Wspólny projekt rezolucji - RC-B6-0250/2006Wspólny projekt rezolucji
RC-B6-0250/2006
Parlament Europejski

WSPÓLNY PROJEKT REZOLUCJI

5.4.2006

projekt zgodnie z art. 115 ust. 5 Regulaminu złożyli
zastępuje on tym samym projekty rezolucji złożone przez następujące grupy polityczne: w sprawie Darfuru

Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
RC-B6-0250/2006
Teksty złożone :
RC-B6-0250/2006
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Darfuru

Parlament Europejski,

-  uwzględniając poprzednie rezolucje Parlamentu Europejskiego w tej sprawie, w tym rezolucję z września 2004 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Sudanie oraz rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE nr AKP-UE 3777/05 z kwietnia 2005 r. w sprawie sytuacji w Sudanie,

-  uwzględniając komunikat Rady Pokoju i Bezpieczeństwa Unii Afrykańskiej z dnia 10 marca 2006 r.,

-  uwzględniając Porozumienie o humanitarnym zawieszeniu broni z dnia 8 kwietnia 2004 r.,

-  uwzględniając mandat misji Unii Afrykańskiej w Sudanie, przedłużony w październiku 2004 r.;

-  uwzględniając trwające rokowania pokojowe prowadzone w Abudży;

-  uwzględniając wyniki misji Parlamentu Europejskiego, które miały miejsce w lutym 2004 r. oraz w sierpniu i wrześniu 2004 r., a także wyniki misji Wspólnego Zgromadzenia AKP-UE z marca 2005 r.;

A.  mając na uwadze, że Jan Pronk poinformował w sprawozdaniu dla Rady Bezpieczeństwa ONZ, iż w Darfurze nadal odnotowuje się przypadki zabójstw, gwałtów i łamania praw człowieka, przy czym gwałty i przemoc seksualna nie ustają ani w obozach dla uchodźców wewnętrznych, ani poza nimi;

B.  mając na uwadze, że w regionie nie przestrzega się zawieszenia broni, że nasiliły się przypadki łamania zawieszenia broni przez Armię Wyzwolenia Sudanu (SLA) i że rebelianci z Ruchu Sprawiedliwości i Równości (JEM) oznajmili, iż będą się domagać samostanowienia w regionie, chyba że konflikt zostanie wkrótce rozstrzygnięty;

C.  mając na uwadze, że rząd Sudanu nadal aktywnie wspiera milicję Janjaweed, nie tylko dostarczając broni gangom, ale również bezpośrednio uczestnicząc w atakach na wioski przy użyciu pojazdów wojskowych[1], oraz że naoczni świadkowie donoszą również o ostrzale z rządowych helikopterów[2];

D.  mając na uwadze, że misja Unii Afrykańskiej w Sudanie została przedłużona do 30 września, po czym obecność obserwatorów międzynarodowych zapewni bezpośrednio ONZ;

E.  mając na uwadze, że rząd Sudanu oznajmił, iż tego rodzaju operacja ONZ oznaczałaby powrót do kolonializmu, i zagroził, że jeśli do niej dojdzie, wystąpi z Unii Afrykańskiej;

F.  mając na uwadze, że pierwotny mandat misji AMIS polegał na ochronie obserwatorów z Unii Afrykańskiej, którzy monitorowali łamanie Porozumienia o humanitarnym zawieszeniu broni; mając na uwadze, że w październiku 2004 r. mandat ten został poszerzony w celu umożliwienia misji AMIS ochrony cywilów „bezpośrednio zagrożonych i przebywających w bezpośrednim sąsiedztwie”; mając na uwadze, że ochrona ludności cywilnej nigdy nie była podstawowym elementem mandatu tej misji;

G.  mając na uwadze, że konflikt w Darfurze – oraz bezkarność jego uczestników – coraz mocniej wpływa na stabilność sąsiadującego z nim na wschodzie Czadu i stanowi zagrożenie dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa;

H.  mając na uwadze, że rząd Sudanu uniemożliwił Janowi Egelandowi, Podsekretarzowi Generalnemu ONZ ds. Humanitarnych i Koordynatorowi Pomocy w Sytuacjach Kryzysowych, wizytę w Darfurze 3 kwietnia 2006 r.; mając na uwadze, że dostęp pomocy humanitarnej i wszystkich pracowników organizacji humanitarnych do Darfuru uznaje się za będący na najniższym poziomie od dwóch lat,

I.  mając na uwadze, że w marcu 2005 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedstawiła Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu (MTK) sytuację w Darfurze, co doprowadziło do wszczęcia dochodzenia, w wyniku czego do tej pory przekazano trybunałowi w Hadze nazwiska 51 potencjalnych podejrzanych,

J.  mając na uwadze, że rząd Sudanu, próbując uniknąć przekazania do MTK funkcjonariuszy sudańskich podejrzanych o zbrodnie wojenne, powołał własne sądy specjalne w Darfurze, zajmujące się zbrodniami wojennymi i łamaniem praw człowieka,

K.  mając na uwadze, że do chwili obecnej sądy te nie wniosły oskarżenia przeciwko żadnemu funkcjonariuszowi, milicji ani innym osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Darfurze,

L.  mając na uwadze, że 6 marca grupa czterech nastoletnich dziewcząt została zaatakowana poza obozem Al Shareif, a w wyniku agresji doszło do śmierci napastnika; mając na uwadze, że policja wniosła do prokuratury oskarżenie o morderstwo przeciwko tym czterem dziewczętom;

