Indeks 
Teksty przyjęte
Wtorek, 8 października 2013 r. - Strasburg
Zawarcie umowy o współpracy w zakresie Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej (GNSS) do celów cywilnych pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Ukrainą ***
 Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2011/025 IT/Lombardia z Włoch)
 Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2012/008 IT/De Tomaso Automobili z Włoch)
 Korupcja w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich
 Wczesne planowanie polityki: wpływ budżetu na budowanie potencjału
 Międzynarodowe prawo prywatne i zatrudnienie
 Umowa zawarta między Stowarzyszeniem Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie Konwencji o pracy na morzu z 2006 r.: odpowiedzialność państwa bandery w zakresie egzekwowania przepisów dyrektywy Rady 2009/13/WE ***I
 Produkcja, prezentowanie i sprzedaż wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów ***I
 Protokół uzgodniony między UE a Islamską Republiką Mauretańską ustalający uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową ***
 Ludobójstwo ze względu na płeć: zaginione kobiety?
 Ograniczenia budżetowe dla władz regionalnych i lokalnych w odniesieniu do funduszy strukturalnych UE
 Kompleksowa unijna strategia w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku
 Ograniczenia rybołówstwa a wody podlegające jurysdykcji danego państwa na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym – rozwiązanie konfliktu

Zawarcie umowy o współpracy w zakresie Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej (GNSS) do celów cywilnych pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Ukrainą ***
PDF 197kWORD 34k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. dotyczące projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia umowy o współpracy w zakresie globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) do celów cywilnych pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Ukrainą (06373/2013 – C7-0070/2013 – 2012/0274(NLE))
P7_TA(2013)0391A7-0298/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (06373/2013),

–  uwzględniając projekt umowy o współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi a Ukrainą (13242/2005),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody, przedstawiony przez Radę na mocy art. 172 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7‑0070/2013),

–  uwzględniając art. 81, art. 90 ust. 7 oraz art. 46 ust. 1 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A7-0298/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Ukrainy.


Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2011/025 IT/Lombardia z Włoch)
PDF 304kWORD 57k
Rezolucja
Załącznik
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r. (wniosek EGF/2011/025 IT/Lombardia z Włoch) (COM(2013)0470 – C7-0206/2013 – 2013/2138(BUD))
P7_TA(2013)0392A7-0294/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0470 – C7–0206/2013),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r.(1), a w szczególności jego pkt 28,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (rozporządzenie w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji)(2),

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

–  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0294/2013),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że zakres zastosowania Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) został rozszerzony, by uwzględnić wnioski przedłożone w dniach od 1 maja 2009 r. do 31 grudnia 2011 r., i obejmuje pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego;

C.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

D.  mając na uwadze, że Włochy złożyły wniosek EGF/2011/025 IT/Lombardia w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 529 pracowników w Lombardii w okresie referencyjnym od dnia 20 marca 2011 r. do 20 grudnia 2011 r., przy czym wobec 480 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.  zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Włochy mają prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

2.  z ubolewaniem zauważa, że władze Włoch przedłożyły wniosek o uruchomienie środków finansowych z EFG w dniu 30 grudnia 2011 r., a ocenę tego wniosku Komisja udostępniła w dniu 28 czerwca 2013 r.; ubolewa nad długim procesem sporządzania oceny trwającym 18 miesięcy;

3.  zauważa, że Lombardia, najbardziej zamożny region Włoch, gdzie wytwarzana jest jedna piąta PKB Włoch, musi sprostać poważnym wyzwaniom strukturalnym, które na skutek kryzysu gospodarczego i finansowego uległy jeszcze większym komplikacjom; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Lombardia po raz drugi korzysta z pomocy EFG, aby sprostać problemom gospodarczym i społecznym;

4.  wzywa włoskie władze do wykorzystania w pełni wsparcia z EFG oraz do zachęcania jak największej liczby pracowników do skorzystania z tych środków; przypomina, że pierwsze interwencje w ramach EFG charakteryzowały się stosunkowo niskim poziomem wdrażania środków budżetowych, głównie z powodu niewielkiej skali korzystania z tychże środków;

5.  podkreśla, że Komisja potwierdziła już skutki kryzysu gospodarczego i finansowego dla sektora technologii informacyjnych i komunikacyjnych (TIK) oraz że zwolnieni pracownicy tego sektora korzystali już ze wsparcia w ramach EFG (sprawy: EGF/2011/016 IT/Agile i EGF/2010/012 NL/Noord Holland);

6.  zauważa, że włoska branża TIK odczuwała w ciągu ostatnich dziesięciu lat skutki silnej konkurencji z państw o niskich kosztach produkcji; uznaje, że potrzeba reorganizacji spowodowanej szybkim pojawianiem się nowych technologii, takich jak przetwarzanie w chmurze, różne typy usług internetowych i sieci społecznościowe, stanowi również wyzwanie na kilka lat; zauważa, że przepaść cyfrowa pomiędzy Włochami a wiodącymi państwami Europy i innych części świata pogłębiła się na skutek spowodowanego kryzysem spowolnienia gospodarczego; zauważa, że wszystkie te czynniki doprowadziły do obniżania się od 2009 r. poziomu zatrudnienia personelu włoskich przedsiębiorstw zajmującego się technologiami informacyjno-komunikacyjnymi;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, włoskie władze postanowiły rozpocząć wdrażanie zindywidualizowanych środków w dniu 1 marca 2012 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

8.  odnotowuje, że aby ograniczyć skutki społeczne zwolnień w sektorze TIK, skorzystano w szerokim zakresie ze środków w ramach siatki zabezpieczeń społecznych, takich jak fundusz kompensacji zarobków (CIG), który zapewnia pracownikom świadczenia finansowe jako rekompensatę utraconych zarobków; z zadowoleniem stwierdza, że władze włoskie nie zwróciły się o wsparcie z EFG w celu finansowania środków zapomogowych;

9.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane, obejmuje działania mające na celu powrót na rynek pracy 480 pracowników, m.in. rozmowy specjalistyczne, profil umiejętności, ustalanie planu ścieżki zawodowej, monitorowanie i koordynowanie indywidualnego planu pomocy oraz zarządzanie nim, pomoc mentorską i poradnictwo zawodowe, badanie możliwości zatrudnienia u nowych pracodawców, dopasowywanie umiejętności do miejsc pracy, pomoc mentorską w pierwszej fazie nowego zatrudnienia, doradztwo i wsparcie promujące samozatrudnienie, pomoc mentorską i wsparcie w czasie odbywania praktyki;

10.  odnotowuje, że środki w zakresie szkoleń i zmiany kwalifikacji nie zostały zawarte w skoordynowanym pakiecie zindywidualizowanych usług, mając na uwadze, że środki te będą finansowane ze źródeł regionalnych;

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że z partnerami społecznymi przeprowadzono konsultacje w sprawie kształtu środków w ramach skoordynowanego pakietu EFG, a w szczególności, iż na szczeblu lokalnym zaangażowano w ten proces związki zawodowe (CGIL, CISL, UIL, CISAL)(3); zauważa, że na kolejnych etapach wdrażania EFG i w zakresie dostępu do EFG wdrażana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

12.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

13.  odnotowuje, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, opracowany po konsultacji z partnerami społecznymi, zawiera środki w zakresie doradztwa zawodowego i planowania karier zawodowych, pomocy mentorskiej, dopasowania umiejętności do miejsc pracy, a także wsparcia samozatrudnienia i szkoleń;

14.  odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Włoch potwierdziły, że działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych Unii; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

15.  zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych celem szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków; wyraża nadzieję, że zostaną uwzględnione dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i rozpoznawalność EFG;

16.  podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

17.  wyraża zadowolenie z porozumienia wypracowanego w Radzie w kwestii ponownego wprowadzenia do rozporządzenia EFG na okres 2014–2020 kryterium uruchomienia związanego z kryzysem, które oprócz pracowników tracących pracę z powodu zmian strukturalnych w handlu światowym pozwala na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego;

18.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami z dnia 17 maja 2006 r. (wniosek EGF/2011/025 IT/Lombardia z Włoch)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/526/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.
(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.
(3) CGIL(Confederazione generale italiana del lavoro), CISL(Confederazione italiana sindacati lavoratori), UIL (Unione italiana del lavoro), CISAL (Confederazione Italiana Sindacati Autonomi Lavoratori).


Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (wniosek EGF/2012/008 IT/De Tomaso Automobili z Włoch)
PDF 304kWORD 58k
Rezolucja
Załącznik
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/008 IT/De Tomaso Automobili z Włoch) (COM(2013)0469 – C7-0207/2013 – 2013/2139(BUD))
P7_TA(2013)0393A7-0292/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0469 – C7–0207/2013),

–  uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami(1), w szczególności jego pkt 28,

–  uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji(2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

–  uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

–  uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—  uwzględniając pismo Komisji Rozwoju Regionalnego,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7–0292/2013),

A.  mając na uwadze, że Unia opracowała instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy;

B.  mając na uwadze, że zakres zastosowania Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) został rozszerzony w odniesieniu do wniosków przedłożonych w okresie od 1 maja 2009 r. do 31 grudnia 2011 r. i obejmuje pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego;

C.  mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG;

D.  mając na uwadze, że Włochy złożyły wniosek EGF/2012/008 IT/De Tomaso Automobili w sprawie wkładu finansowego z EFG w związku ze zwolnieniem 1030 pracowników w De Tomaso Automobili S.p.A. w okresie odniesienia od dnia 5 lipca do 28 sierpnia 2012 r., przy czym wobec 1010 pracowników przewidziano środki współfinansowane z EFG;

E.  mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG;

1.  zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Włochy mają prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

2.  odnotowuje, że w dniu 5 listopada 2012 r. władze Włoch złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i że Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 28 czerwca 2013 r.; z zadowoleniem przyjmuje dość szybki przebieg procesu oceny, która trwała siedem miesięcy;

3.  odnotowuje, że 1030 zwolnień w przedsiębiorstwie De Tomaso Automobili S.p.A. (włoski producent samochodów) spowodowanych zostało przez zmiany w strukturze geograficznej konsumpcji; zauważa, że szybki wzrost rynków azjatyckich, którego wykorzystanie jest dla producentów unijnych trudniejsze, jako że mają oni na tych rynkach tradycyjnie słabszą pozycję, oraz trudności w otrzymywaniu kredytu, które wystąpiły w związku z kryzysem gospodarczym i finansowym, spowodowały jeszcze większe obciążenie dla przedsiębiorstwa, któremu nie udało się wypracować rozwiązania pozwalającego na utrzymanie rentowności i które rozpoczęło w kwietniu 2012 r. postępowanie upadłościowe;

4.  podkreśla, że Komisja uznała już wpływ kryzysu gospodarczego i finansowego na sektor motoryzacyjny oraz że to z tego sektora pochodzi najwięcej (16) wniosków o wsparcie z EFG, z których siedem dotyczyło globalizacji handlu(3);

5.  wzywa władze włoskie do wykorzystania w pełni wsparcia z EFG oraz do zachęcania jak największej liczby pracowników do skorzystania z tych środków; przypomina, że pierwsze interwencje w ramach EFG charakteryzowały się stosunkowo niskim poziomem wdrażania środków budżetowych, głównie z powodu niewielkiej skali korzystania ze środków;

6.  podkreśla, że zwolnienia w De Tomaso Automobili dotknęły regiony Piemontu i Toskanii, a zwłaszcza prowincje Turyn i Livorno, gdzie znajdowały się zakłady produkcyjne przedsiębiorstwa De Tomaso Automobili S.p.A.;

7.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Włoch postanowiły rozpocząć wdrażanie zindywidualizowanych środków w dniu 15 stycznia 2013 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

8.  odnotowuje, że koszty zwolnień zostały pokryte z funduszu kompensacji wynagrodzeń (CIG), włoskiej sieci zabezpieczeń społecznych, która zapewnia pracownikom świadczenia finansowe jako rekompensatę utraconych zarobków; zwraca uwagę jednak, że władze włoskie zwróciły się z wnioskiem o wsparcie z EFG w celu finansowania środków zapomogowych, obok zwyczajowych zasiłków przysługującym bezrobotnym na mocy włoskiego prawa pracy;

9.  przypomina, że wsparcie z EFG powinno być w przyszłości przyznawane głównie na szkolenie i poszukiwanie pracy, a także na programy doradztwa zawodowego; zauważa, że jego wsparcie finansowe powinno być ono zawsze uzupełniające i udostępniane równolegle do środków dostępnych dla zwolnionych pracowników na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych; przypomina w tym kontekście wnioski Trybunału Obrachunkowego przedstawione w sprawozdaniu specjalnym nr 7/2013 w sprawie EFG, w których stwierdza się, że „jedna trzecia środków EFG stanowi rekompensatę dla krajowych systemów wsparcia wynagrodzeń, które nie mają wartości dodanej dla UE” oraz zalecenie, by takie środki zostały ograniczone w przyszłości;

10.  zauważa, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług, który ma być finansowany, obejmuje środki na rzecz reintegracji zawodowej 1010 pracowników, takie jak poradnictwo zawodowe, zwolnienia monitorowane i pomoc w poszukiwaniu pracy, szkolenie, przeszkalanie i doskonalenie zawodowe, środki towarzyszące w zakresie zakładania własnej działalności gospodarczej, wkład w założenie działalności gospodarczej, dopłata za zatrudnienie, dodatek na poszukiwanie pracy, wsparcie finansowe na wydatki specjalne (wsparcie dla opiekunów osób pozostających na ich utrzymaniu i wsparcie finansowe na koszty dojazdów);

11.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że z partnerami społecznymi, a zwłaszcza ze związkami zawodowymi na szczeblu lokalnym; zauważa, że przeprowadzono konsultacje w sprawie kształtu środków w ramach skoordynowanego pakietu EFG oraz że na kolejnych etapach wdrażania EFG i w zakresie dostępu do EFG realizowana będzie polityka równości kobiet i mężczyzn oraz zasada niedyskryminacji;

12.  wyraża zadowolenie z faktu, że zasięgnięto opinii partnerów społecznych w sprawie kształtu pakietu oraz że komitet sterujący będzie monitorował wdrażanie pakietu;

13.  przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie poprzez odpowiednie szkolenia oraz uznanie umiejętności i kompetencji zdobytych przez pracownika w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz także do faktycznej sytuacji gospodarczej;

14.  wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia w przyszłych wnioskach następujących informacji dotyczących środków szkoleniowych wpieranych w ramach EFG: rodzajów zapewnianych szkoleń, sektorów, w których są one oferowane, oraz informacji o tym, czy są one dostosowane do przewidywanego zapotrzebowania na umiejętności oraz do przyszłych perspektyw gospodarczych regionu;

15.  odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; podkreśla, że władze Włoch potwierdzają, że działania kwalifikowalne nie są objęte pomocą w ramach innych instrumentów finansowych UE; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

16.  zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych celem szybszego uruchamiania środków z EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o uruchomienie środków; wyraża nadzieję, że w nowym rozporządzeniu w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) zostaną uwzględnione dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

17.  podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał reintegrację na rynku pracy poszczególnych zwolnionych pracowników w ramach stabilnego zatrudnienia; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów;

18.  zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

19.  wyraża zadowolenie z porozumienia wypracowanego w Radzie w kwestii ponownego wprowadzenia do rozporządzenia w sprawie EFG na okres 2014–2020 kryterium uruchomienia związanego z kryzysem, które oprócz pracowników tracących pracę z powodu zmian strukturalnych w handlu światowym pozwala na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego;

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i do zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

21.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/008 IT/De Tomaso Automobili z Włoch)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2013/514/UE.)

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.
(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.
(3) EGF/2012/008 De Tomaso Automobili (przedmiot niniejszego wniosku w sprawie decyzji), EGF/2012/005 Saab Automotive COM(2012)0622, EGF/2009/013 Karmann COM(2010)0007, EGF/2008/0004 Castilla y Leon Aragon COM(2009)0150, EGF/2008/0002 Delphi COM(2008)0547, EGF/2007/010 Lisboa Alentejo COM(2008)0094, EGF/2007/001 PSA Suppliers COM(2007)0415.


Korupcja w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich
PDF 368kWORD 152k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie korupcji w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich (2013/2074(INI))
P7_TA(2013)0394A7-0250/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji, otwartą do podpisu w Meridzie w dniu 9 grudnia 2003 r.,

–  uwzględniając Kartę Narodów Zjednoczonych,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych,

–  uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych,

–  uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Konwencję Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) o zwalczaniu przekupstwa zagranicznych funkcjonariuszy publicznych w międzynarodowych transakcjach handlowych, otwartą do podpisu w Paryżu w dniu 17 grudnia 1997 r., i uzupełniające ją kolejne zalecenia,

–  uwzględniając wspólny komunikat Wysokiej Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. zatytułowany „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),

–  uwzględniając ramy strategiczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji przyjęty na 3179. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 8 maja 2001 r. zatytułowany „Rola Unii Europejskiej we wspieraniu praw człowieka i demokratyzacji w krajach trzecich” (COM(2001)0252),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 października 2011 r. zatytułowany „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681),

–  uwzględniając zbiór dokumentów Rady zatytułowany „Włączanie problematyki praw człowieka i płci do głównego nurtu europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony”(1) a w szczególności dokument Rady zatytułowany „Ogólne normy postępowania w działaniach prowadzonych w ramach EPBiO” (doc. 08373/3/2005),

–  uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r.,

–  uwzględniając globalny plan działania zatytułowany „Dotrzymać obietnicy: zjednoczeni dla osiągnięcia milenijnych celów rozwoju”, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dnia 10 października 2010 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 27 lutego 2013 r. zatytułowany „Godne życie dla wszystkich: eliminacja ubóstwa i zapewnienie światu zrównoważonej przyszłości” (COM(2013)0092),

–  uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) dotyczące polityki w zakresie zapobiegania korupcji, oszustwom, zmowom, wymuszeniom, praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczania tego typu praktyk w ramach działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego (polityka EBI w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym) przyjęte w 2008 r.,

–  uwzględniając politykę i procedury wykonawcze Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju (EBOR), które weszły w życie w marcu 2009 r.,

–  uwzględniając wytyczne dotyczące biznesu i praw człowieka: wdrożenie ram ONZ dotyczących ochrony, przestrzegania i środków zaradczych, (HR/PUB/11/04),

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityki zewnętrznej UE na rzecz demokratyzacji(2),

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE(3),

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie obrońców praw człowieka przyjęte podczas 2914. posiedzenia Rady do Spraw Ogólnych w dniu 8 grudnia 2008 r.,

–  uwzględniając dokument z Montreux, adresowany do państw, dotyczący międzynarodowych zobowiązań prawnych, i zawierający spis wzorcowych praktyk związanych z operacjami prowadzonymi przez prywatne przedsiębiorstwa zajmujące się systemami bezpieczeństwa i agencje wojskowe w trakcie konfliktu zbrojnego („Montreux Document on pertinent international legal obligations and good practices for States related to operations of private military and security companies (PMSCs) during armed conflict”), przyjęte w Montreux dnia 17 września 2008 r.,

–  uwzględniając Prawnokarną konwencję o korupcji, otwartą do podpisu w dniu 27 stycznia 1999 r. i Cywilnoprawną konwencję o korupcji, otwartą do podpisu w dniu 4 listopada 1999 r., oraz rezolucje (98)7 i (99)5 przyjęte przez Komitet Ministrów Rady Europy odpowiednio w dniu 5 maja 1998 r. i 1 maja 1999 r. powołujące Grupę Państw Przeciwko Korupcji (GRECO),

–  uwzględniając oświadczenie z Dżakarty w sprawie zasad funkcjonowania agencji antykorupcyjnych, przyjęte w dniach 26–27 listopada 2012 r.,

–  uwzględniając zasady paryskie dotyczące krajowych instytucji ds. praw człowieka(4),

–  uwzględniając wytyczne OECD dla przedsiębiorstw międzynarodowych(5),

–  uwzględniając „Trójstronną deklarację zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej” Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP)(6),

–  uwzględniając inicjatywę ONZ Global Compact(7),

–  uwzględniając Międzynarodowy kodeks postępowania dla podmiotów prywatnych świadczących usługi ochrony,

–  uwzględniając Traktat o handlu bronią przyjęty na końcowej konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie Traktatu o handlu bronią w dniach 18–28 marca 2013 r.(8),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinię Komisji Rozwoju (A7–0250/2013),

A.  mając na uwadze, że zgodnie z definicją UNCAC korupcję można definiować jako nadużycie powierzonej władzy dla prywatnych, indywidualnych lub zbiorowych korzyści pośrednich lub bezpośrednich, oraz mając na uwadze, że akty korupcji obejmują przestępstwa przekupstwa, sprzeniewierzenia środków finansowych, płatnej protekcji, nadużyć stanowisk oraz nielegalnego wzbogacania się; mając na uwadze, że oszustwa, wymuszanie, szantaż, nadużycia władzy, faworytyzm, nepotyzm i klientelizm, a także nielegalne subwencjonowanie partii politycznych i kampanii wyborczych są blisko powiązane z korupcją; mając na uwadze, że korupcja może być związana z przestępczością zorganizowaną prowadzoną w ramach wspólnej władzy sprawowanej równocześnie z władzą publiczną, szczególnie tam, gdzie organy władzy nie egzekwują prawa;

B.  mając na uwadze, że korupcja utrwala i pogłębia nierówne, nieuczciwe i dyskryminacyjne praktyki odnośnie do równego korzystania z praw człowieka, w tym praw obywatelskich, politycznych i gospodarczych lub praw społecznych i kulturalnych; mając na uwadze, że korupcja może mieć negatywny wpływ na środowisko i niewspółmiernie dotyka najbardziej zmarginalizowane i znajdujące się w niekorzystnej sytuacji grupy społeczne, uniemożliwiając im równoprawny dostęp do udziału w życiu politycznym, do usług administracyjnych, sprawiedliwości, bezpieczeństwa, ziemi, rynku pracy, szkolnictwa, opieki zdrowotnej i mieszkalnictwa; mając również na uwadze, że korupcja wywiera szczególnie wpływ na starania związane ze zwalczaniem dyskryminacji, z równouprawnieniem płci oraz uwłasnowolnieniem kobiet poprzez ograniczanie ich zdolności do dochodzenia swoich praw;

C.  mając na uwadze, że korupcja może być szkodliwa dla rozwoju gospodarczego państw, stanowiąc czasem przeszkodę dla handlu i inwestycji;

D.  mając na uwadze, że walka z korupcją stanowi element zasady dobrego sprawowania władzy, która została wyrażona i zdefiniowana w art. 9 ust. 3 i art. 97 umowy z Kotonu;

E.  mając na uwadze, że przypadki korupcji oraz naruszania praw człowieka związane są zwykle z nadużyciem władzy, brakiem odpowiedzialności oraz instytucjonalizacją różnych form dyskryminacji; mając na uwadze, że zjawisko korupcji jest zwykle częstsze w przypadku braku egzekwowania praw człowieka lub egzekwowania ich w niewystarczającym zakresie, oraz mając na uwadze, że korupcja wpływa często negatywnie na funkcjonowanie instytucji i organów, które zapewniają zazwyczaj mechanizmy kontroli i utrzymania równowagi oraz zapewniają poszanowanie zasad demokracji i praw człowieka, takich jak parlamenty, organy ścigania, systemy prawne i sądowe oraz społeczeństwo obywatelskie;

F.  mając na uwadze, że korupcja jest generalnie głęboko zakorzeniona w mentalności społeczeństw, do których przenika i wszystkie wysiłki zmierzające do jej zwalczania powinny przede wszystkim koncentrować się na systemie edukacji, tak aby docierać do ludzi od jak najmłodszych lat;

G.  mając na uwadze, że działania państw zapobiegające korupcji w sektorze publicznym i prywatnym lub wymierzania za nią kar bywają nieskuteczne, naruszając tym samym zobowiązania międzynarodowe wynikające z Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych oraz innych stosownych międzynarodowych i krajowych instrumentów dotyczących praw człowieka;

H.  mając na uwadze, że korupcja zniekształca obraz wielkości oraz struktury wydatków publicznych, w poważny sposób naruszając możliwości państwa związane z maksymalnym wykorzystaniem dostępnych środków w celu pełnego skorzystania z praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, oraz mając na uwadze, że korupcja powoduje zmianę przeznaczenia dużych kwot środków przewidzianych na inwestycje w gospodarkę, hamując ożywienie gospodarcze w państwach znajdujących się w trudnej sytuacji gospodarczej, w tym w państwach członkowskich UE;

I.  mając na uwadze, że korupcja osób na wysokich stanowiskach może spowodować poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i stabilizacji w państwach, w których zjawisko to występuje, stanowiąc zagrożenie dla samego państwa;

J.  mając na uwadze, że według Banku Światowego korupcja stanowi 5% światowego PKB (2,6 bln USD), a łapówki wypłacane każdego roku przekraczają kwotę 1 bln USD; mając również na uwadze, że korupcja sięga 10% całkowitych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej na świecie oraz 25% kosztów umów zawieranych w związku z zamówieniami publicznymi w państwach rozwijających się(9);

K.  mając na uwadze, że według szacunków Banku Światowego co roku na skutek korupcji na wysokim szczeblu w państwach rozwijających się rozkradane i ukrywane za granicą jest od 20 do 40 mld USD, co stanowi od 20 do 40% oficjalnej pomocy rozwojowej(10);

L.  mając na uwadze, że w latach 2000-2009 państwa rozwijające się utraciły 8,44 bln USD na skutek nielegalnych przepływów finansowych, które 10-krotnie przekraczają otrzymaną przez nie pomoc zagraniczną; mając także na uwadze, że w ostatnim dziesięcioleciu państwa rozwijające się straciły na skutek nielegalnych przepływów 585,9 mld USD; mając na uwadze, że pieniądze rozkradane każdego roku na skutek korupcji wystarczyłyby na wykarmienie głodujących na świecie ponad 80-krotnie, a łapówki i kradzieże powodują zwiększenie o 40% całkowitych kosztów projektów w zakresie zapewnienia bezpiecznych dostaw wody pitnej i kanalizacji(11);

M.  mając na uwadze, że korupcja, zagrażając konsolidacji demokracji oraz egzekwowaniu praw człowieka, pozostaje podstawową przyczyną i katalizatorem konfliktów, powszechnych naruszeń międzynarodowego prawa humanitarnego oraz bezkarności w krajach rozwijających się, oraz mając na uwadze, że status quo korupcji oraz nielegalnego bogacenia się przez osoby zajmujące stanowiska państwowe doprowadził do przechwycenia oraz utrzymania władzy, jak również do utworzenia nowych bojówek oraz szerzenia się powszechnej przemocy;

N.  mając na uwadze, że korupcja w wymiarze sprawiedliwości narusza zasadę niedyskryminacji, dostęp do sprawiedliwości oraz prawo do rzetelnego procesu sądowego i skutecznego środka odwoławczego, które mają zasadnicze znaczenie dla egzekwowania wszystkich innych praw człowieka, oraz mając na uwadze, że korupcja poważnie narusza niezależność, kompetencję i bezstronność sądownictwa oraz administracji publicznej, wzmacniając brak zaufania do instytucji publicznych, podważając zasadę praworządności oraz prowadząc do przemocy;

O.  mając na uwadze, że świadczenie usług publicznych umożliwia państwom realizację swoich międzynarodowych zobowiązań w dziedzinie praw człowieka poprzez zapewnianie dostaw wody, żywności, dostępu do opieki zdrowotnej, szkolnictwa, mieszkalnictwa, bezpieczeństwa oraz porządku, jako elementów rozwoju społecznego, oraz mając na uwadze, że korupcja w dziedzinie zamówień publicznych rozwija się przy braku jawności, przejrzystości, informacji, konkurencji, środków zachęty, jasnych zasad oraz regulacji, które są ściśle egzekwowane, a także w przypadku braku niezależnego monitoringu oraz mechanizmów sankcji;

P.  mając na uwadze, że powszechna korupcja, brak przejrzystości, dostępu do informacji oraz czynnego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji uniemożliwiają obywatelom pociągnięcie rządów oraz przedstawicieli politycznych do odpowiedzialności w celu zadbania o to, by przychód z badania zasobów i rynku wykorzystywany był do zapewnienia przestrzegania praw człowieka; mając na uwadze, że władze publiczne powinny dołożyć wszelkich starań, aby zwalczyć korupcję w przedsiębiorstwach publicznych i prywatnych;

Q.  mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka, media i organizacje społeczeństwa obywatelskiego, a także związki zawodowe oraz dziennikarze śledczy odgrywają istotną rolę w walce z korupcją poprzez nadzorowanie budżetów publicznych, monitorowanie działań rządowych oraz dużych przedsiębiorstw (w szczególności wielonarodowych), finansowanie partii politycznych, oferując wiedzę fachową i umiejętności w zakresie budowania potencjału oraz wymagając przejrzystości i odpowiedzialności; mając na uwadze, że dziennikarze donoszący o korupcji oraz przestępczości zorganizowanej są coraz częściej obierani za cel oraz prześladowani przez zorganizowane grupy przestępcze, „władze równoległe” oraz organy publiczne, w szczególności w krajach rozwijających się;

R.  mając na uwadze, że niezależna prasa i media, zarówno internetowe jak i inne, mają zasadnicze znaczenie dla zapewnienia przejrzystości i kontroli – czynników niezbędnych do zwalczania korupcji – gdyż stanowią platformę umożliwiającą nagłośnienie korupcji i udostępnienie informacji obywatelom i społeczeństwu;

S.  mając na uwadze, że otwarte dane i otwarty rząd umożliwiają obywatelom dostęp do informacji na temat budżetu i wydatków rządowych;

T.  mając na uwadze, że osoby ujawniające nielegalne działania mają kluczowe znaczenie dla ujawniania przypadków korupcji, oszustw, niewłaściwego zarządzania oraz łamania praw człowieka, pomimo dużego ryzyka osobistego, oraz mając na uwadze, że brak ochrony przed odwetem, kontrole informacji, przepisy dotyczące pomówienia i zniesławienia oraz nieodpowiednie dochodzenie roszczeń osób ujawniających nielegalne działania mogą zarówno zniechęcić ludzi do mówienia otwarcie, jak i narazić ich bezpieczeństwo osobiste oraz bezpieczeństwo ich rodzin; mając na uwadze, że UE ma obowiązek zapewnienia im ochrony przy jak najlepszym wykorzystaniu instrumentów współpracy, a w szczególności Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR);

U.  mając na uwadze, że sytuacje nadzwyczajne oraz otrzymywana pomoc stwarzają możliwości wystąpienia przypadków korupcji ze względu na charakter działań i złożoność wykonywanych czynności oraz zaangażowanych w to podmiotów, oraz mając na uwadze, że „możliwości” te obejmują przekupstwo, utrudnienia, wymuszenia, z którymi spotykają się pracownicy agencji pomocowych, naruszenia przepisów przez pracowników agencji pomocowych, oszustwa, nieprawdziwe zapisy rachunkowe, zmiana przeznaczenia otrzymanej pomocy oraz wykorzystywanie osób ubogich, a także pogłębiają bezsilność wobec wszelkich instytucji publicznych; mając na uwadze, że wykorzystanie pomocy niezgodnie z przeznaczeniem stanowi poważne naruszenie międzynarodowego prawa humanitarnego,

V.  mając na uwadze, że 25% wszystkich dochodzeń wszczętych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dotyczyło europejskiej pomocy zewnętrznej na rzecz krajów trzecich, a na skutek tych dochodzeń odzyskano 17,5 mln EUR(12);

W.  mając na uwadze, że pomoc UE dla krajów rozwijających się może zostać zmarnowana przy braku systemu zapewniającego prawidłową kontrolę i utrzymanie równowagi państw-beneficjentów oraz pełnego niezależnego monitoringu systemu uczciwości, który towarzyszy korzystaniu ze środków;

X.  mając na uwadze, że europejskie banki publiczne będące instytucjami UE (EBI) lub takie, których udziałowcami są w większości państwa członkowskie UE (EBOR), są rzekomo wmieszane w skandale korupcyjne w działaniach prowadzonych poza Unią Europejską,

Y.  mając na uwadze, że ofiarodawcy pomocy oraz międzynarodowe instytucje finansowe, takie jak Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), powinny wspierać skuteczną reformę systemu zarządzania w państwach-dłużnikach oraz przyczynić się do skutecznej walki z korupcją, również w drodze krytycznej oceny i zajęcia się dowiedzionym ryzykiem wystąpienia korupcji oraz degradacji praw człowieka w związku z licznymi środkami nakładanymi w kontekście programów dostosowania strukturalnego, takimi jak prywatyzacja przedsiębiorstw i zasobów państwowych;

Z.  mając na uwadze, że handel ludźmi opiera się w dużej mierze na złożonych sieciach korupcyjnych we wszystkich gałęziach władzy, administracji publicznej, organów ścigania oraz w sektorze prywatnym w krajach pochodzenia, tranzytu i krajach docelowych dla ofiar handlu ludźmi, oraz mając na uwadze, że korupcja osłabia działania podmiotów walczących z handlem ludźmi, ze względu na korupcję w policji oraz wśród pracowników wymiaru sprawiedliwości oraz w procedurach aresztowań oraz ścigania osób zajmujących się handlem ludźmi, a także w świadczeniu pomocy prawnej oraz zapewnianiu ochrony świadków ofiarom handlu ludźmi;

AA.  mając na uwadze, że korupcja oraz naruszanie przepisów przez siły zbrojne, sektor obrony, organy ścigania oraz siły pokojowe stwarzają poważne zagrożenie dla życia, integralności cielesnej, ochrony, wolności i praw obywateli krajów rozwijających się, oraz mając na uwadze, że sektor obrony i zamówienia w dziedzinie obronności nadal charakteryzują się niedopuszczalnym poziomem korupcji oraz są w sposób szczególny chronione tajemnicą w oparciu o przepisy dotyczące bezpieczeństwa narodowego; mając na uwadze, że zamówienia publiczne w dziedzinie dostaw sprzętu bezpieczeństwa powinny podlegać ścisłej kontroli;

AB.  mając na uwadze, że korzystanie z prywatnych agencji wojskowych i przedsiębiorstw zajmujących się systemami bezpieczeństwa zarówno przez podmioty publiczne jak i prywatne wzrosło gwałtownie na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat, oraz mając na uwadze, że ze względu na charakter ich działań, przedsiębiorstwa te są szczególnie narażone na korupcję i oskarżane o poważne naruszenia praw człowieka, pomimo że prowadzą działania głównie w obszarze niepodlegającym ścisłym regulacjom, nie ponosząc odpowiedzialności wobec społeczeństwa, której powszechnie wymaga się od sił zbrojnych;

AC.  mając na uwadze, że poziom wdrażania, korzystania z wzajemnej pomocy prawnej oraz z mechanizmów odzyskiwania mienia na mocy rozdziału IV i V UNCAC, a także poziom skuteczności takiej pomocy i mechanizmów pozostają na niskim poziomie wśród państw będących stronami tej konwencji, oraz mając na uwadze, że zobowiązania państw-stron na mocy rozdziału IV (Współpraca międzynarodowa) oraz rozdziału V (Odzyskiwanie mienia) Konwencji dotyczące współpracy międzynarodowej nie zostały jeszcze w pełni przez nie zrealizowane, a w szczególności nie zostały jeszcze w dostateczny sposób zrealizowane zobowiązania dotyczące wzajemnej pomocy prawnej na mocy art. 46 UNCAC;

AD.  mając na uwadze, że źle regulowany i nieprzejrzysty światowy handel bronią konwencjonalną i amunicją zaognia konflikt, nasila korupcję, pogłębia ubóstwo, łamanie praw człowieka oraz bezkarność;

AE.  mając na uwadze, że wielka korupcja w krajach rozwijających się występuje przede wszystkim przy współudziale, a nawet pomocy, przedsiębiorców, prawników, instytucji finansowych oraz urzędników publicznych w krajach rozwijających się, w tym w państwach członkowskich UE, oraz mając na uwadze, że przy rażącym lekceważeniu przepisów dotyczących zapobiegania praniu pieniędzy na poziomie UE oraz poziomie międzynarodowym, te instytucje oraz przedsiębiorstwa zapewniały kanały umożliwiające pranie wpływów z korupcji w krajach rozwiniętych i rozwijających się, w celu stworzenia nieprzejrzystych struktur oraz ukrycia mienia na „terytoriach zapewniających tajemnicę transakcji”;

AF.  mając na uwadze, że oparte na prawach człowieka podejście do polityki antykorupcyjnej wzmacnia ogólną świadomość, że korupcja wpływa nie tylko na środki publiczne, ale również na prawa i szanse obywateli; mając na uwadze, że ścisłe powiązanie pomiędzy międzynarodowymi ruchami antykorupcyjnymi i ruchami obrony praw człowieka wzbudzi publiczną świadomość oraz potrzebę otwartości, odpowiedzialności i sprawiedliwości, oraz mając na uwadze, że wiązanie działań korupcyjnych z naruszeniami praw człowieka daje nowe możliwości działania, w szczególności gdy z korupcją można zmierzyć się korzystając z istniejących krajowych, regionalnych i międzynarodowych mechanizmów monitorowania przestrzegania praw człowieka;

Spójność pomiędzy polityką wewnętrzną i zewnętrzną

1.  uważa, że UE może stać się wiarygodnym i wpływowym leaderem w walce z korupcją, wyłącznie jeżeli w odpowiedni sposób odniesie się do problemów związanych z przestępczością zorganizowaną, korupcją oraz praniem pieniędzy w ramach własnych granic; z zadowoleniem przyjmuje w tym względzie „Sprawozdanie o walce z korupcją w UE”, które ma zostać sporządzone przez Komisję; wyraża nadzieję, że określenie przez Komisję obszarów narażonych na korupcję w państwach członkowskich przyspieszy działania antykorupcyjne, ułatwi wymianę wzorcowych praktyk, wskaże tendencje występujące w UE, a także pobudzi do wzajemnego uczenia się oraz dalszego wypełniania zobowiązań w ramach UE i na szczeblu międzynarodowym; zwraca się do Komisji, by przedstawiła dalsze inicjatywy w ramach polityki UE w obszarze przeciwdziałania korupcji, takie jak unijny plan antykorupcyjny;

2.  w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje renegocjacje dyrektywy w sprawie podatku od oszczędności w celu skutecznego zlikwidowania tajemnicy bankowej; uważa, że wzmocnienie regulacji oraz przejrzystości odnośnie do rejestrów spółek i rejestrów funduszy powierniczych we wszystkich państwach członkowskich UE stanowi warunek walki z korupcją, zarówno w UE, jak i krajach trzecich; uważa, że przepisy UE powinny nakładać obowiązek rejestracji na wszystkie struktury prawne oraz dane beneficjentów rzeczywistych, a także że dane takie powinny być publikowane w internecie, posiadać identyfikator elektroniczny, oraz być dostępne w formacie umożliwiającym bezpłatny dostęp do nich;

3.  uważa, że UE powinna podążyć za przykładem Stanów Zjednoczonych przy wcielaniu w życie ustawy im. Siergieja Magnickiego o odpowiedzialności za łamanie zasad praworządności z 2012 r. (Sergei Magnitsky Rule of Law Accountability Act 2012) oraz przyjąć podobne ustawodawstwo na poziomie UE, które stanowiłoby ramy symboliczne i operacyjne określające powiązanie pomiędzy korupcją a łamaniem praw człowieka; wzywa zatem Radę do przyjęcia decyzji w sprawie stworzenia wspólnego unijnego wykazu urzędników zamieszanych w śmierć Siergieja Magnickiego, w późniejszą próbę zatuszowania faktów w sądzie oraz w stałe i nieprzerwane nękanie jego rodziny; dodaje, że decyzja Rady powinna nakładać na tych urzędników ukierunkowane sankcje, takie jak zakaz wydania wizy pobytowej obejmującej UE oraz postanowienie o zabezpieczeniu wszelkiego majątku, które urzędnicy lub członkowie ich najbliższej rodziny mogą posiadać na terenie Unii Europejskiej; wzywa Komisję do sporządzenia planu działania, mając na względzie stworzenie mechanizmu tworzenia wykazu oraz nakładania podobnych ukierunkowanych sankcji na urzędników krajów trzecich (funkcjonariuszy policji, prokuratorów i sędziów) zamieszanych w poważne łamanie praw człowieka oraz „manipulacje” sądowe w stosunku do osób ujawniających nielegalne działania, dziennikarzy donoszących o korupcji oraz działaczy na rzecz praw człowieka w krajach trzecich; podkreśla, że kryterium włączenia na listę powinno opierać się na dobrze udokumentowanych, zbieżnych i niezależnych źródłach oraz przekonujących dowodach, umożliwiających osobom objętym sankcjami korzystanie z mechanizmów dochodzenia roszczeń;

Odpowiedzialność i przejrzystość pomocy zewnętrznej i budżetów publicznych

4.  w pełni wspiera zobowiązanie UE do przyjęcia oraz włączenia koncepcji odpowiedzialności demokratycznej w główny nurt polityki rozwoju, tj. skutecznego oraz pełnego uczestnictwa osób w projektowaniu, wdrażaniu i monitorowaniu strategii rozwoju oraz polityki rządów darczyńców oraz rządów partnerskich; uważa, że taka polityka wspiera zaangażowanie beneficjentów programu, a zatem przyczynia się do skuteczniejszego monitoringu oraz większej odpowiedzialności w walce z korupcją; zachęca Komisję i państwa członkowskie do stosowania zasady uzależnienia programów pomocy rozwojowej od przestrzegania międzynarodowych norm w dziedzinie korupcji i wprowadzenia klauzuli antykorupcyjnej do umów w sprawie udzielania zamówień publicznych zgodnie z zaleceniami OECD; zwraca się do Komisji o dalsze wspieranie wysokiej przejrzystości pomocy w dokumentach w formatach cyfrowych, przeznaczonych do odczytu komputerowego oraz o stosowanie wspólnego standardu celem zapewnienia porównywalności zarówno z innymi darczyńcami jak również, w szczególności, zgodnie z potrzebami rządów krajów-beneficjentów;

5.  podkreśla, że aby zapewnić skuteczniejsze finansowanie rozwoju przy pomocy instrumentów łączonych, należy dokonać weryfikacji sposobu zarządzania tymi instrumentami w celu zagwarantowania większej przejrzystości kryteriów wyboru projektu i rozliczalności wobec całego społeczeństwa; przypomina, że utworzenie krytycznej liczby wymogów minimalnych dla wyboru, monitorowania i oceny projektu mogłoby ułatwić porównywalność i stworzyć spójne podstawy informacji dotyczących skuteczności prowadzonych działań; stwierdza, że konieczna jest systematyczna sprawozdawczość na temat postępów w realizacji projektów i ich skutków dla rozwoju, aby uzasadnić wykorzystanie środków pomocowych w ramach instrumentów łączonych, i to nie tylko wobec darczyńców i zaangażowanych europejskich instytucji finansowych, ale również wobec ogółu społeczeństwa;

