Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie propozycji mianowania Julii Laffranque na członkinię komitetu ustanowionego na podstawie art. 255 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (2020/2238(INS))

P9_TA(2020)0310 B9-0368/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 255 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 128 Regulaminu,

–  uwzględniając propozycję Komisji Prawnej Parlamentu Europejskiego (B9-0368/2020),

A.  mając na uwadze, że Julia Laffranque spełnia warunki określone w art. 255 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

1.  proponuje mianowanie Julii Laffranque na członkinię przedmiotowego komitetu;

2.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji prezesowi Trybunału Sprawiedliwości.

Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie zalecenia Rady dotyczącego mianowania na stanowisko członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego (N9-0055/2020 – C9-0331/2020 – 2020/0805(NLE))

P9_TA(2020)0311 A9-0218/2020

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zalecenie Rady z 9 października 2020 r. (N9-0055/2020)(1),

–  uwzględniając art. 283 ust. 2 akapit drugi Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem (C9-0331/2020),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2019 r. w sprawie równowagi płci przy obsadzaniu stanowisk w obszarze polityki gospodarczej i monetarnej UE(2),

–  uwzględniając swoją decyzję z 17 września 2019 r. w sprawie zalecenia Rady dotyczącego powołania na stanowisko prezesa Europejskiego Banku Centralnego(3),

–  uwzględniając swoje decyzje z 17 grudnia 2019 r. w sprawie zaleceń Rady dotyczących powołania na stanowisko dwóch członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego(4),

–  uwzględniając art. 130 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0218/2020),

A.  mając na uwadze, że pismem z dnia 14 października 2020 r. Rada Europejska skonsultowała się z Parlamentem w sprawie mianowania Franka Eldersona na stanowisko członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego na okres ośmiu lat od 15 grudnia 2020 r.;

B.  mając na uwadze, że Komisja Gospodarcza i Monetarna Parlamentu Europejskiego oceniła kwalifikacje kandydata, zwłaszcza pod kątem wymogów określonych w art. 283 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w świetle potrzeby zapewnienia pełnej niezależności Europejskiego Banku Centralnego zgodnie z art. 130 tego traktatu; mając na uwadze, że w ramach procesu oceny komisja otrzymała życiorys kandydata, jak również odpowiedzi na przedstawione mu w kwestionariuszu pytania;

C.  mając na uwadze, że dnia 9 listopada 2020 r. komisja przeprowadziła przesłuchanie kandydata, podczas którego wygłosił on oświadczenie wstępne, a następnie udzielił odpowiedzi na pytania członków komisji;

D.  mając na uwadze, że Rada Prezesów Europejskiego Banku Centralnego składa się z członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego i 19 prezesów krajowych banków centralnych państw członkowskich, których walutą jest euro; mając na uwadze, że obecnie wszyscy prezesi krajowych banków centralnych to mężczyźni;

E.  mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie wyrażał niezadowolenie z procedury mianowania członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego i wzywał do usprawnienia procedur w tym zakresie; mając na uwadze, że Parlament Europejski domagał się, aby przedstawiano mu w odpowiednim czasie krótką listę kandydatów, zrównoważoną pod względem płci i zawierającą co najmniej dwa nazwiska;

F.  mając na uwadze, że 17 września 2019 r. Parlament wydał pozytywną opinię w sprawie zalecenia Rady dotyczącego mianowania Christine Lagarde jako pierwszej kobiety na stanowisku prezesa Europejskiego Banku Centralnego;

G.  mając na uwadze, że 17 grudnia 2019 r. Parlament wydał pozytywne opinie w sprawie zaleceń Rady dotyczących mianowania Fabia Panetty i Isabel Schnabel na stanowisko członków Zarządu Europejskiego Banku Centralnego;

H.  mając na uwadze, że kobiety nadal są niedostatecznie reprezentowane w Radzie Prezesów Europejskiego Banku Centralnego; mając na uwadze, że Parlament ubolewa nad faktem, iż państwa członkowskie nie potraktowały jego postulatu poważnie, mając to na uwadze, wzywa instytucje krajowe i unijne do aktywnego działania na rzecz osiągnięcia równowagi płci podczas kolejnych nominacji;

I.  mając na uwadze, że wszystkie instytucje i organy unijne i krajowe powinny wdrożyć konkretne środki w celu zapewnienia równowagi płci;

1.  wydaje pozytywną opinię w sprawie zalecenia Rady dotyczącego mianowania Franka Eldersona na członka Zarządu Europejskiego Banku Centralnego;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej decyzji Radzie Europejskiej, Radzie oraz rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 338 z 12.10.2020, s. 2. (2) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0211. (3) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0008. (4) Teksty przyjęte P9_TA(2019)0093 i P9_TA(2019)0094.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Chorwacji i Polsce w związku z klęskami żywiołowymi oraz zapewnienia wypłaty zaliczek na rzecz Chorwacji, Niemiec, Grecji, Węgier, Irlandii, Portugalii i Hiszpanii w związku z wystąpieniem poważnego stanu zagrożenia zdrowia publicznego (COM(2020)0960 – C9-0318/2020 – 2020/0299(BUD))

