(Procedura współdecyzji: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2005)0667)(1),

–   uwzględniając art. 251 ust. 2 oraz art. 175 ust.1 traktatu WE, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C6-0009/2006),

–   uwzględniając art. 51 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (A6-0466/2006),

1.   zatwierdza wniosek Komisji po poprawkach;

2.   zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzenie znaczących zmian do swojego wniosku lub zastąpienie go innym tekstem;

3.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji.

(1) Dotychczas niepublikowany w Dzienniku Urzędowym.

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)  Dyrektywa 2006/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 kwietnia 2006 r. w sprawie odpadów(4) ustanawia ramy prawne postępowania z odpadami we Wspólnocie. Definiuje ona kluczowe pojęcia, takie jak odpady, odzyskiwanie i unieszkodliwianie oraz ustanawia istotne wymogi w zakresie gospodarki odpadami, w szczególności obowiązek uzyskania zezwolenia lub zarejestrowania nałożony na operacje gospodarowania odpadami oraz na podmioty gospodarcze, obowiązek sporządzenia planów gospodarki odpadami nałożony na Państwa Członkowskie, a także określa główne zasady, takie jak obowiązek postępowania z odpadami w sposób niemający negatywnego wpływu na środowisko naturalne i zasada, że producenci odpadów powinni być zobowiązani do zapłaty za ich przetwarzanie.

(2)  Głównym celem każdej polityki w dziedzinie odpadów powinna być minimalizacja negatywnego wpływu wytwarzania odpadów i gospodarowania nimi na zdrowie ludzkie i środowisko naturalne. Przepisy dotyczące odpadów powinny również zmierzać do ograniczenia wykorzystania zasobów oraz sprzyjać praktycznemu zastosowaniu hierarchii odpadów.

(3)  W rezolucji z dnia 24 lutego 1997 r. w sprawie wspólnotowej strategii w zakresie gospodarowania odpadami(5) Rada potwierdziła, że naczelnym priorytetem w gospodarce odpadami powinno być zapobieganie ich powstawaniu oraz że ponowne wykorzystanie i recykling materiałów powinny mieć pierwszeństwo przed odzyskiem energii z odpadów, o ile i tylko w takim zakresie, w jakim są to najbardziej ekologiczne z dostępnych metod.

(4)  Szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego ustanowiony decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r.(6) potwierdził ten kierunek działań w celu osiągnięcia istotnego ogólnego zmniejszenia ilości wytwarzanych odpadów oraz wyznaczenia dalszych celów.

(5)  Decyzja nr 1600/2002/WE wzywa do opracowania lub zmiany prawodawstwa w sprawie odpadów, w tym między innymi wyjaśnienia różnicy między odpadami i nieodpadami oraz opracowania odpowiednich kryteriów do dalszego opracowywania załącznika IIA i IIB do dyrektywy 2006/12/WE.

(6)  Komunikat Komisji z dnia 27 maja 2003 r. "W kierunku strategii tematycznej dotyczącej zapobiegania odpadów i ich recyklingu" zwraca uwagę na potrzebę oceny istniejących definicji odzyskiwania i unieszkodliwiania, potrzebę utworzenia definicji recyklingu możliwej do ogólnego zastosowania oraz potrzebę debaty na temat definicji odpadów.

(7)  W rezolucji z dnia 20 kwietnia 2004 r. w sprawie powyższego komunikatu(7) Parlament Europejski wezwał Komisję do rozważenia rozszerzenia dyrektywy Rady 96/61/WE z dnia 24 września 1996 r. dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli(8) na cały sektor odpadów. Parlament Europejski zwrócił się do Komisji również o wyraźnie rozróżnienie pomiędzy odzyskiwaniem a unieszkodliwianiem oraz wyjaśnienie różnicy między odpadami i nieodpadami.

(8)  W konkluzjach z dnia 1 lipca 2004 r., Rada wezwała Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego zmiany niektórych aspektów dyrektywy w sprawie odpadów, w celu wyjaśnienia różnicy między odpadami i nieodpadami oraz rozróżnienia miedzy odzyskiwaniem a unieszkodliwianiem.

(9)  Konieczna jest zatem zmiana dyrektywy 2006/12/WE w celu wyjaśnienia kluczowych pojęć, takich jak definicje odpadów, odzyskiwania i unieszkodliwiania, aby wzmocnić środki konieczne do przeciwdziałania powstawaniu odpadów, wprowadzić podejście uwzględniające cały cykl życia produktów i materiałów, a nie tylko fazę odpadu, oraz skupić się na zmniejszaniu wpływu, jaki na środowisko mają wytwarzanie odpadów i gospodarka nimi, podnosząc w ten sposób gospodarcze znaczenie odpadów. W celu zachowania przejrzystości i czytelności, dyrektywę 2006/12/WE należy zastąpić.

(10)  Istnieje pilna potrzeba zmiany obecnego systemu produkcji i konsumpcji, przy czym głównym celem jest nadanie konsumpcji bardziej trwałego charakteru oraz możliwie największe zbliżenie procesów wydobywania surowców, produkcji i projektowania produktów do procesów i wzorców naturalnych.

(11)  Społeczeństwo korzysta przede wszystkim z produktów złożonych z szeregu różnych materiałów, tzn. materiałów biologicznych, mineralnych i syntetycznych, często łączonych w celu uzyskania materiałów złożonych. Materiały te powinny być wykorzystywane i traktowane w taki sposób, aby po zakończeniu okresu używalności produktu nie stały się bezużytecznym odpadem.

(12)  Ponieważ większość znaczących operacji gospodarki odpadami ujęta jest w prawodawstwie wspólnotowym z dziedziny ochrony środowiska naturalnego, ważne jest, aby niniejsza dyrektywa została dostosowana do tego podejścia. Położenie nacisku na cele środowiskowe określone w art. 174 Traktatu umożliwi ściślejsze skoncentrowanie się na wpływie, jaki na środowisko mają wytwarzanie odpadów i gospodarka nimi w trakcie całego cyklu życia zasobów. W konsekwencji, podstawą prawną niniejszej dyrektywy powinien być art. 175.

(13)  Instrumenty ekonomiczne, jeśli są efektywne kosztowo, mogą i powinny być skutecznymi narzędziami osiągania celów związanych z przeciwdziałaniem powstawaniu odpadów i gospodarką nimi. Odpady mają wartość jako zasoby i dalsze stosowanie instrumentów ekonomicznych przyczyni się do maksymalnego zwiększenia korzyści dla środowiska. Dlatego też niniejsza dyrektywa powinna wspierać ich wykorzystanie na odpowiednim poziomie.

(14)  Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r.(9) ustanawia przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Ustanawia ono między innymi kontrole proporcjonalne w zakresie przetwarzania, wykorzystywania oraz unieszkodliwiania wszelkich odpadów pochodzenia zwierzęcego zapobiegając tym samym możliwości, że stanowić będą one zagrożenie dla zdrowia zwierząt i ludzi. Dlatego też konieczne jest wyjaśnienie powiązań z tym rozporządzeniem w celu uniknięcia powielania przepisów, poprzez wyłączenie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w przypadku gdy mają one być wykorzystane do działań nieuznawanych za związane z odpadami.

(15)  W świetle doświadczeń zebranych w trakcie stosowania rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 właściwym jest ścisłe określenie zakresu prawodawstwa dotyczącego odpadów oraz przepisów dotyczących odpadów niebezpiecznych w odniesieniu do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego uregulowanych rozporządzeniem (WE) nr 1774/2002. W przypadkach gdy produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego stanowią potencjalne zagrożenie dla zdrowia, właściwym instrumentem prawnym stosowanym w celu zwalczenia tych zagrożeń jest rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 i należy unikać sytuacji, w której przepisy dotyczące odpadów nakładają się na przepisy tego rozporządzenia.

(16)  Należy dodać definicję ponownego wykorzystania w celu wyjaśnienia miejsca tej operacji w kontekście unijnej polityki gospodarki odpadami. Definicja ta powinna być sformułowana w taki sposób, aby obejmowała wszystkie działania określane jako ponowne wykorzystanie na mocy obowiązujących przepisów Wspólnoty w dziedzinie odpadów dotyczących konkretnych produktów.

(17)  Definicja recyklingu powinna zostać dodana w celu jasnego określenia zakresu tego pojęcia.

(18)  Należy zmienić definicje odzyskiwania i unieszkodliwiania, aby zapewnić wyraźne rozróżnienie między tymi dwoma pojęciami, oparte na rzeczywistej różnicy w oddziaływaniu na środowisko i zdrowie oraz na kwestii, czy dana operacja prowadzi do preferowanego zastąpienia zasobów naturalnych w gospodarce czy nie. Ponadto konieczne jest dodanie mechanizmu korygującego, wyjaśniającego przypadki, w których sklasyfikowanie danej czynności jako odzyskiwanie nie odpowiada faktycznemu oddziaływaniu tej czynności na środowisko.