M.  mając na uwadze, że Rosja i Chiny nie zaprzestają dostaw broni dla rządu Sudanu; mając na uwadze, że oba te kraje konsekwentnie blokowały wysiłki Rady Bezpieczeństwa ONZ zmierzające do nałożenia sankcji na Sudan w ciągu ostatnich sześciu miesięcy;

1.   wyraża ubolewanie z powodu nieustających i wszechobecnych aktów przemocy i gwałtów oraz potępia poparcie rządu Sudanu dla milicji Janjaweed[3],

2.   wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, aby zebrała się w celu zajęcia się kwestią przemocy w Darfurze, która jest równoznaczna z ludobójstwem, oraz aby podjęła działania w ramach swojego zobowiązania do ochrony ludności cywilnej, przygotowując wyraźny mandat zgodnie z rozdziałem VII Karty Narodów Zjednoczonych w lub do 1 października 2006 r. (po wygaśnięciu mandatu misji Unii Afrykańskiej w Darfurze w dniu 30 września 2006 r.);

3.   wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do rozszerzenia embarga na broń w Darfurze na cały Sudan oraz do wsparcia wysiłków Unii Afrykańskiej w Darfurze w celu osiągnięcia pełnej zdolności operacyjnej i zdecydowanego wypełnienia jej mandatu do ochrony ludności cywilnej do czasu przejścia do misji ONZ;

4.   podkreśla, że mandat sił AMIS pierwotnie polegał na obserwacji łamania Porozumienia o humanitarnym zawieszeniu broni; krytykuje społeczność międzynarodową za to, że nie podjęła wcześniej działań w celu ochrony ludności cywilnej;

5.   wzywa państwa członkowskie UE do spełnienia podjętych zobowiązań w zakresie zapewnienia wojskowych obserwatorów, oficerów sztabowych i policji cywilnej w celu zwiększenia bezpieczeństwa w Darfurze oraz do zagwarantowania, że obecna misja AMIS dysponuje odpowiednimi funduszami i wysposażeniem w celu umożliwienia jej wypełniania jej ograniczonego mandatu w jak najszerszym zakresie;

6.   z zadowoleniem przyjmuje podjętą przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w marcu decyzję o zakazie lotów ofensywnych nad Darfurem; występuje o skuteczne wymuszenie ustanowienia strefy zakazu lotów nad Darfurem;

7.   wzywa UE, USA i inne podmioty międzynarodowe do podjęcia koniecznych działań, aby pomóc położyć kres bezkarności poprzez egzekwowanie systemu sankcji Rady Bezpieczeństwa oraz dołożenie starań, aby system ten obejmował sankcje wymierzone przeciwko osobom utrudniającym rozmieszczenie sił ONZ oraz przyczyniającym się do znęcania się nad ludnością cywilną;

8.   wzywa społeczność międzynarodową o udzielenie wsparcia w prowadzonym przez Międzynarodowy Trybunał Karny dochodzeniu w sprawie łamania międzynarodowych praw humanitarnych i praw człowieka w Darfurze;

9.   przyłącza się do apelu Wysokiego Komisarza Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców o położenie kresu przymusowemu poborowi uchodźców sudańskich w Czadzie; wzywa do wprowadzenia sił nadzorujących granicę między Czadem a Sudanem, jak przewidziano w porozumieniu podpisanym przez prezydentów obu krajów w dniu 10 lutego 2006 r.;

10.  zdecydowanie potępia rząd sudański za uniemożliwienie Janowi Egelandowi, Podsekretarzowi Generalnemu ONZ ds. Humanitarnych i Koordynatorowi Pomocy w Sytuacjach Kryzysowych, złożenia wizyty w Darfurze;

11.  wzywa Unię Afrykańską do dalszego odgrywania wiodącej roli w rokowaniach pokojowych w Abudży, a wszystkie strony biorące udział w rozmowach do pracy nad realizacją tych celów;

12.  wzywa rząd sudański do działania wspólnie ze środowiskiem organizacji pozarządowych na rzecz swoich obywateli; wzywa rząd do rewizji aktu z 2006 r. o organizacji pracy ochotniczej i humanitarnej, tak aby był on zgodny z międzynarodowymi standardami w zakresie praw człowieka; nalega, aby sudańska komisja ds. pomocy humanitarnej (HAC) ułatwiła wydawanie pracownikom misji humanitarnych wiz i pozwoleń na podróż oraz powstrzymała prześladowanie międzynarodowych organizacji pozarządowych; krytykuje zależność HAC od sudańskiego rządu;

13.  wzywa rząd Sudanu do uwolnienia Amouny Mohamed Ahmed (17), Fayzy Ismail Abaker (16), Houdy Ismail Abdel Rahman (17) i Zahry Adam Abdeli (17) na okres śledztwa w ich sprawie oraz uważa, że dziewczętom tym jako ofiarom próby gwałtu należy zapewnić właściwą opiekę;

14.  krytycznie ocenia dążenie Rosji i Chin do powstrzymania działań Rady Bezpieczeństwa ONZ w Darfurze; wzywa społeczność międzynarodową do wywarcia silniejszego nacisku na te kraje w celu niedopuszczenia, aby ich interesy gospodarcze związane z ropą naftową oraz sprzedażą broni zagroziły staraniom o przywrócenie pokoju w Darfurze;

15.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządowi sudańskiemu, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Janowi Pronkowi, Janowi Egelandowi, Kofiemu Annanowi oraz szefom rządów krajów AKP.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności