Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Lívii Járóki, złożony przez prokuratora generalnego Prokuratury przy Sądzie Apelacyjnym w Brukseli 9 lipca 2020 r., o czym poinformowano na posiedzeniu plenarnym w dniu 14 września 2020 r.,

–  uwzględniając zrezygnowanie przez Lívię Járókę z prawa do udzielenia wyjaśnień zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyborów członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r., 17 stycznia 2013 r. i 19 grudnia 2019 r.(1),

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A9-0050/2021),

A.  mając na uwadze, że prokurator generalny Prokuratury przy Sądzie Apelacyjnym w Brukseli złożył wniosek o uchylenie immunitetu posłanki do Parlamentu Europejskiego z ramienia Węgier Lívii Járóki w związku z naruszeniem art. 11 ust. 1 akapit pierwszy belgijskiego dekretu królewskiego z dnia 1 grudnia 1975 r. ustanawiającego ogólne przepisy dotyczące policji drogowej i korzystania z dróg publicznych, a także art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 16 marca 1968 r. o policji drogowej; mając na uwadze, że konkretnie przestępstwo dotyczy przekroczenia dozwolonej prędkości;

B.  mając na uwadze, że w dniu 17 listopada 2018 r. o godz. 10.30 stałe automatyczne urządzenie w Uccle, działające pod nieobecność wykwalifikowanego agenta, wykazało przekroczenie maksymalnej dozwolonej prędkości przez pojazd zarejestrowany na nazwisko Lívia Járóka; mając na uwadze, że sporządzono protokół, a w dniu 29 listopada 2018 r. do Lívii Járóki przesłano kopię wraz z formularzem odpowiedzi; mając na uwadze, że w celu ustalenia, czy L. Járóka była kierowcą tego pojazdu, prokurator kilkakrotnie bezskutecznie próbował jej wysłuchać; mając na uwadze, że według Wydziału Protokolarnego Federalnej Służby Publicznej do Spraw Zagranicznych Lívia Járóka nie uregulowała kwestii swojego miejsca zamieszkania w Belgii; mając na uwadze, że piętnaście dni po przesłaniu kopii protokołu sprawę przekazano do prokuratury w Brukseli;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 akapit pierwszy Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa, a na terytorium innego państwa członkowskiego – z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego;

D.  mając na uwadze, że z jednej strony Parlamentu nie można uznawać za sąd, a z drugiej – że posła nie można uznawać za „oskarżonego” w kontekście procedury uchylenia immunitetu(2);

E.  mając na uwadze, że decyzja o uchyleniu immunitetu w danej sprawie należy wyłącznie do Parlamentu; mając również na uwadze, że Parlament może w sposób rozsądny uwzględnić stanowisko posła przy podejmowaniu decyzji o uchyleniu jego immunitetu(3);

F.  mając na uwadze, że zarzucane przestępstwo nie ma bezpośredniego ani oczywistego związku z wykonywaniem przez Lívię Járókę mandatu posłanki do Parlamentu Europejskiego, ani nie stanowi opinii ani głosowania wyrażonego podczas wykonywania przez nią obowiązków posłanki do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;

G.  mając na uwadze, że w niniejszej sprawie Parlament nie był w stanie wykazać istnienia fumus persecutionis, to znaczy wystarczająco poważnego i precyzyjnego domniemania, że procedurę wszczęto z zamiarem zaszkodzenia działalności politycznej posłanki;

1.  podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Lívii Járóki;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do natychmiastowego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji władzom Belgii i Lívii Járóce.

(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Sądu z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2019 r., Junqueras Vies, C-502/19, ECLI:EU:C:2019:1115. (2) Wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2019 r., Briois/Parlement, T-214/18, ECLI:EU:T:2019:266. (3) Wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440, pkt 28.