(19)  Aby wyjaśnić niektóre aspekty definicji odpadów, konieczne jest określenie dla każdej z kategorii z osobna, kiedy uznaje się, że niektóre odpady przestają być odpadami, a stają się materiałem wtórnym lub substancją wtórną. Komisja powinna przedstawić wnioski legislacyjne dotyczące kryteriów takiej reklasyfikacji oraz stwierdzenia, czy niektóre strumienie odpadów wchodzą w zakres niniejszej dyrektywy.

(20)  Aby wyjaśnić niektóre aspekty definicji odpadów, przydatne byłoby określenie, kiedy materiały lub substancje powstałe w procesie produkcji lub ekstrakcji, którego podstawowym celem nie było ich wytworzenie, oraz których wytwórca nie zamierza usunąć, lecz wykorzystać, uznaje się za substancje wtórne. Komisja powinna wydać wytyczne dotyczące wykładni w oparciu o istniejące orzecznictwo. Jeżeli okaże się to niewystarczające Komisja, w stosownych przypadkach i ze szczególnym uwzględnieniem określonych w orzecznictwie problemów i warunków zdrowotnych i środowiskowych, powinna przedstawić wnioski legislacyjne zawierające jasne kryteria umożliwiające określenie każdego przypadku, w którym takie materiały czy substancje mogłyby zostać uznane za niemieszczące się w zakresie definicji odpadów. W przypadku braku środków przyjętych na poziomie wspólnotowym lub właściwego orzecznictwa europejskiego, takie materiały i substancje powinny być nadal uznawane za odpady.

(21)  Zasadne jest, aby koszty były przydzielane w sposób odzwierciedlający faktyczny koszt dla środowiska naturalnego, jaki wiąże się z wytworzeniem danych odpadów i gospodarką nimi. Należy tu zastosować zasadę "zanieczyszczający płaci" oraz odpowiedzialność za produkt. W szczególności indywidualna odpowiedzialność producenta stanowi narzędzie, które można wykorzystać do propagowania zapobiegania powstawaniu odpadów oraz promowania ponownego ich wykorzystania i recyklingu, poprzez zagwarantowanie, że producenci uwzględniają skutki cyklu życia swoich produktów, w tym skutki związane z wycofaniem ich z eksploatacji oraz opracują odpowiedni projekt produktu.

(22)  Aby umożliwić Wspólnocie, jako całości, osiągnięcie samowystarczalności w zakresie unieszkodliwiania odpadów, a Państwom Członkowskim stopniowe osiąganie tego celu indywidualnie, konieczne jest stworzenie sieci współpracy w zakresie instalacji unieszkodliwiania odpadów, przy uwzględnieniu warunków geograficznych oraz potrzeby specjalistycznych instalacji dla niektórych rodzajów odpadów.

(23)  Utrzymując odpowiedni poziom ochrony środowiska naturalnego państwa członkowskie powinny równocześnie zagwarantować skuteczne i oszczędne możliwości gospodarki odpadami powstałymi wskutek recyklingu, w uznaniu kluczowego wkładu zakładów recyklingu w ograniczanie ostatecznego usuwania odpadów. Tak powstałe odpady stanowią poważną przeszkodę dla dalszego zwiększania potencjału w dziedzinie recyklingu, dlatego właściwe władze powinny podjąć niezbędne działania, zgodne z celem utworzenia "społeczeństwa recyklingu".

(24)  Konieczne jest dalsze określenie zakresu i treści obowiązku wynikającego z planowania gospodarki odpadami, szczególnie w odniesieniu do objęcia nim obszarów zanieczyszczonych w przeszłości i do wykorzystania instrumentów ekonomicznych, oraz włączenie do procesu opracowywania lub zmieniania tych planów potrzeby uwzględnienia oddziaływania na środowisko w trakcie całego cyklu życia produktów i materiałów. W odpowiednich przypadkach należy również uwzględnić wymogi wynikające z planowania gospodarki odpadami określone w art. 14 dyrektywy 94/62/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 1994 r. w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych(10) oraz strategię redukcji odpadów ulegających biodegradacji kierowanych na składowiska odpadów, o której mowa w art. 5 dyrektywy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (11).

(25)  Aby poprawić sposób, w jaki realizowane są działania zapobiegania powstawaniu odpadów w państwach członkowskich oraz ułatwić obieg godnych naśladowania praktyk w tym obszarze, konieczne jest przyjęcie wspólnotowych celów i środków dotyczących zapobiegania powstawaniu odpadów oraz wprowadzenie wymogu zobowiązującego państwa członkowskie do opracowywania programów zapobiegania powstawaniu odpadów, koncentrujących się na kluczowych elementach oddziaływania na środowisko oraz uwzględniających cały cykl życia. Takie cele i środki powinny zmierzać do przerwania powiązania między wzrostem gospodarczym a wzrostem ilości odpadów, jak również skutkami dla środowiska i zdrowia związanymi z wytwarzaniem odpadów poprzez bezwzględną redukcję netto wytwarzania odpadów, ich szkodliwości oraz negatywnych skutków. Zarówno władze regionalne i lokalne, jak również zainteresowane strony i ogół społeczeństwa powinny mieć możliwość udziału w sporządzaniu tych programów oraz dostęp do sporządzonych programów, zgodnie z dyrektywą 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r(12).

(26)  Odpady niebezpieczne są określane na podstawie kryteriów zagrożenia. W związku z tym odnoszące się do nich przepisy powinny zawierać surowe normy, aby w jak największym stopniu możliwe było zapobieganie lub ograniczanie ich negatywnego wpływu na środowisko naturalne będącego wynikiem niewłaściwej gospodarki oraz aby chronić się przed ryzykiem, jakie odpady te stanowią dla zdrowia ludzkiego oraz bezpieczeństwa. Ze względu na ich niebezpieczne właściwości odpady niebezpieczne wymagają odpowiedniej gospodarki, która obejmuje szczególne i dostosowane do potrzeb techniki ich gromadzenia i przetwarzania, szczegółowe kontrole oraz specyficzne zasady identyfikacji. Wszystkie podmioty zajmujące się odpadami niebezpiecznymi muszą posiadać odpowiednie kwalifikacje oraz przeszkolenie.

(27)  Środki niezbędne dla wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjmowane zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(13).

(28)  Komisja powinna posiadać w szczególności uprawnienia do wprowadzania zmian w wykazie odpadów i odpadów niebezpiecznych, do przyjmowania wymogów rejestracyjnych i przyjmowania poprawek niezbędnych do dostosowania załączników IV i V do postępu naukowo-technicznego. Ponieważ środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę i uzupełnienie innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, powinny one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(29)  Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie ochrona środowiska oraz zapewnienie odpowiedniego funkcjonowania rynku wewnętrznego, nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez Państwa Członkowskie i tym samym mogą zostać w większym stopniu osiągnięte na poziomie wspólnotowym, z powodu skali lub skutków danego działania, Wspólnota może podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną we wspomnianym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza działania konieczne do osiągnięcia wyznaczonych celów,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Rozdział I

Przedmiot, zakres i definicje

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustanawia środki mające na celu zminimalizowanie ogólnego wpływu na środowisko naturalne i zdrowie, jaki mają wytwarzanie odpadów i gospodarka nimi oraz przyczynia się do ograniczenia wykorzystania zasobów.

W przypadku, gdy oceny cyklu życia oraz analizy kosztów i korzyści jasno wykazują, że alternatywny sposób przetwarzania jest lepszy w przypadku konkretnego strumienia odpadów, państwom członkowskim wolno odejść od priorytetów ustalonych w ust. 2. Takie oceny i analizy są publikowane. i poddawane przeglądom przez niezależne organy naukowe. Przeprowadza się konsultacje w celu zapewnienia wszechstronności i przejrzystości procesu, w tym zaangażowania zainteresowanych stron i obywateli. W razie konieczności Komisja opracuje wytyczne dotyczące zastosowania takich ocen i analiz.

Artykuł 2

Zakres

1.  Niniejsza dyrektywa nie obejmuje:

2.  Dyrektywa nie obejmuje następujących kategorii odpadów, z uwagi na niektóre szczególne aspekty tych kategorii, objętych już prawodawstwem wspólnotowym:

3.  W celu propagowania recyklingu konkretnych materiałów Komisja przedłoży odpowiedni wniosek do dnia ...(14).

4.  Niniejsza dyrektywa nie obejmuje odchodów zwierzęcych, słomy i innych naturalnych substancji nie uznawanych za niebezpieczne, które są wykorzystywane w rolnictwie bądź do produkcji energii z biomasy poprzez zastosowanie procesów lub metod, które nie są szkodliwe dla środowiska ani nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzkiego.

Muł pochodzący z oczyszczalni jest objęty zakresem stosowania niniejszej dyrektyw za wyjątkiem przypadków zastosowania go w rolnictwie zgodnie z dyrektywą Rady 86/278/EWG z 12 czerwca 1986 r. w sprawie ochrony środowiska, w szczególności gleby, w przypadku wykorzystywania osadów ściekowych w rolnictwie(15).

