Thijs Berman, Rapporteur. − In aanvulling op het uitstekende verslag van

Charles Goerens wil ik hier graag drie opmerkingen maken.

De agenda voor change zegt terecht dat er een betere verbinding moet komen tussen noodhulp en ontwikkelingsbeleid. In Nederland, mijn lidstaat, gaan er stemmen op om ons botweg te beperken tot louter noodhulp, een absurde gedachte.

Nu, enkel noodhulp bieden is in bijvoorbeeld Mali desastreus en niet in ons belang. Niet verder kijken dan de honger onder de vluchtelingen in Noord-Mali betekent pure winst voor de moslimfanatici die er de sharia vestigen ondanks fel protest van de lokale bevolking. Al Qaida een veilige haven bieden, daarmee wordt Noord-Mali een brandhaard, een Afghanistan vlakbij onze grenzen.

Van Noord-Mali wegkijken is ook in het voordeel van Latijns-Amerikaanse misdadigers die in West-Afrika steeds meer vrijheid hebben om cocaïne via de havens van Ivoorkust en Guinee-Bissau dwars door de Sahara naar Europa te transporteren. Daartegen optreden betekent steun geven aan de vredesoperatie en actief in Mali werken aan een toekomst in de regio, ook voor de Toearegs.

Voorzitter, in 2015 moeten wij wereldwijde afspraken hebben over de vraag hoe wij er ná dat jaar voor zorgen dat iedereen de kans krijgt om uit de armoede te komen. Daar is een publiek debat voor nodig. Het zou goed zijn als de Europese Unie het jaar 2015 uitriep tot het jaar van ontwikkelingssamenwerking. Ik hoor graag van commissaris Piebalgs of hij ons kan bijstaan om dit voor elkaar te krijgen.

Tot slot, zonder open democratie zijn gelijke kansen een illusie. Zolang de armsten geen stem hebben in hun hoofdsteden, worden hun belangen daar niet gerespecteerd. Het is daarom zo belangrijk om te investeren in het hoorbaar maken van de stem van de armsten, in lokale en regionale parlementen, in maatschappelijke organisaties, zoals NGO's van minderheden en van vrouwen. De Europese Commissie kiest voor deze aanpak, gesteund door het Europees Parlement. Ik hoop dat ook de Raad zich hierin zal kunnen vinden.