Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie 23 rocznego sprawozdania Komisji z kontroli stosowania prawa wspólnotowego w 2005 r. (2006/2271(INI))

P6_TA(2008)0060 A6-0462/2007

Parlament Europejski,

–   uwzględniając 23. roczne sprawozdanie Komisji z kontroli stosowania prawa wspólnotowego (COM(2006)0416),

–   uwzględniając dokumenty robocze służb Komisji (SEC(2006)0999 i SEC(2006)1005),

–   uwzględniając komunikat Komisji pt. "Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego" (COM(2007)0502),

–   uwzględniając art. 45 oraz art. 112 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Petycji (A6-0462/2007),

A.   mając na uwadze, że skuteczność polityki UE zależy w znacznej mierze od jej wdrażania na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym; mając na uwadze, że przestrzeganie prawa wspólnotowego przez państwa członkowskie musi podlegać rygorystycznej kontroli i monitorowaniu dla zagwarantowania, że wywiera ono pożądane pozytywne skutki na codzienne życie obywateli;

B.   mając na uwadze liczbę skarg związanych z naruszeniami prawa wspólnotowego, która pokazuje, że obywatele Unii odgrywają w jego stosowaniu istotną rolę oraz że zdolność instytucji UE do odpowiedniego zaradzania problemom obywateli ma znaczenie dla wiarygodności Unii Europejskiej;

C.   mając na uwadze, że Komisja może modyfikować podejmowane środki, tak aby skutecznie wypełniać swoje zadania, oraz wprowadzać innowacje celem poprawy stosowania prawa wspólnotowego;

Sprawozdanie roczne za 2005 r. i działania w następstwie rezolucji Parlamentu

1.   zauważa, że w ostatnich latach ogólna liczba postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa wszczętych przez Komisję stale wzrastała, osiągając poziom 2709 naruszeń wykrytych w 2003 r. (dla UE-15); ponadto zauważa, że liczba wykrytych naruszeń znacząco spadła w 2004 r. (o 563), lecz ponownie wzrosła w 2005 r., osiągając jednak niższy poziom niż w 2003 r., tj. 2653 zarejestrowanych naruszeń (dla UE-25);

2.   zauważa w związku z tym, że akcesja 10 nowych państw członkowskich najwyraźniej nie wpłynęła na liczbę zarejestrowanych naruszeń, i wzywa Komisję, aby przedstawiła Parlamentowi jednoznaczne wyjaśnienia oraz zapewniła, że nie wynika to z braku rejestracji skarg lub braku wewnętrznych zasobów w samej Komisji, których zadaniem jest rozpatrywanie naruszeń ani też z politycznej decyzji o bardziej pobłażliwym podejściu do tych państw członkowskich;

3.   przyjmuje z zadowoleniem gotowość większości odnośnych dyrekcji generalnych do dostarczenia informacji o środkach przeznaczanych na naruszenia w ich poszczególnych dziedzinach oraz o stanie postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa; zauważa, że każda dyrekcja generalna ma własną metodę postępowania w zakresie stosowania prawa wspólnotowego oraz alokacji zasobów oraz że nie istnieje szczegółowy przegląd i ogólna publiczna ocena funkcjonowania tych różnych podejść;

4.   zobowiązuje się wspierać Komisję poprzez zwiększenie środków budżetowych celem wzmocnienia zasobów, o co wnosi większość odnośnych dyrekcji generalnych;

5.   przyjmuje z zadowoleniem fakt, że niektóre dyrekcje generalne opracowały specjalne mechanizmy uzupełniające wykorzystywanie postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa, ukierunkowane na skuteczny monitoring i poprawę stosowania prawa wspólnotowego; zauważa, że w ramach prawnych z 2002 r. dotyczących łączności elektronicznej ustanowiono procedury powiadamiania o projektach krajowych aktów prawnych, umożliwiając w krótkim terminie współpracę krajowych organów regulacyjnych państw członkowskich z Komisją; wzywa Komisję, aby rozważyła systematyczne stosowanie tego mechanizmu zapobiegawczego w innych sektorach;

6.   uważa, że należy zachęcać do wymiany najlepszych wzorców między państwami członkowskimi, np. w postaci "spotkań pakietowych" i warsztatów poświęconych kwestii transpozycji, organizowanych przez Komisję w celu ułatwienia stosowania prawa wspólnotowego; wzywa Komisję, aby rozważyła sposoby włączenia Parlamentu w te procesy;

7.   przyjmuje z zadowoleniem wysiłki niektórych dyrekcji generalnych Komisji – a w szczególności DG ds. Środowiska – na rzecz poprawy kontroli zgodności odnośnych dyrektyw, jednak nie jest usatysfakcjonowany odpowiedzią Komisji w sprawie poufności analiz zgodności; ponownie wzywa Komisję, aby publikowała na swojej stronie internetowej zamawiane przez różne dyrekcje generalne analizy w sprawie oceny zgodności krajowych środków wykonawczych z prawem wspólnotowym;

8.   z zadowoleniem przyjmuje włączenie po raz pierwszy do sprawozdania rocznego oraz do jego załączników szczegółów dotyczących konkretnych i szczegółowych badań przypadków naruszeń związanych z petycjami;

9.   zachęca do wysyłania misji rozpoznawczych do różnych państw członkowskich, aby zbadać kwestie poruszone przez autorów petycji; uważa to za pragmatyczną metoda rozwiązywania problemów bezpośrednio z państwami członkowskimi, co leży w interesie obywateli; uważa, że wspomniane misje są tym bardziej konieczne w związku z faktem, że Komisja nie posiada uprawnień "kontrolnych" dla zbadania praktycznego przestrzegania prawa wspólnotowego, na przykład w zakresie ochrony środowiska;

10.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do włączania streszczeń dla obywateli w przyszłych projektach legislacyjnych oraz domaga się konkretnych przykładów takich streszczeń, jak również sprecyzowania, że stanowią one integralną część danego aktu prawnego, jak określono w ust. 19 rezolucji Parlamentu z dnia 16 maja 2006 r. w sprawie 21. i 22. rocznego sprawozdania w sprawie kontroli stosowania prawa wspólnotowego (2003 r. i 2004 r.)(1);

11.   wyraża przekonanie, że Komisja powinna zająć bardziej proaktywne stanowisko w monitorowaniu wydarzeń krajowych, które mogą ujawnić przypadki łamania prawa wspólnotowego, dlatego też wzywa Komisję do bardziej intensywnego wykorzystania swoich przedstawicielstw, aby zapobiec naruszeniom prawa lub zaradzić im;

12.   zwraca się do państw członkowskich, aby wyszły poza czysto formalną transpozycję przepisów wspólnotowych i w miarę możliwości unikały fragmentarycznej transpozycji dyrektyw, tak aby poprawić przejrzystość przepisów i uczynić je prostszymi;

13.   przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w ww. komunikacie pt. "Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego" Komisja odniosła się do niektórych podstawowych problemów politycznych wskazanych we wspomnianej rezolucji Parlamentu z dnia 16 maja 2006 r.; zauważa niemniej, że pewne ważne zagadnienia pozostają w zawieszeniu i nie doczekały się pełnej odpowiedzi, zwłaszcza jeżeli chodzi o środki przeznaczone na rozpatrywanie przypadków naruszenia, długość postępowania w sprawie naruszenia oraz bardzo ograniczone stosowanie art. 228 TWE, a także ocenę stosowania kryteriów pierwszeństwa; zwraca się do Komisji, aby dostarczyła odpowiedzi w tych istotnych kwestiach do maja 2008 r.;

Komunikat Komisji z 2007 r. zatytułowany "Skuteczna Europa – stosowanie prawa wspólnotowego"

14.   przyjmuje z zadowoleniem fakt, że w ww. komunikacie Komisja przywiązuje wagę do kwestii stosowania prawa wspólnotowego i należycie ją uwzględnia;

15.   zauważa, że analiza petycji wykazała niedociągnięcia organizacyjne we wdrażaniu przez państwa członkowskie norm prawa wspólnotowego; uważa, że spójność i konsekwencja w prawie wspólnotowym wymaga, aby wszystkie sprawy dotyczące przypadków naruszenia prawa wspólnotowego trafiały przed Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, przynajmniej w sprawach ważnych dla kraju, które staną się precedensem dla krajowego sądownictwa i przyszłej praktyki; uważa, że spójność działań Komisji w tym obszarze mogłaby znacznie zmniejszyć potrzebę składania przez obywateli skarg do Komisji i petycji do Parlamentu Europejskiego w analogicznych przypadkach;

16.   zauważa, że główną przeszkodą dla skuteczności postępowania w sprawie naruszenia przepisów prawa (art. 226 i 228 traktatu WE) jest nadal jego długość i ograniczone stosowanie art. 228; podkreśla, że zaproponowany przez Komisję termin odnoszący się do braku zawiadomienia o środkach transpozycji (najwyżej 12 miesięcy od wystosowania wezwania do usunięcia uchybienia do rozstrzygnięcia sprawy lub wniesienia jej do Trybunału Sprawiedliwości) oraz postępowania dotyczącego zapewnienia zgodności z wcześniejszym orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości (od 12 do 24 miesięcy) w żadnym wypadku nie może być przekraczany, i w związku z tym wzywa Komisję, aby prowadziła w tym terminie okresowy monitoring stanu zaawansowania postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa i informowała o nich zainteresowanych obywateli;

17.   wzywa Komisję do większej stanowczości w stosowaniu art. 228 Traktatu w celu zapewnienia właściwego stosowania orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości;

18.   przyjmuje z zadowoleniem zamiar Komisji w zakresie zmiany metod pracy z myślą o określaniu pierwszeństwa oraz sprawniejszym prowadzeniu dotychczasowych postępowań i zarządzaniu nimi, a także dotyczący zobowiązania i formalnego zaangażowania państw członkowskich; zauważa, że zgodnie z proponowaną nową metodą zapytania i skargi otrzymywane przez Komisję będą bezpośrednio kierowane do zainteresowanego państwa członkowskiego, "jeżeli jakieś zagadnienie wymagałoby wyjaśnienia stanu faktycznego lub prawnego w danym państwie członkowskim (...); państwu członkowskiemu wyznaczono by krótki termin na dostarczenie niezbędnych wyjaśnień, informacji oraz rozwiązań bezpośrednio zainteresowanemu obywatelowi lub przedsiębiorstwu oraz poinformowanie o tym Komisji"(2);

19.   zauważa, że Komisja jest często jedynym organem, do którego obywatele mogą zgłaszać skargi dotyczące niestosowania prawa wspólnotowego; w związku z tym wyraża zaniepokojenie, że nowa metoda polegająca na kierowaniu sprawy do zainteresowanego państwa członkowskiego (które jest przede wszystkim stroną odpowiedzialną za niewłaściwe stosowanie prawa wspólnotowego) stwarzałaby ryzyko osłabienia spoczywającej na Komisji– jako "strażniczce Traktatu" – instytucjonalnej odpowiedzialności za czuwanie nad stosowaniem prawa wspólnotowego, zgodnie z art. 211 traktatu WE;

20.  Przyjmuje do wiadomości deklarację Komisji, iż nowe metody pracy nie zastępują postępowania w sprawie naruszenia oraz że Komisja zobowiązuje się do stosowania ich jedynie na etapie poprzedzającym rozpoczęcie postępowania w sprawie naruszenia, zgodnie ze szczegółowym harmonogramem i ścisłymi terminami;

21.  zwraca się do Komisji o zagwarantowanie, że nowe metody pracy nie naruszą gwarancji proceduralnych, z których obecnie korzystają skarżący i przypomina Komisji, że zgodnie z decyzjami Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich niezarejestrowanie skargi jest dopuszczeniem się niewłaściwego administrowania; wskazuje na fakt, że w tym celu jako skargę należy rozumieć wszelką korespondencję mogącą wskazywać na złamanie prawa wspólnotowego lub która skądinąd kategoryzowana jest jako skarga;

22.  podkreśla wagę informowania skarżącego przez Komisję o treści wszelkiej korespondencji z państwami członkowskimi związanej z jego skargą w całym okresie trwania procedury, a w szczególności w okresie poprzedzającym wszczęcie postępowania w sprawie naruszenia, w przypadku stosowania nowych metod pracy;

23.  uważa, że dyskusyjne jest zawieszenie niektórych części aktualnego wewnętrznego podręcznika procedur Komisji biorąc pod uwagę fakt, że nie wszystkie państwa członkowskie i nie wszystkie sektory objęte są programem pilotażowym, a nowa metoda pracy nie jest jeszcze w pełni operacyjna; uważa, że mogłoby to doprowadzić, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i w odniesieniu do obywateli, do braku jasności w kwestii procedur, które mają być stosowane, zwłaszcza w zakresie podobnych naruszeń, do których dochodzi w różnych państwach członkowskich; wnosi o wgląd do wewnętrznego podręcznika procedur;

24.  zgadza się co do wagi zmobilizowania zasobów dla potrzeb oceny zgodności, podkreśla jednakże, że należy przydzielić dodatkowe zasoby ludzkie dla potrzeb rozpatrywania naruszeń; wyraża szczególne zaniepokojenie faktem, iż zmniejszenie liczby naruszeń po rozszerzeniu może wynikać z uruchomienia niedostatecznych środków do należytej kontroli wdrażania prawa UE; zwraca się do Komisji o dostarczenie Parlamentowi szczegółowych danych w zakresie liczby stanowisk i rozmiarów zasobów, które zostaną przeznaczone dla potrzeb rozpatrywania naruszeń w ramach budżetu na 2008 r.;

25.   przyjmuje z zadowoleniem sugestię Komisji dotyczącą testowania nowej metody za pośrednictwem programu pilotażowego; wyraża jednakże zaniepokojenie faktem, że może dojść do pewnych niespójności i niejasności pomiędzy państwami członkowskimi, które biorą udział w programie pilotażowym i tymi, które nie biorą w nim udziału, ponieważ zawieszenie wewnętrznej procedury wynikające z wprowadzenia nowych metod pracy ma zastosowanie we wszystkich przypadkach;

26.   zwraca się do Komisji, aby proponowany program pilotażowy koncentrował się na państwach członkowskich, w których występują problemy ze stosowaniem prawa wspólnotowego w wyniku braku współpracy ze strony władz krajowych, zwłaszcza na szczeblu regionalnym i lokalnym; zwraca się do Komisji, aby poprzez program pilotażowy sprawdziła, czy i gdzie – po wprowadzeniu nowej metody pracy – istnieje potrzeba zwiększenia zasobów wewnętrznych Komisji dla rozpatrywania skarg i zarządzania nimi;

27.   mając na uwadze, że petycje i skargi od obywateli i przedsiębiorstw ułatwiają wykrywanie istotnej liczby przypadków naruszenia prawa, a także w celu uniknięcia nieporozumień wynikających z nawiązywania kontaktów z poszczególnymi organami zajmującymi się rozwiązywaniem problemów, wzywa Komisję do zbadania możliwości wyraźnego oznakowania lub utworzenia jednego punktu online, aby wprowadzić ułatwienia dla obywateli;

28.   przyjmuje z zadowoleniem decyzję Komisji dotyczącą wprowadzenia zasady "częstszego podejmowania decyzji na większości etapów procedury" w celu zapewnienia szybszego postępu spraw; zauważa, że Komisja organizuje rocznie cztery formalne posiedzenia celem podjęcia decyzji w zakresie postępowań w sprawie naruszenia przepisów prawa, i przyjmuje z zadowoleniem decyzję Komisji o częstszym podejmowaniu decyzji w sprawie naruszeń; ubolewa, że w komunikacie nie określono bardziej zdecydowanych środków politycznych i organizacyjnych, które pozwolą podołać tym nowym zobowiązaniom;

29.   ubolewa, że Komisja nie dotrzymała zobowiązania zadeklarowanego w komunikacie z 2002 r. na temat lepszego monitorowania stosowania prawa wspólnotowego, które przewiduje, że "stosowanie kryteriów pierwszeństwa będzie podlegało corocznej ocenie podczas omawiania sprawozdania z kontroli stosowania prawa wspólnotowego"(3); przyjmuje z zadowoleniem nowe zobowiązanie dotyczące opisywania i wyjaśniania przez Komisję swoich działań w zakresie tych priorytetów w rocznych sprawozdaniach, począwszy od roku 2008(4);

30.   zauważa, że do Parlamentu nadal wpływają petycje dotyczące domniemanego stałego łamania przez państwa członkowskie praw człowieka i praw podstawowych autorów petycji i głęboko ubolewa, że z nowego wykazu kryteriów pierwszeństwa znikły kryteria związane z łamaniem praw człowieka lub podstawowych wolności zapisanych w prawie materialnym Wspólnoty; ponownie przypomina, że traktat UE uprawnia Parlament Europejski do wszczynania procedury ustanowionej w jego art. 7 ust. 1;

31.   wzywa Komisję, aby szeroko stosowała zasadę, w myśl której wszelka korespondencja mogąca wskazywać na faktyczne złamanie prawa wspólnotowego powinna być rejestrowana jako skarga, chyba że podlega ona wyjątkowym okolicznościom, o których mowa w pkt. 3 załącznika do komunikatu dotyczącego stosunków ze skarżącym w przedmiocie naruszeń prawa wspólnotowego(5); zauważa, że Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich stwierdził niedawno, iż Komisja dopuściła się "niewłaściwego administrowania", nie rejestrując skargi zgodnie z tymże komunikatem; wzywa Komisję, aby informowała Parlament i konsultowała się z nim w sprawie wszelkich zmian w kryteriach wyjątkowego nierejestrowania skarg;

32.   wzywa wszystkie służby Komisji, aby w pełni informowały skarżących o postępach w związku z ich skargami wraz z upływem uprzednio określonych terminów (wezwanie do usunięcia uchybienia, uzasadniona opinia, wniesienie skargi do Trybunału), aby przedstawiały uzasadnienia swoich decyzji i przekazywały je szczegółowo skarżącym zgodnie z zasadami zawartymi w komunikacie Komisji z 2002 r.;

33.   przyjmuje z zadowoleniem zamiar Komisji dotyczący podjęcia działań celem zapewnienia swobodnego dostępu do swojej elektronicznej bazy danych i zachęca ją, aby jak najszybciej zrealizowała to zobowiązanie;

34.   z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do dostarczenia podsumowanych informacji na wszystkich etapach procedur o naruszenie, począwszy od wezwania do naprawy uchybienia; uważa, że dla zachowania przejrzystości i lepszego stosowania prawa wspólnotowego w sądach krajowych, Komisja powinna udostępnić zawartość i harmonogram kontaktów z państwami członkowskimi po zakończeniu śledztwa w danej sprawie;

35.   z zadowoleniem przyjmuje zbliżającą się publikację dokumentu Komisji wyjaśniającego orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości w sprawie skarg o odszkodowanie za łamanie przepisów prawa wspólnotowego; sugeruje, że Komisja powinna zbadać możliwość występowania jako amicus curiae w sprawach o odszkodowanie toczących się przed sądami krajowymi, zgodnie z krajowym prawem proceduralnym, jak to ma już miejsce w przypadku krajowych spraw dotyczących kwestii wspólnotowego prawa konkurencji(6);

Rola Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych w stosowaniu prawa UE

36.   uważa, że stałe komisje Parlamentu Europejskiego powinny odgrywać znacznie aktywniejszą rolę w monitorowaniu stosowania prawa wspólnotowego w ramach swojego zakresu kompetencji oraz otrzymywać w tym celu wsparcie i regularne informacje ze strony Komisji; sugeruje, że tam, gdzie to możliwe, sprawozdawca Parlamentu lub jego następca odpowiedzialny za daną kwestię powinien odgrywać centralną i stałą rolę w procesie przeglądu zgodności prawa państw członkowskich z prawem wspólnotowym; zauważa, że (skreślenie) regularne posiedzenia w sprawie stosowania prawa wspólnotowego organizowane przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności należy rozszerzyć na wszystkie komisje parlamentarne i umożliwić systematyczny udział Komisji;

37.   zauważa jednak, że niechęć Komisji do dostarczenia precyzyjnych informacji o kwestiach, w przypadku których rozpoczęto postępowanie w sprawie naruszenia, znacznie zmniejsza zainteresowanie opinii publicznej tymi posiedzeniami oraz ich skuteczność; wzywa komisje Parlamentu, aby w stosownych przypadkach rozważyły włączenie przedstawicieli odpowiednich państw członkowskich lub Rady na listę gości zapraszanych na posiedzenia w sprawie stosowania prawa wspólnotowego;

38.   uważa, że komisje Parlamentu (w tym Komisja Petycji) powinny otrzymać wystarczające wsparcie administracyjne, tak aby skutecznie wypełniać swoje zadania; zwraca się do grupy roboczej ds. reformy parlamentarnej, Komisji Budżetowej i innych właściwych organów Parlamentu, aby przedstawiły konkretne propozycje odnoszące się m.in. do wspomnianej istotnej roli sprawozdawców i oceniły możliwość powołania w sekretariatach poszczególnych komisji specjalnej grupy zadaniowej, aby zagwarantować trwałe i skuteczne monitorowanie stosowania prawa wspólnotowego;

39.   wzywa do zacieśnienia współpracy między parlamentami krajowymi a Parlamentem Europejskim i odnośnymi parlamentarzystami w celu promowania i zwiększenia skutecznej kontroli kwestii europejskich na szczeblu krajowym; uważa, że parlamenty krajowe mają do odegrania znaczącą rolę w monitorowaniu stosowania prawa wspólnotowego, przyczyniając się tym samym do wzmocnienia legitymacji demokratycznej Unii Europejskiej i jej zbliżenia do obywateli;

40.   przypomina o zobowiązaniu Rady do zachęcenia państw członkowskich do sporządzania i publikowania tabel ilustrujących związek pomiędzy dyrektywami i krajowymi środkami transpozycji; podkreśla, że tabele te mają zasadnicze znaczenie dla umożliwienia Komisji skutecznej kontroli środków wykonawczych we wszystkich państwach członkowskich; proponuje, jako współustawodawca, podjęcie wszystkich niezbędnych kroków dla zapewnienia, aby przepisy dotyczące tych tabel nie były usuwane z tekstu wniosków Komisji w procesie ustawodawczym;

41.   zauważa, że sądy krajowe odgrywają zasadniczą rolę w stosowaniu prawa Wspólnoty, i w pełni popiera wysiłki Komisji w celu określenia obszarów, w których użyteczne mogłyby być dodatkowe szkolenia dla sędziów krajowych, przedstawicieli zawodów prawniczych i urzędników krajowych organów;

42.   zwraca się do Komisji, aby usprawniła kontrolę przestrzegania decyzji Parlamentu w sprawie immunitetów parlamentarnych przez organy sądowe państw członkowskich, a w przypadku stwierdzenia przez nią nieprzestrzegania tych decyzji, aby informowała Parlament o dalszych krokach, jakie zostaną podjęte;

o
o   o

43.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Trybunałowi Sprawiedliwości, Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 297 E z 7.12.2006, str. 122. (2) COM(2007)0502, punkt 2.2. (3) COM(2002)0725, punkt 3.1. (4) COM(2007)0502, punkt 3. (5) COM(2002)0141. (6) Notatka Komisji w sprawie współpracy pomiędzy Komisją i sądami w państwach członkowskich UE odnośnie stosowania art. 81 i 82 Traktatu WE (Dz.U. C 101 z 27.4.2004, str. 54), ust. 17-20.

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustalającego wymogi w zakresie akredytacji i nadzoru rynkowego odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu (COM(2007)0037 – C6-0068/2007 – 2007/0029(COD))

P6_TA(2008)0061 A6-0491/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0037),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 i 133 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0068/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0491/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 lutego 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady ustalającego wymogi w zakresie akredytacji i nadzoru rynkowego odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 339/93

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr .../2008.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu (COM(2007)0053 – C6-0067/2007 – 2007/0030(COD))

P6_TA(2008)0062 A6-0490/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0053),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 95 Traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0067/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, jak również Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, a także Komisji Prawnej (A6-0490/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 lutego 2008 r. w celu przyjęcia decyzji nr .../2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu, uchylająca decyzję 93/465/EWG

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr .../2008/WE.)

Rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego procedury dotyczące stosowania niektórych krajowych przepisów technicznych do produktów wprowadzonych zgodnie z prawem do obrotu w innym państwie członkowskim oraz uchylające decyzję 3052/95/WE (COM(2007)0036 – C6-0065/2007 – 2007/0028(COD))

P6_TA(2008)0063 A6-0489/2007

(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2007)0036),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 37 i 95 traktatu WE, zgodnie z którymi Komisja przedstawiła wniosek Parlamentowi (C6-0065/2007),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz opinie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, jak również Komisji Prawnej (A6-0489/2007),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 21 lutego 2008 r. w celu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr .../2008 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego procedury dotyczące stosowania niektórych krajowych przepisów technicznych do produktów wprowadzonych do obrotu zgodnie z prawem w innym państwie członkowskim oraz uchylające decyzję nr 3052/95/WE

(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu z pierwszego czytania odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, rozporządzenia (WE) nr .../2008.)

