciu ludzi.

(23)  Państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz zapewnić ich wykonywanie. Sankcje takie powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(24)  Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ochrona środowiska i zdrowia ludzkiego, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe ich jest lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(25)  Należy zapewnić państwom członkowskim wystarczającą ilość czasu na ustanowienie infrastruktury administracyjnej niezbędnej do stosowania niniejszego rozporządzenia, a podmiotom gospodarczym – na przygotowanie się do stosowania nowych przepisów.

(25a)   Chcąc jak najbardziej rozwijać i propagować ponowne wykorzystywanie odpowiednio oczyszczonych ścieków, Unia Europejska powinna wspierać działania badawczo-rozwojowe w tej dziedzinie ze środków programu „Horyzont Europa”, by zapewnić wyraźne postępy, jeśli chodzi o pewność co do jakości odpowiednio oczyszczonych ścieków oraz o racjonalne metody wykorzystywania. [Popr. 33]

(25b)  Aby skutecznie chronić środowisko i zdrowie ludzi, państwa członkowskie we współpracy z zainteresowanymi stronami powinny wdrożyć kontrolę jakości gleb w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej. [Popr. 34]

(25c)  Niniejsze rozporządzenie ma zachęcać do zrównoważonego wykorzystywania wody. Mając ten cel na uwadze, Komisja powinna zobowiązać się, że będzie wykorzystywać programy Unii, w tym program LIFE, do wspierania lokalnych inicjatyw ponownego wykorzystywania odpowiednio oczyszczonych ścieków. [Popr. 35]

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i cel

1.  Niniejsze rozporządzenie ustanawia minimalne wymogi dotyczące jakości odzyskanej wody i jej monitorowania oraz obowiązek przeprowadzania wykonywania określonych kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem, do celów bezpiecznego ponownego wykorzystania oczyszczonych ścieków komunalnych w ramach zintegrowanego zarządzania zasobami wodnymi, i przyczynia się do osiągnięcia celów określonych w dyrektywie 2000/60/WE. [Popr. 36]

2.  Celem niniejszego rozporządzenia jest zagwarantowanie, że odzyskana woda będzie się nadawała do zamierzonego zastosowania, a co za tym idzie, zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz środowiska przy jednoczesnym zmniejszeniu negatywnych skutków zużycia zasobów wodnych i zwiększeniu efektywności, zajęcie się problemem , rozwiązanie problemu niedoboru wody i wynikającego z niego niedoboru wody problematyką zmiany klimatu i celami Unii w dziedzinie ochrony środowiska, a także wynikającą stąd presją na zasoby wodne w sposób skoordynowany w całej Unii, tym samym przyczyniając co przyczyni się do sprawnego funkcjonowania wdrożenia zrównoważonych rozwiązań w dziedzinie wykorzystywania wody, wspomoże przechodzenie na gospodarkę o obiegu zamkniętym oraz zapewni długoterminową konkurencyjność Unii i sprawne funkcjonowanirynku wewnętrznego. [Popr. 37]

2a.  Państwa członkowskie zapewniają, by zasoby wody do picia nie były zanieczyszczone odzyskaną wodą. [Popr. 38]

Artykuł 2

Zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do odzyskanej wody przeznaczonej do wykorzystania w sposób określony w sekcji 1 załącznika I.

Niniejsze rozporządzenie nie stosuje się do projektów pilotażowych dotyczących ponownego wykorzystywaniu wody w zakładach odzyskiwania. [Popr. 39]

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1.  „właściwy organ” oznacza organ lub organy wyznaczone przez państwo członkowskie do wypełnienia zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia;

2.  „organ odpowiedzialny za gospodarkę wodną” oznacza organ lub organy określone zgodnie z art. 3 ust. 2 lub ust. 3 dyrektywy 2000/60/WE;

3.  „użytkownik końcowy” oznacza osobę fizyczną lub prawną która wykorzystuje bądź podmiot publiczny lub prywatny, które wykorzystują odzyskaną wodę do zamierzonego zastosowania; [Popr. 40]

4.  „ścieki komunalne” oznaczają ścieki komunalne w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy 91/271/EWG;

4a.  „oczyszczone ścieki” oznaczają ścieki komunalne oczyszczone zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie 91/271/EWG; [Popr. 41]

5.  „odzyskana woda” oznacza oczyszczone ścieki komunalne, które zostały oczyszczone zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie 91/271/EWG i które zostały poddane w instalacji odzyskiwania dalszej obróbce w zakładzie oczyszczania, która sprawia, że jakość tej wody umożliwia wykorzystanie jej do zamierzonego użytku; [Popr. 42]

5a.  „ponowne wykorzystywanie wody” oznacza wykorzystanie odzyskanej wody określonej jakości, nadającej się do zastosowania wskazanego w sekcji 1 załącznika I, za pomocą systemu dystrybucji, a tym samym częściowe lub całkowite zastąpienie wykorzystywania wód powierzchniowych lub podziemnych; [Popr. 43]

6.  „zakład oczyszczaniainstalacja odzyskiwania” oznacza oczyszczalnię część oczyszczalni ścieków komunalnych lub inny zakład, który zajmuje się dalszym oczyszczaniem inną instalację, w której prowadzi się dalszą obróbkę ścieków komunalnych, spełniające wymogi określone wcześniej oczyszczonych zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie 91/271/EWG w celu wyprodukowania odzyskanej wody zdatnej do użytku w sposób określony w sekcji 1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia, oraz obejmuje wszelką infrastrukturę magazynowania i infrastrukturę przeznaczoną do dostarczania odzyskanej wody do infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody lub do użytkownika końcowego; [Popr. 44]

7.  „operator zakładu instalacji odzyskiwania wody” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która eksploatuje lub kontroluje zakład oczyszczaniainstalację odzyskiwania; [Popr. 45]

7a.  „infrastruktura dystrybucji odzyskanej wody” oznacza system specjalnych rurociągów i pomp lub inne specjalne instalacje do transportu wody, przeznaczone do dostarczania odzyskanej wody użytkownikowi końcowemu, w tym wszelkie urządzenia służące do wyrównania składu, dalszej obróbki i magazynowania, znajdujące się poza instalacją odzyskiwania; [Popr. 46]

7b.  „operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która eksploatuje lub kontroluje infrastrukturę dystrybucji odzyskanej wody; [Popr. 47]

7c.  „infrastruktura magazynowania odzyskanej wody” oznacza system specjalnych instalacji przeznaczonych do magazynowania odzyskanej wody; [Popr. 48]

7d.  „operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która eksploatuje lub kontroluje infrastrukturę magazynowania odzyskanej wody; [Popr. 49]

8.  „zagrożenie” oznacza czynnik biologiczny, chemiczny, fizyczny lub radiologiczny, który może stanowić zagrożenie dla ludzi, zwierząt, upraw lub roślin, innej fauny i flory lądowej, fauny i flory wodnej, gleby lub środowiska ogółem;

9.  „ryzyko” oznacza prawdopodobieństwo wystąpienia zidentyfikowanych zagrożeń powodujących szkodę w określonych ramach czasowych, w tym dotkliwość ich skutków;

10.  „zarządzanie ryzykiem” oznacza systematyczne zarządzanie, które konsekwentnie zapewnia bezpieczeństwo ponownego wykorzystania wody w konkretnym kontekście;

11.  „środek zapobiegawczy” oznacza każde odpowiednie działanie lub czynność, które mogą być wykorzystane do zapobieżenia zagrożeniu ryzyku dla zdrowia i środowiska lub wyeliminowania zagrożenia ryzyka dla zdrowia i środowiska, lub ograniczenia go do akceptowalnego poziomu. [Popr. 50]

11a.  „punkt zgodności z przepisami” oznacza punkt, w którym operator instalacji odzyskiwania dostarcza odzyskaną wodę kolejnemu podmiotowi w łańcuchu; [Popr. 51]

11b.  „mikrozanieczyszczenie” oznacza substancję niepożądaną, wykrywalną w środowisku w bardzo niskim stężeniu, zgodnie z załącznikiem VIII do dyrektywy 2000/60/WE. [Popr. 52]

Artykuł 4

Obowiązki operatorów zakładów oczyszczania instalacji odzyskiwania w odniesieniu do jakości wody [Popr. 53]

1.  Operatorzy zakładów oczyszczania instalacji odzyskiwania zapewniają, aby odzyskana woda przeznaczona do użytku w sposób określony w sekcji 1 załącznika I spełniała w punkcie wyjścia z zakładu odzyskiwania wody (punkt zgodności z przepisami) spełniała następujące wymogi:

a)  minimalne wymogi dotyczące jakości wody określone w sekcji 2 załącznika I;

b)  wszelkie dodatkowe warunki określone przez właściwy organ w odpowiednim zezwoleniu zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. b) i c), jeśli chodzi o jakość wody.[Popr. 54]

2.  W celu zapewnienia zgodności z wymogami i warunkami, o których mowa w ust. 1, operator zakładu oczyszczania monitoruje jakość wody zgodnie z następującymi zasadami:

a)  sekcja 2 załącznika I:

b)  wszelkie dodatkowe warunki określone przez właściwy organ w odpowiednim zezwoleniu zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. b) i c), jeśli chodzi o monitorowanie.

2a.  Operatorzy instalacji odzyskiwania zapewniają również pełne wdrożenie w instalacjach odzyskiwania przynajmniej środków zarządzania ryzykiem określonych w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody, o którym mowa w art. 5 ust. -1. [Popr. 55]

2b.  Za punktem zgodności z przepisami za jakość wody nie odpowiada już operator instalacji odzyskiwania, tylko kolejny podmiot w łańcuchu. [Popr. 56]

3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zmieniających niniejsze rozporządzenie zgodnie z art. 14 celu dostosowania wymogów minimalnych określonych w sekcji 2 załącznika I do postępu technicznego i naukowego. [Popr. 57]

Artykuł 4a

Obowiązki operatorów infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody, operatorów infrastruktury magazynowania odzyskanej wody i użytkowników końcowych

1.  Operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody utrzymuje jakość odzyskanej wody w obrębie infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody co najmniej na poziomie określonym w sekcji 2 załącznika I. Operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody zapewnia również pełne wdrożenie w infrastrukturze dystrybucji odzyskanej wody przynajmniej środków zarządzania ryzykiem określonych w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania życia wody, o którym mowa w art. 5 ust. -1.

Udzielając zezwolenia zgodnie z art. 7, właściwy organ może wymagać wprowadzenia dalszych środków zarządzania ryzykiem w odniesieniu do zadań realizowanych przez operatora infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody oraz określić dodatkowe wymogi i środki zapobiegawcze niezbędne zgodnie z załącznikiem II lit. b) i c).

2.  Operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody utrzymuje jakość odzyskanej wody w obrębie infrastruktury magazynowania odzyskanej wody co najmniej na poziomie określonym w sekcji 2 załącznika I. Operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody zapewnia również pełne wdrożenie w infrastrukturze magazynowania odzyskanej wody przynajmniej środków zarządzania ryzykiem określonych w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody, o którym mowa w art. 5 ust. -1.

Udzielając zezwolenia zgodnie z art. 7, właściwy organ może wymagać wprowadzenia dalszych środków zarządzania ryzykiem w odniesieniu do zadań realizowanych przez operatora infrastruktury magazynowania odzyskanej wody oraz określić dodatkowe wymogi i środki zapobiegawcze niezbędne zgodnie z załącznikiem II lit. b) i c).

3.  Poziom jakości odzyskanej wody wykorzystywanej przez użytkowników końcowych musi odpowiadać przynajmniej poziomowi określonemu w sekcji 2 załącznika I. Właściwy organ może określić dodatkowe wymogi w odniesieniu do obowiązków użytkowników końcowych oprócz wymogów określonych w sekcji 2 załącznika I.

4.  Komisja opracowuje wytyczne, by pomóc właściwym organom we wdrażaniu wymogów dotyczących kontroli i monitorowania produkcji, dystrybucji, magazynowania i wykorzystywania odzyskanej wody. [Popr. 58]

Artykuł 5

Zarządzanie ryzykiem

-1.  Operator instalacji odzyskiwania we współpracy z odpowiednimi podmiotami, o których mowa w ust. 1, opracowuje plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody. Plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody opiera się na kluczowych zadaniach w zakresie zarządzania ryzykiem określonych w załączniku II lit. a), określa wymagania dodatkowe w stosunku do wymagań określonych w załączniku I zgodnie z załącznikiem II lit. b) oraz określa zagrożenia, ryzyko i odpowiednie środki zapobiegawcze zgodnie z załącznikiem II lit. c). [Popr. 59]

1.  Do celów W celu zapewnienia bezpiecznej produkcji, dystrybucji, magazynowania i wykorzystywania odzyskanej wody i zaopatrzenia w odzyskaną wodę operator zakładu oczyszczania przeprowadza działania w zakresie zarządzania właściwy organ sprawuje nadzór nad zarządzaniem ryzykiem w porozumieniu z następującymi podmiotami: [Popr. 60]

a)  operator oczyszczalni ścieków komunalnych dostarczający wodę oczyszczone ścieki do zakładu instalacji odzyskiwania wodyzgodnie z wymogami jakościowymi określonymi w dyrektywie 91/271/EWG, jeżeli nie jest on tym samym podmiotem co operator zakładu instalacji odzyskiwania wody; [Popr. 61]

aa)  operator instalacji odzyskiwania; [Popr. 62]

ab)  operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody; [Popr. 63]

ac)  operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody; [Popr. 64]

b)  użytkownicy końcowi;

c)  wszelkie inne strony uznane, które właściwy organ uzna za istotne przez operatora zakładu oczyszczania. [Popr. 65]

2.  Operator zakładu instalacji odzyskiwania wody opracowuje plan, operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody i operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody realizują przynajmniej zadania w zakresie zarządzania ryzykiem określone w planie zarządzania ryzykiem dotyczący odzyskiwania dotyczącym ponownego wykorzystywania wody w oparciu o kluczowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem ustanowione w załączniku II. Plan zarządzania ryzykiem dotyczący odzyskiwania wody zawiera propozycje wszelkich wymogów, dodatkowych w stosunku do wymogów określonych w załączniku I, niezbędnych do dalszego złagodzenia wszelkiego ryzyka i między innymi określa zagrożenia, ryzyko oraz odpowiednie środki zapobiegawcze, o którym mowa w ust. -1. Metody zarządzania ryzykiem stosowane przez operatora instalacji odzyskiwania, operatora infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody i operatora infrastruktury magazynowania odzyskanej wody bazują na metodyce uznanej na szczeblu międzynarodowym.. [Popr. 66]

2a.  W odpowiednim zezwoleniu wydanym zgodnie z art. 7 właściwy organ może wyznaczyć różne zadania i obowiązki poszczególnym podmiotom zaangażowanym w plan zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody. [Popr. 67]

2b.  Jeżeli dany typ nawadnianych upraw ma być wprowadzany do obrotu na różne sposoby, odpowiadające różnym klasom jakości odzyskanej wody, operator instalacji odzyskiwania jest zobowiązany dostarczyć rolnikowi wodę odpowiadającą najwyższej z tych klas jakości. [Popr. 68]

3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 14, aktów delegowanych zmieniających niniejsze rozporządzenie w celu dostosowania do postępu technicznego i naukowego kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem określonych w załączniku II. [Popr. 69]

Komisja jest również uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 14, aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie w celu ustanowienia specyfikacji technicznych kluczowych zadań w zakresie zarządzania ryzykiem określonych w załączniku II. [Popr. 70]

Do dnia ... [rok od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] Komisja przyjmie akty delegowane zgodnie z art. 14 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez wprowadzenie metodyki pomiaru ilości mikrodrobin plastiku w odzyskanej wodzie, ewentualnie wraz z dodatkowymi wymogami na podstawie oceny ryzyka, o której mowa w pkt 4 załącznika II. [Popr. 133]

3a.  Jeżeli użytkownik końcowy podejrzewa, że woda magazynowana zgodnie z art. 4a ust. 2 nie spełnia lub przestała spełniać wymogi minimalne ustalone w niniejszym rozporządzeniu:

a)  niezwłocznie informuje odpowiedni organ sanitarny i w stosownych przypadkach przekazuje mu wszelkie dostępne informacje;

b)  w pełni współpracuje z zainteresowanym właściwym organem, by zweryfikować i wskazać przyczyny, dla których powstało podejrzenie, oraz ewentualną obecność substancji lub wystąpienie wartości niedopuszczalnych, o których mowa w załączniku I sekcja 2 tabele 2 i 4. [Popr. 71]

Artykuł 6

Wniosek o wydanie zezwolenia na dostarczanie produkcję, dystrybucję i wykorzystywanie odzyskanej wody [Popr. 72]

1.  Każda dostawa Wszelka produkcja, dystrybucja lub magazynowanie odzyskanej wody przeznaczonej do wykorzystania w sposób określony w sekcji 1 załącznika I podlega obowiązkowi wymaga uzyskania zezwolenia.

2.  Operator instalacji odzyskiwania składa wniosek o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, lub zmianę istniejącego zezwolenia do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym zakład oczyszczania instalacja odzyskiwania prowadzi lub planuje ma prowadzić działalność. [Popr. 74]

3.  Wniosek zawiera następujące elementy:

a)  plan zarządzania ryzykiem dotyczący odzyskiwania dotyczącym ponownego wykorzystywania wody sporządzony zgodnie z art. 5 ust. 2ust. -1; [Popr. 75]

aa)  najnowsze dostępne dane potwierdzające zgodność oczyszczonych ścieków komunalnych w rozumieniu dyrektywy 91/271/EWG w zakładzie oczyszczania, z którego pochodzi woda przeznaczona do odzysku; [Popr. 76]

b)  opis sposobu, w jaki zakład oczyszczania instalacja odzyskiwania będzie spełniać w punkcie zgodności z przepisami minimalne wymogi dotyczące jakości wody i monitorowania określone w sekcji 2 załącznika I; [Popr. 77]

c)  opis sposobu, w jaki zakład oczyszczania instalacja odzyskiwania będzie spełniać w punkcie zgodności z przepisami dodatkowe wymogi zaproponowane w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym odzyskiwania ponownego wykorzystywania wody. [Popr. 78]

3a.  Operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody składa wniosek o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, lub zmianę istniejącego zezwolenia do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym infrastruktura dystrybucji odzyskanej wody prowadzi lub ma prowadzić działalność. Wniosek zawiera opis sposobu, w jaki operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody będzie wypełniał obowiązki określone w art. 4a ust. 1. [Popr. 79]

3b.  Operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody składa wniosek o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, lub zmianę istniejącego zezwolenia do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym infrastruktura magazynowania odzyskanej wody prowadzi lub ma prowadzić działalność. Wniosek zawiera opis sposobu, w jaki operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody będzie wypełniał obowiązki określone w art. 4a ust. 2. [Popr. 80]

Artykuł 7

Udzielanie zezwoleń

1.  Do celów oceny wniosku właściwy organ w stosownych przypadkach zasięga opinii poniżej wymienionych podmiotów i wymienia z nimi stosowne informacje:

a)  inne właściwe organy tego samego państwa członkowskiego, a w szczególności organ odpowiedzialny za gospodarkę wodną i organ sanitarny, jeżeli nie są one tymi samymi podmiotami co właściwy organ; [Popr. 81]

b)  punkty kontaktowe w państwach członkowskich, których sprawa może dotyczyć, wskazanych zgodnie z art. 9 ust. 1.

2.  Właściwy organ ocenia wniosek, korzystając z odpowiedniego wsparcia naukowego, i podejmuje decyzję o przyznaniu lub odmowie przyznania zezwolenia lub nie w terminie 3 trzech miesięcy od daty otrzymania kompletnego wniosku, o którym mowa w art. 6 ust. 3 lit. a). W przypadku gdy ust. 2, 3, 3a i 3b. Jeżeli właściwy organ potrzebuje więcej czasu z uwagi na złożoność wniosku, niezwłocznie informuje o tym wnioskodawcę, wskazuje przewidywaną datę podjęcia decyzji o udzieleniu lub odmowie udzielenia zezwolenia i przedstawia uzasadnienie przedłużenia terminu. Właściwy organ w każdym przypadku podejmuje decyzję nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu kompletnego wniosku, o którym mowa w art. 6 ust. 2, 3, 3a i 3b. [Popr. 82]

3.  W przypadku gdy właściwy organ postanowi udzielić zezwolenia, określa on mające zastosowanie warunki, które obejmują następujące elementy, stosownie do przypadku:

a)  minimalne wymogi dotyczące jakości wody określone w sekcji 2 załącznika I;

b)  dodatkowe warunki w odniesieniu do wymogów zaproponowanych w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym odzyskiwania wody;

c)  wszelkie inne warunki niezbędne do złagodzenia wyeliminowania wszelkiego niedopuszczalnego ryzyka dla zdrowia ludzi i zwierząt lub dla środowiska. [Popr. 83

3a.  Jeżeli w planie zarządzania ryzykiem związanym z ponownym wykorzystywaniem wody, o którym mowa w art. 5, nie ujęto jeszcze warunków równoważnych z warunkami, o których mowa w ust. 3 lit. a)–c), właściwy organ niezwłocznie aktualizuje plan.] [Popr. 84]

4.  Zezwolenia podlegają regularnemu przeglądowi, co najmniej raz na pięć lat i, w są w razie potrzeby modyfikowane.

Artykuł 8

Kontrola zgodności

1.  Właściwe organy sprawdzają zgodność odzyskanej wody z warunkami określonymi w zezwoleniu, w punkcie zgodności z przepisamizezwoleniach wydanych zgodnie z art. 7. Weryfikacja zgodności z warunkami wykonywana jest za pomocą następujących środków: [Popr. 85]

a)  kontrole na miejscu;

b)  wykorzystanie danych z monitorowania uzyskanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i dyrektywami 91/271/EWG oraz 2000/60/WE;

c)  wszelkie inne odpowiednie środki.

2.  W przypadku niezgodności z warunkami właściwy organ wymaga od operatora zakładu oczyszczania instalacji odzyskiwania, operatora infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody lub operatora infrastruktury magazynowania odzyskanej wody, stosownie do okoliczności, bezzwłocznego podjęcia wszelkich środków niezbędnych do szybkiego przywrócenia zgodności oraz niezwłocznego poinformowania użytkowników końcowych, których dotyczy ta sytuacja. [Popr. 86]

3.  Jeżeli niezgodność z warunkami powoduje znaczne ryzyko dla środowiska lub zdrowia ludzkiegopojedyncza wartość dowolnego parametru przekracza wartości podane w minimalnych wymogach dotyczących jakości wody, o których mowa w załączniku I sekcja 2 lit. a), operator zakładu oczyszczania instalacji odzyskiwania bezzwłocznie zawiesza wszelkie dalsze dostawy odzyskanej wody do czasu, aż właściwy organ stwierdzi, że zgodność z warunkami została przywróconamoże stwierdzić przywrócenie zgodności dopiero wtedy, gdy przynajmniej trzy kolejne kontrole potwierdzą, że pojedyncza wartość parametru lub parametrów przekraczających odpowiednie wartości podane w minimalnych wymogach dotyczących jakości wody spadła poniżej maksymalnej dopuszczalnej wartości. [Popr. 87]

4.  Jeżeli dojdzie do incydentu mającego wpływ na zgodność z warunkami zezwolenia, operator zakładu oczyszczania instalacji odzyskiwania, operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody lub operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody, stosownie do okoliczności,bezzwłocznie powiadamia właściwy organ i użytkowników, na których może mieć wpływ to zdarzenie, oraz przekazuje właściwemu organowi informacje niezbędne do dokonania oceny skutków takiego zdarzenia. [Popr. 88]

4a.  Po udzieleniu zezwolenia zgodnie z art. 7 właściwy organ regularnie sprawdza, czy operator instalacji odzyskiwania, operator infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody lub operator infrastruktury magazynowania odzyskanej wody zachowują zgodność ze środkami określonymi w planie zarządzania ryzykiem dotyczącym ponownego wykorzystywania wody. [Popr. 89]

4b.  Operator instalacji odzyskiwania ponosi odpowiedzialność i pokrywa szkody w przypadku niezgodności odzyskanej wody w punkcie zgodności z przepisami i skażenia gleby lub produktów rolnych w związku z dystrybucją i magazynowaniem tej niezgodnej z przepisami odzyskanej wody, powodującego zagrożenia dla zdrowia i środowiska. [Popr. 134]

Artykuł 9

Współpraca pomiędzy państwami członkowskimi

1.  Państwa członkowskie wyznaczają punkt kontaktowy do współpracy w stosownych przypadkach z punktami kontaktowymi innych państw członkowskich i właściwymi organami. Rola punktów kontaktowych polega na zapewnieniu pomocy na wniosek i koordynowanie komunikacji pomiędzy właściwymi organami. Punkty kontaktowe w szczególności otrzymują i przekazują wnioski o udzielenie pomocy.

2.  Państwa członkowskie odpowiadają na wnioski o udzielenie pomocy bez zbędnej zwłoki.

Artykuł 9a

Kampanie informacyjne służące podnoszeniu poziomu świadomości

1.  Państwa członkowskie prowadzą kampanie informacyjne służące podnoszeniu poziomu świadomości, skierowane do potencjalnych użytkowników końcowych, w tym obywateli, dotyczące bezpieczeństwa ponownego wykorzystania wody i oszczędności zasobów wodnych uzyskiwanych dzięki ponownemu wykorzystywaniu wody.

2.  Państwa członkowskie prowadzą również kampanie informacyjne skierowane do rolników, aby zagwarantować optymalne wykorzystanie odzyskanej wody w uprawach i uniknąć dzięki temu negatywnych skutków dla zdrowia i środowiska. [Popr. 91]

Artykuł 10

Informowanie społeczeństwa

1.  Bez uszczerbku dla dyrektyw 2003/4/WE i 2007/2/WE oraz dla art. 9 ust. 4 dyrektywy 2000/60/WE państwa członkowskie zapewniają, by udostępnienie ogółowi społeczeństwa – w internecie dostępne dla ogółu społeczeństwa były poprawne i aktualne informacje dotyczące ponownego użycialub za pośrednictwem innych łatwych w użyciu środków – poprawnych, aktualnych i dostępnych informacji o ponownym wykorzystywaniu wody, zgodnie z zasadami ochrony danych. Są to informacje na temat: [Popr. 92]

a)  ilości i jakości odzyskanej wody dostarczonej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;

aa)  ilości wykorzystanej odzyskanej wody, wyrażonej jako odsetek łącznej ilości wody słodkiej wykorzystanej do zastosowań objętych niniejszym rozporządzeniem; [Popr. 93]

b)  odsetka odzyskanej wody w państwie członkowskim dostarczonej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w porównaniu z całkowitą ilością oczyszczonych ścieków komunalnych;

ba)  odsetka odzyskanej wody dostarczonej w danym państwie członkowskim zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w stosunku do łącznej ilości ścieków komunalnych nadających się do oczyszczenia; [Popr. 94]

c)  pozwoleń wydanych lub zmienionych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w tym warunków określonych przez właściwe organy zgodnie z art. 7 ust. 3;

d)  wyników weryfikacji zgodności przeprowadzonej zgodnie z art. 8 ust. 1;

e)  punktów kontaktowych wyznaczonych zgodnie z art. 9 ust. 1.

2.  Informacje, o których mowa w ust. 1, są aktualizowane co najmniej raz w roku.

2a.   Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 852/2004, które określa ogólne zasady mające zastosowanie do przedsiębiorstw sektora spożywczego, obejmującego produkcję, przetwarzanie, dystrybucję i wprowadzanie do obrotu środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, właściwe organy informują użytkowników o maksymalnej zawartości substancji biogennych w dostarczanych odpowiednio oczyszczonych ściekach, by użytkownicy, w tym rolnicy, mogli się upewnić, że dotrzymują poziomów zawartości substancji biogennych określonych w odpowiednich przepisach Unii. [Popr. 95]

3.  Komisja może, za pomocą aktu wykonawczego, ustanowić szczegółowe zasady dotyczące formatu i prezentacji informacji, które mają zostać udostępnione zgodnie z ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 15. [Popr. 96]

Artykuł 11

Informacje o monitorowaniu procesu wdrażania

1.  Bez uszczerbku dla dyrektyw 2003/4/WE i 2007/2/WE każde państwo członkowskie, korzystając z pomocy Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska:

a)  tworzy i publikuje do dnia... [three years after the date of entry into force of this Regulation] [cztery lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] r., a następnie co 6 sześć lat aktualizuje, zbiór danych zawierający informacje na temat wyników kontroli zgodności przeprowadzonej zgodnie z art. 8 ust. 1 oraz inne informacje, które mają być podane do publicznej wiadomości w internecie zgodnie z art. 10; [Popr. 97]

b)  tworzy, publikuje i aktualizuje corocznie po tej dacie zbiór danych zawierający informacje na temat przypadków nieprzestrzegania warunków określonych w zezwoleniu, zebrane zgodnie z art. 8 ust. 1 oraz informacje dotyczące środków wprowadzonych zgodnie z art. 8 ust. 2 i 3.

2.  Państwa członkowskie zapewniają, by Komisja, Europejska Agencja Środowiska i Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób miały dostęp do zestawów danych, o których mowa w ust. 1.

3.  Na podstawie danych, o których mowa w ust. 1, Europejska Agencja Ochrony Środowiska sporządza, publikuje i aktualizuje, regularnie lub na wniosek Komisji, ogólnounijny przegląd zawierający w stosownych przypadkach wskaźniki dotyczące wyników, rezultatów i wpływu niniejszego rozporządzenia, mapy oraz sprawozdania państw członkowskich.

4.  Komisja może – w drodze aktów wykonawczych – ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące formatu i prezentacji informacji, które należy dostarczyć zgodnie z ust. 1, a także szczegółowe przepisy dotyczące formatu i prezentacji ogólnounijnego przeglądu, o którym mowa w ust. 3. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 15.

Artykuł 12

Dostęp do wymiaru sprawiedliwości

1.  Państwa członkowskie zapewniają, aby osoby fizyczne lub prawne, lub ich stowarzyszenia, organizacje lub grupy, zgodnie z prawem krajowym lub praktyką, miały dostęp do procedury odwoławczej przed sądem lub innym niezależnym i bezstronnym organem ustanowionym przez prawo, by zakwestionować materialną lub proceduralną legalność decyzji, działań lub zaniechań związanych ze stosowaniem art. od 4 do 8, jeżeli spełniony jest jeden z następujących warunków:

a)  mają wystarczający interes;

b)  powołują się na naruszenie prawa, w przypadku gdy administracyjne procedury prawne danego państwa członkowskiego wymagają tego jako warunku koniecznego.

2.  Państwa członkowskie ustalają, na jakim etapie mogą być kwestionowane decyzje, działania lub zaniechania.

3.  Państwa członkowskie określają, co stanowi wystarczający interes lub naruszenie prawa zgodnie z celem udzielenia zainteresowanej społeczności szerokiego dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

W tym celu interes wszelkich organizacji pozarządowych promujących ochronę środowiska i spełniających wymogi prawa krajowego uważa się za wystarczający do celów ust. 1 lit. a).

Takie organizacje uważa się również za mające prawa, które mogą zostać naruszone, do celów ust. 1 lit. b).

4.  Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają możliwości wstępnej procedury odwoławczej przed organem administracyjnym oraz nie mają wpływu na wymóg wyczerpania administracyjnych procedur odwoławczych przed wszczęciem sądowych procedur odwoławczych, w przypadku gdy taki wymóg istnieje w prawie krajowym.

5.  Każda procedura odwoławcza, o której mowa w ust. 1 i 4, jest uczciwa, sprawiedliwa, terminowa i nie nazbyt kosztowna.

6.  Państwa członkowskie zapewniają publiczne udostępnianie informacji dotyczących dostępu do administracyjnych i sądowych procedur odwoławczych.

Artykuł 13

Ocena

1.  Komisja do dnia... [6 years after the date of entry into force of this Regulationpięć lat od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] r. przeprowadzi ocenę niniejszego rozporządzenia. Ocena powinna opierać się co najmniej na następujących elementach: [Popr. 98]

a)  doświadczenie zdobyte podczas wdrażania niniejszego rozporządzenia;

b)  zbiory danych utworzone przez państwa członkowskie zgodnie z art. 11 ust. 1 oraz ogólnounijny przegląd sporządzony przez Europejską Agencję Środowiska zgodnie z art. 11 ust. 3;

c)  istotne dane naukowe, analityczne i epidemiologiczne;

d)  wiedza techniczna i naukowa;

e)  zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia, jeśli są one dostępne.

ea)   przeprowadzone doświadczenia, zwłaszcza dotyczące wykorzystywania w rolnictwie osadów z oczyszczalni ścieków i pozostałości po metanizacji. [Popr. 99]

2.  W kontekście oceny, o której mowa w ust. 1, Komisja zwraca szczególną uwagę na następujące aspekty:

a)  wymogi minimalne określone w załączniku I;

b)  kluczowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem określone w załączniku II;

c)  dodatkowe wymogi określone przez właściwe organy zgodnie z art. 7 ust. 3 lit. b) i c);

d)  wpływ ponownego wykorzystania wody na środowisko i zdrowie ludzkie.

da)   wzrost obecności mikrozanieczyszczeń i nowych substancji zwanych „pojawiającymi się” w ponownie wykorzystywanej wodzie. [Popr. 100]

2a.  W ocenie, o której mowa w ust. 1, Komisja analizuje wykonalność:

a)  rozszerzenia zakresu niniejszego rozporządzenia na odzyskaną wodę przeznaczoną do innych zastosowań specjalnych, w tym do ponownego wykorzystania w celach przemysłowych;

b)  rozszerzenia wymogów niniejszego rozporządzenia na pośrednie wykorzystanie oczyszczonych ścieków;

c)  określenia minimalnych wymogów dotyczących jakości oczyszczonych ścieków do zasilania warstw wodonośnych. [Popr. 101]

2b.  W stosownych przypadkach Komisja dołącza do oceny, o której mowa w ust. 1, wniosek ustawodawczy. [Popr. 102]

Artykuł 14

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 4 ust. 3 i art. 5 ust. 3, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 4 ust. 3 i art. 5 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.  Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.

5.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.  Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 4 ust. 3 i art. 5 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 15

Procedura komitetowa

1.  Komisję wspomaga komitet ustanowiony na mocy dyrektywy 2000/60/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 16

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji w przypadkach naruszenia niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki, aby zapewnić ich zastosowanie. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie najpóźniej do dnia... [three years after the date of entry into force of this Regulationcztery lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] r. powiadamiają Komisję o tych przepisach i środkach oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach mających wpływ na te przepisy. [Popr. 103]

Artykuł 17

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia ... [one year after the date of entry into force of this Regulationdwa lata od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

ZASTOSOWANIA I MINIMALNE WYMOGI

Sekcja 1. Zastosowania odzyskanej wody, o których mowa w art. 2

a)  Nawadnianie w rolnictwie

Nawadnianie w rolnictwie oznacza nawadnianie następujących rodzajów upraw:

—  rośliny do spożywania w stanie surowym, czyli rośliny, które są przeznaczone do spożycia przez ludzi na surowo lub nieprzetworzone;

—  rośliny spożywcze do spożywania po przetworzeniu, czyli rośliny, które są przeznaczone do spożycia przez ludzi, ale nie na surowo, lecz po poddaniu obróbce (np. gotowane, przetworzone przemysłowo);

—  uprawy do celów niespożywczych, czyli uprawy, które nie są przeznaczone do spożycia przez ludzi (np. pastwiska, uprawy pastewne, włókna, rośliny ozdobne, nasiona, uprawy energetyczne i torf).

Bez uszczerbku dla odpowiednich przepisów Unii w dziedzinie środowiska i zdrowia państwa członkowskie mogą wykorzystywać odzyskaną wodę do innych zastosowań, np. do celów przemysłowych, w obiektach rekreacyjnych i do celów związanych z ochroną środowiska. [Popr. 105]

Sekcja 2. Wymogi minimalne

2.1.  Wymogi minimalne mające zastosowanie do wody przeznaczonej do nawadniania w rolnictwie

Klasy jakości odzyskanej wody oraz dopuszczalne zastosowania i metody nawadniania dla każdej klasy przedstawiono w tabeli 1. Minimalne wymogi w odniesieniu do jakości wody przedstawiono w tabeli 2 pkt a). Minimalne częstotliwości i docelowe parametry skuteczności monitorowania odzyskanej wody zostały przedstawiono pkt b) tabeli 3 (monitorowanie rutynowe) i w tabeli 4 (monitorowanie walidujące).