6.  jest zdania, że Komisja powinna nałożyć obowiązek stosowania najwyższej uczciwości w procedurach udzielania zamówień dla celów wdrażania projektów finansowanych ze środków UE, szczególnie w drodze propagowania większej dostępności zaproszeń do składania ofert dla organizacji lokalnych; podkreśla, że oparta na prawach człowieka procedura udzielania zamówień korzysta z uczestnictwa szerszego zakresu podmiotów, tj. podmiotów, których dotyczy procedura przetargowa (takich jak stowarzyszenia właścicieli gruntów czy grupy znajdujące się w niekorzystnej sytuacji); uważa, że podejście do zamówień publicznych oparte na przestrzeganiu praw człowieka zachęca również władze do wzmacniania pozycji grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, aby zgłaszały się do uczestnictwa w procedurach udzielania zamówień, zachęca ono również do rozszerzenia kryteriów, na podstawie których ocenia się przedsiębiorstwa w procedurach udzielania zamówień; przypomina, że wyniki monitorowania projektów we współpracy ze społeczeństwem obywatelskim oraz pociąganie do odpowiedzialności władz lokalnych jest niezbędne do określenia, czy środki UE są wykorzystywane w sposób prawidłowy; wzywa Komisję do nieprzydzielania projektów wykonawcom, których beneficjenci rzeczywiści nie są znani, lub których struktura korporacyjna umożliwia im łatwe angażowanie się w proces ustalania cen transferowych;

7.  wzywa UE do dalszego promowania przejrzystości poprzez wspieranie tworzenia globalnego systemu śledzenia zobowiązań do udzielenia pomocy, aby umożliwić rozliczenie państw udzielających pomocy ze złożonych obietnic oraz ze wspieranych przez nie projektów, instytucji lub grup;

8.  przypomina ponadto o potrzebie zapobiegania technikom korupcyjnym, takim jak inflacja kosztów projektu, płatności na rzecz fikcyjnych projektów oraz pracowników, nieprawidłowe i korupcyjne korzystanie z wzajemnych rozliczeń gospodarczych lub przemysłowych, otwarta kradzież środków państwowych, zawyżone koszty podróży oraz łapówki m.in. przy realizacji projektów finansowanych ze środków UE; podkreśla zatem potrzebę monitorowania całego łańcucha finansowania ze środków UE, w tym kształtowania polityki i regulacji, planowania i budżetowania, finansowania, przelewów podatkowych, zarządzania i opracowania programu, udziału w przetargach i procedurze udzielania zamówień, budowy, obsługi i konserwacji oraz płatności za usługi;

9.  sugeruje, aby Komisja podawała do wiadomości publicznej mechanizmy sprawozdawcze stosowane przez OLAF dotyczące niewłaściwego korzystania ze środków unijnych przez uczestników procedur przetargowych i beneficjentów pomocy unijnej, a także by opracowywała wytyczne polityczne dotyczące sposobu traktowania informacji przekazywanych przez osoby ujawniające nielegalne działania w krajach trzecich, pozwalające na stosowne działania następcze, uzyskanie informacji zwrotnej oraz ochronę przed odwetem, przy zwracaniu szczególnej uwagi na sytuację grup społecznych znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji, w szczególności kobiet, w wielu krajach rozwijających się ze względu na fakt, iż są one wyjątkowo narażone na korupcję oraz współpracują przy ujawnianiu tego rodzaju zjawisk, ale są również bardziej wrażliwe oraz piętnowane z powodu takiej współpracy;

10.  podkreśla, że UE musi kłaść nacisk na to, jak ważne jest wdrażanie prawa do uczestnictwa oraz prawa dostępu do informacji, a także mechanizmów odpowiedzialności publicznej, w formie takiej, jak otwarty dostęp do danych, jako głównych zasad demokracji w ramach wszystkich platform dialogu z krajami trzecimi, w tym w ramach stosunków dwustronnych, również na najwyższym szczeblu; podkreśla, że wolność prasy i mediów, zarówno internetowych, jak i innych ma w tym kontekście zasadnicze znaczenie; sugeruje, aby UE finansowała projekty w krajach trzecich służące wspieraniu egzekwowania tych zasad, zwłaszcza w państwach będących w trakcie procesu demokratyzacji, zapewniając włączanie problematyki płci do głównego nurtu polityki oraz angażowanie organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności obrońców praw człowieka, związków zawodowych, kobiet i grup szczególnie wrażliwych w główny nurt polityki oraz pomoc w formułowaniu przepisów służących skutecznej ochronie osób ujawniających nielegalne działania;

11.  zauważa w tym kontekście, że UE musi dawać przykład; nalega, aby UE oraz jej państwa członkowskie aktywnie angażowały się w międzynarodowe inicjatywy służące poprawie przejrzystości budżetu, takie jak partnerstwo na rzecz otwartego rządu (Open Government Partnership), inicjatywa na rzecz otwartego budżetu (Open Budget Initiative) oraz międzynarodowa inicjatywa na rzecz przejrzystości pomocy (International Aid Transparency Initiative) celem propagowania zaangażowania ze strony państw partnerskich, jako konieczności w kontekście międzynarodowych standardów praw człowieka;

12.  wzywa Komisję, aby złożyła wniosek dotyczący rozszerzenia definicji obrońców praw człowieka zamieszczonej w wytycznych UE w sprawie obrońców praw człowieka w taki sposób, aby definicja obejmowała również działaczy antykorupcyjnych, dziennikarzy śledczych oraz, w szczególności, osoby ujawniające nielegalne działania;

13.  zwraca uwagę, że jako czołowy darczyńca na świecie UE powinna kontynuować i popularyzować przyjęte niedawno praktyki wiązania pomocy zewnętrznej UE z reformami budżetowymi nastawionymi na większą przejrzystość, dostęp do danych oraz procesy uczestnictwa i harmonizowania zasad przewodnich w tym zakresie z innymi darczyńcami; jest zdania, że UE powinna określić i podać do wiadomości publicznej jasne punkty odniesienia oraz kryteria – w ramach podejścia opartego na bodźcach – dla rządów będących beneficjentami w celu otwarcia ich procedur budżetowych oraz włączenia w podejmowane działania – poprzez szkolenie i pomoc techniczną – przejrzystości, publicznego uczestnictwa oraz dozoru; wzywa UE do promowania i wspierania rozwoju środowiska umożliwiającego działanie w krajach rozwijających się organów dozoru (w tym parlamentów, trybunałów obrachunkowych, organizacji społeczeństwa obywatelskiego oraz mediów), które będą wypełniać swoje zasadnicze funkcje, a przez to zwalczać korupcję;

14.  z drugiej strony zwraca uwagę, że UE powinna wykorzystywać struktury zaawansowanych stosunków z krajami trzecimi, aby skutecznie wywierać nacisk na reżimy, w których występuje powszechna korupcja, aby przyjmowany reformy prowadzące do wdrażania wyżej wymienionych zasad; uważa, że dialog polityczny, nacisk i współpraca ze strony UE ukierunkowane na reformę powinny być widoczne i przejrzyste, a także powinny obejmować odpowiednie i ambitne mechanizmy monitorowania; jest zdania, że UE powinna publicznie potępić wprowadzanie w życie przepisów ograniczających wolność mediów i działalność społeczeństwa obywatelskiego stanowiących podwaliny odpowiedzialności, powinna ona również wypracować strategie mające na celu kształtowanie stosunków z takimi państwami, aby wspierać reformy w widoczny sposób; podkreśla zapotrzebowanie na jasno zdefiniowane i przestrzegane klauzule dotyczące ochrony praw człowieka w porozumieniach z krajami trzecimi, które umożliwiłyby zawieszenie każdej umowy o partnerstwie w obliczu poważnego łamania praw człowieka;

15.  popiera poprawę przejrzystości procesu podejmowania decyzji dotyczących inwestowania europejskich środków publicznych, szczególnie w ramach projektów EBI i EBOR, które mogą mieć niekorzystny wpływ na prawa człowieka; nalega, by EBI i EBOR umocniły strategie przeciwdziałania nadużyciom finansowym i korupcji w celu zapewnienia pełnej przejrzystości inwestycji dokonywanych poza Unią Europejską; podkreśla potrzebę potwierdzenia przez EBI i EBOR woli unikania ryzykownych inwestycji, szczególnie dokonywanych z udziałem pośredników finansowych oraz przyjęcia podejścia opartego na ryzyku i poprawy w zakresie ocen wpływu finansowanych projektów na prawa człowieka jako uzupełnienia badania due diligence w dziedzinie praw człowieka i uczciwości we wszystkich operacji przeprowadzanych przez klientów; jest zdania, że ze szczególną uwagą należy potraktować zapewnienia udziału społecznego, jak również dobrowolnych i świadomych konsultacji z odnośnymi społecznościami na wszystkich etapach planowania, wdrażania, monitorowania i oceny finansowanych projektów; ponagla państwa członkowskie UE i Komisję do wykorzystania swoich wpływów jako jedynych członków EBI i udziałowców większościowych EBOR w celu spowodowania istotnych reform tych instytucji, które umożliwią lepszą kontrolę demokratyczną podejmowanych decyzji i ich rozliczalność;

16.  uważa, że międzynarodowe instytucje finansowe, takie jak MFW czy Grupa Banku Światowego, powinny przeprowadzać ocenę ryzyka korupcyjnego w ramach środków proponowanych krajom będącym dłużnikami poprzez programy dostosowania strukturalnego w uzupełnieniu oceny oddziaływania tychże na prawa człowieka; uważa, że programy dostosowania strukturalnego powinny obejmować reformy poprawiające zarządzanie oraz przejrzystość; nalega, aby wdrażanie programów śledzono za pomocą odpowiednich, dobrze wyposażonych i niezależnych systemów dozoru, przeprowadzając częste kontrole i inspekcje; jest zdania, że należy zwrócić szczególną uwagę na zawłaszczanie gruntów, przymusowe przesiedlenia, zamówienia publiczne w dziedzinie obronności, oddzielne budżety na obronność oraz finansowanie działań wojskowych i paramilitarnych w krajach będących dłużnikami; wzywa państwa członkowskie, by wykorzystywały swe wpływy wynikające z członkostwa w MFW oraz Banku Światowym w celu domagania się większej przejrzystości oraz mechanizmów uczestnictwa w negocjacjach programów dostosowania strukturalnego oraz innych programów finansowania oraz wspierania znaczniejszej kontroli demokratycznej podejmowanych przez nie decyzji oraz większej odpowiedzialności;

17.  wzywa dwustronne i wielostronne instytucje finansowe, w tym Grupę Banku Światowego, MFW, banki rozwoju regionalnego, agencje kredytów eksportowych oraz banki sektora prywatnego do tego, aby wymagały od przedsiębiorstw wydobywczych oraz rządów stosowania się do wymogów „Opublikuj, ile płacisz” (Publish What You Pay) lub do standardów EITI dotyczących przejrzystości płatności, jako warunku wszelkiego wsparcia inwestycji;

18.  z zadowoleniem przyjmuje plan walki z korupcją przyjęty przez G20 w Seulu i uważa, że należy utrzymać tempo skoordynowanych na skalę międzynarodową wysiłków ukierunkowanych na walkę z korupcją w kluczowych obszarach;

Korupcja i polityka na rzecz rozwoju

19.  podkreśla, że najbiedniejsi mieszkańcy krajów rozwijających się, którzy są w dużym stopniu uzależnieni od usług publicznych, w sposób nieproporcjonalnie dotkliwy doświadczają problemu drobnej korupcji, w tym tzw. „cichej korupcji”, do której dochodzi, gdy urzędnicy państwowi nie świadczą usług, za których wykonywanie są opłacani przed rząd (np. absencja nauczycieli w szkołach publicznych lub lekarzy w przychodniach);

20.  podkreśla, że korupcja utrudnia bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) i zniechęca podmioty zewnętrzne do współpracy gospodarczej z krajami rozwijającymi się;

21.  jest zdania, że zwalczanie korupcji, w tym rajów podatkowych, uchylania się od opodatkowania oraz nielegalnego odpływu kapitału, składa się na szerzej zakrojone wysiłki zmierzające do wspierania dobrych rządów, które określono jako jeden z kluczowych priorytetów wzmacniających skuteczność unijnej polityki rozwoju w programie działań na rzecz zmian z 2011 r. (COM(2011)0637); podkreśla potrzebę pełnego i natychmiastowego wdrożenia UNCAC;

22.  zwraca uwagę, że wszystkim wysiłkom na rzecz walki z korupcją powinno towarzyszyć wsparcie programów, które mają zapobiegać korupcji poprzez kształcenie i kampanie uświadamiające;

23.  przypomina o zobowiązaniach podjętych w ramach Partnerstwa z Pusan w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju oraz wzywa UE i jej państwa członkowskie do ich realizacji w celu zintensyfikowania wspólnych wysiłków na rzecz walki z korupcją i nielegalnymi przepływami pieniędzy;

24.  uważa, że zapewnienie spójności polityki na rzecz rozwoju jest niezbędne w celu przeciwdziałania i zwalczania korupcji; podkreśla również, że należy zwiększyć pomoc UE – w ramach instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) i Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) – w zakresie zarządzania fiskalnego i działań dotyczących oszustw podatkowych;

Poprawa jurysdykcji państw członkowskich

25.  zwraca się do państw członkowskich UE o wprowadzenie koniecznych zmian przepisów prawa karnego celem ustanowienia właściwości nad osobami dowolnej narodowości znajdującymi się na terytorium państwa członkowskiego, które dopuściły się korupcji lub sprzeniewierzenia środków publicznych, niezależnie od tego, gdzie doszło do popełnienia przestępstwa, o ile wpływy z takich działań przestępczych znajdują się na terytorium danego państwa członkowskiego lub doszło tam do ich prania, lub nad osobą będącą „w ścisłym związku” z państwem członkowskim, poprzez obywatelstwo, miejsce pobytu lub fakt bycia rzeczywistym właścicielem przedsiębiorstwa z siedzibą lub filiami na terytorium państwa członkowskiego;

26.  podkreśla jednak, że państwa członkowskie UE powinny być ostrożne w udzielaniu informacji krajom trzecim na temat osób oskarżonych o korupcję, sprzeniewierzenie lub unikanie opodatkowania, tak aby nie uwikłać przypadkowo obrońców praw człowieka, jak miało to miejsce w przypadku Alaksandra Bielackiego;

27.  jest zdania, że przepisy dotyczące zniesławienia/pomówienia mogą odwodzić od zgłaszania przypadków korupcji w krajach trzecich; wzywa zatem wszystkie państwa członkowskie do dawania przykładu i depenalizacji zniesławienia/pomówienia w obrębie własnych systemów prawnych, przynajmniej w zakresie domniemania przestępczości zorganizowanej, korupcji i prania pieniędzy w państwach członkowskich i za granicą;

28.  ponagla państwa członkowskie, aby zgodnie z zaleceniami UNCAC przyjęły środki prawne i pozaprawne w celu uznania bezprawnego wzbogacenia się, tj. znacznego powiększenia mienia urzędnika publicznego, którego nie jest on(-a) w stanie w sposób uzasadniony wyjaśnić w stosunku do swoich dochodów uzyskanych w sposób zgodny z prawem, za wkroczenie karne, jeżeli zostało ono popełnione świadomie;

Budowanie potencjału instytucji antykorupcyjnych

29.  z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie z Dżakarty w sprawie zasad funkcjonowania agencji antykorupcyjnych wydane w listopadzie 2012 r.; zachęca UE oraz państwa członkowskie do dalszych działań i rozmachu na szczeblu międzynarodowym w kwestii reagowania na brak skuteczności w walce z korupcją instytucji antykorupcyjnych tworzonych w wielu krajach rozwijających się, powodowany głównie układami instytucjonalnymi, brakiem funkcjonalnej niezależności od władz wykonawczych, brakiem wsparcia politycznego, źródłami finansowania, zasadami wyboru i powoływania urzędników oraz ich uprawnieniami w zakresie egzekwowania prawa;

30.  wzywa UE oraz jej państwa członkowskie do zainicjowania prac nad międzynarodowymi standardami dotyczącymi niezależności i skuteczności organów antykorupcyjnych, opracowywanymi na szczeblu międzyrządowym celem ostatecznego przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ oraz stanowiącymi odpowiednik zasad paryskich dotyczących krajowych instytucji ds. praw człowieka, i mających równie obszerny zakres; podkreśla, że zasady te powinny stanowić punkt odniesienia dla odpowiedzialności przy ocenie działania prowadzonej w formie oceny wzajemnej;

31.  wzywa Komisję do skonsolidowania współpracy z innymi darczyńcami oraz z Międzynarodową Organizacją Najwyższych Organów Kontroli na rzecz rozszerzenia możliwości działania najwyższych organów kontroli w państwach będących odbiorcami pomocy w celu wdrożenia międzynarodowych standardów najwyższych organów kontroli w państwach rozwijających się;

32.  wzywa UE oraz jej państwa członkowskie do okazywania przychylności i wsparcia dla tworzenia Niezależnej Komisji ds. Walki z Korupcją powstałej na mocy międzynarodowego traktatu lub protokołu do UNCAC, który stanowiłby podstawę dla utworzenia międzynarodowego organu ścigania o uprawnieniach odpowiadających uprawnieniom krajowych organów ścigania oraz organów odpowiedzialnych za egzekwowanie przestrzegania prawa, w celu dochodzenia i ścigania przestępstw korupcyjnych na krajowych terytoriach państw-sygnatariuszy oraz w celu zapewnienia możliwości oskarżenia przed krajowymi sądami karnymi;

33.  zachęca państwa członkowskie UE do opowiedzenia się za powołaniem specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. przestępczości finansowej, korupcji i praw człowieka, dysponującego mandatem w pełnym zakresie, obejmującym plan zorientowany na osiąganie celów, oraz okresową ocenę środków antykorupcyjnych podejmowanych przez państwa; wzywa państwa członkowskie, które podpisały prawnokarną konwencję o korupcji będącą owocem prac Rady Europy i oddaną do podpisu w dniu 27 stycznia 1999 r., ale nie ratyfikowały jej, aby to jak najszybciej uczyniły;

Odpowiedzialność przedsiębiorstw

34.  zwraca uwagę na istnienie podręcznika opartego na Konwencji OECD o zwalczaniu przekupstwa zagranicznych urzędników państwowych w międzynarodowych transakcjach handlowych, który umożliwia przedsiębiorstwom prowadzenie skutecznej kontroli wewnętrznej oraz podejmowanie środków etycznych i środków zgodności w celu zapobiegania i wykrywania korupcji transgranicznej;

35.  wzywa wszystkie przedsiębiorstwa UE do wypełnienia swoich zobowiązań wynikających z ich społecznej odpowiedzialności przestrzegania praw człowieka zgodnie z wytycznymi ONZ; z zadowoleniem przyjmuje gotowość Komisji do opracowania wskazówek dotyczących praw człowieka skierowanych do małych i średnich przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie UE do opracowania krajowych planów wdrażania wytycznych ONZ oraz nalega, by kraje partnerskie również przyjęły międzynarodowe standardy w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, takie jak Wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz Trójstronna deklaracja zasad dotyczących przedsiębiorstw wielonarodowych i polityki społecznej MOP;

36.  wzywa do opracowania bardziej skutecznych standardów przejrzystości i rozliczalności przedsiębiorstw technologicznych w UE w związku z eksportem technologii, które mogą być wykorzystywane do łamania praw człowieka, wspierania korupcji lub do prowadzenia działań sprzecznych z interesami UE w zakresie bezpieczeństwa;

37.  zauważa, że większość inicjatyw służących poprawie praktyk przedsiębiorstw w krajach trzecich, zwłaszcza w strefach konfliktu, takich jak „Global Compact” ONZ czy wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka, nie zapewnia jednolitej podstawy ani właściwego egzekwowania wytycznych, opierając się na dobrowolnym zastosowaniu się przedsiębiorstw do wytycznych; wzywa UE, aby stanęła na czele międzynarodowych starań służących wprowadzeniu takich normatywnych standardów, przynajmniej w obrębie jurysdykcji UE, koncentrując się na odpowiedzialności dyrektorów korporacji transnarodowych oraz mechanizmach dochodzenia roszczeń przez ofiary;

38.  wzywa Komisję do zaproponowania przepisów zobowiązujących przedsiębiorstwa UE do zapewnienia, by dokonywane przez nie zakupy nie przyczyniały się do wspierania sprawców korupcji, konfliktów ani do poważnego łamania praw człowieka, poprzez prowadzenie kontroli i audytów w zakresie swoich łańcuchów dostaw surowców oraz publikowanie wyników; jest zdania, że nałożenie na przedsiębiorstwa unijne obowiązku należytej staranności, zgodnie z wytycznymi opublikowanymi przez OECD, stymulowałoby przedsiębiorstwa europejskie oraz doprowadziłoby do większej spójności polityki unijnej w dziedzinie praw człowieka i rozwoju, zwłaszcza na obszarach nękanych konfliktami;

39.  podkreśla, że konieczne jest, aby UE i jej państwa członkowskie podjęły odpowiednie środki w ramach prawa karnego w celu kontroli i ewentualnego nałożenia sankcji na przedsiębiorstwa, których siedziba znajduje się na terenie tych państw, a które dokonują praktyk korupcyjnych w państwach trzecich; wzywa Komisję, aby utworzyła publicznie dostępny wykaz przedsiębiorstw, które zostały skazane za praktyki korupcyjne lub których pracownikom postawiono zarzuty dokonywania praktyk korupcyjnych w państwach członkowskich lub w krajach trzecich; jest zdania, że figurowanie w takim wykazie powinno uniemożliwiać przedsiębiorstwom uczestnictwo w procedurach zamówień publicznych lub korzystanie z funduszy UE w państwach członkowskich UE lub w państwach trzecich w przypadku skazania oraz do czasu ostatecznego orzeczenia sądu w sprawie oczyszczenia z zarzutów; podkreśla, że umieszczanie na czarnej liście może być skutecznym sposobem zniechęcania przedsiębiorstw do działań korupcyjnych oraz stanowić zachętę do tego, by przedsiębiorstwa doskonaliły i wzmacniały swoje wewnętrzne procedury na rzecz uczciwości;

40.  z zadowoleniem przyjmuje swoje ustalenia z Radą w sprawie wymagania od przedsiębiorstw sektora wydobywczego oraz przedsiębiorstw prowadzących wyrąb lasów pierwotnych do ujawniania płatności dokonywanych na rzecz rządów na zasadzie wskazywania poszczególnych państw i projektów; wzywa rządy wszystkich krajów partnerskich, aby wymagały podobnego ujawniania płatności od przedsiębiorstw międzynarodowych zarejestrowanych lub notowanych na rynkach finansowych podlegających ich jurysdykcji; wzywa UE do propagowania tego standardu sprawozdawczości w kontekście jej relacji z krajami partnerskimi; uważa, że dokonując niedługo rewizji odnośnego ustawodawstwa Komisja powinna rozważyć rozszerzenie zakresu sprawozdawczości dotyczącej poszczególnych państw, aby objąć nim przedsiębiorstwa międzynarodowe prowadzące działalność we wszystkich sektorach i przekazywanie bardziej szczegółowych informacji na temat sprzedaży, aktywów, pracowników, zysków i podatków;

Operacje pokojowe i stabilizacyjne

41.  podkreśla, że korupcja często napędza przestępczość oraz sprzyja konfliktom i niestabilności, a także jest zdania, że UE powinna przykładać większą wagę do walki z korupcją w swoich działaniach mających na celu zapobieganie konfliktom oraz reagowanie na sytuacje braku stabilności;

42.  podkreśla kluczową rolę wysokich standardów uczciwości wśród sił pokojowych w ramach ONZ oraz UA w kontekście Instrumentu na rzecz pokoju w Afryce; popiera głosy nawołujące do reformy systemu środków ONZ na rzecz uczciwości, to jest zebranie wszystkich dochodzeń dotyczących uchybień urzędników – w tym dochodzeń w terenie – w jednej wewnętrznej jednostce dozoru; wzywa zatem ONZ do podjęcia kroków mających na celu zapewnienie, że osoby będące ofiarami sił pokojowych będą miały prawo dochodzić roszczeń, a także do poprawienia mechanizmów zgłaszania incydentów oraz polityki ochrony osób ujawniających nielegalne działania ;

43.  podkreśla potrzebę opracowania i aktualizacji Ogólnych norm postępowania oraz Kodeksu postępowania dla unijnych misji WPBiO, aby w odpowiedni sposób odzwierciedlały one wysiłki na rzecz walki z korupcją, zarówno w ramach misji, jak i na terenach, gdzie prowadzi się misje; wzywa UE oraz jej państwa członkowskie do podjęcia kroków mających na celu zapewnienie, że osoby będące ofiarami służb europejskich działających w ramach misji pokojowych oraz misji służących przywracaniu praworządności będą miały rzeczywiste prawo do dochodzenia roszczeń; wzywa Radę do wprowadzenia bezpiecznych i odpowiednich mechanizmów zgłaszania incydentów oraz skutecznej polityki ochrony osób ujawniających nielegalne działania; podkreśla, że mechanizmy te muszą uwzględniać czynnik płci;

44.  z zadowoleniem przyjmuje takie inicjatywy jak porozumienie z Montreux czy Międzynarodowy kodeks postępowania prywatnych podmiotów świadczących usługi ochrony (ICoC); z zadowoleniem przyjmuje poparcie udzielone ostatnio przez Unię Europejską porozumieniu z Montreux oraz wysoką i stale rosnącą liczbę sygnatariuszy-państw członkowskich UE; podkreśla przy tym, że konieczne jest skuteczniejsze egzekwowanie wprowadzonych zasad; wzywa wszystkie państwa członkowskie UE do dalszych prac nad przepisami krajowymi oraz regulacjami pozostającymi w zgodzie ze standardami określonymi w porozumieniu z Montreux oraz zaleca, aby wraz z UE zawierały umowy wyłącznie z prywatnymi przedsiębiorstwami zajmującymi się systemami bezpieczeństwa i przedsiębiorstwami wojskowymi, które przestrzegają zasad inicjatyw; wzywa UE oraz jej państwa członkowskie do opowiadania się za tworzeniem mechanizmu nadzoru ICoC, który powinien wiązać się z powołaniem organu odpowiedzialnego za zgodność, zajmującego się skargami i nakładającemu sankcje zniechęcające (w tym zmiany umów zakładające dodatkowe obostrzenia, wystosowanie oficjalnych upomnień, kary finansowe oraz tymczasowe lub trwałe usunięcie podmiotu świadczącego usługi ochroniarskie z systemu ICoC) w celu zapewnienia zgodności i doprowadzenia do sytuacji, w której prywatne przedsiębiorstwa zajmujące się systemami bezpieczeństwa i przedsiębiorstwami wojskowymi będą odpowiadać za swoje zobowiązania w ramach ICoC;

45.  domaga się, aby UE i jej państwa członkowskie wsparły stworzenie międzynarodowych ram, które uregulują działalność prywatnych przedsiębiorstw zajmujących się systemami bezpieczeństwa i przedsiębiorstw wojskowych, zapewniając wszystkim równe szanse, tak aby państwa-gospodarze posiadały uprawnienia do regulowania działalności tych przedsiębiorstw, a państwa umawiające się mogły wykorzystywać swe uprawnienia do ochrony praw człowieka i zapobiegania korupcji; podkreśla, że tego typu ramy muszą uwzględniać zniechęcające sankcje za naruszenia, odpowiedzialność naruszających oraz skuteczny dostęp ofiar do dochodzenia roszczeń, jak również system licencjonowania i monitorowania, w ramach którego wszystkie prywatne przedsiębiorstwa zajmujące się systemami bezpieczeństwa i przedsiębiorstwa wojskowe będą zobowiązane do poddania się niezależnym kontrolom i do przeszkolenia całego personelu w zakresie praw człowieka;

Współpraca i pomoc na arenie międzynarodowej

46.  zaleca, aby państwa członkowskie popracowały nad wdrożeniem rozdziału IV (Współpraca międzynarodowa) oraz V (Odzyskiwanie mienia) UNCAC, zwłaszcza w celu nadania większej skuteczności wzajemnej pomocy prawnej, o którą wnioskują kraje trzecie, szczególnie poprzez interpretowanie krajowych przepisów w sposób ułatwiający udzielanie takiej pomocy oraz poprzez oddzielenie konfiskaty od wyroku skazującego w państwie wnioskującym w celu zapewnienia wzajemnej pomocy prawnej, a także poprzez dostarczenie systemom prawnym zasobów ludzkich i finansowych, które umożliwią szybkie i właściwe rozpatrywanie spraw; apeluje do UE o potraktowanie tej kwestii jako priorytetu o ogromnym znaczeniu dla krajów trzecich przechodzących przez procesy demokratyzacji, szczególnie poprzez rozwiązanie problemu barier prawnych oraz braku woli współpracy ze strony centrów finansowych w UE, które często w sposób obojętny i nieskuteczny podchodzą do wzajemnej pomocy prawnej;

47.  jest zdania, że standardowa klauzula dotycząca praw człowieka wprowadzona do wszystkich umów z państwami trzecimi powinna również obejmować zobowiązanie na rzecz ochrony i promowania dobrego sprawowania władzy;

48.  zachęca Komisję, aby przy kolejnej rewizji umowy z Kotonu zaproponowała, by poszanowanie zasady dobrego sprawowania rządów stało się zasadniczym elementem umowy i by poszerzyła definicję korupcji, umożliwiając sankcjonowanie przypadków naruszania klauzuli dotyczącej dobrego sprawowania rządów we wszystkich poważnych okolicznościach, a nie tylko w odniesieniu do strategii i programów gospodarczych i sektorowych, w których Unia Europejska jest istotnym parterem ze względu na udzielane wsparcie finansowe;

49.  z zadowoleniem przyjmuje decyzję grup zadaniowych UE-Egipt i UE-Tunezja dotyczącą sfinalizowania planu działania dotyczącego zwrotu bezprawnie uzyskanych środków, które w dalszym ciągu pozostają zamrożone w szeregu krajów trzecich; nalega, by UE i jej państwa członkowskie w pełni przestrzegały obowiązujących norm międzynarodowych dotyczących odzyskiwania mienia, takich jak rozdział V UNCAC, plan działania w zakresie odzyskiwania mienia opracowany w ramach partnerstwa z Deauville przez G8 przy udziale krajów arabskich znajdujących się w okresie transformacji, a także nowe ramy ustawodawcze opracowane przez Radę w dniu 26 listopada 2012 r.; uważa, że przepisy dotyczące odzyskiwania mienia będą stanowić wsparcie dla wysiłków podejmowanych przez te państwa w celu zaradzenia najpoważniejszym skutkom korupcji oraz ponagla UE i jej państwa członkowskie do podjęcia dalszych istotnych działań w celu dokonania zwrotu społeczeństwu sprzeniewierzonych środków rozkradzionych przez upadłe reżimy w państwach arabskiej wiosny; podkreśla znaczenie opartego na prawach człowieka podejścia do traktowania odzyskiwania mienia oraz długu publicznego w państwach, które wyzwoliły się z reżimów i w których panuje powszechna korupcja; wspiera inicjatywy na rzecz objęcia audytem zewnętrznego i wewnętrznego długu publicznego w celu wykrycia przypadków korupcji i jej wpływu na przestrzeganie praw człowieka; wzywa państwa członkowskie do wsparcia inicjatyw na rzecz audytu zadłużenia;

50.  wzywa UE i państwa członkowskie do zapewnienia pomocy prawnej i technicznej krajom rozwijającym się, które chcą odzyskać skradzione aktywa (lub aktywa nielegalnie zgromadzone przez dyktatury) przechowywane na terytorium Unii Europejskiej;

51.   zwraca uwagę, że korupcja w handlu bronią ma znaczny udział w korupcji, mającej miejsce w zawieranych na świecie transakcjach; z zadowoleniem przyjmuje Traktat o handlu bronią przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 2 kwietnia 2013 r. wprowadzający wspólne wiążące standardy i kryteria oceny międzynarodowych transferów broni; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie państw członkowskich do jak najszybszego podpisania Traktatu o handlu bronią i wzywa je także do objęcia przewodnictwa w podejmowanych przez ONZ staraniach na rzecz szybkiego ratyfikowania i wdrożenia międzynarodowego traktatu o broni przez wszystkie państwa członkowskie ONZ; zachęca UE do większej czujności w odniesieniu do wywozów dokonywanych przez europejskich producentów broni, a także do walki z brakiem przejrzystości w sektorze handlu bronią, szczególnie jeżeli chodzi o korzystanie z usług pośredników oraz kompensaty gospodarcze/przemysłowe, zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego;

o
o   o

52.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, rządom i parlamentom państw członkowskich UE, państwom kandydującym i stowarzyszonym, Radzie Europy, Unii Afrykańskiej, Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu, Bankowi Światowemu, Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu, Europejskiemu Bankowi Odbudowy i Rozwoju oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.

(1) Rada Unii Europejskiej, 2008 r.
(2) Dz.U. C 33 E z 5.2.2013, s. 165.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0470.
(4)zob.rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/RES/48/134.
(5) OECD (2011), Wytyczne OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych, publikacja OECD.
(6) Międzynarodowa Organizacja Pracy, 2006 ISBN 92-2-119010-2 i 978-92-2-119010-3.
(7) Nowy Jork, Siedziba ONZ, 26 lipca 2000 r.
(8) Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ A/CONF.217/2013/L.3.
(9) Inicjatywa CleanGovBiz, OECD, 2013 r.
(10) Inicjatywa CleanGovBiz, OECD, 2013 r.
(11) Nielegalne przepływy finansowe z państw rozwijających się w ciągu dekady kończącej się w roku 2009, organizacja Global Financial Integrity.
(12) Sprawozdanie roczne OLAF za 2011 r.


Wczesne planowanie polityki: wpływ budżetu na budowanie potencjału
PDF 284kWORD 61k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie planowania polityki i długoterminowych trendów: skutków budżetowych dla budowania potencjału (2012/2290(INI))
P7_TA(2013)0395A7-0265/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013(1), w szczególności zawarte w budżecie na 2013 r. działanie przygotowawcze „Międzyinstytucjonalny system określania tendencji długoterminowych”,

–  uwzględniając rozporządzenie finansowe (UE, Euratom) nr 966/2012, w szczególności jego art. 54 ust. 2 lit. a), b) i e), mające zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz przepisy wykonawcze do tego rozporządzenia,

–  uwzględniając sprawozdanie ESPAS (europejskiego systemu analiz strategicznych i politycznych) pt. „Globalne tendencje do 2030 r. – obywatele w połączonym i wielocentrycznym świecie”, sporządzone przez Instytut Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem (IUESB)(2),

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Rozwoju Regionalnego i Komisji Spraw Konstytucyjnych (A7-0265/2013),

A.  mając na uwadze, że znajdujemy się obecnie w okresie szybkiej transformacji – widocznej w odniesieniu do dynamiki władzy, zmian demograficznych, zmiany klimatu, urbanizacji i technologii – co powoduje coraz pilniejszą konieczność podjęcia przez decydentów we wszystkich jurysdykcjach większych wysiłków w zakresie badania i monitorowania głównych tendencji globalnych;

B.  mając na uwadze, że z inicjatywy Parlamentu w budżecie UE na 2010 r. przewidziano realizację przez Komisję dwuletniego projektu pilotażowego w celu zbadania możliwości utworzenia „międzyinstytucjonalnego systemu określania długoterminowych tendencji odnoszących się do kluczowych kwestii politycznych, jakim UE musi stawić czoła”;

C.  mając na uwadze, że w budżecie UE na 2012 r. zatwierdzono realizację – w ciągu trzech lat: od 2012 r. do 2014 r. – następnego etapu projektu jako działania przygotowawczego w celu utworzenia do końca 2014 r. w pełni funkcjonującego „europejskiego systemu analiz strategicznych i politycznych” (ESPAS), w którym uczestniczyłyby wszystkie odpowiednie instytucje UE, poprzez zacieśnienie „współpracy między działami badawczymi różnych instytucji i organów UE, zajmującymi się analizą średnio- i długoterminowych trendów w zakresie polityki” (3);

D.  mając na uwadze, że utworzenie na szczeblu administracyjnym stałego międzyinstytucjonalnego systemu identyfikacji i przeglądu głównych tendencji mogących kształtować przyszłą sytuację polityczną pomogłoby instytucjom UE przygotować się i reagować na wyzwania oraz określać spójne warianty strategii na przyszłe lata, a także wsparłoby je w tych działaniach;

E.  mając na uwadze, że taki ugruntowany i uznany system mógłby zapewnić podstawę refleksji w kontekście przygotowywania budżetu UE oraz określania rocznych i wieloletnich priorytetów politycznych, a także bardziej bezpośredniego powiązania zasobów finansowych z celami politycznymi;

F.  mając na uwadze, że wzmocnienie pozycji kobiet nie jest możliwe bez uznania i skutecznego wdrożenia ich praw; mając na uwadze, że w ramach ESPAS możliwe byłoby również sporządzenie skutecznej analizy wyzwań, jakie wiążą się z promowaniem równouprawnienia płci, poczynając od politycznego upodmiotowienia, a kończąc na zwalczaniu wszelkich form dyskryminacji kobiet;

G.  mając na uwadze, że w pierwszym sprawozdaniu sponsorowanym przez ESPAS pt. „Globalne tendencje do 2030 r. – obywatele w połączonym i wielocentrycznym świecie”, sporządzonym na zlecenie IUESB, określono szereg globalnych tendencji, które, jak się wydaje, mogą kształtować sytuację na świecie w następnych dziesięcioleciach;

H.  mając na uwadze, że tendencjami tymi są w szczególności: coraz mocniejsza pozycja jednostki, wynikająca częściowo z rozwoju technologii, większy nacisk na zrównoważony rozwój w kontekście coraz większego niedoboru zasobów i długotrwałego ubóstwa, potęgowanych przez skutki zmiany klimatu oraz powstawanie międzynarodowego systemu charakteryzującego się zmniejszeniem znaczenia państw, w których występują coraz większe luki w systemach rządów, ponieważ tradycyjne mechanizmy regulujące stosunki międzypaństwowe nie odpowiadają właściwie na potrzeby publiczne;

1.  uważa, że spójne i skuteczne kształtowanie polityki UE będzie w coraz większym stopniu zależeć od określenia w odpowiednim czasie tych długoterminowych tendencji globalnych, które mają wpływ na wyzwania i wybory, w obliczu których stoi Unia w coraz bardziej złożonym i połączonym wzajemnymi zależnościami świecie;

2.  podkreśla znaczenie skutecznej współpracy między instytucjami UE w zakresie monitorowania i analizowania tych długoterminowych tendencji, a także współpracy i tworzenia sieci kontaktów z innymi podmiotami – w tym szerszą społecznością badaczy w Unii Europejskiej i poza nią – zainteresowanymi podobnymi zagadnieniami w państwach trzecich; w związku z tym podkreśla znaczenie, jakie ma kontynuacja procesu rozwoju zdolności efektywnego zapewniania niezależnych, międzyinstytucjonalnych, wysokiej jakości analiz i doradztwa na temat najważniejszych tendencji, z którymi muszą zmierzyć się decydenci w systemie UE;

3.  zaznacza, że zgodnie z zasadą pomocniczości za opracowywanie długoterminowych strategii społeczno-gospodarczych oraz wdrażanie rozwiązań politycznych w UE odpowiedzialność ponosi szereg organizacji publicznych, takich jak instytucje europejskie, ministerstwa, wydziały administracji lokalnej lub regionalnej oraz wyspecjalizowane agencje; podkreśla, że oprócz instytucji publicznych w państwach członkowskich oraz instytucji europejskich w opracowywaniu długoterminowych strategii uczestniczą również partnerzy społeczni i gospodarczy, organizacje pozarządowe oraz inne zainteresowane strony; w związku z tym podkreśla, że powinno się zastosować wielopoziomowy system rządzenia;

4.  podkreśla, że ze względu na jej wieloletni charakter, długoterminowość i przekrojowy zasięg politykę spójności z natury rzeczy cechuje wyraźne ukierunkowanie na realizację długofalowych celów, a z uwagi na to, że na realizację polityki spójności przeznacza się znaczną część środków przewidzianych w budżecie UE, polityka ta musi stanowić istotny element wszystkich dalekosiężnych planów budżetowych;

5.  uważa, że opracowywanie strategii politycznych w odniesieniu do polityki spójności i innych dziedzin polityki w coraz większym stopniu zależy od wskazania w odpowiednim momencie długoterminowych tendencji globalnych; odnotowuje w związku z tym różne wybiegające w przyszłość sprawozdania, takie jak „Projekt Europa 2030” (sprawozdanie Grupy Refleksji nad Przyszłością Unii Europejskiej dla Rady Europejskiej) czy sprawozdanie zatytułowane „Globalne tendencje do roku 2030 – obywatele w połączonym i wielocentrycznym świecie”, sporządzone przez Instytut Unii Europejskiej Studiów nad Bezpieczeństwem (IUESB) w ramach projektu europejskiego systemu analiz strategicznych i politycznych (ESPAS); zaleca lepszą koordynację inicjatyw dotyczących sporządzania takich sprawozdań;

6.  apeluje o włączenie aspektu płci do oceny długoterminowych tendencji globalnych oraz przyszłych sprawozdań w celu przeciwdziałania łamaniu praw człowieka, dyskryminacji i ubóstwu;

7.  z zadowoleniem przyjmuje zwłaszcza dotychczasowe rezultaty realizowanego na szczeblu administracyjnym projektu pilotażowego (lata 2010–2011) i działania przygotowawczego (lata 2012–2014) mających na celu opracowanie europejskiego systemu analiz strategicznych i politycznych (ESPAS) wspomagającego określanie długoterminowych tendencji odnoszących się do kluczowych kwestii politycznych, jakim UE musi stawić czoła, i zdecydowanie zaleca, aby proces ten był kontynuowany po zakończeniu obecnego działania przygotowawczego; uważa również, że do tego systemu powinni zostać włączeni pracownicy wszystkich właściwych instytucji i organów UE, w tym Komitetu Regionów; jest przekonany, że mechanizm sprawozdawczy powinien zostać poddany pod dyskusję z udziałem wszystkich właściwych grup interesów, przedsiębiorstw oraz organizacji pozarządowych;

8.  wzywa cztery instytucje i organy, które obecnie biorą udział w procesie ESPAS – Komisję, Parlament, Radę i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych – do opracowania i podpisania pewnego rodzaju porozumienia międzyinstytucjonalnego, które najlepiej byłoby zawrzeć wiosną 2014 r., przy czym każdy z partnerów zobowiązałby się do utrzymania porozumienia i stałego udziału w nim;

9.  podkreśla, że zaangażowane instytucje i organy muszą przeznaczyć niezbędne zasoby kadrowe i środki finansowe na system ESPAS w swoich budżetach, w pełnej zgodności z rozporządzeniem finansowym, a zwłaszcza z jego art. 54 lit. e), oraz w kontekście rocznej procedury budżetowej, tak aby w przyszłości zapewnić możliwość realizacji tych zadań w sposób pozostający bez wpływu na budżet, podkreśla potrzebę inwestowania przez wszystkie instytucje UE w personel posiadający specjalistyczną wiedzę umożliwiającą pełny udział w szczegółowej analizie i monitorowaniu globalnych tendencji, a także identyfikowanie opcji i przedstawianie zaleceń politycznych odpowiadających szczególnym potrzebom każdej instytucji UE;

10.  utrzymuje, że ESPAS powinien być kierowany i nadzorowany przez międzyinstytucjonalną radę w odpowiednim składzie, która ustalałaby mandat i priorytety ESPAS oraz wyznaczała dyrektora lub innych urzędników, i w której Parlament – jeśli tak postanowi – będzie reprezentowany przez posłów, przy założeniu, że szczegółowe prace ESPAS w ramach jego mandatu powinny być wykonywane w niezależny sposób;

11.  z zadowoleniem przyjmuje zamiar wykorzystania procesu ESPAS – i bazowanie na jego światowej sieci – do utworzenia globalnego internetowego zbioru dokumentów i materiałów dotyczących średnio- i długoterminowych tendencji, pochodzących z różnych źródeł, który byłby bezpłatnie dostępny dla decydentów i obywateli na całym świecie;

12.  z zadowoleniem przyjmuje to, że efektem bliższej współpracy administracyjnej między instytucjami UE w ramach procesu ESPAS będzie przedstawienie – w ramach działania przygotowawczego – dalekowzrocznego sprawozdania zawierającego analizę długoterminowych tendencji i ich wpływu na wyzwania i wybory czekające Unię w latach 2014–2019, które ma zostać przedłożone do wiadomości osób stojących na czele instytucji Unii w 2014 r.; uważa, że działanie to jest skuteczne, a zatem powinno być w przyszłości powtarzane przynajmniej co pięć lat;

13.  uważa, że stały system – mający na celu zapewnienie instytucjom UE regularnej analizy średnio- i długoterminowych tendencji, aby zachęcić do przyjęcia bardziej strategicznego podejścia do podejmowania decyzji – powinien przewidywać przedstawienie instytucjom rocznego „sprawozdania na temat strategicznych tendencji” przed debatą na temat stanu Unii i publikacją rocznego programu prac Komisji w celu identyfikacji i oceny zmieniającego się schematu długoterminowych tendencji oraz dostarczenia władzy budżetowej konkretnych danych do wykorzystania w przygotowaniach do negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych (MRF) po 2020 r., a także w śródokresowym przeglądzie MRF na lata 2014–2020;

14.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego sprawozdania Radzie, Komisji oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych.