P9_TA(2020)0312 A9-0221/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2020)0960 – C9‑0318/2020),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014–2020(2), w szczególności jego art. 10,

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(3), w szczególności jego pkt 11,

–  uwzględniając pismo przesłane przez Komisję Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9‑0221/2020),

1.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję będącą wyrazem solidarności Unii z obywatelami i regionami Unii dotkniętymi klęskami żywiołowymi i poważnym zagrożeniem zdrowia publicznego spowodowanym pandemią COVID-19 na początku 2020 r.;

2.  podkreśla pilną potrzebę udostępnienia dotkniętym regionom pomocy finansowej za pośrednictwem Funduszu Solidarności Unii Europejskiej;

3.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Chorwacji i Polsce w związku z klęskami żywiołowymi oraz zapewnienia wypłaty zaliczek na rzecz Chorwacji, Niemiec, Grecji, Węgier, Irlandii, Portugalii i Hiszpanii w związku z wystąpieniem poważnego stanu zagrożenia zdrowia publicznego

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji (UE) 2021/75.)

(1) Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3. (2) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (3) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 9/2020 na rok budżetowy 2020, towarzyszącego wnioskowi w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Chorwacji i Polsce w związku z klęskami żywiołowymi oraz zapewnienia wypłaty zaliczek na rzecz Chorwacji, Niemiec, Grecji, Węgier, Irlandii, Portugalii i Hiszpanii w związku z wystąpieniem poważnego stanu zagrożenia zdrowia publicznego (12522/2020 – C9-0341/2020 – 2020/0297(BUD))

P9_TA(2020)0313 A9-0223/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012(1), w szczególności jego art. 44,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2020, w formie przyjętej ostatecznie w dniu 27 listopada 2019 r.(2),

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 z dnia 2 grudnia 2013 r. określające wieloletnie ramy finansowe na lata 2014−2020(3) (rozporządzenie w sprawie WRF),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2014/335/UE, Euratom z dnia 26 maja 2014 r. w sprawie systemu zasobów własnych Unii Europejskiej(5),

–  uwzględniając projekt budżetu korygującego nr 9/2020 przyjęty przez Komisję w dniu 9 października 2020 r. (COM(2020)0961),

–  uwzględniając stanowisko dotyczące projektu budżetu korygującego nr 9/2020 przyjęte przez Radę dnia 30 października 2020 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 3 listopada 2020 r. (12522/2020 – C9-0341/2020),

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w sprawie uruchomienia Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Chorwacji i Polsce w związku z klęskami żywiołowymi oraz zapewnienia wypłaty zaliczek na rzecz Chorwacji, Niemiec, Grecji, Węgier, Irlandii, Portugalii i Hiszpanii w związku z wystąpieniem poważnego stanu zagrożenia zdrowia publicznego (COM(2020)0960),

–  uwzględniając art. 94 i 96 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A9-0223/2020),

A.  mając na uwadze, że projekt budżetu korygującego nr 9/2020 obejmuje proponowane uruchomienie Funduszu Solidarności Unii Europejskiej w celu udzielenia pomocy Chorwacji i Polsce w następstwie klęsk żywiołowych, które miały miejsce w tych państwach członkowskich w 2020 r., a także wypłatę zaliczek dla siedmiu państw członkowskich (Chorwacji, Niemiec, Grecji, Węgier, Irlandii, Portugalii, Hiszpanii) w odpowiedzi na poważny stan zagrożenia zdrowia publicznego spowodowany pandemią COVID-19 na początku 2020 r.;

B.  mając na uwadze, że w rezultacie Komisja proponuje wprowadzić poprawkę do budżetu na 2020 r. i zwiększyć linię budżetową 13 06 01 „Wspieranie państw członkowskich w przypadku poważnych klęsk żywiołowych istotnie wpływających na warunki życia, środowisko naturalne lub gospodarkę” o kwotę 823 548 633 EUR w środkach na zobowiązania oraz środkach na płatności;

C.  mając na uwadze, że Chorwacja wystąpiła o wypłatę zaliczki zgodnie z art. 4a rozporządzenia (WE) nr 2012/2002(6), a w dniu 10 sierpnia 2020 r. Komisja przyznała zaliczkę w wysokości 88 951 877 EUR na poczet przewidywanego wkładu finansowego Unii; mając na uwadze, że z uwagi na fakt, iż środki na płatności zaliczkowe początkowo dostępne w budżecie na 2020 r. zostały już w pełni wykorzystane, Komisja proponuje uruchomienie niezbędnych dodatkowych środków w ramach rocznego pułapu określonego dla Funduszu Solidarności Unii Europejskiej;