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy

P6_TA(2008)0064 RC-B6-0066/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu, w szczególności rezolucje z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie kryzysu humanitarnego na terytoriach palestyńskich i roli UE(1), z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy(2), z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie MEDA i wsparcia finansowego dla Palestyny – ocena, realizacja i kontrola(3), z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Bliskiego Wschodu(4) i z dnia 11 października 2007 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy(5),

–   uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 (S/RES/242) z dnia 22 listopada 1967 r. i 338 (S/RES/338) z dnia 22 października 1973 r.,

–   uwzględniając IV konwencję genewską (1949),

–   uwzględniając deklarację z Annapolis z dnia 27 listopada 2007 r.,

–   uwzględniając wnioski z posiedzenia Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 28 stycznia 2008 r.,

–   uwzględniając deklarację w sprawie sytuacji w Strefie Gazy z dnia 28 stycznia 2008 r. wydaną przez Komitet ds. Politycznych, Bezpieczeństwa i Praw Człowieka Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego,

–   uwzględniając rezolucję przyjętą przez Radę Praw Człowieka ONZ w dniu 24 stycznia 2008 r. w sprawie przypadków pogwałcania praw człowieka w Strefie Gazy (A/HRC/S-6/L.1),

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że w wyniku blokady przepływu ludności i towarów, częściowej odmowy dostępu do wody pitnej, żywności i elektryczności, a także braku podstawowych towarów i usług, sytuacja humanitarna w Strefie Gazy uległa dalszemu pogorszeniu,

B.   mając na uwadze, że przejścia graniczne po obydwu stronach granicy z Gazą są zamknięte od miesięcy; mając na uwadze, że blokada przepływu ludności i towarów w jeszcze większym stopniu sparaliżowała gospodarkę w Strefie Gazy,

C.   mając na uwadze, że kluczowe sektory usług publicznych, w tym systemy opieki zdrowotnej i edukacji, borykają się z poważnymi niedostatkami ze względu na brak podstawowych środków niezbędnych do ich funkcjonowania, a także mając na uwadze, że brak leków i paliwa do generatorów w szpitalach w Strefie Gazy naraża życie Palestyńczyków,

D.   mając na uwadze, że setki tysięcy Palestyńczyków przekroczyło ostatnio granicę między Strefą Gazy a Egiptem po sforsowaniu muru granicznego w poszukiwaniu artykułów niezbędnych dla zaspokojenia podstawowych potrzeb oraz mając na uwadze stopniowe opanowywanie sytuacji przez egipskie siły oraz ponowne uszczelnienie granicy w dniu 3 lutego 2008 r., co położyło kres swobodnemu przepływowi Palestyńczyków, a czego domagały się władze izraelskie,

E.   mając na uwadze, że zniszczenie części muru i ogrodzenia granicznego powodowane było niezwykle poważnym kryzysem humanitarnym w Strefie Gazy, w wyniku którego ludność palestyńska podjęła próbę wyegzekwowania nieodzownej potrzeby swobodnego przemieszczania się,

F.   mając na uwadze, że po długim okresie, w którym nie popełniano takich aktów, wskutek samobójczego ataku terrorystycznego w Dimonie zginęli i zostali ranni izraelscy cywile; mając na uwadze, że bojówki palestyńskie wciąż wystrzeliwują rakiety ze Strefy Gazy na terytorium Izraela; a także mając na uwadze, że armia Izraela wciąż prowadzi w Strefie Gazy działania wojskowe, w których giną osoby cywilne i które zagrażają ludności cywilnej, a także dokonuje pozasądowych egzekucji,

G.   mając na uwadze, że sytuacja i ostatnie wydarzenia polityczne w Strefie Gazy mogą zagrozić trwającym obecnie negocjacjom pomiędzy Izraelczykami i Palestyńczykami oraz wysiłkom na rzecz zawarcia porozumienia z końcem 2008 r., zgodnie z oświadczeniem stron na międzynarodowej konferencji w Annapolis z dnia 27 listopada 2007 r.,

H.   mając na uwadze, że w ostatnich latach Unia Europejska udzieliła Palestyńczykom znacznego wsparcia finansowego; mając na uwadze, że tymczasowy mechanizm międzynarodowy UE i finansowanie projektów znacznie przyczyniły się do uniknięcia katastrofy humanitarnej w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu; mając na uwadze zawieszenie przez Komisję, Program ONZ ds. Rozwoju, Agencję ONZ dla Pomocy Uchodźcom i Bank Światowy wielu projektów w zakresie infrastruktury z uwagi na brak możliwości importu surowców; mając na uwadze, że te biura, agencje i organizacje pomocy humanitarnej pomimo trudności kontynuowały swoje działania na ograniczoną skalę; mając na uwadze, że Unia Europejska wciąż udziela pomocy humanitarnej ludności palestyńskiej i zapewnia bezpośrednie dotacje dla pracowników Autonomii Palestyńskiej w Strefie Gazy; mając na uwadze, że Palestyńsko-europejski mechanizm na rzecz zarządzania pomocą socjalno-ekonomiczną (PEGASE) będzie stanowił nowy mechanizm finansowania dla UE i innych instrumentów pomocy międzynarodowej dla terytoriów palestyńskich,

I.   mając na uwadze, że podczas konferencji zorganizowanej w Annapolis każda ze stron wyraziła życzenie ponownego rozpoczęcia negocjacji z myślą o utworzeniu suwerennego i mogącego funkcjonować państwa palestyńskiego, istniejącego obok bezpiecznego państwa izraelskiego,

J.   mając na uwadze, że uczestnicy międzynarodowej konferencji darczyńców na rzecz państwa palestyńskiego, która odbyła się w grudniu 2007 r. w Paryżu, zobowiązali się do przekazania w ciągu trzech następnych lat łącznie 7,4 mld USD na rzecz wsparcia procesu tworzenia instytucji palestyńskich i odbudowy gospodarczej,

K.   mając na uwadze, że specjalny wysłannik kwartetu bliskowschodniego określił cztery projekty priorytetowe dla rozwoju gospodarczego i tworzenia instytucji dla terytoriów palestyńskich, w tym odbudowę oczyszczalni ścieków Beit Lahia w północnej Gazie,

1.   wyraża głębokie zaniepokojenie humanitarnym i politycznym kryzysem w Strefie Gazy oraz jego ewentualnymi dalszymi poważnymi skutkami; uważa, że ostatnie wydarzenia w Rafah, zarówno o charakterze pokojowym, jak i akty przemocy, są następstwem tego kryzysu w Strefie Gazy;

2.   wyraża głębokie współczucie dla ludności cywilnej dotkniętej przemocą w Gazie i w południowym Izraelu;

3.   ponawia wezwanie do natychmiastowego zakończenia wszelkich aktów przemocy;

4.   wzywa Izrael do zaprzestania działań wojskowych, w których giną osoby cywilne i które zagrażają ludności cywilnej, a także do zaniechania pozasądowych egzekucji;

5.   wzywa Hamas, w następstwie nielegalnego przejęcia Strefy Gazy, do zapobieżenia ostrzeliwaniu rakietowemu terytorium Izraela przez palestyńskie bojówki ze Strefy Gazy;

6.   uważa, że polityka izolacji Strefy Gazy nie sprawdziła się zarówno na poziomie politycznym, jak i humanitarnym; ponawia apel do wszystkich stron o pełne przestrzeganie prawa międzynarodowego, a w szczególności międzynarodowego prawa humanitarnego;

7.   pozytywnie ocenia reakcję Egiptu na zajścia w Rafah, która umożliwiła wielu palestyńskim rodzinom na uzyskanie dostępu do towarów niezbędnych dla zaspokojenia ich podstawowych potrzeb; wzywa rząd Egiptu, by nadal odgrywał czynną rolę w utrzymywaniu pokoju i stabilizacji w regionie;

8.   ponawia wezwanie do zakończenia blokady oraz do kontrolowanego ponownego otwarcia przejść granicznych po obu stronach Gazy; wzywa Izrael do zapewnienia przepływu ludności i towarów w Rafah, Karni i na innych przejściach granicznych, zgodnie z umową dotyczącą ruchu granicznego i dostępu do przejść granicznych; wzywa do wznowienia misji kontrolno-szkoleniowej UE na przejściu granicznym w Rafah; popiera oświadczenie wysokiego przedstawiciela UE ds. WPBiZ, zgodnie z którym należy rozważyć nowy mandat Rady dla misji; w tym kontekście wzywa do zwiększonej obecności międzynarodowej w regionie;

9.   z zadowoleniem przyjmuje wniosek Autonomii Palestyńskiej w sprawie objęcia kontroli nad przejściami granicznymi na podstawie umowy pomiędzy Egiptem, Izraelem i Autonomią Palestyńską, a także wyraża poparcie dla ostatniej rezolucji Ligi Arabskiej w tej sprawie; wzywa jednak Autonomię Palestyńską do pomocy przy ustanawianiu warunków koniecznych do zaangażowania wszystkich stron konfliktu w Strefie Gazy w tym zakresie;

10.   jest zdania, że ludność cywilna powinna być wykluczona z wszelkich działań wojskowych i wszelkiej odpowiedzialności zbiorowej; wzywa Izrael do spełnienia jego międzynarodowych zobowiązań jako okupanta w Strefie Gazy; wzywa Izrael do zagwarantowania ciągłego i dostatecznego przepływu pomocy humanitarnej oraz podstawowych towarów i usług, w tym paliwa i prądu, do Strefy Gazy; wyraża głębokie zaniepokojenie decyzją Izraela o sukcesywnym zmniejszaniu dostaw prądu do Strefy Gazy o 5% tygodniowo, czego nie można uznać za zgodne z zapewnieniem minimalnych potrzeb humanitarnych; z zadowoleniem przyjmuje petycję dziesięciu izraelskich organizacji praw człowieka przeciw odcinaniu dostaw paliwa i energii elektrycznej w Strefie Gazy;

11.   uważa, że funkcjonowanie instytucji publicznych zapewniających podstawowe usługi oraz działania międzynarodowych biur, agencji i organizacji humanitarnych, które starają się poprawić warunki życia Palestyńczyków zamieszkujących Strefę Gazy, wymaga – pomimo impasu politycznego – dialogu między Autonomią Palestyńską a Hamasem;

12.   podkreśla niezwykłe znaczenie stałego połączenia geograficznego i handlowego pomiędzy Strefą Gazy a Zachodnim Brzegiem oraz pokojowego i trwałego politycznego zjednoczenia obu terytoriów; wzywa Hamas do zrewidowania swojego stanowiska zgodnie z zasadami ustalonymi przez kwartet bliskowschodni i uprzednio uzgodnionymi zobowiązaniami międzynarodowymi oraz do poparcia procesu pokojowego i prowadzonych negocjacji;

13.   ponawia apel o natychmiastowe uwolnienie izraelskiego kaprala Gilada Shalita, co zostałoby odebrane jako akt dobrej woli ze strony Hamasu, oraz wszystkich uwięzionych byłych ministrów, ustawodawców i burmistrzów palestyńskich; uznaje znaczenie uwolnienia przetrzymywanych osób dla budowania zaufania w kontekście obecnych rozmów pokojowych;

14.   przypomina stronom konfliktu o podjętych przez nie w Annapolis zobowiązaniach do prowadzenia negocjacji w dobrej wierze w celu zawarcia do końca 2008 r. traktatu pokojowego, rozwiązującego wszystkie nierozstrzygnięte kwestie, w tym wszystkie kluczowe kwestie, bez wyjątku, jak ustalono w poprzednich porozumieniach; wzywa obie strony do wypełnienia zobowiązań spoczywających na nich na mocy "mapy drogowej";

15.   wzywa Radę i Komisję do dalszego zapewniania, wraz ze wspólnotą międzynarodową, podstawowej pomocy humanitarnej dla Palestyńczyków żyjących w Strefie Gazy, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb najbardziej zagrożonych grup; podkreśla znaczenie nowego mechanizmu finansowania PEGASE; wyraża jednak głębokie zaniepokojenie zniszczeniem infrastruktury sfinansowanej w ramach pomocy humanitarnej lub finansowania projektów przez Unię Europejską, co zmniejsza skuteczność pomocy UE i wpływa negatywnie na poczucie solidarności opinii publicznej w państwach członkowskich;

16.   z zadowoleniem przyjmuje wyniki międzynarodowej konferencji darczyńców na rzecz państwa palestyńskiego, która odbyła się w grudniu 2007 roku, a mianowicie zobowiązanie do przekazania 7,4 mld USD, oraz wzywa wszystkich darczyńców do wypełnienia podjętych zobowiązań, tak aby wesprzeć wysiłki na rzecz tworzenia przyszłego państwa palestyńskiego zgodnie z planem reformy i rozwoju, przedstawionym przez premiera Salama Fayyada;

17.   wyraża poważne zaniepokojenie skutkami, jakie wywiera na środowisko i zdrowie ludzkie brak konserwacji oczyszczalni ścieków, a w szczególności wzywa wszystkie strony do ułatwienia dostępu do towarów niezbędnych do naprawy i odbudowy zakładu Beit Lahia, o czym wspominał specjalny wysłannik kwartetu bliskowschodniego;

18.   wzywa do pilnego przedstawienia przykładowego projektu energetycznego dla Gazy, możliwie w obszarze Rafah, celem zapewnienia ludności niezależności i samowystarczalności pod względem produkcji energii elektrycznej i odsalania;

19.   zwraca się do grupy roboczej ds. Bliskiego Wschodu o zbadanie, we współpracy z Komisją i zainteresowanymi organizacjami międzynarodowymi, skutków zniszczenia infrastruktury w Strefie Gazy, ze szczególnym uwzględnieniem obiektów sfinansowanych w ramach pomocy humanitarnej lub finansowania projektów przez Unię Europejską;

20.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnemu wysłannikowi kwartetu bliskowschodniego, przewodniczącemu Zgromadzenia Eurośródziemnomorskiego, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej, palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, rządowi Izraela, Knesetowi oraz rządowi i parlamentowi Egiptu.

(1) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, str. 223. (2) Dz.U. C 314 E z 21.12.2006, str. 324. (3) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0277. (4) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0350. (5) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0430.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie siódmej sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNHRC)

P6_TA(2008)0065 RC-B6-0092/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Komisji Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka (UNCHR) uchwalone od 1996 r., a w szczególności rezolucję z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie piątej sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNHRC)(1), jak również rezolucje z dnia 16 marca 2006 r. w sprawie wyniku negocjacji dotyczących Rady Praw Człowieka i 62. sesji Komisji Praw Człowieka ONZ(2), z dnia 29 stycznia 2004 r. w sprawie stosunków pomiędzy Unią Europejską a Organizacją Narodów Zjednoczonych(3), z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawie reformy Organizacji Narodów Zjednoczonych(4), z dnia 29 września 2005 r. w sprawie rezultatów Światowego Szczytu Narodów Zjednoczonych w dniach 14-16 września 2005 r.(5) oraz z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie rocznego sprawozdania z zakresu sytuacji praw człowieka na świecie w roku 2006 oraz polityki UE w tej dziedzinie(6),

–   uwzględniając pilne rezolucje na temat praw człowieka i demokracji,

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych A/RES/60/251 ustanawiającą Radę Praw Człowieka (UNHRC),

–   having regard uwzględniając poprzednie zwyczajne oraz nadzwyczajne sesje UNHCR, w szczególności szóstą sesję zwyczajną, a także szóstą sesję nadzwyczajną w sprawie łamania praw człowieka wynikającego z izraelskich ataków wojskowych i wtargnięć na okupowane terytorium palestyńskie, w szczególności do okupowanej Strefy Gazy, która odbyła się w dniach 23-24 stycznia 2008 r.,

–   uwzględniając zbliżającą się siódmą sesję UNHRC, która odbędzie się w marcu 2008 r.

–   uwzględniając fakt, że pierwsza oraz druga tura wszechstronnego przeglądu okresowego odbędzie się w dniach od 7 do 18 kwietnia 2008 r. oraz od 5 do 16 maja 2008 r.,

–   uwzględniając art. 103 ust. 4 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że poszanowanie, promowanie oraz ochrona uniwersalności praw człowieka stanowią część etycznego oraz prawnego dorobku Unii Europejskiej, a także jedną z podwalin europejskiej jedności i integralności,

B.   mając na uwadze, że UNHRC stanowi rzeczywistą bazę intensywniejszego promowania i lepszej  ochrony praw człowieka w ramach ONZ,

C.   mając na uwadze kluczowy charakter siódmej sesji UNHRC jako pierwszej sesji, podczas której analizowany będzie szeroki wachlarz kwestii o zasadniczym znaczeniu w ramach nowych metod pracy wynikających z przyjętych w roku 2006 i 2007 reform w zakresie tworzenia instytucji, i w trakcie której uregulowane zostaną procedury dotyczące wszechstronnego przeglądu okresowego,

D.   mając na uwadze, że wiarygodność UNHRC opiera się na wdrażaniu tych reform i mechanizmów w sposób, który pozwoli Radzie zwiększyć zdolność reagowania na przypadki łamania praw człowieka na świecie,

E.   mając na uwadze, że na czas trwania siódmej sesji UNHRC powołana zostanie, jak rok i dwa lata temu, delegacja ad hoc Parlamentu Europejskiego, podobnie jak  wcześniej tworzono ją dla poprzednika UNHRC, Komisji ONZ ds. Praw Człowieka,

Działalność Rady Praw Człowieka

1.   podkreśla zasadniczą rolę, jaką Rada Praw Człowieka odgrywa w całej strukturze ONZ; ponownie wyraża przekonanie, że w centrum jej zainteresowań wciąż powinien znajdować się przede wszystkim problem łamania praw człowieka, jako że ogólne kwestie polityczne leżą w kompetencji innych organów ONZ; podkreśla szczególny charakter UNHRC, a mianowicie istotną rolę specjalnych procedur, sesji nadzwyczajnych, wszechstronnego przeglądu okresowego, interaktywnego dialogu oraz możliwości reagowania w sytuacji nagłego kryzysu;

2.   odnotowuje rezultaty działań UNHRC; z zadowoleniem przyjmuje realizację ambitnego programu opracowanego przez samą UNHRC, który obejmował przegląd jej procedur oraz metod pracy, w szczególności opracowanie oraz wdrażanie wszechstronnego przeglądu okresowego oraz przegląd procedur specjalnych;

3.   wyraża uznanie dla pozytywnych osiągnięć prezydencji UNHRC, a zwłaszcza jej udanej współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka (OHCHR); wzywa UE do uznania za priorytet udzielenie wsparcia kandydatom charakteryzującym się wysokim stopniem uczciwości, którzy będą startować w mających odbyć się w dniu 23 czerwca 2008 r. wyborach na nowego przewodniczącego UNHRC;

4.   z zadowoleniem przyjmuje organizację sesji nadzwyczajnych, ponieważ w zasadniczy sposób łączą one kwestie poważnego naruszania praw człowieka oraz niezależnych ekspertyz; wyraża jednak zaniepokojenie faktem, że UNHRC nie zdołała podjąć działań w odpowiedzi na wiele najbardziej palących przypadków łamania praw człowieka na świecie;

5.   zauważa, że celem sesji nadzwyczajnych jest odpowiedź na nagłe kryzysy, podczas gdy kwestie ustawicznego łamania praw człowieka powinny stanowić przedmiot sesji zwyczajnych, pozwalających na bardziej szczegółową analizę oraz dostarczanie rozwiązań długoterminowych;

6.   podkreśla, że aby sesje nadzwyczajne przyniosły pozytywne rezultaty, konieczne są uprzednie przygotowania oraz dobrze zorganizowane metody pracy; w związku z tym odnotowuje sukces kluczowych inicjatyw UE;

7.   zauważa bezpośredni wpływ sesji nadzwyczajnej w sprawie Birmy, zorganizowanej w Genewie w październiku 2007 r., w wyniku której potępiono rządowe represje i która wiązała się z wizytą specjalnego sprawozdawcy w celu zbadania sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Birmie; w obliczu pogarszającej się sytuacji praw człowieka w Birmie ubolewa nad brakiem dalszych działań oraz monitorowania realizacji zaleceń specjalnego sprawozdawcy;

Wybór nowych członków Rady Praw Człowieka ONZ przez Zgromadzenie Ogólne ONZ

8.   wzywa do przeprowadzenia we wszystkich regionach w maju 2008 r. wyborów opartych na konkurencji, aby umożliwić rzeczywisty wybór spośród państw członkowskich ONZ; ubolewa nad faktem, że dotychczas wybierano niektóre kraje o problematycznej sytuacji w zakresie praw człowieka, ponieważ oznacza to, że puszczano ją w niepamięć;

9.   wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie, aby nadal nalegały na ustanowienie kryteriów członkostwa na potrzeby wyboru do UNHRC, łącznie z wydawaniem stałych zaproszeń do udziału w procedurach specjalnych, jak również na monitorowanie rzeczywistego wywiązania się ze zobowiązań wyborczych złożonych przez państwa członkowskie ONZ; w oczekiwaniu na taką reformę wzywa do stosowania tej zasady przy podejmowaniu decyzji o udzieleniu poparcia państwom kandydującym przez państwa członkowskie UE zasiadające w UNHRC;

Procedury i mechanizmy
Wszechstronny przegląd okresowy

10.   uważa wszechstronny przegląd okresowy za potencjalny środek służący usprawnieniu kontroli powszechności zobowiązań i praktyk w dziedzinie praw człowieka na całym świecie poprzez takie samo traktowanie i jednakową kontrolę wszystkich państw członkowskich ONZ;

11.   wskazuje na fakt, że celem wszechstronnego przeglądu okresowego jest obiektywny przegląd sytuacji w kraju, aby zidentyfikować dziedziny łamania praw człowieka, które można poprawić dzięki wymianie sprawdzonych praktyk i ściślejszej współpracy, której rezultatem są zalecenia i wnioski; w związku z tym wzywa państwa członkowskie UE i Komisję, aby uwzględniły te zalecenia i wnioski przy określaniu celów i priorytetów programów pomocowych UE;

12.   wzywa, aby proces wszechstronnego przeglądu okresowego, którego pierwsza i druga runda odbędą się w dniach 7-18 kwietnia 2008 r. oraz w dniach od 5 do 16 maja 2008 r,. spełnił wyrażane dotąd oczekiwania; wzywa państwa członkowskie UE do przeprowadzania wszechstronnego przeglądu okresowego w sposób przejrzysty i obiektywny w myśl wyżej wymienionej rezolucji 60/251; wzywa państwa członkowskie UE, które poddane zostaną wszechstronnemu przeglądowi okresowemu, żeby były samokrytyczne i nie ograniczały swoich prezentacji do wyliczenia pozytywnych osiągnięć;

13.   zauważa, że wciąż trzeba zająć się wieloma kwestiami, w tym wyborem tzw. trojek ds. wszechstronnych przeglądów okresowych, które ułatwią przegląd państw członkowskich ONZ w dziedzinie praw człowieka; w związku z tym nalega na państwa członkowskie UE, aby nie akceptowały możliwości dyskrecjonalnego wyrażenia sprzeciwu wobec wyboru państw mających dokonywać przeglądu, która to możliwość przysługuje państwom poddanym przeglądowi;

14.   wzywa członków UNHCR do powołania niezależnych ekspertów jako swoich przedstawicieli w grupie roboczej odpowiedzialnej za przeprowadzenie wszechstronnego przeglądu okresowego; wzywa państwa członkowskie UE, żeby przewodziły w promowaniu takiego podejścia, przyjmując wspólne wytyczne w sprawie zasad regulujących wszechstronne przeglądy okresowe;

15.   odnotowuje, jak ważne są: udział społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka oraz procedury specjalne; ponownie wyraża przekonanie, że ich wnioski i zalecenia powinny stanowić podstawę niezależnego i wiarygodnego przeglądu;

Przegląd mandatów i powołanie osób upoważnionych w ramach procedur specjalnych

16.   podkreśla, że procedury specjalne są centralnym punktem systemu praw człowieka ONZ i odgrywają kluczową rolę w szczególności w Radzie Praw Człowieka; potwierdza, że członkowie UNHRC muszą wypełniać swoje zobowiązanie do pełnej współpracy w odniesieniu do procedur specjalnych;

17.   podkreśla, że wiarygodność UNHRC będzie zależała od nowych nominacji osób upoważnionych w ramach procedur specjalnych w marcu 2008 r.;

18.   apeluje, żeby na stanowiska osób upoważnionych mianowano osoby o uznanej wiedzy eksperckiej z zakresu praw człowieka, posiadające odpowiednie doświadczenie, wykazujące się niezależnością, bezstronnością, uczciwością i obiektywizmem, a także merytoryczną wiedzą o systemie procedur specjalnych;

19.   nalega na rządy, organizacje pozarządowe i odpowiednie stowarzyszenia zawodowe, aby przekazały nazwiska kandydatów spełniających kryteria wyboru na publiczną listę kandydatów, którą zarządza OHCHR;

20.   wzywa grupę konsultacyjną, która dokonuje przeglądu kandydatów do upoważnień w ramach procedur specjalnych i udziela przewodniczącemu rady zaleceń w sprawie nominacji, aby wypełniała swoje zadania w obiektywny i przejrzysty sposób oraz oparła swoje wybory na kryteriach profesjonalizmu i uczciwości;

21.   potępia decyzję Rady Praw Człowieka o nieodnowieniu mandatów sprawozdawców specjalnych ds. Białorusi i Kuby;

22.   z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie krajowych mandatów specjalnego sprawozdawcy ds. Sudanu i niezależnych ekspertów ds. Liberii, Haiti i Burundi;

23.   wyraża ubolewanie w związku z poparciem, jakiego UE udzieliła decyzji UNHRC o odebraniu mandatu grupie ekspertów w Darfurze; odnotowuje, że dalsze działania grupy ekspertów dodano do mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. Sudanu; z tego względu wyraża obawę, że mandat ten może ulec osłabieniu mandatu z powodu większego obciążenia pracą;

24.   ze względu na istotną wartość dodaną, jaką wnoszą grupy ekspertów, zachęca do wykazania większej rozwagi przy podejmowaniu decyzji o odbieraniu im mandatu w przyszłości;

25.   przychylnie odnosi się do odnowienia mandatów tematycznych, które poddano już przeglądowi;

26.   apeluje do państw członkowskich UE o zapewnienie odnowienia mandatu specjalnych sprawozdawców ds. Birmy i Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej oraz przedłużenia mandatu niezależnych ekspertów ds. Somalii i Demokratycznej Republiki Konga;

27.   z zadowoleniem przyjmuje utworzenie zespołu ekspertów złożonego z pięciu niezależnych członków zajmujących się prawami człowieka ludności rdzennej;

