Πρόεδρος. – Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση των πέντε προτάσεων ψηφίσματος σχετικά με το θέμα "Δικαιοσύνη για τις γυναίκες αναψυχής"⁽¹⁾.

  Raül Romeva i Rueda (Verts/ALE), Autor. Señora Presidenta, tengo que decir que, en tanto que impulsor de esta resolución, me siento especialmente satisfecho de que finalmente hayamos encontrado el espacio y el consenso suficiente para presentarla, porque creo sinceramente que el tema merecía esto y mucho más.

Estamos hablando de casi 200 000 mujeres, eufemísticamente conocidas como «mujeres consuelo, mujeres de solaz», comfort women, que fueron forzadas a ser esclavas sexuales durante y antes de la Segunda Guerra Mundial por parte del Ejército imperial japonés. Después de 62 años, las supervivientes siguen esperando justicia.

Durante su vida han padecido mala salud física y mental, aislamiento y vergüenza y, a menudo, pobreza extrema. Hasta la fecha, el Gobierno de Japón no ha cumplido con las normas internacionales sobre reparación que comprenden la restitución, compensación, rehabilitación y satisfacción, incluidas la divulgación completa, la petición de disculpas y la garantía de no repetición. Ello es especialmente significativo teniendo en cuenta que Japón es uno de los principales donantes de ayuda a contextos de posguerra.

Por todo ello, era urgente reaccionar y recordar —como hacen las supervivientes— que la verdad debe estar ligada a la justicia, y que una disculpa resulta vacía si no va acompañada de una asunción de responsabilidades. No se trata solamente —quiero insistir en ello— del derecho de una víctima individual, sino de un derecho colectivo, lo que conlleva que la responsabilidad de recordar para que este tipo de violaciones no vuelvan a suceder.

Esto nos lleva necesariamente a pedir a las autoridades japonesas que hagan un ejercicio de honestidad histórica y que no sólo reconozcan los hechos sino que se disculpen en nombre de sus antepasados, así como que compensen a las víctimas.

Quiero, por último, mostrar mi mayor respeto y reconocimiento a las mujeres que tuvieron y tienen el coraje de alzar la voz y reclamar justicia, así como a las organizaciones que, como Amnistía Internacional, las acompañan en este periplo.

  Eva-Britt Svensson (GUE/NGL), författare. Fru talman! Resolutionen kräver rättvisa och upprättelse för de hundratusentals kvinnor, de s.k. tröstekvinnorna, som före och under andra världskriget tvingades till sexuella tjänster. Alla dessa förnedrade kvinnor som har hållits i sexuellt slaveri väntar fortfarande på rättvisa och upprättelser. Visst har de japanska myndigheterna gjort en del, men som resolutionen visar återstår väldigt mycket för den japanska regeringen och myndigheter att göra för att ge kvinnorna rättvisa och upprättelse.

Majoriteten av de kvinnor som tvingades till denna fruktansvärda situation var då mycket unga. Det innebär att har de fått hela sina liv förstörda av dessa fruktansvärda upplevelser. De har tvingats leva sina liv med fysisk och psykisk ohälsa, isolering, skam, och ofta i extrem fattigdom. Att inte dessa kvinnor har fått en fullständig rättvisa och upprättelse innebär också att de som har begått dessa brott har fått immunitet för sina gärningar.

Åter straffas offren, kvinnorna, medan gärningsmännen går fria. Denna resolution är också viktig av det skälet att vi ser det som alltid händer när det är krig och konflikt zoner, att det alltid kvinnorna som drabbas hårdast. Därför är det viktigt att vi lyfter den här frågan. Vi måste försöka sätta stopp för detta.