Tabela 1 Klasy jakości odzyskanej wody oraz dopuszczalne zastosowania w rolnictwie i metody nawadniania

(*) Nawadnianie kropelkowe to system mikropodlewania umożliwiający podlewanie roślin kroplami lub małymi strumieniami wody. Polega ono na skrapianiu wodą powierzchni gleby lub wprowadzaniu wody bezpośrednio pod jej powierzchnię w bardzo wolnym tempie (2–20 l/godz.) za pomocą systemu plastikowych rurek o małej średnicy wyposażonych w otwory nazywane emiterami.

a)  Minimalne wymogi jakości wody

Tabela 2 Wymogi dotyczące jakości odzyskanej wody wykorzystywanej do nawadniania w rolnictwie

Odzyskana woda będzie uważana za zgodną z wymogami określonymi w tabeli 2, jeżeli pomiary spełnią wszystkie następujące kryteria:

—  Wskazane wartości dla badania obecności E. coli, Legionella spp. oraz nicieni jelit są spełnione w co najmniej 90 % próbek. Żadna z maksymalnych wartości próbek nie może przekraczać maksymalnego limitu odchylenia o 1 jednostkę logarytmiczną od wskazanej wartości w badaniu na obecność E. coli i Legionella oraz o 100 % tej wartości dla nicieni jelit. Wymóg zapewnienia niewystępowania salmonelli ma zastosowanie do 100 % próbek. [Popr. 109]

—  Wskazane wartości dla BZT5, TSS i mętności w klasie A są spełnione w co najmniej 90 % próbek. Żadna z maksymalnych wartości z próbek nie może przekraczać maksymalnego limitu odchylenia w granicach 100 % wskazanej wartości. [Popr. 110]

b)  Minimalne wymogi w zakresie monitorowania

Operatorzy zakładu oczyszczania instalacji odzyskiwania prowadzą rutynowe monitorowe w celu sprawdzenia, czy woda odzyskana spełnia minimalne wymogi jakości wody określone w pkt lit. a). Rutynowe monitorowanie zostaje włączone do procedury weryfikacji systemów projektu ponownego wykorzystania wody. [Popr. 111]

Próbki do weryfikacji zgodności parametrów mikrobiologicznych w punkcie zgodności z przepisami pobiera się zgodnie z normą EN ISO 19458. [Popr. 112]

Tabela 3 Minimalne częstotliwości rutynowego monitorowania odzyskanej wody wykorzystywanej do nawadniania w rolnictwie

Monitorowanie walidujące należy wykonać przed oddaniem zakładu oczyszczania do użytku instalacji odzyskiwania, przy modernizacji urządzeń i przy wprowadzaniu nowych urządzeń lub procesów oraz za każdym razem, gdy wydaje się nowe zezwolenie lub zmienia zezwolenie dotychczasowe. [Popr. 113]

Monitorowanie walidujące przeprowadza się w przypadku objętej najbardziej rygorystycznymi wymogami klasy jakości wody – klasy A – w celu oceny zgodności z docelowymi parametrami skuteczności działania (redukcja log10). Monitorowanie walidujące obejmuje monitorowanie mikroorganizmów wskaźnikowych z każdej grupy czynników chorobotwórczych (bakterii, wirusów i pierwotniaków). Wybrane mikroorganizmy wskaźnikowe to: E. coli w odniesieniu do bakterii chorobotwórczych, F-specyficzne colifagi, colifagi somatyczne lub colifagi w odniesieniu do wirusów chorobotwórczych oraz spory Clostridium perfringens lub bakterie przetrwalnikowe redukujące siarczany w odniesieniu do pierwotniaków. Parametry skuteczności działania (redukcja log10) w odniesieniu do monitorowania walidującego wybranych mikroorganizmów wskaźnikowych przedstawiono w tabeli 4 i muszą one być spełnione przy wyjściu z zakładu oczyszczania (punkt zgodności z warunkami) instalacji odzyskiwania z uwzględnieniem stężenia w nieoczyszczonych ściekach wprowadzanych do oczyszczalni ścieków komunalnych. Co najmniej 90 % próbek do walidacji musi spełniać lub przekraczać parametr skuteczności działania. [Popr. 114]

Jeżeli dany wskaźnik biologiczny nie występuje w nieoczyszczonych ściekach w ilości wystarczającej do osiągnięcia redukcji log10, brak takiego wskaźnika biologicznego w ściekach oznacza zgodność z wymogami walidacji. Zgodność z parametrem skuteczności działania można ustalić za pomocą kontroli analitycznej, przez dodanie skuteczności uzyskiwanej na poszczególnych etapach oczyszczania na podstawie dowodów naukowych w przypadku standardowych, utrwalonych procesów, np. na podstawie opublikowanych danych ze sprawozdań z badań, studiów przypadku itp., lub na podstawie testów laboratoryjnych prowadzonych w kontrolowanych warunkach, w przypadku innowacyjnych metod oczyszczania. [Popr. 115]

Tabela 4 Monitorowanie walidujące odzyskanej wody wykorzystywanej do nawadniania w rolnictwie

(*) Referencyjne czynniki chorobotwórcze Campylobacter, Rotavirus i Cryptosporidium mogą również zostać wykorzystane do celów monitorowania walidującego zamiast zaproponowanych mikroorganizmów wskaźnikowych. W takim przypadku powinny mieć zastosowanie następujące parametry skuteczności w zakresie redukcji log10: Campylobacter (≥ 5,0), Rotavirus (≥ 6,0) i Cryptosporidium (≥ 5,0). Krajowy organ do spraw zdrowia może określić dalsze wskaźniki dla poszczególnych przypadków, jeżeli wykazano potrzebę zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi i zwierząt oraz ochrony środowiska. [Popr. 116]

(**) Całkowita liczba colifagów została wybrana jako najbardziej odpowiedni wskaźnik obecności wirusów. Jeśli jednak analiza całkowitej liczby colifagów nie jest wykonalna, musi zostać przeanalizowana przynajmniej jedna z ich kategorii (colifagi F-specyficzne lub colifagi somatyczne). Jeżeli colifagi nie występują w nieoczyszczonych ściekach w wystarczającej ilości, zgodność z parametrem skuteczności działania można ustalić przez dodanie skuteczności działania uzyskiwanej na poszczególnych etapach oczyszczania na podstawie dowodów naukowych w przypadku standardowych, utrwalonych procesów, np. na podstawie opublikowanych danych ze sprawozdań z badań, studiów przypadku itp., lub na podstawie testów laboratoryjnych prowadzonych w kontrolowanych warunkach w przypadku innowacyjnych metod oczyszczania. [Popr. 117]

(***) Spory Clostridium perfringens zostały wybrane jako najbardziej odpowiedni wskaźnik obecności pierwotniaków. Jednakże bakterie przetrwalnikowe redukujące siarczany są alternatywą, jeżeli stężenie sporów Clostridium perfringens nie pozwala na walidację wymaganej redukcji log10. Jeżeli Clostridium perfringens nie występują w nieoczyszczonych ściekach w wystarczającej ilości, zgodność z parametrem skuteczności działania można ustalić przez dodanie skuteczności działania uzyskiwanej na poszczególnych etapach oczyszczania na podstawie dowodów naukowych w przypadku standardowych, utrwalonych procesów, np. na podstawie opublikowanych danych ze sprawozdań z badań, studiów przypadku itp., lub na podstawie testów laboratoryjnych prowadzonych w kontrolowanych warunkach w przypadku innowacyjnych metod oczyszczania. [Popr. 118]

Metody analizy do celów monitorowania są walidowane i dokumentowane przez operatora zgodnie z normą EN ISO/IEC-17025 lub innymi normami krajowymi lub międzynarodowymi, które zapewniają równoważną jakość. Operator zakładu odzyskiwania zapewnia, by laboratoria wybrane do monitorowania walidującego stosowały praktyki zarządzania jakością zgodne z normą ISO/IEC-17025. [Popr. 119]

Załącznik II

a)  Kluczowe zadania w zakresie zarządzania ryzykiem [Popr. 120]

-1.  Przeprowadzenie analizy wykonalności planowanej instalacji odzyskiwania, uwzględniającej co najmniej koszty rozwoju instalacji w odniesieniu do terytorialnego zapotrzebowania na odzyskaną wodę, a także potencjalnych użytkowników końcowych oraz wymogi tej instalacji dotyczące oczyszczonych ścieków, oraz zawierającej ocenę jakości oczyszczonych ścieków wprowadzanych do instalacji. [Popr. 121]

1.  Przygotowanie opisu systemu odzyskiwania wody od etapu, na którym ścieki są doprowadzane do oczyszczalni ścieków komunalnych, do etapu wykorzystania, w tym źródła ścieków, etapy i technologie oczyszczania w zakładzie oczyszczania, infrastrukturę służącą do dostaw i magazynowania, planowane przeznaczenie, miejsce wykorzystania oraz ilości wody, jakie mają być dostarczone. Celem tego zadania jest przedstawienie szczegółowego opisu całego systemu odzyskiwania wody.

2.  Identyfikacja potencjalnych zagrożeń, w szczególności obecność zanieczyszczeń i czynników chorobotwórczych oraz potencjał pod względem wystąpienia niebezpiecznych zdarzeń, takich jak awaria systemu, przypadkowe wycieki lub skażenia w opisanym systemie odzyskiwania wody.

3.  Identyfikacja środowisk, populacji i jednostek, które są bezpośrednio lub pośrednio narażone na określone potencjalne zagrożenia, z uwzględnieniem konkretnych czynników środowiskowych, takich jak lokalne warunki hydrogeologiczne, topologia, typ gleby i ekologia, oraz czynników związanych z rodzajem upraw oraz praktykami rolniczymi. Na wszystkich etapach ponownego wykorzystywania ścieków uwzględnia się ocenę ryzyka dla zdrowia, obejmującą wskazanie zagrożeń, zależność dawka-odpowiedź, ocenę narażenia i charakterystykę ryzyka. Należy również uwzględnić możliwy nieodwracalny lub długoterminowy negatywny wpływ operacji odzyskiwania wody, np. dostarczania, magazynowania i wykorzystywania odzyskanej wody, na środowisko lub zdrowie, w tym potencjalny negatywny wpływ na przepływy hydrobiologiczne. [Popr. 122]

4.  Przeprowadzenie oceny ryzyka obejmującej zarówno zagrożenia dla środowiska, jak i zagrożenia dla zdrowia ludzi i zwierząt, z uwzględnieniem charakteru zidentyfikowanych potencjalnych zagrożeń, zidentyfikowanych środowisk, populacji i jednostek potencjalnie narażonych na te zagrożenia oraz dotkliwości możliwych skutków zagrożeń, jak również wszystkich właściwych przepisów unijnych i krajowych, wytycznych i minimalnych wymogów w odniesieniu do żywności i pasz oraz bezpieczeństwa pracowników i celów dotyczących środowiska. W ocenie ryzyka można wykorzystać badania jakościowe. Brak pewności naukowej w charakterystyce ryzyka uwzględniany jest zgodnie z zasadą ostrożności. [Popr. 123]

Ocena ryzyka składa się z następujących elementów:

a)  ocena zagrożeń dla środowiska naturalnego, w tym:

i.  potwierdzenie charakteru zagrożeń, w tym w stosowanych przypadkach przewidywany poziom niepowodujący zmian;

ii.  ocena potencjalnego zakresu narażenia;

iii.  charakterystyka ryzyka.

b)  ocena zagrożeń dla zdrowia ludzkiego, w tym wszystkie wymienione poniżej elementy:

i.  potwierdzenie charakteru zagrożeń, w tym w stosowanych przypadkach zależność zależności dawka-odpowiedź, we współpracy z organami ds. ochrony zdrowia; [Popr. 124]

ii.  ocena potencjalnego zakresu dawki lub narażenia;

iii.  charakterystyka ryzyka.

Poniższe wymogi i obowiązki zostaną, jako minimum, uwzględnione przy dokonywaniu oceny ryzykaW ocenie ryzyka przestrzega się przynajmniej poniższych wymogów i obowiązków: [Popr. 125]

c)  wymóg zmniejszania zanieczyszczenia wód przez azotany i zapobiegania mu zgodnie z dyrektywą 91/676/EWG;

d)  wymóg, by woda pitna na obszarach chronionych spełniała wymogi dyrektywy 98/83/WE;

e)  wymóg spełnienia celów w zakresie ochrony środowiska określonych w dyrektywie 2000/60/WE;

f)  wymóg zapobiegania zanieczyszczeniu wód gruntowych zgodnie z dyrektywą 2006/118/WE;

g)  wymóg spełnienia środowiskowych norm jakości w odniesieniu do substancji priorytetowych i niektórych innych substancji zanieczyszczających, przewidzianych w dyrektywie 2008/105/WE;

h)  wymóg spełnienia środowiskowych norm jakości w odniesieniu do substancji zanieczyszczających istotnych z krajowego punktu widzenia (tj. zanieczyszczenia specyficzne dla dorzecza), ustanowionych w dyrektywie 2000/60/WE;

i)  wymóg spełnienia norm jakości wody w kąpieliskach określonych w dyrektywie 2006/7/WE;

j)  wymóg ochrony środowiska, w szczególności gleby, w przypadku wykorzystywania osadów ściekowych w rolnictwie ustanowiony w dyrektywie 86/278/EWG;

k)  wymogi w zakresie higieny środków spożywczych określone w rozporządzeniu (WE) nr 852/2004 oraz wskazówki zawarte w obwieszczeniu Komisji dotyczącym wytycznych w sprawie zwalczania zagrożeń mikrobiologicznych w świeżych owocach i warzywach na poziomie produkcji podstawowej poprzez odpowiednią higienę;

l)  wymogi w zakresie higieny żywności ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 183/2005.

m)  wymóg spełnienia odpowiednich kryteriów mikrobiologicznych określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2073/2005;

n)  wymogi dotyczące najwyższych dopuszczalnych poziomów niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1881/2006;

o)  wymogi dotyczące najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy, ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 396/2005;

p)  wymogi dotyczące zdrowia zwierząt określone w rozporządzeniu (WE) nr 1069/2009 oraz w rozporządzeniu (WE) nr 142/2011.

b)  Warunki dotyczące dodatkowych wymogów [Popr. 126]

5.  Jeżeli jest to konieczne i właściwe, aby zapewnić wystarczający odpowiedni poziom ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego, należy określić wymogi dotyczące jakości wody i monitorowania, które są dodatkowe w stosunku do wymogów określonych w załączniku I lub bardziej rygorystyczne niż te wymogi.

W zależności od wyników oceny ryzyka, o której mowa w pkt 4, Takie dodatkowe wymogi mogą w szczególności dotyczyć:

a)  metali ciężkich:

b)  pestycydów;

c)  produktów ubocznych procesu dezynfekcji;

d)  produktów leczniczych;

da)  obecności mikrodrobin plastiku;

e)  innych substancji budzących nowe obawyzanieczyszczeń, które na podstawie przeprowadzonych na szczeblu lokalnym analiz dotyczących środowiska i zdrowia publicznego uznano za istotne;

f)  oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe. [Popr. 127]

c)  Środki zapobiegawcze [Popr. 128]

6.  Określenie środków zapobiegawczych, które już istnieją lub powinny zostać podjęte w celu ograniczenia ryzyka, tak aby można było we właściwy sposób zarządzać wszystkimi zidentyfikowanymi rodzajami ryzyka.

Takie środki zapobiegawcze mogą obejmować:

a)  kontrolę dostępu;

b)  dodatkowe środki w zakresie dezynfekcji lub usuwania zanieczyszczeń;

c)  konkretne technologie nawadniania ograniczające ryzyko tworzenia się aerozolu (np. nawadnianie kropelkowe);

d)  pomoc w zniszczeniu czynników chorobotwórczych przed zbiorami;

e)  ustanowienie minimalnych odległości bezpieczeństwa.

Szczególne środki zapobiegawcze, które mogą być istotne, przedstawiono w tabeli 1.

Tabela 1: Szczególne środki zapobiegawcze

7.  Należy zapewnić wprowadzenie odpowiednich systemów i procedur kontroli jakości, w tym monitorowanie odzyskanej wody pod kątem odpowiednich parametrów oraz zapewnić ustanowienie odpowiednich programów konserwacji urządzeń.

8.  Należy zapewnić wprowadzenie systemów monitorowania środowiska umożliwiających wykrywanie wszelkich negatywnych skutków ponownego wykorzystywania wody, a także zapewnić informacje zwrotne pochodzące z monitorowania oraz odpowiednią walidację i dokumentację wszystkich procesów i procedur.

Zaleca się, aby operator zakładu oczyszczania stworzył i utrzymywał system zarządzania jakością certyfikowany zgodnie z ISO 9001 lub równoważną normą.

8a.  Zapewnienie wyposażenia instalacji odzyskiwania w alternatywne środki zrzutu oczyszczonych ścieków, które nie są ponownie wykorzystywane. [Popr. 129]

9.  Należy zapewnić wprowadzenie odpowiedniego systemu w celu zarządzania incydentami i sytuacjami kryzysowymi, w tym procedury odpowiedniego informowania wszystkich zainteresowanych stron o tego rodzaju zdarzeniach i prowadzić regularnie aktualizowany plan reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych.

9a.  Zapewnienie oddzielenia infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody i zbudowania jej tak, by uniknąć ryzyka zanieczyszczenia systemu dostarczania i dystrybucji wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi. [Popr. 130]

9b.  Zapewnienie właściwego oznakowania infrastruktury dystrybucji odzyskanej wody, a jeżeli obejmuje ona otwarte kanały – umieszczenia na nich odpowiednich, wystarczająco dobrze widocznych znaków, nawet jeśli ścieki są mieszane z wodą z innych źródeł. [Popr. 131]

9c.  Zapewnienie wprowadzenia mechanizmów koordynacji działań różnych podmiotów w celu zagwarantowania bezpiecznej produkcji i wykorzystania odzyskanej wody. [Popr. 132]

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym. (2) Dz.U. C 86 z 7.3.2019, s. 353. (3) Dz.U. C... (4) Dz.U. C 86 z 7.3.2019, s. 353 (5) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. (6) Dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiająca ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz.U. L 327 z 22.12.2000, s. 1). (7) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40). (8) COM(2012)0673 (9) COM(2007)0414. (10) Dz.U. C 9 E z 15.1.2010, s. 33. (11) COM(2015)0614. (12) Dyrektywa (UE) .../... w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. ...). (13) Dyrektywa Rady (14) Dyrektywa Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotycząca ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego, Dz.U. L 375 z 31.12.1991, s. 1–8. (15) Dyrektywa Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 r. w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (Dz.U. L 330 z 5.12.1998, s. 32). (16) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1). (17) Rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.U. L 139 z 30.4.2004, s. 1). (18) Rozporządzenie (WE) nr 183/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. ustanawiające wymagania dotyczące higieny pasz (Dz.U. L 35 z 8.2.2005, s. 1). (19) Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1). (20) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określające przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego) (Dz.U. L 300 z 14.11.2009, s. 1). (21) Dyrektywa 2006/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lutego 2006 r. dotycząca zarządzania jakością wody w kąpieliskach i uchylająca dyrektywę 76/160/EWG (Dz.U. L 64 z 4.3.2006, s. 37). (22) Dyrektywa 2006/118/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniem i pogorszeniem ich stanu (Dz.U. L 372 z 27.12.2006, s. 19). (23) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/105/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie środowiskowych norm jakości w dziedzinie polityki wodnej, zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy Rady 82/176/EWG, 83/513/EWG, 84/156/EWG, 84/491/EWG i 86/280/EWG oraz zmieniająca dyrektywę 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 348 z 24.12.2008, s. 84). (24) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz.U. L 26 z 28.1.2012, s. 1). (25) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2073/2005 z dnia 15 listopada 2005 r. w sprawie kryteriów mikrobiologicznych dotyczących środków spożywczych (Dz.U. L 338 z 22.12.2005, s. 1). (26) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (Dz.U. L 364 z 20.12.2006, s. 5). (27) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 142/2011 z dnia 25 lutego 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, oraz w sprawie wykonania dyrektywy Rady 97/78/WE w odniesieniu do niektórych próbek i przedmiotów zwolnionych z kontroli weterynaryjnych na granicach w myśl tej dyrektywy (Dz.U. L 54 z 26.2.2011, s. 1). (28) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/4/WE z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylająca dyrektywę Rady 90/313/EWG (Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26). (29) Dz.U. L 124 z 17.5.2005, s. 4. (30) Dyrektywa 2007/2/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 marca 2007 r. ustanawiająca infrastrukturę informacji przestrzennej we Wspólnocie Europejskiej (INSPIRE) (Dz.U. L 108 z 25.4.2007, s. 1). (31) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. (32) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). (33) Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135 z 30.5.1991, s. 40).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia (UE) nr 167/2013 w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów rolniczych i leśnych (COM(2018)0289 – C8-0183/2018 – 2018/0142(COD))

P8_TA(2019)0072 A8-0318/2018

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0289),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0183/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 września 2018 r.(1),

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 69f ust. 4 Regulaminu oraz przekazane pismem z dnia 16 stycznia 2019 r. zobowiązanie przedstawiciela Rady do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0318/2018),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/... w sprawie zmiany rozporządzenia (UE) nr 167/2013 w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów rolniczych i leśnych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2019/519.)

(1) Dz.U. C 440 z 6.12.2018, s. 104.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program na rzecz jednolitego rynku, konkurencyjności przedsiębiorstw, w tym małych i średnich przedsiębiorstw, oraz statystyk europejskich oraz uchylającego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 99/2013, (UE) nr 1287/2013, (UE) nr 254/2014, (UE) nr 258/2014, (UE) nr 652/2014 i (UE) 2017/826 (COM(2018)0441 – C8-0254/2018 – 2018/0231(COD))

P8_TA(2019)0073 A8-0052/2019

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0441),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2, art. 43 ust. 2, art. 168 ust. 4 lit. b) oraz art. 114, 173 i 338 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C8-0254/2018),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 października 2018 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 5 grudnia 2018 r.(2),

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinię przedstawioną przez Komisję Gospodarczą i Monetarną, jak również opinie przedstawione przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisję Budżetową (A8-0052/2019),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 12 lutego 2019 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) .../... ustanawiające program na rzecz jednolitego rynku, konkurencyjności przedsiębiorstw, w tym małych i średnich przedsiębiorstw, oraz statystyk europejskich oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 99/2013, (UE) nr 1287/2013, (UE) nr 254/2014, (UE) nr 258/2014, (UE) nr 652/2014 i (UE) 2017/826

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2, art. 168 ust. 4 lit. b) oraz art. 114, 173 i 338,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(4),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(5),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Rynek wewnętrzny jest kamieniem węgielnym Unii. Od chwili powstania jest on jednym z najważniejszych czynników przyczyniających się do wzrostu gospodarczego, konkurencyjności i zatrudnienia. Przyczynia się do tworzenia nowych możliwości i powstawania korzyści skali dla przedsiębiorstw europejskich, w szczególności mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), oraz do wzmocnienia ich konkurencyjności przemysłowej. Nadal powinien on przynosić porównywalne korzyści wszystkim obywatelom. Rynek wewnętrzny przyczynił się do stworzenia nowych miejsc pracy i zapewnił konsumentom większy wybór po niższych cenach, przy zagwarantowaniu wysokiej jakości oferowanych produktów i usług. W dalszym ciągu jest motorem tworzenia bardziej zintegrowanego rynku oraz silniejszej, bardziej zrównoważonej i sprawiedliwej gospodarki. Jest on jednym z największych osiągnięć Unii Europejskiej oraz jej największym atutem w coraz bardziej zglobalizowanym świecie, a także podstawowym elementem transformacji w zasobooszczędną i energooszczędną zrównoważoną gospodarkę w reakcji na rosnącą presję związaną ze zmianą klimatu. [Popr. 1]

(2)  Rynek wewnętrzny musi wciąż dostosowywać się do otoczenia szybko zmieniającego się pod wpływem rewolucji cyfrowej i globalizacji. Nowa epoka innowacji cyfrowych w dalszym ciągu zapewnia możliwości oraz korzyści dla gospodarki i w kontekście codziennego życia, w szczególności przedsiębiorstwom i osobom prywatnym, przyczynia się do tworzenia nowych produktów i modeli działalności, ale również stanowi wyzwanie w zakresie regulacji i egzekwowania prawa oraz ochrony i bezpieczeństwa konsumentów. [Popr. 2]

(3)  Funkcjonowanie rynku wewnętrznego odbywa się na podstawie dużej części unijnego prawodawstwa. Dotyczy to w szczególności konkurencyjności, normalizacji, wzajemnego uznawania, ochrony konsumentów, nadzoru rynku i regulacji dotyczących łańcucha żywnościowego, ale także przepisów w sprawie działalności gospodarczej, handlu i transakcji finansowych oraz wspierania uczciwej konkurencji zapewniającej równe szanse niezbędne do funkcjonowania rynku wewnętrznego, z korzyścią dla konsumentów i przedsiębiorstw. [Popr. 3]

(4)  Jednak nadal istnieją nieuzasadnione, dyskryminujące lub nieproporcjonalne bariery utrudniające prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego lub pojawiają się nowe przeszkody. Przyjęcie przepisów to zaledwie pierwszy krok, równie ważne jest dopilnowanie, by funkcjonowały. Ostatecznie jest Nieodpowiednie egzekwowanie obowiązujących przepisów, przeszkody w swobodnym przepływie towarów i usług oraz niski poziom transgranicznych zamówień publicznych ograniczają możliwości przedsiębiorstw i konsumentów. Radzenie sobie z takimi przeszkodami to ostatecznie kwestia zaufania obywateli do Unii, jej zdolności do osiągania pożądanych celów oraz do tworzenia jakościowych miejsc pracy i generowania wzrostu gospodarczego, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony interesu publicznego. [Popr. 4]

(5)  Obecnie istnieje kilka programów umożliwiających Unii działania w dziedzinie konkurencyjności przedsiębiorstw, w tym MŚP szczególności mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, ochrony konsumentów i końcowych użytkowników usług finansowych, kształtowania polityki w dziedzinie usług finansowych i łańcucha żywnościowego. Dodatkowe działania finansowane są bezpośrednio z linii budżetowych dotyczących rynku wewnętrznego. Niezbędne jest usprawnienie i wykorzystanie synergii między różnymi działaniami i ustanowienie bardziej elastycznych, przejrzystych, uproszczonych i ruchomych ram w celu finansowania działań, których celem jest osiągnięcie prawidłowo funkcjonującego i zrównoważonego rynku wewnętrznego w sposób jak najbardziej efektywny pod względem kosztów. Należy zatem ustanowić nowy program łączący działania finansowane wcześniej w ramach innych programów i innych stosownych linii budżetowych, z uwzględnieniem doświadczeń płynących z istniejących programów. Program powinien również obejmować nowe inicjatywy, które mają na celu poprawę funkcjonowania rynku wewnętrznego, unikając powielania powiązanych unijnych programów i działań. [Popr. 5]

(6)  Opracowywanie, tworzenie i rozpowszechnianie statystyk europejskich stanowi przedmiot odrębnego Europejskiego programu statystycznego ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 99/2013(6). W celu zapewnienia ciągłości tworzenia i rozpowszechniania statystyk europejskich nowy program powinien również obejmować działania objęte wchodzące w zakres obecnego Europejskiego programu statystycznego, zapewniając ramy w zakresie gromadzenia danych, jak również opracowywania, tworzenia, prawidłowego wykorzystania, stosowania i rozpowszechniania statystyk europejskich. Ponadto w ramach nowego programu powinno się ustanowić ramy finansowe potrzebne do dostarczania wysokiej jakości, porównywalnych i wiarygodnych europejskich statystyk, również w takich dziedzinach jak handel i migracja, w celu wsparcia opracowywania, wdrażania, monitorowania i oceny wszystkich unijnych polityk zgodnie z art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). [Popr. 6]

(7)  Właściwe jest zatem ustanowienie programu na rzecz jednolitego rynku z myślą o wzmocnieniu rynku wewnętrznego i poprawie jego funkcjonowania w obszarze konkurencyjności i zrównoważonego charakteru przedsiębiorstw, w tym zwłaszcza mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw, normalizacji, nadzoru rynku, ochrony konsumentów, łańcucha dostaw żywności oraz statystyki europejskiej („programu”). Program powinien zostać ustanowiony na okres siedmiu lat od 2021 do 2027 r. [Popr. 7]

(8)  Program powinien wspierać opracowywanie, wdrażanie i egzekwowanie unijnych przepisów stanowiących podstawę prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Program powinien wspierać tworzenie warunków odpowiednich dla umocnienia pozycji podmiotów działających na rynku wewnętrznym; przedsiębiorstw, obywateli, w tym konsumentów, pracowników, społeczeństwa obywatelskiego i władz publicznych. Dlatego program powinien mieć na celu zapewnienie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, leczmikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, w tym w sektorze turystycznym, jak również wspieranie egzekwowania prawa ochrony konsumentów i przepisów dotyczących bezpieczeństwa, a także norm środowiskowych i społecznych, oraz zwiększanie świadomości wśród przedsiębiorstw i obywateli, zapewniając im odpowiednie narzędzia, właściwe informacje i pomoc, wiedzę i kompetencje, potrzebne do podejmowania świadomych decyzji oraz większego udziału w unijnym procesie stanowienia prawa. Ponadto program powinien mieć na celu wzmocnienie współpracy administracyjnej i regulacyjnej, w szczególności poprzez programy szkoleniowe, wymianę najlepszych praktyk, poszerzanie wiedzy i kompetencji, w tym wykorzystywanie strategicznych zamówień publicznych. Program ma również na celu wspieranie tworzenia wysokiej jakości norm międzynarodowych, które są podstawą wdrażania unijnych przepisów. Obejmuje to również normy w dziedzinie sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych, przyczyniając się tym samym do przejrzystości i prawidłowego funkcjonowania unijnych rynków kapitałowych oraz zwiększenia ochrony inwestorów. Program powinien wspierać działania w zakresie opracowywania regulacji i norm również poprzez zapewnienie jak najszerszego zaangażowania zainteresowanych stron. Celem programu powinno być również wspieranie wdrażania i egzekwowania prawodawstwa UE zapewniającego wysoki poziom ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin na wszystkich etapach łańcucha żywnościowego oraz poprawę dobrostanu zwierząt. [Popr. 8]

(9)  Nowoczesny rynek wewnętrzny jest oparty na zasadach uczciwości, przejrzystości i wzajemnego zaufania, sprzyja konkurencji i przynosi korzyści konsumentom, przedsiębiorcom i pracownikom. Lepsze wykorzystanie ulegającego ciągłym zmianom jednolitego rynku usług pomoże europejskim przedsiębiorstwom w tworzeniu miejsc pracy i rozwoju poza granicami macierzystego kraju, co z kolei zaowocuje szerszym wyborem usług po lepszych cenach przy równoczesnym zachowaniu wysokich standardów dla konsumentów i pracowników. Aby osiągnąć ten cel, program powinien przyczynić się do usunięcia istniejących przeszkód i zapewnić ramy regulacyjne, w których będą mogły funkcjonować nieuzasadnionych, dyskryminujących i nieproporcjonalnych barier, a także zadbać o to, aby ramy regulacyjne mogły uwzględniać nowe, innowacyjne modele biznesowe , w tym modele gospodarki współpracy i przedsiębiorczość społeczną, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony socjalnej, w tym dla przedsiębiorców. [Popr. 9]

(10)  Przeszkody regulacyjne na rynku wewnętrznym zostały usunięte w przypadku wielu produktów przemysłowych poprzez zastosowanie mechanizmów zapobiegawczych, przyjęcie wspólnych przepisów i norm oraz, w przypadku braku takich przepisów unijnych, poprzez zasadę wzajemnego uznawania. W obszarach, gdzie nie istnieje prawodawstwo Unii, zasada wzajemnego uznawania oznacza, że towary, które są wprowadzane do obrotu zgodnie z prawem w jednym państwie członkowskim, korzystają z prawa do swobodnego przepływu i mogą być sprzedawane w innym państwie członkowskim, chyba że zainteresowane państwo członkowskie ma podstawy, by sprzeciwić się wprowadzeniu do obrotu tych towarów, o ile takie ograniczenie jest niedyskryminacyjne, poparte uzasadnionymi celami interesu publicznego określonymi w art. 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) lub uznanymi w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości, a także proporcjonalne do wyznaczonego celu. Jednakże niewłaściwe stosowanie zasady wzajemnego uznawania, na przykład nakładanie nieuzasadnionych lub nieproporcjonalnych ograniczeń, utrudnia przedsiębiorstwom dostęp do rynków w innych państwach członkowskich. Pomimo wysokiego stopnia integracji rynku w dziedzinie towarów, prowadzi to do utraconych możliwości dla całej gospodarki. Przegląd rozporządzenia (UE) nr xxx/2018 w sprawie wzajemnego uznawania pomoże zwiększyć korzyści gospodarcze w tym obszarze. W związku z tym program powinien zmierzać do poprawy stosowania zasady wzajemnego uznawania w dziedzinie towarów, wykorzystując jej pełen potencjał, i do ograniczenia liczby nielegalnych i niezgodnych z wymogami produktów wprowadzanych na rynek dzięki ukierunkowanym działaniom informacyjnym i szkoleniom, wsparciu udzielanemu punktom kontaktowym ds. produktów, lepszej współpracy między właściwymi organami odpowiedzialnymi za wzajemne uznawanie oraz wzmocnieniu nadzoru rynku. [Popr. 10]

(11)  Nowe wyzwania dotyczące regulacji i egzekwowania prawa mają związek z tym, że w epoce rewolucji cyfrowej środowisko szybko się zmienia w odniesieniu do takich kwestii jak bezpieczeństwo cybernetycznecyberbezpieczeństwo, ochrona danych i prywatność, internet rzeczy czy sztuczna inteligencja oraz powiązane z nią normy etyczne. Na wypadek szkód niezbędne są surowe przepisy w zakresie bezpieczeństwa produktów i jasnego określania odpowiedzialności, a także ścisłe egzekwowanie przepisów, aby zapewnić reakcję polityczną, która umożliwia obywatelom europejskim, w tym konsumentom i przedsiębiorstwom, skorzystanie z tych przepisów. W związku z tym program powinien przyczynić się do szybkiego dostosowania i egzekwowania unijnego systemu odpowiedzialności za produkt, co wspiera innowacje, a zarazem gwarantuje bezpieczeństwo i ochronę użytkowników. [Popr. 11]

(12)  Wprowadzanie do obrotu produktów, które nie są zgodne z prawem Unii, stawia w niekorzystnej sytuacji tych, którzy przestrzegają przepisów, i może stanowić zagrożenie dla niezależnie od tego, czy produkty te są wprowadzane na rynek w sposób tradycyjny, czy też drogą elektroniczną, oraz niezależnie od tego, czy są one produkowane w Unii, czy też trafiają do niej z państw trzecich, naraża obywateli i konsumentów. Wiele przedsiębiorców lekceważy przepisy w wyniku niewiedzyunijnych na ryzyko. Przedsiębiorcy sprzedający produkty zgodne z wymogami mierzą się z zakłóconą konkurencją ze strony tych, którzy nie przestrzegają przepisów ze względu na niewiedzę lub umyślnie w celu zdobycia przewagi konkurencyjnej. Organy nadzoru rynku są często niedofinansowane i mogą działać jedynie w granicach swojego kraju, podczas gdy przedsiębiorcy prowadzą działalność handlową na poziomie Unii, a nawet globalnym. W szczególności w przypadku handlu elektronicznego organy nadzoru rynku mają duży problem ze śledzeniem przywożonych z państw trzecich produktów niezgodnych z wymogami i określeniem odpowiedzialnego podmiotu w ramach swojej jurysdykcji. i, czy też przeprowadzeniem ocen ryzyka lub badań bezpieczeństwa ze względu na brak fizycznego dostępu do produktów. W związku z tym niniejszy program powinien mieć na celu wzmocnienie zgodności produktów z wymogami poprzez wzmocnienie nadzoru rynku, zapewnienie właściwych zachęt dla przedsiębiorców, podmiotom gospodarczym jasnych, przejrzystych i kompleksowych przepisów, popularyzację obowiązujących przepisów unijnych dotyczących bezpieczeństwa produktów, wzmożenie kontroli przestrzegania przepisów, między innymi przez systematyczne kontrolowanie próbek produktów reprezentujących znaczny procent każdego rodzaju produktów wprowadzanych do obrotu, badania typu Tajemniczy Klient przeprowadzane przez organy nadzoru rynku oraz propagowanie ściślejszej współpracy transgranicznej między organami egzekwowania prawa. Program ten powinien się również przyczyniać do konsolidacji obowiązujących ram nadzoru rynku, zachęcać organy nadzoru rynku z różnych państw członkowskich do wspólnych działań, ulepszać wymianę informacji oraz promować ściślejszą integrację i konwergencję w zakresie nadzoru rynku, zwłaszcza poprzez zadbanie o ścisłe przestrzeganie nowych wymogów wprowadzonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858(7), tak aby uniknąć sprzedaży obywatelom europejskim produktów niezgodnych z wymogami. Program powinien zatem wzmocnić zdolności organów nadzoru rynku w całej Unii i przyczynić się do większej spójności między państwami członkowskimi, zapewniając korzyści z rynku wewnętrznego zarówno pod względem dobrobytu gospodarczego, jak i zrównoważonego wzrostu, przy jednoczesnym uwzględnieniu ich szczególnych potrzeb w sposób zindywidualizowany. [Popr. 12]

(13)  Bezpieczeństwo produktów to kwestia, która dotyczy całego społeczeństwa. Przed wprowadzeniem produktów do obrotu jednostka oceniająca zgodność sprawdza, czy spełniają one wymogi bezpieczeństwa. Dlatego pierwszorzędne znaczenie ma to, by jednostki oceniające zgodność były wiarygodne i kompetentne. Unia wprowadziła system akredytacji jednostek oceniających zgodność, sprawdzania ich kompetencji, bezstronności i niezależności. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008(8) było jednak na szczeblu krajowym wprowadzane w życie na wiele różnych sposobów. Różnice te dotyczą podziału kompetencji między organami nadzoru rynku i wewnętrznych mechanizmów koordynacji na szczeblu krajowym, poziomu zaangażowanych środków finansowych przeznaczonych na nadzór rynku oraz strategii i podejść do nadzoru rynku, a także uprawnień w odniesieniu do produktów niezgodnych z wymogami i poziomu kar za naruszenia, co skutkuje fragmentarycznym egzekwowaniem unijnego prawodawstwa harmonizacyjnego. Fragmentacja ta spowodowała, że w niektórych państwach członkowskich nadzór rynku jest bardziej rygorystyczny niż w innych, co może osłabić efekt odstraszający przepisów i stworzyć nierówne szanse dla przedsiębiorstw w niektórych państwach członkowskich, a także prowadzić do nierównowagi w poziomie bezpieczeństwa produktów w Unii. Obecnie głównym wyzwaniem jest zapewnienie zgodności systemu akredytacji z aktualnym stanem wiedzy oraz zapewnienie jego stosowania w tak samo rygorystyczny sposób w całej Unii. W związku z tym program powinien wspierać środki mające na celu zapewnienie, by jednostki oceny zgodności nadal spełniały wymogi regulacyjne, zwłaszcza poprzez wykorzystywanie oceny przeprowadzanej przez strony trzecie, by poprawić bezstronne i niezależne procedury, oraz wzmocnienie europejskiego systemu akredytacji, w szczególności w nowych dziedzinach polityki, poprzez wspieranie jednolitości kontroli i kar, a także Europejskiej Współpracy w Dziedzinie Akredytacji, o której mowa w art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008. [Popr. 13]

