Ustne wyjaśnienia dotyczące głosowania

− Projekt rezolucji: Więźniowie palestyńscy w Izraelu (RC-B6-0343/2008)

  Miroslav Mikolášik (PPE-DE). - (SK) Chciałbym stwierdzić, że rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Izraela i Palestyny została przedłożona w niezbyt odpowiednim momencie w świetle ostatniego rozwoju wypadków, gdyż w ubiegłym tygodniu Izrael uwolnił kolejnych 198 więźniów palestyńskich.. Ten gest świadczy o woli Izraela budowania wzajemnego zaufania w procesie pokojowym pomimo bezlitosnej krytyki ze strony izraelskiego społeczeństwa.

To samo dotyczy ostatniej wymiany więźniów na granicy libańskiej. Niewątpliwie jest to bardzo smutne, że w więzieniach izraelskich przetrzymywani są także młodzi ludzie. Jednak najważniejszą przyczyną jest fakt, że organizacje terrorystyczne ich wykorzystują, podżegając nienawiść i determinację do zabijania. W ciągu ostatnich ośmiu lat nieletni stanowili aż do 16 % zamachowców-samobójców i wyraźnie obserwuje się tendencję do coraz niższego ich wieku. Wychowanie i edukacja dzieci to kluczowe czynniki, które mogą mieć istotny wpływ na przyszły rozwój współistnienia Izraelitów i Palestyńczyków.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Przyjmując tę konkretną rezolucję, Parlament pokazuje, że nie przyjmuje neutralnej pozycji w tym szczególnie złożonym konflikcie na Bliskim Wschodzie, że nie jest biernym obserwatorem. Wprost przeciwnie, ten Parlament systematycznie staje po stronie Palestyńczyków, a przeciwko Izraelitom.

Najwyraźniej temu Parlamentowi nie wystarcza, że corocznie dziesiątki milionów euro europejskich wpływów z podatków znika gdzieś w bezdennej otchłani na skorumpowanych i antyzachodnich terytoriach palestyńskich. Najwyraźniej temu Parlamentowi nie wystarcza, że organizacje pozarządowe, które otwarcie – podkreślam: otwarcie aprobują akty terrorystyczne i znajdują dla nich wytłumaczenie są znowu sponsorowane pieniędzmi milionów europejskich podatników. Teraz Parlament prosi o to dosłownie w rezolucji domagając się uwolnienia skazanych na karę więzienia terrorystów. Choć może to stanowisko jest politycznie poprawne, myślę, że doczekamy czasów, gdy go pożałujemy.

  Philip Claeys (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Ja także głosowałem przeciwko rezolucji w sprawie więźniów palestyńskich w Izraelu, ponieważ przynajmniej ta rezolucja wyraża ideę – sformułuję to w życzliwy sposób – że my jako Parlament Europejski, gdy potępiamy terroryzm, nie podchodzimy do tego naprawdę poważnie. Ta rezolucja uzasadnia uwolnienie ludzi, którzy byli zaangażowani w działania terrorystyczne. Przynajmniej jeden z nich odpowiada za śmierć wielu obywateli izraelskich. Dlatego też zatwierdzenie tej rezolucji nie jest dobre dla wiarygodności Parlamentu, a, co gorsza – podważa ogólnie ideę walki z terroryzmem.

− Sprawozdanie: Hélène Flautre (A6-309/2008)

  Véronique De Keyser (PSE). - (FR) Panie przewodniczący! W sprawozdaniu pani poseł Flautre głosowałam za poprawkami 4 i 5, które nie przeszły, a które dotyczą Izraela. Chciałabym wyjaśnić powody mojego poparcia dla nich: poprawki te nie miały żadnego związku z sankcjami przeciwko Izraelowi, a raczej – a zwłaszcza poprawka 5 – odnosiły się do naruszeń prawa międzynarodowego popełnionych przez Izrael, które są szeroko udokumentowane.

Pragnę powiedzieć, że generalnie jestem przeciwna sankcjom bez względu na to, czy są one nakładane przeciwko Palestyńczykom czy Izraelitom. Żałuję jednak, że ta poprawka, która mówiła o inicjatywach, jakie można było podjąć wobec Izraela, w przeciwieństwie do sankcji, nie została zachowana. Jeśli porzucimy ideę, że my w Unii Europejskiej musimy podejmować inicjatywy w celu zapobiegania naruszeniom praw człowieka, wówczas „nie zdamy egzaminu z demokracji”.

Poza tym, przedkładając taki pogląd, nie krytykujemy narodu żydowskiego, gdyż jest on dla nas drogi, i potępiamy wszelkie formy antysemityzmu. Nie krytykujemy państwa izraelskiego, ale wspieramy jego istnienie i chcemy, by było bezpieczne. Jednak sprzeciwiamy się tym ugrupowaniom w Izraelu, które podważają demokrację w tym kraju, a to jest zupełnie inna sprawa. Co więcej, wspieramy wszystkie izraelskie organizacje pozarządowe, które pracują na rzecz upowszechniania praw człowieka i prawa międzynarodowego.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! We wczorajszej debacie miałem okazję krótko wspomnieć, że sprawozdanie pani poseł Flautre dotyczące polityki Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka to naprawdę dobry i wyważony dokument. Niemniej jednak żałuję, że nie ma w nim wyraźnego odniesienia do problemu i zagrożenia islamizacją w Europie i na świecie. Ta islamizacja jest zjawiskiem niezaprzeczalnym i zagraża wielu podstawowym europejskim i zachodnim wartościom, prawom podstawowym oraz prawom człowieka. Mam na myśli przede wszystkim tak ważną sprawę, jak rozdział kościoła od państwa, a zwłaszcza równość mężczyzn i kobiet.

Same kraje islamskie zresztą wyszły z tego sprawozdania zbyt lekką ręką, mimo że w wielu z tych tzw. krajów rozwiniętych i w wielu z tych często bardzo bogatych krajów naftowych, jak Arabia Saudyjska, przeważa sytuacja, które jest nie do przyjęcia, począwszy od faktycznej pracy niewolniczej i handlu niewolnikami do wyjątkowo daleko posuniętej, poniżającej dyskryminacji kobiet. To z pewnością wymaga poprawy w kolejnym sprawozdaniu.

  Ryszard Czarnecki (UEN). - Panie Przewodniczący! Sprawozdanie pani Flautre jest być może jednym z najważniejszych przyjętych w czasie tej sesji. Mówi on o instrumencie sankcji, z którego my nie możemy jako Unia Europejska rezygnować, choć powinniśmy stosować go w sposób bardzo elastyczny, ostrożny i raczej rzadko, tak aby ten instrument nie uległ swoistej dewaluacji, inflacji.

Niemniej jednak przestrzegałbym przed stosowaniem tego instrumentu wedle podwójnych standardów (double standards). Sankcje powinny być groźbą nie tylko wobec krajów biednych, małych, które łamią prawa człowieka, ale także tych bogatych, największych, które są dobrymi partnerami biznesowymi dla Unii Europejskiej. Te kraje również powinny mieć świadomość, że Unia Europejska z instrumentu sankcji może skorzystać.

− Projekt rezolucji: Milenijne cele rozwoju i umieralność okołoporodowa matek (RC-B6-0377/2008)

  Zita Pleštinská (PPE-DE). - (SK) Uważam wspólny projekt rezolucji w sprawie oceny milenijnego celu rozwoju 5 dotyczącego umieralności okołoporodowej matek za dobrze wyważony.

Zgadzam się z zawartym w rezolucji stwierdzeniem, że zdrowie okołoporodowe matek jest dziedziną, w której odnotowano najmniejszy postęp spośród wszystkich milenijnych celów rozwoju. Jako że nic nie wskazuje na to, abyśmy do 2015 r. osiągnęli postęp w tej dziedzinie, zwłaszcza w krajach Afryki Subsaharyjskiej i Azji Południowej, zgadzam się z tym, że musimy podjąć odpowiednie kroki.

W szczególności niepokoją mnie cztery poprawki złożone w imieniu grup ALDE i GUE/NGL, po raz kolejny zmuszające Parlament Europejski do podejmowania decyzji w sprawach, które leżą w gestii suwerennych państw członkowskich. Obejmuje to zgodę na bezpieczne i legalne aborcje. Niestety te poprawki zostały zaakceptowane w dzisiejszym głosowaniu.

Każde państwo członkowskie UE ma inny pogląd na temat sztucznego przerywania ciąży, dlatego też podejmują one decyzje w tej sprawie zgodnie z zasadą pomocniczości. Nawet traktat lizboński został odrzucony w referendum w katolickiej Irlandii ze względu na aborcję. Aborcje są zabronione w Polsce, zaś Słowacja przyjmuje w ich sprawie odmienne stanowisko. Dlatego właśnie głosowałam przeciwko temu projektowi rezolucji.

  Frank Vanhecke (NI). – (NL) Panie przewodniczący! Głosowałem przeciwko tej rezolucji nie tylko dlatego, że faktycznie sprzeciwiam się jeszcze jednemu materiałowi propagandowemu na rzecz aborcji, który jest w niej zawarty, lecz przede wszystkim dlatego, że ogólnie uważam stanowisko Parlamentu w tej sprawie za raczej hipokrytyczne. Z jednej strony Parlament słusznie twierdzi, że należy zrobić wszystko, by doprowadzić do znacznej redukcji umieralności okołoporodowej matek w krajach rozwijających się, zaś z drugiej strony stale opowiada się za zintensyfikowaniem i rozszerzeniem skali legalnej imigracji oraz za wnioskami Komisji Europejskiej dotyczącymi tzw. niebieskiej karty. To właśnie ta polityka imigracyjna powoduje ogromny drenaż mózgów z krajów rozwijających się do krajów zachodnich, to właśnie ta polityka ograbia kraje rozwijające się z najlepszych pracowników, jakich one potrzebują, włącznie z pracownikami ochrony zdrowia, lekarzami i pielęgniarkami, które są bardziej potrzebne w Afryce niż na Zachodzie. Odmawiam zaakceptowania takiego hipokrytycznego stanowiska.

