Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stanowiska Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do projektu rozporządzenia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie kół do samochodów osobowych i ich przyczep (COM(2005)0453 – 14451/2005 – C6-0444/2005 – 2005/0181(AVC))

P6_TA(2006)0102 A6-0046/2006

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0453 – 14451/2005)(1),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 4 ust. 2 tiret drugie decyzji Rady 97/836/WE(2) (C6-0444/2005),

–   uwzględniając art. 75 ust. 1 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0046/2006),

1.   wyraża zgodę na wniosek dotyczący decyzji Rady;

2.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (2) Decyzja Rady z dnia 27 listopada 1997 r. w związku z przystąpieniem Wspólnoty Europejskiej do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań ("Zrewidowane Porozumienie z 1958 r."), (Dz.U. L 346 z 17.12.1997, str. 78).

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie stanowiska Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do projektu rozporządzenia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącego zatwierdzenia systemów adaptacyjnego oświetlenia głównego (AFS) w pojazdach silnikowych (COM(2005)0454 – 14454/2005 – C6-0445/2005 – 2005/0180(AVC))

P6_TA(2006)0103 A6-0045/2006

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0454 – 14454/2005)(1),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody, przedstawiony przez Radę na mocy art. 4 ust. 2 tiret drugie decyzji Rady 97/836/WE(2) (C6-0445/2005),

–   uwzględniając art. 75 ust. 1 i art. 43 ust. 1 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0045/2006),

1.   wyraża zgodę na wniosek dotyczący decyzji Rady;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym. (2) Decyzja Rady z dnia 27 listopada 1997 r. w związku z przystąpieniem Wspólnoty Europejskiej do Porozumienia Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczącego przyjęcia jednolitych wymagań technicznych dla pojazdów kołowych, wyposażenia i części, które mogą być stosowane w tych pojazdach, oraz wzajemnego uznawania homologacji udzielonych na podstawie tych wymagań ("Zrewidowane Porozumienie z 1958 r.") (Dz.U. L 346 z 17.12.1997, str. 78).

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie podpisania Protokołu do Układu Euro-śródziemnomorskiego między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Państwem Izrael z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej (6060/2006 – COM(2004)0754 – C6-0077/2006 – 2004/0266(AVC))

P6_TA(2006)0104 A6-0059/2006

(Procedura zgody)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2004)0754)(1),

–   uwzględniając dokument Rady (6060/2006),

–   uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 300 ust. 3 akapit 2, w związku z art. 310 i art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie drugie Traktatu WE (C6-0077/2006),

–   uwzględniając art. 75 ust. 1, art. 83 ust. 7 i art. 43 ust.1 Regulaminu,

–   uwzględniając zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Handlu Międzynarodowego (A6-0059/2006),

1.   wyraża zgodę na podpisanie Protokołu;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom Państw Członkowskich oraz Państwa Izrael.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii rozszerzającej na Danię przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2005)0145 – C6-0305/2005 – 2005/0055(CNS))

P6_TA(2006)0105 A6-0038/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0145)(1),

–   uwzględniając art. 61 lit. c) oraz art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0305/2005),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0038/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Królestwa Danii i pozostałych Państw Członkowskich.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy pomiędzy Wspólnotą Europejską a Królestwem Danii rozszerzającej na Danię przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1348/2000 w sprawie doręczania w Państwach Członkowskich sądowych i pozasądowych dokumentów w sprawach cywilnych i handlowych (COM(2005)0146 – C6-0306/2005 – 2005/0056(CNS))

P6_TA(2006)0106 A6-0039/2006

(Procedura konsultacji)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2005)0146)(1),

–   uwzględniając art. 61 pkt c) i art. 300 ust. 2 akapit pierwszy Traktatu WE,

–   uwzględniając art. 300 ust. 3 akapit pierwszy Traktatu WE, na mocy którego Rada skonsultowała się z Parlamentem (C6-0306/2005),

–   uwzględniając art. 51 oraz art. 83 ust. 7 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A6-0039/2006),

1.   zatwierdza zawarcie umowy;

2.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom Królestwa Danii i pozostałych Państw Członkowskich.

(1) Dotychczas nieopublikowany w Dzienniku Urzędowym.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów na lata (2007-2013) – aspekt ochrony konsumentów (COM(2005)0115 – C6-0225/2005 – 2005/0042B(COD))

P6_TA(2006)0107 A6-0032/2006

(Procedura współdecyzji, pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0115)(1),

–   uwzględniając decyzję Konferencji Przewodniczących z dnia 30 czesrwca 2005 r. w sprawie podzielenia wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia i ochrony konsumentów na lata 2007-2013, w celu przydzielenia go zarówno Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak i Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów i sporządzenia dwóch osobnych sprawozdań,

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 153 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony przez Komisję (C6-0225/2005),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Budżetowej (A6-0032/2006) oraz Komisji Prawnej,

1.   zatwierdza po poprawkach projekt Komisji;

2.   wskazuje, że środki określone w projekcie legislacyjnym Komisji na okres po roku 2006 zależą od decyzji w sprawie kolejnych wieloletnich ram finansowych;

3.   wzywa Komisję, po przyjęciu kolejnych wieloletnich ram finansowych, do ewentualnego przedstawienia projektu zmiany finansowej kwoty referencyjnej obecnego programu;

4.   zwraca się do Komisji o ponowne przedłożenie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego projektu lub zastąpienie go innym tekstem;

5.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 marca 2006 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej wspólnotowy program działań w dziedzinie ochrony konsumentów (2007-2013)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 153,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Wspólnota może przyczynić się do ochrony bezpieczeństwa i ekonomicznych interesów obywateli poprzez działania w dziedzinie ochrony konsumentów.

(2)  Właściwym jest zatem ustanowienie programu działań Wspólnoty w dziedzinie ochrony konsumentów zastępując decyzję nr 20/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. ustanawiającą ogólne warunki ramowe finansowania działań Wspólnoty wspomagających politykę ochrony konsumentów w latach 2004-2007(5). Należy zatem uchylić tę decyzję.

(3)  Należałoby nadać szczególny priorytet włączaniu interesów konsumentów do wszystkich polityk Wspólnoty, zgodnie z art. 153 Traktatu, a także włączaniu celów polityki ochrony konsumentów, które zostały określone w niniejszym programie. Koordynacja z innymi politykami i programami Wspólnoty stanowi kluczowy element celu, jakim jest włączenie ochrony konsumentów do innych polityk. W celu promowania synergii oraz uniknięcia nakładania się działań inne fundusze i programy Wspólnoty powinny przewidywać pomoc finansową na potrzeby włączenia interesów konsumentów w dziedziny, których dotyczą.

(4)  W ogólnym interesie Europy leży ochrona bezpieczeństwa usług oraz produktów nieżywnościowych i ekonomicznych interesów obywateli na poziomie Wspólnoty, a także interesów konsumentów w ramach udoskonalania norm dla produktów i usług. Realizacja kluczowych celów programu może również zależeć od istnienia wyspecjalizowanych sieci, które wymagają także wkładu Wspólnoty, aby mogły się rozwijać i funkcjonować. Zważywszy na szczególny charakter organizacji, branych pod uwagę oraz w przypadkach wyjątkowej użyteczności, wznowienie wsparcia Wspólnoty na działanie takich organizacji nie powinno podlegać zasadzie stopniowej degresji zakresu wsparcia Wspólnoty.

(5)  Realizacja programu powinna opierać się na istniejących działaniach i uzgodnieniach strukturalnych w dziedzinie ochrony konsumentów, a także takie działania i uzgodnienia rozszerzać. Realizacja powinna przebiegać w bliskiej współpracy z właściwymi organizacjami i agencjami.

(6)  Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6), przy jednoczesnym poszanowaniu konieczności zachowania przejrzystości, a także rozsądnej równowagi między poszczególnymi celami programu.

(7)  Przy wdrażaniu programu należy uwzględnić fakt, że rynek wewnętrzny nie będzie funkcjonował należycie, jeżeli w niektórych Państwach Członkowskich interesy konsumentów będą chronione w mniejszym stopniu niż w innych Państwach Członkowskich. W konsekwencji program powinien kłaść szczególny nacisk na wzmocnienie ochrony konsumentów i działania informacyjne skierowane do nich w nowych Państwach Członkowskich, zgodnie z rezolucją Parlamentu Europejskiego z dnia 15 grudnia 2005 r. w sprawie promowania i ochrony praw konsumentów w nowych Państwach Członkowskich(7).

(8)  Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwane dalej "Porozumieniem EOG") przewiduje współpracę w dziedzinie ochrony konsumentów pomiędzy Wspólnotą Europejską a jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, oraz krajami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu uczestniczącymi w Europejskim Obszarze Gospodarczym (zwanymi dalej "państwami EFTA/EOG"), z drugiej strony. Należy również prowadzić przepis otwierający program dla uczestnictwa innych krajów, w szczególności krajów sąsiadujących ze Wspólnotą, ubiegających się o członkostwo, kandydujących lub przystępujących do Wspólnoty.

(9)  Należy ułatwić nawiązywanie właściwych stosunków z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w programie, aby wspomagać osiąganie celów programu, z uwzględnieniem wszelkich właściwych umów zawieranych między Państwami Członkowskimi a Wspólnotą. Stosunki te mogłyby również obejmować kraje trzecie podejmujące działania będące uzupełnieniem działań finansowanych przez niniejszy program w obszarach wspólnego zainteresowania, jednak kraje te nie mogłyby korzystać z finansowego wkładu w ramach niniejszego programu.

(10)  Należy rozwijać współpracę z odpowiednimi organizacjami międzynarodowymi w celu realizacji programu zwiększając efektywność i skuteczność działań związanych z ochroną konsumentów na wspólnotowym i międzynarodowym poziomie z uwzględnieniem szczególnych możliwości i roli poszczególnych organizacji.

(11)  Aby zwiększyć znaczenie i wpływ programu, podejmowane środki powinny systematycznie podlegać monitorowaniu i ocenie, w tym niezależnym ocenom zewnętrznym. Na potrzeby oceny polityki ochrony konsumentów należy, w możliwie najszerszym zakresie, opracować wymierne cele oraz ustanowić prawidłowe wskaźniki.

(12)  Zważywszy na rolę, jaką odgrywają na codzień małe przedsiębiorstwa i przedsiębiorstwa prowadzące działalność rzemieślniczą w informowaniu i działaniach doradczych na rzecz konsumentów w zakresie produktów, usług i sanitarnych sytuacji kryzysowych lub ryzyka związanego z wykorzystaniem niektórych surowców, należy wspierać wielopłaszczyznową działalność takich przedsiębiorstw oraz ich organizacji na rzecz konsumentów oraz zapewnić przestrzeganie przez nie wspólnotowych aktów prawnych.

(13)  Z uwagi na transgraniczny charakter zagadnień, działania podejmowane przez Państwa Członkowskie w zakresie ochrony konsumentów nie mogą być przez nie samodzielnie osiągnięte w sposób wystarczający, ale mogą one być lepiej realizowane na poziomie Wspólnoty dzięki możliwościom bardziej efektywnych i skutecznych działań Wspólnoty w zakresie bezpieczeństwa i ekonomicznych interesów obywateli. Wspólnota może zatem przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności ustanowioną we tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza warunki niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(14)  Komisja powinna zapewnić właściwe przejście pomiędzy niniejszym programem a programem, który zastępuje, w szczególności w sprawie kontynuacji wieloletnich środków, oceny wyników poprzedniego programu i dziedzin, które wymagają większej uwagi.

(15)  Przed podjęciem przez Komisję decyzji o przekazaniu kompetencji logistycznych i administracyjnych przy wdrażaniu niniejszego programu, powinna ona dokonać analizy kosztów i korzyści, która musiałaby przynieść wynik pozytywny oraz zbadać, czy zamiast ustanawiać dodatkową agencję wykonawczą, nie należałoby raczej zwiększyć kompetencji Agencji wykonawczej programu zdrowia publicznego,

STANOWIĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Ustanowienie programu

Niniejszym ustanawia się program działań Wspólnoty w dziedzinie ochrony konsumentów, zwany dalej "programem", na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Artykuł 2

Cele i zadania

1.  Poprzez działania o wartości dodanej program stanowi uzupełnienie i wsparcie dla polityk Państw Członkowskich oraz przyczynia się do ochrony bezpieczeństwa i ekonomicznych interesów obywateli.

2.  Cel określony w ust. 1 jest realizowany poprzez następujące zadania, które zostaną wykonane poprzez działania i instrumenty przewidziane w załączniku I:

Artykuł 3

Metody realizacji

1.  Działania zmierzające do osiągania celu i zadań określonych w art. 2 w pełni wykorzystują właściwe metody realizacji, w tym w szczególności:

2.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty nie może przekroczyć następujących poziomów:

3.  Wznowienie pomocy finansowej na działania przewidziane w ust. 2 lit. b) i c) nie musi podlegać zasadzie stopniowej degresji.

4.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty, we właściwych przypadkach zważywszy na charakter zamierzonego celu, może obejmować wspólne finansowanie przez Wspólnotę i jedno lub więcej Państw Członkowskich bądź przez Wspólnotę i właściwe władze krajów uczestniczących. W takim przypadku, wkład Wspólnoty nie przekracza 50 %, z wyjątkiem przypadków wyjątkowej użyteczności, w których wkład Wspólnoty nie przekracza 70 %.

5.  Do celów ust. 1 lit. a), wkład finansowy Wspólnoty może również przyjąć formę finansowania w systemie stawek ryczałtowych, jeśli jest ono dostosowane do charakteru zamierzonych działań. Do takiego wkładu finansowego nie stosuje się limitów procentowych określonych powyżej w ust. 2 i 4. We właściwych przypadkach przyjmuje się kryteria wyboru, monitorowania i oceny takich działań.

6.  Kryteria oceny, czy zachodzi przypadek wyjątkowej użyteczności, o którym mowa w ust. 2 lit. a) oraz ust. 4 ustanawiane są z wyprzedzeniem, w rocznym planie pracy, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lit. a).

Artykuł 4

Realizacja programu

Komisja zapewnia realizację programu zgodnie z przepisami art. 7.

Artykuł 5

Finansowanie

1.  Orientacyjne ramy finansowe dla realizacji niniejszego programu w okresie siedmiu lat począwszy od 1 stycznia 2007 r. wskazanym w art. 1 wynoszą 233 460 000 EUR.

2.  Wartość rocznych przyznanych środków zatwierdzana jest przez organ budżetowy w ramach ograniczeń perspektywy finansowej.

3.  Ogólne wydatki administracyjne w ramach programu, obejmujące koszty wewnętrzne oraz koszty zarządzania agencji wykonawczej utworzonej lub rozszerzonej dla zarządzania tym programem, powinny być proporcjonalne do zadań przewidzianych do wykonania w ramach tego programu oraz ustalone na mocy decyzji organów budżetowych i legislacyjnych.

Artykuł 6

Komitet

1.  Komisja jest wspomagana przez Komitet (dalej zwany "Komitetem").

2.  W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, zgodnie z przepisami zawartymi w jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na dwa miesiące.

3.  Komitet przyjmuje własny regulamin.

Artykuł 7

Środki wykonawcze

1.  Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji, odnoszące się do kwestii wymienionych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 6 ust. 2:

2.  Komisja przyjmuje wszelkie inne środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji. Komitet informowany jest o tych środkach.

Artykuł 8

Uczestnictwo krajów trzecich

Artykuł 9

Współpraca międzynarodowa

Podczas realizacji programu należy podtrzymywać stosunki z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w programie oraz właściwymi organizacjami międzynarodowymi.

Artykuł 10

Monitorowanie, ocena i upowszechnianie wyników

1.  Komisja w bliskiej współpracy z Państwami Członkowskimi monitoruje realizację działań programu pod kątem jego celów, a także przedstawia Komitetowi sprawozdanie oraz informuje Parlament Europejski i Radę.

2.  Na wniosek Komisji, Państwa Członkowskie przedkładają informacje w sprawie realizacji i wpływu tego programu.

3.  Komisja zapewnia ocenę programu po trzech latach od jego rozpoczęcia i zakończenia, a także przekazuje wnioski opatrzone komentarzem Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz Komitetowi Regionów.

4.  Komisja publikuje wyniki działań podjętych zgodnie z niniejszą opublikowaną decyzją i zapewnia jej rozpowszechnianie.

Artykuł 11

Uchylenie

Decyzja nr 20/2004/WE traci moc.

Artykuł 12

Środki przejściowe

Komisja przyjmuje wszelkie środki niezbędne do zapewnienia przejścia pomiędzy środkami przyjętymi na podstawie decyzji nr 20/2004/WE a środkami, które będą zrealizowane w ramach niniejszego programu.

Artykuł 13

Postanowienie końcowe

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

Działania i instrumenty, o których mowa w art. 2

Cel I – Lepsze zrozumienie konsumentów i rynków

Działanie 1: Monitorowanie oraz ocena rozwoju rynku i jego wpływ na ekonomiczne i inne interesy konsumentów, łącznie z badaniami cen, spisem i analizą skarg konsumenckich, analizą transgranicznego marketingu oraz zakupów dokonanych przez konsumentów w przedsiębiorstwach oraz badaniami zmian w strukturze rynków.

Działanie 2: Zbieranie i wymiana danych oraz informacji stanowiących podstawę wiedzy na rzecz rozwoju polityki ochrony konsumentów oraz włączenia interesów konsumentów do innych polityk wspólnotowych, łącznie z badaniami postaw konsumentów i przedsiębiorstw, badaniami poświęconymi konsumentom oraz badaniami innych rynków w obszarze usług finansowych, gromadzeniem i analizą statystycznych i innych odpowiednich danych, których element statystyczny będzie rozwinięty przy wykorzystaniu, jeśli to konieczne, Wspólnotowego Programu Statystycznego.

Działanie 3: Gromadzenie, wymiana, analiza danych i udoskonalenie narzędzi oceny dostarczających podstawę wiedzy naukowej na temat bezpieczeństwa produktów przeznaczonych do konsumpcji i usług, w tym narażenia na produkty chemiczne uwalniane przez te produkty.

Działanie 4: Wprowadzenie mechanizmu sporządzania regularnych sprawozdań na temat konsumpcji i ochrony konsumentów na rynku europejskim w oparciu o utworzony na szczeblu europejskim stały system informujący i obserwujący konsumentów, gromadzący, przetwarzający i analizujący użyteczne dane w celu dostarczenia obiektywnych, wiarygodnych i porównywalnych informacji pozwalających Wspólnocie i Państwom Członkowskim na podjęcie środków na rzecz ochrony konsumentów, ocenę wyników tych środków, stymulowanie wymiany informacji na temat najlepszych praktyk i zapewnienie prawidłowego informowania społeczeństwa na temat stanu konsumpcji na rynku wewnętrznym.

Działanie 5: Sporządzanie spisu przepisów ustawowych, wykonawczych i praktyk istniejących w Państwach Członkowskich i ocena stopnia wdrażania prawodawstwa wspólnotowego w Państwach Członkowskich.

Cel II – Poprawa i ujednolicenie regulacji prawnych dotyczących ochrony konsumentów

Cel III – Poprawa środków egzekwowania prawa, monitorowania i dochodzenia roszczeń

Działanie 8: Ustanowienie ogólnych ram instytucjonalnych i prawnych na rzecz współpracy między Państwami Członkowskimi w dziedzinie stosowania prawodawstwa.

Działanie 9: Wkład finansowy na rzecz szczególnych wspólnych działań nadzoru i egzekwowania prawa w celu poprawy współpracy administracyjnej i współpracy w zakresie egzekwowania wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego ochrony konsumentów, łącznie z dyrektywą 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów(8).

Działanie 11: Monitorowanie funkcjonowania i ocena wpływu alternatywnych systemów rozstrzygania sporów na konsumentów.

Działanie 12: Monitorowanie przez Państwa Członkowskie transpozycji i wdrożenia prawodawstwa dotyczącego ochrony konsumentów, w szczególności dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącej sprawie nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów (dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych)(10), rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (Rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów)(11) oraz krajowych polityk dotyczących ochrony konsumentów.

Działanie 13: Dostarczenie szczególnych technicznych i prawnych ekspertyz organizacjom konsumenckim, zwłaszcza organizacjom konsumenckim w nowych Państwach Członkowskich, w celu wspierania ich wkładu w działania wykonawcze i nadzoru.

Cel IV – Zwiększone umiejętności podejmowania przez obywateli lepszych decyzji w sprawie ich interesów jako konsumentów: lepsze informowanie, edukowanie i uświadamianie konsumentów.

Działanie 15: Opracowanie i utrzymanie łatwo i publicznie dostępnych baz danych obejmujących zastosowanie oraz orzecznictwo dotyczące prawodawstwa w zakresie ochrony konsumentów.

Działanie 16: Działania informacyjne na temat środków ochrony konsumentów i praw konsumentów, w szczególności w nowych Państwach Członkowskich, przy współpracy z ich organizacjami konsumenckimi.

Działanie 17:Edukowanie konsumentów, łącznie ze specjalnymi działaniami skierowanymi do młodych konsumentów, starszych konsumentów oraz specyficznych grup konsumentów mających ewidentnie mniejsze możliwości obrony swoich interesów oraz udoskonalenie interaktywnych narzędzi edukowania konsumentów.

Działanie 18: Reprezentowanie interesów konsumentów Wspólnoty na międzynarodowych forach, łącznie z międzynarodowymi organami normalizacyjnymi oraz międzynarodowymi organizacjami handlowymi.

Działanie 19: Szkolenia dla pracowników regionalnych, krajowych i wspólnotowych organizacji konsumenckich oraz inne działania na rzecz zwiększenia kompetencji.

Działanie 20: Wkład finansowy na rzecz wspólnych działań przeznaczonych dla organów o charakterze niezarobkowym stanowiących wspólnotowe sieci dostarczające informacje i wsparcie konsumentom w celu pomocy im w korzystaniu z ich praw i otrzymaniu dostępu do pomocy i porad prawnych, mediacji i innych alternatywnych form rozstrzygania sporów, w tym systemu SOLVIT, z których wszystkie zostaną umieszczone pod egidą Europejskiej Sieci Centrów Konsumentów. Szczególna uwaga zostanie poświęcona nowym Państwom Członkowskim i krajom kandydującym.

Działanie 21: Wkład finansowy na funkcjonowanie wspólnotowych organizacji konsumenckich reprezentujących interesy konsumentów podczas opracowywania norm dla produktów i usług na poziomie Wspólnoty.

Działanie 22: Wkład finansowy na funkcjonowanie wspólnotowych organizacji konsumenckich.

Działanie 23: Wzmocnienie zdolności działania organizacji konsumenckich w Państwach Członkowskich o krótszej tradycji w dziedzinie ochrony konsumentów i ich udziału w polityce poprzez zapewnienie szkoleń pozwalających na zdobycie kompetencji oraz zapewniających pomoc finansową przeznaczoną na kampanie informacyjne i kontrolę stosowania wspólnotowych aktów prawnych dotyczących ochrony konsumentów.

Działanie 24: Dostarczenie szczególnych technicznych i prawnych ekspertyz organizacjom konsumenckim w celu wsparcia ich udziału w procesie konsultacyjnym dotyczącym legislacyjnych i pozalegislacyjnych inicjatyw wspólnotowych związanymi z odpowiednimi obszarami polityki takimi jak polityki rynku wewnętrznego, usługi interesu ogólnego oraz 10-letni program ramowy w sprawie zrównoważonej produkcji i konsumpcji.

Cel V - Zwiększony udział społeczeństwa obywatelskiego, placówek badawczych i zainteresowanych podmiotów w polityce ochrony konsumentów i rozwój współpracy międzynarodowej w sektorze badań naukowych związanych z konsumentami, aby odpowiadały one potrzebom społeczeństwa i by uniknąć powielania.

Działanie 25: Promowanie i wzmocnienie organizacji konsumenckich na szczeblu wspólnotowym.

Działanie 26: Utworzenie sieci pozarządowych organizacji konsumenckich i innych zainteresowanych stron.

Działanie 27: Wzmocnienie organów i mechanizmów doradczych na szczeblu wspólnotowym.

Cel VI. - Włączenie celów polityki ochrony konsumentów do innych polityk

Działanie 28: Opracowanie i stosowanie metod mających na celu ocenę wpływu polityk i działań wspólnotowych dotyczących interesów konsumentów.

Działanie 29: Wymiana najlepszych praktyk w zakresie polityk krajowych z Państwami Członkowskimi.