D.  mając na uwadze, że w projekcie budżetu korygującego nr 9/2020 proponuje się zapisanie kwoty 734 596 756 EUR w budżecie ogólnym na 2020 r. w środkach na zobowiązania oraz środkach na płatności, po odliczeniu zaliczki w wysokości 88 951 877 EUR wypłaconej już Chorwacji;

E.  mając na uwadze, że Fundusz Solidarności Unii Europejskiej jest specjalnym instrumentem określonym w rozporządzeniu w sprawie wieloletnich ram finansowych, a odpowiednie środki na zobowiązania oraz środki na płatności należy ująć w budżecie poza pułapami przyjętymi w wieloletnich ramach finansowych;

1.  przyjmuje do wiadomości projekt budżetu korygującego nr 9/2020, przedstawiony przez Komisję;

2.  zatwierdza stanowisko Rady dotyczące projektu budżetu korygującego nr 9/2020;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do ogłoszenia, że budżet korygujący nr 8/2020 został ostatecznie przyjęty, i do zarządzenia jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1. (2) Dz.U. L 57 z 27.2.2020. (3) Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 884. (4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1. (5) Dz.U. L 168 z 7.6.2014, s. 105. (6) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2012/2002 z dnia 11 listopada 2002 r. ustanawiające Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (Dz.U. L 311 z 14.11.2002, s. 3).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie zajęcia się poziomem bezdomności w UE (2020/2802(RSP))

P9_TA(2020)0314 B9-0363/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 2 i 3 Traktatu o Unii Europejskiej oraz art. 4, 9 i 151 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęte przez światowych przywódców we wrześniu 2015 r. i zatwierdzone przez Radę, w szczególności cele nr 1, 3, 8 i 11,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 21 dotyczący niedyskryminacji, art. 26 dotyczący integracji osób z niepełnosprawnościami i art. 34 ust. 3 dotyczący uznania i poszanowania prawa Unii do pomocy socjalnej i mieszkaniowej,

–  uwzględniając Europejską kartę społeczną podpisaną w Turynie 18 października 1961 r.,

–  uwzględniając Europejski filar praw socjalnych, w szczególności jego zasadę 19 dotyczącą mieszkalnictwa i pomocy dla bezdomnych,

–  uwzględniając Wspólnotową kartę podstawowych praw socjalnych pracowników z 1989 r.,

–  uwzględniając zalecenia UE dla poszczególnych krajów z 25 maja 2018 r. w sprawie mieszkalnictwa we wszystkich 28 państwach członkowskich,

–  uwzględniając Kartę ONZ z Genewy w sprawie zrównoważonego mieszkalnictwa i jej cel, jakim jest „zapewnienie powszechnego dostępu do godnych, odpowiednich, przystępnych cenowo i zdrowych mieszkań”,

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 10 lipca 2020 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich(1),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami(2),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 października 2019 r. w sprawie polityki zatrudnienia i polityki społecznej w strefie euro(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję ustawodawczą z dnia 4 kwietnia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Europejski Fundusz Społeczny Plus (ESF+)(4),

–  uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała petycję nr 0546/2020 oraz kilka innych petycji, w których wyrażono zaniepokojenie sytuacją ponad 4 mln bezdomnych obywateli europejskich, oraz że liczba osób bezdomnych w UE rzekomo wzrosła w ciągu ostatnich 10 lat o ponad 70 %;

B.  mając na uwadze, że bezdomność jest bezpośrednio związana z trudnościami w korzystaniu z innych praw podstawowych, takich jak dostęp do opieki zdrowotnej, oraz że osoby bezdomne są często celem przestępstw z nienawiści i przemocy, w tym stygmatyzacji społecznej;

C.  mając na uwadze, że petycje te zawierają apel o Unię Europejską, która nie pozostawia nikogo w tyle i podejmuje pilne wspólne działania na rzecz środków zapobiegawczych, które trwale zmniejszą ryzyko i skalę bezdomności;

D.  mając na uwadze, że w hierarchii potrzeb człowieka mieszkanie zapewnia przestrzeń do życia, a tym samym do zaspokajania innych potrzeb, zarówno podstawowych, jak i tych wyższego rzędu;

E.  mając na uwadze, że Unia Europejska winna zwalczać wykluczenie społeczne i dyskryminację oraz wspierać sprawiedliwość społeczną i ochronę socjalną, równość kobiet i mężczyzn, solidarność między pokoleniami oraz ochronę praw dziecka;

F.  mając na uwadze, że przy określaniu i realizacji swoich strategii politycznych i działań Unia musi brać pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wykluczenia społecznego, polityką mieszkalnictwa socjalnego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego;

G.  mając na uwadze, że brak jednej, powszechnie przyjętej definicji bezdomności i wykluczenia mieszkaniowego w UE utrudnia ocenę skali bezdomności w państwach członkowskich UE;

