Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie łamania praw człowieka, w tym swobód religijnych, w Burkinie Faso (2019/2980(RSP))

P9_TA(2019)0106 RC-B9-0261/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając oświadczenie wiceprzewodniczącego Komisji / wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 10 grudnia 2019 r. wydane w imieniu UE w sprawie Dnia Praw Człowieka,

–  uwzględniając komunikat prasowy Komisji Europejskiej z dnia 13 listopada 2019 r. dotyczący udostępnienia dodatkowej pomocy humanitarnej w wysokości 35 mln EUR na rzecz regionu Sahelu w Afryce,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika wiceprzewodniczącego / wysokiego przedstawiciela z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie ataków w Burkinie Faso,

–  uwzględniając wizytę wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel Federiki Mogherini w regionie Sahelu w lipcu 2019 r. oraz jej wystąpienie w Burkinie Faso dnia 9 lipca 2019 r.,

–  uwzględniając przemówienie wygłoszone w imieniu wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel Federiki Mogherini podczas sesji plenarnej Parlamentu Europejskiego w dniu 17 września 2019 r. na temat stanu bezpieczeństwa w Burkinie Faso,

–  uwzględniając badanie opublikowane w lutym 2009 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Zewnętrznej Unii Europejskiej na temat wolności religii lub przekonań i wolności wypowiedzi,

–  uwzględniając wysłuchanie publiczne Podkomisji Praw Człowieka na temat wolności religii lub przekonań: sytuacja prześladowanych mniejszości, zwłaszcza chrześcijan, które odbyło się dnia 22 listopada 2017 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii lub przekonań z dnia 21 listopada 2019 r. na temat mandatu specjalnego wysłannika UE ds. promowania wolności religii lub przekonań poza Unią Europejską: działalność i zalecenia,

–  uwzględniając Wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań z 2013 r.,

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (umowę z Kotonu),

–  uwzględniając oświadczenie przypisywane rzecznikowi Wysokiego Przedstawiciela ONZ ds. Sojuszu Cywilizacji z dnia 1 grudnia 2019 r. w sprawie ataku na kościół w Burkinie Faso,

–  uwzględniając sprawozdanie Rady Bezpieczeństwa ONZ z dnia 11 listopada 2019 r. w sprawie połączonych sił Grupy Pięciu na rzecz Sahelu,

–  uwzględniając informacje na temat działań Agencji ONZ ds. Uchodźców (UNHCR) w Burkinie Faso, zaktualizowane w październiku 2019 r.,

–  uwzględniając oświadczenie sekretarza generalnego ONZ z dnia 13 października 2019 r. w sprawie ataku na meczet w północnej części Burkiny Faso,

–  uwzględniając sprawozdanie UNICEF-u nr 8 na temat sytuacji humanitarnej w Burkinie Faso z października 2019 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie w sprawie rozwoju społecznego za 2019 r. na temat nierówności w rozwoju społecznym w XXI wieku, w szczególności sprawozdanie w sprawie rozwoju społecznego w Burkinie Faso,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z dnia 10 grudnia 1948 r., której Burkina Faso jest sygnatariuszem,

–  uwzględniając plan działania ONZ na rzecz ochrony miejsc kultu religijnego z dnia 12 września 2019 r.,

–  uwzględniając konstytucję Burkiny Faso,

–  uwzględniając oświadczenie biskupów, księży i świeckich delegatów konferencji episkopatów Burkiny Faso, Nigru, Mali, Wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany, wydane po warsztatach zorganizowanych w ramach wspólnej konferencji poświęconej bezpieczeństwu w regionie Sahelu w dniach 12–13 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając oświadczenie biskupa Laurenta Birfuorégo Dabirégo z Dori na temat katolickiej organizacji charytatywnej Pomoc Kościołowi w Potrzebie z dnia 5 lipca 2019 r.,

–  uwzględniając Afrykańską kartę praw człowieka i ludów przyjętą w dniu 27 czerwca 1981 r., która weszła w życie z dniem 21 października 1986 r.,

–  uwzględniając paryskie forum na rzecz pokoju, które odbyło się w dniach 12–13 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Burkina Faso charakteryzowała się wysokim poziomem tolerancji religijnej i laicyzmu, ale stała się podatna na niestabilność, zwłaszcza w wyniku islamskiej radykalizacji nękającej region Sahelu, i stoi w obliczu eskalacji przemocy, wysiedlania, głodu, ubóstwa i zmiany klimatu;

B.  mając na uwadze, że rosnący brak bezpieczeństwa w Burkinie Faso doprowadził do straszliwych zbrodni, popełnianych zarówno przez dżihadystów, jak i inne ugrupowania zbrojne; mając na uwadze, że według sprawozdania organizacji Human Rights Watch ugrupowania zbrojne w Burkinie Faso dokonują egzekucji podejrzanych współpracowników rządu, zastraszają nauczycieli i szerzą strach wśród ludności cywilnej w całym kraju; mając na uwadze, że w latach 2017–2018 burkińskie siły bezpieczeństwa przeprowadziły operacje antyterrorystyczne, w wyniku których doszło do egzekucji pozasądowych, znęcania się nad podejrzanymi przebywającymi w areszcie tymczasowym oraz arbitralnych aresztowań; mając na uwadze, że burkiński rząd obiecał zbadać te zarzuty;

C.  mając na uwadze, że od 2015 r. dżihadyści i inne ugrupowania zbrojne, które przedtem działały w sąsiednim Mali, terroryzują Burkińczyków i przeprowadziły szereg ataków na symbole państwowe, takie jak cele wojskowe, szkoły i placówki służby zdrowia, ale także w szczególności na kościoły i chrześcijan; mając na uwadze, że od 2015 r. w atakach przeprowadzonych przez dżihadystów i inne ugrupowania zbrojne w Wagadugu i w prowincjach północnych, zwłaszcza w prowincji Soum, zginęło co najmniej 700 osób, a tysiące zostało rannych, zaś w 2018 r. ataki objęły również prowincje na wschodzie i zachodzie kraju; mając na uwadze, że przemoc nie dotyczy wyłącznie chrześcijan; mając na uwadze, że na przykład w dniu 11 października 2019 r. ofiarami ataku byli wierni uczestniczący w piątkowych modlitwach w meczecie w miejscowości Salmossi na północy Burkiny Faso;

D.  mając na uwadze, że w okresie od stycznia do listopada 2019 r. odnotowano 520 incydentów związanych z bezpieczeństwem, podczas gdy w latach 2015–2018 zarejestrowano ich 404; mając na uwadze, że tylko w październiku 2019 r. odnotowano 52 incydenty związane z uzbrojonymi podmiotami niepaństwowymi, przy czym w przypadku blisko 70 % z nich celem była ludność cywilna i siły bezpieczeństwa;

E.  mając na uwadze, że za ataki odpowiadają zarówno ponadnarodowe ugrupowania zbrojne, działające zza granicy z Mali i z Nigrem, takie jak Jama’at Nusrat al-Islam wal-Muslimin czy Państwo Islamskie Wielkiej Sahary, jak i ugrupowania krajowe, przede wszystkim Ansarul Islam, których centrum operacyjne znajduje się w północnych i wschodnich prowincjach Burkiny Faso;

F.  mając na uwadze, że łącznie ponad 60 chrześcijan zginęło w różnych atakach przeprowadzonych w Burkinie Faso w 2019 r., w tym w ostatnim ataku, w dniu 1 grudnia 2019 r., na wiernych uczestniczących w niedzielnej mszy w kościele protestanckim we wschodniej miejscowości Hantoukoura, w którym zginęło 14 osób;

G.  mając na uwadze, że w całym kraju odnotowano kilka przypadków ukierunkowanych zabójstw i porwań księży, duchownych i chrześcijan; mając na uwadze, że ze względu na narastającą przemoc wiele osób, w szczególności na północy kraju, opuściło swoje tradycyjne domy – w ostatnim czasie m.in. wioski Hitté i Rounga – i uciekło do obozów dla osób wewnętrznie przesiedlonych lub do innych części kraju, w tym do stolicy Wagadugu;

H.  mając na uwadze, że większość ludności Burkiny Faso to wyznawcy malikickiej szkoły sunnickiej, przy czym w kraju mieszka liczna mniejszość chrześcijańska i liczne rdzenne mniejszości religijne; mając na uwadze, że granice między religiami w Burkinie Faso są płynne, ponieważ wyznawcy wszystkich religii często uczestniczą w praktykach synkretycznych, a tolerancja religijna jest normą; mając na uwadze, że zarówno sunnickie, jak i chrześcijańskie miejsca kultu były niedawno obiektem ataków partyzanckich ze strony salafickich ugrupowań zbrojnych; mając na uwadze, że przyczyniło się to do zwiększenia napięć między religiami, a także mając na uwadze, że prześladowanie społeczności religijnych, w tym osób wyznających różne religie chrześcijańskie, prowadzi do naruszenia struktur społecznych i nasilenia emigracji;

I.  mając na uwadze, że w ramach szerszej strategii nasilania konfliktów między grupami etnicznymi i religijnymi oraz przesiedlania ludności ugrupowania dżihadystyczne dążą do wywierania presji na koegzystencję międzywyznaniową w Burkinie Faso;

J.  mając na uwadze, że w obliczu braku ochrony ze strony rządu biskup Justin Kientega z diecezji Ouahigouya w północno-wschodniej części Burkiny Faso zalecił przedsięwzięcie środków bezpieczeństwa w celu lepszej ochrony chrześcijan;

K.  mając na uwadze, że w reakcji na sierpniowe zamieszki biskup diecezji Dori i przewodniczący konferencji biskupów z Burkiny Faso i Republiki Nigru Laurent Dabiré wezwał społeczność międzynarodową do zwiększenia wsparcia dla chrześcijan z Burkiny Faso, aby zapobiec eliminacji chrześcijaństwa w tym kraju; mając na uwadze powtarzające się apele o potępienie grożenia cenzurą i o wspieranie stałego dialogu międzywyznaniowego;

L.  mając na uwadze, że w swoim niedawno ogłoszonym planie działania na rzecz ochrony miejsc kultu, opublikowanym dnia 12 września 2019 r., Sekretarz Generalny ONZ podkreślił, iż miejsca kultu na całym świecie muszą być bezpiecznym azylem sprzyjającym refleksji i wyciszeniu się, a nie miejscem rozlewu krwi i terroru, zaś ludzie muszą móc praktykować swoją wiarę w pokoju;

M.  mając na uwadze, że organizacje humanitarne, z których wiele jest opartych na zasadach wiary, odgrywają kluczową rolę w pomaganiu ofiarom przemocy, w szczególności kobietom, dzieciom i osobom wewnętrznie przesiedlonym;

N.  mając na uwadze, że wydaje się, iż rząd Burkiny Faso nie jest w stanie skutecznie stawić czoła poważnym wyzwaniom w zakresie bezpieczeństwa oraz wyzwaniom społecznym i gospodarczym w tym kraju; mając na uwadze, że niektóre regiony, zwłaszcza na północnym-wschodzie kraju, są praktycznie wyjęte spod kontroli rządu centralnego;

O.  mając na uwadze, że Burkina Faso jest jednym z 10 najbiedniejszych krajów na świecie; mając na uwadze, że brak stabilności, zmiana klimatu i konflikt w kraju dodatkowo zmniejszyły potencjał gospodarczy, pogłębiły ubóstwo i doprowadziły do poważnych braków żywności; mając na uwadze, że sytuację tę pogarsza szybkie pustynnienie regionów północnych oraz związane z nim niedobory wody, degradacja gleby i niedobór zasobów; mając na uwadze, że w rezultacie ponad milion osób jest zagrożonych kryzysem żywnościowym, a półtora miliona pilnie potrzebuje pomocy humanitarnej;

P.  mając na uwadze, że w 2014 r. wskaźnik alfabetyzacji dorosłych oszacowano na 34,5 %; mając na uwadze, że coraz większy brak bezpieczeństwa i nasilenie się terroryzmu w niektórych regionach kraju mają zgubny wpływ na sektor zdrowia i edukacji; mając na uwadze, że 85 zakładów opieki zdrowotnej i ponad 2 tys. szkół zostało zmuszonych do zamknięcia, co odbiło się negatywnie na ponad milionie pacjentów i 300 tys. uczniów; mając na uwadze, że 93 inne zakłady opieki zdrowotnej świadczą tylko podstawowe usługi ze względu na obecną trudną sytuację w zakresie bezpieczeństwa;

Q.  mając na uwadze, że przemoc w Burkinie Faso doprowadziła do przesiedlenia prawie pół miliona osób; mając na uwadze, że wiele z nich to osoby szczególnie narażone, a 44 % osób przesiedlonych to dzieci; mając na uwadze, że w Burkinie Faso przebywa dodatkowo 31 tys. uchodźców z Mali; mając na uwadze, że UNHCR ma poważne trudności z dotarciem do osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców w Burkinie Faso; mając na uwadze, że osoby wewnętrznie przesiedlone i uchodźcy, którzy ucierpieli w wyniku kryzysu humanitarnego w regionie, są narażeni na ryzyko braku ochrony i jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie środki w celu zapewnienia im dachu nad głową, zatrudnienia i żywności, ich obecność może doprowadzić do konfliktu z miejscową ludnością spowodowanego niedoborem zasobów naturalnych; mając na uwadze, że konflikty wokół zasobów mogą dodatkowo nakręcić spiralę przemocy w tym kraju;

R.  mając na uwadze, że w ciągu ostatnich siedmiu lat UE zmobilizowała ponad 1 mld EUR na programy rozwojowe w Burkinie Faso, a ostatnio przeznaczyła kwotę 15,7 mln EUR na walkę z poważnym problemem braku bezpieczeństwa żywnościowego i niedożywienia wśród osób wewnętrznie przesiedlonych; mając na uwadze, że kraj ten jest jednym z głównych beneficjentów wsparcia finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju (628 mln EUR), a także otrzymuje znaczne wsparcie (245,8 mln EUR) z finansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju kryzysowego funduszu powierniczego na lata 2016–2020;

