Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu w sprawie wykonania Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Zielonego Przylądka (lata 2019–2024) (08662/1/2019 – C9-0004/2019 – 2019/0078(NLE))

P9_TA(2020)0134 A9-0024/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08662/1/2019),

–  uwzględniając protokół w sprawie wykonania Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Zielonego Przylądka (lata 2019–2024) (08668/2019),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0004/2019),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 18 czerwca 2020 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa (A9‑0024/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Zielonego Przylądka.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA-PROV(2020)0135.

Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia protokołu w sprawie wykonania Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Zielonego Przylądka (lata 2019–2024) (08662/2019 – C9-0004/2019 – 2019/0078M(NLE))

P9_TA(2020)0135 A9-0023/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08662/2019),

–  uwzględniając protokół w sprawie wykonania Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Zielonego Przylądka (lata 2019–2024) (08668/2019),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) (C9-0004/2019),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 18 czerwca 2020 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 31 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb)(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie wspólnych przepisów w celu stosowania zewnętrznego wymiaru WPRyb, w tym umów w sprawie połowów(3),

–  uwzględniając końcowe sprawozdanie z lutego 2018 r. zatytułowane „Badanie oceniające ex post i ex ante Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka”,

–  uwzględniając art. 105 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię Komisji Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A9-0023/2020),

A.  mając na uwadze, że Komisja Europejska wynegocjowała z rządem Republiki Zielonego Przylądka nową umowę o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów wraz z protokołem wykonawczym do umowy na okres pięciu lat;

B.  mając na uwadze, że ogólnym celem umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka jest zacieśnienie współpracy między Unią Europejską a Republiką Zielonego Przylądka w dziedzinie rybołówstwa, w interesie obu stron, w drodze propagowania zrównoważonej polityki rybołówstwa i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybnych w wyłącznej strefie ekonomicznej (w.s.e.) Zielonego Przylądka;

C.  mając na uwadze, że poziom wykorzystania uprawnień do połowów w ramach poprzedniej umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka wahał się od 58 % do 68 %, przy dobrym wykorzystaniu sejnerów i umiarkowanym wykorzystaniu taklowców i statków prowadzących połowy wędami;

D.  mając na uwadze, że połowy rekinów stanowią 20 % połowów, ale brak danych naukowych oznacza, że liczby całkowite mogą nie być dokładne i mogą być o wiele wyższe;

E.  mając na uwadze, że umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka powinna wspierać skuteczniejszy i bardziej zrównoważony rozwój społeczności rybackich w tym kraju, a także powiązanych gałęzi przemysłu i działalności, w tym naukę w dziedzinie rybołówstwa; mając na uwadze, że wsparcie udzielane na podstawie protokołu musi być spójne z krajowymi planami rozwoju i planem działania na rzecz niebieskiego wzrostu i rozwoju z uwzględnieniem ograniczeń ekologicznych opracowanym we współpracy z ONZ, z myślą o zwiększeniu produkcji i profesjonalizacji sektora, aby zaspokoić potrzeby miejscowego społeczeństwa w zakresie żywności i zatrudnienia;

F.  mając na uwadze, że w ramach tych umów należy również wspierać zobowiązania UE na mocy umów międzynarodowych, w szczególności cele zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza cel 14, oraz mając na uwadze, że wszystkie działania UE, takie jak niniejsza umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów, muszą przyczyniać się do osiągnięcia tych celów;

G.  mając na uwadze, że za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Rozwoju UE przeznacza na rzecz Republiki Zielonego Przylądka wieloletni budżet w wysokości 55 mln EUR, skupiając się na jednym głównym sektorze, mianowicie umowie dotyczącej dobrego rządzenia i rozwoju;

H.  mając na uwadze, że umowa powinna przyczyniać się do promowania i rozwoju sektora rybołówstwa Republiki Zielonego Przylądka oraz mając na uwadze, że należy wybudować lub wyremontować podstawową infrastrukturę, taką jak porty, miejsca wyładunku, magazyny i zakłady przetwórcze;

I.  mając na uwadze, że Parlament musi być na wszystkich etapach niezwłocznie i szczegółowo informowany o procedurach dotyczących protokołu i jego odnawiania;

1.  uważa, że umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka musi sprzyjać realizacji dwóch jednakowo ważnych celów: (1) zapewnienia uprawnień do połowów statkom UE na wodach w.s.e. Republiki Zielonego Przylądka w oparciu o najlepszą dostępną wiedzę i opinie naukowe i z poszanowaniem środków ochrony i zarządzania podejmowanych przez organizacje regionalne, do których należy Republika Zielonego Przylądka, zwłaszcza Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT), oraz w granicach dostępnej nadwyżki; oraz (2) wspierania dalszej współpracy gospodarczej, finansowej, technicznej i naukowej między UE a Republiką Zielonego Przylądka w dziedzinie zrównoważonej gospodarki rybackiej i racjonalnej eksploatacji zasobów rybnych w w.s.e. Zielonego Przylądka, nie naruszając suwerennych opcji i strategii Republiki Zielonego Przylądka związanych z własnym rozwojem; jednocześnie i w świetle wysokiej wartości różnorodności biologicznej w wodach Republiki Zielonego Przylądka uważa, że umowa powinna gwarantować przyjęcie środków mających na celu ograniczenie przypadkowych połowów przez statki UE w w.s.e. Republiki Zielonego Przylądka;

2.  jest zdania, że należy podjąć środki w celu zagwarantowania, by nie przekraczano pojemności referencyjnej przewidzianej w umowie;

3.  zwraca uwagę na wnioski przeprowadzonej w maju 2018 r. oceny retrospektywnej i perspektywicznej protokołu do umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka na lata 2014–2018, w której wskazano między innymi, że protokół w ujęciu ogólnym okazał się skuteczny, wydajny, odpowiadający poszczególnym interesom, spójny z polityką sektorową Republiki Zielonego Przylądka i został dobrze przyjęty przez zainteresowane podmioty, oraz że zalecane jest podpisanie nowego protokołu; podkreśla, że możliwe jest poczynienie większych postępów we współpracy między UE a Republiką Zielonego Przylądka w dziedzinie rybołówstwa, i uważa, że nowy protokół powinien zatem wykroczyć poza osiągnięcia poprzednich protokołów wykonawczych do umowy, zwłaszcza w odniesieniu do wspierania rozwoju sektora rybołówstwa Republiki Zielonego Przylądka;

4.  popiera potrzebę poczynienia znacznych postępów w rozwoju rybołówstwa Republiki Zielonego Przylądka, w tym branży rybackiej i powiązanej działalności, oraz wzywa Komisję Europejską do podjęcia wszelkich niezbędnych działań, w tym przeprowadzenia ewentualnego przeglądu i zwiększenia wsparcia sektorowego przewidzianego w umowie, oraz do stworzenia warunków dla zwiększenia poziomu wykorzystania tego wsparcia;

5.  uważa, że cele Umowy partnerskiej w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską a Republiką Zielonego Przylądka nie zostaną osiągnięte, jeżeli nie przyczyni się ona do zwiększenia w Republice Zielonego Przylądka wartości dodanej wynikającej z eksploatacji zasobów rybnych tego kraju;

6.  uważa, że umowa o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka i protokół do niej muszą być dostosowane do krajowych planów rozwoju i planu na rzecz niebieskiego wzrostu z myślą o rozwoju z uwzględnieniem ograniczeń ekologicznych sektora rybołówstwa Republiki Zielonego Przylądka, które stanowią priorytetowe obszary pod względem wsparcia UE i na które należy przeznaczyć niezbędną pomoc techniczną i finansową, szczególnie w celu:

7.  wyraża zadowolenie, że umowa nie dotyczy małych gatunków pelagicznych, które mają ogromne znaczenie dla miejscowej ludności i dla których nie ma nadwyżki;

8.  wyraża zaniepokojenie potencjalnie szkodliwym wpływem działalności połowowej na populację rekinów w w.s.e. Republiki Zielonego Przylądka;

9.  uważa, że konieczna jest bardziej szczegółowa ocena korzyści, jakie niesie stosowanie protokołu dla lokalnej gospodarki (zatrudnienie, infrastruktura, poprawa warunków społecznych);

10.  uważa za pożądane zwiększenie ilości i dokładności informacji na temat wszystkich połowów (docelowych i przyłowów) i stanu ochrony zasobów rybnych, jak i wpływu działalności połowowej na środowisko morskie, oraz lepsze wykorzystywanie środków przeznaczonych na wsparcie sektorowe, aby móc dokładniej ocenić wpływ umowy na ekosystem morski, zasoby rybne i społeczności rybackie, w tym jej skutki społeczne i gospodarcze;

11.  uważa, że w obliczu możliwości zamknięcia łowisk lub nałożenia ograniczeń połowowych, w celu zapewnienia zrównoważonego charakteru zasobów w oparciu o rzetelne opinie naukowe, należy w pierwszej kolejności uwzględnić potrzeby lokalnego sektora rybołówstwa;

12.  wzywa Komisję i władze Republiki Zielonego Przylądka do usprawnienia gromadzenia danych i monitorowania stad ryb w kontekście przełowienia, ze szczególnym uwzględnieniem rekinów;

13.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach polityki współpracy i oficjalnej pomocy na rzecz rozwoju w Republice Zielonego Przylądka miały na uwadze, że Europejski Fundusz Rozwoju i wsparcie sektorowe ustanowione w ramach umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów powinny się wzajemnie uzupełniać, aby przyczynić się do wzmocnienia miejscowego sektora rybołówstwa i dopilnować, aby kraj ten posiadał pełną suwerenność w kwestii swoich zasobów; apeluje do Komisji, aby za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Rozwoju i innych właściwych instrumentów ułatwiła podejmowanie działań niezbędnych do stworzenia infrastruktury, której budowa – oparta wyłącznie na wsparciu sektorowym w ramach umowy o partnerstwie w sprawie połowów – nie jest możliwa ze względu na skalę i koszty; do takiej infrastruktury należą m.in. porty rybackie (przemysłowe i rzemieślnicze);

14.  popiera potrzebę zwiększenia wkładu umowy o partnerstwie w sprawie połowów w tworzenie bezpośrednich i pośrednich miejsc pracy na miejscu, czy to na statkach działających na podstawie umowy o partnerstwie w sprawie połowów, czy to w działalności połowowej, na wszystkich etapach łańcucha dostaw; uważa, że państwa członkowskie – przyczyniając się do budowania zdolności i kształcenia – mogą odegrać istotną rolę i aktywnie uczestniczyć w osiągnięciu tego celu;

15.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego zacieśnienia współpracy z Zielonym Przylądkiem w celu oceny możliwości zwiększenia przyszłej pomocy rozwojowej, przede wszystkim w ramach nowego Instrumentu Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej (ISWMR) zaproponowanego w ramach budżetu UE na lata 2021–2027, a w szczególności biorąc pod uwagę dobre wykorzystanie funduszy UE w Republice Zielonego Przylądka i stabilność polityczną kraju w złożonym kontekście geopolitycznym, co należy wspierać i nagradzać;

16.  wzywa Komisję, by zaapelowała do Republiki Zielonego Przylądka o wykorzystanie wkładu finansowego przewidzianego w protokole w celu zrównoważonego wzmocnienia krajowego sektora rybołówstwa w perspektywie długoterminowej, wspieranie popytu na lokalne inwestycje i projekty przemysłowe oraz wspieranie rozwoju zrównoważonej niebieskiej gospodarki, co przyczyni się do tworzenia lokalnych miejsc pracy i zwrócenia uwagi młodych pokoleń na atrakcyjność tego rodzaju działalności;

17.  wzywa Komisję do przekazania Parlamentowi i podania do wiadomości publicznej protokołów i wniosków z posiedzeń wspólnego komitetu, o którym mowa w art. 9 umowy, oraz wniosków z ocen rocznych; wzywa Komisję, aby umożliwiła przedstawicielom Parlamentu udział w posiedzeniach wspólnego komitetu w charakterze obserwatorów oraz by zachęcała do uczestnictwa społeczności rybackie i powiązane z nimi zainteresowane strony Republiki Zielonego Przylądka;

18.  uważa, że należy opracować informacje na temat korzyści, jakie stosowanie protokołu niesie dla lokalnej gospodarki (zatrudnienie, infrastruktura, poprawa warunków socjalnych);

19.  wzywa Komisję i Radę, aby w ramach przysługujących im kompetencji bezzwłocznie i w pełni informowały Parlament na wszystkich etapach procedury związanych z protokołem i, w stosownym przypadku, jego przedłużeniem, zgodnie z art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 218 ust. 10 TFUE;

20.  zwraca uwagę Komisji, a w szczególności uwagę Rady, na fakt, że długotrwałe postępowanie w sprawie tymczasowego stosowania umów międzynarodowych przed wydaniem przez Parlament zgody nie jest zgodne z zasadami przewodnimi porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, że praktyka ta znacznie ogranicza status Parlamentu jako jedynej demokratycznie wybranej instytucji UE, a także szkodzi legitymacji demokratycznej całej UE;

21.  wzywa Komisję do pełniejszego uwzględnienia obecnych zaleceń w umowie o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Zielonego Przylądka, a także do wzięcia ich pod uwagę, na przykład w procedurach związanych z odnowieniem protokołu;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Republiki Zielonego Przylądka.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA-PROV(2020)0134. (2) Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22. (3) Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 93.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu wykonawczego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Gwinei Bissau (2019–2024) (08928/2019 – C9-0011/2019 – 2019/0090(NLE))

P9_TA(2020)0136 A9-0012/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08928/2019),

–  uwzględniając Protokół wykonawczy do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Gwinei Bissau (08894/2019),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) oraz art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9‑0011/2019),

–  uwzględniając swoją rezolucję nieustawodawczą z dnia 18 czerwca 2020 r.(1) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając opinie przedstawione przez Komisję Rozwoju oraz Komisję Budżetową,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa (A9‑0012/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie Protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Gwinei Bissau.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA-PROV(2020)0137.

Rezolucja nieustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu wykonawczego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Gwinei Bissau (2019–2024) (08928/2019 – C9-0011/2019 – 2019/0090M(NLE))

P9_TA(2020)0137 A9-0013/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (08928/2019),

–  uwzględniając Protokół wykonawczy do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Wspólnotą Europejską a Republiką Gwinei Bissau (08894/2019) (zwany dalej „Protokołem”),

–  uwzględniając wniosek o udzielenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) oraz art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0011/2019),

–  uwzględniając art. 31 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1380/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia Rady (WE) nr 1954/2003 i (WE) nr 1224/2009 oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 2371/2002 i (WE) nr 639/2004 oraz decyzję Rady 2004/585/WE (wspólna polityka rybołówstwa)(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie wspólnych reguł stosowania zewnętrznego wymiaru wspólnej polityki rybołówstwa, w tym umów w sprawie połowów(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 18 czerwca 2020 r.(3) w sprawie projektu decyzji,

–  uwzględniając art. 105 ust. 2 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię Komisji Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa (A9-0013/2020),

A.  mając na uwadze, że ogólnym celem Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau jest pogłębienie współpracy w zakresie rybołówstwa między UE a Gwineą Bissau, w interesie obu stron, przez wspieranie zrównoważonej polityki rybołówstwa oraz rozsądnej i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybnych na obszarze połowowym Gwinei Bissau, a także rozwój gwinejskiego sektora rybołówstwa i tamtejszej niebieskiej gospodarki;

B.  mając na uwadze, że wykorzystanie uprawnień do połowów na mocy poprzedniej umowy o partnerstwie w sprawie połowów uznaje się za ogólnie satysfakcjonujące;

C.  mając na uwadze, że Umowa o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau ma duże znaczenie w kontekście różnych umów o partnerstwie w sprawie połowów zawartych przez UE z państwami trzecimi, że obecnie jest to trzecia najważniejsza umowa z punktu widzenia zaangażowanych środków, oraz że oferuje ona dodatkową korzyść, gdyż jest jedną z zaledwie trzech umów umożliwiających dostęp do połowów wielogatunkowych;

D.  mając na uwadze, że wkład gwinejskiego sektora rybołówstwa w zamożność kraju jest bardzo niski (3,5 % PKB w 2015 r.), choć środki przekazane w ramach umowy o partnerstwie w sprawie połowów jako rekompensata finansowa z tytułu dostępu do zasobów będą stanowić istotny wkład do krajowych finansów publicznych;

E.  mając na uwadze, że w porównaniu z poprzednim Protokołem wkład finansowy UE został zwiększony z 9 mln EUR do 11,6 mln EUR rocznie w odniesieniu do kwoty rocznej za dostęp do zasobów rybnych oraz z 3 mln EUR do 4 mln EUR rocznie w odniesieniu do wsparcia sektorowej polityki rybołówstwa Gwinei Bissau;

F.  mając na uwadze, że w okresie obowiązywania Protokołu uprawnienia do połowów będą definiowane na dwa sposoby: przez pierwsze dwa lata w nakładzie połowowym (mierzonym w pojemności rejestrowej brutto – GRT), a przez ostatnie trzy lata – w całkowitych dopuszczalnych połowach (TAC, w tonach); mając na uwadze, że przejściu z jednego sposobu na drugi powinno towarzyszyć wdrożenie, w ciągu dwóch pierwszych lat obowiązywania Protokołu, systemu sprawozdawczości elektronicznej w zakresie połowów i przetwarzania danych dotyczących połowów;

G.  mając na uwadze, że w pierwszym okresie obowiązywania Protokołu uprawnienia do połowów przyznane flotom UE są następujące: 3 700 GRT dla trawlerów zamrażalni do połowów krewetek, 3 500 GRT dla trawlerów zamrażalni do połowu ryb i głowonogów oraz 15 000 GRT dla trawlerów do połowów małych gatunków pelagicznych, a także 28 sejnerów zamrażalni do połowów tuńczyka i taklowców oraz 13 kliprów tuńczykowych; mając na uwadze, że w drugim okresie uprawnienia do połowów przyznane flotom UE są następujące: 2 500 ton dla trawlerów zamrażalni do połowów krewetek, 11 000 ton dla trawlerów zamrażalni do połowu ryb, 1 500 ton dla trawlerów zamrażalni do połowu głowonogów oraz 18 000 ton dla trawlerów do połowów małych gatunków pelagicznych, a także 28 sejnerów zamrażalni do połowów tuńczyka i taklowców oraz 13 kliprów tuńczykowych;

H.  mając na uwadze, że pierwszą umowę w sprawie rybołówstwa między Europejską Wspólnotą Gospodarczą i Gwineą Bissau zawarto 1980 r.; mając na uwadze, że poprzedni protokół do umowy wygasł 23 listopada 2017 r.; mając na uwadze, że efekty współpracy na rzecz rozwoju w ramach tych umów (tj. wsparcie sektorowe) ogólnie nie są zadowalające; mając jednak na uwadze, że odnotowano poprawę w zakresie monitorowania, kontroli i nadzoru w odniesieniu do rybołówstwa, zdolności przeprowadzania kontroli sanitarnych oraz uczestnictwa Gwinei Bissau w regionalnych organach ds. rybołówstwa; mając na uwadze, że należy pogłębić współpracę sektorową, aby lepiej wspierać rozwój lokalnego sektora rybołówstwa oraz powiązanych gałęzi przemysłu i działalności z myślą o zapewnieniu, by większa część wartości dodanej wytworzonej w wyniku eksploatacji zasobów naturalnych tego kraju pozostała w Gwinei Bissau;

I.  mając na uwadze, że w celu wspierania rozwoju gwinejskiego sektora rybołówstwa konieczna jest podstawowa infrastruktura, której wciąż brakuje, a która sprzyjałaby wyładunkowi ryb złowionych w wodach Gwinei Bissau, tj. porty, miejsca wyładunku oraz infrastruktura służąca do przechowywania i przetwarzania ryb;

J.  mając na uwadze, że w 2021 r. rozpocznie się ustanowiona przez ONZ dekada nauki o oceanach na rzecz zrównoważonego rozwoju (2021–2030); mając na uwadze, że należy zachęcać państwa trzecie do odgrywania kluczowej roli w zdobywaniu wiedzy;

K.  mając na uwadze, że od wielu lat handel w UE produktami rybołówstwa pochodzącymi z Gwinei Bissau jest niemożliwy, ponieważ kraj ten nie jest w stanie spełnić wymogów sanitarnych stawianych przez UE; mając na uwadze, że opóźnienie procesu certyfikacji laboratorium analitycznego (CIPA) stanowi główną przeszkodę w wywozie produktów rybołówstwa Gwinei Bissau do UE; mając na uwadze, że władze Gwinei Bissau i Komisja współpracują w ramach procesu certyfikacji w celu zniesienia odnośnego zakazu;

L.  mając na uwadze potrzebę zapewnienia, by większa część wartości dodanej wytworzonej w wyniku eksploatacji zasobów rybnych na obszarze połowowym Gwinei Bissau pozostawała w kraju;

M.  mając na uwadze, że tworzenie bezpośrednich miejsc pracy w sektorze rybołówstwa w Gwinei Bissau jest ograniczone, nawet w przypadku członków lokalnej załogi na pokładzie statków (obecnie jest ich mniej niż w okresie obowiązywania poprzedniego Protokołu) czy kobiet, których utrzymanie i zatrudnienie zależy od sektora rybołówstwa;

N.  mając na uwadze, że w porównaniu z poprzednim Protokołem liczba marynarzy, którzy mają zostać zaokrętowani we flocie UE, wyraźnie wzrosła; mając na uwadze, że właściciele statków UE dokładają starań, aby zaokrętować dodatkowych marynarzy z Gwinei Bissau; mając na uwadze, że władze Gwinei Bissau mają opracować i aktualizować orientacyjny wykaz wykwalifikowanych marynarzy, którzy mogą zostać zaokrętowani na statkach UE;

O.  mając na uwadze, że poczyniono postępy w walce z połowami NNN (połowy nielegalne, nieraportowane i nieuregulowane) na wodach terytorialnych Gwinei Bissau dzięki wzmocnieniu środków nadzoru w wyłącznej strefie ekonomicznej (w.s.e.) Gwinei Bissau, mianowicie tych związanych z FISCAP (nadzór i kontrola działalności połowowej), w tym z grupą obserwatorów i szybkich łodzi patrolowych; mając na uwadze, że wciąż istnieją niedociągnięcia i luki, którym należy zaradzić, w tym kwestie związane z systemem VMS (satelitarny system monitorowania statków);

P.  mając na uwadze postępy w opisywaniu cech gatunków dennych w w.s.e. Gwinei Bissau, w szczególności sprawozdanie z oceny stad dennych w wyłącznej strefie ekonomicznej Gwinei Bissau ze stycznia 2019 r.;

Q.  mając na uwadze, że Gwinea Bissau jest jednym z 13 krajów objętych projektem „Usprawnione regionalne zarządzanie rybołówstwem w Afryce Zachodniej (PESCAO)” przyjętym decyzją Komisji C(2017)2951 z dnia 28 kwietnia 2017 r., który ma na celu m.in. zwiększenie skuteczności zapobiegania połowom NNN i reagowania na nie przez usprawnienie monitorowania, kontroli i nadzoru na szczeblu krajowym i regionalnym;

R.  mając na uwadze, że zalecenia wydane wcześniej przez Parlament nie zostały włączone do obecnego Protokołu w sposób satysfakcjonujący;

S.  mając na uwadze, że Parlament musi być we właściwym czasie informowany o procedurach dotyczących Protokołu lub jego odnawiania na wszystkich etapach procesu;

1.  zwraca uwagę na znaczenie Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau, zarówno dla Gwinei Bissau, jak i dla flot UE prowadzących połowy na obszarze połowowym tego kraju; podkreśla, że poczynienie większych postępów we współpracy między UE a Gwineą Bissau w dziedzinie rybołówstwa jest możliwe, i ponownie wzywa Komisję do podjęcia wszelkich działań koniecznych do wykroczenia poza osiągnięcia poprzednich protokołów wykonawczych do tej umowy, aby dzięki niej można było osiągnąć ogólnie zadowalający poziom rozwoju lokalnego sektora rybołówstwa, a także aby zagwarantować jej spójność z zadaniami objętymi celem zrównoważonego rozwoju nr 14, czyli chronieniem oceanów, mórz i zasobów morskich oraz wykorzystywaniem ich w sposób zrównoważony;

2.  uważa, że poszczególne cele Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau nie zostały osiągnięte w równym stopniu: choć dzięki umowie statki UE uzyskały duże uprawnienia do połowów na obszarze połowowym Gwinei Bissau, z których często korzystają europejscy armatorzy, to wpływ umowy na rozwój lokalnego sektora rybołówstwa jest ogólnie niewystarczający i niezadowalający;

3.  podkreśla, że w art. 3 Protokołu zawarto klauzulę o niedyskryminacji, zgodnie z którą Gwinea Bissau zobowiązuje się nie przyznawać korzystniejszych warunków technicznych flotom zagranicznym działającym na jej obszarze połowowym, mającym te same cechy i poławiającym te same gatunki; wzywa Komisję do ścisłego przestrzegania umów w sprawie połowów zawartych z państwami trzecimi na obszarze połowowym Gwinei Bissau;

4.  z zadowoleniem przyjmuje wkład statków UE w bezpieczeństwo żywnościowe Gwinei Bissau dzięki bezpośrednim wyładunkom, zgodnie z rozdziałem V załącznika do Protokołu, z korzyścią dla lokalnych społeczności i z myślą o wspieraniu handlu wewnętrznego rybami i krajowego spożycia ryb;

5.  jest zdania, że wyzwaniem dla tego Protokołu jest zmiana sposobu zarządzania uprawnieniami do połowów (przejście z zarządzania opartego na nakładzie połowowym na zarządzanie oparte na całkowitych dopuszczalnych połowach); wzywa Komisję i Gwineę Bissau do niezwłocznego wsparcia odpowiedniej i skutecznej zmiany sposobu zarządzania, która zagwarantuje niezbędną wiarygodność i skuteczność systemu elektronicznej rejestracji i elektronicznego raportowania (ERS) oraz przetwarzania danych dotyczących połowów;

6.  popiera potrzebę poczynienia znacznych postępów w rozwoju gwinejskiego sektora rybołówstwa oraz powiązanych gałęzi przemysłu i działalności oraz wzywa Komisję Europejską do podjęcia wszelkich niezbędnych działań, w tym przeprowadzenia ewentualnego przeglądu, zwiększenia wsparcia sektorowego przewidzianego w umowie oraz zastosowania środków służących zwiększeniu poziomu wykorzystania wkładu finansowego, tak aby osiągnąć ten cel;

7.  uważa, że cele Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau nie zostaną osiągnięte, jeżeli nie przyczyni się ona do wdrożenia systemu zarządzania na rzecz zrównoważonej i długoterminowej eksploatacji zasobów rybnych tego kraju; uznaje, że sprawą najwyższej wagi jest przestrzeganie postanowień Protokołu dotyczących wsparcia sektorowego, tak aby przyczyniło się ono do pełnej realizacji krajowej strategii na rzecz rybołówstwa i niebieskiej gospodarki; w związku z tym wskazuje obszary, które UE powinna wesprzeć w pierwszej kolejności, udzielając niezbędnej pomocy technicznej i finansowej w celu:

8.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w swoich strategiach politycznych w zakresie współpracy i oficjalnej pomocy rozwojowej wzięły pod uwagę to, że Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) i wsparcie sektorowe przewidziane w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau powinny się uzupełniać i współdziałać ze sobą, a tym samym przyczynić się do wzmocnienia lokalnego sektora rybołówstwa;

9.  wyraża zaniepokojenie wzrostem liczby zakładów produkujących mączkę rybną i olej rybny na wybrzeżu Afryki Zachodniej, które są również zaopatrywane w ryby pochodzące z wód Gwinei Bissau; podkreśla, że połów drobnych ryb na pokarm dla ryb drapieżnych jest sprzeczny z zasadą zrównoważonego rozwoju i z zapewnianiem społeczności lokalnej cennych zasobów białka; z zadowoleniem przyjmuje rozbudowę infrastruktury portowej i służącej do wyładunku w Gwinei Bissau, lecz jednocześnie wyraża zaniepokojenie, że jej następstwem może być budowa nowych zakładów produkujących mączkę rybną;

10.  wzywa Komisję i władze Gwinei Bissau do pogłębienia współpracy w celu ustalenia warunków wywozu produktów rybołówstwa Gwinei Bissau do UE, w szczególności w zakresie kontroli wymaganych warunków sanitarnych i certyfikacji laboratorium analitycznego (CIPA), aby rozwiązać problem obowiązującego zakazu, pobudzić rozwój lokalnego sektora rybołówstwa i w konsekwencji zbliżyć się do osiągnięcia celów umowy o partnerstwie w sprawie połowów;

11.  popiera potrzebę pogłębienia wkładu umowy o partnerstwie w sprawie połowów na rzecz tworzenia bezpośrednich i pośrednich miejsc pracy w wymiarze lokalnym, czy to na statkach działających na podstawie umowy o partnerstwie w sprawie połowów, czy to w działalności połowowej, na wszystkich etapach łańcucha dostaw; uważa, że państwa członkowskie – przyczyniając się do budowania zdolności i kształcenia – mogą odegrać istotną rolę i aktywnie uczestniczyć w osiągnięciu tego celu;

12.  przypomina o unikalnym charakterze ekosystemów morskich i przybrzeżnych Gwinei Bissau, takich jak lasy namorzynowe, które pełnią rolę siedlisk narybku dla zasobów rybnych, wymagających ukierunkowanych działań na rzecz ochrony i przywrócenia różnorodności biologicznej;

13.  uważa, że należy opracować informacje na temat korzyści, jakie stosowanie Protokołu niesie dla lokalnej gospodarki (np. zatrudnienie, infrastruktura, poprawa warunków socjalnych);

14.  jest zdania, że istnieje potrzeba poprawy ilości i jakości danych dotyczących wszystkich połowów (gatunków docelowych i przyłowów), stanu ochrony zasobów rybnych na obszarze połowowym Gwinei Bissau oraz, ogólnie, wpływu umowy o partnerstwie w sprawie połowów na ekosystemy, przy czym należy podjąć działania na rzecz rozwijania zdolności Gwinei Bissau do pozyskiwania takich danych; wzywa Komisję do wspierania sprawnego funkcjonowania organów odpowiedzialnych za monitorowanie wdrażania umowy, w tym wspólnego komitetu i wspólnego komitetu naukowego, oraz udziału stowarzyszeń rybaków trudniących się tradycyjnym łodziowym rybołówstwem przybrzeżnym, stowarzyszeń kobiet pracujących w sektorze rybołówstwa, związków zawodowych, przedstawicieli społeczności nadbrzeżnych i organizacji społeczeństwa obywatelskiego Gwinei Bissau;

15.  stwierdza, że istnieje bezwzględna potrzeba poprawy gromadzenia danych dotyczących połowów w Gwinei Bissau; wzywa ponadto do poprawy w zakresie przekazywania organom afrykańskim za pośrednictwem państwa bandery danych generowanych przez systemy VMS statków UE; apeluje o lepszą interoperacyjność systemów danych;

16.  wzywa do publikacji sprawozdań dotyczących działań objętych wsparciem sektorowym w celu zwiększenia przejrzystości;

17.  uważa, że w przypadku zamknięcia łowisk lub wprowadzenia ograniczeń połowowych w celu zapewnienia przewidzianego w Protokole zrównoważonego charakteru zasobów należy uwzględnić potrzeby lokalnego sektora rybołówstwa w pierwszej kolejności w oparciu o rzetelne opinie naukowe;

18.  podkreśla znaczenie wymogu dotyczącego nadwyżki dla statków Unii prowadzących połowy w wodach państw trzecich;

19.  popiera potrzebę usprawnienia zarządzania, kontroli i nadzoru na obszarze połowowym Gwinei Bissau oraz zwalczania połowów NNN, m.in. przez lepsze monitorowanie statków (za pomocą systemu VMS), aby zapewnić bardziej zrównoważony charakter działalności połowowej;

20.  wzywa do włączenia przepisów w zakresie przejrzystości, co oznaczałoby upublicznienie wszystkich umów z państwami lub podmiotami prywatnymi umożliwiającymi obcym statkom dostęp do w.s.e. Gwinei Bissau;

21.  podkreśla znaczenie przydzielania uprawnień do połowów przewidzianych w umowie o partnerstwie w sprawie połowów w oparciu o zasady sprawiedliwości, równowagi i przejrzystości;

22.  podkreśla, jak ważne jest, by wyładunki ryb w portach Gwinei Bissau przyczyniały się do rozwoju lokalnej działalności przetwórczej i bezpieczeństwa żywnościowego, zarówno pod względem gatunków, jak i jakości;

23.  apeluje do Komisji, aby przekazała Parlamentowi protokoły i wnioski z posiedzeń wspólnego komitetu, wieloletni program sektorowy, o którym mowa w art. 5 Protokołu, wyniki odnośnych ocen rocznych, informacje na temat współdziałania tego programu ze strategicznym planem rozwoju rybołówstwa w Gwinei Bissau (2015–2020), protokoły i wnioski z posiedzeń wspólnego komitetu naukowego oraz informacje dotyczące połowów NNN na obszarze połowowym Gwinei Bissau, integracji podmiotów gospodarczych z UE w gwinejskim sektorze rybołówstwa (art. 10 Protokołu) i kontroli wypełniania obowiązków przez armatorów (np. w odniesieniu do wkładu niepieniężnego przewidzianego w rozdziale V załącznika do Protokołu); wzywa Komisję, aby w ciągu ostatniego roku stosowania Protokołu i przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie jego odnowienia przekazała Parlamentowi pełne sprawozdanie z jego wdrożenia;

24.  wzywa Komisję i władze Gwinei Bissau do dostarczenia dokładniejszych informacji na temat rozwoju działalności związanej z połowem drobnych ryb na pokarm dla ryb drapieżnych w regionie;

25.  wzywa Komisję do pełniejszego uwzględnienia zaleceń Parlamentu w Umowie o partnerstwie w sprawie połowów między UE a Republiką Gwinei Bissau, a także w procedurach związanych z odnowieniem Protokołu;

26.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Gwinei Bissau.

(1) Dz.U. L 354 z 28.12.2013, s. 22. (2) Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 93. (3) Teksty przyjęte, P9_TA-PROV(2020)0136.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu wykonawczego do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów pomiędzy Demokratyczną Republiką Wysp Świętego Tomasza i Książęcej a Wspólnotą Europejską (12199/2019 – C9-0001/2020 – 2019/0173(NLE))

P9_TA(2020)0138 A9-0001/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12199/2019),

–  uwzględniając protokół wykonawczy do Umowy o partnerstwie w sprawie połowów między Demokratyczną Republiką Wysp Świętego Tomasza i Książęcej a Wspólnotą Europejską (12202/2019),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 43, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0001/2020),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa (A9-0001/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Demokratycznej Republiki Wysp Świętego Tomasza i Książęcej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w ramach negocjacji na podstawie art. XXVIII GATT 1994 w sprawie zmiany koncesji Szwajcarii w ramach WTO dotyczących mięsa przyprawianego (12482/2019 – C9-0194/2019 – 2019/0196(NLE))

P9_TA(2020)0139 A9-0092/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (12482/2019),

–  uwzględniając projekt Porozumienia w formie wymiany listów między Unią Europejską a Konfederacją Szwajcarską w ramach negocjacji na podstawie art. XXVIII GATT 1994 w sprawie zmiany koncesji Szwajcarii w ramach WTO dotyczących mięsa przyprawianego (12483/2019),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 4 akapit pierwszy i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0194/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A9-0092/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie porozumienia;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Konfederacji Szwajcarskiej.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie dodatkowego finansowania badań biomedycznych nad encefalopatią mialgiczną (2020/2580(RSP))

P9_TA(2020)0140 B9-0186/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 168 i art. 179–181 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 2 września 2019 r., w sprawie badań nad encefalopatią mialgiczną (ME) (E-002599/2019), oraz odpowiedź Komisji z 28 października 2019 r.,

–  uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 4 grudnia 2018 r., w sprawie zespołu chronicznego zmęczenia (E-006124/2018), oraz odpowiedź Komisji z 30 stycznia 2019 r.,

–  uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 28 sierpnia 2018 r., w sprawie encefalopatii mialgicznej: uznania przez Światową Organizację Zdrowia i wsparcia badań i szkoleń przez Komisję (E-004360/2018), oraz odpowiedź Komisji z 1 listopada 2018 r.,

–  uwzględniając pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie, skierowane do Komisji 9 listopada 2017 r., w sprawie finansowania badań nad ME/CFS (E-006901/2017), oraz odpowiedź Komisji z 18 grudnia 2017 r.,

–  uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała wiele petycji od osób zaniepokojonych brakiem metod leczenia i obecnym niedofinansowaniem badań biomedycznych nad encefalopatią mialgiczną (zespół chronicznego zmęczenia, ME/CFS) w UE;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 35 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej każdy ma „prawo dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej i prawo do korzystania z leczenia na warunkach ustanowionych w ustawodawstwach i praktykach krajowych”, a w innych instrumentach międzynarodowych dotyczących praw człowieka, w tym w Powszechnej deklaracji praw człowieka, Międzynarodowym pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, uznano prawo do zdrowia lub jego elementy, np. prawo do opieki medycznej, lub odniesiono się do takiego prawa lub jego elementów;

C.  mając na uwadze, że działania państw członkowskich i Unii muszą być ukierunkowane na poprawę zdrowia publicznego; mając na uwadze, że cel ten należy osiągnąć dzięki wsparciu Unii dla państw członkowskich, przez rozwijanie współpracy i wspieranie badań nad przyczynami chorób, ich rozprzestrzenianiem się oraz zapobieganiem im;

D.  mając na uwadze, że ME/CFS jest wycieńczającą, przewlekłą chorobą wieloukładową o nieznanej etiologii oraz niezwykle zróżnicowanych objawach, dotkliwości i przebiegu;

E.  mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia klasyfikuje ME/CFS w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-11) jako zaburzenie neurologiczne pod kodem 8E49 (zespół zmęczenia po zakażeniach wirusowych);

F.  mając na uwadze, że ME/CFS to choroba złożona, powodująca znaczną niepełnosprawność, ponieważ skrajne zmęczenie i inne objawy fizyczne mogą uniemożliwiać wykonywanie codziennych czynności; mając na uwadze, że ME/CFS może mieć poważny wpływ na jakość życia oraz prowadzić do choroby obłożnej lub uniemożliwić wychodzenie z domu, co oznacza poważne cierpienie, negatywny wpływ na relacje społeczne i rodzinne oraz znaczne koszty dla społeczeństwa w postaci utraconej zdolności do pracy;

G.  mając na uwadze, że należy zwrócić szczególną uwagę na wysokie ryzyko wykluczenia społecznego osób dotkniętych ME/CFS; mając na uwadze, że w tym sensie dla osób pracujących, które cierpią na tę chorobę, niezwykle istotna jest możliwość utrzymania pracy, aby nie popaść w izolację;

H.  mając na uwadze, że należy podjąć wszelkie możliwe środki, by dostosować warunki i środowisko pracy osób cierpiących na ME/CFS; mając na uwadze, że osoby te powinny mieć również prawo do dostosowania miejsca i czasu pracy;

I.  mając na uwadze, że nie ma jak dotąd uznanych biomedycznych testów diagnostycznych ani metod leczenia ME/CFS zatwierdzonych przez UE i Europejską Agencję Leków;

J.  mając na uwadze, że wskutek braku skoordynowanego i kompleksowego gromadzenia danych na szczeblu UE współczynniki zachorowalności i chorobowości ME/CFS w UE nie są znane, podobnie jak wynikające z tej choroby ogólne obciążenie społeczne i gospodarcze;

K.  mając na uwadze, że zgodnie z odpowiedzią Komisji na petycję nr 0204/2019, z 30 sierpnia 2019 r., ME/CFS zdiagnozowano u około 24 mln osób na całym świecie, lecz uważa się, że to zaledwie 10 % łącznej populacji cierpiącej na ME/CFS;

L.  mając na uwadze, że Amerykańskie Stowarzyszenie Encefalopatii Mialgicznej i Zespołu Chronicznego Zmęczenia (ang. American Myalgic Encephalomyelitis and Chronic Fatigue Syndrome Society) szacuje, iż na ME/CFS cierpi około 17–24 mln osób na całym świecie;

M.  mając na uwadze, że uważa się, iż w UE na ME/CFS cierpi około dwóch milionów osób o różnym pochodzeniu etnicznym, wieku czy płci; mając na uwadze, że wśród dorosłych choroba ta najczęściej dotyka kobiety;