  Daniel Hannan (NI). - Panie przewodniczący! Zabrałem głos, aby udzielić wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania nad naszą rezolucją w sprawie zdrowia matek. Musimy zaczekać aż ta izba uporządkuje swoje stanowisko w tej sprawie, ale przynajmniej wypowiedziała się ona jasno w kwestii macierzyństwa.

Niemniej jednak nie chcąc wydać się małostkowym zapytam, dlaczego w ogóle poczuliśmy potrzebę wypowiedzenia się w tych sprawach. Są to sprawy delikatne, intymne i dla wielu z naszych okręgów wyborczych etyczne. Z zasady powinny być poruszane w ramach krajowych procedur demokratycznych państw członkowskich. Dając wyraz swoim poglądom dzisiejszego popołudnia, okazaliśmy tupet, arogancję i żądzę przejęcia władzy na szczeblu centralnym i odrzucenia narodowych tradycji członków naszych okręgów wyborczych. Przyjrzyjcie się państwo tej rezolucji, a może zrozumiecie, dlaczego tak się dzieje, że instytucje Unii Europejskiej nie cieszą się popularnością i zaufaniem wśród większości wyborców.

  Linda McAvan (PSE). - Panie przewodniczący! Myślę, że pan poseł Daniel Hannan nie zrozumiał idei tej rezolucji. Rezolucja tak naprawdę dotyczy posiedzenia ONZ w sprawie milenijnych celów rozwoju, a jej celem jest wywarcie nacisku na przywódców światowych, aby potraktowali 5 milenijny cel rozwoju dotyczący zdrowia matek poważnie. To wszystko, o co w niej chodzi. Nie ma ona nic wspólnego z aborcją w Polsce lub Irlandii. Dotyczy ona dostępu matek do przysługującym im praw. Jednakże moje wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania nie dotyczyły tej sprawy.

Chciałam powiedzieć, że jedną z najsmutniejszych rzeczy, jaką kiedykolwiek w życiu widziałam, była scena w szpitalu na oddziale przetok położniczych w Addis Abebie, który odwiedziliśmy z kilkoma koleżankami w ramach delegacji AKP. Zobaczyliśmy tam długie kolejki młodych kobiet – były to po prostu dziewczynki w wieku 13-14 lat – a ulicą, na której stały, spływała struga moczu. Stały w kolejce, a spod nich ciekły strugi moczu, gdyż rozwinęła się u nich przetoka pochwowa z powodu braku opieki medycznej podczas porodu w odległych rejonach Etiopii.

Myślę, że jest niezwykle istotne, aby Unia Europejska zainwestowała środki we właściwą opiekę medyczną nad matkami w najbiedniejszych krajach świata. To hańba, że poczyniliśmy tak małe postępy w realizacji tego milenijnego celu rozwoju, gdyż jest on jednym z najważniejszych. Mam nadzieję, że uzbroi to w cierpliwość naszych negocjatorów, takich jak Glenys Kinnock, którzy udają się do Nowego Jorku.

Uważam także, że osoby takie, jak pan poseł Daniel Hannan, naprawdę powinny dokładnie przeczytać przedmiotowy projekt i dowiedzieć się, co dzieje się w tym Parlamencie.

− Sprawozdanie: Syed Kamall (A6-0283/2008)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). - Panie Przewodniczący! Sprawozdanie to jest wyjątkowo ważne. Cechą gospodarek rozwiniętych jest duże zapotrzebowanie na usługi. Decydują one o poziomie życia i dobrobytu społeczeństw. Systematycznie rośnie zapotrzebowanie na rozwój usług związanych z nowoczesną technologią, na usługi wysokiej jakości, spełniające standardy i oczekiwania odbiorców.

Wzrost PKB w coraz większym zakresie zależy od wielkości usług. Usługi stanowią znaczną część wymiany handlowej. Rynek w tym zakresie systematycznie się rozwija. Stąd mówimy tak wiele o warunkach i zasadach liberalizacji handlu usługami na szczeblu światowym w ramach WTO. Wiele rodzajów usług, szczególnie tych, które są bardzo wyrafinowaną kategorią dóbr, przynosi wyjątkowe zyski. W związku z tym proces liberalizacji handlu usługami przebiega powoli i z tak dużymi oporami. Kończąc, chcę powiedzieć, że weszliśmy w taki okres, kiedy głównymi wyznacznikami rozwoju są usługi.

− Sprawozdanie: Josu Ortuondo Larrea (A6-0308/2008)

  Czesław Adam Siekierski (PPE-DE). - Panie Przewodniczący! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie europejskiej polityki portowej, ponieważ podnosi się w nim wiele ważnych dla tego sektora gospodarki problemów. Dotyczy to także Polski.

Zadałem sobie pytanie, jak te zapisy odnoszą się do sytuacji polskich stoczni, w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie. Od dłuższego czasu toczą się przed Komisją Europejską postępowania w sprawie objęcia polskich zakładów pomocą publiczną. Stocznia szczecińska, piąta w Europie, boryka się z poważnymi problemami. W podobnej sytuacji znajduje się stocznia gdyńska. Jest to efekt nawarstwiających się przez wiele lat problemów wynikających z transformacji oraz wpływ sytuacji międzynarodowej, o której wspominałem we wczorajszym wystąpieniu.

Co zatem dzieje się w tej chwili z polskimi stoczniami? W oczach Komisji stocznie te nie są źródłem zatrudnienia. Nie podlegają nieuczciwej konkurencji. Może brzmi to wyjątkowo dziwnie. W dodatku w celu osiągnięcia pełnego potencjału proponuje się zamknięcie dwóch pochylni, co jest zupełnym absurdem. Plan restrukturyzacji tych stoczni jest odrzucany raz po raz, co tylko prowadzi do ich upadku, zamiast stanowić przyczynek do odbudowy pozycji europejskiego przemysłu stoczniowego na świecie.

  Przewodniczący. − Chciałbym przypomnieć tym z państwa, którzy nie mieli okazji zabrać głosu, że mogą złożyć oświadczenie pisemne umożliwiające wpisanie do rejestru ich wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania.

Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania

− Sprawozdanie: Timothy Kirkhope (A6-0248/2008)

  Glyn Ford (PSE), na piśmie. − Dziękuję panu posłowi Kirkhope za jego sprawozdanie, które pomoże w zapewnieniu konsumentom lepszych usług. W chwili obecnej cena, jaką konsumenci płacą za bilet na podróż między państwami członkowskimi, zależy od kraju zakupu. W moim kraju, Anglii, płacę tę samą cenę za bilet niezależnie od tego, czy kupuję go w mieście wylotu, mieście przylotu czy w innym mieście. Nie widzę absolutnie żadnego powodu, by nie zastosować tej zasady w całej Unii.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE) Głosuję za sprawozdaniem pana posła Timothy’ego Kirkhope w sprawie kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji.

Nowy kodeks postępowania pobudzi konkurencję pomiędzy systemami rezerwacji komputerowej, co wpłynie korzystnie na ceny i jakość usług. Obecny kodeks jest przestarzały, gdyż dziś prawie 40% rezerwacji dokonuje się za pośrednictwem alternatywnych stron internetowych bez ponoszenia żadnych opłat z tytułu rezerwacji. Nowy kodeks przyniesie konsumentom korzyści w postaci zwiększenia konkurencji i zmniejszenia opłat, gdyż tanie linie także zostaną objęte systemem rezerwacji.

W celu zapewnienia konsumentom jak najlepszej informacji i ochrony przed praktykami antykonkurencyjnymi należy rozszerzyć zakres świadczonych usług, a następnie uregulować go i kontrolować w skali całej UE. Ważne jest zatem, aby ceny podawane w głównych ogłoszeniach były całkowitymi cenami łącznie z wszystkimi podatkami i opłatami, aby konsument nie dał się nabrać na oferty specjalne, które faktycznie nie są dostępne. To samo dotyczy wyszczególnienia emisji dwutlenku węgla i zużycia paliwa: obie te rzeczy muszą być dla konsumenta jasne. Oferta połączeń kolejowych alternatywna w stosunku do lotów trwających krócej niż 90 minut daje konsumentowi inną opcję i umożliwia mu dokonanie świadomego wyboru.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Aktualizując kodeks postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji (KSR) zapewniacie państwo zgodność systemów rezerwacji usług lotniczych z zasadą uczciwej konkurencji. Niemniej jednak obawiam się, że niejasna definicja udziału firmy w kapitale jako przewoźnika mającego „decydujący wpływ” na KSR, spowoduje zamieszanie i doprowadzi do zakłócenia konkurencji. Przedmiotowe sprawozdanie powinno przynosić korzyści konsumentom i te poglądy zostały odzwierciedlone w moim głosowaniu.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Komputerowy system rezerwacyjny jest platformą służącą do sprzedaży biletów lotniczych i kolejowych łączącą ich dostawców. Wniosek dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady miał na celu zmianę obecnie obowiązujących przepisów oraz wzmocnienie konkurencji pomiędzy komputerowymi systemami rezerwacyjnymi.

Nowelizację Kodeksu przygotowano w celu poprawy przejrzystości, a także zapobieganiu zakłóceniom konkurencji i nadużyciom rynkowym. Głosowałem przeciwko sprawozdaniu w sprawie Kodeksu postępowania dla komputerowych systemów rezerwacji, ponieważ byłem zwolennikiem odesłania go do Komisji Transportu i Turystyki.

Wniosek Komisji zawierał, moim zdaniem, zbyt wiele niedoprecyzowanych pojęć (w szczególności zaś kluczowego pojęcia przewoźnika macierzystego). W związku z tym uważam, iż nie chroni ono w pełni interesu konsumentów wspólnego rynku europejskiego.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE) , na piśmie. − (RO) Głosowałam za odesłaniem do Komisji rozporządzenia w sprawie systemów rezerwacji komputerowej, ponieważ nadal są w nim sformułowania niejednoznaczne, które mogą doprowadzić do różnych interpretacji tekstu. Rozporządzenie obowiązuje w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich i z tego względu tekst musi być precyzyjny.