(14)  Rozwój handlu elektronicznego może powodować pewne problemy dotyczące ochrony zdrowia i bezpieczeństwa użytkowników końcowych przed produktami niezgodnymi z wymogami. Ponieważ wraz z rozwojem handlu elektronicznego i usług dla podróżnych rynki konsumenckie stały się rynkami bez granic, należy zadbać o to, aby konsumenci zamieszkujący w Unii mogli korzystać z odpowiedniej równoważnej ochrony podczas przywozu towarów i usług od przedsiębiorców mających siedzibę w państwach trzecich. W związku z tym program powinien w razie konieczności umożliwiać wspieranie współpracy z właściwymi organami z siedzibą w państwach trzecich będących najważniejszymi partnerami handlowymi Unii w odniesieniu do wymiany informacji na temat produktów niezgodnych z wymogami, najnowszych rozwiązań naukowych i nowych technologii, nowych zagrożeń oraz innych aspektów związanych z działaniami kontrolnymi. [Popr. 14]

(15)  Organy władzy publicznej korzystają z zamówień publicznych w celu zapewnienia najlepszej relacji wartości do ceny za publiczne pieniądze, oraz przyczynienia się do stworzenia bardziej innowacyjnego, zrównoważonego, zintegrowanego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego, w tym – jeżeli jest to zgodne z obowiązującym prawem Unii – przez stosowanie kryteriów innych niż jedynie najniższa cena czy opłacalność, uwzględnianie między innymi takich aspektów jak jakość, ochrona środowiska, sprawiedliwy handel i kwestie społeczne, a także ułatwianie podziału zamówień na części w przypadku dużych projektów infrastrukturalnych. Dyrektywa 2014/23/UE(9), dyrektywa 2014/24/UE(10) i dyrektywa 2014/25/UE(11) stanowią ramy prawne dla integracji i skutecznego funkcjonowania rynków zamówień publicznych odpowiadających 14 % produktu krajowego brutto Unii, z korzyścią dla organów publicznych, przedsiębiorstw, jak i obywateli, w tym konsumentów. Prawidłowo wdrożone przepisy dotyczące zamówień publicznych są kluczowym narzędziem wzmacniania jednolitego rynku oraz pobudzania wzrostu unijnych przedsiębiorstw i tworzenia miejsc pracy w Unii. Dlatego niniejszy program powinien wspierać działania zmierzające do zapewnienia szerszego wykorzystywania strategicznych zamówień publicznych, profesjonalizacji nabywców publicznych, ułatwiania i poprawy dostępu do rynków zamówień publicznych dla MŚP i mikroprzedsiębiorstw, w szczególności przez usługi doradcze i szkolenia, zwiększenia przejrzystości, uczciwości i jakości danych, pobudzenia transformacji cyfrowej w dziedzinie zamówień publicznych i promocji wspólnego udzielania zamówień poprzez wzmocnione partnerstwo z państwami członkowskimi, usprawnienia gromadzenia i analizy danych, w tym poprzez opracowywanie specjalnych narzędzi informatycznych, wspierania wymiany doświadczeń i dobrych praktyk, uwzględniania europejskich i międzynarodowych norm, dostarczania wytycznych, dążenia do korzystnych umów handlowych, wzmocnienia współpracy między organami krajowymi oraz uruchomienia projektów pilotażowych. [Popr. 15]

(16)  Aby zrealizować cele programu oraz ułatwić życie obywatelom i przedsiębiorstwom, należy wprowadzić w życie wysokiej jakości usługi publiczne zorientowane ukierunkowane na użytkownika, zorientowane w coraz większym stopniu na kwestie cyfrowe i w pełni dostępne, a także w jeszcze większym stopniu zintensyfikować wysiłki w dziedzinie administracji elektronicznej, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniej ochrony danych i prywatności. Oznacza to, że administracje publiczne powinny zacząć stosować nowe i bardziej innowacyjne metody pracy, aby wyeliminować podziały między różnymi częściami administracji i zaangażować się we współtworzenie tych usług publicznych z udziałem obywateli i przedsiębiorstw. Ponadto ciągły i stały wzrost działalności transgranicznej na rynku wewnętrznym wymaga zapewnienia dostępności aktualnych, dokładnych i łatwo zrozumiałych informacji na temat praw przedsiębiorstw i obywateli, ale również informacji wyjaśniających formalności administracyjne, a także upraszczających je. Ponadto zasadniczego znaczenia nabiera udzielanie porad prawnych oraz pomocy w rozwiązaniu problemów, które występują na szczeblu międzynarodowym. Niezbędne jest także połączenie krajowych administracji w prosty i skuteczny sposób, wspieranie organów publicznych w realizacji tych celów, jak również ocena sposobu funkcjonowania rynku wewnętrznego w terenie. Istniejące narzędzia służące do zarządzania rynkiem wewnętrznym już odgrywają ważną rolę w ułatwianiu osiągania tych celów. W związku z powyższym i z myślą o dotrzymaniu tempa rozwojowi technologicznemu i zmianom na rynku, a także nowym wyzwaniom dotyczącym regulacji i egzekwowania prawa, program powinien wspierać podnoszenie jakości, widoczności, przejrzystości i niezawodności narzędzi służących do zarządzania rynkiem wewnętrznym. Program powinien zatem wspierać między innymi istniejące narzędzia służące do zarządzania rynkiem wewnętrznym, tj.: portal „Twoja Europa”, który powinien być podstawą przyszłego jednolitego portalu cyfrowego, portal „Twoja Europa – Porady”, system SOLVIT, system wymiany informacji na rynku wewnętrznym oraz tabela wyników jednolitego rynku w celu ułatwienia życia obywatelom i handlu transgranicznego przedsiębiorstwom. [Popr. 15]

(17)  Program powinien wspierać rozwój unijnych ram regulacyjnych w obszarze prawa spółek i ładu korporacyjnego, a także prawa umów, z myślą o zwiększeniu efektywności i konkurencyjności przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony zainteresowanym stronom, których dotyczy działalność spółek, oraz reagowaniu na nowe wyzwania polityczne. Powinien on również zapewniać odpowiednią ocenę, wdrażanie i egzekwowanie odpowiedniego wspólnotowego dorobku prawnego, informacje i pomoc dla zainteresowanych stron oraz wspierać wymianę informacji w tej dziedzinie. Program powinien w dalszym ciągu wspierać inicjatywy Komisji na rzecz przejrzystych i odpowiednio dostosowanych ram prawnych dotyczących gospodarki opartej na danych oraz innowacji. Inicjatywy te są niezbędne do zwiększenia pewności prawa w odniesieniu do zobowiązań umownych i pozaumownych, w szczególności w odniesieniu do odpowiedzialności i etyki w kontekście najnowszych technologii, takich jak internet rzeczy, sztuczna inteligencja, robotyka i drukowanie 3D. Celem programu powinno być pobudzanie rozwoju biznesu opartego na danych, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony prywatności, który będzie miał decydujące znaczenie dla pozycji Unii pod względem konkurencyjności na poziomie światowym. [Popr. 17]

(18)  Program powinien również wspierać prawidłowe i pełne wdrożenie i stosowanie unijnych ram prawnych dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu przez państwa członkowskie oraz rozwój przyszłych polityk, aby stawić czoła nowym wyzwaniom w tej dziedzinie. Powinien również wspierać istotne działania międzynarodowych organizacji o znaczeniu europejskim, takich jak Komitet Ekspertów ds. Oceny Środków Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu przy Radzie Europy.

(19)  Wdrażanie i rozwój rynku wewnętrznego w dziedzinie usług finansowych, stabilności finansowej i unii rynków kapitałowych, w tym zrównoważonych finansów, w dużym stopniu zależy od wprowadzania przez Unię środków opartych na dowodach. Aby osiągnąć ten cel, Komisja powinna aktywnie i stale monitorować rynki finansowe i stabilność finansową, oceniać wdrażanie prawodawstwa Unii przez państwa członkowskie, oceniać, czy obowiązujące przepisy są adekwatne do zakładanych celów, i określać potencjalne obszary działania, w których pojawiają się nowe rodzaje ryzyka, przy ciągłym zaangażowaniu zainteresowanych stron w cały cykl polityki. Takie działania opierają się na produkcji analiz, badań, materiałów szkoleniowych, badań opinii, ocen zgodności, ocen oraz statystyk i są wspierane przez systemy informatyczne i narzędzia komunikacji.

(20)  Biorąc pod uwagę fakt, że rynek wewnętrzny zdefiniowany w art. 3 Traktatu TFEU obejmuje system zapewniający niezakłóconą konkurencjęna rynku wewnętrznym, program powinien wspierać unijną politykę przyczyniać się do wspierania unijnej polityki konkurencji, sieci i współpracę z krajowymi w drodze usprawnienia i zacieśnienia współpracy z europejską siecią konkurencji oraz z organami i sądami, a także działania informacyjne skierowane do szerszej grupy zainteresowanych stron polegające na informowaniu krajowymi, w tym w drodze zacieśniania współpracy międzynarodowej, jak również informowania o prawach, korzyściach i obowiązkach wynikających z polityki konkurencji oraz ich wyjaśniania. Program powinien w szczególności pomóc Komisji lepiej analizować i oceniać zmiany na rynku, m.in. dzięki szerokiemu wykorzystaniu badań sektorowych oraz dzięki systematycznej wymianie wyników i najlepszych praktyk w ramach europejskiej sieci konkurencji. Powinno się to przyczynić do zapewnienia uczciwej konkurencji i równych warunków działania, w tym na szczeblu międzynarodowym, oraz do wzmocnienia pozycji przedsiębiorstw, w szczególności MŚP, i konsumentów, aby mogli czerpać korzyści płynące z jednolitego rynku ich wyjaśnianiu. [Popr. 18]

(21)  W szczególności program musi podjąć kwestię radykalnych skutków, jakie dla konkurencji i funkcjonowania rynku wewnętrznego wynikają z zachodzącej transformacji gospodarki i otoczenia biznesowego, w szczególności z gwałtownego wzrostu ilości danych i zakresu ich wykorzystania, biorąc pod uwagę coraz większe wykorzystanie sztucznej inteligencji, dużych zbiorów danych, algorytmów i innych narzędzi informatycznych oraz fachowej wiedzy przez przedsiębiorstwa i ich doradców. Niezwykle istotne jest również to, by program wspierał sieci kontaktów oraz szerszą i ściślejszą współpracę z sądami i organami państw członkowskich, współpracy w udziałem organów państw członkowskich i sądów, z uwagi na to, że niezakłócona konkurencja i funkcjonowanie rynku wewnętrznego zależą w dużej mierze od działań podejmowanych przez te podmioty. Z uwagi na szczególną rolę polityki konkurencji w zapobieganiu negatywnemu wpływowi, jaki mogą wywierać na rynek wewnętrzny zachowania antykonkurencyjne poza granicami Unii, program powinien w stosownych przypadkach wspierać także współpracę z organami państw trzecich. Ponadto rozszerzenie działań informacyjnych jest niezbędne do tego, by umożliwić większej liczbie obywateli i firm czerpanie w pełni korzyści z uczciwej konkurencji na rynku wewnętrznym. W szczególności konieczne jest wykazanie wymiernych korzyści wynikających z unijnej polityki konkurencji dla obywateli europejskich poprzez współpracę z grupami społeczeństwa obywatelskiego i odpowiednimi bezpośrednio zainteresowanymi stronami. Z uwagi na to, że szereg inicjatyw w programie to inicjatywy nowe i że szybkie i dynamiczne zmiany warunków konkurencji na rynku wewnętrznym, mianowicie dotyczące innowacji cyfrowych, sztucznej inteligencji, algorytmów, dużych zbiorów danych, cyberbezpieczeństwa i technologii w dziedzinie informatyki śledczej, w przypadku których tempo i zakres zmian są trudne do oszacowania, mają znaczny wpływ na część program poświęconą konkurencji, można się spodziewać, że aby sprostać zmieniającym się potrzebom w ramach tej części programu potrzebna będzie elastyczność. [Popr. 19]

(22)  Wzmocnienie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju europejskich przedsiębiorstw, a jednocześnie zapewnienie skutecznych równych szans oraz otwartego i konkurencyjnego rynku wewnętrznego jest sprawą najwyższej wagi. MŚP są siłą napędową europejskiej gospodarki. Stanowią one 99 % wszystkich przedsiębiorstw w Europie, zapewniają dwie trzecie miejsc pracy i przyczyniają się w znacznym stopniu do tworzenia nowych, wartościowych miejsc pracy we wszystkich sektorach w skali regionalnej i lokalnej, a co za tym idzie do spójności społecznej. MŚP odgrywają zasadniczą rolę w dążeniu do transformacji energetycznej i w przyczynianiu się do realizacji unijnych celów w dziedzinie klimatu wynikających z porozumienia paryskiego. Program powinien zatem zwiększyć ich zdolność do opracowywania przyjaznych dla środowiska produktów i usług wysokiej jakości oraz wspierać ich wysiłki na rzecz bardziej efektywnego gospodarowania zasobami, zgodnie z zasadą „efektywność energetyczna przede wszystkim”. W ten sposób program przyczyni się również do większej konkurencyjności unijnych MŚP na globalnym rynku. [Popr. 20]

(23)  Przed MŚP stoją wspólne wyzwania, które nie wpływają w takim samym stopniu na większe przedsiębiorstwa. Są to trudności z pozyskiwaniem finansowania, znalezieniem wykwalifikowanych pracowników, zmniejszeniem obciążeń administracyjnych, rozwijaniem kreatywności i innowacji, z dostępem do rynków i umiędzynarodowieniem działalności. Program powinien w sposób proporcjonalny korygować niedoskonałości rynku, a jednocześnie nie zakłócać konkurencji na rynku wewnętrznym. Program powinien w szczególności stworzyć odpowiednie warunki do wprowadzania innowacji technologicznych i organizacyjnych w procesach produkcji, z uwzględnieniem szczególnych rodzajów MŚP, takich jak mikroprzedsiębiorstwa, przedsiębiorstwa rzemieślnicze, osoby samozatrudnione, przedstawiciele wolnych zawodów i przedsiębiorstwa społeczne. Należy również poświęcić uwagę potencjalnym, nowym i młodym przedsiębiorcom oraz przedsiębiorcom-kobietom, a także innym specyficznym grupom docelowym, takim jak osoby starsze, migranci i przedsiębiorcy należący do grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji społecznej lub szczególnie podatnych na zagrożenia, np. osoby niepełnosprawne. [Popr. 21]

(23a)  Program powinien wspierać i propagować kulturę innowacyjności, tworząc otoczenie zdolne sprzyjać powstawaniu i rozwojowi przedsiębiorstw, zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw i innowacyjnych MŚP będących w stanie sprostać wyzwaniom w coraz bardziej konkurencyjnym i szybko zmieniającym się środowisku. Radykalnie nowe procesy innowacyjne wymagają opracowania otwartego modelu innowacyjności, bazującego na liczniejszych projektach badawczych opartych na współpracy oraz na dzieleniu się wiedzą i własnością intelektualną między poszczególnymi organizacjami. Celem programu powinno zatem być wspieranie procesu innowacyjnego poprzez przyswajanie nowych modeli biznesowych opartych na współpracy, ukierunkowanych na tworzenie sieci oraz dzielenie się wiedzą i zasobami we wspólnotach skupiających więcej podmiotów. [Popr. 22]

(23b)  Program powinien korygować niedoskonałości rynku w sposób proporcjonalny, zwracając szczególną uwagę na działania, które przynoszą bezpośrednią korzyść MŚP i sieciom przedsiębiorstw, a jednocześnie nie zakłócając nadmiernie konkurencji na rynku wewnętrznym. [Popr. 23]

(24)  Wiele unijnych problemów z konkurencyjnością wiąże się z trudnościami MŚP z uzyskaniem dostępu do finansowania – mają zmagają się one z niedoinformowaniem, mają kłopoty z wykazaniem zdolności kredytowej i z wystarczającym zabezpieczeniem lub po prostu słabo znają istniejące mechanizmy, które mogłyby wesprzeć ich działalność na poziomie unijnym, krajowym lub lokalnym. Inne trudności związane z finansowaniem wynikają z tego, że w celu zachowania konkurencyjności w związku z mniejszym rozmiarem mikroprzedsiębiorstwa i MŚP muszą podejmować działania w zakresie cyfryzacji, umiędzynarodowienia i innowacji oraz podnoszenia kwalifikacji swoich pracowników. Ograniczony dostęp do finansowania wpływa negatywnie na wskaźnik tworzenia, wzrostu i przetrwania przedsiębiorstw, jak też na gotowość nowych przedsiębiorców do przejmowania rentownych przedsiębiorstw w kontekście sukcesji. [Popr. 24]

(25)  W celu pokonania tych niedoskonałości rynku oraz w celu zapewnienia, by MŚP nadal odgrywały swoją rolę jako podstawa konkurencyjności unijnej gospodarki oraz jako siła napędowa zrównoważonej gospodarki, małe i średnie przedsiębiorstwa potrzebują dodatkowego wsparcia za pośrednictwem instrumentów dłużnych i kapitałowych, które mają zostać ustanowione w ramach segmentu MŚP funduszu InvestEU ustanowionego rozporządzeniem [...] Parlamentu Europejskiego i Rady(12). Instrument gwarancji kredytowych ustanowiony w ramach byłego programu COSME na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1287/2013(13) ma udowodnioną wartość dodaną i oczekuje się, że przyniesie on pozytywny wkład na rzecz co najmniej 500 000 MŚP. Nowy instrument, który go zastąpi, zostanie ustanowiony w ramach segmentu MŚP w funduszu InvestEU. Należy położyć większy nacisk na ulepszenie kampanii informacyjnych i kampanii publicznych, aby rozpropagować wśród potencjalnych beneficjentów informacje o dostępności programu dla MŚP. W trosce o większą rozpoznawalność działań Unii wspierających MŚP działania finansowane w całości lub częściowo w ramach niniejszego programu, w tym przez pośredników, powinny być oznaczane symbolem europejskim (flagą) widniejącym obok zdania informującego o wsparciu otrzymanym w ramach niniejszego programu. [Popr. 25]

(26)  Cele niniejszego programu zostaną również uwzględnione przy wykorzystaniu instrumentów finansowych i gwarancji budżetowych w ramach segmentu MŚP funduszu InvestEU. Segment MŚP funduszu InvestEU powinien być wyposażony w działający w każdym państwie członkowskim centralny i nadrzędny punkt informacyjny na temat programu, tak aby zwiększyć dostępność funduszy dla MŚP i rozpowszechnić wiedzę o nich. Wsparcie finansowe należy wykorzystać w celu skorygowania niedoskonałości rynku lub nieoptymalnych sytuacji w zakresie inwestycji w proporcjonalny sposób, bez powielania ani wypierania a działania nie powinny powielać ani wypierać finansowania prywatnego, a także bez zakłócania ani też zakłócać konkurencji na rynku wewnętrznym oraz powinny gwarantować dodatkowość i zwiększać synergię z innymi europejskimi programami. Działania powinny charakteryzować się wyraźną europejską wartością dodaną. [Popr. 26]

(26a)  Działania wspierane z Funduszu InvestEU, zarówno za pośrednictwem modułu UE, jak i modułu państw członkowskich, nie powinny powielać ani zastępować finansowania prywatnego, ani też zakłócać konkurencji na rynku wewnętrznym, lecz sprzyjać połączeniu z istniejącymi już lokalnymi systemami gwarancji, publicznymi i prywatnymi, z myślą przede wszystkim o optymalizacji i zwiększeniu rzeczywistych korzyści dla odbiorców końcowych (którymi są MŚP w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE(14)) w celu zapewnienia faktycznej dodatkowości działań. [Popr. 27]

(26b)  Oprócz dostępu do finansowania kluczowe znaczenie ma również dostęp do umiejętności, w tym umiejętności i wiedzy w zakresie zarządzania, które mają zasadnicze znaczenie dla MŚP, umożliwiając im dostęp do istniejących funduszy, wprowadzanie innowacji, konkurowanie na rynku i rozwój. Instrumentom finansowym przewidzianym w funduszu InvestEU powinien towarzyszyć rozwój stosownych systemów wsparcia mentorskiego i coachingu oraz usług dla przedsiębiorstw opartych na wiedzy. [Popr. 28]

(27)  Program powinien W ramach programu należy zapewnić MŚP skuteczne wsparcie w ciągu całego cyklu ich życia, udzielając im pomocy od etapu przygotowywania projektu po komercjalizację i dostęp do rynku oraz zachęcając je do tworzenia sieci przedsiębiorstw. Wsparcie to powinno być oparte na wyjątkowej wiedzy teoretycznej i fachowej na temat małych i średnich przedsiębiorstw oraz sektorów przemysługospodarki i przedsiębiorczośc, jak również na długoletnim doświadczeniu we współpracy z zainteresowanymi podmiotami na poziomie europejskim, krajowym i regionalnym. Powinno się ono również opierać się na osiągnięciach doświadczeniu zdobytym dzięki sieci Enterprise Europe Network jako punktu punktowi kompleksowej obsługi, który pomaga MŚP zwiększać konkurencyjność i rozwijać działalność gospodarczą na jednolitym rynku i poza nim. Sieć ta zamierza kontynuować świadczenie usług w ramach innych programów unijnych, w szczególności programu „Horyzont 2020”, z wykorzystaniem środków finansowych tych programów. Oprócz tego powinna wspierać większy udział organizacji reprezentujących MŚP w pracach nad inicjatywą dotyczącą polityki jednolitego rynku, m.in. w odniesieniu do zamówień publicznych, procesów normalizacyjnych i systemów własności intelektualnej. Sieć powinna również zwiększyć liczbę działań, doradzając MŚP w sposób bardziej ukierunkowany przy opracowywaniu projektów oraz wspieraniu tworzenia sieci oraz transformacji technologicznej i organizacyjnej. Sieć powinna również usprawnić współpracę i kontakty z innymi ośrodkami doradczymi ustanowionymi w ramach programu „Cyfrowa Europa” i funduszu InvestEU w odniesieniu do dostępu do finansowania. Działania na rzecz MŚP w ramach sieci powinny również mieć na celu zapewnienie wysokiej jakości usług w całej Europie, ze zwróceniem szczególnej uwagi na obszary działalności i regiony geograficzne Unii, w których sieci i pośrednicy nie osiągają oczekiwanych wyników. Również udany. Również program doradztwa dlanowych przedsiębiorców – Erasmus dla młodych przedsiębiorców powinien nadal być narzędziem umożliwiającym nowym albo przyszłym przedsiębiorcom zdobywanie doświadczenia w biznesie prowadzeniu działalności i zarządzaniu poprzez współpracę z doświadczonym przedsiębiorcą z innego kraju, a tym samym zwiększenie swoich zdolności w zakresie rozwój talentów z zakresu przedsiębiorczości. Program powinien w dalszym ciągu dążyć do tego, by rozwijać się rozwijać i rozszerzać swój zasięg geograficzny, i tym samym móc zaoferować przedsiębiorcom szerszą gamę możliwości współpracy, w stosownych przypadkach w połączeniu z innymi inicjatywami Unii. Aby zwiększyć wartość dodaną poprzez propagowanie inicjatyw na rzecz przedsiębiorczości, należy zwrócić szczególną uwagę na mikroprzedsiębiorstwa oraz na tych, którzy najmniej skorzystali z istniejącego programu, jak również na obszary, w których kultura przedsiębiorczości pozostaje na bardzo podstawowym poziomie i napotyka więcej barier. Należy dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić odpowiednio zrównoważony pod względem geograficznym podział środków finansowych. [Popr. 29]

(27a)  Należy dołożyć większych starań, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne i zwiększyć dostępność programów, aby ograniczyć koszty MŚP i mikroprzedsiębiorstw związane ze skomplikowanym procesem aplikacji i wymogami uczestnictwa. Państwa członkowskie powinny również rozważyć ustanowienie jednego punktu informacyjnego dla przedsiębiorstw zainteresowanych korzystaniem ze środków unijnych, który funkcjonowałby jako punkt kompleksowej obsługi. Procedura oceny powinna przebiegać możliwie jak najszybciej, aby umożliwić terminowe wykorzystanie korzyści, jakie ten program oferuje. [Popr. 30]

(28)  Klastry są narzędziem o strategicznym znaczeniu dla wspierania konkurencyjności i rozwoju MŚP, ponieważ zapewniają one sprzyjające otoczenie biznesowe, przyczyniają się do bardziej zrównoważonego rozwoju przemysłu i usług oraz wspierają rozwój gospodarczy regionów dzięki tworzeniu wartościowych miejsc pracy. Wspólne inicjatywy na rzecz klastrów powinny osiągnąć masę krytyczną w celu przyspieszenia wzrostu MŚP. Poprzez łączenie wyspecjalizowanych ekosystemów klastry tworzą nowe możliwości biznesowe dla MŚP i lepiej je integrują z europejskimi i globalnymi strategicznymi łańcuchami wartości. Należy zapewnić wsparcie na potrzeby rozwoju transnarodowych strategii partnerstwa oraz realizację wspólnych działań wspieranych przez Europejską Platformę Współpracy Klastrów. Należy wspierać trwałe partnerstwa, w przypadku których finansowanie będzie kontynuowane, jeśli osiągnięte zostaną cele pośrednie. Bezpośrednie wsparcie dla MŚP powinno być przekazywane za pośrednictwem klastrów w następujących sytuacjach: upowszechnianie zaawansowanych technologii, nowych modeli biznesowych, niskoemisyjnych i zasobooszczędnych rozwiązań, kreatywność i projektowanie, podnoszenie kwalifikacji, pozyskiwanie utalentowanych pracowników, przyśpieszenie przedsiębiorczości i internacjonalizacja. Do działań powinny zostać włączone inne wyspecjalizowane podmioty wspierające MŚP w celu ułatwienia transformacji przemysłowej i realizacji strategii inteligentnej specjalizacji. Program powinien zatem przyczyniać się do wzrostu zrównoważonego rozwoju gospodarczegoi tworzenia powiązań z unijnymi (cyfrowymi) centrami innowacji i inwestycji ustanowionymi w ramach polityki spójności i programu „Horyzont Europa”. Można również zbadać efekt synergii z programem Erasmus. [Popr. 31]

(28a)  Program mógłby przyczynić się do zacieśnienia lub usprawnienia relacji między mikroprzedsiębiorstwami, MŚP i średnimi przedsiębiorstwami a uniwersytetami, ośrodkami badawczymi i innymi instytucjami zaangażowanymi w tworzenie i rozpowszechnianie wiedzy. Te relacje mogłyby przyczynić się do zwiększenia zdolności przedsiębiorstw do podejmowania strategicznych wyzwań, jakie stwarza nowe otoczenie międzynarodowe. [Popr. 32]

(28b)  MŚP, ze względu na ich mniejsze rozmiary, natrafiają na specyficzne przeszkody dla wzrostu oraz borykają się z trudnościami w rozwoju i rozszerzaniu ich działalności gospodarczej. Unia oferuje wsparcie, aby zwiększyć skalę działań skupionych na innowacjach i badaniach naukowych, głównie za pomocą instrumentu na rzecz MŚP oraz niedawno uruchomionego przez Europejską Radę ds. Innowacji projektu pilotażowego w ramach programu „Horyzont 2020”. W oparciu o metody pracy i doświadczenia zdobyte dzięki instrumentowi na rzecz MŚP program na rzecz jednolitego rynku powinien również oferować wsparcie na rzecz zwiększania skali działalności MŚP, uzupełniając działania nowej Europejskiej Rady ds. Innowacji, ze szczególnym uwzględnieniem przełomowych innowacji w ramach programu „Horyzont Europa”. Działania służące zwiększeniu skali działalności MŚP w ramach tego programu powinny skoncentrować się na przykład na wspieraniu MŚP w rozszerzaniu działalności dzięki komercjalizacji, umiędzynarodowieniu i nowym możliwościom rynkowym. [Popr. 33]

(29)  Kreatywność i innowacje mają Oprócz kreatywności i innowacji pierwszorzędne znaczenie dla konkurencyjności przemysłowych łańcuchów wartości w Unii. Stanowią one ma transformacja technologiczna i organizacyjna, a także bardziej zrównoważony rozwój w odniesieniu do procesów produkcyjnych, w szczególności efektywne gospodarowanie zasobami i energią. Elementy te stanowią katalizator modernizacji przemysłu i  sektora przedsiębiorstw i sektora przemysłu oraz przyczyniają się do inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu. Jednakże ich wykorzystanie przez MŚP wciąż jest jeszcze niewystarczające. W związku z tym program powinien wspierać ukierunkowane działania, sieci i partnerstwa na rzecz innowacji opartych na kreatywności w całym łańcuchu wartości w przemyśle. [Popr. 34]

(29a)  Należy stwierdzić, że instrument dla MŚP w ramach programu „Horyzont 2020” okazał się niezwykle korzystny dla przedsiębiorców, zarówno za pośrednictwem dotacji w fazie I, jak i fazie II, w rozwoju nowej koncepcji biznesowej oraz w testowaniu i opracowaniu prototypu. Chociaż proces selekcji jest już bardzo rygorystyczny, wciąż wiele bardzo dobrych projektów nie może być finansowanych ze względu na ograniczone zasoby finansowe. Wdrożenie w ramach Agencji Wykonawczej ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw (EASME) działa bardzo sprawnie. Chociaż program ten koncentruje się na projektach z dziedziny zaawansowanej technologii, program ten powinien rozszerzyć metodykę na wszystkie rodzaje MŚP ukierunkowanych na rozwój. [Popr. 35]

(29b)  Działania na rzecz MŚP powinny się również koncentrować na sektorach charakteryzujących się znacznym wzrostem i potencjałem socjalnym oraz dużym udziałem MŚP. Turystyka jest szczególnym sektorem gospodarki Unii, który przyczynia się w znacznym stopniu do unijnego PKB i w którym działają głównie MŚP. Unia powinna kontynuować i intensyfikować działania wspierające specyfikę tego sektora. [Popr. 36]

(30)  Normy europejskie odgrywają ważną rolę na rynku wewnętrznym. Mają one decydujące znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw, a zwłaszcza MŚP. Są one również kluczowym narzędziem wspierania prawodawstwa i polityki Unii w wielu kluczowych obszarach, takich jak energiatransformacja energetyczna, zmiana klimatu i ochrona środowiska, technologie informacyjno-komunikacyjne, zrównoważone wykorzystanie i recykling zasobów, innowacyjność, bezpieczeństwo produktów, ochrona konsumentów, bezpieczeństwo pracowników i warunki pracy oraz starzejące się społeczeństwo, przez co pozytywnie przyczyniają się do rozwoju całego społeczeństwa. Doświadczenie pokazało jednak, że należy poprawić szybkość i terminowość opracowywania norm oraz zwiększyć wysiłki na rzecz większego zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron, w tym podmiotów reprezentujących konsumentów. [Popr. 37]

(31)  Europejskie działania w dziedzinie normalizacji są uregulowane rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012(15) i wdrażane w ramach długotrwałego partnerstwa publiczno-prywatnego, które ma podstawowe znaczenie dla osiągnięcia celów określonych w rozporządzeniu, jak i w ogólnych i sektorowych unijnych strategiach politycznych w dziedzinie normalizacji.

(32)  Dobrze funkcjonujące wspólne ramy sprawozdawczości finansowej są niezbędne do skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego, rynków kapitałowych finansowych oraz do integracji rynku usług finansowych w kontekście unii bankowej i unii rynków kapitałowych. [Popr. 38]

(33)  Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady(16) należy włączyć do prawa unijnego międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej (MSSF) przyjęte przez Radę Międzynarodowych Standardów Rachunkowości oraz powiązane interpretacje Komitetu ds. Interpretacji Międzynarodowej Sprawozdawczości Finansowej, aby były one stosowane przez spółki, których papiery wartościowe są notowane na rynku regulowanym w Unii, tylko wtedy, jeśli te MSSF spełniają kryteria określone w tym rozporządzeniu, w tym określony w art. 4 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE(17) wymóg, aby sprawozdania finansowe przedstawiały prawdziwy i rzetelny obraz, oraz aby sprzyjały one europejskim dobrom publicznym. Takie międzynarodowe standardy rachunkowości powinny być opracowywane w przejrzystym procesie podlegającym zasadom odpowiedzialności demokratycznej. MSSF odgrywają zatem zasadniczą rolę w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego, a zatem w bezpośrednim interesie Unii leży zapewnienie, aby procedury opracowywania i przyjmowania MSSF prowadziły do uzyskania standardów, które odpowiadają wymogom ram prawnych rynku wewnętrznego. Ważne jest zatem ustanowienie odpowiednich mechanizmów finansowania Fundacji MSSF.

(34)  Ze względu na rolę Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) w ocenie zgodności MSSF z wymogami unijnego prawa oraz polityki w tym zakresie, określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 1606/2002, konieczne jest również, aby Unia zapewniała stabilne finansowanie EFRAG, a tym samym przyczyniała się do jej finansowania. Działalność techniczna EFRAG powinna koncentrować się na doradztwie technicznym na rzecz Komisji w zakresie zatwierdzania MSSF, a także na odpowiednim uczestnictwie w procesie opracowywania takich MSSF oraz powinna zapewniać, aby w międzynarodowym procesie stanowienia standardów uwzględniano w odpowiednim stopniu interesy Unii. Interesy te powinny obejmować pojęcie „ostrożności” i utrzymanie wymogu dotyczącego „prawdziwego i rzetelnego obrazu” ustanowione w dyrektywie 2013/34/UE, pojęcie europejskich dóbr publicznych ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1606/2002 oraz powinny uwzględniać wpływ standardów na stabilność finansową i gospodarkę. Należy również utworzyć Europejskie Laboratorium Sprawozdawczości Przedsiębiorstw (ang. European Corporate Reporting Lab) jako część Europejskiej Grupy Doradczej ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG), które ma wspierać innowacje i rozwój najlepszych praktyk w zakresie sprawozdawczości przedsiębiorstw. W ramach tego forum przedsiębiorstwa i inwestorzy będą mogli wymieniać się najlepszymi praktykami, zwłaszcza w dziedzinie sprawozdawczości niefinansowej i sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju.

(35)  W dziedzinie badania ustawowego sprawozdań finansowych Grupa Monitorująca – międzynarodowa organizacja odpowiedzialna za nadzorowanie reformy zarządzania Międzynarodowej Federacji Księgowych (IFAC) – powołała w 2005 r. Radę Nadzoru nad Interesem Publicznym (PIOB). Zadaniem PIOB jest monitorowanie procedur stanowienia międzynarodowych standardów rewizji finansowej (MSRF) oraz pozostałych obszarów działalności IFAC istotnych z punktu widzenia interesu publicznego. Przyjęcie MSRF na potrzeby stosowania w Unii jest możliwe w szczególności pod warunkiem, że standardy te zostały opracowane z uwzględnieniem odpowiedniej procedury, nadzoru publicznego i przejrzystości zgodnie z art. 26 dyrektywy 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(18). Biorąc pod uwagę wprowadzenie MSRF w Unii oraz kluczową rolę PIOB w zagwarantowaniu, aby spełniały one wymogi określone w dyrektywie 2006/43/WE, ważne jest zatem zapewnienie odpowiednich mechanizmów finansowania PIOB.