N.  mając na uwadze, że jak dotąd nie rozumiemy dostatecznie mechanizmów ME/CFS, dlatego jest ona słabo rozpoznawana, gdyż pracownicy służby zdrowia mają niewystarczającą wiedzę na temat tej choroby lub napotykają trudności w wykrywaniu objawów, a przy tym brak jest odpowiednich testów diagnostycznych; mając na uwadze, że niezrozumienie mechanizmów ME/CFS może znacznie utrudniać rozpoznawanie u pacjentów niezdolności do wykonywania zawodu;

O.  mając na uwadze, że społeczność pacjentów odczuwa deprywację i czuje się ignorowana przez organy publiczne i całe społeczeństwo oraz słusznie domaga się zwiększenia świadomości i dodatkowego finansowania, które wsparłoby postępy w badaniach; mając na uwadze, że pacjenci ujawniają, iż na skutek niskiego poziomu wiedzy o tej chorobie padają ofiarami stygmatyzacji; mając na uwadze, że zbyt często niewystarczająco dostrzega się stygmatyzację towarzyszącą prawom osób cierpiących na ME/CFS i związany z nią stres psychologiczny, który ma ogromny wpływ na poszczególne osoby, rodziny i społeczeństwo oraz na każdy aspekt życia obywateli;

P.  mając na uwadze, że dzieci i osoby młode cierpiące na ME/CFS mogą mieć utrudniony dostęp do edukacji;

Q.  mając na uwadze oczywistą potrzebę lepszego rozpoznawania tego rodzaju chorób na szczeblu państw członkowskich; mając na uwadze, że należy zapewnić specjalnie ukierunkowane szkolenia, aby zwiększyć świadomość wśród organów publicznych, pracowników służby zdrowia i ogólnie urzędników;

R.  mając na uwadze, że wiele osób złożyło i nadal składa podpisy na poparcie petycji nr 0204/2019, w tym pacjenci i ich rodziny, a także przedstawiciele środowiska naukowego, wzywający do zainwestowania większych środków w badania biomedyczne nad ME/CFS i we wsparcie dla pacjentów;

S.  mając na uwadze, że na przestrzeni lat różni posłowie do Parlamentu Europejskiego kierowali do Komisji pytania dotyczące dostępności unijnego finansowania badań nad ME/CFS;

T.  mając na uwadze, że badania nad ME/CFS nadal są dość rozdrobnione i nie są koordynowane na szczeblu UE; mając na uwadze, że co prawda z programu „Horyzont 2020” (program ramowy UE w zakresie badań naukowych i innowacji na lata 2014–2020) przydzielono wsparcie dla szeregu projektów badawczych dotyczących zaburzeń neurologicznych o różnej etiologii, a także badań nad bólem (np. Help4Me, GLORIA i RTCure), to jednak Komisja przyznała w odpowiedzi z 30 stycznia 2019 r. na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie E-006124/2018, że „jak dotąd z programów ramowych UE w zakresie badań naukowych i innowacji nie wspierano żadnych konkretnych projektów dotyczących diagnozowania i leczenia ME/CFS”;

1.  wyraża zaniepokojenie wysokim współczynnikiem zachorowalności na ME/CFS w UE, gdzie szacuje się, że na chorobę tę cierpi około dwóch milionów obywateli;

2.  z zadowoleniem przyjmuje wsparcie Komisji na rzecz organizacji europejskiej współpracy naukowo-technicznej (COST), w ramach której niedawno utworzono zintegrowaną sieć naukowców zajmujących się ME/CFS (Euromene); uważa, że Euromene może wnieść wartość dodaną do działań, które nie byłyby tak skuteczne, gdyby były prowadzone tylko na szczeblu krajowym;

3.  z zadowoleniem przyjmuje prace prowadzone obecnie przez sieć Euromene, które mają na celu ustalenie wspólnego ogólnoeuropejskiego podejścia do rozwiązania problemu poważnych luk w wiedzy na temat tej złożonej choroby oraz dostarczenie pracownikom służby zdrowia, pacjentom i innym zainteresowanym stronom informacji na temat obciążenia chorobami w Europie oraz na temat diagnozy klinicznej i potencjalnych metod leczenia;

4.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w odpowiedzi z 28 października 2019 r. na pytanie wymagające odpowiedzi na piśmie E-002599/2019 Komisja zobowiązała się zapewnić dalsze możliwości badań nad ME/CFS za pośrednictwem przyszłego programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji („Horyzont Europa”), który zastąpi program „Horyzont 2020”;

5.  wyraża jednak ubolewanie, że podjęte dotychczas przez Komisję inicjatywy dotyczące finansowania nie są wystarczające; wyraża zaniepokojenie obecnym niedofinansowaniem badań nad ME/CFS, które można uznać za ukryty problem zdrowia publicznego w UE; podkreśla coraz pilniejszą potrzebę uwzględnienia ludzkich i społeczno-gospodarczych konsekwencji rosnącej liczby osób żyjących i pracujących z tymi długotrwałymi i przewlekłymi schorzeniami powodującymi niepełnosprawność, które wpływają na trwałość i ciągłość pracy i zatrudnienia tych osób;

6.  wzywa Komisję, by przeznaczyła dodatkowe środki finansowe na projekty skupione konkretnie na badaniach biomedycznych nad ME/CFS i by priorytetowo traktowała zaproszenia do składania takich projektów, służących opracowaniu i walidacji biomedycznych testów diagnostycznych oraz skutecznych biomedycznych metod leczenia, zdolnych wyleczyć tę chorobę lub złagodzić jej skutki;

7.  uważa, że obecne niedofinansowanie badań biomedycznych nad ME/CFS jest nieuzasadnione, zważywszy na szacowaną dużą liczbę pacjentów i spowodowane nią gospodarcze i społeczne skutki tej choroby;

8.  podkreśla potrzebę wdrożenia projektów innowacyjnych, które mogą zapewnić skoordynowane i kompleksowe gromadzenie danych na temat tej choroby w państwach członkowskich, oraz wzywa do wprowadzenia obowiązkowej sprawozdawczości we wszystkich państwach członkowskich, w których występują przypadki ME/CFS;

9.  wzywa wszystkie państwa członkowskie do zdecydowanego podjęcia działań niezbędnych do należytego uznania ME/CFS;

10.  wzywa Komisję do propagowania współpracy i wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi w odniesieniu do metod badań przesiewowych, diagnostyki i leczenia, a także do utworzenia europejskiego rejestru pacjentów chorych na ME/CFS;

11.  zwraca się do Komisji o zapewnienie finansowania odpowiedniego i ulepszonego kształcenia i szkolenia medycznego dla pracowników służby zdrowia i opieki społecznej pracujących z pacjentami chorymi na ME/CFS; wzywa zatem Komisję do zbadania wykonalności utworzenia funduszu UE na rzecz profilaktyki i leczenia ME/CFS;

12.  wzywa Komisję, by zapewniła finansowanie niezbędnego wsparcia logistycznego dla naukowców w celu promowania koordynacji działań badawczych w tej dziedzinie w UE pod względem określenia złożoności wyzwań związanych z diagnostyką ME/CFS i opieką nad pacjentami oraz wykorzystania w pełni potencjału dostępu do innowacji i danych dotyczących zdrowia, gromadzonych dzięki wkładowi ekspertów i zaangażowaniu wszystkich zainteresowanych stron, tak aby nadać priorytet odpowiedniej polityce;

13.  wzywa do wzmożonej współpracy międzynarodowej w dziedzinie badań nad ME/CFS, aby przyspieszyć opracowanie obiektywnych standardów diagnostycznych i skutecznych metod leczenia;

14.  wzywa Komisję, by zleciła przeprowadzenie badania oceniającego ogólne koszty społeczne i gospodarcze w UE, które można przypisać ME/CFS;

15.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do zainicjowania kampanii informacyjnych i zwiększających świadomość wśród pracowników służby zdrowia i społeczeństwa, aby uświadomić ludności istnienie i objawy ME/CFS;

16.  wzywa Radę, aby w kontekście trwających negocjacji w sprawie kolejnych wieloletnich ram finansowych UE przyjęła wniosek Parlamentu o zwiększenie budżetu programu „Horyzont Europa” i szybkie przyjęcie tego budżetu, by można było na czas rozpocząć prace mające zapewnić badania nad ME/CFS;

17.  wzywa Komisję do uznania szczególnych wyzwań, przed którymi stoją naukowcy zajmujący się chorobami o nieznanych przyczynach, takimi jak ME/CFS, oraz do zapewnienia, aby pomimo tych trudności badania biomedyczne nad takimi chorobami miały sprawiedliwy dostęp do finansowania z programu „Horyzont Europa”;

18.  podkreśla, że należy podnosić świadomość w tej dziedzinie przez dalsze wspieranie działań na szczeblu UE i państw członkowskich w ramach Dnia Chorób Rzadkich, który obchodzony jest corocznie w ostatni dzień lutego;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EGF/2020/000 TA 2020 – Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji) (COM(2020)0146 – C9-0112/2020 – 2020/2062(BUD))

P9_TA(2020)0141 A9-0109/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0146 – C9-0112/2020),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(2), w szczególności jego art. 12,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w sprawach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 13,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 września 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EGF/2019/000 TA 2019 – Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji)(4),

—  uwzględniając pierwsze czytanie w PE wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG)(5),

—  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0109/2020),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami istotnych zmian w strukturze światowego handlu lub światowego kryzysu finansowego i gospodarczego oraz z myślą o ułatwieniu im koniecznego i szybkiego powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że pomoc Unii dla zwolnionych pracowników powinna mieć charakter dynamiczny i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. w odniesieniu do przyjmowania decyzji o uruchomieniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG);

C.  mając na uwadze, że rozporządzenie (UE) nr 1309/2013 odzwierciedla porozumienie osiągnięte przez Parlament Europejski i Radę co do ponownego wprowadzenia kryterium uruchomienia z powodu kryzysu, zwiększenia wkładu finansowego Unii do 60% łącznych szacunkowych kosztów proponowanych działań, zwiększenia skuteczności rozpatrywania wniosków o uruchomienie EFG przez Komisję oraz przez Parlament i Radę dzięki skróceniu czasu oceny i zatwierdzenia, rozszerzenia zakresu kwalifikowalnych działań i beneficjentów poprzez włączenie osób samozatrudnionych i osób młodych oraz finansowania środków zachęcających do rozpoczęcia własnej działalności;

D.  mając na uwadze, że maksymalny roczny budżet dostępny dla EFG wynosi 150 mln EUR w cenach z 2011 r., oraz mając na uwadze, że zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 na pomoc techniczną z inicjatywy Komisji można udostępnić do 0,5 % tej kwoty, tj. 179 264 000 EUR w cenach z 2020 r. w celu sfinansowania działań przygotowawczych, monitorowania, gromadzenia danych oraz tworzenia bazy wiedzy, a także w celu sfinansowania wsparcia administracyjnego i technicznego, działań informacyjnych i komunikacyjnych oraz działań w zakresie audytu, kontroli i oceny niezbędnych do wykonania rozporządzenia (UE) nr 1309/2013;

E.  mając na uwadze, że proponowana kwota 345 000 EUR stanowi około 0,19 % maksymalnego rocznego budżetu dostępnego na EFG w 2020 r.;

1.  zgadza się na zaproponowane przez Komisję środki, które będą finansowane jako pomoc techniczna zgodnie z art. 11 ust. 1 i 4 oraz art. 12 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013;

2.  uznaje znaczenie monitorowania i gromadzenia danych; przypomina, jak ważne są solidne szeregi statystyczne zestawione w odpowiednim formacie, aby były łatwo dostępne i zrozumiałe; ponownie podkreśla, że konieczne są aktualne badania i analizy na temat aktualnych wyzwań, jakie pandemia COVID-19 postawiła przed rynkiem światowym;

3.  ponownie podkreśla, że należy stworzyć specjalną stronę internetową dostępną dla wszystkich obywateli Unii, która będzie zawierała szczegółowe informacje na temat EFG;

4.  z zadowoleniem przyjmuje nieustanną pracę nad znormalizowanymi procedurami dotyczącymi wniosków o wkład z EFG i zarządzania nimi z zastosowaniem funkcji systemu elektronicznej wymiany danych (SFC), który umożliwia uproszczenie i szybsze rozpatrywanie wniosków, a także lepszą sprawozdawczość;

5.  odnotowuje, że Komisja wykorzysta dostępny budżet na zorganizowanie dwóch posiedzeń grupy eksperckiej osób kontaktowych ds. EFG (po jednym członku z każdego państwa członkowskiego) oraz, najprawdopodobniej w tym samym czasie, dwóch seminariów z udziałem organów wykonawczych EFG i partnerów społecznych, aby wspierać tworzenie sieci kontaktów między państwami członkowskimi;

6.  wzywa Komisję do dalszego systematycznego zapraszania Parlamentu na takie posiedzenia i seminaria zgodnie z odpowiednimi postanowieniami porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem a Komisją;

7.  podkreśla, że należy dalej zacieśniać współpracę oraz ożywiać komunikację między wszystkimi osobami zajmującymi się wnioskami w sprawie EFG, w tym zwłaszcza partnerami społecznymi i zainteresowanymi stronami na szczeblu regionalnym i lokalnym, w celu osiągnięcia jak największego efektu synergii; podkreśla, że należy zintensyfikować interakcje między krajowymi osobami kontaktowymi a regionalnymi lub lokalnymi partnerami ds. realizacji, a uzgodnienia w zakresie komunikacji i wsparcia oraz przepływy informacji (podział wewnętrzny, zadania i obowiązki) powinny być wyraźnie objaśnione i powinni się na nie zgodzić wszyscy zainteresowani partnerzy;

8.  przypomina wnioskującym państwom członkowskim o ich kluczowej roli w szerokim upowszechnianiu działań finansowanych z EFG wśród zainteresowanych beneficjentów, władz lokalnych i regionalnych, partnerów społecznych, mediów i ogółu społeczeństwa, jak stanowi art. 12 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013;

9.  przypomina, że zgodnie z obowiązującymi przepisami możliwe jest uruchomienie EFG, aby udzielić wsparcia zwolnionym pracownikom i osobom samozatrudnionym w kontekście globalnego kryzysu spowodowanego COVID-19 bez zmiany rozporządzenia (UE) nr 1309/2013;

10.  w związku z tym zwraca się do Komisji, aby na wszelkie możliwe sposoby wspierała państwa członkowskie, które zamierzają przygotować wniosek w najbliższych tygodniach i miesiącach;

11.  ponadto zwraca się do Komisji, aby podczas dokonywania oceny zgodności wniosków z warunkami przyznania wkładu finansowego dołożyła wszelkich starań, aby wykazać elastyczność i możliwie jak najbardziej skrócić okres oceny;

12.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

13.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EGF/2020/000 TA 2020 - Pomoc techniczna z inicjatywy Komisji)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2020/986.)

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (4) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0015. (5) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0019.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia środków z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Portugalii, Hiszpanii, Włochom i Austrii (COM(2020)0200 – C9-0127/2020 – 2020/2068(BUD))

P9_TA(2020)0142 A9-0105/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0200 – C9-0127/2020),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2), w szczególności jego art. 10,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 11,

–  uwzględniając pismo przesłane przez Komisję Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0105/2020),

1.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję jako znak solidarności Unii z obywatelami i regionami Unii dotkniętymi klęskami żywiołowymi;

2.  podkreśla pilną potrzebę udostępnienia pomocy finansowej za pośrednictwem Funduszu Solidarności Unii Europejskiej („funduszu”) regionom Unii dotkniętym klęskami żywiołowymi w 2019 r.;

3.  uważa, że pomoc finansowa udostępniona państwom członkowskim podlega sprawiedliwemu podziałowi między najbardziej dotknięte klęską regiony i obszary;

4.  wskazuje, że ze względu na zmianę klimatu klęski żywiołowe będą coraz bardziej gwałtowne i będą coraz częstsze; wzywa do przeprowadzenia reformy funduszu w następnych wieloletnich ramach finansowych, aby uwzględnić przyszłe konsekwencje zmiany klimatu, podkreślając jednocześnie, że fundusz jest jedynie instrumentem naprawczym i że zmiana klimatu wymaga przede wszystkim polityki prewencyjnej zgodnej z porozumieniem paryskim i Zielonym Ładem;

5.  przypomina, że zgodnie z art. 174 i 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Unia Europejska prowadzi działania służące wzmocnieniu jej spójności terytorialnej i uwzględniające szczególne cechy i ograniczenia regionów najbardziej oddalonych; zwraca uwagę, że ta sama klęska żywiołowa w jednym z regionów najbardziej oddalonych ma większe skutki społeczne i gospodarcze niż w jakimkolwiek innym regionie europejskim, w związku z czym proces odbudowy przebiega wolniej; uważa zatem, że regiony najbardziej oddalone powinny korzystać ze zwiększonego finansowania w ramach funduszu;

6.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

8.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK: DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Portugalii, Hiszpanii, Włochom i Austrii

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2020/1076.)

(1) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego nr 3/2020 Unii Europejskiej na rok budżetowy 2020: zapisanie nadwyżki za rok budżetowy 2019 (07764/2020 – C9-0131/2020 – 2020/2061(BUD))

P9_TA(2020)0143 A9-0104/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012(1), w szczególności jego art. 44,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2020, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 27 listopada 2019 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 3/2020 przyjęty przez Komisję dnia 15 kwietnia 2020 r. (COM(2020)0180),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2020 przyjęte przez Radę dnia 6 maja 2020 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu następnego dnia (07764/2020 – C9-0131/2020),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami(6),

–  uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0104/2020),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 3/2020 ma na celu zapisanie w budżecie na rok 2020 nadwyżki z roku budżetowego 2019 w wysokości 3 218,4 mln EUR;

B.  mając na uwadze, że główne czynniki tej nadwyżki to dodatni wynik po stronie dochodów w wysokości 2 414,8 mln EUR oraz niepełne wykorzystanie środków przewidzianych na wydatki w wysokości 803,6 mln EUR;

C.  mając na uwadze, że po stronie dochodów największa różnica wynika z odsetek od zaległych płatności i grzywien (2 510,5 mln EUR), a na wynik ten składają się grzywny za naruszenie zasad konkurencji oraz odsetki od zaległych płatności, inne kary pieniężne oraz odsetki związane z grzywnami i karami pieniężnymi;

D.  mając na uwadze, że po stronie wydatków poziom niepełnego wykorzystania płatności przez Komisję wynosi 592,3 mln EUR w 2019 r. (z czego 351,5 mln pochodzi z rezerwy na pomoc nadzwyczajną, a 94,5 mln EUR z rezerwy w dziale 3 „Bezpieczeństwo i obywatelstwo”) oraz 86,3 mln EUR w odniesieniu do środków przeniesionych z 2018 r., natomiast w przypadku innych instytucji niepełne wykorzystanie środków wynosi 82,4 mln EUR w 2019 r. oraz 39 mln EUR w odniesieniu do środków przeniesionych z 2017 r.;

1.  odnotowuje przedstawiony przez Komisję projekt budżetu korygującego nr 3/2020 poświęcony wyłącznie rozdysponowaniu nadwyżki środków budżetowych z 2019 r. wynoszącej 3 218,4 mln EUR, zgodnie z art. 18 rozporządzenia finansowego i stanowiskiem Rady w tej sprawie;

2.  potwierdza swoje stanowisko, że wszystkie dostępne środki i niewydane pieniądze w budżecie Unii, w tym nadwyżka, mają być wykorzystane do szybkiego udzielenia pomocy finansowej regionom i przedsiębiorstwom najbardziej dotkniętym pandemią COVID-19; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do przeznaczenia oczekiwanych obniżek wkładów opartych na DNB wynikających z nadwyżki z 2019 r. w całości na budżet działań związanych z COVID-19, najlepiej na szczeblu Unii, aby zapewnić optymalny przydział środków;

3.  odnotowuje, że według Komisji grzywny za naruszenie zasad konkurencji wyniosły w 2019 r. 2 510,5 mln EUR; podkreśla raz jeszcze, że budżet unijny powinien mieć możliwość ponownego wykorzystania dochodu wynikającego z grzywien lub związanego z opóźnieniami w płatnościach bez odpowiedniego zmniejszenia wkładów opartych na DNB; przypomina swoje przychylne stanowisko wobec zwiększenia proponowanej rezerwy Unii (łączny margines na zobowiązania) w kolejnych wieloletnich ramach finansowych o kwotę równą dochodom uzyskanym z grzywien i kar;

4.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 3/2020;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 3/2020 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie,Komisjioraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1. (2) Dz.U. L 57 z 27.2.2020. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105. (6) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 4/2020 na rok budżetowy 2020, towarzyszącego wnioskowi w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Portugalii, Hiszpanii, Włochom i Austrii (08097/2020 – C9-0146/2020 – 2020/2069(BUD))

P9_TA(2020)0144 A9-0106/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012(1), w szczególności jego art. 44,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2020 w formie przyjętej ostatecznie w dniu 27 listopada 2019 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3) (‘rozporządzenie w sprawie wieloletnich ram finansowych’),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 4/2020 przyjęty przez Komisję dnia 30 kwietnia 2020 r. (COM(2020)0190),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2020 przyjęte przez Radę dnia 25 maja 2020 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu tego samego dnia (08097/2020 – C9‑0146/2020),

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w sprawie uruchomienia środków z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Portugalii, Hiszpanii, Włochom i Austrii (COM(2020)0200),

–  uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0106/2020),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 4/2020 obejmuje proponowane uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Portugalii, Hiszpanii, Włochom i Austrii w związku z klęskami żywiołowymi, których doświadczyły te państwa członkowskie w 2019 r.;

B.  mając na uwadze, że w rezultacie Komisja proponuje wprowadzić poprawkę do budżetu na 2020 r. i zwiększyć linię budżetową 13 06 01 „Wspieranie państw członkowskich w przypadku poważnych klęsk żywiołowych istotnie wpływających na warunki życia, środowisko naturalne lub gospodarkę” o kwotę 272 498 208 EUR w środkach na zobowiązania oraz środkach na płatności;

C.  mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej jest specjalnym instrumentem określonym w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych, a odpowiednie środki na zobowiązania oraz środki na płatności należy ująć w budżecie poza pułapami przyjętymi w wieloletnich ramach finansowych;

1.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 4/2020;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 4/2020 został ostatecznie przyjęty i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1. (2) Dz.U. L 57 z 27.2.2020. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Umowy o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii (14205/2019 – C9-0192/2019 – 2012/0006(NLE))

P9_TA(2020)0145 A9-0084/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14205/2019),

–  uwzględniając projekt umowy o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii (08185/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0192/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0084/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Mołdawii.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii i jej państw członkowskich, protokołu zmieniającego umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (07048/2015 – C9-0195/2019 – 2015/0035(NLE))

P9_TA(2020)0146 A9-0083/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (07048/2015),

–  uwzględniając projekt protokołu zmieniającego umowę o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Republiką Mołdawii w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Chorwacji do Unii Europejskiej (07047/2015),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0195/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0083/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Republiki Mołdawii.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia protokołu zmieniającego Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Królestwem Maroka, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii (06198/2013 – C9-0006/2019 – 2007/0181(NLE))

P9_TA(2020)0147 A9-0005/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (06198/2013),

–  uwzględniając projekt protokołu zmieniającego Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Królestwem Maroka, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii(1),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) oraz art. 218 ust. 8 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0006/2019),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady dotyczącej zawarcia protokołu zmieniającego Eurośródziemnomorską umowę dotyczącą usług lotniczych między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Królestwem Maroka, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Bułgarii i Rumunii(2)

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0005/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Królestwa Marokańskiego.

(1) Dz.U. L 200 z 27.7.2012, s. 25. (2) Dz.U. C 323 E z 18.12.2008, s. 259.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia, w imieniu Unii, Eurośródziemnomorskiej umowy lotniczej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (14209/2019 – C9-0193/2019 – 2010/0180(NLE))

P9_TA(2020)0148 A9-0086/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14209/2019),

–  uwzględniając projekt Eurośródziemnomorskiej umowy lotniczej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Jordańskim Królestwem Haszymidzkim, z drugiej strony (14366/2010);

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9‑0193/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0086/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady dotyczącej zawarcia Umowy między Unią Europejską a rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego (14185/2019 – C9-0191/2019 – 2018/0155(NLE))

P9_TA(2020)0149 A9-0087/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14185/2019),

–  uwzględniając projekt Umowy w sprawie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego między Unią Europejską a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej (09702/2018),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0191/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0087/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Chińskiej Republiki Ludowej.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Umowy o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony (09556/2019 – C9-0013/2019 – 2010/0186(NLE))

P9_TA(2020)0150 A9-0082/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (09556/2019),

–  uwzględniając projekt umowy o wspólnym obszarze lotniczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a Gruzją (14370/2010),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0013/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0082/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Gruzji.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Eurośródziemnomorskiej umowy lotniczej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Państwa Izrael, z drugiej strony (14207/2019 – C9-0196/2019 – 2012/0324(NLE))

P9_TA(2020)0151 A9-0085/2020

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (14207/2019),

–  uwzględniając projekt Eurośródziemnomorskiej umowy lotniczej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a rządem Państwa Izrael, z drugiej strony (16828/2012);

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 100 ust. 2, art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) ppkt (v) i art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C9-0196/2019),

–  uwzględniając art. 105 ust. 1 i 4 oraz art. 114 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Transportu i Turystyki (A9-0085/2020),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Izraela.

Zalecenie Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. dotyczące negocjacji w sprawie nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (2020/2023(INI))

P9_TA(2020)0152 A9-0117/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności art. 218 TFUE,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając decyzję Rady (UE, Euratom) 2020/266 z dnia 25 lutego 2020 r. upoważniającą do podjęcia negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczących nowej umowy o partnerstwie(1) oraz zawarte w addendum do tej decyzji wytyczne negocjacyjne dotyczące nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, podane do publicznej wiadomości,

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 5 kwietnia 2017 r. w sprawie negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem w związku ze złożoną przez nie notyfikacją o zamiarze wystąpienia z Unii Europejskiej(2), z dnia 3 października 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem(3), z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem(4), z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie ram przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem(5), z dnia 18 września 2019 r. w sprawie wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej – rozwój wypadków(6), z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie wdrażania i monitorowania przepisów dotyczących praw obywateli zawartych w umowie o wystąpieniu(7) oraz z dnia 12 lutego 2020 r. w sprawie propozycji mandatu dotyczącego negocjacji w sprawie nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej(8),

–  uwzględniając projekt tekstu umowy w sprawie nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem opublikowany w dniu 18 marca 2020 r.(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 29 stycznia 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej(10),

–  uwzględniając Umowę o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej(11) (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”) i towarzyszącą jej deklarację polityczną określającą ramy przyszłych stosunków między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem(12) (zwaną dalej „deklaracją polityczną”),

–  uwzględniając opinie przedstawione przez Komisję Budżetową, Komisję Gospodarczą i Monetarną, Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisję Transportu i Turystyki, Komisję Rozwoju Regionalnego, Komisję Rybołówstwa, Komisję Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisję Spraw Konstytucyjnych oraz Komisję Petycji,

–  uwzględniając pisma otrzymane od Komisji Rozwoju, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Kultury i Edukacji oraz Komisji Prawnej,

–  uwzględniając art. 114 ust. 4 i art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając wspólne obrady Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Handlu Międzynarodowego zgodnie art. 58 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji Handlu Międzynarodowego (A9-0117/2020),

A.  mając na uwadze, że deklaracja polityczna stanowi punkt odniesienia dla negocjacji i określa parametry ambitnego, szerokiego, pogłębionego i elastycznego partnerstwa w dziedzinach współpracy handlowej i gospodarczej opartej na kompleksowej i wyważonej umowie o wolnym handlu, współpracy organów ścigania i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony oraz szerszych obszarów współpracy; mając na uwadze, że mandat Unii Europejskiej (UE) przyjęty na tej podstawie przez Radę w dniu 25 lutego 2020 r. stanowi ramy negocjacyjne, które przewidują silne i kompleksowe partnerstwo między UE a Zjednoczonym Królestwem, tworzące spójną strukturę i ogólne ramy zarządzania; mając na uwadze, że UE nie będzie akceptować fragmentarycznego podejścia Zjednoczonego Królestwa, którego celem jest wynegocjowanie szeregu odrębnych, niezależnych porozumień;

B.  mając na uwadze, że mandat UE opiera się na wytycznych Rady Europejskiej z dnia 23 marca 2018 r. oraz na deklaracji politycznej;

C.  mając na uwadze, że negocjacje dotyczące przyszłego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem mogą opierać się jedynie na skutecznym i pełnym wykonaniu umowy o wystąpieniu i załączonych do niej trzech protokołów.

D.  mając na uwadze, że UE powinna kontynuować wysiłki i utrzymać determinację w celu wynegocjowania ambitnej umowy, jak wyraźnie przewidziano w deklaracji politycznej, którą podpisały obie strony, w tym premier Zjednoczonego Królestwa, w dniu 17 października 2019 r., oraz w mandacie UE; mając na uwadze, że w dniu 31 stycznia 2020 r. Zjednoczone Królestwo przestało być państwem członkowskim UE;

E.  mając na uwadze, że obecna presja czasu w negocjacjach wynika jedynie z wyborów dokonanych przez Zjednoczone Królestwo;

F.  mając na uwadze, że przyszła umowa powinna wpisywać się w ogólne ramy zarządzania, oraz mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości UE (TSUE) powinien być jedynym organem właściwym do dokonywania wykładni prawa UE;

G.  mając na uwadze, że w okresie przejściowym prawo UE we wszystkich obszarach polityki ma wciąż zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, z wyjątkiem postanowień traktatów i aktów, które nie były wiążące dla Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie przed wejściem w życie umowy o wystąpieniu; mając na uwadze, że w dniu 14 maja 2020 r. Komisja Europejska wszczęła postępowanie przeciwko Zjednoczonemu Królestwu w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w związku z nieprzestrzeganiem przepisów UE dotyczących swobodnego przepływu;

H.  mając na uwadze, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE dotyka miliony obywateli, obywateli Zjednoczonego Królestwa mieszkających, podróżujących lub pracujących w UE, obywateli UE mieszkających, podróżujących lub pracujących w Zjednoczonym Królestwie oraz osoby inne niż obywatele UE i Zjednoczonego Królestwa;

I.  mając na uwadze, że Zjednoczone Królestwo jako państwo trzecie nie może posiadać takich samych praw ani czerpać takich samych korzyści ani nie może podlegać takim samym obowiązkom jak państwo członkowskie, w związku z czym sytuacja zarówno w UE, jak i w Zjednoczonym Królestwie ulegnie z końcem okresu przejściowego zasadniczej zmianie; mając na uwadze, że UE i Zjednoczone Królestwo podzielają podstawowe zasady i wartości; mając na uwadze, że w przyszłej umowie o partnerstwie należy uwzględnić bliskość geograficzną Zjednoczonego Królestwa, poziom wzajemnych powiązań oraz wysoki poziom zgodności i współzależności z przepisami UE; ponadto mając na uwadze, że UE od początku dała jasno do zrozumienia, iż więcej przywilejów i praw, których domaga się Zjednoczone Królestwo, wiąże się z większymi obowiązkami;

J.  mając na uwadze, że w deklaracji politycznej UE i Zjednoczone Królestwo uzgodniły zorganizowanie spotkania na wysokim szczeblu w czerwcu 2020 r., aby podsumować postępy i uzgodnić działania, które przyczynią się do postępów w negocjacjach dotyczących przyszłych wzajemnych stosunków; mając na uwadze, że na zakończenie posiedzenia wysokiego szczebla w dniu 15 czerwca 2020 r. obie strony wydały wspólne oświadczenie, w którym stwierdziły m.in., że konieczny jest nowy impuls;

K.  mając na uwadze, że jedność UE i jej państw członkowskich podczas negocjacji ma zasadnicze znaczenie dla ochrony interesów UE, w tym interesów jej obywateli, w najlepszy możliwy sposób; mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie zajmowały jednolite stanowisko w trakcie negocjacji i przy przyjmowaniu umowy o wystąpieniu i do tej pory nie uległo to zmianie; mając na uwadze, że o tej jedności świadczy przyjęcie mandatu negocjacyjnego powierzonego negocjatorowi UE i szefowi grupy zadaniowej UE Michelowi Barnierowi, który cieszy się silnym poparciem UE i jej państw członkowskich;

L.  mając na uwadze, że w deklaracji politycznej UE i Zjednoczone Królestwo uzgodniły, że podstawą przyszłych stosunków powinny być wspólnie wyznawane wartości, takie jak poszanowanie i ochrona praw człowieka i podstawowych wolności, zasad demokratycznych i praworządności, międzynarodowy ład oparty na zasadach obejmujących Kartę ONZ i wsparcie dla nieproliferacji, zasady rozbrojenia, pokoju i bezpieczeństwa, a także zrównoważony rozwój i ochrona środowiska, oraz że wartości te stanowią zasadniczy warunek wstępny współpracy w ramach deklaracji politycznej i powinny zostać wyrażone w formie wiążących klauzuli politycznych oraz być kwestią wzajemnego zaufania; mając na uwadze, że o ile UE pozostanie związana Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej, umowa w sprawie przyszłych stosunków musi być uwarunkowana stałym zobowiązaniem Zjednoczonego Królestwa do przestrzegania ram europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC);

M.  mając na uwadze, że pandemia COVID-19 doprowadziła do zupełnie nieoczekiwanej i bezprecedensowej nowej sytuacji, która ma znaczący wpływ na rytm i skuteczność negocjacji między UE a Zjednoczonym Królestwem; mając na uwadze, że jeżeli nie uda się osiągnąć porozumienia, obie strony będą musiały przygotować się na bardzo dramatyczne zmiany w swoich gospodarkach, pogłębione dodatkowo przez pandemię COVID-19 i jej spodziewane skutki gospodarcze; mając na uwadze, że w obliczu globalnej pandemii oraz jej przewidywalnych skutków geopolitycznych, gospodarczych i społecznych jeszcze bardziej konieczne jest usprawnienie mechanizmów współpracy między partnerami i sojusznikami;

Zasady ogólne

1.  ubolewa, że poza drobnymi zmianami w ograniczonej liczbie obszarów cztery rundy negocjacji nie przyniosły rzeczywistych postępów; zauważa znaczne rozbieżności między UE i Zjednoczonym Królestwem, w tym w odniesieniu do zakresu i struktury prawnej tekstu, który ma być przedmiotem negocjacji; wyraża głębokie zaniepokojenie, że rząd Zjednoczonego Królestwa przewiduje ograniczony zakres przyszłego partnerstwa i przejawia fragmentaryczne podejście do negocjacji, które mają dotyczyć jedynie obszarów leżących w interesie Zjednoczonego Królestwa; powtarza, że takie selektywne podejście jest dla UE nie do przyjęcia; zwraca uwagę, że wnioski Zjednoczonego Królestwa, w tym odmowa negocjowania porozumienia dotyczącego bezpieczeństwa i obrony, są niezgodne z zobowiązaniami wynikającymi z umowy o wystąpieniu i deklaracji politycznej, na które Zjednoczone Królestwo wyraziło zgodę;

2.  ponownie podkreśla, iż UE zdecydowanie stoi na stanowisku, że wymierne postępy muszą zostać osiągnięte równolegle we wszystkich obszarach negocjacji, w tym w odniesieniu do równych warunków działania, rybołówstwa, bezpieczeństwa wewnętrznego i sprawowania rządów, jak określono w deklaracji politycznej; podkreśla, że wszystkie negocjacje są niepodzielne i UE nie zgodzi się na zawarcie umowy za wszelką cenę, w szczególności nie zaakceptuje umowy o wolnym handlu, nie mając solidnych gwarancji równych warunków działania i bez zadowalającego porozumienia w sprawie rybołówstwa; w pełni popiera zatem Komisję, która zamiast uzgadniać odrębne umowy, jak proponuje Zjednoczone Królestwo, opowiada się za koniecznością sformułowania kompleksowego projektu traktatu, zgodnie z pierwotną propozycją UE;

3.  podkreśla z mocą, że każda umowa w sprawie nowych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem musi być spójna i uwzględniać bliskość geograficzną obu stron oraz wysoki stopień wzajemnych powiązań ich gospodarek;

4.  z zadowoleniem przyjmuje publikację – mimo opóźnienia – projektu propozycji prawnych Zjednoczonego Królestwa; zauważa, że wbrew twierdzeniom Zjednoczonego Królestwa, iż wykorzystuje istniejące precedensy, wiele z tych propozycji znacznie wykracza poza to, co UE wynegocjowała w ostatnich latach w innych umowach o wolnym handlu z państwami trzecimi; przypomina, że każda ostateczna umowa musi opierać się na równowadze praw i obowiązków;

5.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że istnieje wysoki stopień zbieżności między celami negocjacyjnymi wyrażonymi w rezolucji Parlamentu z dnia 12 lutego 2020 r. i w decyzji Rady (UE, Euratom) 2020/266 z dnia 25 lutego 2020 r. upoważniającej do podjęcia negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczących nowej umowy o partnerstwie(13) (zwanej dalej „wytycznymi negocjacyjnymi”); podkreśla, że Komisja ma pełne poparcie Parlamentu w negocjacjach ze Zjednoczonym Królestwem zgodnie z wytycznymi negocjacyjnymi, ponieważ wszystkie trzy instytucje zasadniczo zgadzają się co do pożądanego wyniku negocjacji;

6.  z zadowoleniem przyjmuje opublikowany w dniu 18 marca 2020 r. projekt umowy w sprawie nowego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem, w którym proponuje się kompleksowe porozumienie w sprawie pogłębionego i ścisłego partnerstwa, obejmujące nie tylko wolny handel towarami i usługami, ale również sposoby zapobiegania zakłóceniom i nieuczciwej przewadze konkurencyjnej, między innymi w odniesieniu do sektora rolnictwa, środków sanitarnych i fitosanitarnych oraz pomocy państwa, a także stworzenie klimatu sprzyjającego rozwojowi handlu i inwestycji;

7.  wzywa Komisję, aby nadal prowadziła negocjacje w przejrzysty sposób, gdyż jest to korzystne dla procesu negocjacyjnego, a także dla obywateli i przedsiębiorstw, ponieważ umożliwia im lepsze przygotowanie się do etapu następującego po okresie przejściowym; apeluje do Komisji, by zadbała w tym względzie o konsultacje publiczne i stały dialog z partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim, a także z parlamentami narodowymi; wyraża zadowolenie z przyjętej przez Komisję praktyki polegającej na regularnym i terminowym przekazywaniu Parlamentowi informacji na temat negocjacji i oczekuje, że praktyka ta będzie kontynuowana zgodnie z informacją przekazaną państwom członkowskim;

8.  przypomina, że jakikolwiek przyszły układ o stowarzyszeniu zawarty między UE a Zjednoczonym Królestwem na postawie art. 217 TFUE (zwany dalej „układem”) musi być w pełni zgodny z następującymi zasadami:

9.  podkreśla, że główny negocjator UE ma pełne i niezachwiane poparcie Parlamentu, kiedy utrzymuje, że gwarancje równych warunków działania są kluczowym elementem każdej umowy ze Zjednoczonym Królestwem, ponieważ nie chodzi tu o dogmatyzm czy ideologię ze strony UE, ale o warunek wstępny ustanowienia ambitnego i zrównoważonego partnerstwa ze Zjednoczonym Królestwem oraz zachowania konkurencyjności rynku wewnętrznego i przedsiębiorstw unijnych, a także utrzymania i rozwijania w przyszłości wysokiego poziomu ochrony socjalnej, ochrony środowiska i ochrony konsumentów;

10.  w pełni szanuje w tym względzie suwerenność Zjednoczonego Królestwa, której UE nie zamierza podważać podczas obecnych negocjacji; przypomina jednak, że Zjednoczone Królestwo nigdy nie będzie traktowane tak jak inne państwa trzecie ze względu na jego status byłego państwa członkowskiego UE, obecne pełne dostosowanie przepisów oraz znaczny wolumen obrotu między obiema stronami, a także jego geograficzną bliskość względem UE, co uzasadnia konieczność ustanowienia w umowie rygorystycznych i solidnych przepisów dotyczących równych warunków działania;

11.  podkreśla, że UE powinna utrzymać wysiłki i zaangażowanie na rzecz wynegocjowania umowy – na co zawsze wskazywała w deklaracji politycznej i wytycznych negocjacyjnych – obejmującej następujące części: współpracę handlową i gospodarczą, współpracę organów ścigania i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, politykę zagraniczną, bezpieczeństwo i obronę, a także współpracę tematyczną, jak współpraca dotycząca zrównoważonego rozwoju; apeluje do obu stron o pragmatyczne i racjonalne podejście;

