Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. dotyczącego stanowiska Rady przyjętego w pierwszym czytaniu w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie elektronicznych informacji dotyczących transportu towarowego (05142/1/2020 – C9-0103/2020 – 2018/0140(COD))

P9_TA(2020)0177 A9-0119/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (05142/1/2020 – C9-0103/2020),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 17 października 2018 r.(1),

–  po zasięgnięciu opinii Komitetu Regionów,

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(2) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0279),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–  uwzględniając art. 67 i 40 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A9‑0119/2020),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 62 z 15.2.2019, s. 265. (2) Teksty przyjęte w dniu 12.3.2019, P8_TA(2019)0139.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie powołania Helgi Berger na członka Trybunału Obrachunkowego (C9-0129/2020 – 2020/0802(NLE))

P9_TA(2020)0178 A9-0126/2020

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 286 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada skonsultowała się z Parlamentem (C9-0129/2020),

–  uwzględniając art. 129 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Kontroli Budżetowej (A9‑0126/2020),

A.  mając na uwadze, że Komisja Kontroli Budżetowej Parlamentu Europejskiego dokonała oceny kwalifikacji kandydata, zwłaszcza pod kątem wymogów określonych w art. 286 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że na posiedzeniu w dniu 25 czerwca 2020 r. Komisja Kontroli Budżetowej przystąpiła do przesłuchania kandydatki zgłoszonej przez Radę na stanowisko członka Trybunału Obrachunkowego;

1.  wydaje pozytywną opinię w sprawie propozycji Rady dotyczącej powołania Helgi Berger na członka Trybunału Obrachunkowego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie oraz do wglądu Trybunałowi Obrachunkowemu, jak również pozostałym instytucjom Unii Europejskiej i organom kontroli w państwach członkowskich.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie propozycji powołania dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (C9-0080/2020 – 2020/0905(NLE))

P9_TA(2020)0179 A9-0132/2020

(Zatwierdzenie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając propozycję Rady Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego z dnia 5 marca 2020 r. (C9‑0080/2020),

–  uwzględniając art. 51 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie instytucji i organów unii gospodarczej i walutowej: zapobieganie konfliktom interesów związanym z zatrudnianiem byłych urzędników instytucji publicznych(3),

–  uwzględniając swoją decyzję z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego mianowania dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego(4),

–  uwzględniając art. 131 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0132/2020),

A.  mając na uwadze, że poprzedni dyrektor wykonawczy Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zrezygnował ze stanowiska z dniem 31 stycznia 2020 r.;

B.  mając na uwadze, że 5 marca 2020 r., po przeprowadzeniu otwartej procedury kwalifikacyjnej, Rada Organów Nadzoru Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego zaproponowała powołanie François-Louisa Michauda na stanowisko dyrektora wykonawczego na okres pięciu lat, zgodnie z art. 51 ust. 2 i 3 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010;

C.  mając na uwadze, że 29 czerwca 2020 r. w Komisji Gospodarczej i Monetarnej odbyło się przesłuchanie François-Louisa Michauda, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

1.  wyraża zgodę na powołanie François-Louisa Michauda na stanowisko dyrektora wykonawczego Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie, Komisji, Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0211. (3) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0017. (4) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0023.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 w odniesieniu do zasobów przeznaczonych na szczególną alokację na Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (COM(2020)0206 – C9-0145/2020 – 2020/0086(COD))

P9_TA(2020)0180 A9-0111/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0206),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 i art. 177 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C9-0145/2020),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 10 czerwca 2020 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając zobowiązanie złożone przez przedstawiciela Rady w piśmie z dnia 17 czerwca 2020 r. do przyjęcia stanowiska Parlamentu, zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 59 Regulaminu,

–  uwzględniając pisma Komisji Budżetowej oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A9-0111/2020),

A.  mając na uwadze, że ze względu na pilną potrzebę uzasadnione jest przeprowadzenie głosowania przed upływem ośmiotygodniowego terminu ustanowionego w art. 6 Protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności;

1.  zatwierdza swoje przedstawione poniżej stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli zastąpi ona pierwotny wniosek, wprowadzi w nim istotne zmiany lub planuje ich wprowadzenie;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 8 lipca 2020 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/... zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1303/2013 w odniesieniu do zasobów przeznaczonych na szczególną alokację na Inicjatywę na rzecz zatrudnienia ludzi młodych

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (UE) 2020/1014.)

