9-ти парламентарен мандат Krzysztof JURGIEL

Ustanawiając wspólne ramy prawne zarządzania azylem i migracją, Parlament Europejski powinien dążyć do promowania wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi zgodnie z zasadami solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności. Reforma polityki migracyjnej w 2015–2020, będąca próbą odpowiedzi na bezprecedensowy kryzys migracyjny, nie powiodła się, w związku z czym w 2020 r. Komisja Europejska ogłosiła nowy Pakt o migracji i azylu.
Niniejsze rozporządzenie, jak i cały Pakt, nie prowadzi do skutecznej realizacji założonych celów, nakładając na Unię liczne obowiązki wobec migrantów. Z uwagi na zagrożenia wynikające z Paktu głosowałem przeciwko wszystkim jego rozporządzeniom, w tym przeciwko rozporządzeniu w sprawie zarządzania azylem i migracją.
Zgadzam się ze stwierdzeniem, że mechanizm solidarności opierający się na przymusowej relokacji co najmniej 30 tys. osób rocznie z państw znajdujących się pod zwiększoną presją migracyjną lub alternatywne płacenie 20 tys. euro kontrybucji finansowych od migranta uderza w interesy i bezpieczeństwo Polski oraz innych państw członkowskich, w szczególności położonych na wschodniej granicy strefy Schengen. Przymusowa relokacja pogłębi kryzys migracyjny, podobnie jak brak współpracy z krajami trzecimi. Ponadto, reforma systemu dublińskiego nie zmienia znacznie obecnego stanu rzeczy, gdyż kryterium dotyczące kraju pierwszego wjazdu jako państwa odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o ochronę międzynarodową zostało utrzymane.

Komisja Europejska zaproponowała nowe prawo (dyrektywę) o monitorowaniu gleb w związku z potrzebą zapewnienia odpowiedniego monitorowania zdrowia gleby oraz konkretnych środków, jakie mają podjąć państwa członkowskie, aby zapewnić zdrowe gleby do 2050 r.
Wniosek Komisji nakłada na państwa członkowskie, rolników, właścicieli i zarządców gruntów oraz właścicieli i zarządców lasów uciążliwe obowiązki związane z monitorowaniem i poprawą jakości gleby na ich terytorium. Zawiera rygorystyczne przepisy dotyczące kar, które mogłyby mieć zastosowanie również do zarządców i właścicieli gruntów i lasów.
Dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek tworzenia okręgów gruntowych (soil districts) na poziomie NUTS1, które można tworzyć w oparciu o istniejące jednostki administracyjne. Właściwe organy mogą sporządzać plany obszarów gruntowych. Ponadto w sprawozdaniu nałożono na państwa członkowskie obowiązek monitorowania jakości gleby i „zajęcia gruntów” w okręgach zajmujących się glebą.
W przypadku zajęcia gruntów państwa członkowskie rozważają jedynie podjęcie działań takich jak ograniczenie lub uniknięcie zdolności gleby do zapewniania wielu ekosystemów, na przykład w rolnictwie, produkcji żywności lub gospodarce leśnej.
Sprawozdanie w pewnym stopniu poprawia propozycję Komisji, jednakże nadal utrzymuje szereg uciążliwych obowiązków dla państw członkowskich i podmiotów prywatnych, takich jak właściciele i zarządcy gruntów, związanych z monitorowaniem gleby, poprawą jakości gleby i gospodarowaniem glebą.
Z tego powodu głosowałem przeciw wnioskowi Komisji.

Wiosną 2022 r. na pierwszy plan wysunęła się pilna potrzeba zmniejszenia zależności Unii Europejskiej od paliw kopalnych. Przegląd dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (EPBD) to jeden z instrumentów służących osiągnięciu celów w zakresie dekarbonizacji na lata 2030 i 2050. Zakłada on jednak nierealistyczne cele i ogromne koszty, które byłyby ponoszone przez państwa członkowskie, a zwłaszcza obywateli UE, w tym obywateli znajdujących się w trudnej sytuacji.
Podwyżka cen, którą skutkowałoby przyjęcie tej dyrektywy, pogorszyłaby i tak już poważny kryzys mieszkaniowy. Budynki o najgorszej charakterystyce energetycznej mają co prawda duży potencjał na poprawę, ale są też często zamieszkałe przez biedniejszych ludzi, dla których koszty renowacji będą wyjątkowo dotkliwe. Stare budynki, w których mieszkają najbiedniejsi, musiałby zostać poddane przymusowej, niesubsydiowanej renowacji, bo nie dostaną na ten cel żadnych nowych środków, przy czym szacuje się, że w najbliższych latach niemal półtora miliona polskich rodzin zostanie dotkniętych ubóstwem energetycznym.
EPBD doprowadzi do zubożenia ludności, a przecież Unia powinna bronić wszystkich obywateli, a nie jedynie interesów najbogatszych. W związku z tym głosowałem za odrzuceniem wniosku.