Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 2020 r. w sprawie roli UE w ochronie i odtwarzaniu światowych lasów (2019/2156(INI))

P9_TA(2020)0212 A9-0143/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 11, art. 191 ust. 1 i art. 208,

–  uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 17 kwietnia 2018 r.(1),

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ na lata 2015–2030,

–  uwzględniając porozumienie paryskie osiągnięte podczas 21. sesji Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC),

–  uwzględniając Konwencję o różnorodności biologicznej z 1992 r., globalną strategię na rzecz różnorodności biologicznej na lata 2011–2020 oraz cele z Aichi dotyczące różnorodności biologicznej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z 23 lipca 2019 r. zatytułowany „Zintensyfikowanie działań UE na rzecz ochrony i odtwarzania światowych lasów” (COM(2019)0352),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 11 grudnia 2019 r. zatytułowany „Europejski Zielony Ład” (COM(2019)0640) oraz rezolucję Parlamentu z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 20 maja 2020 r. zatytułowany „Unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2030 r. – Przybliżenie natury do naszego życia” (COM(2020)0380),

–  uwzględniając Plan działania UE dotyczący praw człowieka i demokracji na lata 2020–2024, politykę zewnętrzną UE dotyczącą ludów tubylczych z 2016 r., konkluzje Rady w sprawie ludów tubylczych z 15 maja 2017 r. oraz Europejski konsensus w sprawie rozwoju z 2017 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji z 28 listopada 2018 r. zatytułowany „Czysta planeta dla wszystkich. Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki” (COM(2018)0773),

–  uwzględniając komunikat Komisji z 20 września 2013 r. zatytułowany „Nowa strategia leśna UE na rzecz lasów i sektora leśno-drzewnego” (COM(2013)0659),

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe z przeprowadzonego w 2013 r. badania Komisji zatytułowane „Wpływ konsumpcji UE na wylesianie: kompleksowa ocena wpływu konsumpcji UE na wylesianie”,

–  uwzględniając studium wykonalności z 2018 r. dotyczące możliwości intensyfikacji działań UE przeciwko wylesianiu, zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Środowiska w Komisji Europejskiej,

–  uwzględniając komunikat Komisji z 17 października 2008 r. zatytułowany „Podjęcie wyzwań związanych z wylesianiem i degradacją lasów w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i utracie różnorodności biologicznej” (COM(2008)0645),

–  uwzględniając plan działania UE dotyczący egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) z 2003 r., umowy o dobrowolnym partnerstwie FLEGT z państwami trzecimi oraz plan prac FLEGT na lata 2018–2022,

–  uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z 21 marca 2019 r. w sprawie uznawania wkładu obrońców praw człowieka zajmujących się kwestiami środowiska w korzystanie z praw człowieka, ochronę środowiska i zrównoważony rozwój,

–  uwzględniając sprawozdanie Organizacji do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa ONZ (FAO) zatytułowane „Stan lasów na świecie, 2020 r.”,

–  uwzględniając strategiczny plan ONZ na rzecz lasów na lata 2017–2030,

–  uwzględniając sprawozdania specjalne Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) dotyczące zmiany klimatu, pustynnienia, degradacji gruntów, zrównoważonego gospodarowania gruntami, bezpieczeństwa żywnościowego oraz przepływów gazów cieplarnianych w ekosystemach lądowych, a także piąte sprawozdanie tego zespołu dotyczące zmiany klimatu w 2014 r.: konsekwencje, dostosowanie i podatność na zagrożenia,

–  uwzględniając sprawozdanie z globalnej oceny różnorodności biologicznej i usług ekosystemowych z 31 maja 2019 r. sporządzone przez Międzyrządową Platformę Naukowo-Polityczną w sprawie Różnorodności Biologicznej i Funkcjonowania Ekosystemów ONZ,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie 15. posiedzenia Konferencji Stron (COP15) Konwencji o różnorodności biologicznej(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2018 r. w sprawie przejrzystego i odpowiedzialnego zarządzania zasobami naturalnymi w krajach rozwijających się: kwestia lasów(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 kwietnia 2017 r. w sprawie oleju palmowego i wylesiania lasów deszczowych(6),

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając opinie przedstawione przez Komisję Rozwoju, Komisję Handlu Międzynarodowego, Komisję Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisję Przemysłu, Badań Naukowych i Energii,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (A9-0143/2020),

A.  mając na uwadze, że w latach 1990–2016 na świecie zniknęło 1,3 mln km2 lasów, co wywarło destrukcyjny wpływ na różnorodność biologiczną, klimat, społeczeństwo i gospodarkę; mając na uwadze, że mimo wszystkich dotychczasowych wysiłków obecna polityka nie prowadzi do odpowiedniego wypełnienia szeregu międzynarodowych zobowiązań dotyczących lasów, np. celu zrównoważonego rozwoju ONZ nr 15.2(7) i celu nr 5 Konwencji z Aichi o różnorodności biologicznej (CBD)(8); mając na uwadze, że w sprawozdaniu Europejskiej Agencji Środowiska zatytułowanym „Środowisko Europy – stan i prognozy na 2020 r.” zauważono, iż „w ciągu ostatnich 20 lat powierzchnia lasów w Europie była dość stabilna”, ale przestrzegano również, iż „od 2013 r. tylko w niewielkim stopniu poprawił się stan ochrony siedlisk i gatunków leśnych”, a „zaburzenia naturalne i antropogeniczne są zagrożeniem dla europejskich lasów”;

B.  mając na uwadze integralny i niepodzielny charakter 17 celów zrównoważonego rozwoju; mając na uwadze, że konieczne są równoczesne postępy w przechodzeniu na zrównoważone rolnictwo oraz w uzyskiwaniu bezpieczeństwa żywnościowego i zrównoważonej gospodarki leśnej jako zasadniczych elementów celów zrównoważonego rozwoju;

C.  mając na uwadze, że lasy wnoszą istotny wkład w łagodzenie zmiany klimatu i przystosowywanie się do niej, a z kolei wylesianie, zwłaszcza na obszarach tropikalnych, w znacznej mierze przyczynia się do zmiany klimatu; mając na uwadze, że emisje związane z użytkowaniem gruntów oraz ze zmianą sposobu użytkowania gruntów, głównie w wyniku wylesiania, są – po spalaniu paliw kopalnych – drugą spośród przyczyn zmiany klimatu i stanowią niemal 12 % łącznych emisji gazów cieplarnianych; mając na uwadze, że w lasach znajduje się również 80 % światowej różnorodności biologicznej, że przyczyniają się one do zmniejszania ryzyka klęsk żywiołowych dzięki rozwiązaniom opartym na środowisku naturalnym i uzupełniają źródła utrzymania około 25 % ludności świata, a jednocześnie stanowią znaczny odsetek obszarów tradycyjnie zamieszkanych przez ludy tubylcze, przyczyniają się do zdrowia ludzi oraz mają niezbywalne wartości kulturowe, społeczne i duchowe;

D.  mając na uwadze, że zdaniem IPCC zmiana klimatu i utrata różnorodności biologicznej sprawia, iż zjawiska katastrofalne, takie jak susze, powodzie, burze, inwazje szkodników, erozja gleby i pożary, będą występować częściej i z większą intensywnością, i będą powodować większe szkody w lasach na świecie; mając na uwadze, że zwiększenie inwestycji w rozwiązania wywodzące się z przyrody to jeden z najbardziej opłacalnych środków naprawczych służących zmniejszaniu emisji i ochronie podstawowych ekosystemów, a jednocześnie poprawie warunków życia oraz zwiększania odporności i bezpieczeństwa żywnościowego;

E.  mając na uwadze, że ochrona i odtwarzanie światowych lasów wymaga dalekosiężnych, ambitnych i skoordynowanych działań popartych wolą polityczną i społeczną;

F.  mając na uwadze, że intensyfikacja ochrony i odtwarzania lasów oraz zwiększanie ilości oraz podnoszenie jakości ekosystemów leśnych mają do odegrania kluczową rolę w polityce zrównoważoności UE i państw członkowskich oraz w osiąganiu celów Europejskiego Zielonego Ładu; mając na uwadze, że aby ograniczyć ocieplenie klimatu na świecie i przeciwdziałać utracie różnorodności biologicznej, trzeba chronić i odtwarzać lasy oraz gospodarować nimi tak, by maksymalizować ich zdolność do magazynowania dwutlenku węgla i ochrony różnorodności biologicznej; mając na uwadze, że lasy pierwotne mają większą zdolność magazynowania dwutlenku węgla i obejmują więcej istotnych siedlisk niż lasy młodsze i nowo sadzone;

G.  mając na uwadze, że według sprawozdania FAO na temat stanu lasów na świecie w 2020 r. „ekspansja rolnictwa jest nadal główną przyczyną wylesiania” na świecie, obok ekspansji miast, rozwoju infrastruktury i górnictwa; mając na uwadze, że trzeba ściśle współpracować z krajami partnerskimi UE i różnymi zainteresowanymi stronami, by zwiększyć innowacyjne pozytywne interakcje między rolnictwem a leśnictwem w celu stworzenia zrównoważonych systemów rolnych i zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego; mając na uwadze, że również UE ma pośredni udział w wylesianiu i degradacji lasów i innych ekosystemów naturalnych na świecie, gdyż do UE przywozi się i konsumuje się tu produkty związane z wylesianiem, takie jak soja, olej palmowy, kauczuk, kukurydza, wołowina, skóra i kakao; mając na uwadze, że konsumpcja w UE odpowiada za około 10 % światowego wylesiania uwzględnionego w łącznej konsumpcji końcowej;

H.  mając na uwadze, że w badaniu przeprowadzonym niedawno przez organizację Global Witness ujawniono, iż w latach 2013–2019 instytucje finansowe z siedzibą w UE były głównym międzynarodowym źródłem finansowania sześciu przedsiębiorstw z sektora agrobiznesu powiązanych z niszczeniem lasów w Amazonii, w dorzeczu Konga i w Papui-Nowej Gwinei, gdyż wsparły one te przedsiębiorstwa kwotą 7 mld EUR(9);

I.  mając na uwadze, że dotychczasowe dobrowolne zobowiązania przedsiębiorstw i banków do przeciwdziałania wylesianiu nie przyniosły zmiany w zachowaniu niezbędnej do powstrzymania tej katastrofalnej destrukcji środowiska;

J.  mając na uwadze, że negatywny wpływ dyrektywy o odnawialnych źródłach energii na lasy na świecie i w UE spowodował konieczność przekształcenia tej dyrektywy(10); mając jednak na uwadze, że wprowadzone zmiany nie rozwiążą problemu;

K.  mając na uwadze, że dotacje na bioenergię z drewna należy przekierować na wsparcie efektywności energetycznej i odnawialnych źródeł energii;

L.  mając na uwadze, że obowiązujące przepisy dyrektywy o odnawialnych źródłach energii oparto na założeniu, iż pozyskiwanie materiału do produkcji energii prowadzi się w sposób zrównoważony i neutralny dla klimatu oraz że umożliwia ono odnowienie źródła w odpowiednim czasie; mając na uwadze, że jest to założenie błędne;

M.  mając na uwadze, że skuteczniejsza ochrona lasów i innych ekosystemów naturalnych na świecie będzie wymagała działań na wszystkich szczeblach, w tym środków regulacyjnych i bardziej rygorystycznego egzekwowania dotychczasowego prawodawstwa, a także znacznych inwestycji publicznych i prywatnych; mając na uwadze, że można to osiągnąć wyłącznie dzięki zapewnieniu spójności między wszystkimi sektorami polityki oraz między polityką wewnętrzną i zewnętrzną UE, z wykorzystaniem zasady „nie szkodzić”;

N.  mając na uwadze, że zwiększona ochrona i odtwarzanie lasów i innych ekosystemów naturalnych, a także zrównoważona gospodarka leśna są ważne dla zachowania źródeł utrzymania ludów tubylczych i społeczności lokalnych, dają możliwości rozwoju społecznego i gospodarczego oraz tworzenia miejsc pracy, a także umożliwiają rozwój zrównoważonej biogospodarki, umacniając jednocześnie usługi ekosystemowe i chroniąc różnorodność biologiczną; mając na uwadze, że lasy to ekologiczny sektor gospodarki, umożliwiający utworzenie od 10 do 16 mln miejsc pracy na całym świecie;

O.  mając na uwadze, że lasy namorzynowe zapewniają usługi ekosystemowe o kluczowym znaczeniu, ponieważ magazynują znaczne ilości dwutlenku węgla, są ważnym miejscem tarła wielu gatunków ryb zamieszkujących rafę koralową oraz chronią rafy koralowe przed napływem substancji biogennych i osadów, a obszary przybrzeżne – przed zalaniem; mając na uwadze, że do niedawna lasy namorzynowe porastały ponad trzy czwarte wybrzeży tropikalnych, lecz rozwój obszarów przybrzeżnych, akwakultura, zanieczyszczenie i niezrównoważone użytkowanie doprowadziły do utraty ponad połowy tych lasów;

P.  mając na uwadze, że przekształcanie lasów namorzynowych powoduje 10 % emisji dwutlenku węgla z wylesiania, mimo że namorzyny stanowią zaledwie 0,7 % lasów tropikalnych(11);

Q.  mając na uwadze, że środki finansowe, jakie UE przeznacza na wspieranie ochrony i odtwarzania lasów oraz na zrównoważoną gospodarkę leśną w krajach partnerskich, są niewystarczające wobec skali problemu; mając na uwadze, że w mechanizmach finansowania UE należy w większym stopniu uwzględnić ochronę i odtwarzanie lasów i innych ekosystemów naturalnych oraz zrównoważone gospodarowanie nimi, a także powiązane dodatkowe korzyści i aspekty dotyczące praw człowieka;

R.  mając na uwadze, że UE i jej państwa członkowskie mają długą tradycję zrównoważonej gospodarki leśnej i wiedzę fachową w tej dziedzinie, którą mogą wykorzystać, by pomóc innym państwom w tworzeniu zdolności;

S.  mając na uwadze, że ludom tubylczym, społecznościom lokalnym i obrońcom przyrody grozi coraz większe niebezpieczeństwo, coraz częściej są zastraszani i padają ofiarami naruszeń praw człowieka, gdy podejmują działania służące ochronie swoich lasów, gruntów i środowiska;

T.  mając na uwadze, że niszczenie i modyfikowanie ekosystemów naturalnych mogą zwiększać prawdopodobieństwo przechodzenia czynników chorobotwórczych, w tym wirusów, ze zwierząt dzikich i domowych na człowieka (choroby odzwierzęce);

U.  mając na uwadze, że zrównoważona i skuteczna polityka leśna wymaga wiarygodnych informacji o zasobach leśnych, ich stanie oraz zarządzaniu nimi i ich użytkowaniu, jak również wiarygodnych informacji o zmianie użytkowania gruntów;

V.  mając na uwadze, że lasy i łańcuch wartości w sektorze leśnym mają podstawowe znaczenie dla dalszego rozwoju biogospodarki o obiegu zamkniętym przez zapewnianie miejsc pracy i dobrobytu gospodarczego na obszarach wiejskich i miejskich, łagodzenie skutków zmiany klimatu oraz zapewnianie korzyści zdrowotnych;

1.  z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji pt. „Zintensyfikowanie działań UE na rzecz ochrony i odtwarzania światowych lasów” i uznaje go za dobrą podstawę zdecydowanych działań; zgadza się z pięcioma priorytetami przedstawionymi w komunikacie; podkreśla, że wszystkie te priorytety są konieczne, by powstrzymać i odwrócić wylesianie oraz degradację ekosystemów naturalnych, zwłaszcza lasów, a także utratę różnorodności biologicznej i powiązane z nią naruszenia praw człowieka, oraz że priorytety te należy szybko i spójnie zrealizować; przypomina jednak, że UE i jej państwa członkowskie powinny podejmować ambitniejsze działania, aby wypełniać swoje zobowiązania i zająć się palącym problemem wylesiania i degradacji lasów na świecie; podkreśla znaczenie pełnego zestawu działań i inicjatyw, w tym środków regulacyjnych, które będą skuteczne, komplementarne i możliwe do wyegzekwowania oraz będą obejmować monitorowanie;

2.  podkreśla, że w unijnej polityce ochrony środowiska należy uznać kompetencje, odpowiedzialność i fundusze UE w dziedzinie ochrony lasów, w tym lasów europejskich jako części lasów na świecie; podkreśla, że powodzenie działań zewnętrznych i reakcji partnerów UE ukierunkowanej na ochronę ich lasów zależy od skuteczności i poziomu ambicji UE w odniesieniu do naszego własnego dziedzictwa naturalnego; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zgodnie z Europejskim Zielonym Ładem i strategią ochrony różnorodności biologicznej do 2030 r. zapewniły najwyższe standardy ochrony środowiska i większą spójność w ochronie i odtwarzaniu lasów w UE i w jej działaniach zewnętrznych;

3.  przypomina, że UE i jej państwa członkowskie powinny podjąć pilne działania w dziedzinie ochrony i odtwarzania lasów, by wypełnić zobowiązania zapisane w celach zrównoważonego rozwoju, porozumieniu paryskim, globalnym strategicznym planie na rzecz różnorodności biologicznej na lata 2011–2020 oraz w Strategicznym planie ONZ na rzecz lasów na lata 2017–2030 i w związanych z nim globalnych celach leśnych;

4.  podkreśla rolę lasów w zwiększaniu odporności na negatywne skutki zmiany klimatu; zwraca uwagę, że w strategiach i planach przystosowania się do zmiany klimatu należy zapisać konkretne i skuteczne działania uwzględniające synergie między łagodzeniem zmiany klimatu a przystosowaniem się do niej;

5.  podkreśla korzystny wpływ lasów na zdrowie ludzi i jakość życia obywateli oraz wysoką wartość ekologiczną pochłaniania dwutlenku węgla, magazynowania wody, kontrolowania erozji oraz ochrony przed osuwaniem się ziemi;

6.  podkreśla, że przyczyny wylesiania wykraczają poza sam sektor leśnictwa i wiążą się z wieloma zagadnieniami, takimi jak własność gruntów, ochrona praw ludności tubylczej, polityka rolna, zmiana klimatu, demokracja, prawa człowieka i wolność polityczna;

7.  podkreśla, że kobiety z ludów tubylczych i kobiety trudniące się rolnictwem odgrywają centralną rolę w ochronie ekosystemów leśnych; zauważa jednak z niepokojem, że kobiety nie są włączane w proces zarządzania zasobami naturalnymi i nie mają w tym procesie odpowiednio silnej pozycji; uważa, że równość płci w kształceniu leśników odgrywa zasadniczą rolę w zrównoważonej gospodarce leśnej, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w unijnym planie działań FLEGT;

8.  wzywa Komisję do większych starań o całościowe podejście do problemu wylesiania dzięki spójności polityki, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony ekosystemów; przypomina, że należy przestrzegać wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; popiera trwające negocjacje dotyczące opracowania instrumentu ONZ w dziedzinie praw człowieka, wiążącego dla korporacji ponadnarodowych i innych przedsiębiorstw, oraz podkreśla, że UE powinna aktywnie uczestniczyć w tym procesie;

9.  zgadza się z zawartym w komunikacie Komisji odniesieniem do niezbywalnego charakteru lasów pierwotnych i zwraca uwagę na to odniesienie oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do uznania, że ochrona lasów rodzimych przynosi nieocenione korzyści w łagodzeniu zmiany klimatu, wynikające z wielkości i trwałości ekosystemowych zasobów węgla zgromadzonych w tych lasach; podkreśla, że zalesianie prowadzone bez szkody dla ochrony i umacniania lokalnych ekosystemów może przyczynić się do osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r., a jednocześnie zauważa, że nowo sadzone lasy nie zastąpią lasów pierwotnych; podkreśla, że ochrona lasów powinna być priorytetem w polityce UE; podkreśla, że UE powinna dawać przykład i zapewnić realizację własnych międzynarodowych zobowiązań społecznych i środowiskowych oraz zobowiązań jej państw członkowskich, w tym w dziedzinie klimatu, różnorodności biologicznej i praw człowieka;

10.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by rzeczywiście realizowały ustalone priorytety oraz by zapisały wiążące cele dotyczące ochrony i odtwarzania ekosystemów leśnych, zwłaszcza lasów pierwotnych, w przyszłej strategii leśnej UE, która powinna być w pełni spójna z wnioskiem zawartym w strategii UE w zakresie różnorodności biologicznej na okres do 2030 r., dotyczącym wiążących celów w dziedzinie odtwarzania i obszarów chronionych; podkreśla znaczenie odpowiedniego wsparcia i finansowania tych środków;

11.  podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na lasy namorzynowe i lasy na obszarach przybrzeżnych, szczególnie mocno dotknięte skutkami zmiany klimatu, a dające duże możliwości w polityce ochrony, łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej; ubolewa, że w komunikacie Komisji nie wspomniano o lasach namorzynowych; podkreśla, że 80 % lądowej różnorodności biologicznej znajduje się w lasach, a lasy namorzynowe mają duże znaczenie dla klimatu i różnorodności biologicznej, a także dla źródeł utrzymania danych społeczności lokalnych;

12.  podkreśla rolę społeczeństwa obywatelskiego w ochronie środowiska i zrównoważonej konsumpcji oraz wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia pełnej przejrzystości działań dotyczących lasów i użytkowania gruntów, a także udziału społeczeństwa w tych działaniach, by zapobiegać wylesianiu i degradacji lasów, propagować ochronę lasów i zrównoważoną gospodarkę leśną oraz wesprzeć ochronę i odtwarzanie lasów naturalnych na szczeblu regionalnym i światowym; podkreśla, że należy stworzyć platformę służącą dialogowi wielu zainteresowanych stron i państw członkowskich na temat wylesiania, degradacji lasów oraz metod zrównoważonego zwiększania powierzchni terenów zalesionych na świecie, by umożliwić nawiązywanie sojuszy, podejmowanie wspólnych zobowiązań, powstrzymanie wylesiania oraz wymianę doświadczeń i informacji;

13.  zwraca uwagę na kluczową rolę, prawa i potrzebę wsparcia ludów tubylczych i społeczności lokalnych, w tym kobiet z tych ludów i społeczności, w ochronie lasów na świecie i w procesie decyzyjnym dotyczącym tych lasów; ponadto dostrzega kierowane przeciwko nim groźby i dotykające ich naruszenia praw człowieka; dlatego wzywa Komisję do uwzględnienia ich roli i włączenia ich w opracowywanie, przyjmowanie, wdrażanie i egzekwowanie środków ochrony lasów, na szczeblu globalnym, unijnym, krajowym i na niższych szczeblach;

14.  przypomina, że wielu rolników zdaje sobie sprawę, iż lasy są nieodłącznym i niezbędnym elementem krajobrazu ze względu na ich istotne funkcje ekologiczne, gospodarcze i społeczne, oraz że rolnicy zawsze dążyli do ochrony, użytkowania i odtwarzania lasów i nadal postępują w ten sposób; zauważa, że niektóre społeczności lokalne i ludy tubylcze od wieków stosują tradycyjne techniki rolnicze, by chronić lasy, i wykorzystują do tego swoją szczególną znajomość zrównoważonego użytkowania gruntów;

15.  przypomina, że ludy tubylcze, społeczności lokalne, drobni producenci rolni i kobiety mają niezbędną wiedzę o lasach i w dużym stopniu na niej polegają; wzywa UE, by zapewniła uznanie ich praw do ziemi i przynależnych im praw człowieka jako kwestii sprawiedliwości społecznej, zgodnie z dobrowolnymi wytycznymi FAO w zakresie odpowiedzialnego zarządzania własnością gruntów, łowisk i lasów (VGGT), Deklaracją praw ludów tubylczych ONZ i konwencją nr 169 Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), a także ich rzeczywisty udział w opracowywaniu i realizacji unijnych programów rozwoju, które mają na nich wpływ, oraz w egzekwowaniu środków ochrony lasów, na podstawie doświadczeń z programu FLEGT;

16.  przypomina o znaczeniu odpowiedniego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, środków prawnych i skutecznej ochrony sygnalistów w krajach eksportujących zasoby naturalne dla skuteczności wszelkich przepisów lub inicjatyw; apeluje do Komisji i państw członkowskich o większe poparcie dla wszystkich obrońców środowiska i lasów w UE i na świecie;

17.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do poprawy zrównoważoności i przejrzystości łańcucha dostaw i inwestycji, by zapewnić konsumpcję produktów z łańcuchów dostaw niepowodujących wylesiania; ponownie podkreśla znaczenie całościowego zestawu działań i inicjatyw w tej dziedzinie;

18.  wzywa Komisję, by opracowując wszelkie tego rodzaju działania i inicjatywy, zastanawiała się również, jak mogą one najlepiej przyczynić się do ochrony innych ważnych ekosystemów naturalnych poważnie zagrożonych degradacją lub przekształceniem;

19.  uważa, że jednolita definicja łańcucha dostaw niepowodującego wylesiania ma kluczowe znaczenie dla rozwiązania problemu towarów przyczyniających się do wylesiania, i wzywa Komisję do zaproponowania ambitnej definicji tego pojęcia; podkreśla w tym kontekście silny związek między łańcuchami wartości związanymi z leśnictwem a celami zrównoważonego rozwoju;

20.  zauważa, że do odpowiednich narzędzi należy propagowanie przejrzystych systemów certyfikacji produktów niepowodujących wylesiania; zaznacza jednak, że głównym celem takich systemów musi być walka z wylesianiem;

21.  wzywa Komisję do niezwłocznego przeanalizowania systemów certyfikacji i weryfikacji w leśnictwie i sektorze produktów drewnopochodnych, a także systemów certyfikacji produktów niepowodujących wylesiania; zwraca się do Komisji o przedstawienie tych analiz Parlamentowi do rozpatrzenia, wraz z proponowanymi działaniami i środkami następczymi, by zachęcić do stosowania surowszych norm i zapewnić przejrzystość systemów certyfikacji i weryfikacji przez strony trzecie;

22.  z zadowoleniem przyjmuje zapowiedź Komisji, że będzie dalej uwzględniać problem wylesiania w oznakowaniu ekologicznym UE, zielonych zamówieniach publicznych i innych inicjatywach dotyczących gospodarki o obiegu zamkniętym, jako element całościowego zestawu działań i inicjatyw mających zapewnić łańcuchy dostaw niepowodujące wylesiania;

23.  ponownie wzywa Komisję, by niezwłocznie i na podstawie oceny skutków przedstawiła wniosek w sprawie europejskich ram prawnych bazujących na zasadzie należytej staranności, by zapewnić zrównoważone i niepowodujące wylesiania łańcuchy dostaw produktów i towarów wprowadzanych na rynek UE, ze szczególnym uwzględnieniem zwalczania głównych przyczyn wylesiania związanego z przywozem; uważa, że takie ramy powinny być możliwe do wyegzekwowania i zgodne ze standardami i zobowiązaniami międzynarodowymi, powinny mieć zastosowanie do całego łańcucha dostaw, gdy po uważnej analizie zostanie stwierdzone, że są one funkcjonalne i mogą mieć zastosowanie do wszystkich podmiotów na rynku, w tym do MŚP, oraz że powinien im towarzyszyć solidny mechanizm egzekwowania, obejmujący skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary; zwraca uwagę, że działania UE w tym względzie nie powinny powodować odebrania dochodów mieszkańcom krajów rozwijających się, lecz powinny dawać nowe szanse gospodarcze i umożliwiać całościowe przechodzenie na gospodarkę bardziej zrównoważoną; wzywa Komisję, by na odpowiednich międzynarodowymi forach ds. handlu towarami popierała zrównoważony charakter łańcuchów dostaw, w tym w odniesieniu do wylesiania i degradacji lasów;

24.  wzywa Komisję, by zaproponowała wymogi należytej staranności, według których instytucje finansowe powinny wskazywać i zmniejszać konsekwencje środowiskowe i społeczne oraz wpływ na prawa człowieka, jakie niesie ze sobą wylesianie wynikające z działań UE, by zagwarantować, że żaden podmiot finansowy ani bankowy UE nie będzie bezpośrednio ani pośrednio powiązany z wylesianiem, degradacją lasów, przekształcaniem lub degradacją ekosystemów naturalnych lub łamaniem praw człowieka;

25.  podkreśla rolę właścicieli i zarządców lasów w zapewnianiu zrównoważonego rozwoju lasów; podkreśla, że europejski przemysł leśny może przyczynić się do rozwoju światowych standardów zrównoważonej gospodarki leśnej; uważa, że również europejski przemysł, MŚP i mikroprzedsiębiorstwa z sektora leśnego powinny odegrać właściwą rolę w dialogu z krajami partnerskimi dotyczącym dalszego wspierania zrównoważoności w całym łańcuchu wartości;

26.  wzywa sektor prywatny do bardziej proaktywnego przeciwdziałania wylesianiu w łańcuchach dostaw i w inwestycjach przez wywiązanie się z podjętych zobowiązań dotyczących wylesiania i zapewnienie pełnej przejrzystości realizacji tych zobowiązań; podkreśla, że należy przyciągnąć inwestycje prywatne, by eliminować przyczyny wylesiania oraz osiągnąć cele zrównoważonego rozwoju i porozumienia paryskiego; jednocześnie wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy z sektorem prywatnym oraz do opracowania odpowiednich instrumentów, by zachęcać pionierów zgodnie z zasadą współodpowiedzialności; z zadowoleniem przyjmuje trwający przegląd dyrektywy w sprawie sprawozdawczości niefinansowej(12) i zachęca Komisję do poprawy jakości i zakresu ujawnianych informacji niefinansowych, zwłaszcza w odniesieniu do aspektów środowiskowych, a także do wspierania włączenia kwestii lasów do zakresu odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw; ponadto przypomina, że należy przestrzegać wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; popiera trwające negocjacje dotyczące stworzenia instrumentu ONZ w dziedzinie praw człowieka, wiążącego dla korporacji ponadnarodowych i innych przedsiębiorstw, oraz podkreśla, że UE powinna proaktywnie włączyć się w ten proces;

27.  wzywa Komisję, aby wraz z sektorem prywatnym i innymi podmiotami zaangażowanymi w kwestie rozwoju oceniła nowe rozwiązania finansowe i ubezpieczeniowe na wypadek klęsk żywiołowych w świetle katastrofalnych zdarzeń dotykających wielohektarowe obszary leśne;

28.  wzywa Komisję do wspierania i pobudzania wprowadzanych przez przemysł innowacji i inicjatyw mających poprawić zrównoważony charakter łańcuchów wartości;

29.  uważa, że należy koniecznie przekierować przepływy finansowe w danych sektorach przemysłu, zarówno prywatne, jak i publiczne, na działania nieprowadzące do wylesiania; przypomina, że do 31 grudnia 2021 r. Komisja ma ocenić przepisy niezbędne do rozszerzenia zakresu rozporządzenia w sprawie systematyki zrównoważonego rozwoju(13) na działalność gospodarczą mającą poważny negatywny wpływ na zrównoważenie środowiskowe;

30.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wydajnego korzystania z mieszanych mechanizmów finansowania, by przyciągnąć prywatne środki finansowe na odtwarzanie lasów;

31.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zaproponowały specjalne środki mające udoskonalić ramy polityczne i regulacyjne wspierające ochronę i odtwarzanie lasów oraz zrównoważoną gospodarkę leśną na szczeblu światowym oraz by przedstawiły wytyczne i konkretne środki dotyczące zrównoważonego planowania przestrzennego; apeluje do Komisji, by propagowała wymianę najlepszych praktyk między państwami członkowskimi UE oraz między nimi a państwami trzecimi; ponadto wzywa Komisję, by zachęcała kraje będące producentami do przeprowadzenia reform prawnych przy rzeczywistym i merytorycznym udziale wszystkich zainteresowanych stron, w tym społeczeństwa obywatelskiego, ludów tubylczych i społeczności lokalnych, ze szczególnym uwzględnieniem rzeczywistego udziału kobiet;

32.  podkreśla, że należy wspierać zrównoważoną gospodarkę leśną i zrównoważoną biogospodarkę; uznaje, że zrównoważone modele gospodarki leśnej i zrównoważone użytkowanie gruntów na świecie mogą pomóc zapobiegać wylesianiu i degradacji lasów oraz powinny opierać się na najwyższych standardach zrównoważonego rozwoju, godzących stabilność gospodarczą, środowiskową i społeczną, mających za element centralny ochronę różnorodności biologicznej i cennych pochłaniaczy dwutlenku węgla, przy zachowaniu ich niezbywalnej wartości, produktywności i usług ekosystemowych; wzywa Komisję, by wspierała zrównoważone leśnictwo i rolnictwo oraz by opracowała mechanizmy zachęcające drobnych producentów rolnych i społeczności lokalne do utrzymywania i ulepszania usług i produktów ekosystemowych uzyskiwanych dzięki zrównoważonemu leśnictwu i rolnictwu; podkreśla znaczenie systemów rolno-leśnych dla produkcji rolnej, dywersyfikacji, łagodzenia zmiany klimatu i przystosowania się do niej oraz dla zapobiegania pustynnieniu; zwraca uwagę, że te systemy rolno-leśne charakteryzuje większa wydajność użytkowania gruntów niż w innych systemach rolniczych; apeluje o zmianę służącą systematycznemu zachęcaniu do utrzymywania istniejących systemów rolno-leśnych o wysokiej wartości przyrodniczej, ułatwianiu ich odnowy oraz budowaniu zdolności w celu doskonalenia tej metody produkcji rolnej;

33.  podkreśla, że ze środków programu „Horyzont 2020” sfinansowano już istotne badania naukowe i innowacje służące przechodzeniu na bardziej zrównoważone praktyki użytkowania gruntów i łańcuchy dostaw z myślą o powstrzymaniu wylesiania i degradacji lasów; apeluje o więcej środków finansowych, by umożliwić dalsze wspieranie tych obszarów w programie „Horyzont Europa”;

34.  zwraca uwagę na katowicką deklarację ministerialną „Lasy dla klimatu” przyjętą przez wspólnotę międzynarodową 12 grudnia 2018 r. podczas Konferencji Stron UNFCCC oraz fakt, że w deklaracji tej podkreślono znaczenie lasów i wykorzystania drewna dla przeciwdziałania zmianie klimatu oraz ujęto tę problematykę w kontekście innych międzynarodowych celów i decyzji dotyczących lasów; zauważa, że zgodnie z tą deklaracją cele te można osiągnąć tylko w drodze wielofunkcyjnego aktywnego gospodarowania lasami, oznaczającego taką strategię zarządzania, w której uwzględnia się i wyważa wszystkie cele związane z lasami, takie jak składowanie dwutlenku węgla, ochrona gatunków i gleb, pozyskiwanie surowców, wypoczynek i produkcja żywności;

35.  podkreśla, że leśnictwo wraz z rolnictwem odgrywa kluczową rolę w gospodarowaniu zasobami naturalnymi i użytkowaniu gruntów na obszarach wiejskich w UE i na świecie; odnotowuje związku z tym zróżnicowanie między państwami członkowskimi pod względem gospodarki leśnej, własności lasów, systemów rolno-leśnych i istniejących możliwości;

36.  podkreśla, że metody osiągania celów określonych w pakiecie „Czysta energia dla wszystkich Europejczyków” nie mogą prowadzić do wylesiania i degradacji lasów w innych częściach świata; dlatego wzywa Komisję, by do 2021 r. przeanalizowała odpowiednie aspekty sprawozdania załączonego do rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/807(14) oraz by w razie potrzeby bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie przed 2023 r. przeprowadziła przegląd tego rozporządzenia na podstawie aktualnego stanu wiedzy naukowej i zgodnie z zasadą ostrożności; zwraca się do Komisji o ponowną ocenę danych dotyczących soi i jak najszybsze – najpóźniej do 2030 r. – wycofanie biopaliw związanych ze znacznym ryzykiem pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów (ILUC);

37.  podkreśla potrzebę zmniejszenia zużycia drewna i produktów z drewna w UE przez wspieranie gospodarki o bardziej zamkniętym obiegu, zminimalizowanie ilości wytwarzanych odpadów i zwiększanie świadomości konsumentów na temat ekologicznych konsekwencji użytkowania towarów z drewna;

38.  przypomina list podpisany przez ponad 700 naukowców, apelujących o naukowo uzasadniony przegląd dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii, zwłaszcza o niezaliczanie określonych rodzajów biomasy drzewnej do osiągania wyznaczonego celu oraz o nieuznawanie ich za kwalifikujące się do otrzymania wsparcia;

39.  potępia zwiększone wykorzystanie drewna jako biopaliwa i źródła bioenergii, gdyż wywiera to presję na lasy europejskie i światowe w związku z coraz większym popytem na energię ze źródeł odnawialnych;

40.  zwraca uwagę, że na szczycie COP23 szereg krajów mających duże zasoby lasów pierwotnych i lasów o dużej różnorodności biologicznej, a reprezentujących połowę ludności świata opowiedziało się za większym wykorzystaniem drewna i innych materiałów roślinnych do wytwarzania energii(15); ponownie podkreśla, że UE nie powinna dawać złego przykładu i musi zapewnić, że zasady polityki w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych nie będą prowadziły do dziesiątkowania i degradacji ekosystemów;

41.  apeluje do Komisji i państw członkowskich o pełne uwzględnienie wpływu większego zużycia biopaliw na wylesianie; apeluje zatem do Komisji o dogłębne zreformowanie polityki UE w dziedzinie bioenergii przez zmianę dyrektywy o odnawialnych źródłach energii;

42.  apeluje do Komisji, by zapewniła skuteczne środki na rzecz zrównoważonej produkcji i wykorzystania paliw drzewnych, w tym w związku z wysokim poziomem przywozu granulatu drzewnego do UE i ryzyka, jakie ten przywóz może stanowić dla lasów w państwach trzecich; uważa, że należy zachęcać do stosowania zasady kaskadowego wykorzystania, które może służyć poprawie efektywnego gospodarowania zasobami;

43.  przypomina, że na całym świecie około 2,6 mld ludzi do przygotowywania posiłków używa tradycyjnej biomasy, głównie drewna i węgla drzewnego, a niemal trzy czwarte spośród nich nie ma dostępu do wydajnych pieców kuchennych; wzywa UE, by bardziej wspierała państwa trzecie w przechodzeniu na zrównoważone i odnawialne źródła energii niepochodzące z drewna oraz w zmniejszaniu potrzeby wylesiania wynikającej z użytkowania drewna jako paliwa; podkreśla, że gdyby systemy energetyczne państw trzecich były bardziej zdecentralizowane, możliwe byłoby bezpośrednie przejście na zrównoważone odnawialne źródła energii;

44.  zauważa, że rolnictwo coraz bardziej zyskuje na znaczeniu społecznym i gospodarczym, ponieważ liczba ludności na świecie rośnie i wymaga zwiększenia produkcji żywności oraz towarów rolnych, a jednocześnie łagodzenia zmiany klimatu; zauważa z zaniepokojeniem, że według szacunków na całym świecie straty żywności od chwili zbioru, uboju lub połowu do konsumpcji wynoszą 14 %(16), oraz podkreśla, że należy podjąć spójne działania, by zapobiegać stratom i marnotrawieniu żywności w całym łańcuchu żywnościowym oraz szybko reagować na kryzysy mogące powodować niedobory żywności;

45.  podkreśla, że należy propagować zrównoważone żywienie, uświadamiając konsumentom, jaki wpływ mają wzorce konsumpcji, i udzielając informacji o rodzajach diety lepszych dla zdrowia ludzkiego i mających mniejszy ślad środowiskowy;

46.  podkreśla, że potrzebne są dalsze istotne postępy w tworzeniu i wdrażaniu unijnej strategii dotyczącej roślin wysokobiałkowych oraz w zapewnianiu solidnej produkcji roślin wysokobiałkowych w UE, by zmniejszyć ryzyko wylesiania związane z tymi uprawami w innych częściach świata, zmniejszyć zależność od przywozu i obniżyć presję na lasy spowodowaną zmianą użytkowania gruntów; podkreśla, że postępy takie należy osiągnąć między innymi dzięki powszechniejszemu zmianowaniu upraw w połączeniu ze wsparciem i wytycznymi dla rolników na obszarach nadających się do uprawy roślin wysokobiałkowych oraz że takie działania zmniejszyłyby zależność od przywozu, a także wylesianie, degradację lasów i presję na lasy spowodowaną zmianą użytkowania gruntów; apeluje zatem o wprowadzenie kryteriów zrównoważoności w przywozie białka roślinnego;

47.  uważa, że w polityce UE należy zająć się przyczynami wylesiania, by tym samym zapewnić spójność różnych dziedzin polityki związanych z lasami i zmniejszyć presję na lasy; uważa, że takie ramy polityczne sprzyjałyby rozwojowi coraz bardziej innowacyjnego, zrównoważonego i wydajnego rolnictwa w UE i poza nią oraz zmniejszyłyby straty żywności w całym łańcuchu żywnościowym dzięki zastosowaniu nowych technologii; zauważa, że wyznaczone w tych ramach cele można osiągnąć, zapewniając rolnikom łatwy dostęp do finansowania, by mogli nabywać nowoczesne i wysoce precyzyjne technologie rolnicze;

48.  podkreśla, że rolnicy odgrywają kluczową rolę w zaspokajaniu naszych podstawowych potrzeb rolnych i żywnościowych, a ich działalność jest uzależniona od takich zasobów naturalnych jak gleba, woda i lasy; zauważa, że uznanie wielofunkcyjności lasów ma zasadnicze znaczenie dla właściwego zarządzania naszym światowym dziedzictwem leśnym; podkreśla, że wszystkie aspekty gospodarcze, społeczne i środowiskowe – od tradycyjnej produkcji drewna i innych produktów po usługi ekosystemowe, różnorodność biologiczną i inne korzyści środowiskowe, takie jak pochłanianie i składowanie dwutlenku węgla, które zapobiegają erozji gleby oraz poprawiają jakość powietrza i wody – są współzależne i wzajemnie ze sobą powiązane; podkreśla, że takie aspekty wymagają całościowego i spójnego podejścia do ochrony i odtwarzania lasów oraz zarządzania nimi, a także do rozwiązania problemu wylesiania;

49.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do konkretnych działań w celu harmonizacji danych oraz poprawy dostępności informacji i danych z dotychczasowych i nowych narzędzi monitorowania i oceny lasów na świecie i w UE, a także do zapewnienia rozpowszechniania informacji w formie przystępnej, łatwej w użyciu i zrozumiałej dla organów regulacyjnych i egzekwujących, obywateli, konsumentów i sektora prywatnego oraz gotowej do wykorzystania przez decydentów politycznych; wzywa państwa członkowskie, aby poprawiły statystyki dotyczące ilości kupowanego przez nie drewna, ze wskazaniem, ile mogły zamówić materiału ze źródeł zrównoważonych, legalnych i objętych zezwoleniem FLEGT;

50.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do większych starań o poprawę dostępności i jakości wiarygodnych informacji o zasobach leśnych i zmianach użytkowania gruntów oraz do ujednolicenia tych informacji, by umożliwić świadome kształtowanie polityki dzięki udziałowi wielu zainteresowanych stron, w tym w krajach partnerskich;

51.  podkreśla, że wiarygodne i niezawodne monitorowanie lasów i udostępnianie informacji mają zasadnicze znaczenie dla lepszego zarządzania lasami i wypełnienia zobowiązań do położenia kresu wylesianiu w krajach partnerskich; wzywa UE do zwiększenia wsparcia finansowego i technicznego dla krajów partnerskich, by osiągnąć te cele i pomóc im uzyskać wiedzę specjalistyczną niezbędną do doskonalenia lokalnych struktur gospodarowania lasami i do poprawy rozliczalności;

52.  podkreśla, że nielegalne pozyskiwanie drewna to praktyka utrzymująca się nie tylko w państwach trzecich, lecz także w UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zdecydowanego przeciwdziałania nielegalnemu pozyskiwaniu drewna i do zwalczania tego procederu; wzywa Komisję do stworzenia europejskiego systemu nadzoru nad lasami i ich ochrony z systemem monitorowania wykorzystującym GNSS (Galileo i Copernicus) oraz sieci naziemne w celu monitorowania pozyskiwania drewna od ścinki przez zwózkę do zakładu przetwórstwa aż po jego opuszczenie; podkreśla, że Komisja powinna skupić się na przeciwdziałaniu nielegalnemu pozyskiwaniu drewna przez lepsze wdrażanie rozporządzenia w sprawie drewna(17) oraz FLEGT; podkreśla potrzebę zwiększenia wiedzy społeczeństwa na temat społecznych i gospodarczych skutków nielegalnego pozyskiwania drewna oraz przestępstw związanych z lasami;