(1) Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) 2017/2454 w odniesieniu do dat rozpoczęcia stosowania ze względu na kryzys związany z COVID-19 (COM(2020)0201 – C9-0136/2020 – 2020/0084(CNS))

P9_TA(2020)0181 A9-0123/2020

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Radzie (COM(2020)0201),

–  uwzględniając art. 113 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C9-0136/2020),

–  uwzględniając art. 82 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0123/2020),

1.  zatwierdza po poprawkach wniosek Komisji;

2.  zwraca się do Komisji o odpowiednią zmianę jej wniosku, zgodnie z art. 293 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

3.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

4.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do wniosku Komisji;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 a (nowy) (4a)  Mimo że pandemia COVID-19 stwarza rzeczywiste trudności dla administracji krajowych, nie powinna być ona wykorzystywana jako pretekst do dalszego opóźniania wdrożenia wspólnie uzgodnionych przepisów. Przed wybuchem pandemii niektóre państwa członkowskie sygnalizowały, że będą mieć opóźnienia we wdrażaniu nowego systemu. Abstrahując od bezpośrednich trudności związanych z COVID-19, rządy nie powinny szczędzić wysiłków na rzecz wdrożenia nowego systemu. Państwa członkowskie zmagające się z problemami, które mogą spowodować opóźnienie w pełnym wdrożeniu przepisów, powinny skorzystać z pomocy technicznej udzielanej przez Komisję w celu zapewnienia prawidłowego i pełnego wdrożenia pakietu w sprawie handlu elektronicznego. Cele pakietu w sprawie handlu elektronicznego, takie jak ułatwienie globalnej konkurencyjności europejskich MŚP, zmniejszenie presji administracyjnej na sprzedawców unijnych oraz zadbanie o to, aby platformy internetowe przyczyniały się do bardziej sprawiedliwego systemu poboru VAT, przy jednoczesnym zwalczaniu oszustw podatkowych, są kluczowymi aspektami równych warunków działania dla wszystkich przedsiębiorstw, co ma szczególne znaczenie w kontekście odbudowy gospodarczej po pandemii COVID-19. Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 5 (5)  Biorąc pod uwagę wyzwania, z jakimi borykają się państwa członkowskie w obliczu kryzysu związanego z COVID-19, oraz fakt, że nowe przepisy opierają się na zasadzie, zgodnie z którą wszystkie państwa członkowskie muszą zaktualizować swoje systemy informatyczne, aby móc stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2017/2454, zapewniając w ten sposób gromadzenie i przekazywanie informacji i płatności w ramach zmienionych procedur, konieczne jest przesunięcie dat rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia o sześć miesięcy. Stosowne jest przesunięcie terminu o sześć miesięcy, ponieważ należy zachować możliwie jak najkrótsze opóźnienie w celu zminimalizowania dodatkowych strat budżetowych dla państw członkowskich. (5)  Biorąc pod uwagę nowe wyzwania, przed którymi stoją państwa członkowskie w wyniku wybuchu pandemii COVID-19, oraz fakt, że nowe przepisy opierają się na zasadzie, zgodnie z którą wszystkie państwa członkowskie muszą zaktualizować swoje systemy informatyczne, aby móc stosować przepisy określone w rozporządzeniu (UE) 2017/2454, zapewniając w ten sposób gromadzenie i przekazywanie informacji i płatności w ramach zmienionych procedur, konieczne może być przesunięcie daty rozpoczęcia stosowania tego rozporządzenia o trzy miesiące. Odroczenie nie jest pożądane, ponieważ doprowadzi ono do utraty dochodów i zwiększenia luki w podatku VAT, a także przedłuży okres nieuczciwej konkurencji między sprzedającymi spoza UE i sprzedającymi z Unii. Jednakże przesunięcie terminu o trzy miesiące może być właściwe, ponieważ odpowiada ono okresowi obowiązywania ograniczeń w większości państw członkowskich. Dłuższe odroczenie zwiększyłoby ryzyko oszustw związanych z VAT w czasie, gdy finanse publiczne powinny być uzupełniane w celu zwalczania pandemii oraz jej skutków gospodarczych i społecznych. Sześciomiesięczne opóźnienie mogłoby doprowadzić do utraty dochodów przez państwa członkowskie w wysokości od 2,5 do 3,5 mld EUR. W związku z kryzysem związanym z COVID-19 ogromne znaczenie ma uniknięcie dalszej utraty dochodów. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 – litera a Rozporządzenie (UE) 2017/2454 Artykuł 1 – punkt 7 – litera a – nagłówek – sekcja 2 Przepisy mające zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 30 czerwca 2021 r. Przepisy mające zastosowanie od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 marca 2021 r. Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 – litera b – podpunkt i Rozporządzenie (UE) 2017/2454 Artykuł 1 – punkt 7 – litera a – nagłówek – sekcja 3 Przepisy mające zastosowanie od dnia 1 lipca 2021 r. Przepisy mające zastosowanie od dnia 1 kwietnia 2021 r. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 Rozporządzenie (UE) 2017/2454 Artykuł 2 – akapit 2 Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lipca 2021 r. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 kwietnia 2021 r.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie międzynarodowych i wewnątrzkrajowych uprowadzeń rodzicielskich dzieci z UE w Japonii (2020/2621(RSP))

P9_TA(2020)0182 B9-0205/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 1 Powszechnej deklaracji praw człowieka,

–  uwzględniając art. 9 Konwencji ONZ o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r.,

–  uwzględniając Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (dalej zwaną „konwencją haską z 1980 r.”),

–  uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 5 i art. 3 ust. 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 24 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Konwencję wiedeńską o stosunkach konsularnych z 1963 r.,