(36)  Unia przyczynia się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów, wzmocnienia ich pozycji oraz ich priorytetowego traktowania w ramach rynku wewnętrznego poprzez wspieranie i uzupełnianie polityk państw członkowskich w zakresie zapewniania obywatelom jako konsumentom pełnych możliwości osiągania korzyści na rynku wewnętrznym, przy zapewnieniu im bezpieczeństwa i należytej ochrony ich interesów prawnych i ekonomicznych za pomocą konkretnych działań. Unia musi również zapewnić, by przepisy dotyczące bezpieczeństwa konsumentów i bezpieczeństwa produktów były właściwie i jednakowo egzekwowane w praktyce oraz by przedsiębiorstwom przysługiwały równe warunki działania przy uczciwej konkurencji na rynku wewnętrznym. Ponadto niezbędne jest, by wzmacniać pozycję konsumentów, zachęcać ich do dokonywania zrównoważonych oraz świadomych wyborów i pomagać im w tym, przyczyniając się w ten sposób do powstawania zrównoważonej oraz efektywnej pod względem energii i zasobów gospodarki o obiegu zamkniętym. [Popr. 39]

(37)  Program ma na celu zwiększenie wiedzy na temat unijnych przepisów dotyczących konsumentów i bezpieczeństwa wśród konsumentów, przedsiębiorstw, społeczeństwa obywatelskiego i organów władz oraz wzmocnienie pozycji konsumentów i ich organizacji przedstawicielskich na poziomie krajowym i na poziomie UE, w szczególności poprzez wspieranie organizacji Bureau Européen des Unions de Consommateurs (BEUC), która jest uznaną organizacją pozarządową o ugruntowanej pozycji reprezentującą interesy konsumentów w odniesieniu do wszystkich stosownych polityk unijnych, oraz Europejskiego stowarzyszenia ds. koordynacji udziału konsumentów w procesie normalizacji (ANEC), które reprezentuje interesy konsumentów w odniesieniu do zagadnień związanych z normalizacją. Szczególną uwagę należy poświęcić nowym potrzebom rynku w kontekście promowania zrównoważonej konsumpcji i, a zwłaszcza działaniom mającym na celu rozwiązanie problemu celowego postarzania produktów oraz zapobiegania zapobieganie słabościom i wyzwaniom wynikającym z cyfryzacji gospodarki, produktów podłączonych do sieci, internetu rzeczy, sztucznej inteligencji i wykorzystania algorytmów lub rozwoju nowych modeli konsumpcji i modeli biznesowych, takich jak gospodarka współpracy i przedsiębiorczość społeczna. Program powinien wspierać działania w zakresie opracowywania odpowiednich informacji na temat rynków, wyzwań politycznych oraz nowych kwestii i zachowań oraz publikowania , w tym działania mające na celu poprawę identyfikowalności produktów w łańcuchu dostaw i standardów jakości w całej Unii, a także rozwiązanie problemu podwójnej jakości produktów, sprostanie wyzwaniom politycznym, reagowanie na nowo pojawiające się problemy i zachowania oraz publikowanie unijnych tabeli wyników dla rynków konsumenckich.unijnych tabeli wyników dla rynków konsumenckich. [Popr. 40]

(38)  Program powinien wspierać właściwe organy krajowe, w tym organy odpowiedzialne za monitorowanie bezpieczeństwa produktów, które to organy współpracują w szczególności za pośrednictwem unijnego systemu szybkiego informowania o produktach niebezpiecznych. Powinien on również wspierać stosowanie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/95/WE(19) i rozporządzenie (WE) nr 765/2008 w sprawie ochrony konsumentów i bezpieczeństwa produktów, jak również sieci współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów i współpracę na szczeblu międzynarodowym pomiędzy odpowiednimi organami w krajach trzecich i w Unii. Celem programu powinno być również zapewnienie wszystkim konsumentom i przedsiębiorcom dostępu po jak najniższych kosztach do wysokiej jakości pozasądowego rozstrzygania sporów oraz internetowego systemu rozstrzygania sporów , a także do  informacji na temat możliwości dochodzenia procedury przyłączania się do powództw mających na celu dochodzenie roszczeń. [Popr. 41]

(39)  Program powinien również wspierać Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich, która pomaga konsumentom w korzystaniu z praw przysługujących im na mocy unijnych przepisów przy zakupie towarów i usług transgranicznych na rynku wewnętrznym i EOG, w internecie lub podczas podróży. Składająca się z 30 ośrodków sieć, wspólnie finansowana z unijnych programów na rzecz konsumentów od ponad 10 lat, wykazuje swoją wartość dodaną, zwiększając zaufanie konsumentów i przedsiębiorców na rynku wewnętrznym. Zajmuje się ona rozpatrywaniem ponad 100 000 wniosków składanych co roku przez konsumentów i dociera do milionów obywateli za pośrednictwem materiałów, jakie publikuje, i działań informacyjnych. Jest to jedna z najbardziej cenionych unijnych sieci zapewniających pomoc obywatelom, większość jej ośrodków posiada punkty kontaktowe zajmujące się przepisami dotyczącymi rynku wewnętrznego, takimi jak dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/123/WE(20), a z ocen jej działalności wynika, że ważne jest, by nadal działała. Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich może stanowić także ważne źródło informacji na temat wyzwań i problemów napotykanych przez konsumentów na szczeblu lokalnym, które są istotne z punktu widzenia unijnych działań politycznych i ochrony interesów konsumentów. W związku z tym program powinien umożliwiać tworzenie i wzmacnianie synergii pomiędzy organizacjami reprezentującymi konsumentów na szczeblu lokalnym i unijnym z myślą o promowaniu interesów konsumentów.Sieć zamierza także rozwinąć porozumienia o wzajemności z podobnymi podmiotami w państwach trzecich. [Popr. 42]

(40)  Z kontroli sprawności unijnego prawa konsumenckiego i dotyczącego marketingu przeprowadzonej przez Komisję w maju 2017 r. wynika, że potrzebne jest lepsze egzekwowanie przepisów i ułatwienie dochodzenia roszczeń przez konsumentów poszkodowanych w wyniku naruszeń ich praw. W związku z tym w kwietniu 2018 r. Komisja przyjęła „Nowy ład dla konsumentów” w celu zapewnienia między innymi równego traktowania konsumentów na całym rynku wewnętrznym odnośnie do systemów spraw o wymiarze transgranicznym, takich jak sprzedaż produktów niezgodnych z wymogami w sektorze pojazdów silnikowych, systemy podwójnych standardów jakości produktów lub problemy pasażerów pozostawionych w portach lotniczych na skutek anulowania znacznej liczby lotów, wzmocnienia zdolności państw członkowskich do egzekwowania prawa, zwiększenia bezpieczeństwa produktów, współpracy międzynarodowej oraz nowych możliwości dochodzenia roszczeń, zwłaszcza za pośrednictwem powództw wytaczanych przez uprawnione podmioty. Program powinien mieć na celu wspieranie polityki konsumenckiej między innymi poprzez podnoszenie świadomości i rozszerzanie wiedzy, budowanie potencjału i wymianę najlepszych praktyk organizacji konsumentów i urzędów ochrony konsumentów, budowanie sieci i rozwój badań rynkowych, wzmocnienie bazy dowodowej dotyczącej funkcjonowania rynku wewnętrznego na rzecz konsumentów, systemy informatyczne i narzędzia komunikacji. [Popr. 43]

(41)  Funkcjonowanie rynków usług finansowych ma szczególny wpływ na obywateli, którzy powinni w związku z tym być nadal informowani o odnośnych prawach, zagrożeniach i korzyściach. Rynki te są kluczowym elementem rynku wewnętrznego i wymagają solidnych ram regulacyjnych i nadzorczych, które zapewniają nie tylko stabilność finansową i zrównoważoną gospodarkę, lecz również wysoki poziom ochrony konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych, w tym inwestorów detalicznych, oszczędzających, posiadaczy polis ubezpieczeniowych, członków funduszy emerytalnych i osób uposażonych, akcjonariuszy indywidualnych, pożyczkobiorców oraz MŚP. Ważne jest, by zwiększyć Program powinien przyczyniać się do zwiększenia ich zdolność zdolności do uczestnictwa w kształtowaniu polityki, m.in. dzięki tworzeniu i rozpowszechnianiu jasnych, pełnych i przyjaznych dla sektora finansowegoużytkownika informacji o produktach sprzedawanych na rynkach finansowych. [Popr. 44]

(42)  Dlatego program powinien nadal wspierać konkretne działania objęte programem budowania zdolności na lata 2017–2020 zwiększające zaangażowanie konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych w proces kształtowania polityki Unii, jak określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/826(21) w sprawie dalszego prowadzenia programu pilotażowego i działania przygotowawczego realizowanego w latach 2012–2017. Jest to niezbędne, aby umożliwić osobom zaangażowanym w kształtowanie polityki uwzględnienie opinii zainteresowanych stron innych niż specjaliści z sektora finansowego i zapewnić lepszą reprezentację interesów konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych. Powinno to przyczynić się do ulepszenia polityki dotyczącej Program powinien stale rozwijać swoją metodykę i najlepsze praktyki w zakresie sposobów zwiększenia zaangażowania konsumentów i osób korzystających z usług finansowych w celu określenia kwestii istotnych dla kształtowania polityki Unii i zadbania o interesy konsumentów w dziedzinie usług finansowych. Powinno to usprawnić politykę dotyczącą usług finansowych, zwłaszcza dzięki lepszemu wyjaśnieniu społeczeństwu kwestii związanych z rozporządzeniem finansowym i rozpowszechnianiu wiedzy na temat kwestii związanych z finansami. Środki publiczne niniejszego programu powinny koncentrować się na tym, co jest niezbędne dla użytkowników końcowych, i unikać wszelkiego rodzaju bezpośredniego lub pośredniego wsparcia finansowego działań komercyjnych proponowanych przez prywatne podmioty finansowe.usług finansowych, zwłaszcza dzięki lepszemu wyjaśnieniu społeczeństwu kwestii związanych z rozporządzeniem finansowym i rozpowszechnianiu wiedzy na temat kwestii związanych z finansami. [Popr. 45]

(43)  W związku z projektem pilotażowym realizowanym w latach 2012–2013 oraz działaniem przygotowawczym realizowanym w latach 2014–2016 Komisja w drodze corocznego zaproszenia do składania wniosków przyznała dotacje dwu organizacjom. Te dwie organizacje to Finance Watch, utworzona dzięki unijnym dotacjom w 2011 r. jako międzynarodowe stowarzyszenie non-profit na podstawie prawa belgijskiego, oraz Better Finance, która powstała w wyniku kolejnych reorganizacji i zmian istniejących już wcześniej od 2009 r. europejskich federacji i akcjonariuszy. W programie budowania zdolności ustanowionym na mocy rozporządzenia (UE) 2017/826 określono te same dwie organizacje jako jedynych beneficjentów. Jest zatem konieczne, aby kontynuować współfinansowanie tych organizacji w ramach programu. Jednakże finansowanie to powinno podlegać przeglądowi. W związku z tym należy przypomnieć, że gdyby program budowania zdolności i odpowiadające mu finansowanie zostały przedłużone po roku 2020 i gdyby pojawili się inni potencjalni beneficjenci, zaproszenie do składania wniosków powinno zostać otwarte dla wszelkich innych organizacji spełniających kryteria i realizujących cele programu, zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/826. [Popr. 46]

(44)  Aby chronić konsumentów oraz umożliwić sprawne i efektywne funkcjonowanie rynku wewnętrznego, niezbędny jest wysoki poziom ochrony zdrowia w ramach łańcucha dostaw żywności i pasz. Bezpieczny i zgodny z zasadami zrównoważonego rozwoju łańcuch dostaw produktów rolnych i żywności jest warunkiem wstępnym dla społeczeństwa i rynku wewnętrznego. Jak pokazały niedawne incydenty, takie jak skażenie jaj fipronilem w 2017 r. i skandal związany z mięsem końskim w 2013 r., międzynarodowe sytuacje kryzysowe w zakresie zdrowia, takie jak grypa ptaków czy afrykański pomór świń, i afery żywnościowe powodują zakłócenia w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego poprzez ograniczenie przepływu osób i towarów oraz przerwy w produkcji. Kluczowe znaczenie ma zapobieganie transgranicznym sytuacjom kryzysowym w zakresie zdrowia i aferom żywnościowym. W związku z tym program powinien wspierać konkretne działania, takie jak ustanawianie środków nadzwyczajnych na wypadek sytuacji kryzysowych i nieprzewidzianych zdarzeń mających wpływ na zdrowie zwierząt i roślin oraz stworzenie mechanizmu bezpośredniego dostępu do unijnej rezerwy kryzysowej, aby szybciej, skuteczniej i efektywniej radzić sobie z tymi sytuacjami nadzwyczajnymi. [Popr. 47]

(45)  Ogólnym celem prawa Unii w dziedzinie łańcucha żywnościowego jest przyczynianie się do zapewnienia zagwarantowanie wysokiego poziomu zdrowia ludzi, zwierząt i roślin na wszystkich etapach łańcucha żywnościowego, wspieranie poprawy dobrostanu zwierząt, przyczynienie się do wysokiego poziomu ochrony konsumentów oraz zapewniania im odpowiednich informacji, a także wysokiego poziomu ochrony środowiska, w tym ochrony różnorodności biologicznej, przy jednoczesnym zapewnieniu bardziej ekologicznej żywności i pasz, zaostrzenie ograniczeniu marnotrawstwa żywności, zaostrzeniu norm jakości produktów w całej Unii, zwiększenie zwiększeniu konkurencyjności unijnego przemysłu spożywczego i paszowego oraz sprzyjanie sprzyjaniu tworzeniu miejsc pracy. [Popr. 48]

(46)  Zważywszy na szczególny charakter działań związanych z zapewnieniem wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin w całym łańcuchu żywnościowym, w niniejszym rozporządzeniu należy określić specjalne kryteria kwalifikowalności dotyczące udzielania dotacji i zamówień publicznych. W szczególności, na zasadzie odstępstwa od rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 Parlamentu Europejskiego i Rady(22) („rozporządzenie finansowe”), w drodze wyjątku od zasady nieretroakcji, koszty środków nadzwyczajnych, ze względu na ich pilny i nieprzewidywalny charakter, powinny być kwalifikowalne i obejmować również koszty, które zostały poniesione w przypadku podejrzenia wystąpienia choroby lub szkodników, pod warunkiem że jej wystąpienie zostanie następnie potwierdzone i zgłoszone Komisji. Odpowiadające im zobowiązania budżetowe i płatności wydatków kwalifikowalnych powinny być dokonywane przez Komisję po podpisaniu zobowiązań prawnych i po przeprowadzeniu oceny wniosków o płatności przedłożonych przez państwa członkowskie. Za kwalifikowalne należy również uznać koszty dotyczące środków ochrony zastosowanych w przypadku bezpośredniego zagrożenia dla statusu zdrowia w Unii w wyniku wystąpienia lub rozwoju na terytorium państwa trzeciego, państwa członkowskiego lub kraju i terytorium zamorskiego jednej z chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych, jak również w dotyczące środków ochronnych lub innych istotnych działań podjętych w celu wspierania statusu zdrowia roślin w Unii. [Popr. 49]

(47)  Kontrole Z uwagi na coraz większe zglobalizowanie łańcucha żywnościowego kontrole urzędowe przeprowadzane przez państwa członkowskie są kluczowym narzędziem służącym sprawdzaniu i monitorowaniu wdrażania, przestrzegania i egzekwowania stosownych wymogów unijnych, w szczególności w odniesieniu do produktów importowanych z krajów trzecich. Skuteczność i wydajność systemów kontroli urzędowych ma zasadnicze znaczenie dla utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa ludzi, zwierząt i roślin w całym łańcuchu żywnościowym, a także zaufania konsumentów, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska. Należy udostępnić wkład finansowy Unii dla takich środków kontrolnych. W szczególności należy udostępnić wsparcie finansowe dla laboratoriów referencyjnych Unii, aby pomóc im w ponoszeniu kosztów związanych z wdrażaniem programów prac zatwierdzanych przez Komisję. Ponadto, z uwagi na fakt, że skuteczność kontroli urzędowych zależy również od dostępności dla organów kontrolnych dobrze wyszkolonych pracowników posiadających odpowiednią znajomość prawa Unii, Unia powinna móc wnieść wkład w ich szkolenie i stosowne programy wymiany organizowane przez właściwe organy. [Popr. 50]

(48)  Wysokiej jakości statystyki opracowywane, tworzone i rozpowszechniane w ramach Europejskiego programu statystycznego mają zasadnicze znaczenie dla podejmowania decyzji w oparciu o fakty, dlatego europejskie statystyki powinny być dostępne w odpowiednim czasie i przyczyniać się do wdrażania polityk Unii przedstawionych w TFUE a zwłaszcza wzmocnionego i zintegrowanego zarządzania gospodarczego, spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej, zrównoważonego rozwoju, polityki rolnej, wymiaru społecznego Europy i globalizacji.

(49)  Statystyki europejskie są konieczne do procesu decyzyjnego Unii oraz pomiaru wyników i skutków unijnych inicjatyw. Dlatego należy zapewnić ciągłe dostarczanie i rozwój statystyk europejskich, z zastosowaniem podejścia ogólnounijnego wykraczającego poza perspektywy rynku wewnętrznego, w celu objęcia nimi wszystkich unijnych działań i obszarów polityki, w tym wspierania przedsiębiorstw i obywateli w podejmowaniu świadomych decyzji.

(50)  Ze względu na swój przekrojowy charakter Europejski program statystyczny podlega szczególnym wymogom, a w szczególności tym określonym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009(23), w szczególności w odniesieniu do przestrzegania zasad statystycznych, funkcjonowania europejskiego systemu statystycznego i zarządzania nim, w tym roli i zadań przydzielonych Komitetowi ds. Europejskiego Systemu Statystycznego oraz Komisji, ustanowienia i wykonania programowania działań w dziedzinie statystyki.

(51)  Program został przedstawiony do wstępnej analizy Komitetowi ds. Europejskiego Systemu Statystycznego, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 223/2009, i powinien być realizowany w drodze zapewnienia skutecznej kontroli parlamentarnej. [Popr. 51]

(52)  Unia i państwa członkowskie zobowiązały się wdrożyć agendę odgrywać rolę lidera we wdrażaniu agendy Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz zrównoważonego rozwoju do roku 2030. Przyczyniając się do realizacji agendy 2030, Unia i państwa członkowskie będą wspierać silniejszą, bardziej stabilną, integracyjną, bezpieczną i dobrze prosperującą Europę. Program powinien przyczynić się do realizacji agendy na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, w tym poprzez znalezienie równowagi między gospodarczymi, społecznymi i ekologicznymi aspektami trwałego rozwoju, przewidując w tym celu jasne i widoczne zobowiązanie w rozporządzeniu w sprawie WRF, a także włączając do głównego nurtu cele zrównoważonego rozwoju, zgodnie z postulatami zawartymi w rezolucjach Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca i 30 maja 2018 r. w sprawie WRF na lata 2021-2027. [Popr. 52]

(53)  Odzwierciedlając znaczenie przeciwdziałania zmianie klimatu zgodnie ze zobowiązaniami Unii na rzecz realizacji porozumienia paryskiego i celów zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych, program powinien przyczynić się do uwzględnienia działań w dziedzinie klimatu i do osiągnięcia celu ogólnego, w ramach którego wydatki na realizację celów klimatycznych w budżecie Unii mają sięgnąć 25 %. Odpowiednie działania zostaną określone w trakcie przygotowywania i realizacji programu, a także poddane ponownej ocenie w kontekście odpowiednich ocen i przeglądów.

(54)  Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na program, które stanowią główną kwotę odniesienia w rozumieniu [reference to be updated as appropriate according to the new inter-institutional agreement: point 17 of the Interinstitutional Agreement of 2 December 2013 between the European Parliament, the Council and the Commission on budgetary discipline, on cooperation in budgetary matters and on sound financial management(24)] dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej.

(55)  Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym przewiduje współpracę w dziedzinach objętych programem między Unią i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, oraz państwami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu uczestniczącymi w Europejskim Obszarze Gospodarczym, z drugiej strony. Należy również umożliwić otwarcie programu dla uczestnictwa innych państw, w tym państw sąsiadujących z Unią oraz ubiegających się o członkostwo, kandydujących lub przystępujących do Unii. Ponadto w obszarze statystyk europejskich program powinien być otwarty dla uczestnictwa Szwajcarii zgodnie z warunkami ustanowionymi w Umowie między Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską o współpracy w dziedzinie statystyki(25).

(56)  Państwa trzecie będące członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) mogą uczestniczyć w programach Unii w ramach współpracy ustanowionej na mocy Porozumienia EOG, które przewiduje wprowadzenie w życie programów w drodze decyzji wydanej na mocy tego porozumienia. Państwa trzecie mogą także uczestniczyć na podstawie innych instrumentów prawnych. Do niniejszego rozporządzenia należy wprowadzić odpowiedni przepis szczegółowy przyznający niezbędne uprawnienia i prawa dostępu właściwemu urzędnikowi zatwierdzającemu, Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych oraz Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu, pozwalające im na całościowe wykonywanie ich odpowiednich kompetencji.

(57)  Do tego programu zastosowanie ma rozporządzenie finansowe. Określa ono zasady dotyczące wykonania budżetu Unii, w tym przepisy dotyczące dotacji, nagród, zamówień.

(58)  Działania realizowane w ramach poprzednich programów i linii budżetowych okazały się odpowiednie i powinny zostać zachowane. Nowe działania wprowadzone w ramach tego programu mają na celu wzmocnienie w szczególności dobrze funkcjonującego rynku wewnętrznego. W celu uproszczenia i zwiększenia elastyczności realizacji programu, a przez skuteczniejszego osiągnięcia jego celów, działania powinny zostać zdefiniowane wyłącznie w kategoriach ogólnych. Orientacyjny wykaz działań dotyczących konkretnych celów w dziedzinie konkurencyjności, ochrony konsumentów lub konkretnych działań wynikających z wymogów regulacyjnych, np. w obszarze normalizacji, nadzoru rynku, regulacji dotyczących łańcucha żywnościowego i statystyk europejskich powinien również zostać włączony do programu. [Popr. 53]

(59)  Konieczne jest określenie niektórych kategorii podmiotów kwalifikujących się do finansowania, jak również tych podmiotów, które powinny kwalifikować się do finansowania bez zaproszenia do składania wniosków.

(60)  Biorąc pod uwagę postępującą współzależność w gospodarce światowej, w tym w gospodarce cyfrowej, program powinien przewidywać możliwość angażowania – w pewne działania – ekspertów zewnętrznych, takich jak urzędnicy z państw trzecich, przedstawiciele organizacji międzynarodowych czy przedsiębiorcy. [Popr. 54]

(61)  Należy przedstawić szczególne przepisy i kryteria dotyczące współfinansowania kosztów kwalifikowalnych.

(62)  Zgodnie ze zobowiązaniem Komisji do zachowania spójności i uproszczenia programów finansowania, które to zobowiązanie zawarła ona w komunikacie z dnia 19 października 2010 r. zatytułowanym „Przegląd budżetu UE”(26), w przypadku gdy działania przewidziane w ramach programu prowadzą do osiągnięcia celów, które są wspólne dla różnych instrumentów finansowych, zasoby powinny być współdzielone z innymi unijnymi instrumentami finansowania, jednak z wyłączeniem możliwości podwójnego finansowania.

(63)  Program powinien przyczynić się do ogólnego wsparcia w zakresie wspierania szczególnych potrzeb regionów najbardziej oddalonych oraz ich integracji na rynku wewnętrznym, jak ostatnio potwierdzono w komunikacie Komisji zatytułowanym „Silniejsze i odnowione partnerstwa strategiczne z regionami najbardziej oddalonymi UE”(27).

(64)  Program powinien wspierać synergię przy jednoczesnym zapobieganiu powielaniu prac prowadzonych już w ramach powiązanych unijnych programów i działań. Działania w ramach tego programu powinny stanowić uzupełnienie programów Customs i Fiscalis ustanowionych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](28) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](29), których celem jest również wspieranie i poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego. [Popr. 55]

(65)  Program powinien wspierać synergię i komplementarność i dodatkowość w odniesieniu do wsparcia dla MŚP i przedsiębiorczości w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](30). Ponadto segment MŚP funduszu InvestEU, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](31), zagwarantują wsparcie na rzecz finansowania dłużnego i kapitałowego w celu zwiększenia dostępu i dostępności finansowania dla MŚP i mikroprzedsiębiorstw. Program powinien również dążyć do synergii z programem kosmicznym ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](32) w odniesieniu do zachęcania MŚP do korzystania z przełomowych innowacji i innych rozwiązań opracowanych w ramach tych programów. [Popr. 56]

(66)  Niniejszy program powinien wspierać synergię z programem Horyzont Europa ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](33), które ma na celu wspieranie badań naukowych i innowacji. Powinno to dotyczyć w szczególności komplementarności z działaniami przyszłej Europejskiej Rady ds. Innowacji na rzecz innowacyjnych przedsiębiorstw, jak również wsparcia usług dla MŚP.

(67)  Program powinien wspierać synergię i komplementarność w odniesieniu do programu „Cyfrowa Europa”, ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](34), który ma na celu wspieranie cyfryzacji gospodarki Unii i sektora publicznego oraz zwiększenie cyberbezpieczeństwa. [Popr. 57]

(68)  Ponadto program powinien również dążyć do uzyskania synergii z funduszem „Sprawiedliwość, Prawa i Wartości” ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](35), który ma na celu wspieranie dalszego rozwoju europejskiej przestrzeni sprawiedliwości z myślą o skuteczności krajowych systemów sprawiedliwości i odgrywa zasadniczą rolę w kontekście tworzenia sprawiedliwej i efektywnej pod względem kosztów gospodarki europejskiej.

(69)  Program powinien dążyć do uzyskania do synergii z programem Erasmus ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) […](36), Funduszem Solidarności Unii Europejskiej ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) […](37) i Europejskim Funduszem Społecznym Plus ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) […](38) w dziedzinie pracy i mobilności młodzieży, co jest niezbędne do sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(70)  Ponadto działania w odniesieniu do łańcucha żywnościowego, takie jak środki weterynaryjne i fitosanitarne w przypadku sytuacji kryzysowych dotyczących zdrowia zwierząt i roślin mogą zostać uzupełnione o interwencje rynkowe z unijnej wspólnej polityki rolnej ustanowionej na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr [...](39).

(71)  W stosownych przypadkach działania Działania realizowane w ramach programu należy wykorzystać w celu skorygowania powinny wyróżniać się wyraźną europejską wartością dodaną i korygować niedoskonałości rynku lub nieoptymalnych sytuacji nieoptymalne sytuacje w zakresie inwestycji w proporcjonalny sposób, bez powielania ani wypierania finansowania prywatnego, a także powinny się one wyróżniać wyraźną europejską wartością dodaną. [Popr. 58]

(72)  Należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie przyjmowania programów prac do celów realizacji działań przyczyniających się do wysokiego poziomu zdrowia ludzi, zwierząt i roślin na wszystkich etapach łańcucha żywnościowego. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011(40). [Popr. 59]

(73)  Rodzaje finansowania i metody realizacji wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia należy wybrać na podstawie ich potencjału w zakresie realizacji konkretnych celów przyjętych dla działań oraz uzyskania wyników, powinny być wybierane w zależności od możliwości osiągnięcia przez nie szczegółowych celów działań i zapewnienia rezultatów z uwzględnieniem w szczególności unijnej wartości dodanej, kosztów kontroli, obciążenia administracyjnego i przewidywanego ryzyka naruszenia przepisów. Powinno ono obejmować rozważenie możliwości zastosowania to uwzględniać korzystanie z kwot ryczałtowych, stawek zryczałtowanych ryczałtowych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego , a także finansowanie niepowiązane z kosztami, o którym których mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego. [Popr. 60]

(74)  W celu zapewnienia regularnego monitorowania i sprawozdawczości Aby zapewnić regularne monitorowanie i sprawozdawczość na temat osiągniętych postępów oraz skuteczności i efektywności programu, od samego początku należy wprowadzić odpowiednie ramy służące do monitorowania działań i wyników programu. Tego rodzaju monitorowanie i sprawozdawczość powinny opierać się na wskaźnikach i umożliwiać pomiary efektów działań realizowanych w ramach programu względem uprzednio zdefiniowanych punktów odniesienia. [Popr. 61]

(75)  Zgodnie z pkt 22 i 23 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa(41) należy dokonać oceny tego programu na podstawie informacji zgromadzonych w oparciu o konkretne wymogi dotyczące monitorowania, przy czym należy unikać nadmiernej regulacji i obciążeń administracyjnych, zwłaszcza względem państw członkowskich. Wymogi te powinny, w stosownych przypadkach, obejmować mierzalne wskaźniki jako podstawę oceny oddziaływania programu w terenie. Komisja powinna sporządzić okresowe sprawozdanie z oceny dotyczące osiągnięcia celów działań wspieranych w ramach programu, wyników i skutków, efektywności wykorzystania zasobów i unijnej wartości dodanej, a także końcowe sprawozdanie z oceny dotyczące długoterminowych skutków i wyników tych działań, ich zrównoważonego charakteru, a także synergii z innymi programami. [Popr. 62]

(75a)  W celu uzupełnienia pewnych innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do przyjmowania programów prac. [Popr. 63]

(76)  Na podstawie chorób zwierzęcych, o których mowa w rozdziale 2 części I rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429(42), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2160/2003(43) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001(44) należy ustanowić otwartywykaz chorób zwierzęcych i odzwierzęcych, które kwalifikują się do finansowania w ramach środków nadzwyczajnych oraz do finansowania w ramach programów zwalczania, kontroli i nadzoru. [Popr. 64]

(77)  W celu uwzględnienia sytuacji spowodowanych przez choroby zwierząt mające znaczący wpływ na produkcję zwierzęcą lub handel, rozwój chorób odzwierzęcych, które stanowią zagrożenie dla ludzi, lub nowe sytuacje naukowe lub epidemiologiczne, jak również choroby zwierzęce, które mogą stanowić nowe zagrożenie dla Unii, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do wprowadzenia zmian do tych wykazów chorób zwierzęcych i odzwierzęcych. W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów programu w osiąganiu jego celów należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do przeglądu lub uzupełnienia wskaźników służących do pomiaru postępów w realizacji celów szczegółowych, jeśli zostanie to uznane za niezbędne, oraz do uzupełnienia tego rozporządzenia o przepisy dotyczące ustanowienia ram monitorowania i oceny. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, abyNależy skonsultować się także z zainteresowanymi podmiotami i organizacjami konsumenckimi. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych. [Popr. 65]

(78)  Zgodnie z [reference to be updated as appropriate according to a new decision on OCTs: art. 94 decyzji Rady 2013/755/UE(45)] osoby i podmioty z siedzibą w krajach i terytoriach zamorskich (KTZ) kwalifikują się do finansowania z zastrzeżeniem zasad i celów programu oraz ewentualnych uzgodnień mających zastosowanie do państwa członkowskiego, z którym dany kraj lub terytorium zamorskie są powiązane.

(79)  Zgodnie z rozporządzeniem finansowym, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013(46), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2988/95(47), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96(48) i rozporządzeniem Rady (UE) 2017/1939(49) interesy finansowe Unii należy chronić za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, ich wykrywania, korygowania i dochodzenia, a także odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych. W szczególności, zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 883/2013 i rozporządzeniem (Euratom, WE) nr 2185/96 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może prowadzić dochodzenia, w tym kontrole na miejscu i inspekcje, w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie, naruszające interesy finansowe Unii. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1939 Prokuratura Europejska (EPPO) może prowadzić dochodzenia i ścigać nadużycia finansowe i inne nielegalne działania naruszające interesy finansowe Unii, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371(50). Zgodnie z rozporządzeniem finansowym każda osoba lub podmiot, które otrzymują środki finansowe Unii, w pełni współpracują w celu ochrony interesów finansowych Unii, przyznają konieczne prawa i dostęp Komisji, OLAF-owi, EPPO i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu (ETO) oraz zapewniają, aby wszelkie osoby trzecie uczestniczące w wykonaniu środków finansowych Unii przyznały tym organom równoważne prawa.

(80)  Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne Horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 TFUE, a w szczególności rozporządzenie finansowe, które określa. Przepisy te, ustanowione rozporządzeniem finansowym, określają w szczególności procedurę ustanawiania i wykonania budżetu w drodze dotacji, zamówień, nagród i wykonania pośredniego oraz przewidują kontrole wykonywania obowiązków przez podmioty upoważnione finansowe, powinny mieć zastosowani do działań finansowychw ramach niniejszego programu, z zastrzeżeniem szczególnych odstępstw przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku uogólnionych braków w zakresie praworządności w państwach członkowskich, jako że poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem wstępnym należytego zarządzania finansami i skutecznego finansowania Unii. [Popr. 66]

(81)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679(51) reguluje przetwarzanie danych osobowych przeprowadzane w państwach członkowskich w kontekście niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001(52) reguluje przetwarzanie danych osobowych przeprowadzane przez Komisję w kontekście niniejszego rozporządzenia i pod nadzorem Europejskiego Inspektora Ochrony Danych. Wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez właściwe organy ma się odbywać zgodnie z zasadami dotyczącymi przekazywania danych osobowych, o których mowa w rozporządzeniu (UE) 2016/679 oraz w rozporządzeniu XXX [rozporządzenie w sprawie prywatności i łączności elektronicznej], a wszelka wymiana lub przekazywanie informacji przez Komisję ma się odbywać zgodnie z zasadami dotyczącymi przekazywania danych osobowych, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 45/2001. [Popr. 67]

(82)  Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na transgraniczny charakter kwestii związanych z tymi celami możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(83)  Program powinien mieć również na celu zapewnienie zapewniać większą widoczność i spójność większej widoczności i spójności rynku wewnętrznego Unii, konkurencyjności konkurencyjność i zrównoważony rozwój przedsiębiorstw, w tym MŚP, oraz działań zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, oraz działania w dziedzinie statystyk europejskich na rzecz europejskich obywateli, przedsiębiorstw i administracji. [Popr. 68]

(84)  Rozporządzenie (UE) nr 99/2013, rozporządzenie (UE) nr 1287/2013, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 254/2014(53), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2014(54), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014(55), rozporządzenie (UE) 2017/826 należy uchylić ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.

(85)  Należy zapewnić płynne i łagodne przejście pomiędzy programami w dziedzinie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw i MŚP, zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, ochrony konsumentów i użytkowników końcowych, konsumentów i użytkowników końcowych usług finansowych, procesu kształtowania polityki w dziedzinie usług finansowych, łańcucha żywnościowego i statystyk europejskich, ustanowionymi w rozporządzeniu (UE) nr 1287/2013, rozporządzeniu (UE) nr 254/2014, rozporządzeniu (UE) 2017/826, rozporządzeniu (UE) nr 258/2014, rozporządzeniu (UE) nr 652/2014, rozporządzeniu (UE) nr 99/2013 oraz w niniejszym programie, w szczególności w odniesieniu do kontynuacji środków wieloletnich oraz oceny sukcesów poprzedniego programu, [Popr. 69]

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia program na rzecz poprawy funkcjonowania jednolitego rynku z myślą o wzmocnieniu rynku wewnętrznego i zwiększenia konkurencyjności poprawie jego funkcjonowania w takich dziedzinach jak konkurencyjność przedsiębiorstw, w tym zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw, oraz normalizacja, ochrona konsumentów, nadzór rynku, łańcuch dostaw żywności, a także ramy na potrzeby finansowania opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania statystyk europejskich w rozumieniu art. 13 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 („program”). [Popr. 70]

Określa ono cele programu, budżet na lata 2021–2027, formy finansowania unijnego oraz zasady dotyczące przyznawania takiego finansowania.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)  „działanie łączone” oznacza działania wspierane z budżetu UE, w tym działanie w ramach instrumentów łączonych zgodnie z art. 2 pkt 6 rozporządzenia finansowego, łączące bezzwrotne formy wsparcia lub instrumenty finansowe z budżetu UE oraz zwrotne formy wsparcia z instytucji finansowania rozwoju lub innych publicznych instytucji finansowych, a także z komercyjnych instytucji finansowych i od inwestorów;

2)  „statystyki europejskie” oznaczają dane statystyczne opracowywane, tworzone i rozpowszechniane na szczeblu unijnym i w państwach członkowskich zgodnie z art. 3 TUE i rozporządzeniem (WE) nr 223/2009; [Popr. 71]

3)  „podmiot prawny” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną utworzoną i uznaną za taką na mocy prawa krajowego, unijnego lub międzynarodowego, która posiada osobowość prawną i która – działając w swoim własnym imieniu – może wykonywać prawa i podlegać obowiązkom, albo podmiot nieposiadający osobowości prawnej zgodnie z art. 197 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE, Euratom) nr 2018/1046(„rozporządzenia finansowego”); [Popr. 72]

4)  „mikroprzedsiębiorstwa oraz małe i średnie przedsiębiorstwa” oznaczają mikroprzedsiębiorstwa oraz małe i średnie przedsiębiorstwa zdefiniowane w zaleceniu 2003/361/WE(56) w wersji z dnia 6 maja 2003 r.;

4a)  „przedsiębiorstwo gospodarki społecznej” oznacza przedsiębiorstwo, którego głównym celem jest raczej wywieranie skutku społecznego niż generowanie zysków dla właścicieli lub udziałowców, którego działalność polega na dostarczaniu towarów i świadczeniu usług dla rynku oraz które jest zarządzane w otwarty i odpowiedzialny sposób, angażujący pracowników, konsumentów i udziałowców; [Popr. 73]

4b)  „lokalne przedsiębiorstwo publiczne” oznacza małe lokalne przedsiębiorstwo usług publicznych, które spełnia kryteria MŚP i pełni ważne zadania dla lokalnych społeczności; [Popr. 74]

4c)  „sieci przedsiębiorstw” oznaczają grupy przedsiębiorstw stworzone w celu realizacji wspólnego projektu, w których co najmniej dwa MŚP wspólnie prowadzą co najmniej jeden rodzaj działalności gospodarczej w celu zwiększenia swojej konkurencyjności na rynku; [Popr. 75]

5)  „państwo trzecie” oznacza państwo, które nie jest członkiem Unii.

