Accueil Johan VAN OVERTVELDT

. – In deze resolutie breken verschillende politieke groepen, waaronder de onze, een lans voor een kordaat optreden vanwege de EU om niet alleen de gezondheidscrisis te helpen opvangen, maar ook om onze gemeenschappelijke toekomst veilig te stellen o.m. met de oprichting van een fors herstelfonds.
Voor N-VA is de reactie van de EU op de pandemie te laat gekomen en was ze te weinig georganiseerd. Het is dus hoog tijd voor een Europees plan van aanpak. Dat hierbij het Meerjarig Financieel Kader de voornaamste pijler is en dat het nieuwe herstelfonds op dit MFK moet afgestemd, is evident. De omvang en de ernst van de crisis vereisen een substantiële inspanning, maar daarbij mag de aandacht niet verloren gaan voor zaken die niet direct geld kosten en die toch ook kunnen bijdragen aan het herstel zoals de verdieping van de interne markt met een digitale-, transport-, energie- en kapitaalmarktunie.
N-VA blijft op het standpunt dat er geen sprake kan zijn van de invoering van Europese belastingen, we wijzen elke nieuwe belasting om de Unie te financieren af. De huidige, op het BNI gebaseerde bijdrage is de meest faire manier om de EU te ondersteunen. Bovendien is het fiscale beleid, bij uitstek een exclusieve bevoegdheid die bij de lidstaten thuishoort. Ook is het voor N-VA duidelijk dat het tijdelijke herstelfonds voor het overgrote deel moet bestaan uit leningen waar een terugbetalingsplan is aan verbonden. Voor N-VA is de Unie gebaseerd op verantwoordelijkheid en solidariteit, en wel in die volgorde. Subsidies voor de meest getroffen regio’s en sectoren kunnen voor N-VA maar in beperkte mate, en enkel onder strikte voorwaarden die rechtstreeks verband houden met de gezondheidscrisis.
N-VA blijft voorstander van een verdere “shift” in de uitgaven van het EU-beleid: de N-VA ijvert voor een strategische inzet op de uitdagingen van de toekomst en de sectoren die grote toegevoegde waarde creëren, zoals de verdieping van de interne markt, innovatie, O&O, migratiebeheer, veiligheid en defensie. N-VA wil dat de begroting duidelijk uiting geeft aan die verschuiving naar een toekomstgericht beleid dat de competiviteit en veerkracht van de onderscheiden economieen ondersteunt.
Uiteraard zijn financiële middelen noodzakelijk, maar het succes van ons Europees herstel zal toch voornamelijk afhangen van onze vastberadenheid. Een centralisatie van bevoegdheden is voor ons niet het antwoord dat de Unie nu nodig heeft. Om uit de crisis te geraken is daarentegen een ambitieus investeringsplan - gebaseerd op verantwoordelijkheid en verstandige solidariteit - essentieel.

. – In het licht van de COVID-19-crisis stelt de Europese Commissie voor om de havendienstenverordening 2017/352 tijdelijk aan te passen. De Commissie wil hiermee flexibiliteit bieden door toe te laten de infrastructuurheffing (die gebruikers van de haven betalen voor havendiensten) kwijt te schelden, te schorsen of te verminderen of een uitstel van betaling te verlenen, voor de periode van 1 maart 2020 tot 31 december 2020.
Zowel in de Raad als in het Europees parlement werden kritische vragen gesteld over de meerwaarde van het voorstel ten opzichte van de bestaande wetgeving. De Raad amendeerde het commissievoorstel, maar deze wijzigingen konden sommige lidstaten - waaronder België, niet overtuigen.
Hoewel de N-VA-delegatie enkele amendementen heeft gesteund die het Commissievoorstel verbeteren, blijft ons principiële verzet tegen het voorstel overeind om volgende redenen. Ten eerste biedt de bestaande verordening voldoende flexibiliteit en is een aanpassing dus volstrekt onnodig. Ten tweede heeft het voorstel belangrijke financiële gevolgen voor de havenautoriteiten aangezien zij de maatregel financieel moeten dragen. Het spreekt voor zich dat o.a. het kwijtschelden van heffingen de inkomsten van de havens ontregelen. Die inkomsten zijn echter nodig om investeringen te doen in de infrastructuur, te meer omdat de EU erop toekijkt dat er geen staatssteun wordt gegeven aan havens. Bovendien is een algemene kwijtschelding in Vlaanderen niet aan de orde omdat niet alle gebruikers op dezelfde manier door de negatieve impact van Covid-19 worden getroffen. Sommige trafiek ondervond geen negatieve gevolgen. Daarom pleit Vlaanderen voor een ad hoc benadering waarin geval per geval wordt bekeken en beschouwt men een veralgemeende uitbreiding tot alle gebruikers als contraproductief. Verder dreigt een verstoring van het gelijk speelveld en een “race to the bottom” indien deze wijziging wordt gebruikt om verdere kortingen af te dwingen. Tenslotte riskeert men hiermee het delicate evenwicht tussen de Europese zeehavens dat vervat zit in de bestaande wetgeving, waarover zeer lang werd onderhandeld, op de helling te zetten.