5.   "zwierzęca padlina", o której mowa w ust. 2 lit. f) oznacza zwierzęta, które padły, w sposób inny niż poprzez ubój, w tym zwierzęta zabite w ramach zwalczania choroby epizootycznej, w kontekście praktyk rolniczych lub hodowlanych.

6.  Niniejsza dyrektywa nie obejmuje osadów naturalnych i mułu, które nie wykazują niebezpiecznych właściwości, określonych w załączniku IV.

Artykuł 3

Definicje

Artykuł 4

Rozróżnienie między produktami ubocznymi a odpadami

1.  Aby substancja mogła zostać zaklasyfikowana jako produkt uboczny, a nie jako odpad, musi ona – lub przedmiot powstały w wyniku procesu produkcyjnego, którego głównym celem nie jest wyprodukowanie tego przedmiotu – spełniać następujące warunki:

2.  Na podstawie warunków określonych w ust. 1 Komisja do dnia ...(17) składa wniosek legislacyjny określający kryteria środowiskowe i jakościowe, które substancja lub przedmiot musi spełnić, aby możliwe było zaklasyfikowanie tej substancji lub tego przedmiotu jako produktu ubocznego. Wniosek zawiera załącznik z wykazem substancji i/lub przedmiotów, które należy zaklasyfikować jako produkty uboczne.

3.  Wykaz, o którym mowa w ust. 2, powinien być łatwo dostępny dla podmiotów gospodarczych i opinii publicznej (np. poprzez Internet).

Artykuł 5

Odpowiedzialność producenta

1.  Aby zwiększyć odpowiedzialność producentów państwa członkowskie i Wspólnota podejmują środki mające na celu przeniesienie na producentów lub importerów odpowiedzialności za odpady powstałe w wyniku wprowadzenia ich produktów do obrotu. Można tego dokonać poprzez m.in.:

2.  Państwa członkowskie informują Komisję o realizacji postanowień zawartych w ust. 1. W oparciu o doświadczenia państw członkowskich Komisja rozważa zasadność wprowadzenia systemu zwiększonej odpowiedzialności producenta za określone strumienie odpadów na poziomie UE.

Artykuł 6

Wykaz odpadów

Wykaz odpadów ustalony decyzją 2000/532/WE dołącza się do niniejszej dyrektywy i jest on bezpośrednio stosowany we wszystkich państwach członkowskich. Komisja może ten wykaz zmienić zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 46 ust. 3.

Komisja prowadzi i aktualizuje ten wykaz dla celów statystycznych. Wykaz ten obejmuje również odpady uznawane za niebezpieczne zgodnie z art. 15-18, przy uwzględnieniu pochodzenia i składu odpadów oraz, w razie potrzeby, dopuszczalnych wartości stężenia.

Komisja czuwa nad tym, by odnośna lista była zrozumiała dla MŚP i łatwo dostępna.

Rozdział II

Zapobieganie

Artykuł 7

Zapobieganie powstawaniu odpadów

Zgodnie z art. 1, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu stabilizacji całkowitej produkcji odpadów do roku 2012, biorąc za punkt odniesienia całkowitą roczną produkcję odpadów w roku 2008.

Stabilizacja oznacza brak dalszego wzrostu ilości wytwarzanych odpadów od początku okresu stabilizacji.

Rozdział III

Odzyskiwanie i unieszkodliwianie

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 8

Odzyskiwanie

1.  Państwa członkowskie podejmują konieczne i spójne z postanowieniami art. 1 środki celem zapewnienia, w miarę możliwości, że wszystkie odpady podlegają operacjom odzysku. Środki te obejmują przynajmniej operacje wymienione w załączniku II, pod warunkiem, że są one zgodne z definicją odzysku z art. 3 lit. j).

Aby uniknąć wątpliwości, operacje są objęte załącznikiem II, nawet jeżeli w ich wyniku powstają materiały, które następnie podlegają operacjom unieszkodliwiania, jeżeli ich głównym celem jest operacja odzyskiwania, objęta załącznikiem II.

Nowe operacje odzyskiwania mogą zostać dodane do wykazu operacji wymienionych w załączniku II na podstawie wniosku Komisji złożonego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2.  Komisja przedstawia do …(18) projekt legislacyjny przyjęcia środków wykonawczych, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 251 Traktatu, w celu ustalenia kryteriów środowiskowych i kryteriów efektywności opartych na najlepszych dostępnych technikach, na podstawie których będzie można uznać, że wynikiem końcowych operacji wymienionych w załączniku II są operacje odzysku.

3.  Przed zmianą załącznika II i przyjęciem środków wykonawczych zgodnie z ust. 2 Komisja konsultuje się z państwami członkowskimi oraz zainteresowanymi organizacjami przemysłowymi, środowiskowymi, pracowniczymi i konsumenckimi.

4.  Państwa członkowskie podejmują środki celem promowania ponownego wykorzystania produktów, zwłaszcza poprzez tworzenie i wspieranie akredytowanych sieci ponownego wykorzystania i napraw oraz określenie w razie konieczności stosownych norm dotyczących procesu i produktów.

Państwa członkowskie mogą podjąć inne środki wspierające ponowne wykorzystanie produktu, takie jak zastosowanie instrumentów ekonomicznych, kryteriów udzielania zamówień, celów ilościowych lub zakazów wprowadzania niektórych produktów na rynek.

5.  Aby przybliżyć się do celu, jakim jest społeczeństwo europejskie powszechnie stosujące recykling, i przyczynić się do wysokiej wydajności energetycznej, do 2020 r. państwa członkowskie osiągną ogólny poziom ponownego wykorzystania i recyklingu wynoszący co najmniej 50% dla stałych odpadów komunalnych i 70% dla odpadów budowlanych, rozbiórkowych, przemysłowych i produkcyjnych. Krajom, które nie przekraczają poziomu 5% recyklingu w którejkolwiek kategorii lub dla których nie ma oficjalnych liczb, zgodnie z danymi Eurostatu za okres 2000-2005, może zostać przyznany dodatkowy okres 5 lat na realizację wyznaczonych celów.

6.  Państwa członkowskie podejmują środki na rzecz promowania wysokiej jakości recyklingu; wszędzie tam, gdzie jest to konieczne, przyjmują w tym celu systemy selektywnej zbiórki dla zagwarantowania odnośnym sektorom recyklingu niezbędnych norm jakości.

Do 2015 r. państwa członkowskie ustanawiają systemy selektywnej zbiórki przynajmniej dla następujących odpadów: papieru, metalu, plastiku, szkła, tekstyliów, innych odpadów ulegających biodegradacji, oleju i odpadów niebezpiecznych. Ma to zastosowanie bez uszczerbku dla istniejących lub przyszłych przepisów w zakresie strumieni odpadów lub dla wymogów art. 22.

Artykuł 9

Unieszkodliwianie

1.  Bez uszczerbku dla art. 1 ust. 2 państwa członkowskie zapewniają, że jeżeli zapobieganie, ponowne wykorzystanie, recykling lub innego rodzaju odzyskiwanie nie jest możliwe, to wszelkie odpady podlegają operacjom unieszkodliwiania w bezpieczny sposób zgodnie z celami ustalonymi w art. 10.

Państwa Członkowskie zakazują porzucania, wysypywania lub niekontrolowanego unieszkodliwiania odpadów.

2.  Operacje unieszkodliwiania obejmują operacje wymienione w załączniku I.

Zakazane są operacje unieszkodliwiania zaklasyfikowane jako D11 (termiczne przekształcanie na morzu) i D7 (odprowadzanie odpadów do mórz/oceanów w tych ich umieszczanie na dnie morza).

3.  W przypadku gdy pomimo sytuacji zastępowania zasobów skutki danej operacji wskazują, że zastępowanie ma jedynie ograniczony charakter ze względu na cele określone w art. 1, Komisja może przedstawić wniosek legislacyjny w celu dodania tej konkretnej operacji do listy określonej w załączniku I.

Przed zmianą załącznika I Komisja konsultuje się z państwami członkowskimi oraz zainteresowanymi organizacjami przemysłowymi, środowiskowymi, pracowniczymi i konsumenckimi.

Artykuł 10

Warunki

Jeżeli państwa członkowskie określają wymagania dotyczące odzyskiwania i unieszkodliwiania odpadów w formie powszechnie obowiązujących przepisów, przepisy te muszą opierać się na najlepszych dostępnych technikach gospodarowania odpadami.

Jeżeli zajdzie taka konieczność w związku z ochroną zdrowia ludzkiego lub środowiska, Komisja przedstawi wnioski w sprawie poszczególnych dyrektyw, w których zostaną określone wymogi dotyczące odzyskiwania odpadów szczególnie istotnych z ilościowego, ekologicznego lub ekonomicznego punktu widzenia, substancji lub produktów wytwarzanych podczas operacji odzyskiwania oraz ich późniejszego zastosowania. Wymogi te muszą opierać się na najlepszych dostępnych technikach gospodarowania odpadami. W dyrektywach tych można jednocześnie bliżej określić, kiedy odzyskane odpady tracą status odpadów.