S.  mając na uwadze, że Burkina Faso uczestniczy we Wszechstronnej Zintegrowanej Misji Stabilizacyjnej ONZ w Mali (MINUSMA), we wspólnej misji Unii Afrykańskiej i Organizacji Narodów Zjednoczonych w Darfurze (UNAMID), w transsaharyjskim partnerstwie na rzecz zwalczania terroryzmu i w Grupie Pięciu na rzecz Sahelu; mając na uwadze, że udział Burkiny Faso w tych misjach i inicjatywach sprawił, iż kraj ten stał się głównym celem dla niepaństwowych ugrupowań zbrojnych, które starają się podważyć jego wkład w bezpieczeństwo w regionie i zniechęcić do wnoszenia takiego wkładu; mając na uwadze, że w sprawozdaniu sekretarza generalnego ONZ zwrócono uwagę na naruszenia praw człowieka, których dopuściły się oddziały malijskie z Grupy Pięciu na rzecz Sahelu;

T.  mając na uwadze, że UE bezpośrednio przyczynia się do utrzymania stabilności w regionie Sahelu dzięki misjom w dziedzinie WPBiO w Mali i w Nigrze oraz szkoleniowej misji wojskowej EUTM Mali, a także pośrednio za sprawą udziału państw członkowskich w MINUSMA i operacji Barkhane; mając na uwadze, że wspierana przez UE Grupa Pięciu na rzecz Sahelu – wspólne działania obronne z udziałem Burkiny Faso, Czadu, Mali, Mauretanii i Nigru – zwiększa koordynację rozwoju i bezpieczeństwa w regionie z myślą o neutralizacji ugrupowań zbrojnych i zmniejszeniu ich atrakcyjności; mając na uwadze, że w ataku na bazę wojskową w Tahoua w Nigrze, najbardziej krwawym incydencie w tym regionie od 2016 r., który miał miejsce dnia 11 grudnia 2019 r., zginęło 71 żołnierzy nigeryjskich, a 12 zostało rannych;

U.  mając na uwadze, że na szczycie, który odbył się 14 września 2019 r. w Ouagadougou, Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej ogłosiła przeznaczenie 1 mld USD na walkę z rosnącym problemem braku bezpieczeństwa w regionie Sahelu;

V.  mając na uwadze, że celem wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE jest rozwój i umacnianie demokracji i rządów prawa, a także przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności;

1.  zdecydowanie potępia wszelkie formy przemocy, zastraszania i porywania cywilów, wymierzone w służby ochrony, miejsca kultu religijnego i wiernych w Burkinie Faso, a w szczególności przemoc wobec konkretnych społeczności religijnych, oraz polityczną instrumentalizację i wykorzystywanie religii do uzasadniania prześladowań chrześcijan i innych mniejszości religijnych;

2.  składa kondolencje rodzinom ofiar i rządowi Burkiny Faso; solidaryzuje się z Burkińczykami, którzy obecnie niemal stale są w żałobie z powodu ataków na ludność cywilną, przedstawicieli sił bezpieczeństwa, a także na członków społeczności chrześcijańskich i innych mniejszości religijnych;

3.  wzywa władze krajowe do zwiększenia starań na rzecz dialogu narodowego jako ważnego elementu budowania spójności; zwraca uwagę na potrzebę zwiększenia jedności i dialogu między wszystkimi społecznościami w Burkinie Faso, w tym z tradycyjnymi przywódcami oraz organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, aby zapobiegać próbom szerzenia nienawiści i tworzenia napięć pomiędzy społecznościami;

4.  wzywa rząd Burkiny Faso do zwiększenia wsparcia i ochrony społeczności muzułmańskiej, chrześcijańskiej i społeczności animistów w celu podtrzymania długotrwałej burkińskiej tradycji pokojowego współistnienia islamu i chrześcijaństwa w tym kraju; wzywa do udzielenia dodatkowego wsparcia ofiarom przemocy, w szczególności kobietom i dzieciom;

5.  przypomina, że walka z terroryzmem może przynieść owoce tylko wówczas, gdy siły bezpieczeństwa będą przestrzegać zasad praworządności i praw człowieka; w tym kontekście wzywa burkiński rząd, aby natychmiast zaprzestał nadużywania strategii tłumienia rewolty, w szczególności pozasądowych egzekucji podejrzanych, co grozi podsyceniem konfliktu poprzez pchnięcie większej liczby osób w ręce rekrutujących bojowników islamskich;

6.  wzywa burkiński rząd, aby wywiązał się z zobowiązania do zbadania domniemanych nadużyć ze strony sił państwowych, podjął konkretne środki w celu zapobieżenia dalszym nadużyciom oraz oparł strategię zwalczania terroryzmu i brutalnego ekstremizmu na rządach prawa i poszanowaniu praw podstawowych, zgodnie ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego, w szczególności międzynarodowego prawa w zakresie praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego i prawa dotyczącego uchodźców;

7.  nalega na kompleksowe podejście do zapobiegania radykalizacji i terroryzmowi, skoncentrowane na wzmocnieniu spójności społecznej i zapobieganiu przestępczości; apeluje do burkińskich władz o nasilenie działań zmierzających do ograniczenia ubóstwa, stworzenie lepszych perspektyw zatrudnienia, zwłaszcza dla ludzi młodych, a także upodmiotowienia i poszanowania jednostki, aby zlikwidować u źródła przyczyny rozżalenia i frustracji, które mogą potencjalnie wykorzystać agresywni ekstremiści; przypomina, że inwestowanie w edukację ma zasadnicze znaczenie dla zapobiegania konfliktom oraz odbudowy pokojowych i integracyjnych społeczeństw;

8.  przypomina, że powiązanie kwestii politycznych, bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju także ze świadomością religijną poprzez promowanie dialogu międzyreligijnego będzie miało zasadnicze znaczenie dla znalezienia trwałego rozwiązania dla różnych wyzwań stojących przed Burkiną Faso i regionem Sahelu;

9.  wzywa do międzynarodowej koordynacji w całym regionie, zwłaszcza w ramach ECOWAS, której będą przyświecać cele polityczne ochrony suwerenności i integralności terytorialnej jej członków, regionalnych instytucji demokratycznych i bezpieczeństwa wszystkich obywateli oraz ich własności; przypomina, że sytuacja w Burkinie Faso ma bezpośredni wpływ na sąsiednie państwa; wzywa burkiński rząd do dalszego zacieśniania współpracy z sąsiednimi państwami, zwłaszcza w odniesieniu do regionów północnych i państw bezpośrednio dotkniętych przemocą, takich jak Mali i Niger;

10.  wyraża uznanie dla UE i jej państw członkowskich za wspieranie Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, MINUSMA i operacji Barkhane; ponadto wyraża uznanie dla wysiłków misji cywilnych EUCAP SAHEL w Mali i Nigrze oraz wojskowej misji szkoleniowej EUTM Mali; wzywa UE do dalszego zwiększania wsparcia dla Burkiny Faso w celu sprostania ogromnym wyzwaniom w dziedzinie bezpieczeństwa w tym kraju; podkreśla potrzebę bardziej kompleksowego i skoordynowanego działania międzynarodowego na rzecz bezpieczeństwa w Burkinie Faso; wzywa kraje Grupy Pięciu na rzecz Sahelu i międzynarodowych darczyńców do wzmożenia wysiłków na rzecz bezzwłocznego przekształcenia wspólnych sił wojskowych Grupy Pięciu na rzecz Sahelu w siły operacyjne dysponujące wystarczającymi środkami, przy pełnym poszanowaniu praw człowieka;

11.  podkreśla, że bezpieczeństwo ma zasadnicze znaczenie, ale nie jest to jedyna odpowiedź na wyzwania, przed którymi stoi Burkina Faso, i że w związku z tym jednym z podstawowych wyzwań jest koordynacja polityki bezpieczeństwa i rozwoju oraz polityki handlowej; podkreśla, że bezpieczeństwo lokalnej ludności powinno być naczelną zasadą reformy sektora bezpieczeństwa UE i wysiłków pomocowych w krajach i regionach niestabilnych;

12.  zauważa, że konflikty, wysiedlenia i pustynnienie utrudniają podejmowanie tradycyjnych rodzajów zatrudnienia; podkreśla fakt, że 65 % burkińskiej ludności nie ukończyło 25. roku życia; uważa, że operacjom bezpieczeństwa w Burkinie Faso muszą towarzyszyć lokalne wysiłki na rzecz rozwoju, mające na celu zmniejszenie nierówności i poprawę infrastruktury, udziału w życiu politycznym, wymiaru sprawiedliwości, emancypacji kobiet i możliwości gospodarczych;

13.  odnotowuje pogarszającą się sytuację w Burkinie Faso i jej międzynarodowe implikacje geopolityczne; podkreśla fakt, że nieodzowne jest dalsze udzielanie przez UE wsparcia w zakresie bezpieczeństwa i pomocy politycznej dla wysiłków w regionie kierowanych przez Grupę Pięciu na rzecz Sahelu, w tym dla procesu pokojowego w Mali; wzywa do zwiększenia wsparcia dla sił bezpieczeństwa w Burkinie Faso, aby umożliwić im reagowanie na groźby ataków i przemocy ze strony dżihadystów oraz wspieranie kontroli rządowej w regionach północnych i wschodnich;

14.  podkreśla, że kluczowe znaczenie ma również koordynacja międzynarodowa i że UE powinna być skłonna jeszcze bardziej zaangażować się w sprawy całego regionu i włączyć je do nowej strategii UE-Afryka – partnerstwa na rzecz zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu;

15.  wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, aby włączyła do swojej strategii komunikacji z państwami trzecimi skuteczną praktykę w dziedzinie dialogu międzywyznaniowego, a także aby zachęcała do mediacji w sytuacjach konfliktu z myślą o ochronie mniejszości religijnych oraz swobody wyznania i przekonań;

16.  z zadowoleniem przyjmuje plan działania ONZ na rzecz ochrony miejsc kultu religijnego, opracowany przez Sojusz Cywilizacji ONZ i ogłoszony przez sekretarza generalnego ONZ Antónia Guterresa w dniu 12 września 2019 r.;

17.  podkreśla, że priorytetem w walce z terroryzmem jest z jednej strony zakończenie międzynarodowego finansowania uzbrojonych grup dżihadu, a z drugiej strony zajęcie się podstawowymi przyczynami ubóstwa i nierówności;

18.  uważa, że UE musi współpracować z ECOWAS, rządem i wszystkimi zainteresowanymi stronami w Burkinie Faso w celu wzmocnienia wysiłków na rzecz rozwoju, edukacji i dostosowania do zmian klimatu, tak aby zwalczać ubóstwo i zapobiegać dalszej radykalizacji; podkreśla, że zmiana klimatu jest istotnym czynnikiem, który zwielokrotnia ryzyko konfliktu, suszy, głodu i wysiedleń; wzywa rząd Burkiny Faso do nadania priorytetowego znaczenia walce z korupcją i bezkarnością;

19.  wyraża szczególne zaniepokojenie wpływem, który zagrożenia dla bezpieczeństwa wywierają na skuteczność pomocy humanitarnej i współpracy na rzecz rozwoju; wzywa państwa członkowskie i społeczność międzynarodową do zwiększenia pomocy humanitarnej dla Burkiny Faso, w szczególności poprzez zapewnienie żywności, wody i usług medycznych; ostrzega przed wystąpieniem kolejnego kryzysu humanitarnego, jeśli nie zostaną zaspokojone podstawowe potrzeby osób wysiedlonych i przyjmujących społeczności (w zakresie żywności, wody, schronienia i opieki zdrowotnej);

20.  wzywa rząd Burkiny Faso, aby zapewnił dostawy pomocy humanitarnej i żywnościowej, w szczególności na obszarach o ograniczonym dostępie do pomocy humanitarnej, oraz aby podjął szczególne środki w celu wzmocnienia działań na rzecz zapobiegania ostremu niedożywieniu i zarządzania nim w obozach dla osób wewnętrznie przesiedlonych, ze szczególnym uwzględnieniem grup szczególnie narażonych, w tym kobiet i dzieci;

21.  wzywa rząd Burkiny Faso, aby zabezpieczył i ułatwił przemieszczanie się zwierząt gospodarskich w celu zapobieżenia konfliktom wspólnotowym oraz aby zwiększył dostępność i dostęp zwierząt gospodarskich do żywności, wody i opieki na obszarach, na których występują znaczne niedobory paszy;

22.  wyraża wdzięczność za znaczącą pracę wykonaną przez organizacje pozarządowe, w tym oparte na zasadach wiary, oraz instytucje międzynarodowe w zakresie wspierania licznych ofiar przemocy, w szczególności kobiet i dzieci;

23.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącemu Komisji / wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, prezydentowi Republiki Burkiny Faso, przewodniczącemu burkińskiego parlamentu oraz Unii Afrykańskiej i jej instytucjom.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie Afganistanu, zwłaszcza doniesień o wykorzystywaniu seksualnym chłopców w prowincji Logar (2019/2981(RSP))

P9_TA(2019)0107 RC-B9-0242/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Afganistanu, w szczególności rezolucję z dnia 14 grudnia 2017 r.(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie praw dziecka z okazji 30. rocznicy przyjęcia Konwencji ONZ o prawach dziecka(2),

–  uwzględniając oświadczenia wydane w dniu 3 grudnia 2019 r. przez Grupę Przyjaciół Dzieci w Konfliktach Zbrojnych (CAAC), której Unia Europejska jest członkiem, dotyczące zarzutów wykorzystywania seksualnego chłopców w prowincji Logar oraz późniejszych działań przeciwko obrońcom praw człowieka,

–  uwzględniając afgańską ustawę o ochronie prawa dziecka ratyfikowaną w dniu 5 marca 2019 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie UNICEF z listopada 2019 r. pt. „Convention on the Rights of the Child at a crossroads” [Konwencja ONZ o prawach dziecka – na rozdrożu],

–  uwzględniając sprawozdania Sekretarza Generalnego ONZ dla Rady Bezpieczeństwa z dni 23 marca 2018 r. i 29 marca 2019 r. w sprawie przemocy seksualnej związanej z konfliktami, a także sprawozdanie z dnia 10 marca 2019 r. w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych w Afganistanie,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie promowania i ochrony praw dziecka, w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych oraz w sprawie obrońców praw człowieka,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 8 kwietnia 2019 r. w sprawie Afganistanu,