Uważam, że opublikowanie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej specyfikacji prezentującej podaną przez Komisję Europejską interpretację niektórych definicji zawartych w rozporządzeniu nie jest rozwiązaniem możliwym do przyjęcia. Instytucje europejskie zobowiązały się do przeprowadzenia procesu uproszczenia legislacyjnego, a zwłaszcza stabilności legislacji.

Oczywiście aktualizacja i poprawa rozporządzenia w sprawie systemów rezerwacji komputerowej jest niezbędna i doceniam pracę wszystkich kolegów i koleżanek posłów w komisji. Jednakże uważam, że tekst ten wymaga większej przejrzystości w celu zapewnienia stabilnych ram prawnych niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania sektora pasażerskiego transportu lotniczego.

  Ewa Tomaszewska (UEN), na piśmie. − W sprawie poprawki nr 48 w głosowaniu sprawdzającym głosowałam przeciw naruszeniu równych praw podmiotów konkurujących, wyróżniającemu trzy kraje Unii Europejskiej i zapewniającemu im uprzywilejowaną pozycję na rynku. Niestety urządzenie do głosowania zawiodło, a moje sygnały, że działa ono nieprawidłowo, zostały zlekceważone. Proszę o wliczenie mojego głosu jako głosu oddanego przeciw 2 części poprawki.

− Sprawozdanie: Esko Seppänen (A6-0317/2008)

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) Stawanie w obronie praw człowieka w otaczającym nas świecie jest jednym z zadań politycznych Unii Europejskiej jako unii wartości. Niemniej jednak zdaniem Listy Czerwcowej wartości tej nie wolno wykorzystywać do prowadzenia polityki zagranicznej na szczeblu unijnym, a tym samym wkraczania w zakres kompetencji państw członkowskich do niezależnej realizacji polityki zagranicznej.

W związku z powyższym doceniamy ustalenie przez EBI priorytetów w zakresie udzielenia kredytów, co sprzyja rozwojowi demokracji i stabilności w Azji Środkowej. Jednakże sprzeciwiamy się trendowi do uczynienia z EBI instrumentu zaspokajania przez UE swoich ambicji w zakresie polityki zagranicznej.

Po dokładnym rozpatrzeniu sprawy postanowiliśmy głosować za poprawkami do wniosku Komisji zaproponowanymi przez Parlament Europejski, pomimo że niektóre z nich nie są ściśle zgodne z naszymi zasadami w tym względzie.

− Projekt rezolucji: Więźniowie palestyńscy w Izraelu (RC-B6-0343/2008)

  Alessandro Battilocchio (PSE), na piśmie. − (IT) Panie przewodniczący! Głosuję za tym dokumentem, ale pragnę zaznaczyć, że jest to któryś z rzędu tekst zatwierdzany przez tę Izbę jako wyraz poparcia dla idei poszanowania praw człowieka w tej części świata. Jakie efekty przynoszą nasze deklaracje? Niestety, niewielkie, poza wyrażeniem solidarności politycznej.

Jeśli Europa chce być wiarygodna w tej sprawie, musi mówić jednym głosem i postawić bezpieczeństwo międzynarodowe ponad indywidualnymi interesami krajowymi. Uważam, że jest to warunek niezbędny dla osiągnięcia równowagi pomiędzy dwoma wymaganiami: dla Palestyńczyków wolnego i niezależnego państwa, zaś dla Izraelitów bezpiecznego życia na własnym terytorium, bez ataków i gróźb. Jeśli oddzielimy od siebie te dwa aspekty, zajęcie wiarygodnego stanowiska i znalezienie trwałego rozwiązania będzie dość trudne. Mam nadzieję, że w przyszłości nasza Unia Europejska, która przejawia takie zainteresowanie pokojem w tej bliskiej nam części świata, będzie w stanie pełnić rolę mediatora skuteczniej niż dotychczas.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy za tą kompromisową rezolucją nie dlatego, że zgadzamy się z wszystkimi jej stwierdzeniami i sformułowaniami, ale dlatego, że naszym zdaniem może ona pomóc w potępieniu niedopuszczalnej sytuacji politycznych więźniów palestyńskich przetrzymywanych w izraelskich więzieniach.

Izrael, mający przyzwolenie i poparcie Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników, bezprawnie okupuje terytoria palestyńskie, zbudował osiedla i mur dzielący, dokonuje zamachów na palestyńczyków, przetrzymuje ich w więzieniach, atakuje i wykorzystuje, systematycznie naruszając prawo międzynarodowe i lekceważąc niezbywalne prawo narodu palestyńskiego do suwerennego, normalnie funkcjonującego i niezależnego państwa.

Około 10 000 palestyńczyków, w tym setki dzieci, jest obecnie przetrzymywanych w izraelskich więzieniach w nieludzkich warunkach i podlega poniżającemu, dyskryminującemu i okrutnemu traktowaniu, włącznie ze stosowaniem tortur. Większość z nich ma zakaz widywania się z rodziną. Wielu zostało zatrzymanych na zasadzie „aresztu administracyjnego” bez aktu oskarżenia ani rozprawy sądowej.

Izrael przetrzymuje w swoich więzieniach około jedną trzecią członków Palestyńskiej Rady Legislacyjnej, jak również innych urzędników wybranych przez społeczność lokalną.

Uwięzienie palestyńskich działaczy jest instrumentem używanym do walki ze słusznym oporem ze strony narodu palestyńskiego i do kontynuowania bez końca izraelskiej okupacji.

Jakiekolwiek słuszne, realne i trwałe rozwiązanie kładące kres izraelskiej okupacji terytoriów palestyńskich wymaga uwolnienia przez Izrael wszystkich palestyńskich więźniów politycznych.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Jest to rezolucja nie do przyjęcia, która w gruncie rzeczy rozgrzesza Izrael z eksterminacji narodu palestyńskiego i okupacji jego terytoriów.

Na przykład paragraf 4 rezolucji popiera walkę Izraela z terroryzmem. Nadaje miano terrorystów osobom walczącym o wolność, sprzeciwiającym się okupacji ich terytoriów przez wojska izraelskie oraz blokadzie gospodarczej, społecznej i politycznej i atakom odwetowym, jakich doświadczają. Wśród ofiar są małe dzieci, jak na przykład w strefie Gazy, gdyż został wybrany rząd, który nie cieszy się sympatią Izraelczyków, Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskiej.

Ponadto paragraf 7 prowokacyjnie wzywa władze palestyńskie do tłumienia oporu narodu palestyńskiego. Oskarża on byłych więźniów, nawet małe dzieci, o akty przemocy lub akty terrorystyczne.

Stawianie tego typu zarzutów jest żenujące. Zamiast tego Parlament Europejski powinien zażądać wycofania się Izraelitów z okupowanych terytoriów na zachodnim brzegu Jordanu. „Ściana wstydu” w Jerozolimie powinna zostać zburzona, mordercze ataki na osoby cywilne, kobiety i dzieci muszą ustać, a wszyscy więźniowie polityczni muszą zostać uwolnieni. Parlament Europejski powinien zażądać od Izraela zachowania zgodności z zasadami prawa międzynarodowego i stosownymi rezolucjami ONZ.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Sytuacja Izraela i Palestyny jest skomplikowana. Dla Izraela problemem jest borykanie się z ogromnym poczuciem braku bezpieczeństwa, jakie stwarza jego otoczenie. Jako dobry przyjaciel Izraela wiem to bardzo dobrze. Jednakże zawsze jest ważne, by stać na straży prawa międzynarodowego. Dlatego postanowiłem uczestniczyć w negocjacjach dotyczących rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji więźniów palestyńskich w więzieniach izraelskich.

Gdy negocjacje dobiegły końca ich końcowy rezultat stał się znacznie bardziej wyważony, co oznaczało, że ostatecznie poparłem rezolucję. Widzę, że nie należy potępiać Izraela, jak to było w przypadku sprawozdania pani poseł Flautre w sprawie oceny sankcji UE jako elementu działań i polityki UE w obszarze praw człowieka, gdzie fakty nie zostały zbadane. Dlatego też w przypadku tamtego sprawozdania głosowałem na „nie”.

  Marek Siwiec (PSE), na piśmie. − Przyjęta przez Parlament Europejski rezolucja w sprawie sytuacji więźniów palestyńskich w więzieniach w Izraelu jest stronnicza i w konsekwencji zniekształca rzeczywisty obraz konfliktu na Bliskim Wschodzie. Zupełnie nie uwzględnia bowiem kontekstu politycznego oraz potrzeby zapewnienia przez władze izraelskie bezpieczeństwa swoim obywatelom. Pomimo toczących się negocjacji pokojowych oraz gestów dobrej woli, takich jak niedawna decyzja o uwolnieniu 198 palestyńskich więźniów, Izrael jest w stanie ciągłego zagrożenia terrorystycznego ze strony terytoriów palestyńskich. Jako jedyne państwo demokratyczne w regionie, Izrael zmaga się z tym zagrożeniem za pomocą demokratycznych metod i środków.

Ponadto rezolucja, potępiając władze izraelskie za stosowanie niewłaściwych środków w odniesieniu do nieletnich, pomija milczeniem fakt, iż zgodnie z raportami Amnesty International organizacje terrorystyczne, takie jak Brygady Męczenników Al-Aqsa, Hamas, Islamski Jihad oraz Palestyński Front Wyzwolenia Palestyny, rekrutują nieletnich i wykorzystują ich jako posłańców, a w niektórych przypadkach także jako bojowników i zamachowców w atakach przeciwko żołnierzom oraz ludności cywilnej Izraela.

W związku z tak jednostronnym i niekompletnym ujęciem kwestii więźniów palestyńskich zagłosowałem przeciwko tej rezolucji.

- Sprawozdanie: Hélène Flautre (A6-0309/2008)

  Slavi Binev (NI), na piśmie. ?– (BG) Panie przewodniczący, szanowni koledzy posłowie! Sprawozdanie pani poseł Helene Flautre rozważa sankcje, jakie mają być wprowadzone przez Unię Europejską w przypadku naruszeń praw człowieka bez względu na to, w jakiej części świata. Ale co dzieje się na naszym własnym podwórku? Korzystając z okazji, chciałabym zwrócić państwa uwagę na bezprecedensowe działania rządzącej koalicji w Bułgarii.