28.   zachęca do poddania pod dyskusję jak najwcześniej, a w każdym razie przed końcem roku 2008 kwestii przemocy wobec kobiet we wszelkich jej formach i przejawach oraz do ustanowienia priorytetów w ramach przyszłych działań i programów prac UNHRC służących rozwiązaniu tego problemu, jak uzgodniono w rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/61/143 z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie zintensyfikowania wysiłków w celu wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet;

29.   odnotowuje przyjęcie w dniu 18 czerwca 2007 r. kodeksu postępowania dla upoważnionych w zakresie procedur specjalnych; wzywa UNHRC do stosowania tego kodeksu postępowania w myśl wyżej wymienionej rezolucji 60/251 oraz do poszanowania niezależności procedur specjalnych;

30.   popiera wysiłki komisji koordynacyjnej ds. procedur specjalnych na rzecz stworzenia projektu odpowiedniej procedury, za pomocą której można by najlepiej wdrożyć kodeks postępowania i inne stosowne dokumenty, w tym podręcznik procedur specjalnych, z myślą o wzmocnieniu ich zdolności do ochrony i promowania praw człowieka; wzywa komisję koordynacyjną ds. procedur specjalnych do skutecznego i przejrzystego działania, aby uniknąć dyskusji natury technicznej, które mogłyby prowadzić do opóźnienia zasadniczych debat i stanowić przeszkodę dla mandatu w zakresie procedur specjalnych;

Procedura składania skargi

31.   zauważa, że procedura składania skarg przewidziana w procesie tworzenia instytucji UNHRC wydaje się być bardzo podobna do poprzedniej procedury 1503; wzywa do uruchomienia nowego mechanizmu o większej skuteczności w odniesieniu do identyfikowania przypadków wyraźnego i rażącego łamania praw człowieka, jak również zapobiegania takim sytuacjom i radzenia sobie z nimi;

Wkład UE

32.   uznaje aktywne zaangażowanie UE i jej państw członkowskich pierwszym roku działania UNHCR;

33.   z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE w trudne negocjacje w ramach szóstej sesji zwyczajnej mające na celu w szczególności osiągnięcie pozytywnych rezultatów w odniesieniu do odnowienia mandatów dla procedur specjalnych;

34.   przypomina o konieczności jednomyślnego podejścia UE do kwestii praw człowieka, a także o znaczeniu potwierdzania przez każde państwo członkowskie stanowiska UE w celu nadania mu większej wagi;

35.   wzywa UE do wsparcia swojej rezolucji dotyczącej osiągnięcia konsensusu w zakresie rozwiązania obecnego problemu łamania praw człowieka w związku z blokadą Strefy Gazy i ostrzałami rakietowymi skierowanymi na Izrael;

36.   wzywa do ściślejszej współpracy z OHCHR oraz do zachowania jego niezależności poprzez przyznanie mu odpowiednich funduszy;

37.   wzywa do dalszego wspierania procedur specjalnych w zakresie finansowania i personelu; wyraza swoje poparcie dla europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka(7), jako że stanowi on znaczące źródło finansowania procedur specjalnych; z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy prezydencji Grupy Roboczej ds. Praw Człowieka (COHOM) służące umocnieniu współpracy ze specjalnymi sprawozdawcami, w szczególności poprzez regularne zapraszanie ich na właściwe posiedzenia;

38.   wzywa Komisję i Radę do przyjęcia "wspólnego stanowiska" w celu zagwarantowania automatycznego podpisywania i ratyfikowania przez państwa członkowskie UE wszystkich międzynarodowych instrumentów w dziedzinie praw człowieka;

39.   odnotowuje działania UE na rzecz przyjęcia rezolucji w drodze konsensusu; wzywa państwa członkowskie UE do kontynuowania wysiłków na rzecz podjęcia dialogu z innymi grupami regionalnymi w celu zapewnienia szerokiego poparcia dla rezolucji na rzecz ochrony i promowania praw człowieka; wzywa UE do bardziej wydajnego wykorzystania pomocy i wsparcia politycznego dla krajów trzecich, by zachęcić je do współpracy z UNHRC;

40.   udziela mandatu delegacji Parlamentu Europejskiego na uczestnictwo w siódmej sesji UNHRC w celu wyrażenia obaw zawartych w niniejszej rezolucji; wzywa delegację do sporządzenia sprawozdania ze swojej wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka oraz uznaje za właściwe dalsze wysyłanie delegacji Parlamentu Europejskiego na istotne sesje UNHRC;

o
o   o

41.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 62 Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, Wysokiemu Komisarzowi ONZ ds. Praw Człowieka i ustanowionej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0235. (2) Dz.U. C 291 E z 30.11.2006, str. 409. (3) Dz.U. C 96 E z 21.4.2004, str. 79. (4) Dz.U. C 124 E z 25.5.2006, str. 549. (5) Dz.U. C 227 E z 21.9.2006, str. 582. (6) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0165. (7) Rozporządzenie (WE) nr 1889/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na świecie (Dz.U. L 386 z 29.12.2006, str. 1).

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie demograficznej przyszłości Europy (2007/2156(INI))

P6_TA(2008)0066 A6-0024/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 14 marca 1997 r. dotyczącą sprawozdania Komisji przedstawionego Radzie i Parlamentowi Europejskiemu na temat sytuacji demograficznej w Unii Europejskiej (1995)(1),

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 12 marca 1998 r. dotyczącą sprawozdania Komisji z 1997 r. na temat sytuacji demograficznej(2),

–   uwzględniając własną rezolucję z dnia 15 grudnia 2000 r. dotyczącą komunikatu Komisji "Europa dla wszystkich grup wiekowych – dobrobyt i solidarność między pokoleniami"(3),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Reakcja Europy na proces starzenia się ludności świata – Promowanie postępu gospodarczego i społecznego w starzejącym się świecie – Dokument Komisji Europejskiej na drugą światową konferencję poświęconą starzeniu się" (COM(2002)0143),

–   uwzględniając Europejski pakt na rzecz młodzieży, przyjęty przez Radę Europejską obradującą w Brukseli w dniach 22-23 marca 2005 r.,

–   uwzględniając zieloną księgę Komisji zatytułowaną "Wobec zmian demograficznych: nowa solidarność między pokoleniami" (COM(2005)0094),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie wyzwań demograficznych i solidarności między pokoleniami(4),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 września 2006 r. w sprawie przyszłego europejskiego modelu społecznego(5),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Demograficzna przyszłość Europy - przekształcić wyzwania w nowe możliwości" (COM(2006)0571),

–   uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany "Promowanie solidarności między pokoleniami" (COM(2007)0244),

–   uwzględniając wydaną w dniu 14 marca 2007 r. przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny opinię pod tytułem "Rodzina a zmiany demograficzne"(6) oraz jego główną propozycję podpisania przez państwa członkowskie europejskiego paktu na rzecz rodziny,

–   uwzględniając dokument roboczy Komisji zatytułowany "Demograficzna przyszłość Europy: fakty i liczby" (SEC(2007)0638),

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A6-0024/2008),

A.   mając na uwadze, że sytuacja demograficzna jest wypadkową różnych czynników, w tym między innymi: przyrostu naturalnego, średniej długości życia i przepływów migracyjnych, obecne wskaźniki dotyczące powyższych czynników w państwach członkowskich zapowiadają w perspektywie 2050 r. radykalne zmiany demograficzne, które przyniosą w szczególności starzenie się ludności Europy, której średnia wieku mogłaby zwiększyć się z 39 lat w 2004 r. do 49 lat w 2050 r.;

B.   mając na uwadze, że wspomniane zmiany demograficzne mogą, według szacunków Komisji, wywrzeć znaczący wpływ na strukturę populacji i piramidę wieku; że w związku z tym liczba ludzi młodych w wieku od 0 do 14 lat zmniejszy się ze 100 mln w 1975 r. do 66 mln w 2050 r., liczba ludności w wieku produkcyjnym, która ok. 2010 r. osiągnie najwyższy poziom 331 mln, stopniowo będzie się zmniejszać do ok. 268 mln w 2050 r., podczas gdy średnia długość życia pomiędzy 2004 a 2050 r. wzrośnie o 6 lat w przypadku mężczyzn i o 5 lat w przypadku kobiet, co w rezultacie doprowadzi do wzrostu liczby osób powyżej 80 roku życia z 4,1 % do 11,4 % w latach 2005-2050,

C.   mając na uwadze, że średni europejski wskaźnik obciążenia demograficznego (tj. stosunek liczby osób w wieku ponad 65 lat do liczby osób w wieku 14-65 lat) wzrośnie z 25% w 2004 r. do 53% w 2050 r.,

D.   mając jednak na uwadze, że przy ocenianiu ponoszonych przez społeczeństwo kosztów związanych z populacją bierną zawodowo większe znaczenie niż wskaźnik obciążenia demograficznego ma wskaźnik zależności gospodarczej (tj. stosunek populacji biernej zawodowo, takiej jak renciści i emeryci, dzieci i młodzież ucząca się, do populacji zawodowo czynnej w wieku produkcyjnym),

E.   mając na uwadze, że zmiany demograficzne wywierają znaczący wpływ na wydatki publiczne, które według szacunków mają wzrosnąć o 10% w latach 2004-2050;

F.   mając na uwadze, że zmiany demograficzne nie powinny do roku 2050 wywrzeć wpływu na całkowitą liczbę ludności Europy, lecz spowodują one znaczące różnice terytorialne, jako że niektóre regiony UE już teraz charakteryzuje znaczny odpływ młodych ludzi, w szczególności młodych kobiet; mając także na uwadze, że stosunek populacji Europy do populacji światowej zmaleje z 15 % według danych sprzed stu lat do 5 % w 2050 r., oraz mając na uwadze, że zmiany te wywierają bardzo zróżnicowany wpływ na regiony UE, podczas gdy nieproporcjonalnie wysoka liczba osób starszych zamieszkuje regiony z już ujemnym saldem migracji, regiony, w których odnotowuje się dodatnie saldo migracji, a co za tym idzie nie występuje tam jeszcze proces starzenia się społeczeństwa, dzięki imigracji osób młodych,

G.   mając na uwadze, że bezpłodność jest jedną z przyczyn spadku zaludnienia i że powinna zostać uznana za kwestię zdrowia publicznego i problem społeczny dotykający mężczyzn i kobiety; przypomina Komisji o wezwaniu do działania w zakresie bezpłodności i demografii przedstawionym przez Parlament w roku 2005, wzywającym Komisję do opracowania zaleceń w tym zakresie,

H.   mając na uwadze pozytywny wpływ legalnej imigracji na strukturę ludności europejskiej, oraz że jest ona konieczna, jeżeli chcemy utrzymać równowagę demograficzną; mając jednak na uwadze, że sama legalna imigracja nie jest wystarczającym elementem, by przeciwdziałać postępującemu starzeniu się społeczeństwa w UE oraz że konieczne są środki mające na celu zwiększenie przyrostu naturalnego wśród populacji zamieszkującej,

I.   mając na uwadze, że imigracja stanowi tylko częściowe i krótkoterminowe rozwiązanie dla zmian demograficznych w Europie, które wymagają zaangażowania państw członkowskich dla zapewnienia poszanowania zasady równouprawnienia płci w sektorze publicznym i prywatnym, ochrony macierzyństwa, zapewnienia wsparcia społecznego i finansowego dla rodzin i podjęcia środków mających na celu lepsze godzenie życia rodzinnego z pracą przez mężczyzn i kobiety;

J.   mając na uwadze, że niepełnosprawność jest w dużym stopniu powiązana z podeszłym wiekiem oraz że ludzie starsi są częściej narażeni na upośledzenie lub niepełnosprawność,

Uwagi ogólne

1.   odnotowuje z należytą powagą prognozy demograficzne na rok 2050; podkreśla jednak, że przewidywania obejmujące okres 50 lat nie są nieodwracalne, lecz stanowią poważny wskaźnik problemów, dla których już dziś trzeba znaleźć rozwiązanie, jeśli mamy utrzymać konkurencyjność w Europie, żywotność gospodarki, spójność społeczną, solidarność międzypokoleniową oraz jej model społeczny w przyszłości; jest zdania, że przewidywane zmniejszanie się liczby ludności w perspektywie do 2050 r. może w konsekwencji zaowocować obniżeniem wpływu na środowisko naturalne i stanowić szansę dla zrównoważonego rozwoju, co z kolei wymaga proaktywnej polityki na rzecz odpowiedniego dostosowania zagospodarowania przestrzeni, warunków mieszkaniowych, transportu i wszelkich innych rodzajów infrastruktury; uznaje uprawnienia państw członkowskich w tym zakresie;

2.   przypomina na wstępie, że dwie podstawowe przyczyny zmian demograficznych, tj. spadek wskaźnika urodzin i starzenie się ludności, wynikają z postępu, że wzrost średniej długości życia jest bezpośrednio spowodowany postępem w nauce, zwiększeniem się higieny i poziomu życia, że kontrolowanie płodności przez kobiety jest konsekwencją emancypacji i idzie w parze ze zwiększeniem się poziomu edukacji dziewcząt oraz z udziałem kobiet w życiu zawodowym i publicznym; uważa, że wymienione czynniki powinny być uznane za trwałe osiągnięcia ludzkości;

3.   uznaje, że warunkiem poprawy liczby urodzeń jest takie społeczeństwo, które czyni z dzieci priorytet swej polityki; podkreśla potrzebę stworzenia prorodzinnego otoczenia i poprawy warunków życia rodzin i dzieci dla umożliwienia rodzinom realizacji ich faktycznych aspiracji;

4.   podkreśla jednak, że wskaźnik dzietności w Unii Europejskiej, nadzwyczaj niski, bo wynoszący 1,5, nie odzwierciedla woli kobiet ani ambicji obywateli europejskich dążących do założenia rodziny, i mógłby również być związany z trudnościami godzenia życia zawodowego i rodzinnego (brak struktur opieki nad małymi dziećmi, wsparcia społeczno-ekonomicznego dla rodzin i dla zatrudnienia kobiet), z wywołującym niepokój kontekstem społecznym (niestałość pracy, drogie mieszkania) oraz z obawą przed przyszłością (późny dostęp ludzi młodych do zatrudnienia i jego nietrwałość);

5.   przypomina, że spożywanie alkoholu i narkotyków przez młodzież stanowi zagrożenie dla społeczeństwa, mogące pociągnąć za sobą poważne konsekwencje demograficzne ‐ prowadzi ono do spadku zdolności do pracy lub do założenia rodziny; zaleca zatem opracowywanie ukierunkowanych programów ramowych na rzecz zapobiegania wczesnemu spożywaniu alkoholu i narkotyków oraz na rzecz zwalczania uzależnienia młodych ludzi od narkotyków i alkoholu;

6.   uważa, że zwiększenie średniej długości życia jest pozytywne oraz powinno być tak postrzegane; dlatego też wzywa państwa członkowskie do powzięcia środków zaradczych przeciwko ubóstwu emerytów pozbawionych środków na mieszkanie, opiekę lekarską i przeżycie w godności ostatnich lat;

7.   wzywa do przyjęcia kompleksowych przepisów przeciw dyskryminacji, jako że kwestii demograficznej przyszłości Europy nie można rozpatrywać w oderwaniu od problemów grup szczególnie narażonych, żyjących na marginesie społeczeństwa i cierpiących z powodu skrajnego ubóstwa, często obarczanych winą za sytuację w jakiej się znalazły, co wpływa nie tylko na dzieci, ale także na przyszłe pokolenia;

8.   zwraca uwagę na sytuację maltretowania osób starszych i braku opieki nad nimi w rodzinie lub w instytucjach opiekuńczych; wzywa państwa członkowskie i Komisję do zintensyfikowania działań mających na celu wykrywanie przypadków niegodziwego traktowania osób starszych i skali tego zjawiska w Unii Europejskiej; zauważa, że według szacunków nawet 10% osób starszych doświadcza przed śmiercią jakiejś formy fizycznego, finansowego lub psychicznego znęcania się; wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwijania informacji, systemów ostrzegania i sankcji przeciw maltretowaniu; z zadowoleniem przyjmuje zamiar wydania w 2008 r. przez Komisję komunikatu na temat znęcania się nad osobami starszymi; wnioskuje, aby komunikat ten stał się okazją do opracowania kompleksowej strategii mającej na celu prowadzenie szeroko zakrojonej kampanii uwrażliwiania i działań w tej dziedzinie (szkolenie usługodawców, określenie norm jakości, sankcje przeciw znęcaniu się);

9.   wyraża ubolewanie, że Unia Europejska nie podjęła dotąd środków, by przygotować się na to wyzwanie, będące do przewidzenia od wielu lat; ubolewa w szczególności, że cele strategii lizbońskiej oraz zobowiązania podjęte podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie w dniach 15-16 marca 2002 r. i dotyczące opieki nad dziećmi, zatrudnienia osób powyżej 55 roku życia, lepszego godzenia życia rodzinnego i zawodowego oraz udziału kobiet w rynku pracy nie zostały wypełnione przez większość państw członkowskich UE oraz że Unia Europejska jako całość jest daleka od osiągnięcia tych celów;

10.   wzywa państwa członkowskie do podjęcia kroków przewidujących utworzenie dobrej jakości i przystępnych cenowo struktur opieki nad dziećmi i innymi osobami niesamodzielnymi, zgodnie z celami ustalonymi przez Radę Europejską na posiedzeniu w Barcelonie 15 i 16 marca 2002 r., wzywającymi państwa członkowskie do zapewnienia do 2010 r. opieki dla co najmniej 90% dzieci między trzecim rokiem życia a wiekiem rozpoczęcia obowiązkowej nauki szkolnej oraz dla co najmniej 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia; podkreśla, że kroki te powinny pozwolić rodzicom na dostosowywanie swojej obecności na rynku pracy w zależności od rytmu życia;

11.   uważa, że cele, jakie stawia sobie Unia Europejska, nie powinny ograniczać się do realizacji celów barcelońskich dotyczących opieki nad dziećmi; wyraża przekonanie, że opieka nad dziećmi powinna być postrzegana jako usługa powszechna dostępna dla wszystkich, którzy jej potrzebują;

12.   zwraca uwagę na niedostateczne przygotowanie wielu małych przedsiębiorstw na trudności związane ze starzeniem się siły roboczej i ewentualną konieczność wsparcia tych przedsiębiorstw przez państwa członkowskie w tym zakresie;

13.   przyjmuje z uznaniem inicjatywę Komisji polegającą na kontynuacji rozważań poświęconych temu wielkiemu wyzwaniu; wzywa Komisję do wspierania identyfikacji i wymiany dobrych praktyk na szczeblu regionalnym i lokalnym i do wykorzystania tej okazji do wprowadzania innowacji w Unii Europejskiej; podziela zintegrowane stanowisko Komisji wobec wyzwania związanego z sytuacją demograficzną oraz jego pięć głównych kierunków, prowadzące do porozumienia między pokoleniami, między płciami oraz między terytoriami; przypomina, że aby pomyślnie sprostać wyzwaniom demograficznym, państwa członkowskie powinny skutecznie wdrażać strategię lizbońską i ustanowić ścisłą koordynację polityk makroekonomicznych i społecznych na poziomie państw członkowskich, tak aby wzrost, konkurencyjność i wydajność systemu gospodarczego Unii Europejskiej mogły sprostać wyzwaniom związanym ze starzeniem się ludności i umożliwić państwom członkowskim wywiązanie się z ich zobowiązań poprzez planowanie innowacyjnej polityki w dziedzinie finansów publicznych, usług zdrowotnych, usług użyteczności publicznej, imigracji i integracji;

Wyzwanie związane z odnową demograficzną

14.   przyznaje, że decyzja dotycząca macierzyństwa to bardzo osobisty wybór mężczyzn i kobiet, który musi być szanowany; że wobec różnic we wskaźniku dzietności wynoszącym od 1,25 do 2,0 w zależności od państwa członkowskiego możliwe jest spowodowanie wzrostu krzywej urodzeń dzięki odpowiedniej polityce publicznej tworzącej otoczenie przyjazne rodzinie i sprzyjające urodzeniom; że w myśl zasad przedstawionych w europejskim pakcie na rzecz rodziny przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny środki te powinny być wdrażane długoterminowo i oferować stabilność konieczną do podjęcia decyzji o macierzyństwie;

15.   w związku z tym wzywa państwa członkowskie do powielania najlepszych praktyk w zakresie długości urlopu macierzyńskiego, który w poszczególnych państwach członkowskich trwa od 14 do 28 tygodni, jak również w zakresie urlopów wychowawczych, opieki i nadzoru przed porodem, gwarancji dochodów podczas ciąży i powrotu na to samo stanowisko; pragnie także, aby państwa członkowskie podjęły środki i przewidziały sankcje przeciw przemocy i znęcaniu się w rodzinie;

16.   przypomina o dyskryminacji, której ofiarami padają kobiety w zakresie warunków pracy oraz nieufności pracodawców w związku z chęcią posiadania przez nie potomstwa; przypomina, że kobiety są zatrudnianie na stanowiskach niższych w stosunku do swoich kwalifikacji oraz że niższy poziom ich zarobków w porównaniu ze średnią płacą jest szkodliwy dla ich niezbędnej niezależności ekonomicznej; wzywa państwa członkowskie do właściwego wdrożenia dyrektywy nr 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy(7) oraz do transpozycji dyrektywy Rady nr 92/85/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży i pracownic karmiących piersią(8); wzywa państwa członkowskie do podjęcia w ramach tej dyrektywy 92/85/EWG kroków wobec pracodawców, którzy bezpośrednio lub pośrednio dyskryminują pracownice pragnące mieć potomstwo;

17.   wzywa państwa członkowskie do rozważenia przyjęcia środków zapewniających szczególną ochronę i wsparcie kobietom po urodzeniu dziecka, a przede wszystkim młodym samotnym matkom, wziąwszy pod uwagę wciąż rosnącą liczbę rodziców samotnie wychowujących dzieci (85% z nich to kobiety), które bardziej niż pozostałe rodziny narażone są na poważne zagrożenie ubóstwem;

18.   zwraca uwagę na konieczność kierowania wydatków publicznych na potrzeby najmłodszych i na pomoc rodzinom wielodzietnym, zwłaszcza w dziedzinie systemów pomocy w zakresie opieki nad dziećmi, a także ochrony samotnych matek i rodziców samotnie wychowujących dzieci, szczególnie narażonych na wykluczenie społeczne, opuszczenie i ubóstwo; podkreśla, że usługi te leżą w interesie publicznym i przyczyniają się do tworzenia miejsc pracy i rozwoju gospodarczego na szczeblach lokalnym i regionalnym; zachęca Komisję do podkreślenia przykładów najlepszych praktyk w regionach niektórych państw członkowskich;

19.   zaleca zatem łączone inwestycje publiczno-prywatne w sektorze opieki nad dziećmi oraz w systemie edukacji przedszkolnej;

20.   podkreśla znaczenie odpowiedniego dostępu do usług w zakresie opieki nad dziećmi, osobami starszymi, niepełnosprawnymi i innymi osobami niesamodzielnymi, który umożliwiłby pełną i opartą na równych zasadach obecność mężczyzn i kobiet na rynku pracy i miałby wpływ na poziom zapewnianej we własnym zakresie opieki domowej;

21.   przypomina, że w wyniku dialogu społecznego zawarto porozumienia dotyczące urlopu rodzicielskiego oraz pracy w niepełnym wymiarze godzin, będące przedmiotem dyrektyw Rady 96/34/WE z dnia 3 czerwca 1996 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (9) oraz 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotycząca Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin (10); wzywa państwa członkowskie i Komisję Europejską do zapewnienia wdrożenia tych przepisów prawnych przy poszanowaniu zasady subsydiarności;

22.   wzywa państwa członkowskie do ułatwiania umieszczania w rodzinach zastępczych dzieci maltretowanych, sierot lub wychowywanych w specjalnych placówkach; zachęca do przeprowadzenia na szczeblu europejskim refleksji nad procedurami adopcji dzieci pochodzących z państw członkowskich lub krajów trzecich oraz do czuwania nad tym, aby krajowe i międzynarodowe zasady były przestrzegane i w miarę potrzeby zmieniane przy jednoczesnym poszanowaniu dobra dziecka; wzywa do zachowania największej czujności wobec wszelkich form znęcania się i handlu ludźmi;

23.   podkreśla, że model rodziny wciąż się zmienia; zwraca się zatem do Komisji i państw członkowskich o zwrócenie szczególnej uwagi na tę okoliczność podczas opracowywania i wdrażania polityk;

24.   podkreśla konieczność ulepszenia przepisów europejskich dotyczących ochrony ojcostwa; zwraca się do Komisji o zaproponowanie szczegółowych działań sprzyjających ułatwieniu ojcom większego zaangażowania w życie rodzinne, rozbudowując prawo do urlopu ojcowskiego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do promowania praw ojców w zakresie edukacji, opieki nad dzieckiem, zwłaszcza w przypadku separacji i rozwodu, dla zapewnienia równości płci w społeczeństwie europejskim;

25.   wzywa Komisję do uwzględnienia delikatnego problemu bezpłodności dotykającego kobiety tak zamężne jak i niezamężne lub pary;

26.   zauważa, że bezpłodność jest chorobą uznaną przez Światową Organizację Zdrowia, mogącą pociągać za sobą poważne skutki takie jak depresja; podkreśla, że stale wzrasta liczba przypadków bezpłodności, dotykając obecnie ok. 15% par; zachęca zatem państwa członkowskie do zagwarantowania parom powszechnego dostępu do leczenia bezpłodności;

27.   zachęca państwa członkowskie do wskazywania i wymiany dobrych praktyk prorodzinnych, do zapewniania systemów zasiłków rodzinnych, a także usług socjalnych użyteczności publicznej na rzecz ochrony i wsparcia rodziny; wzywa państwa członkowskie do wspierania szczególnie młodych rodziców, którzy kontynuują kształcenie się lub studia;

28.   wzywa państwa członkowskie, by uznały społeczną, gospodarczą i edukacyjną wartość nieformalnej pracy w rodzinie w formie opieki nad dziećmi i innymi osobami wymagającymi opieki i zbadały możliwość formalnego uznania tego stanu rzeczy za wysługę lat, przyznania praw emerytalnych i prawa do zabezpieczeń społecznych dla osób wykonujących tego typu nieformalną pracę;

29.   zachęca państwa członkowskie do wprowadzania pozytywnych działań na rzecz rodzicielstwa, takich jak dodatkowe prawa emerytalne czy ulgi podatkowe na otwieranie żłobków w przedsiębiorstwach, oraz do wymiany dobrych praktyk w tej dziedzinie;

Wyzwanie związane z zasobami ludzkimi

30.   zauważa, że wobec dysproporcji między ludnością pracującą i ludnością niepracującą spowodowanej zmianami demograficznymi Unia Europejska dysponuje znaczącym marginesem wzrostu zatrudnienia poprzez zatrudnianie kobiet, ludzi młodych i osób starszych oraz osób niepełnosprawnych; wyraża przekonanie, że pełne zatrudnienie musi stać się celem krótkoterminowym w ramach przeglądu strategii lizbońskiej w roku 2008;

31.   nawołuje do zmiany obecnego systemu zarządzania zasobami ludzkimi, który poprzez zatrudnienie niewielkiej liczby ludzi młodych poniżej 25-30 roku życia oraz osób powyżej 55 roku życia ogranicza okres aktywności zawodowej większości populacji do około 30 lat; wzywa do propagowania zapobiegawczych i całościowych metod zarządzania kwestiami związanymi z wiekiem;

32.   nawołuje do całościowego i zorientowanego na jakość podejścia do kwestii zasobów ludzkich oraz proponuje przyjęcie definicji "cyklu aktywności zawodowej" z uwzględnieniem kształcenia, uczenia się przez całe życie i zwiększenia rangi formalnej i nieformalnej wiedzy i kwalifikacji, jak również kariery od początku do końca okresu aktywności zawodowej;

33.   uznaje, że segmentacja rynku pracy, a także coraz powszechniejsze występowanie niepewnych form pracy prowadzi do coraz gorszego zabezpieczenia w wieku starszym; uważa, że państwa członkowskie powinny przeanalizować i wymienić pomysły na dobre wzorce postępowania w odniesieniu do zachowywania składek na ubezpieczenia społeczne przez całe życie w celu wzmocnienia bezpieczeństwa w wieku starszym;

34.   uważa, że wszelkie kroki, jakie miałyby zostać podjęte, mając na względzie rozwój demograficzny, muszą uwzględniać wzrost wydajności ludności czynnej zawodowo, co oznacza, iż ważne są nie tylko liczba osób aktywnych względem liczby osób nieaktywnych zawodowo, lecz również wzrost wydajności;

35.   wzywa do pogłębionego dialogu z partnerami społecznymi, przedsiębiorstwami, środowiskiem akademickim, organizacjami pozarządowymi i mediami z myślą o przygotowaniu się na wspomniane zmiany demograficzne; podkreśla, że zwiększenie wydajności będzie w przyszłości zależeć przede wszystkim od inwestycji w badania i rozwój oraz w innowacje technologiczne oraz podkreśla absolutną konieczność przewidywania przez przedsiębiorstwa potrzeb związanych z kwalifikacjami pracowników poprzez perspektywiczne zarządzanie miejscami pracy i przebiegiem kariery pracowników oraz poprzez inwestowanie w kształcenie przez całe życie ukierunkowane na waloryzację kwalifikacji zawodowych;

36.   wzywa do podjęcia konkretnych inicjatyw sprzyjających przedłużeniu aktywności zawodowej osób starszych, jeśli taka jest ich wola, w celu przekazania doświadczenia zawodowego młodym ludziom, innym pracownikom i pracodawcom;

37.   zachęca do inwestycji w edukację i szkolenie, w tym z użyciem nowych technologii, w celu zwiększenia poziomu podstawowego wykształcenia wszystkich jako podstawowego warunku rozwijania zdolności do przyszłego dostosowywania się i zmiany zawodu poprzez uczenie się przez całe życie, oraz do rozwijania środków wspomagających rozpoczęcie życia zawodowego przez ludzi młodych, a także powrót ludzi starszych i grup szczególnie narażonych do życia zawodowego, w celu wspierania na drodze zawodowej przez cały okres trwania aktywnego życia zawodowego;

38.   proponuje, by w oparciu o wolne negocjacje zbiorowe lub w porozumieniu z radami pracowniczymi, przedsiębiorstwa jak najszybciej ograniczyły kierowanie pracowników na wcześniejsze emerytury, zgodnie z tradycjami poszczególnych państw członkowskich i zachęca te ostatnie do promowania roli pracowników-seniorów i do sprzyjania ich zatrudnianiu; przyznaje jednakże, że w przypadku pracowników starszych (powyżej minimalnego wieku emerytalnego), którzy nie chcieliby już pracować w pełnym wymiarze godzin, można rozważyć możliwości zatrudniania w niepełnym wymiarze godzin, elastycznego czasu pracy, telepracy oraz "job-sharing", co może stanowić nową formę stopniowego przechodzenia na emeryturę i ograniczyć skutki stresu związanego z tym okresem życia;

39.   uważa, że nadszedł czas, by zwalczać tzw. stres emeryta, czyli poczucie dyskomfortu, bezużyteczności i nihilizm, które odczuwają pracownicy w pierwszych dniach po przejściu na emeryturę, kiedy odkrywają, że są nieprzydatni, opuszczeni, samotni i bez przyszłości;

40.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do zaproponowania zachęt służących zwiększeniu dostępu osób młodych do rynku pracy poprzez wspieranie, na przykład, doradztwa ze strony pracowników, którzy osiągnęli wiek emerytalny, oraz młodych pracowników, w postaci "job-sharing" i zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin, w celu ułatwienia zmiany pokoleniowej;

41.   wzywa do zasadniczego zreformowania sposobu zarządzania karierą pracowników starszych, którzy po przekroczeniu 50 roku życia cierpią obecnie z powodu dyskryminacji przy zatrudnieniu, niedostatecznego dostępu do szkoleń, m.in. z zakresu nowych technologii, braku uznania ich doświadczenia oraz rzadkich awansów; przypomina, że ograniczenia wiekowe w zakresie kształcenia zawodowego stanowią przejaw dyskryminacji oraz wzywa państwa członkowskie do zwrócenia uwagi pracodawców i oferujących szkolenia na tę kwestię; wzywa w związku z tym do natychmiastowej transpozycji i skutecznego wdrożenia dyrektywy 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (11), która zakazuje dyskryminacji ze względu na wiek w zakresie szkoleń i zatrudnienia; jest zdania, że poza kwestią dostępu do kwalifikacji starsi pracownicy potrzebują często także bardziej indywidualnego wsparcia zawodowego w zakresie np. przygotowania do rozmów kwalifikacyjnych, nabywania pewności siebie lub pisania życiorysów; wzywa państwa członkowskie do rozważenia ukierunkowanego doradztwa zawodowego dla starszych pracowników oraz do tworzenia większej liczby programów rządowych mających na celu zwiększenie zatrudnienia wśród starszych obywateli; wzywa Komisję do monitorowania i interweniowania wśród państw członkowskich, których przepisy nadal dopuszczają dyskryminację ze względu na niepełnosprawność lub wiek;

42.   wzywa Komisję do monitorowania i interweniowania wśród państw członkowskich, których prawodawstwo nadal dopuszcza dyskryminację ze względu na niepełnosprawność lub wiek, łamiąc tym samym postanowienia traktatów i Kartę Praw Podstawowych Unii Europejskiej, która począwszy od 1 stycznia 2009 r. r. będzie prawnie wiążąca w Unii Europejskiej, tak by te państwa członkowskie bezzwłocznie uchyliły tego typu przepisy;

43.   wzywa Komisję do zebrania danych statystycznych z podziałem na różne grupy wiekowe, ujawniających różnorodne problemy obywateli oraz wszelkie formy dyskryminacji ze względu na wiek;

44.   przypomina, że starsi ludzie nie stanowią jednorodnej kategorii; podkreśla przede wszystkim, że starsze kobiety i starsi ludzie należący do mniejszości etnicznych mogą paść ofiarą różnego typu dyskryminacji;

45.   podkreśla, że zatrudnienie w niepełnym wymiarze godzin stanowi ważny krok na drodze do ponownego włączenia się do rynku pracy; wzywa państwa członkowskie do wspierania zwłaszcza małych przedsiębiorstw w propagowaniu zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin lub elastycznej organizacji pracy; ponownie podkreśla wartość pracy w niepełnym wymiarze godzin dla pracowników starszych, którzy mogą nie chcieć już wykonywać pracy na pełen etat;

46.   wzywa państwa członkowskie do promowania roli pracowników starszych na rynku pracy poprzez podkreślanie korzyści płynących z ich zatrudniania oraz zachęcanie pracodawców do elastycznej organizacji pracy, która skłania starszych pracowników do aktywności na rynku pracy;

47.   zwraca się do Komisji o przeprowadzenie – w oparciu o dane zestawione według płci – analizy korzyści podatkowych i istniejących przeszkód związanych z zatrudnieniem, ze szczególnym uwzględnieniem starzenia się ludności;

48.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do poprawienia dostępu do uczenia się przez całe życie;

49.   przypomina, że zasada ustawowego wieku emerytalnego stanowi osiągnięcie europejskich modeli społecznych i chroni przed przymusowym i wykraczającym poza granice rozsądku wydłużaniem życia zawodowego;

50.   przypomina, że każdy pracownik ma prawo do emerytury po osiągnięciu wieku emerytalnego, określonego przez każde państwo członkowskie w porozumieniu z partnerami społecznymi, przy poszanowaniu tradycji narodowej;

51.   podkreśla istnienie ogromnych dysproporcji pomiędzy emeryturami pracowniczymi mężczyzn i kobiet ze względu na przerwy w życiu zawodowym związane z obowiązkami opiekuńczymi wobec dzieci lub krewnych w podeszłym wieku; zwraca się do państw członkowskich o podjęcie środków mających na celu zagwarantowanie, że przerwy w karierze zawodowej związane z macierzyństwem i urlopami wychowawczymi przestaną mieć niekorzystny wpływ na wyliczenie wysokości emerytury; zachęca państwa członkowskie do rozważenia możliwości wprowadzenia subwencji do emerytur w zależności od liczby wychowywanych dzieci i do uznania przez społeczeństwo roli pomocy drugiej osobie;

52.   zachęca państwa członkowskie do podjęcia kroków koniecznych do modernizacji systemów opieki społecznej, a szczególnie systemów emerytalno-rentowych, tak aby zapewnić ich stabilność finansową i pozwolić im na zaradzenie skutkom starzenia się ludności; podkreśla, iż szczególną uwagę zwrócić należy na sytuację kobiet starszych, bardziej narażonych na ryzyko odizolowania i ubóstwa;

53.   zwraca się do Komisji o przeprowadzenie porównawczej analizy różnych systemów emerytalno-rentowych i zabezpieczenia społecznego kobiet w poszczególnych państwach członkowskich, tak aby poznać najlepsze praktyki w perspektywie rozwijania możliwości zatrudnienia kobiet oraz umożliwiania harmonijnego łączenia życia rodzinnego z pracą zawodową;

54.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do natychmiastowego zajęcia się zapewnieniem wsparcia zawodowego dla starszych pracowników, zważywszy na planowane podwyższenie ustawowego wieku emerytalnego w wielu państwach członkowskich;

55.   uważa jednak, że jakość i średnia długość życia osób, które przekroczyły wiek określony przez prawo uprawniający do emerytury państwa członkowskie są wyższe niż kiedykolwiek w przeszłości i uważa w związku z tym, że państwa członkowskie, w porozumieniu z partnerami społecznymi i z poszanowaniem tradycji narodowych, powinny wspierać, a nie utrudniać ustanawianie norm i wspólnych zasad pozwalających na dobrowolne przedłużenie okresu aktywności zawodowej powyżej wieku określonego przez prawo każdego z państw członkowskich; wzywa Komisję do dalszego prowadzenia analiz porównawczych obrazujących różnorodność systemów emerytalno-rentowych w państwach członkowskich oraz skutków społecznych i gospodarczych reform planowanych przez państwa członkowskie;

56.   wzywa państwa członkowskie do opracowania środków pozwalających na godzenie pracy kobiet i ich awansu zawodowego z obowiązkami rodzinnymi oraz do zwalczania dyskryminacji i stereotypów, które nadal dotykają je na rynku pracy i w zakresie edukacji; przypomina zasadę równego traktowania mężczyzn i kobiet oraz nienaruszalną zasadę europejskiego modelu społecznego gwarantującą równość wynagrodzeń za tę samą pracę w tym samym miejscu pracy;

57.   w związku z tym domaga się wprowadzenia środków prawnych w dziedzinie zatrudnienia w celu ostatecznego zniesienia tej formy dyskryminacji, a w szczególności rozbieżności w poziomach wynagrodzenia ze względu na płeć, a także uwzględniania kwestii płci w planowaniu budżetów publicznych;

58.   przypomina, że przyjazne środowisko pracy korzystnie i w znaczącym stopniu wpływa na wydajność pracy; wzywa państwa członkowskie do propagowania w miejscu pracy inicjatyw zmniejszających ryzyko wypadków wśród starszych pracowników, takich jak akcje służące poprawie psychospołecznych i materialnych warunków pracy, zmiany dotyczące organizacji i przedmiotu wykonywanych zadań, poprawienie ogólnego stanu zdrowia, dobrego samopoczucia i zdolności zawodowych pracowników oraz zwiększenie ich umiejętności i kompetencji zawodowych; wzywa przedsiębiorstwa do inwestycji na rzecz zapobiegania wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym, medycyny i higieny pracy oraz dialogu społecznego;

59.   podkreśla, że podstawową sprawą jest zapewnienie pracownikom starszym i niepełnosprawnym dostępnego, a co za tym idzie bezpiecznego miejsca pracy poprzez stworzenie odpowiednich udogodnień, zapewnienie specjalnego sprzętu przystosowanego do indywidualnych potrzeb i wymagań; zwraca także uwagę na fakt, że otoczenie wolne od przeszkód umożliwia starszym ludziom kontynuowanie niezależnego życia, a w ten sposób przyczynia się do oszczędności środków publicznych przeznaczanych na placówki opiekuńcze;

60.   wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia prawa umożliwiającego nie tylko rodzicom, ale także osobom starszym, na których może spoczywać obowiązek opieki, do wnioskowania o elastyczny czas pracy lub pracę w niepełnym wymiarze godzin;

61.   podkreśla kluczową rolę małych i średnich przedsiębiorstw w tworzeniu miejsc pracy w Unii Europejskiej;

62.   zauważa, że sektor usług zapewnia największą ilość miejsc pracy dla kobiet, imigrantów i starszych pracowników; wzywa do jak najszybszego utworzenia wewnętrznego rynku usług;

Wyzwanie związane z solidarnością między pokoleniami i regionami

63.   przypomina, że w imię kluczowej dla europejskiego modelu społecznego zasady solidarności międzypokoleniowej ludność czynna zawodowo ponosi koszty wypłacanych zasiłków lub rent, ochrony i opieki zdrowotnej niepracujących (dzieci, młodzieży, osób niesamodzielnych i starszych); nalega na zachowanie zasady solidarności pomimo przewidywanego braku równowagi demograficznej;

64.   podkreśla znaczenie aktywnych działań ze strony władz publicznych, zwłaszcza poprzez zapewnianie usług socjalnych użyteczności publicznej zarówno dla rodzin i małych dzieci, jak i w celu zajęcia się osobami starszymi i wszystkimi osobami niesamodzielnymi; uważa, że dostęp do tych usług jest prawem podstawowym; zwraca się do Komisji o zagwarantowanie w prawie wspólnotowym bezpieczeństwa prawnego usług socjalnych użyteczności publicznej, zapewniającego powszechny dostęp i zasadę solidarności;

65.   podkreśla znaczenie dzielenia się przez państwa członkowskie informacjami i najlepszymi praktykami dotyczącymi sposobów przygotowania systemów opieki zdrowotnej na zwiększony popyt związany ze starzeniem się społeczeństwa; w tym kontekście zauważa w szczególności, że starzenie się społeczeństwa będzie miało znaczący wpływ na zwiększenie wydatków publicznych na ochronę zdrowia, jako że niepełnosprawność i choroby o wiele częściej dotykają ludzi w podeszłym wieku, zwłaszcza powyżej 80. roku życia, którzy w nadchodzących dziesięcioleciach staną się najszybciej zwiększającą się grupą ludności;

66.   wzywa państwa członkowskie do stosowania surowszych środków przeciwko uchylaniu się od płacenia podatków i składek na ubezpieczenie społeczne, tak aby zapewnić stabilność systemów emerytalnych; uważa, że państwa członkowskie powinny wdrażać aktywne i skuteczne polityki zatrudnienia oraz wzywa państwa członkowskie do stworzenia elastycznych systemów i możliwości indywidualnego wyboru wieku odejścia na emeryturę (przekraczającego minimalny próg wiekowy) dzięki systemom zachęt dla pracowników, którzy zdecydują się pracować dłużej;

67.   podkreśla, że osoby starsze znacznie przyczyniają się do osiągnięcia spójności społecznej i gospodarczej oraz że ich aktywne działania w dziedzinie solidarności rodzinnej i międzypokoleniowej wzmacnia istniejące w obrębie rodziny znaczenie rozdziału zasobów; uważa również, że należy ułatwiać im udział w działalności na zasadzie wolontariatu i zachęcać do niego; na koniec uważa, że ich zapotrzebowanie na towary i usługi, korzystanie przez nich z usług związanych ze spędzaniem wolnego czasu, zabiegami i poprawianiem samopoczucia napędza rozwijający się sektor gospodarki i nowe bogactwo zwane "siwym złotem"; zwraca się więc do państw członkowskich o promowanie i rozszerzanie udziału osób starszych w gospodarce i społeczeństwie, czuwając zwłaszcza nad ich dobrym stanem fizycznym i dobrymi warunkami życia społecznego i finansowymi;

68.   wzywa państwa członkowskie do promowania roli osób starszych dla utrzymania solidarności międzypokoleniowej oraz, we współpracy z partnerami na szczeblu lokalnym, do ułatwiania uczestnictwa osób starszych w działalności na zasadzie wolontariatu, zwłaszcza o charakterze edukacyjnym, kulturowym i biznesowym;

69.   podkreśla znaczenie wolontariatu, który dla wielu osób jest sposobem na ponowne włączenie się do rynku pracy zachęca rządy do ułatwiania ludziom starszym pracy w charakterze wolontariuszy w zamian za rekompensatę;

70.   przypomina, że usługi socjalne użyteczności publicznej, zwłaszcza w zakresie opieki nad małymi dziećmi, ich zdrowia i edukacji ułatwiają udział rodziców w rynku pracy i przyczyniają się do zwalczania ubóstwa zwłaszcza w przypadku rodziców samotnie wychowujących dzieci; wyraża przekonanie, że usługi te mają zasadnicze znaczenie, aby Unia Europejska sprostała wyzwaniom demograficznym. uważa ponadto, że tworząc miejsca pracy usługi użyteczności publicznej przyczyniają się do rozwoju lokalnego i regionalnego oraz do konkurencyjności Unii Europejskiej; w związku z tym Parlament Europejski uważa, że konieczne jest zidentyfikowanie gospodarczych usług socjalnych użyteczności publicznej i dokonanie oceny ich wpływu społecznego i gospodarczego; wzywa do przyjęcia wskaźników jakości mających na celu zmierzenie postępów w zakresie realizacji celów barcelońskich; podkreśla, że tak samo należy pojmować i traktować gospodarcze usługi socjalne użyteczności publicznej na rzecz osób starszych i wymagających opieki;

71.   podkreśla, że sektor związany z wolontariatem oraz sieci społeczne w podupadających regionach przyczyniają się w dużym stopniu do zaspokojenia potrzeb społeczności lokalnej, lecz że nie mogą zastąpić kluczowej roli, jaką odgrywają władze publiczne świadcząc usługi użyteczności publicznej w tych regionach; jest zdania, że należy docenić to zaangażowanie społeczne, a podmioty aktywnie działające muszą być wspierane jako partnerzy w ramach polityki regionalnej; podkreśla, że uruchamiane są przez to procesy kształcenia, które umożliwiają regionom podjęcie wyzwań związanych ze zmianami demograficznymi;

72.   zachęca państwa członkowskie i władze regionalne do wykorzystywania w tym celu funduszy strukturalnych; wzywa Komisję do wspierania w ramach współpracy terytorialnej (w ramach art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(12)) wymiany doświadczeń między regionami, w których "srebrna gospodarka" już w tej chwili odgrywa znaczącą rolę lub w których będzie ją odgrywać w przyszłości;

73.   wzywa do szeroko zakrojonej debaty nad przysługującym wszystkim prawem do godziwej emerytury będącej warunkiem wypłacalności, godności i integracji społecznej ludzi starszych; przypomina o tym, że starsi ludzie znacząco przyczyniają się do spójności społecznej poprzez wolontariat i opiekę;

74.   zachęca państwa członkowskie do wspólnej refleksji nad ewentualnymi reformami, które mogłyby zapewnić trwałość systemów emerytur i opieki społecznej, a także do wprowadzenia w nich takich rozwiązań, które gwarantowałyby kobietom objęcie uprawnieniami emerytalnymi okresów urlopu macierzyńskiego i wychowawczego;

75.   wzywa państwa członkowskie, jeżeli jeszcze tego nie robią, do przeanalizowania zależności między świadczeniami emerytalnymi i zachętami do pracy, zwłaszcza w odniesieniu do elastycznej organizacji pracy, w celu usunięciu czynników odwodzących od pracy;

76.   zauważa, że starzenie się społeczeństwa europejskiego wiąże się ze znaczącymi różnicami między regionami i że krajowe dane dotyczące zmian demograficznych kryją różnorodne rzeczywiste sytuacje lokalne, co czasem utrudnia określenie potrzeb z zakresu infrastruktury i koniecznych transferów środków z rządów centralnych; zachęca Komisję do wspierania poprawy jakości i wiarygodności danych i statystyk dotyczących tendencji demograficznych i wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego przyspieszenia procesu swobodnego przepływu wszystkich pracowników w rozszerzonej Unii Europejskiej, jeszcze przed rokiem 2014;

77.   zachęca państwa członkowskie do utrzymania równowagi budżetowej pomiędzy dochodami a wydatkami związanymi z różnorakimi systemami emerytalnymi, w poszanowaniu zasady subsydiarności; jednocześnie wyraża uznanie dla tych państw członkowskich, które corocznie pozostawiają w rezerwie środki przeznaczone na przyszłe świadczenia tego rodzaju;

78.   stwierdza, że zmiany demograficzne mają poważne skutki w poszczególnych regionach, co wymaga zróżnicowanych strategii dostosowawczych w zależności od tego, czy chodzi o region, do którego napływa wielu migrantów oraz imigrantów, czy też o region wyludniający się; stwierdza, że jakość życia w regionach wyludniających się, głównie na obszarach wiejskich, definiuje się w inny sposób niż w regionach charakteryzujących się przyrostem ludności, dlatego też konieczne są odmienne strategie wsparcia;

79.   wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia wymiaru pokoleniowego w obrębie solidarności między regionami europejskimi i do uwzględnienia dalekosiężnych skutków terytorialnych różnych tendencji demograficznych występujących w Unii Europejskiej; podkreśla, że skutki te są ważne dla mieszkalnictwa i infrastruktury, w szczególności w obszarach miejskich, które prawdopodobnie ulegną zwiększeniu i gdzie nastąpi silna koncentracja migrantów; podkreśla również szczególne potrzeby lokalne w regionach o starzejącej się ludności w dziedzinie inwestycji w usługi sąsiedzkie w celu uwzględnienia potrzeb osób starszych i zapewnienia im jak najdłużej autonomii i niezależności; proponuje, by konieczność dokonywania tego typu inwestycji była uwzględniana podczas przyznawania funduszy strukturalnych i wykorzystywania oferowanych przez Europejski Fundusz Społeczny możliwości mobilizacji lokalnego kapitału z tytułu usługi; zwraca się o ich utrzymanie po 2013 r.; zwraca uwagę na fakt, że w regionach, w których obserwuje się odpływ ludności należy podjąć działania w celu utrzymania naturalnej równowagi demograficznej dzięki inwestycjom na rzecz zatrudnienia, kształcenia i dostępu do usług publicznych;

80.   proponuje, aby Komisja wspierała w ramach współpracy terytorialnej sieci europejskie, w których władze regionalne i lokalne oraz podmioty społeczeństwa obywatelskiego mogły uczyć się od siebie wzajemnie przy rozwiązywaniu problemów wynikających ze zmian demograficznych;

81.   wzywa państwa członkowskie do promowania projektów międzypokoleniowych, w ramach których osoby starsze współpracują z młodszymi i dzielą się z nimi umiejętnościami oraz zdobywają nowe doświadczenia; wzywa Komisję do ułatwienia wymiany dobrych praktyk w tej dziedzinie;

82.   apeluje do państw członkowskich, aby pomagały regionom wyludniającym się gwarantując wysoki poziom usług użyteczności publicznej (np. edukacji, w tym placówek opieki nad dziećmi, opieki społecznej i zdrowotnej, usług pocztowych), dostępność (np. poprzez transport publiczny, infrastrukturę transportową i sieci komunikacyjne) oraz uczestnictwo w procesach gospodarczych i kompetencje (np. poprzez szkolenie, w tym metody uczenia się przez całe życie oraz inwestycje w nowe technologie i ich wykorzystywanie); nalega, aby dostosowano założenia dotyczące wypełnienia tych zadań do wymogów lokalnych i do podmiotów działających na szczeblu lokalnym oraz aby poprawiono zdolności przystosowawcze tych podmiotów; zwraca szczególną uwagę na sytuację wysp, regionów przygranicznych, regionów górskich i innych obszarów oddalonych od dużych skupisk ludności;

83.   z zadowoleniem przyjmuje propozycję stworzenia Europejskiego Funduszu Integracji; wzywa kompetentne władze krajowe, regionalne i lokalne odpowiedzialne za opracowywanie programów spójności i rozwoju obszarów wiejskich oraz za zarządzanie nimi do jeszcze ściślejszej współpracy w celu zachęcania obywateli do powrotu do wyludniających się regionów wiejskich poprawiając warunki życia i pracy w tych regionach;

84.   z zadowoleniem stwierdza, że Komisja w swoim czwartym sprawozdaniu w sprawie spójności gospodarczej i społecznej określiła narastanie nierównowagi demograficznej jako jedno z wyzwań; z zainteresowaniem oczekuje na wyniki konsultacji społecznych i zdefiniowanie roli polityki regionalnej w zwalczaniu negatywnych skutków zmian demograficznych w przyszłym okresie programowania;

85.   przypomina państwom członkowskim, że dobrowolni opiekunowie, zwłaszcza osoby starsze, doświadczają wielu trudności; proponuje zapewnienie tej grupie osób większego wsparcia w celu pokonania różnorakich przeszkód związanych z zatrudnieniem;

86.   uważa, że tendencje demograficzne widoczne w ubogich dzielnicach miast oraz obszarach podmiejskich i wiejskich przełożą się prawdopodobnie na wyludnienie, które będzie miało decydujący wpływ na mieszkalnictwo i infrastrukturę;

87.   wzywa państwa członkowskie do poprawy dostępności odpowiednich warunków mieszkaniowych dla rodzin, szczególnie dla rodziców samotnie wychowujących dzieci i osób starszych (na przykład za pomocą "projektów międzypokoleniowych") w ramach rozwoju stref miejskich i planowania przestrzennego miast;

88.   podkreśla, że brak równowagi demograficznej na skalę światową może przyczynić się do spotęgowania różnic rozwojowych i nasilenia się ruchów migracyjnych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia tych czynników w polityce imigracyjnej z myślą o wspólnym rozwoju;

Wyzwanie związane z integracją imigrantów

89.   zauważa, że imigracja jest i będzie jednym z elementów sytuacji demograficznej w UE i mogłaby być korzystna z punktu widzenia gospodarczego, społecznego i kulturalnego zjawiskiem; wzywa zatem Komisję, państwa członkowskie i partnerów społecznych do wypracowania zrównoważonego i rozsądnego podejścia do kwestii imigracji, by przeciwdziałać ksenofobicznym oraz rasistowskim opiniom i działaniom i promować pełną i rzeczywistą integrację społeczną migrantów;

90.   uznaje jednak, że migracja, w szczególności z regionów, w których obserwuje się odpływ ludności, umożliwia również zniwelowanie negatywnych skutków zmian demograficznych i wzywa w związku z tym państwa członkowskie do uznania integracji społecznej migrantów za strategicznie istotne działanie polityczne;

91.   uważa, że w państwach członkowskich powinny być wzmocnione polityki integracyjne, aby ułatwić imigrantom osiedlenie się w Unii Europejskiej; dlatego też wyraża zadowolenie z decyzji Rady 2007/435/WE z dnia 25 czerwca 2007 r. ustanawiającej Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich na lata 2007–2013 jako część programu ogólnego "Solidarność i zarządzanie przepływami migracyjnymi"(13) i wierzy, że przyczyni się ona do ułatwienia społecznej i gospodarczej integracji migrantów w Unii Europejskiej;

92.   podkreśla potrzebę zdefiniowania i koordynowania przez państwa członkowskie polityk imigracyjnych, przy zagwarantowaniu imigrantom równych warunków życia i pracy; wzywa Komisję do jak najszybszego rozważenia i przedstawienia strategii i konkretnych środków związanych z imigracją ekonomiczną;

93.   podkreśla pilną potrzebę lepszego koordynowania polityki imigracyjnej państw członkowskich w celu zagwarantowania lepszej integracji imigrantów w społeczeństwie i włączenia ich w formalną gospodarkę, zapewnienia im bezpieczeństwa prawnego i społecznego, w tym prawa do emerytury; zwraca się do państw członkowskich o zdecydowaną walkę z handlem ludźmi i grupami przestępczymi umożliwiającymi nielegalną imigrację oraz o karanie pracodawców zatrudniających i/lub eksploatujących nielegalnych robotników; wyraża zadowolenie z powodu inicjatywy europejskiej mającej na celu walkę z nielegalnym zatrudnieniem i wykorzystywaniem oraz niegodnymi warunkami życia nielegalnych imigrantów;

94.   uznaje w tym kontekście szczególną rolę miast, w których osiedla się większość imigrantów oraz podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę wpływ obszarów miejskich na politykę imigracyjną oraz bezpośrednio zaangażować je w kształtowanie i wdrażanie tej polityki; z zainteresowaniem odnotowuje rozpoczęty w 2006 r. z inicjatywy Komisji Europejskiej i sieci miast Eurocities proces "Miasta, które integrują" oraz Deklarację mediolańską w sprawie integracji podpisaną w dniu 6 listopada 2007 r. w celu zapewnienia ciągłości dialogu na temat realizacji wspólnych zasad w sprawie integracji na szczeblu miejskim;

95.   podkreśla, że legalna imigracja na obszarze Unii Europejskiej powinna przynosić korzyści imigrantom i nie powinna stanowić ciężaru dla krajów pochodzenia; zachęca państwa członkowskie do rozszerzenia środków integracji na rzecz imigrantów;

96.   z zadowoleniem odnosi się do inicjatywy Komisji i państw członkowskich uwzględniania światowego wymiaru migracji i konsekwencji migracji ekonomicznej do Unii Europejskiej dla rozwoju krajów pochodzenia; podkreśla potrzebę uwzględnienia ryzyka drenażu mózgów w krajach pochodzenia imigrantów; wzywa Komisję i państwa członkowskie do rozwijania skutecznych środków przeciwdziałania drenażowi mózgów, razem z krajami trzecimi, których ten problem dotyczy;

97.   nalega, by względy czysto gospodarcze nie prowadziły do zapominania o ludzkim aspekcie imigracji oraz by możliwość łączenia rodzin była dostępna dla zainteresowanych nią imigrantów; wzywa do ścisłej współpracy w zakresie europejskiej polityki imigracyjnej oraz polityki zatrudnienia, polityki społecznej, edukacyjnej i regionalnej;

98.   przypomina, że środki finansowe przekazywane przez imigrantów przybyłych do Europy w niezwykle znaczącym stopniu przyczyniają się do utrzymania osób starszych w krajach rozwijających się;

99.   podkreśla, że polityka imigracyjna powinna mieć na celu eliminację dyskryminacji oraz dążenie do większej równości pod względem prawnym, socjalnym i społecznym, zarówno dla imigrantów już mieszkających w Europie, jak i dla osób, które przybędą do niej w przyszłości;

100.   uważa, że członkowie rodziny towarzyszący migrującym pracownikom powinni otrzymywać pozwolenie na pobyt oraz, jeżeli zajdzie taka potrzeba, pozwolenie na pracę;

101.   podkreśla ważną rolę, jaką pełnią migrujące kobiety i zwraca się do państw członkowskich o przyznanie kobietom należnego im miejsca w polityce integracji oraz o zapewnienie im wszystkich należnych praw;

102.   zachęca państwa członkowskie, by włączyły do programu kolejnego szczytu wymianę poglądów na temat zmian demograficznych oraz dobrych praktyk wypracowanych w dziedzinach takich, jak aktywne starzenie się, zatrudnienie młodych ludzi, polityka rodzinna oraz integracja imigrantów;

103.   przyjmuje z zadowoleniem zobowiązanie Komisji do przedstawiania co dwa lata sprawozdania z sytuacji demograficznej w powiązaniu z europejskim forum demograficznym; pragnie, by wspomniane sprawozdanie obejmowało także skutki polityki realizowanej w państwach członkowskich w odnośnych dziedzinach; wspiera zamiar Komisji poświęcenia co dwa lata jednego rozdziału sprawozdania bezpłodności i zawarcia w tym sprawozdaniu rozdziału dotyczącego przygotowań Unii Europejskiej do zmian demograficznych; wzywa Komisję do wprowadzenia systemu wskaźników monitorowania i analizowania rozwoju demograficznego w poszczególnych państwach członkowskich i w Unii Europejskiej;

104.   stwierdza, że przyszłość demokratyczna Europy stwarza nowe problemy w zakresie mechanizmów demokratycznych i sposobów uwzględniania różnorodnych głosów w Europie i nadania im siły politycznej; uważa, że centralnym problemem w coraz to starszym społeczeństwie jest kwestia reprezentacji politycznej niepełnoletnich, stanowiących wspólną przyszłość, a co z tego wynika polityczną przyszłość Wspólnoty, a którzy obecnie nie mają żadnej siły i wpływu na poziomie podejmowania decyzji. z różnych powodów problem stanowi wysłuchanie głosu imigrantów, tak dorosłych jak i ich dzieci. kwestia głosu i reprezentacji politycznej grup społecznych, które dzisiaj są ich pozbawione, w szczególności niepełnoletnich, stanowi podstawowe zagadnienie wymagające szerszej i pogłębionej debaty;

105.   zachęca Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia poziomu świadomości obywateli Unii na temat demograficznych wyzwań w Europie, między innymi poprzez realizowanie kampanii i projektów pilotażowych w tej dziedzinie;

o
o   o

106.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji rządom oraz parlamentom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 115 z 14.4.1997, str. 238. (2) Dz.U. C 104 z 6.4.1998, str. 222. (3) Dz.U. C 232 z 17.8.2001, str. 381. (4) Dz.U. C 292 E z 1.12.2006, str. 131. (5) Dz.U. C 305 E z 14.12.2006, str. 141. (6) Dz.U. C 161 z 13.7.2007, str. 66. (7) Dz.U. L 204, z 26.7.2006, str. 23. (8) Dz.U. L 348, z 28.11.1992, str. 1. (9) Dz.U. L 145 z 19.6.1996, str. 4. (10) Dz.U. L 14 z 20.1.1998, str. 9. (11) Dz.U. L 303 z 2.12.2000, str. 16. (12) Dz.U. L 210, z 31.7.2006, str. 25. (13) Dz.U. L 168, z 28.6.2007, str. 18.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie znaczenia środków pomocy służących wzmocnieniu międzynarodowej współpracy naukowej z Afryką

P6_TA(2008)0067 B6-0078/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając niedawny szczyt UE-Afryka w dniach 8 i 9 grudnia 2007 r., Partnerstwo Strategiczne między UE i Afryką oraz plan działania (2008-2010),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie europejskiej przestrzeni badawczej: nowe perspektywy(1),

–   uwzględniając rolę technologii energetycznych w walce przeciwko zmianom klimatu,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

1.   z uznaniem przyjmuje rosnącą wśród afrykańskich decydentów tendencję do priorytetowego traktowania nauki, technologii oraz innowacji na rzecz rozwoju;

2.   uznaje cenny wkład Nowego Partnerstwa na rzecz Rozwoju Afryki (NEPAD), realizowanego w jego ramach skonsolidowanego planu działań w dziedzinie nauki i technologii oraz naukowo-technologicznych programów Unii Afrykańskiej oraz wzywa do ich intensywniejszego wdrażania i pełniejszego rozwoju, jak również do ulepszania właściwych środków;

3.   podkreśla potrzebę zwiększenia udziału naukowców afrykańskich w międzynarodowych projektach współpracy naukowej oraz współpracy w dziedzinie badań i rozwoju w celu podtrzymania i pogłębiania wiedzy badawczo-rozwojowej w Afryce, w szczególności w pewnych sektorach, takich jak sektor żywności, zdrowia i energii;

4.   przypomina o wyjątkowym znaczeniu nadanym zagadnieniu chorób zaniedbywanych w siódmym programie ramowym w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji(2) oraz jest zdania, że szczególną uwagę należy zwrócić na badania dotyczące AIDS w krajach afrykańskich;

5.   zgodnie ze wskazaniem Unii Afrykańskiej i afrykańskiej wspólnoty naukowej wzywa do wzmocnienia istniejącej infrastruktury badawczej, w tym biura NEPAD ds. naukowo-technologicznych, programów Unii Afrykańskiej oraz projektów w dziedzinie badań i rozwoju, w szczególności w konkretnych sektorach, takich jak sektor żywności, zdrowia i energii;

6.   wzywa państwa członkowskie do promowania współpracy naukowo-technologicznej z Afryką, która w szybkim tempie zapewni rzeczywisty i wszechstronny rozwój wiedzy i technologii w krajach Afryki;

7.   zauważa, że postęp w dziedzinie nauki przyczynia się do rozwoju gospodarczego i społecznego, do którego dążenie przewidziano w Milenijnych Celach Rozwoju; wzywa w szczególności UE do uczynienia ze zmian klimatycznych kwestii priorytetowej we współpracy naukowo-technologicznej z Afryką, przede wszystkim przy wykorzystaniu ogromnych zasobów energii odnawialnej, zwłaszcza słonecznej, którymi Afryka dysponuje;

8.   wzywa państwa członkowskie do promowania transferu wiedzy i technologii między UE a Afryką, a także projektów w zakresie badań i rozwoju, w oparciu o nowe wspólne ramy działań na rzecz osiągnięcia bezpośrednich i długoterminowych celów w zakresie trwałego rozwoju oraz do rozwinięcia odpowiednio strategii politycznej i zasobów;

9.   wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do zapewnienia większej spójności między międzynarodową polityką naukowo-technologiczną UE a podstawowymi potrzebami krajów afrykańskich, prowadząc tym samym do opracowania nowych ogólnoświatowych ram kontaktów naukowych i dyplomatycznych z Afryką;

10.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich i Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0029. (2) Dz.U. L 412 z 30.12.2006, str. 1.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie czwartego sprawozdania w sprawie spójności gospodarczej i społecznej (2007/2148(INI))

P6_TA(2008)0068 A6-0023/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając czwarte sprawozdanie w sprawie spójności gospodarczej i społecznej (COM(2007)0273) ("czwarte sprawozdanie w sprawie spójności"),

−   uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany "Strategia w sprawie regionów najbardziej oddalonych: osiągnięcia i plany na przyszłość" (COM(2007)0507),

−   uwzględniając art. 158, 159 i 299 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

–   uwzględniając agendę terytorialną UE, kartę lipską na rzecz zrównoważonego rozwoju miast europejskich oraz pierwszy program działania na rzecz wdrożenia agendy terytorialnej Unii Europejskiej,

–   uwzględniając sprawozdanie Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Planowania Przestrzennego (ESPON) zatytułowaną "Kierunki rozwoju terytorialnego. Scenariusze terytorialne dla Europy" i sprawozdanie Parlamentu Europejskiego zatytułowaną "Spójność a dysproporcje regionalne: strategie na przyszłość",

–   uwzględniając opinię Komitetu Regionów (COTER-IV-011) z dnia 28 listopada 2007 r. i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (CESE 1712/2007) z dnia 12 grudnia 2007 r. na temat czwartego sprawozdania w sprawie spójności,

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie skutków i konsekwencji polityki strukturalnej dla spójności Unii Europejskiej(1),

-   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie roli i skuteczności polityki spójności w zmniejszaniu dysproporcji rozwojowych w najbiedniejszych regionach Unii Europejskiej(2),

–   uwzględniając art. 45 i art. 112 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego oraz opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Rybołówstwa (A6-0023/2008),

A.   mając na uwadze, że europejska polityka spójności na szczeblu globalnym jest wciąż niezbędna ze względu na utrzymywanie się dysproporcji i konkretnych problemów strukturalnych w wielu regionach europejskich, a sytuację pogarsza ostatnie rozszerzenie Unii,

B.   mając na uwadze, że w związku z tym polityka spójności UE pozostaje podstawowym filarem procesu integracji europejskiej i dynamicznie przyczynia się do zmniejszania dysproporcji i deficytów rozwojowych,

C.   mając na uwadze namacalny związek między wzrostem eurosceptycyzmu a zwiększeniem się dysproporcji pomiędzy regionami i w ich granicach, wskazujący na potrzebę spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, aby ugruntować prawomocność Unii Europejskiej, która znajduje odzwierciedlenie w widocznej polityce regionalnej w terenie; mając na uwadze, że władze regionalne i lokalne oraz lokalne podmioty mają do odegrania główną rolę w przybliżeniu społeczeństwu działań UE i we wdrażaniu polityki regionalnej, której osiągnięcia powinny być lepiej nagłaśniane,

D.   mając na uwadze, że przy uwzględnieniu jej wartości dodanej polityka spójności zapewnia każdemu regionowi możliwość czerpania konkretnych korzyści w zakresie trwałych miejsc pracy i podniesienia poziomu życia społeczności lokalnych, szczególnie w regionach słabiej rozwiniętych, a ponadto przyczynia się ona poprawy konkurencyjności oraz potencjału administracyjnego i zapewnienia zdecentralizowanego zarządzania; mając na względzie, że z tego tytułu należy odrzucić wszelkie próby ponownego upaństwowienia tej polityki,

E.   mając na uwadze, że na mocy traktatu lizbońskiego, który został zatwierdzony przez szefów państw i rządów w dniu 18 października 2007 r. i podpisany w dniu 13 grudnia 2007 r., spójność terytorialna została uznana obok spójności gospodarczej i społecznej za jeden z podstawowych celów Unii,

F.   mając na uwadze, że w przyszłości należy przeznaczyć większe środki finansowe na politykę spójności, aby sprostać nadchodzącym nowym wyzwaniom, które wywierają istotne oddziaływanie terytorialne, takim jak zmiany demograficzne, koncentracja ludności w miastach, segregacja, ruchy migracyjne (które są źródłem szczególnych problemów dla regionów wiejskich i peryferyjnych), dostosowanie do globalizacji, zmiany klimatyczne, dostawy energii oraz powolny proces nadrabiania zaległości przez obszary wiejskie; mając na uwadze, że wyzwaniom tym można sprostać jedynie w przypadku utrzymania znaczącej roli polityki spójności w tym procesie;

Zróżnicowane dane dotyczące polityki spójności w Unii Europejskiej liczącej 27 państw członkowskich

1.   z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie, które jest bardziej szczegółowe niż poprzednie, jako że opiera się ono na różnych wskaźnikach i dostarcza użytecznych danych porównawczych w odniesieniu do innych krajów, takich jak Stany Zjednoczone, Japonia, Chiny i Indie, odzwierciedlających kontekst międzynarodowy, w którym funkcjonują gospodarki państw UE;

2.   żałuje jednak, że w sprawozdaniu zabrakło informacji krzyżowych i porównywalnych danych z różnych poziomów NUTS, które pozwoliłyby lepiej ocenić trwałość wzrostu i konwergencji, w związku z tym zwraca się o stosowanie lepszych narzędzi statystycznych – takich jak nowe wskaźniki uzupełniające wskaźniki PKB na mieszkańca, które zostały skutecznie wykorzystane w czwartym sprawozdaniu w sprawie spójności – co pozwoli lepiej zmierzyć spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną w terenie, jak również konkretny, dodatni wpływ działań lokalnych na politykę spójności; uważa, że w tym celu konieczne jest wzmocnienie zdolności ESPON;

3.   wskazuje na opóźnienia w wykorzystaniu środków strukturalnych w państwach członkowskich i wzywa do podjęcia kroków w celu poprawy sytuacji; zwraca jednak uwagę, że jest zbyt wcześnie na ocenę rezultatów polityki spójności w nowych państwach członkowskich; z zadowoleniem przyjmuje wszystkie wysiłki na rzecz poprawy skuteczności polityki spójności i zmniejszenia nadmiernej biurokracji, a także apeluje o systematyczną ocenę tej polityki; przypomina o swoim silnym poparciu dla "europejskiej inicjatywy na rzecz przejrzystości" podjętej przez Komisję, która umożliwi określenie odbiorców pomocy strukturalnej od 2008 r.;

4.   pochwala fakt, że dawne kraje objęte polityką spójności, to jest Grecja, Hiszpania, Portugalia i Irlandia, odnotowały zdecydowaną poprawę sytuacji i osiągnęły doskonałe wskaźniki wzrostu w latach 2000-2006, przypomina jednak, że mimo wzrostu w krajach tych nadal istnieją znaczne różnice między regionami i nierozwiązane poważne problemy strukturalne;

5.   wyraża zadowolenie z wysokiego wskaźnika wzrostu w nowych państwach członkowskich, lecz stwierdza, że ich konwergencja gospodarcza może być postrzegana wyłącznie w perspektywie średnio- lub długookresowej i że będzie to długi proces ze względu na bardzo niski PKB na mieszkańca, który stanowił punkt wyjścia w niektórych z tych krajów;

6.   z zadowoleniem przyjmuje potwierdzenie przez Komisję ważnej roli, jaką polityka spójności odgrywa w umacnianiu zdolności wszystkich państw członkowskich do harmonijnego rozwoju oraz tworzenia nowych i stałych miejsc pracy, co potwierdzają doskonałe wyniki polityki spójności w wielu regionach objętych celem 2;

7.   wyraża zaniepokojenie faktem, że konwergencja między krajami może bardzo często maskować pogłębianie się różnic między regionami i wewnątrz regionów, zauważa, że wzrost dysproporcji regionalnych i lokalnych występuje w kilku dziedzinach, zarówno w obszarze zatrudnienia, jak i produkcyjności, dochodów, poziomu wykształcenia oraz potencjału innowacyjnego; podkreśla również rolę współpracy terytorialnej w rozwiązywaniu tych problemów;

8.   tytułem przykładu podkreśla, że konkurencyjność regionów w znacznej mierze zależy od produkcyjności, dostępności rynków i stopnia wykwalifikowania siły roboczej, a znaczne zróżnicowanie tych wskaźników dotyczy w większym stopniu regionów niż państw członkowskich; odnotowuje także, że czynniki instytucjonalne są coraz częściej uważane za ważny element konkurencyjności, do czynników tych zalicza się kapitał społeczny w postaci kultury prowadzenia działalności gospodarczej i wspólnych norm zachowania, które ułatwiają współpracę i przedsiębiorczość oraz skuteczność administracji publicznej;

9.   stwierdza w tym względzie, że niektóre rozwinięte regiony, a nawet niektóre słabiej rozwinięte, zaczynają doświadczać różnych problemów, które mają silny wpływ terytorialny w kategoriach potencjału rozwoju, takich jak: niski wskaźnik wzrostu gospodarczego, spadek produktywności i poziomu zatrudnienia, starzenie się ludności;

10.   stwierdza, że o ile wysoki wskaźnik wzrostu pozwolił niektórym państwom członkowskim na osiągnięcie pełnego zatrudnienia i zwiększenie ich PKB na mieszkańca, w innych krajach różnice między poszczególnymi grupami społecznymi zwiększyły się, co oznacza, że najbardziej wrażliwe grupy ludności wciąż potrzebują integracji społecznej;

11.   podkreśla słaby stopień konwergencji w zakresie poziomu wykształcenia i faktyczną przepaść edukacyjną między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi, gdzie 29% osób w wieku od 25 do 64 lat ma dyplom uniwersytecki, natomiast w Unii Europejskiej jest ich zaledwie 16%; odnotowuje jednak, że liczba kobiet legitymujących się dyplomem ukończenia studiów wyższych rośnie szybciej niż w przypadku mężczyzn;

12.   podkreśla znaczenie włączania perspektywy płci, równych szans oraz specjalnych potrzeb osób niepełnosprawnych i seniorów na każdym etapie realizacji polityki i projektów w zakresie spójności;

13.   podkreśla efekt polaryzacji w regionach stołecznych – zjawisko to występuje szczególnie w nowych państwach członkowskich – które generują średnio 32% PKB kraju, podczas gdy są zamieszkiwane tylko przez 22% mieszkańców; zauważa, że polaryzacja może prowadzić do dużych dysproporcji w stopie bezrobocia w śródmieściach;

14.   stwierdza, że niekontrolowany proces urbanizacji może prowadzić do zachwiania równowagi demograficznej, gospodarczej, społecznej, transportowej i środowiskowej na ograniczonej przestrzeni oraz do rozrastania się przedmieść i wyludnienia oddalonych od miast obszarów wiejskich; w związku z tym apeluje do Komisji o przedstawienie konkretnych propozycji rozwiązania tych problemów;

15.   podkreśla dysproporcje regionalne na płaszczyźnie dostępności i połączeń między śródmieściami a strefami podmiejskimi, wynikające z niekorzystnych cech geograficznych i strukturalnych, niedostatecznych inwestycji w infrastrukturę transportową oraz braku zróżnicowania możliwości połączeń; zwraca szczególną uwagę na poważne przeszkody związane z dostępnością regionów górskich, wyspiarskich, peryferyjnych oraz regionów najbardziej oddalonych, które są położone w dużej odległości od kontynentu europejskiego; podkreśla konieczność podejmowania kompleksowych środków w celu wspierania potencjału regionalnego, atrakcyjności i trwałego rozwoju tych regionów;

16.   wyraża duże zaskoczenie w związku ze stwierdzeniem Komisji w czwartym sprawozdaniu w sprawie spójności, że "położenie wyspiarskie danego obszaru nie wydaje się samo w sobie stanowić poważnej przeszkody dla rozwoju" i zwraca uwagę na duże rozczarowanie mieszkańców regionów wyspiarskich tym stwierdzeniem, ponieważ mają oni codziennie do czynienia z negatywnymi skutkami i trudnościami związanymi z takim usytuowaniem;

Polityka regionalna i strategia lizbońska

17.   podkreśla ogromne różnice między państwami pod względem środków zainwestowanych w badania i rozwój oraz stwierdza wyraźne dysproporcje regionalne w dziedzinie innowacji, które w czwartym sprawozdaniu w sprawie spójności zostały zmierzone przy pomocy użytecznego wskaźnika osiągnięć regionalnych w zakresie innowacji;

18.   podziela opinię Komisji, że polityka spójności mobilizuje do realizowania strategii lizbońskiej poprzez skierowanie inwestycji publicznych na projekty sprzyjające tworzeniu dynamicznej, generującej wzrost i sprzyjającej innowacyjności tkanki gospodarczej opartej na synergii powstałej dzięki bardziej skutecznej harmonizacji strategii politycznych i programów;

19.   wyraża ubolewanie w związku z faktem, że innowacyjny potencjał małych przedsiębiorstw, mikroprzedsiębiorstw i przedsiębiorstw rzemieślniczych nie został odpowiednio uwzględniony podczas wdrażania polityki spójności pomimo przeznaczonych na to funduszy; apeluje zatem o wdrażanie aktywnej polityki wspierającej wszystkie formy innowacji w tych przedsiębiorstwach oraz zachęca Komisję do stworzenia możliwości wzajemnej współpracy między przedsiębiorstwami, sektorem publicznym, szkołami i uniwersytetami w celu utworzenia regionalnych ośrodków innowacji w duchu strategii lizbońskiej;

20.   zwraca uwagę, że można zwiększyć efekt dźwigni funduszy strukturalnych poprzez wykorzystanie współfinansowania przez sektor prywatny; domaga się szybkiego wprowadzenia przejrzystych reguł i rozwiązań modelowych PPP, które pozwolą regionom na wykorzystanie kapitału prywatnego do wykonywania zadań publicznych;

21.   przypomina, że przestrzeganie zasady umarzania z urzędu ma podstawowe znaczenie dla popierania przez władze zarządzające szybkiego finansowania i szybkiej realizacji przedsięwzięć; nalega na respektowanie zasady N+2 (oraz N+3 w nowych państwach członkowskich przez pierwsze trzy lata ram finansowych 2007-2013);

22.   przypomina, że odnotowane w realizacji polityki strukturalnej opóźnienia są spowodowane m.in. nadmierną sztywnością procedur i że wobec tego należy zastanowić się nad ich uproszczeniem oraz nad jasnym podziałem obowiązków i uprawnień między UE i państwami członkowskimi;

23.   stwierdza, że w okresie programowania 2007-2013 64% środków celu 1 (Konwergencja) i 80% środków celu 2 (Konkurencyjność i zatrudnienie w regionach) zostanie przeznaczonych na wydatki na innowację; oznacza to dodatkowe 55 000 milionów EUR w stosunku do poprzedniego okresu; zauważa, że wykorzystanie tych środków wiąże się ze zdolnością słabiej rozwiniętych regionów do pełnego ilościowego i jakościowego zarządzania projektami w zakresie badań, rozwoju i innowacji, by uniknąć przeznaczania ich na inwestycje o niskiej wartości;

24.   zwraca się do Komisji o ocenę systemu przydzielania środków i jego wpływ na ewolucję dysproporcji regionalnych, a także o sprawdzenie, czy w definicji priorytetów system ten nie sprzyja zbyt scentralizowanemu lub odgórnemu podejściu; wyraża nadzieję, że początkiem tej oceny będzie opublikowanie przez Komisję w 2008 r. piątego sprawozdania w sprawie spójności, które będzie koncentrować się na relacjach między polityką spójności a priorytetami strategii lizbońskiej w dziedzinie wzrostu i zatrudnienia dla wszystkich regionów;

25.  25 podkreśla w związku z tym, że polityka spójności nie może traktować w sposób uprzywilejowany regionów, które osiągnęły już pewną dynamikę, co miałoby miejsce w przypadku systemu rygorystycznego przydzielania środków; przypomina, że wraz z wejściem w życie traktatu lizbońskiego polityka spójności będzie obejmować trzy cele spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, wykraczające poza strategię lizbońską,

26.   domaga się, aby strategia lizbońska objęła również wymiar terytorialny, co pozwoli uwzględnić szczególne cechy regionów, a jednocześnie zachęci do synergii i współpracy na płaszczyźnie transeuropejskiej, przy szczególnym wsparciu dla podejmowania i realizowania wszechstronnych działań innowacyjnych;

27.   podkreśla, że zakres polityki spójności nie może ograniczać się jedynie do realizacji celów strategii lizbońskiej; uważa, że osiągnięcie spójności terytorialnej poprzez działania w zakresie celu Konwergencja jest warunkiem wstępnym dla zapewnienia długookresowej konkurencyjności regionów; w związku z tym uznaje, że cel 1 (Konwergencja) i cel 2 (Konkurencyjność i zatrudnienie w regionach) powinny być traktowane jako komplementarne także w przyszłości oraz jako komplementarne z celem 3 (Europejska współpraca terytorialna);

Spójność terytorialna: zintegrowane podejście

28.   wzywa Komisję do umieszczenia definicji spójności terytorialnej w przyszłej zielonej księdze w sprawie spójności terytorialnej (planowanej na wrzesień 2008 r.) w celu poczynienia dalszego postępu w tej dziedzinie polityki wspólnotowej;

29.   podkreśla znaczenie rzeczywistego partnerstwa i wdrożenia faktycznego zarządzania wielopoziomowego obejmującego każdy szczebel – wspólnotowy, krajowy, regionalny i lokalny, w konsultacji z partnerami gospodarczymi i społecznymi – w definiowaniu i wdrażaniu celów rozwoju regionalnego, pozwalającego uniknąć sytuacji, w której priorytety działania określone na szczeblu europejskim ulegają zawężeniu przy realizacji na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym (podejście oddolne), a także uniknąć wszelkiego wykluczenia podmiotów konkurujących w obszarze rozwoju i spójności lokalnej, jak ma to często miejsce w przypadku polityki urbanizacyjnej;

30.   proponuje, aby potraktować w sposób priorytetowy strategie polityczne służące faktycznemu policentrycznemu rozwojowi jednostek terytorialnych, tak aby zmniejszyć presję ciążącą na stolicach i sprzyjać powstawaniu ośrodków drugoplanowych; uważa, że w tym procesie nie wolno zaniedbać wspierania regionów wiejskich ani zapomnieć o dużym znaczeniu małych i średnich miast leżących na obszarach wiejskich;

31.   wzywa także do podjęcia praktycznych działań mających na celu zmniejszenie dysproporcji między łatwo dostępnymi regionami a regionami o niekorzystnych cechach strukturalnych, czyli wyspami, obszarami górskimi i słabo zaludnionymi oraz regionami peryferyjnymi i przygranicznymi, przy uwzględnieniu trudnej sytuacji tych ostatnich i zastosowaniu specjalnych i trwałych środków służących ich wspieraniu; potwierdza swoje zaangażowanie w zakresie uwzględniania specyficznych ułomności regionów najbardziej oddalonych;

32.   zaleca, aby zintensyfikować łączenie problemów miast i wsi; podkreśla, że rozwój obszarów wiejskich powinien być skoordynowany z działaniami w ramach polityki regionalnej; w związku z tym wyraża zaniepokojenie stosownością rozdzielnego podejścia do spójności i rozwoju wsi (za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich); apeluje o wyczerpującą analizę skutków zwiększenia funduszy na rozwój wsi za pomocą obowiązkowej modulacji;

33.   ostrzega przed niebezpieczeństwem sektoryzacji polityk i popiera opracowanie zintegrowanego podejścia określającego ewentualne synergie między polityką spójności a głównymi obszarami sektorowymi, takimi jak transport, rolnictwo, rybołówstwo, rozwój wsi, środowisko naturalne, energia, badania i technologia;

34.   wzywa Komisję do przeanalizowania w jej przyszłych sprawozdaniach zakresu, w jakim różne instrumenty i strategie polityczne, w tym polityka spójności, przyczyniły się do postępu osiągniętego w dziedzinie spójności gospodarczej i społecznej; uważa, że osiągnięcia i problemy powinny zostać przeanalizowane we wszystkich istotnych obszarach, zwłaszcza w tych objętych strategią lizbońską;

35.   oczekuje, iż debata nad kształtem polityki spójności po 2013 r. doprowadzi do nadania szczególnego znaczenia regionom położonym wzdłuż granic zewnętrznych Wspólnoty w celu zagwarantowania stabilności i dobrobytu ponad granicami, co w efekcie zaowocuje nie tylko rozwojem regionów przygranicznych UE, lecz również przyczyni się do zwiększenia spójności i konkurencyjności całej Wspólnoty;

36.   podkreśla, że zwalczanie "segregacji przestrzennej" i wykluczenia społecznego w celu uzyskania trwałego i zrównoważonego wzrostu wymaga wsparcia w postaci rozsądnej polityki mieszkaniowej, mieszczącej się w szerszej strategii zarządzania rozwojem lokalnym, planowaniem przestrzennym i lokalnymi usługami użyteczności publicznej;

37.   w tym kontekście pochwala przyjęcie programu działania na rzecz realizacji celów agendy terytorialnej i karty lipskiej UE prowadzących do lepszego uwzględnienia wymiaru terytorialnego we wszystkich dziedzinach polityki publicznej, na poziomie wspólnotowym, krajowym i lokalnym, i oczekuje konkretnych efektów takich działań; w kontekście uzupełnienia spójności gospodarczej i społecznej o składnik terytorialny w ramach Traktatu z Lizbony, konieczne jest opracowanie właściwych wskaźników służących określeniu zakresu spójności terytorialnej;

38.   pochwala ogłoszoną przez Komisję inicjatywę dotyczącą przyszłej zielonej księgi w sprawie spójności terytorialnej, której przyjęcia oczekuje się we wrześniu 2008 r., i występuje z wnioskiem, aby dokument zawierał konkretne wytyczne dotyczące wdrażania zintegrowanego podejścia;

39.   zdaje sobie sprawę ze znaczenia współpracy między Parlamentem (za pośrednictwem Komisji Rozwoju Regionalnego) a Komitetem Regionów w dziedzinie przyszłości polityki regionalnej;

Nowe wyzwania dla polityki spójności a budżet ogólny Unii Europejskiej

40.   uważa, że w przyszłości Unia będzie w coraz większym stopniu musiała stawiać czoła nowym wyzwaniom o silnym oddziaływaniu terytorialnym pogłębiającym istniejące przeszkody dla rozwoju regionalnego, takie jak zmiany demograficzne, koncentracja ludności w miastach, ruchy migracyjne (które powodują szczególne problemy dla regionów wiejskich i peryferyjnych), dostawy energetyczne i kwestie klimatyczne oraz dostosowanie do zmian związanych z globalizacją, jak również polityki rozszerzenia i sąsiedztwa; w tym kontekście podkreśla znaczenie projektów pilotażowych związanych z dostosowaniem regionów do tych nowych wyzwań;

41.   wzywa do regularnej analizy kosztów możliwych przyszłych etapów rozszerzenia i ich skutków w zakresie polityki strukturalnej przed rozpoczęciem jakichkolwiek nowych negocjacji akcesyjnych oraz wyraża nadzieję, że będzie w stanie odgrywać większą rolę w polityce rozszerzenia i sąsiedztwa, łącznie z obowiązkowym włączeniem Parlamentu w kształtowanie instrumentów przedakcesyjnych;

42.   podkreśla wagę problemu wyludniania się wielu części UE, który jest związany ze starzeniem się społeczeństwa, utratą kapitału ludzkiego, ucieczką kapitału, wyższymi cenami usług i tak dalej;

43.   jest zdania, że zmiany demograficzne mogą mieć istotne oddziaływanie terytorialne, przejawiające się na przykład w wyludnieniu niektórych obszarów, zwłaszcza słabiej rozwiniętych obszarów wiejskich, w połączeniu z koncentracją ludności w miastach oraz starzejącym się społeczeństwem, a w innych obszarach w rozwoju gospodarki lokalnej opierającej się na dochodach zdobytych w innych miejscach, co wymaga opracowania specjalnych innowacyjnych strategii służących rozwiązaniu ich problemów w celu utrzymania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym i zapewnienia wysokiego poziomu usług powszechnych;

44.   stwierdza, że zmiany klimatyczne będą miały zmienne skutki, w szczególności pod względem częstszych i poważnych klęsk żywiołowych, takich jak pożary lasów, susze i powodzie, które będą wymagały zróżnicowanych reakcji w zależności od regionu UE i z którymi regiony będą musiały sobie radzić poprzez przegląd i dostosowanie strategii zrównoważonego rozwoju, aby osiągnąć unijny cel zmniejszenia emisji dwutlenku węgla; uważa, że polityka spójności UE powinna być przyjazna dla klimatu, ale przypomina, że potencjał polityki spójności jest ograniczony w tym zakresie; jest zdania, że walka ze zmianami klimatycznymi powinna być również elementem innych dziedzin polityki wspólnotowej;

45.   w ramach formułowania skutecznej globalnej polityki służącej ochronie przed klęskami żywiołowymi przypomina również znaczenie przyjęcia wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (COM(2005)0108), który zapewnia szybszą i odpowiednią reakcję w obliczu regionalnych klęsk żywiołowych, często niszczących niektóre regiony ze względu na ich położenie geograficzne;

46.   uważa, że kwestie dostaw energii i wzrostu cen energii mogą mieć istotne oddziaływanie przestrzenne na terytoria ze względu na silną zależność energetyczną większości państw członkowskich, zwłaszcza w regionach wiejskich, górskich, wyspiarskich i najbardziej oddalonych z uwagi na ich zależność od transportu, która pozostaje w ścisłym związku z kosztami energii; podkreśla, że rozwój odnawialnych źródeł energii oraz inwestowanie w efektywność energetyczną i w zdecentralizowane jednostki zaopatrzeniowe może zapewnić możliwości rozwoju lokalnego i regionalnego;

47.   zwraca uwagę na swój wniosek dotyczący ponownego wykorzystania niezagospodarowanych środków w ramach zasady N+2 lub N+3 mającej zastosowanie do polityki spójności w celu jak najlepszego wykorzystania dostępnych, lecz ograniczonych środków;

48.   uważa, że utrzymanie polityki spójności po 2013 r. stanowi właściwą odpowiedź na nowe wyzwania i że polityka ta powinna mieć zastosowanie, w zróżnicowany sposób, do całego terytorium Unii; jest zdania, że polityka spójności powinna pozostać polityką wspólnotową zgodnie z traktatem oraz zasadą solidarności i w związku z tym odrzuca wszelkie próby ponownego upaństwowienia tej polityki;

49.   uważa, że polityka spójności wymaga dalszego wzmocnienia w przyszłości i że jej wartość dodana wymaga lepszego wyeksponowania; wzywa w związku z tym do przeznaczenia na politykę spójności dostatecznych środków finansowych na poziomie wspólnotowym; apeluje, aby przegląd ram finansowych był okazją do określenia środków budżetowych niezbędnych do sprostania wszystkim wyzwaniom polityki spójności, które stoją przed Unią;

o
o   o

50.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0202. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0356.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie dalszych działań dotyczących agendy terytorialnej i karty lipskiej – europejski program działania na rzecz rozwoju przestrzennego i spójności terytorialnej (2007/2190(INI))

P6_TA(2008)0069 A6-0028/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając agendę terytorialną UE ("agenda terytorialna") i kartę lipską na rzecz zrównoważonego rozwoju miast europejskich ("karta lipska"), które zostały przyjęte podczas nieformalnego posiedzenia Rady ministrów odpowiedzialnych za planowanie przestrzenne i rozwój miast w dniach 24 i 25 maja 2007 r. w Lipsku, oraz pierwszy program działań na rzecz realizacji agendy terytorialnej Unii Europejskiej, przyjęty podczas nieformalnego posiedzenia Rady ministrów odpowiedzialnych za planowanie przestrzenne i rozwój miast, które odbyło się w Ponta Delgada (Azory) w dniach 23 i 24 listopada 2007 r. ("pierwszy program działań"),

–   uwzględniając czwarte sprawozdanie na temat spójności gospodarczej i społecznej (COM(2007)0273) ("czwarte sprawozdanie w sprawie spójności"),

–   uwzględniając europejską perspektywę rozwoju przestrzennego (ESPD), przyjętą podczas nieformalnego posiedzenia Rady ministrów odpowiedzialnych za planowanie przestrzenne, które odbyło się w Poczdamie w dniu 11 maja 1999 r.,

–   uwzględniając wyniki programu Europejskiej Sieci Obserwacyjnej Planowania Przestrzennego (ESPON) 2006,

–   uwzględniając wniosek w sprawie programu prac ESPON 2013,

–   uwzględniając art. 158 i 159 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

–   uwzględniając art. 45 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego (A6-0028/2008),

A.   mając na uwadze, że różnorodność terytorialna, policentryczność i zwarta zabudowa miejska to istotne cechy strukturalne obszarów Unii Europejskiej,

B.   mając na uwadze, że większość obywateli Unii żyje dziś w miastach,

C.   mając na uwadze, że aktualne wyzwania rozwoju przestrzennego w Unii Europejskiej obejmują zmiany klimatyczne, żywiołowe rozprzestrzenianie się zabudowy miejskiej (urban sprawl) i zagospodarowanie przestrzenne terenów, zużycie energii, infrastrukturę transportową, zmiany demograficzne, w tym wyludnienie obszarów wiejskich i innych regionów Unii Europejskiej, wpływ rozszerzenia na spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną, oraz nierówne skutki regionalne globalizacji, w tym rosnącą przepaść między bogatymi i mniej zamożnymi regionami, a także nierównomierny rozwój obszarów miejskich i wiejskich w połączeniu ze zmianami strukturalnym;

D.   mając na uwadze cele określone w agendzie terytorialnej i obejmujące rozwój zrównoważonego i policentrycznego systemu miejskiego oraz nowego partnerstwa między miastami i obszarami wiejskimi, tworzenie innowacyjnych klastrów regionalnych, zagwarantowanie równego dostępu do infrastruktury i wiedzy, wspieranie ogólnoeuropejskiego systemu zarządzania ryzykiem, zarządzanie w oparciu o przyszłościowe metody oraz ochronę natury i dziedzictwa kulturalnego,

E.   mając na uwadze cele określone w karcie lipskiej i obejmujące wzmocnienie podejścia opierającego się na zintegrowanej polityce rozwoju miast poprzez tworzenie i utrzymywanie przestrzeni publicznej wysokiej jakości, modernizowanie sieci infrastruktury i podniesienie wydajności energetycznej, aktywne wspieranie innowacji i kształcenia oraz promowanie przyjaznego dla środowiska, wydajnego i niedrogiego transportu miejskiego, zwłaszcza w zaniedbanych dzielnicach miast, zapewnienie ciągłości strategiom urbanistycznym mającym na celu podniesienie atrakcyjności lokalizacji, wzmocnienie lokalnej gospodarki i lokalnej polityki w zakresie rynku pracy oraz aktywną politykę w zakresie kształcenia dzieci i młodzieży, w tym również kształcenia przygotowującego do wykonywania zawodu,

F.   mając na uwadze, że planowanie przestrzenne stanowi właściwy instrument wpływania na wykorzystanie gruntów i strukturę osadniczą w państwach członkowskich i ich regionach oraz miastach, a także definiowania lokalnych warunków życia i możliwości rozwoju,

G.   mając na uwadze, że poza polityką spójności jako instrumentem zarządzania strategicznego potrzebne są również inne środki w celu zagwarantowania, że cele agendy terytorialnej i karty lipskiej zostaną osiągnięte, zwłaszcza takie jak ocena skutków przestrzennych, zintegrowane podejście i monitorowanie danego obszaru,

H.   mając na uwadze, że poza polityką spójności również polityka rozwoju obszarów wiejskich ma istotne skutki przestrzenne; mając na uwadze, że integracja tych dwóch obszarów polityki jest niewystarczająca, a zatem istnieje potrzeba większej synergii, która ukaże prawdziwy potencjał rozwojowy oraz zwiększy atrakcyjność i konkurencyjność obszarów wiejskich, co pomogłoby w walce z wyludnianiem obszarów wiejskich,

I.   mając na uwadze, że jakość przestrzeni publicznej, krajobrazów naturalnych i kulturalnych, a także architektury odgrywa ważną rolę w odniesieniu do warunków życia mieszkańców miast i wsi oraz stanowi istotny czynnik "miękki" decydujący o danej lokalizacji,

J.   mając na uwadze, że kreatywność i innowacje są kluczowymi zasobami na drodze ku globalnemu społeczeństwu opartemu na wiedzy oraz że wobec tego sukces zrównoważonego rozwoju przestrzennego i takiegoż rozwoju miast w znacznym stopniu zależy od rozwoju lokalnego potencjału kreatywności,

K.   mając na uwadze, że kultura urbanistyczna, a więc suma aspektów kulturalnych, gospodarczych, technologicznych, społecznych i ekologicznych, które mają wpływ na jakość oraz proces planowania i budowania, stanowi ważny element zintegrowanego rozwoju miast,

L.   mając na uwadze, że podejście zintegrowane oznacza, iż opracowane przedsięwzięcia powinny stanowić spójny plan długoterminowy obejmujący wymiar gospodarczy, społeczny i środowiskowy w pełni angażujący głównych partnerów w planowanie, wykonanie i ocenę programów rozwoju miejskiego;

M.   mając na uwadze, że zintegrowane podejście do terytorialnego wymiaru spójności nie polega jedynie na planowaniu przestrzennym oraz działaniach i strategiach na rzecz rozwoju miejskiego, ponieważ ostatecznym celem jest zagwarantowanie równowagi pomiędzy obywatelami europejskimi bez względu na to, gdzie mieszkają, którego to celu nie można osiągnąć jedynie poprzez planowanie przestrzenne,

1.   jest zdania, że osiągnięcie celów agendy terytorialnej i karty lipskiej możliwe jest tylko w ramach kompleksowej i całościowej strategii rozwojowej, która nie ogranicza się do poszczególnych sektorów i realizuje podejście zintegrowane;

2.   proponuje, w ramach śródokresowej oceny polityki spójności i w kontekście rozważań na temat polityki spójności po 2013 r.; proponuje, aby realizacja zintegrowanego podejścia w ramach planowania programów i wyboru projektów funduszy strukturalnych stanowiła obowiązkowy warunek wstępny; w tym celu wzywa decydentów do dobrowolnego podjęcia się wdrażania nowych metod współpracy;

3.   z zadowoleniem przyjmuje decyzję europejskich ministrów odpowiedzialnych za rozwój miast podjętą na nieformalnym posiedzeniu w Lipsku w dniach 24-25 maja 2007 r. o utworzeniu międzyrządowej grupy roboczej pod przewodnictwem Niemiec w celu określenia i wyjaśnienia różnych kwestii związanych z realizacją inicjatywy JESSICA;

4.   z zadowoleniem przyjmuje utworzenie w Komisji grupy obejmującej różne służby i zajmującej się wnioskami dotyczącymi realizacji zintegrowanego podejścia; wzywa Komisję do ścisłej współpracy z partnerami gospodarczymi związanymi z ochroną środowiska oraz partnerami społecznymi oraz zapewnienia ich udziału we wszystkich decyzjach dotyczących spójności terytorialnej; zwraca się do Komisji z prośbą o informowanie Parlamentu o przebiegu tych prac;

5.   w ramach kształtowania polityki spójności po 2013 r. domaga się zwłaszcza uwzględnienia szczególnych cech i potrzeb przestrzennych oraz w oparciu o nie – zróżnicowania regionalnego; zaleca wykorzystywanie narzędzi planowania ukierunkowanych na wdrażanie, zgodnie z zapisami w karcie lipskiej, w oparciu o badania i stałe monitorowanie;

6.   wzywa Komisję i Radę do lepszego wykorzystania synergii z Europejskim Funduszem Rolnym na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich w ramach śródokresowej oceny polityki spójności z myślą o rozwoju całego terytorium; biorąc pod uwagę rozważania dotyczące polityki spójności po 2013 r., zaleca ścisłą koordynację pomiędzy polityką spójności i polityką rozwoju obszarów wiejskich w celu stworzenia warunków do poprawy jakości życia na obszarach wiejskich;

7.   zauważa, że potencjałem innowacyjności dysponują nie tylko obszary metropolitalne oraz że niektóre obszary wiejskie lub położone na uboczu również należą do ścisłej czołówki w zakresie realizacji celów strategii lizbońskiej; pilnie wzywa Komisję do poświęcenia czynnikom umożliwiającym osiągnięcie sukcesu na tych obszarach więcej uwagi niż dotychczas, aby na tej podstawie opracować model rozwoju małych i średnich miast na obszarach wiejskich;

8.   podkreśla znaczenie partnerstwa i łączenia funkcji pomiędzy obszarami miejskimi i wiejskimi na rzecz równowagi i trwałego rozwoju całego terytorium; wzywa władze miejskie i wiejskie, we współpracy z wszystkimi zainteresowanymi stronami sektora publicznego i prywatnego, do określenia wspólnych zasobów i tworzenia wspólnych strategii rozwoju na poziomie regionów i podregionów w celu zapewnienia lepszych warunków życia i lepszej jakości życia wszystkich obywateli Unii; wzywa kolejne prezydencje do organizowania nieformalnych spotkań ministrów odpowiedzialnych za planowanie terytorialne i rozwój miast w celu zajęcia się tymi kwestiami;

9.   wzywa Komisję i Radę do uwzględnienia w ramach przeglądu budżetu UE agendy terytorialnej i karty lipskiej oraz do wprowadzenia zmian jakościowych umożliwiających skuteczniejszą realizację celów w zakresie spójności terytorialnej w ramach strategii politycznych UE; uważa, że w tym celu konieczne jest podjęcie działań legislacyjnych w ciągu następnych kilku lat;