(1) Dz.U. L 66 z 8.3.2013.
(2) 27 kwietnia 2012 r.; http://www.iss.europa.eu/uploads/media/ESPAS_report_01.pdf.
(3) http://europa.eu/espas/pdf/espas-preparatory-action-amendment_en.pdf.


Międzynarodowe prawo prywatne i zatrudnienie
PDF 209kWORD 46k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie wprowadzania usprawnień w międzynarodowym prawie prywatnym: przepisy dotyczące jurysdykcji i mające zastosowanie do zatrudnienia (2013/2023(INI))
P7_TA(2013)0396A7-0291/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 12, 15, 16, 27, 28, 30, 31 i 33 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 3 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art. 45, 81 i 146 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-18/02(1), C-341/05(2) i C-438/05(3),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0291/2013),

A.  mając na uwadze bardzo udany przegląd rozporządzenia Bruksela I(4), dzięki któremu wprowadzono istotne poprawki do przepisów dotyczących jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w Unii Europejskiej;

B.  mając na uwadze, że zakres procedury przekształcenia nie objął niektórych zagadnień prawa pracy;

C.  mając na uwadze, że porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r.(5) przewiduje, że z techniki przekształcania należy korzystać w przypadku często zmienianych aktów prawnych;

D.  mając na uwadze, że należy zapewnić spójność przepisów dotyczących jurysdykcji oraz przepisów dotyczących prawa właściwego w danym sporze;

E.  mając na uwadze, że w centrum zainteresowania międzynarodowego prawa prywatnego na szczeblu europejskim leży również zapobieganie wybieraniu sądu ze względu na możliwość korzystniejszego rozstrzygnięcia sprawy – zwłaszcza w przypadku działania na niekorzyść słabszej strony sporu, np. pracowników – oraz zapewnienie przewidywalności jurysdykcji w możliwie jak największym stopniu;

F.  mając na uwadze, że co do zasady sądem właściwym dla rozstrzygania danego sporu powinien być sąd mający najbliższy związek ze sprawą;

G.  mając na uwadze, że liczba głośnych europejskich spraw sądowych w sprawie jurysdykcji i prawa właściwego w związku z indywidualnymi umowami o pracę oraz sporami zbiorowymi budzi obawy co do podporządkowywania krajowych przepisów prawa pracy przepisom europejskim, co może w niektórych przypadkach prowadzić do stosowania prawa jednego państwa członkowskiego przez sąd w innym państwie członkowskim(6);

H.  mając na uwadze istotne znaczenie prawa pracy dla tożsamości konstytucyjnej i politycznej państw członkowskich, należy zapewnić, by prawo europejskie uwzględniało w tym zakresie tradycje krajowe;

I.  mając na uwadze, że jak najszersze dostosowanie przepisów o jurysdykcji do przepisów o prawie właściwym jest także w interesie należytego administrowania wymiarem sprawiedliwości;

J.  mając na uwadze, że wydaje się wskazane rozważenie, czy należy wprowadzić zmiany w przepisach o jurysdykcji w zakresie prawa pracy;

K.  mając na uwadze, że w szczególności w odniesieniu do sporów zbiorowych jurysdykcję powinny sprawować sądy w państwie członkowskim, w którym taki spór ma zostać lub został podjęty;

L.  mając na uwadze, że w odniesieniu do indywidualnych umów o pracę należy w odpowiednim zakresie zapewnić sprawowanie jurysdykcji przez sądy tego państwa członkowskiego, które ma najbliższy związek z danym stosunkiem pracy;

1.  gratuluje instytucjom udanej rewizji rozporządzenia Bruksela I;

2.  jest zdania, że Komisja powinna dalej analizować zagadnienia prawa pracy w celu dokonania w przyszłości ewentualnego przeglądu;

3.  odnotowuje, że jedną z głównych zasad międzynarodowego prawa prywatnego regulującego właściwość sądu jest ochrona słabszej strony sporu oraz że cel ochrony pracownika wskazano w obecnych przepisach o jurysdykcji;

4.  zauważa, że pracownicy generalnie podlegają dobrej ochronie w przepisach o jurysdykcji w sprawach pracowniczych, w których są pozywani przez swoich pracodawców, a to dzięki jurysdykcjom wyłącznym określonym w rozporządzeniu Bruksela I;

5.  wzywa Komisję, by dokonała oceny, czy obecne ramy prawne ustanowione rozporządzeniem Bruksela I w wystarczającym stopniu uwzględniają szczególny charakter działań w sektorze zatrudnienia;

6.  wzywa Komisję, by zwróciła szczególną uwagę na następujące kwestie:

   a) czy w odniesieniu do odpowiedzialności pracownika lub pracodawcy bądź organizacji reprezentującej interesy zawodowe pracowników lub pracodawców za szkody powstałe w wyniku sporu zbiorowego należy podjąć jakieś działania w celu wyjaśnienia, że art. 7 ust. 2 przekształconego rozporządzenia Bruksela I odnosi się do miejsca, w którym będzie się odbywał lub odbył się spór zbiorowy oraz czy konieczne jest tu dostosowanie do art. 9 rozporządzenia Rzym II;
   b) czy w przypadku pozywania pracodawcy przez pracownika należy przeredagować klauzulę wycofania, która obowiązuje w przypadku braku zwyczajowego miejsca pracy, tak aby odnosiła się do miejsca prowadzenia działalności, z którego pracownik otrzymuje lub otrzymywał codzienne polecenia, a nie do miejsca zatrudnienia;

7.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu.

(1) Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 5 lutego 2004 w sprawie C-18/02, Danmarks Rederiforening, działającego w imieniu DFDS Torline A/S przeciwko LO Landsorganisationen i Sverige, działającego w imieniu SEKO Sjöfolk Facket för Service och Kommunikation, Rec. 2004 s. I-01417.
(2) Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 grudnia 2007 r. w sprawie C-341/05 Laval un Partneri Ltd przeciwko Svenska Byggnadsarbetareförbundet, Svenska Byggnadsarbetareförbundets avdelning 1, Byggettan i Svenska Elektrikerförbundet, Zb.Orz. 2007 s. I-11767.
(3) Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-438/05 International Transport Workers’ Federation i Finnish Seamen’s Union przeciwko Viking Line ABP i OÜ Viking Line Eesti, Zb.Orz. 2007 s. I-10779.
(4) Rozporządzenie (UE) nr 1215/2012 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1).
(5) Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych (Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1).
(6) Zobacz w szczególności okoliczności sprawy C-438/05 International Transport Workers’ Federation i Finnish Seamen’s Union przeciwko Viking Line ABP i OÜ Viking Line Eesti, Zb.Orz. 2007 s. I-10779.


Umowa zawarta między Stowarzyszeniem Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie Konwencji o pracy na morzu z 2006 r.: odpowiedzialność państwa bandery w zakresie egzekwowania przepisów dyrektywy Rady 2009/13/WE ***I
PDF 283kWORD 41k
Rezolucja
Tekst
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącej odpowiedzialności państwa bandery w zakresie egzekwowania przepisów dyrektywy Rady 2009/13/WE w sprawie wdrożenia Umowy zawartej między Stowarzyszeniem Armatorów Wspólnoty Europejskiej (ECSA) a Europejską Federacją Pracowników Transportu (ETF) w sprawie Konwencji o pracy na morzu z 2006 r. oraz w sprawie zmiany dyrektywy 1999/63/WE (COM(2012)0134 – C7-0083/2012 – 2012/0065(COD))
P7_TA(2013)0397A7-0037/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0134),

–  uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 100 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7‑0083/2012),

–  uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno‑Społecznego z dnia 11 lipca 2012 r.(1),

–  po konsultacji z Komitetem Regionów,

–  uwzględniając zobowiązanie do zatwierdzenia stanowiska Parlamentu przekazane przez przedstawiciela Rady pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. zgodnie z art. 294 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając art.55 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinię Komisji Transportu i Turystyki (A7-0037/2013),

1.  przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu(2);

2.  zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 8 października 2013 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr .../2013 dotyczącego pewnych obowiązków państwa bandery w zakresie zgodności z Konwencją o pracy na morzu z 2006 r. oraz jej egzekwowania

P7_TC1-COD(2012)0065


(Jako że pomiędzy Parlamentem i Radą osiągnięte zostało porozumienie, stanowisko Parlamentu odpowiada ostatecznej wersji aktu prawnego, dyrektywy 2013/54/UE.)

(1) Dz.U. C 299 z 4.10.2012, s. 153.
(2) Niniejsze stanowisko zastępuje poprawki przyjęte w dniu 13 marca 2013 r. (teksty przyjęte P7_TA(2013)0080).


Produkcja, prezentowanie i sprzedaż wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów ***I
PDF 831kWORD 569k
Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 8 października 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów (COM(2012)0788 – C7-0420/2012 – 2012/0366(COD))(1)
P7_TA(2013)0398A7-0276/2013

