Parlament Europejski,

–   uwzględniając wniosek Komisji z dnia 31 października 2008 r. dotyczący rozporządzenia Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 332/2002 ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich (COM(2008)0717),

–   uwzględniając zalecenie Komisji z dnia 31 października 2008 r. w sprawie decyzji Rady o wspólnym udzieleniu pomocy finansowej dla Węgier i wniosek dotyczący decyzji Rady w sprawie przyznania średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier (COM(2008)0716),

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 332/2002 z dnia 18 lutego 2002 r. ustanawiające instrument średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich(1) oraz rezolucję z dnia 6 września 2001 r. w sprawie średnioterminowej pomocy finansowej dla bilansów płatniczych państw członkowskich(2),

–   uwzględniając art. 100 i 119 traktatu WE,

–   uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

A.   mając na uwadze, że Komisja zaleca przyznanie średnioterminowej pomocy finansowej dla Węgier w wysokości do 6 500 000 000 EUR na podstawie art. 119 traktatu, a także porozumienia zawartego z MFW,

B.   mając na uwadze, że preferuje się kompleksowe podejście do średnioterminowej pomocy finansowej dla wszystkich państw członkowskich,

C.   mając na uwadze konieczność uwzględnienia wpływu obecnego światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

D.   mając na uwadze, że gospodarki państw członkowskich, które niedawno dołączyły do Unii Europejskiej, nie czerpią korzyści wynikających z posiadania własnych rezerw walutowych,

E.   mając na uwadze, że waluty tych państw członkowskich były ostatnio przedmiotem intensywnych działań spekulacyjnych i że rozmiar obecnego braku równowagi zewnętrznej wynika głównie z intensywnego wzrostu kredytów pozarządowych,

F.   mając na uwadze konieczność opracowania strategii politycznej w celu rozwiązania konkretnych problemów gospodarek tych państw członkowskich w kontekście światowego kryzysu finansowego i szerzącej się w Europie recesji,

G.   mając na uwadze, że pole manewru polityki budżetowej w odniesieniu do przezwyciężania znacznego braku równowagi zewnętrznej oraz zapobiegania niestabilności finansowej może być bardzo ograniczone w świetle obecnej recesji gospodarczej obejmującej Unię Europejską,

1.   jest zdania, że należy zachęcać państwa członkowskie nienależące do strefy euro, by przed zwracaniem się o pomoc na szczeblu międzynarodowym występowały do Wspólnoty o ewentualną średnioterminową pomoc finansową w sytuacji deficytu bilansu płatniczego;

2.   uważa, że obecna sytuacja jest kolejnym dowodem znaczenia euro jako waluty chroniącej państwa członkowskie należące do strefy euro oraz zwraca się do państw członkowskich spoza strefy euro o dołączenie do tej strefy, gdy tylko spełnią kryteria z Maastricht;

3.   zwraca się do Komisji o szczegółowe przeanalizowanie, w jaki sposób przeniesienie aktywów z Węgier przez poszczególne banki po przyjęciu planów ratunkowych przez inne państwa członkowskie wywarło wpływ na bilans płatniczy Węgier;

4.   zachęca Komisję do zbadania działań spekulacyjnych (krótka sprzedaż) na waluty państw członkowskich objętych niedawnym rozszerzeniem oraz kwestii, co można zrobić, by zapobiec drastycznemu spadkowi zaufania do ich walut i lokalnych systemów bankowych;

5.   zwraca się do Komisji o przekazanie wyników tej analizy grupie Jacques'a de Larosière oraz do właściwej komisji Parlamentu;

6.   uznaje konieczność znacznego zwiększenia górnego limitu pozostałej łącznej wartości pożyczek, które mogą być udzielone państwom członkowskim, określonego w rozporządzeniu (WE) nr 332/2002, zważywszy na fakt, że od momentu jego przyjęcia znacząco zwiększyła się liczba państw członkowskich nienależących do strefy euro; podkreśla, że podwyższenie tego limitu zwiększyłoby także elastyczność Wspólnoty, jeśli chodzi o odpowiedź na kolejne wnioski o średnioterminową pomoc finansową, na przykład w kontekście obecnego światowego kryzysu finansowego;

7.   zauważa, że taki wzrost łącznej wartości pożyczek nie wpłynąłby na budżet, ponieważ pożyczki zaciągane byłyby na rynkach finansowych przez Komisję, a korzystające z nich państwo członkowskie zobowiązane byłoby do ich zwrotu; podkreśla, że na budżet mogłoby wpłynąć jedynie niewywiązanie się przez państwo członkowskie ze spłaty długu;

8.   przypomina, że przed nastaniem obecnych trudności finansowych Węgier rozporządzenie (WE) nr 332/2002 nie było stosowane od momentu jego przyjęcia w 2002 r. oraz że poprzedzające je rozporządzenie (EWG) nr 1969/88(3) wdrażające mechanizm przewidziany w art. 119 traktatu zostało zastosowane dwukrotnie – raz w odniesieniu do Grecji w 1991 r. i raz w odniesieniu do Włoch w 1993 r.; przypomina też, że Grecja i Włochy w pełni wywiązały się ze swoich zobowiązań wobec Komisji;

9.   przypomina, że Parlament zwrócił się do Rady, by co dwa lata w oparciu o sprawozdanie Komisji i po konsultacjach z Parlamentem oraz po wydaniu opinii przez Komitet Ekonomiczno-Społeczny analizowała, czy ustanowiony instrument nadal odpowiada na potrzeby, ze względu na które został utworzony; zwraca się z zapytaniem, czy takie sprawozdania były sporządzane od przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 332/2002;

10.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Eurogrupie i rządom państw członkowskich.

(1) Dz.U. L 53 z 23.2.2002, s. 1. (2) Dz.U. C 72 E z 21.3.2002, s. 312. (3) Dz.U. L 178 z 8.7.1988, s. 1.