53.  przypomina, że ryzyko pożarów lasów prawdopodobnie wzrośnie w wyniku zmiany klimatu; podkreśla w związku z tym, że trzeba zrobić znacznie więcej w dziedzinie zapobiegania i gotowości, wspólnie pracując na arenie międzynarodowej nad narzędziami wczesnego ostrzegania oraz środkami służącymi odporności na klęski żywiołowe i zmniejszaniu ryzyka; zaleca Komisji dalsze wspieranie rozwoju systemów informacyjnych na szczeblu światowym (takich jak globalny system informacji o pożarach lasów) i regionalnym (takich jak europejski system informacji o pożarach lasów), by monitorować skutki pożarów lasów; wzywa Komisję, by wykorzystała dostępną jej wiedzę fachową oraz by rozszerzyła zakres zastosowania systemu satelitarnego Copernicus REDD+ na wspieranie światowego monitorowania wylesiania i zagrożeń dla lasów we współpracy z państwami trzecimi;

54.  przypomina, że polityka handlowa i inwestycyjna UE powinna obejmować wiążące i możliwe do wyegzekwowania rozdziały dotyczące zrównoważonego rozwoju, w pełni zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami, zwłaszcza z porozumieniem paryskim, a także z zasadami Światowej Organizacji Handlu (WTO); z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza włączać porozumienie paryskie do wszystkich przyszłych umów handlowych i inwestycyjnych jako ich zasadniczy element; wzywa Komisję do zapewnienia, że wszystkie przyszłe umowy handlowe i inwestycyjne, zarówno umowy kompleksowe, jak i odpowiednie porozumienia częściowe, będą zawierały wiążące i możliwe do wyegzekwowania postanowienia mające zapobiegać wylesianiu i degradacji lasów, w tym postanowienia antykorupcyjne ukierunkowane na walkę z nielegalnym pozyskiwaniem drewna;

55.  z zadowoleniem przyjmuje zasadę „nie szkodzić” podkreśloną w komunikacie w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu; zaleca w związku z tym, by Komisja lepiej oceniła wpływ dotychczasowych umów handlowych na wylesianie i zapewniła włączenie ambitniejszych przepisów o ochronie lasów, różnorodności biologicznej i zrównoważonym leśnictwie do rozdziałów dotyczących handlu i zrównoważonego rozwoju we wszystkich umowach o wolnym handlu i inwestycjach;

56.  wzywa Komisję do zapewnienia, by wszystkie oceny wpływu na zrównoważony rozwój i inne odpowiednie oceny obejmowały ocenę wpływu umów handlowych na stan lasów, różnorodność biologiczną i prawa człowieka, prowadzoną w konsultacji z odpowiednimi zainteresowanymi stronami, oraz by wnioski z tych ocen były następnie w pełni uwzględniane przy negocjowaniu i zawieraniu takich umów;

57.  podkreśla, że należy dalej poprawiać wdrażanie i egzekwowanie rozporządzenia w sprawie drewna, by jak najlepiej przeciwdziałać handlowi przywożonym i europejskim nielegalnie pozyskiwanym drewnem i produktami wytworzonymi z takiego drewna; zwraca również uwagę, że niezbędne są dokładniejsze kontrole przywozu drewna i produktów z drewna na granicach UE, by zagwarantować rzeczywistą zgodność przywożonych produktów z kryteriami wymaganymi do wprowadzenia na terytorium UE; przypomina, że kwestię drewna z regionów ogarniętych konfliktami zapisano już w planie działań FLEGT, lecz działania podjęte w tym obszarze są niewystarczające; wzywa Komisję, by wywiązała się z zobowiązania do rozszerzenia obowiązku dochowania należytej staranności zapisanego w rozporządzeniu w sprawie drewna, tak by po zbliżającym się przeglądzie obowiązkiem tym objęte było drewno z regionów ogarniętych konfliktami; podkreśla, że doskonaleniu dotychczasowych strategii politycznych musi towarzyszyć większa spójność polityki, aby polityka UE, włącznie z polityką handlową, nie powodowała negatywnych skutków dla środowiska lub ludzi;

58.  zauważa z ubolewaniem, że obecny poziom monitorowania przywozu drewna i produktów z drewna do UE jest niewystarczający, zwłaszcza jeśli chodzi o sprawdzanie zgodności z kryteriami, od których spełnienia uzależnia się wjazd do UE;

59.  przypomina, że umowy o dobrowolnym partnerstwie FLEGT mają zapewniać legalne wytwarzanie całego drewna i wszystkich produktów z drewna przywożonych z krajów partnerskich do UE i objętych zakresem tych umów; podkreśla, że ogólnie celem umów o dobrowolnym partnerstwie jest stymulowanie zmian systemowych w leśnictwie z myślą o rozwijaniu zrównoważonej gospodarki leśnej, zwalczaniu nielegalnego pozyskiwania drewna i wspieraniu ogólnoświatowych starań o powstrzymanie wylesiania i degradacji lasów; podkreśla, że umowy o dobrowolnym partnerstwie to ważne ramy prawne dla UE i jej krajów partnerskich, których powstanie umożliwiły dobra współpraca i zaangażowanie zainteresowanych państw;

60.  z zadowoleniem przyjmuje postępy osiągnięte dzięki umowom o dobrowolnym partnerstwie FLEGT, a także pogłębiony dialog nawiązany w niektórych krajach między rządami, przemysłem a społeczeństwem obywatelskim w wyniku procesu realizacji umowy o dobrowolnym partnerstwie; zauważa, że dotychczas siedem państw ratyfikowało umowy o dobrowolnym partnerstwie z UE (Kamerun, Republika Środkowoafrykańska, Ghana, Indonezja, Liberia, Republika Konga i Wietnam), a spośród tych państw Indonezja jest pierwszym i jak dotąd jedynym partnerem umowy o dobrowolnym partnerstwie, w którym od 2016 r. funkcjonuje system zezwoleń FLEGT, oraz że UE zakończyła negocjacje i parafowała umowy o dobrowolnym partnerstwie z Hondurasem i Gujaną, a negocjacje z sześcioma innymi krajami (Wybrzeżem Kości Słoniowej, Demokratyczną Republiką Konga, Gabonem, Laosem, Tajlandią i Malezją) jeszcze trwają; podkreśla, że umowy o dobrowolnym partnerstwie dają bardzo skuteczne ramy ustanawiania dobrego partnerstwa z tymi krajami oraz że należy wspierać kolejne umowy o dobrowolnym partnerstwie z dalszymi partnerami; jest przekonany, że UE powinna kontynuować współpracę z krajami, które zawarły umowy o dobrowolnym partnerstwie FLEGT, aby pozostać atrakcyjną alternatywą dla rynków eksportowych o mniej rygorystycznych normach środowiskowych; uznaje znaczenie rozporządzenia FLEGT(18) i rozporządzenia w sprawie drewna w zapobieganiu wprowadzania na rynek UE nielegalnie pozyskanego drewna; wzywa UE, by zwiększyła finansowanie FLEGT; z zadowoleniem przyjmuje planowaną przez Komisję ocenę adekwatności rozporządzenia FLEGT oraz rozporządzenia w sprawie drewna, również jako okazję do poprawy egzekwowania przepisów tych rozporządzeń i rozszerzenia zakresu ich stosowania;

61.  apeluje do Komisji, by doskonaląc dotychczasową politykę, dbała o spójność umów o dobrowolnym partnerstwie FLEGT ze wszystkimi dziedzinami polityki, w tym z polityką dotyczącą rozwoju, środowiska, rolnictwa i handlu; wzywa Komisję do negocjowania norm przywozu drewna w przyszłych dwu- lub wielostronnych umowach handlowych, by nie zaprzepaścić sukcesów osiągniętych wraz z państwami produkującymi drewno dzięki planowi działania FLEGT;

62.  uważa, że proces wydawania zezwoleń FLEGT jest uzupełnieniem dobrowolnej certyfikacji przez stronę trzecią oraz że jest to szczególnie korzystne dla mniejszych podmiotów, które często mają trudności z uzyskaniem zezwoleń w systemach sektora prywatnego;

63.  wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy międzynarodowej przez intensywniejsze działania na kluczowych forach międzynarodowych, w tym w WTO i w Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD); wzywa Komisję, by w walce z wylesianiem i zmianą klimatu spowodowanymi przywozem poszukiwała wraz z partnerami handlowymi i innymi krajami importującymi możliwości współpracy wielo- i dwustronnej lub fakultatywnej, włącznie z przyspieszeniem negocjacji w WTO dotyczących umowy w sprawie towarów środowiskowych, a jednocześnie by chroniła możliwości legalnego handlu oraz umacniała zrównoważone zarządzanie gruntami i rolnictwo, własność gruntów i dobre rządy w państwach trzecich;

64.  podkreśla, że wszystkie nowe umowy handlowe, w tym z Mercosurem i innymi podmiotami, zawierają jednoznaczne zobowiązania do przeciwdziałania wylesianiu;

65.  wzywa Komisję, by wykorzystywała nowe przepisy rozporządzenia antydumpingowego(19) dotyczące polityki środowiskowej i klimatycznej;

66.  wzywa UE, aby ściślej wiązała politykę handlową z polityką rozwoju, między innymi przez lepsze wdrażanie reguł ogólnego systemu preferencji taryfowych plus (GSP+) w krajach partnerskich; apeluje do Komisji, by wraz z beneficjentami GSP+ pracowała nad planami działania w dziedzinie gospodarki leśnej w celu zapewnienia skutecznej realizacji ich zobowiązań w dziedzinie środowiska;

67.  podkreśla, że stan zagrożenia klimatycznego i skutki masowej utraty różnorodności biologicznej to poważne zagrożenia dla praw człowieka; wzywa UE i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych, by starannie oceniły, jak podejmowane działania zewnętrzne mogą najlepiej przyczynić się do holistycznego podejścia opartego na prawach człowieka, ukierunkowanego na powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej, wylesiania i degradacji lasów; wzywa UE, by dalej wspierały włączenie idei różnorodności biologicznej jako prawa człowieka do globalnych ram różnorodności biologicznej na okres po 2020 roku;

68.  podkreśla, że należy sprzyjać podejściu ukierunkowanemu na integracyjne partnerstwo z państwami trzecimi na wszystkich szczeblach, by dalej zwalczać wylesianie i degradację lasów, umacniać zrównoważone gospodarowanie gruntami i zrównoważone rolnictwo, prawa własności ziemi i dobre sprawowanie rządów, a jednocześnie przestrzegać praw człowieka oraz praw ludów tubylczych, drobnych producentów i społeczności lokalnych; wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy z państwami trzecimi przez udzielanie pomocy technicznej, wymianę informacji i dobrych praktyk w zakresie ochrony, zachowania i zrównoważonego wykorzystania lasów, gospodarki o obiegu zamkniętym, zrównoważonej biogospodarki, energii ze źródeł odnawialnych, zrównoważonego inteligentnego rolnictwa, agroekologii i systemów rolno-leśnych, przy jednoczesnym uznaniu inicjatyw sektora prywatnego dotyczących zrównoważonego rozwoju, takich jak systemy sprawiedliwego handlu; apeluje o dalsze wzmacnianie zewnętrznego wymiaru Europejskiego Zielonego Ładu za pośrednictwem sojuszy i partnerstw służących podejmowaniu światowych wyzwań, takich jak zmiana klimatu i różnorodność biologiczna, a jednocześnie sprzyjaniu rozwojowi społeczno-gospodarczemu krajów partnerskich;

69.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza zapewnić włączenie tematu wylesiania do dialogów politycznych na szczeblu krajowym i regionalnym, i zachęca Komisję do rozbudowywania umów o partnerstwie o ochronę lasów i ekosystemów, propagowanie praw człowieka, zwłaszcza praw ludów tubylczych i społeczności lokalnych, w tym kobiet, a także o wsparcie rzeczywistego udziału podmiotów społeczeństwa obywatelskiego i obrońców środowiska; podkreśla, że tego rodzaju dialogi należy prowadzić ze wszystkimi krajami będącymi producentami, w tym z krajami rozwiniętymi;

70.  z zadowoleniem przyjmuje plan Komisji, by wspierać kraje partnerskie w tworzeniu i wdrażaniu przepisów mogących zachęcać do lepszej ochrony lasów i zarządzania nimi, gospodarowania i zarządzania gruntami, w tym, w stosownych przypadkach, uznania praw własności gruntów przynależnych ludom tubylczym i społecznościom lokalnym, a także powiązanych środków zarządzania, takich jak strategie łagodzenia zmiany klimatu i dostosowywania się do niej, oraz zaleca Komisji uwzględnianie tych aspektów w jej refleksjach i działaniach; zwraca uwagę, że takie przepisy powinny nie tylko służyć potrzebom krajowym, lecz również być zaliczane do ustalonych na szczeblu krajowym wkładów krajów partnerskich w ramach porozumienia paryskiego, a także do ich krajowych strategii i planów działania na rzecz różnorodności biologicznej w ramach Konwencji o różnorodności biologicznej;

71.  wzywa UE, by wspierała kraje partnerskie w realizacji działań, które pomogą im dostosować się do wymogów wprowadzanych przez UE, by przeciwdziałać wylesianiu wynikającemu z przywozu, i wzywa do zacieśnienia współpracy oraz do podjęcia niezbędnych i skutecznych środków zapobiegających przekierowywaniu handlu towarami związanymi z wylesianiem i degradacją lasów do innych regionów świata; wzywa Komisję do zapewnienia, że wsparcie UE na rzecz polityki rolnej, infrastruktury, górnictwa, obszarów miejskich, podmiejskich i wiejskich w krajach partnerskich nie przyczynia się do wylesiania i degradacji lasów; zachęca Komisję, by w zapowiadanym Instrumencie Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej (ISWMR) wraz z państwami członkowskimi poparła unijny mechanizm techniczny i finansowy będący katalizatorem finansowania działań partnerów na rzecz zrównoważonego wykorzystania, ochrony i odtwarzania lasów oraz doskonalenia zrównoważonej, niepowodującej wylesiania produkcji rolnej, a także by ujęła w nim problem górnictwa mającego negatywne skutki dla lasów;

72.  apeluje, by sektor leśnictwa zajmował ważne miejsce w przyszłym ISWMR oraz by w pełni wykorzystano potencjał Planu inwestycji zewnętrznych i regionalnych instrumentów łączonych do przyciągnięcia funduszy prywatnych na potrzeby zrównoważonej gospodarki leśnej (zalesiania, aktywnego zalesiania i ponownego zalesiania), zrównoważonej turystyki i systemów rolno-leśnych, a także by przedsiębiorstwa podejmowały inicjatywy służące wyeliminowaniu z łańcuchów dostaw produktów powodujących wylesianie, z myślą o osiągnięciu celów zrównoważonego rozwoju;

73.  zaleca, by Komisja i państwa członkowskie wskazały, jak skutecznie upowszechniać w innych państwach innowacyjne praktyki UE dotyczące gospodarki o obiegu zamkniętym, zrównoważonej biogospodarki, energii ze źródeł odnawialnych, inteligentnego rolnictwa i innych istotnych obszarów;

74.  zwraca się do Komisji, by składała regularne sprawozdania dotyczące tendencji w wylesianiu oraz eksploatacji terenów zasobnych w pierwiastek węgiel, np. torfowisk, w państwach trzecich;

75.  zachęca do wdrażania środków wsparcia służących podnoszeniu wydajności rolnictwa w danych krajach, by zmniejszyć społeczną i gospodarczą presję spowodowaną wylesianiem i eksploatacją torfowisk;

76.  popiera zamiar Komisji, by w imieniu UE na kluczowych forach międzynarodowych wspierać przyjmowanie i wdrażanie surowych zobowiązań i regulacji służących powstrzymaniu wylesiania i degradacji lasów oraz sprzyjających odtwarzaniu lasów; uważa, że UE musi świecić przykładem; podkreśla, że wdrażając środki ochrony lasów należy uwzględniać krajową, regionalną i lokalną wiedzę fachową oraz praktyki stosowane na tych szczeblach; z zadowoleniem przyjmuje decyzję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych o ogłoszeniu dekady 2021–2030 Dekadą Odtwarzania Ekosystemów; podkreśla, że za ogłoszeniem przez ONZ takiej dekady stoi przekonanie, że odtwarzanie ekosystemów to ważne rozwiązanie przyrodnicze, które umożliwi osiągnięcie wielu celów zrównoważonego rozwoju;

77.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego popierania ochrony lasów przez tworzenie, konsolidację i skuteczne zarządzanie sieciami obszarów chronionych, w tym leśnych, takimi jak NaturAfrica 2030, zwłaszcza w państwach będących głównymi producentami drewna; przyznaje, że przyczynia się to również do zachowania różnorodności biologicznej i umocni pozycję UE na kolejnej Konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej;

78.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja zamierza zacieśnić współpracę międzynarodową dotyczącą polityki i środków służących ochronie i odtwarzaniu lasów na świecie oraz zrównoważonemu zarządzaniu nimi, by zapobiegać globalnemu wylesianiu na kluczowych forach międzynarodowych; zwraca uwagę, że obecna definicja lasu i klasyfikacja lasów oraz inne istotne koncepcje i zasady dotyczące zrównoważonej gospodarki leśnej, stosowane przez właściwe instytucje, np. FAO, mają charakter ściśle techniczny i nie odzwierciedlają w pełni różnorodności ekosystemów leśnych; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by dążyły do współpracy z tymi forami, w tym w celu ujednolicenia stosowanej terminologii, koncepcji i danych statystycznych (np. pojęć starych kompleksów leśnych niezakłóconych działalnością człowieka, plantacji, zrównoważonej gospodarki leśnej, gospodarki leśnej bliskiej naturze czy łańcuchów dostaw niepowodujących wylesiania), a także w celu zapewnienia spójności przyjmowanych środków i polityki;

79.  wzywa Komisję do wznowienia negocjacji w sprawie międzynarodowej konwencji o lasach, która przyczyniłaby się do zarządzania lasami, ich ochrony i zrównoważonego rozwoju, a także pozwoliłaby utrzymać ich liczne i uzupełniające się funkcje i sposoby wykorzystania, w tym przez działania służące zalesianiu i ponownemu zalesianiu oraz ochronie lasów; podkreśla, że w takiej konwencji należy uwzględnić społeczne, gospodarcze, ekologiczne i duchowe potrzeby obecnych i przyszłych pokoleń oraz uznać kluczową rolę wszystkich rodzajów lasów w utrzymywaniu procesów ekologicznych i równowagi ekologicznej oraz we wspieraniu tożsamości, kultury i praw ludów tubylczych, ich społeczności oraz innych społeczności i mieszkańców lasów;

80.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by zawsze włączały do polityki rozwoju oraz do wszystkich programów inwestycji i wsparcia dla krajów producenckich przepisy dotyczące wylesiania oraz degradacji lasów i innych ekosystemów naturalnych, a także utraty różnorodności biologicznej i łamania praw człowieka, a ponadto by rozważyły uzależnienie inwestycji i wsparcia od przestrzegania tych przepisów;

81.  uznaje znaczenie przepisów międzynarodowych, takich jak VGGT, dla jasności prawa i uznawanych na arenie międzynarodowej norm dotyczących dobrych praktyk odpowiedzialnego zarządzania tytułami własności gruntów; zwraca się do Komisji, by poparła upowszechnianie i stosowanie VGGT na szczeblu globalnym, regionalnym i krajowym; podkreśla, że potrzebne jest skuteczne niezależne monitorowanie i egzekwowanie przepisów, w tym odpowiednie mechanizmy rozstrzygania sporów i rozpatrywania skarg, by zapewnić przestrzeganie VGGT;

82.  wzywa do zacieśnienia współpracy między UE a grupą państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), by zająć się coraz poważniejszym problemem wylesiania i pustynnienia w krajach AKP, opracowując plany działania służące poprawie gospodarowania lasami i ochronie lasów, z uwzględnieniem przyczyn wylesiania leżących zarówno w samym sektorze leśnym, jak i poza nim, oraz z uznaniem znaczenia drewna tropikalnego dla gospodarki państw AKP pozyskujących drewno ze swoich lasów;

83.  wzywa UE i państwa członkowskie do zapewnienia spójności poszczególnych dziedzin polityki zgodnie z zasadą spójności polityki na rzecz rozwoju zapisaną w art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

84.  dostrzega i popiera konkluzje FAO dotyczące znaczenia zrównoważonego użytkowania gruntów na świecie dla zwalczania ubóstwa;

85.  zwraca uwagę, że lasy mają duży wkład w bezpieczeństwo żywnościowego na świecie oraz w źródła utrzymania i pożywienia w krajach rozwijających się, a także są ważnym źródłem dochodów dla miejscowych społeczności; przypomina, że postępy na drodze do zrównoważonego rolnictwa, bezpieczeństwa żywnościowego i zrównoważonej gospodarki leśnej powinny być jednocześnie głównymi elementami Agendy 2030;

86.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 17 kwietnia 2018 r., Komisja Europejska przeciwko Rzeczpospolitej Polskiej, C-441/17, EU:C:2018:255. (2) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0005. (3) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0015. (4) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0078. (5) Dz.U. C 433 z 23.12.2019, s. 50. (6) Dz.U. C 298 z 23.8.2018, s. 2. (7) Cel nr 15.2: Do 2020 r. wspierać zrównoważone zarządzanie wszystkimi typami lasów, zatrzymać wylesianie, odtworzyć zniszczone lasy oraz znacznie zwiększyć poziom zalesiania i ponownego zalesiania na świecie. (8) Cel nr 5: Do 2020 r. zmniejszyć co najmniej o połowę wskaźnik utraty wszystkich typów siedlisk przyrodniczych, w tym lasów, a w miarę możliwości zbliżyć ten wskaźnik do zera; znacznie zmniejszyć skalę degradacji i fragmentacji. (9) https://www.globalwitness.org/en/campaigns/forests/why-eu-action-tackle-deforestation-should-not-let-finance-hook/ (10) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 82). (11) Donato, D. i in., „Mangroves among the most carbon-rich forests in the tropics” [Lasy namorzynowe – jedne z najzasobniejszych w węgiel lasów tropikalnych], Nature Geoscience, kwiecień 2011 r. (12) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/95/UE z dnia 22 października 2014 r. zmieniająca dyrektywę 2013/34/UE w odniesieniu do ujawniania informacji niefinansowych i informacji dotyczących różnorodności przez niektóre duże jednostki oraz grupy (Dz.U. L 330 z 15.11.2014, s. 1). (13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/852 z dnia 18 czerwca 2020 r. w sprawie ustanowienia ram ułatwiających zrównoważone inwestycje, zmieniające rozporządzenie (UE) 2019/2088 (Dz.U. L 198 z 22.6.2020, s. 13). (14) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2019/807 z dnia 13 marca 2019 r. uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 w odniesieniu do określania surowców o wysokim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, w przypadku których zaobserwowano znaczącą ekspansję obszaru produkcji na tereny zasobne w pierwiastek węgla oraz certyfikowania biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów (Dz.U. L 133 z 21.5.2019, s. 1). (15) Doyle, A. i Roche, A. „Nineteen nations say they’ll use more bioenergy to slow climate change” [19 państw oświadcza, że będzie wykorzystywać więcej bioenergii, by spowolnić zmianę klimatu], Reuters, 16 listopada 2017 r., http://www.reuters.com/article/us-climatechange-accord-biofuels/nineteen-nations-say-theyll-use-more-bioenergy-to-slow-climate-change-idUSKBN1DG2DO. (16) http://www.fao.org/food-loss-and-food-waste/en/ (17) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 995/2010 z dnia 20 października 2010 r. ustanawiające obowiązki podmiotów wprowadzających do obrotu drewno i produkty z drewna (Dz.U. L 295 z 12.11.2010, s. 23). (18) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2173/2005 z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia systemu zezwoleń na przywóz drewna do Wspólnoty Europejskiej FLEGT (Dz.U. L 347 z 30.12.2005, s. 1). (19) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (Dz.U. L 176 z 30.6.2016, s. 21).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 2020 r. w sprawie współpracy UE–Afryka w dziedzinie bezpieczeństwa w regionie Sahelu, Afryce Zachodniej i Rogu Afryki (2020/2002(INI))

P9_TA(2020)0213 A9-0129/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE), w szczególności jego art. 41, 42, 43, 44, 45 i 46,

–  uwzględniając raport OECD oraz Klubu Sahelu i Afryki Zachodniej z 14 lutego 2020 r. pt. „The Geography of Conflict in North and West Africa” [Geografia konfliktu w Afryce Północnej i Zachodniej],

–  uwzględniając sprawozdanie Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem pt. „Trends in World Military Expenditure, 2019” [Tendencje światowych wydatków na zbrojenia, 2019 r.”], opublikowane w kwietniu 2020 r.,

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji oraz Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 9 marca 2020 r. pt. „W kierunku kompleksowej strategii współpracy z Afryką” (JOIN(2020)0004),

–  uwzględniając wspólną deklarację członków Rady Europejskiej i państw należących do Grupy Pięciu na Rzecz Sahelu z 28 kwietnia 2020 r.,

–  uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2020/253 z dnia 25 lutego 2020 r. zmieniającą decyzję (WPZiB) 2018/906 przedłużającą mandat specjalnego przedstawiciela Unii Europejskiej w regionie Sahelu(1),

–  uwzględniając wspólną deklarację szefów państw członkowskich Grupy Pięciu na rzecz Sahelu oraz Prezydenta Republiki Francuskiej złożoną na szczycie, który odbył się 13 stycznia 2020 r. w Pau we Francji (deklaracja z Pau),

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 20 kwietnia 2015 r. w sprawie regionalnego planu działania na rzecz Sahelu na lata 2015–2020, z dnia 16 marca 2015 r. w sprawie planu działania dotyczącego Zatoki Gwinejskiej na lata 2015–2020 oraz z dnia 25 czerwca 2018 r. w sprawie Rogu Afryki / Morza Czerwonego,

–  uwzględniając rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325/1820 i rezolucje przyjęte w jej następstwie,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie strategii UE dla Rogu Afryki(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie operacji wspierania pokoju – współpraca UE z ONZ i Unią Afrykańską(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2018 r. w sprawie Somalii(4),

–  uwzględniając strategię na rzecz rozwoju i bezpieczeństwa państw Grupy Pięciu na rzecz Sahelu z września 2016 r., ramy zintegrowanych działań priorytetowych z lutego 2020 r., Sojusz na rzecz Sahelu oraz partnerstwo na rzecz stabilności i bezpieczeństwa w regionie Sahelu,

–  uwzględniając opracowaną przez Radę koncepcję UE dotyczącą wsparcia reformy sektora bezpieczeństwa w ramach EPBiO z 13 października 2005 r., komunikat Komisji z 24 maja 2006 r. pt. „Koncepcja wsparcia Wspólnoty Europejskiej na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa” (COM(2006)0253), wspólny komunikat Komisji oraz Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z 5 lipca 2016 r. pt. „Elementy ogólnounijnych ram strategicznych w celu wspierania reformy sektora bezpieczeństwa” (JOIN(2016)0031) oraz konkluzje Rady z 14 listopada 2016 r. w sprawie ogólnounijnych strategicznych ram wsparcia reformy sektora bezpieczeństwa,

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, w szczególności cel nr 16 zakładający promowanie pokojowych i inkluzywnych społeczeństw z myślą o zrównoważonym rozwoju,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/821 z dnia 17 maja 2017 r. ustanawiające obowiązki w zakresie należytej staranności w łańcuchu dostaw unijnych importerów cyny, tantalu i wolframu, ich rud oraz złota pochodzących z obszarów dotkniętych konfliktami i obszarów wysokiego ryzyka (rozporządzenie w sprawie minerałów z regionów ogarniętych konfliktami)(5),

–  uwzględniając strategiczne ramy dla Rogu Afryki z 14 listopada 2011 r. oraz regionalny plan działania UE na rzecz Rogu Afryki na lata 2015–2020 z 26 października 2015 r.,

–  uwzględniając apel Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o globalne zawieszenie broni w następstwie pandemii koronawirusa (COVID-19),

–  uwzględniając strategię UE dotyczącą Zatoki Gwinejskiej z 17 marca 2014 r.,

–  uwzględniając strategię UE na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju w regionie Sahelu z 21 marca 2011 r., przedstawioną przez Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa i Komisję na wniosek Rady,

–  uwzględniając wspólne roczne posiedzenia konsultacyjne Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej oraz Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej,

–  uwzględniając plan działania na rzecz zwiększenia w ramach WPBiO unijnego wsparcia działań ONZ zapewniających utrzymanie pokoju z 14 czerwca 2012 r. oraz w zakresie wzmocnienia strategicznego partnerstwa ONZ i UE w dziedzinie utrzymywania pokoju i zarządzania kryzysowego – priorytety na lata 2015–2018 z 27 marca 2015 r.,

–  uwzględniając wspólną strategię Afryka–UE (JAES) przyjętą podczas drugiego szczytu UE–Afryka, który odbył się w Lizbonie 8 i 9 grudnia 2007 r., oraz plan działania dotyczący JAES na lata 2014–2017 przyjęty podczas czwartego szczytu UE–Afryka, który odbył się w Brukseli 2 i 3 kwietnia 2014 r.,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 3 pt. „Wydajność i skuteczność pomocy UE przekazywanej za pośrednictwem Organizacji Narodów Zjednoczonych w krajach dotkniętych konfliktami” z 25 maja 2011 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie 10. rocznicy przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa(6),

–  uwzględniając unijne strategiczne podejście w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa z 10 grudnia 2018 r. oraz powiązany plan działania na lata 2019–2024 z 5 lipca 2019 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie roli wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w przypadku klęsk spowodowanych warunkami klimatycznymi i katastrof naturalnych(7),

–  uwzględniając sprawozdania Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska z 2011 i 2012 r. dotyczące zabezpieczenia źródeł utrzymania w związku ze zmianą klimatu, migracją i konfliktami w Sahelu,

–  uwzględniając koncepcję wzmacniania zdolności UE w zakresie mediacji i dialogu przyjętą przez Radę 10 listopada 2009 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2019 r. w sprawie budowania zdolności UE do zapobiegania konfliktom i mediacji(8),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony(9) oraz w sprawie realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa(10),

–  uwzględniając wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 230/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju (COM(2016)0447),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 kwietnia 2015 r. pt. „Europejska agenda bezpieczeństwa” (COM(2015)0185),

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu,

–  uwzględniając pismo przesłane przez Komisję Rozwoju,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A9-0129/2020),

A.  mając na uwadze, że rozwój i trwały pokój można zapewnić jedynie w drodze eliminacji podstawowych przyczyn ubóstwa i głodu; mając na uwadze, że bezpieczeństwo stanowi warunek wstępny rozwoju; mając na uwadze, że warunkiem wstępnym trwałego pokoju i stabilności jest bezpieczeństwo ludzkie; mając na uwadze, że silny związek między bezpieczeństwem, rozwojem i interwencją humanitarną ma zasadnicze znaczenie dla zrównoważonego rozwoju w regionie Sahelu, Afryce Zachodniej i Rogu Afryki; mając na uwadze, że bez rozwoju i eliminacji ubóstwa nie będzie trwałego pokoju; mając na uwadze, że stan bezpieczeństwa w regionie Sahelu i Sahary i w Rogu Afryki stopniowo się pogarsza, natomiast działania Unii Europejskiej nie stanowią odpowiedniej reakcji na ten kryzys, zwłaszcza z powodu ograniczeń mandatu i operacyjności;

B.  mając na uwadze, że południowe otoczenie strategiczne UE jest niestabilne; mając na uwadze, że stoi ona w obliczu wielu wyzwań, w szczególności konfliktów zbrojnych na południowych granicach kontynentu europejskiego oraz terroryzmu dżihadystycznego; mając na uwadze, że brak stabilności w tym regionie ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo kontynentu europejskiego i jego obywateli, a także na stabilność na zewnętrznych granicach Europy;

C.  mając na uwadze, że bezpieczeństwo i stabilność Sahelu, Afryki Zachodniej i Rogu Afryki muszą być strategicznym celem współpracy UE z rządami krajów południowego sąsiedztwa;

D.  mając na uwadze, że mandaty misji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) są kompleksowe i mają na celu między innymi wspieranie reformy sektora bezpieczeństwa, postępy w reformowaniu wymiaru sprawiedliwości oraz rozwój szkoleń wojskowych i policyjnych, a także wzmocnienie nadzoru;

E.  mając na uwadze, że Unia Europejska jako główny partner regionu Sahelu zobowiązała się dbać o jego bezpieczeństwo i rozwój za pomocą zintegrowanego podejścia koncentrującego się na dialogu politycznym i dyplomatycznym oraz wsparciu rozwojowym i humanitarnym;

F.  mając na uwadze, że w wyniku inicjatywy „Budowanie zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju” w 2017 r. przeprowadzono przegląd Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju, który umożliwił finansowanie działań szkoleniowych oraz dostawy nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego dla sił zbrojnych z państw trzecich;

G.  mając na uwadze, że państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić personel niezbędny do prowadzenia misji, niedobory, pogłębione w wyniku pandemii spowodowanej rozprzestrzenianiem się COVID-19, oznaczają, że liczba pracowników UE w tych misjach jest ograniczana ze względów zdrowotnych;

H.  mając na uwadze, że od Oceanu Atlantyckiego na zachodzie po Morze Czerwone i Ocean Indyjski na wschodzie wiele krajów afrykańskich zmaga się z wyzwaniami takimi jak: destabilizacja tradycyjnej gospodarki rolno-pasterskiej w wyniku zmiany klimatu, eksploatacja zasobów naturalnych przez podmioty zagraniczne, brak bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego, brak dostępu do podstawowych usług społecznych, nieodpowiednie modele rolnictwa, wzrost liczby ludności oraz presja na zasoby naturalne i środowiskowe, np. wylesianie; mając na uwadze, że kolejnym poważnym wyzwaniem jest pojawienie się nowych form gospodarki mafijnej, w tym handlu ludźmi, migrantami i narkotykami, przemytu dóbr kultury i dzikiej fauny i flory oraz niekontrolowanego eksportu złota i minerałów ze złóż, co w połączeniu ze słabością instytucji i brakiem przejrzystości, nieudolnym zarządzaniem, pogłębiającymi się nierównościami, brakiem zaufania do rządów i korupcją wielu administracji prowadzi do hybrydyzacji ugrupowań zbrojnych, handlarzy i tradycyjnych społeczności oraz do konfliktów regionalnych, a nieakceptowalne zjawisko dżihadystycznego ekstremizmu religijnego jawi się jako fałszywa odpowiedź dla tych społeczeństw, w których można zauważyć postępującą radykalizację;

I.  mając na uwadze, że wyzwania w zakresie bezpieczeństwa, brutalne konflikty i przemoc polityczna przybierają różne formy w poszczególnych regionach, krajach i prowincjach Afryki; mając na uwadze, że w regionach Sahelu czy Rogu Afryki zbrojne grupy islamistyczne i terroryzm, ale także w mniejszym stopniu siły bezpieczeństwa, różne grupy przestępcze i bojówki powodują poważne straty w ludziach, w szczególności wśród ludności cywilnej; mając na uwadze, że sytuacja w większości spośród 19 krajów Afryki Zachodniej jest bardzo zróżnicowana – niektóre państwa są trwale stabilne i bezpieczne, podczas gdy w innych dochodzi do przemocy politycznej lub konfliktu etnicznego;

J.  mając na uwadze, że 3471 przypadków brutalnych wydarzeń odnotowanych w ubiegłym roku przypisano tym grupom; mając na uwadze, że w ubiegłym roku odnotowano także wzrost o 7 % – do ok. 10 460 – liczby ofiar śmiertelnych w wyniku działalności militarnych ugrupowań islamistycznych w Afryce;

K.  mając na uwadze, że działalność terrorystyczna w znacznej mierze koncentruje się w pięciu głównych regionach, obejmujących Somalię, Kotlinę Czadu i Sahel, a także Afrykę Północną i zachodnie wybrzeże Oceanu Indyjskiego, gdzie zagrożenie jest mniejsze, lecz wciąż obecne; mając na uwadze, że w 2019 r. w Sahelu odnotowano najgwałtowniejszy wzrost liczby krwawych działań ekstremistycznych w porównaniu z innymi regionami; mając na uwadze, że każdy teatr działań terrorystycznych charakteryzuje się swoistą dynamiką i wymaga jedynego w swoim rodzaju podejścia regionalnego;

L.  mając na uwadze, że przywódcy UE i Grupy Pięciu na Rzecz Sahelu wyrazili głębokie zaniepokojenie wzrostem terroryzmu i pogorszeniem się stanu bezpieczeństwa i sytuacji humanitarnej w regionie Sahelu; mając na uwadze, że terroryzm wywiera coraz większą presję na kraje Grupy Pięciu na Rzecz Sahelu i kraje z nimi sąsiadujące; mając na uwadze, że terroryzm powoduje eskalację lokalnych napięć politycznych, etnicznych i religijnych oraz jest podsycany przez ugrupowania przestępcze i fundamentalistyczne, problemy społeczno-ekonomiczne, nieudolne zarządzanie, a także – w niektórych przypadkach – siły bezpieczeństwa i obrony;

M.  mając na uwadze, że ataki terrorystyczne wymierzone w cywilów, instytucje i przedstawicieli państwa, siły bezpieczeństwa i obrony oraz infrastrukturę szkodzą spójności społecznej, oraz mając na uwadze, że ugrupowania terrorystyczne wykorzystują w tym celu również istniejące konflikty lokalne;

N.  mając na uwadze, że wszystkie te wyzwania poważnie wpłynęły na stabilność i pokój w społecznościach lokalnych oraz na tradycyjny porządek oparty na kompromisach i moralnym autorytecie starszyzny i tradycyjnych przywódców, który to porządek zastępuje obecnie dominacja uzbrojonych grup przemytników i terrorystów;

O.  mając na uwadze fundamentalne znaczenie, jakie ma stworzenie warunków bezpieczeństwa niezbędnych do odtworzenia podstawowych struktur państwowych, zwłaszcza w regionach oddalonych, gdzie obywatele mogą mieć największe poczucie porzucenia;

P.  mając na uwadze, że ataki terrorystyczne i przestępcze są zwykle wymierzone w ludność cywilną, przedstawicieli państwa, siły bezpieczeństwa i obrony oraz w infrastrukturę społeczno-ekonomiczną, a tym samym szkodzą spójności i integracji społecznej i środowiskowej;

Q.  mając na uwadze, że Sahel jest jednym z regionów najbardziej dotkniętych zjawiskiem proliferacji nielegalnej broni strzeleckiej, a także mając na uwadze, że broń ta, nierejestrowana i przeważnie posiadana nielegalnie, nie tylko zagraża bezpieczeństwu społeczności, ale również jest wykorzystywana przez niebezpieczne międzynarodowe sieci przestępcze zajmujące się różnymi formami nielegalnego handlu, w tym handlem bronią, ludźmi i narkotykami;

R.  mając na uwadze, że według nowych danych Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem:

S.  mając na uwadze, że militarne wpływy Rosji na kontynencie afrykańskim polegają na sprzedaży broni, wysyłaniu najemników i doradców politycznych, zawieraniu umów w sprawie bezpieczeństwa i organizowaniu szkoleń dla niestabilnych krajów;

T.  mając na uwadze, że co roku złoto warte miliardy dolarów jest przemycane z krajów Afryki Zachodniej przez Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA) na Bliskim Wschodzie; mając na uwadze, że według Organizacji Narodów Zjednoczonych somalijska grupa ekstremistyczna Asz-Szabab generuje miliony dolarów przychodów z eksportu węgla drzewnego do Iranu, a następnie do ZEA, z naruszeniem sankcji ONZ;

U.  mając na uwadze, że ubóstwo, brak edukacji, bezrobocie, konflikty, kryzysy i brak bezpieczeństwa w połączeniu z innymi czynnikami, takimi jak upadłe państwa, złe zarządzanie i korupcja, wpływają szczególnie mocno na młodych ludzi i ich szanse, popychając wielu z nich do ucieczki i opuszczenia domów i rodzin w poszukiwaniu – z narażeniem życia – bezpieczniejszych regionów lub innych kontynentów;

V.  mając na uwadze, że wyżej wspomniane wyzwania ulegną nasileniu w wyniku pandemii COVID-19 i coraz poważniejszych skutków zmiany klimatu; mając na uwadze, że Komisja zapowiedziała przeznaczenie dodatkowych 194 mln EUR na wsparcie bezpieczeństwa, stabilności i odporności w Sahelu;

W.  mając na uwadze, że zagrożenie ze strony bojówek islamistycznych w Afryce nie jest jednorodne, lecz obejmuje działania około 24 ciągle ulegających przeobrażeniom ugrupowań aktywnie operujących w 14 krajach;

X.  mając na uwadze, że Unia Europejska przeprowadziła trzy misje i operacje wojskowe w ramach WPBiO mające na celu zapewnienie szkoleń i doradztwa siłom zbrojnym Somalii (unijna misja szkoleniowa w Somalii (EUTM Somalia) – 2010 r.), Mali (EUTM Mali – 2013 r.) i Republiki Środkowoafrykańskiej (EUTM RCA – 2016 r.), jedną morską operację wojskową (operacja sił morskich UE (NAVFOR) Atalanta – 2009 r.) oraz trzy misje cywilne mające na celu zapewnienie szkoleń i doradztwa wewnętrznym siłom bezpieczeństwa Mali (misja UE dotycząca budowania zdolności w Mali (EUCAP Sahel Mali) – 2012 r.), Nigrze (EUCAP Sahel Niger – 2014 r.) i Somalii (EUCAP Somalia – 2014 r.), projekt GAR-SI Sahel, a także ustanowiła i wkrótce rozpocznie misję doradczą (EUAM) w Republice Środkowoafrykańskiej;

Y.  mając na uwadze, że wiele placówek wojskowych poszczególnych krajów, takich jak Francja i Stany Zjednoczone Ameryki, zapewnia lokalnym partnerom pomoc w zakresie bezpieczeństwa, prowadząc operacje zwalczania terroryzmu i inne działania; mając na uwadze, że równolegle do rozwiązań politycznych, działań służących budowie państwowości i inicjatyw na rzecz rozwoju mają one kluczowe znaczenie dla pokonania grup terrorystycznych i budowy stabilności w regionie;

Z.  mając na uwadze, że ciągłe wywieranie presji na terrorystów jest konieczne, aby powstrzymać rozprzestrzenianie się tego zagrożenia na inne regiony i kontynenty, w tym Europę;

AA.  mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat afrykańskie instytucje bezpieczeństwa wysłały dziesiątki tysięcy pracowników do udziału w operacjach pokojowych na obszarze Afryki, co świadczy o prawdziwej woli uczestnictwa w zarządzaniu bezpieczeństwem na własnym kontynencie;

AB.  mając na uwadze, że UE wspiera również uruchomienie połączonych sił Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, głównego instrumentu przeciwdziałania terroryzmowi, który jest niezbędny do zwalczania terroryzmu, działalności dżihadystów i zagrożeń dla bezpieczeństwa oraz do poprawy bezpieczeństwa regionalnego;

AC.  mając na uwadze, że ciągłe podejmowanie działań przez główne regionalne podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwo, takie jak Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS), wschodnioafrykańskie siły szybkiego reagowania (EASF) oraz afrykańskie siły szybkiego reagowania Unii Afrykańskiej, pokrywa się z interesem UE polegającym na pomocy walczącym krajom w zapewnianiu pokoju i dobrobytu swoim obywatelom;

AD.  mając na uwadze, że współpraca regionalna i stosunki dobrosąsiedzkie między krajami regionu Sahelu, Afryki Zachodniej i Rogu Afryki są niezbędne do utrzymania i zwiększenia stabilności w tych regionach;