10.   wzywa Radę do zdefiniowania kwestii terytorialnych i miejskich jako celu w ramach przeglądu strategii lizbońskiej i göteborskiej (zrównoważona strategia rozwoju) na szczycie wiosennym w 2008 r.;

11.   wzywa państwa członkowskie do szybkiego działania w celu realizacji celów agendy terytorialnej i wdrażania karty lipskiej;

12.   wzywa Radę i państwa członkowskie, w duchu prawdziwego zarządzania wielopoziomowego, które uwzględnia zarówno terytorialną różnorodność Unii Europejskiej, jak i zasadę pomocniczości, do zagwarantowania pełnego udziału władz szczebla lokalnego i regionalnego, w tym transgranicznych podmiotów publicznych, a w oparciu o zasadę partnerstwa – partnerów gospodarczych i społecznych, jak również zainteresowanych organizacji pozarządowych i sektora prywatnego, w programie działania na rzecz realizacji agendy terytorialnej i w procesie wdrażania karty lipskiej oraz aktywnie popiera te starania; podkreśla, że potrzeba współpracy powinna być postrzegana pozytywnie przez wszystkie zainteresowane podmioty, ponieważ zostało udowodnione, że spójna współpraca jest skuteczna;

13.   przypomina kluczowe znaczenie dostępu do informacji oraz technologii komunikacyjnych dla przyszłości perspektyw rozwoju regionów i w związku z tym zaleca, zgodnie z agendą terytorialną, włączenie infrastruktury takiej jak okablowanie szerokopasmowe do nowych programów transportowych i komunikacyjnych;

14.   wzywa Komisję do przeprowadzania systematycznej analizy wpływu terytorialnego odnośnych strategii politycznych UE, zgodnie z ustaleniami państw członkowskich w ramach linii działania 2 pierwszego programu działań, a także do dokonania oceny skutków przestrzennych nowych projektów legislacyjnych; zwraca przy tym uwagę na możliwości, jakie dają metody ewaluacyjne opracowane przez Europejską Sieć Obserwacyjną Planowania Przestrzennego (ESPON);

15.   przyznaje, że wysokiej jakości edukacja przedszkolna i szkolna, kształcenie ustawiczne, uniwersytety oraz inne ośrodki badawcze mają podstawowe znaczenie dla przyszłości rozwoju miast i regionów;

16.  16 przypomina, że program Natura 2000 stanowi ważny instrument na rzecz europejskiego rozwoju przestrzennego; nalega na pełne wdrożenie wymogów programu Natura 2000 oraz tworzenie korytarzy krajobrazowych i sieci otwartej przestrzeni miedzy obszarami chronionymi w celu umożliwienia bardziej swobodnego rozpowszechnienia się fauny i flory, a w ten sposób zachowania różnorodności biologicznej;

17.   wzywa do włączenia polityki w zakresie kreatywnych sektorów gospodarki do rozwoju przestrzennego i rozwoju miast w celu stworzenia przy pomocy dostępnych instrumentów (takich jak polityka spójności, planowanie przestrzenne i urbanistyczne) warunków ramowych dających większe możliwości podejmowania kreatywnych i innowacyjnych działań;

18.   uważa, że ze względu na rozwój demograficzny konieczne jest zwiększenie możliwości dostosowawczych miast i regionów, a główny nacisk należy położyć na samodzielny rozwój i większy udział pracy ochotniczej;

19.   podkreśla, że trendy demograficzne niosą ze sobą nowe wyzwania na rynku pracy, w dostępie do usług socjalnych i zdrowotnych, mieszkalnictwie i planowaniu w sensie ogólnym; zwraca uwagę, że starzenie się ludności można postrzegać jako szansę na powstanie nowych miejsc pracy na rozwijającym się rynku oferującym nowe produkty i usługi, które poprawiają jakość życia starszych ludzi; zaznacza, że rozwój tak zwanej "srebrnej gospodarki" jest istotny w wymiarze lokalnym i regionalnym;

20.   wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania na całym swoim terytorium możliwości, osiągalności i prawa dostępu do usług użyteczności publicznej, aby mieszkańcy różnych regionów mieli możliwość wykorzystania szczególnych szans i potencjału własnego regionu; wzywa do szczególnego uwzględnienia potrzeb grup najmniej uprzywilejowanych takich jak osoby niepełnosprawne, imigranci, mniejszości etniczne, osoby pozostające przez długi czas bez pracy i osoby słabo wykwalifikowane, a w szczególności do uwzględnienia potrzeb kobiet; wzywa Komisję, aby w swoich zaleceniach dotyczących stosowania przepisów ramowych w zakresie świadczenia usług użyteczności publicznej i udzielania zamówień publicznych umożliwiła władzom lokalnym branie pod uwagę w większym stopniu lokalnych potrzeb i lokalnych partnerów oraz zwiększenie ich możliwości dostosowawczych;

21.   wzywa Komisję, biorąc pod uwagę nowy zakres kompetencji Wspólnoty w zakresie planowania przestrzennego wynikający z lizbońskiego traktatu reformującego, do opracowania komunikatu na temat utworzenia europejskich ram w zakresie oceny skutków przestrzennych na szczeblu projektów przy uwzględnieniu prac ESPON;

22.   zauważa, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego konieczne będzie wzmocnienie współpracy i usprawnienie koordynacji działań między Radą, Komisją i Parlamentem Europejskim w ramach realizacji pierwszego programu działań agendy terytorialnej;

23.   z wyraźnym zadowoleniem przyjmuje fakt, iż spójność terytorialna, obok spójności gospodarczej i społecznej, stanowi cel zawarty w traktacie lizbońskim, który ponadto przewiduje podział kompetencji legislacyjnych w tej dziedzinie między UE i państwa członkowskie; zwraca uwagę, że traktat lizboński uznaje potrzebę zajęcia się wyzwaniami terytorialnymi, które mają wpływ na wyspy, góry, tereny przygraniczne oraz bardzo odległe obszary o małej gęstości zaludnienia, ponieważ wpływają one negatywnie na ogólną konkurencyjność gospodarki europejskiej; wzywa Komisję do uzupełnienia pierwszego programu działań o konkretne propozycje dotyczące środków i inicjatyw wspólnotowych;

24.   podkreśla brak istnienia ogólnie przyjętej definicji spójności terytorialnej; dlatego wzywa Komisję do jednoznacznego zdefiniowania spójności terytorialnej i do sporządzenia w przyszłej zielonej księdze w sprawie spójności terytorialnej wykazu celów rozwoju regionalnego w Unii Europejskiej; oczekuje, że najwyższym priorytetem będzie cel związany z zagwarantowaniem wszystkim obywatelom Unii, bez względu na miejsce zamieszkania w UE, równych szans rozwoju i dostępu;

25.   zaleca dalszy rozwój Europejskiej Perspektywy Rozwoju Przestrzennego i wzywa do jak najszybszej pełnej integracji nowych państw członkowskich w ramach tej koncepcji;

26.   uważa, iż regularna ocena postępów w realizacji agendy terytorialnej ma duże znaczenie; wzywa Radę, Komisję i wszystkie zainteresowane podmioty do objęcia taką oceną zarówno postępów w realizacji poszczególnych środków zawartych w pierwszym programie działania, jak również ich skutków i wkładu do zrównoważonego rozwoju przestrzennego w UE;

27.   wzywa Radę do jak najszybszego uzgodnienia prostych wskaźników ilościowych w celu monitorowania rozwoju przestrzennego w UE; zaleca wykorzystanie rocznego zagospodarowania przestrzennego terenów jako jednego z tych wskaźników rozwoju przestrzennego;

28.   zauważa, że wskaźniki te mogą służyć jako cele w ramach planowania rozwoju przestrzennego; proponuje, aby Rada i Komisja korzystały z tych wskaźników w celu dokonywania analiz porównawczych (benchmarking) wśród państw członkowskich i stworzenia bazy danych najlepszych praktyk;

29.   przychyla się do zamiaru Rady polegającego na przedkładaniu sprawozdania w sprawie realizacji pierwszego programu działań podczas wszystkich nieformalnych posiedzeń Rady; proponuje Radzie rozważenie możliwości opracowania programu wzajemnej wymiany doświadczeń i dzielenia się przykładami dobrej praktyki w zakresie europejskiego rozwoju przestrzennego pomiędzy państwami członkowskimi (Mutual Learning Programme);

30.   podkreśla znaczenie poprawienia koordynacji miedzy agendą terytorialną i kartą lipską; wyraża w związku z tym ubolewanie z powodu nieopracowania przez Radę do tej pory programu działań na rzecz realizacji celów karty lipskiej i wzywa kraje, które w przyszłości obejmą przewodnictwo w UE, do nadrobienia tej zaległości i zagwarantowania tym samym ciągłości działań związanych z kartą lipską;

31.  z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę prezydencji Słowenii w zakresie przygotowania i wspierania działań sprzyjających sprawniejszej koordynacji polityki w zakresie rozwoju przestrzennego i rozwoju miast w celu silniejszego wzajemnego powiązania celów agendy terytorialnej i karty lipskiej;

32.   nawiązuje do wniosków zawartych w czwartym sprawozdaniu Komisji w sprawie spójności gospodarczej i społecznej, w którym miasta i obszary miejskie postrzegane są jako ośrodki populacji, siły gospodarczej i innowacji; z zadowoleniem przyjmuje propozycje tworzenia regionalnych i miejskich klastrów innowacyjności oraz wzywa te klastry do prowadzenia działalności również ponad wewnętrznymi i zewnętrznymi granicami UE;

33.   wzywa Komisję i Radę do określenia – przy jednoczesnym szczególnym uwzględnieniu prac audytu miejskiego (Urban Audit) – wskaźników analizy porównawczej w zakresie zrównoważonego rozwoju miast w rozumieniu karty lipskiej, takich jak np. zużycie energii na jednego mieszkańca, zakres korzystania z miejskiego transportu publicznego w stosunku do całkowitych potrzeb komunikacyjnych lub ilość emisji gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednego mieszkańca;

34.   podkreśla kluczową rolę miast w osiągnięciu celów strategii lizbońskiej i dlatego wzywa do holistycznej i dobrze skoordynowanej strategii rozwoju miast wspieranej przez sektor rządowy i prywatny na każdym szczeblu;

35.  wzywa Komisję do intensywniejszego zajęcia się kwestią żywiołowego rozprzestrzeniania się zabudowy miejskiej (urban sprawl); w związku z problemem fragmentacji przestrzeni przyrodniczej i postępującego zużycia powierzchni terenów w wyniku rozwoju miast w państwach członkowskich wzywa państwa członkowskie do podjęcia skutecznych działań i wdrożenia strategii mających na celu ograniczenie zagospodarowania przestrzennego terenów;

36.   zaleca państwom członkowskim skoncentrowanie się na wewnętrznym rozwoju miast w przeciwieństwie do ich rozwoju zewnętrznego, czyli nadanie priorytetowego znaczenia decydowaniu o przeznaczeniu lub zmianie przeznaczenia istniejącej zabudowy zamiast zagospodarowywania nowych przestrzeni, przede wszystkim za pomocą zrównoważonego systemu zarządzania obszarami;

37.   z zadowoleniem przyjmuje nacisk położony w karcie lipskiej na zależności między poszczególnymi środkami transportu; podkreśla znaczącą rolę, jaką ulepszona infrastruktura rowerowa i piesza mogą odegrać zwłaszcza w przypadku większych miast; wzywa Komisję do zbadania bardziej skutecznych mechanizmów wspierania władz lokalnych w rozwoju strategii zintegrowanych sieci transportowych, zwłaszcza w mniej rozwiniętych regionach;

38.   uważa, że w celu przyniesienia skutecznej odpowiedzi na rosnące wymogi związane z wysoką jakością życia w miastach konieczne jest, aby samorządy w szybkim tempie dostosowały swoje urządzenia techniczne do norm europejskich; uważa w szczególności, że doprowadzanie wody pitnej (na przykład poprzez poprawę jakości doprowadzanej wody), oczyszczanie ścieków (na przykład poprzez zniszczenie sieci lub utworzenie nowych sieci) i wszystkie podobne urządzenia powinny zostać dostosowane w jak najkrótszym terminie do nowych warunków wynikających z przepisów;

39.   z ubolewaniem stwierdza, że powiększają się społeczne i gospodarcze różnice, szczególnie w europejskich obszarach metropolitalnych i w miastach, lecz także w obszarach wiejskich; wzywa państwa członkowskie do zajęcia się tym problemem w sposób bardziej energiczny oraz do zwrócenia na niego większej uwagi na etapie planowania programów służących dystrybucji środków pochodzących z funduszy strukturalnych;

40.   jest zdania, że na miastach spoczywa szczególna odpowiedzialność za realizację celów Wspólnoty w zakresie ochrony klimatu, ponieważ posiadają one wyjątkową możliwość dostarczania potencjalnych rozwiązań przyczyniających się do zmniejszenia światowej emisji gazów cieplarnianych; wzywa państwa członkowskie do włączenia ochrony klimatu do rozwoju miast jako celu przekrojowego;

41.   podkreśla fakt, że inwestycje w technologie przyjazne dla środowiska, takie jak innowacyjne zapobieganie, środki na rzecz łagodzenia skutków i adaptacji, stwarzają w perspektywie długoterminowej istotne możliwości dla działalności biznesowej;

42.   zauważa, że obszary miejskie bardziej odczuwają skutki zmian klimatycznych, kiedy brak korytarzy świeżego powietrza prowadzi do dalszego ocieplenia i większego stężenia zanieczyszczeń;

43.   opowiada się za zintensyfikowaniem wysiłków mających na celu poprawę integracji oraz spójności społecznej i terytorialnej, zwłaszcza poprzez usunięcie braków natury urbanistycznej i poprawę warunków środowiskowych, przy jednoczesnym realizowaniu zrównoważonej polityki rozwojowej obszarów miejskich, szczególnie poprzez ustabilizowanie sytuacji w dzielnicach będących źródłem problemów i przedstawienie atrakcyjnej oferty mieszkaniowej, jak również oferty w zakresie pracy i spędzania czasu wolnego;

44.   wzywa do lepszej integracji zaniedbanych dzielnic; zwraca się do stosownych władz państw członkowskich o identyfikowanie sygnałów ostrzegających o pogarszającej się sytuacji w poszczególnych regionach i zwiększenie wysiłków w celu realizacji polityki społecznej integracji na rzecz zmniejszania nierówności i zapobiegania społecznemu wykluczeniu; podkreśla duże znaczenie małych i średnich przedsiębiorstw dla rozwoju gospodarczego i konkurencyjności terytorialnej, nie tylko w zaniedbanych dzielnicach, lecz we wszystkich obszarach miejskich;

45.   wzywa Komisję, w ramach przyszłego finansowania programów obejmujących siódmy program ramowy na rzecz badań naukowych, rozwoju technologicznego i demonstracji, do intensywniejszego wspierania projektów, które promują rozwój i wymianę doświadczeń w zakresie zrównoważonego zarządzania przestrzenią miejską, wsparcie wydajnych energetycznie praktyk i technologii, rozwiązywanie problemów środowiskowych miast oraz stanowią wkład miast w przeciwdziałanie zmianom klimatycznym;

46.   jest zdania, że wzmocnienie tożsamości miast i aktywny udział obywateli w ich życiu może się skutecznie przyczynić do realizacji postulatów karty lipskiej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zainicjowania dialogu terytorialnego w celu zwiększenia udziału sektora publicznego w planowaniu rewitalizacji i rozwoju obszarów miejskich;

47.   wzywa państwa członkowskie i ich regiony do tego, aby w ramach zrównoważonego rozwoju miast w większym niż dotychczas stopniu brały pod uwagę kulturę jakości urbanistycznej, a także dostępność przyzwoitych mieszkań w rozsądnej cenie jako czynniki decydujące o integracji społecznej i jakości życia w miastach, zwracając jednocześnie szczególną uwagę na jakość przestrzeni publicznej, zwłaszcza pod względem jakości projektów architektonicznych jako środka zapewnienia poprawy dobrobytu obywateli Unii;

48.   wzywa Radę, a w szczególności prezydencję słoweńską i francuską, do korzystania z postępu poczynionego podczas prezydencji niemieckiej i portugalskiej pod względem spójności terytorialnej oraz do dalszego przyjmowania wniosków w tym zakresie; ponieważ dotychczas nacisk kładziono na miasta, relacje między miastem a wsią oraz planowanie, wyraża opinię, że w przyszłych inicjatywach należy w większym stopniu uwzględniać wymagania regionów o ograniczeniach terytorialnych takich jak wyspy, góry, tereny przygraniczne oraz bardzo odległe obszary o małej gęstości zaludnienia;

49.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także Komitetowi Regionów.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie Timoru Wschodniego

P6_TA(2008)0070 RC-B6-0079/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Timoru Wschodniego,

–   uwzględniając briefing specjalnego przedstawiciela sekretarza generalnego ONZ dla Rady Bezpieczeństwa (posiedzenie nr 5432),

–   uwzględniając sprawozdanie misji obserwacyjnej Parlamentu Europejskiego w związku z wyborami w Demokratycznej Republice Timoru Wschodniego w dniach od 27 czerwca do 2 lipca 2007 r. pod kierownictwem Any Gomes,

–   uwzględniając oświadczenie z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie wyborów parlamentarnych w Timorze Wschodnim, wystosowane przez Prezydencję Portugalską w imieniu Unii Europejskiej,

–   uwzględniając oświadczenie z dnia 11 lutego 2008 r., w którym Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych potępia zamach na prezydenta Timoru Wschodniego,

–   uwzględniając deklarację Javiera Solany, wysokiego przedstawiciela UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, z dnia 11 lutego 2008 r.,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że demobilizacja prawie 600 żołnierzy w kwietniu 2006 r. w Timorze Wschodnim w odpowiedzi na ich skargi spowodowała bardzo poważny kryzys zagrażający bezpieczeństwu w kraju, który charakteryzował się zbrojną konfrontacją (między siłami zbrojnymi a zdemobilizowanymi żołnierzami oraz z policją), zamętem w siłach policyjnych, zamieszkami i powszechną przemocą grup przestępczych, w wyniku czego zginęły dziesiątki ludzi, jeszcze więcej odniosło rany, a 150 tysięcy osób, z których połowa wciąż pozostaje w obozach, porzuciło swoje domostwa,

B.   mając na uwadze, że kryzys ten doprowadził również do upadku rządu premiera Alkatiri w czerwcu 2006 r. i do powołania rządu tymczasowego pod przewodnictwem José Ramosa Horta,

C.   mając na uwadze, że premiera i laureata Nagrody Nobla, José Ramosa Horta, wybrano na urząd prezydenta Timoru Wschodniego w dniu 9 maja 2007 r., a w wyniku wyborów parlamentarnych w dniu 30 czerwca 2007 r. były prezydent Xanana Gusmão został premierem kraju w dniu 6 sierpnia 2007 r., co stało się źródłem nadziei, że sytuacja w kraju ostatecznie się ustabilizuje, a instytucje demokratyczne będą się cieszyć pełnym szacunkiem,

D.   mając na uwadze, że niestabilna sytuacja polityczna w Timorze Wschodnim utrzymywała się mimo wolnych i pokojowych wyborów prezydenckich i parlamentarnych oraz większego zaangażowania społeczności międzynarodowej pod auspicjami ONZ, które odpowiedziały na apele władz Timoru Wschodniego,

E.   mając na uwadze, że niestabilna sytuacja w dużej mierze wynikała z niepodporządkowania się prawu przez przywódcę zdemobilizowanych żołnierzy, ukrywającego się byłego majora Alfredo Reinado, który uciekł z więzienia w 2006 r. i był źródłem inspiracji dla młodocianych grup przestępczych w stolicy,

F.   mając na uwadze, że w dniu 11 lutego 2008 r. owe grupy rebeliantów strzelały do prezydenta Timoru Wschodniego Ramosa Horty, w wyniku czego odniósł on poważne rany i znajduje się w stanie krytycznym w australijskim szpitalu, a także otworzyły ogień do premiera Xanana Gusmão w ramach różnych, ale skoordynowanych ze sobą ataków skierowanych przeciwko przywódcom kraju i instytucjom państwowym,

G.   mając na uwadze, że parlament Timoru Wschodniego ogłosił stan wyjątkowy, który wciąż obowiązuje; mając na uwadze, że rząd wystosował prośbę o wzmocnienie 1 600 żołnierzy międzynarodowych sił pokojowych stacjonujących już w Timorze Wschodnim,

H.   mając na uwadze, że ataki skierowane przeciwko najwyższym instytucjom państwowym i demokratycznie wybranym przywódcom Timoru wciąż stanowią pokłosie kryzysu z kwietnia 2006 r., co wyraźnie wskazuje na to, że mimo wysiłków władz krajowych, Zintegrowanej Misji ONZ w Timorze Wschodnim (UNMIT) i sił międzynarodowych w Timorze Wschodnim wciąż jeszcze nie ma gwarancji bezpieczeństwa ani rządów prawa,

I.   mając na uwadze, że doświadczeni obserwatorzy zwrócili uwagę na brak szybkiej i stosownej reakcji UNIPOL-u i innych sił międzynarodowych na ataki z 11 lutego 2008 r., z wyjątkiem skutecznej interwencji portugalskiej republikańskiej gwardii narodowej, którą wezwano do podjęcia działań,

J.   mając na uwadze, że ataki miały miejsce po tym, jak prezydent Ramos Horta osobiście zaangażował się w negocjacje z rebeliantami mające na celu znalezienie rozwiązania; mając na uwadze, że wciąż nie ustalono dokładnego przebiegu wydarzeń, a wiele pytań na temat roli krajowych i międzynarodowych sił bezpieczeństwa wciąż pozostaje bez odpowiedzi,

K.   mając na uwadze, że mimo dochodów kraju ze sprzedaży ropy zły stan gospodarki Timoru Wschodniego stwarza bardzo niestabilną sytuację społeczną i zwiększa ryzyko wystąpienia niepokojów społecznych, ponieważ 40% ludności kraju żyje poniżej minimum socjalnego, z czego 60% ma najwyżej 18 lat, kraj cierpi na masowe bezrobocie oscylujące w granicach 80%, a duża część społeczeństwa to analfabeci,

L.   mając na uwadze, że zarówno Unia Europejska, jak i ONZ publicznie zobowiązały się do wspierania niepodległości, demokracji i rządów prawa w Timorze Wschodnim, co wymaga wzmocnienia instytucji państwowych, dobrego rządzenia, właściwego wykorzystania środków państwowych w celu zwalczania ubóstwa i bezrobocia, promowania rozwoju i sprawiedliwości społecznej oraz wzorowej postawy państw sąsiadujących z Timorem Wschodnim,

M.   mając na uwadze, że Timor Wschodni jest pełnoprawnym członkiem grupy państw AKP i w związku z tym UE ponosi szczególną odpowiedzialność za wzmocnienie w tym kraju rządów demokratycznych poprzez udzielanie pomocy jego instytucjom, które biorą na siebie główny wysiłek tworzenia niezbędnych struktur,

N.   uwzględniając niezbywalne suwerenne prawa ludności Timoru Wschodniego, zwłaszcza w odniesieniu do ich zasobów naturalnych,

1.   z całą mocą potępia próbę dokonania zamachu na prezydenta Ramosa Horta i życzy mu pełnego powrotu do zdrowia i szybkiego ponownego przejęcia roli przywódcy kraju;

2.   z całą mocą potępia jednoczesną napaść na premiera Xanana Gusmão, który na szczęście nie ucierpiał, oraz ma nadzieję, że rząd Timoru wraz z prezydentem republiki sprawującym urząd oraz parlamentem Timoru będzie w stanie przezwyciężyć te poważne zagrożenia dla stabilności Timoru Wschodniego i współpracować na rzecz zagwarantowania poszanowania prawa i porządku oraz normalnego funkcjonowania instytucji demokratycznych w zgodzie z konstytucją;

3.   wzywa wszystkie strony w Timorze Wschodnim do powstrzymania się od przemocy i zaangażowania się w dialog oraz do udziału w procesie demokratycznym w ramach prawnych i konstytucyjnych, przyczyniając się w ten sposób do przywrócenia stabilności społecznej i politycznej;

4.   wyraża zaniepokojenie przesłaniem bezkarności i nieprzestrzegania praworządności, które mogło zostać przekazane w trakcie działań na rzecz propagowania narodowego pojednania na skutek dwuznacznego stanowiska władz Timoru, UNMIT i międzynarodowych sił bezpieczeństwa wobec osób pozywanych do sądu;

5.   potępia każdego w Timorze Wschodnim, kto będzie usiłował wykorzystać niepewną sytuację po atakach z 11 lutego 2008 i wzywa wszystkie strony do poszanowania organów politycznych, które powstały w wyniku wyborów prezydenckich i parlamentarnych w 2007 r., i do pełnej współpracy z nimi;

6.   wzywa do przeprowadzenia w ramach konstytucyjnych i prawnych Demokratycznej Republiki Timoru Wschodniego i przy niezbędnej współpracy i wsparciu międzynarodowym, szczegółowego śledztwa mającego na celu wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznej próby zamachu stanu oraz niepostawienia sprawców tych ataków przed sądem przez system bezpieczeństwa kraju; z zadowoleniem przyjmuje wszczęcie przez ONZ i policję Timoru Wschodniego wspólnego śledztwa w sprawie ataków;

7.   wzywa główne siły polityczne Timoru Wschodniego, zarówno sprawujące władzę, jak i pozostające w opozycji, do zaangażowania się w międzypartyjne działania na rzecz osiągnięcia w trybie pilnym porozumienia narodowego w podstawowych kwestiach dotyczących funkcjonowania państwa, takich jak rola sił zbrojnych i policji oraz wzmocnienie systemu sądownictwa; proponuje partiom zasiadającym w parlamencie Timoru Wschodniego swoje wsparcie dla tego rodzaju działań;

8.   przypomina, że rola odgrywana przez społeczność międzynarodową, a w szczególności przez ONZ i Radę Bezpieczeństwa, ma zasadnicze znaczenie dla procesu umacniania państwowości Timoru Wschodniego oraz jego niezależności i suwerenności, a także dla wzmacniania demokracji w tym młodym kraju;

9.   podkreśla znaczenie, jakie ma sposób postępowania krajów sąsiadujących z Timorem Wschodnim w zakresie poszanowania i propagowania stabilności społeczeństwa Timoru oraz umacniania jego krajowych instytucji demokratycznych; zauważa pozytywne podejście Indonezji od momentu uznania niepodległości Timoru Wschodniego oraz decyzje o udzieleniu pomocy, podjęte przez Australię i inne kraje;

10.   apeluje do Rady i Komisji, aby wezwały władze Timoru Wschodniego i UNMIT do delegalizacji, rozwiązania i rozbrojenia wszystkich grup paramilitarnych i gangów zbrojnych oraz rozbrojenia osób cywilnych, a także do wyrażania na forum ONZ i wobec rządu Timoru Wschodniego w trakcie wszystkich spotkań oficjalnych i na najwyższym szczeblu troski Europy o zdolność do zapewnienia bezpieczeństwa i o przestrzeganie praworządności;

11.   wzywa instytucje międzynarodowe do zapewnienia Timorowi Wschodniemu szerszej pomocy, aby zaspokoić jego potrzeby w zakresie reformy słabego i upolitycznionego sektora bezpieczeństwa z uwagi na jego podstawowe znaczenie dla w pełni sprawnego, demokratycznego i bezpiecznego państwa poprzez szeroko zakrojony proces konsultacji oraz systematyczne i kompleksowe podejście, zgodnie z zaleceniami rezolucji 1704 Rady Bezpieczeństwa ONZ i następującymi po niej raportami ONZ; wzywa rząd Timoru Wschodniego do nadania temu zadaniu wysokiego priorytetu; zachęca go do wykorzystania wiedzy fachowej działu wsparcia ONZ ds. sektora bezpieczeństwa do przeprowadzenia krajowych konsultacji na temat reformy sektora bezpieczeństwa; wzywa Radę, Komisję i innych darczyńców międzynarodowych do ustanowienia mechanizmu poprawy koordynacji pomocy na rzecz sektora bezpieczeństwa; wzywa UNMIT do zapewnienia działowi wsparcia ds. sektora bezpieczeństwa środków i personelu do pomocy w procesie konsultacji i kompleksowym przeglądzie;

12.   zaleca, aby decyzje i zarządzenia trybunałów były bezzwłocznie przestrzegane i w pełni wdrażane przez władze Timoru, przy wsparciu, w miarę konieczności, sił międzynarodowych przebywających w kraju;

13.   wzywa instytucje państwowe Timoru Wschodniego i UNMIT do utrzymywania praworządności, ukrócenia bezkarności za przestępstwa i zapewnienia przestrzegania międzynarodowych norm praw człowieka przez wszystkie strony w Timorze Wschodnim, zwłaszcza przez policję i siły zbrojne;

14.   potwierdza uznanie konieczności zapewnienia Timorowi Wschodniemu wsparcia politycznego, technicznego i finansowego w budowie infrastruktury i struktur administracyjnych, które są istotne dla wznowienia wdrażania planu rozwoju, a także dla pobudzenia gospodarki Timoru i promocji zatrudnienia; wzywa o dalsze wspieranie przez społeczność międzynarodową zmniejszania ubóstwa w Timorze Wschodnim oraz zapewnienie pomocy w przebudowie struktur materialnych i administracyjnych koniecznych dla jego rozwoju gospodarczego;

15.   wzywa Unię Europejską i społeczność międzynarodową, a w szczególności kraje sąsiadujące i kraje ASEAN, do utrzymania i zwiększenia wsparcia niezbędnego do wzmocnienia demokracji i kultury demokratycznej w Timorze Wschodnim, kładąc nacisk na kulturę wielopartyjności, wolność wypowiedzi i budowę instytucji, a mianowicie parlamentu, rządu, sądownictwa, sił bezpieczeństwa, sił obronnych i sił ochrony porządku publicznego, a także do pomocy w szybkim rozszerzeniu na cały kraj zasięgu mediów, jak również do wzmocnienia systemu edukacji i ochrony zdrowia oraz infrastruktury mieszkaniowej, sanitarnej i wodociągowej;

16.   wzywa Komisję do przyspieszenia i zakończenia tworzenia w pełni działającego przedstawicielstwa w Dili;

17.   zaleca wysłanie parlamentarnej delegacji ad hoc do Timoru Wschodniego w celu dokonania ponownej oceny sytuacji politycznej, wyrażenia solidarności z siłami i instytucjami demokratycznymi oraz ponowienia oferty pomocy PE w zapewnieniu demokratycznego funkcjonowania parlamentu krajowego;

18.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, władzom państwowym Timoru Wschodniego (tj. prezydentowi, parlamentowi i rządowi), wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządom krajów AKP, parlamentom państw członkowskich UE, rządom Australii i Indonezji, sekretarzowi generalnemu i sekretariatowi ASEAN, sekretarzowi generalnemu ONZ, specjalnemu przedstawicielowi sekretarza generalnego ONZ oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie Białorusi

P6_TA(2008)0071 RC-B6-0081/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wcześniejsze rezolucje w sprawie sytuacji na Białorusi, w szczególności rezolucję z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie sytuacji na Białorusi po wyborach prezydenckich z dnia 19 marca 2006 r.(1),

–   uwzględniając oświadczenie Komisji Europejskiej z dnia 21 listopada 2006 r. o gotowości Unii Europejskiej do odnowienia stosunków z Białorusią i ludnością białoruską w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS),

–   uwzględniając Nagrodę im. Sacharowa na rzecz Wolności Myśli, którą w dniu 14 grudnia 2004 r. przyznano Białoruskiemu Stowarzyszeniu Dziennikarzy, a w 13 grudniu 2006 r. – Aleksandrowi Milinkiewiczowi,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie potępiał nieudane wybory prezydenckie, parlamentarne i lokalne na Białorusi,

B.   mając na uwadze, że Parlament wezwał Radę i Komisję do przedstawienia wniosków w celu wywarcia dalszego nacisku na reżim Łukaszenki w organizacjach międzynarodowych oraz wnosił o przedłożenie pełnego zestawu konkretnych i ukierunkowanych sankcji, które ostro dotkną osoby odpowiedzialne za opresję, ale nie przyczynią się do dodatkowego cierpienia obywateli Białorusi;

C.   mając na uwadze, że Parlament w sposób szczególny potępił brak poszanowania i lekceważenie na Białorusi demokracji lokalnej, która stanowi fundament wszelkich rządów demokratycznych i odzwierciedla wolę spełnienia rzeczywistych nadziei i oczekiwań zwykłych ludzi;

D.   mając na uwadze, że nieustanny nacisk polityczny i administracyjny wywierany na organizacje pozarządowe na Białorusi zagraża ich istnieniu i osłabia ich niezależność,

E.   mając na uwadze, że w styczniu 2008 r. w Mińsku miał miejsce szereg protestów przedsiębiorców oraz dochodziło do zatrzymań i – nierzadko – pobić przywódców tych manifestacji,

F.  F mając na uwadze pozytywne zmiany, które zaszły ostatnio w zakresie ustanawiania przedstawicielstwa Komisji w Mińsku,

1.   głęboko ubolewa nad brakiem poprawy sytuacji w zakresie demokracji, praw człowieka i państwa prawa na Białorusi; podkreśla, że nieustanne arbitralne aresztowania przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego i działaczy opozycji, w szczególności tymczasowe zatrzymanie Aleksandra Milinkiewicza, oraz ścisła kontrola niezależnych mediów są sprzeczne z niedawnymi wypowiedziami rządu białoruskiego o pragnieniu poprawy stosunków z Unią Europejską;

2.   ubolewa nad skazaniem dziennikarza Aleksandra Zdwiżkowa na trzy lata pozbawienia wolności, uznając karę za zbyt surową, i wzywa rząd białoruski do ponownego rozpatrzenia tej decyzji;

3.   odnotowuje niedawne uwolnienie kilku działaczy opozycji demokratycznej, w tym przywódców ruchu młodzieżowego Białoruskiego Frontu Ludowego i Młodego Frontu (Mlady Front), jednocześnie potępiając aresztowania tych działaczy, których przetrzymywano w więzieniu przez 15 dni i których wydalono z uniwersytetu w następstwie pokojowych manifestacji, które miały miejsce dnia 16 stycznia 2008 r. w Mińsku z okazji dnia solidarności z uwięzionymi działaczami białoruskiej opozycji i rodzinami zaginionych wybitnych Białorusinów;

4.   wzywa władze białoruskie do niezwłocznego i bezwarunkowego uwolnienia więźnia politycznego Aleksandra Kazulina oraz do zaprzestania stosowania metod obejmujących zastraszanie, nękanie, celowe aresztowania i prześladowania o podłożu politycznym wobec działaczy opozycji demokratycznej i społeczeństwa obywatelskiego na Białorusi;

5.   przychylnie odnosi się do niedawnych zmian dotyczących porozumienia w sprawie ustanowienia przedstawicielstwa Komisji w Mińsku jako pozytywnego kroku w stronę odnowy dialogu z Unią Europejską; zachęca Komisję do skorzystania z wszelkich możliwości związanych z otwarciem przedstawicielstwa;

6.   przypomina, że w dniu 21 listopada 2006 r. Unia Europejska wydała oświadczenie o gotowości do odnowienia stosunków z Białorusią i ludnością białoruską w ramach EPS, gdy rząd białoruski wykaże poszanowanie dla wartości demokratycznych i praw podstawowych ludności białoruskiej;

7.   podkreśla, że w celu nawiązania znaczącego dialogu z UE Białoruś musi spełnić pozostałe warunki określone w nieoficjalnym dokumencie zatytułowanym "Co Unia Europejska może dać Białorusi", które obejmują uwolnienie wszystkich więźniów politycznych, zniesienie kary śmierci, zagwarantowanie wolności mediów i swobody wypowiedzi oraz niezawisłości sądów oraz poszanowanie wartości demokratycznych i praw podstawowych ludności białoruskiej;

8.   potępia fakt, że Białoruś jest jedynym państwem w Europie, w którym istnieje kara śmierci, co jest sprzeczne z wartościami europejskimi;

9.   wzywa władze białoruskie do uchylenia dekretu nr 70 z dnia 8 lutego 2008 r., którego postanowienia naruszają prawo do nauki obywateli Białorusi poprzez tworzenie barier w procesie rekrutacji na uczelnie wyższe;

10.   wzywa władze białoruskie do stosowania standardów Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) przy organizacji zbliżających się wyborów parlamentarnych przewidzianych na 28 września 2008 r.; wzywa rząd do udzielenia przedstawicielom opozycji demokratycznej dostępu do okręgowych komisji wyborczych, zezwolenia na rejestrację wszystkich kandydatów na parlamentarzystów oraz ich obserwatorów i nieutrudniania wszechstronnej i wyczerpującej międzynarodowej misji obserwacyjnej wyborów;

11.   wzywa Radę i Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu ułatwienia i liberalizacji procedur wizowych mających zastosowanie do obywateli Białorusi, gdyż jedynie takie działania mogą pomóc w osiągnięciu głównego celu polityki UE wobec Białorusi, jakim jest ułatwienie i zwiększenie kontaktów między ludźmi oraz demokratyzacja państwa; nalega, aby w związku z powyższym rozważyły możliwość zniesienia opłat za wizy dla obywateli Białorusi wjeżdżających do obszaru Schengen, co jest jedynym sposobem uniknięcia coraz większej izolacji Białorusi i jej obywateli;

12.   wzywa państwa członkowskie z obszaru Schengen do wykorzystania wszelkich możliwych narzędzi (opłat za wizy krajowe) w celu ułatwienia przemieszczania się obywateli Białorusi na terytorium poszczególnych państw członkowskich;

13.   wzywa Radę, Komisję oraz całą społeczność międzynarodową do udzielenia większego wsparcia społeczeństwu obywatelskiemu na Białorusi oraz, w szczególności, do zwiększenia pomocy finansowej na rzecz niezależnych mediów, organizacji pozarządowych oraz studentów białoruskich studiujących za granicą; przychylnie odnosi się do wsparcia finansowego udzielonego przez Komisję Europejskiemu Uniwersytetowi Humanistycznemu w Wilnie (Litwa); wzywa Komisję do rozważenia udzielenia wsparcia finansowego realizowanemu obecnie projektowi mającemu na celu utworzenie niezależnej białoruskiej stacji telewizyjnej Belsat;

14.   wyraża solidarność ze zjednoczoną opozycją demokratyczną na Białorusi i przywódcą ruchu Aleksandrem Milinkiewiczem oraz wszystkimi obywatelami Białorusi walczącymi o niepodległą, otwartą i demokratyczną Białoruś, której podstawę stanowią rządy prawa; zachęca przywódców opozycji do wykazania jedności i determinacji w zbliżających się wyborach parlamentarnych;

15.   ubolewa nad decyzją władz Białorusi, w wyniku której w ostatnich dwóch latach wielokrotnie odmówiono wydania wiz wjazdowych posłom do Parlamentu Europejskiego i parlamentarzystom krajowym; apeluje do władz białoruskich, aby nie czyniły dalszych trudności i umożliwiły Delegacji Parlamentu Europejskiego do spraw stosunków z Białorusią wizytę w kraju oraz poczynienie obserwacji i zdobycie bezpośrednich doświadczeń na Białorusi;

16.   potępia restrykcje wprowadzone przez władze białoruskie wobec duchownych z zagranicy mające na celu ograniczenie ich wstępu do kraju w celach służby na rzecz organizacji religijnych oraz wzywa władze białoruskie do położenia kresu tym restrykcjom;

17.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, zgromadzeniom parlamentarnym OBWE i Rady Europy oraz władzom Białorusi.

(1) Dz.U. C 293 E, 2.12.2006, str. 304.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie Północnego Kiwu

P6_TA(2008)0072 RC-B6-0080/2008

Parlament Europejski,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga i gwałtu jako zbrodni wojennej(1) oraz swoje poprzednie rezolucje w sprawie łamania praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga,

–   uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga, w szczególności na wschodzie kraju, i jej wpływu na region,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie reakcji UE na niestabilną sytuację w krajach rozwijających się(2),

–   uwzględniając komunikat Komisji do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowany "Strategie reagowania UE na sytuacje niestabilności – podejmowanie działań w trudnych warunkach na rzecz zrównoważonego rozwoju, stabilności i pokoju" (COM(2007)0643) oraz załączony do niego dokument roboczy służb Komisji (SEC(2007)1417),

–   uwzględniając rezolucję 60/1 Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 24 października 2005 r. w sprawie wyników światowego szczytu w 2005 roku, a w szczególności jej ust. 138-140 w sprawie obowiązku ochrony ludności,

–   uwzględniając art. 115 ust. 5 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że od 1998 r. w konflikcie dotykającym Demokratyczną Republikę Konga życie straciło pięć milionów czterysta tysięcy osób i że w wyniku tego konfliktu nadal – pośrednio lub bezpośrednio – umiera 1 500 osób dziennie;

B.   mając na uwadze, że walki między wojskiem kongijskim, rebeliantami odsuniętego generała Laurenta Nkundy i bojownikami Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Rwandy (zwanych też jako Interhamwes) od wielu miesięcy powodują ogromne nieszczęścia ludności cywilnej regionu Północnego Kiwu,

C.   mając na uwadze masakry, gwałty na małych dziewczynkach, matkach i babkach, przymusowe wcielenia cywilów i dzieci do sił zbrojnych, a także liczne inne poważne nadużycia i naruszenia praw człowieka, których w ciągu tych 18 miesięcy dopuściły się we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga zarówno grupy rebeliantów Laurenta Nkundy, bojownicy Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Rwandy, jak i sama armia kongijska,

D.   przypominając, że mandat Misji ONZ w Demokratycznej Republice Konga (MONUC) wydano na podstawie rozdziału VII Karty ONZ, co uprawnia do użycia wszystkich niezbędnych środków w celu powstrzymywania wszelkich prób zastosowania siły, które wiązałyby się z zagrożeniem procesu politycznego przez wszelakie grupy zbrojne, zagraniczne lub kongijskie, w szczególności ex-FAR i Interhamwe, oraz w celu zapewnienia ochrony ludności cywilnej w przypadku bezpośredniego zagrożenia przemocą fizyczną,

E.   mając na uwadze, że 25 stycznia 2008 r. przedstawiciel sekretarza generalnego ONZ w Demokratycznej Republice Konga zapowiedział wysłanie obserwatorów mających nadzorować zawieszenie broni we wszystkich regionach okupowanych do tej pory przez grupy zbrojne, a także wojskowe i cywilne wzmocnienie biura MONUC w Gomie,

F.   mając na uwadze obietnice stopniowej demobilizacji i zobowiązanie do zawieszenia broni, poczynione 23 stycznia 2008 r. w Gomie na zakończenie konferencji na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju, które przewiduje zawieszenie broni przez wszystkie strony konfliktu, rozbrojenie wszystkich sił pozarządowych, powrót i ponowne osiedlenie się wszystkich przesiedleńców we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga oraz wdrożenie tymczasowego mechanizmu kontroli zawieszenia broni,

G.   mając na uwadze, że praktyczne szczegóły procesu demobilizacji muszą jeszcze zostać ustalone przez mieszaną komisję techniczną ds. pokoju i bezpieczeństwa pod współprzewodnictwem rządu i międzynarodowej misji mającej ułatwić wspomniane zobowiązanie,

H.   mając na uwadze udział w walkach Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Rwandy, której bojownicy znaleźli schronienie w tym regionie,

I.   mając na uwadze, że wojska kongijskie nie dysponują niezbędnymi zasobami ludzkimi, technicznymi i finansowymi do wykonywania swoich działań w Północnym Kiwu oraz że z tego właśnie powodu zagraża ona ludności zamiast działać w jej służbie i na rzecz pokoju,

J.   mając na uwadze, że należy znaleźć polityczne rozwiązanie dla kryzysu w Północnym Kiwu, aby umocnić pokój i demokrację oraz promować stabilność i rozwój z myślą o dobrobycie całej ludności regionu Wielkich Jezior Afrykańskich,

K.   mając na uwadze spotkanie ministra spraw zagranicznych, Konga Mbusy Nyamwisi i ministra spraw zagranicznych Rwandy, Charlesa Murigande, które miało miejsce w dniu 3 wrześniu 2007 r. w ramach rozwiązywania konfliktu w Północnym Kiwu,

L.   mając na uwadze spotkanie, które odbyło się w dniach 28-30 stycznia 2008 r. w Beni pod współprzewodnictwem ministra obrony Demokratycznej Republiki Konga, Chikeza Diemu`ego i ministra obrony Ugandy, Crispusa Kiyongy,

M.   mając na uwadze, że od końca 2006 r. konflikt dotykający Demokratyczną Republikę Konga spowodował również przesiedlenia blisko 400 000 osób i że łączna liczba przesiedleńców w prowincji Północnego Kiwu to 800 000,

N.   mając na uwadze, że cechą charakterystyczną toczącej się od trzech lat wojny domowej jest systematyczne rozkradanie bogactw kraju, którego dopuszczają się sprzymierzeńcy i przeciwnicy rządu kongijskiego,

O.   mając na uwadze, że znaczna poprawa zdrowia i zmniejszenie śmiertelności w całej Demokratycznej Republice Konga, a w Północnym Kiwu w szczególności, wymaga lat niesłabnącego zaangażowania i znaczących inwestycji finansowych zarówno ze strony rządu kongijskiego, jak i ze strony wspólnoty międzynarodowej,

P.   mając na uwadze, że 3 lutego 2008 r. region Wielkich Jezior Afrykańskich, w szczególności miasta Bukawu i Goma oraz ich okolice, które już wcześniej poważnie ucierpiały w wyniku konfliktów, nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 6 stopni w skali Richtera, przynosząc ofiary śmiertelne i wielu rannych oraz znaczne straty materialne,

Q.   mając na uwadze, że w wyniku działań wojennych pewna liczba organizacji humanitarnych została pod koniec 2007 r. zmuszona do zawieszenia działalności, podczas gdy ośrodki zdrowia nie otrzymują już zaopatrzenia lub nawet zostały opuszczone przez personel medyczny,

R.   mając na uwadze, że organizacja Lekarze bez Granic stwierdza, iż miejscowa ludność i przesiedleńcy w Północnym Kiwu są coraz słabsi i że trwające walki uniemożliwiają organizacjom humanitarnym dostęp do niektórych stref pilnie potrzebujących pomocy żywnościowej i medycznej,

S.   mając na uwadze, że w chwili obecnej niedożywienie to kolejny element skrajnie trudnej sytuacji ludności Północnego Kiwu i że dane z programów pomocy medycznej Lekarzy bez Granic przedstawiają alarmujący obraz skali niedożywienia w Północnym Kiwu i powodują obawy o los rodzin, do których pomoc nie może dotrzeć,

1.   wyraża głębokie oburzenie z powodu masakr i zbrodni przeciwko ludzkości dokonywanych w Północnym Kiwu już od tak wielu lat oraz wzywa wszystkie właściwe organy krajowe i międzynarodowe do systematycznego ścigania i osądzania sprawców, bez względu na to, kim są; wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ, by nie zwlekając podjęła wszelkie środki mogące faktycznie powstrzymać wszystkich tych, którzy chcieliby nadal nękać ludność Północnego Kiwu;

2.   stwierdza, że mimo szerokiego zakresu kompetencji misja MONUC nie dysponowała wystarczającymi środkami, by powstrzymać masakry, gwałty, grabieże, przymusowe wcielanie cywilów i dzieci do sił zbrojnych oraz liczne inne nadużycia i naruszenia praw człowieka, dlatego też wzywa Radę i Komisję, by upewniły się, że niedawne wzmocnienie MONUC doprowadzi do istotnej poprawy bezpieczeństwa ludności Północnego Kiwu, a jeśli tak się nie stanie – by nie zwlekając wystąpiły do Rady Bezpieczeństwa ONZ o danie MONUC środków do wypełnienia jej zadań, do których należy w pierwszej kolejności skuteczna i trwała ochrona ludności cywilnej tego regionu;

3.   wzywa do stosowania zasady "zero tolerancji" w odniesieniu do stosowanej jako narzędzie walki przemocy seksualnej wobec kobiet i dziewcząt i domaga się surowych sankcji karnych wobec sprawców tych zbrodni; przypomina o znaczeniu dostępu do usług w zakresie zdrowia rozrodczego w sytuacjach konfliktu i w obozach dla uchodźców;

4.   mając na względzie konieczność znalezienia politycznego rozwiązania konfliktu dotykającego wschodnią część Demokratycznej Republiki Konga, z zadowoleniem przyjmuje przeprowadzenie konferencji pokojowej w Gomie; podkreśla jednak – oprócz godnej uwagi nieobecności przedstawicieli ruchu Interhamwe – kruchość obietnic demobilizacji i zobowiązania do zawieszenia broni, które ogłoszono 23 stycznia 2008 r. na zakończenie konferencji, dlatego też nadal zachęca wszystkich uczestników konfliktu, by nie ustawali w wysiłkach pokojowych i zaprzestali łamania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, zakończyli wszelkie ataki na cywilów i umożliwili organizacjom humanitarnym przyjście z pomocą ludności cywilnej;

5.   przypomina, że należy jeszcze ustalić praktyczny przebieg demobilizacji, co ma wykonać mieszana komisja techniczna ds. pokoju i bezpieczeństwa, której współprzewodniczy rząd Demokratycznej Republiki Konga i międzynarodowa misja mająca ułatwić wspomniane zobowiązanie, dlatego też wzywa do jak najszybszego utworzenia tej komisji w celu zamknięcia kwestii demobilizacji;

6.   z zadowoleniem przyjmuje spotkanie ministrów spraw zagranicznych Konga i Rwandy, które miało miejsce we wrześniu 2007 r., i zwraca się do władz rwandyjskich o konkretny wkład w próby rozwiązania konfliktu w Północnym Kiwu, zwłaszcza w postaci śledztw, rozbrojenia, demobilizacji i odesłania do kraju przebywających w Północnym Kiwu członków ruchu Interhamwe;

7.   wzywa Radę i Komisję Europejską, aby uruchomiły fundusze kryzysowe ze względu na niezwykle poważną sytuację humanitarną, której ludność Północnego Kiwu musi stawić czoła nie tylko z powodu konfliktów wciąż dotykających ich region, ale również z powodu trzęsienia ziemi z 3 lutego 2008 r., a także aby zadbały, by organizacje humanitarne mogły spełniać swoje zadania w jak najlepszych warunkach;

8.   wzywa Radę i Komisję, by niezwłocznie wdrożyły szeroko zakrojone programy pomocy medycznej dla ludności cywilnej we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga zarówno z myślą o zaspokojeniu najpilniejszych potrzeb ludności, jak i w przewidywaniu przyszłej odbudowy regionu;

9.   wzywa do rzeczywistego wdrożenia mechanizmów kontrolnych, takich jak proces z Kimberley, dotyczących świadectw pochodzenia zasobów naturalnych wwożonych na rynek UE;

10.   zwraca się do Rady i do wszystkich państw członkowskich o dostarczenie konkretnej pomocy ludności wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga;

11.   zobowiązuje misję Unii Europejskiej do Północnego Kiwu, planowaną na marzec 2008 r., do przedstawienia mu sprawozdania;

12.   zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, instytucjom Unii Afrykańskiej, wysokiemu przedstawicielowi ds. WPZiB, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ, prezydentowi, parlamentowi i rządowi Demokratycznej Republiki Konga, prezydentowi, parlamentowi i rządowi Republiki Rwandy.

(1) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0022. (2) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0540