Artykuł 11

Odpowiedzialność

Zgodnie z zasadą "zanieczyszczający płaci", państwa członkowskie zapewniają, że każdy posiadacz odpadów przeprowadza ich odzyskiwanie lub unieszkodliwianie samodzielnie lub powierza ich odzyskiwanie lub unieszkodliwianie zakładowi lub przedsiębiorstwu, które przeprowadza operacje przetwarzania odpadów, lub przekazuje je prywatnemu lub państwowemu punktowi zbierania.

Sekcja 2

Koszty i sieci

Artykuł 12

Koszty

Artykuł 13

Sieć instalacji do unieszkodliwiania odpadów

Odpady we Wspólnocie przetwarza się w sposób najbardziej przyjazny dla środowiska naturalnego.

Odpady przeznaczone do utylizacji przetwarza się w jednym z najbliższych zakładów przeznaczonych do tego celu przy zastosowaniu najodpowiedniejszych metod i technologii w celu zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zdrowia publicznego.

Każde z państw członkowskich, we współpracy z innymi państwami członkowskimi, przyjmuje odpowiednie środki mające na celu utworzenie zintegrowanej i wystarczającej sieci zakładów utylizacji odpadów, uwzględniając najlepsze dostępne techniki.

Rozdział IV

Koniec fazy odpadu

Artykuł 14

Produkty, materiały i substancje wtórne

1.  Państwa członkowskie mogą się zwrócić do Komisji z prośbą o ustalenie, w wyjątkowych sytuacjach, czy dane odpady przestały być odpadami w oparciu o to, że:

2.  Na podstawie oceny zgodnie z ust. 1 Komisja, w razie potrzeby, przedkłada do dnia ...(19) wniosek legislacyjny określający, jakie kryteria środowiskowe i jakościowe muszą zostać spełnione, aby w przypadku konkretnych kategorii produktów, materiałów lub substancji uznano, że dane odpady stały się produktami, materiałami wtórnymi lub substancjami wtórnymi.

3.  Kryteria ustalone zgodnie z ust. 2 mają taką postać, która zagwarantuje, że powstający produkt lub materiał wtórny lub substancja wtórna spełnia warunki konieczne do wprowadzenia na rynek.

Kryteria te uwzględniają wszelkie zagrożenia związane ze szkodliwym dla środowiska wykorzystaniem lub transportem materiałów lub substancji wtórnych oraz ustalone są na poziomie gwarantującym wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego.

4.  W razie potrzeby Komisja do dnia ...(20) przedkłada propozycje dotyczące ustalenia, czy następujące strumienie odpadów są objęte postanowieniami niniejszego artykułu i jeżeli tak – jakie wymogi powinny mieć do nich zastosowanie:

Rozdział V

Odpady niebezpieczne

Sekcja Pierwsza

Klasyfikacja i wykazy

Artykuł 15

Klasyfikacja

1.  Odpady zostają uznane za odpady niebezpieczne, jeżeli mają co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku IV.

Zmiana klasyfikacji odpadów niebezpiecznych na odpady, które nie są niebezpieczne, nie może dokonać się w wyniku rozcieńczania lub mieszania prowadzącego do obniżenia początkowego stężenia zanieczyszczeń poniżej poziomu określającego niebezpieczny charakter odpadu.

2.  Odpady niebezpieczne wytwarzane przez gospodarstwa domowe nie są uznawane za niebezpieczne do czasu ich zbiórki przez przedsiębiorstwo wykonujące operacje przetwarzania osobno zebranych odpadów niebezpiecznych lub przez prywatny lub państwowy punkt zbierania odpadów niebezpiecznych.

3.  Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymane, objęte rozporządzeniem (WE) nr 1774/2002 nie podlegają przepisom niniejszej dyrektywy dotyczącym odpadów niebezpiecznych, chyba że zostały zmieszane z odpadami niebezpiecznymi.

Artykuł 16

Wykaz

Wykaz odpadów ustanowiony decyzją 2000/532/WE stanowi załącznik do niniejszej dyrektywy. Wykaz może być zmieniony przez Komisję zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 46 ust. 3.

W wykazie tym uwzględnia się skład odpadów oraz, w razie potrzeby, dopuszczalne wartości stężenia, jak również pochodzenie odpadów.

Artykuł 17

Odpady niebezpieczne spoza wykazu

Jeżeli państwo członkowskie uważa, że dane odpady powinny być traktowane jako niebezpieczne, nawet jeśli nie zostały one umieszczone w wykazie odpadów o którym mowa w art. 6 (dalej zwanym "wykazem"), i wykazują one co najmniej jedną z właściwości wymienionych w załączniku IV, państwo członkowskie niezwłocznie zawiadamia o wszystkich takich przypadkach Komisję i dostarcza jej wszelkie właściwe informacje.

Artykuł 18

Odpady, które nie są niebezpieczne, a są umieszczone w wykazie

1.  W przypadku, gdy państwo członkowskie posiada dowody wskazujące, że konkretny rodzaj odpadów, który znajduje się w wykazie w kategorii odpadów niebezpiecznych, nie wykazuje żadnej z właściwości wymienionych w załączniku III, niezwłocznie zawiadamia o wszystkich takich przypadkach Komisję i dostarcza Komisji wymaganych dowodów.

2.  Komisja, w świetle otrzymanych zawiadomień, dokonuje przeglądu wykazu w celu podjęcia decyzji dotyczącej jego dostosowania, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 46 ust. 3.

3.  Po zatwierdzeniu zmienionego wykazu państwa członkowskie mogą traktować te odpady jako takie, które nie są niebezpieczne.

Artykuł 19

Ustalanie pochodzenia i kontrola obiegu odpadów niebezpiecznych

Zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy dotyczącej odpadów niebezpiecznych państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zagwarantowania, że produkcja, zbiórka i przewóz odpadów niebezpiecznych oraz ich magazynowanie i przetwarzanie, przeprowadza się w warunkach optymalnej ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego oraz bezpieczeństwaprzedsiębiorców, zakładów przemysłowych i ludzi, łącznie z podjęciem minimalnych środków zapewniających ustalenie pochodzenia i kontrolę obiegu odpadów niebezpiecznych od momentu produkcji do miejsca przeznaczenia oraz odpowiednią ocenę ryzyka podczas prowadzenia tych działań.

Sekcja druga

wymogi specjalne

Artykuł 20

Rozdzielanie odpadów

1.  Państwa członkowskie podejmują konieczne środki, aby zobowiązać zakłady oraz przedsiębiorstwa zajmujące się odpadami niebezpiecznymi, by nie mieszały różnych kategorii odpadów niebezpiecznych, ani nie mieszały odpadów niebezpiecznych z odpadami nie uznawanymi za niebezpieczne.

2.  Państwa członkowskie zachęcają do oddzielania związków niebezpiecznych od wszystkich strumieni odpadów przed włączeniem ich do łańcucha odzyskiwania.

3.  W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą podjąć środki zezwalające na mieszanie różnych kategorii odpadów niebezpiecznych lub odpadów niebezpiecznych z innymi odpadami, substancjami lub materiałami pod następującymi warunkami:

Artykuł 21

Etykietowanie

1.  Państwa Członkowskie podejmują konieczne środki, w celu zagwarantowania, że w trakcie zbierania, transportu i tymczasowego składowania, odpady niebezpieczne są pakowane i etykietowane zgodnie z obowiązującymi normami międzynarodowymi i wspólnotowymi.

2.  W czasie przewożenia odpadów niebezpiecznych, towarzyszy im formularz identyfikacyjny, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do Wspólnoty Europejskiej oraz poza jej obszar(21).

Artykuł 22

Oleje odpadowe

Bez uszczerbku dla obowiązków związanych z gospodarką odpadami niebezpiecznymi określonych w art. 20 i 21, państwa członkowskie podejmują konieczne środki, w celu zagwarantowania, że gdy jest to technicznie wykonalne, oleje odpadowe są zbierane oddzielnie od innych odpadów, a następnie przetwarzane zgodnie z hierarchią odpadów, o której mowa w art. 1 akapit 2, zgodnie z warunkami określonymi w art. 10. Tam gdzie jest to możliwe należy utrzymać preferencję przyznaną regeneracji w dyrektywie Rady 75/439/EWG z dnia 16 czerwca 1975 r. w sprawie unieszkodliwiania olejów odpadowych(22).

Artykuł 23

Odpady gastronomiczne

Zabrania się odzyskiwania nieprzetworzonych odpadów gastronomicznych do celów żywienia zwierząt. Odpady gastronomiczne są likwidowane w sposób podlegający weryfikacji przez uprawnione przedsiębiorstwa oraz sterylizowane i bezpiecznie usuwane za pomocą właściwych metod. Państwa członkowskie mogą udzielić zezwolenia na stosowanie odpadów gastronomicznych w paszy przeznaczonej dla trzody chlewnej pod warunkiem, że pod każdym względem zapewniona jest kontrola bezpiecznego odzysku, sterylizacji i zgodności z innymi przepisami rozporządzenia (WE) nr 1774/2002.