Dnia 30 lipca, gdy w parlamencie bułgarskim miano głosować nad wotum nieufności, użyto sił policyjnych wobec posła do PE, pana Dimitra Stoyanova. Pomimo że nazwiska „pomocników” w mundurach zostały natychmiast ustalone, sprawa ucichła – do dziś nie ma żadnych wyjaśnień, nie nałożono żadnych kar, cały czas w rażący sposób usiłuje się zatuszować tę sprawę.

Postępowanie funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych świadczy o tym, że wiedzieli oni, kogo biją, zwłaszcza że Stoyanov cały czas miał przy sobie identyfikator posła do PE i wielokrotnie tłumaczył, kim jest.

Bezprawne zatrzymanie i pobicie posła do Parlamentu Europejskiego jest czymś, co nie zdarzyło się jak dotąd w 50-letniej historii tej instytucji! Sprawa naszego kolegi to niebezpieczny cios wymierzony w fundamentalne zasady współczesnej europejskiej demokracji. Jest to bezpośrednie naruszenie praw osobistych.

Po tym, jak represyjny aparat państwowy nie oszczędził Dimitra Stoyanova, człowieka posiadającego status posła do PE, co dopiero mówić o zwykłym obywatelu bułgarskim?

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Jako że w wyjaśnieniu dotyczącym sposobu głosowania nie jest możliwe omówienie wszystkich istotnych kwestii poruszonych w sprawozdaniu, a zwłaszcza tych, z którymi całkowicie się nie zgadzamy, być może najlepszym podejściem jest powołanie się na przykład głosowania nad poprawkami złożonymi na posiedzeniu plenarnym, aby uwydatnić główny cel tego instrumentu politycznego UE.

Pomimo zawartych w sprawozdaniu odniesień do różnych krajów większość w Parlamencie odrzuciła dwie złożone poprawki stanowiące, co następuje:

- „... sankcje Unii Europejskiej przeciwko rządowi palestyńskiemu utworzonemu w lutym 2006 r. w wyniku wyborów, które UE uważa za wolne i demokratyczne podważyły spójność polityki unijnej i przyniosły efekt przeciwny do zamierzonego, powodując znaczne pogorszenie sytuacji politycznej i humanitarnej”;

- „... uporczywe naruszanie prawa międzynarodowego przez Izrael wymaga podjęcia natychmiastowych działań ze strony Unii”.

Czy może być lepszy przykład świadczący o tym, że celem sankcji UE jest niedopuszczalna ingerencja, oczywiście przy zastosowaniu „podwójnych standardów”. Innymi słowy, sankcje stosowane są jako środki nacisku i politycznej ingerencji w celu ochrony „przyjaciół” i krytykowania „innych”, których UE (i Stany Zjednoczone) obierają za cel.

Dlatego właśnie głosowałem przeciw temu sprawozdaniu.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − W kontekście wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE stosuje środki restrykcyjne lub sankcje w celu zapewnienia zgodności z celami WPZiB. Obecna polityka sankcji UE cierpi na nadmiar przypadków rozpatrywanych na zasadzie doraźnej, czego rezultatem często bywa niespójność i brak konsekwencji. Uważam, że Komisja powinna odegrać bardziej proaktywną rolę w określeniu jasnej polityki UE w zakresie sankcji.

Sądzę, że PE musi być bardzo precyzyjny, gdy mówi o sankcjach, a zwłaszcza gdy wzywa UE do działań będących reakcją na naruszenia prawa międzynarodowego, tak jak w przedmiotowym sprawozdaniu w sprawie Izraela. Uważam, że zanim zwrócimy się do UE z prośbą o nałożenie jakichkolwiek sankcji, musimy być dobrze poinformowani o konkretnych przypadkach naruszenia prawa międzynarodowego i powstrzymać się od czynienia ogólnikowych stwierdzeń. Jeśli dysponujemy faktami, powinny one być wyszczególnione w tekście lub przedstawione w przypisie do odpowiedniego dokumentu.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Hélène Flautre w sprawie oceny sankcji UE jako elementu działań i polityki UE w obszarze praw człowieka. Z zadowoleniem przyjmuję wyważone podejście sprawozdawczyni wobec tak istotnego narzędzia wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE. Sankcje należy stosować w zależności od przypadku i wymierzać w taki sposób, by uniknąć skrzywdzenia niewinnych ludzi. Cieszę się, że sprawozdanie pani poseł Flautre odpowiednio ujmuje te kwestie.

  Zita Pleštinská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) UE uważa poszanowanie praw człowieka za najważniejszą zasadę, dlatego zamieszcza klauzule dotyczące praw człowieka i mechanizmy wdrożeniowe we wszystkich nowych umów dwustronnych zawieranych z krajami trzecimi.

Polityczna skuteczność sankcji i ich negatywne skutki są dziś sprawą dyskusyjną. Jesteśmy szczególnie tego świadomi, gdy UE musi zająć stanowisko wobec konfliktu na Kaukazie.

W związku z tym z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Hélène Flautre i głosowałam za jego przyjęciem. Sprawozdanie wnosi nową filozofię do stosowania sankcji i zmianę idei w obszarze praw człowieka.

Potrzebujemy skutecznej polityki sankcji, aby nie stosować „podwójnych standardów” tłumacząc to, na przykład, strategicznym znaczeniem partnera, tak jak w przypadku Rosji i Chin.

Musimy wykorzystać dokumenty strategiczne dla różnych krajów oraz inne podobne rodzaje dokumentów jako podstawę do opracowania spójnej strategii dotyczącej praw człowieka w danym kraju i sytuacji w zakresie demokracji. Musimy wykorzystać obiektywne i aktualne informacje otrzymane od przedstawicieli organizacji lokalnych i pozarządowych. Musimy wspierać społeczeństwo obywatelskie i zastosować sankcje wobec tych, którzy ponoszą winę za konflikty, na przykład poprzez zamrożenie aktywów i nałożenie zakazu podróżowania. Sankcje nie powinny dotykać najbiedniejszych ludzi.

Stanowczo uważam, że nie zwiększymy skuteczności polityki sankcji, dopóki nie włączymy jej do zintegrowanej strategii UE w obszarze praw człowieka. Sankcje będą skuteczne jedynie wtedy, gdy pomogą zmienić stosunki, a co za tym idzie – rozwiązać konflikty.

  Pierre Schapira (PSE), na piśmie. – (FR) Po wyborach do organów ustawodawczych w Palestynie w lutym 2006 r. byłem jednym z pierwszych, który stwierdził, zarówno z Jerozolimy, jak i w Parlamencie, że nie powinniśmy stosować sankcji przeciwko rządowi palestyńskiemu, ponieważ ucierpią na tym tylko zwykli ludzie. Co prawda musimy przyznać, że sytuacja polityczna na okupowanych terytoriach znacznie się pogorszyła, zwłaszcza pomiędzy Fatah i Hamas, ale tego kryzysu politycznego nie można przypisać wyłącznie sankcjom europejskim. Dlatego też wstrzymałem się od głosu w sprawie poprawki 4.

Kategorycznie potępiam uporczywe naruszenie przez Izrael prawa międzynarodowego, szkoda tylko, że tekst sprawozdania nie wspomina o tych naruszeniach prawa międzynarodowego, które zostały popełnione przez inne kraje Bliskiego Wschodu. Wygląda to na przypadek stosowania podwójnych standardów, dlatego głosowałem przeciw poprawce 5.

  Søren Bo Søndergaard (GUE/NGL), na piśmie. − (DA) Pomimo, że sprawozdanie pani poseł Flautre zawiera elementy, które są warte krytyki, głosuję za sprawozdaniem jako wyraz mojego poparcia dla walki w obronie praw człowieka.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Sankcje stosowane przez Unię Europejską są środkami warunkującymi skuteczność wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Są to instrumenty o charakterze dyplomatycznym lub częściej gospodarczym, które służą zapewnieniu przestrzegania podstawowych zasad prawa międzynarodowego, demokracji oraz praw człowieka.

Uważam, iż sprawozdawczyni, która wnosi o okresowe rewidowanie istniejących środków restrykcyjnych, ma rację. Należy sformułować dokładne zasady stosowania sankcji, tak by ich użycie było zawsze poprzedzone dokładną i indywidualną analizą.

Moim zdaniem priorytetem jest takie ukształtowanie sankcji ekonomicznych, by (szczególnie w przypadku praktyki sporządzania czarnych list) nie miały one negatywnych skutków dla społeczeństwa oraz nie godziły w prawa obywateli w państwach sankcjonowanych. Dlatego też w tej części popieram sprawozdanie w sprawie oceny sankcji UE w obszarze praw człowieka.

W przypadku konieczności zastosowania sankcji za celowe uznaję również wprowadzanie pozytywnych środków służących obywatelom państwa, na które nałożono środki restrykcyjne.

  Charles Tannock (PPE-DE), na piśmie. − Ja oraz moi koledzy i koleżanki z Brytyjskiej Partii Konserwatywnej całym sercem opowiadamy się za prawami człowieka dla wszystkich ludzi. Popieramy zawartą w WPZiB koncepcję sankcji UE stosowanych na zasadzie jednomyślności wobec tych, którzy w najbardziej okrutny sposób notorycznie łamią prawa człowieka, pod warunkiem że Zjednoczone Królestwo zawsze będzie mogło skorzystać z prawa weta w tym zakresie. Ubolewamy nad tym, że sankcje są stosowane niekonsekwentnie i mogą być łamane, na przykład w sposób, w jaki prezydentowi Mugabe zezwolono kilka razy na wjazd do UE pomimo zakazu podróżowania nałożonego na jego reżim.

Niestety sprawozdanie pani poseł Flautre posuwa się jeszcze dalej, uznając prawo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości do orzekania w sprawie list zakazanych organizacji terrorystycznych – co musi pozostać decyzją o charakterze politycznym, a nie sądowym – a także twierdząc, że do zwiększenia skuteczności sankcji UE za łamanie praw człowieka potrzebny jest traktat lizboński. Sprawozdanie domaga się nadzoru Parlamentu Europejskiego nad służbami bezpieczeństwa państw członkowskich i opracowania kodeksu postępowania w sprawie embarga na wywóz broni. Z tych powodów nie poprzemy tego sprawozdania.

  Ewa Tomaszewska (UEN), na piśmie. − W sprawie paragrafu 57 w głosowaniu imiennym głosowałam przeciw. Niestety urządzenie do głosowania zawiodło, a moje sygnały, że działa ono nieprawidłowo, zostały zlekceważone, jak w przypadku 5 innych głosowań imiennych. Proszę o wliczenie mojego głosu jako głosu oddanego przeciw oryginalnemu tekstowi paragrafu 57 rezolucji.

- Projekt rezolucji: Milenijne cele rozwoju a zdrowie matek (RC-B6-0377/2008)

  Marie-Arlette Carlotti (PSE), na piśmie. – (FR) Na piśmie piąty milenijny cel rozwoju – jakim jest zmniejszenie umieralności okołoporodowej matek o 75% od chwili obecnej do roku 2015 – wydawał się być jednym z najłatwiejszych od osiągnięcia.

W rzeczywistości okazał się tym, w którym najbardziej oddaliliśmy się od obranego celu. Fakty świadczą na naszą niekorzyść: w Afryce Subsaharyjskiej jedna na szesnaście kobiet umiera przy porodzie. Wskaźnik ten od dwudziestu lat prawie się nie zmienił.

W jakim innym miejscu na planecie można spotkać się z tak drastycznym brakiem równowagi, jak w obszarze zdrowia ludzkiego? Co więcej, gdy umiera matka, istnieje dziesięciokrotnie większe prawdopodobieństwo, że dziecko także umrze.

A zatem dokładając wszelkich starań w celu osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, musimy zwrócić szczególną uwagę na cel numer 5.

Do grupy państw G8 ostatecznie dotarło to przesłanie. Na swoim ostatnim posiedzeniu w Japonii G8 przyjęła „pakiet zdrowotny”, który ma na celu wyszkolenie i rekrutację 1 miliona pracowników opieki zdrowotnej dla Afryki, aby 80% matek miało zapewnioną pomoc podczas porodu.

Piłeczka jest teraz po stronie UE.

Wspólnota musi działać równolegle i naprawdę skutecznie w kilku kierunkach:

- informowanie i edukacja kobiet,

- wzmocnienie systemów zdrowia publicznego w krajach południa,

- masowe inwestycje w zasoby ludzkie w obszarze opieki zdrowotnej.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Corocznie około 536 000 kobiet umiera w czasie ciąży, porodu lub połogu (z czego 95% w Afryce i Azji Południowej), a na każdą umierającą kobietę przypada 20 lub więcej kobiet, które cierpią z powodu komplikacji – począwszy od chronicznych infekcji do powodujących inwalidztwo uszkodzeń, których można by łatwo uniknąć, zapewniając powszechny dostęp do podstawowej opieki położniczej i pogotowia położniczego oraz usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego. Wymaga to większego wsparcia ze strony krajów rozwiniętych.

Te dane liczbowe są bardzo niepokojące i świadczą o tym, że cel w zakresie umieralności okołoporodowej matek (MCR5) nie tylko jest daleki od osiągnięcia, ale także że nie poczyniliśmy w nich żadnych postępów. Dane na dzień dzisiejszy są dokładnie takie same, jak dane sprzed 20 lat.

W rzeczywistości umieralności okołoporodowej matek można by uniknąć zapewniając lepszą opiekę zdrowotną i gwarantując wszystkim kobietom dostęp do informacji i kompleksowych usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego.

W związku z powyższym popieramy przyjętą rezolucję i wyrażamy zadowolenie, że nasz wniosek w sprawie ochrony dostępu do skutecznych środków antykoncepcyjnych oraz legalnej i bezpiecznej aborcji także został przyjęty na posiedzeniu plenarnym.

  Hélène Goudin i Nils Lundgren (IND/DEM), na piśmie. − (SV) To przerażające, że tak wielka część ludności świata żyje w skrajnym ubóstwie, że kobiety w tych krajach i obszarach umierają podczas ciąży lub porodu i że tak wielu ludziom brakuje informacji i dostępu do bezpiecznych środków antykoncepcyjnych. Jest to problem, który dotyczy wartości ludzkiego życia i nienaruszalności uniwersalnych praw człowieka, a nie tylko kobiet żyjących w ubóstwie.

Ta rezolucja zawiera pozytywne – i niezbędne – propozycje, lecz podnosi także kwestie, które nie leżą w zakresie kompetencji UE. Postanowiliśmy poprzeć te propozycje, które wzywają do stworzenia kobietom lepszych warunków, zwłaszcza w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Jednakże rezolucja porusza także inne tematy, z których niektóre dotyczą polityki zagranicznej. W związku z tym w głosowaniu końcowym wstrzymaliśmy się od głosu.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − Rezolucja PE w sprawie umieralności okołoporodowej matek ma ogromne znaczenie w świetle milenijnych celów rozwoju i przekazuje nasze przesłanie, że zdajemy sobie sprawę z obecnej sytuacji i wzywamy do podjęcia działań w celu pomocy milionom kobiet w krajach rozwijających się. Zdecydowanie popieram sugestię, by zwrócić się do Komisji i Rady o opracowanie programów i polityk, które pomogą zapobiec umieralności okołoporodowej matek, ze szczególnym naciskiem na dostęp do informacji dotyczących zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, likwidację analfabetyzmu i żywienie.

W kontekście tej rezolucji uważam, że stosowanie środków antykoncepcyjnych ma bardzo duże znaczenie w zapobieganiu chorobom, niepożądanym ciążom i zmniejszeniu umieralności okołoporodowej matek, lecz jednocześnie jestem przekonana, że nie mamy prawa potępiać ani krytykować kościołów, które występują wyłącznie z pozycji autorytetu moralnego, a nie legislacyjnego, głosząc swoją wiarę, lecz nie zabraniając podejmowania osobistych wyborów. Co więcej, są kościoły, które nie poruszają sprawy antykoncepcji wśród swoich wiernych.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Głosowałam za przedmiotową rezolucją ze względu na wysoki współczynnik umieralności okołoporodowej matek nie tylko w krajach słabo rozwiniętych, ale także w nowych państwach członkowskich UE.

Niepokojące jest to, że corocznie 536 000 rodzin zostaje bez opieki matki, co stwarza nierównowagę na poziomie podstawowej komórki społeczeństwa. Znamy przyczyny i metody walki z tym zjawiskiem; sposób organizacji i planowania działań zależy od nas.

Naprawdę uważam, że nacisk należy położyć głównie na dostęp kobiet do informacji dotyczącej zdrowej reprodukcji. Nie możemy być skuteczni w swoich działaniach, jeśli same kobiety nie staną się świadome ryzyka, jakie podejmują przed ciążą lub w czasie jej trwania. Ponadto powinniśmy przeznaczyć możliwie jak najwięcej zasobów na zapewnienie usług wysokiej jakości dostępnych dla wszystkich.

  Toomas Savi (ALDE), na piśmie. − Panie przewodniczący! Wyraziwszy poparcie dla poprawek dotyczących potępienia wprowadzonego przez Stany Zjednoczone zakazu dotowania z funduszy federalnych tych organizacji rozwojowych, które w jakikolwiek sposób działają na rzecz prawa kobiet do aborcji (oświadczenie G.W. Busha z Mexico City znane pod nazwą „global gag rule”) oraz zakazu stosowania środków antykoncepcyjnych, jakiego domagają się niektóre kościoły, głosowałem za przedmiotową rezolucją. Jednakże doznałem szoku, gdy dowiedziałem się, że niektórzy z moich kolegów, których zwykle traktuje się poważnie, przedkładają oświadczenia papieża nad zdrowie i dobro ludzi w krajach rozwijających się.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE) , na piśmie. − (RO) Wzrost współczynnika śmiertelności niemowląt i spadek współczynnika urodzeń z jednej strony, zaś starzenie się populacji z drugiej strony wymagają zdecydowanego podjęcia w trybie pilnym działań przez państwa członkowskie i instytucje europejskie.

Głosowałam za rezolucją w sprawie umieralności okołoporodowej matek przed posiedzeniem wysokiego szczebla ONZ dnia 25 września, którego celem był przegląd milenijnych celów rozwoju ze względu na fakt, że ten tekst wzywa Radę i Komisję do rozszerzenia usług w zakresie zdrowia matek i kładzie nacisk na programy opieki prenatalnej, żywienia dla matek, odpowiednią pomoc położniczą z unikaniem zbyt częstego stosowania cesarskiego cięcia, opiekę postnatalną i planowanie rodziny. W drodze tej rezolucji wzywamy Radę i Komisję do zagwarantowania, że usługi w zakresie zdrowia reprodukcyjnego będą w zasięgu możliwości finansowych, dostępne i wysokiej jakości.

Należy przeznaczyć jak najwięcej zasobów na programy i polityki w zakresie zapobiegania umieralności okołoporodowej matek.

Ponadto uważam za istotne finansowanie działań w zakresie planowania rodziny z funduszy publicznych.

  Ewa Tomaszewska (UEN), na piśmie. − W rezolucji zawarto zapisy kryptoaborcyjne i wprost domagające się legalizacji aborcji. Wypowiadanie się w tej sprawie narusza zasadę pomocniczości. Zarazem oznacza to, że środki finansowe ze składek członkowskich krajów, w których aborcja nie jest dopuszczalna, mogą być kierowane na ten cel w krajach trzecich.

Używanie pretekstu dbałości o zdrowie kobiet dla wprowadzania propagandy proaborcyjnej i zużywania środków finansowych na ten cel, zamiast na podnoszenie zdrowotności matek, to hipokryzja. Dlatego głosowałam przeciw tej rezolucji.

  Anna Záborská (PPE-DE), na piśmie. − (SK) Głosowałam przeciw przedmiotowej rezolucji.

Ochrona zdrowia matek jest podstawowym warunkiem przetrwania ludzkości.

Matki w krajach rozwijających się stoją obecnie w obliczu pandemii bez dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej, aspiryny lub kubka wody pitnej. Sekretarz Generalny ONZ wyraźnie podkreślił, że mniej niż 10% budżetu jest wykorzystywane na rozwiązanie problemów, które dotykają 90% ludności świata. Na walkę z zapaleniem płuc, biegunką zakaźną, gruźlicą i malarią – chorobami, które powodują ogromne problemy zdrowotne w krajach rozwijających się, lecz są uleczalne – przeznaczono mniej niż 1% budżetu.

ONZ przyjęła strategię wspierającą poród pod opieką wykwalifikowanego personelu medycznego. Ma to na celu ograniczenie ryzyka związanego z macierzyństwem, zmniejszenie śmiertelności niemowląt i zapewnienie dostępu do usług.

Jednakże nasza rezolucja proponuje, między innymi, „zapewnienie kompleksowej i bezpiecznej aborcji” i ubolewa na brakiem usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego. Wzywa Radę i Komisję do “zagwarantowania dostępnych, osiągalnych i wysokiej jakości usług w zakresie zdrowia reprodukcyjnego, a także do „wspierania dostępu wszystkich kobiet do wyczerpujących informacji i kompleksowych usług w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego” Wzywa Radę i Komisję do interweniowania w tej dziedzinie, lecz aborcja leży wyłącznie w kompetencjach państw członkowskich a nie UE.

Nie możemy oferować matkom w krajach rozwijających się niejasnej, uproszczonej, a nawet gorzej – ideologicznie tendencyjnej wizji ochrony zdrowia.

- Sprawozdanie: Syed Kamall (A6-0283/2008)

  Bruno Gollnisch (NI), na piśmie. – (FR) Układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS), który przewiduje liberalizację usług na poziomie międzynarodowym, a którego zawarcia nie może się doczekać sprawozdawca, w rzeczywistości nie jest niczym więcej, jak dyrektywą Bolkesteina w skali globalnej. Wczorajszy „polski hydraulik” jutro będzie Chińczykiem lub Pakistańczykiem.

Jedyny wyjątek dotyczy usług „podmiotów państwowych”, które nie są „świadczone na zasadzie komercyjnej ani w konkurencji z innymi dostawcami usług” Innymi słowy, jedynymi podmiotami, na które ta rezolucja nie będzie miała wpływu, będą policja, sądy, służby dyplomatyczne i siły zbrojne. Z drugiej strony, GATS będzie kolejnym krokiem w kierunku likwidacji usług publicznych – procesu, który Komisja rozpoczęła jakieś 15 lat temu w imię konkurencji i jednolitego rynku.

Dziś Unia Europejska wierzy, że korzysta z przewagi konkurencyjnej i twierdzi, że jej dostawcy usług nie mają wystarczającego dostępu do rynków krajów trzecich. Jednakże sektor usługowy dojdzie do takiego stanu, jak nasz przemysł – przeniesienia siedzib, zmniejszanie skali działalności, a w charakterze premii import dumpingu socjalnego. Patrząc z perspektywy standardów społecznych, środowiskowych i jakości, które zgodnie z opinią sprawozdawcy nie powinny stanowić bariery handlowej, sprawozdanie „zasiewa ziarno” stopniowej dezintegracji europejskiego modelu społecznego i gospodarczego.

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Mimo usunięcia pewnych, bardziej negatywnych aspektów i stonowania niektórych sformułowań, które nie podważając procesu liberalizacji usiłują go „zhumanizować”, przedmiotowa rezolucja w gruncie rzeczy nadal stanowi rodzaj podręcznika broniącego liberalizacji usług, włącznie z usługami publicznymi (które przedstawiono jako ponoć ograniczone potrzebą przyjęcia „zróżnicowanego” podejścia do liberalizacji).

Jednakże pomimo obaw ze strony większości w Parlamencie obecna sytuacja międzynarodowa nie jest taka sama, jak w chwili rozpoczęcia rozwojowej rundy dauhańskiej w 2001 r., co oznacza, że Stany Zjednoczone i UE usiłują skłonić WTO do realizacji swojego planu gospodarczej dominacji nad światem.

Jednakże pomimo kolejnych porażek UE i „społeczni demokracji” Mandelson i Lamy znowu próbują uchronić negocjacje przed „wypadnięciem z toru” w celu zabezpieczenia, a nie utraty gruntu, jaki już osiągnęli w negocjacjach.

Jak stwierdziliśmy wcześniej, celem największych grup gospodarczych i finansowych jest kontrola nad handlem międzynarodowym w ramach kapitalistycznej konkurencji, kontrola nad gospodarkami krajowymi (rolnictwo, przemysł, usługi, rynek pracy, zasoby naturalne) oraz kontrola nad samymi państwami.

Liberalizacja oznacza podważanie osiągnięć pracowników, atak na suwerenność narodu, jak również niszczenie środowiska naturalnego.

Dlatego głosowaliśmy przeciwko tej rezolucji!

  Małgorzata Handzlik (PPE-DE), na piśmie. − Udział usług w gospodarce europejskiej wynosi ponad trzy czwarte. Sektor usług ma kluczowe znaczenie dla konkurencyjności i innowacyjności europejskiej gospodarki, która w znacznej części oparta jest na wiedzy. Skutecznie działający wewnętrzny rynek usług Unii Europejskiej ma duże znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw UE na globalnym rynku. Kluczowe dla funkcjonowania rynku europejskiego będzie terminowe i prawidłowe wdrażanie i transpozycja, zwłaszcza dyrektywy dotyczącej usług na rynku wewnętrznym.

Handel usługami w dużym stopniu stanowi transfer wiedzy fachowej między państwami. W związku z tym wolny handel usługami odgrywa ważną rolę we wszelkich strategiach rozwoju, gdyż umożliwia szybki i skuteczny transfer know-how na dużą skalę. Szersze otwarcie dostępu do rynku usług jest zatem szansą nie tylko dla krajów rozwiniętych, ale także dla krajów rozwijających się, które często pozbawione są dostępu do know-how.

Uzyskiwanie dostępu do rynku w przypadku usług jest trudnym procesem w ramach toczących się negocjacji WTO. Nie można jednak zapominać, iż negocjacje w sprawie handlu usługami muszą służyć zarówno interesom UE, jak i wzrostowi gospodarczemu najbiedniejszych krajów. Gdyż to przecież otwarcie handlu usługami mogłoby prowadzić, dzięki dopuszczeniu inwestycji zagranicznych, do większej i zrównoważonej produkcji, jak również do modernizacji infrastruktury we wszystkich gospodarkach.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie pana posła Kamalla w sprawie handlu usługami rozważa, jakimi sposobami firmy UE mogą uzyskać dostęp do rynków usług krajów trzecich. Faktycznie, usługi odgrywają coraz ważniejszą rolę w handlu międzynarodowym. Z tego właśnie względu należy rozróżnić pomiędzy usługami handlowymi a usługami użyteczności publicznej. Wyraziłem to jasno poprzez sposób, w jaki głosowałem.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) W ramach GATS, za pomocą dwustronnych i wielostronnych umów oraz przy użyciu w otwarty lub zakamuflowany sposób przymusu i gróźb UE nakłania kapitał do penetracji wschodzących rynków usług w krajach słabiej rozwiniętych w celu zwiększenia zysków i swojego własnego wpływu. Sprawozdanie Komisji pochwala i popiera tę politykę.

Monopoliści upatrzyli sobie za cel dobra użyteczności publicznej, takie jak woda, zdrowie i opieka społeczna, edukacja itp., gdyż dążą oni do liberalizacji, otwarcia rynków krajowych i prywatyzacji podmiotów państwowych. Kapitalistyczna restrukturyzacja przyniesie katastrofalne skutki zwłaszcza dla pracowników z najuboższych krajów.

Rywalizacja ośrodków imperialistycznych w powiązaniu ze sprzeciwem ze strony uboższych krajów doprowadziła do tego, że ostatnia runda negocjacji WTO zakończyła się fiaskiem. Ośrodki rywalizują ze sobą o zawarcie dwustronnych i wielostronnych umów, dążąc do wzmocnienia swojej pozycji.

Uwaga koncentruje się na bezpośrednim i pośrednim zniesieniu usług publicznych, zwłaszcza w sektorach zyskownych dla kapitału oraz na zniesieniu wszelkich barier bezpieczeństwa. Jest to próba zrównania usług z towarami i przeprowadzenia wspólnych negocjacji dotyczących płodów rolnych. Są to po prostu przykłady imperialistycznej agresji ze strony europejskich kapitalistów, którzy skłonni są rozpętać wojnę, by narzucić innym swoje racje.

  Tokia Saïfi (PPE-DE), na piśmie. – (FR) Głosowałam za sprawozdaniem w sprawie handlu usługami w celu nakłonienia Komisji, aby kontynuowała swoje negocjacje handlowe w duchu postępującego, obustronnego otwierania rynków usług i wdrożenia polityki większej przejrzystości. Unia Europejska, która jest największym na świecie eksporterem i dostawcą usług, musi popierać większy dostęp do rynku usług w równym stopniu dla krajów rozwiniętych, jak i rozwijających się.

Niemniej jednak liberalizacja musi postępować stopniowo i w sposób obustronny tzn. przy uwzględnieniu różnych interesów zainteresowanych krajów. Mając to na uwadze, głosowałam za poprawką 2, która podkreśla konieczność rozróżnienia pomiędzy usługami handlowymi i niehandlowymi oraz przyjęcia zróżnicowanego podejścia przy otwarciu rynku usług użyteczności publicznej. Głosowałam także za poprawką 5, która w kontekście EPA wzywa do zapewnienia dla wszystkich obywateli powszechnych, dostępnych, zrównoważonych i przystępnych usług publicznych.

Wreszcie, głosowała za poprawką 7, która przyznaje, że niektóre produkty, takie jak woda, powinny być uznane za powszechne dobra publiczne i pragnę podkreślić, że proponując otwarcie rynków dla usług tego rodzaju należy zachować pewną dozę ostrożności.

