Για ένα ενιαίο σήμα της βιώσιμης αλιείας στην Ευρώπη
27.1.2011
Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης E-000853/2011
προς την Επιτροπή
Άρθρο 117 του Κανονισμού
Robert Rochefort (ALDE) και Nathalie Griesbeck (ALDE)
Οι ωκεανοί είναι ένα ευαίσθητο οικοσύστημα, η ισορροπία του οποίου απειλείται ολοένα και περισσότερο από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Σύμφωνα με τον FAO (Οργανισμός Επισιτισμού και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών), 7 από τα 10 σημαντικότερα είδη ψαριών βρίσκονται στα πρόθυρα της ολικής πληθυσμιακής ερήμωσης. Αν δεν ληφθούν μέτρα, υπάρχει ο κίνδυνος ακόμα και να εξαφανιστούν, βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα, ορισμένα ψάρια από τους πάγκους μας –όπως ο ερυθρός τόνος από τη Μεσόγειο, ο κεφαλάς από τον Κόλπο της Γασκώνης– και εκφράζονται φόβοι ότι με τους σημερινούς ρυθμούς, ορισμένα είδη θα έχουν εκλείψει σε 2 έως 3 έτη.
Τους τελευταίους μήνες, διάφορες μελέτες σχετικά με τη μείωση των ιχθυαποθεμάτων έχουν ευαισθητοποιήσει τους ευρωπαίους καταναλωτές όσον αφορά τον αρνητικό αντίκτυπο που μπορεί να επιφέρει η αλιεία στα θαλάσσια οικοσυστήματα. Έτσι, η πιστοποίηση «βιώσιμη αλιεία» καθίσταται σταδιακά παράγοντας επιλογής για τον ευρωπαίο καταναλωτή.
Ήδη συνυπάρχουν στην Ευρώπη πολλά σήματα που πιστοποιούν τον βιώσιμο χαρακτήρα της αλιευτικής δραστηριότητας: μεταξύ άλλων, το σήμα «Ακίνδυνος για τα δελφίνια», το σήμα του Συμβουλίου Ναυτιλιακής Επιμελητείας «Marine Stewardship Council» (MSC), το «Friend of the Sea» (FOS), το σήμα KRAV, το ισλανδικό σήμα υπεύθυνης αλιείας.
Παρότι η διαφύλαξη των βιολογικών πόρων της θάλασσας είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα πασχίζουν για τη βελτίωση της ποιότητας της πληροφόρησης των ευρωπαίων καταναλωτών, η δημιουργία ενός σήματος που θα διασφαλίζει τον βιώσιμο χαρακτήρα της αλιείας θα συνέβαλλε τόσο στην προστασία των ειδών όσο και στην ευκρίνεια των πληροφοριών στους πάγκους πώλησης.
Δεν θεωρεί η Επιτροπή σκόπιμη την εφαρμογή ενός τέτοιου σήματος;
Θα μπορούσε ενδεχομένως να αναφέρει η Επιτροπή ποιες πρωτοβουλίες προτίθεται να λάβει εν προκειμένω;
ΕΕ C 286 E, 30/09/2011