  Marcin Libicki (UEN), autor. Pani Przewodnicząca! Kiedy mówimy o zbrodniach i kiedy myślimy o zbrodniach 20. wieku myślimy przede wszystkim o zbrodniach niemieckich i zbrodniach bolszewickich, czy raczej, mówiąc szerzej, komunistycznych. W Europie mniej zdajemy sobie sprawę, że na Dalekim Wschodzie Japonia dopuszczała się ogromnych zbrodni od lat 30-tych 20. wieku do końca wojny. Wśród tych zbrodni jedną z największych było wykorzystywanie seksualne kobiet w tym czasie.

Około 100 tysięcy kobiet z krajów podbitych na Dalekim Wschodzie zostało przez cesarskie siły zbrojne Japonii zmuszone do niewolnictwa seksualnego. To niewolnictwo seksualne, samo w sobie zbrodnicze w najwyższym stopniu miało jeszcze dalsze konsekwencje. Tymi konsekwencjami były przymusowe aborcje, bardzo liczne okaleczenia, morderstwa i bardzo liczne samobójstwa tych kobiet. Oczywiście dzisiaj te kobiety, które jeszcze żyją są osobami starszymi i wiekowymi.

Trzeba przyznać, że rząd japoński w okresie powojennym zrobił wiele, żeby wynagrodzić te okropne krzywdy kobietom, które ich doświadczyły. Dzisiaj ta rezolucja wzywa rząd japoński, żeby dokonał ostatecznego rozliczenia politycznego, moralnego i finansowego z tymi kobietami, które jeszcze żyją i z rodzinami tych, które już nie żyją. Naprawdę to się im należy.

  Sophia in 't Veld (ALDE), Auteur. Voorzitter, ik zou allereerst - ik denk namens ons allemaal - mijn solidariteit willen uitspreken met die vrouwen. Ik ben blij dat dit op de agenda staat, want het heeft heel lang geduurd. Vijf maanden lang heeft het Europees Parlement erover geaarzeld of mensenrechten voor vrouwen nu eigenlijk wél een prioriteit zijn of niet.

Meneer Dillen, die nu weg is, heeft net gezegd dat onderdrukking van vrouwen eigen is aan de Koran. Nou, dat is grote onzin, want de kwestie van troostmeisjes laat zien dat mannen de Koran helemaal niet nodig hebben om vrouwen te onderdrukken en te mishandelen.

Ik ben eigenlijk ook een beetje teleurgesteld over de houding binnen het Europees Parlement. Zoals ik net al zei, is er heel lang over geaarzeld en ik hoor ook binnen het Europees Parlement van collega's argumenten als "Nou ja, maar 90% van die meisjes deden het toch eigenlijk vrijwillig" en "Ach, de cultuur is nu eenmaal zo, dat moet je begrijpen". Ik vind dat eerlijk gezegd stuitend. Dit is verkrachting en dat is gewoon altijd een misdaad in alle tijden en alle culturen.

Inmiddels begrijp ik dat de schoolboekjes zijn aangepast in Japan. Maar ik krijg dan van de Japanse ambassade te horen dat het verhaal wel heel omzichtig moet worden verteld, omdat scholieren nog niet zoveel van seksualiteit weten en dan wel eens psychische schade zouden kunnen oplopen. Niemand heeft het over de psychische schade van de troostmeisjes zélf. Ik vind dat eerlijk gezegd behoorlijk schokkend. Maar goed, ik ben blij dat het hier nu op de agenda staat en dat we het dadelijk gaan aannemen.

Ik denk dat het belangrijk is dat excuses oprecht en ondubbelzinnig zijn. Het is geen formaliteit. En als de vorige premier Abe de hele kwestie weer in twijfel heeft getrokken, is het niet voldoende voor de huidige regering om te zeggen "O, maar we blijven bij het vorige beleid". Nee, oprecht en ondubbelzinnig.

En als ik de argumenten hoor die we de afgelopen dagen van de Japanse ambassade hebben gehoord - overigens met erkenning van alles wat er al wél gedaan is - dan denk ik dat er op het terrein van de oprechtheid nog veel winst te behalen valt. Ik hoop dus dat we met deze resolutie allemaal onze solidariteit uitspreken met de slachtoffers.

  Karin Scheele (PSE), Verfasserin. Frau Präsidentin! Ich bin meiner Vorrednerin sehr dankbar, dass sie darauf aufmerksam gemacht hat, dass gegen massive Menschenrechtsverletzungen gegen Frauen auf dieser Erde keine Religion gefeit ist, sondern dass das vielmehr mit Diktatur und mit autoritären Systemen als mit einer bestimmten Religion zu tun hat.

Hunderttausende Frauen wurden vor und während des Zweiten Weltkriegs vom japanischen Militär zur Prostitution gezwungen. Schätzungen von Historikern gehen davon aus, dass rund 200 000 dieser so genannten Trostfrauen aus Korea, China, Taiwan und den Philippinen als Sexsklavinnen japanischen Soldaten ausgeliefert waren. Das System der so genannten Trostfrauen stellt einen der umfangreichsten Fälle von Menschenhandel im 20. Jahrhundert dar und führte zu Massenvergewaltigungen und Zwangsabtreibungen.

Nach dem Kriegsende wurden viele Frauen vom Militär ermordet und an der Heimkehr gehindert. Viele der Überlebenden schwiegen aus Scham über ihre Vergangenheit, wurden stigmatisiert und an den Rand der Gesellschaft gedrängt. Bei den Kriegsverbrecherprozessen wurde die Zwangsprostitution nicht thematisiert, von Entschädigung war keine Rede.

Erst Ende der 80er Jahre kam das Schicksal der so genannten Trostfrauen wieder ans Licht. Grund dafür war keine automatische Änderung des Bewusstseins, sondern die stärker werdende Frauenbewegung in Südkorea. Nach und nach meldeten sich ehemalige Zwangsprostituierte in der Öffentlichkeit zu Wort. 1992 begann man mit wöchentlichen Demonstrationen vor der japanischen Botschaft in Seoul mit den Worten: Die japanische Regierung müsste sich schämen und nicht wir.

Auf internationaler Ebene wurde die Regierung Japans erstmals 1997 aufgefordert, die rechtliche und die moralische Verantwortung für die an den Frauen verübten schwersten Menschenrechtsverletzungen zu übernehmen. Der UNO-Berichterstatter zur Gewalt gegen Frauen forderte in seinem Bericht die finanzielle Entschädigung der Opfer und die gerichtliche Verurteilung der Täter. Die japanische Regierung reagierte damals mit schroffer Ablehnung dieser Forderungen.

Es wurde heute schon mehrmals gesagt, dass der Wahrheit Rechnung getragen werden muss. Deshalb fordern wir die japanische Regierung auf, alle Behauptungen öffentlich zurückzuweisen, die die Unterjochung und die Versklavung der Trostfrauen leugnen oder in Frage stellen, und wir fordern ebenfalls die Übernahme der moralischen und der rechtlichen Verantwortung für die Versklavung von 200 000 Personen. Wir fordern die japanische Regierung auf, schnellstens Mechanismen in die Wege zu leiten, um für alle überlebenden Opfer und deren Familien Entschädigungen bereitzustellen.

Viele Opfer des Systems der Trostfrauen sind mittlerweile verstorben oder mindestens 80 Jahre alt, d.h. es ist Eile geboten. Wir fordern aber auch unsere Kolleginnen und Kollegen der japanischen Nationalversammlung auf, ihren parlamentarischen Beitrag zu leisten, um diesen Mechanismen zum Durchbruch zu verhelfen.

  Andrikienė, Laima Liucija, on behalf of the PPE-DE Group. – Madam President, there are pages in the world’s history we would wish not to be repeated anywhere, ever.

One of these pages is the story of ‘comfort women’. I refer to the officially commissioned acquisition of young women by the Government of Japan, from the 1930s and during the Second World War, for the sole purpose of sexual servitude to the Japanese Imperial Armed Forces. We do not know exactly the numbers of women who were enslaved but we know that the ‘comfort women system’ included gang rape, forced abortions, humiliation and sexual violence, resulting in mutilation, death or eventual suicide, and that it was one of the largest cases of human trafficking in the 20th century, involving not hundreds but thousands of women.