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Tekst proponowany przez Komisję   Poprawka
Poprawka 1
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 3 a (nowy)
(3a)  Ostrzeżenia zdrowotne służą jako element zorganizowanej, skutecznej i długoterminowej strategii antynikotynowej o dokładnie określonym zasięgu i celach.
Poprawka 2
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 6
(6)   Ze względu na rozmiar rynku wewnętrznego wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów, coraz wyraźniejszą tendencję producentów wyrobów tytoniowych do koncentracji produkcji przeznaczonej dla całej Unii w niewielkiej liczbie zakładów produkcyjnych w państwach członkowskich oraz z powodu związanej z tym znacznej skali transgranicznego handlu wyrobami tytoniowymi i powiązanymi wyrobami prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga podjęcia działań na poziomie Unii zamiast na poziomie krajowym.
(6)   Ze względu na rozmiar rynku wewnętrznego wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów, coraz wyraźniejszą tendencję producentów wyrobów tytoniowych do koncentracji produkcji przeznaczonej dla całej Unii w niewielkiej liczbie zakładów produkcyjnych w państwach członkowskich oraz z powodu związanej z tym znacznej skali transgranicznego handlu wyrobami tytoniowymi i powiązanymi wyrobami prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga podjęcia wzmożonych działań na poziomie Unii.
Poprawka 3
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 7
(7)   Działania ustawodawcze na poziomie Unii są także konieczne w celu wdrożenia Ramowej konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu z maja 2003 r., której stroną jest Unia Europejska i jej państwa członkowskie. Szczególnie istotne są następujące postanowienia konwencji: art. 9 (przepisy dotyczące składu wyrobów tytoniowych), art. 10 (przepisy dotyczące informacji jawnych o wyrobach tytoniowych), art. 11 (pakowanie i oznakowanie wyrobów tytoniowych), art. 13 (reklama) i art. 15 (nielegalny obrót wyrobami tytoniowymi). W trakcie różnych konferencji stron konwencji, przy wsparciu Unii i państw członkowskich, przyjęto w drodze konsensusu szereg wytycznych w sprawie wdrażania postanowień konwencji.
(7)   Działania ustawodawcze na poziomie Unii są także konieczne w celu wdrożenia przełomowej Ramowej konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu z maja 2003 r. Wszystkie państwa członkowskie oraz sama Unia Europejska podpisały i ratyfikowały tę konwencję, w konsekwencji czego postanowienia tej konwencji są dla nich wiążące w zgodzie z prawem międzynarodowym. Szczególnie istotne są następujące postanowienia konwencji: art. 9 (przepisy dotyczące składu wyrobów tytoniowych), art. 10 (przepisy dotyczące informacji jawnych o wyrobach tytoniowych), art. 11 (pakowanie i oznakowanie wyrobów tytoniowych), art. 13 (reklama) i art. 15 (nielegalny obrót wyrobami tytoniowymi). W trakcie różnych konferencji stron konwencji, przy wsparciu Unii i państw członkowskich, przyjęto w drodze konsensusu szereg wytycznych w sprawie wdrażania postanowień konwencji.
Poprawka 4
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 8
(8)  Zgodnie z art. 114 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Traktatu) za podstawę należy przyjąć wysoki poziom ochrony zdrowia, uwzględniając w szczególności wszelkie zmiany oparte na faktach naukowych. Wyroby tytoniowe nie są zwykłymi towarami, a wobec szczególnie szkodliwych skutków tytoniu należy nadać priorytet ochronie zdrowia, w szczególności ograniczeniu palenia wśród młodych ludzi.
(8)  Zgodnie z art. 114 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Traktatu) za podstawę należy przyjąć wysoki poziom ochrony zdrowia, uwzględniając w szczególności wszelkie zmiany oparte na faktach naukowych. Wyroby tytoniowe nie są zwykłymi towarami, a wobec szczególnie szkodliwych skutków tytoniu należy nadać priorytet ochronie zdrowia, w szczególności ograniczeniu palenia wśród młodych ludzi. W tym celu państwa członkowskie powinny wspierać kampanie zapobiegające paleniu, zwłaszcza w szkołach i w mediach. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności producenta producenci wyrobów tytoniowych powinni ponosić odpowiedzialność za wszystkie koszty zdrowotne wynikające ze spożywania tytoniu.
Poprawka 5
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 9 a (nowy)
(9a)  Zważywszy, że w wielu państwach członkowskich znaczny odsetek palaczy raczej nie zaprzestanie palenia całkowicie, w przepisach należy uwzględnić ich prawo do obiektywnej wiedzy o wpływie ewentualnego używania tytoniu na ich zdrowie – informacje te otrzymują oni także podane na opakowaniach produktów przeznaczonych do ich użytku.
Poprawka 6
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 10
(10)   Do pomiaru zawartości nikotyny, substancji smolistych i tlenku węgla w dymie papierosowym należy stosować normy ISO 4387, 10315 i 8454, które są normami uznanymi na szczeblu międzynarodowym. W przypadku innych wydzielanych substancji nie uzgodniono na szczeblu międzynarodowymi norm ani badań służących do pomiaru ich zawartości, jednak trwają prace w tym zakresie.
(10)   Do pomiaru zawartości nikotyny, substancji smolistych i tlenku węgla w dymie papierosowym należy stosować normy ISO 4387, 10315 i 8454, które są normami uznanymi na szczeblu międzynarodowym. W przypadku innych wydzielanych substancji nie uzgodniono na szczeblu międzynarodowymi norm ani badań służących do pomiaru ich zawartości, jednak państwa członkowskie i Komisja powinny aktywnie wspierać prowadzone na szczeblu międzynarodowym działania mające na celu opracowanie takich norm lub badań.
Poprawka 7
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 10 a (nowy)
(10a)  Wykazano, że polon 210 jest silnym czynnikiem rakotwórczym w tytoniu. Jego obecność w papierosach mogłaby zostać wyeliminowana prawie całkowicie poprzez jednoczesne zastosowanie prostych środków. W związku z tym należy określić maksymalną zawartość polonu 210, co doprowadziłoby do zmniejszenia o 95% obecnej średniej zawartości polonu 210 w papierosach. Należy opracować normę ISO do mierzenia zawartości polonu 210 w tytoniu.
Poprawka 8
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 11
(11)   Jeżeli chodzi o ustalanie maksymalnych zawartości, w późniejszym okresie może pojawić się potrzeba dostosowania tych wartości lub ustalenia maksymalnych progów wydzielanych substancji przy uwzględnieniu ich toksyczności i właściwości uzależniających.
(11)   Jeżeli chodzi o ustalanie maksymalnych zawartości, w późniejszym okresie może pojawić się potrzeba zmniejszenia tych wartości lub ustalenia maksymalnych progów wydzielanych substancji przy uwzględnieniu ich toksyczności i właściwości uzależniających.
Poprawka 9
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 13
(13)   Obecnie stosowane są różne formaty zgłoszeń, co utrudnia producentom i importerom wykonywanie ich obowiązków zgłoszeniowych oraz sprawia, że porównywanie i analiza otrzymywanych informacji oraz wyciąganie z nich wniosków jest uciążliwe dla państw członkowskich i dla Komisji. W związku z tym należy wprowadzić wspólny obowiązkowy format zgłaszania składników i wydzielanych substancji. Należy zapewnić możliwie jak największą przejrzystość informacji o wyrobach dla ogółu społeczeństwa, jednocześnie zapewniając odpowiednie uwzględnienie praw własności handlowej i intelektualnej producentów wyrobów tytoniowych.
(13)   Obecnie stosowane są różne formaty zgłoszeń, co utrudnia producentom i importerom wykonywanie ich obowiązków zgłoszeniowych oraz sprawia, że porównywanie i analiza otrzymywanych informacji oraz wyciąganie z nich wniosków jest uciążliwe dla państw członkowskich i dla Komisji. W związku z tym należy wprowadzić wspólny obowiązkowy format zgłaszania składników i wydzielanych substancji. Należy zapewnić możliwie jak największą przejrzystość informacji o wyrobach dla ogółu społeczeństwa, jednocześnie zapewniając odpowiednie uwzględnienie praw własności handlowej i intelektualnej producentów wyrobów tytoniowych, w szczególności praw małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).
Poprawka 10
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 14
(14)  Brak zharmonizowanego podejścia do przepisów dotyczących składników wpływa na funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz na swobodny przepływ towarów w UE. Niektóre państwa członkowskie przyjęły przepisy w tej dziedzinie bądź zawarły wiążące porozumienia z przemysłem, dopuszczając stosowanie niektórych dodatków lub ich zakazując. W rezultacie pewne składniki są regulowane tylko w niektórych państwach członkowskich. Państwa członkowskie przyjmują także różne podejście do dodatków znajdujących się w filtrach papierosów oraz do dodatków barwiących dym tytoniowy. Jeżeli nie dojdzie do harmonizacji, w najbliższych latach należy spodziewać się zwiększenia przeszkód w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego, biorąc pod uwagę wdrażanie konwencji i wytycznych do niej oraz uwzględniając doświadczenia państw spoza Unii. Wytyczne dotyczące art. 9 i 10 konwencji wzywają w szczególności do usunięcia składników, które poprawiają właściwości smakowe, stwarzają wrażenie, że wyroby tytoniowe przynoszą korzyści dla zdrowia, są kojarzone z energią i witalnością lub mają właściwości barwiące.
(14)  Brak zharmonizowanego podejścia do przepisów dotyczących składników wpływa na funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz na swobodny przepływ towarów w UE. Niektóre państwa członkowskie przyjęły przepisy w tej dziedzinie bądź zawarły wiążące porozumienia z przemysłem, dopuszczając stosowanie niektórych dodatków lub ich zakazując. W rezultacie pewne składniki są regulowane tylko w niektórych państwach członkowskich. Państwa członkowskie przyjmują także różne podejście do dodatków znajdujących się w filtrach papierosów oraz do dodatków barwiących dym tytoniowy. Jeżeli nie dojdzie do harmonizacji, w najbliższych latach należy spodziewać się zwiększenia przeszkód w funkcjonowaniu rynku wewnętrznego, biorąc pod uwagę wdrażanie konwencji i wytycznych do niej oraz uwzględniając doświadczenia państw spoza Unii. Wytyczne dotyczące art. 9 i 10 konwencji wzywają w szczególności do usunięcia składników, które poprawiają właściwości smakowe, stwarzają wrażenie, że wyroby tytoniowe przynoszą korzyści dla zdrowia, są kojarzone z energią i witalnością lub mają właściwości barwiące. Powinno się również usunąć składniki, które podwyższają właściwości uzależniające i toksyczność.
Poprawka 11
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 14 a (nowy)
(14a)  W celu ochrony zdrowia ludzkiego dodatki stosowane w wyrobach tytoniowych należy poddać ocenie bezpieczeństwa. Stosowanie dodatków w wyrobach tytoniowych powinno być dopuszczalne wyłącznie wtedy, gdy są one ujęte w unijnym wykazie dozwolonych dodatków. Wykaz ten powinien zawierać również informacje o warunkach lub ograniczeniach stosowania dozwolonych dodatków. Wyroby tytoniowe zawierające dodatki, które nie figurują w unijnym wykazie lub które stosowane są w sposób niezgodny z niniejszą dyrektywą, nie powinny być wprowadzane do obrotu na rynku Unii.
Poprawka 12
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 14 b (nowy)
(14b)  Ważne jest, by uwzględniać nie tylko właściwości samych dodatków, ale też właściwości produktów ich spalania. Dodatki oraz produkty ich spalania nie powinny spełniać kryteriów klasyfikujących je jako niebezpieczne zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin1.
_____________
1 Dz.U. L 353 z 31.12.2008, s. 1.
Poprawka 13
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 15
(15)   Prawdopodobieństwo zróżnicowania przepisów dodatkowo zwiększają obawy dotyczące wyrobów tytoniowych, w tym bezdymnych, o aromacie charakterystycznym innym niż aromat tytoniu; takie aromaty charakterystyczne mogą sprzyjać wzrostowi spożycia tytoniu lub wpływać na strukturę spożycia. Na przykład w wielu państwach stopniowo wzrasta sprzedaż wyrobów mentolowych, mimo iż spada częstość palenia w ogóle. Z licznych badań wynika, że mentolowe wyroby tytoniowe mogą ułatwiać inhalację, jak i wzrost spożycia wśród młodych ludzi. Należy unikać środków, które w nieuzasadniony sposób różnicowałyby traktowanie aromatyzowanych papierosów (np. mentolowych i goździkowych).
(15)   Prawdopodobieństwo zróżnicowania przepisów dodatkowo zwiększają obawy dotyczące wyrobów tytoniowych o charakterystycznym aromacie innym niż aromat tytoniu; takie aromaty charakterystyczne mogą sprzyjać wzrostowi spożycia tytoniu lub wpływać na strukturę spożycia. Na przykład w wielu państwach stopniowo wzrasta sprzedaż wyrobów mentolowych, mimo iż spada częstość palenia w ogóle. Z licznych badań wynika, że mentolowe wyroby tytoniowe mogą ułatwiać inhalację, jak i wzrost spożycia wśród młodych ludzi. Należy unikać środków, które w nieuzasadniony sposób różnicowałyby traktowanie aromatyzowanych papierosów (np. mentolowych i goździkowych).
Poprawka 14
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 16
(16)  Zakaz dotyczący wyrobów tytoniowych o aromacie charakterystycznym nie obejmuje zakazu stosowania poszczególnych dodatków, lecz zobowiązuje producentów do ograniczenia ilości dodatków lub ich kombinacji w takim stopniu, by nie powodowały one powstawania aromatu charakterystycznego. Należy dopuścić stosowanie dodatków niezbędnych w produkcji wyrobów tytoniowych, o ile nie powodują one powstania aromatu charakterystycznego. Komisja powinna zapewnić jednolite warunki wdrażania przepisów dotyczących aromatu charakterystycznego. Podejmując decyzje w tym zakresie, państwa członkowskie i Komisja powinny korzystać z pomocy niezależnych zespołów. Stosowanie niniejszej dyrektywy nie powinno prowadzić do różnego traktowania poszczególnych odmian tytoniu.
skreślony
Poprawka 15
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 17
(17)  Niektóre dodatki są stosowane w celu wywołania wrażenia, że wyroby tytoniowe są korzystne dla zdrowia, stwarzają mniejsze zagrożenie dla zdrowia bądź podnoszą sprawność umysłową i wydolność fizyczną. Należy zakazać stosowania tych dodatków, aby zapewnić jednolite zasady oraz wysoki poziom ochrony zdrowia.
(17)  Niektóre dodatki są stosowane w celu wywołania wrażenia, że wyroby tytoniowe są korzystne dla zdrowia, stwarzają mniejsze zagrożenie dla zdrowia bądź podnoszą sprawność umysłową i wydolność fizyczną. Aby zapewnić jednolite zasady oraz wysoki poziom ochrony zdrowia, należy zakazać stosowania tych dodatków. Ponadto należy zakazać stosowania dodatków, które nadają wyrobom charakterystyczny aromat. Nie powinno to prowadzić do zakazu stosowania poszczególnych dodatków. Producenci powinni jednak być zobowiązani do ograniczenia ilości dodatków lub ich kombinacji w takim stopniu, by nie powodowały one powstawania aromatu charakterystycznego. Możliwe powinno być zezwalanie na stosowanie dodatków, które są niezbędne do produkcji wyrobów tytoniowych, o ile dodatki te nie nadają aromatu charakterystycznego i nie są związane z atrakcyjnością takich wyrobów.
Poprawka 16
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 17 a (nowy)
(17a)  Coraz większa liczba osób, z czego większość stanowią dzieci, cierpi na astmę i różnego rodzaju alergie. Jak twierdzi WHO, nie wszystkie powody astmy są znane, należy jednak unikać czynników ryzyka obejmujących alergeny, tytoń i chemiczne substancje drażniące, aby poprawić jakość życia ludzi.
Poprawka 17
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 18
(18)   Ze względu na ukierunkowanie dyrektywy na młodych ludzi należy zwolnić z niektórych wymogów dotyczących składników wyroby tytoniowe inne niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i wyroby tytoniowe bezdymne, spożywane głównie przez starszych konsumentów, o ile nie nastąpi istotna zmiana okoliczności pod względem wielkości sprzedaży lub struktury spożycia wśród młodych ludzi.
(18)   Ze względu na ukierunkowanie dyrektywy na młodych ludzi należy zwolnić z niektórych wymogów dotyczących składników wyroby tytoniowe inne niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajki wodnej, spożywane głównie przez starszych konsumentów, o ile nie nastąpi istotna zmiana okoliczności pod względem wielkości sprzedaży lub struktury spożycia wśród młodych ludzi.
Poprawka 18
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 18 a (nowy)
(18a)  Należy zachęcać państwa członkowskie, aby zakazały w prawie krajowym w dziedzinie ochrony młodzieży, o ile jeszcze tego nie uczyniły, sprzedaży wyrobów tytoniowych osobom poniżej osiemnastego roku życia i konsumpcji tych produktów przez osoby, które nie ukończyły 18 lat. Jednocześnie państwa członkowskie powinny dopilnowywać przestrzegania tych zakazów.
Poprawka 19
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 18 b (nowy)
(18b)  Konwencja FCTC w art. 16 wskazuje na odpowiedzialność stron konwencji w zakresie zajęcia się produktami kierowanymi do nieletnich konsumentów, takimi jak produkty spożywcze i zabawki mające formę wyrobów tytoniowych, które mogą wydawać się młodym ludziom atrakcyjne. W ubiegłych latach wprowadzono do obrotu rynkowego kilka produktów, takich jak elektroniczne papierosy szisza, które nie zawierają nikotyny, jednak mają kształt papierosów i próbują naśladować proces palenia poprzez wydzielanie oparów, których nieszkodliwa natura nie została jeszcze naukowo dowiedziona, oraz poprzez elektryczne światełko naśladujące proces spalania papierosa. Takie produkty są produkowane jednoznacznie w celu przyciągnięcia zainteresowania młodych i nieletnich konsumentów i stają się coraz popularniejsze wśród młodzieży w kilku państwach członkowskich. Rośnie niepokój w związku z nawykami, jakich nabawiają się młodzi i nieletni konsumenci poprzez używanie takich imitacji papierosów. W związku z powyższym niniejsza dyrektywa powinna objąć takie produkty zakazem.
Poprawka 20
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 20
(20)   Takie różnice mogą stanowić barierę w handlu i utrudniać funkcjonowanie rynku wewnętrznego wyrobów tytoniowych, powinny zatem zostać wyeliminowane. Ponadto konsumenci w niektórych państwach członkowskich mogą być lepiej niż w innych państwach informowani o zagrożeniach związanych z wyrobami tytoniowymi dla zdrowia. Jeżeli nie zostaną podjęte działania na poziomie Unii, istniejące różnice mogą pogłębić się w nadchodzących latach.
(20)   Takie różnice mogą stanowić barierę w handlu i utrudniać funkcjonowanie rynku wewnętrznego wyrobów tytoniowych, powinny zatem zostać wyeliminowane. Ponadto konsumenci w niektórych państwach członkowskich mogą być lepiej niż w innych państwach informowani o zagrożeniach związanych z wyrobami tytoniowymi dla zdrowia. Jeżeli nie zostaną podjęte działania harmonizujące na poziomie Unii, istniejące różnice mogą pogłębić się w nadchodzących latach.
Poprawka 21
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 22
(22)   Przepisy dotyczące etykietowania należy dostosować także do nowych dowodów naukowych. Na przykład dowiedziono, że informacje o zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym, zamieszczane na opakowaniach papierosów, wprowadzają konsumentów w błąd, gdyż na ich podstawie konsumenci sądzą, że pewne papierosy są mniej szkodliwe niż inne. Z dowodów wynika także, że duże mieszane oświadczenia zdrowotne są bardziej skuteczne niż same ostrzeżenia tekstowe. W tym świetle należy wprowadzić w całej Unii obowiązek stosowania mieszanych ostrzeżeń zdrowotnych, zajmujących znaczną, widoczną część powierzchni opakowania. Należy ustanowić minimalny rozmiar wszystkich ostrzeżeń zdrowotnych, aby zapewnić ich widoczność i skuteczność.
(22)   Przepisy dotyczące etykietowania należy dostosować także do nowych dowodów naukowych. Na przykład dowiedziono, że informacje o zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym, zamieszczane na opakowaniach papierosów, wprowadzają konsumentów w błąd, gdyż na ich podstawie konsumenci sądzą, że pewne papierosy są mniej szkodliwe niż inne. Z dowodów wynika także, że duże mieszane ostrzeżenia zdrowotne będące połączeniem obrazu i tekstu są bardziej skuteczne niż same ostrzeżenia tekstowe. W związku z tym należy wprowadzić w całej Unii obowiązek stosowania mieszanych ostrzeżeń zdrowotnych, które powinny zajmować znaczne, widoczne obszary w polu widzenia opakowania. Należy ustanowić minimalny rozmiar wszystkich ostrzeżeń zdrowotnych, aby zapewnić ich widoczność i skuteczność.
Poprawka 22
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 23
(23)   W celu zapewnienia spójności i widoczności ostrzeżeń zdrowotnych oraz zmaksymalizowania ich skuteczności należy uregulować ich rozmiar, a także niektóre aspekty wyglądu opakowania tytoniu, w tym mechanizmu otwierania. Opakowanie i same wyroby mogą wprowadzać konsumentów w błąd, w szczególności młodych ludzi, sugerując, że dany wyrób jest mniej szkodliwy. Dotyczy to na przykład niektórych napisów lub cech, takich jak „niska zawartość substancji smolistych”, „light”, „ultralight”, „łagodne”, „naturalne”, „organiczne”, „bez dodatków”, „bez substancji aromatyzujących”, „slim”, a także nazw, obrazków, symboli graficznych i innych. Również rozmiar i wygląd poszczególnych papierosów może wprowadzać konsumentów w błąd, wywołując wrażenie, że są one mniej szkodliwe. Z niedawno przeprowadzonego badania wynika, że palacze cienkich papierosów (typu „slim”) częściej sądzą, że papierosy używanej przez nich marki mogą być mniej szkodliwe. Trzeba zająć się tymi kwestiami.
(23)   W celu zapewnienia spójności i widoczności ostrzeżeń zdrowotnych oraz zmaksymalizowania ich skuteczności należy uregulować ich rozmiar, a także niektóre aspekty wyglądu opakowania tytoniu. Opakowanie i same wyroby mogą wprowadzać konsumentów w błąd, w szczególności młodych ludzi, sugerując, że dany wyrób jest mniej szkodliwy. Dotyczy to na przykład niektórych napisów lub cech, takich jak „niska zawartość substancji smolistych”, „light”, „ultralight”, „łagodne”, „naturalne”, „organiczne”, „bez dodatków”, „bez substancji aromatyzujących”, „slim”, a także nazw, obrazków, symboli graficznych i innych. Również rozmiar i wygląd poszczególnych papierosów może wprowadzać konsumentów w błąd, wywołując wrażenie, że są one mniej szkodliwe. Z niedawno przeprowadzonego badania wynika, że palacze cienkich papierosów (typu „slim”) częściej sądzą, że papierosy używanej przez nich marki mogą być mniej szkodliwe. Trzeba zająć się tymi kwestiami.
Poprawka 23
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 23 a (nowy)
(23a)  Wykazano, że wyroby tytoniowe zawierają i emitują podczas spalania wiele substancji zanieczyszczających i znanych substancji rakotwórczych szkodliwych dla zdrowia. Badania naukowe udowodniły jednoznacznie, że bierne palenie powoduje śmierć, choroby i inwalidztwo oraz że bierne palenie jest szczególnie niebezpieczne dla nienarodzonych dzieci i niemowląt. Dym papierosowy może powodować lub potęgować u osób wdychających go problemy związane z układem oddechowym. Ostrzeżenia zdrowotne powinny zatem zwracać uwagę również na zagrożenia dla zdrowia wynikające z biernego palenia.
Poprawka 24
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 24
(24)   Wyroby tytoniowe do palenia, inne niż papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów, spożywane głównie przez starszych konsumentów, należy zwolnić z niektórych wymogów dotyczących etykietowania, o ile nie nastąpi istotna zmiana okoliczności pod względem wielkości sprzedaży lub struktury spożycia wśród młodych ludzi. Etykietowanie tych innych wyrobów tytoniowych powinno podlegać szczególnym zasadom. Należy zapewnić widoczność ostrzeżeń zdrowotnych na wyrobach tytoniowych bezdymnych. Ostrzeżenia powinny być zatem zamieszczane na dwóch głównych płaszczyznach opakowania wyrobu tytoniowego bezdymnego.
(24)   Wyroby tytoniowe do palenia, inne niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajki wodnej, spożywane głównie przez starszych konsumentów, należy zwolnić z niektórych wymogów dotyczących etykietowania, o ile nie nastąpi istotna zmiana okoliczności pod względem wielkości sprzedaży lub struktury spożycia wśród młodych ludzi. Etykietowanie tych innych wyrobów tytoniowych powinno podlegać szczególnym zasadom. Należy zapewnić widoczność ostrzeżeń zdrowotnych na wyrobach tytoniowych bezdymnych. Ostrzeżenia powinny być zatem zamieszczane na dwóch głównych płaszczyznach opakowania wyrobu tytoniowego bezdymnego.
Poprawka 25
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 26
(26)   Do obrotu wprowadzane są znaczne ilości nielegalnych wyrobów, niespełniających wymogów dyrektywy 2001/37/WE, i wygląda na to, że ich ilość może jeszcze wzrosnąć. Takie wyroby zagrażają swobodnemu obrotowi wyrobami zgodnymi z przepisami i podważają ochronę przewidzianą przepisami o ograniczeniu użycia tytoniu. Ponadto ramowa konwencja o ograniczaniu użycia tytoniu zobowiązuje Unię do zwalczania nielegalnych wyrobów w ramach kompleksowej polityki ograniczania użycia tytoniu. Należy zatem wprowadzić przepisy przewidujące oznakowanie opakowań jednostkowych wyrobów tytoniowych w niepowtarzalny i bezpieczny sposób oraz uregulować rejestrowanie przemieszczeń tych opakowań, tak by można było śledzić ruch i pochodzenie tych wyrobów w Unii, a także monitorować i lepiej egzekwować ich zgodność z niniejszą dyrektywą. Ponadto należy wprowadzić zabezpieczenia, które ułatwią sprawdzanie autentyczności wyrobów.
(26)   Do obrotu wprowadzane są znaczne ilości nielegalnych wyrobów, niespełniających wymogów dyrektywy 2001/37/WE, i wygląda na to, że ich ilość może jeszcze wzrosnąć. Takie wyroby zagrażają swobodnemu obrotowi wyrobami zgodnymi z przepisami i podważają ochronę przewidzianą przepisami o ograniczeniu użycia tytoniu. Ponadto ramowa konwencja o ograniczaniu użycia tytoniu zobowiązuje Unię do zwalczania nielegalnych wyrobów w ramach kompleksowej polityki ograniczania użycia tytoniu. Należy zatem wprowadzić przepisy przewidujące oznakowanie opakowań jednostkowych oraz wszelkich transportowych opakowań zbiorczych wyrobów tytoniowych w niepowtarzalny i bezpieczny sposób oraz uregulować rejestrowanie przemieszczeń tych opakowań, tak by można było śledzić ruch i pochodzenie tych wyrobów w Unii, a także monitorować i lepiej egzekwować ich zgodność z niniejszą dyrektywą. Ponadto należy wprowadzić zabezpieczenia, które ułatwią sprawdzanie autentyczności wyrobów, a także zagwarantują, że niepowtarzalne identyfikatory opakowań jednostkowych będą powiązane z niepowtarzalnymi identyfikatorami zbiorczych opakowań transportowych.
Poprawka 26
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 28
(28)   Aby zapewnić niezależność i przejrzystość, producenci wyrobów tytoniowych powinni zawierać umowy w sprawie przechowywania danych z niezależnymi stronami trzecimi, pod auspicjami audytora zewnętrznego. Dane związane z systemem śledzenia ruchu i pochodzenia powinny być przechowywane osobno od innych danych dotyczących przedsiębiorstwa, podlegać kontroli właściwych organów państw członkowskich i Komisji oraz być dla nich stale dostępne.
(28)   Aby zapewnić niezależność i przejrzystość, producenci wyrobów tytoniowych powinni zawierać umowy w sprawie przechowywania danych z niezależnymi stronami trzecimi. Komisja, przy pomocy niezależnego audytora zewnętrznego, powinna zatwierdzać i monitorować odpowiedniość takich umów. Dane związane z systemem śledzenia ruchu i pochodzenia powinny być przechowywane osobno od innych danych dotyczących przedsiębiorstwa, podlegać kontroli właściwych organów państw członkowskich i Komisji oraz być dla nich stale dostępne.
Poprawka 27
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 29
(29)  W dyrektywie Rady 89/622/EWG z dnia 13 listopada 1989 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących etykietowania wyrobów tytoniowych oraz zakazu wprowadzania do obrotu niektórych rodzajów wyrobów tytoniowych do spożycia doustnego wprowadzono zakaz sprzedaży w państwach członkowskich pewnych rodzajów tytoniu do stosowania doustnego. Zakaz ten potwierdzono w dyrektywie 2001/37/WE. Artykuł 151 Aktu przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji przyznaje Królestwu Szwecji odstępstwo od tego zakazu. Należy utrzymać zakaz sprzedaży tytoniu do stosowania doustnego, aby uniknąć wprowadzenia na rynek wewnętrzny wyrobu, który powoduje uzależnienie, ma niekorzystne skutki dla zdrowia i jest atrakcyjny dla młodych ludzi. W przypadku innych wyrobów tytoniowych bezdymnych, które nie są produkowane na rynek masowy, uznaje się, że restrykcyjne przepisy dotyczące etykietowania i składników wystarczą, by rynek tych wyrobów nie rozwinął się poza ich tradycyjne użycie.
(29)  W dyrektywie Rady 89/622/EWG z dnia 13 listopada 1989 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących etykietowania wyrobów tytoniowych oraz zakazu wprowadzania do obrotu niektórych rodzajów wyrobów tytoniowych do spożycia doustnego wprowadzono zakaz sprzedaży w państwach członkowskich pewnych rodzajów tytoniu do stosowania doustnego. Zakaz ten potwierdzono w dyrektywie 2001/37/WE. Artykuł 151 Aktu przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji przyznaje Królestwu Szwecji odstępstwo od tego zakazu. Należy utrzymać zakaz sprzedaży tytoniu do stosowania doustnego, aby uniknąć wprowadzenia na rynek wewnętrzny wyrobu, który powoduje uzależnienie, ma niekorzystne skutki dla zdrowia i jest atrakcyjny dla młodych ludzi.
Poprawka 28
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 29 a (nowy)
(29a)  Z uwagi na ogólny zakaz sprzedaży tytoniu do stosowania doustnego (snusu) w Unii, brak jest transgranicznego zainteresowania uregulowaniem kwestii zawartości tego rodzaju tytoniu. Odpowiedzialność za uregulowanie składu snusu należy zatem do państwa członkowskiego, w którym sprzedaż tego rodzaju tytoniu jest dozwolona zgodnie z art. 151 Aktu przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji. Dlatego też snus powinno się wyłączyć z przepisów art. 6 niniejszej dyrektywy.
Poprawka 29
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 30
(30)   Transgraniczna sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość ułatwia młodym ludziom dostęp do tych wyrobów i stwarza ryzyko nieprzestrzegania wymogów przewidzianych w przepisach dotyczących ograniczania użycia tytoniu, w szczególności w niniejszej dyrektywie. Niezbędne są wspólne przepisy dotyczące systemu zgłoszeniowego, aby zapewnić wykorzystanie pełnego potencjału niniejszej dyrektywy. Przepisy niniejszej dyrektywy, które dotyczą zgłaszania transgranicznej sprzedaży tytoniu na odległość, powinny być stosowane niezależnie od procedury zgłaszania określonej w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego. Sprzedaż konsumentom wyrobów tytoniowych na odległość, prowadzona przez przedsiębiorstwa, podlega także przepisom dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość, którą z dniem 13 czerwca 2014 r. zastąpi dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów.
(30)   Transgraniczna sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość powinna być zakazana, ponieważ ułatwia młodym ludziom dostęp do tych wyrobów i stwarza ryzyko nieprzestrzegania wymogów przewidzianych w niniejszej dyrektywie.
Poprawka 30
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 30 a (nowy)
(30a)  W dyrektywie 2003/33/WE w sprawie reklamy i sponsorowania wyrobów tytoniowych wprowadzono już zakaz bezpłatnej dystrybucji takich wyrobów w ramach sponsorowania imprez. Niniejsza dyrektywa, która reguluje aspekty związane z prezentacją i sprzedażą wyrobów tytoniowych i ma na celu osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia i zapobieganie paleniu wśród ludzi młodych, obejmuje zakazem bezpłatnej dystrybucji miejsca publiczne i wyraźnie zakazuje dystrybucji druków i bonów zniżkowych oraz podobnych promocji wewnątrz paczek i opakowań.
Poprawka 31
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 30 b (nowy)
(30b)  Komisja oraz państwa członkowskie powinny zobowiązać się do skutecznego wdrażania Protokołu mającego na celu zlikwidowanie nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi załączonego do Ramowej konwencji Światowej Organizacji Zdrowia o ograniczeniu użycia tytoniu. Należy podjąć wysiłki, aby nie dopuszczać do przemytu wyrobów tytoniowych wyprodukowanych w krajach trzecich oraz by wzmocnić nad nim kontrolę.
Poprawka 32
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 31
(31)   Wszystkie wyroby tytoniowe mogą powodować śmierć, choroby i niepełnosprawność, trzeba więc ograniczać ich spożycie. Należy zatem monitorować zmiany sytuacji w zakresie nowatorskich wyrobów tytoniowych. Na producentów i importerów należy nałożyć obowiązek zgłaszania nowatorskich wyrobów tytoniowych, bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich do wprowadzenia ich zakazu lub udzielania na nie zezwoleń. Komisja powinna monitorować rozwój sytuacji i złożyć sprawozdanie 5 lat po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy, aby ocenić, czy potrzebne są zmiany niniejszej dyrektywy.
(31)   Wszystkie wyroby tytoniowe mogą powodować śmierć, choroby i niepełnosprawność, trzeba więc uregulować ich produkcję, dystrybucję i spożycie. Należy zatem monitorować zmiany sytuacji w zakresie nowatorskich wyrobów tytoniowych. Na producentów i importerów należy nałożyć obowiązek zgłaszania nowatorskich wyrobów tytoniowych, bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich do wprowadzenia ich zakazu lub udzielania na nie zezwoleń. Komisja powinna monitorować rozwój sytuacji i złożyć sprawozdanie trzy lata po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy, aby ocenić, czy potrzebne są zmiany niniejszej dyrektywy.
Poprawka 165
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 33
(33)   Na unijnym rynku sprzedawane są wyroby zawierające nikotynę. Chcąc odnieść się do obaw dotyczących skutków tych wyrobów dla zdrowia i ich bezpieczeństwa, poszczególne państwa członkowskie przyjmują zróżnicowane podejście do regulowania tych wyrobów, co ma niekorzystne skutki dla funkcjonowania rynku wewnętrznego, w szczególności biorąc pod uwagę fakt, że wyroby te są na dużą skalę sprzedawane transgranicznie na odległość, w tym przez internet.
(33)   Na unijnym rynku sprzedawane są wyroby zawierające nikotynę, w tym e-papierosy. Jednakże państwa członkowskie przyjęły zróżnicowane podejście regulacyjne do aspektów zdrowotnych i aspektów bezpieczeństwa związanych z tymi wyrobami. Istnieje potrzeba wprowadzenia zharmonizowanych przepisów, a wszystkie wyroby zawierające nikotynę należy uregulować na mocy niniejszej dyrektywy jako wyroby powiązane z tytoniem. Zważywszy na potencjał wyrobów zawierających nikotynę, jeżeli chodzi o pomoc w zaprzestaniu palenia, państwa członkowskie powinny zadbać o to, aby wyroby te były dostępne równie powszechnie co wyroby tytoniowe.
Poprawki 118 i 137/REV
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 34
(34)  Dyrektywa 2001/83 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi1 stanowi ramy prawne oceny jakości, bezpieczeństwa i skuteczności produktów leczniczych, w tym wyrobów zawierających nikotynę. Na podstawie tych przepisów wydano już pozwolenia dla znacznej liczby wyrobów zawierających nikotynę. W pozwoleniu uwzględnia się zawartość nikotyny w danym wyrobie. Poddanie tym samym ramom prawnym wszystkich wyrobów zawierających nikotynę w ilości nie mniejszej niż w wyrobach zawierających nikotynę, na które uprzednio udzielono pozwolenia na podstawie dyrektywy 2001/83/WE, tworzy jasną sytuację prawną, wyrównuje różnice między przepisami krajowymi, zapewnia równe traktowanie wszystkich wyrobów zawierających nikotynę stosowanych do celów zaprzestania palenia i zachęca do badań i innowacji w zakresie zaprzestania palenia. Nie narusza to stosowania dyrektywy 2001/83/WE do innych wyrobów objętych niniejszą dyrektywą, jeżeli spełnione są warunki określone w dyrektywie 2001/83/WE.
skreślony
__________________
1Dz.U. L 311 z 28.11.2001, s. 67, ostatnio zmieniona dyrektywą 2011/62/UE, Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 74.
Poprawka 35
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 35
(35)  Należy wprowadzić przepisy dotyczące etykietowania wyrobów zawierających nikotynę poniżej progu określonego w niniejszej dyrektywie, tak by zwrócić uwagę konsumentów na potencjalne zagrożenia dla zdrowia.
skreślony
Poprawka 36
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 35 a (nowy)
(35a)  Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby wyroby zawierające nikotynę nie były sprzedawane osobom poniżej wieku uprawniającego do nabywania wyrobów tytoniowych i produktów powiązanych.
Poprawka 37
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 37
(37)   Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszej dyrektywy, w szczególności warunki dotyczące formatu zgłaszania składników, ustalanie, które wyroby mają aromat charakterystyczny lub podwyższony poziom toksyczności bądź właściwości uzależniających oraz metodykę ustalania, czy dany wyrób tytoniowy ma aromat charakterystyczny, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.
(37)   Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania niniejszej dyrektywy, w szczególności warunki dotyczące formatu zgłaszania składników, należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.
Poprawka 38
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 38
(38)   Aby zapewnić pełne działanie niniejszej dyrektywy i podążać za postępem technicznym i naukowym oraz za międzynarodowymi zmianami w przemyśle tytoniowym oraz w dziedzinie spożycia i regulacji wyrobów tytoniowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie przyjmowania i dostosowywania maksymalnych zawartości wydzielanych substancji i metod ich pomiaru, ustalania maksymalnych poziomów składników, które zwiększają toksyczność, właściwości uzależniające lub atrakcyjność wyrobów, w zakresie używania ostrzeżeń zdrowotnych, niepowtarzalnych identyfikatorów i zabezpieczeń w etykietowaniu i na opakowaniach, określania głównych elementów umów z niezależnymi stronami trzecimi w sprawie przechowywania danych oraz w zakresie przeglądu pewnych zwolnień przyznanych dla wyrobów tytoniowych innych niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i wyroby tytoniowe bezdymne, a także przeglądu poziomów nikotyny w wyrobach zawierających nikotynę. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(38)   Aby zapewnić pełne działanie niniejszej dyrektywy i podążać za postępem technicznym i naukowym oraz za międzynarodowymi zmianami w przemyśle tytoniowym oraz w dziedzinie spożycia i regulacji wyrobów tytoniowych, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności w zakresie przyjmowania i dostosowywania maksymalnych zawartości wydzielanych substancji i metod ich pomiaru, w zakresie zatwierdzania dodatków i w razie konieczności ustalania maksymalnych poziomów dodatków, w zakresie używania ostrzeżeń zdrowotnych, niepowtarzalnych identyfikatorów i zabezpieczeń w etykietowaniu i na opakowaniach, określania głównych elementów umów z niezależnymi stronami trzecimi w sprawie przechowywania danych oraz w zakresie przeglądu pewnych zwolnień przyznanych dla wyrobów tytoniowych innych niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajki wodnej. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
Poprawka 39
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 39
(39)   Komisja powinna monitorować rozwój sytuacji i złożyć sprawozdanie 5 lat po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy, aby ocenić, czy potrzebne są zmiany niniejszej dyrektywy.
(39)   Komisja powinna monitorować rozwój sytuacji i złożyć sprawozdanie trzy lata po terminie transpozycji niniejszej dyrektywy, aby ocenić, czy potrzebne są zmiany niniejszej dyrektywy, zwłaszcza w odniesieniu do opakowań.
Poprawka 40
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 39 a (nowy)
(39a)  Na państwach członkowskich spoczywa istotna odpowiedzialność w zakresie ochrony zdrowia publicznego i profilaktyki zdrowotnej, zapewniania publicznych gwarancji, wsparcia i doradztwa dla młodzieży oraz przeprowadzania publicznych kampanii antynikotynowych, w szczególności w szkołach. Żywotne znaczenie przypisuje się powszechnemu i bezpłatnemu dostępowi do konsultacji dla osób pragnących rzucić palenie i stosownej terapii.
Poprawka 41
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 40
(40)   Należy dopuścić, by państwa członkowskie mogły utrzymać bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w kwestiach objętym zakresem niniejszej dyrektywy, stosowane bez rozróżnienia do wszystkich towarów, ze względu na nadrzędne potrzeby związane z ochroną zdrowia publicznego. Należy dopuścić również, by państwa członkowskie mogły wprowadzać bardziej restrykcyjne przepisy, stosowane bez rozróżnienia do wszystkich towarów, ze względów związanych ze specyficzną sytuacją danego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przepisy te są uzasadnione potrzebą ochrony zdrowia publicznego. Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe powinny być konieczne i proporcjonalne oraz nie mogą stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi. Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe podlegają uprzedniemu zgłoszeniu i zatwierdzeniu przez Komisję, która podejmuje decyzję przy uwzględnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia osiągniętego w niniejszej dyrektywie.
(40)   Należy dopuścić, by państwa członkowskie mogły utrzymać lub wprowadzić bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w kwestiach objętych zakresem niniejszej dyrektywy, stosowane bez rozróżnienia do wszystkich towarów, o ile przepisy takie będą zgodne z TFUE. Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe podlegają uprzedniemu zgłoszeniu i zatwierdzeniu przez Komisję, która podejmuje decyzję przy uwzględnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia osiągniętego w niniejszej dyrektywie.
Poprawka 42
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 42
(42)  Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby dane osobowe były przetwarzane wyłącznie zgodnie z zasadami i środkami zabezpieczającymi ustanowionymi dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych.
(42)  Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby dane osobowe były przetwarzane wyłącznie zgodnie z zasadami i środkami zabezpieczającymi ustanowionymi dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych. Należy również uwzględnić krajowe przepisy dotyczące ochrony danych.
Poprawka 43
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 45
(45)   Niniejszy wniosek dotyczy kilku praw podstawowych ustanowionych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, mianowicie prawa do ochrony danych osobowych (art. 8), prawa do wolności wypowiedzi i do informacji (art. 11), wolności podmiotów gospodarczych do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16) i prawa własności (art. 17). Obowiązki nałożone na producentów, importerów i dystrybutorów wyrobów tytoniowych są niezbędne, by usprawnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego, a jednocześnie zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia i konsumenta, zgodnie z art. 35 i 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Niniejsza dyrektywa powinna być stosowana z poszanowaniem prawa UE i stosownych zobowiązań międzynarodowych,
(45)   Niniejszy wniosek dotyczy kilku praw podstawowych ustanowionych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, mianowicie prawa do ochrony danych osobowych (art. 8), prawa do wolności wypowiedzi i do informacji (art. 11), wolności podmiotów gospodarczych do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16) i prawa własności właścicieli znaków towarowych (art. 17). Dlatego należy dopilnować, aby obowiązki nałożone na producentów, importerów i dystrybutorów wyrobów tytoniowych nie tylko zapewniały wysoki poziom ochrony zdrowia i konsumenta, ale też chroniły wszystkie pozostałe prawa podstawowe i były proporcjonalne w odniesieniu do funkcjonowania rynku wewnętrznego. Niniejsza dyrektywa powinna być stosowana z poszanowaniem prawa UE i stosownych zobowiązań międzynarodowych,
Poprawka 44
Wniosek dotyczący dyrektywy
Motyw 45 a (nowy)
(45a)  Państwa członkowskie powinny uszanować prawo do czystego powietrza w myśl art. 7 lit. b i art. 12 Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych stanowiących o prawie do bezpiecznych i zdrowych warunków pracy oraz prawie każdego do możliwie najwyższych standardów zdrowia psychicznego i fizycznego. Jest to zgodne z celem art. 37 Karty praw podstawowych, zgodnie z którym wysoki poziom ochrony środowiska i poprawa jego jakości muszą być zintegrowane z politykami Unii.
Poprawka 45
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 1
Przedmiotem niniejszej dyrektywy jest zbliżenie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących:
Przedmiotem niniejszej dyrektywy jest zbliżenie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących:
a)  składników wyrobów tytoniowych i substancji wydzielanych przez te wyroby oraz związanych z tym obowiązków zgłoszeniowych. w tym maksymalnej zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym;
a)  składników wyrobów tytoniowych i substancji wydzielanych przez te wyroby oraz związanych z tym obowiązków zgłoszeniowych. w tym maksymalnej zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym;
b)  oznakowania i opakowań wyrobów tytoniowych, w tym ostrzeżeń zdrowotnych, które należy zamieszczać na opakowaniach jednostkowych wyrobów tytoniowych oraz na opakowaniach zbiorczych, a także identyfikowalności i zabezpieczeń, w celu zapewnienia przestrzegania niniejszej dyrektywy;
b)  oznakowania i opakowań wyrobów tytoniowych, w tym ostrzeżeń zdrowotnych, które należy zamieszczać na opakowaniach jednostkowych wyrobów tytoniowych oraz na opakowaniach zbiorczych, a także identyfikowalności i zabezpieczeń, w celu zapewnienia przestrzegania niniejszej dyrektywy;
c)  zakazu wprowadzania do obrotu tytoniu do stosowania doustnego;
c)  zakazu wprowadzania do obrotu tytoniu do stosowania doustnego;
d)  transgranicznej sprzedaży na odległość wyrobów tytoniowych;
d)  zakazu transgranicznej sprzedaży na odległość wyrobów tytoniowych;
e)  obowiązku zgłaszania nowatorskich wyrobów tytoniowych;
e)  obowiązku zgłaszania nowatorskich wyrobów tytoniowych;
f)  wprowadzania do obrotu i oznakowania pewnych wyrobów związanych z wyrobami tytoniowymi, mianowicie wyrobów zawierających nikotynę i wyrobów ziołowych do palenia,
f)  wprowadzania do obrotu i oznakowania pewnych wyrobów związanych z wyrobami tytoniowymi, mianowicie wyrobów zawierających nikotynę i wyrobów ziołowych do palenia,
aby ułatwić funkcjonowanie rynku wewnętrznego tytoniu i wyrobów pokrewnych, przyjmując za podstawę wysoki poziom ochrony zdrowia.
aby spełnić obowiązki wynikające z Ramowej konwencji WHO o ograniczeniu użycia tytoniu oraz by ułatwić funkcjonowanie rynku wewnętrznego tytoniu i wyrobów pokrewnych, przyjmując za podstawę wysoki poziom ochrony zdrowia, zwłaszcza młodych ludzi.
Poprawka 46
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 2
Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:
1)  „właściwości uzależniające” oznaczają potencjał farmakologiczny substancji w zakresie wywoływania uzależnienia – stanu, który wpływa na zdolność osoby do kontrolowania swojego zachowania, zwykle poprzez wzbudzenie układu nagrody lub złagodzenie objawów odstawienia, bądź na oba z tych sposobów;
1)  „właściwości uzależniające” oznaczają potencjał farmakologiczny substancji w zakresie wywoływania uzależnienia – stanu, który wpływa na zdolność osoby do kontrolowania swojego zachowania, zwykle poprzez wzbudzenie układu nagrody lub złagodzenie objawów odstawienia, bądź na oba z tych sposobów;
2)  „dodatek” oznacza substancję zawartą w wyrobie tytoniowym, jego opakowaniu jednostkowym lub opakowaniu zbiorczym, inną niż liście tytoniu lub inne naturalne lub nieprzetworzone części roślin tytoniu;
2)  „dodatek” oznacza substancję zawartą w wyrobie tytoniowym, jego opakowaniu jednostkowym lub opakowaniu zbiorczym, inną niż liście tytoniu lub inne naturalne lub nieprzetworzone części roślin tytoniu;
3)  „system sprawdzania wieku” oznacza system obliczeniowy, który w jednoznaczny sposób potwierdza elektronicznie wiek konsumenta zgodnie z wymogami krajowymi;
3)  „system sprawdzania wieku” oznacza system obliczeniowy, który w jednoznaczny sposób potwierdza elektronicznie wiek konsumenta zgodnie z wymogami krajowymi;
4)   „aromat charakterystyczny” oznacza wyraźny aromat lub smak inny niż aromat lub smak tytoniu, wynikający z zastosowania dodatku lub kombinacji dodatków, w tym aromat lub smak owoców, przypraw, ziół, alkoholu, słodyczy, mentolu lub wanilii, odczuwany przed użyciem wyrobu tytoniowego zgodnie z przeznaczeniem lub podczas jego używania;
4)   „aromat charakterystyczny” oznacza wyraźny aromat lub smak inny niż aromat lub smak tytoniu, wynikający z zastosowania dodatku lub kombinacji dodatków, w tym aromat lub smak owoców, przypraw, ziół, alkoholu, słodyczy, mentolu lub wanilii, odczuwany przed użyciem wyrobu tytoniowego lub podczas jego używania;
5)  „tytoń do żucia” oznacza wyrób tytoniowy bezdymny przeznaczony wyłącznie do żucia;
5)  „tytoń do żucia” oznacza wyrób tytoniowy bezdymny przeznaczony wyłącznie do żucia;
6)  „cygaro” oznacza zrolowany tytoń spożywany w drodze procesu spalania; bardziej szczegółowa definicja określona jest w art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych;
6)  „cygaro” oznacza zrolowany tytoń spożywany w drodze procesu spalania; bardziej szczegółowa definicja określona jest w art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych;
7)  „papieros” oznacza zrolowany tytoń spożywany w drodze procesu spalania; bardziej szczegółowa definicja określona jest w art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/64/UE;
7)  „papieros” oznacza zrolowany tytoń spożywany w drodze procesu spalania; bardziej szczegółowa definicja określona jest w art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/64/UE;
8)   „cygaretka” oznacza rodzaj małego cygara o średnicy do 8 mm;
8)   „cygaretka” oznacza rodzaj małego cygara, zdefiniowany dokładniej w art. 8 ust. 1 dyrektywy Rady 2007/74/WE;
9)  „mieszane ostrzeżenie zdrowotne” oznacza ostrzeżenie zdrowotne przewidziane w niniejszej dyrektywie, składające się z połączenia ostrzeżenia tekstowego i odpowiadającej mu fotografii lub ilustracji;
9)  „mieszane ostrzeżenie zdrowotne” oznacza ostrzeżenie zdrowotne przewidziane w niniejszej dyrektywie, składające się z połączenia ostrzeżenia tekstowego i odpowiadającej mu fotografii lub ilustracji;
10)  „konsument” oznacza osobę fizyczną działającą w celach niemieszczących się w ramach jej działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub zawodowej;
10)  „konsument” oznacza osobę fizyczną działającą w celach niemieszczących się w ramach jej działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub zawodowej;
11)  „transgraniczna sprzedaż na odległość” oznacza usługi sprzedaży na odległość, w przypadku których w momencie zamawiania wyrobu konsument znajduje się w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym znajduje się siedziba punktu detalicznego; uważa się, że siedziba punktu detalicznego znajduje się w państwie członkowskim:
11)  „transgraniczna sprzedaż na odległość” oznacza usługi sprzedaży na odległość, w przypadku których w momencie zamawiania wyrobu konsument znajduje się w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie lub państwo trzecie, w którym znajduje się siedziba punktu detalicznego; uważa się, że siedziba punktu detalicznego znajduje się w państwie członkowskim:
a)  w przypadku osoby fizycznej – gdy jej miejsce prowadzenia działalności znajduje się w tym państwie członkowskim;
a)  w przypadku osoby fizycznej – gdy jej miejsce prowadzenia działalności znajduje się w tym państwie członkowskim;
b)  w innych przypadkach – gdy punkt ten ma w tym państwie członkowskim swoją siedzibę statutową, zarząd lub miejsce prowadzenia działalności, w tym oddział, agencję lub innego rodzaju zakład;
b)  w innych przypadkach – gdy punkt ten ma w tym państwie członkowskim swoją siedzibę statutową, zarząd lub miejsce prowadzenia działalności, w tym oddział, agencję lub innego rodzaju zakład;
12)  „wydzielane substancje” oznaczają substancje uwalniane podczas używania wyrobu tytoniowego zgodnie z przeznaczeniem, takie jak substancje znajdujące się w dymie, lub substancje uwalniane w procesie używania wyrobów tytoniowych bezdymnych;
12)  „wydzielane substancje” oznaczają substancje uwalniane podczas używania wyrobu tytoniowego zgodnie z przeznaczeniem, takie jak substancje znajdujące się w dymie, lub substancje uwalniane w procesie używania wyrobów tytoniowych bezdymnych;
13)  „środek aromatyzujący” oznacza dodatek nadający aromat lub smak;
13)  „środek aromatyzujący” oznacza dodatek nadający aromat lub smak;
14)  „ostrzeżenie zdrowotne” oznacza ostrzeżenie przewidziane w niniejszej dyrektywie, w tym ostrzeżenia tekstowe, mieszane ostrzeżenia zdrowotne, ostrzeżenia ogólne i wiadomości informacyjne;
14)  „ostrzeżenie zdrowotne” oznacza ostrzeżenie przewidziane w niniejszej dyrektywie, w tym ostrzeżenia tekstowe, mieszane ostrzeżenia zdrowotne, ostrzeżenia ogólne i wiadomości informacyjne;
15)  „wyrób ziołowy do palenia” oznacza wyrób na bazie roślin lub ziół, który nie zawiera tytoniu i jest spożywany w drodze procesu spalania;
15)  „wyrób ziołowy do palenia” oznacza wyrób na bazie roślin lub ziół, który nie zawiera tytoniu i jest spożywany w drodze procesu spalania;
16)  „przywóz wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów” oznacza wprowadzenie na terytorium Unii takich wyrobów, chyba że wyroby te w chwili wprowadzenia ich do Unii były objęte zawieszającą procedurą celną, a także ich zwolnienie z zawieszającej procedury celnej;
16)  „przywóz wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów” oznacza wprowadzenie na terytorium Unii takich wyrobów, chyba że wyroby te w chwili wprowadzenia ich do Unii były objęte zawieszającą procedurą celną, a także ich zwolnienie z zawieszającej procedury celnej;
17)  „importer wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów” oznacza właściciela wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów lub osobę mającą prawo do rozporządzania tymi wyrobami, które zostały wprowadzone na terytorium Unii;
17)  „importer wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów” oznacza właściciela wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów lub osobę mającą prawo do rozporządzania tymi wyrobami, które zostały wprowadzone na terytorium Unii;
18)   „składnik” oznacza dodatek, tytoń (liście oraz inne naturalne, przetworzone lub nieprzetworzone części roślin tytoniu, w tym tytoń ekspandowany i tytoń odtworzony), a także wszystkie substancje występujące w gotowym wyrobie tytoniowym, w tym papier, filtr, tusz, kapsułki i kleje;
18)   „składnik” oznacza dodatek, tytoń, a także wszystkie substancje występujące w gotowym wyrobie tytoniowym, w tym papier, filtr, tusz, kapsułki i kleje;
(18a)  „tytoń” oznacza liście oraz inne naturalne przetworzone lub nieprzetworzone części roślin tytoniu, w tym tytoń ekspandowany i tytoń odtworzony;
19)  „maksymalny poziom” lub „maksymalna zawartość” oznacza maksymalną ilość substancji w wyrobie tytoniowym lub maksymalną ilość substancji wydzielanych przez wyrób tytoniowy, mierzoną w gramach (poziom lub zawartość może wynosić 0);
19)  „maksymalny poziom” lub „maksymalna zawartość” oznacza maksymalną ilość substancji w wyrobie tytoniowym lub maksymalną ilość substancji wydzielanych przez wyrób tytoniowy, mierzoną w gramach (poziom lub zawartość może wynosić 0);
20)  „tytoń do nosa” oznacza wyrób tytoniowy bezdymny zażywany przez nos;
20)  „tytoń do nosa” oznacza wyrób tytoniowy bezdymny zażywany przez nos;
21)  „nikotyna” oznacza alkaloidy nikotynowe;
21)  „nikotyna” oznacza alkaloidy nikotynowe;
22)  „wyrób zawierający nikotynę” oznacza wyrób, który konsumenci mogą spożywać poprzez inhalację, połknięcie lub w inny sposób; do wyrobu tego dodaje się nikotynę w procesie produkcji lub konsument dodaje ją przed spożyciem lub w jego czasie;
22)  „wyrób zawierający nikotynę” oznacza wyrób, który konsumenci mogą spożywać poprzez inhalację, połknięcie lub w inny sposób; do wyrobu tego dodaje się nikotynę w procesie produkcji lub konsument dodaje ją przed spożyciem lub w jego czasie;
23)  „nowatorski wyrób tytoniowy” oznacza wyrób tytoniowy inny niż papieros, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów, tytoń fajkowy, tytoń do fajki wodnej, cygaro, cygaretka, tytoń do żucia, tytoń do nosa lub tytoń do stosowania doustnego, wprowadzany do obrotu po wejściu w życie niniejszej dyrektywy;
23)  „nowatorski wyrób tytoniowy” oznacza wyrób tytoniowy inny niż papieros, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów, tytoń fajkowy, tytoń do fajki wodnej, cygaro, cygaretka, tytoń do żucia, tytoń do nosa lub tytoń do stosowania doustnego, wprowadzany do obrotu po wejściu w życie niniejszej dyrektywy;
24)  „opakowanie zbiorcze” oznacza każde opakowanie, w którym wprowadza się wyroby do obrotu, a które zawiera opakowanie jednostkowe lub zbiór opakowań jednostkowych; przezroczyste osłony nie są uważane za opakowanie zbiorcze;
24)  „opakowanie zbiorcze” oznacza każde opakowanie, w którym wprowadza się wyroby do obrotu, a które zawiera opakowanie jednostkowe lub zbiór opakowań jednostkowych; przezroczyste osłony nie są uważane za opakowanie zbiorcze;
24a)  „zbiorcze opakowanie transportowe” oznacza dowolne opakowanie składające się ze zbioru opakowań jednostkowych, w którym wyroby tytoniowe są transportowane od producenta do kolejnych podmiotów gospodarczych przed wprowadzeniem do obrotu, takie jak karton, skrzynia transportowa i paleta;
25)  „wprowadzanie do obrotu” oznacza udostępnianie wyrobów konsumentom w Unii, za opłatą lub nieodpłatnie, w tym w drodze sprzedaży na odległość; w przypadku transgranicznej sprzedaży na odległość za miejsce wprowadzenia do obrotu wyrobu uznaje się państwo członkowskie, w którym znajduje się konsument;
25)  „wprowadzanie do obrotu” oznacza udostępnianie wyrobów konsumentom w Unii, za opłatą lub nieodpłatnie, w tym w drodze sprzedaży na odległość; w przypadku transgranicznej sprzedaży na odległość za miejsce wprowadzenia do obrotu wyrobu uznaje się państwo członkowskie, w którym znajduje się konsument;
26)  „tytoń fajkowy” oznacza tytoń spożywany w drodze procesu spalania, przeznaczony wyłącznie do użycia w fajce;
26)  „tytoń fajkowy” oznacza tytoń spożywany w drodze procesu spalania, przeznaczony wyłącznie do użycia w fajce;
26a)„tytoń do fajki wodnej” oznacza tytoń przeznaczony wyłącznie do użycia w fajce wodnej;
27)  „punkt detaliczny” oznacza każdy punkt, w którym wyroby tytoniowe są wprowadzane do obrotu, w tym przez osobę fizyczną;
27)  „punkt detaliczny” oznacza każdy punkt, w którym wyroby tytoniowe są wprowadzane do obrotu, w tym przez osobę fizyczną;
28)  „tytoń do samodzielnego skręcania papierosów” oznacza tytoń, z którego konsumenci lub punkty detaliczne mogą zrobić papierosy;
28)  „tytoń do samodzielnego skręcania papierosów” oznacza tytoń, z którego konsumenci lub punkty detaliczne mogą zrobić papierosy;
29)  „wyrób tytoniowy bezdymny” oznacza wyrób tytoniowy, z którym nie wiąże się proces spalania, w tym tytoń do żucia, tytoń do nosa i tytoń do stosowania doustnego;
29)  „wyrób tytoniowy bezdymny” oznacza wyrób tytoniowy, z którym nie wiąże się proces spalania, w tym tytoń do żucia, tytoń do nosa i tytoń do stosowania doustnego;
30)   „istotna zmiana okoliczności” oznacza wzrost wielkości sprzedaży danej kategorii produktu, takiej jak tytoń fajkowy, cygara, cygaretki, o co najmniej 10 % w co najmniej 10 państwach członkowskich, według danych dotyczących sprzedaży przekazanych zgodnie z art. 5 ust. 4; lub wzrost częstości spożycia danej kategorii wyrobów tytoniowych w grupie konsumentów poniżej 25 roku życia o co najmniej 5 punktów procentowych w co najmniej 10 państwach członkowskich według sprawozdania Eurobarometru z [this date will be set at the moment of adoption of the Directive] r. lub według równoważnych badań częstości spożycia wyrobów tytoniowych;
30)   „istotna zmiana okoliczności” oznacza wzrost wielkości sprzedaży danej kategorii produktu, takiej jak tytoń fajkowy, cygara, cygaretki, o co najmniej 10 % w co najmniej pięciu państwach członkowskich, według danych dotyczących sprzedaży przekazanych zgodnie z art. 5 ust. 4; lub wzrost częstości spożycia danej kategorii wyrobów tytoniowych w grupie konsumentów poniżej 25 roku życia o co najmniej 5 punktów procentowych w co najmniej pięciu państwach członkowskich według sprawozdania Eurobarometru z [this date will be set at the moment of adoption of the Directive] r. lub według równoważnych badań częstości spożycia wyrobów tytoniowych;
31)  „substancje smoliste” oznaczają surowy, bezwodny beznikotynowy kondensat dymu tytoniowego;
31)  „substancje smoliste” oznaczają surowy, bezwodny beznikotynowy kondensat dymu tytoniowego;
32)  „tytoń do stosowania doustnego” oznacza wszelkie wyroby do stosowania doustnego, z wyjątkiem tych przeznaczonych do inhalacji bądź żucia, wytworzone całkowicie lub częściowo z tytoniu, w postaci proszku, cząstek lub też połączenia tych postaci, szczególnie takie, które są porcjowane w saszetki lub dostępne w perforowanych saszetkach;
32)  „tytoń do stosowania doustnego” oznacza wszelkie wyroby do stosowania doustnego, z wyjątkiem tych przeznaczonych do inhalacji bądź żucia, wytworzone całkowicie lub częściowo z tytoniu, w postaci proszku, cząstek lub też połączenia tych postaci, szczególnie takie, które są porcjowane w saszetki lub dostępne w perforowanych saszetkach;
