SPRAWOZDANIE w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich

17.9.2007 - (2006/2250(INI))

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
Sprawozdawca: Javier Moreno Sánchez

Sprostowania/AddendaWybierzERR01ERR02

• ERR01 (PDF - 79 KB)
• ERR01 (DOC - 32 KB)
• ERR02 (PDF - 100 KB)
• ERR02 (DOC - 35 KB)

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich

(2006/2250(INI))

Parlament Europejski,

- uwzględniając komunikat Komisji w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich (COM(2006)0402),

- uwzględniając komunikat Komisji w sprawie planu polityki w dziedzinie legalnej migracji (COM(2005)0669) oraz rezolucję Parlamentu Europejskiego z września 2007 r.[1] w tej sprawie,

- uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 26 lutego 2007 r. na temat „planu polityki w dziedzinie legalnej imigracji, zwalczania nielegalnej imigracji, przyszłości europejskiej sieci migracji” (CdR 233/2006 wersja ostateczna),

- uwzględniając wnioski przewodnictwa szczytu Rady Europejskiej, który odbył się w dniach 4 i 5 listopada 2004 r., wraz z programem haskim[2],

- uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego nt. „Podejście globalne do migracji w rok później: ku kompleksowej europejskiej polityce migracyjnej” (COM(2006)0735),

- uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 15-16 grudnia 2005 r. w sprawie „Globalnego podejścia do problemu migracji: działania priorytetowe skoncentrowane na Afryce i regionie śródziemnomorskim”, które zostało potwierdzone we wnioskach przewodnictwa po szczycie Rady Europejskiej w dniach 14 i 15 grudnia 2006 r.,

- uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dni 21-22 czerwca 2007 r. i mandat konferencji międzyrządowej w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych,

- uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie związków między imigracją legalną i nielegalną oraz integracją osób migrujących[3],

- uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2006 r. w sprawie wspólnej polityki imigracyjnej UE, w której Parlament wyrażał ubolewanie, że „w siedem lat po przyjęciu programu z Tampere Unia Europejska nie posiada spójnej polityki imigracyjnej”,

- uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie uchodźców z Iraku[4],

- uwzględniając decyzję Rady 2006/688/WE z dnia 5 października 2006 r. w sprawie ustanowienia procedury wymiany informacji o środkach przyjmowanych przez państwa członkowskie w zakresie polityki azylowej i imigracyjnej[5],

- uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 862/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie statystyk Wspólnoty z zakresu migracji i ochrony międzynarodowej[6],

- uwzględniając wyniki konferencji ministerialnej UE-Afryka poświęconej migracji i rozwojowi, która odbyła się w Rabacie w dniach 10 i 11 lipca 2006 r.,

- uwzględniając wspólne oświadczenie Afryki i UE w sprawie migracji i rozwoju, przyjęte na konferencji ministerialnej UE - Afryka, która odbyła się w Trypolisie w dniach 22 i 23 listopada 2006 r.,

- uwzględniając plan działania przeciwko handlowi ludźmi przyjęty przez Radę w dniach 1 i 2 grudnia 2005 r.,

- uwzględniając zalecenie dla Rady z dnia 16 listopada 2006 r.[7], w którym apeluje się o nową strategię UE na rzecz zwalczania handlu ludźmi,

- uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów pt. „Zastosowanie podejścia globalnego do migracji do regionów sąsiadujących z Unią Europejską na wschodzie i południowym wschodzie” (COM(2007)0247),

- uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów w sprawie migracji wahadłowej i partnerstw na rzecz mobilności między Unią Europejską a krajami trzecimi (COM(2007)0248),

- uwzględniając wniosek w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady przewidującej kary dla pracodawców zatrudniających obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium UE (COM(2007)0249 - C6-0143/2007 - 2007/0094(COD)),

- uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 863/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. ustanawiające mechanizm tworzenia zespołów szybkiej interwencji na granicy[8],

- uwzględniając traktat amsterdamski nadający Wspólnocie uprawnienia oraz powierzający jej obowiązki w dziedzinie imigracji i azylu, a także uwzględniając art. 63 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Rozwoju (A6‑0323/2007),

A. mając na uwadze, że migracja jest zjawiskiem ogólnoświatowym, które przybiera na sile, dlatego też dotyczy również Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że zgodnie z mało spójnymi szacunkami, liczba obywateli państw trzecich przebywających nielegalnie na terytorium Unii Europejskiej wynosi od 4,5 do 8 mln, oraz że należy poprawić jakość i spójność dostępnych informacji statystycznych;

C.  mając na uwadze, że wiele osób o nieuregulowanym statusie przybywa do Unii Europejskiej legalnie, lecz następnie przestaje spełniać warunki dotyczące wjazdu;

D.  mając na uwadze, że wymiar zjawisk migracyjnych przekracza zdolność państw członkowskich do zarządzania nimi indywidualnie, w związku z czym konieczne jest globalne i spójne podejście do imigracji na szczeblu europejskim; uwzględniając, że odpowiednie działanie w zakresie przyjazdu imigrantów o nieuregulowanym statusie do granic Unii Europejskiej wskazuje jednocześnie na niewystarczającą solidarność między państwami członkowskimi oraz na brak koordynacji politycznej wbrew deklaracjom i podjętym zobowiązaniom;

E.   mając na uwadze, że wspólna polityka imigracyjna w Unii Europejskiej wymaga poszanowania przez państwa członkowskie następujących zasad: solidarności, współodpowiedzialności, wzajemnego zaufania i przejrzystości;

F.   mając na uwadze, że polityka imigracyjna powinna mieć wymiar globalny, a zatem uwzględniać różnorodne aspekty, a w szczególności: walkę z nielegalną imigracją i handlem ludźmi, niezbędne usprawnienie i koordynację kanałów legalnej imigracji, przyczyny emigracji z krajów trzecich (czynniki wywołujące imigrację takie jak zbyt niski poziom rozwoju, ubóstwo, wojny, dyktatura, słabe i nieprawidłowo funkcjonujące instytucje rządowe, skutki zmian klimatycznych oraz klęski naturalne itp.), czynniki skłaniające do przyjazdu do Unii Europejskiej (czynniki przyciągające imigrantów takie jak poziom życia, demokracja, pokój, możliwości znalezienia pracy, w tym pracy „na czarno” itp.), potrzeby demograficzne i gospodarcze państw członkowskich, spójność działań prowadzonych na poziomie lokalnym, krajowym i europejskim, kwestie integracji i różnorodności kulturowej, poszanowanie praw podstawowych, a zwłaszcza prawa do azylu i do niewydalania, zwalczanie rasizmu i ksenofobii;

G.  mając na uwadze, że zwalczanie handlu ludźmi stanowi priorytet dla Unii Europejskiej, zwłaszcza ograniczenie handlu osobami najbardziej narażonymi, tj. kobietami i dziećmi, jak również rozbicie sieci i mafii czerpiących korzyści z tego procederu;

H.  mając na uwadze, że wiele osób o nieuregulowanym statusie przybywa do Unii Europejskiej legalnie, lecz następnie przestaje spełniać warunki dotyczące wjazdu;

I.    mając na uwadze, że nielegalna i legalna imigracja są ściśle powiązane i że zwalczanie nielegalnej imigracji jest kluczowe dla wprowadzenia polityki legalnej imigracji;

J.    mając na uwadze, że prohibicyjna polityka w zakresie legalnego wjazdu do UE jest główną przyczyną nielegalnej migracji;

K.  mając na uwadze, że niechęć ze strony niektórych rządów do uznania zakresu zapotrzebowania na siłę roboczą w postaci migrantów może postawić w trudnej sytuacji pracodawców usiłujących sprostać potrzebom biznesowym przy jednoczesnym spełnieniu prawnych wymogów dotyczących dokumentacji,

L.   mając na uwadze kluczowe znaczenie współpracy Unii Europejskiej i jej państw członkowskich z państwami trzecimi pochodzenia i tranzytu w tym zakresie, a także konieczność prowadzenia skutecznej i konkretnej polityki wspólnego rozwoju, tak aby w krajach trzecich, czyli u źródeł problemu, podejmować działania zmierzające do eliminacji głębokich przyczyn imigracji;

M.  mając na uwadze poważny brak zainteresowania w debacie publicznej zarówno kwestią przyczyn imigracji, jak i jej pozytywnych aspektów (zwłaszcza dla gospodarki i demografii, a także w zakresie wzbogacania kulturowego społeczeństwa UE), w porównaniu z uwagą poświęcaną trudnościom i problemom, jakie imigracja może stwarzać;

N.  mając na uwadze, że imigracja stała się w ciągu ostatnich dziesięcioleci jednym z głównych tematów publicznej debaty w całej Unii Europejskiej, kwestią niezwykle delikatnej natury pod względem politycznym, którą można z łatwością wykorzystać do celów demagogicznych i populistycznych; mając również na uwadze, że każdy polityk oraz przedstawiciele środków przekazu powinni mieć świadomość, jak ważne właściwe formułowanie wypowiedzi na ten temat;

Podejście ogólne

1.  z zadowoleniem przyjmuje podejście Komisji, które odgrywa zasadniczą rolę w zakresie pobudzania do bardziej spójnego i skutecznego działania pomiędzy państw członkowskich;

2.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę na rzecz „zastosowania podejścia globalnego do migracji do regionów sąsiadujących z Unią Europejską na wschodzie i południowym wschodzie”(COM(2007)0247); wzywa państwa członkowskie oraz Komisję do zapewnienia, aby przydzielono wystarczające zasoby ludzkie i finansowe umożliwiające odpowiednie wdrożenie wszechstronnego podejścia do zagadnienia migracji;

3.  z zadowoleniem przyjmuje instytucjonalne implikacje projektu traktatu reformującego określone w mandacie konferencji międzyrządowej, który rozszerza głosowanie większością kwalifikowaną oraz uprawnienia do współdecyzji na wszystkie zagadnienia w zakresie polityki imigracyjnej, wyjaśnia kompetencje UE w zakresie polityki wizowej i kontroli granicznych, rozszerza kompetencje w zakresie polityki azylowej, a także kompetencje UE w odniesieniu do imigracji legalnej i nielegalnej;

4.  uważa, że zgromadzenie i ujednolicenie danych statystycznych dotyczących zjawisk migracyjnych jest kwestią o zasadniczym znaczeniu; wzywa państwa członkowskie i Komisję oraz Eurostat, we współpracy z europejską siecią migracji (REM) i organizacjami międzynarodowymi, takimi jak OECD, do przeciwdziałania brakowi spójnych i wiarygodnych danych; z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 862/2007; wzywa wszystkie państwa członkowskie do opracowywania statystyk zgodnych ze zharmonizowanymi definicjami oraz do przekazywania wszelkich informacji wymaganych do celów interpretacji przekazanych danych statystycznych;

5.  uważa, że imigracja stanowi wyzwanie na szczeblu europejskim oraz na szczeblu ogólnoświatowym, które wymaga działania w takiej samej skali; że do Unii w pełnym jej wymiarze należy zapewnienie sobie środków umożliwiających wykorzystanie potrójnej szansy (gospodarczej, demograficznej i społecznej), jaką mogłaby stanowić imigracja dla społeczeństw państw członkowskich;

6.  uważa za niewłaściwe traktowanie kwestii przepływów migracyjnych na zasadzie sytuacji wyjątkowych, gdyż już od wielu lat stanowią one niezmienną rzeczywistość, wymagając tym samem podejścia średnio- i długoterminowego;

7.  uważa, że w ramach swojej polityki imigracyjnej Unia Europejska musi prowadzić spójne działania zarówno w granicach jej terytorium, jak i poza granicami (podwójny wymiar: wewnętrzny i zewnętrzny);

8.  podkreśla, że napływ migrantów powodują konflikty o wymiarze międzynarodowym występujące na całym świecie;

9.  oczekuje od Komisji przedstawienia, we współpracy z ONZ, badania wpływu zmian klimatycznych na przepływy migracyjne;

10.  przypomina, że odpowiedzialność przewoźników, władz krajów pochodzenia oraz wzmocnienie ram prawa karnego zwalczających sieci przemytnicze, nielegalne zatrudnianie i handel ludźmi, jak również identyfikacja korupcji administracyjnej, są najważniejszymi elementami walki z nielegalną imigracją, która powinna poza tym opierać się na ścisłej współpracy policyjnej i sądowej;

11.  podkreśla znaczenie współpracy na rzecz rozwoju tak, aby oddziaływać na głębokie przyczyny przepływów migracyjnych, podkreśla także, że jest ona instrumentem uzupełniającym, a nie alternatywą dla polityki UE w dziedzinie integracji i legalnej migracji;

12.  przypomina, że kraje sąsiadujące z UE w basenie Morza Śródziemnego i na wschodzie przyjmują większość imigrantów, którzy pierwotnie zmierzali do Europy; uważa, że jest niezwykle istotne, by szanowane były podstawowe prawa człowieka należne tym imigrantom, ze szczególnym uwzględnieniem praw osób małoletnich bez opieki; podkreśla, że UE powinna wzmocnić współpracę ze wszystkimi śródziemnomorskimi krajami partnerskimi w zakresie zarządzania przepływem migracyjnym oraz udzielić im pomocy w walce z nielegalną imigracją; zwraca uwagę na znaczenie zacieśnienia związków między krajami północnoafrykańskimi i krajami Afryki Subsaharyjskiej oraz z azjatyckimi krajami pochodzenia;

13.  przypomina, że nie należy utożsamiać imigrantów o nieuregulowanym statusie z przestępcami; wielu z nich de facto ryzykuje życiem, by przybyć do Europy w poszukiwaniu wolności lub środków do życia; uważa, że obowiązkiem polityków jest wdrożenie spójnej i skutecznej polityki zwalczania nielegalnej imigracji, z zachowaniem środków ochronnych i praw podstawowych jednostki, przypominając jednocześnie obywatelom o wkładzie nielegalnej imigracji w rozwój gospodarczy i wzrost demograficzny w Europie;

14.  podkreśla, że wszystkie środki walki z nielegalną imigracją i kontroli granic zewnętrznych powinny przestrzegać gwarancji i praw podstawowych poszczególnych osób, zgodnie z postanowieniami Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zwłaszcza w odniesieniu do prawa do azylu i prawa do nieodsyłania na granicach;

15.  podkreśla, że zarządzanie tymczasowymi ośrodkami przyjęć imigrantów o nieuregulowanym statusie, istniejącymi na terytorium Unii i poza jej granicami musi odbywać się w zgodzie z ochroną praw podstawowych, przy czym między wszystkimi zaangażowanymi szczeblami i organizacjami, takimi jak władze lokalne i krajowe, instytucje europejskie oraz organizacje pozarządowe, konieczna jest wymiana najlepszych rozwiązań dotyczących w szczególności zakwaterowania, kształcenia i dostępu do opieki zdrowotnej, środków finansowych oraz przepisów prawnych;

16.  jest wstrząśnięty nieludzkimi warunkami panującymi w odwiedzonych przez parlamentarną Komisję Wolności Obywatelskich ośrodkach zatrzymań dla migrantów i osób ubiegających się o azyl;

17.  podkreśla, że stanowczo sprzeciwia się pomysłowi utworzenia ośrodków przyjęć lub zatrzymań imigrantów bez dokumentów czy osób ubiegających się o azyl poza granicami Unii i na obszarach, z których pochodzi imigracja;

18.  odnotowuje zaproponowany przez Komisję przegląd rozporządzenia nr 343/2003 („Dublin II”); przypomina o potrzebie przeglądu tego rozporządzenia oraz że przegląd ten winien również obejmować podstawową zasadę rozporządzenia, zgodnie z którą państwem członkowskim odpowiedzialnym za przetwarzanie wniosku o azyl jest państwo, w którym po raz pierwszy przekroczono granicę, zważywszy na niewspółmierny i niemożliwy do udźwignięcia ciężar, którym obarczone są niektóre państwa członkowskie;

19.  podkreśla, że konieczne jest podjęcie szczególnych środków ostrożności w odniesieniu do kobiet i dzieci, a w szczególności do niepełnoletnich bez opieki i osób niepełnosprawnych, którzy wymagają pomocy i odpowiednich środków ochrony, zwłaszcza w przypadku środków w zakresie powrotu;

20.  wzywa państwa członkowskie do włączenia do swoich polityk migracyjnych wysokiego poziomu ochrony zdrowia imigrantów, zapewniając opiekę prewencyjną i leczenie medyczne;

21.  wzywa do ściślejszej współpracy pomiędzy władzami regionalnymi i lokalnymi oraz pomiędzy partnerami społecznymi w celu wymiany najlepszych praktyk dotyczących zwłaszcza mieszkalnictwa, szkolnictwa i dostępu do opieki zdrowotnej;

22.  przypomina, że konieczne jest zwrócenie większej uwagi na język stosowany przy omawianiu zjawiska nielegalnej imigracji, tak aby poprawić jej wizerunek w społeczeństwie; należy podjąć starania w zakresie edukacji i informacji dostarczanych przez media, aby przekazywały wartości Unii, takie jak tolerancja, solidarność, wzajemny szacunek i zwalczanie dyskryminacji i ksenofobii;

Priorytety wymienione przez Komisję

Współpraca z państwami trzecimi

23.  uważa, że wielowymiarowy charakter imigracji wymaga ścisłej współpracy ze wszystkimi zainteresowanymi państwami trzecimi; że konferencje ministerialne w Rabacie i Trypolisie w 2006 r. oraz światowe forum ONZ ds. migracji, które odbyło się w lipcu w Brukseli (na których obecni byli przedstawiciele Parlamentu Europejskiego) zapoczątkowały niezbędny dialog między krajami pochodzenia i tranzytu oraz europejskimi krajami przeznaczenia emigrantów; uważa, że dialog ten powinien umożliwić utworzenie podstawy prawdziwego partnerstwa opartego na wspólnym rozwoju; jest zdania, że jeżeli chodzi o nielegalną imigrację, dialog ten musi umożliwić wprowadzenie lub poprawę funkcjonowania umów o readmisji;

24.  odnotowuje, jako przykład dobrej praktyki, podpisanie przez niektóre państwa członkowskie, w tym przez Hiszpanię, umów o współpracy w dziedzinie imigracji z różnymi krajami afrykańskimi, uznających związek między migracją a rozwojem; zachęca pozostałe państwa członkowskie i Komisję do nasilenia współpracy i dalszego opracowywania programów o takim charakterze;

25.  wzywa Komisję i Radę do kontynuowania rozwoju regionalnych programów ochrony we współpracy z krajami pochodzenia i tranzytu oraz do informowania Parlamentu o doświadczeniach wyniesionych z dotychczas wdrożonych programów pilotażowych; z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie programu UE dotyczącego migracji i rozwoju w Afryce, opiewającego wstępnie na 40 mln euro, mającego na celu tworzenie nowych miejsc pracy w Afryce i wzywa Komisję do dostarczenia szerszych informacji na temat praktycznych zasad; pochwala w tym kontekście podpisanie przez Komisję umowy o współpracy z Mali, przy wsparciu ze strony Hiszpanii i Francji, w celu otwarcia pierwszego ośrodka informacji i zarządzania migracją, który zostanie utworzony dzięki funduszom tego programu;

26.  wzywa Komisję do przyjęcia wszelkich stosownych środków w celu poszerzenia dostępu do informacji na temat możliwości i warunków legalnej imigracji do UE w krajach pochodzenia;

27.  zwraca się do UE, rządów państw AKP oraz rządów innych państw pochodzenia o wprowadzenie w życie i stosowanie polityki mającej na celu maksymalizację pozytywnego wpływu uruchamianych środków poprzez przepuszczanie ich przez oficjalne systemy transferów i uzyskanie większych, szybszych, mniej kosztownych i lepiej skanalizowanych przepływów; uważa, że istotne jest, aby zaangażować imigrantów w rozwój ich kraju pochodzenia;

28.  zwraca się do Komisji o zbadanie w jaki sposób wspierać i odpowiednio rozwijać możliwość korzystania z mikro-kredytu;

29.  wzywa Unię do prowadzenia spójnej polityki zagranicznej, zapewniając w szczególności zgodność i zbieżność celów wspólnej polityki handlowej z celami polityki na rzecz rozwoju; należałoby rozważyć „plan UE na rzecz rozwoju dla Afryki”, w którym umowy o udzieleniu wsparcia finansowego oraz umowy handlowe byłyby powiązane z kwestiami demokracji, szerzenia praw człowieka i migracji, stanowiąc alternatywę dla osób opuszczających swój kraj pochodzenia;

30.  wzywa do priorytetowego traktowania kwestii nielegalnej imigracji w stosunkach Unii Europejskiej z krajami trzecimi, zwłaszcza z krajami pochodzenia i/lub tranzytu nielegalnych imigrantów;

31.  zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi Europejskiemu rocznego bilansu funduszy wykorzystanych na zwalczanie nielegalnej imigracji oraz przedstawiającego obowiązujące ustawodawstwo, jego zastosowanie przez państwa członkowskie oraz ustawodawstwo będące w przygotowaniu;

32.  przypomina o konieczności zwrócenia szczególnej uwagi na wprowadzanie w życie postanowień art. 13 umowy z Kotonu zarówno w odniesieniu do readmisji, jak i usprawnienia procedur dialogu przewidzianych w tej umowie; podkreśla, że należy wspierać rozwój możliwości krajów pochodzenia i tranzytu, jeśli chodzi o zarządzanie imigracją, w celu wzmocnienia instytucji i środków umożliwiających kontrolę imigracji (administracja publiczna i ramy prawne, szkolenia i zespoły monitorujące granice, organy ścigania zwalczające przemytników etc.); przypomina, że każde z państw AKP musi zaakceptować powrót i readmisję własnych obywateli przebywających nielegalnie na terytorium któregoś z państw członkowskich Unii Europejskiej, na wniosek tego ostatniego; przypomina, że kraje pochodzenia i tranzytu powinny przyjąć na siebie odpowiedzialność i wypełniać zobowiązania do kontroli nielegalnej imigracji, oraz że powinny prowadzić kampanie informacyjne na temat zagrożeń, jakie wiążą się z imigracją, na temat polityki powrotów imigrantów prowadzonej przez państwa członkowskie UE oraz na temat umów w zakresie nielegalnej imigracji, oraz możliwości, jakie im one oferują;

33.  uważa, że przyznawanie pomocy, o jaką kraje trzecie występują do Unii Europejskiej, aby walczyć z sieciami pośredników i przewoźników nielegalnych imigrantów działającymi na ich terytorium powinno zależeć od współpracy tych krajów i ich starań podejmowanych w tej dziedzinie;

Bezpieczeństwo i zintegrowane zarządzanie granicami zewnętrznymi

34. podkreśla znaczenie kontroli granic w walce z nielegalną imigracją; potwierdza, że kontrola granic musi odbywać się zarówno w duchu solidarności i podziału odpowiedzialności między państwa członkowskie, jak i w godnych warunkach przyjmowania osób, przy pełnym poszanowaniu prawa do azylu i ochrony międzynarodowej, włączając w to również aspekty zasady niewydalania;

35. uważa, że FRONTEX musi otrzymywać środki konieczne dla swoich działań, zgodnie z postanowieniami art. 7 rozporządzenia (WE) nr 2007/2004 (Zarządzanie wyposażeniem technicznym); głęboko ubolewa nad niedotrzymaniem przez niektóre państwa członkowskie zobowiązań w zakresie przekazywania środków logistycznych i zasobów ludzkich mających wspierać operacje; uważa, że scentralizowany rejestr dostępnego wyposażenia technicznego (CRATE), tzw. „toolbox”, może mieć znaczenie wyłącznie pod warunkiem spełnienia obietnic złożonych przez państwa członkowskie w związku z wyposażeniem technicznym; zachęca FRONTEX do zawierania umów roboczych z krajami objętymi EPS oraz innymi państwami trzecimi;

36. z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady wprowadzającego mechanizm tworzenia zespołów szybkiej interwencji na granicach i opartego na zasadzie solidarności między państwami członkowskimi; zauważa, że inicjatywa legislacyjna dotycząca zespołów szybkiej interwencji po raz pierwszy nadała solidarności w dziedzinie imigracji charakter obowiązkowy, nie zaś zaledwie fakultatywny; wzywa Komisję do przedstawienia nowego wniosku legislacyjnego tak, aby zasada solidarności obowiązywała również w odniesieniu do obietnic złożonych CRATE przez państwa członkowskie; przypomina, że każde państwo członkowskie zobowiązane jest zapewnić obecność pewnej liczby wykwalifikowanego personelu, wzywa zatem państwa członkowskie do zezwolenia na utworzenie prawdziwych europejskich zespołów szybkiej interwencji na granicach;

37. zwraca się do państw członkowskich o utworzenie wspólnych patroli stałego nadzoru, pracujących cały rok, koordynowanych przez FRONTEX, we wszystkich strefach wysokiego ryzyka, a zwłaszcza na granicach morskich;

38. zwraca się do Rady o jak najszybsze utworzenie sieci europejskich patroli i wprowadzenie w życie europejskiego systemu nadzoru morskich granic południowych;

39. uważa, że misja FRONTEX-u i zespołów szybkiej interwencji na granicach morskich UE powinna obejmować również akcje ratownicze migrantów i osób ubiegających się o azyl, którzy znaleźli się trudnej sytuacji lub których życie jest zagrożone;

40. przypomina państwom członkowskim oraz państwom trzecim o przestrzeganiu prawa międzynarodowego i dotrzymywaniu zobowiązań międzynarodowych dotyczących poszukiwania i ratowania życia ludzkiego na morzu; uważa, że państwa członkowskie ponoszą wspólną odpowiedzialność za ratowanie życia ludzkiego na morzu; odnotowuje propozycję wysuniętą przez Maltę w ramach Rady ds. WSiSW dotyczącą porozumienia między państwami członkowskimi UE, zgodnie z którym nielegalni imigranci uratowani na morzu przez statki zarejestrowane w UE w regionie poszukiwania i ratowania państwa trzeciego, które odmawia wzięcia za to odpowiedzialności, byliby rozdzielani między państwa członkowskie UE w sposób ściśle proporcjonalny i zgodnie z wcześniej przyjętym systemem;

41. uważa, że w świetle napływu migracyjnego z kontynentu afrykańskiego do Europy na południowych państwach członkowskich położonych na zewnętrznych granicach Unii, zwłaszcza na mniejszych państwach członkowskich takich jak Malta i Cypr, spoczywa niewspółmierny ciężar wymagający wzmocnienia środków na rzecz wspólnego zarządzania zewnętrznymi granicami Unii;

42. zwraca się do Komisji o zwiększenie w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS) określonych działań, których celem jest zapewnienie krajom ościennym wsparcia technicznego i finansowego zarówno w zakresie zabezpieczania ich granic z UE, jak i pozostałych granic;

43. zaleca korzystanie z technologii podczas kontroli granic, regularne wykorzystywanie Systemu Informacji Wizowej i uruchomienie w przyszłości automatycznego systemu rejestracji wjazdów i wyjazdów;

Bezpieczeństwo dokumentów podróżnych i dokumentów tożsamości

44.  podkreśla znaczenie wspierania wprowadzenia bezpiecznych dokumentów tożsamości w państwach pochodzenia, które ułatwią identyfikację nielegalnych imigrantów przybywających na terytorium Unii;

45.  przyjmuje z zadowoleniem porozumienie osiągnięte między Parlamentem Europejskim i Radą w sprawie Systemu Informacji Wizowej, które ułatwi skuteczne uruchomienie wspólnotowej polityki w zakresie wiz i przyczyni się niewątpliwie do zwalczania nielegalnej imigracji;

46.  przypomina, że rozwój narzędzi biometrycznych dla wzmocnionego zabezpieczania dokumentów ułatwia przekraczanie granic podróżnym działającym w dobrej wierze; że musi on odbywać się w poszanowaniu zasad ochrony danych, zgodnie z dyrektywą 95/46/WE w odniesieniu do działań wchodzących w zakres pierwszego filara; jeżeli chodzi o działania wchodzące w zakres trzeciego filara, oczekuje na przyjęcie szczegółowej decyzji ramowej, na rzecz której popiera działania Prezydencji niemieckiej;

47.  przypomina, że bez odpowiedniej ochrony danych osobowych nie będzie można rozważać wprowadzenia zautomatyzowanego systemu kierującego wjazdami na terytorium Unii i wyjazdami z niego; uważa, że system ten ułatwiłby kontrolowanie statusu obywateli państw trzecich wjeżdżających na terytorium Unii Europejskiej i dałoby państwom członkowskim większą możliwość sprawdzenia, czy dany obywatel państwa trzeciego bezprawnie przedłuża swój pobyt;

Zwalczanie handlu żywym towarem

48.  przekonany jest, że szczególną uwagę zwrócić należy na walkę z handlem żywym towarem i osoby, które padają ofiarą tego procederu, a przede wszystkim na osoby najbardziej narażone, kobiety i nieletnich, czyniąc priorytet Unii z walki z przestępcami, z którymi mają one do czynienia;

49.  wskazuje, że walka z handlem ludźmi, a zwłaszcza handlem kobietami i dziećmi, jest priorytetem UE, w związku z czym konieczne jest przeznaczenie na ten cel odpowiednich środków finansowych;

50.  przypomina, że najwyższy czas ustalić jasne i konkretne cele, takie jak zmniejszenie o połowę liczby ofiar handlu ludźmi w ciągu najbliższych 10 lat; niemniej uważa, że nadrzędnym celem musi oczywiście być całkowita eliminacja tej formy przestępczości w możliwie najkrótszym terminie;

51. jest świadom faktu, że wiele kobiet, które pada ofiarą handlu żywym towarem, przebywa w Unii jako nielegalne imigrantki oraz że większość z nich nie ma dostępu do opieki prawnej czy społecznej; zwraca się do państw członkowskich o uwzględnienie ich sytuacji oraz - zgodnie z obowiązującym w nich ustawodawstwem - o poprawę ich sytuacji lub pomoc w powrocie do kraju pochodzenia;

52. podkreśla, że podejmując walkę z nielegalną imigracją należy unikać prześladowania i działania na szkodę ofiar handlu ludźmi;

53. przypomina, że zjawisku nielegalnej imigracji towarzyszy obrót ogromnymi sumami pieniędzy, które znajdują się w rękach mafii kontrolujących sieci handlu żywym towarem, potęgujących korupcję, oszustwa i wyzysk imigrantów, co utrudnia zwalczanie nielegalnej imigracji;

54. wyraża głębokie oburzenie z powodu samej organizacji sieci przestępczych odpowiedzialnych za przerzuty łodzią z Afryki do Europy i niemożności powstrzymania ich przez Europę; łodzie przeprawiające się do Europy są tej samej wielkości, załadowane zwykle trzydziestoma osobami, takiego samego koloru, zasilane takim samym silnikiem, dostarczona żywność, napoje i inne środki zaopatrzenia są tej samej firmy i marki – wszystkie te czynniki dobitnie świadczą o większej jak dotąd skuteczności organizacji przestępczych niż skuteczności wspólnych działań europejskich; wyraża przekonanie, że ta cyniczna sieć odpowiada za śmierć setek osób, które straciły życie na morzu; wzywa Komisję i Radę do zdwojenia wysiłków na rzecz zwalczania handlu ludźmi;

55. wzywa Instytucje, państwa członkowskie i Europol do mobilizacji na rzecz wprowadzenia średnioterminowego programu działania w zakresie walki z handlem ludźmi, obierając za jego cel ściganie handlarzy, pośredników i mafii;

56. bierze pod uwagę dyrektywę Rady 2004/81/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub wcześniej byli przedmiotem działań ułatwiających nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi organami[9], plan UE dotyczący najlepszych praktyk, standardów i procedur zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu[10] przyjęty w grudniu 2005 r. i z zadowoleniem odnosi się do wspólnej deklaracji Afryki-UE wydanej na konferencji ministerialnej UE-Afryka w sprawie migracji i rozwoju, która odbyła się w Libii w dniach 22-23 listopada 2006 r.;

57. przypomina o istotnym wkładzie grupy ekspertów ds. handlu ludźmi, powołanej przez Komisję w 2003 r., w zakresie monitorowania i zaleceń dotyczących polityki, oczekuje jednocześnie kontynuacji tej działalności;

Kwestie regulacyjne

58.  przypomina, że wiele państw członkowskich dokonało lub zapowiedziało, że dokona uregulowania pobytu nielegalnych imigrantów oraz że decyzje te, przy obecnym stanie prawnym, leżą wyłącznie w gestii państw członkowskich, lecz dość często bywają przejawem wcześniejszej niekompetencji biurokratycznej w odniesieniu do zjawiska występującego w większości społeczeństw państw członkowskich; utrzymuje, że masowe uregulowanie pobytu nielegalnych imigrantów nie stanowi właściwej odpowiedzi na to zjawisko, nie rozwiązuje bowiem prawdziwych problemów leżących u jego podstaw

59.  świadom jest, że zmiana polityki imigracyjnej w jednym państwie członkowskim może wpłynąć na przepływy migracyjne i zmianę w innych państwach członkowskich; uważa, że zgodnie z zasadami lojalnej współpracy i wzajemnej solidarności państwa członkowskie mają obowiązek korzystania z systemu wzajemnego informowania się (dotyczącego krajowych środków w dziedzinie migracji i azylu, które mogą mieć skutki dla innych państw członkowskich lub dla Wspólnoty); odnotowuje także, że system ten, zgodnie z informacjami przedstawionymi na ostatnich Radach ds. WSiSW, rozpoczął swoje działanie w 2007 r. i umożliwi wymianę informacji i doświadczeń w zakresie najlepszych praktyk;

Walka z główną przyczyną imigracji: nielegalnym zatrudnieniem

60.  uważa, że środki przeciwko nielegalnemu zatrudnieniu zostały przyjęte zbyt późno, a chodzi tymczasem o jeden z głównych czynników wywołujących nielegalną imigrację będący katalizatorem nadużyć; z zadowoleniem przyjmuje więc przedstawienie przez Komisję wniosku w sprawie dyrektywy przewidującej kary dla pracodawców zatrudniających obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium UE (COM(2007)0249);

61.  zachęca Unię i państwa członkowskie do energicznego zwalczania nielegalnego zatrudniania imigrantów poprzez szereg sankcji wymierzonych w przedsiębiorców, nasilenie inspekcji z wykorzystaniem odpowiedniego personelu i środków, mających na celu zwalczanie nielegalnego zatrudnienia i wspieranie ochrony imigrantów;

62.  podkreśla, że walka z nielegalnym zatrudnieniem ma wymiar gospodarczy, społeczny, lecz również psychologiczny, bowiem redukując liczbę czynników przyciągających emigrantów do Europy (możliwość zatrudnienia, nawet w warunkach niegodziwych z punktu widzenia praw podstawowych), zmierza ona do zmniejszenia zachęty do emigrowania do Unii Europejskiej i ograniczenia miejsca, jakie tzw. „szara strefa” zajmuje w gospodarkach naszych krajów;

63.  uważa, że środki przeciwko nielegalnemu zatrudnieniu zostały przyjęte zbyt późno, a chodzi tymczasem o jeden z głównych czynników wywołujących nielegalną imigrację będący katalizatorem nadużyć;

64.  wzywa różne składy Rady kompetentne w tej dziedzinie do zdwojenia starań na rzecz koordynacji procesu debaty nad niniejszą dyrektywą;

65.  wzywa państwa członkowskie do ścisłego stosowania krajowych przepisów prawnych dotyczących pracy niezgłoszonej, które wkrótce będą musiały być zgodne z przyszłą dyrektywą;

66. jest zdania, że państwa członkowskie powinny poczynić wysiłki mające na celu wykrywanie nielegalnego zatrudnienia, szczególnie w sektorze, w którym zatrudnionych jest wiele imigrantów; zwraca się do Komisji i państw członkowskich o stanowcze przeciwdziałanie temu nadużyciu; zauważa, że jednym z elementów takiego działania mogłyby być kampanie informacyjne skierowane do pracodawców i pracowników w celu zwrócenia uwagi na niepożądany wpływ, jaki może wywierać nielegalne zatrudnienie na krajowe systemy zabezpieczenia społecznego, finanse publiczne, uczciwą konkurencję, wyniki gospodarcze oraz na samych pracowników; przypomina o znaczeniu uwzględnienia w takim procesie przedstawicieli obu stron branży;

Polityka w zakresie powrotu imigrantów

67.  przypomina o odpowiedzialności krajów pochodzenia i krajów tranzytu w zakresie readmisji oraz zachęca do opracowania europejskiej polityki powrotu imigrantów, która byłaby skuteczna, a zarazem szanowałaby godność i integralność fizyczną osób zgodnie z Europejską Konwencją Praw Człowieka oraz Konwencją Genewską;

68.  pragnie przyjęcia podczas prezydencji portugalskiej wniosku w sprawie dyrektywy w zakresie powrotu imigrantów, gdyż należy określić na szczeblu europejskim zasady i warunki polityki powrotu; podkreśla znaczenie efektywnej polityki powrotów, jako jednego z czynników zniechęcających do nielegalnej imigracji;

69.  zwraca się do Komisji (skreślenie) o dokonanie oceny polityki powrotu imigrantów (skuteczności obowiązujących porozumień wszystkich państw członkowskich, analizy powodów opóźnień w negocjacjach dotyczących umów o partnerstwie z określonymi państwami trzecimi, praktyk w krajach pochodzenia i tranzytu itp.); zwraca się do Rady i do Komisji o rozwinięcie europejskich porozumień w zakresie readmisji nielegalnych imigrantów z krajami, których zjawisko to dotyczy; zwraca się do Komisji o przeprowadzenie studium na temat praktycznego wprowadzania w życie umów o readmisji, w tym na temat ich zgodności z prawami podstawowymi;

70.  zwraca się do Rady i do Komisji o rozwinięcie europejskich porozumień w zakresie readmisji nielegalnych imigrantów z krajami, których zjawisko to dotyczy;

Lepsza wymiana informacji dzięki wykorzystaniu istniejących instrumentów

71.  wzywa wszystkie zaangażowane strony do rozszerzenia wymiany informacji, uwzględniając FRONTEX i EUROPOL za każdym razem, kiedy jest to konieczne; uważa, że współpraca między „imigracyjnymi” oficerami łącznikowymi jest sprawą priorytetową; uważa, że Parlament musi być regularnie informowany o rozwoju i wynikach prac sieci ICONet;

Odpowiedzialność przewoźników

72.  uważa za koniecznie dokonanie oceny kroków podjętych w tej dziedzinie, a w szczególności wdrażania dyrektywy 2001/51/WE z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającej postanowienia art. 26 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.[11] oraz utworzonego w 2001 r. forum składającego się z przedstawicieli państw członkowskich, sektora transportowego i organizacji humanitarnych;

* *

73.  zachęca Komisję i Radę do wzięcia udziału w rocznej debacie, jaka odbywa się w Parlamencie, na temat polityki imigracyjnej Unii Europejskiej; zwraca się do Komisji o przedstawienie podczas tej debaty pełnej sytuacji w zakresie imigracji w Europie, a szczególnie danych statystycznych;

74.  wzywa właściwą komisję Parlamentu do prowadzenia ścisłego i regularnego dialogu z jej odpowiednikami w parlamentach krajowych odpowiedzialnymi za kwestie związane z imigracją oraz do dalszej współpracy z Komisją ds. Migracji, Uchodźców i Ludności Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy;

75.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich, a także Wysokiemu Komisarzowi Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców oraz Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji.

• [1]  P6_TA-PROV(2007)0xxx.
• [2]  Wnioski Rady Europejskiej, załącznik I pkt. III
• [3]  Dz. U. C 124 E z 25.05.2006, str. 535.
• [4]  Teksty przyjęte tego dnia, P6_TA(2007)0056.
• [5]  Dz. U. L 283 z 14.10.2006, str. 40.
• [6]  Dz. U. L 199 z 31.7.2007, str. 23.
• [7]  Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0498
• [8]  Teksty przyjęte tego dnia, P6_TA(2007)0162.
• [9]  Dz.U. L 261 z 6.8.2004, str. 19.
• [10]  Dz.U. C 311 z 9.12.2005, str. 1.
• [11]  Dz.U. L 187 z 10.7.2001, str. 45.

UZASADNIENIE

Powstrzymał mnie, był ciekaw jak sobie wyobrażałem to inne życie. Krzyknąłem wówczas: „Życie, w którym mógłbym wspominać obecne”.

Albert Camus , „Obcy”

Tysiące nielegalnych imigrantów nie będzie wspominać ani życia w kraju pochodzenia, ani tego lepszego, którego pragnęli. Utonęli się bowiem podczas próby dotarcia na kontynent europejski. Ich śmierć, której obrazy docierają nieprzerwanie, miesiąc po miesiącu, do naszych domów, stanowi bez wątpienia najbardziej widoczną i najbardziej dramatyczną odsłonę nielegalnej imigracji, przypominając nam, że Unia Europejska musi działać. I to szybko. W grze jest jej wiarygodność i prawomocność.

Innym imigrantom udaje się przedostać przez europejskie granice lotnicze, portowe czy lądowe na własną rękę lub padają ofiarą mafijnych sieci i trafiają do „szarej strefy” gospodarczej w naszych społeczeństwach, akceptują zazwyczaj panujące tam warunki pracy i urągające godności wynagrodzenie i nie posiadają żadnych praw.

Zarządzanie i walka z nielegalnymi przepływami migracyjnymi stanowi bez wątpienia najbardziej delikatny wymiar globalnej i wspólnej polityki imigracyjnej, jaką musi rozwinąć Unia Europejska.

Nielegalna imigracja jest wyzwaniem dla znaczących celów politycznych, gospodarczych, demograficznych i społecznych i stanowi test dla zdolności Unii do prowadzenia spójnych działań wewnątrz, jak i na zewnątrz swoich granic.

Różne oblicza tej walki z nielegalną imigracją wiążą się z licznymi pytaniami, na które stara się odpowiedzieć Komisja Europejska i w zakresie których proponuje środki w komunikacie w sprawie priorytetów działań w dziedzinie walki z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich. Proponowane rozwiązania stanowią przedmiot niniejszego sprawozdania z inicjatywy własnej.

Parlament Europejski przypomniał o konieczności przyjęcia globalnej strategii w dziedzinie imigracji, która uwzględniałaby różnorakie aspekty, o których wspomina się w projekcie rezolucji.

We wnioskach po posiedzeniu Rady Europejskiej w dniach 14-15 grudnia 2006 r. Prezydencja fińska stara się przynieść odpowiedź na omawiane kwestie skupiając różne elementy „globalnej polityki europejskiej w dziedzinie migracji”, która to polityka powinna w ciągu tego roku znaleźć wyraz w podjęciu kroków dotyczących: międzynarodowej współpracy i dialogu z krajami trzecimi, współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie walki z nielegalną imigracją, zarządzania granicami Unii, legalnej migracji, integracji legalnych imigrantów, utworzenie do końca 2010 r. wspólnego systemu azylu europejskiego i odpowiednich środków finansowych.

Trzeba przypomnieć, że procedury decyzyjne na tym etapie są wciąż różne dla imigracji nielegalnej (współdecyzja i większość kwalifikowana od czasu uruchomienia w dniu 1 stycznia 2005 r. „pomostu”, o którym mowa w art. 67 TWE) i dla imigracji legalnej, która dalej w znacznym stopniu należy do kompetencji państw członkowskich. Parlament wielokrotnie opowiadał się za rozszerzeniem współdecyzji, która wzmocniłaby spójność polityki imigracyjnej. W rezolucji przyjętej przez Parlament w dniu 7 czerwca 2007 r. w sprawie kontynuowania procesu konstytucyjnego (na podstawie sprawozdania E. B. Crespo i E. Broka w ramach zadań Komisji Spraw Konstytucyjnych) ponownie przypomniano o potrzebie nadania Unii uprawnień do prowadzenia spójnej polityki migracyjnej.

Wzajemne zależności między imigracją legalną i imigracją nielegalną są istotnie wyjątkowo liczne. Restrykcyjna polityka legalnej imigracji może prowadzić zatem do wzmocnienia nielegalnej imigracji, która z kolei - wykorzystywana przez sieci pośredników i handlarzy - kroczy drogami do Europy, które zmieniają się w czasie w zależności od polityki prowadzonej przez państwa członkowskie.

Ocena treści komunikatu Komisji

W oparciu o informacje uzyskane w trakcie przesłuchania w dniu 30 stycznia 2007 r. oraz o rozwój sytuacji i środków przewidzianych lub przyjętych w czasie pierwszego półrocza, sprawozdawca pragnie przedstawić kilka uwag na temat priorytetów zawartych w komunikacie Komisji. Stanowią one uzupełnienie dokumentu roboczego przedstawionego w trakcie przesłuchania.

- Współpraca z państwami trzecimi

Wielowymiarowy charakter imigracji wymaga m.in. ścisłej współpracy ze wszystkimi zainteresowanymi państwami trzecimi.

Konferencje ministerialne w Rabacie i Trypolisie w 2006 r. (na których Parlament Europejski był reprezentowany w osobie przewodniczącego Jean-Marie Cavady oraz sprawozdawcy) zapoczątkowały niezbędny dialog między krajami pochodzenia i tranzytu oraz europejskimi krajami przeznaczenia. Dialog ten powinien być ukierunkowany na ustanowienie faktycznego partnerstwa z tymi krajami, tworząc jednocześnie podstawy wspólnego rozwoju.

Jeżeli chodzi o walkę z nielegalną imigracją, dialog ten musi umożliwiać wprowadzenie lub poprawę funkcjonowania umów o readmisji. Szczególny nacisk należy położyć na wprowadzanie w życie postanowień art. 13 umowy z Kotonu, zarówno w odniesieniu do readmisji, jak i usprawnienia procedur prowadzenia dialogu przewidzianych przez tę umowę. Należy również rozwijać zdolności krajów pochodzenia i tranzytu w dziedzinie zarządzania i emigracji, tak by dysponowały one instytucjami i środkami kontroli (administracja publiczna i odpowiednie prawodawstwo, szkolenie i wyposażenie straży granicznej i oddziałów policji zwalczających handlarzy żywym towarem itp.).

Dialog powinien być kontynuowany i prowadzić do konkretnych rezultatów. W lipcu 2007 r. w Belgii odbędzie się światowe forum ds. migracji i rozwoju, na którym ma być reprezentowany Parlament.

- Bezpieczeństwo granic – zintegrowane zarządzanie granicami zewnętrznymi

Kontrola granic jest bez wątpienia wstępnym warunkiem w zwalczaniu nielegalnej imigracji. Nie można realizować bez niej wiarygodnej polityki. FRONTEX musi otrzymywać środki konieczne do prowadzenia swojej działalności, zaś państwa członkowskie powinny dotrzymywać zobowiązań w zakresie dostarczania środków logistycznych i zasobów ludzkich wspierających takie operacje. FRONTEX musi być w stanie koordynować rozmieszczanie wspólnych patroli, prowadzących stały, całoroczny nadzór stref uważanych za „strefy wysokiego ryzyka”. Sprawozdawca przyjmuje z zadowoleniem utworzenie sił szybkiego reagowania (RABIT), wyrażając życzenie, by były one jak najszybciej gotowe do podjęcia działań.

Co więcej, kontrola granic powinna odbywać się w warunkach poszanowania godności objętych nią osób, w szczególności zaś w poszanowaniu prawa do azylu i zasady niewydalania.

- Bezpieczeństwo dokumentów podróży i dokumentów tożsamości

Komisja wierzy w rozwój narzędzi biometrycznych służących zwiększeniu bezpieczeństwa dokumentów. Jest to korzystny proces, musi się on jednak odbywać przy poszanowaniu zasad ochrony danych, zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, w odniesieniu do działań wchodzących w zakres pierwszego filara; w kwestii działań wchodzących w zakres trzeciego filara Parlament wielokrotnie podkreślał konieczność przyjęcia szczegółowej decyzji ramowej (patrz sprawozdanie przyjęte na podstawie projektu Martine Roure). Bez odpowiedniej ochrony danych osobowych nie będzie można rozważać wprowadzenia automatycznego systemu administrującego wjazdami i wyjazdami z terytorium Unii, tak jak określono to w konkluzjach prezydencji z grudnia 2006 r. Sprawozdawca oczekuje, że Komisja dostarczy wszystkich potrzebnych informacji dotyczących projektów w tej dziedzinie.

- Zwalczanie handlu żywym towarem

Realizacja średniookresowego programu działań w zakresie zwalczania handlu żywym towarem wymaga mobilizacji instytucji i państw członkowskich oraz wszelkich niezbędnych środków. W tym celu należy wykorzystać EUROPOL oraz wszystkie narzędzia współpracy sądowej i policyjnej w Europie.

Zwalczanie handlu żywym towarem powinno być ukierunkowane na handlarzy, pośredników w nielegalnym przekraczaniu granic oraz mafie czerpiące korzyści z tego procederu; należy za wszelką cenę unikać ataków na ofiary handlu żywym towarem lub ich krzywdzącego traktowania.

- Kwestia uregulowania pobytu

Jak zaznacza Komisja, przy obecnym stanie prawnym decyzje takie leżą w gestii państw członkowskich. Były one, są i będą podejmowane przez liczne państwa. W całej Europie szeroko komentowano przypadek Hiszpanii, niekiedy bardzo pozytywnie, zwłaszcza w OECD, ale często także negatywnie. Zdaniem sprawozdawcy, ważne jest dokonanie kilku uściśleń: rząd Hiszpanii zapowiedział jasno, że uregulowanie pobytu będzie miało charakter jednorazowy, tak aby uniknąć „efektu sukcji” – „el efecto llamada”. Selektywne i jednorazowe uregulowanie, którego zakres okazał się bardzo szeroki, miało stanowić konkretną i skuteczną odpowiedź na problem setek tysięcy osób „bez papierów”, znajdujących się na terytorium Hiszpanii, przyznanie im praw i obowiązków oraz ograniczenie szarej strefy gospodarki. To dlatego uregulowania dokonano jedynie w oparciu o umowę o pracę, odpowiadając na potrzeby gospodarki w zakresie siły roboczej. Polityka ta, będąca owocem wcześniejszego porozumienia z pracodawcami, związkami zawodowymi i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, umożliwiła zasilenie hiszpańskiego systemu gospodarczego blisko 700 tys. legalnych pracowników. Środki przyjęte przez rząd Hiszpanii uzupełnia kompleksowy plan integracji imigrantów z hiszpańskim społeczeństwem, którego budżet na lata 2007-2010 wynosi ponad 2 mld euro.

Z drugiej strony, zgodnie z zasadami lojalnej współpracy i wzajemnej solidarności, sprawozdawca wyraża zadowolenie, że system wzajemnego informowania (dotyczący środków krajowych w dziedzinie migracji i azylu, mogących mieć wpływ na inne państwa członkowskie lub Wspólnotę) zaczął działać w 2007 r. oraz że Holandia i Niemcy podczas ostatnich posiedzeń Rady WSiSW poinformowały inne państwa członkowskie o zamiarze dokonania uregulowań pobytu na wielką skalę. Komisja powinna przedstawić szczegóły studium, jakie zamierza przeprowadzić w tym zakresie.

- Walka z główną przyczyną imigracji: nielegalnym zatrudnieniem

Sprawozdawca docenia fakt, iż kwestia ta należy do najszerzej omówionych w komunikacie Komisji. Jak dotąd stosowane środki były spóźnione, mimo że chodzi tu o jedną z głównych przyczyn nielegalnej imigracji i najważniejszy powód wspomnianego wyżej „efektu sukcji”. Ogłoszone przez Komisję projekty zharmonizowanych w państwach członkowskich sankcji wobec pracodawców nielegalnie zatrudniających pracowników (wykluczenie z zamówień publicznych, sankcje karne, pokrywanie kosztów powrotu itd.) idą w dobrym kierunku.

W przeciwieństwie do powiązań między imigracją a bezrobociem, na które często powołują się populiści, należy podkreślić, że nielegalni pracownicy zajmują zwykle miejsca pracy odrzucane przez obywateli europejskich, zwłaszcza w sektorach budownictwa, rolnictwa i usług domowych. Ponadto, akceptując najgorsze warunki pracy i najniższe wynagrodzenie, w istotny sposób przyczyniają się oni do funkcjonowania niektórych sektorów gospodarki (szczególnie sezonowych) poza wszelkimi ramami prawnymi.

Walka z nielegalnym zatrudnieniem obejmuje ważny wymiar psychologiczny: próbując ograniczyć czynniki zachęty w Europie (możliwości zatrudnienia, nawet w warunkach niegodnych z punktu widzenia praw podstawowych), ma ona na celu zminimalizowanie przyczyn emigracji do Unii i zmniejszenie zakresu podziemia ekonomicznego w naszych gospodarkach.

- Polityka w zakresie powrotu imigrantów

Ważne jest, aby w miarę możliwości Parlament w pierwszym czytaniu przyjął stanowisko w sprawie wniosku Komisji dotyczącego dyrektywy. Sprawozdawca wyraża ubolewanie, że prace w Radzie wydają się zablokowane, a przyjęcie dyrektywy w sprawie powrotów imigrantów nie figuruje wśród priorytetów prezydencji niemieckiej.

Jak podkreśla Parlament, należy – na poziomie europejskim i przy poszanowaniu prawa – określić zasady i warunki polityki powrotu imigrantów. W celu stworzenia podstaw konieczne jest przyjęcie rzeczonej dyrektywy w oparciu o sprawozdanie naszego kolegi Manfreda Webera.

Korzystne byłoby dokonanie przez Komisję oceny polityki powrotu imigrantów (skuteczność obowiązujących umów, analiza przyczyn opóźnień w negocjacjach itd.).

- Lepsza wymiana informacji przy wykorzystaniu istniejących instrumentów

Liczne zaangażowane w tym obszarze podmioty powinny zwiększyć wymianę informacji, uwzględniając FRONTEX i EUROPOL za każdym razem, kiedy jest to konieczne. Priorytetem jest współpraca między „imigracyjnymi” oficerami łącznikowymi. Parlament powinien być regularnie informowany o tych działaniach, np. o sieci ICON, oraz o ich rezultatach.

- Odpowiedzialność przewoźników

Konieczna wydaje się ocena przyjętych środków, w szczególności zastosowania dyrektywy 2001/51/WE. Komisja odnosi się do forum utworzonego w 2001 r. i złożonego z przedstawicieli państw członkowskich, reprezentujących sektor transportu i organizacji humanitarnych.

Wniosek

Po przedstawieniu wstępnych uwag sprawozdawca pragnie podkreślić, że:

- nielegalna imigracja jest wyzwaniem o charakterze europejskim, z którym należy się zmierzyć na poziomie europejskim w sposób skoordynowany i w duchu solidarności, wspólnej odpowiedzialności, przejrzystości i wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi; należy wykazać szczególną solidarność z południowymi i wschodnimi obszarami Unii, które po dziś dzień muszą stawiać czoła głównym napływom nielegalnej imigracji;

- konieczne jest zastosowanie klauzuli pomostowej zawartej w artykule 67 TWE w celu uczynienia polityki imigracyjnej Unii Europejskiej bardziej spójną i efektywną;

- omawiana problematyka jest zróżnicowana, co znajduje odzwierciedlenie również w komunikacie Komisji. Odpowiedzią na owo zróżnicowanie powinno być przyjęcie kompleksowego podejścia, uwzględniającego w szczególności:

· efektywną kontrolę granic, zrównoważoną godnymi i zgodnymi z prawem warunkami przyjmowania;

· ścisłą współpracę z krajami pochodzenia i tranzytu, w tym kontrolę granic tych krajów i realizację umów o readmisji;

· politykę wspólnego rozwoju, która redukuje przyczyny emigracji poprzez finansowanie i wspieranie konkretnych projektów; należy w większym zakresie bazować na najlepszych przykładach z ostatnich lat;

· zdecydowaną walkę z nielegalnym zatrudnieniem w Europie;

· szczegółową analizę czynników powodujących nielegalną imigrację oraz możliwego wpływu zmian klimatycznych na przepływy migracyjne;

· wykorzystanie znacznie większych niż w ubiegłych latach środków budżetowych.

Na zakończenie sprawozdawca pragnie podkreślić, że nielegalnych imigrantów nie należy utożsamiać z przestępcami; ryzykują oni życiem, by przybyć do Europy w poszukiwaniu wolności lub środków przetrwania. Obowiązkiem polityków jest przypominać o tym obywatelom, realizując jednocześnie globalną, spójną i efektywną politykę w zakresie zwalczania nielegalnej imigracji.

OPINIA MNIEJSZOŚCI

Odrzucamy wniosek z następujących powodów:

- Przed podjęciem działań mających na celu walkę z nielegalną migracją, UE powinna wdrożyć skuteczną politykę europejską w dziedzinie migracji legalnej, która zapewni legalne kanały wstępu na terytorium UE. Środki stosowane dotychczas przez państwa członkowskie, zgodnie z komunikatem Komisji, opierają się na podejściu represyjnym i przyniosły niezadowalające wyniki w odniesieniu do początkowo zamierzonych celów.

- Wniosek popiera działania agencji FRONTEX, które pozostawiają wiele do życzenia zarówno pod względem wyników, jak i kosztów finansowych. W związku z powyższym uważamy, że strategia agencji FRONTEX została wdrożona na podstawie zwykłej propagandy.

- Zdecydowanie sprzeciwiamy się polityce UE w zakresie readmisji, w formie zinstytucjonalizowanej przez porozumienie z Kotonu i postulowanej we wniosku, ponieważ nie zapewnia ona imigrantom wystarczających prawnych środków ochronnych.

- Wniosek uznaje bez zastrzeżeń praktykę administracyjnych zatrzymań imigrantów. Stanowczo sprzeciwiamy się zatrzymaniom, jako środkom walki z nielegalną imigracją. Podczas wizyt w wielu ośrodkach zatrzymań posłowie do PE stwierdzili częste przypadki łamania praw człowieka i podstawowych wolności.

OPINIA Komisji Spraw Zagranicznych (17.4.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich
(2006/2250(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Ioannis Kasoulides

WSKAZÓWKI

Komisja Spraw Zagranicznych zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  wyraża zaniepokojenie z powodu faktu, że Unia Europejska (UE) pozostaje pod ciągłą presją ze strony nielegalnej imigracji, prowadzącą do kryzysów humanitarnych, handlu ludźmi i ich wyzysku oraz ofiar śmiertelnych;

2.  wyraża przekonanie, że skuteczna walka z nielegalną imigracją może zostać zapewniona tylko w ramach wspólnej europejskiej polityki migracyjnej, obejmującej europejską politykę migracji i rozwoju; z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich;

3.  przypomina, że nielegalna imigracja dotyczy wszystkich państw członkowskich i że państwa członkowskie przyjmujące niewspółmiernie dużą liczbę nielegalnych imigrantów powinny liczyć na solidarność UE;

4.  uważa, że strategia dotycząca zewnętrznego wymiaru powinna zmierzać w kierunku wzmocnienia wpływu UE na światowe procesy migracyjne, łącząc zabezpieczenie granic zewnętrznych i walkę z handlem ludźmi z pogłębieniem współpracy z krajami trzecimi w zakresie zarządzania migracją w celu zmniejszenia przyczyn migracji w krajach pochodzenia i zalegalizowania imigracji; wspiera energiczne wdrożenie przyjętego przez Radę Europejską w grudniu 2005 r. globalnego podejścia do kwestii, a także środki przyjęte na szczycie Rady Europejskiej w grudniu 2006 r.;

5.  podkreśla, że wszelkie środki mające na celu walkę z nielegalną imigracją, podejmowane przez UE lub we współpracy z krajami trzecimi, muszą być zgodne z podstawowymi prawami człowieka i nie powinny zamykać uchodźcom, którzy znaleźli się w potrzebie, dostępu do międzynarodowej ochrony;

6.  wzywa państwa członkowskie do zapewnienia wszelkich środków technicznych. logistycznych, osobowych i finansowych niezbędnych do zwiększenia możliwości operacyjnych agencji FRONTEX oraz do intensyfikacji współpracy państw członkowskich w dziedzinie zarządzania granicami, z myślą o ratowaniu życia na morzu, przeciwdziałaniu nielegalnej imigracji, walce z handlem ludźmi oraz zapewnieniu szybkiego udzielania pomocy państwom członkowskim stojącym w obliczu sytuacji kryzysowych związanych z napływem znacznej liczby imigrantów;

7.  wskazuje, że walka z handlem ludźmi, a zwłaszcza handlem kobietami i dziećmi, jest priorytetem UE, w związku z czym konieczne jest przeznaczenie na ten cel odpowiednich środków finansowych;

8.  wzywa do priorytetowego traktowania kwestii nielegalnej imigracji w stosunkach Unii Europejskiej z krajami trzecimi, zwłaszcza z krajami pochodzenia i/lub tranzytu nielegalnych imigrantów;

9.  wzywa Komisję i Radę do rozwinięcia partnerskich stosunków z krajami pochodzenia i tranzytu w zakresie zarządzania migracją, obejmujących tworzenie instytucji i potencjału, pomoc techniczną, gwarancje przestrzegania prawa międzynarodowego, zobowiązania w zakresie readmisji, kampanie informacyjne oraz kontyngenty w ramach legalnej imigracji; wzywa Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz zawierania umów o readmisji z krajami pochodzenia i tranzytu nielegalnych imigrantów;

10. wyraża ubolewanie, że UE wciąż napotyka przeszkody, które utrudniają sprawny powrót nielegalnych imigrantów, oraz wzywa Komisję i Radę do stworzenia systemu operacyjnego, który umożliwiłby terminowe uzyskiwanie dokumentów podróży UE oraz ich uznawanie przez kraje trzecie;

11. wzywa Komisję do przyjęcia wszelkich stosownych środków w celu poszerzenia dostępu do informacji na temat możliwości i warunków legalnej imigracji do UE w krajach pochodzenia;

12. wzywa państwa członkowskie UE, które dotychczas nie podpisały umów o readmisji, do jak najszybszego podjęcia wszelkich koniecznych kroków w tym kierunku;

13. wspiera plan Komisji na rzecz wzmocnienia aspektu zarządzania migracją w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa i wzywa do wzmocnienia współpracy w kwestii migracji na szczeblu regionalnym z południowymi i wschodnimi sąsiadami UE;

14. przypomina, że kraje sąsiadujące z UE w basenie Morza Śródziemnego i na wschodzie przyjmują większość imigrantów, którzy pierwotnie zmierzali do Europy; uważa, że jest niezwykle istotne, by szanowane były podstawowe prawa człowieka należne tym imigrantom, ze szczególnym uwzględnieniem praw osób małoletnich bez opieki; podkreśla, że UE powinna wzmocnić współpracę ze wszystkimi śródziemnomorskimi krajami partnerskimi w zakresie zarządzania przepływem migracyjnym oraz udzielić im pomocy w walce z nielegalną imigracją; zwraca uwagę na znaczenie zacieśnienia związków między krajami północnoafrykańskimi i krajami Afryki Subsaharyjskiej oraz z azjatyckimi krajami pochodzenia;

15. wzywa Komisję i Radę do kontynuowania rozwoju regionalnych programów ochrony we współpracy z krajami pochodzenia i tranzytu oraz do informowania Parlamentu o doświadczeniach wyniesionych z dotychczas wdrożonych programów; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje podpisanie przez Komisję, przy wsparciu ze strony Francji i Hiszpanii, umowy o współpracy z Mali dotyczącej otwarcia w tym kraju pierwszego ośrodka informacji i zarządzania migracją;

16. wyraża przekonanie, że jednym z kluczy do pomyślnej kontroli nielegalnej imigracji jest dotarcie do przyczyn skłaniających ludzi do opuszczenia ojczyzny, w tym poważne zaangażowanie się UE w rozwiązywanie konfliktów, w skuteczną pomoc rozwojową za pośrednictwem dużych inwestycji na ochronę zdrowia i oświatę, a także w realizację milenijnych celów rozwoju; jest przekonany, że państwa członkowskie nie powinny przyjmować krajowych środków regulujących sytuację nielegalnych imigrantów, gdyż wywołuje to tzw. efekt przyciągania; wzywa Komisję do nasilenia dialogu UE-Afryka na temat rozwoju i migracji, w tym również handlu i polityki rolnej;

17. wzywa państwa członkowskie UE do przyjęcia wszelkich koniecznych środków w ramach nowej strategii dla Afryki, przyjętej przez Komisję z myślą o realizacji milenijnych celów rozwoju zgodnie z harmonogramem ustalonym przez ONZ;

18. wspiera otwieranie legalnych kanałów imigracji; podkreśla, że należy zwiększyć wysiłki na rzecz wzmocnienia migracji wahadłowej, tak aby wyeliminować negatywne następstwa „drenażu mózgów” z krajów pochodzenia; uważa, że wysiłki te powinny być istotną częścią stosunków dwustronnych z krajami pochodzenia;

19. podkreśla znaczenie wprowadzenia specjalnych norm w celu ochrony kobiet, dzieci i osób niepełnosprawnych;

20. opowiada się za wspieraniem silniejszych więzi finansowych z krajami pochodzenia, w tym bardziej przejrzystym, godnym zaufania i tańszym systemem przekazów pieniężnych na międzynarodowych rynkach finansowych; jest zdania, że taki system stanowi zasadniczy krok w kierunku ułatwienia inwestycji produkcyjnych w krajach pochodzenia, a także stanowi istotny element walki z finansowaniem przestępczości zorganizowanej;

21. wzywa Komisję i Radę do starannej i regularnej weryfikacji współpracy prowadzonej UE przez kraje trzecie w dziedzinie nielegalnej imigracji i w związku z tym zwraca uwagę na znaczenie mechanizmu monitorowania i oceny krajów trzecich w zakresie walki z nielegalną imigracją, opracowanego przez Radę w 2003 r. w ramach szczytu Rady Europejskiej w Salonikach;

22. zwraca się do Komisji o zbadanie możliwości sprawniejszej współpracy z UNHCR i Międzynarodową Organizacją ds. Migracji, a także odnośnymi organizacjami pozarządowymi; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w grudniu 2006 r. Rada Europejska wyraziła zgodę na udzielenie wsparcia pierwszemu posiedzeniu światowego forum ds. migracji międzynarodowych i rozwoju, które odbędzie się w lipcu 2007 r. w Brukseli, i wzywa Parlament Europejski do udziału w przygotowaniach oraz uczestnictwa w obradach forum;

PROCEDURA

Tytuł	[Transport koni]
Numer procedury	2006/2250(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	LIBE
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	AFET 26.10.2006
Ściślejsza współpraca
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Ioannis Kasoulides 28.11.2006
Rozpatrzenie w komisji	27.2.2007	12.4.2007
Data zatwierdzenia wskazówek	12.4.2007
Wynik głosowania końcowego	za: przeciw: wstrzymujących się:		28 1 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Christopher Beazley, Panagiotis Beglitis, Michael Gahler, Ana Maria Gomes, Alfred Gomolka, Richard Howitt, Georgios Karatzaferis, Bogdan Klich, Eugen Mihăescu, Francisco José Millán Mon, Cem Özdemir, Ioan Mircea Paşcu, Tobias Pflüger, Bernd Posselt, Jacek Saryusz-Wolski, Gitte Seeberg, Marek Siwiec, Konrad Szymański, Antonio Tajani, Jan Marinus Wiersma
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Laima Liucija Andrikienė, Alexandra Dobolyi, Árpád Duka-Zólyomi, Glyn Ford, Tunne Kelam, Evgeni Kirilov, Aloyzas Sakalas
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Wiesław Stefan Kuc, Marcin Libicki
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

OPINIA Komisji Rozwoju (1.3.2007)

dla Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich
(2006/2250(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Manolis Mavrommatis

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich, jako krok w stronę ustanowienia w porozumieniu z krajami sąsiadującymi strategii UE zmierzającej do skutecznego zarządzania przepływami migracyjnymi, z długoterminowym celem wspólnej polityki UE w tym zakresie;

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada Europejska w dniach 14/15 grudnia 2006 r. po raz kolejny uznała potrzebę kompleksowej polityki europejskiej w dziedzinie migracji, opartej na solidarności między państwami członkowskimi, partnerstwie z krajami trzecimi i poszanowaniu praw człowieka i podstawowych wolności migrantów oraz określiła konkretne kroki, jakie należy w związku z tym podjąć w 2007 r.;

3.   wyraża jednak przekonanie, że kompleksowa europejska polityka w dziedzinie migracji wymaga rozszerzenia współdecyzji z Parlamentem oraz głosowania większością kwalifikowaną w Radzie na inne obszary, takie jak legalna imigracja lub integracja narodowości krajów trzecich, zgodnie z art. 67 Traktatu WE, jak zostało to zaplanowane w 2004 r. przez holenderską prezydencję Rady, a także wzywa Radę do dostosowania się do tego;

4.   wzywa Unię Europejską do walki z nielegalną migracją poprzez zajęcie się podstawowymi przyczynami masowej imigracji, zwalczanie ubóstwa i działanie na rzecz rozwoju, wzrostu gospodarczego, dobrych rządów i spójności społecznej w krajach pochodzenia;

5.   odnotowuje, jako przykład dobrej praktyki, podpisanie przez niektóre państwa członkowskie, w tym przez Hiszpanię, umów o współpracy w dziedzinie imigracji z różnymi krajami afrykańskimi, uznających związek między migracją a rozwojem; zachęca pozostałe państwa członkowskie i Komisję do nasilenia współpracy i dalszego opracowywania programów o takim charakterze;

6.   wzywa państwa członkowskie UE do wdrażania polityk w zakresie nielegalnej imigracji w pełnym poszanowaniu podstawowych praw człowieka, w szczególności Europejskiej konwencji ochrony praw człowieka i podstawowych wolności;

7.   podkreśla, że zwalczanie handlu ludźmi, w szczególności osobami niepełnoletnimi bez opieki, i każdego rodzaju niewolnictwa powiązanego z migracją musi stać się priorytetem UE, a na działania w tym zakresie muszą być przeznaczone odpowiednie środki finansowe i polityczne; uważa, że państwa członkowskie powinny podpisać i stosować się do odpowiednich konwencji międzynarodowych, w tym Protokołu ONZ o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za handel ludźmi, Konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu handlowi ludźmi, Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciw międzynarodowej przestępczości zorganizowanej oraz Konwencji Praw Dziecka ONZ;

8.   wzywa UE i kraje afrykańskie do wdrożenia wspólnego planu działania UE i Afryki dotyczącego zwalczania handlu ludźmi, zwłaszcza kobietami i dziećmi, w szczególności zachęcając do współpracy między krajami pochodzenia, tranzytowymi i przeznaczenia w zakresie identyfikacji, pomocy, ochrony, repatriacji i reintegracji ofiar, a także do promowania organizacji kampanii uczulających na zagrożenia związane z nielegalną imigracją i handlem ludźmi w tych krajach;

9.   z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie programu UE dotyczącego migracji i rozwoju w Afryce, opiewającego wstępnie na 40 mln euro, mającego na celu tworzenie nowych miejsc pracy w Afryce i wzywa Komisję do dostarczenia szerszych informacji na temat praktycznych zasad; pochwala w tym kontekście podpisanie przez Komisję umowy o współpracy z Mali, przy wsparciu ze strony Hiszpanii i Francji, w celu otwarcia pierwszego ośrodka informacji i zarządzania migracją, który zostanie utworzony dzięki funduszom tego programu;

10. podkreśla konieczność współpracy między krajami pochodzenia i przeznaczenia w walce z nielegalną imigracją oraz uważa, że partnerstwo AKP-UE stanowi szczególnie właściwe ramy dla wspólnych działań w kwestii migracji, w oparciu o art. 13 umowy z Kotonu;

11. wzywa Komisję i państwa członkowskie, we współpracy z krajami regionu, do inwestowania środków w kampanie informacyjne w krajach pochodzenia nielegalnych imigrantów w celu ostrzeżenia ich przed fizycznym ryzykiem i niebezpieczeństwami nielegalnego migrowania oraz o marginalizacji, jaka czeka ich w państwach przeznaczenia; wyraża przekonanie, że takie kampanie informacyjne powinny wykorzystywać wszystkie dostępne kanały, takie jak media, lokalne programy radiowe i telewizyjne;

12. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada Europejska w dniach 14/15 grudnia 2006 r. zgodziła się co do zapewnienia spójnego kontynuowania dialogu ONZ na wysokim szczeblu w sprawie migracji i rozwoju z września 2006 r., w którym pierwsze posiedzenie światowego forum ds. migracji międzynarodowych i rozwoju, które odbędzie się w Belgii w lipcu 2007 r., ma być kluczowym krokiem, a także wzywa UE do zapewnienia silnej reprezentacji w światowym forum i dopilnowania, by kwestie migracji i rozwoju znalazły się w porządku obrad; wyraża przekonanie, że Parlament musi być zaangażowany w przygotowania wkładu UE na światowe forum i musi być na nim odpowiednio reprezentowany;

13. przypomina Komisji, że zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju[1], co najmniej 90% wydatków przewidzianych w programach tematycznych ma być przeznaczone na spełnienie kryteriów pomocy publicznej na rzecz rozwoju (ODA) określonych przez OECD/DAC;

14. bierze pod uwagę dyrektywę Rady 2004/81/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub wcześniej byli przedmiotem działań ułatwiających nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi organami[2], plan UE dotyczący najlepszych praktyk, standardów i procedur zwalczania handlu ludźmi i zapobiegania mu[3] przyjęty w grudniu 2005 r. i z zadowoleniem odnosi się do wspólnej deklaracji Afryki-UE wydanej na konferencji ministerialnej UE-Afryka w sprawie migracji i rozwoju, która odbyła się w Libii w dniach 22-23 listopada 2006 r.;

15. wzywa UE i państwa członkowskie do podpisania Protokołu ONZ przeciw przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną oraz Protokołu w sprawie zapobiegania, likwidacji i karania handlu ludźmi;

16. wzywa państwa członkowskie do włączenia do swoich polityk migracyjnych wysokiego poziomu ochrony zdrowia imigrantów, zapewniając opiekę prewencyjną i leczenie medyczne.

PROCEDURA

Tytuł	Priorytety polityczne w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich
Numer procedury	2006/2250(INI)
Komisja przedmiotowo właściwa	LIBE
Komisja wyznaczona do wydania opinii   Data ogłoszenia na posiedzeniu	DEVE 26.10.2006
Ściślejsza współpraca - data ogłoszenia na posiedzeniu
Sprawozdawca komisji opiniodawczej   Data powołania	Manolis Mavrommatis 6.11.2006
Poprzedni sprawozdawca(y)
Rozpatrzenie w komisji	30.1.2007		28.2.2007
Data zatwierdzenia wskazówek	28.2.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	30 1 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Margrietus van den Berg, Josep Borrell Fontelles, Danutė Budreikaitė, Marie-Arlette Carlotti, Corina Creţu, Nirj Deva, Koenraad Dillen, Hélène Goudin, Filip Kaczmarek, Glenys Kinnock, Maria Martens, Luisa Morgantini, José Javier Pomés Ruiz, Miguel Portas, Horst Posdorf, Toomas Savi, Pierre Schapira, Frithjof Schmidt, Jürgen Schröder, Feleknas Uca, Luis Yañez-Barnuevo García, Anna Záborská
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Fiona Hall, Alain Hutchinson, Jan Jerzy Kułakowski, Miguel Angel Martínez Martínez, Manolis Mavrommatis, Atanas Paparizov, Anne Van Lancker, Ralf Walter
Zastępcy (art. 178 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Elena Valenciano Martínez-Orozco
Uwagi (dane dostępne tylko w jednym języku)

• [1]  Dz.U. L 378 z 27.12.2006, str. 41.
• [2]  Dz.U. L 261 z 6.8.2004, str. 19.
• [3]  Dz.U. C 311 z 9.12.2005, str. 1.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	12.9.2007
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	[51] [2] [0]
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Alexander Alvaro, Alfredo Antoniozzi, Mihael Brejc, Kathalijne Maria Buitenweg, Michael Cashman, Giuseppe Castiglione, Giusto Catania, Carlos Coelho, Fausto Correia, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Bárbara Dührkop Dührkop, Claudio Fava, Patrick Gaubert, Roland Gewalt, Lilli Gruber, Adeline Hazan, Jeanine Hennis-Plasschaert, Lívia Járóka, Ewa Klamt, Roger Knapman, Magda Kósáné Kovács, Barbara Kudrycka, Esther De Lange, Henrik Lax, Roselyne Lefrancois, Sarah Ludford, Jaime Mayor Oreja, Dan Mihalache, Claude Moraes, Javier Moreno Sánchez, Martine Roure, Luciana Sbarbati, Inger Segelström, Søren Bo Søndergaard, Károly Ferenc Szabó, Vladimir Urutchev, Manfred Weber, Tatjana Ždanoka
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Inés Ayala Sender, Edit Bauer, Simon Busuttil, Gérard Deprez, Iratxe García Pérez, Ignasi Guardans Cambó, Sophia in 't Veld, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Metin Kazak, Jean Lambert, Antonio Masip Hidalgo, Hubert Pirker, Antonio Tajani
Zastępca(y) (art. 178 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Iles Braghetto, Kyriacos Triantaphyllides