AE.  mając na uwadze, że Unia Afrykańska pozostaje kluczowym partnerem UE w działaniach na rzecz pokoju i stabilności;

AF.  mając na uwadze, że na corocznym szczycie w lutym 2020 r. Unia Afrykańska ogłosiła zamiar wysłania 3000 żołnierzy do Sahelu, aby wesprzeć Grupę Pięciu na rzecz Sahelu w walce z ugrupowaniami zbrojnymi;

AG.  mając na uwadze, że od 2017 r. trwa proces regionalizacji misji UE w ramach WPBiO, co wraz z zacieśnianiem współpracy z Grupą Pięciu na rzecz Sahelu ma na celu lepsze identyfikowanie i uzupełnianie braków we współpracy transgranicznej w regionach;

AH.  mając na uwadze, że po latach specjalnych szkoleń trwałość i skuteczność wyżej wspomnianych misji UE i ONZ osłabły wskutek ograniczeń dotyczących ich mandatu, programów szkoleniowych, planów stabilności i poczucia odpowiedzialności na szczeblu lokalnym, a także wskutek niemożności dostarczenia niezbędnego sprzętu dla szkolonych jednostek i dla lokalnych sił obronnych, w tym broni, amunicji i pojazdów; mając na uwadze, że mandat i cel misji UE wymagają przeglądu w celu sporządzenia analizy „wyciągniętych wniosków”, która posłuży do dostosowania obecnych i przyszłych misji do potrzeb;

AI.  mając na uwadze, że wszelkie szkolenia, finansowanie lub wyposażanie sił bezpieczeństwa w państwach trzecich powinny przebiegać z poszanowaniem podstawowych wartości europejskich i przyczyniać się do budowy niezawodnego sektora bezpieczeństwa, który przede wszystkim ma przynosić całej społeczności lokalnej korzyści pod względem bezpieczeństwa, a jednocześnie należy przestrzegać zasad praworządności, w szczególności międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka;

AJ.  mając na uwadze, że te ograniczenia oraz brak spójnej i strategicznej obecności Unii Europejskiej wpływają na wiarygodność działań zewnętrznych UE, podczas gdy inne globalne podmioty intensyfikują swoje działania, wysyłają najemników i budują własne obiekty wojskowe oraz zwiększają dostawy broni i amunicji do krajów tego regionu, nie warunkując ich dobrymi rządami i dbając głównie o promowanie wyłącznie dwustronnych interesów;

AK.  mając na uwadze, że Komunistyczna Partia Chin podczas zjazdu krajowego w 2017 r. przyjęła formalnie inicjatywę „Jeden pas i jeden szlak” przewidującą inwestycje w wysokości aż 8 bln USD w rozległą sieć infrastruktury transportowej, energetycznej i telekomunikacyjnej łączącą Europę, Afrykę i Azję; mając na uwadze, że Chiny są głównym interesariuszem w gospodarce afrykańskiej i wywierają znaczący wpływ na wiele aspektów spraw na kontynencie;

AL.  mając na uwadze, że w ostatniej dekadzie ZEA stopniowo zwiększały swoją obecność w Rogu Afryki, wykorzystując projekty rozwojowe i humanitarne do wzmocnienia swojego znaczenia geostrategicznego, zwłaszcza w Zatoce Adeńskiej; mając na uwadze, że Somalia wezwała Radę Bezpieczeństwa ONZ do podjęcia działań przeciwko budowie bazy wojskowej ZEA w Somalilandzie;

AM.  mając na uwadze, że Turcja poświęciła lata na budowę zaufania w Rogu Afryki, ponieważ stara się zwiększyć swoje wpływy, zwłaszcza w regionie Morza Czerwonego; mając na uwadze, że tureckie przedsiębiorstwa nadal zarządzają głównym portem morskim i lotniskiem w Mogadiszu, a nawet prowadzą szkolenia wojskowe dla somalijskich żołnierzy rządowych;

AN.  mając na uwadze, że marynarka wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej utworzyła swoją pierwszą zamorską bazę wojskową w Dżibuti, a zadłużenie tego kraju wobec Chin wynosi ponad 70 % jego produktu krajowego brutto; mając na uwadze, że z powodu pożyczek w ramach inicjatywy „Jeden pas i jeden szlak” najsłabsze, rozwijające się kraje wpadają w „pułapki zadłużenia”, które uszczuplają rezerwy rządowe i obciążają pokolenia podatników gigantycznymi długami;

AO.  mając na uwadze, że ani armie Somalii, Burkiny Faso i Mali, ani armia środkowoafrykańska nie znalazły skutecznych rozwiązań i z pomocą przyjacielskich sił międzynarodowych usiłują zwalczać dżihadystów i ugrupowania zbrojne lub utrzymać i zabezpieczyć teren, wskutek czego ludność lokalna czuje się opuszczona i obawia się, że z chwilą powrotu i ponownego zajęcia terenu, z którego została wygnana, zostanie oskarżona przez dżihadystów lub ugrupowania zbrojne o współpracę z rządem;

AP.  mając na uwadze, że skala piractwa u wybrzeży zarówno Wschodniej, jak i Zachodniej Afryki znacznie się zmniejszyła w wyniku podejmowanych przez UE i NATO międzynarodowych działań na rzecz bezpieczeństwa morskiego, stanowiących precedens dla europejskiej, afrykańskiej i transatlantyckiej współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa;

AQ.  mając na uwadze, że po latach zaangażowania w wyżej wspomniane misje cywilne i wojskowe ogólna sytuacja znacząco się nie poprawiła i obecnie, mimo podejmowanych wysiłków, systematycznie się pogarsza; mając na uwadze, że z tego powodu nadal istnieje wiele dawnych i nowych wyzwań, a zatem konieczne jest wdrożenie kompleksowej strategii koncentrującej się szczególnie na regionach, w których trudności i napięcia są największe, aby osiągnąć ostateczny cel, jakim jest stabilność w regionie i przekazanie odpowiedzialności za bezpieczeństwo w ręce Afrykańczyków; mając na uwadze, że strategia ta, która będzie odpowiedzią na palącą potrzebę i zaspokoi duże oczekiwania podmiotów lokalnych i miejscowej ludności, powinna uwzględniać przyczyny leżące u podłoża kryzysu;

AR.  mając na uwadze, że kwestia finansowania WPBiO ma zasadnicze znaczenie dla kontynuacji tej polityki, oraz mając na uwadze, że Europejski Fundusz Rozwoju, za pośrednictwem Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce, a w przyszłości – Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju, udzielają wsparcia Unii Afrykańskiej, finansując między innymi koszty operacyjne wojskowych operacji utrzymywania pokoju w Afryce, w szczególności AMISOM w Somalii; mając na uwadze, że Europejski Instrument na rzecz Pokoju zastąpi mechanizm ATHENA w celu finansowania wspólnych kosztów operacji wojskowych w ramach WPBiO, a Instrument na rzecz Pokoju w Afryce zapewni UE nowe narzędzie umożliwiające elastyczniejsze prowadzenie operacji wojskowych oraz znacznie zwiększy możliwości udzielania partnerom wsparcia w zakresie bezpieczeństwa; mając na uwadze, że ostateczny wpływ Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju jako instrumentu służącego trwałemu rozwiązywaniu konfliktów siłowych oraz przywracaniu bezpieczeństwa będzie zależał od stopnia, w jakim zostanie on uzupełniony o niezbędne zabezpieczenia i systemy monitorowania, aby uniknąć potencjalnego niewłaściwego wykorzystania udzielonej pomocy oraz zapewnić należyte uwzględnianie kwestii odpowiedzialności, praw człowieka i poszanowania prawa humanitarnego; mając na uwadze, że przyszły Europejski Instrument na rzecz Pokoju, który w 2021 r. ma zastąpić Instrument na rzecz Pokoju w Afryce, powinien rozszerzyć jego zakres na państwa partnerskie i umożliwić zaopatrzenie w sprzęt wojskowy;

AS.  mając na uwadze, że UE musi koniecznie wspierać swoich partnerów w regionach Sahelu i Sahary oraz Rogu Afryki, którzy stoją w obliczu zwiększonych wyzwań w walce przeciwko zbrojnym ugrupowaniom terrorystycznym, w tym dżihadystom; mając na uwadze, że Unia Europejska może zareagować we właściwy sposób, zapewniając krajom tego regionu za pośrednictwem Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju niezbędną pomoc, w tym broń i amunicję; mając na uwadze, że należy niezwłocznie zatwierdzić Europejski Instrument na rzecz Pokoju, aby umożliwić niezbędną pomoc wojskową;

AT.  mając na uwadze, że temperatura w Sahelu rośnie 1,5 raza szybciej niż w reszcie świata, oraz mając na uwadze, że według Organizacji Narodów Zjednoczonych ok. 80 % gruntów rolnych w Sahelu jest zdegradowanych, a ok. 50 milionów osób zależnych od hodowli walczy o dostęp do ziemi; mając na uwadze, że według Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża (MKCK) sytuacja ta powoduje brak bezpieczeństwa żywnościowego wśród ludności, która usiłuje zaradzić problemom i staje w obliczu trudnych wyborów;

AU.  mając na uwadze, że skutki zmiany klimatu są czynnikiem ryzyka destabilizacji, przemocy i konfliktów;

AV.  mając na uwadze, że według UNICEF-u gwałtowny wzrost liczby brutalnych ataków na szkoły publiczne, zabójstw, porwań, pobić i gróźb śmierci pod adresem nauczycieli i uczniów doprowadził do zamknięcia ponad 9000 szkół w Afryce Środkowej i Zachodniej, pozbawiając prawie dwa miliony dzieci odpowiedniego wykształcenia;

AW.  mając na uwadze, że UE jest nadal poważnie zaniepokojona wzrostem liczby dzieci rekrutowanych przez grupy ekstremistyczne jako dzieci-żołnierze;

AX.  mając na uwadze, że Biuro Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości (UNODC) zasygnalizowało nowe niepokojące tendencje, jeśli chodzi o handel narkotykami w regionie, o szkodliwych skutkach dla sprawowania rządów, bezpieczeństwa, wzrostu gospodarczego i zdrowia publicznego; mając na uwadze, że według UNODC z Afryki Zachodniej, Środkowej i Północnej pochodzi 87 % wszystkich opioidów farmaceutycznych przechwytywanych na całym świecie, oraz mając na uwadze, że UNODC dostrzega ścisły związek między handlem narkotykami a finansowaniem ugrupowań zbrojnych;

AY.  mając na uwadze, że w unijnym strategicznym podejściu w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa podkreśla się potrzebę włączenia perspektywy płci do wszystkich dziedzin i działań w obszarze pokoju i bezpieczeństwa w celu zapewnienia skuteczności polityki UE;

AZ.  mając na uwadze, że ataki grup ekstremistycznych i eskalacja związanej z zasobami przemocy między społecznościami wywierają wpływ na dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej, a wiele dziewcząt jest najbardziej narażonych na różnego rodzaju nadużycia, fizyczne i seksualne;

BA.  mając na uwadze, że z uwagi na rosnącą obecność innych mocarstw zagranicznych Unia Europejska powinna strategicznie w jeszcze większym stopniu zwiększyć swoją obecność gospodarczą;

BB.  mając na uwadze, że komisarz do spraw sąsiedztwa i rozszerzenia zaproponował realokację, przyspieszone uruchomienie i priorytetowe potraktowanie 3,25 mld EUR z istniejących programów w odpowiedzi na potrzeby związane z epidemią koronawirusa w Afryce, w tym przeznaczenie 2,06 mld EUR dla Afryki Subsaharyjskiej;

BC.  mając na uwadze, że UE powinna wzmocnić współpracę z parlamentami narodowymi, w tym z komisjami ds. bezpieczeństwa i obrony, aby usprawnić mające kluczowe znaczenie funkcje nadzoru nad krajowymi i zewnętrznymi interwencjami w dziedzinie bezpieczeństwa;

Działania podejmowane przez Unię Europejską i jej państwa członkowskie

1.  uważa, że Komisja, Rada i Wiceprzewodniczący Komisji / Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa muszą koordynować strategie na rzecz rozwoju, pomocy humanitarnej i bezpieczeństwa, w które są zaangażowani, w ramach zintegrowanej strategii prowadzącej do niezależnej odpowiedzialności państw afrykańskich za kwestie bezpieczeństwa i obrony; uważa, że Unia Afrykańska i państwa afrykańskie z tego regionu są kluczowymi partnerami, z którymi UE podejmuje konkretne działania, aby wspólnie zapewnić zrównoważony rozwój i bezpieczeństwo ludzkie; popiera plany Unii Afrykańskiej dotyczące wysłania 3000 żołnierzy w celu wsparcia Grupy Pięciu na Rzecz Sahelu; wyraża głębokie przekonanie, że UE i jej państwa członkowskie, przeprowadzając przegląd działań w zakresie bezpieczeństwa i obrony w regionach Sahelu, Afryki Zachodniej i Rogu Afryki, muszą wzmocnić zdolności partnerów, w tym przez zapewnienie sprzętu wojskowego, z poszanowaniem zasady „nie szkodzić”;

2.  przypomina, że walka z terroryzmem zależy zwłaszcza od zdolności zainteresowanych państw do utrzymania silnych i wiarygodnych instytucji, ugruntowanych usług podstawowych, w tym zdolności w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego, i wymiaru sprawiedliwości, do którego obywatele mają zaufanie, w szczególności w sprawach karnych; uważa, że w strategii bezpieczeństwa dla regionów Sahelu, Afryki Zachodniej i Rogu Afryki należy zająć się przede wszystkim przyczynami leżącymi u podłoża konfliktów w regionie, gdyż eliminacja ubóstwa jest kluczem do trwałego pokoju;

3.  apeluje o wspieranie odnowionych stosunków między UE a kontynentem afrykańskim, opartych na solidarności, wzajemnym szacunku i obopólnych korzyściach, i trzymanie się stale zasad poszanowania prawa międzynarodowego, suwerenności państwowej i równości stron;

4.  uważa, że wszystkie misje, operacje i inne działania Unii Europejskiej w ramach WPZiB muszą być koordynowane przez Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela z upoważnienia Rady zgodnie z art. 43 ust. 2 TUE oraz że Wspólna Komórka ds. Koordynacji Wsparcia powinna udzielać Komisji i Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi więcej porad, powinna odgrywać większą rolę koordynacyjną i zaproponować utworzenie scentralizowanego cywilno-wojskowego ośrodka politycznego, który wzmocniłby zdolności misji i projektów Komórki Planowania i Prowadzenia Operacji Wojskowych oraz Komórki Planowania i Prowadzenia Operacji Cywilnych;

5.  jest głęboko przekonany, że UE powinna jak najwięcej zainwestować w procesy mające zapobiegać konfliktom poprzez uruchomienie wielu bardzo konkretnych procesów i projektów w zakresie mediacji, dialogu i pojednania równolegle do innych środków bezpieczeństwa; podkreśla potrzebę stosowania również podejścia nieukierunkowanego na państwo, mającego wspierać stabilność i bezpieczeństwo, w szczególności w odniesieniu do napięć między społecznościami; jest głęboko przekonany, że w perspektywie średnio- i długoterminowej skuteczna będzie jedynie taka pomoc w zakresie bezpieczeństwa, która w centrum stawia bezpieczeństwo ludzkie;

6.  podkreśla, że aby zwiększyć widoczność działań UE, trzeba pilnie wzmocnić misje i operacje WPBiO oraz ogólną politykę UE w zakresie planowania strategicznego i komunikacji;

7.  z zadowoleniem przyjmuje ogólne zaangażowanie UE w regionie Sahelu, w Afryce Zachodniej i Rogu Afryki oraz docenia wkład misji i operacji WPBiO w zapewnianie pokoju, bezpieczeństwa i stabilności międzynarodowej; podkreśla jednak konieczność dostosowania zasad finansowych i administracyjnych, a także procesów podejmowania decyzji politycznych, by odpowiedź na kryzysy była szybsza i skuteczniejsza;

8.  ponawia apel o białą księgę dotyczącą europejskiej obrony, w której zaplanowano by i przedstawiono bardzo precyzyjne scenariusze ewentualnych interwencji wojskowych UE i leżące u ich podstaw zasady zgodnie z zadaniami wojskowymi określonymi w art. 43 ust. 1 TUE;

9.  wyraża uznanie dla pracowników misji UE, którzy pomimo bardzo trudnych warunków doskonale wykonują swoją pracę oraz wykazują się zaangażowaniem i profesjonalizmem;

10.  podkreśla, że z uwagi na poważne i głębokie pogorszenie stanu bezpieczeństwa w regionie oraz w celu wypełnienia luk w unijnych misjach i projektach należy wzmocnić budowanie potencjału partnerów w sektorze bezpieczeństwa, aby lepiej reagować na poważne wyzwania i trudne warunki bezpieczeństwa w regionie, w tym przez wspieranie państw trzecich w walce z terroryzmem na ich terytorium;

11.  popiera wspólny komunikat Komisji oraz Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 28 kwietnia 2015 r. pt. „Budowanie zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju – Umożliwienie partnerom zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi”(11);

12.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji i trwające negocjacje międzyinstytucjonalne mające na celu ustanowienie rozporządzenia w sprawie Instrumentu Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej (ISWMR), obejmującego wszystkie zadania obecnego Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju;

13.  z zadowoleniem przyjmuje wniosek Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela, wsparty przez Komisję, dotyczący utworzenia w ramach unijnej WPZiB Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju służącego do finansowania współpracy wojskowej i w dziedzinie obronności z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, w tym sprzętu na podstawie wspólnego wykazu uzbrojenia UE, co wypełni istotną lukę we wsparciu unijnym i razem z ISWMR da UE możliwość szybszego i skuteczniejszego reagowania na wyzwania w zakresie bezpieczeństwa, oraz wzywa do szybkiego przyjęcia tego wniosku; przypomina, że celem Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju jest wcielenie Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce i stworzenie komponentu budowania zdolności, który umożliwiłby dostarczanie sprzętu wojskowego krajom partnerskim, w tym broni i amunicji, przy pełnym poszanowaniu wspólnego stanowiska, praw człowieka i prawa humanitarnego, oraz zawierałby skuteczne przepisy dotyczące przejrzystości wymienione w zaleceniu z 28 marca 2019 r. w sprawie utworzenia Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju, aby zagwarantować, żeby żaden sprzęt wojskowy nie trafił do odbiorców dopuszczających się nadużyć, aktów okrucieństwa i innych aktów na szkodę ludności cywilnej; zauważa, że od czerwca 2018 r. państwa członkowskie pracują nad decyzją Rady ustanawiającą Europejski Instrument na rzecz Pokoju, który powinien powstać najpóźniej w styczniu 2021 r.; w związku z tym oraz z uwagi na aktualną sytuację w Afryce wzywa Radę, aby zatwierdziła wniosek, przyjmując niezwłocznie niezbędną decyzję ustanawiającą ten nowy instrument wsparcia zdolności wojskowych afrykańskich sił zbrojnych, oraz:

14.  uważa, że na osłabienie stabilności, skuteczności i widoczności misji cywilnych i wojskowych UE w Afryce, pomimo silnego zaangażowania i wysokiego profesjonalizmu pracowników, szczególnie mocno wpłynął również brak poczucia odpowiedzialności na szczeblu lokalnym, planów stabilności i podstawowego sprzętu w krajach, w których prowadzono misje, a także możliwości wzmocnienia zdolności partnerów;

15.  wzywa Komisję i Radę, by zgodnie z art. 209 i 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz w świetle bardzo poważnych kryzysów w dziedzinie bezpieczeństwa w regionie Sahelu i Sahary oraz w Afryce Wschodniej dopilnowały, żeby zbadano wykorzystanie wszystkich instrumentów finansowania pod kątem eliminacji przyczyn leżących u podłoża konfliktów i wspierania rozwoju zdolności w zakresie bezpieczeństwa w dotkniętych tymi problemami państwach afrykańskich;

16.  z zadowoleniem przyjmuje propozycję wzmocnienia zasady partnerstwa w stosunkach między Afryką a UE, zawartą we wspólnym komunikacie pt. „W kierunku kompleksowej strategii współpracy z Afryką ”(JOIN(2020)0004); wzywa Komisję, a zwłaszcza Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela, do inicjowania dostosowanych do potrzeb partnerstw dwustronnych na rzecz transformacji obejmującej szerokie spektrum obszarów, przy czym priorytetem jest bezpieczeństwo i obrona; wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela, by wyraził uznanie dla krajów osiągających postępy w umacnianiu demokracji i bezpieczeństwa ludzkiego oraz zachęcał je do zawierania partnerstw dwustronnych na zasadzie „więcej za więcej”; wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela aby, poza partnerstwami dwustronnymi, pomagał w konsolidacji funkcji bezpieczeństwa organizacji subregionalnych, takich jak ECOWAS, Wspólnota Wschodnioafrykańska czy Południowoafrykańska Wspólnota Rozwoju (SADC);

17.  zaleca, by UE rozważyła wniesienie wkładu w koszty operacyjne i logistyczne operacji przeciwko terroryzmowi prowadzonych przez krajowe siły zbrojne Mauretanii, Mali, Burkiny Faso, Nigru i Czadu w ramach operacji utrzymywania pokoju w regionie Sahelu i Sahary oraz przez przyjęcie podejścia podobnego do tego, które stosuje wobec finansowania połączonych sił Grupy Pięciu na rzecz Sahelu oraz misji Unii Afrykańskiej w Somalii (AMISOM), a ponadto zauważa, że Europejski Instrument na rzecz Pokoju byłby odpowiednim instrumentem do realizacji tego celu;

18.  zachęca do przedyskutowania, czy wskazane jest stosowanie wobec istniejących programów szkoleń takich samych ułatwień w zakupie sprzętu wojskowego, w tym broni, jak te, które są obecnie przewidziane w odniesieniu do rozmieszczania i szkolenia połączonych sił Grupy Pięciu na rzecz Sahelu, w tym, w razie potrzeby, wsparcia finansowego;

19.  zaleca, by wszelkie finansowanie operacji na rzecz budowania zdolności państw afrykańskich było uzależnione od przedstawienia przez państwo otrzymujące pomoc uzgodnionego wspólnie planu wsparcia, który obejmuje szkolenia w zakresie reformy sektora bezpieczeństwa, praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego i praworządności, ma rozsądny harmonogram, a jego realizacja będzie monitorowana przez UE, przy czym przewiduje się możliwość dalszych dostosowań w zależności od rozwoju sytuacji;

20.  wyraża głębokie zaniepokojenie dużą liczbą przypadków bardzo poważnych naruszeń praw człowieka popełnionych przez malijskie siły bezpieczeństwa, które to naruszenia zostały zbadane i zgłoszone przez Wszechstronną Zintegrowaną Misję Stabilizacyjną ONZ w Mali (MINUSMA);

21.  uznaje znaczenie Mali dla stabilności Sahelu i podziela głębokie obawy ECOWAS dotyczące zamachu stanu w Mali w dniu 18 sierpnia 2020 r.; podkreśla, że ciągła współpraca ze społecznością międzynarodową, w szczególności z UE i ONZ, i wsparcie ze strony tej społeczności mogą być prowadzone z powodzeniem tylko wtedy, gdy podjęte zostaną istotne kroki, a mianowicie ustanowienie dobrze przygotowanego, solidnego, przejrzystego i trwałego systemu wyborczego zapewniającego wiarygodne, wolne i uczciwe wybory oraz prawdziwie równe warunki działania dla partii politycznych; zgadza się, że potrzebny jest pluralistyczny rząd przejściowy, który musi obejmować wszystkie grupy polityczne i społeczne oraz dążyć do ochrony konstytucyjnych praw i wolności każdego obywatela, nie tracąc jednak z oczu obecnych pilnych wyzwań społecznych, w zakresie bezpieczeństwa i gospodarczych, które wymagają pilnych działań w odpowiedzi na uzasadnione żądania obywateli dotyczące pluralistycznego i konstruktywnego dialogu na temat przyszłej drogi ich kraju; popiera wysiłki ESDZ na rzecz znalezienia pokojowego i demokratycznego rozwiązania, które ostatecznie przywróci trwałą stabilność i zaufanie obywateli malijskich do ich instytucji i administracji publicznej, które powinny być prawdziwie pluralistyczne, wolne od korupcji i służyć wszystkim obywatelom w ich dążeniu do dobrobytu, pokoju, rozwoju, stabilności i bezpieczeństwa;

22.  odnotowuje sprawozdania oceniające ONZ w sprawie egzekwowania prawa i pomocy w działaniach naprawczych w związku z wykorzystywaniem seksualnym i nadużyciami seksualnymi popełnionymi przez pracowników ONZ i inny personel podczas operacji pokojowych; jest głęboko zaszokowany zatrważającymi rozmiarami tych przestępstw oraz faktem, że sprawcy nie zostali pociągnięci do odpowiedzialności; jest równie wstrząśnięty zarzutami seksualnego wykorzystywania dzieci przez żołnierzy oddziałów europejskich i oenzetowskich, w szczególności w Republice Środkowoafrykańskiej w 2016 r., i apeluje o sprawiedliwość; wzywa ONZ, państwa członkowskie UE oraz unijne organy WPBiO do przeprowadzenia dochodzeń, postawienia przed sądem i skazania wszystkich pracowników ONZ, organów krajowych i unijnych, którzy dopuścili się przemocy seksualnej – bezzwłocznie oraz z największą determinacją; podkreśla pilną potrzebę reformy odnośnych struktur w taki sposób, aby położyć kres bezkarności personelu ONZ i UE, a także ustanowienia dobrze funkcjonujących i przejrzystych mechanizmów nadzoru i rozliczalności; uważa za niedopuszczalne, że obecnie kroki prawne dotyczące zarzucanych nadużyć mają czysto dobrowolny charakter i zależą od państwa wysyłającego oddziały; jest przekonany, że również szkolenia i edukacja mogą przyczynić się do zmniejszenia liczby takich poważnych przestępstw i do zapobiegania im; przypomina z mocą o pilnej potrzebie zapobieżenia takim przestępstwom w przyszłości, również w celu przywrócenia zaufania miejscowej ludności do międzynarodowych misji pokojowych;

23.  wzywa do przedefiniowania formatu misji szkoleniowych EUTM Mali, EUTM RCA i EUTM Somalia, aby lepiej dostosować je do rzeczywistych potrzeb sił zbrojnych i potrzeb ludności państw korzystających z tych misji, poprzez:

24.  jest zdania, że wzmocnienie elementu doradczego niektórych misji (EUTM Somalia) w strukturach dowodzenia sił lokalnych umożliwiłoby wywieranie znacznego wpływu na sposób prowadzenia operacji, jak również w ramach wielostronnego wsparcia wojskowego;

25.  uważa, że UE powinna wprowadzić właściwy nadzór i nadal przeprowadzać skuteczne oceny okresowe i przeglądy strategiczne misji cywilnych EUCAP Sahel Mali, EUCAP Sahel Niger, EUCAP Somalia i EUAM RCA, analizując ich mandat, budżet i zasoby ludzkie, oraz powinna nadal stosować systemy monitorowania przewidziane w planie realizacji misji i analizy porównawcze jako kompleksowe narzędzie sterowania; jest przekonany, że misje byłyby lepiej dostosowane do zmieniających się warunków bezpieczeństwa i sytuacji politycznej, gdyby były dopasowane do lokalnych potrzeb i gdyby zintensyfikowano współpracę z partnerami lokalnymi, dzięki czemu stałyby się one jeszcze bardziej operacyjne i skuteczne, a także można byłoby je włączyć w szerzej zakrojone reformy sektora bezpieczeństwa w służbie bezpieczeństwa ludności lokalnej; wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela oraz ESDZ, by skontaktowali się z Parlamentem w sprawie sprawozdania rocznego na temat WPBiO za 2019 r.(12) i przeprowadzonej przez Parlament oceny misji w Afryce; ponownie krytykuje brak „odpowiednich wskaźników do monitorowania wyników misji EUCAP Niger i EUCAP Mali” oraz to, że „monitorowanie i ocena działań misji były niewystarczające i nie uwzględniały ich skutków”; wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela oraz ESDZ, by odnieśli się do przeprowadzonej przez Parlament oceny formowania sił w ramach EUTM Somalia;

26.  zauważa, że sytuacja w zakresie bezpieczeństwa w Somalii jest bardzo niepokojąca i stanowi czynnik destabilizacji w całym Rogu Afryki, a nawet poza nim; uważa, że federalny rząd Somalii nie może przyjąć wszystkich obowiązków oraz że krajowa armia somalijska, pomimo niedawnych postępów, wciąż nie jest w stanie samodzielnie zwalczać działalności terrorystycznej Asz-Szababu; przypomina, że wojsko somalijskie ma przejąć obowiązki od AMISOM w grudniu 2021 r.; podkreśla, że osiągnięcie tego celu wymaga nowego i kompleksowego programu pomocy, i wzywa UE do uzgodnienia z Unią Afrykańską i rządem Somalii stanowiska w sprawie mechanizmu, który zostanie wprowadzony po zakończeniu działań AMISOM;

27.  jest zdania, że kryzys w Zatoce Perskiej ma poważne konsekwencje dla Somalii, jako że ZEA nadal wspierają wyraźne działania, które bezpośrednio podważają korzyści w zakresie bezpieczeństwa i korzyści polityczne osiągnięte do tej pory w Somalii, co prowadzi do braku zgody między federalnym rządem Somalii a federalnymi państwami członkowskimi w sprawie bezpieczeństwa, wyborów krajowych i kwestii związanych z rozwojem, oraz wzywa do natychmiastowego zaprzestania takich działań;

28.  zobowiązuje malijskich sygnatariuszy Porozumienia na rzecz pokoju i pojednania w Mali, zawartego w wyniku procesu algierskiego, do jego przestrzegania i niezwłocznego wdrożenia;

29.  wyraża przekonanie, że w okresie przejściowym Unia Europejska powinna nadal udzielać wsparcia finansowego AMISOM za pośrednictwem Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce, powinna utrzymywać obecność trzech unijnych misji i operacji wojskowych lub cywilnych (Atalanta, EUTM Somalia i EUCAP Somalia), ale poddać je przeglądowi, wspierać instytucje demokratyczne, kontynuować szkolenia armii krajowej i ustanawianie przejrzystych, rozliczalnych i kontrolowanych demokratycznie sektorów bezpieczeństwa;

30.  wzywa państwa członkowskie i UE, aby pomogły połączonym siłom Grupy Pięciu na rzecz Sahelu osiągnąć operacyjność, udzielając im pomocy finansowej oraz zapewniając sprzęt wojskowy i szkolenia, z zagwarantowaniem odpowiednich zabezpieczeń i środków łagodzących, a także doradzając im w dziedzinie doktryny, planowanej zdolności i zarządzania; podkreśla, że w tym zakresie potrzebny jest silny i wiarygodny komponent policyjny; wzywa partnerów, którzy złożyli deklaracje na konferencji darczyńców w Brukseli w dniu 22 lutego 2018 r., do niezwłocznego wywiązania się z obietnic;

31.  wyraża przekonanie, że państwa afrykańskie muszą wziąć na siebie odpowiedzialność za wypełnianie suwerennych obowiązków stabilizacji wszystkich terenów oczyszczonych z grup dżihadystów, terrorystów, przestępców, ugrupowań zbrojnych, przemytników i bandytów, ochrony obywateli i zapewnienia podstawowych usług (administracji, zaopatrzenia w wodę i prąd, służby zdrowia, wymiaru sprawiedliwości, edukacji); mając na uwadze, że wojsko lub siły bezpieczeństwa powinny zapewniać odpowiednie warunki bezpieczeństwa i podstawowe usługi tymczasowo, do czasu ich przejęcia przez administrację cywilną, wzywa Unię Europejską, aby energiczniej wspierała państwa afrykańskie w zakresie świadczenia podstawowych usług;

32.  popiera wniosek Unii Afrykańskiej skierowany do Organizacji Narodów Zjednoczonych o dostęp do ocenianych przez ONZ wkładów w misje pod dowództwem sił afrykańskich posiadające mandat Rady Bezpieczeństwa ONZ;

33.  podkreśla, że potrzebna jest koordynacja z państwami Afryki Północnej, jak również skuteczne dążenie do pokoju i pojednania w Libii, aby zapobiec przekształceniu jej w centrum rozprzestrzeniania się dżihadyzmu, grup terrorystów i przestępców, ugrupowań zbrojnych oraz handlu bronią i ludźmi; zachęca w związku z tym do rozmów pokojowych w formule 5+5 i wzywa wszystkie kraje do przestrzegania ducha konferencji berlińskiej; wyraża nadzieję, że ostatnie sygnały o zawieszeniu broni i pokoju w Libii zmaterializują się; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje niedawne inicjatywy ESDZ i wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela, w szczególności jego wizytę w Libii w dniu 1 września 2020 r., i podkreśla, że UE powinna odgrywać wiodącą rolę w procesie mediacji;

34.  apeluje, by UE zajęła się nieustannymi i rosnącymi zagrożeniami dla ochrony i zachowania dziedzictwa kulturowego oraz by powstrzymała przemyt dóbr kultury, zwłaszcza w strefach konfliktów;

35.  uważa, że należy przewidzieć współpracę z krajami Afryki Północnej, głównie w zakresie wymiany informacji i danych wywiadowczych, szkoleń wojskowych i walki z radykalizacją postaw, z uwagi na udowodnione doświadczenie niektórych z tych państw;

36.  uważa, że kompleksowa, średnio- i długoterminowa polityka bezpieczeństwa dotycząca tych regionów powinna również koncentrować się na wspieraniu odporności;

37.  przyjmuje z zadowoleniem i popiera kompleksowe podejście Mauretanii do jej działań wojskowych i w zakresie bezpieczeństwa, które obejmuje strategię opierającą się na aspektach społecznych i rozwojowych; wyraża solidarność z Nigrem, Mali i Burkiną Faso, państwami głęboko dotkniętymi terroryzmem; wyraża uznanie dla wysiłków i poświęcenia społeczności międzynarodowej, Wszechstronnej Zintegrowanej Misji Stabilizacyjnej ONZ w Mali, wielonarodowej wspólnej grupy zadaniowej, Grupy Pięciu i francuskich sił zbrojnych (operacja „Barkhane”), unijnej Komórki Doradztwa i Koordynacji Regionalnej (RACC), EUCAP Sahel Mali i Niger, EUTM Mali, GAR-SI Sahel oraz wojska czadyjskiego, które jest podstawową siłą w centralnych i wschodnich sektorach Grupy Pięciu potrzebującą specjalnego wsparcia dla swoich batalionów; wzywa kraje Grupy Pięciu na rzecz Sahelu do realizacji reform wewnętrznych i pełnego stosowania praw człowieka, zasad dobrego sprawowania rządów i demokratycznej rozliczalności, poszanowania praw człowieka i standardów demokratycznych;

38.  z zadowoleniem przyjmuje wspólną deklarację przewodniczącego Rady Europejskiej Charlesa Michela oraz prezydenta Islamskiej Republiki Mauretańskiej i obecnego przewodniczącego Grupy Pięciu na rzecz Sahelu Muhammada Szejka uld Ghazuniego z dnia 28 kwietnia 2020 r., w której odnowili oni i zwiększyli zobowiązanie na rzecz bezpieczeństwa, stabilności i rozwoju Sahelu w ścisłej współpracy z Sekretarzem Generalnym Organizacji Narodów Zjednoczonych, przewodniczącym Komisji Unii Afrykańskiej oraz obecnym przewodniczącym ECOWAS;

39.  zachęca państwa członkowskie do wspierania operacji „Barkhane” i „Takuba” oraz misji „Gazelle” i „New Nero” oraz do współpracy przy ich prowadzeniu; podkreśla znaczne inwestycje w zasoby ludzkie i inwestycje wojskowe państw członkowskich, które biorą już udział w tych operacjach i misjach; podkreśla, że potrzebne jest większe zaangażowanie Europy, ale nie może ono zastąpić obowiązku przeprowadzenia przez kraje niezbędnych reform wewnętrznych mających na celu zapewnienie zrównoważonego rozwoju i sektorów bezpieczeństwa;

40.  wzywa UE, aby zwróciła szczególną uwagę na rozprzestrzenianie się zbrojnych ugrupowań terrorystycznych, w szczególności terroryzmu islamistycznego i brutalnego ekstremizmu wahabickiego, w regionach Sahelu, Afryki Zachodniej i Rogu Afryki, a także aby nie ustawała w globalnych wysiłkach na rzecz zwalczania dżihadyzmu; w związku ze strategicznym wpływem tych regionów na stabilność i bezpieczeństwo krajów południowego sąsiedztwa, na bezpieczeństwo morskie oraz presję, jaka z pewnością będzie wywierana na europejskie granice zewnętrzne, wzywa do poprawy współpracy z zainteresowanymi krajami w zakresie bezpieczeństwa oraz programów pomocowych;

41.  wzywa UE, aby przeprowadziła kompleksową ocenę JAES oraz wspólnego komunikatu Komisji i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 9 marca 2020 r. pt. „W kierunku kompleksowej strategii współpracy z Afryką”, a także by wspierała realizację konkluzji Rady z 20 kwietnia 2015 r. w sprawie regionalnego planu działania na rzecz Sahelu na lata 2015–2020, z 16 marca 2015 r. w sprawie planu działania dotyczącego Zatoki Gwinejskiej na lata 2015–2020, z 25 czerwca 2018 r. w sprawie Rogu Afryki / Morza Czerwonego i Sahelu/Mali oraz deklaracji z Pau;

42.  wymaga zapewnienia dalszej ochrony i dalszego wsparcia działających na miejscu władz, społeczności i organizacji oświatowych, które próbują znaleźć alternatywne możliwości uczenia się w ośrodkach wspólnotowych oraz angażują tysiące dzieci z Afryki Zachodniej i regionu Sahelu w programy edukacyjne i programy nauki umiejętności;

Dobre rządy i zrównoważony rozwój

43.  stwierdza, że strategia bezpieczeństwa nie może istnieć bez wspólnego działania na rzecz zrównoważonego rozwoju i pomocy humanitarnej; przypomina o różnych przyczynach leżących u źródeł terroryzmu i konfliktów zbrojnych; wzywa do wspierania rozwoju kapitału ludzkiego i zasobów ludzkich, zaspokajania potrzeb najbardziej zagrożonych społeczności oraz budowania zdolności ludności w zakresie odporności;

44.  wyraża przekonanie, że Unia Europejska powinna dopilnować, aby plany zrównoważonego rozwoju były osadzone w kontekście i wielosektorowe oraz oferowały globalne rozwiązanie problemów danego regionu; podkreśla, że zintegrowane podejście do pokoju, bezpieczeństwa i zrównoważonego rozwoju wymaga istotnego zaangażowania lokalnych podmiotów społeczeństwa obywatelskiego, a zwłaszcza kobiet i osób młodych, przypomina jednocześnie o roli starszyzny i tradycyjnych przywódców w społecznościach Sahelu i Sahary; jest zdania, że plany te muszą być zgodne z zasadami skuteczności pomocy, które zostały potwierdzone w europejskim konsensusie w sprawie rozwoju, muszą być przyjmowane przez administrację w porozumieniu ze społecznościami lokalnymi, które mają z nich korzystać, oraz wdrażane z udziałem lokalnego społeczeństwa obywatelskiego i organizacji humanitarnych, aby zapewnić skuteczną koordynację, przejrzystość i poczucie odpowiedzialności;

45.  podkreśla znaczenie partnerstwa z ONZ, współpracy z innymi instytucjami międzynarodowymi, w szczególności z Unią Afrykańską, oraz dialogu z innymi organizacjami regionalnymi i subregionalnymi;

46.  uważa, że znacząca współpraca w zakresie bezpieczeństwa między UE i Afryką musi opierać się na zrównoważonym rozwoju, a zwłaszcza musi koncentrować się na:

47.  wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że obecne wyzwania w dziedzinie bezpieczeństwa w Afryce – w połączeniu z utrzymującymi się nierównościami, brakiem możliwości dla młodzieży oraz nieudolnym zarządzaniem – mogą zachęcać do migracji i prowadzić do dużych przesiedleń ludności, osłabiając państwa Afryki Północnej i wywierając wpływ na Europę, i w rezultacie powodując powszechny kryzys humanitarny; dostrzega wpływ konfliktów, ubóstwa, nierówności i zmian klimatu na przymusowe przesiedlenia i apeluje do Unii Europejskiej o ułatwienie legalnej, bezpiecznej i godnej migracji; w związku z tym podkreśla, że ważne jest zacieśnienie współpracy między, w szczególności, UE a regionem Sahelu, aby rozwiązać ten istotny problem, a jednocześnie przypomina o przyjętej praktyce powstrzymywania się od stosowania zasady warunkowości do pomocy humanitarnej związanej z działaniami w dziedzinie migracji w regionie;

48.  z zadowoleniem przyjmuje strategię UE dla Rogu Afryki obejmującą nie tylko politykę bezpieczeństwa i humanitarną, ale również bardziej długofalową politykę rozwoju oraz milenijne cele rozwoju; podkreśla znaczenie tej bardziej długofalowej wizji polityki rozwoju i wzywa Komisję i państwa członkowskie do koordynowania własnych polityk w tym względzie oraz do jak najszybszego wdrożenia wspólnego programowania dla różnych krajów i dla regionu;

49.  apeluje o stosowanie rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie młodzieży, pokoju i bezpieczeństwa we współpracy UE z Afryką w dziedzinie bezpieczeństwa;

50.  wzywa UE, aby dążyła do skutecznego wdrażania agendy ONZ dotyczącej kobiet, pokoju i bezpieczeństwa we wszystkich obszarach działań zewnętrznych UE, w tym perspektywy płci w kluczowych obszarach politycznych strategicznego partnerstwa między UE a Unią Afrykańską na rzecz bezpieczeństwa;

51.  uważa, że UE powinna wzmocnić współpracę z parlamentami narodowymi, w tym z komisjami ds. bezpieczeństwa i obrony, aby usprawnić kluczowe funkcje nadzoru nad krajowymi i zewnętrznymi interwencjami w dziedzinie bezpieczeństwa;

52.  wzywa wszystkie podmioty wojskowe w Sahelu, aby przestrzegały międzynarodowego prawa humanitarnego oraz reagowały kompleksowo, skupiając się na łagodzeniu cierpień najbardziej narażonych grup ludności, w szczególności przez uznanie ochrony ludności cywilnej za kluczowy wskaźnik powodzenia jakiejkolwiek zintegrowanej strategii w dziedzinie bezpieczeństwa; podkreśla, że należy zadbać o to, aby prowadzenie wszystkich operacji w dziedzinie bezpieczeństwa nie pogorszyło sytuacji humanitarnej; wzywa wszystkie podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwo do monitorowania wpływu ich operacji wojskowych i środków bezpieczeństwa na dostęp do usług – w tym do żywności i żywienia – oraz przymusowe wysiedlanie, aby zminimalizować ich negatywny wpływ na potrzeby humanitarne;

53.  uważa, że wobec nadzwyczajnego wyzwania, jakim jest pandemia COVID-19, niezbędne jest udzielenie nadzwyczajnej i kompleksowej pomocy dotkniętym nią regionom, kontynuowanie misji i operacji WPBiO i wspieranie lokalnych sił zbrojnych w formie porad dotyczących postępowania w obliczu pandemii, wzmocnienie działań rozwojowych UE w tych regionach, które mogą odegrać ważną rolę w ograniczeniu skutków kryzysu zdrowotnego, a także udzielenie niezbędnej pomocy humanitarnej, przy czym należy wykazywać się elastycznością i zdolnością przystosowania do sytuacji; z zadowoleniem przyjmuje jednomyślną decyzję grupy G-20 o zawieszeniu opłat za obsługę zadłużenia najuboższych państw;

54.  zaleca, by UE, wraz z Międzynarodowym Funduszem Walutowym, Bankiem Światowym i Afrykańskim Bankiem Rozwoju, podjęła interwencję finansową, aby pomóc w kontroli poziomu zadłużenia i spłaty odsetek; apeluje, aby w związku z pandemią COVID-19 i jej skutkami finansowymi zbadać wszystkie możliwości redukcji długu, zawieszenia spłaty zadłużenia oraz długookresowej zdolności do obsługi długu dla państw afrykańskich;

55.  zaleca, by państwa, których to dotyczy, wzięły na siebie pełną odpowiedzialność prawną i przyjęły wszelkie niezbędne środki gwarantujące rozliczenie na podstawie międzynarodowego prawa humanitarnego wszystkich stron, które dopuściły się naruszeń prawa, aby umożliwiły swobodny dostęp osób w potrzebie, w tym osób mieszkających na terytoriach znajdujących się poza kontrolą rządową, do pomocy humanitarnej i podstawowych usług w celu uniknięcia ryzyka sprzeniewierzenia środków pomocy humanitarnej oraz umożliwiły negocjowanie dostępu pomocy humanitarnej ze wszystkimi stronami konfliktu, a także podkreśla, jak ważne jest postrzeganie pomocy humanitarnej jako działania neutralnego i bezstronnego oraz zapewnienie bezpieczeństwa pracownikom organizacji humanitarnych;

56.  z zadowoleniem przyjmuje propozycję wzmocnienia zasady multilateralizmu w stosunkach między Afryką a UE, zawartą we wspólnym komunikacie pt. „W kierunku kompleksowej strategii współpracy z Afryką”; uważa, że komunistyczne Chiny i autorytarna Rosja przyjęły odmienne podejście w relacjach z państwami afrykańskimi, sprzeczne z wysiłkami UE; wzywa Komisję, aby skuteczniej prowadziła działania dyplomacji publicznej i usprawniła dialog z Unią Afrykańską, rządami, parlamentami i społeczeństwami obywatelskimi w celu lepszego informowania o wsparciu UE na rzecz bezpieczeństwa w Afryce jako o wkładzie w realizację afrykańskiej strategii rozwoju do roku 2063;

o
o   o

57.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 54 I z 26.2.2020, s. 9. (2) Dz.U. C 440 z 30.12.2015, s. 38. (3) Dz.U. C 86 z 6.3.2018, s. 33. (4) Dz.U. C 118 z 8.4.2020, s. 113. (5) Dz.U. L 130 z 19.5.2017, s. 1. (6) Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 56. (7) Dz.U. C 419 z 16.12.2015, s. 153. (8) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0158. (9) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0009. (10) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0008. (11) JOIN(2015)0017. (12) Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2020 r. w sprawie realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony – sprawozdanie roczne (Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0009).

Decyzja Parlamentu Europejskiego z w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 14 lipca 2020 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do opłat pobieranych przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych od kontrahentów centralnych mających siedzibę w państwach trzecich (C(2020)4891 – 2020/2720(DEA))

P9_TA(2020)0214 B9-0251/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2020)4891),

–  uwzględniając pismo Komisji z 14 lipca 2020 r., w którym zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z 2 września 2020 r. skierowane do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji(1), w szczególności jego art. 25d ust. 3 i art. 82 ust. 6,

–  uwzględniając art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie dotyczące decyzji Komisji Gospodarczej i Monetarnej,

–  uwzględniając fakt, że w terminie określonym w art. 111 ust. 6 tiret trzecie i czwarte Regulaminu, który upłynął 15 września 2020 r., nie zgłoszono żadnego sprzeciwu,

A.  mając na uwadze, że kilka aktów delegowanych, które mają zostać przyjęte na mocy niedawno zmienionego rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (EMIR), określa, w jaki sposób przepisy EMIR będą miały zastosowanie do kontrahentów centralnych (CCP) z państw trzecich, którzy świadczą usługi na rzecz firm unijnych; mając na uwadze, że wspomniane akty delegowane nadadzą moc rozszerzonym uprawnieniom Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA); mając na uwadze, że CCP z państw trzecich, których uznano za mających znaczenie systemowe dla stabilności finansowej Unii lub któregokolwiek z jej państw członkowskich, powinni podlegać szczególnym wymogom i wzmocnionemu nadzorowi ze strony ESMA w celu zapewnienia równych warunków działania z CCP z Unii oraz zagwarantowania stabilności systemu finansowego Unii;

B.  mając na uwadze, że w art. 25d uprawniono Komisję do przyjęcia aktu delegowanego w celu doprecyzowania dalszych szczegółów dotyczących opłat, które ESMA powinien pobierać od CCP z państw trzecich w celu pokrycia wszelkich kosztów poniesionych w związku z uznaniem i wykonywaniem jego zadań w odniesieniu do CCP z państw trzecich;

C.  mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby zagwarantować, że CCP z państw trzecich będą w terminie i we właściwy sposób wnosić wkład w finansowanie ESMA;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 14 lipca 2020 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do kryteriów, które ESMA powinien brać pod uwagę w celu ustalenia, czy kontrahent centralny z siedzibą w państwie trzecim ma lub może mieć systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich (C(2020)4892 – 2020/2726(DEA))

P9_TA(2020)0215 B9-0252/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2020)4892),

–  uwzględniając pismo Komisji z dnia 14 lipca 2020 r., w którym Komisja zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z dnia 2 września 2020 r. skierowane do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji(1), w szczególności jego art. 25 ust. 2 lit. a) i art. 82 ust. 6,

–  uwzględniając art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie dotyczące decyzji Komisji Gospodarczej i Monetarnej,

–  uwzględniając fakt, że w terminie określonym w art. 111 ust. 6 tiret trzecie i czwarte Regulaminu, który upłynął 15 września 2020 r., nie zgłoszono żadnego sprzeciwu,

A.  mając na uwadze, że kilka aktów delegowanych, które mają zostać przyjęte na mocy niedawno zmienionego rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (EMIR), określa, w jaki sposób przepisy EMIR będą miały zastosowanie do kontrahentów centralnych (CCP) z państw trzecich, którzy świadczą usługi na rzecz firm unijnych; mając na uwadze, że wspomniane akty delegowane nadadzą moc rozszerzonym uprawnieniom Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA); mając na uwadze, że CCP z państw trzecich, których uznano za mających systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub któregokolwiek z jej państw członkowskich, powinni podlegać szczególnym wymogom i wzmocnionemu nadzorowi ze strony ESMA w celu zapewnienia równych warunków działania z CCP z Unii oraz zagwarantowania stabilności systemu finansowego Unii;

B.  mając na uwadze, że w art. 25 ust. 2 lit. a) przyznano Komisji uprawnienie do przyjęcia aktu delegowanego w celu doprecyzowania kryteriów, które ESMA ma stosować podczas ustalania, czy CCP z państwa trzeciego ma lub może mieć systemowe znaczenie dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich;

C.  mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby Unia była gotowa w momencie, gdy jej prawo przestanie obowiązywać w Zjednoczonym Królestwie po upływie okresu przejściowego;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego Komisji z dnia 14 lipca 2020 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 w odniesieniu do minimum elementów, które muszą zostać ocenione przez ESMA podczas oceny wniosków CCP z państw trzecich w sprawie spełnienia porównywalnych wymogów, oraz w odniesieniu do sposobów i warunków przeprowadzenia tej oceny (C(2020)4895 – 2020/2729(DEA))

P9_TA(2020)0216 B9-0253/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rozporządzenie delegowane Komisji (C(2020)4895),

–  uwzględniając pismo Komisji z 14 lipca 2020 r., w którym zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z 2 września 2020 r. skierowane do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji(1), w szczególności jego art. 25a ust. 3 i art. 82 ust. 6,

–  uwzględniając art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie dotyczące decyzji Komisji Gospodarczej i Monetarnej,

–  uwzględniając fakt, że w terminie określonym w art. 111 ust. 6 tiret trzecie i czwarte Regulaminu, który upłynął 15 września 2020 r., nie zgłoszono żadnego sprzeciwu,

A.  mając na uwadze, że kilka aktów delegowanych, które mają zostać przyjęte na mocy niedawno zmienionego rozporządzenia (UE) nr 648/2012 (EMIR), określa, w jaki sposób przepisy EMIR będą miały zastosowanie do kontrahentów centralnych (CCP) z państw trzecich, którzy świadczą usługi na rzecz firm unijnych; mając na uwadze, że wspomniane akty delegowane nadadzą moc rozszerzonym uprawnieniom Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA); mając na uwadze, że CCP z państw trzecich, których uznano za mających znaczenie systemowe dla stabilności finansowej Unii lub któregokolwiek z jej państw członkowskich, powinni podlegać szczególnym wymogom i wzmocnionemu nadzorowi ze strony ESMA w celu zapewnienia równych warunków działania z CCP z Unii oraz zagwarantowania stabilności systemu finansowego Unii;

B.  mając na uwadze, że art. 25a stanowi, że CCP z państw trzecich, który jest uznawany za mającego znaczenie systemowe lub może mieć znaczenie systemowe dla stabilności finansowej Unii lub co najmniej jednego z jej państw członkowskich (CCP Tier II), może zwrócić się do ESMA o ocenę jego porównywalnej zgodności, tj. czy spełnia wymogi mających zastosowanie ram prawnych państwa trzeciego i czy można analogicznie uznać, że spełnia odpowiednie wymogi określone w EMIR;

C.  mając na uwadze, że rozporządzenie delegowane powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby Unia była gotowa na moment, gdy jej prawo przestanie obowiązywać w Zjednoczonym Królestwie po upływie okresu przejściowego;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec rozporządzenia delegowanego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 201 z 27.7.2012, s. 1.

Decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie niewyrażania sprzeciwu wobec projektu rozporządzenia Komisji zmieniającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 1126/2008 przyjmujące określone międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej 16 (D067917/01 – 2020/2712(RPS))

P9_TA(2020)0217 B9-0254/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt rozporządzenia Komisji (D067917/01),

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości(1), w szczególności jego art. 3 ust. 1,

–  uwzględniając pismo Komisji z 8 lipca 2020 r., w którym zwraca się do Parlamentu o oświadczenie, że nie wyraża on sprzeciwu wobec projektu rozporządzenia,

–  uwzględniając pismo Komisji Gospodarczej i Monetarnej z 2 września 2020 r. skierowane do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji,

–  uwzględniając art. 5a decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(2),

–  uwzględniając art. 112 ust. 4 lit. d) i art. 111 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając opinię Komisji Gospodarczej i Monetarnej,

A.  mając na uwadze, że 28 maja 2020 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) wydała dokument „Ulgi w czynszach związane z COVID-19” (zmiany do Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) 16 „Leasing”); mając na uwadze, że zmiany do MSSF 16 zapewniają opcjonalne, tymczasowe, związane z COVID-19 złagodzenie wymogów operacyjnych dla leasingobiorców, polegające na możliwości tymczasowego zawieszenia spłaty opłat leasingowych, bez podważania przydatności i użyteczności informacji finansowych zgłaszanych przez przedsiębiorstwa;

B.  mając na uwadze, że 2 czerwca 2020 r. Europejska Grupa Doradcza ds. Sprawozdawczości Finansowej (EFRAG) przedstawiła Komisji pozytywną opinię w sprawie zmian do MSSF 16;

C.  mając na uwadze, że Komisja stwierdziła, iż zmiany do MSSF 16 spełniają techniczne kryteria przyjęcia wymagane na podstawie art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002;

D.  mając na uwadze, że 2 lipca 2020 r. Komitet Regulacyjny Rachunkowości wydał pozytywną opinię w sprawie zmian do MSSF 16;

E.  mając na uwadze, że RMSR wyznaczyła termin wejścia w życie zmian do MSSF 16 na 1 czerwca 2020 r., z możliwością wcześniejszego stosowania; mając na uwadze, że przepisy rozporządzenia zmieniającego powinny obowiązywać z mocą wsteczną, aby zagwarantować pewność prawa emitentom i spójność z innymi standardami rachunkowości określonymi w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1126/2008 z dnia 3 listopada 2008 r. przyjmującym określone międzynarodowe standardy rachunkowości zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady(3); mając na uwadze, że konsultacje przeprowadzone przez EFRAG i służby Komisji wskazały na duże zainteresowanie wcześniejszym zastosowaniem półrocznych sprawozdań finansowych za okresy kończące się 30 czerwca 2020 r.;

1.  oświadcza, że nie wyraża sprzeciwu wobec projektu rozporządzenia Komisji;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Komisji i – do wiadomości – Radzie.

(1) Dz.U. L 243 z 11.9.2002, s. 1. (2) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23. (3) Dz.U. L 320 z 29.11.2008, s. 1.

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 16 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej decyzję nr 1313/2013/UE w sprawie Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności (COM(2020)0220 – C9-0160/2020 – 2020/0097(COD))(1)

P9_TA(2020)0218 A9-0148/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący decyzji Umocowanie 1 uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 196 i art. 322 ust. 1 lit. a), uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 196, Poprawka 2 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 1 a (nowy) 1a.  Zmiana klimatu prowadzi do wzrostu częstotliwości, intensywności i złożoności klęsk żywiołowych na całym świecie, a kraje rozwijające się, zwłaszcza kraje najsłabiej rozwinięte i małe rozwijające się państwa wyspiarskie, są nimi szczególnie zagrożone, z jednej strony ze względu na niedostateczną zdolność do przystosowania się do skutków zmiany klimatu i ich łagodzenia, a z drugiej z uwagi na narażenie na powodzie, susze i pożary lasów wynikające z ich położenia geograficznego. Poprawka 3 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 2 (2)  Uznając pierwszeństwo odpowiedzialności państw członkowskich za zapobieganie klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka, zapewnienie gotowości na wypadek ich wystąpienia i reagowanie na nie, unijny mechanizm promuje równocześnie solidarność między państwami członkowskimi zgodnie z art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. (2)  Podczas gdy pierwszeństwo odpowiedzialności za zapobieganie klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka, zapewnienie gotowości na wypadek ich wystąpienia i reagowanie na nie spoczywa na państwach członkowskich, unijny mechanizm, a w szczególności rescEU, promuje równocześnie solidarność między państwami członkowskimi zgodnie z art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, uzupełniając istniejące zdolności państw członkowskich i pozwalając na większą gotowość i lepsze reagowanie, gdy zdolności na poziomie krajowym są niewystarczające. Poprawka 4 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 2 a (nowy) (2a)  Pożary lasów stanowią zagrożenie dla życia, źródeł utrzymania i różnorodności biologicznej, powodują uwalnianie dużych ilości dwutlenku węgla i zmniejszają zdolność planety do pochłaniania dwutlenku węgla, co dodatkowo pogłębia zmianę klimatu. Szczególne zaniepokojenie budzą przypadki niszczenia przez pożary lasów pierwotnych lub obszarów skażonych radioaktywnie. Wzrost liczby klęsk żywiołowych związanych z klimatem, w tym pożarów lasów, wymaga wzmocnienia działań w ramach Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności poza granicami Unii, w tym działań ukierunkowanych na zapobieganie klęskom i katastrofom i gotowość na wypadek ich wystąpienia. Poprawka 5 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 3 (3)  Nieznane dotąd doświadczenie, jakim jest pandemia COVID-19, pokazuje, że skuteczność Unii w zarządzaniu kryzysem jest ograniczona nie tylko zakresem jej ram zarządzania, ale także stopniem unijnej gotowości na wypadek klęski dotykającej większość państw członkowskich. (3)  Nieznane dotąd doświadczenie, jakim jest pandemia COVID-19, pokazuje, że skuteczność Unii w zarządzaniu kryzysem jest ograniczona nie tylko zakresem jej ram zarządzania, ale także stopniem unijnej gotowości na wypadek klęski dotykającej większość państw członkowskich. Ponadto oczywiste stało się, że Unia i państwa członkowskie nie są dostatecznie przygotowane na bardziej ekstremalne i złożone klęski i katastrofy o dalekosiężnych, długotrwałych, globalnych konsekwencjach, takie jak pandemia na tak dużą skalę. Dlatego należy poprawić koordynację działań państw członkowskich na rzecz ochrony ludności i wzmocnić rescEU. Poprawka 6 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 3 a (nowy) (3a)  Doświadczenie kryzysu związanego z COVID-19 pokazało, że Unia i państwa członkowskie nie są odpowiednio przygotowane do reagowania na sytuacje nadzwyczajne na dużą skalę oraz że aktualne ramy prawne w takich okolicznościach nie sprawdzają się. Kryzys ten zwrócił też uwagę na bezprecedensowe rozmiary, jakie mogą przybrać konsekwencje tego rodzaju katastrof dla zdrowia ludzkiego, środowiska, społeczeństwa i gospodarki. Ze względu na konieczność wzmocnienia zdolności i działań Unii w zakresie zdrowia i ochrony ludności rescEU powinno być silniejsze, bardziej elastyczne, szybsze i lepiej skoordynowane z działaniami krajowych organów ds. ochrony ludności. Państwa członkowskie powinny także przekazywać wyczerpujące informacje na temat zapobiegania przez nie sytuacjom kryzysowym i gotowości na takie sytuacje. Poprawka 7 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 3 b (nowy) (3b)  Aby maksymalnie zwiększyć przejrzystość i odpowiedzialność wobec obywateli Unii, Komisja powinna przedstawić wytyczne w sprawie zasad mierzenia udziału wydatków dokonywanych w ramach Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności, które powinny zostać zakwalifikowane jako oficjalna pomoc rozwojowa (ODA). Poprawka 8 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 3 c (nowy) (3c)   Zważywszy na doświadczenia wyniesione z pandemii COVID-19 oraz konieczność zwiększenia zdolności reagowania Unii w obszarze zdrowia i ochrony ludności, należy znacznie wzmocnić rescEU, aby poprawić jego wyniki w każdym z trzech filarów unijnego mechanizmu: zapobiegania, gotowości i reagowania. Poprawka 9 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 5 (5)  Zapewnienie większej gotowości na podobne zdarzenia w przyszłości wymaga podjęcia pilnych działań wzmacniających unijny mechanizm. (5)  Zapewnienie większej gotowości na podobne zdarzenia w przyszłości wymaga podjęcia pilnych działań wzmacniających unijny mechanizm. Wzmocnienie unijnego mechanizmu powinno uzupełniać unijne strategie polityczne i fundusze i nie powinno wykluczać uwzględniania w tych strategiach i funduszach zasady odporności na klęski i katastrofy. Poprawka 88 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 6 (6)  Aby usprawnić planowanie w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości, Unia powinna nadal opowiadać się za inwestycjami w zapobieganie klęskom i katastrofom we wszystkich sektorach oraz o stosowanie kompleksowego podejścia do zarządzania ryzykiem, które jest podstawą zapobiegania i zapewniania gotowości, z zastosowaniem podejścia uwzględniającego wiele rodzajów ryzyka, podejścia opartego na ekosystemie oraz z uwzględnieniem prawdopodobnych skutków zmiany klimatu, w ścisłej współpracy z odpowiednimi środowiskami naukowymi i kluczowymi podmiotami gospodarczymi. W związku z tym należy na pierwszy planie postawić podejścia przekrojowe, uwzględniające wszystkie rodzaje ryzyka, a punktem wyjścia dla tych podejść powinny być wspólne dla całej Unii cele dotyczące odporności, które należy także uwzględnić przy opracowaniu bazowej definicji zdolności i gotowości. Definiują ogólnounijne cele dotyczące odporności, Komisja powinna współpracować z państwami członkowskimi. (6)  Aby zwiększyć odporność i usprawnić planowanie w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości, Unia powinna wzmocnić inwestycje w transgraniczne i przekrojowe zapobieganie klęskom i katastrofom – w tym klęskom spowodowanym aktywnością sejsmiczną, takim jak trzęsienia ziemi, czy też powodziami lub niestabilnymi warunkami hydrogeologicznymi, takimi jak osuwiska – oraz stosować kompleksowe podejście do zarządzania ryzykiem, które jest podstawą zapobiegania i zapewniania gotowości, z zastosowaniem podejścia uwzględniającego wiele rodzajów ryzyka, podejścia opartego na ekosystemie oraz z uwzględnieniem prawdopodobnych skutków zmiany klimatu, w ścisłej współpracy z odpowiednimi środowiskami naukowymi, kluczowymi podmiotami gospodarczymi oraz władzami regionalnymi i lokalnymi, które odgrywają kluczową rolę w cyklu zarządzania klęskami i katastrofami, a także z trzecim sektorem i organizacjami wolontariackimi działającymi na tym polu, i nie może utrudniać działania już istniejącym unijnym mechanizmom koordynacji. W związku z tym należy na pierwszy planie postawić podejścia przekrojowe, transgraniczne, uwzględniające wszystkie rodzaje ryzyka, a punktem wyjścia dla tych podejść powinny być wspólne dla całej Unii cele dotyczące odporności, które należy także uwzględnić przy opracowaniu bazowej definicji zdolności i gotowości. Definiując ogólnounijne cele dotyczące odporności, Komisja powinna współpracować z państwami członkowskimi i Parlamentem Europejskim oraz uwzględniać wszelkie plany operacyjne dotyczące reagowania na sytuacje kryzysowe, które już istnieją na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym. Poprawka 11 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 6 a (nowy) (6a)   Aby zapobieganie klęskom i katastrofom było skuteczne, za kluczowe elementy należy uznać testy warunków skrajnych i proces certyfikacji zdolności reagowania. Konieczne są regularne oceny ryzyka na szczeblu regionalnym i lokalnym, aby organy krajowe mogły w razie potrzeby podjąć działania służące wzmocnieniu odporności, także z wykorzystaniem funduszy unijnych. Te oceny ryzyka powinny koncentrować się na specyficznych aspektach poszczególnych regionów, takich jak aktywność sejsmiczna, częste powodzie czy pożary lasów. Oceny te powinny także dotyczyć współpracy transgranicznej, aby unijny mechanizm dysponował dokładnymi informacjami na temat zdolności dostępnych na poziomie lokalnym i mógł lepiej ukierunkować swoje interwencje. Poprawka 12 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 6 b (nowy) (6b)   Ustalając unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy z myślą o wspieraniu działań w dziedzinie zapobiegania i gotowości, należy właściwie oceniać i brać pod uwagę długofalowe skutki społeczne, które występują zaraz po zakończeniu kryzysu, a którymi zajmują się podmioty odpowiedzialne za ochronę ludności, ze szczególnym uwzględnieniem osób obarczonych największym ryzykiem. Poprawka 89 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 6 c (nowy) (6c)   Bardzo ważną rolę w zapobieganiu klęskom lub katastrofom oraz w zarządzaniu nimi odgrywają władze lokalne i regionalne, których zdolności reagowania należy odpowiednio powiązać z wszelkimi działaniami w zakresie koordynacji i rozmieszczania podejmowanymi na mocy niniejszej decyzji, zgodnie z ramami instytucjonalnymi i prawnymi państw członkowskich, aby zminimalizować nakładanie się działań i wspierać interoperacyjność. Takie władze mogą odegrać ważną rolę zapobiegawczą, a ponadto jako pierwsze reagują po klęsce lub katastrofie, wspierane przez zdolności ochotników. W związku z tym potrzebna jest stała współpraca na poziomie lokalnym, regionalnym i transgranicznym w celu stworzenia wspólnych systemów alarmowania służących szybkim interwencjom przed uruchomieniem zdolności rescEU, a także prowadzenie regularnych publicznych kampanii informacyjnych dotyczących środków wstępnego reagowania. Poprawka 13 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 8 a (nowy) 8a)   Utworzenie puli zasobów oznacza połączenie ekip ratowniczych, ekspertów i sprzętu, które państwa członkowskie zawsze mają w gotowości na potrzeby misji Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności. Ekipy te powinny spełniać surowe wymogi jakości i niezawodności, by możliwa była ich interoperacyjność. Poprawka 14 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 9 (9)  Unijny mechanizm powinien wykorzystywać unijną infrastrukturę kosmiczną, np. unijny program obserwacji i monitorowania Ziemi (Copernicus), Galileo, orientację sytuacyjną w przestrzeni kosmicznej oraz GOVSATCOM – na poziomie Unii stanowią one ważne narzędzia umożliwiające reagowanie na wewnętrzne i zewnętrzne sytuacje nadzwyczajne. Systemy programu Copernicus w zakresie zarządzania kryzysowego zapewniają wsparcie dla ERCC w różnych fazach zagrożenia, począwszy od wczesnego ostrzegania i zapobiegania, aż do wystąpienia klęski lub katastrofy i odbudowy po niej. GOVSATCOM ma na celu zapewnienie zdolności w zakresie bezpiecznej komunikacji satelitarnej dostosowanej do potrzeb użytkowników rządowych w ramach zarządzania sytuacjami nadzwyczajnymi. Galileo to pierwsza globalna infrastruktura nawigacji satelitarnej i pozycjonowania przeznaczona do celów cywilnych w Europie i na świecie, która może być wykorzystywana w innych obszarach, takich jak zarządzanie kryzysowe, z wczesnym ostrzeganiem włącznie. Odnośne usługi systemu Galileo będą obejmować usługę w zakresie zarządzania kryzysowego, która polega na przekazywaniu ostrzeżeń, w postaci nadawanych sygnałów, o klęsce żywiołowej lub innej sytuacji nadzwyczajnej na określonym obszarze. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość korzystania z tej usługi. Jeżeli zdecydują się na jej używanie, w celu zatwierdzenia systemu powinny określić i zgłosić Komisji organy krajowe właściwe do korzystania z tej usługi. (9)  Unijny mechanizm powinien wykorzystywać unijną infrastrukturę kosmiczną, np. unijny program obserwacji i monitorowania Ziemi (Copernicus), Galileo, orientację sytuacyjną w przestrzeni kosmicznej oraz GOVSATCOM – na poziomie Unii stanowią one ważne narzędzia umożliwiające reagowanie na wewnętrzne i zewnętrzne sytuacje nadzwyczajne. Systemy programu Copernicus w zakresie zarządzania kryzysowego zapewniają wsparcie dla ERCC w różnych fazach zagrożenia, począwszy od wczesnego ostrzegania i zapobiegania, aż do wystąpienia klęski lub katastrofy i odbudowy po niej. GOVSATCOM ma na celu zapewnienie zdolności w zakresie bezpiecznej komunikacji satelitarnej dostosowanej do potrzeb użytkowników rządowych w ramach zarządzania sytuacjami nadzwyczajnymi. Galileo to pierwsza globalna infrastruktura nawigacji satelitarnej i pozycjonowania przeznaczona do celów cywilnych w Europie i na świecie, która może być wykorzystywana w innych obszarach, takich jak zarządzanie kryzysowe, z wczesnym ostrzeganiem włącznie. Odnośne usługi systemu Galileo będą obejmować usługę w zakresie zarządzania kryzysowego, która polega na przekazywaniu ostrzeżeń, w postaci nadawanych sygnałów, o klęsce żywiołowej lub innej sytuacji nadzwyczajnej na określonym obszarze. Jako że może ona ratować życie i ułatwiać koordynację działań w sytuacjach nadzwyczajnych, państwa członkowskie powinny być zachęcane do korzystania z tej usługi. Jeżeli zdecydują się na jej używanie, w celu zatwierdzenia systemu powinny określić i zgłosić Komisji organy krajowe właściwe do korzystania z tej usługi. Poprawka 15 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 9 a (nowy) 9a)  Unijny mechanizm i rescEU należy zaprojektować tak, aby Unia mogła skutecznie reagować na sytuacje nadzwyczajne różnego rodzaju. Zmiana klimatu prowadzi do wzrostu częstotliwości, intensywności i złożoności klęsk żywiołowych w Unii i na całym świecie, a to wymaga dużej solidarności między krajami. Wiele państw członkowskich co roku pustoszą pożary lasów, które niszczą tysiące hektarów i powodują liczne ofiary śmiertelne. Widoczne to było w szczególności w sezonie pożarów lasów w Portugalii w 2017 r., który skłonił Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie rescEU w listopadzie 2017 r. Zdolności w zakresie zapobiegania i reagowania w państwach członkowskich, również tych najbardziej dotkniętych pożarami lasów, są często niewystarczające. Zapobieganie klęskom i katastrofom oraz gotowość i reagowanie na nie należy zatem wzmocnić, a unijny mechanizm powinien przewidywać, także w okresie przejściowym rescEU, wystarczające zdolności, by podjąć działania w przypadku pożarów lasów i innych klęsk i katastrof. Poprawka 16 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 9 b (nowy) (9b)  Podczas pandemii COVID-19 w oparciu o obowiązujące przepisy decyzji nr 1313/2013/UE Komisja mogła włączyć do rescEU gromadzenie zapasów środków medycznych obejmujących medyczne środki przeciwdziałania takie jak sprzęt medyczny do intensywnej terapii, środki ochrony indywidualnej, sprzęt laboratoryjny, szczepionki i środki lecznicze w celu zapewnienia gotowości i reagowania na poważne transgraniczne zagrożenie zdrowia. Z tych zgromadzonych zapasów środków medycznych państwom członkowskim i krajom kandydującym dostarczono środki ochrony indywidualnej. Niemniej jednak, w związku z faktem, że nabywać, wynajmować lub leasingować zdolności rescEU mogą jedynie państwa członkowskie, między przyjęciem aktu wykonawczego w sprawie ustanowienia rzeczonych zapasów a pierwszym rozmieszczeniem przedmiotowego sprzętu i środków medycznych upłynął ponad miesiąc. Poprawka 17 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 10 (10)  Chcąc zdobyć zdolność operacyjną do szybkiego reagowania na sytuacje nadzwyczajne o dużej skali lub na mało prawdopodobne zdarzenia o dużym oddziaływaniu, takie jak pandemia COVID-19, Unia powinna mieć możliwość kupowania, wynajmowania, leasingowania lub pozyskiwania w inny sposób zdolności rescEU, aby móc wesprzeć państwa członkowskie przeciążone taką sytuacją nadzwyczajną, zgodnie z kompetencjami uzupełniającymi w dziedzinie ochrony ludności i ze szczególnym uwzględnieniem grup obarczonych największym ryzykiem. Zdolności te mają być wcześniej rozmieszczone w węzłach logistycznych na terytorium Unii lub – ze względów strategicznych – za pośrednictwem zaufanych sieci takich węzłów, na przykład obiektów ONZ służących do magazynowania pomocy humanitarnej (Humanitarian Response Depots). (10)  Chcąc zdobyć zdolność operacyjną do szybkiego i skutecznego reagowania na sytuacje nadzwyczajne o dużej skali lub na mało prawdopodobne zdarzenia o dużym oddziaływaniu, takie jak pandemia COVID-19, Unia powinna mieć możliwość samodzielnego kupowania, wynajmowania, leasingowania lub pozyskiwania w inny sposób zdolności rescEU, aby móc wesprzeć państwa członkowskie przeciążone taką sytuacją nadzwyczajną o dużej skali czy wymiarze transgranicznym, zgodnie z kompetencjami uzupełniającymi w dziedzinie ochrony ludności i ze szczególnym uwzględnieniem grup obarczonych największym ryzykiem. Zdolności te mają być wcześniej rozmieszczone w węzłach logistycznych na terytorium Unii. Przy określaniu zdolności przeznaczonych na reagowanie na nadzwyczajne sytuacje medyczne, zarządzaniu tymi zdolnościami i ich rozmieszczaniu należy w razie potrzeby konsultować się z EMA i ECDC. Poprawka 18 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 10 a (nowy) (10a)  W działaniach prowadzonych w ramach unijnego mechanizmu szczególną uwagę należy zwrócić na ochronę grup obarczonych największym ryzykiem. Ponadto z myślą o zapobieganiu przemocy ze względu na płeć, w tym przemocy domowej w czasach kryzysu, Komisja wraz z państwami członkowskimi powinna przygotować wytyczne na podstawie najlepszych praktyk, by w ramach Unijnego Mechanizmu Ochrony Ludności wspierać ofiary przemocy ze względu na płeć. Poprawka 19 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 10 b (nowy) (10b)  Z uwagi na zasady solidarności i powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej wysokiej jakości oraz kluczową rolę Unii w przyspieszeniu postępów w obliczu światowych wyzwań w dziedzinie zdrowia, Unijny Mechanizm Ochrony Ludności w synergii z innymi odpowiednimi programami unijnymi, zwłaszcza Programem UE dla zdrowia, i w ich uzupełnieniu powinien zwiększyć zdolności w zakresie zapobiegania nadzwyczajnym sytuacjom medycznym oraz gotowości i reagowania na nie. Poprawka 20 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 11 (11)  Nabyte, wynajęte, wzięte w leasing lub w inny sposób pozyskane przez państwa członkowskie zdolności rescEU mogłyby być wykorzystywane do celów krajowych, ale tylko wtedy, gdy nie są wykorzystywane ani potrzebne do operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu. (11)  Nabyte, wynajęte, wzięte w leasing lub w inny sposób pozyskane przez państwa członkowskie lub Komisję zdolności rescEU mogłyby być wykorzystywane do celów krajowych przez państwa członkowskie przyjmujące te zdolności, ale tylko wtedy, gdy nie będą wykorzystywane ani potrzebne do operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu i gdy pierwszeństwo będzie miała walka z sytuacjami nadzwyczajnymi o zasięgu transgranicznym. Poprawka 21 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 12 (12)  W razie potrzeby Unia może też reagować na sytuacje nadzwyczajne w państwach trzecich. Mimo że zdolności rescEU pierwotnie zostały ustanowione jako zabezpieczenie dla Unii, w należycie uzasadnionych przypadkach mogłyby być rozmieszczane także poza Unią z uwzględnieniem zasad humanitarnych. (12)  W razie potrzeby Unia może też reagować na sytuacje nadzwyczajne w państwach trzecich. Mimo że zdolności rescEU pierwotnie zostały ustanowione jako zabezpieczenie dla Unii, w należycie uzasadnionych przypadkach, po wcześniejszym uzgodnieniu z podmiotami prowadzącymi działalność humanitarną, mogłyby być rozmieszczane także poza Unią z uwzględnieniem zasad humanitarnych. Poprawka 22 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 13 (13)  W celu wsparcia państw członkowskich w udzielaniu pomocy europejska pula ochrony ludności powinna zostać zwiększona za pośrednictwem współfinansowania kosztów operacyjnych skierowanych zdolności, jeżeli są one rozmieszczane poza terytorium Unii. (13)  W celu wsparcia państw członkowskich w udzielaniu pomocy również poza terytorium Unii europejska pula ochrony ludności powinna zostać zwiększona za pośrednictwem współfinansowania w takim samym stopniu kosztów operacyjnych skierowanych zdolności niezależnie od tego, czy są one rozmieszczane na terytorium czy poza terytorium Unii. Poprawka 23 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 14 a (nowy) (14a)   Aby zacieśnić współpracę w zakresie gaszenia pożarów lasów z powietrza oraz reagowania na inne klęski i katastrofy, należy w miarę możliwości usprawnić procesy administracyjne w celu zapewnienia szybkiej interwencji. Poprawka 24 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 16 (16)  Zważywszy, że rozmieszczenie zdolności rescEU do celów operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu zapewnia znaczną unijną wartość dodaną, gdyż umożliwia szybkie udzielenie skutecznej pomocy osobom znajdującym się w sytuacji nadzwyczajnej, należy wprowadzić dalsze zobowiązania dotyczące wyeksponowania udziału Unii, tak aby zapewnić mu większą widoczność. (16)  Zważywszy, że rozmieszczenie zdolności rescEU do celów operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu zapewnia znaczną unijną wartość dodaną, gdyż umożliwia szybkie udzielenie skutecznej pomocy osobom znajdującym się w sytuacji nadzwyczajnej, należy wprowadzić dalsze zobowiązania dotyczące wyeksponowania udziału Unii, tak aby informować obywateli Unii i media oraz zapewnić Unii większą widoczność. Przy każdej interwencji organy krajowe powinny otrzymywać od Komisji wytyczne dotyczące komunikacji i mające na celu odpowiednie uwypuklenie roli Unii. Poprawka 25 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 17 (17)  W celu zwiększenia elastyczności, a także osiągnięcia optymalnego wykonania budżetu, jako jedną z metod tego wykonania należy uwzględnić zarządzanie pośrednie. (17)  W celu zwiększenia elastyczności, a także osiągnięcia optymalnego wykonania budżetu, w niniejszej decyzji jako jedną z metod tego wykonania należy uwzględnić zarządzanie pośrednie, które należy stosować w przypadkach uzasadnionych charakterem i zakresem danego działania. Poprawka 26 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 17 a (nowy) (17a)   Zgodnie z art. 155 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/10461a („rozporządzenie finansowe”) podmioty wymienione w art. 62 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia oraz w art. 25 ust. 2 niniejszej decyzji powinny co roku wypełniać swoje obowiązki sprawozdawcze. Wymogi w zakresie sprawozdawczości dla tych podmiotów określono w umowie dotyczącej sprawdzania, o której mowa w art. 130 ust. 3 rozporządzenia finansowego. l 1a Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1). Poprawka 27 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 18 (18)  Dla większej przewidywalności i długoterminowej skuteczności przy wykonaniu decyzji nr 1313/2013/UE Komisja powinna przyjmować roczne lub wieloletnie programy prac, określając w nich planowane przydziały środków. Dzięki temu Unia powinna mieć więcej elastyczności w wykonaniu budżetu, co wpłynie korzystnie na działania w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości. skreśla się Poprawka 28 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 18 a (nowy) (18a)   W drodze aktów delegowanych należy określić wzmocnione kompetencje głównych agencji unijnych w celu zarządzania zdolnościami rescEU, prowadzenia procedury zamówień oraz wydawania zaleceń dotyczących konkretnych ilości i produktów, jakie należy umieścić w geograficznie rozproszonych węzłach logistycznych. Poprawka 29 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 18 b (nowy) (18b)  Ustanowienie unijnych rezerw strategicznych i zapasów środków przeznaczonych na reagowanie na nadzwyczajne sytuacje medyczne, zarządzanie nimi i ich rozmieszczanie w ramach Programu UE dla zdrowia powinno uzupełniać rezerwy rescEU. Poprawka 30 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 22 a (nowy) 22a)   Unijny mechanizm powinien także przewidywać możliwość dodatkowego, dobrowolnego wkładu państw członkowskich. Poprawka 31 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 23 (23)  O ile środki służące zapobieganiu i zapewnianiu gotowości są niezbędne do zwiększenia odporności Unii na wypadek klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, o tyle fakt oraz czas wystąpienia klęsk i katastrof, a także ich skala są z natury rzeczy niemożliwe do przewidzenia. Najnowszy kryzys związany z COVID-19 pokazał, że zasoby finansowe potrzebne do zapewnienia odpowiedniej reakcji mogą znacząco się różnić w poszczególnych latach, a powinny być udostępnione natychmiast. Pogodzenie zasady przewidywalności z potrzebą szybkiego reagowania na nowe potrzeby wiąże się więc z koniecznością dostosowania realizacji finansowej programów. Należy zatem zezwolić na przenoszenie niewykorzystanych środków, z ograniczeniem do kolejnego roku i z wyłącznym przeznaczeniem na działania z zakresu reagowania, dodatkowo do przepisów art. 12 ust. 4 rozporządzenia finansowego. (23)  O ile środki służące zapobieganiu i zapewnianiu gotowości są niezbędne do zwiększenia odporności Unii na wypadek klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, o tyle fakt oraz czas wystąpienia klęsk i katastrof, a także ich skala są z natury rzeczy niemożliwe do przewidzenia. Najnowszy kryzys związany z COVID-19 pokazał, że zasoby finansowe potrzebne do zapewnienia odpowiedniej reakcji mogą znacząco się różnić w poszczególnych latach, a powinny być udostępnione natychmiast. Pogodzenie zasady przewidywalności z potrzebą szybkiego reagowania na nowe potrzeby wiąże się więc z koniecznością dostosowania realizacji finansowej programów. Należy zatem zezwolić na przenoszenie niewykorzystanych środków, z ograniczeniem do kolejnego roku i z przeznaczeniem na działania z zakresu zapobiegania, gotowości i reagowania, dodatkowo do przepisów art. 12 ust. 4 rozporządzenia finansowego. Poprawka 32 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 25 (25)  Załącznik I do decyzji nr 1313/2013/UE nie zapewnia wystarczającej elastyczności, która umożliwiałaby Unii właściwe dostosowania inwestycji w zakresie zapobiegania, gotowości i reagowania, i dlatego zostaje uchylony. Poziomy inwestycji, które mają zostać przydzielone na poszczególne etapy cyklu zarządzania ryzykiem związanym z klęskami i katastrofami, muszą być określane z wyprzedzeniem. Taki brak elastyczności uniemożliwia Unii odpowiednie reagowanie w związku z nieprzewidywalnym charakterem klęsk i katastrof. skreśla się Poprawka 33 Wniosek dotyczący decyzji Motyw 25 a (nowy) (25a)  Aby zdolności rescEU właściwie funkcjonowały, a unijny mechanizm skutecznie odpowiadał na potrzeby obywateli Unii w czasie pandemii COVID-19, udostępniono dodatkowe środki finansowe na działania prowadzone w ramach unijnego mechanizmu. Należy zapewnić Unii elastyczność niezbędną do skutecznego reagowania na klęski i katastrofy o nieprzewidywalnym charakterze, a jednocześnie zachować pewną przewidywalność w realizacji celów wyznaczonych w niniejszej decyzji. Dążąc do tych celów, trzeba zachować odpowiednią równowagę. Z myślą o aktualizacji podziału procentowego określonego w załączniku I zgodnie z priorytetami zreformowanego unijnego mechanizmu Komisję należy uprawnić do przyjmowania aktów na mocy z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Poprawka 34 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt -1 (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 1 – ustęp 2 -1)   art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 2.  Ochrona zapewniana w ramach unijnego mechanizmu obejmuje przede wszystkim ludzi, lecz także środowisko naturalne i mienie, w tym dziedzictwo kulturowe, i chroni je przed wszystkimi rodzajami klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, w tym przed następstwami aktów terrorystycznych oraz klęskami i katastrofami technicznymi, radiologicznymi lub związanymi ze środowiskiem, zanieczyszczeniem mórz oraz nagłymi zagrożeniami dla zdrowia, występującymi na terytorium Unii lub poza nim. W przypadku następstw aktów terrorystycznych lub katastrof radiologicznych unijny mechanizm może obejmować wyłącznie zapewnianie gotowości oraz działania podejmowane w ramach reagowania. „2. Ochrona zapewniana w ramach unijnego mechanizmu obejmuje przede wszystkim ludzi, lecz także środowisko naturalne i mienie, w tym dziedzictwo kulturowe, i chroni je przed wszystkimi rodzajami klęsk żywiołowych i katastrof spowodowanych przez człowieka, w tym przed następstwami aktów terrorystycznych oraz klęskami i katastrofami technicznymi, radiologicznymi lub związanymi ze środowiskiem, zanieczyszczeniem mórz, niestabilnymi warunkami hydrogeologicznymi oraz nagłymi zagrożeniami dla zdrowia, występującymi na terytorium Unii lub poza nim. W przypadku następstw aktów terrorystycznych lub katastrof radiologicznych unijny mechanizm może obejmować wyłącznie zapewnianie gotowości oraz działania podejmowane w ramach reagowania.”; Poprawka 35 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt -1 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 1 – ustęp 3 -1a)   art. 1 ust. 3 otrzymuje brzmienie: 3.  Unijny mechanizm propaguje solidarność między państwami członkowskimi przez praktyczną współpracę i koordynację, bez uszczerbku dla podstawowej odpowiedzialności państw członkowskich za ochronę przed klęskami i katastrofami ludności, środowiska naturalnego i mienia, w tym dziedzictwa kulturowego, na ich terytorium oraz zapewnia w ramach ich systemów zarządzania klęskami i katastrofami dostateczne zdolności umożliwiające odpowiednie i spójne reagowanie na klęski i katastrofy, których charakter i skalę można w racjonalny sposób przewidzieć i na które można się przygotować. „3. Unijny mechanizm propaguje solidarność między państwami członkowskimi przez praktyczną współpracę i koordynację, bez uszczerbku dla podstawowej odpowiedzialności państw członkowskich za ochronę przed klęskami i katastrofami ludności, środowiska naturalnego, gleby i mienia, w tym dziedzictwa kulturowego, na ich terytorium oraz zapewnia w ramach ich systemów zarządzania klęskami i katastrofami dostateczne zdolności umożliwiające odpowiednie i spójne reagowanie na klęski i katastrofy, których charakter i skalę można w racjonalny sposób przewidzieć i na które można się przygotować, a także przeciwdziałanie im.”; Poprawka 36 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt -1 b (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 3 – ustęp 1 – litera c -1b)   art. 3 ust. 1 lit. c) otrzymuje brzmienie: c)  ułatwienie szybkiego i skutecznego reagowania w przypadku wystąpienia klęsk lub katastrof lub groźby ich wystąpienia, w tym poprzez podjęcie środków mających na celu złagodzenie bezpośrednich skutków tych klęsk lub katastrof; „c) ułatwienie szybkiego i skutecznego reagowania w przypadku wystąpienia klęsk lub katastrof lub groźby ich wystąpienia, w tym poprzez usunięcie wszelkich przeszkód biurokratycznych;”; Poprawka 37 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 4 – akapit 1 – punkt 4 a (nowy) 1a.  w art. 4 dodaje się punkt w brzmieniu: „4a. »unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy« oznaczają cele ustanowione z myślą o wspieraniu działań w dziedzinie zapobiegania i gotowości i zwiększeniu zdolności Unii i jej państw członkowskich do walki ze skutkami klęski lub katastrofy, która powoduje lub może spowodować konsekwencje transgraniczne, do przygotowania w obliczu skutków takiej klęski czy katastrofy wspólnego scenariusza odniesienia w kwestii utrzymania krytycznych funkcji społecznych oraz do zadbania o odpowiednie działanie rynku wewnętrznego w tego rodzaju okolicznościach;”; Poprawka 38 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 b (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 5 – ustęp 1 – litera c 1b.  art. 5 ust. 1 lit. c) otrzymuje brzmienie: c)  ustanawia i regularnie aktualizuje przekrojowe zestawienie i przekrojowe mapy ryzyk wiążących się z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, w obliczu których stanąć może Unia – zgodnie ze spójnym podejściem obejmującym różne obszary polityki, które mogą być związane z zapobieganiem klęskom i katastrofom lub mieć na nie wpływ, oraz z należytym uwzględnieniem prawdopodobnych skutków związanych ze zmianą klimatu; „c) ustanawia i regularnie aktualizuje przekrojowe zestawienie i przekrojowe mapy ryzyk wiążących się z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka, także tymi o skutkach lub możliwych skutkach transgranicznych, w obliczu których stanąć może Unia – zgodnie ze spójnym podejściem obejmującym różne obszary polityki, które mogą być związane z zapobieganiem klęskom i katastrofom lub mieć na nie wpływ, oraz z należytym uwzględnieniem prawdopodobnych skutków związanych ze zmianą klimatu;”; Poprawka 39 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 1 c (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 5 – ustęp 1 – litera h 1c)   art. 5 ust. 1 lit. h) otrzymuje brzmienie: h)  propaguje korzystanie z różnych funduszy unijnych, które mogą pomóc w trwałym zapobieganiu klęskom lub katastrofom, oraz zachęca państwa członkowskie i regiony do korzystania z takich możliwości finansowania; „h) propaguje korzystanie z funduszy unijnych, które mogą pomóc w trwałym zapobieganiu klęskom lub katastrofom, również tym spowodowanym niestabilnymi warunkami hydrogeologicznymi, oraz zachęca państwa członkowskie i regiony do korzystania z takich możliwości finansowania;”; Poprawka 40 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 – litera -a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 6 – ustęp 1 – litera c -a)  ust. 1 lit. c) otrzymuje brzmienie: c)  dalej rozwijają i doskonalą plany zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie; „c) dalej rozwijają i doskonalą plany zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie, także w zakresie współpracy transgranicznej, uwzględniając unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o których mowa w art. 6 ust. 5, oraz ryzyko związane z klęskami i katastrofami, które powodują lub mogą powodować skutki transgraniczne;”; Poprawka 41 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 – litera -a a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 6 – akapit 1 – litera d -aa)  ust. 1 lit. d) otrzymuje brzmienie: d)  udostępniają Komisji streszczenie istotnych elementów ocen, o których mowa w lit. a) i b), koncentrując się na kluczowych ryzykach. W przypadku kluczowych ryzyk mających skutek transgraniczny, a także – w stosownych przypadkach – mało prawdopodobnego ryzyka o poważnych skutkach, państwa członkowskie opisują priorytetowe środki zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości. Streszczenie przekazuje się Komisji do dnia 31 grudnia 2020 r., a następnie co trzy lata oraz jeżeli zajdą ważne zmiany; „d) udostępniają Komisji streszczenie istotnych elementów ocen, o których mowa w lit. a) i b), koncentrując się na kluczowych ryzykach. W przypadku kluczowych ryzyk mających skutek transgraniczny oraz ryzyk związanych z klęskami i katastrofami, które powodują lub mogą powodować skutki transgraniczne, a także – w stosownych przypadkach – mało prawdopodobnego ryzyka o poważnych skutkach, państwa członkowskie opisują priorytetowe środki zapobiegania ryzyku i zapewniania gotowości. Streszczenie przekazuje się Komisji do dnia 31 grudnia 2020 r., a następnie co trzy lata oraz jeżeli zajdą ważne zmiany;”; Poprawka 42 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 – litera b Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 6 – ustęp 1 – litera f f)  usprawniają gromadzenie danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie, aby umożliwić przygotowywanie scenariuszy opartych na dowodach, o którym mowa w art. 10 ust. 1. f)  usprawniają gromadzenie danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof na poziomie krajowym lub odpowiednim niższym poziomie, aby umożliwić przygotowywanie scenariuszy opartych na dowodach, o którym mowa w art. 10 ust. 1, zwłaszcza pod kątem wychwytywania braków w zdolnościach do reagowania w przypadku klęsk i katastrof o zasięgu transgranicznym. Poprawka 43 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 2 – litera c Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 6 – ustęp 5 5.  Komisja określa unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy, aby przygotować podstawę do działań w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości. Cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy zapewniają wspólny scenariusz odniesienia umożliwiający utrzymanie krytycznych funkcji społecznych w obliczu narastających lawinowo skutków klęski lub katastrofy o dużym oddziaływaniu, a także zapewniający funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Cele opracowywane są na podstawie perspektywicznych scenariuszy, z uwzględnieniem wpływu zmiany klimatu na ryzyko związane z klęskami i katastrofami, danych dotyczących przeszłych zdarzeń oraz przekrojowych analiz skutków, ze szczególnym uwzględnieniem grup obarczonych największym ryzykiem. 5.  Do dnia ... [18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej decyzji zmieniającej] Komisja przyjmie zgodnie z art. 30 akty delegowane w celu uzupełnienia niniejszej decyzji, ustanawiając unijne cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy, aby przygotować podstawę do działań w zakresie zapobiegania i zapewniania gotowości. Cele w zakresie odporności na klęski i katastrofy zapewniają wspólny scenariusz odniesienia umożliwiający utrzymanie krytycznych funkcji społecznych w obliczu narastających lawinowo skutków klęski lub katastrofy o dużym oddziaływaniu, a także zapewniający funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Cele te opracowywane są na podstawie perspektywicznych scenariuszy, z uwzględnieniem wpływu zmiany klimatu i utraty różnorodności biologicznej na ryzyko związane z klęskami i katastrofami, danych dotyczących przeszłych zdarzeń, przekrojowych analiz skutków oraz analiz długofalowych skutków społecznych na dotkniętych obszarach, ze szczególnym uwzględnieniem grup obarczonych największym ryzykiem. Podczas opracowywania celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy Komisja skupia się w szczególności na klęskach i katastrofach, które okresowo nawiedzają regiony państw członkowskich, oraz proponuje organom krajowym zastosowanie konkretnych środków, również z wykorzystaniem funduszy UE, w celu wzmocnienia odporności na kryzysy. Komisja jest uprawniona do przyjmowania w razie potrzeby aktów delegowanych zgodnie z art. 30 w celu określenia unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy. Poprawka 44 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 3 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 7 – ustęp 1 – akapit 2 W szczególności ERCC koordynuje, monitoruje i wspiera w czasie rzeczywistym reagowanie na sytuacje nadzwyczajne na poziomie Unii. ERCC blisko współpracuje z krajowymi systemami kryzysowymi, organami odpowiedzialnymi za ochronę ludności i właściwymi organami unijnymi. W szczególności ERCC koordynuje, monitoruje i wspiera w czasie rzeczywistym reagowanie na sytuacje nadzwyczajne na poziomie Unii. ERCC blisko współpracuje z krajowymi systemami kryzysowymi, organami odpowiedzialnymi za ochronę ludności, grupami wolontariuszy działających na szczeblu lokalnym i właściwymi organami unijnymi. Poprawka 45 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 4 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 8 – litera c – tiret 1 –  opracowania transnarodowych systemów wykrywania i ostrzegania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania; –  opracowania transnarodowych systemów wykrywania i wczesnego ostrzegania stanowiących przedmiot europejskiego zainteresowania w dążeniu do złagodzenia bezpośredniego wpływu klęsk i katastrof lub pandemii na życie ludzi; Poprawka 46 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 4 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 8 – litera c – tiret 3 a (nowe) –  zapewniania pomocy technicznej w zakresie szkoleń dla społeczności lokalnych w celu zwiększenia ich zdolności do pierwszej samodzielnej reakcji na kryzys; Poprawka 47 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 5 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 9 – ustęp 10 a (nowy) 5a)   w art. 9 dodaje się ustęp w brzmieniu: „10a. Państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu dopilnowania, by służby pierwszego reagowania były odpowiednio wyposażone i przygotowane do reagowania na wszelkiego rodzaju klęski lub katastrofy, o których mowa w art. 1.”; Poprawka 48 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 6 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 10 – ustęp 1 1.  Komisja i państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu usprawnienia przekrojowego planowania odporności na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, które mogą mieć skutki transgraniczne, w tym w odniesieniu do niekorzystnych skutków zmiany klimatu. Planowanie odporności obejmuje przygotowywanie scenariuszy na poziomie Unii dotyczących zapobiegania klęskom i katastrofom i reagowania na nie na podstawie ocen ryzyka, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a), a także zestawienia ryzyk, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. c), planów zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami, o których mowa w art, 6 ust. 1 lit. c), danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. f), mapowania zasobów oraz opracowywania planów rozmieszczenia zdolności reagowania z uwzględnieniem unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o którym mowa w art. 6 ust. 5. 1.  Komisja i państwa członkowskie współpracują ze sobą w celu usprawnienia przekrojowego planowania odporności na klęski żywiołowe i katastrofy spowodowane przez człowieka, które mogą mieć skutki transgraniczne, w tym w odniesieniu do niekorzystnych skutków zmiany klimatu oraz coraz częstszych transgranicznych pożarów roślinności. Planowanie odporności obejmuje przygotowywanie scenariuszy na poziomie Unii dotyczących zapobiegania klęskom i katastrofom i reagowania na nie na podstawie ocen ryzyka, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. a), a także zestawienia ryzyk, o którym mowa w art. 5 ust. 1 lit. c), planów zarządzania ryzykiem związanym z klęskami lub katastrofami, o których mowa w art, 6 ust. 1 lit. c), danych na temat strat poniesionych w wyniku klęsk i katastrof, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. f), mapowania zasobów oraz opracowywania planów rozmieszczenia zdolności reagowania z uwzględnieniem unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o którym mowa w art. 6 ust. 5. Poprawka 49 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 6 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 10 – ustęp 2 2.  Komisja i państwa członkowskie określają i propagują synergie między pomocą w zakresie ochrony ludności a finansowaniem pomocy humanitarnej świadczonej przez Unię i państwa członkowskie przy planowaniu odporności na klęski lub katastrofy w ramach operacji reagowania na kryzysy humanitarne poza terytorium Unii. 2.  Komisja i państwa członkowskie określają i propagują synergie między pomocą w zakresie ochrony ludności a finansowaniem pomocy humanitarnej świadczonej przez Unię i państwa członkowskie przy planowaniu odporności na klęski lub katastrofy w ramach operacji reagowania na kryzysy humanitarne poza terytorium Unii, w miarę możliwości w porozumieniu z podmiotami prowadzącymi działalność humanitarną, w tym z podmiotami na szczeblu lokalnym, i z lokalnymi władzami. Poprawka 50 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 7 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 11 – ustęp 2 2.  Na podstawie zidentyfikowanych rodzajów ryzyka, celów w zakresie odporności, o których mowa w art. 6 ust. 5, przygotowywania scenariuszy, o którym mowa w art. 10 ust. 1, oraz ogólnych zdolności i braków Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych przyjętych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2, rodzaje i liczbę kluczowych zdolności reagowania wymaganych na potrzeby europejskiej puli ochrony ludności („cele w zakresie zdolności”). 2.  Na podstawie zidentyfikowanych rodzajów ryzyka, ogólnych zdolności, braków i już istniejących unijnych celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o których mowa w art. 6 ust. 5, oraz wszelkiego istniejącego przygotowywania scenariuszy, o którym mowa w art. 10 ust. 1, Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa rodzaje i precyzuje liczbę kluczowych zdolności reagowania wymaganych na potrzeby europejskiej puli ochrony ludności („cele w zakresie zdolności”). Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Poprawka 51 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera a Dyrektywa nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 2 2.  Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych przyjętych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2, z czego składają się zdolności rescEU, na podstawie celów w zakresie odporności, o których mowa w art. 6 ust. 5, przygotowywania scenariuszy, o którym mowa w art. 10 ust. 1, z uwzględnieniem zidentyfikowanych i pojawiających się rodzajów ryzyka, ogólnych zdolności i braków na poziomie Unii, w szczególności w zakresie gaszenia pożarów lasów z powietrza, incydentów chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych, a także pilnej pomocy medycznej. 2.  W węzłach logistycznych Komisja tworzy europejskie rezerwy medycznych środków przeciwdziałania i sprzętu, które obejmują medyczne środki przeciwdziałania stosowane w reagowaniu na mało prawdopodobne zdarzenia o dużym oddziaływaniu. Komisja, w drodze aktów wykonawczych, określa, z czego składają się zdolności rescEU, na podstawie m.in. wszelkich już istniejących celów w zakresie odporności na klęski i katastrofy, o których mowa w art. 6 ust. 5, oraz wszelkiego istniejącego przygotowywania scenariuszy, o którym mowa w art. 10 ust. 1, z uwzględnieniem zidentyfikowanych i pojawiających się rodzajów ryzyka, ogólnych zdolności i braków na poziomie Unii, w szczególności w zakresie gaszenia pożarów lasów z powietrza, akcji ratunkowych w przypadku trzęsienia ziemi i powodzi, incydentów chemicznych, biologicznych, radiologicznych i jądrowych, a także pilnej pomocy medycznej. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. Komisja regularnie aktualizuje informacje na temat ilości i klasyfikacji zdolności rescEU i udostępnia te informacje bezpośrednio innym instytucjom Unii. Poprawka 52 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 2 – akapit 1 a (nowy) W odniesieniu do zdolności w zakresie reagowania na medyczne sytuacje nadzwyczajne, takich jak zapasy strategiczne, zespoły ratownictwa medycznego i wszelkie inne odpowiednie zdolności, Komisja dba o skuteczną koordynację i synergię z innymi programami i funduszami Unii, a w szczególności z Programem UE dla zdrowia1a, oraz z odpowiednimi podmiotami unijnymi i międzynarodowymi. _______________________ 1a Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie ustanowienia Programu działań Unii w dziedzinie zdrowia na lata 2021–2027 oraz uchylenia rozporządzenia (UE) nr 282/2014 („Program UE dla zdrowia”), (COM(2020)0405). Poprawka 53 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 3 – akapit 1 Zdolności rescEU są nabywane, wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskiwane przez Komisję lub państwa członkowskie. Komisja może nabywać, wynajmować, leasingować lub w inny sposób pozyskiwać zdolności rescEU, aby gromadzić zapasy i dystrybuować dostawy lub aby świadczyć usługi na rzecz państw członkowskich, w drodze postępowań o udzielenie zamówienia zgodnie z unijnymi przepisami finansowymi. W przypadku gdy zdolności rescEU są nabywane, wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskiwane przez państwa członkowskie, Komisja może przyznawać państwom członkowskim dotacje bezpośrednie bez zaproszenia do składania wniosków. Zdolności rescEU są nabywane, wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskiwane przez Komisję lub państwa członkowskie. Komisja może nabywać, wynajmować, leasingować lub w inny sposób pozyskiwać zdolności rescEU, aby gromadzić zapasy i dystrybuować wysokiej jakości artykuły lub aby świadczyć usługi na rzecz państw członkowskich, w drodze postępowań o udzielenie zamówienia zgodnie z unijnymi przepisami finansowymi. W przypadku gdy Komisja nabywa zdolności rescEU, zachowuje ona prawo własności tych zdolności nawet wówczas, gdy zostaną one przydzielone państwom członkowskim. W przypadku gdy zdolności rescEU są wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskiwane przez Komisję, Komisja zachowuje pełną kontrolę nad takimi zdolnościami. W przypadku gdy Komisja nabywa zdolności nienadające się do ponownego wykorzystania, może ona przenieść prawo własności tych zdolności na wnioskujące państwo członkowskie. W przypadku gdy zdolności rescEU są nabywane, wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskiwane przez państwa członkowskie, Komisja może przyznawać państwom członkowskim dotacje bezpośrednie bez zaproszenia do składania wniosków. Poprawka 54 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 3 – akapit 3 Zdolności rescEU są przyjmowane przez państwa członkowskie, które nabywają, wynajmują, leasingują lub w inny sposób pozyskują te zdolności. Jako sposób na zwiększenie odporności Unii, zdolności rescEU nabyte, wynajęte, leasingowane lub w inny sposób pozyskane przez Komisję mają być strategicznie rozmieszczone na terytorium Unii. W porozumieniu z państwami członkowskimi zdolności rescEU nabyte, wynajmowane, leasingowane lub w inny sposób pozyskane przez Komisję mogą być również przechowywane w państwach trzecich za pośrednictwem zaufanych sieci zarządzanych przez odpowiednie organizacje międzynarodowe. Zdolności rescEU są przyjmowane przez państwa członkowskie, które nabywają, wynajmują, leasingują lub w inny sposób pozyskują te zdolności. Jako sposób na zwiększenie odporności Unii, zdolności rescEU nabyte, wynajęte, leasingowane lub w inny sposób pozyskane przez Komisję mają być strategicznie rozmieszczone na terytorium Unii. Poprawka 55 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera a a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 5 aa)   ust. 5 otrzymuje brzmienie: 5.  Państwo członkowskie, które posiada, wynajmuje lub leasinguje zdolności rescEU, zapewnia rejestrację tych zdolności w CECIS, a także dostępność i możliwości rozmieszczenia tych zdolności w ramach operacji unijnego mechanizmu. „5. Komisja lub państwo członkowskie posiadające, wynajmujące, leasingujące lub w inny sposób pozyskujące zdolności rescEU zapewnia rejestrację tych zdolności w CECIS, a także dostępność i możliwości rozmieszczenia tych zdolności w ramach operacji unijnego mechanizmu. Zdolności rescEU mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów krajowych, o czym mowa w art. 23 ust. 4a, gdy nie są używane ani potrzebne do celów operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu. Zdolności rescEU mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów krajowych, o czym mowa w art. 23 ust. 4a, gdy nie są używane ani potrzebne do celów operacji reagowania w ramach unijnego mechanizmu. Zdolności rescEU wykorzystuje się zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. g) oraz z umowami operacyjnymi zawartymi między Komisją a państwem członkowskim które posiada, wynajmuje lub leasinguje te zdolności, w których to umowach precyzuje się warunki rozmieszczania zdolności rescEU, w tym uczestniczących pracowników. Zdolności rescEU wykorzystuje się zgodnie z aktami wykonawczymi przyjętymi zgodnie z art. 32 ust. 1 lit. g) oraz z umowami operacyjnymi zawartymi między Komisją a państwem członkowskim które posiada, wynajmuje lub leasinguje te zdolności, w których to umowach precyzuje się warunki rozmieszczania zdolności rescEU, w tym uczestniczących pracowników. Zasady i warunki określone w umowach operacyjnych zapewniają również wykorzystywanie zasobów rescEU zgodnie z niniejszą decyzją, w szczególności zgodnie z wymogiem dotyczącym udostępniania zasobów rescEU w sposób wskazany w ust. 6 niniejszego artykułu oraz zgodnie z ogólnymi celami określonymi w art. 1. Te zasady i warunki określają również działania, które należy podjąć w przypadkach niezgodności, aby dopilnować właściwego wykorzystania unijnych środków finansowych.”; Poprawka 56 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 – litera b Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 12 – ustęp 10 – akapit 1 zdolności rescEU mogą być rozmieszczane poza obszarem Unii zgodnie z ust. 6–9 niniejszego artykułu. Zdolności rescEU mogą być rozmieszczane poza obszarem Unii zgodnie z ust. 6–9 niniejszego artykułu. Komisja ustanowi szczegółowe przepisy w celu zagwarantowania rozliczalności i prawidłowego wykorzystywania zdolności rescEU w państwach trzecich, włącznie z zapewnieniem dostępu unijnym urzędnikom przeprowadzającym kontrole. Zgodnie z art. 20a ust. 1 i 2 niniejszej decyzji zapewnia się odpowiednie wyeksponowanie unijnego mechanizmu w państwach trzecich. Poprawka 57 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 8 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 13 – ustęp 1 – akapit 2 – litera f a (nowa) 8a)   w art. 13 ust. 1 akapit drugi dodaje się literę w brzmieniu: „fa) tworzenie zdolności w zakresie szczególnej wiedzy fachowej o reagowaniu, do wykorzystania w razie klęsk lub katastrof dotykających dziedzictwo kulturowe.”; Poprawka 58 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 9 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 15 – ustęp 3 – litera b b)  gromadzi i analizuje, razem z dotkniętym państwem członkowskim, zweryfikowane informacje na temat sytuacji w celu stworzenia wspólnej orientacji sytuacyjnej i rozsyła je do państw członkowskich; b)  gromadzi i analizuje, razem z dotkniętym państwem członkowskim, zweryfikowane informacje na temat sytuacji w celu opracowania wspólnej oceny sytuacji i reakcji na tę sytuację oraz rozsyła je bezpośrednio do państw członkowskich; Poprawka 59 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 9 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 16 – ustęp 2 9a)   art. 16 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 2.  Interwencje objęte zakresem niniejszego artykułu mogą być przeprowadzane jako autonomiczne interwencje pomocowe, albo jako wkład w interwencję kierowaną przez organizację międzynarodową. Koordynowanie operacji przez Unię jest ściśle zintegrowane z całościową koordynacją prowadzoną przez Biuro Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA), i odbywa się z poszanowaniem jego wiodącej roli. W przypadku katastrof spowodowanych przez człowieka lub złożonych sytuacji kryzysowych Komisja zapewnia spójność działań z Konsensusem europejskim w sprawie pomocy humanitarnej oraz poszanowanie zasad humanitarnych. „2. Interwencje objęte zakresem niniejszego artykułu mogą być przeprowadzane jako autonomiczne interwencje pomocowe, albo jako wkład w interwencję kierowaną przez organizację międzynarodową. Koordynowanie operacji przez Unię jest ściśle zintegrowane z całościową koordynacją prowadzoną przez Biuro Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA), i odbywa się z poszanowaniem jego wiodącej roli. W przypadku katastrof spowodowanych przez człowieka lub złożonych sytuacji kryzysowych Komisja w miarę możliwości konsultuje się z podmiotami prowadzącymi działalność humanitarną, w tym z podmiotami na szczeblu lokalnym, i zapewnia spójność działań z Konsensusem europejskim w sprawie pomocy humanitarnej oraz poszanowanie zasad humanitarnych.”; Poprawka 60 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 10 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 17 – ustęp 1 – litera a a)  na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapobiegania, zgodnie z art. 5 ust. 2; a)  na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapobiegania, zgodnie z art. 5 ust. 2, w szczególności w przypadku pandemii; Poprawka 61 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 10 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 17 – ustęp 1 – litera b b)  na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapewniania gotowości, zgodnie z art. 13 ust. 3; b)  na wniosek o udostępnienie wiedzy fachowej w zakresie zapewniania gotowości, zgodnie z art. 13 ust. 3, w szczególności w przypadku pandemii; Poprawka 62 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 11 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 18 – ustęp 1 – litera a a (nowa) aa)   opracowanie materiałów kartograficznych zapewniających sprawne rozmieszczenie i mobilizację zasobów, mając na uwadze w szczególności specyfikę regionów transgranicznych w przewidywaniu ryzyka transgranicznego, takiego jak pożary roślinności; Poprawka 63 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera b a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 3 – akapit 1 ba)  ust. 3 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie: Alokacja finansowa, o której mowa w ust. 1, może również obejmować wydatki dotyczące działań przygotowawczych, monitorujących, kontrolnych oraz związanych z audytem i oceną, wymaganych dla zarządzania unijnym mechanizmem i do realizacji jego celów. „Alokacja finansowa, o której mowa w ust. 1 i 1a niniejszego artykułu oraz w art. 19a, może również obejmować wydatki dotyczące działań przygotowawczych, monitorujących, kontrolnych oraz związanych z audytem i oceną, wymaganych do zarządzania unijnym mechanizmem i do realizacji jego celów.”; Poprawka 64 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera b b (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 3 a (nowy) bb)  dodaje się ustęp w brzmieniu: „3a. Pulę środków finansowych, o której mowa w ust. 1 i 1a niniejszego artykułu oraz w art. 19a, przeznacza się na pokrycie działań służących zapobieganiu klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka oraz zapewnieniu gotowości i reagowaniu na nie.”; Poprawka 65 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera c Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 4 c)  ust. 4 otrzymuje brzmienie: skreśla się „4. Pulę środków finansowych, o której mowa w ust. 1 i 1a, przeznacza się na pokrycie działań w zakresie zapobiegania klęskom żywiołowym i katastrofom spowodowanym przez człowieka oraz zapewniania gotowości i reagowania na nie.”; Poprawka 66 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – ustęp 1 – punkt 12 – litera c a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 4 ca)  ust. 4 otrzymuje brzmienie: 4.  Pulę środków finansowych, o której mowa w ust. 1, dzieli się w okresie 2014–2020 zgodnie z podziałem procentowym i zasadami określonymi w załączniku I. „4. Pulę środków finansowych, o której mowa w ust. 1, dzieli się w okresie 2014–2020 zgodnie z podziałem procentowym określonym w pkt 1 załącznika 1 i zgodnie z zasadami określonymi w pkt 3 tego załącznika.”; Poprawka 67 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera c b (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 4 a (nowy) cb)  dodaje się ustęp w brzmieniu: „4a. Pulę środków finansowych, o której mowa w ust. 1a niniejszego artykułu oraz w art. 19a, dzieli się w latach 2021–2027 zgodnie z podziałem procentowym określonym w pkt 2 załącznika 1 i zgodnie z zasadami określonymi w pkt 3 tego załącznika.”; Poprawka 68 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera d Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustępy 5 i 6 d)  uchyla się ust. 5 i 6; skreśla się Poprawka 69 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera d a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 5 da)  ust. 5 otrzymuje brzmienie: 5.   Komisja dokonuje przeglądu podziału procentowego określonego w załączniku I w świetle wyników oceny okresowej, o której mowa w art. 34 ust. 2 lit. a). Komisja jest uprawniona do przyjmowania, w stosownych przypadkach, w świetle wyników takiej oceny, aktów delegowanych, zgodnie z art. 30, na mocy których możliwa jest korekta poszczególnych wartości procentowych określonych w załączniku I o więcej niż 8 punktów procentowych i nie więcej niż 16 punktów procentowych. Takie akty delegowane przyjmowane są do dnia 30 czerwca 2017 r. „5. Komisja dokonuje przeglądu podziału procentowego określonego w załączniku I w świetle wyników oceny, o której mowa w art. 34 ust. 3. W razie potrzeby związanej z nieprzewidzianymi zdarzeniami wpływającymi na wykonanie budżetu lub z utworzeniem zdolności rescEU Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 30 aktów delegowanych dotyczących zmiany załącznika I przez skorygowanie poszczególnych wartości procentowych określonych w załączniku I pkt 1 i 2 o więcej niż 10 punktów procentowych.”; Poprawka 70 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera d b (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 6 db)  ust. 6 otrzymuje brzmienie: 6.   Jeżeli, w przypadku niezbędnej korekty zasobów budżetowych przeznaczonych na działania podejmowane w ramach reagowania, wymaga tego pilna sytuacja, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu dostosowania poszczególnych wartości procentowych określonych w załączniku I o więcej niż 8 punktów procentowych i nie więcej niż 16 punktów procentowych, w ramach dostępnych środków budżetowych i zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 31. „6. Jeżeli, w przypadku niezbędnej korekty zasobów budżetowych przeznaczonych na działania podejmowane w ramach reagowania, wymaga tego pilna sytuacja, Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 30 aktów delegowanych w celu zmiany załącznika I przez skorygowanie poszczególnych wartości procentowych określonych w załączniku I pkt 1 i 2 o więcej niż 10 punktów procentowych, w ramach dostępnych środków budżetowych i zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 31.”; Poprawka 71 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 12 – litera d c (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 – ustęp 6 a (nowy) dc)  w art. 19 dodaje się ustęp w brzmieniu: „6a. Parlament Europejski i Rada zatwierdzają dostępne roczne środki bez uszczerbku dla przepisów rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr .../... określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2021–2027 i Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia ... 2020 r. między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami.”; Poprawka 72 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 13 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 19 a – akapit 1 Środki o których mowa w art. 2 rozporządzenia [ERI] są wprowadzane w życie na podstawie niniejszej decyzji w postaci kwot, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) pkt (iv) tego rozporządzenia, z zastrzeżeniem jego art. 4 ust. 4 i 8. Środki o których mowa w art. 2 rozporządzenia [ERI] są wprowadzane w życie na podstawie niniejszej decyzji z wykorzystaniem kwoty 2 187 620 000 EUR w cenach bieżących, o której mowa w art. 3 ust. 2 lit. a) pkt (iv) tego rozporządzenia, z zastrzeżeniem jego art. 4 ust. 4 i 8. Poprawka 73 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 14 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 20 a – ustęp 1 – akapit 2 Każda pomoc lub finansowanie przekazane na podstawie niniejszej decyzji muszą być odpowiednio wyeksponowane. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności, że komunikacja publiczna dotycząca operacji finansowanych w ramach unijnego mechanizmu: Każda pomoc lub finansowanie przekazane na podstawie niniejszej decyzji muszą być odpowiednio wyeksponowane zgodnie z wydanymi przez Komisję szczegółowymi wytycznymi dotyczącymi konkretnych interwencji. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności, że komunikacja publiczna dotycząca operacji finansowanych w ramach unijnego mechanizmu: Poprawka 74 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 14 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 20 a – ustęp 1 – akapit 2 a (nowy) Gdy zdolności rescEU są wykorzystywane do celów krajowych, o których mowa w art. 12 ust. 5, państwa członkowskie w taki sam sposób, o jakim mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, informują o pochodzeniu tych zdolności i zapewniają wyeksponowanie wkładu Unii wykorzystanego do nabycia tych zdolności. Poprawka 75 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 15 – litera a a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 21 – ustęp 1 – litera h aa)   art. 21 ust. 1 lit. h) otrzymuje brzmienie: „h) wspieranie działań na rzecz zapewnienia gotowości, o których mowa w art. 13; „h) wspieranie działań na rzecz zapewnienia gotowości, o których mowa w art. 13, zwłaszcza poprzez wzmocnienie istniejących sieci szkoleniowych i synergii między nimi oraz zachęcanie do tworzenia nowych sieci, ze szczególnym uwzględnieniem innowacyjnych rozwiązań oraz nowych zagrożeń i wyzwań;”; Poprawka 76 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 15 – litera b Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 21 – ustęp 3 – akapit 3 Pomoc finansowa, o której mowa w niniejszym ustępie, może być wdrażana w ramach wieloletnich programów prac. W przypadku działań trwających ponad rok zobowiązania budżetowe mogą być dzielone na transze roczne. skreśla się Poprawka 77 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 18 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 25 – ustęp 2 2.  Komisja wdraża wsparcie finansowe Unii zgodnie z rozporządzeniem finansowym w ramach zarządzania bezpośredniego lub zarządzania pośredniego z udziałem organów, o których mowa w art. 62 ust. 1 lit. c) rozporządzenia finansowego. 2.  Komisja wdraża unijne wsparcie finansowe w trybie zarządzania bezpośredniego zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) 2018/1046 lub w trybie zarządzania pośredniego z udziałem organów, o których mowa w art. 62 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia. Przy wyborze trybu wdrażania wsparcia finansowego pierwszeństwo ma zarządzanie bezpośrednie. W przypadkach uzasadnionych charakterem i zakresem danego działania Komisja może zastosować zarządzanie pośrednie. Komisja jest uprawniona do przyjmowania zgodnie z art. 30 aktów delegowanych w celu uzupełnienia niniejszej decyzji poprzez określenie działań prowadzonych w ramach unijnego mechanizmu, które mogą być wdrażane przez zarządzanie pośrednie. Poprawka 78 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 18 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 25 – ustęp 4 – akapit 1 Do celów wdrożenia niniejszej decyzji Komisja przyjmuje roczne lub wieloletnie programy prac za pomocą aktów wykonawczych. Akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. W rocznych lub wieloletnich programach prac określa się zamierzone cele, oczekiwane wyniki, metodę realizacji oraz ich całkowitą kwotę. Zawierają one także opis działań, które mają być finansowane, orientacyjne kwoty przeznaczone na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. W odniesieniu do wsparcia finansowego, o którym mowa w art. 28 ust. 2, roczne lub wieloletnie programy prac zawierają opis działań przewidzianych dla krajów tam wymienionych. Do celów wdrożenia niniejszej decyzji Komisja przyjmuje roczne programy prac za pomocą aktów wykonawczych. Akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33 ust. 2. W rocznych programach prac określa się zamierzone cele, oczekiwane wyniki, metodę realizacji oraz ich całkowitą kwotę. Zawierają one także opis działań, które mają być finansowane, orientacyjne kwoty przeznaczone na każde działanie oraz orientacyjny harmonogram realizacji. W odniesieniu do wsparcia finansowego, o którym mowa w art. 28 ust. 2, roczne programy prac zawierają opis działań przewidzianych dla krajów tam wymienionych. Poprawka 79 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 18 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 25 – ustęp 4 – akapit 2 Ani roczne, ani wieloletnie programy prac nie są jednak wymagane w odniesieniu do działań wchodzących w zakres reagowania na klęski i katastrofy określonego w rozdziale IV, których to działań nie można przewidzieć z wyprzedzeniem. Roczny program prac nie jest jednak wymagany w odniesieniu do działań wchodzących w zakres reagowania na klęski i katastrofy określonego w rozdziale IV, których to działań nie można przewidzieć z wyprzedzeniem. Poprawka 80 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 18 Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 25 – ustęp 5 5.  Oprócz art. 12 ust. 4 rozporządzenia finansowego środki na zobowiązania i środki na płatności, które nie zostały wykorzystane do końca roku finansowego, dla którego zostały wpisane w budżecie rocznym, zostają automatycznie przeniesione i mogą zostać rozdysponowane i wypłacone do dnia 31 grudnia kolejnego roku. Przeniesione środki wykorzystuje się wyłącznie na działania w zakresie reagowania na klęski i katastrofy. W kolejnym roku budżetowym w pierwszej kolejności wykorzystuje się środki przeniesione z poprzedniego roku. 5.  Oprócz art. 12 ust. 4 rozporządzenia finansowego środki na zobowiązania i środki na płatności, które nie zostały wykorzystane do końca roku finansowego, dla którego zostały wpisane w budżecie rocznym, zostają automatycznie przeniesione i mogą zostać rozdysponowane i wypłacone do dnia 31 grudnia kolejnego roku. Przeniesione środki wykorzystuje się na działania w zakresie reagowania na klęski i katastrofy, zapobiegania im i zapewniania gotowości na ich wystąpienie. W kolejnym roku budżetowym w pierwszej kolejności wykorzystuje się środki przeniesione z poprzedniego roku. Poprawka 81 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 20 – litera a Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 30 – ustęp 2 2.  Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 5 i w art. 21 ust. 3 akapit drugi, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2027 r. 2.  Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 6 ust. 5, art. 19 ust. 5 i 6, art. 21 ust. 3 akapit drugi i art. 25 ust. 2, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2027 r. Poprawka 82 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 20 – litera a a (nowa) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 30 – ustęp 3 aa)   skreśla się ust. 3; Poprawka 83 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 20 – litera b Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 30 – ustęp 4 4.  Parlament Europejski lub Rada może w dowolnym momencie odwołać przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 6 ust. 5 i w art. 21 ust. 3 akapit drugi. Decyzja o odwołaniu stanowi zakończenie przekazania określonych w niej uprawnień. Decyzja ta staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym określonym w niej terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. 4.  Parlament Europejski lub Rada może w dowolnym momencie odwołać przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 6 ust. 5, art. 19 ust. 5 i 6, art. 21 ust. 3 akapit drugi i w art. 25 ust. 2. Decyzja o odwołaniu stanowi zakończenie przekazania określonych w niej uprawnień. Decyzja ta staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym określonym w niej terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. Poprawka 84 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 20 – litera c Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 30 – ustęp 7 7.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6 ust. 5 i art. 21 ust. 3 akapit drugi wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. 7.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 6 ust. 5, art. 19 ust. 5 i 6, art. 21 ust. 3 akapit drugi i art. 25 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. Poprawka 85 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 22 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Artykuł 34 – ustęp 2 – akapit 1 a (nowy) 22a)  w art. 34 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu: „Do dnia ... [24 miesiące od daty wejścia w życie niniejszej decyzji zmieniającej] Komisja przeprowadzi ocenę funkcjonowania unijnego mechanizmu oraz osiągniętego stopnia koordynacji i synergii z Programem UE dla zdrowia i innymi przepisami unijnymi w dziedzinie zdrowia w celu przedstawienia wniosku ustawodawczego, który obejmowałby stworzenie szczególnego europejskiego mechanizmu reagowania w dziedzinie zdrowia.”; Poprawka 86 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 23 Decyzja nr 1313/2013/UE Załącznik I 23)  uchyla się załącznik I. skreśla się Poprawka 87 Wniosek dotyczący decyzji Artykuł 1 – akapit 1 – punkt 23 a (nowy) Decyzja nr 1313/2013/UE Załącznik I 23a)  w załączniku I wprowadza się następujące zmiany: Załącznik I „Załącznik I Procentowy podział i zasady dotyczące podziału puli środków finansowych na wdrożenie unijnego mechanizmu, o której mowa w art. 19 ust. 1 i 1a oraz w art. 19a Procentowy podział puli środków finansowych do celu wdrożenia unijnego mechanizmu, o którym mowa w art. 19 ust. 1 1.  Procentowy podział puli środków finansowych na wdrożenie unijnego mechanizmu, o której mowa w art. 19 ust. 1, w latach 2014–2020 Zapobieganie: 20 % +/- 8 punktów procentowych Zapobieganie: 10 % +/- 10 punktów procentowych Zapewnianie gotowości: 50 % +/- 8 punktów procentowych Zapewnianie gotowości: 65 % +/- 10 punktów procentowych Reagowanie: 30 % +/- 8 punktów procentowych Reagowanie: 25 % +/- 10 punktów procentowych 2.  Procentowy podział puli środków finansowych na wdrożenie unijnego mechanizmu, o której mowa w art. 19 ust. 1a i art. 19a, w latach 2021–2027 Zapobieganie: 8 % +/- 10 punktów procentowych Zapewnianie gotowości: 80 % +/- 10 punktów procentowych Reagowanie: 12 % +/- 10 punktów procentowych Zasady 3.  Zasady Wdrażając niniejszą decyzję, Komisja priorytetowo traktuje działania, w odniesieniu do których w niniejszej decyzji ustanowiono termin zakładający, że wraz z jego upływem działania te zostaną zakończone – z myślą o dochowaniu tego terminu. Wdrażając niniejszą decyzję, Komisja priorytetowo traktuje działania, w odniesieniu do których w niniejszej decyzji ustanowiono termin zakładający, że wraz z jego upływem działania te zostaną zakończone – z myślą o dochowaniu tego terminu.”;

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A9-0148/2020).

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 16 września 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) 2015/757 w celu właściwego uwzględnienia globalnego systemu gromadzenia danych na temat zużycia paliwa olejowego przez statki (COM(2019)0038 – C8-0043/2019 – 2019/0017(COD))(1)

P9_TA(2020)0219 A9-0144/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka Poprawka 1 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw -1 (nowy) (-1)  Bezprecedensowe zagrożenie, jakie stwarza zmiana klimatu, wymaga zwiększenia poziomu ambicji i zintensyfikowania działań w dziedzinie klimatu ze strony Unii, a także na szczeblu globalnym. Unia zobowiązała się do większych wysiłków w przeciwdziałaniu zmianie klimatu i wdrażaniu porozumienia paryskiego1a zgodnie z najnowszymi badaniami naukowymi. W sprawozdaniu specjalnym Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) z 2018 r. zatytułowanym „Global warming of 1.5°C” [Globalne ocieplenie o 1,5°C] potwierdzono, że znaczna redukcja emisji we wszystkich sektorach ma kluczowe znaczenie dla ograniczenia globalnego ocieplenia do poziomu poniżej 1,5°C. W sprawozdaniu specjalnym IPCC z 2019 r. pt. „Oceany i kriosfera w zmieniającym się klimacie” stwierdzono ponadto, że mechanizmy klimatu zależą od stanu ekosystemów oceanicznych i morskich, na które obecnie wpływają: globalne ocieplenie, zanieczyszczenia, nadmierne eksploatowanie różnorodności biologicznej mórz, zakwaszanie, odtlenianie i erozja obszarów przybrzeżnych. IPCC przypomina, że oceany są elementem rozwiązania służącego łagodzeniu zmiany klimatu i przystosowanie się do jej skutków, oraz podkreśla konieczność redukcji emisji gazów cieplarnianych i zanieczyszczenia w ekosystemach, a także zwiększenia naturalnych pochłaniaczy dwutlenku węgla. __________________ 1a Porozumienie paryskie (Dz.U. L 282 z 19.10.2016, s. 4). Poprawka 2 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 1 (1)  Transport morski ma wpływ na globalny klimat w związku z emisjami dwutlenku węgla (CO2) pochodzącymi z żeglugi. W 2015 r. żegluga odpowiadała za 13 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych w Unii pochodzących z transportu15. Międzynarodowa żegluga morska pozostaje jedynym rodzajem transportu nieujętym w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. (1)  Transport morski ma wpływ na zmianę klimatu, różnorodność biologiczną mórz, jakość powietrza i zdrowie publiczne w związku z emisjami dwutlenku węgla (CO2), a także z innymi emisjami, jakie powoduje, np. emisjami metanu, tlenków azotu, tlenków siarki, cząstek stałych i sadzy. W 2015 r. żegluga odpowiadała za 13 % całkowitych emisji gazów cieplarnianych w Unii pochodzących z transportu15. Przewiduje się, że do 2050 r. emisje ze światowej żeglugi morskiej wzrosną o 50 % do 250 %15a. Oczekuje się, że jeśli nie zostaną podjęte dalsze działania, to do 2050 r. emisje z transportu morskiego powiązanego a EOG wzrosną o 86 % w stosunku do poziomu z 1990 r. mimo przyjęcia przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) minimalnych norm efektywności energetycznej statków. Międzynarodowa żegluga morska pozostaje jedynym rodzajem transportu nieujętym w zobowiązaniu Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych. IMO przyjęła 13 kwietnia 2018 r. początkową strategię redukcji emisji gazów cieplarnianych ze statków. Pilnie potrzebne są środki wdrażające tę strategię na szczeblu globalnym i unijnym, by zapewnić podjęcie natychmiastowych działań mających zmniejszyć emisje z transportu morskiego, przyczynić się do realizacji porozumienia paryskiego i osiągnąć ogólnounijny cel dotyczący neutralności klimatycznej, bez uszczerbku dla działań w dziedzinie klimatu podejmowanych przez inne sektory. __________________ __________________ 15 https://www.eea.europa.eu/data-and-maps/indicators/transport-emissions-of-greenhouse-gases/transport-emissions-of-greenhouse-gases-10. 15 https://www.eea.europa.eu/data-and-maps/indicators/transport-emissions-of-greenhouse-gases/transport-emissions-of-greenhouse-gases-10. 15a https://gmn.imo.org/wp-content/uploads/2017/05/GHG3-Executive-Summary-and-Report_web.pdf. Poprawka 3 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 2 (2)  Wszystkie sektory gospodarki powinny wnieść swój wkład w redukcję emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zobowiązaniem współprawodawców wyrażonym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/84216 i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/41017. (2)  Wszystkie sektory gospodarki powinny wnieść wkład we wspólne dążenia do całkowitego przejścia na zerowe emisje gazów cieplarnianych netto w jak najkrótszym terminie, najpóźniej do 2050 r., zgodnie z zobowiązaniami Unii wynikającymi z porozumienia paryskiego oraz z konkluzjami Rady Europejskiej w sprawie zmiany klimatu z 12 grudnia 2019 r. __________________ 16 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 r. do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 26). 17 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/410 z dnia 14 marca 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2003/87/WE w celu wzmocnienia efektywnych pod względem kosztów redukcji emisji oraz inwestycji niskoemisyjnych oraz decyzję (UE) 2015/1814 (Dz.U. L 76 z 19.3.2018, s. 3). Poprawka 4 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 (3)  W swojej rezolucji z lutego 2014 r. w sprawie ram polityki w zakresie klimatu i energii do roku 2030 Parlament Europejski zaapelował do Komisji i państw członkowskich o ustalenie wiążącego celu Unii, jakim jest ograniczenie do 2030 r. emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 40 % w porównaniu z poziomem z 1990 r. Parlament Europejski zauważył również, że wszystkie sektory gospodarki będą musiały przyczynić się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych, jeżeli Unia ma w sposób znaczący uczestniczyć w światowych wysiłkach. (3)  W rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie zmiany klimatu znaczną większością głosów poparto cel, jakim jest jak najszybsze osiągnięcie neutralności klimatycznej, najpóźniej do 2050 r. Parlament Europejski wielokrotnie apelował także do Komisji i państw członkowskich o zwiększenie wiążącego celu Unii, jakim jest ograniczenie do 2030 r. emisji gazów cieplarnianych o przynajmniej 55 % w porównaniu z poziomem z 1990 r. Parlament Europejski zauważył również, że wszystkie sektory gospodarki, w tym lotnictwo międzynarodowe i transport morski, muszą przyczynić się do obniżenia emisji gazów cieplarnianych, jeżeli Unia ma osiągnąć swoje cele klimatyczne i w sposób znaczący uczestniczyć w światowych wysiłkach. Szybkie podjęcie starań o dekarbonizację sektora transportu morskiego nabiera jeszcze większego znaczenia w świetle oświadczenia Parlamentu z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie alarmującej sytuacji klimatycznej i środowiskowej. Poprawka 5 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 3 a (nowy) (3a)  W rezolucji z dnia 28 listopada 2019 r. w sprawie konferencji ONZ w sprawie zmiany klimatu 2019 (COP25) w Madrycie (Hiszpania) Parlament Europejski podkreślił także, że potrzebne są dodatkowe działania Unii, by rozwiązać problem emisji gazów cieplarnianych w gospodarce morskiej, gdyż działania IMO przyniosły tylko powolne i niewystarczające postępy. Parlament Europejski poparł w szczególności włączenie gospodarki morskiej do unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji („EU ETS”) oraz wprowadzenie norm efektywności statków na szczeblu Unii. Sama rynkowa polityka redukcji emisji nie wystarcza, by osiągnąć cele Unii w zakresie redukcji emisji, i należy ją uzupełnić o wiążącą i odpowiednio wdrażaną regulacyjną politykę redukcji emisji. Poprawka 6 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 (4)  W swoich konkluzjach z dnia 24 października 2014 r. Rada Europejska zatwierdziła wiążący cel unijny zakładający ograniczenie wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych do roku 2030 o co najmniej 40 % w porównaniu z poziomem z roku 1990. Rada Europejska stwierdziła również, że ważne jest, by ograniczyć emisje gazów cieplarnianych i zagrożenia związane z uzależnieniem od paliw kopalnych w sektorze transportu, oraz zwróciła się do Komisji o dalsze analizowanie instrumentów i środków w ramach kompleksowego, neutralnego technologicznie podejścia, w tym w zakresie promowania redukcji emisji oraz efektywności energetycznej transportu. (4)  W konkluzjach z 12 grudnia 2019 r.1a Rada Europejska zatwierdziła cel, jakim jest osiągnięcie neutralności klimatycznej przez Unię Europejską do 2050 r. Rada Europejska stwierdziła również, że wszelkie odpowiednie przepisy i polityki UE muszą być spójne z dążeniem do celu neutralności klimatycznej i przyczyniać się do jego osiągnięcia z zachowaniem równych warunków działania. __________________ 1a https://www.consilium.europa.eu/media/41768/12-euco-final-conclusions-en.pdf Poprawka 7 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 a (nowy) (4a)  Transport morski jest obecnie jedynym sektorem nieobjętym jednoznacznie unijnym celem redukcji emisji ani szczególnymi środkami łagodzenia zmian klimatu. W komunikacie z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu Komisja wyraziła zamiar podjęcia dodatkowych działań dotyczących emisji gazów cieplarnianych z gospodarki morskiej, a zwłaszcza rozszerzenia EU ETS na ten sektor, uregulowania dostępu najbardziej zanieczyszczających statków do portów unijnych oraz zobowiązania statków zacumowanych w porcie do pobierania energii elektrycznej z lądu. We wniosku z 4 marca 2020 r. dotyczącym rozporządzenia ustanawiającego ramy na potrzeby osiągnięcia neutralności klimatycznej i zmieniającego rozporządzenie (UE) 2018/1999 (Europejskie prawo o klimacie)1a Komisja potwierdziła, że aby osiągnąć cel neutralności klimatycznej do 2050 r., należy podjąć dodatkowe działania oraz że wszystkie sektory będą musiały włączyć się w te działania, ponieważ według oczekiwań obecna polityka przyniesie do 2050 r. redukcję emisji gazów cieplarnianych o zaledwie 60 %. __________________ 1a https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52020PC0080 Poprawka 8 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 4 b (nowy) (4b)  Usunięcie barier rynkowych w gospodarce morskiej, w tym zastosowanie przejrzystego i solidnego systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji, ma przyczynić się do wdrożenia technologii o większej efektywności energetycznej, a tym samym do zmniejszenia emisji z gospodarki morskiej o około 2 % do 2030 r. Konieczne są zatem dalsze działania, by gospodarka morska w pełni przyczyniła się do starań całej gospodarki o osiągnięcie unijnego celu neutralności klimatycznej oraz celów na 2030 r. i innych potencjalnych celów pośrednich. Podstawą dalszych działań jest rozporządzenie UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji jako podstawowy instrument Unii służący monitorowaniu, raportowaniu i weryfikacji emisji gazów cieplarnianych i zanieczyszczenia powietrza z transportu morskiego. Należy zatem rozszerzyć zakres tego rozporządzenia o wiążące wymogi dla przedsiębiorstw dotyczące redukcji emisji gazów cieplarnianych w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową, a także rozszerzyćEU ETS na sektor transportu morskiego. Poprawka 9 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 (6)  W kwietniu 2015 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego20 („rozporządzenie UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji”), które w 2016 r. uzupełniono dwoma rozporządzeniami delegowanymi21 i dwoma rozporządzeniami wykonawczymi22. Celem rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji jest gromadzenie danych dotyczących emisji pochodzących z żeglugi na potrzeby dalszego kształtowania polityki i zachęcania do redukcji emisji poprzez przekazywanie informacji na temat efektywności statków właściwym rynkom. W rozporządzeniu UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji zobowiązuje się przedsiębiorstwa do corocznego monitorowania, raportowania i weryfikacji zużycia paliwa, emisji CO2 i efektywności energetycznej ich statków podczas rejsów do portów Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i z tych portów, począwszy od 2018 r. Ma to zastosowanie również do emisji CO2 w obrębie portów EOG. Termin przedłożenia pierwszych raportów emisji upływa dnia 30 kwietnia 2019 r. (6)  W kwietniu 2015 r. Parlament Europejski i Rada przyjęły rozporządzenie (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego20 („rozporządzenie UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji”), które w 2016 r. uzupełniono dwoma rozporządzeniami delegowanymi21 i dwoma rozporządzeniami wykonawczymi22. Celem rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji jest gromadzenie danych dotyczących emisji pochodzących z żeglugi na potrzeby dalszego kształtowania polityki i zachęcania do redukcji emisji poprzez przekazywanie informacji na temat efektywności statków właściwym rynkom. Przyjęcie rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji to pierwszy etap w stopniowym włączaniu emisji z gospodarki morskiej do unijnych zobowiązań do redukcji emisji gazów cieplarnianych, a następnie wyceny tych emisji zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”. Gdy przyjęto rozporządzenie UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji, Komisja zobowiązała się, że opracowując przyszłe wnioski ustawodawcze w sprawie emisji z gospodarki morskiej, rozważy, jakie dalsze działania będą właściwe, by zapewnić uczciwy wkład sektora w osiąganie unijnych celów redukcji emisji, a zwłaszcza rozważy możliwość rozszerzenia EU ETS na sektor gospodarki morskiej. W rozporządzeniu UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji zobowiązuje się przedsiębiorstwa do corocznego monitorowania, raportowania i weryfikacji zużycia paliwa, emisji CO2 i efektywności energetycznej ich statków podczas rejsów do portów Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i z tych portów, począwszy od 2018 r. Zobowiązanie to ma zastosowanie również do emisji CO2 w obrębie portów EOG. Termin przedłożenia pierwszych raportów emisji upłynął 30 kwietnia 2019 r., a Komisja opublikowała je 30 czerwca 2019 r. __________________ __________________ 20 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmiany dyrektywy 2009/16/WE (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 55). 20 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmiany dyrektywy 2009/16/WE (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 55). 21 Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2072 w sprawie czynności weryfikacyjnych i akredytacji weryfikatorów zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 320 z 26.11.2016, s. 5); Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2071 z dnia 22 września 2016 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w zakresie metod monitorowania emisji dwutlenku węgla oraz przepisów dotyczących monitorowania innych istotnych informacji (Dz.U. L 320 z 26.11.2016, s. 1). 21 Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2072 z dnia 22 września 2016 r w sprawie czynności weryfikacyjnych i akredytacji weryfikatorów zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 320 z 26.11.2016, s. 5); Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2016/2071 z dnia 22 września 2016 r. zmieniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w zakresie metod monitorowania emisji dwutlenku węgla oraz przepisów dotyczących monitorowania innych istotnych informacji (Dz.U. L 320 z 26.11.2016, s. 1). 22 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1927 z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie szablonów planów monitorowania, raportów na temat wielkości emisji i dokumentów zgodności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Komisji (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 299 z 5.11.2016, s. 1); Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1928 z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie określania przewożonego ładunku w odniesieniu do kategorii statków innych niż statki pasażerskie, statki ro-ro i kontenerowce, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 299 z 5.11.2016, s. 22). 22 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1927 z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie szablonów planów monitorowania, raportów na temat wielkości emisji i dokumentów zgodności zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Komisji (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 299 z 5.11.2016, s. 1); Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1928 z dnia 4 listopada 2016 r. w sprawie określania przewożonego ładunku w odniesieniu do kategorii statków innych niż statki pasażerskie, statki ro-ro i kontenerowce, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego (Dz.U. L 299 z 5.11.2016, s. 22). Poprawka 10 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 a (nowy) (6a)  Redukcji emisji pochodzących z żeglugi oraz ich wpływu na globalne ocieplenie i zanieczyszczenie powietrza nie należy wdrażać w sposób szkodzący różnorodności biologicznej mórz i powinny jej towarzyszyć środki odtwarzania ekosystemów morskich i przybrzeżnych, na które wpływ wywiera sektor żeglugi, na przykład w formie substancji odprowadzanych do morza, w tym wody balastowej, węglowodorów, metali ciężkich i chemikaliów, a także kontenerów zagubionych na morzu i kolizji z waleniami. Poprawka 11 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 b (nowy) (6b)  W gospodarce morskiej właściciel statku nie zawsze jest tą samą osobą lub podmiotem co osoba lub podmiot komercyjnie eksploatujące statek. Dlatego wszystkie dane wymagane w rozporządzeniu UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji powinny być gromadzone przez podmiot odpowiedzialny za komercyjną eksploatację statku, np. zarządca, podmiot czarterujący statek na określony czas lub podmiot czarterujący statek bez załogi, oraz powinny być przypisane temu podmiotowi. Poprawka 12 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 c (nowy) (6c)  Dane gromadzone na podstawie rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji powinny służyć wspieraniu przechodzenia na statki bezemisyjne dzięki wprowadzeniu świadectwa efektywności energetycznej statków, ze skalą oceny umożliwiającą przejrzyste porównanie statków, zwłaszcza statków na sprzedaż lub na wynajem, oraz zachęcaniu państw członkowskich do propagowania najlepszych praktyk i wspierania najbardziej efektywnych statków. Poprawka 13 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 d (nowy) (6d)  Komisja we współpracy z właścicielami statków, innymi zainteresowanymi stronami i niezależnymi ekspertami powinna opracować europejski znak jakości transportu towarów, by informować konsumentów o oddziaływaniu transportu morskiego na środowisko w powiązaniu z kupowanymi produktami. Taki znak jakości wsparłby ekologiczną i energetyczną transformację sektora żeglugi jako wiarygodna i przejrzysta metoda informowania klientów o inicjatywach dobrowolnych. Zachęcałaby konsumentów do kupowania produktów transportowanych przez właścicieli statków, którzy zmniejszyli swoje oddziaływanie na środowisko, na przykład emisje gazów cieplarnianych i zanieczyszczeń, zanieczyszczenie hałasem, ilość odpadów i zużycie wody. Poprawka 14 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 e (nowy) (6e)  Dyrektywa Rady 92/106/EWG1a przyczynia się do redukcji emisji z transportu przez wspieranie przechodzenia z transportu drogowego towarów na mniej emisyjne rodzaje transportu, w tym bezemisyjne korytarze rzeczne. Konieczna jest zmiana tej dyrektywy, by zintensyfikować starania na rzecz transportu multimodalnego i zwiększenia efektywności oraz niskoemisyjnych alternatyw. Żegluga bezemisyjna ma kluczowe znaczenie dla zrównoważonego przesunięcia międzygałęziowego z transportu drogowego na żeglugę, dlatego trzeba wspierać inwestycje w infrastrukturę tankowania i ładowania w portach śródlądowych. __________________ 1a Dyrektywa Rady 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla niektórych typów transportu kombinowanego towarów między państwami członkowskimi (Dz.U. L 368 z 17.12.1992, s. 38). Poprawka 15 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 6 f (nowy) (6f)  Unijne porty to ośrodki strategiczne dla transformacji energetycznej ze względu na ich położenie geograficzne i działalność gospodarczą. To główne punkty wprowadzania nośników energii (przywożonych, składowanych lub dystrybuowanych), coraz bardziej angażują się w rozwój odnawialnych źródeł energii oraz opracowują nowe strategie zarządzania energią i gospodarki o obiegu zamkniętym. Zgodnie z celami Europejskiego Zielonego Ładu Unia powinna zatem powiązać dekarbonizację gospodarki morskiej ze strategicznym podejściem do unijnych portów, by wspierać ich rolę w transformacji energetycznej. Należy zachęcać państwa członkowskie do stymulowania rozwoju bezemisyjnych portów oraz inwestowania w infrastrukturę tankowania i ładowania. Zapewniłoby to natychmiastowe korzyści dla zdrowia wszystkich obywateli mieszkających na obszarach portowych i przybrzeżnych, i zmniejszyłoby negatywny wpływ na różnorodność biologiczną mórz i wybrzeży na tych obszarach, obejmujących także rozległe tereny lądowe, z których część należy do sieci Natura 2000. Poprawka 16 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 7 (7)  Art. 22 rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji stanowi, że Komisja, w przypadku wypracowania międzynarodowego porozumienia w sprawie globalnego systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji, podda przedmiotowe rozporządzenie przeglądowi oraz, w stosownych przypadkach, zaproponuje zmiany, aby zapewnić jego dostosowanie do tego porozumienia międzynarodowego. (7)  Art. 22 rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji stanowi, że Komisja, w przypadku wypracowania międzynarodowego porozumienia w sprawie globalnego systemu monitorowania, raportowania i weryfikacji bądź w sprawie globalnych środków redukcji emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, podda przedmiotowe rozporządzenie przeglądowi oraz, w stosownych przypadkach, zaproponuje zmiany, aby zapewnić jego spójność z tym porozumieniem międzynarodowym. Niezależnie od wszelkich działań globalnych Unia powinna zachować wysoki poziom ambicji oraz wykazywać postawę lidera w dziedzinie klimatu, utrzymując lub przyjmując bardziej rygorystyczne środki unijne. Poprawka 17 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 8 (8)  W ramach porozumienia paryskiego przyjętego w grudniu 2015 r. podczas 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC)23 Unia i jej państwa członkowskie przyjęły cel redukcji obejmujący całość gospodarki. Trwają starania na rzecz ograniczenia emisji na świecie z obszarów morskich za pośrednictwem Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) i należy je wspierać. W październiku 2016 r. IMO przyjęła24 system gromadzenia danych na temat zużycia paliwa olejowego przez statki („globalny system gromadzenia danych IMO”). (8)  W ramach porozumienia paryskiego przyjętego w grudniu 2015 r. podczas 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (UNFCCC)23 Unia i jej państwa członkowskie przyjęły cel redukcji obejmujący całość gospodarki. Trwają starania na rzecz ograniczenia emisji na świecie z obszarów morskich za pośrednictwem Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) i należy je wspierać. W październiku 2016 r. IMO przyjęła24 system gromadzenia danych na temat zużycia paliwa olejowego przez statki („globalny system gromadzenia danych IMO”). 13 kwietnia 2018 r. IMO przyjęła również początkową strategię redukcji emisji gazów cieplarnianych ze statków (strategia początkowa IMO), by jak najszybciej wprowadzić limit wzrostu tych emisji oraz zmniejszyć je do 2050 r. o co najmniej 50 % w porównaniu z poziomem z 2008 r. oraz by dalej dążyć do ich stopniowego całkowitego wyeliminowania. Jednocześnie państwa członkowskie i państwa stowarzyszone IMO, w tym wszystkie państwa członkowskie Unii, zobowiązały się, że do 2030 r. zmniejszą emisje CO2 w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową średnio w całej żegludze międzynarodowej o co najmniej 40 % i będą dążyć do ich zmniejszenia o 70 % do 2050 r. Należy zatem włączyć kluczowe elementy strategii początkowej IMO do prawa Unii, a jednocześnie dalej konstruktywnie współpracować z państwami członkowskimi IMO w dążeniu do osiągnięcia światowego porozumienia w sprawie środków redukcji emisji gazów cieplarnianych. Przedsiębiorstwa należy zobowiązać, by do 2030 r. osiągnęły liniową redukcję rocznych emisji CO2 w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową o co najmniej 40% średnio ze wszystkich statków, za które są odpowiedzialne, w porównaniu ze średnią sprawnością w poszczególnych kategoriach statków tej samej wielkości i tego samego typu według sprawozdawczości prowadzonej na podstawie rozporządzenia o monitorowaniu, raportowaniu i weryfikacji. Poziom odniesienia dla środków redukcji emisji gazów cieplarnianych należy ustalić na podstawie danych z rejestru THETIS-MRV i systemu gromadzenia danych IMO, w pełni uznając redukcję emisji już uzyskaną przez przedsiębiorstwa będące „pionierami dekarbonizacji”. Komisja powinna przyjąć akty delegowane w celu określenia szczegółowych zasad ustalania poziomu odniesienia, rocznego współczynnika redukcji dla poszczególnych kategorii statków, zasad i środków służących do obliczania i pobierania kar za przekroczenie poziomu emisji oraz wszelkich innych przepisów niezbędnych do zapewnienia zgodności i weryfikacji spełnienia tego obowiązku. __________________ __________________ 23 Porozumienie paryskie (Dz.U. L 282 z 19.10.2016, s. 4). 23 Porozumienie paryskie (Dz.U. L 282 z 19.10.2016, s. 4). 24 Rezolucja IMO MEPC.278(70) zmieniająca załącznik VI do MARPOL. 24 Rezolucja IMO MEPC.278(70) zmieniająca załącznik VI do MARPOL. Poprawka 18 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 9 (9)  Biorąc pod uwagę współistnienie tych dwóch systemów monitorowania, raportowania i weryfikacji, Komisja na podstawie art. 22 rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji przeprowadziła ocenę sposobu, w jaki dostosować te dwa systemy, tak aby zmniejszyć obciążenie administracyjne statków, zachowując jednocześnie cele rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. (9)  Biorąc pod uwagę współistnienie tych dwóch systemów monitorowania, raportowania i weryfikacji, Komisja na podstawie art. 22 rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji przeprowadziła ocenę sposobu, w jaki dostosować te dwa systemy, tak aby zmniejszyć obciążenie administracyjne statków, w szczególności statków należących do MŚP, zachowując jednocześnie cele rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. Poprawka 19 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 10 (10)  Ocena skutków wykazała, że częściowe dostosowanie dwóch systemów monitorowania, raportowania i weryfikacji może przyczynić się do zmniejszenia obciążenia administracyjnego przedsiębiorstw żeglugowych, a jednocześnie zachować kluczowe cele rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. Takie częściowe dostosowanie nie powinno jednak powodować zmiany wymogów pod względem zarządzania, zakresu, weryfikacji, przejrzystości ani wymogów dotyczących raportowania w zakresie emisji CO2 wynikających z rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji, ponieważ poważnie zaszkodziłoby to celom rozporządzenia i wpłynęło na możliwość dostarczania informacji, na których opierać się będą podejmowane w przyszłości decyzje w sprawie kształtowania polityki, oraz na możliwość zachęcania do przyjęcia środków i zachowań z zakresu efektywności energetycznej w żegludze. W związku z tym wszelkie zmiany w rozporządzeniu UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji powinny ograniczać dostosowanie do globalnego systemu gromadzenia danych IMO do definicji, parametrów monitorowania, planów i szablonów monitorowania. (10)  Ocena skutków wykazała, że częściowe dostosowanie dwóch systemów monitorowania, raportowania i weryfikacji może przyczynić się do zmniejszenia obciążenia administracyjnego przedsiębiorstw żeglugowych, a jednocześnie zachować kluczowe cele rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. Takie częściowe dostosowanie nie powinno jednak powodować zmiany wymogów pod względem zarządzania, weryfikacji, przejrzystości ani wymogów dotyczących raportowania w zakresie emisji CO2 wynikających z rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji, ponieważ poważnie zaszkodziłoby to celom rozporządzenia i wpłynęło na możliwość dostarczania informacji, na których opierać się będą podejmowane w przyszłości decyzje w sprawie kształtowania polityki, oraz na możliwość zachęcania do przyjęcia środków i zachowań z zakresu efektywności energetycznej w żegludze. W związku z tym wszelkie zmiany w rozporządzeniu UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji powinny ograniczać dostosowanie do globalnego systemu gromadzenia danych IMO do statków objętych unijnym systemem monitorowania, raportowania i weryfikacji, a także do definicji, parametrów monitorowania, planów i szablonów monitorowania. Poprawka 20 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 12 (12)  Aby zapewnić gromadzenie uproszczonych danych na temat działalności statków wchodzącej w zakres obu systemów należy uwzględnić przepisy globalnego systemu gromadzenia danych IMO dotyczące danych, które mają być monitorowane i raportowane każdego roku. W tym celu należy raportować parametr „nośność”, jednak „przewożony ładunek” powinien pozostać dobrowolny. „Czas spędzony na morzu” należy zastąpić definicją „godzin, które statek spędza w drodze” stosowaną w ramach globalnego systemu gromadzenia danych IMO. Ponadto, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, „przebytą odległość” należy obliczać na podstawie globalnego systemu gromadzenia danych IMO25. (12)  Aby zapewnić gromadzenie uproszczonych danych na temat działalności statków wchodzącej w zakres obu systemów, należy uwzględnić przepisy globalnego systemu gromadzenia danych IMO dotyczące danych, które mają być monitorowane i raportowane każdego roku. W tym celu należy raportować parametr „nośność” oprócz parametru „przewożony ładunek”. „Czas spędzony na morzu” należy zastąpić definicją „godzin, które statek spędza w drodze” stosowaną w ramach globalnego systemu gromadzenia danych IMO. Ponadto aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, „przebytą odległość” należy obliczać na podstawie globalnego systemu gromadzenia danych IMO25. __________________ __________________ 25 Rezolucja IMO MEPC 282 (70). 25 Rezolucja IMO MEPC 282 (70). Poprawka 21 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 (13)  Treść planów monitorowania należy uprościć, tak aby uwzględnić globalny system gromadzenia danych IMO z wyjątkiem tych części planu, które są niezbędne do zapewnienia, aby wyłącznie dane dotyczące Unii były monitorowane i raportowane na podstawie rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. W związku z tym wszystkie przepisy „w odniesieniu do każdego rejsu” powinny pozostać częścią planu monitorowania. (13)  Treść planów monitorowania należy uprościć, tak aby uwzględnić globalny system gromadzenia danych IMO z wyjątkiem tych części planu, które są niezbędne do zapewnienia, aby wyłącznie dane dotyczące Unii były monitorowane i raportowane na podstawie rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji. W związku z tym wszystkie przepisy „w odniesieniu do każdego rejsu” powinny pozostać częścią planu monitorowania. Komisja powinna także pomagać państwom członkowskim, dzieląc się wiedzą ekspercką i najlepszymi praktykami, a także wdrażając nowe technologie, by zmniejszyć bariery administracyjne oraz wydajnie i bezpiecznie pobierać dane. Poprawka 22 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 a (nowy) (13a)  W ocenie skutków przeprowadzonej przez Komisję w 2013 r., towarzyszącej wnioskowi dotyczącemu rozporządzenia UE w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji, wykazano skuteczność EU ETS w odniesieniu do emisji z gospodarki morskiej oraz uznano, że EU ETS lub oparty na celach fundusz kompensacyjny może zapewnić niezbędną redukcję emisji w tym sektorze. Aby włączyć żeglugę morską do starań Unii o redukcję emisji, należy zmienić dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady1a, by rozszerzyć jej zakres na emisje z gospodarki morskiej. Komisja powinna przyjąć akty delegowane w celu określenia łącznej liczby uprawnień dla transportu morskiego analogicznie do pozostałych sektorów, a także metody przydziału uprawnień dla transportu morskiego w drodze sprzedaży na aukcji. Przygotowując takie akty delegowane, Komisja powinna uaktualnić ocenę skutków z 2013 r., zwłaszcza w celu uwzględnienia unijnego celu dotyczącego redukcji emisji gazów cieplarnianych z całej gospodarki do 2030 r. oraz celu dotyczącego neutralności klimatycznej zgodnie z definicją z rozporządzenia (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie], a także wpływu gospodarczego, w tym potencjalnego ryzyka niezamierzonych przesunięć międzygałęziowych i ucieczki emisji. Komisja powinna opublikować wyniki tej oceny. Unia i jej państwa członkowskie powinny popierać na szczeblu międzynarodowym środki mające zmniejszać wpływ transportu morskiego na klimat. Komisja powinna monitorować wszelkie postępy w przyjmowaniu rynkowego środka przez IMO, a w razie przyjęcia globalnego środka rynkowego powinna zastanowić się, jak zapewnić spójność środków unijnych i globalnych przy zachowaniu integralności środowiskowej i skuteczności unijnych działań na rzecz klimatu. Poprawka 23 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 b (nowy) (13b)  Przejście z powodzeniem na żeglugę bezemisyjną wymaga zintegrowanego podejścia i właściwego otoczenia umożliwiającego stymulowanie innowacyjności na statkach i w portach. Takie sprzyjające otoczenie obejmuje inwestycje publiczne i prywatne w badania naukowe i innowacje, środki technologiczne i operacyjne na rzecz efektywności energetycznej statków oraz wprowadzenie zrównoważonych paliw alternatywnych, np. wodoru i amoniaku ze źródeł odnawialnych, a także bezemisyjnych technologii napędowych, w tym niezbędnej infrastruktury tankowania i ładowania w portach. Należy utworzyć fundusz na rzecz oceanów, zasilany przychodami z aukcji uprawnień morskich w EU ETS, by poprawić efektywność energetyczną statków i wspierać inwestowanie w dekarbonizację transportu morskiego, w tym w żegludze morskiej bliskiego zasięgu i w portach. Komisja powinna również opracować środki regulujące dostęp najbardziej zanieczyszczających statków do portów unijnych oraz zobowiązujące statki napędzane paliwami kopalnymi, by od chwili wejścia do portu korzystały z energii elektrycznej pobieranej z lądu lub z innych rozwiązań bezemisyjnych. Komisja powinna również ocenić wykonalność zobowiązania portów do wprowadzenia opłat przestojowych uzależnionych od poziomu emisji. Poprawka 24 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 13 c (nowy) (13c)  Przejście z powodzeniem na bezemisyjne i ekologiczne statki wymaga zintegrowanego podejścia wspierającego innowacyjne środki dla bardziej ekologicznych statków, dotyczące na przykład projektu kadłuba, nowych silników oraz zrównoważonych paliw alternatywnych i napędu wiatrowego, a także środków operacyjnych, które można wdrożyć w krótkim terminie, by zmniejszyć zużycie paliwa, a tym samym poziom emisji, np. przez ograniczenie prędkości lub lepsze planowanie tras. Ograniczenie prędkości (zmniejszenie prędkości eksploatacyjnej) testowano na dużą skalę w latach 2006–2012 ze względu na gwałtowny wzrost cen paliw: zmniejszenie prędkości o 10 % daje zmniejszenie zużycia paliwa o około 19 %1a i odpowiednią redukcję emisji. Środki rynkowe, takie jak EU ETS, będą zachęcać do redukcji emisji i do inwestowania w badania i innowacje, do poprawy efektywności energetycznej statków oraz do wprowadzania zrównoważonych paliw alternatywnych i technologii napędowych, w tym niezbędnej infrastruktury tankowania i ładowania w portach morskich i śródlądowych. __________________ 1a „The impact of international shipping on European air quality and climate forcing” [Wpływ żeglugi międzynarodowej na jakość powietrza w Europie i na kształtowanie klimatu], Europejska Agencja Środowiska, raport techniczny nr 4/2013. Poprawka 25 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 a (nowy) (14a)  Aby utrzymać wysoką jakość danych przekazywanych do rejestru THETIS-MRV, Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego (EMSA) należy przyznać niezbędne uprawnienia i zasoby, by mogła sprawdzać raportowane dane o emisjach uznane przez weryfikatorów za zadowalające. Poprawka 26 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 b (nowy) (14b)  Komisja powinna przeprowadzić przegląd funkcjonowania rozporządzenia (UE) 2015/757, uwzględniając doświadczenia zdobyte przy wdrażaniu tego rozporządzenia i przy wdrażaniu globalnego systemu gromadzenia danych IMO, a także inne rozwiązania służące redukcji emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego. Poprawka 27 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 14 c (nowy) (14c)  Transport morski jest także źródłem zanieczyszczenia powietrza, np. tlenkami siarki (SOx), tlenkami azotu (NOx), cząstkami stałymi (PM), substancjami zubożającymi warstwę ozonową (SZWO) lub lotnymi związkami organicznymi (LZO)1a. Zanieczyszczenia powietrza wpływają na środowisko i na zdrowie obywateli, zwłaszcza mieszkających lub pracujących na obszarach przybrzeżnych i portowych. Komisja powinna przeprowadzić przegląd odpowiednich przepisów do czerwca 2021 r. oraz przedstawić konkretne wnioski dotyczące problemu zanieczyszczenia powietrza przez transport morski. Komisja powinna również pracować nad rozszerzeniem obszarów kontroli emisji tlenku siarki (SECA) i obszarów kontroli emisji tlenków azotu (NECA) na wszystkich morzach europejskich, w tym na Morzu Śródziemnym, a także zająć się problemem zrzutów wody płuczkowej i innych substancji, np. wody balastowej, węglowodorów, metali ciężkich i chemikaliów, na otwartym morzu, oraz problemem wpływu takich substancji na różnorodność biologiczną mórz. Poprawka 28 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 (15)  Celem rozporządzenia (UE) 2015/757 jest monitorowanie, raportowanie i weryfikacja emisji CO2 ze statków zawijających do portów EOG w ramach pierwszego etapu wieloetapowego podejścia do redukcji emisji gazów cieplarnianych. Cel ten nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego zakres i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii. Należy uwzględnić globalny system gromadzenia danych IMO, a niniejsze rozporządzenie zapewnia trwałą porównywalność i rzetelność danych gromadzonych na podstawie jednego zestawu wymogów. Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. (15)  Celem rozporządzenia (UE) 2015/757 jest monitorowanie, raportowanie i weryfikacja emisji gazów cieplarnianych ze statków zawijających do portów EOG, zmniejszenie ich średniej intensywności emisji CO2 w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową, w tym przez znaczną redukcję emisji podczas postoju w porcie, oraz wycena tych emisji, by zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych z gospodarki morskiej. Cel ten nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego zakres i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii. Należy uwzględnić globalny system gromadzenia danych IMO, a niniejsze rozporządzenie zapewnia trwałą porównywalność i rzetelność danych gromadzonych na podstawie jednego zestawu wymogów. Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Poprawka 29 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 a (nowy) (15a)  Nie przeszliśmy jeszcze na żeglugę neutralną dla klimatu, a służące temu środki regulacyjne były dotychczas niewystarczające. Istotną rolę w dekarbonizacji transportu morskiego mogą odgrywać porty. Operatorzy statków zawijających do unijnych portów powinni być zobowiązani do zapewnienia, np. przez korzystanie z energii elektrycznej z lądu, by statki podczas postoju w porcie nie emitowały gazów cieplarnianych ani zanieczyszczeń powietrza. Miałoby to szczególne znaczenie dla portów zlokalizowanych w pobliżu obszarów miejskich, aby zmniejszyć wpływ zanieczyszczenia powietrza na zdrowie ludzi. Ze względu na zróżnicowany wpływ statków w postaci emisji gazów cieplarnianych i zanieczyszczeń powietrza spełnienia tego wymogu należy wymagać w pierwszej kolejności od najbardziej zanieczyszczających statków, w tym dużych statków pasażerskich. Poprawka 30 Wniosek dotyczący rozporządzenia Motyw 15 b (nowy) (15b)  Operatorzy statków powinni zapewniać jak najbardziej energooszczędną eksploatację statków i utrzymywać emisje na jak najniższym poziomie. Stoczniowcy powinni zapewniać priorytetowe traktowanie redukcji emisji podczas budowy nowych statków. Poprawka 31 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – nagłówek (nowy) Zmiany w rozporządzeniu (UE) 2015/757 Poprawka 32 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – akapit -1 (nowy) W rozporządzeniu (UE) 2015/757 wprowadza się następujące zmiany: Poprawka 33 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt -1 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Motyw 23 -1a)  motyw 23 otrzymuje brzmienie: (23)  Aby uniknąć konieczności montowania przyrządów pomiarowych, które nie są wystarczająco wiarygodne lub dostępne sprzedaży – co mogłoby utrudniać wdrożenie unijnego systemu MRW – system ten nie powinien na tym etapie obejmować innych gazów cieplarnianych, czynników wpływających na zmianę klimatu czy czynników zanieczyszczenia powietrza. „(23) Unijny system MRV należy rozszerzyć również na inne gazy cieplarniane, czynniki wpływające na zmianę klimatu i czynniki zanieczyszczenia powietrza, jeżeli istnieją przyrządy pomiarowe wystarczająco wiarygodne lub dostępne w sprzedaży, by lepiej chronić klimat, środowisko i zdrowie człowieka.”; Poprawka 34 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt -1 b (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 1 -1b)  art. 1 otrzymuje brzmienie: Artykuł 1 „Artykuł 1 Przedmiot Przedmiot Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu dokładne monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji dwutlenku węgla (CO2) oraz innych istotnych informacji ze statków przybywających do portów podlegających jurysdykcji państw członkowskich, znajdujących się w obrębie tych portów lub wypływających z tych portów, w celu przyczyniania się do redukcji emisji CO2 z transportu morskiego w sposób efektywny pod względem kosztów. Niniejsze rozporządzenie ustanawia przepisy mające na celu dokładne monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji gazów cieplarnianych oraz innych istotnych informacji ze statków przybywających do portów podlegających jurysdykcji państw członkowskich, znajdujących się w obrębie tych portów lub wypływających z tych portów. Aby przyczynić się do osiągnięcia celu dotyczącego neutralności klimatycznej całej gospodarki Unii zgodnie z definicją w rozporządzeniu (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie], a jednocześnie uwzględnić strategię początkową IMO na rzecz redukcji emisji gazów cieplarnianych ze statków, przyjętą 13 kwietnia 2018 r., w niniejszym rozporządzeniu nakłada się na przedsiębiorstwa obowiązki dotyczące redukcji ich średniorocznych emisji CO2 w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową, zgodnie z art. 12a.”; Poprawka 35 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt -1 c (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 2 – ustęp 1 -1c)  art. 2 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do statków o pojemności brutto powyżej 5 000 jednostek w odniesieniu do emisji CO2 uwalnianych przez te statki w trakcie ich rejsów z ostatniego portu zawinięcia do portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego oraz rejsów z portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego do następnego portu zawinięcia, jak również w obrębie portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego. „1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do statków o pojemności brutto większej lub równej 5 000 jednostek w odniesieniu do emisji gazów cieplarnianych uwalnianych przez te statki w trakcie ich rejsów z ostatniego portu zawinięcia do portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego oraz rejsów z portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego do następnego portu zawinięcia, jak również w obrębie portu zawinięcia podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego.”; Poprawka 36 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 – litera -a (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 3 – ustęp 1 – litera a a (nowa) -a)  dodaje się literę w brzmieniu: „aa) »emisje gazów cieplarnianych« oznaczają uwalnianie przez statki gazów cieplarnianych wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady*; _______________________ * Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32).” Poprawka 37 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 – litera -a a (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 3 – ustęp 1 – litera b -aa)  lit. b) otrzymuje brzmienie: b)  „port zawinięcia” oznacza port, w którym statek zatrzymuje się w celu dokonania załadunku lub rozładunku lub wprowadzenia na pokład lub wysadzenia pasażerów; w związku z tym wyłączone są wszelkie postoje mające na celu wyłącznie tankowanie, odebranie dostaw, wymianę załogi, wejście do suchego doku lub przeprowadzenie napraw statku lub jego wyposażenia, postoje w porcie ze względu na to, że statek potrzebuje pomocy lub jest w niebezpieczeństwie, przeładunki „burta w burtę” poza portami oraz postoje spowodowane wyłącznie koniecznością schronienia się przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi lub prowadzenia akcji poszukiwawczo-ratowniczych; „b) »port zawinięcia« oznacza port, w którym statek zatrzymuje się w celu dokonania załadunku lub rozładunku znacznej części ładunku lub wprowadzenia na pokład lub wysadzenia pasażerów; w związku z tym wyłączone są wszelkie postoje mające na celu wyłącznie tankowanie, odebranie dostaw, wymianę załogi, wejście do suchego doku lub przeprowadzenie napraw statku lub jego wyposażenia, postoje w porcie ze względu na to, że statek potrzebuje pomocy lub jest w niebezpieczeństwie, przeładunki „burta w burtę” poza portami oraz postoje spowodowane wyłącznie koniecznością schronienia się przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi lub prowadzenia akcji poszukiwawczo-ratowniczych;” Poprawka 38 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 – litera a Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 3 – ustęp 1 – litera d d)  „przedsiębiorstwo” oznacza właściciela statku lub każdą inną organizację lub osobę, taką jak zarządca lub podmiot czarterujący statek bez załogi, która przejęła od właściciela odpowiedzialność za eksploatację statku i wyraziła zgodę na przejęcie wszystkich obowiązków i wszelkiej odpowiedzialności nałożonej rozporządzeniem (WE) nr 336/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady; „d) „przedsiębiorstwo” oznacza właściciela statku lub każdą inną organizację lub osobę, taką jak zarządca, podmiot czarterujący statek na określony czas lub podmiot czarterujący statek bez załogi, która przejęła od właściciela odpowiedzialność za handlową eksploatację statku i ponosi koszty paliwa zużywanego przez statek;”; Poprawka 39 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 – litera a a (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 3 – ustęp 1 – litera i aa)  lit. i) otrzymuje brzmienie: i)  „inne istotne informacje” oznacza informacje dotyczące emisji CO2 pochodzących z zużycia paliwa, wykonanej pracy transportowej oraz efektywności energetycznej statków, umożliwiające analizę tendencji w zakresie emisji oraz ocenę osiągów statków; „i) »inne istotne informacje« oznaczają informacje dotyczące emisji CO2 pochodzących z zużycia paliwa, wykonanej pracy transportowej, zasilania energią z brzegu podczas cumowania oraz efektywności energetycznej statków, umożliwiające analizę tendencji w zakresie emisji oraz ocenę osiągów statków;”; Poprawka 40 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 4 – ustęp 1 1a)  art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1.  Zgodnie z art. 8–12 przedsiębiorstwa monitorują i raportują w odniesieniu do każdego ze swoich statków stosowne parametry w okresie sprawozdawczym. Przedsiębiorstwa monitorują i raportują w obrębie wszystkich portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego oraz w odniesieniu do wszelkich rejsów do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub z takiego portu. „1. Zgodnie z art. 8–12 przedsiębiorstwa monitorują i raportują w odniesieniu do każdego ze statków, nad których eksploatacją handlową sprawują kontrolę, stosowne parametry w okresie sprawozdawczym. Przedsiębiorstwa monitorują i raportują w obrębie wszystkich portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego oraz w odniesieniu do wszelkich rejsów do portu podlegającego jurysdykcji państwa członkowskiego lub z takiego portu.”; Poprawka 41 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 1 b (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 5 – ustęp 2 a (nowy) 1b)  w art. 5 dodaje się ustęp w brzmieniu: „2a. Do 31 grudnia 2021 r. Komisja przyjmie akty delegowane zgodnie z art. 23, aby uzupełnić niniejsze rozporządzenie, doprecyzowując metody ustalania poziomu emisji metanu (CH4). Oprócz przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w akapicie pierwszym, do 31 grudnia 2021 r. Komisja oceni, jaki wpływ na klimat na świecie mają emisje gazów cieplarnianych innych niż CO2 i CH4 ze statków wchodzących do portów podlegających jurysdykcji państwa członkowskiego lub wychodzących z tych portów oraz przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na ten temat. Sprawozdaniu temu towarzyszy w stosownym przypadku wniosek ustawodawczy dotyczący postępowania z tymi emisjami.”; Poprawka 72 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – ustęp 1 – punkt 2 – litera a – podpunkt i a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 6 – ustęp 3 – litera c a (nowa) (ia)  dodaje się literę w brzmieniu: „ca) współczynniki emisji dla paliw alternatywnych, w tym skroplonego gazu ziemnego, biopaliw, zawierających węgiel paliw odnawialnych pochodzenia niebiologicznego, wyraża się jako ekwiwalent CO2, oraz uwzględnia się w nich wszystkie gazy cieplarniane i analizę ich cyklu życia; Komisja określa te współczynniki emisji w drodze aktów wykonawczych; te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 24 ust. 2.”; Poprawka 42 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 3 – litera a Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 9 – ustęp 1 – litera f f)  przewożony ładunek, dobrowolnie; skreśla się Poprawka 43 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 3 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 9 – ustęp 2 – litera a 3a)  w art. 9 ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie: a)  wszystkie rejsy tego statku w okresie sprawozdawczym albo zaczynają się, albo kończą się w porcie objętym jurysdykcją państwa członkowskiego; oraz „a) nie mniej niż 90 % rejsów tego statku w okresie sprawozdawczym albo zaczyna się, albo kończy się w porcie objętym jurysdykcją państwa członkowskiego; oraz”; Poprawka 44 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 4 – litera a a (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 10 – ustęp 1 – litera j a (nowa) aa)  dodaje się literę w brzmieniu: „ja) przewożony ładunek;”; Poprawka 45 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 – litera a Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 11 – ustęp 2 2.  W przypadku zmiany przedsiębiorstwa poprzednie przedsiębiorstwo przedkłada Komisji i organom odpowiedniego państwa bandery raport obejmujący te same elementy co raport emisji, ale ograniczony do okresu odpowiadającego prowadzonym działaniom, za które przedsiębiorstwo odpowiadało, w terminie możliwie najbliższym daty, do której zmiana zostaje zakończona i nie później niż trzy miesiące po tej dacie. „2. W przypadku zmiany przedsiębiorstwa poprzednie przedsiębiorstwo przedkłada Komisji i organom odpowiedniego państwa bandery raport obejmujący te same elementy co raport emisji, ale ograniczony do okresu odpowiadającego prowadzonym działaniom, za które przedsiębiorstwo odpowiadało, w dniu zakończenia zmiany lub w terminie możliwie najbliższym daty, do której zmiana zostaje zakończona i nie później niż jeden miesiąc po tej dacie. Nowe przedsiębiorstwo zapewnia, by każdy statek, za który jest odpowiedzialne, spełniał wymogi niniejszego rozporządzenia przez resztę okresu sprawozdawczego po zakończeniu zmiany.” Poprawka 46 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 – litera b a (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 11 – ustęp 3 – podpunkt xi a (nowy) ba)  w ust. 3 lit. a) dodaje się podpunkt w brzmieniu: „xia) przewożony ładunek;” Poprawka 47 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 – litera b b (nowa) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 11 – ustęp 3 – podpunkt xi b (nowy) bb)  w ust. 3 lit. a) dodaje się podpunkt w brzmieniu: „xib) wielkość statku;” Poprawka 48 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Rozdział II a (nowy) – artykuł 12 a (nowy) 5a)  dodaje się rozdział w brzmieniu: „ROZDZIAŁ IIa REDUKCJA EMISJI Artykuł 12a Redukcja emisji 1.  Do 2030 r. przedsiębiorstwa osiągają liniową redukcję rocznych emisji CO2 w przeliczeniu na wykonaną pracę transportową o co najmniej 40% średnio ze wszystkich statków, za które są odpowiedzialne, w porównaniu ze średnią sprawnością w poszczególnych kategoriach statków tej samej wielkości i tego samego typu według sprawozdawczości prowadzonej na podstawie niniejszego rozporządzenia. 2.  Jeżeli w danym roku przedsiębiorstwo nie osiągnie rocznej redukcji, o której mowa w ust. 1, Komisja nakłada skuteczną, proporcjonalną i odstraszającą karę finansową zgodną z rynkowym systemem handlu uprawnieniami do emisji, takim jak EU ETS. Zapłacenie kary za przekroczenie limitu emisji nie zwalnia statku z obowiązku wprowadzonego w ust. 1 do 2030 r. Do przedsiębiorstw, które nie dotrzymają limitów emisji określonych w niniejszym artykule, zastosowanie mają przepisy art. 20 ust. 3 i 4. 3.  Do ... [6 miesięcy od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia] Komisja przyjmie akty delegowane zgodnie z art. 23 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez zdefiniowanie kategorii statków, o których mowa w ust. 1, ustalenie poziomu odniesienia i rocznego współczynnika redukcji liniowej dla poszczególnych kategorii statków z wykorzystaniem danych z rejestru THETIS-MRV, w tym obowiązkowego parametru „przewożony ładunek”, i z systemu gromadzenia danych IMO, przy pełnym uwzględnieniu redukcji emisji już uzyskanej przez przedsiębiorstwa będące „pionierami dekarbonizacji”, by osiągnąć cel, o którym mowa w ust. 1, przez określenie zasad i środków obliczania i pobierania kar za przekroczenie limitu emisji, o których mowa w ust. 2, oraz przez podanie wszelkich innych zasad niezbędnych do zachowania zgodności z niniejszym artykułem i do sprawdzenia tej zgodności. 4.  W ciągu 12 miesięcy od przyjęcia przez IMO środków wdrażających początkową strategię redukcji emisji gazów cieplarnianych ze statków przyjętą 13 kwietnia 2018 r., a przed wejściem w życie tych środków Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym przeanalizuje ambicje i ogólną integralność środowiskową środków przyjętych przez IMO, w tym ich ogólne ambicje w dążeniu do celów porozumienia paryskiego, unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce do 2030 r. oraz celu dotyczącego neutralności klimatycznej określonego w rozporządzeniu (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie]. 5.  W stosownych przypadkach Komisja może dołączyć do sprawozdania, o którym mowa w ust. 4, wniosek w sprawie aktu ustawodawczego Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego niniejsze rozporządzenie z zachowaniem spójności z integralnością środowiskową i skutecznością działań Unii w dziedzinie klimatu, zwłaszcza z unijnym celem dotyczącym redukcji emisji gazów cieplarnianych z całej gospodarki do 2030 r. oraz celem dotyczącym neutralności dla klimatu określonym w rozporządzeniu (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie].”; Poprawka 49 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 b (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 12 b (nowy) 5b)  dodaje się następujący artykuł: „Artykuł 12b Emisje ze statków w czasie postoju w porcie Do 2030 r. przedsiębiorstwa zapewnią, że żadne statki, za które są odpowiedzialne, nie emitują gazów cieplarnianych podczas postoju w porcie.”; Poprawka 50 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 c (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 1 5c)  art. 21 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1.  Co roku w terminie do dnia 30 czerwca Komisja podaje do wiadomości publicznej informacje dotyczące emisji CO2 zgłoszonych zgodnie z art. 11 oraz informacje określone w ust. 2 niniejszego artykułu. „1. Co roku w terminie do dnia 30 czerwca Komisja podaje do wiadomości publicznej informacje zgłoszone zgodnie z art. 11 oraz informacje określone w ust. 2 niniejszego artykułu.”; Poprawka 51 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 5 d (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera a 5d)  art. 21 ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie: a)  dane identyfikacyjne statku (nazwę, numer identyfikacyjny IMO oraz port rejestracji lub port macierzysty statku); „a) dane identyfikacyjne statku (nazwę, przedsiębiorstwo, numer identyfikacyjny IMO oraz port rejestracji lub port macierzysty statku);”; Poprawka 74 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 a (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera d 6a)  w art. 21 ust. 2 lit. d) wprowadza się następujące zmiany: d)  całkowite roczne zużycie paliwa podczas rejsów; d)  całkowite roczne zużycie paliwa podczas rejsów w podziale na rodzaje paliwa; Poprawka 52 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 -b (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k a (nowa) 6b)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „ka) wielkość statku.”; Poprawka 76 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 c (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k b (nowa) 6c)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „kb) całkowita odległość;” Poprawka 77 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 d (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k c (nowa) 6d)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „kc) nośność;” Poprawka 78 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 –punkt 6 e (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k d (nowa) 6e)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „kd) wykonana praca transportowa;” Poprawka 79 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 f (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k e (nowa) 6f)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „ke) nazwisko/nazwa właściciela statku;” Poprawka 80 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 g (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 2 – litera k f (nowa) 6g)  w art. 21 ust. 2 dodaje się literę w brzmieniu: „kf) przewożony ładunek.” Poprawka 53 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 h (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 – ustęp 6 a (nowy) 6h)  w art. 21 dodaje się ustęp w brzmieniu: „6a. Zgodnie z programem prac na 2020–2022 EMSA prowadzi dalszą statystyczną weryfikację danych przekazanych na podstawie art. 11 ust. 1, by zapewnić spójność dostarczonych danych.”; Poprawka 54 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 i (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 21 a (nowy) 6i)  dodaje się następujący artykuł: „Artykuł 21a Oznaczanie efektywności środowiskowej statków 1.  Aby zachęcać do redukcji emisji i zwiększać przejrzystość informacji, Komisja opracuje całościowy unijny system oznaczania efektywności środowiskowej statków, mający zastosowanie do statków objętych niniejszym rozporządzeniem. 2.  Do 1 lipca 2021 r. Komisja przyjmie akty delegowane zgodnie z art. 23 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia o przepisy szczegółowe o funkcjonowaniu unijnego systemu oznakowania efektywności środowiskowej statków, a także o normy techniczne będące podstawą tego oznakowania.”; Poprawka 55 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 j (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 22 – ustęp 3 6j)  uchyla się art. 22 ust. 3; Poprawka 56 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 k (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 22 a (nowy) 6k)  dodaje się artykuł w brzmieniu: „Artykuł 22a Przegląd 1.  Do 31 grudnia 2022 r. Komisja przeprowadzi przegląd funkcjonowania niniejszego rozporządzenia, biorąc pod uwagę doświadczenia zdobyte podczas jego wdrażania oraz inne istotne zmiany służące redukcji emisji gazów cieplarnianych w transporcie morskim oraz realizacji zobowiązań Unii wynikających z porozumienia paryskiego. W ramach przeglądu Komisja zaproponuje dodatkowe wymogi służące redukcji emisji gazów cieplarnianych innych niż CO2, a także zanieczyszczeń powietrza i zrzutów ścieków ze statków na otwartym morzu, w tym zrzutów wody płuczkowej. W przeglądzie rozważa również rozszerzenie zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia na statki o pojemności brutto od 400 do 5000 jednostek. W razie potrzeby do przeglądu dołącza wniosek ustawodawczy w sprawie zmiany niniejszego rozporządzenia. 2.  W ramach zbliżającego się przeglądu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE* oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013** Komisja przedstawi także wniosek w sprawie wyznaczenia wiążących celów dla państw członkowskich, by zapewnić odpowiednie dostawy energii elektrycznej z lądu w portach morskich i śródlądowych. __________________ * Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (Dz.U. L 307 z 28.10.2014, s. 1). ** Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1315/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie unijnych wytycznych dotyczących rozwoju transeuropejskiej sieci transportowej i uchylające decyzję nr 661/2010/UE (Dz.U. L 348 z 20.12.2013, s. 1).”; Poprawka 57 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 l (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 23 – ustęp 2 6l)  art. 23 ust. 2 otrzymuje brzmienie: 2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 2, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 1 lipca 2015 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. „2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 2a, art. 12a ust. 3, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 1 lipca 2015 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.”; Poprawka 58 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 m (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 23 – ustęp 3 6m)  art. 23 ust. 3 otrzymuje brzmienie: 3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 2, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. „3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 5 ust. 2 i 2a, art. 12a ust. 3, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.”; Poprawka 59 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 – punkt 6 n (nowy) Rozporządzenie (UE) 2015/757 Artykuł 23 – ustęp 5 6n)  art. 23 ust. 5 otrzymuje brzmienie: 5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie w art. 5 ust. 2, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. „5. Akt delegowany przyjęty na podstawie w art. 5 ust. 2 i 2a, art. 12a ust. 3, art. 15 ust. 5 i art. 16 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”. Poprawka 60 Wniosek dotyczący rozporządzenia Artykuł 1 a (nowy) Dyrektywa 2003/87/WE Rozdział II a (nowy) Artykuł 1a Zmiany w dyrektywie 2003/87/WE W dyrektywie 2003/87/WE wprowadza się następujące zmiany: 1)  dodaje się rozdział w brzmieniu: „ROZDZIAŁ IIa TRANSPORT MORSKI Artykuł 3ga Zakres stosowania Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie od 1 stycznia 2022 r. do wydawania i przydziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych ze statków przybywających do portów podlegających jurysdykcji państw członkowskich, znajdujących się w tych portach lub wypływających z nich, objętych przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757*.W razie zmiany przedsiębiorstwa zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2015/757 nowe przedsiębiorstwo jest zobowiązane do nabycia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych tylko za okres, w którym jest ono odpowiedzialne za działalność statku. Artykuł 3gb Łączna liczba i metody przydziału uprawnień dla transportu morskiego 1.  Do 31 grudnia 2020 r. Komisja uaktualni ocenę skutków przeprowadzoną w 2013 r. i dołączony do niej wniosek Komisji w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013** oraz przyjmie akty delegowane zgodnie z art. 23 w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy przez wskazanie łącznej liczby uprawnień dla transportu morskiego analogicznie do pozostałych sektorów oraz określenie metody przydziału uprawnień dla transportu morskiego w drodze sprzedaży na aukcji, a także przez wprowadzenie przepisów szczególnych o administrującym państwie członkowskim. Akty delegowane opierają się na najlepszych dostępnych danych oraz na ocenie skutków różnych wariantów, w tym wpływu na emisje i skutków gospodarczych. 2.  Art. 12 i 16 mają zastosowanie do uprawnień dla transportu morskiego tak samo jak uprawnienia dotyczące innych rodzajów działalności. 3.  Co najmniej 50 % przychodów z aukcji uprawnień, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wykorzystuje się za pośrednictwem funduszu utworzonego na mocy art. 3gc. 4.  Przychody z aukcji uprawnień niewykorzystywane w funduszu, o którym mowa w art. 3gc, i przydzielane państwom członkowskim są wykorzystywane z zachowaniem spójności z celami niniejszej dyrektywy, zwłaszcza z celem przeciwdziałania zmianie klimatu w Unii i w państwach trzecich, ochrony i odtwarzania ekosystemów morskich dotkniętych skutkami globalnego ocieplenia oraz wspierania sprawiedliwej transformacji w państwach członkowskich przez wspieranie przesunięć, przekwalifikowanie i podnoszenie kwalifikacji pracowników, kształcenie, inicjatywy związane z poszukiwaniem pracy i rozpoczynanie działalności gospodarczej, w dialogu z partnerami społecznymi. Wszystkie informacje na temat wykorzystania tych przychodów są udostępniane publicznie. 5.  Komisja monitoruje wdrażanie niniejszego rozdziału i ewentualne tendencje dotyczące unikania przez przedsiębiorstwa obowiązku spełniania wymogów niniejszej dyrektywy. W odpowiednim przypadku Komisja proponuje środki mające zapobiegać takim tendencjom. Artykuł 3gc Fundusz dla oceanów 1.  Tworzy się fundusz dla oceanów (zwany dalej »funduszem«) na lata 2022–2030 służący poprawie efektywności energetycznej statków oraz wspieraniu inwestycji w innowacyjne technologie i infrastrukturę w celu dekarbonizacji transportu morskiego, w tym w żegludze morskiej bliskiego zasięgu i w portach, oraz w celu wprowadzenia zrównoważonych paliw alternatywnych, takich jak wodór i amoniak ze źródeł odnawialnych, i bezemisyjnych technologii napędowych, w tym technologii wiatrowych. 20 % przychodów z funduszu przeznacza się na ochronę i odtwarzanie ekosystemów morskich dotkniętych skutkami globalnego ocieplenia, np. morskich obszarów chronionych, a także na lepsze zarządzanie tymi ekosystemami, a ponadto na wspieranie przekrojowej, zrównoważonej niebieskiej gospodarki, np. energii z morskich źródeł odnawialnych. Informacje o wszystkich inwestycjach wspieranych przez fundusz są podawane do wiadomości publicznej, a inwestycje te odpowiadają celom niniejszej dyrektywy. 2.  Na zasadzie odstępstwa od art. 12 niniejszej dyrektywy przedsiębiorstwa sektora transportu morskiego mogą wpłacać do funduszu roczną składkę członkowską zależną od ich łącznych emisji zaraportowanych za poprzedni rok kalendarzowy zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2015/757, by zmniejszyć obciążenie administracyjne dla przedsiębiorstw gospodarki morskiej, w tym małych i średnich przedsiębiorstw oraz przedsiębiorstw nieprowadzących często działalności objętej zakresem niniejszej dyrektywy. Fundusz umarza uprawnienia zbiorowo w imieniu przedsiębiorstw sektora transportu morskiego będących członkami funduszu. Fundusz ustala składkę członkowską za tonę emisji do 28 lutego każdego roku, a składka ta musi być równa co najmniej najwyższej zarejestrowanej cenie rozliczeniowej uprawnień na rynku pierwotnym lub wtórnym w poprzednim roku. 3.  Fundusz nabywa uprawnienia odpowiadające zbiorowej łącznej wielkości składek, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, w poprzedzającym roku kalendarzowym i umarza je w rejestrze utworzonym na mocy art. 19 niniejszej dyrektywy do 30 kwietnia każdego roku celem późniejszego anulowania. Wszystkie informacje na temat składek są udostępniane publicznie. 4.  Fundusz jest zarządzany centralnie przez organ UE o strukturze zarządzania podobnej do struktury zarządzania funduszem, o której mowa w art. 10a ust. 8 niniejszej dyrektywy. Struktura zarządzania i proces podejmowania decyzji są przejrzyste i integracyjne, zwłaszcza w ustalaniu obszarów priorytetowych, kryteriów i procedur przyznawania dotacji. Właściwe zainteresowane strony odgrywają odpowiednią rolę konsultacyjną. Wszystkie informacje na temat inwestycji i wszelkie inne odpowiednie informacje o funkcjonowaniu funduszu są udostępniane publicznie. 5.  Komisja wraz z państwami trzecimi określa tryb korzystania z funduszu także przez te państwa. 6.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 23 w celu uzupełnienia niniejszej dyrektywy w odniesieniu do wykonywania niniejszego artykułu. Artykuł 3gd Raportowanie i przegląd przez Komisję w odniesieniu do wdrażania środków łagodzenia zmiany klimatu w Międzynarodowej Organizacji Morskiej 1.  W ciągu 12 miesięcy od przyjęcia przez IMO globalnych środków rynkowych służących redukcji emisji gazów cieplarnianych z transportu morskiego, a przed rozpoczęciem stosowania tych środków Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym przeanalizuje ambicje i ogólną integralność środowiskową tych środków, w tym ich ogólne ambicje w dążeniu do celów porozumienia paryskiego, unijnego celu redukcji emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce do 2030 r. oraz celu dotyczącego neutralności klimatycznej określonego w rozporządzeniu (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie]. W sprawozdaniu tym uwzględnia się zwłaszcza poziom uczestnictwa w tych środkach globalnych, możliwość ich egzekwowania, przejrzystość, kary za nieprzestrzeganie, procedury umożliwiające udział społeczeństwa, wykorzystanie jednostek kompensacji, monitorowanie, raportowanie i weryfikację emisji, rejestry, rozliczalność, a także zasady stosowania biopaliw. 2.  W stosownych przypadkach Komisja dołącza do sprawozdania, o którym mowa w ust. 1, wniosek w sprawie aktu ustawodawczego Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego niniejszą dyrektywę z zachowaniem spójności z integralnością środowiskową i skutecznością działań Unii w dziedzinie klimatu, zwłaszcza z unijnym celem dotyczącym redukcji emisji gazów cieplarnianych z całej gospodarki do 2030 r. oraz celem dotyczącym neutralności dla klimatu określonym w rozporządzeniu (UE) .../... [europejskie prawo o klimacie]. __________________ * Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/757 z dnia 29 kwietnia 2015 r. w sprawie monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji dwutlenku węgla z transportu morskiego oraz zmiany dyrektywy 2009/16/WE (Dz.U. L 123 z 19.5.2015, s. 55). ** Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie mechanizmu monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zgłaszania innych informacji na poziomie krajowym i unijnym, mających znaczenie dla zmiany klimatu, oraz uchylające decyzję nr 280/2004/WE (Dz.U. L 165 z 18.6.2013, s. 13).”

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A9-0144/2020).

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 2020 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej (10025/2020 – C9-0215/2020 – 2018/0135(CNS))

P9_TA(2020)0220 A9-0146/2020

(Specjalna procedura ustawodawcza – konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt Rady (10025/2020),

–  uwzględniając art. 311 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C9-0215/2020),

–  uwzględniając swoje rezolucje z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie następnych WRF: przygotowanie stanowiska Parlamentu dotyczącego WRF na okres po 2020 r.(1) oraz w sprawie reformy systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i zasobów własnych(3),

–  uwzględniając swoje sprawozdanie okresowe z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 – stanowisko Parlamentu z myślą o osiągnięciu porozumienia(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 października 2019 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i zasobów własnych: czas, by spełnić oczekiwania obywateli(5),

–  uwzględniając oświadczenia Komisji i Rady z dnia 10 października 2019 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2021–2027 i zasobów własnych: czas, by spełnić oczekiwania obywateli,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 maja 2020 r. w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych, zasobów własnych i planu naprawy gospodarczej(6),

–  uwzględniając komunikat Komisji „Budżet UE napędza plan odbudowy Europy” (COM(2020)0442),

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe i zalecenia Grupy Wysokiego Szczebla ds. Zasobów Własnych, opublikowane w grudniu 2016 r. i przedstawione Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w styczniu 2017 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 lipca 2020 r. w sprawie konkluzji z nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 17–21 lipca 2020 r.(7),

–  uwzględniając art. 82 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0146/2020),

1.  zatwierdza po poprawkach projekt Rady;

2.  zwraca się do Rady o poinformowanie go, jeśli uzna ona za stosowne odejście od tekstu przyjętego przez Parlament;

3.  zwraca się do Rady o ponowne skonsultowanie się z Parlamentem, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

Projekt Rady   Poprawka Poprawka 1 Projekt decyzji Motyw 1 a (nowy) (1a)  Niniejsza decyzja zapewnia Komisji podstawę prawną do zaciągania pożyczek na rynkach finansowych w celu finansowania wydatków z Instrumentu Unii Europejskiej na rzecz Odbudowy („Next Generation EU”). Powiązane koszty spłaty kwoty głównej i odsetek muszą być refinansowane z budżetu Unii w uprzednio określonych ramach czasowych w zależności od terminu zapadalności wyemitowanych obligacji oraz strategii spłaty długu. Takie koszty nie powinny prowadzić do nieuzasadnionego ograniczenia wydatków programowych lub instrumentów inwestycyjnych objętych wieloletnimi ramami finansowymi (WRF) ani nie powinny skutkować ostrym wzrostem wkładów krajowych. W związku z tym, a także w celu zwiększenia wiarygodności i trwałości planu spłat instrumentu Next Generation EU, koszty takie powinny być w całości pokryte z dochodów z rzeczywistych nowych zasobów własnych. Powiązane środki na wydatki powinny być liczone poza pułapami WRF, jak przewidziano w nowym rozporządzeniu w sprawie WRF. Poprawka 2 Projekt decyzji Motyw 1 b (nowy) (1b)   Wszelkie kwoty uzyskane z tytułu takich zasobów własnych, wykraczające poza poziom niezbędny do wywiązania się z zobowiązań płatniczych w danym roku, powinny pozostać w budżecie Unii jako dochody ogólne. Po zakończeniu planu spłat te zasoby własne powinny nadal finansować budżet Unii jako dochód ogólny. Wprowadzenie koszyka nowych zasobów własnych powinno zagwarantować odpowiedni poziom finansowania wydatków Unii w WRF przy jednoczesnym złagodzeniu przewagi krajowych wkładów opartych na DNB w finansowaniu rocznego budżetu Unii, a tym samym zmniejszyć znaczenie koncepcji budżetu Unii jako „gry o sumie zerowej”, naznaczonej przez system „sprawiedliwego zwrotu”. To z kolei mogłoby ułatwić lepsze ukierunkowanie wydatków na szczeblu Unii na obszary priorytetowe i wspólne dobra publiczne, co przyniosłoby wysoki przyrost wydajności w porównaniu z wydatkami krajowymi. Poprawka 3 Projekt decyzji Motyw 1 c (nowy) (1c)  Aby wpływy z nowych kategorii zasobów własnych były dostępne w momencie wystąpienia zobowiązań z tytułu odsetek i spłaty, kategorie te należy wprowadzić od 2021 r. Nowe zasoby własne powinny być dostosowane do celów polityki Unii i powinny wspierać Europejski Zielony Ład i funkcjonowanie jednolitego rynku, a także wysiłki na rzecz poprawy skuteczności opodatkowania osób prawnych i wzmocnienia walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania. W sprawozdaniu okresowym z listopada 2018 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych Parlament Europejski zaaprobował już możliwy koszyk nowych zasobów własnych i innych dochodów o takiej charakterystyce; koszyk ten można by rozszerzyć o kolejne opcje. Poprawka 4 Projekt decyzji Motyw 5 (5)  Obecny system określania zasobów własnych opartych na VAT był wielokrotnie krytykowany przez Trybunał Obrachunkowy, Parlament Europejski i państwa członkowskie jako zbyt skomplikowany. Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. stwierdziła zatem, że należy uprościć obliczanie tych zasobów własnych. (5)  Zasoby własne oparte na podatku od wartości dodanej są ugruntowanym źródłem dochodu budżetu Unii i powinny nadal odzwierciedlać nierozerwalny związek między konsumentami na jednolitym rynku a finansami publicznymi Unii. Obecny system określania zasobów własnych opartych na VAT był jednak wielokrotnie krytykowany przez Trybunał Obrachunkowy, Parlament Europejski i państwa członkowskie jako zbyt skomplikowany. W związku z tym należy uprościć obliczanie tych zasobów własnych. Poprawka 5 Projekt decyzji Motyw 6 (6)  Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. stwierdziła, że w celu lepszego dostosowania unijnych instrumentów finansowania do priorytetów politycznych, lepszego odzwierciedlenia znaczenia budżetu Unii dla funkcjonowania jednolitego rynku, lepszego wsparcia celów polityk Unii i zmniejszenia wkładów państw członkowskich do rocznego budżetu Unii opartych na dochodzie narodowym brutto (DNB), w nadchodzących latach Unia będzie dążyć do zreformowania systemu zasobów własnych i wprowadzenia nowych zasobów własnych. (6)  W celu sfinansowania przynajmniej kosztów spłaty kwoty głównej i odsetek w Instrumencie Unii Europejskiej na rzecz Odbudowy, lepszego dostosowania instrumentów finansowych Unii do priorytetów politycznych, lepszego odzwierciedlenia znaczenia budżetu Unii dla funkcjonowania jednolitego rynku, lepszego wsparcia celów polityk Unii, takich jak Europejski Zielony Ład i transformacja cyfrowa, i jednoczesnego złagodzenia przewagi składek państw członkowskich do rocznego budżetu Unii opartych na DNB konieczne jest wprowadzenie nowych kategorii zasobów własnych opartych na wspólnej skonsolidowanej podstawie opodatkowania osób prawnych, dochodach krajowych pochodzących z unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji i krajowym wkładzie obliczonym na podstawie odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych niepoddawanych recyklingowi, co będzie sprzyjać gospodarce o obiegu zamkniętym. Ponadto nowe zasoby własne oparte na podatku korygującym od emisji dwutlenku węgla pobieranym na granicach, w pełnej zgodności z zasadami WTO, podatku od usług cyfrowych i podatku od transakcji finansowych, wdrażane najlepiej zgodnie z systemem uzgodnionym przez wszystkie państwa członkowskie, należy wprowadzić w tym celu, gdy tylko zostaną spełnione podstawowe warunki prawodawcze. Komisja powinna w jak najwcześniej przedstawić niezbędne wnioski ustawodawcze dotyczące nowych zasobów własnych oraz potencjalnych innych nowych zasobów własnych, które będą wspierać Europejski Zielony Ład, a także funkcjonowanie jednolitego rynku i wysiłki na rzecz poprawy skuteczności opodatkowania osób prawnych. Potencjalne nowe zasoby własne zgłoszone już przez Komisję, takie jak opłata z tytułu jednolitego rynku, należy poddać dalszej ocenie, nim zostaną one przedstawione Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Poprawka 6 Projekt decyzji Motyw 7 (7)  Jako pierwszy krok należy wprowadzić nową kategorię zasobów własnych opartych na krajowym wkładzie obliczonym na podstawie odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych niepoddawanych recyklingowi. Zgodnie z europejską strategią w dziedzinie tworzyw sztucznych budżet Unii może przyczynić się do zmniejszenia zanieczyszczenia pochodzącego z odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych. Zasoby własne oparte na krajowym wkładzie proporcjonalnym do ilości odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych, które nie są poddawane recyklingowi w poszczególnych państwach członkowskich, będą stanowiły zachętę do zmniejszenia zużycia jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych oraz promowania recyklingu i gospodarki o obiegu zamkniętym. Jednocześnie, zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie będą mogły podjąć kroki, jakie uznają za najbardziej odpowiednie do realizacji tych celów. Aby uniknąć nadmiernego regresywnego wpływu na wkłady krajowe, w odniesieniu do wkładów państw członkowskich, których DNB na mieszkańca w 2017 r. był niższy od średniej unijnej, należy zastosować roczną obniżkę ryczałtową. Obniżka ta powinna odpowiadać 3,8 kg pomnożonym przez liczbę ludności danego państwa członkowskiego w 2017 r. (7)  Zgodnie z unijną strategią dotyczącą tworzyw sztucznych budżet Unii może przyczynić się do zmniejszenia zanieczyszczenia pochodzącego z odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych i osiągnięcia celów w zakresie recyklingu odpadów opakowaniowych. Zasoby własne oparte na krajowym wkładzie proporcjonalnym do ilości odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych, które nie są poddawane recyklingowi w poszczególnych państwach członkowskich, będą stanowiły zachętę do zmniejszenia zużycia jednorazowych produktów z tworzyw sztucznych oraz promowania recyklingu i gospodarki o obiegu zamkniętym. Komisja powinna ustanowić usprawnioną metodę obliczeniową, a także skuteczne mechanizmy rejestracji i kontroli. Jednocześnie, zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie będą mogły podjąć kroki, jakie uznają za najbardziej odpowiednie do realizacji tych celów. Biorąc pod uwagę fakt, że wkład ten ma stanowić zasoby własne oparte na zasadzie „zanieczyszczający płaci”, nie powinien on podlegać żadnym mechanizmom korekty. Poprawka 7 Projekt decyzji Motyw 7 a (nowy) (7a)  Za jeden ze swoich priorytetów Unia uznaje osiągnięcie docelowej redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % w latach 1990–2030, zgodnie z zobowiązaniami podjętymi w ramach porozumienia klimatycznego z Paryża. System handlu uprawnieniami do emisji Unii Europejskiej (ETS) jest jednym z głównych instrumentów, które wprowadzono, aby osiągnąć ten cel, i generuje dochody ze sprzedaży aukcyjnej uprawnień do emisji. Biorąc pod uwagę zharmonizowany charakter ETS, a także finansowanie zapewniane przez Unię na rzecz łagodzenia zmiany klimatu i działań dostosowawczych w państwach członkowskich, należy w tym kontekście wprowadzić nową kategorię zasobów własnych dla budżetu Unii. Te zasoby własne powinny opierać się na sprzedaży aukcyjnej uprawnień przez państwa członkowskie, uwzględniając w tym przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień dla sektora energetycznego. W celu uwzględnienia szczególnych przepisów w odniesieniu do niektórych państw członkowskich przewidzianych w dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady1a na potrzeby określania wkładu do zasobów własnych nie powinno się uwzględniać uprawnień rozdzielonych wtórnie w interesie solidarności, wzrostu i zapewnienia połączeń międzysystemowych ani uprawnień przeznaczanych na fundusz na rzecz innowacji i fundusz na rzecz modernizacji. Zasoby własne oparte na ETS należy również określić w taki sposób, aby uwzględnić potencjalne dodatkowe dochody wynikające z przyszłego rozszerzenia zakresu stosowania dyrektywy EU ETS na nowe sektory lub regiony geograficzne, przy zapewnieniu konkurencyjności Unii. __________________ 1a Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32). Poprawka 8 Projekt decyzji Motyw 8 (8)   Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. odnotowała, że jako podstawę dodatkowych zasobów własnych Komisja przedstawi w pierwszym półroczu 2021 r. wniosek w sprawie mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 oraz wniosek w sprawie opłaty cyfrowej w celu ich wprowadzenia najpóźniej do dnia 1 stycznia 2023 r. Rada Europejska zwróciła się do Komisji o przedstawienie zmienionego wniosku w sprawie systemu handlu uprawnieniami, z możliwością rozszerzenia go na sektor lotniczy i morski. Stwierdziła, że w czasie trwania wieloletnich ram finansowych (WRF) na okres 2021–2027, Unia będzie pracować nad wprowadzeniem innych zasobów własnych, które mogą obejmować podatek od transakcji finansowych. (8)   Wymagane dodatkowe zasoby własne należy wprowadzić najpóźniej do 2028 r., zgodnie z prawnie wiążącym harmonogramem określonym w niniejszej decyzji, co powinno zapewnić terminowe przyjęcie podstawowych przepisów i ich operacyjność, tak aby wpływy były dostępne w chwili zaistnienia kosztów. W tym celu Komisja powinna przedstawić wnioski ustawodawcze. Porozumienie międzyinstytucjonalne między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją powinno określać bardziej szczegółowe ustalenia i inne przepisy odnoszące się do tego prawnie wiążącego harmonogramu, takie jak daty wejścia w życie lub ewentualne zastosowanie z mocą wsteczną niektórych nowych zasobów własnych. Poprawka 9 Projekt decyzji Motyw 8 a (nowy) (8a)  W pierwszym etapie od stycznia 2021 r. istniejące zasoby własne uzupełni wkład oparty na nierecyklingowanych odpadach opakowaniowych z tworzyw sztucznych. Ponadto od 2021 r. 30 % dochodów ze sprzedaży aukcyjnej w ramach ETS będzie stanowić ogólny dochód budżetu Unii. W drugim etapie Komisja przedstawi niezbędne wnioski w celu przekształcenia globalnego podatku od transakcji finansowych w podstawę zasobów własnych od 2024 r. W pierwszej połowie 2021 r. Komisja przedstawi również wnioski ustawodawcze w celu wprowadzenia nowych zasobów własnych opartych na podatku korygującym od emisji dwutlenku węgla pobieranym na granicach oraz na opłacie cyfrowej. Wpływy te staną się dostępne od 2023 r. Jeżeli podatek korygujący od emisji dwutlenku węgla pobierany na granicach przyjmie formę dodatkowych taryf celnych na przywóz, zostanie on objęty przepisami dotyczącymi tradycyjnych zasobów własnych i nie będzie wymagał odrębnej decyzji w sprawie zasobów własnych. Jeżeli podatek ten przybierze formę rozszerzenia zakresu systemu handlu uprawnieniami do emisji, powinien być w pełni objęty systemem zasobów własnych opartych na systemie handlu uprawnieniami do emisji. W trzecim etapie oraz w ramach przeglądu śródokresowego/rewizji wieloletnich ram finansowych w pierwszym półroczu 2024 r. Komisja przedstawi kolejne – nowe lub przekształcone poprzednie – wnioski w sprawie przekształcenia wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB) w podstawę zasobów własnych. Przepisy powinny wejść w życie na tyle wcześnie, aby wpływy z tych nowych zasobów własnych były dostępne od 2026 r. Zasoby własne oparte na opodatkowaniu nie będą musiały być stosowane z mocą wsteczną. Poprawka 10 Projekt decyzji Motyw 9 (9)   Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. stwierdziła, że ustaleniami dotyczącymi zasobów własnych powinny kierować ogólne cele prostoty, przejrzystości i sprawiedliwości, w tym sprawiedliwego podziału obciążeń. Stwierdziła też, że z korekt ryczałtowych obniżających roczny wkład oparty na DNB za okres 2021–2027 mają skorzystać Dania, Niderlandy, Austria i Szwecja, oraz w kontekście wsparcia na rzecz odbudowy i odporności, także Niemcy. (9)  Rabaty i inne mechanizmy korekty powinny zostać zniesione. Poprawka 11 Projekt decyzji Motyw 9 a (nowy) (9a)  W nadchodzących latach i przed 2028 r. Unia będzie dążyć do ewentualnego wprowadzenia innych dodatkowych nowych zasobów własnych. Jeżeli Parlament Europejski lub Rada zaproponują nowe zasoby własne, Komisja dokona ich oceny. Poprawka 12 Projekt decyzji Motyw 9 b (nowy) (9b)  W świetle przyszłych rozważań na temat zmian traktatów oraz w oparciu o tempo Konferencji w sprawie przyszłości Europy należy jeszcze bardziej wzmocnić legitymację demokratyczną, odpowiedzialność, odporność i dostosowanie dochodów budżetu Unii do głównych celów politycznych, nadając Parlamentowi Europejskiemu zwiększone kompetencje w zakresie podejmowania decyzji ustawodawczych oraz aktywniejszą rolę w monitorowaniu wdrażania systemu zasobów własnych, jak również w zakresie podstawowych przepisów sektorowych. Poprawka 13 Projekt decyzji Motyw 10 (10)  Państwa członkowskie powinny zatrzymać – na poczet kosztów poboru – 25 % kwot pobranych przez siebie tradycyjnych zasobów własnych. (10)  Zatrzymanie, na poczet kosztów poboru, 20 % kwot zebranych przez państwa z tytułu tradycyjnych zasobów własnych stanowi duży odsetek zasobów własnych, które nie trafiają do budżetu Unii. Kwoty zatrzymywane przez państwa członkowskie z tradycyjnych zasobów własnych na poczet kosztów poboru powinny zostać zmniejszone z 20 % do ich pierwotnego poziomu w wysokości 10 %, by lepiej dostosować wsparcie finansowe na wyposażenie służb celnych, personel i informacje do faktycznych kosztów i potrzeb. Odsetek ten powinien być taki sam dla wszystkich państw członkowskich. Poprawka 14 Projekt decyzji Motyw 11 (11)  Zgodnie z art. 311 akapit czwarty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej opracowane zostanie rozporządzenie Rady ustanawiające środki wykonawcze w odniesieniu do systemu zasobów własnych Unii. Środki takie powinny obejmować przepisy o charakterze ogólnym i technicznym, które mają zastosowanie do wszystkich kategorii zasobów własnych. Środki te powinny obejmować szczegółowe zasady obliczania salda i jego zapisywania w budżecie, a także przepisy i ustalenia niezbędne do kontrolowania i nadzorowania poboru zasobów własnych. (11)  Zgodnie z art. 311 akapit czwarty Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Rada ma ustanowić środki wykonawcze w odniesieniu do systemu zasobów własnych Unii. Środki takie powinny obejmować przepisy o charakterze ogólnym i technicznym, które mają zastosowanie do wszystkich rodzajów zasobów własnych i w odniesieniu do których szczególnie ważny jest odpowiedni nadzór parlamentarny. Środki te powinny obejmować szczegółowe zasady ustalania kwot zasobów własnych, o których mowa w art. 2 ust. 1, które mają być udostępniane, w tym mających zastosowanie stawek poboru w odniesieniu do zasobów własnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. b)–e), kwestie techniczne związane z dochodem narodowym brutto, przepisy i ustalenia niezbędne do kontrolowania i nadzorowania poboru zasobów własnych, w tym przepisy dotyczące inspekcji i uprawnień urzędników i innych pracowników upoważnionych przez Komisję do przeprowadzania kontroli oraz wszelkie odpowiednie wymogi sprawozdawcze. Środki te powinny również obejmować praktyczne przepisy dotyczące okresowego informowania państw członkowskich i Parlamentu Europejskiego jako jednego z organów władzy budżetowej o aktualnej sytuacji w zakresie zaciągania pożyczek, zarządzania długiem i powiązanych strategiach zarządzania ryzykiem, a także planu spłaty. Poprawka 15 Projekt decyzji Motyw 13 (13)  Należy zachować wystarczający margines w ramach pułapów zasobów własnych, aby Unia mogła pokryć wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe, których termin zapadalności przypada na dany rok. Łączna kwota zasobów własnych przydzielonych budżetowi Unii na pokrycie rocznych środków na płatności nie powinna przekroczyć 1,40 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich. Łączna kwota rocznych środków na zobowiązania nie powinna przekroczyć 1,46 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich. (13)  W celu zachowania wystarczającego marginesu w ramach pułapów zasobów własnych, tak aby Unia mogła pokryć wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe, których termin zapadalności przypada na dany rok, pułap zasobów własnych należy podwyższyć do poziomu 1,50 % sumy dochodu narodowego brutto państw członkowskich według cen rynkowych w przypadku środków na płatności. Poprawka 16 Projekt decyzji Motyw 16 a (nowy) (16a)  Wyłącznie w celu pokrycia dodatkowych zobowiązań finansowych i warunkowych wynikających z nadzwyczajnego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek oraz w celu zapewnienia stabilności finansowej nawet w okresach pogorszenia koniunktury gospodarczej pułap środków na płatności powinien zostać podwyższony o 0,6 punktu procentowego. Poprawka 17 Projekt decyzji Motyw 19 (19)  Spłata środków finansowych pożyczonych w celu udzielenia bezzwrotnego wsparcia, wsparcia zwrotnego za pośrednictwem instrumentów finansowych lub rezerw na gwarancje budżetowe, jak również należnych odsetek powinna być finansowana z budżetu Unii. Pożyczone środki finansowe, które są przyznawane jako pożyczki państwom członkowskim, powinny zostać spłacone z kwot otrzymanych od państw członkowskich będących beneficjentami. Należy przydzielić i udostępnić Unii niezbędne zasoby, aby mogła pokrywać wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe wynikające z wyjątkowego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek w dowolnym roku oraz w dowolnych okolicznościach zgodnie z art. 310 ust. 4 TFUE i art. 323 TFUE. (19)  Spłata środków pożyczonych w celu udzielenia bezzwrotnego wsparcia, wsparcia zwrotnego za pośrednictwem instrumentów finansowych lub rezerw na gwarancje budżetowe, jak również należnych odsetek powinna być finansowana z wpływów z nowych zasobów własnych wprowadzonych do budżetu ogólnego Unii. Pożyczone środki finansowe, które są przyznawane jako pożyczki państwom członkowskim, powinny zostać spłacone z kwot otrzymanych od państw członkowskich będących beneficjentami. Należy przydzielić i udostępnić Unii niezbędne zasoby, aby mogła pokrywać wszystkie swoje zobowiązania finansowe i warunkowe wynikające z wyjątkowego i tymczasowego uprawnienia do zaciągania pożyczek w dowolnym roku oraz w dowolnych okolicznościach zgodnie z art. 310 ust. 4 TFUE i art. 323 TFUE. Poprawka 18 Projekt decyzji Motyw 25 (25)  Niniejsza decyzja powinna wejść w życie dopiero po jej zatwierdzeniu przez wszystkie państwa członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi, a tym samym w pełnym poszanowaniu suwerenności państw. Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. zauważyła, że państwa członkowskie zamierzają jak najszybciej przystąpić do zatwierdzenia niniejszej decyzji. Z powodu potrzeby pilnego umożliwienia zaciągania pożyczek w celu sfinansowania środków mających zaradzić skutkom kryzysu związanego z COVID-19, niniejsza decyzja powinna wejść w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca następującego po otrzymaniu ostatniego powiadomienia o ukończeniu procedur związanych z jej przyjęciem. (25)  W celu umożliwienia rozpoczęcia procesu ratyfikacji niniejsza decyzja zostaje przyjęta przez Radę po konsultacji z Parlamentem Europejskim. Parlament Europejski wyraził zamiar szybkiego przedstawienia konsultacyjnej opinii, która jest prawnie niezbędna do przyspieszenia procesu upoważniającego Komisję do rozpoczęcia operacji zaciągania pożyczek w celu sfinansowania Europejskiego Instrumentu na rzecz Odbudowy. Niniejsza decyzja powinna wejść w życie dopiero po jej zatwierdzeniu przez wszystkie państwa członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi, a tym samym w pełnym poszanowaniu suwerenności państw, w tym w odniesieniu do nowych kategorii zasobów własnych. Rada Europejska obradująca w dniach 17–21 lipca 2020 r. zauważyła, że państwa członkowskie zamierzają jak najszybciej przystąpić do zatwierdzenia niniejszej decyzji. Z powodu potrzeby pilnego umożliwienia zaciągania pożyczek w celu sfinansowania środków mających zaradzić skutkom kryzysu związanego z COVID-19, niniejsza decyzja powinna wejść w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca następującego po otrzymaniu ostatniego powiadomienia o ukończeniu procedur związanych z jej przyjęciem. Poprawka 19 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c c)  zastosowanie jednolitej stawki poboru do masy odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych wytworzonych w poszczególnych państwach członkowskich i niepoddanych recyklingowi. Stawka poboru wynosi 0,80 EUR za kilogram. W odniesieniu do niektórych państw członkowskich stosuje się roczną obniżkę ryczałtową, jak określono w akapicie czwartym; c)  zastosowanie, od dnia 1 stycznia 2021 r., jednolitej stawki poboru do masy odpadów opakowaniowych z tworzyw sztucznych niepoddanych recyklingowi; rzeczywista stawka poboru nie może przekraczać 2,00 EUR za kilogram; Poprawka 20 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c a (nowa) ca)  zastosowanie, od dnia 1 stycznia 2021 r., jednolitej stawki poboru do kwoty stanowiącej dochody osiągane z tytułu uprawnień, które mają być sprzedane na aukcji i o których mowa w art. 10 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2003/87/WE, i wartości rynkowej przejściowych bezpłatnych uprawnień z przeznaczeniem na modernizację sektora energetycznego, jak określono w art. 10c ust. 3 wspomnianej dyrektywy; rzeczywista stawka poboru nie może przekraczać 50 %; cały przyrost dochodów związany z ewentualnym przyszłym rozszerzeniem zakresu systemu handlu emisjami po 1 stycznia 2021 r. na dodatkowe sektory i regiony; Poprawka 21 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c b (nowa) cb)  dochody uzyskane z mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 zgodnie z wnioskiem Komisji [.../...] do dnia 1 stycznia 2023 r.; Poprawka 22 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c c (nowa) cc)  dochody uzyskane z opodatkowania usług cyfrowych, do czasu przyjęcia i wdrożenia dyrektywy Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od usług cyfrowych pobieranego od przychodów wynikających ze świadczenia niektórych usług cyfrowych (COM(2018)0148) do dnia 1 stycznia 2023 r.; rzeczywista stawka poboru nie może przekraczać 100 %; Poprawka 23 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c d (nowa) cd)  zastosowanie od dnia 1 stycznia 2026 r. jednolitej stawki poboru do części dochodów podlegających opodatkowaniu przypisanej do każdego państwa członkowskiego na podstawie unijnych przepisów dotyczących wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych; rzeczywista stawka poboru nie może przekraczać 6 %; Poprawka 24 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 1 – akapit 1 – litera c e (nowa) ce)  zastosowanie od dnia 1 stycznia 2024 r. podatku od transakcji finansowych, który ma zostać nałożony zgodnie z dyrektywą Rady (UE) nr […/…], w takiej części, w jakiej jego udział nie przekracza stawek minimalnych określonych w tej dyrektywie; w przypadku tymczasowego wdrożenia dyrektywy w sprawie podatku od transakcji finansowych w ramach wzmocnionej współpracy ten zasób własny nie wpływa na państwa członkowskie, które nie uczestniczą we wzmocnionej współpracy; Poprawka 25 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 2 2.  W okresie 2021–2027 następujące państwa członkowskie korzystają z obniżki brutto swoich rocznych wkładów opartych na DNB: Austria – 565 mln EUR, Dania – 377 mln EUR, Niemcy – 3 671 mln EUR, Niderlandy – 1 921 mln EUR i Szwecja – 1 069 mln EUR. Powyższe kwoty są mierzone w cenach z 2020 r. i dostosowywane do cen bieżących przez zastosowanie najbardziej aktualnego deflatora produktu krajowego brutto dla Unii wyrażonego w euro, podanego przez Komisję, który jest dostępny w chwili opracowywania projektu budżetu. Te obniżki brutto są finansowane przez wszystkie państwa członkowskie. 2.  Żadne państwo członkowskie nie powinno korzystać z jakiegokolwiek rabatu ani korekty. Poprawka 26 Projekt decyzji Artykuł 2 – ustęp 2 a (nowy) 2a.  Do dnia 1 stycznia 2021 r. Parlament Europejski i Rada, w ścisłej współpracy z Komisją, określają szczegółowe ustalenia i inne niezbędne przepisy dotyczące stosowania prawnie wiążącego harmonogramu wprowadzenia nowych zasobów własnych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym. Dochody z tych nowych zasobów własnych są wystarczające do pokrycia co najmniej spłaty kosztów finansowania zewnętrznego wynikających ze zdolności obsługi długu ustanowionej na mocy art. 3b. Nowe zasoby własne powinny również gwarantować odpowiedni poziom finansowania wydatków Unii w WRF, łagodząc jednocześnie przewagę wkładów opartych na DNB. Komisja przedstawia w tym celu odpowiednie wnioski ustawodawcze. Śródokresowy przegląd WRF na lata 2021–2027 wykorzystuje się m.in. w celu dostosowania i w razie konieczności przyjęcia nowych przepisów z myślą o osiągnięciu celów określonych w niniejszym ustępie. Poprawka 27 Projekt decyzji Artykuł 3 – ustęp 1 1.  Łączna kwota zasobów własnych przydzielonych Unii na pokrycie rocznych środków na płatności nie może przekroczyć 1,40 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich. 1.  Łączna kwota zasobów własnych przydzielonych Unii na pokrycie rocznych środków na płatności nie może przekraczać 1,50 % sumy dochodu narodowego brutto wszystkich państw członkowskich. Poprawka 28 Projekt decyzji Artykuł 3 – ustęp 2 2.  Łączna kwota rocznych środków na zobowiązania zapisana w budżecie Unii nie może przekroczyć 1,46 % sumy DNB wszystkich państw członkowskich. skreśla się Poprawka 29 Projekt decyzji Artykuł 3 – ustęp 3 3.  Zachowuje się odpowiedni stosunek środków na zobowiązania do środków na płatności dla zagwarantowania ich kompatybilności i umożliwienia przestrzegania w kolejnych latach pułapu określonego w ust. 1. skreśla się Poprawka 30 Projekt decyzji Artykuł 3 – ustęp 4 4.  W przypadku gdy zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 549/2013 powodują istotne zmiany poziomu DNB, Komisja przelicza pułapy ustalone w ust. 1 i 2, tymczasowo zwiększone zgodnie z art. 3c, według następującego wzoru: skreśla się DNBt-2 + DNBt-1 + DNBt ESA bieżący x% (y %) *_________________ DNBt-2 + DNBt-1 + DNBt ESA zmieniony We wzorze tym „t” oznacza ostatni pełny rok, za który dostępne są dane określone w rozporządzeniu (UE) nr 2019/5165, „x” oznacza pułap zasobów własnych na środki na płatności, a „y” – pułap zasobów własnych na środki na zobowiązania. We wzorze tym „ESA” oznacza europejski system rachunków narodowych i regionalnych w Unii. ___________________ 5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/516 z dnia 19 marca 2019 r. w sprawie harmonizacji dochodu narodowego brutto w cenach rynkowych oraz uchylające dyrektywę Rady 89/130/EWG, Euratom i rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1287/2003 (rozporządzenie DNB) (Dz.U. L 91 z 29.3.2019, s. 19). Poprawka 31 Projekt decyzji Artykuł 3 b – ustęp 2 – akapit 1 Spłata kwoty głównej środków finansowych wykorzystanych na wydatki, o których mowa w ust. 1 lit. b), oraz odnośnych należnych odsetek jest pokrywana z budżetu ogólnego Unii. Zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 te zobowiązania budżetowe można rozbić na kilka rocznych rat6. Kwota główna środków wykorzystanych na wydatki, o których mowa w ust. 1 lit. b), oraz odnośne należne odsetki są spłacane z wpływów z nowych zasobów własnych wprowadzonych do budżetu ogólnego Unii. Zgodnie z art. 112 ust. 2 rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 te zobowiązania budżetowe można podzielić na szereg rat rocznych. _____________________ 6 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012 (Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1). Poprawka 32 Projekt decyzji Artykuł 5 Artykuł 5 skreśla się Przenoszenie nadwyżki Wszelkie nadwyżki dochodów Unii w stosunku do całkowitych rzeczywistych wydatków podczas roku budżetowego przenosi się na kolejny rok budżetowy. Poprawka 33 Projekt decyzji Artykuł 6 – ustęp 2 2.  Państwa członkowskie zatrzymują – na poczet kosztów poboru – 25 % kwot, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a). 2.  Państwa członkowskie zatrzymują – tytułem rekompensaty za koszty poboru – 10 % kwot, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a). Poprawka 34 Projekt decyzji Artykuł 7 – akapit 1 – litera b a (nowa) ba)  traktowania budżetowego dochodów pochodzących z grzywien za naruszenie zasad konkurencji oraz postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; Poprawka 35 Projekt decyzji Artykuł 7 – akapit 1 – litera b b (nowa) bb)   zasad ustalania kwot zasobów własnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a -e, które mają być udostępniane, w tym mających zastosowanie stawek poboru w odniesieniu do tych zasobów własnych, w granicach określonych w tych punktach, jak również obliczania mającej zastosowanie stawki poboru zasobów własnych opartych na dochodzie narodowym brutto; Poprawka 36 Projekt decyzji Artykuł 7 – akapit 1 – litera b c (nowa) bc)   referencyjnego dochodu narodowego brutto, przepisów dostosowujących dochód narodowy brutto oraz przepisów określających sposób przeliczania pułapów płatności i zobowiązań w przypadku istotnych zmian w dochodzie narodowym brutto na potrzeby stosowania art. 2 ust. 1;

(1) Dz.U. C 162 z 10.5.2019, s. 51. (2) Dz.U. C 162 z 10.5.2019, s. 71. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0226. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0449. (5) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0032. (6) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0124. (7) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0206.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 2020 r. w sprawie wdrażania układu o stowarzyszeniu UE z Gruzją (2019/2200(INI))

P9_TA(2020)0221 A9-0136/2020

Parlament Europejski,

—  uwzględniając art. 8 oraz tytuł V, a w szczególności art. 21, 22, 36 i 37, Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) oraz część piątą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—  uwzględniając Układ o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony, który w pełni wszedł w życie w dniu 1 lipca 2016 r.,

—  uwzględniając swoje poprzednie rezolucje: z dnia 14 listopada 2018 r. w sprawie wdrożenia układu o stowarzyszeniu UE z Gruzją(1), z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie okupowanych terytoriów Gruzji 10 lat po rosyjskiej inwazji(2), z dnia 14 marca 2018 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielenia dalszej pomocy makrofinansowej Gruzji(3), z dnia 21 stycznia 2016 r. w sprawie układów o stowarzyszeniu / pogłębionych i kompleksowych stref wolnego handlu z Gruzją, Mołdawią i Ukrainą(4) i z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Gruzją, z drugiej strony(5),

—  uwzględniając wyniki piątego posiedzenia Rady Stowarzyszenia UE–Gruzja w dniu 5 marca 2019 r.,

—  uwzględniając oświadczenie końcowe i zalecenia z ósmego posiedzenia Komisji Parlamentarnej Stowarzyszenia UE–Gruzja, które odbyło się w dniach 27–28 marca 2019 r.,

—  uwzględniając wspólne deklaracje ze szczytów Partnerstwa Wschodniego, z których ostatni odbył się w dniu 24 listopada 2017 r. w Brukseli,

—  uwzględniając wspólną deklarację z szóstego posiedzenia Platformy Społeczeństwa Obywatelskiego UE–Gruzja w dniu 20 lutego 2020 r.,

—  uwzględniając wyniki trzeciego strategicznego dialogu na wysokim szczeblu UE–Gruzja o bezpieczeństwie z dnia 25 października 2019 r.,

—  uwzględniając wspólny dokument roboczy służb Komisji i Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 6 lutego 2020 r. w sprawie sprawozdania z wdrożenia układu o stowarzyszeniu przez Gruzję (SWD(2020)0030),

–  uwzględniając protokół ustaleń i wspólne oświadczenie, podpisane przez partię rządzącą i partie opozycyjne Gruzji w dniu 8 marca 2020 r., dotyczące wyborów parlamentarnych w 2020 r.,

–  uwzględniając opinię Komisji Weneckiej z dnia 19 czerwca 2017 r. w sprawie projektu zmiany konstytucji Gruzji,

–  uwzględniając końcową opinię Komisji Weneckiej z dnia 19 marca 2018 r. w sprawie reformy konstytucyjnej w Gruzji,

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe z misji obserwacji wyborów z ramienia Biura Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (ODIHR) OBWE z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie wyborów prezydenckich w Gruzji,

–  uwzględniając opinię w sprawie wyboru i mianowania sędziów Sądu Najwyższego Gruzji sporządzoną w trybie pilnym przez Komisję Wenecką w dniu 16 kwietnia 2019 r. oraz drugie sprawozdanie ODIHR w sprawie powoływania i mianowania sędziów Sądu Najwyższego w Gruzji z dnia 9 stycznia 2020 r.,

–  uwzględniając art. 54 Regulaminu, art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy i załącznik 3 do tej decyzji,

–  uwzględniając pismo Komisji Handlu Międzynarodowego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A9-0136/2020),

A.  mając na uwadze, że Gruzja i UE, jako partnerzy stowarzyszeni, dążą do wspierania stowarzyszenia politycznego i integracji gospodarczej w oparciu o wspólne wartości i zasady, takie jak demokracja, prawa człowieka i podstawowe wolności, praworządność i dobre rządy; mając na uwadze, że społeczeństwo gruzińskie w dalszym ciągu wykazuje silne poparcie dla europejskich aspiracji tego kraju i jego zbliżenia z UE;

B.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 49 TUE i deklaracją rzymską z dnia 25 marca 2017 r. każde państwo europejskie może złożyć wniosek o członkostwo w UE pod warunkiem spełnienia kryteriów kopenhaskich;

C.  mając na uwadze, że wejście w życie w grudniu 2018 r. znowelizowanej konstytucji zakończyło przejście Gruzji do pełnego systemu parlamentarnego; mając na uwadze, że dokonano postępu we wdrażaniu układu o stowarzyszeniu UE–Gruzja, między innymi przez przejście od 2024 r. na w pełni proporcjonalny system wyborczy;

D.  mając na uwadze, że Gruzja w dalszym ciągu angażuje się we wdrażanie układu o stowarzyszeniu oraz pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu (DCFTA) i kontynuuje dostosowywanie się do dorobku prawnego i standardów UE, co przynosi coraz większe korzyści;

E.  mając na uwadze, że nadal trwają próby destabilizacji Gruzji, między innymi przez wdrażanie tzw. traktatów między Federacją Rosyjską a gruzińskimi regionami Abchazji i Cchinwali/Osetii Południowej, zamknięcie od sierpnia 2019 r. przejść granicznych w pobliżu granicy administracyjnej w Regionie Cchinwali/Osetii Południowej, intensyfikację „borderyzacji” wzdłuż granicy administracyjnej oraz przeprowadzenie tzw. wyborów prezydenckich w Abchazji w marcu 2020 r.;

F.  mając na uwadze, że niedawny dialog między partią rządzącą a opozycją, wspierany przez UE i USA, zaowocował protokołem ustaleń i wspólnym oświadczeniem, podpisanymi przez wszystkie najważniejsze partie w dniu 8 marca 2020 r., co stanowi kluczowy krok w kierunku depolaryzacji i normalizacji środowiska politycznego w Gruzji w okresie poprzedzającym wybory parlamentarne zaplanowane na październik 2020 r.;

G.  mając na uwadze, że reformy wymiaru sprawiedliwości nadal są niewielkie, a niedawne mianowanie czternastu sędziów Sądu Najwyższego na dożywotnie stanowiska było pozbawione przejrzystości, nie spełniało obiektywnych kryteriów opartych na zasługach i ukazało wpływ polityki partyjnej; mając na uwadze, że głosowanie na posiedzeniu plenarnym w sprawie mianowania sędziów odbywało się w warunkach kryzysu politycznego, bojkotu opozycji, powszechnych apeli o odroczenie i poważnych zakłóceń na etapach prac w komisji i na posiedzeniu plenarnym;

1.  z zadowoleniem przyjmuje ciągłe pogłębianie stosunków między UE a Gruzją, a także zdecydowane poparcie, jakim wybrana przez Gruzję ścieżka integracji europejskiej i euroatlantyckiej cieszy się na całej scenie politycznej i w społeczeństwie; uznaje postępy osiągnięte we wdrażaniu kompleksowych reform, dzięki którym Gruzja stała się jednym z kluczowych partnerów UE w regionie, i przypomina, że należy nadal wdrażać i monitorować reformy w ramach układu o stowarzyszeniu oraz DCFTA; przypomina, że wzmocniona współpraca i pomoc UE opierają się na zasadzie „więcej za więcej” i są uzależnione od dalszych postępów w zakresie reform, w szczególności dotyczących demokracji i praworządności, co obejmuje mechanizmy kontroli i równowagi w instytucjach, niezależność wymiaru sprawiedliwości i reformę ordynacji wyborczej;

2.  ponownie wyraża pełne poparcie dla suwerenności i integralności terytorialnej Gruzji w granicach uznanych przez społeczność międzynarodową i potwierdza, że nadal będzie się angażował na rzecz pokojowego rozwiązania konfliktu rosyjsko-gruzińskiego, w tym za pośrednictwem Specjalnego Przedstawiciela UE w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji oraz przez współprzewodniczenie międzynarodowym rozmowom w Genewie, działania misji obserwacyjnej UE (EUMM) oraz politykę nieuznawania i zaangażowania; zdecydowanie potępia nielegalną okupację gruzińskich regionów Abchazji i Cchinwali/Osetii Południowej przez Federację Rosyjską oraz trwającą nielegalną instalację ogrodzeń z drutu kolczastego i innych sztucznych przeszkód („borderyzację”) wzdłuż granicy administracyjnej przez rosyjskie i de facto południowoosetyjskie siły bezpieczeństwa oraz podkreśla, że należy położyć kres tym naruszeniom prawa międzynarodowego; domaga się, aby faktyczne władze Abchazji i Regionu Cchinwali/Osetii Południowej bezzwłocznie ponownie otworzyły zamknięte przejścia graniczne i przestały ograniczać swobodę przemieszczania się w tych regionach; wzywa Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz państwa członkowskie do potępienia tego procesu; podkreśla, że układ o stowarzyszeniu obejmuje całe terytorium Gruzji, w tym regiony okupowane, i ma na celu przyniesienie korzyści całemu społeczeństwu; wzywa Federację Rosyjską do wypełnienia zobowiązań wynikających z wynegocjowanego przy wsparciu UE porozumienia o zawieszeniu broni z dnia 12 sierpnia 2008 r., w szczególności do wycofania wszystkich sił zbrojnych z okupowanych terytoriów Gruzji oraz do umożliwienia EUMM swobodnego dostępu do całego terytorium Gruzji; w związku z tym wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ), aby wyraźnie poinformowała, których postanowień Federacja Rosyjska jeszcze nie zrealizowała; zwraca się do Komisji i ESDZ o wzmożenie wysiłków na rzecz pokojowego rozwiązania konfliktu przy wykorzystaniu wszystkich narzędzi dyplomatycznych, w tym za pośrednictwem EUMM i Specjalnego Przedstawiciela UE w Regionie Kaukazu Południowego i ds. Kryzysu w Gruzji, a także o dalsze wspieranie przedstawionego przez gruziński parlament pakietu „Krok ku lepszej przyszłości” oraz promowanie kontaktów międzyludzkich i środków budowy zaufania; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Gruzji na rzecz wspierania stosunków dobrosąsiedzkich i konstruktywnej współpracy między krajami Zakaukazia;

3.  pochwala uznaną przez społeczność międzynarodową reakcję narodu gruzińskiego i organów publicznych na wybuch pandemii COVID-19 i podkreśla skuteczne środki zapobiegawcze podjęte przez pracowników medycznych i organy rządowe; umożliwiły one zmniejszenie obciążenia gruzińskiego systemu opieki zdrowotnej i złagodzenie negatywnego wpływu na gospodarkę; gratuluje obywatelom Gruzji, że w obliczu trudności gospodarczych i społecznych zastosowali się do tych środków; zachęca do generowania inwestycji mających na celu poprawę jakości opieki zdrowotnej i zapewnienie równego dostępu do niej; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że UE przeznaczyła 183 mln EUR na dotacje dla Gruzji w związku z COVID-19 i 150 mln EUR w pożyczkach, aby zwiększyć jej stabilność makroekonomiczną i umożliwić przekierowanie środków na ochronę obywateli, łagodzenie bardzo poważnych skutków społeczno-gospodarczych pandemii oraz zacieśnianie współpracy z UE w zakresie odporności systemów zdrowia publicznego, w tym wymianę najlepszych praktyk i współpracę ze społeczeństwem obywatelskim w celu opracowania strategii na wypadek epidemii, koncentrujących się na najsłabszych grupach;

4.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od marca 2017 r. obywatele Gruzji dokonali 900 000 bezwizowych wizyt w państwach strefy Schengen i w państwach stowarzyszonych w ramach Schengen; odnotowuje rosnącą liczbę nieuzasadnionych wniosków o azyl składanych przez obywateli Gruzji i wzywa wszystkie państwa członkowskie do uznania Gruzji za bezpieczny kraj pochodzenia w celu przyspieszenia rozpatrywania takich wniosków i readmisji; podkreśla znaczenie ciągłego wdrażania przez Gruzję kryteriów liberalizacji reżimu wizowego oraz zacieśnienia współpracy między gruzińskimi organami wymiaru sprawiedliwości i organami ścigania a państwami członkowskimi w celu ograniczenia przestępczości transgranicznej, zwłaszcza handlu ludźmi i nielegalnego handlu narkotykami; z zadowoleniem przyjmuje wzmocnienie międzynarodowej współpracy w zakresie egzekwowania prawa między Gruzją a Europolem;

5.  podkreśla, że Gruzja jest wiarygodnym partnerem UE i wnosi istotny wkład w misje i operacje w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) oraz NATO; wzywa Radę i ESDZ, by w dalszym ciągu angażowały się wraz z Gruzją w WPBiO, w szczególności biorąc pod uwagę zainteresowanie Gruzji omówieniem możliwości jej udziału w projektach PESCO, a także rozwijaniem współpracy z odpowiednimi agencjami UE, gdy leży to we wspólnym interesie zarówno UE, jak i Gruzji;

Dialog polityczny i wybory parlamentarne

6.  wyraża uznanie dla wszystkich głównych partii politycznych w związku z podpisaniem uzgodnionych z udziałem mediatorów międzynarodowych protokołu ustaleń i wspólnego oświadczenia z dnia 8 marca 2020 r., w których ustanowiono główne cechy systemu wyborczego w oparciu o 120 mandatów proporcjonalnych i 30 mandatów większościowych i sprawiedliwy skład okręgów wyborczych zgodnie z zaleceniami Komisji Weneckiej, a także umożliwiono wykorzystanie tego systemu w wyborach parlamentarnych w październiku 2020 r.; z zadowoleniem przyjmuje wynik dialogu międzypartyjnego, ponieważ oznacza on chęć znalezienia wspólnego rozwiązania, i podkreśla znaczenie dalszej odbudowy zaufania między partiami politycznymi oraz kontynuowania dialogu międzypartyjnego w okresie poprzedzającym wybory parlamentarne w październiku 2020 r. w celu zapewnienia stabilności politycznej; z zadowoleniem przyjmuje wdrożenie porozumienia z dnia 8 marca 2020 r. i decyzję prezydent Zurabiszwili z dnia 15 maja 2020 r. o ułaskawieniu dwóch uwięzionych przywódców opozycji, co stanowi ważny krok w kierunku złagodzenia napięć; wzywa w związku z tym wszystkie partie, by przestrzegały zarówno litery, jak i ducha porozumienia oraz by w pełni wdrożyły wszystkie jego aspekty, a mianowicie by zadbały o jak najszybsze zapisanie w konstytucji i prawie wszystkich elementów reformy wyborczej i ich wdrożenie oraz zajęcie się nierozwiązanymi kwestiami upolitycznionych procesów sądowych;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że parlament Gruzji zaczął rozważać reformy systemu wyborczego natychmiast po zniesieniu stanu wyjątkowego i z powodzeniem przyjął poprawki do konstytucji i ordynacji wyborczej; gratuluje Gruzji podjęcia kroków zmierzających do utworzenia bardziej reprezentatywnego parlamentu i depolaryzacji środowiska politycznego; wzywa wszystkie partie polityczne i wszystkich parlamentarzystów, by dalej w dobrej wierze działali na rzecz krzewienia demokracji w Gruzji;

8.  zauważa, że zbliżające się wybory parlamentarne będą miały zasadnicze znaczenie dla potwierdzenia demokratycznej legitymacji Gruzji, i w związku z tym wyraża nadzieję, że kampania wyborcza będzie się charakteryzowała uczciwą konkurencją; wzywa władze Gruzji do szybkiego wdrożenia i pełnego uwzględnienia zaleceń OBWE/ODIHR oraz do przeglądu odpowiednich przepisów, aby zareagować na stwierdzone niedociągnięcia i wyzwania, w tym na wykorzystywanie środków publicznych do prowadzenia kampanii politycznych i inne niewłaściwe metody finansowania kampanii, bezkarność sprawców przemocy, rozpowszechnianie mowy nienawiści i ksenofobii, kupowanie głosów, reprezentację opozycji w administracji wyborczej, a także zdolność wyborców, zwłaszcza urzędników służby cywilnej, do „głosowania wolnego od nacisków i obawy przed zemstą”(6); wzywa władze do ochrony pracy organizacji społeczeństwa obywatelskiego i obserwatorów wyborów, aby mogli wykonywać swoją działalność bez bycia zastraszanymi i bez ingerencji;

9.  zachęca władze gruzińskie i administrację wyborczą Gruzji do stworzenia bezpiecznych warunków na czas wyborów parlamentarnych w październiku 2020 r. przez zapewnienie personelowi wyborczemu środków ochrony indywidualnej, dostosowanie urządzeń do głosowania, aby zagwarantować zdrowie i bezpieczeństwo głosujących, oraz zapewnienie niezakłóconej pracy obserwatorów wyborów;

10.  potwierdza poparcie dla dynamicznego społeczeństwa obywatelskiego Gruzji i podkreśla, że odgrywa ono kluczową rolę w zapewnianiu demokratycznego nadzoru i w monitorowaniu wdrażania układu o stowarzyszeniu i DCFTA; wzywa rząd i parlament Gruzji do ustanowienia formalnych mechanizmów udziału społeczeństwa obywatelskiego w procesie politycznym; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia politycznego, technicznego i finansowego wsparcia dla działalności społeczeństwa obywatelskiego; wzywa władze Gruzji do uruchomienia krajowych programów wsparcia dla społeczeństwa obywatelskiego w uzupełnieniu do programów zapewnianych przez UE i międzynarodową społeczność darczyńców;

Praworządność, dobre rządy i wolność mediów

11.  uznaje postępy Gruzji w realizacji reform, które wzmacniają demokrację, praworządność, prawa człowieka i podstawowe wolności, w szczególności reform konstytucyjnych przeprowadzonych w 2018 r.; zachęca rząd Gruzji, aby utrwalał praworządność oraz kontynuował reformę wymiaru sprawiedliwości, walkę z korupcją i zawłaszczaniem państwa, reformę administracji publicznej, decentralizację, dobre rządy, wdrażanie przepisów antydyskryminacyjnych i zapewnianie praw pracowniczych w celu dalszego pogłębienia integracji między Gruzją a UE;

12.  wyraża zaniepokojenie niedawnymi sprawami sądowymi przeciwko politykom opozycji, które podważyły zaufanie między partią rządzącą a opozycją, mogą mieć niekorzystny wpływ na reformy wynikające z układu o stowarzyszeniu / DCFTA oraz być sprzeczne z literą i duchem układu o stowarzyszeniu; z zadowoleniem przyjmuje ułaskawienie przez prezydent Gruzji skazanych polityków opozycji, co toruje drogę do depolaryzacji sceny politycznej i społeczeństwa; wzywa władze gruzińskie do powstrzymania się od prowadzenia spraw sądowych o podłożu politycznym i wzywa delegaturę UE do monitorowania wszystkich takich procesów; wzywa Gruzję do przestrzegania najwyższych standardów praworządności, zwłaszcza niezależności sądów i prawa do rzetelnego procesu sądowego, oraz praw człowieka. zgodnie z zobowiązaniem zawartym w układzie o stowarzyszeniu;

13.  wzywa do przeglądu procedur wyboru sędziów, tak aby zadbać o pełne wdrożenie zaleceń Komisji Weneckiej przed wszelkimi nowymi nominacjami; ubolewa nad tym, że niedawna procedura wyboru sędziów Sądu Najwyższego nie była w pełni zgodna z tymi zaleceniami i charakteryzowała się istotnymi uchybieniami; podkreśla znaczenie odpolitycznionego wymiaru sprawiedliwości wolnego od ingerencji politycznych, a także znaczenie poszanowania przejrzystości, merytokracji i odpowiedzialności przy mianowaniu sędziów Sądu Najwyższego Gruzji i innych instytucji sądowniczych; w związku z tym zachęca rząd gruziński, by kontynuował i umacniał reformy wymiaru sprawiedliwości, w tym prokuratury, a jednocześnie wspierał otwarty dialog ze wszystkimi podmiotami politycznymi i społeczeństwem obywatelskim oraz zapewniał przestrzeganie międzynarodowych standardów;

14.  podkreśla, jak ważna jest pełna i stała współpraca z Międzynarodowym Trybunałem Karnym, aby zapewnić pełną odpowiedzialność w sprawach, które prowadzi;

15.  wzywa do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie wszystkich przypadków nadmiernego użycia siły przez gruzińskie organy ścigania przeciwko pokojowym demonstrantom i dziennikarzom, w tym podczas protestów w czerwcu 2019 r.; podkreśla, że należy unikać bezkarności i dopilnować, aby sprawcy zostali pociągnięci do odpowiedzialności; wzywa rząd gruziński do utrzymania w mocy prawa do pokojowych zgromadzeń i wolności słowa, zgodnie ze zobowiązaniami podjętymi w ramach układu o stowarzyszeniu, w tym przez złagodzenie nieproporcjonalnych sankcji wobec protestujących;

16.  przyznaje, że krajobraz medialny w Gruzji jest dynamiczny i pluralistyczny, ale również spolaryzowany; podkreśla znaczenie wolności mediów, która powinna obejmować równy dostęp wszystkich partii politycznych do mediów, niezależność redakcyjną oraz pluralistyczne, niezależne, bezstronne i niedyskryminacyjne przedstawianie poglądów politycznych w programach przez nadawców prywatnych, a zwłaszcza publicznych, w trakcie zbliżającej się kampanii wyborczej; podkreśla, że należy ustanowić jasne przepisy regulujące bezpłatne i płatne reklamy, a także zapewnić większą przejrzystość własności mediów poprzez wzmocnienie monitorowania mediów; apeluje do władz, by powstrzymały się od ingerowania w wolność mediów lub wytaczania spraw sądowych umotywowanych politycznie przeciwko właścicielom lub przedstawicielom mediów; wzywa rząd gruziński, aby podjął kroki w celu zapobiegania kampaniom dezinformacyjnym prowadzonym przez podmioty zagraniczne lub krajowe wobec kraju lub jakiejkolwiek partii politycznej; wzywa platformy mediów społecznościowych do zadbania o to, by nie były wykorzystywane do podważania integralności procesu wyborczego;

17.  zdecydowanie potępia cyberataki na gruzińskie instytucje i media, powszechnie przypisywane rosyjskim podmiotom; podkreśla potrzebę skutecznego zbadania i zwalczania zagranicznych kampanii dezinformacyjnych i propagandy, które szkodzą instytucjom gruzińskim i przyczyniają się do polaryzacji społeczeństwa; w związku z tym wzywa Radę i ESDZ do zacieśnienia współpracy w zakresie cyberbezpieczeństwa, aby wzmocnić odporność Gruzji w tej dziedzinie, a także zwraca się do Komisji, by wspierała reformy w zakresie umiejętności korzystania z mediów i informacji, a do rządu gruzińskiego, by współpracował z instytucjami UE w zakresie najlepszych praktyk dotyczących zwalczania dezinformacji; ponadto wzywa wszystkie podmioty polityczne w Gruzji, by powstrzymały się od wykorzystywania mediów społecznościowych do atakowania poszczególnych osób, organizacji i instytucji oraz do celowego rozpowszechniania fałszywych informacji; odnotowuje niedawne działania podjęte przez platformy mediów społecznościowych, dotyczące kont i stron zaangażowanych w skoordynowaną fałszywą aktywność i ataki na opozycję, media i społeczeństwo obywatelskie;

Poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności

18.  ubolewa, że Federacja Rosyjska, sprawująca rzeczywistą kontrolę nad gruzińskimi regionami Abchazji i Regionu Cchinwali/Osetii Południowej, wciąż dopuszcza się naruszeń praw podstawowych ludności zamieszkującej okupowane regiony, pozbawionej swobody przemieszczania się i pobytu, prawa własności i prawa dostępu do edukacji w języku ojczystym, i ponownie wyraża pełne poparcie dla bezpiecznego i godnego powrotu do domu osób wewnętrznie przesiedlonych i uchodźców; wyraża zaniepokojenie w związku z tym, że nieustanny i nielegalny proces „borderyzacji” ma szczególnie szkodliwe skutki w kontekście trwającej walki z pandemią COVID-19, ponieważ ograniczenie swobody przemieszczania się pozbawia ludzi dostępu do niezbędnych usług medycznych i zagraża ich życiu; z zadowoleniem przyjmuje wznowienie uczestnictwa w mechanizmach zapobiegania incydentom i reagowania na nie (IPRM), do którego doszło w dniu 30 lipca 2020 r. w Ergneti, i zachęca wszystkie strony do wznowienia regularnego dialogu w takiej formie aby poprawić sytuację w zakresie bezpieczeństwa i sytuację humanitarną ludności dotkniętej konfliktem;

19.  podkreśla, że równość płci jest podstawowym warunkiem zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu; wyraża uznanie dla pracy Rady ds. Równości Płci gruzińskiego parlamentu oraz dla jej wysiłków na rzecz uznania molestowania seksualnego za formę dyskryminacji oraz podnoszenia świadomości na ten temat; wzywa rząd i władze Gruzji do dalszego zwiększenia reprezentacji kobiet i równego traktowania na wszystkich szczeblach życia politycznego i społecznego; wzywa Komisję Europejską do uwzględnienia kwestii równości płci we wszystkich obszarach polityki, programach i działaniach związanych z Gruzją; wzywa do pełnego wdrożenia konwencji stambulskiej;

20.  z zadowoleniem przyjmuje pracę Departamentu ds. Praw Człowieka w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Gruzji i nalega na dokładne i skuteczne wdrożenie istniejących przepisów dotyczących praw człowieka i przeciwdziałania dyskryminacji; wzywa do dalszych wysiłków na rzecz rozwiązania problemu dyskryminacji kobiet, osób LGBT, Romów i mniejszości religijnych w obszarach społecznym, gospodarczym, związanym z pracą i zdrowiem oraz do przyspieszenia dochodzeń i postępowań dotyczących mowy nienawiści i przestępstw z użyciem przemocy wobec wszystkich mniejszości i słabszych grup społecznych; wzywa wszystkie wspólnoty religijne, w tym gruziński Kościół Prawosławny, i społeczeństwo obywatelskie do stworzenia atmosfery tolerancji;

21.  podkreśla znaczenie dalszego wzmacniania systemu ochrony dzieci, w tym przez zapobieganie przemocy i wykorzystywaniu seksualnemu nieletnich; wzywa do podnoszenia świadomości w zakresie zagrożeń cyfrowych i do zagwarantowania dostępu do edukacji dla wszystkich, w tym dzieci niepełnosprawnych; podkreśla odpowiedzialność rządu gruzińskiego za monitorowanie sytuacji dzieci w domach dziecka;

Postanowienia instytucjonalne

22.  podkreśla, jak ważne jest łagodzenie antagonizmów i polaryzacji polityki oraz zapewnienie konstruktywnej współpracy w demokratycznych instytucjach w tym kraju, w szczególności w parlamencie Gruzji; podkreśla w związku z tym, że należy poprawić klimat polityczny i budować zaufanie wśród wszystkich podmiotów politycznych i instytucjonalnych, a także między nimi a obywatelami Gruzji;

23.  wzywa parlament Gruzji, aby w pełni wykorzystał możliwości, jakimi dysponuje Gruzja będąca krajem o priorytetowym znaczeniu z punktu widzenia działań Parlamentu Europejskiego w dziedzinie wspierania demokracji, oraz by podjął dialog w celu określenia własnych potrzeb;

24.  wzywa parlament gruziński do zwiększenia zdolności w zakresie egzekwowania parlamentarnych mechanizmów kontroli, w szczególności kontroli nad systemem bezpieczeństwa; zachęca do zwiększenia roli opozycji w procesie nadzoru parlamentarnego, do uproszczenia procedur wzywania członków rządu i innych odpowiedzialnych urzędników oraz do ustanowienia scentralizowanego systemu rejestracji w celu terminowego i pełnego informowania wszystkich zainteresowanych stron na temat kontroli parlamentarnej;

Stosunki gospodarcze i handlowe

25.  zauważa z zadowoleniem, że UE jest głównym partnerem handlowym Gruzji, którego udział w całkowitej wymianie handlowej kraju wynosi 27 %; z zadowoleniem przyjmuje dalsze zbliżanie gruzińskiego ustawodawstwa w dziedzinach związanych z handlem; podkreśla, że należy zwiększyć i zróżnicować gruziński wywóz do UE poza towary rolne i surowce oraz przyciągnąć inwestycje z UE do Gruzji, aby zapewnić większą liczbę miejsc pracy i poprawić bilans handlowy Gruzji z UE oraz jej stabilność makrofinansową, przede wszystkim przez wzmocnienie praworządności, walkę z korupcją, praniem pieniędzy i uchylaniem się od opodatkowania oraz przez wspieranie zbliżenia do standardów UE; podkreśla, jak ważne jest wspieranie korzystnego otoczenia biznesowego dla przedsiębiorstw regionalnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw w celu zwiększenia zdolności Gruzji do dalszej innowacyjności w różnych sektorach gospodarki; wzywa Komisję, by zbadała możliwości ściślejszej współpracy sektorowej w dziedzinie gospodarki cyfrowej, edukacji, badań naukowych i innowacji oraz by wzmocniła sektor ICT, transformację cyfrową i technologie ekologiczne, a także by prowadziła wymianę know-how i najlepszych praktyk; podkreśla znaczenie specjalnych programów na rzecz młodzieży dla tworzenia uczciwych możliwości zatrudnienia;

26.  przypomina, że celem układu o stowarzyszeniu / DCFTA między UE a Gruzją jest stopniowe włączenie Gruzji do jednolitego rynku; wzywa Komisję, by bardziej zdecydowanie określiła cel, jakim jest zapewnienie Gruzji dostępu do jednolitego rynku, oraz by nasiliła inicjatywy mające na celu głębszą integrację sektorową, tak aby osiągnąć większą spójność polityki z UE oraz by rezultaty współpracy dwustronnej stały się dla obu stron bardziej widoczne i konkretne;

27.  podkreśla znaczenie przejrzystości i zachęca władze Gruzji, by dalej informowały lokalnych przedsiębiorców i środki masowego przekazu o wdrażaniu DCFTA;

28.  wzywa Komisję, by wspierała pełne wdrożenie DCFTA poprzez skoordynowaną pomoc, skupiając się na zrównoważonym rozwoju gospodarczym zgodnie z Europejskim Zielonym Ładem i na wspieraniu MŚP i reform strukturalnych we współpracy z przedsiębiorstwami i społeczeństwem obywatelskim, w tym gruntownej reformy sektora bankowego i finansowego mającej na celu zwalczanie prania pieniędzy i uchylania się od opodatkowania;

29.  podkreśla znaczenie reform strukturalnych dla dalszej poprawy klimatu inwestycyjnego w Gruzji, w tym dla przyciągania bezpośrednich inwestycji zagranicznych i zapewnienia ich przejrzystości; zachęca władze Gruzji do wzmocnienia zdolności odpowiedzialnych instytucji i zwiększenia wsparcia politycznego i jedności politycznej w odniesieniu do projektów infrastrukturalnych o strategicznym znaczeniu;

Współpraca sektorowa

30.  zachęca rząd Gruzji do kontynuowania kompleksowej reformy prawa pracy, aby zapewnić lepszą regulację warunków pracy, obejmującą stałe ulepszenia inspekcji pracy i dialogu społecznego; podkreśla w szczególności potrzebę zmiany ustawy o bezpieczeństwie pracy, tak by ustanowić pełnoprawny system kontroli i właściwy mechanizm antydyskryminacyjny, które mają służyć wyraźnemu monitorowaniu pełnego przestrzegania praw pracowniczych i systematycznej weryfikacji zagrożeń w miejscu pracy, a także potrzebę wprowadzenia nowoczesnego mechanizmu antykorupcyjnego i ratyfikowania wszystkich odpowiednich konwencji MOP; zachęca do zaangażowania w te reformy organizacji społeczeństwa obywatelskiego i związków zawodowych, mając na uwadze ich znaczenie dla praw pracowniczych i społecznych w Gruzji;

31.  przypomina, że DCFTA muszą zawsze zawierać solidne, wiążące i możliwe do wyegzekwowania rozdziały dotyczące zrównoważonego rozwoju, w pełni zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami, w szczególności z porozumieniem paryskim, a także z zasadami WTO; zachęca do przyspieszenia realizacji trzeciego krajowego programu działań w zakresie środowiska naturalnego oraz do zbliżenia gruzińskiego ustawodawstwa do dorobku prawnego UE w dziedzinie środowiska, zgodnie z wymogami układu o stowarzyszeniu dotyczącymi ochrony środowiska; wzywa Gruzję do dalszego zwiększania zaangażowania w walkę ze zmianą klimatu, a Komisję do ułatwienia udziału Gruzji w Europejskim Zielonym Ładzie oraz do zadbania o to, by DCFTA nie była sprzeczna z określonymi w nim celami i inicjatywami w zakresie ochrony środowiska;

32.  z zadowoleniem przyjmuje to, co osiągnięto dzięki jednolitym ramom wsparcia, i zachęca do szybkiego i skutecznego wdrożenia nowych programów pomocy, które koncentrują się na efektywności energetycznej, gospodarowaniu odpadami stałymi oraz zaopatrzeniu w wodę i na warunkach sanitarnych;

33.  z zadowoleniem przyjmuje przeznaczenie przez Komisję 3,4 mld EUR na 18 projektów priorytetowych w Gruzji w ramach orientacyjnego planu inwestycji w transeuropejską sieć transportową (TEN-T); wzywa Gruzję, by ulepszyła sektor energetyczny i łączność i aby w procesie wdrażania zapewniła jednocześnie zrównoważenie środowiskowe, w szczególności ochronę różnorodności biologicznej i obszarów chronionych, a także wzięła pod uwagę społeczności lokalne;

34.  z zadowoleniem przyjmuje nowy program edukacyjny Gruzji, przegląd strategii na rzecz edukacji i nauki na lata 2017–2021, nową ustawę o kształceniu i szkoleniu zawodowym oraz postępy w dostosowaniu jej mechanizmu zapewniania jakości edukacji do układu o stowarzyszeniu; z zadowoleniem przyjmuje udane uczestnictwo Gruzji w programie Erasmus+, w ramach którego prawie 7 500 studentów i nauczycieli akademickich wzięło udział w wymianie między Gruzją a UE, a także Szkołę Europejską Partnerstwa Wschodniego i pierwszą szkołę europejską ustanowioną przez UE i rząd gruziński;

35.  zaleca, aby Komisja kontynuowała wysiłki na rzecz umożliwienia uczestnictwa Gruzji we wspieranych przez UE programach i agencjach, które są otwarte dla państw spoza UE, zgodnie z odpowiednim statusem prawnym;

o
o   o

36.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, a także rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i parlamentowi Gruzji.

(1) Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0457. (2) Dz.U. C 28 z 27.1.2020, s. 97. (3) Dz.U. C 162 z 10.5.2019, s. 138. (4) Dz.U. C 11 z 12.1.2018, s. 82. (5) Dz.U. C 294 z 12.8.2016, s. 111. (6) Sprawozdanie końcowe misji obserwacji wyborów ODIHR z dnia 28 lutego 2019 r. w sprawie wyborów prezydenckich w Gruzji, s. 30.