Cel VII - Promowanie międzynarodowej współpracy związanej z ochroną konsumentów

Działanie 30: Środki współpracy z organizacjami międzynarodowymi.

Działanie 31: Środki współpracy z krajami trzecimi nieuczestniczącymi w programie.

Działanie 32: Zachęcanie do dialogu między organizacjami konsumenckimi.

Działanie wspólne dla wszystkich celów

Działanie 33: Wkład finansowy na rzecz szczególnych projektów na poziomie wspólnotowym i krajowym w celu realizacji celów polityki ochrony konsumentów, w tym projektów zachęcających do wymiany najlepszych praktyk i informacji na szczeblu międzygranicznym.

ZAŁĄCZNIK II

Beneficjenci - kryteria stosowania art. 3

1.  Wkłady finansowe na potrzeby działań, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. a), mogą być przyznawane osobom prawnym lub zrzeszeniom osób prawnych, w tym odpowiednim, niezależnym organom publicznym oraz regionalnym organizacjom konsumenckim działającym w sposób niezależny od przemysłu i handlu i odpowiedzialnym za realizację projektów.

2.  Wkłady finansowe na potrzeby działań, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. b), mogą być przyznawane wspólnotowym organizacjom konsumenckim, które:

3.  Wkłady finansowe na potrzeby działań, o których mowa w art. 3 ust. 2 lit. c), mogą być przyznawane wspólnotowym organizacjom konsumenckim, które:

4.  Wkłady finansowe na potrzeby działań, o których mowa w art. 3 ust. 4, mogą być przyznawane organom publicznym lub organizacjom o celu niezarobkowymtypu "non profit" wyznaczonym przez Państwo Członkowskie lub zainteresowany właściwy organ i zatwierdzonym przez Komisję.

(1) Dotychczas niepublikowany w Dz.U. (2) 14.2.2006 (Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). (3) 16.2.2006 (Dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). (4) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 marca 2006 r. (5) Dz.U. L 5 z 9.1.2004, str. 1. Decyzja zmieniona decyzją nr 786/2004/WE (Dz.U. L 138 z 30.4.2004, str. 7). (6) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. (7) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0526. (8) Dz.U. L 11 z 15.1.2002, str. 4. (9) Dz.U. L 66 z 4.3.2004, str. 45. (10) Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 22. (11) Dz.U. L 364 z 9.12.2004, str. 1. Rozporządzenie zmienione dyrektywą 2005/29/WE.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zawodów prawniczych i interesu ogólnego w funkcjonowaniu systemów prawnych

P6_TA(2006)0108 B6-0203/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając podstawowe zasady ONZ dotyczące roli adwokata z dnia 7 września 1990 r.,

–   uwzględniając zalecenie Rady Europy Rec (2000) 21 z dnia 25 października 2000 r. w sprawie swobody wykonywania zawodu adwokata,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 18 stycznia 1994 r. w sprawie wykonywania zawodu notariusza we Wspólnocie(1),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 kwietnia 2001 r. w sprawie wysokości honorariów i opłat urzędowych w niektórych wolnych zawodach, w szczególności w zawodzie adwokata, oraz w sprawie szczególnej roli i statusu wolnych zawodów w nowoczesnym społeczeństwie(2),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie regulacji rynku i zasad konkurencji odnoszących się do wolnych zawodów(3),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 77/249/EWG z dnia 22 marca 1977 r. mającą na celu ułatwienie skutecznego korzystania przez prawników ze swobody świadczenia usług(4),

–   uwzględniając dyrektywę 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. mającą na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w Państwie Członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych(5),

–   uwzględniając dyrektywę Rady 2003/8/WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie usprawnienia dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sporach transgranicznych poprzez ustanowienie minimalnych wspólnych zasad odnoszących się do pomocy prawnej w sporach o tym charakterze(6),

–   uwzględniając dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(7),

–   uwzględniając swoje stanowisko z dnia 16 lutego 2006 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie usług na rynku wewnętrznym(8),

–   uwzględniając komunikat Komisji "Sektor wolnych zawodów –zakres dalszych reform" z dnia 5 września 2005 r. (COM(2005)0405),

—  uwzględniając orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie wspólnotowego prawa konkurencji oraz swobody świadczenia usług, a w szczególności krajowych przepisów dotyczących stawek minimalnych opłat za usługi prawne,

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uznał, że:

B.   mając na uwadze, że każda reforma zawodów prawniczych niesie z sobą daleko idące konsekwencje, wykraczające poza kwestie związane z prawem konkurencji, dla wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości i ogólnie dla ochrony rządów prawa w Unii Europejskiej,

C.   mając na uwadze, że w myśl podstawowych zasad ONZ dotyczących roli adwokata z dnia 7 września 1990 r.:

D.   mając na uwadze, że w celu zapewnienia należytej ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, do której prawo przysługuje każdej osobie, bez względu na to czy mają one charakter gospodarczy, społeczny, kulturowy, obywatelski czy polityczny, niezbędny jest skuteczny dostęp do usług prawniczych świadczonych przez niezależnych prawników,

E.   mając na uwadze, że obowiązek zachowania niezależności przez osoby wykonujące zawody prawnicze, a także obowiązek unikania konfliktów interesów i zachowania tajemnicy zawodowej są w szczególnym stopniu zagrożone, gdy osoby te mają prawo wykonywania zawodu w ramach organizacji pozwalającej osobom, które nie wykonują zawodu prawniczego, na kontrolę lub udział w kontroli działalności organizacji poprzez inwestycje kapitałowe lub w inny sposób, lub w ramach wielodyscyplinarnych spółek osobowych z osobami wykonującymi zawód, który nie podlega ekwiwalentnym obowiązkom zawodowym;

F.   mając na uwadze, że nieuregulowana konkurencja cenowa pomiędzy osobami wykonującymi zawody prawnicze, która prowadzi do obniżenia jakości świadczonych usług, jest niekorzystna dla konsumentów;

G.   mając na uwadze, że rynek usług prawniczych charakteryzuje dysproporcja informacji pomiędzy prawnikami a konsumentami, w tym małymi i średnimi przedsiębiorstwami, ponieważ ci ostatni nie dysponują niezbędnymi kryteriami pozwalającymi na ocenę jakości świadczonych usług;

H.   mając na uwadze, że ze względu na znaczenie etycznego postępowania, zachowania tajemnicy zawodowej i konieczności posiadania szerokiej wiedzy specjalistycznej konieczne jest funkcjonowanie samorządnych systemów, takich jak systemy stworzone przez obecnie działające organy i korporacje zawodowe,

I.   mając na uwadze, że notariusze powoływani są przez Państwa Członkowskie do pełnienia funkcji publicznej, a ich zadania obejmują sporządzanie dokumentów urzędowych o szczególnym znaczeniu dowodowym i o natychmiastowej wykonalności,

J.   mając na uwadze, że notariusze prowadzą w imieniu państwa liczne działania w zakresie dochodzenia i kontroli w sprawach pozasądowej ochrony prawnej, szczególnie w zakresie prawa spółek - w niektórych przypadkach na mocy prawa wspólnotowego - i że w ramach wykonywania obowiązków zawodowych podlegają oni nadzorowi dyscyplinarnemu właściwego Państwa Członkowskiego porównywalnemu z nadzorem wobec sędziów i urzędników,

K.   mając na uwadze, że częściowa delegacja władzy państwowej jest elementem charakterystycznym dla zawodu notariusza i że jest ona aktualnie wykonywana regularnie i stanowi istotną część działalności notariusza,

1.   w pełni uznaje istotną rolę, jaką odgrywają zawody prawnicze w demokratycznym społeczeństwie w zapewnieniu poszanowania praw podstawowych, rządów prawa i bezpieczeństwa w jego stosowaniu, zarówno wtedy, gdy adwokaci reprezentują i bronią swoich klientów w sądzie, jak i wtedy, gdy udzielają im porad prawnych;

2.   potwierdza stanowisko zajęte w swoich rezolucjach z dnia 18 stycznia 1994 r. i 5 kwietnia 2001 r. oraz w swoim stanowisku z dnia 16 grudnia 2003 r.;

3.   odnotowuje wysokie kwalifikacje wymagane do dostępu do zawodów prawniczych, potrzebę ochrony tych kwalifikacji, które charakteryzują zawody prawnicze, w interesie obywateli Europy, oraz potrzebę ustanowienia szczególnej relacji opartej na zaufaniu pomiędzy osobami wykonującymi zawody prawnicze i ich klientami;

4.   ponownie potwierdza znaczenie zasad niezbędnych do zapewnienia niezależności, kompetencji, uczciwości i odpowiedzialności osób wykonujących zawody prawnicze, tak aby zagwarantować w ten sposób wysoką jakość ich usług, z korzyścią dla ich klientów i ogólnie dla społeczeństwa, a także aby chronić interes publiczny;

5.   z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez Komisję faktu, że reformy najlepiej przeprowadzać na szczeblu krajowym oraz że organy Państw Członkowskich, a w szczególności organy ustawodawcze, mogą w najlepszy sposób określić zasady mające zastosowanie do zawodów prawniczych;

6.   zwraca uwagę, że Trybunał Sprawiedliwości zezwolił krajowym organom ustawodawczym oraz stowarzyszeniom i organom zawodowym na pewną swobodę przy decydowaniu, co jest właściwe i niezbędne do ochrony należytego wykonywania zawodów prawniczych w Państwie Członkowskim;

7.   odnotowuje, że każdy rodzaj działalności organu zawodowego należy rozpatrywać odrębnie, tak aby reguły konkurencji zostały zastosowane do stowarzyszenia zawodowego tylko wtedy, gdy działa ono wyłącznie w interesie swoich członków, a nie wtedy, gdy działa w interesie ogólnym;

8.   przypomina Komisji, że celem zasad rządzących usługami prawniczymi jest ochrona interesu publicznego, zagwarantowanie prawa do obrony i dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz bezpieczeństwa w stosowaniu prawa, oraz że z tych powodów nie mogą one być zależne od poziomu wiedzy i wykształcenia klienta;

9.   zachęca organy i organizacje zawodowe oraz stowarzyszenia zrzeszające zawody prawnicze do ustanowienia zbioru zasad postępowania na szczeblu europejskim, w tym zasad dotyczących kwestii organizacyjnych, kwalifikacji, etyki zawodowej, nadzoru, odpowiedzialności i komunikacji, w celu zapewnienia docelowym odbiorcom usług prawniczych należytych gwarancji w zakresie uczciwości i doświadczenia zawodowego oraz w celu zagwarantowania istnienia wymiaru sprawiedliwości opartego na mocnych podstawach;

10.   zwraca się do Komisji o uwzględnienie szczególnej roli zawodów prawniczych w społeczeństwie opartym na rządach prawa oraz o przeprowadzenie dogłębnej analizy sposobu funkcjonowania rynku usług prawnych, w sytuacji gdy Komisja promuje zasadę "mniej przepisów - lepsze prawo";

11.   zwraca się do Komisji o stosowanie, w razie potrzeby, zasad konkurencji zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości;

12.   uznaje, że interes publiczny nadrzędny wobec zasad konkurencji UE można odnaleźć w systemie prawnym Państwa Członkowskiego, w którym przyjęto daną regulację, lub w którym będzie ona wywoływała skutki prawne, oraz że nie istnieje kryterium interesu publicznego UE, niezależnie od przyjętej definicji;

13.   wzywa Komisję do niestosowania prawa konkurencji UE w sprawach, które na mocy konstytucyjnych ram prawnych UE pozostają w gestii Państw Członkowskich, takich jak dostęp do wymiaru sprawiedliwości, obejmujący takie kwestie jak stawki opłat stosowanych przez sądy w rozliczeniach z adwokatami,

14.   podkreśla, że wcześniejsze przeszkody w swobodzie przedsiębiorczości i swobodzie świadczenia usług przez prawników zostały teoretycznie skutecznie zlikwidowane na mocy dyrektyw 77/249/EWG, 98/5/WE i 2005/36/WE; odnotowuje jednak, że za dwa lata przeprowadzona zostanie weryfikacja i z zainteresowaniem oczekuje na tę gruntowną ocenę;

15.   uznaje, że stawki opłat i inne urzędowe taryfy dla adwokatów i osób wykonujących inne zawody prawnicze, nawet w przypadku usług pozasądowych, nie naruszają art. 10 ani art. 81 Traktatu WE, pod warunkiem że ich przyjęcie jest uzasadnione prawnym interesem publicznym, a Państwa Członkowskie aktywnie nadzorują zaangażowanie podmiotów prywatnych w proces decyzyjny;

16.   uważa, że art. 49 Traktatu oraz dyrektywy 2005/36/WE i 77/249/EWG stanowią podstawę dla stosowania zasady państwa przeznaczenia przy ustalaniu wysokości honorariów i opłat urzędowych dla adwokatów i przedstawicieli innych zawodów prawniczych;

17.   uważa, że art. 45 Traktatu WE musi mieć pełne zastosowanie do zawodu notariusza jako takiego;

18.   wzywa Komisję do uważnego rozpatrzenia zasad i problemów wyrażonych w niniejszej rezolucji przy przeprowadzaniu analizy zasad wykonywania zawodów prawniczych w Państwach Członkowskich;

19.   zachęca organizacje zawodowe do dalszego rozwoju ich działalności w zakresie pomocy prawnej, w celu zapewnienia wszystkim prawa do otrzymania porady prawnej i reprezentacji;

20.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji do Komisji.

(1) Dz.U. C 44 z 14.2.1994, str. 36. (2) Dz.U. C 21 E z 24.1.2002, str. 364. (3) Dz.U. C 91 E z 15.4.2004, str. 126. (4) Dz.U. L 78 z 26.3.1977, str. 17. (5) Dz.U. L 77 z 14.3.1998, str. 36. (6) Dz.U. L 26 z 31.1.2003, str. 41. (7) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, str. 22. (8) Teksty przyjęte, P6_TA(2006)0061.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiego prawa umów i rewizja dorobku prawnego: kierunek (2005/2022(INI))

P6_TA(2006)0109 A6-0055/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A6-0055/2006),

A.   mając na uwadze, że chociaż wydaje się, iż inicjatywa dotycząca europejskiego prawa umów opisana w komunikacie Komisji z dnia 11 października 2004 r. (COM(2004)0651) oraz w pierwszym rocznym sprawozdaniu o postępach prac (COM(2005)0456) powinna być przede wszystkim postrzegana jako mająca na celu lepsze stanowienie prawa na szczeblu UE, nie określono jasno, jakie miałyby być jej praktyczne skutki lub też w oparciu o jaką podstawę prawną zostanie przyjęty instrument lub instrumenty prawnie wiążące,

B.   mając na uwadze, że mimo zaprzeczeń Komisji, iż taki jest jej cel, wydaje się jasne, że pracownicy naukowi i zainteresowane strony pracujące nad projektem sądzą, że ostatecznym rezultatem ich prac będzie europejski kodeks zobowiązań lub nawet pełny europejski kodeks cywilny, oraz że projekt jest zdecydowanie najważniejszą bieżącą inicjatywą w dziedzinie prawa cywilnego,

C.   mając na uwadze, że decyzja o podjęciu prac nad tego rodzaju kodeksem musi zostać podjęta przez organy polityczne, z powodu politycznego charakteru tego typu decyzji, a jego zawartość, mimo że dotyczy kwestii prawnych, opiera się na celach społecznych i politycznych; mając na uwadze, że ponieważ w przyszłości może pojawić się wola polityczna, aby przyjąć taki kodeks, ważne jest, by obecne prace przebiegały prawidłowo oraz przy odpowiednim wkładzie politycznym,

D.   mając na uwadze, że nawet jeżeli ta inicjatywa w jej obecnym kształcie ogranicza się do zaprowadzenia ładu i racjonalizacji dorobku prawnego w dziedzinie ochrony konsumentów oraz opracowania opcjonalnych standardowych warunków umów, konieczne jest zagwarantowanie, by organy polityczne miały odpowiedni wkład w ten proces; w związku z tym ostatnie doświadczenia związane z przyjęciem nowego kodeksu cywilnego w Holandii mogłyby posłużyć jako model,

E.   mając na uwadze, że o ile celem rewizji dorobku prawnego w dziedzinie ochrony konsumentów jest wzrost społecznego zaufania dla wspólnego rynku, to należy zapewnić wysoki poziom ochrony konsumentów;

F.   mając na uwadze, że organ ustawodawczy WE powinien mieć możliwość zgłaszania poprawek do tekstu, jaki powstanie w rezultacie podjętej inicjatywy, a także jego formalnego przyjęcia,

G.   mając na uwadze, że istniejący dorobek prawny w dziedzinie ochrony konsumentów jest oddzielną częścią przepisów prawa wspólnotowego odzwierciedlającą starania ustawodawców w WE na rzecz zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów zgodnie z Traktatami, i mimo że jest jasne, iż europejska inicjatywa dotycząca prawa cywilnego obejmuje też ochronę i zapewnienie spójności prawa cywilnego jako całości, to działania w tym celu nie powinny prowadzić do rozmycia wartości leżących u podstaw istniejącego dorobku prawnego w dziedzinie ochrony konsumentów,

Podstawowe zasady i cele

1.   ponownie wyraża przekonanie zawarte w rezolucjach z dnia 26 maja 1989 r.(1), 6 maja 1994 r.(2), 15 listopada 2001 r.(3) oraz 2 września 2003 r.(4), że jednolity rynek wewnętrzny nie może być w pełni funkcjonalny bez podjęcia dalszych kroków w kierunku harmonizacji prawa cywilnego;

2.   wzywa Komisję do natychmiastowego wykorzystania bieżącej pracy grup badawczych związanej z przygotowaniem projektów europejskiego prawa umów oraz sieci ds. wspólnego systemu odniesienia (Sieć WSO(5)) w celu wykorzystania uzyskanych wyników do rewizji dorobku prawnego w zakresie prawa cywilnego, a w konsekwencji do opracowania systemu wspólnotowego prawa cywilnego;

Kwestie prawa materialnego

3.   zdecydowanie zaleca przygotowanie projektu wspólnego systemu odniesienia oraz przewidywanego prawa umów w taki sposób, by nie dopuścić do jednostronnego sprzyjania jednej ograniczonej grupie uczestników czynności prawnych;

4.   przypomina Komisji, że termin "przedsiębiorstwo" obejmuje nie tylko duże korporacje, ale także niewielkie, a nawet jednoosobowe przedsiębiorstwa, które często wymagają specjalnych, dostosowanych do ich potrzeb umów, uwzględniających ich względną bezbronność w konfrontacji z wielkimi korporacjami;

5.   stwierdza, że prawo, które zostanie opracowane, powinno mieć zastosowanie nie tylko do czynności prawnych pomiędzy przedsiębiorstwami, lecz również do czynności prawnych między przedsiębiorstwami a konsumentami;

6.   wzywa Komisję do dokonania w koniecznych przypadkach rozróżnienia między przepisami prawnymi odnoszącymi się do sektora transakcji pomiędzy przedsiębiorstwami a przepisami odnoszącymi się do sektora transakcji pomiędzy przedsiębiorstwami a konsumentami oraz do systematycznego oddzielania tych przepisów;

7.   podkreśla znaczenie uwzględnienia podstawowej zasady swobody zawierania umów, zwłaszcza w sektorze transakcji pomiędzy przedsiębiorstwami;

8.   podkreśla znaczenie uwzględnienia europejskiego modelu społecznego przy harmonizacji prawa umów;

9.   wzywa do poszanowania różnych tradycji i systemów prawnych;

10.   zwraca się do Komisji, aby w swych przyszłych wnioskach odpowiednio i precyzyjnie określała sposób, w jaki da się je pogodzić z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi sprzeczności między przepisami prawnymi i z krajowymi systemami prawnymi, w szczególności w odniesieniu do warunków określających ważność wyboru obowiązującego prawa, przepisów bezwzględnie obowiązujących oraz roli lex fori;

11.   stwierdza, że nadmiernie szczegółowe przepisy prawne dotyczące pojedynczych aspektów prawa umów stwarzają niebezpieczeństwo niemożności elastycznych reakcji na zmiany okoliczności prawnych, i dlatego opowiada się za przyjęciem ogólnych regulacji zawierających ogólne definicje pojęć prawnych, co zagwarantuje sądom konieczny margines swobody przy wydawaniu wyroków;

12.   zwraca się do Komisji o przeprowadzenie szczegółowej oceny skutków prawnych i gospodarczych dla wszystkich środków prawnych odnoszących się do prawa cywilnego;

Kwestie proceduralne

13.   z zadowoleniem przyjmuje pierwsze roczne sprawozdanie Komisji o postępach prac oraz jego wyważony i realistyczny ton w sprawie zmiany dorobku prawnego dotyczącego ochrony konsumentów;

14.   wzywa całą Komisję pod przewodnictwem Dyrekcji Generalnej ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa oraz z udziałem Dyrekcji Generalnej ds. Rynku Wewnętrznego i Usług oraz Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia i Ochrony Konsumentów do zaangażowania się w te prace oraz do udostępnienia materiałów i zasobów ludzkich niezbędnych z uwagi na znaczenie i zakres projektu;

15.   wzywa Komisję do bezzwłocznego przedstawienia jasnego planu legislacyjnego określającego przyszłe instrumenty prawne, za pomocą których Komisja zamierza wykorzystać w zakresie czynności prawnych wyniki pracy grup badawczych i Sieci WSO;

16.   wzywa Komisję do przedłożenia Parlamentowi oficjalnego planu zwiększenia ilości konsultacji z Parlamentem w miarę postępu prac oraz planu dotyczącego ostatecznego wdrożenia wyników prac naukowców i sieci badawczej WSO;

17.   wzywa Komisję do zapewnienia odpowiedniego uwzględnienia wyników uzyskanych przez Sieć w pracach grup badawczych;

18.   wspiera Komisję w jej wysiłkach na rzecz lepszego stanowienia prawa, ale podkreśla, że praca wykonana przez naukowców przy rozwijaniu WSO musi odbywać się według jasnych wytycznych określonych przez organ ustawodawczy WE;

19.   wzywa Komisję do złożenia dodatkowych wyjaśnień w kwestii prac badawczych i zainteresowanych stron poprzez przygotowanie diagramu przedstawiającego strukturę organizacyjną lub wykresu określającego w wyraźny sposób role i stanowiska poszczególnych grup, grup roboczych, stron itp. uczestniczących w tym procesie;

20.   uważa za pożądane, aby w oparciu o końcowe sprawozdania pracowników naukowych Komisja przedłożyła Parlamentowi różne przewidywane opinie prawne i przypomina, że ostateczne przyjęcie WSO będzie możliwe jedynie po politycznym zatwierdzeniu przez Parlament Europejski i Radę;

21.   wzywa Komisję do regularnego informowania Parlamentu, co najmniej w formie sprawozdań kwartalnych, o osiągniętych wynikach i postępie prac grup badawczych oraz Sieci;

22.   wymaga podania co najmniej trzech rodzajów informacji w sprawozdaniach kwartalnych:

23.   wzywa Komisję do podjęcia działań w jak najściślejszej współpracy z Parlamentem na każdym etapie rozwijania WSO; uważa, że Parlament powinien być oficjalnie konsultowany, najpierw na temat planowanej struktury, a następnie na temat każdego z poszczególnych działów lub sekcji WSO (zależnie od jej ostatecznego kształtu) w miarę jak będą one finalizowane, zanim instrument zostanie przedstawiony w całości i ostatecznym kształcie;

24.   wzywa Komisję do zasięgnięcia opinii Parlamentu przed podjęciem dalszych działań związanych z planowaniem;

25.   wzywa Komisję do zapewnienia przedstawicielom praktycznych interesów większej ilości czasu na przygotowanie i omówienie złożonej istoty prac grup roboczych Sieci WSO;

26.   wzywa do umożliwienia organizacjom występującym w imieniu grup interesu w Sieci WSO samodzielnego decydowania którzy przedstawiciele uczestniczą w spotkaniach;

27.  zobowiązuje Komisję Prawną i komisje wyznaczone do wydania opinii w sprawie europejskiego prawa umów do ciągłego śledzenia prac Komisji, grup badawczych i Sieci oraz w stosownych przypadkach do wydania opinii w sprawie wyników regularnie podawanych przez Komisję;

28.   wzywa każdą Prezydencję Rady do zorganizowania we współpracy z Komisją i Parlamentem Europejskim forum, na którym istniałaby możliwość przedstawiania i omawiania postępów i wyników procedury;