12.  podkreśla znaczenie pełnego przygotowania się na wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z rynku wewnętrznego i unii celnej z końcem okresu przejściowego, niezależnie od wyniku negocjacji; podkreśla, że skutki będą jeszcze bardziej znaczące, w przypadku gdyby nie udało się osiągnąć porozumienia; wskazuje jednak, że UE jest przygotowana na każdy ze scenariuszy;

13.  w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje wydawane przez Komisję „zawiadomienia dotyczące gotowości” odnoszące się do poszczególnych sektorów, mające na celu zapewnienie gotowości przemysłu UE na nieuchronny szok spowodowany wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z rynku wewnętrznego; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zintensyfikowały wysiłki i dokładnie poinformowały obywateli i przedsiębiorstwa UE o tym, że okres przejściowy może upłynąć, zanim zostanie osiągnięte porozumienie, aby umożliwić odpowiednie przygotowanie się na taką ewentualność;

14.  podkreśla, że ważne jest, aby zwiększyć gotowość i odpowiednio sfinansować środki awaryjne na długo przed końcem okresu przejściowego, zwłaszcza w przypadku impasu w negocjacjach; podkreśla, że takie środki awaryjne powinny mieć charakter tymczasowy i jednostronny;

15.  ponownie wyraża poparcie dla wytycznych negocjacyjnych zakładających, że Gibraltar nie zostanie włączony w terytorialny zakres stosowania umów, które zostaną zawarte między UE a Zjednoczonym Królestwem, a jakakolwiek odrębna umowa będzie wymagała uprzedniej zgody Królestwa Hiszpanii;

16.  podkreśla, że ważne jest wdrożenie postanowień protokołu w sprawie Gibraltaru dotyczących pracowników przygranicznych, podatków, środowiska i rybołówstwa; wzywa rząd hiszpański i rząd Zjednoczonego Królestwa, by zadbały o ustanowienie niezbędnej współpracy w celu rozwiązania tych kwestii;

17.  przypomina, że art. 132 umowy o wystąpieniu przewiduje możliwość przyjęcia przez Wspólny Komitet do dnia 30 czerwca 2020 r. decyzji przedłużającej okres przejściowy po 31 grudnia 2020 r.; przyjmuje do wiadomości decyzję Zjednoczonego Królestwa, podjętą po posiedzeniu Wspólnego Komitetu w dniu 12 czerwca 2020 r., o niebraniu pod uwagę przedłużenia okresu przejściowego; podkreśla, że UE pozostaje otwarta na takie rozszerzenie;

Wykonanie umowy o wystąpieniu

18.  przypomina, że prawnie wiążąca umowa o wystąpieniu jest instrumentem, który służy wykonaniu ustaleń dotyczących uporządkowanego wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE, że nie podlega ona żadnym renegocjacjom oraz że wyłącznym celem Wspólnego Komitetu UE–Zjednoczone Królestwo jest nadzorowanie jej stosowania; podkreśla, że skuteczne wykonanie umowy o wystąpieniu jest warunkiem wstępnym zaufania niezbędnego do pomyślnego zawarcia umowy ze Zjednoczonym Królestwem i podstawowym elementem zapewniającym to zaufanie oraz jest papierkiem lakmusowym potwierdzającym dobrą wiarę, z jaką Zjednoczone Królestwo zobowiązało się przystąpić do procesu negocjacji;

19.  nalega, aby jak najszybciej osiągnąć wymierne postępy i zapewnić solidne gwarancje, że Zjednoczone Królestwo wykona umowę o wystąpieniu skutecznie i w całości przed upływem okresu przejściowego, podkreśla, że monitorowanie jej wdrożenia stanowi integralną część pracy Parlamentu, i przypomina, że zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE Parlament powinien być natychmiast i w pełni informowany o wszystkich prowadzonych dyskusjach i decyzjach podejmowanych przez Wspólny Komitet, oraz, że zachowa czujność i będzie w pełni korzystał ze swoich prerogatyw; przypomina w związku z tym o zobowiązaniu podjętym przez przewodniczącego Komisji Europejskiej na posiedzeniu plenarnym Parlamentu w dniu 16 kwietnia 2019 r., a także o zobowiązaniach wynikających z decyzji Rady (UE) 2020/135 z dnia 30 stycznia 2020 r.; wzywa współprzewodniczących Wspólnego Komitetu do aktywnego angażowania obywateli i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w jego obrady;

20.  przypomina, że umowa o wystąpieniu przewiduje wzajemną ochronę obywateli UE i Zjednoczonego Królestwa, łącznie z członkami ich rodzin, i że powinni oni otrzymać wszystkie niezbędne informacje dotyczące przysługujących im praw i procedur, których należy przestrzegać, aby móc nadal mieszkać i pracować w kraju pobytu lub podróżować do niego; przypomina, że obywatele dotknięci skutkami wystąpienia Zjednoczonego Królestwa liczą na otrzymanie terminowych i wiarygodnych informacji dotyczących ich praw i statusu, i wzywa zarówno państwa członkowskie, jak i Zjednoczone Królestwo do nadania tej kwestii priorytetowego znaczenia; wzywa państwa członkowskie do pełnego poszanowania i ochrony praw obywateli Zjednoczonego Królestwa mieszkających w UE na mocy umowy o wystąpieniu, do udzielania im wszelkich niezbędnych informacji i zagwarantowania pewności prawnej w odniesieniu do ich sytuacji i praw, w tym co do tego, czy korzystają z ułatwień pobytowych o charakterze konstytutywnym czy deklaratywnym;

21.  powtarza, że prawa obywateli pozostaną bezwzględnym priorytetem, i jest zdecydowany zapewnić gwarancje praw obywateli na mocy umowy o wystąpieniu w odniesieniu zarówno do obywateli UE, jak i obywateli Zjednoczonego Królestwa, a także ich rodzin; nalega na UE i Zjednoczone Królestwo, by dążyły do zapewnienia w przyszłej umowie wysokiego poziomu praw w zakresie mobilności; ubolewa nad faktem, że Zjednoczone Królestwo jak dotąd wykazywało niewielkie ambicje w odniesieniu do mobilności obywateli, z której Zjednoczone Królestwo i jego obywatele korzystali w przeszłości;

22.  wyraża zaniepokojenie doniesieniami, że obywatelom UE posiadającym wstępny status osoby osiedlonej odmówiono w Zjednoczonym Królestwie świadczeń socjalnych z powodu przeszkód biurokratycznych; podkreśla, że takie sytuacje stanowią nieuzasadnioną dyskryminację i mają istotne konsekwencje, zwłaszcza w okresie poważnej niepewności gospodarczej i społecznej;

23.  podkreśla, że obywatele UE w Zjednoczonym Królestwie mają poważne problemy z uzyskaniem statusu osoby osiedlonej, między innymi w wyniku pandemii COVID-19; uważa, że liczba przypadków przyznania wstępnego statusu osoby osiedlonej jest nieproporcjonalnie wysoka w porównaniu z liczbą przypadków przyznania statusu osoby osiedlonej; wzywa Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Zjednoczonego Królestwa, aby wykazało elastyczność w uznawaniu dowodów przedstawionych przez wnioskodawców, świadczących o tym, że przebywali oni na terenie Zjednoczonego Królestwa przez wymagany okres pięciu lat; jest również zaniepokojony tym, że wnioskodawcom nie wydaje się żadnego fizycznego dowodu poświadczającego przyznany im status;

24.  wzywa strony do zapewnienia rygorystycznego wdrożenia Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, gdyż jest to warunek wstępny pomyślnego zawarcia przyszłej umowy; przypomina, że protokół ten został zaprojektowany i przyjęty, aby uszanować proces pokojowy i utrzymać porozumienie wielkopiątkowe, a jednocześnie zapewnić brak twardej granicy na wyspie Irlandii i chronić przy tym integralność rynku wewnętrznego, oraz że ma on kluczowe znaczenie dla przedsiębiorstw, w szczególności z sektora rolno-spożywczego, dla ochrony obywateli, środowiska i różnorodności biologicznej; podkreśla znaczenie swobodnego przepływu obywateli UE i swobodnego przepływu usług na wyspie Irlandii dla ograniczenia strat w gospodarce całej wyspy oraz wskazuje, że przyszła umowa powinna obejmować tę kwestię; wzywa władze Zjednoczonego Królestwa do zagwarantowania, że nie dojdzie do ograniczenia praw obywateli w Irlandii Północnej;

25.  wyraża zaniepokojenie publicznymi oświadczeniami rządu Zjednoczonego Królestwa, które wskazują na brak woli politycznej do pełnego wywiązania się z zobowiązań prawnych wynikających z umowy o wystąpieniu, mianowicie dotyczących kontroli towarów na Morzu Irlandzkim;

26.  przypomina, że Wspólny Komitet UE–Zjednoczone Królestwo ma podjąć ważne decyzje w sprawie wykonania Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej przed zakończeniem okresu przejściowego;

27.  wyraża nadzieję, że UE i Zjednoczone Królestwo dojdą do porozumienia w sprawie wszystkich rozwiązań instytucjonalnych, takich jak utworzenie biura technicznego Komisji Europejskiej w Belfaście, mimo powtarzającej się odmowy ze strony władz Zjednoczonego Królestwa co do udzielenia zgody na otwarcie takiego biura; podkreśla, że Zjednoczone Królestwo musi przedstawić szczegółowy harmonogram i podjąć niezbędne środki, takie jak przygotowanie się do wdrożenia unijnego kodeksu celnego i wprowadzenie procedur celnych w odniesieniu do towarów wwożonych do Irlandii Północnej z Wielkiej Brytanii oraz dopilnowanie, by towary wwożone do Irlandii Północnej spoza UE podlegały wszelkim niezbędnym kontrolom sanitarnym i fitosanitarnym oraz innym kontrolom regulacyjnym, co jest również konieczne dla zapewnienia jasności przedsiębiorstwom;

28.  podkreśla, że jasne przepisy prawne, przejrzyste stosowanie i skuteczne mechanizmy kontroli są istotne, aby uniknąć systemowego ryzyka oszustw związanych z VAT i oszustw celnych, nielegalnego handlu (przemytu) lub innego niewłaściwego wykorzystywania potencjalnie niejasnych ram prawnych, w tym z powodu zwiększonego ryzyka składania nieprawidłowych deklaracji pochodzenia lub wprowadzania produktów nieprzeznaczonych na rynek wewnętrzny; wzywa Komisję do prowadzenia systematycznych i skutecznych weryfikacji i kontroli oraz do regularnego składania Parlamentowi sprawozdań na temat sytuacji w zakresie kontroli granicznej;

29.  zauważa, że rozumienie sformułowania „istnieje ryzyko, iż towar […] zostanie następnie przemieszczony do Unii” użyte w art. 5 Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej zależy od późniejszych decyzji Wspólnego Komitetu, oraz nalega, by takie decyzje podejmowano pod nadzorem Parlamentu Europejskiego; domaga się, by w pełni informowano go o stosowaniu tego artykułu oraz o wszelkich wnioskach dotyczących decyzji Wspólnego Komitetu w odniesieniu do stosowania tego artykułu, takich jak ustanowienie szczególnych kryteriów dla towaru, który ma być uznany za „obarczony ryzykiem”, lub w sprawie zmiany którejkolwiek z jego wcześniejszych decyzji;

30.  przypomina, że do końca okresu przejściowego Zjednoczone Królestwo ma obowiązek wnosić wkład między innymi w finansowanie Europejskiej Agencji Obrony, Instytutu Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem i Centrum Satelitarnego Unii Europejskiej oraz pokrywanie kosztów operacji prowadzonych w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), w których uczestniczy;

31.  podkreśla, że Zjednoczone Królestwo musi wdrażać wszystkie unijne środki ograniczające i sankcje istniejące wcześniej oraz ustanowione w okresie przejściowym, popierać oświadczenia i stanowiska UE w państwach trzecich i organizacjach międzynarodowych oraz brać udział – w indywidualnych przypadkach – w unijnych operacjach wojskowych i misjach cywilnych ustanowionych w ramach WPBiO, ale bez żadnej wiodącej roli na podstawie nowej umowy w sprawie ram udziału, przy jednoczesnym poszanowaniu autonomii decyzyjnej UE i odnośnych decyzji i prawodawstwa UE, w tym dotyczących zamówień i transferów w obszarze obronności; stwierdza, że taka współpraca jest uzależniona od pełnego przestrzegania międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego oraz praw podstawowych UE;

Partnerstwo gospodarcze

Handel

32.  zauważa, że Zjednoczone Królestwo postanowiło oprzeć przyszłe partnerstwo gospodarcze i handlowe z UE na „kompleksowej umowie o wolnym handlu”, jak określono w dokumencie opublikowanym 27 lutego 2020 r. przez rząd Zjednoczonego Królestwa pt. „Przyszłe stosunki z UE – podejście Zjednoczonego Królestwa do negocjacji”; podkreśla, że choć Parlament popiera prowadzenie przez UE konstruktywnych negocjacji w sprawie zrównoważonej, ambitnej i kompleksowej umowy o wolnym handlu (FTA) ze Zjednoczonym Królestwem, ze względu na swój charakter FTA nigdy nie będzie równoważna płynnej wymianie handlowej; zgadza się ze stanowiskiem przedstawionym w wytycznych negocjacyjnych, przyjętych wspólnie przez 27 państw członkowskich, zgodnie z którym zakres i ambicje FTA, na którą zgodziłaby się UE, są uwarunkowane i muszą mieć bezpośredni związek ze zgodą Zjednoczone Królestwa na kompleksowe, wiążące i wykonalne przepisy dotyczące równych warunków działania, zważywszy na wielkość, bliskość geograficzną, wzajemną zależność ekonomiczną i wzajemne powiązania, integrację rynków, a także z zawarciem dwustronnej umowy w zakresie rybołówstwa jako integralnej części partnerstwa; potwierdza, że nie może być mowy o zawarciu umowy handlowej między UE a Zjednoczonym Królestwem, jeżeli nie będzie ona obejmowała pełnej, zrównoważonej i długoterminowej umowy w sprawie połowów, utrzymującej dalszy dostęp zainteresowanych stron do wód, zasobów i rynków na optymalnych warunkach zgodnie z zasadami wspólnej polityki rybołówstwa (WPRyb) i przyjętej przed końcem okresu przejściowego;

33.  zauważa, że wbrew żądaniu Zjednoczonego Królestwa, by oprzeć się na istniejących precedensach, wiele propozycji zawartych w projektach aktów prawnych Zjednoczonego Królestwa znacznie wykracza poza to, co UE wynegocjowała w FTA z państwami trzecimi w ostatnich latach, na przykład w dziedzinie usług finansowych, wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych i oceny zgodności, równoważności środków sanitarnych i fitosanitarnych lub kumulacji reguł pochodzenia; popiera – jako najbardziej odpowiedni – system kumulacji dwustronnej, ponieważ obejmuje on wspieranie integracji między UE a Zjednoczonym Królestwem, a nie z państwami trzecimi, z którymi UE zawarła FTA, i uważa, że należy przewidzieć doraźny mechanizm chroniący przed ryzykiem „operacji zamiany”(14);

34.  w związku z tym głęboko ubolewa, że pomimo zobowiązania podjętego w deklaracji politycznej Zjednoczone Królestwo jak dotąd odmówiło zajęcia jednoznacznego stanowiska na przykład w sprawie zamówień publicznych, transportu morskiego i ochrony przyszłych oznaczeń geograficznych, tym bardziej że włączyło niektóre z tych tematów do swoich mandatów negocjacyjnych z USA i Japonią; ponadto ubolewa, że Zjednoczone Królestwo jak dotąd nie przedstawiło propozycji dotyczącej małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP);

35.  przypomina, że dalsze wspólne zobowiązanie do stosowania zerowych kontyngentów i zerowych stawek celnych w stosunkach handlowych pozostaje zasadniczym warunkiem terminowego zawarcia porozumienia przy wyjątkowo napiętym harmonogramie, który samo Zjednoczone Królestwo narzuciło w tych negocjacjach, tym bardziej że wcześniejsze doświadczenia jasno pokazały, iż negocjacje w sprawie indywidualnych stawek celnych mogą trwać kilka lat; wyraża zaniepokojenie z powodu zamiaru odejścia od tego celu przez rząd Zjednoczonego Królestwa; podkreśla, że prawdopodobnie najbardziej ucierpiałyby na tym produkty rolne, jako że pozostałe niezerowe stawki celne w FTA zwykle mają wpływ na ten sektor; przypomina w związku z tym, że niezależnie od tego, czy zostaną zniesione wszystkie czy tylko niektóre stawki celne, nie zmieni to stanowiska UE co do konieczności ustanowienia solidnych równych warunków działania; powtarza, że postanowienia o równych warunkach działania muszą z czasem utrzymać w mocy normy środowiskowe, społeczne i normy zatrudnienia na wysokim, równorzędnym poziomie, zgodnie z obowiązującymi wspólnymi normami oraz w oparciu o odpowiednie i odnośne normy unijne i międzynarodowe, jak również uwzględniać odpowiednie mechanizmy zapewniające skuteczne wdrażanie tych postanowień przez obie strony, a także powinny obejmować solidne i kompleksowe ramy dotyczące zasad konkurencji i kontroli pomocy państwa, które zapobiegną nadmiernym zakłóceniom w handlu i zakłóceniom konkurencji, zamiast przywoływania jedynie dotacji, jak to niestety czyni Zjednoczone Królestwo;

36.  w związku z tym zachęca Komisję, by wykorzystała dynamikę spowodowaną tymi negocjacjami do zwiększenia konkurencyjności europejskich przedsiębiorstw i MŚP; podkreśla, że umowa powinna mieć na celu umożliwienie dostępu do rynku oraz ułatwień w handlu jak najbliższych wewnętrznemu rynkowi, aby ograniczyć do minimum zakłócenia w handlu; zachęca strony do ustanowienia punktów kontaktowych ds. MŚP i wzywa do stworzenia stabilnych, przejrzystych i przewidywalnych ram prawnych, które nie będą nakładały nieproporcjonalnych obciążeń na MŚP;

37.  podkreśla, że aby FTA rzeczywiście promowała interesy UE, negocjacje powinny zmierzać do osiągnięcia następujących celów, określonych w rezolucji Parlamentu z 12 lutego 2020 r., a w szczególności w jej ust. 14, którego postanowienia pozostają w pełni aktualne; ponadto podkreśla, że należy uwzględnić następujące kwestie:

Równe warunki działania

38.  z ubolewaniem przyjmuje stanowisko negocjacyjne Zjednoczonego Królestwa zakładające, że odtąd nie będzie ono prowadzić z UE szczegółowych negocjacji w sprawie równych warunków działania; wskazuje, że stanowisko to nie odzwierciedla ust. 77 deklaracji politycznej podpisanej przez UE i Zjednoczone Królestwo; w związku z tym wzywa rząd Zjednoczonego Królestwa do pilnej zmiany stanowiska negocjacyjnego oraz do konstruktywnego zaangażowania się w negocjacje w sprawie równych warunków działania, ponieważ jest to niezbędny warunek udzielenia przez Parlament zgody na umowę handlową ze Zjednoczonym Królestwem;

39.  zauważa, że – z uwagi na bliskość geograficzną zjednoczonego Królestwa i gospodarczą współzależność z UE – zakres i szczegółowość układu w odniesieniu do równych warunków działania będą mieć decydujące znaczenie dla ogólnej rozległości przyszłych stosunków między UE a Zjednoczonym Królestwem; uważa zatem, że należy zapewnić równe warunki działania – odpowiednie do poziomu ambicji i liberalizacji porozumienia w sprawie konwergencji regulacyjnej zgodnie z deklaracją polityczną – i chronić standardy UE jako warunek uniknięcia równania w dół, a także środków mających nieuzasadniony i nieproporcjonalny szkodliwy wpływ na przepływy handlowe, z myślą o dynamicznym dostosowywaniu, w tym w odniesieniu do pomocy państwa; podkreśla potrzebę zagwarantowania, że Zjednoczone Królestwo nie osiągnie nieuzasadnionej przewagi konkurencyjnej przez zmniejszenie poziomu ochrony, oraz zapobiegania arbitrażowi regulacyjnemu ze strony podmiotów rynkowych;

40.  przypomina, że zamierza zdecydowanie zapobiegać wszelkiego rodzaju dumpingowi w przyszłych stosunkach między UE a Zjednoczonym Królestwem; zwraca uwagę, że kluczowym wynikiem negocjacji jest zagwarantowanie równych szans w celu zachowania konkurencyjności, wysokich standardów społecznych i zrównoważonego rozwoju, w tym walki ze zmianami klimatu oraz praw obywateli i pracowników w przyszłości poprzez solidne zobowiązania, wykonalne przepisy i klauzule o obniżaniu poziomu ochrony, z myślą o dynamicznym dostosowaniu w dziedzinie:

41.  wskazuje, że przepisy te powinny uniemożliwić obniżanie norm, a jednocześnie upoważnić UE i Zjednoczone Królestwo do tego, aby z czasem zmieniały zobowiązania w celu określenia wyższych standardów lub uwzględnienia dodatkowych obszarów, przy pełnym poszanowaniu zasad proporcjonalności i konieczności; podkreśla ponadto, że zobowiązania i przepisy powinny być wykonalne za pomocą autonomicznych środków tymczasowych, solidnego mechanizmu rozstrzygania sporów obejmującego wszystkie obszary i środki zaradcze, włącznie z nadzorem sądowym, aby zapewnić UE możliwość przyjmowania sankcji jako środka ostatecznego, w tym w odniesieniu do zrównoważonego rozwoju, z myślą o dynamicznym dostosowywaniu; podkreśla, że zapewnienie równych szans wymaga wprowadzenia mechanizmu horyzontalnego, takiego jak ogólne ramy zarządzania obejmujące wszystkie obszary współpracy;

42.  podkreśla w szczególności klauzule o nieobniżaniu poziomu ochrony w następujących obszarach: (i) prawa podstawowe w miejscu pracy; (ii) normy bezpieczeństwa i higieny pracy; (iii) uczciwe warunki pracy i normy zatrudnienia; (iv) prawa do informacji i konsultacji na poziomie przedsiębiorstwa; oraz (v) restrukturyzacja;

43.  uważa, że walka ze zmianą klimatu, powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej i odwrócenie tego procesu, promowanie zrównoważonego rozwoju, środowisko naturalne i istotne kwestie dotyczące zdrowia powinny stanowić zasadnicze elementy planowanego partnerstwa; zauważa, że w komunikacie w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu Komisja zobowiązała się do zapewnienia, aby przestrzeganie postanowień porozumienia paryskiego było kluczowym elementem wszystkich przyszłych kompleksowych umów handlowych;

44.  podkreśla, że „klauzula zapadkowa” nie jest wystarczająca w odniesieniu do przyszłych poziomów ochrony, ponieważ nie zapewnia równych warunków działania ani zachęt do zwiększania ambicji, oraz uważa, że jeśli UE albo Zjednoczone Królestwo podniesie poziom ochrony klimatu lub środowiska, druga strona powinna dopilnować, aby jej normy i cele zapewniały co najmniej równoważny poziom ochrony klimatu lub środowiska;

45.  wyraża zdecydowane przekonanie, że Zjednoczone Królestwo powinno przestrzegać ewoluujących standardów w zakresie opodatkowania i przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowania terroryzmu w ramach wspólnotowego dorobku prawnego oraz na całym świecie, w tym również w odniesieniu do przejrzystości podatkowej, wymiany informacji w sprawach podatkowych i środków przeciwdziałających unikaniu opodatkowania, tak aby zapewnić owocną i opartą na wzajemnym zaufaniu współpracę, a także powinno zająć się sytuacją swoich terytoriów zamorskich, stref suwerennych i terytoriów zależnych oraz kwestią przestrzegania przez nie unijnych kryteriów dobrego zarządzania i wymogów przejrzystości, zwłaszcza w zakresie wymiany informacji podatkowych, przejrzystości podatkowej, sprawiedliwego opodatkowania, środków zapobiegających unikaniu opodatkowania oraz standardów OECD dotyczących przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków; wzywa ponadto UE i Zjednoczone Królestwo do zachowania standardów Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy; w odniesieniu do Gibraltaru przypomina o wytycznych negocjacyjnych i przepisach zawartych w projekcie aktu legislacyjnego UE;

46.  przypomina o potrzebie utrzymania wysokich standardów, przejrzystej identyfikowalności, wysokiej jakości usług kontrolnych i równych warunków działania w dziedzinie produktów leczniczych, wyrobów medycznych, bezpieczeństwa żywności i etykietowania, zdrowia zwierząt i roślin, dobrostanu zwierząt oraz polityki i norm weterynaryjnych, sanitarnych i fitosanitarnych oraz ochrony środowiska;

47.  wzywa Komisję do dopilnowania, by istniejące i przyszłe zasady oraz narzędzia w ramach polityki społecznej, środowiskowej i klimatycznej UE (np. środki antydumpingowe, europejska polityka przemysłowa, obowiązkowe przepisy dotyczące należytej staranności, unijna systematyka zrównoważonego rozwoju, zasada „nie czyń poważnych szkód”, mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2, ujawnianie informacji związanych ze zrównoważonym rozwojem w sektorze usług finansowych) nie mogły zostać prawnie podważone w FTA między UE a Zjednoczonym Królestwem ani w przyszłych umowach handlowych;

Szczegółowe kwestie sektorowe i współpraca tematyczna

Rynek wewnętrzny

48.  podkreśla, że warunkiem wstępnym dostępu do rynku wewnętrznego UE jest pełna zgodność z prawodawstwem UE dotyczącym rynku wewnętrznego;

49.  podkreśla, że dynamiczne dostosowanie przepisów oraz przepisy zapewniające solidny nadzór rynkowy, które pomagają egzekwować przepisy dotyczące produktów, w tym przepisy dotyczące bezpieczeństwa i identyfikowalności produktów, a także zapewniają pewność prawa dla przedsiębiorstw UE w połączeniu z wysokim poziomem ochrony konsumentów UE, powinny stanowić zasadniczą i niezastąpioną część każdej przyszłej umowy mającej na celu zapewnienie równych warunków działania;

50.  przypomina, że niezależnie od okoliczności nowa umowa poskutkuje kontrolami celnymi i weryfikacjami przed wprowadzeniem towarów na rynek wewnętrzny, i podkreśla, że kwestią najwyższej wagi jest zapewnienie zgodności towarów z zasadami rynku wewnętrznego;

51.  podkreśla znaczenie utrzymania ścisłej i zorganizowanej współpracy w kwestiach regulacyjnych i nadzorczych, zarówno na szczeblu politycznym, jak i technicznym, przy jednoczesnym poszanowaniu systemu regulacyjnego UE i autonomii podejmowania decyzji;

52.  podkreśla znaczenie zapewnienia wzajemnych ustaleń w zakresie uznawania kwalifikacji i dyplomów oraz zachęca obie strony, a w szczególności organizacje i organy zawodowe, do opracowania i przedstawienia dalszych wspólnych zaleceń dotyczących uznawania kwalifikacji zawodowych, w szczególności w kontekście Rady Partnerstwa;

Usługi finansowe

53.  jest zdania, że przyszła umowa powinna zawierać szczegółowe przepisy dotyczące współpracy między europejskimi organami nadzoru a brytyjskimi organami nadzoru finansowego w celu wspierania dostosowania przepisów, dzielenia się problemami związanymi z nadzorem i najlepszymi praktykami, a także w celu zapewnienia płynnego poziomu współpracy i utrzymania zintegrowanych rynków kapitałowych;

54.  przypomina, że prawa paszportowe, oparte na wzajemnym uznawaniu i zharmonizowanych zasadach ostrożnościowych oraz konwergencji praktyk nadzorczych na rynku wewnętrznym, przestaną obowiązywać w stosunkach między UE a Zjednoczonym Królestwem wraz z końcem okresu przejściowego, ponieważ Zjednoczone Królestwo stanie się państwem trzecim; podkreśla, że w późniejszym okresie dostęp do rynku finansowego UE musi opierać się na autonomicznych ramach równoważności UE; przypomina jednak o ograniczonym zakresie decyzji w kwestii równoważności;

55.  podkreśla, że Komisja dokona oceny równoważności przepisów finansowych Zjednoczonego Królestwa i że równoważność można stwierdzić tylko przy pełnym poszanowaniu autonomii jej procesu decyzyjnego oraz pod warunkiem, że brytyjski system i standardy regulacyjne i nadzorcze są w pełni równoważne z systemem i standardami UE; wzywa do jak najszybszego przeprowadzenia tej oceny w celu wypełnienia zobowiązań zawartych w deklaracji politycznej; przypomina, że UE może w każdej chwili jednostronnie wycofać status równoważności;

56.  przypomina, że w Zjednoczonym Królestwie rozlicza się znaczną ilość instrumentów pochodnych denominowanych w euro, co potencjalnie może mieć wpływ na stabilność finansową UE;

Cła

57.  odnotowuje zamiar Zjednoczonego Królestwa, aby nie dążyć do utrzymania obecnego statusu w odniesieniu do rynku wewnętrznego i unii celnej; kładzie nacisk na znaczenie zachowania integralności unii celnej i jej procedur, które gwarantują bezpieczeństwo i ochronę konsumentów i interesów gospodarczych UE i przedsiębiorstw unijnych; podkreśla potrzebę większych inwestycji w instrumenty kontroli celnej we wspólnych punktach tranzytowych na wspólnych granicach oraz, w stosownych przypadkach i w razie potrzeby, dalszej koordynacji i wymiany informacji między nimi, a także uwzględnienia możliwości utworzenia w Irlandii Północnej stałego biura UE zajmującego się przestrzeganiem przepisów celnych;

58.  podkreśla, że przyszła umowa powinna ustanowić mechanizmy kompleksowej współpracy celnej w celu ułatwienia handlu transgranicznego, jak również mechanizmy współpracy między organami celnymi a organami nadzoru rynkowego; ponadto wzywa UE i Zjednoczone Królestwo, by w stosownych przypadkach i w razie potrzeby pracowały nad uproszczeniem wymogów i formalności związanych z procedurami celnymi dla przedsiębiorców lub podmiotów gospodarczych, w tym MŚP;

59.  podkreśla, że UE i Zjednoczone Królestwo powinny dążyć do utrzymania wysokiego stopnia konwergencji swoich przepisów i praktyk celnych w dążeniu do zapewnienia skutecznych kontroli i odpraw celnych, egzekwowania przepisów celnych i ochrony interesów finansowych stron, ze zdolnością do odzyskiwania nienależnych podatków i ceł, oprócz środków ochronnych w przypadku systematycznego naruszania obowiązujących przepisów celnych;

60.  podkreśla, że bardzo pożądane byłoby utrzymanie przez Zjednoczone Królestwo obecnej klasyfikacji produktów opartej na Zintegrowanej Taryfie Wspólnot Europejskich (TARIC) w celu zachowania uproszczonych procedur i zmniejszenia obciążenia regulacyjnego;

Polityka ochrony konsumentów

61.  podkreśla, że obie strony każdego przyszłego porozumienia muszą utrzymać obecne unijne standardy ochrony konsumentów i prawa obywateli wynikające z dorobku prawnego UE; uważa, że umowa powinna zapewnić wartość dodaną dla konsumentów UE poprzez stworzenie najlepszych ram ochrony praw konsumentów i egzekwowania obowiązków przedsiębiorców;

62.  uważa, że niezwykle ważne jest zagwarantowanie bezpieczeństwa produktów przywożonych ze Zjednoczonego Królestwa i zapewnienie ich zgodności z normami UE;

63.  podkreśla znaczenie współpracy regulacyjnej i administracyjnej, której w stosownych i właściwych przypadkach towarzyszy nadzór parlamentarny i zobowiązania do nieobniżania poziomu ochrony, w celu wyeliminowania barier pozataryfowych i osiągnięcia celów leżących w interesie publicznym, tak aby chronić interesy konsumentów w UE, włącznie z zagwarantowaniem konsumentom i przedsiębiorstwom bezpiecznego i budzącego zaufanie środowiska online, a także zwalczać nieuczciwe praktyki handlowe;

Rybołówstwo

64.  ponownie stwierdza, że nie może być mowy o kompleksowym porozumieniu między UE a Zjednoczonym Królestwem, jeżeli nie będzie ono obejmowało pełnej, zrównoważonej i długoterminowej umowy o połowach i kwestiach powiązanych, zapewniającej utrzymanie wzajemnego dostępu do wód, zasobów i rynków oraz dotychczasowej działalności połowowej na optymalnych warunkach;

65.  przypomina, że obie strony osiągną największe korzyści, jeśli będą chronić wspólne ekosystemy i zarządzać ich eksploatacją w sposób zrównoważony, zapewniać dotychczasowy wzajemny dostęp do wód i zasobów rybnych w celu podtrzymania dotychczasowej działalności połowowej oraz określą wspólne, spójne, jasne i stabilne zasady i przepisy, umożliwiając otwarty i wzajemny dostęp produktów rybołówstwa i akwakultury do rynków bez powodowania napięć gospodarczych czy społecznych poprzez niezrównoważoną konkurencję; nalega na konieczność ustanowienia nadrzędnych ram zarządzania, aby zagwarantować, że każde naruszenie postanowień o wzajemnym dostępie do wód i zasobów będzie mogło podlegać sankcjom, włącznie z zawieszeniem preferencyjnych taryf celnych na towary ze Zjednoczonego Królestwa na rynku UE;

66.  podkreśla, że w umowie należy zawrzeć podział procentowy stosowany obecnie do stad, z których obie strony będą korzystać wspólnie, w załączniku FISH-2 (Przydział uprawnień do połowów), zgodnie z obowiązującą zasadą względnej stabilności;

67.  wzywa strony do utrzymania dotychczasowych udziałów kwotowych oraz stabilnego i stałego podziału praw połowowych; podkreśla znaczenie długofalowego gospodarowania zasobami w oparciu o przestrzeganie zasad WPRyb, takich jak maksymalny podtrzymywalny połów i środki techniczne, regionalne narzędzia zarządzania, takie jak wieloletnie plany dotyczące Morza Północnego i wód zachodnich, oraz dyrektywę ramową w sprawie strategii morskiej, które dotychczas w całości przyczyniły się do poprawy stanu stad ryb z korzyścią dla flot zarówno państw członkowskich UE, jak i Zjednoczonego Królestwa;

68.  podkreśla, że porozumienie musi zagwarantować wzajemność, brak dyskryminacji i proporcjonalność środków technicznych czy morskich obszarów chronionych oraz to, że nie będą one de facto sposobem na uniemożliwienie statkom UE dostępu do wód Zjednoczonego Królestwa; uważa, że porozumienie nie może prowadzić do obniżenia norm środowiskowych i społecznych UE;

69.  wzywa Komisję, aby dodała przepisy o zapobieganiu nielegalnej, nieraportowanej i nieuregulowanej działalności połowowej (NNN) na wodach UE i Zjednoczonego Królestwa oraz o zwalczaniu takiej działalności;

70.  podkreśla, że podstawą przyszłych decyzji dotyczących wspólnego zarządzania rybołówstwem we wszystkich wspólnych basenach morskich muszą być odpowiednie mechanizmy współpracy i konsultacji, wspólne podejście naukowe oraz gwarancje stałego udziału Zjednoczonego Królestwa w gromadzeniu danych i naukowej ocenie zasobów; wzywa UE i Zjednoczone Królestwo do kontynuowania aktywnej i lojalnej współpracy w zakresie kontroli rybołówstwa i zwalczania połowów NNN;

Prawa obywateli i swobodny przepływ osób

71.  z ubolewaniem zauważa, że Zjednoczone Królestwo postanowiło nie stosować zasady swobodnego przepływu osób między UE a Zjednoczonym Królestwem po okresie przejściowym; podkreśla, że przyszłe partnerstwo powinno obejmować ambitne przepisy dotyczące przepływu osób oparte na pełnej wzajemności i zasadzie niedyskryminowania państw członkowskich; przypomina, że dostęp Zjednoczonego Królestwa do rynku wewnętrznego musi być współmierny do zobowiązań podjętych w celu ułatwiania mobilności osób; podkreśla, że docelowy reżim przekraczania granicy nie powinien stanowić uciążliwej bariery administracyjnej czy finansowej;

72.  podkreśla potrzebę zwrócenia szczególnej uwagi na potrzeby dzieci z rodzin mieszanych, w których tylko jedno z rodziców jest obywatelem UE, oraz zapewnienia właściwych mechanizmów prawnych dla rozstrzygania sporów rodzicielskich np. w przypadku rozwodu;

73.  uważa, że porozumienia dotyczące mobilności, w tym ruchu bezwizowego w przypadku krótkich pobytów, powinny opierać się na zasadzie niedyskryminowania państw członkowskich UE i pełnej wzajemności oraz obejmować dorobek prawny UE w zakresie mobilności i przepisy dotyczące delegowania pracowników i koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego;

74.  uważa, że dalsza kodyfikacja praw obywateli za pomocą prawnie wiążących przepisów musi stanowić nieodłączną część tekstu przyszłego układu między UE a Zjednoczonym Królestwem; uważa, że musi to obejmować sytuację pracowników transgranicznych, którym należy zagwarantować swobodę przemieszczania się w oparciu o zasadę niedyskryminacji i wzajemności; wzywa do rozważenia lepszych uregulowań warunków wjazdu i pobytu w celach badawczych, naukowych, szkoleniowych, wolontariackich, w ramach programów wymiany uczniów lub projektów edukacyjnych, pracy „au pair” i wolontariatu w Europejskim Korpusie Solidarności – uregulowania te powinny stanowić część przyszłego układu, a nie być pozostawione do uregulowania na szczeblu krajowym; przypomina, że kryzys związany z COVID-19 uwidocznił zależność kluczowych sektorów Zjednoczonego Królestwa, takich jak zdrowie publiczne czy rolnictwo, od pracowników z UE, w tym pracowników sezonowych;

Praca, mobilność i koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego

75.  ubolewa nad faktem, że rząd Zjednoczonego Królestwa nie wypełnił jeszcze swojego zobowiązania dotyczącego uchwalenia nowej ustawy o zatrudnieniu, i wzywa Zjednoczone Królestwo, aby uczyniło to przed upływem okresu przejściowego; odnosi się w związku z tym zwłaszcza do niedawno przyjętych aktów ustawodawczych UE, których termin transpozycji przypada w okresie przejściowym; podkreśla, że niezwykle ważne jest unikanie wszelkich luk powodujących, że prawa pracownicze nie są chronione ani przez istniejące prawo UE, ani przez brytyjską ustawę o zatrudnieniu;

76.  przypomina o znaczeniu zachowania istniejących i przyszłych praw w zakresie zabezpieczenia społecznego osób dotkniętych wystąpieniem we wszystkich wymiarach; wzywa negocjatorów umowy do nadania priorytetu prawom tych obywateli w odniesieniu do koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego za pomocą wszelkich środków oraz do uwzględnienia stałego stosowania przepisów dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego we wszystkich rozdziałach;

77.  wyraża jednak ubolewanie z powodu braku specjalnych przepisów dotyczących świadczeń dla bezrobotnych pracowników transgranicznych i przygranicznych, i w związku z tym zachęca UE i Zjednoczone Królestwo, aby przeanalizowały odpowiednie przepisy dotyczące świadczeń dla bezrobotnych pracowników transgranicznych i przygranicznych;

78.  podkreśla znaczenie dynamicznego porozumienia w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego; podkreśla, że postanowienia umowy końcowej w sprawie mobilności osób muszą zawierać współmierne i stanowcze prawa w zakresie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zgodnie z deklaracją polityczną;

Ochrona danych

79.  podkreśla znaczenie ochrony danych zarówno jako prawa podstawowego, jak i czynnika kluczowego w gospodarce cyfrowej; zauważa, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, aby Komisja mogła stwierdzić, czy brytyjskie ramy ochrony danych są odpowiednie, musi wykazać, że Zjednoczone Królestwo zapewnia poziom ochrony „zasadniczo równoważny” poziomowi oferowanemu przez ramy prawne UE, w tym w odniesieniu do przekazywania danych do państw trzecich;

80.  przypomina, że w ustawie o ochronie danych w Zjednoczonym Królestwie przewidziano ogólne i szerokie wyłączenie z zasad ochrony danych i praw osób, których dane dotyczą, w przypadku przetwarzania danych osobowych do celów imigracyjnych; wyraża zaniepokojenie faktem, że gdy dane obywateli spoza Zjednoczonego Królestwa są przetwarzane na mocy tego wyłączenia, nie są one chronione w taki sam sposób jak dane obywateli Zjednoczonego Królestwa, oraz że wyłączenie to byłoby sprzeczne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679(15); jest zdania, że ramy prawne Zjednoczonego Królestwa w zakresie zatrzymywania danych dotyczących telekomunikacji elektronicznej nie spełniają warunków określonych w stosownym dorobku prawnym UE zgodnie z wykładnią TSUE, a zatem nie są obecnie równoważne;