–  uwzględniając zasady, które podkreślił w swojej rezolucji z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony dobra dziecka w całej UE na podstawie petycji skierowanych do Parlamentu Europejskiego(1),

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie promowania i ochrony praw dziecka (2017 r.),

–  uwzględniając rolę i działania koordynatorki Parlamentu Europejskiego ds. praw dziecka w kwestii uprowadzeń rodzicielskich oraz sporów o prawo do pieczy i kontaktów w przypadku dzieci będących obywatelami UE w Japonii,

–  uwzględniając obrady Komisji Petycji na posiedzeniu w dniach 19–20 lutego 2020 r.,

–  uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że na posiedzeniu 19 lutego 2020 r. Komisja Petycji omówiła petycje 0594/2019, 0841/2019, 0842/2019 i 0843/2019 dotyczące uprowadzeń rodzicielskich i prawa do odwiedzin w przypadku par o różnym obywatelstwie, gdy jedno z partnerów posiada obywatelstwo UE, a drugie obywatelstwo Japonii;

B.  mając na uwadze, że w petycjach tych wyrażono zastrzeżenia związane ze słabymi wynikami Japonii w egzekwowaniu orzeczeń sądowych nakazujących powrót uprowadzonych dzieci na mocy konwencji haskiej z 1980 r. oraz z brakiem środków egzekwowania prawa do kontaktów i odwiedzin, co uniemożliwia rodzicom z UE utrzymywanie autentycznej więzi z dziećmi mieszkającymi w Japonii;

C.  mając na uwadze, że alarmująca jest znaczna liczba nierozstrzygniętych spraw dotyczących uprowadzeń rodzicielskich, gdzie jedno z rodziców jest obywatelem UE, a drugie obywatelem Japonii;

D.  mając na uwadze, że prawo japońskie nie przewiduje możliwości uzyskania pieczy wspólnej lub naprzemiennej nad dzieckiem; mając na uwadze, że z szeregu źródeł wynika, iż uprowadzenia dzieci stanowią dotkliwą formę znęcania się nad nimi;

E.  mając na uwadze, że prawo rodziców, których dzieci uprowadzono, do kontaktów lub odwiedzin jest w Japonii poważnie ograniczone lub nie istnieje;

F.  mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie są stronami konwencji haskiej z 1980 r. oraz Konwencji ONZ o prawach dziecka;

G.  mając na uwadze, że Japonia w 2014 r. przystąpiła do konwencji haskiej z 1980 r., a od 1994 r. jest stroną Konwencji ONZ o prawach dziecka;

H.  mając na uwadze, że dzieci, które są obywatelami UE i mieszkają w Japonii, muszą mieć prawo do takiej ochrony i opieki, jaka jest konieczna dla ich dobra; mając na uwadze, że mogą one swobodnie wyrażać swoje poglądy; mając na uwadze, że poglądy te muszą być brane pod uwagę w sprawach, które ich dotyczą, stosownie do ich wieku i stopnia dojrzałości;

I.  mając na uwadze, że rodzice ponoszą główną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka; mając na uwadze, że państwa są obowiązane podejmować wszelkie możliwe starania dla pełnego uznania zasady, że oboje rodzice ponoszą wspólną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka;

J.  mając na uwadze, że we wszystkich działaniach dotyczących dzieci w UE w Japonii należy przede wszystkim uwzględnić najlepszy interes dziecka;

K.  mając na uwadze, że każde dziecko z UE w Japonii musi mieć prawo do regularnej osobistej styczności i regularnego bezpośredniego kontaktu z obojgiem rodziców, chyba że jest to sprzeczne z jego interesem;

L.  mając na uwadze, że strony są obowiązane zapewnić, aby dziecko nie zostało oddzielone od swoich rodziców wbrew ich woli, z wyłączeniem przypadków, gdy kompetentne władze, podlegające nadzorowi sądowemu, zdecydują zgodnie z obowiązującym prawem oraz stosowanym postępowaniem, że takie oddzielenie jest konieczne ze względu na najlepszy interes dziecka; mając na uwadze, że taka decyzja może być konieczna szczególnie w przypadkach nadużyć lub zaniedbań ze strony rodziców, gdy każde z rodziców mieszka oddzielnie, a należy podjąć decyzję odnośnie do miejsca pobytu lub zamieszkania dziecka;

M.  mając na uwadze, że strony muszą szanować prawo dziecka odseparowanego od jednego lub obojga rodziców do regularnej osobistej styczności i regularnych bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to sprzeczne z najlepszym interesem dziecka;

N.  mając na uwadze, że aby zapewnić szybki powrót uprowadzonych dzieci, wszystkie strony konwencji haskiej z 1980 r. muszą zobowiązać się do wdrożenia krajowych środków i przepisów zgodnych z ich zobowiązaniami i zadaniami wynikającymi z traktatów;

O.  mając na uwadze, że dziecko, którego rodzice przebywają w różnych państwach, musi mieć prawo, z wyjątkiem okoliczności nadzwyczajnych, do regularnej osobistej styczności i regularnych bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców;