29.   w celu sprawienia, aby ten ambitny i długofalowy projekt został dostrzeżony i poświęcono mu tyle uwagi, na ile zasługuje, podejmuje się starannie rozważyć, w jaki sposób Parlament powinien się nim zająć, a także proponuje jednocześnie ustanowienie parlamentarnego zespołu ds. projektu oraz zapewnienie mu odpowiednich środków na zajęcie się tym długofalowym projektem w trakcie obecnej kadencji parlamentarnej oraz dla odzwierciedlenia procedury ściślejszej współpracy między komisjami;

o
o   o

30.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. C 158 z 26.6.1989, str. 400. (2) Dz.U. C 205 z 25.7.1994, str. 518. (3) Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, str. 538. (4) Dz.U. C 76 E z 25.3.2004, str. 95. (5) Sieć przedstawicieli interesów organizacji konsumenckich, przemysłu, przedsiębiorstw oraz zawodów prawniczych (sieć WSO).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie bezpieczeństwa dostaw energii w Unii Europejskiej

P6_TA(2006)0110 RC-B6-0189/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze fakt, że bezpieczeństwo energetyczne powinno być rozumiane jako podstawowy element światowego bezpieczeństwa, oddziaływujący w coraz większym stopniu na ogólne bezpieczeństwo Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze przyjęcie przez Komisję Zielonej Księgi w sprawie Europejskiej strategii na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii (COM(2006)0105),

C.   mając na uwadze trzy główne cele polityki energetycznej UE: bezpieczeństwo dostaw, konkurencyjność i ochronę środowiska,

D.   mając na uwadze, że uzależnienie UE-25 od importu energii wynosi 48% (2002 r.) i do 2030 r. ma wzrosnąć do 71%, jeżeli nie zostaną podjęte żadne dodatkowe kroki oraz mając na uwadze, że pewność dostaw jest jednym z istotniejszych warunków bezpieczeństwa energetycznego,

E.   mając na uwadze, że 76,6% zapotrzebowania UE na ropę, 53% zapotrzebowania na gaz, 35,4% zapotrzebowania na węgiel i niemal 100% zapotrzebowania na uran i produkty uranopochodne zaspokajane jest z importu,

F.   mając na uwadze, że zużycie energii pierwotnej w UE-25 wyniosło 1700 milionów ton ekwiwalentu ropy (Mtoe) w 2005 r., na co złożyło się 38% ropy, 23% gazu, 18% węgla/paliw stałych, 15% paliw jądrowych i 6% z odnawialnych źródeł energii (RES),

G.   mając na uwadze, że końcowe zużycie energii w UE-25 w 2004 r. wyniosło 28% w sektorze przemysłowym, 31% w sektorze transportu i 41% w budynkach,

H.   mając na uwadze, że całkowita energia elektryczna wytwarzana w EU-25 pochodzi w 31% z paliwa jądrowego, w 25% z paliw stałych (głównie węgla), w 18% z gazu, w 14% z RES, i w 5% z ropy,

I.   mając na uwadze, że końcowa energochłonność w UE-25 systematycznie spada, tak że w roku 2004 potrzeba było tylko około 70% energii zużywanej na jednostkę wyniku gospodarczego z 1980 r., oraz mając na uwadze, że w tym samym czasie całkowite zużycie energii pierwotnej w UE-25 rosło średnio w tempie 0,8% rocznie, co odpowiada wzrostowi o 0,5% na osobę rocznie,

J.   mając na uwadze, że 59% ropy zużytej w UE-25 w 2004 r. wykorzystano w sektorze transportu, 17% w budynkach, 16% do celów nieenergetycznych, a 8% w przemyśle; mając na uwadze, że Komisja spodziewa się wzrostu zapotrzebowania na energię w sektorze transportu o co najmniej 30% do 2030 r., przy wzroście nawet do 5% rocznie w sektorze transportu lotniczego,

K.   mając na uwadze, że 29% gazu zużytego w UE-25 w 2004 r. wykorzystano do produkcji energii elektrycznej, a pozostałe 71% zostało zużyte do innych celów (przemysł, mieszkalnictwo itp.),

L.   mając na uwadze, że popyt na węgiel w UE od wielu lat maleje, a uzależnienie od importu wynosi już 35,4% i rośnie proporcjonalnie do zużycia węgla,

M.   mając na uwadze, że trzynaście Państw Członkowskich wytwarza energię elektryczną pochodzenia jądrowego, a niektóre Państwa Członkowskie prowadzą otwartą politykę wyeliminowania energii jądrowej,

N.   mając na uwadze, że rynek energetyczny UE nie jest obecnie zintegrowany ani wystarczająco konkurencyjny,

O.   mając na uwadze, że UE wyznaczyła cele zwiększenia udziału zużycia energii pochodzącej z RES z 6% do 12%, do 22,1% w przypadku energii elektrycznej i do 5,75% w przypadku paliw do 2010 r.; mając na uwadze, że cele te mogą zostać osiągnięte, jeżeli wszystkie Państwa Członkowskie odpowiednio dopasują swoją politykę,

P.   mając na uwadze rychłe przyjęcie przez Parlament i Radę dyrektywy 2006/32/WE dotyczącej efektywności końcowego wykorzystania energii i usług energetycznych, która nakłada na Państwa Członkowskie obowiązek opracowania szeregu planów działania na rzecz strategii oszczędności energii w ciągu najbliższych 9 lat,

Q.   mając na uwadze, że RES pochodzą głównie z lokalnych źródeł i mogą być stosowane we wszystkich sektorach, tj. w sektorze energii elektrycznej, grzewczej i chłodniczej oraz w sektorze transportu,

R.   mając na uwadze, że według ostatniego badania Eurobarometru w sprawie energii prawie połowa (48%) obywateli UE sądzi, że ich rząd krajowy powinien skoncentrować się na rozwoju wykorzystania energii słonecznej, w dalszej kolejności na promowaniu zaawansowanych badań na rzecz nowych technologii energetycznych (41%) oraz rozwoju wykorzystania energii wiatru (31%), podczas gdy respondenci niżej oceniają uregulowania zmierzające do zmniejszenia zależności od ropy (23%) i rozwój wykorzystania energii jądrowej (12%),

S.   mając na uwadze, że UE powinna wykorzystać swój ogromny potencjał do oszczędzania energii we wszystkich sektorach, z sektorem transportu włącznie, a także do rozwoju nowych odnawialnych źródeł energii oraz technologii,

T.   mając na uwadze, że energia jest decydującym źródłem wzrostu gospodarczego, zatrudnienia i rozwoju społecznego oraz że zakłócenia w dostawach energii mogą doprowadzić do niestabilnej sytuacji oraz zagrozić pokojowi,

U.   mając na uwadze, że porozumienie pomiędzy Rosją i Algierią może być pierwszym krokiem w kierunku ustanowienia organizacji przypominającej OPEC w dziedzinie gazu (biorąc pod uwagę, że Rosja i Algieria znajdują się wśród głównych dostarczycieli gazu dla UE), co mogłoby mieć duży średnio i długoterminowy wpływ na ceny gazu oraz bezpieczeństwo dostaw;

Nasza wspólna opinia

1.   z radością przyjmuje nową Zieloną Księgę Komisji w sprawie Europejskiej strategii na rzecz zrównoważonej, konkurencyjnej i bezpiecznej energii; zwraca jednak uwagę, że Zielona Księga nie proponuje nowych celów, nie wysuwa także konkretnych propozycji, które byłyby odpowiedzią na niedawne żądania stworzenia wspólnej polityki energetycznej; domaga się, aby Komisja i Rada zagwarantowały szybkie uruchomienie procesu politycznego w celu jak najszybszego stworzenia bardziej ambitnej europejskiej polityki energetycznej obejmującej konkretny plan działania; domaga się, aby proces ten odbywał się w pełnej konsultacji z Parlamentem;

2.   zwraca uwagę, że Zielona Księga nie uwzględnia ważnych sektorów, które są w dużym stopniu uzależnione od importowanych źródeł energii, zwłaszcza transportu i lotnictwa; jest zdania, że Zielona Księga ma mniej ambitne podejście do transportu niż końcowe sprawozdanie Komisji w sprawie CARS-21;

3.   zwraca uwagę, że niedawne spory pomiędzy Rosją i jej sąsiadami dotyczące cen gazu, a także niedawne podwyżki cen ropy naftowej dowiodły niepewności dostaw i dystrybucji energii; zauważa, że polityka energetyczna w wąskim rozumieniu tego pojęcia musi być połączona z polityką zagraniczną i bezpieczeństwa; wzywa Komisję do odpowiedzi na niedawne żądania stworzenia wspólnej polityki energetycznej;

4.   wzywa UE do podjęcia inicjatywy w celu nawiązania współpracy na szeroką skalę ze wszystkimi dużymi konsumentami gazu: USA, Japonią, a także dużymi państwami rozwijającymi się, takimi jak Indie i Chiny, w celu opracowania wszechstronnej i światowej strategii mającej na celu organizację po stronie zapotrzebowania oraz połączenia wysiłków w zakresie stworzenia przeciwwagi dla oligopolu po stronie produkcji; nalega, aby w ramach tej strategii propagować także najlepsze technologie oszczędności i zwiększania wydajności energii, a także stosowanie alternatywnych źródeł energii;

5.   uznaje znaczenie dobrych stosunków politycznych z głównymi dostawcami energii do UE, szczególnie z Norwegią, która jest trzecim co do wielkości producentem ropy naftowej na świecie i która oferuje stabilne dostawy energii, a także może poszczycić się dobrymi stosunkami z Rosją jeżeli chodzi o sektor energetyczny;

6.   zgadza się z Radą, że wspólne stanowisko co do strategii bezpieczeństwa dostaw energii winno uwzględniać geograficzne, gospodarcze, regionalne, klimatyczne i strukturalne różnice pomiędzy Państwami Członkowskimi;

7.   wzywa wszystkie Państwa Członkowskie do stworzenia planów energetycznych na przyszłość, opartych na średnio- i długoterminowych prognozach ich zapotrzebowania na energię i jej podaży z określeniem środków, jakie zamierzają zastosować w celu zaspokojenia zapotrzebowania na energię, zarówno pod względem krajowej produkcji, jak i importu energii, a także z określeniem wpływu tego bilansu na emisje gazów cieplarnianych;

8.   podkreśla, że aktywna polityka wspierająca demokratyczne reformy, rozwój społeczeństwa obywatelskiego oraz postęp społeczny w państwach produkujących energię i w państwach tranzytowych w znacznym stopniu przyczyni się do długoterminowej stabilności politycznej, która jest koniecznym warunkiem bezpieczeństwa w zakresie dostaw i dystrybucji energii;

9.   wzywa Komisję i Radę, aby zaproponowały uznany na forum międzynarodowym system mediacji w przypadkach konfliktów i sporów na gruncie dostawy i dystrybucji energii; jest przekonany, że UE mogłaby zainicjować taki proces poprzez opracowanie systemu mediacji w ramach jej polityki sąsiedztwa oraz przy udziale innych kluczowych krajów-dostawców energii, a także mogłaby aktywnie promować ten system na świecie; uważa, że UE winna w związku z tym opracować modelowe podejście do międzynarodowego zarządzania dystrybucją energii;

10.   podkreśla znaczenie włączenia do nowych działań dyplomatycznych UE w zakresie energii konstruktywnego dialogu ze wszystkimi głównymi konsumentami energii, w szczególności z gospodarkami wschodzącymi, na temat wydajności energii i jej konserwacji, z myślą o uzgodnieniu minimalnych norm energooszczędności dla takich produktów stosowanych na całym świecie, jak samochody, urządzenia (kuchenne), urządzenia elektroniczne codziennego użytku oraz sprzęt biurowy, które będą podlegały stopniowej harmonizacji, a także o promowaniu na poziomie światowym uwzględniania kwestii środowiskowych w decyzjach dotyczących transportu i energii;

11.   podkreśla konieczność opracowania nowych strategii w celu zredukowania możliwości wykorzystania odpadów uranowych i odpadów jądrowych w produkcji i rozprzestrzenianiu broni jądrowej; wzywa zatem Komisję, Radę i Państwa Członkowskie do udzielenia pełnego wsparcia dla projektów MAEA na rzecz zróżnicowania dostaw materiałów rozszczepialnych wykorzystywanych w produkcji energii jądrowej;

Solidarność w UE

12.   podkreśla, że istotnym elementem wspólnej polityki energetycznej powinna być większa solidarność między Państwami Członkowskimi w celu stawienia czoła trudnościom związanym z fizycznym bezpieczeństwem infrastruktury i bezpieczeństwem dostaw; uważa ponadto, że ta większa solidarność znacząco wzmocniłaby zdolność UE do obrony wspólnych interesów w kwestiach dotyczących energii na poziomie międzynarodowym;

13.   opowiada się za wzmocnieniem europejskiej polityki sąsiedztwa, ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z krajami sąsiednimi w dziedzinie energii, łącznie z infrastrukturą transportową, na którą należy przeznaczyć specjalną pomoc finansową; wzywa do włączenia współpracy w zakresie polityki energetycznej w plany działań opracowywane w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa;

14.   wzywa do przyjęcia podejścia opartego na sprawiedliwości i wspólnej odpowiedzialności przy wprowadzaniu polityki energetycznej na szczeblu krajowym, tak aby decyzje strategiczne były podejmowane również w konsultacji z tymi partnerami spośród Państw Członkowskich, na których te decyzje mogą mieć wpływ;

Dobrze funkcjonujący rynek wewnętrzny

15.   zdecydowanie podtrzymuje stanowisko, że istotną częścią utrzymywania bezpieczeństwa dostaw jest szybkie dokonanie przez wszystkie Państwa Członkowskie transpozycji istniejących przepisów UE w celu osiągnięcia w pełni działającego rynku wewnętrznego w zakresie energii elektrycznej i gazu, tym samym zwiększając konkurencyjność, przejrzystość i wydajność energetyczną;

16.   wyraża zatem głębokie zaniepokojenie zaburzeniami rynku wewnętrznego wywołanymi protekcjonistycznym wspieraniem najlepszego krajowego przedsiębiorstwa i wzywa Komisję do zapewnienia pełnego wdrożenia zasad rynku wewnętrznego celem zapewnienia uczciwej i niedyskryminującej konkurencji oraz uniknięcia tworzenia oligopolistycznych rynków energii;

17.   wzywa Komisję do stanowczego zareagowania na dominację rynkową i niedoskonałości rynku, o których mowa w "badaniu sektorowym" przekazanym przez DG ds. Konkurencji w dniu 16 lutego 2006 r. oraz do przedłożenia nowych propozycji przeciwdziałania dominacji rynkowej i niedoskonałościom rynku zawierających konkretny zbiór działań i instrumentów; wzywa do ściślejszej współpracy pomiędzy europejskimi i krajowymi organami ochrony konkurencji w celu udzielenia zgodnej i rzeczywiście europejskiej odpowiedzi na pojawiający się krajowy patriotyzm gospodarczy;

18.   wzywa Radę do przyjęcia stanowiska Parlamentu w sprawie priorytetów sieci transeuropejskich (TEN) w celu uzupełnienia brakujących ogniw TEN, tak aby poprzez wspieranie konkretnych przedsięwzięć tam, gdzie jest to potrzebne, uniknąć tzw. wąskich gardeł, zwiększyć bezpieczeństwo dostaw oraz dokończyć tworzenie rynku wewnętrznego;

19.   wzywa Państwa Członkowskie do stworzenia w EU wewnętrznego rynku energii poprzez ustalenie równowagi między wewnętrznymi i zewnętrznymi źródłami dostaw, zapewnienie interoperacyjności krajowych sieci energii oraz stworzenie dla energii konkurencyjnego środowiska poprzez uwolnienie funkcji dostawców i dystrybutorów, przy jednoczesnym zapewnieniu konkurencji między dystrybutorami;

20.   uważa, że ewolucja ram z Kioto po 2012 r. wymaga obecnie czynnego rozważenia, tak by pozwolić rynkom na uwzględnienie w głównych programach inwestycyjnych kosztu węgla, biorąc pod uwagę, że europejska konkurencyjność i wzrost już stają wobec wyzwań ze strony wyższych kosztów pracy i energii elektrycznej;

Trwałe źródła energii

21.   wzywa Komisję do zaproponowania konkretnych środków w sprawie energii i do pilnego i szerokiego inwestowania w prawdziwie energooszczędną gospodarkę w celu poważnego zmniejszenia naszego uzależnienia od paliw kopalnych i aby uczynić UE najbardziej wydajną energetycznie gospodarką świata do 2020 r.; wzywa ponadto Komisję do nieustannego podkreślania kluczowej roli, jaką odgrywają oszczędność energii i wydajność energetyczna w zmniejszaniu uzależnienia energetycznego;

22.   podkreśla olbrzymią przepaść innowacyjną, która istnieje obecnie w sektorze energetycznym i wzywa Komisję do przygotowania planu przyśpieszenia procesu wprowadzania najlepszych istniejących praktyk i najlepszych technologii w takich sektorach jak, oświetlenie, urządzenia elektryczne, wyposażenie biurowe, elektronika konsumpcyjna, budynki, samochody oraz zdecentralizowana produkcja energii elektrycznej, z wykorzystaniem szeregu narzędzi takich jak zamówienia publiczne, i innowacyjne mechanizmy finansowania, jak finansowanie przez trzecią stronę;

23.   podkreśla wyjątkową wagę RESW wraz z wydajnością energetyczną dla europejskiej polityki energetycznej dotyczącej przyszłych dostaw energii, wzywa zatem Komisję i Radę do wystąpienia z nowymi ambitnymi celami na okres po 2010 r. oraz działaniami w tej dziedzinie, aby zapewnić szybszy rozwój we wszystkich Państwach Członkowskich; nalega na konieczność przygotowania dyrektywy w sprawie ogrzewania i chłodzenia z RES, co za czym opowiada się Parlament, w celu zapewnienia dalszego wchodzenia RES na rynek w sektorze grzewczym;

24.   potwierdza zdecydowane poparcie dla RES, wzywa państwa członkowskie do zdwojenia wysiłków zmierzających do osiągnięcia założonego celu 12% udziału w całkowitym zużyciu energii i 22,1% produkcji energii elektrycznej z RES do 2010 r. i nadal wyraża aprobate dla dyrektywy 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznejenergii elektrycznej produkowanej ze źródeł odnawialnych(1);

25.   z zadowoleniem przyjmuje nowe inicjatywy Komisji w jej planie działania w zakresie biomasy (COM(2005)0628) i jej strategii UE w zakresie biopaliw (COM(2006)0034) oraz wzywa wszystkie instytucje UE do przyspieszenia wysiłków zmierzających w kierunku wykorzystania potencjału RES z biomasy, przy równoczesnym zwracaniu należytej uwagi na aspekty środowiskowe;

26.   uważa, że Komisja powinna niezwłocznie złożyć odpowiednie wnioski i współpracować z przemysłem, aby przyspieszyć zastosowanie ogniw wodorowych i paliwowych w celu uzyskania zrównoważonej długotrwałej poprawy w zakresie wydajności i oszczędności energii w sektorze transportowym; zwraca uwagę na fakt, że biomasa w ogólności może mieć swój udział w zaspokajaniu potrzeb energetycznych w UE poprzez konwencjonalne spalanie; Biorąc pod uwagę korzyści wynikające z dodatkowego dochodu w sektorach rolniczym i leśnym, wzywa Komisję do wdrożenia intensywnego programu, obejmującego możliwie najszybsze zorganizowanie produkcji, zbioru pozostałości rolnych i leśnych, suchej destylacji i wykorzystania wyprodukowanego gazu;

27.   uznaje rosnące znaczenie gazu w miarę jak jego udział w całkowitej energii rośnie oraz konieczność stosowania różnych strategii bezpieczeństwa dostaw gazu, takich jak rozwój terminali skroplonego gazu ziemnego (LNG) i urządzeń do jego składowania, a także nowych gazociągów;

28.   uważa, że temat energii jądrowej jest elementem europejskiej debaty politycznej w sprawie zróżnicowania energii; uznaje rolę, jaką energia jądrowa odgrywa obecnie w niektórych Państwach Członkowskich w utrzymywaniu zabezpieczenia dostaw energii jako część zróżnicowania energii oraz jako sposób na uniknięcie emisji CO2; uważa, że decyzje otym, czy produkcja energii jądrowej powinna nadal odgrywać pewną rolę w niektórych Państwach Członkowskich, mogą być podejmowane jedynie na szczeblu Państwa Członkowskiego w ramach zasady subsydiarności;

29.   zgadza się z wnioskiem Komisji, że podstawowym priorytetem powinno być działanie w zakresie środków zarządzania popytem w celu uzyskania poprawy efektywności wykorzystania energii i obniżenia zużycia poprzez jej oszczędzanie; w tym kontekście wyraża ubolewanie z powodu opóźnienia w przedstawieniu propozycji dla sektora transportu; odnotowuje możliwość zaoszczędzenia przynajmniej 20% zużywanej energii i stwierdza, że potencjał ten będzie rósł wraz ze wzrostem cen energii, usprawnieniami technologicznymi i oszczędnościami wynikającymi z efektu skali;

30.   zauważa, ze sektor budowlany, na który przypada ponad 40% całego zużycia energii w UE stanowi pojedynczy sektor o największym zużyciu energii; zauważa ponadto, że rosnące ceny energii nie tylko wywierają wpływ na całą gospodarkę, ale przede wszystkim na osoby mniej uprzywilejowane społecznie; zachęca Komisję i Państwa Członkowskie do podjęcia skoordynowanych działań w celu unowocześnienia europejskich zasobów budowlanych, w ramach których w ścisłej współpracy z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym proponuje się innowacyjne rozwiązania finansowe;

31.   uznaje, że rozwój ogrzewania miejskiego oraz sieci chłodniczych jest kluczową drogą do wzmocnienia bezpieczeństwa dostaw energii w budynkach, ponieważ pozwala na większą elastyczność w wykorzystaniu paliw; odnotowuje, że skojarzone wytwarzanie ciepła i energii elektrycznej oraz trójgeneracja są technikami, które powinny być promowane oraz powinny służyć nie tylko zwiększeniu udziału odnawialnych źródeł energii w dostawach energii, ale również poprawie wydajności energetycznej; produkcja skojarzona jest również kluczową drogą do redukcji niestabilności cen energii dużych konsumentów przemysłowych;

Badania naukowe i rozwój

32.   uznaje znaczenie wzmożonego inwestowania w badania naukowe i rozwój w celu skorzystania z istniejących technologii i wspierania nowych, aby utrzymać wiodącą konkurencyjność Europy i tworzyć nowe trwałe i długoterminowe miejsca pracy, w myśl celów agendy lizbońskiej i jednocześnie przygotowując grunt pod osiągnięcie w skali globalnej Milenijnego Celu Rozwoju nr 7 w sprawie zapewnienia trwałości środowiska naturalnego;

33.   zauważa znaczne możliwości w dziedzinie dalszych prac nad RES oraz globalnego rynku nowego sprzętu i systemów opartych na RES i wzywa UE do zapewnienia, żeby technologie oparte na energii odnawialnej zostały wsparte wystarczającymi zasobami w Siódmym Programie RamowymBadań i Rozwoju i do udzielenia pomocy MŚP z tego sektora, tak by móc wykorzystać ich wiodącą rolę w zakresie tej technologii do odniesienia sukcesu na rynku globalnym;

34.   zwraca uwagę, że zgodnie z wszelkimi prognozami elektrownie konwencjonalne będą nadal mieć duży udział w produkcji energii elektrycznej nawet w dłuższej perspektywie, a zatem popiera promowanie badań naukowych i rozwoju w dziedzinie wydajności i środków zwiększających wydajność tych elektrowni;

35.   uważa, że wiedza na temat technologii syntezy jądrowej i jej zastosowań ma znaczenie strategiczne i należy ją dalej rozwijać w UE;

36.   zauważa, że dobrowolne porozumienia mogłyby również korzystnie wpływać na zwiększanie przez przedsiębiorstwa zajmujące się ropą naftową i gazem ich wysiłków w dziedzinie badań naukowych i rozwoju prowadzonych w ramach odpowiedzialności społecznej przedsiębiorstw, a zmierzających do opracowania nowych technologii w dziedzinie energetyki;

37.   wzywa, aby badania naukowe nad biomasą, wszystkimi RES, łącznie z energią fal i pływów oraz przechowywaniem energii i nad technologią gazyfikacji węgla były prowadzone w ramach Siódmego Programu Ramowego, w celu zmniejszenia emisji zanieczyszczeń i stworzenia rynku światowego;

o
o   o

38.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i parlamentom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. L 283 z 27.10.2001, str. 33.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie kryteriów operacji pokojowych UE w Demokratycznej Republice Konga