Artykuł 3

Cele programu

1.  Program ma następujące cele ogólne:

a)  poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego, a w szczególności ochrona i wzmocnienie pozycji obywateli, konsumentów i przedsiębiorstw, szczególnie mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), poprzez egzekwowanie prawa Unii, ułatwienie ram prawnych, socjalnych i środowiskowych; ułatwianie dostępu do rynku, ustanawianie norm i dostępu do finansowania, wspieranie uczciwej konkurencji między przedsiębiorstwami oraz działania na rzecz zdrowia ludzi, ustalania standardów, zapewnienie jednolitego i wysokiego poziomu ochrony konsumentów, wzmocnienie nadzoru rynku w całej Unii, poprawa wzajemnego uznawania oraz promowanie zdrowia ludzi, zwierząt i roślin oraz dobrostanu zwierząt; wzmocnienie współpracy między właściwymi organami państw członkowskich oraz między właściwymi organami państw członkowskich a Komisją i agencjami zdecentralizowanymi Unii; [Popr. 76]

b)  zapewnienie opracowywanie, tworzenie i rozpowszechnianie porównywalnych i wiarygodnych europejskich danych statystycznych wysokiej jakości dotyczących Europy, stanowiących podstawę opracowywania, monitorowania i oceny wszystkich polityk Unii, włącznie z handlem i migracją, oraz ułatwiających obywatelom, podmiotom zaangażowanym w kształtowanie polityki i organom regulacyjnym, organom nadzoru,przedsiębiorstwom, przedstawicielom środowiska akademickiego, społeczeństwu obywatelskiemu i mediom podejmowanie świadomych decyzji i aktywne uczestniczenie w procesie demokratycznym. [Popr. 77]

2.  Program ma następujące cele szczegółowe:

a)  zwiększenie skuteczności rynku wewnętrznego poprzez:, ułatwienie zapobiegania powstawaniu przeszkód na tym rynku oraz ich usuwania, wspieranie opracowywania, wdrażania i egzekwowania prawa Unii w dziedzinach rynku wewnętrznego towarów i usług, zamówień publicznych i nadzoru rynku, jak również w dziedzinach prawa spółek oraz prawa umów i prawa stosunków pozaumownych, przeciwdziałania praniu pieniędzy, swobodnego przepływu kapitału, usług finansowych i konkurencji, w tym opracowywania narzędzi zarządzania;

(i)  ułatwienie zapobiegania powstawaniu przeszkód na tym rynku oraz ich usuwania, wspieranie opracowywania, wdrażania i egzekwowania prawa Unii w dziedzinach rynku wewnętrznego towarów i usług oraz zamówień publicznych, a także w obszarze prawa spółek oraz prawa umów i prawa stosunków pozaumownych, przeciwdziałania praniu pieniędzy, swobodnego przepływu kapitału, usług finansowych i konkurencji, w tym opracowywania narzędzi zarządzania;

(ii)  promowanie skutecznego nadzoru rynku i bezpieczeństwa produktów w całej Unii oraz wspieranie walki z podrabianiem produktów w celu zadbania o to, aby na rynek Unii wprowadzane były jedynie produkty, które są bezpieczne i zgodne z wymogami oraz zapewniają wysoki poziom ochrony konsumentów, co dotyczy także produktów sprzedawanych przez internet, oraz działanie na rzecz większej jednorodności i większych możliwości organów nadzoru rynku w całej Unii. [Popr. 78]

b)  zwiększenie wzmocnienie konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw, ze szczególnym uwzględnieniem MŚP, oraz osiągnięcie dodatkowości poprzez środki zapewniające różne formy wsparcia dla MŚP, dostęp do rynków, w tym internacjonalizację MŚP, sprzyjające MŚP otoczenie biznesu, konkurencyjność sektorową, modernizację przemysłu oraz propagowanie przedsiębiorczości;dziękizapewnieniu środków (celów dla MŚP), ze szczególnym uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb, poprzez:

(i)  zapewnianie różnych form wsparcia dla MŚP, wspieranie wzrostu, promowanie i tworzenie MŚP, w tym sieci przedsiębiorstw, rozwój umiejętności kierowniczych oraz wspieranie środków zwiększania skali działalności, co umożliwi im lepszy dostęp do rynków i procesów umiędzynarodowienia, a także wprowadzanie do obrotu ich produktów i usług;

(ii)  wspieranie sprzyjającego otoczenia biznesowego i ram dla MŚP, zmniejszenie obciążeń administracyjnych, zwiększenie konkurencyjności sektorów, zapewnienie modernizacji przemysłu, w tym transformacji cyfrowej MŚP, przyczyniając się do stworzenia odpornej, efektywnej energetycznie i zasobooszczędnej gospodarki;

(iii)  promowanie kultury przedsiębiorczości i przyczynianie się do wysokiej jakości szkoleń pracowników MŚP;

(iv)  wspieranie nowych możliwości biznesowych dla MŚP w celu przezwyciężenia zmian strukturalnych za pomocą ukierunkowanych środków oraz inne innowacyjne formy działań, takie jak wykupy pracownicze, ułatwiające tworzenie miejsc pracy i ciągłość działalności gospodarczej na obszarach dotkniętych tymi zmianami. [Popr. 79]

c)  zapewnienie skutecznego funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez procesy normalizacji, które:

(i)  umożliwiają finansowanie normalizacji europejskiejeuropejskich organizacji normalizacyjnych oraz udział wszystkich zainteresowanych stron w opracowywaniu norm europejskich; [Popr. 80]

(ii)  wspierają opracowywanie wysokiej jakości międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i rewizji finansowej, ułatwiają ich włączenie do prawa Unii oraz i/lub wspierają innowacje i rozwój najlepszych praktyk w zakresie sprawozdawczości przedsiębiorstw, zarówno w odniesieniu do małych, jak i dużych przedsiębiorstw; [Popr. 81]

d)  wspieranie interesów konsumentów oraz zapewnienie jednolitego i wysokiego poziomu ochrony konsumentów i bezpieczeństwa produktów poprzez: [Popr. 82]

(i)  wzmocnienie pozycji, wspieranie i edukowanie konsumentów, przedsiębiorstw i społeczeństwa obywatelskiego; zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów, zrównoważonej konsumpcji i bezpieczeństwa produktów, w szczególności przez w szczególności w odniesieniu do konsumentów najbardziej podatnych na zagrożenia, tak aby zwiększyć uczciwość, przejrzystość i zaufanie do jednolitego rynku; wspieranie właściwych organów egzekwowania prawa i organizacji reprezentujących konsumentów oraz działań w zakresie współpracy poprzez zajęcie się między innymi kwestiami związanymi z istniejącymi i powstającymi technologiami, w tym działaniami mającymi na celu poprawę identyfikowalności produktów w łańcuchu dostaw; normy jakości w całej Unii i zajęcie się kwestią podwójnej jakości produktów; podnoszenie świadomości na temat praw konsumentów na mocy prawa Unii i; zapewnienie wszystkim konsumentom dostępu do środków skutecznych mechanizmów dochodzenia roszczeń; oraz do zapewnienie odpowiednich informacji o rynku i konsumentach na temat rynków i konsumentów, a także promowanie zrównoważonej konsumpcji poprzez lepsze informowanie konsumentów na temat szczególnych cech charakterystycznych towarów i usług oraz ich wpływu na środowisko; [Popr. 83]

(ii)  zwiększenie udziału konsumentów, innych użytkowników końcowych usług finansowych oraz społeczeństwa obywatelskiego w kształtowaniu polityki w dziedzinie usług finansowych; wspieranie lepszego zrozumienia sektora finansowego i poszczególnych kategorii sprzedawanych produktów finansowych oraz dbanie o interesy konsumentów w dziedzinie detalicznych usług finansowych; [Popr. 84]

e)  przyczynianie się do wysokiego poziomu zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, zwierząt i roślin na wszystkich etapach łańcucha dostaw żywności i paszy i żywnościowego i w obszarach powiązanych, w tym przez zapobieganie występowaniu chorób i organizmów szkodliwych oraz ich zwalczanie, między innymi dzięki stosowaniu środków nadzwyczajnych na wypadek sytuacji kryzysowych na dużą skalę i nieprzewidzianych zdarzeń mających wpływ na zdrowie roślin i zwierząt, a także przez wspieranie działań na rzecz poprawy dobrostanu zwierząt oraz rozwój zrównoważonej produkcji i konsumpcji żywności po przystępnych cenach, jak również przez pobudzanie badań, innowacji i wymiany najlepszych praktyk między zainteresowanymi podmiotami w tych obszarach [Popr. 85]

f)  tworzenie opracowywanie, tworzenie, rozpowszechnianie i przekazywanie wysokiej jakości europejskich danych statystycznych dotyczących Europy w sposób terminowy, bezstronny i wydajny pod względem kosztów, za pośrednictwem zacieśnionych partnerstw w ramach Europejskiego Systemu Statystycznego, o którym mowa w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 223/2009, oraz ze wszystkimi stosownymi stronami zewnętrznymi, przy wykorzystaniu wielu źródeł danych, zaawansowanych metod analizy danych, systemów inteligentnych oraz technologii cyfrowych, w podziale na poszczególne kraje oraz w miarę możliwości na regiony. [Popr. 86]

Artykuł 4

Budżet

1.  Pula środków finansowych na realizację programu na lata 2021–2027 wynosi 4 088 580 000 6 563 000EUR w cenach bieżących. [Popr. 87]

2.  W ramach kwoty, o której mowa w ust. 1, niżej wymienione kwoty orientacyjne przydziela się na następujące cele:

-a)  394 590 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (i); [Popr. 88]

-aa)  394 590 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (i); [Popr. 89]

a)  1 000 000 000 3 122 000 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b); [Popr. 90]

aa)  220 510 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c); [Popr. 91]

b)  188 000 000 198 000 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i); [Popr. 92]

c)  1 680 000 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e);

d)  552 000 000 EUR na cel, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f).

3.  Kwota, o której mowa w ust. 1, może być wykorzystana na pomoc techniczną i administracyjną w ramach realizacji programu, obejmującą w szczególności działania przygotowawcze, monitorowanie, kontrolę, audyt i ocenę oraz wykorzystanie sieci informatycznych w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, jak również wykorzystanie i rozwój narzędzi informatycznych dla przedsiębiorstw. Aby zapewnić maksymalną dostępność programu w zakresie finansowania działań objętych celami programu, całkowite koszty wsparcia administracyjnego i technicznego nie mogą przekroczyć 5% wartości puli środków finansowych, o której mowa w ust. 1. [Popr. 93]

4.  W przypadku celu, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), zobowiązania budżetowe z tytułu działań trwających dłużej niż jeden rok budżetowy można rozłożyć na kilka lat na roczne raty.

5.  Na zasadzie odstępstwa od art. 111 ust. 2 rozporządzenia finansowego Komisja zaciąga zobowiązanie budżetowe z tytułu dotacji przyznanej na weterynaryjne i fitosanitarne środki nadzwyczajne w ramach celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) niniejszego rozporządzenia, po dokonaniu oceny wniosków o płatności przedłożonych przez państwa członkowskie.

5a.  W celu zagwarantowania finansowania środków określonych w art. 3 ust. 2 lit. e) należy wprowadzić specjalny mechanizm dający łańcuchowi żywnościowemu bezpośredni dostęp do rezerwy kryzysowej Komisji Europejskiej w przypadku sytuacji nadzwyczajnych na dużą skalę. [Popr. 94]

6.  Środki przydzielone państwom członkowskim w ramach zarządzania dzielonego mogą, na ich wniosek, zostać przeniesione do programu. Komisja wykonuje te środki bezpośrednio zgodnie z art. 62 ust. 1 lit. a) rozporządzenia finansowego lub pośrednio zgodnie z lit. c) tego artykułu. W miarę możliwości środki te wykorzystuje się na rzecz danego państwa członkowskiego.

Artykuł 5

Państwa trzecie stowarzyszone z programem

Program jest otwarty dla następujących państw trzecich:

a)  członków Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA), którzy są członkami Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), zgodnie z warunkami określonymi w Porozumieniu EOG;

b)  państw przystępujących, państw kandydujących i potencjalnych państw kandydujących, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rad stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami;

c)  państw objętych europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rad stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami;

d)  państw trzecich, zgodnie z warunkami określonymi w szczegółowym porozumieniu regulującym udział tego państwa trzeciego w programach Unii, pod warunkiem że porozumienie to:

(i)  zapewnia właściwą równowagę między wkładem państwa trzeciego uczestniczącego w programach Unii a osiąganymi przez nie korzyściami;

(ii)  ustanawia warunki uczestnictwa w programach, obejmujące obliczenie wkładu finansowego do poszczególnych programów oraz ich koszty administracyjne;

(iii)  nie powierza państwu trzeciemu uprawnień decyzyjnych w odniesieniu do programu;

(iv)  gwarantuje prawo Unii do zapewniania należytego zarządzania finansami i ochrony jej interesów finansowych.

Wkład, o którym mowa w ppkt (ii), stanowi dochód przeznaczony na określony cel zgodnie z art. [21 ust. 5] rozporządzenia finansowego.

Artykuł 6

Realizacja i formy finansowania unijnego

1.  Program jest realizowany według metody zarządzania bezpośredniego zgodnie z rozporządzeniem finansowym lub według metody zarządzania pośredniego z podmiotami, o których mowa w art. 62 ust. 1 lit. c) rozporządzenia finansowego.

2.  Program może zapewniać finansowanie w dowolnej formie przewidzianej w rozporządzeniu finansowym, w szczególności w postaci dotacji, nagród i zamówień. Może również zapewniać finansowanie w formie instrumentów finansowych w ramach działań łączonych.

3.  Z wkładów do mechanizmu wzajemnego ubezpieczenia można pokryć ryzyko związane z odzyskaniem środków należnych od beneficjentów i wkłady te uznaje się za wystarczającą gwarancję w ramach rozporządzenia finansowego. Zastosowanie mają przepisy określone w [art. X] rozporządzenia XXX [rozporządzenia, które zastąpi rozporządzenie w sprawie funduszu gwarancyjnego](57).

ROZDZIAŁ II

DOTACJE

Artykuł 7

Dotacje

Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego.

Artykuł 8

Działania kwalifikowalne

1.  Do finansowania kwalifikują się wyłącznie działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 3.

2.  W szczególności kwalifikują się następujące działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 3:

a)  tworzenie właściwych warunków wzmocnienia pozycji wszystkich podmiotów rynku wewnętrznego, w tym przedsiębiorstw, obywateli, konsumentów, społeczeństwa obywatelskiego i organów publicznych, poprzez przejrzystą wymianę informacji i przejrzyste kampanie informacyjne i uświadamiająceuświadamiające, zwłaszcza w odniesieniu do obowiązujących przepisów unijnych oraz praw konsumentów i przedsiębiorstw, wymianę najlepszych praktyk, promowanie dobrych praktyk i innowacyjnych rozwiązań, wymianę i upowszechnianie wiedzy specjalistycznej oraz organizowanie szkoleń promujących umiejętności cyfrowe obywateli i przedsiębiorstw; [Popr. 95]

b)  zapewnienie mechanizmów umożliwiających obywatelom, konsumentom, użytkownikom końcowym oraz przedstawicielom członkom społeczeństwa obywatelskiego, związkom zawodowym i reprezentantom przedsiębiorstw z Unii, zwłaszcza MŚP, wnoszenie wkładu w dyskusje polityczne, strategie polityczne i proces podejmowania decyzji, poprzez wspieranie funkcjonowania organizacji przedstawicielskich na poziomie krajowym i unijnym; [Popr. 96]

c)  budowanie zdolności, ułatwianie i koordynowanie wspólnych działań między państwami członkowskimi, między właściwymi organami państw członkowskich oraz między właściwymi organami państw członkowskich a Komisją, agencjami zdecentralizowanymi Unii i organami państw trzecich, a w szczególności wspólnych działań ukierunkowanych na zwiększanie bezpieczeństwa produktów, egzekwowanie przepisów dotyczących ochrony konsumentów w UE oraz identyfikowalność produktów; [Popr. 97]

d)  wspieranie skutecznego egzekwowania ram prawnych Unii przez państwa członkowskie, modernizacji tych ram prawnych Unii oraz ich szybkiego dostosowywania do nieustannie zmieniających się uwarunkowań, a także wsparcie w rozwiązywaniu problemów wynikających z cyfryzacji, w tym poprzez gromadzenie i analizę danych; badania, oceny i zalecenia dotyczące polityki; organizowanie działań demonstracyjnych i projektów pilotażowych; działania komunikacyjne; opracowywanie specjalnych narzędzi informatycznych służących zapewnieniu przejrzystego, sprawiedliwego i wydajnego funkcjonowania rynku wewnętrznego. [Popr. 98]

2a.  Następujące działania służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (ii), kwalifikują się do finansowania:

a)  koordynacja działań organów nadzoru rynku i innych odpowiednich organów państw członkowskich oraz współpraca między nimi, zwłaszcza w ramach unijnej sieci ds. zgodności produktów;

b)  opracowywanie i utrzymywanie narzędzi informatycznych służących wymianie informacji na temat nadzoru rynku i kontroli na granicach zewnętrznych;

c)  wsparcie opracowywania wspólnych działań i badań w dziedzinie bezpieczeństwa produktów i zgodności z wymogami, w tym w odniesieniu do produktów podłączonych do sieci i produktów sprzedawanych przez internet;

d)  współpraca organów nadzoru rynku i odpowiednich organów z państw trzecich, wymiana przez nie najlepszych praktyk i realizacja wspólnych projektów;

e)  wspieranie strategii nadzoru rynku, gromadzenia wiedzy i informacji, możliwości i obiektów badawczych, wzajemnych ocen, programów szkoleniowych, pomocy technicznej i budowania zdolności organów nadzoru rynku;

f)  ocena procedur homologacji typu i weryfikacja zgodności pojazdów silnikowych z wymogami przez Komisję [Popr. 99]

3.  Następujące działania służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b), kwalifikują się do finansowania:

a)  zapewnianie różnych form wsparcia dla MŚP; [Popr. 100]

b)  ułatwianie mikroprzedsiębiorstwom, MŚP i sieciom przedsiębiorstw dostępu do rynków, w tym do rynków poza Unią, wspieranie ich w stawianiu czoła globalnym, środowiskowym, gospodarczym i społecznym wyzwaniom oraz w internacjonalizacji działalności, jak również ułatwianie wsparcia dla nich w trakcie ich cyklu życia, a także umacnianie wiodącej pozycji Unii w przemyśle w ramach globalnych łańcuchów wartości, obejmujące Europejską Sieć Przedsiębiorczościzakresie przedsiębiorczości i przemysłu w globalnych łańcuchach wartości;; [Popr. 101]

c)  rozwiązywanie problemów związanych z barierami rynkowymi, zmniejszenie obciążeń administracyjnych, w tym ograniczenie przeszkód dla zakładania przedsiębiorstw i obciążeniami administracyjnymi rozpoczynania działalności oraz tworzenie sprzyjającego otoczenia biznesu w celu umożliwienia, które umożliwi mikroprzedsiębiorstwom i MŚP czerpania czerpanie korzyści z rynku wewnętrznego, w tym dostęp do finansowania, a także zapewnienie odpowiednich wytycznych, programów mentoringu i coachingu w celu świadczenia usług biznesowych opartych na wiedzy; [Popr. 102]

d)  ułatwianie rozwoju i wzrostu zrównoważonych przedsiębiorstw, w tym rozwoju umiejętności, oraz transformacji przemysłowej obejmującej wszystkie sektory podnoszenie świadomości mikroprzedsiębiorstw i MŚP na temat prawodawstwa w Unii, w tym przepisów dotyczących ochrony środowiska i energii, podnoszenie poziomu ich umiejętności i kwalifikacji, a także ułatwianie rozwoju nowych modeli biznesowych i zasobooszczędnych łańcuchów wartości wspierających zrównoważoną transformację przemysłową, technologiczną i organizacyjną we wszystkich sektorach produkcji i usług; [Popr. 103]

e)  wspieranie zwiększanie i zrównoważonego charakteru przedsiębiorstw i całych sektorów gospodarki oraz wspieranie wdrażania technologicznych, organizacyjnych i społecznych innowacji przez mikroprzedsiębiorstwa i MŚP oraz współpracy MŚP , zwiększanie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i współpracy w ramach łańcucha wartości poprzez strategiczne łączenie ekosystemów i klastrów, obejmujące wspólną inicjatywę na rzecz klastrów; [Popr. 104]

f)  promowanie otoczenia biznesu sprzyjającego przedsiębiorczości oraz kultury przedsiębiorczości, obejmujące program poszerzanie programu mentoringu dla początkujących przedsiębiorców oraz wspieranie przedsiębiorstw typu start-up, stabilnego rozwoju działalności oraz przedsiębiorstw typu scale-up, ze zwróceniem szczególnej uwagi na nowych potencjalnych przedsiębiorców (tj. ludzi młodych, kobiety), a także inne specyficzne grupy docelowe, jak osoby w niekorzystnej sytuacji społecznej lub osoby szczególnie podatne na zagrożenia.. [Popr. 105]

3a.  Realizując cel szczegółowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b), Komisja oprócz działań przewidzianych w ust. 3 lit. a)–f) niniejszego artykułu może wspierać również następujące działania szczegółowe:

a)  przyspieszanie, wspieranie i poszerzanie zakresu usług doradczych dzięki Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości w celu zapewnienia unijnym MŚP poszukującym możliwości biznesowych na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich zintegrowanych usług wsparcia dla przedsiębiorstw w postaci punktu kompleksowej obsługi oraz monitorowanie pod kątem zagwarantowania porównywalnego poziomu tych usług we wszystkich państwach członkowskich;

b)  wspieranie tworzenia sieci przedsiębiorstw;

c)  wspieranie i poszerzanie zakresu programów wspierania mobilności nowych przedsiębiorców (program „Erasmus dla młodych przedsiębiorców”), by zwiększyć ich zdolność do rozwijania wiedzy fachowej, umiejętności i podejścia do przedsiębiorczości, a także kompetencje w zakresie technologii i zarządzania przedsiębiorstwem;

d)  wspieranie rozwoju MŚP dzięki dużym projektom dotyczącym rozszerzania działalności w oparciu o możliwości rynkowe (Instrument rozwoju MŚP);

e)  wspieranie działań sektorowych na obszarach charakteryzujących się wysokim odsetkiem mikroprzedsiębiorstw i MŚP oraz wysokim udziałem w PKB Unii, np. w sektorze turystyki. [Popr. 106]

3b.  Działania realizowane za pośrednictwem Europejskiej Sieci Przedsiębiorczości, o których mowa w ust. 3a lit. a), mogą obejmować między innymi:

a)  ułatwianie umiędzynarodowienia MŚP i wyszukiwania partnerów biznesowych na rynku wewnętrznym, transgranicznej współpracy przedsiębiorstw w zakresie badań i rozwoju, partnerstw w zakresie transferu technologii, wiedzy i innowacji;

b)  udzielanie informacji, wskazówek i indywidualnych porad na temat prawa UE, unijnych możliwości finansowania oraz inicjatyw Unii, które mają wpływ na działalność gospodarczą, włącznie z opodatkowaniem, prawem własności, obowiązkami w zakresie ochrony środowiska i energii oraz kwestiami związanymi z zatrudnieniem i zabezpieczeniem społecznym;

c)  ułatwianie MŚP dostępu do wiedzy fachowej z zakresu ochrony środowiska, zmiany klimatu i efektywności energetycznej;

d)  wzmacnianie kontaktów z innymi sieciami informacyjnymi i doradczymi Unii i państw członkowskich, w szczególności EURES, unijnymi centrami innowacji oraz Centrum Doradztwa InvestEU.

Usługi świadczone przez Sieć w ramach innych programów Unii są finansowane ze środków pochodzących z tych programów.

Aby zapewnić mikroprzedsiębiorstwom i MŚP jednolite wsparcie w całej UE, Komisja priorytetowo traktuje działania w ramach Sieci służące poprawie jej części lub elementów, które nie są zgodne z minimalnymi standardami.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające wskaźniki i minimalne standardy do celów pomiaru wpływu Sieci na cele szczegółowe i skuteczność działań na rzecz MŚP.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu ustanowienia dodatkowych form wsparcia dla MŚP nieprzewidzianych w niniejszym ustępie [Popr. 107]

4.  Do finansowania kwalifikują się działania określone w art. 15 i 16 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 i służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (i) niniejszego rozporządzenia.

5.  Do finansowania kwalifikują się działania służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (ii), zapewniające wsparcie dla działań mających na celu opracowywanie, stosowanie, ocenę i monitorowanie międzynarodowych standardów w dziedzinach sprawozdawczości finansowej i rewizji finansowej oraz nadzór nad procesami stanowienia tych standardów.

5a.  Do finansowania kwalifikują się następujące działania służące realizacji celów szczegółowych, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i):

a)  podnoszenie świadomości konsumentów i ich edukowanie dzięki kształceniu przez całe życie w zakresie unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumentów, a także wzmacnianie ich pozycji w obliczu nowych wyzwań wynikających z rozwoju technologicznego i cyfryzacji, z uwzględnieniem szczególnych potrzeb konsumentów bardziej podatnych na zagrożenia;

b)  zapewnienie i ułatwianie wszystkim konsumentom i przedsiębiorcom dostępu do wysokiej jakości pozasądowego rozstrzygania sporów i internetowego systemu rozstrzygania sporów oraz informacji na temat możliwości dochodzenia roszczeń;

c)  wspieranie bardziej konsekwentnego egzekwowania praw konsumentów, ze szczególnym uwzględnieniem przypadków transgranicznych lub przypadków z udziałem stron trzecich, skutecznej koordynacji działań krajowych organów odpowiedzialnych za egzekwowanie prawa i współpracy między nimi, a także współpracy z państwami trzecimi w dziedzinie egzekwowania prawa.

d)  wspieranie zrównoważonej konsumpcji przez podnoszenie świadomości konsumentów na temat trwałości produktów i ich wpływu na środowisko oraz cech ekoprojektu, propagowanie praw konsumentów w tym względzie i możliwości dochodzenia roszczeń w przypadku produktów szybciej ulegających awarii; [Popr. 108]

6.  Do finansowania kwalifikują się działania określone w załączniku I służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e).

7.  Do finansowania kwalifikują się działania określone w załączniku II służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f).

Artykuł 9

Kwalifikujące się podmioty

1.  Oprócz kryteriów określonych w art. 197 rozporządzenia finansowego zastosowanie mają kryteria kwalifikowalności określone w ust. 2–7 niniejszego artykułu.

2.  Oprócz podmiotów, które spełniają warunki kwalifikowalności określone w ust. 3–7, w ramach programu kwalifikują się następujące podmioty:

a)  podmioty prawne z siedzibą w jednym z następujących państw:

(i)  państwo członkowskie lub powiązany z nim kraj lub terytorium zamorskie;

(ii)  państwo trzecie stowarzyszone z programem zgodnie z art. 5;

b)  wszelkie podmioty prawne utworzone na mocy prawa unijnego lub wszelkie organizacje międzynarodowe;

c)  podmioty prawne z siedzibą w państwie trzecim, które nie jest stowarzyszone z programem, w drodze wyjątku kwalifikują się do uczestnictwa, pod warunkiem że działanie służy realizacji celów Unii, a działalność prowadzona poza Unią przyczynia się do zwiększenia skuteczności interwencji przeprowadzanych na terytoriach państw członkowskich, do których zastosowanie mają Traktaty.

3.  Podmioty prawne Komisja może umożliwić podmiotom prawnym z siedzibą w państwie trzecim, które nie jest stowarzyszone z programem, mogą uczestniczyć uczestnictwo w następujących działaniach: [Popr. 109]

a)  działaniach służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. b);

b)  działaniach wspierających ochronę konsumentów i służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i).

Podmioty uczestniczące w działaniach, o których mowa w lit. a) i b), nie są uprawnione do otrzymywania wkładów finansowych Unii, w szczególności jeżeli istnieje ryzyko transferu innowacyjnej technologii, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to nieodzowne dla programu, zwłaszcza pod względem konkurencyjności oraz dostępu do rynków dla przedsiębiorstw unijnych lub pod względem ochrony konsumentów zamieszkałych w Unii. Wyjątek ten nie dotyczy podmiotów nastawionych na zysk. [Popr. 110]

4.  W przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (i) niniejszego rozporządzenia, kwalifikują się podmioty określone w art. 15 i 16 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

5.  W przypadku działań wspierających ochronę konsumentów i służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i), oraz związanych z Siecią Europejskich Centrów Konsumenckich kwalifikują się następujące podmioty:

a)  podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie lub państwo trzecie, o którym mowa w art. 5, który jest podmiotem nienastawionym na zysk wybranym w trybie przejrzystej procedury;

b)  podmiot publiczny.

6.  Państwa trzecie, stowarzyszone lub niestowarzyszone z programem, kwalifikują się w przypadku następujących działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e):

a)  środków ochrony zastosowanych w przypadku bezpośredniego zagrożenia dla statusu zdrowia w Unii w wyniku wystąpienia lub rozwoju na terytorium państwa trzeciego lub państwa członkowskiego jednej z chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III lub jednego ze szkodników roślin wymienionych w programie prac, o którym mowa w art. 16;

b)  środków ochrony lub innych stosownych działań zastosowanych celem wsparcia statusu zdrowia roślin w Unii.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu zmiany załącznika III, jeżeli jest to konieczne w celu uwzględnienia sytuacji spowodowanych przez choroby zwierząt, które mają znaczący wpływ na produkcję zwierzęcą lub handel zwierzętami, rozwoju chorób odzwierzęcych, które stanowią zagrożenie dla ludzi, nowej sytuacji naukowej lub epidemiologicznej, jak również tych chorób zwierzęcych, które mogą stanowić nowe zagrożenie dla Unii.

Z wyjątkiem przypadków chorób zwierzęcych i szkodników roślin, które mają znaczący wpływ dla Unii, państwa niestowarzyszone z programem powinny zasadniczo same finansować swój udział w działaniach, o których mowa w lit. a) i b).

7.  W przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f) niniejszego rozporządzenia, kwalifikują się następujące podmioty prawne:

a)  krajowe urzędy statystyczne i inne organy krajowe, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 223/2009;

b)  w przypadku działań wspierających sieci współpracy – inne podmioty działające w dziedzinie statystyki, które nie są organami, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu;

c)  podmioty nienastawione na zysk, które są niezależne od interesów branżowych, handlowych, biznesowych lub innego rodzaju sprzecznych interesów, a ich głównymi celami i działaniami są propagowanie i wspieranie wdrażania Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych, o którym mowa w art. 11 rozporządzenia (WE) nr 223/2009, oraz wdrażanie nowych metod tworzenia statystyk europejskich, których celem jest zwiększenie wydajności i poprawa jakości na poziomie Unii.

Artykuł 10

Wyznaczeni beneficjenci

Następujące podmioty mogą otrzymać dotację w ramach programu bez zaproszenia do składania wniosków:

a)  w przypadku działań w dziedzinie nadzoru rynku służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) niniejszego rozporządzenia – organy nadzoru rynku państw członkowskich, o których mowa w art. 17 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 i art. 11 [wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy i procedury w zakresie zgodności z prawodawstwem harmonizacyjnym Unii dotyczącym produktów i jego egzekwowania](58); [Popr. 111]

b)  w przypadku działań w dziedzinie akredytacji i nadzoru rynku służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (i) niniejszego rozporządzenia – jednostka uznana zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 na potrzeby prowadzenia działań, o których mowa w art. 32 rozporządzenia (WE) nr 765/2008; [Popr. 112]

c)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (i) niniejszego rozporządzenia – podmioty, o których mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

d)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (ii) – Europejska Grupa Doradcza ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG), Fundacja Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej oraz Rada Nadzoru nad Interesem Publicznym (PIOB);

e)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i), w odniesieniu do reprezentowania interesów konsumentów na poziomie Unii – Bureau Européen des Unions de Consommateurs (BEUC, Europejska Organizacja Konsumentów) oraz European Association for the Coordination of Consumer Representation in Standardisation (ANEC, Europejskie Stowarzyszenie na rzecz Koordynowania Reprezentacji Konsumentów w Procesie Standaryzacji), pod warunkiem że nie mają one sprzecznych interesów i reprezentują za pośrednictwem swoich członków interesy unijnych konsumentów w co najmniej dwóch trzecich państw członkowskich;

f)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (ii) – organizacje Finance Watch i Better Finance, z zastrzeżeniem następujących warunków, których spełnienie podlega corocznej ocenie:

(i)  podmioty te utrzymują status podmiotu pozarządowego, nienastawionego na zysk i niezależnego od branży, handlu lub biznesu;

(ii)  nie mają one sprzecznych interesów i reprezentują za pośrednictwem swoich członków interesy unijnych konsumentów oraz innych użytkowników końcowych w dziedzinie usług finansowych;

g)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) niniejszego rozporządzenia:

(i)  właściwe organy państw członkowskich i ich podmioty powiązane, laboratoria referencyjne Unii Europejskiej i ośrodki referencyjne Unii Europejskiej, o których mowa w art. 92, 95 i 97 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625(59), oraz organizacje międzynarodowe;

(ii)  wyłącznie w przypadku działań opisanych w art. 9 ust. 6 lit. a) i b) niniejszego rozporządzenia – państwa trzecie, stowarzyszone lub niestowarzyszone z programem;

h)  w przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f) niniejszego rozporządzenia – krajowe urzędy statystyczne i inne organy krajowe, o których mowa w art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 223/2009.

W odniesieniu do akapitu pierwszego lit. e) niniejszego artykułu Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu dostosowania wykazu podmiotów, które mogą otrzymać dotację w ramach programu na działania służące realizacji celu szczegółowego określonego w art. 3 ust. 2 lit. d) ppkt (i). [Popr. 113]

Artykuł 11

Kryteria oceny i kwalifikacji

W przypadku działań służących realizacji celu(-ów) szczegółowego(-ych), o którym(-ych) mowa w art. 3 ust. 2, komitet(y) oceniający(-e) może(-gą) składać się w całości lub w części z ekspertów zewnętrznych. Prace komitetu(-ów) oceniającego(-ych) opierają się na zasadach przejrzystości, równego traktowania i niedyskryminacji. [Popr. 114]

Artykuł 12

Zasady współfinansowania

1.  W przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) ppkt (ii) niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do organów nadzoru rynku państw członkowskich i państw trzecich stowarzyszonych z programem i w odniesieniu do unijnych obiektów badawczych, o których mowa w art. 20 [wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy i procedury w zakresie zgodności z prawodawstwem harmonizacyjnym Unii dotyczącym produktów i jego egzekwowania], w ramach programu można finansować do 100 % kosztów kwalifikowalnych działania, pod warunkiem że nie jest naruszona zasada współfinansowania określona w rozporządzeniu finansowym. [Popr. 115]

2.  W przypadku dotacji przyznanych Radzie Nadzoru nad Interesem Publicznym (PIOB) na potrzeby realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (ii), jeżeli w danym roku finansowanie przez Międzynarodową Federację Księgowych (IFAC) osiągnie poziom przekraczający dwie trzecie łącznego rocznego finansowania, roczny wkład w tym roku ogranicza się do maksymalnej kwoty określonej w programie prac, o którym mowa w art. 16.

3.  W przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) niniejszego rozporządzenia, w ramach programu można finansować do 100 % kosztów kwalifikowalnych, pod warunkiem że nie jest naruszona zasada współfinansowania określona w art. 190 rozporządzenia finansowego.

4.  W przypadku działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f) niniejszego rozporządzenia, w ramach programu można finansować do 95 % kosztów kwalifikowalnych działań wspierających sieci współpracy, o których mowa w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 223/2009.

Artykuł 13

Koszty kwalifikowalne

Oprócz kryteriów określonych w art. 186 rozporządzenia finansowego następujące kryteria kwalifikowalności kosztów mają zastosowanie w odniesieniu do działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e) niniejszego rozporządzenia:

a)  koszty muszą zostać uznane za kwalifikowalne przed datą rozpoczęcia działania, jak określono w art. 193 ust. 2 lit. b) rozporządzenia finansowego;

b)  koszty te mogą również zostać uznane za kwalifikowalne w wyniku zastosowania środków w związku z podejrzeniem wystąpienia choroby lub obecności organizmu szkodliwego, pod warunkiem że ich wystąpienie lub obecność zostały następnie potwierdzone.

Koszty, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), są kwalifikowalne od daty zgłoszenia Komisji wystąpienia choroby lub obecności organizmu szkodliwego.

Artykuł 14

Finansowanie skumulowane, uzupełniające i łączone

1.  Działanie, które otrzymało wkład z innego programu unijnego, może również otrzymać wkład w ramach programu, pod warunkiem że wkład z obu programów nie pokrywa tych samych kosztów. Do każdego wkładu do danego działania zastosowanie mają przepisy dotyczące odpowiedniego programu unijnego, z którego pochodzi ten wkład. Finansowanie skumulowane nie może przekraczać całkowitych kosztów kwalifikowalnych działania, a wsparcie z różnych programów unijnych można obliczać proporcjonalnie zgodnie z dokumentami określającymi warunki wsparcia.

2.  Działania, którym przyznano certyfikat „pieczęci doskonałości” lub które spełniają wszystkie następujące warunki porównawcze:

a)  zostały ocenione w ramach zaproszenia do składania wniosków w ramach programu;

b)  spełniają minimalne wymagania jakościowe określone w tym zaproszeniu do składania wniosków;

c)  nie mogą być finansowane w ramach tego zaproszenia do składania wniosków ze względu na ograniczenia budżetowe;

mogą otrzymać wsparcie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Społecznego Plus lub Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich zgodnie z art. [67] ust. 5 rozporządzenia (UE) XX [rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów] i art. [8] rozporządzenia (UE) XX [w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej] lub na mocy rozporządzenia (UE) XX [ustanawiającego program „Cyfrowa Europa”], w szczególności w ramach celu dotyczącego zaawansowanych umiejętności cyfrowych, [Popr. 116]

3.  Działanie może otrzymać wsparcie z jednego programu unijnego lub z większej ich liczby. W takich przypadkach wydatki zadeklarowane we wniosku o płatność w ramach jednego programu nie mogą zostać zadeklarowane we wniosku o płatność w ramach innego programu.

4.  Kwotę wydatków, którą należy podać we wniosku o płatność, można obliczyć proporcjonalnie w odniesieniu do każdego programu, zgodnie z dokumentem określającym warunki wsparcia.

ROZDZIAŁ III

DZIAŁANIA ŁĄCZONE

Artykuł 15

Działania łączone

Działania łączone ustanowione w ramach niniejszego programu realizowane są zgodnie z rozporządzeniem [InvestEU] oraz tytułem X rozporządzenia finansowego.

ROZDZIAŁ IV

PROGRAMOWANIE, MONITOROWANIE, WDRAŻANIE I KONTROLA

Artykuł 16

Realizacja programu

1.  Program jest realizowany poprzez programy prac, o których mowa w Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 20 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie w celu przyjęcia programów prac zgodnie zart. 110 rozporządzenia finansowego. Programy prac mają charakter roczny lub wieloletni i określają w szczególności cele, do których należy dążyć, oczekiwane rezultaty, metodę wdrażania i łączną kwotę planu finansowania. Zawierają one również szczegółowy opis działań, które mają być finansowane, orientacyjną kwotę przeznaczoną na każde działanie i orientacyjny harmonogram realizacji. W stosownych przypadkach programy prac określają całkowitą kwotę zarezerwowaną na działania łączone. [Popr. 117]

2.  Programy prac służące realizacji celu szczegółowego, Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 20 aktów delegowanych uzupełniających niniejsze rozporządzenie przez przyjęcie programów prac zgodnie z celem szczegółowym, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), określone, jak określono w załączniku I. [Popr. 118]

3.  Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu działania służące realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f) niniejszego rozporządzenia, określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia, są realizowane zgodnie z art. 14 i 17 rozporządzenia (WE) nr 223/2009.

Artykuł 17

Monitorowanie i sprawozdawczość

1.  Wskaźniki odzwierciedlające postępy w realizacji skuteczności i efektywności programu w odniesieniu do celów szczegółowych określonych w art. 3 ust. 2 przedstawiono w załączniku IV. [Popr. 119]

2.  Aby zapewnić skuteczną ocenę postępów w realizacji programu w odniesieniu do jego celów Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu zmiany lub uzupełnienia wskaźników w załączniku IV, jeżeli uznaje się to za konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny.

3.  System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie danych na potrzeby monitorowania realizacji programu i jego rezultatów. W tym celu na odbiorców środków unijnych oraz, w stosownych przypadkach, państwa członkowskie nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości.