H.  mając na uwadze, że w ciągu ostatnich dziesięciu lat poziom bezdomności wzrósł w szeregu państw członkowskich UE; mając na uwadze, że przyczyną takiego wzrostu jest połączenie rosnących kosztów mieszkań, skutków kryzysu gospodarczego, ograniczenia ochrony socjalnej oraz nieadekwatności polityki w zakresie przeciwdziałania bezdomności w wielu państwach członkowskich; mając na uwadze, że ceny nieruchomości wzrosły w drugim kwartale 2020 r. o 5 % w strefie euro (EA19) i o 5,2 % w UE-27 w porównaniu z tym samym kwartałem roku poprzedniego;

I.  mając na uwadze, że UE nie posiada bezpośrednich kompetencji w zakresie polityki mieszkaniowej, ale może pośrednio wpływać na warunki mieszkaniowe w państwach członkowskich poprzez regulacje, takie jak zasady pomocy państwa, prawo podatkowe i prawo konkurencji, oraz środki takie jak zalecenia i wytyczne;

J.  mając na uwadze, że Europejski Fundusz Społeczny został ustanowiony po to, by zwiększyć możliwości zatrudnienia pracowników na rynku wewnętrznym i przyczynić się w ten sposób do podniesienia poziomu życia, a także do pomagania osobom bezdomnym w przenoszeniu się do mieszkań socjalnych;

K.  mając na uwadze, że inne europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, takie jak EFRR, są wykorzystywane do realizacji projektów mieszkaniowych i zaspokojenia potrzeb ubogich społeczności;

L.  mając na uwadze, że Europejski Fundusz Pomocy Najbardziej Potrzebującym wspiera działania państw członkowskich UE w zakresie dostarczania żywności lub podstawowej pomocy materialnej osobom najbardziej potrzebującym;

M.  mając na uwadze, że o bezdomności coraz częściej wspomina się w najnowszych sprawozdaniach w sprawie europejskiego semestru;

N.  mając na uwadze, że koszty społeczne nierozwiązywania problemu bezdomności są szczególnie wysokie w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i zdrowia;

O.  mając na uwadze, że polityka socjalna, oparta na szerokich, uniwersalnych przepisach w połączeniu z odpowiednio ukierunkowanymi środkami, odgrywa bardzo ważną rolę w zapobieganiu bezdomności;

P.  mając na uwadze, że zebrane dowody na temat wpływu kryzysu związanego z COVID-19 na przystępność cenową mieszkań w UE wskazują, iż w perspektywie średnioterminowej recesja gospodarcza oraz utrata miejsc pracy i dochodów może jeszcze bardziej zwiększyć obciążenie kosztami mieszkaniowymi i poziom bezdomności w Europie;

Q.  mając na uwadze, że profil populacji osób bezdomnych zmienia się i obecnie obejmuje więcej osób młodych i dzieci, osoby starsze, migrantów, Romów i inne mniejszości znajdujące się w niekorzystnej sytuacji, przy czym na ryzyko bezdomności są coraz bardziej narażone kobiety i rodziny;

R.  mając na uwadze, że dostęp do godziwych warunków mieszkaniowych i bycie częścią społeczeństwa ma kluczowe znaczenie dla umożliwienia ludziom realizacji ich pełnego potencjału i wnoszenia wkładu w życie społeczne;

S.  mając na uwadze, że bezdomność jest na ogół spowodowana złożonym współdziałaniem czynników strukturalnych, instytucjonalnych i osobistych;

T.  mając na uwadze, że bezdomność i wykluczenie mieszkaniowe to problem społeczny, dla którego należy znaleźć trwałe rozwiązanie;

U.  mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie uznają bezdomność i zachowania związane z bezdomnością za przestępstwo;

V.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich osoby bezdomne mają stały dostęp do schronienia jedynie w okresie zimowym, nie zaś przez cały rok;

W.  mając na uwadze, że w niektórych państwach członkowskich lokalne służby zabezpieczenia społecznego odgrywają jedynie bierną rolę w pomaganiu osobom bezdomnym w reintegracji ze społeczeństwem;

1.  wyraża najgłębsze zaniepokojenie sytuacją ponad 4 mln bezdomnych obywateli europejskich, jako że trwający kryzys zdrowotny i gospodarczy pozbawia pracy coraz większą liczbę osób i uzależnia je od ochrony socjalnej;

2.  przypomina, że dostęp do mieszkań jest podstawowym prawem człowieka dotyczącym każdej osoby, oraz wzywa UE i jej państwa członkowskie, by położyły kres bezdomności w Unii do 2030 r. i uznały to za cel na szczeblu UE; wzywa Komisję do podjęcia bardziej zdecydowanych działań w celu wsparcia państw członkowskich w ograniczaniu i eliminowaniu bezdomności jako priorytetu w kontekście planu działania dotyczącego Europejskiego filaru praw socjalnych i zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju ONZ;