P6_TA(2006)0111 B6-0190/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając "odpowiedzialność w zakresie ochrony" zapisaną w dokumencie końcowym światowego szczytu ONZ w 2005 r. przyjętym w Nowym Jorku w dniu 16 września 2005 r.,

–   uwzględniając fundamentalne znaczenie stabilności Demokratycznej Republiki Kongo (DRK) dla stabilności w całej Afryce środkowej i regionie Wielkich Jezior,

–   uwzględniając fakt, że DRK usiłuje podźwignąć się po wyniszczającym konflikcie, w którym zginęło ponad 4 mln osób,

–   uwzględniając delikatny moment przejściowy, w jakim znajduje się DRK, zajęta trudnym zadaniem powołania demokratycznych instytucji,

–   uwzględniając obecność liczących 17 000 żołnierzy sił pokojowych ONZ w DRK, których misją jest stabilizacja kraju,

–   uwzględniając zaangażowanie UE w proces stabilizacji DRK poprzez dwie trwające misje w ramach Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony (EPBiO): misję doradczą i wspierającą UE na rzecz reform bezpieczeństwa w UE (EU SEC DR Congo) oraz misję policyjną UE w Kinszasie (EUPOL Kinshasa),

–   uwzględniając zachęcające rezultaty referendum konstytucyjnego z grudnia 2005 r.,

–   uwzględniając wybory w DRK zaplanowane na czerwiec 2006 r.,

–   uwzględniając wniosek ONZ o pomoc podczas wyborów w DRK,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że UE posiada ograniczoną liczbę oddziałów do dyspozycji, a jej priorytetem powinno być utrzymanie pokoju i stabilizacji na Bałkanach i w bezpośrednim geograficznym sąsiedztwie Unii,

B.   mając jednak na uwadze prośbę ONZ i fakt, że nadrzędnym celem UE i jej Wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz Europejskiej strategii bezpieczeństwa (ESB) jest wzmocnienie ONZ jako ram dla skutecznego multilateralizmu, przedstawionego w ESB,

1.   uważa, że na czas tego skomplikowanego i potencjalnie ryzykownego zaangażowania wojsk pod dowództwem UE muszą zostać spełnione następujące warunki :

2.   wzywa Radę do przedstawienia Parlamentowi jasnej propozycji wyraźnego mandatu w pełni opartego na ugruntowanym planie potrzeb, wraz z harmonogramem; zauważa, że na podjęcie ewentualnej misji w DRK konieczny jest specjalny mandat UE, oparty na Karcie ONZ;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Państwom Członkowskim, rządowi przejściowemu DRK oraz Sekretarzowi Generalnemu ONZ.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zmian Umowy z Kotonu oraz określenia kwoty środków dziesiątego EFR

P6_TA(2006)0112 RC-B6-0191/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie pomiędzy członkami Grupy Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r.(1), zmienioną w Luksemburgu w dniu 24 czerwca 2005 r. (Umowa z Kotonu), a w szczególności Załącznik Ia do umowy dotyczący wieloletnich ram finansowych współpracy na podstawie Umowy z Kotonu,

–   uwzględniając komunikat Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany "Ku pełnej integracji współpracy z krajami AKP w budżecie UE" z dnia 8 października 2003 r. (COM(2003)0590),

–   uwzględniając konkluzje Prezydencji z Rady Europejskiej w Brukseli w dniach 15 i 16 grudnia 2005 r., w szczególności pkt 70 i Załącznik II dotyczący wkładu poszczególnych Państw Członkowskich na rzecz krajów AKP,

–   uwzględniając swoje rezolucje z dnia 1 kwietnia 2004 r. w sprawie wpisania Europejskiego Funduszu Rozwoju do budżetu(2), z dnia 8 czerwca 2005 r. w sprawie wyzwań politycznych i środków budżetowych w rozszerzonej Unii w latach 2007-2013(3) oraz z dnia 17 listopada 2005 r. w sprawie strategii na rzecz rozwoju Afryki(4),

–   uwzględniając zobowiązania Państw Członkowskich podjęte w 2005 r., dotyczące w szczególności:

–   uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Załącznik 1a do Umowy z Kotonu stanowi, że "W tym nowym okresie Unia Europejska utrzymuje swoje wydatki na pomoc dla państw AKP co najmniej na poziomie równym poziomowi dziewiątego EFR, bez uwzględnienia przeniesionych kwot; kwota ta jest powiększana, w oparciu o szacunki Wspólnoty, o skutki inflacji, wzrostu w Unii Europejskiej oraz rozszerzenia o 10 nowych Państw Członkowskich w 2004 roku."

B.   mając na uwadze, że mimo wstępnego obliczenia przez Komisję środków przeznaczonych na dziesiąty Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) na lata 2008-2013 (6 lat) na kwotę 24 948 mln EUR, na posiedzeniu w Brukseli w dniach 15-16 grudnia 2005 r. Rada Europejska wyraziła zgodę na kwotę wynoszącą jedynie 22 682 mln EUR,

C.   mając na uwadze, że obniżenie tej kwoty o 2 mld EUR stanowi naruszenie zobowiązań UE w odniesieniu do postanowień Załącznika 1a Umowy z Kotonu i nie odzwierciedla licznych zobowiązań politycznych składanych w roku 2005 r. dotyczących znacznego zwiększenia środków na pomoc rozwojową,

D.   mając na uwadze, że kraje AKP nie przyjęłyby zmienionej Umowy z Kotonu, gdyby nie zawierała ona Załącznika 1a dotyczącego finansowania, w związku z czym Państwa Członkowskie UE powinny dotrzymać podjętych zobowiązań,

E.   mając na uwadze konieczność wyjaśnienia niektórych kwestii zanim Parlament Europejski zatwierdzi Umowę z Kotonu,

F.  F mając na uwadze, że wpisanie EFR do budżetu nie jest ani cudownym remedium na wszelkie problemy, ani też przeszkodą dla skutecznego partnerstwa EU-AKP,

G.   mając na uwadze zasadność rozważenia reformy EFR w 40 lat po jego utworzeniu oraz fakt, że obecny system nie umożliwia rozwiązania problemów związanych zarówno z czasem potrzebnym do uruchomienia środków, jak i z kumulacją niewykorzystanych środków (11 mld EUR),

H.   mając na uwadze planowane na rok 2007 rozszerzenie UE o Rumunię i Bułgarię,

I.   mając na uwadze przystąpienie Timoru Wschodniego do Umowy z Kotonu w dniu 15 grudnia 2005 r.,

J.   mając na uwadze niepokój wyrażony przez kraje i terytoria zamorskie w sprawie ich wyłączenia z EFR oraz ich niepewność dotyczącą współpracy z UE,

K.   mając na uwadze, że głównym celem Umowy z Kotonu jest eliminacja ubóstwa, trwały rozwój i stopniowe włączania krajów AKP do gospodarki światowej; mając na uwadze, że wszystkie kraje AKP i Państwa Członkowskie UE są zobowiązane do realizacji Milenijnych Celów Rozwoju,

L.   mając na uwadze większe znaczenie politycznego dialogu w Umowie z Kotonu oraz konieczność podtrzymywania w ramach rozwoju poszanowania praw człowieka, zasad demokracji i dobrego rządzenia, a także trwałego rozwoju,

1.   wyraża ubolewanie nad faktem, że całkowita kwota przeznaczona na dziesiąty EFR, jaką przyjęła Rada Europejska, jest niższa niż kwota pierwotnie obliczona przez Komisję;

2.   z żalem stwierdza, że liczne zobowiązania polityczne złożone w roku 2005 na rzecz znacznego zwiększenia kwoty OPR nie przerodziły się w istotny wzrost wkładów Państw Członkowskich do EFR; podkreśla, że proponowana kwota dziesiątego EFR będzie stanowić jedynie 0,028% PKB Państw Członkowskich;

3.   ubolewa nad faktem, że z jednej strony Państwa Członkowskie zobowiązały się do zwiększenia pomocy rozwojowej, lecz z drugiej strony, jeżeli poziom środków dziesiątego EFR pozostanie na poziomie określonym przez Radę Europejską, ogólny poziom OPR zarządzanej przez Komisję spadnie z 19% do zaledwie 14% w 2015 r., prowadząc de facto do ponownej nacjonalizacji polityki rozwojowej;

4.   wzywa Państwa Członkowskie do rozważenia możliwości znacznego zwiększenia ich wkładu do dziesiątego EFR;

5.   wzywa Radę i Komisję do wyjaśnienia sposobu finansowania rozwoju w ramach negocjowanych obecnie umów o partnerstwie gospodarczym;

6.   wzywa Radę do przeznaczenia nowych środków na rzecz programów "pomocy dla handlu" oraz nalega, aby programy te nie powodowały przesunięcia środków przyznanych wcześniej na inne inicjatywy rozwojowe, takie jak MCR;

7.   wzywa Radę do zapewnienia, aby po przystąpieniu Rumunii i Bułgarii do UE wniosły one odpowiedni wkład do dziesiątego EFR;

8.   zwraca się do Rady o uwzględnienie przystąpienia Timoru Wschodniego do Umowy z Kotonu oraz wzięcie pod uwagę faktu, że pomoc dla tego nowego kraju powinna być jednoznacznie dodatkowa w świetle formuły określonej w Załączniku 1a Umowy z Kotonu;

9.   wzywa Radę i Komisję do jak najszybszego wyjaśnienia kwestii przyszłego finansowania współpracy z krajami i terytoriami zamorskimi;

10.   zwraca się do Rady i Komisji o wyjaśnienie kwestii przyszłego finansowania Unii Afrykańskiej, w tym określenie poziomu finansowania, jaki powinien pochodzić ze środków programu MEDA;

11.   przypomina, że wszelkie wydatki w ramach EFR muszą spełniać kryteria kwalifikujące OPR, określone przez Komitet Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD);

12.   wzywa Komisję do przyjęcia wiodącej roli w zapewnieniu koordynacji pomiędzy Państwami Członkowskimi w celu zwiększenia skuteczności zarówno unijnego, jak i dwustronnego finansowania rozwoju;

13.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom Państw Członkowskich UE oraz rządom krajów AKP.

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3. (2) Dz.U. C 103 E z 29.4.2004, str. 833. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0224. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2005)0445. (5) W porównaniu do poziomów z roku 2004 stanowi to dwukrotność kwoty pomocy.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) (2005/2162(INI))

P6_TA(2006)0113 A6-0053/2006

Parlament Europejski,

—  mając na uwadze Umowę o partnerstwie pomiędzy członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu w dniu 23 czerwca 2000 r.(1) (Umowa z Kotonu),

—  mając na uwadze deklarację ministerialną Unii Afrykańskiej w sprawie negocjacji z zakresu umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) wydaną w ramach 3 sesji zwyczajnej Konferencji Ministrów Handlu UA, zorganizowanej w Kairze w dniach 5-9 czerwca 2005 r.,

—  uwzględniając deklarację z Cape Town przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE na jego czwartej sesji w dniu 21 marca 2002 r.(2),

—  mając na uwadze deklarację wydaną w ramach 81 sesji Rady Ministrów AKP, Bruksela, 21 - 22 czerwca 2005 r.,

—  mając na uwadze oświadczenie końcowe Sir Johna Kaputina, wydane w ramach regionalnego posiedzenia negocjatorów umów o partnerstwie gospodarczym AKP, zorganizowanego w Londynie w dniu 4 października 2005 r.,

—  mając na uwadze dokument roboczy Komisji zatytułowany "Aspekty handlowe i rozwojowe negocjacji EPA" z dnia 9 listopada 2005 r. (SEC(2005)1459),

—  mając na uwadze wspólne sprawozdanie ogólne w sprawie faz negocjacji o partnerstwie gospodarczym AKP-UE, Bruksela, dnia 2 października 2003 r. (ACP/00/118/03 Rev.1, ACP-EC/NG/43),

—  mając na uwadze treść Deklaracji Milenijnej ONZ z dnia 18 września 2000 r. uznającej milenijne cele rozwojowe (MDG) za kryteria ustanowione zbiorowo przez wspólnotę międzynarodową w celu likwidacji ubóstwa;

—  mając na uwadze dokument końcowy ze Światowego Szczytu ONZ 2005 (Millennium + 5), przyjęty w Nowym Jorku w dniu 16 września 2005 r.(3),

—  mając na uwadze sprawozdanie grupy roboczej ds. projektu milenijnego ONZ pod przewodnictwem profesora Jeffrey`a Sachsa, zatytułowane "Inwestycje we wzrost: praktyczny plan osiągnięcia milenijnych celów rozwojowych",

—  mając na uwadze sprawozdanie Komisji w sprawie milenijnych celów rozwojowych 2000 - 2004 (SEC(2004)1379 z dnia 29 października 2004 r.,

—  mając na uwadze komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego oraz Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 12 kwietnia 2005 r. zatytułowany "Przyspieszenie postępów na drodze ku milenijnym celom rozwojowym - wkład Unii Europejskiej" (COM(2005)0132),

—  mając na uwadze komunikat Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 13 lipca 2005 r. zatytułowany "Projekt wspólnej deklaracji Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji Europejskiej w sprawie polityki rozwoju Unii Europejskiej - konsensus wspólnotowy" (COM(2005)0311),

—  mając na uwadze sprawozdanie Komisji Gospodarczej ds. Afryki ONZ w sprawie sytuacji gospodarczej w Afryce w roku 2004, zatytułowane "Uwolnienie potencjału handlowego Afryki",

—  mając na uwadze sprawozdanie przedstawicieli krajów afrykańskich przy G8 w sprawie postępów we wdrażaniu Planu Działań dla Afryki, wydane przez Grupę Ośmiu w Londynie w dniu 1 lipca 2005 r.

–   mając na uwadze tzw. Gleneagles Communiqué, tj. oświadczenie G8 wydane w Gleneagles w dniu 8 lipca 2005 r.,

–   uwzględniając konkluzje Rady ds. Ogólnych z 23-24 maja 2005 r.,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A6-0053/2006),

A.   mając na uwadze, że w latach 1975-2000 stosunki handlowe z krajami AKP regulowane były przez Konwencję z Lome przyznającą krajom AKP bezwzajemny i preferencyjny dostęp do rynku unijnego;

B.   mając na uwadze, że podpisanie w Kotonu w roku 2000 umowy zapoczątkowało nową erę stosunków AKP-UE, między innymi dzięki zapisom dotyczącym relacji handlowych;

C.   mając na uwadze, że głównym celem partnerstwa AKP-UE oraz umowy z Kotonu jest wspieranie możliwości społeczno-gospodarczego rozwoju krajów AKP;

D.   mając na uwadze, że pomimo przywiązania Unii Europejskiej do MDG, cele te winny być jedynie postrzegane jako pierwszy krok na drodze ku likwidacji ubóstwa;

E.   mając na uwadze, że cele Umowy z Kotonu oraz cele wyznaczone przez UE są jasno określone, zważywszy na oczekiwany wpływ EPA w obecnej formie na kruche gospodarki krajów AKP, a także uwzględniając różnice w poziomie rozwoju gospodarczego istniejące pomiędzy Unią Europejską a krajami AKP, rola EPA w osiąganiu wspomnianych celów jest poddawana w wątpliwość przez różne podmioty, w tym również przez ministrów krajów afrykańskich, niektóre Państwa Członkowskie UE, społeczeństwo europejskie i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego w krajach rozwijających się;

F.   mając na uwadze, że integracji rynku w ramach UE towarzyszyły środki spójności wspierające kraje słabsze pod względem gospodarczym;

G.   mając na uwadze, że w Umowie z Kotonu podkreślono konieczność oparcia się na inicjatywach z zakresu integracji regionalnej państw AKP, ponieważ stworzenie szerszych rynków regionalnych i głębsza integracja regionalna będzie stanowić zachętę dla podmiotów gospodarczych i inwestorów;

H.   mając na uwadze, że Umowa z Kotonu zawiera porozumienie Stron co do zawarcia nowych porozumień handlowych, spójnych z postanowieniami Światowej Organizacji Handlu (WTO), stopniowo usuwających bariery handlowe istniejące między nimi oraz rozszerzających współpracę we wszystkich dziedzinach związanych z handlem;

I.   mając na uwadze, że obowiązujące porozumienia handlowe (załącznik V do Umowy z Kotonu "System handlu stosowany w okresie przejściowym określonym w art. 37 ust. 1") są objęte odstępstwem na rzecz WTO, które ma wygasnąć pod koniec 2007 r.;

J.   mając na uwadze, że zadaniem EPA jest definiowanie nowego rodzaju stosunków handlowych pomiędzy Państwami Członkowskimi UE a AKP, a także fakt, że liberalizacja handlu pomiędzy partnerami znajdującymi się na różnych poziomach rozwoju okazała się w przeszłości niewydajna lub wręcz bezproduktywna jako narzędzie wspomagania rozwoju;

K.   mając na uwadze, że regionalny aspekt umów EPA jest istotny dla wzmocnienia nie tylko handlu północ-południe, ale także handlu południe-południe;

L.   mając na uwadze, że krajom najmniej rozwiniętym (LDC) przyznano dostęp do rynku unijnego w ramach inicjatywy "Wszystko prócz broni" (EBA);

M.   mając na uwadze, że art. 19 Umowy z Kotonu umożliwia dostosowanie ram współpracy AKP-UE do szczególnych warunków każdego kraju AKP;

N.   mając na uwadze, że w konkluzjach Rady Europejskiej z listopada 2005 r. Państwa Członkowskie UE porozumiały się co do konieczności ustanowienia i wdrożenia ulepszonego mechanizmu kontrolnego, mierzącego postęp w osiąganiu celów rozwojowych w ramach procesu EPA;

O.   mając na uwadze, że zgodnie z art. 37 ust. 6 Umowy z Kotonu kraje AKP mają prawo do poszukiwania alternatywnych możliwości dla umów EPA;

P.   mając na uwadze, że negocjacje z zakresu EPA trwają od czterech lat, a do planowanej w ramach Umowy z Kotonu daty ich zakończenia (31 grudnia 2007 r.) pozostaje nadal wiele przeszkód; mając na uwadze, że art. XXIV porozumienia GATT wymaga przygotowania planu i harmonogramu w celu ukończenia ustanawiania obszaru wolnego handlu "w rozsądnym terminie";

1.   wyraża zrozumienie dla faktu, że negocjacje z zakresu EPA wiążą się koniecznością dostosowania stosunków handlowych AKP-UE do wymogów WTO, wzywa jednakże Komisję do zapewnienia, by kwestia zgodności nie zyskała pierwszeństwa przed ogólnym celem rozwojowym; wzywa Komisję do koncentrowania się nie tylko na zgodności z zasadami WTO, lecz także na zawiązaniu z krajami rozwijającymi się sojuszu mającego na celu poprawę tychże zasad umożliwiającą prowadzenie wydajniejszych działań na rzecz rozwoju;

2.   wyraża przekonanie, ze odpowiednio przeprowadzone działania z zakresu EPA stwarzają możliwość rewitalizacji stosunków handlowych AKP-UE, propagowania dywersyfikacji gospodarczej oraz integracji regionalnej krajów AKP, a także redukcji poziomu ubóstwa w tychże krajach;

3.   z zadowoleniem przyjmuje ponawiane przez Komisję akcentowanie faktu, że głównym zadaniem i celem EPA pozostaje rozwój;

4.   wyraża zaniepokojenie faktem, że negocjacje EPA/Stowarzyszenie Wolnego Handlu zostały rozpoczęte i wchodzą w decydującą fazę przy braku rzeczywistej demokratycznej debaty w większości krajów AKP; wzywa zatem do przeprowadzenia rzeczywistej publicznej debaty angażującej społeczeństwo obywatelskie, ustawodawców i instytucje rządowe oraz do ustanowienia mechanizmów informacji i konsultacji w celu zmiany tej sytuacji i umożliwienia udziału demokratycznego;

5.   wyraża przekonanie, że dla osiągnięcia celów rozwojowych działania z zakresu EPA winny skupiać się w szczególności na propagowaniu ładu gospodarczego i regionalnej integracji gospodarek państw AKP, a także inicjowaniu i utrzymywaniu w tychże państwach wyższego poziomu inwestycji;

6.   w związku z powyższym wzywa Komisję i regiony AKP do związania działań z zakresu EPA z zasadą asymetrii na rzecz tychże regionów; wyraża poparcie dla integracji regionalnej obszarów AKP oraz wprowadzenia w życie właściwych i przewidywalnych ram promowania handlu i inwestycji;

7.   zauważa jednak brak konkretnych efektów sprzyjających rozwojowi w dotychczasowych negocjacjach, na co wskazuje rosnące niezadowolenie krajów AKP w związku z niepowodzeniem w zakresie dostarczania środków wsparcia na rzecz rozwoju, potrzebnych do czerpania konkretnych korzyści z EPA, takich jak wiążące zobowiązania dotyczące współpracy w zakresie rozwoju, konkretne środki dostosowawcze mające na celu przezwyciężenie skutków ograniczenia uprzywilejowania, transfer technologii i poprawa konkurencyjności;

8.   podkreśla, że rezultat negocjacji umów EPA powinien zapewnić dostateczną ilość czasu na dostosowanie krajowych i regionalnych rynków producentów AKP i pozostawić krajom AKP niezbędną przestrzeń polityczną do kontynuowania ich własnych strategii rozwojowych;

9.   wzywa Komisję do działania zgodnie z celem Umowy z Kotonu dotyczącym eliminacji ubóstwa oraz do wsparcia społeczno-gospodarczego rozwoju zgrupowań regionalnych, w szczególności zaś państw słabszych ekonomicznie w każdym ugrupowaniu, które mogą zostać poddane marginalizacji, a także do zaakceptowania - w odniesieniu do harmonogramu negocjacji z zakresu stopniowego otwarcia rynków, długości okresu przejściowego i gamy produktów - konieczności zwiększonej elastyczności sprzyjającej pozyskaniu w efekcie umów EPA długookresowego rozwoju trwałego; podkreśla, że umowy EPA winny wspomagać kraje AKP w integracji z gospodarką światową poprzez stymulowanie rozwoju poprzez handel przy jednoczesnym uwzględnieniu asymetrycznego stanu ich gospodarek;

10.   podkreśla, że oświadczenie w sprawie polityki rozwojowej (DPS), w szczególności art. 36, określa wytyczne dla negocjatorów umów EPA; w tym względzie wzywa Dyrekcję Generalną ds. Handlu do przestrzegania zasady asymetrii i elastyczności, aby pozwolić "krajom rozwijającym się na podejmowanie decyzji i przeprowadzanie reform polityki handlowej zgodnie z ich szerszymi krajowymi planami rozwojowymi", oraz w pełni dostosować strategię negocjacyjną do nadrzędnej zasady DPS dotyczącej spójności polityki dotyczącej rozwoju;

11.   podkreśla wagę usług publicznych dla rozwoju oraz demokracji i wzywa Komisję do priorytetowego traktowania łatwego dostępu dla wszystkich w działaniach związanych z promowaniem liberalizacji lub z innymi możliwościami w takich dziedzinach jak zdrowie, dystrybucja i uzdatnianie wody, edukacja, transport i energia;

12.   uznaje, że kraje UE i AKP znacznie różnią się od siebie pod względem rozwoju gospodarczego, dlatego też wyraża stanowcze zaniepokojenie w związku z możliwością destrukcyjnego wpływu zbyt szybkiej wzajemnej liberalizacji handlu pomiędzy UE a AKP na słabe gospodarki i kraje AKP, co następuje ponadto dokładnie w chwili, gdy społeczność międzynarodowa winna czynić wzmożone wysiłki na rzecz wspierania państw w osiąganiu MDG; wzywa zatem Komisję do zapewnienia, że w umowach EPA kraje AKP będą traktowane szczególnie i w sposób zróżnicowany, zgodnie z art. 34 ust. 4 Umowy z Kotonu;

13.   podkreśla, że poszanowanie praw pracowników jest istotnym elementem walki z ubóstwem i osiągnięcia MDG, ponieważ wspiera rozwój trwałych środków utrzymania i warunki socjalne tam, gdzie można wzmocnić równość i demokrację;

14.   podkreśla, iż Konwencja z Lome nie spełniła celu stymulowania adekwatnego rozwoju w krajach AKP, że samo zwiększenie dostępu do rynku nie wystarcza do stymulowania rozwoju, a ograniczenie uprzywilejowania wymaga wprowadzenia nowych instrumentów; podkreśla jednak, że umowy EPA nie przyniosą pozytywnych rezultatów, jeżeli nie będą one w pełni nakierowane na osiągnięcie celu trwałego rozwoju; w związku z powyższym wzywa do wypracowania w ramach negocjacji z zakresu EPA rozwiązań gwarantujących zwiększony dostęp usługodawców i produktów eksportowanych z krajów AKP do rynku;