–  uwzględniając umowę o współpracy na rzecz partnerstwa i rozwoju między UE a Afganistanem, podpisaną w dniu 18 lutego 2017 r.,

–  uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że jak podano w sprawozdaniu Sekretarza Generalnego ONZ z 2019 r. w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych w Afganistanie, w latach 2015–2018 w Afganistanie doszło do 14 000 przypadków nadużyć wobec dzieci; mając na uwadze, że co najmniej 12 599 dzieci zginęło lub zostało okaleczonych, co stanowi prawie jedną trzecią wszystkich ofiar cywilnych; mając na uwadze, że wykorzystywanie seksualne chłopców, gwałty na nich oraz ich niegodziwe traktowanie, czyli praktyka znana jako baczczebazi, stanowiąca niewolnictwo seksualne dzieci, jest rozpowszechniona w wielu prowincjach Afganistanu;

B.  mając na uwadze, że misja wspierająca ONZ w Afganistanie (UNAMA) poinformowała, że 136 afgańskich chłopców uczęszczających do co najmniej sześciu szkół w prowincji Logar było wykorzystywanych seksualnie przez siatkę pedofilską; mając na uwadze, że dotychczas w śledztwie wykryto ponad 100 filmów zamieszczonych w internecie; mając na uwadze, że co najmniej siedmiu chłopców zidentyfikowanych na nagraniach nie żyje, przy czym pięciu z nich zamordowały ich własne rodziny;

C.  mając na uwadze, że baczcze – zwykle chłopcy w wieku od 10 do 18 lat – są kupowani lub uprowadzani ze zubożałych rodzin przez wpływowych członków elity na obszarach wiejskich, w tym polityków i wojskowych; mając na uwadze, że chłopcy ci są przebierani za kobiety i występują jako tancerze na prywatnych przyjęciach, po czym często są wykorzystywani seksualnie przez mężczyzn;

D.  mając na uwadze, że w proceder ten zamieszani są dyrektorzy szkół, nauczyciele i władze lokalne w prowincji Logar; mając na uwadze, że bezkarność przemocy seksualnej jest powszechna ze względu na wysoką pozycję sprawców, niedowierzanie wśród rodzin ofiar i ich społeczności, a także system wartości, który stawia honor rodziny przed dobrem dziecka;

E.  mając na uwadze, że w Afganistanie dzieci, które padły ofiarą gwałtu i wykorzystywania seksualnego, mają bardzo ograniczony dostęp do wymiaru sprawiedliwości i do wsparcia; mając na uwadze, że według doniesień panuje sytuacja odwrotna – dzieci, które zgłaszają wykorzystywanie seksualne często doświadczają dalszych nadużyć, stygmatyzacji i ostracyzmu, co skutkuje dodatkową traumą fizyczną i psychiczną, a nawet giną z rąk sprawców, władz, przywódców bojówek i własnych rodzin;

F.  mając na uwadze, że Instytut Społeczno-Obywatelski na rzecz Młodzieży w prowincji Logar bada sytuację w innych szkołach w regionie; mając na uwadze, że przypuszczalnie ofiarą procederu bacczebazi padły jeszcze tysiące innych chłopców w tej prowincji;

G.  mając na uwadze, że Afganistan zreformował swój kodeks karny w 2018 r., penalizując wykorzystywanie seksualne dzieci; mając na uwadze, że w 2019 r. władze afgańskie przyjęły ustawę o ochronie praw dziecka; mając na uwadze, że problemem pozostaje egzekwowanie przepisów penalizujących werbowanie i wykorzystywanie zwerbowanych dzieci oraz przemoc wobec nich i ich wykorzystywanie seksualne;

H.  mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka Mohammad Musa Mahmudi i Ehsanullah Hamidi z Instytutu Społeczno-Obywatelskiego na rzecz Młodzieży w prowincji Logar zostali arbitralnie zatrzymani przez przedstawicieli Krajowej Dyrekcji ds. Bezpieczeństwa w drodze na spotkanie z ambasadorem UE w Kabulu; mając na uwadze, że obu ich zwolniono 27 listopada 2019 r., lecz nadal istnieją obawy o ich bezpieczeństwo; mając na uwadze, że obaj obrońcy praw człowieka otrzymywali wcześniej groźby w mediach społecznościowych, niekiedy od funkcjonariuszy publicznych; mając ponadto na uwadze, że gubernator prowincji groził im również karą za rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji;

I.  mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka w Afganistanie są coraz mocniej atakowani przez władze afgańskie i ugrupowania zbrojne oraz narażeni na nękanie, zastraszanie, groźby i przemoc; mając na uwadze, że rząd afgański wielokrotnie zaniechał wszczęcia dochodzeń w sprawie ataków na obrońców praw człowieka;

1.  wyraża ubolewanie w związku z obecnym powszechnym wykorzystywaniem i niewolnictwem seksualnym chłopców w Afganistanie; kieruje do ofiar wyrazy pełnego wsparcia i solidaryzuje się z nimi; wyraża poważne zaniepokojenie powszechnością głęboko zakorzenionej praktyki wykorzystywania seksualnego chłopców, bezkarnością sprawców i bezbronnością ofiar;

2.  zauważa niedawną reakcję władz Afganistanu oraz ich decyzję o prowadzeniu dochodzeń i ściganiu sprawców; przypomina władzom, że ochrona dzieci i innych szczególnie wrażliwych grup musi stanowić trzon każdej polityki w obszarze ochrony praw człowieka, i wzywa centralne i lokalne władze Afganistanu do kontynuowania zdecydowanych działań mających na celu wykorzenienie procederu baczczebazi w tym kraju;

3.  wyraża głębokie ubolewanie, że w szkołach – instytucjach cieszących się zaufaniem i szacunkiem – nauczyciele oraz dyrektorzy, którzy mają ogromny wpływ na swoich podopiecznych i ponoszą wielką odpowiedzialność za ich rozwój zarówno intelektualny, jak i psychologiczny, mieli dopuszczać się wykorzystywania seksualnego;

4.  wzywa rząd Afganistanu do natychmiastowego zawieszenia w pełnieniu funkcji osób podejrzanych o udział w wykorzystywaniu seksualnym i przemocy do czasu zakończenia dochodzenia oraz do zapewnienia ofiarom i ich rodzinom niezbędnego wsparcia medycznego, psychologicznego i socjalnego;

5.  wzywa Biuro Prokuratora Generalnego, aby wszczęło niezależne i bezstronne dochodzenie w sprawie zarzutów wykorzystywania seksualnego i przemocy wobec chłopców w prowincji Logar, gwarantujące ofiarom poszanowanie ich praw i ochronę; przypomina, że ze względu na fakt, iż zarzuty postawiono również przedstawicielom organów krajowych, dochodzenie należy prowadzić we współpracy z organami międzynarodowymi, w tym z misją UNAMA, oraz przy zachowaniu pełnej przejrzystości;

6.  wzywa władze afgańskie do natychmiastowego ustanowienia mechanizmu ochrony i sprawozdawczości dla organizacji i prawników, którzy zgłaszają i ujawniają przypadki naruszeń praw dziecka; wzywa władze Afganistanu do udostępnienia krajowej linii telefonów zaufania dla ofiar łamania praw dziecka;

7.  wzywa władze afgańskie do pełnego stosowania prawa krajowego i międzynarodowego w zakresie ochrony praw dziecka; wzywa władze afgańskie do pełnego wdrożenia nowego afgańskiego kodeksu karnego z 2018 r. oraz ustawy o ochronie praw dziecka z 2019 r., aby zagwarantować, że sprawcy wykorzystywania seksualnego i przemocy wobec dzieci poniosą pełną odpowiedzialność za swoje czyny;

8.  wzywa rząd Afganistanu, by zorganizował ogólnokrajową kampanię informacyjną, aby uświadomić społeczeństwu sens zakazu procederu baczczebazi oraz prawo nieletnich do ochrony przed tego rodzaju fizycznym nadużywaniem i wykorzystywaniem seksualnym; podkreśla, że tylko poprzez połączenie egzekwowania prawa i edukacji w tej kwestii możliwe będzie zaprowadzenie w społeczeństwie afgańskim zmian kulturowych koniecznych do wyeliminowania tej praktyki; nalega, aby te wysiłki priorytetowo traktowały destygmatyzację ofiar baczczebazi i aby zapobiegały sytuacji, w której ofiary byłyby poddawane ostracyzmowi, odrzucane przez swoje rodziny, a nawet zabijane;

9.  wyraża uznanie dla pracy Mohammada Musy Mahmudiego, Ehsanullaha Hamidiego i wszystkich obrońców praw człowieka w Afganistanie, którzy działają w jednym z najniebezpieczniejszych środowisk na świecie, są zagrożeni przez podmioty państwowe i niepaństwowe i nie otrzymują ochrony niezbędnej im do wykonywania pracy bez strachu przed represjami; podkreśla, że niezależnie od okoliczności władze Afganistanu muszą zapewnić obrońcom praw człowieka możliwość prowadzenia działalności w zakresie praw człowieka bez gróźb, zastraszania i przeszkód;

10.  apeluje o większą kontrolę i monitorowanie pomocy finansowej UE dla Afganistanu, aby zapewnić, że wsparcie budżetowe rzeczywiście służy otoczeniu sprzyjającemu ochronie i promowaniu praw człowieka;

11.  wzywa władze afgańskie do zagwarantowania bezpieczeństwa Mohammadowi Musie Mahmudiemu i Ehsanullahowi Hamidiemu; wzywa władze Afganistanu do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich obrońców praw człowieka, więźniów sumienia i dziennikarzy przetrzymywanych i skazanych wyłącznie za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i udziału w pokojowych zgromadzeniach;

12.  wzywa Biuro Prokuratora Generalnego do przeprowadzenia niezależnego i bezstronnego śledztwa w sprawie arbitralnych zatrzymań przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, którzy zostali aresztowani w następstwie zgłoszonych przez siebie przypadków wykorzystywania seksualnego i przemocy, a następnie zwolnieni z aresztu po kilku dniach;

13.  wzywa państwa członkowskie UE posiadające misje dyplomatyczne w Afganistanie oraz agencje rozwoju w terenie do niesienia pomocy władzom i lokalnym podmiotom społeczeństwa obywatelskiego, które starają się wykorzenić proceder baczczebazi ze społeczeństwa afgańskiego;

14.  wzywa państwa członkowskie UE posiadające misje dyplomatyczne na miejscu do pełnego wdrożenia wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka oraz do zapewnienia wszelkiego odpowiedniego wsparcia obrońcom praw człowieka, którzy zostali zatrzymani, w tym wizyt w więzieniach i monitorowania procesów sądowych; przypomina, że delegatura UE i państwa członkowskie powinny koniecznie w pełni wdrożyć wytyczne UE w sprawie promowania i ochrony praw dziecka oraz w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych;

15.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącemu Komisji Europejskiej / wysokiemu przedstawicielowi Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Afganistanu.

(1) Dz.U. C 369 z 11.10.2018, s. 85. (2) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0066.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie rosyjskiej ustawy o obcych agentach (2019/2982(RSP))

P9_TA(2019)0108 RC-B9-0258/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Rosji i stosunków UE-Rosja,

–  uwzględniając oświadczenia rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 23 listopada 2019 r. w sprawie zmiany ustawy o obcych agentach w Federacji Rosyjskiej oraz z dnia 26 listopada 2017 r. w sprawie przepisów rosyjskich umożliwiających rejestrację mediów zagranicznych jako obcych agentów,

–  uwzględniając wydane w dniu 11 grudnia 2019 r. oświadczenie delegatury UE przy Radzie Europy na temat zmian ustawy o obcych agentach w Federacji Rosyjskiej,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, w szczególności art. 19 tej deklaracji dotyczący prawa do wolności opinii i wypowiedzi oraz jej art. 20 dotyczący prawa do wolności pokojowego zgromadzania się i zrzeszania się,

–  uwzględniając oenzetowską deklarację o obrońcach praw człowieka, w szczególności jej art. 13 dotyczący wolności zrzeszania się,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, w szczególności jego art. 22 dotyczący prawa do wolności zrzeszania się,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (europejska konwencja praw człowieka),

–  uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i protokoły do niej, w szczególności art. 10 tej konwencji dotyczący prawa do wolności wyrażania opinii oraz jej art. 11 dotyczący prawa do wolności zgromadzeń i stowarzyszania się,

–  uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie obrońców praw człowieka,

–  uwzględniając konstytucję Federacji Rosyjskiej, zwłaszcza rozdział 2 o prawach i wolnościach obywateli,

–  uwzględniając oświadczenie Przedstawiciela Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) ds. Wolności Mediów z dnia 20 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając opinię Komisarza Praw Człowieka Rady Europy z dnia 15 lipca 2013 r. na temat ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej dotyczącego organizacji niekomercyjnych w świetle standardów Rady Europy oraz uaktualnioną opinię na temat ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej dotyczącego organizacji niekomercyjnych i praktyk w tym zakresie w świetle standardów Rady Europy wydaną dnia 9 lipca 2015 r.,

–  uwzględniając opinię Europejskiej Komisji na rzecz Demokracji przez Prawo (Komisji Weneckiej) z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie ustawy federalnej dotyczącej organizacji niekomercyjnych (ustawa o obcych agentach), jej opinię z dnia 13 czerwca 2016 r. w sprawie rosyjskiej ustawy federalnej nr 129-FZ (o niepożądanej działalności zagranicznych i międzynarodowych organizacji pozarządowych) oraz sprawozdanie Komisji Weneckiej na temat finansowania stowarzyszeń z dnia 18 marca 2019 r.,

–  uwzględniając art. 144 ust. 5 i art. 132 ust. 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że prawo do wolności myśli, słowa, zrzeszania się i pokojowego zgromadzania się zapisano w konstytucji Federacji Rosyjskiej;

B.  mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jest sygnatariuszem Powszechnej deklaracji praw człowieka i europejskiej konwencji praw człowieka, a także członkiem Rady Europy, a zatem zobowiązała się do przestrzegania międzynarodowych standardów i zasad praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności;