81.  podkreśla i popiera przyszłe partnerstwo opierające się na zobowiązaniach do przestrzegania praw podstawowych, w tym prawa do odpowiedniej ochrony danych osobowych, co stanowi niezbędny warunek umożliwiający planowaną współpracę, oraz na automatycznym zawieszeniu porozumienia o współpracy organów ścigania, jeżeli Zjednoczone Królestwo uchyliłoby prawo krajowe nadające skuteczność EKPC; wzywa Komisję, aby zwróciła szczególną uwagę na ramy prawne Zjednoczonego Królestwa przy ocenie ich odpowiedniości na mocy prawa UE; opowiada się za uwzględnieniem orzecznictwa TSUE w tej dziedzinie, na przykład sprawy Schrems, a także orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka;

82.  jest zdania, że jeżeli Zjednoczone Królestwo nie zobowiąże się wyraźnie do egzekwowania EKPC i nie zaakceptuje roli TSUE, niemożliwe będzie osiągnięcie porozumienia w sprawie współpracy sądowej i policyjnej w sprawach karnych; ubolewa, że Zjednoczone Królestwo jak dotąd odmawia udzielenia stanowczych gwarancji w zakresie praw podstawowych i wolności osobistych oraz nalega na obniżenie obecnych standardów i odstąpienie od uzgodnionych mechanizmów ochrony danych, w tym przez stosowanie masowego nadzoru;

83.  wzywa Komisję do uwzględnienia wyżej wymienionych elementów przy ocenie odpowiedniości ram prawnych Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do poziomu ochrony danych osobowych, a także do zapewnienia, by Zjednoczone Królestwo rozwiązało problemy wskazane w niniejszej rezolucji przed ewentualnym uznaniem brytyjskiego prawa ochrony danych za odpowiednie zgodnie z prawem UE w świetle wykładni TSUE; wzywa Komisję, by zwróciła się również o radę do Europejskiej Rady Ochrony Danych i Europejskiego Inspektora Ochrony Danych;

Współpraca organów bezpieczeństwa, ścigania i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych

84.  podkreśla, że należy osiągnąć wymierne postępy w dziedzinie bezpieczeństwa, egzekwowania prawa i współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, aby umożliwić osiągnięcie porozumienia w sprawie kompleksowej i skutecznej współpracy przynoszącej wzajemne korzyści dla bezpieczeństwa obywateli UE i Zjednoczonego Królestwa;

85.  jest zdecydowanie przeciwny wnioskowi Zjednoczonego Królestwa o uzyskanie bezpośredniego dostępu do danych z unijnych systemów informacyjnych w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych; ponownie podkreśla w tym kontekście, że Zjednoczone Królestwo, jako państwo trzecie spoza strefy Schengen, nie może mieć bezpośredniego dostępu do danych z unijnych systemów informacyjnych; zastrzega, że wszelka wymiana informacji, w tym danych osobowych, ze Zjednoczonym Królestwem powinna podlegać rygorystycznym zabezpieczeniom, audytowi i nadzorowi, w tym ochronie danych osobowych na poziomie równoważnym poziomowi przewidzianemu w prawie UE;

86.  podkreśla, że prawodawstwo dotyczące systemu informacyjnego Schengen (SIS) wyraźnie zakazuje dostępu państw trzecich do systemu oraz że jako państwo trzecie Zjednoczone Królestwo nie może mieć dostępu do SIS; przypomina, że 5 marca 2020 r. Rada wydała szereg zaleceń w celu wyeliminowania poważnych naruszeń korzystania przez Zjednoczone Królestwo z SIS oraz że w swojej odpowiedzi Zjednoczone Królestwo wykazało niewielką chęć zastosowania się do tych zaleceń, czym narusza prawo UE; uważa, że przyszła współpraca między UE a Zjednoczonym Królestwem w dziedzinie ścigania przestępstw i współpracy sądowej powinna opierać się na wzajemnym zaufaniu; podkreśla, że taką współpracę można uzgodnić jedynie, jeżeli wprowadzone zostaną solidne przepisy o ochronie danych i sprawne mechanizmy egzekwowania prawa;

87.  zwraca uwagę, że zautomatyzowana wymiana danych DNA ze Zjednoczonym Królestwem na mocy ram z Prüm została uruchomiona dopiero w 2019 r. i że Rada ma wkrótce postanowić o przyjęciu decyzji wykonawczej, która umożliwiłaby Zjednoczonemu Królestwu udział w zautomatyzowanej wymianie danych daktyloskopijnych; w związku z tym zwraca uwagę, że w ramach specjalnej procedury konsultacji dotyczącej dawnego trzeciego filaru Parlament odrzucił 13 maja 2020 r. projekt decyzji Rady ze względu na obawy co do pełnej wzajemności wymiany danych o odciskach palców, gwarancji ochrony danych oraz bardzo krótkiego okresu jego stosowania; wzywa Radę do dokładnego rozważenia argumentów Parlamentu przemawiających za odrzuceniem projektu decyzji; przypomina negocjatorom, że decyzje Rady zezwalające na tę zautomatyzowaną wymianę danych, o ile zostaną przyjęte, wygasną z końcem okresu przejściowego; podkreśla potrzebę terminowego osiągnięcia porozumienia w sprawie nowych ustaleń dotyczących przyszłych stosunków, biorąc pod uwagę znaczenie wymiany informacji w walce z poważną i zorganizowaną przestępczością transgraniczną i terroryzmem;

88.  wyraża zaniepokojenie faktem, że mandat negocjacyjny Zjednoczonego Królestwa jest mało ambitny w ważnych obszarach współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych; uważa, że UE i Zjednoczone Królestwo mogłyby znaleźć rozwiązanie umożliwiające bardziej ambitny poziom współpracy niż poziom przewidziany w ramach europejskiej konwencji o ekstradycji;

Migracja, azyl i zarządzanie granicami

89.  podkreśla, że konieczne jest uzgodnienie warunków współpracy w zakresie migracji obywateli innych niż obywatele obu stron oraz jednoczesne przestrzeganie praw podstawowych, zapewnienie godności ludzkiej i uznanie potrzeby ochrony osób najbardziej narażonych na zagrożenia; ponawia apel, aby taka współpraca obejmowała przynajmniej rozwiązania, które poprawią bezpieczne i legalne drogi dostępu do ochrony międzynarodowej, w tym poprzez łączenie rodzin;

90.  podkreśla potrzebę ścisłej współpracy między stronami w celu zwalczania przemytu ludzi i handlu ludźmi, zgodnie z prawem międzynarodowym, które nadal będzie miało zastosowanie do granicy między Zjednoczonym Królestwem a UE;

91.  podkreśla, że Zjednoczone Królestwo nie może wybierać, które elementy dorobku prawnego UE w dziedzinie azylu i migracji chciałoby zachować;

92.  ponownie podkreśla potrzebę przyjęcia planu dotyczącego łączenia rodzin, który powinien być gotowy do wejścia w życie pod koniec okresu przejściowego;

93.  w ramach takiego planu, a także w ujęciu bardziej ogólnym, Parlament przypomina negocjatorom o obowiązku zarówno UE, jak i Zjednoczonego Królestwa, aby chronić wszystkie dzieci na ich terytorium, a zgodnie z Konwencją o prawach dziecka przyjętą przez ONZ w 1989 r. wzywa państwa członkowskie, by po przedstawieniu przez Zjednoczone Królestwo konkretnych propozycji udzieliły Komisji mandatu do negocjowania planu dotyczącego łączenia rodzin w odniesieniu do osób ubiegających się o azyl;

94.  podkreśla znaczenie skoordynowanego podejścia UE do wszystkich tych kwestii, ponieważ dwustronne umowy między Zjednoczonym Królestwem a poszczególnymi państwami członkowskimi dotyczące takich zagadnień, jak łączenie rodzin osób ubiegających się o azyl lub uchodźców, ustalenia dotyczące relokacji lub readmisji, mogą mieć negatywne skutki dla spójności polityki UE w dziedzinie azylu i migracji; wzywa zarówno UE, jak i Zjednoczone Królestwo, aby dążyły do wypracowania zrównoważonego i konstruktywnego podejścia do wszystkich tych kwestii;

Przeciwdziałanie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu

95.  wzywa UE i Zjednoczone Królestwo, aby włączyły do przyszłej umowy o partnerstwie postanowienia dotyczące polityki przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (AML/CFT), w tym mechanizm wymiany informacji; przypomina, że w deklaracji politycznej UE i Zjednoczone Królestwo zobowiązały się stosować rozwiązania idące dalej niż standardy Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy dotyczące AML/CFT, jeśli chodzi o przejrzystość w zakresie własności rzeczywistej, oraz położyć kres anonimowości w związku z używaniem walut wirtualnych, m.in. poprzez przeprowadzanie kontroli klientów z należytą starannością;

96.  wzywa UE i Zjednoczone Królestwo, aby uwzględniły w nowej umowie o partnerstwie szczegółowe przepisy dotyczące nadzoru nad finansowymi i niefinansowymi podmiotami zobowiązanymi w kontekście ram przeciwdziałania praniu pieniędzy;

Sprawy podatkowe

97.  wzywa UE i Zjednoczone Królestwo, aby priorytetowo potraktowały skoordynowaną walkę z uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania; apeluje do stron, aby zajęły się szkodliwymi praktykami podatkowymi poprzez współpracę w ramach unijnego kodeksu postępowania w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej; zauważa, że według Komisji Zjednoczone Królestwo zajmuje wysoką pozycję pod względem wskaźników określających kraj jako posiadający cechy, które mogą być wykorzystywane przez przedsiębiorstwa do celów unikania opodatkowania; apeluje, by w przyszłej umowie odnieść się wyraźnie do tej kwestii; zauważa, że na koniec okresu przejściowego Zjednoczone Królestwo zostanie uznane za państwo trzecie i będzie musiało zostać poddane przeglądowi przez Grupę ds. Kodeksu Postępowania (opodatkowanie działalności gospodarczej) zgodnie z kryteriami ustanowionymi dla unijnego wykazu jurysdykcji niechętnych współpracy; wzywa UE i Zjednoczone Królestwo, aby zagwarantowały pełną współpracę administracyjną dla zapewnienia zgodności z przepisami dotyczącymi VAT oraz ochrony i odzyskiwania dochodów z VAT;

Przeciwdziałanie zmianie klimatu i ochrona środowiska

98.  uważa, że Zjednoczone Królestwo powinno w pełni dostosować się do obecnych i przyszłych ram polityki klimatycznej UE, w tym do zmienionych celów na rok 2030 i 2040 oraz ścieżek osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r.;

99.  uważa, że Zjednoczone Królestwo powinno wdrożyć system ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych o co najmniej takim samym zakresie i takiej samej skuteczności jak przewidziany w unijnym systemie handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) oraz stosować te same zasady dotyczące wykorzystania jednostek zewnętrznych do końca okresu przejściowego; jest zdania, że jeśli Zjednoczone Królestwo zwróci się z wnioskiem o powiązanie własnego systemu handlu uprawnieniami do emisji z EU ETS, przy rozpatrywaniu takiego wniosku zastosowanie powinny mieć następujące dwa warunki: brytyjski system handlu uprawnieniami do emisji nie powinien naruszać integralności EU ETS, w szczególności jego równowagi praw i obowiązków, oraz powinien odzwierciedlać ciągłe zwiększanie zakresu i skuteczności EU ETS; zwraca uwagę, że przed głosowaniem w Parlamencie nad wyrażeniem zgody na projekt umowy należy ustanowić i wprowadzić system ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych;

100.  podkreśla, że oprócz przyjęcia wspólnych norm i celów ważne jest zapewnienie odpowiedniego monitorowania i oceny jakości powietrza i wód w Zjednoczonym Królestwie; podkreśla ponadto znaczenie wdrożenia i egzekwowania przez Zjednoczone Królestwo dopuszczalnych wartości emisji i innych przepisów ustalonych na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284(16) oraz dynamicznego dostosowania do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE(17), w tym aktualizacji dokumentów referencyjnych dotyczących najlepszych dostępnych technik;

Zdrowie publiczne

101.  podkreśla, że jeżeli Zjednoczone Królestwo chce zostać ujęte w wykazie krajów dopuszczonych do wywozu do UE towarów, które podlegają środkom sanitarnym i fitosanitarnym, będzie musiało spełniać wszystkie unijne wymogi dotyczące tych towarów, w tym wymogi w zakresie procesów produkcji; podkreśla ponadto, że w szczególności będzie musiało zapewnić pełną zgodność z regułami pochodzenia produktów spożywczych, a także przyjąć klarowne zasady w zakresie przetwarzania produktów spożywczych w Zjednoczonym Królestwie, aby zapobiec obchodzeniu wymogów UE, zwłaszcza w kontekście możliwych umów o wolnym handlu między Zjednoczonym Królestwem a innymi krajami;

102.  podkreśla, że Zjednoczone Królestwo będzie zobowiązane zapewnić zgodność z przepisami UE dotyczącymi organizmów zmodyfikowanych genetycznie i środków ochrony roślin; uważa, że strony powinny dążyć do ograniczenia stosowania pestycydów i związanego z tym ryzyka; podkreśla potrzebę podjęcia przez obie strony wysiłków na rzecz ograniczenia stosowania antybiotyków w produkcji zwierzęcej i dalszego zakazywania ich stosowania jako stymulatora wzrostu oraz ograniczenia ich niewłaściwego lub niepotrzebnego stosowania przez ludzi;

103.  podkreśla znaczenie zapobiegania niedoborom produktów leczniczych i wyrobów medycznych; wzywa organy krajowe i zainteresowane strony do dopilnowania, aby proces redystrybucji produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na szczeblu krajowym został zakończony przed końcem okresu przejściowego; wzywa UE i Zjednoczone Królestwo do długoterminowej współpracy w celu zapobiegania stwierdzonym i pojawiającym się zagrożeniom dla bezpieczeństwa zdrowia publicznego, ich wykrywania oraz przygotowywania się i reagowania na takie zagrożenia; wzywa w związku z tym do stałej współpracy UE i Zjednoczonego Królestwa w celu skutecznego zwalczania pandemii COVID-19; uważa, że gdyby jedna ze stron nie przedsięwzięła odpowiednich środków mających zneutralizować zagrożenie dla zdrowia, druga strona mogłaby przyjąć jednostronne środki w celu ochrony zdrowia publicznego;

104.  podkreśla znaczenie przestrzegania przepisów UE dotyczących produktów farmaceutycznych, wyrobów medycznych, bezpieczeństwa chemikaliów, w tym substancji zaburzających funkcjonowanie układu hormonalnego, przy jednoczesnym zapewnieniu stałego dostępu do leków i wyrobów medycznych, a także podkreśla fakt, że w każdym przypadku przedsiębiorstwa ze Zjednoczonego Królestwa podlegałyby takim samym obowiązkom, które mają zastosowanie do przedsiębiorstw spoza EOG: podkreśla ponadto potrzebę określenia surowych warunków dotyczących środków sanitarnych i fitosanitarnych wykraczających poza porozumienie WTO w celu ochrony rynku wewnętrznego UE, a w szczególności konsumentów, przed wszelkiego rodzaju ryzykiem związanym z przywozem produktów ze Zjednoczonego Królestwa lub ich wywozem do tego kraju;

Transport

105.  podkreśla, że planowane partnerstwo, oparte na ścisłych powiązaniach gospodarczych i wspólnych interesach, powinno zapewnić stałą i niezakłóconą łączność wszystkim rodzajom transportu z zastrzeżeniem wzajemności oraz równe warunki działania, w szczególności w odniesieniu do norm społecznych oraz norm zatrudnienia i ochrony środowiska oraz praw pasażerów; przypomina, że powinno także obejmować szczególną sytuację tunelu pod Kanałem La Manche, w szczególności w odniesieniu do aspektów systemu bezpieczeństwa i zezwoleń;

106.  uważa, że przyszła współpraca ze Zjednoczonym Królestwem powinna przewidywać projekty transportowe będące przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz sprzyjać dobrym transgranicznym warunkom handlowym i biznesowym, a w szczególności ułatwiać działalność MŚP i wspierać je w unikaniu wszelkich dodatkowych obciążeń administracyjnych;

107.  uważa, że należy przewidzieć udział Zjednoczonego Królestwa w unijnych transgranicznych programach badawczych i rozwojowych w dziedzinie transportu w oparciu o wspólne interesy;

108.  przypomina, że ważne jest, aby Komisja była jedynym negocjatorem UE podczas negocjacji oraz by państwa członkowskie nie podejmowały żadnych negocjacji dwustronnych; wzywa jednak Komisję, by w ostatecznej kompleksowej umowie reprezentowała interesy każdego państwa członkowskiego;

109.  podkreśla, że prawa i przywileje pociągają za sobą zobowiązania oraz że poziom dostępu do wspólnego rynku UE powinien w pełni odpowiadać zakresowi zbieżności przepisów i zobowiązań uzgodnionych w odniesieniu do przestrzegania równych warunków działania w celu zapewnienia otwartej i uczciwej konkurencji w oparciu o wspólne normy minimalne obowiązujące w UE;

110.  przypomina, że lotnictwo jest jedynym rodzajem transportu, dla którego WTO nie przewidziała żadnego rezerwowego rozwiązania prawnego, w przypadku gdyby nie osiągnięto porozumienia przed zakończeniem okresu przejściowego;

111.  uważa, że planowane partnerstwo powinno obejmować ambitny i kompleksowy rozdział dotyczący transportu lotniczego, który zapewniłby poszanowanie strategicznych interesów UE oraz zawierałby odpowiednie przepisy dotyczące dostępu do rynku, inwestycji oraz elastyczności operacyjnej i handlowej (np. dzielenie oznaczeń linii), w poszanowaniu zrównoważonych praw i obowiązków; powinno również obejmować ścisłą współpracę w zakresie bezpieczeństwa lotniczego i zarządzania ruchem lotniczym;

112.  podkreśla, że ewentualne przyznanie niektórych aspektów tzw. przywileju piątej wolności (prawo wolności lotniczej) powinno zostać ograniczone pod względem zakresu i musi obejmować zrównoważone odpowiadające im zobowiązania w interesie Unii;

113.  zwraca uwagę, że obecne, oparte na ograniczonej liczbie zezwoleń ramy Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu nie są odpowiednie dla stosunków UE ze Zjednoczonym Królestwem, jeżeli weźmie się pod uwagę zakres przewozów towarowych w transporcie drogowym między UE a Zjednoczonym Królestwem; w związku z tym podkreśla, że należy wprowadzić odpowiednie środki w celu uniknięcia zagrożeń dla porządku publicznego i zapobieżenia zakłóceniom w strumieniu ruchu operatorów drogowego transportu towarów oraz podmiotów oferujących usługi przewozu autobusami i autokarami; podkreśla zatem znaczenie zapewnienia lepszych bezpośrednich szlaków morskich z Irlandii na kontynent, aby zmniejszyć zależność od „mostu lądowego” przechodzącego przez terytorium Zjednoczonego Królestwa;

114.  podkreśla, że przewoźnikom transportu drogowego towarów ze Zjednoczonego Królestwa nie można przyznać tych samych praw i korzyści, jakie przysługują unijnym przewoźnikom transportu drogowego towarów w odniesieniu do działalności w zakresie transportu drogowego towarów;

115.  uważa, że w planowanym partnerstwie należy przewidzieć – w ramach przewozów ładunku i bez ładunku z terytorium jednej ze stron i na jej terytorium – prawo tranzytu przez terytorium drugiej strony;

116.  uważa, że planowane partnerstwo powinno przewidywać równe warunki działania – szczególnie w dziedzinie pracy, czasu prowadzenia pojazdu i czasu odpoczynku, delegowania kierowców, tachografów, masy i wymiarów pojazdów, transportu kombinowanego i szkolenia personelu – a także szczegółowe przepisy zapewniające porównywalny poziom ochrony operatorów i kierowców;

117.  apeluje o priorytetowe potraktowanie płynności handlu morskiego między UE a Zjednoczonym Królestwem, swobodnego przepływu pasażerów, marynarzy oraz personelu pracującego na morzu i na lądzie; podkreśla w związku z tym, że UE i Zjednoczone Królestwo powinny zapewnić wprowadzenie odpowiednich systemów granicznych i celnych, aby zapobiec opóźnieniom i przerwom;

Kultura i edukacja

118.  uważa, że w układzie należy jasno sprecyzować, że na jego podstawie zachowana zostanie różnorodność kulturowa i językowa zgodnie z Konwencją UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego;

119.  z zadowoleniem przyjmuje wyraźne stwierdzenie w wytycznych negocjacyjnych, że przyszłe stosunki między UE a Zjednoczonym Królestwem powinny również obejmować dialog i wymianę w dziedzinie edukacji i kultury; wzywa Komisję do uwzględnienia specyfiki sektora kultury przy negocjowaniu odnośnych postanowień dotyczących mobilności; ponadto wyraża zaniepokojenie, że przepisy regulujące wjazd i czasowy pobyt osób fizycznych w celach związanych z działalnością gospodarczą zawarte w projekcie umowy opublikowanym przez Komisję nie odpowiadają potrzebom sektora kultury i sektora kreatywnego oraz mogą utrudniać ciągłą wymianę kulturową;

120.  zdecydowanie popiera jasność w wytycznych negocjacyjnych, zgodnie z którymi usługi audiowizualne powinny być wyłączone z zakresu partnerstwa gospodarczego, i wzywa Komisję do niezłomnego trwania na tym stanowisku;

121.  podkreśla, że dostęp do rynku usług audiowizualnych w Unii może być zagwarantowany jedynie wtedy, gdy dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE(18) zostanie w pełni wdrożona, tak aby obie strony były objęte tymi samymi prawami do retransmisji; przypomina, że po zakończeniu okresu przejściowego treści pochodzące ze Zjednoczonego Królestwa będą nadal klasyfikowane jako „utwory europejskie” tak długo, jak długo utwory pochodzące z państw trzecich nienależących do EOG będących stronami Konwencji Rady Europy o telewizji ponadgranicznej będą objęte kwotą treści zaliczanych do „utworów europejskich”;

122.  wyraża zadowolenie, że uwzględniono kwestie dotyczące zwrotu lub restytucji państwom pochodzenia dóbr kultury wywiezionych niezgodnie z prawem; podkreśla też znaczenie dalszej współpracy ze Zjednoczonym Królestwem w tej dziedzinie;

Zarządzanie finansowe i ramy kontroli

123.  wzywa, by zapewniono i respektowano prawo dostępu służb Komisji, Europejskiego Trybunału Obrachunkowego, Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i Prokuratury Europejskiej, a także uprawnienia kontrolne Parlamentu; przypomina, że TSUE musi zostać uznany za sąd właściwy w sprawach dotyczących przestrzegania i wykładni prawa Unii;

Uczestnictwo w programach Unii

124.  zaleca Komisji, aby zwróciła szczególną uwagę na następujące mające zastosowanie zasady i warunki związane zarówno z uczestnictwem w programach Unii, jak i z uzgodnieniami horyzontalnymi i zarządzaniem:

125.  uważa w szczególności, że ważny jest udział Zjednoczonego Królestwa – zgodnie z ogólnymi zasadami dotyczącymi udziału państw trzecich w programach unijnych – w programach transgranicznych, kulturalnych, rozwojowych, edukacyjnych i badawczych, takich jak Erasmus+, Kreatywna Europa, Horyzont, Europejska Rada ds. Badań Naukowych, program LIFE, transeuropejska sieć transportowa (TEN-T), instrument „Łącząc Europę”, jednolita europejska przestrzeń powietrzna (SES), Interreg, wspólne inicjatywy technologiczne, takie jak Czyste Niebo I i II, jednolity europejski system zarządzania ruchem lotniczym nowej generacji (SESAR), ERIC, Galileo, Copernicus, europejski system wspomagania satelitarnego (EGNOS), ramy wsparcia w zakresie obserwacji i śledzenia obiektów kosmicznych oraz partnerstwa publiczno-prywatne;

126.  oczekuje, że w umowie zostanie uregulowana pozycja Zjednoczonego Królestwa względem Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej i projektu ITER oraz kwestia wpływu wystąpienia z UE na aktywa i zobowiązania; oczekuje, że Zjednoczone Królestwo będzie też przestrzegać najwyższych norm bezpieczeństwa jądrowego, jądrowego bezpieczeństwa fizycznego i ochrony radiologicznej;

127.  uważa, że gdyby Zjednoczone Królestwo chciało jednak uczestniczyć w rynku wewnętrznym, powinno wnieść wkład do funduszy spójności na lata 2021–2027, tak jak dzieje się w przypadku państw EOG;

128.  uważa, że nowa umowa powinna uwzględniać potrzeby regionów unijnych dotkniętych skutkami wystąpienia Zjednoczonego Królestwa z UE;

129.  podkreśla, że niezwykle ważne jest, by program PEACE był nadal realizowany w Irlandii Północnej i regionach granicznych Irlandii oraz by podlegał on autonomicznej administracji ze strony Specjalnego Organu ds. Programów UE;

130.  uważa, że należy kontynuować współpracę w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania między regionami najbardziej oddalonymi oraz krajami i terytoriami zamorskimi UE z jednej strony a terytoriami zamorskimi Zjednoczonego Królestwa z drugiej strony, szczególnie w regionie Karaibów i Pacyfiku; postuluje przyjęcie specjalnych postanowień umożliwiających przyszłe wspólne projekty w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju i funduszy spójności, w zależności od sytuacji, a także podkreśla potrzebę utrzymania odpowiedniego poziomu wsparcia dla pozostałych krajów i terytoriów zamorskich;

131.  podkreśla, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (FSUE), za pośrednictwem którego udostępniane są środki finansowe z budżetu UE, jest widocznym wyrazem solidarności wówczas, gdy jeden lub kilka regionów UE lub krajów ubiegających się o przystąpienie odczuwa poważne reperkusje, między innymi gospodarcze;

132.  podkreśla potrzebę połączenia uczestnictwa w programach z dostosowaniem do powiązanych dziedzin polityki, np. w zakresie klimatu czy cybernetyki;

133.  uważa, że we wzajemnym interesie obu stron byłoby porozumienie o współpracy w dziedzinie energii, zgodne z ogólną umową w sprawie przyszłych stosunków oraz oparte na solidnym zarządzaniu i równych warunkach działania;

134.  podkreśla, że zapewnienie ciągłości funkcjonowania jednolitego rynku energii elektrycznej na wyspie Irlandii po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa z UE wymaga dalszego stosowania dorobku prawnego UE w dziedzinie energii w Irlandii Północnej;

135.  jest zdania, że Zjednoczone Królestwo może nadal być ważnym partnerem UE w polityce kosmicznej; podkreśla, że dostęp Zjednoczonego Królestwa do unijnego programu kosmicznego w przyszłości należy określić w negocjacjach, dbając przy tym o interesy UE i stosując się do obowiązujących ram prawnych regulujących udział państw trzecich w unijnym programie kosmicznym;

Własność intelektualna

136.  zwraca uwagę, że przewidywana umowa powinna również zawierać solidne i możliwe do wyegzekwowania środki obejmujące uznawanie i wysoki poziom ochrony oznaczeń geograficznych, a także praw własności intelektualnej, takich jak prawo autorskie i prawa pokrewne, znaki towarowe i wzory przemysłowe, patenty i tajemnice handlowe, w oparciu o obecne i przyszłe ramy prawne UE, bez szkody dla dostępu do przystępnych cenowo leków, takich jak leki generyczne; uważa, że powinna ona również zapewnić możliwość ścisłej współpracy dwustronnej między Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) a urzędami ds. własności intelektualnej w Zjednoczonym Królestwie;

Prawo spółek

137.  zauważa, że aby zapobiec obniżeniu norm i zapewnić legitymację procesową w Zjednoczonym Królestwie i w UE, pożądane jest, aby przewidywana umowa obejmowała minimalne wspólne normy regulujące zakładanie i prowadzenie działalności, ochronę akcjonariuszy, wierzycieli lub pracowników, sprawozdawczość i kontrolę oraz zasady przejrzystości w przedsiębiorstwach, a także wzajemne uznawanie orzeczeń sądowych dotyczących restrukturyzacji i upadłości lub niewypłacalności;

Współpraca w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych, w tym w sprawach rodzinnych

138.  podkreśla, że współpraca w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych jest niezmiernie ważna dla zagwarantowania zarówno przyszłych kontaktów handlowo-biznesowych między obywatelami i przedsiębiorstwami, jak również pewności i wystarczającej ochrony stron w transakcjach transgranicznych i innych działaniach; jest zdania, że należy zatem dokładnie ocenić, czy konwencja lugańska mogłaby stanowić odpowiednie rozwiązanie, które umożliwiłoby UE utrzymanie ogólnej równowagi w stosunkach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, czy też właściwsze byłoby nowe rozwiązanie, które mogłoby zapewnić „dynamiczne dostosowanie” między obiema stronami;

139.  zaznacza, że w przewidywanej umowie należy osiągnąć konkretne i kompleksowe rozwiązanie zwłaszcza w odniesieniu do spraw małżeńskich, odpowiedzialności rodzicielskiej i innych kwestii rodzinnych; w tym kontekście zauważa, że wszelkie przepisy o wzajemnym wykonywaniu orzeczeń w sprawach rodzinnych zawarte w przewidywanej umowie powinny opierać się nie tylko na zasadzie wzajemnego zaufania do systemów sądownictwa, lecz także na istnieniu pewnych gwarancji konstytucyjnych i wspólnych norm praw podstawowych.

Współpraca rozwojowa i pomoc humanitarna

140.  zauważa, że Zjednoczone Królestwo pozostaje jednym z największych dwustronnych darczyńców na świecie, i podkreśla, że UE musi zająć się możliwościami współpracy ze Zjednoczonym Królestwem w duchu partnerstwa; ubolewa, że wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE pozostawi luki w całokształcie polityki UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju i w zakresie pomocy humanitarnej;

141.  podkreśla kluczową rolę UE i Zjednoczonego Królestwa w stawianiu czoła wspólnym wyzwaniom poprzez politykę rozwojową i pomoc humanitarną; w związku z tym podkreśla znaczenie dążenia do spójności polityki na rzecz rozwoju;

142.  podkreśla znaczenie silnego partnerstwa, które ugruntowałoby podejście oparte na prawach, a jednocześnie zapewniłoby stałe zaangażowanie i współpracę w odniesieniu do realizacji celów zrównoważonego rozwoju, praw człowieka, eliminacji ubóstwa, a także wdrażania porozumienia paryskiego; ponadto podkreśla znaczenie zharmonizowanej odpowiedzi na kryzysy humanitarne oraz podstawowych zasad pomocy humanitarnej;

143.  jest przekonany, że partnerstwo po wygaśnięciu umowy z Kotonu i strategia UE–Afryka mogą zostać wzmocnione poprzez skuteczną współpracę ze Zjednoczonym Królestwem i oparcie się na silnej obecności Zjednoczonego Królestwa w Afryce, na Karaibach oraz Pacyfiku; podkreśla, że UE, Zjednoczone Królestwo i kraje AKP powinny współpracować na wszystkich szczeblach zgodnie z zasadami partnerstwa, solidarności i komplementarności;

Bezpieczeństwo i sprawy zagraniczne

144.  zauważa, że w celach negocjacyjnych Zjednoczonego Królestwa opublikowanych 27 lutego 2020 r. oświadczono, iż polityka zagraniczna zostanie określona jedynie w ramach szerszego, przyjaznego dialogu i współpracy między Zjednoczonym Królestwem a UE, co degraduje ten kluczowy obszar, sprowadzając jego status do niesformalizowanych stosunków do uzgodnienia na późniejszym etapie;

145.  z ubolewaniem zauważa, że jest to sprzeczne z postanowieniami deklaracji politycznej, przewidującej ambitne, szerokie, głębokie i elastyczne partnerstwo w dziedzinie polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony, oraz wzywa do ustanowienia w przyszłości szeroko zakrojonego, kompleksowego i wyważonego partnerstwa między UE a Zjednoczonym Królestwem w dziedzinie bezpieczeństwa, na co Zjednoczone Królestwo wyraziło zgodę;

146.  przypomina stanowisko UE, zgodnie z którym polityka zagraniczna, bezpieczeństwo i obrona powinny stanowić część kompleksowej umowy regulującej przyszłe stosunki UE ze Zjednoczonym Królestwem;

147.  ubolewa nad faktem, że Zjednoczone Królestwo nie wykazuje żadnych ambicji w zakresie stosunków z UE w obszarze polityki zagranicznej, bezpieczeństwa i obrony ani że dziedziny te nie zostały wyraźnie objęte mandatem Zjednoczonego Królestwa, przez co nie należą do zagadnień poruszanych przez 11 zespołów negocjacyjnych;

148.  przypomina, że UE i Zjednoczone Królestwo podzielają wspólne zasady, wartości i interesy; podkreśla, że w interesie obu stron leży utrzymanie ambitnej, ścisłej i trwałej współpracy prowadzonej z poszanowaniem autonomii UE w postaci wspólnych ram polityki zagranicznej i bezpieczeństwa opartych na art. 21 TUE oraz z uwzględnieniem Karty Narodów Zjednoczonych i NATO w następujących obszarach:

149.  zauważa, że głęboko zintegrowana i skoordynowana współpraca międzynarodowa między Zjednoczonym Królestwem a UE jest wysoce korzystna zarówno dla obu stron, jak i ogólnie dla ładu światowego, ze względu na ich podobne podejście do skutecznego multilateralizmu, do ochrony pokoju, bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju, a także do obrony i wdrażania praw człowieka; proponuje, aby taką koordynacją zarządzano za pośrednictwem systemowej platformy na potrzeby konsultacji i koordynacji na wysokim szczeblu w kwestiach polityki zagranicznej; podkreśla znaczenie i wartość dodaną współpracy międzyparlamentarnej w kwestiach globalnych;

150.  zaznacza, że obie strony muszą wspólnie reagować na wyzwania w zakresie polityki zagranicznej oraz polityki bezpieczeństwa i obrony w sprawach takich, jak terroryzm, cyberwojna, kryzys w sąsiedztwie, poszanowanie praw człowieka, kampanie dezinformacyjne i zagrożenia hybrydowe; zachęca do skutecznego, terminowego i wzajemnego prowadzenia dialogu, konsultacji, koordynacji oraz wymiany informacji i danych wywiadowczych, pod kontrolą demokratyczną instytucji Zjednoczonego Królestwa i UE; przypomina, że wymiana informacji niejawnych musi odbywać się w określonych ramach;

151.  podkreśla, że z chwilą zakończenia okresu przejściowego Zjednoczone Królestwo stanie się państwem trzecim, nieobjętym konkretnymi ramami regulującymi stosunki, co będzie miało znaczący wpływ na istniejącą współpracę w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa;

152.  wzywa UE i Zjednoczone Królestwo do wzmocnienia międzynarodowego pokoju i stabilności, w tym przez opracowanie wspólnych strategii w celu wzmożenia wysiłków ONZ na rzecz utrzymania pokoju; wzywa obie strony, aby promowały kulturę pokoju i dialogu – jako sposobu zapobiegania konfliktom, zarządzania konfliktami i rozwiązywania konfliktów – oraz prawa kobiet i prawa dotyczące równouprawnienia płci; popiera kontynuowanie dotychczasowej współpracy w tych dziedzinach; wzywa do systematycznej i preferencyjnej współpracy w zakresie operacji utrzymywania pokoju; wzywa do zacieśnienia współpracy między UE a Zjednoczonym Królestwem w sprawach związanych z rozwojem demokratycznym, procesami reform i demokratycznymi praktykami parlamentarnymi w państwach trzecich, w tym w zakresie obserwacji wyborów;

153.  stwierdza, że UE jest żywo zainteresowana takim partnerstwem w dziedzinie spraw zagranicznych i bezpieczeństwa, biorąc pod uwagę wzajemne korzyści wynikające ze stałego miejsca Zjednoczonego Królestwa i Francji w Radzie Bezpieczeństwa, wysoce skuteczną służbę dyplomatyczną Zjednoczonego Królestwa i członków UE oraz fakt, że Zjednoczone Królestwo posiada najpotężniejsze siły zbrojne w Europie;

154.  proponuje oparcie przyszłego partnerstwa na bardzo ścisłej i regularnej współpracy i koordynacji w ramach ONZ, w szczególności w Radzie Bezpieczeństwa ONZ i Radzie Praw Człowieka ONZ;

155.  podkreśla znaczenie bezpieczeństwa i rozwoju dla obu stron; zachęca zarówno UE, jak i Zjednoczone Królestwo do ścisłej współpracy w dziedzinie zrównoważonego rozwoju i pomocy humanitarnej; przypomina obu stronom, jak ważne jest zobowiązanie się do osiągnięcia celu 0,7 % ODA/DNB oraz do wspierania zasady spójności polityki na rzecz rozwoju; uważa, że partnerstwo na okres po wygaśnięciu umowy z Kotonu i strategia UE-Afryka mogą skorzystać ze skutecznej współpracy ze Zjednoczonym Królestwem, ukierunkowanej na wysokie normy ochrony socjalnej, praw człowieka i ochrony środowiska z myślą o osiągnięciu celów zrównoważonego rozwoju i porozumienia paryskiego;

156.  zaznacza, że we wspólnym interesie Zjednoczonego Królestwa i UE, spotęgowanym ich bliskością geograficzną, leży współpraca w zakresie rozwoju skutecznych i rzeczywiście interoperacyjnych zdolności obronnych, także w ramach Europejskiej Agencji Obrony, z którą należy zawrzeć porozumienie administracyjne, a także kontynuacja niezwykle cennych partnerstw w ramach NATO oraz programów UE związanych z obroną i bezpieczeństwem zewnętrznym, systemu Galileo, programów związanych z cyberbezpieczeństwem oraz walki z ukierunkowanymi kampaniami dezinformacyjnymi i cyberatakami, co unaoczniła obecna pandemia COVID-19; przypomina, że jeżeli chodzi o udział w usłudze publicznej o regulowanym dostępie w ramach Galileo, zawarcie szczegółowego porozumienia jest zarówno możliwe, jak i konieczne; zauważa też, że jeżeli chodzi o przyszły Europejski Fundusz Obronny, Zjednoczone Królestwo może uczestniczyć na warunkach określonych dla państw trzecich; wzywa UE i Zjednoczone Królestwo do opracowania wspólnego podejścia do standaryzacji technologii obronnych;

157.  oczekuje, że Zjednoczone Królestwo będzie mogło kontynuować ugruntowaną współpracę i wymianę informacji z organami krajowymi w obszarze cyberbezpieczeństwa;

158.  przypomina, że niektóre środki ograniczające (systemy sankcji) obowiązują obecnie w Wielkiej Brytanii zgodnie z prawodawstwem UE; uznaje skuteczne stosowanie sankcji za naruszenia praw człowieka, demokracji i praworządności zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych; podkreśla, że po wystąpieniu z UE Zjednoczone Królestwo będzie nadal zobowiązane do stosowania systemów sankcji ONZ, i wzywa Zjednoczone Królestwo, by w dalszym ciągu dostosowywało swoją politykę sankcji do polityki unijnej; wzywa też do wprowadzenia odpowiedniego mechanizmu koordynacji sankcji między obiema stronami oraz do ścisłej współpracy w sprawie sankcji na forach światowych, aby zmaksymalizować ich wpływ oraz zapewnić zbieżność i zagwarantować, że dążeniu do realizacji wzajemnych interesów towarzyszy propagowanie wspólnych wartości;

159.  zachęca Zjednoczone Królestwo do udziału – gdy zostanie do niego zaproszone – we właściwych agencjach UE oraz do pełnienia istotnej roli w operacjach zarządzania kryzysowego UE oraz w misjach i operacjach w ramach WPBiO, w tym w misjach humanitarnych i akcjach ratunkowych, w zapobieganiu konfliktom i w utrzymywaniu pokoju, w doradztwie wojskowym oraz w stabilizacji po zakończeniu konfliktów, a także w projektach realizowanych w ramach stałej współpracy strukturalnej (PESCO), jak również zaznacza, że takie uczestnictwo powinno podlegać rygorystycznym warunkom, w poszanowaniu autonomii decyzyjnej UE i suwerenności Zjednoczonego Królestwa oraz zasady zrównoważonych praw i obowiązków, a także na podstawie faktycznej wzajemności, co obejmuje sprawiedliwy i odpowiedni wkład finansowy; wzywa Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do regularnego informowania Parlamentu o procesie dialogu politycznego ze Zjednoczonym Królestwem oraz o głównych aspektach wymiany informacji na temat WPBiO i zarządzania kryzysowego;