Artykuł 18

Ocena

1.  Oceny przeprowadza się w terminie pozwalającym na uwzględnienie ich wyników w procesie decyzyjnym.

2.  Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu czterech lat od rozpoczęcia realizacji programu.Najpóźniej do dnia [cztery lata od rozpoczęcia realizacji programu] r. Komisja sporządza śródokresowe sprawozdanie z oceny programu dotyczącej realizacji celów działań wspieranych w jego ramach, wyników i skutków, wydajności wykorzystania zasobów i jego europejskiej wartości dodanej. [Popr. 120]

3.  W odniesieniu do działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. c) ppkt (ii), Komisja przygotowuje roczne sprawozdanie na temat działalności Fundacji Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej w dziedzinie rozwoju Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej oraz na temat działalności PIOB i EFRAG. Komisja przekazuje to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

4.  Zgodnie z art. 13 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 Komisja konsultuje się z Komitetem ds. Europejskiego Systemu Statystycznego w sprawie tych części ocen, które dotyczą działań służących realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f) niniejszego rozporządzenia, przed ich przyjęciem i przedłożeniem Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.  Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż cztery lata po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu.Najpóźniej do dnia [trzy lata od zakończenia realizacji programu] r. Komisja sporządza końcowe sprawozdanie z oceny dotyczącej długoterminowego oddziaływania programu, wyników, trwałości działań i synergii pomiędzy poszczególnymi programami prac. [Popr. 121]

6.  Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, przedkłada sprawozdania z oceny, o których mowa w ust. 2 i 5 opatrzone własnymi komentarzamiwnioskami Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów oraz podaje je do wiadomości publicznej. W odpowiednich przypadkach do sprawozdania dołącza się propozycje zmian w programie. [Popr. 122]

Artykuł 19

Ochrona interesów finansowych Unii

W przypadku gdy państwo trzecie uczestniczy w programie na podstawie decyzji wydanej na mocy umowy międzynarodowej lub innego instrumentu prawnego, przyznaje ono właściwemu urzędnikowi zatwierdzającemu, Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu uprawnienia i prawa dostępu niezbędne im do wykonywania w pełni ich odpowiednich kompetencji. W przypadku OLAF takie prawa obejmują prawa do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

Artykuł 20

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 8 ust. 3b oraz art. 9, 10, 16 i 17, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2028 r. [Popr. 123]

3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 8 ust. 3b oraz art. 9, 10, 16 i 17, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. [Popr. 124]

4.  Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r.

5.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 8 ust. 3b oraz art. 9, 10, 16 i 17 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. [Popr. 125]

Artykuł 21

Procedura komitetowa

1.  Komisję wspiera Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt utworzony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady(60). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady(61). [Popr. 126]

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy opinia komitetu ma zostać uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu, gdy – przed upływem terminu na wydanie opinii – zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to zwykła większość członków komitetu.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 22

Informacja, komunikacja i promocja

1.  Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają przejrzystość oraz eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej. [Popr. 127]

2.  Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z programem, jego działaniami i rezultatami. w sposób przyjazny dla użytkownika, z myślą o podnoszeniu wśród konsumentów, obywateli, przedsiębiorstw, zwłaszcza MŚP, i organów administracji publicznej świadomości na temat zasobów zapewnianych z wykorzystaniem instrumentów finansowych przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, a także na temat jego działań i rezultatów. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji instytucjonalnej w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 3. [Popr. 128]

3.  Komisja (EUROSTAT) prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z realizacją celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f), oraz z powiązanymi z nim działaniami i rezultatami, jeżeli dotyczą one gromadzenia danych, opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania statystyk europejskich, zgodnie z zasadami statystycznymi określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 223/2009. [Popr. 129]

Artykuł 23

Uchylenie

Rozporządzenia (UE) nr 99/2013, (UE) nr 1287/2013, (UE) nr 254/2014, (UE) nr 258/2014, (UE) nr 652/2014 i (UE) 2017/826 tracą moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.

Artykuł 24

Przepisy przejściowe

1.  Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację danych działań, aż do ich zamknięcia, zgodnie z rozporządzeniami (UE) nr 99/2013, (UE) nr 1287/2013, (UE) nr 254/2014, (UE) nr 258/2014, (UE) nr 652/2014 i (UE) 2017/826, które nadal stosuje się do danych działań aż do ich zamknięcia.

2.  Z puli środków finansowych przeznaczonych na program można również pokrywać wydatki na wsparcie techniczne i administracyjne na potrzeby przejścia między programem a środkami przyjętymi w ramach poprzednich programów ustanowionych aktami wymienionymi w ust. 1.

3.  W razie potrzeby w budżecie obejmującym okres po 2027 r. mogą zostać zapisane środki na pokrycie wydatków przewidzianych w art. 4 ust. 3, aby umożliwić zarządzanie działaniami, które nie zostaną zakończone do dnia 31 grudnia 2027 r.

Artykuł 25

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Działania kwalifikowalne wdrażające cel szczegółowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e)

Następujące działania – realizowane głównie poprzez dotacje i zamówienia – wdrażające cel szczegółowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), kwalifikują się do finansowania:

1.  Nadzwyczajne środki weterynaryjne i fitosanitarne

1.1  Nadzwyczajne środki weterynaryjne i fitosanitarne wprowadzane w wyniku potwierdzenia wystąpienia jednej z chorób zwierząt lub chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III lub w wyniku potwierdzenia obecności co najmniej jednego agrofaga, lub jeżeli istnieje bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin Unii.

Środki, o których mowa w akapicie pierwszym, muszą zostać wdrożone natychmiast, a ich stosowanie musi być zgodne z przepisami określonymi w odpowiednim prawodawstwie Unii.

1.2  W odniesieniu do zagrożeń fitosanitarnych następujące środki wprowadzane przez państwa członkowskie przeciwko pierwotnemu pojawowi agrofagów na określonym obszarze:

a)  środki prewencji, ograniczania rozprzestrzeniania się lub zwalczania agrofaga kwarantannowego dla UE, wprowadzone przez właściwy organ państwa członkowskiego na podstawie art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031(62) lub na podstawie środków unijnych przyjętych zgodnie z art. 28 ust. 1 tego rozporządzenia; [Popr. 130]

b)  środki prewencji, ograniczania rozprzestrzeniania się lub zwalczania agrofaga niewymienionego jako agrofag kwarantannowy dla UE, wprowadzone przez właściwy organ państwa członkowskiego na podstawie art. 29 rozporządzenia (UE) 2016/2031, który to agrofag może zostać zakwalifikowany jako agrofag kwarantannowy dla UE zgodnie z kryteriami, o których mowa w tym artykule lub w art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia; [Popr. 131]

c)  dodatkowe środki ochronne wprowadzone przeciwko rozprzestrzenianiu się agrofaga, przeciwko któremu wprowadzono środki unijne na podstawie art. 28 ust. 1 i art. 30 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031WE, inne niż środki zwalczania, o których mowa w lit. a), i środki ograniczające rozprzestrzenianie, o których mowa w lit. b), w przypadku gdy środki te są niezbędne do ochrony Unii przed dalszym rozprzestrzenianiem się tego agrofaga, w tym ograniczające w razie potrzeby swobodny obrót produktami, które są potencjalnymi nosicielami agrofaga, w otaczających państwach członkowskich. [Popr. 132]

ca)  środki mające na celu zwalczenie agrofaga, który pojawił się nagle, nawet jeżeli nie jest on uznawany za agrofaga kwarantannowego dla Unii, lecz jest wynikiem ekstremalnych zjawisk klimatycznych lub zmiany klimatu w danym państwie członkowskim; [Popr. 133]

1.3.  Finansowanie unijne może być również przeznaczone na następujące środki:

1.3.1.  środki ochronne wprowadzone w przypadku bezpośredniego zagrożenia dla statusu zdrowotnego Unii w wyniku wystąpienia lub rozwoju – na terytorium państwa trzeciego, państwa członkowskiego lub KTZ – jednej z chorób zwierząt lub chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III, jak również środki ochronne lub inne stosowne działania podejmowane na potrzeby ochrony statusu fitosanitarnego Unii;

1.3.2.  środki, o których mowa w niniejszym załączniku, wprowadzane przez co najmniej dwa państwa członkowskie ściśle współpracujące ze sobą podczas kontroli epidemii;

1.3.3.  utworzenie zapasów produktów biologicznych na potrzeby kontroli chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III, jeżeli Komisja – na wniosek państwa członkowskiego – uzna ustanowienie takich zapasów za konieczne;

1.3.4.  utworzenie zapasów produktów biologicznych lub zakup dawek szczepionki, jeżeli wystąpienie lub rozwój – w państwie trzecim lub państwie członkowskim – jednej z chorób zwierząt lub chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III może stanowić zagrożenie dla Unii.

1.3.4a.  W przypadku podejrzenia wystąpienia ogniska choroby zwierzęcej lub pojawienia się organizmów szkodliwych należy w sposób zdecydowany nasilić kontrole i monitorowanie w całej UE w obrębie Unii lub na jej granicach zewnętrznych. [Popr. 134]

1.3.4b.   Środki służące monitorowaniu pojawiania się zarówno znanych, jak i obecnie nieznanych szkodników i chorób. [Popr. 135]

2.  Roczne i wieloletnie programy weterynaryjne i fitosanitarne

2.1.  Roczne i wieloletnie weterynaryjne i fitosanitarne programy prewencji, zwalczania, kontroli i nadzoru chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III, a także agrofagów roślin, należy realizować zgodnie z przepisami ustanowionymi w odpowiednim prawodawstwie Unii. [Popr. 136]

Warunki kwalifikowania działań do finansowania określa się w programie prac, o którym mowa w art. 16.

Programy przedkładane są Komisji do dnia 31 maja roku poprzedzającego planowany okres realizacji.

W następstwie śródokresowych sprawozdań finansowych składanych przez beneficjentów Komisja może – w razie potrzeby – zmienić umowy o udzielenie dotacji w odniesieniu do całego okresu kwalifikowalności.

Programy te powinny odzwierciedlać nowe realia wynikające ze zmiany klimatu i różnorodność realiów na poziomie europejskim, a także pomagać w zapobieganiu erozji europejskiej różnorodności biologicznej. [Popr. 137]

2.2.  Jeżeli wystąpienie lub rozwój jednej z chorób zwierząt lub chorób odzwierzęcych wymienionych w załączniku III może stanowić zagrożenie dla statusu zdrowotnego Unii, a także w celu ochrony Unii przed wprowadzeniem jednej z tych chorób zwierząt lub chorób odzwierzęcych lub jeżeli środki ochronne są niezbędne w celu poprawy statusu zdrowotnego roślin Unii, państwa członkowskie mogą zawrzeć w swoich programach krajowych środki, które mają zostać wprowadzone na terytoriach państw trzecich we współpracy z władzami tych państw. Finansowanie unijne może zostać przyznane bezpośrednio właściwym organom państw trzecich w tych samych okolicznościach i na ten sam cel.

2.3.  W odniesieniu do programów fitosanitarnych finansowanie unijne może zostać przyznane państwom członkowskim na następujące środki:

a)  kontrole, prowadzane przez określone okresy czasu, sprawdzające przynajmniej występowanie agrofagów kwarantannowych dla UE, a także oznak i objawów jakichkolwiek agrofagów objętych środkami, o których mowa w art. 29 rozporządzenia (UE) 2016/2031, lub środkami przyjętymi na podstawie art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia;

b)  kontrole, prowadzane przez ustalone okresy, sprawdzające przynajmniej występowanie jakichkolwiek agrofagów innych niż agrofagi wymienione w lit. a), które to agrofagi mogą stanowić pojawiające się zagrożenie dla Unii, a których pojawienie się lub rozprzestrzenienie się może mieć znaczny wpływ na unijne rolnictwo lub lasy Unii;

c)  środki prewencji, ograniczania rozprzestrzeniania się lub zwalczania agrofaga kwarantannowego dla UE, wprowadzone przez właściwy organ państwa członkowskiego na podstawie art. 17 rozporządzenia (UE) 2016/2031 lub na podstawie środków unijnych przyjętych zgodnie z art. 28 ust. 1 tego rozporządzenia; [Popr. 138]

d)  środki prewencji, ograniczania rozprzestrzeniania się lub zwalczania agrofaga niewymienionego jako agrofag kwarantannowy dla UE, wprowadzone przez właściwy organ państwa członkowskiego na podstawie art. 29 rozporządzenia (UE) 2016/2031, który to agrofag może zostać zakwalifikowany jako agrofag kwarantannowy dla UE zgodnie z kryteriami, o których mowa w tym artykule lub w art. 30 ust. 1 tego rozporządzenia; [Popr. 139]

e)  dodatkowe środki ochronne wprowadzone przeciwko rozprzestrzenianiu się agrofaga, przeciwko któremu przyjęto środki unijne na podstawie art. 28 ust. 1 i art. 30 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/2031WE, inne niż środki zwalczania, o których mowa w lit. c), i środki ograniczające rozprzestrzenianie, o których mowa w lit. d), w przypadku gdy środki te są niezbędne do ochrony Unii przed dalszym rozprzestrzenianiem się tego agrofaga; [Popr. 140]

f)  środki mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się agrofaga, przeciwko któremu przyjęto unijne środki ograniczające rozprzestrzenianie na podstawie art. 28 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2016/2031 lub art. 30 ust. 3 tego rozporządzenia, na obszarze porażonym, na którym agrofag ten nie może zostać zwalczony, w przypadku gdy środki te są niezbędne do ochrony Unii przed dalszym rozprzestrzenianiem się tego agrofaga.

Wykaz agrofagów roślin objętych tymi środkami ustanawia się w programie prac, o którym mowa w art. 16.

3.  Działania na rzecz poprawy dobrostanu zwierząt, w tym środki mające na celu zapewnienie zgodności z normami dotyczącymi dobrostanu zwierząt i ich identyfikowalności podczas transportu. [Popr. 141]

4.  Laboratoria referencyjne Unii Europejskiej i ośrodki referencyjne Unii Europejskiej, o których mowa w art. 92, 95 i 97 rozporządzenia (UE) 2017/625.

5.  Skoordynowane programy kontroli oraz gromadzenie informacji i danych, o których mowa w art. 112 rozporządzenia (UE) 2017/625.

6.  Działania mające na celu zapobieganie marnotrawieniu żywności i zwalczanie fałszowania żywności

7.  Działania wspomagające produkcję agroekologiczną,produkcję zrównoważoną konsumpcję żywności, która nie szkodzi środowisku naturalnemu i różnorodności biologicznej, oraz promowanie sprzedaży bezpośredniej i krótkich łańcuchów dostaw. [Popr. 142]

8.  Bazy danych i skomputeryzowane systemy zarządzania informacjami, konieczne do skutecznego i efektywnego wdrożenia przepisów związanych z celem szczegółowym, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), i o udowodnionej wartości dodanej dla Unii jako całości; wdrożenie nowych technologii poprawiających identyfikowalność produktów, takich jak kody QR na opakowaniach produktów. [Popr. 143]

9.  Szkolenia personelu właściwych organów odpowiedzialnych za kontrole urzędowe i innych stron zaangażowanych w zarządzanie chorobami zwierząt lub agrofagami roślin lub ich profilaktyk, o których to szkoleniach mowa w art. 130 rozporządzenia (UE) 2017/625

10.  Wydatki na podróże, zakwaterowanie i diety poniesione przez ekspertów z państw członkowskich w wyniku powołania ich przez Komisję do wsparcia jej ekspertów, jak przewidziano w art. 116(4) i art. 120(4) rozporządzenia (UE) 2017/625

11.  Prace techniczne i naukowe, w tym badania i działania koordynacyjne, niezbędne do zapobiegania występowaniu nowych oraz nieznanych szkodników i chorób, a także do zapewnienia prawidłowego wdrożenia przepisów w obszarze związanym z celem szczegółowym, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), oraz do dostosowania tych przepisów do zmian naukowych, technologicznych i społecznych. [Popr. 144]

12.  Działania prowadzone przez państwa członkowskie lub organizacje międzynarodowe na rzecz osiągnięcia celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e), na potrzeby opracowania i wdrażania przepisów związanych z tym celem

13.  Projekty organizowane przez co najmniej jedno państwo członkowskie w celu poprawy, poprzez wykorzystanie innowacyjnych technik i protokołów, skuteczności realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e)

14.  Wsparcie informacyjnych i uświadamiających inicjatyw Unii i państw członkowskich, mających na celu zapewnienie lepszej, zgodnej z przepisami i zasadami zrównoważonego rozwoju produkcji i konsumpcji żywności, obejmujących zapobieganie marnotrawieniu żywności jako wkład w gospodarkę o obiegu zamkniętym i zapobieganie fałszowaniu żywności, w ramach wdrażania przepisów w obszarze celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. e)

15.  Środki wprowadzane na granicy Unii Europejskiej w celu ochrony zdrowia ludzi, zwierząt i roślin oraz dobrostanu zwierząt, wdrażane w odniesieniu do zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego, roślin i produktów roślinnych przywożonych z państw trzecich

ZAŁĄCZNIK II

Działania kwalifikowalne wdrażające cel szczegółowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f)

Wdrożenie polityk Unii wymaga porównywalnych i wiarygodnych informacji statystycznych wysokiej jakości na temat spójności gospodarczej, społecznej, terytorialnej i środowiskowej w Unii Europejskiej. Ponadto europejskie dane statystyczne pozwalają obywatelom UE ze zrozumieniem uczestniczyć w demokratycznych procesach i debatach na temat obecnego i przyszłego stanu Unii.

Wraz z rozporządzeniem (WE) nr 223/2009 w sprawie statystyki europejskiej program zapewnia ogólne ramy dla opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania statystyki europejskiej w latach 2021–2027. Statystyki europejskie są opracowywane, tworzone i rozpowszechniane na tej podstawie oraz zgodnie z zasadami Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych poprzez ścisłą i skoordynowaną współpracę w ramach Europejskiego Systemu Statystycznego (ESS).

Europejskie statystyki opracowywane, tworzone i rozpowszechniane na tej podstawie przyczyniają się do realizacji celów politycznych Unii określonych w TFUE i odzwierciedlonych w priorytetach strategicznych Komisji.

Na potrzeby realizacji celu szczegółowego, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lit. f), przeprowadza się następujące działania:

Unia gospodarcza i walutowa, globalizacja i handel

–  dostarczanie wysokiej jakości statystyk na potrzeby procedury nadmiernego deficytu, Programu wspierania reform oraz unijnego rocznego cyklu monitorowania gospodarki i wytycznych gospodarczych;

–  dostarczanie i – w razie potrzeby – wzmacnianie podstawowych europejskich wskaźników gospodarczych;

–  dostarczanie danych statystycznych i wytycznych metodologicznych dotyczących statystycznego ujęcia instrumentów inwestycyjnych i budżetowych na potrzeby konwergencji gospodarczej, stabilności finansowej i tworzenia miejsc pracy;

–  dostarczanie danych statystycznych do celów zasobów własnych oraz wynagrodzeń i emerytur pracowników UE;

–  lepsze mierzenie handlu towarami i usługami, bezpośrednich inwestycji zagranicznych, globalnych łańcuchów wartości oraz skutków globalizacji dla gospodarek państw członkowskich Unii; [Popr. 146]

Jednolity rynek, innowacje i gospodarka cyfrowa

–  dostarczanie wysokiej jakości, rzetelnych danych statystycznych dotyczących jednolitego rynku, europejskiego planu działań w sektorze obrony i kluczowych obszarów badań naukowych i innowacji;

–  dostarczanie obszerniejszych i bardziej aktualnych danych statystycznych dotyczących gospodarki współdzielenia i wpływu cyfryzacji na przedsiębiorstwa i obywateli Unii;

Wymiar społeczny Europy

–  dostarczanie wysokiej jakości, aktualnych i rzetelnych danych statystycznych na potrzeby Europejskiego filaru praw socjalnych i unijnej polityki umiejętności, obejmujących m.in. statystyki dotyczące rynku pracy, zatrudnienia, kształcenia i szkolenia, dochodów, warunków mieszkaniowych, ubóstwa, nierówności, ochrony socjalnej, pracy nierejestrowanej i rachunków satelitarnych dotyczących umiejętności; [Popr. 147]

–  dostarczanie danych statystycznych dotyczących Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych;

–  wzbogacenie danych statystycznych na temat migracji, w szczególności na temat sytuacji i integracji migrantów oraz potrzeb edukacyjnych i poziomu kwalifikacji osób ubiegających się o azyl;

–  opracowywanie zmodernizowanych programów spisu powszechnego ludności i mieszkań oraz statystyk populacji na okres po 2021 r.;

–  dostarczanie prognoz ludności i ich coroczna aktualizacja;

Zrównoważony rozwój, zasoby naturalne i środowisko

–  monitorowanie postępów w realizacji celów zrównoważonego rozwoju;

–  dalsze opracowywanie danych statystycznych na potrzeby strategii energetycznej, gospodarki o obiegu zamkniętym i strategii w zakresie tworzyw sztucznych;

–  dostarczanie kluczowych danych statystycznych i wskaźników z zakresu środowiska, obejmujących wskaźniki dotyczące odpadów, wody, różnorodności biologicznej, lasów, użytkowania gruntów i pokrycia terenu, a także statystyki i rachunki ekonomiczne środowiska z zakresu klimatu;

–  dostarczanie danych statystycznych z zakresu transportu pasażerów i towarów na potrzeby celów politycznych Unii;

–  opracowanie dalszych wskaźników monitorowania intermodalności i przechodzenia na bardziej przyjazne dla środowiska rodzaje transportu;

–  dostarczanie terminowych i istotnych danych na potrzeby wspólnej polityki rolnej, wspólnej polityki rybołówstwa i polityki dotyczące środowiska, bezpieczeństwa żywności i dobrostanu zwierząt;

Spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna

–  dostarczanie terminowych i kompleksowych wskaźników statystycznych z zakresu regionów, w tym unijnych regionów najbardziej oddalonych, miast i obszarów wiejskich, w celu monitorowania i oceny skuteczności polityk rozwoju terytorialnego, a także w celu oceny skutków terytorialnych polityk sektorowych;

–  wspieranie opracowania wskaźników dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i zwalczania finansowania terroryzmu oraz opracowywanie statystyk policyjnych i bezpieczeństwa;

–  częstsze korzystanie z danych geoprzestrzennych i systematyczne integrowanie i uwzględnianie informacji geoprzestrzennych do tworzenia statystyk;

Lepsze popularyzowanie europejskich danych statystycznych i promowanie statystyki europejskiej jako wiarygodnego źródła służącego walce z dezinformacją w internecie

–  systematyczne promowanie europejskich statystyk jako wiarygodnego źródła danych i ułatwianie weryfikatorom faktów, naukowcom i organom publicznym korzystania z nich do przeciwdziałania dezinformacji w internecie;

–  ułatwianie użytkownikom dostępu do danych statystycznych i zrozumienia statystyk, między innymi poprzez dostarczenie atrakcyjnych i interaktywnych wizualizacji, bardziej dopasowanych usług, takich jak dane na żądanie, oraz narzędzi do samodzielnej analizy danych;

–  dalsze opracowywanie i monitorowanie ram zapewniania jakości statystyki europejskiej, między innymi poprzez wzajemne oceny przestrzegania przez państwa członkowskie Europejskiego kodeksu praktyk statystycznych;

–  dostęp do mikrodanych do celów badawczych przy zachowaniu najwyższych standardów ochrony danych oraz poufności informacji statystycznych;

Czerpanie korzyści z rewolucji danych i przechodzenie na wiarygodne, inteligentne statystyki

–  zwiększenie wykorzystania nowych cyfrowych źródeł danych i stworzenie podstaw dla wiarygodnych, inteligentnych statystyk w celu tworzenia nowych statystyk niemal w czasie rzeczywistym przy pomocy bezpiecznych algorytmów;

–  opracowanie nowego podejścia do wykorzystywania danych prywatnych poprzez przyjęcie technik obliczeniowych z zapewnianiem prywatność i metod bezpiecznych obliczeń wielostronnych;

–  promowanie pionierskich badań i innowacji w dziedzinie statystyki publicznej, między innymi poprzez wykorzystanie sieci współpracy oraz dostarczanie europejskich programów szkoleń statystycznych;

Rozszerzone partnerstwa i współpraca w dziedzinie statystyki

–  wzmocnienie partnerstwa w ramach Europejskiego Systemu Statystycznego oraz współpracy z Europejskim Systemem Banków Centralnych;

–  promowanie partnerstw z publicznymi i prywatnymi posiadaczami danymi oraz sektorem technologii w celu ułatwienia dostępu do danych do celów statystycznych, obejmujących integrację danych z różnych źródeł oraz wykorzystanie najnowszych technologii;

–  zacieśnianie współpracy z sektorem badań i szkolnictwem wyższym, w szczególności w odniesieniu do korzystania z nowych źródeł danych, narzędzi analizy danych i popularyzowania wiedzy statystycznej;

–  współpraca z organizacjami międzynarodowymi i państwami trzecimi na potrzeby globalnych statystyk publicznych.

ZAŁĄCZNIK III

Wykaz chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych

1)  Afrykański pomór koni

2)  Afrykański pomór świń

3)  Wąglik

4)  Grypa ptaków (wysoce zjadliwa)

5)  Grypa ptaków (nisko zjadliwa)

6)  Kampylobakterioza

7)  Klasyczny pomór świń

8)  Pryszczyca

9)  Zaraza płucna kóz

10)  Nosacizna

11)  Zakażenie wirusem choroby niebieskiego języka (serotypy 1–24)

12)  Zakażenia Brucella abortus, B. melitensis i B. suis

13)  Zakażenie wirusem epizootycznej choroby krwotocznej

14)  Zakażenie wirusem choroby guzowatej skóry bydła

15)  Zakażenie Mycoplasma mycoides subsp. mycoides SC (zaraza płucna bydła)

16)  Zakażenie kompleksem Mycobacterium tuberculosis (M. bovis, M. caprae i M. tuberculosis)

17)  Zakażenie wirusem rzekomego pomoru drobiu

18)  Zakażenie wirusem pomoru małych przeżuwaczy

19)  Zakażenie wirusem wścieklizny

20)  Zakażenie wirusem gorączki doliny Rift

21)  Zakażenie wirusem księgosuszu

22)  Zakażenie odzwierzęcymi serotypami Salmonella

23)  Zakażenie Echinococcus spp.

24)  Listerioza

25)  Ospa owiec i kóz

26)  Pasażowalne encefalopatie gąbczaste

27)  Włośnica

28)  Wenezuelskie zapalenie mózgu i rdzenia koni

29)  Szczepy E. coli wytwarzające werotoksynę

Wykaz chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych obejmuje:

a)  wykaz chorób ustanowiony na mocy rozdziału 2 część 1 rozporządzenia 2016/429;

b)  salmonelle, choroby odzwierzęce i odzwierzęce czynniki chorobotwórcze objęte rozporządzeniem (WE) nr 2160/2003 i dyrektywą 2003/99/WE(63);

c)  pasażowalne encefalopatie gąbczaste. [Popr. 148]

ZAŁĄCZNIK IV

WSKAŹNIKI

[Popr. 149]

(1) Dz. U. C 62 z 15.2.219, s. 40. (2) Dz. U. C 86 z 7.3.219, s.259. (3) Dz. U. C 62 z 15.2.219, s. 40. (4) Dz. U. C 86 z 7.3.219, s.259. (5) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. (6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 99/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie Europejskiego programu statystycznego 2013–2017 (Dz.U. L 39 z 9.2.2013, s. 12). (7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/858 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie homologacji i nadzoru rynku pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, komponentów i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów, zmieniające rozporządzenie (WE) nr 715/2007 i (WE) nr 595/2009 oraz uchylające dyrektywę 2007/46/WE (Dz.U. L 151 z 14.6.2018, s. 1). (8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiające wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93 (Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30). (9) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 1). (10) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65). (11) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylająca dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 243). (12) COM(2018) 439 final. (13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1287/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (COSME) (2014–2020) i uchylające decyzję nr 1639/2006/WE (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 33). (14) Commission Recommendation of 6 May 2003 concerning the definition of micro, small and medium-sized enterprises (OJ L 124, 20.5.2003, p. 36). (15) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej, zmieniające dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE oraz uchylające decyzję Rady 87/95/EWG i decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12). (16) Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1). (17) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (Dz.U. L 182 z 29.6.2013, s. 19). (18) Dyrektywa 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylająca dyrektywę Rady 84/253/EWG (Dz.U. L 157 z 9.6.2006, s. 87). (19) Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów (Dz.U. L 11 z 15.1.2002, s. 4). (20) Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36). (21) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/826 z dnia 17 maja 2017 r. w sprawie ustanowienia unijnego programu służącego wsparciu szczególnych działań zwiększających zaangażowanie konsumentów i innych użytkowników końcowych usług finansowych w proces kształtowania unijnej polityki w dziedzinie usług finansowych na lata 2017–2020 (Dz.U. L 129 z 19.5.2017, s. 17). (22) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1). (23) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie statystyki europejskiej oraz uchylające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE, Euratom) nr 1101/2008 w sprawie przekazywania do Urzędu Statystycznego Wspólnot Europejskich danych statystycznych objętych zasadą poufności, rozporządzenie Rady (WE) nr 322/97 w sprawie statystyk Wspólnoty oraz decyzję Rady 89/382/EWG, Euratom w sprawie ustanowienia Komitetu ds. Programów Statystycznych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 87 z 31.3.2009, s. 164). (24) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (25) Dz.U. L 90 z 28.3.2006, s. 2. (26) COM(2010)0700. (27) COM(2017)0623. (28) COM(2018) 442 final. (29) COM(2018) 443 final. (30) COM(2018) 372 final. (31) COM(2018) 439 final. (32) COM(2018) 447 final. (33) COM(2018)0435. (34) COM(2018)0434. (35) COM(2018)0375. (36) COM(2018)0367. (37) COM(2018)0322, art. 10. (38) COM(2018)0382. (39) COM(2018)0393. (40) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). (41) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. (42) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/429 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie przenośnych chorób zwierząt oraz zmieniające i uchylające niektóre akty w dziedzinie zdrowia zwierząt („Prawo o zdrowiu zwierząt”) (Dz.U. L 84 z 31.3.2016, s. 1). (43) Rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie zwalczania salmonelli i innych określonych odzwierzęcych czynników chorobotwórczych przenoszonych przez żywność (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 1). (44) Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (Dz.U. L 147 z 31.5.2001, s. 1). (45) Decyzja Rady 2013/755/UE z dnia 25 listopada 2013 r. w sprawie stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią Europejską („decyzja o stowarzyszeniu zamorskim”) (Dz.U. L 344 z 19.12.2013, s. 1). (46) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1). (47) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1). (48) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2). (49) Rozporządzenie Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1). (50) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 29). (51) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1). (52) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1). (53) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 254/2014 z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie wieloletniego programu na rzecz konsumentów na lata 2014–2020 oraz uchylające decyzję nr 1926/2006/WE (Dz.U. L 84 z 20.3.2014, s. 42). (54) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 258/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia unijnego programu wspierania określonych działań w dziedzinach sprawozdawczości finansowej i badania sprawozdań finansowych na lata 2014–2020 oraz uchylające decyzję nr 716/2009/WE (Dz.U. L 105 z 8.4.2014, s. 1). (55) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 652/2014 z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiające przepisy w zakresie zarządzania wydatkami odnoszącymi się do łańcucha żywnościowego, zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt oraz dotyczące zdrowia roślin i materiału przeznaczonego do reprodukcji roślin, zmieniające dyrektywy Rady 98/56/WE, 2000/29/WE i 2008/90/WE, rozporządzenia (WE) nr 178/2002, (WE) nr 882/2004 i (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/128/WE i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 oraz uchylające decyzje Rady 66/399/EWG, 76/894/EWG i 2009/470/WE (Dz.U. L 189 z 27.6.2014, s. 1). (56) Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczące definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36). (57) [to add]. (58) COM(2017)0795. (59) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (Dz.U. L 95 z 7.4.2017, s. 1). (60) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1). (61) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13). (62) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin, zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013, (UE) nr 652/2014 i (UE) nr 1143/2014 oraz uchylające dyrektywy Rady 69/464/EWG, 74/647/EWG, 93/85/EWG, 98/57/WE, 2000/29/WE, 2006/91/WE i 2007/33/WE (Dz.U. L 317 z 23.11.2016, s. 4). (63) Dyrektywa 2003/99/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie monitorowania chorób odzwierzęcych i odzwierzęcych czynników chorobotwórczych, zmieniająca decyzję Rady 90/424/EWG i uchylająca dyrektywę Rady 92/117/EWG (Dz.U. L 325 z 12.12.2003, str. 31)

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie wprowadzenia szczegółowych środków technicznych dotyczących funkcjonowania docelowego systemu VAT dotyczącego opodatkowania wymiany handlowej między państwami członkowskimi (COM(2018)0329 – C8-0317/2018 – 2018/0164(CNS))

P8_TA(2019)0074 A8-0028/2019

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2018)0329),

–  uwzględniając art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0317/2018),