  Olle Schmidt (ALDE), na piśmie. − (SV) Handel usługami stał się dziś koniecznością dla większości gospodarek. Żaden kraj nie może osiągnąć sukcesu gospodarczego, mając drogą i nieefektywną infrastrukturę usług. Producenci i eksporterzy tekstyliów, pomidorów i innych towarów nie będą konkurencyjni bez dostępu to efektywnie działającego systemu bankowego, efektywnie działających towarzystw ubezpieczeniowych, firm rachunkowych, systemów telekomunikacji i transportu.

Jednakże możliwość oferowania usług publicznych świadczonych przez firmy prywatne także ma istotne znaczenie. Konkurencja w sektorze zdrowia, edukacji i komunikacji publicznej przynosi w rezultacie lepsze usługi. Dlatego też postanowiłem poprzeć ideę nierozróżniania w sposób kategoryczny pomiędzy usługami użyteczności prywatnej a usługami użyteczności publicznej, gdyż uważam, że konkurencja w sferze publicznej także przyczynia się do zwiększenia i poprawy usług. Dla mnie jest to oczywiste, bez względu na to, czy dotyczy to naszego rynku wewnętrznego, czy handlu usługami w innych krajach, poza granicami UE.

  Andrzej Jan Szejna (PSE), na piśmie. − Sprawozdanie w sprawie handlu usługami ma na celu uwydatnienie roli handlu usługami jako dziedziny, dzięki której tworzone są stale nowe miejsca pracy oraz zwiększa się dobrobyt obywateli. Usługi te mają obecnie aż 75% udziału w PKB Unii Europejskiej.

Sprawozdawca wzywa do otwarcia i liberalizacji rynku handlu usługami. Oczywiście liberalizacja i zwiększanie konkurencyjności na rynku są konieczne, jednak w moim przekonaniu otwarcie handlu usługami nie może oznaczać prywatyzacji. Musimy wyraźnie odróżnić naturę usług komercyjnych od publicznych, a także, co za tym idzie zagwarantować zdecydowane rozróżnienie w podejściu do otwarcia handlu usługami publicznymi i handlowymi.

  Silvia-Adriana Ţicău (PSE) , na piśmie. − (RO) Głosowałam za sprawozdaniem w sprawie handlu usługami, które podkreśla znaczenie handlu usługami dla tworzenia miejsc pracy.

Poprawka 2, złożona przez Grupę Socjalistyczną, podkreśla potrzebę zróżnicowanego podejścia w kontekście otwarcia rynku usług użyteczności publicznej, a w szczególności potrzebę rozróżnienia pomiędzy usługami handlowymi i niehandlowymi.

Uważam za niezwykle istotną poprawkę 5, która wzywa do zapewnienia wszystkim obywatelom powszechnych, dostępnych, zrównoważonych i przystępnych usług publicznych charakteryzujących się wysoką jakością, oraz poprawkę 10, która nawołuje Komisję do intensyfikacji walki z fałszerstwem dokonywanym w szczególności za pośrednictwem Internetu oraz zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi i Radzie wniosku dotyczącego dostarczania Wspólnocie i jej państwom członkowskim danych jakościowych i statystycznych na szczeblu europejskim na temat fałszerstw, w szczególności za pośrednictwem Internetu.

  Bernard Wojciechowski (IND/DEM), na piśmie. − Trwająca od połowy wieku XX „rewolucja usługowa” sprawiła, że usługi stały się najważniejszym sektorem gospodarki w większości krajów. Postęp technologiczny, szczególnie w telekomunikacji i informatyce, zmienił zasadniczo sposób postrzegania usług i możliwości ich uczestnictwa w handlu międzynarodowym. Gwałtowna ekspansja omawianego sektora, połączona z postępem technologicznym, doprowadziła do rozwoju międzynarodowego handlu usługami.

Udział Polski, podobnie jak i pozostałych krajów Europy Środkowej i Wschodniej, w międzynarodowych obrotach usługowych zawsze był niewielki. W znacznej mierze był to jednak rezultat niedorozwoju sektora usług w gospodarkach centralnie planowanych. Zasadnicze zmiany w rozwoju tego sektora przyniósł dopiero okres transformacji, na który nałożył się później okres stowarzyszenia ze Wspólnotami Europejskimi. W rezultacie już obecnie widać ogromne przemiany w sektorze usług, a integracja Polski ze Wspólnotami i związany z tym proces dostosowania polskiej gospodarki do wymogów WE powinny zwiększyć tempo rozwoju sektora usług oraz możliwość udziału Polski w międzynarodowych obrotach usługowych.

Dlatego też uważam, że UE powinna dołożyć wszelkich starań w celu poprawy jakości handlu usługami jako dziedziny sprzyjającej tworzeniu dobrobytu i miejsc pracy we wszystkich gospodarkach na świecie, a także jako czynnika przyspieszającego rozwój.

- Sprawozdanie: Josu Ortuondo Larrea (A6-0308/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Mimo iż z zadowoleniem przyjmujemy podkreśloną w sprawozdaniu potrzebę inwestycji w regiony portowe, modernizacji technologicznej i ochrony środowiska naturalnego uważamy, że to sprawozdanie ukrywa fakt, że jednym z celów Komisji Europejskiej w zakresie przyszłej polityki portowej jest dążenie do liberalizacji tych strategicznych usług publicznych w różnych państwach członkowskich.

W związku z tym ubolewamy nad odrzuceniem naszych propozycji, które:

- podkreślały odrzucenie wszelkich nowych prób liberalizacji usług portowych na szczeblu unijnym poprzez zastosowanie zasad konkurencji rynku wewnętrznego;

- oraz wzywały do podjęcia inicjatyw na rzecz zwalczania braku bezpieczeństwa i zagrożenia wypadkami w tym sektorze oraz do zagwarantowania poszanowana praw pracowników portów, zwłaszcza w dziedzinie zatrudnienia, sprawiedliwego wynagrodzenia, godziwych warunków pracy, opieki społecznej, układów zbiorowych pracy, praw związków zawodowych i szkolenia zawodowego.

Różnorodność i komplementarność portów europejskich musi być zachowana, a zarządzanie nimi musi być oparte o zaawansowane standardy jakości i bezpieczeństwa, co jest elementem strategicznym rozwoju gospodarczego. Umożliwienie zarządzania portami europejskimi korporacjom transnarodowym, co wydaje się mieć miejsce, wpłynie negatywnie na stosunki pracy i rokowania zbiorowe, zwiększając ryzyko braku bezpieczeństwa portów, co w konsekwencji podważy bezpieczeństwo morskie.

Dlatego też wstrzymaliśmy się od głosu.

  Ona Juknevičienė (ALDE), na piśmie. − Podczas głosowań wyraziłam swoje stanowisko, głosując przeciw poprawkom grupy GUE. Sektor portowy ma podstawowe znaczenie dla Unii Europejskiej z punktu widzenia ekonomicznego, handlowego, społecznego, środowiskowego i strategicznego. Jednakże biorąc pod uwagę znaczenie tego sektora, nie mogę poprzeć podejścia, zgodnie z którym porty powinny stanowić własność publiczną.

Wprost przeciwnie, popieram prawo państw członkowskich do uwzględnienia ich najlepiej pojętych interesów przy podejmowaniu decyzji o tym, czy otworzyć sektor portowy dla liberalizacji. Decyzje o tym, czy prywatyzować porty lub stosować w nich partnerstwa publiczno-prywatne, leżą w kompetencjach państw członkowskich i nie powinny być narzucane przez instytucje europejskie, o ile są zgodne z prawodawstwem europejskim. W rzeczywistości niektóre porty europejskie już są pod zarządem władz lub firm z krajów trzecich. Moim zdaniem sektor portowy, tak jak każdy inny sektor, powinien mieć prawo do działania na równie konkurencyjnych zasadach.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Komunistyczna Partia Grecji głosuje przeciw przedmiotowemu sprawozdaniu, gdyż popiera ono założenia komunikatu Komisji w sprawie europejskiej polityki portowej i stanowi jego kontynuację. Komunikat ten popiera cel, na którego punkcie Unia nieomal ma obsesję, jakim jest prywatyzacja portów. Dotychczas pracownicy portów walczyli o to, by nie dopuścić do prywatyzacji portów, lecz UE nie zrezygnowała z niej, gdyż jest to główny cel kapitału unijnego.

Z tego względu Komisja obecnie stara się ją promować poprzez rozdrobnienie, tj. przekazywanie dochodowych usług portowych w ręce kapitału. Jednocześnie UE ma na oku dotacje państwowe dla portów i przygotowuje się do ich zniesienia lub drastycznego obcięcia, torując drogę dla prywatyzacji portów. Porty stanowią sektor o znaczeniu strategicznym dla gospodarki państw członkowskich i są bezpośrednio związane z ich potencjałem obronnym i suwerennością. Z tego względu plany liberalizacji usług portowych i prywatyzacji portów wpływają nie tylko na tych, którzy w nich pracują, ale także na całą klasę robotniczą i masy.

Klasie robotniczej i ogólnie pracownikom nie wystarczy jedynie zachować czujność i organizować walkę przeciwko planom prywatyzacyjnym; muszą oni walczyć o to, by porty były własnością narodu w ramach samowystarczalnej gospodarki narodowej i pozostawały pod zarządem organów cieszących się popularnością wśród społeczeństwa.

- Sprawozdanie: Michael Cramer (A6-0326/2008)

  Pedro Guerreiro (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Mimo iż zgadzamy się co do kwestii uwzględnionych i propozycji zawartych w sprawozdaniu, uważamy, że nie odzwierciedla ono najważniejszych elementów polityki krajowej w tym strategicznym sektorze – mającym konsekwencje społeczne, gospodarcze i środowiskowe – a zwłaszcza ustanowienia tego systemu w ramach silnego sektora publicznego oraz potrzeby zwalczania systematycznego naruszania i nieprzestrzegania praw pracowników, co można zaobserwować w niektórych segmentach tego sektora.