15.   podkreśla znaczenie inicjatyw Komisji mających na celu stymulowanie dywersyfikacji produktów i tworzenie wartości dodanej;

16.   wzywa Komisję do wsparcia mechanizmów zaangażowania i udziału producentów w określaniu ceny, w przypadku, gdy jest to możliwe do wykonania, jak to przewidziano w kompendium do Umowy z Kotonu; wzywa UE do promowania uczciwego handlu jako mechanizmu poprawy warunków dla małych i marginalizowanych producentów oraz biednych pracowników;

17.   wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę budżetowego znaczenia przychodów taryfowych w wielu krajach AKP, których wielkość zostanie znacznie ograniczona w przypadku zawarcia jakiegokolwiek porozumienia w sprawie wzajemności; wzywa Komisję do przedstawienia, przed wzajemnym otwarciem rynków, obszernych programów reform systemów podatkowych oraz zapewnienia ich finansowania; wzywa do wprowadzenia mechanizmów ochronnych zgodnych z zasadami WTO, zezwalających na wprowadzenie tymczasowych ograniczeń przywozowych w przypadku uszczerbku lub zagrożenia dla przemysłu krajowego w związku z gwałtownym wzrostem importu;

18.   przyznaje, że tego typu utrata dochodów mogłaby istotnie zostać zniwelowana poprzez wprowadzenie innego rodzaju opodatkowania bezpośredniego lub zastosowanie podatku VAT, jednakże podkreśla regresywny charakter niektórych systemów podatkowych, mogący mieć nieproporcjonalny wpływ na osoby biedne, a także istnienie problemów natury technicznej związanych z ich wprowadzeniem i stosowaniem w praktyce;

19.   wzywa Komisję do wprowadzenia mechanizmów ochronnych do umów EPA w celu zapewnienia AKP wystarczającej przestrzeni politycznej oraz, w razie konieczności, możliwości przedsięwzięcia środków w przypadku trudności z bilansem płatniczym lub wstrząsów makroekonomicznych;

20.   podkreśla znaczenie spełnienia przez Komisję zobowiązania złożonego przez Jose Manuela Barroso dotyczącego zapewnienia krajom rozwijającym się pomocy na cele rozwojowe w wysokości 1 miliarda EUR oraz wzywa do udostępnienia w razie konieczności dodatkowej pomocy pieniężnej oprócz zobowiązań istniejących w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju; wyraża ubolewanie, że przyjęto niewłaściwe postanowienie zarówno w odniesieniu do powyższego jak i zalecanych 190 milionów EUR rocznie przyrzeczonych dla krajów objętych Protokołem w sprawie cukru w porozumieniu Rady w sprawie następnych perspektyw finansowych;

21.   z uwagi na znaczenie inwestycji dla rozwoju gospodarczego AKP wzywa Komisję, aby zabiegała o wprowadzenie zmian w działaniu mechanizmu inwestycyjnego Europejskiego Banku Inwestycyjnego, tak aby mechanizm ten mógł wpierać dodatkowe i prorozwojowe inwestycje;

22.   wyraża przekonanie, że poprawa jakości infrastruktury oraz edukacji jest niezbędnym warunkiem otwarcia rynków AKP i zwraca się do Komisji o zagwarantowanie krajom AKP znaczniejszych środków oraz mechanizmu, który umożliwi szybką wypłatę, na rzecz sprostania ograniczeniom związanym z podażą, zewnętrznymi skutkami reformy WPR i rosnącymi wymogami unijnych standardów regulacyjnych;

23.   wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na potrzeby krajów rozwijających się i zapewnienia odpowiedniego wsparcia dla budowania potencjału oraz przezwyciężenia ograniczeń ze strony podaży w celu umożliwienia tym krajom czerpania korzyści z dostępu do rynku, przyznanego w ramach EBA;

24.   zwraca się do liderów krajów AKP o właściwsze korzystanie z dostępnych środków, przy poszanowaniu zasad zwiększonej odpowiedzialności, właściwego zarządzania i demokracji;

25.   apeluje, by otwarcie rynków przeprowadzane w ramach umów EPA zostało uzależnione od osiągnięcia konkretnych celów rozwojowych oraz zapewnienia środków wystarczających do pokrycia wszystkich powiązanych kosztów dodatkowych;

26.   podkreśla wagę istnienia właściwej integracji wewnątrzregionalnej przed rozpoczęciem realizacji programów z zakresu integracji międzyregionalnej;

27.   podkreśla, iż krajom i regionom AKP należy zagwarantować skuteczne i dostarczane w odpowiednim czasie wsparcie związane z handlem w celu wzmocnienia ich potencjału handlowego w okresie poprzedzającym negocjacje umów EPA;

28.   zauważa, że negocjacje EPA doprowadziły w niektórych przypadkach do utworzenia nowych regionalnych grup gospodarczych, obejmujących terytoria państw o znacznych różnicach rozwojowych, powodujących trudności w krajach AKP i przyczyniających się do częściowego pokrywania się regionalnych wspólnot gospodarczych;

29.   z zadowoleniem przyjmuje rolę, jaką procesy integracji regionalnej, stymulowane przez umowy EPA i uznawane za priorytet w Umowie z Kotonu odgrywają w pomaganiu krajom w rozwoju rynków wewnętrznych, przyciąganiu inwestorów i przezwyciężaniu ograniczeń ze strony podaży; wzywa jednak Komisję do uwzględnienia konieczności ustanowienia okresów przejściowych w celu ochrony strategicznych produktów i gałęzi przemysłu oraz wprowadzenia zgodnych z zasadami WTO mechanizmów ochronnych oraz wskazania środków na wyrównanie strat w przychodach taryfowych;

30.   przypomina Komisji, że wątpliwe jest, z zastrzeżeniem przyjęcia odpowiednich środków, by wspomniane zgrupowania regionalne były w stanie rozpocząć stopniowe wdrażanie na poziomie regionalnym porozumień o asymetrycznej wzajemności w stosunkach wolnego handlu z UE przed rokiem 2008;

31.   wzywa Komisję do zapewnienia większej spójności pomiędzy treścią umów EPA dotyczącą handlu, środków towarzyszących i dostosowawczych oraz skutecznego i terminowego dostarczania wsparcia; wzywa do zainicjowania ściślejszej współpracy pomiędzy Dyrekcjami Generalnymi ds. Rozwoju, Handlu i Stosunków Zewnętrznych oraz Biurem Współpracy EuropeAid, a także Państwami Członkowskimi UE w sprawie określenia najlepszego sposobu dostarczania wsparcia rozwojowego EPA;

32.   wzywa Komisję do skupienia uwagi oraz nadania priorytetu wzmocnieniu zdolności w zakresie handlu krajowego i regionalnego, produkcji i przetwórstwa krajów AKP,

33.   wyraża żal w związku z szybkim tempem przeprowadzania z krajami AKP wstępnych negocjacji ogólnych z zakresu umów EPA oraz brakiem jakichkolwiek konkretnych wniosków z tego etapu;

34.   uważa, że rola Sekretariatu AKP w koordynowaniu tych negocjacji powinna być wzmocniona, gdyby dostarczał on odpowiednich informacji na temat stanu negocjacji w różnych regionach AKP;

35.   wzywa Komisję do poszanowania stanowiska liderów krajów AKP w przypadku zgłoszenia przez nich chęci powrotu do etapu wstępnych negocjacji ogólnych i osiągnięcia porozumienia w kwestii jakichkolwiek utrzymujących się rozbieżności;

36.   wzywa Komisję do przystąpienia do opracowywania możliwości alternatywnych pozwalających krajom AKP na dokonanie świadomego wyboru, a w szczególności do efektywniejszego wdrażania systemu GSP+;

37.   przypomina, że Umowa z Kotonu przewiduje, iż w przypadku, gdy państwa lub regiony nie podpiszą umów EPA/FTA, nie powinny się one znaleźć w gorszej sytuacji w zakresie dostępu do rynku; wzywa Komisję do rozpatrzenia wszystkich alternatywnych możliwości, w tym również porozumień bezwzajemnych określonych w art. 37 ust. 6 Umowy z Kotonu, tj. przepisie, który winien być stosowany o ile tylko nastąpi odpowiednia akceptacja ze strony państw AKP;

38.   zauważa, że dla uzyskania większej elastyczności Komisja i kraje AKP muszą, w duchu Umowy z Cotonou, działać jako partnerzy w dążeniu do sprzyjającej rozwojowi rewizji art. XXIV GATT, tak aby umożliwić zawieranie EPA nieopartych na zasadzie wzajemności; wzywa w tym celu Komisję do uznania, że UE i kraje AKP stanowią wspólnie siłę wystarczającą do ubiegania się o ewentualną reformę zasad WTO oraz uczynienie ich sprawiedliwszymi i bardziej dostosowanymi do potrzeb zarówno krajów rozwijających się, jak i małych producentów europejskich;

39.   wzywa Komisję, aby nie zajmowała się inwestycjami, zasadami konkurencji i zamówieniami rządowymi w ramach negocjacji EPA przed osiągnięciem wyraźnej ugody z regionami AKP;

40.   wzywa do wprowadzenia zwiększonej przejrzystości w zakresie postępów oraz istoty negocjacji oraz dostarczania wsparcia rozwojowego w zakresie umów EPA, a także do większego zaangażowania w negocjacje jednostek społeczeństwa obywatelskiego krajów AKP, sektora prywatnego, parlamentów krajowych, rządów lokalnych, Parlamentu Europejskiego oraz Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE;

41.   z zadowoleniem przyjmuje przegląd procesu negocjacyjnego z zakresu umów EPA, przewidziany w art. 37 ust. 4 Umowy z Kotonu i planowany na rok 2006 i wierzy, że będzie on postrzegany jako możliwość zaangażowania się we właściwą i całościową analizę zakresu, w jakim umowy te będą wspierać odpowiednie warunki do lkwidacji ubóstwa oraz zaistnienia długookresowego rozwoju społeczno-gospodarczego;

42.   przypomina i popiera deklarację z Cape Town, przyjętą jednogłośnie przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w marcu 2002 roku, wzywającą do ustanowienia rozwojowych punktów odniesienia pozwalających na ocenę przebiegu i wyników negocjacji handlowych AKP-UE; oraz wzywa do stosowania takich punktów odniesienia podczas przeprowadzania wszelkich przeglądów dokonanego postępu;

43.   wzywa Komisję do działania zgodnie ze wspomnianymi liniami działania, przy jednoczesnym wprowadzeniu w życie nowego mechanizmu monitorowania i pełnym zaangażowaniu parlamentarzystów i społeczeństwa obywatelskiego, w celu zapewnienia w ramach procesu negocjacyjnego gruntownej analizy politycznej oraz odpowiedzialności za cele rozwojowe i ustanowione punkty odniesienia;

44.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, a także rządom Państw Członkowskich UE i krajów AKP, Radzie AKP-UE oraz Wspólnemu Zgromadzeniu Parlamentarnemu AKP-UE.

(1) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, str. 3. (2) Dz.U. C 231 z 27.9.2002, str. 63. (3) http://www.un.org/summit2005/ patrz również http://www.un.org/ga/59/hl60_plenarymeeting.html

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskich partii politycznych (2005/2224(INI))

P6_TA(2006)0114 A6-0042/2006

Parlament Europejski,

-   uwzględniając art. 191 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, art. 12 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej,

-   uwzględniając art. I-46 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy,

-   uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 2004/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie przepisów regulujących partie polityczne na poziomie europejskim oraz zasad dotyczących ich finansowania(1), a w szczególności jego art. 12 (zwane dalej "rozporządzeniem"),

-   uwzględniając sprawozdanie Sekretarza Generalnego dla Prezydium z dnia 21 września 2005 r. w sprawie finansowania partii na poziomie europejskim zgodnie z art. 15 decyzji Prezydium z dnia 29 marca 2004 r. zawierającej postanowienia wykonawcze do rozporządzenia(2),

-   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

-   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinię Komisji Prawnej (A6-0042/2006),

A.   mając na uwadze, że dalszy rozwój bliskiej obywatelom i demokratycznej Unii Europejskiej jest warunkiem poparcia społecznego dla kolejnych etapów integracji europejskiej i że w związku z tym urzeczywistnienie europejskiej demokracji musi być jednym z zasadniczych priorytetów,

B.   mając na uwadze, że partie polityczne, w tym europejskie partie polityczne, odgrywają zasadniczą rolę w budowaniu europejskiej przestrzeni politycznej, korzystnej dla demokracji na poziomie europejskim,

C.   mając na uwadze, że partie polityczne odgrywają ważną rolę w promowaniu wartości demokratycznych, takich jak wolność, tolerancja, solidarność i równość mężczyzn i kobiet;

D.   mając na uwadze, że pogłębiona refleksja na temat przyszłości Europy wymaga szerokiego dialogu z obywatelami i że kluczową rolę powinny przy tym odgrywać partie polityczne na poziomie europejskim,

E.   mając na uwadze, że w wielu państwach UE partie polityczne otrzymują dofinansowanie ze środków publicznych na realizację zadań z zakresu informacji politycznej i kształtowania opinii politycznych,

F.   mając na uwadze, że rodziny polityczne połączyły się w europejskie partie polityczne i że ich praca jest finansowana ze środków Wspólnoty,

G.   mając na uwadze, że podstawą finansowania partii europejskich ze środków publicznych na poziomie UE jest art. 191 Traktatu,

H.   mając na uwadze, że europejskie partie polityczne nie mogą tworzyć rezerw poprzez oszczędzanie środków z dotacji lub środków własnych; mając na uwadze, że gdy bilans wykazuje, iż partie uzyskują dodatni wynik finansowy (zysk), kwota nadwyżki jest odejmowana od końcowej kwoty dotacji,

I.   mając na uwadze, że rozporządzenie stanowi pierwszy krok w kierunku stworzenia ram prawnych dla europejskich partii politycznych,

J.   mając na uwadze, że partie polityczne zgłosiły szereg postulatów dotyczących przyszłego sposobu finansowania partii na poziomie europejskim(3),

K.   mając na uwadze, że sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego przedłożył sprawozdanie w sprawie stosowania rozporządzenia,

L.   mając na uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem celem finansowania partii ze środków publicznych nie jest utrudnienie czy wręcz uniemożliwienie europejskim partiom politycznym tworzenia rezerw ze środków własnych (darowizny, składki członkowskie, opłaty za usługi), jako że zabrania ono im jedynie osiągania przy pomocy środków pochodzących z tej pomocy finansowej nadwyżki na koniec roku budżetowego;

M.   mając na uwadze, że europejska partia polityczna, podobnie jak każda inna organizacja o celu zarobkowym lub niezarobkowym, potrzebuje minimum bezpieczeństwa finansowego przy opracowywaniu swoich długoterminowych planów, między innymi dlatego, że przez dłuższy okres musi ona wypełniać zobowiązania wobec pracowników, dostawców i kontrahentów,

N.   mając na uwadze, że zgodnie z obecnymi przepisami europejskie partie polityczne nie otrzymują żadnych gwarancji finansowych obejmujących okres dłuższy niż rok; mając na uwadze, że kwota przyznawanych dotacji jest określana co roku i całkowicie zależy od ilości partii ubiegających się o uznanie oraz liczby ich posłów do Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że kwoty przedmiotowych dotacji mogą ulegać z roku na rok znaczącym wahaniom wraz z pojawieniem się nowych partii lub ze zmianą liczby posłów do Parlamentu Europejskiego przynależących do partii politycznych,

O.   mając na uwadze, że w ostatnim czasie dwie nowe partie ubiegały się o uznanie i przedłożyły Parlamentowi Europejskiemu wnioski o dotacje, zwiększając w ten sposób ilość europejskich partii politycznych z 8 do 10,

P.   mając na uwadze, że pod względem finansowym obecna sytuacja znacznie uzależnia partie od Parlamentu Europejskiego, ponieważ mogą one finansować długoterminowe zobowiązania jedynie dopóty, dopóki istnieje stabilny i pewny dopływ dotacji z Parlamentu,

Q.   mając na uwadze, że obecna sytuacja nie zachęca europejskich partii politycznych do odpowiedniego zarządzania finansowego, jako że brakuje faktycznego impulsu do stosowania zasad wydajności ekonomicznej w zarządzaniu wydatkami,

R.   mając na uwadze, że europejskie partie polityczne są zobowiązane do przedkładania rocznego budżetu obejmującego pięć kategorii; mając również na uwadze, że struktura budżetu jest określana przez Parlament Europejski,

S.   mając na uwadze, że art. I.3.3 standardowej umowy o dotacje na działalność między Parlamentem Europejskim a europejską partią polityczną(4) stanowi, iż przeniesienie kwot między pozycjami budżetowymi (rubrykami) nie może przekraczać 20% wysokości kwot w każdej rubryce,

T.   mając na uwadze, że ograniczenie stosowane do przeniesienia środków pieniężnych między rubrykami budżetu uniemożliwia europejskim partiom politycznym zmianę priorytetów politycznych w ciągu roku,

U.   mając na uwadze, że europejskie partie polityczne mogą obecnie posiadać status prawny poprzez osobowość prawną w kraju, w którym znajduje się ich siedziba; mając na uwadze, że niektóre partie wybrały formę prawną belgijskiej organizacji non-profit, zaś inne - formę prawną międzynarodowej organizacji non-profit,

V.   mając jednakże na uwadze, że rozbieżności w traktowaniu europejskich partii politycznych i instytucji europejskich pod względem podatkowym są nadal znaczne,

W.   mając na uwadze, że w rozporządzeniu zaleca się Parlamentowi Europejskiemu opublikowanie sprawozdania dotyczącego stosowania rozporządzenia i wskazanie w owym sprawozdaniu proponowanych zmian,

Tło polityczne

1.   stwierdza, że pomiędzy wieloma obywatelami a instytucjami europejskimi istnieje przepaść, wynikająca między innymi z dotychczasowej niedostatecznej komunikacji i informacji politycznej na temat polityki europejskiej;

2.   wyraża przekonanie, że partie polityczne na poziomie europejskim muszą wyjść poza rolę organizacji patronackich i stać się aktywnymi aktorami różnych nurtów polityki europejskiej, obecnymi na wszystkich płaszczyznach życia społecznego, działającymi na rzecz faktycznego zaangażowania obywateli nie tylko poprzez udział w wyborach europejskich, ale również poprzez zaangażowanie w wszystkie pozostałe aspekty europejskiego życia politycznego;

3.   uważa, że partie polityczne na poziomie europejskim stanowią istotny element w procesie kształtowania i wyrażania opinii społeczeństwa europejskiego, bez którego niemożliwy jest dalszy rozwój Unii;

4.   podkreśla konieczność przejścia od regulacji dotyczących finansowania partii politycznych na poziomie europejskim do prawdziwego europejskiego statutu partii politycznych, który określałby ich prawa i obowiązki, a także dawał im możliwość uzyskania osobowości prawnej, opartej na prawie wspólnotowym i skutecznej w Państwach Członkowskich; wzywa swoją Komisję Spraw Konstytucyjnych do rozpatrzenia kwestii europejskiego statutu partii politycznych pod względem prawnym i finansowym oraz do sporządzenia w związku z tym szczegółowych propozycji;

5.   wzywa do zawarcia w statucie przepisów dotyczących indywidualnego członkostwa w partiach na poziomie europejskim, kierowania nimi, nominowania kandydatów, wyborów oraz organizacji i wsparcia posiedzeń i kongresów partii;

Doświadczenia i propozycje udoskonaleń

6.   zwraca się do Komisji z prośbą o przeanalizowanie możliwości wprowadzenia, przy okazji rewizji rozporządzenia (WE) nr 2004/2003, przepisów dotyczących finansowania z budżetu Wspólnot partii politycznych na szczeblu europejskim, które nie są uprawnione do otrzymywania grantów w rozumieniu tytułu VI część I rozporządzenia finansowego pamiętając o tym, ze koncepcja grantu nie obejmuje szczególnych właściwości partii politycznych;

7.   odnotowuje, że przeciwko rozporządzeniu wniesiono trzy skargi, odrzucone jako niedopuszczalne przez Sąd Pierwszej Instancji w dniu 11 lipca 2005 r., przy czym przeciwko jednemu z orzeczeń wniesiono środek odwoławczy;

8.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od początku kadencji po wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 r. powstało osiem sojuszy partii politycznych z Państw Członkowskich, działających jako partie polityczne na poziomie europejskim, które mogły być finansowane zgodnie z przepisami rozporządzenia;

9.   stwierdza, że przekazywanie przewidzianej na rok budżetowy 2004 pomocy finansowej w wysokości 4 648 000 EUR rozpoczęło się wezwaniem do składania wniosków w dniu 18 czerwca 2004 r. i zakończyło decyzją Prezydium z dnia 6 lipca 2005 r. w sprawie ostatecznego ustalenia pomocy finansowej, zgodnie z rozporządzeniem;

10.   z zadowoleniem zauważa, że pod względem zatrudniania pracowników, partie polityczne na szczeblu europejskim w dużej mierze kierowały się zasadą równych szans dla kobiet i mężczyzn, a także zachęca je do zapewniania lepszej reprezentacji kobiet i mężczyzn na listach wyborczych i wśród wybranych posłów;

11.   zwraca uwagę na fakt, że w budżecie Unii Europejskiej na rok 2005 na finansowanie partii politycznych przewidziano środki w wysokości 8 400 000 EUR, rozdzielone przez Prezydium pomiędzy osiem partii, które złożyły wnioski, zgodnie z przepisami rozporządzenia;

12.   odnotowuje, że w roku 2004 partie polityczne na poziomie europejskim wydały łącznie 20 071 EUR na odpłatną pomoc techniczną - w tym sale, obsługę techniczną, a w szczególności usługi tłumaczy ustnych - zapewnianą im zgodnie z rozporządzeniem przez Parlament Europejski za odpłatnością;

13.   posiłkując się dotychczasowymi doświadczeniami i uwzględniając wytyczne prawa budżetowego, uważa, że konieczne są następujące zmiany w systemie finansowania:

14.   uważa za stosowne, by na etapie refleksji nad przyszłością Unii Europejskiej przedyskutować również następujące kwestie:

o
o   o

15.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 297 z 15.11.2003, str. 1. (2) Dokument PE 362.124/BUR/Ann.2. (3) Wspólne pismo posłów do PE: W. Hoyera, P. N. Rasmussena, M. Martens, G. Francescato, N. Maes, F. Bertinottiego, M. Kaminskiego, F. Bayrou i F. Rutelli do Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego z dnia 1 czerwca 2005 r. (4) Załącznik 2 do decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 29 marca 2004 r. ustanawiającej przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 2004/2003 (Dz.U. C 155 z 12.6.2004, str. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami (2005/2147(INI))

P6_TA(2006)0115 A6-0041/2006

Parlament Europejski,

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 14 marca 1997 r. dotyczącą sprawozdania Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego na temat sytuacji demograficznej w Unii Europejskiej (1995 r.)(1),

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 12 marca 1998 r. dotyczącą sprawozdania Komisji z 1997 r. na temat sytuacji demograficznej(2),

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 15 grudnia 2000 r. dotyczącą komunikatu Komisji "Europa dla wszystkich grup wiekowych – dobrobyt i solidarność między pokoleniami"(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego "Reakcja Europy na proces starzenia się ludności świata – postęp gospodarczy i społeczny w starzejącym się świecie. Wkład Komisji Europejskiej w II światową konferencję poświęconą starzeniu się" (COM(2002)0143),

–   uwzględniając Europejski pakt na rzecz młodzieży przyjęty przez Radę Europejską na swoim posiedzeniu w Brukseli w dniach 22-23 marca 2005 r.,

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Zielona Księga Komisji ,'Wobec zmian demograficznych: nowa solidarność między pokoleniami'" (COM(2005)0094),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również opinię Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A6-0041/2006),

A.   mając na uwadze fakt, że zmiany demograficzne, będące między innymi wynikiem podwyższonej średniej długości życia, nie powinny być postrzegane wyłącznie w kategoriach problemu, jako że stanowią one także pozytywne wyzwanie dla społeczeństw polegające na angażowaniu przedstawicieli wszystkich grup wiekowych, a także oferowaniu nieistniejących dotychczas możliwości;

B.   mając na uwadze, że strategia lizbońska podkreśla potrzebę zwiększenia aktywności kobiet na rynku pracy w celu realizacji celów lizbońskich polegających na pełnym zatrudnieniu oraz zapewnieniu wysokiej jakości stanowisk pracy;

C.   mając na uwadze fakt, że dyrektywa 92/85/EWG(4) przewiduje środki służące poprawie bezpieczeństwa i higieny pracy kobiet w ciąży, kobiet, które niedawno urodziły dzieci oraz kobiet karmiących piersią,

1.   z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji zatytułowany "Zielona Księga 'Wobec zmian demograficznych: nowa solidarność między pokoleniami'" (Zielona Księga);

2.   z zadowoleniem przyjmuje fakt, że, przedstawiając Zieloną Księgę, Komisja poruszyła na szczeblu europejskim kwestię będącą jednym z największych wyzwań politycznych i społecznych, podkreślając jednocześnie, że niezliczone kwestie związane z ewolucją demograficzną społeczeństwa podlegają wyłącznej kompetencji Państw Członkowskich, w związku z czym Wspólnota nie posiada ogólnych kompetencji co do tworzenia przepisów w tej dziedzinie;

3.   wyraża ubolewanie, że zielona księga Komisji nie uwzględnia w sposób systematyczny perspektywy płci ani w analizie makroekonomicznej, ani też mikroekonomicznej, chociaż jest to niezbędne pod względem refleksji oraz definiowania działań o szerokim zasięgu;

4.   jest zdania, że zmiany demograficzne oraz ich wpływ na społeczeństwo mają podstawowe znaczenie dla przyszłości Państw Członkowskich oraz Unii Europejskiej; dlatego też wzywa Komisję do uznania zmian demograficznych za zadanie o charakterze przekrojowym oraz włączenie go we właściwy sposób do wszystkich działań Unii;

5.   zauważa, że zmiany demograficzne oraz niski wzrost gospodarczy w połączeniu z utrzymująca się na wysokim poziomie stopa bezrobocia sprawią, że z czasem wyzwania te gwałtownie się powiększą; dochodzi wobec tego do wniosku, że konieczna jest stymulacja wzrostu oraz obniżenie stopy bezrobocia w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom zmian demograficznych;

6.   jest zaskoczony, że zielona księga jedynie na marginesie dotyka kwestii opieki zdrowotnej w kontekście zmian demograficznych; podkreśla, że starzenie się społeczeństwa prowadzi do wzrostu zapotrzebowania na usługi w zakresie opieki zdrowotnej oraz pielęgnacji długookresowej zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym; wyraża przekonanie, że inwestycje w długookresową profilaktykę chorób stanowią ważny element strategii zmierzającej do zapanowania nad zmianami demograficznymi zarówno z ludzkiego, jak i finansowego punktu widzenia; podkreśla, że im dłużej ludzie mogą się cieszyć zdrowiem, tym dłużej mogą pozostawać aktywni i pracować;

7.   zgadza się, że podtrzymanie wzrostu gospodarczego w obliczu obniżającego się współczynnika dzietności możliwe jest poprzez podwyższenie odsetka osób czynnych zawodowo, innowacje i wzrost produktywności, jak również poprzez zmodernizowanie ochrony socjalnej;

8.   w świetle znaczącej zmiany okoliczności demograficznych, opowiada się za nową solidarnością pomiędzy pokoleniami oraz dalszym rozwojem europejskiego modelu socjalnego, którego głównym celem powinno być zagwarantowanie wszystkim uczestnictwa w społeczeństwie, bezpieczeństwie socjalnym oraz solidarności społecznej oraz stymulowanie potencjału wszystkich pokoleń;

9.   przyznaje, że poszczególne Państwa Członkowskie zmagają się ze wspólnymi wyzwaniami na tym polu oraz z mniejszym lub większym powodzeniem wprowadzają różne rozwiązania; uważa, że nie istnieją pojedyncze, jedynie poprawne rozwiązania, zwłaszcza w Unii obejmującej 25 lub więcej Państw Członkowskich; podkreśla, że potrzeba zróżnicowanego podejścia do wyzwań demograficznych jest tym większa, iż w poszczególnych regionach lub podregionach dają się zaobserwować znaczne różnice, które wymagać będą zastosowania nieszablonowych rozwiązań;

10.   ubolewa, że zielona księga nie podkreśla znaczenia zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego w zmianach demograficznych; zwraca uwagę, że niepłodność, a w szczególności niepłodność wśród mężczyzn stale rośnie, zwłaszcza w regionach najbardziej uprzemysłowionych oraz że w niektórych krajach europejskich niepłodność dotyka w chwili obecnej do 15% par, a jedną z jej przyczyn jest zanieczyszczenie chemiczne;

11.   wyraża ubolewanie, że Zielona Księga nie przykłada wagi do rosnącej liczby osób samotnie wychowujących dzieci, wśród których 85% stanowią kobiety oraz których większość jest w większym stopniu narażona na ubóstwo, skąd konieczność zapewnienia im szczególnego wsparcia;

12.   zwraca uwagę na doświadczenia Państw Członkowskich, w których istnieje "minimalne gwarantowane wynagrodzenie";

13.   wyraża swoje zaniepokojenie różnicami w systemach opieki zdrowotnej występującymi w poszczególnych Państwach Członkowskich, regionach i grupach społecznych; podkreśla, że różnice pod względem opieki zdrowotnej (niska przeciętna długość życia, wysoka częstotliwość występowania schorzeń przewlekłych, schorzenia wynikające z warunków życia) w połączeniu z niskim współczynnikiem urodzeń i emigracją mogą prowadzić do dalszego pogłębiania się różnic regionalnych oraz powstania sytuacji błędnego koła, z której trudno się wydostać; zwraca się do Państw Członkowskich z prośbą o udzielanie informacji na temat różnic w kwestii opieki zdrowotnej, aby przy pomocy Komisji doprowadzić do systematycznego dzielenia się najlepszymi rozwiązaniami i skutecznego rozwiązania tego problemu;

14.   wzywa Państwa Członkowskie do uznania, że zmiany demograficzne to wspólne wyzwanie oraz do podjęcia w trakcie wiosennego szczytu intensywniejszej wymiany poglądów na temat skutków zmian demograficznych oraz sprawdzonych działań, zwłaszcza w takich dziedzinach, jak aktywne starzenie się, warunki życia rodzin oraz równowaga pomiędzy pracą i życiem prywatnym;

15.   uważa, że wszystkie Państwa Członkowskie mogą się od siebie nawzajem uczyć poprzez intensywniejszą wymianę wzorcowych rozwiązań, zwłaszcza z tymi krajami skandynawskimi, w których wysoki odsetek kobiet czynnych zawodowo idzie w parze z najwyższym wskaźnikiem płodności w Europie; oraz gdzie dostępność nieodpłatnej lub niedrogiej opieki nad dziećmi, możliwość skorzystania z urlopu rodzicielskiego, a także zasady dotyczące urlopów macierzyńskich przyczyniają się do wysokiej aktywności kobiet na rynku pracy;

16.   wyraża zadowolenie, że Unia Europejska pragnie wspierać Państwa Członkowskie w ich dążeniu do zmniejszenia różnicy między liczbą dzieci, jakiej życzą sobie rodzice (2,3), a rzeczywistą liczbą potomstwa (1,5) poprzez działania mające na celu poprawę ram prawnych;

17.   zwraca się do Komisji i do Państw Członkowskich z prośbą o sporządzenie i upowszechnienie badań na temat zmian demograficznych odnotowanych w poszczególnych Państwach Członkowskich, uwzględniając ich powody i przewidywalne skutki w najbliższej przyszłości;

18.   proponuje, aby w trakcie porównywania wzorców w zakresie uczestnictwa kobiet w rynku pracy, korzystać z doświadczeń innych krajów;

19.   podkreśla, że stwarzanie odpowiednich warunków, by pary mogły posiadać upragnioną liczbę dzieci jest jednym z warunków istnienia i rozwoju społeczeństw, mając na względzie wyzwania zarówno społeczne, jak i ekonomiczne wynikające ze spadku liczby urodzeń oraz fakt, że należy podjąć dzialania w kierunku zapewnienia wsparcia dla macierzyństwa i ojcostwa;

20.   uważa, że podejmowana przez wiele kobiet lub par decyzja o ograniczeniu liczby dzieci lub późniejszym założeniu rodziny może być nie ich własnym wyborem, lecz wyborem narzuconym przez konieczność pogodzenia pracy zawodowej z życiem prywatnym i rodzinnym; uważa, że umożliwienie rodzicom posiadania upragnionej liczby potomstwa w wybranym przez nich czasie leży nie tylko w interesie tychże rodziców, lecz również w interesie całego społeczeństwa, jeżeli wziąć pod uwagę malejący obecnie wskaźnik urodzeń w Europie; nawołuje w związku z tym Państwa Członkowskie do przyjęcia środków umożliwiających i wspierających tworzenie i funkcjonowanie wysokiej jakości żłobków/systemów opieki nad dziećmi, a także opieki nad osobami starszymi, osobami niepełnosprawnymi oraz innymi osobami zależnymi na dostępnych cenowo warunkach niezależnie od dochodów; podkreśla, że jest to rzeczą podstawową w kwestii zagwarantowania pełnego i równego uczestnictwa kobiet i mężczyzn w rynku pracy, umożliwienia kobietom dostosowania ich udziału w rynku pracy do ich rytmu życia oraz pomocy w pogodzeniu życia rodzinnego z zawodowym;

21.   wzywa Państwa Członkowskie do propagowania środków podatkowych promujących wzrost liczby urodzeń i zwraca uwagę na konieczność zagwarantowania specjalnej ochrony i wsparcia kobietom, które urodziły dzieci, a w szczególności młodym samotnym matkom;

22.   wzywa Państwa Członkowskie do analizy kosztów oraz korzyści płynących z nieodpłatnej, dobrowolnej i niestabilnej pracy, jakiej podejmują się młodzi ludzie, aby wejść na rynek pracy; wskazuje na możliwe związki pomiędzy tego rodzaju aktywnością oraz niskim poziomem dzietności wskutek ograniczonego dostępu do mieszkań oraz obniżonego poczucia stabilizacji; wzywa prywatne firmy do przeanalizowania prowadzonej przez nie polityki pod tym kątem;

23.   jest zdania, że kwestie równouprawnienia oraz zwalczania dyskryminacji kobiet w miejscu pracy, zarówno na płaszczyźnie przyjmowania do pracy i powierzania obowiązków zawodowych, jak i na płaszczyźnie poziomu wynagrodzenia, mogą i powinny odgrywać kluczową rolę w zakresie tworzenia rodzin i ich wspierania, a jednocześnie w zakresie zwiększania liczby urodzeń w Europie;

24.   wzywa Państwa Członkowskie do zwiększenia wysiłków w kierunku określenia i pokonania wszystkich przeszkód stojących na drodze do wspierania rodziny, w tym ograniczeń poza miejscem pracy, poprzez podjęcie następujących kroków:

25.   wzywa Państwa Członkowskie do zwiększenia dostępności odpowiednich mieszkań dla rodzin, osób samotnie wychowujących dzieci oraz osób starszych, przykładowo poprzez realizację projektów międzypokoleniowych w ramach rozwoju miast i wsi oraz planowania miejskiego i regionalnego;

26.   wzywa do modernizacji oraz rozwoju krajowych systemów zabezpieczenia społecznego, zwłaszcza w dziedzinie opieki nad dziećmi oraz osobami zależnymi uznając jednocześnie, że dziedzina ta należy do kompetencji Państw Członkowskich; zwraca uwagę, że zjawiska takie jak marginalizacja społeczna, izolacja oraz bieda zagrażają szczególnie osobom samotnie wychowującym dzieci oraz samotnym starszym kobietom, dlatego też rozważając podobną reformę należy skupić się na poprawie stopy życiowej oraz zaangażowania społecznego tej zwiększającej się grupy ludności;

27.   wyraża pragnienie, aby Państwa Członkowskie podejmowały działania w kierunku ograniczenia biurokracji związanej ze środkami wspierania rodzin pod względem opieki nad dziećmi;

28.   podkreśla, że pomimo osiągniętych przez Państwa Członkowskie postępów odnośnie wzrostu poziomu zatrudnienia kobiet, istnieją lub nasilają się inne formy dyskryminacji związanej z pracą kobiet; zwłaszcza w tym kontekście wzywa Państwa Członkowskie do należytego wprowadzania w życie dyrektywy Rady 75/117/EWG z dnia 10 lutego 1975 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstwa Państw Członkowskich pod względem stosowania zasady równości wynagrodzeń dla mężczyzn i kobiet(5); podkreśla, że rozbieżności między wysokością płac mężczyzn i kobiet oraz utrzymujące się zatrudnianie kobiet na stanowiskach słabo wynagradzanych i nieodpowiadających ich kwalifikacjom ogranicza tak niezbędną niezależność ekonomiczną kobiet, co bezpośrednio wpływa na podejmowaną przez nich decyzję o posiadaniu dzieci; sugeruje, aby Państwa Członkowskie zachęcały do stymulowania aktywności zawodowej kobiet i ich dostępu do dobrej pracy oraz ich równego traktowania w zakresie wynagrodzeń;

29.   wzywa Państwa Członkowskie, zgodnie z celami ustalonymi przez Radę Europejską w Barcelonie w 2002 r., w myśl których Państwa Członkowskie zobowiązane są zapewnić do roku 2010 opiekę dla co najmniej 90% dzieci w wieku od trzech lat do wieku obowiązkowego rozpoczęcia nauki w szkole oraz dla co najmniej 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia, do określenia podobnych zobowiązań w kwestii infrastruktury umożliwiającej opiekę nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi;

30.   jest zdania, że zmiany demograficzne wymagać będą nowej i udoskonalonej infrastruktury oświatowej i socjalnej zarówno dla ludzi młodych, jak i osób w starszym wieku obejmującej większe możliwości uczenia się przez całe życie, opieki nad dziećmi i osobami starszymi oraz opieki pielęgniarskiej, zwraca uwagę na zapotrzebowanie na ulepszoną infrastrukturę socjalną nastawioną na promowanie witalności starszych osób oraz ich aktywniejszą reintegrację z życiem społecznym;

31.   podkreśla fakt, że w wielu Państwach Członkowskich istnieje duże zagrożenie, że obciążenie zobowiązaniami socjalnymi przekroczy dochody, co dowodzi, jak pilna jest potrzeba reform; podkreśla, że rzeczą podstawowej wagi jest rozważenie przez unijnych decydentów konsekwencji finansowych nowych oraz istniejących już przepisów socjalnych;

32.   wzywa Państwa Członkowskie do propagowania poprawy jakości pracy i środowiska pracy, aby ułatwić wdrażanie ustawicznego szkolenia zawodowego tak, aby kobiety i mężczyźni mogli wypełniać zarówno obowiązki rodzinne, jak i spełniać wymogi rynku pracy;

33.   wzywa Państwa Członkowskie do potraktowania kwestii równości płci oraz równowagi między pracą i życiem prywatnym jako priorytetów rządowych;

34.   zwraca uwagę, że pokrycie rosnących kosztów bezpieczeństwa społecznego możliwe będzie przy dynamicznym wzroście gospodarczym; wskazuje, że jest to możliwe jedynie poprzez popieranie innowacji; zauważa, że takie metody fiskalne, jak podwyższanie podatków w celu finansowania bezpieczeństwa społecznego są mniej trwałe na dłuższą metę biorąc pod uwagę spadające podstawy opodatkowania oraz wyższy wskaźnik obciążenia demograficznego, a także pilną potrzebę stymulacji przedsiębiorczości w Europie; wskazuje w związku z tym na potrzebę holistycznego podejścia do reformy systemów zabezpieczenia społecznego;

35.   jest przekonany o konieczności wyjścia poza koncepcję państwa opiekuńczego, gdzie główna odpowiedzialność za opiekę spoczywa na państwie oraz ewolucji w kierunku społeczeństwa opiekuńczego, w którym wszyscy jego uczestnicy uznają wzajemną odpowiedzialność wobec siebie oraz, że odpowiedzialność ta może oznaczać wspólna siłę;

36.   stwierdza, że poprawa warunków sprzyjających pogodzeniu życia zawodowego z rodzinnym powinna stale stanowić priorytet działań rządów; uważa, że równowaga ta może ulec zachwianiu wskutek wzrastającego bezrobocia oraz zwiększającego się obciążenia pracą jednostki; wskazuje, że bardziej elastyczne godziny pracy kobiet i mężczyzn, będące wynikiem wolnego wyboru, a nie konsekwencją presji ekonomicznej, mogą skuteczniej ułatwić im pogodzenie życia zawodowego z rodzinnym; konkluduje, że od rządów powinno się wymagać, aby umożliwiały obywatelom dokonywanie własnych wyborów, a nie dokonywały wyborów za nich;

37.   wzywa Komisję do skonsultowania się z obiema stronami w kwestii lepszego godzenia życia zawodowego i rodzinnego;

38.   jest zdania, że należy aktywniej domagać się nadawaniu miejscom pracy bardziej prorodzinnego charakteru; sugeruje, aby Państwa Członkowskie stworzyły wytyczne dla przedsiębiorstw wyrażających chęć przyjęcia tego rodzaju środków uwzględniając szczególne wyzwania, przed którymi stają małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP);

39.   wzywa Państwa Członkowskie do wdrożenia przepisów wprowadzających płatne urlopy macierzyńskie/ojcowskie po urodzeniu dziecka oraz do propagowania prawa skorzystania z urlopu rodzicielskiego w równym stopniu przez kobiety i mężczyzn; wobec tego wzywa Państwa Członkowskie do walki z przesądami gospodarczymi, społecznymi i kulturalnymi wokół prawa do urlopu ojcowskiego; wzywa Komisję do zmiany dyrektywy Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie Porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców /UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/(6) ; jest zdania, że z urlopu rodzicielskiego powinni korzystać zarówno ojcowie, jak i matki, posiadając jednocześnie gwarancję zachowania pracy; opowiada się za zbiorem inicjatyw zachęcających partnerów do wspólnego korzystania z urlopu rodzicielskiego oraz za rekompensatą kosztów związanych z wychowaniem dzieci; wzywa Komisję do skonsultowania się z obiema stronami w sprawie możliwości wprowadzenia zmian do reform dotyczących urlopu rodzicielskiego z 1996 r., których celem byłoby wydłużenie minimalnego czasu trwania takiego urlopu z trzech do sześciu miesięcy;

40.   przypomina państwom członkowskim trzecią zasadę Europejskiej karty małych przedsiębiorstw, która mówi, że małe przedsiębiorstwa mogą zostać zwolnione z pewnych zobowiązań prawnych; wzywa Państwa Członkowskie oraz Komisję do wprowadzenia tej zasady w czyn;

41.   podkreśla dobitnie znaczenie dostępu do oświaty, możliwości rozwijania umiejętności, techniki oraz możliwości uczenia się przez całe życie, jak również propagowania kultury szkoleń mobilizującej osoby w każdym wieku, a zwłaszcza osoby stawiające pierwsze kroki na rynku pracy lub osoby powracające na ten rynek; podkreśla, że prawdziwym kwalifikacjom, takim jak wiedza techniczna lub znajomość języków obcych należy nadać wyższy priorytet w celu optymalizacji mobilności, przystosowalności, zdolności do podjęcia zatrudnienia oraz samorealizacji poszczególnych osób; podkreśla znaczenie zapobiegania wczesnemu opuszczaniu szkoły przez młodzież oraz potrzeby znalezienia alternatywnych sposobów oceny dostępu do dalszego szkolenia; podkreśla zwłaszcza konieczność szkolenia osób starszych w takich dziedzinach, jak informatyka, w celu usunięcia przeszkód dla ich aktywnego uczestnictwa w rynku pracy; w tym celu zachęca do opracowywania specjalnych metod kształcenia osób starszych;

42.   wzywa zatem Państwa Członkowskie do zapewnienia zwłaszcza pracownikom w starszym wieku możliwości uczestniczenia w programach szkolenia zawodowego po to, aby zagwarantować ich aktywne uczestnictwo w rynku pracy do chwili wejścia przez nich w wiek emerytalny; wzywa w związku z tym Komisję do zatwierdzania programów operacyjnych dla Europejskiego Funduszu Socjalnego tylko w przypadkach, gdy zawierają one konkretne elementy odnoszące się do środków szkolenia starszych osób;

43.   opowiada się za zawieraniem umów partnerskich pomiędzy rządami oraz partnerami społecznymi zgodnie z krajowymi obyczajami oraz praktyką zachęcania do zatrudniania starszych pracowników poprzez środki walki z dyskryminacją ze względu na wiek, bardziej elastyczny czas pracy oraz środki reintegracji starszych osób pozostających bez pracy;

44.   uważa, że prywatne firmy europejskie, zwłaszcza w świetle konieczności ochrony najbardziej zagrożonych grup społecznych (łącznie z osobami starszymi, niepełnosprawnymi, a w szczególności młodymi rodzicami), konieczności poprawy bezpieczeństwa w miejscach pracy oraz promowania form organizacji pracy pozwalających zwiększyć jej dostępność, mają do odegrania ważną rolę w działaniach na rzecz wyrównywania szans mężczyzn i kobiet, szczególnie pod względem polityki rodzinnej oraz zwalczania dyskryminacji ze względu na wiek, płeć i sytuację rodzinną; dodaje, że firmy winny brać na siebie ciężar odpowiedzialności społecznej oraz stawiać czoła wyzwaniom związanym ze starzeniem się ludności za pomocą takich inicjatyw, jak promowanie elastycznych godzin pracy i pracy w niepełnym wymiarze godzin, zwłaszcza w odniesieniu do osób posiadających lub oczekujących dzieci, a także pracowników w starszym wieku;

45.   zauważa, że unijne prawodawstwo dotyczące dyskryminacji ze względu na wiek było jak do tej pory nieskuteczne, nie spełniając wyznaczonych celów i nawołuje Państwa Członkowskie do zwiększenia wysiłków na rzecz wdrażania istniejących aktów prawnych UE dotyczących zasady niedyskryminacji, w szczególności dyrektywy 2000/78/WE w sprawie równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy;

46.   udziela poparcia inicjatywie Komisji wydania dyrektywy ramowej wdrażającej art. 13 Traktatu WE;

47.   konkluduje, że należy bardziej aktywnie domagać się zatrzymywania starszych pracowników w miejscach pracy z uwagi na potencjał tej grupy; jest zdania, że należy położyć nacisk na zachęcanie pracowników do pracowania przez większą liczbę lat i umożliwianie im tego, a także że należy uświadomić pracodawcom, iż leży to w interesie obu stron; jest zdania, że zdrowi ludzie w starszym wieku winni być dla społeczeństwa bogactwem, nie zaś zagrożeniem gospodarczym; jest zdania, że należy położyć większy nacisk na pozytywne wyniki europejskiego roku osób starszych (1993);

48.   apeluje do przedsiębiorstw o oferowanie bardziej elastycznych rozwiązań dotyczących czasu pracy uwzględniających różne etapy życia oraz o oferowanie i rozwijanie możliwości zatrudnienia odpowiadających w szczególności potrzebom osób posiadających dzieci i osób starszych;

49.   uważa, że Państwa Członkowskie powinny zachęcać przedsiębiorstwa do rozwijania koncepcji "telepracy w domu", zgodnie z którą innowacyjne przedsiębiorstwa zatrudniają osoby decydujące się na pracę w domu w wybranych przez siebie godzinach, połączone przez Internet z siedzibą przedsiębiorstwa;

50.   jest zdania, że partnerzy społeczni powinni zagwarantować istnienie rynku pracy o szerszych możliwościach, aby w ten sposób tworzyć bardziej elastyczne stanowiska pracy gwarantujące, że rynek ten stanie się miejscem, w którym będzie zapotrzebowanie dla wszystkich i miejsce dla każdego;

51.   zwraca uwagę, że wobec mobilności dotyczącej już także pracowników europejskich, a także centralizacji rynków pracy, należy w chwili obecnej nie tylko poprawić wzajemne zrozumienie specyfiki różnych systemów zabezpieczenia społecznego, ale także zapewnić łagodne przechodzenie pomiędzy systemami funkcjonującymi w różnych krajach, co dotyczy zarówno ubezpieczeń państwowych, prywatnych, jak i innych form ubezpieczenia;

52.   podkreśla znaczenie korzystania z wiedzy odchodzących na emerytury pracowników, zwłaszcza w sektorze publicznym gdzie, przykładowo we Francji, 50% pracowników sektora prywatnego osiągnie wiek emerytalny w przeciągu najbliższych dziesięciu lat; nawołuje Państwa Członkowskie, aby zachęcały zarówno sektor prywatny, jak i państwowy do podjęcia aktywnych środków zapobiegania utracie cennego doświadczenia i wiedzy, takich jak opieka nad osobami wchodzącymi na rynek pracy przez doświadczonych pracowników, emerytura rozłożona na części oraz wdrażanie programów uczenia się przez całe życie; wzywa Państwa Członkowskie do udzielenia MŚP specjalnej pomocy w tym względzie;

53.   jest przekonany, że należy poświęcić szczególną uwagę najstarszej grupie wiekowej (tzn. osoby w wieku ponad 80 lat), w której 25% osób nie jest samowystarczalnych i wzywa Komisję do przedłożenia propozycji, której celem będzie redukcja tego odsetka za pomocą środków zbiorowych i indywidualnych oraz rozwiązanie problemów udzielania pomocy przez państwo oraz usług zdrowotnych i społecznych w przypadku osób nie będących samowystarczalnymi;

54.   uznaje jednak, że w przypadku zawodów wymagających dużego nakładu siły roboczej, takich jak kładzenie dachów, budownictwo oraz rolnictwo trudniej będzie wykorzystać zdolności produkcyjne osób starszych oraz zachęcić do ich wykonywania osoby młode; zachęca Państwa Członkowskie do wypracowywania godnych naśladowania wzorców w zakresie tych zawodów w celu uniknięcia niedoborów kadrowych oraz zaniku związanych z nimi umiejętności;

55.   uznaje potencjał domów opieki, które umożliwiają starszym osobom niezależne życie przez dłuższy czas, poprzez stworzenie wspólnot, w których mogą żyć wśród osób w tym samym wieku, pod opieką lekarską i przy zapewnieniu opieki domowej, w zależności od sytuacji;

56.   zachęca Państwa Członkowskie oraz prywatne przedsiębiorstwa do rozdzielenia zależności "starszy wiek - wyższa" płaca uznając, że niektóre osoby w wieku przedemerytalnym potrzebując dochodu, nie wymagają jednocześnie równie wysokiego poziomu wynagrodzeń lub równie wysokiej liczby godzin pracy, co na wcześniejszych etapach kariery zawodowej; podkreśla znaczenie możliwości pracy na bardziej elastycznych warunkach, np. w niepełnym wymiarze godzin, w późniejszych latach zatrudnienia, które może być potencjalnym rozwiązaniem problemu;

57.   zachęca Państwa Członkowskie do eliminowania wszystkich czynników działających demobilizująco na starsze osoby pod kątem kontynuowania przez nie pracy, szczególnie tych odnoszących się do podatków i emerytur, a także do zbadania możliwości wypłacania osobom pracującym w wieku emerytalnym części przysługującego im świadczenia emerytalnego, pomimo że osoby te nadal uzyskują dochody z pracy zawodowej;

58.   zwraca uwagę, że osoby starsze mogą odgrywać pozytywną rolę w kwestii opieki nad dziećmi i odwrotnie - starsze dzieci często opiekują się osobami zależnymi; domaga się, aby Państwa Członkowskie i pracodawcy bardziej dobitnie dowiedli, że uznają ten fakt;

59.   zauważa, że w niektórych przypadkach, jak na przykład prawodawstwa przeciw dyskryminacji ze względu na wiek, prawo może w pewnych sytuacjach przynosić efekt przeciwny do zamierzonego w tym sensie, że może zniechęcić lub nawet powstrzymywać firmy od zatrudniania osób w starszym wieku; zwraca się do Państw Członkowskich o bardziej szczegółowe zbadanie wpływu i zastosowania takiego prawa w celu dokonania oceny, czy wprowadzane środki przynoszą pożądane skutki; domaga się przestrzegania zarówno ducha, jak i litery prawodawstwa antydyskryminacyjnego;

60.   podkreśla fakt, że starzenie się ludności UE może prowadzić do zwiększenia się odsetka osób niepełnosprawnych; zwraca uwagę na utrzymujący się wysoki poziom bezrobocia w tej grupie ludności; wzywa rządy i przedsiębiorstwa do dawania dobrego przykładu i ułatwienia takim ludziom dostępu do życia zawodowego;

61.   wyraża ubolewanie z powodu faktu, że strategia lizbońska definiuje koncepcję aktywnego starzenia się w kategoriach płatnego zatrudnienia, podczas gdy koncepcja ta winna obejmować także działalność nieodpłatną w organizacjach cywilnych, politycznych i innych dobrowolnych organizacjach ; uznaje fakt, że aktywne zaangażowanie w nieodpłatną pracę społeczną wymaga odpowiednich dochodów z innych źródeł, uznaje także fakt, że koncepcja aktywnego starzenia się jest ściśle powiązana z podnoszeniem wieku emerytalnego oraz uważa ją za jeden z możliwych sposobów reakcji na zmiany demograficzne;

62.   uznaje fakt, że systemy emerytalne należą do zakresu kompetencji Państw Członkowskich; uważa jednak, że w kwestii świadczeń emerytalnych osoby zatrudnione w sektorze państwowym i prywatnym winny być traktowane równo bez faworyzowania żadnego z tych sektorów; jest zdania, że wobec wzrostu średniej długości życia oraz poprawy zdrowia publicznego konieczne jest podjęcie kroków w celu propagowania stopniowego i elastycznej przechodzenia na emeryturę ; uznaje fakt, że skoro ludzie w dzisiejszych czasach żyją dłużej, są w stanie dłużej pracować i w związku z tym wzywa rządy do rozważenia inicjatyw finansowych zachęcających ludzi do tego;

63.   uważa, że wszystkie Państwa Członkowskie mogą się od siebie nawzajem uczyć poprzez intensywniejszą wymianę godnych do naśladowania wzorców w zakresie reformy emerytalnej;

64.   w świetle zachodzących zmian demograficznych podkreśla podstawowe znaczenie silnych i rentownych systemów zabezpieczenia społecznego, a w szczególności systemów emerytalnych gwarantujących stałe emerytury o odpowiedniej wysokości, jak również systemów zdrowotnych opierających się na zasadach solidarności, sprawiedliwości i uniwersalności tak, aby gwarantowały one wszystkim obywatelom właściwą i dobrej jakości opiekę zdrowotną w przypadku choroby lub potrzeby opieki; wzywa Państwa Członkowskie do podjęcia niezbędnych kroków w kierunku modernizacji systemów emerytalnych tak, aby zagwarantować ich finansową i społeczną rentowność oraz pozwolić im na poradzenie sobie ze skutkami starzenia się ludności;

65.   jest zdania, że reformy krajowych systemów emerytalnych nie mogą jedynie skupiać się na zapewnianiu ich trwałości finansowej, ale także pomagać starszym osobom w zapewnianiu trwałości ich prywatnych finansów;

66.   uznaje jednak, że emerytury państwowe z trudnością zaspokoją potrzeby finansowe emerytowanych osób; jest zdania, że Państwa Członkowskie powinny położyć większy nacisk oraz poświęcić więcej energii opracowywaniu odpowiednich dodatkowych systemów emerytalnych oraz zachęcaniu obywateli do prywatnych oszczędności;

67.   jest zdania, że krajowe emerytury wypłacane przez państwo, bez względu na ich wysokość ustaloną przez Państwa Członkowskie, powinny być dostępne dla wszystkich i nie powinny podlegać różnicowaniu ze względu na wysokość dochodów;

68.   przypomina, że zmiany demograficzne dotykają właścicieli małych przedsiębiorstw w takim samym stopniu, jak zatrudnianych przez nich pracowników; wyraża zaniepokojenie faktem, że w nadchodzącym dziesięcioleciu jedna trzecia właścicieli małych przedsiębiorstw w Europie odejdzie na emeryturę, wobec czego zachęca wszystkich uczestników życia społecznego do promowania przedsiębiorczości nie tylko po to, aby czerpać z umiejętności i wiedzy tej grupy, ale i po to, aby zrównoważyć negatywny wpływ tego procesu na wzrost;

69.   uważa, że polityka imigracyjna mająca na celu propagowanie trwałej integracji imigrantów pod względem ekonomicznym, społecznym i prawnym ma podstawowe znaczenie w kwestii osiągania równowagi pomiędzy prawami i obowiązkami osób migrujących i przyjmujących je społeczeństw, a także że konieczne jest efektywne i przejrzyste kierowanie mechanizmami przyjmowania obywateli krajów trzecich; warunkiem procesu integracyjnego jest równe traktowanie poprzez eliminację wszelkich form dyskryminacji imigrantów oraz ich dzieci, a także zbliżenie do siebie polityk zatrudnienia oraz spraw społecznych; należy wspierać tego rodzaju polityki, aby sprostać pewnym wyzwaniom demograficznym; uznaje jednak fakt, że imigracja sama w sobie nie rozwiąże wszystkich problemów wynikających ze zmian demograficznych, a także że przyczynia się ona do pojawiania się nowych wyzwań;

70.   stwierdza, że regiony Europy Wschodniej borykają się z problemem gwałtownego odpływu młodych kobiet oraz że w związku z tym niezbędna jest odpowiedzialna polityka gospodarcza i polityka zatrudnienia, a także rozdział europejskich funduszy strukturalnych na podstawie istniejących postanowień w kwestii równouprawnienia płci oraz planowania wydatków z uwzględnieniem interesów kobiet;

71.   uznaje fakt, że zarządzanie przepływem imigrantów należy do zakresu kompetencji Państw Członkowskich; jest zdania, że konieczne jest wzmożenie wysiłków na polu kształcenia i zdobywania różnego rodzaju umiejętności zwłaszcza w przypadku imigrantów i społeczności etnicznych;

72.   jest zdania, że odsetek przedstawicieli mniejszości etnicznych wśród osób starszych wymagających długotrwałej opieki ciągle rośnie w niektórych Państwach Członkowskich; jest ponadto zdania, że nie należy zakładać, że imigranci oraz ich potomstwo będą preferować powrót do kraju pochodzenia, zwłaszcza w starszym wieku lub do kraju w obrębie UE, gdzie wychowały się ich dzieci; dodaje też, że choć dostęp do dobrej opieki nad dziećmi oraz osobami starszymi jest ważny dla wszystkich grup etnicznych, a zwłaszcza dla wszystkich kobiet, kwestia ta dotyka różne grupy etniczne w różny sposób, o czym należy pamiętać w procesie planowania tego rodzaju usług; podkreśla, że kluczowe znaczenie ma także brak dyskryminacji oraz równe traktowanie w kwestii gwarantowania takich usług; zaleca zwrócenie na ten aspekt większej uwagi, zwłaszcza w kontekście porównywania stosowanych w tej dziedzinie rozwiązań;

73.   stwierdza, że zbyt mało uwagi poświęcano dotychczas kwestii integracji imigrantów, co odzwierciedla częściowo niski poziom wyników ich kształcenia, a także nieustannej marginalizacji nowych współobywateli; w związku z tym wzywa Państwa Członkowskie do nasilenia wysiłków integracyjnych, zwłaszcza w stosunku do imigrantów zamieszkujących teren Unii Europejskiej już od dłuższego czasu;

74.   podkreśla znaczenie roli odgrywanej przez kobiety imigrantki oraz wzywa Państwa Członkowskie do zagwarantowania im zasłużonego miejsca w swoich politykach integracyjnych oraz zapewnienia im pełni ich praw; podkreśla tendencję zatrudniania coraz większej liczby nielegalnych imigrantek jako pomocy domowej w celu opieki nad dziećmi lub osobami starszymi; zwraca uwagę, że grupa ta może być wyzyskiwana i wzywa Państwa Członkowskie do zajęcia się tą kwestią;

75.   zwraca uwagę, że imigranci przybywający do Europy w wieku lat trzydziestu i czterdziestu mogą nie posiadać żadnego zabezpieczenia emerytalnego; wzywa Państwa Członkowskie do znalezienia sposobów rozwiązania tego problemu w celu uniknięcia wywierania jeszcze większego nacisku na systemy emerytalne;

76.   przypomina Państwom Członkowskim, że zmiany demograficzne dotykają także kraje słabiej rozwinięte, które również stoją wobec wyzwań wynikających z faktu starzenia się ludności, ubóstwa oraz nierównego podziału dochodów, a takżke problemu rosnącego bezrobocia wśród młodzieży; pragnie zachęcić rządy Państw Członkowskich oraz UE do wzięcia tego czynnika pod uwagę podczas opracowywania programów pomocy i współpracy;

77.   zwraca uwagę, że praktyka stosowana w polityce imigracyjnej polegająca na priorytetowym traktowaniu wykwalifikowanych pracowników w celu wzmocnienia gospodarek narodowych UE dają także zupełnie odwrotne rezultaty w postaci osłabiania gospodarczego krajów, z których pochodzą tacy imigranci; jest zdania, że Państwa Członkowskie powinny uznać się odpowiedzialnymi za taki stan rzeczy;

78.   apeluje do Państw Członkowskich o poprawę świadczenia usług użyteczności publicznej na obszarach wiejskich, która pozwoli osobom starszym na niezależne życie przez dłuższy czas, przyczyni się do obniżenia obciążenia systemów ochrony zdrowia i ubezpieczeń społecznych oraz zapobiegnie powstawaniu zjawiska przedwczesnej zależności;

79.   stwierdza, że w wyniku zmian demograficznych należy w Państwach Członkowskich zagwarantować usługi opieki oraz wzywa do wzmożonej wymiany pozytywnych doświadczeń w tej dziedzinie; domaga się ochrony usług opieki jako usług użyteczności publicznej i w związku z tym nawołuje Komisję do włączenia takiej opieki do zielonej księgi dotyczącej opieki socjalnej;

80.   podkreśla znaczenie dzielenia się przez Państwa Członkowskie informacjami oraz godnymi naśladowania doświadczeniami na temat możliwości przygotowania systemów opieki zdrowotnej na zwiększone zapotrzebowanie na nią przez starzejącą się ludność;

81.   zaleca Państwom Członkowskim wprowadzenie w życie polityki zapobiegania ryzyku wykluczenia, szczególnie, jeżeli chodzi o wykluczenie ze szkoły lub utratę mieszkania i przypomina, że ważne jest nadanie pierwszeństwa wszystkim działaniom mającym na celu zachowanie solidarności rodzinnej, zwłaszcza w dziedzinie ochrony praw dziecka, przy jednoczesnym poszanowaniu praw rodziców;

82.   podkreśla znaczenie zapewniania rozrywki kulturalnej i rekreacji starszym pokoleniom w uznaniu możliwości, jakie oferuje "srebrna ekonomia";

83.   zaleca zwrócenie większej uwagi na potrzebę standaryzacji różnych założeń przyjętych przez poszczególne Państwa Członkowskie w zakresie przekazywania informacji Eurostatowi, aby umożliwić bardziej miarodajne porównanie najlepszych rozwiązań oraz korzystanie z nich;

84.   wzywa Komisję i Państwa Członkowskie do korzystania z przyszłego siódmego ramowego programu badań naukowych w odniesieniu do kwestii związanych z tendencjami demograficznymi, wsparciem dla rodziny i poprawą zdrowia;

85.   wzywa Komisję do przeprowadzenia, w ramach przyszłego programu wspólnotowego PROGRESS, szczegółowych badań, analiz oraz ocen w zakresie zmian demograficznych oraz ich wpływu na społeczeństwo i odnośne dziedziny polityki;

86.   stwierdza, że istniejące aktualnie instytucje UE są wystarczające, aby UE mogło dokonywać porównań wyników, doświadczeń i praktyk Państw Członkowskich pod względem rozwiązywania różnych problemów wynikających ze zmian demograficznych i nie istnieje zapotrzebowanie na tworzenie do tego celu żadnych dodatkowych struktur w ramach UE;

87.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom Państw Członkowskich.

(1) Dz.U. C 115 z 14.4.1997, str. 238. (2) Dz.U. C 104 z 6.4.1998, str. 222. (3) Dz.U. C 232 z 17.8.2001, str. 381. (4) Dz.U. L 348 z 28.11.1992, str. 1. (5) Dz.U. L 45 z 19.2.1975, str. 19. (6) Dz.U. L 145 z 19.6.1996, str. 4.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wspierania upraw do celów niespożywczych (2004/2259(INI))

P6_TA(2006)0116 A6-0040/2006

Parlament Europejski,

-   uwzględniając Zieloną Księgę Komisji z dnia 29 listopada 2000 r.: "Ku europejskiej strategii bezpieczeństwa energetycznego" (COM(2000)0769),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 1997 r. zatytułowany: "Energia dla przyszłości: odnawialne źródła energii - Biała Księga dla celów strategii wspólnotowej oraz plan działania" (COM(1997)0599),

-   uwzględniając dyrektywę 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych(1),

-   uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 maja 2004 r.: "Udział odnawialnej energii w UE - Sprawozdanie Komisji zgodnie z art. 3 dyrektywy 2001/77/WE, ocena wpływu instrumentów ustawodawczych i innych polityk Wspólnoty na rozwój udziału źródeł odnawialnej energii w UE oraz propozycje konkretnych działań" (COM(2004)0366),

-   uwzględniając program Komisji "Inteligentna energia - Europa"(2), jej komunikat z dnia 7 grudnia 2005 r. "Plan działania w dziedzinie biomasy" (COM(2005)0628) oraz komunikat "Strategia UE na rzecz biopaliw" z dnia 8 lutego 2006 r. (COM(2006)0034),

-   uwzględniając dyrektywę 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych(3),

-   uwzględniając dyrektywę 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 93/12/EWG(4),

-   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników(5),

-   uwzględniając decyzję nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. dotyczącą mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wykonania Protokołu z Kioto(6),

-   uwzględniając dyrektywę Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej(7),

—  uwzględniając rezolucję z dnia 29 września 2005 r. w sprawie udziału odnawialnej energii w UE oraz propozycji konkretnych działań(8),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A6-0040/2006),

A.   mając na uwadze, że produkcja surowców odnawialnych jest środkiem powiązania Wspólnej Polityki Rolnej z polityką nowoczesną i innowacyjną, jaką zaprezentowano w konkluzjach Rady Europejskiej w Lizbonie i Göteborgu,

B.   mając na uwadze, że w kontekście trwałego rozwoju produkcja surowców odnawialnych i wykorzystanie odpadów organicznych mogą przyczynić się do poprawy stanu środowiska naturalnego, zrównoważonej produkcji energii, zatrudnienia oraz równowagi regionalnej, odgrywając również ważną rolę w dywersyfikacji i większej autonomii wielofunkcyjnego rolnictwa,

C.   mając na uwadze fakt, że częściowe zastąpienie kopalnych źródeł energii odnawialnymi surowcami i wyważone strategicznie połączenie wszystkich źródeł energii przyczynia się do obniżenia uzależnienia UE od energii poprzez ograniczenie do minimum politycznego i gospodarczego aspektu zagrożenia wnikającego z importu, a jednocześnie, że korzystanie z odnawialnych surowców przyczynia się do spadku emisji gazów cieplarnianych, a także do lepszego zarządzania cyklem życia surowców,

D.   mając na uwadze fakt, że uprawa roślin do celów niespożywczych nie może stawiać pod znakiem zapytania strategicznego celu, jakim od samego początku polityki rolnej Wspólnoty jest niezależność żywnościowa,

E.   mając na uwadze, że wprawdzie rośliny do celów niespożywczych mogą otworzyć przed rolnictwem nowe perspektywy, zwłaszcza w dziedzinie energetyki, jednak należy dobrze określić ekonomiczny poziom konkurencji, przy którym zmiany te będą efektywne dla rolnikóworaz umożliwią funkcjonowanie nowej linii produktów ,

F.   mając na uwadze, że dla oceny dywersyfikacji energii w Europie w kontekście zwalczania efektu cieplarnianego każda polityka mająca na celu rozwój biopaliw i wykorzystanie biomasy musi się opierać na energooszczędnych modelach produkcji,

G.   mając na uwadze, że choć uprawa roślin do celów niespożywczych może przynieść pozytywne efekty pod kątem zwalczania efektu cieplarnianego, najpierw jednak konieczne jest sporządzenie wiarygodnych bilansów energetycznych i środowiska naturalnego, aby uwzględnić całość kosztów produkcji i tym samym właściwie ocenić zalety ewentualnych nowych wytycznych,

H.   mając na uwadze, że systematycznie zmniejszają się zasoby ropy naftowej i gazu, w ciągu następnych 15 lat produkcja ropy naftowej prawdopodobnie spadnie, co spowoduje dalszy wzrost cen ropy; zachodzi pilna potrzeba oszczędnego i efektywnego wykorzystywania energii w sektorze rolnym i produkcji artykułów spożywczych, przede wszystkim poprzez skrócenie czasu transportu oraz zdecentralizowanie zaopatrzenia w artykuły spożywcze i produkcji energii,

I.   mając na uwadze, że wykorzystanie energetyczne biomasy jest zagadnieniem interdyscyplinarnym, obejmującym tematykę energetyczną, ochrony środowiska, normalizacyjną oraz bezpieczeństwa energetycznego poprzez wykorzystanie lokalnie występujących źródeł i surowców odnawialnych,

J.   mając na uwadze, że popyt na paliwa konwencjonalne w dynamicznie rozwijającym się przemyśle w Azji i innych obszarach rozwijających się będzie szybko wzrastać, co przyczyni się do skurczenia światowych rezerw ropy naftowej,

K.   mając na uwadze, że należy zapewnić bezpieczeństwo energetyczne poprzez dywersyfikację źródeł energii, gwarantujące zmniejszenie uzależnienia UE od importu paliw kopalych z krajów trzecich,

L.   mając na uwadze, że produkcja biopaliw może prowadzić do wzrostu zatrudnienia na obszarach wiejskich w porównaniu do rozwiązań opartych na paliwach kopalnych i może stać się rzeczywistą alternatywą społeczno-ekonomiczną na wielu obszarach, gdzie wskutek reformy WPR zmniejsza się lub wręcz zanika uprawa rodzimych kultur roślinnych, jak na przykład buraki cukrowe czy bawełna,

M.   mając na uwadze, że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii może przynieść korzystne efekty związane m.in. z aktywizacją zawodową na obszarach o wysokim stopniu bezrobocia, stymulując rozwój produkcji na obszarach rolnych, wzrost zatrudnienia oraz rozwój przemysłu i usług na potrzeby energetyki odnawialnej oraz przywrócenie zagospodarowania rolniczego użytków rolnych porzuconych w następstwie procesu transformacji ustrojowej w nowych Państwach Członkowskich,

N.   mając na uwadze, że dyrektywa 2003/30/WE w sprawie biopaliw stanowi, że do 2010 r. cel wskaźnikowy wykorzystania biopaliwa, jako jego proporcja pośród wszystkich innych paliw, powinien wynieść 5,75 %, co odpowiada 40 milionom ton dwutlenku węgla rocznie; mając na uwadze, że poziom konsumpcji biopaliw w Państwach Członkowskich wynosi obecnie zaledwie 1,4 % całkowitego wykorzystania paliw; oraz mając na uwadze, że w związku z tym zalecane jest dokonanie zasadniczej zmiany polityki w tym względzie,

O.   mając na uwadze, że Państwa Członkowskie korzystają ze zwolnienia paliwa z opodatkowania w celu promowania produkcji biopaliw, co zostało ułatwione na mocy dyrektywy 2003/96/WE w sprawie opodatkowania produktów energetycznych,

P.   mając na uwadze, że należy stworzyć rynek wewnętrzny produktów rolnych do celów energetycznych i paliwowych,

Q.   mając na uwadze, że wszystkie subwencje, cła i rozporządzenia lub dyrektywy UE i Państw Członkowskich dotyczące wspierania upraw roślin energetycznych i produkcji biopaliw muszą być trwałe i zgodne z zaleceniami WTO,

R.   mając na uwadze, że uprawa roślin energetycznych może wywrzeć pozytywny wpływ na różnorodność biologiczną, zasoby wodne i glebowe, o ile uprawa taka powoduje rozszerzenie stosowania płodozmianu, w pełni uwzględniane są wymogi współzależności ("cross compliance") i czynione sa kroki w celu poprawy żyzności gleby,

S.   mając na uwadze, że przy wytwarzaniu energii z produktów rolnych powinny być szerzej wykorzystywane możliwości tkwiące w rolnych i leśnych produktach ubocznych, takich jak drewno, wełna, gnojowica, słoma i odpady rzeźne,

T.   mając na uwadze, że o właściwościach upraw wykorzystywanych do celów niespożywczych, produkcji biomasy, energii odnawialnej oraz o korzyściach z nich płynących dla sektora rolnego i leśnego należy informować nie tylko konsumentów, ale również rolników i właścicieli lasów,