3.  podkreśla, że bezdomność uznaje się za jedną z najpoważniejszych form ubóstwa i deprywacji, którą należy zlikwidować za pomocą ukierunkowanej i zintegrowanej polityki realizowanej w zrównoważony sposób poprzez zajęcie się osobistymi (jak indywidualne słabości) i strukturalnymi (jak mieszkalnictwo i bezrobocie) czynnikami ryzyka;

4.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia wspólnej ramowej definicji i spójnych wskaźników dotyczących bezdomności w UE, które umożliwiłyby wspólne zrozumienie, systematyczne porównywanie i ocenę skali bezdomności w różnych państwach członkowskich UE;

5.  przypomina, że w czasie kryzysu związanego z COVID-19 Parlament Europejski udzielił schronienia 100 bezdomnym kobietom w swoich budynkach;

6.  zwraca uwagę na znaczenie wzmocnienia mechanizmów gromadzenia danych, ponieważ wskaźniki bezdomności mogłyby być następnie systematycznie monitorowane na szczeblu UE za pośrednictwem organów takich jak Eurostat;

7.  z zadowoleniem przyjmuje prace Europejskiej platformy współpracy w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym na rzecz udzielenia wsparcia i rozwiązania tej sytuacji jako jedną z inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu;

8.  wzywa Komisję do zaproponowania unijnych ram dla krajowych strategii na rzecz przeciwdziałania bezdomności, a ponadto wzywa państwa członkowskie do przyjęcia zasady „najpierw mieszkanie”, opartej na dobrych praktykach niektórych państw członkowskich, która przyczynia się do znacznego zmniejszenia poziomu bezdomności poprzez wprowadzenie zdecydowanych planów działania i innowacyjnych podejść; stwierdza, że takie innowacyjne podejścia opierają się na koncepcji domu jako podstawowego prawa człowieka, a następnie rozwijają szersze ścieżki integracji społeczno-zawodowej;

9.  z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do dalszego ukierunkowywania działań na ograniczanie bezdomności poprzez włączanie jej do głównego nurtu odpowiednich strategii sektorowych UE, zwłaszcza – choć nie wyłącznie – w dziedzinach rozwoju regionalnego, zdrowia, praw człowieka, młodzieży, płci, migracji i integracji;

10.  wzywa państwa członkowskie, by przyjęły na siebie główną odpowiedzialność za walkę z bezdomnością, pracowały nad zapobieganiem i wczesną interwencją, które są pod wieloma względami najbardziej opłacalne i minimalizują szkody w walce z bezdomnością, oraz by nadały bardziej aktywną rolę regionalnym i lokalnym służbom zabezpieczenia społecznego wspomagającym bezdomnych w ich reintegracji społecznej;

11.  podkreśla potrzebę współpracy międzyresortowej i międzyrządowej przy opracowywaniu i wdrażaniu takich strategii, a także udziału kluczowych zainteresowanych stron, oraz zachęca do wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi;

12.  wzywa państwa członkowskie i Komisję, by udoskonaliły gromadzenie odpowiednich i porównywalnych danych przy zaangażowaniu akredytowanych organizacji pozarządowych i władz lokalnych działających w dziedzinie ubóstwa i wykluczenia społecznego oraz w zakresie świadczenia usług na rzecz osób zagrożonych bezdomnością lub jej doświadczających;

13.  popiera zadania Komitetu Ochrony Socjalnej, w ramach którego państwa członkowskie pracują wraz z Komisją nad kwestiami związanymi z bezdomnością w ramach otwartej metody koordynacji;

14.  zwraca się do Komisji o poprawę monitorowania i zarządzania oraz o dalsze uruchamianie środków finansowych i strategii politycznych UE związanych z bezdomnością; wzywa Komisję do dopilnowania, by regiony i władze lokalne wykorzystywały środki EFRR na budownictwo socjalne;

15.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia równego dostępu do usług publicznych, takich jak opieka zdrowotna, edukacja i usługi socjalne;

16.  wzywa państwa członkowskie, by wspierały integrację osób bezdomnych na rynku pracy poprzez zapewnienie specjalistycznego i zindywidualizowanego wsparcia i środków ułatwiających godzenie życia zawodowego i prywatnego, zintegrowanych programów i szkoleń w zakresie zatrudnienia, a także innych dostosowanych i ukierunkowanych programów ułatwiających ponowną integrację tych osób na rynku pracy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że zmieniona gwarancja dla młodzieży przyczyni się do rozwiązania problemu bezdomności młodzieży;

17.  wzywa Komisję i państwa członkowskie, by należycie wdrożyły Europejskiego filar praw socjalnych, który odzwierciedla opinie otrzymane w całym okresie konsultacji w sprawie zasady 19, poprzez ujęcie „mieszkalnictwa i pomocy dla bezdomnych” w planie działania na rok 2021, oraz nalega na lepsze wykorzystanie europejskiego semestru w celu zapewnienia postępów w zwalczaniu bezdomności i wykluczenia mieszkaniowego;