C.  mając na uwadze, że w lipcu 2012 r. parlament Rosji przyjął ustawę o obcych agentach wymagającą, by rosyjskie organizacje pozarządowe rejestrowały się w Ministerstwie Sprawiedliwości Federacji Rosyjskiej jako „organizacje pełniące funkcje obcych agentów”, jeżeli otrzymują środki finansowe z zagranicy i prowadzą działalność mgliście określoną jako „działalność polityczna”; mając na uwadze, że w czerwcu 2014 r. ustawę tę zmieniono, aby umożliwić temu ministerstwu rejestrację organizacji pozarządowych jako obcych agentów z jego własnej inicjatywy; mając na uwadze, że w listopadzie 2017 r. rozszerzono zakres ustawy, aby narzucić stosowanie określenia „obcy agent” wobec wszelkich mediów zagranicznych, które pośrednio lub bezpośrednio otrzymują finansowanie z zagranicy;

D.  mając na uwadze, że w dniu 21 listopada 2019 r. parlament Rosji zatwierdził najnowsze zmiany ustawy o obcych agentach, które polegają na objęciu statusem obcego agenta osób prywatnych, w tym blogerów i niezależnych dziennikarzy; ustawę tę dnia 2 grudnia 2019 r. podpisał prezydent Władimir Putin; mając na uwadze fakt, że ustawa nakłada szczególne wymogi w zakresie rejestracji, rachunkowości i oznakowania publikacji, a niestosowanie się do jej przepisów jest przestępstwem, z którym mogą wiązać się sankcje w postaci wysokich grzywien administracyjnych lub pozbawienia wolności do dwóch lat;

E.  mając na uwadze, że na mocy tej ustawy Rosjanie i cudzoziemcy zajmujący się tworzeniem lub dystrybucją treści serwisów informacyjnych określanych jako obcy agenci będą uznawani za obcych agentów, co sprawi, że dziennikarze, ich źródła lub nawet osoby udostępniające materiały w mediach społecznościowych mogą być piętnowani jako obcy agenci i może potencjalnie prowadzić do autocenzury i zniechęcać nie tylko do publikowania, ale również udostępniania publikacji;

F.  mając na uwadze, że rosyjska ustawa o obcych agentach narusza europejską konwencję praw człowieka, międzynarodowe porozumienie Rady Europy, które m.in. chroni wolność słowa i mediów; mając na uwadze, że tym samym Rosja nie wywiązuje się ze swych obowiązków jako członek Rady Europy; mając na uwadze, że Komisarz Praw Człowieka Rady Europy uznał tę ustawę za niezgodną z międzynarodowymi i europejskimi standardami w dziedzinie praw człowieka; mając na uwadze, że ustawa o obcych agentach stanowi naruszenie zobowiązań Rosji jako członka OBWE, a także sygnatariusza Powszechnej deklaracji praw człowieka; mając na uwadze oczekiwanie UE, że Federacja Rosyjska, która jest stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ, będzie w pełni wywiązywać się z podjętych zobowiązań międzynarodowych;

G.  mając na uwadze, że szereg organizacji broniących praw człowieka i organizacji pozarządowych, takich jak Amnesty International i Human Rights Watch, jest zdania, że zmieniona ustawa wywrze niekorzystny wpływ na już restrykcyjne otoczenie niezależnego dziennikarstwa w Rosji, a tym samym jeszcze bardziej podważy wolność wypowiedzi; mając na uwadze, że ustawa ta godzi w wysokiej jakości media niezależne od struktur rządowych lub prorządowych, które to media współpracują z wieloma korespondentami rosyjskimi w całym kraju i są niejednokrotnie jedynym źródłem wiarygodnych informacji oraz stanowią alternatywę dla mediów państwowych w regionach oddalonych; ustawa ta utrudnia im pracę oraz utrudnia dostęp do bezstronnych doniesień medialnych;

H.  mając na uwadze, że ograniczenia ustawodawcze oraz ukierunkowane postępowania z mocy prawa przeciwko obcym agentom w Rosji przybrały w ostatnich miesiącach bardziej represyjne formy, co prowadzi do zawężenia dostępu mediów i społeczeństwa obywatelskiego do niezależnego finansowania, a tym samym niszczy ich reputację i utrudnia ich działalność, ograniczając korzystanie z podstawowych wolności i redukując pole działania niezależnych podmiotów i dysydentów w Rosji;

I.  mając na uwadze, że ustawa o obcych agentach jest częścią szerszej kampanii zmierzającej do stłumienia różnic zdań, opozycji oraz społeczeństwa obywatelskiego w całej Rosji; mając na uwadze, że kurcząca się przestrzeń dla niezależnego społeczeństwa obywatelskiego Rosji pozwala na wydatniejszą obecność zależnych, powołanych przez rząd organizacji pozarządowych; mając na uwadze, że rząd rosyjski wykorzystuje te organizacje, by propagować własną politykę, stwarzając jednocześnie pozory istnienia niezależnego społeczeństwa obywatelskiego;

J.  mając na uwadze, że omawiana ustawa uderza jak dotąd głównie w organizacje pozarządowe; mając na uwadze, że na mocy tej ustawy za obcych agentów uznaje się ogółem ok. 80 organizacji pozarządowych, w tym prawie wszystkie wiodące organizacje pozarządowe w Rosji; mając na uwadze, że 49 rosyjskich organizacji pozarządowych odwołało się do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, twierdząc że ustawa o obcych agentach narusza szereg praw człowieka, w tym prawo do wolności wypowiedzi i zrzeszania się, a także w akcie protestu przeciwko jakości prawa i prześladowaniu ich za niezarejestrowanie się jako obcy agenci oraz przeciwko nadmiernej kontroli ze strony państwa;

K.  mając na uwadze, że począwszy od 2014 r. w wykazie obcych agentów przymusowo umieszczono dziesiątki organizacji działających na rzecz ochrony środowiska, pomimo że Trybunał Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej wyraźnie wykluczył grupy środowiskowe z zakresu tej ustawy; mając na uwadze, że wiele grup dotkniętych przepisami ustawy musiało się rozwiązać, aby uniknąć etykiety obcego agenta lub dlatego, że nie były w stanie zapłacić grzywny;

L.  mając na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu pojawiła się wysoce niepokojąca globalna tendencja, w której coraz większa liczba państw wprowadza i stosuje przepisy mające na celu ingerencję w prawo do wolności wypowiedzi, co obejmuje wolność otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice, a także wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się; mając na uwadze, że takie przepisy utrudniają również pracę organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz osób prywatnych;

M.  mając na uwadze, że Europejski Trybunał Praw Człowieka podkreślił w wielu wyrokach, iż rola publicznego nadzorcy, którą odgrywają organizacje pozarządowe, ma zasadnicze znaczenie dla społeczeństwa demokratycznego i jest równie ważna jak rola mediów;

N.  mając na uwadze, że zasadny cel, jakim jest zapewnienie przejrzystości organizacji pozarządowych otrzymujących finansowanie zagraniczne, nie może uzasadniać środków ograniczających działalność organizacji pozarządowych, które są aktywne w obszarze demokracji, praw człowieka i praworządności;

1.  wzywa władze rosyjskie do natychmiastowego uchylenia ustawy o obcych agentach i dostosowania obowiązujących przepisów do rosyjskiej konstytucji i zobowiązań Rosji wynikających z prawa międzynarodowego; wzywa Federację Rosyjską, aby zaprzestała celowego tworzenia atmosfery wrogiej społeczeństwu obywatelskiemu i w związku z tym potępia stosowanie ustawy o obcych agentach jako środka służącego tłumieniu działalności organizacji społeczeństwa obywatelskiego, które współpracują z międzynarodowymi darczyńcami lub wyrażają opinie polityczne, i nękaniu ich;

2.  potępia zatwierdzone niedawno zmiany do ustawy o obcych agentach, które znacznie poszerzają jej zakres i pozwolą piętnować ludzi jako „obcych agentów”, łamiąc tym samym ich prawa człowieka, w szczególności wolność wypowiedzi i zrzeszania się, a także ich prawa obywateli, ograniczając możliwości angażowania się i uczestnictwa w rosyjskim społeczeństwie obywatelskim oraz stwarzając zagrożenie dla ich osobistego bezpieczeństwa w wyniku takiego napiętnowania;

3.  potępia nieustające wysiłki władz rosyjskich zmierzające do ograniczenia debaty online i offline oraz niezależnego dziennikarstwa; przypomina im, że wolność słowa jest podstawowym prawem człowieka, które wzmacnia wszystkie inne prawa człowieka, i umożliwia rozwój i postęp społeczeństwa; wzywa Federację Rosyjską, aby dostrzegła pozytywny wpływ dynamicznego i aktywnego społeczeństwa obywatelskiego na kondycję demokracji i społeczeństwa;

4.  uważa, że ta ustawa oraz zbyt częste stosowanie grzywien i sankcji wobec mediów, organizacji praw człowieka i społeczeństwa obywatelskiego to celowe działania mające zmusić te podmioty do skoncentrowania zasobów na opłacaniu grzywien i kosztów obrony sądowej, a tym samym ograniczyć wolność słowa; wyraża głębokie zaniepokojenie atakami na organizacje i obrońców praw człowieka, co przyczynia się do pogorszenia sytuacji w zakresie praw człowieka w Rosji; potępia między innymi rozwiązanie ważnego z historycznego punktu widzenia Ruchu Praw Człowieka;

5.  wyraża zaniepokojenie z powodu ryzyka selektywnego stosowania prawa wobec konkretnych osób, w szczególności niezależnych dziennikarzy i działaczy opozycji politycznej, ze względu na brak jasnych kryteriów, a także z powodu braku pewności prawa w odniesieniu do przyczyn i konsekwencji jego stosowania wobec zwykłych obywateli; wzywa władze rosyjskie, aby ustanowiły jasne, spójne, jednolite i zgodne z europejskimi i międzynarodowymi standardami ramy działalności organizacji niekomercyjnych (organizacji pozarządowych), w których to ramach w szczególności zastosują jasne definicje, będą unikać stygmatyzującego języka, np. określeń takich jak „obcy agenci”, lub dyskryminujących przepisów dotyczących źródeł finansowania, a także uniemożliwią ściganie karne organizacji pozarządowych, mediów i blogerów lub osób prywatnych prowadzących działalność na rzecz organizacji pozarządowych lub mediów; wyraża zaniepokojenie wypieraniem niezależnych organizacji społeczeństwa obywatelskiego przez organizacje pozarządowe tworzone przez rząd; z zaniepokojeniem odnotowuje zwłaszcza sytuację Anastazji Szewczenko w Rostowie nad Donem;

6.  zdecydowanie sprzeciwia się metodom stosowanym przez władze rosyjskie, polegającym na wykorzystywaniu uprawnień państwa do tłumienia wolności wypowiedzi i słowa i wzbudzaniu w ten sposób strachu w społeczeństwie; wzywa władze rosyjskie do wspierania bezstronności kanałów medialnych, w tym kanałów będących własnością rosyjskich przedsiębiorstw państwowych, oraz do poprawy bezpieczeństwa i środowiska pracy dziennikarzy w Rosji, w tym przez rozwijanie ich umiejętności zawodowych dzięki wykorzystywaniu istniejących programów międzynarodowych; podkreśla konieczność zagwarantowania dziennikarzom, których wolność pracy jest zagrożona, skutecznych procedur odwoławczych, tak aby uniknąć autocenzury;

7.  wyraża uznanie i poparcie dla wszystkich osób i organizacji, które – mimo że są celem represji – nadal prowadzą legalne i pokojowe działania na rzecz praw człowieka; nalega na władze rosyjskie, aby zaprzestały wszelkiego nękania, zastraszania i ataków wymierzonych w społeczeństwo obywatelskie, media oraz organizacje i obrońców praw człowieka; potępia to, że władze Rosji nie chronią tych podmiotów przed atakami, nękaniem i zastraszaniem przez strony trzecie ani nie prowadzą bezstronnych dochodzeń w sprawie takich ataków;

8.  zauważa, że w rosyjskiej ewidencji mediów zagranicznych znajduje się 10 wpisów, z których wszystkie dotyczą mediów związanych z Radiem Wolna Europa albo z Głosem Ameryki; przypomina, że rząd Rosji krytykował inne media zagraniczne za relacje o demonstracjach w tym kraju;

9.  oczekuje, że wiceprzewodniczący Komisji/wysoki przedstawiciel Unii do spraw Zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Rada i Komisja będą zgłaszać zastrzeżenia co do ustawy o obcych agentach podczas kontaktów, spotkań i komunikowania się z przedstawicielami Rosji, w tym na najwyższych szczeblach, i zwraca się do nich o przedstawianie Parlamentowi sprawozdań z wymiany poglądów z władzami rosyjskimi;

10.  ponawia apel do Komisji, ESDZ i państw członkowskich o dalsze ścisłe monitorowanie sytuacji w zakresie praw człowieka w Federacji Rosyjskiej oraz wzywa delegaturę UE w Rosji i ambasady państw członkowskich, aby nadal śledziły przebieg postępowań sądowych, w których uczestniczą organizacje i działacze społeczeństwa obywatelskiego; ponadto wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela i ESDZ do zadbania o to, by w kontaktach z władzami rosyjskimi poruszano przypadki osób ściganych z powodów politycznych i aby przedstawiciele Rosji byli formalnie proszeni o udzielenie odpowiedzi w tych sprawach; zwraca się do wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela i ESDZ o przedstawianie Parlamentowi sprawozdań z wymiany poglądów z władzami rosyjskimi;

11.  wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela, by wykorzystał wszelkie możliwości wspierania społeczeństwa obywatelskiego, które promuje wartości demokratyczne, praworządność, podstawowe wolności i prawa człowieka w Rosji oraz wzmacnia kontakty międzyludzkie z obywatelami Rosji;

12.  zwraca się do państw członkowskich UE o poruszenie kwestii ustawy o obcych agentach w instytucjach Rady Europy, przede wszystkim w Komitecie Ministrów i w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy (PACE); zwraca się do Komisji Weneckiej, aby przeanalizowała zmienioną ustawę o obcych agentach z myślą o przygotowaniu opinii prawnej i odpowiednich zaleceń; wzywa władze rosyjskie do pełnego wdrożenia wszystkich zaleceń Komisji Weneckiej Rady Europy, zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Rosji w tym zakresie; apeluje do państw członkowskich UE, by wywierały ciągłą presję na władze Rosji na forach OBWE, domagając się przestrzegania standardów OBWE dotyczących praw człowieka, demokracji, praworządności i niezawisłości sądownictwa;