U.   mając na uwadze, że przeprowadzona niedawno reforma WPR stworzyła warunki niezbędne dla ekspansji upraw do celów niespożywczych w drodze rozdzielenia płatności bezpośrednich od produkcji (ang. decoupling), wprowadzenia systemu upraw roślin energetycznych oraz odłogowania gruntów,

V.   mając na uwadze, że biomasa stanowi odnawialne źródło energii o znacznym potencjale, szczególnie dla zrównoważonego rolnictwa,

W.   mając na uwadze, że główną formę wytwarzania energii z biomasy stanowią biopaliwa (najczęściej uzyskiwane ze zbóż, cukru oraz roślin oleistych i olejów odpadowych); domowe systemy grzewcze z wykorzystaniem biomasy (drewna i odpadów drzewnych); oraz spalanie odpadów drzewnych, słomy i odpadów rolniczych przez elektrownie celem produkcji elektryczności, ciepła lub jednego i drugiego,

X.   mając na uwadze, że obecnie przewiduje się, że do roku 2010 zaledwie 9 do 10% energii w UE pochodzić będzie ze źródeł odnawialnych, zamiast zakładanych 12%,

Y.   mając na uwadze, że nowe Państwa Członkowskie Europy Środkowej i Wschodniej, kraje które niedługo przystąpią do UE, jak Bułgaria i Rumunia, są potencjalnymi producentami odnawialnych źródeł energii oraz w związku z faktem, że otrzymują one lub będą otrzymywły znaczącą część pomocy z funduszy strukturalnych i rolniczych UE, należy je bezwzględnie zachęcić do efektywnego korzystania z własnych źródeł energii i włączyć je do horyzontalnych postanowień WPR,

Z.   mając na uwadze wprowadzenie reformy rynku cukru w UE oraz likwidację upraw buraka cukrowego, należy szczegółowo przeanalizować możliwości zwiększenia istniejącego potencjału produkcji biopaliw z buraków cukrowych oraz innych, alternatywnych upraw na tych terenach,

Przyszłość upraw do celów niespożywczych

1.   podkreśla znaczenie zwiększenia nakładów na badania i rozwój technologiczny w związku z uprawą roślin do celów niespożywczych dla poprawy potencjału i efektywności tego sektora; opowiada się za przywiązaniem szczególnej uwagi do wydajnych projektów bioenergetycznych, które najlepiej mogą przyczynić się do rozwoju gospodarki obszarów wiejskich i wykażą zdolność biomasy istotnego udziału w zaspakajaniu popytu na energię w UE;

2.   wzywa Komisję do zdefiniowania strategii Wspólnoty i planu działań na rzecz wspierania energii odnawialnej jako wkład w zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego i poprawę energetycznej efektywności UE, a tym samym zwiększenie bezpieczeństwa zaopatrzenia w żywność dzięki możliwie najlepszemu wykorzystaniu surowców odnawialnych;

3.   podkreśla fakt, że promowanie biopaliw może odegrać ważną rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa dostaw żywności dzięki zachowaniu rolniczego użytkowania gruntów, przy czym te dwa cele w żaden sposób nie wykluczają się wzajemnie;

4.   wzywa Komisję do sporządzenia przy pomocy Państw Członkowskich ewidencji odnośnych zrzeszeń i podmiotów oraz wszystkich dotychczasowych doświadczeń indywidualnych i zbiorowych wiążących się z wykorzystaniem biomasy (surowców odnawialnych i odpadów organicznych w gospodarce rolnej i leśnej) pod kątem produkcji biopaliw, ciepła i prądu elektrycznego, tak aby można było skorzystać z najciekawszych inicjatyw w UE;

5.   z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podjęte przez Komisję celem dalszego propagowania upraw do celów niespożywczych oraz wzrostu efektywności wykorzystania energii poprzez sporządzenie programu "Inteligentna energia - Europa", Planu działań w dziedzinie biomasy oraz komunikatu w sprawie biopaliw, wzywa jednak do lepszej koordynacji już prowadzonych działań w Państwach Członkowskich; zachęca Komisję do przestrzegania ogłoszonego harmonogramu dla obu inicjatyw oraz do przeprowadzenia wynikających stąd działań w możliwie najkrótszym czasie;

6.   uważa za konieczne, w ramach długofalowego planowania polityki energetycznej UE, która powinna zagwarantować ekonomiczne i gospodarcze bezpieczeństwo inwestorów i producentów, ustanowienie krajowych planów działań dotyczących biomasy na podstawie wszechstronnych projektów określających priorytety wykorzystania różnych rodzajów biomasy i wyznaczających ukierunkowane działania w zakresie ochrony środowiska naturalnego oraz prowadzenie kampanii informujących obywateli o zaletach biomasy, problemach i wkładzie odnawialnych źródeł energii w zapewnienie trwałego rozwoju;

7.   podkreśla konieczność przeprowadzenia badania mającego na celu sprawdzenie parametrów ekonomiczno-technicznych oraz ekologicznych, które muszą stanowić podstawę wyboru gatunków zdatnych do uprawy przy uwzględnieniu warunków glebowych i klimatycznych poszczególnych regionów;

8.   wzywa Komisję do propagowania, tak jak w innych sektorach, tak i w sektorze rolniczym, i na zasadzie priorytetu, oszczędności energii, wykorzystywania produktów ubocznych w celu wytwarzania energii oraz zdecentralizowanego wykorzystywania surowców odnawialnych;

9.   podkreśla, że ważne jest, aby surowce do produkcji biodiesla oraz bioetanolu, a także energii cieplnej i elektrycznej z biomasy pochodziły w pierwszej kolejności z własnych zasobów surowcowych poszczególnych Państw Członkowskich;

10.   podkreśla możliwości otwierające się w wyniku rozwoju i inwestycji w sektorze uprawy roślin do celów niespożywczych przed rolnikami dotkniętymi reformą rynku cukru;

11.   podkreśla, że ważne jest, aby cele określone w dyrektywie 2003/30/WE w sprawie biopaliw były obowiązkowe oraz aby towarzyszyło im wprowadzenie skutecznych mechanizmów nadzoru, jak również aby przyjęte zobowiązania zostały zrealizowane przede wszystkim w oparciu o produkcję europejską; w związku z tym uważa za konieczne prowadzenie polityki handlowej UE zgodnej z tym celem;

12.   podkreśla, że fakt ustanowienia obowiązkowych celów w żadnym wypadku nie może prowadzić do zlikwidowania lub osłabienia zachęt do produkcji biopaliw w UE; jest zdania, że ustanowienie tych obowiązkowych celów należy uzależnić od przeprowadzenia przeglądu przepisów Wspólnoty dotyczących opodatkowania produktów energetycznych;

13.   podkreśla, w świetle kurczących się zasobów surowcowych, znaczenie mechanizmów rynkowych, stwarzających możliwość budowy trwałej konkurencyjności źródeł energii pochodzenia roślinnego nawet bez subwencji publicznych;

14.   podkreśla, że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii należy rozpatrywać w poszczególnych Państwach Członkowskich, z indywidualnym uwzględnieniem warunków lokalnych, w scisłym powiązaniu z możliwościami dla tego rozwoju;

15.   wskazuje, że wszystkie obszary wiejskie posiadają duży potencjał w zakresie produkcji biomasy, jednak obszary najmniej uprzywilejowane z powodu niskiego poziomu produkcji i przeszkód naturalnych i strukturalnych mają największe trudności z wykorzystaniem tego potencjału; wskazuje, że w związku z powyższym obszary te powinny być traktowane priorytetowo przy przyznawaniu środków z funduszy strukturalnych w celu wykorzystania tego potencjału;

16.   podkreśla konieczność ustanowienia w ramach krajowych i regionalnych strategii rozwoju na lata 2007-2013 programów operacyjnych obejmujących wykorzystanie biomasy, a także zapewnienia im finansowego wsparcia z Funduszu Strukturalnego i Funduszu Spójności oraz w ramach siódmego ramowego programu Wspólnoty Europejskiej na rzecz badań, rozwoju technologicznego i działań demonstracyjnych (2007-2013);

17.   wzywa, aby żadne środki podjęte na rzecz wspierania upraw roślin energetycznych nie powodowały dalszego podrożenia dostaw energii dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, a tym samym pogorszenia sytuacji Europy w globalnej konkurencji;

18.   wzywa Komisję do przeprowadzenia ponownej analizy ustaleń w dziedzinie odłogowania gruntów w ramach systemu uprawy roślin energetycznych, zgodnie z ustaleniami, na których opiera się reforma WPR, oraz do znacznego zwiększenia maksymalnego obszaru kwalifikującego się do dodatkowej pomocy i poziomu dopłat; przypomina w związku z tym, że wezwał niedawno do podwyższenia dopłat do upraw roślin energetycznych do 80 euro/ha rocznie na podstawie maksymalnej powierzchni gwarantowanej 2 200 000 hektarów;

19.   wzywa Komisję do rozszerzenia listy energetycznych roślin uprawnych, dla których przyznawana jest pomoc w systemach dopłat, do zagwarantowania, że wybór najbardziej odpowiednich roślin energetycznych odbywać się będzie na płaszczyźnie regionalnej i lokalnej, do zapewnienia, że dla wszystkich rodzajów odnawialnych źródeł energii, jak np. bioetanol, biodiesel i fermentacja beztlenowa (biogazy) będą zapewnione takie same warunki udzielania pomocy, oraz do stworzenia wystarczających zachęt dla producentów, aby zainteresowali się tymi uprawami;

20.   podkreśla, że promowanie upraw do celów niespożywczych musi być odpowiednio finansowane, z uwzględnieniem racjonalnego wykorzystania funduszy i nie może zagrażać innym celom wykorzystania Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich, określonym w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r.;

21.   wzywa Komisję do zniesienia barier w rozwoju upraw energetycznych w nowych Państwach Członkowskich, które stosują uproszczony system jednolitych płatności obszarowych (SAPS) i tym samym nie uzyskują żadnego wparcia finansowego z UE;

22.   uważa, że ważne jest, aby wyłączyć w nowych Państwach Członkowskich premie do upraw energetycznych z mechanizmu phasing-in;

23.   uważa, że w nowych państwach członkowskich należy wydzielić wsparcie dla upraw energetycznych z systemu jednolitej płatności obszarowej, aby zapewnić dodatkowe wsparcie dla tych upraw;

24.   zaznacza, że uprawy do celów niespożywczych muszą stać się rentowne w dłuższej perspektywie i wzywa Komisję do zagwarantowania przemysłowi trwałych rozwiązań i stabilnego otoczenia regulacyjnego z jednej strony zachęcającego do takich dostosowań i inwestycji, a z drugiej strony do wyeliminowania potrzeby dofinansowania tych upraw ze środków publicznych;

25.   podkreśla, że szczególną uwagę należy zwrócić na unikanie intensyfikacji upraw, które mogłyby mieć negatywne skutki dla środowiska naturalnego, jak obciążenie gleby pozostałościami nawozów i środków ochrony roślin, wyczerpanie lub zanieczyszczenie zasobów wodnych;

26.   podkreśla, że ważne jest rozwijanie komunikacji między sektorami rolnym i przetwórczym poprzez zawieranie jasnych umów, wdrażanie technologii i inne działania motywacyjne;

27.   zwraca się z prośbą do Komisji, aby sprzyjała programom dotacji i pożyczek na szczeblu UE,i krajowym i regionalnym na cele takie jak budowa zakładów przetwórczych i rozwój substratów, proporcjonalnie w stosunku do sytuacji w każdym z Państw Członkowskich;

28.   zwraca się do Komisji o ocenę potencjalnych korzyści płynących z upraw do celów niespożywczych pod względem możliwości zatrudnienia i zmniejszonych kosztów transportu stworzonych przez zakłady produkujące energię odnawialną wybudowane na terenach wiejskich;

29.   podkreśla, jak ważne jest ustanowienie środków, które zapewnią pewną jakość importowanych substratów oraz zgodność ze standardami społecznymi i ochrony środowiska na podstawie norm obowiązujących w UE;

30.   wzywa Komisję do podjęcia dalszych wysiłków zmierzających do zbliżenia standardów produktów i wsparcia dla surowców odnawialnych na obszarze UE w celu promowania rynku wewnętrznego w sektorze odnawialnych źródeł energii;

31.   wzywa Komisję do wsparcia propagowania roślin służących do celów niespożywczych drogą dostosowania przepisów w zakresie odpowiadającym kryteriom trwałego rozwoju i wzmacniającym wielofunkcyjną rolę rolnictwa na całym obszarze UE;

32.   uważa, że należy prowadzić monitoring wpływu upraw energetycznych na środowisko rolnicze oraz zastanowić się nad wprowadzeniem regulacji zapobiegających niekontrolowanemu rozszerzaniu się upraw gatunków roślin uznanych za inwazyjne dla danego obszaru;

33.   wzywa do wykorzystania istniejących mechanizmów kontrolnych, jak np. zasada współzależności ("cross compliance"), aby zagwarantować, że bioprodukcja paliwa, energii i surowców nie narazi na szwank bioróżnorodności ani też dóbr środowiska naturalnego jak ziemia, woda, powietrze i osiągnięte zostanie rzeczywiste zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych;

34.   wzywa Komisję do rozpatrzenia możliwości rozwoju przejrzystej i ogólnie dostępnej bazy danych na szczeblu UE, która obejmowałaby korzyści cyklu życia surowców odnawialnych i wyniki ocen cyklu życia;

35.   domaga się, aby strategie zamówień publicznych sprzyjały wprowadzaniu materiałów pochodzących z biomasy, w celu zwiększenia świadomości na temat potencjalnych możliwości wykorzystania odnawialnych źródeł energii i szerszych płynących z nich korzyści w zakresie ochrony środowiska i zdrowia;

36.   wzywa Komisję do poparcia rozpowszechniania i technologicznego wykorzystania wyników badań europejskich, rozwoju i badania biosurowców, bioenergii i biopaliw oraz do wsparcia kampanii informacyjnej;

37.   podkreśla potrzebę integracji badań krajowych, działań związanych z rozwojem i badaniem biosurowców na poziomie UE, w szczególności w odniesieniu do ustanowienia programu badań obejmującego obszar UE w zakresie technologii uzyskiwania energii, paliw i substancji chemicznych z konwersji biomasy;

38.   wzywa Komisję do podjęcia działań w celu jak najszybszego znalezienia kompromisu w produkcji biopaliw między przemysłem samochodowym a sektorem naftowym w myśl zasady "biopaliwa dla samochodów, a nie samochody dla biopaliw";

Możliwości tworzone przez uprawy i produkty specjalistyczne

39.   wzywa Komisję do podjęcia działań mających na celu popieranie produkcji specjalistycznych substancji chemicznych w oparciu o surowce rolne, aby zwiększyć dochody gospodarstw rolnych i wprowadzić na rynek produkty zdrowe i przyjazne dla środowiska, które zastąpią nieulegające rozkładowi produkty chemiczne;

40.   przyznaje, że wykorzystanie upraw specjalistycznych może okazać się bardzo skuteczne w małych i zdecentralizowanych ramach, a tym samym może przynosić korzyści dużej liczbie rolników; dlatego wzywa Komisję do popierania rozwoju w tej dziedzinie w celu stopniowego zwiększenia produkcji tych substancji;

41.   popiera ostatnie osiągnięcia w dziedzinie produkcji plastyku, smarów i izolacji, mające na celu zastąpienie konwencjonalnych produktów produktami pochodzenia roślinnego; wzywa Komisję do wprowadzenia obowiązku stosowania tych produktów pochodzenia roślinnego w przypadku, kiedy stanowią one dobre zamienniki produktów konwencjonalnych;

42.   podkreśla potencjał rolnictwa w produkcji upraw do celów farmaceutycznych wykorzystywanych przy produkcji szczepionek i innych produktów, które mają na celu zaopatrywanie przemysłu medycznego w odpowiednie instrumenty ochrony zdrowia;

43.   popiera stosowanie w rolnictwie substancji pozyskiwanych z produktów rolnych, takich jak nawozy, środki ochrony roślin i środki zwalczania szkodników, ponieważ wspiera to stosowanie biologicznych metod uprawy w zakresie nawożenia i ochrony roślin;

44.   zwraca uwagę, że zwiększanie popytu konsumentów na produkty przyjazne dla środowiska i promujące zdrowie stanowi wyzwanie dla przemysłu rolnego w zakresie produkcji surowców wykorzystywanych w kosmetykach naturalnych i hipoalergicznych, naturalnych, przyjaznych dla środowiska wyrobach tekstylnych oraz nowatorskich produktach spożywczych;

45.   wzywa Komisję do wspierania dalszych innowacji, obiecujących nowych technologii takich jak łączona produkcja papieru i bioetanolu ze słomy;

Promowanie produkcji ciepła i elektryczności z produktów rolnych

46.   podkreśla ogromny potencjał, jaki oferuje wykorzystanie pozostałości i odpadów rolnych do wytwarzania energii cieplnej, chłodniczej oraz elektryczności, przy stosowaniu metod efektywnych z gospodarczego i ekologicznego punktu widzenia, które mogą przynieść sektorowi rolniczemu i wiejskim gminom większą samowystarczalność;

47.   oczekuje, że środki na badania i na rozwój obszarów wiejskich kierowane będą coraz bardziej na skuteczniejsze i większe wykorzystanie odpadów organicznych pochodzących z rolnictwa i leśnictwa w celu zaspokojenia indywidualnych i zbiorowych potrzeb w obszarach wiejskich;

48.   zwraca się do Komisji o promowanie skutecznej waloryzacji biomasy dostępnej z odpadów rolniczych i leśnych oraz produkcji roślin energetycznych dla określonych celów, takich jak na przykład szybko rosnące rośliny drzewiaste jak wierzby, topole lub rośliny trawiaste, jak określone gatunki wiechlinowatych - poaceae, z uwzględnieniem roślin rodzimych w poszczególnych Państwach Członkowskich, w celu wytwarzania energii cieplnej i jednoczesnego przyczynienia się do waloryzacji poszczególnych odpadów;

49.   podkreśla znaczenie określenia obowiązkowych celów w zakresie wytwarzania energii cieplnej ze źródeł odnawialnych oraz z produktów ubocznych produkcji rolnej, jak również w zakresie wykorzystania potencjału energetyki cieplnej, co pobudzi wydajne wykorzystanie biomasy jako odnawialnego źródła energii i przyczyni się do rozwoju nowych rynków lokalnych na produkty rolne;

50.   podkreśla, że należy stworzyć najbardziej optymalne warunki wykorzystania biomasy, określić jasne zasady systemów wsparcia oraz zwiększyć nakłady finansowe pozwalające na wzrost produkcji biomasy i lepsze jej wykorzystanie;

51.   wzywa Komisję do opracowania zalecenia skierowanego do Państw Członkowskich, aby stworzyły skuteczne zachęty, takie jak obniżanie podatków, w celu wspierania wykorzystania odnawialnej energii oraz produkcji energii z lokalnych odnawialnych surowców;

52.   proponuje dalsze wspieranie wysiłków mających na celu zachęcanie do bezpośredniej produkcji i wykorzystywania energii odnawialnej na własne potrzeby na terenie gospodarstwa – już poczynionych przy użyciu niewielkich transformatorów – jeśli istnieją perspektywy osiągnięcie sukcesu rynkowego bez potrzeby długoterminowych subwencji;

53.   informuje rolników o możliwościach i nowych perspektywach działalności gospodarczej, jakie oferuje uprawa roślin energetycznych w związku z ograniczeniami w ramach zreformowanej Wspólnej Polityki Rolnej;

54.   zachęca do tworzenia biorafinerii, które zwiększają opłacalność produktów końcowych dzięki integralnemu wykorzystaniu biomasy;

55.   wzywa Państwa Członkowskie do uwrażliwienia obywateli na pozytywne skutki stosowania biomasy i odnawialnych źródeł energii dla ochrony środowiska naturalnego poprzez prowadzenie kampanii reklamowych skierowanych głównie do młodego pokolenia, w którym musi być rozwijana świadomość ekologiczna;

56.   zaznacza, że nie można zapominać o konieczności zagospodarowania produktów ubocznych pochodzenia rolniczego oraz innych odpadów biomasy, w tym również biodegradowalnych odpadów przemysłowych;

Szansa dla biopaliw

57.   podkreśla, że zastąpienie paliw kopalnych może stworzyć nowe możliwości gospodarcze i nowe miejsca pracy zgodnie z założeniami strategii lizbońskiej;

58.   przypomina, że z uwagi na to, że UE musi podjąć działania w celu przeciwdziałania efektowi cieplarnianemu i na rzecz ochrony środowiska naturalnego, produkcja biopaliw, stanowiąca potencjał dla dywersyfikacji źródeł energii, powinna być zgodna z zasadami, na których opiera się trwały rozwój rolnictwa;

59.   zwraca uwagę na potrzebę uznania za priorytetowe prowadzenia badań nad opracowaniem nowych technologii pozyskiwania i wykorzystywania paliw odnawialnych;

60.   ponagla Państwa Członkowskie do rozważenia zastosowania środków takich jak dalsze zachęty podatkowe i mieszanie określonej ilości biopaliwa z paliwem kopalnym, jako obiecujących sposobów promowania biopaliw w przyszłości;

61.   podkreśla jednak, że przy wprowadzaniu środków o charakterze podatkowym, takich jak ulgi podatkowe, należy postępować ostrożnie, aby uniknąć zawirowań na rynku z powodu nadmiernych rekompensat w przypadku przywozu biopaliw i tych form energii, których koszty produkcji są szczególnie niskie;

62.   nalega, aby Państwa Członkowskie wprowadziły podatki i opłaty na wystarczająco długi okres czasu, tak aby zagwarantować zaufanie sektora przemysłowego i pobudzić inwestycje;

63.   zwraca się do Komisji o rozważenie wprowadzenia kwalifikowanego dostępu do rynku dla biopaliw importowanych z państw trzecich, takich jak Brazylia, tak aby można było zagwarantować światowe bezpieczeństwo żywnościowe, bioróżnorodność i możliwości pochłaniania CO2 przez roślinność puszcz, poprzez celowe pobieranie opłat a także wspieranie projektów rozwoju rolnictwa w celu wykorzystania zasobów w krajach trzecich; umożliwiając w ten sposób przemysłowi biopaliwowemu UE zachowanie zdolności konkurencyjnej przy stosowaniu wysokich standardów ochrony środowiska;

64.   wzywa do zwiększenia funduszy na badania nowych i bardziej opłacalnych technologii w kontekście efektywności ekonomicznej i trwałego rozwoju, które są lepiej przystosowane do potrzeb przemysłu biopaliwowego;

65.   przyjmuje z zadowoleniem przywiązywanie odpowiedniej wagi do wspierania badań naukowych w dziedzinie nowych i bardziej opłacalnych technologii produkcji biopaliw;

66.  zaleca, aby badaniom nad rozwojem biopaliw drugiej generacji przyznano znaczące wsparcie, ale jednocześnie poważnie rozważono możliwości, zawarte w już istniejących projektach wnoszących znaczny wkład w rozwiązanie problemów środowiska naturalnego takich jak pozyskiwanie wodoru z odnawialnych źródeł energii;

67.   przyznaje, że przynajmniej w chwili obecnej i dopóki ich produkcja nie stanie się tańsza biopaliwa są droższe niż paliwa kopalne (stąd znaczenie odpowiednich środków na badania), ale zwraca uwagę, że mieszanie biopaliw z paliwami kopalnymi ma pozytywny wpływ na środowisko;

68.   wzywa Komisję do pilnego przedłożenia wniosku w sprawie rewizji dyrektywy 98/70/WE odnoszącej się do jakości benzyny i olejów napędowych w celu określenia odpowiednich środków ułatwiających realizację celów dyrektywy 2003/30/WE w sprawie biopaliw, w ten sposób dokonując ich dalszej promocji;

o
o   o

69.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

(1) Dz.U. L 283 z 27.10.2001, str. 33. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystapienia z 2003 r. (2) Decyzja nr 1230/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. przyjmująca wieloletni program działania w dziedzinie energii: "Inteligentna Energia - Europa" (2003-2006) (Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 29). (3) Dz.U. L 123 z 17.5.2003, str. 42. (4) Dz.U. L 350 z 28.12.1998, str. 58. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (5) Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 319/2006 (Dz.U. L 58 z 28.2.2006, str. 32). (6) Dz.U. L 49 z 19.2.2004, str. 1. (7) Dz.U. L 283 z 31.10.2003, str. 51. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2004/75/WE (Dz.U. L 157, z dnia 30.4.2004, str. 100). (8) Teksty przyjęte P6_TA(2005)0356.