33)  „tytoń do palenia” oznacza wyrób tytoniowy inny niż wyrób tytoniowy bezdymny;
33)  „tytoń do palenia” oznacza wyrób tytoniowy inny niż wyrób tytoniowy bezdymny;
33)  „tytoń do palenia” oznacza wyrób tytoniowy inny niż wyrób tytoniowy bezdymny;
33)  „tytoń do palenia” oznacza wyrób tytoniowy inny niż wyrób tytoniowy bezdymny;
34)  „wyroby tytoniowe” oznaczają wyroby przeznaczone do spożycia przez konsumentów, składające się, nawet częściowo, z tytoniu, w tym zmodyfikowanego genetycznie;
34)  „wyroby tytoniowe” oznaczają wyroby przeznaczone do spożycia przez konsumentów, składające się, nawet częściowo, z tytoniu, w tym zmodyfikowanego genetycznie;
35)  „toksyczność” oznacza stopień, w jakim dana substancja może wywołać szkodliwe skutki dla organizmu człowieka, w tym skutki rozłożone w czasie, zwykle będące następstwem regularnego lub stałego spożycia lub narażenia;
35)  „toksyczność” oznacza stopień, w jakim dana substancja może wywołać szkodliwe skutki dla organizmu człowieka, w tym skutki rozłożone w czasie, zwykle będące następstwem regularnego lub stałego spożycia lub narażenia;
36)  „opakowanie jednostkowe” oznacza najmniejsze wprowadzane do obrotu pojedyncze opakowanie wyrobu.
36)  „opakowanie jednostkowe” oznacza najmniejsze wprowadzane do obrotu pojedyncze opakowanie wyrobu.
36a)  „bierne palenie” oznacza niezamierzone wdychanie dymu pochodzącego ze spalania papierosów lub cygar lub wydychanego przez palacza lub palaczy.
Poprawki 89 i 149
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 3 – ustęp 2
2.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu dostosowania maksymalnych zawartości substancji określonych w ust. 1 przy uwzględnieniu postępu naukowego i norm uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.
skreślony
Poprawka 90
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 3 – ustęp 3
3.  Państwa członkowskie zgłaszają Komisji ustanowione przez siebie maksymalne zawartości innych substancji wydzielanych przez papierosy oraz substancji wydzielanych przez wyroby tytoniowe inne niż papierosy. Biorąc pod uwagę ewentualne normy uzgodnione na szczeblu międzynarodowym oraz w oparciu dowody naukowe i zawartości zgłoszone przez państwa członkowskie, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu określenia i dostosowania maksymalnych zawartości innych substancji wydzielanych przez papierosy oraz substancji wydzielanych przez wyroby tytoniowe inne niż papierosy, które to substancje znacznie zwiększają toksyczne lub uzależniające skutki wywoływane przez wyroby tytoniowe, tak że skutki te przekraczają próg toksyczności i właściwości uzależniających wynikający z poziomów zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla określonych w ust. 1.
skreślony
Poprawka 48
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 4
1.  Zawartość substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym mierzona jest na podstawie norm ISO: 4387 dla substancji smolistych, 10315 dla nikotyny i 8454 dla tlenku węgla.
1.  Zawartość substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla w dymie papierosowym mierzona jest na podstawie norm ISO: 4387 dla substancji smolistych, 10315 dla nikotyny i 8454 dla tlenku węgla.
Dokładność podawanych informacji dotyczących zawartości substancji smolistych i nikotyny sprawdza się zgodnie z normą ISO 8243.
Dokładność podawanych informacji dotyczących zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla sprawdza się zgodnie z normą ISO 8243.
2.   Pomiary, o których mowa w ust. 1, prowadzi się lub weryfikuje w laboratoriach badawczych, które są zatwierdzone i monitorowane przez właściwe organy państw członkowskich.
2.   Pomiary, o których mowa w ust. 1, prowadzi się lub weryfikuje w niezależnych laboratoriach badawczych, które są zatwierdzone i monitorowane przez właściwe organy państw członkowskich.
Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz zatwierdzonych laboratoriów, określając kryteria ich zatwierdzania oraz stosowane metody monitorowania, oraz powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja podaje do publicznej wiadomości wykaz zatwierdzonych laboratoriów wskazanych przez państwa członkowskie.
Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz zatwierdzonych laboratoriów, określając kryteria ich zatwierdzania oraz stosowane metody monitorowania, oraz powiadamiają Komisję o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja podaje do publicznej wiadomości wykaz zatwierdzonych laboratoriów wskazanych przez państwa członkowskie.
2a.  Niezależne laboratoria badawcze monitorowane przez właściwe organy państw członkowskich regularnie przeprowadzają testy sprawdzające ważność wyników dostarczanych przez koncerny tytoniowe.
3.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu dostosowania metod pomiaru zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla, przy uwzględnieniu postępu naukowego i technicznego oraz norm uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.
3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu uzupełnienia lub zmiany metod pomiaru zawartości substancji smolistych, nikotyny i tlenku węgla, przy uwzględnieniu postępu naukowego i technicznego oraz norm uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym.
4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o metodach, których używają do pomiaru innych substancji wydzielanych przez papierosy oraz substancji wydzielanych przez wyroby tytoniowe inne niż papierosy. W oparciu o te metody, przy uwzględnieniu postępu naukowego i technicznego oraz norm uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu przyjęcia i dostosowania metod pomiaru.
4.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o metodach, których używają do pomiaru innych substancji wydzielanych przez papierosy oraz substancji wydzielanych przez wyroby tytoniowe inne niż papierosy. Komisja przyjmuje akty delegowane zgodnie z art. 22 w celu włączenia do prawa unijnego metod uzgodnionych przez strony FCTC lub WHO.
4a.  Dokładność wskazań w odniesieniu do pozostałych substancji wydzielanych z innych palnych wyrobów tytoniowych sprawdza się zgodnie z normą ISO 8243.
Poprawki 91, 92 i 49
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 5
1.   Państwa członkowskie nakładają na producentów i importerów wyrobów tytoniowych wymóg przedkładania właściwym organom wykazu wszystkich składników, wraz z ich ilościami, używanych do produkcji wyrobów tytoniowych, w podziale na marki i rodzaje; wykaz ten obejmuje także substancje wydzielane przez te wyroby i ich zawartość. Producenci lub importerzy powiadamiają właściwe organy danego państwa członkowskiego w przypadku zmiany składu wyrobu, wpływającej na informacje przekazywane na podstawie niniejszego artykułu. Informacje wymagane na podstawie niniejszego artykułu przedkładane są przed wprowadzeniem do obrotu nowego lub zmodyfikowanego wyrobu tytoniowego.
1.   Państwa członkowskie nakładają na producentów i importerów wyrobów tytoniowych wymóg przedkładania właściwym organom wykazu wszystkich składników, wraz z ich ilościami, używanych do produkcji wyrobów tytoniowych, w podziale na marki i rodzaje; wykaz ten obejmuje także substancje wydzielane przez te wyroby wskutek ich użycia zgodnie z przeznaczeniem i ich zawartość. Producenci lub importerzy powiadamiają właściwe organy danego państwa członkowskiego w przypadku zmiany składu wyrobu, wpływającej na informacje przekazywane na podstawie niniejszego artykułu. Informacje wymagane na podstawie niniejszego artykułu przedkładane są przed wprowadzeniem do obrotu nowego lub zmodyfikowanego wyrobu tytoniowego.
Wykazowi temu towarzyszy oświadczenie określające powody użycia takich składników w tych wyrobach tytoniowych. W wykazie tym podaje się status tych składników, w tym wskazuje się, czy zostały one zarejestrowane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH)47, a także podaje się klasyfikację tych składników zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin48. Wykazowi towarzyszą także, dostępne producentowi lub importerowi, dane toksykologiczne dotyczące tych składników w postaci spalonej lub niespalonej, w zależności od przypadku, ze szczególnym odniesieniem do ich wpływu na zdrowie konsumentów, przy uwzględnieniu m.in. ich skutków uzależniających. Wykaz jest sporządzany w porządku malejącym według masy każdego ze składników zawartych w danym wyrobie. W przypadku składników innych niż substancje smoliste, nikotyna i tlenek węgla oraz w odniesieniu do wydzielanych substancji, o których mowa w art. 4 ust. 4, producenci i importerzy podają użyte metody pomiaru. Państwa członkowskie mogą także nałożyć na producentów lub importerów wymóg przeprowadzenia innych badań, określonych przez właściwe organy krajowe, w celu ustalenia wpływu danych substancji na zdrowie, przy uwzględnieniu m.in. ich właściwości uzależniających i toksyczności.
Wykazowi temu towarzyszy oświadczenie określające powody użycia takich składników w tych wyrobach tytoniowych. W wykazie tym podaje się status tych składników, w tym wskazuje się, czy zostały one zarejestrowane na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH)47, a także podaje się klasyfikację tych składników zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin48. Wykazowi towarzyszą także dostępne producentowi lub importerowi dane toksykologiczne dotyczące tych składników w postaci spalonej lub niespalonej, w zależności od przypadku, ze szczególnym odniesieniem do ich wpływu na zdrowie konsumentów, przy uwzględnieniu m.in. ich skutków uzależniających, które to dane są co najmniej wystarczające do zaklasyfikowania tych substancji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008. Wykaz jest sporządzany w porządku malejącym według masy każdego ze składników zawartych w danym wyrobie. W przypadku składników innych niż substancje smoliste, nikotyna i tlenek węgla oraz w odniesieniu do wydzielanych substancji, o których mowa w art. 4 ust. 4, producenci i importerzy podają użyte metody pomiaru. Państwa członkowskie mogą także nałożyć na producentów lub importerów wymóg przeprowadzenia innych badań, określonych przez właściwe organy krajowe, w celu ustalenia wpływu danych substancji na zdrowie, przy uwzględnieniu m.in. ich właściwości uzależniających i toksyczności.
2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje przedłożone zgodnie z ust. 1 były rozpowszechniane na specjalnej stronie internetowej, dostępnej dla ogółu społeczeństwa. Rozpowszechniając powyższe informacje, państwa członkowskie należycie uwzględniają potrzebę ochrony informacji stanowiących tajemnicę handlową.
2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby informacje przedłożone zgodnie z ust. 1 były rozpowszechniane na stronie internetowej dostępnej dla ogółu społeczeństwa. Rozpowszechniając powyższe informacje, państwa członkowskie należycie uwzględniają potrzebę ochrony informacji stanowiących tajemnicę handlową.
3.  W drodze aktów wykonawczych Komisja określa i, w razie potrzeby, aktualizuje format, w jakim należy przedkładać i rozpowszechniać informacje określone w ust. 1 i 2. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21.
3.  W drodze aktów wykonawczych Komisja określa i, w razie potrzeby, aktualizuje format, w jakim należy przedkładać i rozpowszechniać informacje określone w ust. 1 i 2. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21.
4.   Państwa członkowskie nakładają na producentów i importerów wymóg przedkładania dostępnych im wewnętrznych i zewnętrznych analiz w zakresie badania rynku i preferencji różnych grup konsumentów, w tym młodych ludzi, dotyczących składników i wydzielanych substancji. Państwa członkowskie nakładają także na producentów i importerów wymóg corocznego przekazywania danych dotyczących wielkości sprzedaży poszczególnych wyrobów, w sztukach lub w kilogramach, w podziale według państw członkowskich, począwszy od pełnego roku kalendarzowego następującego po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie przekazują alternatywne lub dodatkowe dane dotyczące sprzedaży, w stosownych przypadkach, aby zapewnić wiarygodność i kompletność informacji dotyczących wielkości sprzedaży, wymaganych na mocy niniejszego ustępu.
4.   Państwa członkowskie nakładają na producentów i importerów wymóg przedkładania dostępnych im wewnętrznych i zewnętrznych analiz w zakresie badania rynku i preferencji różnych grup konsumentów, w tym młodych ludzi i silnie uzależnionych nałogowych palaczy, dotyczących składników i wydzielanych substancji, a także roboczych streszczeń wszelkich badań rynkowych, jakie przeprowadzają w przypadku wprowadzania nowych produktów na rynek. Państwa członkowskie nakładają także na producentów i importerów wymóg corocznego przekazywania danych dotyczących wielkości sprzedaży poszczególnych wyrobów, w sztukach lub w kilogramach, w podziale według państw członkowskich, począwszy od pełnego roku kalendarzowego następującego po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie przekazują alternatywne lub dodatkowe dane dotyczące sprzedaży, w stosownych przypadkach, aby zapewnić wiarygodność i kompletność informacji dotyczących wielkości sprzedaży, wymaganych na mocy niniejszego ustępu.
5.  Przekazywanie wszystkich danych i informacji do państw członkowskich i przez państwa członkowskie na podstawie niniejszego artykułu odbywa się w formie elektronicznej. Państwa członkowskie przechowują informacje w formie elektronicznej i zapewniają Komisji stały do nich dostęp. Pozostałym państwom członkowskim należy udostępniać te informacje na uzasadniony wniosek. Państwa członkowskie i Komisja zapewniają traktowanie tajemnic handlowych i innych poufnych informacji zgodnie z zasadami poufności.
5.  Przekazywanie wszystkich danych i informacji do państw członkowskich i przez państwa członkowskie na podstawie niniejszego artykułu odbywa się w formie elektronicznej. Państwa członkowskie przechowują informacje w formie elektronicznej i zapewniają Komisji stały do nich dostęp. Pozostałym państwom członkowskim należy udostępniać te informacje na uzasadniony wniosek. Państwa członkowskie i Komisja zapewniają traktowanie tajemnic handlowych i innych poufnych informacji zgodnie z zasadami poufności.
5a.  Komisja analizuje wszystkie informacje udostępnione jej na podstawie niniejszego artykułu (w szczególności informacje dotyczące właściwości uzależniających oraz toksyczności składników, badań rynku oraz dane dotyczące sprzedaży) oraz regularnie przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania podsumowujące główne wnioski.
5b.  Informacje zebrane zgodnie z niniejszym artykułem bierze się pod uwagę przy zatwierdzaniu dodatków zgodnie z art. 6 ust. 10a.
6.   Opłaty, które państwa członkowskie ewentualnie pobierają za otrzymywanie, przechowywanie, przetwarzanie, analizę i publikowanie informacji przekazanych na podstawie niniejszego artykułu, nie przekraczają kosztów tych czynności.
6.   Państwa członkowskie mogą pobierać proporcjonalne opłaty za otrzymywanie, przechowywanie, przetwarzanie, analizę i publikowanie informacji przekazanych na podstawie niniejszego artykułu.
Poprawki 50, 87 i 95
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 6
1.   Państwa członkowskie zakazują wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych o aromacie charakterystycznym.
1.  W wyrobach tytoniowych nie stosuje się dodatków, chyba że zostaną one zatwierdzone zgodnie z niniejszą dyrektywą. Zatwierdzone dodatki umieszcza się na wykazie figurującym w załączniku [-I]. W wykazie podaje się również wszelkie warunki lub ograniczenia stosowania zatwierdzonych dodatków. Zakazuje się wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych zawierających dodatki niewymienione w załączniku [-I] lub zastosowane niezgodnie z warunkami lub ograniczeniami określonymi w tym załączniku.
Następujących dodatków nie można zatwierdzać:
a)  witamin i innych dodatków, które stwarzają wrażenie, że dany wyrób tytoniowy jest korzystny dla zdrowia lub stanowi mniejsze zagrożenie dla zdrowia;
b)  kofeiny, tauryny oraz innych dodatków i substancji pobudzających kojarzonych z energią i witalnością;
c)  dodatków barwiących wydzielane substancje;
d)  dodatków spełniających kryteria zaklasyfikowania do substancji niebezpiecznych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1272/2008 lub których spalanie powoduje powstanie takich substancji;
e)  dodatków, których zastosowanie może nadawać aromat charakterystyczny;
f)  dodatków, które na etapie spożycia zwiększają toksyczne lub uzależniające działanie wyrobu tytoniowego.
Bez uszczerbku dla lit. e) jeżeli dany dodatek lub kombinacja dodatków zwykle nadaje aromat charakterystyczny dopiero po przekroczeniu określonego poziomu ilości lub stężenia, to ten dodatek lub kombinację dodatków można zatwierdzić pod warunkiem ustalenia maksymalnych dopuszczalnych poziomów.
Bez uszczerbku dla lit. f) jeżeli dany dodatek na etapie spożycia zwiększa toksyczne lub uzależniające działanie wyrobu tytoniowego dopiero po przekroczeniu określonego poziomu ilości lub stężenia, przy uwzględnieniu standardowych marginesów bezpieczeństwa, to ten dodatek można zatwierdzić pod warunkiem ustalenia maksymalnych dopuszczalnych poziomów.
Państwa członkowskie nie zakazują stosowania dodatków niezbędnych w produkcji wyrobów tytoniowych, o ile zastosowanie tych dodatków nie prowadzi do nadania wyrobowi aromatu charakterystycznego.
Dodatki niezbędne w produkcji wyrobów tytoniowych można zatwierdzić, o ile stosowanie tych dodatków nie prowadzi do nadania wyrobowi aromatu charakterystycznego. Odtworzenie związków cukru w wyrobach tytoniowych do poziomów występujących w liściach tytoniu przed ścięciem uważa się za nienadające aromatu charakterystycznego.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach przyjętych na podstawie niniejszego ustępu.
2.  Na wniosek państwa członkowskiego Komisja określa, w drodze aktów wykonawczych, czy dany wyrób tytoniowy jest objęty zakresem ustępu 1; Komisja może też wydawać takie akty wykonawcze z własnej inicjatywy. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21.
Komisja przyjmuje w drodze aktów wykonawczych jednolite zasady dotyczące procedur, według których ustala się, czy dany wyrób tytoniowy jest objęty zakresem ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21.
3.  Jeżeli z doświadczeń zebranych w miarę stosowania ust. 1 i 2 wynika, że dany dodatek lub kombinacja dodatków po przekroczeniu danego poziomu zawartości lub stężenia zwykle nadaje wyrobowi aromat charakterystyczny, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu określenia maksymalnych poziomów tych dodatków lub kombinacji tych dodatków, nadających aromat charakterystyczny.
4.  Państwa członkowskie zakazują stosowania następujących dodatków w wyrobach tytoniowych:
a)  witamin i innych dodatków, które stwarzają wrażenie, że wyrób tytoniowy jest korzystny dla zdrowia lub wiąże się z nim zmniejszone zagrożenie dla zdrowia, lub
b)  kofeiny, tauryny oraz innych dodatków i związków pobudzających, kojarzonych z energią i witalnością, lub
c)  dodatków barwiących wydzielane substancje.
5.  Państwa członkowskie zakazują stosowania środków aromatyzujących w komponentach wyrobów tytoniowych, takich jak filtry, papier, opakowania, kapsułki, lub nadawania wyrobom tytoniowym właściwości technicznych, które pozwalają na zmianę aromatu lub intensywności dymu. Filtry i kapsułki nie zawierają tytoniu.
5.  Stosowanie środków aromatyzujących w komponentach wyrobów tytoniowych, takich jak filtry, papier, opakowania, kapsułki, lub nadawanie wyrobom tytoniowym właściwości technicznych, które pozwalają na zmianę aromatu lub intensywności dymu, jest zakazane. Filtry i kapsułki nie zawierają tytoniu.
6.  Państwa członkowskie zapewniają, aby przepisy i warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006 były, w stosownych przypadkach, stosowane do wyrobów tytoniowych.
7.  W oparciu o dowody naukowe państwa członkowskie zakazują wprowadzania do obrotu wyrobów tytoniowych z dodatkami w ilościach, które znacznie zwiększają, na etapie spożycia, toksyczne lub uzależniające skutki wywoływane przez wyroby tytoniowe.
Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o środkach przyjętych na podstawie niniejszego ustępu.
8.  Na wniosek państwa członkowskiego Komisja określa, w drodze aktu wykonawczego, czy dany wyrób tytoniowy jest objęty zakresem ustępu 7; Komisja może też wydać taki akt wykonawczy z własnej inicjatywy. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21, na podstawie najnowszych dowodów naukowych.
9.  Jeżeli dowody naukowe i doświadczenia zebrane w miarę stosowania ust. 7 i 8 wykazują, że pewne dodatki lub ich określona ilość znacznie wzmacnia, na etapie spożycia, toksyczne lub uzależniające skutki wywoływane przez wyroby tytoniowe, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu określenia maksymalnych poziomów tych dodatków.
10.  Wyroby tytoniowe inne niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i wyroby tytoniowe bezdymne są zwolnione z zakazów określonych w ust. 1 i 5. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu zniesienia tego zwolnienia, jeżeli nastąpi istotna zmiana okoliczności stwierdzona w sprawozdaniu Komisji.
10.  Wyroby tytoniowe inne niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajek wodnych są zwolnione ze stosowania ust. 1 akapit drugi lit. e) i ust. 5. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu zniesienia tego zwolnienia, jeżeli nastąpi istotna zmiana okoliczności stwierdzona w sprawozdaniu Komisji.
10a.  Aby uzyskać zatwierdzenie danego dodatku, producenci i importerzy składają wniosek do Komisji. Do wniosku należy dołączyć następujące informacje:
a)  imię i nazwisko lub nazwa handlowa oraz stały adres wnioskodawcy;
b)  nazwa chemiczna dodatku;
c)  funkcja dodatku i maksymalna ilość na jednego papierosa;
d)  jednoznaczny dowód poparty danymi naukowymi, że dany dodatek nie spełnia żadnego z kryteriów wykluczenia wymienionych w niniejszym artykule.
Komisja może zwrócić się do właściwego komitetu naukowego z pytaniem, czy dany dodatek spełnia dowolne z kryteriów wykluczenia wymienionych w niniejszym artykule jako taki lub dopiero w określonym stężeniu. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wniosku od jego otrzymania.
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu zatwierdzenia dodatku, w stosownym przypadku wraz z maksymalnymi dopuszczalnymi poziomami, oraz odpowiedniej zmiany załącznika [-I].
10b.  Korzystanie z mentolu we wszystkich jego formach handlowych znanych w dniu publikacji niniejszej dyrektywy wyłączą się ze stosowania niniejszego artykułu na okres 5 lat od daty, o której mowa w art. 25 ust. 1.
10c.  Z zakresu stosowania niniejszego artykułu należy wyłączyć tytoń do stosowania doustnego (snus).
10d.  Niniejszy artykuł nie wpływa na stosowanie do wyrobów tytoniowych odpowiednich przepisów rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 ani warunków ustalonych zgodnie z tym rozporządzeniem.
10e.  Niniejszy artykuł ma zastosowanie od dnia …*.
_______________
* 36 miesięcy od wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
Poprawka 51
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 7
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym wyrobów tytoniowych i opakowaniu zbiorczym zamieszcza się ostrzeżenia zdrowotne w języku bądź językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym wyrób jest wprowadzany do obrotu.
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym wyrobów tytoniowych i opakowaniu zbiorczym zamieszcza się ostrzeżenia zdrowotne w języku bądź językach urzędowych państwa członkowskiego, w którym wyrób jest wprowadzany do obrotu.
2.  Ostrzeżenia zdrowotne zajmują całą przeznaczoną dla nich płaszczyznę; nie można zamieszczać uwag do tych ostrzeżeń, przeformułowywać ich ani odnosić się do nich w jakikolwiek sposób.
2.  Ostrzeżenia zdrowotne zajmują całą przeznaczoną dla nich płaszczyznę; nie można zamieszczać uwag do tych ostrzeżeń, przeformułowywać ich ani odnosić się do nich w jakikolwiek sposób.
3.  Aby zapewnić spójność graficzną i widoczność ostrzeżeń zdrowotnych, drukuje się je w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywa się ich ani nie zasłania, w tym znakami akcyzy, oznaczeniami ceny, oznaczeniami umożliwiającymi śledzenie ruchu i pochodzenia, zabezpieczeniami lub wszelkiego rodzaju osłonami, torebkami, obwolutami, pudełkami czy też przy użyciu innego środka; ostrzeżenia te nie mogą być też ukrywane ani zasłaniane poprzez otwarcie opakowania jednostkowego.
3.  Aby zapewnić spójność graficzną i widoczność ostrzeżeń zdrowotnych, drukuje się je w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywa się ich ani nie zasłania, w tym znakami akcyzy, oznaczeniami ceny, oznaczeniami umożliwiającymi śledzenie ruchu i pochodzenia, zabezpieczeniami lub wszelkiego rodzaju osłonami, torebkami, obwolutami, pudełkami czy też przy użyciu innego środka; ostrzeżenia te nie mogą być też ukrywane ani zasłaniane poprzez otwarcie opakowania jednostkowego. W przypadku wyrobów tytoniowych innych niż papierosy, tytoń do fajki wodnej i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów ostrzeżenia zdrowotne można umieszczać na naklejkach, pod warunkiem że naklejek tych nie da się usunąć.
4.  Państwa członkowskie zapewniają, aby podczas wprowadzania wyrobów tytoniowych do obrotu ostrzeżenia zdrowotne na głównej płaszczyźnie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego były w pełni widoczne, w tym by nie były one częściowo lub całkowicie ukryte lub zasłonięte przez osłony, torebki, obwoluty, pudełka lub przy użyciu innego środka.
4.  Państwa członkowskie zapewniają, aby podczas wprowadzania wyrobów tytoniowych do obrotu ostrzeżenia zdrowotne w polach widzenia na wszystkich stronach opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego były w pełni widoczne, w tym by nie były one częściowo lub całkowicie ukryte lub zasłonięte przez osłony, torebki, obwoluty, pudełka lub przy użyciu innego środka.
5.  Ostrzeżenia zdrowotne w żaden sposób nie ukrywają ani nie zasłaniają znaków akcyzy, oznaczeń ceny, oznaczeń umożliwiających śledzenie ruchu i pochodzenia ani zabezpieczeń na opakowaniach jednostkowych.
5.  Ostrzeżenia zdrowotne w żaden sposób nie ukrywają ani nie zasłaniają znaków akcyzy, oznaczeń ceny, oznaczeń umożliwiających śledzenie ruchu i pochodzenia ani zabezpieczeń na opakowaniach jednostkowych.
6.  Państwa członkowskie nie zwiększają rozmiaru ostrzeżeń zdrowotnych, w tym poprzez wprowadzenie obowiązku otoczenia ich ramką. Faktyczny rozmiar ostrzeżeń zdrowotnych oblicza się w stosunku do płaszczyzny, na której są one umieszczane, przed otwarciem opakowania jednostkowego.
6.  Państwa członkowskie nie zwiększają rozmiaru ostrzeżeń zdrowotnych, w tym poprzez wprowadzenie obowiązku otoczenia ich ramką. Faktyczny rozmiar ostrzeżeń zdrowotnych oblicza się w stosunku do płaszczyzny, na której są one umieszczane, przed otwarciem opakowania jednostkowego.
7.  Wizerunki opakowań jednostkowych i opakowań zbiorczych, przeznaczonych dla konsumentów w Unii, są zgodne przepisami niniejszego rozdziału.
7.  Wizerunki opakowań jednostkowych i opakowań zbiorczych, przeznaczonych dla konsumentów w Unii, są zgodne przepisami niniejszego rozdziału.
7a.  Regulacja innych aspektów opakowania nie należy do zakresu niniejszej dyrektywy.
7b.  Opakowania jednostkowe i zbiorcze nie zawierają drukowanych kuponów zniżkowych, bonów na darmową dystrybucję, promocji 2 w cenie 1 ani podobnych ofert dotyczących jakiegokolwiek rodzajów wyrobów tytoniowych objętych niniejszą dyrektywą.
Poprawka 52
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 8 – ustępy 1 do 3
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tytoniu do palenia zamieszcza się następujące ostrzeżenie ogólne:
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tytoniu do palenia zamieszcza się następujące ostrzeżenie ogólne:
Palenie zabija – rzuć już teraz!
Palenie zabija – rzuć już teraz!
2.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tytoniu do palenia zamieszcza się następującą wiadomość informacyjną:
2.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tytoniu do palenia zamieszcza się następującą wiadomość informacyjną:
Dym tytoniowy zawiera ponad 70 substancji wywołujących raka
Dym tytoniowy zawiera ponad 70 substancji wywołujących raka
3.  W przypadku opakowań papierosów ostrzeżenie ogólne i wiadomość informacyjną drukuje się na bocznych stronach opakowań jednostkowych. Ostrzeżenia te mają szerokość co najmniej 20 mm i wysokość co najmniej 43 mm. W przypadku tytoniu do samodzielnego skręcania papierosów wiadomość informacyjną drukuje się na płaszczyźnie widocznej po otwarciu opakowania jednostkowego. Zarówno ostrzeżenie ogólne, jak i wiadomość informacyjna zajmują 50 % płaszczyzny, na której są wydrukowane.
3.  W przypadku opakowań papierosów ostrzeżenie ogólne i wiadomość informacyjną drukuje się na bocznych stronach opakowań jednostkowych czarną pogrubioną czcionką Helvetica na białym tle. Ostrzeżenia te mają szerokość co najmniej 20 mm. W przypadku tytoniu do samodzielnego skręcania papierosów pakowanego w torebkach wiadomość informacyjną drukuje się na płaszczyźnie widocznej po otwarciu opakowania jednostkowego, w przypadku pojemników w kształcie walca ostrzeżenia są drukuje się na wieczku, a w przypadku pojemników prostopadłościennych – na ścianach bocznych. Zarówno ostrzeżenie ogólne, jak i wiadomość informacyjna zajmują 50 % płaszczyzny, na której są wydrukowane.
Poprawka 96
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 8 ustęp 4 – litera b
b)  określenia umiejscowienia, formatu, układu i wyglądu ostrzeżeń zdrowotnych określonych w tym artykule, w tym rodzaju czcionki i koloru tła.
skreślony
Poprawki 168 i 181
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 – ustęp 1 – litera c
c)   zajmują 75 % zewnętrznego obszaru zarówno przedniej, jak i tylnej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
c)   zajmują 65% zewnętrznego obszaru zarówno przedniej, jak i tylnej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
Poprawka 111
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 – ustęp 1 – litera g – podpunkt i
(i)   wysokość: nie mniejsza niż 64 mm;
(i)   wysokość: nie mniejsza niż 50 mm;
Poprawki 100, 112, 141 i 182
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 – ustęp 1 – litera g – podpunkt ii
(ii)   szerokość: nie mniejsza niż 55 mm.
(ii)   szerokość: nie mniejsza niż 52 mm.
Poprawka 54
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 - ustęp 2
2.  Mieszane ostrzeżenia zdrowotne podzielone są na trzy zestawy stosowane na zmianę, każdy przez rok. Państwa członkowskie zapewniają, aby każde mieszane oświadczenie zdrowotne było zamieszczane, w możliwie największym przybliżeniu, na równej ilości wyrobów każdej marki.
2.  Mieszane ostrzeżenia zdrowotne podzielone są na trzy zestawy stosowane na zmianę, każdy przez rok. Państwa członkowskie zapewniają, aby każde mieszane oświadczenie zdrowotne dostępne do stosowania w danym roku było zamieszczane, w możliwie największym przybliżeniu, na równej ilości wyrobów każdej marki.
Poprawka 101
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 – ustęp 3 – litera c
c)  określenia umiejscowienia, formatu, układu, wyglądu, rotacji i proporcji ostrzeżeń zdrowotnych;
skreślona
Poprawka 55
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 9 – ustęp 3 – litera d
d)  w drodze odstępstwa od art. 7 ust. 3, określenia warunków, pod którymi można naruszyć integralność ostrzeżeń zdrowotnych podczas otwierania opakowania jednostkowego, w sposób zapewniający spójność graficzną i widoczność tekstu, fotografii i informacji o zaprzestaniu palenia.
skreślona
Poprawka 56
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 10 – ustępy 1 do 4
Etykietowanie tytoniu do palenia innego niż papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów
Etykietowanie tytoniu do palenia innego niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajek wodnych
1.  Tytoń do palenia inny niż papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów jest zwolniony z obowiązków w zakresie zamieszczania wiadomości informacyjnej określonej w art. 8 ust. 2 oraz zamieszczania mieszanych ostrzeżeń zdrowotnych określonych w art. 9. Oprócz ostrzeżenia ogólnego określonego w art. 8 ust. 1 na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tych wyrobów zamieszcza się ostrzeżenie tekstowe wymienione w załączniku I. Ostrzeżenie ogólne określone w art. 8 ust. 1 zawiera informacje o pomocy w zaprzestaniu palenia zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b).
1.  Tytoń do palenia inny niż papierosy, tytoń do samodzielnego skręcania papierosów i tytoń do fajki wodnej jest zwolniony z obowiązków w zakresie zamieszczania wiadomości informacyjnej określonej w art. 8 ust. 2 oraz zamieszczania mieszanych ostrzeżeń zdrowotnych określonych w art. 9. Oprócz ostrzeżenia ogólnego określonego w art. 8 ust. 1 na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym tych wyrobów zamieszcza się ostrzeżenie tekstowe wymienione w załączniku I. Ostrzeżenie ogólne określone w art. 8 ust. 1 zawiera informacje o pomocy w zaprzestaniu palenia zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. b).
Ostrzeżenie ogólne drukuje się na najbardziej widocznej płaszczyźnie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Ostrzeżenia tekstowe wymienione w załączniku I stosowane są na zmianę, tak aby zagwarantować ich regularne występowanie na opakowaniach. Ostrzeżenia te drukuje się na drugiej pod względem widoczności płaszczyźnie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego.
Ostrzeżenie ogólne drukuje się na najbardziej widocznej płaszczyźnie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Ostrzeżenia tekstowe wymienione w załączniku I stosowane są na zmianę, tak aby zagwarantować ich regularne występowanie na opakowaniach. Ostrzeżenia te drukuje się na drugiej pod względem widoczności płaszczyźnie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego.
2.  Ostrzeżenie ogólne, o którym mowa w ust. 1, zajmuje 30 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
2.  Ostrzeżenie ogólne, o którym mowa w ust. 1, zajmuje 30 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują więcej niż dwa języki urzędowe.
3.  Ostrzeżenie tekstowe, o którym mowa w ust. 1, zajmuje 40 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 45 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 50 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
3.  Ostrzeżenie tekstowe, o którym mowa w ust. 1, zajmuje 40 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 45 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 50 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują więcej niż dwa języki urzędowe.
3a.  W przypadku opakowań, w których powierzchnia najbardziej widocznej strony przekracza 75 cm², ostrzeżenia określone w ust. 2 i 3 muszą jednak pokrywać powierzchnię co najmniej 22,5 cm² każdej strony. Powierzchnię tę zwiększa się do 24 cm² w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 26,25 cm² w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
4.  Ostrzeżenie ogólne i ostrzeżenie tekstowe, o których mowa w ust. 1, są:
4.  Ostrzeżenie ogólne i ostrzeżenie tekstowe, o których mowa w ust. 1, są:
a)  drukowane czarną, pogrubioną czcionką Helvetica na białym tle. W celu dostosowania wymogów językowych państwa członkowskie mogą ustalić rozmiar czcionki, pod warunkiem że rozmiar czcionki określony w ich przepisach jest taki, że wymagany tekst zajmuje proporcjonalnie możliwie największą część powierzchni dla niego przeznaczonej;
a)  drukowane czarną, pogrubioną czcionką Helvetica na białym tle; ostrzeżenia te można umieszczać na naklejkach, pod warunkiem że naklejki te są nieusuwalne; w celu dostosowania wymogów językowych państwa członkowskie mogą ustalić rozmiar czcionki, pod warunkiem że rozmiar czcionki określony w ich przepisach jest taki, że wymagany tekst zajmuje jak największy odsetek powierzchni dla niego przeznaczonej;
b)  wyśrodkowane w obszarze, w którym wymagane jest ich wydrukowanie, równolegle do górnej krawędzi opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
b)  wyśrodkowane w obszarze, w którym wymagane jest ich wydrukowanie, równolegle do górnej krawędzi opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
c)  otoczone czarną ramką o szerokości od 3 do 4 mm w obrębie płaszczyzny przeznaczonej na tekst ostrzeżenia.
c)  otoczone czarną ramką o szerokości od 3 do 4 mm w obrębie płaszczyzny przeznaczonej na tekst ostrzeżenia.
Poprawka 102
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 10 – ustęp 5
5.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu zniesienia zwolnienia określonego w ust. 1, jeżeli nastąpi istotna zmiana okoliczności stwierdzona w sprawozdaniu Komisji.
skreślony
Poprawka 58
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 11 – ustępy 1 do 2
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów tytoniowych bezdymnych zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów tytoniowych bezdymnych zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
Ten wyrób tytoniowy może szkodzić Twojemu zdrowiu oraz powoduje uzależnienie.
Ten wyrób tytoniowy szkodzi Twojemu zdrowiu oraz powoduje uzależnienie.
2.  Ostrzeżenie zdrowotne określone w ust. 1 spełnia wymogi określone w art. 10 ust. 4. Ponadto ostrzeżenie to:
2.  Ostrzeżenie zdrowotne określone w ust. 1 spełnia wymogi określone w art. 10 ust. 4. Ponadto ostrzeżenie to:
a)  drukuje się na dwóch największych płaszczyznach opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
a)  drukuje się na dwóch największych płaszczyznach opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
b)  zajmuje 30 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
b)  zajmuje 30 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego; proporcja ta wzrasta do 32% w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35% w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują więcej niż dwa języki urzędowe.
Poprawka 59
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 11 – ustęp 3
3.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu dostosowania wymogów określonych w ust. 1 i 2 przy uwzględnieniu postępu naukowego i zmian sytuacji rynkowej.
3.  Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu dostosowania wymogów określonych w ust. 1 przy uwzględnieniu postępu naukowego i zmian sytuacji rynkowej.
Poprawki 60, 103 i 153
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 12 – ustęp 1
1.  Etykietowanie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego, jak i sam wyrób tytoniowy nie mogą zawierać jakiegokolwiek elementu lub cechy, które:
1.  Etykietowanie opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego, jak i sam wyrób tytoniowy lub jego znak towarowy nie mogą zawierać jakiegokolwiek elementu lub cechy, które:
a)  promują wyrób tytoniowy w nieprawdziwy, wprowadzający w błąd lub podstępny sposób, bądź też mogłyby stwarzać błędne wrażenie co do cech tego wyrobu, jego skutków dla zdrowia, związanych z nim zagrożeń i wydzielanych przez niego substancji;
a)  promują wyrób tytoniowy i zachęcają do jego konsumpcji w nieprawdziwy, wprowadzający w błąd lub podstępny sposób, bądź też mogłyby stwarzać błędne wrażenie co do cech tego wyrobu, jego skutków dla zdrowia, związanych z nim zagrożeń i wydzielanych przez niego substancji; etykiety nie zawierają żadnej informacji na temat zawartości nikotyny, substancji smolistych ani tlenku węgla;
b)  sugerują, że dany wyrób tytoniowy jest mniej szkodliwy niż inne lub że jest ożywczy, dodaje energii, ma lecznicze, odmładzające, naturalne, organiczne lub innego rodzaju pozytywne skutki dla zdrowia lub pozytywne skutki społeczne;
b)  sugerują, że dany wyrób tytoniowy jest mniej szkodliwy niż inne lub że jest ożywczy, dodaje energii, ma lecznicze, odmładzające, naturalne, organiczne lub innego rodzaju pozytywne skutki dla zdrowia;
c)  odnoszą się do aromatu, smaku, środków aromatyzujących lub innych dodatków bądź ich braku;
c)  odnoszą się do aromatu, smaku, środków aromatyzujących lub innych dodatków bądź ich braku;
d)  sprawiają, że wyrób przypomina produkt spożywczy.
d)  sprawiają, że wyrób przypomina produkt spożywczy lub kosmetyczny;
da)  mają na celu ograniczenie skutków niektórych szkodliwych składników dymu lub zwiększenie biodegradowalności wyrobów tytoniowych.
Poprawki 104, 121 i 148
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 12 – ustęp 2
2.  Zakazane elementy lub cechy mogą obejmować m.in. teksty, symbole, nazwy, znaki handlowe, oznaczenia graficzne i inne, kolory wprowadzające w błąd, wkładki lub inne dodatkowe materiały, takie jak naklejki, nalepki, materiały typu onsert, zdrapki i etui, lub też takie elementy lub cechy mogą być związane z kształtem samego wyrobu tytoniowego. Papierosy o średnicy mniejszej niż 7,5 mm uważa się za wprowadzające w błąd.
2.  Zakazane elementy lub cechy mogą obejmować m.in. teksty, symbole, nazwy, znaki handlowe, oznaczenia graficzne i inne, kolory wprowadzające w błąd, wkładki lub inne dodatkowe materiały, takie jak naklejki, nalepki, materiały typu onsert, zdrapki i etui, lub też takie elementy lub cechy mogą być związane z kształtem samego wyrobu tytoniowego.
Poprawka 61
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 12 – ustęp 2 – akapit pierwszy a (nowy)
W przypadku papierosów z filtrem technologia produkcji papieru ustnikowego musi być na tyle złożona, by zapewniała wystarczającą ochronę przed podrabianiem wyrobów. W tym celu papier ustnikowy musi posiadać przynajmniej następujące właściwości:
a)  kilka widocznych kolorów druku oraz produkcja w technice wklęsłodruku;
b)  wszystkie białe obszary pokryte lakierem;
c)  złożone nadruki o częściowo cienkiej strukturze;
d)  druk na białym papierze bazowym;
e)  preperforacja znajdująca się wystarczająco daleko od końca papierosa.
Poprawka 62
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 12 – ustęp 2 – akapit pierwszy b (nowy)
Bibułka papierosowa zawiera znaki wodne.
Poprawka 63
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 12 – ustęp 2 a (nowy)
2a.  Na opakowaniu jednostkowym można podać odmianę tytoniu użytą do produkcji wyrobu, kraj pochodzenia tej odmiany lub obie te informacje.
Poprawka 105
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 13 – ustęp 1
1.  Opakowanie jednostkowe papierosów ma kształt prostopadłościanu. Opakowanie jednostkowe tytoniu do samodzielnego skręcania papierosów ma formę torebki, tj. prostokątnej kieszeni z klapką przykrywającą zamknięcie. Klapka torebki zakrywa co najmniej 70 % przedniej strony opakowania. Opakowanie jednostkowe papierosów zawiera co najmniej 20 papierosów. Opakowanie jednostkowe tytoniu do samodzielnego skręcania papierosów zawiera co najmniej 40 g tytoniu.
1.  Opakowanie jednostkowe papierosów zawiera co najmniej 20 papierosów. Opakowanie jednostkowe tytoniu do samodzielnego skręcania papierosów zawiera co najmniej 20 g tytoniu.
Poprawka 66
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 13 – ustęp 3
3.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu ustanowienia bardziej szczegółowych przepisów dotyczących kształtu i rozmiaru opakowań jednostkowych, o ile przepisy te są niezbędne do zapewnienia pełnej widoczności i spójności ostrzeżeń zdrowotnych przed pierwszym otwarciem, podczas otwierania i po ponownym zamknięciu opakowania jednostkowego.
skreślony
Poprawki 107, 125 i 154
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 13 – ustęp 4
4.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu wprowadzenia obowiązku stosowania opakowań jednostkowych w kształcie prostopadłościanu lub walca dla wyrobów tytoniowych innych niż papierosy i tytoń, jeżeli nastąpi istotna zmiana okoliczności stwierdzona w sprawozdaniu Komisji.
skreślony
Poprawki 156, 67, 185, 189 i 108
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 14
1.   Państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie opakowania jednostkowe wyrobów tytoniowych były opatrzone niepowtarzalnym identyfikatorem. Aby zapewnić integralność niepowtarzalnych identyfikatorów, drukuje się je lub umieszcza w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywa się ich ani nie zasłania, w tym znakami akcyzy lub oznaczeniami ceny; identyfikatory te nie mogą być też ukrywane ani zasłaniane poprzez otwarcie opakowania. W przypadku wyrobów wyprodukowanych poza Unią obowiązki określone w niniejszym artykule mają zastosowanie tylko do wyrobów przeznaczonych lub wprowadzanych na rynek Unii.
1.   Państwa członkowskie dbają o to, aby wszystkie opakowania jednostkowe i wszelkie zbiorcze opakowania transportowe wyrobów tytoniowych były opatrzone niepowtarzalnym identyfikatorem w celu śledzenia ruchu tych wyrobów w obrębie całego łańcucha dostaw. W celu zapewnienia integralności niepowtarzalnych identyfikatorów identyfikatory te muszą być bezpieczne, drukowane lub umieszczane w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywane ani nie zasłaniane, w tym znakami akcyzy lub oznaczeniami ceny; identyfikatory te nie mogą być też ukrywane ani zasłaniane poprzez otwarcie opakowania. W przypadku wyrobów wyprodukowanych poza Unią obowiązki określone w niniejszym artykule mają zastosowanie tylko do wyrobów przeznaczonych lub wprowadzanych na rynek Unii.
1a.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby niepowtarzalne identyfikatory opakowań jednostkowych były powiązane z niepowtarzalnymi identyfikatorami zbiorczych opakowań transportowych. Wszelkie zmiany powiązań między opakowaniami jednostkowymi a zbiorczymi opakowaniami transportowymi są rejestrowane w bazie danych, o której mowa w ust. 6.
2.  Niepowtarzalny identyfikator umożliwia ustalenie:
2.  Niepowtarzalny identyfikator umożliwia ustalenie:
a)  daty i miejsca produkcji;
a)  daty i miejsca produkcji;
b)  zakładu produkcyjnego;
b)  zakładu produkcyjnego;
c)  maszyny użytej do produkcji wyrobów;
c)  maszyny użytej do produkcji wyrobów;
d)  zmiany produkcyjnej lub czasu produkcji;
d)  zmiany produkcyjnej lub czasu produkcji;
e)  nazwy wyrobu;
e)  opisu wyrobu;
f)  rynku, na którym wyrób ma być wprowadzany do sprzedaży detalicznej;
f)  rynku, na którym wyrób ma być wprowadzany do sprzedaży detalicznej;
g)  planowanej trasy transportu;
g)  planowanej i rzeczywistej trasy transportu z miejsca produkcji do pierwszego punktu detalicznego, w tym wszystkich wykorzystanych magazynów, a także daty transportu, miejsca przeznaczenia, odbiorcy i miejsca wysyłki;
h)  w stosownych przypadkach, importera do Unii;
h)  w stosownych przypadkach, importera do Unii;
i)  rzeczywistej trasy transportu z miejsca produkcji do pierwszego punktu detalicznego, w tym wszystkich wykorzystanych magazynów;
j)  danych wszystkich podmiotów, które nabyły wyrób, na jego drodze od miejsca produkcji do pierwszego punktu detalicznego;
j)  danych wszystkich podmiotów, które nabyły wyrób, na jego drodze od miejsca produkcji do pierwszego punktu detalicznego;
k)  faktury, numeru zamówienia i dowodów płatności wszystkich podmiotów, które nabyły wyrób, na jego drodze od producenta do pierwszego punktu detalicznego.
k)  faktury, numeru zamówienia i dowodów płatności wszystkich podmiotów, które nabyły wyrób, na jego drodze od producenta do pierwszego punktu detalicznego.
3.  Państwa członkowskie zapewniają, aby wszystkie podmioty gospodarcze uczestniczące w obrocie wyrobami tytoniowymi, od producenta do ostatniego podmiotu gospodarczego przed pierwszym punktem detalicznym, rejestrowały moment wejścia w posiadanie każdego opakowania jednostkowego, a także wszystkie przemieszczenia tych opakowań aż do momentu, w którym podmioty te przestały być w posiadaniu tych wyrobów. Obowiązek ten może być wykonywany poprzez rejestrowanie w formie zagregowanej, na przykład opakowań zbiorczych, o ile pozostaje możliwość śledzenia ruchu i pochodzenia opakowań jednostkowych.
3.  Państwa członkowskie dbają o to, aby wszystkie podmioty gospodarcze uczestniczące w obrocie wyrobami tytoniowymi, od producenta do ostatniego podmiotu gospodarczego przed pierwszym punktem detalicznym, rejestrowały moment wejścia w posiadanie każdego opakowania jednostkowego i zbiorczego, a także wszystkie przemieszczenia tych opakowań aż do momentu, w którym podmioty te przestały być w posiadaniu tych wyrobów, oraz aby przekazywały te dane drogą elektroniczną do ośrodka przechowywania danych, zgodnie z ust. 6. Obowiązek ten może być wykonywany poprzez rejestrowanie w formie zagregowanej, na przykład opakowań zbiorczych.
3a.  Technologia wykorzystywana do śledzenia ruchu i lokalizacji powinna należeć do podmiotów gospodarczych, które nie są prawnie ani handlowo powiązane z przemysłem tytoniowym, i powinna być stosowana przez te jednostki.
4.  Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci wyrobów tytoniowych przekazywali wszystkim podmiotom gospodarczym uczestniczącym w obrocie wyrobami tytoniowymi, od producenta do ostatniego podmiotu gospodarczego przed pierwszym punktem detalicznym, w tym importerom, magazynom i przedsiębiorstwom transportowym, odpowiednie urządzenia umożliwiające rejestrowanie wyrobów tytoniowych, które podmioty te nabywają, sprzedają, przechowują, transportują lub na których dokonują innego rodzaju czynności. Urządzenia te mogą odczytywać i przekazywać dane w formie elektronicznej do ośrodka przechowywania danych zgodnego z ust. 6.
4.  Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci wyrobów tytoniowych przekazywali wszystkim podmiotom gospodarczym uczestniczącym w obrocie wyrobami tytoniowymi, od producenta do ostatniego podmiotu gospodarczego przed pierwszym punktem detalicznym, w tym importerom, magazynom i przedsiębiorstwom transportowym, odpowiednie, określone przez te państwa członkowskie urządzenia umożliwiające rejestrowanie wyrobów tytoniowych, które podmioty te nabywają, sprzedają, przechowują, transportują lub na których dokonują innego rodzaju czynności. Urządzenia te mogą odczytywać i przekazywać dane w formie elektronicznej do ośrodka przechowywania danych zgodnego z ust. 6.
5.  Żaden podmiot gospodarczy uczestniczący w obrocie wyrobami tytoniowymi nie może zmieniać ani usuwać zarejestrowanych danych, jednak podmiot gospodarczy, który wprowadził dane, i inne podmioty gospodarcze, których dana transakcja bezpośrednio dotyczy, takie jak dostawca lub odbiorca, mogą wprowadzać uwagi do uprzednio wprowadzonych danych. Podmioty gospodarcze, których dotyczy transakcja, dodają prawidłowe dane i odniesienie do poprzedniego wpisu, który ich zdaniem wymaga poprawienia. W wyjątkowych okolicznościach, pod warunkiem otrzymania odpowiednich dowodów, właściwy organ w państwie członkowskim, w którym nastąpiła rejestracja danych, lub, jeżeli miała ona miejsce poza Unią Europejską, właściwy organ w państwie członkowskim przywozu, może zezwolić na zmianę lub usunięcie uprzednio zarejestrowanych danych.
5.  Żaden podmiot gospodarczy uczestniczący w obrocie wyrobami tytoniowymi nie może zmieniać ani usuwać zarejestrowanych danych, jednak podmiot gospodarczy, który wprowadził dane, i inne podmioty gospodarcze, których dana transakcja bezpośrednio dotyczy, takie jak dostawca lub odbiorca, mogą wprowadzać uwagi do uprzednio wprowadzonych danych. Podmioty gospodarcze, których dotyczy transakcja, dodają prawidłowe dane i odniesienie do poprzedniego wpisu, który ich zdaniem wymaga poprawienia. W wyjątkowych okolicznościach, pod warunkiem otrzymania odpowiednich dowodów, właściwy organ w państwie członkowskim, w którym nastąpiła rejestracja danych, lub, jeżeli miała ona miejsce poza Unią Europejską, właściwy organ w państwie członkowskim przywozu, może zezwolić na zmianę lub usunięcie uprzednio zarejestrowanych danych.
6.  Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci i importerzy wyrobów tytoniowych zawarli umowy w sprawie przechowywania danych z niezależną stroną trzecią, która prowadzi ośrodek przechowywania danych dotyczących danego producenta i importera. Ośrodek przechowywania danych fizycznie znajduje się na terytorium Unii. Odpowiedniość strony trzeciej, w szczególności jej niezależność i zdolności techniczne, jak też samą umowę, zatwierdza i monitoruje audytor zewnętrzny, proponowany i opłacany przez producenta tytoniu oraz zatwierdzany przez Komisję. Państwa członkowskie zapewniają pełną i stałą przejrzystość i dostępność ośrodków przechowywania danych dla właściwych organów państw członkowskich, Komisji i dla niezależnej strony trzeciej. W należycie uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie lub Komisja mogą udzielić producentom lub importerom dostępu do tych informacji, o ile szczególnie chronione informacje handlowe pozostają pod odpowiednią ochroną zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi i unijnymi.
6.  Państwa członkowskie sprawdzają, czy producenci i importerzy wyrobów tytoniowych zawarli umowy w sprawie przechowywania danych z niezależną stroną trzecią, która prowadzi ośrodek przechowywania danych dotyczących danego producenta i importera. Ośrodek przechowywania danych fizycznie znajduje się na terytorium Unii. Niezależna strona trzecia nie ma interesów handlowych ani innych w przemyśle tytoniowym ani w powiązanych z nim sektorach. Odpowiedniość strony trzeciej, w szczególności jej niezależność i zdolności techniczne, jak też samą umowę, zatwierdza i monitoruje Komisja z pomocą niezależnego audytora zewnętrznego opłacanego przez producenta tytoniu oraz zatwierdzanego przez Komisję. Państwa członkowskie zapewniają pełną i stałą przejrzystość i dostępność ośrodków przechowywania danych dla właściwych organów państw członkowskich, Komisji i dla niezależnej strony trzeciej. W należycie uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie lub Komisja mogą udzielić producentom lub importerom dostępu do tych informacji, o ile szczególnie chronione informacje handlowe pozostają pod odpowiednią ochroną zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi i unijnymi.
7.  Państwa członkowskie zapewniają, aby dane osobowe były przetwarzane wyłącznie zgodnie z zasadami i środkami zabezpieczającymi określonymi w dyrektywie 95/46/WE.
7.  Państwa członkowskie zapewniają, aby dane osobowe były przetwarzane wyłącznie zgodnie z zasadami i środkami zabezpieczającymi określonymi w dyrektywie 95/46/WE.
8.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by oprócz niepowtarzalnego identyfikatora wszystkie wprowadzane do obrotu opakowania jednostkowe wyrobów tytoniowych były opatrzone widocznym zabezpieczeniem, odpornym na manipulacje, o powierzchni co najmniej 1 cm²; zabezpieczenie to drukuje się lub umieszcza w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywa się go ani nie zasłania, w tym znakami akcyzy lub oznaczeniami ceny lub innymi elementami wymaganymi prawem.
8.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by oprócz niepowtarzalnego identyfikatora wszystkie wprowadzane do obrotu opakowania jednostkowe wyrobów tytoniowych były opatrzone widocznym i niewidocznym zabezpieczeniem, odpornym na manipulacje, o powierzchni co najmniej 1 cm²; zabezpieczenie to drukuje się lub umieszcza w nieusuwalny, trwały sposób, w żaden sposób nie ukrywa się go ani nie zasłania, w tym znakami akcyzy lub oznaczeniami ceny lub innymi elementami wymaganymi prawem. W państwach członkowskich, w których na wyrobach tytoniowych umieszcza się znaki akcyzy, a znaki te spełniają wymogi niniejszego ustępu, nie wymaga się dodatkowych zabezpieczeń.
9.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu:
9.   Przy uwzględnieniu względów praktycznych, technologii oraz istniejących handlowych aspektów operacyjnych, a także światowych norm w zakresie śledzenia ruchu i pochodzenia oraz potwierdzania autentyczności dóbr szybko zbywalnych, jak i odpowiednich wymogów określonych w protokole Światowej Organizacji Zdrowia w sprawie nielegalnego obrotu wyrobami tytoniowymi Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu:
a)   określenia głównych elementów (takich jak czas trwania, możliwość przedłużenia, wymagana wiedza specjalistyczna, poufność) umowy, o której mowa w ust. 6, w tym jej regularnego monitorowania i oceny;
a)   określenia głównych elementów (takich jak czas trwania, możliwość przedłużenia, wymagana wiedza specjalistyczna, poufność) umowy, o której mowa w ust. 6, w tym jej regularnego monitorowania i oceny;
b)   określenia norm technicznych, aby zapewnić pełną zgodność systemów używanych do obsługi niepowtarzalnych identyfikatorów oraz powiązanych funkcji z innymi systemami w całej Unii; oraz
b)   określenia norm technicznych, aby zapewnić pełną zgodność systemów używanych do obsługi niepowtarzalnych identyfikatorów oraz powiązanych funkcji z innymi systemami w całej Unii oraz ze standardami międzynarodowymi.
c)  określenia norm technicznych dotyczących zabezpieczeń oraz ich ewentualnej rotacji, a także dostosowania ich do postępu naukowego i technicznego oraz do zmian sytuacji rynkowej.
10.  Wyroby tytoniowe inne niż papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów są zwolnione ze stosowania ust. 1 – 8 przez okres 5 lat od daty, o której mowa w art. 25 ust. 1.
10.  Wyroby tytoniowe inne niż papierosy i tytoń do samodzielnego skręcania papierosów są zwolnione ze stosowania ust. 1 – 8 przez okres 7 lat od daty, o której mowa w art. 25 ust. 1.
Poprawka 68
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 16
Rozdział IV: Transgraniczna sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość
Rozdział IV: Dystrybucja promocyjna i sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość
Artykuł 16
Artykuł 16
Transgraniczna sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość
Sprzedaż wyrobów tytoniowych na odległość
1.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by punkty detaliczne, które zamierzają prowadzić transgraniczną sprzedaż na odległość konsumentom znajdującym się w Unii, podlegały rejestracji we właściwych organach w państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba punktu detalicznego, oraz w państwie członkowskim, w którym znajdują się rzeczywiści lub potencjalni konsumenci. Punkty detaliczne, których siedziba znajduje się poza Unią, podlegają rejestracji we właściwych organach państwa członkowskiego, w którym znajdują się rzeczywiści lub potencjalni konsumenci. Wszystkie punkty detaliczne, które zamierzają prowadzić transgraniczną sprzedaż na odległość, przekazują właściwym organom co najmniej następujące informacje:
1.  Państwa członkowskie zakazują punktom detalicznym mającym siedzibę na ich terytorium prowadzenia transgranicznej sprzedaży na odległość.
a)  nazwę lub nazwę przedsiębiorstwa oraz stały adres miejsca prowadzenia działalności, z którego następuje dostawa wyrobów tytoniowych;
b)  termin rozpoczęcia działalności polegającej na oferowaniu wyrobów tytoniowych w ramach transgranicznej sprzedaży na odległość ogółowi społeczeństwa w drodze usług społeczeństwa informacyjnego;
c)  adresy stron internetowych wykorzystywanych do tego celu oraz wszystkie informacje niezbędne do zidentyfikowania tych stron.
1a.  Państwa członkowskie zachowują uprawnienia do decydowania o rozszerzeniu wyżej wymienionego zakazu na krajową sprzedaż na odległość. Jeżeli państwa członkowskie zezwalają na krajową sprzedaż na odległość, zapewniają, aby punkty detaliczne były wyposażone w system sprawdzania wieku.
1b.  Państwo członkowskie może, z powodów związanych z ochroną zdrowia publicznego, ograniczyć przywóz tytoniu na użytek osobisty. Państwo członkowskie musi mieć możliwość stosowania takich ograniczeń zwłaszcza wtedy, gdy cena w państwie członkowskim zakupu jest znacznie niższa niż w państwie członkowskim pochodzenia lub jeżeli ostrzeżenia zdrowotne nie są podane w jego języku urzędowym lub językach urzędowych.
2.  Właściwe organy państw członkowskich publikują, zgodnie z zasadami i środkami zabezpieczającymi określonymi w dyrektywie 95/46/WE, pełen wykaz wszystkich zarejestrowanych w tych organach punktów detalicznych. Punkty detaliczne mogą rozpocząć wprowadzanie do obrotu wyrobów tytoniowych w drodze sprzedaży na odległość nie wcześniej niż po opublikowaniu nazwy punktu w odpowiednich państwach członkowskich.
2.  Państwa członkowskie, które wprowadziły krajową strategię walki ze spożywaniem tytoniu, mogą ustalić limity ilościowe w odniesieniu do przewozu przez granicę.
3.  Jeżeli jest to konieczne, aby zapewnić przestrzeganie prawa i ułatwić jego egzekwowanie, państwa członkowskie przeznaczenia mogą wprowadzić wymóg, by punkt detaliczny wyznaczył osobę fizyczną odpowiedzialną za sprawdzanie, zanim wyroby tytoniowe dotrą do konsumentów, czy są one zgodne z przepisami krajowymi przyjętymi na podstawie niniejszej dyrektywy w państwie członkowskim przeznaczenia.
4.  Punkty detaliczne prowadzące sprzedaż na odległość posiadają system sprawdzania wieku, który w momencie sprzedaży sprawdza, czy konsument nabywający wyrób spełnia wymogi dotyczące minimalnego wieku określone w przepisach krajowych państwa członkowskiego przeznaczenia. Detalista lub wyznaczona osoba fizyczna przekazuje właściwym organom szczegółowe informacje na temat systemu sprawdzania wieku oraz opis jego działania.
5.  Dane osobowe konsumenta przetwarza się wyłącznie zgodnie z dyrektywą 95/46/WE i nie ujawnia się ich producentowi wyrobów tytoniowych, przedsiębiorstwom wchodzącym w skład tej samej grupy przedsiębiorstw ani żadnym innym stronom trzecim. Danych osobowych nie wykorzystuje się ani nie przekazuje do celów niezwiązanych z daną transakcją sprzedaży. Dotyczy to również sytuacji, w której punkt detaliczny wchodzi w skład producenta wyrobów tytoniowych.
Poprawka 69
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 16a (nowy)