P.  mając na uwadze, że prezydent Francji Emmanuel Macron, premier Włoch Giuseppe Conte i kanclerz Niemiec Angela Merkel rozmawiali z premierem Japonii Shinzō Abe w imieniu rodziców francuskich, włoskich i niemieckich, a ambasadorzy europejscy w Japonii wystosowali do ministra sprawiedliwości Japonii wspólne pismo w sprawie uprowadzeń rodzicielskich;

Q.  mając na uwadze, że w sierpniu 2019 r. do Rady Praw Człowieka ONZ wpłynęła oficjalna skarga rodziców, których dzieci zostały uprowadzone przez drugiego rodzica;

R.  mając na uwadze, że koordynatorka Parlamentu ds. praw dziecka wspiera indywidualnych rodziców oraz od 2018 r. porusza w rozmowach z władzami japońskimi – np. z ministrem sprawiedliwości Japonii w październiku 2018 r. i z ambasadorem Japonii w UE w maju 2019 r. – konkretne kwestie związane z uprowadzeniami rodzicielskimi oraz ze sporami o prawo do pieczy i kontaktów w przypadku obywateli UE;

S.  mając na uwadze pisma wystosowane przez Komisję Petycji (6 marca 2020 r.) i przez koordynatorkę PE ds. praw dziecka (5 lutego 2020 r.) do wiceprzewodniczącego Komisji / wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Josepa Borrella, z wnioskiem o włączenie międzynarodowych zobowiązań Japonii wynikających z konwencji haskiej z 1980 r. i z Konwencji ONZ o prawach dziecka do porządku obrad kolejnego wspólnego posiedzenia organizowanego w ramach umowy o partnerstwie strategicznym między UE a Japonią;

T.  mając na uwadze, że 31 stycznia 2020 r., podczas drugiego posiedzenia wspólnego komitetu w ramach umowy o partnerstwie strategicznym UE–Japonia, UE wezwała Japonię do udoskonalenia krajowych ram prawnych i do ich skutecznego wdrożenia w celu zapewnienia przestrzegania orzeczeń sądowych i międzynarodowych zobowiązań Japonii, takich jak wynikające z Konwencji o prawach dziecka i z konwencji haskiej z 1980 r.; mając na uwadze, że UE podkreśliła też, że konieczne jest zapewnienie najlepszego interesu dziecka oraz respektowanie prawa do odwiedzin przyznanego rodzicom;

U.  mając na uwadze, że w wyniku posiedzenia z 19–20 lutego 2020 r. Komisja Petycji wystosowała do Przedstawicielstwa Japonii przy Unii Europejskiej pismo, w którym zaapelowała do władz japońskich o przestrzeganie krajowych i międzynarodowych przepisów dotyczących praw dziecka i cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę;

1.  wyraża zaniepokojenie sytuacją dzieci poszkodowanych w wyniku uprowadzenia rodzicielskiego na terenie Japonii oraz faktem, że odnośne przepisy i orzeczenia sądowe nie są egzekwowane; przypomina, że dzieciom z UE w Japonii musi przysługiwać ochrona przewidziana w umowach międzynarodowych gwarantujących ich prawa;

2.  z ubolewaniem zauważa, że Japonia, będąca partnerem strategicznym UE, nie wydaje się przestrzegać przepisów międzynarodowych w przypadkach uprowadzeń dzieci; przypomina, że należy udoskonalić japońskie ramy prawne, tak aby na przykład skutecznie egzekwowano w Japonii orzeczenia wydane przez sądy japońskie i inne sądy właściwych państw w ramach procedur na mocy konwencji haskiej z 1980 r. dotyczących powrotu uprowadzonych dzieci;

3.  podkreśla, że zasady dotyczące praw człowieka w przypadku dzieci zależą od działań rządu Japonii na szczeblu krajowym; zaznacza, że zagwarantowanie między innymi prawa dziecka do obojga rodziców wymaga szeregu środków ustawodawczych i nieustawodawczych; apeluje do władz japońskich o skuteczne egzekwowanie orzeczeń sądowych dotyczących prawa rodziców, których dzieci uprowadzono, do kontaktów i odwiedzin oraz do utrzymywania autentycznego kontaktu z dziećmi mieszkającymi w Japonii; zaznacza, że decyzje takie zawsze należy podejmować w najlepszym interesie dziecka;

4.  zaznacza, że przypadki uprowadzeń dzieci wymagają szybkiej reakcji, gdyż upływ czasu może mieć długofalowy negatywny wpływ na dziecko oraz na przyszłe relacje między dzieckiem a rodzicem, z którym je rozłączono;

5.  wskazuje, że uprowadzenie rodzicielskie może szkodzić dobru dziecka i wywołać długofalowe szkodliwe skutki; zaznacza, że uprowadzenie dziecka może wywołać problemy ze zdrowiem psychicznym zarówno u dziecka, jak i u rodzica, z którym je rozłączono;

6.  podkreśla, że jednym z głównych celów konwencji haskiej z 1980 r. jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami uprowadzeń rodzicielskich przez ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót uprowadzonego dziecka do państwa, w którym miało ono zwykłe miejsce pobytu bezpośrednio przed uprowadzeniem;