Rozdział VI

Odpady organiczne

Artykuł 24

Zbiórka i wykorzystanie odpadów organicznych

1.  Priorytetowo traktuje się materiałowy odzysk odpadów organicznych.

2.  W dążeniu do realizacji celów określonych w art. 1, do dnia ...(23) państwa członkowskie opracowują system odrębnej zbiórki odpadów organicznych.

3.  Państwa członkowskie dopilnowują, aby przetworzone odpady organiczne mogły, zgodnie z wymogami określonymi w art. 25 i 26, zostać rozrzucone na gruntach wykorzystywanych do produkcji rolnej, leśnej lub ogrodniczej.

Artykuł 25

Przetwarzanie odpadów organicznych

1.  Przed rozrzuceniem odpadów organicznych na gruntach ich producenci i posiadacze powinni poddać je przetworzeniu gwarantującemu ich bezpieczeństwo z punktu widzenia zdrowia ludzi, zwierząt i roślin. Odnosi się to również do odpadów kuchennych i gastronomicznych z restauracji i zakładów żywienia zbiorowego, o ile takie odpady nie podlegają obowiązkowi usunięcia zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE) nr 1774/2002.

2.  Zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 46 ust. 3, Komisja przyjmuje środki wykonawcze określające minimalne wymogi kontrolne odnoszące się do bezpieczeństwa z punktu widzenia zdrowia ludzi, zwierząt i roślin.

3.  Dla zapewnienia rozrzucania odpadów organicznych na gruntach zgodnego z normami ochrony środowiska, Komisja, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 46 ust. 3, przyjmuje środki wykonawcze, określając, jakie kryteria środowiskowe i jakościowe muszą zostać spełnione, aby odpady organiczne mogły być rozrzucane na gruntach przeznaczonych na potrzeby rolnictwa, leśnictwa i ogrodnictwa i mogły być uznane za produkt, materiał lub substancję wtórną.

4.  Środki wykonawcze, o których mowa w ust. 3, obejmują co najmniej wiążące wartości graniczne metali ciężkich i substancji obcych oraz zawartość ziaren zdolnych do kiełkowania i części roślin mogących puścić pędy, jak również listę dopuszczalnych substancji wyjściowych.

5.  Kryteria te uwzględniają wszelkie zagrożenia związane ze szkodliwym dla środowiska wykorzystaniem lub transportem materiałów lub substancji wtórnych oraz ustalone są na poziomie gwarantującym wysoki stopień ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego.

Artykuł 26

Kontrola

1.  Państwa członkowskie zapewniają, że dla celów kontroli zgodności z wymogami określonymi w art. 25 zostaną stworzone i wykorzystane systemy zapewnienia jakości.

2.  Państwa członkowskie zapewniają regularne przeprowadzanie analiz pod kątem substancji szkodliwych.

Artykuł 27

Recykling

Najpóźniej do dnia 30 czerwca 2008 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wnioski dotyczące przepisów prawnych mających na celu promowanie recyklingu bioodpadów.

Rozdział VII

Zezwolenia lub rejestracja

Sekcja 1

Zezwolenia

podsekcja 1

przepisy ogólne

Artykuł 28

Wydawanie zezwoleń

1.  Państwa Członkowskie wymagają, aby wszystkie zakłady lub przedsiębiorstwa, które zamierzają wykonywać operacje unieszkodliwiania lub odzyskiwania, uzyskały zezwolenie od właściwych władz krajowych.

Zezwolenia mogą określać dodatkowe warunki i zobowiązania.

2.  Zezwolenia mogą być udzielane na czas określony i mogą być odnawialne.

3.  Jeżeli właściwe władze krajowe uznają, że planowana metoda przetwarzania jest niedopuszczalna z punktu widzenia ochrony środowiska naturalnego, odmawiają udzielenia zezwolenia.

4.  Każde zezwolenie dotyczące odzyskiwania energii zawiera warunek, że odzyskiwanie energii ma się odbywać przy wysokim poziomie efektywności energetycznej.

Artykuł 29

Wymogi dotyczące zezwoleń

Zgodnie z dyrektywą 96/61/WE wszelkie urządzenia do przetwarzania odpadów niebezpiecznych wymagają specjalnego zezwolenia.

Bez uszczerbku dla dyrektywy 96/61/WE wniosek o zezwolenie do właściwych władz zawiera opis planowanych środków gwarantujących, że instalacja jest zaprojektowana, wyposażona i funkcjonuje odpowiednio do rodzajów przetwarzanych odpadów i związanego z nimi ryzyka.

Jeżeli podmiot prowadzący zakład przetwarzania odpadów innych niż niebezpieczne zamierza dokonywać operacji z użyciem odpadów niebezpiecznych, należy uznać to za istotną zmianę w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. b dyrektywy 96/61/WE, i w takim przypadku ma zastosowanie art. 12 ust. 2 tejże dyrektywy.

Artykuł 30

Zezwolenia na mocy dyrektywy 96/61/WE

Art. 28 ust. 1 niniejszej dyrektywy nie ma zastosowania w przypadku zakładów lub przedsiębiorstw, które uzyskały zezwolenie na mocy dyrektywy 96/61/WE, o ile pozwolenie to obejmuje wszystkie elementy wyszczególnione w art. 28 ust. 1 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 31

Środki wykonawcze

W razie potrzeby Komisja przedkłada wnioski w sprawie oddzielnych dyrektyw ustanawiających minimalne normy dla zezwoleń, których celem jest zagwarantowanie, że odpady przetwarzane są zgodnie z celami ustalonymi w art. 10.

Bazując na ocenie krajowego popytu i zasadzie proporcjonalności oraz zgodnie z postanowieniami Traktatów państwa członkowskie mogą ustanawiać wyższe wymagania dla udzielania zezwoleń.

Artykuł 32

Środki uzupełniające

Do dnia ...(24) Komisja sporządza sprawozdanie, w którym rozważa podjęcie kroków mogących się przyczynić do skuteczniejszego osiągnięcia celów określonych w art. 1. Sprawozdanie zostaje przekazane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w ciągu sześciu miesięcy od jego sporządzenia, w razie potrzeby z dołączonymi propozycjami.

Wymóg sporządzenia tego sprawozdania nie uniemożliwia Komisji przedkładania w międzyczasie innych propozycji.

podsekcja 2

zwolnienia

Artykuł 33

Warunki dopuszczalności

Państwa Członkowskie mogą zwolnić z wymogu określonego w art. 28 ust. 1 zakłady lub przedsiębiorstwa przetwarzające swoje odpady we własnym zakresie w miejscu ich produkcji.

W przypadku gdy w zakładzie lub przedsiębiorstwie przeprowadzanie jest zarówno unieszkodliwianie, jak i odzyskiwanie odpadów, zakład lub przedsiębiorstwo może uzyskać zwolnienie tylko w zakresie operacji odzyskiwania.

Zwolnienie to nie dotyczy przetwarzania odpadów niebezpiecznych.

Artykuł 34

Zasady ogólne

1.  Jeżeli Państwo Członkowskie chce wydać zwolnienie na mocy art. 33, gwarantuje ono, że właściwe władze ustanawiają, w odniesieniu do każdego rodzaju czynności, ogólne zasady określające rodzaje i ilości odpadów, jakie mogą być objęte zwolnieniem, oraz metodę przetwarzania, jaka ma być zastosowana.

Zasady te są opracowane w oparciu o najlepsze dostępne techniki i gwarantują zgodność z art. 10.

2.  Państwa Członkowskie informują Komisję o zasadach ogólnych ustanowionych zgodnie z ust. 1.

SEKCJA 2

REJESTRACJA

Artykuł 35

Rejestracja

1.  Państwa Członkowskie zapewniają, że właściwe władze krajowe prowadzą rejestr zakładów i przedsiębiorstw, które zawodowo zajmują się zbieraniem lub transportowaniem odpadów lub które, jako sprzedawcy lub pośrednicy, organizują przetwarzanie odpadów w imieniu innych podmiotów, a które nie podlegają wymogowi uzyskania zezwolenia zgodnie z art. 28 ust. 1.

Zakłady i przedsiębiorstwa te muszą wypełniać pewne wymogi rejestracyjne.

2.  Wszystkie zakłady i przedsiębiorstwa zwolnione zgodnie z podsekcją 2 sekcji 1 zostają wpisane do rejestru, o którym mowa w ust. 1.

W celu zminimalizowania biurokracji, na potrzeby powyższej procedury rejestracji wykorzystywane są, w miarę możliwości, dane zawarte w istniejącej ewidencji prowadzonej przez właściwe władze.

3.  Komisja, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 46 ust. 3 i w konsultacji z przedstawicielami przemysłu, przyjmuje wymogi rejestracyjne, o których mowa w drugim akapicie ust. 1.

4.  Państwa członkowskie gwarantują, że system zbierania i transportowania odpadów na ich terytorium oraz ich transgraniczych wysyłek gwarantuje, że zbierane i transportowane odpady są dostarczane do odpowiednich instalacji przetwarzania odpadów, spełniających obowiązki określone w art. 10.

Do wszystkich wysyłek odpadów stosuje się przepisy rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r(25).