Artykuł 16a

Państwa członkowskie zakazują punktom detalicznym mającym siedzibę na ich terytorium dystrybucji darmowych lub przecenionych wyrobów tytoniowych za pośrednictwem transgranicznych kanałów sprzedaży na odległość lub za pośrednictwem innych kanałów.

Poprawka 70
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 17
Zgłaszanie nowatorskich wyrobów tytoniowych
Zgłaszanie nowatorskich wyrobów tytoniowych
1.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by producenci i importerzy wyrobów tytoniowych zgłaszali właściwym organom państw członkowskich wszystkie nowatorskie wyroby tytoniowe, które zamierzają wprowadzić do obrotu w tych państwach członkowskich. Zgłoszenia dokonuje się w formie elektronicznej sześć miesięcy przed zamierzanym wprowadzeniem wyrobu do obrotu; towarzyszy mu szczegółowy opis wyrobu oraz informacje o składnikach i wydzielanych substancjach zgodnie z art. 5. Ponadto producenci i importerzy zgłaszający nowatorski wyrób tytoniowy przekazują właściwym organom:
1.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by producenci i importerzy wyrobów tytoniowych zgłaszali właściwym organom państw członkowskich wszystkie nowatorskie wyroby tytoniowe, które zamierzają wprowadzić do obrotu w tych państwach członkowskich. Zgłoszenia dokonuje się w formie elektronicznej sześć miesięcy przed zamierzanym wprowadzeniem wyrobu do obrotu; towarzyszy mu szczegółowy opis wyrobu, wszelkich propozycji oznakowania, wskazówek dotyczących stosowania, składu produktu, procesu produkcji i odpowiednich kontroli oraz informacje o składnikach i wydzielanych substancjach zgodnie z art. 5. Ponadto producenci i importerzy zgłaszający nowatorski wyrób tytoniowy przekazują właściwym organom:
a)  dostępne badania naukowe dotyczące toksyczności, właściwości uzależniających i atrakcyjności wyrobu, w szczególności w odniesieniu do jego składników i wydzielanych substancji;
a)  dostępne badania naukowe dotyczące toksyczności, właściwości uzależniających i atrakcyjności wyrobu, w szczególności w odniesieniu do jego składników i wydzielanych substancji;
b)  dostępne analizy i badania rynku na temat preferencji różnych grup konsumentów, w tym młodych ludzi, oraz
b)  robocze streszczenia dostępnych analiz i badań rynku na temat preferencji różnych grup konsumentów, w tym młodych ludzi oraz silnie uzależnionych nałogowych palaczy;
c)  wszystkie dostępne informacje dotyczące wyrobu, w tym analizę stosunku ryzyka do korzyści związanych z wyrobem, analizę spodziewanych skutków w kontekście zaprzestania i rozpoczęcia spożycia tytoniu oraz innych przewidywań dotyczących sposobu postrzegania wyrobu przez konsumentów.
c)  wszystkie dostępne informacje dotyczące wyrobu, w tym analizę stosunku ryzyka do korzyści związanych z wyrobem, analizę spodziewanych skutków w kontekście zaprzestania i rozpoczęcia spożycia tytoniu oraz innych przewidywań dotyczących sposobu postrzegania wyrobu przez konsumentów.
2.  Państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by producenci i importerzy wyrobów tytoniowych przekazywali ich właściwym organom nowe lub zaktualizowane informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a) – c). Państwa członkowskie mają prawo nałożyć na producentów lub importerów obowiązek przeprowadzania dodatkowych badań lub przekazywania dodatkowych informacji. Państwa członkowskie przekazują Komisji wszystkie informacje otrzymane na podstawie niniejszego artykułu. Państwa członkowskie mają prawo wprowadzić system zezwoleń i pobierać opłaty o proporcjonalnej wysokości.
2.  Po wprowadzeniu wyboru tytoniowego do obrotu państwa członkowskie wprowadzają wymóg, by producenci i importerzy wyrobów tytoniowych przekazywali ich właściwym organom nowe lub zaktualizowane informacje, o których mowa w ust. 1 lit. a) – c). Państwa członkowskie mają prawo nałożyć na producentów lub importerów obowiązek przeprowadzania dodatkowych badań lub przekazywania dodatkowych informacji. Państwa członkowskie przekazują Komisji wszystkie informacje otrzymane na podstawie niniejszego artykułu. Państwa członkowskie mają prawo wprowadzić system zezwoleń i pobierać opłaty o proporcjonalnej wysokości.
3.  Nowatorskie wyroby tytoniowe wprowadzane do obrotu spełniają wymogi określone w niniejszej dyrektywie. Właściwość przepisów zależy od tego, czy dany wyrób wchodzi w zakres definicji wyrobu tytoniowego bezdymnego określonej w art. 2 pkt 29 czy definicji tytoniu do palenia określonej w art. 2 pkt 33.
3.  Nowatorskie wyroby tytoniowe wprowadzane do obrotu spełniają wymogi określone w niniejszej dyrektywie. Mające zastosowanie przepisy zależą od tego, czy dany wyrób wchodzi w zakres definicji wyrobu tytoniowego bezdymnego określonej w art. 2 pkt 29, czy definicji tytoniu do palenia określonej w art. 2 pkt 33.
Poprawka 170
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 18
1.  Następujące wyroby zawierające nikotynę mogą być wprowadzane do obrotu tylko po uzyskaniu pozwolenia zgodnie z dyrektywą 2001/83/WE:
1.  Wyroby zawierające nikotynę mogą być wprowadzane do obrotu tylko zgodnie z procedurą zgłaszania określoną w art. 17 niniejszej dyrektywy.
Państwa członkowskie dbają o to, aby wyroby zawierające nikotynę były zgodne ze wszystkimi odpowiednimi przepisami Unii, w szczególności z dyrektywą 2001/95/WE w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów.
a)  wyroby, w których poziom nikotyny przekracza 2 mg w przeliczeniu na sztukę, lub
b)  wyroby, w których stężenie nikotyny przekracza 4 mg na ml, lub
c)  wyroby, których użycie w sposób zgodny z przeznaczeniem powoduje, że średnie maksymalne szczytowe stężenie nikotyny w osoczu przekracza 4 ng na ml.
2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu zaktualizowania ilości nikotyny określonych w ust. 1 przy uwzględnieniu postępu naukowego i pozwoleń na wprowadzenie do obrotu udzielonych dla wyrobów zawierających nikotynę na podstawie dyrektywy 2001/83/WE.
2.   Wyroby zawierające nikotynę przedstawione jako przeznaczone do leczenia lub zapobiegania chorobom mogą być wprowadzane do obrotu tylko po uzyskaniu pozwolenia na podstawie dyrektywy 2001/83/WE.
3.  W odniesieniu do wyrobów zawierających nikotynę, które mają zostać wprowadzone do obrotu zgodnie z ust. 1, państwa członkowskie dopilnowują, aby:
a)  wyroby zawierające nikotynę, w których poziom nikotyny przekracza 30 mg/ml, nie były wprowadzane do obrotu;
b)  producenci i importerzy wyrobów zawierających nikotynę przedkładali właściwym organom wykaz wszystkich składników, wraz z ich ilościami, zawartych w wyrobach, w podziale na marki i rodzaje, oraz substancji wydzielanych przez te wyroby wskutek ich użycia, a także wykaz wszelkich zmian. Państwa członkowskie zapewnią następnie rozpowszechnianie tych informacji na stronie internetowej, należycie dbając o ochronę tajemnicy handlowej. Producenci i importerzy składają władzom również sprawozdania dotyczące wielkości sprzedaży na rynku krajowym w podziale na marki i rodzaje;
c)  wyroby zawierające nikotynę z dodatkami wymienionymi w art. 6 ust. 4 nie były wprowadzane do obrotu;
d)  do opakowania jednostkowego wyrobu zawierającego nikotynę dołączona była ulotka opisująca sposób użycia, obejmująca informację, że produkt nie jest zlecany do użycia przez osoby niepalące, przeciwwskazania, ostrzeżenia dla grup szczególnego ryzyka, opis niepożądanych reakcji, miejsce produkcji i dane kontaktowe producenta lub importera;
3.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów zawierających nikotynę poniżej progów określonych w ust. 1 zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
„Ten wyrób zawiera nikotynę i może szkodzić Twojemu zdrowiu”.
e)  na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów zawierających nikotynę zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
„Ten wyrób jest przeznaczony do stosowania przez palaczy. Zawiera nikotynę, która jest substancją silnie uzależniającą.”;
f)  sprzedaż wyrobu była ograniczona do grupy wiekowej, której w danym państwie członkowskim można zgodnie z prawem sprzedawać wyroby tytoniowe; w żadnym przypadku zezwolenie to nie powinno obejmować osób poniżej 18 roku życia;
g)  wyroby były dostępne w sprzedaży pozaaptecznej;
h)  w wyrobach było dozwolone stosowanie środków aromatyzujących;
i)  ograniczenia reklamy, sponsorowania, handlowego przekazu audiowizualnego i lokowania wyrobów tytoniowych określone w dyrektywie 2003/33/WE i dyrektywie 2010/13/WE były stosowane do wyrobów zawierających nikotynę;
j)  transgraniczna sprzedaż na odległość wyrobów zawierających nikotynę była regulowana zgodnie z art. 16;
k)  znaki handlowe tytoniu, znaki towarowe i symbole nie były stosowane na wyrobach zawierających nikotynę.
4.  Ostrzeżenie zdrowotne, o którym mowa w ust. 3, spełnia wymogi określone w art. 10 ust. 4. Ponadto ostrzeżenie to:
a)  drukuje się na dwóch największych płaszczyznach opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego;
4.  Ostrzeżenie zdrowotne, o którym mowa w ust. 3 lit. e), spełnia wymogi określone w art. 10.
b)  zajmuje 30 % zewnętrznego obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
5.  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 22 w celu dostosowania wymogów określonych w ust. 3 i 4 przy uwzględnieniu postępu naukowego i zmian sytuacji rynkowej oraz w celu określenia i dostosowania umiejscowienia, formatu, układu, wyglądu i rotacji ostrzeżeń zdrowotnych.
5.   Państwa członkowskie monitorują rozwój rynku produktów zawierających nikotynę, w tym rejestrują wszelkie dowody na to, czy stosowanie przez osoby młode prowadzi do popadnięcia w nałóg, i przekazują swoje ustalenia Komisji. W oparciu o przekazane dowody i badania naukowe Komisja pięć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące wyrobów zawierających nikotynę. Sprawozdanie zawiera ocenę konieczności wprowadzenia zmian do niniejszej dyrektywy lub przyjęcia nowych przepisów.
Poprawka 72
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 19
Wyroby ziołowe do palenia
Wyroby ziołowe do palenia
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów ziołowych do palenia zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
1.  Na każdym opakowaniu jednostkowym i opakowaniu zbiorczym wyrobów ziołowych do palenia zamieszcza się następujące ostrzeżenie zdrowotne:
Ten wyrób może szkodzić Twojemu zdrowiu.
Ten wyrób może szkodzić Twojemu zdrowiu.
2.  Ostrzeżenie zdrowotne drukuje się na przedniej i tylnej zewnętrznej płaszczyźnie opakowania jednostkowego i na opakowaniu zbiorczym.
2.  Ostrzeżenie zdrowotne drukuje się na przedniej i tylnej zewnętrznej płaszczyźnie opakowania jednostkowego i na opakowaniu zbiorczym.
3.  Ostrzeżenie zdrowotne spełnia wymogi określone w art. 10 ust. 4. Zajmuje ono nie mniej niż 30 % obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35 % w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują trzy języki urzędowe.
3.  Ostrzeżenie zdrowotne spełnia wymogi określone w art. 10 ust. 4. Zajmuje ono nie mniej niż 30 % obszaru odpowiedniej płaszczyzny opakowania jednostkowego i opakowania zbiorczego. Proporcja ta wzrasta do 32% w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują dwa języki urzędowe, oraz do 35% w przypadku państw członkowskich, w których obowiązują więcej niż dwa języki urzędowe.
Poprawka 73
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 19 a (nowy)
Artykuł 19a
Imitacje wyrobów tytoniowych
Imitacje wyrobów tytoniowych, które mogą być atrakcyjne dla nieletnich i w konsekwencji potencjalnie prowadzić do sięgania po wyroby tytoniowe, są zabronione.
Poprawka 74
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 20 – ustęp 3
3.  Państwa członkowskie wprowadzają przepisy dotyczące sankcji za naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy oraz wprowadzają wszystkie środki niezbędne do zapewnienia, aby przepisy te były egzekwowane. Sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i mają skutek odstraszający.
3.  Państwa członkowskie wprowadzają przepisy dotyczące sankcji za naruszenie przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy oraz wprowadzają wszystkie środki niezbędne do zapewnienia, aby przepisy te były egzekwowane. Sankcje te są skuteczne, proporcjonalne i mają skutek odstraszający. Wszelkie sankcje finansowe stosowane w razie umyślnego naruszenia są ustalane tak, by równoważyły korzyści gospodarcze, do jakich dążono, popełniając naruszenie.
Poprawka 75
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 22
1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.
1.  Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.
2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3, art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4, art. 6 ust. 3, art. 6 ust. 9, art. 6 ust. 10, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 3, art. 13 ust. 4, art. 14 ust. 9, art. 18 ust. 2 i art. 18 ust. 5, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia [Office of Publications: please insert the date of the entry into force of this Directive].
2.  Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3, art. 4 ust. 3 i 4, art. 6 ust. 10a, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 4 i art. 14 ust. 9, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia [Office of Publications: please insert the date of the entry into force of this Directive]. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.
3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3, art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4, art. 6 ust. 3, art. 6 ust. 9, art. 6 ust. 10, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 3, art. 13 ust. 4, art. 14 ust. 9, art. 18 ust. 2 i art. 18 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.
3.  Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 2 i 3, art. 4 ust. 3 i 4, art. 6 ust. 10a, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 4 i art. 14 ust. 9, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.
4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
4.  Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3, art. 4 ust. 3, art. 4 ust. 4, art. 6 ust. 3, art. 6 ust. 9, art. 6 ust. 10, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 3, art. 13 ust. 4, art. 14 ust. 9, art. 18 ust. 2 i art. 18 ust. 5, wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
5.  Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 2 i 3, art. 4 ust. 3 i 4, art. 6 ust. 10a, art. 8 ust. 4, art. 9 ust. 3, art. 10 ust. 5, art. 11 ust. 3, art. 13 ust. 4 i art. 14 ust. 9, wchodzi w życie tylko wtedy, kiedy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub kiedy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.
Poprawka 76
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 1 – akapit pierwszy
Nie później niż pięć lat od daty określonej w art. 25 ust. 1 Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy.
Nie później niż trzy lata od daty określonej w art. 25 ust. 1 Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów sprawozdanie ze stosowania niniejszej dyrektywy.
Poprawka 77
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 2 – akapit pierwszy – litera c a (nowa)
ca)  ocenę uzależniającego działania składników, które sprzyjają uzależnieniu;
Poprawka 78
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 2 – akapit pierwszy – litera c b (nowa)
cb)  rozwój znormalizowanych metod badawczych służących do pomiaru zawartości składników dymu tytoniowego innych niż substancje smoliste, nikotyna i tlenek węgla;
Poprawka 79
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 2 – akapit pierwszy – litera c c (nowa)
cc)  dotyczące składników dane toksykologiczne, jakich należy wymagać od producentów, i sposób badania tych składników w celu umożliwienia organom ds. zdrowia publicznego oceny ich stosowania;
Poprawka 80
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 2 – akapit pierwszy – litera c d (nowa)
cd)  rozwój norm dotyczących wyrobów tytoniowych innych niż papierosy.
Poprawka 81
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 23 – ustęp 3 a (nowy)
3a.  Co dwa lata państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie z wdrażania środków podejmowanych zgodnie z zaleceniem Rady 2003/54/WE z dnia 2 grudnia 2002 r. w sprawie zapobiegania paleniu i w sprawie inicjatyw zmierzających do poprawy kontroli używania tytoniu, zwłaszcza w odniesieniu do granic wiekowych określonych w przepisach krajowych, a także informują o planach podniesienia granicy wiekowej, aby zrealizować cel, jakim jest „pokolenie bez papierosa”.
Poprawka 82
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 24
1.  Państwa członkowskie nie zakazują ani nie ograniczają przywozu, sprzedaży ani spożycia wyrobów tytoniowych lub powiązanych wyrobów, które są zgodne z niniejszą dyrektywą.
1.  Z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 państwa członkowskie nie zakazują ani nie ograniczają przywozu, sprzedaży ani spożycia wyrobów tytoniowych lub powiązanych wyrobów, które są zgodne z niniejszą dyrektywą.
2.  Państwa członkowskie mogą jednak utrzymać bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w dziedzinach objętych dyrektywą, mające zastosowanie bez rozróżnienia do wszystkich towarów, ze względu na nadrzędne potrzeby związane z ochroną zdrowia publicznego. Państwa członkowskie mogą także wprowadzać bardziej restrykcyjne przepisy ze względów związanych ze specyficzną sytuacją danego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przepisy te są uzasadnione potrzebą ochrony zdrowia publicznego. Takie przepisy krajowe zgłasza się Komisji wraz z podaniem względów, dla których zostały one utrzymane lub wprowadzone. W terminie sześciu miesięcy od otrzymania zgłoszenia Komisja zatwierdza lub odrzuca te przepisy po sprawdzeniu, biorąc pod uwagę wysoki poziom ochrony zdrowia osiągnięty w drodze niniejszej dyrektywy, czy przepisy te są uzasadnione, niezbędne i proporcjonalne do ich celu oraz czy nie stanowią one środka arbitralnej dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi. Jeżeli Komisja nie wyda decyzji w tym terminie, uznaje się, że przepisy krajowe zostały zatwierdzone.
2.  Państwa członkowskie mogą jednak utrzymać lub wprowadzić bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w dziedzinach objętych dyrektywą, pod warunkiem że przepisy te będą zgodne z traktatem. Takie przepisy krajowe mają zastosowanie jednakowo do wszystkich towarów, w tym do towarów przywożonych z innych państw członkowskich lub z państw trzecich. Przepisy te zgłasza się Komisji wraz z podaniem względów, dla których zostały one utrzymane lub wprowadzone. W terminie sześciu miesięcy od otrzymania zgłoszenia Komisja zatwierdza lub odrzuca te przepisy po sprawdzeniu, biorąc pod uwagę wysoki poziom ochrony zdrowia osiągnięty w drodze niniejszej dyrektywy, czy przepisy te są uzasadnione, niezbędne i proporcjonalne do ich celu oraz czy nie stanowią one środka arbitralnej dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi. Jeżeli Komisja nie wyda decyzji w tym terminie, uznaje się, że przepisy krajowe zostały zatwierdzone.
3.  Niniejsza dyrektywa nie narusza prawa państw członkowskich do utrzymania lub wprowadzenia, zgodnie z Traktatem, przepisów krajowych dotyczących kwestii nieuregulowanych w niniejszej dyrektywie. Takie przepisy krajowe muszą być uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym oraz być niezbędne i proporcjonalne do ich celu. Nie mogą one stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi; nie mogą także stać na przeszkodzie pełnemu zastosowaniu niniejszej dyrektywy.
3.  Niniejsza dyrektywa nie narusza prawa państw członkowskich do utrzymania lub wprowadzenia przepisów krajowych dotyczących kwestii nieuregulowanych w niniejszej dyrektywie, pod warunkiem że przepisy te będą zgodne z traktatem. Przepisy te mają zastosowanie jednakowo do wszystkich towarów, w tym do towarów przywożonych z innych państw członkowskich lub z państw trzecich, i nie mogą stanowić środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia handlu między państwami członkowskimi; nie mogą także stać na przeszkodzie pełnemu zastosowaniu niniejszej dyrektywy.
Poprawka 83
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 25 – ustęp 1
1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia [Publications Office, please insert the exact date: entry into force + 18 months] r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
1.  Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia ...* r., a w przypadku art. 6 do dnia ...** r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
__________________
* Data wejścia w życie + 18 miesięcy.
** Data wejścia w życie + 36 miesięcy.
Poprawka 84
Wniosek dotyczący dyrektywy
Artykuł 26
Przepis przejściowy
Przepis przejściowy
Państwa członkowskie mogą zezwolić, by następujące wyroby, które nie spełniają wymogów niniejszej dyrektywy, były wprowadzane do obrotu do dnia [Publications Office, please insert the exact date: entry into force + 24 months] r.:
Państwa członkowskie mogą zezwolić, by następujące wyroby, które nie spełniają wymogów niniejszej dyrektywy, były wprowadzane do obrotu do dnia ... *:
a)  wyroby tytoniowe
a)  wyroby tytoniowe
b)  wyroby zawierające nikotynę poniżej progu określonego w art. 18 ust. 1;
c)   wyroby ziołowe do palenia.
b)   wyroby ziołowe do palenia.
Państwa członkowskie mogą zezwolić, by produkty zawierające nikotynę, które nie spełniają wymogów niniejszej dyrektywy, były wprowadzane do obrotu do dnia ...**:
________________
* Data wejścia w życie + 24 miesiące.
** Data wejścia w życie + 36 miesięcy.
Poprawka 85
Wniosek dotyczący dyrektywy
Załącznik -I (nowy)
Załącznik -I
Dodatki zatwierdzone do stosowania w wyrobach tytoniowych
Chemiczna nazwa dodatku – funkcja – maksymalna dopuszczalna zawartość
Poprawka 86
Wniosek dotyczący dyrektywy
Załącznik I
Wykaz ostrzeżeń tekstowych
Wykaz ostrzeżeń tekstowych
(określonych w art. 9 i art. 10 ust. 1)
(określonych w art. 9 i art. 10 ust. 1)
1)  Palenie jest przyczyną 90 % przypadków raka płuc
1)  Palenie jest przyczyną 90 % przypadków raka płuc
2)  Palenie jest przyczyną raka jamy ustnej i gardła
2)  Palenie jest przyczyną raka jamy ustnej i gardła
2a)  Palenie jest przyczyną raka pęcherza
3)  Palenie niszczy płuca
3)  Palenie niszczy płuca
4)  Palenie jest przyczyną zawałów serca
4)  Palenie jest przyczyną zawałów serca
5)  Palenie jest przyczyną udarów i niepełnosprawności
5)  Palenie jest przyczyną udarów i niepełnosprawności
6)  Palenie jest przyczyną miażdżycy
6)  Palenie jest przyczyną miażdżycy
7)  Palenie zwiększa ryzyko utraty wzroku
7)  Palenie zwiększa ryzyko utraty wzroku
8)  Palenie niszczy zęby i dziąsła
8)  Palenie niszczy zęby i dziąsła
9)  Palenie może zabić Twoje nienarodzone dziecko
9)  Palenie może zabić Twoje nienarodzone dziecko
10)  Dym szkodzi Twoim dzieciom, rodzinie i przyjaciołom
10)  Dym szkodzi Twoim dzieciom, rodzinie i przyjaciołom
11)  Dzieci palaczy często idą w ślady rodziców
11)  Dzieci palaczy często idą w ślady rodziców
12)  Rzuć palenie – pomyśl o swoich najbliższych
12)  Rzuć palenie – zostań przy życiu dla swoich bliskich
13)  Palenie zmniejsza płodność
13)  Palenie zmniejsza płodność
14)  Palenie zwiększa ryzyko impotencji
14)  Palenie zwiększa ryzyko impotencji
14a)  Palenie może być przyczyną nagłej śmierci niemowląt
14b)  Palenie w czasie ciąży jest przyczyną przedwczesnych porodów
14c)  Bierne palenie może nasilać objawy astmy lub zapalenia opon mózgowych u dzieci

(1) Sprawa została odesłana do właściwej komisji w celu ponownego rozpatrzenia zgodnie z art. 57 ust. 2 akapit drugi regulaminu(A7-0276/2013).


Protokół uzgodniony między UE a Islamską Republiką Mauretańską ustalający uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową ***
PDF 198kWORD 35k
Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu ustalającego na okres dwóch lat uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie partnerskiej w sprawie połowów pomiędzy Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretańską (15777/2012 – C7-0419/2012 – 2012/0258(NLE))
P7_TA(2013)0399A7-0184/2013

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (15777/2012),

–  uwzględniając projekt Protokołu ustalającego na okres dwóch lat uprawnienia do połowów i rekompensatę finansową przewidziane w Umowie partnerskiej w sprawie połowów pomiędzy Unią Europejską a Islamską Republiką Mauretańską (15781/2012),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 43 ust. 2 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C7–0419/2012),

–  uwzględniając art. 81 oraz art. 90 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Rybołówstwa oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Budżetowej (A7–0184/2013),

1.  wyraża zgodę na zawarcie protokołu;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz parlamentowi Islamskiej Republiki Mauretańskiej.


Ludobójstwo ze względu na płeć: zaginione kobiety?
PDF 336kWORD 104k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie ludobójstwa ze względu na płeć: brakujące kobiety? (2012/2273(INI))
P7_TA(2013)0400A7-0245/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), w którym podkreśla się wartości wspólne państwom członkowskim, takie jak pluralizm, niedyskryminacja, tolerancja, sprawiedliwość, solidarność oraz równouprawnienie kobiet i mężczyzn, a także art. 8 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w którym określa się zasadę włączania problematyki płci w główny nurt życia społeczno-politycznego, stanowiąc, że we wszystkich swoich działaniach Unia zmierza do zniesienia nierówności oraz wspierania równouprawnienia mężczyzn i kobiet,

–  uwzględniając art. 19 TFUE dotyczący zwalczania wszelkiej dyskryminacji ze względu na płeć,

–  uwzględniając art. 23 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,

–  uwzględniając Konwencję ONZ z dnia 18 grudnia 1979 r. w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW),

–  uwzględniając deklarację pekińską oraz platformę działania przyjętą na IV Światowej Konferencji w sprawie Kobiet, która odbyła się w Pekinie w dniu 15 września 1995 r. oraz swe rezolucje z dnia 18 maja 2000 r.(1), 10 marca 2005 r. (Pekin + 10)(2) oraz 25 lutego 2010 r. (Pekin + 15)(3),

–  uwzględniając milenijne cele rozwoju (MCR) przyjęte na Szczycie Milenijnym ONZ we wrześniu 2000 r., w szczególności MCR dotyczący propagowania równości płci i równouprawnienia kobiet jako warunku wstępnego do likwidacji głodu, ubóstwa i chorób, wprowadzenia równości na wszystkich poziomach nauczania i we wszystkich dziedzinach pracy, równego zarządzania zasobami i równej reprezentacji w życiu publicznym i politycznym,

–  uwzględniając europejski pakt na rzecz równouprawnienia płci (2011–2020) przyjęty przez Radę Europejską w marcu 2011 r.,

–  uwzględniając Konsensus europejski w sprawie rozwoju,

–  uwzględniając europejską konwencję o prawach człowieka i biomedycynie,

–  uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w sprawie promowania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego, w sprawie kary śmierci, tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania, w sprawie obrońców praw człowieka, a także w sprawie dialogów na temat praw człowieka z państwami spoza UE, promowania i ochrony praw dziecka, a także w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i zwalczania wszelkich form dyskryminacji kobiet ,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 2 grudnia 1998 r., w których stanowi się, że roczna ocena wdrażania pekińskiej platformy działania opierać się będzie na kryteriach ilościowych i jakościowych oraz poziomach odniesienia,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 2 i 3 czerwca 2005 r., w których wzywa się państwa członkowskie i Komisję do wzmocnienia mechanizmów instytucjonalnych służących wspieraniu równouprawnienia płci i stworzenia ram umożliwiających ocenę realizacji pekińskiej platformy działania w celu zapewnienia monitorowania postępów w bardziej spójny i systematyczny sposób,

–  uwzględniając konkluzje Rady z dnia 5 i 6 grudnia 2007 r. w sprawie przeglądu realizacji pekińskiej platformy działania przez instytucje UE i państwa członkowskie, a także załączone do niej sprawozdanie opracowane przez prezydencję portugalską i potwierdzające wskaźniki dotyczące kobiet i ubóstwa,

–  uwzględniając opracowaną przez Komisję „Strategię na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015” przedstawioną w dniu 21 września 2010 r. oraz załączony do niej dokument roboczy służb Komisji w sprawie działań zmierzających do wdrożenia strategii,

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji dotyczący unijnego planu działania w sprawie równouprawnienia płci oraz uwłasnowolnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju (2010–2015),

–  uwzględniając wspólną deklarację ministrów UE ds. równouprawnienia płci z dnia 4 lutego 2005 r. w ramach przeglądu pekińskiej platformy działania po 10 latach, w której ponownie potwierdzono między innymi zdecydowane poparcie i zaangażowanie na rzecz pełnej i skutecznej realizacji pekińskiej platformy działania,

–  uwzględniając konkluzje przyjęte w dniu 15 marca 2013 r. podczas 57. sesji Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet, w których po raz pierwszy w międzynarodowym tekście wyraźnie uznano zjawisko zabójstw ze względu na płeć lub „kobietobójstw”,

–  uwzględniając opracowane w 2011 roku międzyagencyjne oświadczenie zatytułowane „Zapobieganie praktykom wyboru płci uwarunkowanym postrzeganiem płci w ujęciu społeczno-kulturowym”, przedstawione przez Biuro Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka (OHCHR), Fundusz Ludnościowy Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNFPA), Fundusz ONZ na rzecz Dzieci (UNICEF), Jednostkę ONZ ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet (UN WOMEN) i Światową Organizację Zdrowia (WHO),

–  uwzględniając program działania i deklarację Międzynarodowej Konferencji ONZ na rzecz Ludności i Rozwoju, która odbyła się w Kairze w 1994 r., kluczowe działania mające na celu ich dalsze wdrażanie, a także rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 65/234 w sprawie działań następczych po Międzynarodowej Konferencji ONZ na rzecz Ludności i Rozwoju po 2014 r. (grudzień 2010 r.),

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie równości płci oraz równouprawnienia kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju(4), w szczególności jej ustęp 37,

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz polityki UE w tym zakresie(5), w szczególności jej ustęp 76, w którym podkreślono konieczność eliminowania wszelkich form dyskryminacji i przemocy wobec kobiet i dziewcząt, w tym aborcję podyktowaną płcią dziecka,

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie(6),

–  uwzględniając swą rezolucję z dnia 11 października 2007 r. w sprawie zabójstw kobiet (kobietobójstwa) w Ameryce Środkowej i Meksyku oraz roli Unii Europejskiej w zwalczaniu tego zjawiska(7),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0245/2013),

A.  mając na uwadze, że termin „ludobójstwo ze względu na płeć” jest płciowo neutralnym określeniem służącym do opisania procederu systematycznego, celowego i uwarunkowanego płciowo masowego zabijania ludzi o określonej płci, co stanowi coraz bardziej palący i rzadko sygnalizowany problem w szeregu krajów; mając na uwadze, że w sprawozdaniu tym analizuje się szczególnie przyczyny, aktualne tendencje, konsekwencje i sposoby walki z praktykami selekcji płci uwarunkowanymi postrzeganiem płci w ujęciu społeczno-kulturowym, które przyjmują również formy dzieciobójstwa i przemocy poprzez selekcję ze względu na płeć (do określenia zabijania kobiet i dziewcząt, jako najbardziej ekstremalnego wyrazu dyskryminacji i przemocy wobec kobiet stosowano inne terminy, takie jak kobietobójstwo, którego dotyczy specjalne sprawozdanie Parlamentu(8));

B.  mając na uwadze, że mimo wprowadzenia w ostatnim czasie przepisów zakazujących praktyk w zakresie selekcji płci, dziewczęta są w dalszym ciągu w nieproporcjonalnym stopniu ofiarami bezwzględnej dyskryminacji płciowej, która obejmuje nierzadko także nienarodzone płody płci żeńskiej, które są poddawane aborcji, porzucane lub zabijane tylko ze względu na ich płeć;

C.  mając na uwadze szacunki, które wskazują, że już w roku 1990 skutkiem selekcji płci była luka demograficzna w obrębie populacji światowej obejmująca ponad 100 mln kobiet(9); mając na uwadze, że według najnowszych szacunków liczba kobiet, których „brakuje” w populacji światowej, wzrosła do niemal 200 mln(10);

D.  mając na uwadze, że ludobójstwo ze względu na płeć stanowi globalny problem nie tylko w Azji i Europie, lecz także w Ameryce Północnej, Afryce i Ameryce Łacińskiej; mając na uwadze, że selekcja płci jest zjawiskiem powszechnym, a ciężarne kobiety celowo lub pod naciskiem decydują się nie rodzić dziewczynek, ponieważ dziewczynki są uważane za obciążenie dla społeczeństwa;

E.  mając na uwadze wyjątkowe zaburzenie wskaźników struktury płci na terenie Azji, w szczególności w Chinach, Indiach i Wietnamie; mając na uwadze, że w roku 2012 w Chinach na każde 100 dziewczynek rodziło się 113 chłopców, a w Indiach i Wietnamie na każde 100 dziewczynek rodziło się 112 chłopców(11);

F.  mając na uwadze, że w niektórych państwach Europy wskaźniki struktury płci są wyjątkowo zaburzone, co potwierdzają dane z roku 2012, według których w Albanii, Armenii, Azerbejdżanie i Gruzji na każde 100 dziewczynek rodziło się 112 chłopców(12);

G.  mając na uwadze, że praktyka ludobójstwa ze względu na płeć jest najczęściej głęboko zakorzeniona w kulturach, dla których charakterystyczne są preferowanie synów, brak równouprawnienia, uporczywa dyskryminacja i utrzymujące się stereotypy wobec córek, a w niektórych przypadkach występuje też w krajach stosujących politykę rządową opartą na przymusie;