7.  z zadowoleniem odnotowuje wsparcie udzielane przez koordynatorkę Parlamentu Europejskiego ds. praw dziecka i jej zaangażowanie na rzecz zaradzenia tej sytuacji oraz zwraca się do niej o dalszą współpracę z Komisją Petycji w sprawach poruszanych przez osoby składające petycje;

8.  nalega, aby we wszystkich systemach ochrony dzieci funkcjonowały mechanizmy transnarodowe i transgraniczne uwzględniające charakterystyczne cechy sporów transgranicznych;

9.  proponuje utworzenie przyjaznej dla obywateli platformy wsparcia informacyjnego na potrzeby udzielania pomocy rodzicom uczestniczącym w transgranicznych sporach rodzinnych, w powiązaniu z konferencją haską (np. uzupełnienie portalu e-Sprawiedliwość o informacje na temat uprowadzeń rodzicielskich do państw trzecich oraz o prawach dziecka w innych przypadkach);

10.  zaleca państwom członkowskim, aby udostępniały obywatelom rzetelne informacje na temat prawa rodzinnego i praw dziecka w państwach trzecich, obejmujące ostrzeżenia o trudnościach, jakie mogą oni napotkać w krajach takich jak Japonia w przypadku rozwodu lub separacji;

11.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do dalszego poruszania tej kwestii na każdym możliwym forum, w tym we wspólnym komitecie w ramach umowy o partnerstwie strategicznym UE–Japonia.

12.  wzywa wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, aby włączył tę kwestię do porządku obrad kolejnego posiedzenia organizowanego w ramach umowy o partnerstwie strategicznym między UE a Japonią; wzywa władze Japonii do stosowania jej kodeksu karnego i cywilnego;

13.  przypomina, że na mocy konwencji haskiej z 1980 r. władze japońskie są obowiązane dbać, by organy centralne wywiązywały się z obowiązków określonych w art. 6 i 7 tej konwencji, co obejmuje udzielanie rodzicom, których dzieci uprowadzono, pomocy w utrzymywaniu kontaktu z nimi;

14.  przypomina, że władze japońskie są obowiązane przestrzegać postanowień Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, tak by przedstawiciele państw UE mieli możliwość wypełniania obowiązków konsularnych, szczególnie w przypadkach, gdy chodzi o ochronę najlepszego interesu dzieci i praw ich rodziców (tj. obywateli UE);

15.  zaznacza, że ograniczanie prawa rodziców do kontaktów i odwiedzin lub całkowite pozbawianie ich takiego prawa jest sprzeczne z art. 9 Konwencji o prawach dziecka;

16.  zwraca się do Komisji i Rady, aby podkreślały zobowiązania stron Konwencji ONZ o prawach dziecka, a w szczególności kwestię prawa dzieci do regularnej osobistej styczności i regularnego bezpośredniego kontaktu z obojgiem rodziców, chyba że jest to sprzeczne z najlepszym interesem dziecka;

17.  w związku z tym wzywa władze japońskie, aby zastosowały się do zaleceń międzynarodowych, by wprowadzić niezbędne zmiany w systemie prawnym Japonii i stworzyć możliwość pieczy wspólnej lub naprzemiennej po ustaniu relacji między rodzicami z myślą o dostosowaniu przepisów krajowych do zobowiązań międzynarodowych i zagwarantowaniu, że prawa do odwiedzin i kontaktów będą odpowiadać zobowiązaniom wynikającym z Konwencji ONZ o prawach dziecka; wzywa władze japońskie, aby wywiązywały się ze zobowiązań wynikających z Konwencji ONZ o prawach dziecka, którą ratyfikowały;

18.  wzywa władze japońskie do lepszej współpracy z UE i do umożliwienia skutecznego egzekwowania prawa do kontaktów i odwiedzin przyznanego orzeczeniami sądu rodzicom, których dzieci uprowadzono;

19.  wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na zalecenia dotyczące mediacji transgranicznej, przekazane przez wszystkie zainteresowane podmioty na szczeblu krajowym i unijnym;

20.  wzywa do zacieśnienia współpracy międzynarodowej między państwami członkowskimi i z państwami trzecimi w celu wdrożenia wszystkich międzynarodowych aktów prawnych dotyczących ochrony dzieci, a szczególnie konwencji haskiej z 1980 r.;

21.  zaznacza, że właściwe monitorowanie sytuacji po wydaniu orzeczenia ma kluczowe znaczenie, także w przypadku kontaktu z rodzicami; wzywa państwa członkowskie, aby na stronach internetowych swoich ministerstw spraw zagranicznych i ambasad w Japonii informowały o ryzyku związanym z uprowadzeniem dziecka w tym państwie oraz o postępowaniu władz japońskich w tej kwestii;

22.  wzywa Radę, aby zacieśniła współpracę między systemami ostrzegania o uprowadzeniach dzieci o skutkach transgranicznych ustanowionymi w państwach członkowskich, współpracowała z Komisją przy tworzeniu mechanizmów powiadamiania o zaginięciu dzieci, gdy takich mechanizmów brakuje, oraz informowała o zawieraniu istotnych umów o współpracy dotyczących przypadków uprowadzeń transgranicznych na podstawie wytycznych Komisji w sprawie promowania i ochrony praw dziecka;

23.  wzywa państwa członkowskie, aby podejmowały wspólne wysiłki i włączały tę kwestię do porządków obrad wszystkich posiedzeń dwustronnych lub wielostronnych z udziałem Japonii w celu wywarcia nacisku na władze japońskie, by w pełni wywiązywały się one ze zobowiązań wynikających z międzynarodowych aktów prawnych dotyczących ochrony dzieci;

24.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji Europejskiej, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Japonii.