–  uwzględniając art. 78c Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A8-0028/2019),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji i parlamentom narodowym.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 (1)  W 1967 r., gdy Rada przyjęła na podstawie dyrektyw Rady 62/227/EWG1 i 67/228/EWG2 wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT), podjęto zobowiązanie do ustanowienia docelowego systemu VAT dotyczącego opodatkowania wymiany handlowej między państwami członkowskimi funkcjonującego w podobny sposób, jakby miało to miejsce w jednym państwie członkowskim. Ponieważ nie było odpowiednich warunków politycznych i technicznych do wprowadzenia takiego systemu, po zniesieniu z końcem 1992 r. granic fiskalnych między państwami członkowskimi przyjęto przepisy przejściowe dotyczące VAT. Obowiązująca dyrektywa Rady 2006/112/WE3 przewiduje, że te przepisy przejściowe należy zastąpić przepisami docelowymi opartymi, co do zasady, na opodatkowaniu dostaw towarów i świadczenia usług w państwie członkowskim pochodzenia. (1)  W 1967 r., gdy Rada przyjęła na podstawie dyrektyw Rady 67/227/EWG1 i 67/228/EWG2 wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT), podjęto zobowiązanie do ustanowienia docelowego systemu VAT dotyczącego opodatkowania wymiany handlowej między państwami członkowskimi funkcjonującego w podobny sposób, jakby miało to miejsce w jednym państwie członkowskim. Ponieważ nie było odpowiednich warunków politycznych i technicznych do wprowadzenia takiego systemu, po zniesieniu z końcem 1992 r. granic fiskalnych między państwami członkowskimi przyjęto przepisy przejściowe dotyczące VAT. Obowiązująca dyrektywa Rady 2006/112/WE3 przewiduje, że te przepisy przejściowe należy zastąpić przepisami docelowymi opartymi, co do zasady, na opodatkowaniu dostaw towarów i świadczenia usług w państwie członkowskim pochodzenia. Te przepisy przejściowe obowiązują już jednak od dziesięcioleci, w wyniku czego powstał skomplikowany tymczasowy system VAT podatny na wewnątrzunijne transgraniczne oszustwa związane z VAT. Te przepisy przejściowe mają szereg wad, które powodują, że system VAT ani nie jest w pełni efektywny, ani nie spełnia wymogów prawdziwie jednolitego rynku. Słabość tymczasowego systemu VAT stała się widoczna już po kilku latach od jego wprowadzenia. Od tego czasu podjęto szereg działań o charakterze ustawodawczym (poprawa współpracy administracyjnej, krótsze terminy przekazywania informacji podsumowujących, sektorowy mechanizm odwrotnego obciążenia) i nieustawodawczym. Niedawno przeprowadzone badania na temat luki w podatku VAT wykazały jednak, że kwoty niepobranego VAT są nadal ogromne. Jest to pierwszy wniosek ustawodawczy od wprowadzenia w 1992 r. obecnie obowiązujących przepisów dotyczących VAT, a jego celem jest wyeliminowanie przyczyny oszustw transgranicznych. W komunikacie z 28 października 2015 r. pt. „Usprawnianie jednolitego rynku: więcej możliwości dla obywateli i przedsiębiorstw” Komisja uznała złożoność obecnych przepisów o VAT za jedną z głównych przeszkód dla urzeczywistnienia jednolitego rynku. W tym samym czasie luka w podatku VAT, definiowana jako różnica kwoty rzeczywistych wpływów z VAT i teoretycznie należnej kwoty tych wpływów, wzrastała, osiągając w 2015 r. 151,5 mld EUR w UE-28. Świadczy to o potrzebie pilnej i kompleksowej reformy systemu VAT z myślą o wprowadzeniu docelowego systemu VAT, aby ułatwić i uprościć transgraniczny handel wewnątrzunijny i w większym stopniu uodpornić ten system na oszustwa. __________________ __________________ 1 Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1301). 1 Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1301). 2 Druga dyrektywa Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – struktura i warunki stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1303). 2 Druga dyrektywa Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych – struktura i warunki stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 71 z 14.4.1967, s. 1303). 3 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1). 3 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1). Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 a (nowy) (1a)  Ponadto w przeszłości Komisja, wspierana przez Parlament Europejski, zawsze wskazywała, że system VAT oparty na opodatkowaniu w miejscu pochodzenia stanowi właściwe rozwiązanie służące lepszemu uodpornieniu unijnego systemu VAT na oszustwa i że taki system jest najlepiej dostosowany do prawidłowo funkcjonującego jednolitego rynku. Obecna inicjatywa opiera się jednak na preferowanym przez państwa członkowskie podejściu przewidującym opodatkowanie w miejscu przeznaczenia, które zapewni im pewną elastyczność w ustalaniu stawek VAT. Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 (2)  Rada, przy wsparciu Parlamentu Europejskiego1 i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego2, potwierdziła, że system oparty na miejscu pochodzenia jest niemożliwy do osiągnięcia, i zachęciła Komisję do prowadzenia dogłębnych prac technicznych oraz szerokiego dialogu z państwami członkowskimi w celu dokonania szczegółowej analizy różnych możliwych sposobów wdrożenia zasady miejsca przeznaczenia3. (2)  Rada, przy wsparciu Parlamentu Europejskiego1 i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego2, potwierdziła, że system oparty na miejscu pochodzenia jest niemożliwy do osiągnięcia, i zachęciła Komisję do prowadzenia dogłębnych prac technicznych oraz szerokiego dialogu z państwami członkowskimi w celu dokonania szczegółowej analizy różnych możliwych sposobów wdrożenia zasady miejsca przeznaczenia3, aby zapewnić opodatkowanie dostaw towarów z jednego państwa członkowskiego do drugiego w taki sposób, jakby były one dostarczane i nabywane w jednym państwie członkowskim. Utworzenie jednolitego unijnego obszaru VAT ma kluczowe znaczenie dla zmniejszenia kosztów przestrzegania przepisów ponoszonych przez przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP prowadzące działalność transgraniczną, ograniczenia ryzyka transgranicznych oszustw związanych z VAT i uproszczenia procedur związanych z VAT. Docelowy system VAT wzmocni rynek wewnętrzny i stworzy lepsze warunki biznesowe dla handlu transgranicznego. Powinien on uwzględniać zmiany, które są konieczne ze względu na rozwój technologii i cyfryzację. Niniejsza dyrektywa ustanawia środki techniczne na potrzeby wdrożenia tzw. kamieni węgielnych określonych przez Komisję we wniosku z 18 stycznia 2018 r.3a Państwa członkowskie powinny zatem podejmować decyzje na podstawie wspomnianych wyżej „kamieni węgielnych” w celu szybkiego przystąpienia do wdrażania niniejszej dyrektywy. __________________ __________________ 1 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 października 2011 r. w sprawie przyszłości podatku VAT (P7_TA(2011)0436) http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&language=PL&reference=P7-TA-2011-0436 1 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 października 2011 r. w sprawie przyszłości podatku VAT (P7_TA(2011)0436) http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&language=PL&reference=P7-TA-2011-0436 2 Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 lipca 2011 r. w sprawie: „Zielona księga w sprawie przyszłości podatku VAT – W stronę prostszego, solidniejszego i wydajniejszego systemu podatku VAT” http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=celex:52011AE1168 2 Opinia Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 14 lipca 2011 r. w sprawie: „Zielona księga w sprawie przyszłości podatku VAT – W stronę prostszego, solidniejszego i wydajniejszego systemu podatku VAT” http://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=celex:52011AE1168 3 Konkluzje Rady w sprawie przyszłości VAT – 3167. posiedzenie Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych, Bruksela, 15 maja 2012 r. (zob. w szczególności pkt B 4) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ecofin/130257.pdf 3 Konkluzje Rady w sprawie przyszłości VAT – 3167. posiedzenie Rady do Spraw Gospodarczych i Finansowych, Bruksela, 15 maja 2012 r. (zob. w szczególności pkt B 4) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ecofin/130257.pdf 3a Wniosek dotyczący dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek podatku od wartości dodanej, COM(2018)0020, 2018/0005(CNS). Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 3 (3)  W planie działania w sprawie VAT1 Komisja określa zmiany systemu VAT niezbędne do opracowania dla handlu wewnątrzunijnego takiego systemu, który byłby oparty na opodatkowaniu transgranicznych dostaw towarów w miejscu przeznaczenia. Następnie Rada potwierdziła konkluzje zawarte w planie działania i stwierdziła między innymi, że w jej opinii zasadę kraju pochodzenia, jaką przewiduje się dla docelowego systemu VAT, należy zastąpić zasadą opodatkowania w państwie członkowskim przeznaczenia2. (3)  W planie działania w sprawie VAT1 Komisja określa zmiany systemu VAT niezbędne do opracowania dla handlu wewnątrzunijnego takiego systemu, który byłby oparty na opodatkowaniu transgranicznych dostaw towarów w miejscu przeznaczenia. Następnie Rada potwierdziła konkluzje zawarte w planie działania i stwierdziła między innymi, że w jej opinii zasadę kraju pochodzenia, jaką przewiduje się dla docelowego systemu VAT, należy zastąpić zasadą opodatkowania w państwie członkowskim przeznaczenia2. Zmiana ta powinna przyczynić się do ograniczenia oszustw transgranicznych związanych z VAT o kwotę szacowaną na 50 mld EUR rocznie. __________________ __________________ 1 Plan działania w sprawie VAT „W kierunku jednolitego unijnego obszaru VAT – czas na decyzje” (COM(2016)0148 z 7.4.2016). 1 Plan działania w sprawie VAT „W kierunku jednolitego unijnego obszaru VAT – czas na decyzje” (COM(2016)0148 z 7.4.2016). 2 Zob.: http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2016/05/25-conclusions-vat-action-plan/ 2 Zob.: http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2016/05/25-conclusions-vat-action-plan/ Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 a (nowy) (4a)   W celu zapewnienia skutecznej współpracy między państwami członkowskimi Komisja powinna zagwarantować przejrzystość systemu, w szczególności przez obowiązkowe podawanie co roku do wiadomości publicznej oszustw popełnionych w każdym państwie członkowskim. Przejrzystość jest również ważna dla zrozumienia skali oszustw, podnoszenia świadomości ogółu społeczeństwa i wywierania nacisku na państwa członkowskie. Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 a (nowy) (5a)   Należy zwrócić szczególną uwagę na stanowiska Parlamentu Europejskiego przyjęte w rezolucjach ustawodawczych z 3 października 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej oraz wprowadzenia docelowego systemu opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (COM(2017)0569 – C8-0363/2017 – -2017/0251(CNS)) oraz w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie stawek podatku od wartości dodanej (COM(2018)0020 – C8-0023/2018 – 2018/0005(CNS)), a także w rezolucji ustawodawczej z 3 lipca 2018 r. w sprawie zmienionego wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do środków wzmacniania współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej (COM(2017)0706 – C8-0441/2017 – 2017/0248(CNS)). Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 13 (13)  Ogólny przepis dotyczący dostaw towarów, w tym wewnątrzunijnych dostaw towarów, i świadczenia usług powinien przewidywać, że to dostawca jest zobowiązany do zapłaty VAT. (13)  Ogólny przepis dotyczący dostaw towarów, w tym wewnątrzunijnych dostaw towarów, i świadczenia usług powinien przewidywać, że to dostawca jest zobowiązany do zapłaty VAT. Te nowe zasady umożliwią państwom członkowskim skuteczniejszą walkę z oszustwami związanymi z VAT, zwłaszcza z wewnątrzwspólnotowymi oszustwami typu „znikający podmiot gospodarczy”, które powodują straty rzędu co najmniej 50 mld EUR rocznie. Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 a (nowy) (14a)   Należy wprowadzić ścisłe kryteria, stosowane w sposób zharmonizowany przez wszystkie państwa członkowskie, pozwalające określić, które przedsiębiorstwa mogą skorzystać ze statusu podatnika certyfikowanego. Należy także ustanowić wspólne zasady i przepisy, które pozwolą na nakładanie grzywien i kar w przypadku naruszeń. Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 b (nowy) (14b)   Komisja powinna być odpowiedzialna za przedstawienie dalszych wytycznych oraz powinna kontrolować poprawność stosowania takich zharmonizowanych kryteriów przez państwa członkowskie w całej Unii. Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 15 (15)  Należy zmienić przepisy dotyczące tymczasowego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do towarów ruchomych, aby zapewnić spójność tych przepisów z nowymi przepisami dotyczącymi osoby zobowiązanej do zapłaty VAT w odniesieniu do wewnątrzunijnych dostaw towarów. (15)  Należy zmienić przepisy dotyczące tymczasowego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w odniesieniu do towarów ruchomych, aby zapewnić spójność tych przepisów z nowymi przepisami dotyczącymi osoby zobowiązanej do zapłaty VAT w odniesieniu do wewnątrzunijnych dostaw towarów. W związku z wdrożeniem niniejszej dyrektywy tymczasowe stosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia może nie być już wymagane. Komisja powinna w związku z tym przeanalizować w odpowiednim czasie potrzebę uchylenia wniosku dotyczącego tymczasowego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia. Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 23 (23)  W celu zapewnienia spójności obowiązków związanych ze sprawozdawczością VAT nakładanych na duże przedsiębiorstwa, należy zmienić częstotliwość składania deklaracji VAT w ramach opisywanej procedury szczególnej; w tym celu należy nałożyć na podatników korzystających z tej procedury obowiązek składania comiesięcznych deklaracji VAT w ramach procedury, jeżeli ich roczny obrót w Unii przekracza 2 500 000 EUR. (23)  W celu zapewnienia spójności obowiązków związanych ze sprawozdawczością VAT nakładanych na duże przedsiębiorstwa, należy zmienić częstotliwość składania deklaracji VAT w ramach opisywanej procedury szczególnej; w tym celu należy nałożyć na podatników korzystających z tej procedury obowiązek składania comiesięcznych deklaracji VAT w ramach procedury, jeżeli ich roczny obrót w Unii podlegający opodatkowaniu VAT przekracza 2 500 000 EUR. Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 25 a (nowy) (25a)   Wysoki stopień niezgodności z przepisami nie tylko powoduje straty ekonomiczne dla sumiennych podatników, ale stanowi także zagrożenie dla spójności i zborności systemu fiskalnego i wywołuje uogólnione poczucie niesprawiedliwości poprzez zakłócenie konkurencji. Skuteczny i zrozumiały system ma kluczowe znaczenie dla generowania dochodów publicznych i kształtowania poczucia odpowiedzialności zarówno obywateli, jak i przedsiębiorstw. Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 26 a (nowy) (26a)   Statystyki pokazują, że oszuści wykorzystują słabość systemu i śledzą rozwój gospodarki oraz dynamiczny wzrost zapotrzebowania na określone dostawy. Konieczne jest zatem ustanowienie systemu, który byłby wystarczająco dynamiczny, by poradzić sobie ze szkodliwymi praktykami i ograniczyć skalę zarówno celowego nieprzestrzegania przepisów (oszustw), jak i nieintencjonalnej niezgodności z przepisami. Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 26 b (nowy) (26b)   Aby ułatwić handel i zwiększyć pewność prawa w obrębie jednolitego rynku, Komisja – koncentrując się w szczególności na potrzebach MŚP, które prowadzą wewnątrzwspólnotową transgraniczną działalność gospodarczą – powinna we współpracy z państwami członkowskimi stworzyć kompleksowy i publicznie dostępny unijny internetowy portal informacyjny dla przedsiębiorstw dotyczący VAT. Ten wielojęzyczny portal powinien umożliwić szybki dostęp do dokładnych, aktualnych i istotnych informacji o funkcjonowaniu systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich, a w szczególności o prawidłowych stawkach VAT na różne produkty i usługi w poszczególnych państwach członkowskich, a także o warunkach stosowania stawki zerowej. Taki portal mógłby również pomóc w rozwiązaniu problemu, jakim jest luka w podatku VAT. Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 26 c (nowy) (26c)   Punkty kompleksowej obsługi stanowią główny element nowego systemu opartego na zasadzie miejsca przeznaczenia, bez którego to elementu złożoność systemu VAT i obciążenia administracyjne znacznie by się zwiększyły. Aby zapewnić interoperacyjność, łatwość użytkowania i odporność na oszustwa w przyszłości, punkty kompleksowej obsługi dla przedsiębiorstw powinny korzystać ze zharmonizowanego transgranicznego systemu informatycznego, opartego na wspólnych normach i umożliwiającego automatyczne wyszukiwanie i wprowadzanie danych, na przykład dzięki zastosowaniu ujednoliconych standardowych formularzy. Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 28 (28)  W wyniku wprowadzenia, jako nowej koncepcji, wewnątrzunijnej dostawy towarów należy zastąpić termin „Wspólnota” terminem „Unia”, aby zapewnić zaktualizowane i spójne stosowanie tego terminu. (28)  W wyniku wprowadzenia, jako nowej koncepcji, wewnątrzunijnej dostawy towarów należy zastąpić termin „Wspólnota” terminem „Unia” w całej dyrektywie, aby zapewnić zaktualizowane i spójne stosowanie tego terminu. Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 30 a (nowy) (30a)  Środki ustawodawcze mające na celu reformę systemu VAT, zwalczanie oszustw związanych z VAT oraz zmniejszenie luki w podatku VAT mogą być skuteczne tylko wówczas, gdy administracje podatkowe państw członkowskich będą ściślej współpracować w duchu wzajemnego zaufania i wymieniać się istotnymi informacjami, aby być w stanie realizować swoje zadania. Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 4 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 8 4a)  art. 8 otrzymuje brzmienie: „Artykuł 8 „Artykuł 8 Jeżeli Komisja uzna, że przepisy przewidziane w art. 6 i 7 nie mają już uzasadnienia, szczególnie w kategoriach neutralnych warunków konkurencji lub zasobów własnych, przedstawia ona Radzie odpowiednie wnioski.” Jeżeli Komisja uzna, że przepisy przewidziane w art. 6 i 7 nie mają już uzasadnienia, szczególnie w kategoriach uczciwej konkurencji lub zasobów własnych, przedstawia ona Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski.”; Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 1 – akapit 3 Jeżeli wnioskodawca jest podatnikiem, któremu przyznano status upoważnionego przedsiębiorcy na potrzeby celne, kryteria określone w ust. 2 uznaje się za spełnione. Jeżeli wnioskodawca jest podatnikiem, któremu przyznano status upoważnionego przedsiębiorcy na potrzeby celne, kryteria określone w ust. 2 uznaje się za spełnione do celów niniejszej dyrektywy. Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 2 – litera a a (nowa) aa)   braku skazania za poważne przestępstwo związane z działalnością gospodarczą wnioskodawcy, takie jak między innymi: (i)  pranie pieniędzy; (ii)  uchylanie się od opodatkowania i oszustwo podatkowe; (iii)  nadużycia związane z programami i funduszami unijnymi; (iv)  oszukańcze bankructwo (niewypłacalność); (v)  oszustwo ubezpieczeniowe lub inne oszustwo finansowe; (vi)  przekupstwo i/lub korupcja; (vii)  cyberprzestępczość; (viii)  przynależność do organizacji przestępczej; (ix)  przestępstwa w dziedzinie prawa konkurencji; (x)  bezpośrednie lub pośrednie zaangażowanie w działalność terrorystyczną; Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 2 – litera c c)  dowodu wypłacalności finansowej wnioskodawcy, którą uznaje się za udowodnioną, gdy wnioskodawca ma dobrą sytuację finansową pozwalającą mu na wypełnianie zobowiązań, stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, lub gdy posiada gwarancje udzielone przez zakład ubezpieczeń lub inną instytucję finansową lub przez inne wiarygodne gospodarczo osoby trzecie. c)  dowodu wypłacalności finansowej wnioskodawcy w ostatnich trzech latach, którą uznaje się za udowodnioną, gdy wnioskodawca ma dobrą sytuację finansową pozwalającą mu na wypełnianie zobowiązań, stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, lub gdy posiada gwarancje udzielone przez zakład ubezpieczeń lub inną instytucję finansową lub przez inne wiarygodne gospodarczo osoby trzecie. Wnioskodawca musi posiadać rachunek bankowy w instytucji finansowej mającej siedzibę w Unii. Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 2 a (nowy) 2a.   Aby zapewnić zharmonizowaną interpretację kryteriów przyznawania statusu podatnika certyfikowanego, Komisja przyjmuje w drodze aktu wykonawczego dalsze wytyczne dla państw członkowskich dotyczące oceny tych kryteriów, które będą obowiązywać w całej Unii. Pierwszy akt wykonawczy zostanie przyjęty nie później niż miesiąc po dacie wejścia w życie niniejszej dyrektywy. Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 3 a (nowy) 3a.   Aby zachęcać do składania wniosków o otrzymanie statusu podatnika certyfikowanego, Komisja wprowadza procedurę dostosowaną do małych i średnich przedsiębiorstw. Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 4 – akapit 1 Podatnik, który ubiega się o status podatnika certyfikowanego, musi dostarczyć organom podatkowym wszystkie wymagane przez nie informacje, aby umożliwić im podjęcie decyzji. Podatnik, który ubiega się o status podatnika certyfikowanego, musi dostarczyć organom podatkowym wszystkie stosowne wymagane przez nie informacje, aby umożliwić im podjęcie decyzji. Organy podatkowe bezzwłocznie rozpatrują wniosek i powinny podlegać we wszystkich państwach członkowskich zharmonizowanym kryteriom w zakresie dostarczania informacji. Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 4 a (nowy) 4a.   W przypadku przyznania statusu podatnika certyfikowanego odnośną informację udostępnia się za pośrednictwem systemu wymiany informacji o VAT. Zmiany tego statusu są niezwłocznie aktualizowane w tym systemie. Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 5 5.  W przypadku odrzucenia wniosku organy podatkowe przekazują wnioskodawcy decyzję wraz z uzasadnieniem odmowy. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawca miał prawo odwołania się od ewentualnej decyzji o odrzuceniu wniosku. 5.  W przypadku odrzucenia wniosku organy podatkowe niezwłocznie podają wnioskodawcy podstawę odmowy wraz z decyzją, w której jasno sformułowano podstawę odmowy. Państwa członkowskie zapewniają, aby wnioskodawca miał prawo odwołania się w rozsądnych ramach czasowych od ewentualnej decyzji o odrzuceniu wniosku. Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 5 a (nowy) 5a.   W przypadku odrzucenia wniosku o decyzji tej, jak również o podstawie odmowy powiadamia się organy podatkowe innych państw członkowskich. Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 6 6.  Podatnik, który uzyskał status podatnika certyfikowanego, niezwłocznie informuje organy podatkowe o wszelkich okolicznościach zaistniałych po wydaniu decyzji, a mogących wpływać na dalsze obowiązywanie tego statusu. Organy podatkowe cofają status podatkowy, jeżeli kryteria określone w ust. 2 nie są już spełnione. 6.  Podatnik, który uzyskał status podatnika certyfikowanego, w ciągu jednego miesiąca informuje organy podatkowe o wszelkich okolicznościach zaistniałych po wydaniu decyzji, a mogących wpływać na dalsze obowiązywanie tego statusu. Organy podatkowe cofają status podatkowy, jeżeli kryteria określone w ust. 2 nie są już spełnione. Organy podatkowe państw członkowskich, które przyznały status podatnika certyfikowanego, dokonują przeglądu tej decyzji co najmniej raz na dwa lata, aby upewnić się, że warunki są nadal spełniane. Jeżeli podatnik nie powiadomił organów podatkowych o jakichkolwiek okolicznościach mogących mieć wpływ na status podatnika certyfikowanego, zgodnie z aktem wykonawczym, lub celowo zataił te okoliczności, podatnik ten podlega proporcjonalnym, skutecznym i odstraszającym sankcjom, w tym utracie statusu podatnika certyfikowanego. Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 6 a (nowy) 6a.   Podatnik, któremu odmówiono statusu certyfikowanego podatnika lub który z własnej inicjatywy poinformował organ podatkowy, że przestał spełniać kryteria określone w ust. 2, może ponownie ubiegać się o status podatnika certyfikowanego nie wcześniej niż sześć miesięcy od daty odmowy lub cofnięcia tego statusu, pod warunkiem spełnienia wszystkich kryteriów. Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 6 b (nowy) 6b.   Komisja przyjmuje odpowiednie wytyczne w celu zapewnienia jednolitych norm monitorowania, czy podatnik kwalifikuje się do utrzymania statusu podatnika certyfikowanego, a także norm cofnięcia tego statusu w państwie członkowskim i państwach członkowskich. Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 6 c (nowy) 6c.   Jeżeli w ciągu ostatnich trzech lat wnioskodawcy odmówiono przyznania statusu upoważnionego przedsiębiorcy zgodnie z unijnym kodeksem celnym, wnioskodawcy temu nie można przyznać statusu podatnika certyfikowanego. Poprawka 32 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 13 a – ustęp 7 7.  Status podatnika certyfikowanego w jednym państwie członkowskim jest uznawany przez organy podatkowe wszystkich państw członkowskich.”; 7.  Status podatnika certyfikowanego w jednym państwie członkowskim jest uznawany przez organy podatkowe wszystkich państw członkowskich. Do wewnętrznych sporów dotyczących VAT między danym podatnikiem a krajowym organem podatkowym nadal będą miały zastosowanie mechanizmy krajowe. Poprawka 33 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 56 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 145 – ustęp 1 56a)  art. 145 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Komisja przedstawia Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski mające na celu sprecyzowanie zakresu stosowania zwolnień przewidzianych w art. 143 i 144 oraz określenie szczegółowych zasad ich wprowadzania.” „1. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski mające na celu sprecyzowanie zakresu stosowania zwolnień przewidzianych w art. 143 i 144 oraz określenie szczegółowych zasad ich wprowadzania.”; Poprawka 34 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 59 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 150 – ustęp 1 59a)  art. 150 ust. 1 otrzymuje brzmienie: „1. Komisja przedstawia Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski mające na celu sprecyzowanie zakresu stosowania zwolnień przewidzianych w art. 148 oraz ustalenie szczegółowych zasad ich stosowania.” „1. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski mające na celu sprecyzowanie zakresu stosowania zwolnień przewidzianych w art. 148 oraz ustalenie szczegółowych zasad ich stosowania.”; Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 68 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 166 68a)  art. 166 otrzymuje brzmienie Artykuł 166 Artykuł 166 „Komisja przedkłada Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski dotyczące wspólnych zasad stosowania VAT do transakcji, o których mowa w sekcjach 1 i 2.” „Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w razie potrzeby, możliwie najszybciej, wnioski dotyczące wspólnych zasad stosowania VAT do transakcji, o których mowa w sekcjach 1 i 2.”; Poprawka 36 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 123 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 293 – akapit 1 – wprowadzenie 123a)  wprowadzenie w art. 293 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: „Co cztery lata począwszy od przyjęcia niniejszej dyrektywy, na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich, Komisja przedstawia Radzie sprawozdanie na temat stosowania przepisów niniejszego rozdziału oraz, w razie potrzeby i uwzględniając konieczność zapewnienia długoterminowej zbieżności przepisów krajowych, wnioski dotyczące następujących kwestii:” „Co cztery lata począwszy od przyjęcia niniejszej dyrektywy, na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat stosowania przepisów niniejszego rozdziału oraz, w razie potrzeby i uwzględniając konieczność zapewnienia długoterminowej zbieżności przepisów krajowych, wnioski dotyczące następujących kwestii:”; Poprawka 37 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 166 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 395 – ustęp 3 166a)  art. 395 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. W terminie trzech miesięcy od przesłania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi, Komisja przedstawia Radzie stosowny wniosek lub, jeżeli wniosek o odstępstwo budzi jej zastrzeżenia, komunikat przedstawiający te zastrzeżenia.” „3. W terminie trzech miesięcy od przesłania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek lub, jeżeli wniosek o odstępstwo budzi jej zastrzeżenia, komunikat przedstawiający te zastrzeżenia.”; Poprawka 38 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 166 b (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 396 – ustęp 3 166b)  art. 396 ust. 3 otrzymuje brzmienie: „3. W terminie trzech miesięcy od przesłania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi, Komisja przedstawia Radzie stosowny wniosek lub, jeżeli wniosek o odstępstwo budzi jej zastrzeżenia, komunikat przedstawiający te zastrzeżenia.” „3. W terminie trzech miesięcy od przesłania powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek lub, jeżeli wniosek o odstępstwo budzi jej zastrzeżenia, komunikat przedstawiający te zastrzeżenia.”; Poprawka 39 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 169 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 404 a (nowy) 169a)  po art. 404 dodaje się nowy artykuł w brzmieniu: „Artykuł 404a W ciągu czterech lat od przyjęcia dyrektywy Rady (UE) .../...* + Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich, sprawozdanie na temat wdrażania i stosowania nowych przepisów niniejszej dyrektywy oraz wnioski, w razie potrzeby [i uwzględniając konieczność zapewnienia długoterminowej zbieżności przepisów krajowych].”; _______________ * Dyrektywa Rady (UE) .../... z dnia ... zmieniająca ... (Dz.U...). + Dz.U.: proszę wpisać w tekście numer dyrektywy zawarty w dokumencie PE-CONS ... (2018/0164(CNS)) oraz podać w przypisie numer, datę i tytuł tej dyrektywy wraz z odniesieniem do Dz.U. Poprawka 40 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 169 b (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 404 b (nowy) 169b)  po art. 404a dodaje się nowy artykuł w brzmieniu: „Artykuł 404b W ciągu dwóch lat od przyjęcia dyrektywy Rady (UE) .../...* + Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat skuteczności wymiany istotnych informacji między administracjami podatkowymi państw członkowskich, zważywszy na znaczenie wzajemnego zaufania dla sukcesu docelowego systemu VAT.”; ________________ * Dyrektywa Rady (UE) .../... z dnia ... zmieniająca ... (Dz.U...). + Dz.U.: proszę wpisać w tekście numer dyrektywy zawarty w dokumencie PE-CONS ... (2018/0164(CNS)) oraz podać w przypisie numer, datę i tytuł tej dyrektywy wraz z odniesieniem do Dz.U. Poprawka 41 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 173 a (nowy) Dyrektywa 2006/112/WE Artykuł 411 a (nowy) 173a)   dodaje się nowy art. 411a w brzmieniu: „Artykuł 411a Do dnia 1 czerwca 2020 r. Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi, uruchamia kompleksowy, wielojęzyczny i publicznie dostępny unijny internetowy portal informacyjny dotyczący VAT, umożliwiający przedsiębiorstwom i konsumentom uzyskanie w szybki i efektywny sposób szczegółowych informacji na temat stawek VAT – w tym na temat tego, które towary i usługi są objęte stawkami obniżonymi lub zwolnieniami – oraz wszelkich stosownych informacji na temat wdrożenia docelowego systemu VAT w poszczególnych państwach członkowskich. W uzupełnieniu do portalu ustanawia się mechanizm automatycznego powiadamiania. Mechanizm ten zapewnia automatyczne powiadamianie podatników o zmianach i aktualizacjach stawek VAT w państwach członkowskich. Takie automatyczne powiadomienia są aktywowane, zanim zmiana zacznie obowiązywać oraz najpóźniej pięć dni po podjęciu decyzji.”; Poprawka 42 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 1 a (nowy) Rozporządzenie (UE) nr 904/2010 Artykuł 34 i Artykuł 49 a (nowy) Artykuł 1a Zmiana w rozporządzeniu (UE) nr 904/2010 W rozporządzeniu (UE) nr 904/2010 wprowadza się następujące zmiany: 1)  art. 34 otrzymuje brzmienie: Artykuł 34 „Artykuł 34 1.  Państwa członkowskie uczestniczą w wybranych przez siebie dziedzinach roboczych Eurofisc; mogą również podjąć decyzję o zaprzestaniu swojego uczestnictwa. 1.  Komisja zapewnia Eurofisc niezbędne wsparcie techniczne i logistyczne. Komisja posiada dostęp do informacji, o których mowa w art. 1 i które mogą być wymieniane w ramach Eurofisc, w sytuacjach przewidzianych w art. 55 ust. 2. 2.  Państwa członkowskie, które zdecydowały się na uczestniczenie w wybranej dziedzinie roboczej Eurofisc, biorą aktywny udział w wielostronnej wymianie ukierunkowanych informacji między wszystkimi uczestniczącymi państwami członkowskimi. 2.  Państwa członkowskie uczestniczą w dziedzinach roboczych Eurofisc oraz biorą aktywny udział w wielostronnej wymianie informacji. 3.  Wymieniane informacje są poufne, zgodnie z art. 55. 3.   Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc mogą, z własnej inicjatywy lub na wniosek, przekazywać Europolowi oraz Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) istotne informacje na temat najpoważniejszych przestępstw transgranicznych związanych z VAT. 3a.  Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc mogą zwrócić się do Europolu i OLAF o udzielenie stosownych informacji. Koordynatorzy dziedzin roboczych Eurofisc udostępniają informacje otrzymane z Europolu i OLAF pozostałym uczestniczącym urzędnikom łącznikowym Eurofisc; informacje te są wymieniane drogą elektroniczną.”; 2)  dodaje się nowy art. 49a w brzmieniu: „Artykuł 49a Państwa członkowskie i Komisja ustanawiają wspólny system gromadzenia danych statystycznych dotyczących wewnątrzwspólnotowych oszustw związanych z VAT i nieintencjonalnej niezgodności z przepisami oraz publikują co roku krajowe szacunki utraconych należności z tytułu VAT w wyniku tych oszustw, jak również szacunki dla Unii jako całości. Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych praktyczne ustalenia dotyczące tego rodzaju systemu statystycznego. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 58 ust. 2.”.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie konieczności wzmocnienia strategicznych unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów po 2020 r. i bardziej zdecydowanej walki z antycygańskością (2019/2509(RSP))

P8_TA(2019)0075 B8-0098/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, Traktat o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów do 2020 r.” (COM(2011)0173) oraz późniejsze sprawozdania z wdrażania i oceny,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka oraz Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

–  uwzględniając orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczące uznania Romów za grupę wymagającą szczególnej ochrony przed dyskryminacją,

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 2153 z 2017 r. zatytułowaną „Promowanie integracji Romów i Trawelerów”,

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerwca 2000 r. wprowadzającą w życie zasadę równego traktowania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub etniczne(1),

–  uwzględniając zalecenie Rady z dnia 9 grudnia 2013 r. w sprawie skutecznych środków integracji Romów w państwach członkowskich(2), a także konkluzje Rady z dnia 8 grudnia 2016 r. w sprawie przyspieszenia procesu integracji Romów i z dnia 13 października 2016 r. w sprawie sprawozdania specjalnego nr 14/2016 Europejskiego Trybunału Obrachunkowego,

–  uwzględniając decyzję ramową Rady 2008/913/WSiSW z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwalczania pewnych form i przejawów rasizmu i ksenofobii za pomocą środków prawnokarnych(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2017 r. w sprawie aspektów praw podstawowych w integracji Romów w UE: walka z antycygańskością(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 kwietnia 2015 r. w sprawie Międzynarodowego Dnia Romów – antycygańskość w Europie i uznanie przez UE dnia pamięci o ludobójstwie Romów podczas drugiej wojny światowej(5),

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie praw podstawowych za 2016 r. przygotowane przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA), a także pierwsze i drugie Badanie Unii Europejskiej na temat mniejszości i dyskryminacji (EU-MIDIS I i II) opracowane przez FRA oraz różne inne badania i sprawozdania dotyczące Romów,

–  uwzględniając europejską inicjatywę obywatelską „Minority SafePack” zarejestrowaną w dniu 3 kwietnia 2017 r.,

–  uwzględniając odpowiednie sprawozdania i zalecenia romskiego społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych i ośrodków badawczych,

–  uwzględniając art. 123 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że antycygańskość(6) jest szczególnym rodzajem rasizmu, ideologią opartą na wyższości rasowej, formą odczłowieczenia i rasizmu instytucjonalnego, dla której pożywką jest dyskryminacja historyczna, a której przejawami są między innymi przemoc, mowa nienawiści, wyzysk, stygmatyzacja i dyskryminacja w najbardziej jaskrawej formie(7);

B.  mając na uwadze, że Romowie(8) w Europie są nadal pozbawieni podstawowych praw człowieka;

C.  mając na uwadze, że w ustaleniach zawartych w sprawozdaniu Komisji z oceny Unijnych ram dotyczących krajowych strategii integracji Romów do 2020 r. (COM(2018)0785) podkreśla się, że „ramy miały zasadnicze znaczenie dla rozwoju unijnych i krajowych instrumentów i struktur mających na celu promowanie integracji Romów, lecz ambitne założenie »położenia kresu wykluczeniu Romów« nie zostało zrealizowane”;

D.  mając na uwadze, że ocena przeprowadzona przez Komisję wykazała, iż strategie integracji muszą uwzględniać różne cele jednocześnie oraz w ramach kompleksowego podejścia koncentrującego się w większym stopniu na walce z antycygańskością; mając na uwadze, że obok czterech celów dotyczących integracji Romów (edukacja, sytuacja mieszkaniowa, zatrudnienie i ochrona zdrowia) powinien znaleźć się szczegółowy cel w postaci niedyskryminacji;

E.  mając na uwadze, że postępy na drodze do integracji Romów są, ogólnie rzecz biorąc, ograniczone; mając na uwadze, że zaobserwowano poprawę sytuacji w odniesieniu do przedwczesnego kończenia nauki i do wczesnej edukacji, ale sytuacja pod względem segregacji w szkołach uległa pogorszeniu; mając na uwadze, że poprawiła się samoocena stanu zdrowia Romów, ale ich dostęp do opieki medycznej jest nadal ograniczony; mając na uwadze, że w większości państw członkowskich nie odnotowano poprawy w dostępie do zatrudnienia, a do tego wzrósł udział młodych Romów niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się; mając na uwadze, że sytuacja mieszkaniowa budzi poważne obawy, a w kwestii ubóstwa osiągnięto jedynie niewielki postęp; mając na uwadze, że źródłem poważnych obaw nadal jest też antycygańskość i jej przejawy, takie jak przestępstwa z nienawiści i mowa nienawiści – w internecie i poza nim; mając na uwadze, że działanie UE uznano za wnoszące istotną wartość dodaną do krajowych strategii na rzecz Romów i ich wdrażania z wykorzystaniem obszarów polityki, zarządzania i finansów;

F.  mając na uwadze, że w ocenie odnotowano niedociągnięcia w pierwotnym projekcie ram oraz ich ograniczoną skuteczność podczas wdrażania;

G.  mając na uwadze, że w ocenie zwrócono uwagę na potrzebę wzmocnienia pozycji Romów i ich uczestnictwa za pomocą specjalnych środków; mając na uwadze, że takie wzmocnienie pozycji Romów i organizacji pozarządowych oraz budowanie ich zdolności ma kluczowe znaczenie;

H.  mając na uwadze, że w ocenie wskazuje się, że w unijnych ramach nie zwrócono wystarczającej uwagi na ukierunkowanie na konkretne grupy Romów, że należy zająć się dyskryminacją z wielu przyczyn jednocześnie i dyskryminacją krzyżową oraz że w strategiach należy uwzględnić wyraźnie zaakcentowany aspekt płci i podejście skupiające uwagę na potrzebach dzieci;

I.  mając na uwadze, że w obecnych unijnych ramach brakuje jasnych założeń i wymiernych celów; mając na uwadze, że procedury monitorowania pod względem jakościowym i ilościowym są niewystarczające, a zalecenia dla poszczególnych krajów nie są wiążące; mając na uwadze, że działania podejmowane w dążeniu do rozwiązania problemu ograniczonego udziału Romów i społeczności romskich w projektowaniu tych ram, ich wdrażaniu i monitorowaniu oraz ocenie środków, programów i projektów dotyczących Romów są niewystarczające;

J.  mając na uwadze, że w większości głównych programów nie uwzględnia się Romów, a także mając na uwadze, że ukierunkowane działania objęte funduszami strukturalnymi nie doprowadziły do trwałych pozytywnych zmian w życiu Romów znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji;

K.  mając na uwadze, że państwa członkowskie ponoszą jednoznaczną odpowiedzialność za podejmowanie środków naprawczych przeciwdziałających praktykom dyskryminującym Romów;

L.  mając na uwadze, że kwestia budowania zaufania między Romami i nie-Romami ma kluczowe znaczenie dla poprawy warunków życia i szans życiowych Romów; mając na uwadze, że zaufanie ma zasadnicze znaczenie dla całego społeczeństwa;

1.  podtrzymuje swoje stanowisko, apele i zalecenia przedstawione i przyjęte w rezolucji z dnia 25 października 2017 r. w sprawie aspektów praw podstawowych w integracji Romów w UE: walka z antycygańskością; wyraża ubolewanie z powodu ograniczonego zakresu działań podjętych w związku z zaleceniami przedstawionymi w tej rezolucji;

2.  wzywa Komisję do:

3.  wzywa państwa członkowskie do:

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów kandydujących, Agencji Praw Podstawowych UE, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie, Komitetowi Regionów w celu przekazania parlamentom i radom na poziomie niższym niż krajowy, Radzie Europy i Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Dz.U. L 180 z 19.7.2000, s. 22. (2) Dz.U. C 378 z 24.12.2013, s. 1. (3) Dz.U. L 328 z 6.12.2008, s. 55. (4) Dz.U. C 346 z 27.9.2018, s. 171. (5) Dz.U. C 328 z 6.9.2016, s. 4. (6) Angielski termin anti-Gypsyism oznaczający antycygańskość bywa różnie zapisywany, a w poszczególnych państwach członkowskich zjawisko to określa się niekiedy w nieco odmienny sposób, np. jako Antiziganismus. (7) Zalecenie nr 13 Europejskiej Komisji przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI) dotyczące ogólnej polityki zwalczania antycygańskości i dyskryminacji Romów. (8) Słowa „Romowie” używa się jako ogólnego terminu obejmującego różne powiązane grupy z całej Europy, prowadzące zarówno osiadły, jak i wędrowny tryb życia, takie jak Romowie, Trawelerzy, Sinti, Manusze, Kalé, Romaniczale, Bojasze, Aszkali, Egipcjanie Bałkańscy, Jenisze, Domowie i Lomowie, które mogą różnić się między sobą kulturą i stylem życia.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie stosowania postanowień Traktatu dotyczących obywatelstwa UE (2018/2111(INI))

P8_TA(2019)0076 A8-0041/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2, 3, 6, 9, 10, 11, 12, 21 i 23 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), a także art. 8, 9, 10, 15, 18, 20, 21, 22, 23 24, 26, 45, 46, 47, 48, 153 i 165 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 10 i 11 TUE oraz art. 10 ust. 3, który stanowi, że „[k]ażdy obywatel ma prawo uczestniczyć w życiu demokratycznym Unii”,

–  uwzględniając art. 3 ust. 2 TUE, w którym zapewnia się swobodę przepływu osób,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wieloletnie ramy finansowe na lata 2020–2027,

–   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(1),

–  uwzględniając dyrektywę 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającą rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającą dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 390/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. ustanawiające program „Europa dla obywateli”(3) na okres 2014-2020,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników wewnątrz Unii(4),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/589 z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie europejskiej sieci służb zatrudnienia (EURES), dostępu pracowników do usług w zakresie mobilności i dalszej integracji rynków pracy oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 492/2011 i (UE) nr 1296/2013(5),

–  uwzględniając dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(6),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/55/UE z dnia 20 listopada 2013 r. zmieniającą dyrektywę 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym(7),

–  uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady ustanawiającej unijny tymczasowy dokument podróży i uchylającej decyzję 96/409/WPZiB (COM(2018)0358),

–  uwzględniając dyrektywę Rady (UE) 2015/637 z dnia 20 kwietnia 2015 r. w sprawie środków koordynacji i współpracy mających ułatwić ochronę konsularną niereprezentowanych obywateli Unii w państwach trzecich oraz uchylającą decyzję 95/553/WE(8),

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program „Prawa i Wartości” (COM(2018)0383),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 2 lipca 2009 r. pt. „Wytyczne w celu skuteczniejszej transpozycji i stosowania dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich” (COM(2009)0313),

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 24 stycznia 2017 r. zatytułowane „Wzmocnienie praw obywateli w Unii demokratycznych zmian. Sprawozdanie na temat obywatelstwa UE z 2017 r.” (COM(2017)0030),