H.  mając na uwadze, że zjawisko preferowania synów jest głęboko zakorzenione, stanowi część wieloletnich tradycji i pozostaje związane z kwestiami takimi, jak dziedziczenie majątku, uzależnienie starzejących się rodziców od wsparcia ekonomicznego i bezpieczeństwa zapewnianego przez synów, przedłużenie nazwiska i linii rodowej oraz chęć uniknięcia kłopotów finansowych przez zaoszczędzenie na tradycyjnie wysokich kosztach posagu wręczanego córkom;

I.  mając na uwadze, że nieodpowiednie systemy zabezpieczenia społecznego i programy ubezpieczania rodzin mogą w niektórych kulturach w sposób zwodniczy prowadzić do zjawiska preferowania synów oraz praktyk w zakresie selekcji płci;

J.  mając na uwadze, że praktyki w zakresie selekcji płci prowadzą do naruszenia równowagi płci w obrębie społeczeństw, powodują zniekształcenie wskaźników struktury płci, a także wywierają skutki gospodarcze i społeczne; mając na uwadze, że brak równowagi płci w postaci nadmiaru mężczyzn w dłuższej perspektywie czasowej wpływa negatywnie na stabilność społeczną, prowadząc do ogólnego wzrostu przestępczości, frustracji, przemocy, handlu ludźmi, niewolnictwa seksualnego wykorzystywania, prostytucji i gwałtów;

K.  mając na uwadze, że patriarchalna kultura stałego preferowania synów nie tylko utrwala stereotypy i pogłębia deficyt demokracji oraz nierówności między płciami, lecz także dyskryminuje kobiety, a tym samym utrudnia im pełne korzystanie z dobrodziejstw równego traktowania oraz równych szans we wszystkich dziedzinach życia;

L.  mając na uwadze, że fakt występowania praktyk w zakresie selekcji płci, wyższych wskaźników śmiertelności wśród małych dziewczynek oraz niższej niż wśród chłopców liczby zapisów dziewczynek do szkół może sugerować dominację w niektórych społeczeństwach kultury preferowania synów, dlatego też w tym kontekście istotne jest przeanalizowanie oraz wskazanie, czy tego rodzaju zjawiskom towarzyszą dalsze przejawy deficytu demokracji w odniesieniu do dziewczynek, takie jak pogorszenie ich dostępu do wyżywienia, edukacji, opieki zdrowotnej, urządzeń sanitarnych, zdatnej do picia wody, opieki medycznej i wsparcia socjalnego, w celu określenia skutecznych metod zwalczania tych zjawisk;

M.  mając na uwadze, że problem deficytu demokracji wśród kobiet w wielu krajach nie może zostać rozwiązany z uwagi na brak wiarygodnych danych statystycznych dotyczących monitorowania narodzin i zgonów;

N.  mając na uwadze, że uwłasnowolnienie kobiet pomoże w promowaniu zmian zachowań i zmian społecznych potrzebnych do wyeliminowania praktyk selekcji płci w dłuższej perspektywie czasowej;

O.  mając na uwadze, że wyeliminowanie praktyk selekcji płci to złożony proces, który wymaga zastosowania szeregu wzajemnie powiązanych strategii i metod, w tym organizacji specjalistycznych szkoleń dla przedstawicieli personelu medycznego, aby mogli oni doradzać w kwestii praktyk selekcji płci i zapobiegać takim praktykom w UE i na całym świecie;

P.  mając na uwadze, że działania budujące wsparcie, środki polityczne oraz wzorcowe praktyki, takie jak prowadzona w Chinach kampania „Care for Girls”, która jest ukierunkowana na pogłębianie świadomości wartości dziewcząt, a także realizowany w Indiach program „Balika Samriddhi Yojana”, w ramach którego udziela się dotacji na kształcenie dziewcząt z ubogich rodzin, są niezbędne do zmiany nastawienia wobec dziewcząt i kobiet;

Q.  mając na uwadze znaczący sukces Korei Południowej jako państwa, w którym zniwelowano niekorzystne zjawisko wysoce zakłóconej struktury płci, doprowadzając do obniżenia wskaźnika liczby urodzeń chłopców z poziomu 114 chłopców na każde 100 dziewczynek w roku 1994 do poziomu 107 chłopców na każde 100 dziewczynek w roku 2010(13);

1.  podkreśla, że ludobójstwo ze względu na płeć jest poważnym przypadkiem naruszenia praw człowieka i przestępstwem, które wymusza podjęcie skutecznych działań zmierzających do zajęcia się wszystkimi głównymi przyczynami kultury patriarchatu i wykorzenienia ich;

2.  podkreśla, że wszystkie państwa i rządy zobowiązane są promować i chronić prawa człowieka oraz zapobiegać dyskryminacji, co jest podstawą działań na rzecz wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet;

3.  wzywa rządy do opracowania i zastosowania środków powodujących głęboką zmianę mentalności i stosunku do kobiet, jak również do zwalczania szkodliwych przekonań i zachowań, które podtrzymują przemoc wobec kobiet;

4.  wzywa rządy do wyraźnego uznania kobietobójstwa lub ludobójstwa ze względu na płeć za zbrodnię, a w konsekwencji do opracowania i zastosowania środków prawnych umożliwiających przeprowadzenie śledztwa w przypadku kobietobójstwa, aby agresorzy zostali postawieni przed sądem, a kobiety, którym udało się przeżyć, miały łatwy dostęp do służby zdrowia i długoterminowego wsparcia;

5.  podkreśla, że w rozumieniu Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz deklaracji pekińskiej i platformy działania wszelkie naciski wywierane na kobietę przez rodzinę lub społeczeństwo w celu przeprowadzenia aborcji ze względu na płeć stanowią przypadki przemocy fizycznej i psychologicznej;

6.  zwraca uwagę, że wyplenienie praktyk selekcji ze względu na płeć to skomplikowany proces wymagający przyjęcia szeregu wzajemnie powiązanych podejść i metod, od zbadania przyczyn leżących u źródła tych praktyk oraz czynników kulturowych i społeczno-gospodarczych krajów, w których preferuje się synów/mężczyzn, po prowadzenie kampanii na rzecz praw i statusu dziewcząt i kobiet oraz wprowadzanie przepisów i regulacji w tym zakresie; w szerszym kontekście uważa, że jedynym trwałym sposobem zapobieżenia dalszemu rozwijaniu praktyk selekcji płci jest propagowanie równej wartości obu płci w każdym społeczeństwie;

7.  podkreśla potrzebę wspierania dogłębnych analiz i badań naukowych dotyczących głównych przyczyn praktyk w zakresie selekcji płci w celu propagowania badań tych charakterystycznych dla niektórych krajów zwyczajów i tradycji, które mogą prowadzić do selekcji płci, oraz badań społecznych konsekwencji selekcji płci, a także wzywa Komisję do podjęcia działań w tym względzie;

8.  apeluje o szczegółowe przeanalizowanie motywów finansowych i gospodarczych leżących u podstaw praktyk selekcji opartej na płci i przyczyniających się do nich; wzywa ponadto rządy do aktywnego zajęcia się obciążeniami, jakie mogą spoczywać na rodzinach, a tym samym prowadzić do zjawiska nadwyżki mężczyzn;

9.  podkreśla znaczenie opracowania przepisów zwalczających selekcję w oparciu o płeć, które powinny obejmować pakiety ochrony socjalnej dla kobiet, lepsze monitorowanie wdrażania obowiązujących przepisów i silniej skupiać się na kulturowych i społeczno-gospodarczych przyczynach tego zjawiska, aby zająć się jego rozwiązaniem w trwały i całościowy sposób, utrzymując przy tym w mocy równouprawnienie płci i zachęcając do czynnego udziału ze strony społeczeństwa obywatelskiego;

10.  wzywa rządy do wyeliminowania deficytów demokracji i próżni legislacyjnych, do walki z utrzymującymi się przejawami dyskryminacji dziewczynek, do zapewnienia kobietom prawa dziedziczenia, do egzekwowania krajowych przepisów gwarantujących równość kobiet i mężczyzn wobec prawa we wszystkich dziedzinach życia, a także do uwłasnowolnienia dziewcząt i kobiet w wymiarze gospodarczym, edukacyjnym i politycznym;

11.  wzywa Komisję do wspierania i stymulowania wszelkich inicjatyw zmierzających do propagowania świadomości na temat dyskryminacji ze względu na płeć, w tym ludobójstwa ze względu na płeć, a także do znalezienia skutecznych środków walki z tym zjawiskiem poprzez poradnictwo, pomoc, wykorzystanie odpowiednich strategii politycznych i finansowania, w ramach swoich stosunków zewnętrznych, pomocy humanitarnej i włączania problematyki płci w główny nurt życia społeczno-politycznego;

12.  zwraca uwagę, że niepowodzenie w uwłasnowolnieniu kobiet i dziewcząt, jak również niepodejmowanie wysiłków, by zmienić normy i struktury społeczne, mają poważne konsekwencje prawne, etyczne, zdrowotne oraz w zakresie praw człowieka i w skali długoterminowej mogą pociągnąć za sobą katastrofalne skutki przynoszące szkodę społeczeństwom, które się tego dopuszczają;

13.  podkreśla, że według kilku badań brak równowagi płciowej mógłby prowadzić do nasilenia się nielegalnego handlu dla celów zawarcia małżeństwa lub wykorzystywania seksualnego, przemocy wobec kobiet, małżeństw dzieci i małżeństw przedwczesnych lub pod przymusem, oraz do HIV/AIDS i innych chorób przenoszonych drogą płciową, zagrażając tym samym stabilności i bezpieczeństwu społecznemu, zagrażający tym samym stabilności i bezpieczeństwu społecznemu; domaga się zatem wyczerpującego przeglądu ewentualnych konsekwencji, jakie niesie za sobą postępująca nadwyżka mężczyzn dla zdrowia, gospodarki i bezpieczeństwa;

14.  wspiera odpowiednie reformy oraz procesy stałego monitorowania i skutecznego wdrażania przepisów gwarantujących równouprawnienie płci oraz zakazujących dyskryminacji, szczególnie w krajach o niskim lub średnim dochodzie lub będących w okresie transformacji;

15.  wzywa Komisję do podjęcia intensywnych działań na rzecz zapobiegania praktykom selekcji płci uwarunkowanym postrzeganiem płci w ujęciu społeczno-kulturowym, które nie będą przejawiały się nakładaniem ograniczeń w dostępie do usług i technik medycznych w dziedzinie zdrowia rozrodczego, ale w promowaniu ich odpowiedzialnego wykorzystywania, a także do wprowadzenia i wzmocnienia wytycznych, do zapewnienia personelowi medycznemu specjalistycznego przeszkolenia w zakresie poradnictwa dotyczącego praktyk selekcji płci i zapobiegania im, z wyłączeniem rzadkich i uzasadnionych przypadków chorób genetycznych związanych z płcią, a także do zapobiegania wykorzystaniu i promowaniu rozwiązań technicznych w celu selekcji płci lub w celach komercyjnych;

16.  podkreśla, że ustawodawstwo w zakresie zarządzania praktykami selekcji płci lub ich ograniczania musi chronić prawo kobiet do dostępu do legalnych technologii i usług medycznych z zakresu zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego bez zgody małżonka, zapewnić efektywne wdrażanie przepisów i nakładanie odpowiednich sankcji na osoby łamiące prawo;

17.  zachęca rządy i środowisko medyczne do większego zaangażowania i ściślejszej współpracy, a także do wprowadzenia surowszych wytycznych dotyczących samoregulacji klinik i szpitali w celu aktywnego zapobiegania selekcji płci jako działalności prowadzonej dla korzyści finansowych;

18.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do identyfikowania klinik w Europie, które przeprowadzają aborcje ze względu na płeć, udostępnienia danych statystycznych na ten temat i opracowania godnych naśladowania praktyk w celu zapobiegania tym aborcjom;

19.  uznaje, że gwarantowanie i promowanie praw dziewcząt i kobiet przez zapewnienie im równych szans, szczególnie w dziedzinie edukacji i zatrudnienia, ma istotne znaczenie dla zwalczania seksizmu i utworzenia społeczeństwa, w którym faktycznie przestrzega się zasady równości kobiet i mężczyzn; podkreśla fakt, że poprawa poziomu wykształcenia, możliwości zatrudnienia i zintegrowanej opieki zdrowotnej, obejmującej usługi zdrowotne w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego dla kobiet, mają kluczowe znaczenie w dążeniach do wyeliminowania praktyk selekcji płci – od aborcji po dzieciobójstwo – a także dla osiągnięcia ogólnego wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się oraz ograniczenia ubóstwa; podkreśla, że uwłasnowolnienie kobiet oraz zaangażowanie mężczyzn stanowią klucz do zwalczania nierówności płciowej i promowania zmian zachowania i zmian społecznych, koniecznych do wyeliminowania w perspektywie długoterminowej praktyk selekcji w oparciu o płeć;

20.  w związku z tym wzywa Komisję do wspierania rozwoju takiego otoczenia edukacyjnego i społecznego, w którym obie płcie byłyby szanowane i traktowane na równi i w którym uznawałoby się na równi umiejętności i potencjał obu płci, bez stereotypów i przejawów dyskryminacji, przy jednoczesnym intensywniejszym włączania problematyki płci w główny nurt życia społeczno-politycznego oraz wzmacnianiu równych szans i równego partnerstwa;

21.  wzywa Komisję i odpowiednie organizacje międzynarodowe do wspierania programów edukacyjnych ukierunkowanych na równouprawnienie kobiet i umożliwiających im wzmocnienie poczucia własnej wartości, zdobycie wiedzy oraz podejmowanie decyzji dotyczących ich życia, zdrowia i zatrudnienia, a także pozwalających im na niezależność finansową;

22.  wzywa Komisję, ESDZ i rządy państw trzecich do opracowania kampanii uświadamiających i informujących w celu promowania zasady równouprawnienia kobiet i mężczyzn oraz do spowodowania wzrostu wrażliwości społecznej w stosunku do potrzeby wzajemnego poszanowania praw człowieka każdej osoby w związku, szczególnie pod względem prawa własności, prawa do pracy, do należytej opieki zdrowotnej, do sprawiedliwości i edukacji;

23.  przywołuje milenijne cele rozwoju oraz podkreśla, że dostęp do edukacji i opieki zdrowotnej, w tym do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz praw w tej dziedzinie, stanowi podstawowe prawo człowieka; podkreśla potrzebę poczynienia specjalnych i wyraźnych odniesień do ludobójstwa ze względu na płeć oraz kwestii związanych z selekcją płci w ramach dialogu i w sprawozdaniach dotyczących MCR, a także na innych międzynarodowych forach wymiany doświadczeń;

24.  podkreśla, że zdolność kobiet do korzystania z przysługujących im praw łączy się nierozerwalnie z ich zdolnością do indywidualnego podejmowania decyzji, niezależnie od ich małżonków, dlatego zagwarantowanie kobietom dostępu do edukacji, pracy, opieki zdrowotnej, swobodnego dostępu do antykoncepcji, do konta bankowego bez konieczności uzyskiwania zgody lub zezwolenia małżonka bądź innej osoby ma kluczowe znaczenie;

25.  wzywa rządy państw partnerskich do ograniczenia kosztów opieki zdrowotnej za leczenie dzieci, zwłaszcza dziewczynek, które niejednokrotnie umierają w wyniku złej lub nieodpowiedniej opieki, jaką otrzymują;

26.  wzywa rządy do polepszenia dostępu kobiet do opieki zdrowotnej, szczególnie dla kobiet w ciąży i matek, do edukacji, rolnictwa, kredytów i mikropożyczek, majątku oraz do zapewnienia im szans ekonomicznych;

27.  wzywa do położenia szczególnego nacisku na stworzenie warunków do wprowadzenia w krajach rozwijających się systemów opartych na solidarności, między innymi poprzez utworzenie funduszy emerytalnych, co doprowadzi do zmniejszenia obciążenia ekonomicznego rodzin i jednostek, ograniczając ich zależność od dzieci płci męskiej oraz występowanie zjawiska preferowania synów;

28.  zauważa, że praktyki w zakresie selekcji płci utrzymują się nawet w dostatnich regionach, których mieszkańców charakteryzuje wysoki poziom wykształcenia;

29.  zachęca do rozwoju mechanizmów wsparcia dla kobiet i rodzin, w ramach których kobiety mogłyby uzyskiwać informacje i porady na temat zagrożeń i niebezpieczeństw związanych z praktykami selekcji płci, a także otrzymywać pomoc w przypadku presji na usunięcie płodów płci żeńskiej;

30.  zachęca społeczeństwo obywatelskie oraz jednostki administracji publicznej do wspólnej organizacji kampanii informacyjnych i społecznych dotyczących negatywnych skutków praktyk selekcji płci, które mogą dotknąć matkę;

31.  wzywa Komisję do udzielenia wsparcia technicznego i finansowego innowacyjnym działaniom i programom edukacyjnym zmierzającym do zainicjowania debaty publicznej oraz szerszego uświadomienia równej wartości dziewcząt i chłopców, wykorzystując do tego wszystkie dostępne media i sieci społecznościowe w celu dotarcia do młodych ludzi, przywódców religijnych i duchowych, nauczycieli, liderów społeczności lokalnych i innych wpływowych osób oraz ich zaangażowania w celu zmiany uwarunkowanego kulturowo nastawienia do równouprawnienia płci w danym społeczeństwie i uwypuklenia potrzeby niedyskryminacyjnych zachowań;

32.  wzywa UE do zdecydowanego podkreślenia aspektu płci we wszystkich partnerstwach i rozmowach z krajami rozwijającymi się oraz do podkreślania w nich kwestii uwłasnowolnienia kobiet, jak stwierdzono w Konsensusie europejskim w sprawie rozwoju; uważa ponadto, że konieczne jest uwzględnianie aspektu płci na wszystkich etapach wsparcia budżetowego, m.in. przez promowanie dialogu ze stowarzyszeniami kobiet w krajach rozwijających się i poprzez wprowadzanie wskaźników w rozbiciu na płeć;

33.  wzywa władze zainteresowanych państw do wzmocnienia systemów monitorowania i zbierania danych statystycznych na temat wskaźników struktury płci, a także do podjęcia działań w celu usunięcia ewentualnych przypadków zakłócenia równowagi; wzywa w związku z tym do bliższej współpracy między UE, agencjami ONZ i innymi partnerami międzynarodowymi oraz rządami partnerskimi;

34.  wzywa Komisję i wszystkie zainteresowane strony do podjęcia niezbędnych działań ustawodawczych lub działań o innym charakterze w celu zagwarantowania penalizacji praktykowania przymusowych aborcji i chirurgicznych zabiegów przerywania ciąży ze względu na płeć w przypadku braku uprzedniej, świadomej zgody kobiety lub braku jej wiedzy na temat charakteru przeprowadzanej interwencji;

35.  wzywa rządy i wszystkie zainteresowane strony do zagwarantowania skutecznego wdrażania przepisów dotyczących selekcji płci oraz do zagwarantowania, by na osoby łamiące prawo nałożone zostały odpowiednie sankcje;

36.  wzywa Komisję do zacieśnienia współpracy z innymi organizacjami i instytucjami międzynarodowymi, takimi jak ONZ, WHO, UNICEF, OCHCHR, UNFPA i UN Women w celu podjęcia walki z praktykami selekcji płci oraz zwalczania ich głównych przyczyn we wszystkich krajach, a także do połączenia sił z rządami, parlamentami, zainteresowanymi stronami, środkami masowego przekazu, organizacjami pozarządowymi, organizacjami kobiecymi oraz innymi podmiotami społecznymi w celu podniesienia poziomu świadomości na temat ludobójstwa ze względu na płeć oraz sposobów zapobiegania temu procederowi;

37.  wzywa Komisję i ESDZ do współpracy z wyżej wymienionymi organizacjami międzynarodowymi w celu podjęcia walki z praktykami selekcji płci oraz zwalczania ich głównych przyczyn we wszystkich krajach, a także do połączenia sił z rządami, parlamentami, zainteresowanymi stronami, środkami masowego przekazu, organizacjami pozarządowymi, organizacjami kobiecymi oraz innymi podmiotami społecznymi w celu podniesienia poziomu świadomości na temat ludobójstwa ze względu na płeć oraz sposobów zapobiegania temu procederowi;

38.  wzywa Komisję oraz ESDZ, by dyskutując na temat pakietów pomocy humanitarnej, priorytetowo traktowały kwestię ludobójstwa ze względu na płeć w programie dialogu politycznego z zainteresowanymi państwami trzecimi, zlecając im nadanie priorytetowego charakteru działaniom zmierzającym do wykorzenienia ludobójstwa ze względu na płeć, a także podniesienie poziomu świadomości wokół tej kwestii oraz naciskając na zapobieganie temu procederowi;

39.  wzywa UE i jej kraje partnerskie do poprawy, poprzez współpracę na rzecz rozwoju, monitorowania i gromadzenia danych dotyczących struktury płci przy narodzinach oraz do podjęcia natychmiastowych działań w celu zwalczania możliwych zakłóceń równowagi; podkreśla, że międzynarodowe umowy handlowe oraz umowy o współpracy powinny zawierać klauzule dotyczące dyskryminacji ze względu na płeć.

40.  wzywa Unię Europejską do zastosowania podejścia opartego o ochronę praw człowieka, które obejmowałoby wszystkie prawa człowieka, oraz do uwzględnienia znaczenia promowania, poszanowania i wykonywania praw kobiet i dziewcząt, w tym praw seksualnych i reprodukcyjnych, oraz uwłasnowolnienia ich, a także równouprawnienia kobiet i mężczyzn jako warunków koniecznych do zwalczania problemu ludobójstwa ze względu na płeć, co byłoby istotną kwestią w programie polityki rozwoju po roku 2015;

41.  utrzymuje, że w kontekście wdrażania określonych klauzul dotyczących zakazu stosowania przymusu w dziedzinie seksualności i zdrowia reprodukcyjnego, sformułowanych przez Międzynarodową Konferencję w sprawie Ludności i Rozwoju (ICPD), która odbyła się w Kairze, w odniesieniu do prawnie wiążących międzynarodowych instrumentów praw człowieka, dorobku wspólnotowego UE oraz kompetencji politycznych Unii w tym zakresie, pomoc Unii nie może zostać udzielona żadnemu organowi, organizacji lub programowi, który wspiera lub uczestniczy w zarządzaniu wszelkimi działaniami, w ramach których dochodzi do naruszenia praw człowieka, takiego jak przymusowa aborcja, wymuszona sterylizacja kobiet i mężczyzn, określanie płci płodu w celu dokonania selekcji prenatalnej lub dzieciobójstwa;

42.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. C 59 z 23.2.2001, s. 258.
(2) Dz.U. C 320 E z 15.12.2005, s. 247.
(3) Dz.U. C 348 E z 21.12.2010, s. 11.
(4) Dz.U. C 66 E z 20.3.2009, s. 57.
(5) Dz.U. C 169 E z 15.6.2012, s. 81.
(6) Teksty przyjęte: P7_TA(2012)0503.
(7) Dz.U. C 227 E z 4.9.2008, s. 140.
(8) W dniu 11 październiku 2007 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie zabójstw kobiet (kobietobójstwa) w Ameryce Środkowej i Meksyku oraz roli Unii Europejskiej w zwalczaniu tego zjawiska. Parlament potępił ponownie to zjawisko w najnowszym rocznym sprawozdaniu dotyczącym praw człowieka przyjętym w grudniu 2010 r. O kobietobójstwie jest również mowa w wytycznych UE w sprawie przemocy wobec kobiet przyjętych przez Radę UE w grudniu 2008 r. W kwietniu 2009 r. prezydencja UE wydała oświadczenie, w którym z zadowoleniem przyjęła rozpoczęcie procesu w IACtHR, zaś w czerwcu 2010 r. wysoka przedstawiciel UE Catherine Ashton wydała w imieniu UE oświadczenie, w którym wyraziła zaniepokojenie zjawiskiem kobietobójstwa w Ameryce Łacińskiej, potępiając wszelkie formy przemocy uwarunkowanej płcią oraz odrażającą zbrodnię kobietobójstwa i z radością przyjęła wyrok IACtHR.
(9) Amartya Sen, More Than 100 Million Women Are Missing (Brakuje ponad 100 milionów kobiet), The New York Review of Books, Vol. 37, No. 20, (20 grudnia 1990 r.), tekst dostępny pod adresem: http://www.nybooks.com/articles/3408
(10) Arkusze informacyjne ONZ: International Women’s Day 2007 (Międzynarodowy Dzień Kobiet 2007), publikacja dostępna pod adresem: http://www.un.org/events/women/iwd/2007/factsfigures.shtml
(11) Mapa świata według wskaźników struktury płci przy narodzinach: http://en.worldstat.info/World/List_of_countries_by_Sex_ratio_at_birth
(12) http://en.worldstat.info/World/List_of_countries_by_Sex_ratio_at_birth
(13) UNFPA, Sprawozdanie z międzynarodowych warsztatów dotyczących zniekształceń wskaźników struktury płci przy narodzinach: Addressing the Issue and the Way Forward, październik 2011 r.


Ograniczenia budżetowe dla władz regionalnych i lokalnych w odniesieniu do funduszy strukturalnych UE
PDF 386kWORD 86k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie skutków ograniczeń budżetowych nałożonych na władze regionalne i lokalne w związku z wydatkami z funduszy strukturalnych UE w państwach członkowskich (2013/2042(INI))
P7_TA(2013)0401A7-0269/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 28 i 29 czerwca 2012 r.(1),

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 14 i 15 marca 2013 r.(2),

–  uwzględniając bieżące negocjacje międzyinstytucjonalne dotyczące przyszłej polityki spójności i wieloletnich ram finansowych,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 listopada 2012 r. zawierającą zalecenia dla Komisji dotyczące sprawozdania przewodniczących Rady Europejskiej, Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i Eurogrupy pt. „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej”(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2011 r. w sprawie europejskiej agendy miejskiej i jej przyszłości w polityce spójności(4),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny wstępnych planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich strefy euro(5),

–  uwzględniając swoje stanowisko z dnia 12 marca 2013 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej(6),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2009 r. w sprawie polityki spójności: inwestowanie w realną gospodarkę(7),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2013 r. w sprawie konkluzji ze szczytu Rady Europejskiej w dniach 7–8 lutego 2013 r. dotyczących wieloletnich ram finansowych(8),

–  uwzględniając projekt opinii Komitetu Regionów z dnia 6 marca 2013 r. pt. „Synergia między inwestycjami prywatnymi a finansowaniem publicznym na szczeblu lokalnym i regionalnym – partnerstwo w zakresie rozwoju gospodarczego i dobrobytu”,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 1 lutego 2013 r. w sprawie „Osiągania większej synergii między budżetami unijnym, krajowym i władz niższego szczebla”,

–  uwzględniając notatkę Komitetu Regionów z 2012 r. w sprawie „Wpływu oszczędności budżetowych na lokalne finanse i inwestycje”,

–  uwzględniając notę Europejskiego Banku Inwestycyjnego z dnia 14 grudnia 2012 r. w sprawie „Wpływu recesji z lat 2008–2009 na konwergencję regionalną UE”(9),

–  uwzględniając dokumenty okazjonalne Komisji z grudnia 2012 r. w sprawie „Jakości wydatków publicznych w UE”(10),

–   uwzględniając światową prognozę gospodarczą Międzynarodowego Funduszu Walutowego z października 2012 r.,

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego i opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A7-0269/2013),

A.  mając na uwadze, że światowy kryzys gospodarczy i finansowy negatywnie wpłynął na spójność społeczną, gospodarczą i terytorialną w UE, przyczyniając się do zwiększenia bezrobocia, zmniejszenia PKB i zwiększenia różnic regionalnych i deficytu budżetowego na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;

B.  mając na uwadze, że istnieją duże różnice w przebiegu czasowym i stopniu nasilenia kryzysu w poszczególnych regionach UE, które ujawniają wcześniej istniejące wady strukturalne, przyczyniając się do poważnego spadku tempa wzrostu PKB, rekordowego poziomu bezrobocia, znacznej pauperyzacji najbardziej wrażliwych grup społecznych, pogorszenia się warunków prowadzenia działalności gospodarczej i spadku zaufania konsumentów;

C.  mając na uwadze, że ze względu na spadek szacowanej zdolności kredytowej władz regionalnych i rządów krajowych banki i rynki finansowe są coraz bardziej niechętne do udzielania pożyczek;

D.  mając na uwadze, że obecnie za najlepsze rozwiązanie uznaje się pakt na rzecz wzrostu gospodarczego, który umożliwia znaczne inwestycje na skalę wspólnotową, ze względu na nieskuteczność paktu fiskalnego w walce z kryzysem oraz że istnieje obecnie zgoda co do tego, że oszczędności fiskalne, cięcia budżetowe i ograniczanie inwestycji nie skutkują ożywieniem gospodarczym i nie stworzą sprzyjających warunków dla tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego;

E.  mając na uwadze, że celem europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych jest promowanie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej w całej UE, zmniejszanie różnic między poszczególnymi regionami, promowanie konwergencji i stymulowanie rozwoju gospodarczego, zatrudnienia i postępu społecznego poprzez efektywne inwestycje;

F.  mając na uwadze, że europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne są również przeznaczone do wspierania inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu i konkurencyjności, wpływając dzięki temu pozytywnie na relację deficytu do PKB;

G.  mając na uwadze, że ogólnounijne załamanie finansów publicznych wywołane przez kryzys związany z długiem państwowym spowodowało upowszechnienie się polityki oszczędności; mając na uwadze, że wprowadzenie polityki oszczędności bardzo negatywnie wpłynęło na finanse lokalne, przyczyniając się do ograniczenia lub zmiany niektórych pozycji budżetowych i poważnie zagrażając zdolnościom finansowania lub współfinansowania efektywnych inwestycji ze strony władz krajowych, regionalnych i lokalnych;

H.  mając na uwadze, że tylko kilka państw zdecydowało się kontynuować wsparcie finansowe dla lokalnych inwestycji, a pozostałe państwa w obliczu kryzysu związanego z długiem państwowym postanowiły zamrozić lub ograniczyć pomoc finansową na rzecz inwestycji władz lokalnych, często centralizując lub wprowadzając wewnętrzne przepisy paktu stabilności, które doprowadziły do znacznego ograniczenia inwestycji;

I.  mając na uwadze, że jeden z największych problemów, z jakimi mierzą się obecnie władze lokalne i regionalne stanowią poważne cięcia budżetowe w istotnych dziedzinach i sektorach;

J.  mając na uwadze, że władze regionalne są kluczowymi podmiotami w ramach rozwoju regionalnego: odpowiadają one za 60 % inwestycji publicznych i 38 % skonsolidowanych wydatków rządowych na „sprawy gospodarcze”, czyli za większość wydatków, które mogą mieć wpływ na rozwój regionalny, takich jak wydatki na handel, zatrudnienie, rolnictwo, transport czy badania i rozwój;

K.  mając na uwadze, że w UE inwestycje odgrywały rolę zmiennej dostosowawczej w dwóch trzecich państw, częściowo dzięki działaniom podjętym w 2009 r. na rzecz zwalczania kryzysu; mając na uwadze, że poziom inwestycji bezpośrednich spadł w 2011 r. w porównaniu do 2010 r. w 17 państwach członkowskich, z czego o ponad 10% w dziesięciu krajach w 2011 r. (Austria, Łotwa, Republika Czeska, Słowacja, Bułgaria, Portugalia, Grecja, Węgry i Hiszpania); mając na uwadze ciągły spadek inwestycji trwający od 2010 r. (dotacje rządowe na inwestycje zmniejszyły się o -8,7%) i prawdopodobieństwo wystąpienia efektu negatywnej spirali;

L.  mając na uwadze, że poziom zadłużenia władz regionalnych jest znacznie niższy od poziomu zadłużenia podmiotów krajowych;

M.  mając na uwadze, że od władz regionalnych wymaga się udziału w działaniach konsolidacyjnych i ograniczania deficytu i długu przy jednoczesnym pogorszeniu się warunków kredytowania słabszych finansowo rządów regionalnych;

N.  mając na uwadze, że inwestycje publiczne są kluczowe z punktu widzenia włączenia społecznego, a potrzeby inwestycyjne mają kluczowe znaczenie dla wielu ważnych sektorów gospodarki UE, takich jak rynek pracy, infrastruktura, badania i innowacje, MŚP;

O.  mając na uwadze, że po okresie zwiększonej konwergencji w UE w latach 2000–2007 recesja doprowadziła do znacznego osłabienia tempa konwergencji; mając na uwadze, że regiony, które zostały w największym stopniu dotknięte skutkami kryzysu, to regiony o wysokim odsetku niezrównoważonych i spekulacyjnych inwestycji oraz posiadające silnie rozwinięte sektory produkcji eksportowej;

P.  mając na uwadze, że mechanizm wykorzystania środków z funduszy strukturalnych UE zakłada, że Komisja może dokonywać płatności pośrednich jedynie w oparciu o deklaracje wydatków już poniesionych w państwach członkowskich;

Q.  mając na uwadze, że krajowe współfinansowanie publiczne z funduszy strukturalnych w UE 27 w odniesieniu do okresu programowania 20072013 wynosi około 132 mld EUR oraz że kwota ta stanowi niezbędne minimum umożliwiające zarówno prawidłowe wykorzystanie funduszy strukturalnych, jak i odpowiednią jakość inwestycji, zwiększając prawo własności i odpowiedzialność w wykorzystywaniu funduszy UE;

R.  mając na uwadze, że publiczne współfinansowanie programów wspieranych w ramach polityki spójności może być zagrożone ze względu na brak elastycznego podejścia przy wdrażaniu paktu stabilności i wzrostu, ograniczając w ten sposób wkład polityki spójności w poprawę konkurencyjności i w przezwyciężenie obecnego kryzysu;

Uwagi ogólne

1.  zauważa z niepokojem wyraźną tendencję wzrostu nierówności regionalnych w dzisiejszej UE, z wieloma stosunkowo biednymi regionami w grupie nowych państw członkowskich oraz w Europie Południowej oraz z większością bogatych regionów w Europie Środkowej i Północnej, a nawet w obrębie państw członkowskich i regionów; podkreśla w tym kontekście pierwszorzędne znaczenie polityki spójności UE, będącej głównym instrumentem inwestycyjnym na rzecz konwergencji i zrównoważonego rozwoju w UE;

2.  podkreśla, że gospodarka lokalna stanowi kluczowy czynnik w procesie odradzania się społeczności lokalnych, co ma istotne znaczenie w obecnej sytuacji kryzysu; podkreśla w tym kontekście ekonomiczny i społeczny wpływ gospodarki społecznej na poprawę spójności społecznej na szczeblu lokalnym; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia możliwości finansowania gospodarki społecznej w ramach funduszy strukturalnych na lata 2014–2020;

3.  podkreśla znaczenie polityki spójności jako głównego instrumentu inwestycyjnego Unii, odgrywającego kluczową rolę w walce z kryzysem oraz w redukcji zaburzeń równowagi i prowadzącego UE i jej regiony na ścieżkę zrównoważonego rozwoju; podkreśla szczególną rolę Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) we wspieraniu inwestycji społecznych i realizacji strategii „Europa 2020”, w szczególności poprzez wkład na rzecz wysokiego poziomu trwałego zatrudnienia i wydajności, a jednocześnie poprzez skuteczną walkę z ubóstwem i wykluczeniem społecznym oraz zwiększanie spójności społecznej; w związku z tym podkreśla znaczenie zapewnienia, w kontekście negocjacji w sprawie WRF, wystarczających środków budżetowych na rzecz funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, zwracając szczególną uwagę na kluczową rolę ich udziału w inwestycjach w takich sektorach, jak zatrudnienie, innowacje, zrównoważony rozwój, gospodarka niskoemisyjna i wsparcie dla MŚP;

4.  zwraca uwagę, że polityka spójności okazała się skuteczna w walce z kryzysem poprzez dostosowywanie swoich strategii politycznych i instrumentów finansowania, pozwalając tym samym na większą elastyczność i znacząco wpływając na obszary, w których inwestycje są potrzebne w celu modernizacji gospodarki i poprawy konkurencyjności oraz zmniejszania rozbieżności geograficznych;

Zdolności w zakresie finansowania regionów UE i synergie na szczeblu regionalnym, krajowym i unijnym

5.  podkreśla rolę, jaką odgrywają niektóre władze regionalne w ponownym równoważeniu budżetu poprzez utrzymywanie poziomu inwestycji publicznych i współfinansowanie nowych przedsięwzięć oraz zapewnianie efektu dźwigni, zwłaszcza w przypadku niskiego poziomu inwestycji prywatnych; podkreśla, że w czasach recesji i słabego wzrostu gospodarczego udzielanie zrównoważonych zamówień publicznych oraz zdolność finansowania lub współfinansowania i zaciągania zobowiązań na inwestycje mają kluczowe znaczenie dla utrzymania potencjału wzrostu;

6.  wyraża swe zaniepokojenie przedłużającym się stosowaniem środków oszczędnościowych i ścisłych przepisów w zakresie zarządzania gospodarczego wprowadzonych w 2011 r. i 2012 r., które w konsekwencji oznaczają zwiększenie presji na budżety publiczne oraz wprowadzanie cięć, a także grożą zmniejszeniem zakresu lokalnych strategii politycznych ukierunkowanych na realizację strategii „Europa 2020”;

7.  podkreśla potrzebę przywrócenia i poprawy zdolności finansowych na szczeblu regionalnym oraz zapewnienia odpowiedniej pomocy technicznej, szczególnie we wdrażaniu złożonych wspólnych projektów lokalnych, w celu zabezpieczenia inwestycji publicznych przeznaczonych na finansowanie programów i projektów ukierunkowanych na pobudzenie zrównoważonego wzrostu gospodarczego, walkę z wykluczeniem społecznym i przywracanie tkanki społecznej, zapewnianie odpowiedniej służby zdrowia i usług socjalnych oraz miejsc pracy, zwłaszcza na szczeblu regionalnym i lokalnym; wskazuje, że dodatkowy przydział o specjalnym przeznaczeniu na regiony najbardziej oddalone nie powinien podlegać koncentracji tematycznej i być wykorzystywany do zrekompensowania dodatkowych kosztów związanych z charakterystycznymi cechami i ograniczeniami, o których mowa w art. 349 TFUE, poniesionych przez regiony najbardziej oddalone; zauważa ponadto, że dodatkowy przydział o specjalnym przeznaczeniu może być wykorzystywany jako wsparcie finansowania pomocy operacyjnej i wydatków obejmujących zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych oraz zamówień na usługi publiczne w regionach najbardziej oddalonych;

8.  podkreśla potrzebę dalszego wzmacniania zdolności administracyjnych władz regionalnych i lokalnych oraz podejmowania dalszych wysiłków na rzecz zmniejszania biurokracji, która wywiera również negatywny wpływ na te władze jako beneficjentów i ogranicza ich zdolność do wdrażania projektów finansowanych przez UE;

9.  zwraca się do instytucji o poprawienie istniejących przepisów, aby regiony niektórych państw członkowskich szczególnie dotkniętych kryzysem finansowym mogły nadal zwiększać ich zdolności absorpcji środków z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności oraz by zapobiegły przewidywanemu ogromnemu umorzeniu środków;

10.  wzywa do dalszego upraszczania przepisów oraz zwiększania elastyczności i przejrzystości w programowaniu i zarządzaniu funduszami strukturalnymi, co umożliwi lepszą realizację projektów oraz szybsze i bardziej stosowne reagowanie na wyzwania i zagrożenia społeczne;

11.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji z 2012 r. w sprawie finansów publicznych w UGW, a zwłaszcza rozdział poświęcony decentralizacji fiskalnej w UE, w którym podkreślono skuteczność federalistycznego modelu fiskalnego, zgodnie z którym obowiązki związane z wydatkami oraz ze zwiększaniem dochodów spadają na władze regionalne; zwraca się do Komisji z prośbą o włączenie rozdziału dotyczącego stanu finansów publicznych i reform na szczeblu regionalnym w przyszłorocznym sprawozdaniu dotyczącym finansów publicznych w UGW;

12.  podkreśla potrzebę zwiększenia synergii między budżetami na wydatki publiczne na szczeblu krajowym, regionalnym i europejskim poprzez jasne określenie roli i zakresu odpowiedzialności różnych organów budżetowych na szczeblu UE, państw członkowskich i regionów, w tym jasne określenie roli i zasadności polityki UE i jej ingerencji w finansowanie, przestrzeganie terminów płatności ustalonych w dyrektywie 2011/7/UE w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, z poszanowaniem zasady pomocniczości i uprawnień budżetowych władz lokalnych i regionalnych (ich roli w podejmowaniu decyzji i kontroli), tj. ich demokratycznej rozliczalności przed wyborcami; konieczne jest również zagwarantowanie autonomii poszczególnych szczebli zarządzania w zakresie określania priorytetów i celów wydatkowania; zwraca się do Komisji o przedłożenie jasnych i rzeczowych danych na temat sposobu, w jaki można by wzmocnić rolę budżetu UE we wspieraniu inwestycji na różnych szczeblach;

13.  zdecydowanie popiera zwiększenie przejrzystości i uproszczenie procesów budżetowych na wszystkich szczeblach zarządzania (w tym wyraźne określanie źródeł finansowania UE na szczeblu budżetów krajowych i regionalnych), a także udostępnianie danych na szczeblu UE na temat profili wydatkowania środków z programów finansowania UE na szczeblu regionalnym (w miarę możliwości), przy jednoczesnym określeniu sposobu dostosowania priorytetów i finansowania na szczeblu UE, państw członkowskich i regionów do priorytetów ustalonych na szczeblu UE;

14.  podkreśla znaczenie dostosowania się do obecnych ograniczeń budżetowych w całej Europie, jednocześnie nadal inwestując w przyszłość; przypomina państwom członkowskim, że nie sztuką jest wydawać więcej, lecz wydawać bardziej wydajnie;

15.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż stosowanie instrumentów finansowych jest obecnie rozszerzane na mocy polityki spójności na wszystkie cele tematyczne i na wszystkie europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne; wzywa Komisję do opracowania szczegółowej analizy i oceny potencjału nowych środków i źródeł finansowania w zakresie wspierania inwestycji w rozwój, takich jak rynek obligacji, instrument podziału ryzyka i wykorzystanie innowacyjnych instrumentów finansowych; wzywa Komisję i Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) do zaproponowania innowacyjnych sposobów finansowania długoterminowych inwestycji władz lokalnych i regionalnych, w tym poprzez przyciągnięcie kapitału prywatnego; podkreśla zasadniczą rolę, jaką odgrywają programy kredytowe EBI w finansowaniu projektów o znaczeniu europejskim i wzywa do zwiększenia koordynacji i synergii między tymi programami a funduszami strukturalnymi;