(1) Dz.U. C 66 z 21.2.2018, s. 2.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 lipca 2020 r. w sprawie praw osób z niepełnosprawnością intelektualną oraz ich rodzin w dobie kryzysu związanego z pandemią COVID-19 (2020/2680(RSP))

P9_TA(2020)0183 B9-0204/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej i art. 2, 9, 10, 19, 165, 166, 168 i 216 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 1, 3, 14, 20, 21, 26 i 35,

–  uwzględniając Konwencję ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, w szczególności jej art. 4 ust. 3, art. 11, art. 24, art. 25 i art. 28 zgodnie z decyzją Rady 2010/48/WE z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie zawarcia przez Wspólnotę Europejską Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych(1),

–  uwzględniając Europejski filar praw socjalnych, w szczególności zasadę 17 dotyczącą integracji osób z niepełnosprawnościami, zasadę 3 dotyczącą równych szans oraz zasadę 10 dotyczącą zdrowego, bezpiecznego i dobrze dostosowanego środowiska pracy oraz ochrony danych,

–  uwzględniając Agendę na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 oraz określone w niej cele zrównoważonego rozwoju, które UE zobowiązała się osiągnąć,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami(2),

–  uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała petycję nr 0470/2020 od osób zaniepokojonych zagrożeniem praw osób z niepełnosprawnością intelektualną i ich rodzin w dobie kryzysu związanego z pandemią COVID-19 wzywającą UE do dopilnowania, aby środki podjęte w czasie kryzysu związanego z pandemią COVID-19 i w jego następstwie były zgodne zarówno z Konwencją ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, jak i wspólnymi ramami odniesienia;

B.  mając na uwadze, że art. 11 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, jako pierwszego międzynarodowego traktatu dotyczącego praw człowieka ratyfikowanego przez UE i jej 28 państw członkowskich, stanowi, że państwa strony konwencji muszą przedsięwziąć wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ochrony i bezpieczeństwa osób z niepełnosprawnościami w sytuacjach zagrożenia i nadzwyczajnych sytuacjach humanitarnych;

C.  mając na uwadze, że środki podejmowane przez rządy w wyjątkowych okolicznościach, takich jak poważne kryzysy zdrowotne, nadzwyczajne sytuacje humanitarne i klęski żywiołowe, powinny zawsze uwzględniać prawa podstawowe każdej osoby i nie mogą dyskryminować niektórych grup, takich jak osoby z niepełnosprawnościami;

D.  mając na uwadze, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną są w większym stopniu narażone na ryzyko zachorowania na COVID-19 z powodu przeszkód w dostępie do informacji o profilaktyce i środków higieny, a także ponieważ są one uzależnione od fizycznego kontaktu z opiekunami - często mieszkają w placówkach i otrzymują opiekę na poziomie społeczności lokalnych, a także z powodu innych problemów zdrowotnych związanych z daną niepełnosprawnością;

E.  mając na uwadze, że rygorystyczne środki izolacji szczególnie dotykają osoby z niepełnosprawnością intelektualną;

F.  mając na uwadze, że kryzys związany z pandemią COVID-19 i środki izolacji ukazują utrzymującą się segregację społeczną i dyskryminację osób z niepełnosprawnością intelektualną;

G.  mając na uwadze ograniczoną dostępność danych zdezagregowanych pozwalających określić wpływ pandemii na osoby z niepełnosprawnością intelektualną;

H.  mając na uwadze, że według doniesień w niektórych państwach członkowskich osobom z niepełnosprawnością intelektualną odmawiano leczenia i że osoby te były umieszczane w zakładach w odizolowaniu od reszty społeczeństwa, bez możliwości odwiedzin przez członków rodziny lub powrotu do krewnych, a także że wprowadzone zostały dyskryminujące wytyczne dotyczące segregacji medycznej;

I.  mając na uwadze, że placówki dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, takie jak ośrodki opieki dziennej lub szkoły, zostały tymczasowo zamknięte, i że w tej sytuacji nadzwyczajnej opieka nad osobami z niepełnosprawnością intelektualną spadła na członków ich rodzin;

J.  mając na uwadze, że kryzys spowodowany pandemią COVID-19 pokazał, że pojęcie edukacji integracyjnej jeszcze się nie urzeczywistniło; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną nie byli w stanie kontynuować nauki podczas izolacji; mając na uwadze, że rodziny nie mają wsparcia w zakresie edukacji osób z niepełnosprawnością intelektualną, w szczególności jeśli chodzi o dostęp do innowacyjnych technologii cyfrowych oraz aplikacji do nauki na odległość;

K.  mając na uwadze, że technologia może odgrywać kluczową rolę w zapewnianiu wysokiej jakości wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami, ich rodziców, nauczycieli i opiekunów;

L.  mając na uwadze, że odnotowano duże braki wyposażenia ochronnego dla osób z niepełnosprawnościami, zwłaszcza osób mieszkających w placówkach opiekuńczych, dla ich opiekunów i pracowników tych placówek;

M.  mając na uwadze, że art. 4 ust. 3 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych nakłada na państwa-strony obowiązek ścisłych konsultacji z osobami z niepełnosprawnościami oraz ich aktywnego angażowania, w tym dzieci z niepełnosprawnościami, za pośrednictwem organizacji je reprezentujących, we wszystkie procesy decyzyjne, które ich dotyczą;

N.  mając na uwadze, że UE i państwa członkowskie powinny zasięgać opinii organizacji osób z niepełnosprawnościami oraz aktywnie angażować je w działania w odpowiedzi na pandemię COVID-19, bo w przeciwnym razie działania te mogłyby doprowadzić do przyjęcia środków naruszających prawa podstawowe tych osób;

O.  mając na uwadze, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich uruchomił inicjatywę skierowaną do Komisji Europejskiej w celu zebrania informacji na temat sposobu, w jaki kryzys związany z pandemią COVID-19 wpłynął na jej pracowników z niepełnosprawnościami oraz na temat racjonalnych usprawnień wprowadzonych w celu zaspokojenia ich potrzeb, a także w celu ustalenia, czy którekolwiek z proponowanych i rozpatrywanych rozwiązań można wykorzystać do propagowania łatwiejszej interakcji obywateli z niepełnosprawnościami z administracją UE;

1.  wyraża głębokie zaniepokojenie nieproporcjonalnymi skutkami kryzysu związanego z pandemią COVID-19 dla osób z niepełnosprawnością intelektualną i osób z innymi problemami zdrowia psychicznego oraz dla ich rodzin, które to skutki spowodowały dodatkowe utrudnienia dla członków rodzin opiekujących się takimi osobami, przy czym opieką zajmują się przede wszystkim kobiety; podkreśla, że osoby z niepełnosprawnościami nie powinny być nadal izolowane po zniesieniu ograniczeń w przemieszczaniu się oraz że w tym okresie powinny być traktowane priorytetowo;

2.  przypomina, że izolacja jest poważnym problemem nie tylko dla osób z niepełnosprawnością intelektualną, ale również dla wszystkich osób cierpiących na choroby psychiczne, ponieważ może ona pogorszyć stan chorych;

3.  uważa, że rygorystyczne środki izolacji mają szczególnie negatywny wpływ na osoby z niepełnosprawnościami oraz że władze powinny wprowadzić większą elastyczność;

4.  zdecydowanie potępia wszelką dyskryminację medyczną osób z niepełnosprawnością intelektualną; przypomina, że odpowiednie środki przyjęte przez państwa członkowskie muszą być zgodne z Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych i zapewniać równy i niedyskryminujący dostęp do opieki zdrowotnej i usług społecznych; podkreśla, że osobom z niepełnosprawnością intelektualną lub cierpiącym na choroby psychiczne należy zapewnić takie samo leczenie, jakie otrzymuje każda inna osoba z COVID-19, w tym intensywną terapię;

5.  przypomina, że wytyczne medyczne muszą być niedyskryminujące i zgodne z prawem międzynarodowym oraz istniejącymi wytycznymi w zakresie etyki dotyczącymi opieki w sytuacjach nadzwyczajnych, w czasie kryzysów zdrowotnych i klęsk żywiołowych;

6.  przypomina, że podczas izolacji osobom z niepełnosprawnością intelektualną należy zapewnić usługi wsparcia, pomoc osobistą, dostępność fizyczną i komunikację, a to dzięki przyjęciu innowacyjnych metod świadczenia usług opieki zdrowotnej;

7.  domaga się gromadzenia w każdym państwie członkowskim danych dotyczących traktowania osób z niepełnosprawnością intelektualną w szpitalach, placówkach i w ramach usług świadczonych na poziomie społeczności lokalnych, a także danych dotyczących umieralności w grupie osób z niepełnosprawnościami, w celu oceny, czy takie osoby mają zapewnioną odpowiednią ochronę, opiekę zdrowotną i wsparcie podczas kryzysu związanego z pandemią COVID-19;

8.  podkreśla, że środki izolacji silnie oddziałują na zdrowie psychiczne osób z niepełnosprawnością intelektualną i na ich krewnych oraz że aby zapewnić tym osobom dobrostan i możliwość samodzielnego życia, należy podjąć odpowiednie dostosowane do ich potrzeb środki;

9.  podkreśla, że każda osoba ma prawo do samodzielnego życia i do otrzymywania w przystępnym formacie aktualnych i prawidłowych informacji o pandemii i środkach mających wpływ na życie jej i jej rodziny; domaga się, aby wszystkie komunikaty w dziedzinie zdrowia publicznego były dostępne dla osób z niepełnosprawnościami w różnorodnych formatach tradycyjnych i cyfrowych oraz w ich krajowych językach migowych, oraz by były one napisane prostym językiem;

10.  przyznaje, że sytuacja spowodowana pandemią COVID-19 jest sygnałem alarmowym, jeśli chodzi o uwagę poświęconą tej grupie; uważa, że wsparcie powinna jej zapewnić silna publiczna służba zdrowia; wzywa do rozpatrzenia, w miarę możliwości i w stosownych przypadkach, wzmocnienia służby zdrowia w drodze dofinansowania na szczeblu UE; podkreśla znaczenie odpowiedniej polityki zdrowotnej w państwach członkowskich;

11.  podkreśla znaczenie usunięcia przeszkód, jakie napotykają osoby z niepełnosprawnością intelektualną w dostępie do usług zdrowotnych i artykułów higienicznych, a także znaczenie rozważenia wprowadzenia racjonalnych środków usprawniających umożliwiających im telepracę;

12.  podkreśla, że pandemia COVID-19 ujawniła poważne braki w systemach wsparcia dla pewnej liczby zagrożonych grup społecznych; podkreśla, że priorytetem powinno być inwestowanie w stopniowe przechodzenie od opieki instytucjonalnej do usług świadczonych na poziomie społeczności lokalnych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną; podkreśla, że fundusze inwestycyjne powinny wspierać świadczenie zindywidualizowanych usług wsparcia, ponieważ wiele podmiotów świadczących takie usługi poniosło znaczne straty w trakcie pandemii oraz po niej i stoi teraz przed ryzykiem upadłości;

13.  wzywa Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu uruchomienia niezbędnych inwestycji i zasobów, aby zagwarantować ciągłość usług opiekuńczych i usług wsparcia zgodnie z zasadami Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i Europejskim filarem praw socjalnych;

14.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia wspólnych protokołów na wypadek możliwych przyszłych zagrożeń lub nadzwyczajnych sytuacji humanitarnych i klęsk żywiołowych, w oparciu o wnioski wyciągnięte z kryzysu związanego z pandemią COVID-19, w tym do zapewnienia niezbędnego wyposażenia ochronnego, materiałów informacyjnych i szkoleń dla pracowników służby zdrowia, pracowników opieki społecznej i organów regulacyjnych, przy stałym uwzględnianiu specyficznych potrzeb i sytuacji osób z niepełnosprawnościami;

15.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do zasięgania opinii osób z niepełnosprawnościami i reprezentujących je organizacji, a także do angażowania ich od samego początku przy przyjmowaniu środków reagowania na przyszłe kryzysy;

16.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do monitorowania, czy usługi zdrowotne i opieki społecznej mają zrównoważony charakter i czy są w stanie przystosować się do nowych form świadczenia usług; wzywa do promowania rzeczywistego włączenia społecznego przy przydzielaniu środków finansowych UE na te usługi, koncentrując się na usługach, które są świadczone raczej na poziomie społeczności lokalnych niż w instytucjach; podkreśla znaczenie zadbania o to, by nie istniały żadne bariery finansowe utrudniające dostęp do opieki zdrowotnej;

17.  wzywa Komisję do przedstawienia kompleksowej, ambitnej i długoterminowej europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności na okres po 2020 r., z uwzględnieniem wniosków wyciągniętych z kryzysu związanego z pandemią COVID-19;

18.  podkreśla potrzebę przestrzegania zasad projektowania uniwersalnego, z uwzględnieniem możliwości, jakie oferują innowacyjne technologie i aplikacje cyfrowe przy rozwijaniu zasobów dostępnych dla uczących się osób z niepełnosprawnością intelektualną, oraz potrzebę umożliwienia nauczania na odległość;

19.  przypomina Komisji o niewykorzystanym potencjale technologii i zastosowań cyfrowych w promowaniu samodzielnego życia osób z niepełnosprawnościami; wzywa do lepszego wykorzystania tych technologii i zastosowań w ewentualnych przyszłych sytuacjach zagrożenia lub nadzwyczajnych sytuacjach humanitarnych i sytuacjach klęsk żywiołowych; podkreśla znaczenie dostępności zasobów online z otwartą licencją i podnoszenia umiejętności nauczycieli w zakresie korzystania z technologii informacyjno-komunikacyjnych;

20.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia osobom z niepełnosprawnością intelektualną wsparcia psychologicznego, aby złagodzić skutki izolacji;

21.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia osobom z niepełnosprawnością intelektualną dostępu do procedur odwoławczych, ze zwróceniem szczególnej uwagi na aktywne identyfikowanie przypadków, w których osoby z niepełnosprawnością intelektualną nieposiadające zdolności do czynności prawnych nie mają dostępu lub nie mają wystarczającego dostępu do opiekuna prawnego, który zagwarantowałby przestrzeganie ich praw;

22.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji Europejskiej oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 23 z 27.1.2010, s. 35. (2) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054.