160.  przypomina, że skuteczne międzynarodowe reżimy kontroli zbrojeń, rozbrojenia i nieproliferacji stanowią kamień węgielny bezpieczeństwa światowego i europejskiego; przypomina znaczenie spójnej i wiarygodnej europejskiej strategii na rzecz wielostronnych negocjacji na szczeblu światowym oraz regionalnej deeskalacji i budowy zaufania; przypomina o ważnej roli Zjednoczonego Królestwa podczas opracowywania i ustanawiania takich norm, instytucji i organizacji; wzywa Zjednoczone Królestwo do opracowania wraz z UE wspólnej strategii dotyczącej tego obszaru polityki, zgodnie szczególnie z programem działania ONZ na rzecz rozbrojenia; wzywa Zjednoczone Królestwo, aby zobowiązało się nadal podlegać kryteriom równoważnym z zestawionymi we wspólnym stanowisku 2008/944/WPZiB(19) oraz wspólnie z UE propagowało upowszechnianie i ścisłe stosowanie Traktatu o handlu bronią i Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej (NPT) oraz przedłużenie nowego START;

161.  podkreśla wielkie znaczenie współpracy konsularnej i dyplomatycznej między UE a Zjednoczonym Królestwem, gdyż zapewniłaby ona wszystkim obywatelom skuteczną pomoc i umożliwiłaby zarówno Zjednoczonemu Królestwu, jak i UE oferowanie swoim obywatelom możliwości korzystania z ochrony konsularnej w państwach trzecich, w których jedna ze stron nie ma przedstawicielstwa dyplomatycznego, zgodnie z art. 20 lit. c) TFUE;

162.  podkreśla fakt, że pandemia COVID-19 uzmysłowiła znaczenie zdolności i zasobów wojskowych, przy czym europejskie siły zbrojne odgrywają kluczową rolę we wspieraniu cywilnych wysiłków na rzecz zwalczania pandemii, wypełniając jednocześnie swoje podstawowe misje; podkreśla, że pandemia ta ukazała znaczenie strategicznej autonomii UE i europejskiej współpracy obronnej dla ochrony ludności europejskiej w sytuacjach kryzysowych oraz dla zwiększenia odporności państw członkowskich; uważa, że należy wprowadzić mechanizmy umożliwiające szybką współpracę między Unią a Zjednoczonym Królestwem w obliczu przyszłych kryzysów o podobnym charakterze i skali; jest zdania, że wyciągając wnioski z pandemii COVID-19, europejskie wojskowe służby medyczne powinny stworzyć sieć wymiany informacji i wsparcia w celu krzewienia kompleksowej europejskiej odporności w czasach zagrożenia i kryzysu; uważa, że udział Zjednoczonego Królestwa w każdej takiej przyszłej europejskiej wojskowej sieci medycznej byłby korzystny dla obu stron;

Postanowienia instytucjonalne i zarządzanie

163.  zaznacza, że w całym układzie między UE a Zjednoczonym Królestwem jako państwem trzecim oprócz przepisów dotyczących równych warunków działania, konkretnych kwestii sektorowych i tematycznych obszarów współpracy oraz rybołówstwa należy przewidzieć ustanowienie jednolitego spójnego i solidnego systemu zarządzania stanowiącego nadrzędne ramy obejmujące wspólny stały nadzór nad układem i zarządzanie nim, a także mechanizmy rozstrzygania sporów, mechanizmy zapewniania zgodności z przepisami i mechanizmy egzekwowania wraz z sankcjami i środkami tymczasowymi, jeżeli zachodzi taka potrzeba, w odniesieniu do wykładni i stosowania postanowień tego układu;

164.  jest zdania, że jednolity, kompleksowy i przekrojowy mechanizm zarządzania powinien mieć zastosowanie do przyszłych stosunków ze Zjednoczonym Królestwem jako całością, co obejmuje wszelkie umowy uzupełniające, które mogą zostać zawarte na późniejszym etapie, a jednocześnie należy zapewnić spójność z postanowieniami umowy o wystąpieniu i unikać nieefektywności; zwraca uwagę, że mechanizm rozstrzygania sporów będzie musiał być solidny i powinien przewidywać stopniowe sankcje, a także środki zaradcze w przypadku stwierdzenia, iż jedna ze stron narusza układ, oraz że taki mechanizm będzie musiał zapewniać skuteczne, szybkie i odstraszające środki zaradcze; podkreśla, że Parlament będzie nadal bacznie śledzić wdrażanie wszystkich przepisów; przypomina, że Zjednoczone Królestwo, jako byłe państwo członkowskie, opracowało ważne struktury współpracy instytucjonalnej i dialogu z UE, które powinny ułatwić funkcjonowanie takich porozumień horyzontalnych; ponownie podkreśla, że UE oczekuje od Zjednoczonego Królestwa większych ambicji w odniesieniu do zarządzania z myślą o stworzeniu solidnego przyszłego partnerstwa;

165.  podkreśla, że jest absolutnie konieczne, by ten system zarządzania układem, respektujący autonomię obu stron, w pełni gwarantował autonomię procesu podejmowania decyzji w UE oraz jej porządek prawny i sądowy, w tym rolę Parlamentu i Rady jako współprawodawców prawa UE oraz rolę TSUE jako jedynego podmiotu dokonującego oficjalnej wykładni prawa UE i Karty praw podstawowych UE; uważa, że w odniesieniu do przepisów, których podstawą są unijne koncepcje prawne, zasady wykonywania układu muszą przewidywać możliwość odwołania się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

166.  z zadowoleniem przyjmuje propozycję ustanowienia Zgromadzenia Parlamentarnego Partnerstwa posłów do Parlamentu Europejskiego i parlamentu Zjednoczonego Królestwa, z prawem do otrzymywania informacji od Rady Partnerstwa i kierowania do niej zaleceń, oraz podkreśla, że układ powinien być podstawą prawną przepisów umożliwiających stworzenie struktury instytucjonalnej tego organu;

167.  domaga się, aby respektowano rolę Parlamentu w kontekście wdrażania postanowień dotyczących współpracy regulacyjnej w celu zagwarantowania, że będzie on w stanie sprawować należyty nadzór polityczny, a także zagwarantowania jego praw i prerogatyw jako współustawodawcy; przypomina o prawie Parlamentu do informacji na temat ustaleń dotyczących przeglądu układu;

168.  podkreśla, że cały układ powinien podlegać przepisom o dialogu ze społeczeństwem obywatelskim, zaangażowaniu zainteresowanych stron i konsultacjach obu stron, zgodnie z ust. 125 deklaracji politycznej, co powinno obejmować w szczególności partnerów społecznych, w tym organizacje oraz stowarzyszenia pracownicze reprezentujące zarówno obywateli UE mieszkających i pracujących w Zjednoczonym Królestwie, jak i obywateli Zjednoczonego Królestwa w UE; nalega na utworzenie wewnętrznych grup doradczych nadzorujących wdrażanie układu;

169.  popiera stały udział Zjednoczonego Królestwa jako państwa trzeciego w roli obserwatora bez uprawnień decyzyjnych w agencjach nieregulacyjnych, np. w dziedzinach transportu, środowiska lub zatrudnienia, a także ewentualne umowy o współpracy Zjednoczonego Królestwa z odpowiednimi agencjami regulacyjnymi, takimi jak Europejska Agencja Chemikaliów, Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego i Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego, w celu wymiany danych, najlepszych praktyk i wiedzy naukowej; ponownie apeluje do Komisji, aby – uwzględniając status Zjednoczonego Królestwa jako państwa trzeciego spoza strefy Schengen oraz kluczowego partnera w walce z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną – rozważyła możliwość przyszłej praktycznej współpracy między organami Zjednoczonego Królestwa a agencjami UE w obszarze wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych;

o
o   o

170.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Komisji oraz, tytułem informacji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

(1) Dz.U. L 58 z 27.2.2020, s. 53. (2) Dz.U. C 298 z 23.8.2018, s. 24. (3) Dz.U. C 346 z 27.9.2018, s. 2. (4) Dz.U. C 369 z 11.10.2018, s. 32. (5) Dz.U. C 162 z 10.5.2019, s. 40. (6) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0016. (7) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0006. (8) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0033. (9) UKTF(2020)14. (10) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0018. (11) Dz.U. L 29 z 31.1.2020, s. 7. (12) Dz.U. C 34 z 31.1.2020, s. 1. (13) Dz.U. L 58 z 27.2.2020, s. 53. (14) W przyszłej umowie trzeba uwzględnić mechanizm ad hoc chroniący przed ryzykiem „operacji zamiany” w celu ochrony rynku wewnętrznego przed sytuacją, w której Zjednoczone Królestwo zdecydowałoby się na przywóz towarów po niskich cenach z państw trzecich (w celu zaspokojenia własnej konsumpcji krajowej) i bezcłowy wywóz produkcji krajowej na bardziej lukratywny rynek unijny. Zjawisko to, przynoszące korzyści zarówno Zjednoczonemu Królestwu, jak i państwom trzecim, któremu nie mogą zapobiec reguły pochodzenia, zdestabilizowałoby unijne sektory rolne i w związku z tym konieczne są konkretne mechanizmy operacyjne. (15) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1). (16) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2284 z dnia 14 grudnia 2016 r. w sprawie redukcji krajowych emisji niektórych rodzajów zanieczyszczeń atmosferycznych (Dz.U. L 344 z 17.12.2016, s. 1). (17) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 17). (18) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (Dz.U. L 95 z 15.4.2010, s. 1). (19) Dz.U. L 335 z 13.12.2008, s. 99.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie stanowiska Parlamentu Europejskiego dotyczącego konferencji w sprawie przyszłości Europy (2020/2657(RSP))

P9_TA(2020)0153 B9-0170/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając swoje rezolucje z 16 lutego 2017 r. w sprawie poprawy funkcjonowania Unii Europejskiej w oparciu o potencjał Traktatu z Lizbony(1), z 16 lutego 2017 r. w sprawie ewentualnych zmian i dostosowań w obecnej strukturze instytucjonalnej Unii Europejskiej(2), z 16 lutego 2017 r. w sprawie mechanizmu zdolności fiskalnej dla strefy euro(3) oraz z 13 lutego 2019 r. w sprawie stanu debaty na temat przyszłości Europy(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z 19 stycznia 2017 r. w sprawie europejskiego filaru praw socjalnych(5),

–  uwzględniając propozycję świeżo wtedy nominowanej przewodniczącej Komisji Ursuli von der Leyen z 16 lipca 2019 r. w ramach wytycznych politycznych dla następnej Komisji Europejskiej na lata 2019–2024 dotyczącą organizacji konferencji w sprawie przyszłości Europy (zwanej dalej „konferencją”),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 22 stycznia 2020 r. pt. „Formuła konferencji w sprawie przyszłości Europy” (COM(2020)0027),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z 12 grudnia 2019 r. w sprawie ogólnego podejścia do konferencji w sprawie przyszłości Europy,

–  uwzględniając swoją rezolucję z 15 stycznia 2020 r. w sprawie stanowiska Parlamentu Europejskiego dotyczącego konferencji w sprawie przyszłości Europy(6),

–  uwzględniając rezolucję Komitetu Regionów z 12 lutego 2020 r. dotyczącą konferencji w sprawie przyszłości Europy,

–  uwzględniając swoją rezolucję z 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami(7)

–  uwzględniając swoją rezolucję z 15 maja 2020 r. w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych, zasobów własnych i planu naprawy gospodarczej(8),

–  uwzględniając oświadczenie Konferencji Przewodniczących w sprawie 70. rocznicy ogłoszenia deklaracji Schumana,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że należy stawić czoła zarówno wyzwaniom wewnętrznym, jak i zewnętrznym, przed którymi stoi Europa, a także nowym wyzwaniom społecznym i ponadnarodowym, których nie przewidziano w momencie podpisywania traktatu lizbońskiego; mając na uwadze, że liczba poważnych kryzysów nękających Unię wskazuje na konieczność reform instytucjonalnych i politycznych w wielu obszarach zarządzania;

B.  mając na uwadze, że obecny kryzys COVID-19 boleśnie uświadomił nam, że UE pozostaje niedokończonym projektem oraz że podczas konferencji należy rozwiązać problemy takie jak brak solidarności i koordynacji, wstrząsy gospodarcze, zdrowotne i społeczne oraz nieustanne ataki na prawa podstawowe i praworządność; mając na uwadze, że obecny kryzys czyni zatem jeszcze pilniejszą konieczność rozpoczęcia w Unii Europejskiej prac nad tym, jak uczynić ją bardziej skuteczną, demokratyczną i bliższą obywatelom;

C.  mając na uwadze, że Parlament, Komisja i Rada stwierdziły, że należy zorganizować konferencję w sprawie przyszłości Europy i że powinna ona być okazją do bliskiego oddolnego zaangażowania obywateli UE, zapewniając im, że zostaną wysłuchani, a ich opinie zostaną uwzględnione w debacie nad przyszłością Europy;

D.  mając na uwadze, że konferencja powinna umożliwiać otwartą dyskusję wszystkim uczestnikom, bez odgórnie określonych wyników; mając na uwadze, że wspólne uzgodnienia trzech instytucji powinny się zatem ograniczyć do kwestii dotyczących formatu i organizacji konferencji;

1.  uważa, że 10 lat po wejściu w życie traktatu lizbońskiego, 70 lat po deklaracji Schumana i w kontekście pandemii COVID-19, nadszedł czas na ponowną ocenę unijnego projektu; jest zdania, że kryzys związany z COVID-19 sprawił, że organizacja konferencji stała się jeszcze pilniejsza;

2.  jest zdania, że kryzys COVID-19 jeszcze bardziej uwidocznił konieczność zreformowania Unii Europejskiej, a jednocześnie pokazał jak pilnie potrzebna jest skuteczna i wydajna Unia; jest w związku z tym zdania, że podczas konferencji należy wziąć pod uwagę istniejące już unijne instrumenty służące odbudowie i solidarność, którą już udało się zamanifestować, przy jednoczesnym zapewnieniu równowagi ekologicznej, rozwoju gospodarczego, postępu społecznego, bezpieczeństwa i demokracji;

3.  potwierdza swoje stanowisko wyrażone w rezolucji z 15 stycznia 2020 r. pod każdym względem i ponownie wzywa Radę i Komisję do podjęcia przed przerwą letnią negocjacji nad wspólnym porozumieniem w sprawie zwołania konferencji w sprawie przyszłości Europy;

4.  ubolewa, że Rada nie przyjęła jeszcze stanowiska w sprawie konferencji i w związku z tym wzywa Radę do rozstrzygnięcia sporów i do szybkiego przedstawienia stanowiska w sprawie formatu i organizacji konferencji;

5.  z zadowoleniem przyjmuje przyjęte przez Komisję stanowisko w sprawie konferencji i jej gotowość do szybkiego działania;

6.  wzywa Radę do uwzględnienia w jej mandacie zobowiązania do podjęcia konkretnych działań następczych i dużego bezpośredniego zaangażowania obywateli oraz do przyjęcia formatu otwartego na wszelkie możliwe rozwiązania, takie jak wnioski ustawodawcze, zainicjowanie zmiany traktatu lub inne propozycje;

7.  podkreśla, że pomimo pandemii bezpośrednie zaangażowanie obywateli, organizacji społeczeństwa obywatelskiego, partnerów społecznych i wybranych przedstawicieli musi pozostać priorytetem konferencji; oczekuje w związku z tym na rozpoczęcie konferencji, aby stworzyć wraz z obywatelami bardziej demokratyczną, skuteczniejszą i bardziej odporną Unię;

8.  rozumie, że rozpoczęcie konferencji musiało zostać opóźnione z powodu pandemii; zauważa jednak, że pandemia uwypukliła niektóre wady Unii; jest w związku z tym zdecydowany jak najszybciej rozpocząć konferencję jesienią 2020 r.;

9.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 215. (2) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 201. (3) Dz.U. C 252 z 18.7.2018, s. 235. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0098. (5) Dz.U. C 242 z 10.7.2018, s. 24. (6) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0010. (7) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054. (8) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0124.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 4 maja 2020 r. wprowadzającego odstępstwo dotyczące 2020 r. od rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/891 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz od rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2016/1149 w odniesieniu do sektora wina w związku z pandemią COVID-19 (C(2020)02908 – 2020/2636(DEA))

P9_TA(2020)0154 B9-0185/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2020)02908),

–  uwzględniając pismo Komisji z 27 maja 2020 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo z 2 czerwca 2020 r. skierowane przez Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi do Przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008(1), w szczególności jego art. 62 ust. 1, art. 64 ust. 6 oraz art. 115 ust. 5,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007(2), w szczególności jego art. 37, 53, 173 i art. 227 ust. 5,

–  uwzględniając art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie dotyczące decyzji Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

A.  mając na uwadze, w związku z pandemią COVID-19 i wynikającymi z niej znacznymi ograniczeniami przemieszczania się, wszystkie państwa członkowskie oraz rolnicy we wszystkich państwach członkowskich zmagają się z wyjątkowymi trudnościami w planowaniu, wdrażaniu i realizowaniu programów pomocy określonych w art. 32-38 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz w art. 39-54 tego rozporządzenia w odniesieniu do sektora wina;

B.  mając na uwadze, że sytuacja ta doprowadziła do trudności finansowych, problemów z płynnością, zakłóceń na rynku, a także do poważnych zakłóceń funkcjonowania łańcucha dostaw w sektorze owoców i warzyw oraz w sektorze wina;

C.  mając na uwadze, że we wszystkich państwach członkowskich wystąpiły również wyjątkowe trudności z planowaniem i wdrażaniem programów operacyjnych uznanych organizacji producentów i zrzeszeń organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw, oraz z zarządzaniem tymi programami, a państwa członkowskie będące producentami wina odnotowały wyjątkowe trudności z planowaniem i realizacją operacji w ramach programów wsparcia w sektorze wina, a także z zarządzaniem tymi operacjami;

D.  mając na uwadze, że ze względu na bezprecedensowy charakter tych skumulowanych okoliczności Komisja przyjęła przepisy przewidujące większą elastyczność i odstępstwa od niektórych rozporządzeń delegowanych obowiązujących w sektorze owoców i warzyw oraz w sektorze wina;

E.  mając na uwadze, że szybkie wdrożenie tych mechanizmów elastyczności i odstępstw ma zasadnicze znaczenie dla ich skuteczności i wydajności w zakresie przeciwdziałania trudnościom w funkcjonowaniu systemów pomocy dla obu tych sektorów, dzięki czemu pozwoli zapobiec dalszym stratom gospodarczym, a także rozwiązać problemy na rynku i zakłócenia funkcjonowania łańcucha dostaw w sektorze owoców i warzyw oraz w sektorze wina;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 549. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 28 maja 2020 r. zmieniającego, zgodnie z art. 105 ust. 14 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, rozporządzenie delegowane (UE) 2016/101 z dnia 26 października 2015 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących ostrożnej wyceny (C(2020)03428 - 2020/2668(DEA))

P9_TA(2020)0155 B9-0183/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2020)03428),

–  uwzględniając pismo Komisji z dnia 29 maja 2020 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 9 czerwca 2020 r. skierowane do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012(1), w szczególności art. 105 ust. 14,

–  uwzględniając art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE(2),

–  uwzględniając projekt regulacyjnego standardu technicznego przedłożony przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA/RTS/2020/04) w dniu 22 kwietnia 2020 r. zgodnie z art. 105 ust. 14 rozporządzenia (UE) nr 575/2013,

–  uwzględniając art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie dotyczące decyzji Komisji Gospodarczej i Monetarnej,

A.  mając na uwadze, że akt delegowany wprowadza tymczasowe zmiany do ram ostrożnościowych w sektorze bankowym w reakcji na pandemię COVID-19; w szczególności w celu złagodzenia skutków skrajnych wahań na rynku dla ram ostrożnej wyceny w akcie delegowanym zwiększono współczynnik zagregowania stosowany do obliczenia łącznej kwoty dodatkowych korekt wartości (AVA) w ramach „metody podstawowej” z 50 % do 66 % do dnia 31 grudnia 2020 r., aby umożliwić instytucjom przetrwanie obecnych skrajnych wahań na rynku; obniżyłoby to całkowitą kwotę AVA i tym samym kwotę odliczoną od kapitału podstawowego Tier I instytucji;

B.  mając na uwadze, że ten akt delegowany powinien wejść w życie jak najszybciej, aby zapewnić instytucjom szybką pomoc kapitałową jeszcze w tym kwartale i do końca roku;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1. (2) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych na okres po roku 2020 (2019/2975(RSP))

P9_TA(2020)0156 B9-0123/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 2, 9, 10, 19 i art. 216 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 3, 15, 20, 21, 23, 25, 26 i 47,

–  uwzględniając Europejski filar praw socjalnych, w szczególności zasadę 17 dotyczącą integracji osób z niepełnosprawnościami, zasadę 3 dotyczącą równych szans oraz zasadę 10 dotyczącą zdrowego, bezpiecznego i dobrze dostosowanego środowiska pracy oraz ochrony danych,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i jej wejście w życie 21 stycznia 2011 r. zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych(1),

–  uwzględniając Komentarz ogólny do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, stanowiący miarodajne wytyczne dotyczące stosowania tej konwencji,

–  uwzględniając kodeks postępowania pomiędzy Radą, państwami członkowskimi i Komisją zawierający wewnętrzne ustalenia dotyczące wdrażania przez Unię Europejską i reprezentowania Unii w odniesieniu do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych(2),

–  uwzględniając przyjęte przez Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami uwagi podsumowujące z 2 października 2015 r. dotyczące wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (europejską konwencję praw człowieka) , Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach dziecka i Konwencję ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet,

–  uwzględniając dochodzenia strategiczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczące sposobu, w jaki Komisja Europejska zapewnia osobom z niepełnosprawnością dostęp do swoich stron internetowych (OI/6/2017/EA), i sposobu traktowania przez Komisję Europejską osób z niepełnosprawnością w ramach wspólnego systemu ubezpieczenia chorobowego dla pracowników UE (OI/4/2016/EA), a także decyzję w połączonym dochodzeniu w sprawach 1337/2017/EA i 1338/2017/EA dotyczących dostępności procedur naboru służących rekrutacji urzędników służby cywilnej UE i organizowanych przez Europejski Urząd Doboru Kadr dla kandydatów niedowidzących,

–  uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz określone w niej cele zrównoważonego rozwoju, które UE zobowiązała się osiągnąć,

–  uwzględniając zawarte w celach zrównoważonego rozwoju wyraźne odniesienia do niepełnosprawności w celach dotyczących edukacji (cel 4), wzrostu i zatrudnienia (cel 8), nierówności (cel 10), dostępności osiedli ludzkich (cel 11) i gromadzenia danych (cel 17),

–  uwzględniając Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (konwencję stambulską),

–  uwzględniając opinię rozpoznawczą Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego dotyczącą sytuacji kobiet z niepełnosprawnościami, o którą to opinię wystąpił Parlament Europejski,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/882 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie wymogów dostępności produktów i usług(3),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji organów sektora publicznego(4),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1808 z dnia 14 listopada 2018 r. zmieniającą dyrektywę 2010/13/UE w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) ze względu na zmianę sytuacji na rynku(5),

–  uwzględniając dyrektywę Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 września 2016 r. w sprawie stosowania dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (dyrektywa w sprawie równego traktowania w obszarze zatrudnienia i pracy)(7),

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1972 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiającą Europejski kodeks łączności elektronicznej (wersja przekształcona)(8),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 listopada 2010 r. zatytułowany „Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020: Odnowione zobowiązanie do budowania Europy bez barier” (COM(2010)0636),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 stycznia 2020 r. pt. „Silna Europa socjalna na rzecz sprawiedliwej transformacji” (COM(2020)0014),

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 2 lutego 2017 r. pt. „Sprawozdanie z postępów w realizacji europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności (2010–2020)” (SWD(2017)0029),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania osób bez względu na religię lub światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną (COM(2008)0426) oraz stanowisko Parlamentu w tej sprawie z dnia 2 kwietnia 2009 r.(9),

–  uwzględniając swoją rezolucję z 16 stycznia 2019 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2017 r.(10),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 listopada 2017 r. w sprawie wdrażania europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności(11),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2016 r. w sprawie wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ze szczególnym uwzględnieniem uwag podsumowujących Komitetu ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych(12),,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie listy pytań wstępnych przyjętej przez Komitet do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych ONZ w odniesieniu do wstępnego sprawozdania Unii Europejskiej(13),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych 2010–2020(14),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2009 r. w sprawie aktywnej integracji osób wykluczonych z rynku pracy(15),

–  uwzględniając swoje rezolucje z 17 czerwca 1988 r. w sprawie języków migowych dla osób niesłyszących(16), z 18 listopada 1998 r. w sprawie języków migowych(17) oraz z 23 listopada 2016 r. w sprawie języków migowych i zawodowych tłumaczy języka migowego(18),

–  uwzględniając badanie Departamentu Tematycznego C Parlamentu Europejskiego (Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej) z 2016 r. zatytułowane „Europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne a osoby z niepełnosprawnościami w Unii Europejskiej”,

–  uwzględniając briefing Biura Analiz Parlamentu Europejskiego pt. „Europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020”,

–  uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich za 2018 r.,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego pt. „Kształtowanie programu UE w zakresie praw osób z niepełnosprawnościami na lata 2020–2030”,

–  uwzględniając sprawozdania Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) za rok 2019 dotyczące praw podstawowych,

–  uwzględniając sprawozdania tematyczne FRA,

–  uwzględniając oświadczenie Komisji z 17 grudnia 2019 r. nt. strategii UE w sprawie niepełnosprawności na okres po roku 2020,

–  uwzględniając statystyki Eurostatu dotyczące niepełnosprawności w odniesieniu do dostępu do rynku pracy, dostępu do edukacji i szkoleń oraz ubóstwa i nierówności dochodowych,

–  uwzględniając sprawozdania i zalecenia organizacji przedstawicielskich osób z niepełnosprawnościami,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006(19), w szczególności jego art. 4, 6 i 7,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i przepisów szczególnych dotyczących celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006(20), w szczególności jego art. 5 ust. 9 lit. a),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006(21), w szczególności jego art. 2 ust. 3 i art. 8,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005(22),

–  uwzględniając projekt rezolucji Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając art. 132 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że jako pełnoprawni obywatele wszystkie osoby z niepełnosprawnościami mają równe prawa we wszystkich dziedzinach życia (co obejmuje dostęp do otwartego rynku pracy i edukacji) oraz że przysługuje im niezbywalne prawo do godności, równego traktowania, samodzielnego życia, niezależności i pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, z poszanowaniem i docenieniem ich wkładu w społeczny i ekonomiczny rozwój UE; mając na uwadze, że ponad połowa państw członkowskich pozbawia osoby cierpiące na zaburzenia psychiczne lub niepełnosprawność intelektualną prawa do głosowania;

B.  mając na uwadze, że w Unii Europejskiej mieszka około 100 mln osób z niepełnosprawnościami(23), którym w dalszym ciągu odmawia się podstawowych praw człowieka i które codziennie napotykają przeszkody na drodze do samodzielnego życia; mając na uwadze, że ponad 60 % osób z niepełnosprawnościami to kobiety i zdecydowana większość opiekunów osób z niepełnosprawnościami to także kobiety; mając na uwadze, że z powodu braku statystyk nieznana jest dokładna liczba dzieci z niepełnosprawnościami, ale według szacunków liczba ta wynosi około 15 % liczby wszystkich dzieci mieszkających w Unii Europejskiej; mając na uwadze, że społeczeństwo starzeje się i w coraz większym stopniu będzie doświadczać niepełnosprawności, a tym samym będzie potrzebować bardziej dostępnego i sprzyjającego otoczenia, w tym odpowiednio dostosowanych usług;

C.  mając na uwadze, że TFUE wymaga, aby przy określaniu i realizacji polityki i działań Unia zwalczała dyskryminację ze względu na niepełnosprawność (art. 10), oraz daje jej prawo do przyjmowania prawodawstwa mającego na celu zwalczanie takiej dyskryminacji (art. 19);

D.  mając na uwadze, że art. 21 i 26 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wyraźnie zakazują dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i zapewniają osobom z niepełnosprawnościami równe prawo do udziału w życiu społecznym;

E.  mając na uwadze, że Konwencja ONZ o prawach osób niepełnosprawnych jest pierwszym traktatem międzynarodowym dotyczącym praw człowieka ratyfikowanym przez UE i wszystkie państwa członkowskie;

F.  mając na uwadze, że w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podkreśla się, że Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych jest wiążąca dla UE i dla jej państw członkowskich przy dostosowywaniu i wdrażaniu prawa UE, ponieważ stanowi jeden z instrumentów prawa wtórnego(24);

G.  mając na uwadze, że UE i kilka państw członkowskich nie ratyfikowały protokołu fakultatywnego do Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych;

H.  mając na uwadze, że dzieci z niepełnosprawnościami powinny w pełni korzystać ze wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności na równych zasadach z innymi dziećmi, w tym prawa do dorastania w swoich rodzinach lub w środowisku rodzinnym zgodnie z zasadą dobra dziecka zapisaną w Konwencji o prawach dziecka; mając na uwadze, że członkowie rodziny często muszą ograniczyć lub przerwać pracę zawodową, by opiekować się niepełnosprawnymi członkami rodziny; mając na uwadze, że w opracowanym przez Komisję studium wykonalności (sprawozdanie śródokresowe) na temat gwarancji dla dzieci wskazano, że głównymi barierami dla dzieci z niepełnosprawnościami są problemy z dostępem fizycznym, niedostosowanie usług i infrastruktury do potrzeb dzieci i w wielu przypadkach po prostu ich niedostępność; mając na uwadze, że dyskryminacja jest często cytowana w odniesieniu do problemów związanych z edukacją, a przystępność cenowa w doniesieniu do problemów związanych z lokalami mieszkalnymi;

I.  mając na uwadze, że zasady określone w Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych dotyczą nie tylko dyskryminacji, lecz wskazują też drogę ku pełnemu korzystaniu z praw człowieka przez wszystkie osoby niepełnosprawne i ich rodziny w społeczeństwie integracyjnym;

J.  mając na uwadze, że zgodnie z orzecznictwem TSUE przepisy mogą być uznane za pośrednio dyskryminujące, jeżeli w praktyce kwestionowany przepis negatywnie wpływa na znacznie wyższy odsetek osób z niepełnosprawnościami; mając na uwadze, że jeżeli natomiast podejrzewa się, że przepis ma z natury charakter dyskryminujący i może mieć podobne negatywne skutki, uznaje się go za dyskryminujący;

K.  mając na uwadze, że art. 1 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stanowi, iż „[d]o osób niepełnosprawnych zalicza się te osoby, które mają długotrwale naruszoną sprawność fizyczną, umysłową, intelektualną lub w zakresie zmysłów, co może, w oddziaływaniu z różnymi barierami, utrudniać im pełny i skuteczny udział w życiu społecznym na zasadzie równości z innymi osobami”; mając na uwadze, że szczególne znaczenie w tym zakresie ma art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

L.  mając na uwadze, że według dostępnych danych z 2018 r. u 37 % ludności UE-28 w wieku co najmniej 15 lat występują umiarkowane lub poważne ograniczenia fizyczne lub sensoryczne; mając na uwadze, że w 2018 r. u 24,7 % osób w wieku co najmniej 16 lat w UE-28 odnotowano niektóre lub poważne długotrwałe ograniczenia w codziennych czynnościach z powodu problemów zdrowotnych; mając na uwadze, że u 17,7 % stwierdzono pewne długotrwałe ograniczenia, a u 7 % – poważne długotrwałe ograniczenia(25);

M.  mając na uwadze, że obciążenia związane z poważnymi chorobami przewlekłymi oblicza się na podstawie lat życia skorygowanych niepełnosprawnością (DALY); mając na uwadze, że przepisy dotyczące chorób przewlekłych są zróżnicowane w całej Unii Europejskiej i w niektórych państwach członkowskich mogą wchodzić w skład szerszych systemów świadczeń z tytułu niepełnosprawności;

N.  mając na uwadze, że Eurofound zwrócił uwagę na brak jasności co do włączenia pojęcia „choroby” (przewlekłej) do definicji niepełnosprawności(26); mając na uwadze, że agencja ta zaleca, aby podczas przeglądu europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności spróbować rozwiązać ten problem;

O.  mając na uwadze, że w europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 nie uwzględniono aspektu równouprawnienia płci, ani nie uwzględniono szczególnej sytuacji, form dyskryminacji oraz łamania i pozbawiania praw kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami, które zmagają się z dyskryminacją z wielu przyczyn jednocześnie; mając na uwadze, że skutki dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie, takie jak ubóstwo, wykluczenie społeczne i edukacyjne, wykluczenie z rynku pracy (większe prawdopodobieństwo wykonywania pracy nisko płatnej, tymczasowej lub niepewnej), wywołują u osób z niepełnosprawnościami, ich rodzin i opiekunów stres i stanowią dodatkowe obciążenie psychologiczne; mając na uwadze, że równe traktowanie można zapewnić przez stosowanie pozytywnych środków i strategii na rzecz kobiet z niepełnosprawnościami, matek i ojców dzieci z niepełnosprawnościami, samotnych rodziców z niepełnosprawnościami lub samotnych rodziców dzieci z niepełnosprawnościami; mając na uwadze, że włączenie aspektu płci do europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności, która ma zostać przyjęta na okres po 2020 r., przyczyni się do wypracowania zintegrowanego podejścia do eliminowania dyskryminacji kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami;

P.  mając na uwadze, że w 2018 r. w UE 28,7 % wszystkich osób z niepełnosprawnościami (w wieku od 16 lat) było zagrożonych ubóstwem i wykluczeniem społecznym(27);

Q.  mając na uwadze, że choć art. 19 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stanowi, iż „Państwa Strony niniejszej konwencji uznają równe prawo wszystkich osób niepełnosprawnych do życia w społeczeństwie, wraz z prawem dokonywania wyborów, na równi z innymi osobami, oraz podejmują skuteczne i odpowiednie środki w celu ułatwienia pełnego korzystania przez osoby niepełnosprawne z tego prawa oraz ich pełnego włączenia i udziału w społeczeństwie (...)”, w UE nadal mieszka 800 tys. osób z niepełnoprawnościami, którym odmawia się prawa do głosowania;

R.  mając na uwadze, że osoby głuchoniewidome cierpią na wyjątkową podwójną niepełnosprawność, łączącą upośledzenie dwóch zmysłów – wzroku i słuchu, co ogranicza ich pełne uczestnictwo i powoduje szczególne problemy, takie jak dostęp do komunikacji, informacji, mobilności i interakcji społecznych;

S.  mając na uwadze, że świadczenia związane z niepełnosprawnością należy uznawać za wsparcie ze strony państwa, które ma pomóc ludziom w usuwaniu barier wynikających z ich niepełnosprawności lub stanu zdrowia tak, aby mogli w pełni uczestniczyć w życiu społecznym, a ponadto w razie potrzeby otrzymać dochód zastępczy;

T.  mając na uwadze, że w art. 9 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych stwierdza się, że należy wprowadzić odpowiednie środki, aby zapewnić osobom z niepełnosprawnościami, w szczególności kobietom i dziewczętom, rzeczywisty dostęp do środowiska fizycznego, środków transportu, informacji i komunikacji, w tym technologii informacyjno-komunikacyjnych, a także do innych udogodnień i usług, powszechnie dostępnych lub powszechnie zapewnianych zarówno na obszarach wiejskich, jak i miejskich;

U.  mając na uwadze, że przyjęta w czerwcu 2019 r. dyrektywa w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów(28) ustanawia po raz pierwszy na szczeblu UE prawo każdego pracownika do urlopu opiekuńczego w wymiarze pięciu dni roboczych w roku;

V.  mając na uwadze, że europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 (strategia) służy jako ramy wniosków politycznych i ustawodawczych dotyczących wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych zarówno w UE, jak i poza nią;

W.  mając na uwadze, że osoby z niepełnosprawnościami nadal nie uczestniczą w pełni w życiu społecznym i nie korzystają z przysługujących im praw; mając na uwadze, że zgodnie z art. 29 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, udział osób z niepełnosprawnościami można zapewnić tylko dzięki ich włączaniu w życie polityczne i publiczne, w którym są często niedostatecznie reprezentowane;

X.  mając na uwadze, że nie dostosowano strategii do powstających dziedzin polityki, np. nie dostosowano jej do Agendy 2030, do której wdrożenia UE i wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane, ani do Europejskiego filaru praw socjalnych;

Y.  mając na uwadze, że podczas kryzysu związanego z COVID-19 osoby z niepełnosprawnościami doświadczyły poważnych wyzwań i naruszeń praw, takich jak przerwanie świadczenia usług osobistej pomocy, opieki i wsparcia, nierówny dostęp do informacji dotyczących zdrowia i do opieki zdrowotnej lub całkowite pozbawienie ich tych informacji i opieki, w tym w nagłych przypadkach, brak ogólnych związanych z bezpieczeństwem publicznym informacji przedstawionych w jasny i prosty sposób, w tym w dostępnych, nieograniczonych i nadających się do wykorzystania formatach, brak środków ostrożności w zakładach opieki, nierówny dostęp do rozwiązań alternatywnych oferowanych przez instytucje edukacyjne, a mianowicie do uczenia się na odległość i przez internet, oraz wzrost liczby przypadków przemocy domowej; mając na uwadze, że pandemia i wymienione wyżej wyzwania mogą powrócić w nadchodzących miesiącach;

Z.  mając na uwadze, że strategia nie uwzględnia wszystkich postanowień Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

AA.  mając na uwadze, że Komisja do tej pory nie przeprowadziła przekrojowego, kompleksowego przeglądu swojego ustawodawstwa w celu zapewnienia pełnej harmonizacji z postanowieniami Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

AB.  mając na uwadze, że w ramach europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020 osiągnięto ograniczone postępy;

AC.  mając na uwadze, że w wielu dziedzinach polityki UE brakuje włączenia praw osób niepełnosprawnych do głównego nurtu polityki;

AD.  mając na uwadze, że nadal wprowadza się nowe i zmienione prawodawstwo, które w żaden sposób nie odnosi się do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ani do dostępności; mając na uwadze, że dostępność jest podstawowym warunkiem niezależnego życia i uczestnictwa; mając na uwadze, że UE jako strona Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych ma obowiązek zapewnić ścisłe zaangażowanie oraz aktywny udział osób niepełnosprawnych i ich organizacji przedstawicielskich w przygotowywaniu i we wdrażaniu prawodawstwa oraz polityki przy jednoczesnym poszanowaniu różnych koncepcji niepełnosprawności;

AE.  mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie osobom z niepełnosprawnościami pełnego i równego dostępu do rynku pracy, co nadal jest problematyczne, biorąc pod uwagę fakt, że stopa zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami wynosi 50,6 % (53,3 % mężczyzn i 48,3 % kobiet z niepełnosprawnościami) w porównaniu z 74,8 % wśród osób bez niepełnosprawności(29), a stopa bezrobocia osób z niepełnosprawnościami w przedziale wiekowym 20–64 wynosi 17 % w porównaniu z 10 % wśród osób bez niepełnosprawności, co uniemożliwia wielu osobom z niepełnosprawnościami prowadzenie samodzielnego i aktywnego życia; mając na uwadze, że wśród czterech milionów osób doświadczających każdego roku bezdomności jest wiele osób z niepełnosprawnością; mając na uwadze, że dane te różnią się znacznie w zależności od różnych rodzajów niepełnosprawności i potrzeb w zakresie wsparcia;

AF.  mając na uwadze, że należy wspierać i motywować pracodawców, aby zapewnić wzmocnienie pozycji osób niepełnosprawnych w całym procesie przechodzenia od edukacji do zatrudnienia; mając na uwadze, że w dążeniu do osiągnięcia tego celu jednym ze sposobów walki z dyskryminacją związaną z zatrudnianiem osób z niepełnosprawnościami jest uświadamianie pracodawców;

AG.  mając na uwadze, że działania podejmowane w miejscu pracy mają kluczowe znaczenie dla promocji zdrowia psychicznego oraz zapobiegania problemom w zakresie zdrowia psychicznego i niepełnosprawności psychospołecznej;

AH.  mając na uwadze, że działania mające na celu sprostanie wyzwaniom związanym ze zmianami demograficznymi muszą obejmować odpowiednie środki na rzecz utrzymania aktywności osób z niepełnosprawnościami oraz zapewnienia ich obecności na rynku pracy; mając na uwadze, że obejmuje to nie tylko środki zapobiegawcze dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy, ale także środki koncentrujące się na rehabilitacji i udziale w życiu zawodowym po chorobie lub wypadku;

AI.  mając na uwadze, że uczestnictwo może zostać w pełni osiągnięte tylko wówczas, gdy uwzględni się szeroki wachlarz osób z niepełnosprawnościami i reprezentujących je organizacji oraz przeprowadzi konstruktywne konsultacje ze wszystkimi rodzajami zainteresowanych stron, przy poszanowaniu różnych koncepcji niepełnosprawności;

1.  z zadowoleniem odnotowuje postępy we wdrażaniu Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych osiągnięte dzięki europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020; wzywa Komisję do wykorzystania dotychczasowych osiągnięć poprzez zwiększenie swojego zaangażowania na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami w ramach ambitnej europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności na okres po roku 2020 (strategii na okres po 2020 r.);

2.  przypomina, że Komitet ONZ ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami w swoich końcowych uwagach krytycznie odniósł się do przyjętych przez UE i jej państwa członkowskie środków oszczędnościowych, które pogorszyły standard życia osób z niepełnosprawnościami, prowadząc do zwiększenia ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz cięć w usługach społecznych, we wsparciu dla rodzin i w usługach świadczonych w ramach społeczności;

3.  przypomina, że Komitet ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami wyraził głębokie zaniepokojenie niepewną sytuacją osób z niepełnosprawnościami w obecnym kryzysie migracyjnym w UE, w szczególności dlatego, że uchodźcy, migranci i azylanci z niepełnosprawnościami są przetrzymywani w UE w warunkach, które nie zapewniają odpowiedniego wsparcia i rozsądnych dostosowań; w związku z tym wzywa Komisję do naprawienia tej sytuacji poprzez wydanie swoim agencjom i państwom członkowskim wytycznych, w których przypomni, że zatrzymania osób z niepełnosprawnościami w kontekście migracji i ubiegania się o azyl są niezgodne z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

4.  jest szczególnie zaniepokojony sytuacją młodych ludzi z niepełnosprawnościami i osób pozostających bez zatrudnienia przez dłuższy czas; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań na rzecz priorytetowego włączenia ich do rynku pracy, np. w ramach programu gwarancji dla młodzieży;

5.  wzywa Komisję, by przedstawiła kompleksową, ambitną i długoterminową europejską strategię w sprawie niepełnosprawności na okres po roku 2020:

6.  podkreśla potrzebę spójności między strategią na okres po 2020 r. a ramami dotyczącymi osób przewlekle chorych, w tym w odniesieniu do środków aktywizacji zawodowej, ponieważ strategie skierowane do osób z niepełnosprawnościami nie zawsze uwzględniają ich potrzeby;

7.  podkreśla znaczenie całościowej definicji i poszanowania dostępności, oprócz uznania jej wartości, tak aby osobom z niepełnosprawnościami zapewniono równość szans, co zostało uznane w Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych oraz zgodnie z uwagą ogólną nr 2 Komitetu ds. Praw Osób Niepełnosprawnych uwzględnienia zróżnicowanie potrzeb osób z niepełnosprawnościami i promowanie uniwersalnego projektowania jako zasady UE;

8.  wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia i ciągłego monitorowania wszystkich przepisów dotyczących dostępności, w tym europejskiego aktu w sprawie dostępności(30), dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych, pakietu telekomunikacyjnego i dyrektywy w sprawie dostępności stron internetowych(31), a także odpowiednich rozporządzeń dotyczących transportu i praw pasażerów; podkreśla, że kwestia monitorowania nie powinna podlegać samoocenie, a raczej powinien się nią zająć niezależny organ angażujący także osoby z niepełnosprawnością; wzywa więc Komisję, aby ułatwiła wdrażanie i aby powołała europejską radę ds. dostępności, która monitorowałaby wdrażanie prawodawstwa UE w zakresie dostępności;

9.  wzywa Komisję do wykorzystania europejskiego aktu w sprawie dostępności jako podstawy do przyjęcia solidnych europejskich ram dla dostępnego i sprzyjającego włączeniu społecznemu środowiska zapewniającego w pełni dostępne przestrzenie publiczne, usługi, w tym publiczne usługi transportowe, komunikacyjne i finansowe, oraz środowisko zbudowane; apeluje do Komisji o wzmocnienie praw pasażerów w celu uniknięcia dalszej dyskryminacji;

10.  apeluje do Komisji o zmianę przepisów dla Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) i Zrzeszenia Międzynarodowego Transportu Lotniczego (IATA) w celu ochrony praw pasażerów z niepełnosprawnościami, ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa i integralności ciała i sprzętu podczas transportu, wraz z uznaniem konieczności zapewnienia dodatkowych miejsc dla osobistego asystenta lub w razie transportu w pozycji horyzontalnej;

11.  przypomina, że realizacja wszystkich obowiązków związanych z dostępnością wymaga wystarczającego finansowania na szczeblu unijnym, krajowym i lokalnym; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do pobudzania inwestycji publicznych, aby zapewnić osobom z niepełnosprawnościami dostępność zarówno środowiska fizycznego, jak i cyfrowego;

12.  wyraża zaniepokojenie, że warunki wstępne dotyczące udzielania zamówień publicznych odnoszące się do zapewnienia dostępności przed podpisaniem umowy w sprawie zamówienia publicznego nie są w wystarczającym stopniu wdrożone na szczeblu krajowym; w związku z tym zaleca utworzenie portalu – na wzór zielonych zamówień publicznych – z wszystkimi wytycznymi dotyczącymi dostępności;

13.  wzywa Komisję do współpracy z TSUE w zakresie strategii dotyczących komunikacji i dostępności, aby zapewnić lepsze możliwości korzystania z unijnego systemu wymiaru sprawiedliwości przez osoby z niepełnosprawnościami;

14.  podkreśla, że podstawą strategii na okres po 2020 r. powinien być przekrojowy i kompleksowy przegląd wszystkich przepisów i polityki UE w celu zapewnienia pełnej harmonizacji z postanowieniami Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; podkreśla, że strategia powinna obejmować zmienioną deklarację kompetencji dotyczącą wszystkich obszarów polityki, w których UE przyjęła przepisy lub środki z zakresu prawa miękkiego, mające wpływ na osoby z niepełnosprawnościami, oraz należy przedstawić w niej wnioski ustawodawcze dotyczące środków wykonawczych i monitorujących;

15.  wzywa Komisję do zadbania o uwzględnienie aspektu płci i podejścia przekrojowego w celu zwalczania wielorakich form dyskryminacji kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami; nalega, aby gromadzić dane segregowane według kryterium płci w celu zidentyfikowania form dyskryminacji krzyżowej z wielu przyczyn jednocześnie względem kobiet i dziewcząt z niepełnosprawnościami we wszystkich obszarach objętych konwencją stambulską i w stosownych przypadkach; wzywa Komisję do przedstawienia skonsolidowanego wniosku dotyczącego strategii w sprawie niepełnosprawności na okres po roku 2020 oraz do przyjęcia skutecznych środków ukierunkowanych na rodziny, społeczności, specjalistów i instytucje i zapobiegających przemocy wobec kobiet i dzieci z niepełnosprawnościami, a także molestowaniu seksualnemu i nadużyciom; wzywa Unię Europejską i wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania konwencji stambulskiej;

16.  apeluje, aby w strategii na okres po 2020 r. opracowano międzyinstytucjonalną strukturę nadzoru jej wdrażania, korzystając z procedur określonych w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa(32); podkreśla, że punkty kontaktowe ds. osób niepełnosprawnych i znajdujących się w trudnej sytuacji powinny być obecne we wszystkich instytucjach i agencjach UE, przy czym centralny punkt kontaktowy powinien znajdować się w Sekretariacie Generalnym Komisji; podkreśla, że punkty takie powinien wspierać odpowiedni międzyinstytucjonalny mechanizm koordynacji wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych w instytucjach i agencjach UE; podkreśla, że należy stworzyć międzyinstytucjonalny mechanizm umożliwiający współpracę między Komisją, Parlamentem i Radą, w ramach którego na początku każdej kadencji odbywałoby się spotkanie przewodniczących tych instytucji; podkreśla w związku z tym, że instytucje UE jako organy administracji publicznej mają przestrzegać wszystkich aspektów Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

17.  wzywa Komisję do przygotowania strategii na okres po 2020 r. w bliskiej i regularnej współpracy z osobami niepełnosprawnymi, reprezentującymi je członkami rodzin i organizacjami przedstawicielskimi, a także do zapewnienia ścisłej współpracy Komisji z państwami członkowskimi w celu wdrożenia, monitorowania i oceny tej strategii; podkreśla, że w tym celu konieczne jest odpowiednie finansowanie i budowanie zdolności;

18.  wzywa Komisję, by dokonywała przeglądu strategii co 3 lata i jasno określiła przy tym rolę unijnych ram monitorowania Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych oraz systematycznie i aktywnie angażowała w taki przegląd osoby z niepełnosprawnościami i ich organizacje przedstawicielskie (zarówno na szczeblu europejskim, jak i krajowym);

19.  podkreśla, że należy stale monitorować wdrażanie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; apeluje o

20.  wzywa Komisję do zapewnienia, by strategia na okres po 2020 r. propagowała gwarantowany dostęp osób z niepełnosprawnościami do zatrudnienia, szkolenia zawodowego, edukacji włączającej, wysokiej jakości i przystępnych cenowo usług opieki zdrowotnej, usług cyfrowych oraz zajęć sportowych; wzywa Komisję do zadbania o to, by strategia ta zawierała środki gwarantujące racjonalne usprawnienia w miejscu pracy; podkreśla, że strategia powinna zawierać przepis, zgodnie z którym osoby niepełnosprawne muszą otrzymywać wynagrodzenie na takim samym poziomie jak pracownicy bez niepełnosprawności, oprócz innych środków mających na celu wyeliminowanie wszelkich form dyskryminacji; wzywa państwa członkowskie do dalszego rozwijania lub lepszego wdrażania środków promujących udział osób z niepełnosprawnościami w rynku pracy oraz do uznawania osób niepełnosprawnych pracujących w zakładach pracy chronionej za pracowników na mocy prawa i zagwarantowania, że należy im się taka sama ochrona socjalna jak innym pracownikom; wzywa Komisję do zachęcania do opracowywania ram jakości staży oraz do promowania i rozwijania możliwości szkolenia poprzez przyuczanie do zawodu osób z niepełnosprawnościami; apeluje do Komisji o uwzględnianie w przyszłych sprawozdaniach najlepszych praktyk, aby umożliwić pracodawcom skuteczne wdrażanie przepisów dotyczących niepełnosprawności; wzywa Komisję do uznania, promowania i ochrony przedsiębiorstw sprzyjających włączeniu społecznemu w celu osiągnięcia stałego zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami na rynku pracy; podkreśla potencjał przedsiębiorstw i organizacji gospodarki społecznej w ułatwianiu integracji zawodowej osób z niepełnosprawnościami; wzywa Komisję do zapewnienia ukierunkowanego wsparcia z Europejskiego Funduszu Społecznego na gospodarkę społeczną;

21.  podkreśla, że podstawowe znaczenie ma zapewnienie osobom z niepełnosprawnościami wysokiego poziomu usług i pomocy; w związku z tym uważa, że konieczne jest określenie minimalnych norm na szczeblu UE w celu zagwarantowania spełnienia wszystkich potrzeb osób niepełnosprawnych;

22.  wzywa Komisję do dokonania przeglądu dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej w celu dostosowania jej do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, aby zagwarantować osobom z niepełnosprawnościami dostęp do wysokiej jakości i przystępnej cenowo transgranicznej opieki zdrowotnej;

23.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami dostępu do usług zdrowotnych uwzględniających aspekt płci, w tym do rehabilitacji związanej ze stanem zdrowia oraz, w stosownych przypadkach, do opieki długoterminowej;

24.  uważa, że kobiety i dziewczęta z niepełnosprawnościami muszą mieć pełny dostęp do opieki medycznej zaspokajającej ich szczególne potrzeby, w tym do konsultacji ginekologicznych, badań lekarskich, usług planowania rodziny oraz odpowiednio dostosowanego wsparcia podczas ciąży; wzywa UE do uwzględnienia tych usług przy wdrażaniu strategii na okres po 2020 r.;

25.  podkreśla, że osoby głuchoniewidome potrzebują dodatkowej opieki ze strony wykwalifikowanych specjalistów, a także tłumaczy-przewodników; wzywa państwa członkowskie do uznania biało-czerwonej laski za symbol głuchoniewidomego pieszego w celu zwiększenia widoczności osób głuchoniewidomych w ruchu drogowym;

26.  wzywa Komisję do zadbania o to, by osoby pozbawione zdolności prawnej mogły korzystać ze wszystkich praw zapisanych w traktatach i przepisach Unii Europejskiej;

27.  ubolewa, że obecna polityka europejska dotycząca praw dziecka nie obejmuje w wystarczającym stopniu kompleksowej, opartej na prawach strategii dla chłopców i dziewcząt z niepełnosprawnościami ani zabezpieczeń służących ochronie i propagowaniu ich praw;

28.  wzywa Komisję do poprawy dostępu dzieci znajdujących się w trudnej sytuacji do podstawowych usług i praw socjalnych (zwłaszcza do opieki zdrowotnej, edukacji, wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi, żywności oraz mieszkania);

29.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby uczyniły z UE lidera w promowaniu praw osób z niepełnosprawnościami i aby promowały ratyfikację Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w działaniach zewnętrznych; wzywa grupę zadaniową ekspertów Komisji pod nadzorem komisarz do spraw równości do systematycznego uwzględniania praw osób z niepełnosprawnościami we wszystkich unijnych przepisach, decyzjach, strategiach politycznych i programach; wzywa do pełnej integracji perspektywy praw osób niepełnosprawnych we wszystkich aspektach europejskiego filaru praw socjalnych, w strategii na rzecz równouprawnienia płci, ze szczególnym uwzględnieniem walki z przemocą, w programie Erasmus + i gwarancji dla młodzieży, w mechanizmie sprawiedliwej transformacji, gwarancji dla dzieci, przyszłej zielonej księdze w sprawie starzenia się, w europejskim semestrze oraz w polityce zagranicznej UE, a także podkreśla potrzebę ustanowienia gwarancji w zakresie praw osób z niepełnosprawnościami, aby pomagać im w znalezieniu zatrudnienia, stażu, pośrednictwie pracy czy dalszej edukacji; przypomina Komisji, by również monitorowała tę sytuację w instytucjach UE;

30.  apeluje do Komisji o przygotowanie oceny wyzwań i naruszeń praw, jakich doświadczają osoby z niepełnosprawnością podczas pandemii COVID-19, środków przyjętych przez państwa członkowskie w odpowiedzi na pandemię oraz luk i niedociągnięć w ustawodawstwie; wzywa Komisję do przedstawienia propozycji odpowiednich i konkretnych środków naprawczych i łagodzących w ramach strategii w sprawie niepełnosprawności na okres po 2020 r. w celu wyeliminowania takich niedociągnięć i zapobieżenia im w przyszłości; przypomina, że takie środki należy opracowywać na podstawie konsultacji z osobami z niepełnosprawnościami i członkami ich rodzin lub organizacjami je reprezentującymi, a także z siecią Parlamentu Europejskiego ds. Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

31.  wzywa grupę zadaniową ekspertów Komisji do ustanowienia i prowadzenia systematycznych konsultacji z osobami z niepełnosprawnościami i ich organizacjami przedstawicielskimi;

32.  podkreśla, że prawa do samodzielnego życia i włączenia do wspólnoty są niezbędne do realizacji wielu innych praw zapisanych w Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, m.in. prawa do równości i niedyskryminacji, autonomii i wolności, zdolności do czynności prawnych i swobody przemieszczania się;

33.  wzywa Komisję do aktywnego promowania przejścia z opieki instytucjonalnej lub segregującej na pomoc wspólnotową, w tym pomoc osobistą oraz (powszechne i dostosowane do indywidualnych potrzeb) usługi sprzyjające włączeniu społecznemu we wszystkich inicjatywach politycznych i narzędziach UE; wzywa Komisję do dopilnowania, aby ogólny postęp w deinstytucjonalizacji został ujęty jako jeden ze wskaźników w unijnej tablicy wskaźników społecznych;

34.  apeluje do państw członkowskich o zwiększanie uczestnictwa dzięki przyspieszeniu procesu deinstytucjonalizacji w określonym czasie oraz zastąpieniu zastępczego dokonywania czynności prawnych przez wspieranie w czynnościach prawnych; wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by deinstytucjonalizacja nigdy nie prowadziła do bezdomności osób z niepełnosprawnościami z powodu braku odpowiedniego lub dostępnego miejsca zamieszkania;

35.  wzywa Komisję do zajęcia zdecydowanego stanowiska, że ogólna dostępność powszechnych środowiskowych usług społecznych ma zasadnicze znaczenie dla przejścia od opieki instytucjonalnej do życia we wspólnocie;

36.  apeluje do Komisji o promowanie swobody poruszania się osób z niepełnosprawnościami;

37.  wzywa Komisję do opracowania działań na szczeblu UE w celu zapewnienia, by wszystkie osoby z niepełnosprawnościami mogły korzystać ze swobody przemieszczania się oraz możliwości pracy za granicą na równi z innymi osobami.

38.  apeluje do Komisji o zapewnienie wykorzystywania funduszy UE zgodnie z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz o dopilnowanie, by nie przeznaczano tych funduszy na budowę lub remonty placówek opieki instytucjonalnej lub jakichkolwiek innych ośrodków, które mogłyby się przekształcić w takie placówki, ani na przedsięwzięcia, które nie angażują w znaczący sposób osób z niepełnosprawnościami, reprezentujących je członków rodzin oraz organizacji przedstawicielskich; apeluje do Komisji o nieinwestowanie w struktury niedostępne dla osób z niepełnosprawnościami;

39.  apeluje do Komisji o dopilnowanie, by nie przeznaczano funduszy UE na nieetyczne badania, przymusową sterylizację lub działania naruszające prawa reprodukcyjne osób z niepełnosprawnościami;

40.  apeluje do Komisji o uznanie, że osoby z niepełnosprawnościami intelektualnymi i psychospołecznymi są szczególnie narażone na podejścia i zabiegi eksperymentalne, które nie mają solidnych podstaw naukowych i mogą wyrządzać poważną szkodę;

41.  nalega, aby w ramach funduszy UE dążono do promowania dostępnych środowisk, usług, praktyk i urządzeń sprzyjających włączeniu społecznemu dzięki opieraniu się na projektowaniu uniwersalnym i sprzyjaniu deinstytucjonalizacji oraz aby zdecydowanie wspierano pomoc osobistą i samodzielne życie; wzywa Komisję do promowania inicjatyw dbających o to, by usługi wsparcia finansowane z funduszy UE zaspokajały potrzeby osób z niepełnosprawnościami; podkreśla, że należy aktywnie inwestować fundusze w badania nad rozwojem lepszych i bardziej przystępnych cenowo technologii wspomagających dla osób z niepełnosprawnościami; wzywa do aktywnej edukacji osób z niepełnosprawnościami, reprezentujących je członków rodzin i organizacji przedstawicielskich we wszystkich programach finansowanych przez UE;

42.  wzywa Europejski Trybunał Obrachunkowy do zbadania, czy korzyści płynące z projektów finansowanych przez Unię Europejską docierają do osób z niepełnosprawnościami;

43.  wzywa Komisję do dopilnowania, by wszystkie projekty i infrastruktura wspierane z funduszy UE w państwach trzecich były dostępne dla osób z niepełnosprawnościami i by je angażowały oraz by inwestowano fundusze UE we wdrażanie i w monitorowanie Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych oraz w budowanie potencjału organizacji osób z niepełnosprawnościami;

44.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby strategia UE i działania państw członkowskich były w pełni zgodne z celami zrównoważonego rozwoju i Agendą ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030, stanowiącą globalne ramy działania w zakresie zrównoważonego rozwoju, równości, włączenia społecznego i obejmujące niepełnosprawność jako zagadnienie horyzontalne w celach zrównoważonego rozwoju nr 4, 8, 10, 11 i 17;

45.  domaga się, by Komisja odgrywała rolę lidera w realizowaniu w sposób uwzględniający osoby z niepełnosprawnościami celów zrównoważonego rozwoju w działaniach zewnętrznych, niezależnie od nowej europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności, w drodze przyjęcia jasnego, przejrzystego i włączającego planu działania na rzecz osiągnięcia tych celów;

46.  z zadowoleniem przyjmuje niedawno przyjętą dyrektywę w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów, a w szczególności wprowadzenie urlopu opiekuńczego w wymiarze pięciu dni roboczych w ciągu roku; wzywa państwa członkowskie do szybkiego wdrożenia dyrektywy i zachęca je do wykraczania poza określone w niej minimalne wymogi, w tym poprzez wprowadzenie prawa do płatnego urlopu ojcowskiego, rodzicielskiego i opiekuńczego; zachęca ponadto państwa członkowskie do wprowadzenia dalszych ustaleń dotyczących urlopu opiekuńczego, ojcowskiego i rodzicielskiego oraz elastycznej organizacji pracy, dostosowanych do konkretnych potrzeb rodziców znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, na przykład rodziców z niepełnosprawnościami lub rodziców dzieci z niepełnosprawnościami lub przewlekle chorych; wzywa wszystkie państwa członkowskie do zapewnienia wystarczającego wsparcia – zarówno finansowego, jak i profesjonalnego – dla osób opiekujących się niepełnosprawnymi członkami rodziny mieszkającymi w tym samym domu; podkreśla, że fakt, iż osoby te muszą zajmować się swoimi krewnymi, ma często negatywny wpływ na ich życie rodzinne i zawodowe i może prowadzić do wykluczenia i dyskryminacji;

47.  wzywa Komisję do stworzenia mechanizmów koordynacji przenoszenia i dostosowywania świadczeń i usług na rzecz osób z niepełnosprawnościami między państwami członkowskimi oraz do rozszerzenia projektu pilotażowego unijnej karty osoby niepełnosprawnej na wszystkie państwa członkowskie, rozszerzając go poza kulturę i sport, a także do zapewnienia pełnego przestrzegania we wszystkich państwach członkowskich unijnej karty parkingowej dla osób niepełnosprawnych; podkreśla, że takie środki mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia osobom z niepełnosprawnościami w całej UE możliwości dostępu do wsparcia z tytułu niepełnosprawności bez konieczności dokonywania odrębnych ocen w każdym państwie członkowskim; wzywa państwa członkowskie do uznania w swoim ustawodawstwie konkretnych rodzajów niepełnosprawności (jak np. głuchota) w celu uwzględnienia i zaspokojenia wynikających z nich szczególnych potrzeb;

48.  wzywa Komisję do promowania strukturalnego angażowania osób z niepełnosprawnościami, reprezentujących ich członków rodzin i organizacji przedstawicielskich we wszystkie fazy podejmowania decyzji zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym oraz do finansowania budowania zdolności organizacji osób z niepełnosprawnościami, aby umożliwić im strukturalny udział w podejmowaniu wszystkich dotyczących ich decyzji; wzywa Komisję do opracowania inicjatyw promujących upominanie się osób z niepełnosprawnościami o swoje prawa oraz ich udział w życiu politycznym, a także wzywa państwa członkowskie do wzmocnienia inicjatyw w tym zakresie;

49.  wzywa Komisję do promowania lepszej koordynacji usług wsparcia między państwami członkowskimi oraz stworzenia punktów kontaktowych we wszystkich państwach członkowskich, aby informować obywateli UE z niepełnosprawnościami o ich prawach socjalnych i przysługujących im usługach wsparcia;

50.  wzywa Komisję do stworzenia, we współpracy z sektorem prywatnym, portalu gromadzącego w jednym miejscu informacje o wszystkich instrumentach wspierających optymalny udział społeczny osób z niepełnosprawnościami;

51.  przypomina o prawie osób z niepełnosprawnościami do odpowiedniego poziomu życia i ochrony socjalnej, zwłaszcza pomocy finansowej i opieki wyręczającej; wzywa Komisję do dopilnowania, by europejska strategia w sprawie niepełnosprawności 2030 obejmowała konkretne działania mające na celu promowanie włączających systemów zabezpieczenia społecznego w całej UE, które gwarantowałyby osobom z niepełnosprawnościami dostęp do świadczeń i usług przez całe życie; apeluje do państw członkowskich o określenie minimalnego poziomu ochrony socjalnej dla osób niepełnosprawnych, który gwarantowałby im odpowiedni standard życia;

52.  wzywa Komisję i Radę do wykorzystania zalecenia Rady w sprawie dostępu do ochrony socjalnej(33) oraz wniosku dotyczącego rozporządzenia w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (COM(2016)0815), aby zapewnić wszystkim obywatelom UE dostęp do usług pomocy socjalnej na obszarze całej Unii Europejskiej; uważa, że działania te są zgodne z zaleceniem Komitetu ONZ do spraw Praw Osób Niepełnosprawnych;

53.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przygotowania szeroko zakrojonej kampanii z udziałem osób z niepełnosprawnościami, reprezentujących je członków rodzin i organizacji przedstawicielskich, dostępnej w przystępnych formatach, w tym w wersji łatwej do czytania, oraz narodowych językach migowych; podkreśla, że celem tej kampanii powinno być zwiększenie wiedzy o Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, prawach i potrzebach osób z niepełnosprawnościami, a także barierach jakie napotykają; apeluje do podmiotów odpowiedzialnych za ochronę i egzekwowanie praw osób z niepełnosprawnościami w społeczeństwie o promowanie, koordynowanie i tworzenie materiałów edukacyjnych, które mogą być wykorzystywane przez państwa członkowskie do propagowania pozytywnego nastawienia do osób z niepełnosprawnościami i poprawy ich integracji w społeczeństwie;

54.  apeluje do UE i państw członkowskich o finansowanie szkoleń dotyczących zasady niedyskryminacji, w tym dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie, dyskryminacji krzyżowej i racjonalnych usprawnień, kierowanych do osób z niepełnosprawnościami, organizacji przedstawicielskich, związków zawodowych, federacji pracodawców i urzędników służby cywilnej oraz oferowanych przez takie osoby i instytucje;

55.  wzywa wszystkie państwa członkowskie do wspierania i zwiększania prestiżu pracy społecznej (tj. pracowników socjalnych i osób działających w sektorze usług socjalnych);

56.  wzywa Komisję do stworzenia jasnego mechanizmu odpowiedzialności, kontroli i sankcji w odniesieniu do jej strategii;

57.  wzywa państwa członkowskie do pilnego zajęcia się problemem bezdomności przez przyjęcie długoterminowych, zintegrowanych strategii skupiających się na zapewnieniu zakwaterowania, na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, oraz do uznania szczególnego ryzyka, na jakie narażone są osoby z niepełnosprawnościami, w tym osoby ze spektrum autyzmu;

58.  wzywa państwa członkowskie, by potwierdziły zaangażowanie w promowanie, ochronę oraz zapewnienie wszystkim osobom z niepełnosprawnościami pełnego i równego korzystania ze wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności, w tym prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu i prawa do głosowania w wyborach zgodnie z art. 12 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, oraz by wspierały poszanowanie przyrodzonej godności tych osób dzięki wdrażaniu strategii na okres po 2020 r i ścisłemu monitorowaniu jej wdrażania przy znaczącym zaangażowaniu osób z niepełnosprawnościami, reprezentujących je członków rodzin lub organizacji przedstawicielskich oraz we współpracy z władzami, partnerami społecznymi i społeczeństwem obywatelskim na szczeblu UE, krajowym oraz lokalnym, a ponadto wzywa do przydzielenia odpowiednich zasobów ludzkich i finansowych na realizację tej strategii;

59.  wzywa wszystkie państwa członkowskie do opracowania krajowych strategii w sprawie niepełnosprawności, aby propagować uwzględnianie problematyki równego traktowania osób z niepełnosprawnościami oraz do zajęcia się kwestią wdrażania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

60.  wzywa państwa członkowskie do opracowania krajowych strategii uwzględniających najlepsze praktyki innych państw członkowskich mające na celu poprawne wdrożenie Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

61.  wzywa Unię Europejską oraz wszystkie państwa członkowskie do ratyfikowania protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

62.  wzywa państwa członkowskie, by złożyły sprawozdanie z wdrażania europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności;

63.  wzywa państwa członkowskie do złożenia sprawozdania o działaniach podjętych w związku z zaleceniami krajowymi wydanymi przez Komitet ds. Praw Osób z Niepełnosprawnościami po dokonaniu oceny wdrożenia Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych;

64.  podkreśla znaczenie jak najszybszego osiągnięcia porozumienia; wzywa Radę do przełamania impasu w celu znalezienia pragmatycznego rozwiązania i przyjęcia bez dalszej zwłoki horyzontalnej dyrektywy antydyskryminacyjnej UE złożonej przez Komisję w 2008 r. i zatwierdzonej przez Parlament; uważa, że jest to warunek wstępny, aby zapewnić skonsolidowane i spójne unijne ramy prawne chroniące przed dyskryminacją ze względu na religię i światopogląd, niepełnosprawność, wiek i orientację seksualną poza miejscem zatrudnienia; zauważa, że nie należy akceptować żadnych nieuzasadnionych ograniczeń zakresu stosowania dyrektywy; uważa, że kluczowym elementem jest też konsolidacja ram prawnych UE w zakresie zwalczania przestępstw z nienawiści, zważywszy że podobne przestępstwa są powszechne także w środowisku pracy;

65.  zaleca UE strukturalne włączenie europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności do procesu europejskiego semestru;

66.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich i krajów kandydujących, Agencji Praw Podstawowych UE, Trybunałowi Obrachunkowemu, Komitetowi Regionów i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu w celu przekazania parlamentom i radom na poziomie niższym niż krajowy, Radzie Europy i Organizacji Narodów Zjednoczonych;

(1) Dz.U. L 23 z 27.1.2010, s. 35. (2) Dz.U. C 340 z 15.12.2010, s. 11. (3) Dz.U. L 151 z 7.6.2019, s. 70. (4) Dz.U. L 327 z 2.12.2016, s. 1. (5) Dz.U. L 303 z 28.11.2018, s. 69. (6) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, s. 16 (7) Dz.U. C 204 z 13.6.2018, s. 179. (8) Dz.U. L 321 z 17.12.2018, s. 36. (9) Dz.U. C 137 E z 27.5.2010, s. 68. (10) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0032. (11) Dz.U. C 356 z 4.10.2018, s. 110. (12) Dz.U. C 101 z 16.3.2018, s. 138. (13) Dz.U. C 353 z 27.9.2016, s. 41. (14) Dz.U. C 131 E z 8.5.2013, s. 9. (15) Dz.U. C 212 E z 5.8.2010, s. 23. (16) Dz.U. C 187 z 18.7.1988, s. 236. (17) Dz.U. C 379 z 7.12.1998, s. 66. (18) Dz.U. C 224 z 27.6.2018, s. 68. (19) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 320. (20) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 289. (21) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 470. (22) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 487. (23) Zgodnie z danymi europejskiego badania warunków życia ludności z 2016 r. liczba ta obejmuje 99 mln osób i szacunkowy milion osób przebywających w zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczym i w związku z tym niereprezentowanych w badaniu. (24) wyroki z dnia 11 kwietnia 2013 r. w sprawach połączonych C‑335/11 i C‑337/11, pkt 29–30; z dnia 18 marca 2014 r. w sprawie C‑363/12, pkt 73; z dnia 22 maja 2014 r. w sprawie C-356/12. (25) https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Functional_and_activity_limitations_statistics (26) Eurofound (2019), Jak reagować na przewlekłe problemy zdrowotne w miejscu pracy? Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg. (27) https://ec.europa.eu/eurostat/web/products-eurostat-news/-/DDN-20191029-2 (28) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylająca dyrektywę Rady 2010/18/UE (Dz.U. L 188 z 12.7.2019, s. 79). (29) Wniosek Komisji z dnia z dnia 17 grudnia 2019 r. w sprawie wspólnego sprawozdania Komisji i Rady o zatrudnieniu (COM(2019)0653). (30) Dz.U. L 151 z 7.6.2019, s. 70. (31) Dz.U. L 327 z 2.12.2016, s. 1. (32) Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1. (33) Dz.U. C 387 z 15.11.2019, s. 1.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19 (COM(2020)0310 – C9-0122/2020 – 2020/0066(COD))

P9_TA(2020)0157 A9-0113/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0310),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 114 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0122/2020),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego z dnia 20 maja 2020 r.(1),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 czerwca 2020 r.(2),

–  uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 10 czerwca 2020 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0113/2020),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 18 czerwca 2020 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/... zmieniającego rozporządzenia (UE) nr 575/2013 i (UE) 2019/876 w odniesieniu do niektórych dostosowań w odpowiedzi na pandemię COVID-19

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2020/873.)

(1) Dz.U. C 180 z 29.5.2020, s. 4. (2) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie polityki konkurencji – sprawozdanie roczne za 2019 r. (2019/2131(INI))

P9_TA(2020)0158 A9-0022/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności art. 101–109,

–  uwzględniając stosowne zasady, wytyczne, rezolucje, konsultacje społeczne, komunikaty i dokumenty Komisji dotyczące konkurencji,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczące polityki konkurencji za rok 2018 (COM(2019)0339) oraz towarzyszący mu dokument roboczy służb Komisji opublikowany w tym samym dniu,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2019 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego polityki konkurencji Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając pismo przewodniczącej elekt Ursuli von der Leyen z dnia 10 września 2019 r. określające zadania Margrethe Vestager i do niej skierowane,

–  uwzględniając odpowiedzi udzielone pisemnie i ustnie przez kandydatkę na komisarza Margrethe Vestager w ramach wysłuchania w Parlamencie Europejskim w dniu 8 października 2019 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji - Zawiadomienie Komisji w sprawie odzyskiwania pomocy państwa niezgodnej z prawem i z rynkiem wewnętrznym (2019/C 247/01),(2)

—  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1 z dnia 11 grudnia 2018 r. mającą na celu nadanie organom ochrony konkurencji państw członkowskich uprawnień w celu skuteczniejszego egzekwowania prawa i zapewnienia należytego funkcjonowania rynku wewnętrznego(3),

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1150 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie propagowania sprawiedliwości i przejrzystości dla użytkowników biznesowych korzystających z usług pośrednictwa internetowego(4);

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie sprawozdania Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącego polityki konkurencji za rok 2018,

—  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 5 grudnia 2019 r. w sprawie sprawozdania Komisji z dnia 15 lipca 2019 r. dotyczącego polityki konkurencji za rok 2018,

—  uwzględniając raport ekspertów wysokiego szczebla Komisji Europejskiej z dnia 4 kwietnia 2019 r. pt. „Polityka konkurencji w erze cyfrowej”,

—  uwzględniając wstępną opinię Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 26 marca 2014 r. pt. „Prywatność i konkurencyjność w erze dużych zbiorów danych: powiązania między ochroną danych, prawem konkurencji i ochroną konsumentów w gospodarce cyfrowej” oraz opinię 8/2016 Europejskiego Inspektora Ochrony Danych z dnia 23 września 2016 r. w sprawie spójnego egzekwowania praw podstawowych w erze dużych zbiorów danych,

—  uwzględniając oświadczenie Europejskiej Rady Ochrony Danych z dnia 29 sierpnia 2018 r. w sprawie wpływu koncentracji gospodarczej na ochronę danych,

—  uwzględniając pismo ministrów gospodarki i finansów Francji, Niemiec, Włoch i Polski z dnia 4 lutego 2020 r. do komisarz Margrethe Vestager, a także wspólny dokument Austrii, Czech, Estonii, Finlandii, Łotwy, Litwy, Luksemburga, Malty, Holandii, Polski, Portugalii, Słowacji, Słowenii, Szwecji i Szwecji opracowany w ramach przygotowań do nadchodzącego posiedzenia Rady Europejskiej w marcu 2020 r.,

—  uwzględniając propozycję Francji, Niemiec i Polski z dnia 4 lipca 2019 r. dotyczącą modernizacji europejskiej polityki konkurencji,

—  uwzględniając raport Europejskiej Organizacji Konsumentów z 2019 r. pt. „The Role of Competition Policy in Protecting Consumers’ Well-being in the Digital Era” [Rola polityki konkurencji w ochronie dobrobytu konsumentów w erze cyfrowej],

—  uwzględniając decyzję Komisji z dnia 7 stycznia 2019 r. o przedłużeniu stosowania siedmiu zestawów zasad pomocy państwa UE (inicjatywa na rzecz unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa na lata 2014–2020) do końca 2022 r. oraz przeprowadzeniu ocen w tym okresie,

—  uwzględniając konkluzje Rady z 22 marca i 27 maja 2019 r.,

—  uwzględniając oświadczenie 18 państw członkowskich z 6. Ministerialnej Konferencji Przyjaciół Przemysłu z dnia 18 grudnia 2018 r.,

—  uwzględniając sprawozdanie strategicznego forum ds. ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania pt. „Strengthening strategic value chains for a future-ready EU industry” [Wzmocnienie strategicznych łańcuchów wartości na potrzeby unijnego przemysłu przyszłości],

—  uwzględniając przeprowadzaną obecnie rewizję wytycznych w sprawie horyzontalnych porozumień kooperacyjnych,

—  uwzględniając konsultacje społeczne na temat rozporządzeń horyzontalnych w sprawie wyłączeń grupowych,

—  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 19 czerwca 2019 r. pt. „W kierunku europejskich ram prawnych dostosowanych do przedsiębiorstw gospodarki społecznej”,

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając opinie przedstawione przez Komisję Handlu Międzynarodowego oraz Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi,

–  uwzględniając pismo przesłane przez Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0022/2020),

A.  mając na uwadze, że konkurencja i skuteczne egzekwowanie polityki konkurencji musi przynosić korzyści wszystkim obywatelom UE, zwłaszcza osobom mającym słabą pozycję konsumencką, a jednocześnie wspierać innowacje i uczciwą konkurencję między przedsiębiorstwami działającymi na jednolitym rynku, w szczególności przez zapewnienie małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP) możliwości konkurowania na sprawiedliwych zasadach;

B.  mając na uwadze, że polityka konkurencji musi być dostosowana do wyzwań cyfrowych, ekologicznych, geopolitycznych, przemysłowych i społecznych oraz musi być zgodna z priorytetami określonymi w Europejskim Zielonym Ładzie i z celami porozumienia paryskiego, aby zapewnić równe warunki działania we wszystkich sektorach jako podstawę społecznej gospodarki rynkowej UE, przy jednoczesnym uwzględnieniu przedsiębiorstw gospodarki społecznej;

C.  mając na uwadze, że globalna współpraca w dziedzinie egzekwowania reguł konkurencji pomaga unikać niespójności w stosowanych środkach zaradczych i skutkach egzekwowania prawa, a także pozwala przedsiębiorcom zmniejszyć koszty przestrzegania przepisów;

D.  mając na uwadze, że w przypadku szybko zmieniających się rynków cyfrowych polityka konkurencji może w niektórych przypadkach być zbyt powolna i w związku z tym może być nieskuteczna, jeśli chodzi o zaradzenie systemowym niedoskonałościom rynku i przywrócenie konkurencji; mając na uwadze, że uzupełniające regulacje ex ante i monitorowanie mogą przyczynić się do zapewnienia bardziej skutecznego nadzoru;

E.  mając na uwadze, że europejskie organy ochrony konkurencji powinny w takim samym stopniu zwracać uwagę na niedostateczne egzekwowanie przepisów na rynkach cyfrowych, jak te rynki zwracają uwagę na nadmierne egzekwowanie;

F.  mając na uwadze, że podstawowym celem unijnej polityki konkurencji jest zapobieganie zakłóceniom konkurencji, aby zachować integralność rynku wewnętrznego i chronić konsumentów;

G.  mając na uwadze, że ostatnie skandale dotyczące danych, dochodzenia i dowody pokazały, w jaki sposób dane osobowe są gromadzone, wykorzystywane i sprzedawane stronom trzecim przez platformy oraz w jaki sposób dominujące platformy i przedsiębiorstwa technologiczne systematycznie śledzą konsumentów w internecie;

Rola polityki konkurencji w erze zglobalizowanych rynków

1.  wskazuje, że w zglobalizowanym świecie współpraca międzynarodowa ma kluczowe znaczenie dla skutecznego egzekwowania prawa konkurencji; wzywa Komisję do dalszego zwiększenia wpływu unijnej polityki konkurencji na świecie, przede wszystkim przez kontynuację dialogu i zacieśnienie współpracy z USA, Chinami, Japonią i innymi państwami trzecimi za pomocą, jeżeli to możliwe, umów o współpracy drugiej generacji, które umożliwiają skuteczniejszą wymianę informacji między organami ochrony konkurencji; popiera aktywny udział Komisji i krajowych organów ochrony konkurencji w Międzynarodowej Sieci Konkurencji; zachęca Komisję, aby stale dążyła do włączenia reguł konkurencji (obejmujących również pomoc państwa) do unijnych umów o wolnym handlu i Światowej Organizacji Handlu (WTO) w celu zapewnienia wzajemnego poszanowania uczciwej konkurencji; z ubolewaniem odnotowuje negatywny wpływ paraliżu w ramach Organu Rozstrzygania Sporów WTO na Komisję;