16.  podkreśla znaczenie programu Jessica we wspieraniu zrównoważonego rozwoju miast i rewitalizacji obszarów miejskich poprzez mechanizmy inżynierii finansowej i wzywa do szerszego zastosowania tego programu w przyszłym okresie programowania;

Zarządzanie gospodarcze UE i inwestowanie w rozwój oraz tworzenie miejsc pracy

17.  podkreśla rolę, jaką władze lokalne i regionalne mogłyby odgrywać w realizacji celów strategii „Europa 2020” w zakresie inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu; podkreśla znaczenie partnerstwa pomiędzy władzami centralnymi a władzami regionalnymi i lokalnymi w zakresie ustalania priorytetów i zapewniania niezbędnego współfinansowania na potrzeby realizacji programów jako zasadniczego warunku umożliwiającego osiągnięcie maksymalnych efektów przy ograniczonych zasobach w realizacji tych celów; podkreśla w tym kontekście znaczenie nowego instrumentu na rzecz rozwoju kierowanego przez lokalną społeczność, który umożliwi grupom działania na szczeblu lokalnym tworzenie i realizację lokalnych strategii na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia takich możliwości w ramach trwającego procesu programowania, aby wykorzystać duży potencjał innowacyjny lokalnych grup działania; podkreśla ważną rolę władz lokalnych i regionalnych, a także w stosownych przypadkach partnerów społecznych i innych istotnych partnerów, w programowaniu, wdrażaniu, monitorowaniu i ocenianiu funduszy strukturalnych oraz przygotowywaniu umów o partnerstwie, co mogłoby pozwolić na lepsze współdziałanie strategii unijnych, narodowych i regionalnych;

18.  wyraża przekonanie, że niezbędna jest koncentracja tematyczna na niewielkiej liczbie priorytetów; niemniej jednak podkreśla potrzebę elastyczności, aby pozwolić państwom członkowskim i regionom na jak najskuteczniejsze osiąganie wspólnych celów, szanując przy tym uwarunkowania terytorialne, gospodarcze i społeczne,

19.  zdecydowanie sprzeciwia się uwzględnieniu warunkowości makroekonomicznej w polityce spójności na lata 2014–2020, co miałoby negatywny wpływ na te regiony i grupy społeczne, które już teraz są dotknięte skutkami kryzysu, mając na uwadze, że zawieszenie płatności mogłoby mieć nieproporcjonalny wpływ na niektóre państwa członkowskie, a zwłaszcza na niektóre regiony, pomimo ich pełnego zaangażowania w działania mające na celu zrównoważenie budżetu publicznego i spowodowałoby jedynie osłabienie państw borykających się z trudnościami finansowymi oraz zniweczenie wysiłków na rzecz solidarności, które są konieczne do utrzymania równowagi makroekonomicznej w Unii; ponadto jest zdania, że takie narzędzie sankcjonujące mogłoby nie zostać zrozumiane przez ogół społeczeństwa i mogłoby zwiększyć nieufność społeczeństwa w momencie, w którym jest już ono silnie dotknięte przez kryzys i przez skutki polityki oszczędnościowej;

20.  uważa, że w okresie ograniczenia finansów publicznych zasada dodatkowości powinna zostać ponownie rozważona, aby jej wdrożenie było spójne z ramami europejskiego zarządzania gospodarczego i wyraża nadzieję, że kwestia ta zostanie poddana pod debatę w negocjacjach dotyczących polityki spójności po roku 2013;

21.  przyjmuje do wiadomości ostatnie uwagi MFW, według którego polityka oszczędnościowa osłabia kraje, w których jest ona mechanicznie stosowana: w słabym światowym kontekście gospodarczym szybkie uzdrowienie finansów publicznych ciąży na krótkoterminowym ożywieniu, zmniejszając wpływy podatkowe, a w konsekwencji dodatkowo zwiększając deficyt; zgadza się z MFW, że należy położyć nacisk już nie tylko na konsolidację podatkową, lecz także na zrównoważenie konsolidacji i wzrostu;

22.  z zadowoleniem przyjmuje propozycję złożoną przez kilka państw członkowskich, aby włączyć w zakres negocjacji na temat wieloletnich ram finansowych temat „klauzuli przeglądowej” w odniesieniu do roku 2015 i 2016, co umożliwi zwiększenie aktualnego budżetu na rzecz promowania zatrudnienia młodzieży, MŚP oraz innych kluczowych sektorów;

23.  zachęca Komisję oraz państwa członkowskie do wykorzystania do maksimum marginesu swobody, jaką przewiduje prewencyjna funkcja paktu stabilności i wzrostu w celu zrównoważenia potrzeb związanych z efektywnym i zrównoważonym inwestowaniem publicznym z celami dyscypliny fiskalnej; uważa, że jest to możliwe do zrealizowania na przykład poprzez zwolnienie całkowitej kwoty krajowego współfinansowania z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z ograniczeń określonych w pakcie stabilności i wzrostu, poprzez oparcie wyliczeń dla celów paktu na zapotrzebowaniach państwa na środki netto, a nie brutto, to znaczy bez podatków od rzeczywistych wydatków (ze szczególnym uwzględnieniem podatku VAT), bądź poprzez zastosowanie innej modulacji czasowej dwóch źródeł finansowania programów (unijnego i krajowego), umożliwiając pełne wykorzystanie funduszy unijnych w pierwszych latach programu i pełne wykorzystanie źródeł krajowych w jego ostatnich latach, zakładając, że do tego czasu dane państwo członkowskie uzyska wymierne wyniki w zakresie polityki zmniejszania relacji długu do PKB;

24.  zwraca się do Komisji o zapewnienie, aby wydatki publiczne ponoszone przez państwa członkowskie na współfinansowanie programów wspieranych z funduszy strukturalnych nie były traktowane jako wydatki publiczne bądź równoważne wydatki strukturalne, uwzględniane w ramach umów o partnerstwie w celu kontroli przestrzegania paktu stabilności i wzrostu, gdyż są to wydatki obowiązkowe, wynikające bezpośrednio z przestrzegania zasady dodatkowości; wzywa zatem do tego, aby wydatki publiczne związane z realizacją programów współfinansowanych z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych były całkowicie wyłączone z zakresu definicji deficytu strukturalnego wyrażonej w pakcie stabilności i wzrostu, ponieważ wydatki tego typu przyczyniają się do realizacji celów strategii „Europa 2020”, wspierają konkurencyjność, wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy, ze szczególnym uwzględnieniem zatrudnienia młodzieży;

25.  zachęca Komisję do zgłoszenia zakresu możliwych działań w ramach istniejących ram fiskalnych, tak aby podjąć dalsze działania w związku z oddzieleniem przy obliczaniu deficytu budżetowego bieżących wydatków od inwestycji i uniknąć traktowania inwestycji publicznych przynoszących zyski netto w długim okresie jako wartości negatywnych;

26.  zachęca Komisję i państwa członkowskie do uwzględnienia w bieżących negocjacjach na temat przyszłości unii gospodarczej i walutowej maksimum swobody w zakresie zarządzania makroekonomicznego, umożliwiającej efektywne inwestowanie, zwłaszcza poprzez przeanalizowanie związku między paktem stabilności i wzrostu a efektywnym inwestowaniem publicznym, i wyłączenie wydatków publicznych na realizację programów współfinansowanych z funduszy strukturalnych i inwestycyjnych związanych z polityką sprzyjającą wzrostowi gospodarczemu z zakresu przepisów w sprawie kontroli budżetowej wynikających z paktu stabilności i wzrostu;

o
o   o

27.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/131388.pdf.
(2) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/136151.pdf.
(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0430.
(4) Dz.U. C 390 E z 18.12.2012, s. 10.
(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0070.
(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0069.
(7) Dz.U. C 87 E z 1.4.2010, s. 113.
(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0078.
(9) http://www.eib.org/infocentre/publications/all/econ-note-2012-regional-convergence.htm.
(10) http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2012/pdf/ocp125_en.pdf.


Kompleksowa unijna strategia w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku
PDF 382kWORD 84k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. W kierunku kompleksowej unijnej strategii w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku (2012/2235(INI))
P7_TA(2013)0402A7-0297/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r.,

–  uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczące rybołówstwa, w szczególności ust. 157 rezolucji 66/68 odnoszącej się do zobowiązań krajów rozwiniętych wobec krajów najsłabiej rozwiniętych i małych rozwijających się państw wyspiarskich,

–  uwzględniając porozumienie z 1995 r. w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz zarządzania nimi,

–  uwzględniając międzynarodowy plan działania FAO na rzecz zarządzania zdolnościami połowowymi, zatwierdzony przez Radę FAO w listopadzie 2000 r.,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zwanym dalej połowami NNN(1),

–  uwzględniając Umowę o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zatwierdzoną przez Konferencję FAO na 36. sesji w dniu 22 listopada 2009 r.,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie zewnętrznego wymiaru wspólnej polityki rybołówstwa(2),

–  uwzględniając wspólny komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 21 marca 2012 r. pt. „W kierunku odnowionego partnerstwa na rzecz rozwoju między UE a regionem Pacyfiku”(3),

–  uwzględniając Konwencję o ochronie i zarządzaniu zasobami ryb masowo migrujących w zachodnim i środkowym Pacyfiku, której UE jest stroną na mocy decyzji 2005/75/WE od dnia 25 stycznia 2005 r.(4),

–  uwzględniając decyzję Rady 2006/539/WE z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie zawarcia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, Konwencji na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r.(5),

–  uwzględniając Konwencję w sprawie ochrony pełnomorskich zasobów rybnych na południowym Oceanie Spokojnym i zarządzania nimi(6), zatwierdzoną w imieniu Unii Europejskiej zgodnie z decyzją Rady 2012/130/UE(7) i ustanawiającą Regionalną Organizację ds. Zarządzania Rybołówstwem na Południowym Pacyfiku,

–  uwzględniając decyzję Rady 2011/144/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej strony(8),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.(9) zwaną dalej umową z Kotonu,

–  uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju(10),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie między Wspólnotą Europejską a Sfederowanymi Stanami Mikronezji w sprawie połowów na wodach przybrzeżnych Sfederowanych Stanów Mikronezji(11),

–  uwzględniając Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Republiką Kiribati, z drugiej strony(12),

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Wyspami Salomona(13),

–   uwzględniając decyzję Komisji z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie powiadomienia państw trzecich o możliwości uznania ich za niewspółpracujące państwa trzecie zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1005/2008 ustanawiającym wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania(14),

–  uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Rozwoju (A7–0297/2013),

A.  mając na uwadze, że w celu wdrożenia spójności polityki na rzecz rozwoju unijnej polityki mającej wpływ na rybołówstwo w państwach AKP regionu Pacyfiku – tj. politykę rybołówstwa oraz politykę handlową i rozwojową – należy realizować w sposób zapewniający jej udział w osiąganiu celów z zakresu zrównoważonego rozwoju rybołówstwa wyznaczonych przez państwa AKP regionu Pacyfiku; mając na uwadze, że podejście takie powinno zostać uwzględnione przy kolejnym przedłużeniu umowy z Kotonu lub włączone do instrumentów mogących zastąpić tę umowę;

B.  mając na uwadze, że UE musi dążyć do spójności polityki na rzecz rozwoju na podstawie art. 208 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym przy „realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”;

C.  mając na uwadze, że UE jest drugim po Australii największym darczyńcą w tym regionie, przekazującym pomoc w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), oraz że jedynie 2,3 % pomocy w ramach 10. EFR przeznaczane jest na działalność związaną z rybołówstwem, pomimo że zasoby rybołówstwa stanowią główne i jedyne wspólne źródło dochodów państw AKP regionu Pacyfiku i że państwa z regionu zachodniego i środkowego Pacyfiku przy licznych okazjach wyrażały zamiar uczynienia połowów tuńczyka motorem rozwoju społeczno-gospodarczego w tym regionie;

D.  mając na uwadze, że dwustronne i wielostronne porozumienia handlowe negocjowane obecnie przez UE należy poprzedzić ocenami skutków, zwłaszcza w odniesieniu do ochrony żywych zasobów morskich i wpływu przedmiotowych porozumień na miejscową ludność; mając na uwadze, że tego rodzaju dwustronne i wielostronne porozumienia powinny opierać się na wynikach takich ocen skutków;

E.  mając na uwadze, że w toku trwających negocjacji w ramach umowy o partnerstwie gospodarczym UE i państw AKP regionu Pacyfiku w celu dostosowania ogólnego systemu preferencji taryfowych wynikającego z postanowień umowy z Kotonu do zasad Światowej Organizacji Handlu produkty rybołówstwa odgrywają kluczową rolę zarówno w kwestii dostępu do rynków europejskich, jak i w kwestii dostępu do zasobów i dobrego zarządzania w zakresie rybołówstwa na rzecz zrównoważonego rozwoju;

F.  mając na uwadze zagrożenia wynikające z odstępstwa od reguł pochodzenia przewidzianego w art. 6 ust. 6 protokołu II w sprawie reguł pochodzenia załączonego do Umowy przejściowej o partnerstwie między WE a państwami Pacyfiku, które to odstępstwo prowadzi do zagrożenia nieuczciwą konkurencją na europejskim rynku produktów rybołówstwa;

G.  mając na uwadze zainteresowanie UE zacieśnieniem stosunków z tym regionem Pacyfiku oraz współpracą na rzecz realizacji celu, jakim jest zrównoważony rozwój, przy założeniu konserwacji zasobów rybołówstwa, promocji zrównoważonego rozwoju rybołówstwa i wsparcia przejrzystego zarządzania rybołówstwem;

H.  mając na uwadze, że blisko połowa połowów tuńczyka na świecie odbywa się na wodach zachodniego i środkowego Pacyfiku, z czego 80 % odpowiada działalności w ramach wyłącznych stref ekonomicznych państw wyspiarskich, a zaledwie 20 % działalności na obszarze wód międzynarodowych;

I.  mając na uwadze, że najnowsze oceny zasobów przeprowadzone w 2012 r. przez Komitet Naukowy WCPFC na obszarze podlegającym jego regulacji nie wskazują na przeławianie bonito (Katsuwonus pelamis), ani tuńczyka żółtopłetwego (Thunnus albacares), ale wskazują na fakt przeławiania opastuna (Thunnus obesus); mając na uwadze, że duże zaniepokojenie budzą dane dotyczące śmiertelności młodych osobników z gatunku opastuna w połowach przy użyciu okrężnic, zwłaszcza w połowach wykorzystujących urządzenia do sztucznej koncentracji ryb;

J.  mając na uwadze, że chociaż odnotowano nieznaczną poprawę monitorowania i nadzoru tego obszaru Pacyfiku, stwierdzono znaczny wzrost liczby statków sejnerów, głównie pochodzących z Azji oraz z państw wyspiarskich, wzrost nakładów połowowych oraz nielegalnych połowów zagrażających trwałości zasobów regionu;

K.  mając na uwadze, że podejście Unii Europejskiej w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku powinno polegać na aktywnym wspieraniu wysiłków podejmowanych obecnie w regionie w celu rozwiązania problemu nadmiernej zdolności połowowej i w celu sprawniejszego zarządzania rybołówstwem;

L.  mając na uwadze tradycję istnienia agencji i struktur regionalnych ds. zarządzania połowami tuńczyka, takich jak Agencja Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa (Pacific Islands Forum Fisheries Agency), znana jako FFA, lub subregionalna organizacja Sygnatariusze Porozumienia z Nauru (Parties to the Nauru Agreement), zwana dalej PNA;

M.  mając na uwadze, że system handlu dniami połowowymi przez statki (VDS) wprowadzony został przez Sygnatariuszy Porozumienia z Nauru (PNA) w 2008 r. w ramach starań mających na celu zarządzanie dostępem do wód państw PNA, ograniczenie nakładu połowowego na tych wodach i uzyskanie jak największych korzyści z rybołówstwa przez małe rozwijające się państwa wyspiarskie z regionu Pacyfiku;

N.  mając na uwadze, że nadmierne nakłady połowowe stron są faktem oraz że w WCPFC prowadzi się dyskusje nad nowym środkiem na rzecz ochrony i zarządzania na następne lata, który ureguluje ograniczenia nakładów;

O.  mając na uwadze, że Stany Zjednoczone od 1988 r. posiadają wielostronną umowę z państwami zachodniego i środkowego Pacyfiku i że umowa ta, obecnie w trakcie ponownej negocjacji jej postanowień, gwarantuje dostęp do około 20 % dni połowowych regionu;

P.  mając na uwadze, że system handlu dniami połowowymi przez statki (Vessel Day Scheme), zwany dalej VDS, musi być w pełni przejrzysty, a przepisy regulujące system muszą zostać udoskonalone i wdrożone przez wszystkie objęte nim państwa, aby możliwe było osiągnięcie celów systemu oraz zapewnienie pełnej zgodności środków mających zastosowanie zarówno do wyłącznych stref ekonomicznych, jak i do morza pełnego;

Q.  mając na uwadze, że na przestrzeni najbliższych lat spodziewany jest dalszy znaczny wzrost kosztów dostępu flot dalekomorskich do zasobów, jako że opłaty te stanowią istotne źródło dochodów państw tego obszaru; mając na uwadze, że obecnie koszt dnia połowowego uzgodniony podczas dorocznego spotkania państw PNA wynosi co najmniej 6 000 USD na rok 2014;

R.  mając na uwadze, że podpisane przez UE umowy o partnerstwie w sprawie połowów tradycyjnie opierały się na ograniczeniu liczby statków w połączeniu z orientacyjnym tonażem referencyjnym, również w odniesieniu do państw tego obszaru, oraz że w związku z tym powstały rozbieżności w wyniku wprowadzenia systemu VDS przez państwa PNA i ich chęci stosowania tego systemu w odniesieniu do umów o partnerstwie podpisanych przez UE;

S.  mając na uwadze, że odpowiednio opracowany i należycie egzekwowany system handlu dniami połowowymi przez statki może stanowić sposób na zapobieganie dalszym wzrostom nakładu w regionie;

T.  mając na uwadze, że współpraca i przestrzeganie przepisów w zakresie połowów NNN to wymóg ustanowiony przez UE w odniesieniu do stosunków z państwami trzecimi w kontekście przyszłych umów o partnerstwie w sprawie połowów; mając na uwadze, że art. 38 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 o zwalczaniu połowów NNN stanowi, iż Komisja nie powinna podejmować z państwami niewspólpracującymi w tym zakresie negocjacji prowadzących do zawarcia wspomnianych umów o partnerstwie;

U.  mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny zawierać konkretne odniesienie do wdrożenia rozporządzenia w sprawie połowów NNN zamiast tylko ogólnej wzmianki o konieczności zwalczania połowów NNN, a ponadto nie powinny być zawierane z państwami trzecimi uznanymi za państwa niewspółpracujące;

V.  mając na uwadze, że w decyzji z dnia 15 listopada 2012 r. Komisja stwierdziła, że między innymi Republika Fidżi oraz Republika Vanuatu mogą być niewspółpracującymi państwami trzecimi w rozumieniu rozporządzenia w sprawie połowów NNN, zarówno z uwagi na brak odstraszających działań i sankcji w odniesieniu do statków praktykujących połowy NNN pływających pod banderą tych państw, jak i ze względu na niewprowadzenie zaleceń regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem;

W.  mając na uwadze, że wieloletnia działalność połowowa sejnerów wspólnotowych prowadzona jest głównie na obszarze środkowego Pacyfiku, zarówno na wodach międzynarodowych, jak i w obrębie wyłącznej strefy ekonomicznej Kiribati, Tuvalu, Tokelau i Nauru na mocy umów prywatnych;

X.  niemniej, mając na uwadze, że poza umową o partnerstwie z Republiką Kiribati, UE bezskutecznie negocjowała umowy o partnerstwie w sprawie połowów z niektórymi państwami zachodniego Pacyfiku i że umowy te nie zostały wprowadzone w życie, ponieważ umowa ze Sfederowanymi Stanami Mikronezji nie została ratyfikowana przez parlament tego państwa, zaś negocjacje w zakresie odnowienia umowy z Wyspami Salomona są zablokowane od 2012 r.;

Y.  mając na uwadze, że Komisja Europejska zakończyła wstępną ocenę Wysp Cooka i Tuvalu w kontekście rozpoczęcia negocjacji porozumień w sprawie połowów z tymi państwami oraz że podpisano odpowiednie protokoły ustaleń, co stanowiło kroki przygotowawcze do przedłożenia Radzie wniosku o udzielenie mandatów negocjacyjnych;

Z.  mając na uwadze, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych nie posiadała do tej pory personelu odpowiedzialnego za kwestie z dziedziny rybołówstwa przypisanego do jej delegatury na Fidżi;

Strategia ogólna

1.  zachęca Komisję do zapewnienia spójności wszelkich obszarów polityki unijnej mających znaczenie w tym regionie, zgodnie z wymogami art. 208 TFUE, zwłaszcza obszarów polityki związanych z rybołówstwem, handlem i rozwojem, wspierając ewentualne synergie, w celu osiągnięcia efektu mnożnikowego, maksymalizując korzystne skutki zarówno dla państw tego regionu, jak i dla państw członkowskich UE, propagując wymiar międzynarodowy, a także zwiększając strategiczną obecność oraz widoczność działań UE na obszarze zachodniego i środkowego Pacyfiku oraz przyczyniając się do zrównoważonej eksploatacji zasobów regionu Pacyfiku;

2.  w kontekście przyszłych ram stosunków z państwami AKP regionu Pacyfiku po upływie okresu obowiązywania umowy z Kotonu strategię połowową powinno cechować podejście regionalne wzmacniające pozycję i rolę UE w regionie zachodniego i środkowego Pacyfiku;

3.  zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by w 11. EFR wzięto pod uwagę tę strategię, jak również możliwość ustanowienia wyższej stawki pomocy sektorowej przeznaczonej na zaspokajanie potrzeb społeczności rybackich (w tym zwiększanie ich udziału w zapewnianiu bezpieczeństwa żywnościowego na danym obszarze), rozwijanie miejscowej infrastruktury rybackiej do wyładunku i przetwórstwa połowów, jako że rybołówstwo stanowi jeden z głównych zasobów gospodarczych tego regionu;

4.  pozytywnie ocenia to, że w ostatnim okresie do delegatury UE na Fidżi został zaangażowany personel, który skupi się w szczególności na kwestiach z dziedziny rybołówstwa, a także ufa, że pomoże to ustanowić trwałą i wyspecjalizowaną więź z państwami tego regionu w tym zakresie;

5.  wzywa również do lepszej koordynacji i wzajemnego uzupełniania z innymi podmiotami tego regionu w zakresie pomocy rozwojowej zgodnie z Porozumieniem Cairns z sierpnia 2009 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt zorganizowania w dniu 12 czerwca 2012 r. drugiego posiedzenia ministerialnego UE-Forum Wysp Pacyfiku, które wzmacnia dialog polityczny między UE a Pacyfikiem, w szczególności w dziedzinie rybołówstwa i rozwoju, zapewniając tym samym większą skuteczność działań podejmowanych w tych dziedzinach przez Unię i państwa tego regionu;

6.   zwraca uwagę, że flota dalekomorska – we współpracy z krajami Pacyfiku – musi przyczyniać się do zmniejszenia presji połowowej w związku z połowami zasobów tuńczyka tropikalnego, w tym poprzez istotne zmniejszenie poziomów śmiertelności młodych opastunów, które mają duże znaczenie gospodarcze dla regionu i są obecnie nadmiernie poławiane.

Strategia połowowa

A.  W perspektywie krótkoterminowej:

7.  podkreśla, jak istotne jest ustanowienie strategii połowowej w odniesieniu do zachodniego i środkowego Pacyfiku z uwagi na znaczenie tego regionu ze względu na rybołówstwo, jak również jego zainteresowanie flotą UE oraz unijnym rynkiem i przemysłem przetwórczym produktów rybołówstwa, przy jednoczesnym zagwarantowaniu pewności prawa statkom prowadzącym tam swą działalność;

8.  stwierdza, że strategia UE w kontekście dostępu do zasobów wyłącznych stref ekonomicznych państw tego regionu za pośrednictwem umów o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa nie okazała się skuteczna, z wyjątkiem przypadku Republiki Kiribati, i ocenia, że rewitalizacja i konsolidacja umów wymaga ustanowienia nowych ram bliższych i bardziej owocnych stosunków między wszystkimi zaangażowanymi podmiotami;

9.  ocenia, że część problemów wywodzi się z tego, iż UE prowadziła bezskuteczne negocjacje dotyczące umów z państwami zachodniego Pacyfiku, gdzie znajdują się wyłączne strefy ekonomiczne Wysp Salomona i Sfederowanych Stanów Mikronezji, zamiast skierować swe wysiłki w stronę Pacyfiku środkowego, gdzie unijne sejnery od lat koncentrowały swą działalność;

10.  bardzo pozytywnie ocenia to, że Komisja Europejska zakończyła wstępną ocenę Wysp Cooka i Tuvalu w kontekście rozpoczęcia negocjacji dotyczących umów o partnerstwie w sprawie połowów oraz że podpisano odpowiednie protokoły ustaleń, co stanowiło kroki przygotowawcze do przedłożenia Radzie wniosku o udzielenie mandatów negocjacyjnych;

11.  ocenia, że ta nowa droga negocjacji jest bliższa regionalnemu podejściu, o którego przyjęcie przy licznych okazjach zwracał się Parlament, w szczególności w odniesieniu do połowów gatunków masowo migrujących; wzywa Komisję do zapewnienia zgodności z przepisami WCPFC w przypadku negocjacji ze stronami PNA i innymi krajami AKP regionu Pacyfiku;

12.  zauważa, że podejście UE do regionu Pacyfiku powinno polegać na wspomaganiu państw rozwijających się, w szczególności małych rozwijających się państw wyspiarskich, w staraniach o uzyskanie większych korzyści ze zrównoważonej eksploatacji międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących, oraz powinno wzmacniać wysiłki podejmowane na szczeblu regionalnym w celu zrównoważonej ochrony takich stad i zrównoważonego zarządzania ich połowami, zgodnie z postulatem wyrażonym na konferencji przeglądowej porozumienia ONZ w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi;

13.  wyraża zaniepokojenie występowaniem połowów NNN na tym obszarze i choć przyznaje, że nastąpiła pewna poprawa w zakresie zarządzania, ocenia ten postęp jako nadal niewystarczający, zwłaszcza w zakresie wdrożenia podstawowych narzędzi zwalczania połowów NNN;

14.  wzywa Komisję do uwzględnienia jednoznacznego odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 w sprawie połowów NNN w postanowieniach umowy o partnerstwie gospodarczym negocjowanej z państwami regionu Pacyfiku;

15.  zwraca się do państw AKP o dalszy aktywny udział w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa i o bardziej regularne informowanie społeczeństwa obywatelskiego i organizacji społeczno-zawodowych o decyzjach podejmowanych w dziedzinie rybołówstwa.

B.  W perspektywie średnio i długoterminowej:

16.  zwraca się do Komisji z wnioskiem, aby przewidziano możliwość ustanowienia długoterminowej strategii prowadzącej do regulacji dostępu floty UE do zasobów wyłącznych stref ekonomicznych państw tego obszaru, opartą na regionalnym porozumieniu ramowym zawartym pomiędzy Unią Europejską a państwami zachodniego i środkowego Pacyfiku, o treści wynegocjowanej z Agencją Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa, powołującym się na następujące kwestie:

   a) porozumienie powinno ustanawiać warunki dostępu dla floty UE, które następnie mogłyby zostać przełożone na dwustronne umowy o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa zawierane z zainteresowanymi państwami;
   b) porozumienie powinno ustanowić przejrzyste zasady zarządzania, w szczególności zapewniających zwalczanie połowów NNN, i określenie koniecznych do stosowania narzędzi, w tym umowy o środkach stosowanych przez państwo portu;
   c) porozumienie powino opierać się na systemie VDS, o ile zostaną poczynione kroki w celu zapewnienia przejrzystości jego funkcjonowania, poprawy jego skuteczności, przestrzegania jego zasad ze strony wszystkich zainteresowanych podmiotów i spójności z najlepszymi dostępnymi zaleceniami naukowymi;
   d) podczas negocjacji porozumienia powinny zostać zbadane możliwości ewentualnego przekazywania pomocy rozwojowej przewidzianej dla obszaru w ramach EFR za pośrednictwem Agencji Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa, jako że państwa AKP regionu Pacyfiku nie posiadają potencjału ludzkiego i technicznego umożliwiającego odpowiednie wykorzystanie tych środków;

17.  podkreśla, że w końcowym etapie tego procesu należy wypracować podejście o charakterze wyłącznie regionalnym, które powinno przyjąć formę wielostronnego porozumienia o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa z państwami sygnatariuszami umowy o partnerstwie gospodarczym, umożliwiające flocie unijnej dostęp do zasobów w obrębie wyłącznych stref ekonomicznych tych państw;

18.  zaleca, aby Komisja wzięła pod uwagę tę strategię połowową w odniesieniu do regionu Pacyfiku, jak również aby uwzględniła cechy szczególne państw wyspiarskich podczas weryfikacji umowy z Kotonu;

19.  podkreśla, że Parlament musi być odpowiednio zaangażowany w przygotowanie i proces negocjacji, a także w długoterminowe monitorowanie i ocenę funkcjonowania umów dwustronnych zgodnie z postanowieniami TFUE; utrzymuje, że Parlament powinien być niezwłocznie i w pełni informowany, na równi z Radą, na wszystkich etapach procedury zawierania umów o partnerstwie w sprawie połowów, zgodnie z art. 13 ust. 2 oraz art. 218 ust. 10 TFUE; przypomina swoje zdanie, że Parlament powinien być reprezentowany przez obserwatorów na posiedzeniach wspólnego komitetu przewidzianego w ramach umów w sprawie połowów; domaga się, aby w posiedzeniach tych uczestniczyli również obserwatorzy reprezentujący społeczeństwo obywatelskie, w tym sektora rybołówstwa – zarówno z UE, jak i z państw trzecich;

o
o   o

20.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego sprawozdania Radzie, Komisji oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych.

(1) Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1.
(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0461.
(3) JOIN(2012)0006.
(4) Dz.U. L 32 z 4.2.2005, s. 1.
(5) Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 22.
(6) Dz.U. L 67 z 6.3.2012, s. 3.
(7) Dz.U. L 67 z 6.3.2012, s. 1.
(8) Dz.U. L 60 z 5.3.2011, s. 2.
(9) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3.
(10) Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1.
(11) Dz.U. L 151 z 6.6.2006, s. 3.
(12) Dz.U. L 205 z 7.8.2007, s. 3.
(13) Dz.U. L 190 z 22.7.2010, s. 3.
(14) Dz.U. C 354 z 17.11.2012, s. 1.


Ograniczenia rybołówstwa a wody podlegające jurysdykcji danego państwa na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym – rozwiązanie konfliktu
PDF 287kWORD 58k
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 2013 r. w sprawie ograniczeń w dziedzinie połowów i wód terytorialnych Morza Śródziemnego i Morza Czarnego – metody rozwiązywania konfliktów (2011/2086(INI))
P7_TA(2013)0403A7-0288/2013

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. (UNCLOS),

–  uwzględniając umowę z 1995 r. w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony i zarządzania zasobami rybnymi międzystrefowymi i zasobami rybnymi masowo migrującymi,

–  uwzględniając Kodeks odpowiedzialnego rybołówstwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) przyjęty na konferencji FAO w październiku 1995 r.,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie Morza Czarnego przed zanieczyszczeniem, podpisaną w kwietniu 1992 r. w Bukareszcie,

–  uwzględniając Konwencję o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego, podpisaną w lutym 1976 r. w Barcelonie i zmienioną również w Barcelonie w czerwcu 1995 r., oraz protokoły do tej konwencji;

–  uwzględniając strategiczny plan działania na rzecz ochrony i odnowy środowiska i Morza Czarnego, przyjęty w kwietniu 2009 r. w Sofii,

–  uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającą ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej)(1),

–  uwzględniając wniosek Komisji dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej ramy planowania przestrzennego obszarów morskich oraz zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną (COM(2013)0133),

–  uwzględniając [część VII dotyczącą polityki zewnętrznej] rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2013 w sprawie wspólnej polityki rybołówstwa(2),

–  uwzględniając rezolucję z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie strategii UE na rzecz regionu Morza Czarnego(3),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2011 r. w sprawie bieżącego i przyszłego zarządzania rybołówstwem na Morzu Czarnym(4),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie zewnętrznego wymiaru wspólnej polityki rybołówstwa(5),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 10 października 2007 r. zatytułowany „Zintegrowana polityka morska Unii Europejskiej” (COM(2007)0575),

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 października 2010 r. w sprawie zintegrowanej polityki morskiej – ocena dokonanych postępów i nowe wyzwania(6),

–  uwzględniając komunikat Komisji do Rady i Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2009 r. zatytułowany „W kierunku zintegrowanej polityki morskiej zmierzającej do lepszego zarządzania Morzem Śródziemnym” (COM(2009)0466),

–  uwzględniając europejską politykę sąsiedztwa i powiązane instrumenty finansowania;

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 września 2010 r. zatytułowany „Wiedza o morzu 2020 – dane morskie i obserwacje środowiska morskiego na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju” (COM(2010)0461),

–  uwzględniając program ENPI w zakresie współpracy transgranicznej w obrębie basenu Morza Śródziemnego na lata 2007–2013 przyjęty przez Komisję w dniu 14 sierpnia 2008 r.,

–  uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 13 września 2012 r. zatytułowany „’Niebieski wzrost’ – szanse dla zrównoważonego wzrostu w sektorach morskich” (COM(2012)0494),

–  uwzględniając art.48 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Rozwoju (A7-0288/2013),

A.  mając na uwadze, że rozwój urbanistyczny w regionie Morza Śródziemnego może osiągnąć w 2025 r. poziom 60%, przy czym jedna trzecia ludności będzie skupiona na obszarach przybrzeżnych, co sprawi, że zapotrzebowanie na wodę i zasoby rybne zwiększy się dwukrotnie;

B.  mając na uwadze, że na Morzu Śródziemnym odbywa się 30% światowego ruchu morskiego;

C.  mając na uwadze, że Morze Śródziemne i Morze Czarne mają szczególne cechy z punktu widzenia oceanograficznego, rybackiego, środowiskowego i społeczno-gospodarczego;

D.  mając na uwadze, że zarządzanie obszarami morskimi i przybrzeżnymi jest złożone i wymaga udziału wielu organów publicznych i podmiotów prywatnych;

E.  mając na uwadze, że baseny Morza Śródziemnego i Morza Czarnego mają bardzo niski wskaźnik wymiany wody (odpowiednio 80-90 i 140 lat) i z tego powodu są wyjątkowo wrażliwe na zanieczyszczenie morza;

F.  mając na uwadze, że około 75% stad rybnych w Morzu Śródziemnym jest przeławianych;

G.  mając na uwadze, systemy prawne regulujące dostęp statków do łowisk krajowych różnią się w zależności od przynależności państwowej statku;

1.  wyraża zaniepokojenie coraz większą konkurencją o kurczące się stada i zasoby morskie, co wywołuje regionalne napięcia i ewentualne spory o obszary morskie między państwami nadbrzeżnymi; w związku z tym wzywa do nasilenia wysiłków na szczeblu regionalnym, krajowym i unijnym, zmierzających do lepszego uregulowania kwestii dostępu do zasobów;

2.  wzywa wszystkie państwa nadbrzeżne do wzmożenia starań zmierzających do stopniowego położenia kresu zjawisku przeławiania w Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym, ponieważ kurczące się stada zwiększą możliwości wystąpienia konfliktów na tym obszarze;

3.  głęboko wierzy, że pokojowe rozwiązywanie sporów dotyczących obszarów morskich i wyznaczania granic morskich zgodnie z prawami i obowiązkami państw członkowskich i krajów trzecich na mocy prawa unijnego i międzynarodowego, w szczególności Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, jest głównym elementem dobrego zarządzania oceanami;

4.  uważa, że gospodarka morska na Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym wymaga większej spójności politycznej i większej współpracy między zainteresowanymi państwami nadbrzeżnymi; podkreśla ważną rolę, jaką odgrywają dwustronna współpraca i porozumienia międzynarodowe, zważywszy, że większość państw położonych nad Morzem Czarnym i Morzem Śródziemnym nie należy do UE i w związku z tym nie musi przestrzegać przepisów prawa unijnego;

5.  z zadowoleniem odnosi się do roli, jaką odgrywa Komisja Europejska w promowaniu solidniejszego i lepiej zorganizowanego dialogu z nienależącymi do UE państwami położonymi nad Morzem Śródziemnym i Morzem Czarnym w sprawie zarządzania wspólnymi stadami w basenach tych mórz; zachęca Komisję do nasilenia wysiłków w tym zakresie i przyjęcia podejścia regionalnego;

6.  uważa, że gospodarka morska w regionie Morza Śródziemnego i Morza Czarnego daje okazje do rozwijania stosunków międzynarodowych i do skutecznego zarządzania regionem;

7.  podkreśla, że konkurencja o ograniczone stada rybne i zasoby morskie może stać się źródłem tarć z krajami trzecimi; wzywa UE i państwa członkowskie do współpracy, aby zapewnić bezpieczeństwo i ochronę europejskich wód przybrzeżnych i terytorialnych, wyłącznych stref ekonomicznych, szelfu kontynentalnego, infrastruktur morskich i zasobów morskich, a także nadzór i kontrolę nad nimi; zauważa, że UE powinna utrzymać ważną rolę polityczną w tym zakresie i starać się zapobiegać międzynarodowym sporom;

8.  wzywa UE do zastosowania środków dyplomatycznych w celu wspierania dialogu między państwami członkowskimi i krajami trzecimi tak, aby zapewnić z ich strony poszanowanie zasad wspólnej polityki rybołówstwa UE oraz kontrolować przestrzeganie tych zasad; podkreśla, że w szczególności kraje kandydujące do przystąpienia do UE powinny przestrzegać zasad polityki rybołówstwa UE, a także odpowiednich przepisów unijnych i międzynarodowych mających zastosowanie do działalności rybackiej;

9.  zauważa, że na 21 państw śródziemnomorskich trzy nie podpisały ani nie ratyfikowały Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza; zwraca się do Komisji, aby zaapelowała do tych krajów, w szczególności jeżeli kandydują one do przystąpienia do UE, aby zostały stronami konwencji i stosowały jej przepisy jako nieodłączny element ram regulacyjnych UE dotyczących spraw morskich;

10.  wzywa Komisję i kraje trzecie do opracowania regionalnego podejścia do ochrony ryb i do rybołówstwa w wodach Morza Śródziemnego i Morza Czarnego przy uwzględnieniu transgranicznego wymiaru rybołówstwa i faktu, że niektóre gatunki są gatunkami migrującymi; podkreśla w związku z tym znaczącą rolę, jaką odgrywa Generalna Komisja Rybołówstwa Morza Śródziemnego (GFCM) w zapewnianiu równych warunków konkurencji, oraz ważną rolę, jaką odgrywa ona jako regionalne forum zapewniające zrównoważone rybołówstwo na Morzu Czarnym;

11.  podkreśla potrzebę ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju w tych basenach, a także potrzebę nasilenia starań zmierzających do osiągnięcia gospodarki morskiej i kontroli zgodnych z prawem międzynarodowym – w szczególności z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza – jako sposobu przyczynienia się do poprawy ochrony środowiska na obszarach przybrzeżnych i morskich;

12.  uważa, że zintegrowana polityka morska, a w szczególności planowanie przestrzenne obszarów morskich, może odgrywać główną rolę w zapobieganiu konfliktom między państwami członkowskimi UE, jak również państwami trzecimi;

13.  zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia zintegrowanego zarządzania strefą przybrzeżną oraz przestrzennego planowania obszarów morskich – produkcji morskiej energii wiatrowej, układania kabli i rurociągów podwodnych, transportu morskiego, rybołówstwa i akwakultury, wyznaczania obszarów, w których prowadzone jest zarybianie – w ramach strategii na rzecz „niebieskiego” wzrostu oraz zgodnie z istniejącymi porozumieniami zawartymi z państwami ościennymi, w tym z państwami trzecimi położonymi nad tym samym morzem regionalnym;

14.  zachęca do utworzenia stref morskich, w szczególności w wyłącznych strefach ekonomicznych, co nie tylko poprawi ochronę łowisk i gospodarowanie nimi na obszarach położonych poza wodami terytorialnymi, lecz równie będzie wspierać zrównoważone zasoby rybne, ułatwi kontrolę nad połowami NNN (nielegalnymi, nieraportowanymi i nieuregulowanymi) oraz zwalczanie takich połowów, a także ulepszy gospodarkę morską w tych basenach; podkreśla, że UE powinna udzielać wskazówek państwom członkowskim, koordynować je i wspierać w tym zakresie;

15.  wzywa Komisję do głębszego rozważenia tych zagadnień z myślą o zapewnieniu spójności między odpowiednimi dziedzinami polityki UE, w szczególności takimi jak wspólna polityka rybołówstwa i zintegrowana polityka morska, oraz do wspierania tej spójności i równych szans zarówno w obrębie UE, jak i w odniesieniu do sąsiadujących krajów partnerskich, za pomocą ścisłej współpracy i intensywnego dialogu;

16.  podkreśla znaczenie, jakie ma przeprowadzanie oceny stad i wzywa do nasilenia współpracy między instytucjami naukowymi w obu basenach, w tym do wymiany danych naukowych i dzielenia się informacjami; uważa, że UE powinna promować i ułatwiać współpracę między zespołami naukowymi UE a ich odpowiednikami w innych państwach, nienależących do UE, oraz zachęcać do takiej współpracy; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę „Wiedza o Morzu 2020”, która ma na celu udostępnienie danych na temat środowiska morskiego wielu podmiotom potencjalnie zainteresowanym takimi danymi na szczeblu jednostek publicznych, ośrodków przemysłowych, naukowych i badawczych oraz społeczeństwa obywatelskiego;

17.  wzywa do udoskonalenia systemu monitorowania i kontroli działalności rybackiej oraz nadzoru nad nią w ramach zintegrowanej perspektywy służącej większej ochronie ekosystemu w obu basenach, zgodnie z prawem unijnym i międzynarodowym, w szczególności Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza, co przyczyni się do długoterminowej zrównoważonej eksploatacji stad rybnych i do skuteczniejszego zwalczania połowów NNN;

18.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 164 z 25.6.2008, s. 19.
(2)Zob.dok. Rady nr…
(3) Dz.U. C 136 E z 11.5.2012, s. 81.
(4) Dz.U. C 51 E z 22.2.2013, s. 37.
(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0461.
(6) Dz.U. C 70E z 8.3.2012, s. 70.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności