Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2019)02530),

–  uwzględniając pismo Komisji z dnia 28 marca 2019 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 1 kwietnia 2019 r. skierowane do przewodniczącej Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji(1), w szczególności jego art. 11 ust. 5 i art. 82 ust. 6,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/397 z dnia 19 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie delegowane (UE) 2016/2251 uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do daty, do której kontrahenci mogą nadal stosować swoje procedury zarządzania ryzykiem w stosunku do niektórych kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, które nie są rozliczane przez CCP(2),

–  uwzględniając zalecenie Komisji Gospodarczej i Monetarnej dotyczące decyzji,

–  uwzględniając art. 105 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając fakt, że nie wyrażono sprzeciwu w terminie określonym wart. 105 ust. 6 akapity pierwszy i drugi Regulaminu, który upłynął dnia 4 kwietnia 2019 r.,

A.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 4 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/397 rozporządzenie ma być stosowane od dnia następującego po dniu, w którym traktaty przestają mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i być stosowane w tym państwie zgodnie z art. 50 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), chyba że umowa o wystąpieniu weszła w życie przed tą datą lub dwuletni okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE, został przedłużony;

B.  mając na uwadze, że w dniu 22 marca 2019 r. Rada Europejska przyjęła decyzję (UE) 2019/476(3) przedłużającą okres przewidziany w art. 50 ust. 3 TUE w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem oraz mając na uwadze, że w związku z tym drugi warunek stosowania rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397, zgodnie z którym dwuletni okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE, nie został przedłużony, nie zostanie spełniony;

C.  mając na uwadze, że przyczyny leżące u podstaw rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397 pozostaną bez względu na jakiekolwiek przedłużenie okresu, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE, oraz mając na uwadze, że w dniu 13 lutego 2019 r. Parlament oświadczył, że nie ma zastrzeżeń do rozporządzenia delegowanego (UE) 2019/397;

D.  mając na uwadze, że Parlament nadal zgadza się co do znaczenia, jakie dla właściwych organów i rynków finansowych ma zwolnienie niektórych transakcji wynikających z nowacji, na ograniczony okres 12 miesięcy, jeżeli kontrahent mający siedzibę w Zjednoczonym Królestwie zostaje zmieniony na kontrahenta w UE-27, i w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje rozporządzenie delegowane z dnia 28 marca 2019 r., które dotyczy nowego sposobu przedłużenia okresu przewidzianego w art. 50 ust. 3 TUE decyzją Rady Europejskiej (UE) 2019/476;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1. (2) Dz.U. L 71 z 13.3.2019, s. 15. (3) Decyzja Rady Europejskiej (UE) 2019/476 przyjęta w porozumieniu ze Zjednoczonym Królestwem z dnia 22 marca 2019 r. przedłużająca okres, o którym mowa w art. 50 ust. 3 TUE (Dz.U. L 80I z 22.3.2019, s. 1),