–  uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 12 września 2018 r. w sprawie sieci współpracy wyborczej, przejrzystości w internecie, ochrony przed cyberincydentami i przeciwdziałania kampaniom dezinformacyjnym w kontekście wyborów do Parlamentu Europejskiego (C(2018)5949),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie poprawy funkcjonowania Unii Europejskiej dzięki wykorzystaniu potencjału traktatu z Lizbony(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 października 2015 r. w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej(10) oraz wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiej inicjatywy obywatelskiej (COM(2017)0482),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie obywatelstwa UE na sprzedaż(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie zdobywania wiedzy o UE w szkole(12),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 2 marca 2017 r. w sprawie wdrożenia rozporządzenia Rady (UE) nr 390/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. ustanawiającego program „Europa dla Obywateli” na lata 2014–2020(13),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie przeszkód utrudniających obywatelom UE swobodne przemieszczanie się i podejmowanie pracy na rynku wewnętrznym(14),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 31 stycznia 2013 r. pt. „Wzmocnienie obywatelstwa UE poprzez propagowanie praw wyborczych obywateli UE”,

–  uwzględniając badania opublikowane w 2016 r. przez Departament Tematyczny C Parlamentu Europejskiego pt. „Przeszkody w prawie do swobodnego przemieszczania się i pobytu obywateli UE i ich rodzin”,

–  uwzględniając sprawozdanie Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej z 2018 r. pt. „Urzeczywistnienie praw obywateli UE: sądy krajowe egzekwujące swobodę przemieszczania się i powiązane prawa”,

–  uwzględniając wyniki badania Eurobarometr 89/2018,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2018 r. w sprawie składu Parlamentu Europejskiego(15),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie projektu decyzji Rady zmieniającej Akt dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich, załączony do decyzji Rady 76/787/EWWiS, EWG, Euratom z dnia 20 września 1976 r. („akt wyborczy”)(16),

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 7 lutego 2018 r. w sprawie przeglądu porozumienia ramowego dotyczącego stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją(17),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i zasobów własnych(18),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 – stanowisko Parlamentu z myślą o osiągnięciu porozumienia(19),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 12 września 2018 r. zatytułowany „Zapewnienie wolnych i uczciwych wyborów europejskich” (COM(2018)0637),

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu, a także art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinie przedstawione przez Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych i Komisję Petycji (A8-0041/2019),

A.  mając na uwadze, że obywatelstwo UE i powiązane z nim prawa zostały wprowadzone po raz pierwszy w 1992 r. na mocy traktatu z Maastricht, a następnie zostały wzmocnione w Traktacie z Lizbony, który wszedł w życie w grudniu 2009 r., lecz zostały wdrożone tylko częściowo;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z prawami, wartościami i zasadami, na których opiera się Unia i które zostały podkreślone w art. 2 i 6 TUE, obywatel znajduje się w samym centrum projektu europejskiego; mając na uwadze, że debata na temat przyszłości Europy obejmuje zatem również refleksję na temat siły naszej wspólnej tożsamości;

C.  mając na uwadze, że zasady przejrzystości, uczciwości i rozliczalności instytucji UE i procesów decyzyjnych, zapisane w art. 10 i 11 TUE oraz w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, są istotnymi elementami koncepcji obywatelstwa i mają zasadnicze znaczenie dla budowania i wzmacniania wiarygodności i zaufania do Unii jako całości; mając na uwadze, że sięganie do tymczasowych ustaleń i instrumentów międzyrządowych w różnych obszarach polityki UE, a także zwracanie się do nieformalnych organów decyzyjnych, obchodząc przy tym zwykłą unijną procedurę legislacyjną i powodując jej dezinstytucjonalizację, grozi poważnym naruszeniem takich zasad;

D.  mając na uwadze, że UE napotykała trudności w sprostaniu licznym kryzysom o poważnych konsekwencjach społeczno-gospodarczych, które doprowadziły do pojawienia się ideologii populistycznych i nacjonalistycznych opartych na tożsamości sprzyjającej wykluczeniu i kryteriach supremacji, które są sprzeczne z wartościami europejskimi;

E.  mając na uwadze, że niezadowalające zarządzanie różnymi kryzysami pogłębiło rozczarowanie obywateli niektórymi wynikami projektu integracji z UE; mając na uwadze, że kluczowe znaczenie ma zagwarantowanie, by obywatelstwo UE było uznawane za ceniony przywilej wśród obywateli, w tym dzięki przywróceniu zaufania do projektu UE, przyznaniu pierwszeństwa promowaniu wszystkich praw obywatelskich, w tym praw cywilnych, politycznych i społecznych, poprawie jakości demokracji w Unii, praktycznemu korzystaniu z podstawowych praw i wolności oraz możliwości udziału każdego obywatela w życiu demokratycznym Unii, przy jednoczesnym zapewnieniu większego zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego w procesy podejmowania decyzji i ich wdrażania;

F.  mając na uwadze, że obecny przegląd europejskiej inicjatywy obywatelskiej ma na celu poprawę jej skuteczności oraz wzmocnienie demokracji partycypacyjnej i aktywnego obywatelstwa;

G.  mając na uwadze, że dostęp do obywatelstwa UE uzyskuje się w drodze posiadania obywatelstwa państwa członkowskiego, które regulowane jest prawem krajowym; mając jednocześnie na uwadze, że prawa i obowiązki wynikające z obywatelstwa UE są określone w prawie UE i nie są zależne od państw członkowskich, w związku z czym państwa członkowskie nie mogą ich ograniczać w nieuzasadniony sposób;

H.  mając na uwadze, że w kwestii dostępu do obywatelstwa krajowego państwa członkowskie powinny kierować się zasadami prawa UE, takimi jak zasady proporcjonalności, praworządności i niedyskryminacji, które zostały dokładnie rozwinięte w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

I.  mając na uwadze, że perspektywa brexitu uwidoczniła znaczenie praw obywatelskich UE, zwłaszcza wśród młodych Europejczyków, oraz ich rolę w życiu milionów obywateli UE, a ponadto zwiększyła w UE wiedzę na temat konsekwencji potencjalnej utraty takich praw po obu stronach;

J.  mając na uwadze, że średnia frekwencja w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 r. wyniosła 42,6 %; mając na uwadze, że według najnowszego badania Eurobarometr z maja 2018 r. tylko 19 % ankietowanych Europejczyków znało datę kolejnych wyborów europejskich;

K.  mając na uwadze, że obywatele UE praktycznie nie znają biur Europe Direct, mimo że odgrywają one główną rolę informacyjną;

L.  mając na uwadze, że w całej UE istnieje ponad 400 centrów informacyjnych Europe Direct, które przyczyniają się do przekazywania przez Komisję informacji na temat polityki Unii Europejskiej mającej bezpośrednie znaczenie dla obywateli, w celu utrzymania kontaktu z obywatelami na szczeblu lokalnym i regionalnym;

M.  mając na uwadze, że koncepcja obywatelstwa definiuje relacje obywateli ze społecznością polityczną, w tym ich prawa, obowiązki i odpowiedzialność; mając na uwadze, że art. 20 TFUE daje obywatelom UE prawo do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego oraz w wyborach lokalnych w państwie członkowskim miejsca zamieszkania na takich samych warunkach jak obywatele tego państwa;

N.  mając na uwadze, że obywatele europejscy są bezpośrednio reprezentowani w Parlamencie Europejskim, a każdy obywatel musi być traktowany przez instytucje UE z jednakową uwagą; mając na uwadze, że art. 8 TFUE ustanawia zasadę uwzględniania problematyki płci, stanowiąc, że „we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równości mężczyzn i kobiet”;

O.  mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) orzekł w szeregu spraw, iż obywatele państwa członkowskiego mogą powoływać się na prawo wynikające z obywatelstwa UE wobec tego państwa(20);

P.  mając na uwadze, że wiele państw członkowskich oferuje tzw. programy złotych wiz i systemy inwestycyjne jako sposób na uzyskanie obywatelstwa;

Q.  mając na uwadze, że swoboda przemieszczania się daje obywatelom Unii możliwość podróżowania, studiowania, pracy i życia w innych państwach UE; mając na uwadze, że ponad 16 milionów Europejczyków korzysta z przysługującego im prawa do pobytu w innym państwie UE;

R.  mając na uwadze, że prawo do swobodnego przemieszczania się ma kluczowe znaczenie dla obywatelstwa UE oraz uzupełnia inne swobody na rynku wewnętrznym UE; mając na uwadze, że młodzi Europejczycy są szczególnie przywiązani do swobody przemieszczania się, którą uważa się za najbardziej pozytywne osiągnięcie UE po zapewnieniu pokoju w Europie;

S.  mając na uwadze, że wdrożenie dyrektywy 2004/38/WE napotkało trudności praktyczne, a Europejczycy wciąż mogą mieć trudności z przemieszczaniem się do innego państwa członkowskiego lub zamieszkaniem w nim w wyniku dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, wymogi związane z wjazdem i pobytem; mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości w wielu orzeczeniach dążył do uściślenia kluczowych koncepcji związanych z mobilnością obywateli UE;

T.  mając na uwadze, że prawo do ochrony konsularnej zostało zagwarantowane w art. 20 i 23 TFUE, w związku z czym obywatele UE przebywający na terytorium państwa trzeciego, w którym państwo członkowskie ich przynależności państwowej nie jest reprezentowane, mają prawo do ochrony udzielanej przez dowolne inne państwo członkowskie na tych samych warunkach, na jakich udziela ono ochrony swoim obywatelom; mając na uwadze, że obywatele europejscy z państwa członkowskiego nieposiadającego reprezentacji w danym państwie trzecim mogą być narażeni na sytuacje kryzysowe, klęski żywiołowe lub wydarzenia takie jak ataki terrorystyczne;

U.  mając na uwadze, że Komisja przedstawiła w sprawozdaniu w sprawie obywatelstwa UE z 2017 r. zobowiązanie do zorganizowania ogólnounijnej kampanii informacyjnej na temat obywatelstwa UE, aby pomóc obywatelom lepiej zrozumieć przysługujące im prawa; mając na uwadze, że tę powinność lepszego informowania obywateli UE o ich prawach i obowiązkach muszą wypełniać zarówno państwa członkowskie, jak i społeczeństwo obywatelskie;

V.  mając na uwadze, że według sprawozdania Komisji na temat obywatelstwa UE z 2017 r. od 2012 r. coraz więcej osób zgłasza, że doświadczyło jakiejś formy dyskryminacji;

W.  mając na uwadze, że utworzenie strefy Schengen oraz włączenie dorobku Schengen do unijnych ram prawnych znacznie zwiększyło swobodę przemieszczania się na terytorium UE i jest jednym z największych osiągnięć procesu integracji europejskiej;

X.  mając na uwadze, że wprowadzenie obywatelstwa europejskiego jest zwieńczeniem europejskiego projektu, którego potencjał nie został jeszcze w pełni zrealizowany; podkreśla, że jest to unikalna struktura, niespotykana nigdzie indziej na świecie;

1.  uważa, że nie wdrożono wszystkich postanowień dotyczących obywatelstwa UE w stopniu odpowiadającym ich pełnemu potencjałowi, mimo że takie wdrożenie umożliwiłoby konsolidację tożsamości europejskiej; podkreśla, że stworzenie obywatelstwa UE dowiodło, iż może istnieć forma obywatelstwa, którego nie określa narodowość i które stanowi podstawę obszaru politycznego, z którego wynikają prawa i obowiązki określone przez Unię Europejską, a nie przez państwo; wzywa instytucje Unii do przyjęcia niezbędnych środków w celu poprawy wdrażania, zakresu i skuteczności postanowień Traktatu dotyczących obywatelstwa, a także odpowiednich postanowień zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej; zwraca uwagę, że obywatele europejscy nie są wystarczająco świadomi swoich praw wynikających z obywatelstwa UE;

2.  przypomina, że obywatelstwo UE uzupełnia obywatelstwo państwa członkowskiego; podkreśla, że obywatelstwo UE umożliwia obywatelom komplementarność wielu tożsamości, natomiast radykalny nacjonalizm i ideologie populistyczne ograniczają taką możliwość; jest zdania, że aktywne obywatelstwo i zachęcanie do aktywności obywatelskiej mają kluczowe znaczenie dla wzmocnienia poczucia przynależności do projektu politycznego, aby wspierać pogłębianie wspólnego poczucia tożsamości europejskiej, wzajemne zrozumienie, dialog międzykulturowy i współpracę transnarodową oraz tworzenie otwartych, inkluzywnych, spójnych i odpornych społeczeństw;

3.  uważa, że pełne wdrożenie przez unijne instytucje, organy, urzędy i agencje Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz aktywne promowanie praw i zasad w niej przewidzianych stanowi jeden z kluczowych czynników zagwarantowania skutecznego zaangażowania obywateli w demokratyczny proces unijny oraz nadaje konkretny wymiar postanowieniom zawartym w art. 20 TFUE;

4.  podkreśla, że zbiór praw i obowiązków wynikających z obywatelstwa Unii nie może być ograniczany bez uzasadnienia; w związku z powyższym wzywa państwa członkowskie, by skorzystały ze swoich prerogatyw w zakresie przyznawania obywatelstwa w duchu uczciwej współpracy, w tym w przypadku dzieci obywateli UE mających trudności w spełnieniu kryteriów obywatelstwa zgodnie z przepisami krajowymi; podkreśla, że pomyślne korzystanie z praw obywatelskich zakłada ochronę i promowanie wszystkich praw i wolności zapisanych w Karcie praw podstawowych UE, w tym dotyczących osób z niepełnosprawnością, które powinny móc korzystać ze swoich praw podstawowych w taki sam sposób jak pozostali obywatele, oraz że uwzględnianie aspektu płci jest wdrażane w celu zapewnienia kobietom pełnego korzystania z praw związanych z obywatelstwem UE;

5.  przypomina, że obywatelstwo UE niesie również szerzej zakrojone skutki i przyznaje prawa w zakresie uczestnictwa w życiu demokratycznym wynikające z art. 10 i 11 TUE; podkreśla, że na potrzeby korzystania z prawa do udziału w życiu demokratycznym Unii decyzje powinny być podejmowane w sposób jak najbardziej otwarty i jak najbliższy obywatelowi, w związku z czym zasadnicze znaczenie ma zapewnienie odpowiednich gwarancji przejrzystości w procesie decyzyjnym oraz zwalczanie korupcji;

6.  wyraża ubolewanie, że w niektórych państwach członkowskich stosuje się odstępstwa od części Traktatów, co podważa prawa obywateli, które na mocy Traktatów powinny być takie same dla wszystkich, i de facto powoduje powstawanie różnic w przestrzeganiu tych praw;

7.  zwraca uwagę, że program Erasmus+, program „Prawa, równość i obywatelstwo” i program „Europa dla Obywateli” zapewniają obywatelom UE, a zwłaszcza młodzieży, ogromne korzyści dzięki zwiększeniu ich wiedzy na temat ich statusu jako obywateli UE oraz na temat praw wynikających z tego statusu i wartości leżących u jego podstaw; jest zdania, że europejskie programy wolontariatu, takie jak wolontariat europejski i Europejski Korpus Solidarności również stanowią integralną część budowania obywatelstwa europejskiego; podkreśla kluczowe znaczenie takich programów, zwłaszcza wśród młodzieży, i wzywa do ich większego wspierania finansowego;

Prawa polityczne

8.  wyraża zaniepokojenie tendencją do spadku frekwencji wyborczej zarówno w wyborach krajowych, jak i w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zwłaszcza wśród młodych ludzi; jest przekonany, że wzmocnienie sfery publicznej UE oraz pełne wdrożenie obywatelstwa europejskiego może potencjalnie pomóc w odwróceniu tej tendencji poprzez zwiększenie wśród obywateli poczucia przynależności do społeczności europejskiej i pobudzanie demokracji pośredniej;

9.  dostrzega wysiłki Komisji mające na celu promowanie programów wzmacniających obywatelstwo europejskie i znajomość wśród obywateli ich praw politycznych; dostrzega jednak niewielkie postępy we wdrażaniu art. 165 TFUE jako podstawy prawnej promowania europejskiego wymiaru w edukacji obywatelskiej; uznaje za kluczowe promowanie uczestnictwa obywateli w życiu demokratycznym UE i uważa, że opracowanie unijnych programów w systemach kształcenia powinno być priorytetem umożliwiającym dalsze wykorzystanie potencjału obywatelstwa UE;

10.  ponownie wyraża ubolewanie wobec faktu, że niektórzy obywatele UE są pozbawiani prawa wyborczego w państwie członkowskim ich przynależności państwowej i nie mogą uczestniczyć w krajowych wyborach parlamentarnych w państwie członkowskim zamieszkania; podkreśla, że utrata praw wyborczych wynikająca ze stałego pobytu w innym państwie członkowskim mogłaby zniechęcać obywateli do przenoszenia się do innego państwa członkowskiego, a tym samym stanowić potencjalne naruszenie art. 18 TFUE;

11.   uważa, że w systemie demokracji przedstawicielskiej istotne jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania instytucji UE w celu ochrony wszystkich praw politycznych obywateli UE; podkreśla znaczenie dostępności informacji na temat obywatelstwa UE oraz praw wynikających z jego posiadania we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej, tak by wzmocnić pojęcie obywatelstwa UE; ubolewa, że od wejścia w życie Traktatu z Lizbony art. 15 ust. 3 TFUE, który stał się podstawą prawną publicznego dostępu do dokumentów i który obejmuje przepisami dotyczącymi dostępu wszystkie unijne instytucje, organy, agencje i urzędy, nie został jeszcze w pełni wdrożony; uważa, że państwa członkowskie stale utrudniają postępy w dążeniu do przyjęcia nowego rozporządzenia;

Swoboda przemieszczania się

12.  przyjmuje z zadowoleniem korzyści, które swobodne przemieszczanie się przynosi obywatelom UE i gospodarkom państw członkowskim; podkreśla, że prawa wynikające z dyrektywy 2004/38/WE w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich nie zawsze są znane i respektowane, co skutkuje przeszkodami w swobodnym przemieszczaniu się i pobycie obywateli UE i członków ich rodzin, a także ich dyskryminacją; przypomina, że państwa członkowskie mają obowiązek ochrony praw do swobodnego przemieszczania się, w tym prawa do łączenia rodzin, w przypadku małżonków tej samej płci;

13.  jest zaniepokojony faktem, że wykładnia określonych przepisów i pojęć zawartych w dyrektywie 2004/38/WE przez sądy krajowe różni się nie tylko między państwami członkowskimi, lecz czasami również w obrębie tej samej jurysdykcji; odnotowuje z zaniepokojeniem, że organy krajowe nie zawsze mają pełną świadomość praw i obowiązków ustanowionych w dyrektywie 2004/38/WE;

14.  podkreśla problem braku informacji lub przekazywania nieprawidłowych lub mylących informacji dotyczących wymogów wizowych dla członków rodzin lub praw pobytu; nalega, by państwa członkowskie zapewniły wyeliminowanie niepotrzebnych przeszkód utrudniających korzystanie z prawa wjazdu/pobytu, w szczególności dla obywateli państw trzecich, którzy są członkami rodzin obywateli UE;

15.  wyraża zaniepokojenie z powodu trudności, jakie obywatele napotykają w procesie uznawania ich kwalifikacji zawodowych na terytorium Europy; wyraża przekonanie, że dyrektywa w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych i europejskie ramy kwalifikacji pomogły w ułatwieniu uznawania kwalifikacji zawodowych między państwami członkowskimi; uważa również, że uznawanie kwalifikacji zawodowych jest kluczowe dla zagwarantowania wyższego stopnia mobilności zarówno studentów, jak i pracowników; apeluje do Komisji Europejskiej, by nadal dążyła do ułatwiania w jak największym zakresie uznawania kwalifikacji zawodowych;

16.  wyraża głębokie zaniepokojenie ustaleniami wynikającymi z badania przeprowadzonego przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej, która stwierdziła dyskryminację w dostępie do zatrudnienia, dostępie do różnych usług, takich jak wynajem samochodu lub mieszkania, lub niektórych usług bankowych, a także w dziedzinie kształcenia i opodatkowania; podkreśla, że dyskryminacja ze względu na przynależność państwową może stwarzać bariery dla swobodnego przemieszczania się obywateli Unii; wzywa UE i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na monitorowanie takich przypadków dyskryminacji oraz do podjęcia zdecydowanych działań w celu zapobieżenia im;

17.  podkreśla rolę, jaką w rozwoju osobistym osób młodych odgrywa mobilność sprzyjająca uczeniu się i wymianie kulturowej oraz lepszemu zrozumieniu aktywnego obywatelstwa i jego praktycznego wymiaru; zachęca państwa członkowskie do wspierania unijnych programów promujących mobilność;

18.  docenia znaczenie kultury, sztuki i nauki jako nieodłącznych aspektów aktywnego obywatelstwa UE; podkreśla ich rolę w umacnianiu wśród obywateli wspólnego poczucia przynależności do Unii, lepszego wzajemnego zrozumienia i pobudzania dialogu międzykulturowego;

Ochrona konsularna

19.  zwraca uwagę, że prawie 7 mln obywateli UE mieszka obecnie w krajach poza UE i oczekuje się, że do 2020 r. liczba ta wzrośnie do co najmniej 10 mln;

20.  uważa, że prawo do ochrony konsularnej służy wszystkim obywatelom UE i przypomina, że dyrektywa Rady (UE) 2015/637 zawiera możliwie jak najszerszą wykładnię ochrony konsularnej, rozumianej jako wszelki rodzaj wsparcia konsularnego; podkreśla, że świadomość tych praw pozostaje ograniczona;

21.  wzywa Komisję do opublikowania oceny wdrożenia dyrektywy (UE) 2015/637 i uruchomienia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego tam, gdzie takie postępowanie ma zastosowanie; wzywa państwa członkowskie do opracowania protokołów awaryjnych uwzględniających niereprezentowanych obywateli w celu poprawy komunikacji w sytuacjach awaryjnych w koordynacji z przedstawicielstwami innych państw członkowskich i delegaturami UE; przypomina o swoich wielokrotnych apelach o wzmocnienie roli delegatur UE w państwach trzecich i podkreśla wartość dodaną sieci dyplomatycznej UE obecnej na miejscu;

Petycja do Parlamentu Europejskiego oraz skarga do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich

22.  podkreśla znaczenie prawa do składania petycji, ustanowionego odpowiednio w art. 227 TFUE i art. 44 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także prawa do zwracania się do Rzecznika Praw Obywatelskich zapisanego w art. 228 TFUE i art. 43 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej; pochwala pracę Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w obszarze przeciwdziałania niewłaściwemu administrowaniu w instytucjach, organach i agencjach Unii, a w szczególności w dziedzinie przejrzystości; podkreśla, że przejrzystość ma duże znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania demokracji i uczestnictwa w życiu demokratycznym Unii, oraz budzi zaufanie wśród jej obywateli; w związku z powyższym popiera zalecenia Rzecznika Praw Obywatelskich zawarte w niedawnym sprawozdaniu specjalnym w sprawie przejrzystości procesu legislacyjnego Rady;

Zalecenia

23.  zaleca Komisji, by korzystała z prerogatyw powierzonych jej na mocy  art. 258 TFUE i by zwróciła się do TSUE o orzeczenie, czy pozbawienie praw wyborczych z powodu stałego pobytu w innym państwie członkowskim UE powinno zostać uznane za naruszenie swobody przemieszczania się i pobytu; ponownie apeluje do państw członkowskich o wdrożenie opracowanego przez Komisję Wenecką Kodeksu dobrej praktyki w sprawach wyborczych, w tym zakazu pozbawiania ekspatriantów prawa głosu w wyborach do parlamentów krajowych;

24.  proponuje Komisji, aby w ramach procedury ustanowionej w art. 25 TFUE rozszerzyła prawa wymienione w art. 20 ust. 2 TFUE, tak by dać obywatelom UE możliwość wyboru miejsca głosowania albo w państwie członkowskim przynależności państwowej, albo w państwie członkowskim zamieszkania, oraz by objąć taką możliwością wszystkie wybory, zgodnie z możliwościami konstytucyjnymi każdego państwa członkowskiego;

25.  wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia narzędzi e-demokracji na szczeblu lokalnym i krajowym oraz do ich prawidłowego wdrożenia do procesu politycznego w celu ułatwienia demokratycznego uczestnictwa zarówno obywatelom, jak i rezydentom;

26.  uważa, że przegląd ram prawnych regulujących europejską inicjatywę obywatelską stanowi okazję do zwiększenia udziału obywateli w kształtowaniu polityki UE dzięki mniej biurokratycznym i bardziej dostępnym instrumentom;

27.  wzywa Komisję do opracowania solidniejszych praktyk w zakresie politycznych i prawnych działań następczych dotyczących udanej europejskiej inicjatywy obywatelskiej;

28.  domaga się, by inwestować większe środki w tworzenie i realizację dodatkowych programów i inicjatyw sprzyjających rozwojowi europejskiej przestrzeni publicznej, w której korzystanie z podstawowych praw i swobód, dobrobyt społeczny i przestrzeganie wartości europejskich stają się wzorem tożsamości obywatelskiej; z zadowoleniem przyjmuje program „Prawa i Wartości” jako cenny przykład aktywnego wsparcia Unii na rzecz wartości i praw, które wynikają z obywatelstwa UE i są zapisane w Traktatach, w tym przez wspieranie organizacji społeczeństwa obywatelskiego, które promują i chronią te prawa i wartości; podkreśla znaczenie utrzymania obecnego budżetu na program „Prawa i Wartości”; zdecydowanie sprzeciwia się jego ograniczeniu w nowych wieloletnich ramach finansowych na lata 2021–2027, co zaproponowała Komisja;

29.  zdecydowanie zachęca europejskie partie polityczne i ich członków do zapewnienia zrównoważonej pod względem płci reprezentacji kandydatów przez wykorzystanie list w systemie suwakowym lub innych równoważnych metod;

30.  proponuje, aby znacznie zwiększyć widoczność biur Europe Direct; podkreśla, że biura te powinny działać jako pośrednicy współpracujący z administracją publiczną w państwach członkowskich i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego (w tym związkami zawodowymi, stowarzyszeniami biznesowymi oraz organami publicznymi i prywatnymi) w celu aktywnego informowania obywateli europejskich o ich prawach i obowiązkach, a także w celu zwiększenia udziału obywateli na szczeblu lokalnym w życiu demokratycznym Unii Europejskiej; zachęca państwa członkowskie i jednostki działające na szczeblach regionalnym i lokalnym do aktywnej współpracy z tymi biurami; podkreśla, że takie biura powinny tworzyć synergię z programami takimi jak Europa dla Obywateli; zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by te biura zapewniły centralizację odpowiednich informacji, które umożliwią obywatelom UE korzystanie z przysługujących im praw oraz ułatwią korzystanie z praw wynikających z obywatelstwa UE; uważa, że należy jeszcze bardziej usprawnić system SOLVIT, aby skuteczniej działać w celu ochrony praw obywateli UE, zanim skorzystają oni z wszelkich sądowych lub administracyjnych środków odwoławczych;

31.  w związku z powyższym wzywa Komisję do przedstawienia wniosku wzmacniającego zarówno rolę biur Europe Direct, jak i korzystanie z obywatelstwa UE w oparciu o prawa przysługujące pracownikom w związku ze stosowaniem dyrektywy 2014/54/UE, w tym prawa obywateli UE do ochrony przed dyskryminacją, do korzystania z prawa do głosowania na mocy art. 22 TFUE, do swobodnego przemieszczania się na mocy art. 21 TFUE i dyrektywy 2004/38/WE oraz prawa członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się;

32.  wzywa Komisję do systematycznego reagowania na przypadki naruszenia dyrektywy 2004/38/WE przez państwa członkowskie i zwraca się o przeredagowanie unijnych wytycznych w sprawie stosowania i interpretowania przepisów dotyczących obywateli UE, tak aby uwzględnić ostatnie orzeczenia TSUE i tym samym zapewnić pełną skuteczność prawa UE;

33.  wzywa do spójnego uwzględniania problematyki płci we wszystkich działaniach UE, w szczególności podczas przyjmowania prawodawstwa lub wdrażania polityk związanych z obywatelstwem UE;

34.  przypomina, że od 2014 r. Parlament wielokrotnie wyrażał zaniepokojenie, iż wszelkie krajowe programy, które przewidują bezpośrednią lub pośrednią sprzedaż obywatelstwa UE, są sprzeczne z samą istotą obywatelstwa europejskiego; zwraca się do Komisji o monitorowanie takich programów i przygotowanie sprawozdania na temat krajowych systemów przyznawania obywatelstwa UE inwestorom, tak jak przewidziano w sprawozdaniu na temat obywatelstwa z 2017 r.;

35.  wyraża ubolewanie, że w sprawozdaniu Komisji na temat obywatelstwa z 2017 r. nie zawarto żadnego odniesienia do Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, prawa do składania petycji, prawa do odwoływania się do Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, prawa dostępu do dokumentów ani praw do popierania EIO; wzywa Komisję do pełnego uwzględnienia postanowień Karty i zaradzenia wspomnianym brakom w następnej ocenie;

36.  zwraca uwagę na rosnącą liczbę obywateli Unii, którzy ucierpieli w zamachach terrorystycznych poza terytorium własnego kraju, w związku z czym pilnie wzywa do ustanowienia w państwach członkowskich protokołów dotyczących udzielania pomocy Europejczykom, którzy nie są obywatelami tych państw, w razie ataku terrorystycznego, zgodnie z dyrektywą (UE) 2017/541 w sprawie zwalczania terroryzmu;

37.  proponuje państwom członkowskim, by ustanowiły europejskie święto publiczne w dniu 9 maja w celu wzmocnienia europejskiego poczucia przynależności i stworzenia przestrzeni dla ruchów i działań obywatelskich;

38.  ponownie wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego wdrożenia zaleceń Parlamentu dotyczących unijnego mechanizmu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych;

39.  jest głęboko przekonany, że zasada niedyskryminacji stanowi fundament obywatelstwa europejskiego oraz jest zarówno ogólną zasadą, jak i podstawową wartością prawa Unii zgodnie z art. 2 TUE; wzywa Radę do ostatecznego przyjęcia horyzontalnej dyrektywy UE w sprawie niedyskryminacji, dającej dodatkową gwarancję praw podstawowych w Unii Europejskiej w drodze przyjęcia konkretnego unijnego prawodawstwa pozwalającego w pełni wdrożyć art. 18 i 19 TFUE przy zastosowaniu podejścia horyzontalnego; wyraża ubolewanie, że po dziesięciu latach od opublikowania wniosku Komisji Rada nadal blokuje dyrektywę w sprawie niedyskryminacji;

40.  zwraca uwagę na ustanowione w Traktatach zobowiązanie do przystąpienia do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC); wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych kroków w celu sfinalizowania przystąpienia Unii do EKPC oraz w celu przyjęcia przystąpienia do Europejskiej karty społecznej;

41.  podkreśla, że wysokiej jakości edukacja obywatelska (formalna i nieformalna) dla osób w każdym wieku ma kluczowe znaczenie dla swobodnego korzystania z demokratycznych praw obywateli i prawidłowego funkcjonowania demokratycznego społeczeństwa; zwraca uwagę, że tylko ciągłe działania edukacyjne mogą zapewnić większy udział w wyborach na szczeblu europejskim oraz zwiększyć zrozumienie międzykulturowe i solidarność w Europie, a także przezwyciężyć dyskryminację, uprzedzenia i różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn; zaleca, by zastosować art. 165, 166 i 167 TFUE jako podstawę prawną badania potencjału polityki w dziedzinie edukacji, szkolenia zawodowego i młodzieży;

42.  przypomina o tym, że partie polityczne na szczeblu europejskim powinny przyczyniać się „do kształtowania europejskiej świadomości politycznej i wyrażania woli obywateli Unii” (art. 10 ust. 4 TUE); apeluje w związku z tym, aby umożliwić poszczególnym obywatelom Unii bezpośrednie ubieganie się o członkostwo w partiach politycznych na szczeblu europejskim;

43.  przypomina, że należy promować europejski wymiar wyborów do Parlamentu Europejskiego w celu wniesienia wkładu w potencjalne przyszłe prace Parlamentu w drodze korzystania z przysługującego mu prawa inicjatywy ustawodawczej na mocy art. 225 TFUE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia działań na rzecz promowania praw obywatelskich wśród obywateli europejskich, w szczególności praw wyborczych; podkreśla, że lepsze i bardziej ukierunkowane informacje na temat polityki europejskiej oraz wpływu prawodawstwa UE na codzienne życie obywateli przyczyniłoby się do poprawy frekwencji w wyborach europejskich; przypomina o potrzebie promowania udziału w wyborach europejskich przez zwiększenie widoczności europejskich partii politycznych; ponownie podkreśla, że promowanie udziału w wyborach europejskich stanowi wspólną odpowiedzialność obywateli, państw członkowskich i UE; podkreśla potrzebę poinformowania obywateli o ostatniej reformie prawa wyborczego, w tym o systemie „głównych kandydatów” (Spitzenkandidat); podkreśla znaczenie polityczne i symbolikę tej postaci pod względem wzmocnienia obywatelstwa UE;

44.  przypomina, że Parlament Europejski jest parlamentem całej Unii i że odgrywa on istotną rolę w zapewnieniu legitymacji instytucji politycznych UE w drodze pociągania ich do odpowiedzialności przez zapewnienie właściwej kontroli parlamentarnej; dlatego nalega, by zagwarantować, skonsolidować i wzmocnić uprawnienia legislacyjne i kontrolne Parlamentu Europejskiego;

45.  przypomina o wytycznych Komisji dotyczących stosowania unijnych przepisów o ochronie danych osobowych w kontekście wyborczym oraz komunikat z dnia 12 września 2018 r. w sprawie zapewnienia wolnych i uczciwych wyborów europejskich (COM(2018)0637); apeluje o podjęcie wszelkich starań w celu zadbania o to, by wybory były wolne od wszelkich ingerencji stanowiących nadużycie; podkreśla zapotrzebowanie na sprecyzowaną politykę UE w celu zwalczania antyeuropejskiej propagandy i celowego wprowadzania w błąd;

46.  zachęca Komisję do intensywniejszego promowania udziału demokratycznego w drodze wzmożonego dialogu Komisji z obywatelami, szerzenia wśród nich wiedzy na temat roli prawodawstwa UE w ich codziennym życiu oraz podkreślania przysługującego im czynnego i biernego prawa wyborczego w wyborach lokalnych, krajowych i europejskich;

47.  zachęca Komisję, by wykorzystała w tym celu media społecznościowe i narzędzia cyfrowe, przy czym należy położyć szczególny nacisk na zwiększenie udziału młodzieży i osób z niepełnosprawnościami; wzywa do opracowywania i wdrażania narzędzi e-demokracji, takich jak platformy internetowe, tak by bardziej bezpośrednio włączyć obywateli w życie demokratyczne UE, zwiększając w ten sposób ich zaangażowanie;

48.  popiera wydawanie i rozpowszechnianie prasy i materiałów multimedialnych we wszystkich językach urzędowych UE, których celem jest szerzenie wiedzy wśród obywateli UE na temat ich praw i poprawa ich zdolności do skutecznego egzekwowania tych praw w każdym państwie członkowskim;

49.  uważa, że z uwagi coraz większy wpływ mediów społecznościowych na życie obywateli, instytucje europejskie powinny dalej rozwijać nowe mechanizmy i publiczne strategie polityczne, które mają służyć ochronie praw podstawowych jednostek w środowisku cyfrowym; podkreśla potrzebę bezpiecznej, uczciwej i przejrzystej wymiany danych dotyczących obywateli; podkreśla, że wolne media i dostęp do mnogości opinii są nieodzownym elementem zdrowej demokracji oraz że umiejętność korzystania z mediów ma zasadnicze znaczenie i należy ją rozwijać od najmłodszych lat;

50.  zachęca do stosowania art. 25 TFUE w celu podjęcia działań, które mogłyby ułatwić korzystanie z obywatelstwa europejskiego na co dzień;

51.  zwraca się do Komisji, aby w kolejnym sprawozdaniu na temat obywatelstwa zgodnie z art. 25 TFUE uwzględniła ewolucję praw wynikających z obywatelstwa UE w prawodawstwie wtórnym i orzecznictwie, a także by zaproponowała plan działania rekapitulujący wszystkie te postępy w celu formalnego uwzględnienia rozwoju Unii w tej dziedzinie;

52.  podkreśla, że ostatecznym celem tych działań, zgodnie z procedurą określoną w art. 25 TFUE, byłoby podjęcie konkretnych inicjatyw na rzecz konsolidacji praw i wolności obywatelskich określonych w statucie obywatelstwa UE, na wzór inicjatyw na rzecz Europejskiego filaru praw socjalnych, w tym podstawowych praw i wolności zapisanych w Karcie praw podstawowych UE, wraz z prawami socjalnymi określonymi w Europejskim filarze praw socjalnych i wartościami ustanowionymi w art. 2 TUE, jako podstawowych elementów europejskiej „przestrzeni publicznej”, obejmującej między innymi model zarządzania adekwatny do tej przestrzeni publicznej, oparty na zasadach godności, wolności, praworządności, demokracji, pluralizmu, tolerancji, sprawiedliwości i solidarności, równości i niedyskryminacji, które zostałyby uwzględnione w przyszłej lub ewentualnej reformie traktatów;

o
o   o

53.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz państwom członkowskim.

(1) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43. (2) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77. (3) Dz.U. L 115 z 17.4.2014, s. 3. (4) Dz.U. L 141 z 27.5.2011, s. 1. (5) Dz.U. L 107 z 22.4.2016, s. 1. (6) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, s. 22. (7) Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 132. (8) Dz.U. L 106 z 24.4.2015, s. 1. (9) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 215. (10) Dz.U. C 355 z 20.10.2017, s. 17. (11) Dz.U. C 482 z 23.12.2016, s. 117. (12) Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 57. (13) Dz.U. C 263 z 25.7.2018, s. 28. (14) Dz.U. C 263 z 25.7.2018, s. 98. (15) Dz.U. C 463 z 21.12.2018, s. 83. (16) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0282. (17) Dz.U. C 463 z 21.12.2018, s. 89. (18) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0226. (19) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0449. (20) Na przykład wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie C-34/09 Gerardo Ruiz Zambrano przeciwko Office national de l’emploi (ONEM), ECLI:EU:C:2011:124, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie C-135/08 Janko Rottman przeciwko Freistaat Bayern, ECLI:EU:C:2010:104, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 maja 2011 r. w sprawie C-434/09 Shirley McCarthy przeciwko Secretary of State for the Home Department, ECLI:EU:C:2011:277 oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie C-256/11 Muat Dereci i in. przeciwko Bundesministerium für Inneres, ECLI:EU:C:2011:734.