2.  wzywa Komisję, by opracowała narzędzia ułatwiające kontrolowanie bezpośrednich inwestycji zagranicznych we wszystkich państwach członkowskich, zadbała o szybkie wdrożenie mechanizmu monitorowania bezpośrednich inwestycji zagranicznych, a także zaproponowała narzędzie wzmacniające obecny mechanizm, dbając jednocześnie o to, by Unia Europejska pozostała otwartym i atrakcyjnym miejscem dla takich inwestycji; zwraca uwagę Komisji na fakt, że przedsiębiorstwa w państwach trzecich korzystają z preferencyjnego traktowania na rynku krajowym, co może zakłócać konkurencję przy inwestowaniu w jednolity rynek;

3.  apeluje do Komisji o zagwarantowanie wzajemności w stosunkach z państwami trzecimi w obszarze zamówień publicznych, pomocy państwa i polityki inwestycyjnej, w tym o uwzględnienie kwestii dumpingu socjalnego i ekologicznego; przypomina o potrzebie otwarcia rynków zamówień publicznych w państwach trzecich, do których jeszcze nie ma dostępu; wzywa Komisję do dążenia do tego, by kluczowe państwa trzecie, takie jak Chiny, przystąpiły do Porozumienia WTO w sprawie zamówień publicznych, i by w tym celu przedstawiła akceptowalną wstępną ofertę; podkreśla, że wszelkie instrumenty mające na celu poprawę otwarcia rynków międzynarodowych, takie jak międzynarodowy instrument zamówień publicznych UE, które mają zostać sfinalizowane do 2021 r., muszą unikać dodatkowej biurokracji i nowych zakłóceń na rynku, które mają niekorzystny wpływ na przedsiębiorstwa w UE;

4.  wzywa Komisję do zagwarantowania uczciwej konkurencji między Unią Europejską a Wielką Brytanią po opuszczeniu UE przez ten kraj, aby zapewnić równe warunki działania i uniknąć dumpingu;

5.  w pełni popiera realizację ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania (IPCEI), takich jak europejski sojusz na rzecz baterii; wzywa Komisję do dalszego wspierania ważnych projektów stanowiących przedmiot wspólnego europejskiego zainteresowania w dziedzinie technologii przełomowych, a także do uproszczenia procedur i złagodzenia wymogów związanych z tymi projektami, tak aby kwalifikowały się do tego miana także mniejsze przemysłowe projekty badawcze;

6.   przypomina, że Komisja powinna stosować środki kontroli pomocy państwa w równym stopniu do podmiotów z UE i spoza UE, aby uniknąć asymetrii względem zagranicznych konkurentów i zwrócić większą uwagę na przedsiębiorstwa państwowe z siedzibą za granicą, które są dotowane przez swoje rządy w sposób zakazany przez unijne przepisy dotyczące jednolitego rynku w odniesieniu do podmiotów z UE; wzywa Komisję, by przyjrzała się niedawnej propozycji rządu holenderskiego i przeanalizowała możliwość dodania do prawa konkurencji UE filaru dającego Komisji odpowiednie narzędzia dochodzeniowe w przypadku przedsiębiorstw, które uznane zostaną za uczestniczące w działaniach „zakłócających”, gdyż otrzymują dotacje rządowe, lub za osiągające nadmierne zyski dzięki dominującej pozycji rynkowej w państwie pochodzenia, na przykład przez wprowadzenie do przepisów UE w sprawie zamówień publicznych systemu kontroli pomocy państwa względem przedsiębiorstw z państw trzecich;

7.  ponownie zwraca się do Komisji o zbadanie, czy możliwe zakłócenia konkurencji, zwłaszcza między MŚP a korporacjami wielonarodowymi, wynikają z programu zakupów w sektorze przedsiębiorstw;

8.  wzywa Komisję do przyjęcia bardziej przyjaznego podejścia do silnej polityki przemysłowej UE, aby zapewnić i utrzymać wysoki poziom konkurencyjności na rynkach światowych; podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie powinny promować i wspierać unijne projekty o strategicznym znaczeniu oraz usuwać bariery i przeszkody, aby umożliwić powstawanie innowacyjnych unijnych liderów w konkretnych priorytetowych sektorach dla UE, przy jednoczesnym poszanowaniu niezależnego stosowania reguł konkurencji gwarantujących równe warunki działania; wyjaśnia, że podejście to nie powinno negatywnie wpływać na interesy MŚP i konsumentów i powinno koncentrować się na przejściu na bardziej zrównoważoną gospodarkę, konkurencyjnym unijnym sektorze danych i infrastrukturze cyfrowej, np. na rozwoju sieci 5G;

9.   wzywa Komisję do skorzystania z okazji, jaką jest przegląd wytycznych w sprawie horyzontalnych porozumień kooperacyjnych, aby stworzyć bardziej elastyczne ramy i zwiększyć pewność prawa dla przedsiębiorstw; wzywa Komisję do przekazywania informacji osobom odpowiedzialnym za projekty kooperacyjne o określonej skali w sposób bardziej terminowy i skuteczny oraz do umożliwienia zadawania nowych pytań w ramach dobrowolnej przyspieszonej procedury notyfikacyjnej;

10.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji, określone w komunikacie z 9 grudnia 1997 r.(5), do przeglądu definicji rynku właściwego w celu uwzględnienia długofalowej wizji obejmującej wymiar światowy, cyfryzację i potencjalną przyszłą konkurencję; wzywa Komisję, aby nadal opierała swoje analizy na solidnych zasadach gospodarczych i prawnych, kierując się zasadami proporcjonalności i sprawiedliwości proceduralnej podczas analizy nowych rodzajów rynków;

11.  podkreśla, że równe warunki działania w skali międzynarodowej w ramach wielostronnego systemu handlowego opartego na zasadach i pozostawiającego państwom swobodę prowadzenia własnej polityki mają kluczowe znaczenie dla Europy, w tym dla przedsiębiorstw europejskich, a zwłaszcza MŚP, jak również dla pracowników i konsumentów europejskich; uważa, że przyczynia się to do pobudzenia zrównoważonego rozwoju gospodarczego, zapewnienia stabilnego i przewidywalnego środowiska, zwiększenia konkurencyjności i wzajemności, ochrony i tworzenia godnych miejsc pracy w UE i państwach trzecich oraz zapewnienia wysokich standardów pracy i ochrony środowiska, ponieważ coraz większa liczba miejsc pracy zależy od globalnych łańcuchów wartości; w związku z tym podkreśla potrzebę zwiększenia przejrzystości, zrównoważoności i odpowiedzialności przedsiębiorstw w globalnych łańcuchach wartości, a ponadto wzywa UE, aby rozważyła m.in. wprowadzenie przepisów dotyczących obowiązkowej należytej staranności w globalnych łańcuchach wartości, co jest niezbędne, by osiągnąć wspomniany cel;

12.  w świetle coraz szerszej debaty wzywa Komisję do pogodzenia unijnych reguł konkurencji, polityki przemysłowej i handlu międzynarodowego, co musi iść w parze ze zrównoważonym rozwojem i poszanowaniem środowiska naturalnego; podkreśla szczególną potrzebę finansowania badań naukowych, które stanowią podstawę innowacji i rozwoju europejskich przedsiębiorstw i sektorów przemysłu oraz kluczowy czynnik pobudzający handel i konkurencyjność;

13.  podkreśla, że MŚP odgrywają kluczową rolę w handlu międzynarodowym i wedle szacunków odpowiadają za 30 % wywozu towarów z UE do reszty świata(6); uważa, że rynek wewnętrzny pozostaje zdecydowanie najważniejszym rynkiem dla MŚP; przypomina, że polityka handlowa i polityka konkurencji UE powinny wspierać tworzenie środowiska handlowego sprzyjającego MŚP, aby pomóc im w radzeniu sobie z coraz poważniejszymi wyzwaniami związanymi z wchodzeniem na nowe rynki i umożliwić konkurowanie za pomocą własnych osiągnięć, oraz że należy przy tym rozważyć unowocześnienia definicji MŚP w UE, w szczególności w drodze uwzględnienia kryteriów jakościowych;

14.  w pełni popiera wysiłki Komisji podejmowane w kontekście trwającej reformy WTO, w tym jej Organu Apelacyjnego, zmierzające do aktualizacji i zapewnienia skutecznego egzekwowania zasad wielostronnych dotyczących dotacji lub inicjatyw sektorowych w celu odpowiedniego rozwiązania kwestii dotacji na szczeblu międzynarodowym, ze szczególnym uwzględnieniem dotacji dla przemysłu, przedsiębiorstw państwowych i wymuszonych transferów technologii, oraz w celu przeciwdziałania nieukierunkowanym na rynek strategiom politycznym i praktykom państw trzecich; wzywa Komisję do pełnego angażowania Parlamentu i państw członkowskich w tym obszarze;

15.  podkreśla, że skuteczne egzekwowanie postanowień umów handlowych dotyczących zrównoważonego rozwoju ma istotne znaczenie dla zapewnienia uczciwej konkurencji oraz przestrzegania norm środowiskowych i społecznych; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje wprowadzenie kryteriów środowiskowych i społecznych w ramach reformy środków antysubsydyjnych i antydumpingowych. uważa, że w związku z trwającą reformą WTO można by rozważyć ewentualne włączenie do przepisów WTO precyzyjnych i podlegających jurysdykcji sądów podstawowych norm MOP, aby przyczynić się do zapewnienia równych szans w skali światowej;

16.  w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje trwające negocjacje wielostronne WTO w sprawie handlu elektronicznego oraz wzywa do opracowania całościowego i ambitnego zestawu przepisów służących rozwiązaniu problemu barier w handlu elektronicznym, zagwarantowaniu, że przedsiębiorstwa będą mogły konkurować na całym świecie na równych warunkach, oraz zwiększeniu zaufania konsumentów do środowiska online bez uszczerbku dla europejskich norm ochrony danych; podkreśla, że UE powinna odgrywać wiodącą rolę w tych międzynarodowych negocjacjach i prowadzić ścisłe konsultacje z udziałem Parlamentu Europejskiego, państw członkowskich oraz zainteresowanych stron, w tym społeczeństwa obywatelskiego;

17.  podkreśla, że dostęp do rynku wewnętrznego UE powinien być uzależniony od zachowania zgodności z normami sanitarnymi, fitosanitarnymi i środowiskowymi; apeluje do Komisji o zadbanie o to, by unijna polityka handlowa i polityka konkurencji nie podważały poszanowania norm społecznych i ekologicznych UE i nie hamowały rozwoju bardziej ambitnych norm;

18.  wzywa Komisję do odpowiedniego przeanalizowania i zbadania rynków zamówień publicznych państw trzecich, z którymi zostały zawarte (lub są negocjowane) umowy o wolnym handlu, w celu wynegocjowania jak najlepszych warunków dostępu dla przedsiębiorstw europejskich;

19.  wzywa Komisję do koordynowania niezbędnych działań zaangażowanych dyrekcji generalnych – DG ds. Handlu i DG ds. Konkurencji, aby reguły konkurencji i ich wdrażanie gwarantowały przedsiębiorstwom europejskim uczciwą konkurencję na rynkach państw trzecich i odwrotnie;

20.  wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na znaczenie ustanawiania norm uczciwej konkurencji na szczeblu międzynarodowym; nalega, by UE wzmocniła swoje wielostronne podejście do ustanawiania norm, w szczególności w kontekście Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej (ISO) i Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (IEC); ostrzega przed nacjonalizacją podejść do ustanawiania norm, szczególnie w kontekście chińskiej inicjatywy „jeden pas i jeden szlak” oraz innych strategii na rzecz poprawy sieci połączeń; w tym kontekście wzywa Komisję do powołania koordynatora wysokiego szczebla ds. polityki normalizacyjnej;

21.  podkreśla znaczenie uwzględniania perspektywy płci zarówno na szczeblu wielostronnym, jak i dwustronnym, w tym włączania rozdziałów dotyczących płci do umów handlowych oraz opracowania środków uwzględniających aspekt płci (np. dopilnowania, by w ocenach skutków ex ante i ex post uwzględniano wpływ polityki i umów handlowych UE na kwestie płci), w celu pobudzenia konkurencji i wspierania wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

Konkurencja na miarę ery cyfrowej

22.  zwraca się do Komisji o przegląd przepisów dotyczących fuzji i przejęć, wzmocnienie działań antymonopolowych oraz uwzględnienie efektów władzy rynkowej i sieciowej związanych zarówno z danymi osobowymi, jak i finansowymi; w szczególności apeluje do Komisji, by na podstawie swoich wytycznych w sprawie art. 102 TFUE uznała kontrolę nad takimi danymi za wskaźnik odpowiadający istnieniu władzy rynkowej; zwraca się do Komisji, by wyciągnęła wnioski z połączenia Facebooka i WhatsAppa i odpowiednio dostosowała swoje kryteria; proponuje w związku z tym, aby każda fuzja na rynku dotycząca takich danych podlegała uprzedniemu nieformalnemu zgłoszeniu;

23.  apeluje do Komisji o przegląd pojęcia „nadużycia pozycji dominującej” oraz doktryny „infrastruktury kluczowej”, aby zapewnić ich przydatność w erze cyfrowej; sugeruje przeprowadzenie szerszej analizy władzy rynkowej pod kątem tworzenia konglomeratów i selekcjonowania informacji, aby walczyć z nadużywaniem pozycji dominującej przez duże podmioty i brakiem interoperacyjności; apeluje do Komisji o przeprowadzenie konsultacji z zainteresowanymi stronami, aby odzwierciedlić zmiany w gospodarce cyfrowej, w tym jej wielostronny charakter;

24.  apeluje do Komisji, by w ramach trwającej oceny rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw rozważyła rewizję wartości progowych na potrzeby przeglądu połączeń, aby uwzględnić między innymi takie czynniki jak liczba konsumentów, których dana sprawa dotyczy, oraz wartość powiązanych transakcji(7);

25.  apeluje do Komisji, by w ramach prowadzonej obecnie oceny rozporządzenia w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw oceniła wyższe poziomy koncentracji wynikające z horyzontalnego charakteru aktywów będących w posiadaniu dużych spółek zarządzania aktywami, oraz by w związku z tym rozważyła przyjęcie wytycznych w sprawie stosowania art. 101 i 102 TFUE;

26.  odnotowuje, że na kilku konkretnych rynkach danych finansowych (np. handlu akcjami, ratingów, benchmarków) oligopolistyczna koncentracja może prowadzić do nadużywania pozycji dominującej przez dostawców względem inwestorów i konsumentów danych finansowych; apeluje do Komisji o podjęcie stanowczych działań przeciwko takim nadużyciom pozycji dominującej, które są szkodliwe dla płynności rynków finansowych i stoją w sprzeczności z celem zrównoważonego rozwoju;

27.  podkreśla, że choć wiele start-upów powstaje w nadziei na zakup przez większe firmy, to wykupowanie start-upów przez podmioty dominujące, w tym duże platformy i przedsiębiorstwa technologiczne, może hamować innowacje i zagrażać niezależności; wzywa Komisję i krajowe organy ochrony konkurencji do zbadania praktyk takich przejęć i ich wpływu na konkurencję, zwłaszcza w odniesieniu do „zabójczych przejęć”, o których mowa w sprawozdaniu ekspertów wysokiego szczebla z 4 kwietnia 2019 r. zatytułowanym „Polityka konkurencji w erze cyfrowej”; wzywa Komisję do przeprowadzenia badania dotyczącego odwrócenia ciężaru dowodu na mocy niemieckiej ustawy o cyfryzacji („GWB-Digitalisierungsgesetz”) opublikowanej w październiku 2019 r.;

28.  zwraca się do Komisji, by oceniła możliwość narzucenia bardziej wymagających systemów dostępu do danych, w tym interoperacyjności danych, w szczególności w przypadkach, w których dostęp do danych otwiera rynki wtórne dla usług pomocniczych lub gdy dane są w posiadaniu wyłącznie spółek dominujących;

29.  podkreśla, że niektóre podmioty, które korzystają z podwójnego statusu platformy i dostawcy, nadużywają swojej pozycji, aby narzucać konkurentom niesprawiedliwe warunki, niezależnie od tego, czy działają online, czy offline; wzywa Komisję, aby przyjrzała się zjawisku faworyzowania przez firmy własnych produktów i usług i aby wyegzekwowała niezbędne przepisy i wykorzystała niezbędne instrumenty względem podmiotów, które stosują taką praktykę; apeluje do Komisji o dokonanie oceny możliwości nakładania obowiązków regulacyjnych ex ante w przypadkach, gdy prawo konkurencji nie wystarcza do zapewnienia kontestowalności tych rynków, by uniknąć utrudniania dostępu konkurentom oraz zadbać o to, by powstające wąskie gardła nie były utrwalane przez monopolizację przyszłych innowacji;

30.  zauważa, że Komisja rozważa potrzebę ukierunkowanych regulacji ex ante w odniesieniu do konkretnych problemów systemowych, które mogą pojawić się na rynkach cyfrowych; apeluje w związku z tym do Komisji o wprowadzenie scentralizowanego systemu monitorowania rynku ex ante (z uwzględnieniem wyników oceny skutków), aby wyposażyć unijne i krajowe organy ochrony konkurencji i organy regulacyjne w niezbędne środki służące anonimowemu gromadzeniu danych, tak by móc sprawniej i odpowiednio wcześnie wykrywać niedoskonałości rynku, a także – w stosownych przypadkach – wprowadzić ukierunkowane regulacje, gdy stosowane praktyki nabierają wymiaru systemowego;

31.  zwraca się zatem do Komisji, by wskazała kluczowe podmioty na rynku cyfrowym oraz opracowała zestaw wskaźników w celu zdefiniowania ich systemowego charakteru; podkreśla, że można by rozważyć następujące wskaźniki: nadużywanie praktyk niektórych rozbudowanych sieci, kontrolowanie znacznej ilości niemożliwych do powielenia danych, nieunikniona sytuacja na wielowymiarowym rynku lub zdolność uczestnika do samodzielnego definiowania reguł rynkowych;

32.  zwraca uwagę Komisji na przejęcia cyfrowych operatorów danych (m.in. danych dotyczących zdrowia, danych finansowych i edukacyjnych) przez zagranicznych monopolistów oraz na związane z tym zagrożenia dla prywatności, które wykraczają daleko poza negatywne skutki dla konkurencji; wzywa Komisję do uwzględnienia tych aspektów w przyszłej europejskiej strategii dotyczącej danych oraz do zbadania krzyżowego wykorzystywania danych, kiedy to dane pochodzące z jednej usługi wykorzystuje się do rozszerzenia oferty platform o nowe usługi;

33.  z zadowoleniem przyjmuje europejską strategię w zakresie danych, przedstawioną przez Komisję 19 lutego 2020 r., której celem jest zwiększenie wykorzystania danych z korzyścią dla konsumentów i przedsiębiorstw; popiera wyrażony przez Komisję zamiar stanowienia prawa w zakresie wykorzystywania danych i dostępu do nich; podkreśla znaczenie ochrony danych osobowych konsumentów oraz tego, w jaki sposób są one przekazywane, dla zwiększenia bezpieczeństwa i zaufania konsumentów; podkreśla, że konsumenci muszą mieć pewność, że ich dane pozostają bezpieczne, co oznacza, że należy nadać priorytet współpracy w zakresie bezpieczeństwa danych we wszystkich obszarach; podkreśla, że klauzula dotycząca niesprzedawania danych osobowych stronom trzecim bez zgody osoby, której dane dotyczą, powinna również stanowić kluczowy element tej strategii;

34.  podkreśla, że choć platformy pośredniczące pełnią ważną funkcję w zapewnianiu dostępności usług internetowych dla konsumentów, niektóre nadużywają swojej uprzywilejowanej pozycji, przyjmując rolę „selekcjonerów”, w tym w zamkniętych ekosystemach i na internetowych platformach handlowych; apeluje do Komisji, by w polityce konkurencji zwróciła szczególną uwagę na tych „selekcjonerów” oraz by jak najszybciej zakończyła prowadzone postępowania wyjaśniające;

35.  wzywa Komisję do zwiększenia swobody wyboru konsumentów, wzmocnienia roli Sieci Europejskich Centrów Konsumenckich (ECC-Net) i przeprowadzenia badania dotyczącego potrzeby istnienia organu UE ds. konsumentów; zauważa w tym kontekście, że polityka konkurencji polega nie tylko na zapewnianiu uczciwych cen dla konsumentów, ale również na zapewnianiu jakości, różnorodności i innowacyjności;

36.  podkreśla, że w interesie Unii Europejskiej leży posiadanie paneuropejskich systemów płatniczych; wzywa Komisję do wspierania inicjatyw prowadzących do tego celu i do zwrócenia uwagi, że ich sukces zależy zarówno od innowacyjnego charakteru systemu dla konsumentów i przedsiębiorstw, jak i od wykonalności modelu biznesowego, na jakim się on opiera;

Skuteczność instrumentów polityki konkurencji

37.  podkreśla, że kary pieniężne mogą mieć wpływ na reputację karanych przedsiębiorstw; zwraca jednak uwagę, że nawet surowe kary finansowe często nie wywierają wystarczającego skutku odstraszającego i mogą ostatecznie zostać przeniesione na konsumentów; apeluje do Komisji, aby skorzystała również z alternatywnych środków zaradczych o charakterze behawioralnym oraz, w razie potrzeby, strukturalnym, w celu zapewnienia pełnej skuteczności polityki konkurencji UE; podkreśla, że nakaz zaniechania naruszenia powinien mieć o wiele bardziej imperatywny charakter w przyszłych środkach zaradczych;

38.  przypomina, że nadużywanie pozycji rynkowej może mieć miejsce nawet wówczas, gdy produkty lub usługi są dostarczane bezpłatnie; uważa, że przekazywanie danych prywatnych osobom trzecim do celów marketingowych lub handlowych często odbywa się bez odpowiedniej zgody konsumenta, gdyż alternatywne rozwiązania dotyczące wymiany danych często nie są zapewniane; uważa, że w gospodarce cyfrowej koncentracja danych w małej liczbie przedsiębiorstw skutkuje niedoskonałościami rynku, nadmierną pogonią za rentą ekonomiczną oraz blokowaniem nowych podmiotów wchodzących na rynek;

39.  przypomina, że dla zapewnienia konkurencyjnych warunków w obrębie jednolitego rynku cyfrowego szczególne znaczenie ma rynek wyszukiwania online; z ubolewaniem zauważa, że jedna z wyszukiwarek internetowych, mająca ponad 92-procentowy udział w rynku wyszukiwania online w większości europejskich państw członkowskich, stała się „selekcjonerem” internetu; domaga się, by dane na temat ostatnich dziewięciu lat wdrażania działań antymonopolowych przekazane przez wszystkie zainteresowane strony zostały pilnie wykorzystane do oceny, czy zaproponowane środki zaradcze przynoszą prawdziwe korzyści konsumentom, użytkownikom internetu i przedsiębiorstwom internetowym w perspektywie długoterminowej; apeluje do Komisji o rozważenie, jako jednej z możliwości długoterminowego zapewnienia uczciwej i skutecznej konkurencji na europejskim rynku cyfrowym, przedstawienia wniosku mającego na celu oddzielenie wyszukiwarek internetowych – zgodnie z rezolucją Parlamentu z 27 listopada 2014 r. w sprawie wspierania praw konsumentów na jednolitym rynku cyfrowym(8) – od ich usług komercyjnych, aby położyć kres status quo;

40.  podkreśla powolność postępowań antymonopolowych, na przykład w sprawie Google Shopping, w porównaniu z szybko zmieniającym się rynkiem cyfrowym; podkreśla szkodliwe skutki takiej sytuacji oraz ryzyko finansowe i strukturalne, z jakim dla niektórych podmiotów wiąże się wszczynanie długich i kosztownych postępowań; podkreśla, że trzeba przestrzegać należytych procedur, wzywa jednak Komisję do skorzystania z przyspieszonych procedur w postępowaniach antymonopolowych oraz do znalezienia nowych zachęt, takich jak program łagodzenia kar, aby zwiększyć współpracę przedsiębiorstw w zakresie wykrywania karteli w całej UE;

41.  podkreśla potrzebę regularnego analizowania możliwości zastosowania środków tymczasowych w celu powstrzymania wszelkich praktyk, które poważnie zaszkodziłyby konkurencji; wzywa Komisję do obniżenia kryteriów odnoszących się do tych środków przy zachowaniu gwarancji praworządności, aby uniknąć wszelkich nieodwracalnych szkód; apeluje do Komisji o przegląd komunikatu w sprawie środków zaradczych (9) z uwzględnieniem zmian i rozwoju sektora cyfrowego na przestrzeni ostatnich lat;

42.  z zadowoleniem przyjmuje nieprzerwane starania Komisji w dążeniu do zwalczania nadużyć ze strony dużych platform; apeluje do Komisji o ponowne przeanalizowanie przypadków, w których zaproponowane środki naprawcze okazały się wyraźnie nieskuteczne w przywracaniu konkurencji na rynku, jak w przypadku Google Shopping; podkreśla, że wobec braku celowych, skutecznych i sprawdzonych wcześniej w danym przedsiębiorstwie behawioralnych środków naprawczych konieczne może być całkowite strukturalne oddzielenie ogólnych usług wyszukiwania od specjalistycznych, w tym lokalnych; podkreśla, że w porównaniu ze strukturalnymi środkami zaradczymi środki behawioralne mogą oszczędzać czas i ograniczać możliwość wyeliminowania z rynku konkurentów podczas przedłużających się dyskusji na temat zbycia;

43.  wskazuje, że Komisja powinna przydzielić odpowiednie zasoby, aby móc skutecznie egzekwować reguły konkurencji UE; odnotowuje potrzebę zapewnienia szczegółowej wiedzy eksperckiej, zwłaszcza w kwestiach zyskujących na znaczeniu, takich jak dominujące pozycje platform internetowych czy sztuczna inteligencja;

44.  apeluje do Komisji o wydanie wytycznych w sprawie interpretacji „znaczącej przeszkody w skutecznej konkurencji”, o której mowa w rozporządzeniu w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw, tak aby w przypadkach łączenia przedsiębiorstw Komisja nie zwracała uwagi jedynie na ceny, produkty i innowacje, ale także na koszty społeczne i środowiskowe takich transakcji w świetle zasad TFUE, a w szczególności na ochronę środowiska;

45.  apeluje do Komisji o uzyskanie informacji na temat nowej usługi rachunku bieżącego, którą będą oferować konsumentom niektóre z największych przedsiębiorstw technologicznych na świecie w nadchodzących latach; wzywa Komisję, aby ze szczególną uwagą obserwowała ich wejście na ten nowy cyfrowy rynek finansowy, zwłaszcza pod kątem ogromnych ilości danych, jakie będą one gromadzić od konsumentów, i ich potencjalnego wykorzystania;

Reguły konkurencji wspierające Europejski Zielony Ład

46.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu i zawarte w nim cele ukierunkowane na wspieranie racjonalnego pod względem kosztów przejścia na neutralność klimatyczną do 2050 r. oraz stopniowe odchodzenie od paliw kopalnych; popiera zobowiązanie do dokonania przeglądu wytycznych UE w sprawie pomocy państwa do 2021 r. z myślą o odzwierciedleniu tych celów;

47.  popiera przegląd wytycznych Komisji dotyczących pomocy państwa we wszystkich odpowiednich sektorach, takich jak transport, w tym transport lotniczy i morski, zgodnie z celami Europejskiego Zielonego Ładu, poprzez zastosowanie zasady sprawiedliwej transformacji i uznanie uzupełniającej roli rządów państw członkowskich w zakresie wspierania inwestycji w dekarbonizację i czystą energię, przy jednoczesnym zapewnieniu równych warunków działania i braku zakłóceń na rynku; wzywa Komisję do zbadania, w kontekście przeglądu dyrektywy w sprawie opodatkowania energii(10), czy obecne zwolnienia podatkowe powodują nieuczciwe międzysektorowe warunki konkurencji; wzywa Komisję do zbadania, czy zwolnienie z podatku paliwa lotniczego prowadzi do zakłócenia konkurencji, które przynosi korzyści sektorowi lotnictwa;

48.  apeluje do Komisji, by w ramach nadchodzącego przeglądu wytycznych w sprawie pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska i energii przewidziała większą elastyczność pomocy udzielanej na rzecz produkowanej przez obywateli energii ze źródeł odnawialnych, zgodnie z zobowiązaniami klimatycznymi UE;

49.  podkreśla, że Komisja powinna zapobiegać wszelkim ewentualnym negatywnym skutkom ubocznym w przypadkach, w których duże przedsiębiorstwa wykorzystują pomoc państwa przyznaną z tytułu „ekologizacji” firmy na inne cele, takie jak wzmacnianie swojej dominującej pozycji w danym sektorze;

50.  apeluje do Komisji o zapewnienie dalszych wytycznych oraz ram wspomagających dla dalszych inwestycji w efektywność energetyczną i renowacje budynków, a także rozbudowę źródła energii, projekty hybrydowe i magazynowanie energii elektrycznej;

51.  podkreśla w tym względzie, że aby Europejski Zielony Ład odniósł sukces, europejscy producenci zrównoważonych produktów i usług muszą dostrzec płynące z niego korzyści oraz nie mogą napotykać nieuczciwej konkurencji ze strony przedsiębiorstw w państwach trzecich;

52.  zauważa, że Europejski Zielony Ład musi zapewniać spójność polityki w dziedzinie rolnictwa, działań na rzecz klimatu, ochrony środowiska i handlu;

Polityki sektorowe

53.  wzywa Komisję do bardziej systematycznego prowadzenia badań w sektorach istotnych dla życia codziennego obywateli, takich jak zdrowie, mobilność, reklamy internetowe, energia, turystyka (w tym monitorowanie limitów cenowych platform online oferujących noclegi), kultura, usługi finansowe i płatnicze oraz media, w erze cyfrowej, przy zachowaniu wysokich standardów UE;

54.  apeluje do Komisji o uznawanie występowania krajowych monopoli i oligopoli za sygnał świadczący o potencjalnym istnieniu słabości na jednolitym rynku lub barier dla uczciwej konkurencji;

55.  wzywa Komisję do przeprowadzenia wstępnego badania na temat koncentracji własności mediów w Europie, między innymi w kontekście zjawiska wykupu europejskich dostawców usług medialnych przez przedsiębiorstwa wielonarodowe;

56.  ponownie zaznacza, że do udzielania pośredniej pomocy państwa wykorzystuje się czasem podatki, co tworzy nierówne warunki konkurencji na rynku wewnętrznym; apeluje do Komisji o aktualizację istniejących wytycznych dotyczących koncepcji pomocy państwa w celu zadbania o to, by państwa członkowskie nie udzielały pomocy państwa w formie korzyści podatkowych; wyraża ubolewanie z powodu nadużywania interpretacji indywidualnych prawa podatkowego i z zadowoleniem przyjmuje niedawne wyroki Sądu potwierdzające, że analiza przez Komisję interpretacji indywidualnej z punktu widzenia pomocy państwa nie stanowi harmonizacji podatkowej; wskazuje, że interpretacje opracowywane przez Komisję są często podważane w sądach, w związku z czym muszą być starannie przygotowywane; podkreśla, że Komisja powinna mieć dostęp do informacji wymienianych między organami podatkowymi państw członkowskich, aby lepiej wykrywać naruszenia reguł konkurencji; wzywa do przyjęcia wniosku w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB) i publicznej sprawozdawczości w podziale na kraje;

57.  apeluje do Komisji o przeanalizowanie możliwości nakładania kar finansowych na państwa naruszające zasady pomocy państwa;

58.  wzywa Komisję do sprawnego przeprowadzenia analizy rozbieżności między zasadami dotyczącymi pomocy państwa w obszarze pomocy na likwidację a systemem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji określonym w dyrektywie w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków(11) (BRRD), a także do dokonania odpowiednich zmian w komunikacie w sprawie sektora bankowego z dnia 30 lipca 2013 r.(12), między innymi w świetle ostatnich przypadków, z uwzględnieniem konieczności ochrony podatników;

59.  apeluje do Komisji, aby dokładnie przyjrzała się sprawom, które mogą mieć wpływ na konkurencję i które dotyczą sektora bankowego w niektórych państwach członkowskich, gdzie konsumenci zmagają się obecnie z wysokimi stopami procentowymi(13) i brakiem przejrzystości w kredytowaniu z powodu potencjalnej koncentracji własności w sektorze bankowym, co może prowadzić do nieuczciwych praktyk przy udzielaniu kredytów hipotecznych;

60.  wzywa Komisję do przeprowadzenia w ujęciu rocznym ponownej oceny, czy wymogi dotyczące stosowania art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE w sektorze finansowym są w dalszym ciągu spełnione;

61.  wzywa ponadto Komisję, aby przeprowadziła szczegółowe dochodzenie i zaproponowała dalsze środki w celu rozwiązania problemu quasi-monopolu „wielkiej czwórki” – firm zajmujących się audytem największych spółek giełdowych, takie jak oddzielenie audytu od usług doradztwa oraz ustanowienie obowiązkowych „wspólnych kontroli”, aby umożliwić firmom spoza „wielkiej czwórki” rozwinięcie zdolności potrzebnych do kontroli największych spółek;

62.  wzywa Komisję do zagwarantowania uczciwej konkurencji i większej przejrzystości praktyk handlowych platform internetowych, w tym supermarketów i hipermarketów, aby zapewnić producentom unijnym uczciwe warunki i ceny za ich produkty; wzywa Komisję, aby kontynuowała szczegółową analizę zasięgu i wpływu porozumień nabywców, dotyczących zarówno strategii cenowych, jak i niecenowych, na ekonomiczne funkcjonowanie łańcucha dostaw produktów rolnych i spożywczych, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu na drobnych dostawców i rolników; ubolewa nad faktem, że sprzedaż ze stratą nie znajduje się na liście praktyk zakazanych na szczeblu UE; podkreśla, że strategia „od pola do stołu” i unijne prawo konkurencji muszą uznawać istotny wkład producentów surowców w dostarczanie wysokiej jakości żywności i dostarczanie społeczeństwu dóbr publicznych;

63.  apeluje o bardziej przejrzyste, elastyczne i przewidywalne stosowanie reguł konkurencji wobec producentów i organizacji producentów, aby zwiększyć pewność prawa; wzywa w związku z tym Komisję do przeprowadzenia oceny wdrożenia rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynków(14) i doprecyzowania przepisów tego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do wyjątków od reguł konkurencji przyznawanych niektórym umowom i praktykom rolników stowarzyszonych; zachęca do tworzenia większej liczby organizacji producentów, gdyż jest to sposób na wzmocnienie pozycji rolników, skuteczne negocjowanie cen i eliminowanie zakłóceń równowagi sił w łańcuchu dostaw żywności;

64.  apeluje do Komisji o zwolnienie ze stosowania zasad pomocy państwa szczególnych środków podatkowych wprowadzonych przez państwa członkowskie w celu zachęcenia rolników do dobrowolnych oszczędności z myślą o skuteczniejszym radzeniu sobie z coraz większymi zagrożeniami dla klimatu i zdrowia oraz kryzysami gospodarczymi; z zadowoleniem przyjmuje zakończenie przeglądu rozporządzenia w sprawie pomocy de minimis(15), które pomoże rolnikom stawić czoła wyzwaniom związanym z klimatem, jednocześnie zapobiegając zakłóceniom na rynku; podkreśla szczególną potrzebę jasnych wytycznych dla sektora rolnictwa ze względu na wymogi środowiskowe i wymogi dotyczące zrównoważonego rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje trwającą ocenę adekwatności pakietu na rzecz unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa z 2012 r. oraz trwający przegląd rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych w rolnictwie(16);

65.  wzywa Komisję, by oceniła stosowanie i sprecyzowała zakres art. 209 rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku, jeśli chodzi o odstępstwa od reguł konkurencji w odniesieniu do niektórych porozumień i praktyk rolników stowarzyszonych, by dać zainteresowanym większą jasność i pewność prawa w stosowaniu tego artykułu, a Komisji – większą elastyczność w jego stosowaniu;

66.  uznaje znaczenie organizacji międzybranżowych w łańcuchu, które służą jako platforma dialogu, badań i rozwoju, najlepszych praktyk i przejrzystości rynku;

67.  apeluje o zwiększenie roli organizacji międzybranżowych z myślą o promowaniu bardziej zrównoważonych stosunków w łańcuchu żywnościowym i popiera rozszerzenie klauzuli o podziale wartości, tak by obejmowała wszystkie podmioty, a nie tylko pierwszego nabywcę, zgodnie z projektem sprawozdania w sprawie nowej wspólnej organizacji rynków produktów rolnych w przyszłej reformie wspólnej polityki rolnej (WPR), przyjętym w kwietniu 2019 r. przez Komisję Rolnictwa Parlamentu Europejskiego;

68.  domaga się wprowadzenia wyraźnego automatycznego odstępstwa od art. 101 TFUE przyznawanego zgodnie z art. 210 rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku w oparciu o zasady konieczności i proporcjonalności, które pozwoliłoby rolniczym organizacjom międzybranżowym wykonywać zadania powierzone im na mocy rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku z myślą o realizacji celów wyznaczonych w art. 39 TFUE;

69.  wzywa Komisję, by dbała o szybkie uruchamianie przepisów art. 222 rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku w obliczu poważnych zakłóceń równowagi na rynku;

70.  z zadowoleniem przyjmuje sukces środków zarządzania podażą, którymi na wniosek organizacji producentów, organizacji międzybranżowych i grup podmiotów gospodarczych objęto sery i szynki wysokiej jakości; apeluje o rozszerzenie przepisów rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku zezwalających na wprowadzenie zasad kontroli podaży na wszystkie produkty objęte chronioną nazwą pochodzenia (ChNP) lub chronionym oznaczeniem geograficznym (ChOG), by osiągnąć większą równowagę między podażą a popytem;

71.  zwraca się do Komisji o nawiązanie ze wszystkimi zainteresowanymi stronami dialogu na temat funkcjonowania łańcucha dostaw produktów rolnych i spożywczych oraz dostosowanie unijnej polityki konkurencji do ostatnich zmian w otoczeniu handlowym;

72.  wyraża zadowolenie z powodu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/633 z dnia 17 kwietnia 2019 r. w sprawie nieuczciwych praktyk handlowych w relacjach między przedsiębiorstwami w łańcuchu dostaw produktów rolnych i spożywczych(17), która stanowi ważny pierwszy krok w kierunku zapewnienia równych zasad działania różnych podmiotów i przywrócenia równowagi siły przetargowej w łańcuchu dostaw żywności; wzywa państwa członkowskie do bezzwłocznej transpozycji tej dyrektywy, a Komisję do uważnego monitorowania postępów w transpozycji i wspierania wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi; zachęca państwa członkowskie do uznawania kolejnych nieuczciwych praktyk za zakazane i do podnoszenia standardów;

73.  przypomina, że miała miejsce istotna restrukturyzacja pozioma i pionowa, która doprowadziła do dalszej konsolidacji w już skoncentrowanych branżach materiału siewnego, środków agrochemicznych, nawozów, genetyki zwierząt i maszyn rolniczych, a także w sektorach przetwórstwa i handlu detalicznego; wzywa Komisję, by przy ocenie połączeń w tych sektorach brała pod uwagę nie tylko ceny detaliczne, ale i inne skutki; podkreśla, że należy chronić interesy rolników, obywateli i środowiska UE za pomocą kompleksowej i całościowej oceny skutków (na poziomie gospodarstw rolnych) połączeń i przejęć pomiędzy dostawcami środków produkcji rolnej, w tym producentami środków ochrony roślin;

74.  uważa, że Komisja powinna nadal uważnie monitorować unijny rynek pestycydów i nasion, a także obserwować wpływ cyfryzacji na sektor rolnictwa;

75.  wzywa Komisję, aby zgodnie ze swoim komunikatem z listopada 2017 r. w sprawie przyszłości rolnictwa i produkcji żywności utworzyła stałą unijną platformę informacyjną poświęconą narzędziom zarządzania ryzykiem, na której zainteresowane strony będą mogły wymieniać się najlepszymi praktykami, aby w ten sposób pomóc rolnikom radzić sobie z niepewnością dotyczącą klimatu, zmiennością rynku i innymi rodzajami ryzyka;