13.  zachęca UE, by stale wzywała Rosję do uchylenia lub zmiany wszystkich przepisów niezgodnych ze standardami międzynarodowymi; wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela do opracowania nowej kompleksowej strategii UE-Rosja mającej na celu wzmocnienie pokoju i stabilności; potwierdza, że każdy dialog powinien opierać się na solidnych zasadach, w tym na poszanowaniu prawa międzynarodowego i integralności terytorialnej sąsiadów Rosji; podkreśla, że sankcje wobec Rosji mogą zostać zniesione jedynie wówczas, gdy Rosja będzie w pełni przestrzegać swoich zobowiązań;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącemu Komisji/wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Europy, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw Człowieka, OBWE, a także prezydentowi, rządowi i parlamentowi Federacji Rosyjskiej.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie obchodów 30. rocznicy rewolucji rumuńskiej z grudnia 1989 r. (2019/2989(RSP))

P9_TA(2019)0109 B9-0241/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając uniwersalne zasady praw człowieka i podstawowe zasady Unii Europejskiej jako wspólnoty wartości,

–  uwzględniając Powszechną Deklarację Praw Człowieka przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 10 grudnia 1948 r.,

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 19 września 2019 r. w sprawie znaczenia europejskiej pamięci historycznej dla przeszłości Europy(1),

–  uwzględniając rezolucje i deklaracje w sprawie zbrodni totalitarnych reżimów komunistycznych przyjęte przez kilka parlamentów krajowych,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że w roku 2019 obchodzona jest 30. rocznica rewolucji rumuńskiej, wywołanej protestami w Timișoarze, które były następnie kontynuowane we wszystkich częściach kraju i zakończyły się rewolucją antytotalitarną w Bukareszcie, co doprowadziło do upadku reżimu komunistycznego i wprowadzenia demokracji; mając na uwadze, że rewolucja ta, w wyniku której tragicznie zginęło 1142 osób, 3138 osób odniosło poważne obrażenia, a ponad 760 osób było nielegalnie przetrzymywanych i torturowanych, stanowiła punkt wyjścia do transformacji narodu rumuńskiego w kierunku wolności i rządów prawa;

B.  mając na uwadze, że rewolucja rumuńska z grudnia 1989 r. była najbardziej brutalną z wszystkich protestów, które doprowadziły do upadku komunizmu w państwach za żelazną kurtyną;

C.  mając na uwadze, że rewolucja z grudnia 1989 r., a także poświęcenie obywateli Rumunii, którzy odważnie stanęli na linii ognia, otworzyły temu krajowi drogę do NATO, Unii Europejskiej i świata demokratycznego, z którego został on wbrew woli narodu rumuńskiego wyrwany po zakończeniu drugiej wojny światowej;

D.  mając na uwadze, że użycie siły wobec narodu rumuńskiego w grudniu 1989 r. do głębi wstrząsnęło całym społeczeństwem w Rumunii, a zidentyfikowanie prawdziwych sprawców tych zbrodni pozostaje ciągle nierozwiązanym i dręczącym problemem dla ofiar, ich rodzin i wszystkich obywateli Rumunii;

E.  mając na uwadze, że żaden akt agresji wojskowej przeciwko własnemu narodowi nie powinien pozostać bezkarny;

F.  mając na uwadze wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (Stowarzyszenie „21 grudnia 1989 r.” i In. przeciwko Rumunii, Acatrinei i In. przeciwko Rumunii, Șandru i In. przeciwko Rumunii) stwierdza, że w trakcie rewolucji miały miejsce poważne naruszenia praw podstawowych – takie jak naruszenia prawa do życia, zakazu tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania i prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego – dokonywane przez siły reżimu komunistycznego, które otwierały ogień do pokojowo nastawionych demonstrantów i pozbawiały wolności wiele osób demonstrujących przeciwko uciskowi Ceaușescu; mając na uwadze, że nawet po tylu latach ani ofiary ani ich spadkobiercy nie poznali prawdy o dokładnych okolicznościach tych tragedii;

G.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka; mając na uwadze, że wartości te są wspólne wszystkim państwom członkowskim;

H.  mając na uwadze, że państwo rumuńskie niepotrzebnie opóźniło proces wyjaśniania prawdy i podawania jej do wiadomości publicznej, co ma zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania prawa ofiar i ich spadkobierców do godziwej rekompensaty i odszkodowania; mając na uwadze, że organy krajowe nie dopełniły obowiązku należytej staranności wynikającego z międzynarodowych norm w zakresie praw człowieka;

1.  upamiętnia i niniejszym oddaje hołd ofiarom rewolucji z grudnia 1989 r., które poświęciły życie, aby położyć kres totalitarnej dyktaturze w Rumunii, oraz ich rodzinom;

2.  stwierdza, że poświęcenie pokojowych demonstrantów w grudniu 1989 r. utorowało drogę do przejścia Rumunii do demokracji, praworządności i wprowadzenia gospodarki rynkowej oraz jej późniejszego przystąpienia do Sojuszu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej;

3.  wzywa państwo rumuńskie do zwiększenia wysiłków na rzecz wyjaśnienia prawdy o wydarzeniach rewolucji, co 30 lat po rewolucji z grudnia 1989 r. jest ze względu na prawo narodu rumuńskiego do poznania prawdy absolutną koniecznością dla tego kraju, narodu rumuńskiego, Europy i Unii Europejskiej;

4.  wzywa instytucje Unii Europejskiej i jej państwa członkowskie, w tym Rumunię, do dołożenia wszelkich możliwych starań w celu zapewnienia pamięci o zbrodniach reżimów komunistycznych oraz do zagwarantowania, że nigdy więcej nie dojdzie do tego rodzaju przestępstw;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom wszystkich państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0021.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie sytuacji Ujgurów w Chinach (wyciek dokumentów China Cables) (2019/2945(RSP))

P9_TA(2019)0110 RC-B9-0246/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji w Chinach, zwłaszcza rezolucję z dnia 18 kwietnia 2019 r. w sprawie Chin, w szczególności sytuacji mniejszości religijnych i etnicznych(1), rezolucję z dnia 4 października 2018 r. w sprawie masowych arbitralnych zatrzymań Ujgurów i Kazachów w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur(2), rezolucję z dnia 12 września 2018 r. w sprawie stanu stosunków między UE a Chinami(3), rezolucję z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie tybetańskiej akademii buddyjskiej Larung Gar i Ilhama Tohtiego(4), rezolucję z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie w sprawie sytuacji i dziedzictwa kulturowego w Kaszgarze (Region Autonomiczny Sinciang-Ujgur w Chinach)(5) oraz rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie Chin: prawa mniejszości a stosowanie kary śmierci(6),

–  uwzględniając swoją decyzję o przyznaniu Nagrody im. Sacharowa za 2019 r. Ilhamowi Tohtiemu, ujgurskiemu ekonomiście pokojowo walczącemu o prawa mniejszości ujgurskiej w Chinach,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie z 21. szczytu UE-Chiny, który odbył się w dniu 9 kwietnia 2019 r.,

–  uwzględniając 37. rundę dialogu UE-Chiny dotyczącego praw człowieka przeprowadzoną w dniach 1 i 2 kwietnia 2019 r. w Brukseli,

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji i wysokiego przedstawiciela unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 12 marca 2019 r. pt. „UE-Chiny – perspektywa strategiczna” (JOIN(2019)0005),

–  uwzględniając Wytyczne UE w sprawie propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań, przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 24 czerwca 2013 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z dnia 26 października 2018 r. w sprawie rozwoju wydarzeń w regionie Sinciang,

–  uwzględniając decyzję Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 9 grudnia 2019 r. w sprawie rozpoczęcia prac przygotowawczych nad horyzontalnym systemem sankcji mających pomóc w walce z problemem poważnych naruszeń praw człowieka,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie europejskiego systemu sankcji za naruszenia praw człowieka(7),

–  uwzględniając pkt 4 oświadczeń ustnych UE wydanych na 39. sesji Rady Praw Człowieka ONZ w dniu 18 września 2018 r., a także oświadczenia Zjednoczonego Królestwa, Niemiec, Francji, Finlandii i Kanady, w których wyrażono zaniepokojenie arbitralnymi zatrzymaniami Ujgurów w obozach w Sinciangu,

–  uwzględniając wspólne oświadczenie w sprawie przypadków łamania i naruszania praw człowieka w Sinciangu wydane 29 października 2019 r. przez stałego przedstawiciela Zjednoczonego Królestwa przy ONZ w imieniu 23 państw, w tym 14 państw członkowskich UE, przed Komitetem ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej,

–  uwzględniając art. 36 konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej gwarantujący wszystkim obywatelom prawo do wolności wyznania oraz jej art. 4, w którym zapisano prawa narodowości mniejszościowych,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z dnia 16 grudnia 1966 r., który Chiny podpisały w 1998 r., lecz którego nigdy nie ratyfikowały,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając wytyczne ONZ z 2011 r. dotyczące biznesu i praw człowieka,

–  uwzględniając uwagi końcowe zawarte w sprawozdaniu na temat Chin Komitetu ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że propagowanie oraz poszanowanie praw człowieka, demokracji i praworządności powinny być nadal centralnym elementem polityki UE wobec Chin, zgodnie z zobowiązaniem UE do ochrony tych wartości w jej działaniach zewnętrznych oraz z zobowiązaniem Chin do przestrzegania ich we własnym rozwoju i we współpracy międzynarodowej;

B.  mając na uwadze, że od czasu objęcia władzy przez prezydenta Xi Jinpinga w marcu 2013 r. sytuacja w zakresie praw człowieka w Chinach stale się pogarsza; mając na uwadze, że rząd Chin z coraz większą wrogością traktuje przejawy pokojowego sprzeciwu, wolność słowa i wyznania oraz praworządność; mając na uwadze, że władze chińskie zatrzymały i skazały setki obrońców praw człowieka, prawników i dziennikarzy;

C.  mając na uwadze, że sytuacja w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur, gdzie mieszka ponad 10 mln muzułmańskich Ujgurów i Kazachów, szybko pogorszyła się w ciągu ostatnich kilku lat, nie tylko z powodu rozpoczęcia w 2014 r. kampanii „mocnego uderzenia przeciwko brutalnemu terroryzmowi”, lecz także z uwagi na fakt, że kontrola nad Sinciangiem jest najwyższym priorytetem władz chińskich, podsycanym zagrożeniami dla stabilności i bezpieczeństwa, jakie rzekomo stanowią Ujgurzy dla Sinciangu, oraz strategicznym położeniem Sinciangu będącego centralnym regionem dla inicjatywy „Jeden pas i jeden szlak” o ambitnych celach w zakresie przyszłej produkcji tkanin i odzieży oraz innych wyrobów wymagających dużego nakładu pracy; mając na uwadze, że wojna z terroryzmem prowadzona przez rząd Chin w regionie Sinciang w coraz większym stopniu staje się wojną przeciwko religii i mniejszościom etnicznym; mając na uwadze, że pojawiły się informacje sugerujące, iż system obozów działający w Sinciangu rozprzestrzenia się na inne części Chin;

D.  mając na uwadze, że władze chińskie prowadzą coraz intensywniejszą kampanię masowego internowania, natarczywej inwigilacji cyfrowej (w tym z użyciem technologii rozpoznawania twarzy i gromadzenia danych), indoktrynacji politycznej i przymusowej asymilacji kulturowej; mając ponadto na uwadze, że dostępne są wiarygodne informacje sugerujące, że wobec Ujgurów i innych głównie muzułmańskich mniejszości etnicznych w Regionie Autonomicznym Sinciang-Ujgur stosuje się arbitralne zatrzymania, tortury, jawne ograniczenia praktyk religijnych i kultury oraz system nadzoru cyfrowego tak wszechobecny, że monitorowany jest każdy aspekt życia codziennego – za pośrednictwem kamer do rozpoznawania twarzy, skanerów telefonów komórkowych, gromadzenia DNA oraz szeroko zakrojonej i natrętnej obecności policji;

E.  mając na uwadze, że liczne wiarygodne szacunki wskazują na około milion liczbę osób, które są lub były arbitralnie przetrzymywane w tzw. ośrodkach „reedukacji politycznej” przez nieokreślony czas pod pretekstem zwalczania terroryzmu i ekstremizmu religijnego; mając na uwadze, że ośrodki te nazywane są również „ośrodkami kształcenia zawodowego”; mając na uwadze, że stanowi to największe w dzisiejszych czasach masowe uwięzienie mniejszości etnicznej; mając na uwadze, że według kilku byłych więźniów obozy te są przepełnione i nie spełniają wymogów sanitarnych, a przebywające w nich osoby są niedożywione, bite oraz wykorzystywane seksualnie; mając na uwadze, że istnieją doniesienia o tym, iż małe dzieci wysyła się do państwowych sierocińców, nawet gdy tylko jedno z ich rodziców zatrzymano w obozie internowania; mając na uwadze, że według doniesień w kilku obozach reedukacyjnych znajdują się fabryki produkujące towary na eksport;

F.  mając na uwadze, że doniesienia zawarte w dokumentach China Cables opublikowanych w listopadzie 2019 r. w wyniku wycieku tajnych dokumentów rządu chińskiego, doprowadziły do śledztwa w sprawie inwigilacji Ujgurów i innych mniejszości muzułmańskich w chińskiej prowincji Sinciang oraz ich masowego internowania bez postawienia zarzutów lub wytoczenia procesu sądowego; mając na uwadze, że tajne dokumenty trafiły do Międzynarodowego Konsorcjum Dziennikarzy Śledczych za pośrednictwem łańcucha przebywających na wygnaniu Ujgurów, a ich autentyczność potwierdziło kilku czołowych ekspertów; mając na uwadze, że publikacja tych dokumentów wydobyła także na światło dzienne tajne informacje rządu chińskiego ukazujące wewnętrzne mechanizmy funkcjonowania obozów, surowe warunki w nich panujące oraz nieludzkie zasady kierujące codziennym życiem więźniów; mając na uwadze, że dokumenty te rzuciły światło na systematyczne pranie mózgu, któremu Chiny poddają setki tysięcy muzułmanów przetrzymywanych w sieci ściśle strzeżonych obozów karnych, oraz ukazują technikę masowego nadzoru i systemu prewencji policyjnej w Sinciangu, co potwierdza opublikowane w ostatnich latach ustalenia ekspertów opierające się na zdjęciach satelitarnych, danych i zeznaniach naocznych świadków; mając na uwadze, że rząd chiński konsekwentnie utrzymuje, iż obozy oferują edukację i szkolenie na zasadzie dobrowolności; mając na uwadze, że doniesienia China Cables przyniosły niespotykane dotąd dowody na to, że przygotowania do represyjnych działań wobec Ujgurów, Kazachów i innych mniejszości przygotowywano na najwyższym szczeblu politycznym już od kwietnia 2014 r.;

G.  mając na uwadze, że zatrzymania i prześladowania Ujgurów i innych mniejszości muzułmańskich w Sinciangu zmusiły wiele osób do zaprzestania komunikowania się z rodziną i znajomymi za granicą, w tym w Europie, z obawy przed odwetem ze strony władz;

H.  mając na uwadze, że represje nasiliły się od 1 lutego 2018 r., gdy weszły w życie regulacje dotyczące spraw religijnych, które ograniczyły działalność grup religijnych i zmusiły je do większego dostosowania się do polityki partyjnej; mając na uwadze, że według tych przepisów publiczne lub nawet prywatne manifestowanie przynależności religijnej i kulturowej może być uznane za ekstremizm; mając na uwadze, że nowe przepisy stanowią zagrożenie dla osób powiązanych ze wspólnotami religijnymi, które nie posiadają statusu prawnego w kraju; mając na uwadze, że wspólnoty religijne są w coraz większym stopniu represjonowane w Chinach, co sprawia, że liczba więźniów religijnych w Chinach należy do najwyższych na świecie;

I.  mając na uwadze, że w sierpniu 2018 r. Komitet ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Rasowej zarzucił rządowi Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL) nadużycia w regionie Sinciang, w tym utworzenie masowych obozów arbitralnego przetrzymywania; mając na uwadze, że we wrześniu 2018 r. wysoka komisarz ONZ ds. praw człowieka Michelle Bachelet odnotowała w swoim pierwszym przemówieniu w tej roli „głęboko niepokojące doniesienia o masowych arbitralnych zatrzymaniach Ujgurów i innych społeczności muzułmańskich w tzw. obozach reedukacji w całej prowincji Sinciang”; mając na uwadze, że rząd chiński odrzucił liczne wnioski grupy roboczej ONZ ds. przymusowych lub wymuszonych zaginięć, wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka oraz innych ekspertów specjalnych ONZ ds. praw człowieka dotyczące wysłania niezależnych śledczych do Sinciangu i zezwolenia im na wstęp do obozów;

J.  mając na uwadze, że obozy internowania w Sinciangu szybko rozrosły się po tym, jak w sierpniu 2016 r. na przywódcę partii w regionie wybrano Chena Quanguo; mając na uwadze, że gubernator Sinciangu Szohrat Zakir stwierdził w grudniu 2019 r., że wszystkie z 1,5 miliona osób przebywających w obozach reedukacyjnych i obozach internowania „wróciły do społeczeństwa”, nie przedstawił jednak na to żadnych dowodów;

K.  mając na uwadze, że niektóre wspólnoty chińskich mniejszości zamieszkałe w UE są nękane przez władze chińskie; mając na uwadze, że Ujgurzy przebywający za granicą są zmuszani do powrotu do Chin; mając na uwadze, że dokumenty China Cables zawierają wyraźne wytyczne zalecające aresztowanie Ujgurów z regionu Sinciang posiadających obywatelstwo innego kraju oraz śledzenie Ujgurów mieszkających zagranicą, przy czym niektórzy z nich zostali deportowani do Chin przez autorytarne rządy; mając na uwadze, że dokumenty pokazują, iż chińskie ambasady odgrywają zasadniczą rolę w tej praktyce;

L.  mając na uwadze, że 4 grudnia 2019 r. Kongres USA przyjął akt o ochronie praw człowieka przysługującym Ujgurom, w którym wzywa Sekretarza Stanu do podjęcia natychmiastowych działań na rzecz ochrony praw człowieka oraz do rozważenia możliwości nałożenia sankcji wizowych i gospodarczych na mocy globalnej ustawy Magnickiego na urzędników ChRL odpowiedzialnych za naruszenia praw człowieka w prowincji Sinciang; wzywa go również do jednoczesnej ochrony Ujgurów mieszkających w USA przed nękaniem i prześladowaniem ze strony Chin;

M.  mając na uwadze, że w 2019 r. Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli przyznano ujgurskiemu profesorowi ekonomii Ilhamowi Tohtiemu, zatrzymanemu w styczniu 2014 r. i skazanemu 23 września tego samego roku na karę dożywotniego więzienia pod zarzutem wspierania separatyzmu; mając na uwadze, że zatrzymano także siedmiu byłych studentów profesora i skazano na kary więzienia od trzech do ośmiu lat za rzekomą współpracę z Ilhamem Tohtim; mając na uwadze, że Ilham Tohti zawsze potępiał separatyzm i przemoc oraz dążył do pojednania opartego na poszanowaniu kultury ujgurskiej;

N.  mając na uwadze, że w strategicznych ramach dotyczących praw człowieka i demokracji Unia zadeklarowała, że zwiększy wysiłki na rzecz propagowania praw człowieka, demokracji i praworządności we wszystkich aspektach swoich działań zewnętrznych oraz że prawa człowieka będą dla niej centralnym elementem stosunków ze wszystkimi państwami trzecimi, również z jej partnerami strategicznymi;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie nasilającymi się represjami reżimu wobec Ujgurów i innych muzułmańskich mniejszości etnicznych oraz domaga się, by władze przestrzegały swobód podstawowych, zgodnie z zaleceniami przedstawionymi na podstawie wiarygodnych doniesień; zdecydowanie potępia wysłanie setek tysięcy Ujgurów i Kazachów do obozów „reedukacji” politycznej na podstawie systemu prewencji policyjnej, w tym z powodu wyjazdu danej osoby za granicę lub uznania jej za nadmiernie religijną; wzywa władze chińskie w Sinciangu do przedstawienia informacji o miejscu pobytu i stanie zdrowia przetrzymywanych osób; apeluje do rządu chińskiego, aby natychmiast położył kres praktyce arbitralnego zatrzymywania – bez przedstawienia zarzutów, bez procesu sądowego ani wyroku skazującego za przestępstwo – członków mniejszości ujgurskiej i kazachskiej, zamknął wszystkie obozy i więzienia oraz natychmiast i bezwarunkowo uwolnił przetrzymywane osoby; podkreśla, że w świetle międzynarodowych ram prawnych każdy rodzaj zatrzymania, gdy stosuje się go z naruszeniem podstawowych praw międzynarodowych, prześladowanie określonych osób lub grup ze względów etnicznych, kulturowych lub religijnych i inne nieludzkie traktowanie powodujące głębokie cierpienie lub poważne obrażenia, gdy dopuszcza się do niego w ramach powszechnego lub systematycznego ataku na ludność cywilną, są niemożliwe do zaakceptowania;

2.  wzywa władze chińskie, aby natychmiast i bezwarunkowo uwolniły ujgurskiego naukowca Ilhama Tohtiego i wszystkich innych obrońców praw człowieka, działaczy, prawników, dziennikarzy oraz autorów petycji, którzy zostali zatrzymani wyłącznie z powodu pokojowego korzystania z wolności słowa, oraz aby zaprzestały obecnych represji obejmujących przetrzymywanie, nękanie sądowe i zastraszanie; wzywa rząd chiński do zagwarantowania im regularnego, nieograniczonego kontaktu z rodzinami i wybranymi przez nich prawnikami, a także do zagwarantowania, że członkowie ich rodzin i prawnicy nie zostaną poddani torturom ani innym formom brutalnego traktowania; domaga się, aby warunki, w jakich przebywają wszystkie osoby zatrzymane, spełniały normy określone w Zbiorze zasad mających na celu ochronę wszystkich osób poddanych jakiejkolwiek formie aresztowania bądź uwięzienia, przyjętym przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w rezolucji nr 43/173 z dnia 9 grudnia 1988 r., w tym normy w zakresie dostępu do opieki medycznej; wzywa do przeprowadzenia natychmiastowego, skutecznego i bezstronnego dochodzenia w sprawie domniemanego torturowania Ilhama Tohtiego oraz do postawienia osób odpowiedzialnych przed sądem;

3.  ponownie wzywa władze chińskie, aby umożliwiły niezależnym dziennikarzom i obserwatorom międzynarodowym, w tym wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka oraz osobom upoważnionym w ramach specjalnych procedur Rady Praw Człowieka ONZ, swobodny, znaczący i nieskrępowany dostęp do Regionu Autonomicznego Sinciang-Ujgur; zwraca uwagę na brak równowagi między UE a Chinami pod względem dostępu i wolności prasy; wzywa Chiny do zapewnienia mediom unijnym takich samych praw i dostępu, z jakich korzystają media chińskie w państwach członkowskich UE; uważa, że podczas następnej sesji Rady Praw Człowieka ONZ UE i państwa członkowskie powinny odegrać wiodącą rolę w sprawie rezolucji ustanawiającej misję wyjaśniającą w Sinciangu;

4.  wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami, że władze chińskie prześladują Ujgurów za granicą, aby przymusić ich – niekiedy poprzez przetrzymywanie członków ich rodzin – do tego, by działali w charakterze informatorów przeciwko innym Ujgurom, powrócili do Sinciangu lub milczeli na temat sytuacji w tej prowincji; apeluje do Komisji i wszystkich państw członkowskich, aby pilnie zbadały te doniesienia, przyjęły szczególne środki służące zapewnieniu ochrony członkom diaspory z Sinciangu w ich krajach zamieszkania oraz przyspieszyły rozpatrywanie wniosków o azyl składanych przez Ujgurów i innych turkijskich muzułmanów; z zadowoleniem przyjmuje decyzję niektórych państw członkowskich o zawieszeniu powrotów wszystkich osób narodowości ujgurskiej, kazachskiej lub innych turkijskich muzułmanów do Chin ze względu na ryzyko arbitralnego zatrzymania, tortur lub innego złego traktowania, oraz wzywa wszystkie pozostałe państwa członkowskie, by uczyniły to samo;

5.  zauważa z niepokojem, że zasadnicze znaczenie „trwałej stabilizacji” w Sinciangu dla powodzenia inicjatywy „Jeden pas i jeden szlak” spowodowało wzmocnienie długoterminowych strategii kontroli wspieranych różnorodnymi innowacyjnymi technologiami i szybko rosnącymi wydatkami na bezpieczeństwo wewnętrzne oraz wykorzystywanie środków zwalczania terroryzmu do uznawania sprzeciwu za przestępstwo a dysydentów za przestępców przez zastosowanie szerokiej definicji terroryzmu; wyraża głębokie zaniepokojenie wdrażaniem przez państwo chińskie środków mających zapewnić „kompleksowy nadzór” nad Sinciangiem, takich jak instalowanie systemu nadzoru elektronicznego Skynet na obszarach metropolitalnych, instalowanie lokalizatorów GPS we wszystkich pojazdach silnikowych, stosowanie skanerów do rozpoznawania twarzy w punktach kontrolnych, na dworcach kolejowych i stacjach benzynowych oraz prowadzenie kampanii pobierania krwi przez policję Sinciangu w celu dalszego rozszerzenia chińskiej bazy danych DNA; ponadto wyraża zaniepokojenie faktem, że Chiny eksportują takie technologie do reżimów autorytarnych na całym świecie;

6.  wyraża głębokie zaniepokojenie doniesieniami o możliwym wykorzystywaniu pracy przymusowej osób osadzonych w obozach dla internowanych w łańcuchu dostaw przedsiębiorstw międzynarodowych prowadzących działalność gospodarczą w Sinciangu oraz doniesieniami o współpracy z instytucjami chińskimi zaangażowanymi w masową inwigilację lub zatrzymywanie członków ludności ujgurskiej; zaznacza, że podmioty z sektora prywatnego powinny ocenić swoją działalność w Sinciangu, aby skontrolować swoje łańcuchy dostaw w celu zagwarantowania, że nie uczestniczą w naruszeniach praw człowieka, w tym poprzez wprowadzenie solidnego systemu zasad należytej staranności w zakresie praw człowieka chroniącego je przed sprzyjaniem pracy przymusowej lub udziałem w aktach represji wobec Ujgurów; podkreśla, że należy zakazać wprowadzania na rynki UE produktów wytwarzanych w obozach reedukacyjnych;

7.  apeluje do rządu chińskiego, aby niezwłocznie opublikował wykaz wszystkich osób przetrzymywanych i wszystkich osób uwolnionych oraz ujawnił pełne szczegółowe informacje o osobach zaginionych w Sinciangu ich rodzinom;

8.  apeluje do Komisji, Rady i państw członkowskich, aby podjęły wszelkie niezbędne środki w celu przekonania rządu chińskiego do zamknięcia obozów, do położenia kresu wszystkim naruszeniom praw człowieka w Sinciangu i do respektowania wolności językowych, kulturalnych, religijnych i innych wolności podstawowych przysługujących Ujgurom; apeluje do wiceprzewodniczącego Komisji/wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, ESDZ i państw członkowskich o intensywniejsze monitorowanie niepokojącego rozwoju sytuacji w zakresie praw człowieka w Sinciangu, w tym nasilonych represji i inwigilacji ze strony rządu, a także o wypowiadanie się na najwyższych szczeblach, zarówno prywatnie, jak i publicznie, przeciwko naruszeniom praw człowieka w Chinach; wyraża rozczarowanie, że 37. runda dialogu UE–Chiny dotyczącego praw człowieka nie przyniosła znaczących rezultatów, pomimo że UE poruszała kwestię systemu obozów reedukacji politycznej, oceniając sytuację jako niepokojącą; z ubolewaniem przyjmuje fakt, że dotychczasowe podejście i narzędzia stosowane przez UE nie przyniosły konkretnych postępów pod względem sytuacji praw człowieka w Chinach, która w ostatnim dziesięcioleciu tylko się pogorszyła; wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela, aby domagał się niezależnego dochodzenia w sprawie skali i charakteru systemu obozów internowania oraz licznych zarzutów poważnych i systematycznych naruszeń praw człowieka; wzywa nową Komisję do opracowania i wdrożenia całościowej strategii UE w celu zapewnienia rzeczywistych postępów w dziedzinie praw człowieka w Chinach;

9.  podkreśla fakt, że we wspólnym oświadczeniu wydanym po 21. szczycie UE–Chiny UE i Chiny potwierdziły, że wszystkie prawa człowieka są powszechne, niepodzielne, współzależne i wzajemnie powiązane; zaznacza, że propagowanie praw człowieka i praworządności musi stanowić podstawę współpracy UE z Chinami;

10.  wzywa UE, jej państwa członkowskie i społeczność międzynarodową, aby rozważyły sposoby wstrzymania wszelkiego eksportu i transferu technologii, towarów i usług, które Chiny wykorzystują do rozszerzania i usprawniania cyberinwigilacji, poprzez skuteczne stosowanie właściwych mechanizmów kontroli eksportu; w związku z tym wzywa współustawodawców do uzgodnienia wspólnego stanowiska w sprawie reformy rozporządzenia dotyczącego produktów podwójnego zastosowania ze względów bezpieczeństwa narodowego i praw człowieka; podkreśla, że Parlament dodatkowo rozwinął i wzmocnił wniosek Komisji dotyczący włączenia ścisłej kontroli wywozu technologii cyberinwigilacji wymienionych i niewymienionych w wykazie;

11.  przypomina o znaczeniu dalszego podnoszenia przez UE kwestii naruszeń praw człowieka w Chinach, w szczególności w przypadku mniejszości w Sinciangu, w każdym dialogu politycznym i dialogu na temat praw człowieka z władzami chińskimi, zgodnie ze zobowiązaniem UE do propagowania silnego, jasnego i jednolitego głosu w jej podejściu do tego kraju; przypomina, że w trwającym procesie reform i rosnącym zaangażowaniu na arenie międzynarodowej Chiny włączyły się w międzynarodowe ramy dotyczące praw człowieka, podpisując szereg międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka; wzywa zatem do nawiązania dialogu z Chinami, aby zachęcić je do wypełnienia tych zobowiązań; apeluje do władz chińskich o dalsze wdrażanie reform krajowych wymaganych do ratyfikowania Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., który Chiny podpisały w 1998 r., oraz o wdrożenie zaleceń organów ONZ ds. praw człowieka;

12.  z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie przez Kongres USA ustawy o polityce w zakresie praw człowieka w odniesieniu do Ujgurów oraz niedawną decyzję Rady do Spraw Zagranicznych o rozpoczęciu prac nad unijnym globalnym systemem sankcji za naruszenia praw człowieka; wzywa Radę, aby zastosowała ukierunkowane sankcje i zamrażanie aktywów – jeżeli uzna to za właściwe i skuteczne – przeciwko chińskim urzędnikom odpowiedzialnym za opracowanie i wdrożenie polityki masowego przetrzymywania Ujgurów i innych turkijskich muzułmanów w Sinciangu oraz za zorganizowanie dotkliwych represji wobec wolności wyznania, swobody przemieszczania się i innych praw podstawowych w regionie;

13.  wzywa ESDZ, by włączyła do swojej strategii komunikacyjnej wobec państw trzecich dobre praktyki w dziedzinie dialogu międzywyznaniowego, a także by wspierała mediację w sytuacjach konfliktu z myślą o ochronie mniejszości religijnych oraz wolności religii i przekonań;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącemu Komisji/wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Chińskiej Republiki Ludowej.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0422. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0377. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0343. (4) Dz.U. C 238 z 6.7.2018, s. 108. (5) Dz.U. C 199 z 7.7.2012, s. 185. (6) Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 80. (7) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0215.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka i demokracji w Nikaragui (2019/2978(RSP))

P9_TA(2019)0111 RC-B9-0251/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Nikaragui, w szczególności rezolucję z dnia 18 grudnia 2008 r.(1), 26 listopada 2009 r.(2), 16 lutego 2017 r.(3), 31 maja 2018 r.(4) i 14 marca 2019 r.(5),

–  uwzględniając układ o stowarzyszeniu między UE a Ameryką Środkową z 2012 r.,

–  uwzględniając krajowy dokument strategiczny UE i wieloletni program orientacyjny na lata 2014–2020 w sprawie Nikaragui,

–  uwzględniając konkluzje Rady w sprawie Nikaragui, w szczególności konkluzje z dnia 14 października 2019 r. ustanawiające przepisy o ukierunkowanych sankcjach,

–  uwzględniając oświadczenia wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz wiceprzewodniczącej Komisji wydane w imieniu UE w sprawie sytuacji w Nikaragui, a w szczególności oświadczenie z dnia 20 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka (OHCHR) Ruperta Colville’a z dnia 19 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji wysokiego szczebla ds. Nikaragui Organizacji Państw Amerykańskich (OPA) z dnia 19 listopada 2019 r.,

–  uwzględniając biuletyny informacyjne opublikowane w ramach specjalnego mechanizmu monitorowania dla Nikaragui (MESENI) ustanowionego przez Międzyamerykańską Komisję ds. Praw Człowieka,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) z 1966 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka z czerwca 2004 r.,

–  uwzględniając konstytucję Nikaragui,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka i inni krytycy poczynań rządu Nikaragui w dziedzinie praw człowieka coraz częściej stają się obiektem gróźb śmierci, zastraszania, internetowych kampanii zniesławiających, nękania, inwigilacji, napaści i prześladowań sądowych; mając na uwadze, że międzynarodowe organizacje praw człowieka donoszą, iż ponad 80 000 osób zostało zmuszonych do opuszczenia Nikaragui w wyniku obecnego kryzysu, a represje w kraju nasiliły się;

B.  mając na uwadze, że według najnowszych danych MESENI 328 osób zginęło, setki zostało rannych, ponad 150 więźniów politycznych wciąż jest arbitralnie przetrzymywanych tylko za korzystanie z przysługujących im praw, a 144 studentów zostało wydalonych z uniwersytetów za udział w demonstracjach na rzecz demokracji, większej wolności i poszanowania praw człowieka; mając na uwadze, że według doniesień Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka (OHCHR) ponad 100 dziennikarzy i pracowników mediów musiało opuścić kraj; mając na uwadze, że rząd Nikaragui zablokował przywóz papieru gazetowego, zmuszając kilka gazet do zamknięcia, w tym legendarne Nuevo Diario;

C.  mając na uwadze, że poszanowanie niezawisłości wymiaru sprawiedliwości, pluralizmu politycznego oraz wolności zgromadzeń i wypowiedzi to prawa podstawowe i podstawowe filary demokracji i praworządności;

D.  mając na uwadze, że 14 listopada 2019 r. między innymi ośmiu krewnych uwięzionych przeciwników politycznych rozpoczęło strajk głodowy w kościele San Miguel w miejscowości Masaya, wzywając do uwolnienia 130 osób rzekomo zatrzymanych w związku z protestami; mając na uwadze, że policja otoczyła kościół, odcinając wodę i prąd; mając na uwadze, że policja zabroniła wstępu do kościoła oraz niesienia pomocy humanitarnej i medycznej;

E.  mając na uwadze, że tej samej nocy zatrzymano grupę co najmniej 13 członków opozycji, którzy podawali wodę osobom otoczonym przez policję, w tym Amayę Evę Coppens, nikaraguańską i belgijską obrończynię praw człowieka, która była przetrzymywana w związku z protestami przez osiem miesięcy i została zwolniona 11 czerwca 2019 r. na mocy ustawy o amnestii wraz z ponad 100 więźniami politycznymi; mając na uwadze, że ustawa ta jest niezgodna z normami międzynarodowymi i utrwala bezkarność, wykluczając prowadzenie dochodzeń w sprawie podejrzeń o przestępstwa przeciwko demonstrantom;

F.  mając na uwadze, że nikaraguańska prokuratura niesłusznie postawiła grupie szereg zarzutów, w tym porwania, nielegalnego posiadania broni palnej oraz terroryzmu, co stanowi jawne naruszenie gwarancji sprawiedliwości proceduralnej i przysługującego im prawa do rzetelnego procesu sądowego; mając na uwadze, że warunki panujące w więzieniach w Nikaragui również nie spełniają norm międzynarodowych; mając na uwadze, że członkowie nikaraguańskiej opozycji wyraźnie informują o stosowaniu tortur i przemocy seksualnej w więzieniach;

G.  mając na uwadze, że według MESENI rząd Nikaragui nasila prześladowania rodzin ofiar demokratycznego, instytucjonalnego i politycznego kryzysu, stosując metody zastraszania i inwigilacji, tak aby uniemożliwić im angażowanie się w prywatne i publiczne działania upamiętniające ich najbliższych oraz dochodzenie sprawiedliwości;

H.  mając na uwadze, że według Rady Praw Człowieka ONZ rząd Nikaragui podejmuje działania odwetowe w stosunku do osób, które głośno wypowiadają się na temat sytuacji w zakresie praw człowieka w Nikaragui oraz docierają do urzędników i mechanizmów międzynarodowych i ONZ;

I.  mając na uwadze, że rząd Nikaragui wydalił z kraju organizacje międzynarodowe, takie jak Międzyamerykańska Komisja Praw Człowieka (IACHR) i Biuro Regionalne dla Ameryki Centralnej OHCHR, które wzywały do przestrzegania praw człowieka w tym kraju oraz dążyły do pokojowego rozwiązania konfliktu i pojednania narodowego; mając na uwadze, że powrót takich organizacji, stanowiłby gwarancję wywiązania się z porozumień negocjowanych z opozycją; mając na uwadze, że represje wobec organizacji społeczeństwa obywatelskiego nasiliły się wraz z pozbawieniem ich statusu prawnego, co w kraju o słabych ramach instytucjonalnych stanowi podwójną karę dla ofiar represji;

J.  mając na uwadze, że niektórym urzędnikom wysokiej rangi z państw członkowskich UE wielokrotnie odmówiono wjazdu do Nikaragui; mając na uwadze, że rząd Nikaragui uniemożliwił wstęp do kraju Komisji wysokiego szczebla OPA ds. Nikaragui, która wnosiła o przeprowadzenie reformy wyborczej; mając na uwadze, że reforma wyborcza jest kluczowym elementem na drodze do prawidłowego ustanowienia instytucji demokratycznych w Nikaragui;

K.  mając na uwadze, że rząd Nikaragui nie wykazał zainteresowania wznowieniem wiarygodnego i pluralistycznego dialogu z Sojuszem Obywatelskim oraz pełnym wdrożeniem porozumień z marca 2019 r.; mając na uwadze, że negocjacje między rządem a Sojuszem Obywatelskim zostały wznowione w lutym 2019 r.; mając na uwadze, że w dniu 27 marca 2019 r. osiągnięto porozumienie w sprawie uwolnienia osób pozbawionych wolności w związku z protestami w 2018 r.; mając na uwadze, że w dniu 29 marca 2019 r. osiągnięto kolejne porozumienie w sprawie wzmocnienia praw i gwarancji obywateli; mając na uwadze, że w dniu 20 maja 2019 r. Sojusz Obywatelski przerwał negocjacje, uznając, że wdrożenie obu umów było ograniczone; mając na uwadze, że do dnia 11 czerwca 2019 r. rząd zwolnił 492 osób zatrzymanych w związku z protestami w 2018 r.; mając na uwadze, że negocjacje utknęły w martwym punkcie pomimo prób ich wznowienia;

L.  mając na uwadze, że w odniesieniu do Nikaragui Komisja Wysokiego Szczebla OPA jest zdania, iż działania podejmowane przez rząd Nikaragui lub prowadzone za jego przyzwoleniem od kwietnia 2018 r. są niezgodne z prawami i gwarancjami podlegającymi ochronie na mocy konstytucji Nikaragui z 1987 r. oraz że przyczyniają się one do zmiany systemu konstytucyjnego, która poważnie narusza porządek demokratyczny w Nikaragui określony w art. 20 Międzyamerykańskiej karty demokratycznej;

M.  mając na uwadze, że rozwój i umacnianie demokracji i praworządności oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności muszą być nieodłącznymi elementami polityki zewnętrznej UE, w tym układu o stowarzyszeniu między UE a krajami Ameryki Środkowej z 2012 r.; mając na uwadze, że układ ten zawiera klauzulę demokratyczną, będącą jego zasadniczym elementem; mając na uwadze, że w obecnej sytuacji należy uruchomić klauzulę demokratyczną, co spowoduje zawieszenie obowiązywania tego układu wobec Nikaragui;

1.  solidaryzuje się z ludnością Nikaragui i potępia wszelkie represje stosowane przez rząd Nikaragui, w szczególności pozbawianie życia, powszechne ograniczanie wolności słowa, zgromadzeń i demonstracji, delegalizację organizacji pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego, wydalenie z kraju organizacji międzynarodowych, zamykanie mediów i ataki na nie, ograniczanie prawa do informacji oraz wydalanie studentów z uczelni;

2.  wzywa rząd Nikaragui do zaprzestania uporczywych represji wobec dysydentów i ciągłego stosowania arbitralnych aresztowań, tortur i przemocy seksualnej oraz do powstrzymania się od karania, prześladowania i atakowania obrońców praw człowieka, przeciwników politycznych, rodzin ofiar oraz wszelkich innych osób wyrażających sprzeciw, a także do natychmiastowego rozwiązania sił paramilitarnych działających w kraju; wzywa do szybkiego, bezstronnego, przejrzystego i kompleksowego prowadzenia dochodzeń w sprawie przemocy;

3.  wzywa do natychmiastowego uwolnienia wszystkich arbitralnie przetrzymywanych osób, w tym Amayi Evy Coppens, wycofania wszystkich postawionych im zarzutów oraz respektowania ich podstawowych gwarancji prawnych; apeluje o postawienie przed wymiarem sprawiedliwości osób odpowiedzialnych za naruszenia praw człowieka oraz podważanie demokracji i praworządności; podkreśla, że władze nikaraguańskie muszą zagwarantować bezpieczeństwo oraz dobrostan fizyczny i psychiczny wszystkich zatrzymanych oraz zapewnić im odpowiednią opiekę medyczną;

4.  wzywa do przeprowadzenia niezależnego przeglądu wyroków, również wyroków skazujących w celu zreformowania wymiaru sprawiedliwości, w tym do mianowania na stanowiska zgodnego z normami międzynarodowymi, takimi jak podstawowe zasady w sprawie niezależności władzy sądowniczej oraz wytyczne na temat roli prokuratorów;

5.  zwraca się o dokonanie przeglądu ustawy o amnestii i ustawy o kompleksowej opiece nad ofiarami w celu zagwarantowania ofiarom prawa do prawdy, sprawiedliwości i odpowiedniego zadośćuczynienia;

6.  domaga się zwrócenia skonfiskowanego mienia i przywrócenia zawieszonych licencji serwisom informacyjnym oraz nalega, by umożliwić im wykonywanie pracy bez żadnych przeszkód czy środków odwetowych;

7.  z zadowoleniem odnosi się do decyzji Rady o przyjęciu przepisów o ukierunkowanych środkach ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za naruszenia praw człowieka, nadużycia i represje wobec społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej opozycji w Nikaragui; wzywa państwa członkowskie, aby szybko doszły do porozumienia w sprawie wykazu osób i podmiotów, które mają być objęte sankcjami, obejmującego prezydenta i wiceprezydent;

8.  potępia brak woli rządu Nikaragui do wznowienia konstruktywnego dialogu wewnętrznego; wzywa władze do wznowienia dialogu z Sojuszem Obywatelskim w celu wypracowania demokratycznego, trwałego i pokojowego rozwiązania, umożliwiającego pełne wdrożenie porozumień z marca 2019 r.; podkreśla potrzebę zagwarantowania swobód politycznych i obywatelskich wszystkim obywatelom Nikaragui, powrotu osób przebywających na uchodźstwie, powrotu organizacji międzynarodowych i współpracy z nimi, przywrócenia osobowości prawnej organizacjom praw człowieka oraz ustanowienia wiarygodnego procesu wyborczego przy udziale zreformowanej Najwyższej Rady Wyborczej Nikaragui, która zapewniłaby natychmiastowe uczciwe i przejrzyste wybory z udziałem obserwatorów międzynarodowych;

9.  zwraca się do wiceprzewodniczącego / wysokiego przedstawiciela oraz do delegatury UE w Nikaragui, by uważnie obserwowali rozwój sytuacji w tym kraju i by nadal rozwiązywali problemy w zakresie praw człowieka wynikające z sytuacji panującej w tym kraju, dotykające m.in. więźniów, studentów, demonstrantów, rodziny ofiar i dziennikarzy; wzywa Komisję do zagwarantowania, że jej pomoc na rzecz współpracy zwiększa wsparcie udzielane społeczeństwu obywatelskiemu, zwłaszcza obrońcom praw człowieka, oraz że w żaden sposób nie przyczynia się ono do obecnej represyjnej polityki władz Nikaragui;

10.  przypomina, że w świetle umowy o stowarzyszeniu między UE a krajami Ameryki Środkowej Nikaragua musi przestrzegać zasad praworządności, demokracji i praw człowieka oraz ugruntować te zasady, oraz domaga się, aby w zaistniałych okolicznościach uruchomiono klauzulę demokratyczną przewidzianą w układzie o stowarzyszeniu;

11.  wzywa delegaturę UE i państwa członkowskie posiadające misje dyplomatyczne na miejscu do pełnego wdrożenia wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka oraz do zapewnienia wszelkiego odpowiedniego wsparcia obrońcom praw człowieka, którzy zostali zatrzymani, w tym wizyt w więzieniach i monitorowania procesów sądowych;

12.  wzywa do jak najszybszego wysłania delegacji Parlamentu do Nikaragui, aby wznowić monitorowanie sytuacji w tym kraju, i apeluje do władz Nikaragui o zezwolenie na swobodny wjazd delegacji do kraju oraz dostęp do wszelkich rozmówców i obiektów;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Państw Amerykańskich, Europejsko-Latynoamerykańskiemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu, Parlamentowi Środkowoamerykańskiemu, Grupie z Limy, a także rządowi i parlamentowi Republiki Nikaragui.

(1) Dz.U. C 45 E z 23.2.2010, s. 89. (2) Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 74. (3) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 189. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0238. (5) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0219.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie brutalnego stłumienia niedawnych protestów w Iranie (2019/2993(RSP))

P9_TA(2019)0112 RC-B9-0271/2019

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie Iranu, zwłaszcza rezolucję z 19 września 2019 r. w sprawie Iranu, w szczególności sytuacji obrońców praw kobiet i uwięzionych obywateli UE o podwójnym obywatelstwie(1),

–  uwzględniając konkluzje Rady z 4 lutego 2019 r. w sprawie Iranu,

–  uwzględniając wydane w imieniu UE oświadczenie wiceprzewodniczącego Komisji / wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Josepa Borrella Fontellesa z 8 grudnia 2019 r. w sprawie niedawnych protestów w Iranie,

–  uwzględniając oświadczenie rzecznika Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) z 21 listopada 2019 r. w sprawie rozwoju wydarzeń w Iranie,

–  uwzględniając decyzję Rady z 12 kwietnia 2018 r. w sprawie przedłużenia obowiązywania środków ograniczających o kolejnych 12 miesięcy w odpowiedzi na poważne naruszenia praw człowieka w Iranie,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie kary śmierci, a także wytyczne w sprawie tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania oraz wytyczne UE w sprawie praw człowieka dotyczące wolności wypowiedzi w internecie i poza nim,

–  uwzględniając swoją rezolucję z 25 października 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Iranu po zawarciu porozumienia w sprawie energii jądrowej(2),

–  uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 73/181 z 17 grudnia 2018 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu,

–  uwzględniając raport specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Islamskiej Republice Iranu z 30 stycznia 2019 r.,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (MPPOiP) z 1966 r., którego stroną jest Iran,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 i 4 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że dziesiątki tysięcy obywateli Iranu reprezentujących wszystkie warstwy społeczne skorzystało z podstawowego prawa do wolności zgromadzeń i wyraziło niezadowolenie z sytuacji ekonomicznej i wzrostu cen paliw o co najmniej 50 % w największych od 40 lat demonstracjach;

B.  mając na uwadze, że pomimo wielokrotnych międzynarodowych apeli o powściągliwość, irańskie siły bezpieczeństwa użyły nieproporcjonalnych środków i siły wobec demonstrantów; mając na uwadze, że według doniesień społeczeństwa obywatelskiego irańskie siły bezpieczeństwa otworzyły ogień do nieuzbrojonych demonstrantów, którzy nie stwarzali żadnego bezpośredniego zagrożenia, i rzekomo strzelały tak, aby zabić;

C.  mając na uwadze, że według Amnesty International podczas protestów zginęły co najmniej 304 osoby, w tym dzieci, wiele osób zostało rannych, zaś tysiące protestujących, a także dziennikarzy, obrońców praw człowieka i studentów zostało aresztowanych; mając na uwadze, że władze irańskie nie podały liczby ofiar śmiertelnych i odmawiają wydania zwłok rodzinom ofiar;

D.  mając na uwadze, że 16 listopada 2019 r. władze irańskie na pięć dni niemal zupełnie zablokowały komunikację internetową, uniemożliwiając prawie całkowicie kontakt online osobom przebywającym w Iranie i blokując przepływ informacji o brutalnych represjach; mając na uwadze, że blokowanie komunikacji internetowej stanowi naruszenie podstawowego prawa dostępu do informacji i nieproporcjonalne ograniczenie wolności słowa oraz jest stałą taktyką władz;

E.  mając na uwadze, że w rezolucji z 25 października 2016 r. w sprawie strategii UE wobec Iranu po zawarciu porozumienia w sprawie energii jądrowej(3) Parlament podkreślił znaczenie przestrzegania wytycznych UE w dziedzinie praw człowieka, w tym w sprawie obrońców praw człowieka, w kontekście stosunków UE–Iran;

F.  mając na uwadze, że w Iranie obrońcy praw człowieka, dziennikarze, prawnicy i działacze wypowiadający się w internecie nadal są prześladowani, arbitralnie przetrzymywani, zatrzymywani i ścigani za swoją pracę; mając na uwadze, że irańskie Ministerstwo Wywiadu i inne organy podjęły zdecydowane działania przeciwko społeczeństwu obywatelskiemu; mając na uwadze, że 77 członków opozycji reformatorskiej, głównie z Frontu Udziału w Islamskim Iranie, wydało otwarte oświadczenie potępiające nadmierne użycie siły podczas tłumienia protestów; mając na uwadze, że niektórzy z nich zostali postawieni przed sądem za „szerzenie propagandy przeciwko Republice Islamskiej”, a dwie osoby zostały aresztowane, a mianowicie Mohammad Kianusz Rad i Mehdi Mahmudian;

G.  mając na uwadze, że irańskie sądy nie gwarantują sprawiedliwego procesu, odmawiają dostępu do pomocy prawnej i wizyt przedstawicieli konsulatów, ONZ i organizacji humanitarnych oraz dopuszczają wykorzystywanie zeznań wymuszonych torturą jako dowodów procesowych; mając na uwadze, że brak niezależnych mechanizmów gwarantujących odpowiedzialność pracowników sądownictwa oraz że nadal istnieją poważne obawy dotyczące upolitycznienia sędziów, w szczególności tych, którzy przewodniczą sądom rewolucyjnym;

H.  mając na uwadze, że wiele osób z podwójnym – unijnym i irańskim – obywatelstwem zostało zatrzymanych za działalność na rzecz praw człowieka lub działalność akademicką; mając na uwadze, że od czerwca 2019 r. w Iranie więzionych jest dwoje francuskich naukowców, a mianowicie Fariba Adelkhah i, jak ostatnio potwierdzono, Roland Marchal;

1.  składa kondolencje rodzinom ofiar; życzy wszystkim poszkodowanym szybkiego powrotu do zdrowia;

2.  ubolewa nad masowym i nieproporcjonalnym użyciem siły przez Iran wobec uczestników pokojowych demonstracji, którzy tylko korzystali z prawa do wolności wypowiedzi, zrzeszania się i pokojowych zgromadzeń; podkreśla, że takie działania są niedopuszczalne, i apeluje do władz Iranu o podanie do wiadomości publicznej łącznej liczby ofiar śmiertelnych i osób zatrzymanych, przeprowadzenie szybkiego, bezstronnego, niezależnego i przejrzystego dochodzenia w sprawie zarzutów dotyczących nadmiernego użycia siły, w tym bezpośrednich ataków sił bezpieczeństwa na protestujących, a także o pociągnięcie do odpowiedzialności wszystkich sprawców;

3.  domaga się bezwarunkowego uwolnienia wszystkich demonstrantów, obrońców praw człowieka i dziennikarzy, którzy przebywają obecnie w areszcie za korzystanie z przynależnego im prawa do wolności wypowiedzi i zgromadzeń; ponadto domaga się, by władze informowały rodziny o miejscu pobytu zatrzymanych oraz wzywa do umożliwienia prawnikom i obserwatorom międzynarodowym nieskrępowanego dostępu do osób zatrzymanych podczas protestów i do podania nazwisk osób zatrzymanych społeczności międzynarodowej; ponawia wcześniejszy apel Parlamentu o uwolnienie Nazanin Zaghari-Ratcliffe i wielu innych bezprawnie zatrzymanych osób;

4.  zdecydowanie potępia decyzję Iranu o zablokowaniu internetowego dostępu do globalnych sieci, która uniemożliwiła obywatelom Iranu komunikowanie się i swobodne otrzymywanie informacji; podkreśla, że takie działania stanowią wyraźne naruszenie wolności słowa; wzywa władze Iranu do odblokowania komunikacji i usług internetowych;

5.  podkreśla, że prawa podstawowe, takie jak wolność wypowiedzi i zgromadzeń, muszą być zawsze przestrzegane, i wzywa władze Iranu do wypełnienia zobowiązań międzynarodowych, w tym zobowiązań na mocy MPPOiP;

6.  wzywa ONZ, w szczególności Radę Praw Człowieka, do niezwłocznego zainicjowania kompleksowego dochodzenia w sprawie wydarzeń z ostatnich tygodni, pod przewodnictwem specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie, aby wyjaśnić zarzuty dotyczące poważnych naruszeń praw człowieka w tym kraju od momentu wybuchu protestów, oraz wzywa Iran do zapewnienia pełnego i nieograniczonego dostępu osobom prowadzącym dochodzenie;

7.  przypomina swą rezolucję z 19 września 2019 r.; wyraża głębokie ubolewanie z powodu braku postępów w sprawach dotyczących przetrzymywanych w Iranie osób z podwójnym, unijnym i irańskim, obywatelstwem; wzywa władze Iranu do natychmiastowego uwolnienia Rolanda Marchala i Fariby Adelkhah, a także wszystkich obrońców praw człowieka, których uwięziono i skazano tylko za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności słowa, zrzeszania się i pokojowego zgromadzania się;

8.  wzywa UE, w tym wiceprzewodniczącego / wysokiego przedstawiciela, do dalszego poruszania kwestii praw człowieka w rozmowach z władzami Iranu na forach dwustronnych i wielostronnych, w szczególności w kontekście dialogu politycznego UE–Iran na wysokim szczeblu;

9.  ponownie wyraża pełne poparcie dla laureatów Nagrody im. Sacharowa: Nasrin Sotude i Dżafara Panahiego; ubolewa nad faktem, że Nasrin Sotude nadal przebywa w więzieniu, skazana na 33 lata i 148 batów, i nalega na jej natychmiastowe i bezwarunkowe zwolnienie; wzywa władze Iranu do zniesienia zakazu podróżowania, który od 2010 r. obowiązuje Dżafara Panahiego;

10.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, wiceprzewodniczącemu Komisji / wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Najwyższemu Przywódcy Islamskiej Republiki Iranu, prezydentowi Islamskiej Republiki Iranu oraz członkom Madżlisu.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0019. (2) Dz.U. C 215 z 19.6.2018, s. 86. (3) Dz.U. C 215 z 19.6.2018, s. 86.