Dlatego też uważamy, że sprawozdanie nie spełnia swoich celów, gdyż nie porusza najważniejszego aspektu, jakim są warunki pracy pracowników tego sektora. Praktyka zawierania umów o prace tymczasowe sprzyja nieprzestrzeganiu godzin pracy, okresów wypoczynku i układów zbiorowych pracy. Poza tym, że stanowi ona naruszenie praw pracowników, podaje w wątpliwość ich bezpieczeństwo (oraz bezpieczeństwo osób trzecich). Dlatego musimy powstrzymać te destrukcyjne działania w zakresie miejsc pracy i coraz większy brak bezpieczeństwa stosunków pracy, promując integrację i nadając godność karierom zawodowym i wynagrodzeniom.

Ponadto nasz sprzeciw budzi nacisk na stosowanie zasady „użytkownik płaci” i „zanieczyszczający płaci”, ponieważ to konsument końcowy jest tym, na kogo te środki mają największy wpływ. Ze środków tych czerpią korzyści jedynie ci, którzy mają zdolność finansową do tego, by „używać” lub „zanieczyszczać” i nie zawsze przyczyniają się one do znacznej poprawy w dziedzinie transportu towarowego.

  Jörg Leichtfried (PSE), na piśmie. − (DE). Głosuję za sprawozdaniem pana posła Michaela Cramera w sprawie zrównoważonego i wydajnego systemu logistycznego i systemu transportu towarowego w Europie.

System ten odgrywa bardzo ważną rolę we wzmacnianiu konkurencyjności gospodarki europejskiej w skali międzynarodowej, przy czym nie odbywa się to na koszt środowiska ani obywateli. „Zielone korytarze” są podstawową koncepcją służącą optymalizacji transportu europejskiego w sposób możliwie jak najbardziej zrównoważony. Zmniejszenie wszelkich rodzajów zanieczyszczeń przy jednoczesnym zwiększeniu wykorzystania odnawialnych źródeł energii jest właściwym podejściem, jakie należy przyjąć.

W tym kontekście inwestycje w nowe technologie, takie jak skomputeryzowany system „stop-go” w transporcie towarowym oraz współmodalność i intermodalność środków transportu innych niż transport drogowy, odgrywają ważną rolę i torują drogę naprzód.

Harmonizacja zarządzania i procedur administracyjnych w skali całej UE także wpłynie na poprawę i zwiększenie wydajności europejskiego systemu transportowego. Aby osiągnąć sukces, Europa potrzebuje konkurencyjnej i innowacyjnej gospodarki. Przedmiotowe sprawozdanie w istotny sposób przyczynia się do osiągnięcia tego celu.

  Bogusław Liberadzki (PSE), na piśmie. − Zgadzam się z ideą posła Cramera, że należy zadbać o poprawę wydajności, integracyjności i zrównoważenia transportu towarowego w Europie.

Zgadzam się również ze wszystkimi elementami, które mają pomóc w dążeniu do osiągnięcia wyznaczonego celu. Skoncentrowanie się na korytarzach transportowych, wspieranie innowacyjnych technologii, innowacyjnej infrastruktury i wydajniejszego zarządzania transportem towarowym, uproszczenie procedur administracyjnych i łańcucha transportu towarowego, podniesienie atrakcyjności środków transportu niekorzystających z sieci drogowej to wytyczne, które w pełni popieram. Uważam, że priorytety wybrane przez sprawozdawcę wpłyną istotnie na poprawę transportu towarowego w Europie.

- Sprawozdanie: Frédérique Ries (A6-0260/2008)

  Liam Aylward (UEN), na piśmie. − Ja i moi współpracownicy z zadowoleniem przyjmujemy ponowne zainteresowanie badaniami dotyczącymi potencjalnych zagrożeń dla zdrowia, jakie stanowi długotrwałe narażenie na działanie pól elektromagnetycznych. Ostrożność, jeśli chodzi o ich skutki dla zdrowia, jest niezbędna. Jest to sprawa, którą jestem osobiście zainteresowany i którą usiłowałem poruszyć w styczniu bieżącego roku. W moim piśmie do byłego komisarza, pana Kyprianou, zwróciłem jego uwagę na fakt, że od 12 lipca 1999 r. w tej sprawie nie został przeprowadzony żaden przegląd, mimo że powinien on się odbyć po 5 latach od tej daty.

Głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Ries, które przyznaje, że na skutek napływu nowych technologii od czasu sprawozdania z 1999 r. wyniki badań są przestarzałe. Niemniej jednak głosowałem przeciwko poprawce wzywającej do nałożenia zharmonizowanych zaostrzonych limitów na emisję konkretnych fal elektromagnetycznych. Jest to sprawa zdrowia, która dotyczy także Irlandii. Rząd Irlandii opublikował ostatnio raport konkludujący, że jak dotąd nie stwierdzono żadnych krótko- ani długoterminowych negatywnych skutków tych fal na zdrowie. W raporcie tym przyjęto już wytyczne Międzynarodowej Komisji Ochrony przed Promieniowaniem Niejonizującym (ICNIRP) dotyczące ograniczania narażenia społeczeństwa i pracowników na pola elektromagnetyczne, zatwierdzone przez Światową Organizację Zdrowia. Irlandia musi uregulować tę kwestię na szczeblu krajowym, kierując się zaleceniami WHO.

  Ilda Figueiredo (GUE/NGL), na piśmie. − (PT) Głosowaliśmy za przedmiotowym sprawozdaniem pomimo pewnych sprzeczności. Jednakże zawiera ono wiele pozytywnych aspektów, które są istotne, w szczególności sposób, w jaki broni ono zasady ostrożności stwierdzając, że powinna ona stanowić jeden z fundamentów polityki prowadzonej przez Wspólnotę w dziedzinie zdrowia i środowiska.

Ponadto sprawozdanie krytykuje w pewnym stopniu plan działania, zwłaszcza gdy stwierdza, że „może on prowadzić jedynie do połowicznego sukcesu, ponieważ ma na celu wyłącznie wspieranie istniejących polityk wspólnotowych, nie jest oparty na polityce zapobiegania zmierzającej do ograniczenia chorób wywołanych czynnikami środowiskowymi i nie ma jasno określonego, wymiernego celu.”

To sprawozdanie podkreśla także, że Komisja Europejska musi uwzględnić znaczenie gospodarcze MŚP, zapewniając im pomoc techniczną, aby umożliwić im dostosowanie się do wiążących przepisów w dziedzinie chorób środowiskowych, a także zachęcić je do wprowadzenie innych zmian, które są pozytywne z punktu widzenia chorób środowiskowych i mają wpływ na funkcjonowanie przedsiębiorstw.

  David Martin (PSE), na piśmie. − Głosowałem za sprawozdaniem pani poseł Frédérique Ries w sprawie śródokresowego przeglądu Europejskiego planu działania na rzecz środowiska i zdrowia na lata 2004-2010. Popieram wezwanie do skoncentrowania planu działania na jakości powietrza na zewnątrz i wewnątrz budynków i chemikaliach. Dla wszystkich producentów lub importerów, którzy są zobowiązani udowodnić bezpieczeństwo swoich produktów przed ich wprowadzeniem na rynek, sprawozdanie jest pozytywnym krokiem w kierunku zapewnienia stosownej ochrony zarówno konsumentom, jak i środowisku.

  Athanasios Pafilis (GUE/NGL), na piśmie. – (EL) Bezmyślne wykorzystywanie zasobów naturalnych dla zysku, kapitalistyczna restrukturyzacja, liberalizacja rynków i prywatyzacja sektora energetycznego, transportu i telekomunikacji prowadzi do zniszczenia środowiska. W połączeniu z pogarszaniem się warunków pracy oraz prywatyzacją sektorów ochrony zdrowia, opieki społecznej i ubezpieczeń obserwujemy ogólny wzrost problemów zdrowotnych, zwłaszcza tych związanych z czynnikami środowiskowymi Komercjalizacja służby zdrowia oraz polityka środowiskowa UE, która stosując system handlu emisjami zanieczyszczeń i zasadę „zanieczyszczający płaci” przekształca środowisko w towar, nie może zapobiec zagrożeniom i chorobom, nie może nawet ich opanować z korzyścią dla pracowników, gdyż jej podstawowym celem jest zwiększenie zysków kapitału.

Sprawozdanie zawiera prawidłowe stwierdzenia dotyczące stosowania zasad zapobiegania i ochrony; braku konkretnych, surowych środków; potrzeby kompleksowych badań wśród grup najbardziej narażonych na zanieczyszczenia; zdrowia psychicznego oraz skutków oddziaływania pól elektromagnetycznych itp. Niemniej jednak kończy się ono propozycjami, przy formułowaniu których sprawozdawczyni kierowała się promonopolistyczną polityką UE, takimi jak zwiększenie ulg podatkowych i zachęt ekonomicznych dla firm. Takie podejście przenosi odpowiedzialność za ochronę na osoby indywidualne.

  Rovana Plumb (PSE), na piśmie. − (RO) Entuzjazm z lutego 2005 r., kiedy to zatwierdzono “Europejski plan działania na rzecz środowiska i zdrowia na lata 2004-2010”, wyczerpał się, choć wiele z proponowanych działań nie zostało zrealizowanych. Należy bezwzględnie dotrzymać terminów określonych w planie i osiągnąć te działania, zwłaszcza w bieżącym dziesięcioleciu, gdy największym wyzwaniem dla zdrowia ludzkiego w dziedzinie ochrony środowiska jest dostosowanie się do zmian klimatycznych.

Mniej zamożne grupy społeczeństwa, jak również grupy bardziej wrażliwe biologicznie (dzieci, kobiety ciężarne i osoby starsze) będą bardziej narażone na skutki tych zmian.

Szczególną uwagę należy poświęcić społecznym aspektom dostosowania, w tym zagrożeniom związanym z zatrudnieniem i wpływowi na warunki życia i zamieszkania.

Zapobieganie negatywnym skutkom, jakie na ludzkie zdrowie wywierają ekstremalne warunki atmosferyczne, odgrywa bardzo istotną rolę. W tym celu zwrócono się do Komisji o opracowanie podręcznika najlepszych praktyk zawierającego działania do podjęcia przez władze regionalne i lokalne we współpracy z innymi instytucjami, jak również programy edukacji i uświadamiania społeczeństwa na temat dostosowania się do skutków zmian klimatycznych.