76.  podkreśla, że duże różnice w płatnościach bezpośrednich blokują zrównoważone inicjatywy rolników na rzecz klimatu i środowiska oraz zakłócają konkurencję w UE; przypomina, że w dniach 7–8 lutego 2013 r. Rada Europejska zobowiązała się do 2020 r. zharmonizować płatności w całej UE;

77.  zwraca uwagę na rosnącą liczbę protestów ze strony rolników i stwierdza, że jedną z ich obaw jest łączny wpływ umów o wolnym handlu (FTA) na unijny sektor rolno-spożywczy; zastanawia się, czy umowy te nie stawiają unijnych producentów produktów rolno-spożywczych w niekorzystnej sytuacji konkurencyjnej z uwagi na występujące w państwach trzecich różnice, jeśli chodzi o normy socjalne, zdrowotne, pracownicze, środowiskowe i dotyczące dobrostanu zwierząt; zwraca się zatem do Komisji, by jak najszybciej przedstawiła najnowsze sprawozdanie na temat łącznego wpływu obowiązujących i przyszłych umów handlowych, i apeluje o stosowanie zasad wzajemności i zgodności produktów rolnych oraz ochronę wrażliwych sektorów podczas przyszłych i trwających negocjacji handlowych przy jednoczesnym zapewnieniu wszystkich niezbędnych kontroli;

78.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie programu na rzecz jednolitego rynku, a w szczególności wspierane w jego ramach działania dotyczące łańcucha dostaw żywności, takie jak środki weterynaryjne i fitosanitarne mające na celu zwalczanie kryzysów związanych ze zdrowiem zwierząt i roślin; wzywa Radę i Parlament do szybkiego zakończenia negocjacji i przyjęcia rozporządzenia;

79.  podkreśla, że należy w terminie zakończyć prace nad dwoma wnioskami Komisji dotyczącymi rozporządzeń przejściowych, aby uniknąć opóźnień i komplikacji, które mogłyby spowodować niestabilność rynku;

80.  uważa, że DG AGRI powinna utrzymać wszelkie kompetencje związane ze stosowaniem art. 209 i 210 rozporządzenia o jednolitej wspólnej organizacji rynku, a także z pomocą państwa na rzecz rozwoju sektorów rolnictwa i leśnictwa oraz obszarów wiejskich, by w ten sposób zapewnić specjalistyczną wiedzę, która jest niezbędna do rozwiązywania problemów i koordynacji działań w tym obszarze ze względu na szczególny charakter tych sektorów i jest w pełni zgodna z celami i wsparciem udzielanym w ramach WPR;

81.  apeluje do Komisji, aby przy stosowaniu zasad pomocy państwa, zwłaszcza w kontekście wysp i regionów odizolowanych, oddalonych lub peryferyjnych w UE, nadal zwracała szczególną uwagę na dostarczanie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym; odnotowuje pewne trudności w stosowaniu zasad pakietu Almunii do niektórych usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, na przykład w sektorze usług pocztowych, którego misja publiczna może zgodnie z prawem UE być definiowana i organizowana na szczeblu krajowym;

82.  przypomina o zapotrzebowaniu na plan działania na rzecz lepiej ukierunkowanej pomocy państwa, w szczególności w odniesieniu do usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, w tym do energetyki, transportu czy telekomunikacji;

83.  ponawia apel o uznanie regionów górniczych za obszary objęte pomocą, tak by można było dostosować unijne zasady pomocy w sposób umożliwiający przyjęcie środków dotyczących niezbędnych zmian strukturalnych w oczekiwaniu na wyraźne zobowiązania ze strony przedsiębiorstw działających w tych regionach do podjęcia konkretnych działań w kierunku osiągnięcia neutralności emisyjnej oraz celów klimatycznych UE; przypomina, że działania te, podejmowane tradycyjnie w ramach społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, nie powinny być traktowane w sposób uprzywilejowany pod względem pomocy państwa;

84.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ukierunkowanym przeglądzie ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych(18) Komisja ujęła rozszerzenie zakresu tego systemu na projekty w ramach europejskiej współpracy terytorialnej (zwane także Interreg);

85.  wyraża zaniepokojenie asymetrycznym traktowaniem operacji finansowanych z UE w zależności od tego, czy są one wspierane po stronie UE z zasobów polityki spójności, czy z innych funduszy lub programów UE takich jak „Horyzont 2020”/„Horyzont Europa” lub EFIS 2.0/InvestEU, zaproponowanym przez Komisję w ramach przeglądu ogólnego rozporządzenia w sprawie wyłączeń grupowych; uważa, że należy utrzymać równe warunki dla projektów, które mają bardzo podobny charakter, ale różne źródła finansowania, gdyż faworyzowałoby to określone systemy finansowania, wypierając jednocześnie inne;

Szersze uwzględnienie obywateli za pośrednictwem Parlamentu

86.  apeluje, aby – bez zmiany traktatów – regularnie stosowano zwykłą procedurę ustawodawczą w polityce konkurencji, na wzór dyrektywy o roszczeniach odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji(19) i dyrektywy ECN+;

87.  apeluje do Komisji o składanie Parlamentowi regularnych sprawozdań z wdrażania i monitorowania umów o współpracy w dziedzinie konkurencji oraz z monitorowania bezpośrednich inwestycji zagranicznych; wzywa Komisję do utrzymania wysokich standardów przejrzystości;

88.  podkreśla, że chce odgrywać większą rolę w kształtowaniu i rozwijaniu ogólnych ram polityki konkurencji; zwraca uwagę, że Parlament powinien być bardziej zaangażowany, w charakterze obserwatora, w działalność grup roboczych i grup ekspertów, takich jak Międzynarodowa Sieć Konkurencji, aby uzyskać lepszą wiedzę na ten temat i na bieżąco śledzić rozwój sytuacji, a tym samym być lepiej przygotowanym do roli współustawodawcy; wzywa Komisję do zaangażowania Parlamentu szczególnie przy opracowywaniu instrumentów prawa miękkiego, takich jak komunikaty i wytyczne;

89.  zwraca się do Komisji o organizację forów wielosektorowych i międzyinstytucjonalnych z udziałem przemysłu, krajowych organów regulacyjnych, w tym organów ochrony danych, organizacji konsumenckich i innych interesariuszy, aby zlikwidować rozczłonkowanie w polityce konkurencji;

90.  podkreśla, że obecny formularz skargi w sprawach dotyczących pomocy państwa wymaga podania wielu szczegółowych informacji o tym, kiedy przyznano pomoc państwa, których zwykli obywatele nie mogą znać; w związku z tym wzywa Komisję do uproszczenia tego formularza, aby umożliwić zwykłym obywatelom składanie skarg;

91.  ubolewa nad brakiem informacji w trakcie prowadzonego przez Komisję postępowania wyjaśniającego w sprawie złożonych skarg; apeluje do Komisji o przekazywanie skarżącym potwierdzenia odbioru oraz o powiadamianie ich o rozpoczęciu postępowania wyjaśniającego, w tym o jego przewidywanym czasie trwania;

92.  przypomina o znaczeniu koordynacji działań z krajowymi organami ochrony konkurencji i zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu oceny wdrażania dyrektywy ECN+; przypomina, że w załączniku do dyrektywy ECN+ Komisja stwierdziła, że „decyzje tymczasowe mogą być dla organów ochrony konkurencji podstawowym narzędziem zapewniającym brak naruszeń konkurencji w czasie trwania postępowania wyjaśniającego”; przypomina, że należy ocenić, czy istnieją możliwości uproszczenia przyjmowania decyzji tymczasowych w ramach Europejskiej Sieci Konkurencji w ciągu dwóch lat od daty transpozycji dyrektywy, aby organy ochrony konkurencji mogły skuteczniej reagować na zmiany na szybko ewoluujących rynkach;

93.  wskazuje, że niezależność polityczna organów ochrony konkurencji ma ogromne znaczenie dla zapewnienia bezstronności i wiarygodności polityki konkurencji; uznaje, że zapobieganie zakłóceniom konkurencji wymaga publicznej kontroli działalności lobbingowej we wszystkich instytucjach UE; w związku z tym ponawia apel o ulepszenie unijnego rejestru służącego przejrzystości; nalega na prowadzenie bardziej regularnej wymiany poglądów z Komisją, zgodnie z porozumieniem międzyinstytucjonalnym zawartym z Parlamentem; wzywa wiceprzewodniczącą wykonawczą ds. konkurencji do ścisłego kontaktu z komisją ECON i jej grupą roboczą ds. konkurencji, która jest właściwym miejscem do prowadzenia bardziej regularnego dialogu;

94.  przypomina, że 8 października 2019 r., podczas wysłuchania potwierdzającego, wiceprzewodnicząca wykonawcza Komisji do spraw Europy na miarę ery cyfrowej zobowiązała się wyraźnie oddzielić tekę polityki cyfrowej od teki konkurencji;

Odpowiedzi udzielone w ramach polityki konkurencji na COVID-19

95.  z zadowoleniem przyjmuje szybką reakcję Komisji w formie przyjęcia tymczasowych ramy środków pomocy państwa, dwie poprawki do nich oraz warunki, jakie stwarzają one, aby zapewnić wsparcie przedsiębiorstwom dotkniętym kryzysem; wspiera Komisję i państwa członkowskie w stosowaniu pełnej elastyczności przewidzianej w tymczasowych ramach prawnych środków pomocy państwa podczas kryzysu związanego z COVID-19;

96.  popiera stosowanie tymczasowych ram pomocy państwa tak długo, jak będzie to konieczne w okresie odnowy gospodarki; wzywa Komisję do dokonania w odpowiednim czasie oceny, czy wspomniane tymczasowe ramy należy w razie konieczności przedłużyć do końca 2020 r.;

97.  z zadowoleniem przyjmuje warunki określone w drugiej poprawce do tymczasowych ram dotyczące dokapitalizowania pomocy dla przedsiębiorstw, w szczególności jeśli chodzi o zakaz wypłacania dywidend, skupu akcji własnych i przyznawania premii w odniesieniu do banków i innych przedsiębiorstw, a także zabezpieczenia przed wrogimi działaniami ze strony przedsiębiorstw, które otrzymały pomoc państwa, wobec innych przedsiębiorstw unijnych;

98.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że pomoc państwa przyznana bankom w ramach tymczasowych ram pomocy państwa zapewnia finansowanie gospodarki i przyczynia się do zapewnienia stabilności finansowej przy jednoczesnym prowadzeniu działalności w ramach solidnych ram prawnych określonych w dyrektywie w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków oraz w przepisach dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

99.  podkreśla ryzyko zakłóceń na rynku i stworzenia nierównych warunków działania ze względu na rosnące różnice w poziomie wsparcia przyznawanego w ramach pomocy państwa przez państwa członkowskie; odnotowuje instrument wsparcia wypłacalności będący częścią planu odbudowy gospodarki Next Generation EU mający zaradzić zagrożeniom, jakie te różnice stwarzają dla integralności jednolitego rynku;

100.  z zadowoleniem przyjmuje nadzwyczajne środki finansowe i pomoc państwa przeznaczone na wsparcie przedsiębiorstw i pracowników w ramach przeciwdziałania negatywnym skutkom gospodarczym pandemii; wzywa Komisję do określenia wspólnych minimalnych standardów w celu sprecyzowania wymogu, zgodnie z którym przedsiębiorstwa otrzymujące pomoc finansową muszą przestrzegać kryteriów z zakresu ochrony środowiska, polityki społecznej i ładu korporacyjnego oraz przejrzystości podatkowej, aby uniknąć różnych kryteriów krajowych powodujących dalsze rozbieżności oraz pokazać, w jaki sposób otrzymane wsparcie publiczne służy dostosowaniu ich działalności do celów UE w zakresie klimatu i środowiska oraz porozumienia paryskiego; przypomina, że pomoc powinna być przyznawana wyłącznie na pokrycie strat wynikających z pandemii COVID-19; podkreśla, że pomoc państwa powinna być przyznawana wyłącznie przedsiębiorstwom, które borykają się z bezpośrednimi skutkami pandemii COVID-19, a nie przedsiębiorstwom, które znajdowały się już w trudnej sytuacji finansowej przed kryzysem; wzywa do zakazania dostępu do pomocy państwa lub pomocy finansowej przedsiębiorstwom zarejestrowanym w rajach podatkowych, jeżeli nie zobowiążą się do zmiany swojego zachowania;

101.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie tymczasowych ram na potrzeby oceny kwestii antymonopolowych dotyczących współpracy między przedsiębiorstwami w odpowiedzi na pilne sytuacje wynikające z obecnej pandemii COVID-19; podkreśla, że Komisja wydała pierwsze od 2003 r. pismo o braku zastrzeżeń; podkreśla, że kryzys ten uwypuklił potrzebę szybkich i skutecznych rozwiązań w dynamicznym otoczeniu i podkreśla korzyści płynące z partycypacyjnego przeciwdziałania praktykom monopolistycznymi i zapewniania pewności prawa dla przedsiębiorstw podejmujących współpracę biznesową w kluczowych sektorach strategicznych;

102.  zważywszy na skutki pandemii, podkreśla potrzebę wzmocnienia odporności gospodarczej kluczowych sektorów europejskich poprzez pobudzanie ożywienia gospodarczego dzięki badaniom naukowym i innowacjom; wzywa Komisję do przyjęcia bardziej dynamicznego podejścia przy przeglądzie komunikatu z 1997 r. w sprawie definicji rynku, czyniąc kryteria innowacyjności kluczowym elementem odpowiedniej analizy rynku w zakresie europejskiej kontroli połączeń; wzywa Komisję, aby w ramach przeglądu adekwatności oceniła możliwość przyjęcia bardziej przyjaznego podejścia do umów o współpracy i porozumień badawczo-rozwojowych;

103.  podkreśla, że pandemia sprawiła, iż przedsiębiorstwa narażone są na zagraniczne oferty kupna; zauważa, że kryzys związany z COVID-19 ujawnił braki w łańcuchach dostaw w UE i brak strategicznej suwerenności UE w takich dziedzinach, jak produkty medyczne lub żywność, a także konieczność ochrony krytycznych przedsiębiorstw i aktywów UE przed wrogimi przejęciami przeprowadzanymi przez duże dominujące podmioty;

104.  podkreśla, że sprawą najwyższej wagi jest zwiększenie wysiłków UE na rzecz zdecydowanego zwalczania nieuczciwej konkurencji i wrogich zachowań ze strony zagranicznych przedsiębiorstw państwowych lub przedsiębiorstw powiązanych z rządem wobec najsłabszych europejskich przedsiębiorstw, które walczą o przetrwanie spowolnienia gospodarczego związanego z pandemią COVID-19, ponieważ takie zachowanie ma na celu przejęcie kontroli nad kluczowymi europejskimi technologiami, infrastrukturą i wiedzą fachową; wzywa w związku z tym Komisję do natychmiastowego zaproponowania tymczasowego zakazu przejmowania przedsiębiorstw europejskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa państwowe lub przedsiębiorstwa powiązane z rządem z państw trzecich;

105.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy platform mediów społecznościowych mające na celu zwalczanie fałszywych informacji i rozpowszechnianie za pośrednictwem tych platform oficjalnych informacji Światowej Organizacji Zdrowia na temat pandemii COVID-19; ostrzega jednak przed tymi platformami, które już przed kryzysem miały bardzo znaczącą pozycję rynkową; popiera apel Komisji, aby w ramach przyszłego wniosku ramowego dotyczącego regulacji ex ante przeprowadzić badanie na temat wywierających istotne efekty sieciowe platform, które działają w charakterze selekcjonera informacji, pod warunkiem że nie doprowadzi to do dalszych opóźnień; wzywa Komisję, aby zakazała platformom mikrotargetowania reklam oraz zapewniła użytkownikom większą przejrzystość; popiera współpracę pozaeuropejskich podmiotów liczących się na rynku systemów operacyjnych w smartfonach przy opracowywaniu aplikacji do śledzenia kontaktów; wzywa Komisję, aby dopilnowała, żeby gromadzenie danych nie umocniło jeszcze bardziej władzy rynkowej kilku dominujących podmiotów;

106.  podkreśla, że pandemia COVID-19 stwarza zagrożenie dla istnienia bezprecedensowej liczby przedsiębiorstw w całej UE i spowodowała ogromny wzrost stopy bezrobocia; wzywa Komisję, aby oceniła, czy stosowana aktualnie koncepcja obrony upadającego przedsiębiorstwa jest odpowiednia do potrzeb wynikających z obecnego kryzysu; jest głęboko przekonany, że polityka konkurencji i polityka przemysłowa mogą wspólnie przyczyniać się do budowy suwerenności Europy w zrównoważony sposób; z zadowoleniem przyjmuje strategię Komisji dotyczącą polityki przemysłowej;

107.  docenia sprawną i skuteczną pracę Komisji podczas kryzysu związanego z COVID-19; podkreśla, że ze względu na wyjątkowe okoliczności znaczną część zasobów ludzkich trzeba było przesunąć, aby monitorować pomoc państwa; apeluje o więcej informacji na temat aktualnego stanu zasobów kadrowych w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji oraz jego zmian w bieżącej kadencji;

108.  wzywa Komisję, aby lepiej informowała Parlament o toczących się pracach, w szczególności o zmianie definicji rynku właściwego i przeglądzie wytycznych w sprawie pomocy państwa; wzywa Komisję, aby przedstawiła Parlamentowi szczegółową ocenę zawierającą podział ogólnej kwoty pomocy państwa zatwierdzonej w tymczasowych ramach pomocy państwa, z wyszczególnieniem państw członkowskich, sektorów i rodzajów zatwierdzonej pomocy (dotacje, gwarancje itp.), a także wszelkich dodatkowych warunków stosowanych przez państwa członkowskie; uważa, że kompleksowa i szczegółowa ocena zapewniłaby posłom do Parlamentu Europejskiego przegląd środków gospodarczych podejmowanych na szczeblu krajowym, a także, o ile są dostępne, szczegółowe informacje na temat rodzaju pomocy, rodzaju beneficjentów i sposobu ich zatwierdzania; podkreśla, że tablica wyników w dziedzinie pomocy państwa, która zawiera szereg tabel i diagramów dotyczących pomocy państwa i jej wpływu na rynek wewnętrzny, powinna być aktualizowana w odpowiednim czasie;

109.  wzywa Komisję, aby po kryzysie przedstawiła Parlamentowi i Radzie komunikat dotyczący skutków, jakie pandemia COVID-19 wywarła na konkurencję rynkową i egzekwowanie prawa konkurencji, integralność jednolitego rynku i przyszłość polityki konkurencji;

110.  wzywa Komisję, by zobowiązała banki otrzymujące pomoc państwa do utrzymania pełni oferowanych usług bankowości detalicznej i konsumenckiej oraz zagwarantowała, że banki nie będą mogły wykorzystywać kryzysu związanego z COVID-19 jako pretekstu do trwałego ograniczenia takich usług;

o
o   o

111.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym i krajowym organom ochrony konkurencji.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0062. (2) Dz.U. C 247 z 23.7.2019, s. 1. (3) Dz.U. L 11 z 14.1.2019, s. 3. (4) Dz.U. L 186 z 11.7.2019, s. 57. (5) Dz.U. C 372 z 9.12.1997, s. 5. (6) https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php/International_trade_in_goods_by_enterprise_size (7) Dz.U. L 24 z 29.1.2004, s. 1. (8) Dz.U. C 289 z 9.8.2016, s. 65. (9) Dz.U. C 267 z 22.10.2008, s. 1. (10) Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51. (11) Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190. (12) Dz.U. C 216 z 30.7.2013, s. 1. (13) https://data.worldbank.org/indicator/FR.INR.LNDP?locations=RO&most_recent_value_desc=false (14) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671. (15) Dz.U. L 352 z 24.12.2013, s. 1. (16) Dz.U. C 213 z 8.9.2009, s. 9. (17) Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 59. (18) Dz.U. L 187 z 26.6.2014, s. 1. (19) Dz.U. L 349 z 5.12.2014, s. 1.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie utworzenia podkomisji do spraw podatkowych (2020/2681(RSO))

P9_TA(2020)0159 B9-0187/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając propozycję Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 15 stycznia 2014 r. w sprawie uprawnień stałych komisji parlamentarnych(1),

–  uwzględniając art. 206 i 212 Regulaminu,

1.  postanawia utworzyć podkomisję Komisji Gospodarczej i Monetarnej;

2.  postanawia, że podkomisja ta jest odpowiedzialna za kwestie związane z opodatkowaniem, ze szczególnym uwzględnieniem walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania, a także przejrzystości finansowej do celów podatkowych;

3.  postanawia, że w części VI załącznika VI do Regulaminu dodaje się ustęp w brzmieniu:" „W kwestiach związanych z opodatkowaniem, ze szczególnym uwzględnieniem walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania, a także przejrzystości finansowej do celów podatkowych, komisję wspiera podkomisja do spraw podatkowych.”;"

4.  postanawia, że podkomisja będzie liczyć 30 członków;

5.  odnosząc się do decyzji Konferencji Przewodniczących z 30 czerwca 2019 r. i 9 stycznia 2020 r. dotyczących składu prezydiów podkomisji, postanawia, że prezydia komisji mogą składać się z co najwyżej czterech wiceprzewodniczących;

6.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji tytułem informacji.

(1) Dz.U. C 482 z 23.12.2016, s. 160.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie powołania, kompetencji, składu liczbowego i długości kadencji Komisji Specjalnej ds. Walki z Rakiem (2020/2682(RSO))

P9_TA(2020)0160 B9-0188/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu (COM(2019)0640),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu(1),

–  uwzględniając finansowanie UE na rzecz badań naukowych i innowacji na lata 2021–2027 („Horyzont Europa”),

–  uwzględniając specjalną misję w ramach programu „Horyzont Europa” poświęconą badaniom nad rakiem;

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 24 czerwca 2009 r. pt. „Walka z rakiem: Partnerstwo europejskie” (COM(2009)0291),

–  uwzględniając zalecenie Rady 2003/878/WE z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie badań przesiewowych w kierunku nowotworów(2),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 22 maja 2008 r. w sprawie ograniczenia obciążenia związanego z chorobą nowotworową,

–  uwzględniając sprawozdanie z maja 2017 r. w sprawie wdrażania zalecenia Rady w sprawie badań przesiewowych w kierunku nowotworów,

–  uwzględniając europejskie wytyczne w sprawie badań przesiewowych w kierunku raka piersi, raka szyjki macicy i raka jelita grubego,

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie zwalczania nowotworów w rozszerzonej Unii Europejskiej(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie komunikatu Komisji pt. „Walka z rakiem: Partnerstwo europejskie”(4),

–  uwzględniając Europejski kodeks walki z rakiem (wydanie czwarte),

–  uwzględniając działalność i konkluzje międzypartyjnej grupy interesu „Posłowie do PE przeciwko rakowi” (MAC),

–  uwzględniając art. 207 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że europejska współpraca w zakresie profilaktyki, diagnostyki, leczenia, badań naukowych i innych dziedzin przynosi wyraźne korzyści w walce z rakiem;

B.  mając na uwadze, że postanowienia Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowią podstawy prawne dla działań UE w dziedzinie zdrowia, w tym art. 114, zgodnie z którym w ramach rynku wewnętrznego należy zapewnić najwyższy poziom ochrony zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska i ochrony konsumentów, uwzględniając w szczególności wszelkie zmiany oparte na faktach naukowych, art. 168, zgodnie z którym przy określaniu i urzeczywistnianiu wszystkich polityk i działań Unii należy dbać o wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego, a działanie Unii, które uzupełnia polityki krajowe, powinno być nakierowane na poprawę zdrowia publicznego, zapobieganie chorobom i dolegliwościom ludzkim oraz usuwanie źródeł zagrożeń dla zdrowia fizycznego i psychicznego, art. 181, który zobowiązuje UE i państwa członkowskie do koordynowania ich działań w zakresie badań i rozwoju technologicznego, tak aby zapewnić wzajemną spójność polityk krajowych, oraz do wspierania inicjatyw mających na celu opracowanie wytycznych i wskaźników oraz wymianę najlepszych praktyk, a także art. 191, zgodnie z którym polityka Unii w dziedzinie środowiska powinna przyczyniać się do ochrony zdrowia ludzkiego zgodnie z zasadą ostrożności, bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w dziedzinie zdrowia;

C.  mając na uwadze, że rak jest drugą główną przyczyną zgonów w państwach członkowskich po chorobach układu krążenia; mając na uwadze, że w 2015 r. na raka w UE-28 zmarło 1,3 mln osób, co stanowi ponad jedną czwartą (25,4 %) całkowitej liczby zgonów; mając na uwadze, że rak dotyka ludzi w różnym stopniu w zależności od wieku, płci, statusu społeczno-ekonomicznego, genotypu i innych czynników; mając na uwadze, że w nadchodzących dziesięcioleciach zmiany demograficzne spowodują wzrost zachorowalności na raka;

D.  mając na uwadze, że rak dotyka nie tylko samego chorego, lecz również jego najbliższych, rodzinę, przyjaciół, społeczność i opiekunów; mając na uwadze, że należy również uwzględnić wyzwania, przed którymi stają te grupy ludzi, ich potrzeby i wymagania psychospołeczne, a w szczególności wpływ choroby na ich zdrowie psychiczne;

E.  mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) określa szereg kluczowych czynników ryzyka, którym można zapobiec, takich jak palenie tytoniu, brak aktywności fizycznej, niezdrowa dieta i otyłość, spożywanie alkoholu, infekcje spowodowane przez wirusa brodawczaka ludzkiego i Helicobacter pylori (H. pylori) oraz zapalenie wątroby typu B i C, zanieczyszczenie środowiska, w tym narażenie na substancje chemiczne i zanieczyszczenie powietrza, czynniki rakotwórcze i promieniowanie w miejscu pracy; mając na uwadze, że według WHO 30–50 % wszystkich przypadków zachorowań na raka można uniknąć; mając na uwadze, że profilaktyka stanowi najbardziej opłacalną długoterminową strategię kontroli nowotworów; mając na uwadze, że zapobieganie chorobom nowotworowym spowodowanym wirusami może opierać się na szczepieniu; mając na uwadze, że programy profilaktyki chorób nowotworowych powinny być prowadzone w ramach zintegrowanego programu profilaktyki chorób przewlekłych, ponieważ większość indywidualnych uwarunkowań to czynniki ryzyka typowe dla innych chorób przewlekłych; mając na uwadze, że walka z zanieczyszczeniem środowiska wpisze się w dążenie do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń zaproponowane w programie politycznym Komisji;

F.  mając na uwadze, że wykazano genetyczne predyspozycje do zachorowania na raka wynikające z mutacji określonych genów; mając na uwadze, że testy wykrywające te mutacje są dostępne, a spersonalizowane badania przesiewowe stanowią skuteczny sposób zmniejszenia ryzyka wystąpienia niektórych rodzajów nowotworów;

G.  mając na uwadze, że programy badań przesiewowych w kierunku raka mogą, jeżeli są realizowane w odpowiedni sposób, przynieść ogromne korzyści i odegrać pewną rolę w szerszym kontekście walki z rakiem;

H.  mając na uwadze, że państwa członkowskie wkładają wiele wysiłku w profilaktykę i leczenie chorób nowotworowych ze względu na ich istotne i stale rosnące skutki gospodarcze;

I.  mając na uwadze, że finansowane ze środków publicznych badania naukowe stanowią jedno z głównych źródeł postępu naukowego; mając na uwadze, że istnienie prężnej i wiodącej w skali światowej branży nauk biologicznych jest również ważne po to, by zapewnić prywatne badania i rozwój, które odgrywają kluczową rolę w walce z rakiem, lecz decydenci muszą ustanowić odpowiednie ramy prawne, by innowacje przynosiły korzyści wszystkim pacjentom i chroniły całe społeczeństwo; mając na uwadze, że sektor publiczny i prywatny powinny ze sobą w tym celu współpracować;

J.  mając na uwadze, że rak pozostaje jednym z głównych wyzwań, przed którymi staną obywatele europejscy w przyszłości, ponieważ przewiduje się, że w ciągu najbliższych 25 lat na raka zachoruje ponad 100 mln Europejczyków; mając na uwadze, że niezmiernie ważne jest, by zarówno krajowi, jak i europejscy decydenci polityczni działali na rzecz prowadzenia bardziej zdecydowanej kontroli nowotworów i przyczynienia się do dobrego stanu zdrowia wszystkich Europejczyków;

K.  mając na uwadze, że istnieją znaczne różnice między państwami członkowskimi i w ich obrębie, jeśli chodzi o zapobieganie chorobom nowotworowym, badania przesiewowe, wdrażanie opartych na dowodach naukowych wytycznych dotyczących najlepszych praktyk oraz rehabilitację;

L.  mając na uwadze, że dla niektórych pacjentów i systemów opieki zdrowotnej ceny leków mogą być zbyt wysokie, jako że leki przeciwnowotworowe są często wyjątkowo kosztowne; mając na uwadze, że zgodnie z jednym z badań w latach 2010–2020 całkowite wydatki związane z rakiem według szacunków wzrosły o 26 %, podczas gdy wydatki na leki przeciwnowotworowe miały wzrosnąć o 50 %(5);

1.  podejmuje decyzję o powołaniu Komisji Specjalnej ds. Walki z Rakiem i przyznaniu jej następujących kompetencji:

2.  podkreśla, że wszystkie zalecenia komisji specjalnej będą przedkładane właściwym komisjom stałym Parlamentu, które w razie potrzeby podejmą dalsze działania;

3.  postanawia, że uprawnienia, personel oraz dostępne zasoby komisji stałych Parlamentu odpowiedzialnych za kwestie związane z przyjmowaniem, monitorowaniem i wdrażaniem prawodawstwa Unii odnoszącego się do obszaru kompetencji komisji specjalnej nie będą naruszane ani powielane, a zatem pozostaną niezmienione;

4.  postanawia, że jeżeli prace komisji specjalnej obejmą wysłuchania, podczas których przedstawiane będą dowody o charakterze poufnym lub zawierające dane osobowe, lub wymianę poglądów bądź wysłuchania z udziałem organów lub podmiotów na temat informacji poufnych, w tym badań naukowych lub ich części, którym przyznano status poufności zgodnie z art. 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009(6), to posiedzenia odbywać się będą przy drzwiach zamkniętych; postanawia ponadto, że świadkowie i eksperci mają prawo wygłosić oświadczenie lub złożyć zeznanie przy drzwiach zamkniętych;

5.  postanawia, że listy osób zaproszonych na publiczne posiedzenia i osób biorących w nich udział oraz protokoły tych posiedzeń będą podawane do wiadomości publicznej;

6.  postanawia, że dokumenty poufne otrzymane przez komisję specjalną będą poddawane ocenie na podstawie procedury określonej w art. 221 Regulaminu; postanawia ponadto, że informacje takie mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów sporządzenia końcowego sprawozdania komisji specjalnej;

7.  postanawia, że komisja specjalna będzie liczyć 33 członków;

8.  postanawia, że kadencja komisji specjalnej potrwa 12 miesięcy, chyba że Parlament wydłuży ten okres przed jego wygaśnięciem, i że kadencja rozpoczyna się z dniem posiedzenia inauguracyjnego komisji.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0005. (2) Dz.U. L 327 z 16.12.2003, s. 34. (3) Dz.U. C 247E z 15.10.2009, s. 11. (4) Dz.U. C 81E z 15.3.2011, s. 95. (5) Prasad, V., Jesús, de K., Mailankody, S., „The high price of anti-cancer drugs: origins, implications, barriers, solutions.” [Wysokie ceny leków przeciwnowotworowych: przyczyny, skutki, utrudnienia, rozwiązania.], Nature Reviews Clinical Oncology, tom 14 (2017), s. 381–390. (6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie powołania, kompetencji, składu liczbowego i długości kadencji Komisji Specjalnej ds. Obcych Ingerencji we Wszystkie Procesy Demokratyczne w Unii Europejskiej, w tym Dezinformacji (2020/2683(RSO))

P9_TA(2020)0161 B9-0190/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając propozycję Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 7, 8, 11, 12, 39, 40, 47 i 52,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności jej art. 8, 9, 10, 11, 13, 16 i 17, oraz Protokół do tej konwencji, w szczególności jego art. 3,

–  uwzględniając art. 207 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że komisja specjalna utworzona na mocy niniejszej decyzji powinna zapewnić wspólne, kompleksowe i długoterminowe podejście do dowodów na obce ingerencje w demokratyczne instytucje i procesy w UE i jej państwach członkowskich, nie tylko w okresie poprzedzającym wszystkie ważne wybory krajowe i europejskie, lecz także w sposób trwały w całej UE, z uwzględnieniem niezliczonych form tych ingerencji, np. kampanii dezinformacyjnych w mediach tradycyjnych i społecznościowych z zamiarem kształtowania opinii publicznej, cyberataków na infrastrukturę krytyczną, bezpośredniego i pośredniego wsparcia finansowego, a także nacisków gospodarczych podmiotów politycznych i działalności wywrotowej wymierzonej w społeczeństwo obywatelskie;

B.  mając na uwadze, że wszystkie zgłoszone przypadki obcych ingerencji w procesy i instytucje demokratyczne układają się w systematyczny wzorzec powtarzający się w ostatnich latach;

C.  mając na uwadze, że próby ingerowania w funkcjonowanie demokracji w UE i jej państwach członkowskich, podejmowane przez podmioty państwowe z krajów trzecich i podmioty niepaństwowe, a także wywieranie presji na wartości zapisane w art. 2 TUE za pośrednictwem ingerencji w złych zamiarach stanowią część szerszej tendencji, którą można zaobserwować w demokracjach na całym świecie;

D.  mając na uwadze, że obce ingerencje są wykorzystywane w połączeniu z presją ekonomiczną i wojskową, aby zaszkodzić jedności europejskiej;

1.  postanawia powołać Komisję Specjalną ds. Obcych Ingerencji we Wszystkie Procesy Demokratyczne w Unii Europejskiej, w tym Dezinformacji, i przyznać jej następujące kompetencje:

2.  podkreśla, że zalecenie komisji specjalnej powinno być uwzględniane w pracach właściwych komisji stałych;

3.  postanawia, że kompetencje, personel oraz dostępne zasoby komisji stałych Parlamentu odpowiedzialnych za kwestie związane z przyjmowaniem, monitorowaniem i wdrażaniem prawodawstwa Unii odnoszącego się do obszaru odpowiedzialności komisji specjalnej nie zostaną naruszone ani powielone, a zatem pozostają bez zmian;

4.  postanawia, że jeżeli działalność komisji specjalnej obejmie przesłuchania, z których zeznania mają charakter poufny lub zawierają dane osobowe, lub obejmie wymianę poglądów lub wysłuchania z udziałem organów lub podmiotów na temat informacji poufnych, w tym badań naukowych lub ich części, którym przyznano status poufności zgodnie z art. 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009(1), to posiedzenia odbywać się będą przy drzwiach zamkniętych; postanawia ponadto, że świadkowie i eksperci mają prawo wygłosić oświadczenie lub złożyć zeznanie przy drzwiach zamkniętych;

5.  postanawia, że listy osób zaproszonych na publiczne posiedzenia i osób biorących w nich udział oraz protokoły z tych posiedzeń będą podawane do wiadomości publicznej;

6.  postanawia, że dokumenty poufne otrzymane przez komisję specjalną będą poddawane ocenie na podstawie procedury określonej w art. 221 Regulaminu; postanawia ponadto, że te informacje mogą być wykorzystywane wyłącznie do sporządzenia końcowego sprawozdania komisji specjalnej;

7.  postanawia, że komisja specjalna będzie liczyć 33 członków;

8.  postanawia, że czas trwania mandatu komisji specjalnej wynosi 12 miesięcy i że okres ten rozpoczyna bieg z dniem posiedzenia inauguracyjnego komisji;

9.  postanawia, że komisja specjalna może przedstawić Parlamentowi sprawozdanie śródokresowe oraz że przedłoży ona sprawozdanie końcowe zawierające ustalenia faktyczne i zalecenia dotyczące środków i inicjatyw, które należy podjąć, bez uszczerbku dla kompetencji komisji stałych zgodnie z załącznikiem VI do Regulaminu.

(1)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie powołania, kompetencji, składu liczbowego i długości kadencji Komisji Specjalnej ds. Sztucznej Inteligencji w Epoce Cyfrowej (2020/2684(RSO))

P9_TA(2020)0162 B9-0189/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając propozycję Konferencji Przewodniczących,

–  uwzględniając art. 207 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Unia Europejska posiada jasne kompetencje w dziedzinie agendy cyfrowej i sztucznej inteligencji zgodnie z art. 4, 13, 16, 26, 173, 179, 180, 181, 182, 186 i 187 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że celem powoływanej komisji specjalnej powinno być wypracowanie kompleksowego podejścia w celu określenia wspólnego długoterminowego stanowiska, w którym wskazane zostaną priorytetowe wartości i cele Unii Europejskiej związane ze sztuczną inteligencją w erze cyfrowej;

C.  mając na uwadze, że ważne jest zapewnienie, aby transformacja cyfrowa była ukierunkowana na człowieka i zgodna z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej;

D.  mając na uwadze, że wykorzystywanie sztucznej inteligencji wiąże się z istotnymi wyzwaniami w zakresie praw podstawowych, takimi jak między innymi ochrona danych osobowych i prawo do prywatności, a także z istotnymi zmianami technologicznymi i wdrażaniem innowacyjnych rozwiązań;

E.  mając na uwadze, że transformacja cyfrowa będzie miała wpływ na każdy aspekt gospodarki i społeczeństwa;

F.  mając na uwadze, że cyfryzacja przekształci nasz przemysł i rynki, w związku z czym należy dostosować obowiązujące przepisy;

G.  mając na uwadze, że ważne jest, aby Unia Europejska mówiła jednym głosem, aby uniknąć fragmentacji jednolitego rynku wynikającej z różnic w ustawodawstwie krajowym;

1.  podejmuje decyzję o powołaniu Komisji Specjalnej ds. Sztucznej Inteligencji w Epoce Cyfrowej, która w ramach przyznanych jej ściśle określonych kompetencji będzie mogła podejmować następujące czynności:

w tym plan działania na rzecz „Europy na miarę Ery Cyfrowej”, który obejmuje plan strategiczny dla UE określający jej wspólne cele w perspektywie średnio- i długoterminowej i główne działania potrzebne do ich osiągnięcia;

2.  podkreśla, że wszystkie zalecenia komisji specjalnej będą przedkładane właściwym komisjom stałym Parlamentu, które w razie potrzeby podejmą dalsze działania;

3.  postanawia, że kompetencje, personel oraz dostępne zasoby komisji stałych Parlamentu odpowiedzialnych za kwestie związane z przyjmowaniem, monitorowaniem i wdrażaniem prawodawstwa Unii odnoszącego się do obszaru odpowiedzialności komisji specjalnej nie zostaną naruszone ani powielone, a zatem pozostaną bez zmian;

4.  postanawia, że jeżeli działalność komisji specjalnej obejmie przesłuchania, z których zeznania mają charakter poufny lub zawierają dane osobowe, lub obejmie wymianę poglądów lub wysłuchania z udziałem organów lub podmiotów na temat informacji poufnych, w tym badań naukowych lub ich części, którym przyznano status poufności zgodnie z art. 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009(1), to posiedzenia odbywać się będą przy drzwiach zamkniętych; postanawia ponadto, że świadkowie i eksperci mają prawo wygłosić oświadczenie lub złożyć zeznanie przy drzwiach zamkniętych;

5.  postanawia, że listy osób zaproszonych na publiczne posiedzenia i osób biorących w nich udział oraz protokoły z tych posiedzeń będą podawane do wiadomości publicznej;

6.  postanawia, że dokumenty poufne otrzymane przez komisję specjalną będą poddawane ocenie na podstawie procedury określonej w art. 221 Regulaminu; postanawia ponadto, że te informacje mogą być wykorzystywane wyłącznie do sporządzenia końcowego sprawozdania komisji specjalnej;

7.  postanawia, że komisja specjalna będzie liczyć 33 członków;

8.  postanawia, że kadencja komisji specjalnej wynosi 12 miesięcy i rozpoczyna się z dniem jej posiedzenia inauguracyjnego;

9.  postanawia, że komisja specjalna może przedstawić Parlamentowi sprawozdanie śródokresowe oraz że przedłoży ona sprawozdanie końcowe zawierające ustalenia faktyczne i zalecenia dotyczące środków i inicjatyw, które należy podjąć, bez uszczerbku dla kompetencji komisji stałych zgodnie z załącznikiem VI do Regulaminu.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1).