Today, the remaining survivors are 80 and more years of age and one could argue that the problem is no longer an important issue. But I fully understand the wish of these women and their families to clear their names. Today we express our solidarity with the women who were victims of this system. We call on the Japanese Government to formally acknowledge and accept historical and legal responsibility and to implement effective administrative mechanisms to provide reparations to all surviving victims of the ‘comfort women system’ and to the families of deceased victims.

Taking into account the excellent relationship between the European Union and Japan, based on the mutually shared values of the rule of law and respect for human rights, I hope that the Government and the Parliament of Japan will take all necessary measures to recognise the sufferings of sex slaves and to remove existing obstacles to obtaining reparations before Japanese courts and that current and future generations will be educated about these events. I am sure that official recognition of the existence of the ‘comfort women system’ and an apology on behalf of the Japanese Government also would do much to help heal the wounds of our painful common history.

  Marios Matsakis, on behalf of the ALDE Group. – Madam President, people can be forgiven for their sins, but people’s crimes cannot be forgotten. This applies as much to Japan as it did, for example, to Nazi Germany or Stalinist Russia.

The Japanese committed immensely barbaric war atrocities in the 1930s and 1940s. To some extent, they paid dearly by having two of their cities, Hiroshima and Nagasaki, annihilated by the mighty nuclear holocaust brought upon them by the US.

However, Japan inflicted many dreadful evils on the world in the past, and one of these – the sexual slavery of ‘comfort women’ – only came to prominence relatively recently. Some of these poor and now frail elderly ladies are still with us, as the remnants of a past that is inconvenient for Japan but torturous for them.

These women are asking for two very simple things from today’s rich and powerful Japan: an official apology and very modest humanitarian aid. Certainly, the European Parliament, with this joint motion for a resolution, expects and demands that the Japanese Government must do both and fast. Otherwise, aside from the stigma of shame, the EU must consider taking particularly effective action against ex-imperial Japan.

  Urszula Krupa, w imieniu grupy IND/DEM. – Pani Przewodnicząca! Tematem dzisiejszej debaty jest łamanie praw człowieka, do jakiego doszło w latach trzydziestych i w czasie okupacji w Japonii, gdzie młode kobiety w imperialnych siłach zbrojnych były wykorzystywane seksualnie i zmuszane do prostytucji, mimo że rząd japoński podpisał międzynarodowe konwencje o zwalczaniu handlu kobietami i dziećmi oraz poparł rezolucję ONZ o kobietach, pokoju i bezpieczeństwie.

Szczere ubolewanie premiera Japonii jest aktualnie podważane przez urzędników japońskich z powodu zakończonego programu i mandatu Azjatyckiego Funduszu Kobiet w marcu 2007 roku, z którego wypłacano kobietom jedynie pieniężne rekompensaty.

Popierając rezolucję i potrzebę zadośćuczynienia zwracamy jednak uwagę, że także współcześnie zaciera się granica między normą a patologią, co stoi w jawnej sprzeczności z normami moralnymi, dlatego potrzeba radykalnej walki z prostytucją jako formą współczesnego niewolnictwa. Prostytutki są ofiarami nie tylko wojen z przed 50 lat, ale również współcześnie kobiety są wykorzystywane, choćby w Belgijskim Kongo, o czym donosi prasa, podobnie jak w wielu innych, nawet bogatych krajach.

W imię poszanowania osoby ludzkiej powinniśmy również demaskować rozpowszechnienie hedonistycznej i komercyjnej kultury, która skłania do nadużyć w dziedzinie seksualnej, wciągając nawet bardzo młode kobiety i dziewczęta w kręgi prostytucji i innego rodzaju demoralizacji.

Poszanowanie tożsamości i godności kobiety nie polega jedynie na ujawnianiu przestępstw lub nadużyć w dziedzinie seksualnej dyskryminacji lub innych niesprawiedliwości, ale przede wszystkim na opracowaniu programów rozwoju i wcielaniu w życie zasad obejmujących wszystkie dziedziny życia kobiet, u których podstaw powinno leżeć uświadomienie sobie przede wszystkim na nowo godności kobiety jako żony, matki, opiekunki czy pracownika, człowieka, osoby równej mężczyźnie, mimo że nie takiej samej.

  Günter Verheugen, Vizepräsident der Kommission. Frau Präsidentin, meine sehr verehrten Damen und Herren! Im Jahre 1993 hat der damalige japanische Regierungssprecher Yohei Kono „die aufrichtige Entschuldigung und das Bedauern Japans“ gegenüber all denjenigen ausgedrückt, „die unermessliches Leid und unheilbare physische und psychische Verletzungen als Trostfrauen erfahren haben“. 1995 entschuldigte sich auch der damalige Ministerpräsident Murayama anlässlich des 50. Jahrestages des Endes des Zweiten Weltkriegs öffentlich bei den sogenannten Trostfrauen. Im selben Jahr wurde zudem der Fonds für asiatische Frauen eingerichtet, um Überlebenden im Namen der Regierung und der Bevölkerung Japans Entschädigungen und medizinische Unterstützung zukommen zu lassen.

Diese Wiedergutmachungsversuche gegenüber den sogenannten Trostfrauen und die erneute öffentliche Entschuldigung des früheren japanischen Ministerpräsidenten Koizumi anlässlich des 60. Jahrestages des Endes des Zweiten Weltkriegs im Jahr 2005 sind positive Schritte Japans. Japan hat damit die Verantwortung für diese unsäglichen Menschenrechtsverletzungen anerkannt. Erst vor wenigen Tagen hat der japanische Außenminister die von mir Am Anfang zitierte Erklärung des Regierungssprechers Kono als offizielle Position Japans bestätigt.

Nun haben wir das bewegende Zeugnis von Überlebenden, und dieses bewegende Zeugnis hat in Europa wie auch in den USA, in Kanada und Australien erneut Interesse an dieser schrecklichen Zeit geweckt.

Es geht aber hier, bei dem, was wir tun müssen, nicht nur um die Vergangenheit, es geht auch darum, aus dem Geschehenen die richtigen Schlussfolgerungen ziehen und alles in unserer Macht Stehende zu tun, um die heutigen Formen von Sklaverei, sexueller Ausbeutung und Menschenhandel zu bekämpfen.

Mit dem Europäischen Instrument für Demokratie und Menschenrechte unterstützt die Kommission aktiv nichtstaatliche Organisationen in der ganzen Welt, die sich dafür einsetzen, dass Gewalt gegen Frauen und Kinder verhindert und Menschenhandel zum Zweck der sexuellen Ausbeutung bekämpft wird. Am 23. November 2007 hat die Kommission am Internationalen Tag gegen Gewalt an Frauen ein weiteres Zeichen gesetzt, indem sie ihr Engagement für die Bekämpfung von geschlechtsbezogener Gewalt nachdrücklich bekräftigt hat.

Die Europäische Union führt einen regelmäßigen Menschenrechtsdialog mit Japan, bei dem alle Anliegen der EU – auch die Frauenrechte – thematisiert werden. Japan ist ein gleich gesinnter globaler Akteur, der auf multilateralen Foren konstruktiv mit uns zusammenarbeitet, um die Achtung und den Schutz der Menschenrechte zu verbessern. So hat Japan zum Beispiel gemeinsam mit der Europäischen Union einen Antrag zu den Menschenrechten in Nordkorea vorgelegt und das Vorgehen des Regimes in Myanmar verurteilt.

  Πρόεδρος. – Η συζήτηση έληξε.

Η ψηφοφορία επί των τριών αυτών θεμάτων θα διεξαχθεί στο τέλος της σημερινής μας συνεδρίασης.