18.  podkreśla, że osoby bezdomne i inne osoby znajdujące się w niepewnej sytuacji mieszkaniowej są szczególnie zagrożone z powodu kryzysu związanego z COVID-19; zdecydowanie nawołuje, by UE i jej państwa członkowskie wdrożyły ukierunkowane środki na rzecz ochrony osób bezdomnych, zapewniły pomoc finansową akredytowanym organizacjom pozarządowym i partnerstwom publiczno-prywatnym oraz wspierały władze lokalne w zapewnianiu bezpiecznych przestrzeni i zapobieganiu eksmisjom;

19.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania istniejących instrumentów, a także instrumentów w ramach WRF na lata 2021–2027 oraz Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności, w celu zwiększenia możliwości zatrudnienia i integracji społecznej gospodarstw domowych dotkniętych bezrobociem;

20.  wzywa państwa członkowskie do pilnego zajęcia się kwestią bezdomności poprzez przyjęcie długoterminowych, opartych na społeczności, zintegrowanych krajowych strategii na rzecz przeciwdziałania bezdomności, do czego zachęca się w unijnym pakiecie inwestycji społecznych;

21.  wzywa Radę do regularnego składania sprawozdań na temat wyników osiąganych w tej dziedzinie;

22.  wzywa państwa członkowskie, by wspierały udział społeczny wszystkich zainteresowanych stron w zintegrowanych strategiach na rzecz przeciwdziałania bezdomności oraz by promowały przedsiębiorczość społeczną i działania w zakresie samoinnowacji w celu poprawy aktywnego włączenia osób bezdomnych;

23.  wzywa państwa członkowskie do dekryminalizacji bezdomności;

24.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia stałego i ciągłego dostępu do tymczasowych schronisk w całej Unii; podkreśla jednak, że takie działanie powinno zawsze mieć charakter tymczasowy i nie stanowi alternatywy dla rozwiązań strukturalnych, takich jak prewencja i zapewnianie odpowiednich warunków mieszkaniowych i wsparcia społecznego w reakcji na bezdomność;

25.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0194. (2) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054. (3) Teksty przyjęte, P9_TA(2019)0033. (4) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0350.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie systemu Schengen i środków podjętych w czasie kryzysu związanego z COVID-19 (2020/2801(RSP))

P9_TA(2020)0315 B9-0362/2020

Parlament Europejski,

–  uwzględniając petycję nr 0653/2020,

–  uwzględniając art. 21 ust. 1 i art. 67 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając załączony do traktatu z Amsterdamu Protokół w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej(1),

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(2),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 30 marca 2020 r. pt. „Wytyczne dotyczące korzystania ze swobodnego przepływu pracowników podczas epidemii COVID-19” (C(2020)2051),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 16 lipca 2020 r. pt. „Wytyczne dotyczące pracowników sezonowych w UE w kontekście pandemii COVID-19” (C(2020)4813),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 maja 2020 r. pt. „COVID-19: w kierunku stopniowego i skoordynowanego podejścia do przywrócenia swobody przemieszczania się i zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych” (C(2020)3250),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 kwietnia 2020 r. w sprawie skoordynowanych działań UE na rzecz walki z pandemią COVID-19 i jej skutkami(3) oraz swoją rezolucję z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie sytuacji w strefie Schengen w kontekście pandemii COVID‑19(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 czerwca 2020 r. w sprawie ochrony pracowników transgranicznych i sezonowych w Unii w kontekście kryzysu wywołanego COVID-19(5),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 września 2020 r. pt. „COVID-19: koordynacja przez UE ocen sytuacji zdrowotnej i klasyfikacji ryzyka oraz konsekwencje dla Schengen i jednolitego rynku”(6),

–  uwzględniając zalecenie Rady (UE) 2020/1475 z 13 października 2020 r. w sprawie skoordynowanego podejścia do ograniczenia swobodnego przepływu w odpowiedzi na pandemię COVID-19(7),

–  uwzględniając obrady dotyczące petycji nr 0653/2020, które toczyły się na posiedzeniu Komisji Petycji w dniu 2 lipca 2020 r.,

–  uwzględniając art. 227 ust. 2 Regulaminu,

A.  mając na uwadze, że Komisja Petycji otrzymała od przedstawicieli belgijskich, niemieckich, niderlandzkich i luksemburskich regionów przygranicznych petycję nr 0653/2020, w której wyrażono obawy dotyczące nagłego zamknięcia granic wewnętrznych UE w odpowiedzi na pandemię COVID-19 oraz skutków, jakie różne środki wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie miały dla ludności w UE, zwłaszcza mieszkańców regionów przygranicznych;

B.  mając na uwadze, że regiony przygraniczne stanowią 40 % terytorium Unii Europejskiej i są zamieszkałe przez 30 % ludności UE;

C.  mając na uwadze, że dorobek Schengen miał kluczowe znaczenie dla regionów granicznych, sprawiając, że stały się one miejscami wymiany gospodarczej i społecznej, a także wzorcowymi regionami współpracy terytorialnej i innowacji instytucjonalnych;

D.  mając na uwadze, że pandemia COVID-19 stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego oraz wpływa na zdrowie i życie wszystkich osób zamieszkałych w UE oraz na systemy ochrony zdrowia i opieki w państwach członkowskich;

E.  mając na uwadze, że w odpowiedzi na pandemię COVID-19 większość państw członkowskich przywróciła kontrole na granicach wewnętrznych lub zamknęła granice; mając na uwadze, że wprowadzono i nadal stosuje się tymczasowe ograniczenia podróży mające zastosowanie do podróży z państw trzecich, ale także z państw członkowskich UE w strefie Schengen; mając na uwadze, że środki te nie były skoordynowane między państwami członkowskimi lub z instytucjami UE;

F.  mając na uwadze, że ponad 17 mln obywateli UE mieszka i pracuje w państwie UE innym niż państwo, którego są obywatelami (3,9 % ogółu siły roboczej w 2018 r.);

G.  mając na uwadze, że zgodnie z kodeksem granicznym Schengen kontrole na granicach wewnętrznych mogą zostać wprowadzone przez państwa członkowskie w drodze wyjątku i w ostateczności w przypadku poważnego zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego i muszą być zgodne z zasadą proporcjonalności; mając na uwadze, że w takim przypadku wymagane jest przesłanie powiadomienia innym państwom członkowskim i Komisji;

1.  podkreśla, że obszar bez granic wewnętrznych jest ważnym elementem europejskiego jednolitego rynku; przypomina, że pandemia COVID-19 to kryzys, którego nie można porównać z żadnym innym kryzysem, jakiego kontynent europejski doświadczył od czasu utworzenia strefy Schengen;

2.  uważa, że swobodny przepływ osób jest jednym z fundamentów funkcjonowania Unii Europejskiej i jednym z jej największych osiągnięć; przypomina o coraz większej mobilności w UE, której celem jest zamieszkanie, podjęcie pracy, studiów lub prowadzenie działalności gospodarczej;

3.  podkreśla, że całkowite lub częściowe zamknięcie granic przez państwa członkowskie w czasie pandemii COVID-19 poważnie naruszyło swobodę przemieszczania się; ubolewa, że pośpieszne i nieskoordynowane nagłe zamknięcie granic i wprowadzenie środków temu towarzyszących spowodowały niemożność przemieszczania się osób przekraczających dane terytorium tranzytem i przyniosły poważne skutki dla osób mieszkających w regionach przygranicznych, gdyż ograniczyły ich zdolność do przekraczania granicy do celów pracy, świadczenia i otrzymywania usług lub odwiedzania przyjaciół bądź członków rodziny; podkreśla szkodliwy wpływ zamknięcia granic wewnętrznych i zewnętrznych na międzynarodowe sektory biznesu, nauki i turystyki; podkreśla, że zamiast wprowadzać kontrole graniczne, państwa członkowskie powinny dążyć do podjęcia niezbędnych środków w celu umożliwienia ludziom przekraczania granic przy jednoczesnym zapewnieniu maksymalnego poziomu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

4.  podkreśla, że należy przestrzegać przepisów dorobku Schengen dzięki lepszej koordynacji środków w strefie Schengen, w szczególności w regionach transgranicznych, oraz unikać fragmentarycznego podejścia w państwach członkowskich; podkreśla, że środki ograniczające swobodę przemieszczania się powinny pozostać wyjątkiem; podkreśla, że ograniczenia swobody przemieszczania się należy zastąpić ukierunkowanymi środkami zgodnie z zasadami proporcjonalności i niedyskryminacji; zachęca państwa członkowskie do złagodzenia ograniczeń; przypomina o znaczeniu przywrócenia w pełni funkcjonującej strefy Schengen bez kontroli na granicach wewnętrznych;

5.  uważa, że obszary najbardziej dotknięte pandemią nie zawsze pokrywają się z granicami krajowymi, dlatego ograniczenia w przemieszczaniu się powinny opierać się na sytuacji w zakresie zdrowia publicznego w poszczególnych regionach oraz powinny być elastyczne i wprowadzane na poziomie lokalnym;

6.  z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji i państw członkowskich na rzecz wspierania prowadzonych obecnie skoordynowanych działań UE mających na celu zapewnienie ochrony zdrowia publicznego przy jednoczesnym poszanowaniu swobody przemieszczania się; wzywa Komisję, Radę i państwa członkowskie do dalszego udoskonalania i pełnego wdrożenia środków w zakresie ogólnej koordynacji, w oparciu o najlepsze dostępne dane naukowe, zwłaszcza w odniesieniu do przepisów dotyczących kwarantanny, transgranicznego ustalania kontaktów zakaźnych, strategii testowania, wspólnej oceny metod przeprowadzania testów, wzajemnego uznawania testów oraz tymczasowych ograniczeń innych niż niezbędne podróży do UE; uważa, że należy stosować kompleksowe, odpowiednie i jasne środki ochrony zdrowia publicznego w odniesieniu do osób przekraczających granice wewnętrzne, aby uniknąć przywracania kontroli na tych granicach;

