8. parlamenti ciklus Adam SZEJNFELD

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne są ważnym elementem rozwoju gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy, dlatego słusznie Unia Europejska jest jednym z najbardziej otwartych systemów inwestycyjnych na świecie. Niestety, niektóre działania podejmowane przez inwestorów z państw trzecich mogą zagrażać bezpieczeństwu Wspólnoty. Uzasadniony niepokój mogą budzić niektóre inwestycje dotyczące wybranych branż, sektorów czy nawet pojedynczych przedsiębiorstw, szczególnie jeżeli dotyczą sfery bezpieczeństwa czy porządku publicznego.
Nowe ramy monitorowania inwestycji na poziomie UE mają zapewnić większą przejrzystość i przewidywalność dla inwestorów i rządów krajowych. Będą się opierać na krajowych mechanizmach kontroli funkcjonujących już w 12 państwach członkowskich i nie wpłyną na zdolność krajów UE do przyjmowania nowych mechanizmów kontroli lub funkcjonowania bez takich krajowych mechanizmów. Jeśli chodzi o decyzje dotyczące bezpośrednich inwestycji zagranicznych, ramy europejskie utrzymają niezbędny poziom elastyczności krajowej. To do państw członkowskich należy ostatnie słowo podczas każdej kontroli inwestycji.
Jednakże należy bacznie uważać, aby inicjatywa dotycząca BIZ nie stała się antykonkurencyjnym narzędziem w ręku zwolenników stosowania protekcjonizmu w państwach członkowskich Wspólnoty.

Jednym z głównych przepisów umożliwiających niezakłócony handel towarami w UE – w przypadku braku szczegółowych przepisów unijnych – jest zasada wzajemnego uznawania, zgodnie z którą towary wprowadzone legalnie do obrotu w jednym państwie członkowskim mogą być sprzedawane w innym państwie członkowskim. Aby wyeliminować szereg niedociągnięć w stosowaniu tej zasady, Komisja zaproponowała przegląd obecnych przepisów przyjętych w 2008 r.
Nowe przepisy zobowiązywałyby państwa członkowskie do jasnego uzasadniania przypadków, w których ograniczają one dostęp do swoich rynków. Ocena towarów przez właściwe organy krajowe będzie szybsza i skuteczniejsza. Nowa procedura rozwiązywania problemów będzie oparta na sieci SOLVIT koordynowanej przez Komisję, co doprowadzi do szybszego rozstrzygania sporów między przedsiębiorstwami a organami krajowymi. Zostaną usprawnione szkolenia i współpraca między organami krajowymi, m.in. punktami kontaktowymi ds. produktów. Komisja opracuje niewiążące wskazówki dotyczące stosowania zasady wzajemnego uznawania oraz przegląd orzecznictwa w zakresie nadrzędnych względów interesu publicznego (na które można się powołać, aby uniemożliwić wprowadzenie towarów na rynek krajowy). Przygotowany zostanie także orientacyjny i niewyczerpujący wykaz towarów objętych rozporządzeniem.
Wszystkie te elementy wpływają pozytywnie na handel towarami na rynku wewnętrznym, dlatego też poparłem przedmiotowe sprawozdanie.

Od czasu wprowadzenia wspólnej waluty UE przyjęła różne akty prawne mające na celu zmniejszenie kosztów transakcji transgranicznych. Mimo to nadal koszty płatności transgranicznych w euro z udziałem państw członkowskich spoza strefy euro podlegały wysokim opłatom sięgającym nawet jednorazowo 20 euro. Ponadto przy płatności kartą lub przy pobieraniu gotówki z bankomatu w państwie UE, w którym używa się waluty innej niż euro, prawie nigdy nie wiadomo z góry, ile to będzie dokładnie kosztować.
Nowe unijne przepisy pozwolą konsumentom i przedsiębiorstwom spoza strefy euro w pełni czerpać korzyści z jednolitego rynku oraz z wydajnej infrastruktury płatniczej w euro przy dokonywaniu przelewów, wypłatach gotówki i płatnościach za granicą w tej walucie. Wszystkie płatności w euro poza strefą euro (w granicach UE) będą kosztować tyle samo ile płatności krajowe w miejscowej walucie urzędowej. Oznacza to, że opłaty za płatności transgraniczne w euro będą bliskie albo nawet równe zeru. Niewątpliwie wpłynie to na pobudzenie konkurencji w sektorze usług związanych z przeliczaniem walut, a także umożliwi Europejczykom łatwe sprawdzenie i porównanie opłat przy transakcjach w euro.
W końcu wszyscy konsumenci i przedsiębiorstwa w pełni będą mogli czerpać korzyści z jednolitego rynku podczas dokonywania przelewów, wypłat gotówki lub płatności za granicą.