Rozdział VIII

Gospodarka odpadami

Sekcja 1

Plany

Artykuł 36

Plany gospodarki odpadami

1.  Państwa Członkowskie gwarantują, że właściwe władze w tych państwach sporządzają, zgodnie z art. 1, jeden lub więcej planów gospodarki odpadami, które podlegają przeglądom przy najmniej raz na pięć lat.

Plany te samodzielnie lub łącznie pokrywają cały obszar geograficzny danego Państwa Członkowskiego.

2.  Plany gospodarki odpadami, o których mowa w ust. 1, zawierają analizę bieżącej sytuacji w zakresie gospodarki odpadami na danym obszarze, jak również określają środki, jakie należy podjąć w odniesieniu do zapobiegania, ponownego wykorzystania, recyklingu, odzyskiwania oraz bezpiecznego unieszkodliwiania odpadów.

3.  Plany gospodarki odpadami zawierają wszelkie informacje niezbędne do spełnienia obowiązku określonego w ust. 2 i umożliwienia właściwym organom, zakładom i przedsiębiorstwom podjęcia działań służących realizacji planów. W miarę potrzeby Komisja opracowuje wytyczne dotyczące planowania w zakresie gospodarki odpadami.

4.  Plany gospodarki odpadami są zgodne z wymogami dotyczącymi planowania gospodarki odpadami, określonymi w art. 14 dyrektywy 94/62/WE, oraz strategią redukcji odpadów ulegających biodegradacji kierowanych na składowiska odpadów, o której mowa w art. 5 dyrektywy 1999/31/WE, a która obejmuje ważne kampanie informacyjne oraz użycie instrumentów ekonomicznych.

5.  Państwa Członkowskie zawiadamiają Komisję o wszystkich przyjętych planach gospodarki odpadami oraz o wszystkich zmianach swoich planów gospodarki odpadami.

Jednocześnie, Państwa Członkowskie przedstawiają Komisji ogólną ocenę tego, jak plany te przyczynią się do osiągnięcia celów niniejszej dyrektywy. Ocena ta zawiera strategiczną ocenę wpływu na środowisko planów gospodarki odpadami, przewidzianą w dyrektywie 2001/42/WE.

Artykuł 37

Współpraca Państw Członkowskich

Państwa Członkowskie współpracują, w odpowiednich przypadkach, z innymi zainteresowanymi Państwami Członkowskimi w celu sporządzenia planów gospodarki odpadami zgodnie z art. 36.

Państwa Członkowskie zapewniają udział społeczeństwa zgodnie z dyrektywą 2003/35/WE, szczególności poprzez umieszczanie planów na ogólnodostępnych stronach internetowych.

Artykuł 38

Państwa członkowskie mogą podjąć środki niezbędne w celu zapobieżenia przemieszczaniu odpadów, które nie są zgodne z ich planami gospodarki odpadami. O wszelkich takich środkach powiadamiają one Komisję i pozostałe państwa członkowskie.

Sekcja 2

Programy przeciwdziałania powstawaniu odpadów

Artykuł 39

Ustanawianie

1.  Państwa członkowskie sporządzają, zgodnie z art. 1 i art. 7, programy przeciwdziałania powstawaniu odpadów nie później niż do dnia ...(26).

Programy te oraz środki z nimi związane powinny przynajmniej mieć na celu stabilizację wytwarzania odpadów do 2012 r. i dalsze znaczące ograniczenia ich tworzenia do 2020 r.

Programy te zostają zintegrowane z planami gospodarki odpadami, przewidzianymi w art. 36, lub funkcjonują jako oddzielne programy. Zostają one sporządzone na poziomie geograficznym, który jest najbardziej odpowiedni dla ich skutecznego zastosowania.

2.  Państwa członkowskie zapewniają, że władze regionalne i lokalne będą brały udział w przygotowaniu programów oraz że zainteresowane strony oraz ogół społeczeństwa mają możliwość udziału w sporządzaniu programów i dostęp do sporządzonych programów, zgodnie z dyrektywą 2003/35/WE.

3.  Komisja Europejska tworzy system mający na celu wymianę informacji w zakresie godnych naśladowania praktyk dotyczących zapobiegania powstawaniu odpadów.

Artykuł 40

Przegląd

Państwa członkowskie poddają programy przeciwdziałania powstawaniu odpadów regularnej ocenie i dokonują ich przeglądu co najmniej raz na pięć lat. Europejska Agencja Ochrony Środowiska dołącza do swojego sprawozdania rocznego przegląd postępów w realizacji i wdrażaniu takich programów.

Po konsultacji z forum konsultacyjnym ustanowionym na mocy art. 47 Komisja opracowuje wytyczne oceny programów przeciwdziałania powstawaniu odpadów, w tym wskaźniki, których określenie przewidziano w art. 7.

Na podstawie tych wytycznych i we współpracy z właściwymi władzami Komisja przeprowadza ocenę programów.

W terminie 18 miesięcy od zakończenia pięcioletniego okresu objętego programami, Komisja przedstawia sprawozdanie z oceny sposobu, w jaki programy przyczyniają się do realizacji założeń i celów określonych w niniejszej dyrektywie.

Rozdział IX

Kontrole i rejestry

Artykuł 41

Kontrole

1.  Zakłady lub przedsiębiorstwa, które wykonują operacje przetwarzania odpadów, zakłady lub przedsiębiorstwa, które zawodowo zajmują się zbieraniem i transportowaniem odpadów lub które organizują przetwarzanie odpadów w imieniu innych oraz producenci odpadów niebezpiecznych podlegają odpowiednim okresowym kontrolom, przeprowadzanym przez właściwe władze.

2.  Kontrole dotyczące operacji zbierania i transportowania obejmują miejsce pochodzenia i miejsce przeznaczenia zbieranych i transportowanych odpadów.

Artykuł 42

Prowadzenie rejestrów

1.  Zakłady i przedsiębiorstwa, o których mowa w części 1 rozdziału VII, producenci i sprzedawcy detaliczni odpadów oraz zakłady i przedsiębiorstwa, które zajmują się zbieraniem i transportowaniem odpadów prowadzą rejestr chronologiczny obejmujący ilości przyjmowanych i wysyłanych odpadów, ich charakter, pochodzenie sektorowe i geograficzne oraz, w odpowiednich przypadkach, miejsce przeznaczenia, częstotliwość zbierania, sposób transportu oraz metodę przetwarzania, przewidziane w odniesieniu do odpadów, oraz udostępniają te informacje właściwym władzom na ich żądanie.

2.  W przypadku odpadów niebezpiecznych, rejestry należy przechowywać przez co najmniej pięć lat.

Dowody przeprowadzenia operacji zagospodarowania odpadów muszą być dostarczone na wniosek właściwych władz lub poprzedniego posiadacza.

Państwa członkowskie gwarantują, że odpowiednie organy krajowe prowadzą rejestr wszystkich zakładów i przedsiębiorstw, o których mowa w części 1 rozdziału VII i mogą wymagać od tych zakładów i przedsiębiorstw składania sprawozdań.

Państwa członkowskie mogą również wymagać stosowania się do wytycznych zawartych w niniejszym artykule również od producentów odpadów nieuznawanych za niebezpieczne.

Rozdział X

Przepisy końcowe

Artykuł 43

Sprawozdawczość i przegląd

1.  Co pięć lat państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o wdrażaniu niniejszej dyrektywy, w formie sprawozdania sektorowego(27).

Sprawozdanie to jest sporządzone na podstawie kwestionariusza lub zarysu sporządzonego przez Komisję zgodnie z procedurą określoną w art. 6 dyrektywy Rady 91/692/EWG z dnia 23 grudnia 1991 r. normalizującej i racjonalizującej sprawozdania w sprawie wykonywania niektórych dyrektyw odnoszących się do środowiska(28). Sprawozdanie to jest przedstawiane Komisji w terminie dziewięciu miesięcy od zakończenia pięcioletniego okresu, którego dotyczy.

Państwa członkowskie zawierają w sprawozdaniach między innymi konkretne infromacje dotyczące systemu zwiększonej odpowiedzialności producenta i postępów w realizacji swoich programów przeciwdziałania powstawaniu odpadów oraz osiągnięcia celów w zakresie zapobiegania odpadom zgodnie z art. 7.

Z uwagi na obowiązek sporządzania sprawozdań, gromadzone są dane dotyczące odpadów gastronomicznych, umożliwiające utworzenie przepisów dotyczących ich bezpiecznego wykorzystania, odzyskania, recyklingu i unieszkodliwienia.

2.  Komisja przesyła kwestionariusz lub zarys do Państw Członkowskich na sześć miesięcy przed rozpoczęciem okresu, którego dotyczy sprawozdanie.

3.  Komisja publikuje wspólnotowe sprawozdanie dotyczące wdrażania niniejszej dyrektywy w terminie dziewięciu miesięcy od daty otrzymania sprawozdań od Państw Członkowskich zgodnie z ust. 1. Komisja publikuje również sprawozdanie oceniające stosowność wprowadzenia na szczeblu UE większej liczby systemów zwiększonej odpowiedzialności producenta w przypadku konkretnych strumieni odpadów.

W pierwszym sprawozdaniu sporządzanym po upływie pięciu lat od momentu wejścia w życie niniejszej dyrektywy Komisja dokonuje przeglądu procesu wdrażania dyrektywy oraz przedstawia wniosek w sprawie ewentualnego przeglądu.

Artykuł 44

Dostosowanie do postępu technicznego

Komisja, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 46 ust. 3, przyjmuje zmiany konieczne do dostosowania załączników IV i V do postępu naukowo-technicznego. We wszelkich innych przypadkach Komisja przedstawia wniosek legislacyjny w sprawie zmiany załączników.

Artykuł 45

Sankcje z tytułu nieprzestrzegania

Państwa członkowskie określają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszeń przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności przepisów art. 20, a także przyjmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wykonania. Przewidziane kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i zniechęcać do dalszych naruszeń. Państwa członkowskie powiadamiają o tych przepisach Komisję nie później niż …(29) i niezwłocznie powiadamiają o wszystkich późniejszych ich zmianach.

Artykuł 46

Komitet

1.  Komisję wspiera komitet, zwany dalej "Komitetem".

2.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1 - 4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

4.  Przyjmując środki zgodnie z niniejszym artykułem, Komisja:

Artykuł 47

Forum konsultacyjne ds. gospodarki odpadami

1.  Komisja ustanawia forum konsultacyjne ds. gospodarki odpadami.

2.  Zadaniem forum konsultacyjnego jest przedkładanie Komisji, na jej wniosek, lub z inicjatywy własnej, opinii w sprawie:

3.  W skład forum konsultacyjnego wchodzą – z zachowaniem równowagi – przedstawiciele państw członkowskich i wszystkich innych grup zainteresowanych kwestiami gospodarki odpadami, takich jak przedstawiciele przemysłu, w tym MŚP oraz przedstawiciele rzemiosła, związki zawodowe, handlowcy, sprzedawcy detaliczni, organizacje ekologiczne oraz organizacje konsumenckie.

4.  Forum konsultacyjne zbiera się przynajmniej trzy razy do roku.

Forum zwoływane jest przez Komisję. Komisja przewodniczy posiedzeniom.

W odpowiednich przypadkach powoływane są doraźne grupy robocze, odbywające częstsze posiedzenia.

5.  Komisja przyjmuje regulamin wewnętrzny forum konsultacyjnego.

Artykuł 48

Transpozycja

1.  Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia ...(30). Państwa Członkowskie niezwłocznie przedstawiają Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Sposób dokonania takiego odesłania ustalany jest przez Państwa Członkowskie.

2.  Państwa Członkowskie przedstawiają Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 49

Uchylenie

Uchyla się dyrektywy 75/439/EWG, 2006/12/WE oraz dyrektywę Rady 91/689/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. w sprawie odpadów niebezpiecznych(31).

Odesłania do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odesłania do niniejszej dyrektywy i odczytywać zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku VI.

Artykuł 50

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 51

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

OPERACJE UNIESZKODLIWIANIA

D 1 Składowanie w ziemi lub na jej powierzchni (np. składowiska odpadów).

D 2 Obróbka w glebie i ziemi (np. biodegradacja odpadów płynnych i szlamów w glebie).

D 3 Składowanie przez głębokie wtryskiwanie (np. wtryskiwanie ścieków do studni, wysadów solnych lub naturalnie powstałych zbiorników).

D 4 Retencja powierzchniowa (np. umieszczanie odpadów płynnych lub szlamów na poletkach osadowych, w stawach lub lagunach).

D 5 Specjalnie skonstruowane składowiska (np. umieszczenie w zarurowanych, ukrytych komorach, nakrywanych i izolowanych wzajemnie od siebie oraz środowiska naturalnego).

D 6 Odprowadzanie do wód z wyjątkiem mórz/oceanów.

D 7 Obróbka biologiczna, nigdzie indziej niewymieniona w niniejszym załączniku, w wyniku której powstają związki lub mieszanki, które są usuwane za pomocą dowolnej spośród operacji o numerach od D 1 do D 10.

D 8 Obróbka fizyczno-chemiczna, nigdzie indziej niewymieniona w niniejszym załączniku, w wyniku której powstają związki lub mieszanki, które są usuwane za pomocą dowolnej spośród operacji o numerach od D 1 do D 10 (np. parowanie, suszenie, strącanie).

D 9 Termiczne przekształcanie na lądzie.

D 10 Stałe składowanie (np. umieszczanie pojemników w kopalni).

D 11 Sporządzanie mieszanki lub mieszanie przed poddaniem którejkolwiek spośród operacji o numerach od D 1 do D 10.

D 12 Przepakowywanie przed poddaniem którejkolwiek spośród operacji o numerach od D 1 to D 11.

D 13 Składowanie do czasu wykonania którejkolwiek spośród operacji o numerach od D 1 do D 12 (z wyjątkiem tymczasowego składowania w czasie zbiórki, w miejscu gdzie odpady są wytwarzane).

ZAŁĄCZNIK II

OPERACJE ODZYSKIWANIA

R1 Użycie głównie w roli paliwa lub innych środków generowania energii.

R 2 Odzyskiwanie / regeneracja rozpuszczalników.

R 3 Recykling / regeneracja substancji organicznych, które nie są stosowane jako rozpuszczalniki (w tym kompostowanie i inne procesy transformacji biologicznej).

R 4 Recykling / regeneracja metali oraz związków metali.

R 5 Recykling / regeneracja innych materiałów nieorganicznych.

R 6 Regeneracja kwasów lub zasad.

R 7 Odzyskiwanie składników stosowanych w celu ograniczania zanieczyszczeń.

R 8 Odzyskiwanie składników z katalizatorów.

R 9 Powtórna rafinacja oleju lub inne sposoby ponownego wykorzystania oleju.

R 10 Pozostałe operacje odzyskiwania na potrzeby wytwarzania produktów, materiałów i substancji wtórnych.

R 11 Zagospodarowanie ziemi skutkujące korzyściami dla rolnictwa lub polepszeniem warunków ekologicznych.

R 12 Odzyskiwanie energii z gazu składowiskowego.

R 13 Wykorzystanie odpadów w celach budowlanych, technicznych, bezpieczeństwa lub środowiskowych, do których zostałyby wykorzystane inne materiały.

R 14 Wymiana odpadów w celu poddania ich którejkolwiek z operacji o numerach od R 1 do R 12.

R 15 Magazynowanie odpadów przed poddaniem ich którejkolwiek z operacji o numerach od R 1 do R 14 (z wyjątkiem tymczasowego magazynowania w czasie zbiórki, w miejscu gdzie odpady są wytwarzane).

R 16 Wykorzystanie materiałów pochodzących z którejkolwiek operacji o numerach R 1 do R 11.

R 17. Ponowne wykorzystanie produktów i komponentów, które stały się odpadami.

ZAŁĄCZNIK III

POTENCJALNE ZASTOSOWANIE ODPADÓW JAKO PRODUKTÓW, MATERIAŁÓW LUB SUBSTANCJI WTÓRNYCH

Potencjalne zastosowanie odpadów jako produktów, materiałów lub substancji wtórnych

–   wykorzystanie jako nawozu lub polepszacza gleby,

–   wykorzystanie jako materiału lub elementu materiału budowlanego,

–   wykorzystanie jako gleby.

ZAŁĄCZNIK IV

WŁAŚCIWOŚCI ODPADÓW, KLASYFIKUJĄCE JE JAKO NIEBEZPIECZNE

H1 "Wybuchowe": substancje i preparaty, które mogą wybuchnąć pod wpływem ognia lub które są bardziej wrażliwe na wstrząsy lub tarcie niż dwunitrobenzen.

H2 "Utleniające": substancje i preparaty, które w kontakcie z innymi substancjami, w szczególności z substancjami łatwopalnymi, wykazują silne reakcje egzotermiczne.

H3-B "Łatwopalne": substancje i preparaty w stanie ciekłym o temperaturze zapłonu równej lub wyższej niż 21 °C i niższej lub równej 55 °C.

H4 "Drażniące": substancje i preparaty niewykazujące działania żrącego, które w wyniku krótkiego, długotrwałego lub powtarzającego się kontaktu ze skórą lub błoną śluzową mogą wywołać stan zapalny.

H5 "Szkodliwe": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę, mogą powodować ograniczone zagrożenie dla zdrowia.

H6 "Toksyczne": substancje i preparaty (w tym bardzo toksyczne substancje i preparaty), które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą powodować poważne, ostre lub chroniczne zagrożenie dla zdrowia, a nawet śmierć.

H7 "Rakotwórcze": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wniknięcia przez skórę mogą wywołać raka lub też zwiększyć częstotliwość jego występowania.

H8 "Żrące": substancje i preparaty, które w zetknięciu z żywymi tkankami mogą spowodować ich zniszczenie.

H9 "Zakaźne": substancje zawierające żywe drobnoustroje lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że wywołują choroby u ludzi lub innych żywych organizmów.

H10 "Działające szkodliwie na rozrodczość": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wchłonięcia przez skórę mogą wywołać niedziedziczne wrodzone deformacje lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania.

H11 "Mutagenne": substancje i preparaty, które w przypadku ich wdychania, spożycia lub wchłonięcia przez skórę mogą wywołać dziedziczne wady genetyczne lub też zwiększyć częstotliwość ich występowania.

H12 Substancje i preparaty, które w kontakcie z wodą, powietrzem lub kwasem uwalniają toksyczne lub wysoce toksyczne gazy.

H13 "Ekotoksyczne": substancje i preparaty, które stanowią lub mogą stanowić bezpośrednie lub opóźnione zagrożenie dla jednego lub więcej elementów środowiska.

H14 Substancje i preparaty, które po zakończeniu procesu unieszkodliwiania mogą w dowolny sposób wydzielić inną substancję, np. odciek, która posiada którąkolwiek spośród pozostałych cech wymienionych powyżej.

Uwagi

1.  Przypisanie właściwości niebezpiecznych "toksyczny" (i "wysoce toksyczny"), "szkodliwy", "żrący" i "drażniący" dokonuje się na podstawie kryteriów określonych w załączniku VI część IA i IIB dyrektywy Rady 67/548/EWG z dnia 27 czerwca 1967 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych(32).

2.  W odniesieniu do przypisania właściwości "rakotwórczych", "działające szkodliwie na rozrodczość" i "mutagennych", uwzględniając najnowsze wyniki badań, dodatkowe kryteria zostały zawarte w przewodniku do klasyfikacji i etykietowania substancji i preparatów niebezpiecznych, zawartym w części IID załącznika VI do dyrektywy 67/548/EWG w wersji zmienionej.

Metody badania

Metody, które należy stosować, to metody opisane w załączniku V do dyrektywy 67/548/EWG w jej zmienionej wersji.

ZAŁĄCZNIK V

ŚRODKI ZAPOBIEGANIA POWSTAWANIU ODPADÓW

Środki mogące mieć wpływ na warunki ramowe związane z wytwarzaniem odpadów

1.  Wykorzystanie środków planowania lub innych instrumentów ekonomicznych mających wpływ na dostępność i cenę zasobów pierwotnych.

2.  Promocja badań i rozwoju w obszarze pozyskiwania czystszych i bardziej oszczędnych produktów i technologii oraz upowszechnianie i wykorzystywanie wyników takich badań i rozwoju.

3.  Opracowanie skutecznych i znaczących wskaźników presji na środowisko naturalne związanej z wytwarzaniem odpadów na wszystkich poziomach, od porównania produktów, przez działania podjęte przez władze lokalne, po środki ogólnokrajowe.

4.  Państwa członkowskie zawiadamiają Komisję o produktach kwalifikujących się do porównań produkcji w skali UE, w których główna uwaga zostaje poświęcona kwestii zapobiegania powstawaniu odpadów.

5.  Określenie kryteriów kwalifikowania się państw członkowskich UE i państw spoza UE do uzyskania finansowania projektów w ramach funduszy strukturalnych i regionalnych w celu przyznania priorytetu zapobieganiu powstawaniu odpadów, w szczególności zastosowanie kryterium najlepszych dostępnych technik oraz wskaźników czystszej produkcji.

6.  Wspieranie przez państwa członkowskie systemów selektywnej zbiórki odpadów w celu zagwarantowania, że odpady z gospodarstw domowych będą zbieranie zgodnie z kryteriami jakości obowiązującymi we właściwych sektorach.

Środki mogące mieć wpływ na fazę projektu, produkcji i dystrybucji.

7.  Promocja eko-projektu (planowe wkomponowanie aspektów środowiskowych do projektu produktu z zamiarem poprawienia wpływu, jaki dany produkt wywiera na środowisko naturalne przez cały cykl życia).

8.  Dostarczanie informacji o technikach przeciwdziałania powstawaniu odpadów z zamiarem ułatwiania wprowadzania w przemyśle najlepszych dostępnym technik.

9.  Organizacja szkoleń dla właściwych władz w zakresie wprowadzania wymogów dotyczących zapobiegania powstawaniu odpadów do zezwoleń udzielanych na mocy niniejszej dyrektywy oraz dyrektywy 96/61/WE.

10.  Objęcie środkami zapobiegania wytwarzaniu odpadów instalacji niepodlegających dyrektywie 96/61/WE. Środki takie mogą zawierać oceny i plany zapobiegania powstawaniu odpadów.

11.  Wykorzystanie kampanii informacyjnych oraz zapewnienie finansowego, decyzyjnego i innego rodzaju wsparcia dla przedsiębiorstw. Środki takie będą szczególnie skuteczne, jeżeli będą skierowane lub dostosowane do małych i średnich przedsiębiorstw i będą działały poprzez sieci istniejących przedsiębiorców.

12.  Stosowanie przepisów, dobrowolnych umów, paneli konsumentów i producentów, negocjacji w obrebie sektora, zmierzających do tego aby dane przedsiębiorstwa lub sektory przemysłu wyznaczały własne plany lub cele przeciwdziałania powstawaniu odpadów lub poprawiały nieoszczędne produkty lub opakowania.

13.  Promocja wiarygodnych systemów zarządzania środowiskiem naturalnym, w tym ISO 14001.

Środki mogące mieć wpływ na fazę konsumpcji i użycia

14.  Instrumenty ekonomiczne, takie jak zachęty do czystych zakupów lub instytucja obowiązkowej zapłaty przez konsumentów za dany artykuł lub opakowanie, które w innym wypadku byłoby wydawane za darmo lub po niższej cenie.

15.  Wykorzystanie kampanii informacyjnych i kierowanie informacji do ogółu społeczeństwa lub konkretnej grupy konsumentów.

16.  Promocja wiarygodnego oznakowania ekologicznego.

17.  Umowy z sektorem przemysłu, takie jak wykorzystanie grup produktów podobnych do tych prowadzonych w ramach zintegrowanych polityk produktu, lub umowy z detalistami w sprawie dostępności informacji o przeciwdziałaniu powstawaniu odpadów oraz w sprawie produktów wywierających mniejszy wpływ na środowisko naturalne.

18.  W kontekście zamówień publicznych i zakupów przedsiębiorstw, stosowanie kryteriów związanych z ochroną środowiska i zapobieganiem powstawania odpadów przy zaproszeniach do składania ofert i kontraktach, zgodnie z Podręcznikiem na temat ekologicznych zamówień publicznych, opublikowanym przez Komisję 29 października 2004 r.

19.  Promocja ponownego wykorzystania i/lub napraw odpowiednich, wyrzucanych produktów, w szczególności poprzez stworzenie lub wspieranie sieci napraw / ponownego wykorzystania.

ZAŁĄCZNIK VI

TABELA KORELACJI

(1) Dz.U. C 309 z 16.12.2006, str. 55. (2) Dz.U. C 229 z 22.9.2006, str. 1. (3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2007 r. (4) Dz.U. L 114 z 27.4.2006, str. 9. (5) Dz.U. C 76 z 11.3.1997, str. 1. (6) Dz.U. L 242 z 10.9.2002, str. 1. (7) Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, str. 401. (8) Dz.U. L 257 z 10.10.1996, str. 26. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 33 z 4.2.2006, str. 1). (9) Dz.U. L 273 z 10.10.2002, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2007/2006 (Dz.U. L 379 z 28.12.2006, str. 98). (10) Dz.U. L 365 z 31.12.1994, str. 10. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/20/WE (Dz.U. L 70 z 16.3.2005, str. 17). (11) Dz.U. L 182 z 16.7.1999, str. 1. Dyrektywa zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1). (12) Dz.U. L 156 z 25.6.2003, str. 17. (13) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11). (14) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (15) Dz.U. L 181, z 4.7.1986, str. 6. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 807/2003 (Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 36). (16) Dz.U. L 226 z 6.9.2000, str. 3. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją Rady 2001/573/WE (Dz.U. L 203 z 28.7.2001, str. 18). (17) * Dwa lata od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (18) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (19) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (20) * Pięć lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (21) Dz.U. L 30 z 6.2.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2557/2001 (Dz.U. L 349 z 31.12.2001, str. 1). (22) Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str. 23. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 332 z 28.12.2000, str. 91). (23) * Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (24) * Dwa lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (25) Dz.U. L 190 z 12.7.06, str. 1. (26) 18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (27) Przekazywanie danych ilościowych dotyczących wytwarzania i przetwarzania odpadów zostaje objęte rozporządzeniem (WE) nr 2150/2002. Częstotliwość i terminy przekazywania sprawozdań zostają określone w załącznikach do tego rozporządzenia. (28) Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 48. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003. (29) * 24 miesiące od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (30) * 24 miesiące od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy. (31) Dz.U. L 377 z 31.12.1991, str. 20. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 166/2006. (32) Dz.U. 196 z 16.8.1967, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/102/WE (Dz.U. L 363 z 20.12.2006, str. 241).