7.  z zadowoleniem przyjmuje stałe wytyczne Komisji w ramach obecnej koordynacji wspólnej reakcji UE na pandemię COVID-19, w szczególności w odniesieniu do wprowadzenia w życie zasady równego traktowania i niedyskryminacji oraz zapewnienia swobodnego i sprawiedliwego przepływu pracowników i usług;

8.  wzywa Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz poprawy i wspierania ogólnounijnej współpracy i koordynacji z państwami członkowskimi i między nimi w czasie pandemii;

9.  uważa, że narzędzia takie jak aplikacje do śledzenia kontaktów COVID-19 powinny być kompatybilne ponad granicami, aby zapewnić ich skuteczność i umożliwić prześledzenie zakażeń podczas podróży; podkreśla, że mieszkańcy UE powinni mieć łatwy dostęp do wiarygodnych, kompleksowych i aktualnych informacji na temat ograniczeń w podróżowaniu oraz środków ochrony zdrowia i bezpieczeństwa związanych z pandemią w całej UE; ponownie podkreśla znaczenie wielojęzycznej komunikacji na temat pandemii, ze szczególnym uwzględnieniem języków używanych w regionach transgranicznych; wzywa Komisję do odpowiedniej aktualizacji strony internetowej „Re-open EU” w celu stworzenia prawdziwego punktu kompleksowej obsługi, który ułatwi swobodne przemieszczanie się w czasie pandemii i pomoże mieszkańcom w dużej mierze powrócić do zwyczajowego stylu życia;

10.  wyraża zaniepokojenie licznymi przeszkodami, które wielu pracowników transgranicznych, studentów i wiele par osób różnej narodowości będących w stałych związkach napotyka z powodu zamknięcia granic lub ograniczeń dotyczących podróży; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na specyfikę regionów transgranicznych, gdzie transgraniczne dojazdy do pracy są powszechne; sugeruje zatem, by ludność regionów przygranicznych i pracownicy transgraniczni byli zwolnieni ze stosowania środków i ograniczeń związanych z pandemią, lecz by jednocześnie przestrzegali zaleceń i środków wprowadzanych przez organy opieki zdrowotnej danego państwa członkowskiego w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się wirusa;

11.  zauważa, że szybki powrót do pełnego funkcjonowania strefy Schengen jest sprawą najwyższej wagi i zależy zarówno od woli politycznej państw członkowskich, jak i ich zaangażowania w koordynowanie środków przewidzianych w dorobku Schengen; przypomina, że należy unikać wszelkich nieskoordynowanych i dwustronnych działań, które mogłyby doprowadzić do zbędnego ograniczania mobilności i swobodnego przepływu; odnotowuje, że strategia w sprawie przyszłości Schengen jest jedną z kluczowych inicjatyw Komisji na 2021 r.; przypomina, że ukończenie tworzenia strefy Schengen jest bardziej niż pożądane, ponieważ zagwarantuje, że wszyscy obywatele UE będą mogli w równym stopniu korzystać z dorobku prawnego UE; ponawia swój apel do Komisji i państw członkowskich o jak najszybsze przygotowanie planów awaryjnych na wypadek kolejnych szczytów pandemii COVID-19, aby nie dopuścić do tego, by tymczasowe kontrole na granicach wewnętrznych nabrały stałego charakteru w perspektywie średnioterminowej;

12.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 340 z 10.11.1997, s. 93. (2) Dz.U. L 77 z 23.3.2016, s. 1. (3) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0054. (4) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0175. (5) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0176. (6) Teksty przyjęte, P9_TA(2020)0240. (7) Dz.U. L 337 z 14.10.2020, s. 3.

Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 24 listopada 2020 r. w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie powództw przedstawicielskich wytaczanych w celu ochrony zbiorowych interesów konsumentów i uchylającej dyrektywę 2009/22/WE (09573/1/2020 – C9-0355/2020 – 2018/0089(COD))

P9_TA(2020)0316 A9-0224/2020

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (09573/1/2020 – C9-0355/2020),

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 20 września 2018 r.(1),

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 10 października 2018 r.(2),

–  uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2018)0184),

–  uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wstępne porozumienie zatwierdzone przez komisję przedmiotowo właściwą na podstawie art. 74 ust. 4 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 67 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Prawną (A9-0224/2020),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. C 440 z 6.12.2018, s. 66. (2) Dz.U. C 461 z 21.12.2018, s. 232. (3) Teksty przyjęte, P8_TA(2019)0222.